Αυτό τον κόσμο, οι φανατικοί τον πήγαν μπροστά.

Τώρα που θα μας ξεκουφάνουν οι σειρήνες της αντίδρασης και του φασισμού με τα ουρλιαχτά τους. Τώρα που οι πρόσφυγες, που τρέχουν να ξεφύγουν από τον τρόμο του πολέμου, θα κατηγορηθούν πως τον φέρνουν στην Ευρώπη. Τώρα που τα σύνορα, ίσως, κλείνουν αντί να ανοίγουν. Τώρα που κάθε αντίδραση απέναντι στην παγκόσμια καπιταλιστική μηχανή εξισώνεται με το ζηλωτή που σκοτώνει στο σωρό, σκορπώντας μίσος και άγνοια, γκαρίζοντας υπέρ του θεού του.

Τώρα θα υπερασπιστώ τους “φανατικούς” αυτού του κόσμου. Και δεν θα πω πράγματα κενοφανή, σπουδαία ή καινούρια.

Φανατικοί ήταν όσοι πολέμησαν για τα εργασιακά τους δικαιώματα. Φανατικές όσες αντιπαρατέθηκαν με την ανδρική πατριαρχία. Φανατικοί όσοι μίλησαν ή θα μιλούν για το περιβάλλον και τα διακαιώματα κάθε ζωής σε αυτό τον πλανήτη. Φανατικοί όσοι πίστεψαν στον κομμουνισμό, σε μια κοινωνία ελευθερίας, ισότητας και αδελφότητας, στην ίδια χώρα, που ο πρόεδρος της απειλεί πως θα χτυπήσει χωρίς έλεος (τι μου θυμίζει αυτό;), της μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης.

Φανατικοί όσοι διεκδικούν το δικαίωμα για μια ανθρώπινη ζωή στις τσιμεντουπόλεις. Όσοι είναι αλληλέγγυοι σε αυτούς που πεινούν και διψούν. Φανατικοί και στις κερκίδες, να υποστηρίζουν χωρίς όφελος μια φανέλα, ένα σύμβολο, μια ιστορία. Φανατικοί όσοι αντιδρούν στη βία, στην οργανωμένη βία της εξουσίας. Φανατικοί όσοι δεν μένουν απαθείς στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, στη λεηλασία της φύσης. Φανατικοί όσοι συνεχίζουν να είναι απέναντι στο φαρισαϊσμό κρατών, εξουσιών και οργανωμένων θρησκειών που πολεμούν για την κυριαρχία τους.

Ναι, με φανατισμό θα υποστηρίζω όλους αυτούς τους φανατικούς. Καταλαβαινόμαστε, πιστεύω.

ο κουλτουριάρης

και λίγη μουσική από εμένα και κάποιους φανατικούς:

Δημοσιεύτηκε στις 20 Νοε 2013

ΧΑΡΗΣ & ΠΑΝΟΣ ΚΑΤΣΙΜΙΧΑΣ
Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΣΧΟΙΝΟΒΑΤΗ

Το κατά Μωυσήν Ευαγγέλιο

Η ζωή είναι ένα θαύμα που πετάξαμε στον καταπιώνα του φόβου.

Δεν γεννιόμαστε ελεύθεροι, δεν γεννιόμαστε άνθρωποι. Ελεύθεροι γινόμαστε, άνθρωποι γινόμαστε.

Καθένας μας κουβαλάει τις αμαρτίες των γονέων που τον γέννησαν, τις αμαρτίες της κοινωνίας που τον γαλούχησε.

Γεννηθήκαμε σκλάβοι, υποτακτικοί, χρεωμένοι, δουλοπρεπείς. Απ’ την πρώτη μέρα, απ’ την πρώτη ανάσα, ανήκουμε σε κάποιον, ανήκουμε στον Φαραώ, ανήκουμε στην κοινωνία.

Αυτή καθόρισε πού θα ζήσουμε, πόσα θα έχουμε, τι μας αξίζει να πάθουμε. Αυτή επιλέγει τι θα μάθουμε, πόσα θα καταλάβουμε, πόσα επιτρέπεται να ζητιανέψουμε.

Αυτή αποφασίζει πού μπορούμε να ταξιδέψουμε, ποια σύνορα να διαβούμε, πού πρέπει να πεθάνουμε.

