Δημοσιεύουμε τη μετάφραση αυτής της επιστολής που έφτασε στο γαλλικό εβδομαδιαίο Lundi.am σε φόρο τιμής σε αυτόν που θα αναγνωριστεί ως Cristophe Dettinger, τον πυγμάχο που υπερασπίστηκε τα κίτρινα γιλέκα κατά τη διάρκεια της κινητοποίησης του περασμένου σαββάτου στο Παρίσι. Τις ώρες που ακολούθησαν την διαδήλωση, οι εικόνες, immagini του Cristophe ο οποίος κάνει να οπισθοχωρήσει με γροθιές μια γραμμή αστυνομικών με εξοπλισμό καταστολής ταραχών εισέβαλαν στις γαλλικές τηλεοράσεις και στα ιταλικά μέσα ενημέρωσης προκαλώντας έντονα συναισθήματα. Από τη μία πλευρά το σοκ και η καταδίκη από πλευράς της πολιτικής και της δημοσιογραφίας, από την άλλη μια ισχυρή λαϊκή συμπάθεια για αυτόν τον πρώην πρωταθλητή των ελαφρών βαρέων βαρών. Οργανώθηκε μια αυθόρμητη εκστρατεία συγκέντρωσης χρημάτων για τον ίδιο και την οικογένειά του η οποία έφτασε τα 117.000 ευρώ σε λιγότερο από 48 ώρες ενώ ένα βίντεο που δημοσιεύτηκε από την πεθερά λίγο πριν τη σύλληψη του, un video pubblicato dalla suocera poco prima del suo arresto, στο οποίο ο Cristophe εξηγεί τους λόγους της χειρονομίας του, δέχτηκε ήδη πάνω από ενάμιση εκατομμύριο προβολές.
Δεν ήμουν στο Παρίσι αυτό το Σαββατοκύριακο. Φορούσα το Κίτρινο Γιλέκο μου σε μια πόλη στο νότο, όπου ήμασταν πολυάριθμοι σε σχέση με τις τελευταίες εβδομάδες. Αυτό που φώτισε την μέρα μου, όμως, δεν ήταν η όψη των εκατοντάδων φωσφοριζόντων γιλέκων, αλλά, επιστρέφοντας στο σπίτι, η ανακάλυψη του βίντεο του Κριστόφ, του παριζιάνου πυγμάχου. Δεν θα υπογράψω αυτό το γράμμα με το όνομά μου, λυπάμαι γι αυτούς που θα το εκτιμούσαν, αλλά είναι λόγω (δημοσιογράφοι προσοχή, ταπώστε τα αυτιά σας) της καταστολής. Αυτό που θα πω δεν θα αρέσει στο μισητό πλήθος των μακρονιστών, ούτε σε εκείνους που άλλαξαν το κίτρινο σακάκι. Mα, ναι, ο Cristophe είναι ένας υπερήρωας. Όχι γιατί ξέρει πώς να αποκαταστήσει τον εαυτό του ως Spiderman ή επειδή ρίχνει γροθιές σαν τον Sagat [street fighter]. Πιο απλά, και είναι πράγμα σπάνιο, διότι μας έδειξε έναν τρόπο που αξίζει να δράσουμε.
Δεν θα μιλήσω για το περίφημο «πλαίσιο». Οι GG και οι υποστηρικτές τους το γνωρίζουν. Το γενικό πλαίσιο, η συγκυρία: οι χιλιάδες τραυματίες και αυθαίρετες συλλήψεις, τα χέρια σχισμένα και τα μάτια να θρυμματίζονται μέσα στη σιωπή των μέσων ενημέρωσης και με την ευλογία της κυβέρνησης. Το ιδιαίτερο πλαίσιο: οι χωροφύλακες που εμποδίζουν την πορεία των Gilet επάνω σε μια γέφυρα, και που κάνουν κανείς δεν ξέρει ακριβώς τι (τι καλή ιδέα!). Οι σχολιαστές, αυτοί δεν ενδιαφέρονται για το πλαίσιο, για την συγκυρία. Ή μάλλον, το χρησιμοποιούν ακριβώς όπως θέλουν, αρκεί να τους επιτρέπει να περάσουν τους μπάτσους ως θύματα ή να δικαιολογήσουν τη βία τους. Στη Mantes-la-Jolie η αστυνομία κινηματογραφεί παιδιά γονατισμένα επί ώρες με τα χέρια στα κεφάλια τους; Δίνει τη δική της εκδοχή, το δικό της συμφραζόμενο (άσχημες συγκρούσεις από πλευράς κακών παιδιών απ’ τα προάστια). Στο Παρίσι οι διαδηλωτές ρίχνουν αντικείμενα στην αστυνομία που βρίσκεται σε κίνηση; Το συμφραζόμενο και οι χειροβομβίδες (που ρίχτηκαν επάνω σε ένα πλήθος που δεν του ζητήθηκε τίποτα) θα μπούνε κάτω από το χαλί.
Όχι, πολύ μικρή σημασία έχει η εκδοχή, τα βίντεο ήταν αρκετά για να με κάνουν ευτυχισμένο, βλέποντας τον Cristophe να βουτά με το κεφάλι για να καταφέρει να διώξει προς τα πίσω μια γραμμή robocop από μόνος του.
Σε μια πρώτη ακολουθία, βλέπουμε αυτόν τον άνδρα, εύσωμο, ντυμένο στα μαύρα και με ένα καπέλο, να πραγματοποιεί μια εναέρια φιγούρα, να προσγειώνεται παρ’ όλα αυτά στα πόδια του, να τακτοποιεί το σκούφο του και να επαναλαμβάνει τα jab ενάντια στην ασπίδα ενός αστυνομικού, που λυγίζει κάτω από τα χτυπήματα και αναγκάζεται να υποχωρήσει ενώ οι συνάδελφοί του αποποιούνται να τον υποστηρίξουν. Αυτό το βίντεο έχει προκαλέσει την χαρά μου αλλά και τη συνηθισμένη κακοφωνία: «βία», «απαράδεκτος», blablabla. Ακόμα και η Ομοσπονδία Πυγμαχίας έκανε μια δήλωση.
Για ποια βία μιλάμε; Αυτή ενός άνδρα που δεν έχει καμία προστασία, ούτε όπλα και ρίχνει γροθιές, ένας εναντίον τεσσάρων, ενάντια σε έναν αστυνομικό που φορά ενισχυμένο γιλέκο, ασπίδα, κράνος με προστατευτικό αλεξίσφαιρο γείσο, επιγονατίδες, καλύμματα στις πλάτες, γκλομπ, χειροβομβίδες τοποθετημένες στην πλάτη και δεκάδες συναδέλφους γύρω του. Ένας άντρας με γυμνά χέρια μπροστά από ένα ρομπότ (πού είναι η υποδοχή για να βάλει τα χρήματα της αύξησης [που χορηγείται από τον Macron για να συνεχίσει να καταστέλλει τις διαμαρτυρίες];). Τι τραύματα θα εφεύρουν;
Τότε θα πουν ότι ο τύπος είναι ένας πυγμάχος και ότι, αν και δεν είναι οπλισμένος, το σώμα του είναι όπλο! Είναι αλήθεια … είναι αλήθεια ότι αφού κάνανε τόσες πολλές συλλήψεις GG λόγω «ένοπλης συνάθροισης» επειδή είχαν τέσσερις μαλακίες στο πορτμπαγκάζ, αφού είχαν κατασχέσει μερικές μάσκες αερίων (επειδή σε κάθε περίπτωση αν οι GG δεν φτύσουν τα πνευμόνια τους δεν αξίζει), θα μπορούσαν να συλλάβουν τους διαδηλωτές λόγω του σώματός τους ή των δεξιοτήτων τους. Ένα εκθεσιακό punching-ball στα διόδια και οι GG ψάχνονται ένας προς ένα. Πάρα πολύ δυνατό; Απαγόρευση διαδηλώσεων.
