Κατηγορία: σύγχρονη σκέψη, pensiero di oggi

σύγχρονη σκέψη, pensiero di oggi

Μεταξύ πολιτικής τακτικής και επαναστατικής ηθικής

kleovisΣχολιάστε
Δημοσυεύτηκε στις  · in Recensioni ·στις Κριτικές

του Alessandro Barile

Στοχασμοί ξεκινώντας από  το δοκίμιο Τρόμος και τρομοκρατία Terrore e terrorismo του Francesco Benigno

«Η δικαιοσύνη του λαού είναι τρομερή»

[Ανάμεσα στο πλήθος του Παρισιού, 10 αυγούστου 1793]

«Ο επαναστάτης είναι ένας άνθρωπος χαμένος»

[Sergej Nečaev, 1869]

«Μόνο χάρη στους απελπισμένους μας δίδεται ελπίδα»

[Walter Benjamin, Angelus Novus]

Σε αυτό το «ιστορικό δοκίμιο επάνω στην πολιτική βία», όπως ορίζεται στον υπότιτλο «Τρόμος και Τρομοκρατία, Einaudi 2018, σελ. 370, 32,00 ευρώ», o ιστορικός Francesco Benigno ωθείται να αποκαλύψει δύο χαρακτήρες ξεχασμένους από τις ερμηνείες σχετικά με την τρομοκρατία [ θα χρησιμοποιήσουμε αυτό τον όρο με την έννοια που προτείνεται από τον συντάκτη, δηλαδή σαν αναγκαστικά συνώνυμο της «πολιτικής βίας»): που αυτό είναι ένα ευρωπαϊκό προϊόν και όχι «βάρβαρο», που είναι ένα πολιτικό και όχι (αυστηρά) θρησκευτικό γεγονός. Δύο απαραίτητες προειδοποιήσεις, δεδομένου του έκτακτου και έμφυτου χαρακτηριστικού των προβληματισμών σχετικά με το θέμα. Κανένας από τους εκατοντάδες διαθέσιμους ορισμούς (το 1988, ο συγγραφέας μας υπενθυμίζει, μια έρευνα που διεξήχθη από τους μελετητές του φαινομένου οδήγησε σε έναν κατάλογο 109 ορισμών) έρχεται πραγματικά να αντλήσει την ουσία του φαινομένου, λόγος για τον οποίο εκχωρείται στην τρομοκρατία από καιρό σε καιρό μια τυχαία και δημοσιογραφική απόδοση.

Επιπλέον, ακολουθώντας πάντοτε το νήμα της εισαγωγικής ομιλίας που πρότεινε ο συγγραφέας, η τρομοκρατία είναι από μόνη της ένας αξιολογητικός και κατά συνέπεια ένας υποτιμητικός όρος. Δεν βρισκόμαστε με την παρουσία ενός ουδέτερου λεξικού. Αντίθετα, ο όρος περιέχει μια αξία κρίσης, που μεταφράζεται σε ηθική κατηγορία: μέσω ενός ορισμού που παρουσιάζεται ως τεχνικός προχωράμε στο στίγμα που διακρίνει όχι τόσο το γεγονός από μόνο του όσο το υποκείμενο που το φέρει εις πέρας. Τίποτα δεν απαγορεύει, βέβαια, να προχωρήσουμε με την ανάλυση και ταυτόχρονα να μαχόμαστε ιδανικά το αντικείμενο της μελέτης. Συμπεριφερόμαστε μαζί του ως ασθένεια, το κατανοούμε και το αντιμετωπίζουμε χωρίς λύση συνέχειας. Αλλά όταν η επιστήμη και η πολιτική προχωρούν με τη σύγχυση των ρόλων τους (η μια λυγίζει στην δικαιολόγηση της άλλης), η στρέβλωση που καθιστά στείρα την ασυνήθιστη ποσότητα ερευνών αυτών των καιρών γίνεται εμφανής. Στο τέλος των εκατοντάδων αντιφατικών μεταξύ τους ορισμών, ο μόνος κοινός παρονομαστής είναι το εμπειρικό γεγονός: τρομοκρατία είναι αυτό που κάνει ο τρομοκράτης. «Αυτό θα συνίστατο συνεπώς σε εκείνο που εμπειρικά και με διαισθητικό τρόπο θα φαίνονταν να είναι κάτω από τα μάτια όλων, μια άσκοπη βία, δίχως νόημα», λέει ο Benigno. Ο καθορισμός της τρομοκρατίας μέσω των πρακτικών της δεν μπορεί παρά να οδηγήσει στην αθεράπευτη αντίφαση: εάν η πρακτική είναι αυτή της «άσκοπης βίας», μεγάλο μέρος της πολιτικής δραστηριότητας φέρει μαζί της, τουλάχιστον εν υπνώσει, τα χαρακτηριστικά της τρομοκρατίας. Ένας βομβαρδισμός κατά αμάχων, για παράδειγμα (είναι οι ΗΠΑ τρομοκρατικό κράτος;), μια αντάρτικη δράση (είναι η αντίσταση στο ισλαμικό Κράτος τρομοκρατία;), είναι ο θάνατος του «τυράννου» μια πράξη από μόνη της τρομοκρατική ή απελευθερωτική; Και ούτω καθεξής, κλειδώνουμε τον εαυτό μας στην δημοσιογραφική ή απλώς αστυνομική περίφραξη: όχι η βία ως τέτοια, αλλά η βία των «κακών» ενάντια στους «καλούς» είναι η μόνη που πρέπει να χαρακτηρίζεται από τον εν λόγω όρο. Αλλά, και εδώ, ποιοι είναι οι καλοί και ποιοι οι κακοί, αν όχι ιδιαίτεροι ιστορικοί προσδιορισμοί που, από καιρό σε καιρό, ορίζουν ποιος θεωρείται καλός και ποιος κακός;

Εάν πρόκειται για επιστημονικό ορισμό, η έννοια της τρομοκρατίας θα πρέπει να ισχύει τόσο για τους μεν όσο και για τους άλλους «διεκδικητές» στον αγωνιστικό χώρο, εάν αντιθέτως ενεργεί σε συζητητικό και πολεμικό επίπεδο, βοηθά στον στιγματισμό του εχθρού αλλά χάνει την επιστημονική χροιά, την παγκοσμίως αποδεκτή, με την οποίαν θα ήθελε να εξοπλισθεί. Εν ολίγοις, το πράγμα δεν βγαίνει. Το μόνο δυνατό εργαλείο είναι μια προσεκτική ιστορική αναγνώριση-εξερεύνηση του φαινομένου που να μπορεί να οδηγήσει σε μια (μερική) παρέκταση των καθοριστικών χαρακτηριστικών. Αυτή είναι η προσπάθεια του Francesco Benigno μέσω του τελευταίου έργου του. Ένα απαραίτητο και απαιτητικό έργο. Απαραίτητο για όλα αυτά που λέγαμε: χαμένη στο δρόμο η παρατήρηση της ιστορικής του τροχιάς, δεν μας μένει παρά μια διαταραγμένη και αναποτελεσματική ποσότητα οριστικού άγχους που βασίζεται στην ενδεχόμενη τρομοκρατική πρακτική, απαιτητική και εξεζητημένη διότι η μόνη ιστορική έρευνα αποκαλύπτει (και πανηγυρικά) τα σημερινά όρια αλλά δεν αρκεί για τη συνολική αξιολόγηση του φαινομένου. Στο τέλος, από άλλους δρόμους, βγαίνουμε έτσι κι αλλιώς σε ένα τυφλό σοκάκι, πιο προχωρημένο από την αντίστοιχη δημοσιογραφική μανία αλλά ακόμα μέσα στο λαβύρινθο.

