ORT- NAGCHE JANEQUEO / Μέσα από ένα δημόσιο ανακοινωθέν που στάλθηκε στο μέσο μας www.werken.cl, το Συντονιστικό Arauco Malleco των Κοινοτήτων Mapuche που βρίσκονται σε διαμάχη και σύγκρουση, διεκδικεί επίσημα 2 δράσεις δολιοφθοράς κατά των εξορυκτικών και καπιταλιστικών συμφερόντων που βρίσκονται στο ιστορικό έδαφος, όπου προκλήθηκαν ζημιές το σάββατο 31 Αυγούστου σε ένα δασικό στρατόπεδο εργασίας που βρίσκεται μεταξύ των δήμων Lumaco και Puren, στην καρδιά του Nahuelbuta, με αποτέλεσμα 6 μηχανές και 2 φορτηγά να καούν πλήρως, όπως και στο ORT-Lavquenche αποδόθηκε η δολιοφθορά κατά ενός εργασιακού στρατοπέδου της δασικής εταιρείας Mininco, που βρίσκεται μεταξύ του δήμου Carahue και του Puerto Dominguez, με αποτέλεσμα 4 μηχανές συγκομιδής να πυρποληθούν την αυγή αυτής της δευτέρας.
Il Coordinamento Arauco Malleco rivendica le ultime due azioni di sabotaggio contro le imprese forestali
Στο μήνυμα τα μέλη των διαφόρων ORT προειδοποιούν για μια ακόμα φορά ότι ως weichafe- warriors- πολεμιστές πιστοί στα χαρακτηριστικά του CAM θα συνεχίσουν να διεκδικούν το νόμιμο δικαίωμα να αντιμετωπίζουν εκ των πραγμάτων την ιστορική και συστηματική βία του κράτους της Χιλής, με το να ξεσηκώνονται στα όπλα με αυτό τον τρόπο όταν είναι απαραίτητο, αντιμέτωποι με την καταπίεση και την καταστολή της οποίας έχουν ιστορικά αποτελέσει το αντικείμενο, εν τω μεταξύ, απευθύνουν έκκληση στο δικαίωμα που έχει κάθε λαός να εξεγείρεται και να επαναστατεί όταν υπάρχει δομική, συμβολική και στρατιωτική βία.
Έξω οι δασικές εταιρείες και τα άλλα σχέδια-έργα και επενδύσεις από το Wallmapu
Σε θυμόμαστε μέσα στον αγώνα Marco Paillacoi
Λευτεριά για τον Daniel Canio και όλους τους μαπούτσε πολιτικούς κρατουμένους
Να συνεχίσουμε τον αγώνα μας
Marichiweu (Cento volte vinceremo) – Εκατό φορές θα νικήσουμε
Το πάθος του καπιταλισμού για κέρδη και επέκταση είναι ακόρεστο. Οι επιπτώσεις της περιβαλλοντικής καταστροφής αργούν λίγα χρόνια να φανούν, δεν υπάρχει η άμεση απειλή. Γιαυτό και οι περιβαλλοντικές μάχες είναι πάντα δύσκολες. Αλλά τελικά περιοχές που κάηκαν πλημμυρίζουν και κόσμος πεθαίνει. Η θερμοκρασία ανεβαίνει παντού. Τα νερά λιγοστεύουν. Εκτός από τον Αμαζόνιο κάηκε και η Σιβηρία. Στο νοσηρό αυτό πάθος του κέρδους τα θύματα θα είμαστε όλοι. Δεν είναι βέβαιο ότι ο αγώνας αυτός θα κερδηθεί πριν η ζημιά να γίνει ανεπίστρεπτη. Για να κερδηθεί όμως πρέπει να γιγαντωθεί, πρέπει να απειλήσει το κράτος με την ισχύ του. Ο καθένας και η καθεμιά πρέπει να αναρωτηθεί αν τελικά θα συνεχίσει να μην παίρνει χαμπάρι τίποτα και να αδιαφορεί για το που και πως θα ζει μετά από 4-5 χρονια αυτός/ή και τα παιδιά… Ή αν θα πληροφορηθεί τι συμβαίνει και θα πλαισιώσει τους αγώνες που διεξάγονται σε τόσα μέτωπα στην Ελλάδα δίνοντας την μάχη για την γη και την ελευθερία…
Ας κάνουμε μια υποθετική προβολή αυτού που συμβαίνει στην Βραζιλία, εδώ στην Ελλάδα.
Η μισή χώρα δηλαδή να ήταν τροπικό δάσος στο οποίο ζουν διάσπαρτες φυλές «πρωτόγονων» ιθαγενών. Το δάσος αυτό θα μπορούσε να προμηθεύσει άπειρη ξυλεία, θα μπορούσε να χερσωθεί και να γίνει είτε καλλιεργήσιμη γη είτε βοσκοτόπια για αγελάδες, ενώ στο υπέδαφός του υπάρχουν τεράστια κοιτάσματα χαλκού, χρυσού και άλλων ορυκτών. Την ίδια στιγμή αυτό το δάσος είναι καθοριστικής σημασίας για την περιβαλλοντική επιβίωση, όχι μόνο της Βραζιλίας, αλλά όλου του πλανήτη. Τι θα είχε συμβεί εδώ;
Θα είχαν διαμορφωθεί τέσσερις πλευρές. Μια πλευρά δεν θα είχε πάρει χαμπάρι τίποτα και δεν θα την ένοιαζε τίποτα. Μια πλευρά θα ήταν αυτοί που θα προσπαθούσαν να υπερασπιστούν το δάσος με κάθε μέσο και θα υποστήριζαν ότι πρέπει, χωρίς δεύτερη σκέψη, να χαθούν τα κέρδη, να μην έρθει η ανάπτυξη που μας προπαγανδίζουν με την εκμετάλλευση του δάσους. Μια άλλη πλευρά θα έλεγε πως ανάπτυξη και προστασία «συμβιβάζονται», θα έβγαζε οικολογικές κορώνες ενώ θα έκοβε με τακτ κομμάτια από το δάσος για να τα δώσει προς εκμετάλλευση στα μουλωχτά. Η τέταρτη πλευρά θα αμφισβητούσε την χρησιμότητα του δάσους, θα έλεγε πως πρόκειται για ψέματα «οικολόγων» ή για δικαιολογίες «ακραίων» ή για σχέδια εχθρών του Ελληνισμού, ότι οι ιθαγενείς είναι λίγοι, βάρβαροι και κλέφτες. Θα έλεγε ότι στόχος είναι η ανάπτυξη, ότι έτσι θα μειωθεί η ανεργία και θα ετοίμαζε τις συμφωνίες με τις πολυεθνικές. Αυτές οι πλευρές υπάρχουν και στην Βραζιλία. Και οι πιο ακραίοι της τελευταίας πλευράς είναι σήμερα στην εξουσία. Και ο Αμαζόνιος καίγεται.
Ένα δάσος που αγνοώντας κάθε ιδέα συνόρων και κρατών προμηθεύει όλο τον πλανήτη με το 20% του οξυγόνου, που φιλοξενεί τις τελευταίες ίσως κοινότητες ιθαγενών που διατηρούν πλήρως τον αρχέγονο πολιτισμό τους, που κρατάει σταθερό το κλίμα του κόσμου μας. Και το ερώτημα είναι αν θα μετατραπεί σε κέρδος εταιρειών ή όχι. Για δεκαετίες το τροπικό δάσος μικραίνει. Επίσημα ή ανεπίσημα εκτάσεις του καταπατούνται είτε από φτωχούς αγρότες που σπρώχνονται από το κράτος για να ανοίξουν δρόμο στην καταστροφή που ακολουθεί, είτε από μεγάλες εταιρείες κτηνοτροφίας αλλά και εξορυκτικές δραστηριότητες. Ο νέος πρόεδρος της Βραζιλίας, Ο Ζαΐχ Μπολσονάρου, που φυσικά εκλέχθηκε «δημοκρατικά», επιθυμεί να ανοίξει τον δρόμο στην ανάπτυξη και στην πλήρη εκμετάλλευση του τροπικού δάσους.
Ο Μπολσονάρου είναι ένας φασίστας, πρώην αξιωματικός του στρατού της Βραζιλιάνικης χούντας (που μπροστά της η Ελληνική ήταν πολύ μετριοπαθής) και καταδικασμένος για ακροδεξιά τρομοκρατία. Αντικομμουνιστής, με ατζέντα «νόμος και τάξη» και ασφαλώς πιστεύει απόλυτα στην ελεύθερη οικονομία και την ανάπτυξη. Δεν θα πούμε πως τις χιλιάδες τώρα ενεργές φωτιές παντού μέσα στο δάσος, τις έχει βάλει η κυβέρνηση της Βραζιλίας. Η εξήγηση της υπερθέρμανσης του πλανήτη και της κλιματικής αλλαγής, με εξαίρεση τους «ψεκασμένους» συνωμοσιολόγους που την αρνούνται, φτάνει και περισσεύει για να τις εξηγήσει. Η αλήθεια όμως είναι ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη, που αυτή ευθύνεται για την κλιματική αλλαγή βοηθάει τον εαυτό της. Είναι η κυβέρνηση Μπολσονάρου που θα πρέπει να σβήσει τις πυρκαγιές, είναι αυτή που μετά το τέλος τους θα πρέπει να προστατέψει τις καμένες εκτάσεις. Καθόλου αισιόδοξη προοπτική. Ούτε και στην Ελλάδα η προοπτική είναι αισιόδοξη.
Αυτό που γίνεται εκεί, στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου μπορούμε πραγματικά πλέον να το προβάλουμε εδώ. Εδώ λοιπόν στα δάση της Ηπείρου, σε όλη την Δυτική Ελλάδα ανεξέλεγκτες πετρελαϊκές εταιρείες (παγκόσμιοι κολοσσοί) αλωνίζουν και κάνουν γεωτρήσεις μέσα σε προστατευόμενες περιοχές, σε χωράφια, μες την νύχτα σαν μαφιόζοι. Αγωγοί πετρελαίου θα περάσουν από παρθένα δάση, εξορυκτικές εταιρείες καταστρέφουν βουνά και τα χωριά τους στην Χαλκιδική, φράγματα σχεδιάζονται, οι τελευταίοι ελεύθεροι χώροι στην αττική θα γίνουν «ουρανοξύστες». Ακόμα βέβαια στην Ελλάδα δεν έχουν επιστρατευτεί δολοφόνοι για να εκτελούν περιβαλλοντικούς ακτιβιστές ή αντιστεκόμενους ιθαγενείς όπως στην Βραζιλία. Να μην αμφιβάλλουμε ότι αυτό συμβαίνει μόνο γιατί τα κέρδη που απειλούνται είναι πολύ μικρότερα από αυτά του Αμαζονίου.
Ξέρουμε ότι σε πολύ κόσμο όλα αυτά ακούγονται ξένα και αδιάφορα. Η Ήπειρος είναι μακριά πόσο μάλλον ο Αμαζόνιος. Είναι αυτή η πρώτη πλευρά στην κοινωνική βάση που δεν έχει πάρει χαμπάρι τίποτα και δεν την νοιάζει τίποτα. Και τελικά αυτή η πλευρά, όσες δικαιολογίες κι αν έχει για την άγνοια ή την αδιαφορία της, είναι που φέρει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης. Οι πιο αριστερές εξουσίες το πάνε «με το μαλακό», οι πιο δεξιές πιο άμεσα, αλλά αυτή είναι η δουλειά των εξουσιών. Το να μην μας απασχολεί κάτι μόνο και μόνο γιατί η επίδραση του φαίνεται χρόνο με τον χρόνο αντί για μέρα με την μέρα, είναι αυτοκτονικό.
Πέρα από ένα λιθαράκι αύξησης της πίεσης προς την βραζιλιάνικη κυβέρνηση, μέσω της διεθνοποίησης, δεν υπάρχουν πολλά άλλα που μπορούμε να προσφέρουμε από την Ελλάδα στην σωτηρία του Αμαζονίου. Μπορούμε όμως να προσφέρουμε πολλά προστατεύοντας την «φύση» που είναι κοντά μας. Μπορούμε να εμποδίσουμε τα σχέδια που έχουν ξεκινήσει και, με αιχμή την βιομηχανία ενέργειας – παραδοσιακή ή ανανεώσιμη- απειλούν το περιβάλλον, αλλάζουν το κλίμα, υποβαθμίζουν την ζωή όλων. Πρέπει να πούμε ξεκάθαρα ότι δεν τις θέλουμε τις «νέες θέσεις εργασίας» αν, όποτε και όσες κι αν υπάρξουν μέσα από την περιβαλλοντική καταστροφή. Δεν θέλουμε να «κινηθεί το χρήμα», να αυξηθεί το ΑΕΠ, να «δανείζεται φτηνά η χώρα». Δεν θέλουμε επίσης ούτε το «δώρο» που θα κάνουν – γιατί σίγουρα κάποιο καρότο κοινωνικής πολιτικής θα εμφανίσουν για να πείσουν τους πολλούς να σιωπήσουν για το μεγάλο έργο.
