Από την άμπωτη του αριστερού πατριωτισμού στην παλίρροια του ταξικού αντιφασιστικού κινήματος

Σε λίγες μέρες άλλη μια «γιορτή της δημοκρατίας» ολοκληρώνεται με τη μισή χώρα, απ’ ότι φαίνεται, να μην θέλει να γιορτάσει. Δεν πειράζει, «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα» όπως λέει και ο Τσίπρας. Εν μέσω εκλογικού αναβρασμού λοιπόν το παρόν κείμενο είναι μια προσπάθεια ερμηνείας του αναμορφωμένου εκλογικού τοπίου και ανάγνωσης της πολιτικής συγκυρίας από την σκοπιά του ταξικού αντιφασιστικού κινήματος.

Στις γραμμές που ακολουθούν προσπαθούμε να απαντήσουμε σε κάποια σημαντικά κατά τη γνώμη μας ερωτήματα: γιατί ηττήθηκε (όλη) η αριστερά και τι σηματοδοτεί αυτή η ήττα για τις ελευθεριακές δυνάμεις; Τι σημαίνει η εκλογική καθίζηση της Χρυσής Αυγής; Τι κρύβεται πίσω από την αποχή;

Από την εξέταση των παραπάνω ερωτημάτων, οι θέσεις που αναπτύχθηκαν διαμορφώνονται συνοπτικά ως εξής:

Πρώτα και κύρια, το εκλογικό παιχνίδι κρίθηκε στο μακεδονικό. Στη βάση αυτή, η αριστερά ηττήθηκε λόγω της αξιακής και τακτικής της πρόσδεσης στο άρμα του «υγιούς πατριωτισμού», με την ήττα της να σηματοδοτεί την ήττα της ριζοσπαστικής εκδοχής του κοινοβουλευτισμού. Ακόμα, σε αντίθεση με τους φαιδρούς πανηγυρισμούς του «συνταγματικού τόξου» η εκλογική καθίζηση της ΧΑ δεν μεταφράζεται σε πολιτική ήττα του εθνικισμού. Ο εθνικισμός είναι εδώ, δυνατός στη βουλή, αδύνατος στον δρόμο.

Τέλος, η πρόσφατη εκλογική διαδικασία επιβεβαίωσε ξανά την ύπαρξη ενός κοινωνικού τμήματος για το οποίο η αποχή αποτελεί πολιτική στάση. Δεν υποστηρίζουμε ότι το εν λόγω τμήμα πιάνει το σύνολο του 40-50% που απέχει, δεν ξέρουμε καν αν είναι πλειοψηφικό. Είναι όμως ένα τμήμα του και μάλιστα μαζικό, νεανικό και προλεταριακό· είναι το νέο ευέλικτο προλεταριάτο που αναδύεται στις στάχτες της μνημονιακής επίθεσης και αποτελεί τη νέα ριζοσπαστική γενιά της αποχής.

 

Ας μιλήσουν οι αριθμοί

Στις ευρωεκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε με σχεδόν 10% διαφορά από τη ΝΔ των μακεδονομάχων. Το ΚΚΕ (5,35%) έχασε καμιά 40αριά χιλιάδες ψήφους από τις ευρωεκλογές του 2014 και στις δημοτικές έχασε 4 από τους 5 δήμους του. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ (0,64%) έπεσε κι αυτή σε σχέση με 2014 και 2015. Οι πατριώτες της ΛΑΕ (0,56%) και της Πλεύσης Ελευθερίας (1,61%) δεν κατάφεραν να εξαργυρώσουν εκλογικά τη συστράτευσή τους με τους φασίστες στο μακεδονικό, ενώ οι λοιποί σταλινο-μαο-τροτσκιστές (Μ-Λ ΚΚΕ [0,22%], ΟΚΔΕ [0.09%]) συνέχισαν κλασσικά τη σκοπιά τους ως αριστεροί φαντάροι του κοινοβουλευτισμού. Μοναδικός νικητής, ο ταγός των αριστερών εντρεπρενέρ Γιάννης Βαρουφάκης (2,99%), που ως υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ το 2015 είχε δηλώσει αξέχαστα ότι σε καιρούς οικονομικής κρίσης, τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και του κεφαλαίου είναι κοινά.

Στο άλλο στρατόπεδο του κοινοβουλευτισμού, οι εθνικιστές τα πήγαν μια χαρά. Στις εκλογές φυσικά γιατί στην πραγματική ζωή οι αντιφασιστικές δυνάμεις τους κρατάνε στις τρύπες τους. Παρόλα τα πανηγύρια για την απώλεια 260 χιλιάδων ψήφων της ΧΑ, ο εθνικισμός δεν έχασε καμία. Ανακυκλώθηκαν όλες σε ΝΔ, Ελληνική λύση και λοιπά ακροδεξιά ζόμπι.

Δεν είναι φυσικά το ίδιο νομιμοποιημένη, άρα και το ίδιο ανεξέλεγκτη, μια ΧΑ με 3% και μια ΧΑ με 13%. Οι ταγμένοι χρυσαυγίτες όμως είναι έτσι κι αλλιώς 200 άτομα σε όλη την Ελλάδα. Εγκληματίες μεν αλλά μαλθακοί, οπορτουνιστές και εξαρτημένοι από τους μπάτσους και το ρευστό. Οι ψηφοφόροι τους από την άλλη είναι χιλιάδες και οι απόψεις τους είναι επικίνδυνες όπου και να το ρίχνουν.

