«Η πιο γκαγκάν εφημερίδα» ήταν αυτή του Ρασούλη. Η ασφάλεια τον στοχοποίησε ως αναρχικό και αυτός υπέγραφε με το όνομα, που του έδωσε ο ανεπιθύμητος από την εκκλησία, γκουρού Ραζνίς…
Με στίχο άμεσο, τρυφερό, αλλά και πολλές φορές δηκτικό, άλλαξε το ελληνικό τραγούδι. Ακόμα και όταν έγραφε ερωτικούς στίχους, κατάφερνε να περνά κοινωνικά και πολιτικά μηνύματα. Εκτός από τα τραγούδια, το ίδιο έκανε και μέσα από τα άρθρα που έγραφε στο περιοδικό που εξέδιδε. Ο Μανώλης Ρασούλης ρίσκαρε, αλλά πάντα ήταν έτοιμος να πληρώσει το τίμημα. Πολλές φράσεις, οι οποίες υπήρχαν στα κείμενά του, έγιναν στη συνέχεια στίχοι στα τραγούδια του, όπως το «Πότε Βούδας, πότε Κούδας». Το τραγούδι έγινε αφορμή να δεχτεί, για ακόμη μία φορά, επίθεση από την Εκκλησία. Αυγό, το πιο γκαγκάν περιοδικό των Βαλκανίων Η εκδοτική προσπάθεια του Ρασούλη ξεκίνησε μαζί με τη σύντροφο του, Βάσω Αλλαγιάννη στα τέλη της δεκαετίας του ‘70. «Ήτανε ένα φιλοσοφικοκοινωνικοπολιτικό περιοδικό που το αγκάλιασε και το υποστήριξε πάρα πολύς κόσμος. Το πρώτο τεύχος βγήκε το 1979, σε μια εποχή που όπως έχει παραδεχτεί η Βάσω Αλαγιάννη δεν κατάφερναν να πληρώσουν ούτε το νοίκι τους. Το μόνο που ήθελαν ήταν να βγάζουν Το Αυγό.
Ο αιρετικός του λόγος στο περιοδικό «Αυγό», το οποίο εξέδιδε από τα τέλη της δεκαετίας του ’70, ήταν η αιτία να βρεθεί στο στόχαστρο της Ασφάλειας ως αναρχικός.Ίσως επειδή δεν τον καταλάβαιναν. Ο Ρασούλης έγραφε στον πρόλογο της έκδοσης: «Το περιοδικό αυτό βγαίνει γιατί έτσι. Γιατί αν απαριθμίσωμε τα γιατί ακόμα κι αυτός ο Ιώβ θα πάθαινε εγκεφαλικό πέρα δώθε απ’ τα πηλίκα και τ’ άλλα. Η κατάσταση είναι έγκυος. Οι ύλες και τα πνεύματα, νεύματα και σπέρματα βρίσκονται σ’ ενδιαφέρουσα αλληλουχία κι αλληλεξάρτηση κι αλληλοδιαμόρφωση κι όλος ο υπόλοιπος Πόλιτσερ. Το έντυπο αυτό είναι μια σύλληψη μέσα στις άλλες συλλήψεις. Βέβαια δεν είμαστε ενάντια στις εκτρώσεις, αλλά παρά άμβλωση το ζυγιάσαμε και βρήκαμε ότι 90% έπρεπε να τ’ αφήσομε να τοκευτεί. Βέβαια το ζόρι είναι να μη βγει κανένα μογγολάκι μ’ όλο αυτό το προσωποκρατικό του ενός αρθογράφου και με τον, κατά τα άλλα συμπαθή τίτλο. Θα μπορούσε να ονομαστεί Μπούμεραγκ αλλά θυμίζει λίγο εκδίκηση ρίγκους και τέτοια ή σπέρμα ή σταυροδρόμι και πολλά άλλα. Αλλά Αυγό (παρ’ ότι λένε κάτι φίλοι: είναι διανοουμενιάρικο), είναι ταπεινή λέξη. Για φανταστείτε! Αυγό! Πόσοι διανοουμενιστές ή όχι δεν έχουν επιβιώσει με αυγά. Και πόσοι δεν έχουν πει την κουβέντα: το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό;». Η επανάσταση στο Παρίσι, ο Τρότσκι και τα πολιτικά κείμενα Ιδεολόγος, σαρκαστικός και εκρηκτικός, ο Μανώλης Ρασούλης ξεκίνησε να γράφει πολιτικά άρθρα μετά τη συμμετοχή του στην εξέγερση του ’68 στο Παρίσι. Συμμετείχε ενεργά στις φοιτητικές διαμαρτυρίες, ξυλοκοπήθηκε και νοσηλεύτηκε. Στο Παρίσι ο Ρασούλης μαγεύτηκε από μια αφίσα. Ήταν του Τρότσκι. Συμμετείχε μάλιστα στην καθοδήγηση των τροτσκιστών και σκίτσαρε το σφυροδρέπανο με την ελπίδα ότι η φλόγα της επανάστασης θα ανάψει και στο Λονδίνο, όπου βρέθηκε αρχικά για σπουδές. Έτσι άρχισε να γράφει πολιτικά άρθρα. Κείμενα του δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα «Σοσιαλιστική Αλλαγή», την οποία μοίραζαν στο δρόμο.
