Όταν η Sanaa συνάντησε τον Mohamed…

29 Απριλίου 2016 i

Αυτή είναι 33 χρονών από το Μαρόκο – Αυτός είναι 16 από το Αφγανιστάν.

Η Sanaa έγκλειστη για πάνω από 1 χρόνο στο κέντρο κράτησης στο Ελληνικό – O Mohamed προχτές συμπλήρωσε 45 μέρες στο κέντρο κράτησης της Μόριας στη Λέσβο.

Αυτή γιατί βρέθηκε χωρίς νόμιμη άδεια παραμονής μετά από 5 χρόνια ζωής στην Ελλάδα – Αυτός γιατί βρέθηκε μόνος του χωρίς γονιό σε μία παραλία του νησιού αφότου έφτασε από την Τουρκία.

Αυτή θέλει να μείνει Ελλάδα και να την αφήσουν να δουλέψει για να ζήσει – Αυτός θέλει να συνεχίσει την πορεία του μέχρι να φτάσει στην Κοπεγχάγη που τον περιμένει ο θείος του που του υποσχέθηκε μία καλύτερη ζωή.

Οι μπάτσοι όταν την συλλάβανε της είπανε ότι αν κάτσει ήσυχη θα την αφήσουν ξανά ελεύθερη μετά από 6 μήνες –  Σε αυτόν είπανε ότι αν κάτσει ήσυχος…

Στρατόπεδα προσφύγων μια ύπουλη και απάνθρωπη «λύση»

(Έχω επισκεφθεί στρατόπεδα σε τρεις ηπείρους, και στην καλύτερη περίπτωση τείνουν να είναι καταστροφή ανθρώπινων ψυχών)…

| Η νεαρή μητέρα μου είπε την τρομερή της ιστορία, ενώ καθόμασταν πίνοντας τσάι κοντά στα συριακά σύνορα. Δυστυχώς, μου φάνηκαν όσα είπε πολύ οικεία, καθώς εξιστορούσε τη λιτανεία της απελπισίας της : το σπίτι της καταστράφηκε, η ζωή της διαλύθηκε, η οικογένειά της ρήμαξε.

Πέντε συγγενείς της σκοτώθηκαν στο μακελειό των συγκρούσεων, μου έδειξε φωτογραφίες στο κινητό της από το πτώμα ενός ξαδέλφου της, που ξεκοιλιάστηκε σε μια κρατική φυλακή. «Νιώθω πως το κεφάλι μου θα εκραγεί, όταν θυμάμαι πώς ήταν η ζωή πριν από τον πόλεμο», είπε.

Ωστόσο, αυτή η γυναίκα ήταν σίγουρη για ένα πράγμα: ότι θα προτιμούσε να επιστρέψει στη Συρία, παρά την αγριότητα από όλες τις πλευρές, από το να πάει πίσω στο στρατόπεδο προσφύγων, απ’όπου έφυγε πριν από λίγες ημέρες προτού τη συναντήσω. Ήταν σαν φυλακή, είπε – επαναλαμβάνοντας τα λόγια που άκουσα νωρίτερα κι από άλλους. Δεν υπήρχε δουλειά, δεν υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα και δεν έχεις να κάνεις τίποτα όλη την ημέρα, ενώ τα καταστήματα υπερ-χρεώνουν για τα τρόφιμα και τα είδη ένδυσης πίσω από τα συρματοπλέγματα. Η οικογένειά της άφησε τα τελευταία λίγα υπάρχοντά τους για να ξεφύγει. «Εδώ δεν έχουμε τίποτα αλλά τουλάχιστον έχουμε την ελευθερία μας».

Η ιστορία της θα πρέπει να εισακουστεί καθώς οι Ευρωπαίοι και Τούρκοι ηγέτες συναντιούνται σε μια σύνοδο κορυφής για την μεταναστευτική κρίση. Καθώς η ήπειρός μας γυρίζει την πλάτη της ως απάντηση προς τους πρόσφυγες, όπως αυτή η γυναίκα μαζί με άλλους, που αναζητούν το είδος της ζωής, που εμείς θεωρούμε δεδομένο, ο τόνος της συζήτησης γίνεται όλο και πιο άθλιος.

