Κατηγορία: αυτονομία, autonomia

αυτονομία, autonomia

Πριν 40 χρόνια: στις 2 φεβρουαρίου 1977 εκρήγνυται το Κίνημα του 77 – 40 anni fa: il 2 febbraio 1977 esplode il Movimento del 77

kleovisΣχολιάστε

Αέναη κίνηση

Δημοσιεύτηκε στις  φεβρουαρίου 12, 2012 από το  contromaelstrom

Το έτος ’77 ξεκίνησε ένα μήνα νωρίτερα, στις 3 Δεκεμβρίου ’76, όταν ο Franco Maria Malfatti, υπουργός Παιδείας, έριξε τα χαρτιά του στο τραπέζι: την περίφημη εγκύκλιο του περιορίζει την επανάληψη των εξετάσεων, φορολογικές αυξήσεις, ειδικά για τους εκτός σειράς μαθημάτων, τρία επίπεδα αποφοίτησης (δίπλωμα, πτυχίο, διδακτορικό), επαναφορά της περιορισμένης πρόσβασης, κ.λπ.

Στις 24 ιανουαρίου ’77 στο Palermo οι φοιτητές κατέλαβαν την Φιλοσοφική σχολή, στις 31 ιανουαρίου εμποδίζονται  οι διδακτικές δραστηριότητες στις ανθρωπιστικές σχολές του .

Torino, Cagliari, Sassari,Salerno. A Bologna, Milano, Padova,Firenze, Pisa λαμβάνουν χώρα διαδηλώσεις, πορείες, συνελεύσεις.

2 φεβρουαρίου ’77, στο πανεπιστήμιο La Sapienza της Roma μια εξηνταριά φασιστών επιτέθηκαν σε μια συνέλευση φοιτητών. Αφού αποκρούστηκαν υποχωρώντας πυροβόλησαν με όπλο. Ο Guido Bellachioma τραυματίζεται σοβαρά στο κεφάλι. Την επομένη μια πορεία βγαίνει απ’ το πανεπιστήμιο, στην via Solferino…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 988 επιπλέον λέξεις

αυτονομία, autonomia

Η Αντιγόνη στην Ιθάκη – μέρος έκτο

kleovisΣχολιάστε

ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ

Πριν τελειώσω, λίγες ακόμη διευκρινήσεις. Προωθείς την υποψία, Carlo,
πως εγώ θέλω «να κάνω προεκλογική προπαγάνδα».
Ξέρεις πόσο πολύ με νοιάζει να κάνω τον βουλευτή! Αποφάσισα να προταθώ για να μπορώ να αποκτήσω εργαλεία για να κρατήσω ανοικτά κάποια ζητήματα, την αμνηστία πρώτα απ’ όλα, επάνω στην οποίαν υπάρχει ο κίνδυνος να εξαπλωθεί ένα πέπλο λήθης. Πρότεινα τις λίστες
«ουράνιο τόξο» και τα θέματα της αμνηστίας, του εγγυημένου εισοδήματος, της μάχης για τα δικαιώματα και την ελευθερία των μεταναστών, τον αγώνα ενάντια στο κεντρικό Κράτος που προωθείται από την οπτική των μειοψηφικών ταυτοτήτων, αυτών επίσης που αμφισβητούνται ή απορρίπτονται, των αυτονομιών 
και των δυνατοτήτων τοπικής αυτοκυβέρνησης, 
διότι αυτή υπήρξε η πρακτική μου εδώ και κάποια χρόνια στην Γαλλία.

Θα ήθελα να εκλεγώ
για να μπορέσω να πάω σε αυτές τις βρωμερές γαλλικές φυλακές για να «κάνω φασαρία’
ενάντια τον λευκό θάνατο της απομόνωσης,
στη Napoli για να προτείνω στους νέους να καταλάβουν εκείνο που μπορούν και να μπλοκάρουν τους δρόμους
για να διεκδικήσουν εγγυημένο εισόδημα, αντί
να αναγκάζονται να καταταγούν στην
camorra για να το αποκτούν, μπροστά στα εργοστάσια
του θανάτου για να προτείνω
στους εργάτες να αγωνιστούν συγχρόνως για το κλείσιμο αυτών και για το εγγυημένο εισόδημα,                                                                                                                                                  στην Λισαβόνα και στην Rebibbia για να συζητήσω με τον
Otelo και με τον Renato γι αυτά που πρέπει να γίνουν
σχετικά με την μάχη για την αμνηστία…                                                                                        Θα χρειάζονταν το μεγάφωνο,
o πολλαπλασιαστής, τα φόρουμ
που μια εκλογική εκστρατεία σου προσφέρει,
και τα μέσα που μια πιθανή εκλογή σου διαθέτει.

Είχα αποφασίσει να ελαχιστοποιήσω στο μέγιστο
τους κινδύνους να γίνω πραγματικά (κοινωνικά και
πολιτιστικά) ένας «βουλευτής-deputato». Για παράδειγμα
ανατρέχοντας σε μια όχι νέα διορθωτική κίνηση όπως η «εναλλαγή-rotazione». Είχα σκεφτεί να παρουσιαστώ in tiket με ένα σύντροφο
που έχει μια εμβληματική ιστορία. Ονομάζεται Giovanni Stefan, πέρασε τα εφηβικά του χρόνια στην Lotta Continua, σαν φοιτητής, σαν νεαρός εργάτης.
Κατηγορήθηκε για ένα σύντομο πέρασμα στην Prima
Linea, διέφυγε εγκαίρως. Η τανάλια μεταξύ των κατηγοριών ενός                         «μετανιωμένου» και οι επιβεβαιώσεις
«καθαρές» («μιλώ για μένα, δεν κάνω ονόματα άλλων, δεν επιβεβαιώνω ούτε διαψεύδω») δυο ‘διαχωρισμένων που ομολόγησαν», του χάρισαν
τα ισόβια για τον θάνατο του ηγετικού φασιστικού στελέχους Pedenovi.
Στη διάρκεια της ‘φυγής του δίχως τέλος’ γνώρισε την τραγωδία, υπήρξε ο μοναδικός επιζών ενός φονικού ατυχήματος, χρειάστηκε να ‘χωνέψει’
τον θάνατο αδελφών και αλληλέγγυων γυναικών και ανδρών που τον συνόδευαν διαμέσου ενός συνόρου, υπέστη σοβαρό τραυματισμό που του άφησε σοβαρά σωματικά τραύματα, διέσχισε το καθαρτήριο μιας φυλάκισης
«περιμένοντας την έκδοση’… Θα μπορούσε να ‘εναλλάσσεται’ μαζί μου, εάν συμφωνούσε να είναι υποψήφιος, και εκλέγονταν.

Η ΑΥΤΟΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

Μα πάνω απ’ όλα, Carlo, για εμένα αυτό το πράγμα
των εκλογών ήδη έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα, τώρα με έχει κατακτήσει πολύ περισσότερο αυτή η τελική μάχη γύρω από την αναγκαιότητα μιας ιστορικής ανάληψης συνυπευθυνότητας, πολιτικής και ηθικής συλλογικής από πλευράς της «γενιάς» μας, για όλα αυτά που συνέβησαν από αυτή την πλευρά του οδοφράγματος στην διάρκεια των ‘αξέχαστων χρόνων ’70’.

Εδώ που βρισκόμαστε, θέλουμε να πάμε μέχρι τέλους. Προτείνουμε να λάβουμε την συλλογική απόφαση να προχωρήσουμε σε μια πράξη αναπόφευκτα ατομική πολιτικής ανυπακοής, να παρουσιάσουμε αυτο-καταγγελίες με όλους τους κανόνες,
«σε καλή και δέουσα μορφή», για τα αδικήματα τα σχετικά με τα άρθρα 284 και 286 του οινικού Κώδικα: «εξέγερση» και
«εμφύλιος πόλεμος».

