Κατηγορία: τα βιβλία του μιχάλη

τα βιβλία του μιχάλη

Α. εκενώστε τους δρόμους από τα όνειρα – 1

kleovisΣχολιάστε
kleovis

 

Ο τρελός, 2005, Δανάη Παναγιωτοπούλου, Μιλτιάδης Πασχαλίδης.

Χορεύει ο κόσμος ξέφρενα, καθένας στο ρυθμό του…
Για να ‘βρει ταίρι ο τρελός, πουλάει τον εαυτό του…
Αν δεν πιστεύεις μη ρωτάς, κι αν δεν ακούς μη με κοιτάς…
Αν δεν φαντάζεσαι φωτιές, με κάρβουνα μην παίζεις…
Γυρνάει ο κόσμος γρήγορα και γίναμε όλοι σκλάβοι…
Κι ένας τρελός φρένο πατά, τον κόσμο να προλάβει…
Αν δεν μπορείς να προσκυνάς, κι αν όλα τα κατέχεις,
τον κόσμο σου να κυβερνάς, μα σ’ αγκαλιές μη πέφτεις…
Μεγάλα ψέματα μη λες, γιατί θα τα πιστέψεις…
Για τον ψηλό σου τον λαιμό, χίλιες θηλιές θα πλέξεις…
Ξεχνάει ο κόσμος στη στιγμή και ιστορίες γράφει…
Την πόρτα κλείνει ο τρελός, μήπως και δει τα λάθη…
Άμα δεν νιώθεις μη μιλάς. …σώπα και μη δικάζεις…
Χίλια κεφάλια πέφτουνε, όταν εσύ δειλιάζεις…
Αν δεν πιστεύεις μη ρωτάς, κι αν δεν ακούς μη με κοιτάς…
Αν δεν φαντάζεσαι φωτιές, με κάρβουνα μη παίζεις.

Πρόλογος.
Γιατί γράφω ;
Μα. …..από ματαιοδοξία.
Ξέρετε. Θέλω να αφήσω το στίγμα μου στην πόλη, στην χώρα ολάκερη εάν το καταφέρω.
Βλέπετε, είναι ο φόβος του θανάτου στη μέση, η αναζήτηση της αθανασίας.
Θέλω επίσης, να φωνάξω τις απόψεις μου, να φουντώσει η κουβέντα, ν’ ανταλλάξουμε απόψεις.
Ανάμεσα σε συνανθρώπους που λένε πολλά στο καφενείο ή το κρεβάτι, αλλά πολύ λιγότερα όταν χρειάζεται.
Γράφω μήπως και ξεκουνηθούμε.
Είμαι τυχερός. Βρέθηκα κάποτε στην καρδιά γεγονότων που παρ ολίγο να αλλάξουν την Ευρωπαϊκή ιστορία, προς το καλύτερο ευελπιστούσαμε.
Τότε που οι λαοί στην ήπειρο μας ακόμη αντιστέκονταν, και αγωνίζονταν ενάντια στις επιθέσεις του καπιταλισμού.
Δεν τα καταφέραμε. Ηττηθήκαμε. Έμεινε όμως μια τεράστια, παγκόσμια παρακαταθήκη, μια σπορά!

Γράφω λοιπόν για να καταλάβω, μαζί σας, τι έφταιξε, τι πρέπει να μας παραδειγματίσει. Τι να κρατήσουμε, τι να αποφύγουμε.
Να βρούμε αυτό το κάτι που κάνει την διαφορά, εάν θέλουμε επιτέλους να νικήσουμε.
Ο καπιταλισμός βρίσκεται σε κρίση, τεράστια, σε αδιέξοδο. Γι αυτό και χτυπά με τόση βαρβαρότητα όλα εκείνα τα εγχειρήματα και τους ανθρώπους που δείχνουν στην πράξη τις αντιρρήσεις τους στο σχέδιο εξόντωσης τους. Που αρνούνται να υποκύψουν σε όλες αυτές τις θανατηφόρες και επιθετικές αποφάσεις.
Ενάντια στα λαϊκά εισοδήματα, στις λαϊκές αντιστάσεις, στην ανυπακοή, στα λαϊκά όνειρα για χειραφέτηση, στα λαϊκά ιδανικά.
Ποια είναι αυτά ;
Την ώρα που το πολιτικό σύστημα έχει χρεοκοπήσει
Η αυτοδιάθεση, η αυτοοργάνωση και η αυτοδιαχείριση της ζωής είναι το ζωντανό πρόταγμα.
Όλα τα άλλα ψυχορραγούν.
Κομματοκρατία, απληστία, ανάπτυξη, αγορές.
Ξέρουμε πως, και μπορούμε να διευθύνουμε τα του οίκου μας. Πρέπει να κάνουμε το ίδιο στην πόλη και την χώρα μας.

Κάποιοι λεν πως πρέπει να υπάρχει σχέδιο.
Εγώ λέω πως πρέπει να αφήσουμε να δουλέψει η φαντασία μας. Θα πρωτοτυπήσουμε. Θα συνεργαστούμε, θα ρισκάρουμε. Θα εξερευνήσουμε, θα ανακαλύψουμε. Θα αυτοσχεδιάσουμε, θα επινοήσουμε.
Όμως πρώτα πρέπει να ξεκουνηθούμε!
Έτοιμο δεν υπάρχει τίποτα και αυτό είναι το μεγαλείο.
Δεν χρειαζόμαστε σωτήρες, ηγέτες, αγίους, αρχηγούς.
Είμαστε εμείς όλοι μαζί οι αρχηγοί, συνεργαζόμενοι.
Τα ηγετικά συστήματα απέτυχαν παταγωδώς να εξασφαλίσουν την ευημερία των ανθρώπων.
Τι άλλο θέλουμε ακόμη να δούμε δηλαδή για να πειστούμε, για να αντιληφθούμε πως το μόνο που λείπει είναι το δικό μας ξεκούνημα ;
Πως χρειάζεται να αναλάβουμε κάποιες πρωτοβουλίες, να μαζευτούμε, να συζητήσουμε ;
Στη δουλειά, τη γειτονιά, την πολυκατοικία, το μπαράκι.
Φτάνει πια με την ανάθεση. Ας πρωτοτυπήσουμε!
Τα ‘μεγάλα’ μοντέλα απέτυχαν παταγωδώς να εξυπηρετήσουν τον άνθρωπο, να τον προστατεύσουν μαζί με την μητέρα Γη.
Να δημιουργήσουμε το καινούριο.
Η δράση ενώνει.
Με τιμή
Μιχάλης Μαυρόπουλος
Ας είμαστε, ας γίνουμε. … οι νέοι Ποντοπόροι.

Σαν υστερόγραφο :
Σε αυτά που έχω γράψει, αναδύεται ένα έντονο, ζωηρό άρωμα συμπάθειας προς αυτόνομους, ελευθεριακούς, κομμουνιστές, αναρχικούς, αντιεξουσιαστές, αντάρτες.
Πιστέψτε με όμως. Εκείνο που θέλω είναι να
Προβληματιστούμε
Όλοι μαζί, να τινάξουμε από πάνω μας την σκόνη της ραθυμίας, πνευματικής και σωματικής, της αποξένωσης, να το βάλουμε κάτω και να δούμε εάν θέλουμε να συνεχίσουμε να ζούμε , δίχως να είμαστε οι σύγχρονοι είλωτες.
Εάν η απάντηση είναι αρνητική, καλά θα κάνω να ξαναγυρίσω σπίτι μου. Καλά καθόμουν τόσο καιρό. Πέρασα και δύσκολα με την υγειά μου.
Εάν η απάντηση είναι θετική. ….υπάρχει ελπίδα!
Ευχαριστώ.

The answer is blowing in the wind, Bob Dylan.

Αντί εισαγωγής

Σαν να μη πέρασε μια μέρα. ……

9η Γενάρη 2013 : Υπάρχουν κάτι ξημερώματα…….
Από 1 από τους 92 από τους 10000 από τους……

Πως να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου, ο ουρανός δικός μου, η θάλασσα στα μέτρα μου. …στου βούρκου μέσα τα νερά ποια γλώσσα μου μιλάνε, αυτοί που μου ζητάνε να χαμηλώσω τα φτερά…..