Εάν η τρομοκρατία ορίζεται με βάση τη συμπεριφορά του τρομοκράτη, θα είναι αναπόφευκτο να επικεντρωθεί η προσοχή -όπως πράγματι γίνεται και από τη σχετική βιβλιογραφία- στην ψυχολογία του υποκείμενου. Όπως καταλήγει ο Benigno, «η επιστημονική βιβλιογραφία έχει προσπαθήσει επί μακρόν να εντοπίσει μια» τρομοκρατική προσωπικότητα «, ένα αποτύπωμα ικανό να λογοδοτεί για άτομα τόσο διαφορετικά πολιτισμικά και ιδεολογικά, ορίζοντας έτσι με οριστικό τρόπο την ουσία ενός τρομοκράτη». Με αυτό το ρυθμό, θα είναι εξίσου αναπόφευκτη η αντιμετώπιση αυτής της ψυχολογικής έρευνας από την άποψη της εγκληματικής παθολογίας. Ο τρομοκράτης είναι έκφραση μιας απόκλισης από την κανονική και αποδεκτή ανθρώπινη συμπεριφορά. Με άλλα λόγια, από το νόμο: νομικό ή ηθικό, δεν έχει σημασία. Όμως αυτό έρχεται σε σύγκρουση με μια ιστορική έρευνα που δεν είναι παρά στοιχειώδης, πρωτόγονη. Ποια ψυχολογική κατάσταση ενώνει-συνδέει τον Sante Caserio με τον Giangiacomo Feltrinelli, τον Vera Figner στον Rosario Bentivegna, τον George Habbash στον Mario Moretti, και αυτούς με κάποιο μαχητή του Isis;

Δεν είναι απλό να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, διότι στην πραγματικότητα υπάρχει πράγματι μια κοινή ψυχολογική κατάσταση, που όμως μπορεί να γίνει αντιληπτή μόνο ξεκινώντας από έξω, από τις υλικές αιτίες που έφεραν συγκεκριμένους ανθρώπους σε συγκεκριμένες επιλογές. Το διακριτικό γνώρισμα και, αν θέλουμε, ψυχολογικό, που συνδέει ιδανικά τις πιο ποικίλες τρομοκρατικές εμπειρίες έγκειται σε αυτό: ο κάθε μαχητής διαπνέεται από αυτό που ο Franco Venturi, με βάση μια ρωσική ορολογία που αναφέρεται στον λαϊκισμό του δεύτερου μισού του δέκατου ένατου αιώνα, θα αποκαλέσει »συνεπακόλουθο πνεύμα», την πλήρη και αναπόφευκτη αφοσίωση σε μια αιτία, σε έναν σκοπό που ξεκινά από συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Την πεποίθηση, ηθική πριν ακόμη από πολιτική, πως μόλις φτάσουμε στην αλήθεια μετά δεν μπορούμε παρά να συμπεριφερθούμε αναλόγως. Οι προϋποθέσεις επομένως.

Η τρομοκρατία δεν γεννιέται από μια ηθική απουσία, όσο και αν θέλει να έχει εξαναγκαστεί μέσα στα πλέγματα του υπαρξιακού νιχιλισμού, αλλά από έναν ηθικά υπερκείμενο αυτο-προβληματισμό που εμποδίζει το υποκείμενο να συμπεριφέρεται σαν να μην υπήρχαν οι συγκεκριμένες προϋποθέσεις για τις οποίες μιλήσαμε πιο πάνω. Ο τρομοκράτης γνωρίζει καλά το αδιέξοδο μέσα στο οποίο αποφασίζει εθελοντικά να τοποθετηθεί. Δεν υπάρχει καμιά ηθική δικαιολογία που μπορεί να τεθεί μπροστά στο πρόβλημα του να «δώσει τον θάνατο», κι όμως ο τρομοκράτης αποφασίζει να δράσει ούτως ή άλλως. Από μια συνεπή μηδενιστική άποψη δεν θα υπήρχε αντίφαση ούτε τραγωδία: το δίλημμα θα είχε εύκολη λύση ελλείψει δεοντολογικών αρχών που μοιράζονται με το θύμα. Ποιο είναι τότε το αποφασιστικό κίνητρο; Το κριτήριο δεν είναι άλλο από αυτό της θυσίας. Προκειμένου η απλή ανταρσία να μετατραπεί σε επανάσταση, έτσι ώστε να μπορεί να κερδίσει η εξέγερση, ο επαναστάτης αναγκάζεται να αποκηρύξει προσωπικά εκείνες τις αξίες για τις οποίες αγωνίζεται συλλογικά. Υπάρχει μια στιγμή κλειδί, εκείνη στην οποία όλη η πραγματικότητα μειώνεται στη σύγκρουση μεταξύ επανάστασης και αντεπανάστασης. Είναι ένας χρόνος που έχει σταματήσει όπου είναι αναγκασμένος να κάνει μια υποχρεωτική επιλογή. Το σχήμα υιοθετήθηκε από τον Albert Camus στο δικό του Homme révolté: «Στην πραγματικότητα, αν η ιστορία, έξω από κάθε αρχή, συνίσταται μόνο σε μια πάλη μεταξύ επανάστασης και αντεπανάστασης, η μόνη διέξοδος είναι να ενταχθείς πλήρως σε μία από αυτές τις δύο αξίες, για να πεθάνεις ή να αναστηθείς εκεί». Κατά συνέπεια, «όταν η επανάσταση είναι η μόνη αξία, δεν υπάρχουν πλέον δικαιώματα, υπάρχουν μόνο καθήκοντα».

Προσφέρεται συνεπώς όχι [μόνο] η δική του ζωή, αλλά η δική του ψυχή, η δική του επαναστατική καθαρότητα, σε μια ιδέα που κρίνεται ανώτερη από την προσωπική ταλαιπωρία που καθορίζεται από την τρομοκρατική επιλογή. Στο γνωστό μυθιστόρημα του Boris Sàvinkov, Cavallo pallido χλωμό Άλογο (1909), στον ορθολογισμό του τρομοκρατικού αινίγματος (το να σκοτώσει δεν είναι επιτρεπτό) υπάρχει το αντιστάθμισμα της ηθικής του επαναστάτη (πρέπει να γίνει ούτως ή άλλως). Πρέπει να σκοτώσει έτσι ώστε κάποια στιγμή να σταματήσουν οι σκοτωμοί. Είναι η επανάσταση που επεξηγεί τη θυσία, και αυτό καθιερώνει μια ηθική που αναστέλλει στιγμιαία (και τραγικά, γιατί δεν υπάρχει διέξοδος) τους καθιερωμένους κανόνες για τους ανθρώπους, πριν από όλους την μη διαθεσιμότητα της ζωής άλλων. Όπως πράγματι θα πει ο Sergej Kravčinskij στο δικό του The Career of a Nihilist, «Αν πρέπει να υποφέρουμε, τόσο το καλύτερο! Τα βάσανα μας θα είναι ένα νέο όπλο μας. Αφήστε τους να μας κρεμάσουν, αφήστε τους να μας πυροβολήσουν, αφήστε τους να μας σκοτώσουν στα υπόγεια τους κελιά. Όσο πιο άγρια μας συμπεριφερθούν, τόσο περισσότεροι θα μας ακολουθήσουν, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η συνέχεια μας». Το κίνητρο της θυσίας, δηλαδή της οριστικής απώλεια της αθωότητας, βρίσκεται επίσης στο επίκεντρο του διάσημου ποιήματος του Brecht A coloro che verranno Σε αυτούς που θα έρθουν (1939): «και το μίσος ενάντια στην προστυχιά στρεβλώνει το πρόσωπο. Και η οργή για την αδικία κάνει τη φωνή βραχνή. Ω, εμείς που θελήσαμε να προετοιμάσουμε το έδαφος για την καλοσύνη, την ευγένεια, δεν μπορέσαμε να είμαστε ευγενικοί». Η εποχή της καλοσύνης, ήτοι της ολοκληρωμένης ανθρωπιάς, θα εγκαινιαστεί από εκείνους που δεν μπόρεσαν να είναι ανθρώπινοι. Το βραβείο θα είναι μοναχά μεταθανάτιο: «Αλλά εσείς, όταν θα έρθει η ώρα που στον άνθρωπο μια βοήθεια θα είναι ο άνθρωπος, σκεφτείτε μας με επιείκεια». Εξάλλου, πάλι με τον Καμύ, «η επανάσταση συνίσταται στο να αγαπάς έναν άνθρωπο που δεν υπάρχει ακόμη». Όλα αυτά έχουν μια σαφή θρησκευτική αναφορά. Για να ολοκληρώσουμε με τα λόγια του Friedrich Hebbel τα οποία αναφέρει ο Lukács στο δικό του Tattica e etica Τακτική και ηθική(1919), «Και αν ο Θεός είχε τοποθετήσει την αμαρτία μεταξύ εμού και της δράσης που μου επιβλήθηκε, ποιος είμαι εγώ ώστε να μπορέσω να ξεφύγω από αυτό;». Εάν λοιπόν «δεν υπάρχει τρομοκρατία χωρίς σκοπούς και μάλλον, χωρίς έναν Σκοπό», όπως δικαίως τονίζει ο Benigno, αυτό εξηγεί εκείνο τον «χώρο της δυνατότητας» που ο συγγραφέας αποδίδει σωστά στην τρομοκρατία ως όργανο-εργαλείο της πολιτικής, που εκμεταλλεύτηκαν ιστορικά όλα τα υποκείμενα στον αγωνιστικό χώρο (μακριά συνεπώς από τις απλές ηθικολογίες εκείνων που στιγμιαία κρατούν τα ηνία του πολιτικού λόγου).

