ΩΩα. χόρεψες πάνω στο φτερό του καρχαρία – 19

Φτάνοντας λοιπόν στο τέλος του ταξιδιού μας θα ήθελα πρώτα να ευχαριστήσω όλους εσάς που μου κρατήσατε τόσο όμορφη παρέα. Να ευχαριστήσω αυτούς που βοήθησαν να φτάσω στο σήμερα, αυτούς όλους που με ανέχτηκαν και φυσικά όλους αυτούς τους πολλούς που έβαλαν ένα λιθαράκι στη διαμόρφωση του Μιχάλη. Και δεν θα μπορούσα παρά να κλείσω με μουσική, Γιατί διάλεξα το Μανιφέστο, άγνωστο. Σίγουρα κάτι θα σημαίνει, ας αφήσουμε τον καθένα να ψυχανεμίζεται αυτό που του βγαίνει μιας κι εγώ αδυνατώ. Από τα Μωρά στη Φωτιά λοιπόν και το μακρινό ‘87 :
»Γεννιόμαστε σαν λύκοι και πεθαίνουμε σαν τα σκυλιά
κι η ζωή είναι εφιάλτης, σταματάει μόνο όταν ξυπνάς
έχω δει οργή, και πόνο και αμαρτία
μα μπορείς ν’ ανακαλύψεις μόνος σου τον κόσμο.
ταξιδεύουμε για νέα εποχή
και θα ψάχνουμε για πάντα
κάτι που δεν βρίσκεται ποτέ
Μανιφέστο.
Γεννιέσαι μεγαλώνεις και μετά πεθαίνεις
και μοιάζει να’ ναι αδύνατο μα εγώ πιστεύω
παρόλα αυτά που ξέρω κάτι μας ενώνει
οι λύκοι που γλιτώσανε το κυνήγι
και κατεβαίνουνε στην πόλη λυσσασμένοι.
στείλτε αυτό το μήνυμα στο δύο χιλιάδες
μη φοβάστε για ότι θα ‘ρθει
χόρεψε και κοίτα ίσια μπροστά.
Μανιφέστο».

Αυτό λοιπόν ήταν το ημερολόγιο καταστρώματος,στο ταξίδι της ζωής. Φυσικό ήταν να μιλήσουμε και για αυτούς που συντρόφευσαν αυτά τα πανέμορφα και γεμάτα χρόνια. Θέλω να μνημονεύσω και κάποιους ακόμη που μου διέφυγαν, που ήταν εκεί κοντά με τον ένα ή άλλο τρόπο. Και όσους ή όσες ξεχάσω να με συγχωρέσουν. Είναι λοιπόν ο Δημήτρης με τη Δέσποινα και η Άννα με τον Βαγγέλη που μαζί με τα άλλα παιδιά ήταν δίπλα μου όλα τα φοβερά χρόνια της παραλίας και με βοήθησαν αφάνταστα. Φυσικά ο Γιάννης ο Μανιός με την Τασούλα, την αδελφή του, και τ’ αδέλφια Βασάκηδες, [για τον Άκη μιλήσαμε και νωρίτερα, η Εφη, το ‘άγαλμα’, μαζί με τ’ άλλα κορίτσια ομόρφαιναν την αμμουδιά].Ο Μίκης και η Μαρία, ο Σάκης ο Κελέκης και ο Σάκης ο Μανάφης, η Καίτη, ο Ντίνος ο ‘εύσωμος’ και ο Παναγιώτης ο Βαλάσης.Ο Ηλίας και ο Νίκος ο Αφεντάκης. Ο Νίκος Καρυάτης και ο Γιάννης ο Μουράτης. Ο Νίκος ο ΄καπάκης’. Ο Χρήστος ο Μπεκρής, ο Στράτος και ο Γιώργος Καμπουρίδης. Δημήτρης Παπαθεοδώρου και τα αδέλφια Κανλή από Θεσσαλονίκη. Ο Γιώργος ο Αμερικάνος που ήρθε ένα καλοκαίρι για διακοπές τον ιούλιο, ενθουσιάστηκε, και γύρισε πίσω στην Νέα Υόρκη μετά τα Χριστούγεννα ! Ο Στέφαν ο ‘Ούγγρος’ και ο Μένιος ο Κούνδουρος με τη Ρενάτε, [με την ευκαιρία, ας θυμηθούμε εκείνη την ανεπανάληπτη μέρα,την απίστευτη φάση, όταν μετά τη διαφωνία μας με τον ιδιοκτήτη του χώρου στο Ξενοδοχείο Αιγαίο,όπου έχουμε ‘στρατοπεδεύσει,’ χρειάστηκε να μεταφερθεί ένα ολόκληρο μαγαζί από τους θαμώνες του, μέρα μεσημέρι, στα χέρια και στις πλάτες, περπατώντας στην αμμουδιά της Ηρακλίτσας, ακόμη και με θαλάσσια ποδήλατα και με κανό ! Έτσι λοιπόν, το είδαμε και αυτό!]. Ο Χρήστος ο Βούρος, ο Αργύρης ο Νίκος Δεληκάρης και ο Τάσος Κελαϊδίτης, που μαζί με τον Μανώλη έδωσαν πολλά ’χέρια’ όταν τους χρειάστηκα. [Με την ευκαιρία να πω πως με όλα τα αδέρφια Κελαϊδίτηδες, αρσενικά και θηλυκά η σχέση μου ήταν από τις καλύτερες]. Η Ελένη η Δαίδου στη Θεσσαλονίκη στάθηκε δίπλα μου βράχος, ο Δημήτρης Θεοδωρίδης, ο Γιώργος όπως και κάποια άλλα παιδιά που για ανεξήγητο λόγο ξεχνώ τα ονόματά τους]. Και δεν θα μπορούσα φυσικά να ξεχάσω και τους αγαπητούς μου καλλιτέχνες, τον Κώστα με την Ειρήνη και τον φίλτατο μου Θέμη και την Τασούλα. Και φυσικά σταθερή αξία όλα αυτά τα χρόνια ο Δημήτρης ο Μεσσήνης από τη Δράμα, για κάποια χρόνια συμφοιτητής μου όπως ο άλλος ο Δημήτρης ο Μητσήνης με τη Δόμνα που γνωριζόμαστε από παιδιά, τη Θώμη τη Νικολή επίσης και την Έλσα νωρίτερα, της οποίας όπως και τόσων άλλων το επίθετο ξεχνώ, [Νικολάου είναι, το θυμήθηκα]. Και Αλέκος Μοσχοβέλης, η Μαρία, η Νίτσα η Βραχνίδου. Φάγαμε ψωμί κι αλάτι από μικροί όπως και με τα αδέλφια Παπάζογλου, τη Ντόνα και τον Γιάννη. Την Έλπη Νοταρά. Τη Μαριάννα τη Μαυρίδου. Τον Σταμάτη τον δικηγόρο, που αυτός πραγματικά έχει νησί και μου θυμίζει για την »αιώνια διαμάχη ανάμεσα στην ύλη και το πνεύμα» που κινεί την ζωή των ανθρώπων. Τον Θεόφιλο και τους Καριάτηδες.

Την Αλέκα, την Χριστίνα και τον Σάββα τον ‘περιπατητή’. Τη Μπουμπού Κορακιανίτη, την Ντόνα και τον Γιάννη τον αδελφό της, τον Βασίλη τον Παγώνη και τη Δήμητρα την Χατζηϊωάννου. Ακόμη πιο πίσω η Δανάη η Κατσιγιάννη και φυσικά η Δάφνη η Αστεριάδου. Χρόνια γεμάτα εικόνες και αρώματα όπως και αργότερα με Ίνα και Αγοραστό και Πάνο, Γιώργο Νεοφώτιστο [‘Καρέκα’] και Ευανθία από την Ανδριανή. Ο Πέτρος ο Μόδης, ο Σωτήρης Αλεξανδρίδης και οι αδελφοί Καλεάδη που με συντρόφευσαν σε διαφορετικές περιόδους της ζωής μας. Και μία μνεία στον Μιχάλη τον Αλτικουλάκη που πέρασε μεγάλο ζόρι,άντεξε και επανέρχεται. Σιδερένιος. Να χαιρετίσω τον Σάββα που ‘έφυγε’ κι αυτός.

Και να πω με την ευκαιρία πως με τον Πρόδρομο μαζί κάναμε ένα πήδημα και μας έμαθαν να σκαρφαλώνουμε στον τοίχο ο Γιώτης ο Χατζησάββας, ο Κώστας ο Σπέκ με τον Θανάση τον Χτενά που τους πολύ ευχαριστούμε!

Πριν αποχωριστούμε θέλω μονάχα να σας μεταφέρω λίγα λόγια του Ζίγκμουντ Μπάουμαν, καθηγητού κοινωνιολογίας, σημαντικότατου μελετητή της σύγχρονης κοινωνίας, λόγια με τα οποία κλείνει συνέντευξη στην ιταλική επιθεώρηση ‘Vita e Pensiero’ :

‘Ας ανοίξουν τα φτερά της πεταλούδας’
‘Νομίζω ότι αν ο 20ος αιώνας υπήρξε η εποχή κατά την οποία οι άνθρωποι αναρωτιούνταν ‘τι’ πρέπει να κάνουν, ο 21ος αιώνας θα είναι όλο και περισσότερο η εποχή κατά την οποία οι άνθρωποι θα θέτουν το ερώτημα για το ‘ποιος θα κάνει αυτό που πρέπει να γίνει. …’

‘τα προβλήματά μας είναι αληθινά παγκόσμια, αλλά διαθέτουμε μόνον τα τοπικά μέσα για να τα αντιμετωπίσουμε. Και αυτά τα μέσα είναι εντελώς ανεπαρκή γι αυτό το καθήκον. Γι αυτό το ερώτημα που υποδεικνύω θα είναι πιθανότατα ζήτημα ζωής ή θανάτου για τον 21ο αιώνα : ποιος θα αναλάβει αυτό το καθήκον; Αυτό θα είναι το ερώτημα. Δεν έχω την απάντηση σε αυτό το ερώτημα.
Μπορώ μόνο να προτείνω μερικά λόγια ενθάρρυνσης. Είναι αρκετά γνωστός ο Εντουαρντ Λόρεντς, με την τρομερή ανακάλυψή του ότι ακόμα και τα πιο μικρά και ασήμαντα γεγονότα θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε πελώριες και συγκλονιστικές καταστροφές. Η ανακάλυψη του Λόρεντς είναι γνωστή με την αλληγορία μιας πεταλούδας στο Πεκίνο, η οποία κουνούσε τα φτερά της και άλλαζε τη διαδρομή των κυκλώνων στον Κόλπο του Μεξικού έξι μήνες αργότερα. Αυτή η ιδέα έγινε δεκτή με τρόμο, επειδή ανέτρεπε την πεποίθησή μας ότι μπορούμε να έχουμε πλήρη γνώση αυτών που θα συμβούν στο εγγύς μέλλον.Ανέτρεπε την πεποίθησή μας ότι μπορούμε να γνωρίζουμε ,να προβλέπουμε, ακόμα και να δημιουργούμε αν χρειαστεί, με την τεχνολογία μας, τον κόσμο. Θυμίζω ότι σε αυτή την ανακάλυψη του Λόρεντς υπήρχε και ένα αμυδρό φως ελπίδας και είναι πολύ σημαντικό. Ας σκεφτούμε τι μπορεί να κάνει μια πεταλούδα : πάρα πολλά πράγματα. Ας μη παραγνωρίζουμε τα μικρά κινήματα, τις μειοψηφικές πρωτοβουλίες, τις τοπικές και περιθωριακές εξελίξεις..

Η φαντασία μας προχωράει μακριά, πέρα από την ικανότητά μας να κάνουμε και να καταστρέφουμε πράγματα. Στην ανθρώπινη ιστορία μας έχουμε έναν σημαντικό αριθμό θαρραλέων ανθρώπων οι οποίοι, σαν τις πεταλούδες, άλλαξαν την ιστορία με τρόπο ριζικό και θετικό. Η μοναδική συμβουλή που μπορώ επομένως να δώσω είναι : Ας κοιτάξουμε τις πεταλούδες, έχουν διάφορα χρώματα, είναι ευτυχώς πάρα πολλές. Ας τις βοηθήσουμε να τινάξουν τα φτερά τους’.

παράδεισος

Και αφού είναι τόσο δύσκολο να απομακρυνθώ, ύστερα από τόσο καιρό παρέα, ας ακούσουμε ένα ακόμα τραγούδι. Αυτή τη φορά από τον Παύλο τον Σιδηρόπουλο και το μακρινό 1987, σε μουσική Γιάννη Μαρκόπουλου. Τους στοίχους έγραψαν, το πρώτο μέρος ο Μήτσος Κασόλας. Το δεύτερο είναι
αποσπάσματα από το ποίημα του Δημήτρη Βάρου ‘Θηρασία’’. Ας το ευχαριστηθούμε αποχαιρετούμενοι οριστικά !

»Κι εκείνος που σωπαίνει θα χαθεί.
Διώξτε ,λιώστε,πατήστε τις λέξεις,
Μάνα,πατέρα,αδελφός ,αδελφή, σύντροφος,φίλος,τιμή,μουσική ,
Το μανιτάρι θα ‘ρθει,η διαταγή να πεθάνει η γη.
Μόνο ένα παγωμένο αγέρι ξαγρυπνά στους δρόμους, προσμένοντας καρτερικά την ήλιο.
Ως και τα ελεγεία ξεχάσαμε που τραγουδούσαν τα τσακάλια.
Μείνε σε παρακαλώ ξάγρυπνη για λίγο ακόμα ,
Με τον όμορφο παλμό στα στήθια σου που μεταγγίζει κουράγιο στο κορμί μου .
Πάω να φτιάξω άλλον ένα καφέ .
Μείνε λίγο ξάγρυπνη ακόμα κρατώντας τούτη τη γραμμή ανοιχτή .
Τη γραμμή που χτίζει κάστρα γύρω απ’ τα όνειρά μου.
Τη γραμμή που ρίχνει σωσίβια κάθε που ναυαγώ στο φόβο .
Κράτα τη γραμμή ανοιχτή !
Το αίμα θα ξαναγίνει κρασί στη Κανά σου λέω !
Θ’ ακούσουμε ξανά τραγούδια στη θάλασσα σου λέω !
Θ’ ακούσουμε ξανά παιδιάστικα γέλια σου λέω !
Θα πιούμε ξανά από ανοιξιάτικο ρυάκι σου λέω !
Θα κάνουμε ξανά έρωτα στα χωράφια !
Κράτα μόνο τη γραμμή ανοιχτή !
Κράτα τη γραμμή ανοιχτή !
Κράτα, κράτα, κράτα».

• Μιας και σας έχω συνηθίσει στα διαλείμματα, πριν κλείσω την σελίδα θα κάνω ένα ακόμη εδώ, μου ήρθε στο μυαλό ένα περιστατικό για το οποίο ίσως σας έχω μιλήσει και άλλη φορά, όμως εδώ θα αναφερθούμε σε κάποιες λεπτομέρειες σίγουρα άγνωστες που αξίζει τον κόπο να σημειώσουμε, έχουν μεγάλο ενδιαφέρον, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον. Ακούστε λοιπόν.

Ο φίλος μου ο Γιάννης ο Καραβάς που αγαπούσε πολύ την ιστιοπλοία, με τα πρώτα του χρήματα σαν οδοντογιατρός, στις αρχές των χρόνων ογδόντα αγοράζει το πρώτο του σκάφος, άσπρο γαλάζιο εξίμισι μέτρων, από τον Πειραιά. Το ανέβασε στην πόλη μας σε τρία Παρασκευοσαββατοκύριακα με την κοπέλα του και έναν ακόμη φίλο, μόνη τους προηγούμενη εμπειρία η ενασχόληση τους με την ιστιοπλοία ολυμπιακού τριγώνου, για όσους γνωρίζουν το άθλημα. Βοήθησα κι εγώ στην δεύτερη προσπάθεια, από το λιμάνι της Ερέτριας μέχρι τον Πτελεό του Βόλου, στην Μαγνησία, έχοντας γνώσεις μιας και είχα την σχολή wind surfing στην παραλία της Νέας Ηρακλίτσας στον κόλπο της Καβάλας.

Μπαρκάρουμε λοιπόν απ’ το λιμάνι της Ερέτριας όπου φθάσαμε με το λεωφορείο από την Λάρισα,  εκεί είχαμε αφήσει το αυτοκίνητο του Γιάννη, ένα citroen dcv αν θυμούμαι καλά, περνούμε το άλλο πρωί απ’ τα στενά του Ευρίπου – στην Χαλκίδα αναγκαστήκαμε να κατεβάσουμε το ιστίο διότι εάν περιμέναμε να ανοίξουν την γέφυρα θα αργούσαμε πολύ – και μιας και θα διανυκτερεύσουμε κάπου στην περιοχή της Εύβοιας, μας έχει πιάσει η νύχτα κοντά στην περιοχή της Αιδηψού, παρουσιαζόμαστε στο Λιμεναρχείο του χωριού για να τους δείξουμε τα χαρτιά μας, να πάρουμε το ok και να αγοράσουμε τις απαραίτητες προμήθειες. Μα έλα που έλειπαν από τον φάκελλο κάποια απαραίτητα ντοκουμέντα, περνούν τον Γιάννη για κλέφτη της βάρκας και μας ετοιμάζουν για το μπουντρούμι!

Τώρα;

Μου έρχεται η φαεινή ιδέα. Τους διηγούμαι λοιπόν την ιστορία μου και τους παρακαλώ να τηλεφωνήσουν στους συναδέλφους τους στην Καβάλα ζητώντας πληροφορίες για το άτομο μου, λέγοντας τους πως είναι αδύνατον ένας άνθρωπος που κάθε χρόνο ανανεώνει την άδεια εκτέλεσης πλόων να κάνει παρέα με κλέφτες σκαφών, πως βεβαιώνω ότι μόλις επιστρέψουμε στην βάση μας ο Γιάννης που είναι ένας εξαίρετος ιατρός αμέσως με φαξ θα τους στείλει τα χαρτιά που λείπουν, και μπλα μπλα, κλπ, ελπίζοντας πως ο συνάδελφος βάρδιας στο λιμεναρχείο στην πόλη μας θα είναι κάποιος γνωστός, μικρή η πόλη,

τέλος πάντων, με τα πολλά τους πείθουμε, και καλούν, και απαντούν από την άλλη γραμμή, και πάνε όλα καλά, και σύντομα μας αφήνουν!

Λίγο πιο πέρα απ’ όπου σταματήσαμε είναι το club med της Εύβοιας, ρίξαμε άγκυρα στα ανοικτά, στα εκατό μέτρα, και κοιμηθήκαμε υπό τους ήχους της μουσικής που έπαιζαν τη νύχτα στο κλαμπ.

Με το πρώτο φως του ήλιου είχαμε κιόλας ξεκινήσει το τελευταίο στάδιο του ταξιδιού, έξω από την Γλύφα παραλίγο να μας τσακίσει ένα παπόρο που μας αρνήθηκε την προτεραιότητα που δικαιούμασταν και μας ανάγκασε σε μανούβρες και χειρισμούς εκτάκτου ανάγκης την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή για να γλιτώσουμε τον βέβαιο πνιγμό!

Νωρίς το απόγευμα βρισκόμασταν στον προορισμό μας και με την δύση του ηλίου είχαμε ήδη ετοιμάσει το σκάφος για το επόμενο ταξίδι του. Θα περίμενε μια βδομάδα στην Φτελιά το πλήρωμα που θα το ανέβαζε στην Μακεδονία στη συνέχεια. Εμείς ξεκινούσαμε χαρούμενοι για την Λάρισα όπου μας περίμενε το αυτοκίνητο του Γιάννη για να επιστρέψουμε χαράματα στη βάση μας. Αξέχαστο ταξίδι γιατί η χημεία που μας έδεσε απίστευτη.

Κάτι άλλο που με εντυπωσίασε θέλω ακόμη να σας πω. Έτσι όπως ανεβαίναμε τα στενά, δεξιά μας η Εύβοια, αριστερά μας η Στερεά, ένα βουνό τεράστιο χώνονταν στη θάλασσα απότομο στο δεξί μας χέρι, γκρεμός ατέλειωτος όλος κατήφορος τρομακτικός έχασκε κάτω στα νερά και χάνονταν πάνω απ’ τα κεφάλια μας μες τα σύννεφα ψηλά στον ουρανό, δεν θυμάμαι τ’ όνομα του, χρόνια πολλά περάσαν, ήταν στα νότια του νησιού ήταν στη μέση ή στα βόρεια ποιος ξέρει, μου διαφεύγει, θέαμα φοβερό πάντως δεν το ξεχνώ ποτές!

Έκανα και άλλα ταξίδια με αυτό το παλικάρι στη συνέχεια, Θάσο, Καβάλα, Ηρακλίτσα, έμαθα πολλά κοντά του, εξαιρετικός χαρακτήρας, ήρεμο παιδί, άξιος, αξέχαστος

• Πολλά και πολλούς ξέχασα. Μου ‘ρχονται διαρκώς πρόσωπα και φάσεις στο μυαλό. Μου ζεσταίνουν την ψυχή. Ο Σάββας και η Λίσα, ο Γιώργος ο Στεφανίδης και ο Τάσος ο ‘Παραγωγικότητας’. Ο Γιάννης ο Μουράτης και ο Παναγιώτης ο ‘μπλάκ’ με την Φωτεινή. Ο Κώστας ο Ανδριανάκης, ο Ρούλης,που ‘μας άφησε’, και ο φιλάρας ο Αρτούρο. Οι διάφοροι Ανανιάδηδες και οι Σαμερκαίοι, οι Παπαφιλίππου και οι Μαυρίδηδες. Ο,σαν άλλος πατέρας, Δημήτρης Χελιδονίδης, για τους πολλούς ‘Τοτός’. Η Λουίζα, η Σίσσυ και όλες οι Κατερίνες των φίλων μου. Η Μαίρη η Μαργαρίτη, ο Μιχάλης Σοφιανός και οι δικοί του, ο Θόδωρος ο Χαραλαμπίδης. Οι Σταθώρηδες και ο Λάμπης, ο Δημήτρης Σοφιανός.
  Ναι, η ζωή σαν ημερολόγιο.

Πως να ξεχάσω τις τόσες φορές που κατέληξα για ράμματα, γύψους ή με διάσειση στα Νοσοκομεία. Με ποδήλατο, στην ‘τρελή’ κατηφόρα στην ταβέρνα,στο τέλος του Παλιού, να προσγειώνομαι ανάμεσα στα τραπέζια των θαμώνων μετά από απίστευτη πτήση; Στα χρόνια του γυμνασίου. Κατάγματα στον ένα αγκώνα και στον άλλο καρπό.
Τράκο στην Φλωρεντία με το πεντακοσαράκι της φίλης μου. Ξύπνησα την ώρα που μου έκαναν τα ράμματα στο Νοσοκομείο.
Πέσιμο σε στροφή με μηχανάκι,πάλι στη Φλωρεντία. Συνήλθα με διάσειση στο Νοσοκομείο. Οι γιατροί απαγόρευσαν να δεχτώ ‘καρπαζιά’ για τουλάχιστον εξάμηνο!
Τράκο με μηχανή στον Άγιο Σίλλα. Εδώ την γλίτωσα με μώλωπες και ξάπλα δύο ημερών.
Τράκο με μηχανή μέσα στο ‘Εστέλλα’. Πάλι πρηξίματα και ξάπλα, μια μέρα γιατί η δουλειά ‘έτρεχε’. Με περιέθαλψε Γερμανίδα νοσοκόμα-τουρίστρια.

Και που κόλλησα ανεμοβλογιά από την Μαριλένα κοντά στα σαράντα μου, τι σας λέει; Κόντεψα να τρελαθώ δυο μέρες. Ήταν ανυπόφορο. Πρέπει να συνέβη μόλις έχω επιστρέψει από Γερμανία.

