Δεν είμαστε ούτε ήρωες ούτε ανώτεροι από κανέναν, δεν επιδιώκουμε κανένα έπαινο, αισθάνομαι την επανάσταση ως μια πράξη απαραίτητη για να αλλάξουμε τον κόσμο στον οποίο ζούμε. Αν όχι τώρα, πότε; Αν όχι εμείς, ποιος;
Κατά τη διάρκεια της περιόδου κατά την οποίαν βρισκόμουν στο μέτωπο, στις ατελείωτες μέρες περιμένοντας στον ήλιο κάτω από 50 βαθμούς και έναν εχθρό που δεν έφτανε ποτέ, έγραψα αυτό το κείμενο, μια απάντηση σε μια συντρόφισσα, σε μια φίλη που με είχε ρωτήσει γιατί επέστρεψα στη Συρία.
Ορισμένες σκέψεις που εκείνο το απόγευμα της αναμονής και της πλήξης έγραψα για να απαντήσω στις χίλιες ερωτήσεις που γύριζαν στο κεφάλι μου, εκείνες τις μέρες όταν σε απόσταση μηνών βρέθηκα ξανά στο μέτωπο με ένα όπλο στο χέρι, περιμένοντας τους πολιτοφύλακες του isis οι οποίοι ευτυχώς δεν έφτασαν εκείνο το βράδυ.
Ιούλιος 2018, μήνυμα σε μια φίλη…
Στη Βόρεια Συρία, πολλοί σύντροφοι και συντρόφισσες αποφάσισαν να τινάξουν τη ζωή τους πέρα από το θάνατο, διασχίζοντας τα επαναστατικά μονοπάτια που δυστυχώς δεν γνωρίζουν αν θα καταφέρουν να ολοκληρώσουν.
Πολλές φορές σκέφτεσαι «εγώ αποφάσισα να έρθω εδώ» σαν εμένα εκατοντάδες άλλοι διεθνείς, αντιθέτως πολλοί άλλοι μαχητές του Ypg / Ypj δεν το έχουν επιλέξει, δεν είχαν άλλη εναλλακτική λύση: να θαφτούν από τον πόλεμο και τις αδικίες ή να αγωνιστούν και να αντισταθούν.
Στο τέλος εμείς είμαστε ένας μικρός κόκκος άμμου σε αυτόν τον τεράστιο και καταστροφικό πόλεμο, ένας κόκκος που χρησιμεύει για να υπονομεύσει και να σαμποτάρει το αυταρχικό / πατριαρχικό σύστημα μέσα στο οποίο ζούμε.
Είναι αλήθεια, υπάρχουν και πολλά ερωτήματα που κυκλοφορούν μέσα στο κεφάλι, πολλές φορές αναρωτιέσαι «αξίζει τον κόπο; Γιατί είμαι εδώ; Τι κάνω εδώ; Τι κτίζω; Πολεμώ, το αντιλαμβάνομαι; Εγώ που πάντα μισούσα τον πόλεμο και που αγαπώ τη ζωή.»
“Ποιος είμαι εγώ να επιλέξω αν κάποιος πρέπει να πεθάνει ή όχι; Γιατί μου επιβάλλω ένα όπλο; Θα καταφέρω να βγω από τον πόλεμο;”
Αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα θέτω στον εαυτό μου κάθε μέρα, κάθε στιγμή που μένω μόνος να σκέφτομαι, να κοιτάω τα αστέρια ή όταν φυλάω σκοπιά.
Όταν συλλάβαμε έναν εχθρό, είχε τραυματιστεί από τρεις σφαίρες στο πόδι, ένιωθα λυπημένος γι ‘αυτόν, λυπόμουν που υπέφερε εξαιτίας μας, τελικά εκείνο το μίσος που έχει προς εμάς ίσως το δημιουργήσαμε κι εμείς, με τους πολέμους που διεξάγονται από τα κράτη στα οποία ζούμε, με τον εγωισμό μας και την αποικιοκρατία μας. Αυτή η λύπη όμως μου σήκωσε λιγάκι το ηθικό, με έκανε να καταλάβω ότι δεν ρουφήχτηκα από τη δίψα για εκδίκηση και ότι δεν αισθάνομαι μίσος, αν και ο στρατός του από φανατικούς σκότωσε τους φίλους μου εγώ δεν ήθελα να τον σκοτώσω, δεν είμαι σαν αυτούς, εγώ πολεμώ ενάντια στη δολοφονική νοοτροπία τους, όχι εναντίον της ζωής τους.
