Dall’aula bunker di Torino: Chiara, Claudio, Mattia, Niccolò
Pubblicato il settembre 25, 2014 di contromaelstrom
από την αίθουσα bunker του Τορίνο : Chiara, Claudio, Mattia, Niccolò
Notav. όμορφα και δυνατά και αληθινά τα λόγια τα οποία οι Chiara, Claudio, Mattia και Niccolò πρόφεραν χθές, τετάρτη 24 σεπτεμβρίου 2014, στην αίθουσα bunker του Torino, στη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας της δίκης για την επίθεση ενάντια στο εργοτάξιο της Chiomonte, στις 13 μαίου 2013.
λόγια ξεκάθαρα. λόγια αυτών που δεν ζητούν επιείκια από τους δικαστές και την δικαστική εξουσία, το κράτος. λέξεις αρνητικές και αντίθετες στην εξουσία, στον ταξικό αντίπαλο. στην κυβέρνηση και στους θεσμούς του κράτους εκείνα τα λόγια επανέλαβαν την θέληση των 4 συντρόφων/ισσών, που είναι η ίδια πολλών γυναικών και ανδρών της Κοιλάδας, να εμποδίσουν την καταστροφή. και το έκαναν τοποθετημένοι με ξεσκέπαστο πρόσωπο και αντιτιθέμενοι στην κυβέρνηση και τους δυνατούς, με ένα μόνο αίτημα, που είναι ο στόχος επάνω στον οποίον κτίστηκε εκείνο το κίνημα : Όχι στο Tav!
εδώ κάτω μεταφέρουμε τα γραπτά λόγια των Chiara, Claudio, Mattia και Niccolò. για να ακούσετε τις φωνές τους μέσα από την αίθουσα bunker, θα τις βρείτε στο sito di “macerie” και στο “radiocane”
εδώ αυτά που είπαν:
σε αυτή την αίθουσα δεν θα βρείτε τα λόγια για να διηγηθείτε εκείνη τη νύχτα του μαίου. χρησιμοποιείτε το λεξιλόγιο μιας κοινωνίας συνηθισμένης στους στρατούς, στις κατακτήσεις, στην κακοποίηση και την κατάχρηση. οι στρατιωτικές και παραστρατιωτικές επιθέσεις, η αδιάκριτη βία, τα πολεμικά όπλα ανήκουν στα Κράτη και τους εξομοιωτές τους. εμείς ρίξαμε στην μάχη την καρδιά πέρα από την παραίτηση. ρίξαμε έναν κόκκο άμμου στα γρανάζια μιας προόδου της οποίας μοναδική επίδραση είναι η ασταμάτητη καταστροφή του πλανήτη στον οποίον ζούμε. ήμουν εκεί εκείνο το βράδυ και είναι δική μου η γυναικεία φωνή που υποκλάπηκε. διέσχισα ένα κομμάτι της ζωής μου μαζί με όλους εκείνους τους άνδρες και όλες εκείνες τις γυναίκες που εδώ και περισσότερα από είκοσι χρόνια αντιτάσσουν ένα οριστικό όχι σε μια καταστροφική ιδέα του κόσμου. είμαι περήφανη γι αυτό και ευτυχισμένη.
Chiara
το βράδυ μεταξύ της 13ης προς την 14η μαίου πήρα μέρος στο σαμποτάζ που έγινε στο εργοτάξιο της Maddalena στην Chiomonte. να λοιπόν που αποκαλύπτεται το μυστικό. δεν με εκπλήσει που οι αρχές στην προσπάθεια να αναπαραστήσουν τα γεγονότα χρησιμοποιούν λέξεις όπως “επίθεση, τρομοκρατική ενέργεια, παραστρατιωτικές ομάδες, δολοφονικά όπλα”. για αυτούς που ζουν συνήθως υπερασπιζόμενοι μια κοινωνία δυνατά ιεραρχική είναι αδύνατο να αντιληφθούν εκείνο που συνέβη τα τελευταία χρόνια στην Val di Susa. για να το περιγράψουν συντάσουν από την κουλτούρα τους που είναι διαποτισμένη με στρατιωτικούς όρους. δεν είναι πρόθεσή μου να σας κάνω να βαρεθείτε απαριθμώντας σας τους λόγους για τους οποίους αποφάσισα να δεσμευτώ στον αγώνα ενάντια στο τραίνο υψηλής ταχύτητας tav ή στο τι σημαίνει η υπεράσπιση εκείνης της κοιλάδας, θέλω μόνο να υπογραμμίσω πως οποιοδήποτε πράγμα που έχει να κάνει με πόλεμο ή στρατούς με κάνει να ανατριχιάζω.