Μπορούμε να κινητοποιηθούμε και να σώσουμε αυτά που είναι δίπλα μας. Με κάθε μέσο, νόμιμο ή λιγότερο νόμιμο. Ατομικό, αλλά πάνω από όλα συλλογικό. Στις πόλεις αλλά και τα ίδια τα χωριά. Κάτοικοι και αλληλέγγυοι. Να μην αφήσουμε να μολυνθούν τα νερά που πίνουμε ή ο αέρας που αναπνέουμε.. Να μην χερσωθεί η γη. Τα βουνά να παραμείνουν άγρια και οι λίγοι που επέλεξαν – ή υποχρεώνονται από την επιβίωση– να ζουν σε αυτά, να συνεχίσουν τουλάχιστον να το κάνουν σε ένα ανθρώπινο μέρος.
Το πάθος του καπιταλισμού για κέρδη και επέκταση είναι ακόρεστο. Οι επιπτώσεις της περιβαλλοντικής καταστροφής αργούν λίγα χρόνια να φανούν, δεν υπάρχει η άμεση απειλή. Γιαυτό και οι περιβαλλοντικές μάχες είναι πάντα δύσκολες. Αλλά τελικά περιοχές που κάηκαν πλημμυρίζουν και κόσμος πεθαίνει. Η θερμοκρασία ανεβαίνει παντού. Τα νερά λιγοστεύουν. Εκτός από τον Αμαζόνιο κάηκε και η Σιβηρία. Στο νοσηρό αυτό πάθος του κέρδους τα θύματα θα είμαστε όλοι. Δεν είναι βέβαιο ότι ο αγώνας αυτός θα κερδηθεί πριν η ζημιά να γίνει ανεπίστρεπτη. Για να κερδηθεί όμως πρέπει να γιγαντωθεί, πρέπει να απειλήσει το κράτος με την ισχύ του. Ο καθένας και η καθεμιά πρέπει να αναρωτηθεί αν τελικά θα συνεχίσει να μην παίρνει χαμπάρι τίποτα και να αδιαφορεί για το που και πως θα ζει μετά από 4-5 χρονια αυτός/ή και τα παιδιά… Ή αν θα πληροφορηθεί τι συμβαίνει και θα πλαισιώσει τους αγώνες που διεξάγονται σε τόσα μέτωπα στην Ελλάδα δίνοντας την μάχη για την γη και την ελευθερία…
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΜΑΣ Αναρχική συλλογικότητα Ρουβίκωνας
Αυτό το άρθρο, που δημοσιεύτηκε στις 9 αυγούστου στο Climate & Capitalism για την εκστρατεία “Make Rojava Green Again”, ζητά την οικοδόμηση μια δημοκρατικής, φεμινιστικής και οικολογικής κοινωνίας.
Το 2011, στο πλαίσιο της αραβικής άνοιξης, ξεκίνησε ένας εμφύλιος πόλεμος στη Συρία, αντιμετωπίζοντας διάφορες ένοπλες ομάδες και κατά του καθεστώτος του Bashar Al Assad. Σύντομα, ένας συνασπισμός κουρδικής πλειοψηφίας, με επικεφαλής το Κόμμα Δημοκρατικής Ένωσης (PYD), καθώς και άλλα κουρδικά κόμματα και ομάδες, αραβικές, συριακές, ασσυρίων και τουρκμένων, δημιούργησε μια αυτόνομη περιοχή στη Ροζάβα (συριακό Κουρδιστάν, βόρεια Συρία). Μετά τη δημιουργία ενός νέου Συντάγματος, η Δημοκρατική Ομοσπονδία της βόρειας Συρίας ιδρύθηκε επιτέλους το 2016.
Η διεθνής προσοχή προς τη Rojava αυξήθηκε εκθετικά τα επόμενα χρόνια, κυρίως λόγω του ζωτικού ρόλου που διαδραματίζουν οι Μονάδες λαϊκής προστασίας (YPG) και οι Μονάδες προστασίας των γυναικών (YPJ) στην πάλη ενάντια στις φασιστικές πολιτοφυλακές του Daesh στην περιοχή, Όντως, ήταν ο ηρωικός αγώνας των YPG / YPJ (με την εναέρια υποστήριξη του Διεθνούς Συνασπισμού) που επέτρεψε, μέτρο προς μέτρο, πόλη με πόλη, να μπει τέλος στο τρομοκρατικό καθεστώς του Daesh στη Συρία και το Ιράκ στις αρχές του 2019 .
Ωστόσο, λίγα δυτικά μέσα ενημέρωσης ενδιαφέρθηκαν για το εξαιρετικό επαναστατικό έργο-σχέδιο που αναπτύσσεται αυτή τη στιγμή στη Rojava. Από το 2012 δημιουργήθηκε μια νέα μορφή αυτοδιαχειριζόμενης και ελεύθερης κοινωνίας η οποία είναι απαλλαγμένη από ένα κεντρικοποιημένο Κράτος, βασισμένη στις αξίες της απελευθέρωσης των γυναικών, της δημοκρατίας και της οικολογίας. Με βάση την ιδεολογία του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος και των συγγραμμάτων του αρχηγού της Abdullah Öcalan, αυτό το πρακτικό παράδειγμα μιας κοινωνίας με σοσιαλιστικές βάσεις αποτελεί πηγή έμπνευσης και ελπίδας για όλα τα αριστερά κινήματα. Επιπλέον, η Rojava δείχνει ότι μια άλλη κοινωνία είναι εφικτή!
Η διεθνιστική κομμούνα της Rojava
Η Rojava Internationalist Commune ιδρύθηκε το 2017 από διεθνιστές όλου του κόσμου, με την υποστήριξη του νεανικού Κινήματος της Rojava (YCR / YJC). Σκοπός αυτής της δομής είναι να μοιραστεί και να ανταλλάξει γνώσεις, δεξιότητες και εμπειρίες μέσω μιας διεθνιστικής προοπτικής, καθώς και η υποστήριξη έργων και της επανάστασης στην Rojava. Η Κομμούνα χρησιμεύει επίσης για τη διευκόλυνση της ενσωμάτωσης των ξένων ακτιβιστών στην κοινωνία, και ένα από τα πρώτα βήματα ήταν το χτίσιμο της πρώτης διεθνιστικής ακαδημίας Şehid Helîn Qereçox (που ονομάστηκε έτσι για την βρετανίδα εθελοντή των Ypj που μαρτύρησε στην Αφρίν). Από τότε, πολλοί διεθνιστές παρακολούθησαν μαθήματα κατάρτισης για να συμμετάσχουν αργότερα σε διάφορες εργασίες και σχέδια με τον άμαχο πληθυσμό της Ροζάβα.
Χτισμένη ως ένα έργο συλλογικής ζωής με μια οικολογική προσέγγιση, η Διεθνιστική Κομμούνα στοχεύει επίσης να είναι μια ακαδημία που εκπαιδεύει τους διεθνιστές και τους ανθρώπους της Ροζάβα στην περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση και πρακτική. Χρησιμεύει ως ένα είδος εργαστηρίου για την οικοδόμηση μιας οικολογικής κοινωνίας.
Τέλος, η διεθνιστική Κοινότητα ξεκίνησε την εκστρατεία «Make Green Rojava again» (Κάνε ξανά την Ροζάβα πράσινη) σε συνεργασία με την οικολογική επιτροπή του καντονιού της Cizirê (μία από τις τρεις περιοχές της Rojava: Cizirê, Kobane και Afrin). Η εκστρατεία στοχεύει στην εξεύρεση λύσεων για τα οικολογικά προβλήματα της επανάστασης, όπως η λειψυδρία, η απερήμωση και η εξάρτηση από την παραγωγή πετρελαίου.
Να κάνουμε ξανά πράσινη την ύπαιθρο της Rojava
Αρχικά, η εκστρατεία «Κάνε ξανά Πράσινη την Ροζάβα» ήταν σχέδιο κάποιων ξένων ακτιβιστών. Σήμερα έχει εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο και έχει διάφορους τοπικούς εκπροσώπους σε διάφορες χώρες όπως η Αγγλία, η Γερμανία, η Ελβετία, η Ισπανία και η Ιταλία. Οι στόχοι του έχουν επίσης εξελιχθεί και επεκταθεί με την πάροδο του χρόνου, αλλά τρεις βασικοί στόχοι οδήγησαν την εκστρατεία από την αρχή.
Ο πρώτος στόχος ήταν να οικοδομηθεί η διεθνιστική Ακαδημία της Rojava, καθοδηγούμενη από ένα οικολογικό πνεύμα: χρησιμεύοντας ως παράδειγμα, εργαζόμενη για παρόμοια σχέδια και αναπτύσσοντας ιδέες για ολόκληρη την κοινωνία. Η οικοδόμηση ενός τέτοιου σχεδίου είναι, φυσικά, μια μακροπρόθεσμη διαδικασία και βρίσκεται σε εξέλιξη. Τα διάφορα κτήρια της Ακαδημίας έχουν ήδη ολοκληρωθεί και έχουν ήδη ολοκληρωθεί πολλά μαθήματα εκπαίδευσης για τους διεθνιστές. Με τον πληθυσμό της Rojava, το έργο επικεντρώνεται στην ενίσχυση της περιβαλλοντικής συνείδησης για να μετακινηθεί προς την προώθηση μιας οικολογικής κοινωνίας.
Ο δεύτερος στόχος της εκστρατείας είναι η στήριξη των οικολογικών σχεδίων του καντονίου της Cizirê, με επίκεντρο την αναδάσωση και την κατασκευή ενός συνεταιριστικού φυτώριου εντός της διεθνιστικής Ακαδημίας. Εκείνη την εποχή, φυτώρια υπήρχαν ελάχιστα στη Ροζάβα. Αρκετά νηπιαγωγεία δημιουργήθηκαν αργότερα στις πόλεις γύρω μας, και το δικό μας δεν ήταν πλέον απαραίτητο. Ωστόσο, συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε οικονομικά και πρακτικά την αποκατάσταση του φυσικού καταφυγίου της Hayaka, το οποίο αποτελεί μία από τις τελευταίες φυσικές περιοχές που απομένουν στην περιοχή. Η αναδάσωση αυτής της περιοχής συνεχίζεται.
Ο τελικός στόχος είναι η προσέλκυση υλικής στήριξης για υπάρχοντα και μελλοντικά οικολογικά σχέδια-έργα δημοκρατικής αυτοδιαχείρισης, μεταξύ των οποίων η ανταλλαγή γνώσεων μεταξύ ακτιβιστών, επιστημόνων και εμπειρογνωμόνων με επιτροπές και δομές στην Ροζάβα και η ανάπτυξη μιας μακροπρόθεσμης προοπτικής για μια οικολογική ομοσπονδία της βόρειας Συρίας. Όντως στη Ροζάβα υπάρχει έλλειψη μηχανικών κάθε είδους, οπότε στόχος μας είναι να επικοινωνήσουμε και να προσκαλέσουμε ειδικούς από όλο τον κόσμο να έρθουν και να βοηθήσουν στην οικοδόμηση αυτής της οικολογικής κοινωνίας.
Εργαζόμαστε τώρα σε συνεργασία με αρκετές πόλεις, όπως η Derik ή το Kobane, σε διάφορα θέματα, μεταξύ των οποίων να πρασινίσουμε τις πόλεις με δέντρα ή στρέφοντας την προσοχή σε έργα ανακύκλωσης. Επίσης φυτεύουμε εκατοντάδες δέντρα στην Ακαδημία και εργαζόμαστε επί του παρόντος σε ένα πιλοτικό σύστημα για τη διαχείριση των γκρίζων και μαύρων υδάτων.
Η φιλοσοφία μας
Όπως περιγράφηκε παραπάνω, μεγάλο μέρος της εκστρατείας μας είναι να στηρίξουμε σχέδια-έργα στην Rojava, οικονομικά ή πρακτικά στο πνεύμα της αλληλεγγύης και του διεθνισμού. Αλλά το έργο μας δεν τελειώνει εδώ: σκοπεύουμε επίσης να μεταδώσουμε την ιδεολογία της επανάστασης πέραν της Rojava.
