Κατηγορία: θεωρία, teoria

θεωρία, teoria

Μέσα σε μια εβδομάδα άλλαξε ο κόσμος

kleovisΣχολιάστε

Ο συριακός πόλεμος. Κυρώσεις στην Άγκυρα; Καλώς! Ωστόσο, το 70% των δανείων των τουρκικών εταιρειών είναι με ευρωπαϊκές τράπεζες και υπάρχουν χιλιάδες εταιρείες που έχουν μετεγκατασταθεί στην Τουρκία (συμπεριλαμβανομένης της Barilla και της Benetton). Ο ατλαντισμός βρίσκεται στη λεωφόρο της δύσης. Ο στόχος της Μόσχας: δεν θα υπάρξει ποτέ πλέον ένα άλλο Κοσσυφοπέδιο (1999), ούτε μια άλλη Λιβύη (2011), ούτε «χρωματιστές» επαναστάσεις, συμπεριλαμβανομένης της Βενεζουέλα

Tank turchi a nord di Manbij
τουρκικά τεθωρακισμένα βόρεια της Manbij

 © Afp

Μέσα σε μια εβδομάδα ο κόσμος έχει αλλάξει: έφτασε ο Επικεφαλής, ο πραγματικός. Αυτός δεν είναι ένας πόλεμος όπως οποιοσδήποτε άλλος: ο κόσμος που προέκυψε από την κατάρρευση του Τείχους του Βερολίνου το 1989 έχει αλλάξει για άλλη μια φορά.

Μέσα σε λίγες μέρες έχουν καεί 30 χρόνια ιστορίας, ίσως ο Πούτιν τους έχει κερδίσει έχοντας γίνει ο αληθινός συν-διευθυντής της διεθνούς πολιτικής.

Ενώ οι ΗΠΑ εγκατέλειπαν την προστασία των κούρδων, το «πεζικό» τους εναντίον του Χαλιφάτου. Τα ρωσικά στρατεύματα γεμίζουν τώρα το κενό που άφησαν οι Ηνωμένες Πολιτείες και παρεμβάλλονται μεταξύ των δύο Raìs, Assad και Erdogan, και των κούρδων.

Ένας σχεδόν τέλειος συγχρονισμός ώστε να φαίνεται συμφωνημένος.

Η ΡΩΣΙΑ βλέπει μπροστά της έναν στόχο: να ορίσει ότι δεν θα γίνεται πλέον τίποτα ενάντια στα συμφέροντα της Μόσχας. Δεν θα υπάρξει πλέον ένα άλλο Κοσσυφοπέδιο (1999), δεν θα υπάρξει ούτε μια άλλη Λιβύη (2011) και ούτε «έγχρωμες» επαναστάσεις, συμπεριλαμβανομένης της Βενεζουέλας.

Όσον αφορά τη μελλοντική διεύρυνση του Νατο, ο ατλαντισμός, ορκισμένος εχθρός της Ρωσίας, μοιάζει να βρίσκεται στη λεωφόρο της δύσης.

Το πιο εμφανές είναι ότι η Τουρκία διέσπασε μια Συμμαχία που για 70 χρόνια φαίνονταν η πιο ισχυρή στον κόσμο. Ο Ερντογάν χλεύασε τις εκκλήσεις του Trump, της Ευρώπης και του γραμματέα Νατο Stoltenberg, που τώρα είναι ένας ζαλισμένος και αμήχανος ταξιδευτής.

Πρόκειται για ένα γεγονός που σημαδεύει μια ολόκληρη εποχή: οι αμερικανοί που είχαν τους κύριους συμμάχους τους στον αγώνα κατά του Isis στους κούρδους, τους εγκατέλειψαν για να μην συγκρουστούν με την Τουρκία, μέλος του Νατο από το 1953, που φιλοξενεί 24 βάσεις και πυραύλους με στόχο τη Μόσχα και την Τεχεράνη.

ΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ παράλογη. Σε αυτές τις συνθήκες, το ΝΑΤΟ δεν έχει πια κανένα νόημα, εκτός αν αλλάξει ριζικά. Πράγμα που δεν είναι εύκολο, δεν μπορούν να δώσουν μια κλωτσιά στην Τουρκία όπως με τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2020 στην Κωνσταντινούπολη, τη μόνη αληθινή κύρωση που ίσως εφαρμοστεί πραγματικά.

Η Τουρκία επέλεξε το δυτικό μέτωπο κατά τη δεκαετία του 1950, για να λειτουργήσει ως προγεφύρωμα στη Σοβιετική Ένωση, δηλαδή σε εκείνο τον κομμουνιστικό κόσμο που θεωρήθηκε ο πιο θανατηφόρος εχθρός. Και τώρα ο Ερντογάν, ο οποίος χρησιμοποιεί τους τζιχαντιστές ενάντια στους κούρδους αλλά και κατά της Δύσης και εκβιάζει την Ευρώπη με τους πρόσφυγες, έχει γίνει ο πιο επικίνδυνος αντίπαλος.

ΟΧΙ ΜΟΝΟ: Ο Putin, που μαζί με το Ιράν υποστηρίζει τον Άσαντ, είναι ο μόνος που μπορεί να συγκρατήσει τον Ερντογάν ή να διαπραγματευτεί μαζί του όχι ως ηττημένος αλλά ως σοβαρός πρωταγωνιστής σε σοβαρά πράγματα όπως το Idlib, η Rojava, το μέλλον της Συρίας, το αντιπυραυλικό σύστημα S-400, το πυρηνικό ζήτημα, το ρωσικό φυσικό αέριο του οποίου η Άγκυρα είναι ο μεγαλύτερος αγοραστής.

Σίγουρα, όπως έγραφε την προηγούμενη τρίτη scriveva martedì scorso στο manifesto ο Manlio Dinucci, είναι δύσκολο να παραδεχτούμε ότι έχει στραφεί εναντίον ενός συμμάχου στον οποίο το ΝΑΤΟ έχει επενδύσει 5 δισεκατομμύρια δολάρια και αντιπροσωπεύει μια πλούσια δυτική πολεμική αγορά.

ΟΜΩΣ ΤΕΧΝΙΚΑ το Nato δεν μας χρησιμεύει πλέον σε τίποτα από τότε που οι ΗΠΑ παραιτήθηκαν από τον ρόλο τους ως ηγέτη-οδηγού της Δύσης: με λίγα λόγια ο Trump όχι μόνο εγκατέλειψε τους κούρδους αλλά και την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή στα χέρια της Ρωσίας, το μόνο κράτος που σήμερα κάνει τους πολέμους νίκη και δεν εγκαταλείπει τους συμμάχους. Είναι αλήθεια μάλιστα ότι ο Πούτιν μετέβη στη Σαουδική Αραβία για να καθησυχάσει το Ριάντ απέναντι στο Ιράν, σύμμαχο της Μόσχας στη Συρία.

Τα μόνα θετικά νέα για τους Αμερικανούς, όπως αναφέρει η Wall Street Journal, είναι ότι πωλούν πυρηνικούς σταθμούς στους σαουδάραβες.

Το σημαντικό για τον Trump, κατά βάθος, είναι να τιμολογεί, να εκδίδει τιμολόγια.

Για τις Usa Ευρώπη και Μέση Ανατολή δεν είναι πλέον στρατηγικές: είναι αγορές στις οποίες μπορούν να πωληθούν όπλα και στρατιωτική υποδομή, συμπεριλαμβανομένων μισθοφόρων που σύντομα θα χρησιμοποιούμε κι εμείς αντί για στρατιωτάκια σοκολάτας.

ΟΙ ΠΙΟ ΧΑΖΟΙ είναι οι σαουδάραβες του δολοφόνου πρίγκιπα Mohammed bin Salman, στον οποίο ο Trump πούλησε όπλα για 100 δισεκατομμύρια δολάρια και που χτυπήθηκαν μέσα στο σπίτι τους από μια επίθεση που μείωσε τη παραγωγή πετρελαίου κατά το ήμισυ. Αλλά αυτά τα όπλα δεν χρησιμεύουν σε τίποτα διότι οι δειλοί σαουδικοί χάνουν στην Υεμένη ενάντια στους σιίτες Houthi που υποστηρίζονται από την Τεχεράνη. Και γι αυτό αγκαλιάζουν και τον Πούτιν.

ΜΑ ΕΙΧΑΤΕ πραγματικά πιστέψει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ακόμα πρόθυμες να πεθάνουν για τους κούρδους, τους άραβες ή τους ευρωπαίους; Μετά τις αποτυχίες του Αφγανιστάν και του Ιράκ, κανείς στην Ουάσιγκτον δεν θέλει να πεθάνει για την ασφάλειά μας.

Δεν σκέφτεται μόνο ο Τραμπ έτσι. Και ο Ομπάμα το 2011 αποσύρθηκε από το Ιράκ αφήνοντας τη χώρα στο χάος και στη συνέχεια στα χέρια του Χαλιφάτου.

Ο πόλεμος κατά του ισλαμικού κράτους στους αμερικανούς δεν κόστισε ούτε ένα θάνατο Ηπα: 11.000 κούρδοι σκοτώθηκαν αντιθέτως.

Εάν ο Ερντογάν μας εκβιάζει, ο Τραμπ μας κοροϊδεύει αιματηρά. Οι ευρωπαίοι τζιχαντιστές το σκάνε από τις κουρδικές φυλακές; Αν τους θέλετε πηγαίνετε να τους πιάσετε, λέει ο Trump. Πιο ξεκάθαρο από έτσι δεν υπάρχει.

Αλλά τα ασβεστωμένα μνήματα που κυβερνούν την Ευρώπη λένε τη μια ανοησία πίσω από την άλλη.

Για παράδειγμα διατάσσουν το εμπάργκο όπλων κατά της Τουρκίας. Κρίμα που είμαστε εμείς ακριβώς με τη Leonardo-Finmeccanica που κατασκευάζουμε τα όπλα στην Τουρκία: για παράδειγμα τα θαυμάσια ελικόπτερα Mangusta από την Agusta-Westland.

ΚΙ ΟΜΩΣήμασταν τόσο ευτυχισμένοι όταν εισπράτταμε από τους τούρκους: παραγγελίες και θέσεις εργασίας, τι θέλετε περισσότερο;

Κάποιοι θα ήθελαν να επιβάλουν κυρώσεις στην Άγκυρα. Λοιπόν το 70% των δανείων των τουρκικών εταιρειών είναι με ευρωπαϊκές τράπεζες και εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, εταιρειών έχουν μεταφερθεί στην Τουρκία: θα θέλατε να μποϊκοτάρετε τα ζυμαρικά Barilla ή την Benetton τώρα;

Στους ευρωπαίους ο Νέος Κόσμος, χωρίς αληθινό Νατο, χωρίς νόμο και χωρίς διαμεσολαβήσεις, αλλά γεμάτος αντιφάσεις-αντιθέσεις και με τον Πούτιν επί κεφαλής, έπεσε πάνω σαν ένα τρένο σε κούρσα. Και τώρα ο χρόνος έχει λήξει.

Vladimir Putin (Afp)https://ilmanifesto.it/in-una-settimana-il-mondo-e-cambiato/

Ο χρήστης  έκανε Retweet

 Πριν από 4 ώρες

Graffiti in Bologna, Italy in solidarity with the resistance of

 

θεωρία, teoria

Ανάμεσα στον κλιματικό αρνητισμό και την green economy- πράσινη οικονομία. Παρέμβαση του Massimo De Angelis

kleovisΣχολιάστε

22 ΜΑΙΟΥ 2019 | IN NO TAV&BENI COMUNI.