Και οι μύθοι αυξάνονται: ότι η Ευρώπη κατακλύζεται, ότι ζούμε σε καιρούς πρωτοφανούς μετανάστευσης, ότι τα τείχη σταματούν απελπισμένους ανθρώπους, ότι οι πρόσφυγες κλέβουν θέσεις εργασίας, ότι οι μετανάστες μετακινούνται για παροχές, ότι οι κακοί λαθρεμπόροι ανθρώπων και οι διακινητές είναι η κύρια αιτία όλων των προβλημάτων.
Οι πανικόβλητοι πολιτικοί της Ευρώπης ετοιμάζονται, να δώσουν περισσότερα χρήματα στην Τουρκία, για να την πείσουν να ελέγχει τα σύνορα της καλύτερα. Θέλουν οι Τούρκοι να συγκρατήσουν 2,75 εκατομύρια Σύριους στο εσωτερικό της χώρας τους – αριθμός που είναι, παρεμπιπτόντως, 137 φορές μεγαλύτερος από τον θλιβερό αριθμό προσφύγων που σχεδιάζει η Βρετανία να δεχθεί σε διάστημα πέντε ετών.

Ένας συγκεκριμένος μύθος ιδίως, είναι απαραίτητο να διαλυθεί άμεσα και γρήγορα : η ιδέα ότι οι καταυλισμοί προσφύγων είναι ανθρώπινοι και εφαρμόσιμες λύσεις σε τέτοιου είδους κρίσεις. Οι πολιτικοί και οι ειδήμονες συνεχίζουν να προτείνουν, ότι πρέπει να ρίξουμε χρήματα σε αυτά τα μαντριά. Ωστόσο, όπως η νεαρή μητέρα στην Ιορδανία έδειξε, αυτή η προσέγγιση είναι λανθασμένη και ηθικά και πρακτικά.

Έχω επισκεφθεί καταυλισμούς προσφύγων σε τρεις ηπείρους.

Στην καλύτερη περίπτωση, τείνουν να είναι ψυχοφθόροι, μέρη που κρατούν απλώς τους ανθρώπους στη ζωή, αλλά τους σταματούν από το να ζουν, όπως τόσο λακωνικά το έθεσε ένας ακαδημαϊκός. Μπορεί να υπάρχουν τρόφιμα, σχολεία και κέντρα υγείας σε πολλούς καταυλισμούς. Αλλά μπορούν επίσης να είναι ζοφερά κέντρα φυλάκισης, που αποσκοπούν στην αγελαία συγκέντρωση τραυματισμένων ανθρώπων σε μέρη που είναι πιο εύκολο να τους ελέγχουν, είτε για τις κυβερνήσεις υποδοχής, είτε για οργανισμούς βοήθειας που προσπαθούν, να συνδράμουν. Θεωρούνται βραχυπρόθεσμες λύσεις, αλλά παρασύρονται σε μια μονιμότητα – απλά κοιτάξτε τα παλαιστινιακά στρατόπεδα προσφύγων που πηγαίνουν πίσω 68 χρόνια – ενώ οι συμμορίες, η βία και η σεξουαλική κακοποίηση μπορεί να είναι ανεξέλεγκτα.