Λίγα σκόρπια λόγια, λίγες ανάκατες λέξεις για εκείνο το ξημέρωμα της 9ης Γενάρη 2013 που 92 σύντροφοι και συντρόφισσες καταστήσαμε το ‘αδιανόητο’ σε χειροπιαστή πραγματικότητα. Για εκείνο το ξημέρωμα που το ξυπνητήρι δεν ήχησε σαν καταναγκασμός αλλά σαν προσκλητήριο για την επιβεβαίωση της κυριολεξίας των ιδεών μας, των πράξεών μας, της ίδιας της ζωής μας. Για εκείνα τα γοργά βήματα προς την Βίλα Αμαλίας που τα κάναμε σχεδόν χωρίς να πατάμε στο έδαφος. Για την ευχαρίστηση που γεμίσαμε μόλις αντιληφθήκαμε ότι ,ναι, τα καταφέραμε να πιάσουμε στον ύπνο τους ένοπλους φρουρούς της αστικής νομιμότητας. Για την ικανοποίηση που νιώσαμε εκείνες τις 2 ώρες που βρεθήκαμε πάλι μέσα στο Μεγάλο Σπίτι του Κινήματος. Για τα γρυλίσματα των ματατζήδων και των δελτάδων μόλις συνειδητοποίησαν το κάζο που είχαν πάθει και το οποίο προσπάθησαν να επουλώσουν με ότι είχαν πάνω τους και μέσα τους από βρισιές, απέλπιδες κλωτσιές στις πόρτες, δακρυγόνα και ασφυξιογόνα. Για τις καθαρές κουβέντες που τους ειπώνονταν και σίγουρα θα τις θυμούνται για όλη την υπόλοιπη δολοφονική σταδιοδρομία τους : άντε γειά, εδώ είναι το σπίτι μας, πάρτε τηλέφωνο τον Δένδια, χαιρετίσματα στον Παναγιώταρο. Για την αμηχανία που διακρίνονταν κάτω από τις κουκούλες των ρόμποκοπ-εκαμιτών. Για τις συντροφικές αλυσίδες μας, τα αδιάκοπα συνθήματα μας, τα καθαρά βλέμματά μας, τα χαμόγελά μας, τις υψωμένες γροθιές μας προς τους αλληλέγγυους και τις αλληλέγγυες που βρέθηκαν κοντά μας όταν το κράτος των αφεντικών μας αιχμαλώτισε και μας στοίβαξε στις κλούβες του. Για τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που κατέλαβαν τα γραφεία της πιο ξεφτιλισμένης εκδοχής της κυβερνώσας ‘αριστεράς’. Για την αυθόρμητη συγκέντρωση στο υπουργείο οικονομικών και την ματαίωση της φιέστας του ρέιντζερ πρωθυπουργού. Για την θλίψη στο άκουσμα της εκδικητικής εισβολής στην κατάληψη Πατησίων 61 κ Σκαραμαγκά.

Για εκείνα τα μερόνυχτα στη γ.α.δ.α. Που κατά κάποιο τρόπο αποτέλεσε, ακόμα και αυτή η κτιριακή επιτομή της Εξουσίας, μια δική μας προσωρινή κατάληψη. Για τα αστεία μας και τους χαβαλέδες μας που τους δημιουργούσαν εκνευρισμό. Για το αντιφέγγισμα απ’ τα φώτα την Μητρόπολης πάνω στα θολά τζάμια των κρατητηρίων. Για την μασίφ και περήφανη στάση μας μπροστά σε ένστολους και ασφαλίτες, σε ανακριτές και εισαγγελείς. Για τη χαρά στο άκουσμα κάθε κίνησης αλληλεγγύης που πραγματώνονταν εκτός των τειχών. Για τους δικηγόρους που με ανιδιοτέλεια στάθηκαν στο πλάι μας. Για όλους εμάς, αναρχικούς και κομμουνιστές, αυτόνομους και αντιεξουσιαστές, αδέσποτους και ανέστιους, τρελαμένους και σαλταρισμένους, αλάνια και μάγκισσες, ΄παλιούς’ και ‘νέους’, ίσους και διαφορετικούς. Για τις πολλές χιλιάδες των ανδρών και των γυναικών του κόσμου της Αντίστασης και του Αγώνα που στις 12 Γενάρη του ‘13 γράψανε ιστορία. Για την ατάκα συγκρατούμενου συντρόφου στο άκουσμα του μεγέθους αυτής της ανθρωποπλημμύρας : το φυτίλι ποτέ δεν βλέπει την έκρηξη.

Για όλα αυτά και για άλλα τόσα, για όλους τους λόγους του κόσμου, να μην κάνουμε βήμα πίσω, να μην υποχωρήσουμε, να μην απογοητευτούμε, να μην λιγοψυχίσουμε, να συνεχίσουμε να ζούμε και ν’ αγωνιζόμαστε με αξιοπρέπεια ενάντια στην χούντα της εποχής μας, για τον δικό μας κόσμο, για τους δικούς μας κόσμους, για τον Κομμουνισμό και την Αναρχία. Γιατί ότι δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς. Γιατί ότι είπαμε ισχύει. Γιατί όπως λέει ένα παλιό βιλιώτικο άσμα : ….η δύναμη είσαι εσύ, η δύναμη είναι μέσα σου, νιώσε ξεχυλίζει από την θέλησή σου, ζήσε τη ζωή σου μας εσύ την θέλεις, η μόνη εξουσία είναι ο εαυτός σου, μαζί μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, μπορούμε να διώξουμε το όραμα του τέλους, που φαίνεται πολύ κοντά, μπορούμε να ζήσουμε σαν άνθρωποι ελεύθεροι, σαν άνθρωποι περήφανοι και άνθρωποι ελεύθεροι, μπορούμε να γκρεμίσουμε τον τοίχο και να δούμε, μια ολόκληρη ζωή χαράς που μας περιμένει…….
Από τα σωθικά της Μητρόπολης 17. 01 ‘13

η πορεία

The Animals, The House of the Rising Sun

Από τα μακρινά ‘70 και……..

Πετάχτηκε από το κρεβάτι σαν ελατήριο, δεν χρειάστηκε τελικά ξυπνητήρι. Όταν την επόμενη μέρα έχει κάτι σημαντικό να κάνει, κάτι διαφορετικό έστω, ο ύπνος του είναι ελαφρύς και λιγάκι ανήσυχος, έτσι κι αλλιώς. Άλλωστε δεν του πολυαρέσει να χουζουρεύει. Και ξυπνά συνήθως νωρίτερα από τους φίλους και τους συντρόφους. Συνηθίζει να είναι από νωρίς στο πόδι.
Ετοιμάστηκε χαλαρά, δεν βιάζονταν, είχε μπόλικο χρόνο μπροστά του. Φόρεσε ρούχα απλά, που δεν χτυπούν στο μάτι, ‘ουδέτερα’, που χρησιμοποιούσε σπάνια, και κατηφόρισε. Το στενό δεν έχει κίνηση ακόμη, γρήγορα βρέθηκε στον κεντρικό δρόμο επιταχύνοντας το βήμα του. Η καρδιά ανεβάζει ταχύτητα, είναι σε υπερένταση. Το σπίτι που θα χρησιμοποιήσουν σαν βάση δεν είναι μακριά, δεν θα χρειαστεί συγκοινωνία. Βρίσκεται σύντομα εκεί
Διαβαίνει την είσοδο και ανεβαίνει σχεδόν τρέχοντας τις σκάλες, η αδρεναλίνη βρίσκεται πλέον στα ύψη.