καταλαβαίνω την απογοήτευση της κοινής γνώμης και των αφηγητών της για την επανεμφάνηση αυτού του διάσημου αγνώστου, του σαμποτάζ, ύστερα από τόση προσπάθεια και τόσα έξοδα για να τον θάψουν κάτω από τόνους ψεμμάτων. στον αγώνα ενάντια στο ταχύτατο τραίνο ανήκει η τιμή πως έχει ξεσκονίσει και αναβιώσει αυτή την πρακτική, πως μπόρεσε να διαλέξει πότε και πως θα την χρησιμοποιήσει και πως κατάφερε να διαχωρίσει το σωστό από το νόμιμο. στον αγώνα ενάντια στο γρήγορο τραίνο η μεγάλη ευθύνη να διατηρήσει πίστη στην ελπίδα που πολλοί εκμεταλλευμένοι εναποθέτουν επάνω του και να γευτούν ξανά την αλμυρή γεύση της λύτρωσης.
επιτρέπω στον εαυτό μου να στείλω πίσω κάποιες κατηγορίες στον αποστολέα. κατηγορούμαστε πως δράσαμε για να χτυπήσουμε ανθρώπους ή τουλάχιστον αδιαφορώντας για την παρουσία τους, σαν να νιώθαμε μεγάλη περιφρόνηση για την ζωή αλλουνού. εάν υπάρχει κάποιος που δείχνει τέτοια περιφρόνηση πρέπει να τον ψάξετε στους στρατιωτικούς που εξάγουν ειρήνη και δημοκρατία γυρνώντας τον κόσμο, τους ίδιους που περιπολούν με ευλάβεια και επαγγελματισμό το εργοτάξιο της Maddalena. όσον αφορά την κατηγορία τρομοκρατίας δεν έχω πρόθεση να υπερασπιστώ. η αλληλεγγύη που έχουμε λάβει από την ημέρα της σύλληψής μας μέχρι σήμερα έχει αποσυναρμολογήσει ικανοποιητικά μια τόσο έντονη στοχοποίηση. εάν πίσω από αυτή την επιχείρηση υπήρχε η προσπάθεια, όχι πολύ συγκαλυμμένη, να κλείσουν οι λογαριασμοί με τον αγώνα no tav μια για πάντα, θα έλεγα πως απέτυχε κακήν κακώς.
Claudio
γνώριζα την Maddalena και την Val Clarea πριν ακόμη στηθεί το εργοτάξιο της υψηλής ταχύτητας. σε εκείνα τα δάση περπάτησα, κοιμήθηκα, έφαγα, χόρεψα. σε εκείνους τους τόπους έζησα στιγμές πολύτιμης ζωής μαζί με φίλους που τώρα δεν υπάρχουν άλλο και που κουβαλώ στην καρδιά μου. σε εκείνα τα μέρη επέστρεψα πολλές φορές στη διάρκεια των χρόνων. την μέρα, την νύχτα, πρωϊνά, απογεύματα; καλοκαίρι και χειμώνα, φθινόπωρο και άνοιξη. είδα εκείνους τους τόπους να αλλάζουν με τον καιρό, τα δέντρα να πέφτουν ριγμένα σε δεκάδες για να δώσουνε τόπο σε φράχτες από χαλύβδινο σύρμα. είδα το εργοτάξιο να μεγαλώνει και ένα κομμάτι δάσους να εξαφανίζεται, τους πύργους με τους προβολείς που είναι φάροι να ξεπροβάλουν άφθονοι και τον στρατό να φτάνει για να προσέχει ένα έρημο σεληνιακό τοπίο με τα ίδια θωρακισμένα οχήματα που περιπολούν τα αφγανικά βουνά.
έτσι στην Val Clarea επέστρεψα για μια ακόμη φορά εκείνη την ήδη περίφημη νύχτα του μαίου. πολλά, πάρα πολλά ειπώθηκαν και γράφτηκαν για εκείνο το βράδυ και δεν είναι δουλειά μου, ούτε με ενδιαφέρει, να πω πως μεταφράζεται εκείνη η χειρονομία στην γραμματική του ποινικού κώδικα. αυτό που μπορώ να λέγω είναι πως εκείνο το βράδυ ήμουν κι εγώ εκεί. πως δεν βρέθηκα με σκοπό να επιδιώξω τον τρόμο άλλου ή και ακόμα χειρότερα, μπορεί να το καταλάβει οποιοσδήποτε άνθρωπος με κοινή λογική που έχει έστω μακρινή ιδέα αυτής που είναι η φύση του αγώνα no-tav και ποιο το πλαίσιο συντεταγμένων ηθικών στο εσωτερικό των οποίων αυτός ο αγώνας εκφράζει της εικοσαετή του αντίσταση.
