ΣΎΝΤΟΜΟ ΧΡΟΝΙΚΌ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΌΤΩΝ ΤΗΣ 20ης ΙΟΥΛΊΟΥ 2001: η δολοφονία του Κάρλο Τζουλιάνι στην ΠΛΑΤΕΊΑ ΑΛΙΜΌΝΤΑ 17.25
Παρασκευή 20 ιουλίου
Η πορεία των Ανυπάκουων, που ήταν «οπλισμένοι» με ασπίδες από πλεξιγκλάς, τα σώματα καλυμμένα με πολυστερίνη, αφρώδες πλαστικό και πλαστικά μπουκάλια, αφήνει το Στάδιο Carlini, και κινείται αργά κατά μήκος της οδού για την οποίαν είχε δοθεί άδεια από την αστυνομία.
Στη μέση της οδού Tolemaide δέχεται σκληρή και ξαφνική επίθεση από τους Καραμπινιέρους, που υποστηρίζονταν από τέσσερα θωρακισμένα. Η πορεία είχε εγκριθεί από το Αρχηγείο της Αστυνομίας μέχρι την Piazza Verdi, (την πλατεία που βρίσκεται μπροστά από το σταθμό Brignole). Ως εκ τούτου, τους έμεναν ακόμη περίπου 500 μέτρα δρόμου μπροστά τους. Η κόκκινη ζώνη, που προστατεύονταν από σιδερένια κιγκλιδώματα, είναι πολύ μακριά.
Η επίθεση σπρώχνει προς τα πίσω για κάποια μέτρα τους διαδηλωτές, οι οποίοι, υποχωρώντας, συμπιέζονται προς το Corso Γκαστάλντι. Δεν υπάρχουν οδοί διαφυγής: από πίσω 10.000…
Για την Παρασκευή 20 Ιουλίου, τη δεύτερη ημέρα της κινητοποίησης ενάντια στη σύνοδο κορυφής των G8 στη Γένοβα, η μεγαλύτερη και πιο αναμενόμενη πορεία, είναι εκείνη των ανυπάκουων, ξεκινώντας από το στάδιο Carlini.
Οι λευκά φόρμες, έχουν ως στόχο να φτάσουν στην κόκκινη ζώνη για να την πολιορκήσουν ειρηνικά.
Η πορεία, που αποτελείται από τουλάχιστον δέκα χιλιάδες ανθρώπους κινείται γύρω στις δύο, με τους επικεφαλής διαδηλωτές ,να φορούν πάνω από τα ρούχα τους μαλακό και σπογγώδες ελαστικό, κράνη και πλαστικά μπουκάλια συνδεδεμένα όσο γίνονταν καλύτερα γύρω από τα άκρα, κρατώντας ασπίδες για την προστασία του υπόλοιπου των διαδηλωτών.Εν τω μεταξύ, η πρωτοφανής βία της αστυνομίας, ανίκανης να χειριστεί την κατάσταση, που στάλθηκε σε μάχη μέχρις εσχάτων, αρχίζει να εκδηλώνεται ενάντια στην καθιστική διαμαρτυρία των ενώσεων που υπάρχουν στην Piazza Manin, στην οποίαν επιτίθεται ξαφνικά με δακρυγόνα.
Ίδια τύχη έχει και η πορεία αυτών με τις λευκές φόρμες όταν στην οδό…
Συνοδεύοντας τα αυθεντικά λόγια του Τζέιμς Μπάλντουιν, κορυφαίου συγγραφέα, λόγιου και ουσιαστικού ακτιβιστή της εικόνας και της ζωής των μαύρων στην Αμερική, με ανατριχιαστικά καίριες εικόνες αρχείου από το παρελθόν αλλά και το παρόν, το ντοκιμαντέρ του Ραούλ Πεκ αποκαλύπτει πως η ανάγκη για φυλετική και κοινωνική ισότητα παραμένει πιο επιτακτική από ποτέ. Υποψήφιο για Όσκαρ Ντοκιμαντέρ 2017.