Ακολουθεί μια σειρά από σκέψεις του Massimo De Angelis, καθηγητή της «Πολιτικής Οικονομίας και Κοινωνικής Αλλαγής»-“Political Economy and Social Change” στο Πανεπιστήμιο του East London.Τα επιχειρήματά του σχετίζονται με το ευρύ θέμα της πολιτικής οικολογίας, ξεκινώντας από τη σχέση ανάμεσα στη φύση, το κεφάλαιο και το ανθρώπινο υποκείμενο, περνώντας μέσα από την τρέχουσα πολιτική συζήτηση για τις κλιματικές αλλαγές ανάμεσα στον αρνητισμό και τις «πράσινες» προοπτικές υπαγωγής, φτάνοντας τη συζήτηση σε γενικές υποθέσεις για το θέμα του επαναπροσδιορισμού της οργάνωσης της κοινωνικής αναπαραγωγής από μια οπτική μαρξιστική. Το κείμενο είναι μια μεταγραφή της ομιλίας του De Angelis στη δεύτερη συνάντηση του «Μέχρι την επανάσταση – Εργαστήριο κριτικής και πολιτικής οικολογίας»- «Until the Revolution – Laboratorio di critica ed ecologia politica» που βρίσκεται σε εξέλιξη στη Μπολόνια. Συνάντηση με τίτλο «Μεταξύ κλιματικού αρνητισμού και πράσινης οικονομίας»-“Tra negazionismo cimatico e green economy”.

Tra negazionismo climatico e green economy. Intervento di Massimo De Angelis

Ξεκινώ προσπαθώντας να διευκρινίσω δύο πράγματα. Μιλάμε για τον Μαρξ και την ανάλυσή του για το εμπόρευμα. Ο Μαρξ αντιμετώπιζε μαζί με αυτό το πρόβλημα του εμπορεύματος, της εμπορευματοποίησης και του φετιχισμού, και εκείνο της αλλοτρίωσης, που συνδέεται με αυτές τις θεματικές που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Λέγεται ότι σε σχέση με την καπιταλιστική εκμετάλλευση υπάρχει και η αλλοτρίωση του ανθρώπου, η οποία διαρθρώνεται σε διάφορες στιγμές. Η άρθρωση του ανθρώπου ως παραγωγού, σε σχέση με το εμπόρευμα που παράγει. Αυτό το βλέπουμε σε όσους εργάζονται σε ένα εργοστάσιο υπό τον κύριο-το αφεντικό. Παράγεις κάτι επάνω στο οποίο δεν έχεις κάποια αυτόνομη ενέργεια-δύναμη-input σχετικά με το πού, πώς, πόσο ή γιατί. Μετά υπάρχει η αποξένωση, η αλλοτρίωση του παραγωγού σε σχέση με τους συμ-παραγωγούς του, επειδή σε ένα καπιταλιστικό πλαίσιο έχεις ισχυρούς περιορισμούς στην αυτονομία του τρόπου παραγωγής αυτού που παράγεις, του τρόπου με τον οποίο συσχετίζεσαι και συνεργάζεσαι με τους άλλους. Η αλλοτρίωση-αποξένωση του παραγωγού, το εννοούμε με την ευρεία έννοια, όχι μόνο στο εργοστάσιο, αλλά και στην οικιακή εργασία, είναι επίσης σε σχέση με τη φύση, στη σχέση με αυτήν. Με τη φύση εννοούμε λοιπόν, τη φύση έξω από τους ανθρώπους, επειδή και εμείς κατά τα άλλα είμαστε φύση. Η φύση δεν είναι έξω από εμάς, είναι και μέσα μας. Όταν μιλάμε για τη φύση μιλάμε και για τους εαυτούς μας, σε σχέση με το περιβάλλον μέσα στο οποίο υπάρχουμε και στο οποίο συσχετιζόμαστε με διάφορες μορφές. Η ανάλυση της μορφής αυτής της σχέσης ανθρώπου-φύσης έξω από εμάς, είναι ένα πολιτικό ζήτημα. Στον καπιταλισμό, σύμφωνα με τον Μαρξ, αυτή η αλλοτρίωση-αποξένωση εκφράζεται ακριβώς με τη φύση. Φτάνει να σκεφτούμε την δραματική λίστα που προκύπτει κάθε χρόνο σε σχέση με τα εργατικά ατυχήματα, με θανάτους, άγχος, σημειώνουμε το κακό που μας κάνει ένα συγκεκριμένο οικονομικό και κοινωνικό σύστημα.

Μετά υπάρχει η τελευταία αλλοτρίωση για την οποία μιλάει ο Μαρξ που είναι η αποξένωση από το ίδιο το δικό του είδος. Το ανθρώπινο είδος διακρίνεται από τα άλλα είδη για την ικανότητά του να επεξεργάζεται, να σκέπτεται και να αυτοπροσδιορίζεται μέσω μιας γνώσης που αναπτύσσεται. Ας ξεκινήσουμε από αυτή την αλλοτρίωση διότι αυτή είναι και σήμερα παρούσα με δραματικό τρόπο. Αγγίζει τα μεγάλα τρέχοντα ζητήματα της κλιματικής αλλαγής αλλά όχι μόνο, επειδή όταν βλέπουμε αυτούς τους αγώνες να εκφράζονται με αναβρασμό όπως στο Λονδίνο με την εμφάνιση του Extinction Rebellion (που υπήρξε μια μεγάλη στιγμή έκφρασης αυτής της τεράστιας αγωνίας, αυτού του φόβου) βλέπουμε πως συσσωρεύονται με άλλες ανησυχίες-αγωνίες. Μέχρι προχθές συζητούσαμε για επισφάλεια, για υλική ασφάλεια, για το πώς θα τα βγάλουμε εις πέρας, τώρα υπάρχει ένα νέο άγχος, αυτό της κλιματικής αλλαγής, για το οποίο δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης.

Μαζί με αυτήν υπάρχουν και πολλές άλλες θεματικές, εκείνες που έχουν καθορίσει μελετητές όπως ο Steffen σε σχέση με τη λέξη Anthropocene -1]. Μιλάμε για μια προσπάθεια συγκέντρωσης όλων των περιβαλλοντικών ζητημάτων που δεν περιλαμβάνουν μόνο την κλιματική αλλαγή αλλά και την απώλεια βιοποικιλότητας, σχεδόν 60% από τη δεκαετία του ’50, με τη διάβρωση των ακτών λόγω της μαζικής παραγωγής αγαθών όπως οι κανονικές γαρίδες που καταστρέφουν γαίες και κοινωνικές οργανώσεις όπως αυτές των αγροτών, θέτοντας σε κίνδυνο και τα υπόγεια ύδατα. Ή την εκπομπή μεθανίου λόγω της μαζικής παραγωγής κρέατος εξ αιτίας του αυξανόμενου αστικού πληθυσμού ολοένα και πιο πεινασμένου που υποκινείται από τις αγρο-business. Υπάρχουν μεταξύ άλλων πολλά περισσότερα από αυτά τα πράγματα, με το έργο του ίδιου του Steffen ο οποίος, μέσω δεκάδων και δεκάδων γραφημάτων περιγράφει πως ξεκινώντας από τη Βιομηχανική Επανάσταση υπήρξε μια αλλαγή πορείας στις εκπομπές ανυδρίτη, η οποία σταδιακά πήρε την πάνω βόλτα.

Με την παγκόσμια επιτάχυνση του καπιταλισμού υπάρχει μια επιτάχυνση και όλων των άλλων αρνητικών δεικτών της οικολογικής κατάστασης του κόσμου, ακόμη και πέρα από το ζήτημα των εκπομπών. Βρισκόμαστε σε μια τεράστια περιβαλλοντική κρίση, η οποία δεν είναι ότι καταστρέφει τη φύση (γι αυτό θέλει πολύ ακόμη). Μάλλον καταστρέφει τις συνθήκες ζωής που είναι απαραίτητες στην ανθρώπινη αναπαραγωγή, στην ανθρώπινη ζωή σε αρμονία με τη φύση. Ο καπιταλισμός έχει πραγματοποιήσει ένα είδος πειρατείας μιας περιόδου, μιας γεωλογικής εποχής που ονομάζεται Οlocene-Ολόκαινο-2] στην οποία αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σε θεωρητική γραμμή, που είναι μια εποχή που θεωρητικά θα έπρεπε να διαρκέσει χιλιάδες και χιλιάδες χρόνια, όπου οι κλιματικές διακυμάνσεις είναι πολύ περιορισμένες, χρήσιμες για μια σταθερή ανάπτυξη των ανθρώπινων πολιτισμών. Ο καπιταλισμός κατάφερε να τερματίσει αυτή την εποχή, όπου όλες οι αξίες που αποτελούσαν το όραμα-την έννοια της Olocene είναι ξεπερασμένες και συνεχίζουν να ξεπερνιούνται..

Φαίνεται ότι δεν υπάρχει όριο σε αυτήν την τρέλα του καπιταλισμού. Ο κίνδυνος είναι αυτός, και είναι τεράστιος. Γινόταν λόγος περί αρνητισμού, και πράσινης οικονομίας. Οι αρνητιστές είναι για λόγους που πολύ συχνά έχουν να κάνουν με τους ευαγγελιστές όπως στις ΗΠΑ. Πολλοί από τους αρνητιστές ωστόσο γνωρίζουν πολύ καλά ποιο είναι το πρόβλημα, μόνο που σκέφτονται από την οπτική της νοοτροπίας των οικονομολόγων. Η κυρίαρχη οικονομία έχει τεράστια ευθύνη για αυτά τα φαινόμενα και την κατανόησή τους. Μια λέξη κλειδί μέσα σε αυτή τη συζήτηση είναι η λέξη «αειφορία-βιωσιμότητα». Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για το κενό αυτής της λέξης, που εφαρμόζεται τόσο στο περιβάλλον όσο και στις business. Στην τελευταία αυτή περίπτωση, γίνεται λόγος να καταστούν οι business συνεχείς, δίχως τέλος. Η περιβαλλοντολογική είναι αντιθέτως ικανότητα της φύσης να απολαμβάνεται με τον ίδιο τρόπο και από τις επόμενες γενιές. Αυτή η ιδέα προέρχεται από την μεγάλη διορατικότητα των εσκιμώων πληθυσμών για τους οποίους κάθε απόφαση που πρέπει να ληφθεί μέσα στην κοινότητα πρέπει να είναι μακρόπνοη, λαμβάνοντας υπόψη τις συνέπειες και τις επιδράσεις αυτής της απόφασης στις επτά μελλοντικές γενιές. Κάθε απόφαση θεωρούνταν από τις αυτόχθονες κοινότητες ως μια σημαντική απόφαση, είχε μεγάλη βαρύτητα γι αυτές. Εκείνοι που θα έπρεπε να πληρώσουν τις συνέπειες συγκεκριμένων αποφάσεων έπρεπε να ληφθούν υπόψη.

Στην τρέχουσα συζήτηση υπάρχουν δύο τρόποι κατανόησης της λέξης βιωσιμότητα-αειφορία. Υπάρχουν επιστήμονες, όπως οι επιστήμονες του κλίματος, που διαβάζουν τις οικολογικές διεργασίες και σκιαγραφούν μια ισχυρή αντίληψη της βιωσιμότητας. Δεν μπορείτε να συνεχίσετε να εκπέμπετε αέρια θερμοκηπίου πάνω από 380 μέρη ανά εκατομμύριο, διότι διαφορετικά το κλίμα αναστατώνεται. Απλό, ξεκάθαρο, βασισμένο στη βάση ότι η βιόσφαιρα έχει τελειώσει. Κάθε φράση των κυβερνήσεων που αρνείται αυτό το λόγο είναι ένα μεγάλο ψέμα. Κάθε οικονομίστικη, νεο-φιλελεύθερη ή κεϋνσιανή τάση, βασίζεται επάνω σε μια οικονομική ανάπτυξη που δεν αγκαλιάζει το όριο που θέτουν οι επιστήμονες. Δεν μπορούμε να εκπέμπουμε περισσότερο, αντιθέτως πρέπει να πάμε προς τα πίσω, να μειώσουμε με κάποιο τρόπο, ακόμα κι αν πρόκειται για μια ευρεία συζήτηση.