Το ότι χιλιάδες λοιπόν πρώην ψηφοφόροι της ΧΑ πήγαν ντουγρού στην κυριλέ ΝΔ, δεν θα πρέπει να εφησυχάζει κανέναν. Το ’91 η ΝΔ δεν χρειάστηκε χρυσαυγίτες για να επιτεθεί στα κατειλημμένα σχολεία της Πάτρας και να δολοφονήσει τον Τεμπονέρα. Είχε τις δικές της παρακρατικές εγκληματικές ομάδες κρούσης, όπως οι Κένταυροι και οι Rangers, και τους δικούς της δολοφόνους όπως ο Ιωάννης Καλαμπόκας, πρόεδρος τότε της ΟΝΝΕΔ Αχαΐας.

 

Η νέα ριζοσπαστική γενιά της αποχής

Το πραγματικό μήνυμα των εκλογών δόθηκε κατά τη γνώμη μας στην αποχή της νεολαίας και του ευέλικτου προλεταριάτου. Η αποχή έφτασε πάλι στα ύψη με περίπου 42% στις 26 Μαΐου και περίπου 55% στις επαναληπτικές της 2ας Ιουνίου. Τέσσερα εκατομμύρια (4.154.494) άνθρωποι δεν πήγαν να ψηφίσουν. «Βαρέθηκαν να τραβηχτούν μέχρι τον τόπο τους» λένε στα καφενεία. Ούτε καν. Ακόμα και η Καθημερινή παραδέχεται ότι τα υψηλά ποσοστά αποχής που χτυπάνε κόκκινο στα αστικά κέντρα -όπου δεν υπάρχει δυσκολία μετακίνησης- αποδεικνύουν ότι η αποχή δεν οφείλεται στην απόσταση αλλά έχει καθαρά πολιτικό χαρακτήρα. Η αποχή λοιπόν για ένα τμήμα όσων απείχαν αποτελεί πολιτική στάση ενάντια στον κοινοβουλευτισμό, τον διάχυτο εθνικισμό και τον ξύλινο κομματικό λόγο.

Πρωταγωνιστές της αποχής είναι και πάλι οι νέοι. Αυτοί που δεν χρειάζονται καθοδήγηση για να καταλάβουν ότι οι φασίστες θέλουν ξύλο. Αυτοί που έλκονται ενστικτωδώς από τις ελευθεριακές ιδέες γιατί η αυτοοργάνωση και η μαχητικότητα είναι γι’ αυτούς ζωτικές ανάγκες και όχι ιδεολογικά εργαλεία. Αυτοί που δεν συγκινούνται από την επαναστατική φανφαρολογία της αριστεράς γιατί καταλαβαίνουν ότι νοσεί από πασιφισμό και ψηφοθηρία.

Ο στρατός των επισφαλών εργαζόμενων στα κάτεργα των υπηρεσιών, η ψυλλιασμένη νεολαία των αστικών κέντρων και οι αντιφασιστικές παρέες ανά την Ελλάδα, δεν το έριξαν και δεν θα το ρίξουν πουθενά το 2019. Και δεν μιλάμε για μια χούφτα αλλά για χιλιάδες ανθρώπους μεταξύ 18-35 ετών. Η νεανική αποχή που οι αστικές φυλλάδες ονομάζουν «αποπολιτικοποίηση των νέων» για μας είναι το ακριβώς αντίθετο. Είναι η αντίσταση του κόσμου της σύγχρονης ευέλικτης εργασίας που το μόνο που ξέρει είναι το μίσος για τη δουλειά και η λαχτάρα του να απελευθερωθεί από τη ρουτίνα. Δεν είναι η εργατική τάξη που το ΚΚΕ και οι υπόλοιποι θέλουν περήφανη για την επαγγελματική της ταυτότητα. Είναι η οργισμένη εργατική τάξη που δεν αντέχει τις σκατοδουλειές και τα μικρο-μεγάλα αφεντικά τους. Είναι η νέα ριζοσπαστική γενιά της αποχής και δεν ανήκει στην αριστερά.

  

Αριστερός υγιής πατριωτισμός

Το μίνι κοινωνικό κράτος που προσπάθησε να χτίσει ο ΣΥΡΙΖΑ στα συντρίμμια της τελευταίας φάσης της μνημονιακής επίθεσης στην εργατική τάξη, δεν ήταν αρκετό για να τον κρατήσει στην εξουσία. Και εντάξει ο ΣΥΡΙΖΑ, κυβέρνηση είναι θα χάσει. Οι τραγικές συνέπειες της στάσης της υπόλοιπης αριστεράς (κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής), αποτυπώνονται και στο γεγονός ότι δεν μπόρεσε εκλογικά να καρπωθεί ούτε λίγο από το αντικυβερνητικό κλίμα και να το ριζοσπαστικοποιήσει. Το ΚΚΕ έβγαζε την Κανέλλη να μιλάει για την καταγωγή των Ελλήνων από τον μέγα στρατηλάτη, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ εμφανίστηκε δειλά-δειλά στον δρόμο μόνο για τα προσχήματα και ο Λαφαζάνης κατέβαινε στο Σύνταγμα με ελληνικές σημαίες.

Για άλλη μια φορά η αριστερά υποτίμησε τη δύναμη του εθνικισμού.

Ένα μεγάλο τμήμα της, κράτησε ψηλά τη σημαία του πατριωτισμού, χαμήλωσε τη σημαία του ταξικού αντιφασισμού και έμεινε σπίτι, μην θίξει τους μπαρμπάδες των συλλαλητηρίων και την κατηγορήσουν για εθνοπροδοσία. Έλα μου όμως που στην πατριωτική διελκυστίνδα κερδίζει πάντα ο εθνικιστής.