Το 1979, ο Τζέιμς Μπάλντουιν έγραψε σημείωμα στον λογοτεχνικό του πράκτορα παρουσιάζοντας το επόμενο βιβλίο που σκόπευε να γράψει. Θα αφορούσε τη ζωή, το έργο και τις διαδοχικές δολοφονίες τριών από τους πιο κοντινούς του ανθρώπους: του Μέντγκαρ Ίβερς, του Μάλκολμ Χ και του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Μέχρι τον θάνατο του Μπάλντουιν το 1987, μόλις τριάντα χειρόγραφες σελίδες είχαν ετοιμαστεί, λέξεις θεωρητικά μιας άλλης εποχής που στόχο είχαν να αναδείξουν την κληρονομιά αυτών των τριών προσωπικοτήτων και να την εντάξουν στο γενικότερο πλαίσιο της αυτονόητης (όχι για όλους) συζήτησης περί ίσης μεταχείρισης των μαύρων στην εκπαίδευση, την εργασία και όλες τις υπόλοιπες πτυχές της (ηθικής και ελεύθερης) Αμερικανικής κοινωνίας.
Αυτό που κάνει ο Ραούλ Πεκ είναι να πάρει τα ίδια τα λόγια του Μπάλντουιν, είτε από τις σημειώσεις και τα βιβλία του, είτε από τις δημόσιες εμφανίσεις του, και να τα διανθίσει με εικόνες από το παρελθόν, από την φωτογραφία της νεαρής Ντόροθι Κάουντς που λοιδορείται από ένα λευκό πλήθος στο δρόμο της για την πρώτη μέρα στο σχολείο (γεγονός που έδωσε και την αφορμή στον Μπάλντουιν να επιστρέψει από το Παρίσι όπου είχε καταφύγει προς αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής) μέχρι τα αποσπάσματα από Χολιγουντιανές ταινίες που παρουσιάζουν την «λευκή» οπτική απέναντι στην παρουσία των μαύρων πολιτών, αλλά και, απρόσμενα, από το παρόν, αναδεικνύοντας την διαχρονική αξία των λόγων του Μπάλντουιν και την επιτακτική ισχύ της ρητορικής του.
Ο Μπάλντουιν είναι ουσιαστικά και σεναριογράφος (κυριολεκτικά, αυτός είναι ο μόνος που λαμβάνει σεναριακού credit στο ντοκιμαντέρ) και πρωταγωνιστής του «I am not your Negro», γεμίζοντας με ενέργεια κάθε φορά που εμφανίζεται την οθόνη με την οξυδέρκεια των λεγόμενών του, το πάθος και την εμπιστοσύνη στον εαυτό του, είτε απέναντι σε λευκούς παρουσιαστές που δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται πλήρως τον φαινομενικά ακτιβιστικό αλλά ουσιαστικά ουμανιστικό λόγο του (ένα μεγάλο μέρος του αρχειακού υλικού προέρχεται από το talk show του Ντικ Καβέτ), είτε απέναντι σε Πανεπιστημιακούς που αφελώς αναρωτιούνται γιατί «πρέπει όλα να ανάγονται σε φυλετική βάση», είτε μπροστά σε ένα λευκό, ακαδημαϊκό, βρετανικό ακροατήριο που τον χειροκροτεί.
Ακόμα και όταν ο Μπάλντουιν δεν βρίσκεται μπροστά από την κάμερα, τα λόγια του διατηρούν τον πρωταγωνιστικό τους ρόλο, ερμηνευμένα από την φωνή του Σάμιουελ Τζάκσον, που γνωρίζει πώς να τους προσδώσει την βαρύτητα που τους αρμόζει. Εξετάζοντας το δικό του μερίδιο ευθύνης για αντίδραση απέναντι στην κοινωνική αδικία, την εικόνα των Αμερικανών ηρώων που η καλλιέργησε ολόκληρη κουλτούρα της διασκέδασης, την άνοδο των μαύρων ως ένα καταναλωτικό πλέον κοινό και αναδεικνύοντας την αντίφαση σε σύγκριση με την όχι και τόσο μακρινή σκλαβιά τους, η ρητορική του Μπάλντουιν έχει όλη τη διαύγεια ενός διανοούμενου και τον ρεαλισμό ενός κοινού ανθρώπου, ικανή να επικεντρώνεται χωρίς περιστροφές στην ουσία του προβλήματος.
