Σάββατο 17 Οκτωβρίου ’77: οι »αυτοκτονίες» στην φυλακή Σταμχάιμ, Sabato 17 ώρα 05:04 – 17 ottobre 1977: i «suicidi» di Stammheim

via Σάββατο 17 Οκτωβρίου ’77: οι »αυτοκτονίες» στην φυλακή Σταμχάιμ, Sabato 17 ώρα 05:04 – 17 ottobre 1977: i «suicidi» di Stammheim

13 oκτωβρίου 1977: η Raf καταλαμβάνει ένα αεροπλάνο της Lufthansa

via 13 oκτωβρίου 1977: η Raf καταλαμβάνει ένα αεροπλάνο της Lufthansa

12 οκτωβρίου 1984: ο Ira επιτίθεται στην Θάτσερ. 12 ottobre 1984: l’Ira attacca Margareth Thatcher

via 12 οκτωβρίου 1984: ο Ira επιτίθεται στην Θάτσερ. 12 ottobre 1984: l’Ira attacca Margareth Thatcher

4 οκτωβρίου 1979: »τιμούμε την μνήμη του συντρόφου Salvatore Cinieri»

via 4 οκτωβρίου 1979: »τιμούμε την μνήμη του συντρόφου Salvatore Cinieri»

Γράμμα στην Barbara Azzaroni

 

ανάμεσα στην καυστική οσμή των δακρυγόνων, σαν να μην είχαν περάσει είκοσι πέντε χρόνια, το σώμα του Francesco να γλιστράει μακριά κατά μήκος της οδού Mascarella, ακριβώς όπως εκείνο του Carlo Giuliani

Bologna, φεβρουάριος 2002

 

Σε έψαξα. Με το βλέμμα παρατήρησα μέσα στο πλήθος ανάμεσα στο σκοτάδι της

αίθουσας, ο λαιμός να καίει από τον καπνό πολλών τσιγάρων, ελπίζοντας να ξεχωρίσω

το μικροκαμωμένο σου κορμί ή τις θρασείς μπούκλες των μαλλιών σου. Μάταια.

Είμαι σίγουρος πως δεν ήσουν εκεί, ποιος ξέρει γιατί; Είχες κάτι καλύτερο να κάνεις;

Κρίμα, έχασες μια καλή ευκαιρία: ξέρεις μια ενδιαφέρουσα βραδιά,

στην οθόνη, μέσα σε μια έντονη σιωπή, μιλούσαν για εμάς, ναι, καλά κατάλαβες,

ακριβώς για μας. Στην πραγματικότητα, το πρόσχημα ήταν το ράδιο Αλίκη, το θυμάσαι έτσι δεν είναι;.

αλλά ήταν η καρδιά μας που μιλούσε για αγάπη και επιθυμίες, για φόβους και

αγωνίες

ανάμεσα στην ξινή μυρωδιά των δακρυγόνων, σαν να μην είχαν περάσει

είκοσι πέντε

χρόνια, το σώμα του Francesco που γλιστρά μακριά κατά μήκος της via Mascarella,

ακριβώς όπως εκείνο του Carlo Giuliani στη Genova, τον περασμένο ιούλη. Με

την ευκαιρία, το έμαθες; Μα σίγουρα, εσύ ήσουν πάντα προσεκτική, πληροφορημένη

επάνω στα “πράγματα” του κόσμου και δεν θα έχεις χάσει την συνήθεια.

Είμαι σίγουρος, θα είχες χαμογελάσει, παρόλα αυτά. Στην οθόνη τα πρόσωπα και

τα λόγια φίλων. Πρόσωπα που βάρυναν από τα χρόνια, τα χέρια

ζαρωμένα

που τινάζονται για να εξηγήσουν, που προσπαθούν να γίνουν κατανοητά. Εκείνα τα πρόσωπα,

εκείνα τα χέρια είναι ο καθρέπτης της ζωής μας. Αναμνήσεις για τις μελλοντικές γενιές,

έτσι λέμε, αν και δεν είναι απόλυτα ξεκάθαρο: κάθε άντρας και γυναίκα είναι πράγματι

κρατούμενος του χρόνου του και καταδικασμένος να καταναλώνει μια δικιά του

διαδρομή,

συμπεριλαμβανομένων των λαθών. Αλλά δεν θέλω να σε κάνω να βαρεθείς και μετά εσύ έλειπες.

Ναι, σίγουρα, έχεις δίκιο, ήσασταν πολλοί που λείπατε, αλλά μη νομίζεις πως αυτό σε δικαιολογεί. Πλέον έχω μπερδευτεί, τα πρόσωπα αλληλεπικαλύπτονται

σε σύγχυση, και τα ονόματα δεν τα θυμάμαι με ακρίβεια, είναι ένα ελάττωμα αλλά κάποιες φορές

μπορεί να είναι χρήσιμο; δεν είδα τον Maurizio που μια όμορφη μέρα αποφάσισε

να μην γράφει πλέον ποιήματα με τα βαρβιτουρικά πάνω στο San Luca,

και την Chiara, ποιος ξέρει αν αυτό ήταν τ’ όνομα της,

που αποφάσισε να περιμένει το τραίνο

ξαπλωμένη πάνω στις γραμμές του σταθμού του San Ruffillo,

ή τον Rigobello που μια μέρα

άδειας από το εργοστάσιο συνάντησε μια σφαίρα στην έξοδο

μιας τράπεζας στα μέρη του Marco Polo, αφού την λήστεψε, και πολλούς άλλους των οποίων έχασα κάθε ίχνος. Τι;; με ρωτάς αν έκλαψα Όχι, δεν

έκλαψα

και δεν είναι πως είμαι περήφανος γι αυτό. Εξάλλου δεν κατάφερα να κλάψω

ούτε

στην δική σου κηδεία ή όταν σε είδα στις ειδήσεις πεσμένη στο έδαφος μέσα

σε εκείνο το απαίσιο bar, σκεπασμένη με ένα πανί, τα μποτάκια εκτεθειμένα

στο πλευρό σου,

γιατί άραγε σου βγάλαν τα παπούτσια;

Φυσικά δεν έχει καμία

σημασία, μα βλέπεις τι ηλίθιες λεπτομέρειες παραμένουν

τυπωμένες

στην ανθρώπινη

μνήμη; Κι έτσι επέστρεψες στην Bologna στο σπίτι σου στο San Vitale και

μετά σε  συνοδέψαμε δίχως φωνές διότι δεν υπήρχε τίποτα να πούμε,

ο καθένας

με το παράπονο του, προς ένα πρέπει που ούτε εμείς

αναγνωρίζουμε.

Δεν ήσουν εκεί και δεν γνωρίζω την αιτία. Ίσως, τολμώ να πω, διότι αντιπροσωπεύεις,

παρά

την θέληση σου, τον χαμό της αθωότητας μας, την άλλη πλευρά

ενός ίδιου προσώπου

που κάθε άνθρωπος σέρνει κοπιαστικά μέσα του: ένοχος,

ένοχος,

ουρλιάζει η Ιστορία των νικητών και δεν είναι εύκολο να κερδίσεις ένα μέρος στην

“λεωφόρο των Δικαίων”, όπως πολύ καλά ξέρεις.

Barbara, συγχώρα με αν μετά τόσο πολύ καιρό σε ενοχλώ αλλά μου έλειψες και

ήθελα να στο πω

 

Φιλιά

Moreno

 

ΥΣΤ.:όταν τη συναντήσεις εκεί ψηλά στον παράδεισο, χαιρέτησε μου την Alice.