Επέλεξα να συμμετάσχω στις YPG αφού είδα εκατοντάδες παιδιά που πηδούσαν επάνω μου ευτυχισμένα, αλλά ταυτόχρονα λυπημένα και κατεστραμμένα από τα βάσανα, για τα παιδιά εκείνα που είχαν εκτοπιστεί και τα οποία βρίσκονταν σε στρατόπεδο προσφύγων στην Τουρκία, που δεν είχαν καν φαγητό να φάνε.
Εγώ στην ηλικία τους έπαιζα στο δρόμο, πήγαινα στο σχολείο, αυτά αντιθέτως βλέπουν θάνατο και καταστροφή γύρω τους, είναι σωστό; Απολύτως όχι, όλα αυτά είναι σίχαμα και αισθάνομαι απέραντη θλίψη, αλλά εδώ στη Συρία και σε όλη τη Μέση Ανατολή, ο πόλεμος είναι καθημερινότητα, σχεδόν φυσιολογική.
Αυτή τη δεύτερη φορά στο YPG, αντίθετα από πέρυσι, μάχομαι μαζί με τους άραβες, έχουν μια τεράστια γενναιοδωρία, είναι ένας λαός που καταστράφηκε από τον πόλεμο, ο οποίος πριν, σε αντίθεση με εμένα ή τα στελέχη του κινήματος, δεν έκανε πολιτική, αυτός ο πόλεμος έχει καταστρέψει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπινων ζωών, πολλοί σύντροφοι και συντρόφισσες και πάνω από όλα φίλοι έχουν πεθάνει στην Αφρίν για να υπερασπιστούν ιδέες. Αυτό το ιδανικό παρόμοιο με το δικό μου, φτιαγμένο από ισότητα και ελευθερία.
Πολλοί μου είπαν «γιατί μάχεσαι στη Συρία; Δεν είναι ο πόλεμος σου »
Πιστεύω ότι αυτός είναι ο πόλεμος όλων των επαναστατών και των επαναστατριών που αγωνίζονται για την ελευθερία και την ισότητα. Υπάρχουν πολλές αντιφάσεις, μερικές φορές δύσκολες να τις χωνέψουμε, αλλά αγωνιζόμαστε επίσης εναντίον τους, ενάντια σε εκείνες τις αντιφάσεις που δυστυχώς στον πόλεμο, αλλά όχι μόνο, υπάρχουν και πολλές φορές είναι ένα δύσκολο βάρος από το οποίο θα ήθελες να ξεφύγεις και για το οποίο θα ήθελες να είσαι σε άλλη πλευρά, κάπου αλλού.
Στη Συρία υπάρχει μια έντονη αντίθεση ανάμεσα σε δύο συστήματα, εκείνο το καπιταλιστικό και εκείνο το αντικαπιταλιστικό, ένας πόλεμος τόσο σκληρός όσο δεν έβλεπαν εδώ και δεκαετίες, του οποίου το τέλος δεν είναι ακόμα ορατό.
Οι νεκροί θα είναι ακόμα πολλοί, πάρα πολλοί, το ξέρω, θα χάσω άλλους φίλους, θα γεμίσω ακόμη πόνο, ίσως τραυματιστώ ή ακόμα και πεθάνω, άλλες πόλεις θα καταστραφούν, χιλιάδες θα εκτοπιστούν, ο πόλεμος δυστυχώς, ξέρουμε, φέρνει θάνατο και καταστροφή.
Γνωρίζω ότι δεν θα δω τη νίκη, αλλά ούτε και την ήττα. Φυτεύω σπόρους που θα φυτρώσουν μέσα σε δεκαετίες.
Οι επαναστάτες του ισπανικού εμφύλιου πολέμου έλεγαν «πρέπει να κερδίσουμε το συντομότερο δυνατό τον πόλεμο, αλλιώς υπάρχει ο κίνδυνος ο επαναστατικός στόχος να περάσει σε δεύτερο επίπεδο και τους ανθρώπους να ρουφήξει η σπείρα βίας που φέρνει κάθε πόλεμος».
Πιστεύω ότι αυτή η φράση κουβαλάει μεγάλη αλήθεια μέσα της, πρέπει να νικήσουμε τον εχθρό, όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Στην επανάσταση, το μεγαλύτερο μέρος της εργασίας γίνεται πρώτα στον εαυτό μας, στη συνέχεια στους συντρόφους και μετά στον πληθυσμό, δεν πρέπει να αναρροφηθούμε στη σπείρα της βίας και της εκδίκησης που φέρνει ο πόλεμος.
