Ο αναρχισμός ουσιαστικά αγκαλιάστηκε ιστορικά από εκείνους που επιδίωκαν να ζήσουν έναν κόσμο χωρίς εξουσία και εκμετάλλευση. Οι μορφές που πήρε αυτή η επιθυμία, και συνεχίζει να παίρνει, ποικίλλουν πολύ ιδεολογικά, οργανωτικά, πρακτικά. Η επιθυμία όμως παρέμεινε σταθερή. είναι μια επιθυμία που έχει ορίσει μια ηθική, έναν τρόπο να είσαι στον κόσμο.
Μοιραζόμαστε ένα μικρό μέρος ενός παραδείγματος μιας τέτοιας ηθικής, στη ζωή του Lucio Urtubia…
Lucio, The Good Bandit: Reflections of an Anarchist
by Marie Trigona, Toward Freedom
Ειλικρινής και χαρισματικός, ο Λούσιο μιλάει σαν πραγματικός αναρχικός. Όταν ρωτήθηκε τι σημαίνει να είσαι αναρχικός, ο Lucio αρνείται την παρανόηση του τρομοκράτη: «Ο αναρχικός είναι ένα άτομο που έχει καλή καρδιά, υπεύθυνο.» Ωστόσο, δεν απολογείται για την ανάγκη να καταστραφεί η τρέχουσα κοινωνική τάξη, «είναι καλό να καταστρέψεις ορισμένα πράγματα, επειδή χτίζεις άλλα για να τα αντικαταστήσεις.”
Ο Lucio έχει παλιούς φίλους στο Southern Cone, το Νότιο Ημισφαίριο. Τα κεφάλαια από τις πλαστογραφίες βοήθησαν εκατοντάδες από επαναστατικές οργανώσεις να φύγουν στο εξωτερικό και να χρηματοδοτήσουν παράνομες ενέργειες ενάντια στις αιματηρές δικτατορίες που εξαφάνισαν δέκα χιλιάδες ακτιβιστές, φοιτητές και εργάτες κατά τη δεκαετία του 1970 σε όλη τη Λατινική Αμερική.
Στην Ουρουγουάη, χρήματα από παραποιημένες επιταγές ταξιδιωτών-travelers’ checks της Citibank χρηματοδότησαν την ομάδα ανταρτοπόλεμου Tupamaros, στις ΗΠΑ τους Μαύρους Πάνθηρες, και άλλες επαναστατικές ομάδες σε όλη την Ευρώπη.
Κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στη Νότια Αμερική, ο Lucio έμεινε στο worker run BAUEN Hotel στην πρωτεύουσα της Αργεντινής Μπουένος Άιρες. Έμεινε έκπληκτος από τα επιτεύγματα των εργαζομένων χωρίς αφεντικά. Στο ξενοδοχείο BAUEN, οι εργάτες εφαρμόζουν στην πράξη την εργατική αυτοδιαχείριση ή self-management.
Η αυτοδιαχείριση υπήρξε βασικός παράγοντας της αναρχικής σκέψης από τη γέννηση του καπιταλισμού. Αντί της εξουσίας – υπακοής στη σχέση μεταξύ καπιταλιστών και εργαζομένων, το self-management συνεπάγεται ότι οι εργαζόμενοι εφαρμόζουν ένα ισότιμο σύστημα στο οποίο οι άνθρωποι αποφασίζουν συλλογικά, παράγουν και ελέγχουν τα δικά τους πεπρωμένα προς όφελος της κοινότητας.
Αλλά για να λειτουργήσει ένα τέτοιο σύστημα, οι συμμετέχοντες πρέπει να δουλέψουν σκληρά και να είναι υπεύθυνοι, ένα από τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει ένας άντρας ή μια γυναίκα σύμφωνα με τον Lucio. «Το αναρχικό κίνημα χτίστηκε από εργάτες. Χωρίς δουλειά δεν μπορούμε να μιλήσουμε για αυτοδιαχείριση, για να εφαρμόσουμε την αυτοδιαχείριση, πρέπει να γνωρίζουμε πώς να κάνουμε πράγματα, να δουλεύουμε. Είναι εύκολο να είσαι μποέμ.»
Ο Lucio εξηγεί ότι ο αναρχισμός του βασίστηκε στην φτωχή παιδική του ηλικία στη φασιστική Ισπανία. «Οι αναρχικές μου ρίζες έχουν θεμέλια στην εμπειρία μου να μεγαλώνω μέσα σε μια φτωχή οικογένεια. Ο πατέρας μου ήταν αριστερός, είχε πάει στη φυλακή επειδή ήθελε την αυτονομία της χώρας των Βάσκων. Για μένα αυτό δεν είναι επανάσταση, δεν είμαι εθνικιστής.
