Μια νύχτα στο Σαντιάγκο, πρόλογος

Η Κάρμεν Καστίγιο έζησε από κοντά την ιστορία του MIR – Κινήματος της Επαναστατικής Αριστεράς – [όταν η λέξη αριστερά είχε ακόμη σημασία], τόσο πριν όσο και μετά τη δολοφονία του Σαλβαδόρ Α λλιέντε και την άνοδο του Πινοσέτ στην Χιλή.
Από τον πρόλογο λοιπόν του βιβλίου : ‘δεν είναι η στρατευμένη γυναίκα που μιλάει, είναι η γυναίκα. Μια γυναίκα όμως που ανακαλεί στρατευμένους’ τονίζει χαρακτηριστικά για το βιβλίο της το οποίο χαρακτηρίζει ’σπάνιο δημιούργημα’ ο Nouvelle Observateur, που είναι μεγάλη εκδοτική επιτυχία στη Γαλλία, όπου κυκλοφόρησε το 1979.
Διαβάζουμε λοιπόν :

‘Χιλή. Ο Μιγκέλ Ενρίκεζ, γενικός γραμματέας του Επαναστατικού Αριστερού Κινήματος, σκοτώθηκε στο Σαντιάγκο, κατά τη διάρκεια μιας σύγκρουσης με τον στρατό. Σκοτώθηκε το Σάββατο, 5 Οκτώβρη, κατά τη διάρκεια πολύωρης ανταλλαγής πυροβολισμών μεταξύ μελών του MIR που ήταν περικυκλωμένοι σ’ ένα σπίτι του Σαν- Μιγκέλ, λαϊκής συνοικίας του Σαντιάγκο, και ένοπλων δυνάμεων’.

Το σύντομο και λακωνικό επίσημο ανακοινωθέν, που αναγγέλλει το θάνατο του κυριότερου αρχηγού του ΕΑΚ δεν δίνει ούτε τον αριθμό ούτε τα ονόματα των άλλων θυμάτων, εκτός από την κόρη του πρώην πρύτανη του καθολικού Πανεπιστημίου του Σαντιάγκο, κα Κάρμεν Καστίγιο Ετσεβερρία, που αγωνίστηκε στο πλευρό του. Τραυματισμένη, έχει εισαχθεί σε νοσοκομείο.
Μια εφημερίδα του Σαντιάγκο, η Τercera, αναφέρει ότι ένας ανιψιός του τελευταίου προέδρου της Χιλής, ο Αντρές Πασκάλ Αλλιέντε, από τους ηγέτες του MIR, έχει επίσης τραυματιστεί κατά τη διάρκεια της συμπλοκής, αλλά η είδηση δεν επιβεβαιώθηκε επίσημα.
Μ’ αυτές τις λέξεις ανακοίνωσε η Monde της 8ης Οκτώβρη του ‘74 το επεισόδιο απ’ το οποίο αντλεί την καταγωγή του αυτό το βιβλίο. Η Κάρμεν Καστίγιο – που πιάστηκε και, αργότερα, εξορίστηκε στη Γαλλία – επιχειρεί εδώ μια πλατιά αναδρομή στις αναμνήσεις, προς εκείνη την 5η του Οκτώβρη.

Μας εκθέτει ένα ημερολόγιο με πολλές σκηνές : το γαλάζιο σπίτι της Σάντα Φε, όπου ένας άντρας, μια γυναίκα και τα παιδιά τους έζησαν την αντίσταση στη δικτατορία. Το σπίτι των βασανιστηρίων ‘Χοσέ Ντομίνγκο Κάνιας’, στην καρδιά του Σαντιάγκο, η Κούβα, όπου βρίσκονται όσοι επέζησαν, το Παρίσι.
Ένα πολυφωνικό ημερολόγιο, που αντηχεί και τον λόγο των άλλων. Της αδελφής του Αλλιέντε, του βασανιστή αξιωματικού, της μαχήτριας του ΕΑΚ, Της ΒΑΣΑΝΙΖΌΜΕΝΗς, ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΎ, ΤΟΥ ΦΊΛΟΥ.
ΣΕΛΊΔΕΣ ΥΠΟΒΛΗΤΙΚΈΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΉ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΌΤΗΤΑ Της ΚΑΤΑΠΊΕΣΗΣ. ΣΤΟ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΌ ΞΕΤΎΛΙΓΜΑ των εικόνων, που όλες τους συγκλίνουν προς εκείνη την ημέρα-τομή, η απελπισία συνυπάρχει με την ζωή, η προσμονή της ελευθερίας με την επιθυμία της εκδίκησης, το μίσος ,ε την αγάπη. Ανασυντίθεται, κομμάτι-κομμάτι, το παζλ, που αποκαλύπτει με τον καλύτερο τρόπο την Αντίσταση στη Χιλή, ρέει αβίαστα ο λόγος, που ομολογεί ότι κάθε αντίσταση δεν μπορεί να ξεπηδάει παρά μόνο από την αγάπη.

Jean-Claude Barreau.

https://aenaikinisi.wordpress.com/2014/05/05/%CE%B5%CE%BA%CE%B5%CE%BD%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B1-%CF%8C%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B1-16/

Γενεαλογία και επικαιρότητα του να είμαστε επαναστάτες – Genealogia e attualità del noi rivoluzionario

 

Δημοσιεύουμε την παρέμβαση που έγινε από τον Giorgio Martinico στην εσωτερική συνέλευση των αυτόνομων κολλεκτίβων του Palermo τον φεβρουάριο του 2016. Εκ τούτου κατευθύνεται ταυτόχρονα σε μια διαδικασία διαμόρφωσης της στράτευσης, της κοινωνικοποίησης των γνώσεων της δικής μας πλευράς και της συλλογικής επεξεργασίας. Με μεγάλη σαφήνεια και ικανότητα προσδιορισμού των βασικών θεμάτων, η παρέμβαση αντιμετωπίζει το ζήτημα του να είμαστε επαναστάτες από την σκοπιά της γενεαλογίας και της επικαιρότητας της επαναστατικής προοπτικής. 

Μια οργανωμένη πραγματικότητα όπως η δική μας, που δεν αρνείται την πολυπλοκότητα της πολιτικής της πρακτικής ενώ προσπαθεί να αναζητήσει την απλότητα του λεξιλογίου σχετικά με αυτήν, έχει το καθήκον να καταγράψει πολύ καλά στην μνήμη των στρατευμένων τις διαδρομές, τα γεγονότα, τις αναφορές, ιδέες, συλλογισμούς και τακτικές αυτών που σήμερα βρίσκονται στο βλέμμα μας, να καταγράψει αυτό που σήμερα είναι η όψη της ιστορίας αυτών που ζήσαμε μέσα σε αυτά τα 14 χρόνια.

Διότι, από την κατάληψη του πρώτου κοινωνικού κέντρου μέχρι όλους τους επόμενους σχεδιασμούς (άλλα κοινωνικά κέντρα γειτονιάς, σπουδαστικά, θέατρα κατειλημμένα, φοιτητικές κολλεκτίβες και φοιτητικά κινήματα, κολλεκτίβες στα σχολεία και συντονιστικά στα σχολεία, κέντρα σπουδών, λαϊκά γυμναστήρια, καταλήψεις σπιτιών) διασχίσαμε πολιτικές φάσεις, κοινωνικές και κινημάτων πολύ διαφορετικές μεταξύ τους διατηρώντας πάντοτε ξεκάθαρη μια “γραμμή” και ένα σχέδιο “στράτευσης” που καθίσταται “ολοκληρωτικό, συνολικό” όπως, με τον ίδιο τρόπο και σε τέλεια αντίθεση, είναι“ολοκληρωτικό” το κοινωνικό σχέδιο του μοντέρνου καπιταλισμού. Και κάθε εποχή, κάθε φάση, έχει τις ιδιαιτερότητες της: κάθε χρόνος μεταφέρει μαζί του τις επαναστατικές δυναμικές και δυνατότητες του.

Και, τότε, η θέληση μου να επιστρέψω σε κάποιους “κλασικούς” της πολιτικής κομουνιστικής και επαναστατικής σκέψης αναλαμβάνει την παιδαγωγική, ελπίζω, λειτουργία φωτίζοντας στους πιο “πρόσφατους” αγωνιστές όχι τόσο τις αιτίες λιγότερο ή περισσότερο προσφάτων επιλογών τακτικο/στρατηγικών από πλευράς της δικής μας αυτόνομης οργάνωσης, όσο  (γι αυτή την φορά) τις εννοιολογικές θέσεις μέσα στις οποίες βυθίζονται οι πολιτικές ρίζες αυτών των ίδιων επιλογών. Αυτό, φαντάζομαι, θα μας βοηθήσει να βρούμε την απάντηση την σχετική με το ζήτημα της πολιτικής μας ταυτότητας: ποιοι είμαστε?

Για να το κάνω θα ξεκινήσω από έναν έλεγχο που μου ήρθε στο μυαλό ενώ ετοιμαζόμουν να προετοιμάσω αυτή την παρέμβαση. Αυτός ο έλεγχος ανοίγει το πρώτο δοκίμιο του πρώτου τόμου μιας γνωστής τριλογίας που πολλοί από εμάς γνωρίζουν πολύ καλά: Οι Αυτόνομοι, Gli Autonomi (DeriveApprodi).

Για να ορίσει ποιοι ήταν οι αυτόνομοι ο Sergio Bianchi αποφάσισε να πραγματοποιήσει αυτό τον έλεγχο χαρακτηρισμών που δόθηκαν, από τους εχθρούς, για αυτούς: “εξτρεμιστές, βίαιοι, προβοκάτορες, δολοπλόκοι παραβατικοί, τραμπούκοι, τρομοκράτες, δεκαεννιάχρονοι, fiancheggiatori”

Κι εμείς? Όλοι αυτοί- οι χαρακτηρισμοί- (ή σχεδόν) μαζί με κάποιος άλλους: φασίστες, κομουνιστές, ιδεολόγοι, post-ιδεολόγοι, αντί-ιδεολόγοι, λενινιστές, αυτόνομοι, εξωκοινοβουλευτικοί, θεσμικοί, novecenteschi, μαφιόζοι, πρωτοποριακοί, εγκληματίες, άγγελοι, εθελοντές, ακτιβιστές, identitari, λαϊκιστές, κινηματικοί, ammanicati, κοματόσκυλα, ρεφορμιστές, δημοκρατικοί, αντί-δημοκρατικοί, orizzontalisti, verticisti, λαϊκοί, αστοί, κακομαθημένοι, ultras, φαλαγγίτες, εθνικιστές, παρτιζάνοι, ληστές, συντηρητικοί, τοπικιστές, campanilisti, διεθνιστές, no global, κλέφτες, negriani, μαοϊκοί, cognitari, νοσταλγικοί, αυτονομιστές, αναχρονικοί, μιλιταριστές, σοσιαλιστές, επαναστάτες, ανταγωνιστές, ριζοσπάστες, μαρξιστές, σταλινικοί, συγκρουσιακοί, σεχταριστές, meridionalisti… Και τέλος, οι δυο απολύτως ωραιότεροι χαρακτηρισμοί όλων: “quei rompicazzo! εκείνοι οι σπασαρχίδες” που είχε παραθέσει ο Lagalla (πρύτανης του Πανεπιστημίου του Palermo) και “δομικά ανέντιμοι” χαρακτηρισμός του Ruffino (κοσμήτορα Ανθρωπιστικών Σπουδών).

Τι είμαστε ως εκ τούτου? Και, συνεπώς, ποιοι είμαστε?

Εάν θα έπρεπε να το κάνουμε κοινότοπα θα το κάναμε με ένα τραγουδάκι : “Είμαστε οι αυτόνομοι των κοινωνικών κέντρων, Siamo gli autonomi dei centri sociali”κλπ. Εάν θα έπρεπε να απαντήσουμε ρομαντικά? Είμαστε ο ήλιος αυτού που πρόκειται να συμβεί…..ή οι παρτιζάνοι του XXI αιώνα…. Λοιπόν, και εάν θα έπρεπε να απαντήσουμε στα σοβαρά? Η απάντηση μπορεί να μοιάζει δεδομένη, ίσως λίγο μπανάλ, μα σίγουρα είναι η αληθινά μόνη βαθύτατη στις πολλαπλές σημασίες της: είμαστε μια επαναστατική οργάνωση! Aς επαναλάβουμε λοιπόν δυο νέες/παλιές ερωτήσεις: τι είναι μια επαναστατική οργάνωση? Ποιος  μπορεί να είναι μέρος αυτής?