Είναι απλό. Όπως ήταν εμφανές ήδη εδώ και έναν χρόνο, το εκλογικό παιχνίδι παίχτηκε στα εθνικά ζητήματα, δηλαδή στο γήπεδο των εθνικιστών και όχι στα «οικονομικά» (μισθοί και επιδοματική πολιτική). Αντί να συγκρουστεί στη βάση του μαχητικού ταξικού αντιφασισμού και να μαζέψει τον κόσμο έξω από το γήπεδο, η αριστερά συγκρούστηκε στη βάση του «υγιούς πατριωτισμού» και προσπάθησε να κερδίσει τον αντίπαλο μέσα.

Αντί δηλαδή να καλέσει την εργατική τάξη να βγει μαχητικά στον δρόμο ως ανάχωμα στις φασιστικές συγκεντρώσεις και να φωνάξει ότι οι προλετάριοι δεν έχουν «εθνικό» συμφέρον, επέλεξε να παλεύει με τους εθνικιστές για το ποιος είναι ο πραγματικός πατριώτης. Αντί να προσπαθήσει να πλημμυρίσει τον δημόσιο χώρο και να απονομιμοποιήσει κοινωνικά τα συλλαλητήρια διαλύοντας τον παλλαϊκό-πανεθνικό χαρακτήρα τους, περιορίστηκε στο να καλεί τους αγνούς πατριώτες των συλλαλητηρίων να μην παρασύρονται από τους φασίστες.

Έτσι, η μακεδονία κατάπιε τους μισθούς και τα επιδόματα, δηλαδή οι εθνικές ιδέες απασχόλησαν τον κόσμο περισσότερο από «το ψωμί» και ο εθνικισμός κέρδισε το εκλογικό σώμα.

Είναι από εκείνες τις στιγμές που οι μαρξιστές αναλυτές βρίσκονται σε αδιέξοδο. «Τι άλλο έπρεπε να κάνουμε;» αναρωτιούνται «και καλοί πατριώτες ήμασταν και ενάντια στα μνημόνια και τους πλούσιους». Είναι οι στιγμές που το «εποικοδόμημα» καταπλακώνει τη «βάση» και οι αριστερές κοινωνικές εξισώσεις δεν λύνονται ούτε με τον Γκράμσι.

Όπως ο σερβικός εθνικισμός του «συντρόφου» Μιλόσεβιτς κατάπιε την σοσιαλιστική αδελφοσύνη στον εμφύλιο της Γιουγκοσλαβίας. Όπως η ανιαρή και καταπιεστική ζωή στη Ρωσία κατάπιε το κοινωνικό κράτος της Σοβιετικής Ένωσης, που έπεσε χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, ενώ οι ουρές έξω από τα McDonalds στη Μόσχα το ‘90 μετρούσαν κάτι χιλιάδες κάθε μέρα. Η μηδενική ανεργία δεν ήταν αρκετή για να κινητοποιήσει τον ρωσικό λαό να υπερασπιστεί τον σοσιαλισμό απέναντι στην καταναλωτική ουτοπία της καπιταλιστικής παλινόρθωσης. Αλλά ξεχάσαμε… για όλα φταίει ο ιμπεριαλισμός.

Ας μην πέφτουν λοιπόν από τα σύννεφα. Οι αναρχικοί πάντα φώναζαν ότι όταν μιλάς για ταξικό αγώνα χωρίς να επιτίθεσαι στο έθνος-κράτος, σπρώχνεις τον κόσμο στην αγκαλιά της ακροδεξιάς. Ίσως είναι καιρός να τους ακούσουν.

 

 Μην το ψάχνετε δεν έχει άλλους

Τι στο διάολο δηλαδή, έγιναν όλοι εθνικιστές και φιλελέδες;

Όχι. Απλά οι εκατοντάδες χιλιάδες νέοι-ες αντιφασίστες-ριες που η αριστερά προσδοκούσε να την στηρίξουν δεν πήγαν να ψηφίσουν ενώ οι εθνικιστές και τα σόγια τους κατέβηκαν μαζικά προς τις κάλπες. Έτσι ο εθνικισμός φαίνεται να κυριαρχεί. Ωστόσο, το ότι οι εκλογές εμφανίζουν τον εθνικισμό ψηλά δεν σημαίνει ότι αυτό αντανακλά τη δύναμή του έξω από τις κάλπες. Τα 4 εκατομμύρια που απείχαν δεν είναι φασίστες, ούτε φιλελέδες.

Άρα η αποχή των αριστερών χαντάκωσε την αριστερά;

Και πάλι όχι. Γιατί οι εκατοντάδες χιλιάδες νέοι-ες αντιφασίστες-ριες που αναφέραμε πριν, δεν ανήκουν στην αριστερά. Ίσως είναι δύσκολο να το χωνέψουν αλλά ο μέσος 20άρης-30άρης αντιφασίστας σήμερα δεν είναι αριστερός. Δηλαδή; Απορρίπτει την κομματική οργάνωση και την επαναστατική φλυαρία. Η νέα ριζοσπαστική γενιά της αποχής που λέγαμε παραπάνω, μοιάζει περισσότερο με κοινωνικό συνοδοιπόρο του αναρχικού χώρου παρά με εναλλακτική εκλογική πελατεία.

Σε κάθε εκλογική διαδικασία τα τελευταία χρόνια γίνεται ακόμα πιο σαφές ότι η εκλογική δεξαμενή της αριστεράς στους κόλπους της νεολαίας και του σύγχρονου ευέλικτου προλεταριάτου στερεύει. Και αυτό γιατί συνεχίζει να βαράει σκοπιά στο έθνος, την κοινοβουλευτική νομιμότητα και τον τραγέλαφο των εκλογών. Οι αριστεροί ψήφισαν, δεν απείχαν. Απλά αυτοί είναι όλοι κι όλοι. Οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι της αριστεράς μαζί με τους εθνικιστές και τους φιλελεύθερους έμειναν να ασχολούνται με τις εκλογές.