Μέχρι και εκείνη την μέρα δεν έχει νιώσει τον φόβο ούτε μια φορά. Δεν του πέρασε ούτε στιγμή η σκέψη πως είναι δυνατόν κάτι να στραβώσει. Η σιγουριά ξεχυλίζει σε όλους, δεν υπάρχουν αμφιβολίες. Είναι ενωμένοι σαν γροθιά.
Διαφορές πολλές, στον χαρακτήρα, στην ιδιοσυγκρασία, στη θεώρηση επίσης, στις συνήθειες. Αλλά η πίστη και η βεβαιότητα πως ο δρόμος που χαράζουν μέρα με τη μέρα είναι ο σωστός είναι περισσότερο από εμφανής. Δεν υπάρχουν esitazioni,δισταγμοί, μονάχα αποφασιστικότητα.
Αυτό τον κάνει να νιώθει ασφαλής.
Με αυτές τις σκέψεις να περνούν σαν αστραπή από το μυαλό χτύπησε το κουδούνι, συνθηματικά.
Η πόρτα άνοιξε γρήγορα. Ήταν η Αλεσσάντρα, τον αγκάλιασε σφιχτά και τον φίλησε χαμογελώντας. Προχώρησαν πιασμένοι από το χέρι και βρέθηκαν στο μεγάλο δωμάτιο μαζί με τους άλλους. Είναι ήδη όλοι εκεί, δοκιμάζοντας περούκες, πανωφόρια, γυαλιά, και διάφορα άλλα αξεσουάρ που αλλάζουν το σουλούπι και την εμφάνιση. Γίνονται αγνώριστοι. Φλυαρούν, ένα μικρό μελίσσι που ετοιμάζεται μες το βουητό του, κάνοντας αστεία και χωρατά, με θεατρικές φιγούρες για να χαλαρώσουν την ένταση. Που είναι φυσικά μεγάλη.
Όλη αυτή η σκηνή τον ηρέμησε ακόμη περισσότερο. Ξεκίνησε και αυτός να προβάρει το καινούριο σκηνικό του. Άλλαξε τελείως εικόνα, κάνουν γρήγορα ακολουθώντας τους δείκτες του ρολογιού, ο συγχρονισμός με τις υπόλοιπες ομάδες πρέπει να είναι άψογος.
Το ραντεβού με την ιστορία είναι φιξαρισμένο με ακρίβεια δευτερολέπτου.

Η συνάντηση είναι ορισμένη στις δέκα ακριβώς μέσα και γύρω από το κτίριο. Γι αυτούς στο εσωτερικό, στην μεγάλη αίθουσα υποδοχής, στο ισόγειο.
Ομάδες των τριών θα καταλάβουν τους δύο ορόφους, μία με τρεις θα φρουρεί το ισόγειο την ώρα που πέντε άλλοι σύντροφοι, διασκορπισμένοι στα στενά που κυκλώνουν το κτίριο θα διασφαλίζουν την έξοδο και την ομαλή αποχώρηση.
Φθάνουν στην προκαθορισμένη ώρα από διαφορετικές κατευθύνσεις και βάσεις, διασκορπισμένες στην πόλη.
Στον δρόμο προχωρούν αμίλητοι, σταθεροί. Ο δικός μου μάλιστα, καβατζάροντας μια γωνία, πέφτει κυριολεκτικά επάνω σε ένα κολλητό του, ζήτησε συγνώμη με αλλοιωμένη φωνή και προχώρησε βιαστικά, λιγάκι ταραγμένος. Ο άλλος φυσικά δεν τον αναγνώρισε, το μακιγιάζ από την Αλεσσάντρα έχει πιάσει τόπο. Γέλασε ευχαριστημένος μέσα του, ανακουφισμένος. Τι ζητάει ο Γκρεγκόριο τέτοια ώρα στον δρόμο ; Γνωστός ξενύχτης, έπρεπε να βρίσκεται στο κρεβάτι του. Και το σπίτι του, μίλια μακριά.

Στρίβουν ακόμη μια γωνία, λίγα μέτρα ακόμη, και να, η μεγάλη πόρτα, ανοιχτή στο κοινό, τους κατάπιε ακριβώς την ώρα που η καμπάνα της κοντινής εκκλησίας σήμαινε δέκα. Ανταλλάζουν ματιές με τους υπόλοιπους που φτάνουν την ώρα εκείνη ή βρίσκονταν ήδη εκεί και προχωρούν, αποφασισμένοι, στον στόχο τους.
Έχουν σχεδιάσει τα πάντα, παρακολουθώντας το κτίριο και την περιοχή, μήνες τώρα. Γνωρίζουν απέξω και ανακατωτά τι πρέπει να κάνει ο καθένας, τα έχουν οργανώσει λεπτομερώς, και έχουν εκτελέσει εικονικά το σχέδιο άπειρες φορές, η κάθε ομάδα ξεχωριστά, τις προηγούμενες μέρες.
Η επίθεση θα ολοκληρωθεί μέσα σε λίγα λεπτά.
Εξουδετερώνουν τον φύλακα, τον αφοπλίζουν πριν ακόμη καταλάβει τι συμβαίνει. Τον φιμώνουν και τον δένουν σφιχτά με κολλητική ταινία, τον κλειδώνουν στην τουαλέτα, στο ισόγειο, εκεί που τον βρήκαν. Κατεβάζουν τον γενικό, εξουδετερώνοντας τα τηλέφωνα και υποχρεώνουν δικαστές και προσωπικό, όπως και τους πολίτες που βρέθηκαν εκεί για τις υποθέσεις τους να μαζευτούν όλοι σε μια αίθουσα, σε κάθε όροφο, δείχνοντας απλά πως είναι οπλισμένοι. Τους κλείδωσαν και αυτούς.
Όλα αυτά χωρίς φωνές και φασαρία. Ήρεμα και σταθερά.

Σκορπίζουν χαρτούρα και της βάζουν φωτιά, μακριά πάντα από εκεί που κρατούν τους ανθρώπους, ελαχιστοποιούν τον κίνδυνο. Γεμίζουν συνθήματα τους τοίχους, και αποχωρώντας ενεργοποιούν βραδύφλεκτους, με χρονοκαθυστέρηση μικρούς εκρηκτικούς μηχανισμούς, πάντοτε μακριά από τους κλειδωμένους.
Φεύγουν προς διαφορετικές κατευθύνσεις, χωρίς βιασύνη και σπασμωδικές κινήσεις.
Επιστρέφοντας από τον γνωστό δρόμο, στο ύψος της προηγούμενης τυχαίας συνάντησης με τον γνωστό του, ο φίλος μου ακούει τις εκρήξεις. Προχωρούν σταθερά, αμέριμνοι αλλά γκαζωμένοι μέσα τους οι φίλοι, μες την χαρά. Νιώθουν να πετούν. Από το μεσημέρι και μετά, στα δελτία και τα νέα, τα φώτα θα πέφτουν στο γεγονός της επίθεσης. Η ενέργεια αυτή θα κάνει θόρυβο μεγάλο, πάταγο θα έλεγα, με πολιτικά οφέλη άφθονα. Ένοπλη προπαγάνδα, δολιοφθορά στις υποθέσεις της εκμετάλλευσης, σαμποτάζ. Όλοι θα μιλούν γι αυτούς. Οι αδικημένοι θα πανηγυρίζουν. Και ο κρατικός μηχανισμός στα πρόθυρα νευρικής κρίσης.
Ένας άλλος δρόμος είναι εφικτός.

