Κατηγορία: αυτονομία, autonomia

αυτονομία, autonomia

Μετά τον Μάρξ απρίλης, 22 – χρονικό του Κινήματος ’77

kleovisΣχολιάστε

FALCE E SPINELLO NUOVO ORDINE AL CERVELLO                                       XXIX                       ΔΡΕΠΑΝΙ ΚΑΙ ΜΠΑΦΟΣ ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ

5. Να αποδοθεί ένα τετραγωνικό χιλιόμετρο πρασίνου για κάθε κάτοικο. 6. Απελευθέρωση όλων των ζώων που βρίσκονται φυλακισμένα σε κλουβιά ή σε σπίτια. 7. Αναγνώριση σε όλα τα ζώα που βρίσκονται σε καθεστώς αιχμαλωσίας του δικαιώματος να επιστρέψουν στις χώρες καταγωγής τους.
8. Κατεδάφιση του Βωμού της Πατρίδας και αποκατάσταση-απόδοση της περιοχής στις αυθόρμητες μορφές βλάστησης και στα ζωντανά που θα επιστρέψουν να ζήσουν εκεί. Προτείνουμε μια λιμνούλα με κύκνους και πάπιες. 9. Εναλλακτική χρήση των αεροπλάνων Hercules C 110 που αποκτήθηκαν από την στρατιωτική αεροπορία από την εταιρεία Lockheed για δωρεάν μεταφορικές υπηρεσίες προς τους νέους για να μεταβούν στο
Machu Picchu, Μάτσου Πίτσου, με ευκαιρία την γιορτή του ήλιου” (βρίσκεται στο AA.VV., Radici di una rivolta, Ρίζες μιας εξέγερσης,
Milano, Feltrinelli, 1977; σελ. 146).

ΣάβΒατο 26 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1977. Enrico Berlinguer, Γράμματα στους αιρετικούς – Lettere agli eretici, Torino, Einaudi, 1977
Δημοσιεύεται ένα συγκλονιστικό πλαστό έντυπο με το όνομα του γ.γ. του ΚΚΙ Enrico Berlinguer και γραφικά πανομοιότυπο με την συλλογή από τον εκδοτικό οίκο einaudi »Νέο Πολυτεχνείο» – “Nuovo
Politecnico”: Lettere agli eretici. Γράμματα στους αιρετικούς. Ο συγγραφέας ονομάζεται στην πραγματικότητα Pierfranco Ghisleni και το βιβλίο βγαίνει σε επιμέλεια της καταστασιακής μιλανέζικης ομάδας. Μέσα από μια εναλλακτική διανομή πολλά αντίγραφα προστίθενται κρυφά  (συνεπώς δωρεάν) στις παραγγελίες,
ούτως ώστε το βιβλίο λαμβάνεται και παρατίθεται με τις τελευταίες ειδήσεις και νεώτερα σε πολλά βιβλιοπωλεία. Ύστερα από μικρό χρονικό διάστημα το βιβλίο κατάσχεται και απομακρύνεται από την κυκλοφορία: Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε οκτώ επιστολές οι οποίες από τον Berlinguer απευθύνονται στις κορυφαίες προσωπικότητες της ιταλικής αριστεράς. Της πρώτης αποδέκτης είναι η ηγετική φυσιογνωμία των ριζοσπαστών Marco Pannella «Επιστολή I. Στην οποίαν περιγράφεται μια μεταρρύθμιση του κοινωνικού θεάματος, γίνεται επίπληξη στην παραδοσιακή προσφυγή στις σκληρές μεθόδους και υποστηρίζεται πως η λαϊκή δυσαρέσκεια είναι πιο χρήσιμη παρά επιβλαβής στις κυβερνήσεις»: “…ο σοσιαλισμός που εμείς προτείνουμε δεν προβλέπει ανθρώπους εθρικούς ούτε απαθείς, αλλά πολίτες που συμμετέχουν δημοκρατικά στην πολιτική ζωή, ρίχνοντας στο πιάτο κάθε καθημερινή δυσαρέσκεια” (pp. 14-15). Η δεύτερη επιστολή απευθύνεται στον Goffredo Fofi ,
κινηματογραφικό κριτικό και μεταξύ των ιδρυτών και συνεργατών του περιοδικού «Ombre Rosse, Κόκκινες Σκιές»: «Επιστολή II. Στην οποίαν ο γράφων αναρωτιέται εάν τα πάθη είναι συμβατά με τον σχεδιασμό της ανάπτυξης, δίνει αρνητική απάντηση και προσκαλεί τους πολιτιστικούς φορείς να απεικονίσουν τη ζωή σε κάθε έκφανση της, σε κάθε εκδήλωση της»: “Ο καιρός των αναθεμάτων των καταγγελιών και της λογοκρισίας έχει πλέον παρέλθει.
Τώρα εμείς είμαστε για την ελευθερία της κουλτούρας σε όλα τα επίπεδα, σε όλους τους χώρους. Πως δεν έχετε ακόμη καταλάβει πως όλο αυτό που η κουλτούρα αγγίζει, σαν μια τεράστια Φιλοσοφική Λίθος, μετατρέπεται σε ανία και ασημαντότητα; (…) Πρέπει λοιπόν να προσφέρουμε ένα μαζικό σχολείο ζωντανό και αξιόπιστο έτσι ώστε να καθίστανται οι μαθητές απολύτως ακίνδυνοι, να μετατρέψουμε τις βιβλιοθήκες σε υπεραγορές, να δώσουμε ώθηση στους πολιτιστικούς κύκλους, στα ερευνητικά κέντρα, στους εκδοτικούς οίκους, ευνοώντας τις λεγόμενες εναλλακτικές κουλτούρες, επαναστατικές, avant-garde-πρωτοποριακές, τις λαϊκές αναβιώσεις και, στη συνέχεια, την πολιτιστική σύγκρουση μεταξύ των αντίθετων φατριών-παρατάξεων, ναι, έτσι ώστε να αποτραπεί, φυσικά, εκείνη η πραγματική. (…) Γι αυτό είναι απαραίτητο διανοούμενοι του δικού σας βεληνεκούς να συνεχίσουν να παράγουν πολιτισμό σε μορφές πάντοτε καινούργιες, δεν έχει σημασία ποιες θα είναι. Αλίμονο εάν θα έπρεπε να εξαφανιστείτε ή να σιωπήσετε !” (σελ.
25-27). Η τρίτη επιστολή απευθύνεται στην φεμινίστρια και ριζοσπαστική Adele Faccio: «Επιστολή III. Ο γράφων εξηγεί γιατί ο φεμινισμός πρέπει να είναι θετικός κι αφηρημένος και ελπίζει πως η εξάλειψη, ο αφανισμός του λεγόμενου εραστή δεν θα αφήσει πίσω του οποιεσδήποτε ενοχές’»: “Πέστε με τα μούτρα στη δουλειά συντρόφισσες! Η εργασία μόλις άρχισε και έχουμε ακόμη πολλά να κάνουμε για την πνευματική και ηθική επανεκπαίδευση των μαζών, ιδιαίτερα των αρσενικών. Είναι καθολικά γνωστό πως σε συγκεκριμένους κύκλους μιλούν ακόμη περί «κώλου» και, εκείνο που είναι χειρότερο, με αισθαντική αυταρέσκεια, μερικές φορές ακόμα και συσχετίζοντας το με την δράση του «τσιμπήματος» – αλλού συνηθίζουν να συκοφαντούν τον γυναικείο αυνανισμό περιγράφοντας τον με την λέξη, αηδιαστική αν υπάρχει μια, «ditalino, δαχτυλάκι» – στην διάρκεια μιας βαρετής κοινοβουλευτικής συνεδρίας μου έλαχε να τα βάλω με ένα συνάδελφο, να του γκρινιάξω, συνάδελφο όχι πλέον νέο στην ηλικία, ο οποίος για να εκδηλώσει την εκτίμηση του ως προς τις ποιότητες, σίγουρα όχι πνευματικές, μιας νεοβουλευτίνας έκανε χρήση της έκφρασης
«tocco di figa, άγγιγμα από μουνί, μουνάρα θα λέγαμε». Τα παραδείγματα θα μπορούσαν να συνεχίσουν. Είναι καθήκον σας να εντοπίσετε και να στιγματίσετε το ανήθικο, το ύπουλο, την απειλή που μπορεί να κρύβεται σε κάθε συζήτηση, σε κάθε λέξη (…). Πράγματι, ή θα καταφέρετε να πραγματοποιήσετε την αποστείρωση της γλώσσας αλλιώς είστε καταδικασμένες σύντομα να εξαφανιστείτε σαν κίνημα και να απορροφηθείτε ξανά μέσα στο σύστημα αρσενικών αξιών” (σελ. 39-40). “Πώς θα μπορούσαμε να κερδίσουμε ξανά τη συνηθισμένη μας μερίδα σε μουνί υγρό αν οι γυναίκες, από βίτσιο καθαρό, είχαν ξαφνικά την απαίτηση να απαχθούν από τους Σαρακηνούς, να ευθυμήσουν στη γη των παιχνιδιών ή άλλα παρόμοια καπρίτσια; Θα ήταν το τέλος του δημοκρατικού κριού ο οποίος μέχρι στιγμής πορεύτηκε με την μαζοχιστική πέψη ψημένων τροφών και βαρετών γυναικείων ζητημάτων. (…) Αν λειτουργήσετε όπως έχετε δείξει ότι γνωρίζετε τελικά θα έρθουμε σε μια κοινωνία εντελώς αδρανή από την οποίαν οι βρωμιές και οι περιπέτειες θα απαγορευτούν δια παντός. Ίσως με αυτό τον τρόπο η χαρά της ζωής θα έμπαινε σε δεύτερη μοίρα, ίσως να δημιουργούνταν έτσι στερήσεις και βάσαν, ωστόσο αυτό θα γίνει προς όφελος της ανθρώπινης εξημέρωσης, που είναι αυτό, κι όχι εκείνη η ευχαρίστηση, ο σκοπός της πολιτικής δραστηριότητας, είτε είναι παραδοσιακή είτε φεμινιστική” (σελ. 41-42). Η τέταρτη επιστολή απευθύνεται στον Angelo Pezzana, ιδρυτή του FUORI,  Fronte Unitario Omosessuale Rivoluzionario Italiano: «Επιστολή IV. Στην οποία ο συγγραφέας περιπλανιέται γύρω από την ομορφιά των σωμάτων και έρχεται να θέσει το ερώτημα: τι συνέβη, που εξαφανίστηκαν τα μουνιά;»: “Αλίμονο αν η σεξουαλική διαφορετικότητα ήταν ένα σημείο εκκίνησης!

IL MIGLIOR MODO DI FARE E’ DISFARE                                                                                           Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΦΤΙΑΧΝΕΙΣ ΕΙΝΑΙ  ΝΑ ΧΑΛΑΣ

LAVORO ZERO REDDITO INTERO TUTTA LA PRODUZIONE ALL’AUTOMAZIONΕ                     ΜΗΔΕΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΛΗΡΕΣ ΕΙΣΟΔΗΜΑ ΟΛΗ Η ΠΑΡΑΓΩΓΉ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ

ENRICO E GIULIO UNITI NELLA LOTTA                                                            XXX                         Ο ΕΝΡΙΚΟ ΚΑΙ Ο ΤΖΟΥΛΙΟ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ

Αυτή αντιθέτως θα έπρεπε να είναι μια ατελής κατάσταση που φτάνει στην πληρότητα της μοναχά όταν το άτομο ξέρει να την κατακτά, μόνο τότε επιτυγχάνεται, μετά από έναν σκληρό αγώνα. Ένας φίλος μου ανέφερε ένα από τα συνθήματα σας παιχνιδιάρικο και προκλητικό, που ηχεί κάπως έτσι: «Σκληρός αγώνας ενάντια στη φύση – Lotta dura, contro natura».
Λοιπόν, πρέπει να το πάρετε στα σοβαρά, πρέπει να αγωνιστείτε κι ακόμη περισσότερο να κάνετε ν’ αγωνιστούν για να χτίσετε μια δική σας αξιοπρεπή διαφορετικότητα στην κοινωνία, οι κύκλοι σας, οι εκδόσεις σας, οι ομάδες σας να είναι οι τόποι όπου η αποκλίνουσα συμπεριφορά κερδίζεται!” (σελ. 50). Η πέμπτη επιστολή απευθύνεται στον Renato Curcio, που δεν αναφέρεται άμεσα αλλά υποδεικνύεται με το γράμμα X:
«Επιστολή V. Όπου ο γράφων, δείχνοντας κατοχή νομικών γνώσεων όχι κοινή,
καταδεικνύει πως το δίκαιο εντυπώνεται-ενσταλάζεται στο λαό»: “Η φυλακή πρέπει να υπενθυμίζει σε όλους πως η απόδραση από την ελεύθερη κοινωνία του κεφαλαίου δεν είναι δυνατή και πρέπει να εμποδίζει την δημιουργία όχι πλέον εγκληματιών, παραβατών του νόμου, αλλά αντιθέτως , να δημιουργεί λιποτάκτες, αποστάτες από τις κοινωνικές σχέσεις, φυγάδες πολιτικής και ατομικής δέσμευσης, απόντες της δημοκρατικής συμμετοχής, ελλείποντες, νεκροζώντανους, άλλους που είναι δύσκολο να τους εντοπίσεις. Αυτή πρέπει να είναι η λειτουργία της φυλακής σε περίοδο μετάβασης, και όταν η λειτουργία της θα έχει απαλλαχθεί και όλοι θα έχουν καταλάβει πως η φυγή απ’ το κεφάλαιο είναι αδύνατη, τότε αυτή δεν θα είναι πλέον απαραίτητη” (σελ. 63). Η έκτη επιστολή απευθύνεται στονAndrea Valcarenghi, διευθυντή του περιοδικού «Re Nudo»: «Επιστολή VI. Όπου φαίνεται πλέον πως η φιγούρα του τοξικομανούς επιτέλους γελοιοποιείται»: “Η τοξίκωση, αγαπητέ φίλε, προσφέρει μια βίαιη επίδειξη, έχει τους νεκρούς της, τους ανάπηρους, τους δεσμοφύλακες της, τους δικαστές της, και ο λαουτζίκος, όπως είναι γνωστό, έχει ανάγκη, να παθιαστεί, χρειάζεται πάθος, ακριβώς. Επιπλέον – και αυτό είναι ο πραγματικός νεωτερισμός της παράστασης του ναρκωτικού, που την εξισώνει, λόγω μεγέθους, με το θρησκευτικό τελετουργικό – η σκηνική παρουσία του ναρκομανούς περιλαμβάνει όχι μόνο τον αφελή παρατηρητή, αλλά εξίσου τον αποτελειωμένο φουκαρά, τον ναρκομανή ακριβώς, ο οποίος προσφέρεται στα μάτια ενός νοσηρού κοινού”
(σελ. 68). “Και αν στη συνέχεια στον εξαρτημένο πάρει το δρόμο της κάποια αχτίδα διαύγειας, με αποτέλεσμα την οδυνηρή αίσθηση αδυναμίας, ακαταλληλότητας, νωθρότητας, είναι πάντα σε θέση να αδειάσει το βαρέλι με τις defaillances του, τις αποτυχίες, τις βλάβες του επάνω σε ένα στοιχείο έξω από αυτόν: τα ναρκωτικά ως πληγή μιας κοινωνίας που δεν ήταν σε θέση, δεν μπόρεσε να τον καταλάβει. Στη συνέχεια, μπορεί να περιμένει με εμπιστοσύνη η κοινωνία (κατά την άποψή του, ο πραγματικός ένοχος) να αναγεννηθεί, να πλασθεί προς χρήση και κατανάλωση των δυστυχιών του. Και αυτή επίσης η όμορφη ψευδαίσθηση δεν επιτρέπεται στους απλούς πολίτες” (σελ. 70-71). Το έβδομο γράμμα απευθύνεται στον Toni
Negri, θεωρητικό της Autonomia Operaia: «Επιστολή VII. Στην οποίαν ο αποστολέας εμπιστεύεται μια αποστολής εμπιστοσύνης»: “Ο σύγχρονος επαναστάτης, εκ των υστέρων, είναι αυτός που θέλει κάτι δωρεάν: αυτή είναι η εμμονή του και κάθε συμπεριφορά του έχει ως στόχο την απόκτηση αγαθών και υπηρεσιών χωρίς να πληρώνει το τίμημα της εργάσιμης ημέρας, αλλά καταφεύγοντας σε λεηλασία” (σελ. 82-83). “Εγώ, αγαπητέ Antonio, με προχωρημένα πλέον τα χρόνια στις πλάτες μου και απομονωμένος σε γραφειοκρατικές πρακτικές της γραμματείας ενός κόμματος πάντα στα όρια της σκλήρωσης όταν δεν διεγείρομαι από τους ανέμους της κοινωνικής ανατροπής και ανταρσίας, σίγουρα δεν μπορώ να σας υποστηρίξω ανοιχτά αλλά, με τριάντα χρόνια λιγότερα στους ώμους μου, θα ήμουν σίγουρα στο πλευρό σας, αν όχι να τα κάνουμε μαντάρα στις πλατείες, όμως τουλάχιστον να δίνω την πνευματική συμβολή μου στην κοινωνικοποίηση εκείνων των μαζικών επιθυμιών που εσείς θέλετε να ικανοποιήσετε. ” (σελ. 85). Το όγδοο γράμμα έχει σαν αποδέκτες τους Ινδιάνους Μητροπολιτάνους: «Επιστολή VIII. Όπου υπάρχει η ελπίδα της υποβάθμισης, της αποδόμησης του περιβάλλοντος, με την προϋπόθεση αυτό να γίνει σε μια προγραμματισμένη μορφή»: “H φειδώ κάνει καλό στην υγεία και το σχετικό πρόγραμμα, που ονομάζεται λιτότητα, austerity, είναι ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση. Μου φαίνεται πως αξίζει να σημειωθεί ότι η εξοικονόμηση έχει χαιρετιστεί με ενθουσιασμό από τους νέους επαναστάτες.
Να μην ξεγελαστούμε από τις ηχηρές διακηρύξεις ενάντια στις θυσίες που κάποιες ομαδούλες δρομολόγησαν, πρόκειται για μια απόρριψη σε επίπεδο πνευματικό, δηλαδή στα λόγια. Ας κοιτάξουμε αντιθέτως τις συνήθειες των νεαρών περιθωριοποιημένων, των φοιτητών, των φεμινιστριών, των στρατευμένων αγωνιστών, των»γουρουνιών με τα φτερά»για να χρησιμοποιήσουμε μια έκφραση της στιγμής που γίνεται αντιληπτή από όλους: μαγειρεμένα φαγητά, κατεψυγμένα, πρόχειρα ρούχα, καλύβες, κουζίνα μακροβιοτική, να το δείγμα των επαιτειών της πιο ζητιάνας απ’ όλες τις τάξεις, της ζητιάνας τάξης που είναι και διανοητικά ζητιάνα επειδή τολμά να δικαιολογεί με διάφορες προφάσεις την πρακτική φειδώ στην οποίαν κρατείται” (σελ. 87-88).
Το πλαστό θεωρητικοποιήθηκε από τον Franco Berardi στο νούμερο του Φεβρουαρίου 1977 του περιοδικού
«A/traverso» με το άρθρο: «Informazioni false che producano eventi veri- Ψεύτικες πληροφορίες που παράγουν αληθινά γεγονότα  »:
»Τώρα πάμε παραπέρα. Δεν αρκεί να καταγγέλλουμε το ψεύδος της εξουσίας, πρέπει να καταγγείλουμε και να σπάσουμε την πραγματική εξουσία. Όταν η εξουσία λέει την αλήθεια και ισχυρίζεται ότι είναι Φυσική, θα πρέπει να καταγγείλουμε το μέγεθος της απανθρωπιάς και του παραλογισμού που είναι η τάξη της πραγματικότητας την οποίαν η τάξη του λόγου [ο λόγος της τάξης) αναπαράγει και αντανακλά: ενοποιεί.

LA BORGHESIA È DENTRO DI NOI: DISTRUGGIAMOLA                                                                 Η ΜΠΟΥΡΖΟΥΑΖΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ: ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΟΥΜΕ

E’ ORA E’ ORA / MISERIA A CHI LAVORA                                                                                            ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ / ΦΤΩΧΕΙΑ Σ’ ΟΠΟΙΟΝ ΔΟΥΛΕΥΕΙ

ANDREOTTI E’ ROSSO, FANFANI LO SARA’                                                  XXXI                            Ο ΑΝΤΡΕΟΤΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΟΚΚΙΝΟΣ, ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΚΙ Ο ΦΑΝΦΑΝΙ

Να φέρουμε στο φως, να ξεσκεπάσουμε
το παραλήρημα της εξουσίας. Αλλά
όχι μόνο. Χρειάζεται να πάρουμε
τη θέση (να αυτοεπικυρωθούμε)
της εξουσίας, να μιλήσουμε
με την φωνή της. Να διασπείρουμε σημάδια
με την φωνή και τον τόνο
της εξουσίας. Μα ψεύτικα σημάδια.
Να παραγάγουμε πληροφορίες
ψεύτικες που να δείχνουν εκείνο
που η εξουσία κρύβει, και που
παράγουν εξέγερση ενάντια στη
ισχύ του λόγου της τάξης.
Να αναπαραγάγουμε το μαγικό παιχνίδι της παραποιημένης Αλήθειας για να πούμε με τη γλώσσα των μέσων μαζικής ενημέρωσης αυτά που θέλουν να αποφύγουν. Να αναπαραγάγουμε το μαγικό παιχνίδι.
Φθάνει μια μικρή απόκλιση
ώστε η εξουσία να προβάλει το
παραλήρημα της: ο Lama λέει στην
εποχή μας πως πρέπει να τουφεκιστούν οι εργάτες που απέχουν απ’ την δουλειά τους. Mα αυτή η αλήθεια της εξουσίας κρύβεται πίσω  από μια  γλωσσική οθόνη. Να την σπάσουμε, να υποχρεώσουμε τον Lama να πει εκείνο που σκέφτεται πραγματικά. Mα η δύναμη της εξουσίας βρίσκεται στο να μιλά με την δύναμη της ισχύος. Μπορούμε να κάνουμε να πουν οι νομαρχίες (παραποιώντας τις αφίσες τους) πως είναι δίκαιο να παίρνουμε δωρεάν το κρέας από τα κρεοπωλεία. Σε αυτό τον δρόμο, πέρα από την αντιπληροφόρηση, πέρα από την Alice, η πραγματικότητα μεταμορφώνει τη γλώσσα. Να στήσουμε στη σκηνή φοβερές πλαστογραφίες. Το « Κέντρο Διάδοσης Αυθαίρετων Ειδήσεων» της Ρώμης ανακοινώνει πως ο Argan συναντήθηκε με τον πάπα Paolo VI  για να φέρουν εις πέρας μια μαοντανταϊστική δράση, και να καταγγείλουν με αυτό τον τρόπο απροκάλυπτα την έννοια του ιστορικού συμβιβασμού, με μια ηχηρή και εκλεπτυσμένη κίνηση. Σε διάφορες πόλεις οι αφίσες των τοπικών εφημερίδων βγαίνουν με απρόβλεπτες ειδήσεις. Στην Bologna η εφημερίδα «Il Resto del Carlino», εφημερίδα της μπουρζουαζίας, ένα πρωί βγαίνει με τους ακόλουθους τίτλους. «ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΙ ΕΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΟΥΣ 4000 ΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟ 1976» / «ΤΟ ΚΡΕΑΣ ΑΚΡΙΒΑΙΝΕΙ AGNELLI ΜΕ ΠΟΛΕΝΤΑ – «LA CARNE AUMENTA AGNELLI CON POLENTA» /  «ΕΡΕΥΝΑ: ΤΟ 90% ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΗΣ ΜΠΟΛΟΝΙΑ ΣΚΟΥΠΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΩΛΟ ΜΕ ΤΗΝ εφημερίδα IL RESTO DEL CARLINO». Τον ιανουάριο, ένα κύτταρο μαοντανταϊστών διανέμει ένα φυλλάδιο σε μια διαδήλωση οργανωμένη από τους κομουνιστές του PCI και τους ρεπουμπλικάνους του PRI, με τους Amendola και Ugo La Malfa. Το φυλλάδιο φέρει την υπογραφή μιας ένωσης αφεντικών , και εκφράζει όλο τον ενθουσιασμό της μπουρζουαζίας για την γραμμή του PCI. Οι γραφειοκράτες υποδέχονται με ηλίθια ικανοποίηση το φυλλάδιο. Αντιθέτως, χιλιάδες συντρόφων, εργατών, καταφέρνουν να διαβάσουν, μέσα στην ειρωνεία, τον ίδιο το θυμό τους, το ίδιο το μίσος τους. Τον φεβρουάριο, στην Ρώμη, το κίνημα των ινδιάνων μητροπολιτάνων μετατρέπει την ειρωνεία και την εξαπάτηση σε μαζική συμπεριφορά. Όταν
χιλιάδες και χιλιάδες νέων προλετάριων οικειοποιούνται την γλωσσική ανάπτυξη και συμπεριφορά , για την
κοινωνία της αναπαραγωγής και για την γλώσσα του καθρέπτη, της εικόνας, του προτύπου όλα γίνονται ακατανόητα. ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΓΕΛΟΙΟΣ.
Η γλώσσα είναι το σύνολο των γεγονότων του κόσμου. Μερικές φορές, όμως, δεν λογαριάζουμε πως τυχαίνει ενίοτε τα γεγονότα να ξεγλιστρούν και η γλώσσα της εξουσίας να κατακτά την επικύρωση της από την βία που είναι σε θέση να ασκήσει ακινητοποιώντας εντάσεις,επιθυμίες, ανάγκες. Μερικές φορές συμβαίνει η γλώσσα της ελπίδας να βρίσκει τον δρόμο της, και τότε λαμβάνει χώρα μια αλλαγή, μια μετατόπιση όλων των σημαδιών της γλώσσας και αυτά τα σημάδια γίνονται μόνο σινιάλα της βλακείας της εξουσίας. «Ο Lama είναι ένας Trombadori »,
αυτό είναι το πρώτο αποτέλεσμα που το κίνημα απέσπασε στη Ρώμη. Η εξουσία ενωμένη μέσα στην βλακεία της. Nessuno
Lama. Κανείς δεν τον αγαπά. «Σύντροφοι δεν αποδεχόμαστε προβοκάτσιες, Compagni non accettiamo provocazioni ». Αυτά τα λόγια εκτοξεύονται από τους υποτιθέμενους κομουνιστές σε δεκάδες συλλαλητήρια, γίνονται στην Ρώμη η κραυγή μάχης μιας ακούσιας εξέγερσης, κάτι σαν «Avanti popolo alla
riscossa, εμπρός λαέ στην αντεπίθεση». Το έργο έχει αλλάξει, ο Trombadori έρχεται στο πανεπιστήμιο να μεταφέρει το άνοστο γκριζωπό μήνυμα του, νομίζει πως μιλά σε μια συνάντηση κομματική, και σε μια συνέλευση που βρίσκεται σε αναβρασμό μοιάζει ο Buster Keaton στις καλύτερες μέρες του. Με εκτροχιασμένο το μηχανισμό συναίνεσης, η γλώσσα της εξουσίας ανίκανη να σταματήσει στην αιώνια παρανοϊκή αυτο-αναπαραγωγή αναποδογυρίζει επάνω της όλα τα γνωρίσματα με τα οποία συνήθως ομιλεί για να περιθωριοποιήσει τους διαφορετικούς.
Η γλώσσα της ουτοπίας  γίνεται έτσι το μοναδικό ουσιωδώς βιώσιμο. Μισθός σε όλους, με 20 ώρες εβδομαδιαίας εργασίας. Η εξουσία, αντιθέτως, σε μια κοινωνία με υψηλή τεχνολογική παραγωγικότητα, ανακαλύπτει ξανά την αξία της χειρωνακτικής εργασίας. Mε θρυμματισμένη τη συναίνεση, με σπασμένη την ιεραρχία, η πρόταση αυτή δείχνει να είναι – η ίδια -, η πραγματική ουτοπία, η μη πραγματοποιήσιμη. Να ανοίξουν τις τρύπες και να τις γεμίσουν είναι ένα ηλίθιο τέχνασμα, αλλά είναι το μόνο που η φαντασία παραχωρεί στην εξουσία. Στην αντιστροφή του πλαισίου, μετά, κάθε λέξη αποκτά μια διαφορετική σημειολογική αξία. Σοβαρότητα, αξιοπιστία γίνεται η λέξη κλειδί, το σύνθημα του κινήματος . «Η εργασία ευλογεί, ζήτω ζήτω οι θυσίες» κραυγάζουν οι ινδιάνοι.Η εξουσία τότε εισάγει το αδιέξοδο της ακούσιας αυτοειρωνίας. Κένεντι, Νίξον, Κάρτερ, oi μάσκες της εξουσίας μοιάζουν πλέον οι καρικατούρες τους. Ο Λάμα από την πλευρά του συνέχισε την υπέροχη παράδοση του αναζωογονητικού θεάτρου της D’Origlia Palmi, έφερε το ευαγγελικό μήνυμα του μεταξύ των ομάδων των μητροπολιτικών ινδιάνων συλλέγοντας την επιτυχία που του άξιζε. Η εκδίωξη του Λάμα από το πανεπιστήμιο της Ρώμης , στις 17 φεβρουαρίου 1977, είναι το αριστούργημα της ειρωνείας της μάζας”.