Ξεκινάμε λοιπόν από αυτές τις πολύ γενικές ερωτήσεις για να δοκιμάσουμε, στο τέλος της σύντομης παρέμβασης μου, να απαντήσουμε σε ένα πρώτο μισό εκείνου του παλαιού θέματος: ποιοι είμαστε εμείς? Εάν πράγματι, επάνω στο ζήτημα του πως θα μπορούσε ή θα έπρεπε να λειτουργεί μια τέτοια οργάνωση (έτσι όπως και επάνω σε αυτό του τι υπάρχει ή δεν υπάρχει σε εμάς για να είμαστε τέτοιοι- δηλαδή πως είναι σήμερα φτιαγμένος ένας επαναστάτης) θα επιστρέψουμε στην επόμενη από την δική μου παρέμβαση, εγώ πάντως θα προσπαθήσω τώρα να σχεδιάσω μια εικόνα μέσα στην οποίαν βρίσκονται κάποιες από τις θεωρητικές παραπομπές από εμάς υιοθετημένες μέσα στον χρόνο σχετικά με κάποια περάσματα της ιστορίας μας σαν (που πρέπει να επαληθευτούν στο τέλος της συλλογιστικής) επαναστατική οργάνωση.  Και στην συνέχεια δεν μπορούμε παρά να ξεκινήσουμε, είναι υποχρέωση, ακριβώς από αυτή την τελευταία έννοια: επαναστατική!

Πλέον μια για πάντα μπορούμε ήσυχα να υποστηρίξουμε την ακριβή ταυτοποίηση ανάμεσα στην έννοια της “επανάστασης” και εκείνη της “επανάστασης για τον κομουνισμό”, ή αυτό τουλάχιστον συμβαίνει όταν γίνεται λόγος γι αυτά τα πράγματα στα περιβάλλοντα που αποκαλούνται κομουνιστικά, της αριστεράς. Στην πραγματικότητα, όπως πολύ καλά γνωρίζετε, ή λέξη επί του παρόντος χρησιμοποιείται από πολλούς εχθρούς (βλέπε Renzi, κι εγώ θα προσέθετα Τσίπρα, και πάει λέγοντας), και πέρα από το ότι αυτός που το έκανε δεν τα κατάφερε σύμφωνα με τις προθέσεις του, γεγονός παραμένει πως αυτοί οι κύριοι δεν έχουν και όλα τα άδικα: η επανάσταση είναι ένα γεγονός τραυματικό η οποία από μια κατάσταση αφετηρίας μεταμορφώνει αυτή την ίδια την κατάσταση σε κάτι ριζικά διαφορετικό.  Αλλά στην πραγματικότητα, αντί αυτού, όταν εμπνεόμαστε από την επανάσταση το κάνουμε εννοώντας με αυτό την κομουνιστική και αντικαπιταλιστική επανάσταση. Οπότε να ξεκινήσουμε με εκείνον τον παλιό λόγιο του Treviri, τον Marx, ο οποίος πρώτος αυτός καθόρισε ακριβώς την συγκεκριμένη αποστολή αυτού που εργάζεται για έναν παρόμοιο στόχο: ο κομουνισμός είναι η κριτική του παρόντος, μα επίσης και κυρίως είναι εκείνο το πραγματικό κίνημα της ζωντανής εργασίας που γκρεμίζει-διασπά-ανατρέπει το παρόν κράτος των πραγμάτων, την καθεστηκυία τάξη. Ο επαναστάτης είναι συνεπώς αυτός/αυτή που εργάζεται για τον ριζικό μετασχηματισμό του υπάρχοντος διευκρινίζοντας ταυτόχρονα εκείνο που  – περίπου έναν αιώνα μετά τον Marx – o γάλλος φιλόσοφος Deleuze όρισε “ το πέρασμα από την κριτική του υπάρχοντος στην πραγματική σύσταση του κοινού ονόματος” που εμείς ονομάζουμε “κομουνισμό”.

Λέγαμε πραγματικό κίνημα της ζωντανής εργασίας: σημαντικό πέρασμα δεδομένου πως είναι ακριβώς στον Marx που οφείλουμε την βασική προϋπόθεση γύρω από την οποία, για πάνω από ένα αιώνα, παρακολουθούμε επαναστάσεις, εξεγέρσεις, θεωρίες, διακηρύξεις που έγιναν στο όνομα του κομουνισμού: πως η κοινωνία είναι χωρισμένη σε τάξεις σε διαρκή αγώνα μεταξύ τους.

Kαι επίσης – επαναλαμβάνοντας πάντα τον Marx του Manifesto – “οι κομουνιστές μάχονται για να κατακτήσουν τους άμεσους σκοπούς και τα συμφέροντα (!!!) της εργατικής τάξης, μα μέσα στο παρόν κίνημα εκπροσωπούν την ίδια στιγμή το μέλλον του ίδιου κινήματος”. Όμως ας σταθούμε ένα λεπτό, τόσο χρειάζεται για την σχετική μνεία, επάνω σε δυο θεμελιώδεις λέξεις συνεχίζοντας τον συλλογισμό μας: “άμεσοι” και “κίνημα”. Αυτούς τους όρους θα τους ξανασυναντήσουμε συντομότατα.

Προχωρούμε κάνοντας ξανά ένα βήμα πίσω στον Marx. Λέγω πως για εμάς το να είμαστε κομουνιστές θα πει να είμαστε μαρξιστές, και το να είμαστε μαρξιστές είναι ο μόνος τρόπος που γνωρίζουμε για να είμαστε κομουνιστές. Το να είμαστε μαρξιστές δεν μπορεί να σημαίνει να ονειρευόμαστε τον κομουνισμό, να εξιδανικεύουμε τον κομουνισμό, να φανταζόμαστε τον κομουνισμό. Διότι η αξία του Marx δεν υπήρξε μονάχα το ότι ερμήνευσε την συστημική λειτουργία του σύγχρονου καπιταλισμού που γεννιόταν. Δεν ήταν μόνο εκείνη πως ανακάλυψε τον νόμο της υπερεργασίας και της υπεραξίας, πως έγραψε Το Κεφάλαιο, πως προέβλεψε τις τάσεις ενός συστήματος που ήδη σχεδιάζονταν και προγραμματίζονταν με κατεύθυνση προς την χρηματιστικοποίηση, τον φετιχισμό των εμπορευμάτων και της κατανάλωσης, τις κρίσεις υπερπαραγωγής, εν ολίγοις: τον καπιταλισμό σαν “συνολική κοινωνική σχέση”. Δεν υπήρξε ούτε μονάχα εκείνος που διαμόρφωσε την θεωρία των δομών και των υπερκατασκευών γύρω από τις οποίες γεννιούνται και πεθαίνουν οι κοινωνίες και οι ενδογενείς σε αυτές συγκρούσεις. Από αυτή την άποψη αξίζει να θυμηθούμε μια τελευταία φράση του Marx που μας εισάγει απευθείας σε αυτό που του πιστώνουμε περισσότερο απ’ όλα: “Πως το κεφάλαιο περικλείει αντιθέσεις είμαστε οι τελευταίοι που θα το αρνηθούμε. Ο σκοπός μας είναι εκείνος του να τις αναπτύξουμε ολοκληρωτικά” (Grundisse).

Να λοιπόν, αυτό το [σκοπός] “μας” αντιπροσωπεύει το πιο σημαντικό κλειδί μέσα από το οποίο θα ανοιχθούμε σε εκείνη την θεμελιώδη σκέψη που είναι η μαρξιάνα: ο Marx – όπως θα υπογραμμίσει ο Tronti πολλές δεκαετίες αργότερα – είναι ο συγγραφέας της πρώτης εσωτερικής  ιστορίας όχι πλέον του κεφαλαίου, μα της εργατικής τάξης. Αυτή η ιστορία δεν είναι μια απλή ιδεολογική  (ο Marx δεν φτιάχνει ιδεολογία): είναι επιστήμη, επιστήμη της επανάστασης, επιστήμη της κομουνιστικής πρακτικής, επιστήμη της αντικαπιταλιστικής σύγκρουσης. Η εργασία του δεν είναι του ακαδημαϊκού που απευθύνεται σε άλλους ακαδημαϊκούς : αυτός προτείνει αναγνώσεις από και για τους κομουνιστές πολιτικούς αγωνιστές και στρατευμένους! Να η αληθινή του δύναμη, να ο λόγος για τον οποίον είμαστε μαρξιστές.

Έχει λοιπόν η ταυτότητα μας επιτέλους αποκαλυφθεί? Aπολύτως όχι; διότι ανάμεσα στον Marx και εμάς έχει αλλάξει ένας κόσμος, πέρασαν επαναστάσεις, νίκες και ήττες, στοχαστές και μαρξιστές και πάνω απ’ όλα : ταξικά κινήματα. Διότι εάν ο Marx έχει προετοιμάσει το τραπέζι των κομουνιστών, το έστρωσε που λέμε, στο πεδίο εφαρμογής ανάμεσα στους κυριότερους παίκτες υπήρξε εκείνος ο Lenin ο οποίος μια κομουνιστική επανάσταση την έκανε αληθινά… κερδίζοντας την!

Ανοίγω παρένθεση. Μιλώντας για τον Lenin δεν μιλάμε απλά για έναν μεγάλο κομουνιστή ηγέτη.Μιλάμε για έναν στοχαστή ικανό να πραγματοποιήσει στις αρχές του XX αιώνα τις θεωρίες του Marx, επάνω σε δυο ζητήματα ειδικότερα: την κεντρικότητα της τακτικής μέσα στις διαδικασίες αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό; την σχέση ανάμεσα σε πρωτοπορίες και μάζες ή, καλύτερα, ανάμεσα σε κόμμα και τάξη. Μας είναι αγαπητός για αυτούς τους λόγους: διότι υπήρξε ο πρώτος δημιουργός μιας  θεωρίας της οργάνωσης ικανός να θέσει πραγματικά σε πρακτική τις μαρξιστικές αναλύσεις δίχως να δίδει κανέναν χώρο στην διανοητική άσκηση σαν αυτοσκοπό. Αυτός, όχι τυχαία, μιλούσε για  “επαγγελματίες επαναστάτες” μέσα στην οργάνωση των οποίων “δεν πρέπει να υπάρχει καμία διαφοροποίηση ανάμεσα σε εργάτες και διανοούμενους”. ο Lenin υπήρξε από τους πιο αποτελεσματικούς πολεμιστές και διοικητές που επιτίθενται σε ορισμένους πολιτικούς φετιχισμούς – εκείνους που κάποια δεκαετία αργότερα θα καθίσταντο πολεμικό άλογο και/ή Δούρειος ίππος για τα κινήματα της μπουρζουαζίας  – συνδεδεμένους με κάποιες εννοιολογικές συλλήψεις της δημοκρατικής διαδικασίας λήψης αποφάσεων, της οριζοντιότητας, της αναζήτησης της αριθμητικής συγκατάθεσης ανεξαρτήτως κόστους.  Αξίζει όλων μια δήλωση του που περιέχεται στο Τι να κάνουμε?: “Για την καταστολή θα είναι πολύ πιο δύσκολο να συλλάβει δέκα επαναστάτες έξυπνους, παρά εκατό ηλίθιους”.

Οπότε: μπορούμε πλέον να πούμε πως είμαστε εκτός από κομουνιστές, μαρξιστές, και λενινιστές?

Προχωράμε. Μιας και ο Lenin κερδίζει την επανάσταση του, γεννιέται η Σοβιετική Ένωση που αποτυγχάνει πιθανότατα ακριβώς εκεί όπου ο Lenin είχε επιστήσει την προσοχή όλων: την πάντα δύσκολη σχέση μεταξύ κόμματος και τάξης. Πάντως, εν τω μεταξύ η Σοβιετική Ένωση είναι εκεί και στον κόσμο γύρω διαβάζονται οι διάφοροι Luxemburg, Benjamin, Lukàcs; στην Ιταλία η κόκκινη διετία, οι πρώτες καταλήψεις εργοστασίων, το κομουνιστικό κόμμα, ο Gramsci. Λοιπόν, επάνω στον Gramsci θα πρέπει να επιστρέψουμε και εξ αιτίας του “ζητήματος του σχετικού με τον νότο, questione meridionale” (θα το κάνουμε στα επόμενα σεμινάρια μας), μα εν τω μεταξύ πρέπει να αναγνωρίσουμε ένα πράγμα: αυτός δεν ήταν μοναχά ο ηγέτης του κόμματος που η ιστοριογραφία του ΚΚΙ μας πρότεινε τις επόμενες δεκαετίες του θανάτου του. Ανάμεσα στα πλεονεκτήματα του υπήρξε ιδιαιτέρως ένα: στην διάρκεια που διηύθυνε την “Νέα Τάξη, Ordine Nuovo”, ο Gramsci έδωσε μεγάλο χώρο σε μια φόρμουλα που ευτυχώς θα  επαναληφθεί έπειτα από μια δεκαετία: ταξική αυτονομία στον αγώνα για την ίδια την απελευθέρωση! Χρειάζεται εμβάθυνση, δίχως αμφιβολία. Μα λέγαμε: ο Mao και η κινεζική επανάσταση (μια άλλη απόλυτη αναφορά), δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, ιμπεριαλισμός Usa, ο κόσμος των δυο μπλοκ, το οικονομικό boom, οι μεταναστεύσεις νότου-βορρά, η χριστιανοδημοκρατία Dc πρώτα, το ιστορικό σύμφωνο μετά. Εν συντομία: ο κόσμος αλλάζει,αλλάζουν οι σχέσεις μεταξύ των τάξεων, οι ταξικές ισορροπίες, τα συστήματα εκμετάλλευσης… και ο μαρξισμός.