Η οικολογία, μαζί με τον δημοκρατικό συνομοσπονδισμό και την απελευθέρωση των γυναικών, αποτελεί βασικό πυλώνα της επανάστασης της Ροζάβα. Παρουσιάζοντας το βιβλίο μας «Να κάνουμε και πάλι πράσινη την Rojava», το οποίο δημοσιεύθηκε αυτό το έτος σε πολλές γλώσσες, πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι μακριά από τη φύση απέχουν πολύ από τον εαυτό τους και, επομένως, είναι αυτοκαταστροφικοί. Στόχος μας είναι εκείνος να δημιουργήσουμε μια «ανανεωμένη, συνειδητή και πεφωτισμένη ενοποίηση προς μια φυσική και οργανική κοινωνία», όπως δηλώνει ο Abdullah Öcalan. Αυτό που συμβαίνει στη Rojava είναι πολύ περισσότερο από προστασία της φύσης, περιορίζοντας τη ζημιά της. Πρόκειται για την αποκατάσταση της ισορροπίας μεταξύ ανθρώπων και φύση.
Για να επιτύχουμε αυτό τον στόχο, βασίζουμε το έργο μας στις αρχές της «κοινωνικής οικολογίας», μιας θεωρίας που αναπτύχθηκε από τον αμερικανό ελευθεριακό θεωρητικό Murray Bookchin και αντιμετωπίστηκε επίσης από τον Abdullah Öcalan. Το βασικό επιχείρημά του είναι ότι η καπιταλιστική νεωτερικότητα προκαλεί περιβαλλοντική καταστροφή και οικολογικές κρίσεις, και αυτό συμβαδίζει με την καταπίεση και την εκμετάλλευση των ανθρώπων. Επιπλέον, η ανεύθυνη νοοτροπία του μέγιστου οφέλους έφερε τον πλανήτη μας στην άκρη της αβύσσου και άφησε την ανθρωπότητα σε έναν ανεμοστρόβιλο πολέμων, πείνας και κοινωνικών κρίσεων.
Για να ξεπεραστεί αυτή η κρίση του καπιταλισμού, η κοινωνική οικολογία απαιτεί τη δημιουργία μιας πολιτικής και ηθικής κοινωνίας, στην οποία η ανθρωπότητα ανανεώνει τη σχέση της με τη φύση βλέποντας τον εαυτό της ως μέρος της φύσης αντί να διαχωρίζεται. Η συμφιλίωση μεταξύ ανθρώπου και φύσης ξεκινά με τον τερματισμό της καταπίεσης, της εκμετάλλευσης και της κυριαρχίας του ανθρώπου πάνω στη φύση: πρέπει να σταματήσουμε να βλέπουμε τη φύση ως άψυχο και άπειρο πόρο, ατελείωτο. Συνοψίζοντας την προσέγγισή μας με τα λόγια του Murray Bookchin: «Η κοινωνική οικολογία παρουσιάζει ένα μήνυμα που καλεί όχι μόνο μια κοινωνία απαλλαγμένη από ιεραρχίες και ιεραρχικές ευαισθησίες, αλλά μια ηθική που θέτει την ανθρωπότητα στον φυσικό κόσμο ως έναν παράγοντα για να δημιουργήσει αυτό εξέλιξη τόσο κοινωνική όσο και φυσική εντελώς συνειδητή ”.
Πιστεύουμε ότι μια αλλαγή λαμβάνει χώρα σε όλο τον κόσμο και ότι είναι δυνατή μια ελεύθερη οικολογική κοινωνία. Εδώ στη Rojava εργαζόμαστε για να ξεπεράσουμε τις αντιφάσεις και οικοδομούμε μια νέα δημοκρατική, φεμινιστική και περιβαλλοντολογική-οικολογική κοινωνία. Διαδίδουμε όλο και περισσότερο την ιδεολογία της ώστε να μπορεί να ωφελήσει ολόκληρη την ανθρωπότητα!
ΠΗΓΗ: KurdistanAmericaLatina
Μετάφραση από τα ισπανικά με επιμέλεια του AgireBablisoke
Κάθε τόσο χρειάζεται να εξετάζουμε και «κλασικά» βιβλία για τη συμβολή τους στη συζήτηση και στη συλλογική κατάρτιση. Αυτή είναι η περίπτωση του «Ο εχθρός στις πύλες», βιβλίο του σοβιετικού ελεύθερου σκοπευτή Vassili Zaitsev που διηγείται την εμπειρία του κατά τη διάρκεια της μάχης του Στάλινγκραντ.
Στην πραγματικότητα, για εμάς τους ιταλούς, [κι εμάς τους έλληνες] θα ήταν παραπλανητικό να θεωρηθεί κλασικό ενώ είναι σίγουρα για τους αναγνώστες της ΕΣΣΔ, όπου δημοσιεύθηκε μόλις το 1981 και αμέσως έγινε πολύ δημοφιλές. Σε εμάς είναι γνωστό κυρίως χάρη στην ταινία του 2001, μια κάκιστη χολυγουντιανή επανεξέταση, [νέα ανάγνωση και ερμηνεία, σε σύγχρονη ματιά] ενώ το ιταλικό βιβλίο είναι διαθέσιμο εδώ και ένα χρόνο (εκδόσεις. Red Star Press).
Η πολιορκία του Στάλινγκραντ αφηγούμενη από έναν επίλεκτο ελεύθερο σκοπευτή
Στο βιβλίο του ο Ζάιτσεφ καταφέρνει να συνδυάσει αριστοτεχνικά την ιστορική αφήγηση, τις πολιτικές πτυχές και τις ανθρώπινες υποθέσεις. Μας περιγράφει πιστά το Στάλινγκραντ, μια πραγματική κόλαση του Δάντη στην οποία κατακρημνίζονται ορδές καταραμένων. Βυθιζόμαστε στην περιγραφή εκείνων των ημερών αγωνίας, ταλαιπωρίας και στερήσεων, χωρίς όμως ποτέ να πέφτουμε σε αυτοεγκωμιαστικές ή νοσηρές υπερβολές.
Όπως είναι γνωστό, εκείνη του Στάλινγκραντ ήταν η σκληρότερη και πιο σημαντική μάχη του Β Παγκοσμίου Πολέμου, από το αποτέλεσμα της οποίας εξαρτώνταν οι τύχες της σύγκρουσης. Το βιβλίο συνοδεύει την αλλαγή στάσης των γερμανών οι οποίοι από αλαζονικοί και προκλητικοί, βέβαιοι για τη νίκη, άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι τα πράγματα θα πήγαιναν διαφορετικά. επιπλέον, μας παρέχει ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες για τη μοίρα ορισμένων από τους 77 ιταλούς που κατέληξαν στο Στάλινγκραντ.
Πρέπει να θυμόμαστε ότι η Γερμανία νικήθηκε κυρίως χάρη στην προσπάθεια της ΕΣΣΔ που πλήρωσε την εξαιρετικά υψηλή τιμή των 27 εκατομμυρίων θανάτων. Ήταν ο Κόκκινος Στρατός που κατέλαβε το Βερολίνο.
Το βιβλίο μας δείχνει μια σελίδα ιστορίας φτιαγμένη από θάρρος, αποφασιστικότητα και αίσθημα αυταπάρνησης. Αλλά και επιθυμία να πειραματιστεί και να βελτιωθεί, όχι όμως ατομικά αλλά συλλογικά, μέσα στο καλύτερο σοβιετικό πνεύμα.
Όπως σχεδόν όλοι οι σοβιετικοί, και ο Ζάιτσεφ αισθάνονταν ένα έντονο μίσος για τους φασίστες, σκότωσε 242 εχθρούς. Δεν ήταν ο σοβιετικός ελεύθερος σκοπευτής με τον μεγαλύτερο αριθμό θυμάτων, ο Ivan Sidorenko έκανε περισσότερους από 500, ενώ μεταξύ των γυναικών το ρεκόρ είναι της Ludmila Pavlichenko με 309 (πέρασε στην ιστορία η συνάντησή της με τη σύζυγο του αμερικανού προέδρου Ρούσβελτ η οποία την ρώτησε πόσους άνδρες είχε σκοτώσει και αυτή απάντησε: »Όχι ανθρώπους, φασίστες. 309»). Ο Ζάιτσεφ συνέβαλε τεράστια στην πρόοδο του στρατιωτικού δόγματος, διαμορφώνοντας θεωρίες επάνω στις τεχνικές μάχης. Παρόλο που δεν έρχονταν από την Ακαδημία, ανέπτυξε τη δική του μέθοδο την οποία αφομοίωσε στη συνέχεια ο Κόκκινος Στρατός.
Πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τον πόλεμο ο Ζάιτσεφ έδωσε επίσης μια σημαντική πολιτική συνεισφορά, ήταν ένας ένθερμος κομμουνιστής και πέθανε μαζί με την ΕΣΣΔ. Ήταν ένας ακτιβιστής και μπορούσε να σε παρασύρει, δική του η περίφημη φράση «δεν υπάρχει γη για μας πέρα από το Βόλγα». Τραυματίστηκε αρκετές φορές στη μάχη, χωρίς να σκεφτεί ποτέ να αποσυρθεί (αν και η κατάσταση της υγείας του επέτρεπε την απόλυση). Δεν του έλειπε ένα άγγιγμα θράσους και υπεροψίας τυπικό των σλάβων, όπως για παράδειγμα όταν του είπαν να πάει με άλλους δεκατρείς για να αντιμετωπίσει εκατοντάδες εχθρούς απάντησε ότι «οι συνθήκες είναι κάτι παραπάνω από αποδεκτές». Στη συνέχεια ξαναβρέθηκε προσωρινά στο κρεβάτι του νοσοκομείου δίχως όραση.
Με αυτό το βιβλίο είναι εύκολο να καταλάβουμε πώς μάχονται οι σλάβοι, με ποια αποφασιστικότητα και θάρρος (ήδη οι αρχαίοι ρωμαίοι το είχαν αντιληφθεί και το λάμβαναν σοβαρά υπόψη τους), ποιότητες που έχουν ακόμη περισσότερο οι πολιτικές πρωτοπορίες τους, οι κομμουνιστές. Από την άποψη αυτή είναι χρήσιμο να σημειωθεί ότι αυτό επιβεβαιώνεται ακόμη και σήμερα στο Donbass, όπου η Αντίσταση δεν λυγίζει παρά την αριθμητική κατωτερότητα και αυτή στον εξοπλισμό.
Αυτό είναι ένα βιβλίο που συνιστάται ιδιαίτερα στους συντρόφους, για να κατανοήσουν καλύτερα το σοβιετικό πνεύμα και πόσο σκληρή είναι η πάλη ενάντια στον ναζι-φασισμό. Ένα κίνητρο να αγωνιζόμαστε πάντα με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, προκειμένου να είμαστε άξιοι εκείνων που μας προηγήθηκαν. Το βιβλίο συνιστάται και σε όλους όσους δεν γνωρίζουν την ιστορία, ή σε όσους έχουν εξαπατηθεί από την προπαγάνδα, καταλήγοντας να πιστεύουν ότι ο ναζισμός ηττήθηκε από τους αγγλο-αμερικανούς. Τέλος, το βιβλίο συνιστάται και στους φασίστες, αλλά μόνο για να τους υπενθυμίζει ότι δεν υπάρχει γι αυτούς διαφυγή.
FARC-EP Ποτέ δεν ηττηθήκαμε ούτε νικηθήκαμε ιδεολογικά. Γι ‘αυτό ο αγώνας συνεχίζεται. Ο διοικητής Iván Márquez, επανεμφανίστηκε σε ένα βίντεο μαζί με άλλους ηγέτες των Επαναστατικών Ενόπλων Δυνάμεων της Κολομβίας, όπως ο Jesús Santrich και ο El Paisa, για να ανακοινώσουν «μια νέα φάση του ένοπλου αγώνα”.
“Ανακοινώνουμε στον κόσμο ότι η δεύτερη Marquetalia έχει ξεκινήσει (γενέτειρα των FARC πριν από περισσότερο από μισό αιώνα) υπό την προστασία του παγκόσμιου δικαιώματος που υποστηρίζει όλους τους λαούς του κόσμου που ξεσηκώνονται στα όπλα εναντίον της καταπίεσης », αναφέρει ο Márquez στο βίντεο που γνωστοποιήθηκε στο διαδίκτυο, όπου εμφανίζεται στο πλευρό μιας εικοσάδας ατόμων οπλισμένων με τουφέκια. Μεταξύ αυτών που τον συνοδεύουν μπορείτε να δείτε τους Seuxis Paucias Hernández, Jesús Santrich και τους Hernán Darío Velásquez, El Paisa. «Δεν έχουμε ποτέ νικηθεί ούτε ηττηθεί ιδεολογικά. Γι ‘αυτό ο αγώνας συνεχίζεται. Η ιστορία θα καταγράψει στις σελίδες της ότι αναγκαστήκαμε να πάρουμε και πάλι τα όπλα», υποστηρίζει σε ένα άλλο μέρος του μανιφέστο που διαβάστηκε στο βίντεο 32 λεπτών με ημερομηνία 29 αυγούστου 2019. Στην ηχογράφηση, ο Márquez λέει ότι μιλάνε από μια τοποθεσία στην περιοχή του ποταμού Inírida, που βρίσκεται στην περιοχή του Αμαζονίου νοτιοανατολικά της χώρας, κοντά στα σύνορα με τη Βενεζουέλα και τη Βραζιλία.