FIORETTI, FIORETTI / PAGHEREMO CARO PAGHEREMO TUTTO / TUTTO IL MOVIMENTO / DEV’ESSERE DISTRUTTO                   ΦΙΟΡΕΤΤΙ  / ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΑΚΡΙΒΑ ΟΛΑ ΘΑ ΤΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ / ΟΛΟ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ / ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΕΙ [γονατισμένοι μπροστά στην ομάδα περιφρούρησης του PCI, χτυπώντας τα στήθια τους]

https://aenaikinisi.files.wordpress.com/2017/04/dopo_marx_aprile.pdf

https://www.academia.edu/6711257/Dopo_Marx_aprile

 

 

αυτονομία, autonomia

Μετά τον Μάρξ απρίλης, 21 – χρονικό του Κινήματος ’77

kleovisΣχολιάστε

ABBIAMO DISSOTTERRATO L’ASCIA DI GUERRA                                          XXVIII                       ΞΕΘΑΨΑΜΕ ΤΟ ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Θα επιστρέψουμε στο πανεπιστήμιο διότι θέλουμε να πάρουμε ολόκληρη την πόλη, διότι θέλουμε να μετατρέψουμε τις τοποθεσίες μας, τις συνοικίες γκέτο,  σε ανατρεπτικά κρησφύγετα που κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να κλείσει γιατί ένας λαός δεν μπορεί να τεθεί εκτός νόμου. Η περιθωριοποίηση στην οποίαν μας αναγκάσατε έγινε η επαναστατική μας δύναμη, είναι το κλειδί της εξέγερσης μας!!!
Υπουργέ Kossiga, αποδεχόμαστε την πολεμική σου δήλωση, θυμίζοντας σου πως το τσεκούρι μας το ξεθάψαμε ήδη εδώ και πολλά φεγγάρια. Γνώριζε πως θα καταβάλουμε όλες μας τις δυνάμεις , όλη τη φαντασία μας έως ότου η μάχη εναντίον σου και ενάντια στη κυβέρνηση που σε επιφόρτισε να μας καταστείλεις, να μετατραπεί στον πόλεμο για την ολοκληρωτική εξολόθρευση της βρώμιkης ράτσας σου. Όσο το χορτάρι θα μεγαλώνει στη γη, όσο ο ήλιος θα ζεσταίνει τα κορμιά μας, όσο το νερό θα μας βρέχει και ο άνεμος θα πνέει στα μαλλιά μας
ΔΕΝ ΘΑ ΘΑΨΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΤΟ ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ!!! NON SOTTERREREMO MAI PIU’ L’ASCIA DI GUERRA!!! Gli indiani metropolitani di Roma-nord” ,Οι ινδιάνοι μητροπολιτάνοι της βόρειας-Ρώμης (βρίσκεται στο
AA.VV., Οι ρίζες μιας εξέγερσης. Το φοιτητικό κίνημα στη Ρώμη…, Le radici di una rivolta. Il movimento studentesco a Roma…, Milano, Feltrinelli, μάϊος 1977; σελ. 103).

Milano: Μια συνέλευση στη Σχολή των Γραμμάτων καθίσταται μια δίκη ενάντια στην Avanguardia Operaia για τις συγκρούσεις της 19 του μήνα.
Η Avanguardia Operaia [Εργατική Πρωτοπορία] και το PdUP [Κόμμα Προλεταριακής Ενότητας] εκδιώχθηκαν απ’ το κίνημα

Τρίτη 22 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1977
Στη Roma προλεταριακή απαλλοτρίωση στο πολυκατάστημα Telestore της via
del Tritone με 19 άτομα να συλλαμβάνονται και να δικάζονται στο αυτόφωρο.
Μια γιορτή στη Valle Giulia. Στη Napoli διαδήλωση 30.000 ανθρώπων
“ενάντια στην κυβέρνηση των θυσιών και αυτών που την υποστηρίζουν δια της αποχής”. Πραγματοποιείται έφοδος στο φασιστικό στέκι Controcorrente. Απομονωμένες συγκρούσεις μεταξύ φασιστών και αγωνιστών της αριστεράς. Πολλοί οι τραυματίες, πολλοί οι πυροβολισμοί από πιστόλι ανάμεσα στο πλήθος.
Στο Torino πορεία 8.000 φοιτητών, των οποίων προηγούνταν οι εργάτες της Singer του Leinì σε αγώνα ενάντια στις απολύσεις.

Τετάρτη 23 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1977
Στην Bologna συνέλευση στην αίθουσα του πρώην Χρηματιστηρίου, dell’ex Borsa: 4.000 άτομα μεταξύ εργατών και φοιτητών. Σκληρές κριτικές των φοιτητών στο ΚΚΙ, al PCI, που αντικρούστηκαν από τους εργάτες. Στο Bari εναλλακτική φοιτητική διαδήλωση σε εκείνη του συνδικάτου. Στη Cosenza συνδικαλιστική διαδήλωση ενάντια στη μεταρρύθμιση
Malfatti. Η ομάδα περιφρούρησης του συνδικάτου προσπαθεί να εμποδίσει την είσοδο των φοιτητών στην πλατεία και δίνει το πρόσχημα στην αστυνομία να επέμβει. Τέσσερις συλλήψεις. Στο Udine: συμπλοκή ανάμεσα σε ομάδες φοιτητών και την ομάδα περιφρούρησης του PCI.

Παρασκευή 25 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1977
Στη Roma συνέλευση επάνω στη σεξουαλικότητα. “Είναι η πρώτη πρωτοβουλία αυτού του είδους και έχει τεράστια επιτυχία. Οι ινδιάνοι μητροπολιτάνοι, οι οποίοι την έχουν προωθήσει, παρουσιάζουν την διακήρυξη πολέμου τους στα γκρίζα παλτό, ένα είδος προγράμματος για να ξαναπάρουν στα χέρια τους την πόλη και την ζωή (η »πλατφόρμα, το πρόγραμμα», «piattaforma», θα διαβαστεί στην συνέχεια σαν παρέμβαση στην εθνική συνέλευση της 26 φεβρουαρίου)…” (AA.VV. V. I non garantiti, Οι ακάλυπτοι,
Roma, Savelli, ιούλιος 1977; σελ. 149):

“1. Δημόσια χρηματοδότηση των εναλλακτικών κέντρων αποτοξίνωσης από την ηρωίνη και όλων των αυτοδιαχειριζόμενων πολιτιστικών πρωτοβουλιών.
2. Πλήρης απελευθέρωση της μαριχουάνας, του χασισιού, του
LSD, στην χρήση, στην κατάχρηση, στην κυκλοφορία και στην καλλιέργεια.
3. Γενική μείωση των τιμών του κινηματογράφου, των θεάτρων και όλων των πολιτιστικών πρωτοβουλιών στις τιμές που θα οριστούν από το κίνημα. 4.
Επίταξη όλων των ανοίκιαστων κτιρίων και χρησιμοποίηση τους σαν κέντρα συνεύρεσης και κοινωνικοποίησης των νέων που θέλουν να ζήσουν διαφορετικά, με τρόπο εναλλακτικό από αυτόν της οικογένειας. Γι αυτό τον σκοπό στήνονται οι  “αντί-οικογενειακές περιπολίες, ronde anti-famiglia” των οποίων καθήκον θα είναι να απαγάγουν εκείνους τους ανήλικους που εξαρτώνται από αυταρχικούς γονείς. 5. Να αποδοθεί ένα τετραγωνικό χιλιόμετρο πρασίνου για κάθε κάτοικο. 6. Απελευθέρωση όλων των ζώων που βρίσκονται φυλακισμένα σε κλουβιά ή σε σπίτια. 7. Αναγνώριση σε όλα τα ζώα που βρίσκονται σε καθεστώς αιχμαλωσίας του δικαιώματος να επιστρέψουν στις χώρες καταγωγής τους.
8. Κατεδάφιση του Βωμού της Πατρίδας και αποκατάσταση-απόδοση της περιοχής στις αυθόρμητες μορφές βλάστησης και στα ζωντανά που θα επιστρέψουν να ζήσουν εκεί. Προτείνουμε μια λιμνούλα με κύκνους και πάπιες. 9. Εναλλακτική χρήση των αεροπλάνων Hercules C 110 που αποκτήθηκαν από την στρατιωτική αεροπορία από την εταιρεία Lockheed για δωρεάν μεταφορικές υπηρεσίες προς τους νέους για να μεταβούν στο
Machu Picchu, Μάτσου Πίτσου, με ευκαιρία την γιορτή του ήλιου” (βρίσκεται στο AA.VV., Radici di una rivolta, Ρίζες μιας εξέγερσης,
Milano, Feltrinelli, 1977; σελ. 146).

IL LAVORO BENEDICI / VIVA VIVA I SACRIFICI                                                             ΕΥΛΟΓΗΣΕ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ / ΖΗΤΩ ΖΗΤΩ ΟΙ ΘΥΣΙΕΣ

CHI SI ASTIENE AVVELENA ANCHE TE, DIGLI DI SMETTERE                                           ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΑΠΕΧΕΙ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΖΕΙ ΚΙ ΕΣΕΝΑ, ΠΕΣ ΤΟΥ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ

https://aenaikinisi.files.wordpress.com/2017/04/dopo_marx_aprile.pdf

https://www.academia.edu/6711257/Dopo_Marx_aprile

αυτονομία, autonomia

H ρωμαϊκή εργατική αυτονομία – L’autonomia operaia romana

kleovisΣχολιάστε
Δημοσιεύτηκε στις  27 ιουνίου 2017 · in Recensioni ·στις Κριτικές

του Giovanni Iozzoli

G. Marco D’ubaldo, Giorgio Ferrari, Gli autonomi – Volume IV. L’Autonomia operaia romana, DeriveApprodi, Roma, 2017, 224 p., € 18.00  Οι αυτόνομοι – τέταρτος τόμος. Η ρωμαϊκή εργατική αυτονομία

Ο εκδοτικός οίκος Derive Approdi έχει εκδώσει τον τέταρτο τόμο της σειράς Gli autonomi Οι αυτόνομοι. Πρόθεση είναι να εμβαθύνει την αφήγηση μιας πολιτικής εποχής, εστιάζοντας με πιο σφιχτό τρόπο στην επικράτεια – ξεκινώντας από την ρωμαϊκή. Οι επιμελητές του τόμου είναι οι Giorgio Ferrari και G.Marco D’Ubaldo, ιστορικοί που αναφέρονται σε δυο πραγματικότητες καίριας σημασία της ρωμαϊκής πλατείας και πραγματικότητας: i Comitati Autonomi Operai e il Comitato dell’Alberone, τις Αυτόνομες Εργατικές Επιτροπές και την Επιτροπή των κατοίκων του Alberone .

Η απόφαση για τη διερεύνηση της «εδαφικότητας» των εμπειριών της αυτονομίας, είναι αναμφίβολα επαρκής, κατάλληλη. Δεν υπάρχει ανακατασκευή ή πολιτικό επιχείρημα για τις «αυτονομίες», που μπορεί να αγνοήσει αυτή την διάσταση – και αυτό, εκτός από την αντικειμενικότητα των ιστορικών γεγονότων, ακόμη και για μια θεωρητική προσέγγιση ευρύτερα αποδεκτή εκείνα τα χρόνια: έδαφος-επικράτεια σήμαινε ανάγνωση της ταξικής σύνθεσης, χτίσιμο των στοιχείων του προγράμματος, προσαρμογές των επιπέδων της οργάνωσης και πάλι επιστροφή στο έδαφος, στην επικράτεια. «Έδαφος» σημαίνει τη γη-το επίπεδο της συνεχούς επαλήθευσης των αρχικών υποθέσεων. Και δεν μιλάμε για την ιδεολογική πρόταση του «να ξαναπάρουμε πίσω την πόλη»: ήταν μάλλον κοπιώδες και εκρηκτικό καθημερινό χτίσιμο διαμάχης-καβγά-διενέξεων (εδαφικών, ακριβώς, στην επικράτεια), που έδωσαν στην συζήτηση για την αυτονομία, κοινωνικό βηματισμό, ρίζωμα, κοινωνικά σκέλη.

Ο τόνος του βιβλίου απομακρύνεται από κάθε amarcord ευχαρίστησης [ευτυχισμένες αναμνήσεις σε ελεύθερη μετάφραση]: διαβάζετε την ιστορία ξεκινώντας από το παρόν και οι συγγραφείς, πέρα από τα προσωπικά βιογραφικά γεγονότα, αισθάνονται ενεργά εμπλεκόμενοι μιας πολιτικής υπόθεσης που δεν έχει κλείσει, αλλά μάλλον έχει μετατοπιστεί και αναποδογυρίσει επί των ημερών μας.