Αυτή αποφασίζει τι δουλειά θα κάνουμε και πόσο ψωμί θα τρώμε, πόσο πρέπει να κουραστούμε και πόσο να ματώσουμε.

Αυτή αποφασίζει με τι θα χαρούμε, ποιες μέρες θα ξαποστάσουμε, πόσα παιδιά θα κάνουμε, πόσα μπορούμε να ταΐσουμε και πώς θα τα αναθρέψουμε.

Αυτή αποφασίζει τι θα φυτέψουμε στη γη και τι θα κάνουμε τους καρπούς του μόχθου μας.

Τίποτα δεν μας ανήκει αληθινά, πέρα απ’ την υποταγή, τον φόβο, και την πικρή χαρά όταν παίρνεις ένα καινούριο καθρεφτάκι, λίγες ακόμα χάντρες.

Γεννηθήκαμε σκλάβοι και πεθαίνουμε για να χτίζουν οι Φαραώ τις Πυραμίδες τους, τα μνημεία της δόξας τους.

Οι ιερείς τους υπηρετούν, διακυρήσσοντας τη θεϊκότητα της φαραωνικής εξουσίας.
Οι γραμματείς τους υπηρετούν, πείθοντας μας ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική.
Οι στρατιιώτες τους υπηρετούν, καίγοντας τα σπίτια μας.

Γεννηθήκαμε για να ακολουθούμε τους κανόνες του Φαραώ. Να πατάμε τη λάσπη μέχρι που να λιώσουμε μέσα της. Να ξυπνάμε χαράματα και να δουλεύουμε ως το βράδυ, κερδίζοντας ένα πιάτο φαΐ και μια ζωή αδειανή.

Και τα παιδιά μας πρέπει να τα μάθουμε να είναι ίδια σκλάβοι, πειθήνιοι, υπάκουοι, δειλοί. Μόνο έτσι θα επιβιώσουν, έτσι θα μάθουν, έτσι θα συνεχίσουν να χτίζουν Πυραμίδες.

Είμαστε χιλιάδες, εκατομμύρια, δισεκατομμύρια, αμέτρητοι, αλλά δουλεύουμε όλοι για να τρέφεται το Μέγα Κτήνος το Αδηφάγο, αυτό που ποτέ δεν χορταίνει ποτέ δεν λυπάται ποτέ δεν ελεεί, αυτό που ζει απ’ την υποταγή μας.

Και πρέπει να διαλέξουμε πια. Θα συνεχίσουμε να είμαστε σκλάβοι, θα κάνουμε σκλάβους τα παιδιά μας, σαν κι εμάς;

Διαλέξτε. Τι ζωή θέλετε να ζήσετε; Τι ζωή θέλετε να ζήσουν τα παιδιά σας; Τη ζωή του ανθρώπου ή τη ζωή του δούλου;

~~{}~~

Έτσι μίλησε ο Μωυσής μπρος στην Ερυθρά Θάλασσα.

Πίσω, λίγα μίλια μακριά, φαινόταν η σκόνη απ’ τ’ άρματα του φαραωνικού στρατού, που ερχόταν αλαλάζοντας.

“Σώσε μας”, είπε ο λαός, “σώσε μας, Μωυσή.”
“Δεν μπορώ να σας σώσω, δεν είστε άνθρωποι, είστε ποντίκια.”
“Πες του Θεού”, είπε ο λαός, “πες του Θεού να μας σώσει. Ν’ ανοίξει η θάλασσα στα δύο να διαβούμε.”
“Δεν μπορεί ο Θεός να σώσει κάποιον που δεν μπορεί να σωθεί μονάχος. Ούτε προφήτες ούτε στρατηγοί ούτε ήρωες. Κανείς δεν μπορεί να σώσει όποιον δεν πολεμά για να σωθεί.”

Ο λαός ξεκίνησε να κλαίει να προσκυνά να προσεύχεται να λιποθυμά να οδύρεται να καταριέται τη μοίρα.

Κι οι ερπύστριες απ’ τ’ άρματα του φαραωνικού στρατού πλησίαζαν.

~~{}~~

Κανείς δεν θα σε σώσει όσο εσύ υποτάσσεσαι.

Κανείς δεν θα σου χαρίσει τίποτα όσο εσύ δεν διεκδικείς δεν απαιτείς δεν πολεμάς για να το πάρεις.

Πόσο καιρό αντέχεις να είσαι δούλος υποταχτικός ανύπαρχτος;

Τι φοβάσαι; Ότι θα πεθάνεις; Πεθαίνεις χίλιες φορές κάθε μέρα.