Εάν δεν καταστρέψουμε την καπιταλιστική και αυταρχική μας νοοτροπία, πώς μπορούμε να έχουμε την απαίτηση να καταστρέψουμε αυτή των άλλων; Εάν δεν βρούμε το κλειδί για να ανοίξουμε την πόρτα μας, δεν μπορούμε να περιμένουμε να βρούμε εκείνο για να ανοίξουμε τις πόρτες των άλλων.Σε αυτή την επανάσταση / πόλεμο διεξάγεται μια ισχυρή προσωπική και συλλογική αυτοκριτική για να προσπαθήσουμε να βελτιώσουμε την επαναστατική μας δράση.
Δεν είμαστε ούτε ήρωες ούτε ανώτεροι από κάποιον, δεν επιδιώκουμε κανένα έπαινο, αισθάνομαι την επανάσταση ως πράξη απαραίτητη για να αλλάξουμε τον κόσμο στον οποίο ζούμε.
Αν όχι τώρα, πότε; Αν όχι εμείς, ποιος;
Σκέψεις
Όταν μαχόμαστε με τις Ypg, όταν ελευθερώνονται χωριά ή πόλεις δεν έχει σημασία αν πυροβολούμε, αν μαχόμαστε με όπλα ή όχι, πολλές φορές συμβαίνει να απελευθερώνονται τα χωριά ή ακόμη και οι πόλεις χωρίς να πέσει ένας πυροβολισμός, δεν έχει σημασία να πυροβολούμε κλπ. είναι μόνο ένα μέσο αυτοάμυνας, δεν έχουν σημασία οι αριθμοί των σκοτωμένων, ένοπλες συγκρούσεις κ.λπ. Αφήνουμε τους αριθμούς στους κρατικούς στρατούς, αυτό που αξίζει περισσότερο είναι να μπεις σε ένα χωριό, να δεις έναν λαό που απελευθερώνεται από την τυραννία, σε στηρίζει και σου χαμογελά, αυτό είναι που μετρά για την επανάσταση, όχι οι ένοπλες συγκρούσεις που έλαβαν χώρα. Όσο περισσότερο μιλάμε για πόλεμο, για μάχες, για όπλα, τόσο περισσότερο τροφοδοτείται το μίσος. Μια ιδέα φτιαγμένη από ένοπλους ανθρώπους πάντα έτοιμους να πυροβολήσουν, να αποθεώσουν τα όπλα τους, είναι χάλια. Ο πόλεμος είναι ακόμη πιο σκατένιος, γι ‘αυτό είναι απλά ένα μέσο αγώνα και αντίστασης, όχι προπαγάνδας. Μιλάμε για την επανάσταση, τις κοινότητες, την αντίσταση των λαών, πάντα θυμόμαστε τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που έπεσαν, για να διασφαλίσουν πως αυτή η επανάσταση θα πάει μπροστά.
Ο φόβος, κάτι που νιώθεις μέσα, που έρχεται ξαφνικά, δεν μπορείς να το ξέρεις πριν, το ξέρεις μόνο όταν το νιώθεις. Όλοι φοβόμαστε να πεθάνουμε, να τολμούμε, φοβόμαστε για τον εαυτό μας, για τους άλλους, για εκείνους σαν εσένα που διακινδυνεύεις ή διακινδύνευσες.
Μετά μερικές φορές εξαφανίζεται και εκεί φοβάσαι πως δεν έχεις πλέον φόβο. Υπάρχουν γεγονότα που συχνά οδηγούν μακριά σου τον φόβο, άλλα που αντιθέτως στον αφήνουν για λίγο.
Οι φόβοι εκδιώκονται μόνο όταν τολμάς, μόνο εκεί γνωρίζεις τον εαυτό σου, είσαι εσύ και οι φόβοι σου, κανείς άλλος. Αλλά προσοχή δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς φόβους, εκεί ναι πεθαίνεις. Χωρίς φόβο ο θάνατος πλησιάζει. Δεν υπάρχει ζωή χωρίς να φοβόμαστε να την χάσουμε. Οι φόβοι σε κάνουν να σκεφτείς, να στοχαστείς, και συχνά να προβληματιστείς. Αλλά το μίσος όχι. Το μίσος μόνο σκοτώνει, πρώτα εμάς, μετά τους άλλους.
Τέλος της επιχείρησης Al Dashisha, επιστρέφουμε στη Shaddadi.
Η υποστήριξη του πληθυσμού.
Στη δράση για την απελευθέρωση της περιοχής της Al Dashisha από τις πολιτοφυλακές του isis, ο τοπικός πληθυσμός παρέχει πρωταρχική υποστήριξη στους μαχητές των Sdf. Χωρίς τη βοήθειά τους, η πλήρωση της πείνας, της δίψας και της κούρασης, λόγω των θερμοκρασιών που φθάνουν έως και 50 βαθμούς και της εφοδιαστικής με τρόφιμα που μερικές φορές έρχονται μερικές φορές όχι, θα ήταν πολύ πιο δύσκολη.
