24.02.1974 Firenze, Φλωρεντία. Στη διάρκεια μιας εξέγερσης στις φυλακές Murate ένας σωφρονιστικός υπάλληλος ρίχνει μια ριπή με το αυτόματο ενάντια στην ομάδα που είχε σκαρφαλώσει στην οροφή. Ο Giancarlo
Del Padrone, είκοσι χρόνων, σκοτώνεται επί τόπου. Άλλοι τέσσερις κρατούμενοι τραυματίζονται, ένας σοβαρά. Η διαδήλωση διαμαρτυρίας είχε οργανωθεί από τους κρατουμένους ενάντια στις καθυστερήσεις της μεταρρύθμισης των φυλακών.
1 4.03.1974 Firenze. Κάποια επεισόδια διαδραματίζονται μπροστά στις φυλακές delle Murate ανάμεσα σε αγωνιστές της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που εμφανίζονται αλληλέγγυοι με τους κρατουμένους που βρίσκονται σε εξέγερση και τις δυνάμεις της τάξης. Αρκετοί οι ελαφρά τραυματισμένοι.
1 7.04. 1 976 Calenzano (Φλωρεντία). Τέσσερις μολότοφ ρίχνονται ενάντια στα γραφεία της εταιρείας La Pasquale. Την ευθύνη της επίθεσης αναλαμβάνει η »Lotta armata per il comunismo», »Ένοπλος αγώνας για τον κομουνισμό» που διαμαρτύρεται ενάντια στην μαύρη εργασία. Firenze. Κάποιες μολότοφ ρίχνονται ενάντια στο ισπανικό Προξενείο στην piazza Saltarelli.
31.05.1976
Firenze. Σοβαρά επεισόδια συμβαίνουν μπροστά στο Palazzo Strozzi στο τέλος ενός συλλαλητηρίου του φασίστα Ahnirante που αποδοκιμάζεται από αγωνιστές της αριστεράς. Η αστυνομία επεμβαίνει. Είκοσι συλλήψεις και δεκάδες προσαγωγές.
14. 1 2. 1 976
Φλωρεντία. Έξι βομβιστικές επιθέσεις πραγματοποιούνται στη διάρκεια της νύχτας εις βάρος των μεγαλύτερων κτηματομεσιτικών γραφείων. Την ευθύνη των επιθέσεων αναλαμβάνουν οι
«Reparti comunisti combattenti contro la speculazione immobiliare», »μαχόμενα κομουνιστικά Τμήματα ενάντια στην κερδοσκοπία των ακινήτων».
1 8. 12. 1 976 Firenze. Στην διάρκεια μιας σοβαρής εξέγερσης στις φυλακές delle Murate οι κρατούμενοι παίρνουν ομήρους έξι φύλακες και έναν υπαξιωματικό. Σοβαρές οι υλικές ζημιές στις εγκαταστάσεις της φυλακής.
24.03.1977 Φλωρεντία. Δυο ένοπλα commando εισβάλλουν στην Firenze στα γραφεία της Ένωσης μικρών βιομηχάνων της τοσκάνης, nella sede dell’Associazione
piccoli industriali toscani, παίρνοντας στην κατοχή τους διάφορα έγγραφα, και στο Prato στα γραφεία μιας εταιρείας έρευνας για τον τομέα της κλωστοϋφαντουργίας, όπου καταστρέφουν εξοπλισμό, βάζουν φωτιά σε έντυπα και αφαιρούν χρήματα από τους παρόντες. Οι δυο ενέργειες υπογράφονται από τις »Unità combattenti comuniste», »μαχόμενες κομουνιστικές Μονάδες».
29.03.1977 Φλωρεντία, Firenze. Έξι επιθέσεις ενάντια σε άλλα τόσα γραφεία της χριστιανοδημοκρατίας DC στην Φλωρεντίa. Οι έξι εκρήξεις προκαλούν ζημιές στις αντίστοιχες εισόδους, σε έπιπλα και παντζούρια. Για τις επιθέσεις την ευθύνη αναλαμβάνουν με τηλεφώνημα στην ραδιοτηλεόραση Rai-TV τα «Reparti comunisti di combattimento», »κομουνιστικά μαχόμενα Τμήματα».
20.06.1977
Prato (Firenze). Μια εμπρηστική επίθεση εις βάρος μιας εγκατάστασης αποθήκευσης αυτοκινήτων της Fiat λαμβάνει χώρα στη διάρκεια της νύχτας από την Prima linea. Σημαντικές οι ζημιές.
21.07.1977
Φλωρεντία. Τρεις επιθέσεις με εμπρηστικούς μηχανισμούς ενάντια σε κατοικίες και επαγγελματικά στούντιο τριών καθηγητών του Πανεπιστημίου της Firenze. Ένας από τους καθηγητές είναι μέρος της ομάδας καθηγητών που αντιτέθηκε στα αιτήματα των φοιτητών για εξετάσεις με πολιτική ψήφο, στην πολιτική βαθμολογία δηλαδή. Η διεκδίκηση των επιθέσεων έγινε με μπροσούρα υπογεγραμμένη «Organizzare a armare i bisogni proletari comunisti», »να Οργανώσουμε και να οπλίσουμε τις κομουνιστικές προλεταριακές ανάγκες».
28.09.1977
Firenze. Τρία κτηματομεσιτικά γραφεία δέχονται επίθεση, ληστεύονται και πυρπολούνται από τρεις ομάδες νεαρών. Την ευθύνη αναλαμβάνουν με φυλλάδιο υπογεγραμμένο οι «Squadre proletarie di combattimento», »προλεταριακές Ομάδες μάχης».
1 9. 1 0. 1977
Φλωρεντία. Ένα commando της Prima linea, Πρώτης γραμμής, τρεις νεαροί και μια κοπέλα οπλισμένοι, εισβάλλουν στο συνδικάτο της τοσκάνης των διοικητών βιομηχανικών εταιρειών. Οι δράστες της επίθεσης παίρνουν μαζί τους τις καρτέλες των μελών, συγκεντρώνουν αρχεία και φακέλλους σε ένα δωμάτια και τα παραδίδουν στη φωτιά. Πριν διαφύγουν γράφουν στους τοίχους: ‘Να κλείσουμε τα κέντρα της εχθρικής διοίκησης, Chiudiamo i centri del comando nemico’
25.11. 1977
Prato (Firenze). Μια βομβιστική επίθεση προκαλεί ζημιές στα γραφεία της DC στη via Pozzi.
Σοβαρές οι ζημιές. Λίγο αργότερα δέχεται επίθεση και η έδρα της DC στην via San Domenico.
20.01. 1 978
Φλωρεντία. Δυο άνδρες και μια γυναίκα οπλισμένοι εισέρχονται στο σπίτι ενός συνταγματάρχη της φρουράς της φυλακής le Murate, που βρίσκεται δίπλα στην είσοδο της φυλακής, στην προσπάθεια να επιτύχουν την απόδραση κάποιων κρατουμένων, μεταξύ των οποίων ο Renato Bandoli, ένας φοιτητής που είχε συλληφθεί τον απρίλη του ’77 σε ένα διαμέρισμα όπου βρέθηκε υλικό των »μαχόμενων κομουνιστικών Μονάδων», «Unità combattenti comuniste» και για τον οποίον υπήρχαν υποψίες διασυνδέσεων με την τρομοκρατική ομάδα επαναστατική Δράση, Azione rivoluzionaria. Τρεις αστυνομικοί που έφτασαν τυχαία στον τόπο με αυτοκίνητο, συγκρούονται με άλλα δυο μέλη του commando που επιβλέπουν από έξω,κρατώντας τσίλιες. Στην διάρκεια της ανταλλαγής πυρών σκοτώνεται ο αστυνομικός Fausto Dionisi και τραυματίζεται ο συνάδελφος του Dario Atzetù. Οι πέντε συμμετέχοντες στο commando καταφέρνουν να διαφύγουν.
28.06. 1978
Firenze. Ένα commando των «Reparti comunisti combattenti, μαχόμενων κομουνιστικών τμημάτων» εισβάλλει στα γραφεία των τροχονόμων και αφού ακινητοποιεί τους παρόντες ληστεύει χρήματα και οπλισμό.
01.07.1978 Φλωρεντία. Ένα commando των «μαχόμενων προλεταριακών Ομάδων, Squadre proletarie combattenti» εισέρχεται στα γραφεία της Pretura, του Περιφερειακού Δικαστηρίου και αφού ακινητοποιεί τους παρόντες τα καταστρέφει
14.11. 1978 Prato (Firenze). Μια βομβιστική επίθεση πραγματοποιείται ενάντια σε ένα γραφείο του δήμου. Ανάλογες επιθέσεις στην Pisa εναντίον δυο γραφείων του δημοσίου, για όλες την ευθύνη αναλαμβάνουν οι «μαχόμενες κομουνιστικές Μονάδες, Unità
Combattenti Comuniste». Ένας εκρηκτικός μηχανισμός προκαλεί ζημιές στην κατοικία του δημοτικού συμβούλου Vestri. Φλωρεντία. Έξι επιθέσεις βομβιστικές, κάποιες αποτυχημένες, πραγματοποιούνται σε δημόσια κτίρια και ενάντια σε ένα στρατόπεδο καραμπινιέρων. Ιδιαίτερα ισχυρή η έκρηξη που καταστρέφει τα επαρχιακά γραφεία του υπουργείου Οικονομικών στην via Masaccio. Για τις επιθέσεις την ευθύνη αναλαμβάνουν οι «προλεταριακές Ομάδες μάχης, Squadre proletarie di combattimento» και οι «Κομουνιστικές Μαχόμενες Μονάδες, Unità Combattenti Comuniste».
21.12.1978 Firenze. Εκρηκτικός μηχανισμός και ριπές αυτομάτου ενάντια στο στρατόπεδο των καραμπινιέρων του Rifredi. Την ευθύνη της επίθεσης αναλαμβάνει η Prima linea. Φλωρεντία. Εισβολή τριών ενόπλων προσώπων, δυο ανδρών και μιας γυναίκας, στα γραφεία της διαφημιστικής εταιρείας Manzoni. Την ώρα που η γυναίκα γράφει στους τοίχους με spray, οι άλλοι δυο παραδίδουν μια ανακοίνωση στον διευθυντή της εταιρείας που ακινητοποιήθηκε μαζί με την γραμματέα. Η ανακοίνωση που υπογράφεται από την Prima linea ξεκινά με το slogan » Να επιτεθούμε στα κέντρα της συνεργασίας και του αντεπαναστατικού ψυχολογικού πολέμου» και συνεχίζει κηρύττοντας πόλεμο στις εφημερίδες.
06.02.1979
Firenze. το αυτοκίνητο του προέδρου της Υπηρεσίας Πανεπιστημιακής Αρωγής, dell’Opera Universitaria, του Guido Clemente, πυρπολείται και καταστρέφεται. Την ευθύνη αναλαμβάνουν οι «προλεταριακές Περιπολίες, Ronde proletarie».
15.02. 1 979
Φλωρεντία. Τέσσερις οπλισμένοι άνδρες εισβάλλουν στην έδρα του Ιταλικού Ινστιτούτου Ακινήτων, dell’Istituto Mobiliare Italiano και τοποθετούν εκρηκτικά που προκαλούν σοβαρές ζημίες. Την ευθύνη της επίθεσης αναλαμβάνει η Πρώτη Γραμμή,
Prima linea.
