σήμερα το πρωί ο βάσκος σύντροφος Iosu Uribetxebarria πέθανε στο σπίτι του στην Mondragón (Guipuzkoa), ύστερα από έναν αργό Γολγοθά που διήρκησε σχεδόν δέκα χρόνια.
ΣΑΒΒΑΣ ΞΗΡΟΣ
του Jorge Zabalza (δημοσιεύτηκε στο BRECHA την Παρασκευή 11Ιουλίου 2014)
2 Ιουλίου 2014
Με κοινοποιησή της η Πρεσβεία των ΗΠΑ στην Ελλάδα, απέρριψε και καταδίκασε την παρουσίαση του, γραμμένου στη φυλακή, βιβλίου του Δημήτρη Κουφοντίνα: «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη», που έγινε στη Νομική Σχολή. Η Πρεσβεία προσπάθησε να αποσυνδέσει την εκδήλωση αυτή από την ακαδημαϊκή ελευθερία και επιδεικνύοντας τη χαρακτηριστική της «ευαισθησία» για τον πόνο των άλλων, δημοσίευσε στην κοινή γνώμη ότι «το γεγονός προσβάλλει τη μνήμη των θυμάτων». Η φράση αναφέρεται στους Βρετανούς και στους γιάνκηδες Στρατιωτικούς, που εκτελέστηκαν από την αντάρτικη οργάνωση «17 Νοέμβρη» κατά τη διάρκεια της 25ετούς αντιμπεριαλιστικής της δράσης.
Κάποιοι από αυτούς ήταν: Richard Welch, 23 Δεκεμβρίου 1975, George Santes,αρχηγός του Ναυτικού των ΗΠΑ, 15 Νοεμβρίου 1983, Robert Judd, λοχίας του Ναυτικού των ΗΠΑ, 3 Απριλίου 1984, Wiliam Nordeen, αρχηγός του Ναυτικού των ΗΠΑ, 23 Ιουνίου 1988, Ronald O. Stewart, λοχίας της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ, 13 Μαρτίου 1991 και Stephen Saunders, στρατιωτικός της Βρετανικής Πρεσβείας στην Αθήνα, 15 Ιουνίου 2000. Αυτοί οι στρατιωτικοί ανήκαν σε σημαντικές μονάδες σε κάποια από τις 3 βορειοαμερικανικές βάσεις σε ελληνικό έδαφος, που έχουν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην στρατηγική των στρατιωτικών παρεμβάσεων στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική. Από τη μεγαλύτερη από αυτές τις μονάδες, που βρίσκεται στην Κρήτη, στα 300 χιλιόμετρα από την ακτή της Λιβύης, ξεκίνησε η επίθεση στην Τρίπολη, όταν επιχείρησαν να δολοφονήσουν τον Gadafi. Με λίγα λόγια, τα αποκαλούμενα «θύματα» ήταν μέλη των ενόπλων δυνάμεων του «Άθλιου Κράτους» που σπέρνει τον πόλεμο και την καταστροφή σε όλες τις γωνιές του κόσμου.
Η Πρεσβεία δεν αναφέρθηκε στην υπόθεση του Σάββα Ξηρού που συνελήφθη το 2002 όταν, κατά λάθος, εξερράγη ένας αυτοσχέδιος εκρηκτικός μηχανισμός στα χέρια του και τώρα βρίσκεται έγκλειστος στις φυλακές Κορυδαλλού.
Ο σύντροφος έμεινε πρακτικά τυφλός και κωφός, μεγάλο μέρος του σώματός του υπέστη εγκαύματα από την έκρηξη,ενώ τα πόδια του φέρουν οιδήματα λόγω κυκλοφορικής ανεπάρκειας.Έχει νευρολογικά προβλήματα, ιλλίγγους και πολαπλή σκλήρυνση κατά πλάκας. Ένας δικαστής διέταξε να παραμείνει για 5 μήνες σε ένα νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, αλλά μόλις μετά από 9 ημέρες νοσηλείας, η Αντιτρομοκρατική διέκοψε τη θεραπεία του και τον έστειλαν στον Κορυδαλλό, του οποίου το νοσοκομείο είναι μία καταστροφή από ιατρικής άποψης.
Αυτό το αναγνώρισε και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που καταδίκασε την Ελλάδα για «απάνθρωπη και προσβλητική συμπεριφορά», την οποία υπέστη το μέλος της Οργάνωσης «17 Νοέμβρη». Σύμφωνα με τους γιατρούς, είναι η αστυνομία και οι δικαστές που αποφασίζουν για τις συνθήκες νοσηλείας του Σάββα και κανείς δε μπορεί να αρνηθεί ότι σήμερα, χωρίς να ενδιαφερθούν για την υγεία του, κρατείται σε καθεστώς ομηρίας και καταστολής, δηλαδή επιμηκύνουν την κάθειρξή του απλά βασανίζοντάς τον.
Τους διπλωμάτες των ΗΠΑ, που είναι συνένοχοι για τα εγκλήματα στο Guantanamo και του Abu Graib, δεν τους ενδιέφερε που στη Νομική Σχολή καταγγέλθηκε η απανθρωπιά που αγγίζει στο όριο του θανάτου και ότι η κυβέρνηση ήταν αυτή που το ώθησε προς αυτήν την κατεύθυνση χωρίς κανένα σεβασμό.