Πρωτεύουσα Ρώμη, Roma πολιτικό επίκεντρο, για καλό ή για κακό. Σωστό το να ξεκινήσουμε από τον αυτόνομο χώρο της: γιατί στην ρωμαϊκή αρένα οι συλλογισμοί επί της μητρόπολης ως απόκλιση της νέας ταξικής σύνθεσης, βρήκαν το έδαφος της πιο προχωρημένης πρακτικής. Για να γίνει αυτό κατανοητό, φτάνει να έχετε στα χέρια κάποιο από τα δικαστικά έγγραφα που σχετίζονται με τις πολλές αγωγές εναντίον της ρωμαϊκής εργατικής αυτονομίας: στα δικαστικά έγγραφα – πολύτιμα εργαλεία πολιτικής μνήμης, φθάνει να γνωρίζει κάποιος να τα διαβάζει – σχολαστικά αναφέρονταν από τους δικαστές δεκάδες και δεκάδες αυτόνομων οργανισμών με τα αρχικά τους, την κοινωνική τους διαστρωμάτωση και τα στέκια τους, τα υποτιθέμενα οργανογράμματα τους, και ήδη μόνο εκείνοι οι δικαστικοί χάρτες θα σας έκαναν να συνειδητοποιήσετε το πόσο μεγάλος ήταν ο επαναστατικό πλούτος για τον οποίον μιλάμε.

Οι συντάκτες του τόμου ανακατασκευάζουν αποτελεσματικά την ιστορική εικόνα της Ιταλίας – και της πρωτεύουσας της – στις αρχές της δεκαετίας 70. Στο πλαίσιο αυτό και μέσα σε αυτή την συγκυρία ωριμάζουν κάποιες συγκεκριμένες προϋποθέσεις, οι οποίες θα αποτελέσουν το θεμέλιο της ανάπτυξης της αυτονομίας στη Ρώμη:
– σε υποκειμενικό επίπεδο η καθίζηση της σύντομης περιόδου των ομάδων, που απελευθερώνει ενέργειες χιλιάδων αγωνιστών,
– ο αγώνας για το σπίτι, πάντα ζωτικής σημασίας σε μια περιοχή που πλήττεται μετά τον πόλεμο από μια σταθερή δημογραφική πίεση και μια ταχεία ανάπτυξη του κύκλου κατασκευών,
– ο αγώνας στην δημόσια υγεία και στον τομέα της ηλεκτρικής ενέργειας, με το πολύτιμο δέσιμο ανάμεσα στην εργατική κινητοποίηση και τα δικαιώματα των χρηστών,
– η παρουσία των κεντρικών οργάνων του ΚΚΙ- PCI και του αριστερού συνδικάτου CGIL, στο μέγιστο της ηγεμονίας τους, που όμως ήδη κινούνται πτωτικά, στην φθορά της εποχής των θυσιών και της καταστολής των κινημάτων,
– ο αντιφασισμός, σε μια πόλη όπου η μνήμη και η φασιστική παρουσία, τριάντα χρόνια μετά το τέλος του πολέμου είναι ακόμα πολύ ζωντανή (απλά διαβάστε την αυτοβιογραφία του Giulio Salierno, για να πάρετε μια αίσθηση εκείνης της καρκινικής επιμονής στην πρωτεύουσα).

Είναι μέσα από αυτά τα εδάφη, διασχίζοντας αυτά τα εδάφη – στο εσωτερικό συγκεκριμένων διαδρομών, όλων να παίζονται σε μαζική διάσταση – που αναπτύσσεται ο σχηματισμός των ρωμαϊκών αυτόνομων οργανισμών: εμπειρίες που από τον σχηματισμό τους φέρουν μέσα τους την επίμονη προσπάθεια για την ανασύνθεση της πολιτικής δράσης όπως και της συνδικαλιστικής, των οποίων ο διαχωρισμός, ειδικά στην προοδευτική επεξεργασία κυρίως των Volsci, κρίνεται ως εμπόδιο στην ανάπτυξη μιας σύγχρονης επαναστατικής προοπτικής.

Μέσα σε λίγα χρόνια, συλλογικότητες και επιτροπές γειτονιάς – δείτε την εμβληματική περίπτωση του Alberone – συνθέτουν ένα ζωντανότατο και μαγματικό δίκτυο που διασχίζει όλες τις διαστάσεις της μητροπολιτικής σύγκρουσης: η οργάνωση των αγώνων ενθαρρύνει τον αυθορμητισμό της προλεταριακής εφευρετικότητας, η οποία με τη σειρά της οργανώνεται και επανεκκινεί τη διαδικασία.

 

Τη νύχτα δεν ήταν και τόσο δύσκολο να πέσουμε επάνω σε μια μικρή ομάδα ανθρώπων που τραβούσαν αντικείμενα οικιακής χρήσης σε κάποιο άδειο κτίριο, μερικές φορές δεν ήταν καν τελειωμένο, προσπαθώντας να μην γίνουν αντιληπτοί από την αστυνομία. Το φαινόμενο ήταν τόσο μεγάλο και μοναδικό για μια μεγάλη πόλη, που κατέληξε μάλιστα και σε ένα άρθρο του εβδομαδιαίου Time (σ.85)

Και αυτό σημαίνει ότι, πέρα από τις εκστρατείες και τους μεγάλους αγώνες που διοργανώνονταν από την εξωκοινοβουλευτική αριστερά, επικρατούσε στις γειτονιές και στο κοινωνικό προλεταριακό σώμα μια εκτεταμένη μαζική παρανομία, της οποίας η ζήτηση για οργάνωση ήταν ακριβώς ο λόγος ύπαρξης της αυτονομίας.

Η ρωμαϊκή εργατική αυτονομία γεννιέται και περπατά επάνω στα πόδια της κοινωνικής πρακτικής: εργασία και επικράτεια, lavoro e territorio. Η πολιτική οργάνωση των Volsci, ειδικότερα, είναι άμεση έκφραση πραγματικοτήτων που προέρχονταν από τον κόσμο της μισθωτής εργασίας:

Με εξαίρεση κάποιους φοιτητές ιατρικής που δρούσαν μέσα στην Κολεκτίβα της Πολυκλινικής, del Collettivo Policlinico (και που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη των αγώνων) εκείνοι οι οργανισμοί αποτελούνταν αποκλειστικά από εργαζομένους: υπαλλήλους, διοικητικούς τεχνικούς, εργάτες. Έτσι ακριβώς: εργάτες, που φορούσαν την ποδιά των νοσοκόμων, την στολή του αχθοφόρου ή την φόρμα της Enel [ενέργεια] ήταν εργατικό δυναμικό που το εκμεταλλεύονταν όπως τους άλλους που βρίσκονταν στο εργοστάσιο, αν και δεν είχαν τa «στίγματα» των ροζιασμένων χεριών. Ήταν ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των Volsci να επιβάλουν στην προσοχή του κινήματος εκείνες τις φιγούρες που σνομπάρονταν από τους ερμηνευτές της εργατικής τάξης, σαν να ήταν αντιπαραγωγικές ή παρασιτικές, που εξακολουθούσαν να θεωρούνται περιθωριακές σε σχέση με την ερμηνεία της σύγκρουσης κεφαλαίου εργασίας (σελ. 59)

Συνεπώς: φυσική απόκτηση του κοινωνικά εξελιγμένου χαρακτήρα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, φυσική θεώρηση του »εργατικού» χαρακτήρα αυτής της κοινωνικής εργασίας.

Εργασία και επικράτεια, λέγαμε, κατά τη διάρκεια των ρωμαϊκών χρόνων 70, ορισμένες γειτονιές, δείτε Centocelle ή San Basilio, απελευθερώνουν το πλήρες δυναμικό τους, σε ένα είδος καρστικής συνέχειας της σύγκρουσης, η οποία εξακολουθεί να υφίσταται μετά τον πόλεμο – καταλήψεις, αυτομειώσεις, διεκδικήσεις στις μεταφορές , στις υπηρεσίες, εναλλακτική κοινωνικότητα.

Για να μπει σε δίκτυο αυτός ο πολλαπλασιασμός δεν είναι απλό: εφευρίσκουν νέα εργαλεία – όπως η Συνέλευση πόλης των εργατικών επιτροπών και γειτονιάς – όλα επίπονα πειράματα, που ζουν με ενότητα, ρήξεις, ανασυνθέσεις, που υφαίνονται καθημερινά με το νήμα των αγώνων και των διεκδικήσεων, της διαμάχης.
Η μέθοδος της ρωμαϊκής αυτονομίας, μπροστά σε αυτό τον κοινωνικό πλούτο, είναι πάντα η ίδια: από τις μάζες στις μάζες, γιατί αυτονομία θα πει πρώτα απ’ όλα ρήξη της κακιάς διαλεκτικής μεταξύ υποτιθέμενων »εξωτερικών πρωτοποριών» και τάξης.

Συνέβαινε πράγματι εκείνα τα χρόνια μια πρωτοπορία καλλιεργημένη και ηδονιστική να επιβάλλει από τα άνω την δική της κοσμοθεωρία, la sua Weltanschauung στην πραγματική ιστορία μιας αποτυχημένης χώρας … Οι αντιλήψεις που αρνούνται αρχικά μια ανεξάρτητη διαδικασία προλεταριακής χειραφέτησης και τη δυνατότητα των μαζών να ορίσουν τη δική τους αυτόνομη οργάνωση, ήταν σε μεγάλο βαθμό διαδεδομένες μεταξύ των πρωτοποριών του τότε (σελ.47)

Η Αυτονομία γεννιόταν ως αντιστροφή αυτών των αντιλήψεων, που ήταν κληρονομιά όχι μόνο από το ρεβιζιονισμό, αλλά και της πολιτικής τάξης του 68.

ο Giorgio Ferrari περιγράφει τους Volsci σαν ένα εργαστήριο της κοινωνικής ορθής πράξης, όπου όμως βασίλευε η γεύση της θεωρητικής ετεροδοξίας:

Στην εποχή του μετα-κομμουνισμού αισθάνομαι ακόμα μαρξιστής και αυτόνομος: γιαυτό, όταν στις αρχές της δεκαετίας του ’70 γνωρίστηκα με τους συντρόφους του Γενικού Νοσοκομείου-Policlinico και της Enel, που είχαν αφήσει το Μανιφέστο, για μένα ήταν μια ανακούφιση. Επιτέλους, θα μπορούσα να εκφράσω τις αμφιβολίες μου επάνω στην κομμουνιστική εμπειρία χωρίς να αντιμετωπίζομαι με καχυποψία, επιτέλους έκανα μαζί με άλλους πολιτικούς προβληματισμούς και στοχασμούς από τους οποίους οι επαναστάτες δεν πρέπει ποτέ να διαφεύγουν (σελ.20

 

Η κρίση του κομμουνιστικού παραδείγματος, στην ωριμότητα της ανάπτυξης και της καπιταλιστικής κρίσης της δεκαετίας του ’70, είναι ήδη σαφής, για όσους θέλουν να το δουν, παρά τις πλατείες που γεμίζουν και τις κλειστές γροθιές: η εργατική αυτονομία ήταν επίσης η γη επάνω στην οποία αυτή η συζήτηση μπορούσε να απελευθερωθεί με μεγαλύτερη ειλικρίνεια.
Το ακριβώς αντίθετο από εκείνες τις ομαδίστικες συνιστώσες όπου βασίλευε η πιο κομφορμιστική ορθοδοξία, η οποίες, κατά τα χρόνια της ήττας, πέρασαν από την μια νύχτα στο πρωινό, από την μια μέρα στην άλλη δηλαδή, στην άλλη πλευρά του οδοφράγματος, αφήνοντας πίσω τις δογματικές βεβαιότητες τους, όπως ένα φίδι το παλιό δέρμα του – και ίσως συνεχίζοντας να κηρύττουν με την ίδια αυταρέσκεια, τα υπέροχα και προοδευτικά πεπρωμένο του ρεφορμισμού των χρόνων 80 …

Το πρώτο μισό της δεκαετίας του ’70, βλέπει την ρωμαϊκή αυτονομία στην πρώτη γραμμή της προσπάθειας για τη σταθεροποίηση της υπόθεσης εθνικής πολιτικής. Δεν είναι εύκολο, επειδή ακριβώς ορισμένες εμπειρίες βρίσκονται σε ισχυρό πολιτικό-ιδεολογικό χαρακτηρισμό, ενώ άλλες ζουν μια θεμελιώδη κοινωνική διάσταση – και δεν είναι δεδομένο να μοιράζονται λεξιλόγιο και εκστρατείες.

Η σχέση που οι Αυτόνομες Εργατικές Επιτροπές, i Comitati Autonomi Operai προσπαθούν να εδραιώσουν είναι στον άξονα του Μιλάνου με το Κόκκινο, con Rosso,το οποίο για ένα διάστημα γίνεται και εθνικό περιοδικό (με την Via dei Volsci ρωμαϊκή σύνταξη). Αλλά η εποχή της αυτονομίας του Μιλάνο είναι μια φλόγα που γεννιέται αργότερα και καταναλώνεται πριν, σε σχέση με την σταθερότητα της ρωμαϊκής εμπειρίας. Ριζοσπαστικές διαφορές πολιτικού έργου, γίνονται εμπόδια για την κατασκευή μιας εθνικής άποψη: Το Rosso, υπό την καθοδήγηση του Negri, πιέζει πολύ προς τη ρητορική του κοινωνικού εργάτη και σε μια προοδευτική συγκεντροποίηση της δομής, των λειτουργιών και της πολιτικής ηγεσίας.

Για τους Volsci, η επίτευξη του κοινωνικού χαρακτήρα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης είναι μια συνειδητοποίηση καθημερινή που δεν έχει ανάγκη επιβεβαιώσεων ή εξαναγκασμών – ούτε θεωρητικών ούτε με όρους χτισίματος του κόμματος. Στην Ρώμη ακόμη και στις υψηλότερες στιγμές της σύγκρουσης, προτιμούν να οργανώνουν την διάχυτη διαμάχη της κοινωνικής εργασίας στην περιοχή, θεωρώντας πως δεν είναι ώριμη καμιά αξιόπιστη “δυαδικότητα των εξουσιών”. Στις αναμνήσεις των επιμελητών αντηχεί ξανά η πολεμική της ρωμαϊκής πλευράς προς μια διανοουμενίστικη στρέβλωση, ιδεολογική και υποκειμενιστική, που θα σημαδέψει βαριά το μιλανέζικο εργαστήρι και την κατάρρευση του.
Ο διάλογος ανάμεσα στις διαφορετικές εθνικές ψυχές θα καταστεί ρήξη. Mα πλέον βρισκόμαστε στο κατώφλι των τριών βασικών βημάτων, βαθμίδων κλειδιά, που θα καθορίσουν το νόημα εκείνης της εποχής και της παρακμής της : η φλόγα του 77, η απαγωγή Moro και το μεγάλο κατασταλτικό κύμα που ξεκινά στις 7 Aπριλίου 79 και θα συνεχιστεί μέχρι και πέρα από τα μισά των χρόνων 80.