Αυτό όμως που κάνει την διαφορά, είναι η απρόσμενη αλλά απόλυτα λογική αναγωγή των λεγόμενων του Μπάλντουιν στο παρόν. Τα τραγικά γεγονότα στο Φέργκιουσον, οι εικόνες από την εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα (οι οποίες ειρωνικά συνοδεύουν την – ακούσια συγκαταβατική – πρόταση ότι τα επόμενα σαράντα χρόνια, η Αμερική μπορεί να δει τον πρώτο της μαύρο πρόεδρο) και οι πορείες για το Black Lives Matter εντάσσονται αρμονικά στην αποτύπωση μιας ταραχώδους πραγματικότητας που δε δείχνει να έχει αλλάξει και πολύ στα χρόνια που μεσολάβησαν. Ο Πεκ παίζει με την εικόνα (χρωματίζοντας ασπρόμαυρες εικόνες ή, αντιθέτως, αποχρωματίζοντας σύγχρονες λήψεις) για να δημιουργήσει μια άχρονη αίσθηση που έχει αναμφισβήτητη δύναμη, ικανή να του συγχωρήσει μερικές άστοχες οπτικοποιήσεις των λόγων του Μπάλντουιν, όπως όταν επιλέγει να συνοδεύσει το «προσπαθούν να μας πείσουν ότι το Μπέρμιγχαμ βρίσκεται στον Άρη» με… κυριολεκτικά πλάνα από τον κόκκινο πλανήτη.
Η αφήγηση που δομεί ο Πεκ δεν περιορίζεται μόνο στην ιστορική εικονογραφία. Δανείζεται επιπλέον εικόνες από τα δελτία ειδήσεων, από τον κινηματογράφο, από την reality τηλεόραση, από όπου μπορεί να λάβει κανείς στοιχεία για να δομήσει την εικόνα που έχει καταγραφεί στη συλλογική «λευκή» μνήμη για το πώς είναι η ζωή ενός έγχρωμου πολίτη στην Αμερική κυρίως απέναντι σε μια λευκή αθωότητα και, κατ’ επέκταση, δήλωση ανωτερότητας. Από τον ερωτισμό του Σίντνεϊ Πουατιέ στο «Μάντεψε ποιος θα ‘ρθει το βράδυ» του Κράμερ και τον «King Kong» των Σόντσακ και Κούπερ μέχρι το «Dance, Fools, Dance» του Μπόμοντ και τον «Ελέφαντα» του Γκας Βαν Σαντ (χωρίς να αγνοεί τον Τζον Φορντ και την, ούτε λίγο ούτε πολύ, όμοια μεταχείριση των Ινδιάνων στον κινηματογράφο), ο Πεκ απομονώνει όλα όσα χρειάζονται για να υπογραμμίσει ότι το πρόβλημα ξεπερνά το προφανές, έχοντας δημιουργήσει πλέον μια στέρεα εικόνα στο συλλογικό υποσυνείδητο.
Για αυτό και το «I am not your Negro» αφορά εξίσου το τώρα όσο και το τότε. Για αυτό και αποτελεί το ίδιο μια αντισυμβατική βιογραφία του Μπάλντουιν (αν και αγνοεί – πέρα από φευγαλέες αναφορές από τα αρχεία του FBI – κρίσιμες παραμέτρους της ζωής του, όπως το γεγονός ότι ήταν ομοφυλόφιλος τον είχε φέρει σε αντιπαράθεση με τους Μαύρους Πάνθηρες) όσο και μια συναισθηματική κατάθεση του Πεκ σχετικά με τους αγώνες και την κληρονομιά των δικών του (ή μήπως όλων μας) ανθρώπων. Για αυτό και αποτελείται τόσο από ερωτήσεις, όσο και από (αυτονόητες αλλά όχι ακόμα κοινώς αποδεκτές) απαντήσεις. Ουσιαστικά αυτό που καταφέρνει ο Πεκ είναι να εντοπίσει τις ρωγμές της Δυτικής κοινωνίας και όλες τις φυλετικές, ταξικές και κοινωνικές διακρίσεις που έχουν καταφέρει να παρεισφρήσουν και, ενδεχομένως, να τονώσουν τις δομές της. Το μόνο που χρειάζεται, όπως και χρειαζόταν εδώ και τόσα χρόνια, είναι να τον ακούσουμε.