Δυο λόγια τώρα για τις φωτογραφίες που παρέδωσα στον εκδότη.
Στη μία διασχίζω τη Βενιζέλου,με την Τενερέ, στο ύψος του Δημαρχείου, στον Κήπο. Είναι γύρω στο ‘88, τότε που είχαμε το ‘Πικ Νικ’ με τον Ηρακλή και τον Γιάννη. Θυμάμαι πως κατέβηκα στην συναυλία της Διεθνούς Αμνηστίας στην Αθήνα καβάλα της. Τότε που κερδίσαμε το Ευρωμπάσκετ,με ήρωά μου τον ανεπανάληπτο Αργύρη Καμπούρη, [η Ελλάδα ολόκληρη ένιωσε αστέρι τον Νικ, για ευνόητους λόγους εγώ ‘κράτησα’ στην καρδιά μου τον οικοδόμο του Θρύλου!]
Την επόμενη χρονιά συνεργάζομαι στο ‘Απαραίτητο’ με τον Σάββα τον Σιμιτσή, απ’ όπου και η φωτογραφία μαζί με τον Παναγιώτη τον ‘μπλακ’.

Σε άλλη φώτο,στο ‘32’, μαζί με τον Σάκη τον Ασβεστά, τον Μανώλη Κελαϊδίτη και τον στρατιωτικό και συναθλητή μου στη σχολή της Περάμου του Σωκράτη του Καραίτη, Δημήτρη Βασιλειάδη. Μαζί μας και ο Θανάσης ο Μακρής.
Σε άλλη στιγμή απονέμω βραβείο σε αθλητή αγώνων που διεξήχθησαν στη σχολή.
Η ‘μασκαρεμένη’ στιγμή αποθανατίζει μαζί μου σίγουρα τον Γιάννη το Μουράτη, μάλλον τον Σάκη, ξανά, τον Αρβανίτη,και ίσως τον Θωμά Γοργόνη. Τόσα χρόνια μετά, είναι τραβηγμένη στο ‘Νησί’ της Κομνηνών, στα μέσα του ‘80, οι θύμησες αραιώνουν. Μας ‘περιποιήθηκε’,μακιγιάροντάς μας η Γιολάντα στο σπίτι της, λίγο πιο πάνω από το μπαράκι, η μαμά της Ίνας, ζούσαν εκείνο το διάστημα στην Καβάλα. Αν θυμάμαι καλά πρέπει να εμφανίζεται και ο Κουτσογιαννάκης.
Τέλος στη φώτο στον Αγγίτη αναγνωρίζω, μαζί με τον Άκη τον Βασάκη, και τον φίλο και διευθυντή πωλήσεων στην εταιρεία εισαγωγής κλιματισμού, στην οποία δουλεύω στην Θεσσαλονίκη εκείνο το καιρό, τον Κώστα τον Δήμου. Στα χιόνια, στην Αστράκα είμαι με τον Θοδωρή τον Φιλλιπίδη, ‘λουκουμά’. Στις σκηνές, στο Εστέλλα ψήνουμε πάλι με τον Αρβανίτη και τον Γιώργο τον Γερούδη, ‘αραχτό’.

Και να μην ξεχάσω και την ταβέρνα του ‘Φίλιππα’, όπου περάσαμε αμέτρητα παρείστικα βράδια, και άλλα τόσα ίσως μεσημέρια κάτω από την υπέροχη κληματαριά, και όχι μόνο. Στα Ποταμούδια.

Όπως επίσης να σας αναφέρω για τα πολυαγαπημένα μου βιβλία που με συντρόφευσαν στα παιδικά μου χρόνια, την Ιλιάδα και την Οδύσσεια. Αθάνατος Όμηρος.Επίσης τα έργα της Πηνελόπης Δέλτα. Ήρωας μου διαχρονικός και πρότυπο ζωής ο αιώνιος Αχιλλέας, ο έρωτας για το κάλλος, τη γενναιότητα,τον ηρωϊσμό την ανδρεία και την φιλία. Το πάθος για την αθανασία. Η ανάγκη για την αθανασία. Η αγάπη του έρωτα και ο έρωτας της αγάπης στον Μιχαήλ του Βουλγαροκτόνου. Πρότυπο ζωής ο Αλέξανδρος στα τείχη της Κανταχάρ, στην έρημο Γεδρωσία. Το να αναλαμβάνεις τις ευθύνες για της πράξεις σου άνθρωπε! όποιες και αν είναι αυτές, ακόμη και οι αποτρόπαιες και οι αισχρές [καημένε Κλείτο!]. Να μη ξεχάσω και τον Κάρλος Καστανέντα.

Κάθε σχέση είναι μία αμφίδρομη κατάσταση που αφήνει τα σημάδια της σε όλους τους εμπλεκόμενους. Σε κάποιους εντονότερα. Ανάλογα με το χρόνο και την ένταση ή το βάθος που βιώθηκε. Γι αυτό και ένιωσα την ανάγκη και την υποχρέωση να αναφέρω όλους αυτούς τους ανθρώπους και τις περιστάσεις,με τους οποίους μοιράστηκα πράγματα, στιγμές, χρόνια, αγωνίες χαρές και στεναχώριες, προβληματισμούς, αλληλοϋποστήριξη, κλπ, κλπ…..

Να στείλω τα φιλιά μου και στους Guido, Gianni και Duilia, Rossana

υστερόγραφο:

‘όταν ρωτήθηκε γιατί οι πιο άξιοι άνθρωποι προτιμούν τον ένδοξο θάνατο από την άδοξη ζωή, απάντησε : επειδή το ένα είναι χαρακτηριστικό της φύσης, ενώ το άλλο το θεωρούν δικό τους’.
ΠΛΟΎΤΑΡΧΟΣ, Αποφθέγματα Λακωνικά, Λεωνίδας, 14.

‘την κακία μπορείς να την αποκτήσεις άφθονη και εύκολα, ο δρόμος είναι ομαλός και περνάει πολύ κοντά σου. Αλλά μπροστά στην αρετή οι αθάνατοι θεοί ιδρώτα έβαλαν, ο δρόμος προς αυτήν είναι μακρύς και ανηφορικός’.
ΗΣΊΟΔΟΣ.

‘επιτρεπόταν ακόμα σε άνδρα έντιμο, αν του άρεσε κάποια συνετή γυναίκα, μάνα ωραίων παιδιών, παντρεμένη με κάποιον άλλον, να πείσει τον άνδρα της και να συνευρεθεί μαζί της, ως να φυτεύει σε εύφορη γη, γεννώντας καλά παιδιά… Κι αυτά γίνονταν έτσι τότε με φυσικό τρόπο και κοινωνική συνείδηση…που η μοιχεία σε ‘κείνους ήταν κάτι το αδιανόητο’.
ΠΛΟΎΤΑΡΧΟς, Βίοι Παράλληλοι, Λυκούργος, 15.

Αυτά λοιπόν. Θα προσθέσω πως το παρόν λέγεται MUSE! Σας προτρέπω να τους ακούσετε αμέσως όσοι δεν τους γνωρίζετε.

Μιας και έγινε τόση κουβέντα για τον φόβο θα σας μεταφέρω ένα χρονογράφημα του Πέτρου Μανταίου από την Εφημερίδα των Συντακτών της 15ης Απριλίου του ’13. Σχόλιο φυσικά αχρείαστο, με άγγιξε αφάνταστα και είναι λογικό. Και προσωπικό :

Στους περίφημους Αφορισμούς, τα σωζόμενα γνωμικά, του Ηράκλειτου, είναι και το ‘Χρόνος παις πεσεύων. Παιδός εστί η βασιλίη’, ο χρόνος είναι ένα παιδί που παίζει ζάρια. Όμως αυτό το παιδί είναι ο βασιλιάς [του παιχνιδιού’]. Από τη χαραυγή κιόλας της φιλοσοφίας, οι έννοιες : έρωτας – χρόνος – θάνατος, ξεχωριστά η καθεμιά είτε στις μεταξύ τους συνάψεις, αλλά και ως αδιαίρετο σύνολο, απασχόλησαν, εκ θεμελίων την ανθρώπινη σκέψη, στην μεγάλη περιπέτεια να ερμηνεύσει τον κόσμο και τη θέση του ανθρώπου σ’ αυτόν.

Αυτά, εφόσον ο άνθρωπος στοχάζεται απερίσπαστος από προσωπικές οδύνες. Όταν δεν έχει ακόμα αγγίξει τον ίδιο είτε οικεία πρόσωπα σκιά θανάτου. Όταν όμως ‘μία νόσος με θανάσιμο σήμα χτυπά την πόρτα, ο χρόνος μοιάζει να παγώνει’ παρατηρεί ο ογκολόγος Αλέξανδρος Αρδαβάνης, που προσθέτει : Στο συλλογικό Συνειδητό η λέξη καρκίνος παραμένει κάτι άλλο [εκτός από θανάσιμο σήμα], μια βαριά ετυμηγορία, η είσοδος στην Επικράτεια του Φόβου’. Τότε ‘σωματοποιείς’ τον χρόνο, ‘μαθαίνεις να τον ακούς’.
Αυτή η ‘συνομιλία’ με τον θάνατο – αγώνας, απαντοχή, ελπίδα, αυτογνωσία – αποτυπώνεται με ενάργεια και παρρησία [ούτε μια φορά δεν ακούγεται η λέξη ‘επάρατος’! ], στην ταινία-ντοκυμαντέρ του Σταύρου Ψυλλάκη ‘Μεταξά, ακούγοντας τον χρόνο’, που προβάλλεται στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος, Ιερά Οδός 48, στάση μετρό Κεραμεικός. Συντελεστές – κάτι που, νομίζω, γίνεται πρώτη φορά! -γιατροί και νοσηλευτές του νοσοκομείου Μεταξά, που πάσχουν οι ίδιοι από καρκίνο [θεραπευτές, συγχρόνως, άλλων ασθενών και του εαυτού τους, δάσκαλοι μαζί και μαθητές!], αλλά και ολιγάριθμοι άλλοι ασθενείς, ανάμεσά τους και ο αξέχαστος φίλος, Αλέκος Ζούκας, που πέθανε πέρσι, Κυριακή των Βαίων, αισθαντικός και δριμύς ώς το τέλος, με το περίφημο ‘Περισσότερα χρωστάμε στην Ποίηση παρά στην Εφορία’!
Όσοι ευτυχήσουν να δουν την ταινία του Ψυλλάκη, θα νιώσουν τι εννοεί ο Εμπειρίκος με τους Έλληνες που ‘έκαμαν οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου’!

Και θα σας αφήσω οριστικά χρησιμοποιώντας έναν θαυμάσιο μονοπάτι, μια εξαιρετική γέφυρα για να περάσουμε μαζί από το ‘Χόρεψες πάνω στο φτερό του καρχαρία’ στο ‘εκενώστε τους δρόμους απ’ τα όνειρα’, που γράφτηκε αμέσως μετά και αποτελεί την συνέχεια της αφήγησης.

Στέκεται πέρασμα λοιπόν αυτό το απόσπασμα του Μαξ Βέμπερ, που ακολουθεί, από την καταληκτική παράγραφο του βιβλίου του ‘Πολιτική ως επάγγελμα’, που αλίευσα από άρθρο του Κωνσταντίνου Πουλή στο ‘The Press Project’ , στα μισά του Απρίλη 2013. Γράφει λοιπόν ο Βέμπερ :

‘η πολιτική είναι έν ΔΥΝΑΤΌ ΚΑΙ ΑΡΓΌ ΤΡΎΠΗΜΑ ΣΕ ΣΚΛΗΡΈς ΣΑΝΊΔΕς, ΜΕ ΠΆΘΟς ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΌΝΩς ΜΕ ΠΡΟΟΠΤΙΚΉ. εΊΝΑΙ ΑΠΌΛΥΤΑ ΣΩΣΤΌ [ΚΑΙ ΌΛΗ Η ΙΣΤΟΡΙΚΉ ΠΕΊΡΑ ΤΟ ΕΠΙΚΥΡΏΝΕΙ ], ότι ο άνθρωπος δεν θα πετύχαινε το εφικτό, αν δεν πάσχιζε να πραγματοποιήσει το ανέφικτο. Αλλά για να το κάνει αυτό ένας άνθρωπος, πρέπει να είναι ηγέτης, αλλά και ήρωας, με την ακριβή έννοια της λέξης και ακόμη εκείνοι που δεν είναι ούτε ηγέτες ούτε ήρωες πρέπει να οπλιστούν με τέτοια ψυχική στερεότητα, που ν’ αψηφούν ακόμη και το θρυμμάτισμα όλων των ελπίδων τους. Χωρίς αυτή την ψυχική στερεότητα δεν θα μπορούν να κατορθώσουν ούτε αυτό που είναι σήμερα δυνατό’.

Σας φιλώ. Μιχάλης.

‘Θα `ρθεί μια μέρα που θ’ αφήσω αυτό το φόβο πίσω μου
Θα γίνει δέντρο και θα παίζουν από κάτω τα παιδιά
Θα είναι χαρτί που στροβιλίζει ο αέρας μακριά

Και θα ξυπνήσω απ’ το βαθύ, απ’ το μεγάλο λήθαργο
που με κρατάει μακρυά σου παγωμένο και βουβό
Θα είναι μια μέρα γιορτινή όταν θα έρθω να σε βρω

Κάτω απ’ του χρόνου τις σκουριές βρήκαν τα μονοπάτια σου
μα το χρυσάφι τα παιδιά το `χουνε κρύψει από καιρό
σε μια θαλασσινή σπηλιά σ’ ένα απότομο γκρεμό

Θα `ρθεί μια μέρα που θ’ αφήσω αυτό το φόβο πίσω μου
Θα γίνει δέντρο και θα παίζουν από κάτω τα παιδιά
Θα είναι ο καπνός από ένα τρένο που σφυρίζει μακριά’

Παύλος Παυλίδης & B-Movies – Θα ρθει μια μέρα

• Και ένα μικρό παράρτημα, γραμμένο στις 19 Απριλίου του 2014, μιας και πολλά ήρθανε εις γνώση μου την τελευταία στιγμή :

Η ιδεολογία της μετάνοιας

Posted on 10/03/2014 by kleovis
Τα χρόνια εκείνα τα οποία κατέχουν μεγάλο χώρο στο μπλογκ μας, και αναπαριστάνουμε, ξέσπασε μεγάλη μπόρα.
Το μέτωπο έσπασε.
Πρώτη ρωγμή αποτέλεσε η συμπεριφορά συντρόφων που δεν άντεχαν στη σκέψη της ‘Μαύρης Τρύπας’ που έχασκε μπροστά τους και συνεργάστηκαν ανοιχτά με τις δυνάμεις του αντιπάλου καταδίδοντας συντρόφους και γνώση πεπραγμένων.

Το δεύτερο χτύπημα ήρθε λίγο αργότερα και ήταν ακόμη πιο σκληρό. Εδώ η συνεργασία υπήρξε έμμεση αλλά όχι λιγότερο αιμοβόρα. Ύπουλη σίγουρα, ραγίζει οριστικά το μέτωπο και παραδίδει μαζί με τα όπλα και τη συνείδηση.
Και αν η πρώτη ονομάστηκε ωραιοποιημένη ‘μετάνοια’-»μεταμέλεια», η δεύτερη ονομάστηκε ‘διάσταση’ για να γλυκάνει το χάπι στο στόμα αυτών που αποφάσισαν τη συνεργασία.
Αυτή η στάση επέφερε διαφοροποιημένη, μαλακότερη συνθήκη κράτησης για τους υπογράφοντες κρατούμενους και ριζική μείωση ποινής.
Σαν αντάλλαγμα αυτοί οι σύντροφοι αποκηρύττουν την χρήση επαναστατικής βίας από μέρους του σύγχρονου προλεταριάτου επιτρέποντας τη μονοπώληση αυτής από τους καπιταλιστές επί των ταξικών τους εχθρών.

Με αυτό τον ύπουλο, επαναλαμβάνω, τρόπο αποκηρύττουν και όλο τους το ριζοσπαστικό παρελθόν καθιστώντας την επανάσταση αποκριάτικο χορό, γκαλά, μασκέ πάρτι.
Δυστυχώς, στο έντυπο με το οποίο επικυρώνεται αυτή η συμφωνία βλέπω αυτές τις μέρες και τι υπογραφές πολλών πρώην φίλων και συντρόφων μου.
Και εάν είναι αλήθεια πως η συζήτηση γύρω από το αδιέξοδο που είχε δημιουργηθεί γύρω από τη συνέχιση της στρατιωτικής μεθοδικής σύγκρουσης με το κράτος και τις δομές του είχε ξεκινήσει ήδη από καιρό στις τάξεις μας και η πιθανότητα να υπάρξει κάποιο είδος ‘απόσυρσης’ των δυνάμεων μέσα στη μητροπολιτική ‘ζούγκλα’, δεν θα μπορούσαμε να τους αποδώσουμε μομφή αν τη διάσταση από τη συνέχιση του αγώνα την είχαν εκφράσει νωρίτερα, σε κατάσταση ελευθερίας από οποιονδήποτε εκβιασμό που θα προέρχονταν από την κατάσταση ομηρίας.

Από την στιγμή που έχουν καταλήξει αιχμάλωτοι, να διαχωρίσουν τη θέση τους από το ίδιο τους το παρελθόν είναι σχιζοφρενικό και δημιουργεί παράνοια, αρρώστια.
Αυτά τα λίγα.
Άλλο πράγμα είναι να διακηρύξεις πως μια ιστορική περίοδος λαμβάνει τέλος και άλλο να εξαργυρώνεις τη σιωπή για το παρόν και το μέλλον, αρνούμενοι το παρελθόν με ανταλλάγματα που κάνουν κακό σε άλλους συντρόφους που επωμίζονται σε βεβαρημένη μορφή τα αντίποινα του εξαγριωμένου αντίπαλου! παραμένοντες σταθεροί στις απόψεις τους!

Εγώ στάθηκα τυχερός στην ατυχία μου. Βρέθηκα σε ευχάριστη εξορία, συνειδητοποιώντας σιγά-σιγά πως το μέλλον μου πλέον βρίσκεται στα μέρη της πρώτης-δεύτερης πατρίδας μου, ελεύθερος σε σχέση με όλους εκείνους που βρέθηκαν αναγκαστικά στην ξενιτιά, και φυσικά σε σχέση με τους φυλακισμένους.
Και σήμερα, χρόνια μετά, ευρισκόμενος στη δύσκολη θέση να επιθυμώ να πάρω θέση λέω πως οι σύντροφοι που αμετακίνητοι στις πεποιθήσεις τους πληρώσανε και πληρώνουν το τίμημα της επιλογής τους, εκφραζόμενοι ενάντια στη διάσταση είναι αυτοί που νιώθω κοντύτερα, που νιώθω μάλιστα δικαιωμένους από την ιστορία την ίδια.
Δεν παύω βέβαια ν’αγαπώ όπως πάντα τους παλιούς μου συντρόφους, άσχετα από το τεράστιο πολιτικό και ηθικό τους σφάλμα.

Μαρία Δημητριάδη Μικρόκοσμος !

Ανέβηκε στις 27 Αυγ 2009

ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ (Απόσπασμα από επικό ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ) αφιερωμένο σε όλους αυτούς που θέλουν να φιμώνουν τις ελεύθερες φωνές.

τέλος

κλείνοντας οριστικά να χαιρετήσω τον Νικόλα τον Σολιμάνο που δίνει έναν ακόμη δύσκολο αγώνα, και την Σόνια, που έφυγε νωρίς

συνεχίζουμε στο εκενώστε τους δρόμους από τα όνειρα 

ΩΩ. στη χώρα του ποτέ…ή 14

Έχουμε και τον Επίλογο μας :
Ψάχνοντας ανάμεσα σε παλιά χαρτιά βρήκα μια μικρή ατζέντα που κρατούσα το 1980 στις φυλακές Κομοτηνής. Είχα γραμμένα αποσπάσματα από γράμματα που έστελνα στην Ροσσάνα. Σημειώσεις.
Σας μεταφέρω λοιπόν κάποια ενδιαφέροντα σημεία από τις σκέψεις εκείνου ακριβώς του καιρού για τον οποίο μιλάμε.
Νομίζω πως δεν θα μπορούσαμε να έχουμε καλύτερο επίλογο :

HIGH ON EMOTION … Chris de Burgh

‘Από χθες είναι εδώ ένας αυθεντικός Cipputi, [ήρωας από κόμιξ του Αλτάν], που τον άρπαξαν στα ελληνοτουρκικά σύνορα, πολύ συμπαθητικός. Στην πράξη έχουμε φτιάξει την μικρή μας παροικία σε ένα κελί με 10 άλλους έλληνες. Στο σύνολο είμαστε 14.
Δεν είναι και τόσο ευχάριστα ανάμεσα σε ανθρώπους τραχείς, άξεστους,με τους οποίους στην πράξη δεν υπάρχει δυνατότητα συνεννόησης.
Δυο φορές φυλακισμένοι!

Σε παρατηρούν σχολιάζοντας οποιαδήποτε κίνηση, όταν γράφω και γιατί γράφω τόσο πολύ, όταν λιάζομαι με τις ώρες, όταν κοιμάμαι δίχως σλιπάκι, όταν τρώω, γιατί κάνω ντους κάθε μέρα κλπ.
Και μισούν θανάσιμα αυτούς που μιλάνε άλλες γλώσσες. Ζηλεύουν πολύ. Είναι τρελό.
Πάλι καλά που είναι εδώ ένα μεγάλος στην ηλικία κύριος από τη νότια Ιταλία και ένας αργεντίνος με τους οποίους περνούμε το μεγαλύτερο μέρος της μέρας. Υπήρχε και ένας πολύ συμπαθητικός Έλληνας, μα έχει φύγει και αυτός.
Κάνουμε καλή παρέα, αστειευόμαστε συχνά μεταξύ μας προσπαθώντας να κάνουμε τη γκρίζα μας μέρα όσο το δυνατόν ‘ευχάριστη’.

Κάθε απόγευμα παίζουμε βόλεϋ και είναι η μοναδική όμορφη στιγμή της μέρας. Πηδώ, φωνάζω, τρέχω, καρφώνω κι έτσι ξεσπάω αρκετά και ξεχνιέμαι. Είναι μια διέξοδος.
Διαφορετικά, τα υπόλοιπα : βαρεμάρα και οι υπέροχες αναμνήσεις μιας ζωής μαζί σου.
Στη διάρκεια της μέρας, τις περισσότερες ώρες έξω στο προαύλιο, καπνίζοντας τσιγάρο ή ξαπλωμένος στο κρεβάτι με κλειστά τα μάτια, σε νιώθω δυνατά και το μυαλό μου να πετά πάνω από τους τοίχους.’
‘Αυτή τη στιγμή η τηλεόραση μεταδίδει ένα πρόγραμμα μουσικό, από εκείνο το μαγαζί στην Πλάκα της Αθήνας όπου βρεθήκαμε ένα βράδυ,μετά το παιχνίδι του Ολυμπιακού στον Πειραιά που παρακολουθήσαμε μαζί με τον Παύλο. Με τους τρεις τραγουδιστές και τα δυο κορίτσια, θυμάσαι; Άσε που μούρχεται έντονα στο μυαλό η στιγμή που μας άφησαν να καθίσουμε λιγάκι μαζί κάτω από την κερασιά, έξω από τη φυλακή, τη μέρα της δίκης σου, στο διάλειμμα
και δακρύζω.
Πέρασε η ώρα, έπεσε ησυχία, απ’ το ραδιοφωνάκι του διπλανού ακούγεται σιγανά η Πάτι Σμίθ να τραγουδά πως ‘η νύχτα ανήκει στους εραστές’
τη μια στιγμή πηδώ στον ουρανό απ’ τη χαρά να επικοινωνώ μαζί σου και την αμέσως επόμενη πέφτω στη μεγαλύτερη απογοήτευση. Τη μία στιγμή ηρεμώ και την άλλη πέφτω στην πιο μαύρη απελπισία
με ένα θυμό μεγάλο κι ένα αίσθημα αδυναμίας να με τυλίγει.
Θυμάμαι που τρέχαμε στους δρόμους της Φλωρεντίας με την βέσπα τραγουδώντας την ‘κουκαράτσα’
κάνω τα πάντα για να ελέγχω αυτά τα σκαμπανεβάσματα στην διάθεσή μου, και τα συναισθήματα
να μη με πιάσει τρέλα!
να κρατήσω ισορροπία
αυτή η αίσθηση της αδυναμίας είναι καταστροφική.’