Μέσα σε αυτή την ισχυρή ιστορία χειραφέτησης και εξέγερσης, ρέουν οι ανθρώπινες υποθέσεις μιας γενιάς αγωνιστών: οι επαναλαμβανόμενες συλλήψεις των Pifano, Miliucci και δεκάδων άλλων ηγετικών στελεχών, το κλείσιμο των γραφείων του ραδιοφωνικού σταθμού Onda Rossa και των Volsci από πλευράς  υπουργού εσωτερικών Cossiga, οι αγώνες των οργανωμένων ανέργων του νόμου 285, χιλιάδες κατειλημμένων σπιτιών, η παρέμβαση στην Irpinia που είχε υποστεί τον σεισμό, οι κύκλοι των αυτομειώσεων, οι αγώνες για τις υπηρεσίες και μια συνεχής πίεση στα δημόσια έξοδα, που καλλιεργήθηκε αποτελεσματικά στην διάσταση της του κοινωνικού μισθού.

Η εποχή της διαχείρισης των πολιτικών δικών και του διαχωρισμού, θα διαιρέσει περαιτέρω τις τύχες των διαφόρων οργανωμένων συνιστωσών: μπροστά από το κατασταλτικό τσουνάμι οι Αυτόνομες Εργατικές Επιτροπές θα εκφράσουν μια ανθεκτική ικανότητα, που άλλοι δεν μπόρεσαν να σημαδέψουν, να δείξουν. Το Rosso και όλες οι εμπειρίες της αυτονομίας του Μιλάνο θα εξαφανιστούν στο τέλος της δεκαετίας του 70 συνθλιβόμενες από την καταστολή και την μετακίνηση προς την παρανομία. Η πολιτική αυτόνομη- πνευματική τάξη θα κατακερματιστεί σε επιλογές και εναλλακτικές που δεν είναι πάντα αξιοπρεπείς, ανάμεσα στην διάσταση, θεσμικές μετατροπές, τραβηγμένους απ’ τα μαλλιά αθωοτισμούς (περιέργως το βιβλίο δεν θυμάται την οργισμένη διαμαρτυρία της ρωμαϊκής πλατείας στο «ριζοσπαστικό» συλλαλητήριο του Toni Negri: ένα μικρότερο επεισόδιο, το οποίο ωστόσο, δίνει το μέτρο του πόσο πολύ είχαν αλλάξει οι όροι του πολιτικού διαλόγου στο εσωτερικό της επαναστατικής αριστεράς, σε σύντομο χρονικό διάστημα μέσα σε λίγα χρόνια …).

Στην πραγματικότητα, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, οι μόνες αυτόνομες υποκειμενικότητες που επέζησαν από τη θύελλα της 7ης απριλίου και την ταξική ήττα, είναι ο ρωμαϊκός χώρος και ο ενετικός πόλος: δύο πραγματικότητες που θα συγκατοικήσουν για μια δεκαετία στο εθνικό αντι-ιμπεριαλιστικό αντι-πυρηνικό Συντονιστικό, σε μια πεισματική διαλεκτική (ενότητας και ανταγωνισμού …), που θα σημαδέψει θετικά επίσης τις μεγάλες εκστρατείες εκείνων των χρόνων ενάντια στις ειδικές φυλακές και τα βασανιστήρια, την αντίθεση στο Εθνικό σχέδιο Ενέργειας, τους διεθνιστικούς αγώνες, από τη Λατινική Αμερική στην Παλαιστίνη.

 

Οι Comitati Autonomi Operai, για όλη την δεκαετία 80, θα είναι το σημείο αναφοράς στο κοπιαστικό έργο ανακατασκευής  ενός εθνικού ιστού, κυρίως για τις νεαρές ομάδες του κέντρου νότου.

δεν θα μπορούσαμε να έχουμε αντέξει τις επιπτώσεις της καταστολής αυτών των σκοτεινών χρόνων χωρίς την πεποίθηση χιλιάδων αγωνιστών και την αλληλεγγύη από τις προλεταριακές γειτονιές … και αυτή δεν προέρχονταν από ένα υπερώο σκεπτόμενων κεφαλών, αλλά επειδή ήμασταν ριζωμένοι στην περιοχή, κάτι που ήταν πρωτοφανές και δεν είχε προηγούμενα και όπου οι αγώνες αποτελούσαν το καλύτερο σχολείο για στελέχη που θα μπορούσαμε να έχουμε φανταστεί (σ.125)

Πάρα πολλά όμως πράγματα άλλαζαν με ταχύτητα: το να επαναλαμβάνουν τους εαυτούς τους και τις μορφές τους δεν είναι κάτι που υπάρχει στο αυτόνομο DNA, η αυτονομία δεν γνωρίζει και δεν μπορεί να δώσει τον εαυτό της σαν κρυσταλλοποίηση, σαν διατήρηση της μνήμης – είναι μια διαδικασία σε κίνηση που επιβάλλει να βρίσκεσαι ένα βήμα μπροστά, να ανακαλύπτεις και να εφευρίσκεις νέα παραδείγματα, να καις πάντα τις γέφυρες στις πλάτες σου. Και επί της Via dei Volsci και της ρωμαϊκής πλατείας, βαραίνουν τα χρόνια 90: η Δεύτερη repubblica πιέζει, το σύστημα των κομμάτων καταρρέει, οι παραδοσιακές κοινωνικές δυνάμεις διαλύονται, ο ιταλικός καπιταλισμός γίνεται έδαφος πολυεθνικής επιδρομής, όλο και πιο περιθωριοποιημένο στον διεθνή καταμερισμό της εργασίας και των κεφαλαίων. Αλλά αυτή είναι πλέον η ιστορία του σήμερα.

Στην διαφοροποιημένη πολιτική και κοινωνική κατάσταση, οι αυτόνομες εργατικές επιτροπές πηγαίνουν δίχως δράματα και φωνές προς την αυτοδιάλυση: το 1992, στην διάρκεια μιας δημόσια και συλλογικής συζήτησης, το μεγαλύτερο μέρος των ρωμαίων αυτόνομων επιλέγει να θεωρήσει λήξασα την λειτουργία της οργάνωσης των αυτόνομων Επιτροπών («είκοσι χρόνια πραγματικά ήταν πολλάv», λέει ο Ferrari).
Ο ορίζοντας είναι μια νέα καταβύθιση στις δυο υποθέσεις εργασίας που είχαν καθιζάνει στη διάρκεια των χρόνων 80: το χτίσιμο των Cobas και οι αυτοδιαχειριζόμενες καταλήψεις, σαν στοιχείο εκ νέοι ριζώματος στον κόσμο της εργασίας και στην επικράτεια.

Ιστορία ανοιχτή, εκείνη της αυτονομίας.
Ιστορία που έχει ανασταλεί, ίσως – για ό, τι δεν κατάφεραν να κάνουν και για εκείνο που δεν είναι ακόμη σε θέση να πουν, που δεν έχουν καταφέρει να μας πουν.

τι να κάνουμε τις ζωές μας δεν μας φαίνεται καθόλου προφανές. Δεν νομίζουμε ότι για να λυθεί το πρόβλημα είναι αρκετό να προετοιμάσουμε ένα κοινό πρόγραμμα – που ήδη η προσπάθεια να το συντάξουμε θα σήμαινε να έχουμε θέσει σε σύγκριση ανάλυση και προοπτικές – αν δεν καταστήσουμε σαφή την αδιαλλαξία μας με αυτό το παρόν, χωρίς να κρύβουμε από τους εαυτούς μας τις δυσκολίες και χωρίς δισταγμό στο να πούμε πώς σκεφτόμαστε. Και αυτό είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα, το σήμα κατατεθέν που εδώ και πολλά χρόνια, μας έκανε να αναγνωρίσουμε τον έναν στον άλλον πριν ακόμη συναντηθούμε. Η αδιαλλαξία με την παρούσα κατάσταση, με το παρόν, μας έφερε μαζί, μας έκανε να συναντηθούμε, η θέληση να το αλλάξουμε μας έκανε να αναγνωριστούμε σύντροφοι στη ζωή και στον αγώνα. Χωρίς αυτό τον ανθρώπινο και πολιτικό δεσμό, δίχως αυτή την συνενοχή να ζούμε μαζί μιαν ακραία περιπέτεια μέχρι του σημείου να βάλουμε τη ζωή μας στα χέρια του άλλου, θα είχαμε υπάρξει κάτι άλλο (σελ. 194)

Che fare delle nostre vite, non ci sembra affatto scontato, Τι να κάνουμε με τις ζωές μας, δεν μας φαίνεται καθόλου προφανές. Μια δήλωση που ακούγεται καθόλου υπαρξιακή και ατομικιστική, ένα ερώτημα με νόημα που αναπηδά από γενιά σε γενιά, αναποδογυρίζεται στο παρόν, αμφισβητεί και ανακρίνει το μέλλον. Μια πολύ «αυτόνομη» τάση να αναζητάς νέους δρόμους της επαναστατικής προοπτικής.

PrintFriendly and PDFStampa,

Share

TAGGED WITH → • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • •
αυτονομία, autonomia

Μετά τον Μάρξ απρίλης, 21 – χρονικό του Κινήματος ’77

kleovisΣχολιάστε

SIAMO PROVOCATORI / SIAMO TEPPISTI / LAMA E COSSIGA / I VERI COMUNISTI   ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ /  ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΛΗΤΕΣ /  LAMA ΚΑΙ COSSIGA / ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΛΗΘΙΝΟΙ ΚΟΜΟΥΝΙΣΤΕΣ                                                                                                           XXVII

Παρσκευή 18 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1977
Στη Roma το πρωί συγκρούσεις ανάμεσα σε στρατευμένους του PCI και της αυτονομίας. Η Πανεπιστημιούπολη είναι αποκλεισμένη και φρουρείται από την αστυνομία.
Η κυβέρνηση εγκρίνει ένα πακέτο σχεδίων νόμου για την δημόσια τάξη που θα παρουσιάσει στο κοινοβούλιο με ιδιαίτερη αναφορά στο κλείσιμο των «γιαφκών-κρησφύγετων» και στην αστυνομική κράτηση. “Ο Cossiga, που ερωτήθηκε από την τηλεεφημερίδα του προγράμματος του πρώτου κρατικού καναλιού TG1 κάνει μια πραγματική πολεμική δήλωση:
«Γνωρίζουμε αυτούς τους κυρίους και δεν θα επιτρέψουμε το πανεπιστήμιο να καταστεί μια γιάφκα ινδιάνων μητροπολιτάνων, φρικιών, hippyes…».
Φθάνει στη συνέχεια στο σημείο να υπαινιχθεί πως αυτόνομοι και φοιτητές γενικότερα είναι δειλοί, πως στην Ρώμη, όταν η αστυνομία έφθασε οπλισμένη με τα όλα της, αρνήθηκαν να πολεμήσουνsi sono rifi utati di combattere” (AA.VV., I non garantiti, Οι επισφαλείς, Roma, Savelli, 1977; σελ. 145). Στο Torino εισβολή της αστυνομίας σε ένα στέκι της εργατικής αυτονομίας, το circolo “Alice, Αλίκη”. Συλλαμβάνονται επτά αγωνιστές.

Σάβατο 19 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1977
Στην Roma πορεία 50.000 φοιτητών που άνοιγε με το πανό «Ενότητα των φοιτητών, των εργατών, των γυναικών και των ανέργων
ενάντια στην κυβέρνηση των αποχών». Το slogan που ακούστηκε περισσότερο: «Μας πέταξαν έξω απ’ το Πανεπιστήμιο, Ci hanno cacciato dall’Università / ce la riprendiamo con
tutta la città, θα το πάρουμε πίσω ξανά μαζί με ολόκληρη την πόλη». “Η πορεία κυλάει με τρόπο μαχητικό και γεμάτη ειρωνία, μπροστά στην εθνική έδρα στις Botteghe Oscure η ομάδα περιφρούρησης του Κκι με από πίσω της γραμμές αστυνομικών, υπερασπίζεται τα γραφεία, σαν εμείς να θέλαμε να κάνουμε «εφόδους στα σπίτια του λαού»; εμείς τους κραυγάζουμε
«Gui και Tanassi είναι αθώοι, εμείς είμαστε οι αληθινοί εγκληματίες», «Είμαστε όλοι αλήτες, αληθινοί κομουνιστές  είναι ο Lama και ο Cossiga».
Όταν περνάμε μπροστά από το Bises (κατάστημα ένδυσης) ομάδες συντρόφων σπάνε τις τζαμαρίες και μοιράζουν παλτό, μπλούζες, πουκάμισα μέχρι εσώρουχα και κάλτσες. Υπάρχει μεγάλη σύγχυση μεταξύ εκείνων που συρρέουν για να πάρουν τα πράγματα και αυτών που δεν συμφωνούν, γιατί δεν πρέπει να δώσουν οποιοδήποτε πρόσχημα, σήμερα πρέπει μόνο να δείξουμε σε αυτούς που λεν πως είμαστε λίγοι αλήτες, πως είμαστε δεκάδες χιλιάδες. Πάντως η συζήτηση ανάβει σε όλη την πορεία, πέρασαν πλέον οι καιροί κατά τους οποίους αυτούς που έλεγαν «Να επανοικειοποιηθούμε τον μισθό που μας κλέβουν, να απαλλοτριώσουμε τα καταναλωτικά αγαθά», τους έβαζαν ανάμεσα σε δυο σειρές «υδραυλικών», για να τους εμποδίσουν να επαληθεύσουν έμπρακτα αυτή τους την θεωρητικοποίηση” (Dario Paccino, Sceeemi. Il rifi uto di una generazione, Ηλίθιοι. Η απόρριψη μιας γενιάς, Roma, I Libri del NO, Τα βιβλία του ΟΧΙ, 1977; σελ.
65). Στο Milano πορεία των συλλογικοτήτων που έχουν καταλάβει το πανεπιστήμιο. Συγκρούσεις μεταξύ αγωνιστών της Autonomia Operaia και της ομάδας περιφρούρησης της Avanguardia Operaia: τέσσερις τραυματίες.