Θα μπορούσαν και να επιβάλλουν τα γάντια στην πορεία.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ιστορία. Στον αγώνα του Κριστόφ, υπάρχει πάντα η ίδια δυσαναλογία μεταξύ μιας υπερ-οπλισμένης αστυνομίας στη μία πλευρά και διαδηλωτών που δεν έχουν παρά μόνο τα χέρια τους.
Δεν υπάρχει καν η απελευθέρωση μιας βίας σε εκείνες τις εικόνες. Επειδή στην πραγματικότητα αυτό που «ταράζει» τους περισσότερους πολιτικούς και δημοσιογράφους (σε μια συγχώνευση εδώ και δύο μήνες σε αυτά τα μέρη) είναι ότι δεν είμαστε αδύναμοι. Ότι δεν δίνουμε την εικόνα αδύναμων ανθρώπων. Όταν αυτό είναι που θα ήθελαν να δουν. Κατ’ αρχήν θα ήθελαν να μας δουν πολύ λίγους. Μεγάλη ήταν η απογοήτευση όταν στο τέλος της ημέρας το Υπουργείο αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι παρακολουθούσαμε μιαν «επανάληψη» του κινήματος. Το Σάββατο, στις αρχές του απογεύματος, το κανάλι LCI με τίτλο «λιγότεροι από χίλιοι διαδηλωτές σε όλη τη Γαλλία, εκτός από το Παρίσι». Λιγότεροι από χίλιους! Γιατί χίλιοι; Γιατί όχι δύο; «Δύο κίτρινα γιλέκα εντοπίστηκαν στις πλευρές της D332 με έναν γρύλο» θα ήταν σχεδόν πιο αξιόπιστο.
Θέλουν να μας δουν λίγους και ακίνδυνους. Πριν θα ήθελαν να μας είχαν δει να κάνουμε πικ-νικ (24 νοεμβρίου), μετά να διαδηλώνουμε μέσα σε κλουβί (1 δεκεμβρίου), στη συνέχεια θα διαδηλώνουμε σε κατάσταση κράτησης (στις 8 Δεκεμβρίου), και στη συνέχεια να μην διαδηλώνουμε καθόλου (κατά τις αργίες). Δεδομένου ότι δεν έχουμε εκπληρώσει καμία από αυτές τις επιθυμίες των αστυνομικών και των συντακτών, κάθε νέα διαδήλωση της αποφασιστικότητάς μας είναι μια προσβολή, εξύβριση. Και εδώ είναι το πραγματικό σκάνδαλο: αυτό το σάββατο δεν ήμασταν αδύναμοι. Παρά τους ψευδείς αριθμούς ήμασταν πολυάριθμοι. Και παρά τους εκφοβισμούς, τις απειλές, τα μπλόκα, τις έρευνες δεν αφήσαμε να μας κάνουν ότι θέλουν. Κυρίως ο Κριστόφ.
Σε ένα δεύτερο βίντεο βλέπουμε στην πασαρέλα μια μάχη σώμα με σώμα μεταξύ των Κίτρινων Γιλέκων και των ίδιων αστυνομικών με εξοπλισμό κατά των ταραχών. Στη μέση αυτής της μάχης, ο Κριστόφ κλωτσά έναν χωροφύλακα πεσμένο κατά γης. Δεύτερο σκάνδαλο. Εκτός από το να είναι βίαιος, θα ήταν επομένως ένας δειλός. Είναι αλήθεια ότι δεν είναι μια χειρονομία εξαιρετικής ποιότητας. Ο Κριστόφ πρέπει να το γνωρίζει αυτό καθώς ασχολείται με την ευγενή τέχνη. Είναι εξασφαλισμένος αποκλεισμός. Η συμπλοκή συλλαμβάνεται από τις υπο-τηλεοπτικές κάμερες του διαδικτύου. Που βιάζονται να διαδώσουν τα χολυγουντιανά αποσπάσματα σχεδόν ζωντανά. Όπως μερικές εβδομάδες πριν με τις συγκρούσεις μεταξύ των GG και αστυνομικών μοτοσικλετιστών στα Champs. Με αυτά τα βίντεο που προσελκύουν μύγες, οι σκατάδες της κυβέρνησης θα παρασκευάσουν το χάπι που θα καταπιούν τα πρακτορεία ειδήσεων: «λιντσάρισμα», «απαράδεκτο», »σεχταριστές», «αντισημίτες»! Ο Macron τα έκανε ένα κομπολόι την πρώτη του έτους: είναι το «πλήθος που μισεί» που τα παίρνει στο κρανίο εναντίον «των επιλεγμένων, της αστυνομίας, των δημοσιογράφων, των εβραίων, των αλλοδαπών και των ομοφυλοφίλων». Στα τηλεοπτικά σαλόνια ζητούν με ανοικτό στόμα αυτό το είδος ζαχαροπλαστικής, τα βιντεοκλίπ της «βίας» που βρίσκονται στο διαδίκτυο, με τίτλους που υπερβάλλουν στο συναίσθημα με τη γλώσσα του κόμματος του προέδρου.
Η ανισότητα των μέσων που είναι διαθέσιμη στους εμπόλεμους: ένα κίτρινο γιλέκο μπροστά σε μια πανοπλία, μπορεί να εξηγήσει αυτού του είδους τα χαμηλά χτυπήματα. Ίσως και την περιέργεια, που ωθεί τον άνθρωπο να μετακινήσει με την άκρη των ποδιών ένα σκελετό φτιαγμένο από πλαστικό και μέταλλο σαν να θέλει να επαληθεύσει αν υπάρχει πραγματικά κάτι ανθρώπινο εκεί μέσα. Σίγουρα όχι πολύ αριστοκρατικό αλλά να τον πουν και δειλό; Όλοι οι GG θυμούνται ένα γεγονός που ίσως επιτρέπει καλύτερα να διαπιστωθεί τι είναι δειλία. Την 1η δεκεμβρίου (δημοσιογράφοι: καλύψτε τα μάτια σας θα μιλήσω για αστυνομική βία) ένας άνδρας χτυπιέται στο έδαφος από 8 αστυνομικούς αντι-ταραχές. Τον ακολούθησαν σε ένα δρόμο. Ήταν οπλισμένοι και τον χτύπησαν πολλές φορές με γκλομπ. Εάν αυτή η πράξη είναι μια ακατανόμαστη δειλία δεν είναι επειδή ο άνθρωπος ήταν στο έδαφος. Δεν είναι επειδή ήταν 8 εναντίον 1, διότι είχαν πανοπλίες και αυτός είχε μόνο ένα καπέλο, επειδή είχαν γκλομπ και αυτός απολύτως τίποτα. Είναι επειδή εκείνοι οι αστυνομικοί γνώριζαν ότι θα καλύπτονταν. Μπορούσαν να χτυπήσουν χωρίς φόβο.
Ο Κριστόφ συνελήφθη μετά από λίγες ώρες, επειδή εντοπίστηκε ταχέως (δεν είχε καλύψει το πρόσωπο του). Εάν οι βίαιοι αστυνομικοί μπορούσαν να εντοπιστούν εξίσου γρήγορα θα τιμωρούνταν, έτσι δεν είναι; Την ίδια μέρα με τα exploi του Kριστόφ, ένας αστυνομικός τραβήχτηκε ενώ δέρνει με μπουνιές έναν διαδηλωτή απροστάτευτο. Η ταυτότητά του αναγγέλθηκε γρήγορα στα κοινωνικά μέσα ενημέρωσης. Ωστόσο ο Εισαγγελέας της Δημοκρατίας αποφάσισε να μην κινήσει έρευνα εναντίον του. Είναι ελεύθερος.