Το ιστορικό περιοδικό Το Αυγό, ήταν μια εκδοτική προσπάθεια του Ρασούλη μαζί με την Βάσω Αλλαγιάννη στα τέλη της δεκαετίας του ‘70. Κυκλοφόρησαν τέσσερα τεύχη σε διάστημα δύο ετών. Ο Μανώλης Γιούχτας που έγινε Σουάμι Ντέβα Παρινίτο Ο τότε 22χρονος Μανώλης υπέγραφε τα κείμενά του ως Μανώλης Γιούχτας. Πήρε το «ψευδώνυμο» του από το όρος Γιούχτας της Κρήτης, το οποίο αν το κοιτάξει κανείς από το Ηράκλειο σχηματίζει το κεφάλι ηλικιωμένου ανθρώπου σε ύπτια θέση. Ο τροτσκισμός ήταν μία από τις βασικές ενότητες του περιοδικού του. Θαύμαζε και σεβόταν όσους θεωρούσε δασκάλους του, από τον Νίκο Καζαντζάκη και τον Μίκη Θεοδωράκη μέχρι τον γκουρού Όσο Ραζνίς. Όνειρό του ήταν να μπορέσει κάποτε να συναντήσει τη διάσημη Ινδή ηθοποιό Μαντουμπάλα που πρωταγωνιστούσε σε κινηματογραφικές επιτυχίες της εποχής. Το ταξίδι τελικά πραγματοποιήθηκε το 1979. Ο Ρασούλης πήγε στην Ινδία με τη σύντροφό του Βάσω Αλαγιάνη, η οποία μύησε τον στιχουργό στη διδασκαλία του γκουρού Ραζνίς. Διεθνώς έγινε γνωστός ως Osho.
Ο Ραζνίς είχε εγκαταλείψει την διδασκαλία φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο Ινδιών και ίδυσε την κοινότητα των «Σαννάσιν» μαθητών και ένα γιγαντιαίο κοινόβιο στην Ινδική Ποόνα. Χιλιάδες παιδιά, αγόρια και κορίτσια, πάμπλουτων οικογενειών από την Ευρώπη και την Αμερική, έφτασαν εκεί, αναζητώντας τη σωτηρία από τα αδιέξοδα της σύγχρονης υλιστικής καταναλωτικής κοινωνίας. Έγινε διάσημος και το 1981 έφυγε για τις ΗΠΑ. Από εκεί έφυγε ως ανεπιθύμητος το 1982 μετά από μπαράζ κατταγγελιών για χρήση παραισθησιογόνων και σεξουαλικά όργια. «Δεν ενθαρρύνω τα όργια, αλλά και δεν τα απαγορεύω» απαντούσε ο ίδιος με νόημα. Θέση έλαβε τότε και η Εκκλησία της Ελλάδος, όταν ο γκουρού θέλησε να επισκεφθεί την Κρήτη το 1986. Η Ιερά Σύνοδος τον χαρακτήρισε «επικίνδυνον διά την δημόσιαν ασφάλειαν» και ο Ραζνίς απελάθηκε με απόφαση του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Όταν ρωτήθηκε για την Ελλάδα απάντησε: «η Σύγχρονη Ελλάδα βρίσκεται στα χέρια των ηλιθίων» και διευκρίνισε ότι «εάν οι Έλληνες δεν ακολουθούσαν αυτούς τους ηλίθιους, τους Βυζαντινούς, αλλά αντίθετα έμεναν προσηλωμένοι στις φιλοσοφικές δοξασίες του Σωκράτη, και των άλλων αρχαίων φιλοσόφων, τότε η χώρα τους θα βρισκόταν στην αφρόκρεμα των εθνών και όχι όπως είναι σήμερα». Ο Ρασούλης είχε μυηθεί από τον Ραζνίς και πήρε το όνομα «Σουάμι Ντέβα Παρινίτο» Με αυτό το όνομα υπέγραφε την έκδοση του περιοδικού του. Η θεματολογία εκτείνονταν από τη λογοτεχνία, τη μουσική και το τραγούδι, μέχρι τη φιλοσοφία, τη θρησκεία και φυσικά την πολιτική. Έγραφε, μάζευε φωτογραφίες, δημοσίευε τραγούδια, συνεντεύξεις και αφιερώματα. Η πολυγραφότητά του ήταν τέτοια που κανείς άλλος δεν μπορούσε να προσθέσει κάτι παραπάνω. Τρόσκυ, Ραζνίς και Βίλμεχ Ράιχ αποτελούσαν σταθερές ενότητες στο περιοδικό του. Τα εικοσαύγουστα στο Ηράκλειο ήταν ένα παγηγύρι με χρώμα και ζωντάνια.
