Ένα αδημοσίευτο ημερολόγιο μέσα από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες
Σκέψεις σχετικά με την επίθεση στον ουρανό
Silvia De Bernardinis (σε επιμέλεια της)
Ο πρώτος κριτικός και αυτοκριτικός απολογισμός της ιστορίας των Ερυθρών Ταξιαρχών έργο κάποιων από τους πιο έγκυρους ηγέτες και μαχητές της. Αυτό το εξαιρετικό αδημοσίευτο ντοκουμέντο που συνοδεύεται από ένα ευρύ φάσμα σημειώσεων, αναδημιουργεί, βήμα προς βήμα – από τη διετή περίοδο 1968-69 έως τα μέσα της δεκαετίας του ’80 τις διαλείπουσες αλλαγές στο ιστορικό-πολιτικό πλαίσιο της Ιταλίας, επιτρέποντάς μας ταυτόχρονα να εισέλθουμε μέσα στις δυναμικές, ακόμα άγνωστες σήμερα, της περίπλοκης ιστορίας των ερυθρών Ταξιαρχών. Κυρίως την αργή διαφωνία μεταξύ της συνιστώσας των ιστορικών ιδρυτών της, φυλακισμένων από χρόνια, και της εξωτερικής διοίκησης. Ανεπανόρθωτη διαφωνία η οποία, μετά το αποτέλεσμα της απαγωγής Μόρο, θα οδηγήσει σε μια σειρά διασπάσεων, προοίμιο για την εξάντληση ενός επαναστατικού πολιτικού σχεδίου που έχει ανεξίτηλα σημαδέψει την πρόσφατη ιστορία της Ιταλίας.
Συγγραφέας
SILVIA DE BERNARDINIS (A CURA DI)
Silvia De Bernardinis, ερευνητής, συγγραφέας της διδακτορικής διατριβής «Ταξικός αγώνας και ένοπλος αγώνας στη φορντιστική κρίση της δεκαετίας του ’70 στην Ιταλία: Οι Κόκκινες Ταξιαρχίες».
«Brigate rosse: un diario politico» »ερυθρές Ταξιαρχίες: ένα πολιτικό ημερολόγιο», στην εφημερίδα @Corriere della Sera
Οι Br και η διαπραγμάτευση για τον Moro: «Χρησίμευε για να φθείρει το Κράτος», του Giovanni Bianconi. Η μοίρα του Aldo Moro δεν σφραγίστηκε στις 16 μαρτίου 1978, την ημέρα της απαγωγής του, αλλά σχεδόν. Η «ανταλλαγή κρατουμένων» που υπέθεσαν οι απαγωγείς ένα μήνα και περισσότερο μετά τη σφαγή της οδού Fani ήταν «μια πορεία δύσκολη να προχωρήσει», όπως σημείωσαν κάποιοι ταξιαρχίτες σε ένα έγγραφο που προορίζονταν στην εσωτερική συζήτηση: «Έτσι, η πρόταση της ανταλλαγής χρησιμοποιήθηκε και σχεδιάστηκε ειδικά ως μέσο για να αναπτυχθούν αντιφάσεις στον εχθρό». Εκείνο το γραπτό, πολύ μακρύ και καλά διαρθρωμένο, είναι μια ιστορική ανακατασκευή της εμπειρίας των Ερυθρών Ταξιαρχών μεταξύ 1970 και 1983, που έγινε από τους ίδιους τους στρατευμένους μαχητές. ένα είδος αυτοβιογραφίας των Br που δημοσιεύθηκε τώρα από τον εκδοτικό οίκο DeriveApprodi, σε επιμέλεια της Silvia De Bernardinis, με τον τίτλο ερυθρές Ταξιαρχίες: ένα πολιτικό ημερολόγιο. Στοχασμοί για την επίθεση στον ουρανό, στο οποίο η απαγωγή και η δολοφονία του ηγέτη της χριστιανικής Δημοκρατίας αντιπροσωπεύει ένα από τα σημεία καμπής. Και επόμενων διαφωνιών που δεν ανασυγκροτήθηκαν ποτέ. Μια ενέργεια κατά την οποία αντιτέθηκαν η ικανότητα (ή ανικανότητα) του Κράτους να «διαφυλάξει τη δική του «διακεκριμένη» προσωπικότητα, και αυτή του ανταρτοπόλεμου να εκμηδενίσει και να συλλάβει τον πρόεδρο της Dc». Μια πρόκληση στην οποία oι εΤ σχεδίαζαν τη διάδοση των επιστολών του ομήρου για να «αναπτύξουν τις αντιφάσεις στην πολιτική και θεσμική σφαίρα» και ο τραγικός επίλογος της εκτέλεσης της θανατικής ποινής χρησίμευσε «να επικυρώσει τη δύναμη και την αποφασιστικότητα των επαναστατικών δυνάμεων». Ωστόσο – υπογραμμίζουν οι πέντε ταξιαρχίτες συγγραφείς του εγγράφου, μερικοί από τους οποίους είχαν σημαντικούς ρόλους στην οργάνωση μετά το 1978 – «η