Ας δούμε εάν αυτό τουλάχιστον
θα χρησιμεύσει για να διασπάσει τον τοίχo
της αναγκαστικής αφαίρεσης της ιστορικής μνήμης,  πλαστογράφησης και πνευματικής omertà, να σπάσουμε τον μηχανισμό
αυτής της πραγματικής ελευθεριοκτόνας συνωμοσίας, που η ‘βδέλλα»,
η πνευματική μαφία της μεγάλης και μικρής αριστεράς, παλιάς και  «νέας», έχει υφάνει.
Ας δούμε εάν θα χρησιμεύσει ‘να βάλουμε το πόδι μας για να εμποδίσουμε το κλείσιμο της πόρτας που βλέπει σε μιαν ελπίδα ελευθερίας, πριν αυτή κλείσει για πάντα’...

Όπως βλέπεις, Carlo, μπροστά σε αυτό το
enjeu, διακύβευμα, πλέον έχω σχεδόν ξεχάσει τις εκλογές.
Εάν βέβαια στη συνέχεια θα μπορέσουμε να κάνουμε κι αυτές,
ακόμη καλύτερα…

ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΗΣ ΤΡΕΛΑΣ

Αλήθεια είναι πως, κατά κάποιον τρόπο, με φοβούνται. Διότι αποφάσισα να είμαι διατεθειμένος να τα παίξω όλα για όλα,
συνεπώς μπορώ να επιτρέψω στον εαυτό μου να μην είμαι ‘προσεκτικός», επιτέλους να είμαι
«ασύνετος’… Σαν να ακούω τις φωνές
της κοροϊδίας -«μεγαλομανία», «ρητορική»,
‘ντελίριο». Δεν φαντάζεσαι, Carlo, πως είναι υπέροχα ευχάριστο
να μην σε νοιάζει όλο αυτό: είναι σαν ένα ‘άλμα προς την ελευθερία‘…
Μέσα σε αυτή την ίδια στιγμή έληξε
‘η φυγή μου δίχως τέλος’. Η αγωνία της αστυνομίας
που χτυπά στις έξι το πρωί, ή που πέφτει επάνω σου
σαν μια αγέλη σκυλιών,
εμφανιζόμενη από το πουθενά, όταν βρίσκεσαι στον δρόμο
για να αγοράσεις την εφημερίδα… Εάν με το τέλος όλων αυτών
με συλλάβουν, με απελάσουν, με εκδώσουν, ακόμη καλύτερα: ή καταλήγω σε κατ’ οίκον περιορισμό όπως ο Sofri και οι άλλοι,
ή μετατρέπουν τον χρόνο της κράτησης μου
σε μια άγρια παγίδα, σε μια βόμβα αργής ανάφλεξης. Θα μου φθάσει να υπάρχω στην φυλακή, για να δείξω πως ‘ο Βασιλιάς είναι γυμνός»,
για να παρασύρω όλες τις όμορφες ψυχές
της μεγάλης αφαίρεσης και της μεγάλης, ελευθεριοκτόνου
ψευτιάς, στην ντροπή του να πρέπει να είναι συνεργοί
αυτής της προφανούς αδικίας:
O Sofri στην lmpruneta, εγώ σε μια «Ειδική».
Μια αδικία που ήδη υπάρχει, εξάλλου: μόνο
που ο κόσμος είναι τόσο χειραγωγημένος και
διεφθαρμένος, που ούτε καν του έρχεται στο νου
ή σύγκριση ανάμεσα στον Sofri και έναν από τους τόσους
Nicola Abbatangelo. Ενώ από εμένα, κατά
βάθος, δεν μπορούν να απελευθερωθούν: λόγω
μιας κάποιας ασάφειας, [διφορούμενης κατάστασης], αν μη τι άλλο τροφοδοτούμενης από τα
‘μέσα’, εγώ είμαι και λιγάκι, κατά κάποιον τρόπο, «ένας από αυτούς», ενώ οι Nicola είναι το άλλο. Μεταξύ εμού και των πολλών Nicola και των πολλών
Mariapia, υπάρχει τέλος πάντων η διαφορά πως,
στα μάτια του ρατσιστή, τρέχει μεταξύ του εβραίου και του
«νέγρου». Όπως υπογράμμιζε o Marek Halter
σε μια προσπάθεια να επεξηγήσει την έννοια της κουλτούρας της «τελικής λύσης», ο λευκός ρατσιστής
έχει εμμονή με τον εβραίο διότι
δεν μπορεί να ξεχωρίσει από αυτόν,  δεν μπορεί να τον απορρίψει ως εμφανώς διαφορετικό, συνεπώς του αποκαλύπτεται
πιο λεπτεπίλεπτα αφόρητος και ανησυχητικός: λόγος για τον οποίον, για να ελευθερωθεί από αυτό τον διαφορετικό υπερβολικά όμοιο δεν χρειάζεται, δεν φθάνει να τον κλείσει σε ένα ‘bantustan’,
πρέπει να τον εξολοθρεύσει.
Εάν είναι έτσι, ας χρησιμοποιήσουμε κι αυτό!

PIERROT LE FOU?

Δεν ξέρω αν μπορείς να φανταστείς, Carlo, την
κατάσταση χάριτος, στην οποίαν φτάνεις όταν
είσαι βαθιά πεπεισμένος πως δεν έχεις τίποτα να χάσεις, ή
όταν είσαι διατεθειμένος να χάσεις τα πάντα…
Εδώ και κάποια εβδομάδα, όπως σου έλεγα, για μένα
τέλειωσε ο φόβος, o εφιάλτης της φυλακής.
Εάν θα επιστρέψω εκεί, αυτή την φορά δεν θα βυθιστώ
σε αρρωστημένη κατάσταση, γιατί
κάθε μέρα μου στην φυλακή θα έχει ένα νόημα.
Στους συντρόφους, στους φίλους, στην Lucia που ανησυχούν, λέω πως εάν με στείλουν στην φυλακή μου κάνουν χάρη, και μπαίνουν
στην ομάδα των «μεγάλων ψηφοφόρων» μου, μαζί
με την μικρή ομάδα των 16 τωρινών φίλων. Μα δεν είναι βέβαιο πως είναι έτσι, η
γάγγραινα μπορεί να πάει παραπέρα, η
ψευτο-συνείδηση του συστήματος – και της
αριστεράς – μπορεί να έγινε ικανή να χωνέψει και να αγνοήσει και αυτό.
Mα δεν είναι αυτό το θέμα μας: μακροπρόθεσμα, η
ωρολογιακή βόμβα μου θα εκραγεί. Εάν στη συνέχεια δεν γίνει έτσι, αυτό θα σήμαινε         πως η δύναμη
της «πραγματικής υπαγωγής» έχει ήδη παράξει
μια τέτοια ανθρωπολογική μεταλλαγή, ώστε να βρισκόμαστε ήδη ολοκληρωτικά μέσα σε έναν καφκικό ή οργουελικό εφιάλτη. Σε αυτή
την περίπτωση, εάν η ελευθερία δεν
έχει αξία κάποιος να την ζει, θα μπορούσα κάλλιστα
να μείνω στην φυλακή…

ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΣ ΔΥΝΑΜΕΩΝ, ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΔΥΝΑΜΕΩΝ

Να είναι ξεκάθαρο: εγώ θέλω να κάνω μια πολιτική μάχη, όχι την ακραία μάχη του βουδιστή μοναχού που βάζει φωτιά στον εαυτό του. Γι αυτό
θα προτείνουμε να οργανώσουμε πολιτικά 
αυτή την εκστρατεία, θα ζητήσουμε να μας στείλετε
επιστολές δέσμευσης και εάν και όταν θα έχουμε                                                                       (δεν ξέρω) χίλιες, θα αποφασίσουμε να προχωρήσουμε στην παρουσίαση των καταγγελιών στην Εισαγγελία.
Θέλω όμως και να προειδοποιήσω (και όχι για να εκβιάσω), πως και εάν ούτε αυτό λειτουργήσει, εγώ πιστεύω πως θα αποφασίσω (θα περάσει αυτή η στιγμή σολιψισμού, κάποιες φορές μπορούμε να επανεκκινήσουμε μοναχά από την δική μας μοναδικότητα] να πάω να παρουσιάσω την δική μου αυτοκαταγγελία στον Γενικό Εισαγγελέα του Ακυρωτικού Δικαστηρίου, στη Ρώμη.