Η αριστερά λοιπόν έχασε ψήφους όχι από τους αριστερούς που δεν πήγαν στις κάλπες αλλά από τους αντιφασίστες και τις αντιφασίστριες που δεν ψήφισαν. Και κατά την εκτίμησή μας δεν θα ψηφίσουν ούτε τον Ιούλη, επιβεβαιώνοντας έτσι μια άβολη αλήθεια: ότι η ελληνική αριστερά «δεν έχει άλλους».

Η εκλογική καθίζηση της αριστεράς σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο αποτελεί την ήττα της ριζοσπαστικής εκδοχής του κοινοβουλευτισμού που σιγά-σιγά καταρρέει σε ολόκληρο τον κόσμο. Κι αν κάποιοι αισιόδοξοι ερμήνευσαν τις κραυγές των ΣΥΡΙΖΟPODEMOS ως σάλπισμα νίκης της ευρωπαϊκής αριστεράς, τώρα καταλαβαίνουν ότι δεν ήταν παρά ο επιθανάτιος ρόγχος της. Η εκλογική ήττα της αριστεράς όμως δεν σημαίνει ήττα του ταξικού αντιφασιστικού κινήματος αλλά ίσως το ακριβώς αντίθετο: την μαχητική του αναγέννηση, μέσα από το καμίνι της ευέλικτης εργασίας και την ζωτικότητα του μαχητικού αντιφασισμού.

  

Ας αφήσουμε τον κοινοβουλευτισμό να φυτοζωεί και ας οικοδομήσουμε τις κοινότητες μας

Μας είναι αδιανόητο πως άνθρωποι με κριτική σκέψη, επιτρέπουν στον εαυτό τους να παραιτείται και να επαναλαμβάνει δεκαετίες τώρα την ίδια μάταιη διαδρομή μέχρι το παραβάν, για να ψηφίσει ανάμεσα σε ημιθανείς ηλικιωμένους με σταυρωμένα ψηφοδέλτια και μάτσο πατριάρχες που υποδεικνύουν στη γυναίκα τους ακόμα και πώς να σφραγίσει τον φάκελο.

Παρόλα αυτά, όποιος/α καίγεται τόσο πολύ ας πάει να ψηφίσει μπας και αισθανθεί καλύτερα με τη μιζέρια του. Το πρόβλημα δεν είναι τόσο η ψήφος καθαυτή όσο η παθητική πολιτική στάση που συνήθως τη συνοδεύει. Η αποχή δεν αποτελεί για μας κάποιου είδους θρησκεία. Αν αύριο χτυπήσει 90% με την εργατική τάξη χωρίς δομές και κλεισμένη σπίτι όπως σήμερα, ελάχιστα πράγματα θα αλλάξουν και δεν ξέρουμε αν θα είναι προς το καλύτερο. Κυβέρνηση θα βγει χωρίς να τίθεται ζήτημα νομιμότητας και η ζωή θα συνεχιστεί κανονικά με την τηλεόραση να παίζει και τα αφεντικά να πλουτίζουν. Με απλά λόγια η αποχή δεν συνιστά από μόνη της εξεγερσιακό γεγονός ούτε συνεπάγεται οργανωτική αναβάθμιση του κινήματος.

Δεν πανηγυρίζουμε με ανθρώπους που δεν ψηφίζουν επειδή αδιαφορούν για το τι συμβαίνει. Αντίθετα θέλουμε ανθρώπους που ενώνονται και προασπίζονται τα ταξικά τους συμφέροντα και τις συλλογικές ελευθερίες στη γειτονιά, στην πόλη, στη δουλειά, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια. Ανθρώπους που ενώνονται σε ελευθεριακές κοινότητες αγώνα που δρουν από κοινού για την ικανοποίηση των συλλογικών αναγκών και την εκπλήρωσή των ατομικών επιθυμιών. Κοινότητες αγώνα που απλώνονται στην πόλη και την κατακτούν από τα κάτω, με κύτταρά τους τις Καταλήψεις, τα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια, τις πολιτικές συλλογικότητες, τα πρωτοβάθμια σωματεία, τις εργατικές συνελεύσεις, τους αντιφασιστικούς πυρήνες, τις φεμινιστικές ομάδες, τα συνεργατικά εγχειρήματα, τους αυτοδιαχειριζόμενους συναυλιακούς χώρους, τους αυτοοργανωμένους αθλητικούς συλλόγους και ό,τι άλλο μπορεί να γεννηθεί όταν η ανθρώπινη δημιουργικότητα συναντά τον αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση.

Το ενεργό πολιτικά άτομο για μας, δεν έχει καμία σχέση με τη φιγούρα ενός φλύαρου κομματικού στελέχους. Αντιθέτως, είναι ο καθένας και η καθεμία που εντάσσεται σε μια κοινότητα αγώνα με τον τρόπο που βρίσκει πιο πρόσφορο. Αρκεί να ενταχθεί σε ένα από τα κύτταρά της και να έχει συνείδηση των συλλογικών συμφερόντων-αναγκών που υπηρετεί. Αυτό εχθρεύονται οι εκλογές. Την απελευθέρωση της ανθρώπινης δημιουργικότητας στη συνεργατική και εξωθεσμική της μορφή.