Δευτέρα 21 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1977
Roma: “Σε μια πολυπληθή συνέντευξη τύπου προβάλλεται το video-tape που είχε γυριστεί με ευκαιρίας την εκδίωξη του
Lama. L’atteggiamento «carrista» , η πολεμική συμπεριφορά της ομάδας περιφρούρησης του PCI τεκμηριώνεται έγκαιρα με ακρίβεια και ο τύπος πρέπει να την λάβει υπόψη του” (AA.VV., Movimento Settantasette. Storia di una lotta, Κίνημα Εβδομήντα επτά. Ιστορία ενός αγώνα, Torino, Rosenberg & Sellier, 1979; σελ. 124).
Επιστολή των Ινδιάνων Μητροπολιτάνων, Lettera degli Indiani Metropolitani στον υπουργό Εσωτερικών Francesco Cossiga:

“Karo ministro… Αγαπητέ υπουργέ … με μεγάλη ικανοποίηση μπορέσαμε να δούμε, από το μαγικό κουτί, το χλωμό σου πρόσωπο τευτονικής μήτρας, ακούσαμε τη διχαλωτή γλώσσα σου να σφυρίζει και την μεταλλική φωνή σου να φτύνει δηλητήριο κατά του λαού των ανθρώπων.
«Γνωρίζουμε, αυτούς τους κυρίους, και δεν θα επιτρέψουμε το Πανεπιστήμιο να καταντήσει ένα κρησφύγετο ινδιάνων μητροπολιτάνων, freaks,
hippies. Είμαστε αποφασισμένοι να χρησιμοποιήσουμε εκείνες που αυτοί ονομάζουν μορφές καταστολής κι εγώ ονομάζω μορφές της τάξης και της δημοκρατικής νομιμότητας». Με αυτά τα λόγια μας κήρυξες πόλεμο. Μείναμε με τα μάτια καρφωμένα στο μαγικό κουτί, δεν σε συμβουλεύσαμε να πάρεις δρόμο ούτε σου θυμίσαμε την ψυχοπολιτική σου κατάσταση (sceemoo! βλάκαα!).
Μέσα στην σιωπή μας αντιθέτως υπήρχε όλο το μίσος που ο λαός των ανθρώπων μπορεί να εκφράσει για την βρωμερή σου ράτσα, όλο το μίσος που εκατοντάδες χιλιάδες νέων από τα γκέτο της απάνθρωπης μητρόπολης ούρλιαξαν και θα ουρλιάξουν ενάντια σε μια τερατώδη κοινωνία που σήμερα θα ήθελε να μας αναγκάσει με την βία στην παραίτηση. Mα η λέξη παραίτηση υπάρχει μόνο στην γλώσσα σας, στις σάπιες κοινωνικές σας σχέσεις, στα σβησμένα σας βλέμματα που στερούνται ανθρωπιάς. Όχι, υπουργέ Kossiga,
εμείς δεν θα παραιτηθούμε ποτέ!!! Γιατί η επιθυμία μας  να ζήσουμε είναι πιο δυνατή από την δίψα σου για θάνατο, γιατί στα χρώματα του πολέμου μας και της γιορτής υπάρχει το κόκκινο του αίματος εκατοντάδων συντρόφων, νεαρών δολοφονημένων στις πλατείες από την δημοκρατική σου τάξη, δολοφονημένοι μέσα στην απόγνωση των γκέτο απ’ την ηρωίνη, δολοφονημένοι στα μπλόκα μόνο και μόνο γιατί οδηγούσαν μια μηχανή δίχως πινακίδα και δίχως δίπλωμα! Θα ήθελες να μας πετάξεις πίσω στις riserve που μας χτίσατε, στα γκέτο της περιθωριοποίησης και της απελπισίας… Mα πλέον αυτό δεν είναι δυνατό διότι ακριβώς από αυτά είναι που εξερράγει  η ανταρσία μας. Δεν είναι πλέον δυνατόν διότι ποτέ άλλοτε όπως αυτές τις ημέρες ο λαός των ανθρώπων ξαναβρήκε τον εαυτό του, την δύναμη του, την χαρά του να ζει συλλογικά, τον θυμό του και την δίψα του για κομουνισμό… Τα μπλε σακάκια σου ντυμένα σαν αρειανοί μας πέταξαν έξω απ’ το πανεπιστήμιο, διότι πίστεψαν πως με αυτό τον τρόπο συντρίβουν τ’ όνειρο μας, την επιθυμία μας να μεταμορφώσουμε τους εαυτούς μας και τον κόσμο… Mα με τα μυαλά σας από τσίγκο που είναι ικανά μονάχα να τακτοποιούν πείνα, καταστολή, βία, ειδικούς νόμους και θάνατο, δεν καταλάβατε πως δεν θα μπορέσετε ποτέ ξανά να μας καταστρέψετε, γιατί ο θυμός μας, η φαντασία μας ουρλιάζουν πιο δυνατά από τη δίψα σας για εκδίκηση.

CI HANNO CACCIATO DALL’UNIVERSITÀ / CE LA RIPRENDIAMO CON TUTTA LA CITTÀ

ΜΑΣ ΠΕΤΑΞΑΝ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ / ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΠΑΡΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΜΑΖΙ ΜΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΠΟΛΗ

COVIAMOCI COSI’ SENZA PUDORE        ΝΑ ΚΡΥΦΤΟΥΜΕ ΕΤΣΙ ΔΙΧΩΣ ΝΤΡΟΠΗ

https://aenaikinisi.files.wordpress.com/2017/04/dopo_marx_aprile.pdf

https://www.academia.edu/6711257/Dopo_Marx_aprile

αυτονομία, autonomia

Μετά τον Μάρξ απρίλης, 20 – χρονικό του Κινήματος ’77

kleovisΣχολιάστε

XXVI XXVII                         VIA / VIA / LA NUOVA POLIZIA [con riferimento al servizio d’ordine del PCI]                 ΕΞΩ / ΕΞΩ / Η ΝΕΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ [αναφέρονται στην ομάδα περιφρούρησης του ΚΚΙ]

“Οι  εργαζόμενοι τα συνδικάτα ήρθαν εδώ / για να προβληματιστούν
να μιλήσουν να ακούσουν
με ηρεμία / η σημερινή εκδήλωση δεν έγινε
/ στην Χιλή τα τανκς
στην Ιταλία τα συνδικάτα // όπως είπαν κάποιοι
με τα τεθωρακισμένα / χιλιάδες εργαζόμενοι και φοιτητές θέλουν / να συγκεντρωθούν για να συζητήσουν περί ενός προβλήματος /
τον αγαπάει ή δεν τον αγαπάει τον αγαπάει ή δεν τον αγαπάει // ζωτικής σημασίας για όλη την κοινωνία ήμαστε βαθύτατα 
/ σύμφωνοι με τις ανάγκες που εμφανίζονται σήμερα /
από τους νέους της ανανέωσης και της αλλαγής /
περισσότερη δουλειά λιγότερα λεφτά
περισσότερη δουλειά μικρότερο μισθό //
του πανεπιστημίου και ολόκληρης της χώρας η διαμαρτυρία / των φοιτητών είναι δίκαιη τα αναδυόμενα προβλήματα  / είναι και δικά μας κι ακριβώς γι αυτό τον λόγο λέμε / περισσότερες θυσίες περισσότερες θυσίες περισσότερες θυσίες // πως εκείνα τα στοιχεία που δρουν για να διαχωρίσουν / τους φοιτητές από  το εργατικό και λαϊκό κίνημα / εργάζονται ανοιχτά για τον κοινό εχθρό / υπάρχουν αυτοί που δεν τον αγαπούν υπάρχουν αυτοί που δεν τον αγαπούν // εκείνες τις εξωτερικές και εσωτερικές δυνάμεις στο / πανεπιστήμιο που δεν θέλουν την αλλαγή / πρέπει να δώσουμε στόχους πραγματικούς και ορθολογικούς / λιγότερες διακοπές περισσότερη εκμετάλλευση μεγαλύτερο ωράριο μικρότερο  μισθό //
σε μια διαμαρτυρία που αλλιώς κινδυνεύει / να παραμείνει νιχιλιστική άρνηση / και οργισμένη αντίδραση που οδηγεί σε απόγνωση / κανείς δεν τον αγαπά κανείς δεν τον αγαπά // στα σοβαρά προβλήματα του πανεπιστημίου / σε αυτούς που φωνάζουν πως θέλουμε να θάψουμε / το κίνημα απαντούμε / το pci δεν είναι εδώ γλύφει τον κώλο στην dc // πως δεν σκεφτήκαμε ποτέ να δράσουμε / δίχως και πολύ περισσότερο ενάντια στις μεγάλες μάζες / των νέων πρέπει να παλέψουμε και να νικήσουμε μαζί / Argan και πάπας Paolo VI ενωμένοι στον αγώνα // την μεγάλη μάχη για την ανανέωση / όλης της κοινωνίας να χτυπήσουμε και να νικήσουμε / τον φασισμό οι αντιδραστικοί πειρασμοί / ο Andreotti είναι κόκκινος θα γίνει κι ο Fanfani  // οι ανατρεπτικές προβοκάτσιες κάθε μορφή βίας / ή παράλογος πειρασμός και προτροπή
που σπάζει / τις τζαμαρίες και καταστρέφει τις σχολές / αυτός που δεν τον αγαπά δεν κάνει έρωτα // δεν χτυπά τον Malfatti αλλά βλάπτει / τον αγώνα των φοιτητών το εργατικό κίνημα / και δεν υπάρχει ρητορική σε όλο  αυτό / εξαφανίσου Luciano εξαφανίσου //
πολέμησε τον φασισμό / υπερασπιζόμενο με ζήλο τα εργοστάσια / εμποδίζοντας την καταστροφή τους εμείς 
/ δύναμη στ’ αφεντικά εξουσία στ’ αφεντικά // ήρθαμε εδώ ούτε με τη δύναμη ούτε με την / πατερναλιστική αξίωση πως έχουμε την /
σωστή γραμμή στην τσέπη θέλουμε να κουβεντιάσουμε / lama μαστίγωσε μας lama μαστίγωσε μας // με όλους για να βρούμε τον σωστό δρόμο να ακολουθήσουμε
/ και τους στόχους του αγώνα μας / πρέπει από σήμερα κιόλας να αναλάβουμε / ο lama να ελευθερωθεί αμέσως και δωρεάν // μαζί μια κοινή δέσμευση κινητοποίησης / που να απομονώσει και να νικήσει τους προφανείς και καμουφλαρισμένους  / εχθρούς του σκοπού και του αγώνα μας / ήρθε η ώρα ήρθε η ώρα μιζέρια σε όσους δουλεύουν // υπάρχει μια ανοικτή διένεξη εδώ και δυόμιση  χρόνια / γύρω από το πανεπιστήμιο και αφορά χιλιάδες
/ καθηγητών εργαζομένων επισφαλών-πρεκάριων / όλα θα τα πληρώσουμε όλα θα τα πληρώσουμε // αυτό τον αγώνα διεξάγουν οι /
συνδικαλιστικές ενώσεις με όλο το / βάρος και τη δέσμευση τους πρέπει να κλείσουμε / sσυνδικάτα και κκι ο φασισμός βρίσκεται εκεί // pσύντομα και καλά αυτή τη διένεξη για να ανοίξουμε / έναν εποικοδομητικό και επωφελή διάλογο / επάνω στην βαθιά μεταρρύθμιση του πανεπιστημίου / sβλάκα βλάκα βλάκα βλάκα // αυτή την δομή που σήμερα είναι σημαδεμένη από ελλείψεις / αδυναμίες ανικανότητα και από μια / πολιτική ουσιαστικής ταξικής εξαίρεσης που αποκλείει  / σπίτια όχι παράγκες ναι σπίτια όχι παράγκες ναι // από το δικαίωμα στον πολιτισμό και στην εκπαίδευση / χιλιάδες εργάτες παιδιά εργαζομένων / θέλουμε ένα διαφορετικό πανεπιστήμιο το οποίο να εξυψώνει / 35 λιρέτες
500 ώρες 35 λιρέτες 500 ώρες // μια δέσμευση για της εις βάθος μελέτη / των νέων η χώρα για να αλλάξει / έχει ανάγκη της ποιοτικής συνεισφοράς / έξω έξω η νέα αστυνομία // dτων τεχνικών και των διανοούμενων  δεν πρέπει  / διασκορπιστεί η ενέργεια των νέων / αντιθέτως χρειάζεται να μετατρέψουμεè necessario al contrario trasformare / ο lama είναι δικός μου και τον διαχειρίζομαι εγώ // τον θυμό και την διαμαρτυρία που γεννιούνται / από μια κατάσταση περιθωριοποίησης  που φέρνει σε απόγνωση / τους νέους που σήμερα στερούνται πλήρως προοπτικής / ζήτω οι θυσίες ζήτω οι θυσίες // εργασίας σε θετική πολιτική θέληση / για ανανέωση / σε παρακαλώ μην φεύγεις
/ θέλουμε ξανά πολύ αστυνομία” (Nanni Balestrini, La signorina Richmond considera che i lama stanno in Tibet, in
Le ballate della signorina Richmond, Roma, Η δεσποινίς Richmond θεωρεί πως τα λάμα βρίσκονται στο Θιβέτ, στο Οι χοροί της δεσποινίδος Richmond, Cooperativa Scrittori, 1977; σελ. 68-73. Πρόκειται για τον λόγο του Lama
συνοδευόμενο από τα συνθήματα που φώναζαν οι φοιτητές, δημοσιευμένο για πρώτη φορά στο περιοδικό «Rosso» του μαρτίου 1977).