Περιουσίες αλλάζουν χέρια εκεί μέσα, και η ζυγαριά μονίμως να γέρνει προς την πλευρά των ισχυρών. Μονόπατα. Προς τα εκεί που στέκονταν τα αφεντικά. Οι λίγοι. Με τα μέσα και την εύνοια ενός συστήματος μονόπλευρου. Η ενέργεια των φίλων μας θα προκαλέσει έμφραγμα, για μεγάλο διάστημα. Δεν υπάρχει ακόμη ηλεκτρονικό σύστημα αρχειοθέτησης στοιχείων, υπολογιστές.
Όλες οι δικογραφίες θα πρέπει να στηθούν ξανά από την αρχή. Φαύλος κύκλος. Θα περάσει πολύς καιρός μέχρι να ξαναπάρει μπροστά ο μηχανισμός, να μπορέσει να ξαναλειτουργήσει. Και εν τω μεταξύ όλοι θα μιλούν για τους μαχητές. Που έχουν όνομα και επίθετο και χτυπούν το σύστημα στα πλοκάμια του.
Την ώρα που ακούστηκε το μπαμ, σύντροφος καλεί από δημόσιο τηλέφωνο τοπική και εθνική εφημερίδα, για να αναλάβει την ευθύνη της επίθεσης, την πατρότητα, στο όνομα των ομάδων των επαναστατημένων μαχητών. Θα ακολουθήσει φυσικά το κείμενο που θα βρεθεί σε άλλο σημείο της πόλης και αναφέρεται στο τηλεφώνημα.
Μέχρι να γίνουν όλα αυτά ο φίλος μου βρίσκεται κιόλας στο σπίτι του, έχει παραδώσει το όπλο και την περούκα καθ’ οδόν, στην είσοδο της πολυκατοικίας απ’ όπου ξεκίνησαν,  εντελώς έρημη από κίνηση. Έχει γίνει άλλος άνθρωπος τώρα. Αλλάζει ρούχα στα γρήγορα, είναι ενθουσιασμένος, εκστασιασμένος. Ταχτοποιεί αυτά που πρέπει να επιστρέψει την επομένη, και τον έκαναν αγνώριστο, φοράει το αγαπημένο του τζιν. Αφήνει τα μαλλιά του να ξεχυθούν ελεύθερα και ορμάει για την σχολή.

Η καρδιά του χτυπάει πολύ δυνατά, θέλει να τσιρίξει, την παρακολουθεί να καλπάζει ξετρελαμένη. Τώρα δεν τον νοιάζει τίποτα, αφήνει την αδρεναλίνη να ξεχυθεί με ορμή.
Δεν καταφέρνει να περπατά, τρέχει, μοιάζει του Μπορζώφ. Βλέπει ξανά και ξανά, σαν σε ταινία το φιλμ της κατάληψης, της εισβολής, κάθε στιγμή από εκείνα τα λεπτά, που έμοιαζαν αιώνας αλλά τέλειωσαν τόσο γρήγορα. Τα σαστισμένα βλέμματα, το έκπληκτο ύφος των ακινητοποιημένων δικαστών, την αποφασιστικότητα των συντρόφων και την ψυχραιμία. ‘Την ενέργεια που βγάλαμε’ , μου λέει χρόνια αργότερα και θα σας εξηγήσω παρακάτω, ‘το ζω σαν να ‘ταν χθες’. ‘Την απέραντη ευτυχία που αντικρίζω στα βλέμματα των συντρόφων μου όταν όλα τελειώνουν και περπατάμε ασφαλείς, μακραίνοντας από την περιοχή, λίγο πριν χωρίσουμε, ήσυχα- ήσυχα στα στενά’.

Belfast child, Simple Minds.

μια ιστορία του εννιακόσια 3  Prospero Gallinari

συνεχίζεται

James Sometimes Live

 

 

Τζίμι χέντριξ

 

συνεχίζεται

μιχαλης 285

τα βιβλία του μιχάλη

στη χώρα του ποτέ…ή 21

kleovisΣχολιάστε

ο ανταρτοπόλεμος της Πρώτης Γραμμής – συνέντευξη στον Μaurice Bignami

ο Maurice Bignami είναι ένας ευχάριστος άνθρωπος, υψηλού μορφωτικού επιπέδου και αξιών, που συμμετέχει στα κοινωνικά. ο Maurice είναι και ένας εκ των πρώην ηγετών της πρώτης γραμμής, è anche uno degli ex-capi di Prima linea, της ένοπλης οργάνωσης η οποία, ανάμεσα στο 1976 και το 1981, ήταν ένας από τους πιο ενεργούς πυρήνες του ανταρτοπόλεμου στην Ιταλία. πολλά ήταν τα θύματα που η Πρώτη Γραμμή άφησε στον δρόμο της, ανάμεσα σε ακτιβιστές, δυνάμεις της τάξης, πολιτικούς και κάποιον αθώο που βρέθηκε στην λάθος στιγμή στον λάθος τόπο. ο Bignami συνελήφθη στο Τορίνο το’81: συνελήφθη την στιγμή της εφόδου σε ένα κοσμηματοπωλείο, είχε στα χέρια του ένα αυτόματο.

δεν του είναι εύκολο να μιλήσει για εκείνα τα χρόνια, γι αυτόν που πλήρωσε επειδή έζησε μιαν εποχή που είχε αναστατώσει την Χώρα, αλλάζοντάς τον ριζικά στις συνειδήσεις. φτάνει όμως να του δώσεις το έναυσμα, και ανοίγει έναν κόσμο που, αν και δεν είναι μια εποχή τόσο μακρινή από τις ζωές μας, οι εφημερίδες και η μνήμη τον έχουν αδίκως ξεθωριάσει.

– Πως μπαίνετε στην Πρώτη Γραμμή και τι ήταν τότε οι εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις ?

ο πατέρας μου ήταν ένας από τους ιδρυτές του Κομουνιστικού Ιταλικού Κόμματος, Mio padre è stato uno dei fondatori del Partito Comunista Italiano, εργάστηκε από πολύ νεαρή ηλικία για το Κέντρο εξωτερικών του κόμματος στο Παρίσι, υπήρξε γραμματέας της Νεολαίας στην Bologna πριν συλληφθεί και καταδικαστεί σε δέκα χρόνια φυλάκισης από το ειδικό Δικαστήριο. Διοικητής στην διάρκεια της αντίστασης, πολιτικός Κομισάριος της Divisione Modena, υπήρξε ο πρώτος ιταλός πολιτικός πρόσφυγας στην Τσεχοσλοβακία, που τον καταδίωκε ένταλμα σύλληψης για λεγόμενα »αντιστασιακά αδικήματα», per cosiddetti “reati partigiani”.

από μικρός, στο Παρίσι, μεγάλωσα με μια ιδέα της πολιτικής αγωνιστικότητας που σε δεσμεύει ολοκληρωτικά, όχι συγκεκριμένου χρόνου ή απλά με όρους ιδεολογικούς, ηθικούς ή συναισθηματικούς. γνώριζα πως ο πατέρας μου ήταν γραμμένος στο κομουνιστικό γαλλικό Κόμμα με το όνομα : Benjamin, και πως η παρανομία είναι μια νορμάλ κατάσταση ζωής γι αυτούς που έχουν δεσμευτεί σε εργατικό επίπεδο. οι »θείοι» που σύχναζαν στο σπίτι μου ήταν όλοι πρώην παρτιζάνοι και μαχητές των διεθνών Ταξιαρχιών στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στην Ισπανία. Κάποιοι ήταν ακόμη δεσμευμένοι με εκείνο τον αγώνα και ο πατέρας μου, όταν επέστρεφαν στην πατρίδα, μου έλεγε : “Saluta zio Paco, non è detto che lo si riveda..“ ‘χαιρέτησε τον θείο Πάκο, δεν είναι σίγουρο πως θα τον ξαναδούμε…’  όταν τέλος του επετράπη να επιστρέψει στην Μπολόνια, το ‘64, βρέθηκα ξανά σε μια Χώρα της οποίας δεν γνώριζα την γλώσσαmi  (στο σπίτι, οι δικοί μου μιλούσαν με περηφάνια την μπολονιέζικη διάλεκτο), στο οποίο όμως επιτέλους μπορούσα να είμαι κομουνιστής στο φως της ημέρας.

Αμέσως παίρνω μέρος στην κομουνιστική νεολαία όμως, αν και η Μπολόνια ήταν μια πόλη εξαιρετικά ζωντανή, πολιτικά και πολιτιστικά, η αγωνιστικότητα που βρέθηκα να ζω δεν έμοιαζε καθόλου με εκείνη την πληρότητα της δέσμευσης που μου φαίνονταν φυσικό πως έπρεπε να εκπληρώσω. ήδη από το ‘66 παίρνω μέρος στην Εργατική Εξουσία, Potere Operaio emiliano-veneto; στη συνέχεια, με τους ρωμαίους, στήνουμε το Potere Operaio και το ’74, με τον Negri, την εργατική Αυτονομία, Autonomia operaia. όταν οι ερυθρές Ταξιαρχίες, Brigate rosse απήγαγαν τον Aldo Moro, μου φάνηκε απαραίτητο να παρεμβληθώ στο σχέδιό τους και μπήκα στην Prima Linea.