Ο μαρξισμός αλλάζει  (ή εκπληρώνει ένα άλμα) κυρίως χάρη στη συνεισφορά εκείνων που θα ονομαστούν  “εργατιστές”. Μήπως είμαστε κατά τύχη και εργατιστές? Προλαβαίνουμε την απάντηση: ναι, αν και αυτό μπορεί να σημαίνει πως είμαστε λιγάκι λιγότερο κομουνιστές απ’ ότι πριν.Βλέπουμε γιατί, και βλέπουμε αυτό το γιατί ξεκινώντας από μια φράση που πρόφερε πολλά χρόνια αργότερα ένας από αυτούς τους εργατιστές, ο Sergio Bologna: “Eπρόκειτο για την πρώτη μαρξιάνα εμπειρία μη κομουνιστική, που κλείνει δηλαδή με μια ιστορία έριδος με τα υπάρχοντα κόμματα γύρω από την αυθεντικότητα του αληθινού κομουνισμού!”. Σύγχυση? Όχι. Απλός συλλογισμός. Οι εργατιστές ξεκίνησαν όντως από κάποιες διαπιστώσεις: πως μεταξύ των κομουνιστικών κομμάτων και των κινημάτων της τάξης υπήρχε πλέον μια αγεφύρωτη χωριστικότητα, ένα χάσμα (Tronti); πως η φιγούρα του εξειδικευμένου εργάτη όδευε προς την εξαφάνιση μέσα στα εργοστάσια και πως με αυτήν εξαφανίζονταν και εκείνη η φιγούρα του ιδεολογικοποιημένου εργάτη, που συνδικαλίζονταν, που ίσως είχε κάμει την αντίσταση; και πως στην θέση του μια νέα φιγούρα αναδύονταν, προέκυπτε : ο εργάτης μάζα, μη ειδικευμένος, έμμεσα εκπαιδευμένος, με ανάγκες και καταγγελίες της κατανάλωσης κοινές.  Μη πολιτικοποιημένος, μα εισηγμένος σε μια παραγωγική διαδικασία, εκείνη του μεγάλου εργοστασίου, που του επέτρεπε να εργάζεται άμεσα στην καρδιά του εχθρού, το κεφάλαιο και την παραγωγή του. Mα οι εργατιστές έκαναν περισσότερα : κατάλαβαν, για παράδειγμα, πως για να αναγνωστούν οι καινούργιες καπιταλιστικές τάσεις, και σε σχέση με την εκμετάλλευση του εργοστασίου και της εργασίας, δεν απαιτείτο να είναι κάποιος οπωσδήποτε εργάτης,  αλλά χρειάζονταν να εξοπλίσει τον εαυτό του με τα σωστά ερμηνευτικά εργαλεία : να η εργατική έρευνα, που δεν είναι ένα ερωτηματολόγιο όπως κάποιος επιμένει να προτείνει στα σαλονάκια κάποιων ιταλικών πανεπιστημιακών κολλεκτίβων. Ο Romano Alquati θα την περιγράψει με μεγάλη απλότητα:”Την εργατική πραγματικότητα μερικές φορές αρκεί να την περιγράψεις στο επίπεδο της κοινής λογικής και της γλώσσας της καθημερινής ζωής, για να κάνεις μια δουλειά πραγματικής πολιτικής και πολιτιστικής σημασίας και ενδιαφέροντος”. Κι αυτό διότι οι καινούριοι εργάτες συνήθως δεν κάθονταν όπως οι παλιοί να μιλούν αφηρημένα για επανάσταση, δεν είχαν με το ζόρι πολιτικές επαναστατικές αναφορές, δεν ήλπιζαν άλλο από την ικανοποίηση των άμεσων αναγκών τους. Και ακόμη, να το πούμε όπως ο Mao, ένας αγρότης μπορεί ασυναίσθητα να είναι πολύ πιο επαναστάτης από έναν διανοούμενο που διακηρύσσεται επαναστάτης. Και οι εργατιστές είχαν πολύ καλά δει εντοπίζοντας, σε αυτά τα υποκείμενα, εκείνη την δυνατότητα, και την δυναμικότητα.

Πιστεύω, εν τούτοις, πως μπορούμε να πούμε πως είμαστε εργατιστές λόγω τριών μεγάλων ιδεών που είχαν διαισθανθεί οι εργατιστές. Η πρώτη είναι εκείνη που βλέπει αυτούς ικανούς να καταστρέψουν την κυρίαρχη πνευματική τάση που μείωνε τον ιστορικό υλισμό του Marx σε μιαν αιώνια μεσσιανική αναμονή: περιμένουμε πως ο κομουνισμός θα έρθει, μα ελπίζουμε όχι πολύ σύντομα μιας και δεν είμαστε τόσο έτοιμοι. Θυμόσαστε εκείνο τον όρο χρησιμοποιούμενο από τον Marx, “άμεσοι”? Να που οι εργατιστές τα έσπασαν με την κουλτούρα της θυματοποίησης των κομουνιστών ξεκινώντας να ομιλούν για ικανοποίηση των αναγκών της προλεταριακής και εργατικής πλευράς, εδώ και τώρα!

Η δεύτερη είναι πάντα συνδεδεμένη με την κουλτούρα της ήττας των κομουνιστών της εποχής, που δεν κατάφερναν να δουν άλλες πιθανότητες και δυνατότητες από εκείνες της αντίστασης: αντίσταση ενάντια εκείνου, αντίσταση ενάντια του άλλου, να αντισταθούμε αντισταθούμε αντισταθούμε… Mα αυτή η αμυντικογενής  συμπεριφορά μεταφράζονταν πάντα σε ταπείνωση και στις θανατώσεις των εργατικών αναγκών, διότι εν τω μεταξύ “υπήρχε πάντα κάτι πιο επικίνδυνο από το οποίο έπρεπε να αμυνθούμε όλοι μαζί”, δεν είναι ποτέ καιρός για την επίθεση. Παράλληλα όμως ο καπιταλισμός αναπτύσσει και τελειοποιεί τα όπλα του. Να, από αυτή την άποψη γράφει ο Mario Tronti το ’64: “είδαμε και εμείς πρώτα την καπιταλιστική ανάπτυξη, μετά τους εργατικούς αγώνες. Είναι ένα λάθος. Χρειάζεται να αντιστρέψουμε το πρόβλημα, να ξαναρχίσουμε από την αρχή: και η αρχή είναι ο αγώνας της εργατικής τάξης”. Συνεπώς, η ανάπτυξη και η ανανέωση του καπιταλισμού, η καταπίεση και η καταστολή του καπιταλισμού άλλο δεν είναι παρά  ένα προϊόν φρικτό και φυσικό των αγώνων!

Και να αυτό που τρίτο τους χρωστάμε: i rapporti di forza, η ισορροπία δυνάμεων, οι σχέσεις δύναμης. Δεν μπόρεσα, με την ευκαιρία, να βρω καλύτερα λόγια από τα ακόλουθα: “ Μόνο μέσα από μια υποκειμενική παρέμβαση, συνειδητή, από ψηλά (? αυτονομία του πολιτικού, autonomia del politico… mmmm…), διαμέσου μιας υλικής δύναμης που σου δίνει την δυνατότητα να κατέχεις και σε κάνει κύριο του μηχανισμού με τον οποίον εργάζεται το σύστημα που θες να καταστρέψεις  – μόνο μέσα από την κοινωνική χρήση αυτής της δύναμης είναι δυνατόν όχι μόνο να προβλέψεις και να προλάβεις τις στιγμές της αλλαγής μέσα στον κύκλο της ανάπτυξης του κεφαλαίου, μα και να αναμετρηθείς, να ελέγξεις, να διαχειριστείς και συνεπώς να οργανώσεις την πολιτική ανάπτυξη της εργατικής τάξης, αναγκάζοντας την να περάσει μέσα από εκείνη την αλυσίδα συγκρούσεων σε διάφορα επίπεδα και σε διάφορες περιστάσεις και ευκαιρίες (με τέτοιο τρόπο τελικά ώστε) να ανατρέψει την σχέση ανάμεσα στις τάξεις, να διασπάσει την μηχανή του Κράτους!”. Σας αρέσει? Σε εμένα πολύ. Οπότε είμαστε λιγάκι και εργατιστές…

Οι εργατιστές πρόκειται να διαχωριστούν μα (και στην πραγματικότητα έχουν ήδη ξεκινήσει όταν) το ’69 κάτι συμβαίνει. Συγκρούσεις στο corso Traiano στο Torino: εργάτες και φοιτητές, προλετάριοι και παιδιά αστών, επιτίθενται στην αστυνομία. Πρωτοφανές. Λίγους μήνες αργότερα εμφανίζεται ένα περιοδικό που εκθέτει ένα όνομα: “Potere Operaio, Εργατική Εξουσία”. Το πρώτο άρθρο αιτιολογεί: “η  Piazza Statuto υπήρξε το ιδρυτικό μας συνέδριο”. Λίγο χρόνο αργότερα φθάνει στο σημείο ένας από αυτούς του Potere Operaio – ονομάζεται Franco Piperno – να υποστηρίξει: » Potere Operaio , η Εργατική Εξουσία είναι η εργατιστική θεωρία που γίνεται πολιτική των μαζών – è la teoria operaista che si fa politica di massa”.

Θέλετε να ξέρετε εάν είμαστε και λιγάκι Potere Operaio? Ναι. Είμαστε. Μα γι έναν λόγο επάνω σε όλους. Στους μήνες κατά τους οποίους η Εργατική Εξουσία  επικαιροποιούσε ξανά και έξοχα την σχέση οργανωμένη ομάδα-μάζες σε αγώνα  (και με μεγάλα αποτελέσματα) – προσέξτε, βρισκόμαστε ήδη στον καιρό των εξωκοινοβουλευτικών ομάδων – ένας ορισμός πέρασε μέσα σε μια εφημερίδα της εποχής: αυτοί οι εργατιστές είναι “καταστροφείς της μνήμης”. Κρατήστε το καλά στην σκέψη σας, διότι δεν είναι έννοια μικρής σημασίας.

Παραμένουμε στο θέμα της σχέσης ομάδα-κίνημα, που σας θυμίζει την ακόλουθη επιβεβαίωση: μπορούμε να είμαστε και μια μειοψηφική ομάδα αλλά με κλίση και προσανατολισμό πλειοψηφικό? Διότι το Potere Operaio θα είναι μια ομάδα στρατευμένων σε θέση να κινητοποιήσει μια μάζα όλο και μεγαλύτερη νέων και λιγότερο νέων ανθρώπων αντιμετωπίζοντας όμως, πάντοτε, και συγκρινόμενη με το θέμα της θεωρίας της οργάνωσης. Mα ίσως καλύτερα και από το Potere Operaio θα το καταφέρουν οι οργανωμένες συνιστώσες αυτού που θα ακολουθήσει αμέσως μετά: η Autonomia Operaia!η Εργατική Αυτονομία!

Εάν νιώθουμε Αυτόνομοι ούτε καν χρειάζεται να μας το ρωτήσετε: είμαστε!

Οι αυτόνομοι: το σκάνδαλο της Αυτονομίας της τάξης! λέει ο Caminiti: “Ίσως εδώ να βρίσκεται το κλειδί: η ιταλική ανωμαλία (φτιαγμένη από μιαν κινητοποίηση μοναδική στον κόσμο) υπήρξε δυνατότερη από την εργατική αυτονομία. Και οι αυτόνομοι είναι πιο συναφείς στην ιταλική ανωμαλία απ’ ότι στην εργατική αυτονομία. Όταν ο μεγάλος κύκλος αγώνων στα εργοστάσια τέλειωσε, όταν η ώθηση των μαζών εξαντλείται, όταν η επανάσταση έχει χαθεί, να, εμφανίζεται ξανά η ιταλική ανωμαλία: οι αυτόνομοι”. Οπότε τι είναι η εργατική αυτονομία? Πάντα με τον Caminiti: “Η ιταλική ανωμαλία είναι ένα κίνημα της αριστεράς ενάντια στην αριστερά. Το πιο δυνατό κίνημα της αριστεράς ενάντια στο πιο δυνατό κομουνιστικό κόμμα. Ή, για να το πούμε αλλιώς, ένα κομουνιστικό κίνημα ενάντια στην αριστερά. Ένα κίνημα κομουνιστικό ενάντια στους κομουνιστές. Ένα κίνημα της αριστεράς αντικομουνιστικό”. Ένας συλλογισμός τον οποίον, δίχως περιστροφές, κι εμείς θα μπορούσαμε αυτό-αντανακλαστικά να κολλήσουμε επάνω μας.