27-06-’80
Έφυγαν οι φίλοι μου, ήρθαν δύο καινούρια παιδιά, είναι όμως λίγο απόμακροι, κρυόκωλοι
έμεινε όμως ο Λίνο, ο καημένος είναι μπαμπάς και μητέρα μαζί, μας πλένει, μας μαγειρεύει κι εμείς του κάνουμε χαδάκια και χαρούλες γιατί νιώθει τόσο μόνος, είναι μεγάλος, τον τυλίγει συχνά η απελπισία, καταφεύγει στην αγκαλιά μου ξεσπώντας σε λυγμούς.
Το θετικό στην υπόθεση είναι πως μου επιστρέφει η διάθεση, όσο κι αν φαίνεται παράξενο.
Η επιστροφή στις ρίζες
στις ρίζες του παντοτινού Μιχάλη
που τον τελευταίο καιρό είχε καταντήσει ένα αυτόματο
προσωπικότητα αυτοματοποιημένη από την συνήθεια στην οποία είχαμε εγκλωβιστεί λόγω της δικής μας καθημερινής επανάληψης,
καταλαβαίνεις τι εννοώ

μιας και η ζωή μας είχε καταντήσει ‘μηχανική’.
εκείνη η φοβερή επιθετικότητα, η συντριπτική όρεξη να κάνω πράγματα, με όλη τη σημασία της λέξης, με τις αισθήσεις στην τσίτα.
Η συνήθεια μας είχε σπάσει τα νεύρα
μ’ εκείνο τον παράλογο εκβιασμό που μας είχε καταντήσει αυτόματα, ρομποτάκια άριστα προγραμματισμένα
δίχως συναισθήματα
με τη δημιουργικότητα πνιγμένη και την φαντασία, αν εξαιρέσεις………
σε οτιδήποτε δεν ήταν στο κανάλι που είχε μία μοναδική κατεύθυνση….

Άρνηση λοιπόν της εξουσίας,ολοκληρωτική άρνηση οποιασδήποτε μορφής εξουσίας
γιατί δεν υπάρχει εξουσία δίχως περιορισμό,
δίχως άρνηση της κριτικής δυνατότητας, δίχως εμπόδια στην αναζήτηση δρόμων καινούργιων για τα πρόσωπα και όχι προκατασκευασμένων,
χωρίς περιορισμό στον αυθορμητισμό του ατόμου.
Για να είναι η καθημερινότητα δημιουργία.
Η ύπαρξή μας μέσα σε ένα κανάλι, μοναδικό. Όχι, φτάνει.
Προγραμματισμένη σε ένα και το αυτό κανάλι. Όχι άλλο.
Μια δυνατότητα, μοναδική
ιστορικά ηττημένη
παλιά, γηρασμένη
μουμιοποιημένη, μπαγιάτικη όπως η Βίβλος
άλλο τόσο λοιπόν μουχλιασμένος και ο Λενινισμός.

Τον είχαμε ήδη απορρίψει εδώ και πάνω από πέντε χρόνια, τότε που ακόμη όλοι ήθελαν ‘να τον τηρούν κατά γράμμα’, ενώ εμείς προτιμήσαμε την θαυμάσια-υπερηχητική δημιουργικότητα με όλες μας τις αισθήσεις.
Και μετά πέσαμε στην παγίδα
ίσως γιατί ελπίζαμε πως τα πράγματα θα πήγαιναν διαφορετικά, θα έπαιρναν άλλη τροπή, και θα φτιάχναμε τα πράγματα αλλιώς.
Αντίθετα, ‘κέρδισαν’ οι ‘πολέμαρχοι’
και τα αποτελέσματα φαίνονται σήμερα δια γυμνού οφθαλμού!
Φτάνει! Μπούχτισα!
Ναι, ο κομμουνισμός είμαστε εμείς,
η εικόνα, η φαντασία ενός καλύτερου μέλλοντος, διαφορετικού από την ασχήμια που μας περικυκλώνει σήμερα
δίχως περιορισμούς

χωρίς φυλακές
χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και επιπλέον μάλιστα του ανθρώπου από την μηχανή και τους υπολογιστές, όπως συμβαίνει σήμερα.
όταν η ζωή θα είναι η εξασφάλιση των αναγκών των ανθρώπων και όχι ο έλεγχος και οι εντολές του κεφαλαίου και του κράτους
με αμοιβή τα ενδιαφέροντα, τα συμφέροντα του κεφαλαίου και των κομμάτων. Στην Δύση όπως και στην Ανατολή.
Ακριβώς την ίδια απογοήτευση, την πίεση στις ανάγκες των ανθρώπων, την καταπίεση, την ματαίωση της ελευθερίας του ατόμου.
Τι κατάλαβε ή τι αισθάνθηκε απ’ όλα αυτά η μεγάλη πλειοψηφία των ‘προλετάριων’, που βλέπουν απαθείς να κλείνονται στις φυλακές οι πιο ‘ανθρώπινες’ και ευαίσθητες ψυχές ;

Που βλέπουν να πεθαίνουν σαν τις μύγες τα παιδιά τους, χιλιάδες νέοι που δεν έχουν τη δύναμη ν’ αντισταθούν και πνίγονται στη μέγγενη της ηρωίνης και των ναρκωτικών ;
Που θανατώνονται στην απομόνωση. Εκατοντάδες μέρες φυλακής για την μικρότερη κλοπή.
Μέσα σε αυτή τη βασανιστική βρωμιά που έχει καταντήσει η σύγχρονη καθημερινότητα, ‘η μοντέρνα κοινωνία’, ‘η μοντέρνα ζωή’, η μοντέρνα μητρόπολη, η σύγχρονη πόλη ;
Η κούρσα στους εξοπλισμούς, οι αιώνιες θυσίες
για περισσότερη δουλειά
κι ακόμα πιο πολύ,
για αύξηση των ρυθμών
για βρώμικη, άσχημη εργασία, μονότονη
που κυβερνά τη ζωή και τη μέρα μας αντί να είναι δημιουργία,
όπως και όλα τα ενδιαφέροντα ανθρώπων γεμάτων ζωή, όχι αλλοτριωμένων από την Τι Βι,
από τις διαφημίσεις, από το φρικτό κομματικό σύστημα ;

Area, η διεθνής

Όλα αυτά σκέφτομαι και γεμίζω οργή αλλά και επίγνωση γι αυτό που συμβαίνει αλλά επίσης και για το ποιος είμαι εγώ
χαρούμενος για τον τρόπο με τον οποίο σκέφτομαι,
μια ανάσα ελευθερίας,
γιατί η επίγνωση φέρνει ελευθερία, γεμίζει συναισθήματα τον άνθρωπο, τον ανεβάζει ψηλά.
Έτσι εξελίσσεται, ψάχνεται, προχωρεί
έξω απ’ την ενσωμάτωση στο σύστημα, μακριά απ’ τα γερασμένα συνθήματα και τις απαρχαιωμένες κινήσεις.
Ο άνθρωπος σήμερα, στην Ευρώπη και παντού, χρειάζεται πολύ περισσότερα από αυτά που μπορεί να προσφέρει ο λενινισμός, ο κομμουνισμός που γνωρίσαμε, ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός.

Εμείς γινόμαστε ακόμη πιο ελεύθεροι……
Αισθάνομαι ν’ απομακρύνομαι όλο και περισσότερο από αυτή τη τρομαγμένη σιωπηλή πλειοψηφία, από αυτούς τους άλλους…..
Όλοι εμείς που νιώθουμε κοντά θα τα τολμήσουμε αυτά τα πράγματα, τα δοκιμάσαμε. Αυτές τις καταστάσεις τις διαφορετικές…..
Φτιάξαμε και θα ξαναφτιάξουμε ένα σωρό τέτοιες καταστάσεις, γιατί η εξέλιξη μέσα στην αυθόρμητη ωριμότητα, στον ώριμο αυθορμητισμό της καθημερινότητάς μας, με φαντασία και επικοινωνία μέσα στις συλλογικότητες
των ενστίκτων και των φυσικών και πνευματικών αναγκών,
της ακαταμάχητης ανάγκης για ελευθερία και απελευθέρωση είναι συνεχής,
και της συνειδητής χειραφέτησης καθημερινή…..
για ανεξάντλητη αγάπη και υποκειμενική συνειδητότητα που εάν και όταν γίνεται συλλογική θα μας ξαναβρεί να παίρνουμε μέρος,
θα μας βρει να συμμετέχουμε ξανά

δίχως παρωπίδες και σχήματα καθορισμένα από τα πριν, προσυμφωνημένα
αρχαία, πεπαλαιωμένα και μακρινά σχήματα σε σχέση με την σημερινή πραγματικότητα που μας περιτριγυρίζει,
της ανάγκης για απελευθέρωση του ανθρώπου από την σκλαβιά της μισθωτής εργασίας που πνίγει, της εργασίας που αποξενώνει
έτσι όπως κυριαρχεί στην καθημερινότητά μας στο σύγχρονο παγκόσμιο χωριό, στα συστήματα που γνωρίζουμε και υπάρχουν.
Νιώθω απομονωμένος γιατί γεμάτος από όμορφα πράγματα, να κατακλύζομαι από φωτιά
φλογερά, συντριπτικά συναισθήματα που με κατέλαβαν, με κατάκτησαν για πάντα, για μια ζωή, και δεν θα πεθάνουν ποτέ, δεν θα χάσουν σε όγκο και ταχύτητα
ανάμεσα σε μετριότητες.

Όσο αναπνέω θα είναι εδώ, ζωντανά και συναρπαστικά.
Εδώ στην απομόνωση, μέρα με την μέρα, βρίσκω εκείνο το λίγο απόθεμα δύναμης που χρειάζεται, κουράγιου, για να τραβώ μπροστά
για άλλη μια μέρα…
μια μέρα ακόμη………
και ξανά….
Όχι, δεν αντέχεται η εξουσία επάνω μου, πάνω μας
να παίρνεις εντολές από ανθρώπους που νιώθεις κατώτερους, απομακρυσμένους,
από ανθρώπους που δεν έχουν καταλάβει τίποτα από ζωή, που δεν αντιλαμβάνονται την τύφλα τους
τι είναι η ζωή, τι σημαίνει να ζεις πραγματικά!
να μας υποχρεώνουν να κάνουμε αυτό που θέλουνε αυτοί.
Την υποχρέωση να είμαστε στην μέση, περιτριγυρισμένοι, περικυκλωμένοι από μια αγέλη ηλίθιων φυλακισμένων, αιχμαλώτων, που είναι περισσότερο μπάσταρδοι και ρουφιάνοι από αυτούς τους ίδιους τους ανθρωποφύλακες!

Ν’ ακούς με το ζόρι τις βλακείες τους…
να βουλώνεις τα αυτιά σου…
και ν’ ακούγονται ακόμη,
όπως συνέβαινε και έξω, στην πόλη.
Μας γεμίζει όμως με αποφασιστικότητα αυτό, και δύναμη και ωριμότητα και επιμονή και ακόμα μεγαλύτερη σιγουριά γι αυτά που μας κινούν κι έχουμε μέσα μας!
Δεν με φοβίζει τίποτα.
Έχουν μέσα το κορμί μου
το μυαλό μου και ολόκληρη η ύπαρξή μου γυρνάει ελεύθερα εκεί στην αμμουδιά…
πάνω απ’ τους τοίχους,
ανάμεσα στους συντρόφους…
Από το έξω μ’ έχουν απομονώσει τελείως, προς στιγμήν τουλάχιστον.
Βλέπω μοναχά τον πατέρα μου, πάντα με τον διοικητή και δυο αστυνομικούς από κοντά, δίπλα……

Area (International Popular Group) – Giro Giro Tondo – Live 1977

Λίγο καιρό αργότερα :
– Μου αρνήθηκαν την προσωρινή αποφυλάκιση με όρους, είναι παράλογο. Δεν καταφέρνουν τίποτα περισσότερο από ακόμη μεγαλύτερη άρνηση του κόσμου τους, άρνηση της σκατένιας τους ψευτοδικαιοσύνης, της σκατένιας κοινωνίας τους!
Ζηλεύουν, τους τρομάζει η διαφορετικότητα, δεν νιώθουν άνεση όταν έχουν να κάνουν με ανθρώπους που αισθάνονται δέκα φορές πιο περήφανους από αυτούς.
Θα συνεχίσω να περιμένω, θα μάθω να περιμένω, με υπομονή.
Ξέρεις πόσο πνίγομαι με την επιβολή, πόσο μου είναι ανυπόφορη η επιβολή, ακόμη και στα μικρότερα πράγματα, στις πιο ‘αθώες’ καταστάσεις. Καταλαβαίνεις πόσο μου στάθηκε δύσκολο να καταπιώ βλέποντας να σε αρπάζουν με εκείνο τον θηριώδη τρόπο, με τόση βία….

την επιβολή της κράτησης, της φυλάκισης, της απομόνωσης….
με την απαραίτητη ηρεμία….
δίχως τη δυνατότητα αντίδρασης….
δίχως να μπορώ ν’ αντιδράσω, να κάνω κάτι για να τους σταματήσω, να τους εμποδίσω….
Μα την αλήθεια, όσο πιο συγκλονιστική και φρικτή είναι η κατάσταση τόσο περισσότερο με δυναμώνει
με προσγειώνει στην πραγματικότητα, με κάνει πιο δυνατό μιας και η αλήθεια είναι πως μέχρι σήμερα πετούσα λιγάκι στα σύννεφα.
Θα αντιμετωπίσουμε ότι χρειαστεί και θα νικήσουμε τελικά.
Δεν φοβάμαι τίποτα.

Υποφέρω αλλά συγχρόνως είμαι γεμάτος θυμό και ανταρσία και αποφασιστικότητα και σιγουριά στον χαρακτήρα και στις δυνάμεις μας. Ανυπότακτος!
Ο κανόνας,στην ιστορία, ο ιστορικός νόμος είναι πως δεν θα γίνεται πάντοτε το δικό τους, πως τα πράγματα δεν θα πηγαίνουν αιώνια σύμφωνα με την δικιά τους θέληση.
Έχει τα πάνω και τα κάτω της η ιστορία.
Αυτή τη στιγμή είμαστε εμείς από κάτω, ζούμε εμείς τα κάτω μας.
Θεμελιώδες είναι,ακόμη και στις ασχημότερες στιγμές, όταν μυαλό και κορμί παραλύουν και δεν αντέχουν τα χτυπήματα…
λέω, θεμελιώδες είναι ακριβώς κάτι τέτοιες στιγμές να μην υπάρξει η παραμικρή διαφοροποίηση στην ψυχική και σωματική ακεραιότητα, η παραμικρή οπισθοχώρηση στην αποφασιστικότητα αντίστασης, η ελάχιστη αμφισβήτηση όλων αυτών που υπάρχουν μέσα μας και εκφράσαμε όλα αυτά τα υπέροχα χρόνια.

Δεν θα υπάρξει η οποιαδήποτε οπισθοχώρηση στη δυνατότατα να συνεχίσουμε να παράγουμε τις φανταστικές, υπέροχες δονήσεις, αποφασιστικά…
τις παντοτινές….
και ακόμη περισσότερο,
ανανεωμένες, ώριμες
ντυμένες πάντα με τα λαμπρότερα χρώματα…
δονήσεις κατακτητές!
Αυτές τις ανταγωνιστικές δονήσεις που μας χαρακτηρίζουν,
που γεμίζουν το αίμα, το μυαλό, το σώμα, τα νεύρα…
αντίστασης στην προσπάθεια εξουδετέρωσης μας…
του να πετύχουν να μας κάνουν υποκείμενα στη θέλησή τους,
υποχείρια…
πιόνια στα χέρια τους, μετακινούμενα απ’ εδώ κι απ’ εκεί, έτοιμα να μεγαλώσουν τον ήδη τεράστιο υπάρχοντα αριθμό – κοίταξε γύρω σου
νούμερο συντριπτικό.

Δεν είμαστε απ’ αυτόν τον κόσμο, δεν είμαστε κοινοί…
είμαστε γεμάτοι ενέργεια νεότητα και γνώση… και λίγη σοφία παραπάνω.
Αυτή τη γνώση που στο μέλλον θα είναι η καλύτερη φιλενάδα μας, που θα μας επιτρέψει τη διαρκή κριτική δυνατότητα, ευέλικτη. Τη διαυγή δυνατότητα ανάλυσης της πραγματικότητας.
Και με συντροφιά την λογική και την ωριμότητα που αποκτούμε όλο και περισσότερο θα βοηθηθούμε να μη πέσουμε στα πανάρχαια γερασμένα σφάλματα.
Πόσο θα ήθελα να σου μιλήσω ζωντανά όμως,
όχι με το χαρτί ανάμεσα
για τις σκέψεις μου, που επιστρέφουν γυαλισμένες, ξεσκονισμένες, μετά από αυτή την περίοδο που βρέθηκα ανάμεσα σε δύο πυρά,
την ανάγκη από την μία να ξαναβαδίσω το δικό μου, αυτόνομο μονοπάτι διαμέσου της ιστορίας
και της αγάπης μου για σένα που με έσπρωχνε προς δρόμους που αρνιόμουν ενστικτωδώς κυρίως [και με συνείδηση όμως], και που δεν ήθελα με τίποτα να σου τις επιβάλλω.

‘Μου τη δίνει’ το χαρτί,
φοβάμαι και το ρίσκο να μη γίνω απόλυτα κατανοητός, δεν πρέπει να παρεξηγηθώ ούτε στο ελάχιστο.
Θέλω λοιπόν να σου θυμίσω για μία ακόμη φορά, την τελευταία, τη βάση όλου του συλλογισμού μου που με σπρώχνει να επιστρέψω στην υποκειμενικότητα μου και στην άρνηση του ‘ρεαλισμού’ της πολιτικής
που δημιούργησε αυτή τη βρωμιά που μας περιτριγυρίζει
αυτή τη φτώχεια της πολιτικής σκέψης και πρακτικής που δημιούργησε αυτή την δυσωδία που έχει καταστρέψει όλες τις επαναστατικές απόπειρες και τις απελευθερωτικές προσπάθειες χειραφέτησης που ουρλιάζουν ανταγωνιστικά την θέληση και την επιθυμία από τους λαούς και τις πρωτοπορίες τους! σε χίλιες περιοχές και γωνιές του κόσμου!

Που οδηγήθηκαν στην αφάνεια και την καταστροφή κάτω από τα κτυπήματα του ‘ρεαλισμού’ της πολιτικής
του ρεαλισμού της ύπαρξης των μπλοκ, των ‘στρατοπέδων’
του ρεαλισμού των ιμπεριαλισμών
που πολεμούν στις γωνιές της Γης για την ολοκληρωτική και ολοκληρωμένη κατάκτηση, την πλήρη και ολοκληρωτική κυριαρχία .
Που δεν επιτρέπουν στους ανθρώπους το ‘λούσο’ της επιθυμίας
του καινούριου
της ανανέωσης
της αληθινής εναλλακτικής,
που δεν το επέτρεψαν στην Ιταλία,
που το συνέτριψαν στην Ιταλία
η σύγχρονη φωτεινή, σαφής περίπτωση..

Τους τρόμαξε, τους τρομάζει και θα τους τρομάζει το ανταγωνιστικό κίνημα, και τους δύο!
Δύση και Ανατολή.
Διότι εναντιώθηκε τόσο στον καπιταλισμό όσο και στον σοσιαλιστικό ρεαλισμό.
Και οι δυο καταπιεστικοί και απαρχαιωμένοι.
Και κινήθηκαν αμφότεροι, με μέθοδες και όπλα διαφορετικά για να το πολεμήσουν και να το εξουδετερώσουν.
Χρησιμοποιώντας κατασταλτικές μεθόδους και όργανα όπως και τον ψυχολογικό πόλεμο [ΜΜΕ], ο πρώτος
και δια μέσω του αυτοκτονικού μιλιταρισμού ο δεύτερος
και της καταγγελτικής πολιτικής του ΚΚ

ΔΕΜΈΝΟΙ ΣΦΙΧΤΆ Ο ΈΝΑς ΣΤΟΝ ΆΛΛΟ, ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΟ ΑΠΌ ΚΆΘΕ ΆΛΛΗ ΦΟΡΆ.
[ Δεν θέλω να περιαυτολογώ, παρατήρησε τις ημερομηνίες συγκεκριμένων επιθέσεων – με ποια στιγμή συμπίπτουν ! κλπ].
Και οι πιο ηλίθιοι από τους πολιτικούς καριέρας γνωρίζουν πως ποτέ δεν θυσιάζεις εκείνο που ήδη κατέχεις δίχως την εγγύηση ότι θα αποκτήσεις περισσότερο.
Το κίνημα καταστράφηκε κλεισμένο ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά.
Αυτό ήταν βολικό και για τους δύο.
Οι χώροι, οι άνθρωποι, η δημιουργικότητα, οι δομές μας, οι σύντροφοι, οι νίκες και οι κατακτήσεις μας, οι εναλλακτικοί μας χώροι για τον αυτόνομο δρόμο της απελευθέρωσης απ’ όλα τα σχήματα
θυσιάστηκαν για το τίποτα

δίχως αντίκρυσμα
όλη εκείνη η δυναμική διαλύθηκε στην αρχή σε χίλια κομμάτια, στη συνέχεια απομακρύνθηκε οριστικά εγκαταλείποντας τον χώρο στην καταστολή και στο ΚΚ
όλες οι κατακτήσεις μας διαλύθηκαν στον αέρα.
Σε τίποτα δεν χρησίμευσε η προσωπική μας μανιασμένη αντίδραση.
Πολύ δυνατότερη αποδείχτηκε η επιστημονικότητα των επιλογών του μιλιταρισμού που αποδείχτηκαν αναισθητικά σωστές!
Σωστές γι αυτούς, δημιουργώντας εκβιαστικό προβληματισμό στις γραμμές μας.

Κι έτσι η Ιταλία παρέμεινε και παραμένει ακόμη ‘γη του κανενός’
με την συνηθισμένη πολιτική αστάθεια, με την παρτίδα ανεξέλεγκτη και όλες τις πιθανότητες ανοιχτές.
Εκείνο που λείπει μοναχά είναι ολοκληρωτικά ανταγωνιστική φωνή, αυτή που διασπά τα πάντα, αυτή που εκφράζονταν από το αυτόνομο επαναστατικό κίνημα στην χώρα.
Κι εμείς δεν καταφέραμε να νικήσουμε τον μιλιταρισμό
εμείς, η φωνή της διαλεκτικής, ο δρόμος της βάσης, της συμμετοχής και της ανταγωνιστικής οργάνωσης
ενάντια στον μιλιταρισμό.
όχι, δεν νιώθω με τίποτα νικημένος,
αντίθετα,
σοφότερος, δικαιωμένος
ένας όμορφος εραστής του αδύνατου [προσωρινά].

