συντηρητικού κόμματος.
Δεν έχει σημασία ποια εικόνα. Οποιαδήποτε, σοβαρή, χαμογελώντας, με το όπλο στο χέρι του, με ή χωρίς τον Φιντέλ, ομιλώντας στα Ηνωμένα Έθνη, ή νεκρός, με γυμνό τον θώρακα και τα μάτια μισάνοιχτα, όπως αν από την άλλη πλευρά της ζωής εξακολουθούσε να θέλει να συνοδεύσει το μέλλον του κόσμου που αναγκάστηκε να αφήσει, σαν να μη παραιτούνταν να αγνοήσει για πάντα τα μονοπάτια των αμέτρητων πλασμάτων που έπρεπε ακόμα να γεννηθούν. Σε κάθε μία από αυτές τις εικόνες θα μπορούσαμε να στοχαστούμε επί μακρόν, με τρόπο λυρικό ή δραματικό, με την πεζή αντικειμενικότητα του ιστορικού ή απλά σαν αυτόν που είναι έτοιμος να μιλήσει για τον φίλο που κάποιος ανακαλύπτει ότι έχασε διότι δεν είχε την ευκαιρία να γνωρίσει …
Στην δυστυχισμένη και φιμωμένη Πορτογαλία του Salazar και του Μαρσέλο Καετάνο έφτασε μια…