17.03. 1979
Firenze. Μια βομβιστική επίθεση λαμβάνει χώρα ενάντια στο κέντρο τηλεπικοινωνιών της αστυνομίας, il centro di telecomunicazioni della PS στην οδό del Tiratoio. Την ευθύνη αναλαμβάνει η Πρώτη γραμμή, Prima linea. Μια ανάλογη επίθεση πραγματοποιείται λίγο αργότερα ενάντια σε ένα κέντρο αυτοκινήτων της αστυνομίας στην via Baracca, την ευθύνη αναλαμβάνουν οι «Squadre
proletarie di combattimento», »προλεταριακές Ομάδες μάχης».
28.03.1979 Φλωρεντία. Επίθεση της Prima linea ενάντια στο Commissariato di PS, στο αστυνομικό τμήμα του Rifredi-Peretola. Η επίθεση αποτυγχάνει διότι ένας περαστικός παρατήρησε τον εκρηκτικό μηχανισμό, τον οποίον οι πυροτεχνουργοί πυροδότησαν στη μέση του δρόμου.
12.04.1979 Firenze. Τρεις νεαροί αντάρτες εισέρχονται στο ηλεκτρονικό κέντρο, centro elettronico του CNR και, αφού φιμώνουν και δένουν τους υπαλλήλους, τοποθετούν εκρηκτικό μηχανισμό που καταστρέφει ολόκληρο τον ηλεκτρονικό μηχανισμό. Για την επίθεση την ευθύνη αναλαμβάνει η Πρώτη γραμμή, Prima linea.
1 9.05.1979 Φλωρεντία. Έντεκα εντάλματα σύλληψης ενάντια σε φερόμενα μέλη της Πρώτης γραμμής, Prima Linea. Οκτώ πρόσωπα βρίσκονται ήδη στην φυλακή: Salvatore Palmieri, Doriana Donati, Gabriella Argentierο, Corrado
Marcetti, Giuliana Ciani, Sergio d’Elia, Pia Sacchi, Luisa Malacarne.
ο ανταρτοπόλεμος της Πρώτης Γραμμής – συνέντευξη στον Μaurice Bignami
ο Maurice Bignami είναι ένας ευχάριστος άνθρωπος, υψηλού μορφωτικού επιπέδου και αξιών, που συμμετέχει στα κοινωνικά. ο Maurice είναι και ένας εκ των πρώην ηγετών της πρώτης γραμμής, è anche uno degli ex-capi di Prima linea, της ένοπλης οργάνωσης η οποία, ανάμεσα στο 1976 και το 1981, ήταν ένας από τους πιο ενεργούς πυρήνες του ανταρτοπόλεμου στην Ιταλία. πολλά ήταν τα θύματα που η Πρώτη Γραμμή άφησε στον δρόμο της, ανάμεσα σε ακτιβιστές, δυνάμεις της τάξης, πολιτικούς και κάποιον αθώο που βρέθηκε στην λάθος στιγμή στον λάθος τόπο. ο Bignami συνελήφθη στο Τορίνο το’81: συνελήφθη την στιγμή της εφόδου σε ένα κοσμηματοπωλείο, είχε στα χέρια του ένα αυτόματο.
δεν του είναι εύκολο να μιλήσει για εκείνα τα χρόνια, γι αυτόν που πλήρωσε επειδή έζησε μιαν εποχή που είχε αναστατώσει την Χώρα, αλλάζοντάς τον ριζικά στις συνειδήσεις. φτάνει όμως να του δώσεις το έναυσμα, και ανοίγει έναν κόσμο που, αν και δεν είναι μια εποχή τόσο μακρινή από τις ζωές μας, οι εφημερίδες και η μνήμη τον έχουν αδίκως ξεθωριάσει.
– Πως μπαίνετε στην Πρώτη Γραμμή και τι ήταν τότε οι εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις ?
ο πατέρας μου ήταν ένας από τους ιδρυτές του Κομουνιστικού Ιταλικού Κόμματος, Mio padre è stato uno dei fondatori del Partito Comunista Italiano, εργάστηκε από πολύ νεαρή ηλικία για το Κέντρο εξωτερικών του κόμματος στο Παρίσι, υπήρξε γραμματέας της Νεολαίας στην Bologna πριν συλληφθεί και καταδικαστεί σε δέκα χρόνια φυλάκισης από το ειδικό Δικαστήριο. Διοικητής στην διάρκεια της αντίστασης, πολιτικός Κομισάριος της Divisione Modena, υπήρξε ο πρώτος ιταλός πολιτικός πρόσφυγας στην Τσεχοσλοβακία, που τον καταδίωκε ένταλμα σύλληψης για λεγόμενα »αντιστασιακά αδικήματα», per cosiddetti “reati partigiani”.
από μικρός, στο Παρίσι, μεγάλωσα με μια ιδέα της πολιτικής αγωνιστικότητας που σε δεσμεύει ολοκληρωτικά, όχι συγκεκριμένου χρόνου ή απλά με όρους ιδεολογικούς, ηθικούς ή συναισθηματικούς. γνώριζα πως ο πατέρας μου ήταν γραμμένος στο κομουνιστικό γαλλικό Κόμμα με το όνομα : Benjamin, και πως η παρανομία είναι μια νορμάλ κατάσταση ζωής γι αυτούς που έχουν δεσμευτεί σε εργατικό επίπεδο. οι »θείοι» που σύχναζαν στο σπίτι μου ήταν όλοι πρώην παρτιζάνοι και μαχητές των διεθνών Ταξιαρχιών στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στην Ισπανία. Κάποιοι ήταν ακόμη δεσμευμένοι με εκείνο τον αγώνα και ο πατέρας μου, όταν επέστρεφαν στην πατρίδα, μου έλεγε : “Saluta zio Paco, non è detto che lo si riveda..“ ‘χαιρέτησε τον θείο Πάκο, δεν είναι σίγουρο πως θα τον ξαναδούμε…’ όταν τέλος του επετράπη να επιστρέψει στην Μπολόνια, το ‘64, βρέθηκα ξανά σε μια Χώρα της οποίας δεν γνώριζα την γλώσσαmi (στο σπίτι, οι δικοί μου μιλούσαν με περηφάνια την μπολονιέζικη διάλεκτο), στο οποίο όμως επιτέλους μπορούσα να είμαι κομουνιστής στο φως της ημέρας.
Αμέσως παίρνω μέρος στην κομουνιστική νεολαία όμως, αν και η Μπολόνια ήταν μια πόλη εξαιρετικά ζωντανή, πολιτικά και πολιτιστικά, η αγωνιστικότητα που βρέθηκα να ζω δεν έμοιαζε καθόλου με εκείνη την πληρότητα της δέσμευσης που μου φαίνονταν φυσικό πως έπρεπε να εκπληρώσω. ήδη από το ‘66 παίρνω μέρος στην Εργατική Εξουσία, Potere Operaio emiliano-veneto; στη συνέχεια, με τους ρωμαίους, στήνουμε το Potere Operaio και το ’74, με τον Negri, την εργατική Αυτονομία, Autonomia operaia. όταν οι ερυθρές Ταξιαρχίες, Brigate rosse απήγαγαν τον Aldo Moro, μου φάνηκε απαραίτητο να παρεμβληθώ στο σχέδιό τους και μπήκα στην Prima Linea.
– Ποιες ήταν οι ιδέες που σας ενέπνεαν?
στο ξεκίνημα της δέσμευσής μου ήμουν επηρεασμένος από τον μαρξισμό τον οποίον ζούσαμε τότε στην Γαλλία, δυνατά επηρεασμένο από τα διάφορα υπαρξιακά ή στρουκτουραλιστικά ρεύματα. στην Ιταλία έκανα αμέσως δική μου, αντιθέτως, την οπτική του εργατισμού. έχω ακόμη ένα τεύχος πολυγραφημένο του »Εργάτες και Κεφάλαιο, “Operai e Capitale” του Mario Tronti! μετά, εκ νέου, μέσα στα χρόνια Εβδομήντα, με συνεπαίρνουν εκ νέου οι γάλλοι, αυτή την φορά οι Lacan, Derida, Deleuze.. ωθούσαμε τελείως πέρα από τα σύνορα του μαρξισμού ώστε να μεταφερόμαστε σε εδάφη και περιοχές που είχαν πολύ λίγο να κάνουν με την παράδοση του εργατικού Κινήματος και πολύ περισσότερο με εκείνες της ριζοσπαστικής αστικής σκέψης. δικαιολογημένα, λόγω της ιδεολογικής μας στυγνότητας και της μαχητικής μας υπεραγωνιστικότητας, το Κκι μας ένιωθε παρόμοιους με τους νέους που είχαν πάρει μέρος στον πρώτο φασισμό – εκείνον του ’19, εκείνον τον επαναστατικό συνδικαλισμό του Σορέλ, quello del sindacalismo rivoluzionario soreliano, τον μελλοντολογικό και των αρντίτι, quello futurista e degli arditi – παρά με αυτούς που είχαν πάει στο Λιβόρνο. και αυτοί οι ταξιαρχίτες μας αντιλαμβάνονταν σαν εχθρούς, και δεν άλλαξαν γνώμη.
για τις εΤ η Ιταλία έπρεπε να γίνει ένα είδος πολυτελούς Κριμαίας συνδεδεμένη με το σοβιετικό μπλοκ, για εμάς η επανάσταση δεν είχε μόνο το καθήκον να ξηλώσει τις κοινωνικές σχέσεις που παρεμβάλλονταν στην πλήρη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, για να τα πούμε με λόγια του τότε, αλλά επίσης και κυρίως να καταρρίψει τους περιορισμούς στους οποίους υπόκεινταν οι άνθρωποι και η φυσική τους υπόσταση και κατάσταση. υποστηρίζαμε μιαν επανάσταση ανθρωπολογική, που θα συνέτριβε την παραδοσιακή οικογένεια, τους ρόλους των αρσενικών και των θηλυκών, τα ίδια τα σεξουαλικά όρια. ήδη από το ‘74 είχαμε επιτροπές ομοφυλόφυλων εργατώνa – στηνAlfa του Arese, για παράδειγμα – επίσης, στην Prima Linea, ομάδες φωτιάς μόνο με γυναίκες…
– ήσασταν δεμένος με την Barbara Azzaroni, την μαχητή της Πρώτης Γραμμής που σκοτώθηκε στην ένοπλη μάχη στο μπαρ Άντζελο στο Τορίνο, nello scontro a fuoco al bar dell’Angelo di Torino, τον φεβρουάριο του ’79. ποια ήταν η Μπάρμπαρα, τι θυμάστε από αυτήν και για εκείνη την ημέρα?