Έχει σφιχτεί η καρδιά μου σκεπτόμενος όλη εκείνη την ενέργεια, όλη εκείνη την δημιουργικότητα που είχε εκφραστεί χρόνια τώρα, στην καθημερινή πρακτική
αυτή που τα συμφέροντα των δυνάμεων, με εξυπνάδα, και τη χρήση παράλογων μεθόδων, αδιανόητων
που αρχίζουν να διαφαίνονται τώρα
εξαφάνισαν, εξαέρωσαν
στέλνοντας στα κελιά
όχι μονάχα τα κορμιά ,
εξαφάνισαν πνευματικά πρώτα τα φωτεινότερα μυαλά
τις καλύτερες υπάρξεις
τις λαμπρότερες επιθυμίες, τις ζωτικές ανάγκες
που παρεμβλήθηκαν στη μέση του πολιτικού παιχνιδιού,
που βρέθηκαν να διαταράσσουν τις κομματικές ισορροπίες,

Πάντα οι ίδιες μέθοδοι. Ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός αντιγράφει πιστά τον καπιταλισμό.
Ποιες είναι αυτές οι μέθοδοι; Μα φυσικά : η θυσία στην πολιτική ορθότητα.
Αυτή είναι η εξουσία, πάντα η ίδια
ΔΕΝ ΑΝΈΧΕΤΑΙ ΚΡΙΤΙΚΉ
δεν ανέχεται αμφισβήτηση
αυτόνομο απελευθερωτικό δρόμο
και για να επιβεβαιωθεί πρέπει να χρησιμοποιήσει μεθόδους και τεχνικές της δεσπόζουσας, αρρωστημένης,κυριαρχίας.
Μια κλειστή ομάδα που αναπαράγει στο σύνολο αυτό που λέει πως θέλει να καταστρέψει,
τα προϊόντα του συντηρητισμού
του τρόπου να ζεις και να πράττεις αντιδραστικά!
Γι αυτό και η καινοτομία, το καινούριο, η εναλλακτική λύση είναι θανατηφόρος εχθρός του συντηρητισμού και της εξουσίας.
Δεν ανέχεται εσωτερικούς αντιπάλους, διαφορετική άποψη και φωνή.
Τίποτα.

Προκειμένου λοιπόν η παλιατζούρα, η γερουσία, να υπερισχύσει είναι ικανή και έτοιμη για τα πάντα.
Αυτός είναι ο ρεαλισμός της πολιτικής.
Και όσο υπάρχουν τα στρατόπεδα δεν επιτρέπουν πιθανότητα σε αυτό που επιθυμούμε εμείς.
Αυτό που ορίσαμε και ονομάσαμε κομμουνισμό.
Η ταυτότητα χιλιάδων και χιλιάδων συντρόφων καταστράφηκε.
Άπειροι σύντροφοι εξαναγκάστηκαν στην προσωπική απομόνωση, στάλθηκαν σπίτι. Και χωρίς αυτούς τους συντρόφους δεν καταφέρνεις τίποτα απ’ όλα αυτά που επιθυμήσαμε και ονειρευτήκαμε, αυτά για τα οποία παλέψαμε, αγωνιστήκαμε, για τα οποία δώσαμε όλη μας την ενέργεια και την δημιουργικότητα.
Το αυτόνομο μας σχέδιο, πρόταγμα.

Δεν έγινε στην τύχη, κατά λάθος,
δεν είναι μια υπόθεση ή σύμπτωση.
Ήταν προμελετημένο επιστημονικά, με διαύγεια.
Σήμανε απαγορευτικό, από τα γεγονότα. όπου κι αν προσπάθησαν οι λαοί να χαράξουν το δικό τους αυτόνομο μονοπάτι ποδοπατήθηκαν από την ανάγκη επιβίωσης της εξουσίας του κεφαλαίου, της ιδιοκτησίας, της ιεραρχίας, της κομματοκρατίας
όπως και σήμερα
στην εποχή της κρίσης, του πληθωρισμού και της κούρσας των εξοπλισμών.
Με πλύση στα μυαλά και στις καρδιές
από ΜΜΕ, φωνές υψηλής εξειδίκευσης, αφεντικά στον ελεύθερο χρόνο και στην δουλειά, στο κρεβάτι, στο μπάνιο και στην κουζίνα. Στις συνήθειες.

Γιατί, κατά βάθος, το συμφέρον των κρατούντων δεν επιτρέπει επιθυμίες, ανάγκες
δεν επιτρέπει την πολυτέλεια ύπαρξης χειραφετημένων προσώπων
ελεύθερων ψυχών
απελευθερωμένων ανθρώπων.
Δυστυχώς!
Ή κάθεσαι και διαλέγεις αφεντικό
ή είσαι στην απέξω.
Κι αυτός είναι ο δύσκολος δρόμος.
Εγώ για το μέλλον μου διαλέγω τον δεύτερο.
Δεν νιώθω την ανάγκη ν’ ακουμπήσω στην πολιτική
ν’ αρπαχτώ από κάτι,
σ’ ένα κόσμο ακόμη πιο πολύ και περισσότερο παρανοϊκό και άγριο από ποτέ,
έξω από αυτό που ενδιαφέρει, πραγματικά, εμένα.

Και αυτό δεν είναι η εξουσία
δεν θέλω να επιστρέψω στο να γίνω γι άλλη μία φορά μία μηχανή που προγραμματίζει………
με αγαπάω αρκετά….
μ’ αρέσει έτσι όπως είμαι και νιώθω.
Δεν θέλω να κατακτήσω καμιά εξουσία, αφήνω σε άλλους τη χαρά να το κάνουν.
Και ξέρω πως σαν κι εμάς υπάρχουν χιλιάδες.
Θα κάνω τα πάντα για την πιθανότητα, για την απελευθέρωση
και την ελευθερία μας.
Για να ζήσουμε άριστα, υπέροχα.
Και θα κάνω τα πάντα για να καταστρέψω ότι χώνεται ανάμεσα στα πόδια μας!

Return to innocence, Enigma.

• και επιστρέφουμε στο σήμερα :

 

γλυκιά συμμορία

Φιλία – Χαλίλ Γκιμπράν

Το κείμενο που επακολουθεί είναι από το βιβλίο του Χαλίλ Γκιμπράν » Ο προφήτης, ο κήπος του προφήτη».

_____

Και ένας νέος είπε, Μίλησε μας για τη Φιλία.

Κι εκείνος αποκρίθηκε λέγοντας:

Ο φίλος σας είναι η εκπλήρωση των αναγκών σας.

Είναι το χωράφι που εσείς σπέρνετε με αγάπη και θερίζετε με ευγνωμοσύνη.

Και είναι το τραπέζι σας και το παραγώνι σας.

Γιατί πηγαίνετε στο φίλο με την πείνα σας, και τον αναζητάτε για τη γαλήνη σας.

Όταν ο φίλος σας εκφράζει τις σκέψεις του, δε φοβάστε το όχι στη δική σας σκέψη, ούτε αποσιωπάτε το ναι.

Και όταν εκείνος είναι σιωπηλός, η καρδιά σας δεν παύει για ν’ ακούσει την καρδιά του.

Γιατί στη φιλία, όλες οι σκέψεις, όλες οι επιθυμίες, όλες οι προσδοκίες γεννιούνται και μοιράζονται χωρίς λέξεις, με χαρά που είναι άφωνη.

Όταν χωρίζεσαι από το φίλο σου, δε λυπάσαι, γιατί αυτό που αγαπάς πιο πολύ σ’ αυτόν μπορεί να είναι πιο φανερό στην απουσία του, όπως ο ορειβάτης βλέπει πιο καθαρά το βουνό από την πεδιάδα.

Και μη βάζετε κανένα σκοπό στη φιλία εκτός από το βάθαιμα του πνεύματος. Γιατί η αγάπη που γυρεύει κάτι άλλο εκτός από την αποκάλυψη του δικού της μυστηρίου δεν είναι αγάπη παρά ένα δίχτυ που ρίχνεται στη θάλασσα και μόνο το ανώφελο θα πιάσει.

Και δίνετε το καλύτερο εαυτό σας στο φίλο σας. Aφού θα γνωρίσει την άμπωτη του κυμάτου σας, δώστε του να γνωρίσει και την παλίρροιά του.

Είναι ο φίλος σας κάτι που θα έπρεπε να γυρεύετε όταν έχετε ώρες που θέλετε να σκοτώσετε;

Καλύτερα να γυρεύετε το φίλο σας πάντα όταν έχετε ώρες να ζήσετε. Γιατί έργο του φίλου σας είναι να εκπληρώσει τις ανάγκες σας, αλλά όχι να γεμίσει το κενό σας.

Και μέσα στη γλύκα της φιλίας κάνετε να υπάρχει γέλιο, και μοίρασμα χαράς.

Γιατί στις δροσοστάλες των μικρών πραγμάτων η καρδιά βρίσκει την καινούργια αυγή της και ξανανιώνει.

 

The wall on which the prophets wrote
Is cracking at the seams
Upon the instruments of death
The sunlight brightly gleams…

King Crimson

Άλμπουμ: In the Court of the Crimson King

Epitaph

και…εδώ και τώρα αυτονομία με στίχους, κι όχι μόνο, υπέροχους:

Στίχοι: Μαριανίνα Κριεζή
Μουσική – Ερμηνεία: Δ. Τσακνής

Φτιάχνουν απόψε με κουρέλια και σανίδια
έναν συνοικισμό αυτόνομο
Αυτοί που ψάχνουν για διαμάντια στα σκουπίδια
και στον υπόνομο
Και συ που ψάχνεις το κουκί και το ρεβύθι
στο τέλμα αυτό που βυθιζόμαστε
Φτιάξε μαζί τους το δικό σου παραμύθι
γιατί χανόμαστε

Μες το δικό σου παραμύθι ξαναβρέστο
το ξεχασμένο μονοπάτι σου
Και ξαναχάστο, ξαναβρέστo, ξαναπέστο
το τραγουδάκι σου

Ξελεύθερώνω την ωραία πεταλούδα
από τη σφραγισμένη γυάλα της
Να σου χαρίσει τα φτερά της τα βελούδα
και τα μεγάλα της

Γιατί να ψάχνεις τριαντάφυλλα στα στήθη
αυτών που χάμω τα πετάξανε
Φτιάξε καρδιά μου
το δικό σου παραμύθι
αλλιώς τη βάψαμε

Φτιάχνω απόψε με κουρέλια και σανίδια
Έναν συνοικισμό αυτόνομο
Αυτούς που ψάχνουν για διαμάντια στα σκουπίδια
και στον υπόνομο

Γιατί να ψάχνω το κουκί και το ρεβύθι
στο τέλμα αυτό που βυθιζόμαστε
Φτιάχνω μαζί σας το δικό μας παραμύθι
γιατί χανόμαστε

Μες το δικό σου παραμύθι ξαναβρέστο
το ξεχασμένο μονοπάτι σου
Και ξαναχάστο, ξαναβρέστο, ξαναπέστο
το τραγουδάκι σου…

συνεχίζεται

ΣΣ. χόρεψες πάνω στο φτερό του καρχαρία – 13

Δυο λόγια για τον εργατισμό τώρα.
Ναι, για κάποια χρόνια υπήρχε η κεντρικότητα της φιγούρας του εργάτη-μάζα για την επανάσταση.
Από την στιγμή όμως που το εργοστάσιο διαχέεται στην πόλη και υπεραξία παράγεται παντού, [σχολείο, πανεπιστήμιο, σπίτι, γυναίκες, άνεργοι] κεντρική φιγούρα αναδεικνύεται ο κοινωνικός εργάτης σαν επαναστατική εμπροσθοφυλακή.
Αυτός που μες το πλήθος έχει συναίσθηση της πραγματικότητας που τον καθιστά σύγχρονο είλωτα, αυτός είναι η επαναστατική φιγούρα.
Και θέλει να ελευθερωθεί ολοκληρωτικά, οικονομικά και αξιακά.

αρνείται λοιπόν την μισθωτή εργασία στο εργοστάσιο, σαμποτάρει την παραγωγή διαρκώς, και επανοικειοποιείται τον πλούτο που του κλέβουν με χίλιους δυο τρόπους, παράνομους ή ημιπαράνομους, οργανώνοντας την αντιβία του, με λιγότερη ή περισσότερη δύναμη και ένταση, εφευρίσκοντας τρόπους και μορφές απαλλοτρίωσης καθημερινής της υπεραξίας που του κλέβουν, στο εργοστάσιο, στο σπίτι, στο σχολείο και τις σχολές, στον πολιτισμό και στον ελεύθερό του χρόνο.

Τώρα για τους ρόλους και τις ιεραρχίες.
Αυτές καταργούνται κάθε μέρα μέσα στη ζωή και στον αγώνα, με τη συζήτηση στην κοινότητα, και από τις δύο πλευρές.
Διότι δεν έχουμε όλοι τις ίδιες δυνατότητες, τις ίδιες ικανότητες, πρέπει να ξεχυθούνε ολονών αυτές, να μη μπλοκάρουμε κανέναν και να δώσουμε ίσο βάρος σε όλους, δεν είναι όμως όλοι ίδιοι.
Όλοι οι καλοί χωρούν στο επαναστατικό προτσές, φτάνει να αγωνίζονται για την απελευθέρωση της εκμετάλλευσης και καταπίεσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο.
Στην κοινωνία και μέσα του!

Προσωπικά στην ζωή με έχουν στηρίξει πολλοί φιλικά ψυχολογικά, οικονομικά οι συγγενείς μου.
Δεξιοί και αριστεροί
Τα περισσότερα μπινελίκια τα άκουσα από αριστερούς, όπως και από ανθρώπους που με γνώριζαν χρόνια και θα έπρεπε αν μη τι άλλο να προσέξουν ότι δεν έχω πρόθεση όταν λανθάνω!
Δεν λανθάνω με σκοπό, για να κερδίσω.
Η ζήλια είναι ο χειρότερος σύμβουλος του ανθρώπου, μετά έρχεται η περιορισμένη διανοητική ικανότητα και αντίληψη.

Γι αυτό λοιπόν επανοηματοδότηση χρειάζεται της ζωής γενικότερα! Αυτονομία.
Πράξεις και όχι λόγια!
Στις κουβέντες όλοι ήμαστε άριστοι.
Πράξεις να δούμε πολλές!
Όχι συντηρητικούρες και μεγάλους σταυρούς.
Μεγάλη νίκη για τον καπιταλισμό στάθηκε αυτή στα νοήματα.
Ονόμασε ελευθερία τη δυνατότητα να καταναλώνουν οι άνθρωποι, έστω και με δανεικά, να κάνουν πως μοιάζουν στους πλούσιους [life style ] οι μέτριοι, με αντάλλαγμα να τον αφήνουν να κυβερνά και να κουμαντάρει.

Έσπασε τις συλλογικότητες με το μότο ‘ο θάνατός σου η ζωή μου’,
‘εμπρός εμείς και δε γαμείς’.
Έκανε τα συνδικάτα συντεχνίες, κλαδικές.
‘εμείς να είμαστε καλά’.
Το σπίτι μας να μη βουλιάξει κι ας πνιγούν όλοι οι υπόλοιποι.
Ατομικισμός λοιπόν, κίνδυνος θάνατος.
Όχι στην κτητικότητα,όπου και αν αυτή παρουσιάζεται!
Αν δώσουμε αρχές και αξίες στα παιδιά μας όπως μας ζητούσε παλιότερα η συντρόφισσα, πέρα από τον πλουτισμό και το κέρδος τότε σίγουρα την επανάσταση θα την κάνουν μια μέρα.
Έτσι θα υπάρχει αντίβαρο.
Και αυτές οι αρχές και αξίες θα πρέπει να είναι και να τις κάνουμε να φαίνονται ελκυστικές! Με την πράξη μας!

Η φαντασία στην εξουσία, όχι η συντήρηση!
Τα θέλουμε όλα τώρα!
Εδώ και τώρα ζούμε την κοινωνικότητά μας,
στις κοινότητες μας
Αυτή είναι η αντιεξουσία μας
Για την κατάργηση της εξουσίας
Από τις κοινότητες. Για την αυτονομία.

Ακόμη δυο λογάκια για τον ρατσισμό, τον έρποντα φασισμό.
Θα σας θυμίσω στους παλιότερους πόσα λέγονταν για τον Νικόλα τον ίδιο, το μπαράκι του και τους θαμώνες. Θα σας θυμίσω πώς φέρθηκαν πολλοί στον Γιάννη και την Ελπίδα πριν το διάβημα.
Δεν θέλω να επεκταθώ, οι γνωρίζοντες καταλαβαίνουν, για τους υπόλοιπους έχουμε πει τόσα και τόσα, φτάνει να σας θυμίσω πόσο ξύλο έπεσε πανελλαδικά για να μπορούν πλέον τα πρώην αλβανάκια που αριστεύουν να σηκώνουν τη σημαία.

Θέλετε κι άλλα; Πως συμπεριφερθήκαμε τα πρώτα χρόνια στους ρωσοπόντιους μέχρι τελικά να τους αποδεχτούμε θυμάστε;
Όταν ήμασταν μικροί μας έλεγαν να μη κάνουμε παρέα με τα παιδιά από τις ‘κατώτερες’ τάξεις, έτσι αποκαλούσαν τους φτωχότερους! μετά με αυτά των κομμουνιστών, μετά με τους ίδιους τους κομμουνιστές,μιας και είχαν χωρίσει την χώρα στα δύο – οι εθνικόφρονες και τα μιάσματα! κάπως έτσι έκαναν οι αμερικάνοι με τους μαύρους, έτσι κάνουμε σήμερα με τους μετανάστες και τους ‘κουκουλοφόρους.’

Ποιος έχει όμως αντικοινωνική συμπεριφορά, ο εξουσιαστής ή ο αντιεξουσιαστής; Τεράστια η ευθύνη της αριστεράς,που δεν κάνει εμφανή την ευθύνη της εξουσίας στην αντικοινωνική της συμπεριφορά. Όμως είπαμε σάρκα από την σάρκα της είναι πλέον και αίμα από το αίμα της.
Ο αντιεξουσιαστής τουλάχιστον οικειοποιείται αυτό που του υφαρπάζουν,καταστρέφει και τη ‘βιτρίνα’ του συστήματος γιατί δεν θέλει να της μοιάξει!
Σας θυμίζω πως στα χρόνια μου όποιο κοριτσάκι γουστάριζε τον έρωτα το αποκαλούσαν πουτάνα! Αυτοί που, κατά τα άλλα, το κυνηγούσαν απεγνωσμένα για να αρπάξουν λίγη από την χάρη της.
ΕΔΏ ΠΟΥ ΦΤΆΣΑΜΕ ΔΕΝ ΈΓΙΝΕ ΜΕ ΠΑΡΘΕΝΟΓΈΝΝΗΣΗ

Θυμάστε οι παλιότεροι πως φέρονταν στον ‘Τάκα τάκα’ ‘ευαίσθητοι’ καβαλιώτες,που σκορπούσαν καταγής τα κέρματα για να σκύβει να τα μαζέψει και να ξεσπάσουν έτσι σε ουρανομήκη χάχανα. Θεωρώντας πως σπάζουν πλάκα! Ή τι κλωτσομπουνίδι έχει φάει ο Ψαρός επειδή έκανε το λάθος να είναι ‘διαφορετικός’;
Λαός που έχει μνήμη πάει μπροστά!
Σήμερα δεν γίνεται τίποτα χωρίς αντίτιμο, όλα κοστίζουν, δεν υπάρχει εξυπηρέτηση, για ότι γίνει πρέπει να υπάρξει κέρδος.
Σημαντικό το τραγούδι ‘οι μάγκες δεν υπάρχουν πια’, σημάδεψε την εποχή του. Στις αρχές του ‘80.
Θυμηθείτε τους στοίχους.

Ο μύθος περί ελληνικής παλικαριάς και μαγκιάς έσβησε σε μια στιγμή. Ήταν το τίμημα που πλήρωσε ο Έλληνας στις τράπεζες και τον σοσιαλ φασισμό του Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ.
Μήπως κατά λάθος έλεγε παλικάρια τους κλέφτες και όλους τους παράνομους με τελευταίο τρανταχτό παράδειγμα τους αδελφούς Παλαιοκώστα και παλιότερα τον Ρωχάμη [άλλη βέβαια αντίφαση που δείχνει πόσο διχασμένη προσωπικότητα είναι ο νεοέλληνας, αυτός ο τελευταίος βαρούσε τις γυναίκες, ψευτο παλικαράς].
Έχουμε πολλούς τέτοιους στη χώρα μας!
Ο έλληνας σήμερα είναι πολύ διχασμένη προσωπικότητα, πολύ διασπασμένη. Τρανό παράδειγμα η συμπεριφορά του στις τελευταίες εκλογές. Σχιζοφρενής με τα όλα του.

Τον νέο τον καταπιέζουμε, από φόβο, από τη στιγμή που γεννιέται. Μόλις λοιπόν αρχίσει και καταλαβαίνει πέντε πράγματα αντιδρά και με την ενηλικίωσή του ξεσπά, ψάχνει να βρει τα νοήματά του, τι του αρέσει και τι του ταιριάζει. Παίρνει τον δικό του δρόμο,ψάχνει τη δική του απελευθέρωση, κάνει την επανάσταση του.

Ο δρόμος θα είναι ανάλογος με τις αρχές που διαμόρφωσε όλα αυτά τα χρόνια και τα νοήματα που ανακάλυψε.
Αυτό έγινε και με εμάς. Φοβερή σημασία παίζουν οι συγκυρίες!

Ήμουν τυχερός να βρεθώ μέσα στην καρδιά των γεγονότων και των νοημάτων του παρατεταμένου Ιταλικού Μάη – ‘68,‘78, της αυτονομίας και του αντάρτικου στις πόλεις. Του κομμουνισμού στην πράξη.

Prospero Gallinari μια ιστορία του εννιακόσια 1

Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα, με τις συνθήκες του τώρα, με τις μορφές που παίρνει στην ιδιαιτερότητά του, στον ευρύτερο αναρχικό και αντί εξουσιαστικό χώρο σε διάφορες παραλλαγές.
Γι αυτό: μη πυροβολείτε τον πιανίστα. Όσοι δεν λαμβάνετε μέρος. Αν δεν μπορείτε να χειροκροτήσετε, τουλάχιστον μην εναντιώνεστε, η ιστορία γεννάει, και τι θα βγει εξαρτάται από την συμπεριφορά όλων μας.
Εγώ προσωπικά παρακολουθώ και συμμετέχω όσο μπορώ στις κινηματικές διαδικασίες. Παραπάνω δεν δύναμαι για τους λόγους που γνωρίζω εγώ και οι δικοί μου άνθρωποι. Δεν κριτικάρω αυτούς που δεν μπορώ και δεν θέλω να ακολουθήσω στις πρακτικές τους. Κι αυτοί το ίδιο πράγμα μ’ εμένα θέλουν στο κάτω- κάτω.
Οι άλλοι δεν το επιθυμούν, αυτούς πυροβολήστε!

Όπως μπορεί, γουστάρει και αντέχει ο καθένας.
Μένω έξω από το κομματικό σύστημα.
Δεν διαπλέκομαι, δεν ζητώ.
Και όσο μπορώ αντιστέκομαι στο χρηματοοικονομικό αλισβερίσι.
Απορρίπτω το αξιακό συναπάντημα.
Περιμένω και ελπίζω.
Δεν παραδίδομαι, απέχω ενεργά από όλο το πελατειακό καθεστώς.

Δείχνουμε τον πολιτισμό μας στον δρόμο όπου η συμπεριφορά είναι επιεικώς απαράδεκτη προς όποιον θεωρούμε υποδεέστερο, το δείχνουμε και στο γήπεδο, στην αμμουδιά που έχει καταντήσει τασάκι γι’ αποτσίγαρα,στο δάσος που έγινε ο μεγάλος σκουπιδοτενεκές μας.

Ήρθα πάλι αντιμέτωπος με τον ‘πολιτισμό’ μας σήμερα. Πήγα να κολυμπήσω κι έκανα μια βόλτα στην παραλία πριν βουτήξω. Πίτα στην πλαστικούρα η αμμουδιά! Γεμάτη σακούλες και ότι άλλη πλαστική βρωμιά μπορείτε να φανταστείτε. Οι ‘καθαροί’ συμπατριώτες μας παρατάνε τα σκουπίδια τους μέσα στα πλαστικά φεύγοντας για το σπίτι, πεταμένα στην άμμο διότι τους είναι ‘δύσκολο’ να τα μεταφέρουν στον πλησιέστερο κάδο που υπάρχει εκεί κοντά! Με τον πρώτο αέρα η βρωμιά βρίσκεται στο νερό, και από εκεί ο νοτιάς τα ξαναστέλνει πίσω. Βέβαια, και οι περίφημοι ψαράδες μας αμολάνε τα σκουπίδια τους στο μεγάλο δοχείο που λέγεται θάλασσα, που μας ταίζει κι από πάνω! Έτσι, οι ακτές είναι γεμάτες με κάθε λογής βρώμα, που δεν ανακυκλώνεται από τη σοφή φύση. Χημική βρώμα.
Ακούστε λοιπόν :

Οι πλαστικές σακούλες παρασκευάζονται από πολυαιθυλένιο, παράγωγο του πετρελαίου. Η παραγωγή τους προσθέτει στην μόλυνση της ατμόσφαιρας και στην κατανάλωση ενέργειας. Κάθε χρόνο παρασκευάζονται περί τα 5 τρισεκατομμύρια πλαστικές σακούλες. Η ‘ζωή’ τους στα σπίτια των καταναλωτών είναι ελάχιστη. Όταν πεταχτούν, η συνεχιζόμενη ‘παραμονή’ τους στον πλανήτη είναι ολέθρια!
Χρειάζονται χίλια χρόνια για να αποσυντεθεί μία πλαστική σακούλα. Καθώς αποσυντίθεται, τοξικές ουσίες εισρέουν στο χώμα και εισέρχονται αργότερα στη διατροφική μας αλυσίδα. Τα τρόφιμα δηλαδή που βάζουμε στις πλαστικές σακούλες αγοράζοντας τα από τα σούπερ μάρκετ περιέχουν ήδη τοξικές ουσίες από παλαιότερες σακούλες που έχουν αποσυντεθεί.