Υπάρχει επίσης μια άλλη ιδέα της αδύναμης βιωσιμότητας, όπως την ονομάζουν αυτοί. Για αυτή τη γραμμή σκέψης υπάρχει το υλικό κεφάλαιο (μηχανές, κτίρια, πρώτες ύλες) και στη συνέχεια υπάρχει το φυσικό κεφάλαιο. Για το ρεύμα αυτό, είναι δυνατόν να καταστρέφεται το φυσικό κεφάλαιο, αρκεί να μπορούμε να το αντικαταστήσουμε με υλικό κεφάλαιο. Γι αυτούς, είναι δυνατό να αντικαταστήσουμε στο φυσικό κεφάλαιο το κεφάλαιο που δημιουργείται από τα οικονομικά συστήματα. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα, όπως να βάλουμε ανακλαστικές ουσίες γύρω από την ατμόσφαιρα ώστε να αντανακλούν τον ήλιο, έτσι ώστε να μειωθεί η θερμοκρασία και να συνεχίσουμε να αναπτύσσουμε και να εκπέμπουμε αδιάκοπα διασφαλίζοντας την ισορροπία.

Από αυτή την άποψη εδώ πρέπει επίσης να αναρωτηθούμε για την ιδέα σύμφωνα με την οποία αναρωτιόμαστε σχετικά με το τι φαντάζεται για το μέλλον ο καπιταλισμός. Τι είδους ύπαρξη προτείνει; Μια στην οποία όλοι εξαρτώνται από τις τεχνολογίες επάνω στις οποίες κερδίζονται δισεκατομμύρια, για παράδειγμα για να σταματήσουν τις ακτίνες του ήλιου όπως αναφέρθηκε προηγουμένως; Δεν ξέρω αν έχετε δει ποτέ την ταινία «Total Recall» του Schwarzenegger, μια ταινία από τη δεκαετία του ’80 στην οποία ο Schwarzenegger πηγαίνει στον Άρη, μια ανθρώπινη αποικία, στην οποία ο καπιταλιστής μονοπωλεί τον αέρα ως προϋπόθεση της ζωής όπου μπορεί να εκβιάσει τους πάντες. Το κεφάλαιο, δηλαδή ο αέρας, βρίσκεται στα χέρια εκείνων που διαχειρίζονται την αποικία. Αν υπάρχει κάποια ομάδα που επαναστατεί, απλώς αφαιρούν τον αέρα, αυτό φτάνει. Το πρόβλημα αντιμετωπίζεται στη βάση της αναπαραγωγής. Αυτή είναι μια από τις ευκαιρίες των αρνητιστών, μία προς την οποία τείνουν.

Πρόσφατα, ο κ. Mike Pompeo, υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, είπε σε μια πολύ σαφή δήλωση ότι πράγματι, ναι, ίσως υπάρχει ένα κλιματικό πρόβλημα. Αλλά ταυτόχρονα είπε ότι με το λιώσιμο των πάγων υπάρχουν τεράστιες οικονομικές ευκαιρίες, τόσο για τις διαδρομές logistics μεταξύ της Ασίας και της Αμερικής, αλλά και για την εξερεύνηση πετρελαιοπηγών για παράδειγμα. Η ιδέα τους πρέπει να διαβαστεί μέσα σε αυτό το πλαίσιο, να συνεχιστεί η ανάπτυξη ως έχει, και μάλιστα να επιταχυνθεί χάρη και σε αυτές τις φυσικές μεταβολές. Εσύ σκέφτεσαι, δεν είναι πως επηρεάζει και εκείνους αυτή η διαδικασία; Λοιπόν, έχουν υπάρξει πολλά έργα για το πώς το 1% επιθυμεί και μπορεί να προστατευθεί από αυτές τις καταστροφές. Στην αγορά των ιδιοκτησιών τα διάφορα bunker κατά της κλιματικής αλλαγής εκτινάσσονται όσον αφορά την αγορά. Υπάρχουν βίλες εξοπλισμένες για να διατηρήσουν την ασφάλεια όσων ζουν εκεί από οποιαδήποτε εκδήλωση, από πυρηνικούς πολέμους έως κλιματικές καταστροφές. Εάν υπάρχει πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί τότε, η τεχνολογία θα το κάνει, η οποία με τη σειρά της θα προσφέρει και άλλες δυνατότητες για κερδοφορία και συνεχή ανάπτυξη. Θα στήσουν δεξιά κι αριστερά βάσεις για το ηλιακό σύστημα.

Η άλλη δυνατότητα, η πράσινη, είναι λίγο πιο λοξή. Πηγαίνει μεταξύ εκπροσώπων στυλ Ocasio-Cortez, αυτοαποκαλούμενης σοσιαλίστριας ΗΠΑ, του αποκαλούμενου Green New Deal, μέχρι τμημάτων του Εργατικού Κόμματος στη Μεγάλη Βρετανία κοντινών στην ίδια Ocasio, μέχρι οικονομολόγους ευνοϊκούς α λα Stiglitz. Πρέπει να πούμε ότι αυτή η πρόταση δεν αλλάζει πολύ τα χαρτιά στο τραπέζι. Μιλούν για ανάπτυξη και πράσινη ανάπτυξη, για τεχνολογική μετατροπή. Πράσινη ανάπτυξη, είναι λιγάκι ένας κόμπος που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Οι ειδικοί της κυκλικής οικονομίας, οι οποίοι ασχολούνται με την ανακύκλωση των αγαθών, λένε ότι το μέγιστο που μπορεί να επιτευχθεί είναι γύρω στο 30% των πρώτων υλών που χρησιμοποιήθηκαν αρχικά. Και είναι ένα ποσοστό προοπτικής, το σημερινό εξακολουθεί να είναι ακόμη μικρότερο.

Ωστόσο, η οικονομική ανάπτυξη, έστω και πράσινη, έχει περιβαλλοντικές επιπτώσεις, μιλάμε για αφαίρεση υλικών, ρύπανση και ούτω καθεξής. Υπάρχει το πρόβλημα της αντικατάστασης των ορυκτών καυσίμων με ηλιακούς συλλέκτες και άλλες μορφές ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Απλά σκεφτείτε αυτό που σημαίνει από υλικής πλευράς η εξόρυξη μετάλλων, σπάνιων γαιών για να φτιαχτούν πάνελ και αιολικά πάρκα ικανά να αντικαταστήσουν όλη την ενέργεια που παράγεται σήμερα. Μια κατεύθυνση προς τις ανανεώσιμες θα σήμαινε μέσα στον καπιταλισμό να πρέπει να παράγει τουλάχιστον την ίδια τρέχουσα ενέργεια, αν όχι περισσότερο. Θα σήμαινε ότι ο κόσμος θα ήταν ένα ανοιχτό ορυχείο για να επιτρέψει αυτή τη μετάβαση. Το θέμα της land grabbing-αρπαγής της γης ενάντια στην οποία έχουν εφορμήσει κοινωνικά κινήματα σε διάφορα μέρη του κόσμου, και εν όψει μιας οικολογικής μετάβασης, θα θέτονταν ακόμα πιο έντονα. Πολλές από τις γαίες που κλάπηκαν από τις διάφορες κυβερνήσεις στις κοινότητες είχαν μέσα τους ορυκτά απαραίτητα για τη μετάβαση.

Αυτά είναι μόνο μερικές απόψεις, υπάρχει μετά το κοινωνικό ζήτημα, του είδους των κοινωνικών σχέσεων που μπορούν να παραχθούν. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει μια εναλλακτική λύση πέρα από τους δύο αυτούς πόλους. Όσον αφορά αυτό τον τελευταίο, τον πράσινο, του Πράσινου Νέου Συμβολαίου-Green New Deal δεν γίνεται αντιληπτό ποιος ωφελείται και ποιος χάνει. Πόσο πράσινο και πόσο «κόκκινο» είναι αυτό το νέο συμβόλαιο με όρους κοινωνικών νικών; Αν αυξήσουμε το βλέμμα μας, εάν το ρίξουμε σε ολόκληρη την σφαίρα, βλέπουμε πως ζούμε επάνω σε έναν πλανήτη που έχει και άλλες προκλήσεις, ξεκινώντας από το ζήτημα της πείνας για παράδειγμα, το οποίο έχει αυξηθεί. Οι συνθήκες του πλανήτη στο σύνολό του είναι τρομερές από την άποψη των προβλημάτων που δημιουργούνται από την καπιταλιστική ανάπτυξη. Τι να κάνουμε λοιπόν; Και τι θέλουμε, πέρα από αυτό που μπορούμε να κάνουμε; Ποιος είναι ο ορίζοντας μας;

Ο πρώτος ορίζοντας είναι να απορρίψουμε εκείνο των συντηρητικών α λα Trump και Bolsonaro, εκείνων που σπρώχνουν προς την αγρο-business, μοντέλο γεωργίας που έχει ένα τεράστιο κόστος επί του πλανήτη. Αν σκεφτείτε καθέναν από τους τομείς που είναι υπεύθυνοι γι αυτές τις διαδικασίες, όλοι πρέπει να αλλάξουν. Αλλά πολλές ουτοπίες ακόμη και των «παλαιών κομμουνιστών» επάνω στην κοινωνική οργάνωση καταρρέουν απέναντι σε αυτό το είδος κεφαλαίου. Η αγρο-business με ελκυστήρες-τρακτέρ, λιπάσματα, μεγάλες παραγωγές και ούτω καθεξής πρέπει να εξαλειφθεί. Πώς μπορούμε να ξανασκεφτούμε τη γεωργία; Από εδώ πρέπει να περάσουμε. Σε μια φάση προηγμένου καπιταλισμού όπως είναι ο δικός μας πρέπει να αναρωτηθούμε ξανά σχετικά με τη γεωργία. Αυτή απασχολεί πλέον ένα πολύ μικρό ποσοστό εργαζομένων σε χώρες όπως η δική μας ή η Αγγλία. Δεν το σκεπτόμαστε σχεδόν ποτέ όταν κάνουμε πολιτική, αλλά είναι ένας τομέας κλειδί στον οποίο ένα διαφορετικό γεωργικό μοντέλο είναι ένα από τα κλειδιά για να κατανοήσουμε πως να οικοδομήσουμε ένα νέο κόσμο.

Πιστεύω ότι αυτό το γενικό πρόβλημα δημιουργεί άριστα το κάδρο του προβλήματος των «κοινών»-“commons” που παρακμάζουν α λα αγγλικά. Στην Ιταλία μιλάμε πολύ για τα κοινά αγαθά. Το νερό, τη γη, μια ατελείωτη λίστα. Δεν υπάρχει όριο, είναι όλα κοινά αγαθά πλέον. Μέρος της λογοτεχνίας έχει παραχθεί τώρα δημιουργώντας μεγάλη σύγχυση. Για παράδειγμα το κοινό αγαθό δεν είναι αγαθό για όλους. Ποια είναι η διαφορά τότε με το δημόσιο αγαθό; Είναι διαφορετικά. Το δημόσιο αγαθό είναι προσβάσιμο σε όλους, αλλά διαχειρίζεται από το Κράτος, από το ιεραρχικό του σύστημα, με τις προτεραιότητές του. Αντίθετα, εγώ πιστεύω, εμπνευσμένος πολύ από τις αυτόχθονες κοινότητες, ότι το κοινό αγαθό πρέπει να είναι ένα αγαθό το οποίο μια πληθώρα υποκειμένων αξιώνει-διεκδικεί ως τέτοιο, φροντίζοντας το. Το κοινό αγαθό, για παράδειγμα, είναι η γη του Mondeggi, μια συλλογική διαδρομή στην οποία οικειοποιηθήκαμε περίπου 200 εκτάρια γης που είχαν αφεθεί να καταστραφούν για να δημιουργηθεί μια κοινότητα η οποία, μέσα από την κοινή δράση, άρχισε να δημιουργεί σύστημα.