Η καλοπροαίρετη εικόνα των προσφυγικών καταυλισμών έχει κατακερματιστεί από το λαμπρό νέο βιβλίο του δημοσιογράφου Ben Rawlence, τον οποίο γνώρισα κατά τη διάρκεια της πενταετούς θητείας του στην ερευνά της ζωής στο Dadaab, στη βόρεια Κένυα. Αυτό το άναρχα εξαπλωμένο στρατόπεδο είναι το μεγαλύτερο παγκοσμίως και δημιουργήθηκε πριν από 25 χρόνια για να κρατήσει 90.000 Σομαλούς, αλλά τώρα αποτελεί το σπίτι για μισό εκατομμύριο ανθρώπους από διάφορα έθνη. Ο Rawlence αποκαλύπτει, πώς οι φτωχοί πρόσφυγες βιάζονται, εξαπατώνται και γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης, ενώ οι καλοπληρωμένοι υπαλλήλοι των στρατοπέδων μένουν σε ασφαλείς ενώσεις. Είναι ένα δριμύ κατηγορητήριο – ωστόσο υπάρχουν και χειρότερα παραδείγματα. Μετά τη γενοκτονία της Ρουάντα, οι πρωτεργάτες Χούτου δημιούργησαν επίσημα στρατόπεδα και τα χρησιμοποιούσαν για να ανασυνταχθούν.

Αυτά τα κέντρα συνήθως τοποθετούνται σε απομακρυσμένες περιοχές από τις κυβερνήσεις, για να διαχωρίσουν τους πρόσφυγες. Αυτός είναι ένας λόγος για την αποτυχία του στρατοπέδου προσφύγων Azraq, στην Ιορδανία, όπου σήμερα ζουν 32.866 άτομα, αν και προοριζόταν για σχεδόν 100.000 περισσότερα. Σχεδιάστηκε από τα Ηνωμένα Έθνη (και χρηματοδοτείται εν μέρει από τη Βρετανία) και υποτίθεται ότι αντανακλούσε τα διδάγματα του παρελθόντος αποφεύγοντας τα παλαιότερα λάθη.
Ωστόσο, οι περισσότεροι Σύριοι και Ιρακινοί προτιμούν τη φτώχεια, από αυτό το θλιβερό φυλάκιο στην έρημο, χιλιάδες περισσότεροι προτιμούν ν’ανέβουν σε βάρκες με προορισμό την Ευρώπη και με κίνδυνο να πνιγούν, παρά να έχουν μια θέση σε αυτά τα στρατόπεδα. Αρκετοί άνθρωποι μου είπαν ότι τα έβλεπαν ως φυλακές- μια δυσάρεστη σύγκριση που κάνει επίσης ο Rawlence στο βιβλίο του για την ζωή στο Dadaab.

Στους δυτικούς πολιτικούς αρέσει να πηγαίνουν σε στρατόπεδα προσφύγων, για να αγκαλιάζουν τα παιδιά και να επιδεικνύουν τη συμπόνιά τους, ακόμη και όταν το κάνουν όμως είναι διαολεμένα αποφασισμένοι να σταματήσουν τους αιτούντες άσυλο, που φτάνουν οπουδήποτε κοντά το δικό τους κατώφλι. Αλλά σαφώς τα στρατόπεδα αυτά δεν σταματούν τους ανθρώπους που έρχονται στην Ευρώπη, οι αριθμοί στο Za’atari, το μεγαλύτερο στρατόπεδο στην Ιορδανία, έχουν επίσης μειωθεί σημαντικά. Αν και η συριακή κρίση ξέσπασε πριν από πέντε χρόνια, έχουν λάβει εξαιρετικά δυσανάλογα χρηματικά ποσά για την ενίσχυση των στρατοπέδων, δεδομένου ότι είναι πολύ πιο εύκολο να τους διαχειριστούν όταν βρίσκονται μέσα σ’αυτά. Πριν από δύο χρόνια ο Sir Alan Duncan, τότε Υφυπουργός για τη Διεθνή Ανάπτυξη, παραδέχθηκε στη Βουλή των Κοινοτήτων : «Ξέρεις πού είναι όταν βρίσκονται σε στρατόπεδα. Είναι πιο δύσκολο να τους διαχωρίσουμε … αν ζουν μέσα στην κοινότητα».