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΠΟΥ ΑΥΤΟΕΚΠΛΗΡΩΝΕΤΑΙ

Ελπίζω να μην υπάρχουν πτωχοί τω πνεύματι
που να επιτρέψουν στους εαυτούς τους να δουν σε αυτό μια πράξη υποβολής, παράδοσης, αναγνώρισης νομιμοποίησης στη νομιμότητα. Ο
χαρακτήρας πρόκλησης –
κι αν ακόμη μοιάζει χαμένη απ’ το ξεκίνημα – θα μπορούσε να είναι ξεκάθαρος ακόμη και στα πιο μανιακά υποκείμενα.
Εμείς (μα εάν δεν καταφέρουμε να ενσωματώσουμε αυτούς τους »εμείς» είμαι διατεθειμένος να πω »εγώ]
πρέπει να ασκήσουμε ένα δικό μας ιερό και απαραβίαστο δικαίωμα αντίστασης.

Όπως μας δίδαξαν οι Ιησουίτες Πατέρες
το δικαίωμα αντίστασης νομιμοποιεί μέχρι την τυραννοκτονία. Αλλά μιας και στην περίπτωση μας, εδώ και τώρα, στα μέρη μας, »στην φάση της πραγματικής κυριαρχίας», ο τύραννος έχει καταστεί ανώνυμος, αφηρημένος, με χίλια μάτια, φτιαγμένος από μέρη εναλλάξιμα, μπορούμε μοναχά να κάνουμε έκκληση σε μια διαφορετική μορφή αγώνα συλλογικού, μπαίνοντας στο παιχνίδι, εάν χρειαστεί, ξεκινώντας από δέκα, δυο τρεις, ένας…

Διάλεξα σαν εμβλήματα το ταρώ του τρελού, το εξώφυλλο
του Ηλίθιου του Dostojewskij, τον ιππότη του Ronzinante: οι δύσπιστοι σκεπτικιστές
σε υπηρεσία εξαιρούνται λοιπόν απ’ το να ξοδέψουν την ανάσα τους, περιφρόνηση και κοροϊδία για να ρίξουν πόρτες ανοικτές.
Και όποιος θα ζήσει, θα δει. Όπως λέει ο Nickolson
στη »Φωλιά του κούκου», πάντα θα μπορώ να λέω:
»να πάτε να γαμηθείτε, τουλάχιστον προσπάθησα».
Τέλειωσα. Ξέρω πως και οι πιο κοντινοί φίλοι μου θα είναι, στο ξεκίνημα, μπερδεμένοι και αναστατωμένοι.
Αλλά, όπως ο πατέρας σου, ανήκω στην ράτσα
εκείνων που αγαπούν να στοιχηματίζουν
στο αντίθετο ρεύμα. Όπως ο Giangiacomo
άρχισε να κάνει στα δεκαέξι του, όταν
εγκατέλειψε για πρώτη φορά την Ιθάκη του για να πάει με τους αντάρτες. Λέγοντας στους ενήλικες συντρόφους – όπως στο τραγούδι –
«εάν μας μένει ακόμη κόσμος, είμαι έτοιμος, που πάμε;»
Ciao, Carlo
Παρίσι, 20 σεπτεμβρίου 1988 Oreste Scalzone

 

https://www.inventati.org/cope/wp/wp-content/uploads/2016/08/148_OScalzone_Frigidaire95Ottobre1988OTT.pdf

αυτονομία, autonomia

Η Αντιγόνη στην Ιθάκη- μέρος πέμπτο

kleovisΣχολιάστε

ΠΛΗΡΩΜΗ ΤΟΥ ΤΙΜΗΜΑΤΟΣ ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΩΣ – PAGARE DI PERSONA

Πριν ολοκληρώσω, κάποιο τελευταίο ξεκαθάρισμα. Εσύ νομίζεις (δεν λέω »υπαινίσσεσαι», είναι φυσικό να νομίζεις, διότι η μηχανή ψεμμάτων που μας καταπλάκωσε εδώ και μια δεκαετία, το μίσος και η περιφρόνηση με τα οποία μας περικύκλωσαν είναι τέτοια,  που είναι δύσκολο να μην έχεις προκαταλήψεις), πως εγώ είμαι ένας που αποφεύγει να επωμιστεί το τίμημα,
να »πληρώσει σε πρώτο πρόσωπο».
Με την ευκαιρία σου ζητώ να σκεφτείς και μόνο σχετικά με αυτά που ακολουθούν.    Όπως θα ξέρεις, από τις στήλες
της Corriere και της Messaggero
πρόσφατα αποκάλεσα »ψεύτη» και
»άνθρωπο υποκάτω πάσης υποψίας»,
τον υπουργό Εσωτερικών Gava, που είχε θριαμβευτικά δηλώσει πως δυο ιταλοί που μόλις είχαν συλληφθεί στο Παρίσι (Giovanni
Alimonti και Enrico Villimburgo) ήταν »οι
εγκέφαλοι των Brigate Rosse και
της'»ευρωτρομοκρατίας»», και πως ειδικότερα ο
Alimonti θα ήταν ένας από τους εκτελεστές
της δολοφονίας του σενατόρε Ruffilli, που έλαβε χώρα
τον περασμένο μάιο.
Ήμουν σε θέση να διαψεύσω δημόσια τον υπουργό, για το απλούστατο γεγονός πως οι δυο αυτοί σύντροφοι είχαν απευθυνθεί ήδη εδώ και πολλούς μήνες σ’ εμένα (που τους έφερα σε επαφή με τους δικηγόρους
με τους οποίους από πάντα ο δικός μας «Σύνδεσμος βοήθειας και αλληλεγγύης με τους ιταλούς πρόσφυγες στην Γαλλία’‘ εργάζεται) διότι ήθελαν να βγουν
από την δική τους καταναγκαστική κατάσταση παρανομίας και να προσπαθήσουν να αποκτήσουν μιαν άδεια παραμονής για να μπορούν να ζουν
και να εργάζονται στη Γαλλία υπό το φως του ήλιου,
ή να φύγουν για γαίες μακρινές και άλλους κόσμους. Πρόσθεσα, πάντως, πως η
απόδειξη πως ο υπουργός ψεύδεται, και η ηχηρή επιβεβαίωση
του ‘surplus’ ανεπαρκών και διωκτικών χαρακτήρων που χαρακτηρίζουν την ιταλική δικαιοσύνη στα χρόνια της κατάστασης έκτακτης ανάγκης
δίδεται από το δυστύχημα στο οποίο οι δικαστές κατέφυγαν,
ενοχοποιώντας για την δολοφονία Ruffilli έναν άνθρωπο (Alimonti)
που εκείνη την ημέρα ήταν μαζί μου (και, ευτυχώς,
με πολλά άλλα πρόσωπα) στο Παρίσι.
Μπόρεσα να θυμηθώ τις περιστάσεις διότι εκείνη την ημέρα o άνθρωπος τον οποίον πολλοί μάρτυρες
είχαν αναγνωρίσει (!) σαν έναν από τους
«εκτελεστές» του Ruffilli, είχε έρθει μαζί μου
(προς ευτυχή σύμπτωση, ακριβώς στη διάρκεια των ωρών εκείνης της δολοφονίας) για να συναντήσουμε τους δικηγόρους που ασχολούνταν με το πρόβλημα
της διοικητικής τακτοποίησης-νομιμοποίησης στην Γαλλία, στην αίθουσα μιας στρογγυλής τραπέζης σχετικά με το δικαίωμα στο άσυλο
στην Ευρώπη. Και πάνω απ’ όλα
διότι αργότερα ήταν μαζί μου (και με μια εικοσαριά ακόμη άτομα) να παρακολουθήσουμε την προβολή της ‘cassetta’ μιας συνέντευξης τηλεοπτικής των Curcio, Moretti και Balzarani,
όταν η Lucia μου τηλεφώνησε πως είδε στις τηλεειδήσεις πως υπήρξε μια νέα πολιτική δολοφονία στην Ιταλία. Το θυμάμαι πολύ καλά
επειδή διέκοψα την «μετάδοση» των κασετών και πληροφόρησα τους παρόντες
γι αυτό το σοβαρό πράγμα που είχε συμβεί. Και διότι,
στους δημοσιογράφους που μου ζητούσαν τηλεφωνικά, είπα
(έχοντας μπροστά μου, στην τηλεοπτική οθόνη, τα δραματικά πρόσωπα των
Renato, Mario e Barbara):
«Αυτή η πράξη έχει ως κύριο αποτέλεσμα να σκοτώσει ξανά την ήδη εύθραυστη ελπίδα
μιας λύσης αμνηστίας, να επιβάλλει την σιωπή
σε αυτούς που ξεκινούν να μάχονται γι αυτό τον στόχο,
να θάψει την μάχη για ελευθερία που ξεκίνησε για να συγκεκριμενοποιήσει αυτή την ελπίδα. Με άλλα λόγια, αυτοί οι  »εκτελεστές»
δεν έχουν πλέον καμιά κοινωνική νομιμοποίηση, και η μοναδική αντικειμενική έννοια  της δράσης τους θα είναι τελικά εκείνη να έχουν πυροβολήσει στις πλάτες του Curcio και των συντρόφων του»

«Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΥΜΝΟΣ !»

Ανέλαβα αμέσως την ευθύνη να διαψεύσω τις ψευτιές του Gava για
τους Alimonti και Villimburqo για διάφορους λόγους. Ο πρώτος 
είναι το καθήκον σαν
citoyen, πολίτης,
(που στην πραγματικότητα δεν είμαι) να δημοσιοποιήσω
πιθανά στοιχεία στην κατοχή μου τα οποία απαλλάσουν
κάποιον από μια αβάσιμη και άδικη κατηγορία. O δεύτερος είναι η ευκαιρία να μεταφέρω μια μικρή συνεισφορά στην υπεράσπιση αυτών των συντρόφων
από την έκδοση (όντως είναι ξεκάθαρο η ηχηρή ψευτιά σχετικά με την ευθύνη του Alimonti για την εκτέλεση του Ruffilli ρίχνει μια σοβαρή σκιά υποψίας
επάνω σε όλες τις άλλες κατηγορίες που κινήθηκαν εναντίον του, στον Villimburgo, σε άλλους, και στο πορτρέτο ευκολίας που οι αρχές της αστυνομίας φτιάχνουν). Αυτή η σκιά, αυτή η υποψία
θα καταστήσουν πιο εύκολη μια έκδοση, η οποία θα μπορούσε να στηρίζεται
στο »fumus» ενοχής που ρίχνεται επάνω
στους δυο συντρόφους από τον υπαινιγμό μιας υποτιθέμενης τρέχουσας »επικινδυνότητας» τους ).
O τρίτος λόγος είναι η ιερή και απαραβίαστη πρόθεση να δείξω πως «il re è nudo – ο βασιλιάς είναι γυμνός»,
και πως η φιλοσοφία και η πρακτικές της κατάστασης έκτακτης ανάγκης οδηγούν,  ανάμεσα στις άλλες χίλιες καταχρήσεις και αίσχη,
και στο να πετάξουν συστηματικά και στα τυφλά
επάνω σε όλους μαζί τους διαφεύγοντες την ευθύνη των πράξεων που λαμβάνουν χώρα σήμερα από τις οργανώσεις
στις οποίες ανήκαν παλαιότερα.
Τέταρτη αιτία, είναι η ευκαιρία
να αναφερθώ σε μια συζήτηση πολύ πλατύτερη και βαθιά κριτικής της ίδιας της επιστημολογικής κατάστασης της »γνώσης»
του ‘δικαστικού συστήματος‘.
Να δείξω, με άλλα λόγια, πως η ποινική Δικαιοσύνη δεν αναζητά (όπως
ισχυρίζεται πως κάνει, αποσπώντας κατ’ αυτό τον τρόπο ένα μέρος της νομιμοποίησης της) την «αλήθεια». Αυτή αντιθέτως έχει την ευθύνη της παραγωγής αλήθειας.

ΚΑΠΟΙΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ

Τώρα, ήθελα να σου επισημάνω, Carlo, πως
αυτή η αλληλουχία, που εν μέρει και τυχαία συμπίπτουν, κάποιων στάσεων, με εκθέτει, σύμφωνα με τα λεγόμενα των δικηγόρων μου,
σε κάποιους κινδύνους                                                                                                                          a. την πιθανότητα να ανοιχθεί εναντίον μου μια προκαταρκτική έρευνα όσον αφορά την εκτέλεση Calabresi,                                                                                                                              b. την πιθανότητα μιας ενοχοποίησης για
‘συνενοχή» με την δολοφονία Ruffilli (παρά το γεγονός πως, με αφορμή αυτήν, τον προηγούμενο μάη είχα δημοσιεύσει στο μηνιαίο Frigidaire μια ανοικτή Επιστολή στους »νέους ταξιαρχίτες»,
στην οποίαν, μετά από μια σφικτή διάψευση των παραδειγμάτων που υποστηρίζουν την ορθότητα, τη νομιμοποίηση,
τον χειραφετικό χαρακτήρα μιας πρωτοβουλίας ένοπλου αγώνα στην Ιταλία και στην Ευρώπη του σήμερα, έστελνα μια έκκληση στην ανάκληση,  δηλώνοντας τον εαυτό μου διαθέσιμο,
να δώσω την ταπεινή μου βοήθεια για να αντιμετωπιστούν οι πρακτικές συνέπειες,          c. την πιθανότητα
να απελαθώ από την Γαλλία
μιας και παραβίασα την obligation de réserve που έχει επιβληθεί στους εξόριστους (και στη δική μου περίπτωση, η δική μου μοναδική απάντηση θα μπορούσε να είναι η υπογράμμιση πως, όντας εγώ σε διοικητική κατάσταση ακανόνιστη,  επισήμως δεν υπάρχω, συνεπώς δεν υπόκειμαι σε κάποια ‘διάταξη’,
όμως, όπως μπορείς άριστα να καταλάβεις, είναι σαν να πέφτω απ’ το τηγάνι στα κάρβουνα).
Τώρα εσύ βλέπεις, Carlo, αν μπορώ να κατηγορηθώ πως δεν αναλαμβάνω τις προσωπικές μου ευθύνες, με τους συνημμένους κινδύνους!