η Barbara ήταν η σύντροφός μου για όλα τα χρόνια του Εβδομήντα και μαζί ωριμάσαμε όλα εκείνα τα περάσματα που, ένα την φορά, μας έφεραν μέχρι τον ένοπλο αγώνα. η δική μας υπήρξε μια σχέση αγάπης που την διέσχισαν, που σπαράχθηκε από όλες τις πολιτικές και υπαρξιακές αυταπάτες εκείνων των χρόνων. αγαπήσαμε πολύ ο ένας τον άλλον, τον πληγώσαμε επίσης από την αρχή μέχρι το τέλος, μέχρι την τελευταία πνοή, και δεν περνά ημέρα που δεν την σκέφτομαι και δεν προσεύχομαι γι αυτήν. αγαπηθήκαμε και σφάξαμε ο ένας τον άλλον, και μαζί σύραμε στον χώρο και στο διάστημα όλους εκείνους που βρίσκονταν κοντά μας και μας αγαπούσαν. όσον αφορά στον θάνατό της, όμως, πρέπει να πούμε πως δεν μου προκύπτει πως υπήρξε, τον φεβρουάριο του ’79, ένοπλη αναμέτρηση στο bar dell’Angelo. η Barbara ήταν ψηλή και είχε το βάρος μωρού, θα μπορούσες να την μπλοκάρεις με δυο χαστούκια. η Barbara δολοφονήθηκε από σφαίρα που πυροβολήθηκε εξ επαφής κάτω από το αλεξίσφαιρο γιλέκο. δεν ανταλλάσσουμε κατηγορίες εδώ, ήταν οι κανονισμοί του παιχνιδιού, λέμε αυτά που ξέρουμε, είναι καλό να ήμαστε ξεκάθαροι, αν μη τι άλλο για το καθήκον της πληροφόρησης.
(το manifesto της Prima Linea που τιμούσε τον θάνατο των συντρόφων Carla και Charlie – αυτά ήταν τα ονόματα μάχης των Barbara Azzaroni και Matteo Caggegi),
– η Prima Linea ήταν μια ένοπλη οργάνωση που χτύπησε σκληρά θεσμούς και πρόσωπα, εσείς ο ίδιος χρειάστηκε να εκτίσετε μια σκληρή ποινή για τα αδικήματα που διαπράξατε, per i reati commessi..
η συμμετοχή σε μια ένοπλη οργάνωση δεν έχει μόνον πολιτικές προεκτάσεις, δογματικές, ποικινές, κλπ, αλλά επίσης – και κυρίως, μετά από λίγο – ηθικές πτυχές και υπαρξιακές οι οποίες γίνονται πρωταρχικές και των οποίων οι συνέπειες σε καταβροχθίζουν. για να το πω με τον Tolkien, δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα όπλα του εχθρού, ειδικότερα εκείνα τα αιματηρότερα, και όχι μόνον διότι, με εκείνο τον τρόπο, αναπόφευκτα τον ενδυναμώνουμε, αλλά διότι εισέρχεται μέσα σου και σε κάνει όμοιο με αυτόν. θα παραιτούμουν δίχως πρόβλημα από όλα τα χρόνια που προηγήθηκαν από την φυλακή, όμως δεν θα απαρνιόμουν ούτε μια ημέρα της φυλακής. όχι λόγω μαζοχισμού ή από ανάγκη ασταμάτητη εξιλέωσης, αλλά διότι εκεί, σε εκείνον εκεί τον καταχθόνιο τόπο που εξ ορισμού είναι επιλεγμένος για τον διαχωρισμό, για την αλλοτρίωση, εκεί λοιπόν δοκίμασα για πρώτη φορά τι θα πει να είσαι ελεύθερος άνθρωπος.
που βασανίζεται – μπορεί να ήμουν ένας πρώην αντάρτης, όντως, όχι ένας πρώην δολοφόνος –, γεμάτος αμφιβολίες και με την επίγνωση των αδυναμιών – ήταν καιρός! -, που βιάζονταν από έναν μηχανισμό απαίσιο εξ ορισμού με σκοπό την κατεδάφισή μου σαν αυτόνομη προσωπικότητα, όμως επιτέλους απελευθερωμένο από εκείνη την ιδεολογική γνώση που με είχε φέρει στο κατώφλι της αλήθειας, και στην συνέχεια με είχε ξαναστείλει πίσω.
εκείνοι οι τέσσερις τοίχοι είχαν για μένα την παράδοξη δύναμη να εξυψώσουν την ελευθερία, που ξεκινά – πάντα! – από το »να γνωρίζεις πως δεν γνωρίζεις τίποτα» και οπότε από ένα πνευματικό άνοιγμα κοσμικά αδίστακτο. σε εκείνον τον τόπο ένιωσα ξανά όλες τις παρουσίες και τα στιγμιότυπα της δικαιοσύνης, της ομορφιάς, της καλοσύνης που βρίσκονταν στα απείραχτα-άφθαρτα βάθη της καρδιάς μου, που ήταν ο αρχέγονος κινητήρας του ολοκληρωτικής μου δέσμευσης και τώρα μου έδειχναν ποια ήταν η πραγματική μου μοίρα, ο προορισμός μου. εάν βέβαια μου δοθεί η χάρις να μπορέσω να του δώσω ένα όνομα, σε εκείνον τον προορισμό….
– Εσείς, ειδικότερα, είχατε έναν σημαντικό ρόλο μεσολάβησης ανάμεσα στους θεσμούς και την πολιτική κράτηση. πότε ξεκίνησε?
όταν, το φθινόπωρο του ’’82, βρεθήκαμε όλοι μαζί στην φυλακή της Φλωρεντίας , al carcere delle Murate di Firenze, είχαμε επιτέλους την ευκαιρία και τον τρόπο να επανεξετάσουμε την ιστορία μας. μέχρι εκείνη την στιγμή είχαμε υπάρξει αντικείμενα σε ένα είδος εκβιασμού αγάπης: σκεπτόμενοι στις συντρόφισσες και τους συντρόφους, αυτούς τους λίγους που είχαν παραμείνει ελεύθεροι και δεν ένιωθαν πως μπορούσαν να διακόψουν τον αγώνα, αν και είχαν αρχίσει να αντιλαμβάνονται πως, το λιγότερο, ένας κύκλος είχε τελειώσει; οι τόσοι πολλοί φυλακισμένοι, επίσης τον συνέχιζαν, σκεπτόμενοι τους έξω που μάχονταν.
στην Φλωρεντία, επιτέλους, ξαναβρεθήκαμε όλοι κάτω από το ίδιο ταβάνι και υπήρξε σαφές, τουλάχιστον γι αυτούς που περισσότερο από άλλους είχαν πολιτικές και οργανωτικές ευθύνες, ότι έπρεπε να καθίσουμε στο τραπέζι για να σκεφτούμε και να λογαριαστούμε με την πολιτική μας πρωτοβουλία. ευθύς εξ αρχής υπήρξε προφανές πως ο ένοπλος αγώνας δεν είχε εξαπολύσει καμία επαναστατική διαδικασία, αλλά ήταν καθεαυτός ένα εργαλείο θανατηφόρο για μια μάχη που θα ήταν επίσης, και κυρίως, στιγμή απελευθέρωσης : από τις αγκυλώσεις, τα όρια, τις στενωπούς και τα βουλοκέρια του συστήματος, λιγότερου ή περισσότερο καπιταλιστικού.
δώσαμε λοιπόν ζωή, τότε, σε ένα αληθινό συνέδριο, που έλαβε χώρα στα κλουβιά, στην αίθουσα του δικαστηρίου που μας δίκαζε, και που συνεχίστηκε στην συνέχεια στο Τορίνο, όταν μας μετέφεραν για μιαν άλλη δίκη. στην αρχή ήμασταν λίγοι, κυρίως οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, οι τριαντάρηδες, εκείνοι που είχαμε έρθει στην πολιτική πριν αυτή ακόμη αποκτήσει χαρακτηριστικά ενός πολέμου, που βρίσκονταν λιγότερο η περισσότερο σε εξέλιξη. οι νεότεροι, οι εικοσάρηδες, δυσκολεύονταν να επαναπροσδιορίσουν την ζωή τους. να επιστρέψουν σε τι ? από που να ξαναρχίσουν? και πως, αφού είχανε παίξει τα πάντα και με όλα εκείνα τα χρόνια φυλάκισης που είχαν να εκτίσουν ? ύστερα από κάποιους μήνες συζήτησης , όμως, τους πείσαμε όλους, μην αφήνοντας στον δρόμο ούτε έναν, και το καλοκαίρι του 83, ο Segio και εγώ ανακοινώσαμε την διάλυση της ένοπλης ομάδας και την επιστροφή μας στους κανόνες της δημοκρατίας.
– από εκείνη την στιγμή, πως διεξήχθη η διαμεσολάβηση?
ξεκαθαρίσαμε την θέση μας στις διάφορες Εισαγγελίες και τα Δικαστήρια που μας εδίκαζαν : από εκείνη την στιγμή και μετά, σε συμφωνία όλων μας, θα αποδίδαμε-θα αναπαριστούσαμε όλη την ιστορία της οργάνωσής μας, με την μέγιστη δυνατή διαφάνεια και έγκαιρα. στη συνέχεια εντοπίσαμε σε κάποιους ανθρώπους της Εκκλησίας το τρίτο υποκείμενο διαμέσου του οποίου θα παραδίδαμε τα όπλα που είχαμε ακόμη στην διάθεσή μας και για να ελέγξουμε την δυνατότητα μιας επιστροφής στην Ιταλία των προσφύγων, ειδικότερα αυτών στην Γαλλία. τέλος, δώσαμε ζωή στο Κίνημα για την πολιτική διάσταση από την τρομοκρατία και, μαζί με τους υπεύθυνους της σωφρονιστικής Διοίκησης, στην κατασκευή των ομοιογενών Χώρων, δηλαδή εκείνων των πτερύγων [στις φυλακές]που είχαν ειδικά συλληφθεί για τους κρατούμενους που διαχώριζαν τη θέση τους από τις διάφορες ένοπλες ομάδες.
από εκείνη την στιγμή λειτουργήσαμε σαν κρατούμενη πολιτική τάξη, βοηθώντας με κάθε τρόπο τη σχέση ανάμεσα στους Θεσμούς, την κοινωνία των πολιτών και την φυλακή. διαμέσου σεμιναρίων, συναντήσεων, συνελεύσεων, άρθρων σε εφημερίδες, αλλά και απεργιών πείνας και άλλων μορφών αγώνα, προωθήσαμε μια συζήτηση με όλες τις πολιτικές δυνάμεις του τότε, από το Κκ στους φασίστες του Msi, η οποία συνέβαλε, αντιμετωπίζοντας όλα τα βήματα, μέσα στο’87, και στην προοδευτική από-φυλάκιση της μεγάλης πλειοψηφίας των κρατουμένων για πράξεις ένοπλης πάλης στην Ιταλία. όντως, το Κίνημα για την πολιτική διάσταση σύντομα ακούμπησε και τις άλλες πολιτικό-στρατιωτικές ιταλικές οργανώσεις, ειδικά τις εΤ, και κατέστη πλειοψηφικό. και για πρώτη φορά μπορέσαμε να παρακολουθήσουμε το κλείσιμο ενός αιματηρού κύκλου αγώνων με όρους ενεργά προληπτικούς για όλη την κοινωνική διάρθρωση.
αυτή η δουλειά, επίσης, συνέβαλλε έντονα στην κοινωνικοποίηση της φυλακής και, ποτέ ως τότε, ο κόσμος της εκπαίδευσης, του πολιτισμού, του θεάματος και της εργασίας δεν ήταν παρών σε εκείνο τον τόπο. έτσι, μαζί με τον Νόμο για την διάσταση, ψηφίστηκε και το πακέτο νόμων Gozzini – Casini, που εισήγαγε τις άδειες βραβεία και όλα τα εναλλακτικά στην κράτηση μέτρα. είχαμε βρει μια φυλακή που ήταν μια κόλαση, τελείως αποκομμένη από την κοινωνία ; την αφήσαμε – ύστερα από λίγα χρόνια, είκοσι όσον αφορά εμένα – και ήταν ένα προκεχωρημένο φυλάκιο της επανακοινωνικοποίησης!