Ας επικεντρωθούμε λιγότερο στα στρατόπεδα σε αυτή την κρίση. Πρόκειται για ένα ακόμη φύλλο συκής για τους πολιτικούς, μια ακόμη ψεύτικη λύση, που προβάλλυν οι εμπειρογνώμονες της πολυθρόνας. Εν τέλει ποιο ανθρώπινο ον θέλει μια ζωή παγιδευμένη στο κενό, όπου εξαρτάται από τους άλλους για τα πάντα, από τη σίτιση της οικογένειάς του, μέχρι το να χρειάζεται να περάσει από τους ενόπλους φρουρούς στην πύλη; Οι πρόσφυγες μπορεί να διέφυγαν από την κόλαση, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούμε να τους αναγκάσουμε σε καθαρτήριο. «Είναι καλύτερα να πεθάνει κανείς στη Συρία, παρά να ζει στο στρατόπεδο σας», όπως μου είπε ένας νεαρός πρόσφυγας.

Του Ian Birrell (μετάφραση, επιμέλεια Σύλβια Βαρνάβα)

independent.co.uk

Omniatv.com

https://lefterianews.wordpress.com/2016/03/20/%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CF%8C%CF%80%CE%B5%CE%B4%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%86%CF%8D%CE%B3%CF%89%CE%BD-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CF%8D%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1-2/

Ο φακός που κατέγραψε όσα αύριο θα ντρέπεται η Ιστορία να θυμάται

Συγκλονιστικές φωτογραφίες του Γιάννη Μπεχράκη για την μεγαλύτερη μεταπολεμική προσφυγική κρίση.

Οι μέρες που πέρασαν, οι μέρες που είναι εδώ, που μας άλλαξαν όλους μέσα σε μία καθημερινότητα που αλλάζει κι αυτή πριν καν αντιληφθούμε τις διαστάσεις της τραγωδίας που κουβαλάει μαζί της, μέσα στη μεγαλύτερη προσφυγική κρίση μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αποτυπωμένες αιματηρά μέσα από το φακό του Γιάννη Μπεχράκη…

Ένας Σύρος πρόσφυγας φιλάει την κόρη του καθώς πορεύεται μέσα στην καταιγίδα με τα πόδια προς τα σύνορα .

A Syrian refugee kisses his daughter as he walks through a rainstorm towards Greece’s border with Macedonia, near the Greek village of Idomeni, September 10, 2015. REUTERS/Yannis Behrakis

Ένας ντόπιος βοηθάει έναν εξουθενωμένο Σύρο πρόσφυγα που πήδηξε από βάρκα, και κολύμπησε μέχρι μία παραλία της Λέσβου

A local man helps a Syrian refugee who jumped off board from a dinghy as he swims exhausted at a beach on the Greek island of Lesbos September 17, 2015. REUTERS/Yannis Behrakis

Σύρος πρόσφυγας κρατάει τα παιδιά του καθώς αγωνίζεται να βγει από μία βάρκα στη Λέσβο

A Syrian refugee holds onto his children as he struggles to walk off a dinghy on the Greek island of Lesbos, after crossing a part of the Aegean Sea from Turkey to Lesbos September 24, 2015. REUTERS/Yannis Behrakis

Σύροι δημιουργούν ένα ασφαλές πέρασμα για τις γυναίκες μετά από επεισόδια κατά τη διάρκεια της καταγραφής στην Κω

Syrian men form a safety passage for women following clashes during a registration procedure in the national stadium of the Greek island of Kos August 11, 2015. REUTERS/Yannis Behrakis

Ο κουρδικής καταγωγής Σύρος λίγα λεπτά αφού διέσχισε τα σύνορα με άλλους 45 κοντά στην Ειδομένη, ξεσπάει σε κλάματα

Kurdish Syrian immigrant Sahin Serko cries next to his 7 year-old daughter Ariana minutes after crossing the border into Macedonia, along with another 45 Syrian immigrants, near the Greek village of Idomeni in Kilkis prefecture May 14, 2015. REUTERS/Yannis Behrakis

Μία εθελόντρια (ή αλληλέγγυα) γνέφει σε Αφγανούς που βρίσκονται ακόμα στη βάρκα σε παραλία της Λέσβου