Πρώτη διαδήλωση του Κινήματος στην Firenze, συμμετέχουν 10.000 άνθρωποι. Στην Catania οι καταλήψεις διαρκούν ήδη εδώ και μια εβδομάδα. Στο τέλος μιας διαδήλωσης αποδοκιμάζεται ο Roscani, εθνικός γραμματέας του κομουνιστικού συνδικάτου CGIL
σχολείο.

LAMA LAMA / IL POPOLO TI AMA [alzando le mani benedicenti come il Papa]                      ΛΑΜΑ ΛΑΜΑ Ο ΛΑΟΣ ΣΕ ΑΓΑΠΑ [σηκώνοντας τα χέρια ευλογώντας όπως ο Πάπας]
DITE A LAMA CHE L’AMO (ANDREOTTI)                                                                                           ΠΕΙΤΕ ΣΤΟΝ ΛΑΜΑ ΠΩΣ ΤΟΝ ΑΓΑΠΩ [ΑΝΤΡΕΟΤΤΙ]

https://aenaikinisi.files.wordpress.com/2017/04/dopo_marx_aprile.pdf

 

https://www.academia.edu/6711257/Dopo_Marx_aprile

αυτονομία, autonomia

Μετά τον Μάρξ απρίλης, 19 – χρονικό του Κινήματος ’77

kleovisΣχολιάστε

I LAMA STANNO IN TIBET                                   XXIV              ΤΑ ΛΑΜΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΘΙΒΕΤ

Τώρα δεν ξέρουμε ακριβώς ποιες πολύτιμες έννοιες κρύβονταν πίσω από αυτή την τολμηρή μεταφορά, είναι βέβαιο ωστόσο, ότι μόνο χάρη στην οργανωτική θεωρία και προσπάθεια της οργάνωσης που οδηγούσε ο Pecchioli Αυτοί κατάφεραν να πραγματοποιήσουν την Κατάληψη. Υπάρχουν, πράγματι, αποσπάσματα από τα οποία θα μπορούσε να προκύπτει πως και άλλες πολιτικές οργανώσεις συνέβαλαν στην επιτυχία της πρωτοβουλίας, αλλά τόσο τα παράξενα ονόματά τους (Ao, Pdup, Lc) όσο και η έλλειψη οποιουδήποτε ιστορικού εντοπισμού σχετικά με την πραγματική παρουσία τους στον ΧΧ αιώνα (…) μας κάνει να θεωρούμε ότι πρόκειται μάλλον για φωνητικά σύμβολα κάποιου είδους μεταφυσικών εννοιών. Η μεγάλη διαίσθηση, η διορατικότητα που είχαν Αυτοί ήταν πως δεν ήταν δυνατόν να ανατρέψουν το αστικό σύστημα χωρίς να καταστρέψουν και όλες εκείνες τις αξίες, εκείνες τις αστικές συμπεριφορές που, περιορισμένες στη σφαίρα του προσωπικού θεωρούνταν από όλους ότι δεν άξιζε τον κόπο να αναφερθούν. Ο κομμουνισμός ως εκ τούτου δεν ήταν μόνο η αυτοκυβέρνηση των παραγωγών αλλά ήταν επίσης η ανακάλυψη της σεξουαλικότητας τους, το δικαίωμα να απολαμβάνουν, να παίζουν, ο θρίαμβος της αρχής της ηδονής επί της αρχής της πραγματικότητας (…). Δυστυχώς αυτοί χωρίστηκαν αμέσως σε δύο μεγάλες παρατάξεις: εκείνους που ήθελαν να οργανωθούν με τη λογική και εκείνους που ήθελαν να οργανωθούν με τη φαντασία (ήταν μόνο με το Μεγάλο Συμβούλιο των Γραμμάτων που καθορίστηκε το Μυστήριο της Αγίας Οργάνωσης ) … Εν τω μεταξύ η Εξουσία με ασυνήθιστη προθυμία άρχισε την κατασκευή της νέας σχολής Μηχανικών, (…), μετά υπήρξαν άλλες σχολές, σύντομα (…) εν αγνοία όλων, ολοκληρώθηκε ένα νέο πανεπιστημιακό συγκρότημα στα περίχωρα της πόλης (…). Εν τω μεταξύ Αυτοί, προβληματισμένοι από πολλαπλές εσωτερικές διαιρέσεις, είχαν αποφασίσει να κλειστούν στο παλιό πανεπιστήμιο, μέχρις ότου μπορέσουν να καθορίσουν αν το χρώμα της Ουτοπίας θα πρέπει να είναι το μπλε τυρκουάζ (όπως υποστήριζε η πιο μετριοπαθής πτέρυγα) ή το μπλε της Πρωσίας (όπως υποστηρίζονταν από την πιο αδιάλλακτη πτέρυγα). Η Εξουσία με αυτό τον τρόπο είχε στη διάθεση της όλο τον χρόνο για να χτίσει ένα τείχος γύρω από το πανεπιστήμιο, το οποίο έγινε η Riserva. Η Eλπίδα ήταν ότι αυτοί σιγά-σιγά θα σβήσουν, αλλά απροσδόκητα Αυτοί άρχισαν να αναπαράγονται ακόμη και σε συνθήκες αιχμαλωσίας. Μόνο στην τρίτη γενιά (περίπου το 50 Μ.Ο.) κάποιος αντιλήφθηκε τον Τοίχο, κάποιος (…) είπε ότι οι παλιοί είχαν συμφωνήσει με τη Εξουσία για την κατασκευή του Τείχους. Εν κατακλείδι, όμως, εξοικειώθηκαν με το Τείχος και οι τελευταίοι από Αυτούς ζήτησαν από όλους να πιστεύουν με μια πράξη πίστης στον Εξωτερικό Κόσμο. Φαίνεται να χρονολογούνται από τα έτη αυτά κάποιες τελετουργίες, κληρονομιά που Αυτοί μετακύλισαν στα παιδιά τους (σύμφωνα με ορισμένους ιστορικούς μέσα από γραφές στους τοίχους που αργότερα διαγράφηκαν από τη διαβρωτική δράση των καιρικών συνθηκών), και από αυτά, από γενιά σε γενιά, μέχρι τις ημέρες μας ( …). Ο μόνος κανόνας που διατηρούσε την κοινότητα ήταν πως έπρεπε να είναι ευτυχισμένοι. (…) Λες και αρκούσε να πούμε ότι θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι για να είμαστε αυτόματα, σύμφωνα με ορισμένους, όμως, φαίνεται πως τέτοια χαρίσματα θα μπορούσαν να εξηγήσουν τη δυστυχία καταφεύγοντας σε μια μεταφυσική οντότητα που ονομάζεται «Κεφάλαιο» (που προφανώς θα μπορούσε να συνδεθεί με την μυστηριώδη οντότητα »εργάτης’ που επαναλαμβάνεται στις τελετουργίες), αλλά τέτοιες αφαιρέσεις, που δεν ήταν διαθέσιμες σε όλους, παρέμειναν εντός στενών κύκλων, μικροομάδων που σύντομα έσβησαν (…)” (βρίσκεται στο AA.VV., Le radici di una rivolta, Οι ρίζες μιας εξέγερσης, Milano, Feltrinelli, 1977; σελ. 172- 174).

Στο Palermo φοιτητές και άνεργοι ενώνονται σε μια πορεία συνδικαλιστική: συμπλοκές ανάμεσα σε στρατευμένους στην νεολαία του Κκι, FGCI, και αυτόνομους. Στο Milano: το συμβούλιο της σχολής Γραμμάτων και Φιλοσοφίας αποφασίζει το κλείσιμο μέχρι τις 22 φεβρουαρίου.

Πέμπτη17 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1977: Ρώμη. Ομιλία του Luciano Lama “Για την ομιλία του Λάμα εντός του Πανεπιστημίου αγωνιστές των συνδικάτων και της ομάδας περιφρούρησης του Pci φρουρούν την πλατεία Minerva από τις 7:30 το πρωί, σβήνοντας όλα τα γραμμένα στους τοίχους από τους ινδιάνους μητροπολιτάνους, πρώτα απ ‘όλα εκείνο με τα μεγάλα γράμματα δίπλα στις πύλες του πανεπιστημίου : “ΤΑ ΛΑΜΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΘΙΒΕΤ’.  Την ώρα που τοποθετείται επάνω σε ένα φορτηγό το πάλκο για την ομιλία, οι ινδιάνοι στήνουν επάνω σε μια σκάλα βιβλιοθήκης (με ρόδες και ένα πλαίσιο με κάγκελα) μια μαριονέτα σε φυσικό μέγεθος που αναπαριστάνει τον ηγέτη των συνδικάτων, με την επιγραφή “ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΓΑΠΑ, NON LAMA NESSUNO”. Γύρω από την σχολή των Γραμμάτων οι ινδιάνοι ξεκινούν να φωνάζουν  συνθήματα: «Θυ-σί-ες, θυ-σί-ες, Sa-cri-fi -ci, sa-cri-fi -ci». Ανάμεσα στην ομάδα περιφρούρησης του Pci και τους ινδιάνους αυξάνεται ολοένα περισσότερο η αντιπαράθεση των συνθημάτων. Ο Lama αρχίζει την ομιλία στις 10. Κάποια στιγμή από το «carroccio, κάρο» των ινδιάνων εκτοξεύονται μπαλόνια γεμάτα χρωματισμένο νερό (ή μπογιές) στους κομουνιστές στρατευμένους.

LAMA STAR / LAMA STAR / ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΘΥΣΙΕΣ [στον ρυθμό του Jesus Christ Superstar]

NESSUNO LAMA     ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΓΑΠΑ ΚΑΝΕΙΣ

LAMA O NON LAMA? / NON LAMA PIU’ NESSUNO                                                XXV

ΤΟΝ ΑΓΑΠΑ Ή ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΓΑΠΑ / ΚΑΝΕΙΣ ΠΛΕΟΝ ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΓΑΠΑ

Η ομάδα περιφρούρησης του Pci απαντά εφορμώντας στο κάρο των ινδιάνων, μα, αφού ανέτρεψαν τον »δημιουργικό» χώρο του κινήματος, έρχεται σε επαφή και συγκρούεται με τον »μαχητικό» χώρο των Κολεκτίβων και της Αυτονομίας, που επανοικειοποιείται την καρότσα και την χρησιμοποιεί για να περάσει στην αντεπίθεση. Στην σχολή Γραμμάτων οργανώνεται ένα αυτοσχέδιο ιατρείο για τους πρώτους τραυματίες. Όταν όμως ένας από τους αρχηγούς της ομάδας περιφρούρησης της ρωμαϊκής Ομοσπονδίας του Κκι χρησιμοποιεί έναν πυροσβεστήρα ενάντια στους αγωνιστές των Κολεκτίβων, ξεσπούν οι αληθινές συμπλοκές. Κάποιο πάγκοι γίνονται κομμάτια για να φτιαχτούν μπαστούνια. Στις 10,30 το συνδικάτο αποφασίζει να διαλύσει την εκδήλωση ενώ μια τελευταία έφοδος διασπά τελείως την περιφρούρηση συνδικάτων και Κκι. Με την κραυγή «Via, via la nuova polizia», »Δρόμο, δρόμο, η νέα αστυνομία», ο Lama εκδιώκεται απ’ το Πανεπιστήμιο από κάποιες εκατοντάδες νεαρών, που εφορμούν και καταστρέφουν το καμιόνι που χρησιμοποιείτο για πάλκο. Οι φοιτητές των κολεκτίβων αντιμετωπίζουν τους αγωνιστές του Pci και των συνδικάτων, με ραβδιές, σιδερόβεργες, αγγλικά κλειδιά και πετροβολητό, ενώ το camion του συνδικάτου αναποδογυρίζεται, σπάζουν τα τζάμια και οι πλάγιες πόρτες σαραβαλιάζονται. Η ηρεμία επιστρέφει μοναχά όταν οι κομουνιστές, βγαίνοντας απ’ το Πανεπιστήμιο, παρατάσσονται έξω από τις πύλες. Ο απολογισμός είναι τριάντα τουλάχιστον τραυματισμένοι. Το απόγευμα, γύρω στις 18, μετά από μια πυκνή ρίψη δακρυγόνων, η αστυνομία καταλαμβάνει στρατιωτικά  το πανεπιστήμιο, ενώ το κίνημα αποτραβιέται βγαίνοντας από πλάγιες παράπλευρες εισόδους. Μέχρι την πρώτη μαρτίου η πανεπιστημιούπολη θα παραμείνει κλειστή με το πρόσχημα της επισκευής των ζημιών που προκλήθηκαν απ’ τους καταληψίες, ενώ το κίνημα αναδιοργανώνεται στην Casa dello Studente, στις Φοιτητικές Εστίες δηλαδή και στις αποκεντρωμένες σχολές Οικονομικών και Εμπορικών επιστημών,  Αρχιτεκτονικής, Διδασκαλίας” (Claudio Del Bello, Una sparatoria tranquilla, Μια ήρεμη ανταλλαγή πυροβολισμών, Roma, Odradek, 1997; σελ. 310). “Ενώ αρχίζουν να μιλούν οι συνδικαλιστές, οι «ινδιάνοι μητροπολιτάνοι» φωνάζουν ειρωνικά συνθήματα: «Più orario meno salario, Μεγαλύτερο ωράριο λιγότερα χρήματα», «E’ ora è ora, la miseria a chi lavora, Είναι ώρα είναι ώρα, μιζέρια στους εργαζομένους», «Sacrifi ci, sacrifi ci, Θυσί ες θυ σίες». Οι στρατευμένοι του ΚΚΙ τα χάνουν, απ’ τα σπρωξίματα περνούν στις μπουνιές, μέχρι και ένας πυροσβεστήρας χρησιμοποιείται ενάντια στις γραμμές του κινήματος. Ανάβουν πολύ σκληρές συμπλοκές, ενώ ο Lama μιλά δίχως να τον ακούει κανείς, μετά τελειώνει άρον άρον τον λόγο του. (…) Ο Leo Canullo, βουλευτής του PCI, ζητά την εκκένωση του πανεπιστημίου, ο Lama δηλώνει: «Είναι η πρώτη εκδήλωση του νέου φασισμού». Εν τω μεταξύ στήνονται οι φοιτητικές συνελεύσεις και ξεκινά ένας διάλογος έντονος, μα υπάρχει λίγος χρόνος για προβληματισμό. Τις πρώτες απογευματινές ώρες τα θωρακισμένα ρίχνουν κάτω τις πύλες και,  αποδεχόμενα τα  αιτήματα όλων των δυνάμεων του συνταγματικού τόξου, «απελευθερώνουν» το πανεπιστήμιο” (AA.VV., Agenda rossa, »κόκκινη Ατζέντα», Roma, Savelli, 1977; σελ. “19 φεβρουαρίου”). Το απόγευμα διανέμεται το φυλλάδιο  που ακολουθεί:

“Ρώμη, 17-2, από τον ανταποκριτή μας. Η δράση που έλαβε χώρα αυτό το πρωινό από τον σύντροφο μας K.M. που είναι δημόσια γνωστός ως Luciano Lama, είχε ένα αποτέλεσμα ανώτερο από τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις μας. Σύμφωνα με τις κλασικές αρχές του μαοντανταϊσμού, ο K.M. έχοντας επιδέξια και υπομονετικά εισέλθει στα υψηλότερα κλιμάκια της ηγεσίας του συνδικάτου, κατάφερε με μεγάλη επιτυχία να ρίξει τον εχθρό μέσα στην παγίδα που του είχαμε στήσει. Όπως είχε προηγουμένως καθοριστεί, ο K.M. οδήγησε στην έκρηξη και στο ξεσκέπασμα της ουτοπικής και παραληρηματικής φύσης του σοσιαλδημοκρατικού σχεδίου που σαν στόχο έχει να δημιουργήσει συναίνεση γύρω από την διαβολική πρόταση των θυσιών: ερχόμενος να προτείνει μέσα σε ένα Πανεπιστήμιο υπό κατάληψη φόρμουλες και θεματικές περισσότερο κατάλληλες σε τηλεοπτική συζήτηση, ο δικός μας επισήμαινε μακροσκοπικά τον πλήρη ανταγωνισμό ανάμεσα στα συνδικαλιστικά συμφέροντα και τα συμφέροντα του κινήματος. Aπλοποιώντας με αυτό τον τρόπο και με λεπτή χρήση της παράδοξης ρητορικής θέματα τρελά αυτά καθεαυτά, ενάντια σε κάθε ανεύθυνη διαμεσολάβηση, στο συμφωνηθέν σήμα: «Σύντροφοι, δεν αποδεχόμαστε προβοκάτσιες», ήταν σε θέση να δώσει το έναυσμα για να ξεσπάσει ο θυμός των συντρόφων, που από το ξεκίνημα είχαν ενοχληθεί από τους βαρετούς γορίλες το ΚΚΙ. Αυτή η πράξη αντιπροσωπεύει ένα άλμα ποιότητας τεράστιο σε σχέση με εκείνες που ήταν επίσης ποιοτικές και λογικές και πραγματοποιήθηκαν από τους πράκτορες μας στο παρελθόν (βλέπε συνάντηση maodada μεταξύ Paolo VI και Argan), την εξαπόλυση της γενικευμένης προλεταριακής εξέγερσης. Αναμένουμε τώρα την ομιλία που ο πράκτορας X.Y, με την δημόσια ταυτότητά του ως γενικός γραμματέας του PCl, θα πραγματοποιήσει με την ευκαιρία της πρωτομαγιάς” (βρίσκεται στο Franco Berardi, Finalmente il cielo è caduto sulla terra, Επιτέλους ο ουρανός έπεσε στη γη, Milano, Squilibri, 1978; σελ. 93-97).

LAMA TI PREGO NON ANDARE VIA / VOGLIAMO ANCORA TANTA POLIZIA                            ΛΑΜΑ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΜΗ ΦΕΥΓΕΙΣ / ΘΕΛΟΥΜΕ ΚΙ ΑΛΛΗ ΠΟΛΥ ΑΚΟΜΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ

SE TUTTI QUELLI DEL PCI SI METTESSERO IN FILA E SI PASSASSERO PAROLA, ALLA FINE DIREBBERO TUTTI LA STESSA COSA                                                                                        ΑΝ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙΝΟΙ ΤΟΥ ΚΚΙ ΕΜΠΑΙΝΑΝ ΣΤΗ ΣΕΙΡΑ ΚΙ ΑΝΤΑΛΛΑΣΑΝ ΜΙΑ ΛΕΞΗ, ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΌΛΟΙ ΘΑ ΕΛΕΓΑΝ ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΡΑΓΜΑ

https://aenaikinisi.files.wordpress.com/2017/04/dopo_marx_aprile.pdf

https://www.academia.edu/6711257/Dopo_Marx_aprile

 

αυτονομία, autonomia

Μετά τον Μάρξ απρίλης, 18 – χρονικό του Κινήματος ’77

kleovisΣχολιάστε

XXIII                                              COSPIRARE VUOL DIRE RESPIRARE INSIEME                           TO NA ΣΥΝΩΜΟΤΟΥΜΕ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΟΥΜΕ ΜΑΖΙ

Όλα αυτά, σύμφωνα με το Υπουργείο, σίγουρα έχουν ξεσηκωθεί και προκαλούνται από μια μικρή μειοψηφία που κρύβεται κάπου. Ως εκ τούτου αυτό το Υπουργείο αποφασίζει να χτυπήσει στη ρίζα. Να κλείσει το μέρος απ’ όπου διαδίδονται ιδέες αντίθετες προς το δημόσιο συμφέρον, όπου ασκούνται μορφές ύπαρξης παράνομες και καταστροφικές της δημόσιας ηθικής και παραγωγικότητας, όπου δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για μιαν τάση απουσίας από την εργασία που απορροφά πολύτιμες ενέργειες από την οικονομία. Αυτό ειπώθηκε από τον συνεργάτη μας Pecchioli, και τον περίφημο ειδικό σε αποδεκατισμούς Trombadori (πατέρα): δεν μπορούμε να ανεχθούμε πλέον κάποιος να κρύβεται. Ως εκ τούτου, με δεδομένη την ανεπάρκεια του νόμου Reale, ικανού να εξαλείψει μοναχά μια εκατοστή αχρείων αφιερωμένων σε εγκληματικές δραστηριότητες όπως να φιλιούνται σβουριχτά μέσα σε αυτοκίνητα νυχτιάτικα, να τριγυρίζουν σε δρόμους ελλιπέστατα φωτισμένους δίχως το διακριτικό του Ροταριανού Ομίλου, να βαδίζουν σε πορεία κάτω από την πρεσβεία του Ζαΐρ και άλλα παρόμοια τερατουργήματα, προτείνουμε να κλείσουν οι γιάφκες, di chiudere i covi. Ωστόσο, με δεδομένη την γνωστή δυσκολία να ορίσουμε με ακρίβεια τα χαρακτηριστικά μιας γιάφκας και την εξαιρετική ικανότητα των εγκληματιών να μεταμφιέζονται σε ανθρώπινα όντα, αυτό το Υπουργείο προτείνει τα ακόλουθα χαρακτηριστικά: Πρέπει να θεωρείται γιάφκα ένας τόπος όπου: 1) Ανιχνεύονται κρεβάτια άστρωτα μετά τις 10 το πρωί, 2) βρίσκονται βιβλία του γερμανικού ντανταϊσμού, 3) βρίσκονται κουτάκια μπύρας (άδεια)πεταμένα στο πάτωμα, 4) βρίσκονται χαρτάκια, ζυγαριές, κουτάλια και καπνός του τύπου « πιθανότατη η απουσία από την εργασία την επόμενη μέρα», 5) δεν έχει πληρωθεί ο λογαριασμός του φυσικού αερίου για τον μήνα ιούνιο. 6) πιάνεται κάποιος να κοιμάται ή να ακούει τους Rolling Stones κατά τις εργάσιμες ώρες. Προς το παρόν μπορούμε και περιοριζόμαστε σε αυτό, αλλά ελπίζουμε ότι όλοι οι πολίτες θέλουν να συνεργαστούν για την ανακάλυψη των τόπων όπου γίνεται το κρύψιμο. Εν τω μεταξύ θυμίζουμε ότι το έγκλημα της συνωμοσίας κατά του κράτους τελείται σε κάθε τόπο όπου παραβιάζεται η τάξη της εργασίας, της οικογένειας, της τηλεόρασης, του λόγου: ΤΟ ΝΑ ΣΥΝΩΜΟΤΟΥΜΕ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΟΥΜΕ ΜΑΖΙ. F.to Francesco Cossiga. Η Αστυνομία της Μπολόνια ανακοινώνει ότι ομάδες προβοκατόρων έχουν αποφασίσει να φέρουν σήμερα, στις 18 όλα τα κρησφύγετα στην Piazza Verdi. Έχουν εμφανιστεί συνθήματα στους τοίχους να ανακοινώνουν: Δεν είμαστε εδώ δεν είμαστε εκεί, κρυψώνα μας είναι ολόκληρη η πόλη». (Μπροσούρα σε απάντηση στις δηλώσεις του υπουργού Francesco Cossiga για τις γιάφκες που διανεμήθηκε στην Bologna, βρίσκεται στο AUTORI MOLTI COMPAGNI, Bologna marzo 1977 …fatti nostri…, Μπολόνια μάρτιος 1977…δική μας υπόθεση, ΜΕ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΠΟΛΛΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ, Verona, Bertani, 1977; σελ. 164).

“Η εξουσία δεν υπολόγισε πόσο θαυμάσια ένδειξη έδωσε στο κίνημα όταν άρχισε να κυνηγά τις γιάφκες, όλοι οι σύντροφοι έχουν ένα κρησφύγετο, που μοιράζονται με άλλους συντρόφους, όπου υπάρχει η δυνατότητα να ζουν με λιγότερες δυσχέρειες έναν διάλογο σχετικά με το προσωπικό, να ασκούν με μεγαλύτερη επιτυχία την επικοινωνία, εκεί όπου υπάρχει προσωπικό / πολιτικό, αυτό χάρη στην εμπειρία πολλών ετών από λόγια, αγώνες και αγάπη, όπου λίγη μέθοδος αντιπαράθεσης με το «σύστημα» έχει αναπτυχθεί” (AUTORI MOLTI COMPAGNI, ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΠΟΛΛΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ, Bologna marzo 1977 …fatti nostri…, Μπολόνια μάρτης 1977…προσωπική μας υπόθεση, Verona, Bertani Editore, ιούνιος 1977; pag. 165). Στο Torino ξεκινά μια κινητοποίηση 3 ημερών. Στο Trento ξεκινά η κατάληψη της Κοινωνιολογίας που θα διαρκέσει 25 ημέρες.

Τρίτη 15 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1977                                                                                                               Στη Roma το πρωί 300 στρατευμένοι στο ΚΚΙ αφού διέσπασαν τις πικετοφορίες του κινήματος στις πύλες της πανεπιστημιούπολης, πραγματοποιούν συνέλευση στη Νομική. Η σχολή, που είχε κλείσει από τον Κοσμήτορα, ανοίγει ξανά για την περίσταση. Είναι παρόν ο γραμματέας της κομουνιστικής νεολαίας FGCI Veltroni που προσκαλεί στην κινητοποίηση όλους τους φοιτητές. Ανακοινώνεται ομιλία του Luciano Lama στην μεγάλη πλατεία του πανεπιστημίου. Εν τω μεταξύ η διαμαρτυρία εξαπλώνεται στα λύκεια: ξεκινούν αυτοδιαχειρίσεις σε πολλά ινστιτούτα. “Κρεμιέται στους τοίχους της σχολής των Γραμμάτων προς τα μέσα της περιόδου κατάληψης, αυτός ο φανταπολιτικός προβληματισμός της κολεκτίβας  Scimmia d’oro, Μαϊμού από χρυσάφι, με τίτλο Comunismo e/o barbarie, Κομουνισμός ή βαρβαρότητα, που περιγράφει την κατάληψη και τις εξελίξεις της που μοιάζει, ύστερα από τόσα χρόνια, πλέον σαν παραμύθι…

Αυτοί εγκαταστάθηκαν στην riserva στις 2 φλεβάρη 1977 (σύμφωνα με το παλιό ημερολόγιο) έτος 1 της Μεγάλης Κατάληψης. Μια τέτοια πράξη (η οποία σήμερα τιμάται στη γιορτή του Αγίας Κατάληψης του Πανεπιστημίου) έγινε αμέσως αντιληπτή στην ουσία της όχι σαν μια παροδική εκδήλωση, αλλά σαν οριστική επιλογή ζωής (μερικοί ιστορικοί πιστεύουν σήμερα ότι κάποιος βαρεμένος τις πρώτες ημέρες της Μεγάλης Κατάληψης υποστήριξε ότι αυτή αποτελεί ένα μέσο κι όχι ένα σκοπό, εμείς φυσικά δεν δεχόμαστε μια τέτοια παράλογη υπόθεση).  Κατά τις πρώτες ημέρες της Κατάληψης του πανεπιστημίου μερικοί από Αυτούς, σε συμφωνία με τις θεωρίες του ναπολιτάνου μελετητή μας Giambattista Vico, θεώρησαν ότι το φαινόμενο της κατάληψης θα έπρεπε να ενταχθεί μέσα σε μια δεκαετή κυκλική επανάληψη γεγονότων που σχετίζονται με το μαγικό αριθμό του 68 . Ο Pecchioli (γνωστός φιλόσοφος και πολιτικός παραγωγός από τα έργα του οποίου, δυστυχώς, εξακολουθούν να υπάρχουν μόνο λίγα αποσπάσματα) φαίνεται πως υποστήριξε, σε ένα μεγάλο του έργο σε δώδεκα τόμους, πως επρόκειτο για μερικές δεκάδες προβοκάτορες”.

COVO QUI / COVO LÀ / COVA TUTTA LA CITTÀ                                                                   ΓΙΑΦΚΑ ΕΔΩ / ΓΙΑΦΚΑ ΕΚΕΙ / ΓΙΑΦΚΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΠΟΛΗ

ABBIAMO MURATO IL COVO DEL RETTORE                                                                     ΧΤΙΣΑΜΕ ΤΗΝ ΓΙΑΦΚΑ ΤΟΥ ΠΡΥΤΑΝΗ

https://aenaikinisi.files.wordpress.com/2017/04/dopo_marx_aprile.pdf

https://www.academia.edu/6711257/Dopo_Marx_aprile