4 μαίου 1949: Η μεγάλη Τορίνο και ο λόφος Superga

04 MAΙΟΥ 2000 | IN STORIA DI CLASSE. ΣΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Υπάρχουν ημέρες που θα θέλατε να διαγράψετε από το ημερολόγιο, από την Ιστορία. Ημέρες που θα θέλαμε να μην υπήρχαν ποτέ, και αντίθετα γίνονται μέρος της μνήμης μας, γίνονται μέρος των αναμνήσεών μας. Αυτό συμβαίνει κάθε 4 μαΐου. Διότι η μνήμη τρέχει στην 4η μαΐου του 1949. Την ημέρα στην οποία η συλλογική μνήμη του ιταλικού ποδοσφαίρου έπρεπε να δώσει χώρο στην μεγαλύτερη αθλητική τραγωδία του ιταλικού ποδοσφαίρου. Την μέρα που ένας λόφος και μια Βασιλική πήραν μια από τις ισχυρότερες ομάδες όλων των εποχών, για πάντα. Επειδή συχνά κάνουμε κατάχρηση των λέξεων, παίζουμε πολλάκις λέγοντας ότι παίκτες και ομάδες όπως αυτή δεν θα επιστρέψουν ποτέ. Αλλά σε αυτή την περίπτωση όλα είναι απολύτως αληθινά: μια ομάδα όπως η Μεγάλη Torino δεν θα επιστρέψει ουδέποτε, ποτέ και πάλι.4 maggio 1949: Il grande Torino e Superga

Έφυγαν ένα ομιχλώδες απόγευμα. Ένα απόγευμα κατά το οποίο η ομίχλη αγκάλιαζε τον ουρανό του Τορίνο και έκρυβε τα πάντα. Επίσης έκρυβε την επιβλητική Βασιλική της Superga, η οποία ξαφνικά εμφανίστηκε λίγα μέτρα από το αεροπλάνο που έφερνε την Τορίνο πίσω στο σπίτι. Η Τορίνο που είχε πάει, στη μέση του ιταλικού πρωταθλήματος, να παίξει έναν φιλικό αγώνα στη Λισαβόνα. Ο Francisco Ferrera, αστέρας της λουζιτανικής ομάδας, αποσύρονταν από το ποδόσφαιρο, και είχε προσκαλέσει τον φίλο του Valentino Mazzola για ένα φιλικό εορταστικό.

Ναι, ένας εορταστικός φιλικός αγώνας με το ιταλικό πρωτάθλημα να βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη. Αλλά ήταν τυπικά πράγματα, η Τορίνο μπορούσε να το επιτρέψει στον εαυτό της. Ήταν η ισχυρότερη ομάδα στην Ιταλία, και ακόμη και εκείνο το πρωτάθλημα ήταν ήδη στο χρηματοκιβώτιο. Και μπορούσαν να επιτρέψουν στους εαυτούς τους να πάνε να παίξουν ένα φιλικό στη μέση της σεζόν.

Έφυγαν για να μην φύγουν ποτέ ξανά. Όταν το Fiat G212 που μεταφέρει την ομάδα γκρανάτα πέφτει επάνω στον τοίχο της Βασιλικής της Superga, είναι αμέσως σαφές σε όλους ότι τίποτα δεν θα είναι το ίδιο στη συνέχεια. Ένας παχύς μαύρος καπνός ανεβαίνει από τα συντρίμμια του αεροσκάφους. Από τα μάτια εκείνων που πηγαίνουν, αμέσως, στον τόπο, χύνονται δάκρυα που δεν μπορούν να συγκρατηθούν.

Ένας από τους πρώτους που έφτασε στον τόπο είναι ο Vittorio Pozzo, ο θρυλικός προπονητής της ιταλικής Εθνικής δυο φορές πρωταθλήτριας κόσμου, ο οποίος θα έχει το άχαρο καθήκον να αναγνωρίσει τα περισσότερα από τα θύματα της καταστροφής. Και ναι, επειδή εκείνη η Τορίνο ήταν τόσο δυνατή ήταν η ραχοκοκαλιά της Ιταλίας. Στις 11 Μαΐου 1947, σε αγώνα εναντίον της Ουγγαρίας του τεράστιου Πούσκας, των έντεκα στο γήπεδο, δέκα ήταν γκρανάτα. Μόνο ο Sentimenti 4, τερματοφύλακας, αντιπροσώπευε το άλλο μισό του ουρανού πάνω από το Τορίνο, το ασπρόμαυρο.

Η Torino είχε καταφέρει να γίνει το καμάρι ολόκληρης της Ιταλίας. Μιας χώρας ακόμα γονατισμένης, η οποία μάζευε τα κομμάτια και τα έβαζε στη θέση τους ύστερα από τα σκληρά χρόνια του πολέμου. Μια ομάδα που ήξερε πώς να πάρει το ιταλικό άθλημα από το χέρι και να γράψει αξέχαστες σελίδες. Έδιναν όνειρα και ανεμελιά σε μια δύσκολη στιγμή, ήταν ένας λόγος για λαμπρότητα και τιμή για ολόκληρη τη Χώρα, όχι μόνο για τους οπαδούς γκρανάτα. Είχαν γίνει το σύμβολο της Ιταλίας που ξέρει να πέσει και να ξανασηκωθεί, σηκώνοντας τα μανίκια και αγωνιζόμενη.

