Αυτή την τρίτη 30 απριλίου, πριν από την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος που οδήγησαν οι Juan Guaidó και Leopoldo López, οι τσαβιστές συγκεντρώθηκαν γύρω από το Miraflores Palace.
Στο οπτικοακουστικό υλικό της ομάδας δημοσιογράφων του LaIguana.TV μπορείτε να εκτιμήσετε την υποστήριξη των βενεζουελάνων στον Πρόεδρο Nicolas Maduro και την εθνική κυβέρνηση.
Παρακάτω υπάρχουν μερικές εικόνες γι αυτή τη νέα επίδειξη αφοσίωσης του λαού της Βενεζουέλας με τη Μπολιβαριανή Επανάσταση.
(LaIguana.TV)
Ένα αντιδραστικό Κράτος φαίνεται από κάποια συγκεκριμένα πράγματα
Μόλις λίγες μέρες έχουν περάσει από το θάνατο στην μάχη του Lorenzo «Tekoser» Orsetti στη Συρία, μαζί με τις κουρδικές δυνάμεις που καταλήγουν να καταστρέψουν το Isis. Και για μια ακόμη φορά οι φωνές του establishment είχαν σε κάποιο βαθμό μοιραστεί τον πόνο της οικογένειας, αν όχι εκείνο των πολλών συντρόφων που τον είχαν γνωρίσει.
Ωστόσο φαίνεται ότι στην Εισαγγελία του Τορίνο δεν άρεσε πάρα πολύ αυτός ο σεβασμός, παρόλο που σταμάτησε για μια στιγμή για να αποφύγει να εμφανιστεί «υπερβολική». Τη Δευτέρα πραγματοποιήθηκε η ακρόαση κατά την οποία η εισαγγελική αρχή – εκπροσωπούμενη από την εισαγγελέα Manuela Pedrotta – ζήτησε την «ειδική επιτήρηση» για πέντε συντρόφους που είχαν προηγηθεί του «Orso» στην εμπειρία με τις Ypg.
Το κατηγορητήριο της εισαγγελέα είχε στιγμές καθαρής αντιδραστικής ιδεολογίας: «Δεν πιστεύω ότι πήγαν στη Συρία για να σώσουν την κοινωνία μας από μια τρομοκρατική απειλή. Ένας από αυτούς έγραψε ότι «μετά το ISIS ο εχθρός νούμερο ένα είναι η καπιταλιστική κοινωνία». Αυτοί θέλουν να συνεχίσουν τον αγώνα στην Ιταλία ».
Η υποτιθέμενη επιβεβαίωση της επικινδυνότητας τους, σύμφωνα πάντα με την γνώμη της δικαστή, βρίσκεται στο ότι κάποιοι από αυτούς είχαν σχέση με το κίνημα No Tav. »[οι πέντε] είναι υπεύθυνοι για βίαιες συμπεριφορές εναντίον των δυνάμεων της τάξης με ευκαιρία διαδηλώσεων εναντίον του Tav, τις πολιτικές κατά της μετανάστευσης, τους πολιτικούς αντιπάλους στο πανεπιστήμιο «.
Έτσι, ακολουθώντας έναν συλλογισμό που δεν ήταν τυπικά ρητός (και νομικά παράλογος), οι πέντε θα ήταν «επικίνδυνοι» επειδή θα πρέπει να πήγαν να πολεμήσουν στην Ροζάβα μόνο για να μάθουν πώς να το κάνουν και να είναι σε θέση να «κάνουν την επανάσταση» στην Ιταλία.
Δεν θα σταθούμε εδώ για να υπενθυμίσουμε σε έναν εισαγγελέα ότι η «στρατιωτική εκπαίδευση» – η φάση κατά την οποία μαθαίνει κάποιος να χειρίζεται τα όπλα και να κινείται σύμφωνα με τους κανόνες του πολέμου – γίνεται σε ασφαλείς συνθήκες, πρακτικά χωρίς κίνδυνο, όπως συμβαίνει στην περίπτωση προ-αγωνιστικής αθλητικής προπόνησης. Ενώ η μάχη σε πραγματικές συνθήκες εναντίον ενός εχθρού που σε πυροβολεί φέρει τον υψηλό κίνδυνο του θανάτου.
Επομένως, είναι προφανώς αβάσιμη – και ακριβώς σε στρατιωτικό επίπεδο – η ιδέα ότι κάποιος πηγαίνει να πολεμήσει στ’ αλήθεια μόνο για να «μάθει» πώς να το κάνει και να το προτείνει επίσης αλλού … Ίσως εάν οι ίδιοι εισαγγελείς ασχολούνταν με τους ιταλούς φασίστες που πηγαίνουν να εκπαιδευτούν στην Ουκρανία θα έφταναν λίγο κοντύτερα σε ένα αδίκημα όπως αυτό που υποθέτουν.
Οι σύντροφοι Paolo Andolina, Jacopo Bindi, Davide Grasso, Fabrizio Maniero και Μαρία Edgarda Marcucci, αντιθέτως, ανέλαβαν τους κινδύνους τους και ευτυχώς επέστρεψαν στη χώρα τους, προφανώς διατηρώντας τις πολιτικές τους απόψεις, αντίθετα με όσα συνέβησαν για την «Orso» και τον Giovanni Francesco Asperti («Hiwa Bosco»).
Η απόφαση θα βγει σε 90 ημέρες, χρόνος που στο δικαστήριο θα πρέπει να μοιάζει επαρκής για να πέσει η οριστική επικοινωνιακή σιωπή σχετικά με την υπόθεση του «Orso» και να καταστήσει έτσι λιγότερο «δυσάρεστο-αντιπαθητικό» το μέτρο που ζήτησε η Εισαγγελία.