Προβολή του ντοκιμαντέρ ”I AM NOT YOUR NEGRO”, Δευτέρα 22/7/2019, στις 21:30, στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3
Τα Άγραφα, ιστορικός τόπος αντίστασης και ελευθερίας αποτελούν μία από τις πιο παρθένες ορεινές περιοχές στην Ευρώπη. Λόγω του ποικίλου ανάγλυφού τους, της γεωγραφικής τους απομόνωσης και της ισχνής παρουσίας του ανθρώπου, αποτελούν περιοχή ιδιαίτερου φυσικού κάλλους. Παράλληλα, φιλοξενούν εξαιρετικά πλούσια χλωρίδα και πανίδα, οι οποίες περιλαμβάνουν σπάνια και απειλούμενα είδη και η ευρύτερη περιοχή είναι ενταγμένη στο ευρωπαϊκό δίκτυο προστατευόμενων περιοχών NATURA 2000.
Το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) πρόσφατα απέρριψε τις αιτήσεις πολιτών και φορέων για την ακύρωση των αδειών εγκατάστασης των δύο πρώτων αιολικών σταθμών, στα οροπέδια της Νιάλας και του Βοϊδολίβαδου που συνολικά περιλαμβάνουν 40 ανεμογεννήτριες (σε υψόμετρο από 1.500 έως 2.000 μέτρα). Οι ανεμογεννήτριες αυτές αποτελούν τις πρώτες από τις σχεδόν 600 που σχεδιάζεται να εγκατασταθούν στην περιοχή των Αγράφων.
Χιλιάδες άλλες αιολικές εγκαταστάσεις έχουν αδειοδοτηθεί ή βρίσκονται σε διαδικασία αδειοδότησης, με αποτέλεσμα τη μη αναστρέψιμη βλάβη στο μεγαλύτερο μέρος της ορεινής ενδοχώρας. Στην ίδια κατεύθυνση, οι επεκτεινόμενες έρευνες για εξορύξεις υδρογοναθράκων στον δυτικό ελλαδικό χώρο απειλούν μεγάλο μέρος των δασών και των νερών και εκατοντάδες φράγματα ετοιμάζονται να διακόψουν την φυσική ροή ποταμιών.
Οι επιπτώσεις αυτής της “ανάπτυξης” μας είναι γνωστές. Οι αιολικές εγκαταστάσεις στα Άγραφα, θα οδηγήσουν στην αφάνιση τεράστιων εκτάσεων παρθένου δάσους. Η διάνοιξη νέων δρόμων για τη μεταφορά των υλικών, η τοποθέτηση πυλώνων υψηλής τάσης, η ισοπέδωση των κορυφών, ο εκτοπισμός σημαντικών ειδών χλωρίδας και πανίδας λόγω των επιπτώσεων που θα φέρει η μετατροπή του βουνού σε βιομηχανικό πεδίο (της ρύπνασης, της όχλησης, της εδαφικής υποβάθμισης και της αλλαγής της τοπογραφίας) είναι πληγές που πρέπει να αφορούν όλες και όλους.
Στοχεύοντας > στην ενημέρωση του ντόπιου πληθυσμού, καθώς και την εύρεση κοινών τόπων μαζί του
> στην επαφή του κόσμου με ένα απο τα πιο όμορφα και άγρια δάση, έτσι ώστε αυτός να συνειδητοποιήσει το εύρος της επικείμενης καταστροφής
> στη ζύμωση και την αλληλεπίδραση ανθρώπων και ιδεών με σκοπό την ματαίωση της καταστροφής τόσο των Αγράφων, όσο και μεγάλου μέρους των βουνών της χώρας απο τα αιολικά εργοστάσια
> στην υπεράσπιση της υπόθεσης της ελευθερίας των βουνών και του φυσικού κόσμου και τη διασύνδεση με άλλες αγωνιστικές κινητοποιήσεις
Θα βρισκόμαστε ΣΤΟ ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΚΑΡΑΜΑΝΩΛΗ ΑΠΟ ΤΙΣ 19 ΙΟΥΛΙΟΥ μέχρι τη νίκη, την απόρριψη των αδειοδοτήσεων για την εγκατάσταση αιολικών, την ελευθερία των βουνών από τις επενδύσεις.