Το πρώτο μέρος του δοκιμίου του Benigno μιλά για αυτή την επικαιρότητα της επανάστασης. Είτε πρόκειται για αναρχική, αναγεννησιακή, λαϊκίστικη ρωσική, αντιαποικιακή ή – τέλος – κομμουνιστική, ήταν εντός αυτής της ιδέας- δύναμης που διαλύονταν ο άρρηκτος κόμπος της σχέσης μεταξύ της βαθιάς ανθρωπιάς της επαναστατικής ιδέας και της άλλο τόσο δραστικής απάνθρωπης συμπεριφοράς της τρομοκρατικής πρακτικής (δεν υπάρχει πρόβλημα στην αναγνώρισή του: η τρομοκρατία, stricto sensu, είναι απάνθρωπη πρακτική). Κι όμως έξω από την επανάσταση η βία της τρομοκρατίας συνέχισε να καρπώνεται τα θύματά της. Στα είκοσι χρόνια που μόλις διανύσαμε ο θρησκευτικός ριζοσπαστισμός ήταν η πηγή νομιμοποίησης της πολιτικής βίας. Στην πραγματικότητα ο θρησκευτικός λόγος γέμισε περισσότερο το χάσμα παρά αντικατέστησε εκείνο τον πολιτικό. Βλέποντας καλύτερα οι στόχοι της ισλαμικής τρομοκρατίας παραμένουν αυστηρά πολιτικοί, αν και είναι ντυμένοι με ομολογιακά ενδύματα. Η ιδέα της επανάστασης εξαλείφεται, αυτός δεν είναι λόγος για να ελαττωθεί η ιδέα ενός ιστορικού χρόνου tempo storico για τον οποίον αξίζει κάποιος να αγωνιστεί, αντιτιθέμενος στον παρόντα χρόνο tempo presente του οποίου συνεχίζουν να είναι θύματα οι μάζες (νεο)αποικισμένες που τίθενται έξω από τον δυτικό λόγο, την κουβέντα στη δύση. Ο ρόλος του ριζοσπαστικού Ισλάμ, αρέσει δεν αρέσει στους σχολιαστές του ατλαντικού, μετα-μορφώνει με άλλα λόγια και με άλλες ιδέες (δεν είναι πολύ χρήσιμο να τα χαρακτηρίσουμε ως «αντιδραστικά» σε αυτή την περίπτωση) τις ανησυχίες απελευθέρωσης από την εκμετάλλευση, την καταπίεση, την εξωτερική παρεμβολή, την υποταγή, που ένα μέρος του κόσμου συνεχίζει να αισθάνεται συγκεκριμένα επάνω στο πετσί του. Όπως ακριβώς η επανάσταση, ο θρησκευτικός ριζοσπαστισμός ικανοποιεί τόσο τις άμεσες ανάγκες, την κοινοτική άμυνα από τη φτώχεια που επιβάλλουν οι ιμπεριαλιστικές πολιτικές, όσο και τις ιδανικές, άϋλες, υπερβατικές ανάγκες αυτών των ίδιων μαζών (γίνονται πρωταγωνιστές και όχι μόνο θύματα της ιστορίας). Το Islam – si parva licet: esattamente come il comunismo ακριβώς όπως ο κομουνισμός– οικοδομεί το ιδεολογικό-υλικό πλαίσιο μιας κοινότητας του πεπρωμένου εντός του οποίου βρίσκουν απαντήσεις (είναι αυτονόητο, χειραγωγημένες-πλαστογραφημένες: είναι πραγματικά ανάγκη να το θυμίσουμε;) οι βασικές ανάγκες του ανθρώπου, εκείνες οι πολιτικές ανάγκες που την ίδια στιγμή που επιλύουν το πρόβλημα του ψωμιού λένε επίσης: μαχόμαστε για ένα μέλλον στο οποίο δεν θα υπάρχει πλέον αγώνας για το ψωμί. Είναι μέσα σε αυτό το πολιτικο-εσχατολογικό σενάριο που επανα-δραστηριοποιείται η διαλεκτική μεταξύ της πολιτικής τακτικής και της επαναστατικής ηθικής, στην οποία βρίσκει νόημα, για τον τρομοκράτη, να «δώσει τον θάνατο» και να πεθάνει ταυτόχρονα, θυσιάζοντας τον εαυτό του για ένα μέλλον του οποίου δεν θα απολαύσει κάποιον καρπό. Όλα αυτά, φυσικά, ευνοούνται από τη διεξοδικά θρησκευτική διάσταση που χτίζει έναν ορίζοντα νοήματος και για τα «πέρα από εδώ», εκεί όπου για τον επαναστάτη μαχητή υπήρχε μόνο ένα «από την πλευρά αυτή» που καθόριζε τον αξεπέραστο χαρακτήρα της θυσίας του. Ο πράκτορας της επανάστασης γνωρίζει ότι αγωνίζεται για κάτι εξωτερικό και ανέφικτο, και παρόλα αυτά αποφασίζει να κάνει το καθήκον του. Κάτι που συνέλαβε επίσης ο φιλελεύθερος- δημοκρατικός Turgenev, και όμως τόσο λεπτά «συνένοχος» με εκείνους τους επαναστάτες που μαρκάρισε, δεύτερος ορισμός που προοριζόταν να αποτυπωθεί μέσα στο χρόνο, σαν nihilists,νιχιλιστές. Στο ποίημα Στο κατώφλι Sulla soglia (1878) αυτό θα κάνει την πρωταγωνίστρια να λέει (διαμορφώθηκε στη μορφή της Vera Zasulič, που θα υπογράψει, ακριβώς το ’78, την πρώτη «τρομοκρατική» δράση του ρωσικού λαϊκισμού επιτιθέμενη στη ζωή του στρατηγού Trepov): «Είσαι έτοιμη στη θυσία; – Ναι. – Σε ανώνυμη θυσία; Θα αφανιστείς και κανείς…κανένας θα ξέρει ούτε καν ποιανού τη μνήμη να τιμήσει! – Δεν έχω ανάγκη ούτε για αναγνώριση, ούτε για συμπόνια. Δεν έχω ανάγκη ενός ονόματος».

Η θυσία ως συνέπεια μιας κατάστασης που δεν είναι πλέον σε θέση να υποφέρουν. Όλα αυτά, προφανώς, θεωρούνται μέσα σε μια συλλογική διαδικασία ωρίμανσης πολιτικο-υπαρξιακών επιλογών αλλιώς αδύνατο να υποστηριχτούν (και να κατανοηθούν). Αυτός είναι ο λόγος πίσω από την τρομοκρατική επιλογή. Μια επιλογή η οποία σήμερα είναι δικαίως δυσανάγνωστη. Μόλις εξαφανιστεί το πλαίσιο, σβηστεί η σχέση με τις υλικές αιτίες που τίθενται στη ρίζα μιας επιλογής ζωής, η τρομοκρατική επιλογή, τουλάχιστον ειδωμένη με τα δυτικά μάτια, αποτελεί μέρος της ψυχιατρικής παθολογίας που πρέπει να εξαλειφθεί με την θεραπεία και με το νόμο. Εξ ου και η πορεία της λύτρωσης (ένα άλλο θρησκευτικό κίνητρο) για όσους συνεργάζονται και αιώνιας τιμωρίας για εκείνους που εμμένουν στην «αμετακινησία» τους. Εάν, αντιθέτως, θέλαμε να κατανοήσουμε τους λόγους πίσω από μια επιλογή τόσο μακριά από τις ήσυχες υπάρξεις μας, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να μιλήσουμε για κάτι άλλο. Για την αδικία και την δυστυχία, την αποστέρηση και την υποτέλεια. Από εδώ μέχρι την ιστορική κατανόηση της τρομοκρατίας το πέρασμα θα είναι σύντομο.

Print Friendly, PDF & EmailStampa, crea PDF o invia per email
σύγχρονη σκέψη, pensiero di oggi

Πότε Ιησούς κι Ιούδας

kleovisΣχολιάστε

Σήμερα ετοιμάζουμε τις βαλίτσες. Δυο μέρες μετά, ξημερώματα, το αεροπλάνο για το προτεκτοράτο. Ό,τι κρατάς στο χέρι σου, μετράει για ένα, ανεξαρτήτως μεγέθους. Μονάχα ότι κρύψεις μέσα στον κώλo σου ξεφεύγει του κανόνα της Easy Jet, κι αυτό υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα σε ψάξουν περισσότερο από το συνηθισμένο στο αεροδρόμιο.

Υπάρχουν φορές, βέβαια, που αισθάνομαι ότι κουβαλώ μαζί μου συνεχώς ένα μεγάλο μπαούλο που δεν μπορεί να ανοίξει ποτέ χωρίς να καταστραφεί, αφού το κλειδί που το ανοίγει βρίσκεται για έναν περίεργο λόγο μέσα στο ίδιο το κλειδωμένο μπαούλο.

Άλλες φορές αυτό με ενοχλεί, άλλες με εξοργίζει, κι άλλες με αφήνει παγερά αδιάφορο.