I commons-τα κοινά είναι για μένα εκείνο το σύστημα, εκείνα τα συστήματα που γεννιούνται από μια κοινότητα, από μια πλειάδα που απαιτεί ένα ή περισσότερα κοινά αγαθά και στη συνέχεια κάνοντας-δημιουργώντας κοινώς (commoning) προχωρεί. Εδώ δημιουργούνται τρόποι ζωής και παραγωγής αξίας που είναι εναλλακτικοί από αυτούς του κεφαλαίου. Η σχέση με τη φύση έξω από μας είναι εκεί μια συμβιωτική σχέση. Υπάρχει μια σχέση αξίας, την οποία αποκαλώ αγρο-οικολογική στην οποία η γη είναι υποκείμενο, και όχι ένας πόρος που πρέπει να χρησιμοποιηθεί και τέλος. Στη συνέχεια, υπάρχει μια σχέση αμοιβαίας βοήθειας, η αλλοτρίωση-αποξένωση μεταξύ παραγωγού και προϊόντος, χάνεται, εξαφανίζεται, καθώς και η αποξένωση μεταξύ παραγωγού και συμπαραγωγών μου, αφού αποφασίζουμε από κοινού, δεν υπάρχει ένας ηγέτης. Υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις, άλλα παραδείγματα, όπως εκείνο ορισμένων στο Rosarno. Αυτό του Mondeggi είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα του συστήματος, να κάνουμε από κοινού που είναι ένα σύνορο του αγώνα. Υπάρχει ένας αγώνας που διεξάγεται εδώ και μερικά χρόνια, με τον Δήμο να θέλει να κλείσει αυτή την εμπειρία για να έχει κέρδος, να κερδοσκοπήσει. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν εκείνοι που ακολουθούν αυτήν την εμπειρία που αγωνίζονται να δημιουργήσουν νομιμοποίηση για διαφορετικές κοινωνικές αξίες και μηχανισμούς. Δίνοντας πηγές ζωής σε όσους εργάζονται και πειραματίζονται με νέες, αγρο-οικολογικές μεθόδους. Προσπαθώντας να ακυρώσουν την μαρξιάνα αποξένωση-αλλοτρίωση και δημιουργώντας μια υπεραξία που δεν βασίζεται στην εκμετάλλευση, αλλά ανακατανέμεται σε όλους.

Υπάρχουν καταστάσεις αυτού του είδους σε πολλά μέρη. Δεν υπάρχει μόνο το ζήτημα της γης. Κατά τη διάρκεια της ελληνικής κρίσης, από το 2008 και μετά, γεννήθηκαν ως μανιτάρια αυτοδιαχειριζόμενες κλινικές, γεννημένες εξ ανάγκης λόγω των περικοπών στην υγειονομική υπηρεσία. Ωστόσο, ανακαλύφθηκε ότι υπήρχε η οργανωτική εφικτότητα ενός εναλλακτικού μοντέλου. Σκεφτείτε να χρηματοδοτούνταν. Αυτά τα μοντέλα μας δείχνουν έναν ορίζοντα, πολιτικό. Το κεντρικό πολιτικό ερώτημα-ζήτημα σήμερα σύμφωνα με εμένα σε αυτή την περιβαλλοντική και οικονομική κρίση είναι ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί η διαχείριση των υλικών συνθηκών της κοινωνικής αναπαραγωγής υπό την ευρεία έννοια. Τα κοινά-commons ως οργανωτικό μοντέλο, οριζόντια, συναινετικά, συνδεδεμένα μεταξύ τους σε διευρυμένη κλίμακα, με στόχο να ανακτήσουν κομμάτι με κομμάτι, σε διαφορετικούς τομείς, την κοινωνική αναπαραγωγή στο σύνολό της. Στην Ιταλία, ο αριθμός των νέων που επιθυμούν να παραμείνουν στη γεωργία έχει αυξηθεί, όπως σε όλη την Ευρώπη, και στη Μεγάλη Βρετανία, επειδή η επιστροφή στην ύπαιθρο επιτρέπει περισσότερες παραγωγικές δυνατότητες, επιτρέπει τη δημιουργία νέων μοντέλων, και για να είμαστε αυτόνομοι, για να αυξήσουμε την αυτονομία από το κεφάλαιο. Σε αυτή την περίπτωση σημαίνει να αυξήσουμε την πρόσβαση στις συνθήκες κοινωνικής αναπαραγωγής.

1] Antropocene: Ο όρος δηλώνει την τρέχουσα γεωλογική εποχή στην οποία οι κύριες αιτίες των εδαφικών, διαρθρωτικών και κλιματικών αλλαγών αποδίδονται στους ανθρώπους και τις δραστηριότητές τους

2] Οlocene-Ολόκαινο:  Γεωλογική περίοδος, η τελευταία της τεταρτοταγούς εποχής, η αρχή της οποίας υπολογίζεται μεταξύ 12.000 και 9.000 ετών.

 

https://www.infoaut.org/no-tavbeni-comuni/tra-negazionismo-climatico-e-green-economy-intervento-di-massimo-de-angelis

θεωρία, teoria

η Rosa Luxemburg και η μη εφικτή επανάσταση – e la rivoluzione impossibile

kleovisΣχολιάστε
Δημοσιεύτηκε στις  · in Interventi ·στις Παρεμβάσεις

του Fabio Ciabatti

Σε μια εποχή όπως η παρούσα στην οποία είναι ευκολότερο να φανταστεί κανείς το τέλος του κόσμου από το τέλος του καπιταλισμού μπορεί να είναι χρήσιμο να υιοθετήσουμε τα λόγια της Ρόζα Λούξεμπουργκ για την επανάσταση:

“δεν υπάρχει τίποτα πιο μακρινό, απίθανο, πιο αδύνατο, πιο φανταστικό από μια επανάσταση μια ώρα πριν ξεσπάσει. Δεν υπάρχει τίποτα απλούστερο, πιο φυσικό και πιο προφανές από μια επανάσταση την στιγμή κατά την οποία έχει εξαπολύσει την πρώτη της επίθεση και κατακτά την πρώτη νίκη της”.

Ξεκινώντας από αυτές τις γραμμές αφιερωμένες στα ρωσικά γεγονότα του 1917 1 θα μπορούσε να λεχθεί, χρησιμοποιώντας μια γλώσσα που δεν ανήκει στην Λούξεμπουργκ, πως η επανάσταση εμφανίζεται ως γεγονός. Τι είναι ένα γεγονός; Ακολουθούμε τον Badiou. Πρόκειται για μια εμμενή ανατροπή των νόμων του εμφανίζεσθαι που έχει ως συνέπεια να υπάρχει σε μια συγκεκριμένη περίπτωση ένας όρος, μια κατάσταση ανύπαρκτη προηγουμένως. Με άλλα λόγια, μιλάμε για την απρόβλεπτη έναρξη μιας ρήξης που επιβάλλεται επάνω σε όλα τα στοιχεία που συμβάλλουν στη δημιουργία της ύπαρξής της. 2 Να το πούμε με άλλο τρόπο, ένα γεγονός είναι αυτό που φέρνει στο φως νέες δυνατότητες που ήταν προηγουμένως αόρατες και μάλιστα αδιανόητες. Δεν είναι από μόνη της η δημιουργία μιας νέας πραγματικότητας, αλλά μόνο η δημιουργία μιας απροσδόκητης πιθανότητας, δημιουργώντας-βάζοντας στη θέση τους νέες υποκειμενικότητες και δίδοντας ζωή σε μια σειρά γεγονότων που ανοίγουν μια νέα ιστορική ακολουθία. 3

Όπως είναι γνωστό η σκέψη της Luxemburg συχνά κατηγορήθηκε για αυθορμητισμό. Ωστόσο, αν η κατηγορία του γεγονότος μπορεί να εφαρμοστεί στο έργο της, τουλάχιστον εν μέρει, τότε η συζήτηση περί αυθορμητισμού δεν είναι το καταλληλότερο πράγμα. Φυσικά η συγγραφέας συχνά αντιπαραθέτει την αυθόρμητη δραστηριότητα των μαζών και την ικανότητά τους να καινοτομούν-να ανανεώνουν την πολιτική πράξη, στην αδράνεια και τη λειτουργία φρεναρίσματος του κόμματος και του συνδικάτου. Αλλά αν θέλαμε να μιλήσουμε στην κυριολεξία περί αυθορμητισμού θα έπρεπε να υποθέσουμε ένα είδος συμπεριφοράς που ανήκει σε ένα υποκείμενο ως το απαραίτητο χαρακτηριστικό του. Θέτοντας σε εφαρμογή αυτό τον τρόπο δράσης το υποκείμενο θα έπρεπε να παραμείνει πανομοιότυπο. Αυτό που εμφανίζεται στη μαζική απεργία και στην επανάσταση διαμορφώνεται, αντιθέτως, στο πνεύμα της Λούξεμπουργκ, ως πραγματικός «νέος όρος». Το προλετάριο υποκείμενο μετασχηματίζεται βαθιά κατά τη διάρκεια της επαναστατικής εκδήλωσης-του επαναστατικού συμβάντος, αρνούμενο εκείνη την αδυναμία αυτοκυβέρνησης των μαζών που υποστηρίζουν τόσο ο σοσιαλδημοκράτης Κάουτσκυ όσο και ο μπολσεβίκος Λένιν, οι οποίοι συμφωνούν να επιβεβαιώσουν ότι ο σοσιαλισμός πρέπει να οδηγηθεί στην εργατική τάξη από τα έξω. Προσέξτε όμως. Για την Λούξεμπουργκ με το ξέσπασμα της επανάστασης δεν εμφανίζεται αμέσως ένα όμορφο και έτοιμο υποκείμενο για να καταλάβει την εξουσία και να εγκαθιδρύσει τον σοσιαλισμό. Η επανάσταση καθιστά ορατή αυτή την δυνατότητα «εξαλείφοντας από τις ρίζες … το δουλικό πνεύμα» που είναι ίδιον της πειθαρχίας» ενσταλαγμένης από το καπιταλιστικό Κράτος». 4 Συνοπτικά, η επανάσταση αποτελεί μέρος της σύστασης του υποκειμένου.

Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει ένα υποκείμενο που στην προ-επαναστατική του διαμόρφωση-διάπλαση να είναι σε θέση να ενεργοποιήσει και να πραγματοποιήσει μια επαναστατική δράση. Δηλαδή, δεν υπάρχει, κάποιος όρος-κάποια έννοια-ένας στόχος-μια προϋπόθεση που, παραμένοντας ταυτόσημη με τον εαυτό της, να μπορεί να αποτελέσει τη διαμεσολάβηση μεταξύ του πριν και του μετά. Και αυτό ισχύει τόσο για το κοινωνικό υποκείμενο, το προλεταριάτο, όσο και για το πολιτικό υποκείμενο, το κόμμα. Για το λόγο αυτό δεν είναι αναπαραστάσιμη μια πρακτική-άσκηση / διαδικασία η οποία με απλή συσσώρευση, να μπορεί να αποτελέσει τη μετάβαση από μια «κανονική» περίοδο σε μια επαναστατική.
Μια παρόμοια θεματική βρίσκεται σε συνέχεια με όσα υποστήριξε ο Μαρξ: «η επανάσταση δεν είναι απαραίτητη μονάχα επειδή η άρχουσα τάξη δεν μπορεί να γκρεμιστεί με κανένα άλλο τρόπο, αλλά και επειδή η τάξη που την ανατρέπει μπορεί μόνο σε μια επανάσταση να ξεφορτωθεί από πάνω της όλη την παλιά βρωμιά και να μπορέσει να θεμελιώσει πάνω σε νέες βάσεις την κοινωνία”. 5

Ας επιστρέψουμε στη Rosa Luxemburg. «Η πρακτική του σοσιαλισμού απαιτεί μια ολική μεταμόρφωση του πνεύματος των μαζών που ευτελίστηκε από την κυριαρχία της μπουρζουαζίας μέσα στους αιώνες». Αυτό που συμβαίνει στην καταιγίδα της επαναστατικής περιόδου είναι ακριβώς το γεγονός ότι ο προλετάριος μετατρέπεται «από έναν συνετό πατέρα της οικογένειας» σε έναν «ρομαντικό της επανάστασης”. 6  Συνοπτικά, σύμφωνα με την πολωνή επαναστάτρια, το προλετάριο υποκείμενο πριν από την επαναστατική έκρηξη εμφανίζεται υποβαθμισμένο, κονιορτοποιημένο, θρυμματισμένο, κυριαρχούμενο, εγωιστικό, συνετό, παθητικό. μετά, ξυπνά ξαφνικά από ένα είδος ηλεκτρικού σοκ, μετατρέπεται σε ένα ενιαίο, ενεργό, υποστηρικτικό, αλληλέγγυο, ιδεαλιστικό υποκείμενο, που δεν υποφέρει τις αλυσίδες του. Μέσω της ενότητας και της τέλειας αμοιβαιότητας των οικονομικών αγώνων και των πολιτικών αγώνων, μέσω της πολιτικοποίησης των άμεσων αναγκών της καθημερινής ζωής, το προλεταριάτο καθίσταται ικανό να «νιώσει αμέσως ως γενικό ζήτημα, ως ταξική υπόθεση κάθε θέμα οποιασδήποτε μικρής ομάδας εργατών και να αντιδρά ενστικτωδώς σαν ένα σύνολο”. 7
Εάν αυτή η μετατόπιση ισχύει για το προλεταριάτο, μπορούμε αντιθέτως να επικαλεστούμε την ύπαρξη της πολιτικής οργάνωσης ως στοιχείου διαμεσολάβησης που παραμένει ίδιο με τον εαυτό του πριν και μετά την περίοδο της καταιγίδας; Σύμφωνα με τη Ρόζα Λούξεμπουργκ η λειτουργία του κόμματος στις επαναστατικές περιόδους υπόκειται εγγενώς σε ισχυρούς περιορισμούς. Το κόμμα δεν μπορεί να αποφασίσει την αρχή της επανάστασης: οι παράγοντες που οδηγούν από μία και μόνη σύγκρουση σε μια γενικευμένη έκρηξη είναι περίπλοκοι. Αλλά υπάρχουν περισσότερα. Το κόμμα δεν μπορεί, με τη στενή έννοια, να κατευθύνει μια επανάσταση επειδή ένα πρόγραμμα, ακόμα και το καλύτερο, μπορεί να περιέχει μόνο γενικές ενδείξεις ουσιαστικά αρνητικού χαρακτήρα και όχι τις μυριάδες θετικών μέτρων για να εισαχθούν στοιχεία σοσιαλισμού στις κοινωνικές σχέσεις. Είμαστε πολύ μακριά από την πεποίθηση του Λένιν σύμφωνα με τον οποίο «Το δόγμα του Μαρξ είναι παντοδύναμο επειδή είναι σωστό”.8
Είναι αλήθεια ότι η σχέση μεταξύ μαζών κόμματος που ξεκίνησε στα διάφορα γραπτά υφίσταται διακυμάνσεις. Η Λούξεμπουργκ υποστηρίζει επανειλημμένα ότι η σοσιαλδημοκρατία πρέπει να αναλάβει την πολιτική ηγεσία κατά τη διάρκεια μιας επαναστατικής περιόδου. Σε άλλα αποσπάσματα δίνεται αντιθέτως έμφαση στην ικανότητα του μαζικού κινήματος να δημιουργήσει τη δική του οργάνωση κατά τη διάρκεια των επαναστατικών γεγονότων. Εν πάση περιπτώσει «η πρωτοβουλία και η κατεύθυνση δεν συνίστανται στην ψυχρή διοίκηση, αλλά στην πιο πειστική δυνατή προσαρμογή στην κατάσταση και στην στενότερη δυνατή επαφή με τις διαθέσεις, τις εμπνεύσεις της μάζας”.9
Ένα πράγμα, ωστόσο, είναι βέβαιο: οι οργανώσεις της εργατικής τάξης υπόκεινται σε μια αναγκαία διαλεκτική που βλέπει τη συνεχή ένταση μεταξύ ενός μαζικού ρεφορμισμού και μιας θρησκευτικής ορθοδοξίας. Οι καιροσκοπικές αποκλίσεις, στην πραγματικότητα, «δεν προκύπτουν από το μυαλό των ανθρώπων αλλά από τις κοινωνικές συνθήκες”, 10 και για το λόγο αυτό δεν μπορούν να αποφευχθούν αλλά μόνο να ξεπεραστούν. Ο σοσιαλισμός «δεν επιτυγχάνεται αυτόματα σε κάθε περίσταση του καθημερινού αγώνα της εργατικής τάξης”. 11 Οι οργανώσεις της εργατικής τάξης σχεδιάζονται με βάση τη συνήθη δραστηριότητα και καταλήγουν να αποκτούν ένα συντηρητικό ρόλο που εκφράζεται στη συνεχή αναδιατύπωση των ήδη αποκτηθεισών πλατφορμών. Η οργάνωση από μέσο γίνεται τέλος-σκοπός ο οποίος, για να αυτοσυντηρηθεί, ευνοεί την τυφλή υπακοή των μαζών και την καθοδήγηση μιας τάξης επαγγελματιών, ενώ τίθεται σε κίνδυνο από την επαναστατική κινητοποίηση των μαζών.
Παρόμοια συμπεράσματα θα μπορούσαν να αμφισβητηθούν εάν μια συνεχής αλυσίδα μεταρρυθμίσεων που οδηγεί στον σοσιαλισμό θα μπορούσε να υποτεθεί. Πράγμα που η Λούξεμπουργκ αρνείται κατηγορηματικά. Εάν είναι αλήθεια ότι η αυξανόμενη κοινωνικοποίηση της καπιταλιστικής οικονομίας περιέχει εμβρυακά στοιχεία σοσιαλισμού, είναι εξίσου αληθές ότι αυτά τα στοιχεία εκδηλώνονται μέσα από την όξυνση των ταξικών ανταγωνισμών και την επιδείνωση του ταξικού χαρακτήρα των νομικο-πολιτικών σχέσεων. Η μπουρζουαζία, υποστηρίζει η συγγραφέας, αρνείται τη δημοκρατία αμέσως μόλις καθίσταται διαπερατή στις λαϊκές απαιτήσεις.
Αντίθετα, η δημοκρατία αποτελεί ζωτικό στοιχείο για το προλεταριάτο που έχει ανέβει στην εξουσία. «Η σοσιαλιστική δημοκρατία δεν ξεκινάει μόνο στην Γη της επαγγελίας, αφού δημιουργηθεί η υποδομή της σοσιαλιστικής οικονομίας, δεν είναι ένα όμορφο και έτοιμο χριστουγεννιάτικο δώρο για τον καλό λαό που εν τω μεταξύ θα έχει υποστηρίξει πιστά μια χούφτα σοσιαλιστών δικτατόρων. Η σοσιαλιστική δημοκρατία … αρχίζει την στιγμή που το σοσιαλιστικό κόμμα αναλαμβάνει την εξουσία”. 12 Αλλά αν αυτό που έχουμε πει μέχρι στιγμής είναι αληθές, ούτε οι μάζες ούτε το κόμμα μπορούν να είναι έτοιμοι για την επανάσταση πριν από την επανάσταση. Αυτή λοιπόν, όταν εκραγεί, είναι πάντα «ανώριμη». Κατά τη διάρκεια μιας επανάστασης πρέπει πάντα να σπρώχνουμε τους εαυτούς μας προς τα εμπρός, να μην παραμένουμε στα μισά του δρόμου, αλλιώς θα παραδοθούμε στην αντίδραση. Προκειμένου αυτό να είναι δυνατό είναι απαραίτητο να διατηρηθεί εκείνη η ελευθερία η οποία είναι πάντα η ελευθερία αυτών που σκέπτονται διαφορετικά. Δεν μιλάμε για «φανατισμό της δικαιοσύνης’”, 13 αλλά για την πεποίθηση ότι η δημιουργική πτυχή-ματιά-όψη, ειδικά κατά τη διάρκεια μιας επαναστατικής περιόδου, είναι προνόμιο-αποκλειστικό δικαίωμα των μαζών. Η προλεταριακή επανάσταση μπορεί να προχωρήσει μόνο μέσα από πειράματα, λάθη, ήττες.

Η επιμονή της Λούξεμπουργκ στην ικανότητα προόδου μέσα από τις ήττες τονίζει ένα στοιχείο συνέχειας που ενσωματώνει τον evenemenziale* χαρακτήρα της επανάστασης. Υπάρχει μια σύνδεση μεταξύ των διαφορετικών επαναστατικών εκρήξεων ακόμη και αν διαχωρίζονται από περιόδους φαινομενικής ηρεμίας ή αντίδρασης. Με μια παρατήρηση που θυμίζει Μπένγιαμιν η πολωνή επαναστάτρια δηλώνει: «Όλα τα ατέλειωτα βάσανα του σύγχρονου προλεταριάτου ανακαλούν στη μνήμη τις παλιές πληγές που αιμορραγούν”. 14 Εδώ ανακαλείται στη μνήμη μια συλλογική εμπειρία των εκμεταλλευόμενων, μια λανθάνουσα μνήμη των καταπιεσμένων, ένα κοινό υπόστρωμα από το οποίο μπορούν να ξεκινήσουν από κοινού πορείες υποκειμενικού μετασχηματισμού. Όλα αυτά θα ήταν αδιανόητα αν δεν προϋποθέτουμε μια ακαμψία των κοινωνικών σχέσεων παραγωγής τέτοια ώστε να καταστεί δυνατό ένα αίσθημα, κι ας είναι ασαφές, ενός κοινού πεπρωμένου, μια κοινή αντίληψη για την αδυναμία διαφυγής από τις σχέσεις εκμετάλλευσης και καταπίεσης.Είναι αυτή η ίδια ακαμψία των κοινωνικών σχέσεων παραγωγής που δικαιολογεί και την ανάγκη για επανάσταση. Αλλά αναγκαιότητα δεν σημαίνει αναπόφευκτο. Η επανάσταση είναι απαραίτητη μόνο στο βαθμό, στο μέτρο που θέλουμε να αποφύγουμε την πτώση στην άβυσσο στην οποίαν μας οδηγεί η καπιταλιστική ανάπτυξη. Ο καπιταλισμός, στην πραγματικότητα, τείνει να καταρρεύσει μόλις απορροφηθούν οι μη καπιταλιστικοί χώροι. Η οικονομική κατάρρευση είναι όμως μόνο ένα λογικό σημείο άφιξης, έρχεται πρώτα η βαρβαρότητα του ιμπεριαλισμού και του πολέμου, εργαλεία που απαραιτήτως χρησιμοποιεί η αστική τάξη για να καθυστερήσει την διακοπή της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Με άλλα λόγια, η μόνη βεβαιότητα που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί είναι η εναλλακτική ανάμεσα στον σοσιαλισμό και τη βαρβαρότητα.