 

https://www.inventati.org/cope/wp/wp-content/uploads/2016/08/148_OScalzone_Frigidaire95Ottobre1988OTT.pdf

αυτονομία, autonomia

Η Αντιγόνη στην Ιθάκη – μέρος τέταρτο

kleovisΣχολιάστε

«ΚΑΙ ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η
ΛΗΣΤΕΙΑ ΜΙΑΣ
ΤΡΑΠΕΖΑΣ… »

Εσύ λες, Carlo, πως εγώ θα είχα »στείλει
μπροστά τους άλλους». Κοινοί φίλοι θα έπρεπε
να σε συμβουλεύσουν να είσαι πιο προσεκτικός.
Θα έπρεπε ίσως να σου διηγηθώ πως σε χρόνια μακρινά,
με όλα τα άγχη και τις αγωνίες προερχόμενες από μια
απόφαση που πάρθηκε μέσα σε απόλυτη μοναξιά,
έξω από τη «νομιμότητα» της ίδιας της πολιτικής οργάνωσης μου και της «συνενοχής»
των πιο κοντινών και πλέον γνωστών φίλων και συντρόφων, χρειάστηκε να πάρω την απόφαση να κάνω ένα άλμα από το επίπεδο της πολιτικής αγκιτάτσιας σε εκείνο των αδικημάτων ενάντια στην ιδιοκτησία, συμμετέχοντας στη ληστεία μιας τράπεζας; Και αυτό, όχι μόνο και όχι τόσο
επειδή «ο εργατικός μισθός δεν καλύπτει
τα έξοδα της επαναστατικής οργάνωσης»,
ή επειδή οι πιο γενναιόδωροι διανοούμενοι και θαμώνες
αγαπούσαν άλλες, πιο ευχάριστες και φολκλόρ ομάδες, αλλά, πάνω απ’ όλα, για να αποτρέψουμε τους νεαρούς κομουνιστές προλετάριους –
επαρκώς «στερημένους» ώστε να εμπιστεύονται μονάχα αυτούς που διακινδύνευαν προσωπικά  – να νομίζουν πως η μοναδική δυνατή εγγύηση ενάντια στον οπορτουνισμό και τους γραφειοκρατικούς εκφυλισμούς συνεχώς σε ενέδρα (όπως δίδασκε η ιστορία
των οργανώσεων του Εργατικού Κινήματος)
ήταν η επιλογή του μοντέλου του Κόμματος του ανταρτοπόλεμου-del
Partito-guerriglia. Και πως η μοναδική εγγύηση
ενάντια σε μια «διαίρεση της στρατευμένης δουλειάς»
ιεραρχικού τύπου και αστικού σε τελική ανάλυση ήταν η αναγκαστική ομογενοποίηση όλων μέσα στην κοινή κατάσταση- ‘status’ του
παράνομου.
Αυτό που μπορώ να σου πω, Carlo, είναι πως 
ποτέ, λέω ποτέ,
δεν υπαινίχτηκα ή πρότεινα σε κάποιον να κάνει πράγματα 
που εγώ ο ίδιος δεν είχα ήδη κάνει, ή που ήμουν διατεθειμένος να κάνω.
Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να σου εξηγήσω πως είναι πολύ περισσότερα τα πράγματα στα οποία συνέβαλα να εμποδίσω, οι ‘εκτροπές’ και ‘παρεκκλίσεις’
που συνέβαλα να σταματήσουν, παρά εκείνα που προώθησα;
Δεν είναι η στιγμή για να μιλήσουμε γι αυτά, μα το
αντίθετο. Βλέπεις, Carlo, όπως λεν και οι «μετανιωμένοι-pentiti» που με κατηγορούν, εγώ υπήρξα, στη διάρκεια όλων των χρόνων ’70, ενάντια
στην επιλογή της «στρατηγικής παρανομίας-clandestinità strategica» και της
απόφασης της πολιτικής δολοφονίας. Κι όμως
είμαι διατεθειμένος να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου
«συνυπεύθυνο» και για όλο αυτό, και
δεν πιστεύω πως είμαι ο μοναδικός…
Σε αυτό – σε αυτή την αποφασιστικότητα
οργισμένη μα όχι απελπισμένη, και
στην οποία έφτασα πάνω απ’ όλα με διαύγεια – με αναγκάζει
η φρίκη εκείνης της »πολιτιστικής γενοκτονίας» στην οποίαν συνεργάζεται πρώτα απ’ όλα (σε διαφορετικές μορφές, και αντίθετες μεταξύ τους –
θυμήσου το ΚΚΙ- PCI και τους «garantisti») όλη η αριστερά, και που αποτελεί την βάση για την διάψευση μιας
ελπίδας για αμνηστία.

Πολλοί λεν πως είμαι τρελός, να
«διεκδικώ, να αναλαμβάνω την ευθύνη μιας ληστείας» την στιγμή κατά την οποίαν πρόκειται να παρουσιαστώ στις ευρωπαϊκές εκλογές. Πάντως, πρώτα απ’ όλα, ακόμη πιστεύω πως, παρόλο που η φράση κατέστη
μπανάλ και ‘kitsch», είναι και αυτή την ώρα
σωστό να λέμε:
«και
τι είναι μια ληστεία σε τράπεζα σε σχέση με την ίδρυση
μιας τράπεζας;» Τα μαύρα ιταλικά χρονικά, οι ιστορίες
των διάφορων Calvi, των Sindona, της πολυεθνικής
των ναρκωτικών που μόλις έχει δολοφονήσει
τον Mauro Rostagno, ο Sanatano ‘ο άνθρωπος που
είχε μάθει να αγκαλιάζει τους λεπρούς’, προσφέρει μια επιβεβαίωση υπερ-ρεαλιστική
του πυκνού θεωρητικού ‘blitz’ της μπρεχτικής φράσης.
Επίσης διεκδικώ την αμετακίνητη διαφοροποίηση
ανάμεσα σε αυτόν που «απαλλοτρίωσε τους απαλλοτριωτές»,
παίρνοντας πίσω ξανά λίγη υπεραξία
για να μπορέσει να χρηματοδοτήσει την εργατική αγκιτάτσια (και πάντα, όπως εμείς, έζησε φτωχικά
διότι είχαμε θεωρήσει αδιανόητο
να αποσπάσουμε μια λιρέτα για προσωπική χρήση),
και την πολιτική-εγκληματική τάξη που κυριαρχεί στην Χώρα.
Βλέπεις, πρέπει να είσαι υπερήφανος για
τον πατέρα σου, για εκείνο που ήταν, Carlo. Ανάμεσα στο παιδί
του »πιο πλούσιου ανθρώπου του κόσμου» (όπως οι
Τimes χαρακτήρισαν τον παππού σου όταν πέθανε
με κυάνιο μέσα στο τραίνο επιστρέφοντας στο Milano ύστερα
από μια συνάντηση με τον Mussolini που τον
κατηγορούσε για συμφωνία με την Ρωσία των
Soviet) που πηγαίνει να κάνει μια ληστεία για λόγους
αρχής και «επαναστατικής παιδαγωγικής»,
και εκείνο το βδελυρό μείγμα κυνισμού και φιλοδοξίας
που είναι, για παράδειγμα, το μεγάλο μέρος
των δημόσιων διαχειριστών στην ltalia –
για τους οποίους η λαϊκή έκφραση θα έλεγε πως «ο πιο
καθαρός έχει την ψώρα»- υπάρχει μια ηθική άβυσσος.

ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ

Θεωρώ, Carlo, πως ήρθε η στιγμή
να αντιπαραθέσουμε στην διεστραμμένη δικαστική λογική του
«συλλογικού χαρακτήρα της ποινικής ευθύνης», την
διεκδίκηση μιας γενικής συνυπευθυνότητας από
την δική μας πλευρά για όλο εκείνο
που συνέβη στη διάρκεια εκείνου του σχεδόν-πολέμου τον οποίον πολεμήσαμε μετά το ’69 στην ltalia. Πηγαίνοντας και πέρα
από τις ευθύνες που ο καθένας μας είχε.
Mε τρόπο τετριμμένο μου παρατηρούν πως
«θα έπρεπε όμως να ήμαστε περισσότεροι». Απαντώ εξίσου κοινότοπα πως, για να γίνουμε πολλοί,
κάποιος, ακόμη και ένας,
πρέπει να σπάσει τον κύκλο της παθητικότητας, να σπάσει την surplace, την ακινησία και να πάρει μπροστά, να ξεκινήσει!