Ο Márquez δηλώνει ότι η απόφαση για επιστροφή στα όπλα «είναι η συνέχιση του αντάρτικου αγώνα σε απάντηση στην προδοσία του κράτους της ειρηνευτικής συμφωνίας της Αβάνα» και δηλώνει ότι θα επιδιώξουν μια συμμαχία με τον ανταρτοπόλεμο του Εθνικού Απελευθερωτικού Στρατού (ELN ). Ο Márquez είχε ήδη επανειλημμένα επικρίνει από την παρανομία την εγκατάλειψη των όπλων από πλευράς των FARC, γεγονός το οποίο έκρινε ως ένα «λάθος». Ο Márquez προσθέτει ότι από την υπογραφή της ειρήνης, η οποία έλαβε χώρα τον νοέμβριο του 2016, ο σφαγιασμός κοινωνικών ηγετών και πρώην ανταρτών δεν έχει σταματήσει, και κατηγορεί το κράτος ότι δεν σέβεται το συμφωνηθέν. Στο τέλος του μανιφέστο που διαβάστηκε από τον Márquez, ο Santrich παρεμβαίνει για να ξεκινήσει την κραυγή «Vivano le FARC-EP» – »Ζήτω οι FARC-EP” στην οποία οι υπόλοιποι των ανταρτών αποκρίνονται με ένα «viva»- »ζήτω».
Κοινό αναρχικό κάλεσμα εν όψει των εγκαινίων της 84ης Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης:
Η αλλαγή στη διαχείριση των κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων με την εκλογή της κυβέρνησης της ΝΔ από τη μία πλευρά επικυρώνει ότι το κράτος έχει συνέχεια και από την άλλη ανανεώνει την ένταση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών αφαίμαξης της κοινωνικής πλειοψηφίας, λεηλασίας του φυσικού περιβάλλοντος και περαιτέρω πρόσδεσης του ελληνικού κράτους στους στρατηγικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, καθώς και σε διακρατικούς στρατιωτικούς και ενεργειακούς άξονες που συγκεντρώνουν νέφη πολέμου στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου.
Όσο θα παραμένουμε γονατιστοί και απογοητευμένοι, τόσο θα συνεχίζουν να μας φαίνονται μεγάλοι αυτοί που μας καταπιέζουν και μας εκμεταλλεύονται, οι ισχυροί και οι προνομιούχοι τους οποίους εξυπηρετεί η ταξική διάρθρωση του καπιταλιστικού συστήματος. Οργανωμένοι βάσει της κοινότητας των υλικών μας συμφερόντων, με όπλα μας την ταξική και διεθνιστική αλληλεγγύη, καλούμαστε να περάσουμε στην αντεπίθεση, για να διανοίξουμε συλλογικά τον δρόμο για την κοινωνική και ταξική χειραφέτηση.
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ
ΔΕ ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΔΟΥΛΟΙ
ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
ΠΟΡΕΙΑ:
ΣΑΒΒΑΤΟ 7 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ, 18:00, ΚΑΜΑΡΑ
Κατάληψη Terra Incognita, Αναρχική Συλλογικότητα Pueblo, Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης
Κάλεσμα της Αναρχικής Ομοσπονδίας στην ταξική διαδήλωση τη μέρα των εγκαινίων της 84ης ΔΕΘ | Σάββατο 7/9, 18:00, Καμάρα
Η κανονικότητα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας ανατρέπεται μόνο με αδιαμεσολάβητους ταξικούς αγώνες
Η εκλογή της αυτοδύναμης κυβέρνησης της ΝΔ εγκαινίασε την περίοδο της «νέας κανονικότητας», όπως περιχαρείς αναγγέλλουν προπαγανδιστικά οι κοινοβουλευτικοί της εκπρόσωποι. Πρόκειται, βέβαια, για την ίδια και απαράλλακτη κανονικότητα του καπιταλισμού, η οποία συνεπάγεται ταξική εκμετάλλευση, φτώχεια και εξαθλίωση των πολλών κι ασφυκτικό κοινωνικό έλεγχο την ίδια στιγμή που οι λίγοι αυξάνουν τα κέρδη και τα προνόμιά τους. Η φαινομενική αλλαγή σελίδας και τα εγκαίνια μιας νέας εποχής υποτιθέμενης ανάκαμψης της οικονομίας, που μας λένε ότι τάχα θα συντελέσει στην ανακούφιση των από τα κάτω, είναι απλώς μια κοινότυπη απάτη που χρησιμοποιούν συστηματικά οι εκάστοτε κυβερνήσεις, εν προκειμένω και η τωρινή κυβέρνηση της ΝΔ. Το μόνο που άλλαξε, πάντως, είναι η σκυτάλη στην κρατική διαχείριση των κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων. Η κουτάλα της κρατικής εξουσίας πέρασε από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στη ΝΔ, η οποία έχει δεσμευθεί για τη συνέχιση των πολιτικών των προκατόχων της. Η ΔΕΘ αποτελεί έναν κεντρικό σταθμό, για να πραγματοποιήσει η νέα κυβέρνηση τη δική της φιέστα και να εισπράξει όσο το δυνατόν μεγαλύτερες και ευνοϊκότερες επικοινωνιακές εντυπώσεις, με απώτερο στόχο αφενός να λάβει τα επίσημα εύσημα και την τυπική στήριξη από το ντόπιο και υπερεθνικό κεφάλαιο, τα συμφέροντα του οποίου έχει αναλάβει να εξυπηρετήσει, αφετέρου να αποσπάσει στον βαθμό που μπορεί την πολυπόθητη για τους κυρίαρχους διαταξική συναίνεση, κυρίως μέσω του κάλπικου προπαγανδιστικού οχήματος της λεγόμενης εθνικής ανάπτυξης.
Πριν εξετάσουμε τη νέα νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική επέλαση που ενορχηστρώνει η κυβέρνηση της ΝΔ, οφείλουμε να έχουμε υπόψη μας ότι η διεθνής δημοσιονομική εποπτεία πρόκειται να συνεχιστεί τουλάχιστον μέχρι το 2060 και η επιτήρηση δεν πρόκειται να λήξει προτού εξοφληθεί το 75% του δημόσιου χρέους, κάτι που συνεπάγεται αιματηρά πρωτογενή πλεονάσματα που πρόκειται να επωμιστεί εξ ολοκλήρου στις πλάτες της η εργατική τάξη. Επιπλέον, η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας ή πιο απλά οι ιδιωτικοποιήσεις θα κρατήσουν μέσω του Υπερταμείου ως το 2114. Αυτά τα μέτρα λιτότητας αποτελούν δεσμεύσεις για οποιαδήποτε κυβέρνηση, τα οποία έχουν ψηφίσει ανεξαιρέτως όλα τα αστικά κόμματα. Ούτε ένας από τους 700 μνημονιακούς νόμους που έχουν ψηφιστεί δεν έχει ανακληθεί και καταργηθεί, ούτε μία από τις 60.000 μνημονιακές διατάξεις, ούτε μία από τις 300.000 υπουργικές και εφαρμοστικές μνημονιακές αποφάσεις. Επομένως, δεν μπορούμε να μιλάμε για μεταμνημονιακή περίοδο και έξοδο από τα μνημόνια, όπως διατεινόταν η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.. Τα μνημόνια όχι μόνο δεν έφυγαν, αλλά η πραγματικότητα, που ζούμε μέσα στη δίνη της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης υπερσυσσώρευσης, επιβάλλει τη διαμόρφωση μιας κατάστασης επιβολής ενός συνεχούς μνημονίου, εντείνοντας την εκμετάλλευση της εργασίας και τη λεηλασία του φυσικού πλούτου με σκοπό τα όλο και μεγαλύτερα κέρδη για τα αφεντικά.
Ας δούμε, τώρα, πώς διαγράφονται τα πρώτα βήματα της παρούσας κυβέρνησης σύμφωνα με τις δικές της προγραμματικές δηλώσεις, οι οποίες σχηματοποιούνται απτά μέσα από την κατάθεση σχετικών νομοσχεδίων, με σκοπό να τεθούν προς ψήφιση στη Βουλή. Προβλέπεται μείωση του ΕΝΦΙΑ κατά 22% μεσοσταθμικά μέσα στο 2019. Το μέτρο αυτό έχει και ορισμένες «κρυφές» ταξικές προεκτάσεις, μιας και για τις ιδιοκτησίες αξίας από 80.000 έως 1.000.000 ευρώ η μείωση του ΕΝΦΙΑ ορίζεται στην τάξη του 20% (το εύρος των αξιών είναι τεράστιο όπως μπορεί να αντιληφθεί κανείς), ενώ για τις περιουσίες που η αξία τους ξεπερνά το 1.000.000 ευρώ ο ΕΝΦΙΑ θα μειωθεί κατά 10%. Τη στιγμή, δηλαδή, που 3.488.820 φορολογούμενοι με ακίνητη περιουσία αντικειμενικής αξίας έως 60.000 θα γλιτώσουν μεσοσταθμικά 55 ευρώ ο καθένας, 14.706 φυσικά πρόσωπα με ακίνητη περιουσία άνω του 1.000.000 ευρώ θα ελαφρυνθούν μεσοσταθμικά κατά 1.775 ευρώ. Ο Κ. Μητσοτάκης υποσχέθηκε 50% μείωση της άμεσης φορολογίας του κεφαλαίου και 20% μείωση του φόρου στις επιχειρήσεις σε δύο φάσεις. Η φορολογία των μερισμάτων μειώνεται από το 10% στο 5%, ενώ ο συντελεστής του 28% για τα κέρδη των εταιριών μειώνεται στο 24%.
Ο Υπουργός Εργασίας, Γ. Βρούτσης, ανήγγειλε την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση σε ό,τι απέμεινε από τη δημόσια κοινωνική ασφάλιση, τονίζοντας την εισαγωγή του «κεφαλαιοποιητικού συστήματος» στην επικουρική ασφάλιση και την παράδοση των εισφορών των ασφαλισμένων στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, παραχωρώντας το ελεύθερο για το τζογάρισμα των επικουρικών συντάξεων από τις ασφαλιστικές εταιρείες, χωρίς να δίνεται καμία εγγύηση για τις απολαβές των συνταξιούχων. Επιπλέον, σε βάθος τετραετίας η ΝΔ υπόσχεται μείωση της εισφοράς στην κύρια σύνταξη κατά 25%, από το 20% του μισθού ή του εισοδήματος στο 15%. Αυτό σημαίνει ότι από τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών κατά 25%, το 16% θα καρπωθεί απευθείας η εργοδοσία μέσω της μείωσης των εργοδοτικών εισφορών, ενώ μόλις το 9% θα επιστρέψει στις τσέπες των εργαζομένων. Με την επικείμενη μείωση των κύριων συντάξεων το δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα κατακρημνίζεται προς όφελος της ιδιωτικής ασφάλισης, αφού με την υπονόμευση του πρώτου δημιουργείται η απαραίτητη ζήτηση για την τελευταία.
Στον ασθμαίνοντα χώρο της υγείας, με τα 30.000 κενά στις δημόσιες δομές ιατρικής περίθαλψης, η ισχύουσα κρατική υποχρηματοδότηση θα συνεχιστεί απαρέγκλιτα. Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση προκρίνει τη λειτουργία συμπράξεων ιδιωτικού και δημόσιου τομέα. Με λίγα λόγια, η πρωτοβάθμια δημόσια υγεία πρόκειται να τροφοδοτεί τα ιδιωτικά ιατρικά κέντρα για την περάτωση της περαιτέρω διαγνωστικής διερεύνησης των περιστατικών. Ο υποτιθέμενος εξορθολογισμός του υπονομευμένου από το κράτος δημόσιου συστήματος υγείας μέσα από εγκατάσταση, συντήρηση και λειτουργία του εξοπλισμού των δημόσιων ιατρικών κέντρων από τον ιδιωτικό τομέα συνεπάγεται άμεσες και έμμεσες εισφορές για τους εργαζόμενους που αποζητούν περίθαλψη. Η ΝΔ θα ενεργοποιήσει τον παλιό νόμο του ΠΑΣΟΚ που ορίζει τη διάθεση τμημάτων των δημόσιων νοσοκομείων για τις ανάγκες ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών. Έτσι, εντείνεται η απομύζηση κέρδους από το ιδιωτικό κεφάλαιο μέσα από την αμειβόμενη αξιοποίηση των παραγωγικών πόρων και του εργατικού δυναμικού των δημόσιων δομών υγείας. Τέλος, πρόκειται να εισαχθούν μάνατζερ στα δημόσια νοσοκομεία, οι οποίοι θα αναλαμβάνουν την προσαρμογή αυτών στα κριτήρια και τις απαιτήσεις του ιδιωτικού κεφαλαίου, συντονίζοντας παράλληλα τις αγοροπωλησίες των υπηρεσιών υγείας, όπως συμβαίνει και σε άλλα κράτη της Ε.Ε. άλλωστε.