Γεγονός όμως είναι ότι, με τον τρόπο αυτό, η Εισαγγελία του Τορίνο συνοψίζει μια σαφή θέση του ιταλικού Κράτους σχετικά με τους μαχόμενους για την αυτοδιάθεση και την ελευθερία των λαών: θα θεωρηθείτε καλοί άνθρωποι μόνο αν επιστρέψετε νεκροί.
Καλό θα είναι να το θυμόμαστε αυτό…
– © Αναπαραγωγή δυνατή κατόπιν σαφούς συναίνεσης της σύνταξης του CONTROPIANO
Τελευταία μετατροπή: STAMPA
Από την συνέλευση της πόλης της Φλωρεντίας της 19 μαρτίου – Κουρδική Κοινότητα στην Ιταλία
Στις 18 μαρτίου έφθασε η τρομερή είδηση για τον θάνατο του Orso, ενός φλωρεντινού συντρόφου που είχε φύγει για το Κουρδιστάν τον σεπτέμβριο του 2017. Ο Lorenzo, όνομα μάχης «Tekoser – Fighter», προσχώρησε στις YPG-YPJ για να προωθήσει τα ιδανικά της ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης. Το έπραξε δίνοντας όλο του τον εαυτό, αμφισβητώντας την ύπαρξή του.
Και να θυμούνται όλοι, γύπες και πολιτικάντηδες, που σήμερα θα ήθελαν να κάνουν έναν σύντροφο ήρωα που πήγε να πολεμήσει το ISIS σχεδόν στο όνομα των δυτικών αξιών, ότι δεν είναι δυνατό να μειώσουν την επιλογή του σε αυτό, ότι ο Orso βρισκόταν στη Ροζάβα και στη Συρία για να επιβεβαιώσει τα ιδεώδη του αντιφασισμού και αντικαπιταλισμού, επειδή πίστευε ότι ο καθένας από εμάς πρέπει να κάνει το ρόλο του μέσα το χτίσιμο μιας πιο δίκαιης και ελεύθερης κοινωνίας απαλλαγμένης από σχέσεις κυριαρχίας, και είχε επιλέξει να το κάνει υποστηρίζοντας την επανάσταση που διεξήγαγε το PKK και την οποίαν υπερασπίζονται χιλιάδες κούρδοι, άραβες, ασσύριοι, γεζίντι σύντροφοι και εκατοντάδες άλλοι διεθνιστές σαν αυτόν.
Βολικό να γιορτάζουμε σήμερα τον Tekoser, ενώ εκείνοι που πήγαν για να πολεμήσουν στο Κουρδιστάν και επέστρεψαν στην Ιταλία βρίσκονται υπό έρευνα, με την ειδική επίβλεψη, ποινικοποιημένοι. Εύκολο να γίνει όπως έκανε ο Nardella ο οποίος μπορεί να παρευρίσκεται προεδρεύοντας στις διασκέψεις της Leonardo Finmeccanica, ιταλικής εταιρείας στη Φλωρεντία που πωλεί θάνατο, μεταξύ άλλων στο τουρκικό κράτος και στη φασιστική κυβέρνησή του με επικεφαλής τον Ερντογάν που καταπιέζουν καθημερινά τους κούρδους και να εμφανίζεται στη συνέχεια λυπημένος κατάκαρδα απέναντι στον «γενναίο», συμπατριώτη που σκοτώθηκε. Σκοτώθηκε στο όνομα της ίδιας ιδεολογίας θανάτου και εκμετάλλευσης των κυβερνώντων μας, εκείνη την ιδεολογία που ο Tekoser πήγε να πολεμήσει. Μικροπρεπές να εκθειάζει τον Lorenzo ενώ συλλαμβάνονται, κατηγορούνται, χτυπιούνται, εκατοντάδες σύντροφοι/σσες, από την Val Susa στη Σικελία, ένοχοι μόνο επειδή αγωνίζονται για τις ίδιες με τις δικές του αξίες. Βολικός και μικροπρεπής Σαλβίνι που επιτρέπει κι αυτός στον εαυτό του να δώσει συλλυπητήρια.
Σαν συνέλευση πόλης της Φλωρεντίας στις 19 μαρτίου, με αρκετές εκατοντάδες ανθρώπους παρόντες, μαζί με την Κουρδική Κοινότητα στην Ιταλία και την οικογένεια του Lorenzo, πραγματικό παράδειγμα ηθικής ακεραιότητας πάντα στο πλευρό των επιλογών του Orso, θεωρούμε καθήκον να αφιερώσουμε μια μέρα στη μνήμη του Lorenzo και μαζί του σε αυτή των χιλιάδων μαχητών που σκοτώθηκαν για την ελευθερία.
Καλούμε τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, τους αντιφασίστες και όλους τους εραστές της ελευθερίας να είναι παρόντες στη Φλωρεντία στις 31 μαρτίου από τις 3 μ.μ. για μια μεγάλη ημέρα αγώνα, για να διαδηλώσουμε την αλληλεγγύη μας, για τον Lorenzo, για την οικογένειά του και για όλους μας!
Να θυμόμαστε τον Orso σημαίνει συνέχιση του αγώνα, στην Ιταλία όπως στο Κουρδιστάν, συνεχίζoντας να επιδεικνύoυμε διαδηλώνοντας τη στήριξη του κουρδικού κινήματος, υποστηρίζοντας τις απεργίες πείνας των κούρδων κρατουμένων στην Τουρκία, καταγγέλλοντας και επιτιθέμενοι στον ρόλο της Ιταλίας και της ΕΕ στους πολέμους και την εκμετάλλευση.