Ποιοι είναι οι αδύναμοι και δειλοί; Σε μια ροτόντα, στη συνέχεια σε μια πορεία, μου είπαν δύο διαφορετικοί αστυνομικοί: «δεν θα χρειαστεί να έρθετε και να μας καλέσετε όταν θα υπάρξουν τρομοκρατικές επιθέσεις». Σε διάφορα κοινωνικά μέσα διάφοροι αστυνομικοί καλούν τον Κριστόφ σε μονομαχία, σε αγώνες πυγμαχίας ένας προς έναν. Στη Νάντη το ίδιο σάββατο ένας αστυνομικός φορούσε μια μάσκα του Punisher. Είναι όλο το δράμα των αστυνομικών: θεωρούν τους εαυτούς τους ως ήρωες, δυνατούς άνδρες, το τελευταίο ανάχωμα της Γαλλίας μπροστά στο χάος όταν αυτό που κάνουν, εδώ και δύο μήνες, όλα τα σάββατα, είναι να ρίχνουν σφαίρες από καουτσούκ στα κεφάλια των μαθητών λυκείου, να ρίχνουν εκρηκτικές χειροβομβίδες χωρίς στόχευση και μέσα στο πλήθος, να χτυπούν τους ηλικιωμένους με τα γκλομπ, να αρπάζουν τα τηλέφωνα που τους κινηματογραφούν, να σέρνουν νέες γυναίκες στο έδαφος και απ’ τα μαλλιά, να κατάσχουν τα γυαλάκια κολύμβησης, να μπλοκάρουν τους ανθρώπους σε μια γέφυρα επειδή θέλουν να φτάσουν στο κοινοβούλιο. Έχουμε δει καλύτερους supermens,
Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Η αδυναμία και η δειλία δεν είναι τα χαϊδευτικά χτυπήματα του Cristophe. Είναι να παραμορφώνουν τους διαδηλωτές ενώ αρνούνται να στοχεύσουν στο κεφάλι. Είναι να κάνουν κάθε μέρα τους προβοκάτορες στο Twitter και να το σκάνε στη συνέχεια από την πίσω πόρτα του Υπουργείου όταν κάποιος έρχεται να χτυπήσει το κουδούνι. Είναι να καταγγέλλουν για «βία» αυτούς που μόλις έχουν φάει ξύλο. Είναι να λεν «ας έρθουν να με πάρουν» με δύο ελικόπτερα έτοιμα να απογειωθούν στην αυλή. Είναι να εκτοξεύουν χειροβομβίδες διασποράς στο πλήθος και στη συνέχεια να αξιώνουν 45 ημέρες πρόγνωσης για ψυχολογικό κλονισμό επειδή τους πέταξαν δυο πατίνια. Είναι να λεν «ισχύς και τιμή» και να μην έχουν ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Με προειδοποίησαν να «μην υποστηρίζω τον Κριστόφ χωρίς να γνωρίζω ποιος είναι». Ίσως είναι παιδο-ναζί ή χειρότερα ένας μακρονιστής που διείσδυσε στο κίνημα. Το ερώτημα δεν είναι αυτό του ανθρώπου ή του μποξέρ αλλά της χειρονομίας του. Αυτό μας έδωσε θάρρος και πρέπει να μας εμπνεύσει. Δεν σημαίνει να μπούμε στο τριπάκι να ξεκινήσουμε την αγγλική πυγμαχία. Αυτό σημαίνει: να προχωρήσουμε, να μην κάνουμε πίσω, να παραμείνουμε αποφασισμένοι.
« Είδα την εικόνα μου στις εφημερίδες σήμερα το πρωί στην πρώτη σελίδα
Μου δημιουργήθηκε ένα παράξενο συναίσθημα να ξαναβλέπω εκείνο το πρόσωπο στις ειδήσεις
Και έγραψαν ότι ήμουν στις γραμμές του τρένου κάνοντας κι εγώ δεν ξέρω τι, αλλά τι ξέρουν αυτοί
τι σημαίνει να κατεβαίνεις από ένα ρινγκ χωρίς ούτε καν να καταφέρνεις να βγάλεις τα γάντια
Ho visto la mia foto sui giornali di stamani in prima pagina
Mi fa uno strano effetto rivedere quella faccia sulla cronaca
Ed hanno scritto che ero sui binari a fare cosa non si sa, ma che ne sanno mai
Cosa vuol dire scendere da un ring e i guanti non riuscire più a sfilarseli »
Είναι η είδηση που πολύ καιρό φοβόμασταν πως θα λάβουμε. Ο θάνατος βρισκόταν πάντα στο περιθώριο της εικόνας, υποκείμενος κάθε συζήτησης, κάθε ενημέρωσης σχετικά με την κατάσταση, απ’ όταν συντρόφισσες και σύντροφοι άρχισαν να φεύγουν στη Βόρεια Συρία με σκοπό να συμβάλουν στην επανάσταση του δημοκρατικού συνομοσπονδισμού.
Πρέπει πάντα να υπενθυμίζουμε, πως υπάρχει μια επανάσταση: δεν επρόκειτο «μονάχα» για την καταπολέμηση του ISIS – κάτι που δεν θα ήταν λίγο, εξ ου και τα εισαγωγικά -, αλλά αυτή γίνεται στο όνομα του χτισίματος μιας νέας κοινωνίας, μιας καινοτόμου και πολύτιμης κοινοτικής εμπειρίας.
Χωρίς αυτό το ελατήριο, ο αγώνας των YPG και YPJ κατά του Daesh δεν θα ήταν τόσο αποτελεσματικός. Επί πλέον: χωρίς αυτό το ελατήριο, οι YPG και οι YPJ δεν θα υπήρχαν.
Είναι απαραίτητο να έχουμε κατά νου τη γενεαλογία αυτής της εμπειρίας, για να καταλάβουμε τι ωθεί τους αυτόχθονους μαχητές, τους διεθνείς εθελοντές και ολόκληρο τον πληθυσμό της Ροζάβα.
Βρισκόμαστε στην εκβολή ενός μεγάλου ποταμού, αποτελούμενου από εκατό χρόνια κουρδικής αντίστασης, πολιτικής και πολιτιστικής αντίστασης. Η Μέση Ανατολή είναι το πιο εντυπωσιακό παράδειγμα του γεγονότος πως δεν έχει τελειώσει ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, πώς συνεχίζουμε να υποφέρουμε άμεσα τις συνέπειές του. Κάνουμε τους λογαριασμούς με την ιμπεριαλιστική κατάτμηση της πρώην οθωμανικής αυτοκρατορίας από τις νικηφόρες δυνάμεις. Κατά τη διάρκεια της εκατονταετηρίδας που μόλις διασχίσαμε, σπαταλήσαμε χίλιες ευκαιρίες για να το συζητήσουμε. Να το κάνουμε προσπαθήσαμε λίγοι από εμάς.
Το τελευταίο τμήμα αυτού του ποταμού έχει σκάψει τριάντα πέντε χρόνια δραστηριότητας του ΡΚΚ. Υπάρχουν κοινωνικά δίκτυα που έχουν χαλυβδωθεί σε χρόνια ανταρτοπόλεμου εναντίον του δεύτερου μεγαλύτερου στρατού του ΝΑΤΟ, του τουρκικού στρατού. Υπάρχουν οι θεωρητικές επεξεργασίες του Abdullah Öcalan, στη φυλακή από είκοσι χρόνια κυρίως εξ αιτίας της Ιταλίας, ή καλύτερα, μιας ιταλικής κεντροαριστερής κυβέρνησης (έχουμε τη συνήθεια της μνήμης).
Λέγαμε: είναι η είδηση που φοβόμασταν να λάβουμε. Ο πρώτος Ιταλός πεσών όχι (γενικά) «στον πόλεμο στη Συρία», όπως έγραψε κάποιος, αλλά στην επανάσταση της Βόρειας Συρίας.
Για εμάς ένας ιταλός επαναστάτης που έπεσε δεν «ζυγίζει» περισσότερο από έναν πεσόντα επαναστάτη άλλων εθνικοτήτων. Είναι όλοι στο ίδιο επίπεδο. Οι άνθρωποι – γυναίκες και άνδρες – που πέθαναν στη Ροζάβα αποτελούν ένα πολυεθνικό μωσαϊκό με ποικίλες και αντιτιθέμενες αποχρώσεις. Αλλά είναι πέρα από κάθε αμφιβολία ότι ο θάνατος ενός ιταλού προκαλεί σκέψεις σχετικά με την εγγύτητα μεταξύ του σχηματισμού του και του δικού μας, μεταξύ των εμπειριών του και των δικών μας.