Kαταλήγοντας ερχόμαστε στις μέρες μας για να υπογραμμίσουμε το γεγονός ότι η προαναφερθείσα αδυναμία σκέψης για το τέλος του καπιταλισμού δεν θα μπορούσε να παρουσιαστεί με τέτοια δύναμη αν δεν συνοδευόταν από τη βαθιά ριζωμένη πεποίθηση σχετικά με την ανικανότητα του αυτο-μετασχηματισμού των δυνητικά ενδιαφερομένων για το σκοπό αυτό υποκειμένων. Το πολύ, σε μια λαϊκιστική λογική, καταφέρνουμε να σκεφτόμαστε μια σύνοψη ισχυρισμών-διεκδικήσεων που μεταφέρονται από κοινωνικές ομάδες που παραμένουν ουσιαστικά ξεχωριστές, κλεισμένες στην ιδιαιτερότητα των αντίστοιχων ταυτοτήτων τους. Ας σκεφτούμε ένα σύνθημα όπως «πρώτα οι ιταλοί”. Χάνεις το σπίτι σου ή δεν έχεις καν σπίτι, είσαι άνεργος, σε εκμεταλλεύονται στη δουλειά: ο καθένας μπορεί να ερμηνεύσει αυτό το σύνθημα σκεπτόμενος την ιδιαίτερη κατάστασή του ακριβώς επειδή είναι ένας άδειο σύνθημα. Ο προσδιορισμός μιας φανταστικής αιτίας, πλασματικής, των κοινωνικών προβλημάτων μας επιτρέπει να διαμορφώσουμε αλλαγές για τις οποίες δεν είναι απαραίτητο να αλλάξουμε την ισορροπία δυνάμεων μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, να διεκδικήσουμε οποιαδήποτε αλλαγή στην κατανομή του πλούτου μεταξύ των τάξεων, να επικαλεστούμε οποιαδήποτε νέα κατεύθυνση οικονομικής πολιτικής. Κατά συνέπεια, η ενότητα που χτίστηκε μέσω αυτού του άδειου ηγεμονικού σημαίνοντος δεν απαιτεί καμία αποτελεσματική, πραγματική κινητοποίηση, πολύ λιγότερο τη συγκεκριμένη-πραγματική αλληλεγγύη μεταξύ των ομάδων που φέρουν διαφορετικές αξιώσεις-διεκδικήσεις. Ένας χαρισματικός ηγέτης αρκεί.
Είναι δυνατόν να χρησιμοποιήσουμε αυτό το σχήμα παντρεύοντας το στην αριστερά, όπως θα ήθελαν δύο συγγραφείς όπως ο Laclau και ο Mouffe; Αυτή η δυνατότητα βασίζεται στην ιδέα ότι μια τέτοια αθροιστική συσχέτιση συμφερόντων μπορεί να αλλάξει τη θεμελιώδη ισορροπία δυνάμεων στην κοινωνία. Αλλά για να είναι αυτό δυνατό, οι κοινωνικές σχέσεις παραγωγής πρέπει να ερμηνεύονται ως εξαιρετικά ελαστικές. Από αυτή την άποψη, με τη στενή έννοια, δεν υπάρχουν δεσμευτικοί μηχανισμοί για τη λειτουργία του συστήματος. Θα υπήρχαν μόνο ενδεχόμενοι συνδυασμοί συμφερόντων των διαφορετικών πολιτικο-κοινωνικών ομάδων που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε εξαιρετικά διαφοροποιημένες και τροποποιήσιμες μορφοποιήσεις. Μέσα σε αυτή την οπτική, η διάρθρωση των κοινωνικών ομάδων είναι από τη φύση της αποσπασματική, καθορίζεται από μια εντελώς πολιτική λογική. Συνεπώς δεν θα υπήρχε ένα σύστημα με την ακριβή έννοια που θα μπορούσε να διαμορφώσει μια αρχή συνέχειας μεταξύ των εξαρτώμενων κοινωνικών ομάδων, ένα σύστημα που θα μπορεί να υποχρεώσει τους καταπιεσμένους και τους εκμεταλλευόμενους σε ένα ποιοτικό άλμα στην ικανότητά τους να έρχονται σε σύγκρουση με την υπάρχουσα τάξη λόγω των ορίων που είναι εγγενείς στις δυνατότητες εσωτερικής μεταμόρφωσης μέσα στο ίδιο το σύστημα.

Μόνο αν αναγνωριστεί μια κοινωνικά καθορισμένη αναγκαιότητα, οι νόμοι της ανάπτυξης του καπιταλισμού, ένα γεγονός που ανοίγει νέες δυνατότητες καθίσταται εφικτό. Εάν η ανάγκη αυτή δεν αναγνωριστεί οι δυνατότητες φαίνονται να είναι όλες ανοιχτές, χωρίς να χρειάζεται να αλλάξει τίποτα από την ουσία των καθημερινών κοινωνικών συμπεριφορών. Αλλά το γεγονός ότι δεν αναγνωρίζεται δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πιστεύω ότι εξακολουθεί να είναι αναγκαίο να διερευνηθεί, σε συνέχεια της Ρόζα Λούξεμπουργκ, πώς η συγκεκριμένη (η μεμονωμένη σύγκρουση) μπορεί να ανέλθει στο επίπεδο του καθολικού (γενική απεργία) μέσω μιας πρακτικής που μεταμορφώνει και ενώνει τα εμπλεκόμενα υποκείμενα, από το να ξεκινήσουμε αναζήτηση ενός παγκόσμιου (ηγεμονικού σημαίνοντος) που να μπορεί να χαμηλώσει στο επίπεδο του συγκεκριμένου-του ειδικότερου (η μεμονωμένη αξίωση-διεκδίκηση) μέσω μιας ιδεολογικής επιχείρησης που αφήνει τα εμπλεκόμενα υποκείμενα αμετάβλητα, χωριστά και παθητικά. Ο δεύτερος τρόπος-δρόμος μπορεί να φαίνεται πιο απλός, αλλά διαμορφώνει έτσι κι αλλιώς μια στρατηγική για την ανάληψη της εξουσίας από ψηλά. Η Rosa Luxemburg αντιθέτως προτείνει μια διαφορετική πορεία: «να κατακτήσουμε την πολιτική εξουσία όχι από ψηλά αλλά από κάτω”. 15 Σήμερα μπορεί να φανεί αδύνατο και φανταστικό, αύριο θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε αυτήν την πορεία-οδό ως κάτι απλό και φυσικό.

[Το άρθρο που δημοσιεύτηκε είναι η έκθεση που πραγματοποιήθηκε με την ευκαιρία της διάσκεψης «Rosa Luxemburg … το κόκκινο τριαντάφυλλο ήταν, είναι και θα είναι», που διοργανώθηκε στη Ρώμη στις 25 μαΐου από την ομάδα Devianze, που δραστηριοποιείται μέσα στους COBAS Lavoro Privato. Η ίδια ομάδα διοργανώνει ένα δεύτερο ραντεβού αφιερωμένο στην πολωνή επαναστάτρια για τον Οκτώβριο του 2019, πάντα στη Ρώμη. Αυτή τη στιγμή επιβεβαίωσαν τη συμμετοχή: η Chiara Giorgi (καθηγήτρια Ιστορίας των πολιτικών θεσμών) και η Maria Turchetto (καθηγήτρια Ιστορίας της πολιτικής σκέψης).]

evenemenziale* : Μια ιστοριογραφική τάση που μελετά τα μεμονωμένα γεγονότα και όχι τις γραμμές δύναμης και ανάπτυξης των ιστορικών διαδικασιών.

  1. Rosa Luxemburg, La rivoluzione russa, η ρωσική επανάσταση Prospettiva, Roma 1997, p. 18. ↩
  2. Σχετικά με αυτό το θέμα μπορούμε, για παράδειγμα, να δούμε, ανάμεσα στα πολλά κείμενα του Alain Badiou, L’ipotesi comunista, Η κομουνιστική υπόθεση Cronopio, Napoli 2011 και, ειδικότερα το  κεφάλαιο III, “La Comune di Parigi: una dichiarazione politica sulla politica Η Παρισινή Κομούνα: μια πολιτική δήλωση επάνω στην πολιτική ”. ↩
  3. Για μια σύνθεση επάνω στη σκέψη του Alain Badiou cfr. το βιβλίο συνέντευξη Philosophy and the Event, Polity Press 2013. ↩
  4. R. Luxemburg, “Problemi di organizzazione della socialdemocrazia russa Προβλήματα οργάνωσης της ρωσικής σοσιαλδημοκρατίας”, in Scritti politici, στα πολιτικά Γραπτά Editori Riuniti, Roma 1967, p. 224. ↩
  5. Karl Marx, L’ideologia tedesca, Η γερμανική ιδεολογία Editori Riuniti, Roma 1991, p. 29. ↩
  6. R. Luxemburg, “Sciopero di massa, partito e sindacati Μαζική απεργία, κόμμα και συνδικάτα”, in Scritti politici, στα πολιτικά Γραπτά  cit. p. 335. ↩
  7. R. Luxemburg, “Sciopero di massa, partito e sindacati Μαζική απεργία, κόμμα και συνδικάτα”, ed cit., p. 346. ↩
  8. Lenin, “Τρεις πηγές και τρία θεμελιώδη μέρη του μαρξισμού”, in Marx, Engels e il marxismo, Μάρξ, Ένγκελς και ο μαρξισμός Newton Compton Editori, Roma 1973, p. 75. ↩
  9. R. Luxemburg, “Sciopero di massa, partito e sindacati Μαζική απεργία, κόμμα και συνδικάτα”, ed. cit., p. 334. ↩
  10. R. Luxemburg, “Problemi di organizzazione della socialdemocrazia russa Προβλήματα οργάνωσης της ρωσικής σοσιαλδημοκρατίας”, ed. cit, p. 235. ↩
  11. R. Luxemburg, Riforma sociale o rivoluzione? κοινωνική μεταρρύθμιση ή επανάσταση; Prospettiva, Roma 1996, pp. 45-46. ↩
  12. R. Luxemburg, La rivoluzione russa, Η ρωσική επανάσταση ed. cit, p. 68. ↩
  13. R. Luxemburg, La rivoluzione russa Η ρωσική επανάσταση, ed. cit, p. 68. ↩
  14. R. Luxemburg, “Sciopero di massa, partito e sindacati Μαζική απεργία, κόμμα και συνδικάτα”, ed cit., p. 315. ↩
  15. R. Luxemburg, “Discorso sul programma Ομιλία σχετικά με το πρόγραμμα”, in Scritti politici στα πολιτικά Γραπτά, ed. cit., p. 630. ↩
TAGGED WITH →  •  •  •  •  •  •  •  •  •  • 
*
θεωρία, teoria

Αντίο στον Immanuel Wallerstein

kleovisΣχολιάστε

01 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2019 | IN CONFLITTI GLOBALI. ΣΤΙΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ

 È morto ieri all’età di 88 anni il sociologo americano teorico dei Sistemi-Mondo- Ο αμερικανός κοινωνιολόγος θεωρητικός των Συστημάτων-Κόσμος πέθανε χθες στην ηλικία των 88 ετών

Addio a Immanuel Wallerstein

Μια ζωή που δαπανήθηκε για να αποκαλύψει τους μηχανισμούς εκμετάλλευσης και εξάρτησης που κρύβονται πίσω από τη «φυσική» λειτουργία της οικονομίας της αγοράς. Αφιέρωσε τη μελέτη του στην ανάλυση των θεσμικών, οικονομικών, κοινωνικών και γεωγραφικών συνθηκών επάνω στις οποίες βασίστηκε ιστορικά η αναπαραγωγή και επέκταση του καπιταλιστικού συστήματος. Μια δέσμευση-στράτευση που τον έφερε στο πλευρό των επαναστατικών κινημάτων της περιφέρειας του παγκόσμιου συστήματος, από το Μεξικό στο Κουρδιστάν. Η υποστήριξή του για τα αντισυστημικά κινήματα κάθε γεωγραφικού μήκους και πλάτους βασίστηκε σε μια σαφή ανάγνωση των συμφερόντων στον αγωνιστικό χώρο:
“Το σημάδι του σύγχρονου κόσμου είναι η φαντασία των κερδοσκόπων του και η ικανότητα των καταπιεσμένων να αγωνιστούν αξιόλογα εναντίον τους, να διεκδικήσουν το δικό τους συμφέρον με επιτυχία. Η εκμετάλλευση και η άρνηση αποδοχής της εκμετάλλευσης είναι και οι δύο αναπόφευκτες και συνιστούν τη συνεχή αντινομία της σύγχρονης εποχής, ενωμένες σε μια διαλεκτική που ακόμη απέχει πολύ από το να έχει φτάσει στο αποκορύφωμά της μέσα στον 20ό αιώνα.”