(Sergio D’Elia)
– ποιος ήταν για εσάς ο Sergio D’Elia? τι ρόλο έπαιξε στην ζωή σας?
ο Sergio D’Elia κι εγώ ήμασταν από τους λίγους που προώθησαν την συζήτηση και την πολιτική μάχη, περισσότερο από άλλους. δεν περιοριστήκαμε, όντως, στο να διαλύσουμε την ένοπλη ομάδα, να πείσουμε άλλους να κάνουν το ίδιο με την δική τους και να εγγυηθούμε την επιστροφή στο σπίτι για την πλειοψηφία των φυλακισμένων. σκεφτήκαμε πως ήταν απαραίτητο να αποσυναρμολογήσουμε ολόκληρο το ιδεολογικό και θεωρητικό σύστημα που βρίσκονταν κάτω από το επαναστατικό μας σχέδιο…και εκείνο τόσων άλλων! και, κάνοντας αυτό, αναμετρηθήκαμε με όλη την παλαιά αριστερά, λιγότερο ή περισσότερο εξωκοινοβουλευτική. τέλος πάντων, τα σπάσαμε με τις υποθήκες που στήριζαν το κομουνιστικό σύστημα κάποια χρόνια νωρίτερα της πτώσης του τοίχους του Βερολίνου, όταν το να αποκαλείσαι πρώην κομουνιστής θεωρούνταν ακόμη πολιτικά πολύ λανθασμένο, όχι όπως σήμερα όπου αν θέλετε ισχύει ακριβώς το αντίθετο! διαλέξαμε την ένωσή μας αργότερα, όταν, κατ’ ουσίαν μοναδικός από τους παλαιούς διοικητές της μαχητικής επαναστατικής αριστεράς, δημόσια επέλεξα σε μια αντίληψη της πολιτικής της οποίας ηγείτο η συνάντησή μας με τον Χριστό.
– ποιος είναι σήμερα ο Maurice Bignami, τι σκέφτεται για τον εαυτό του 30 χρόνια μετά?
να είναι ξεκάθαρο, δεν νιώθω σήμερα πιο »καλός» από εχθές. αντιθέτως, από πολλές απόψεις, ήμουν πολύ πιο γενναιόδωρος παλιότερα, πιο έτοιμος να διακινδυνεύσω τα πάντα. παρόλα αυτά, όπως λέει και μια παλιά μπαλάντα του Bob Dylan: “Ero molto più anziano allora, sono molto più giovane adesso!” (My Back Pages, 1964), »ήμουν πιο γέρος τότε, τώρα είμαι πολύ νεότερος!» [Οι Πίσω μου Σελίδες]. με άλλα λόγια, σήμερα νιώθω πολύ πιο εξοπλισμένος για να αναγνωρίζω το καινούργιο, να καταλαβαίνω τις δυναμικές. όντως, το να αντιλαμβάνομαι πως ο εχθρός, η εξουσία, το σύστημα, το Πραγματικό που βρίσκεται πίσω από την φαινομενική αλήθεια, δεν πολεμιέται παίρνοντας τα όπλα »από τα οπλοστάσια των αφεντικών», όπως έγραφε κάποτε ο Μάριο Τρόντι, δεν αρκεί. το κτήνος, κατά την γνώμη μου, είναι αδάμαστο, δεν το συζητάμε, είτε με το κακό είτε με το καλό. ίσως , σε κάποιες περιπτώσεις, να είναι δυνατό να πραγματοποιήσουμε μια περιορισμένη μείωση της ζημιάς , να πετύχουμε μια πρόσκαιρη ευνοϊκή συγκυρία ;
όμως μακροπρόθεσμα, το σύστημα νικά. φτάνει όμως το να το γνωρίζουμε μας φέρνει μονάχα σε μια σκοτεινή οπτική της ζωής, στον συμβιβασμό και την ανεπάρκεια λόγω έλλειψης εναλλακτικών, στην δουλεία έναντι καλύτερης ή χειρότερης αμοιβής. από την άλλη βρισκόμαστε μπροστά σε μια ταχεία αναδιατύπωση συστηματική και συστημική για την οποίαν είναι νόμιμο να ομιλούμε επίσης για μια »μισθωμένη αστική τάξη»!
το να καταλαβαίνουμε λοιπόν πως όλα τα ζητήματα ψευτο-αλήθειας που μέχρι σήμερα μεταφέρονταν από την αριστερά, από αυτόν δηλαδή που θα ήθελε να αλλάξει τα πράγματα με ριζοσπαστικό τρόπο, το να καταλαβαίνουμε λοιπόν πως όλα αυτά τα θέματα τα πήραν πίσω, πως κάμφθηκαν μπροστά στην λογική του εχθρού δεν μας πηγαίνει ούτε ένα βήμα μπροστά, εάν δεν είμαστε διατεθειμένοι να συναντηθούμε με το μοναδικό πραγματικά εξωτερικό γεγονός, υπερβατικό, από μόνο του αμείωτο. λετσι λοιπόν, κατά κάποιον τρόπο, επέστρεψα να παθιάζομαι με τους γάλλους, σε αυτή την περίπτωση με τον Alain Badiou, και με άλλους εκκεντρικούς, όπως ο Slavoj Žižek, παίρνοντας όμως στα σοβαρά την δική τους εκ νέου ανάγνωση των επιστολών του Παύλου, μέχρι τα βάθη, σαν αληθινή, πειραματικά αποτελεσματική. πιστεύω επίσης πως η εκλογή του πάπα Φραγκίσκου, με τρόπο κάπως μυστηριακό, έθεσε ξανά σε κίνηση το ρολόι της ιστορίας, το οποίο είχε κατά τα φαινόμενα σταματήσει μετά την πτώση του Τοίχους!
– ακούμε κάποιες φορές πολιτικούς ή »λαϊκούς ηγέτες» να μιλούν για εξεγέρσεις και τουφέκια, έχουμε επίσης δει το αίμα μπροστά στο Προεδρικό Μέγαρο και την ζωή κάποιων ανθρώπων κατεστραμμένη για πάντα. είναι δυνατόν να επιστρέψουν οι καιροί που εσείς ζήσατε? η οικονομική και κοινωνική κρίση μπορεί να καταστεί η αιτία που θα τραβήξει την σκανδάλη και πως κρίνετε αυτές τις απόψεις κάποιων leader?
στα χρόνια Εξήντα και Εβδομήντα όποιος έκανε πολιτική εγνώριζε, ένιωθε δικό του όλο αυτό που είχε συμβεί στην διάρκεια των δεκαετιών, των γενεών: το 1789, το ‘93, και στη συνέχεια το 1830, το ’48, la Comune – η Κομούνα – το 1905, η ρώσικη Επανάσταση….όλα αυτά τα ζούσε σαν δικά του όπως και τις διάφορες πολιτικές μάχες, τις συγκρούσεις στον επαναστατικό στίβο….. ο Marx, ο Lenin και όλοι οι άλλοι δεν ήταν μόνο ονόματα ή σημεία αναφοράς, αλλά σύντροφοι στον αγώνα. τέλος πάντων, τα διάφορα κινήματα δικαιολογούνταν αυτόματα ξεκινώντας από αυτή την αδιαφιλονίκητη συνέχεια.
όλα αυτά ήρθαν να λείψουν, κι εμείς έχουμε έντονα συνεισφέρει σε αυτό να συμβεί στην Italia. και είναι καλό, κι αυτό κάνει λιγότερο πιθανή οποιαδήποτε θέληση επανάληψης και πρότασης εκ νέου των παλαιών σχημάτων. παρόλα αυτά, κι αυτό το θετικό γεγονός, σε καλή παρέα με πολλά άλλα, δείχνει πως το σύστημα ξέρει να καταπίνει κάθε προσπάθεια αλλαγής και μετασχηματισμού. όντως, μετά τα μέσα του ’89, εκείνο που είχε προαναγγείλει το τέλος της σοβιετικής Ένωσης, μας παρέδωσε σε ένα τέταρτο αιώνα κατά το οποίο όλοι πίστεψαν πως η ιστορία θα ήταν τελειωμένη; κατά το οποίο οι παραγωγικές δυνάμεις, αντί να ελευθερωθούν, λύγισαν, διαλυόμενες μέσα στην ασυνέπεια της εικονικότητας. λοιπόν, φάνηκε πως το κεφάλαιο, στην χειρότερη μορφή του, είχε νικήσει. όμως… όμως πιστεύω επίσης, πολύ δυνατά, πως το ότι ελευθερωθήκαμε από τα παλαιά σχήματα θα μπορέσει σήμερα να μας επιτρέψει να φανταστούμε έναν νέο απελευθερωμένο σχεδιασμό.
– τι γνώμη έχετε για το Δημοκρατικό Κόμμα?
σαν άνθρωπος τελείως έξω από τα κόμματα – εξάλλου, δεν απολαμβάνω πολιτικά δικαιώματα – μου είναι πολύ δύσκολο, και επίσης νιώθω αρκετά αμήχανος, να το συζητήσω. είναι λιγάκι κάπως σαν να μιλάμε για σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου! και μετά, σε μια στιγμή κατά την οποίαν όλοι νιώθουν πως μπορούν να δίνουν συμβουλές στον οποιονδήποτε, δεν είναι κακό κάποιοι να σωπαίνουν επί του θέματος. παρόλα αυτά, εάν πραγματικά θέλετε να μάθετε, πιστεύω πως το Pd, έξω από τα μικρά καμποτάζ, βρίσκεται κοινότοπα δεμένο ανάμεσα στην ψευδαίσθηση πως μπορεί να μεταρρυθμίσει το σύστημα, γκάφα που έχει ωριμάσει σε όλες τις δυνατές σάλτσες, και την επιθυμία μεγάλων, ριζικών αλλαγών, που είναι παρούσα στην καρδιά καθενός από τους αγωνιστές του, συμπεριλαμβανομένων των διοικούντων. και πιστεύω πως αυτή η ασταθής αντιτιθέμενη κατάσταση βρίσκεται στην βάση της βαθιάς του αδυναμίας, όπως επίσης όμως και της εξαιρετικής του ζωτικότητας. χάνει κάθε μάχη, όμως είναι η μοναδική δύναμη που γνωρίζει, τουλάχιστον προς το παρόν, να δώσει μια ελπίδα αλλαγής.
– γράψατε βιβλία για τις εμπειρίες σας? μπορείτε να μας μιλήσετε για το τελευταίο σας μυθιστόρημα?
κάποια χρόνια πριν έγραψα το »Οι ίσοι Άνθρωποι»,Alcuni anni fa ho scritto “Gli Uomini eguali”, από τον εκδοτικό οίκο Bietti , ένα μυθιστόρημα που διηγείται την ζωή του πατέρα μου, από το ‘21 στο ‘45, και μαζί με αυτού και αυτήν ενός κομουνιστικού κυττάρου στην Μπολόνια εκείνων των δύσκολων χρόνων, στην συνέχεια τον αντιστασιακό αγώνα στην περιοχή της Μόντενα και στα βουνά Appennini tosco-emiliani. μια ιστορία που αναμειγνύεται με την δική μου και μιλά για την περίπλοκή μας σχέση … είναι λίγο σαν καθρέπτης, η πλοκή ανάμεσα σε δυο γενιές αγωνιστών.