Ο μαχητής των YPG Giovanni Francesco Asperti σκοτώθηκε κοντά στην Dêrika/Al Mālikiyah, πόλη στα μακρινά βορειοανατολικά σύνορα της Συρίας, στα σύνορα με την Τουρκία, κάτω από απροσδιόριστες συνθήκες. Η έκθεση μιλά για ένα «ατυχές γεγονός». Το όνομα του μάχης ήταν Hîwa Bosco. Στα κουρδικά, hîwa σημαίνει «ελπίδα».
Ο Asperti ήταν 53 ετών, έρχονταν από την Ponteranica, στην επαρχία του Μπέργκαμο, και ήταν ο πατέρας δύο εφήβων παιδιών. Δεδομένου ότι «είχε οικογένεια», στο παχύ έντερο του μικροαστικού ωχαδελφισμού θα σφυρηλατηθεί ήδη, το σχετικό ερώτημα: «Ποιος τον έβαλε να το κάνει;» Κάποιος θα του αποδώσει τυχοδιωκτισμό, άλλος θα τον αποκαλέσει αλόγιστο γονέα, αναζητητή ανατριχίλας, «τουρίστα στις επαναστάσεις άλλων ανθρώπων». Από τον θάνατο ακόμη του Enzo Baldoni, το 2004, εμφανίστηκε μια Italietta πάντα έτοιμη να ξεράσει τόνους μίσους και κοροϊδίας επάνω σε όσους αποφασίζουν να μην «γράφουν όλα στα παλιά τους παπούτσια». Σε απαγάγουν; Πήγαινες γυρεύοντας! Σε δολοφονούν; Καλύτερα να καθόσουν σπίτι σου! Σε βιάζουν; Ίσως να σου άρεσε κιόλας!
Πράγματι: όταν πρόκειται για μια γυναίκα, ανοίγεται η άβυσσος, όπως είδαμε για πολλοστή φορά τον νοέμβριο, όταν η 23χρονη συνεργαζόμενη Silvia Romano απήχθη στην Κένυα, πιθανότατα από σομαλούς τζιχαντιστές. Και δεν πρόκειται μόνο για «μισoύντες των social» ή διακηρυγμένους φασίστες. Θα ήταν πολύ εύκολο. Αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι, στην πρώτη σελίδα της Corriere della Sera, ο σχολιαστής Gramellini – «ευγενικός» προπαγανδιστής κάθε αντιδραστικής κοινοτυπίας υπό τον ουρανό – αποκάλεσε την προσπάθεια της Silvia για αλληλεγγύη «μανία αλτρουισμού«.
Όλα αυτά, να το θυμίσουμε, στη χώρα όπου κάθε μέρα οι ρατσιστές προσπαθούν να εξωραΐσουν τις αηδίες που κάνουν, επαναλαμβάνοντας: «Να τους βοηθήσουμε στο σπίτι τους!»
Θα μας προκαλέσει έκπληξη το γεγονός, λοιπόν, εάν κάποιος γεμάτος ζήλο εισαγγελέας χαρακτηρίσει «κοινωνικά επικίνδυνο» κάποιον που πήγε να βοηθήσει τον λαό της Rojava και να πολεμήσει εναντίον του ISIS, και ζητήσει να υποβληθεί σε ειδική επιτήρηση;
Αυτή είναι, όχι άλλη, η συμπεριφορά που θα είχαν επιφυλάξει στον Asperti εάν είχε επιστρέψει στην Ιταλία ασφαλής και υγιής.
Δεν γνωρίζαμε τον Asperti, για τη ζωή του και για την ενδεχόμενη ακτιβιστική του δράση στην Ιταλία δεν γνωρίζουμε τίποτα, αλλά γνωρίζουμε συντρόφους και συντρόφισσες που έχουν κάνει την δική του επιλογή, και ξεκίνησαν μια διαδρομή παρόμοια με την δική του, και πάνω απ’ όλα ένα πράγμα αισθανόμαστε να πούμε: η βρωμιά κάτω από τα νύχια του ποδιού ενός μόνο από αυτούς τους ανθρώπους έχει περισσότερη αξιοπρέπεια από όλες ολόκληρες τις υπάρξεις αυτών που τους επιτίθενται και τους προσβάλλουν.
Η εμπειρία της επανάστασης. Η Eddi και ο Jacopo επέστρεψαν από την Βόρεια Συρία
Η Eddi και ο Jacopo μόλις επέστρεψαν στο Torino αφού πέρασαν τους τελευταίους εννιά μήνες στο συριακό Κουρδιστάν. Τους ζητήσαμε να μας μιλήσουν γι αυτή την εμπειρία. Γιατί δυο νεαροί ιταλοί αποφάσισαν να παν στη Συρία; Ποια ήταν η επίπτωση με τον πόλεμο, ο αντίκτυπος; Τι σημαίνει συγκεκριμένα μια κοινωνική επανάσταση στα 2018; Πως μια ριζοσπαστική αλλαγή στον τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας επηρεάζει τους ανθρώπους; Μια συνέντευξη επεξεργασμένη από το Infoaut
O Jacopo στρατεύτηκε στις αστικές δομές της επανάστασης ενώ η Eddi στρατολογήθηκε στις ypj, τις μονάδες προστασίας των γυναικών. Αμφότεροι πήραν μέρος στην αντίσταση της Αφρίν ενάντια στην επίθεση του τουρκικού στρατού τον περασμένο φεβρουάριο.
Ε. Μόλις επέστρεψα από την βόρεια Συρία όπου πέρασα σχεδόν εννιά μήνες, έφτασα εκεί σαν πολίτης, στη συνέχεια εντάχτηκα στις ypj, τις μονάδες υπεράσπισης των γυναικών. Πήρα μέρος στην υπεράσπιση της ένοπλης επανάστασης στην Συρία του Βορά.
J. Εγώ πήγα εκεί, πήγαμε μαζί, πρώτα απ’ όλα, είχα ακούσει να μιλούν για μια επανάσταση στην Μέση Ανατολή, εκείνο που ξέρεις είναι ότι υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα, πολλά πράγματα που δεν φαίνονται παράξενα και σε εμάς, όπως η εξουσία του λαού με τις κοινότητες, οπότε πήγα να δω πως ήταν.
Ε. Τι είναι αυτό που βρίσκουμε εκεί, νομίζω πως είναι αρκετά εντυπωσιακό, γιατί αυτό που μας εντυπωσιάζει εδώ στην πατρίδα είναι οι εξωτερικές αλλαγές, είναι οι πληροφορίες που έχουμε για το πως μπορεί ν’ αλλάξει η οργάνωση της κοινωνίας. Όταν κάποιος φτάνει εκεί βλέπει ποια είναι τα αποτελέσματα των αλλαγών, η κυκλικότητα, πως μέσα στην κοινωνία γεννιέται μια νέα μορφή οργάνωσης, και πως αυτή η νέα μορφή οργάνωσης αλλάζει την ίδια την κοινωνία. Σαφώς η αυτονομία των γυναικών και για εμένα στάθηκε η πιο δυνατή επίδραση, κάθε μορφή απόφασης, δηλαδή οργάνωσης, στις κοινότητες, σε όλες τις επιτροπές την διαχειρίζονται με το σύστημα της συν-προεδρίας , υπάρχει πάντα ένας υπεύθυνος και μια υπεύθυνη. Οι γυναίκες επιπλέον οργανώνονται αυτόνομα, ξεκινώντας από την ιδιαιτερότητα των αναγκών τους.