A volunteer signals at a dinghy with Afghan migrants at a beach on the Greek island of Lesbos, after the dinghy crossed a part of the Aegean Sea from the Turkish coast September 21, 2015. REUTERS/Yannis Behrakis

Ένα δελφίνι πηδάει μπροστά από μία υπερφορτωμένη βάρκα με Σύρους που κατευθύνονται προς τη Λέσβο

A dolphin jumps in front of a raft overcrowded by Syrian refugees while crossing a part of the Aegean Sea from Turkey (seen in the background) to the Greek island of Lesbos October 21, 2015. REUTERS/Yannis Behrakis

Εθελοντής απομακρύνει μωρό Σύρων προσφύγων από υπερφορτωμένη βάρκα που φτάνει στη Λέσβο

A Red Cross volunteer carries a Syrian refugee baby off an overcrowded raft at a beach on the Greek island of Lesbos November 16, 2015. REUTERS/Yannis Behrakis

Βουνό από χιλιάδες σωσίβια στη Λέσβο

Thousands of life vests left by migrants and refugees are piled up at a garbage dump site on the Greek island of Lesbos, October 19, 2015. REUTERS/Yannis Behrakis

Μια υπερφορτωμένη λέμβος με Σύρους πρόσφυγες προς την Κω, αφού χάλασε η μηχανή της και σταμάτησε μεσοπέλαγα

A dinghy overcrowded with Syrian refugees drifts in the Aegean sea between Turkey and Greece after its motor broke down off the Greek island of Kos, August 11, 2015. REUTERS/Yannis Behrakis

Περιμένοντας να διασχίσουν τα σύνορα στην Ειδομένη

Migrants and refugees wait to cross Greece’s border with Macedonia, near the Greek village of Idomeni, September 7, 2015. REUTERS/Yannis Behrakis

Ένα μωρό προσφύγων από τη Συρία κοιμάται σε χαρτόκουτο στην Ειδομένη

A Syrian refugee baby sleeps in a box at Geece’s border with Macedonia near the village of Idomeni early morning September 7, 2015. REUTERS/Yannis Behrakis

Μία οικογένεια Σύρων φτάνει σε παραθαλάσσια ταβέρνα στην παραλία της Κω

A Syrian refugee family arrives in front of a tavern at a beach on the Greek island of Kos, August 11, 2015. REUTERS/Yannis Behrakis

Παιδί από τη Συρία τυλιγμένο σε ισοθερμική κουβέρτα στο λιμάνι της Κω μετά από αποστολή διάσωσης

A Syrian refugee child is covered by thermal blanket in the port of Kos following a rescue mission off the Greek island August 10, 2015. REUTERS/Yannis Behrakis

Ένας Ιρανός  ξεσπάει σε κλάματα δίπλα στη γυναίκα του και το γιο του λίγα λεπτά αφότου μία λέμβος χωρίς μηχανή έφτασε στην Κω με εξουθενωμένους που έκαναν κουπί

An Iranian migrant cries next to his son and wife moments after a small group of exhausted migrants from Iran arrive by paddling an engineless dinghy from the Turkish coast (seen in the background) at a beach on the Greek island of Kos August 15, 2015. REUTERS/Yannis Behrakis

Εθελοντές δίνουν νερό  και παιχνίδια σε ένα εξουθενωμένο παιδί Σύρων που μόλις έφτασαν στη Λέσβο μέσα σε υπερφορτωμένη λέμβο

Volunteers give water and toys to an exhausted Syrian refugee child soon after he and his family arrived on the Greek island of Lesbos in an overcrowded dinghy after crossing a part of the Aegean Sea from the Turkish coast

Μία προσφυγοπούλα θηλάζει το μωρό της περιμένοντας στα σύνορα

A refugee breastfeeds her baby behind a Greek police cordon as she waits to cross the Greek-Macedonian border near the village of Idomeni, Greece December 4, 2015. REUTERS/Yannis Behrakis