Η καπιταλιστική αναδιάρθρωση πρόκειται να χτυπήσει, επίσης, όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, πλήττοντας τα υλικά συμφέροντα της οικονομικά ενεργής (βλ. εκπαιδευτικοί) και της εκπαιδευόμενης εργατικής τάξης (μαθητές, φοιτητές), οξύνοντας τους ταξικούς αποκλεισμούς στην εκπαίδευση, υπονομεύοντας τις εργασιακές προοπτικές στην κατεύθυνση της διαρκούς επισφάλειας, επιχειρώντας ταυτόχρονα μία ευθεία επίθεση στους ταξικούς αγώνες και τις κεκτημένες λαϊκές ελευθερίες με την προσεχή κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Η ΝΔ προχωρά σε μέτρα διαρκούς επανακατάρτισης και αξιολόγησης των εκπαιδευτικών υπό τον ορίζοντα των απολύσεων και του εργασιακού αποκλεισμού. Συνδέει τις εκπαιδευτικές βαθμίδες με την αγορά, τις επιχειρήσεις και τον εθελοντισμό (απλήρωτη εργασία), ενισχύει τον θεσμό της μαθητείας, δηλαδή την απλήρωτη εργασία με το πρόσχημα της κατάρτισης και της εξειδίκευσης σε ένα αντικείμενο. Επιπλέον, δρομολογεί τους αποκλεισμούς από σχολές της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης μέσω της δυνατότητας των ίδιων των σχολών να καθορίζουν βάση εισαγωγής υψηλότερη από την ελάχιστη, όπως και της δυνατότητάς τους να καθορίζουν τον αριθμό των εισακτέων. Βασικός στόχος της κυβέρνησης, τον οποίο έχει ιεραρχήσει υψηλά στην κατασταλτική της ατζέντα, αποτελεί η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, ώστε να ανοίξει ο ασκός του Αιόλου για την καταστολή και την ποινικοποίηση των ταξικών αγώνων και του ταξικού φοιτητικού συνδικαλισμού ειδικότερα. Η πρόβλεψη των διαγραφών των φοιτητών που υπερβαίνουν τα ν+2 έτη φοίτησης έχει ως σκοπό την περαιτέρω εντατικοποίηση του ρυθμού των σπουδών, του ανταγωνισμού και της εξατομίκευσης των φοιτητών. Τέλος, επεκτείνεται η εμπλοκή της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στα προπτυχιακά και μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών, την έρευνα, με απώτερο σκοπό την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των επιχειρηματικών ομίλων. Σταδιακά, ανοίγει ο δρόμος προς την ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Άλλωστε, ήδη αρκετές λειτουργίες των ιδρυμάτων εναπόκειται στον ιδιωτικό παράγοντα (βλ. τις διάφορες εργολαβίες).
Το τρίπτυχο «νόμος-τάξη-ασφάλεια» και η ενίσχυση του αστυνομικού κράτους αποτελούν βασικούς στόχους της κυβέρνησης της ΝΔ. Η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου είναι απλώς η αρχή της κατασταλτικής καταιγίδας. Για να ευοδωθεί η εν λόγω ατζέντα, η κυβέρνηση ανήγγειλε την πρόσληψη 1.500 ειδικών φρουρών ειδικών φρουρών, την “αποδέσμευση” 500 μπάτσων από υπηρεσίες “γραφείου” στα τοπικά τμήματα ασφαλείας, την επανασύσταση της ομάδας ΔΕΛΤΑ, ενώ δε χάνει την ευκαιρία να καυχιέται διαρκώς ότι θα ισοπεδώσει τα Εξάρχεια, μετατρέποντάς τα σε στρατιωτικοποιημένη ζώνη αστυνομικής κατοχής, ώστε να καταστεί εφικτός ο επιχειρηματικός «εξευγενισμός» τους, ο οποίος πρόκειται να περιλαμβάνει την τουριστική τους ανάπλαση, η οποία θα συνοδεύεται με άνοδο των τιμών των ενοικίων (ήδη η εκμίσθωση διαμερισμάτων μέσω της ηλεκτρονικής πλατφόρμας Airbnb οδηγεί σε αυτό το αποτέλεσμα), έξωση των κατοίκων και απονέκρωση των κοινοτικών αντιστάσεων. Η κυβέρνηση της ΝΔ έχει, επιπλέον, δεσμευθεί να τροπολογήσει τον ψηφισμένο από την κυβέρνηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Ποινικό Κώδικα, ώστε να γίνουν ακόμα πιο αυταρχικές οι ισχύουσες διατάξεις του, τον αντιδραστικό πυρήνα τον οποίων θα αφήσει ανέγγιχτο, και να κινηθούν στην κατεύθυνση της ποινικοποίησης και δίωξης των ταξικών αντιστάσεων, κατασκευάζοντας φωτογραφικές διατάξεις για την ποινική καταστολή πολιτικών ακτιβιστικών δράσεων πλημμεληματικού χαρακτήρα, θέτοντας ως προμετωπίδα την κατασταλτική αντιμετώπιση του Ρουβίκωνα, συλλογικότητας που είναι μέλος της Αναρχικής Ομοσπονδίας, αλλά και των συνδικαλιστικών κινητοποιήσεων. Να πούμε εδώ, ότι ήδη κυκλοφόρησαν τα πρώτα δημοσιεύματα που αναφέρουν τις σκέψεις της νέας κυβέρνησης για διεύρυνση του αντιτρομοκρατικού νόμου (187Α) ώστε να έχει εφαρμογή σε περιπτώσεις πλημμελημάτων που εμπίπτουν στη σφαίρα του ακτιβισμού, με στόχο συγκεκριμένα την πάταξη της δράσης του Ρουβίκωνα. Τέλος, μέσα στα πλάνα της κρατικής καταστολής είναι και η λειτουργία φυλακών τύπου Γ’, οι οποίες προδιαγράφουν απάνθρωπες συνθήκες διαχείρισης και στενά επιτηρούμενο εγκλεισμό των κρατουμένων. Στη βεντάλια της καταστολής υπάγεται και η διαχείριση των μεταναστών. Η αρχή έγινε με τη συγχώνευση του Υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής με αυτό της Προστασίας του Πολίτη με τους αντίστοιχους ρατσιστικούς συμβολισμούς που αυτή ενέχει, καθώς εγκληματοποιεί τους μετανάστες, ενισχύοντας τα ρατσιστικά κοινωνικά αντανακλαστικά απέναντί τους. Κατόπιν, καταργήθηκε η προηγούμενη εγκύκλιος για τη χορήγηση ΑΜΚΑ σε μετανάστες. Αυτή η κίνηση αποκλείει τους μετανάστες από τις υγειονομικές υπηρεσίες, περιθωριοποιώντας τους ακόμα περισσότερο και εξαθλιώνοντας τις συνθήκες διαβίωσής τους με ρατσιστική προκλητικότητα. Εν μέσω έντονης αποδοκιμασίας ο Γ. Βρούτσης εξήγγειλε την έκδοση νέων οδηγιών που θα ορίζουν τις διαδικασίες απόδοσης ΑΜΚΑ σε υπηκόους τρίτων χωρών. Εντούτοις, η εξαγγελία αυτή δεν έχει υλοποιηθεί μέχρι σήμερα, αφήνοντας χιλιάδες μετανάστες χωρίς πρόσβαση στην υγεία, αλλά και χωρίς δικαίωμα εγγραφής στον ΟΑΕΔ (υποθέτουμε ότι εντελώς τυχαίο είναι ότι με αυτό το ρατσιστικό αποκλεισμό πέφτουν, εντελώς πλασματικά, τα ποσοστά ανεργίας!). Την ίδια στιγμή, υπάρχουν προτάσεις για ακόμα μεγαλύτερη εμπλοκή των Ενόπλων Δυνάμεων σε πεδία όπως το μεταναστευτικό, αλλά και σε ζητήματα εσωτερικής ασφάλειας με πρόσχημα την «τρομοκρατία». Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μ. Χρυσοχοΐδης, έδωσε τα εύσημά του για τη μεγαλύτερη αποθήκη ψυχών στη χώρα, το κολαστήριο στη Μόρια. Ήταν σαφές από τις εξαγγελίες της νέας κυβέρνησης από την πρώτη μέρα, άλλωστε, ότι η νέα διαχείριση του μεταναστευτικού “ζητήματος” θα βασίζεται στον απάνθρωπο εγκλεισμό των μεταναστών σε Κέντρα Υποδοχή και Ταυτοποίησης και κλειστά Κέντρα Κράτησης (ένας ευφημισμός για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της δημοκρατίας τους).
Το νομοσχέδιο για το λεγόμενο «επιτελικό κράτος» που ψηφίστηκε στη Βουλή στα τέλη Ιουλίου πρόκειται να αποτελέσει έναν από τους βασικούς μοχλούς για την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας, καθώς παρέχει τις απαραίτητες τυπικές προϋποθέσεις για την υπερπήδηση των γραφειοκρατικών σκοπέλων που κωλυσιεργούν τις επενδύσεις. Με αυτόν τον τρόπο θα επιταχυνθεί το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας στα επίδοξα κοράκια των επιχειρηματικών ομίλων. Ο Κ. Μητσοτάκης ανακοίνωσε ότι σύμβολο της Ελλάδας θα γίνουν οι ιδιωτικές επενδύσεις. ΔΕΗ, ΕΛΠΕ, Ελληνικό, αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος θα βγουν όλα στο σφυρί. Για τη ΔΕΗ η κυβέρνηση ανακοίνωσε πως «όπου απαιτείται θα ιδιωτικοποιηθούν δίκτυα» και «αφού εξυγιανθεί η επιχείρηση, θα αναζητηθεί στρατηγικός επενδυτής». Θα ιδιωτικοποιηθεί το 30% του αεροδρομίου Ελευθέριος Βενιζέλος, η ιδιωτικοποίηση του Ελληνικού θα προχωρήσει άμεσα και θα καταστεί σημαία του κυβερνητικού σχεδίου επιχειρηματικότητας. Ο νυν πρωθυπουργός είπε σε ομιλία του ότι στα δικαστήρια ιδρύονται ειδικά τμήματα, με εξειδικευμένους δικαστές, με στόχο της ΝΔ την ταχεία εκδίκαση προσφυγών για το ξεμπλοκάρισμα των «επενδύσεων».
Σε συνέχεια του αντι-απεργιακού νόμου που ψηφίστηκε επί κυβέρνησης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., με την ανοχή των εργοδοτικών και γραφειοκρατικών συνδικαλιστικών δυνάμεων της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, και καθορίζει ως απαραίτητη προϋπόθεση για την κήρυξη απεργίας από πρωτοβάθμια σωματεία την έγκριση από το 50% + 1 των εγγεγραμμένων μελών, η κυβέρνηση της ΝΔ σκοπεύει να προχωρήσει σε μια νέα επίθεση εναντίον του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος. Η επικείμενη αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου αφορά την καθιέρωση ηλεκτρονικής ψηφοφορίας στις διαδικασίες της απεργίας. Η νέα κυβέρνηση ακολουθώντας τις επιθυμίες των αφεντικών αποσκοπεί να απονεκρώσει τις ταξικές αντιστάσεις και τις απεργιακές κινητοποιήσεις, απομακρύνοντας τους εργαζόμενους από τη δια ζώσης ζύμωση μεταξύ τους και την ενότητα με τους συναδέλφους τους μέσα στους χώρους εργασίας, υποδεικνύοντάς τους να ψηφίζουν για την απεργία είτε από το σπίτι τους είτε υπό την αυστηρή επίβλεψη των αφεντικών τους που θα ασκούν την ανάλογη πίεση και τρομοκρατία, για να αποτρέψουν τις αγωνιστικές διεκδικήσεις των εργαζομένων.