J. Οι κοινότητες είναι το όργανο της εξουσίας στην επικράτεια, και ξεκινά από το περιβάλλον της καθημερινότητας. Υπάρχουν ομάδες εκατό οικογενειών, για παράδειγμα, που συναντώνται, συζητούν και αποφασίζουν σχετικά με αυτά που συμβαίνουν στην περιοχή τους, για παράδειγμα την άμυνα, την ασφάλεια. Υπάρχουν δυνάμεις που ονομάζονται δυνάμεις υπεράσπισης της κοινωνίας, που είναι αυτοοργανωμένες από τις κοινότητες, οι οποίες τριγυρνούν και εποπτεύουν, ελέγχουν, επιβλέπουν την περιοχή της κοινότητας, φυσικά είναι άνθρωποι από την γειτονιά, των εκατό οικογενειών που προστατεύουν, συνεπώς, γνωρίζουν πολύ καλά τους πάντες, οπότε δεν πρόκειται για μια ‘αστυνομική’ προστασία όπως την βλέπουμε στα δικά μας μέρη, δεν υπάρχει ο φόβος, η υποψία απέναντι σε αυτούς που τριγυρνούν και πρέπει να σε ‘προστατέψουν’ που υπάρχει σε εμάς, αλλά είναι η κοινότητα που δίνει στον εαυτό της αυτό το εργαλείο, που είναι επίσης συχνά μια μορφή προστασίας και προς τα έξω.
E. …ένα κοινωνικό σώμα του οποίου η συνοχή δεν είναι εξωτερική, εξωγενής, με την έννοια πως υπάρχει η ανάληψη ευθύνης προς αυτόν που βρίσκεται κοντά, είναι κάτι που για εμάς που ερχόμαστε από μια δυτική μητρόπολη είναι καταπληκτικό, μας εκπλήσει.
J. Αυτό που βρήκα όταν έφτασα εκεί, που μου έκανε εντύπωση, δεν το περίμενα κατ’ αυτό τον τρόπο, ήταν το πόσο βαθιές είναι οι ρίζες που έχει αυτή η επανάσταση στην κοινωνία, κατάλαβες; είναι κάτι..πηγαίνεις στις οικογένειες, μιλάς με τους ανθρώπους, είναι πολύ συνειδητοποιημένοι για εκείνο που κάνουν, που χτίζουν, βρίσκεις ανθρώπους που δεν έχουν σπουδάσει που είναι επαναστάτες, παίρνουν μέρος στην επανάσταση, είναι άνθρωποι κανονικοί, σου κάνουν πολιτικές συζητήσεις με βάθος, με ματιά διεισδυτική, σου μιλούν για την κατάσταση τους, για την επανάσταση, για την παγκόσμια κατάσταση, κουβέντες ιδιαίτερα επιτυχημένες, που βρίσκουν στόχο, βλέπεις πως δεν υπάρχει ο φόβος για πράγματα από περασμένες εμπειρίες, λάθη παρελθόντων καταστάσεων, η αναβίωση μιας προπαγάνδας, ακέφαλος δογματισμός.
E. Εάν ανοιχθείς σε μια τέτοια εμπειρία, αν αρχίσεις να παίρνεις μέρος σε αυτό το σύστημα, εάν έρθεις σε επαφή με αυτή την κοινωνία, οπωσδήποτε θ’ αλλάξεις, η επιλογή να παραμείνω εκεί ήταν επειδή αυτή η αλλαγή ήταν βαθύτατη, για να πραγματοποιήσω και την δική μου μάχη, έπρεπε να μείνω εκεί να την πολεμήσω την μάχη μου, δεν μπορούσε να γίνει στις πλάτες κάποιου άλλου.
J. βρεθήκαμε σε μια μικρή συνέλευση, την ώρα που διεξάγονταν μια συζήτηση, όπου υπήρχαν μερικοί οι οποίοι, κατά κάποιον τρόπο έθεσαν υπό αμφισβήτηση αυτή τη σύνθετη φύση της επανάστασης – άραβες, κούρδοι, τουρκομάνοι – έλεγαν: εμείς οι κούρδοι αξίζουμε περισσότερο, ήμαστε καλύτεροι. Δεν μιλούσα ακόμη πολύ καλά την γλώσσα, καταλάβαινα πως η κουβέντα που γίνονταν ήταν αυτού του τύπου, όμως, ο υπεύθυνος εκεί μέσα, σε εκείνη την ζώνη της πόλης, άμεσα ξεκαθάρισε πως αυτά που λέγονταν δεν είχαν βάση, ξέκοψε αμέσως αυτές τις αντιρρήσεις γύρω από την πολιτιστική και γλωσσολογική διαφοροποίηση, έλεγε: »μα πως; γιατί πρέπει να αναγνωρίσουμε κάτι περισσότερο σε κάποιον μοναχά επειδή είναι κούρδος, την ώρα που πολλοί άραβες έχουν πέσει στα πεδία των μαχών μάρτυρες, για να υπερασπιστούν αυτή την γη όπου ζούμε όλοι μαζί, ενάντια στο Daesh. Πήγαινε, έλεγε, στο κοιμητήριο των μαρτύρων, και κοίταξε πόσοι άραβες είναι θαμμένοι δίπλα στους κούρδους, συνεπώς, αυτό είναι που μας ενώνει.
E. Αυτός που είναι διοικητής κινδυνεύει περισσότερο, όχι λιγότερο, δεν στέκεται πίσω επειδή διοικεί, όντας διοικητής δίνεις το παράδειγμα, διακινδυνεύεις περισσότερο, διότι κάθε θέση διοίκησης είναι υπευθυνότητα, δεν είναι κυριαρχία, οπότε δεν υπάρχει κανένα προνόμιο, δεν έχει κάποιο είδος εξουσίας απέναντι στους άλλους με την μορφή κυριαρχίας, σίγουρα είναι μια στρατιωτική δομή, χρειάζεται κάποιος να διοικεί, πάντα υπάρχει η διοικητική αλυσίδα, μα φυσικά είναι μια αλυσίδα υπευθυνότητας, όχι κυριαρχίας, είναι κάτι που το κάνουν όλοι μαζί, αλλά ενώ εγώ φροντίζω για την ένοπλη υπεράσπιση αυτής της κοινωνίας, εσύ πρέπει να την οικοδομήσεις, και το γεγονός πως αυτό αντανακλάται επάνω μου, σ’ εμένα με το καλάσνικοφ στα χέρια, με καθιστά μέρος αυτής [της διαδικασίας-της κοινωνίας].
J. Μερικές φορές νομίζεις το πως να κάνεις εκεί την επανάσταση είναι ευκολότερο απ’ ότι εδώ σε μας, είναι μια σκέψη που εύκολα έρχεται σε κάποιον. Υπάρχουν αντικειμενικές συνθήκες, το πως είναι φτιαγμένη η κοινωνία, οπότε αυτό μπορεί να έχει κάποιο νόημα, λες, η κοινωνία είναι διαφορετική, προσπαθείς να εξεγερθείς, να τα αλλάξεις όλα, από ένα σημείο και μετά είναι πολυπλοκότερο να θέσεις σε κίνηση τους ανθρώπους. Εκείνο επάνω στο οποίο πρέπει να στοχαστούμε, να προβληματιστούμε, είναι το γεγονός πως δεν είναι ευκολότερα εκεί τα πράγματα, και αυτό γιατί εκείνη η επανάσταση βασίζεται στο γεγονός ότι υπήρξαν δεκάδες χιλιάδες νεκροί.
E. Στην Αφρίν, και όχι μόνο στην Αφρίν, η κατάσταση υπήρξε συγκλονιστική, εντυπωσιακή, από την άποψη πως, μεταξύ των ανθρώπων άνετα μπορούσε να ξεσπάσει..[..], εδώ έγινε ακριβώς το αντίθετο, ή θα σωθούν όλοι ή δεν θα σωθεί κανένας, …[..], κάποια στιγμή δεν υπήρχε πλέον νερό, η Αφρίν ήταν περικυκλωμένη εδώ και χρόνια, κανείς δεν έφυγε, αντιθέτως, οργανώθηκαν για να αντισταθούν, την στιγμή που πραγματοποιήθηκε η επίθεση και ξέσπασε ο πόλεμος οι πολίτες αντί να φύγουν παρέμειναν στην πόλη τους, μάλιστα έφτασαν καινούργιοι πρόσφυγες, απ’ όλα τα μέρη της βόρειας Συρίας.