Ένα δισεκατομμύριο θαλασσοπούλια και άλλα θηλαστικά πεθαίνουν κάθε χρόνο επειδή συγχέουν τις πλαστικές σακούλες με τροφή, τις καταπίνουν και πνίγονται.

Θα ανοίξω εδώ μια παρένθεση για να πούμε και για του στραβού το δίκιο. Να πω λοιπόν για μια αίσθηση που μου δημιουργήθηκε σε ανύποπτο ακόμη χρόνο, τότε που η Ελλάδα, επίσημα τουλάχιστον, δεν αντιμετωπίζονταν σαν αποπαίδι, σαν ο αποδιοπομπαίος τράγος των ‘Ευρωπαίων’. Αυτοί λοιπόν μου φαίνονταν από τότες ακόμα χειρότεροι. Μας έβλεπαν στην αμμουδιά ανέμελους να απολαμβάνουμε, ναι, ακριβώς, να απολαμβάνουμε τα πέντε δέκα πράγματα που μας ευχαριστούν,και ζήλευαν,φαίνονταν,έκανε μπαμ, ακόμη και στις κουβέντες τους,το θυμάμαι χαρακτηριστικά, ήταν όλο γκρίνια για την δική τους τη βαριά και ξινή καθημερινότητα και για την ανεμελιά με την οποία οι έλληνες αντιμετώπιζαν την βιοτή τους. Και όλα αυτά πολύ πριν την κατάκτηση του ευρωμπάσκετ, πριν ξεκινήσει η επέλαση των δανεικών, έστω αν θέλετε πριν ακόμη αυτά κατευθυνθούν προς λαό πλευρά.

Είναι ρατσιστές από κούνια οι βορειοευρωπαίοι, για τους χι- ψι λόγους που μόνο αυτοί ξέρουν θεωρούν πως είναι ανώτεροι από τους νότιους. Και τώρα που έχουν και κάποιο δίκιο όσον αφορά τον τρόπο που διαχειρίστηκαν οι κρατούντες τα δανεικά, και τον τρόπο με τον οποίο εμείς ανεχτήκαμε να γίνεται αυτό,παίρνοντας πολλοί από εμάς μέρος στον ‘μυστικό δείπνο, βρήκαν ευκαιρία να ξεσαλώσουν.
Στον βορρά έχουν θεοποιήσει την έννοια της εργασίας. Επειδή λοιπόν δεν έχουν τι άλλο να κάνουν όλη μέρα,εργάζονται – πρέπει να το κάνουν και όλοι οι υπόλοιποι.

Ζηλεύουν και το κλίμα που παραείναι ‘θερμό’ για τα μέτρα τους, και μας οδηγεί σε σιέστες κλπ,συχνές τα καλοκαίρια που συνήθως μας επισκέπτονται, και σε όλες εκείνες τις μικρές απολαύσεις που είναι το αλάτι της ζωής.
Δεν θέλω να γενικεύω, νιώθω όμως πως για τους περισσότερους από δαύτους έτσι έχουν τα πράγματα.

Το ότι μια κοινωνία ελεύθερη θέλει να καταργήσει τους ρόλους και τις ηγεσίες δεν σημαίνει πως θέλει να πάψει να αναδεικνύει τα ταλέντα των ανθρώπων.
Απλά θα πάψει να τους διαχωρίζει, να τους αναδεικνύει ή καταδεικνύει αξιακά.
Να τους αμείβει διαφορετικά οικονομικά, ψυχολογικά, πολιτιστικά κλπ.

Υπάρχει και ανάποδη εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Εμείς θέλουμε να καταργήσουμε την εκμετάλλευση.
Υπάρχουν άνθρωποι που παθιάζονται στην ζωή με τα ταλέντα τους και τα προσφέρουν απλόχερα στο σύνολο.
Υπάρχουν και άνθρωποι που δεν παθιάζονται με τίποτα και παραμένουν μόνιμα στο περιθώριο. Αυτοί από μόνοι τους παραμερίζονται από την κοινότητα, από την διαλεκτική και την ζύμωση, την συζήτηση.
Στο όνομα της κυκλικότητας δεν θα παραμερίσεις το ταλέντο. Ο αξιότερος στον λόγο θα χρησιμοποιηθεί ανάλογα. Δεν θα τον ‘ξεχωρίσουμε’ όμως, θα σκουπίσει και θα μαγειρέψει επίσης.
Στο όνομα της κυκλικότητας δεν θα δημιουργήσουμε σύγχυση.

Δεν επιζητούμε την ισοπέδωση, την απρόσκοπη ανάδειξη επιζητούμε. Δεν θα ξεχωρίσουμε τους ανθρώπους, θα τους ενώσουμε.
‘εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ’ τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο’, γράφει ο ποιητής και τραγουδά ο καλλιτέχνης.

Από καταβολής κόσμου, από τότε που ο άνθρωπος ανακάλυψε την γραφή και έτσι μας άφησε τις εικόνες και τις σκέψεις του, είδα πως υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων. Αυτοί που τους ενδιαφέρει η εξουσία επί των άλλων, και αυτοί που νοιάζονται για αξίες και αρχές. Δεν έχει σημασία πως ονομάζονται. Ή θέλεις να αποτινάξεις τον ζυγό για να υποδουλώσεις εσύ τους υπόλοιπους, ή θέλεις να το κάνεις για να μην υπάρχουν πλέον ζυγοί ! Με γοήτευσαν λοιπόν οι δεύτεροι, δεν γνωρίζω να σου πω γιατί. Ίσως ν’ άφησε κάποιος αυτό τον σπόρο μέσα μου, ίσως να είναι αυτό το στάδιο μετενσάρκωσης στο οποίο βρίσκομαι ! Ποιος ξέρει ;

Με την ευκαιρία να πω πως με αυτό το πόνημα θέλω να συνεισφέρω κι εγώ στην κουβέντα για το μέλλον της κοινωνίας μας και για το πως θα φθάσουμε εκεί που ονειρευόμαστε και επιθυμούμε.

Ο δάσκαλος είναι δάσκαλος και δεν χρειάζεται να το παίξει αρχηγός.
Ο ηγέτης θα είναι πάντα ηγέτης, γιατί τέτοιους η ζωή δεν βγάζει κάθε μέρα.
Κανένας ηγέτης δεν το έπαιξε ποτέ αρχηγός. Και όταν υπήρξε τέτοιος αποκαθηλώθηκε από την ίδια την ιστορία, την πραγματική, όχι αυτή που γράφουν οι ψευτο νικητές στα κιτάπια τους και που χρησιμοποιούν οι ψευτο δάσκαλοι για να αποβλακώνουν τις μάζες.

Το να είναι κάποιος σήμερα παραβατικός σημαίνει το να είναι ελεύθερος, είναι θέμα αξιοπρέπειας και όχι ιδεολογίας.
Σήμερα η σύμβαση στηρίζεται στο απόλυτο ψέμα. Βγαίνεις λοιπόν από τη σύμβαση για να είσαι εν τάξει με τον εαυτό σου, να τα έχεις καλά μαζί του! να μην αυτο κοροϊδεύεσαι δηλαδή. Θεσμοθετεί και εκτελεί μια αισχρή μειοψηφία στο όνομα μιας πλειοψηφίας που αμελεί, παραδομένη ραγιαδικά! Η αξιοπρέπεια σε κάνει πρώτα απ’ όλα να εξεγείρεσαι και μετά το άδειο στομάχι!!!! η αντίθεσή σου, η αντίσταση στο ‘δημοκρατικό’ ψέμα. Έτσι απλά. Τα υπόλοιπα έχουν να κάνουν με το πως ονειρεύεσαι την διαφορά. Και εκεί πάνω συζητάς με τους υπόλοιπους γιατί σου αρέσει η ελευθερία και ο κοινοτισμός, έτσι απλά!. Δεν χρειάζεται τόσο πολύ να είσαι κάτι, όσο το να μην είσαι με τίποτα αυτό που κυκλοφορεί μεταμφιεσμένο τριγύρω σου !!

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ Ή ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ! λοιπόν.

αγύριστο κεφάλι 2001 άλκης αλκαίος μίλτος πασχαλίδης
»Φυσάει ένας αέρας που σαρώνει ενθύμια παλιά και φυλακτά, οι ήρωες το σκαν απ’ την οθόνη ξυλάρμενοι τραβάνε στ’ ανοιχτά
που μας πηγαίνει αυτό το τρεχαντήρι, δεν ξέρω γέμισέ μου το ποτήρι.
Τα μάρμαρα στο φως αντιφεγγίζουν σε ποιό ταξίδι σ’ έχω ξαναδεί, τυφλά πουλιά το τζάμι μου ραμφίζουν το πλένει στα φανάρια ένα παιδί,
κι ένας τελάλης σ’ έρημη πλατεία τριάντα χρόνια ψάχνει την αιτία.
Στους δρόμους καβαλάρηδες καλπάζουν και κυνηγούν τ’ αδέσποτα σκυλιά, και οι νοικοκυραίοι που τρομάζουν, ξορκίζουν μ’ αγιασμό το σατανά.
Δεν είναι εδώ Βαλκάνια σου το ‘πα ,εδώ είναι παίξε γέλασε και σώπα.
Φυσάει ένας αέρας που σαρώνει, μα εγώ ειμ’ ένα τραγούδι αλλοτινό, στου δρόμου το λιοπύρι και το χιόνι αγύριστο κεφάλι θα γυρνώ
στα χέρια σου αφήνω το τιμόνι κι η πιο μεγάλη νύχτα ξημερώνει».

• Η κριτική στην κοινωνία είναι ολική και ενάντια σε ότι αυτή αντιπροσωπεύει σε αξίες. Επάνω σε ποιες από αυτές βασίζει εδώ και δεκαετίες το κεφάλαιο την εξουσία του επί της κοινωνίας ;
  Πατρίς – θρησκεία – οικογένεια .
  Μέσα στο φαντασιακό των ανθρώπων αυτές οι αξίες κατέχουν πρωτεύουσα σημασία. Εδώ πάνω στηρίζεται η καταπίεση, αφόρητη στον πυρήνα κάθε επαναστάτη, σε τεράστια κομμάτια της νεολαίας τότε και τώρα. Και η υποκρισία στο μεγαλείο της μιας και σχεδόν οι πάντες γνωρίζουν πόσο διεφθαρμένες είναι στον πυρήνα τους, συντηρητικές και παλαιολιθικές αυτές οι αποτυχημένες αξίες. Με όλα τα σύμβολα και τους θεσμούς τους!

Η φαντασία στην εξουσία σημαίνει την ολομέτωπη επίθεση σε αυτές τις αξίες.
Ο θεός ευλογεί τα όπλα των εκάστοτε ελίτ που θα σκορπίσουν τον όλεθρο βομβαρδίζοντας λαούς για να τους κατακτήσουν με εθνικούς και υπερεθνικούς στρατούς δημιουργώντας κύματα μεταναστών που κατακλύζουν το κέντρο από την περιφέρεια που διαμελίζεται. Εκεί τους κυνηγούν ανελέητα αστυνομίες,σύμβολα και ρατσιστές για να συνεχίσουν το μακελειό. Και η οικογένεια είναι το κεντρικό εργαλείο που διαχέει στον χρόνο και μεταβιβάζει από γενιά σε γενιά την πίστη στην ‘καθαρότητα’ της φυλής, τον αποτροπιασμό στην διαφορετικότητα, την καταπίεση των φύλων, την πίστη σε ιερά και τα όσια στο όνομα των οποίων γίνονται τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Στο όνομα του κέρδους που στέκει περήφανο πίσω από όλα αυτά τα ‘ιερά και όσια’.
Παπάδες, στρατηγοί, αξιωματικοί και τίμιοι οικογενειάρχες φαντάροι και πολιτικοί βρίσκονται εκεί και χειροκροτούν στο βωμό της αγοράς.
Της μόνης πραγματικής αξίας.
Ο πιο αποτυχημένος και άλλο τόσο σταθερός σαν βράχος θεσμός στα χρόνια που η εξουσία εφηύρε ανά τους αιώνες είναι ο γάμος και η οικογένεια.
Εδώ μέσα διαιωνίζεται στους αιώνες η κυριαρχία των ελίτ στον λαό. Του θεού στον λαό, του αφέντη στο λαό Και ο νεο ραγιάς οικογενειάρχης προσκυνά για ένα πιάτο φαί και λίγη, πολύ λίγη σιγουριά.

ο τελευταίος των μοϊκανών

• Η επίθεση υπήρξε ολομέτωπη και γι αυτό έχει αποσιωπηθεί παντελώς. Ότι παρήγαγε εκείνο το τεράστιο αυτόνομο κίνημα πετάχτηκε στην πυρά. Και όχι φυσικά γιατί σήκωσε τα όπλα. Το είχαν κάνει λιγότερο από διακόσια χρόνια πριν ενάντια στην τότε εξουσία του βασιλιά οι αστοί. Πάλι νομιμοποιημένοι από την επίσημη εκκλησία. Απλά άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς., παραμέρισε τον προλετάριο,κράτησε την εξουσία,την χρησιμοποίησε για να νομιμοποιήσει την αφεντιά του και όλα μέλι γάλα.

Το περιεχόμενο τρέμουν, των νέων επαναστατημένων ! Γιατί ξεθεμελιώνει από την ρίζα εκεί που έχουν βασίσει την εξουσία τους, στα νοήματα!.
Αυτά τους κρατούν ακόμα εκεί. Έχουν υποδουλωμένο τον κόσμο στα νοήματα. Ο πόλεμος παίζεται στα νοήματα. Αυτός που κρατάει την κυριαρχία στα μεγάλα νοήματα είναι ο σύγχρονος εξουσιαστής.
Διέλυσαν την παραγωγή, την έστειλαν- ότι απέμεινε- στην περιφέρεια, εξαφάνισαν τον ταξικό τους αντίπαλο, τον εργάτη, τον έτρεμαν γαρ, τους είχε πει ο Μαρξ πως νομοτελειακά, αργά ή γρήγορα θα τους πάρει τα γκέμια. Διέλυσαν λοιπόν την παραγωγή και τον αποτέλειωσαν στο φαντασιακό του. Τον έκαναν σύμμαχο στο μυαλό και στην καρδιά, λακέ τους. Για λίγα αργύρια.

Και έφτιαξαν μια τεράστια μικροαστική τάξη που την πάνε και την φέρνουν δεξιά και αριστερά με μεγάλη ευκολία, σαν φτερό στον άνεμο, ανάλογα με τα κέφια τους. Γιατί οι μικροαστοί από ανέκαθεν φέρονται και άγονται, ανάλογα με την φορά του ανέμου.
Και την στρέφουν προς τους επαναστατημένους γιατί δεν ξέρει τι της γίνεται. Τρέμει τους από πάνω, φοβάται και τους από κάτω. Ναι, αλλά για να τα βάλει με τους από πάνω θέλει κότσια ενώ με το που τα βάζει με τους από κάτω βοηθάει και το σύστημα γιατί έτσι κάνει τη δουλειά του.
Μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Έγινε και τότε, γίνεται και τώρα. Τότε ήταν το ΚΚΙ ο Δούρειος Ίππος.

Σήμερα είναι οι ‘ψευτοκομμουνιστές’, οι Ανεξάρτητοι και τα χρυσαύγουλα. Επαναλαμβάνω : θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία! Να μη ξεχάσω και τους Δημ.ΑΡ ήττες.

• Δεν έχω γνωρίσει μέχρι σήμερα άντρα που να μην έχει απατήσει,και οι λίγοι που δεν το έχουν τολμήσει το ονειρεύονται στον ύπνο και στον ξύπνιο. Την γυναίκα όμως που θα το κάνει την αποκαλούν πουτάνα!
  Και την ρίχνουν στην πυρά! Οποία υποκρισία στο όνομα της ‘αγίας και ιερής οικογένειας’.

Οικογένεια χωρίς ατομική ιδιοκτησία δεν νοείται φίλοι μου. Να τη λοιπόν η λατρεία. Δεν νοείται κοινοκτημοσύνη και να κρατάς τον άντρα ή τη γυναίκα φυλακισμένους. Και μη μου πείτε για την αγάπη. Αυτή με την ιδιοκτησία και την κτητικότητα δεν έχει καμία σχέση. Αγαπάς απλά! Δεν κατέχεις. Τελεία και παύλα. Και άμα το παίζετε και χριστιανοί βάλτε να παίξει τον ‘Ύμνο στην Αγάπη’ ή διαβάστε τον, όλο και κάποια Διαθήκη θα βρίσκεται σπίτι σας. Διαβάστε προσεκτικά, με μυαλό και με καρδιά κυρίως αυτό το υπέροχο κείμενο που έγραψε ένας κατά τα άλλα μεγάλος μισογύνης,όπως φάνηκε σ’ εμένα, ο Απόστολος Παύλος.! Διαβάστε το και τα ξαναλέμε.
Ουαί σε σας γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές !! Από τα κεφάλια μέχρι πίσω την ουρά ! Και μας έχετε κάτσει στο σβέρκο και μας πιέζετε ! Και θέλετε κι άλλο! Βρε ουστ !

Και το έκτρωμα που ζείτε το αποκαλείτε ‘δημοκρατία’, να την βάλετε εκεί που γνωρίζετε, αν και από τις γυναίκες ακούω πως και αυτό έχετε ξεχάσει να το κάνετε!

• Αφού λοιπόν διέλυσε τους παραγωγούς ο καπιταλισμός και τους ενσωμάτωσε, ήλθε ‘το τέλος της ιστορίας’. Εκεί τέλειωσε όποια επαναστατική φαντασίωση στις ψυχές των καταπιεσμένων.
  Η κοινωνία των παραγωγών είναι πλέον κοινωνία των καταναλωτών. Έτσι άρχισε η παραγωγή επιθυμιών και ‘αναγκών’ και από εκεί η παραγωγή των προϊόντων που θα κάλυπταν αυτές τις ανάγκες. Και η διαδικασία ενσωμάτωσης ολοκληρώθηκε.

Αυτή πρέπει να σπάσουμε και τις συμβάσεις πάνω στις οποίες στηρίζεται, αυτό το ‘ψευτο οικοδόμημα’ που μοιάζει ανίκητο χάρη στην απάθεια της κοινωνίας, χάρη στην δική μας απάθεια. Που πρέπει να βληθεί από όλες τις μπάντες. Αυτό είναι το καθήκον μας. Ένα ψευτο οικοδόμημα που φαίνεται πανίσχυρο αλλά στην πράξη στηρίζεται στην άμμο της λαϊκής ανοχής.

Eugenio Finardi Musica ribelle Parco Lambro 1976, αντάρτισσα μουσική

συνεχίζεται

ΞΞ. χόρεψες πάνω στο φτερό του καρχαρία – 10

Ας επιστρέψουμε όμως και πάλι πίσω. Βρίσκομαι λοιπόν για λίγο ακόμα στη Θεσσαλονίκη, είναι αρχές του 2000 όταν χωρίζουμε με τη Λίνα. Τότε ήταν που γνώρισα εκείνα τα παιδιά από τα οποία άκουσα για ρέικι, με μύησαν κιόλας, μου έδειξαν καινούρια πράγματα, εμπειρίες και τρόπους εναλλακτικούς να κάνεις θέατρο ας πούμε, με αυτό ασχολήθηκα εγώ, εμπειρίες εξωστρέφειας, άνοιγμα του μέσα, του εγώ, εξωτερίκευση μύχιων σκέψεων και προβληματισμών, κάτι σαν ομαδική ψυχοθεραπεία κάποιες στιγμές, εξωτερικεύεσαι κάνοντας τέχνη. Εμείς, η ομάδα στην οποία μετείχα το έκανε δημιουργώντας θέατρο, παράσταση Και όπως σας είπα με μύησαν στο ρέικι,το οποίο άφησα αργότερα, στα χρόνια που ξεκίνησε ο φόβος, [μετά τις αρρώστιες].

Έχω επιστρέψει από τη ‘συμπρωτεύουσα’ καλοκαίρι του ‘01,αφού πεθαίνει ο πατέρας μου και απολύομαι από τη δουλειά στον κλιματισμό,μιας και υπάρχουν μεγάλες αλλαγές και ανακατατάξεις στην επιχείρηση. Γίνομαι ασφαλιστής με εκπαιδεύουν στην Καβάλα και στην Αθήνα για το καινούριο ξεκίνημα.Ζορίζομαι πολύ,χρειάζεται να ντύνομαι σαν χαρτογιακάς, όχι ότι δεν μου πάει,μου κάθεται όμως κάπως, στάθηκα αξιοπρεπώς στο χώρο,μα κάτι δεν μου ταιριάζει. Υπάρχει και αυτή η λαθεμένη άποψη περί λαμογιάς του κλάδου, μέχρι να πάρω μπρος,μπαμ και κάτω, στηθάγχη και ανάγκη τετραπλού by pass !! Πάρτον κάτω! Χοληστερίνη κληρονομική, βουλωμένες αρτηρίες, εγχείρηση ανοικτής καρδιάς, εντατική κλπ. Από τότε λοιπόν άρχισαν οι κρίσεις πανικού.

Έχω ήδη γνωρίσει, ερωτευτεί και παντρευτεί τη Βίκυ, γεννιέται και ο Προδρομάρας ένα πρωινό του Γενάρη ανήμερα τα Φώτα, και χιονίζει αβέρτα. Είναι πια το 2004, η χρονιά του μεγάλου μας τσίρκου. Μου αρέσουν τα σπορ, τρελαίνομαι για τον στίβο,γουστάρω πολύ. Για την Ελλάδα όμως είναι καταστροφή και το λέμε από πριν.
Βλέπουμε την τελετή στο Paradiso και μετά πάρτι στην Αλμύρα με τον John Digweed. Όλη νύχτα, αλλά το μέλλον έχει υποθηκευτεί.
Η εντατική μαρτύριο, 21 του δεκέμβρη εγχειρίζομαι, τα φάρμακα με έχουν κάνει άνω κάτω, η ψυχολογία γάμησε τα, βγαίνω τη μέρα του μεγάλου τσουνάμι στην Ανατολή, στην Ταϋλάνδη, έχοντας αφήσει γερά τα σημάδια μου στους νοσηλευτές. Μέχρι τότε ένιωθα άτρωτος, ο φόβος έχει φωλιάσει στην ψυχή μου. Άγιος Λουκάς, Αντώνης Πίτσης. Εντατική, μ’ έχουν πειράξει τα κατασταλτικά φάρμακα, κάνω δυο μέρες να κλείσω μάτι, αντιστέκομαι στη ‘δολοφονία’ που ‘πιστεύω’ πως μου ετοιμάζουν οι νοσηλευτές για να δώσουν την καρδιά μου σε πρώην αθλητή του Άρη που νοσηλεύεται στο διπλανό σε εμένα κρεβάτι!
Αβάστακτο έμοιαζε τότες, κακό όνειρο σήμερα.
Συνήλθα!