Δεν μπορούμε να αφήσουμε ασχολίαστο το εύφλεκτο ζήτημα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που οξύνονται στην ανατολική Μεσόγειο, με επίκεντρο την κυπριακή ΑΟΖ, οδηγώντας σε έντονη γεωστρατηγική αντιπαράθεση τις επιμέρους αστικές τάξεις και τα κράτη που εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους, υπό το άγρυπνο βλέμμα του ΝΑΤΟ και των κολοσσιαίων μονοπωλιακών ομίλων που επιζητούν την εκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων και των διαμετακομιστικών οδών ενέργειας προς τις διεθνείς αγορές. Είναι γεγονός πως η ελλαδική επικράτεια έχει μετατραπεί σε μια απέραντη αμερικανο-ΝΑΤΟϊκή βάση, αποτελώντας έναν βασικό κόμβο του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού στα Βαλκάνια και τη νοτιοανατολική Μεσόγειο. Η εκλογή της κυβέρνησης της ΝΔ δεν αλλάζει κάτι σε αυτό. Στην κατεύθυνση της περαιτέρω εμβάθυνσης του ελληνικού κράτους στους στρατηγικούς σχεδιασμούς των Η.Π.Α. και του ΝΑΤΟ, η κυβέρνηση της ΝΔ προχώρησε κιόλας στη δεύτερη φάση του στρατηγικού διαλόγου που περιλαμβάνει την αναβάθμιση της Συμφωνίας Αμοιβαίας Συνεργασίας. Στόχος είναι αφενός να ανανεωθεί το πλαίσιο της χρησιμοποίησης της βάσης τη Σούδας από τους Αμερικανούς και να ισχύσει για πέντε ή περισσότερα χρόνια, ώστε να μην απαιτείται ετήσια ανανέωση, όπως ισχύει από το 1990. Αφετέρου να ενταχθούν σε αυτήν τη συμφωνία και να θεσμοθετηθούν όλες οι παραχωρήσεις της κυβέρνησης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., να εξασφαλιστεί η χρησιμοποίηση των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας στις αποστολές των Η.Π.Α. και του ΝΑΤΟ στο εξωτερικό και να ισχυροποιηθεί η θέση της Ελλάδας ως ορμητηρίου των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών. Ήδη, η Ελλάδα έχει συμμετάσχει σε 12 στρατιωτικές αποστολές του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. στο εξωτερικό, αλλά αυτό δεν τους αρκεί. Οι ιμπεριαλιστικές αποστολές έχουν απαιτήσεις και επεκτείνονται τάχιστα σε όλη την υφήλιο ανάλογα με τις εκάστοτε απαιτήσεις των μονοπωλίων και των πολυεθνικών. Έντονες αψιμαχίες, που απειλούν την ειρήνη στην ευρύτερη περιοχή, εκδηλώνονται μεταξύ της Τουρκίας και των ΗΠΑ, λόγω της επιλογής του τουρκικού κράτους να δυναμώσει τις σχέσεις του με τη Ρωσία και να αγοράσει το ρωσικό πυραυλικό σύστημα S-400. Οι Η.Π.Α. απάντησαν με αποκλεισμό της Τουρκίας από την πώληση των μαχητικών αεροσκαφών F-35 και το πρόγραμμα συμπαραγωγής. Το ΝΑΤΟ χρειάζεται να προσφέρει αρκετά ανταλλάγματα για να πειθαρχήσει την Τουρκία, η οποία σημειωτέον αποτελεί τη δεύτερη ισχυρότερη δύναμη του ΝΑΤΟ, και να την απομακρύνει από τη ρωσική επιρροή και συνεργασία. Την ίδια στιγμή τουρκικά γεωτρύπανα έχουν καταφθάσει στην κυπριακή ΑΟΖ για έρευνα και γεώτρηση, ενώ ταυτόχρονα στο Αιγαίο συνεχίζεται ο διμερής ανταγωνισμός Ελλάδας-Τουρκίας με αψιμαχίες ελληνικών και τουρκικών πολεμικών πλοίων και αεροσκαφών. Το αμερικανικό νομοσχέδιο East Med Act για την «ασφάλεια και την ενεργειακή συνεργασία στην ανατολική Μεσόγειο» προωθεί τα συμφέροντα των Η.Π.Α. μέσω της περαιτέρω εμπλοκής και του ελληνικού κράτους στον ανταγωνισμό μεταξύ Η.Π.Α. και Ρωσίας που μαίνεται ήδη σε πολλά μέτωπα (ανατολική Μεσόγειος, Περσικός Κόλπος).
Οι καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι, σε όποια μεριά του χάρτη και αν βρισκόμαστε, δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα μεταξύ μας. Οφείλουμε να αντιληφθούμε την κοινότητα των ταξικών μας συμφερόντων και με βάση αυτή να οργανώσουμε την αντεπίθεσή μας απέναντι σε όσους μας καταπιέζουν και ζουν από τον μόχθο μας. Δεν πρόκειται να πολεμήσουμε για τα συμφέροντα των ντόπιων και υπερεθνικών αφεντικών, δεν πρόκειται να πολεμήσουμε για καμία πατρίδα, ούτε να στρέψουμε τις κάννες των όπλων προς τους προλετάριους των άλλων χωρών, από τους οποίους προσπαθούν να μας χωρίσουν με κάθε τεχνητό μέσο οι κυρίαρχοι, επιστρατεύοντας κάθε διαθέσιμο διαλύτη της ταξικής συνείδησης (έθνος, σύνορα, θρησκεία). Σε περίπτωση πολέμου το παγκόσμιο προλεταριάτο θα είναι αυτό που θα αναγκαστεί να κινήσει τις πολεμικές μηχανές των καπιταλιστών πληρώνοντας το τίμημα με ζωές ανθρώπων της τάξης μας. Σήμερα, λοιπόν, είναι απαραίτητη η συγκρότηση ενός αντιπολεμικού κινήματος στη βάση της διεθνιστικής, ταξικής αλληλεγγύης.
Αντιλαμβανόμαστε πως, για να μπορέσουμε να δούμε ουσιαστικές αλλαγές στις ζωές μας, πρέπει εμείς οι ίδιοι να εισβάλουμε στις εξελίξεις και να δημιουργήσουμε από μόνοι μας, στηριζόμενοι στις συλλογικές μας δυνάμεις και την ταξική και διεθνιστική αλληλεγγύη, τομές και ρήξεις στη συνεχιζόμενη κατάσταση της ταξικής μας υποτίμησης. Ξεκινάμε, λοιπόν, από τα άμεσα βήματα, που μπορεί να φαίνονται μικρά, αλλά απαιτούν σίγουρα κόπο και προσπάθεια. Οφείλουμε να συντείνουμε τις προσπάθειές μας προς την ανασυγκρότηση του κινήματος, πυκνώνοντας τις γραμμές των σωματείων βάσης, των εργατικών πρωτοβουλιών, των ταξικών σχημάτων των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των ανέργων, των μαθητών και των φοιτητών, για να στηθεί καταρχήν μια πρώτη και βασική γραμμή άμυνας απέναντι στις επιθέσεις του κράτους και του κεφαλαίου, οι οποίες είναι αισθητά οξυμένες εν μέσω της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης. Πρέπει να οξύνουμε την κοινωνική και ταξική σύγκρουση σε κάθε δυνατό πεδίο παρέμβασης. Γι’ αυτό, εξίσου αναγκαία είναι η ενδυνάμωση των συνελεύσεων γειτονιάς, των αντιφασιστικών δικτύων και συντονισμών, των οικολογικών πρωτοβουλιών και των κινημάτων που αντιμάχονται την έμφυλη καταπίεση και την πατριαρχία, αλλά και των ίδιων των αναρχικών και αντιεξουσιαστικών πολιτικών ομάδων και οργανώσεων.
Σήμερα μπορεί να δίνουμε κατά βάση μάχες οπισθοφυλακής, όμως τα μικρά βήματα για την ανασύνταξη των αντιστάσεών μας είναι αναγκαία για τον σχηματισμό ενός μαζικού κοινωνικού και ταξικού κινήματος που θα μπορέσει να περάσει στην αντεπίθεση και να αποτελέσει απειλή για το καθεστώς και τους προνομιούχους του. Καλούμαστε, λοιπόν, να δημιουργήσουμε, να πυκνώσουμε και να ενδυναμώσουμε όλες τις απαραίτητες δομές και τους οργανισμούς της κοινωνικής και ταξικής σύγκρουσης, ώστε να χτίσουμε το έδαφος εκείνο που θα μας τροφοδοτήσει με εργαλεία και μηχανισμούς, για να μπορέσουμε τελικά να στρέψουμε τον αγώνα μας προς έναν συνολικό επαναστατικό κοινωνικό μετασχηματισμό, προς μια πλήρη αναδιοργάνωση των κοινωνικών και παραγωγικών σχέσεων, εμπνευσμένη από τον ελευθεριακό κομμουνισμό. Η τάξη των παραγωγών, οι φτωχοί, οι απόκληροι, η πλατιά κοινωνική πλειοψηφία δηλαδή, έχουμε ασύλληπτες χειραφετικές δυνάμεις και δυνατότητες. Εξάλλου, εμείς είμαστε που με την εργασία μας κινούμε όλα τα γρανάζια ενός συστήματος, το οποίο όμως αναπαράγεται μέσα από την εκμετάλλευση και την εξαθλίωσή μας, για να πλουτίζουν οι λίγοι, οι προνομιούχοι, οι καπιταλιστές δηλαδή. Αρκεί, λοιπόν, να απελευθερώσουμε αυτές τις χειραφετικές δυνάμεις και δυνατότητες, που έχουμε, μέσα από τον οργανωμένο και συντονισμένο αγώνα μας ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο. Είτε η εξουσία θα μας θάψει είτε εμείς θα την ανατρέψουμε. Αν δεν πράξουμε το «αδύνατο», θα βρεθούμε αντιμέτωποι με το αδιανόητο!
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΧΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ
Η ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΕΙΤΕ ΜΕ ΔΕΞΙΑ ΕΙΤΕ ΜΕ «ΑΡΙΣΤΕΡΗ» ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗ ΜΑΧΗΤΙΚΗ ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗΣ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΤΑΞΙΚΟΣ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
Η φετινή Δ.Ε.Θ. μπορεί να είναι ένα συμβολικό σημείο επιστροφής στον δρόμο για την βάση. Το θέμα ασφαλώς και δεν είναι ότι στην εξουσία είναι η δεξιά ή ο οποιοσδήποτε άλλος. Το θέμα είναι ότι κράτος και κεφάλαιο ζυγίζουν αντιδράσεις για να δουν τι χώρο έχουν. Σε αυτή την φάση, στην φάση εξόδου από την αγωνιστική έρημο που επέβαλε, σύμφωνα με τον ρόλο της η καθεστωτική αριστερά, το πιο σημαντικό είναι να μειώσουμε τον χώρο κράτους και κεφαλαίου. Γεμίζοντας τους δρόμους, σηκώνοντας τον πήχη, μειώνουμε αυτό τον χώρο. Όλοι στην πορεία της Δ.Ε.Θ. 7/9/2019. Προσυγκέντρωση Καμάρα, στο κοινό αναρχικό μπλοκ.
Μετά το τέλος ενός ακόμα ιστορικού πειράματος ανάθεσης της κοινωνίας προς την αριστερά, η κοινωνική βάση, όπως είχαν από νωρίς επισημάνει οι αναρχικοί και άλλες επαναστατικές δυνάμεις, βρίσκεται αντιμέτωπη με τον εαυτό της. Ο δικομματικός κύκλος της δημοκρατίας επανήλθε στην προ κρίσης μανιέρα του, η μνημονιακή περίοδος τελείωσε και το αποτέλεσμα για όλους εμάς είναι ξεκάθαρο: Χάσαμε. Σύριζα, ΝΔ, καπιταλιστές, Ε.Ε., νίκησαν και η καταπιεζόμενη κοινωνία έχασε.
Κι αν κάποια πράγματα που χάθηκαν, καλώς χάθηκαν, όπως οι αυταπάτες ότι μπορεί κανείς μέσα από το ίδιο το σύστημα να το επηρεάσει προς όφελος των πολλών (και ελπίζουμε αυτό να γίνει μάθημα για όλους) κάποια άλλα πονάνε. Γιατί η κανονικότητα επανήλθε για το σύστημα αλλά ούτε οι μισθοί, ούτε οι συντάξεις, ούτε τα εργατικά δικαιώματα επέστρεψαν. Αντίθετα, απειλούνται ξανά. Είναι απλό το τι συμβαίνει: η εξουσία με τον αέρα του νικητή επιτίθεται ξανά. Η κοινωνική βάση με τον αέρα του «μπόσικου» κακομοιρολογεί και ελπίζει ξανά σε παλιά, ξεφτισμένα φιλελεύθερα θαύματα-απάτες. Οι μισθοί θα απειληθούν ξανά, απελευθέρωση απολύσεων είναι προγραμματισμένη, ό,τι δημόσιο με πρώτη την ΔΕΗ θα ξεπουληθεί, το αόρατο χέρι της αγοράς θα μας πιάσει από τον λαιμό, η κρατική καταστολή θα προσπαθήσει να εξαφανίσει τους σπόρους της αντίστασης γιατί ξέρει τι έρχεται τους επόμενους μήνες και παίρνει τα μέτρα της.