Με τον εθνικισμό, η ανθρωπότητα έχει διαπράξει πολλά λάθη. Όταν ο πατέρας μου έφυγε από τη φυλακή έγινε σοσιαλιστής. Υποφέραμε πολύ. Πήγα να βρω ψωμί και ο αρτοποιός δεν θα μου το έδινε, γιατί δεν είχαμε χρήματα.
Για μένα η φτώχεια με εμπλούτισε, δεν χρειάστηκε να κάνω κάποια προσπάθεια για να χάσω τον σεβασμό για το κατεστημένο, την Εκκλησία, την ιδιωτική περιουσία και το κράτος.»
Στην Ισπανία, ο φασισμός επέμεινε 30 χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Εκατοντάδες φυλακίστηκαν επειδή αντιστάθηκαν στη δικτατορία του Φράνκο. Οι ανθρωπολόγοι έχουν εκτιμήσει ότι από την έναρξη του ισπανικού εμφυλίου πολέμου τον Ιούλιο του 1936 έως τον θάνατο του Φράνκο τον Νοέμβριο του 1975, οι εθνικιστές σκότωσαν μεταξύ 75.000 και 150.000 υποστηρικτών της Ρεπούμπλικα.
Ο Lucio πήγε στην εξορία στη Γαλλία όπου ανακάλυψε τον αναρχισμό. Είχε εγκαταλείψει τον εθνικιστικό στρατό και διέφυγε στη Γαλλία. Το Παρίσι στη δεκαετία του 1960 ήταν μια πόλη μπουρζουάδων όπου ζούσαν αναρχικοί διανοούμενοι, οργανωτές και αντάρτες στην εξορία. Εκεί συναντήθηκε με μέλη της αναρχοσυνδικαλιστικής trade union, Confederación Nacional de Trabajo (CNT). Ήταν ανυπόμονος να συμμετάσχει.
Κατά τα πρώτα του χρόνια στη Γαλλία, ο Λούσιο συναντήθηκε με τον Francisco Sabate, τον θρυλικό αναρχικό και αντάρτη. Εκείνο τον καιρό ο Sabate, αλλιώς γνωστός με το ψευδώνυμό «El Quico» ήταν ο πιο περιζήτητος αναρχικός από το καθεστώς του Φράνκο.
Η γαλλική αστυνομία έψαχνε επίσης τον Sabate, ο οποίος ηγήθηκε της αντίστασης κατά του Franquismo, του Φρανκισμού. «Όταν συνάντησα τον Quico, συμμετείχα στην Ελευθεριακή Νεολαία-Juventud Libertarias. Με ρώτησαν αν θα μπορούσα να βοηθήσω τον Sabate, εγώ ένας ανίδεος, δεν ήξερα ποιος ήταν.» Ο Sabate χρησιμοποίησε το σπίτι του Lucio ως κρησφύγετο.
Ο νεαρός Lucio, άκουσε τις ιστορίες του Sabate για την άμεση δράση και απορρόφησε οποιαδήποτε σοφία είχε να προσφέρει, όπως μεθόδους για να οσμίζεται αυτούς που ήθελαν να διεισδύσουν στις γραμμές τους, [τους ρουφιάνους]. «Γνώρισα αντάρτες που με έβαλαν στο δρόμο της άμεσης δράσης και των απαλλοτριώσεων. Ο Sabate με δίδαξε να μην έχω σεβασμό στην ατομική ιδιοκτησία.”
Τότε ήταν που ο Lucio άρχισε να συμμετέχει σε ληστείες τραπεζών. «Δεν υπάρχουν μεγαλύτεροι απατεώνες από τις τράπεζες», λέει ο Lucio για την υπεράσπιση των απαλλοτριώσεων. «[Αυτή ήταν] η μόνη έγνοια που είχε ο αναρχικός, χωρίς χρηματοδότηση από τις βιομηχανίες ή τους εκπροσώπους της κυβέρνησης. Τα χρήματα στέλνονταν σε όσους υπέφεραν από το καθεστώς του Φράνκο.”
Φοιτητικές οργανώσεις και οι εργατικές οργανώσεις έλαβαν τα κεφάλαια για να στήσουν βαθιές οργανωτικές ρίζες. Σε άλλες περιπτώσεις, τα χρήματα χρησιμοποιήθηκαν για αντάρτικες ενέργειες κατά του καθεστώτος του Φράνκο, όπως εκστρατείες για την απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων στις εθνικιστικές φυλακές.