διαχείριση της δίκης στον Moro ήταν πρακτικά μηδενική, καθώς δεν κατάφερε να διαχειριστεί ποτέ το περιεχόμενο της ανάκρισης». Στο αντίθετο μέτωπο, «ο Andreotti υπήρξε, μαζί με το Pci-Κκι, ο αληθινός πρωταγωνιστής της πολιτικής διαχείρισης εκείνης της στιγμής από πλευράς Κράτους», που, από την στιγμή που επικυρώθηκε η «γραμμή της αποφασιστικότητας», μεταφράστηκε στην «αναγκαστική επιλογή της υποτίμησης του Moro». Φέρνοντας στο φως «το μέγιστο των αντιφάσεων μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, και μεταξύ του Moro και του Κράτους». Ένα άλλο σημείο υπέρ των εΤ, οι οποίες ωστόσο διέπραξαν, και κατά την άποψή τους, μια σειρά σφαλμάτων: «Το μεγαλύτερο, πιθανότατα έγινε περισσότερο σε θεωρητικό παρά πρακτικό επίπεδο, έγκειται στην υπερεκτίμηση του ένοπλου κινήματος, και ως εκ τούτου του επιπέδου των πολιτικών αντιφάσεων σε εξέλιξη». Είναι εκτιμήσεις «επαναστατών μαχητών» που εξακολουθούν εκείνη τη στιγμή να βρίσκονται σε πλήρη δραστηριότητα, αν και ως κρατούμενοι, ένας συνελήφθη το 1975 και οι άλλοι μεταξύ 1982 και 1983. Βίωσαν επίσης τη διάσπαση του Κόμματος ανταρτοπόλεμου-Partito guerriglia, υπεύθυνου το 1981 για την απαγωγή του συμβούλου των χριστιανοδημοκρατών, Ciro Cirillo, που απελευθερώθηκε (σε αντίθεση με τον Moro) με την πληρωμή λύτρων. Ένα αποτέλεσμα για το οποίο η κρίση-κριτική είναι πολύ σκληρή: «Το γεγονός ότι η ανταλλαγή για τη ζωή ενός εχθρού «ενόχου πολλών εγκλημάτων» μπορεί να πραγματοποιηθεί με χρήματα είναι μια αναπαράσταση της διαφθοράς του ίδιου του ανταρτοπόλεμου.». Ο κρίσιμος και αυτο-κριτικός απολογισμός της ταξιαρχίτικης εξέλιξης ξεκινά από την προέλευσή τους, το 1970, όταν η ομάδα πραγματοποίησε τις πρώτες δράσεις μέσα στα εργοστάσια της Βόρειας Ιταλίας, εμπνευσμένη από τη «δομή του αντάρτικου πόλεων της Νότιας Αμερικής», με την ιδέα μιας οργάνωσης που «να προσανατολίζει και να κατευθύνει το μαζικό κίνημα». Το 1974 ξεκίνησε η επίθεση στην «καρδιά του Κράτους» με την απαγωγή Sossi, στη συνέχεια στο «κόμμα-καθεστώς» της Dc και όλα εκείνα που ακολούθησαν μέχρι τις διαφωνίες και τις διασπάσεις των πρώτων χρόνων ’80, τις «μεταμέλειες» και τις συλλήψεις μαζικά, με την «στρατηγική υποχώρηση» του 1982. Αλλά υπήρξαν ήδη άλλες δυο, σε άλλες τόσες στιγμές κρίσης, το 1972 και μεταξύ του 1974 και του 1976, όταν ο αντιτρομοκρατικός Πυρήνας του στρατηγού Carlo Alberto dalla Chiesa πέτυχε τα πρώτα χτυπήματα κατά του «ιστορικού πυρήνα», που στη συνέχεια «μπήκε στην κατάψυξη για μια σειρά πολιτικών επιλογών». Εν τω μεταξύ, άλλαξε η στάση του κομμουνιστικού Κόμματος, το οποίο στην οπτική των ερυθρών Ταξιαρχών «συμμετέχει στην επίθεση κατά των ανταρτών» πρώτα «παραμένοντας κρυμμένο», και μόνο το 1978 «έρχεται στο φως». Στη φυλακή, οι κρατούμενοι ταξιαρχίτες κάνουν κι αυτοί το λάθος «υπερεκτίμησης του ένοπλου κινήματος σε σχέση με την πραγματικότητα», και αξιώνουν να αναλάβουν την πολιτική ηγεσία της ομάδας, απειλώντας τη διάλυση που έγινε αργότερα από το Αντάρτικο κόμμα. Δίδοντας ζωή σε εσωτερικές συζητήσεις που δεν θέτουν τέλος στη σειρά των σκοτωμένων, και θα συνεχιστούν και στις φυλακές, μετά τη σύλληψη σχεδόν όλων των στρατευμένων. Οι οποίοι ήθελαν να εφορμήσουν στον ουρανό, αλλά παρέμειναν στη γη να λογαριάζονται μεταξύ τους.
Αέναη κίνηση-moto Perpetuo 