Κλέφτες Καταστημάτων
Shoplifters
του Χιροκάζου Κόρε-Εντα
Με μία ψιθυριστή, μικρή ταινία με τεράστια καρδιά, ο Ιάπωνας ουμανιστής σκηνοθέτης παρουσιάζει μία άλλη όψη των κλεμμένων στιγμών στη ζωή και στο σινεμά. Χρυσός Φοίνικας στο Φεστιβάλ Κανών, επίσημη υποβολή της Ιαπωνίας για τα Όσκαρ.
Ένα παγερό χειμωνιάτικο βράδυ ο Οσάμου με τον μικρό του γιο Σότα μπαίνουν στο τοπικό σούπερ μάρκετ για να ακολουθήσουν τη συνηθισμένη τους ρουτίνα. Να κλέψουν τις προμήθειες της μέρας – ήρεμα, αποφασιστικά, χορογραφημένα. Στο δρόμο για το σπίτι όμως (μία παράγκα σε φτωχική συνοικία του Τόκιο) περνούν από τις εργατικές κατοικίες, όπου στο μπαλκόνι συναντούν το ίδιο θέαμα όπως κάθε βράδυ: ένα τετράχρονο κοριτσάκι που οι γονείς του το αφήνουν μόνο του έξω στο κρύο. Ο χαμογελαστός Οσάμου παίρνει το παιδί μαζί του, προς έκπληξη της γυναίκας, της γιαγιάς και της νύφης του: αντέχουν να ταΐσουν άλλο ένα στόμα; Όταν όμως βλέπουν τα σημάδια κακοποίησης στο σώμα του κοριτσιού, δεν υπάρχει δεύτερη σκέψη. Η μικρή Ριν (της καίνε τα παλιά της ρούχα, την κουρεύουν, της δίνουν νέο όνομα και νέα ευκαιρία στη ζωή) γίνεται μέλος της οικογένειάς τους. Μίας οικογένειας τυχοδιωκτών, όπου κανείς δεν είναι αθώος. Όλοι εξαπατούν, κλέβουν, κερδίζουν πονηρά κι άνομα τα προς το ζην για να συμπληρώσουν το πενιχρό ημερομίσθιο του εργάτη πατέρα και της μαγείρισσας μάνας. Κανείς όμως δε θεωρεί ό,τι κάνουν «κλοπή». Ούτε στην περίπτωση του μικρού κοριτσιού. Όλα είναι θέμα επιβίωσης.
Από το «Nobody Knows» (2004) και το «Πατέρας και Γιος» (2013) μέχρι το «Οur Little Sister» (2015) και το «The Third Murder» (2017) είναι πραγματικά αφοπλιστικό πώς ο Χιροκάζου Κόρε-Εντα καταφέρνει να υφαίνει τέτοιες ιστορίες κάθε φορά. Τόσο σύνθετες στην κοινωνική τους παρατήρηση και σκέψη (τι θεωρούμε καλό ή κακό, ένοχο ή αθώο) και τόσο προσιτές, ζεστές κι άμεσες στην επικοινωνία τους. Να αποτυπώνουν τόσο ειλικρινά την παραβατική διάσταση των ηρώων τους και, ταυτόχρονα, οι ζωές τους να γίνονται τόσο τρυφερά και φιλόστοργα δικές μας.
Ο Κόρε-Εντα δε φωνάζει τα μηνύματά του, τα ψιθυρίζει. Η κατανόηση, η καλοσύνη κι ανθρωπισμός του στέκονται ακλόνητα όσο πέφτουν οι τίτλοι τέλους. Σχεδόν ως πολιτική στάση και δήλωση. Περισσότερο όμως σαν μία ζεστή κουβερτούλα που σε σκεπάζει καθησυχαστικά στο τέλος μίας δύσκολης, αποκαρδιωτικής μέρας: ο κόσμος είναι σκληρός κι άδικος, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορεί κανείς βρει το δικό του δρόμο, να δημιουργήσει τη δική του εναλλακτική οικογένεια, να αγαπήσει και να αγαπηθεί.