 

https://www.infoaut.org/conflitti-globali/addio-a-immanuel-wallerstein

θεωρία, teoria

Ο ελευθεριακός κοινοτισμός του Murray Bookchin. – Il municipalismo libertario di Murray Bookchin.

kleovisΣχολιάστε

Γραπτό απόσπασμα από το βιβλίο του Murray Bookchin «Η επόμενη επανάσταση» από τις λαϊκές συνελεύσεις στην άμεση δημοκρατία.

Για να κατανοήσουμε τα επαναστατικά χαρακτηριστικά του ελευθεριακού κοινοτισμού, τόσο από γενική άποψη όσο και μέσα σε ένα αντι-κρατικό σχέδιο, είναι χρήσιμο να τον εξετάσουμε από μια ιστορική προοπτική. Οι δήμοι, τα χωριά, οι πόλεις ή, γενικότερα, οι κοινότητες δεν είναι απλά «τόποι» όπου ένας ορισμένος αριθμός κατοίκων συνωστίζεται. Ιστορικά, κατά τη διάρκεια της ανθρώπινης ανάπτυξης προς τον πολιτισμό, ο δήμος ευνόησε τη διαδικασία αλλαγής με την οποία τα ανθρώπινα όντα άρχισαν να απελευθερώνονται από τις κοινωνικές σχέσεις που εξαρτώνται από τη βιολογία και βασίζονται σε πραγματικούς ή πλασματικούς δεσμούς αίματος (με την αρχέγονη εχθρότητα τους προς τους »ξένους»), σταδιακά αντικαθιστώντας τες με κοινωνικούς και ορθολογικούς θεσμούς που εξετάζουν-σχεδιάζουν δικαιώματα και υποχρεώσεις που θα πρέπει να αφορούν όλους τους κατοικούντες σε ένα συγκεκριμένο τόπο, ανεξάρτητα από την συγγένεια αίματος και τις βιολογικές πτυχές. Η πόλη, το χωριό, ο δήμος ή η κοινότητα αντιπροσώπευαν την εναλλακτική πολιτική λύση, βασισμένη στην κοινωνική δραστηριότητα, σε φυλετικές ομάδες αίματος, οι οποίες βασίζονταν στον μύθο μιας κοινής γενεαλογίας. Ο δήμος, αργά και εν μέρει, δημιούργησε τις απαραίτητες συνθήκες για μια ανθρώπινη συσχέτιση βασισμένη στην λογική σκέψη-ορθολογική επιχειρηματολογία, σε υλικά συμφέροντα και σε μια κοσμική κουλτούρα, συχνά σε σύγκρουση με τις προγονικές κουλτούρες και τους γονικούς-συγγενικούς δεσμούς. Το γεγονός πως τα άτομα μπορούν να συγκεντρωθούν στις τοπικές συνελεύσεις, να συζητήσουν και να μοιραστούν τις ιδέες τους δημιουργικά, χωρίς εχθρότητα ή καχυποψία παρά τις εθνοτικές, γλωσσικές και εθνικές διαφορές, είναι ένα μεγάλο ιστορικό επίτευγμα του πολιτισμού. Ένα αποτέλεσμα που είναι καρπός αιώνων ανθρώπινης και πολιτιστικής ανάπτυξης και που προϋποθέτει την κοπιώδη εγκατάλειψη του αρχέγονου ορισμού της καταγωγής και την αντικατάσταση της από νόημα, ανάπτυξη και γνώση πως μοιράζονται το ανήκειν στην ανθρώπινη φυλή.
Ως επί το πλείστον, αυτή η εξέλιξη εξανθρωπισμού υπήρξε προϊόν της δουλειάς στους δήμους-τις κοινότητες: τον ελεύθερο χώρο στον οποίο οι άνθρωποι θα έπρεπε να έχουν αρχίσει να εξετάζουν-να θεωρούν σωστά τους άλλους, χωρίς μολύνσεις δημιουργημένες από αρχαϊκές έννοιες βιολογικών δεσμών, υπαγωγές-σχέσεις φυλετικές και μυστικιστικές, παραδόσεις και ταυτότητες τοπικιστικού χαρακτήρα. Δεν ισχυρίζομαι ότι αυτή η εκπολιτιστική διαδικασία (ένας όρος που προέρχεται από τη λατινική λέξη για την πόλη και την ιθαγένεια) έχει καλυφθεί πλήρως [δεν την έχουμε διατρέξει πλήρως]. Το αντίθετο: χωρίς μια ορθολογική κοινωνία, ο δήμος μπορεί εύκολα να καταστεί μια μεγαπόπολη – στην οποία μια κοινότητα, όσο κοσμική/λαϊκή μπορεί να είναι, αντικαθίσταται από την ατομοποίηση- την διάσπαση σε άτομα, και από απάνθρωπες και ακατανόητες κοινωνικές ανισότητες – καθιστάμενη έτσι το πεδίο εφαρμογής της ανάπτυξης συγκρούσεων παράλογων όπως εκείνες που σχετίζονται με τάξεις, φυλές και θρησκείες.
Ωστόσο, από ιστορική όσο και πολιτική άποψη, η δημαρχία είναι η απαραίτητη προϋπόθεση – ακόμα και όταν δεν υλοποιείται πλήρως – για να επιτευχθεί ο στόχος του ανθρώπινου είδους να εξανθρωπιστεί, με ορθολογικό και συλλογιστικό τρόπο. Ένα τέλος εφικτό εξαλείφοντας τις διαιρέσεις που βασίζονται σε συνάφειες αίματος, ανόητες παραδόσεις, πατρογονικούς φόβους, καθώς και μια παράλογη και συχνά αδικαιολόγητη οπτική των κοινωνικών δικαιωμάτων και υποχρεώσεων.
Έτσι, η δημαρχία είναι ο δυνητικός χώρος για την πραγματοποίηση του μεγάλου στόχου του μετασχηματισμού των «επαρχιακών» ανθρωπίνων όντων σε καθολικά ανθρώπινα όντα, μια humanitas ελευθερωμένη από τις πιο σκοτεινές και άγριες ιδιότητες του πρωταρχικού κόσμου. Μια δημαρχία στην οποία όλοι οι άνδρες και οι γυναίκες μπορούν να είναι πολίτες ανεξάρτητα από την εθνοτική τους προέλευση και την ιδεολογική τους πεποίθηση, αποτελεί το έδαφος καλλιέργειας μιας ελευθεριακής κομμουνιστικής κοινωνίας. Μεταφορικά μιλώντας, δεν είναι μόνο μια επιθυμία των ορθολογικών ανδρών και γυναικών αλλά είναι, κυρίως, το μέλλον της ορθολογικής ανθρωπότητας, ο απαραίτητος τόπος για την πραγματοποίηση της πορείας της ανθρωπότητας προς την ελευθερία και την αυτοσυνειδησία.
Δεν έχω την φιλοδοξία να δηλώσω ότι μια συνομοσπονδία ελευθεριακών κοινοτήτων – μια κοινότητα κοινοτήτων – ήδη υπήρξε στο παρελθόν. Κι όμως »όσο κι αν αρνούμαι την ύπαρξη κάποιων »ιστορικών μοντέλων» και »παραδειγμάτων» για τους ελευθεριακούς δήμους, οι κριτικοί μου συνεχίζουν να προσπαθούν να με συσχετίσουν με τα κοινωνικά ελαττώματα της Αθήνας, των επαναστατικών πόλεων της Νέας Αγγλίας κ.ο.κ., σαν να ήταν αναπόσπαστο μέρος των ιδεών μου «. Δεν είμαι κυρίως εμπνευσμένος από οποιαδήποτε πόλη ή ομάδα πόλεων – είτε είναι η κλασσική Αθήνα, οι ελεύθερες πόλεις του μεσαιωνικού κόσμου, οι συνελεύσεις πόλης της αμερικανικής επανάστασης, οι ενότητες, τα διαμερίσματα της Μεγάλης γαλλικής Επανάστασης ή οι αναρχο-συνδικαλιστικές συλλογικότητες της ισπανικής Επανάστασης – δεν τα θεωρώ παραδείγματα πλήρους υλοποίησης και ακόμα λιγότερο, ως «μοντέλα» ή «παραδείγματα» του ελευθεριακού δημαρχιακού οράματος. Ωστόσο, σε όλες αυτές τις περιπτώσεις υπήρχαν σημαντικά χαρακτηριστικά, παρά τα πολλά, συχνά αναπόφευκτα, λάθη που έγιναν. Η αξία τους έγκειται στο γεγονός ότι από εκείνες τις εμπειρίες μπορούμε να μάθουμε τους τρόπους με τους οποίους έχουν ασκήσει τις δημοκρατικές επιλογές που έπραξαν. Μπορούμε να προτείνουμε εκ νέου τα καλύτερα από εκείνα τα θεσμικά όργανα, να μελετήσουμε τα λάθη τους και να αντλήσουμε έμπνευση από το γεγονός ότι υπήρξαν και δούλεψαν, με διαφορετικούς βαθμούς επιτυχίας, για γενιές αν όχι για αιώνες.
Αυτή τη στιγμή είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι όταν προτείνουμε την ελευθεριακή δημαρχία, δεν σχεδιάζουμε μόνο μια τακτική ή μια στρατηγική για την ανάπτυξη μιας νέας πολιτικής πραγματικότητας. Μάλλον, προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μια νέα πολιτική κουλτούρα που να μην περιορίζεται να έχει αναρχικούς-κομμουνιστικούς στόχους, αλλά να προβλέπει συγκεκριμένες προσπάθειες για να καταστούν εφικτοί αυτοί οι στόχοι. ενώ φανταζόμαστε πλήρως τις δυσκολίες που θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε και τις «επαναστατικές» συνέπειες στις οποίες θα μπορούσαν να μας οδηγήσουν στο μέλλον.
Πρέπει να σημειώσω ότι η «γειτονιά» δεν είναι απλά ο τόπος όπου οι άνθρωποι χτίζουν τα σπίτια τους, μεγαλώνουν τα παιδιά τους και αποκτούν τα περισσότερα από τα αγαθά τους. Από πολιτική άποψη, για να καταλαβαινόμαστε, μια συνοικία μπορεί να περιλαμβάνει τους ζωτικούς χώρους όπου οι άνθρωποι μπορούν να συναντηθούν για να συζητήσουν πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα. Πράγματι είναι ακριβώς η δυνατότητα ανοιχτής συζήτησης των θεμάτων που ενδιαφέρουν τους πολίτες, που πραγματικά ορίζει τη γειτονιά ως ένα σημαντικό πολιτικό και δυναμικό χώρο.
Δεν αναφέρομαι μόνο σε μια συνέλευση, όπου οι πολίτες συζητούν και προσπαθούν να λύσουν κάποια συγκεκριμένα προβλήματα. Εννοώ επίσης τη γειτονιά ως το κέντρο του δημαρχείου, όπου οι πολίτες μπορούν να συγκεντρωθούν ως μια μεγάλη ομάδα για να μοιραστούν τις απόψεις τους και να δώσουν δημόσια έκφραση στην πολιτική τους. Αυτή ήταν η λειτουργία της αθηναϊκής αγοράς και των πλατειών των πόλεων του Μεσαίωνα. Οι χώροι για την πολιτική ζωή μπορούν να είναι πολλαπλοί, αλλά είναι γενικά συγκεκριμένοι και καλά καθορισμένοι, σαφώς.
Αυτά τα πεδία συνύπαρξης, κυρίως πολιτικά, εμφανίστηκαν συχνά σε περιόδους αναταραχής, όταν ένας σημαντικός αριθμός ατόμων καταλάμβανε αυθόρμητα χώρους για συζήτηση, όπως στην ελληνική αγορά. Θυμάμαι αυτό το είδος χώρων κατά τη διάρκεια της νεότητας μου στη Νέα Υόρκη, στην πλατεία Union και το πάρκο Crotona, όπου εκατοντάδες και ίσως χιλιάδες άνδρες και γυναίκες συγκεντρώνονταν κάθε εβδομάδα για να συζητήσουν τα γεγονότα της ημέρας μεταξύ τους. Το Hyde Park στο Λονδίνο αποτελούσε ένα παρόμοιο μέρος, όπως το Palais-Royal στο Παρίσι, το οποίο ήταν ο τόπος της κύησης της Μεγάλης γαλλικής Επανάστασης και εκείνης του ιουλίου του 1830.
Κατά τις πρώτες μέρες της επανάστασης του 1848, στο Παρίσι, πολλές συνελεύσεις γειτονιάς (ίσως εκατοντάδες) οργανώθηκαν με τη μορφή συλλόγων και φόρουμ, αποτελώντας τη βάση για την αποκατάσταση των «επαναστατικών τμημάτων-ενοτήτων γειτονιάς» του 1793. Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, τα μέλη αυτών των club δεν ξεπερνούσαν τα 70.000 άτομα από έναν πληθυσμό περίπου 1 εκατομμυρίου κατοίκων. Ωστόσο, εάν αυτό το κίνημα είχε συντονιστεί από μια ενεργή και πολιτικά συνεπή επαναστατική οργάνωση, θα είχε μπορέσει να γίνει μια τεράστια δύναμη, ακόμη και νικηφόρα, κατά την διάρκεια των εβδομάδων της κρίσης που οδήγησαν στην εξέγερση του ιουνίου των παριζιάνων εργατών.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος αρχής, ώστε αυτοί οι χώροι και οι άνθρωποι που τους ζωντανεύουν να μην μπορούν να καταστούν λαϊκές συνελεύσεις. Όντως, όπως συνέβη σε μερικά διαμερίσματα κατά τη διάρκεια της Μεγάλης γαλλικής Επανάστασης, θα μπορούσαν να αποκτήσουν έναν ρόλο πρώτης γραμμής στη δημιουργία μιας επανάστασης και να την φέρουν, να την οδηγήσουν στη λογική της κατάληξη.