J. H επίδραση που έχει ο πόλεμος στον καθένα είναι διαφορετική, ακόμη και πριν δει τον πόλεμο. Είναι διαφορετικό να ζεις από κοντά τον πόλεμο. Στην βόρεια Συρία τελικά τον πόλεμο τον νιώθεις, τον αντιλαμβάνεσαι αμέσως. Σίγουρα ο αντίκτυπος στην αρχή είναι διαφορετικός, είναι κάτι στο οποίο δεν ήμαστε συνηθισμένοι, πρέπει πάντα να λογαριάζεσαι με την κοινωνία, πρέπει να προστατεύσεις τον εαυτό σου, υπάρχουν για παράδειγμα τα παγιδευμένα αυτοκίνητα ή οι άνθρωποι βόμβες του Isis, τριγυρνάς, πηγαίνεις να φας σε οικογένειες, όλοι έχουν ένα παιδί που έπεσε μάρτυρας, βλέπεις τραυματίες, ανθρώπους δίχως πόδια, αρχίζεις λοιπόν σταδιακά να αντιλαμβάνεσαι τον πόλεμο αλλιώς, αν και…E. δεν έχεις μπροστά σου όλο το πανόραμα, είναι μια καταστροφή ο πόλεμος, κάτι ιδιαίτερο, η Συρία είναι μια πανέμορφη χώρα, αλλά πονάει όταν την διασχίζεις, γιατί κάποια στιγμή, ειδικότερα για εμάς που δεν ήμαστε συνηθισμένοι, το μάτι κουράζεται με αυτή την ερήμωση, την θλίψη, την απογοήτευση που αφήνουν τα ερείπια,
J. Είναι απαίσιο, φαντάσου ήταν εκεί ο Ερντογάν με τον ρώσο υπουργό Εξωτερικών που συναντιούνται σε κάποια διπλωματική συνάντηση, σε κάποιο πεντάστερο ξενοδοχείο με το διάλειμμα τους για καφέ που μοιάζει με το γεύμα της πρώτης Κοινωνίας, και μιλούν για τα γεωστρατηγικά τους συμφέροντα, που γι αυτούς είναι περισσότεροι ψήφοι στις εκλογές, χρήματα, πελατείες, επιχειρήσεις, αυτά τα πράγματα, και αποφασίζουν, στην πολυθρόνα, μπροστά στις τηλεκάμερες, να κάνουν τον πόλεμο. Και μετά, εσύ τον πόλεμο τον βλέπεις, είσαι εκεί, βόμβες που πέφτουν ανάμεσα σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, νιώθεις ανήμπορος, να είσαι κάτω από αυτή την διαστρωμάτωση, αυτή την φοβερή ιεραρχία, της κοινωνίας μας, και αυτό είναι ένα στοιχείο που με σημάδεψε, γιατί οι άνθρωποι που ζουν εκεί, αντιθέτως, για να υπερασπιστούν ένα ιδανικό επανάστασης και κοινωνίας διαφορετικής, συλλογικότητας και ανθρωπιάς διαφορετικής, είναι τόσο θαρραλέοι, γενναιόδωροι, είναι αυτοί που στη συνέχεια πεθαίνουν εξ αιτίας αποφάσεων ανθρώπων σαν κι εκείνους!
E. Και εγώ τι κάνω μπροστά σε όλο αυτό; Εκείνο που μπορώ να κάνω είναι να δώσω ότι έχω και δεν έχω, ώστε αυτή να μην είναι η τελευταία λέξη, εκείνη εκεί η έκφραση να μην είναι η τελευταία διεγερτική κραυγή αυτής της γης!
Claudio Locatelli, Τριάντα ετών, από το Curno στην επαρχία Μπέργκαμο, είναι ένας από τους διεθνείς μαχητές που εντάχθηκαν στις κουρδικές τάξεις των YPG για να πολεμήσουν εναντίον του ISIS. Ήταν από τους απελευθερωτές της Raqqa στη Συρία: με τα όπλα στο χέρι αντιμετώπισε τους πολιτοφύλακες του Χαλιφάτου και όταν μπορούσε γύριζε σκηνές αγώνα, παρέχοντας έτσι μια πολύτιμη άμεση δημοσιογραφική μαρτυρία στο πεδίο των μαχών. Ήταν στην Tabqa που τον ονόμαζαν «δημοσιογράφο – μαχητή». Είναι επίσης ο συντάκτης του βιβλίου «No surrender», που γράφτηκε σε συνεργασία με τον Alberto Marzocchi και συνεχίζει να διαδίδει και να ευαισθητοποιεί για την υπόθεση ενάντια στη νοοτροπία του τρόμου, της κουρδικής αντίστασης και της επανάστασης στη Rojava στη σελίδα: https://www.facebook.com/Claudio-Locatelli-Il-giornalista-combattente-1918536748367010/
Locatelli, από τι γεννήθηκε αυτή η δραστική επιλογή να ενταχθείτε με τους κούρδους για να πολεμήσετε τους τζιχαντιστές στη Μέση Ανατολή;
Πρώτον, για έναν λόγο συνέπειας: δεν μπορούμε πάντα να ισχυριζόμαστε ότι είμαστε ενάντια στα κακά του κόσμου και στη συνέχεια να μην κάνουμε τίποτα γι ‘αυτό. Πρώτα απ ‘όλα πρέπει να βάλουμε τα χέρια μας στη λάσπη, να βουτήξουμε στην πρώτη γραμμή. Για να αλλάξουμε τα πράγματα πρέπει να εργαστούμε σε πρώτο πρόσωπο, να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα: λάβετε υπ όψιν για παράδειγμα ότι βρισκόμουν ήδη στο μέτωπο του σεισμού στην Amatrice, ακόμη νωρίτερα στην Εμίλια και στο Abruzzo και στο Veneto μετά την πλημμύρα. Ο δεύτερος λόγος είναι πιο συναισθηματικός: το 2014 υπήρξε εκείνο το μεγάλο κύμα βιαιοτήτων που μετατράπηκε σε μια γενοκτονία εις βάρος των γυναικών Yazidi. Εντυπωσιάστηκα πολύ από τις εικόνες που διοχέτευσαν οι ειδήσεις στην τηλεόραση, όπου υπήρχε ένας ολόκληρος λαός στο Σενγκάλ, μια πόλη που βρισκόταν στην ορεινή περιοχή με το ίδιο όνομα στο Ιράκ, η οποία δέχτηκε επίθεση από το Isis. Στη συνέχεια, το 2015 πήγα ως διεθνής παρατηρητής κατά τη διάρκεια του Νεβρόζ, κουρδικοί εορτασμοί, στην κουρδική πρωτεύουσα Ντιγιαρμπακίρ της Τουρκίας και συνάντησα εκεί στα στρατόπεδα Yazidi ολόκληρες οικογένειες προσφύγων, στις οποίες, όμως, έλειπαν οι κόρες. Αυτές είχαν απαχθεί και εξαναγκάστηκαν να γίνουν σκλάβες του σεξ από τους άνδρες του Χαλιφάτου, κατάλληλες μόνο στην ευχαρίστηση εκείνων των θηρίων: για μένα όλα αυτά ήταν ανυπόφορα. Αυτός ο τρόπος σκέψης, η ιδέα ότι υπήρχαν ακόμα οργανωμένες πραγματικότητες που έβλεπαν τις γυναίκες σαν αντικείμενα, σαν δευτερεύουσες πραγματικότητες για μένα δεν ήταν πλέον αποδεκτό. Αυτοί οι λόγοι με έσπρωξαν να διακινδυνεύσω τη ζωή μου σε πρώτο πρόσωπο. Θέλω όμως να διευκρινίσω ότι το ISIS δεν είναι μόνο μια τρομοκρατική ομάδα. Το Isis είναι φασισμός, είναι σεξισμός, είναι θρησκευτικός ριζοσπαστισμός, είναι η ιδέα πως μπορούν να χρησιμοποιήσουν τη βία στην πολιτική, με λίγα λόγια, όλα αυτά τα πράγματα κατά των οποίων έχω αγωνιστεί πάντα στη ζωή μου, προφανώς όχι με το καλάσνικοφ στο χέρι, ενώ στη Συρία ήταν καθήκον να το κάνω και με αυτό τον τρόπο.