Και ποιο είναι το καθήκον σου στη δημοκρατία; Μισή μέρα δουλειά, μισή μέρα τηλεόραση -γιατί είσαι ψόφιος- και κάθε τέσσερα χρόνια ψήφος για να νιώσεις ότι η γνώμη σου μετράει. Θες και κάτι παραπάνω. Γίνε «ενεργός πολίτης». Κατέβα δημοτικός σύμβουλος, κάνε δημόσια σχόλια για τα σκουπίδια ή για τους ασυνείδητους που παρκάρουν σε θέσεις ΑΜΕΑ, γίνε πρόεδρος στον τοπικό πολιτιστικό σύλλογο και ούτω καθεξής. Με λίγα λόγια, ασχολήσου με κάτι ακίνδυνο, τετριμμένο που δεν απαιτεί παρά βασικές γνώσεις δημοτικού και εμπιστεύσου τα υπόλοιπα στα παιδιά με τα σακάκια.

Σε 80 χρόνια ζωής, ένας άνθρωπος ψηφίζει περίπου 30 φορές (εθνικές, ευρωεκλογές, δημοτικές κλπ.). Σύνολο, μερικές ώρες που αποτελούν την πολιτική δράση μας ως πολίτες. Αυτό μας προσφέρει η κοινοβουλευτική δημοκρατία για να υπερασπιστούμε τα συμφέροντα μας. Κι όλες τις υπόλοιπες, μας αφήνει ελεύθερους να παλεύουμε τα αυτοάνοσα που μας προκαλεί το άγχος, τις δουλειές που δεν θα έπρεπε να είναι δουλειές, την ελληνική γραφειοκρατία, τα καθάρματα της αστυνομίας, τους φασίστες της διπλανής πόρτας. Ψήφιζε κάθε 4 χρόνια βάσει φυσιογνωμίας (ποιον γουστάρεις περισσότερο στην τηλεόραση) και το υπόλοιπο διάστημα κράζε ελεύθερα στα καφενεία και στα οικογενειακά τραπέζια. Αυτό είναι όλο, δεν είσαι υπόλογος σε κανέναν, δεν έχεις ευθύνη για τίποτα.

Ο κοινοβουλευτισμός δεν σου ζητάει πολλά, μόνο την ίδια σου τη ζωή.

Εμείς λοιπόν δεν θα του τη δώσουμε. Δεν θα κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια, ούτε θα κοιτάξουμε την πάρτη μας για να ζήσουμε πιο ήσυχα. Δεν θα κοιτάμε τους φασίστες να δηλητηριάζουν την πόλη μας, ούτε τα ντόπια αφεντικά να παραβιάζουν όποια διάταξη έχει μείνει όρθια από την κατεστραμμένη εργατική νομοθεσία. Δεν θα κοιτάμε τους ομοφοβικούς να σπέρνουν τον φόβο και τους νοικοκύρηδες να μας πετάνε στον δρόμο για να κάνουν τα σπίτια μας airbnb.

 

Οργάνωση για τις εξεγέρσεις που έρχονται

Τον Ιούλιο έχουμε αλλαγή βάρδιας στον κρατικό μηχανισμό. Από την αριστερή στη δεξιά αντιεξέγερση. Όχι δεν είναι το ίδιο αλλά δεν ξέρουμε και τι είναι χειρότερο. Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι υποσχέσεις του δρομολόγησαν μια διαδικασία κινηματικής απερήμωσης που θα σταματήσει με τον Μητσοτάκη. Η άμεση καταστολή θα είναι σφοδρή και το ταξικό αντιφασιστικό κίνημα θα απαντήσει.

Δεν ξέρουμε αν η ΝΔ θα κλείσει περισσότερες καταλήψεις από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ξέρουμε σίγουρα ότι θα εντείνει το πετσόκομμα των προλεταριακών κατακτήσεων, θα γιγαντώσει την καταστολή, θα υψώσει περισσότερες ξενοδοχειακές μονάδες με δούλους των 600 ευρώ, θα σιγοντάρει περισσότερο τους φασίστες σε τοπικό επίπεδο.

Μαθημένα όμως τα βουνά απ’ τα χιόνια.

Η Ελλάδα δεν είναι Ελβετία. Εδώ ο δημόσιος χώρος είναι ακόμα ανθηρός. Η εργατική τάξη και ο αντιφασιστικός κόσμος δίνει ακόμα ζωή στους δρόμους και στις πλατείες. Και δεν πρόκειται να σταματήσει. Σε καιρούς που ο φασισμός αναγεννιέται ως πολιτικό κίνημα παγκοσμίως και κατακτά δρόμους και κοινοβούλια, εδώ συνεχίζουμε να κατέχουμε το πρώτο. Ας μείνει στο γκέτο της βουλής για όσο ακόμα τον συντηρούν οι αστοί επιχειρηματίες και οι μικροαστοί νοικοκυραίοι του. Στην πραγματική ζωή δεν θα επιβληθεί ποτέ.

Εδώ και 10 περίπου χρόνια, από την έναρξη δηλαδή της μνημονιακής επίθεσης και την πολιτική αναδιοργάνωση του φασισμού καταφέραμε αρκετά. Οι δυνάμεις του ανεξάρτητου μαχητικού συνδικαλισμού έδειξαν ότι οι προλεταριακές κινητοποιήσεις μπορούν να δημιουργήσουν το δικό τους έδαφος, μακριά και ενάντια στα συνδικαλιστικά βαμπίρ. Ο μαχητικός αντιφασισμός απέδειξε ότι η τόλμη και η οργάνωση μπορούν να συντρίψουν τους φασίστες. Ακόμα και στο μακεδονικό που τα πάντα -από την αστυνομία μέχρι τα κανάλια- ήταν με το μέρος τους, η πραγματική ισχύς των φασιστών στον δρόμο αποδείχτηκε πενιχρή μπροστά στην αποφασιστικότητα και την εμπειρία των δυνάμεων του μαχητικού αντιφασισμού.