Βλέπεις, Carlo, μπορεί κανείς να υπομένει για ένα χρόνο,
μπορεί να υπομένει για δυο, δέκα χρόνια,
αλλά έρχεται η στιγμή κατά την οποίαν λέγει φτάνει!
basta! Δεν μπορείς να υπομένεις να βλέπεις
εκείνους που θα έπρεπε να είναι οι κληρονόμοι
της Κομούνας του Παρισιού –
τις αριστερές όλων των διαβαθμίσεων –
να έχουν καταντήσει κόπρος, εκείνο το απωθητικό περιβάλλον,
αυτή η αυλή των θαυμάτων κωφών, τυφλών,
πουτάνας γιοί, ψόφιες ψυχές, δίχως πάθη,
δίχως τόλμη, χωρίς τινάγματα περηφάνιας, χωρίς ριζοσπαστικότητα, και χωρίς καρδιά. Τρομαγμένοι από την ίδια την σκιά τους, από τον ήχο των ίδιων των βημάτων τους, έχουν καταστεί ανίκανοι να σκεφτούν με μεγαλείο,
ανίκανοι να διακινδυνεύσουν την φάλαγγα του αριστερού μικρού δακτύλου στην προσπάθεια να »ανατρέψουν τον αυτοκράτορα»… Λοβοτομημένοι, και σαν
ανάπηροι από το μεγαλείο της ανταρσίας,
έχοντας παραλύσει από τον φόβο να λαθέψουν και
να αποδοκιμαστούν, βιάζονται να τρέξουν για να φέρουν στον Βασιλιά ρούχα για να αλλάξει, εάν ένας τρελός φωνάξει πως είναι γυμνός.
Περνούν την ώρα τους με την μύτη στον αέρα για να εισπνεύσουν l’air du temps, τον αέρα των καιρών, και με τ’αυτιά τεντωμένα να αρπάξουν  la‘vox populi’, την ‘φωνή του λαού’
για να συνταχτούν μαζί της, με τα μάτια να στενεύουν για να κατανοήσουν αμέσως το ίχνος ενός μισού χαμόγελου στην φάτσα κάποιου που βρίσκεται στα όρια της εξουσίας και φιλοξενείται στα chambres de
bonnes, στα δωμάτια των καλών των Ανακτόρων, υπομονετικοί σαν εξημερωμένα σκυλιά να περιμένουν ανεπαίσθητα σημάδια καλοσύνης, ένα υπόλειμμα απ’ το γιορτινό τραπέζι και ένα χάδι.
Ah, Carlo, δεν γνωρίζω εάν για εσένα είναι μια ατυχία ή μια τύχη
να έχεις μεγαλώσει μετά, να μην έχεις δοκιμάσει την πικρή γεύση του φόβου και του αγώνα… Υπάρχει μια παλιά εβραϊκή κατάρα που λέει πως »σου εύχομαι μια ενδιαφέρουσα ζωή» : είναι, ακριβώς, μια κατάρα..

 

https://www.inventati.org/cope/wp/wp-content/uploads/2016/08/148_OScalzone_Frigidaire95Ottobre1988OTT.pdf

αυτονομία, autonomia

Η Αντιγόνη στην Ιθάκη – μέρος τρίτο

kleovisΣχολιάστε

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ

Σου διηγήθηκα αυτά τα πράγματα σε μια ανοιχτή επιστολή, Carlo, για να πω σε εσένα και σε όλους πως και αυτό ήταν ο
Giangiacomo Feltrinelli, Osvaldo. Και ο Osvaldo δεν ήταν λιγότερο αληθινός
του λαμπρού εκδοτικού «σκύλου τρούφας» που είχε ‘ανακαλύψει’ τον Pasternak
και τον Tomasi di Lampedusa.

ΙΘΑΚΗ, ΟΙ ΜΝΗΣΤΗΡΕΣ

Τα πήρες στο κρανίο μαζί μου, και είναι κατανοητό, διότι μια κλίκα αποστατών Μνηστήρων και σφετεριστών κατέλαβαν την Ιθάκη σας, και οι παιδαγωγοί σου σε εδίδαξαν πως
ο ‘Osvaldo’ ήταν σαν ένα από εκείνα τα οικογενειακά μυστικά που πρέπει να κρατηθούν κρυμμένα, γνωρίζουμε, αυτοί πέρασαν από τον
«Che» Guevara στην Lega delle Cooperative, στην Λίγκα των Συνεταιρισμών.
 

Πίστεψε με, Carlo, εγώ έκανα το αντίθετο από το να «προσβάλλω».  Αντιθέτως,
διεκδικώ στην επιλογή που έκανα ακόμη και τον χαρακτήρα (που σίγουρα δεν ήταν ο «στόχος»της] μιας πράξης δικαιοσύνης και χρέους προς τον πατέρα σου.                    »Βρέθηκα, τον αύγουστο που μας πέρασε, μέσα στη στενάχωρη θέση της ανάγκης να πράξω το σχεδόν αδύνατο, »να τετραγωνίσω τον κύκλο»: να υποστηρίξω πως ήταν εκ των πραγμάτων αδύνατο να είναι η οργάνωση της Lotta Continua υπεύθυνη για τον θάνατο του κομισάριου Calabresi, για να υποστηρίξω την συγκεκριμένη αθωότητα των
Bompressi, Pietrostefani και Sofri και την ίδια στιγμή να υποστηρίξω την πολιτική αληθοφάνεια εκείνης της ευθύνης, ώστε να εμποδίσω η υπεράσπιση τους να συνεχίσει να είναι ένα έργο ‘δολοφονίας’ της αλήθειας και περαιτέρω απο-νομιμοποίησης και ποινικοποίησης των μαχητών των χρόνων ’70. 