Βέβαια μέχρι να γίνει οριστικά αυτό άλλες Συμπληγάδες Πέτρες. Εκεί που πάω να συνέλθω για τα καλά από την επέμβαση, τα παρελκόμενα και το πατατράκ, άρπα την, ανακαλύπτω τυχαία φθινόπωρο του 06 πως έχω λέμφωμα! Άντε βγάλε τα πέρα! Χρόνια λεμφοκυτταρική λευχαιμία! τυχερός βέβαια στην ατυχία μου,δεν είναι καλπάζουσα. Αρχίζουν επιθετικές χημειοθεραπείες, ο γιατρός μου είναι της αμερικάνικης σχολής, αντιμετωπίζει την αρρώστια επιθετικά και την εξαφανίζει. Αντέχω. Εγώ ξέρω πως ! Εμμανουηλίδης, Διαβαλκανικό Ο πρώτος καιρός ήταν μαρτυρικός, τότε που δεν έχεις ακόμη καταλάβει τι παίζει, τι εστι βερίκοκο, ποια θα είναι η εξέλιξη,πως θα ανταποκριθεί ο οργανισμός. Σιγά σιγά συνηθίζεις, στην αρχή είναι πιο ζόρικα γιατί δεν ξέρεις τι σε περιμένει. Βέβαια μεγαλώνει η κόπωση με τον καιρό, εκείνο τα ασφυκτικό συναίσθημα. Νιώθεις να πνίγεσαι συχνά. Και ξαναγύρισαν οι κρίσεις πανικού που είχανε πάει ταξίδι. Βράσε τα Χαράλαμπε, πέρασε κι αυτό ,αντέξαμε, μοιάζουν άσχημο όνειρο όλα αυτά πλέον. Κι άλλο κακό ας μη μας βρει !!

Ήμουν ασφαλιστής και σχεδόν από την πρώτη μέρα δούλευα . …να μη πούμε ψυχικά ανάπηρος, από τη δεύτερη και σωματικά. Μη το συζητάμε! η Βίκυ κοιμήθηκε το βράδυ μαζί μου και ήμουν γερός, ξύπνησε ράκος. Μεγάλα λόγια αλλά αληθινά. Τα κουράγια να με εγκαταλείπουν, παρατρίχα να την πληρώσει ο Πρόδρομος,που έπρεπε να μεγαλώσει φυσιολογικά κι εγώ μόνο τέτοιος δεν ήμουν για πολύ, πολύ καιρό. Πέρασε και αυτό, μου έχει αφήσει σημάδια. Μου λείπει η ενέργεια, αργώ να επανέλθω, είναι τραυματισμένη η ψυχή,αυτό είναι το κυριότερο. Τι γίνεται με την αυτοπεποίθηση; Καταλαβαίνεις πλέον, συνειδητοποιείς πόσο ευάλωτος είναι ο άνθρωπος. Από πρώτο χέρι.
Φοβήθηκα !
Εκνευρίζομαι ευκολότερα, ήμουν νευρικός και ευέξαπτος έτσι κι αλλιώς.

• Επιστρέφουν οι θύμησες.
  Τι εμπειρία και αυτή στον Ορειβατικό με τον Τσιλογιώργη, ανεβήκαμε τα βουνά της Βόρειας Ελλάδας με όλους τους τρόπους, μάθαμε την αναρρίχηση στον πάγο, περπατήσαμε και σκαρφαλώσαμε στο χιόνι, τσουλήσαμε σε απότομες πλαγιές για να μάθουμε να φρενάρουμε, περάσαμε τέλεια, είδαμε ομορφιές απίθανες, κολυμπήσαμε στον παγωμένο Βοϊδομάτη και στις πηγές του, ήταν τέλεια.
  Είχα και μοτόρια, Tenere πρώτα και Africa μετά, ένα 400άρι ενδιάμεσα,ταξίδεψα πολύ, μέσα στην Ελλάδα φυσικά μιας και το εξωτερικό είναι απαγορευμένο, Δεν καίγομαι,είναι πανέμορφη η χώρα, άσε που τώρα πια το να γυρίσεις ή να κάνεις διακοπές γίνεται ολοένα δυσκολότερο και σε πολύ λίγο θα μοιάζει απαγορευμένο και αυτό.

Με κάλεσαν φίλοι στη Γερμανία, χρόνια πίσω, ο Γιώργος με τον Vladan.Είπα, θα με έχουν ξεχάσει πια είκοσι χρόνια μετά τις διώξεις. Πήγα.Με τσίμπησαν στα σύνορα, μόλις κατέβηκα το αεροπλάνο, η Έλλη έκανε να ξαναμιλήσει ένα μήνα. Στάμνχαιμ, Στουτγάρδη, παρέα με κούρδους, βόσνιους, κροάτες και μόνο προς το τέλος με έναν έλληνα. Το εθνικιστικό ήταν σε έξαρση, τα χρόνια του εμφύλιου στην Γιουγκοσλαβία, υπήρξε όμως αλληλεγγύη στη φυλακή, όχι ρατσισμός και τέτοια, δεν σκέφτηκαν να μας πειράξουν μουσουλμάνοι ή καθολικοί που ήταν πολλοί περισσότεροι μάλιστα.
Με θέλανε πίσω οι Ιταλοί,με είχαν καταδικάσει ερήμην πολλά χρόνια, καμιά εικοσαριά. Η δίκη όμως στην Ελλάδα,που οι ίδιοι είχαν ζητήσει, προηγείτο, άρα η καταδίκη στην Ιταλία δεν έχει καμία νομική ισχύ σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Δεν δικαιούται λοιπόν η Γερμανία να με εκδώσει και επιστρέφω ελεύθερος. Έμεινα σαράντα μέρες στον τόπο όπου αντάρτες της Raf άφησαν τη τελευταία τους πνοή.
Τι ζητάω; Μια ευκαιρία στον Παράδεισο να πάω!

Έγινα καπετάνιος, ταξιδευτής, αναζητητής, ήμουν μαχητής, έχω να θυμάμαι. Ζωή σαν παραμύθι μοιάζει τώρα που τη ξετυλίγω..
Τις πορείες, τις καταλήψεις στα εστιατόρια της πόλης για να επιβάλλουμε προλεταριακή τιμή στο φαγητό, ίση με αυτή των φοιτητικών εστιατορίων. Τις καταλήψεις σε κτίρια και σχολές, μέρες και νύχτες αγκαλιασμένοι, αδελφωμένοι, αυτόνομοι.
Τις συγκρούσεις, η αδρεναλίνη στα ύψη,η αίσθηση του απόλυτου, η αντιεξουσία στην πράξη, η πόλη μας ανήκει. Φτάσαμε παντού με τραίνα που έχουν καταληφθεί. Ρώμη, Μπολόνια, Μιλάνο, Νάπολι,Πίζα, Λιβόρνο,Τζένοβα, Ραβέννα μου έρχονται στο μυαλό. Στις μεγάλες πάνω από μία φορές. Χιλιάδες, όλοι όμοιοι, ο ένας να φυλάει τα νώτα του άλλου. Είδα κτίρια στις φλόγες, οι σφαίρες να σκίζουν τον αέρα, μια φορά στη τεράστια διαδήλωση της Ρώμης το ’77 τις ένιωσα σχεδόν κυριολεκτικά στο πετσί μου,τότε που οι σύντροφοι άνοιξαν δυο τρία οπλοπωλεία. Κτίρια σύμβολα της κρατικής εξουσίας να βάλλονται με πραγματικά πυρά. Τρεχάλα, πορεία και ξανά τρεχάλα, άλλοτε συντεταγμένα, άλλοτε μας διασπούσαν, διασκορπισμένοι για να ανασυνταχθούμε λίγο πιο κάτω, για ώρες.. Απαλλοτριώσεις μεγάλων καταστημάτων, επανοικειοποίηση του πλούτου.Που από ιδιωτικός, ατομικός γινότανε κοινωνικός. Εισβολές σε γραφεία και εταιρίες. Αυτά!

συνέδριο στην Bologna

Για να είμαστε πολλοί μαζί στην καθημερινότητα της διαβίωσης, ψάχναμε παλιά αρχοντικά με τα οποία ήταν διάσπαρτη η ύπαιθρος γύρω από την πόλη. Τα νοικιάζαμε λοιπόν αρκετοί μαζί κι έτσι η τιμή γίνονταν προσιτή. Πανέμορφα τεράστια κτίσματα, κρυμμένα συνήθως στο πράσινο, μέσα σε δάση, που οι ιδιοκτήτες τους απόγονοι ξεπεσμένων ευγενών αδυνατούσαν να συντηρήσουν. Ήταν λίγο απομακρυσμένα βέβαια και η συγκοινωνία όχι και τόσο συχνή. Όλο κι έσκαγε κάποιος με αυτοκίνητο όμως και διευκόλυνε τα πράγματα.

Ξαναλέω πως αδυνατώ να ορίσω το σωστό και το λαθεμένο μιας και οι απόψεις διίστανται, είναι υποκειμενικές. Η κοινωνία,οι πολλοί δείχνουν χρόνια τώρα πως αρκούνται στο να είναι θεατές σε αυτά που συμβαίνουν, και μάλιστα στο ίδιο έργο. Τους αρκεί να αποδέχονται παθητικά άλλοι να ορίζουν τις τύχες τους, την έκβαση των υποθέσεων που τους αφορούν. Μην παίζουμε με τις λέξεις, η παθητικότητα τους χαρακτηρίζει, αντιπαθούν το ξεκούνημα. Αρκούνται στην ετερονομία. Και με αυτή τους την στάση καθορίζουν και τις ζωές των υπολοίπων. Που όταν εξεγείρονται ακούνε βρισίδια κι από πάνω. Τους αφήνουν απροστάτευτους. Βέβαια τα οφέλη από τις κινητοποιήσεις τα καρπούνται όλοι!

Γράφω αυτές τις γραμμές γυμνός στα βράχια του Μπάτη,στη μύτη, απέναντι από την Κακόπλακα. Βλέπω πιο πίσω την Καβάλα που αστράφτει στον ήλιο, και ζωγραφίζεται μια εικόνα που αποτυπώνει την κατάσταση για την οποία μιλάμε. Η Παναγία κάνει τη μεγάλη διαφορά μέσα στο κάδρο. Με σπίτια που έχουν άποψη, που έχουν χρώμα. Με τα κόκκινα κεραμίδια. Σχεδιασμένα με ευαισθησία. Η υπόλοιπη εικόνα άχρωμη, όλα ίδια, γκρίζες πολυκατοικίες, τετράγωνα μεγάλα κουτιά. Χωρίς ψυχή Κάποτε τα μαστόρια έδιναν ζωή στα δημιουργήματά τους. Σήμερα. … να τελειώνουμε μια ώρα νωρίτερα.
Χώροι για να μαντρώνουν, να κοιμίζουν.

Θελήσαμε ν’ αλλάξουμε την κοινωνία,φτιάχναμε και τους εαυτούς μας διαφορετικά, όλα διαμορφώνονται, έτσι κι αλλιώς. Με τα χρόνια, με τις προσπάθειες. Ότι σπέρνεις φυτρώνει. Η σπορά μένει. Αύριο θα καρπίσει!
ΤΟ ΚΑΛΌ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΥΝΥΠΑΡΧΟΥΝ. Εκείνο που χρειάζεται είναι να ισορροπείς, σαν τον σχοινοβάτη. Κι όταν επικρατεί η αγάπη και η αλληλεγγύη είναι καλό. Ο ένας για όλους και όλοι για τον ένα.

Θα αδίκησα σίγουρα κάποιους, δεν έγινε με πρόθεση.

Και, άντε να γράψεις μπαλάντα σαν το One και να την ερμηνεύσεις όπως ο Bono.
In the name of love.
Ο οποίος φυσικά διαγράφηκε από την καρδιά μας μόλις έγινε αυλοκόλακας προέδρων-δολοφόνων.

Ταξίδεψα, είδα και άλλη ήπειρο. Μεξικό, Σαλβαδόρ, Βρετανική Ονδούρα. Σε αυτή την τελευταία μάλιστα που είναι όλη κι όλη η χώρα μια πόλη, κτισμένη ολοκληρωτικά με ξύλο και την αποχέτευση να χύνεται σε ποταμάκι που την διασχίζει. Μοναδικό και φυσικά σιχαμερό. Το μακρινό 1979 νομίζω, καλοκαίρι.Μέρη διαφορετικά, ζούγκλα, υγρασία αφόρητη, πήγα στις πυραμίδες των Αζτέκων και αυτές των Μάγια, βαθιά μες τη ζούγκλα, σκαρφαλώνεις σχετικά εύκολα μα το κατέβασμα είναι σκέτη περιπέτεια,γιατί είναι πολύ απότομες. Και το ασήμι πάμφθηνο.
Σε υψόμετρο, με λίμνες τεράστιες, ιθαγενείς που μιλούν σχεδόν μόνο την αρχαία γλώσσα τους και δεν καταλαβαίνεις λέξη, συνεννόηση μονάχα με νοήματα, Με τους υπόλοιπους εμείς ιταλικά,αυτοί ισπανικά με ξεχωριστή προφορά, ρίζα λατινική και οι δύο γλώσσες, συνεννοούμασταν. Mexico City αχανές,το κέντρο πανέμορφο, στην περιφέρεια παραγκούπολη.

Πολύ αργότερα,πίσω ξανά, ο μεγάλος Τζίμας κάνει παρέα στο Τεμπελχανείο με τον Μανώλη, τον Βαγγέλη και τ’ άλλα παιδιά, θα μας φύγει κι αυτός βρε γαμώτο! Ο Καρράς ανοίγει ξανά την Μυροβόλο παίρνοντας την σκυτάλη από τον Τσαλκιτζόγλου, αφού έχει περάσει εν τω μεταξύ από τον Κήπο και την Μαρκίζα. Ο Γκάλης Ελλαδογραφία, στα Καπνομάγαζα τώρα, έκανα κι εγώ κάποια μεροκάματα εκεί για να βοηθηθώ στο ξεκίνημά μου σαν ασφαλιστής, μέχρι ν’ αρχίσω να βγάζω κάποια χρήματα απ’ την καινούργια μου δουλειά. Πολλά χρόνια πριν με τα παιδιά του Έρεβος φτιάξαμε και δουλέψαμε το Πικ Νικ στη Βενιζέλου. Ήταν τα χρόνια του Ωκεανίς, Σαρίδης, Picchio Rosso με τους αδελφούς Κοντόρια, Salina και Νικολαϊδης με τον αγαπητό Σούλη στην Ηρακλίτσα, Enjoy στην Πέραμο,και Χρήστος Τουμανίδης στο Παλιό με το Joyfull. Γίνεται friend αργότερα και κατεβαίνει και αυτός παραλία. Στο χωριό,στην Ηρακλίτσα κάποια στιγμή ο Μίκης με τον Καφά φτιάχνουν το Ναυτίλο, και στους παρθένους ακόμη αμμόλοφους ο Βαγγέλης ο Γκαγκάκιας ένα απλό,χαριτωμένο μπαράκι για να ξεδιψούν οι γυμνιστές που αναγκαστήκαν να φορέσουνε μαγιό. Αυτό,ακόμη πιο πίσω στον χρόνο.

Dire Straits & Eric Clapton – Walk of Life [Wembley -88]

Ανέβηκε στις 3 Σεπ 2008

Dire Straits performing live with Eric Clapton at Wembley Stadium at Nelson Mandela 70th Birthday Party 11th June 1988.

Ήταν τα χρόνια του Bico και του Νέλσωνα Μαντέλα, των μεγάλων μουσικών ραντεβού για την ελευθερία, ενάντια στον ρατσισμό και το απαρτχάιντ, για την απελευθέρωση του μεγάλου ηγέτη. Των αγώνων ενάντια στην νεοαποικιοκρατία, για το δικαίωμα στη ζωή, ενάντια στην καταλήστευση του Τρίτου Κόσμου, αυτό που αργότερα έγινε αγώνας ενάντια στο χρέος. Τότε επίσημα χρεωμένος φαίνονταν μοναχά ο Τρίτος Κόσμος,που τον λήστευαν απ’ όλες τις πλευρές για να απολαμβάνουμε προνόμια εμείς οι υπόλοιποι και μία ‘άνετη’ ζωή.

Σήμερα ζούμε τα χρόνια που θα έπρεπε να πολεμάμε ενάντια στα χρέη του ‘Πρώτου Κόσμου’.
‘Για ένα κομμάτι ψωμί δεν φτάνει μόνο η δουλειά, δεν φτάνει μόνο το μυαλό σου, δεν φτάνει μόνο το κορμί σου, το πιο σπουδαίο είν’ η ψυχή σου δικέ μου. Έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία.’

1976, τραγούδι Μίκης Θεοδωράκης. Τους στίχους, συγκλονιστική προφητεία ο Νίκος Γκάτσος.
Τη μουσική ο Μάνος Χατζιδάκις.
ΕΛΛΑΔΟΓΡΑΦΊΑ.
Τω καιρώ εκείνο ο ακμαιότατος κλάδος της πελασγικής δρυός εκάλυπτε τρείς οικισμούς πέριξ του μυστηριώδους Βράχου της Ακροπόλεως. Αλλά μετά τα δραματικά γεγονότα της Μεσοποταμίας, τα οποία οδήγησαν εις την έξωσιν των πρωτοπλάστων εκ της κοιλάδας του Τίγρεως και προεκάλεσαν σύγχυσιν εις τας φρένας των ανθρώπων οι οικισμοί των Αθηνών ήρχισαν να πληθύνονται παραλόγως. Αποτέλεσμα υπήρξεν η αλματώδης επέκτασις της πόλεως και η δημιουργία του μεγάλου άστεως, το οποίο κατά τους αρχαιόπληκτους ιστορικούς εμεγαλούργησε και περιεβλήθη την αίγλη της αιωνιότητος.
Επίσκοποι και προεστοί
κατακτητές και στρατηλάτες
επαναστάτες και αστοί
της ιστορίας οι πελάτες.
Αλλά οι αρχαίοι Θεοί, εν τη μερίμνη των διά τα υπόλοιπα πελασγικά φύλα, απεφάσισαν την βαθμιαία κατάρρευσιν των Αθηνών ως ηγέτιδος πόλεως, και την απαλλαγήν του Ελληνισμού, ως εθνικού πλέον συνόλου, εκ των κινδύνων του συγκεντρωτισμού. Κατά τους επόμενους μακρούς αιώνας κατεβλήθησαν αρκεταί προσπάθειαι δια την αναβίωσιν του παλαιού άστεως, αλλ’ αύται απέβησαν άκαρποι. Ευτυχώς δε, διότι κατά την νεωτέραν και σκληροτέραν δοκιμασίαν του γένους, η εκ νέου κυριαρχία των Αθηνών θα απεδυνάμωνε τας κορυφάς και τας πεδιάδας της πελασγικής γης, αι οποίαι διεμόρφωσαν την οριστικήν φυσιογνωμίαν της φυλής και κατηύγασαν δι ανεσπέρου φωτός τους ομιχλώδεις ορίζοντας της περιδεούς ανθρωπότητος.
Στο Σούλι και στην Αλαμάνα
κάναμε φως τη συμφορά
θα μας θυμούνται τάχα μάνα
καμμιά φορά ;
Ματαία ελπίς. Ουδείς τους ενεθυμήθη ως ζώσαι αιωνιότητας, ουδείς τους κατενόησεν εις τας πραγματικάς των διαστάσεις. Και αι Αθήναι, καταστάσαι πρωτεύουσα του νεοπαγούς κράτους, ήρχισεν να προετοιμάζονται δια την εκ νέου απορρόφησιν της ικμάδας του έθνους. Αλλά η προγονική κληρονομιά δεν είχεν εξ ολοκλήρου σπαταληθεί και οι μεταγενέστεροι αδελφοί του μικρού Χαρμόπουλου ,εκ των Ηπειρωτικών ορέων και εξ όλων των στενωπών της αθανάτου πατρίδος, διέπλευσαν την Αχερουσίαν της μοίρας των με την γαλήνην του μαρτυρίου και της θυσίας. Και τα βαρβαρικά έθνη ηπόρησαν και κατ’ ιδίαν εκάγχασαν ακριβώς όπως
αι Αθήναι
Χτυπάτε της οργής προφήτες
καμπάνα στην Καισαριανή
να ρθουν απόψε οι Διστομίτες
να ρθουν κι οι Καλαβρυτινοί
με σπαραγμό κι απελπισία
για τη χαμένη τους θυσία.
Άραγε είναι αληθές ότι η θυσία των απέβη επί ματαίω ;
Ουδείς δύναται να αποφανθή μετά βεβαιότητος και ουδείς δύναται να προεξοφλήση το μέλλον διότι η ιστορία του ανθρώπου είναι μία συνεχής παλινδρόμησις. Αλλά με την διαρκώς ογκούμενην υπερτροφίαν της Αττικής αι προοπτικαί διαγράφονται σκοτειναί. Οι αρχαίοι Θεοί δεν υπαρχουν πλέον δια να δώσουν την λύσιν, και ούτω, θάττον ή βράδιον, αι Αθήναι θα συγκεντρώσουν εις τους κόλπους των και θα εξαφανίσουν διά παντός την Ελληνικήν αρετήν, ως ο Κρόνος εις το απώτατον παρελθόν κατέτρωγε τα ίδια αυτού τέκνα ή ως ο Ήλιος εις το απώτατον μέλλον θα συγκεντρώσει εις τας αγκάλας του τους πλανήτας του
και θα καταβροχθίσει αυτούς!
Γένοιτο! και εις τους αιώνας των αιώνων αμήν.
Πότε θ’ ανθίσουν τούτοι οι τόποι ;
Πότε θα ρθούνε καινούργιοι ανθρώποι
να συνοδεύσουνε τη βλακεία
στην τελευταία της κατοικία ;

• Θα ξεχωρίσω και θα αναφέρω δύο φανταστικές συναυλίες που είδα στην πόλη αυτά τα χρόνια. Η πρώτη στο θεατράκι της Παναγίας,με τα κρουστά του Δημήτρη Τουλιάτου και τον Ρος Ντέιλυ στην μπάντα, αξέχαστοι. Η δεύτερη στο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων αποτέλεσε για μένα μια ντροπιαστική στιγμή στην πόλη, ο Γιάννης Μαρκόπουλος με όλο το επιτελείο του,και μιλάμε για εξαιρετικούς καλλιτέχνες, Χαλκιάς, Γαργανουράκης, Λαβίνα,δεν καταφέρνουν να μαζέψουν πάνω από τριακόσιους θεατές. Δεν πτοούνται όμως και δίνουν μια εξαιρετική παράσταση. Αξέχαστη.

Θα αναφέρω επίσης το υπέροχο feeling των περιστρεφόμενων ντερβίσηδων στο θεατράκι του κάστρου. Πανέμορφα.[ Tο θεατράκι αυτό πρέπει να εγκαινιάστηκε με παράσταση του Θεατρικού Εργαστηριού, εάν θυμάμαι καλά, τα χρόνια που βρέθηκα κι εγώ μαζί με τα παιδιά, την περίοδο πριν μετεξελιχθεί σε ΔΗΠΕΘΕ.]
Πρέπει να έχουμε ξαναμιλήσει για τις συγκρούσεις ανάμεσα σε Τζάγκερ αστυνομικούς και θεατές τον Απρίλη του 67 στην Αθήνα, κατά την διάρκεια της συναυλίας των Stones. Nα πούμε λοιπόν με την ευκαιρία και για άλλα σημαντικά μουσικά γεγονότα στα οποία στάθηκα τυχερός να παρευρίσκομαι.

Και πρώτα απ’ όλα στη φανταστική συναυλία των Pink Floyd στο ΟΑΚΑ, ότι ποιο δυνατό μου έχει συμβεί ΜΟΥΣΙΚΆ ΣΤΗ ΖΩΉ ΜΟΥ. Μάιος του 89. Mε το φίλο μου τον Τάκη τον ‘Μαπίκ‘. Θα πω μόνο πως ξεκίνησαν χαλαρά κι όσο περνούσε η ώρα η ένταση ανέβαινε, ο κόσμος στην αρχή αποσβολωμένος ξαφνικά ξέσπασε σε ένα ασταμάτητο παραλήρημα στο τελευταίο μέρος του θεάματος. Απλά πανζουρλισμός! Στην κιθάρα,δεν έχω λόγια να σας μεταφέρω τον τρόπο με τον οποίο την χειρίζονταν ο Gilmour. Δεν νομίζω να έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο.