Και ο κόσμος του αγώνα παίρνει τα δικά του μέτρα.
Η φετινή Δ.Ε.Θ. μπορεί να είναι ένα συμβολικό σημείο επιστροφής στον δρόμο για την βάση. Το θέμα ασφαλώς και δεν είναι ότι στην εξουσία είναι η δεξιά ή ο οποιοσδήποτε άλλος. Το θέμα είναι ότι κράτος και κεφάλαιο ζυγίζουν αντιδράσεις για να δουν τι χώρο έχουν. Σε αυτή την φάση, στην φάση εξόδου από την αγωνιστική έρημο που επέβαλε, σύμφωνα με τον ρόλο της η καθεστωτική αριστερά, το πιο σημαντικό είναι να μειώσουμε τον χώρο κράτους και κεφαλαίου. Γεμίζοντας τους δρόμους, σηκώνοντας τον πήχη, μειώνουμε αυτό τον χώρο. Τα μέτωπα που ανοίγουν είναι πολλά. Από τα εργατικά δικαιώματα έως τα Εξάρχεια και από το μεταναστευτικό έως το ασφαλιστικό. Θα είμαστε παρόντες σε όλα, ταυτόχρονα με το μέγιστο των δυνάμεών μας, απευθύνοντας την ιστορική προειδοποίηση που η εξουσία, οι διαχειριστές της πρώην και νυν, όσο και η βάση πρέπει πάντα να έχουν στο νού:
Μπορείς να κοροϊδέψεις πολλούς για λίγο. Δεν μπορείς να κοροϊδέψεις τους πολλούς για πολύ.
Και κάποιους δεν μπορείς να τους κοροϊδέψεις καθόλου.
Όλοι στην πορεία της Δ.Ε.Θ. 7/9/2019. Προσυγκέντρωση Καμάρα, στο κοινό αναρχικό μπλοκ. Αναρχική συλλογικότητα Ρουβίκωνας
Η Δικτύωση Κινημάτων για Γη & Ελευθερία θα συμμετέχει με διακριτό μπλοκ στο συλλαλητήριο ενόψει της ΔΕΘ, το Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου στη Θεσσαλονίκη.
Διαδηλώνουμε με γνώμονα την αντίσταση στη λεηλασία του φυσικού περιβάλλοντος από συμφέροντα κρατικά, εταιρικά και ιδιωτικά. Η διατάραξη τοπικών οικοσυστημάτων ζωτικών για την επιβίωσή μας με στόχο την εξόρυξη αγαθών και την παραγωγή ενέργειας για καθαρά κερδοσκοπικούς λόγους, δεν είναι ανεκτή.
Το ξημέρωμα της 16ης του Αυγούστου η Αθήνα ήταν μελαγχολικά άδεια, αθόρυβη και ακίνητη. Δεν ξεπαρκάρανε αμάξια για δουλειά, ούτε μύριζαν οι φούρνοι. Μόνο τα πρωινά λεωφορεία ξεκινούσαν νωχελικά μια πομπή στην έρημη πόλη. Στο νούμερο 26, όμως, της οδού Νοταρά – εκεί δηλαδή που η κυβέρνηση σκοπεύει να κάνει δενδροφυτεύσεις σύμφωνα με το ρεπορτάζ της Καθημερινής, γιατί αν δεν ξετινάξεις το κοντέρ της πολιτικής και μιντιακής φαιδρότητας το βαθύ καλοκαίρι, πότε θα το κάνεις; – η ζωή άνθιζε παρά τις απειλές και την αφόρητη ζέστη. Μια παρέα προσφύγων και αλληλέγγυων κουβέντιαζε με σπαστά αγγλικά αλλά κυρίως με απλωμένα χαμόγελα και σφιχτές αγκαλιές με την PiaKlemp.
Η Pia Klemp στην κατάληψη στέγασης προσφύγων Νοταρά 26 (Φωτο: Αλέξανδρος Κατσής)
Στο πρόσωπο της, όπως και στης CarolaRackete, ενσαρκώθηκε ο αγώνας ενάντια στην ποινικοποίηση της αλληλεγγύης. Η PiaKlemp υπήρξε καπετάνισσα στο διασωστικό σκάφος Iuventa και στο SeaWatch 3,πραγματοποιώντας πολλές αποστολές διάσωσης προσφύγων στη Μεσόγειο. Στη βάση της ρατσιστικής νομοθεσίας Σαλβίνι τέθηκε μαζί με άλλα εννέα άτομα υπό δικαστική διερεύνηση για την κατηγορία της «διευκόλυνσης της παράνομης μετανάστευσης» και απειλείται με ποινή φυλάκισης έως 20 ετών. Βλέπεις η στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη διαχείριση της δυστυχίας έγκειται στο σφράγισμα των συνόρων, τη χρηματοδότηση της λιβυκής μαφίας για να στήνει ένα σύγχρονο δουλεμπόριο στα απομεινάρια μιας χώρας, τις απελάσεις και τις παράνομες επαναπροωθήσεις προσφύγων, την ανάδειξη της Frontex σε ρόλο αρχής που επιβλέπει την κακοποίηση, την ποινικοποίηση της αλληλεγγύης. Για τις ευρωπαϊκές ελίτ με μπροστάρη τον Σαλβίνι είναι παράνομο να θες να γλιτώσεις από τον πόλεμο, τον αυταρχισμό και τη φτώχεια. Είναι παράνομο να βοηθάς αυτούς που αγωνίζονται για τη ζωή τους. Τι κι αν τα εγκλήματα που διεξάγονται καθημερινά στην έρημο, στην τοπογραφία της φρίκης που αποτελεί σήμερα η Λιβύη, στα σύνορα του Έβρου, στη θάλασσα της Μεσογείου αντίκεινται σε όλες τις διεθνείς συμβάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Ζούμε σε μια παρατεταμένη και ακλόνητη συνθήκη εξαίρεσης, όπου η εξουσία επιβεβαιώνει την ισχύ της, κουρελιάζοντας τους νόμους.
Και πόσο διαφορετικό είναι αυτό που οραματίζεται η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας; Από την πρώτη κιόλας ημέρα ανάληψης των καθηκόντων της, η νέα κυβέρνηση έθεσε ως βασική προτεραιότητα την εκκένωση των μοναδικών δομών που λειτουργούν σε πλαίσιο αυτοοργάνωσης, ελευθερίας και συνύπαρξης χωρίς να λαμβάνουν ούτε ένα ευρώ κρατικής ή ευρωπαϊκής επιδότησης. Αυτός προφανώς είναι κι ο βασικός ρόλος που πυροδοτείται το ρατσιστικό μένος περιτυλιγμένο σε φύλλα εφημερίδας. Γιατί οι καταλήψεις στέγασης προσφύγων αποδεικνύουν στην πράξη ότι υπάρχει η δυνατότητα να εξασφαλίζεις φροντίδα και αξιοπρέπεια στους ανθρώπους χωρίς συρματοπλέγματα και ιεραρχήσεις, να αλληλεπιδράς ισότιμα μαζί τους και όχι να κάνεις φιλανθρωπία, να τους αντιμετωπίζεις όχι σαν «περιττούς» και επικίνδυνους αλλά σαν υποκείμενα δράσης και δημιουργίας.
Γι’ αυτό ήρθε και η PiaKlemp. Να μοιραστεί τα βιώματα της και να ακούσει ιστορίες αγάπης. Να δώσει και να πάρει κουράγιο. Έκανε βόλτες στα Εξάρχεια που δεν αδειάζουν και δεν κοιμούνται ποτέ – με εξαίρεση ίσως το περίφημο αγουροξυπνημένο δίλεπτο του Θάνου Πλεύρη στην πλατεία – , επισκέφτηκε χώρους αυτοδιαχείρισης και αντίστασης, μίλησε σε δύο κατάμεστες από ενδιαφέρον και ελπίδα αίθουσες στην κατάληψη της Νοταρά και στο Κ*ΒΟΞ. Μίλησε για την αλληλεγγύη και την ουτοπία που είναι αδιαχώριστες και δεν αφήνουν την πραγματικότητα να εξελιχθεί σ’ ένα πελώριο και δηλητηριώδες καβούκι μισανθρωπισμού.
Η Pia Klemp στην κατάληψη στέγασης προσφύγων Νοταρά 26 (Φωτο: Αλέξανδρος Κατσής)
Ερ: Τα media σε γνώρισαν ως καπετάνισσα σε επιχειρήσεις διάσωσης προσφύγων στη Μεσόγειο. Ωστόσο, έχεις περάσει πολλά χρόνια πάνω σε καράβια κάνοντας ακτιβισμό υπέρ της απελευθέρωσης των ζώων. Ας ξεκινήσουμε μ’ αυτό
Απ: Ναι, τα τελευταία επτά χρόνια βρίσκομαι πάνω σε πλοία. Για ένα μεγάλο διάστημα κάναμε επιχειρήσεις ενάντια στην εκμετάλλευση των ζώων στην Ανταρτική, στον Ειρηνικό και κυρίως στον κόλπο του Μεξικό που υπάρχει τεράστιο πρόβλημα με παράνομο ψάρεμα, φαλαινοθηρία και αιχμαλωσία δελφινιών. Το κύκλωμα που βρίσκεται πίσω από αυτές τις πρακτικές λειτουργεί με όρους μαφίας. Μας έχουν κάνει επιθέσεις στη θάλασσα, μας έχουν απειλήσει ότι θα κάψουν το σκάφος μας, έχουμε κινδυνεύσει γενικά. Επίσης, έχουμε μπει σε βιομηχανικές μονάδες κρέατος, έχουμε τραβήξει πλάνα για να δείξουμε την απίστευτη βία που χρησιμοποιείται. Ο στόχος μας είναι να κατανοήσει ο κόσμος ότι η κατανάλωση κρέατος και ζωικών παραγώγων συντηρεί το σύστημα κακοποίησης των ζώων.
Ερ: Στην Αθήνα υπάρχουν κινητοποιήσεις ενάντια στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο, στο πλαίσιο του οποίου λειτουργεί δελφινάριο και ορισμένα από τα δελφίνια που κατά καιρούς βρέθηκαν στις δεξαμενές του προέρχονται από άγριους πληθυσμούς που αιχμαλωτίστηκαν με τη διαδικασία που περιέγραψες στη Μαύρη Θάλασσα ή στον κόλπο του Μεξικό.
Απ: Έχω διαβάσει γι’ αυτό. Προσωπικά θεωρώ τους ζωολογικούς κήπους ένα θέαμα αθλιότητας. Πρόκειται για χώρους ακραίας κακοποίησης των ζώων που γαλουχούν τα παιδιά στη στρεβλή αντίληψη ότι τα ζώα είναι κατώτερα πλάσματα. Γι’ αυτό εύχομαι καλή επιτυχία στον αγώνα σας.
Ερ: Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με τις θαλάσσιες επιχειρήσεις διάσωσης προσφύγων;
Απ: Το 2016 πήγα στο Iuventa, κάναμε ορισμένες αποστολές και στη συνέχεια κατάσχεσαν το πλοίο μας στη Λαμπεντούζα. Μετά πήγα στο SeaWatch 3. Για ένα χρόνο κάναμε αποστολές. Τον περασμένο Ιούνιο πληροφορηθήκαμε ότι διεξαγόταν έρευνα ενάντια σε μένα και άλλα εννέα άτομα από το Iuventa με την κατηγορία της «διευκόλυνσης της παράνομης μετανάστευσης». Οι δικηγόροι μας συνέστησαν να σταματήσουμε προσωρινά τις επιχειρήσεις, όπως και έγινε. Τώρα προσπαθούμε να συγκεντρώσουμε τα αποδεικτικά στοιχεία και τα χρήματα που απαιτούνται γι’ αυτή τη διαδικασία. Αλλά να σου πω κάτι; Εμείς είμαστε ένα μικροσκοπικό κομμάτι του προβλήματος. Ποινικοποιείται η προσφυγιά. Η Ευρωπαϊκή Ένωση μέσω των πρακτικών της λέει στην πραγματικότητα πως είναι παράνομο να διεκδικείς μια καλύτερη και ασφαλή ζωή. Έχουν κατηγορηθεί πολλοί πρόσφυγες και μετανάστες αλλά αυτό περνάει στα ψιλά. Τις βάρκες συνήθως τις οδηγάει ένας πρόσφυγας, είτε γιατί με αυτό τον τρόπο εξασφαλίζει ένα φθηνότερο εισιτήριο, είτε γιατί τον εξαναγκάζουν οι διακινητές να το κάνει. Μόλις η βάρκα φτάσει σε ευρωπαϊκό λιμάνι, το πρώτο μέλημα των αρχών είναι να διερευνήσουν ποιος οδηγούσε τη βάρκα και να τον συλλάβουν. Αν είσαι λευκή γυναίκα καπετάνισσα είσαι «ηρωίδα» αλλά αν είσαι πρόσφυγας που διώκεται σε αντιμετωπίζουν σαν εγκληματία.