Γιατί γοητευτήκατε τόσο πολύ από το κουρδικό ζήτημα και ιδιαίτερα από τις Ypg;
Εκτός από το να πολεμούμε ενάντια σε κάτι πρέπει πάντα να παλεύουμε για κάτι: ας το παραδεχτούμε, δεν θα είχα κατέβει να θέσω σε κίνδυνο τη ζωή μου μόνο και μόνο για την καταπολέμηση του ισλαμικού κράτους, το έκανα και για να φέρω κάτι καλύτερο. Οι YPG, οι YPJ, οι αντρικές μονάδες και οι γυναικείες μονάδες της πρώτης αντίστασης της Kobane το 2015, είναι ίσως ο κύριος λόγος για τον οποίο αποφάσισα να πολεμήσω. Ήταν και εξακολουθούν να είναι μια ελπίδα για ολόκληρο τον κόσμο. Όταν στις 17 του οκτωβρίου 2017 έπεσε η Raqqa, δεν υπήρξε ένας άνθρωπος στον κόσμο που δεν χάρηκε, που δεν ήταν περήφανος για το αίμα των νεκρών συντροφισσών και συντρόφων μου που έπεσαν για να την απελευθερώσουν και να ελευθερώσουν ως εκ τούτου ολόκληρο τον κόσμο. Το κουρδικό ζήτημα εμπλέκεται σε αυτό, οι κούρδοι είναι ο πρώτος καταπιεσμένος λαός, χωρίς εδαφικότητα, έδωσαν τα πάντα για μας. Θυμάμαι ότι η μάχη τους εναντίον του ISIS είναι μια μάχη για ολόκληρο τον κόσμο. Επί πλέον υπάρχει η επανάσταση για τις γυναίκες, μια επανάσταση που ο κουρδικός λαός στην Rojava οδηγεί με αποφασιστικότητα και δύναμη.
Επί του παρόντος, τα φώτα της δημοσιότητας των μέσων μαζικής ενημέρωσης επάνω στα συριακά γεγονότα φαίνεται να έχει σκιάσει, σαν να έχει τελικά ηττηθεί οριστικά το ISIS, και παρ ‘όλα αυτά συνεχίζονται οι μάχες, έτσι δεν είναι;
Ακριβώς, απολύτως! Πρώτα απ ‘όλα θα ήθελα να σας υπενθυμίσω ότι το Isis δεν νικήθηκε ως νοοτροπία, στην πραγματικότητα είναι πρωτίστως ένας τρόπος σκέψης. Ένας εξτρεμιστικός τρόπος που θα ήθελε τη γυναίκα μόνο στην κουζίνα, μια στάση, μια συμπεριφορά, μια οπτική των πραγμάτων που ο καθένας και από από εμάς θα μπορούσε να αναλάβει. Θυμάμαι ότι οι ευρωπαίοι τρομοκράτες που εντάχθηκαν στο ISIS, συχνά άνθρωποι απροσάρμοστοι, ήταν υποκείμενα με αυτή τη νοοτροπία. Οπότε αυτή η φάση εξακολουθεί να υπάρχει εκεί πέρα. Αντίθετα, στρατιωτικά αντιστέκεται στο Αφγανιστάν και τη Λιβύη, υπάρχουν κύτταρα στη Βοσνία και την Αλβανία και μικρότερα στην Ιταλία, το Βέλγιο, τη Γαλλία και το Λίβανο. Θυμάμαι ότι μόνο πριν από δύο μήνες οι ιταλικές μυστικές υπηρεσίες οδήγησαν σε 14 συλλήψεις μεταξύ των δικτύων τζιχαντιστών. Στο Udine ένα αγοράκι παραλίγο να τινάξει στον αέρα τον εαυτό του σε ένα γυμνάσιο. Το Isis εξακολουθεί να υπάρχει, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Έχουμε εξολοθρεύσει το κύριο στρατιωτικό κέντρο τους, αλλά πρέπει ακόμα να πολεμήσουμε σε υψηλά επίπεδα. Στη Συρία, στην περιοχή του Ευφράτη, στα σύνορα με το Ιράκ, αναμένουμε να συλλάβουμε τον Abū Bakr al-Baghdādī ήτοι τον ιδρυτή του Isis τους προσεχείς μήνες. Ήδη τον περασμένο μήνα συλλάβαμε τον εκπρόσωπό τους και ακόμη νωρίτερα έναν από τους αρχιτέκτονες της επίθεσης της 11ης σεπτεμβρίου, που κατέληξε στις φυλακές του Assad και στη συνέχεια στρατολογήθηκε με το Χαλιφάτο. Συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε, πολεμούμε, παρά το γεγονός ότι ο κόσμος στράφηκε προς την άλλη πλευρά. Η άλλη ζώνη μάχης στη Συρία αυτή τη στιγμή είναι η ερημική περιοχή, όπου βρίσκονται μικρά χωριά. Σήμερα είναι εκεί ο Botan, ένα αγόρι από τη Varese με τον οποίο πολέμησα στην Raqqa, ο Paolo «Azadi» και πολλοί άλλοι σύντροφοι μου συμπολεμιστές.
Από τα διαρρεύσαντα νέα, φαίνεται ότι οι στρατιώτες του Χαλιφάτου είχαν εξειδικευμένα, σύγχρονα όπλα, ποιοι τους τα προμηθεύουν;
Το Isis ή το Daesh υποστηρίχθηκε από τα ταμεία της Σαουδικής Αραβίας και του Quatar. Θυμάμαι λοιπόν ότι αρχικά οι ΗΠΑ και η Ευρώπη χρηματοδότησαν επίσης τζιχάντ ομάδες ενάντια στον Assad. Ορισμένα από τα χρήματα που προέρχονται από τους φόρους μας και από τους υπόλοιπους ευρωπαίους φορολογούμενους κατέληξαν επίσης σε αυτές τις ομάδες, μερικές από τις οποίες έφτασαν στη συνέχεια να ενωθούν με το ISIS. Όταν κάποιος λέει ότι η Αμερική έχει δημιουργήσει το ISIS, είναι λάθος: μάλλον είναι σωστό να πούμε ότι η Αμερική δημιούργησε το υπόβαθρο από το οποίο γεννήθηκε το ISIS. Πρέπει επίσης να προσθέσουμε ότι το Χαλιφάτο έχει ισχυρές διεθνείς ρίζες, καταφέρνει να αποκτά «ισλαμικές δωρεές» από διάφορα μέρη του κόσμου. Όσον αφορά τα όπλα, μπορώ να σας πω ότι, ενώ για παράδειγμα στη Raqqa εμείς χρησιμοποιούσαμε drones με απλές κάμερες, το ISIS χρησιμοποίησε οπλισμένα drones, έκαστο των οποίων έχει κόστος περίπου 60.000 ευρώ. Ας μιλήσουμε λοιπόν για τα τεράστια χρηματικά διαθέσιμα.