αυτές τις μέρες βγήκε ένα δεύτερο μυθιστόρημα , το »Λύκοι και Σκύλοι Αδέσποτοι», “Lupi e Cani Randagi”, για τον εκδοτικό οίκο Pagina. είναι μια σύγχρονη ιστορία στην μητρόπολη αγάπης και θανάτου, μακριά τρεις μέρες και τρεις νύχτες σε μια Ρώμη που την κατακλύζουν τα νερά. από ενότητα χρόνου, τόπου και δράσης, ένα είδος κλασσικής τραγωδίας. από άποψη γλωσσική unhard boiled, αντίθετα, αρκετά σκληρό και ανατρεπτικό, όμως επίσης τρυφερό και συγκινητικό. έχει απ’ όλα τα στυλ, και τα έχει για να τα κάνει όλα κομμάτια. από το δραματικό σύστημα στην γλώσσα, από τα πρόσωπα μέχρι και τα υπόλοιπα συστατικά. δεν υπάρχει ιδεολογία, ούτε βιογραφία που να με απαλλάσσει-αθωώνει, και πιστεύω ειλικρινά πως είναι το πρώτο αυθεντικό μυθιστόρημα για την τρομοκρατία των χρόνων ’70.
σε παρασέρνει πίσω απ’ την σκηνή, στο βάθος των γεγονότων, στην καρδιά των ανθρώπων, των ανδρών και των γυναικών που έκαναν εκείνα τα χρόνια. ανοίγει μια βαθιά πληγή στο ερημωμένο μας παρόν, στην μη αναστρέψιμη αποσύνθεση του μοντερνισμού. και μιλά στην συνέχεια για το Κακό που βρίσκονταν στην προέλευση όλων αυτών που διηγήθηκαν; για τα Επτά θανάσιμα αμαρτήματα, δίχως να παραβλέψουμε ούτε ένα. και για το πως, ίσως, είναι δυνατή η συνάντηση με την μοναδική σωτηρία ακόμα και εκεί. τρει πιθανά κλειδιά ανάγνωσης, λοιπόν, τρία παιχνίδια με την διήγηση : μια πλοκή του μυθιστορήματος αυτού καθεαυτού; το ’68, η Επανάσταση και το μετά εξιστορημένα σε εκείνους που ήταν εκεί και σε εκείνους που έχουν μόνο ακούσει να μιλούν γι αυτά; η κόλαση πήγαινε έλα.
Στις 6 μαρτίου ’79 μια βλοσυρή σιωπή τσακίζει το κέντρο της Bologna. Σημαίες, λουλούδια, ένα στεφάνι: Barbara era una di noi, una comunista. Η Barbara ήταν μια από εμάς, μια κομουνίστρια. Barbara Azzaroni, είκοσι εννέα χρόνων. Στρατευμένη στην Prima linea, Πρώτη γραμμή σκοτώθηκε μαζί με τον Matteo Caggegi, είκοσι χρόνων, εργάτη στην Fiat. Δυο χιλιάδες άνθρωποι συμμετέχουν στην κηδεία, προκαλώντας τους ελέγχους. Από ένα πεντακοσαράκι το μεγάφωνο μεταδίδει τον ύμνο του Potere operaio, εργατικής Εξουσίας, και τα λόγια μιας μπροσούρας, με υπογραφή Il Movimento, το Κίνημα.
Το κίνημα του ανταρτοπόλεμου είναι μια συνιστώσα του επαναστατικού κινήματος. […] Για εμάς, συντρόφους της Bologna, η Barbara δεν ήταν με τίποτα μια παράνομη. Την γνωρίζαμε και την εκτιμούσαμε όλοι.
Ένας φωτογράφος αποθανατίζει τους συμμετέχοντες. Η εντολή είναι του κομουνιστικού Κόμματος. Ζωγραφισμένοι κύκλοι γύρω από τα πρόσωπα. Βέλη.
Στα είκοσι χρόνια της η Barbara έχει ήδη ένα παιδάκι. Το ’70 συναντά τον Maurice. Στρατεύονται στο Potere operaio, συχνάζουν στα στέκια της Αυτονομίας, frequentano le sedi dell’Autonomia. Τον μάρτη του Εβδομήντα επτά είναι μέσα στο κίνημα, αλλά και στις Brigate comuniste, κομουνιστικές Ταξιαρχίες, τον παράνομο χώρο του περιοδικού «Rosso».
Το απόγευμα της 11 μαρτίου η Bologna είναι ένα πεδίο μάχης. Ένας καραμπινιέρος σκότωσε τον Francesco Lorusso, αγωνιστή της Lotta continua. Ο ξεσηκωμός συνεχίζεται για δυο ημέρες. Η Barbara βρίσκεται στο πανεπιστήμιο που προστατεύεται από τα οδοφράγματα. Τον σεπτέμβρη παίρνει μέρος στο συνέδριο ενάντια στην καταστολή σαν αγωνίστρια των Formazioni comuniste combattenti, κομουνιστικών μαχόμενων Σχηματισμών..
Μέχρι το Εβδομήντα οκτώ είναι δασκάλα σε έναν παιδικό σταθμό, παίρνει μέρος τους αγώνες των εργαζομένων, στο κίνημα. Μπαίνει στην παρανομία έγκαιρα για να αποφύγει ένα ένταλμα σύλληψης. Στρατεύεται στην Prima linea και συμμετέχει σε διάφορες ενέργειες.
Torino είναι κομουνιστική πόλη. Η Prima linea είναι ριζωμένη στα εργοστάσια. Όπως οι ερυθρές Ταξιαρχίες, le Brigate rosse. Για το Κκι αυτό είναι μη αποδεκτό. Τον φεβρουάριο του ’79 μοιράζει ένα ερωτηματολόγιο αντιτρομοκρατίας. Έξι ερωτήσεις. Η πέμπτη προσκαλεί να καταγγείλουν ανώνυμα τον γείτονα, τον σύντροφο στην δουλειά στη βάση μιας υποψίας. Εκατό χιλιάδες τυπωμένα αντίτυπα. Τριάντα πέντε απαντήσεις στην πέμπτη ερώτηση. Η Prima linea αποφασίζει να επιτεθεί σε έναν από τους υπεύθυνους της πρωτοβουλίας.
Η Barbara και ο Matteo βρίσκονται σε ένα bar όταν εισβάλλει η αστυνομία. Αυτή πέφτει αμέσως, τραυματισμένη θανάσιμα. Αυτός ξεκινά μια μάχη σώμα με σώμα μέχρι που σωριάζεται χτυπημένος από έξι σφαίρες.
Barbara Azzaroni –Carla Rimini, 2 φεβρουαρίου 1950 – Torino, 28 φεβρουαρίου 1979
Mαχήτρια της Prima linea (Pl) σκοτώθηκε από την αστυνομία σε ένα μπαρ μαζί με ένα σύντροφο
Barbara Azzaroni
Το σώμα της Barbara Azzaroni στο μπαρ εστιατόριο dell’Angelo, βορά στους δημοσιογράφους
Volantino Φυλλάδιο
Volantino del Movimento di Bologna Φυλλάδιο του Κινήματος της Μπολόνια
In ricordo di Barbara e Matteo Σε ανάμνηση των Μπάρμπαρα και Ματτέο
Una scritta di Prima linea Ένα γραπτό της Πρώτης γραμμής
Εστιατόριο μπαρ “dell’Angelo”, Via Paolo Veronese 340, Torino Barbara Azzaroni και Matteo Caggegi, μαχητές της Prima Linea, μετά από ειδοποίηση ανώνυμη, αιφνιδιάζονται και σκοτώνονται από την αστυνομία.
Μαρτυρία που δόθηκε το 1980 από έναν μετανιωμένο αγωνιστή της PL:
«Εγώ και η Barbara βρισκόμασταν σε ένα bar, περιμέναμε τον ‘στόχο’ μας. Εγώ βγήκα διότι ήταν η σειρά μου να εξακριβώσω την άφιξη του στόχου. Μπήκε ο Matteo που ήθελε να πάρει πρωινό και να μείνει λιγάκι με την Barbara, για την οποία είχε ένα υψηλό επίπεδο προσωπικής συμπάθειας. Ο Matteo στη συνέχεια μάλωσε με τον ιδιοκτήτη του bar, ο οποίος τον κατηγόρησε πως είχε πάρει τον τηλεφωνικό οδηγό δίχως να ζητήσει την άδεια. Ήταν μια βίαιη διαμάχη, εκείνος κάλεσε την αστυνομία. Όμως ο Matteo παρέμεινε ήσυχος, καθισμένος, να μιλά με την Barbara. Έφτασαν τρία περιπολικά, της αστυνομίας, ενώ ο Matteo και η Barbara στέκονταν ακόμη στον πάγκο, για να πληρώσουν.
Ένας αστυνομικός σημάδεψε με το πιστόλι την Barbara, ο άλλος στον Matteo, που όμως άρχισε να παλεύει μαζί του. Ήρθαν και οι άλλοι αστυνομικού που έριξαν ριπές με τα αυτόματα ενάντια στην τζαμαρία. Χτυπήθηκε η Barbara και έπεσε αμέσως, ο Matteo σκοτώθηκε από τον αστυνομικό με τον οποίο μάλωνε που τον πυροβόλησε έξι φορές στον θώρακα. Από στρατιωτική άποψη μιλάμε για μια πραγματική εκτέλεση. Παρακολούθησα την σκηνή προσωπικά μέχρι το τέλος. Οι αστυνομικοί έμοιαζαν μαστουρωμένοι, ίσως λόγω του φόβου ή της έντασης, εγώ στην πράξη βρισκόμουν εκεί στη μέση όλων, αλλά ήταν τόσο μεγάλη η αναστάτωση που κυριολεκτικά δεν μ’ έβλεπαν κι ας είχα τα χαρακτηριστικά τραβηγμένα και δάκρυα στα μάτια οπότε θα έπρεπε να είχαν καταλάβει ποιος ήμουν…».
Την πρώτη μαρτίου του 1979, μετά από τηλεφώνημα στην Gazzetta del Popolo, σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο της πλατείας Solferino, βρίσκεται μια μπροσούρα της PL:
«Εχθές 28 φεβρουαρίου, έπεσαν από τα χέρια των μπάτσων της Digos, η σύντροφος Barbara Azzaroni – Carla, και ο σύντροφος Matteo Caggegi – Charlie. Είναι μαχόμενοι σύντροφοι της Prima Linea. Έπεσαν κατά τη διάρκεια μάχης σαν κομουνιστές, απαντώντας στα πυρά των σαράντα αστυνομικών που έφτασαν στο σημείο αποφασισμένοι να σκοτώσουν…».
