μια κουβεντούλα ανάμεσα σε μητέρες [με την μητέρα της Chiara, ένοχη που αντιστέκεται]

Una chiacchiera tra mamme (alla mamma di Chiara,colpevole di resistere)
16 giugno 2014baruda
μια κουβεντούλα ανάμεσα σε μητέρες [με την μητέρα της Chiara, ένοχη που αντιστέκεται]

οι πρώτες γραμμές που διάβασα σήμερα είναι εκείνες τις μητέρας της Chiara, μια από τους 4 συλληφθέντες τον περασμένο δεκέμβρη, που κατηγορούνται για μιαν επίθεση στο εργοτάξιο της Alta Velocità στο Chiomonte, στην Val di Susa. η φυλάκιση που τους επιφυλάχθηκε ήταν η όσο σκληρότερη γίνεται, η συμπεριφορά που τους επιφυλάχθηκε έχει μια επιθετικότητα δίχως προηγούμενα στην ιστορία των αγώνων στην Val Susa ενάντια στα Tav παρόλο που, εξάλλου, η δράση για την οποία κατηγορούνται δεν απέφερε κανένα τραυματία, αλλά ζημίες ενός γαμημένου αεροσυμπιεστή.
κι όμως έφτασαν στο σημείο να τους αρνούνται τις συνομιλίες με τους δικούς τους, στην λογοκρισία της αλληλογραφίας, στην all’Alta Sicurezza 2, Υψηλή Ασφάλεια 2.
σήμερα έφτασαν λίγες γραμμές από την μαμά της Chiara και είναι όμορφες τόσο που θέλω να τις μοιραστώ με εσάς; κάποιες τις δανείστηκε από τον Saramago και λεν μεγάλες αλήθειες για το πως είναι οι γονείς.

ήθελα να ευχαριστήσω την Maria Teresa λοιπόν, να της δώσω ένα φιλί από μητέρα σε μητέρα: εσείς έχετε μια κόρη σε καθεστώς di Alta Sicurezza, υψηλής ασφάλειας, γι αυτό μπορείτε να αγγαλιάσετε τα λόγια του Saramago πλήρως, μπορείτε να νιώσετε απολύτως μέσα στις γραμμές, να αισθανθείτε τη ζεστασιά τους.

εγώ αυτή την αλυσίδα την έσπασα, ανακάλυψα πως δεν ισχύει για όλα τα παιδιά, για το δεύτερο παιδί μου δεν ισχύουν :

η αναπηρία ενός παιδιού σπάει την θαυμάσια φυσικότητα του ‘δανείου. ήθελα ένα πλασματάκι δανεικό για λίγο, να το δω να μεγαλώνει και μετά να πετάει ελεύθερο όπως εύχομαι τα παιδιά όλων μας να μπορέσουν να κάνουν : και αντιθέτως η ανικανότητα καθιστά αδύνατο να πετάξει στον αέρα με ανοικτά τα φτερά,
καθιστά εμάς τους γονείς συντρόφους ζωής ενάντια στη φύση, δίχως την δυνατότητα να ζήσουμε την χαρά που πονάει ‘να τα χάσουμε’ χάρη στην κατάκτηση του κόσμου τους.
το εντατικό μάθημα για να μάθουμε να αγαπούμε μια ζωή διαφορετική απ’ την δική μας, όταν υπάρχει η αδυναμία στην αυτάρκεια , είναι άκρως διαφορετικό από το προηγούμενο : είναι μια αγάπη σπαρακτική και γλυκιά, ικανή να κάνει μεγάλες επαναστάσεις και να τσακίσει στα δυο την καρδιά, κάθε μέρα, λεπτό προς λεπτό.

γράφω ένα πλήθος από λέξεις δίχως νόημα, ήθελα όμως να φτάσει λίγη από την θέρμη μου σε αυτή την μητέρα της οποίας η κόρη αγωνίζεται για την ελευθερία σε ένα κελί,
λίγη από την κουρασμένη ζεστασιά μου, ενώ ψάχνω εργαλεία για να μάθω την νέα μορφή αγάπης μου,
και την αναζήτηση μιας ελευθερίας για το παιδί μου που ίσως να είναι αδύνατη, που συνεχίσω όμως έτσι κι αλλιώς να χτίζω.
μια αγκαλιά σε σένα μεγάλη μητέρα, και για την κόρη σου που παλεύει με όλες και όλους μας στο πλευρό της.

»είμαι η μητέρα της Chiara. θέλω να ευχαριστήσω όλους τα πρόσωπα που γνώρισα στην Val Susa για το συναρπαστικό καλωσόρισμα. μέχρι τώρα δεν έγραψα τίποτα από εκείνη την τρομερή 9η δεκέμβρη. ξέρω πως έζησα αυτή την περίοδο ρωτώντας πολλά τον εαυτό μου για τις δύσκολες επιλογές αυτής της ιδιαίτερης και γεμάτης κουράγιο κόρης. η απάντηση σε αυτές τις ερωτήσεις μου έφτασε από αυτό το ποίημα του Josè Saramago: “ένα παιδί είναι μια ύπαρξη που δανειστήκαμε για ένα εντατικό πρόγραμμα για να μάθουμε πως αγαπούν ένα πρόσωπο διαφορετικό από εμάς τους ίδιους, αλλάζοντας τα χειρότερα ελαττώματα μας για να δώσουμε τα καλύτερα παραδείγματα και να μάθουμε να έχουμε κουράγιο. έτσι ακριβώς! το να είμαστε γονείς είναι η μεγαλύτερη πράξη κουράγιου που μπορούμε να κάνουμε, διότι σημαίνει να εκθέσουμε τον εαυτό μας σε όλων των ειδών τους πόνους, ειδικότερα, στην αβεβαιότητα του αν ενεργούμε σωστά και στον φόβο να χάσουμε κάτι το τόσο πολύτιμο. να χάσουμε ; πως ; δεν είναι δικό μας, θυμάσαι ; ήταν μοναχά ένα δάνειο!
μια σφιχτή αγκαλιά σε όλες τις μητέρες και σε όλους εσάς.»

Maria Teresa Brazzelli