Η συμβολή του ελευθεριακού χώρου σε όλα τα παραπάνω είναι κάτι περισσότερο από καθοριστική. Η διάχυσή του σε μαχητικά ταξικά σχήματα και η τόλμη του απέναντι στους φασίστες, κινητοποίησαν αρκετό κόσμο, ακόμα κι αν οι αριθμοί είναι προς στιγμήν περιορισμένοι. Συν τοις άλλοις, όλα τα παραπάνω απέδειξαν την οξυδέρκεια των αναλύσεών του στο πεδίο του ταξικού αγώνα και της αντιφασιστικής τακτικής. Μια προλεταριακή οξυδέρκεια που τα ινστιτούτα των σταλινικών μάνατζερ της εργατικής τάξης δεν θα κατακτήσουν ποτέ.

Το τέλος της αριστερής διακυβέρνησης, μπορεί να συνοδεύεται από τη γενική καθίζηση της αριστεράς, όχι όμως κι από τη δική μας. Στον νέο πόλεμο που έρχεται θα είμαστε εκεί από την αρχή. Οι ελευθεριακές πολιτικές δυνάμεις, τα μαχητικά εργατικά σχήματα και ο στρατός του μαχητικού αντιφασισμού πρέπει να βγουν και πάλι στην πρώτη γραμμή όπως το έκαναν τα τέσσερα τελευταία χρόνια, παρά το κινηματικό μαρμάρωμα που προκάλεσαν οι συριζαίικες σειρήνες.

Να οργανωθούμε για τα εξεγερσιακά γεγονότα των επόμενων χρόνων. Να προετοιμάσουμε την προλεταριακή άμυνα. Να ανάψουμε τη φλόγα της προλεταριακής εξέγερσης, στέλνοντας σινιάλο ελπίδας και αντίστασης σε όλο τον κόσμο.

 

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ

 

αναρχική συλλογικότητα

Οκτάνα

μέλος της Αναρχικής Ομοσπονδίας

oktana.espivblogs.net

 

Από την άμπωτη του αριστερού πατριωτισμού στην παλίρροια του ταξικού αντιφασιστικού κινήματος

Η ανησυχητική πραγματικότητα τρομάζει!

 

Πολλοί άνθρωποι μας ρώτησαν, τα τελευταία χρόνια, όταν επιστρέψαμε να περπατούμε τους δρόμους μετά από δεκαετίες πίσω από τα κάγκελα, γιατί η επιλογή των όπλων;

Οι περισσότερες απαντήσεις προήλθαν από εκείνους που δεν είχαν κάνει εκείνη την  επιλογή, δημοσιογράφους, συγγραφείς, κοινωνιολόγους, διάφορους αναλυτές.

Ακολούθησε κάποιο χρονικό διάστημα και μερικοί από εκείνους που έκαναν αυτή την επιλογή αναγνώρισαν τα κίνητρα τους απαντώντας στις φασιστικές σφαγές, όπως της Piazza Fontana στις 12 δεκεμβρίου 1969.

Σίγουρα η εικόνα των ανθρώπων που σκοτώθηκαν στις σφαγές, όχι μόνο στην Piazza Fontana, αλλά και στη Brescia 28 μαΐου 1974, ή στο τρένο Italicus τη νύχτα μεταξύ 3 και της 4 αυγούστου 1974, ενώ αυτό περνούσε από το San Benedetto Val di Sambro, συγκλόνιζαν την ευαισθησία και μπορούσαν να οδηγήσουν σε επιλογές. Αλλά προσπαθήστε να τις συγκρίνετε με τις εικόνες με τις οποίες τροφοδοτούμασταν κάθε μέρα και που προέρχονταν από το Βιετνάμ. Τα χρόνια ήταν τα ίδια, οι εικόνες όχι

 

[άλλες εικόνες μπορείτε να βρείτε στο internet]

 

 

προσπαθήστε να τις κοιτάξετε. Προσπαθήστε να σκεφτείτε τον εαυτό σας σε εκείνη την ηλικία μεταξύ είκοσι ή τριάντα χρόνων βλέποντας αυτές τις εικόνες, προσπαθήστε να φανταστείτε τους εαυτούς σας νέους ανθρώπους γεμάτους επιθυμία να δώσουν ένα νόημα στη ζωή τους, όχι μόνο να επιβιώσουν. Λοιπόν, στην περίπτωση αυτή, δεν υπάρχουν πολλές επιλογές: ή ξεφεύγεις και ρίχνεις το κεφάλι σου στην παχιά ομίχλη που σε εμποδίζει να κοιτάξεις την πραγματικότητα, συνεχίζοντας μια επιβίωση φτιαγμένη από εργασία, κατανάλωση και οικογένεια, ή ανοίγεις τα μάτια σου διάπλατα για να δεις καλύτερα και αποφασίζεις ότι πρέπει να κάνεις κάτι για να σταματήσεις αυτές τις φρικαλεότητες.

Κι εμείς τις επιλογές μας τις κάναμε.

Ίσως αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους σήμερα τα κορίτσια και τα αγόρια δεν βλέπουν την πραγματικότητα, αλλά κατευνάζουν το πάθος τους βυθίζοντας τους εαυτούς τους σε μια εικονική πραγματικότητα, χρήσιμη να μην παράγει αισθήσεις.

Σίγουρα εάν εξέταζαν προσεκτικά τους νεκρούς και τις ταλαιπωρίες που προκάλεσαν τα συμφέροντα και οι αφέλειες των πολιτικών στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση, μόνο για λόγους προπαγάνδας, αυτές οι εικόνες θα μπορούσαν να προκαλέσουν την επιθυμία να κάνουν κάτι παρόμοιο με αυτό που κάναμε εμείς.

 

 

Αλλά προς το παρόν αυτοί κοιτάζουν από μιαν άλλη πλευρά, να είστε ήσυχοι. Προς το παρόν!