Σάββατο 3 μαρτίου 1979, στο Orbassano, στην κηδεία του di Matteo Caggegi, που πήραν μέρος πολλοί νεαροί, οι φίλοι του διανέμουν μια μπροσούρα με υπογραφή “Οι σύντροφοι του Orbassano”:
«Θα υπάρξουν αυτοί που θα πουν πως ήταν ένας παράνομος, κάποιος θα τον αποκαλέσει assenteista, ή αυτοί που θα σύρουν το χορό στην μαφία εξ αιτίας του πατέρα (καταδικασμένου σε ισόβια για φόνο): για εμάς, γι αυτούς που τον γνώρισαν και πάλεψαν μαζί του, ήταν ένας σύντροφος. Η επιλογή του, εκείνη της ένοπλης πάλης ενάντια στα αφεντικά, σίγουρα δεν επηρεάζει τον πόνο μας και τον θυμό μας για τον θάνατο του: δεν έχουμε σκοπό να κρυφτούμε, όπως κάνουν σήμερα πολλοί σύντροφοι, πίσω απ’ την σιωπή, επειδή σήμερα πέθανε με το πιστόλι στο χέρι αντί να θανατωθεί απ’ τους φασίστες…».
Στις 6 μαρτίου 1979, η κηδεία της Barbara Azzaroni, στην Bologna, μετατρέπεται σε μια μεγάλη πορεία συγγενών, φεμινιστριών, αγωνιστών της επαναστατικής αριστεράς, συγγενών πολιτικών κρατουμένων που παρελαύνει στους δρόμους του κέντρου. Παρόντες επίσης πολλοί πράκτορες της Digos και της αντιτρομοκρατικής των καραμπινιέρων.
Με την ευκαιρία διανέμεται ένα φυλλάδιο, υπογεγραμμένο “Il Movimento”, »Το Κίνημα», όπου μεταξύ άλλων διαβάζουμε:
«Το κίνημα του ανταρτοπόλεμου είναι μια συνιστώσα του επαναστατικού κινήματος στην Ιταλία, ακραία δύσκολο και διαρθρωμένο κίνημα, που έχει όμως μια δικιά του πραγματική ενότητα και όχι πλασματική στον εντοπισμό ενός κοινού εχθρούc: αυτού του Κράτους».
Κηδεία της Barbara Azzaroni. Οι φωτογραφίες έχουν τραβηχτεί από ψηλά, απ’ το Palazzo Re Enzo για να καταγραφούν οι συμμετέχοντες. Η εντολή είναι του Κομουνιστικού Κόμματος. Ζωγραφισμένοι κύκλοι γύρω από τα πρόσωπα. Βελάκια. Γραμμένα ονόματα δίπλα στις φιγούρες ή από πίσω.
Ένας νεαρός σκηνοθέτης, ένας καθηγητής πανεπιστημίου, ένας βιβλιοπώλης και μια δημοσιογράφος συναντώνται στη διάρκεια ενός week-end στο βουνό για να συζητήσουν την πιθανότητα να πραγματοποιήσουν ένα σενάριο ταινίας για την υπόθεση του Giangiacomo Feltrinelli, του εκδότη του ομώνυμου εκδοτικού οίκου που σκοτώθηκε εξ αιτίας μιας έκρηξης που στις προθέσεις του θα έπρεπε να γκρεμίσει έναν πυλώνα υψηλής τάσης στις Segrate, στις πόρτες του Milano.
Η ιστορία εκείνου του δράματος ξεδιπλώνεται μέσα από τη χρήση διαφόρων ηχογραφημένων αφηγήσεων (η ψυχρή επιστημονική γλώσσα των πρακτικών της αυτοψίας στο πτώμα, οι ειδήσεις και η ειδησεογραφική κάλυψη γεμάτη περιττά στερεότυπα, η προφορική διήγηση του κάθε μέλους του κουαρτέτου των »σεναριογράφων» που είχαν γνωρίσει από κοντά και σε βάθος τον πρωταγωνιστή του μυθιστορήματος)
Μέσα από μια εξαιρετική μέθοδο μοντάζ-συναρμολόγησης αυτών των διαφορετικών εγγραφών ο Balestrini καταφέρνει να τοποθετήσει το γεγονός του θανάτου του Feltrinelli στο πυρακτωμένο σκηνικό των κοινωνικών αγώνων των ετών μετά το ’68 απονέμοντας μια δίκαιη αξιοπρέπεια σε μια προσωπικότητα που για μεγάλο χρονικό διάστημα δυσφημίστηκε και μειώθηκε στη βαθμίδα ενός ρομαντικού ονειροπόλου μιας επαναστατικής ελπίδας ανέφικτης απατηλής και επικίνδυνης για το πεπρωμένο της δημοκρατίας.
….. το γεγονός είναι πως βρισκόμαστε εδώ τώρα να συζητάμε για εκείνη την ιστορία και να προσπαθούμε όπως λέγαμε πριν να της δώσουμε μια σημασία ένα νόημα μιαν αξία που σύμφωνα μ’ εμένα είναι σημαντική για να καταλάβουμε τις ιστορίες εκείνων των χρόνων
υπάρχουν οι δύο μεγάλες στιγμές της μετάβασης οι δύο στιγμές καμπή, οι δυο στιγμές ορόσημο που είναι ο θάνατος του εκδότη και στη συνέχεια, η απαγωγή Μόρο η πρώτη που παρήγαγε μια νέα συνείδηση το άνοιγμα μιας διαδικασίας μέσα από μια ρήξη με τις επαναστατικές παραδόσεις που πλέον ανήκουν στο παρελθόν όπως εκείνη της αντίστασης των παρτιζάνων και εκείνη της παλιάς εργατικής τάξης ενώ ανοίγεται ένας άλλος τρελός ιστορικός κύκλος, απίστευτος, που είναι η βαθιά τροποποίηση της εργασίας τίθεται σε κίνηση η κατασκευή μιας προσωπικής και συλλογικής υποκειμενικότητας που έχει αντιστραφεί πλήρως δηλαδή από μια ιστορία σε μιαν άλλη ιστορία από μια υποκειμενικότητα σε μιαν άλλη και τελειώνει η ταξική συνείδηση γεννιέται η αποκεντρωμένη συλλογικότητα τουλάχιστον έτσι λέγαμε κάποτε
η άλλη στιγμή μετάβασης είναι η απαγωγή Μόρο που είναι το βάναυσο τέλος αυτής της διαδικασίας η διαδικασία έχει πλέον επιβληθεί έχει μετατρέψει την κοινωνία έχει μετατρέψει τον κόσμο τον τρόπο ζωής των ανθρώπων τον τρόπο που σκέφτονται αγαπούν τις επιθυμίες και τις συμπεριφορές και αυτό κυρίως χάρη στον φεμινισμό λέει αυτός ευχαριστώ πολύ λέει εκείνη μετέτρεψε και τις λέξεις, ακόμη και το πώς διηγούνται οι ιστορίες και αυτό είναι μια μη αναστρέψιμη μετάλλαξη που σηματοδοτεί επίσης την επόμενη γενιά εκείνη των χρόνων της άμπωτης αυτά τα χρόνια 80 σάπια πλέον τώρα στο τέλος, άθλια, αν και κάνουν τα πάντα για να αποβλακώσουν τελείως αυτές τις νέες γενιές με την τηλεόραση με τα ναρκωτικά ενώ οι εφημερίδες τους εξηγούν πως αυτοί θέλουν μόνο την καριέρα και οικογένεια και ίσως τον θεό
οπότε λέει ο ξανθός αυτός ο θάνατος η ιστορία εκείνου του θανάτου θα μπορούσε να γίνει μια ιστορία που αφηγείται άλλες ιστορίες την ιστορία του ανθρώπου μας την δική μας ιστορία και την ιστορία τόσων πολλών άλλων ανθρώπων την ιστορία εκείνων των τόσο μακρινών χρόνων που είναι όμως τόσο κοντινοί μας διότι ακόμη και σήμερα εμείς είμαστε όλοι φτιαγμένοι από εκείνα τα χρόνια αυτής της ιστορίας και συνεπώς σε εκείνη την ιστορία υπάρχει επίσης η ιστορία αυτών των χρόνων αλλά είναι μια ιστορία που μιλά για τόσες πολλές ιστορίες που δεν θα βρεθούμε ποτέ σε θέση να γράψουμε θα μας έφτανε να καταφέρουμε να κόψουμε ένα μικρό κομμάτι το οποίο να μπορέσει λιγάκι να δώσει τουλάχιστον την αίσθηση εκείνης της ιστορίας
εγώ θυμάμαι είπε ο βιβλιοπώλης τις συζητήσεις εκείνων των ημερών που υπήρξαν μια σημαντική στιγμή διότι το διακύβευμα ήταν να δώσουμε την εικόνα εκείνου τον οποίον όλοι ήθελαν να ξεχάσουν έτσι όπως ήταν υπήρχαν αυτοί που είχαν μια τάση ευσεβιστική, αυτοί που μιλούσαν για εμπλοκή της Cia όλοι ήθελαν να συγκαλύψουν να τον μεταμφιέσουν δεν ήθελαν να τον δουν σαν μια φιγούρα μέσα σε ένα πλαίσιο και μια συγκυρία που ήταν η κατάσταση εκείνων των χρόνων αυτός ο θάνατος συνέπεσε αμέσως με μιαν ακύρωση και έναν εμπαιγμό αυτής της προσωπικότητας αυτού του χαρακτήρα ακύρωση εμπαιγμό εκτοπισμό τροποποίηση όλα δηλαδή παρά να μιλήσουν για το ίδιο το πράγμα, για αυτό καθεαυτό φθάνει να κοιτάξετε τις εφημερίδες εκείνων των ημερών και καταλαβαίνεις άριστα την ανάγκη να μασκαρέψουν να εκτοπίσουν αυτό τον τόσο άβολο χαρακτήρα
σίγουρα του αναγνώριζαν το γεγονός πως είχε στήσει ένα απ’ τα καλύτερα στον κόσμο ινστιτούτα έρευνας και σπουδών επάνω στο εργατικό κίνημα του αναγνώριζαν τον διάσημο και αναγνωρισμένου κύρους εκδοτικό οίκο υπό το πρίσμα όμως της παρέκκλισης που του συνέβη και της αλλαγής που εκπληρώνει κάποια συγκεκριμένη στιγμή με το ξελόγιασμα του για τον Fidel που τα είδαν όλα αυτά γενικότερα σαν μια διανοητική του σύγχυση ενώ όλοι γνωρίζουμε πως οι αναφορές που γίνονταν τότε στον Φιντέλ και σε όλα τα διάφορα απελευθερωτικά κινήματα δεν ήταν εμμονές και ξελογιάσματα μα ήταν οι πραγματικότητες μέσα στις οποίες κινούμασταν ήταν το τοπίο η συγκυρία το πλαίσιο μέσα στο οποίο και τα πράγματα που γίνονταν στην Ιταλία είχαν τη θέση τους την ένταξη και την αίσθηση τους, το νόημα τους
αυτός τυπώνει τα γραπτά του Fidel και του Che νωρίτερα όμως τύπωσε βιβλία επάνω στην αλγερινή επανάσταση και η εφημερίδα Il Giorno του Italo Pietra καταπιάνονταν με την Algeria μα ήταν η εφημερίδα του Mattei συνεπώς υπήρχε οικονομικό ενδιαφέρον και συμφέρον με την έννοια πως στην μέση υπήρχε το πετρέλαιο της Σαχάρα ήταν μια έξυπνη στρατηγική του Mattei που έλεγε εμείς υποστηρίζουμε τον αλγερινό ανταρτοπόλεμο και όταν αυτός νικήσει με την Γαλλία εμείς θα έχουμε το πετρέλαιο της Σαχάρα μετά ο Mattei πεθαίνει πέφτοντας μυστηριωδώς με το αεροπλάνο του και ένα μήνα αργότερα θυμάμαι σαν περίεργο γεγονός σε όλη την Ιταλία ανοίγουν πρατήρια διανομής Total η γαλλική βενζίνη η οποία όσο ο Mattei βρίσκονταν στη ζωή στην Ιταλία δεν υπήρχε