Ο Lorenzo δεν είναι ένας ήρωας, είναι ένας σύντροφος που έκανε μια βαθιά επιλογή, βάζοντας και μας μπροστά στις ευθύνες μας, τις επιλογές μας, και το έκανε όχι από ΜΙΣΟΣ αλλά από ΑΓΑΠΗ.
“Και πάντα να θυμάστε ότι κάθε καταιγίδα αρχίζει με μια μοναδική σταγόνα. Προσπαθήστε να είστε εσείς εκείνη η σταγόνα. Σας αγαπώ όλους ελπίζω ότι θα κάνετε θησαυρό αυτά τα λόγια. Serkeftin – Victory! – Νίκη «- από την αποχαιρετιστήρια επιστολή του Tekoser
Συνέλευση της πόλης της Firenze της 19ης μαρτίου – Κουρδική Κοινότητα στην Italia
του Davide Grasso
Αυτή τη στιγμή όλοι μιλάνε για τον Lorenzo Orsetti, όνομα μάχης Tekosher Piling, γνωστό στο Facebook ως Orso Dellatullo. Ο Orso ήταν ιταλός μαχητής των Μονάδων λαϊκής προστασίας (YPG) πλαισιωμένες στις δημοκρατικές συριακές Δυνάμεις (Sdf). Ο heval μας, ο φίλος μας, έπεσε σε μια μάχη στην περιοχή της Baghuz, στη Συρία, όπου οι Ypg αντιστέκονται στις τελευταίες αντιστάσεις του αυτοαποκαλούμενου «ισλαμικού Κράτους» (Isis]. Μπροστά σε ένα παράδειγμα θάρρους και γενναιοδωρίας όπως το δικό του, που ενσαρκώνεται από την πράξη του μαρτυρίου και φωτίζεται από το τελευταίο του μήνυμα, όλοι, ακόμη και σε μια ιστορική στιγμή όπου η κοινωνική εκτίμηση για τις συλλογικές αξίες βρίσκεται στο ελάχιστο, σταμάτησαν για μια στιγμή και ένιωσαν μια αίσθηση θαυμασμού για το υπερήφανο, καθαρό και επαναστατικό βλέμμα του Tekosher. Τα ίδια εθνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, συνήθως περισσότερο απρόθυμα να εκτιμήσουν φιγούρες όπως η δική του, δεν θέλησαν ή κατάφεραν να αποφύγουν την αποδοχή της αξίας του στις σελίδες εφημερίδων ή σε ρεπορτάζ στην TV.
Σε πολλές εκφράσεις συμπάθειας ή θαυμασμού για τον Lorenzo, στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και στα θεσμικά όργανα, είναι σαν να εμφανίζεται, ωστόσο, κάποια αμηχανία, η οποία μάλλον προορίζεται να αυξηθεί. Γιατί; Ο Lorenzo έκανε κάτι που, αν και ευγενές, σύμφωνα με την πολιτική και τα επικοινωνιακά της παραρτήματα δεν έπρεπε να γίνει. Για παράδειγμα, πολλά τηλεοπτικά δίκτυα ισχυρίστηκαν ότι, προκειμένου να πάει να πολεμήσει το Isis, ο Lorenzo «παραβίασε» και «αμφισβήτησε» τους νόμους του ιταλικού κράτους, αν και αυτό δεν ισχύει. O Lorenzo δεν έχει παραβιάσει κανέναν ιταλικό ή διεθνή νόμο, καθώς δεν υπάρχει κανένας κανόνας που να απαγορεύει τη συμμετοχή σε μια ξένη σύγκρουση, εκτός από συγκεκριμένες περιπτώσεις: οι νόμοι, για παράδειγμα, απαγορεύουν την προσχώρηση σε οργανώσεις που θεωρούνται τρομοκρατικές, στο εξωτερικό όπως στην Ιταλία . Ωστόσο, οι YPG, με τις οποίες μάχονταν ο Tekosher, δεν περιλαμβάνονται στον κατάλογο των τρομοκρατικών οργανώσεων που συνέταξαν η Ιταλία, η Ευρωπαϊκή Ένωση ή το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Γιατί, λοιπόν, τα ΜΜΕ επιμένουν σε μια διαφορετική εκδοχή των γεγονότων, αν και ψευδή;
H προφανής νομική δυσφήμηση της επιλογής του κρύβει την πραγματική, η οποία είναι πολιτική. Ο Lorenzo ενήργησε στο υψηλότερο επίπεδο: εκείνο της μετατροπής της πραγματικότητας, της επαναστατικής αλλαγής, και το έκανε χωρίς να πλαισιώνεται σε κάποια θεσμική δομή της χώρας του: αυτό που το κράτος, στο σημερινό ιστορικό πλαίσιο και συγκυρία, φαίνεται ότι δεν μπορεί να αντέξει, να ανεχθεί. Είναι αλήθεια ότι οι δημοκρατικές δυνάμεις της Συρίας, στις οποίες συμμετέχει το YPG, είναι σύμμαχοι της Ιταλίας στον πόλεμο εναντίον της ISIS, μέσω της Συνδυασμένης Κοινής Δύναμης, Combined Joint Task Force, που δημιουργήθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες για τη διεθνή αποστολή Inherent Resolve, η οποία αποσκοπεί στην καταστροφή του χαλιφάτου. Παρόλα αυτά οι Ypg, οι οποίες κατέχουν τη διοίκηση των SDF, δεν εξαρτώνται, ούτε δέχονται εντολές, από το διεθνή Συνασπισμό. O Sheid Tekosher – «ο μάρτυρας Tekosher»: όρος που πρέπει να γίνει κατανοητός εδώ με μια αυστηρά πολιτική έννοια – κινούνταν κάτω από μια εντελώς επαναστατική διοίκηση, εντελώς έξω από τον έλεγχο οποιουδήποτε κράτους.