Μόλις φτάσαμε στα ελευθερωμένα χωριά, ο άμαχος πληθυσμός μας καλωσορίζει πάντα με ευπρόσδεκτους χαιρετισμούς και chay, αφήνοντας πάντα ένα δωμάτιο, ή ένα σπίτι όπου μπορούμε να ξεκουραστούμε και να κάνουμε τις βάρδιες σκοπιάς μας.
Αμέσως μετά φτάνουν με στρώματα και κουβέρτες, πάντα με το χαμόγελο και με μια φιλοξενία που μας αφήνει σχεδόν εντυπωσιασμένους.
Το πρωί αμέσως μόλις ξυπνήσουμε, μας προσφέρουν το chay που δεν λείπει ποτέ και ένα πλούσιο πρωινό.
Πολλά σπίτια, για να μην χτυπηθούν από τους όλμους και να σηματοδοτήσουν την μη παρουσία πολιτοφυλάκων του isis, εμφανίζουν μια λευκή σημαία. Αυτό διευκολύνει το έργο των μαχητών των Sdf ώστε να μην χτυπηθούν τα σπίτια των πολιτών.
Κατά τη διάρκεια των παύσεων στα χωριά, που μπορεί να διαρκέσουν από δύο ώρες έως τρεις ημέρες ο χρόνος περνάει μεταξύ βαρδιών φύλαξης, κουβεντούλας, τσάι και σχέσεων με τον τοπικό πληθυσμό.
Φυσικά, για εμάς τους διεθνείς αυτό είναι δύσκολο, μιας και δεν γνωρίζουμε τα αραβικά, αλλά χάρη σε ορισμένους άραβες μαχητές που μιλούν κουρδικά και μας μεταφράζουν, καταφέρνουμε να ανταλλάξουμε λίγα λόγια.
Οι πολίτες μας λένε ότι σε αυτές τις περιοχές το isis δεν είχε σταθερή παρουσία, αλλά μερικές φορές εμφανίζονταν κάνοντας αναγνωριστικούς γύρους.
Με το ισλαμικό κράτος οι πολίτες κάπνιζαν στο σπίτι, κρυφά, αν τους έπιαναν στα πράσα τους ακρωτηρίαζαν το χέρι ή αν οι γυναίκες δεν έβγαιναν πλήρως καλυμμένες, ήταν ο σύζυγος που τιμωρούνταν.
Κατά τη διάρκεια της επιχείρησης υπήρξαν αλήθεια πολύ λίγα τα βλέμματα αηδίας και θυμού προς εμάς, φυσικά γνωρίζουμε ότι αν εξακολουθεί να υπάρχει το ISIS είναι επειδή δυστυχώς υπάρχει μια κάποια υποστήριξη του πληθυσμού.
Ευτυχώς η επιχείρηση συνέχισε με πολύ λίγες άμεσες συγκρούσεις, αυτό δεν μπορεί παρά να μας κάνει ευτυχισμένους, αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα σε εμάς μαχητές των YPG και της μιλιταριστικής νοοτροπίας των μελών των τακτικών στρατών, για μας το σημαντικό είναι να ελευθερώσουμε τον πληθυσμό, όχι να πυροβολούμε και να μαχόμαστε.
Όσο λιγότερο πολεμούμε, τόσο περισσότερο ευτυχισμένοι είμαστε.
Δυστυχώς σε πολλά χωριά είναι δύσκολο να δει κανείς την παρουσία γυναικών, είναι λίγες εκείνες που βγαίνουν από το σπίτι για να μας χαιρετήσουν, η πατριαρχική νοοτροπία δεν νικάτε σε μια μέρα ή όταν ολοκληρωθεί η επιχείρηση, είναι μετά την απελευθέρωση ενός χωριού που αρχίζει το πιο δύσκολο έργο, εκείνο του να μεταδώσουμε τις αξίες της ελευθερίας και της ισότητας.
Ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς και πολύ κουραστικός, ο αγώνας δεν θα τελειώσει όταν το ISIS ηττηθεί, αλλά θα συνεχίσει αμείωτος, δίχως ανάπαυλα, μέχρι να ηττηθεί το καπιταλιστικό και πατριαρχικό σύστημα και όλοι οι λαοί θα είναι ελεύθεροι.
Silav u Rez Soresgeri.
Paolo Pachino
https://agirebablisoke.wordpress.com/2019/02/19/pensieri-e-riflessioni-estate-2018-di-nuovo-al-fronte/