Προσοχή στις ταξικές συμπεριφορές, στην δεοντολογία της τάξης, κάτι πολύ μεγάλο, το πρώτο μεγάλο που οφείλουμε στους αυτόνομους: από την άρνηση της εργασίας στην μαζική παρανομία, από τις προλεταριακές απαλλοτριώσεις στις καταλήψεις και τις επανοικειοποιήσεις ; ο κομουνισμός δεν γίνεται , τον κομουνισμό δεν τον κάνουμε αντικαθιστώντας τους αστούς στην ηγεσία του κράτους: τον κάνουμε εδώ και τώρα, τον ζούμε, με την δύναμη. Όχι τυχαία το αληθινό σκάνδαλο των αυτόνομων βρίσκεται εδώ ακριβώς: δεν περιμένουμε να είναι οι εχθροί που θα μας κάνουνε κακό. Θα είμαστε εμείς που θα ασκήσουμε την βία πρώτοι! Οι αυτόνομοι είναι βίαιοι!

Εκμηδενισμός κάθε διαχωρισμού μεταξύ πολιτικού και προ πολιτικού; εντοπισμός της τάσης της γνωστικής θεωρίας του καπιταλισμού; σωστή ανάγνωση της έννοιας της “κρίσης” μέσα στον καπιταλιστικό χώρο; να και άλλα που οφείλουμε στους αυτόνομους.

Είμαστε αυτόνομοι? Aπολύτως ναι!

Οδεύω προς το κλείσιμο. Μέχρις εδώ μιλήσαμε για πολιτικά θέματα που θα άξιζαν σίγουρα, και θα ήταν σκόπιμο να συζητηθούν σε οποιαδήποτε συνέλευση οποιασδήποτε δομής σε οποιοδήποτε εδαφικό πλαίσιο. Στην συνέχεια άλλα τρία ζητήματα επάνω στα οποία να κοιτάξουμε με προσοχή, και μια τέταρτη άμεση συνέπεια των άλλων τριών.

Πως στην διάρκεια των χρόνων για τους οποίους μιλούσαμε προηγουμένως αναπτύσσονταν στον κόσμο γύρω μας εδαφικοί αγώνες και για την εθνική ανεξαρτησία απ’ όπου τεράστιες οδηγίες και κατευθύνσεις υπάρχουν για να αντλήσουμε.

Μια ιδιαίτερα: ο αλγερινός αγώνας, και ένας του αγωνιστής ειδικότερα:  ο Fanon.  Στον Fanon οφείλουμε μια διπλή συνεισφορά στον μαρξισμό και μια στα δικά μας επαναστατικά πνεύματα. Η πρώτη συνεισφορά τον ευθυγραμμίζει σε άλλες μαρξιστικές ετεροδοξίες μεταξύ των οποίων και εκείνη της ιταλικής αυτονομίας και αναφέρεται στην άσκηση κριτικής της σχέσης δομή-εποικοδόμημα που στον Fanon διασκορπίζεται πίσω από την κοινωνική ιεράρχηση της ράτσας και όχι μόνο της τάξης.  ή τουλάχιστον, όχι από την άποψη των ακολουθιών ιεραρχίες/προτεραιότητα όπως μέχρι εκεί διηγήθηκαν άλλοι μαρξιστές. Απλά, μια παρόμοια συνεισφορά έρχεται επίσης και από άλλες σύγχρονες τάσεις  όταν, για παράδειγμα, και το φεμινιστικό κίνημα έθετε υπό αμφισβήτηση την ορθόδοξη σχέση στο επίπεδο των νέων υποκειμενικοτήτων και, παραδείγματος χάριν, την σχέση παραγωγή-αναπαραγωγή.  Το δεύτερο ζήτημα αφορά την πολιτική στρατηγική για την απελευθέρωση από την αποικιακή κατάσταση. ο Fanon προλαμβάνει-προβλέπει όντως εκείνη που στην συνέχεια θα ήταν μια κυρίαρχη τάση στα χρόνια της αποαποικιοποίησης πρώτα, των εξαρτημένων οικονομιών στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο στην συνέχεια. Γράφει αυτός: “Η εθνική αστική τάξη που αναλαμβάνει την εξουσία στα τέλη του αποικιακού καθεστώτος είναι μια μπουρζουαζία υποανάπτυκτη … δεν προσανατολίζεται προς την παραγωγή, την καινοτομία,  την κατασκευή, την εργασία. Αυτή διοχετεύεται ολοκληρωτικά προς δραστηριότητες διαμεσολαβητικού τύπου. Της αρέσει να τριγυρνά, να βρίσκεται μέσα στις απάτες, να εξαπατά, αυτή μοιάζει να είναι η βαθιά  της αποστολή, ο προσανατολισμός της. Η εθνική μπουρζουαζία έχει μιαν ψυχολογία ανθρώπων που κάνουν ντήλια, όχι καπετάνιων της βιομηχανίας”. Χρήσιμο τώρα στα χρόνια μιας νέας λειτουργικής ιεράρχησης των περιοχών της επικράτειας.

Και, τέλος, η συνεισφορά του στα βαθιά αισθήματα μας δίδεται από την κοινωνική χρήση για τους σκοπούς του αγώνα της πολιτικής βίας. “Η αποικιοκρατία δεν είναι μια βαριά μηχανή, δεν είναι ένα σώμα προικισμένο με λογική. Είναι η βία στην κατάσταση της φύσης και δεν μπορεί να καμφθεί παρά μόνο μπροστά σε μια βία ακόμη μεγαλύτερη”. Mου φαίνεται πως τα είπε όλα…

Επιστρέφοντας σε εμάς, λέγαμε καταλήγοντας. Πως ο κόσμος έχει αλλάξει πλέον και από την εκμετάλλευση της καθαρής εργασίας , τελικά, φθάσαμε στην εκμετάλλευση του χρόνου της μη-εργασίας και κυρίως σε νέες διαδικασίες ιδιωτικοποίησης και εκμετάλλευσης ιεραρχικής των περιοχών και των εδαφών, της επικράτειας. Πως η περιοχή μας, το έδαφος μας, χώρος δράσης και τόπος όπου εμείς οδηγούμε την επαναστατική μας πολιτική, έχει μια πολιτική ιστορία, κοινωνική και οικονομική πολύ ιδιαίτερη και συγκεκριμένη.  Και πως σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε, συνεπώς, ο αγώνας μας θα πρέπει να αναλάβει όλο και περισσότερο τα χαρακτηριστικά ενός εδαφικού αγώνα: για το έδαφος, με το έδαφος, στον χώρο-την συνοικία-στις περιοχές μας, για τις περιοχές μας – per il territorio, con il territorio.

Μα επάνω σε αυτό, θα επιστρέψουμε την επόμενη φορά…

http://www.commonware.org/index.php/laboratori/678-genealogia-e-attualita-del-noi-rivoluzionario

εκενώστε τους δρόμους από τα όνειρα – 16

Αέναη κίνηση

Αντί επίλογου λοιπόν θα σας διαβάσω κάποια μικρά αποσπάσματα από το βιβλίο της Κάρμεν Καστίγιο, ‘Μία νύχτα στο Σαντιάγκο’.

Η Κάρμεν Καστίγιο έζησε από κοντά την ιστορία του MIR – Κινήματος της Επαναστατικής Αριστεράς – [όταν η λέξη αριστερά είχε ακόμη σημασία], τόσο πριν όσο και μετά τη δολοφονία του Σαλβαδόρ Α λλιέντε και την άνοδο του Πινοσέτ στην Χιλή.
Από τον πρόλογο λοιπόν του βιβλίου : ‘δεν είναι η στρατευμένη γυναίκα που μιλάει, είναι η γυναίκα. Μια γυναίκα όμως που ανακαλεί στρατευμένους’ τονίζει χαρακτηριστικά για το βιβλίο της το οποίο χαρακτηρίζει ’σπάνιο δημιούργημα’ ο Nouvelle Observateur, που είναι μεγάλη εκδοτική επιτυχία στη Γαλλία, όπου κυκλοφόρησε το 1979.
Διαβάζουμε λοιπόν :

‘Χιλή. Ο Μιγκέλ Ενρίκεζ, γενικός γραμματέας του Επαναστατικού Αριστερού Κινήματος, σκοτώθηκε στο Σαντιάγκο, κατά τη διάρκεια μιας σύγκρουσης με τον στρατό. Σκοτώθηκε το Σάββατο, 5 Οκτώβρη, κατά τη διάρκεια πολύωρης ανταλλαγής πυροβολισμών μεταξύ μελών του MIR που ήταν περικυκλωμένοι…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 7.509 επιπλέον λέξεις

αφήγηση του Μιχάλη στον Θ. Σπανέλη

Και μαθαίνεις, μαθαίνεις…

Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.

Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια
Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις

Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού

Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
.και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις.
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.

Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια

Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις
Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη
Και ότι, αλήθεια, αξίζεις
Και μαθαίνεις. μαθαίνεις
.με κάθε αντίο μαθαίνεις

Χόρχε Λουίς Μπόρχες

από Βίκυ

Γιατί ο Che Guevara δεν νικήθηκε ποτέ

Solidaridad_griega

solidariagriega.wordpress.com

Ακολουθείτε

• Liberta
• 10ω πριν
• Historia

Λένε πως αν τύχει και μια μάνα χάσει το παιδί της, τότε αυτή πεθαίνει κάθε χρόνο τουλάχιστον μια φορά.

Στην επέτειο του πρόωρου θανάτου. Και πως δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος και πιο βαριά ισόβια καταδίκη. Δεν είναι όμως ως φαίνεται πάντα έτσι. Υπάρχει ένας παράξενος θεός που είναι στοργικός με τις μανάδες που έχουν πονέσει πολύ. Σε αυτές που έτυχε να τους σκοτώσουν, να τους αδικήσουν ή να τους πληγώσουν πολλά από τα παιδιά τους, τους χαρίζει κάποιους μοναδικούς γιούς και υπέροχες κόρες.

Αυτά τους τα ιδιαίτερα παιδιά, σα χαθούν, όχι μόνο δε γίνονται πηγές δακρύων, αλλά γεννιούνται κάθε χρόνο, ξανά και ξανά. Γλυκαίνοντας τον πόνο της μάνας για τη μεγάλη απώλεια, αλλά και χαρίζοντας χαμόγελα και αισιοδοξία σε όλους.

Μια τέτοια μάνα μοιάζει να είναι η Λατινική Αμερική. Της συνέβηκαν τα χειρότερα. Να πως περιγράφει ο Galeano τον κακοτυχία των παιδιών της:

Το 1492 οι αυτόχθονες ανακάλυψαν ότι ήταν Ινδιάνοι, ανακάλυψαν ότι ζούσαν στην Αμερική, ανακάλυψαν ότι ήταν γυμνοί, ανακάλυψαν ότι υπήρχε αμαρτία,

ανακάλυψαν ότι όφειλαν υπακοή σε έναν βασιλιά και μια βασίλισσα ενός άλλου κόσμου και σε έναν θεό ενός άλλου ουρανού,

κι ότι εκείνος ο θεός είχε επινοήσει την ενοχή και τα ρούχα και διέταζε να καεί ζωντανός όποιος λάτρευε τον ήλιο, το φεγγάρι, τη γη και τη βροχή που την ποτίζει.

 

Φαίνεται πως ήταν δίκαιο λοιπόν αυτή η ανθρωπο-μάνα ήπειρος, των φριχτών δικτατοριών, της ιμπεριαλιστικής ευρωπαϊκής και βόρειο-αμερικάνικης καταλήστευσης, των αντάρτικων, των επαναστάσεων και των μεγάλων ελπίδων, να αποχτήσει κάποια ξεχωριστά παιδιά. Αυτά που μπορούν να ξαναγεννιούνται συνέχεια και να αναγεννούν την ίδια.

 

Ένα τέτοιο παιδί της Λατινικής Αμερικής ήταν αυτός που έμεινε στην ιστορία με το όνομα Che Guevara. Σαν σήμερα, στις 9 Οκτωβρίου του 1967,  έπεφτε νεκρός, από τις σφαίρες του Βολιβιανού στρατού.

 

Πέθανε, πριν συμπληρώσει τα 40 χρόνια του, αλλά η παρακαταθήκη του αποδείχτηκε ολοζώντανη και πανίσχυρη σε όλες τις ταραγμένες εποχές που ακολούθησαν, μα και στην τωρινή εποχή.

 

Πως να το εξηγήσουμε, χωρίς να φονεύσουμε την ανεξήγητη μαγεία που κουβαλάει η μορφή του; Πώς να τιμήσουμε τον επαναστάτη, χωρίς να ατιμάσουμε το επαναστατικό του πνεύμα;

 

Όχι, δεν ήταν δυνατός σα μυθικός ήρωας. Από δύο χρονών διαγνώστηκε με άσθμα. Σε όλη του τη σύντομη ζωή ήταν αδύναμος και φιλάσθενος.

 

Όπως λένε δεν ήταν και όμορφος σαν τους φτιαγμένους πρωταγωνιστές. Αντίθετα, κοντούλης και τουλάχιστον μέτριος ήταν.

 

Είχε όμως μια άγρια, πρωτόγνωρη και συνάμα τόσο γλυκιά ομορφιά η ζωή του.