Murray Bookchin

Αντίγραφο επιμελημένο από AgireBablisoke

 

https://agirebablisoke.wordpress.com/2019/07/21/il-municipalismo-libertario-di-murray-bookchin/#more-854

θεωρία, teoria

Για την αυτοδιαχείριση της καθημερινής ζωής

kleovisΣχολιάστε
Sull’autogestione della vita quotidiana

 

«Το τελευταίο βιβλίο ενός «μεγάλου γέρου» της Καταστασιακής Διεθνούς»

Sull’autogestione della vita quotidiana

Συμβολή στην επείγουσα ανάγκη απελευθερωμένων εδαφών από την κρατική και εμπορική επιχείρηση

Ο Raoul Vaneigem είναι ο συγγραφέας της Συνθήκης του να ξέρεις να ζεις προς χρήση των νέων γενεών (1967), που γράφτηκε και δεν ήταν ξένη σε εκείνο το Κίνημα των καταλήψεων του μαΐου 1968 ανέπτυξε ότι πιο ριζοσπαστικό. Από τότε, τα περισσότερα από τα έργα του δεσμεύονται στο να υπερασπίζονται τη ζωή ενάντια στη νοσηρότητα και τη δικτατορία του κέρδους.
Οι προβληματισμοί του για την αυτοδιαχείριση της καθημερινότητας ρίχνουν τα θεμέλια ενός ανθρώπινου πολιτισμού που καλείται να αντικαταστήσει, να εκτοπίσει τον εμπορικό πολιτισμό που φτωχοποιεί εκατομμύρια άνδρες και γυναίκες καταστρέφοντας τους φυσικούς πόρους και τη ζωή.
Γραμμένο πριν από την εμφάνιση των «gilets jaunes»-»κίτρινων γιλέκων» στη Γαλλία, το βιβλίο βρίσκει την επιβεβαίωση των κύριων θέσεων του μέσα στη ριζική εξέλιξη-ανάπτυξη αυτού του Κινήματος.

 

ISBN: 978-88-6548-287-2
PAGINE: 140
ANNO: 2019
COLLANA: FuoriFuoco
TEMA: –
AUTORE-ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

RAOUL VANEIGEM

είναι συγγραφέας πολλών δοκίμων. Μεταξύ των τελευταίων δημοσιεύσεών του στην Ιταλία: Ανακοίνωση προς τους σπουδαστές – Avviso agli studenti (1996). Στους ζωντανούς για το θάνατο που τους διέπει και στην ευκαιρία να ξεμπερδέψουν με αυτόν – Ai viventi sulla morte che li governa e sull’opportunità di disfarsene (1998). Εμείς που επιθυμούμε δίχως τέλος – Noi che desideriamo senza fine (1999) Τρομοκρατία ή επανάσταση – Terrorismo o rivoluzione (2010), Το κράτος δεν είναι πλέον τίποτα, είναι στο χέρι μας να είμαστε τα πάντα – Lo Stato non è più niente, sta a noi essere tutto! (2010).

Raoul Vaneigem

Στην αυτοδιαχείριση της καθημερινής ζωής.
Συμβολή στην αναγκαιότητα απελευθερωμένων εδαφών από την κρατική και εμπορική επιχείρηση
pp. 140 – € 12.00

Nelle librerie dal 30 maggio στα βιβλιοπωλεία από τις 30 μαίου

Εμπνευσμένος από το αποδιοργανωτικό και ορμητικό γαλλικό κίνημα των κίτρινων Γιλέκων-Gilets jaunes, ο βέλγος συγγραφέας και δημοσιογράφος Raoul Vaneigem, ένας από τους «μεγάλους γέρους» της Καταστασιακής Διεθνούς – συγγραφέας, πριν από μισό αιώνα, της πολύ διάσημης Συνθήκης για να γνωρίζεις πώς να ζεις προς χρήση των νέων γενεών (το πιο κλεμμένο βιβλίο το ’68) – έγραψε αυτό το βιβλίο ριζοσπαστικής κριτικής στην κυνική, μαφιόζικη και επιχειρηματική λογική που έχει πλέον μολύνει τις ανθρώπινες σχέσεις σε όλο τον κόσμο με το χαρακτηριστικό του διεισδυτικό, διαυγές και παθιασμένο στυλ.

Πώς είναι δυνατόν – αναρωτιέται ο Vaneigem – να έχουμε φτάσει σε τέτοιο επίπεδο πλανητικής υποβάθμισης-κατάπτωσης; Η απάντηση βρίσκεται στην ανάλυση που αναπτύσσει ξεκινώντας από τον ρόλο που ανέλαβε ο φετιχισμός του χρήματος, ο κερδοσκοπικός και χρηματιστικός καπιταλισμός, προκαλώντας μια απώλεια ευαίσθητης νοημοσύνης. Αυτό συνοδεύεται από μια μόνιμη κατάσταση διαδεδομένου πολέμου που γεννά ένα χάος στο οποίο ακολουθεί ο φόβος. Και το αίσθημα του φόβου, για να κατευναστεί, μεταφράζεται σε αίτημα προς τους διαχειριστές της εξουσίας πολιτικών που στοχεύουν όλο και περισσότερο στην ασφάλεια και τον έλεγχο εκείνων που θεωρούνται «διαφορετικοί».
Αλλά εναντίον αυτού του δυσοίωνου σεναρίου ο Vaneigem υποστηρίζει ότι μπορούμε και πρέπει να αντιδράσουμε κάνοντας έκκληση προς όλους εκείνους που δεν θέλουν να παραδοθούν μετατρέποντας με εξυπνάδα την αντίσταση σε ένα σχέδιο που να έχει ως θεμέλιο έναν τρόπο ζωής που βασίζεται στην αυτοδιαχείριση της καθημερινής ζωής.

Με μια καλλιεργημένη και εκλεπτυσμένη γραφή, υποβλητική και πλούσια σε μεταφορές, ο Raoul Vaneigem παρουσιάζεται για άλλη μια φορά στο ραντεβού με την ιστορία και συνεχίζει να είναι ο δράστης μιας ατομικής και κοινωνικής ευαισθησίας που ο κυρίαρχος κόσμος θα ήθελε να διαγράψει.

—-

Raoul Vaneigem è uno scrittore e giornalista belga il cui nome è indissolubilmente legato allo sviluppo dell’Internazionale Situazionista. Autore di moltissimi saggi, tra i suoi ultimi pubblicati in Italia: Avviso agli studenti (1996); Ai viventi sulla morte che li governa e sull’opportunità di disfarsene (1998); Noi che desideriamo senza fine (1999); Terrorismo o rivoluzione(2010); Lo Stato non è più niente, sta a noi essere tutto!(2010).
θεωρία, teoria

Η εφικτή ουτοπία – L’utopia possibile

kleovisΣχολιάστε
L’utopia possibile

«Οι λόγοι για τη μεγάλη ελευθεριακή ουτοπία εξηγούνται σε όλους»

Η εφικτή ουτοπία

Ελευθεριακές σημειώσεις – Appunti libertari

Μια παθιασμένη ανασκόπηση των εμπειριών της συμβουλευτικής-συλλογικής δημοκρατίας, τόσο ιστορικής (από την Κομούνα του Παρισιού του 1871 μέχρι την αναρχική εμπειρία στην Ισπανία του 1936-38) όσο και πρόσφατης (από το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ, στο Occupy Wall Street, στους Indignados). Αλλά και μια ακριβής ανάλυση των χώρων συζήτησης και συνελευσιακής αυτοκυβέρνησης, σχετικά με τις ενέργειες αντίστασης και αλληλεγγύης στον αγώνα ενάντια σε κάθε ποινικοποίηση των μεταναστευτικών διαδικασιών, των ΜΚΟ, της κριτικής πνευματικότητας. Για τον συντάκτη – ενάντια στους πολύ λίγους που κατέχουν το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου του πλανήτη, και την εξουσία καθορισμού του πεπρωμένου του – μια άλλη δημοκρατία είναι συγκεκριμένα δυνατή ξεκινώντας από μια συλλογική διαχείριση των δημόσιων πόρων, διαφεύγοντας από τις εξωφρενικές πολιτικές λιτότητας, από την ανάκτηση μιας διαδικασίας να λαμβάνονται οι αποφάσεις που να είναι ξένη προς το ισχυρό διεφθαρμένο και διαβρωτικό κύκλωμα των συμφερόντων των τραπεζών και των πολυεθνικών χρηματοδοτικών εταιρειών. Για να αναβιώσει ένα τεράστιο δημόσιο επενδυτικό σχέδιο. Για μια πειστική ανάκαμψη στο σχεδιασμό ενός νέου welfare.

ISBN: 978-88-6548-285-8
PAGINE: 192
ANNO: 2019
COLLANA: FuoriFuoco
TEMA: –

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

RUGGERO D’ALESSANDRO

Ruggero D’Alessandro (Palermo, 1962), ζει στο Lugano (Ελβετία). Èκαθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης «La Sapienza» και Varese Insubria. Ασχολείται με την κοινωνιολογία και την ιστορία του πολιτισμού, πολιτολογία και σύγχρονη ιστορία. Διεξάγει διαλέξεις σε πανεπιστήμια σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Έχει 17 εξειδικευμένα βιβλία στο ενεργητικό του (με μεταφράσεις στα γαλλικά και αγγλικά στις οποίες συνεργάζεται), τρία μυθιστορήματα, μια πενηνταριά άρθρα, κριτικές σε περιοδικά και κεφάλαια σε συλλογικούς τόμους.

STESSO AUTORE ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