πως ήμουν εκεί για να διαδηλώσω για ακόμη μια φορά την ριζική μου εχθρότητα προς εκείνο το εργοτάξιο και, εάν είναι δυνατόν, να σαμποτάρω την λειτουργία του, σας το λέω εγώ ο ίδιος. και εάν αποφασίσαμε να πάρουμε τον λόγο σήμερα πριν αυτή η δίκη εισέλθει στο δάσος των εμπειρογνωμόνων και των φωνητικών πραγματογνωμοσυνών είναι ακριβώς γιατί θέλουμε να σημειώσουμε μια απλή αλήθεια : εκείνες οι φωνές είναι οι δικές μας. πάνω σε αυτό η εισαγγελία κατασκεύασε μια ιστορία. μια ιστορία κατά την οποίαν τα κινητά τηλέφωνα γίνονται αποδείξεις ύπαρξης μιας ηγετικής αλυσίδας, ακόμα και ενός παραστρατιωτικού σχεδιασμού, όμως η αλήθεια – όπως συχνά συμβαίνει – είναι πολύ απλούστερη και λιγότερο πομπώδης.
υπάρχει ένα ρητό στην Val Susa που εδώ και χρόνια μπήκε στις αποσκευές του αγώνα no tav και που τον προσανατολίζει στην πρακτική των δράσεων που αποδιοργανώνουν την λειτουργία του εργοταξίου. αυτό το σύνθημα είναι : “ξεκινάμε και επιστρέφουμε μαζί”. που σημαίνει πως σε αυτό τον αγώνα κινούμαστε μαζί. κανείς δεν αφήνεται πίσω. σε αυτό χρησίμευαν τα τηλέφωνα εκείνο το βράδυ, σε εκείνο χρησίμευσαν οι φωνές μας. αντιθέτως το να μιλάτε για αρχηγούς, για οργανιγράμματα, για ηγεσίες, για στρατηγούς, σημαίνει πως θέλετε να προβάλετε σε εκείνο το συμβάν την σκιά ενός κόσμου που δεν μας ανήκει και να διαταράξετε τον ίδιο τον δικό μας τρόπο να είμαστε και να συλλαμβάνουμε την κοινή δράση. όσον με αφορά αφήνω στους ενθουσιώδεις εκμεταλλευτές υψηλής ταχύτητας το θλιβερό προνόμιο της έλλειψης ενδοιασμών για τις ζωές των άλλων, και σε αυτούς αφήνω επίσης την λατρεία του πολέμου, της ηγεσίας και του κέρδους με κάθε μέσον. εμείς κρατούμε σφιχτά τις αξίες της αντίστασης, της ελευθερίας, της φιλίας και της κοινής χρήσης και από αυτές θα ψάξουμε να αντλήσουμε δύναμη εκεί που οι συνέπειες των επιλογών μας θα μας φέρουν.
Mattia.
οι λόγοι που με έσπρωξαν στην Val di Susa να πάρω μέρος σε αυτό τον αγώνα είναι πολλοί; οι αιτίες που με ώθησαν να παραμείνω και να συνεχίσω σε αυτόν τον δρόμο είναι ακόμα περισσότερες. στην μέση υπάρχει μια διαδρομή συλλογικής ωρίμανσης, δημοσίων και ιδιωτικών συνελεύσεων, κατασκηνώσεων και περιφρουρήσεων, συζητήσεων και συγκρούσεων. εκεί μέσα υπάρχει η ζωή, εκείνη της κάθε μέρας, εκείνη με τα επάνω και τα κάτω της και με τα ξενύχτια, με τον ξεραμένο λαιμό στις βραχώδεις πλαγιές και τα λιτά γεύματα, με τις μικρές δεσμεύσεις και τις μεγάλες συγκινήσεις.