Δεν φοβάσαι ότι τα παιδιά σου γεννιούνται και θα πεθάνουν δούλοι, χωρίς να ζήσουν τίποτα άλλο απ’ το πάτημα της λάσπης;

Γιατί πρέπει να υπάρχουν Φαραώ, ιερείς, γραμματείς και στρατηγοί; Για να χτίζονται Πυραμίδες.

Δεν θες να ζήσεις, έστω για μια φορά, έστω για μια ώρα, σαν άνθρωπος, περήφανος ελεύθερος, έστω για μια ώρα;

~~{}~~

Έτσι μίλησε ο Μωυσής κι ο λαός άνοιξε στα δυο σαν θάλασσα.

Ο φαραωνικός στρατός πέρασε ανάμεσα τους κι έπεσε πάνω στον Μωυσή. Τη στιγμή που τον σκότωσαν το πλήθος ξεκίνησε να επιτίθεται. Παιδιά, γυναίκες, άντρες και γέροι, χύθηκαν σαν ακρίδες στους στρατιώτες του Φαραώ, σαν τα κύματα μιας απέραντης θάλασσας.

Και τους έπνιξαν όλους.

Έβαλαν τα κομμάτια του Μωυσή στην Κιβωτό της Διαθήκης και την κουβάλησαν ως τη Κναναάν.

Και πάντα μνημόνευαν τα λόγια του Μωυσή.

~~

Διαλέξτε. Τι ζωή θέλετε να ζήσετε; Τι ζωή θέλετε να ζήσουν τα παιδιά σας; Τη ζωή του ανθρώπου ή τη ζωή του δούλου;

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Η φωτογραφία είναι του Lee Jeffries (http://antikleidi.com/2014/11/11/astegoi/)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Γελωτοποιός http://sanejoker.info/

facebook    www.facebook.com/gelotopoios/

 

πηγή:

 

http://www.nostimonimar.gr/gospel-of-moses/

Εντύπωση αθωότητος

Από την Ινδονησία όπου οι πυρκαγιές κατακαίνε τα δάση εδω κ δύο μήνες αφανίζοντας 8.000 είδη ζωής κ μολύνοντας την ατμόσφαιρα μέχρι την Εγνατία οδό όπου χθες πάλι μια αρκούδα έπεσε θύμα τροχαίου, η ανθρωπότητα δηλαδή ο καθένας μας, πριονίζει το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται κ οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στον πόλεμο για έλεγχο των ολοένα κ πιο περισμένων φυσικών πόρων, στις ομαδικές μετακινήσεις κ στον βίαιο αποδεκατισμό πληθυσμών, στον τελικό κανιβαλισμό.
Το φυσικό ον άνθρωπος, μεταλλαγμένο σε καταναλωτή όπως κατήντησε, παραδομένο εντελώς στη λογική κ στην ηθική του χρήματος απομυζεί το οικοσύστημα και ρημάζει τον εαυτό του κάνοντας ότι ζει.
Μια πεταλούδα που ανοιγοκλείνει τα φτερά της μπορεί να προκαλέσει καταιγίδα στην άλλη άκρη του πλανήτη. Αυτό είναι το Χάος κ το μεγαλείο της ανθρωπότητας είναι ότι το συνέλαβε, το όρισε, το μελέτησε κ το εξήγησε. Παρόλα αυτά η ίδια πορεύεται καθημερινά με κινητήρια δύναμη την μικρότητα κ όχι το μεγαλείο της.
Κι αν η ανεπαίσθητη κίνηση της πεταλούδας μπορεί τόσα, ο βίαιος αφανισμός κ η ευρεία μόλυνση σπρώχνουν την ιστορική αυτή φάση του πλανήτη κ του ανθρώπου στο τέλος της.
Γύρω μου μαζεύουν ελιές οι άνθρωποι κ έχουν την εντύπωση ότι οι ελιές τους δεν επηρεάζονται από όλα αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο αλλα κ ότι οι ίδιοι δεν φταίνε για τίποτε…

http://yiannismakridakis.gr/?p=7288

https://komparsos.wordpress.com/2015/11/11/%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%8D%CF%80%CF%89%CF%83%CE%B7-%CE%B1%CE%B8%CF%89%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%82/