Απλά, σέρνω μαζί μου το κλειδωμένο μπαούλο μου χωρίς πολλά λόγια ή σκέψεις.

Το κλειδωμένο μπαούλο που ο καθένας μας κουβαλά για χρόνια μαζί του, χωρίς να μπορεί ή χωρίς να τολμά να το ανοίξει ή να το παρατήσει σε κάποιο αεροδρόμιο, σταθμό τρένου ή λιμάνι και να φύγει βιαστικά χωρίς να κοιτάξει ούτε μια φορά πίσω του, είναι η μια πλευρά της σύγχρονης πραγματικότητας.

Η άλλη πλευρά είναι η συλλογικότητα μιας κοινωνίας που δεν δρα συλλογικά, όμως εξακολουθεί να προσποιείται ότι το κάνει.

Ουσιαστικά, οι σημερινές κοινωνίες των ανθρώπων έχουν μετατραπεί από τους ίδιους τους ανθρώπους σε αυτοσχέδια στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Η ποιότητα των εγκαταστάσεων μονάχα αλλάζει από στρατόπεδο σε στρατόπεδο και η ποσότητα του φαγητού.

Σε μερικά από αυτά, οι έγκλειστοι εκλέγουν και την διοίκηση του στρατοπέδου, μα αυτό αποτελεί την εξαίρεση στον παγκόσμιο κανόνα.

Όλα αυτά, βέβαια, δεν είναι εντελώς ασήμαντα και σε πολλές περιπτώσεις κάνουν την διαφορά μεταξύ των στρατοπέδων συγκέντρωσης, αναγκάζοντας πολλούς έγκλειστους από το ένα στρατόπεδο να επιχειρούν την παράνομη μεταγωγή τους σε κάποιο άλλο.

Οι σύγχρονες μεταναστευτικές ροές, όπως λέγονται.

Σε γενικές γραμμές, οι βασικές αρχές διοίκησης όλων των στρατοπέδων συγκέντρωσης που ακούν στα διάφορα ονόματα «εθνικών» κρατών παραμένουν κοινές.

Αχαλίνωτη ελευθερία της αγοράς μαζί με απόλυτο συγκεντρωτισμό στα ανώτερα κλιμάκια της οικονομικής διακυβέρνησης, πολιτικοί υπηρέτες των οικονομικών ελίτ, κατ’ όνομα «πολίτες», που είναι ελεύθεροι στα social media και δούλοι στην κοινωνική ιεραρχία.

Τα προηγούμενα «σοσιαλιστικά» πειράματα διακυβέρνησης κάποιων στρατοπέδων μόνο σοσιαλιστικά δεν ήταν στην ουσία τους.

Ακόμα και στις περιπτώσεις εκείνες όπου οι προθέσεις ήταν στην εκκίνηση αγαθές, το πείραμα απέτυχε παταγωδώς και αυτό είναι πια πασιφανές σε όποιον μπορεί τουλάχιστον να κρατήσει τα μάτια του ανοιχτά.

Το αδιανόητο δεν είναι η αποτυχία του πειράματος, αλλά η αδυναμία των ανθρώπων να αναλύσουν και να βγάλουν τα αναγκαία συμπεράσματα από το αποτυχημένο πείραμα και η απροθυμία τους να δοκιμάσουν κάτι καινούργιο, κάτι διαφορετικό που να στοχεύει στο ίδιο ζητούμενο, την ελευθερία του ανθρώπου.

Μεγαλώνοντας, πάντως, τείνω να πιστεύω πως η αχίλλειος πτέρνα των καλών και προοδευτικών ανθρώπων δεν είναι άλλη από την αδυναμία τους να αποδεχτούν το γεγονός πως και οι άλλοι συνάνθρωποί τους έχουν παρόμοιες επιθυμίες και ανάλογα δικαιώματα.

Όσο πιο πολύ πεπεισμένοι είμαστε για την ορθότητα των απόψεων μας, τόσο περισσότερο δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε τον απέναντι ως ίσο.

Κι όλα αυτά φαίνονται πιο έντονα τις μέρες των εορτών.

Στην εποχή μας, άλλωστε, τα Χριστούγεννα έρχονται από τις αρχές του Νοέμβρη στο όνομα του θεού της κατανάλωσης.

Καταναλώνω, άρα υπάρχω. Όχι μόνο τις εορτές, μα και ολόκληρο τον χρόνο.

Τα αρχαία χρόνια κάποιος θεός γεννιόταν την μέρα του χειμερινού ηλιοστασίου, ο Ήλιος, ο Δίας, ο Μίθρας, ο Ιησούς.

Η γέννηση συνδέονταν άρρηκτα με το μεγάλωμα της ημέρας.

Η παγανιστική «Natalis invicti», η γέννηση δηλαδή του ακατανίκητου ήλιου άλλαζε απλά ονόματα ανάλογα με την κυρίαρχη θρησκεία.

Στις 25 του Δεκέμβρη, η μέρα αρχίζει να μεγαλώνει και το καλοκαίρι που τόσο πολύ αγαπάς, Πιτσιρίκο μου, έρχεται πιο κοντά.

Χρόνια πολλά, Πιτσιρίκο!

Φιλιά από την Εσπερία

Ηλίας

(Φίλε Ηλία, ζούμε την εποχή της απόλυτης παράνοιας. Απόλυτη σύγκρουση ανάμεσα στην πραγματικότητα και στην περιγραφή της. Βέβαια, έχει ένα ενδιαφέρον αυτό. Όταν ο Πάπας εκμεταλλεύεται τα Χριστούγεννα για να ζητήσει λιγότερη απληστία και κατανάλωση -επειδή έχει αντιληφθεί πως το εμπόρευμα του χριστιανισμού είναι στα αζήτητα και σε λίγο στις εκκλησίες δεν θα πατάνε ούτε οι παπάδες-, καταλαβαίνεις πως ζούμε σε έναν εντελώς νέο κόσμο, τον οποίο ερνηνεύουμε με παλιά εργαλεία. Για μένα, αυτό είναι το πρόβλημα: ότι αδυνατούμε να αντιληφθούμε και να ερμηνεύσουμε τον νέο κόσμο με σύγχρονο τρόπο. Έχουμε μείνει στον περασμένο αιώνα. Δεν πειράζει, είναι τέτοια η ταχύτητα της αλλαγής, που θα μας αναγκάσει να την αντιληφθούμε όπως πραγματικά είναι. Το φως θα νικήσει τα σκοτάδια. Πάντα έτσι γίνεται. Αργά ή γρήγορα. Χρόνια πολλά, Ηλία. Και καλό ταξίδι. Σε περιμένω. Την αγάπη μου.)

Read more: https://pitsirikos.net/2018/12/%CF%80%CF%8C%CF%84%CE%B5-%CE%B9%CE%B7%CF%83%CE%BF%CF%8D%CF%82-%CE%BA%CE%B9-%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CE%B4%CE%B1%CF%82/#ixzz5an19UubG

σύγχρονη σκέψη, pensiero di oggi

Λέμε αν…. – Αφελή ερωτήματα για τον θάνατο Κατσίφα

kleovisΣχολιάστε

Από giorgis , Δευτέρα, 29 Οκτωβρίου 2018 | 11:53 μ.μ.

Του Γ. Γ.

Ας υποθέσουμε ότι:

➤ Ο Κωνσταντίνος Κατσίφας που έχασε την ζωή του από σφαίρες των Αλβανών μπάτσων δεν ήταν «πατριώτης» και στην σελίδα του στο facebook δεν ονειρευόταν την ανασύσταση της εγκληματικής οργάνωσης Μ.Α.Β.Η.
Αντί γ’ αυτό ήταν επαναστάτης κομμουνιστής και κοσμούσε την διαδικτυακή του παρουσία με εικόνες του Τσε και σφυροδρέπανα.

Αμφιβάλει κανείς/α ότι για όλα τα καθεστωτικά ΜΜΕ θα ήταν ένας «τρομοκράτης», που τον σκότωσαν οι Αλβανοί μπάτσοι υπερασπιζόμενοι την ζωή τους απ’ τις δολοφονικές σφαίρες που τους έριχνε;

➤ Ο 35χρονος ομογενείς ήταν αναρχικός. Αντί να μας παρουσιάζει φωτογραφίες με οπλισμένες παραστρατιωτικές συμμορίες και συνθήματα για «αλύτρωτες πατρίδες», είχε σήματα με «αλφάδια» και τσιτάτα αναρχικών θεωρητικών.

Εχει κανείς αντίρρηση ότι όλα τα ΜΜΕ θα μιλούσαν για ένα «αντικοινωνικό στοιχείο», που οι αστυνομικοί τον εκτέλεσαν προστατεύοντας την ζωή του από τα πυρά που τους έριχνε»;

➤ Να κάνουμε μια υπόθεση εργασίας και να πούμε ότι ο Κατσίφας ήταν αντιεξουσιαστής και έρχεται στην δημοσιότητα ότι είχε συλληφθεί σαν μέλος εγκληματικής συμμορίας, που διακινούσε τεράστιες ποσότητες ναρκωτικών.