Η υπόθεση του Σάββα θυμίζει τις δολοφονίες των Maria Bonilla, Roberto Luzardo, Raquel Culnev, Washington Gimenez, Adolfo Wasen, Angel Yoldi, Miguel Goitino, Ariel Ozer Ami, Jorge Leivas και πολλών ακόμη, για τη δολοφονία των οποίων την ευθύνη φέρουν οι συνθήκες και οι κανόνες που ισχύουν στις στρατιωτικές εγκαταστάσεις απομόνωσης και τα στρατιωτικά νοσοκομεία. Σε αυτούς, στερήθηκε η ιατρική φροντίδα που έπρεπε να τους παρέχουν. Οι δολοφονίες τους παραμένουν ατιμώρητες στην «Προοδευτική Ουρουγουάη», παρ’ότι είναι πολύ απλό να αποκαλυφθεί η ταυτότητα των ιατρών και των αξιωματικών που ήταν υπεύθυνοι. Απλά δεν υπάρχει η θέληση να εξιχνιαστούν και να καταδικαστούν για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Στην Ελλάδα το σχέδιο καταστολής επεκτείνεται: αυτές τις μέρες το κοινοβούλιο θα ψηφίσει το νέο νομοσχέδιο της κυβέρνησης για τις φυλακές.
Με αυτό θα δοθεί το «νομικό πλαίσιο» για τις «φυλακές υψίστης ασφαλείας» και θα παρθούν τα ίδια μέτρα απομόνωσης και καταστολής των πολιτικών κρατουμένων, που ισχύουν σήμερα στο Guantanamo. Με άλλα λόγια, γινόμαστε μάρτυρες μία καμπάνιας εξόντωσης, όπως αυτή τη δεκαετία του ’70 στην Αργεντινή, Βραζιλία, Χιλή και Ουρουγουάη.
Η απάνθρωπη μεταχείριση των πολιτικών κρατουμένων, είναι μέρος του εκφασισμού της πολιτικής ζωής στην Ευρώπη. Προσπαθούν να πάρουν μέτρα παραδειγματισμού, που εκφοβίζουν και αποθαρρύνουν τα κινήματα αντίστασης ενάντια στις πολιτικές λιτότητας, της μείωσης των μισθών και της κοινωνικής ασφάλειας.
Προσοχή! Μπορεί να συλληφθείτε και να περάσετε τόσο άσχημα, όσο οι Έλληνες πολιτικοί κρατούμενοι.
Στην Ελλάδα, την εξαφάνιση του Κράτους Πρόνοιας την αντιλαμβάνεσαι απλά περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας. Η κοινωνία είναι έντονα κατατμημένη: από τη μία, η μεγάλη πλειοψηφία που βρίσκεται στη φτώχεια ή προσπαθεί να αποδράσει από αυτήν και από την άλλη το «1%» που απολαμβάνει τα γιωτ του στα νησιά του Αιγαίου.
Για να προβεί στη στρατιωτικοποίηση του κράτους, κατ’εικόνα και ομοίωση του Δόγματος της Εθνικής Ασφάλειας, η ελληνική δεξιά μένει απομονωμένη και χωρίς πολιτική πίστωση. Ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ), που προσπαθεί να συγκαλέσει και να ενώσει τις ανταγωνιστικές δυνάμεις, πέτυχε να θέσει την κυβέρνηση σε πολιτικό και εκλογικό κλοιό και να απαιτεί την επίσπευση των εθνικών εκλογών.
Δεν είναι όμως η μοναδική πολιτική επιλογή που βρίσκεται στο τραπέζι: η βία που προκαλούν οι κοινωνικές επιπτώσεις του μοντέλου αυτού, αυξάνουν την οργή του εργατικού κόσμου και τοποθετούν επί τάπητος το ζήτημα της επαναστατικής βίας. Επειδή η κοινωνική αδικία βαθαίνει και η καταστολή εδραιώνει το θάνατο στους δρόμους, ποτέ δε λείπουν οι νεανικές καρδιές, που είναι αποφασισμένες να ρισκάρουν τη ζωή τους για την επανάσταση, όπως είπε και ο Zelmar Micheline σε εκείνη την αξιομνημόνευτη συζήτηση για τη καταδίκη της κλιμάκωσης της καταστολής του αυταρχικού καθεστώτος του Pachero Areco στην Ουρουγουάη το 1970. Επιπλέον, ως γνωστό, κάποιες γέρικες καρδιές, παρά του ότι έχουμε κάλλους από τα μπαστούνια και τα παλούκια, μπορούμε να διαδραματίσουμε ένα ρόλο στην παγκόσμια αλληλεγγύη, για αυτούς που υποφέρουν από τις ίδιες κακουχίες, όπως εμείς.
Jorge Zabalza
πηγή: Κραυγές από τα Κελιά
το κείμενο και εδώ http://elmuertoquehabla.blogspot.gr/2014/07/savvas-xiros.html