Πακιστανοί κάνουν κουπί στη βάρκα τους, που χωρίς μηχανή πλέει ανεξέλγκτη σε άγρια θάλασσα ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία. Ο Ahmad ένας από τους επιβαίνοντες είπε ότι έκαναν κουπί ασταμάτητα για πάνω από 5 ώρες ώσπου τελικά να φτάσουν σε μία ακτή της Κω

Pakistani immigrants row their engineless dinghy, which was drifting out of control, in rough seas between Greece and Turkey, early May 30, 2015. Ahmad, one of the immigrants onboard the dinghy, said that they have been rowing for over five hours before eventually reaching a beach in central Kos town. REUTERS/Yannis Behrakis

Ο Χαμίντ, ένας 34χρονος ηλεκτρολόγος μηχανολόγος από το Ιράν κάθεται στις γραμμές στην Ειδομένη

Stranded Iranian migrant Hamid, 34, an electrical engineer from the Iranian town of Sanandij sits on rail tracks in front of Macedonian riot police guarding the border between Greece and Macedonia near the Greek village of Idomeni November 23, 2015. REUTERS/Yannis Behrakis

Η 7χρονη Αριάνα κουρδικής καταγωγής από τη Συρία, ξεκουράζεται λίγο πριν διασχίσουν τα σύνορα στην Ειδομένη

Seven year-old Ariana, a Kurdish-Syrian immigrant, rests before crossing into Macedonia along with another 45 Syrian immigrants near the border Greek village of Idomeni in Kilkis prefecture May 14, 2015. REUTERS/Yannis Behrakis

Αφγανοί φτάνουν σε παραλία στηνΚω

Afghan immigrants land at a beach on the Greek island of Kos after crossing a portion of the south-eastern Aegean Sea between Turkey and Greece on a dinghy early May 27, 2015. REUTERS/Yannis Behrakis

Ένας άντρας προσπαθεί να δραπετεύσει από την αστυνομία της [ΠΓΔ]Μακεδονίας περνώντας παράνομα τα σύνορα

A migrant tries to escape from Macedonian police officers as he tries to cross the Greek-Macedonian border near the Greek village of Idomeni November 26, 2015. REUTERS/Yannis Behrakis

Ένας εγκλωβισμένος Ιρανός σε απεργία πείνας, με το στόμα του ραμμένο, στέκεται στις ράγες στην Ειδομένη

A stranded Iranian migrant on hunger strike with his mouth sewed shut, stands on rail tracks at the border between Greece and Macedonia during a rain storm near the Greek village of Idomeni November 27, 2015. Picture taken from the Greek side of the border. REUTERS/Yannis Behrakis

Γυναίκα από την Συρία κρατάει το παιδί της αγκαλία και κάθεται στο λιμάνι της Κω περιμένοντας την καταγραφή

A Syrian refugee holds her child in her arms as she sits in the port of the Greek island of Kos waiting to be registered and move with her family to the «Eleftherios Venizelos» vessel August 15, 2015. REUTERS/Yannis Behrakis

Προσφυγόπουλο από τη Συρία ουρλιάζει μέσα σε βάρκα προς τη Λέσβο

A Syrian refugee child screams inside an overcrowded dinghy after crossing part of the Aegean Sea from Turkey to the Greek island of Lesbos September 23, 2015. REUTERS/Yannis Behrakis

Η Amoun μία τυφλή Παλαιστίνια 70 ετών που έζησε στο Aleppo της Συρίας, ξαποσταίνει στην παραλία της Κω, λίγα λεπτά μετά την άφιξη της προσφυγικής βάρκας

Amoun, 70, a blind Palestinian refugee who lived in the town of Aleppo in Syria, rests on a beach moments after arriving along with another forty on a dinghy in the Greek island of Kos, crossing a part of the Aegean Sea from Turkey to Greece, August 12, 2015. REUTERS/Yannis Behrakis

Μετάφραση για την Konnectiva: Κατερίνα Δήμα

 

Ακόμα περισσότερες φωτογραφίες εδώ:  η αρχική δημοσίευση από το reuters