 

Ο Che πολέμησε κάτω από μια σημαία που έγραφε ‘’Πατρίδα ή θάνατος’’, αλλά η χώρα στην οποία ρισκάρισε τη ζωή του επαναστατώντας, η Κούβα, δεν ήταν η ιδιαίτερη πατρίδα όπου ήρθε στον κόσμο, δηλαδή η Αργεντινή. Πολέμησε στο Κογκό, έγραψε τα λιγοστά έργα του στην Τανζανία, αγωνιούσε για την επαναστατημένη Αλγερία και ανέπνευσε τελευταία φορά στα βουνά της Βολιβίας. Πατρίδα του ήταν τελικά το δίκιο και η λευτεριά για τους ανθρώπους.

 

Διάλεξε το δρόμο της επανάστασης. Φόρεσε το κοστούμι του Διοικητή της Τράπεζας της Κούβας, την επίσημη φορεσιά του Υπουργού Βιομηχανίας της χώρας που δόξασε η δράση του. Μα με την ίδια φυσικότητα, έφυγε για την Αφρική αρχικά και τη Βολιβία στη συνέχεια για να πολεμήσει το άδικο και να δώσει το αδύναμο δικό του χέρι σε όλους αυτούς που θεωρούσε αδέρφια του. Η επανάσταση δεν ήταν για αυτόν το μελλοντικό  άλλοθι της παροντικής μιζέριας. Η κυβέρνηση και η εξουσία δεν ήταν το έπαθλο μιας προσφοράς, μα μόνο ένα καθήκον. Ο κομμουνισμός ήταν και στόχος και δρόμος ταυτόχρονα. Ήταν μέσο και σκοπός. Ήταν ζωή. Και κυρίως η επιλογή για να ζήσεις για τους άλλους. Δηλαδή να ζήσεις πραγματικά.

 

Δεν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά πως κατάφερε να επιζήσει η κληρονομιά του. Δεν την  έσβησαν οι χούντες της Λατινικής Αμερικής, ούτε τα πειράματα του νεοφιλελευθερισμού στη Χιλή. Ούτε και η εμπορευματοποίηση της μπλούζας και η διαφήμιση της coca cola. Μα ούτε και η ναφθαλίνη των κρατικών μαυσωλείων.

Ο Che είναι παντού.

Στο Μάη του 68, στις εργατικές απεργίες του Χονγκ Κόνγκ του 2009, στις αντιμνημονιακές διαδηλώσεις στην Κύπρο το 2012, στους τούρκικους μαχαλάδες το 2013, ακόμη και στις εκκλησίες της Λατινικής Αμερικής δοξάζεται σαν ο θεός των φτωχών.

Και γεννιέται συνέχεια. Λίγες μέρες πριν την επέτειο της δολοφονίας του, εμφανίστηκε ξανά και απροσδόκητα. Σε  μια φτωχογειτονιά του Χαρτούμ, πρωτεύουσας του Σουδάν.

Εκεί, στις 28 Σεπτέμβρη 2013,  ο Salah Sanhouri, 28 ετών, έπεφτε νεκρός από δύο σφαίρες της αστυνομίας, μία στο κεφάλι και μία ολόισα στο στήθος του. Ήταν φαρμακοποιός στο επάγγελμα.

Είχε γεννηθεί και μεγαλώσει στο Αμπού Ντάμπι, πρωτεύουσα των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Σπούδασε στο Πακιστάν και θα μπορούσε να έχει μια καλή καριέρα στο εξωτερικό, αλλά προτίμησε να γυρίσει στην πολύπαθη πατρίδα του, δουλεύοντας εθελοντικά σε ιατρικές μονάδες βοήθειας σε αντιμετώπιση των καταστροφικών πλημμυρών που έπληξαν το Χαρτούμ τον περασμένο μήνα.

Αλλά και οργανώνοντας δραστήρια λαϊκές διαδηλώσεις ενάντια στην απόφαση της κυβέρνησης να σταματήσει την επιδότηση του πετρελαίου, που σήμανε αυτόματα γιγάντωση των τιμών των τροφίμων στη χώρα.

Τίποτα το ιδιαίτερο θα πει κάποιος. Έχουμε πλέον συνηθίσει τόσο την εικόνα του βιασμού των ανθρώπων και των αναγκών τους σε όλο τον κόσμο.

Ένα κύμα εκπληκτικών διαδηλώσεων είναι σε εξέλιξη από τότε στο Σουδάν.

‘’Ω Χαρτούμ,  

εξεγέρσου,

εξεγέρσου ενάντια σε αυτούς που σκότωσαν τον Salah’’,

φωνάζουν χιλιάδες νέα παιδιά, ενώ μετρούνται ήδη 700 συλλήψεις και 33 ακόμη νεκροί από την κρατική βαρβαρότητα.

Οι αναλογίες με τον κοινωνικό αναβρασμό στην γειτονική Αίγυπτο, τις χώρες της Βόρειας Αφρικής γενικά, όπως και στη  Μέση Ανατολή, είναι πολλές. Όπως και τα ερωτήματα για το δρόμο και την προοπτική αυτών των λαϊκών αγώνων. Σε μια εποχή και ένα κόσμο, πού ενώ είναι ξέχειλος από πλούτο και δυνατότητες, πνίγεται από την πείνα, την ανισότητα και την αδικία.

Να όμως και ένας άλλος παραλληλισμός.

‘’ Η ιστορία θυμίζει τον Τσε, δηλώνει ο Hisham Ahmed, 29 ετών,  στην συντηρητική διεθνούς κυκλοφορίας International Herald Tribune, συναγωνιστής και φίλος του  Salah και ένας από τους δημιουργούς ενός όμορφου βίντεο για το νεκρό αγωνιστή που κυκλοφορεί στο  YouTube.

Ο Hisham  εξηγεί: ‘’Ήταν γεμάτος ανθρωπιά. Προερχόταν από μια εξέχουσα οικογένεια, μπορούσε να έχει μια εύκολη ζωή, αλλά διάλεξε να αγωνίζεται και να βοηθάει τους ανθρώπους“.

Δεν γνωρίζουμε αν ο Hisham έτυχε να διαβάσει ποτέ τις θεωρίες του Che για τον ανταρτοπόλεμο ή για τον κεντρικό σχεδιασμό της βιομηχανίας στο σοσιαλισμό.

Κληρονόμησε όμως, όπως τόσοι και τόσοι νέοι και αγωνιστές της κοινωνικής απελευθέρωσης σε όλο τον κόσμο, τα πιο ουσιώδη πράγματα που άφησε πίσω του ο Γκεβαρισμός. Το να προχωρά κανείς, ‘’ορθοστατών και ορθοβαδίζων’’, με βάση το δίκιο και όχι την τυπική λογική και το ‘’κοίτα την πάρτη σου’’. Να μετρά τις δυνατότητες με βάση τη θέληση και την ανάγκη. Να βλέπει τη ζωή, με αισιοδοξία, γεμάτη νόημα, όταν ακριβώς δεν την καταναλώνει, αλλά τη χαίρεται μαζί με όλο τον κόσμο, παλεύοντας να την νοηματοδοτεί διαρκώς.

 

Hasta Siempre Che Guevara (Τσε Γκεβάρα)

Στίχοι: Δέσποινα Φορτσέρα

Μουσική: Carlos Puebla

 

Πυξίδα μέσα στον χρόνο
Κι ο μύθος να σου ανήκει
Είναι των ματιών σου οι κύκλοι
Που αγκαλιάσανε τον κόσμο

 ***

Εδώ θα μείνει για πάντα
Το ζεστό το πέρασμά σου
Φωτιά που ανάβει η ματιά σου
Κομαντάντε τσε γκεβάρα

  ***

Εσύ που ανάβεις τ’ αστέρια
Της μνήμης φτιάχνεις τον χάρτη
Και περνάς μέσα απ’ την στάχτη
Την ελπίδα σ’ άλλα χέρια

 ***

Εδώ θα μείνει για πάντα

 Το ζεστό το πέρασμά σου
Φωτιά που ανάβει η ματιά σου
Κομαντάντε τσε γκεβάραΣα θρύλος γύρω καλπάζεις
Σαν ευχή και σαν κατάρα

Στα στενά της Σάντα Κλάρα
Το όνειρό σου δοκιμάζεις

 ***

Εδώ θα μείνει για πάντα
Το ζεστό το πέρασμά σου
Φωτιά που ανάβει η ματιά σου

 Κομαντάντε τσε γκεβάρα

 ***

Μιλάς κοιτώντας μπροστά σου
Το ποτάμι της ευθύνης
Και στην ιστορία δίνεις

Τη φωνή και τ’ όνομά σου

  ***

Εδώ θα μείνει για πάντα
Το ζεστό το πέρασμά σου
Φωτιά που ανάβει η ματιά σου
Κομαντάντε τσε γκεβάρα

  ***

Γελάς και γίνεται μέρα
Η νύχτα σε συλλαβίζει
Μυστικά σου ψιθυρίζει
Hasta siempre κομαντάντε

 ***

Εδώ θα μείνει για πάντα
Το ζεστό το πέρασμά σου
Φωτιά που ανάβει η ματιά σου

Κομαντάντε τσε γκεβάρα

Παναγιώτης Μαυροειδής

aristeroblog.gr

το κενό…

Ποιος είσαι, Δάσκαλε Κολοκύθα;

»Ήμουν, μάλλον», είπε δύστροπα ο γέρος. »Αφού ξέρεις τόσα πολλά, ας το ξέρεις κι αυτό. Πριν από πολλά χρόνια, ήμουν στρατηγός. Όταν πήγα στα βόρεια με τον Ταρταρικό Πόλεμο, άφησα πίσω την κρυφή μου αγαπημένη με το παιδί μου κάτω από την καρδιά της. Τραυματίστηκα βαριά στην τελευταία μάχη. Το άλογο μου σκοτώθηκε ενώ ίππευα και, πέφτοντας, μου συνέτριψε τα πόδια. Οι τάρταροι βάρβαροι με πήραν αιχμάλωτο. Για δεκαπέντε ατέλειωτα χρόνια ήμουν ο χειρότερος σκλάβος τους. Αυτό με έκανε να συνειδητοποιήσω την κενότητα της επίγειας δύναμης. Θα είχα αυτοκτονήσει, αλλά η σκέψη της πολυαγαπημένης μου με έκανε να κρατηθώ στη ζωή, όσο απαίσια κι αν ήταν. Όταν κατάφερα να δραπετεύσω και γύρισα στην Κίνα, η γυναίκα που αγαπούσα είχε πεθάνει.Είχε εκλεγεί Αυτοκρατορική Σύζυγος αμέσως μετά την αναχώρηση μου και μετά από ένα διάστημα γεννήθηκε μια κόρη. Η δική μου κόρη, όπως πολύ σωστά συμπέρανες. Αναγνωρίστηκε ως κόρη του αυτοκράτορα, επειδή οι ευνούχοι φοβήθηκαν πως θα τιμωρούνταν, γιατί δεν είχαν βεβαιωθεί πως η αγαπημένη μου ήταν παρθένα όταν μπήκε στο χαρέμι. Αυτό, Επίτροπε μου έδειξε την κενότητα της επίγειας αγάπης. Έτσι, έγινα περιπλανώμενος μοναχός, με μόνο το ενδιαφέρον μου για την ευτυχία της κόρης μου να με συνδέει μ’ αυτόν τον κόσμο». Σταμάτησε να μιλάει και μετά πρόσθεσε διστακτικά, »Το όνομα μου ήταν Ού-γιάνγκ Πέι-χάν».

Ο Δικαστής κούνησε αργά το κεφάλι του.  Είχε ακούσει για τον περίφημο τολμηρό στρατηγό. Ο θάνατος του στο πεδίο της μάχης είχε κάνει όλο το έθνος να πενθήσει. Πριν από είκοσι πέντε χρόνια.

Ο γέρος ξανάρχισε να μιλάει:

»Μια κολοκύθα γίνεται χρήσιμη μόνο όταν αδειάσει. Γιατί τότε ο ξερός της φλοιός μπορεί να χρησιμοποιηθεί για δοχείο. Το ίδιο ισχύει και για μας, Επίτροπε. Μόνο αφού αδειάσουμε από όλες τις μάταιες προσδοκίες, τους τιποτένιους πόθους και τις πανάκριβες ψευδαισθήσεις μας, μπορούμε να γίνουμε χρήσιμοι στους άλλους. Ίσως αργότερα να το καταλάβεις αυτό, όταν θα γεράσεις. Λοιπόν, όταν σε συνάντησα στο δάσος, σε αναγνώρισα. Είχα ακούσει να λένε πως μοιάζουμε και ένιωσα τη δύναμη της προσωπικότητας σου. Οι κολοκύθες που κουβαλούσαμε και οι δυο έγιναν ο πρώτος κρίκος μεταξύ μας και θεμελίωσαν τη σχέση του ταξιδιώτη-γιατρού και του περιπλανώμενου μοναχού με έναν αυθόρμητο, τελείως φυσικό τρόπο. Έτσι, αν και πιστεύω ακράδαντα στην μη-δράση, σκέφτηκα να φτιάξω και τον δεύτερο κρίκο μιας αλυσίδας αιτίου και αιτιατού και συμβούλεψα την κόρη μου να σε καλέσει. Μετά, άφησα τα γεγονότα να πάρουν τον δρόμο τους. Και τώρα, καλά θα κάνεις να με ξεχάσεις, Επίτροπε. Μέχρι να με ξαναθυμηθείς, κάποτε.  Γιατί, μολονότι για τους αγνοούντες δεν είμαι παρά ένας μπρούτζινος καθρέπτης που μπροστά του κουνούν τα κεφάλια τους, για τους σοφούς είμαι μια πόρτα από την οποία μπορούν να μπουν ή να βγουν». Κροτάλισε με τη γλώσσα του και ο γάϊδαρος του ξεκίνησε.