Σεπτέμβρης 97, Θεσσαλονίκη και U2, ΣΤΟ ΛΙΜΆΝΙ, η πόλη για τρεις ημέρες ανέπνεε αλλιώς. Μηχανές. Απόλυτος άρχοντας στη σκηνή ο Bono, φανταστικός στην κιθάρα ο Edge. Τρομεροί. Τρεις μέρες ατέλειωτη γιορτή στην πόλη που την έχουν κατακλύσει νέοι απ’ όλα τα Βαλκάνια.

http://www.mixanitouxronou.gr/i-proti-synaylia-ton-u2-stin-ellada-peninta-chiliades-thaymastes-plimmyrisan-to-limani-tis-thessalonikis-pos-i-apergia-ton-teloneiakon-

Και να γυρίσουμε πιο πίσω στο μακρινό 88, είναι Οκτώβρης, πολύ ζεστός καιρός, έχω κατέβει με τη μηχανή στην Αθήνα μέσω Σκοπέλου, η μεγάλη συναυλία της Διεθνούς Αμνηστίας για τα ανθρώπινα δικαιώματα, η πιο πολιτική και συγκινητική μιας και κεντρική στιγμή στάθηκε αυτή που 30 με 50 ‘μητέρες των εξαφανισμένων της Αργεντινής’ παρέλασαν στη σκηνή, με τα μάτριξ να μεταδίδουν εικόνες από την καταστολή του φασιστικού καθεστώτος του στρατηγού Βιντέλα. Τρέϊσι Τσάπμαν, Πίτερ Γκάμπριελ, Γιου Σου Ν’ Ντουρ, ο δικός μας Γιώργος Νταλάρας να ξενερώνει την κατάσταση, ο Στίνγκ και ο Μπρούς Σπρίνγκστιν, έπαιξαν, τραγούδησαν και φώναξαν στον κόσμο να ‘ξεσηκωθεί για τα δικαιώματά του’. Πάλι στο ΟΑΚΑ.

• Ιδιώτευσα λοιπόν πολλά χρόνια. Από την εξέγερση του 2008 και μετά πήρα τα πάνω μου, πέρσι με το κίνημα των πλατειών βγήκα απ’ το καβούκι μου, με τις όποιες δυνάμεις έχω. Είναι ενθαρρυντική η κατάσταση, κι ας μη φαίνεται αρκετά, κι ας αποκρύπτεται μαζικά από τα μέσα χειραγώγησης και παραπληροφόρησης. Ένα ικανό κίνημα έχει απλωθεί στις γειτονιές της Αθήνας και σε πολλούς χώρους της υπόλοιπης χώρας, αυτόνομο.Έχει δημιουργήσει αντιδομές, οργανώνοντας τον κόσμο της χειραφέτησης. Θέλει πολύ δρόμο ακόμη και υπομονή, και να σταθούμε μακριά από ιδεοληψίες. Θέλει ψυχραιμία. Το σύστημα χρησιμοποιεί απροκάλυπτα όλα τα όπλα που διαθέτει, κρατικά και παρακρατικά για να φιμώσει ή και να σβήσει τελείως όπου μπορεί τις μορφές αντίστασης και ανυπακοής. Οι δομές των ελεύθερων ανθρώπων που αυτοοργανώνονται είναι εκεί έξω. Οι αυτόνομες φωνές.

Ας κρατήσουν οι χοροί, υπάρχουν ήδη στέκια αλλιώτικα, επαρχιώτικα και παντού! Με χορούς κυκλωτικούς κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς! ας πληθύνουν,ας δυναμώσουν. Έχουμε ένα πλούσιο παρελθόν από το οποίο να μάθουμε.
Δεν μοιάζουμε με κανένα από αυτά που κυκλοφορούν σαν πρότυπα από τους θεσμικούς παίχτες αυτού του ‘παιχνιδιού’ που λέγεται καπιταλισμός και αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Ακούστε το με προσοχή.

Από τους τοίχους:
Αφήστε τις σακούλες και πιάστε τις κουκούλες.
Σκάσε και ψώνιζε.
Καταναλώνω, άρα υπάρχω.
Οι συνειδήσεις γεννιούνται στα οδοφράγματα.
Δούλευε, ψήφιζε και σκάσε.
Αφήστε τα ψώνια και πιάστε τα καδρόνια.
24ωρο της υποταγής, δουλειά και κατανάλωση και στ’ άλλα θεατής.
Ύλη παντού, αγάπη πουθενά.

συνεχίζεται

ΜΜ. χόρεψες πάνω στο φτερό του καρχαρία – 9

το πέταγμα, πινκ φλόιντ

Δεύτερο σπίτι μας από μικρά παιδιά τα καλοκαίρια ο Μπάτης. Εκεί από τον Θοδωρή τον Γιαννακούδη έμαθα wind surfing και θαλάσσιο σκι πρώτα, ιστιοπλοία ανοιχτής θάλασσας αργότερα. Όταν ένιωσα πως το να γίνω και εγώ εκπαιδευτής θαλάσσιων αθλημάτων ήταν κάτι πολύ ταιριαστό στο χαρακτήρα μου αυτός ήταν που με συμβούλευσε να μεταφερθώ στο Εστέλλα του Τοτού στην Ηρακλίτσα. Έλεγε πως εκεί θα ήταν η παραλία του μέλλοντος.  Και έπεσε διάνα.Στον Μπάτη μεγάλωσα και ενηλικιώθηκα, στα βραχάκια του έκανα και τον πρώτο μου γυμνισμό, οι αμμόλοφοι ήταν ακόμη πολύ μακριά. Γνωρίστηκα εν τω μεταξύ και με τα θαυμάσια παιδιά του Θεατρικού Εργαστηριού. Γιάννης Κουκιάς, Δημήτρης Μπουζάνης, Ζωή κι Γιούλη Αποκατανίδου με τον Λαδά της τον Ανδρέα, ο Λεόντιος ο Πετμεζάς,η Έλσα ο Δημήτρης Ορφανίδης και ο Άγγελος,ο Γιώργος Κρασογιάννης, η Πάτρα, η Ευγενία και η Μαρία η Κρεάδα, ο Γιώργος ο Μαστοράκης και ο Φάνης κάποια από τα ονόματα που θυμάμαι μαζί με πολλά ακόμη θαυμάσια αγόρια και κορίτσια. Μοιραστήκαμε υπέροχες στιγμές.

Μαθαίνω πολλά, γίναμε πολύ καλό τημ, δουλέψαμε σκληρά, έχουμε γερούς δασκάλους. Πρώτα από τα Γιάννενα ο Νάκος ο Γιώργος με τα μούσια. Μετά ο Δημήτρης ο Ιωάννου από τη Θεσσαλονίκη. Ανεβάζουμε παραστάσεις σε Θάσο, Καβάλα, Δράμα και Θεσσαλονίκη. Μου στάθηκαν πολύ τα παιδιά και στις δικαστικές μου διαμάχες με διαβήματα στις αρχές και την πόλη. Και βεβαίως στάθηκαν τα πιο δημιουργικά χρόνια της ‘νέας εποχής μου’, τα πιο συναρπαστικά. Και μιας και ο αέρας μου ταιριάζει,φέρνουμε και το πρώτο ιδιωτικό ιστιοπλοϊκό σκαφάκι στην Καβάλα με τον ιδιοκτήτη και συμμαθητή και φίλο, τον Γιάννη τον Καραβά. Από τον Πειραιά στην Καβάλα σε τρία τριήμερα, εγώ πήρα μέρος στη διαδρομή Ραφήνα-Φτελιά Βόλου. Με την ευκαιρία να σας πω πως ο Πτελεός είναι το χωριό καταγωγής του παλιού μου φίλου Νίκου Αθανασίου και του Μάριου [ο οποίος,χρόνια αργότερα,παντρεύτηκε στη Θεσσαλονίκη την εξαιρετική Στέλλα, γλυκιά φίλη απ‘ τα παλιά].  Θέλησα πολύ να πάρω μέρος και στα άλλα ταξίδια, μου ήταν όμως αδύνατο μιας και έγιναν καλοκαίρι κι εγώ ήμουν απασχολημένος με την δουλειά μου στην παραλία..

Εκείνα τα χρόνια είχα, και δεν την ξεχνώ με τίποτα, μια πολύ δυνατή εμπειρία στο νερό. Ήταν για μένα ‘βάπτισμα πυρός’ στα δύσκολα, στην πραγματικότητα της αληθινής θάλασσας. Που έχει και τα στραβά της. Βλέπετε ήμουν συνηθισμένος στα ήρεμα νερά μέσα στον κόλπο όπου εκπαίδευα τους πελάτες μου.

Βρέθηκα ένα Σαββατοκύριακο στη Θάσο με το σκαφάκι γιατί με χρειάζονταν ο φίλος μου ο Αλέξης ο Σαπουντζής. Ετούτος είχε ένα δωδεκάμετρο τότε,ίσως και μεγαλύτερο, τη διάδοχο της βασιλικής Ναυκρατούσας. Άραξε τη νύχτα του Σαββάτου στον Λιμένα και φύγαμε με το δικό μου το μικρούλι να κάνει ψαροντούφεκο στα Κύνηρα. Όπως και έγινε. Κοιμηθήκαμε αργότερα στο μεγάλο και το άλλο πρωί κάναμε το γύρο του νησιού, ψήσαμε και φάγαμε τη λεία στα βράχια στις Αλυκές, κολυμπήσαμε στον Αρχάγγελο, φάγαμε λουκουμάδες στα Λιμενάρια και δώστου απόγευμα προς βράδυ Κυριακής για επιστροφή. Μόνο που ο καιρός άρχισε να χαλάει και μας βρήκε το μπουρίνι μεσοπέλαγα! Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε, πήγαινα στα επτά κοντά μέτρα πίσω από το μεγάλο για να κόβει, μέσα στα απόνερα του. Κι όμως ο αέρας με σήκωνε σαν καρυδότσουφλο, πείρα δεν είχα, βούτηξε στο νερό ο Αλέξης, ανέβηκε στο μικρό μιας και είχε αφήσει στο τιμόνι του δικού του τον Ντόρη τον Λυμπερόπουλο,ο οποίος κάποια χρόνια μετά το έκανε δικό του, πήρε το τιμόνι και έτσι έμαθα πώς οδηγούν στην τρικυμία Μας οδήγησε ασφαλείς στην Ηρακλίτσα όπου είχα αφήσει στη θέση μου να κρατάει το ‘μαγαζί’ άλλο καλό φίλο τον Κώστα τον Χατζηγιώργη. Έτσι έμαθα τι σημαίνει πραγματικά θάλασσα!

Τελειοποίησα και την ιστιοπλοία μου πάντα με τον Γιαννάκη τον Καραβά σε διήμερα Καβάλα Ηρακλίτσα και Καβάλα Θάσος, αρχές φθινοπώρου που σταματούσε η δουλειά. Ψαρέματα, ψησίματα, ύπνος στο σκάφος και γυμνισμός όταν μας έπαιρνε. Μαθαίνουμε να πετάμε και με αλεξίπτωτο πλαγιάς, μια μεγάλη παρέα, τη Φαίη θυμάμαι μοναχά.

Παντρεύομαι κιόλας τη Λίνα, γεννιέται πρώτα η Έλλη και μετά η Μαριλένα, έχουμε δοκιμάσει εν τω μεταξύ μήπως και καταφέρουμε να εγκατασταθούμε Θεσσαλονίκη μιας και η αδελφή μου η Μανίνα και ο γαμπρός μου ο Δημήτρης μας προσφέρουν δουλειά σε μόνιμη βάση. Κάθε φορά που μπαίνει άνοιξη όμως και μυρίζει καλοκαίρι το μυαλό πετάει στην θάλασσα με την οποία ακόμη είμαι πολύ καψούρης, κι έτσι ο εγκλιματισμός αποτυγχάνει. Οι παραλίες με τραβάνε σαν μαγνήτης. Ήταν τα χρόνια της Σελήνης και του Δον Κιχώτη, του Berlin λίγο αργότερα. Και του Ηρακλή του Δούκα. Ανατέλλει το άστρο του Παπάζογλου και του Ρασούλη, ας είναι και οι δύο καλά στην καινούρια τους κατοικία. Λίγο μετά και αυτό του Ζερβουδάκη, αμούστακο ακόμη τον γνωρίσαμε στην Αμουλιανή, ‘πεταμένο’ ένα Πάσχα στην αμμουδιά με την Μαρία Φωτίου. Μας γνώρισαν την Τήνελα στην Τούμπα. Εκείνο το διάστημα τραγούδησαν με τον μεγάλο Παύλο Σιδηρόπουλο για τον άλλο τεράστιο, τον Γιάννη Μαρκόπουλο, ‘μάθε το ζήτω κι έλα μαζί μας’ και άλλα πολλά, σε συναυλία μάλιστα στο Ηρώδειο.

Στο μεταξύ η Ελλάδα αναστενάζει στα γήπεδα, δεν υπάρχουν ακόμη μαγαζιά στα Λαδάδικα, ή άλλες τέτοιες γειτονιές στέκια, αν εξαιρέσεις τα βραδινά Κάστρα, με τις ταβέρνες τους, υπάρχει όμως το Κρυφό Σχολειό [βραδάκια],και το Όλυμπος Νάουσα [μεσημέρια], όπου τρώει το φοιτηταριό. Τριγυρνώ συχνά στις σχολές, παρακολουθώ, αλλά δεν τρελαίνομαι κιόλας. Συνεργάζομαι στην Καβάλα με τον Σάββα τον Σιμιτσή,[που εν τω μεταξύ μας βάπτισε την Έλλη], και τον Καφά τον Χρήστο στο Απαραίτητο. Και λίγο μετά με τον Σαλαβάτη στο 32 που πήρε ο Νικόλας από τον Γιώργο τον Καψιτίδη και τον Περικλή. Είναι η περίοδος που δένομαι ακόμη περισσότερο με τον Καρρά. Μουσική παίζει ο Σάκης ο Ασβεστάς και σερβίρει ο εξαιρετικός με τα πινέλα Μανώλης Κελαϊδίτης.

Είναι τα χρόνια που ανθίζει ξανά το κίνημα του ζηλωτισμού, Άγιο Όρος, Μονή Εσφιγμένου, ‘Ορθοδοξία ή Θάνατος’, σας μίλησα νωρίτερα για τον φίλο μου τον Μαλέζη. Μου έχει αφήσει τον σπόρο,ψάχνομαι κι εγώ, πηγαίνω με τον φίλο και σύντροφο Χρήστο Γεωργιάδη στο Όρος, στη μονή Διονυσίου, γνωρίζω τον παπα Παύλο και τον μοναχό Αγάπιο, μελετώ το κήρυγμα της αγάπης, ερωτεύομαι το περιβάλλον και την ησυχία, το ταπεινό πνεύμα και το κήρυγμα της συμπόνιας, πέφτω με τα μούτρα στο ψάξιμο, νιώθω ξανά χρήσιμος, εξομολογούμαι στον Παύλο, μου βάζει κανόνα.

Κρατάει χρόνια, παρακολουθώ και την κοινωνική και πολιτική κατάσταση. Αν εξαιρέσουμε τους φοιτητές και τους μαθητές που συχνά με τους αγώνες τους ταράζουν τα νερά του πράσινου ύπνου στον οποίο έχει βυθιστεί η κοινωνία,είναι τα χτυπήματα της 17ης Νοέμβρη, του ΕΛΑ και της Αντικρατικής Πάλης που τραντάζουν την ψευτο ευδαιμονία της πήλινης νιρβάνα που έχει καταλάβει τους μικροαστούς, τους στηλοβάτες του σοσιαλφασισμού που έχει σαρώσει τα πάντα. Τα ελεύθερα Εξάρχεια, Κουφοντίνας, Τσουτσουβής,Πρέκας,Μαρίνος, Σμυρναίος, Μαζοκόπος, Καλτεζάς, Κουμής, Κανελοπούλου. Και Αρκουδέας, Ντάνος Κρυστάλης μερικά από τα ονόματα που έμειναν χαραγμένα στη συλλογική μνήμη. Μαζί με τους αδελφούς Παλαιοκώστα αργότερα.

θα πληρώσετε για όλα 3

Τα καλοκαίρια στην παραλία ξεφεύγω τελείως, σαν να βρίσκομαι σε άλλον πλανήτη. Πρώτα σκηνή μετά τροχόσπιτο. Μεταξύ άλλων γνωρίζω τον Βαγγέλη τον Καψιμάλη και τον Ιορδάνη. Όλη μέρα στο σκάφος, το βράδυ φωτιά στην αμμουδιά, κρασάκια και κουβέντα, μουσική και χορός πολύ συχνά. Η άλλη πραγματικότητα είναι πολύ μακριά, κρατάμε μακριά τηλεόραση και ραδιόφωνο,δεν ακούμε ‘ειδήσεις’. Στην εξοχή,για εμάς, μια αυτάρκης ελεύθερη νησίδα στη μέση του ’πολιτισμού’ που είναι το κάμπινγκ. Με τους δικούς μας κανόνες. Δεν υπάρχουν αρχές παρά μόνο εμείς. Εξωτερική ενόχληση καμία.

Μόνο τώρα, τόσα χρόνια μετά, συνειδητοποιώ τι σήμαινε για όλους όσους το έζησαν εκείνα τα φοβερά καλοκαίρια στην ελεύθερη παραλία της Ηρακλίτσας. Η ουτοπία έχει ξαναγίνει πραγματικότητα. Επί μήνες, κάθε καλοκαίρι, για πάνω από 15 χρόνια ζήσαμε χωρίς κανέναν απολύτως έλεγχο κάμποσοι άνθρωποι, δίχως διαχωρισμούς και προκαταλήψεις, δίχως αποκλεισμούς και ανισότητες! ΔΊΧΩΣ ΝΑ Μας ‘ΖΑΛΊΖΕΙ ΚΑΝΈΝΑΣ ΤΟΝ ΈΡΩΤΑ.’ Ένα μαγιό όλη μέρα εξισώνει όποια ανισότητα!

Πετάω αβέρτα αλεξίπτωτα, τους ξεκινάω και τους προσγειώνω όλους στην αμμουδιά, ανάμεσα στις ομπρέλες και τους λιαζόμενους. Έχω σκοινί εκατό μέτρα και μπορώ και μανουβράρω το σκάφος μακριά από αυτούς που κολυμπούν, σε απόσταση από την αμμουδιά. Χρησιμοποιώ τον αέρα που με βοηθά να κρατώ ψηλά το αλεξίπτωτο και να οδηγώ με χαμηλές ταχύτητες, ελαχιστοποιώντας τον κίνδυνο για όλους. Και μιας και είμαι μακριά από την ακτή και οι υπολογισμοί στις αποστάσεις καμιά φορά αστοχούν,δύο ή τρεις φορές μου μπλέχτηκε το πανί στα μπροστινά δέντρα της αμμουδιάς, πάνω από τα κεφάλια των ‘θεατών’, λίγο πριν την προσγείωση, πάνω από το μπαράκι. Προς τέρψη όλων.Ακόμη τα θυμούνται και γελούν.

Είναι φοβερή εμπειρία το πέταγμα, κάθε φορά σαν τη πρώτη ! δεν βαριόμουν να τραβώ ποτέ. Μου έμαθε ο Άκης ο Βέτας πως να ανεβοκατεβάζω το αλεξίπτωτο, μαλακά πάνω από τα νερά, χρησιμοποιώντας τον αέρα, με τον δεμένο ‘αναβάτη’ να το απολαμβάνει. Εγώ απλά το πήγα πιο πέρα και τους ανεβοκατέβαζα πάνω από τα κεφάλια τουριστών και ντόπιων που ξάπλωναν στην αμμουδιά ηλιοκαμένοι. Αν μάλιστα επρόκειτο για κάποια όμορφη κοπέλα τότε την προσοχή όλων μονοπωλούσε η πτήση. Στην αμμουδιά οι πάντες ‘ξεβρακώνονται’.

Καλύτερος βοηθός από τον αέρα δεν υπάρχει, μπορείς να κάνεις όλους τους ελιγμούς με την ελάχιστη ταχύτητα. Και προσγειώνεις τον ‘αναβάτη’ πολύ μαλακά. Εάν δεν φυσά,τον αφήνουμε μαλακά στο νερό ‘κόβοντας’ σιγά- σιγά ταχύτητα στο σκάφος. Η παραλία περίμενε κάθε μέρα αυτόν που θα κάνει την αρχή, για να ξεκινήσει το θέαμα. Εάν οι συνθήκες είναι καλές μπορείς να κρατάς μια αμμουδιά καθηλωμένη. Πολύ συχνά συνέβαινε αυτό,και κάθε καλοκαίρι επέστρεφαν πολλοί ‘θαμώνες’ του προηγούμενου έτους. Όταν καθυστερούσε να ξεκινήσει η εργασιακή μέρα πετούσα για κράχτη την Έλλη, ξεκίνησε να πετά από τα τέσσερά της, η Μαριλένα δεν πρόλαβε.

• Να ανοίξω όμως μια μικρή παρένθεση και να θυμηθώ εκείνη τη ζόρικη μέρα,με την απίστευτη φάση, όταν γλιτώσαμε τη ζωή ενός ανθρώπου σχεδόν από θαύμα. Ξέχασαν [και όμως είναι δυνατόν !] τα παιδιά στην αμμουδιά να δέσουν από το αλεξίπτωτο μια κοπελιά, ελληνογερμανίδα! δεν το πρόσεξα κι εγώ! και το κακό έρχεται τρέχοντας! Αυτή η τρομερή όμως καταφέρνει ν’ ανέβει τα πάνω από εξήντα μέτρα από την επιφάνεια του νερού, κρεμασμένη από τα μπράτσα της!! Κάτι κατάλαβα, η στάση του σώματος δεν ήταν φυσιολογική, άρχισα να την κατεβάζω σιγά- σιγά, για να μη πανικοβληθεί, να ζοριστεί λιγότερο. Και η απίστευτη, μου κάνει νόημα, όχι! θέλει να ξανανέβει, έτσι κρεμασμένη από τη δύναμή της!
• Αργότερα μου είπε πως πίστευε πως αυτό ήταν το φυσιολογικό!
• Για να μη σας τα πολυλογώ, την ανέβασα δεύτερη φορά ψηλά αλλά πλέον ήμουν πολύ ανήσυχος, δεν μου άρεσε αυτό που έβλεπα και αποφάσισα ότι θα την κατεβάσω οριστικά, όπως και έκανα, σωθήκαμε όλοι μαζί. Διότι, όπως είχα σωστά καταλάβει, το κορίτσι δεν πετούσε δεμένο!

Εκτός από ατέλειωτες συγνώμες και άπειρα κεράσματα γίναμε και πολύ καλοί φίλοι. Το επόμενο καλοκαίρι ήταν πάλι εδώ                                                                                                Εκεί γύρω βρίσκονται και τα νυχτερινά μαγαζιά με την μεγαλύτερη κίνηση σε όλη την περιοχή. Κάθε νύχτα κανονική κατάληψη από τη νεολαία. Στην αμμουδιά αμέτρητος κόσμος σε παρέες με κιθάρες, φωτιές και μουσική, τα μπαράκια και τα κλαμπ γεμάτα πιτσιρικάδες και μεγαλύτερους. Φυσικό λοιπόν, όταν όλα ησύχαζαν, αργά τα χαράματα, κάποιοι θερμόαιμοι να ρίχνουν τα θαλάσσια ποδήλατα στο νερό για μια βόλτα στα ανοιχτά!