σημειώσεις:

*είναι η σφαγή του My Lai στην οποία 500 πολίτες σκοτώθηκαν εν ψυχρώ από την Compagnia Charlie, πρώτο τάγμα, 20ο πεζικού, του αμερικανικού στρατού. Τα επόμενα χρόνια, οι ειδήσεις για άλλες φρικαλεότητες στην περιοχή, φιλτράρονται στον Τύπο, συχνά πολλά χρόνια μετά το γεγονός. Για παράδειγμα, το 2003, η εφημερίδα του Ohio Toledo Blade, αποκάλυψε μια εκστρατεία βασανιστηρίων και δολοφονιών που διήρκεσε μήνες, συμπεριλαμβανομένης της συνοπτικής εκτέλεσης δύο τυφλών ανδρών από μια ομάδα ‘περιπολιών’ που ονομάζονταν Ομάδα Τίγρης.

*[θάνατος στο Μεξικό] Ονομάζονταν Βαλέρια, ήταν 23 μηνών. Πνίγηκε με τα χέρια της γύρω από το λαιμό του μπαμπά, στο Rio Grande, τον ποταμό που χωρίζει το Μεξικό από τις Ηνωμένες Πολιτείες. « Αμερική ξύπνα», ουρλιάζει το editorial του περιοδικού New York Times, «Είναι μια εικόνα που θα παραμείνει στη μνήμη». Ο Oscar Alberto Martinez Ramirez, 25 ετών, και η σύζυγός του Tania Vanessa Avalos, 21 ετών, εγκατέλειψαν το San Martin, μια γειτονιά του Σαν Σαλβαδόρ. Στη συνέχεια, η οικογένεια επέστρεφε από τη γέφυρα όταν ο Martínez [ο πατέρας] σταμάτησε και κοιτάζοντας τον ποταμό, είπε: «από εδώ θα περάσουμε απέναντι». διέσχισε πρώτος με το παιδί και την άφησε στην αμερικανική πλευρά. Στη συνέχεια γύρισε για να πάρει τη σύζυγό του, αλλά στο μεταξύ το μωρό είχε πέσει στο νερό. Αμέσως βούτηξε για να προσπαθήσει να την σώσει, αλλά το ρεύμα τους παρέσυρε και τους έπνιξε.

*[το παιδάκι] Alan Kurdi, ένα 3χρονο συριάκι ξαπλωμένο στην παραλία της Τουρκίας, τώρα πλέον άψυχο, τον σεπτέμβριο του 2015.

Ιστορίες που μιλάνε για αποτυχημένες αποδράσεις και πνιγμένες ελπίδες.

*Πριν από λίγους μήνες στο Matamoros υπήρχαν περίπου 1.800 άνθρωποι που περίμεναν να δώσουν συνέντευξη για άσυλο. Τώρα έχουν γίνει περίπου 300, αλλά δεδομένου ότι υπάρχουν μόνο τρεις υποδοχές συνεντεύξεων την εβδομάδα η ουρά είναι ακόμα πολύ μεγάλη.

* δύο δικηγόροι κατηγόρησαν για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας»: αξιωματούχους και πολιτικούς επειδή θα είχαν δημιουργήσει την «πιο θανατηφόρα διαδρομή μετανάστευσης στον κόσμο», κατά μήκος της οποίας έχουν πεθάνει 12.000 άνθρωποι.

»Χιλιάδες μετανάστες νεκροί στη θάλασσα «,η ΕΕ καταγγέλλεται ενώπιον του δικαστηρίου της Χάγης

 

L’inquieta realtà fa spavento!

Πότε Ιησούς κι Ιούδας

Σήμερα ετοιμάζουμε τις βαλίτσες. Δυο μέρες μετά, ξημερώματα, το αεροπλάνο για το προτεκτοράτο. Ό,τι κρατάς στο χέρι σου, μετράει για ένα, ανεξαρτήτως μεγέθους. Μονάχα ότι κρύψεις μέσα στον κώλo σου ξεφεύγει του κανόνα της Easy Jet, κι αυτό υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα σε ψάξουν περισσότερο από το συνηθισμένο στο αεροδρόμιο.

Υπάρχουν φορές, βέβαια, που αισθάνομαι ότι κουβαλώ μαζί μου συνεχώς ένα μεγάλο μπαούλο που δεν μπορεί να ανοίξει ποτέ χωρίς να καταστραφεί, αφού το κλειδί που το ανοίγει βρίσκεται για έναν περίεργο λόγο μέσα στο ίδιο το κλειδωμένο μπαούλο.

Άλλες φορές αυτό με ενοχλεί, άλλες με εξοργίζει, κι άλλες με αφήνει παγερά αδιάφορο.

Απλά, σέρνω μαζί μου το κλειδωμένο μπαούλο μου χωρίς πολλά λόγια ή σκέψεις.

Το κλειδωμένο μπαούλο που ο καθένας μας κουβαλά για χρόνια μαζί του, χωρίς να μπορεί ή χωρίς να τολμά να το ανοίξει ή να το παρατήσει σε κάποιο αεροδρόμιο, σταθμό τρένου ή λιμάνι και να φύγει βιαστικά χωρίς να κοιτάξει ούτε μια φορά πίσω του, είναι η μια πλευρά της σύγχρονης πραγματικότητας.

Η άλλη πλευρά είναι η συλλογικότητα μιας κοινωνίας που δεν δρα συλλογικά, όμως εξακολουθεί να προσποιείται ότι το κάνει.

Ουσιαστικά, οι σημερινές κοινωνίες των ανθρώπων έχουν μετατραπεί από τους ίδιους τους ανθρώπους σε αυτοσχέδια στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Η ποιότητα των εγκαταστάσεων μονάχα αλλάζει από στρατόπεδο σε στρατόπεδο και η ποσότητα του φαγητού.