Η μεγαλύτερη επιτυχία του Κόρε-Εντα όμως είναι ότι κλονίζει τις χρόνια εδραιωμένες προκαταλήψεις του θεατή. Τούς ξέρουμε αυτούς τους «Κλέφτες Καταστημάτων». Τις ξέρουμε αυτές τις κουτοπόνηρες γιαγιάδες, τις καπάτσες μανάδες, του μπαμπάδες αρχηγούς της συμμορίας, τα καλοκουρδισμένα ζητιανάκια παιδιά τους. Έχουμε σαφέστατη εικόνα, άποψη και στερεότυπα για αυτούς. Κι όμως, ο ουμανιστής Ιάπωνας σκηνοθέτης, χωρίς να χαρίζεται στους ένοχους ήρωές του, χωρίς τον παραμικρό μελοδραματισμό ή αθώωση, καταφέρνει, με απαλότητα και ευαισθησία, να ροκανίσει τις πεποιθήσεις μας, να μάς κάνει να αμφιβάλλουμε.
Ανοίγοντας την πόρτα της παράγκας, ανοίγει κι ο διάλογος. Τι είναι παραβατικό, τι νόμιμο και τι ηθικό τελικά; Ποιον πετάμε στο περιθώριο, ποιον φυλακίζουμε και σε ποιον επιτρέπουμε να ζει ατιμώρητος; Πώς μπορείς να είναι κανείς ηθικός, σ’ έναν ανήθικο κόσμο;
Πάνω από όλα, ο Κόρε-Εντα εξετάζει την οικογένεια – την πρώτη μικροκοινωνία που μας μαθαίνει το καλό από το κακό, την αγάπη και το φθόνο, μάς δίνει ταυτότητα και βηματισμό στην υπόλοιπη ζωή μας. Απέναντι σε μία παγωμένη κοινωνία νόμου και τάξης, οι «Κλέφτες Καταστημάτων» του μοιάζουν χαοτικά ευτυχισμένοι, πλημμυρισμένοι από ζεστασιά κι αγάπη. Η εικόνα της γιαγιάς να κοιτάει την οικογένειά της να παίζει στη θάλασσα και να λέει ένα «ευχαριστώ», έτσι, μόνη της, στον άνεμο, θα μείνει μαζί μας για καιρό…
Με εξαιρετικές, νατουραλιστικές ερμηνείες από μικρούς και μεγάλους (με αποκορύφωση τις σπαραχτικές στιγμές της «μάνας» Αντο Σακούρα) και μία συλλογή από «κλεμμένες» μικροστιγμές (η ερωτική σκηνή είναι υποδειγματικά γυρισμένη), μία μικρή ταινία με μεγάλη καρδιά κλέβει τις εντυπώσεις, κλέβει και τη συγκίνησή μας.
ΑΚ 46 No Ticket Cinema
Στη σύγχρονη κοινωνία ζούμε την καθολική επιβολή του παραγωγικού-καταναλωτικού μοντέλου και την εμπορευματοποίηση κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας. Θέλοντας να σπάσουμε τα δεσμά ανελευθερίας, εκμετάλλευσης και κυριαρχίας που γεννούν οι εμπορευματοποιημένες σχέσεις, επιχειρούμε μέσα από τις προβολές φετινών και παλαιότερων κινηματογραφικών ταινιών χωρίς αντίτιμο, να απεκδύσουμε την κινηματογραφική Τέχνη από τη λογική του δούναι και λαβείν. Ταυτόχρονα καλούμε όλους εσάς να συμμετέχετε στο όλο εγχείρημα είτε προτείνοντας ταινίες, είτε φτιάχνοντας το δικό σας κινηματογραφικό έργο, για να το διαδώσουμε υλικά & ηλεκτρονικά έξω από τις λογικές της εμπορικής προώθησης και διαμεσολάβησης. Η πειρατεία σκοτώνει τον καπιταλισμό!!
Κινηματογραφική Ομάδα Α.Κ-46
ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ – ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΚΑΒΑΛΑΣ
anarxikoikavalas (@anarxikoikav46) | Twitter
Προβολή της ταινίας ”shoplifters”, Δευτέρα 15/7/2019, στις 21:30
Film event by Accion Mutante Collective on Monday, July 15 2019