Ένα πρωϊνό λοιπόν που κατεβαίνω στην αμμουδιά βλέπω πως ένα ποδήλατο λείπει. Βρε αμάν, που πήγε το ευλογημένο; περιμένω λιγάκι να μαζευτούν οι ‘βοηθοί’ μου, και με το που καταφτάνουν αρπάζω έναν, πρέπει να είναι ο Βασάκης, παίρνουμε το σκάφος και ορμάμε στο ψάξιμο. Με τα πολλά βρίσκουμε το καημένο ριγμένο στα βράχια, στη διαδρομή προς Παλιό, λίγο πριν το σπίτι του Γιώργου του Πετρίδη και της Λίλης. Το δένουμε πίσω από τη βάρκα και το ρυμουλκούμε σιγά σιγά. Έχει τρύπα, μπάζει νερά, καβαντζάρουμε την στροφή της Αρετούσας, προχωράμε αργά, εκατό μέτρα από την ακτή το χάνουμε τελείως. Πάτωσε.

Το βάθος είναι καμιά τέσσερα με πέντε μέτρα υπολογίζουμε. Τώρα; Αποφασίζουμε το απίστευτο. Ρίχνουμε σημαδούρα για να μη το χάσουμε μιας και ο πάτος είναι γεμάτος φύκια,η θάλασσα σκουραίνει και δεν μπορείς να δεις στο βυθό από την επιφάνεια. Βγαίνουμε στην ακτή, παίρνουμε μαζί μας ένα ακόμη έμπειρο παλικάρι και επιστρέφουμε πίσω. Οι δυο μας λοιπόν βουτάμε και ο τρίτος βγάζει έξω το σκάφος. Εμείς θα μεταφέρουμε το ποδήλατο στην ακτή περπατώντας στον πάτο! Όσο και να σας φαίνεται απίθανο, τα καταφέρνουμε. Το σηκώνουμε στα χέρια μας μες το νερό, κάνουμε λίγα βήματα, το αφήνουμε, βγαίνουμε επάνω στην επιφάνεια για να πάρουμε ανάσες, ξανά πίσω, στον πάτο. Τα ίδια, μέχρι που φτάνουμε στην παραλία, μέτρο μέτρο, βήμα βήμα. Κάθε τι βυθισμένο στο νερό χάνει το μισό του τουλάχιστον βάρος, γίνεται ελαφρύτερο. Τα καταφέραμε σηκώνοντας το κυριολεκτικά στις πλάτες μας στον βυθό περπατώντας λίγο λίγο! Χρειάστηκε πολύ ώρα και υπομονή, τα πνευμόνια μας αντέχουν γερά, είμαστε αποφασισμένοι να γυρίσουμε οπωσδήποτε πίσω με το τρόπαιο μας! Έτσι κι έγινε! Αξέχαστη εμπειρία.

Μόλις έρχονταν το σούρουπο γίνονταν το ρεφενέ και όσοι παρέμεναν μοιράζονταν τα ‘διακονήματα’ ενώ εγώ έπλενα τον εξοπλισμό. Όταν η δουλειά ήταν λιγότερη, αρχή και τέλος καλοκαιριού που η κίνηση ήταν σπασμένη, είχα τον χρόνο πριν βραδιάσει, έπαιρνα δυο- τρεις ακόμη, πάντα τον Σάκη, και ‘τρέχαμε’ στην Αρετούσα να βγάλουμε φούσκες αχινούς και μύδια. Ο Νικολαίδης ο Νίκος που έρχονταν συχνά μαζί μας έδειξε και ένα ‘γερό’ μέρος πίσω από τα κόκκινα βράχια και εκεί σε βάθος δύο, δυόμισι μέτρων βρίσκαμε μύδια τεράστια, τα βγάζαμε ένα- ένα με το χέρι. Έξω κάποιος ετοίμαζε τη φωτιά, ο Μάξ αναλάμβανε τα ψησίματα. Κρασί είχαμε μπόλικο και μερικά τσιγάρα καμιά φορά.

Κιθάρες που και που, καθημερινά το κασετοφωνάκι. Σουξέ μας για πολλά χρόνια το Sunday, Bloody Sunday, ακούγαμε πολύ U2 τότε. Και Dire Straits. Hey hey May may  Rock and Roll can never die τραγουδάει ο Νηλ Γιάνγκ.

• Οι αναμνήσεις τρέχουν. Θα σας διηγηθώ εν τάχει ένα συμβάν που αξίζει ν’ ακούσουμε μιας και θαύμα θυμίζει, κάποια χρόνια πριν έτσι θα το ονόμαζαν, σίγουρα. Η ιστορία του Παύλου στα βράχια της Ηρακλίτσας. Είναι αρχή καλοκαιριού, αργά το απόγευμα, ο ήλιος έχει πέσει, είναι μέρα ακόμη. Λίγος ο κόσμος στην αμμουδιά. μας καλούν στο μπαράκι που βρίσκεται στο εσωτερικό, πίσω από τα δέντρα, μια παρέα Γερμανών τουριστών που επιθυμούν να μας κεράσουν κάποια ποτά. Τους ευχαριστήσαμε νωρίτερα στην παραλία με τα θαλασσινά παιχνίδια και θέλουν να δείξουν τη χαρά τους κερνώντας μας ότι επιθυμούμε. Δεν αρνιόμαστε, η αμμουδιά σχεδόν άδεια, έχουμε καθαρίσει και συμμαζέψει τον εξοπλισμό μας, το σκάφος δεμένο στη σημαδούρα του στα βαθιά, μπορούμε άνετα να ανέβουμε για ποτάκι, πράγμα που κάνουμε αμέσως.

Πίνουμε μπύρες με σφηνάκια όταν με πλησιάζει έντρομος ένας κύριος και τρέμοντας μου λέει πως μόλις παρακολούθησε τρομαγμένος την πτήση ενός αυτοκινήτου από τον απέναντι γκρεμό προς την θάλασσα, και πως πρέπει κάτι να κάνω μιας και είμαι ο μόνος εκείνη τη στιγμή που θα μπορούσα να δώσω ένα χέρι βοήθειας σε περίπτωση που υπήρχε ζωντανός! το πράγμα φαίνεται απίθανο, η πτήση είναι κοντά στα 70 μέτρα, τόσο το ύψος του γκρεμού, από κάτω βράχια, το βάθος του νερού όχι περισσότερο από μισό μέτρο σε εκείνο το σημείο. Η πρόσκρουση είναι τρομερή! Τρέχω προς τη θάλασσα, με ακολουθεί και ο Σάκης. Από πίσω μας τα παιδιά μας, Ο ΓΙΩΡΓΆΚΗς ΦΩΝΆΖΕΙ ΠΩΣ ΘΈΛΕΙ ΝΑ ΔΕΙ ΤΟΝ ΝΕΚΡΌ. ΠΑΡΑΚΑΛΏ ΑΠΌ ΜΈΣΑ ΜΟΥ ΤΟ ΘΈΑΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΑΝΤΙΚΡΙΣΩ ΝΑ ΜΗ ΜΕ ΣΟΚΆΡΕΙ ΠΟΛΎ, ΝΑ ΚΑΤΑΦΈΡΩ ΝΑ ΣΤΑΘΏ ΣΤΟ ΎΨΟς ΤΗΣ ΠΕΡΊΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΝΑ ΒΟΗΘΉΣΩ ΌΠΩς ΜΠΟΡΏ.

Πλησιάζουμε στα γρήγορα, έχει κύμα και μας δυσκολεύει, το αυτοκίνητο είναι καρφωμένο στα τέσσερα, μισό μέσα στο νερό και μισό απ’ έξω, ένας τύπος ντυμένος, μούσκεμα, ξυπόλητος είναι καθισμένος στα βράχια και μονολογεί! άθικτος. Ούτε γρατζουνιά, σε κατάσταση σοκ! Επαναλαμβάνει συνεχώς τα ίδια λόγια. Τον ανεβάζουμε στο σκάφος, τον κοιτάμε από πάνω μέχρι κάτω, δεν πονάει πουθενά, σκέφτεται τον πατέρα του, την κακιά του τύχη, εμείς την καλή του που τον έχει ζωντανό και άθικτο. Τον βγάζουμε στην αμμουδιά, τον ξαπλώνουμε σε μια ξαπλώστρα, τον φορτώνουμε στο τζιπάκι του Μανιού του Γιάννη και τον ανεβάζουμε στο Νοσοκομείο. Ασθενοφόρο πουθενά.

Ξέχασα να πω πως στα βράχια έχει κατέβει γνωστός μου ορειβάτης από τη Δράμα, το όνομα του οποίου λησμονώ, για να βοηθήσει όπου χρειαστεί. Στην αλάνα πάνω από το συμβάν έχει μαζευτεί άπειρος κόσμος που παρακολουθεί σαστισμένος τα τεκταινόμενα. Για να μη πολυλογώ, ο Παύλος τη γλίτωσε με το σπάσιμο μιας και μοναδικής κλείδας κάτω από τον λαιμό του. Συνήλθε από το σοκ την ώρα που πλησιάζαμε στο Σανατόριο και ζήτησε το σκυλάκι του. Επικοινωνήσαμε με τους φίλους που αφήσαμε πίσω κι έτσι ο Σάκης ξαναπήρε το σκάφος, πήγε πάλι στα βράχια, βρήκε από τα γαβγίσματα το σκυλάκι,και το άλλο πρωί ο Παύλος έχει ξανά τη συντροφιά του. Γίναμε φίλοι έκτοτε και όποτε συναντιόμαστε να δείτε αγκαλιές και φιλιά! Αυτά με τον φίλο μας και την περιπέτειά του στον γκρεμό της Ηρακλίτσας.

Κλείνω την παρένθεση και επιστρέφω στις ροκιές, Do ‘nt forghet about me και Simple Minds για να ελευθερώσουμε τον Μαντέλα. Και Bico, που τον δολοφονούν στη γαμημένη νότια Αφρική οι λευκοί φασίστες στο κελί γιατί ήταν μαύρος και κομουνιστής! τα αιώνια κακά! κι εκεί όπως κι εδώ όπως και παντού σε αυτό τον άχρηστο ντουνιά!

Και όσο και αν μοιάζει αντιφατικό με το όλο κλίμα,βοηθώ στους ψαλμούς,τους χειμώνες βέβαια,στην εκκλησία του Αγίου Παύλου με τον παπα Βασίλη και τον μεγάλο δάσκαλο της Βυζαντινής μουσικής και εξαιρετικό ψάλτη κ Βασιλειάδη Θανάση.ΜΊΑ ΦΟΒΕΡΉ ΕΜΠΕΙΡΊΑ ΚΑΙ ΑΥΤΉ! Να πω πως με τον δάσκαλο ξανασυναντιόμαστε χρόνια μετά μιας και υπήρξε καθηγητής μου μουσικής στο γυμνάσιο .

Φωτιές σε Καβάλα και Θάσο, το βυθισμένο στο λιμάνι καράβι αμολάει λιπάσματα και ρυπαίνει τη θάλασσα, έρχεται και ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία να δώσει τη χαριστική βολή σε μια περιοχή που χάνει τον τουρισμό της μέρα με τη μέρα, η δουλειά πέφτει κατακόρυφα, πρέπει να τα παρατήσουμε μιας και ξαναεμφανίζεται μπροστά η προοπτική της Θεσσαλονίκης, ο γαμπρός μου με χρειάζεται, έχουμε φτάσει στο 1997 πλέον, ξαναγυρνάμε για μια πενταετία που ίσως να είναι και η τελευταία. Βέβαια στη ζωή πρέπει να ξέρεις να μη λες ποτές ποτέ. Εκεί γνωρίσαμε και τον Σάκη τον Μανάφη όπως και άλλα αξιόλογα παιδιά.

Με κρατάει το 5 επί 5, στου Κωφίδη, του Νικολούδη και σε όλα τα γηπεδάκια τελικά της κεντρικής και ανατολικής Θεσσαλονίκης, κολύμπησα στις πισίνες της καλοκαίρι και χειμώνα, τότε ήταν που ο φίλος ο Βασάκης μου έδειξε να κατεβαίνω με snow board στο χιόνι,πρώτα στον Λαϊλιά στις Σέρρες,απ’ όπου κατάγεται, και μετά στο Σέλι. Τον Άκη τον συνάντησα στη Θεσσαλονίκη μιας και για πολλά χρόνια με συντρόφευσε στις παραλιακές μου ασχολίες, ήταν για μεγάλο διάστημα ο βοηθός μου στην αμμουδιά. Εκεί ξανασυνάντησα επίσης και τον Αντώνη τον ‘Λυκουρέζο’, δικηγόρο που ζει στην Θεσ-νίκη και η καταγωγή του είναι από Ηρακλίτσα. Αυτός μου έδειξε τη Σμίξη και τη Βασιλίτσα. Τη Νάουσα με τα τρία πέντε πηγάδια είχα προλάβει να την επισκεφτώ με τον Θανάση τον Μαρωνόπουλο όπως και το Νυμφαίο και τόσα πολλά άλλα όμορφα μέρη, Όλυμπο, Ζαγοροχώρια κλπ με τον ορειβατικό όμιλο.

Γνώρισα το Καϊμακτσαλάν και το Ελατοχώρι. Οι κατεβασιές στην ησυχία των πλαγιών των κάτασπρων από το χιόνι είναι το κάτι άλλο, η ησυχία του βουνού, η θέα η απίθανη από τις κορυφές, εκείνη η καθαρότητα, η φρεσκάδα. Στη θάλασσα κουράζεσαι, στο βουνό ηρεμείς. Στην αμμουδιά τσιτώνεις, μόνο στο πέλαγος βαθιά, στην ησυχία του πανιού μπορείς να ηρεμήσεις, μετά το μεσημέρι. Οι κατεβασιές δίνουν πνοή, σε ανεβάζουν, είσαι λεύτερος ειδικά όταν χάνεσαι στο απάτητο μακριά απ’ τους άλλους. Ξεπηδούν από μέσα αρχαία ένστικτα. Όπως στο πέταγμα στην αφρισμένη θάλασσα με το πανί. Εδώ ταιριάζει απόλυτα ο Moby και οι φοβερές του μουσικές, όπως επίσης Placebo.

Η πτήση απ’ την πλαγιά έχει άλλη ομορφιά, εδώ πάλι γαληνεύεις. Νιώθεις μοναδικά, αξεπέραστα,πάντα ο άνθρωπος ζήλευε το πουλί! Αυτές οι ομορφιές που ξεσηκώνουν τις αισθήσεις είναι αξεπέραστες, σαν πολλά τριπάκια μαζί, αξίζει κανείς να δοκιμάσει, αν μάλιστα διαλογιστεί πάνω στο πόσα χρήματα ξοδεύει στις πιόλες και στα τσιγάρα, κάθε είδους. Δεν μετράνε μία μπροστά στην αδρεναλίνη που εκρήγνυται στο βουνό ή στη θάλασσα. Να μνημονεύσω και έναν άλλο δάσκαλο, σε άλλο άθλημα, τον Ανδρέα τον Σαραλιώτη που με γύμναζε στη σχολή του Σίμου του Ζαχόπουλου στο κικ μποξινγκ. Ήμασταν γνωστοί από τον Νικόλα,έρχονταν κι αυτός συχνά στο Vanitas.Πολύ γερός. Μαλλιάς κι εκείνος, καλή καρδιά. Μεγάλος δάσκαλος και ο Σίμος, με τον τρόπο του, και ο Σωκράτης ο Καραίτης με το βάθος του. Απλός και προσιτός και ο Τάσος, καλό παλικάρι.

Και λέω πως δάσκαλος είναι αυτός που σου δείχνει τον δρόμο που ακολούθησε εκείνος για να φτάσει εκεί που στόχευσε, προκρίνοντας σε και σπρώχνοντας σε να βρεις τον δικό σου,σύμφωνα με τον χαρακτήρα και τα μέτρα σου !

Κατέβηκα συχνά στην Αθήνα για διάφορους λόγους, κυρίως για να δω μεγάλα παιχνίδια του Θρύλου. Συναντούσα με την ευκαιρία τον καλό μου φίλο τον Αποστόλη τον αγιογράφο του οποίου τα ίχνη δυστυχώς έχω χάσει. Κάποια στιγμή ο Απόστολος έχει σπουδάσει στο ΤΕΙ της Καβάλας κι έτσι τον γνωρίσαμε, δεν θυμάμαι ποιος πρώτος, τελευταίος συνδετικός κρίκος είναι ο Χρήστος ο Γεωργιάδης. Βλεπόμασταν εδώ με τον Γερούδη, την Ελλάδα και την Αννούλα την Ησαία που και αυτήν την χάσαμε πριν λίγο καιρό, να ναι καλά εκεί που βρίσκεται. Έλεγα λοιπόν για τον φίλο μου, δεν τον ξεχνώ, κάπου θα τον ξανασκαλώσω. Εξαιρετικός, ψυχούλα, με πήγαινε στη μαρίνα του Φλοίσβου, στον Άλιμο και πίναμε κρασάκι, και αναλύαμε τον άνθρωπο και τις αδυναμίες του και τις ομορφιές της ζωής. Ανεβαίναμε στα βράχια του Λυκαβηττού, μπανίζαμε την Αθήνα από ψηλά και δώστου κουβεντούλα, και τα μεγάλα ερωτήματα. Για την επανάσταση που χάθηκε νωρίς. Και τον σκοπό της ζωής. Για τους νηπτικούς και την καρδιακή προσευχή. Μου γνώρισε και τον παπα Φιλόθεο τον Φάρο, στην Πλάκα, ήπιαμε τσιπουράκι στο Αρχονταρίκι του. Καπνίσαμε τσιγαράκι στο Θησείο, στα αρχαία, στην Αγορά. Μου έδειξε και τα Αναφιώτικα κάτω από τον Βράχο,αν τα λέω καλά.

Και μιας και θυμήθηκα την Άννα ας μνημονεύσω και άλλους φίλους που έφυγαν,με τους οποίους μοιράστηκα πράγματα και στιγμές μαζί, σαν τον Μίμη,τον Κωστίκα, τον Άρη τον Ανδριανάκη,τον Φωστηρόπουλο, τον Μαρμάγκαλο, και την αδερφή της Γιούλης,τη Ζωή που ήταν τόσο όμορφη και ευαίσθητη! Τον Θανασάκη τον Βούρα και πολύ παλιότερα τον γιατρό τον Καμαράτο που ήταν πάντα δίπλα στους νέους, με εκείνο το τσιγάρο, μόνιμα κολλημένο στα χείλια. Τον Ηρακλή τον Ανανιάδη. Δεν θα ξεχάσουμε και τον Γιάννη, τον ‘Ζανό’. Και φυσικά τον Άλκη τον Κριθαρέλη. Τον Γιώργο τον Κερανόπουλο, τον Παντελή την ‘Αλεπού’και τον κύριο Αντώνη, τον Γιάννη τον Ζαχαρόπουλο και τον Guido, τους δυο ξάδελφους Γιάννη και Διαμαντή Γεωργιάδηδες,  έκανα πολύ παρέα με τον δεύτερο, είναι αυτός που μου γνώρισε τον Ηρακλή τον Δούκα με το Μπανάλ του στην Θεσσαλονίκη, μπαρ που και αυτό σημάδεψε την εποχή του.

Και φυσικά την Λέτα.

Πολλά μου δίδαξε και ο μοναχός Αγάπιος στην Διονυσίου με εκείνο τον άμεσο τρόπο που είχε. Νομίζω πως μοιάζαμε πολύ. Ο παπα Παύλος με ‘έσκισε‘ στις νηστείες και τα διδάγματα. Την καρδιά μου την άγγιξε ο Αγάπιος. Τους τιμώ, όπως και τον γέροντα Ξάνθης. Σίγουρα στάθηκαν σταθμοί στην ζωή μου,την ‘σφράγισαν‘. Στάθηκα τυχερός είχα εξαιρετικούς δασκάλους στο πέρασμά μου, έδειξαν το δρόμο τους για να ζωγραφίσω κι εγώ τον δικό μου, αυτόνομα! Η ιδέα του θείου και της αθανασίας με γοητεύει αφάνταστα. Έψαξα και το δρόμο της Ανατολής. Παντού μιλούν για την αγάπη! Μιλούν για την ακινησία,πρέπει να τα ζήσεις τελικά, δεν εξηγούνται. Σιντάρτα, αέναη κίνηση, παρατήρηση, διαλογισμός ,Όσσο, Κρισναμούρτι, τεράστιοι. Ο Όσσο στάθηκε δάσκαλος για τον Ρασούλη, και για μένα. Και οι εξαιρετικοί σούφι.

Παράδεισος ή μετεμψύχωση, μετενσάρκωση ή ανυπαρξία; Ποιος ξέρει; Ψάξου, αγάπησε, αφήσου. Ταπεινά, δέξου τη διαφορετικότητα. Κτύπα και θ’ ακούσεις. Την καρδιά σου. Άνοιξε τα μάτια και θα δεις. Αυτό που σου ταιριάζει. Άκου όμως. Δέξου. Δίχως φανατισμούς. Αιώνια ερωτήματα. Τα πάντα ρέουν. Όλα τριγύρω αλλάζουνε. Θυμάστε το εργοστάσιο του Αποστολόπουλου που χώριζε στα δύο τον δρόμο στο Περιστέρι; μύριζε ξύλο η περιοχή και ήταν όμορφα. Για να κλείσεις τη μύτη σου λίγο πιο κάτω στα Αλίπαστα εκεί στου Κατσόμαλου, στην Ιχθυόσκαλα που πάστωναν τα ψάρια. Στα καπνομάγαζα που τώρα υπάρχει ηλεκτρομάγαζο,στην Αμύντα, στον όροφο ήταν ο ‘Θείος’ με τα μπιλιάρδα και τα μπαλάκια κλπ.Και στην Αστυνομική Διεύθυνση η Πυροσβεστική. Θυμάστε το Εργατικό Κέντρο τότες που γίνονταν αγώνες; Καμία σχέση με το σημερινό παλάτι. Στη γωνία απέναντι από τον κτηνίατρο τον Συμεωνίδη κατεβαίνοντας την Δημοκρατίας ήταν το Χάνι, ποιος το θυμάται το αληθινό το χάνι με την αυλή του; όπου παίζαμε μπαλάκια στις κοπάνες μας απ’ το Αρρένων. Στην Αμύντα πίναμε κρασάκι από τα βαρέλια,στου Μπαλτά.

Σήμερα έχουμε κινητά τηλέφωνα και δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς. Δίχως κινητό στην τσέπη νιώθουμε άδειοι,χαμένοι. Κάρλ Γιούνγκ, Καζαντζάκης. Φραγγίσκος. Ερμαν Έσσε. Σημάδεψαν τη ψυχή μου. Φιλοκαλία των νηπτικών Πατέρων. Και ο Ρουμί,και ο Γέρος του Βουνού με τους Ασασσίνους του. Μαζί και ο Πάκο Ινιάσσιο Ταίμπο. Το Χρέος του Μίκη ήταν το πρώτο πολιτικό βιβλίο που διάβασα μετά τη Μυθολογία και τις ιστορίες για τον Αχιλλέα,τον Αλέξανδρο και τους Σπαρτιάτες. Όπως επίσης και την Πηνελόπη Δέλτα. Και με την ευκαιρία θέλω να πω πως είναι τεράστιο λάθος που αφήνει η σύγχρονη διανόηση να αλωνίζουν και να διαστρεβλώνουν την Ιστορία μας τα φασισταριά.Να την ερμηνεύουν όπως θέλουν αυτοί. Αυτό έχω να πω κι αν ψαχτούμε καλά πιστεύω πως ο φασισμός καπηλεύεται την ιδέα της ανδρείας και της δόξας που έκανε τους αρχαίους να μεγαλουργούν. Απομονώνει φράσεις και έργα που δόξασαν λαούς, που δεν έχουν τίποτα να κάνουν με τη μισαλλοδοξία του κηρύγματος του.

the end

Ο μέγιστος Γκεβάρα αιώνιο σύμβολο. Και λυπάμαι όταν ακούω τεράστιες παπαριές από κάθε είδους τύπους, δεν ξέρω πως να τους χαρακτηρίσω όλους αυτούς που αμολάν στο διαδίκτυο ένα κάρο κοτσάνες,από την ξενοιασιά του δωματίου τους, για τον μεγάλο αργεντίνο. Μιλώ για προοδευτικά σάϊτς που φιλοξενούν αυτά τα σχόλια.

συνεχίζεται