Για να σώσει τις ζωές των εξόριστων, ο Lucio σκέφτηκε ένα γενικό σχέδιο για την παραποίηση διαβατηρίων, ώστε οι Ισπανοί υπήκοοι να μπορούν να ταξιδεύουν. «Τα διαβατήρια για έναν πρόσφυγα σημαίνει ότι είναι σε θέση να ξεφύγει από τη χώρα και να ζήσει ασφαλής κάπου αλλού», εξηγεί. Όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά στις ΗΠΑ και τη Νότια Αμερική, οι αντιφρονούντες χρησιμοποίησαν ψεύτικες ταυτότητες για να οδηγήσουν τη ζωή τους και να κατευθύνουν τις πράξεις τους.
Το 1977, η ομάδα του Lucio άρχισε να παραποιεί επιταγές ως άμεση μορφή για τη χρηματοδότηση της αντίστασης. Ο Lucio ήταν ουσιαστικά το «αφεντικό» της αυτοδίδακτης επιχείρησης, διανέμει και εξαργυρώνει τις επιταγές. Οι επιταγές ήταν πιο δύσκολο να παραποιηθούν παρά να παραποιηθούν λογαριασμοί. Ο Lucio πίστευε ότι θα έπρεπε να στοχεύσει το μεγαλύτερο τραπεζικό ίδρυμα στον κόσμο, την National City Bank.
Η διανομή των επιταγών πήγε σε διαφορετικές ανατρεπτικές ομάδες που χρησιμοποίησαν τα κονδύλια για τη χρηματοδότηση δράσεων αλληλεγγύης. Ο Lucio εξηγεί ότι «κανείς δεν έγινε πλούσιος» από τις επιταγές. Τα περισσότερα κεφάλαια πήγαν στον σκοπό. Σε όλη την Ευρώπη, αυτές οι επιταγές με τον ίδιο κωδικό αριθμό εξαργυρώθηκαν ταυτόχρονα.
Το γενικό σχέδιο του Lucio κόστισε δεκάδες εκατομμύρια δολάρια σε πλαστές επιταγές ταξιδιωτών. Αλλά πολλοί λένε ότι ένα πολύ μεγαλύτερο ποσό απαλλοτριώθηκε. Η City Bank ήταν στο έλεος του πλαστογράφου, ο οποίος είχε κοστίσει τόσο πολύ που η τράπεζα έπρεπε να αναστείλει τις ταξιδιωτικές επιταγές, καταστρέφοντας τις διακοπές για χιλιάδες τουρίστες.
Εκείνη την εποχή, οι άνθρωποι δεν χρησιμοποιούσαν κάρτες επιταγών ή πιστωτικές κάρτες. Ο Lucio συνελήφθη το 1980 και βρέθηκε με μια βαλίτσα γεμάτη πλαστές επιταγές. Εν τω μεταξύ, κατά τη σύλληψη του Lucio, η Citibank συνέχισε να λαμβάνει ψεύτικες επιταγές ταξιδιωτών.
Η Citybank ανησυχούσε. Εκπρόσωποι της τράπεζας συμφώνησαν να διαπραγματευτούν. Ο Lucio θα απελευθερωνόταν αν παρέδιδε τις πλάκες εκτύπωσης για τα πλαστογραφημένα checks. Η ανταλλαγή έγινε, και ο Lucio κατέστη ένας θρύλος για το mastermind plan του. Παρόλο που η ζωή του με τα πλαστά έληξε σε ηλικία 50 ετών, η ζωή του ως αναρχικού συνεχίστηκε.
Ο Lucio δούλευε πάντα ως οικοδόμος. «Αυτό που με βοήθησε περισσότερο είναι η δουλειά μου, οι αναρχικοί ήταν πάντα εργάτες». Ο Lucio-bricklayer-χτίστης, αναρχικός, πλαστογράφος και απαλλοτριωτής έχει αφήσει μια κληρονομιά σαν τους προκατόχους του.
“Άνθρωποι όπως ο Loise Michel, ο Sabate, ο Durruti, όλοι οι απαλλοτριωτές με δίδαξαν πώς να το κάνω, αλλά όχι για προσωπικό όφελος, αλλά πώς να χρησιμοποιώ αυτά τα πλούτη για την αλλαγή.» Σε ηλικία 76 ετών δεν απολογείται για τις πράξεις του.
“Απαλλοτρίωσα, κάτι το οποίο σύμφωνα με τη χριστιανική θρησκεία είναι αμαρτία. Για μένα είναι απαραίτητες οι απαλλοτριώσεις. Όπως λένε οι επαναστάτες, η ληστεία και η απαλλοτρίωση είναι μια επαναστατική πράξη εφόσον αυτός που την κάνει δεν επωφελείται από αυτήν.”
https://thefreeonline.wordpress.com/2016/07/13/lucio-an-anarchist-life/
Αέναη κίνηση-moto Perpetuo 