Η σχέση των διοικήσεων του με το ΝΑΤΟ ήταν συνεργασίας στην επαρχία της Deir El Zor, κατά του ISIS, αλλά και εχθρότητας και πολεμική, εν προκειμένω κατά του φιλοτζιχαντιστικού τουρκικού στρατού (που είναι μέρος του ΝΑΤΟ), στην Αφρίν, στην διάρκεια της τουρκικής επίθεσης στην πόλη (μια επίθεση, εκείνη ναι, χωρίς οποιαδήποτε διεθνή νομιμότητα, σε πλήρη παραβίαση της εδαφικής ακεραιότητας της Συρίας). Ο Lorenzo, έστω και εντός των ορίων του νόμου, έχει κινηθεί εκτός των πολιτικών προσδοκιών των κυβερνώντων στη χώρα του. Αυτή η «πολιτική παρατυπία» του Tekosher είναι, πιστεύω, έκφραση μιας πολύ πιο βαθιάς «παρατυπίας»: μια ηθική παρατυπία, η οποία προκύπτει σαφώς από την επιστολή του. Όπως εκφράστηκε στο λογαριασμό του, την ημέρα μετά το μαρτύριο του, ο ανθρωπολόγος Roberto Beneduce, το ηθικό στοιχείο που εντυπωσιάζει στον Lorenzo συνίσταται στην επιλογή να εισέλθει με ορμή στην παγκόσμια πολιτική κατάσταση «απελευθερώνοντας το πεδίο» από μια ολόκληρη σειρά πολιτικά και γεωπολιτικά φορτία που ο κάτοικος του πλανήτη, σήμερα, κληρονομεί από την ιστορία και αισθάνεται να πιέζει στους ώμους του.
Το έκανε στο Κουρδιστάν, πρόσθεσε ο Beneduce, επειδή αυτό το τελευταίο, σε έναν φαινομενικά μπλοκαρισμένο κόσμο, είναι σήμερα ο «χώρος του δυνατού, του εφικτού». Για να εισέλθει ορμητικά μέσα σε αυτό τον χώρο ο Lorenzo έθεσε υπό αμφισβήτηση πολύ περισσότερα από τις προσδοκίες του κράτους απέναντι του. Τα έσπασε με πολύ περισσότερα.
Το πρώτο βάρος από το οποίο απελευθερώθηκε ο Lorenzo είναι το πιο ισχυρό του αιώνα. Έχει αντιταχθεί στην καλοσύνη, στην ευγένεια ή την αναγκαιότητα του καπιταλισμού ως πρότυπο πολιτισμού, και στη διάσημη προϋπόθεση ότι ένας τρόπος εργασίας, δράσης και συνεργασίας εναλλακτικός δεν μπορεί να υποτεθεί, πόσο μάλλον να τεθεί σε εφαρμογή. Ο Lorenzo ήταν αηδιασμένος από το σύστημα εκμετάλλευσης στον κόσμο του εστιατορίου στον οποίο εργάστηκε στη Φλωρεντία και, γενικά, από την ιταλική αγορά εργασίας με τα χαρακτηριστικά της αγριότητας και της αναλγησίας της: αποδοχή απαράδεκτων χρονοδιαγραμμάτων και απάνθρωπης κούρασης, ανταγωνισμός όλων ενάντια σε όλους, περιφρόνηση και αδιαφορία για τους άλλους στο όνομα του κέρδους, εξόντωση κάθε αυτόνομου χώρου ζωής στο όνομα του δόγματος της αναγκαίας και απόλυτης σχέσης μεταξύ της ανθρώπινης αξίας και της εργατικής απόδοσης. Υψώνοντας γαλήνια το μεσαίο δάχτυλο στο πρόσωπο όλου αυτού πήρε αεροπλάνο και πήγε εκεί όπου η επανάσταση των γυναικών και των κοινοτήτων, το 2017, είχε ήδη χτίσει, σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας και στην κοινοτιστική-κομουνιστική ζωή των Ypg, ένα μοντέλο μοιράσματος ριζοσπαστικό, εξελικτικής ακύρωσης των προνομίων και οικοδόμησης μορφών συνεργατισμού που προσανατολίζονται προς τη συνεργασία περισσότερο παρά στον παρασιτισμό και την εκμετάλλευση.