– Ποιες ήταν οι ιδέες που σας ενέπνεαν?

στο ξεκίνημα της δέσμευσής μου ήμουν επηρεασμένος από τον μαρξισμό τον οποίον ζούσαμε τότε στην Γαλλία, δυνατά επηρεασμένο από τα διάφορα υπαρξιακά ή στρουκτουραλιστικά ρεύματα. στην Ιταλία έκανα αμέσως δική μου, αντιθέτως,  την οπτική του εργατισμού.  έχω ακόμη ένα τεύχος πολυγραφημένο του »Εργάτες και Κεφάλαιο, “Operai e Capitale” του Mario Tronti! μετά, εκ νέου, μέσα στα χρόνια Εβδομήντα, με συνεπαίρνουν εκ νέου οι γάλλοι,  αυτή την φορά οι Lacan, Derida, Deleuze.. ωθούσαμε τελείως πέρα από τα σύνορα του μαρξισμού ώστε να μεταφερόμαστε σε εδάφη και περιοχές που είχαν πολύ λίγο να κάνουν με την παράδοση του εργατικού Κινήματος και πολύ περισσότερο με εκείνες της ριζοσπαστικής αστικής σκέψης.  δικαιολογημένα, λόγω της ιδεολογικής μας στυγνότητας και της μαχητικής μας υπεραγωνιστικότητας, το Κκι μας ένιωθε παρόμοιους με τους νέους που είχαν πάρει μέρος στον πρώτο φασισμό – εκείνον του ’19, εκείνον τον επαναστατικό συνδικαλισμό του Σορέλ, quello del sindacalismo rivoluzionario soreliano, τον μελλοντολογικό και των αρντίτι, quello futurista e degli arditi –  παρά με αυτούς που είχαν πάει στο Λιβόρνο. και αυτοί οι ταξιαρχίτες μας αντιλαμβάνονταν σαν εχθρούς, και δεν άλλαξαν γνώμη.

για τις εΤ η Ιταλία έπρεπε να γίνει ένα είδος πολυτελούς Κριμαίας συνδεδεμένη με το σοβιετικό μπλοκ, για εμάς η επανάσταση δεν είχε μόνο το καθήκον να ξηλώσει τις κοινωνικές σχέσεις που παρεμβάλλονταν στην πλήρη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, για να τα πούμε με λόγια του τότε, αλλά επίσης και κυρίως να καταρρίψει τους περιορισμούς στους οποίους υπόκεινταν οι άνθρωποι και η φυσική τους υπόσταση και κατάσταση. υποστηρίζαμε μιαν επανάσταση ανθρωπολογική, που θα συνέτριβε την παραδοσιακή οικογένεια, τους ρόλους των αρσενικών και των θηλυκών, τα ίδια τα σεξουαλικά όρια. ήδη από το  ‘74 είχαμε επιτροπές ομοφυλόφυλων εργατώνa – στηνAlfa του Arese, για παράδειγμα – επίσης, στην Prima Linea, ομάδες φωτιάς μόνο με γυναίκες…

– ήσασταν δεμένος με την Barbara Azzaroni, την μαχητή της Πρώτης Γραμμής που σκοτώθηκε στην ένοπλη μάχη στο μπαρ Άντζελο στο Τορίνο, nello scontro a fuoco al bar dell’Angelo di Torino, τον φεβρουάριο του  ’79. ποια ήταν η Μπάρμπαρα, τι θυμάστε από αυτήν και για εκείνη την ημέρα?

η Barbara ήταν η σύντροφός μου για όλα τα χρόνια του Εβδομήντα και μαζί ωριμάσαμε όλα εκείνα τα περάσματα που, ένα την φορά, μας έφεραν μέχρι τον ένοπλο αγώνα. η δική μας υπήρξε μια σχέση αγάπης που την διέσχισαν, που σπαράχθηκε από όλες τις πολιτικές και υπαρξιακές αυταπάτες εκείνων των χρόνων. αγαπήσαμε πολύ ο ένας τον άλλον, τον πληγώσαμε επίσης από την αρχή μέχρι το τέλος, μέχρι την τελευταία πνοή, και δεν περνά ημέρα που δεν την σκέφτομαι και δεν προσεύχομαι γι αυτήν. αγαπηθήκαμε και σφάξαμε ο ένας τον άλλον, και μαζί σύραμε στον χώρο και στο διάστημα όλους εκείνους που βρίσκονταν κοντά μας και μας αγαπούσαν. όσον αφορά στον θάνατό της, όμως, πρέπει να πούμε πως δεν μου προκύπτει πως υπήρξε, τον φεβρουάριο του ’79, ένοπλη αναμέτρηση στο bar dell’Angelo. η Barbara ήταν ψηλή και είχε το βάρος μωρού, θα μπορούσες να την μπλοκάρεις με δυο χαστούκια. η  Barbara δολοφονήθηκε από σφαίρα που πυροβολήθηκε εξ επαφής κάτω από το αλεξίσφαιρο γιλέκο. δεν ανταλλάσσουμε κατηγορίες εδώ, ήταν οι κανονισμοί του παιχνιδιού, λέμε αυτά που ξέρουμε, είναι καλό να ήμαστε ξεκάθαροι, αν μη τι άλλο για το καθήκον της πληροφόρησης.

(το manifesto της Prima Linea που τιμούσε τον θάνατο των συντρόφων  Carla και Charlie – αυτά ήταν τα ονόματα μάχης των Barbara Azzaroni και Matteo Caggegi),

– η Prima Linea ήταν μια ένοπλη οργάνωση που χτύπησε σκληρά θεσμούς και πρόσωπα, εσείς ο ίδιος χρειάστηκε να εκτίσετε μια σκληρή ποινή για τα αδικήματα που διαπράξατε,  per i reati commessi..

η συμμετοχή σε μια ένοπλη οργάνωση δεν έχει μόνον πολιτικές προεκτάσεις, δογματικές, ποικινές, κλπ, αλλά επίσης – και κυρίως, μετά από λίγο – ηθικές πτυχές και υπαρξιακές οι οποίες γίνονται πρωταρχικές και των οποίων οι συνέπειες σε καταβροχθίζουν. για να το πω με τον  Tolkien, δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα όπλα του εχθρού, ειδικότερα εκείνα τα αιματηρότερα, και όχι μόνον διότι, με εκείνο τον τρόπο, αναπόφευκτα τον ενδυναμώνουμε, αλλά διότι εισέρχεται μέσα σου και σε κάνει όμοιο με αυτόν. θα παραιτούμουν δίχως πρόβλημα από όλα τα χρόνια που προηγήθηκαν από την φυλακή, όμως δεν θα απαρνιόμουν ούτε μια ημέρα της φυλακής. όχι λόγω μαζοχισμού ή από ανάγκη ασταμάτητη εξιλέωσης, αλλά διότι εκεί, σε εκείνον εκεί τον καταχθόνιο τόπο που εξ ορισμού είναι επιλεγμένος για τον διαχωρισμό, για την αλλοτρίωση, εκεί λοιπόν δοκίμασα για πρώτη φορά τι θα πει να είσαι ελεύθερος άνθρωπος.

που βασανίζεται – μπορεί να ήμουν ένας πρώην αντάρτης, όντως, όχι ένας πρώην δολοφόνος –, γεμάτος αμφιβολίες και με την επίγνωση των αδυναμιών – ήταν καιρός! -, που βιάζονταν από έναν μηχανισμό απαίσιο εξ ορισμού με σκοπό την κατεδάφισή μου σαν αυτόνομη προσωπικότητα, όμως επιτέλους απελευθερωμένο από εκείνη την ιδεολογική γνώση που με είχε φέρει στο κατώφλι της αλήθειας, και στην συνέχεια με είχε ξαναστείλει πίσω.