Υπάρχει κάποιος που δεν θα υποθέσει ότι όλα τα ραδιοτηλεοπτικά και έντυπα ΜΜΕ δεν θα έκαναν λόγο για «μεγαλέμπορα ναρκωτικών», που είχε «προδιαγραμμένο τέλος»;

Αφελείς ερωτήσεις θα πείτε .. αλλά …

σύγχρονη σκέψη, pensiero di oggi

η επιστολή της μητέρας του Ζακ Κωστόπουλου

kleovisΣχολιάστε

Αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ,

Ονομάζομαι Ελένη Κωστοπούλου και είμαι η μητέρα του Ζαχαρία Κωστόπουλου, που άφησε την τελευταία του πνοή έξω από ένα κοσμηματοπωλείο στην Ομόνοια. Ισως να γνωρίζετε την υπόθεση που έχει λάβει μεγάλες διαστάσεις λόγω της απάνθρωπης και σκληρής κακοποίησης που δέχτηκε το παιδί μου πριν ξεψυχήσει.

Ηταν αποτρόπαια η εικόνα αστυνομικών να χτυπούν ένα αιμόφυρτο, ανήμπορο πλάσμα και να βάζουν χειροπέδες στο άψυχο κορμί του, ενώ στη συνέχεια δεν έκαναν τίποτα για να διασφαλίσουν τον περιβάλλοντα χώρο και να συλλέξουν στοιχεία για τις συνθήκες του θανάτου του. Η απάντηση δε του προέδρου της Ενωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αθηνών Δ. Πάκου «αυτή είναι η πρακτική και σε όποιον αρέσει» ήταν εξοργιστική και ντράπηκα για τον τρόπο που οι αρχές της χώρας μου αντιμετωπίζουν έναν άνθρωπο.

Οι σκληρές εικόνες των βίντεο που δημοσιεύτηκαν μας σόκαραν, μας εξόργισαν και κλόνισαν συθέμελα την εμπιστοσύνη μας προς την πολιτεία και το κράτος δικαίου, στο οποίο επιθυμούμε να μετέχουμε όλοι. Κανένας άνθρωπος δεν αξίζει αυτή τη μεταχείριση και αυτόν τον τρόπο θανάτου.

Ολοι ανεξαιρέτως έχουμε το δικαίωμα της απολογίας και της ίσης μεταχείρισης – δικαίωμα που το παιδί μου στερήθηκε, ενώ, όπως καταδεικνύουν όλα τα στοιχεία, μπήκε στο κοσμηματοπωλείο κυνηγημένος και φοβισμένος και όχι για να κλέψει, αλλά κατέληξε να αντιμετωπιστεί με τον πιο σκληρό και βάναυσο τρόπο μπροστά στα μάτια αμέτοχων περαστικών.

Ο Ζαχαρίας πάλευε καθημερινά για το σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και την ίση μεταχείριση των ανθρώπων κι όμως πέθανε εξαιτίας της ρατσιστικής, απάνθρωπης μεταχείρισής του από συνανθρώπους μας σε μια κοινωνία –θέλω να πιστεύω– δημοκρατική και ελεύθερη όπως η δική μας.

Σας ζητώ, με πόνο ψυχής, να μεριμνήσετε για τη δίκαιη τιμωρία όσων συμμετείχαν στη δολοφονία του παιδιού μου. Κάθε άνθρωπος έχει αξία και μία οικογένεια που τον αγαπά και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να παίρνει το νόμο στα χέρια του.

Η υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής με τέτοιο τρόπο, μέσω της αυτοδικίας, παραπέμπει σε φασιστικά καθεστώτα και νοοτροπίες που στην Ελλάδα έχουμε μάθει να αντιμαχόμαστε.

Ας μην επιτρέψουμε σε ρατσιστικά, φοβικά και βάρβαρα ένστικτα να κυριαρχούν. Ας μην αφήσουμε την κοινωνία μας να γίνει μια ζούγκλα, αλλά ένα πλαίσιο στο οποίο θα μεγαλώσουν άφοβα τα παιδιά και τα εγγόνια όλων μας. Ας προσπαθήσουμε να φτιάξουμε έναν κόσμο σαν αυτόν για τον οποίο μαχόταν ο Ζαχαρίας: χωρίς βία, με σεβασμό στον άνθρωπο.

Θα κλείσω με δυο φράσεις του ίδιου του Ζαχαρία, σαν τραγική ειρωνεία, όπως τις είχε γράψει σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης το 2015:

«Συνεχίζω να διαβάζω ότι σχεδόν σε κάθε ρατσιστική επίθεση που έγινε μπροστά σε κόσμο, δεν αντέδρασε κανείς και καμία.
Θεωρώ ότι το πραγματικό πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό,
το ότι κλαιγόμαστε αντί να αντιδράμε, το ότι κοιτάμε τη δουλειά μας όταν άλλοι άνθρωποι μας χρειάζονται.
Και μην αντιδρώντας στην πράξη, τους αφήνουμε χώρο».

https://www.efsyn.gr/arthro/epistoli-tis-miteras-toy-zak-kostopoyloy-ston-alexi-tsipra

σύγχρονη σκέψη, pensiero di oggi

Ο νέος ευρωπαϊκός εμφύλιος πόλεμος

kleovisΣχολιάστε
Δημοσιεύτηκε στις  · in il movimento reale · στο πραγματικό κίνημα

του Sandro Moiso

Σήμερα, 3 μαΐου 2018, ενώ τα εθνικά μέσα ενημέρωσης που σέβονται μόνο τα κενά τελετουργικά της πολιτικής κοιτάζουν αυτό που θα συμβεί στην διοίκηση του PD, Δημοκρατικού Κόμματος, πέφτει η εικοστή πέμπτη μέρα της στρατιωτικής κατοχής της ZAD της Notre Dame des Landes από πλευράς των μισθοφόρων με στολή του γαλλικού Κράτους.

2500 αστυνομικοί που για είκοσι πέντε ημέρες, με οποιοδήποτε μέσο όχι απαραίτητο, παρά για να τραυματίσει σοβαρά τα σώματα ή να παραβιάσει και να βιάσει τα εδάφη που διατρέχονται από τεθωρακισμένα, μπουλντόζες και γερανούς και καταστρέφουν καλλιεργούμενα χωράφια, δάση και σπίτια, προσπαθούν να ακυρώσουν, να εξολοθρεύσουν, να διαγράψουν από το πρόσωπο της Γαλλίας, της Ευρώπης και της Γης κάθε ίχνος μιας από τις νέες μορφές πολιτισμού και ανθρώπινης κοινότητας που αναδύθηκε τις τελευταίες δεκαετίες στα εδάφη που η κοινωνία Da Vinci και τα συμφέροντα του κεφαλαίου θα ήθελαν να μετατρέψουν σε ένα δεύτερο και άχρηστο αεροδρόμιο στην πόλη της Νάντης.

Μια δράση που μέχρι στιγμής έχει αποκρουστεί από τους καταληψίες και από τις χιλιάδες άνδρες και γυναίκες κάθε ηλικίας και κοινωνικής προέλευσης που πήγαν εκεί με μοναδικό σκοπό να επιδείξουν την αλληλεγγύη τους με εκείνο το κοινοτικό πείραμα και να απορρίψουν για άλλη μια φορά, όπως το 2012 με τη επιχείρηση Cesar που θέλησε εκείνη την εποχή ο Hollande και απέτυχε, τους στόχους του οικονομικού επενδυτικού κεφαλαίου για το bocage και της αστυνομικής καταστολής ενάντια σε ένα πείραμα μιας κοινωνίας χωρίς Kράτος, χωρίς χρήμα, χωρίς αστυνομία, χωρίς πολιτική εκπροσώπηση αν όχι άμεση αυτών που την κατοικούν, που ζουν σε αυτήν.