Για να κάνει αυτό ο Lorenzo πήρε τα όπλα. Αποδέχτηκε να προστατεύσει τον εαυτό του και τους πολίτες που εφάρμοζαν αυτές τις αλλαγές, τις γυναίκες που επέβαλαν τον πρωταγωνιστικό ρόλο τους, τα παιδιά που σπούδαζαν μέσα σε ένα νέο εκπαιδευτικό σύστημα. Ενεργώντας στο πλαίσιο ενός επαναστατικού κινήματος διέρρηξε μια ακόμη παγίδα, αμφισβήτησε μια άλλη δοξασία: εκείνη σύμφωνα με την οποία τα καθήκοντα συλλογικής προστασίας πρέπει να ανήκουν αποκλειστικά στα κράτη, ή σε παράνομες μορφές παρα-κρατικές, πάντα βασισμένες στην ταξική διαίρεση. Κάνοντας αυτό, αντιτάχθηκε επίσης στην αρχή σύμφωνα με την οποία η χρήση βίας είναι πάντα λαθεμένη. Ο αγώνας αυτού του Αγωνιστή υπενθύμισε σε όλους ότι η μη άσκηση βίας στην Αφρίν, στο Deir El Zor ή στη Baghuz θα σήμαινε να αφήσει ατιμώρητα τον πληθυσμό στα χέρια εκείνων που θα τον καταδίκαζαν (και στην Afrin, δεδομένης της ήττας, αυτό συνέβη) σε ένα πεπρωμένο όπου η βία γίνεται μια όχι πικρή εξαίρεση αλλά απαραίτητη, ένας ακρογωνιαίος λίθος ενός συστήματος κυριαρχίας. Ποια ηθική, ο Lorenzo πρέπει να ρώτησε τον εαυτό του, θα είχαν εκείνοι που απέφυγαν να βοηθήσουν όσους την χρειάζονταν αυτή την βοήθεια για να προστατεύσουν τις ιδιοτροπίες της αυτο-εκπροσώπησης τους, εξωτερικής ή εσωτερικής;
Δεν είναι αρκετό. Ο Sheid Tekosher δεν δίστασε να αγωνιστεί ενάντια στα τουρκικά drones που είχαν δοκιμαστεί στην Ουάσινγκτον και τα οποία στόχευαν τους πολίτες της Afrin, αλλά δεν δίστασε επίσης να προχωρήσει στην έρημο με την υποστήριξη της αμερικανικής αεροπορίας. Δεν πίστευε ότι μια συμμαχία με τις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν απαραίτητα λανθασμένη, και ως εκ τούτου, ούτε πως οποιαδήποτε ενέργεια που προωθούνταν από τα καπιταλιστικά κράτη έπρεπε να μποϋκοτάρεται για λόγους αρχής. Έδειξε μια πνευματική ευελιξία σπάνια στους αριστερούς αγωνιστές και έθεσε πάνω απ
όλα τόσο τις πραγματικές ανησυχίες για τους ανθρώπους όσο και τις στρατηγικές ανάγκες της επανάστασης – που θεωρείται ως μια πραγματική αλλαγή, ως «χώρος του δυνατού-του εφικτού», και όχι ως ένα φανταστικό φετίχ , αξιολύπητο και άχρηστο. Υπάρχουν κι άλλα, περισσότερα. Κινούμενος, ως αναρχικός, μέσα σε έναν αυστηρά πειθαρχημένο στρατό, αν και στερημένο βαθμών και διακριτικών, και αποδεχόμενος σαφείς και αναγνωρίσιμες γραμμές διοίκησης, έδειξε ότι αποδίδει αξία στην ιδέα στο βαθμό που αυτή παρουσιάζεται ικανή να επιβάλει τα δικαιώματά της επί της πραγματικότητας.
Ως λευκός, ευρωπαίος, γιος μιας αποικιοκρατικής ηπείρου, που έπεσε στον αγώνα μαζί με σύριους σε μια συριακή επανάσταση, έδειξε ότι δεν είναι όλοι οι ευρωπαίοι, οι λευκοί, οι ιταλοί αναγκαστικά κινούμενοι από την επιθυμία για υποδούλωση άλλων λαών ή από μια απροκάλυπτη περιφρόνηση απέναντι τους. Ως αγωνιστής μιας κουρδικής οργάνωσης σε μια κατ ‘εξοχήν αραβική χώρα έδειξε ότι για να νικηθεί ο ισλαμισμός και οι συνέπειές του, ή για να αποκατασταθεί η ειρήνη στη Συρία, δεν είναι απαραίτητο να υποταχθεί κάποιος στο μύθο της ανωτερότητας μιας ηγεμονικής εθνικής ταυτότητας, όσο κι αν είναι πλειοψηφική σε γλωσσικό και θεσμικό επίπεδο στην ιστορία της repubblica. Ως μαχητής των δημοκρατικών συριακών Δυνάμεων, ο οποίος έπεσε στο πλευρό των αράβων rafiq («συντρόφων») του έδειξε ότι οι πολιτικοποιημένοι επαναστάτες όπως ο ίδιος, σε αντίθεση με τους απλούς εξεγερμένους ή τους απλούς μαχητές, δεν υποκύπτουν στον πειρασμό να ερωτευτούν ένα έθνος μεταξύ άλλων, όσο καταπιεσμένο κι αν είναι, επειδή η συνύπαρξη είναι απαραίτητη και ο πλουραλισμός είναι υποχρεωτική επιλογή για μια άξια κοινωνική ζωή.
Ως μαχητής ενάντια στον φονταμενταλισμό έδειξε ότι η υψηλότερη ηθική αίσθηση προκύπτει με ευκολία εκεί όπου η απουσία πίστης σε έναν Θεό δονείται, και επικρατεί η ανησυχία για μια δικαιοσύνη και μια ισότητα που είναι αναθεματισμένα γήινα αγαθά για εμάς τους θνητούς, σε αυτό τον μικρό πλανήτη όπου ακόμα οι Αγωνιστές σαν αυτόν δεν υποβάλλονται, παρά τα βάσανα του ανθρώπινου πεπερασμένου, σε μια φερόμενη-υποτιθέμενη Αποκάλυψη. Χωρίς Θεό, αποστάτης άπιστος ο οποίος πήρε τα όπλα μαζί με χιλιάδες πιστούς χριστιανούς, μουσουλμάνους και γιεζίντι, σε μια χώρα όπου το θρησκευτικό συναίσθημα ξεχειλίζει, έδειξε ότι η μη επιβολή θρησκείας δεν σημαίνει ότι δεν ασκείται ο σεβασμός στα διαφορετικά μονοπάτια ζωής από τη δική του – αντιθέτως μάλιστα. Δυτικός επαναστάτης που βρήκε την πλήρη πραγμάτωση του σε μια ανατολική επανάσταση, δεν υπέκυψε στον εξωτισμό, διαψεύδοντας ταυτόχρονα το δόγμα σύμφωνα με το οποίο η κατανόηση του κόσμου σε αυτή την εποχή πρέπει να προσανατολίζεται σύμφωνα με τις κατευθύνσεις μιας δυαδικής αντιπαράθεσης μεταξύ «κουλτούρας» και «πολιτισμού» που θεωρείται αναπόφευκτη ή απαραίτητη.