Robert Van Gulik

Το περιδέραιο της Πριγκίπισσας

 

Ο στρατηγός Γκιάπ και τα παιχνίδια της μνήμης

του Θάνου Ανδρίτσου

 

«Ο θρυλικός στρατηγός Γκιάπ πέθανε σε ηλικία 102 ετών». Έτσι περιέγραψε το περιοδικό Time το θάνατο του «Κόκκινου Ναπολέοντα» την περασμένη βδομάδα. Το ίδιο περιοδικό, μεσούσης της πολεμικής αναμέτρησης του Βιετνάμ με τις ΗΠΑ – για την ακρίβεια μόλις λίγες μέρες μετά την πρωτοχρονιάτικη επίθεση του Τετ – τον χαρακτήριζε έναν «επικίνδυνο και πανούργο εχθρό».

Είναι ο σεβασμός στο νεκρό και την αξία του, είναι και τα δεκάδες χρόνια που έχουν περάσει και οι έχθρες που καταλάγιασαν που κάνουν δημοσιεύματα σαν κι αυτά να μην μας προκαλούν εντύπωση. Όπως και να χει, είναι περίεργα τα παιχνίδια της μνήμης.

Η International Herald Tribune του αφιέρωσε ένα αναλυτικό αφιέρωμα, αναδεικνύοντας τις διαχρονικές αρετές του και τη σημασία των επιτευγμάτων του, ενώ χαρισματικό τον αποκάλεσαν και οι Times της Νέας Υόρκης. Όλα τα δημοσιεύματα αναφέρονται στα στοιχεία του χαρακτήρα του, αυτός είναι άλλωστε ο τρόπος που αντιλαμβάνονται την ιστορία. Έτσι ο στρατηγός περιγράφεται σαν ένας πανέξυπνος στρατιωτικός που κατόρθωσε να κατατροπώσει τις πολύ ισχυρότερες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, θυσιάζοντας όμως στο βωμό της νίκης εκατομμύρια Βιετναμέζους.

Σε κάποια άρθρα, εμφανίζονται δυτικοί στρατιωτικοί να παραδέχονται την εντύπωση που τους έκανε, η μικρή σημασία που έδινε στη ζωή των πολεμιστών. Για τα εκατομμύρια των ξυπόλυτων Βιετναμέζων που χάθηκαν φταίει η σκληρότητα του Γκιαπ και όχι τα πυροβόλα, τα ελικόπτερα και οι βόμβες ναπάλμ των κατακτητών.

Ακόμα και αν δεν κρύβουν πλέον το θαυμασμό τους για τις ηρωικές νίκες των μαχητών του Χο Τσι Μινχ, φαίνεται πως ακόμα αδυνατούν να καταλάβουν το βαθύτερο νόημά τους. Λογικό, πώς μπορεί ένας αμερικάνος μισθοφόρος που πολεμά στην άλλη γωνιά του κόσμου, να κατανοήσει την αυτοθυσία – ή και τη σκληρότητα- του αγωνιστή της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας;

Ο στρατηγός Γκιάπ δε γεννήθηκε πανέξυπνος στρατηγός. Ήταν ένα από τα λαμπρότερα μυαλά μιας γενιάς που θα άλλαζε ολόκληρο τον κόσμο. Χωρίς στρατιωτική μόρφωση, με οικονομικές, νομικές και πολιτικές σπουδές και εργασιακή εμπειρία καθηγητή και δημοσιογράφου, αφιερώνεται στον αγώνα για την απελευθέρωση από τον αποικιοκρατικό ζυγό των Γάλλων, ήδη από τη δεκαετία του ’30. Το όνειρο του έγινε πραγματικότητα σχεδόν μισό αιώνα μετά, όταν οι τελευταίοι αμερικάνοι στρατιώτες επιβιβάζονταν στα ελικόπτερα και αποχωρούσαν από τη χερσόνησο της Ινδοκίνας.

Έπρεπε να προηγηθούν: Διώξεις και συλλήψεις τα πρώτα χρόνια ενάντια στους Γάλλους. Η συνάντηση με τον Χο Τσι Μινχ και η δημιουργία του Βιέτ Μινχ, της Ένωσης για την Ανεξαρτησία του Βιετνάμ, από τη γιαπωνέζικη κατοχή, το 1941. Η σύλληψη και δολοφονία της γυναίκας του. Η ανάδειξή του στην ηγεσία του απελευθερωτικού στρατού. Ο οχτάχρονος πόλεμος με τους Γάλλους που θα λήξει με τον εξευτελισμό των αποικιοκρατών στην ιστορική μάχη του Ντιε Μπιεν Φου. Ο σχεδόν δεκαετής πόλεμος με τους Αμερικάνους και τους Νοτιοβιετναμέζους συμμάχους τους που θα αποβεί και πάλι νικηφόρος φέρνοντας την απελευθέρωση και ενοποίηση της χώρας.

Αυτό  που αναζητούσαν ο Γκιαπ και ο Μινχ, ήταν ο τρόπος που θα γίνονταν η πρώτη χώρα που θα νικούσε δυνάμεις και στρατούς από κράτη πολύ πιο αναπτυγμένα, με απείρως ισχυρότερες πολεμικές μηχανές, με τεράστιους πόρους και εμπειρία. Γι’ αυτό ήταν αναγκαίος ο «λαϊκός πόλεμος» δηλαδή όπως έλεγε σε μια συνέντευξη, «ένας πόλεμος από τον λαό για τον λαό. ΓΙΑ τον λαό επειδή οι στόχοι του πολέμου είναι οι στόχοι του λαού – όπως ανεξαρτησία … Και ΑΠΟ τον λαό – αυτό σημαίνει όχι μόνο ο στρατός αλλά όλοι οι άνθρωποι». Έτσι, μετέτρεψαν κάθε χωριό, κάθε ποτάμι, κάθε ορυζώνα της χώρας σε ένα πολυπλόκαμο πολεμικό δίκτυο, με σύσσωμο τον οργανωμένο λαό να επιτίθεται και να αιφνιδιάζει τους εχθρούς, να τους πετυχαίνει πλήγματα και να βρίσκει τρόφιμα και πολεμοφόδια.

Έτσι οι ιμπεριαλιστές, συνεχίζει «δεν αντιμετώπιζαν απλά έναν στρατό αλλά έναν ολόκληρο λαό. Το μάθημα είναι ότι όσο σπουδαίες και να είναι οι στρατιωτικές και οικονομικές δυνατότητες του αντιπάλου σου, ποτέ δεν θα είναι αρκετά σπουδαίες ώστε να νικήσουν έναν λαό ενωμένο στην πάλη για τα βασικά του δικαιώματα».

Αυτό είναι το αιώνια φωτεινό μάθημα του Γκιάπ και του Βιετνάμ. Οι ανθρώπινες θυσίες ήταν αμέτρητες και δυσβάσταχτες. Όμως, δεν ήταν επιλογή ενός σκληρού επιτελείου των ανταρτών. Αν δεν πάλευαν μέχρι τέλους για την ιμπεριαλιστική κυριαρχία τους οι δυτικοί, αν «δεν έκαιγε καλύβια η βροχούλα», τότε ο κάθε Φο Μι Τσιν,  θα έπαιρνε για βόλτα το κορίτσι του.

Ο Γκιάπ δεν έφυγε στα ταραγμένα χρόνια του 60. Έζησε μέχρι σήμερα, βιώνοντας τις ελπίδες και τις διαψεύσεις, ζώντας σε μια ελεύθερη χώρα, αλλά εντός μιας παγκόσμιας καπιταλιστικής κυριαρχίας. Τα Βιετνάμ έγιναν ένα, δύο, τρία αλλά δεν αρκούσαν για να βγάλουν το βραχνά της καταπίεσης. Όμως, ο κόσμος είναι διαφορετικός, ακόμα και αν σήμερα γυρίζει στις πιο σκοτεινές στιγμές. Η μονιμότητα της καπιταλιστικής εξουσίας, δεν αρκεί για να μηδενιστεί η παρακαταθήκη, αλλά και η πραγματική συμβολή, των αγώνων του παρελθόντος. Μόνο κυνικοί λογιστές και όχι επαναστάτες, μετρούν τη σημασία των ηρωικών θυσιών του χθες, σε ένα κοντόθωρο τεφτέρι του σήμερα.

Το Βιετνάμ άνοιξε ένα δρόμο που ακολούθησαν πολλοί. Έδειξε ότι ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος. Δέχτηκε πλήγματα και αναδιατάχθηκε και σήμερα είναι πιο επιθετικός, ίσως και πιο ισχυρός. Είναι υπόθεση του παρόντος και του μέλλοντος να μην τον θεωρήσουμε και πάλι ανίκητο. Αυτό θα κρατήσουμε από τον στρατηγό που έφυγε, αλλά πάνω απ’ όλα από αυτούς που πραγματικά γράφουν την ιστορία, τα εκατομμύρια των φτωχών εργατών και αγροτών.

———————————-

          

Η ΜΝΗΜΗ ΠΕΔΙΟ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗΣ

Εμείς πότε θα ζήσουμε;

Δε θα μπορούσαμε να μη συμφωνήσουμε με την καίρια επισήμανση της Μ. Τζιαντζή στο φύλο της προηγούμενης Κυριακής: «Ο βασιλιάς Αλέξανδρος ζει, ο Λαμπράκης ζει, ο Τεμπονέρας ζει, ο Γκιαπ ζει… να δούμε πότε και πώς θα ζήσουμε κι εμείς».

Πόσες φορές δεν κουρνιάζουμε σε παρελθούσες δόξες – ίσως όχι του έθνους αλλά του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος- για να προφυλαχθούμε από τις σημερινές μας αδυναμίες; Πόσες φορές δεν προβληματιζόμαστε μήπως μετά από μια κραυγή για το ΕΑΜ και τον Άρη γυρνάμε σε μια καθημερινότητα χωρίς όπλα, άλογα και μπερέδες αλλά με ολόδικες μας Βάρκιζες; Και πόσες φορές δε φοβόμαστε μήπως γίναμε γεροντολόγοι και επετειακοί εορταστές δικών μας θαυμαστών προγόνων χωρίς να κρατήσουμε την κρίσιμη κληρονομιά τους…

Έρχονται όμως μετά οι κυβερνητικοί και μιντιακοί ταγματασφαλίτες και κάνουν το Μεταξά ήρωα στα σχολικά βιβλία, και σε καταδικάζουν αν πεις μια κουβέντα για τον Μελιγαλά και τη νίκη επί των συνεργατών των Ναζί. Και σου λένε ότι «το να είναι κανείς ναζιστής είναι μια άποψη και αυτό» και σου θυμίζουν ότι η μάχη της μνήμης είναι ταξική πάλη. Γιατί, μπορεί να λένε ότι ο Γκιάπ ήταν θρυλικός, αλλά όταν τα πράγματα σκουραίνουν θέλουν να κάνουν τον Άρη να μοιάζει με προδότη.

Υπάρχει η ρήση του Λένιν, που θυμηθήκαμε αυτή τη βδομάδα, όχι μόνο με το θάνατο του Γκιάπ αλλά και την επέτειο της δολοφονίας του Τσε.  «Όσο ζούσαν οι μεγάλοι επαναστάτες, οι τάξεις των καταπιεστών τους καταδίωκαν συνεχώς και αντιμετώπιζαν τη διδασκαλία τους με την πιο άγρια μανία… Ύστερα από το θάνατο τους γίνονται προσπάθειες να τους μετατρέψουν σε άβλαβα εικονίσματα, σα να λέμε, να τους αγιοποιήσουν, να δώσουν κάποια δόξα στο όνομα τους για «παρηγοριά» των καταπιεζόμενων τάξεων και για την αποβλάκωση τους… στομώνοντας την επαναστατική της αιχμή, εκχυδαΐζοντας την».

Όμως δεν είναι πάντα αυτή η περίπτωση. Σήμερα στην Ελλάδα βιώνουμε ξανά την προσπάθεια αντιστροφής της ιστορίας. Γι’ αυτό θυμόμαστε ξανά την έκτη θέση για τη φιλοσοφία της ιστορίας του Μπένγιαμιν:

«Το χάρισμα για να αναζωπυρώνει τη σπίθα της ελπίδας στο παρελθόν έχει εκείνος μόνο ο ιστορικός, που έχει την πεποίθηση, ότι και οι νεκροί ακόμα δεν θα είναι ασφαλείς από τον εχθρό, στην περίπτωση που θα νικήσει. Και δεν έχει πάψει αυτός ο εχθρός να νικά».