εκείνοι οι τέσσερις τοίχοι είχαν για μένα την παράδοξη δύναμη να εξυψώσουν την ελευθερία, που ξεκινά – πάντα! – από το »να γνωρίζεις πως δεν γνωρίζεις τίποτα» και οπότε από ένα πνευματικό άνοιγμα κοσμικά αδίστακτο. σε εκείνον τον τόπο ένιωσα ξανά όλες τις παρουσίες και τα στιγμιότυπα της δικαιοσύνης, της ομορφιάς, της καλοσύνης που βρίσκονταν στα απείραχτα-άφθαρτα βάθη της καρδιάς μου, που ήταν ο αρχέγονος κινητήρας του ολοκληρωτικής μου δέσμευσης και τώρα μου έδειχναν ποια ήταν η πραγματική μου μοίρα, ο προορισμός μου. εάν βέβαια μου δοθεί η χάρις να μπορέσω να του δώσω ένα όνομα, σε εκείνον τον προορισμό….

– Εσείς, ειδικότερα, είχατε έναν σημαντικό ρόλο μεσολάβησης ανάμεσα στους θεσμούς και την πολιτική κράτηση. πότε ξεκίνησε?

όταν, το φθινόπωρο του ’’82, βρεθήκαμε όλοι μαζί στην φυλακή της Φλωρεντίας , al carcere delle Murate di Firenze, είχαμε επιτέλους την ευκαιρία και τον τρόπο να επανεξετάσουμε την ιστορία μας. μέχρι εκείνη την στιγμή είχαμε υπάρξει αντικείμενα σε ένα είδος εκβιασμού αγάπης: σκεπτόμενοι στις συντρόφισσες και τους συντρόφους, αυτούς τους λίγους που είχαν παραμείνει ελεύθεροι και δεν ένιωθαν πως μπορούσαν να διακόψουν τον αγώνα, αν και είχαν αρχίσει να αντιλαμβάνονται πως, το λιγότερο, ένας κύκλος είχε τελειώσει; οι τόσοι πολλοί φυλακισμένοι, επίσης τον συνέχιζαν, σκεπτόμενοι τους έξω που μάχονταν.

στην Φλωρεντία, επιτέλους, ξαναβρεθήκαμε όλοι κάτω από το ίδιο ταβάνι και υπήρξε σαφές, τουλάχιστον γι αυτούς που περισσότερο από άλλους είχαν πολιτικές και οργανωτικές ευθύνες, ότι έπρεπε να καθίσουμε στο τραπέζι για να σκεφτούμε και να λογαριαστούμε με την πολιτική μας πρωτοβουλία. ευθύς εξ αρχής υπήρξε προφανές πως ο ένοπλος αγώνας δεν είχε εξαπολύσει καμία επαναστατική διαδικασία, αλλά ήταν καθεαυτός ένα εργαλείο θανατηφόρο για μια μάχη που θα ήταν επίσης, και κυρίως, στιγμή απελευθέρωσης : από τις αγκυλώσεις, τα όρια, τις στενωπούς και τα βουλοκέρια του συστήματος, λιγότερου ή περισσότερο καπιταλιστικού.

δώσαμε λοιπόν ζωή, τότε, σε ένα αληθινό συνέδριο, που έλαβε χώρα στα κλουβιά, στην αίθουσα του δικαστηρίου που μας δίκαζε, και που συνεχίστηκε στην συνέχεια στο Τορίνο, όταν μας μετέφεραν για μιαν άλλη δίκη. στην αρχή ήμασταν λίγοι, κυρίως οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, οι τριαντάρηδες, εκείνοι που είχαμε έρθει στην πολιτική πριν αυτή ακόμη αποκτήσει χαρακτηριστικά ενός πολέμου, που βρίσκονταν λιγότερο η περισσότερο σε εξέλιξη. οι νεότεροι, οι εικοσάρηδες, δυσκολεύονταν να επαναπροσδιορίσουν την ζωή τους. να επιστρέψουν σε τι ? από που να ξαναρχίσουν? και πως, αφού είχανε παίξει τα πάντα και με όλα εκείνα τα χρόνια φυλάκισης που είχαν να εκτίσουν ? ύστερα από κάποιους μήνες συζήτησης , όμως, τους πείσαμε όλους, μην αφήνοντας στον δρόμο ούτε έναν, και το καλοκαίρι του 83, ο Segio και εγώ ανακοινώσαμε την διάλυση της ένοπλης ομάδας και την επιστροφή μας στους κανόνες της δημοκρατίας.

– από εκείνη την στιγμή, πως διεξήχθη η διαμεσολάβηση?

ξεκαθαρίσαμε την θέση μας στις διάφορες Εισαγγελίες και τα Δικαστήρια που μας εδίκαζαν : από εκείνη την στιγμή και μετά, σε συμφωνία όλων μας, θα αποδίδαμε-θα αναπαριστούσαμε όλη την ιστορία της οργάνωσής μας, με την μέγιστη δυνατή διαφάνεια και  έγκαιρα. στη συνέχεια εντοπίσαμε σε κάποιους ανθρώπους της Εκκλησίας το τρίτο υποκείμενο διαμέσου του οποίου θα παραδίδαμε τα όπλα που είχαμε ακόμη στην διάθεσή μας και για να ελέγξουμε την δυνατότητα μιας επιστροφής στην Ιταλία των προσφύγων, ειδικότερα αυτών στην Γαλλία. τέλος, δώσαμε ζωή στο Κίνημα για την πολιτική διάσταση από την τρομοκρατία και, μαζί με τους υπεύθυνους της σωφρονιστικής Διοίκησης, στην κατασκευή των ομοιογενών Χώρων,  δηλαδή εκείνων των πτερύγων [στις φυλακές]που είχαν ειδικά συλληφθεί για τους κρατούμενους που διαχώριζαν τη θέση τους από τις διάφορες ένοπλες ομάδες.

από εκείνη την στιγμή λειτουργήσαμε σαν κρατούμενη πολιτική τάξη, βοηθώντας με κάθε τρόπο τη σχέση ανάμεσα στους Θεσμούς, την κοινωνία των πολιτών και την φυλακή. διαμέσου σεμιναρίων, συναντήσεων, συνελεύσεων, άρθρων σε εφημερίδες, αλλά και απεργιών πείνας και άλλων μορφών αγώνα, προωθήσαμε μια συζήτηση με όλες τις πολιτικές δυνάμεις του τότε, από το Κκ στους φασίστες του  Msi, η οποία συνέβαλε, αντιμετωπίζοντας όλα τα βήματα, μέσα στο’87, και στην προοδευτική από-φυλάκιση της μεγάλης πλειοψηφίας των κρατουμένων για πράξεις ένοπλης πάλης στην Ιταλία. όντως, το Κίνημα για την πολιτική διάσταση σύντομα ακούμπησε και τις άλλες πολιτικό-στρατιωτικές ιταλικές οργανώσεις, ειδικά τις εΤ, και κατέστη πλειοψηφικό. και για πρώτη φορά μπορέσαμε να παρακολουθήσουμε το κλείσιμο ενός αιματηρού κύκλου αγώνων με όρους ενεργά προληπτικούς για όλη την κοινωνική διάρθρωση.

αυτή η δουλειά, επίσης, συνέβαλλε έντονα στην κοινωνικοποίηση της φυλακής και, ποτέ ως τότε, ο κόσμος της εκπαίδευσης, του πολιτισμού, του θεάματος και της εργασίας δεν ήταν παρών σε εκείνο τον τόπο. έτσι, μαζί με τον Νόμο για την διάσταση, ψηφίστηκε και το πακέτο νόμων Gozzini – Casini, που εισήγαγε τις άδειες βραβεία και όλα τα εναλλακτικά στην κράτηση μέτρα. είχαμε βρει μια φυλακή που ήταν μια κόλαση, τελείως αποκομμένη από την κοινωνία ; την αφήσαμε – ύστερα από λίγα χρόνια, είκοσι όσον αφορά εμένα – και ήταν ένα προκεχωρημένο φυλάκιο της επανακοινωνικοποίησης!