Ενώ εδώ σε εμάς οι «νέοι» νάνοι της πολιτικής σκηνοθέτησαν το συνηθισμένο και αηδιαστικό θεατράκι, αποδεικνύοντας ότι δεν είναι τίποτα άλλο παρά νεογέννητοι αναστημένοι και άθλιοι γατόπαρδοι (ειδικοί στο να αλλάζουν τα πάντα έτσι ώστε να μη αλλάζει τίποτα) αποφασισμένοι να κάνουν οτιδήποτε για να προστατεύσουν με κάποιο τρόπο αυτό που οι ιταλοί ψηφοφόροι, με την πλειοψηφία που έδωσαν στα 5 Αστέρια και στην Λίγκα, είχαν την ψευδαίσθηση πως έδιωξαν οριστικά από τους εφιάλτες τους (PD, Renzi, Forza Italia και Berlusconi), εκεί η αλλαγή παίζεται άμεσα, πρόσωπο με πρόσωπο, ανάμεσα σε αυτούς που αυτόν τον πρόστυχο τρόπο παραγωγής θέλουν να συνεχίσουν να προστατεύουν και εκείνους που αντιθέτως θα ήθελαν θα τον θάψουν για πάντα.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η ZAD έχει χαρακτηριστεί εδώ και πολύ καιρό από τις ίδιες τις γαλλικές αρχές ως ζώνη «μη Κράτους» και όχι τυχαία ακριβώς το non marché, η μη αγορά, η περιοχή στην οποία ήταν δυνατόν να λάβει κάποιος ή να ανταλλάξει τα προϊόντα της τοπικής γεωργίας χωρίς προσφυγή σε χρήμα , ήταν η πρώτη περιοχή που καταστράφηκε, ξαναχτίστηκε σε λίγες μέρες και εκ νέου ισοπεδώθηκε από τις μπουλντόζες των δυνάμεων της α/ταξίας. Καθιστώντας έτσι σαφές ότι δεν επρόκειτο για την επαναφορά της δημοκρατικής τάξης σε μια έκταση περίπου 1700 εκταρίων που έχει ξεφύγει από τον έλεγχό της, αλλά για την αποκατάσταση των κανόνων της αστικής κοινωνίας της αγοράς, του κέρδος και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης του ανθρώπου πάνω στον άνθρωπο και το περιβάλλον.

Αλλά εδώ, στην αιώνια φασιστική και δημοκρατικο-κοινοβουλευτική την ίδια στιγμή Italietta, σε αυτή την μεγάλη μοναδική Brescello του Don Camillo και Peppone, ακόμη και οι δυνάμεις που θα ήθελαν να είναι «άλλες, αλλιώς» φαίνονται να ανησυχούν περισσότερο για τη συλλογή υπογραφών για τις επόμενες διοικητικές εκλογές ή για τις εσωτερικές ρήξεις που σχετίζονται με τους διάφορους ατομικούς κοιλόπονους και αυτούς της ομαδούλας ή, ξανά και απλούστατα, να οδηγήσουν ξανά το ποίμνιο των ανικανοποίητων μέσα στην περίμετρο του κοινοβουλίου, αντί να αναπτύσσουν στρατηγικές και πρωτοβουλίες προσαρμοσμένες στις αλλαγές που συμβαίνουν στη σημερινή κοινωνία. Αποδεικνύοντας με αυτό τον τρόπο για ακόμη μία φορά, εάν ήταν αναγκαίο, πως η εκλογολογία, η ψηφοθηρία είναι συνώνυμη μόνο με την άρνηση των αγώνων και την πραγματική απελευθέρωση από έναν μακρόχρονα νεκρό και του οποίου, για την ώρα, μοναχά οι κοινοβουλευτικές τελετές βουντού καταφέρνουν να κρατάν κρυμμένη την διαπίστωση της κατάληξης, του θανάτου.

Μιλώντας στο Στρασβούργο ενώπιον του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, στις 17 απριλίου του τρέχοντος έτους, ο Εμμανουέλ Μακρόν τόνισε τον κίνδυνο πως στην Ευρώπη μπορεί να ξεσπάσει ένας εμφύλιος πόλεμος. Για μια φορά ο νεαρός και ανεξέλεγκτος εκπρόσωπος του γαλλικού μεγαλείου, grandeur francese, δεν είπε ψέμματα. Δεν είπε ψέμματα ξέροντας πολύ καλά για τι πράγμα μιλούσε, μιας και είναι ο ίδιος ένας από τους υποστηρικτές αυτού. Έναν πόλεμο που, εδώ και χρόνια, το χρηματοοικονομικό κεφάλαιο οδηγεί κατά των πολιτών της Ευρώπης, κυρίως εκεί όπου αυτοί οι ίδιοι πολίτες δεν αφήνουν τους εαυτούς τους να παγιδευτούν από τις εθνικιστικές, λαϊκίστικες και ρατσιστικές λογικές (τις οποίες προωθεί το ίδιο χρηματοοικονομικό κεφάλαιο ενώ ταυτόχρονα προσποιείται ότι τις καταπολεμά).

Έτσι, ενώ επικαλούνται και χρησιμοποιούν στρατιωτική και αεροπορική δύναμη εναντίον της Συρίας του Assad λόγω της χρήσης αερίων και χημικών όπλων που αυτή θα είχε κάνει εναντίον του άμαχου πληθυσμού, ταυτόχρονα χρησιμοποιούνται σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή επικράτεια τα αέρια CS, που απαγορεύτηκαν από τη Σύμβαση των Παρισίων (εδώ), για να δηλητηριάσουν τους διαδηλωτές από την Val di Susa σε όλη την Ευρώπη. Ή τα αέρια που παραλύουν ακινητοποιούν και απενεργοποιούν, μαζί με flashball και σφαίρες από καουτσούκ, εναντίον των υπερασπιστών του ZAD της Notre Dame des Landes ή σε άλλα μέρη της Γαλλίας.

Ο προληπτικός πόλεμος έχει μετατραπεί σε μορφή πλανητικού ελέγχου, και παρόλο που στην Ευρώπη δεν έχουμε δει ακόμα τη φρίκη της Γάζα, που προσβλήθηκε από την εκδίκηση του φασίστα Netanyahu, ή της Rojava που προσβλήθηκε από τη μανία του σουλτάνου Ερντογάν, είναι βέβαιο ότι η λογική της ανοιχτής και δεδηλωμένης βίας έχει γίνει η τρέχουσα φόρμουλα για την κυβέρνηση των πολιτικών και κοινωνικών αντιφάσεων και αντιθέσεων.

Σε κάθε γωνιά της ευρωπαϊκής ηπείρου και του κόσμου τα περιθώρια διαπραγματεύσεων έχουν περιοριστεί σε μια απλή λογική σύγκρουσης και σχέσεων-ισορροπιών δύναμης, ακόμη και ίσως πρωτίστως στρατιωτικών. Ισχύει για τον ανταγωνισμό ανάμεσα στις παλαιο-ιμπεριαλιστικές και τις νεο-ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, αλλά είναι ιδιαίτερα αληθές για την ταξική σύγκρουση εντός των Κρατών. Και δεν υπάρχει πλέον εθνικό κοινοβούλιο που να μπορεί να επιλύει αποτελεσματικά τις εσωτερικές αντιθέσεις, είτε οικονομικές είτε κοινωνικές, χωρίς να καταφεύγει στη χρήση εκφοβισμού και βίας.

Ακριβώς για αυτούς τους λόγους, η αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων δεν μπορεί πλέον να μετρηθεί μόνο με βάση τις γενικού περιεχομένου δηλώσεις και αιτήματα επί της αρχής που αποτέλεσαν το παραβάν πίσω από το οποίο έχουν κρυφτεί για να προστατεύονται εδώ και δεκαετίες οι εξαθλιωμένες πλέον αριστερές δυνάμεις, εξασθενημένες, νοσταλγικές και που ασφυκτιούν, θεσμικές ή όχι. Δεν είναι πια αρκετές και δεν υπάρχουν πλέον, όπως η έλλειψη πληροφοριών για τη Γάζα ή για εκείνο που συμβαίνει στη ZAD αποδεικνύει.

Όπως και κατά τα έτη του ισπανικού εμφυλίου πολέμου ή, ακόμα και πριν, από τους ευρωπαϊκούς πολέμους ανεξαρτησίας του 19ου αιώνα, η αλληλεγγύη εκδηλώνεται μέσω της συμμετοχής ή της άμεσης στήριξης των αγώνων, από τη Ροζάβα μέχρι την Val di Susa, από το Ζad στην Παλαιστίνη.
Μια νέα γενιά και ένα νέο πολιτικό παράδειγμα αγώνα και αντίστασης επιβάλλονται, ακριβώς λόγω της βίαιης επιβολής της τάξης και της βούλησης προς κυριαρχία που ο διεθνής καπιταλισμός φαίνεται να εννοεί σαν μοναδική μορφή υπερεθνικής κυβέρνησης.

Το κράτος, έτσι όπως το συνέλαβε η φιλελεύθερη αστική τάξη, είναι νεκρό. Πέθανε από τις αρχές του 20ου αιώνα, όταν ο μεγάλος φόβος των «κόκκινων» εξεγέρσεων και επαναστάσεων οδήγησε στην ίδρυση νέων κρατικών και κομματικών οργανισμών που συνέπεσαν με το φασισμό, τον ναζισμό και τον σταλινισμό.