εκείνη όμως του εκδότη ήταν μια περίπτωση στράτευσης παρείχε εργαλεία στο ιταλικό κίνημα κι αυτός όχι μόνο τύπωνε τα ντοκουμέντα του αλγερινού αντάρτικου μα ήταν επίσης μέσα σε πρώτο πρόσωπο στο reseau Jeanson [1] και είναι εκεί που τον γνώρισα αυτός παρενέβαινε στα πράγματα άμεσα σαν αγωνιστής υπήρχε ίσως και λιγάκι αφέλεια στο πάθος του στην εξέγερση του ενάντια στην καταπίεση και την αδικία που τον έσπρωχναν να κάψει τους χρόνους και να υπερπηδήσει τις διαμεσολαβήσεις σίγουρα στη δράση του υπήρξαν λάθη και αυτοσχεδιασμοί πιθανότατα διέπραξε λόγω γενναιοδωρίας μοιραία λάθη απερισκεψίας που ίσως του κόστισαν τη ζωή
ναι λέει ο ξανθός μα τώρα εγώ νομίζω πως πρέπει να μιλήσουμε και για μια άλλη μεγάλη αποσιώπηση το γεγονός πως όλη η κοινωνία εκείνων των καιρών δεν θέλει να δώσει νομιμοποίηση στον σκληρό εργατικό αγώνα που ξεχύθηκε δυναμικά με το θερμό φθινόπωρο του 69 είναι σαν ολόκληρη η ιταλική κοινωνία να θέλει να τον εξορκίσει και βρίσκει τους λόγους της απόρριψης της στα στοιχεία της αναπόφευκτης βίας μέσα στον σκληρό αγώνα αυτής της νέας εργατικής τάξης που είναι θυμωμένη που κάνει αυτά τα πράγματα και που μέσα στην κοινωνική σύγκρουση συνδέεται με την ριζοσπαστικότητα των νέων οπότε ενάντια σε αυτούς χρησιμοποιείται η βία για να τους καταστρέψουν και ταυτόχρονα τους κατηγορούν για βιαιότητα για απόπειρα και επίθεση ενάντια στους κανόνες της δημοκρατίας ή της δημοκρατικής νομιμότητας όπως λεν οι κομουνιστές κι αυτή είναι η βρώμικη δουλειά των μέσων μαζικής ενημέρωσης και των διανοούμενων της εποχής
η οπτική του Pci και των προοδευτικών δημοκρατών ήταν εκείνη του εργάτη φορέα υγιών αξιών των ηθικών αξιών του σοσιαλισμού της κοινωνίας της εργασίας στην οποίαν αντιπαρατίθεται η ιδέα αυτού που ονομάσαμε η απόρριψη της εργασίας δηλαδή της τάξης που έχει αρνηθεί ως μοίρα αυτή του εργάτη αυτή είναι η θεμελιώδης σύγκρουση των χρόνων 70 μια πολιτιστική σύγκρουση βασισμένη στην αδυναμία τους να αντιληφθούν τις νέες πολιτιστικές αξίες της ζωής της ύπαρξης και που δημιουργεί μια αγιάτρευτη διάσπαση διότι αυτοί παρότι συνδικαλίζονται και ανήκουν στο Κκι δεν μπορούν να ανεχθούν πως εγώ παιδί εργάτου κάνω τους αγώνες για να αρνηθώ τον εαυτό μου ως εργάτη αλλά όπως εσύ τους αγώνες πρέπει να τους κάνεις για τις μισθολογικές αυξήσεις ναι όμως συμβατές με το γεγονός πως πρέπει να παραγάγεις περισσότερο μα σκατά λέω εγώ τους αγώνες τους κάνω για να μην είμαι πλέον εργάτης ποτέ πια
είναι εδώ που λαμβάνει χώρα το πέρασμα από μια μορφή αντίστασης σε σχέση με την αντεπανάσταση σχετικά με το πραξικόπημα που είναι μια μορφή η οποία για τους νέους για το κίνημα δεν αρκεί πλέον περνούμε στο γεγονός πως θέλουμε να μετατρέψουμε ριζικά και βίαια την κοινωνία δηλαδή η επανάσταση να λοιπόν όλο αυτό μετά τον θάνατο του εκδότη κάτω από τον πυλώνα έρχεται δραματικά να αποκαλυφθεί όχι μόνο σαν θεωρία και σαν σχεδιασμός αλλά επίσης και σαν καθημερινή πρακτική και τότε ξεσπά εξαπλώνεται ανεξέλεγκτα αυτή η πολυπλοκότητα αυτό το σύμφυρμα, questo mélange, αυτό το κοκτέιλ μολότοφ εμπειριών που στοχεύουν όλες σε μια επαναστατική αλλαγή
έτσι ήταν λέει αυτός και το εμβληματικό ραντεβού του θανάτου του εκδότη αντιπροσωπεύει αυτά τα μονοπάτια τα αντιπροσωπεύει αντικειμενικά αυτά τα βήματα δεν μπορούσε να βρίσκεται σε αυτόν μια οπτική και μια πρόβλεψη διαυγής και ξεκάθαρη όπως δεν μπορούσε να υπάρχει σε κανέναν από εμάς σε μια περίοδο τόσο αντιφατική και ταραχώδη αυτός είναι το άθροισμα όλων των αντιφάσεων όπου το παλιό και το νέο δεν επιλύονται αλλά αθροίζονται συγκρούονται επικαλύπτονται αναμιγνύονται αλλά αυτός όλων αυτών των πραγμάτων είναι πάντοτε ένας μάρτυρας παθιασμένος τίμιος βαθιά πληγωμένος που είναι πάντα σε αναζήτηση αυτών των πραγμάτων και έχει κατακλυστεί από αυτά τα πράγματα διεγείρει αυτά τα πράγματα κλείνει-τείνει προς τον κόσμο που αλλάζει μέχρι το σημείο να μεταβάλει την σχέση του με τη δουλειά του με την πολιτιστική του συνθήκη με την τάξη του με την κληρονομιά του και με την οικογένεια του
1 – Le réseau Jeanson était un groupe de militantsfrançais, agissant sous les directives de Francis Jeanson, qui opéra en tant que groupe de soutien du FLN durant la guerre d’Algérie, principalement en collectant et en transportant fonds et faux papiers. Το δίκτυο Jeanson ήταν μια ομάδα Γάλλων αγωνιστών, που ενεργούσε υπό την καθοδήγηση του Francis Jeanson, η οποία λειτουργεί ως ομάδα υποστήριξης του FLN κατά τη διάρκεια του πολέμου στην Αλγερία, κυρίως με τη συλλογή και τη μεταφορά πόρων και πλαστών εγγράφων.
να λοιπόν που φτάσαμε στο οριστικό τέλος του ταξιδιού μας,
εδώ ολοκληρώνεται αυτή η μακρά ανασκόπηση, που ξεκίνησε το 2004 και φτάνει μέχρι τις μέρες μας, στο πρώτο τρίτο του 2015, και μιλά για αυτά που βίωσα, τα σημαντικότερα, τα δυνατότερα, αυτά που με σημάδευσαν,
νομίζω, πως μαζί με τις δικές μου σκέψεις και εμπειρίες σας έδωσα και τις απόψεις όλου εκείνου του χώρου, όλης εκείνης της γενιάς που αποφάσισε να τα δώσει όλα, πηδώντας στο κενό, μήπως και καταφέρει να δει το όνειρο πραγματικότητα…
ένα όνειρο που ακόμη αναζητούν οι νεολαίοι στις 4 άκρες της γης,
κάπου έχουν καταφέρει πολλά..
στον δρόμο για την κοινωνική χειραφέτηση
φέροντας τους »αδύνατους» στο προσκήνιο.
σας έδειξα τις απόψεις όλων εκείνων
που αμφισβήτησαν στην πράξη την παντοδυναμία των ισχυρών
με κάθε δυνατό τρόπο,
σε εσάς απομένει να κρίνετε..
κι αν κάτι σας αρέσει να το προσαρμόσετε στο σήμερα!
εγώ κατέληξα στα εξής λίγα :
πως ο ηγεμονισμός καταστρέφει, μεγάλο ελάττωμα των ανταγωνιστικών δυνάμεων
όπως και οι μύθοι! είναι άχρηστοι οι μύθοι, τα »μεγάλα βιβλία» και οι βεβαιότητες!
αυτό που ενώνει είναι η δράση γύρω από τα ζητήματα της απελευθέρωσης από την μέγγενη των νοημάτων που το καπιταλιστικό σύστημα έχει δώσει στην ζωή μας,
τις αξίες του,
μιας και έχει καταφέρει να κάνει τον κόσμο να πιστεύει πως είναι οι μοναδικές!
πρέπει να μπει ξανά ο άνθρωπος στο προσκήνιο, και η ανάγκη του για ελευθερία και αυτόνομη υπαρξιακή ανάπτυξη, πάνω από τις αγορές και την λογική του κέρδους,
ο άνθρωπος στο μέσον και όχι το χρήμα!
εδώ γύρω θα παιχθούν όλα, στο άμεσο και στο μακρύτερο μέλλον!
πρέπει ο άνθρωπος να επιστρέψει να σκέφτεται αυτόνομα και να δρα ελεύθερα, πέρα από όλους
επαναλαμβάνω όλους! τους περιορισμούς μέσα στους οποίους τον έκτισαν οι άρχοντες και κατέχοντες!
όταν το κάνει, να είστε σίγουροι, πως θα βρει τον δρόμο.
πρώτα όμως πρέπει να αποδράσει!
και στην συνέχεια να κτίσει, με τους αυτόνομους γύρω του, το μέλλον που του αξίζει!
με συντροφικούς χαιρετισμούς, και την γροθιά σφιγμένη ψηλά
Prima Linea (PL) η Πρώτη Γραμμή [ΠΓ] ήταν μια ένοπλη οργάνωση της άκρας αριστεράς της Ιταλίας κομουνιστικής μήτρας. αρχικά εξωκοινοβουλευτική νόμιμη πολιτική ένωση, που εξήλθε από τον Συνεχή Αγώνα, da Lotta Continua, στα στελέχη της σχεδόν αμέσως ωρίμασε η επιλογή της ένοπλης πάλης.
γεννήθηκε το φθινόπωρο του 1976 και επίσημα διαρθρώθηκε την επόμενη χρονιά, την άνοιξη, σαν τρομοκρατική οργάνωση, η Prima Linea θα είναι η δεύτερη στην Italia μόνο πίσω από της Ερυθρές Ταξιαρχίες, Brigate Rosse, σε νούμερο προσώπων που χτυπήθηκαν (39 από τους οποίους οι 16 σκοτώθηκαν), σε ένοπλες επιχειρήσεις (101 επιθέσεις για τις οποίες ανέλαβε την ευθύνη) και σε αριθμό μελών.
το όνομα εμπνεύστηκαν από τις ομάδες περιφρούρησης των κινημάτων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που, στα χρόνια του εβδομήντα, τοποθετούνταν στην κεφαλή των πορειών καταλαμβάνοντας, ακριβώς, την πρώτη γραμμή.