(Sergio D’Elia)

– ποιος ήταν για εσάς ο Sergio D’Elia? τι ρόλο έπαιξε στην ζωή σας?

ο Sergio D’Elia κι εγώ ήμασταν από τους λίγους που προώθησαν την συζήτηση και την πολιτική μάχη, περισσότερο από άλλους. δεν περιοριστήκαμε, όντως, στο να διαλύσουμε την ένοπλη ομάδα, να πείσουμε άλλους να κάνουν το ίδιο με την δική τους και να εγγυηθούμε την επιστροφή στο σπίτι  για την πλειοψηφία των φυλακισμένων. σκεφτήκαμε πως ήταν απαραίτητο να αποσυναρμολογήσουμε ολόκληρο το ιδεολογικό και θεωρητικό σύστημα που βρίσκονταν κάτω από το επαναστατικό μας σχέδιο…και εκείνο τόσων άλλων! και, κάνοντας αυτό, αναμετρηθήκαμε με όλη την παλαιά αριστερά, λιγότερο ή περισσότερο εξωκοινοβουλευτική. τέλος πάντων, τα σπάσαμε με τις υποθήκες που στήριζαν το κομουνιστικό σύστημα κάποια χρόνια νωρίτερα της πτώσης του τοίχους του Βερολίνου, όταν το να αποκαλείσαι πρώην κομουνιστής θεωρούνταν ακόμη πολιτικά πολύ λανθασμένο, όχι όπως σήμερα όπου αν θέλετε ισχύει ακριβώς το αντίθετο! διαλέξαμε την ένωσή μας αργότερα, όταν, κατ’ ουσίαν μοναδικός από τους παλαιούς διοικητές της μαχητικής επαναστατικής αριστεράς, δημόσια επέλεξα σε μια αντίληψη της πολιτικής της οποίας ηγείτο η συνάντησή μας με τον Χριστό.

– ποιος είναι σήμερα ο Maurice Bignami, τι σκέφτεται για τον εαυτό του 30 χρόνια μετά?

να είναι ξεκάθαρο, δεν νιώθω σήμερα πιο »καλός» από εχθές. αντιθέτως, από πολλές απόψεις, ήμουν πολύ πιο γενναιόδωρος παλιότερα, πιο έτοιμος να διακινδυνεύσω τα πάντα. παρόλα αυτά, όπως λέει και μια παλιά μπαλάντα του  Bob Dylan: “Ero molto più anziano allora, sono molto più giovane adesso!” (My Back Pages, 1964), »ήμουν πιο γέρος τότε, τώρα είμαι πολύ νεότερος!» [Οι Πίσω μου Σελίδες]. με άλλα λόγια, σήμερα νιώθω πολύ πιο  εξοπλισμένος για να αναγνωρίζω το καινούργιο, να καταλαβαίνω τις δυναμικές. όντως, το να αντιλαμβάνομαι πως ο εχθρός, η εξουσία, το σύστημα, το Πραγματικό που βρίσκεται πίσω από την φαινομενική αλήθεια, δεν πολεμιέται παίρνοντας τα όπλα »από τα οπλοστάσια των αφεντικών», όπως έγραφε κάποτε ο Μάριο Τρόντι, δεν αρκεί.  το κτήνος, κατά την γνώμη μου, είναι αδάμαστο, δεν το συζητάμε, είτε με το κακό είτε  με το καλό.  ίσως , σε κάποιες περιπτώσεις, να είναι δυνατό να πραγματοποιήσουμε μια περιορισμένη μείωση της ζημιάς , να πετύχουμε μια πρόσκαιρη ευνοϊκή συγκυρία ;

όμως μακροπρόθεσμα, το σύστημα νικά. φτάνει όμως το να το γνωρίζουμε μας φέρνει μονάχα σε μια σκοτεινή οπτική της ζωής, στον συμβιβασμό και την ανεπάρκεια λόγω έλλειψης εναλλακτικών, στην δουλεία έναντι καλύτερης ή χειρότερης αμοιβής.  από την άλλη βρισκόμαστε μπροστά σε μια ταχεία αναδιατύπωση συστηματική και συστημική για την οποίαν είναι νόμιμο να ομιλούμε επίσης για μια »μισθωμένη αστική τάξη»!

το να καταλαβαίνουμε λοιπόν πως όλα τα ζητήματα ψευτο-αλήθειας που μέχρι σήμερα  μεταφέρονταν από την αριστερά, από αυτόν δηλαδή που θα ήθελε να αλλάξει τα πράγματα με ριζοσπαστικό τρόπο,  το να καταλαβαίνουμε λοιπόν πως όλα αυτά τα θέματα τα πήραν πίσω, πως κάμφθηκαν μπροστά στην λογική του εχθρού δεν μας πηγαίνει ούτε ένα βήμα μπροστά, εάν δεν είμαστε διατεθειμένοι  να συναντηθούμε με το μοναδικό πραγματικά εξωτερικό γεγονός, υπερβατικό, από μόνο του αμείωτο. λετσι λοιπόν, κατά κάποιον τρόπο, επέστρεψα να παθιάζομαι με τους γάλλους, σε αυτή την περίπτωση με τον  Alain Badiou, και με άλλους εκκεντρικούς, όπως ο Slavoj Žižek, παίρνοντας όμως στα σοβαρά την δική τους εκ νέου ανάγνωση των επιστολών του Παύλου, μέχρι τα βάθη, σαν αληθινή, πειραματικά αποτελεσματική. πιστεύω επίσης πως η εκλογή του πάπα Φραγκίσκου, με τρόπο κάπως μυστηριακό, έθεσε ξανά σε κίνηση το ρολόι της ιστορίας, το οποίο είχε κατά τα φαινόμενα σταματήσει μετά την πτώση του Τοίχους!

– ακούμε κάποιες φορές πολιτικούς ή »λαϊκούς ηγέτες» να μιλούν για εξεγέρσεις και τουφέκια, έχουμε επίσης δει το αίμα μπροστά στο Προεδρικό Μέγαρο και την ζωή κάποιων ανθρώπων κατεστραμμένη για πάντα. είναι δυνατόν να επιστρέψουν οι καιροί που εσείς ζήσατε? η οικονομική και κοινωνική κρίση μπορεί να καταστεί η αιτία που θα  τραβήξει την σκανδάλη και πως κρίνετε αυτές τις απόψεις κάποιων leader?

στα χρόνια Εξήντα και Εβδομήντα όποιος έκανε πολιτική εγνώριζε, ένιωθε δικό του όλο αυτό που είχε συμβεί στην διάρκεια των δεκαετιών, των γενεών: το 1789, το ‘93, και στη συνέχεια το 1830, το ’48, la Comune – η Κομούνα –  το 1905, η ρώσικη Επανάσταση….όλα αυτά τα ζούσε σαν δικά του όπως και τις διάφορες πολιτικές μάχες, τις συγκρούσεις στον επαναστατικό στίβο….. ο Marx, ο Lenin και όλοι οι άλλοι δεν ήταν μόνο ονόματα ή σημεία αναφοράς, αλλά σύντροφοι στον αγώνα. τέλος πάντων, τα διάφορα κινήματα δικαιολογούνταν αυτόματα ξεκινώντας από αυτή την αδιαφιλονίκητη συνέχεια.