Οι αμερικανοί που είχαν κάποτε βοηθήσει την κουρδική επίθεση, φαίνεται να έχουν παρατήσει τους συμμάχους τους: τι σου ανέφεραν οι σύντροφοί σου σχετικά με αυτό;
Οι αμερικανοί υπήρξαν ναι σύμμαχοι μας,αλλά μόνο στρατιωτικά. Ποτέ δεν αποδεχθήκαμε κάποιον πολιτικό συμβιβασμό στην επανάσταση της Rojava. Θυμάμαι ότι ακόμη και ο Κάστρο στην πρώτη φάση της επανάστασης του στην Κούβα άντλησε κεφάλαια που είχαν συγκεντρωθεί στις ΗΠΑ. Στην αρχική φάση μια επανάσταση δεν μπορεί να διατηρηθεί χωρίς συμμάχους. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η Αμερική δεν είναι σύμμαχος εμπιστοσύνης. Αν είχατε τον τρόπο να διαβάσετε το βιβλίο μου, θα είχατε διαβάσει ότι ακόμα και προτού επαληθευτεί αυτό, γνωρίζαμε ότι εκείνη που αποκαλούσα «ημέρα προδοσίας» θα έρθει: όχι επειδή είμαστε προφήτες, αλλά επειδή γνωρίζουμε να διαβάζουμε την ιστορία, ήταν σαφές ότι θα γίνονταν αυτό.
Οι αμερικανοί ήταν η αεροπορία μας ενάντια στους ισλαμιστές τρομοκράτες, αλλά δεν υπήρξαν τέτοιοι στην Αφρίν. Στις 18 μαρτίου η ελεύθερη πόλη μας έπεσε, εισέβαλε πίσω από τις πλάτες μας η Τουρκία. Οι αμερικανοί μας εγκατέλειψαν, αφήνοντάς τους να εισβάλουν στα μέρη μας μετά από έναν ανταρτοπόλεμο δύο μηνών, που διεξήχθη εναντίον ενός στρατιωτικού συνόλου που είχε εξοπλισμό που δεν μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε. Εκεί χάσαμε εκατοντάδες συντρόφους και συντρόφισσες. Ένα πράγμα που μπορώ να προσθέσω είναι ότι επί του παρόντος μια άλλη θέση είναι εκείνη της Γαλλίας, η οποία θέλει να αποκαταστήσει μια παγκόσμια σύλληψη-επιρροή ισχυρής γεωπολιτικής. Έχουν αναπτύξει στρατεύματα στο έδαφος, τα οποία δεν χρησιμοποιούν. Συντονίζονται μαζί μας από την άποψη της εφοδιαστικής, αλλά δεν κάνουν τίποτα αυτή τη στιγμή. Ελπίζουν ότι από τη στιγμή που θα φύγουν οι αμερικανοί θα μπορούν να πάρουν τον έλεγχο της περιοχής υφαίνοντας μια συμμαχία μαζί μας. Είμαστε πολύτιμοι τόσο για τους αμερικανούς όσο και για τους γάλλους, επειδή αποτελούμε την τελευταία σταθερή πραγματικότητα ενάντια στο ισλαμικό κράτος, δεν στεκόμαστε στο πλευρό του Άσαντ που δεν είναι σύμμαχός μας, αλλά δεν είναι ούτε και εχθρός μας.
Αυτή τη στιγμή, απ’ ότι γνωρίζετε, πόσοι ιταλοί είναι στρατευμένοι και πολεμούν ανάμεσα στις κουρδικές γραμμές;
Μπορώ να σου πω ότι από το 2015 περίπου είκοσι ιταλοί έχουν συμμετάσχει στην επίθεση εναντίον του ISIS με το κουρδικό στρατό. Υπήρχαν τέσσερις από εμάς στη Raqqa: εγώ, ο Botan, ένα αγόρι από το Τορίνο και ένα άλλο αγόρι από τη Senigallia.
Θα ξαναφύγεις για το μέτωπο;
Έδωσα την συμβολή μου, θέτοντας τη ζωή μου σε κίνδυνο, αλλά η μάχη δεν σταματά στο πεδίο. Προς το παρόν προσπαθώ να διαθέσω τις ικανότητές μου, τα μέσα επικοινωνίας μου για να υποστηρίξω την υπόθεση. Αλλά αν η Τουρκία επιτεθεί σε ολόκληρη την επανάσταση μας, ειδικά αν επιτεθεί για να πάρει την Qamişlo, που για μένα είναι πολύ συμβολική επειδή είναι η μεγαλύτερη πόλη που έχουμε, αν δεν ήταν απλώς μια χαμένη μάχη, αλλά ολόκληρη η επανάσταση να καταρρέει, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να μείνω εδώ να παρακολουθώ.
Μια τελευταία ερώτηση, διαφορετικού χαρακτήρα από τις προηγούμενες: σε περισσότερες από μία συνεντεύξεις, ο δημοσιογράφος σε υπηρεσία σας ρώτησε αν έχετε σκοτώσει εχθρούς. Ίσως ελπίζοντας στoν εντυπωσιασμό sensazionalità μιας απάντησης, προσποιούμενος πως ξεχνά ότι στον πόλεμο δεν πηγαίνει κάποιος για να παίξει;
Ακριβώς, συχνά θέτοντας μου τέτοιες ερωτήσεις αναζητούν τον εντυπωσιαμό, ξεχνώντας ότι είναι ένας πόλεμος. Όπως έχω πει επανειλημμένα, σιχαίνομαι τον πόλεμο: πρέπει πάντα να αποφεύγεται ως αποτυχία κάθε διπλωματίας. Βεβαίως, η κατοχή, η ζωή σε καταπίεση δεν αποτελεί εναλλακτική λύση, όπως δεν αποτελεί εναλλακτική να αφήνεις εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες να πεθάνουν. Δεν νομίζω λοιπόν ότι είναι μια κατάλληλη ερώτηση: δεν είναι ένα παιχνίδι, δεν βρεθήκαμε εκεί για να παίξουμε. Ήταν μια θυσία που κάναμε και πολλοί από μας πέθαναν.
Θα ήθελα να διευκρινίσω ότι δύο εμπνευσμένες προσωπικότητες της διαδρομής μου ήταν ο Νέλσον Μαντέλα και ο Φιντέλ Κάστρο. Το 2008 είχα δώσει το λόγο μου ότι θα πήγαινα στην κηδεία και των δύο και έτσι έγινε. Το 2013 ήμουν στην κηδεία του Μαντέλα και το 2016 σε εκείνη του Κάστρο. Αυτό για να εξηγήσω ποια είναι η ψυχολογική και πολιτική μου πορεία, και πώς έφτασα να επιλέξω να αφιερώσω τη ζωή μου σε κάτι τόσο βαθύ όπως εκείνο για το οποίο μιλήσαμε.
Εκτός από το να πολεμούμε ενάντια σε κάτι πρέπει πάντα να παλεύουμε για κάτι: ας το παραδεχτούμε, δεν θα είχα κατέβει να θέσω σε κίνδυνο τη ζωή μου μόνο και μόνο για την καταπολέμηση του ισλαμικού κράτους, το έκανα και για να φέρω κάτι καλύτερο. Οι YPG, οι YPJ, οι αντρικές μονάδες και οι γυναικείες μονάδες της πρώτης αντίστασης της Kobane το 2015, είναι ίσως ο κύριος λόγος για τον οποίο αποφάσισα να πολεμήσω. Ήταν και εξακολουθούν να είναι μια ελπίδα για ολόκληρο τον κόσμο. Όταν στις 17 του οκτωβρίου 2017 έπεσε η Raqqa, δεν υπήρξε ένας άνθρωπος στον κόσμο που δεν χάρηκε, που δεν ήταν περήφανος για το αίμα των νεκρών συντροφισσών και συντρόφων μου που έπεσαν για να την απελευθερώσουν και να ελευθερώσουν ως εκ τούτου ολόκληρο τον κόσμο. Το κουρδικό ζήτημα εμπλέκεται σε αυτό, οι κούρδοι είναι ο πρώτος καταπιεσμένος λαός, χωρίς εδαφικότητα, έδωσαν τα πάντα για μας. Θυμάμαι ότι η μάχη τους εναντίον του ISIS είναι μια μάχη για ολόκληρο τον κόσμο. Επί πλέον υπάρχει η επανάσταση για τις γυναίκες, μια επανάσταση που ο κουρδικός λαός στην Rojava οδηγεί με αποφασιστικότητα και δύναμη.