Όμορφες και ευσεβείς ψυχές δηλώνουν λοιπόν ότι ήταν απαραίτητο να αγωνιστούμε εναντίον αυτών των τεράτων για να επιστρέψουμε στις προηγούμενες δημοκρατικές-κοινοβουλευτικές σχέσεις. Αλλά αν είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχει τελεολογική κατεύθυνση της Ιστορίας, ή ότι η ιστορία δεν έχει αυτοσκοπό ως προς τον εαυτό της, είναι επίσης αλήθεια ότι δύσκολα η κοινωνική και πολιτική ανάπτυξη θα μπορέσει να επιστρέψει στα βήματα της. Με όλο τον σεβασμό προς τις θεωρίες για την αιώνια επιστροφή και την κυκλικότητα της ίδιας της Ιστορίας.

Ο φασισμός και ο ναζισμός πάνω απ ‘όλα δεν είχαν με τίποτα ηττηθεί στην αναδιοργάνωση της μορφής Κράτος, η οποία στην πραγματικότητα καθόλου δεν υπήρξε. Εκτός από την δίκη φάρσα της Νυρεμβέργης στην οποία οι νικητές, αφού έσωσαν τους πιο διάσημους και πιο χρήσιμους αντιπάλους, προσποιήθηκαν ότι εξαλείφουν την Ύδρα με τα πολλά κεφάλια, σχεδόν παντού, και ειδικά στην Ιταλία μετά τη θεαματική εκτέλεση του Duce με θεατρικό τέλος που εξυπηρέτησε ταυτόχρονα να τον κάνει να σιωπήσει για πάντα γύρω από τις σχέσεις του με τις πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις που θα αναλάμβαναν τα ηνία της Δημοκρατίας, τον κρατικό μηχανισμό, τις οικονομικές δομές και συνδικαλιστικές (την διαβούλευση, την άμεση εκπόνηση και την θέσπιση αυτού του Χάρτη Εργασίας που επιθυμούσε το καθεστώς για τoν διακανονισμό των σχέσεων μεταξύ επιχειρήσεων και εργαζομένων χωρίς συγκρούσεις), οι δομές που αφιερώθηκαν στην καταστολή της τάξης και οι ένοπλες δυνάμεις παρέμειναν ουσιαστικά αγκυροβολημένες και βασισμένες στις πρακτικές και τις ιδέες της εικοσαετίας.

Αρκεί να πάμε πίσω για μια ακόμη φορά στην κάθαρση που δεν έγινε ποτέ και στην αμνηστία που χορήγησαν οι υπουργοί του Τολιάττι, ο οποίος στάθηκε πιο προσεκτικός στο να καταστείλει τους ανατρεπτικούς στην αριστερά του παρά να τιμωρήσει τους εκπροσώπους των μηχανισμών και του καθεστώτος και αυτό επέτρεψε σε έναν όχι μικρό αριθμό φασιστών να επανενταχθούν όχι μόνο στην χριστιανοδημοκρατία DC, αλλά και στο PCI, ΚΚΙ, κάποιοι εκ των οποίων σε ορισμένες περιπτώσεις θα γίνονταν σημαντικά στελέχη.

Αλλά σήμερα εκείνη η καινούργια και δημοκρατική κρατική οργάνωση που, πίσω από ένα μεγάλo σύννεφο σκόνης αρχών, τύπων και λέξεων, συνέχισε, με τον τυπικό αντιφασισμό, τη φασιστική παράδοση της συμμετοχής του πολίτη στις δομές του Κράτους, περισσότερο από τη συμμετοχή του στην πολιτική ζωή, μέσω του «δημοκρατικού» κοινοβουλευτισμού, μέσω της πλήρους υποταγής του σε αυτόν, διαμέσου της εθνικιστικής ιδεολογίας, την σε μεγάλο βαθμό εξάπλωση του παρεμβατισμού και την επικοινωνιακή αποβλάκωση και μέσα από τις ενώσεις, δεν είναι πλέον αρκετή. Απλά κοστίζει πάρα πολύ. Και για την «πλούσια» Δύση. Εξ ου και οι «λαϊκισμοί» και η άγρια, χυδαία και επιφανειακή επίθεσή τους στις κοινοβουλευτικές αποζημιώσεις, τα άχρηστα έξοδα ή η χρήση συνθημάτων που φαίνονται να θέλουν να επαναλάβουν εκείνο το παλιό αυτός που δεν δουλεύει δεν τρώει, που σήμερα απευθύνεται κυρίως στους μετανάστες και νέους ανέργους που δεν είναι πρόθυμοι να καθίσουν να τους εκμεταλλεύονται σαν ζώα.

Εξ ου και οι πλασματικές διαμάχες για την εργασία και τις συντάξεις, χρήσιμες μόνο για τη συλλογή των ψήφων μεταξύ των υπολειμμάτων της εργατικής τάξης και της φτωχοποιημένης μεσαίας τάξης. Από εδώ ένας τριτοκοσμισμός φτωχός σε ιδέες, σήμερα περισσότερο από χθες, ο οποίος αντί να κοιτάζει μπροστά, προς μια κοινωνία χωρίς κράτος, εκμετάλλευση, ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, μισθούς και κατανάλωση αγαθών, κοιτάζει πίσω, σε σχέσεις πιο » δίκαιες » μέσα στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και στην οικειοποίηση, εθνική ή ιδιωτική δεν έχει σημασία, των πόρων και του προϊόντος τους.

Έχουν σκόπιμα τοποθετηθεί εδώ μαζί συνθήματα και συμπεριφορές που ανήκουν σε πολιτικές δυνάμεις που μοιάζουν να είναι διαφορετικές μεταξύ τους, αλλά εξακολουθούν να υπακούν όλες σε μια λογική και ένα φαντασιακό που, αν δεν ήταν ακριβώς εξ αιτίας του επικοινωνιακού και πολιτικού θεατρικού που όλες συνεισφέρουν να θρέψουν, θα μπορούσαν ήδη να έχουν ταφεί εδώ και πολύ καιρό. Όπως η θεσμική κρίση που θα βγει στην σκηνή τις επόμενες ημέρες δεν θα κάνει άλλο από το να επιβεβαιώσει οριστικά.

Αυτός που σήμερα θέλει να αλλάξει το παρόν, το υπάρχον, αγωνίζεται στα οδοφράγματα της ZAD, στην Val di Susa, στους δρόμους του Παρισιού της 1η μαΐου ή στην Rojava. Μέρη, μαζί με πολλά άλλα, που ξέρουν να καλωσορίζουν αυτούς που αγωνίζονται, εκείνους που διαφεύγουν και ξεφεύγουν και αποδρούν και εκείνους που μεταναστεύουν. Επικίνδυνοι τόποι επειδή δεν αντιπροσωπεύουν το τοπικό και το άμεσο, αλλά τον κόσμο του αύριο.

Όπως, συνολικά, αντιλήφθηκε ο Macron ο οποίος, αφού διακήρυξε οριστικά κλειστή τη δυνατότητα κατασκευής του δεύτερου αεροδρομίου της Νάντης στις 17 ιανουαρίου του τρέχοντος έτους, εξαπέλυσε τα σκυλιά φρουρούς του ενάντια σε εκείνους που, έχουν ήδη νικήσει, σε εκείνα τα εδάφη, το παρελθόν και το Κράτος, με κάθε έννοια και χωρίς την ανάγκη κομμάτων.i.

Παρέχοντας ένα υπέροχο παράδειγμα στο νέο μάιο των αγώνων που, πενήντα χρόνια μετά το 1968, επιστρέφει να φουντώνει στη Γαλλία μεταξύ των εργαζομένων στις μεταφορές, των φοιτητών, των νέων χωρίς εργασία και που έχει ήδη δει έναν νέο Karl Marx να επιστρέφει για να πάρει τη θέση που του ανήκει στην κεφαλή των πορειών

Προειδοποίηση
Με αυτό το άρθρο εγκαινιάζουμε μια νέα στήλη της Carmilla, την οποία οι αναγνώστες θα βρουν στο κάτω μέρος της αριστερής στήλης, εμπνευσμένη ανοιχτά από τον ορισμό του κομμουνισμού που έδωσε ο νεαρός Μαρξ: Ο κομμουνισμός δεν είναι για εμάς μια κατάσταση πραγμάτων που πρέπει να καθιερωθεί, με την οποίαν η πραγματικότητα θα πρέπει να συμμορφωθεί. Ονομάζουμε κομμουνισμό το πραγματικό κίνημα που καταργεί την παρούσα κατάσταση πραγμάτων.
Στο εσωτερικό του θα βρούν χώρο όλες αυτές οι παρεμβάσεις, συντακτικών ομάδων και όχι, που θα θελήσουν να ασχοληθούν με την ανάπτυξη των κινημάτων αγώνα ενάντια στις διάφορες πτυχές της κοινωνίας που μας περιβάλλει και κατευθύνονται στην ουσιαστική αλλαγή της.
Φυσικά παραμένει σαφές ότι η ευθύνη για το περιεχόμενο αυτών παραμένει αποκλειστικά στους δημιουργούς και όχι στην Σύνταξη της Carmilla στο σύνολό της.