 

Δημοσιεύτηκε στο Πριν, 13.10.2013 

https://ilesxi.wordpress.com/2013/10/13/%CE%BF-%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CF%8C%CF%82-%CE%B3%CE%BA%CE%B9%CE%AC%CF%80-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CF%87%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82/

Τα χρόνια της αμφισβήτησης στην πράξη…

Πόσες φορές θα επαναλάβουμε πως ο πλούτος που υπάρχει φτάνει και περισσεύει για πολλές γενιές μετά από μας. ‘Φτάνει λοιπόν,’ φωνάζει ,‘σας τον χαρίζω τον πολιτισμό σας, δεν θα πάρω. Να τον χαίρεστε.’
Ο άνθρωπος ήρθε σε αυτόν εδώ τον θαυμαστό κόσμο για να ζήσει με άλλους, να κάνει παρέες, αρμονικά.
Βιάσαμε τη φύση, βιάζουμε τα παιδιά μας οι αχαίρευτοι ,καταδικάζοντας τα σε ένα αβέβαιο αύριο. Παλεύουμε να αναρριχηθούμε σε μια μοναχική σκάλα αδιαφορώντας για τις συνέπειες.

Πανηγύριζαν πριν λίγες μέρες στη Καβάλα γιατί λέει παρέλυσε η πόλη τη μέρα της διαμαρτυρίας ενάντια στον λιθάνθρακα ,επειδή κατέβηκαν στο δρόμο δέκα χιλιάδες άνθρωποι. Μα περισσότεροι από τους μισούς και βάλε ήταν οι μαθητές και οι φοιτητές. Που ήταν ο λαός ; Αν αδιαφορεί ο λαός για τη ζωή του την ίδια χέσε μέσα.
Και μας υποχρεώνουν μετά να υποστούμε τις αποφάσεις και τις επιλογές τους. Από εδώ βγαίνουν οι ‘κοινοβουλευτικές’ πλειοψηφίες .Σας τις επιστρέφουμε.

Κάνει ένα διάλειμμα, πίνουμε λίγο νεράκι και συνεχίζει.

Προσπάθησαν τότε να με απελάσουν γιατί ανακατευόμουν ‘εκεί που δεν με έσπερναν’, λες και το να ασχολείσαι με τα κοινά είναι έγκλημα, οι κινητοποιήσεις το απέτρεψαν.

Με συνέλαβε η αστυνομία στο σπίτι της κοπέλας μου ένα πρωινό για φθορές στη σχολή στο τέλος διαμαρτυρίας που είχε προηγηθεί και εμπόδιο στην ομαλή λειτουργία των μαθημάτων και των εξετάσεων. Βέβαια δεν υπολόγισαν πως την ώρα των επεισοδίων μαζί με άλλους φοιτητές έχοντας την συγκατάθεση καθηγητών και του κοσμήτορα της σχολής καλούμε τους φοιτητές να αποχωρήσουν από την σχολή και να παραβρεθούν στα δικαστήρια της πόλης συμπαραστεκόμενοι σε συντρόφους μας που δικάζονται για επεισόδια που έχουν δημιουργηθεί στο φοιτητικό εστιατόριο την προηγούμενη χρονιά . Δεν διακόψαμε τίποτα ,απλά ενημερώσαμε , μοιράσαμε φυλλάδια και ζητήσαμε συμπαράσταση σε άλλο όροφο από αυτόν στον οποίο γίνονται τα επεισόδια. Όλοι αυτοί οι δάσκαλοι σύσσωμοι κατέθεσαν ,μάρτυρες υπεράσπισης. Γίνεται αντιληπτό πως η σύλληψη έγινε αυτεπάγγελτα, δίχως μαρτυρικές καταθέσεις, αναπάντεχα.

Έμεινα στις Murate δέκα μέρες, η δίκη έγινε πολύ γρήγορα, με απάλλαξαν. Ήρθαν να τσιμπήσουν εμένα διότι σε περίπτωση καταδίκης θα ήταν πολύ εύκολο να με εκδώσουν αμέσως μετά, ατύχησαν. Χίλιοι σύντροφοι κοντά με σήκωσαν στην αγκαλιά τους και τραγούδησαν στην αίθουσα του δικαστηρίου ενθουσιασμένοι.
Μuro στα Ιταλικά σημαίνει τοίχος. Άγρια φυλακή, κτίσμα μεσαιωνικό, στην καρδιά της ιστορικής, λαϊκής και αριστερής συνοικίας του Άγιου Σταυρού.Santa croce. Ήταν φοβερά εκεί μέσα ,πρώτη φορά εγκλεισμός. Μου συμπαραστάθηκαν αφάνταστα. Είχε ήδη κάποιους πολιτικούς κρατούμενους, αν θυμάμαι καλά πρέπει να ήταν εκεί μέσα σύντροφοι των Οπλισμένων Προλεταριακών Κυττάρων, NAP, που είχαν συλληφθεί καιρό πριν κατά τη διάρκεια ένοπλης ληστείας στην οποία έχασαν και ένα compagno όταν ανταλλάχτηκαν πυρά με την αστυνομία. Μου λέει πως τον είχαν όλη μέρα υπό την προστασία τους.

Στο κελί βρίσκονταν με ποινικούς. Υπήρχε γενικά ταξική αλληλεγγύη και οι άγραφοι κανόνες εναντίον βιαστών και ρουφιάνων. Μάλιστα την πρώτη μέρα κιόλας έπεσε πάνω στην τιμωρία ενός από αυτούς, αμέσως με την άφιξή του, πριν ακόμη προλάβει να εγκλιματιστεί. Τα νέα βλέπετε ταξιδεύουν γρηγορότερα. Τον στρίμωξαν σε μια από τις γέφυρες που ένωναν τον δεύτερο όροφο και τον έκαναν τόπι στο ξύλο καμιά εικοσαριά πριν καταφέρεις να πεις κύμινο. Έγιναν όλα τόσο γρήγορα που καλά-καλά ούτε ο ίδιος δεν θα κατάλαβε τι έγινε. Σωριάστηκε λιπόθυμος για να τον περιμαζέψουν οι δεσμοφύλακες.

Στην τεράστια πλατεία με το όνομα της πανέμορφης αχανούς εκκλησίας του Αγίου Σταυρού, που για πολλά χρόνια απετέλεσε το στέκι μας, περάσαμε ατέλειωτα απογευματόβραδα παρέα με κρασάκι και κουβέντα, στα σκαλιά καθισμένοι της εκκλησίας. Συχνά καταφεύγαμε στη ζεστούλα της pizzeria ,στην αριστερή πλευρά της πλατείας, το χειμώνα κυρίως όταν το κρύο γίνονταν τσουχτερό. Στην ανοικτωσιά της δώσαμε πολλά ποδοσφαιρικά ντέρμπι τα καλοκαιρινά βράδια. Και μια μεγάλη κατάληψη για να κοιμίζουμε συντρόφους και να βρισκόμαστε γενικότερα, να στεγάζουμε τις εκδηλώσεις μας ,και διάφορες ομάδες, πολιτιστικές και άλλες έλαβε χώρα σε έναν τεράστιο χώρο από χρόνια παρατημένο ,αλλά σε καλή κατάσταση στην πίσω πλευρά του κτιρίου στο ισόγειο του οποίου στεγάζονταν η πιτσερία. Borgo la Croce.Ένα δρομάκι πιο πίσω ο Άρνο, το όμορφο ποτάμι της πόλης με τις πανέμορφες γέφυρες. Πολύ κοντά η σπουδαιότερη και ωραιότερη, η Γριά Γέφυρα, Ponte Vecchio, που ένωνε το παλάτι των Μεδίκων με τα Κάστρα ψηλά στους λόφους, την Fortezza. Η οροφή και όλη η γέφυρα γενικά ήταν κτισμένη για να κρύβει από τα μάτια του λαού το πήγαινε και έλα των ευγενών που στα δύσκολα έβρισκαν καταφύγιο από τα παλάτια στα οχυρωμένα υψώματα χωρίς να χρειάζεται να διασχίσουν τους δρόμους και ανοχύρωτα περάσματα. Η κτισμένη λοιπόν γέφυρα είναι πλέον γεμάτη μαγαζιά λαϊκής τέχνης αλλά κυρίως χρυσοχοεία ,γεμάτα τουρίστες όλες τις εποχές του χρόνου, όπως και όλη η πόλη γενικότερα.

Εξασφαλίζονταν λοιπόν τα περασμένα χρόνια από αυτήν ακριβώς την πανέμορφη γέφυρα η διαφυγή των αρχόντων σε περίπτωση κινδύνου, μακριά από τα ξίφη ή τα πυροβόλα των ανεπιθύμητων και των εχθρών τους.
Το σπίτι που έζησα μου λέει τις τελευταίες περίοδες της Φλωρεντινής μου ζωής ήταν εκεί κοντά, πίσω ακριβώς από το κυβερνείο της πόλης, τα πάλαι ποτέ ανάκτορα των Μεδίκων, και την Βιβλιοθήκη Πινακοθήκη, Μουσείο της πόλης. Στην Οδό λοιπόν της ‘Ταβέρνας του Γαντιού’ όπως ονομάζεται ο δρόμος ‘Via Osteria del Guanto.’ Γάντι λένε το …προφυλακτικό. Ήταν λοιπόν ο δρόμος με τα μπουρδέλα παλαιότερα, στα προηγούμενα χρόνια.
Το μοιράστηκα με εξαιρετικούς συντρόφους, όλοι φυλακίστηκαν την περίοδο των διωγμών για πολλά χρόνια. Υπήρξε μια εξαιρετική σχέση ανάμεσά μας, αλληλοεκτίμησης, αφοσίωσης και αγάπης. Χαθήκαμε τελείως πλέον και αυτό σίγουρα με θλίβει. Αναντικατάστατοι. Τους σκέφτομαι συχνά και πάντα με τον καλύτερο τρόπο.
Κάτι γίνεται πλέον με το διαδίκτυο, να δείτε που θα ξαναβρεθούνε τα ίχνη μας.

Το κίνημα ζούσε την καθημερινότητά του, αποφάσιζε συλλογικά διαδρομές και στόχους, σύμφωνα με τις ανάγκες, αυτόνομα. Δρούσε κοινωνικά. Οι οργανώσεις έπραξαν πιο πολιτικά θα λέγαμε, υπήρχε ιεραρχία και διαχωρισμός δραστηριοτήτων ,και για λόγους ασφαλείας στεγανοποίηση, όχι όμως διαχωρισμός του πολιτικού από το στρατιωτικό. Οι οργανώσεις με λίγα λόγια ήταν κλειστές ομάδες, ο καταμερισμός ευθυνών και υποχρεώσεων ήταν συγκεκριμένος. Στις ομαδοποιήσεις του κινήματος τα πράγματα ήταν πιο ελεύθερα αν και εκεί υπήρχε μεγάλη προφύλαξη, πάντως πιο ευχάριστα. Αυτή η μεγαλύτερη ανεκτικότητα όμως ήταν και το ευάλωτο σημείο τα χρόνια που χρειάστηκε η σκληρή και απόλυτη αμυντική στάση. Στα πέτρινα χρόνια της καταστολής δεν άντεξαν όλοι. Δεν υπήρξε ποτέ η ανάλογη ψυχολογική προετοιμασία και υποδομή των συντρόφων, των συνελεύσεων ,των ομάδων και των περιπόλων, για τις συνθήκες που διαμορφώνονταν ,συνθήκες παρανομίας για πολλούς και ημιπαρανομίας για περισσότερους από αυτούς. Και αυτό, για να υποστηριχτούν ενέργειες και πράξεις που μόλις λίγο καιρό νωρίτερα θεωρούντο κοινά αποδεκτές από μεγάλα κομμάτια λαού, φαινόμενο κοινό, καθημερινότητα θα λέγαμε, μαζικά διαδεδομένες και λαϊκές.