οι ρίζες της οργάνωσης Prima Linea αναζητούνται στην ιταλική ιστορική περίοδο που, στα δεύτερα μισά των χρόνων εβδομήντα, βλέπει μια μεγάλη ανάπτυξη του αποκαλούμενου ένοπλου κόμματος.
ανάμεσα στην άνοιξη και το φθινόπωρο του 1974, μέσα στις τάξεις του Συνεχή Αγώνα, Lotta continua, προκαλείται μια ρήξη με συνέπεια την διάσπαση από μέρους κάποιων αγωνιστών, που στο μεγαλύτερο μέρος τους ανήκουν στο ρεύμα και στην φράξια alla corrente e alla frazione[1], δηλαδή σε δυο από τις κυριότερες ομαδοποιήσεις που, αποτελούνταν κατά κύριο λόγο από στελέχη της ομάδας περιφρούρησης της ομάδας και ήταν ιδιαίτερα ριζωμένες Milano, Torino, Napoli και στην Brianza, ασκούν κριτική στην υπερβολικά διανοουμενίστικη γραμμή της οργάνωσης υπέρ μιας επαναστατικής προοπτικής και πρωτοβουλίας περισσότερο παρεμβατικής. μια πρόσκληση που μεταφράζεται στην πρόταση συμμετοχής στην ένοπλη πάλη η οποία, όμως, αμέσως απορρίπτεται από την ηγετική ομάδα του ΣΑ, LC, γεγονός που επέφερε λοιπόν στην αναπόφευκτη ρήξη.[2]
αφού λοιπόν βρίσκεται έξω από την Lotta continua, το 1975, η ομάδα ξεκινά να σφίγγει δεσμούς με άλλους αγωνιστές που προέρχονταν από τις γραμμές ενός άλλου σχηματισμού της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, την Εργατική Εξουσία, sinistra extraparlamentare,Potere operaio, συνδεδεμένου με την εμπειρία του περιοδικού Senza Tregua, Δίχως Ανακωχή, που είχε ρίζες στο εργοστάσιο και στον χώρο του αποκαλούμενου μαχητικού αντιφασισμού, antifascismo militante.[1]
το φθινόπωρο του 1976, μετά από δυο συναντήσεις που προώθησε η ηγετική ομάδα του περιοδικού και έλαβαν χώρα, αντιστοίχως, σε Salò και Stresa, έχουμε εκ νέου διασπορά που θα φέρει σε πολυδιάσπαση εκείνης της εμπειρίας και στον σχηματισμό τριών νέων οργανώσεων : τις κομουνιστικές επαναστατικές Επιτροπές, τις μαχητικές κομουνιστικές Μονάδες και, ακριβώς, της Πρώτη Γραμμή – i Comitati comunisti rivoluzionari, le Unità comuniste combattenti e, appunto, Prima Linea.[2]
ιδρυτικός στόχος της PL είναι εκείνος του να αντιπροσωπεύει την πρωτοπορία των προλεταριακών μαζών και του κινήματος του ’77, movimento del ‘77, παραμένοντας μέρος των ιδίων και δίχως να μετασχηματιστεί σε μια ελίτ μαχητών, élite di combattenti: ένας τρόπος, αυτός, καταδίκης του ιδεολογικού δογματισμού των ερυθρών Ταξιαρχιών, delle Brigate Rosse, παρότι υποστήριζαν τις δράσεις τους και συμμετείχαν στις επιχειρήσεις ανταρτοπολέμου ενάντια στο ιταλικό κράτος.[3]
στρατιωτικά, οι απαρχές του σχηματισμού, χαρακτηρίζονται από μια οπτική εκτελεστική στο εσωτερικό των εργοστασίων, με δράσεις ένοπλες (raid των προλεταριακών περιπολιών) που συνίστανται στον τραυματισμό των επιστατών και εταιρικών διευθυντών,[4] ένας τρόπος που σαν στόχο έχει »πάνω από την αρπαγή της εξουσίας, μια προοδευτική διάλυση της εξουσίας» – «più che una presa di potere, una progressiva dissoluzione del potere»[3]
« Prima Linea non è un nuovo nucleo combattente comunista, ma l’aggregazione di vari nuclei guerriglieri che finora hanno agito con sigle diverse »
(Volantino di rivendicazione del 30 novembre 1976[5])
»η Πρώτη Γραμμή δεν είναι ένας νέος κομουνιστικός μαχητικός πυρήνας, αλλά η συνάθροιση διάφορων αντάρτικων πυρήνων που μέχρι στιγμής έδρασαν κάτω από διαφορετικές ονομασίες»
από φυλλάδιο ανάληψης ευθύνης της 30ης νοεμβρίου 1976
το 1976 ήταν το έτος των πρώτων ένοπλων δράσεων της ομάδας. όπως έγραφαν όμως στο φυλλάδιο ανάληψης ευθύνης που διένειμαν με ευκαιρία την πρώτη στρατιωτική πράξη της ομάδας, δηλαδή την εισβολή στα γραφεία των Διευθυντών της Φίατ , nella sede dei Dirigenti Fiat στο Torino, del 30 novembre 1976, στις 30 νοεμβρίου ’76, στην αρχή η ονομασία Πρώτη Γραμμή , Prima Linea (ονομασία που, στις προθέσεις του κινήματος, βασίζονταν στις ομάδες περιφρούρησης που χρησιμοποιούνταν στην διάρκεια των διαδηλώσεων στην πλατεία, που τοποθετούνταν στην κεφαλή, στην πρώτη γραμμή, ακριβώς, για την προστασία της πορείας , del corteo[6]) δεν χρησιμοποιήθηκε αμέσως, λόγω της πίστης στις ιδρυτικές αρχές του κινήματος που αυτο-παρουσιάζεται σαν ένωση πολλών ονομασιών της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
η πρώτη εκτέλεση που χαρακτηρίζει την ομάδα της Prima Linea ήταν εκείνη του Enrico Pedenovi, περιφερειακού συμβούλου του φασιστικού κινήματος Movimento Sociale Italiano, που σκοτώθηκε στις 29 απριλίου 1976 στο Milano, με ευκαιρία την πρώτη επέτειο του θανάτου του νεοφασίστα αγωνιστή Sergio Ramelli.[7]
όπως ήδη είπαμε για την εκτέλεση δεν ανέλαβε την ευθύνη η ομάδα, που είχε αρχικά αποφασίσει να μην υπογράφει τις δράσεις της, κυρίως στην περίπτωση των εκτελέσεων. στο δικαστήριο, όμως, στο πλαίσιο της διαδικασίας ενάντια στην Prima Linea του 1984, la Corte d’assise di Milano , η μιλανέζικη Έδρα αναγνώρισε στους Enrico Galmozzi, Bruno La Ronga και Giovanni Stefan (όλοι στελέχη της ΠΓ) τους φυσικούς εκτελεστές του θανάτου, αποφασίζοντας δυο καταδίκες σε ισόβια και μια σε 27 χρόνια κάθειρξης gli .[8]
ένα τέταρτο μέλος της οργάνωσης, ο Piero del Giudice, δέχτηκε ποινή σε 28 χρόνια νια συνεργία ηθική στον φόνο, που σχεδιάστηκε σαν εκδίκηση, για τον θάνατο ενός νεαρού αγωνιστή της αριστεράς, του Gaetano Amoroso, που σκοτώθηκε στην διάρκεια επίθεσης, από μέρους νεοφασιστών, στις 27 απριλίου 1976. La Corte di cassazione , στο Εφετείο μετατράπηκε η απόφαση, εν μέρη, μειώνοντας σε 29 χρόνια τα ισόβια του La Ronga και αθωώνοντας τον Del Giudice.[9]
το πρωινό της 12ης μαρτίου 1977, ένα commando της PL, σκοτώνει στο Torino τον Giuseppe Ciotta, brigadiere di Pubblica Sicurezza, ταξίαρχο της αστυνομίας 29 χρόνων. την ώρα που ήταν έτοιμος να πάρει το αυτοκίνητό του, για να πάει στην δουλειά του, τρία άτομα τον πλησίασαν και τον εκτέλεσαν με τρεις πυροβολισμούς. [10] και για αυτή την εκτέλεση, της οποίας την ευθύνη ανέλαβε εκείνη την περίοδο η οργάνωση ‘μαχητικές κομουνιστικές Ταξιαρχίες, Brigate comuniste combattenti, αναγνωρίστηκε ένοχος στην συνέχεια ο Enrico Galmozzi.[11]Continue reading «στη χώρα του ποτέ…ή..18»
Όχι είναι πολύ δύσκολο να βρεις αυτό το θείο αχνάρι μέσα σ’ αυτή τη ζωή που περνάμε, μέσα σ’ αυτόν τον χρόνο τον τόσο απνεύματο, αστικό κι ευτυχισμένο, μέσα σ’ αυτά τα αρχιτεκτονικά σχέδια, τις επιχειρήσεις, την πολιτική και τους ανθρώπους! Πως μπορούσα μέσα σ’ έναν τέτοιο κόσμο να μην είμαι ένας λύκος της στέπας, ένας άξεστος ερημίτης, μια που δεν καταλάβαινα κανέναν από τους σκοπούς του και δεν ένιωθα καμιά από τις χαρές του! Δε μπορώ ούτε σ’ ένα θέατρο, ούτε σ’ ένα κινηματογράφο να παραμείνω πολλή ώρα, δε μπορώ να διαβάσω μια εφημερίδα και πολύ σπάνια διαβάζω ένα μοντέρνο βιβλίο· δε μπορώ να καταλάβω ποια όρεξη και ποια χαρά σπρώχνουν τους ανθρώπους στα ταξίδια και τα ξενοδοχεία, στα γεμάτα καφέ-μπαρ με την πνιγερή μουσική και στα μπαρ και τις παραστάσεις βαριετέ των μεγαλουπόλεων, στις εκθέσεις, στους αγώνες αυτοκινήτων, στα γήπεδα και στις διαλέξεις γι’ αυτούς του διψούν για μόρφωση! Όλες αυτές τις χαρές, που θα μπορούσα να τις φτάσω και να επιδιώξω άλλες τόσες, δε μπορώ να τις καταλάβω ούτε συμμετέχω σ’ αυτές. Αντίθετα, αυτό που σε μένα προξενεί τις σπάνιες ώρες της χαράς, αυτό που είναι για μένα ηδονή, βίωμα, έκσταση και εξύψωση, βρίσκεται μόνο στην ποίηση, ενώ στη ζωή φαίνεται να ‘ναι αφύσικο. Και πράγματι, αν ο κόσμος έχει δίκιο, αν αυτή η μουσική στα μπαρ, αυτές οι μαζικές ικανοποιήσεις μέσα στα πλήθη κι αυτός ο αμερικάνικος τρόπος ζωής είναι πράγματα δικαιωμένα, τότε εγώ έχω το άδικο, είμαι τρελός, πραγματικά ένας λύκος της στέπας, όπως συχνά ονόμαζα τον εαυτό μου· είμαι οπωσδήποτε ένα περιπλανώμενο θηρίο, μέσα σ’ έναν ξένο κι ακατανόητο κόσμο, που δε μπορεί πια να βρει την πατρίδα του, την τροφή και τον αέρα του.