Το γλέντι που έγινε θεσμός στην Κρήτη Μαζί με πολλούς αναγνώστες ξεκινούσαν από διάφορα μέρη απ’ όλη την Ελλάδα και διοργάνωναν εκδηλώσεις σε όλους τους δρόμους της Κρήτης. Το χάπενινγκ ονομάστηκε «Εικοσαύγουστα» και περιελάμβανε από θέατρο δρόμου έως μουσική και τραγούδι με χρώμα και ζωντάνια. Για να μαζέψουν κόσμο είχαν αφισοκολλήσει σε όλο το Ηράκλειο χρωματιστά χαρτιά. Σταδιακά έπαιρναν μέρος ολοένα και περισσότεροι και έτσι στηνόταν έναν μεγάλο πανηγύρι. Μαζί αναστάτωναν την Κρήτη. Η πολιτική Πολιτικά κείμενα κριτικής, ανοιχτές επιστολές διαμαρτυρίες και ρεπορτάζ δικά του συμπλήρωναν την ύλη. Ένα από αυτά ήταν ο πολιτικός λόγος που θα έβγαζε αν διεκδικούσε την εξουσία. Δημοσιοποίησε τις αρχές, την ηθική και πως εκείνος θα άλλαζε τον κόσμο.
Για τον πόλεμο: «Έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί κοινωνικές και ψυχολογικές δομές θα πρότεινα δια μέσου της ελληνικής νομοθεσίας ο απανταχού πόλεμος να λάβει χώρα σε περιορισμένο χώρο καθορισμένο και με εθελοντική συμμετοχή κάθε πολίτη που θέλει να σκοτωθεί για λόγους παραδοσιακής ψυχολογίας. Για τη γυναίκα: «Έχει κατοχυρωθεί στην ιστορία ότι το επίπεδο ενός πολιτισμού μιας κοινωνίας φαίνεται από την ποιότητα της πρόνοιας για τη μάνα και το παιδί». Για το παιδί: «Η ιδανική πολιτεία θα εμπνέεται από το παιδί. Η προτροπή μου είναι παιδικότητα και όχι παιδιάστικη μεγαλοφάνεια». Θα τον ψήφιζε κανείς σήμερα; Διαβάστε ακόμη στη «ΜτΧ»: Ο Μανώλης Ρασούλης ήταν μαθητής του γκουρού Ραζνίς τον οποίο η ελληνική εκκλησία χαρακτήρισε «σεξομανή» και το ελληνικό κράτος τον απέλασε…
Λοιπόν, λόγια γεμάτα, να χρησιμοποιήσω τον Λακάν. Λόγια που ιστοριοποιούν, και γλώσσα – στο σθένος της συμβολικής δομής της – που υπενθυμίζει και δεν ενημερώνει, δεν παίζει με τον εαυτό της, προκαλώντας σύγχυση και ανακατεύοντας τα χαρτιά. Μια γλώσσα που κάνει την Αλήθεια και την Ιστορία στον Άλλο και του Άλλου να ανα/γεννάται. Λόγος που είναι σαν μια κραυγή μέσα στη νύχτα. Εκείνη η κραυγή του παιδιού που καλεί την Αγάπη και το καθιστά συμμέτοχο, ακόμη και κάτω από τις βόμβες λευκού φωσφόρου, που εκτοξεύονται από μια απρόσεκτη και χειρουργικά ψυχρή αεροπορία, στην αποτρόπαια καταστροφική δύναμή της. Λόγος μιας σπουδαίας συγγραφέως, ικανής να επεξεργαστεί μια ύλη καμωμένη από ευμετάβλητα, ευάλωτα σημάδια, με τα γυμνά χέρια της ποίησης, αυλακωμένα από τον ανθρώπινο πόνο και μασημένα μέσα στον αγώνα για επιβίωση.