ΕΥΓΕΝΕΙΣ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ

Βλέπεις, Carlo, οι »διανοούμενοι της αριστεράς» υπερασπίστηκαν τον Sofri με τον πιο σκανδαλώδη και βρώμικο τρόπο που θα μπορούσαν να διαλέξουν, μη λέγοντας λέξη ενάντια στο νόμο για τους »μετανιωμένους», και όλα τα υπόλοιπα, αντιπαραθέτοντας στον »τύπο του δράστη» έναν »τύπο μη δράστη», λέγοντας ουσιαστικά »δεν μπορεί να ήταν αυτός διότι είναι ένας από εμάς, ένας σαν κι εμάς…» – αφήνοντας να υπονοηθεί πως οι άλλοι που είναι διαφορετικοί μπορούν να σαπίσουν στη φυλακή.
Μπροστά σε αυτή την τανάλια έκανα την επιλογή να κηρύξω τον εαυτό μου έναν από τους τουλάχιστον διακόσιες χιλιάδες πολιτικούς και ηθικούς »αυτουργούς» εκείνης της εκτέλεσης,και πήρα την απόφαση να αποκαλύψω έναν κόκκο αλήθειας επάνω σε εκείνα τα χρόνια. Δηλαδή πρώτα απ’ όλα πως, τότε, δεκάδες μικρές ή μεγαλύτερες ομάδες αυτοπροτείνονταν να μεταφράσουν σε πρακτική εκείνη την »τρομερή επιθυμία»που ζούσε μέσα στο κοινωνικό φαντασιακό, εκτελώντας την ετυμηγορία που το κίνημα είχε εκδώσει ενάντια στον κομισάριο Calabresi.
Σήμερα, βλέπεις, εγώ είμαι ένας ελευθεριακός κομουνιστής, και φρικάρω μπροστά σε όλα τα δικαστήρια, ξεκινώντας από εκείνα »του λαού». Αλλά πρέπει ίσως να υποκριθούμε πως ξεχνούμε [ή, χειρότερα, να ξεχνούμε πραγματικά] πως όλοι τότε φωνάζαμε για »προλεταριακή δικαιοσύνη»; Εάν ο σενατόρε Bòato θέλει να διαγράψει αυτό το πράγμα, μπορεί να το κάνει [ εγώ βρίσκω, εκτός των άλλων, χαζό να ελπίζει πως θα κερδίσει τη δίκη καταφέρνοντας να κάνει να ξεχαστεί εκείνος ο τίτλος στην εφημερίδα που μιλούσε για »Μια πράξη δικαιοσύνης» αντί να επιτίθεται στην διαστροφή του νόμου για τους μετανιωμένους και στους άλλους ειδικούς νόμους, και να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία για να ανοίξει επιτέλους μια μεγάλη απελευθερωτική αυθεντική συζήτηση επάνω στα χρόνια ’70, την ριζοσπαστικότητα του κινήματος, την θέληση για ισχύ και το αρχέτυπο της κατάκτησης της εξουσίας, το όνειρο της απελευθέρωσης και το στενό πουκάμισο της ‘πολιτικής’, τις ανάγκες και τις επιθυμίες, την αντιεξουσία και τη βία, την πολιτική αιχμαλώτιση και την αμνηστία, την αιχμαλωσίa ‘ούτως ή άλλως’ ‘και την κίνηση προς κατάργηση άδικων νόμων».

ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝ

Και αντιθέτως όχι: όλο εκείνο που η μέτρια πονηριά σύντομης αναπνοής των δόλιων συμβούλεψε σε όλο αυτό τον κόσμο, είναι να απαρνηθούν γι ακόμη μια φορά τα βαθιά πολιτιστικά χαρακτηριστικά των κοινωνικών κινημάτων
εκείνων των χρόνων, αρνούμενοι ανόητα μέχρι
και την μαρτυρία του έντυπου χαρτιού.
Λες και τα δικαστικά πρακτικά είναι γραμμένα με αόρατο μελάνι, όχι αντάξια της μνήμης, όπως δεν είναι αντάξια της μνήμης η κεφαλή αυτής της πνευματικής αριστεράς, που αποκαλύπτεται η πιο μισαλλόδοξη
καθώς πρέπει κομφορμιστική αποστάτρια και άνανδρη του κόσμου! Το να εξηγήσουν τους λόγους εκείνου του τίτλου, συνεπώς να εξηγήσουν
το περιβάλλον και την συγκυρία, θα μπορούσε να είναι
ένα μέρος της υπεράσπισης! Μόνο που με αυτό τον τρόπο
θα έπρεπε  να επιλέξουν να »διακινδυνεύσουν» να υπερασπιστούν και κανέναν »χτισμένο ζωντανό», ίσως εκείνους που,
έχοντας ξεκινήσει από τις εξεγέρσεις στις φυλακές και από τον μύθο της επανάστασης που βρίσκονταν στις πόρτες που η LC διέδιδε με χέρια ανοικτά,
πέρασαν από την επιτροπή φυλακών της LC, «Να ελευθερώσουμε όλους-Liberare tutti»,
της »γης τους Κολασμένους-Dannati della terra», τις κολεκτίβες «Jackson», »Soledad», «ll sangue agli occhi-Με το αίμα στα μάτια», τους Nap, και έφτασαν στο τέρμα της διαδρομής των ισοβίων και των «braccetti-των ακτίνων»…
Θα μπορούσε να είναι μια καλή ευκαιρία,
η μάχη για την υπεράσπιση των Bompressi,
Pietrostelani και Sofri, να σταματήσουν να το σκάνε, και να αρπάξουν από τον γιακά το γεγονός πως πρέπει να βγάλουν έξω και την Franca Salerno, τους Abbatangelo, την Vianale, την Sofia,
Pellecchia, Schiavone, Delli Veneri…
Αντιθέτως στήσαν την φάρσα του »απολιτικού κρατουμένου–prigioniero apolitico«, της »processo apolitico-απολιτικής δίκης». «Απολιτικό-Apolitico«? Ah, γιατί είναι »απολιτικό» να ποζάρεις στην φωτογραφία ανάμεσα στους
Jaruzelskij, Martelli και τον νεαρό Restelli,
ήταν «apolitico» να είσαι »ούτε με τον Fioroni, ούτε
με τον Toni Negri» (και, στην πραγματικότητα, λιγάκι περισσότερο
να στέκεσαι me πλευρά του πρώτου), είναι «apolitico» να κάνεις τον διευθυντή
των «Reggiane», «απολιτικό’
να εμφυσάς στο κεφάλι των Marino την ιδέα πως πρέπει να κοιτάς την πάρτη σου, να καταφέρνεις, να σπρώχνεις, προχωρώντας χτυπώντας με τους αγκώνες και ίσως πατώντας επί πτωμάτων των χαμένων, και αλίμονο στους ηττημένους;

ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΡΕΥΜΑ

Μέσα σε μια κατάσταση τόσο πρόστυχη, εμείς
θα έπρεπε, Carlo, να αρχίσουμε να λέμε στους τέσσερις ανέμους τουλάχιστον κανένα θραύσμα που να μπορεί να ειπωθεί, ακόμη και με κόστος να μας καλέσουν ως συνενόχους σε πράγματα με τα οποία πιθανότατα δεν έχουμε καμία σχέση, τα οποία ίσως έχουμε πολεμήσει.

Βλέπεις, Carlo, εγώ δήλωσα πως θεωρούσα τον εαυτό μου ένα από τους τουλάχιστον διακόσιες χιλιάδες «πολιτικούς εντολείς» και ηθικούς της εκτέλεσης Calabresi. Για την αλήθεια – αν θέλουμε να πάμε να κάνουμε τους λογιστές – εμείς δεν ήμασταν επικεφαλής της εκστρατείας για τους
Pinelli και Valpreda, την οποίαν θεωρούσαμε ένα γεγονός δημοκρατικού ριζοσπαστισμού με τον οποίο δεν είχαμε κάτι κοινό (πιθανότατα να κάναμε ένα λάθος ακαμψίας και ελιτίστικου θεωρητικού σεχταρισμού, αλλά γεγονός είναι πως βρισκόμασταν σε ένα άλλο μήκος κύματος,
και είχαμε τα μάτια καρφωμένα στα κάγκελα της
Fiat).
Επάνω σε ένα άλλο μήκος κύματος ήταν, από
την πλευρά τους, και οι BR, οι οποίες σχολίασαν σε ένα φυλλάδιο «υπάρχει χρόνος για να υψώσουμε το επίπεδο», και που τότε είχαν απαγάγει για μισή ώρα σε ένα
‘pulmino’ τον μηχανικό Macchiarini (ενώ οι Καραμπινιέροι, καλύτεροι, είχαν απαγάγει και βιάσει για ώρες την Franca
Rame).                                                                                                                                                    Κι όμως, Carlo, δεν μπορούμε 
να αφήσουμε να περάσει αυτή η ευκαιρία να δώσουμε μια μάχη   
που είναι ταυτόχρονα αλήθειας, και, 
ως εκ τούτου, ελευθερίας. Ή καλύτερα, να αφήσουμε να περάσει δίχως να εξεγερθούμε μια επιχείρηση, ίσως αποφασιστική και ανεπανόρθωτη σαν μια τελική λύση να θαφτεί για πάντα αλήθεια και ελευθερία, η αλήθεια μιας εποχής αγώνων και η ελευθερία μιας γροθιάς θαμμένων ζωντανών. 
Κι έτσι ήταν που αποφάσισα να χρησιμοποιήσω – με την καλή έννοια, τη δυνατή, για μια μάχη που θα μοιραστούμε και συμφωνούμε – την αλήθεια του πατέρα σου. Και είπα πως, μεταξύ καλοκαιριού του ’71 και των πρώτων μηνών του ’72,
ο «Osvaldo» μου μίλησε επανειλημμένως για την »ιστορική» ανάγκη εκείνης που η 
Lotta Continua θα είχε χαρακτηρίσει, ex post, «μια πράξη δικαιοσύνης«.
Στις συνεντεύξεις στην Corriere και
στο Espresso στις οποίες είπα αυτά τα πράγματα, διευκρίνισα πως ο πατέρας σου δεν συμπεριέλαβε ποτέ σε αυτό το σχέδιο τις Gap, που ήταν λιγάκι ένα κινηματικό παράρτημα  ενός πιο πολύπλοκου και κερματισμένου δικτύου των πολιτικών και επιχειρησιακών του σχέσεων (έχεις ποτέ ακούσεις να μιλούν για την εκτέλεση στην Γερμανία του Quintanilla, του βασανιστή μέχρι θανάτου του Che Guevara;).
Ποια στη συνέχεια, από τις δεκάδες ομάδες και ομαδούλες, λιγότερο ή περισσότερο άτακτες, που τότε δρούσαν μέσα σε εκείνη την πρόθεση, έφερε εις πέρας το σχέδιο της, εγώ δεν το γνωρίζω. Κι αν ακόμη το εγνώριζα, βέβαια δεν θα το έλεγα. Αυτά είναι όλα.