subcomandante marcos – ιστορίες του γερο – αντόνιο…

Η συνείδηση της κοινότητας και το όπλο των λέξεων

Μου δίδαξε ο γέρο – Αντόνιο πως κάποιος είναι τόσο μεγάλος όσο ο εχθρός που διάλεξε να παλέψει, κι ότι κάποιος είναι τόσο μικρός όσο μεγάλος είναι ο φόβος που τον διακατέχει. «Διάλεξε ένα μεγάλο εχθρό, κι αυτό θα σ’ αναγκάσει να μεγαλώσεις για να μπορέσεις να τον αντιμετωπίσεις. Μίκρυνε το φόβο σου, γιατί, αν μεγαλώσει, εσύ θα γίνεις μικρός» μου είπε ο γερο – Αντόνιο ένα βροχερό μαγιάτικο απόγευμα, την ώρα εκείνη που βασιλεύουν το ταμπάκο και το λόγος. Η κυβέρνηση τον τρέμει τον λαό του Μεξικού, γι’ αυτό έχει τόσους στρατιώτες και αστυνομικούς. Έχει ένα φόβο πολύ μεγάλο. Κατά συνέπεια, η ίδια είναι πολύ μικρή. Εμείς φοβόμαστε τη λήθη, που πάμε να τη μικρύνουμε με πόνο και αίμα. Γι’ αυτό είμαστε μεγάλοι. [σ. 79]

Ο Υποδιοικητής Μάρκος έχει διπλή ιδιότητα: είναι ο στρατιωτικός του αντάρτικου και ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης του νεοζαπατιστικού κινήματος αλλά και ο επιφορτισμένος με την επικοινωνία των εξεγερμένων ιθαγενικών κοινοτήτων με τον έξω κόσμο. Η δεύτερη ιδιότητά του είναι η πιο γνωστή: αντί για σφαίρες – που παραμένουν πάντως σε ετοιμότητα – πυροβολεί με κείμενα, ποιήματα, διηγήματα, παραμύθια. Ο πρωτότυπος λόγος του συνδυάζει τα εκφραστικά μέσα των ιθαγενών, αγαπημένα του ποιήματα και στίχους τραγουδιών, κινηματογραφικές ατάκες, χιούμορ και αυτοσαρκασμό κ.ά. και οτιδήποτε άλλο κρίνεται κατάλληλο για να αποδώσει την πραγματικότητα των ιθαγενών και να κάνει γνωστά τα αιτήματά τους σε όλο τον κόσμο.

Ο Μάρκος χρησιμοποιεί κάθε μέσο για να φτάσει παντού η φωνή τους (βιβλία, περιοδικά, διαδίκτυο, τηλεόραση, ραδιόφωνο, τηλεφωνικές συνδέσεις με κινηματογράφους), μένοντας πιστός στον συμβολισμό της εικόνας: το πηλίκιο με τα κόκκινα αστέρια ως μακρά ιστορία του αντάρτικου, ο ασύρματος ως στρατιωτική οργάνωση, το παραδοσιακό κόκκινο μαντήλι ως χαρακτήρας ιθαγένειας, η μαύρη κουκούλα ως σήμα των Ζαπατίστας. Ύστερα από διάφορες τραγελαφικές «αποκαλύψεις» από τους απανταχού εχθρούς του, όσοι αγωνιούσαν μπορούν πλέον να πιστεύουν πως διαθέτουν τα πλήρη στοιχεία της ταυτότητάς του και να αναζητούν κρυμμένα μηνύματα στις ακαδημαϊκές του μελέτες. Η απάντησή του εξίσου γνωστή: Άκουσα ότι ανακάλυψαν κι άλλον Μάρκος, κι ότι είναι από το Ταμπίκο. Τουλάχιστον αυτός ο καινούργιος Υποδιοικητής Μάρκος είναι όμορφος; Γιατί τελευταία όλο κακάσχημους μου βάζουν και μου καταστρέφουν όλη τη γυναικεία αλληλογραφία…