Την ημέρα της κηδείας, το Τορίνο σφίγγεται μαζικά γύρω από τα αγόρια του. Το συναίσθημα είναι απίστευτο, η συγκίνηση, τα δάκρυα ρέουν στα πρόσωπα των αμέτρητων που γεμίζουν τους δρόμους της πόλης, οι οποίοι ήρθαν να δώσουν το τελευταίο αποχαιρετισμό στα παιδιά. Είναι η πιο θλιβερή μέρα για όλους.

Bacigalupo, Aldo και Dino Ballarin, Bongiorni, Castigliano, Fadini, Gabetto, Grava, Grezar, Loik, Maroso, Martelli, Mazzola, Menti, Operto, Ossola, Rigamonti, Schubert. Και μετά οι τεχνικοί ( Egri Erbstein, Leslie Levesley ), διοικούντες (Arnaldo Agnisetta, Ippolito Civalleri), δημοσιογράφοι (Renato Casalbore, Renato Tosatti, Luigi Cavallero), μέλη του πληρώματος. Έφυγαν για πάντα, χωρίς δικαίωμα έφεσης. Είναι η χειρότερη ιταλική αθλητική τραγωδία όλων των εποχών.

Είναι σαν ένα ξαφνικό χτύπημα σφουγγαριού να έχει σβήσει το παρελθόν και το παρόν του ιταλικού ποδοσφαίρου. Και να έχει καθορίσει για πάντα το μέλλον του. Τόσο πολύ ώστε για την επόμενη έκδοση του Παγκόσμιου πρωταθλήματος, η ιταλική εθνική ομάδα αποφάσισε να πάει στη Βραζιλία με πλοίο. Κανείς δεν ένιωθε ικανός να βάλει το πόδι σε αεροπλάνο Πάρα πολύ φόβος, πολύ δυνατή η ανάμνηση εκείνης της ομάδας που εξαφανίστηκε ένα καταραμένο ομιχλώδες απόγευμα.

Η Τορίνο είχε κερδίσει τέσσερις συνεχόμενους τίτλους πρωταθλήματος, προτού έρθει ξαφνικά η μοίρα, κοροϊδεύοντας και ανελέητη, για να πάρει μαζί 31 παίκτες, τεχνικούς, διοικητικούς, δημοσιογράφους εκείνο το καταραμένο απόγευμα. Είχε κερδίσει τέσσερα, θα κερδίσει πέντε συνεχόμενα, γιατί το Πρωτάθλημα εκείνης της χρονιάς θα της απονεμηθεί στο τραπεζάκι. Ήταν εκείνο το καταραμένο απόγευμα που γεννήθηκε ο θρύλος της Καρδιάς Toro, της Καρδιάς του Ταύρου. Επειδή μόνο εκείνοι που έχουν χάσει τα πιο αγαπημένα παιδιά τους ξέρουν τι σημαίνει να συνεχίzουν να αγωνίζονται γι’ αυτά.

Μόνο όσοι έχουν ζήσει τον πόνο μέχρι το τέλος, μέσα στην καρδιά, έχουν τη δύναμη να συνεχίσουν να το πιστεύουν πάντα. Διότι από εκείνο το απόγευμα, η Τορίνο θα είναι μια σπέσιαλ ομάδα. Μια ομάδα στην οποία θα συμβεί οτιδήποτε στο γήπεδο, μια ομάδα που θα βιώσει υποβιβασμούς, σκοτεινές στιγμές, θα κινδυνέψει να φαλιρίσει. Αλλά που θα συνεχίσει να πολεμά, με υπερηφάνεια, με τη μνήμη ενός παρελθόντος στην καρδιά της που δεν μπορεί ποτέ να διαγραφεί.

Κάθε χρόνο, στις 4 μαΐου, χιλιάδες οπαδοί γκρανάτα ανεβαίνουν στο λόφο της Superga, και σκαρφαλώνουν εκεί πάνω για να αποτίσουν φόρο τιμής στους ήρωές τους. Η λειτουργία στις 17.03, την ώρα της τραγικής συντριβής που κατέστρεψε το έπος αυτής της θρυλικής ομάδας μέσα σε λίγα λεπτά. Ο Αρχηγός της Τορίνο που διαβάζει τα ονόματα των θυμάτων εκείνης της 4ης μαΐου 1949, σοβαρός και μετρημένος. Τα χειροκροτήματα, τα δάκρυα, τα κασκόλ που υψώνονται στον ουρανό. Και η σκέψη, λυπημένη αλλά γεμάτη περηφάνια, πως μια ομάδα όπως η Grande Torino, η Μεγάλη Τορίνο δεν θα επιστρέψει ποτέ ξανά σε αυτή την Γη. Αλλά θα συνεχίσει να ζει στο μύθο του ποδοσφαίρου.

Phg;h: Delinquentidelpallone. It

https://www.infoaut.org/storia-di-classe/4-maggio-1949-il-grande-torino-e-superga