Σε μερικά από αυτά, οι έγκλειστοι εκλέγουν και την διοίκηση του στρατοπέδου, μα αυτό αποτελεί την εξαίρεση στον παγκόσμιο κανόνα.

Όλα αυτά, βέβαια, δεν είναι εντελώς ασήμαντα και σε πολλές περιπτώσεις κάνουν την διαφορά μεταξύ των στρατοπέδων συγκέντρωσης, αναγκάζοντας πολλούς έγκλειστους από το ένα στρατόπεδο να επιχειρούν την παράνομη μεταγωγή τους σε κάποιο άλλο.

Οι σύγχρονες μεταναστευτικές ροές, όπως λέγονται.

Σε γενικές γραμμές, οι βασικές αρχές διοίκησης όλων των στρατοπέδων συγκέντρωσης που ακούν στα διάφορα ονόματα «εθνικών» κρατών παραμένουν κοινές.

Αχαλίνωτη ελευθερία της αγοράς μαζί με απόλυτο συγκεντρωτισμό στα ανώτερα κλιμάκια της οικονομικής διακυβέρνησης, πολιτικοί υπηρέτες των οικονομικών ελίτ, κατ’ όνομα «πολίτες», που είναι ελεύθεροι στα social media και δούλοι στην κοινωνική ιεραρχία.

Τα προηγούμενα «σοσιαλιστικά» πειράματα διακυβέρνησης κάποιων στρατοπέδων μόνο σοσιαλιστικά δεν ήταν στην ουσία τους.

Ακόμα και στις περιπτώσεις εκείνες όπου οι προθέσεις ήταν στην εκκίνηση αγαθές, το πείραμα απέτυχε παταγωδώς και αυτό είναι πια πασιφανές σε όποιον μπορεί τουλάχιστον να κρατήσει τα μάτια του ανοιχτά.

Το αδιανόητο δεν είναι η αποτυχία του πειράματος, αλλά η αδυναμία των ανθρώπων να αναλύσουν και να βγάλουν τα αναγκαία συμπεράσματα από το αποτυχημένο πείραμα και η απροθυμία τους να δοκιμάσουν κάτι καινούργιο, κάτι διαφορετικό που να στοχεύει στο ίδιο ζητούμενο, την ελευθερία του ανθρώπου.

Μεγαλώνοντας, πάντως, τείνω να πιστεύω πως η αχίλλειος πτέρνα των καλών και προοδευτικών ανθρώπων δεν είναι άλλη από την αδυναμία τους να αποδεχτούν το γεγονός πως και οι άλλοι συνάνθρωποί τους έχουν παρόμοιες επιθυμίες και ανάλογα δικαιώματα.

Όσο πιο πολύ πεπεισμένοι είμαστε για την ορθότητα των απόψεων μας, τόσο περισσότερο δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε τον απέναντι ως ίσο.

Κι όλα αυτά φαίνονται πιο έντονα τις μέρες των εορτών.

Στην εποχή μας, άλλωστε, τα Χριστούγεννα έρχονται από τις αρχές του Νοέμβρη στο όνομα του θεού της κατανάλωσης.

Καταναλώνω, άρα υπάρχω. Όχι μόνο τις εορτές, μα και ολόκληρο τον χρόνο.

Τα αρχαία χρόνια κάποιος θεός γεννιόταν την μέρα του χειμερινού ηλιοστασίου, ο Ήλιος, ο Δίας, ο Μίθρας, ο Ιησούς.

Η γέννηση συνδέονταν άρρηκτα με το μεγάλωμα της ημέρας.

Η παγανιστική «Natalis invicti», η γέννηση δηλαδή του ακατανίκητου ήλιου άλλαζε απλά ονόματα ανάλογα με την κυρίαρχη θρησκεία.

Στις 25 του Δεκέμβρη, η μέρα αρχίζει να μεγαλώνει και το καλοκαίρι που τόσο πολύ αγαπάς, Πιτσιρίκο μου, έρχεται πιο κοντά.

Χρόνια πολλά, Πιτσιρίκο!

Φιλιά από την Εσπερία

Ηλίας

(Φίλε Ηλία, ζούμε την εποχή της απόλυτης παράνοιας. Απόλυτη σύγκρουση ανάμεσα στην πραγματικότητα και στην περιγραφή της. Βέβαια, έχει ένα ενδιαφέρον αυτό. Όταν ο Πάπας εκμεταλλεύεται τα Χριστούγεννα για να ζητήσει λιγότερη απληστία και κατανάλωση -επειδή έχει αντιληφθεί πως το εμπόρευμα του χριστιανισμού είναι στα αζήτητα και σε λίγο στις εκκλησίες δεν θα πατάνε ούτε οι παπάδες-, καταλαβαίνεις πως ζούμε σε έναν εντελώς νέο κόσμο, τον οποίο ερνηνεύουμε με παλιά εργαλεία. Για μένα, αυτό είναι το πρόβλημα: ότι αδυνατούμε να αντιληφθούμε και να ερμηνεύσουμε τον νέο κόσμο με σύγχρονο τρόπο. Έχουμε μείνει στον περασμένο αιώνα. Δεν πειράζει, είναι τέτοια η ταχύτητα της αλλαγής, που θα μας αναγκάσει να την αντιληφθούμε όπως πραγματικά είναι. Το φως θα νικήσει τα σκοτάδια. Πάντα έτσι γίνεται. Αργά ή γρήγορα. Χρόνια πολλά, Ηλία. Και καλό ταξίδι. Σε περιμένω. Την αγάπη μου.)