Αλλά το δόγμα, η παγίδα ή το φορτίο που έσπασε ο Tekosher με τον πιο ιλιγγιώδη τρόπο είναι το πιο δύσκολο να σπάσει για έναν δυτικό και έναν διεθνιστή. Όλοι και όλες μας, που συμμετείχαμε για λίγους μήνες ή χρόνια στην επανάσταση της βόρειας Συρίας, έχουμε με διαφορετικές μορφές και τρόπους αποδεχθεί να θέσουμε τη ζωή μας σε κίνδυνο. Μου φαίνεται, αν μπορώ να εκφράσω μια γνώμη που δεν είναι μόνο η δική μου, ότι ο Tekosher αποδέχτηκε την πιθανότητα του θανάτου με τρόπο που ήταν κάπως διαφορετικός.Αν και δεν τον έψαχνε με κανένα τρόπο, η πιθανότητα του τέλους έγινε αποδεκτή από τον ίδιο με μια ιδιαίτερη γαλήνη, η οποία δεν πρέπει να συγχέεται με την αδιαφορία ή την παραίτηση: το αντίθετο. Η Ιταλία στο σύνολό της το γνωρίζει τώρα, διότι έχει μάθει τα γραπτά του λόγια και αυτά που εμπιστεύθηκε, με αυτοειρωνεία και τόλμη, σε μια τηλεκάμερα. Ο κοινός σκοπός τον καθιστούσε ευτυχισμένο. Ήταν ικανοποιημένος από τον αγώνα, και έβρισκε εκπλήρωση σε αυτόν. Ο θάνατος, αν και ανεπανόρθωτος, δεν ήταν ίσως ο χειρότερος όλων των προοπτικών για αυτόν, διότι μαζί με αυτόν και το μήνυμα ενός Αγωνιστή, και όχι ενός ποιητή ή ενός Θεού, θα μπορούσε να έρθει στη Φλωρεντία του, και να κερδίσει για άλλη μια φορά χιλιάδες αιώνες επί της σιωπής.
https://www.carmillaonline.com/2019/03/23/omaggio-a-lorenzo-orsetti-combattente-ypg/
Κάτω τα χέρια από αυτούς/αυτές που αγωνίζονται για την ελευθερία!
Αυτές τις ώρες πραγματοποιείται η ακρόαση για την επικύρωση της αίτησης για περιοριστικά μέτρα της προσωπικής ελευθερίας σε πέντε διεθνιστές του Τορίνο, οι οποίοι κατηγορούνται για «κοινωνική επικινδυνότητα» από τους Δημόσιους Εισαγγελείς του Τορίνο υπό την ένδειξη της Digos και της τοπικής αστυνομικής αρχής.
Για αυτούς τους συντρόφους απαιτήθηκε η ειδική Επιτήρηση με την υποχρέωση διαμονής, ένα μέτρο το οποίο, αν και επινοήθηκε στα διάφορα διατάγματα ασφαλείας των τελευταίων ετών, τοποθετείται μέσα στην παράδοση παρόμοιων μέτρων παρόντων στον φασιστικό ποινικό κώδικα. Το διαβατήριο και η άδεια οδήγησης αποσύρονται από τον ειδικά επιτηρούμενο, κάθε άδεια ή εγγραφή στο επαγγελματικό μητρώο ανακαλείται, και ο τρόπος ζωής τους επηρεάζεται από μια σειρά υποχρεώσεων (να παρουσιάζονται στις εποπτικές αρχές κατά τις καθορισμένες ημέρες) και απαγορεύσεις [ να συναντούν περισσότερα από τρία άτομα κάθε φορά, να κάνουν παρέα με άτομα που έχουν καταδικαστεί, να μένουν έξω από το σπίτι μετά από κάποια ώρα κλπ.) με στόχο την απομόνωση των ατόμων που έχουν πληγεί από αυτά τα μέτρα.
Ο λόγος αυτής της κατηγορίας προς τους συντρόφους που επέστρεψαν από τη Ροζάβα (Συριακό Κουρδιστάν), όπου στρατεύτηκαν με τις τάξεις των Λαϊκών Μονάδων της Λαϊκής Άμυνας και των Γυναικών (YPG-YPJ) ή είχαν εργαστεί στις λαϊκές δομές της κοινωνίας των πολιτών, τελώντας ένα πολύτιμο έργο πληροφόρησης σχετικής με αυτό που συνέβαινε στις περιοχές που βρίσκονταν υπό επίθεση από τον τουρκικό στρατό και τις πολιτοφυλακές των τζιχαντιστών, σύμφωνα με τους εισαγγελείς θα πρέπει να εντοπίζονταν στο γεγονός πως εκπαιδεύτηκαν στη χρήση των όπλων.
Η βαρύτητα της υπόθεσης είναι ίση με την υποκρισία εκείνων που ισχυρίζονται ότι μάχονται ενάντια στους πολέμους και το ISIS και στη συνέχεια υποστηρίζουν συμφωνίες και επιχειρήσεις με χώρες όπως η Τουρκία και οι πετρομοναρχίες του Κόλπου, εκείνων που «κλαίνε» και μνημονεύουν έναν νεκρό εθελοντή που πέθανε στη Συρία, αλλά στη συνέχεια ελέγχουν και δικάζουν εκείνους που επιστρέφουν από τη Ροζάβα, εκείνων που προετοιμάζονται να αποποινικοποιήσουν και ενθαρρύνουν τη χρήση όπλων με το νόμο για τη νόμιμη άμυνα, και δεν ανέχονται να μαθαίνουν να τα χρησιμοποιούν να είναι οι πολιτικοί αγωνιστές των περιβόητων κοινωνικών κέντρων ή ακτιβιστές των κινημάτων No Tav
Κοινωνικά επικίνδυνη δεν είναι τόσο η εμπειρία τους στη Rojava, αλλά το φαινόμενο της επίγνωσης και συνειδητοποίησης, πως είναι όλο και περισσότερο αναγκαίο να αγωνιζόμαστε και να οργανωνόμαστε για να εφαρμόσουμε ένα πολιτικό σύστημα και σχέσεις που τερματίζουν τον καπιταλισμό και την πατριαρχία.