2018-12-10 12.24.36

ΜΙΑ ΠΡΑΞΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

Η πρόθεση να «εκτελεστεί» ο Calabresi
εξέφραζε – θα ήταν υποκριτικό να το αρνηθούμε – μια
δυνατή και διάχυτη επιθυμία, όπως υπενθύμιζε
στο Manifesto της περασμένης τρίτης ο Giuliano
Spazzali στην όμορφη παρέμβαση του -Ricordi di
uno smemorato- Αναμνήσεις ενός ξεχασιάρη, και όπως αναγνώριζε σε ένα άρθρο στην εφημερίδα Corriere della Sera (επικεντρωμένο στην διαφορά
μεταξύ «εντολής» και «οδηγίας»)
ο υπεράνω υποψίας Ferdinando Camon. Η ευθύνη όχι μόνο της «Lotta Continua»,
αλλά σχεδόν όλης της εξωκοινοβουλευτικής
αριστεράς (με την εξαίρεση του
Movimento Studentesco της «Statale» του
Milano, που προτιμούσε να σπάζει τα κεφάλια στους αναρχικούς παρά στους δολοφόνους τους), για
της δολοφονίας Calabresi είναι λοιπόν ένα γεγονός.
Συνεπώς, βλέπεις, Carlo, εγώ δεν »προσβάλω» τον
πατέρα σου, διότι για να προσβάλλεις χρειάζεται να αποδώσεις μια σημασία, ακριβώς,
προσβλητική στα πράγματα που λέγονται. Εγώ,
αντίθετα, στους δικαστικούς που με κυνήγησαν
και δίκασαν πάντοτε απάντησα «αρνούμαι αυτά
που μου χρεώνετε», από οι οποίοι όμως δεν νιώθω πως με διέσυραν (βλέπεις, Carlo, εάν σε κατηγορούν πως έκανες μια ληστεία, είναι σωστό να υπερασπιστείς τον εαυτό σου, μα δεν υπάρχεις κανένας λόγος στον κόσμο να δηλώσεις σεβασμό  στην ιδιοκτησία, να δηλώσεις πως οι κλέφτες είναι καλά στην φυλακή, και να αποδεχθείς πως νομιμότητα και νομιμοποίηση συμπίπτουν… ).

 

https://www.inventati.org/cope/wp/wp-content/uploads/2016/08/148_OScalzone_Frigidaire95Ottobre1988OTT.pdf

αυτονομία, autonomia

Ρουβίκωνας: Εκδήλωση-Συζήτηση «Ο Ιταλικός Μάης, ο Μάης που δεν έλεγε να τελειώσει» 15/12 19:30 Κ*ΒΟΞ

kleovisΣχολιάστε

από Ρουβίκωνας

10/12/2018 3:16 μμ.

Ανακοινώσεις
O Ιταλικός Μάης διήρκεσε 15 χρόνια. Το ιταλικό ανταγωνιστικό κίνημα από το 68 έως τα μέσα του 80 ήταν σε πολυμορφία, εύρος θεματικών, οργανωτικές εμπειρίες και μαζικότητα το σημαντικότερο στην Ευρώπη. Στα εργοστάσια, τα σχολεία, στα πανεπιστήμια και τις γειτονιές εμφανίστηκαν μαζικές συμπεριφορές που αμφισβητούσαν στην πράξη την προσκυνημένη στάση της «αριστεράς» και των συνδικάτων μέσα στην κρίση και την βίαιη καπιταλιστική αναδιάρθρωση. Ο εξωκοινοβουλευτικός χώρος, η εργατική αυτονομία, το κίνημα του 77 και συναφή θέματα θέλουμε να μοιραστούμε μαζι σας σε μια βιωματικη παρουσίαση από τον Μιχάλη Μ. για την Φλωρεντία και τον Αντώνη Ν. για την Πάντοβα

 

Πολιτική Βία/Αντι-βία

post image

Ο Ρουβίκωνας οργανώνει για την περίοδο 2018-2019 σειρά εκδηλώσεων που αφορούν την ευρύτερη κινηματική ιστορία παγκόσμια με έμφαση στην πρωτογενή παρουσίαση φυσικών πρωταγωνιστών. Διαφορετικά κινήματα με διαφορετικές αφετηρίες και μέσα αγώνα, ηττήθηκαν μεν αλλά άφησαν πίσω τους μια δυνατή ηχώ που ξεπερνάει την απλή παραγωγή εμπειρίας. Θέλουμε να δούμε τις κοινωνικές συνθήκες που τα γέννησαν, πως αυτά τα κινήματα συνδέθηκαν ή αποκόπηκαν από την βάση, μας ενδιαφέρει η δική τους αποτίμηση για την ιστορία που έγραψαν. Κινήματα μαζικά η συνωμοτικά, μερικών διεκδικήσεων ή με το όπλο στο χέρι απαιτώντας το «όλον», με Δυτική ή τριτοκοσμική κουλτούρα, που έφυγαν γρήγορα μπροστά ή δίστασαν, που ξεπεράστηκαν από τις συνθήκες ή συντρίφθηκαν από τον «παντοδύναμο» εχθρό. Το Σάββατο 15/12 οργανώνουμε εκδήλωση με δύο Ελληνες συντρόφους που έζησαν απο κοντά όλη την έκταση του Ιταλικού επαναστατικού κινήματος απο τις αρχές του 70 έως τα 80’ς, από τον θρίαμβο ως την ήττα. Θα μας μιλήσουν για τις εμπειρίες τους σε όλο το φάσμα αυτού του πολύμορφου κινήματος, για το πως γειώθηκε με την βάση, για τις ένοπλες επιλογές του, για τον πλούτο και την κριτική του. Μετά τον σύντροφο Ρουιγιάν απο την action directe αυτή είναι η δεύτερη εκδήλωση του κύκλου εκδηλώσεων και ακολουθούν και άλλες.

 

Εικόνες:

 

Αυτονομία ένοπλη πάλη μολυβένια χρόνια

https://athens.indymedia.org/post/1593971/