Εννοείται πως οι έσχατες προσπάθειες απαξίωσής του βασίστηκαν στις γνωστές ταυτότητες, ξεχνώντας πως κρίνουν με βάση τη δική τους κομπλεξική απαρέσκεια και πως ο Μάρκος ακριβώς είναι όλες οι καταπιεσμένες μειονότητες. Ή, σύμφωνα με τα λόγια του: Σχετικά με όσα λέγονται για το αν ο Μάρκος είναι ομοφυλόφιλος: Ο Μάρκος είναι γκέι στο Σαν Φρανσίσκο, μαύρος στη Νότια Αφρική, Ασιάτης στην Ευρώπη, Παλαιστίνιος στο Ισραήλ, ροκάς στην πανεπιστημιούπολη, Εβραίος στη Γερμανία, συνήγορος του πολίτη στο Υπουργείο Άμυνας, φεμινιστής σε πολιτικά κόμματα, ειρηνιστής στην Βοσνία, νοικοκυρά ένα Σάββατο βράδυ σε οποιαδήποτε γειτονιά οποιασδήποτε πόλης οποιουδήποτε Μεξικού, γυναίκα μόνη στο μετρό μετά τις δέκα το βράδυ, γιατρός χωρίς ιατρείο, Ζαπατίστα του Νοτιοανατολικού Μεξικού…[σ. 13 – 14, αλιευμένη επιλογή μεταξύ πολλών ανάλογων διπόλων»].

Κάθε μια από τις Ιστορίες αποτελεί μέρος κάποιου από τα ανακοινωθέντα του EZLN [Εθνοαπελευθερωτικού Ζαπατιστικού Στρατού], που αρχικά δημοσιεύτηκαν στον τύπο ή στο διαδίκτυο και στη συνέχεια συμπεριλήφθηκαν στην πολύτομη συγκεντρωτική έκδοση με όλα τα σχετικά κείμενα. Είναι όμως εξαιρετικά ενδιαφέρον το γεγονός ότι αυτές οι ιστορίες έχουν διαφορετικές αναγνώσεις: από τη μια σε άμεση συνάρτηση με συγκεκριμένα πολιτικά κείμενα σε μια δεδομένη πολιτική συγκυρία, από τη άλλη αυτόνομα και αυτοτελώς, όπως δημοσιεύονται εδώ, συνεπώς με διαχρονικό μήνυμα και καθαρά λογοτεχνική αξία.

Δικαιοσύνη δεν είναι να τιμωρείς, είναι να ξαναδίνεις στον καθένα αυτό που του αξίζει, και ο καθένας αξίζει αυτό που ο καθρέφτης του επιστρέφει: τον εαυτό του. Εκείνου που έδωσε θάνατο, εξαθλίωση, εκμετάλλευση, αλαζονεία, υπεροψία, του αξίζει μια καλή δόση πόνου και θλίψης για το δρόμο του. […] Δημοκρατία είναι να οδηγούν όλες οι σκέψεις σε μια καλή συμφωνία. Όχι να σκέφτονται όλοι το ίδιο, αλλά όλες οι σκέψεις ή η πλειονότητα των σκέψεων να ψάχνουν και να φτάνουν σε μια κοινή συμφωνία, που να ’ναι καλή για την πλειοψηφία, χωρίς να εξαλείφει αυτούς που ’ναι λιγότεροι. Να υπακούει ο λόγος του διοικητή το λόγο της πλειοψηφίας, να έχει το σκήπτρο του λόγο συλλογικό και όχι μόνο μια θέληση. [σ. 76]

Η φωνή των Τσιάπας ήταν για πάντα αποκλεισμένη από το δημόσιο λόγο ήδη από την εποχή της κατάκτησης· το πολύ να φιλτραριζόταν σε γραπτά ανθρωπολόγων καιλογοτεχνών ή σε αφηγήματα προφορικής μνήμης. Σε κάθε περίπτωση αποτελούσαν απλώς την πρώτη ύλη, μεταπλασμένη αργότερα από τους επιστήμονες. Σταδιακά νεαροί μεταφραστές συγκέντρωσαν τις γνώμες των πληθυσμών για τη γη, την αγορά, την δικαιοσύνη και την κουλτούρα και οι αυτόχθονες κοινότητες διαπίστωσαν την πλήρη μεταξύ τους ταύτιση. Για πρώτη φορά οι ινδιάνικες φωνές άρχισαν να χρησιμοποιούν τον γραπτό λόγο και τον διάλογο. Τα υπόλοιπα ανήκουν στην Ιστορία που γράφεται στις ελεύθερες κοινότητες.