σε αυτή την διαδρομή αυτός που παλεύει έμαθε την ακρίβεια της φρασεολογίας, να ονομάζει τα πράγματα για εκείνο που είναι και όχι σύμφωνα με το τυπικό περίβλημα με το οποίο διαφημίζονται, σαν ένα εργοτάξιο που πρώτα ήταν ένα μικρό οχυρό και τώρα γίνεται ένα φρούριο. λέξεις ικανές να αποδώσουν την συναισθηματική φόρτιση και τον αντίκτυπο στις ζωές μας συγκεκριμένων επιλογών του αντιπάλου, αυτού που αποφάσισε να συρθεί σε αυτό το μεγάλο έργο. λέξεις που ξεσκονίστηκαν από ένα λεξικό που έμοιαζε αρχαίο και αντιθέτως ανακαλύπτονται ξανά σε όλη την δυναμική και την απλότητά τους για να περιγράψουν τις δράσεις τους. μια γλωσσική προνοητικότητα που αντιλαμβάνομαι πως δεν είναι πολύ διαδεδομένη στον γύρω κόσμο, όταν διαβάζω για απίθανα ‘κομάντο’ που σύμφωνα με συγκεκριμένη αναπαράσταση που προτείνουν και οι εφημερίδες θα είχαν επιτεθεί στο εργοτάξιο το βράδυ της 13ης μαίου.
μια λέξη ιδιαίτερα ατυχής όχι μόνο για την έκκλησή της στην ηγεσία αλλά και για συγκεκριμένη μισθοφορική νύξη, απαράδεκτη, κάποιου που θα ήταν διατεθειμένος σε οποιοδήποτε μέσο για την επίτευξη του σκοπού του. από την άλλη αυτός που αγωνίζεται διδάχτηκε να μεταφέρει με εξυπνάδα ακόμα και τα ισχυρά και ορμητικά πάθη όταν ένας φίλος έχανε ένα του μάτι εξ αιτίας ενός δακρυγόνου ή ένας άλλος ήταν έτοιμος να πεθάνει. όσον με αφορά η Val Clarea που είναι φίλη μου από το 2011 κι εγώ αναβιώσαμε τη γη με χέρια γυμνά στις τρύπες που έσκαψαν οι μπουλντόζες στη διάρκεια των διευρύνσεων του εργοταξίου.
θυμάμαι πως ανάμεσα στις σκηνές σε εκείνο το κάμπινγκ αντηχούσε ένα τραγούδι, ανάμεσα στα πολλά που ακούγαμε για να διασκεδάσουμε και να πάρουμε δύναμη, στις νότες ενός παλαιού αντάρτικου τραγουδιού.
ο πρώτος στίχος διηγούνταν ”από τα δάση του Giaglione ενωμένοι κατεβαίναμε….”.
αυτά τα χρόνια πολλές φορές δόθηκε συνέχεια στο τραγούδι και ξεκίνησαν ξανά να ακούγονται εκείνα τα λόγια και κάποιοι εκείνο το βράδυ του μαίου αποφάσισαν να το κάνουν με άλλη τόση πίστη κι εγώ ήμουν ένας από αυτούς. μια από τις φωνές πίσω από εκείνο το τηλέφωνο είναι η δική μου. όμως το να στέκεστε σε μια προσωπική ευθύνη για να υφάνετε λιγότερο ή περισσότερο επαίνους δεν είναι σε θέση να αποδώσει εκείνο το συλλογικό συναίσθημα που ωρίμασε στα σπίτια πολλών οικογενειών, στην κοιλάδα και στην πόλη, ή ανάμεσα σε μια κουβεντούλα και ένα ποτό στο μπαρ, στις πλατείες και στους δρόμους, στις στιγμές που ζήσαμε μαζί, στις ευχάριστες όπως και στις δυσκολότερες.
ένα συναίσθημα που ήξερε να εκφραστεί σε ένα από τα σλόγκαν που φωνάξαμε περισσότερο μετά τις συλλήψεις μας και που περιγράφει καλά την πραγματική συμμετοχή εκείνης της χειρονομίας :
“πίσω από εκείνα τα συρματοπλέγματα βρεθήκαμε όλοι…”.
ένα σύνθημα που μας μεταφέρει απευθείας πίσω σε μια λαϊκή συνέλευση που λαμβάνει χώρα στην Bussoleno τον μάϊο 2013 με την οποία το συνολικό κίνημα χαιρέτιζε και καλωσόριζε εκείνη την χειρονομία αποκαλώντας την σαμποτάζ. και αν πίσω από εκείνα τα συρματοπλέγματα βρισκόμασταν όλοι, πίσω από αυτά τα κάγκελα ένα κομματάκι καθενός από εμάς ήταν σε θέση να μας διατηρήσει ψηλά και να μας δώσει δύναμη. γι αυτό, κι εδώ, όποιες και να είναι οι συνέπειες των πράξεών μας, να θα τις αντιμετωπίσουμε δεν θα είμαστε μόνοι.
Niccolò.
Αέναη κίνηση-moto Perpetuo 