https://www.carmillaonline.com/2018/05/03/la-nuova-guerra-civile-europea/

σύγχρονη σκέψη, pensiero di oggi

Τουρκία-Ευρωπαϊκή Ένωση: όλα τα μυστικά της συμφωνίας της ντροπής

kleovisΣχολιάστε

του Mario Sironi *

Σύμφωνα με τα στοιχεία του UHNCR από την αρχή του έτους υπήρξαν τουλάχιστον 750 μετανάστες που πέθαναν στη θάλασσα. Τα τελευταία 15 χρόνια οι μετανάστες που πέθαναν ενώ προσπαθούσαν να διασχίσουν τη Μεσόγειο Θάλασσα ήταν πάνω από 30.000. Η Μεσόγειος θα μπορούσε να είναι μια θάλασσα ειρήνης, αλλά καθίσταται ένα τεράστιο νεκροταφείο προσφύγων οι οποίοι, στο 60% των περιπτώσεων, δεν έχουν ούτε όνομα ούτε ταυτότητα. Ωστόσο, το να πιστεύουμε ότι η ευθύνη για αυτή την κατάσταση είναι αποκλειστικά των ευρωπαϊκών δεξιών λαϊκισμών θα ήταν σαν να κοιτάζουμε το δάχτυλο αντί για το φεγγάρι.

Μέχρι στιγμής, όσον αφορά τα μεταναστευτικά ρεύματα, η Ευρώπη είχε μια θα ήταν λίγο να πούμε υποκριτική και αηδιαστική πολιτική.
Πρέπει να θυμόμαστε, για παράδειγμα, ότι ήταν η Ευρώπη που ήθελε να βυθιστεί το Mare Nostrum, δηλαδή, η αποστολή σωτηρίας στη θάλασσα των μεταναστών που προσπαθούσαν να διασχίσουν το Κανάλι της Σικελίας από τις ακτές της Λιβύης στο ιταλικό και το μαλτεζικό έδαφος, που έλαβε χώρα από τις 18 οκτωβρίου 2013 έως τις 31 οκτωβρίου 2014 από τις δυνάμεις του ιταλικού Στρατιωτικού Ναυτικού και της ιταλικής Πολεμικής Αεροπορίας μετά το ναυάγιο της Λαμπεντούζα, μια τρομερή τραγωδία που συνέβη στα ανοικτά από το μικρό νησί της Σικελίας στις 3 οκτωβρίου 2013, όταν ανατράπηκε ένα πλεούμενο από την Λιβύη στη θάλασσα προκαλώντας 368 θανάτους. Εκείνη της Λαμπεντούζα ήταν ασφαλώς μία από τις πιο σοβαρές θαλάσσιες καταστροφές στη Μεσόγειο από τις αρχές του 21ου αιώνα.

Από την 1η νοεμβρίου 2014, η Mare Nostrum ακυρώθηκε για να δώσει τη θέση της στη δράση «Triton», η οποία θεωρήθηκε αποκλειστικά ως «δράση ασφάλειας των συνόρων της ευρωπαϊκής Ένωσης» και διεξάγεται από την Frontex, την ευρωπαϊκή υπηρεσία ελέγχου των συνόρων, με στόχο, ακριβώς, να «κρατηθούν ελεγχόμενα τα σύνορα στη Μεσόγειο θάλασσα ».

Η «Mare Nostrum» θεωρήθηκε υπερβολικά ακριβή για μια μόνο χώρα της ΕΕ (9 εκατ. Ευρώ μηνιαίως για 12 μήνες). Ωστόσο, η ιταλική κυβέρνηση είχε ζητήσει πρόσθετα κονδύλια από άλλα Κράτη μέλη της ΕΕ, αλλά τους τα αρνήθηκαν.

Με τη μετάβαση από την «Mare Nostrum» στην «Triton» και η Ιταλία αναγκάστηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση να θυσιάσει την αρχή της υποχρέωσης διάσωσης των ζωών στη θάλασσα στο νέο ευρωπαϊκό παράδειγμα του «ελέγχου των συνόρων», αν και στη θάλασσα. Η «Ευρώπη Φρούριο» έπρεπε να υπερασπιστεί τα σύνορά της από τους βαρβάρους εισβολείς, με γνώμονα τα χειρότερα συνθήματα των ευρωπαϊκών δεξιών και των ρατσιστών.

Και μετά υπάρχει η ντροπή της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας που ανανεώθηκε μόλις πριν από δύο μήνες.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση εξακολουθεί να θεωρεί την Τουρκία ως «στρατηγικό εταίρο» για τη διαχείριση των προσφύγων. Ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Jean Claude Juncker, μίλησε για «έναν ειλικρινή και ανοιχτό διάλογο» με την Άγκυρα, απαραίτητο «για να βρεθούν λύσεις σε αυτό που μας χωρίζει». Αναμένοντας τις λύσεις, άλλα τρία δισεκατομμύρια έχουν αποσταλεί πέρα από τον Βόσπορο, φτάνοντας έτσι τα έξι δισεκατομμύρια που υποσχέθηκαν για να μπλοκαριστεί η έξοδος των συρίων προσφύγων μέσα στα τουρκικά σύνορα.

Ωστόσο, σύμφωνα με μιαν έρευνα για τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιήθηκαν τα πρώτα δισεκατομμύρια, οι δημοσιογράφοι της “The Black Sea” σε συνεργασία με το L’Espresso και την ερευνητική κοινοπραξία EIC * αποκάλυψαν ένα ανησυχητικό υπόβαθρο-παρασκήνιο: αδικαιολόγητες και υπερβολικές πιέσεις σε διεθνείς ΜΚΟ, καμία διαφάνεια, καμία εκτίμηση-αξιολόγηση των παρεμβάσεων.

Αλλά το απίστευτο είναι ότι μπροστά στο αίτημα της Γαλλίας να βρεθεί μια διαμεσολάβηση με τους Κούρδους, ο Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν έφθασε στην πραγματικότητα στο σημείο να ευχηθεί ο τρόμος να φθάσει στο Παρίσι – «Ελπίζω η Γαλλία να μη ζητήσει τη βοήθειά μας όταν οι τρομοκράτες θα βρουν καταφύγιο στο έδαφός της» , δηλαδή με εκείνα τα στρατεύματα των YPG, που πολεμούν εναντίον του ISIS και στα οποία ο Ερντογάν έχει κηρύξει πόλεμο μέχρι την πρόσφατη σφαγή της Αφρίν για να συνεχίσει στη συνέχεια στις περιοχές που απελευθερώθηκαν από τους κούρδους.

Είναι είδηση αυτών των ημερών ότι στην πόλη της Manbij, στην οποία βρίσκονται στρατοπεδευμένοι και αμερικανοί στρατιώτες, προετοιμάζεται μια επίθεση από τον τουρκικό στρατό και ότι μέρος των κεφαλαίων που λαμβάνει από την ΕΕ για την υποδοχή μεταναστών δαπανήθηκε από τον Ερντογάν για να αγοράσει εξοπλισμό που θα χρησιμοποιηθεί στις περιοχές που κατακτά, αναγκάζοντας χιλιάδες πολίτες να το σκάσουν, να αποδράσουν.

Μια τρέλα. Ωστόσο, σε ορισμένα από τα ίδια βασικά σημεία της συμφωνίας δεν έχει δοθεί η απαραίτητη προσοχή, έχουν παραβιαστεί ή υπήρξε κακοδιαχείριση από την τουρκική κυβέρνηση: Για παράδειγμα, η μη μετεγκατάσταση στην Τουρκία των σύρων που παρέμειναν μπλοκαρισμένοι στα ελληνικά νησιά και η βραδύτητα με την οποία προχωρούν πολλά έργα. Από τις 26 μεγάλες προγραμματισμένες υποδομές, συμπεριλαμβανομένων νοσοκομείων και σχολείων, ξεκίνησαν στην πραγματικότητα λιγότερες από τις μισές. 660 εκατ. ευρώ μεταφέρθηκαν απευθείας σε τρία τουρκικά υπουργεία Μετανάστευσης, Εκπαίδευσης και Υγείας, αλλά στις λεπτομέρειες των δαπανών αυτών, στα έγγραφα που αποδεικνύουν τα αποτελέσματα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν μπόρεσε να δώσει απαντήσεις.

*L’Espresso της 04 απριλίου 2018

 – © Riproduzione possibile DIETRO ESPLICITO CONSENSO della REDAZIONE di CONTROPIANO

Ultima modifica: STAMPA

Argomenti:

http://contropiano.org/documenti/2018/06/14/turchia-unione-europea-tutti-i-segreti-dellaccordo-della-vergogna-0104928