Οι άντρες και οι γυναίκες και τα παιδιά συγκεντρώθηκαν στο σχολείο της κοινότητας για να δουν μες στην καρδιά τους εάν είναι η ώρα να ξεκινήσουμε τον πόλεμο για την ελευθερία, και χωρίστηκαν σε 3 ομάδες, δηλαδή σε γυναίκες, παιδιά και άντρες για να συζητήσουν, και μετά συγκεντρωθήκαμε άλλη μια φορά στο σχολείο και κατέληξε η σκέψη της πλειοψηφίας ότι πρέπει να ξεκινήσει πια ο πόλεμος γιατί το Μεξικό έχει αρχίσει να πουλιέται στους ξένους και ότι την πείνα την αντέχουμε, αλλά δεν ανεχόμαστε να μην είμαστε πια Μεξικάνοι… [σ. 36]

Στις ιστορίες του γερο – Αντόνιο συνυπάρχουν και συνδιαλέγονται η αυτοχθονική με την μιγαδική φαντασία, η ινδιάνικη μυθολογία και τα εφόδια της δυτικής κουλτούρας, η προϊσπανική φαντασία και η σύγχρονη φιλοσοφία, το χιούμορ και η παρωδία, ο σαμανισμός με την μοντέρνα γλώσσα, ο μυθικός λόγος με την οικεία κουβέντα, η προφορικότητα με την γραφή, ευτυχώς πολύ μακριά από το παραδοσιακό, ατσαλάκωτο λόγο της Αριστεράς. Όλα εντάσσονται στον αρχετυπικό διάλογο και εδώ μιλάει η αναμνησιακή και υπερβατική συνείδηση της κοινότητας.

«Είναι καλύτερα να αποχαιρετάς όταν φτάνεις. Έτσι δεν πονά τόσο όταν φεύγει κανείς» μου λέει ο γερο – Αντόνιο δίνοντάς μου το χέρι για να μου πει ότι φεύγει, δηλαδή ότι έρχεται. Από τότε ο γερο – Αντόνιο, όταν έρχεται, χαιρετά μ’ ένα «αντίο» και αποχαιρετά κουνώντας το χέρι κι απομακρυνόμενος μ’ ένα «έρχομαι». [σ. 72]

Ο καθένας με τις λέξεις του. Άλλες ξέφυγαν από το στόμα ενός γνωστού τραπεζίτη, εξέχοντος μέλους του ισχυρότερου κοινωνικού τομέα, κυνικού εκπροσώπου του οικονομικού κεφαλαίου: «Το πρόβλημα της μεξικανικής οικονομίας λέγεται υποδιοικητής Μάρκος». Άλλες διατυπώθηκαν από το … «πρόβλημα» σε συνομιλία του με τον συγγραφέα Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν: «Κανένας δεν μας έβλεπε όσο είμαστε ακάλυπτοι, τώρα όλοι ασχολούνται». Και κάποιες μένουν ως ιδανικό απόσταγμα ενός αγώνα: «Ενώ θα μπορούσα να τα έχω όλα για να μην έχω τίποτα, αποφάσισα να μην έχω τίποτα για να τα έχω όλα».

Αντί να παθιάζεται με την ξενοφοβία, ο γερο – Αντόνιο προσπαθούσε να βγάλει ό,τι καλύτερο από τον καθένα, χωρίς να δίνει σημασία στη γη που τον είχε γεννήσει. Αναφερόμενος σε καλούς ανθρώπους άλλων εθνών, ο γερο – Αντόνιο χρησιμοποιούσε τον όρο «διεθνείς», και τη λέξη «ξένοι» τη χρησιμοποιούσε μονάχα για τους αλλότριους στην καρδιά, ανεξάρτητα από το αν ήταν του ίδιου χρώματος, γλώσσας ή φυλής. «Καμιά φορά, μέχρι και στο ίδιο αίμα υπάρχουν ξένοι», έλεγε… [σ. 148]

Εκδ. Ροές, 1^η έκδ. 2003, 2^η έκδ 2004, μτφ. Γιώργος Καρατζάς, σελ. 151. Περιλαμβάνονται «λίγα λόγια για το συγγραφέα», σημείωμα του μεταφραστή και πρόλογο του Armando Bartra, φιλόσοφου και διευθυντή του Ινστιτούτου Μελετών για την Αγροτική Ανάπτυξη των Μάγιας, και βιβλιογραφία.

Πρώτη δημοσίευση: mic.gr, υπό τον τίτλο: Με όπλο τις λέξεις [Όπλο μας οι Λέξεις μας: τίτλος παλαιότερου βιβλίου του Μάρκος].