Αυτό που φοβίζει τους δικαστές, την κυβέρνηση και την αστυνομία είναι ότι βίωσαν από πρώτο χέρι πως οι ιδέες και η δύναμη των αξιών της ισότητας και της αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης της επανάστασης που προωθεί το κουρδικό κίνημα, το οποίο είναι σήμερα ένα χειραφετητικό εργαλείο για τις γυναίκες, για τους εργαζόμενους και για τους λαούς όλης της Μέσης Ανατολής, μπορούν και πρέπει να τεθούν σε εφαρμογή και από όλους και όλες μας!
Ως εκ τούτου, θέλουμε να επαναλάβουμε την αλληλεγγύη μας προς τους τορινέζους συντρόφους και μαζί τους σε όλους τους άλλους διεθνείς που στην Ιταλία και την Ευρώπη πλήττονται από την καταστολή κατά την επιστροφή τους από τη βόρεια Συρία. Θέλουμε να επιβεβαιώσουμε ότι, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των ακροάσεων και των δικαστικών υποθέσεων, κανείς από αυτούς δεν πρέπει να μείνει μόνος διότι η αλληλεγγύη είναι και παραμένει το πιο ισχυρό μας όπλο. Και θα το κάνουμε με δύναμη και κατά τη διάρκεια της πορείας που θα διασχίσει τους δρόμους της Φλωρεντίας την Κυριακή 31 μαρτίου για να αποτίσουμε φόρο τιμής στον σύντροφο Orso Tekoser και σε όλους εκείνους που αφιερώνουν τη ζωή τους στον αγώνα.
– © Αναπαραγωγή δυνατή κατόπιν ρητής συναίνεσης της σύνταξης του CONTROPIANO
Τελευταία μετατροπή: STAMPA
Συντονιστικό του κόμματος των ελεύθερων Γυναικών του Κουρδιστάν (PAJK), η Koçerin Amed μίλησε με το ANF για τον ελεύθερο κοινοτισμό, τους λόγους γέννησής του, τις ιδεολογικές του ρίζες, τον τρόπο με τον οποίο διαμορφώθηκε το μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης, και την αναπόφευκτη επίθεση του κράτους. Δηλώνει ότι ο ελεύθερος κοινοτισμός βασίζεται στη δημοκρατική αυτονομία, διότι το δημοκρατικό έθνος διαθέτει ένα σύστημα που βασίζεται σε αυτόνομες δημοκρατικές κυβερνήσεις.
Τι είναι ο ελεύθερος κοινοτισμός;
Με αυτή την έννοια, η Amed σημειώνει ότι η δημοκρατική αυτονομία τροφοδοτείται από την προοπτική της κοινωνικής οργάνωσης και προσθέτει: «Στην φάση της πρακτικής ή της εφαρμογής της, προσφέροντας εκπροσώπηση σε όλους εκείνους που ζουν στην τοπική περιοχή, προσφέρει τις υπηρεσίες της υιοθετώντας την πολυγλωσσία.
Ο ελεύθερος κοινοτισμός βασίζεται σε ένα σύστημα συν-προεδρίας. Η αυτόνομη οργάνωση των γυναικών οργανώνει και επεκτείνει τον αγώνα και αναπτύσσει τη σοσιαλιστική νοοτροπία της απελευθέρωσης των γυναικών.
Ο κλασικός δήμος, όπου το μονοπώλιο της εξουσίας είναι θεσμοθετημένο, ελιτίστικο, γραφειοκρατικό, με βάση τη θέση και την εξουσία, αναπόφευκτα απομακρύνεται από τον λαό.
Αντίθετα, ο ελεύθερος κοινοτισμός αναπτύσσεται οικοδομώντας μια ισότιμη, ελεύθερη και δίκαιη ζωή σε σχέση με τη φύση, με το άτομο και την κοινωνία, με το φύλο, την ηλικία, τις πολιτιστικές και θρησκευτικές διαφορές ».
Ισότιμη εκπροσώπηση
Η Koçerin Amed υπογράμμισε τη σημασία της δίκαιης-ισότιμης εκπροσώπησης και του συστήματος συν-προεδρίας για την κατανόηση της έννοιας του ελεύθερου δήμου-κοινότητας και υπενθύμισε ότι το επίπεδο που επιτεύχθηκε από τον αγώνα και την οργάνωση της δημοκρατικής κοινωνίας άνοιξε τον δρόμο για τους άνδρες και τις γυναίκες να αποκτήσουν μια ταυτότητα βασισμένη στην ελεύθερη ζωή ξεπερνώντας το προηγούμενο σύστημα υποτέλειας-σκλαβιάς.
“Η κατανόησή μας για αυτή την παράδοση βασίζεται στην συν-προεδρία και στην ισότιμη εκπροσώπηση «, είπε η Amed, προσθέτοντας ότι το σύστημα αυτό προωθεί την ισότιμη εκπροσώπηση σε κάθε φάση της οργάνωσης των χώρων κοινωνικής ζωής.