όλα αυτά ήρθαν να λείψουν, κι εμείς έχουμε έντονα συνεισφέρει σε αυτό να συμβεί στην   Italia. και είναι καλό, κι αυτό κάνει λιγότερο πιθανή οποιαδήποτε θέληση επανάληψης και πρότασης εκ νέου των παλαιών σχημάτων. παρόλα αυτά, κι αυτό το θετικό γεγονός, σε καλή παρέα με πολλά άλλα, δείχνει πως το σύστημα ξέρει να καταπίνει κάθε προσπάθεια αλλαγής και μετασχηματισμού. όντως, μετά τα μέσα του ’89, εκείνο που είχε προαναγγείλει το τέλος της σοβιετικής Ένωσης, μας παρέδωσε σε ένα τέταρτο αιώνα κατά το οποίο όλοι πίστεψαν πως η ιστορία θα ήταν τελειωμένη; κατά το οποίο οι παραγωγικές δυνάμεις, αντί να ελευθερωθούν, λύγισαν, διαλυόμενες μέσα στην ασυνέπεια της εικονικότητας. λοιπόν,  φάνηκε πως το κεφάλαιο, στην χειρότερη μορφή του, είχε νικήσει. όμως… όμως πιστεύω επίσης, πολύ δυνατά, πως το ότι ελευθερωθήκαμε από τα παλαιά σχήματα θα μπορέσει σήμερα να μας επιτρέψει να φανταστούμε έναν νέο απελευθερωμένο σχεδιασμό.

– τι γνώμη έχετε για το Δημοκρατικό Κόμμα?

σαν άνθρωπος τελείως έξω από τα κόμματα – εξάλλου, δεν απολαμβάνω πολιτικά δικαιώματα – μου είναι πολύ δύσκολο, και επίσης νιώθω αρκετά αμήχανος, να το συζητήσω. είναι λιγάκι κάπως σαν να μιλάμε για σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου! και μετά, σε μια στιγμή κατά την οποίαν όλοι νιώθουν πως μπορούν να δίνουν συμβουλές στον οποιονδήποτε, δεν είναι κακό κάποιοι να σωπαίνουν επί του θέματος.  παρόλα αυτά, εάν πραγματικά θέλετε να μάθετε, πιστεύω πως το  Pd, έξω από τα μικρά καμποτάζ, βρίσκεται κοινότοπα δεμένο ανάμεσα στην ψευδαίσθηση πως μπορεί να μεταρρυθμίσει το σύστημα, γκάφα που έχει ωριμάσει σε όλες τις δυνατές σάλτσες, και την επιθυμία μεγάλων, ριζικών αλλαγών, που είναι παρούσα στην καρδιά καθενός από τους αγωνιστές του, συμπεριλαμβανομένων των διοικούντων. και πιστεύω πως αυτή η ασταθής αντιτιθέμενη κατάσταση  βρίσκεται στην βάση της βαθιάς του αδυναμίας, όπως επίσης όμως και της εξαιρετικής του ζωτικότητας. χάνει κάθε μάχη, όμως είναι η μοναδική δύναμη που γνωρίζει, τουλάχιστον προς το παρόν, να δώσει μια ελπίδα αλλαγής.

– γράψατε βιβλία για τις εμπειρίες σας? μπορείτε να μας μιλήσετε για το τελευταίο σας μυθιστόρημα?

κάποια χρόνια πριν έγραψα το »Οι ίσοι Άνθρωποι»,Alcuni anni fa ho scritto “Gli Uomini eguali”, από τον εκδοτικό οίκο Bietti , ένα μυθιστόρημα που διηγείται την ζωή του πατέρα μου, από το ‘21 στο ‘45, και μαζί με αυτού και αυτήν ενός κομουνιστικού κυττάρου στην Μπολόνια εκείνων των δύσκολων χρόνων, στην συνέχεια τον αντιστασιακό αγώνα στην περιοχή της Μόντενα και στα βουνά  Appennini tosco-emiliani. μια ιστορία που αναμειγνύεται με την δική μου και μιλά για την περίπλοκή μας σχέση … είναι λίγο σαν καθρέπτης, η πλοκή ανάμεσα σε δυο γενιές αγωνιστών.

αυτές τις μέρες βγήκε ένα δεύτερο μυθιστόρημα , το »Λύκοι και Σκύλοι Αδέσποτοι», “Lupi e Cani Randagi”, για τον εκδοτικό οίκο Pagina. είναι μια σύγχρονη ιστορία στην μητρόπολη αγάπης και θανάτου, μακριά τρεις μέρες και τρεις νύχτες σε μια Ρώμη που την κατακλύζουν τα νερά. από ενότητα χρόνου, τόπου και δράσης, ένα είδος κλασσικής τραγωδίας. από άποψη γλωσσική  unhard boiled, αντίθετα, αρκετά σκληρό και ανατρεπτικό, όμως επίσης τρυφερό και συγκινητικό. έχει απ’ όλα τα στυλ, και τα έχει για να τα κάνει όλα κομμάτια. από το δραματικό σύστημα στην γλώσσα, από τα πρόσωπα μέχρι και τα υπόλοιπα συστατικά. δεν υπάρχει ιδεολογία, ούτε βιογραφία που να με απαλλάσσει-αθωώνει, και πιστεύω ειλικρινά πως είναι το πρώτο αυθεντικό μυθιστόρημα για την τρομοκρατία των χρόνων  ’70.

σε παρασέρνει πίσω απ’ την σκηνή, στο βάθος των γεγονότων, στην καρδιά των ανθρώπων, των ανδρών και των γυναικών που έκαναν εκείνα τα χρόνια. ανοίγει μια βαθιά πληγή στο ερημωμένο μας παρόν, στην μη αναστρέψιμη αποσύνθεση του μοντερνισμού. και μιλά στην συνέχεια για το Κακό που βρίσκονταν στην προέλευση όλων αυτών που διηγήθηκαν; για τα Επτά θανάσιμα αμαρτήματα, δίχως να παραβλέψουμε ούτε ένα. και για το πως, ίσως, είναι δυνατή η συνάντηση με την μοναδική σωτηρία ακόμα και εκεί. τρει πιθανά κλειδιά ανάγνωσης, λοιπόν, τρία παιχνίδια με την διήγηση : μια πλοκή του μυθιστορήματος αυτού καθεαυτού; το ’68, η Επανάσταση και το μετά εξιστορημένα σε εκείνους που ήταν εκεί και σε εκείνους που έχουν μόνο ακούσει να μιλούν γι αυτά; η κόλαση πήγαινε έλα.

Davide La Cara

http://ilnuovomondo.info/intervista-a-maurice-bignami

Ανέβηκε στις 19 Νοε 2007

Immagini di lotte di piazza 1977 con sottofondo musicale di Claudio Lolli

συνέντευξη Franco Bonisoli, BR μέρος 2

αριστεροι τουρκοι

εικόνα από το σήμερα : Τουρκία, μάρτης ’15

Ανέβηκε στις 14 Απρ 2009

Manowar – Heart Of Steel

Δημοσιεύτηκε στις 28 Μαρ 2013

Έξοδος – Δρόμο να σχίσουν τα σπαθιά
Λάκης Χαλκιάς, Μάριος Φραγκούλης, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Αφήγηση: Άννα Συνοδινού
(Διονύσιος Σολωμός – Γιάννης Μαρκόπουλος)

Δημοσιεύτηκε στις 5 Ιουλ 2013

A Celebration With Pete Townshend And Music Of The The Who !!
Very Rare Video

συνεχίζεται

i libri di michele · τα βιβλία του μιχάλη

οι ερυθρές Ταξιαρχίες, Le Brigate rosse 16

kleovisΣχολιάστε
Δημοσιεύτηκε στις 11 Ιαν 2015

Ανέβηκε στις 23 Μαρ 2011
η δίκη στο Τορίνο στον ιστορικό πυρήνα των BR , οι φωτογραφίες είναι από την ταινία-ντοκυμαντέρ των Alessandro Melano και Marino Bronzino: «Avvocato !»

στη χώρα του ποτέ…ή …-7

i libri di michele · τα βιβλία του μιχάλη

οι ερυθρές Ταξιαρχίες,Le Brigate rosse 15 Buonavita e Franceschini

kleovisΣχολιάστε
Δημοσιεύτηκε στις 11 Ιαν 2015

Ανέβηκε στις 1 Μαρ 2011
ο Alfredo Buonavita και ο Alberto Franceschini του ιστορικού πυρήνα των BR που διαχώρισαν και οι δυο τις θέσεις τους στην φυλακή παραχωρούν συνέντευξη στον Sergio Zavoli στην εκπομπή «Notte della Repubblica»

στη χώρα του ποτέ…ή …-7