Ονομάστηκε εκείνη η περίοδος ‘τα χρόνια του μολυβιού’, ‘gli anni del piombo.’ Εγώ ,μου λέει, θα τα ονόμαζα ‘τα χρόνια της αμφισβήτησης στην πράξη’, η ουτοπία έγινε πράξη για κάποιο διάστημα, και πιστεύω ακράδαντα ,επιμένει ,πως μια μέρα θα γίνει μόνιμη. Αν μη τι άλλο ,είμαι ευτυχής που το προσπάθησα. Γι αυτούς που επηρέασαν ριζικά και αμετάκλητα την πραγματικότητα ήταν σίγουρα χρόνια μολυβιού .Ανέβασαν το επίπεδο μάχης τόσο όσο δεν αντέχονταν.
Φτάνει πια με την μίρλα ,ξεσπά. Δεν θέλει να επεκταθεί άλλο, τα έχει όλα εξηγήσει με σαφήνεια. Οι σύντροφοι,, η κοινωνία θα λέγαμε μάλλον, δεν άντεχε τόσο πολύ πόλεμο, έτσι απλά.
Η κοινωνία δεν το άντεξε, κατ’ επέκταση και οι σύντροφοι, που ήταν κομμάτι αυτής της κοινωνίας.
Υπήρξαν ‘κομμάτια’ ελευθερίας που προφανώς αρκούσαν για το παρόν. Σίγουρα ήταν ‘νησίδες ελευθερίας’, και προφανώς ήταν αρκετές. Οι συνθήκες επέτρεπαν αυτές τις νησίδες, όχι παραπάνω. Είναι βέβαια πολύ εύκολο να το λες τόσα χρόνια μετά, όμως πολλοί το σημείωναν ήδη από τότε. Δεν εισακούστηκαν ,μάταιο να το συζητάμε τώρα. Δεν χρειάζεται να κουβεντιάζουμε περισσότερο πάνω στο θέμα, γρυλίζει. Κάνει μπάμ πως τον πονά πολύ η όλη κατάσταση.

Έπρεπε να χαμηλώσουν οι τόνοι ξαναλέει. υποχώρηση για όσο χρειαστεί, ανασύνταξη. Στην αναμέτρηση με ένα αντίπαλο άριστα εξοπλισμένο, και το κυριότερο ,που είχε τον τρόπο και τα μέσα να δημιουργεί συναίνεση, έπρεπε να αναθεωρήσουμε τακτικές και στρατηγική, να αντιτάξουμε την εξυπνάδα και την πονηριά μας ,τονίζει. Τελεία και παύλα.
Ηττήθηκαν στη μάχη ,έχασαν τον αγώνα.
Εγκατάλειψη!
Δεν έχω ακούσει τίποτα για τότε, από τότε και από κανένα ,και για κανένα μου λέει.
Νιώθει δύσκολα, φαίνεται.

Πιστέψαμε, παίρνει ξανά τ’ απάνω του, πιστέψαμε πως θα καταφέρναμε ν’ αλλάξουμε τα πράγματα, τη ζωή στην Ιταλία. Ο εαυτός μας ήταν αρκετά αμόλυντος ακόμη, δεν ίσχυε σε κανένα μας αυτό που βλέπουμε σήμερα σε μεγάλα κομμάτια της νεολαίας και του λαού, η σχεδόν ολοκληρωτική αλλοτρίωση.

Ρενάτο Κούρτσιο!

Τώρα που καθαρογράφουμε αυτά τα γραπτά, και έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από όταν ξεκινήσαμε, ,είναι πια 2012, συμπληρώνει : ‘Διάβασα κάπου ένα σύνθημα που έλεγε ‘ η ευτυχία θα σας συντρίψει’ .Εαντ λοιπόν ,αυτό ακριβώς, έτσι αποτυπώνεται αυτό που εννοήσαμε.’
Σήμερα η δυσαρέσκεια είναι διάχυτη παντού, και το άγχος και η αγωνία …,γιατί η ζωή είναι άδεια και κανείς δεν την ευχαριστιέται πραγματικά. Φυτοζωούμε, ας μη κρυβόμαστε. Τρέχουμε πίσω από την κατανάλωση, καταναλώνουμε, αυτό είναι όλο.
Τότε τρέχαμε πίσω από τα όνειρά μας. Και τα κάναμε πραγματικότητα.
Στα οδοφράγματα είσαι ελεύθερος ,όχι στα καφέ !
Εκεί καταναλώνεις. Κι άμα έχεις 2 ευρώ !
Ο αρπαγμένος από την υπεραγορά καφές είναι λεύτερος. Όποια δικαιολογία και να βρείτε για να αντικρούσετε λέει δεν θα πείσετε κανέναν, ούτε το νήπιο που σας κοιτάζει με τα μάτια γουρλωμένα.
Δεν είναι κακό να είσαι καμιά φορά δειλός, αυτό δεν κάνω κι εγώ τόσα χρόνια πια ;με κοιτάζει βαθιά στην ψυχή και με κάνει να ανατριχιάζω. Έκανα παιδιά, άραξα. Αρρώστησα, καταπονήθηκα, ταλαιπωρήθηκα. Δικαιολογίες μπορώ να σου απαριθμήσω και άλλες. Κατά βάθος όμως ξέρω πως δεν έχω πια τα κότσια, δεν βαστάω, το παραδέχομαι και ΤΟ ΒΟΥΛΩΝΩ. ΚΑΙ ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΈΧΟΥΝ .

Ξέρω πως πηγαίνοντας κόντρα στις συμβάσεις ήμουν ελεύθερος. Δεν μπορώ να πω ψέματα στον εαυτό μου, μου επαναλαμβάνει, θα γυρίσει να με χαστουκίσει. Όσο και πικρή να είναι η αλήθεια ,αυτή είναι.
Η απληστία σκοτώνει ,φωνάζει ,όχι τα όνειρα των εραστών, όχι η απαλλοτρίωση αυτών που μας κλέβουν από τη μέρα που γεννιόμαστε, όχι η επίθεση στα καταφύγια τους, ούτε το να εμποδίσεις την πορεία της ερπύστριας που είναι έτοιμη να σε πλακώσει.
ΝΑ ΖΕΙΣ ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ
Κοίταξε μου λέει και η κακή διάθεση εξαφανίζεται δια μαγείας, την ώρα που κάποιος τρέχει στο κλαμπάκι ,κάποιος άλλος τρέχει ν’ αδειάσει το ρεζερβουάρ απ’ τη βενζίνη για να μαζέψει τη φωτιά ,αν μ’ εννοείς .Είναι ζήτημα προτεραιοτήτων ,και θα γίνεται πάντα, μην αμφιβάλεις. Αυτή την ώρα που εμείς οι δυο τα λέμε φιλικά κάπου εκεί έξω κάποιοι ετοιμάζουν τα ρολόγια!

Στη ριζοσπαστικοποίηση εκείνων των χρόνων έπαιξαν πολλοί παράγοντες ρόλο. Ερχόμασταν τρέχοντας από τον Μάη, πολεμάμε στην Κούβα νικηφόρα, Αλγερία και στο Βιετνάμ επίσης. ΑΝΤΆΡΤΙΚΑ ΠΑΝΤΟΎ, σε Νότια , και Κεντρική Αμερική και Αφρική .Αντάρτικα επίσης σε Γερμανία, Ισπανία ,Ιρλανδία, επανάσταση των λουλουδιασμένων τουφεκιών στην Πορτογαλία, Λίβανος, Παλαιστίνη, χαμός παντού. Κόκκινος άνεμος σαρώνει τα πάντα.
Δίπλα στο ‘όχι στη μισθωτή σκλαβιά’ αντηχεί το ‘δέκα, εκατό ,χίλια Βιετνάμ’ .Η φαντασία στην εξουσία γίνεται πράξη λοιπόν. Άμα φωνάζεις βγαίνεις και το πράττεις. Τα θα ,και θα ,είναι για τον Παπανδρέου ,λίγα χρόνια αργότερα όπως πολύ ωραία το απέδωσε ο Χάρη Κλύν

Αγαπημένα κείμενα οι ανταποκρίσεις από το εκτεταμένο αντάρτικο που κατέληξε σε ανοιχτή αντιπαράθεση των Βιετναμέζων μαχητών με τον θρυλικό στρατηγό Γιάπ και τους Αμερικάνους, Κείμενα του Χο Τσι Μιν ,οι ανταποκρίσεις του Ρεζί Ντεμπρέ από τα αντάρτικα στη Λατινική Αμερική και οι αναμνήσεις του από την Κούβα και τον Γκεβάρα, του οποίου οι λόγοι στα Ηνωμένα Έθνη και τα ημερολόγια των συγκρούσεων των πολεμιστών του εξιτάρουν την φαντασία .
Κείμενα των Ουρουγουανών Τουπαμάρος, του Κάρλος Μαριγκέλα ,που έγραψε το πιο γνωστό εγχειρίδιο για το αντάρτικο πόλης ,όπως και κείμενα των Χιλιανών συντρόφων του MIR, των Ισπανών της ΕΤΑ και των GRAPO, και των Ιρλανδών του IRA.
Άλλο Τουπαμάρος και άλλο το μουνί της Μάρως΄ όπως πολύ εύστοχα ανέφερε ο αγαπημένος φίλος ,ο Παύλος ο Φιλίδης πολλά χρόνια αργότερα λοιδορώντας ‘επαναστατικές’ κορώνες διάφορων τηλεοπτικών μαϊντανών.

Επιστρέφοντας λοιπόν στα αντάρτικα μου μιλάει για το πώς ο αγώνας μεταφέρονταν σιγά σιγά από τις ζούγκλες του άλλου κόσμου στις καρδιές των σύγχρονων μητροπόλεων που αποτελούσαν πλέον τις ζούγκλες των ανταρτών της πόλης.. Για τις θεωρίες που γράφτηκαν στο θέμα και πώς η μητρόπολη μεταβάλλεται σε ζούγκλα για τους μαχητές ,απάτητη.
Θα θυμάστε όλοι τον Διονύση να τραγουδά ‘Φο Μι Τσίν γιε γιε, αναπνέεις με καλάμι’ ,από το ‘φορτηγό’ του, ’ήλιος κόκκινος ζεστός’, και λίγο πιο κάτω την ωδή στον σύγχρονο Καραϊσκάκη ,τον Ερνέστο Γκεβάρα. Κοσμούσαν αυτές οι μουσικές τις δισκοθήκες των νέων της εποχής ,που αποθέωναν τον Σαββόπουλο στις παραστάσεις του εκείνα τα χρόνια.

http://video-morfwsh.blogspot.gr/#/page/1

20 σεπτεμβρίου 1971: »στην Άττικα πεθαίνουν»

Αέναη κίνηση

Sabato 20 Settembre 2014 05:06
20 settembre 1971: «Ad Attica si muore»
20 σεπτεμβρίου 1971: »στην Άττικα πεθαίνουν»

infoaut
Grandezza carattere

στις 20 σεπτεμβρίου 1971, ο Martino Zicchitella, σύντροφος κρατούμενος στη φυλακή του Porto Azzurro, γράφει μια επιστολή σε ανάμνηση των έγκλειστων που έσβησαν στην φυλακή της Attica, στη New York.

20 σεπτεμβρίου. κάποιες ημέρες νωρίτερα, οι 1289 άνδρες κρατούμενοι στην φυλακή των ηνωμένων πολιτειών, είχαν αναλάβει μια θεαματική εξέγερση για να ζητήσουν την βελτίωση των συνθηκών κράτησης : ενώθηκαν στην D-Yard, μια από τις τέσσερεις πτέρυγες προαυλισμού της διάρθρωσης, και κατάφεραν να επιποινωνήσουν απευθείας με τα τηλεοπτικά δίκτυα, κι έτσι με τον εξωτερικό κόσμο. έχουν πάρει υπό τον έλεγχό τους την φυλακή οι φυλακισμένοι κρατούν ομήρους έντεκα φύλακες, σαν εγγύηση για να επιτύχουν αμνηστία.

η μεγάλη και δυνατή συμμετοχή στην εξέγερση πολιτικών κρατουμένων φέρνει τους συμμετέχοντες στην εξέγερση να ετοιμάσουν ένα ντοκουμέντο με εικοσιοκτώ αιτήματα, που αφορούν κυρίως την…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 646 επιπλέον λέξεις

6 σεπτεμβρίου 1971! η απόδραση από την Punta Carretas

Αέναη κίνηση

Sabato 06 Settembre 2014 05:05
6 settembre 1971: l’evasione da Punta Carretas
6 σεπτεμβρίου 1971! η απόδραση από την Punta Carretas

Grandezza carattere

στις 6 σεπτεμβρίου του 1971, είναι μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα, και στην φυλακή της Punta Carretas βασιλεύει εκείνη η φαινομενική ηρεμία που πάντοτε ανακοινώνει πως κάτι μεγάλο πρόκειται να συμβεί. Όντως, όταν οι φύλακες βάζουν στα κελιά τους κρατούμενους, αντιλαμβάνονται πως λείπουν για τα καλά εκατόν έντεκα. εκατόν έξι τουπαμάρος, περιλαμβανομένου του Raul Sendic, που από τους αντάρτες είναι ο αναγνωρισμένος αρχηγός, και μια ολόκληρη ομάδα, ‘batteria’ di rapinatori di banche, ληστών τραπεζών, εκείνη του Negro Vinas, ενός ‘atracador’, ληστού, που πολιτικοποιήθηκε στην φυλακή.

οι αστυνομικοί που προχωρούν προς τα πίσω το τούνελ, διαμέσου του οποίου οι tupamaros το έσκασαν, βρήκαν ένα σημείωμα που έγραφε : »σήμερα όπως πάντα, στον αγώνα για την ελευθερία». οι αντάρτες είχαν όντως αποδράσει χρησιμοποιώντας στο μεγαλύτερο μέρος του το tunnel που…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 292 επιπλέον λέξεις