Η Amed πρόσθεσε: “Το σύστημα αυτό στοχεύει στη μεγιστοποίηση της συμμετοχής των γυναικών στην κοινωνική οργάνωση με βάση το συντονισμό, τη συμπληρωματικότητα, τον συντονισμό στην εργασία και τους ρόλους, σπέρνοντας δημοκρατικό πολιτισμό από τους συν-δημάρχους σε ολόκληρη την κοινωνία. Η ελεύθερη κοινότητα βασίζεται στην άμεση συμμετοχή, μέθοδοι και δρόμοι διαφανείς μαθαίνονται, καθώς ο λαός αποτελεί ενεργό μέρος της αυτο-οργάνωσης και της ζωής των υπαρχόντων κοινοτήτων.
Η ιδέα είναι να μειωθεί η κεντρική εξουσία του κράτους και ταυτόχρονα να ενισχυθούν οι τοπικές και περιφερειακές κυβερνήσεις. Αγκαλιάζει την κοινωνική ζωή, όπου ο καθένας πιστεύει στην ανάγκη να είναι ένα ηθικό και πολιτικό ανθρώπινο ον, στην οποία συμμετέχει ενεργά με τη δική του ταυτότητα, την κουλτούρα και τη μητρική του γλώσσα”.
Οικολογία και ελεύθερος κοινοτισμός
Η Koçerin Amed του PAJK δηλώνει ότι η συμπληρωματικότητα της συν-προεδρίας και της ισότιμης εκπροσώπησης είναι ένα από τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά του ελεύθερου οικολογικού κοινοτισμού. Προσθέτει: «Η οικολογική κοινωνική ζωή στοχεύει να δημιουργήσει μια εναλλακτική ζωή με μια εναλλαγή στην ισορροπία φύση-άνθρωπος, άνθρωπος-φύση.
Η έννοια του οικολογικού κοινοτισμού υιοθετήθηκε και έρχεται σε αντίθεση με όλες τις μορφές μονοπώλησης μέσα από το όραμα όλων των ζωτικών χώρων όπως τα οικολογικά χωριά και πόλεις”.
Γιατί το κράτος φοβάται τον ελεύθερο κοινοτισμό;
η Amed είπε ότι ο ελεύθερος κοινοτισμός, βασισμένος στο πρότυπο της δημοκρατίας, της οικολογίας και της απελευθέρωσης των γυναικών, ασκεί ισχυρή πίεση στην κυρίαρχη νοοτροπία της πατριαρχίας.
Η Amed, υπογραμμίζοντας ότι οι δήμοι που απομακρύνθηκαν από την κοινωνία μετασχηματίζονται στην πολιτική εξουσία της αντι-κοινωνίας, αξιοποιώντας την οικονομικά, πρόσθεσε ότι η ιδέα του ελεύθερου δήμου-κοινότητας ανατρέπει αυτή την ιδέα φέρνοντας τις κοινότητες-δήμους και την εξουσία λήψης αποφάσεων πίσω στον λαό.
https://agirebablisoke.wordpress.com/2019/03/23/cose-il-municipalita-libero/
… ούτως ή άλλως έχω ένα νέο σκυλί και είμαι καλά. Θα ήθελα να πω ότι ο ήλιος του μέλλοντος λάμπει αλλά βρέχει και κάνει ψοφόκρυο, ίσως αύριο, ποιος ξέρει …
27 Ιανουαρίου
Οι αγωνίες, η δυσφορία που νιώθουμε κάθε μέρα, οι ανασφάλειες, γνωρίζουμε καλά ότι πρέπει να προκαλούνται από την σημερινή κοινωνία (της οποίας το θέαμα είναι εκπρόσωπος). Αδύναμοι, διαιρεμένοι, χειραγωγήσιμοι, συμμορφωμένοι με τον ρόλο που μας έχει οριστεί. Ανίκανοι να βρούμε ανακούφιση (επιφανειακή και στιγμιαία) παρά μόνο στην κατανάλωση. Βλέποντας οικογένειες τόσο ενωμένες, που έχουν λίγα και τίποτα άλλο παρά την αμοιβαία αγάπη, που αγωνίστηκαν, υπέφεραν (σε κάθε μία από αυτές υπάρχει κάποιο μέλος που έδωσε τη ζωή του κατά τη διάρκεια του αγώνα ή πέθανε κάτω από κάποιο βομβαρδισμό) και παρά όλα αυτά βρίσκουν τη δύναμη να συνεχίσουν τη ζωή τους με ένα χαμόγελο σκέφτομαι ότι μου έδωσε ένα μεγάλο μάθημα ζωής. Αγάπη, πόνος, πάντα πίστευα ότι ήταν δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος, δύο αδιάλυτα συναισθήματα, αλλά ίσως ήμουν λάθος. Πρέπει να πολεμάμε για αυτό που αγαπάμε, ακόμα και όταν η κατάσταση φαίνεται να είναι από τις πιο σκοτεινές δεν πρέπει ποτέ να επιτρέπουμε στον πόνο να επικρατήσει. Μια απλή ζωή, σε ανθρώπινα μέτρα, φτιαγμένη από λίγα πράγματα και αυθεντικά συναισθήματα είναι δυνατή, αλλά αυτό σημαίνει να απαρνηθούμε όλα αυτά που μας έκαναν να πιστεύουμε ότι είναι απαραίτητα.
14 Φεβρουαρίου
Ω raga, είμαι καλά, συγγνώμη αν χάνομαι κάθε τόσο αλλά βλέπετε ανταρτοπόλεμος στο δάσος και smartphone δεν πάνε πάντα μαζί. Ευχαριστώ όλους σας για τις ευχές!
https://agirebablisoke.wordpress.com/2019/03/24/gennaio-febbraio-2018-dalla-pagina-facebook-di-orso/