Η Pia Klemp στην κατάληψη στέγασης προσφύγων Νοταρά 26 (Φωτο: Αλέξανδρος Κατσής)
Ερ: Πως αποφάσισες, όμως, να αφήσεις το σπίτι σου για να πάρεις μέρος σε επιχειρήσεις διάσωσης;
Απ: Ζω νομαδικά ούτως η αλλως. Δεν έχω ένα δικό μου σπίτι εδώ και δέκα χρόνια. Μένω σε διάφορα μέρη του κόσμου. Πήγα σε αποστολές διάσωσης γιατί είχα εμπειρία στη θάλασσα και γνώση πλοήγησης. Γνωρίζω τα προνόμια μου ως ευρωπαία με γερμανικό διαβατήριο. Για μένα η εκμετάλλευση των ζώων, όπως και η εκμετάλλευση των ανθρώπων είναι απόρροια ενός κοινού συστήματος καταπίεσης και βίας που αποφασίζει ότι οι ζωές των ζώων μετράνε λιγότερο, ότι οι ζωές κάποιων ανθρώπων μετράνε λιγότερο. Μου φαίνεται αδιανόητο και ανήθικο ότι υπάρχουν κάποιες μορφές ζωής που θεωρούνται αναλώσιμες.
Ερ: Τι θυμάσαι πιο έντονα από τις θαλάσσιες επιχειρήσεις στη Μεσόγειο;
Απ: Έχω πολλές αναμνήσεις, άλλες όμορφες κι άλλες άσχημες. Ήταν 15 βάρκες στη θάλασσα κι εμείς το μοναδικό διασωστικό πλοίο. Εκείνη τη στιγμή έπρεπε να διαλέξουμε ποια βάρκα θα βοηθήσουμε πρώτα. Προσεγγίσαμε μια βάρκα που είχε αρχίσει να βάζει νερά με γυναίκες από την υποσαχάρια Αφρική. Προλάβαμε να τους δώσουμε σωσίβια. Μια άλλη βάρκα καταστράφηκε εντελώς και οι άνθρωποι βρέθηκαν στο νερό. Εξηγήσαμε στις γυναίκες ότι πρέπει να πάμε να στηρίξουμε αυτούς που ήταν ήδη στο νερό και δεν είχαν τίποτα. Τότε ένωσαν τα χέρια τους κι άρχισαν να τραγουδούν. Ήταν συγκλονιστικό να βλέπεις ότι έβρισκαν δύναμη παρά τα όσα είχαν περάσει. Δεν ήταν μόνο θύματα, ήταν φορείς της ιστορίας. Ήταν οι ίδιες ακτιβίστριες, πιο πολύ από εμένα. Διεκδίκησαν την ελευθερία τους και δε σταμάτησαν πουθενά. Δεν κατάφερε το σύστημα να κάμψει την επιθυμία τους. Έχω, όμως, και απαίσιες αναμνήσεις. Ουρλιαχτά ανθρώπων που ναυάγησαν και δεν μπορέσαμε να φτάσουμε τόσο γρήγορα, εικόνες γυναικών να βλέπουν τα μωρά τους να πνίγονται και να μη μπορούν να κάνουν τίποτα. Σε μια περίσταση η λιβυκή ακτοφυλακή έφτασε πρώτη σε μια βάρκα, την εμβόλισε, πολύς κόσμος βρέθηκε στο νερό. Προσπαθούσαν να τους πάρουν στο σκάφος τους κι αρκετοί πηδούσαν στη θάλασσα γιατί έλεγαν ότι προτιμούσαν να πνιγούν παρά να επιστρέψουν στη Λιβύη. Εμείς κατορθώσαμε να πάρουμε 60 άτομα, 40 άτομα απήγαγε η λιβυκή ακτοφυλακή και άλλα 30-40 πνίγηκαν. Πάνω στο πλοίο είχαμε ένα παλληκάρι που έκανε μια αυτοματοποιημένη κίνηση μπρος – πίσω με το σώμα του και μονολογούσε «η αδερφή μου, η αδερφή μου». Την έχασε και δεν ήξερε αν είχε πνιγεί ή αν την είχαν πάρει πίσω στη Λιβύη. Τους σώζεις, ξέρεις πόσο τραυματισμένοι είναι και μετά έρχεται το ιταλικό λιμενικό να τους παραλάβει που κάποιοι είναι ευγενικοί αλλά αρκετοί είναι φασίστες και τους φέρονται απάνθρωπα.
Ερ: Σας μιλάνε για το τι έχουν βιώσει στη Λιβύη;
Απ: Αρκεί να τους κοιτάξεις και καταλαβαίνεις. Οι περισσότεροι είναι με ένα σορτσάκι. Δεν έχουν τίποτα. Φέρουν σημάδια από πυροβολισμούς και μαστιγώματα. Τους βασανίζουν και το φιλμάρουν για να το στείλουν στις οικογένειες τους και να εκβιάσουν περισσότερα χρήματα. Συναντήσαμε άτομο που του είχαν κόψει το αφτί στο κέντρο κράτησης στη Λιβύη. Έχουμε ακούσει πολλές ιστορίες για γυναίκες που τις βιάζουν. Στα κέντρα κράτησης πηγαίνουν κάθε μέρα ή κάθε δεύτερη μέρα τους δίνουν ένα μπουκάλι νερό. Αυτό έχουν για να πιουν και να το χρησιμοποιήσουν για τουαλέτα. Απερίγραπτες συνθήκες που εγώ τουλάχιστον δε μπορώ να φανταστώ. Δε νοιάζεται η Ευρώπη για τους θανάτους στις χώρες καταγωγής, στην έρημο, στα κέντρα κράτησης, στη θάλασσα. Νοιάζεται μόνο αν ένας λευκός διασώστης κρατάει στα χέρια του ένα παιδί. Μια φορά είχαμε στο σκάφος ένα νεκρό αγόρι 2,5 ετών από συμπλοκή με τη λιβυκή ακτοφυλακή. Το ιταλικό και το γαλλικό ναυτικό βρίσκονταν κοντά αλλά δεν έκαναν τίποτα. Προσπάθησαν οι γιατροί μας στο σκάφος να το επαναφέρουν αλλά δεν ήταν εφικτό. Το βάλαμε αναγκαστικά στο ψυγείο γιατί δεν είχαμε άλλο χώρο με τη μάνα του στο πλοίο. Για τρεις μέρες η Ευρώπη δε μας άφηνε να πιάσουμε λιμάνι. Κάναμε διαρκείς εκκλήσεις λέγοντας ότι έχουμε 60 εξουθενωμένους πρόσφυγες. Όταν με τα πολλά μας άφησαν να φτάσουμε Ιταλία, είχαν ετοιμάσει μια φιέστα στο λιμάνι για το νεκρό αγοράκι. Το κουβάλησαν οι λιμενικοί με ευλάβεια και φώναξαν έναν ιερέα να κάνει την τελετή. Ούτε που ρώτησαν για το θρήσκευμα του. Απλά φώναξαν έναν καθολικό ιερέα. Μου φάνηκε εντελώς υποκριτικό, γιατί όλοι αυτοί δεν έκαναν τίποτα όσο το αγόρι ήταν ζωντανό.
Ερ: Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι συνυπεύθυνη για την ανάδυση της σύγχρονης σκλαβιάς στη Λιβύη και τα εγκλήματα της λιβυκής ακτοφυλακής;
Απ: Απολύτως. Οι λιβυκές αρχές βγάζουν λεφτά από τη διακίνηση προσφύγων, τους επιδοτεί η Ευρωπαϊκή Ένωση για να κρατάνε τους πρόσφυγες στους άθλιους καταυλισμούς, εκβιάζουν τις οικογένειες τους για περισσότερα λεφτά, τους βάζουν σε επισφαλείς βάρκες και μετά διαλύουν τις βάρκες και τους γυρίζουν πίσω. Ένας κύκλος καταστροφής που επαναλαμβάνεται με ευρωπαϊκά κονδύλια.
Ερ: Έχεις πάει στο παρελθόν στη Λέσβο. Η Μόρια είναι ένα μέρος που επίσης συνθλίβεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια;
Απ: Έχω πάει στη Λέσβο γιατί έχω φίλους που δουλεύουν εκεί. Σ’ αυτό το πλαίσιο επισκέφτηκα και τη Μόρια. Είναι όντως άθλια. Είναι απελπιστικό ότι οι άνθρωποι έχουν ταξιδέψει τόσο πολύ, τόσο μακριά, τόσο δύσκολα για να βρουν λίγη ασφάλεια και καταλήγουν εκεί. Είναι σα να μην αναγνωρίζεις κανένα δικαίωμα στους πρόσφυγες, να τους στερείς τη δυνατότητα να ονειρευτούν ένα μέλλον.
Ερ: Σκέφτομαι ότι εσύ και η Carola γίνατε σύμβολα του αγώνα ενάντια στην ποινικοποίηση της αλληλεγγύης. Το να είσαι γυναίκα καπετάνισσα είναι σπάνιο αλλά και για εγχειρήματα αλληλεγγύης. Από την άλλη προφανώς υπάρχει μια μιντιακή εργαλειοποίηση. Εσύ πως το βιώνεις;
Απ: Για τον αγώνα μας είναι τόσο σημαντικό, όσο όλα τα υπόλοιπα. Υπάρχουν υπέροχοι άνθρωποι στις διασώσεις, σε όλα τα πόστα που κάνουν φανταστικά πράγματα στο νερό. Ξέρω ότι υπάρχει σεξισμός ακόμα και στους κινηματικούς χώρους, υπάρχουν έμφυλοι ρόλοι και στερεότυπα. Πρέπει να τα αμφισβητούμε και να τα καταργούμε. Ισχύει, όμως, αυτό που λέγαμε και προηγουμένως. Ενεργοποιείται μια επιλεκτική ευαισθησία για τη γυναικεία παρουσία στο πηδάλιο, τη στιγμή που χιλιάδες προσφύγισσες αγωνίζονται για τη ζωή τους και ο δημόσιος λόγος τις αγνοεί.
Ερ: Η νομοθεσία του Σαλβίνι είναι μια όψη της εξελισσόμενης φασιστικοποίησης της Ιταλίας και προοπτικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είσαι αισιόδοξη ότι θα υπάρξει αντίσταση;
Απ: Ο Σαλβίνι είναι απλά η εμπροσθοφυλακή. Όλοι οι ευρωπαίοι ηγέτες είναι ικανοποιημένοι από αυτή την κατάσταση και το δηλώνουν με τη σιωπή τους και την άρνηση να υποδεχτούν προσφυγικούς πληθυσμούς. Η άνοδος της ακροδεξιάς δεν είναι στο μέλλον. Τη ζούμε ήδη. Η σιδηροφραχτη Ευρώπη, η στρατιωτικοποίηση του προσφυγικού, η ποινικοποίηση της αλληλεγγύης είναι συμπτώματα αυτής της τάσης. Ελπίζω βαθιά ότι θα υπάρξει αντίσταση και ανυπακοή.
Ερ: Αυτές τις μέρες είχες τη δυνατότητα να περάσεις λίγο χρόνο σε αυτοοργανωμένες δομές των Εξαρχείων, όπως οι καταλήψεις στέγασης προσφύγων. Η νέα κυβέρνηση στην Ελλάδα απειλεί να εκκενώσει τις καταλήψεις και να οξύνει την καταστολή στη συγκεκριμένη γειτονιά. Είναι σημαντικό να αναπτυχθεί ένα κίνημα υπεράσπισης αυτών των δομών;
Απ: Ήρθα να εκφράσω τη συμπαράσταση μου ακριβώς γι’ αυτό το λόγο. Μου φαίνεται πολύ όμορφο οι άνθρωποι να ζουν και να αγωνίζονται μαζί. Υπάρχει διεθνώς μια κοινότητα αλληλεγγύης, αγάπης και αγώνα. Μ’ αρέσει να τη γνωρίζω και να συνδέομαι μαζί της. Πρέπει να υπερασπιστούμε τις καταλήψεις στην Ελλάδα και ειδικά αυτές με τους πρόσφυγες, γιατί είναι χώροι ελευθερίας με ισχυρούς συμβολισμούς. Είναι μια ζωντανή απόδειξη ότι μπορούμε να παρέχουμε αληθινή φροντίδα στους ανθρώπους μακριά από την αστυνομική βία και τον έλεγχο. Επιπλέον, ζώντας μαζί με πρόσφυγες σπας την άγνοια. Είναι πολύ διαφορετικό να ακούς για πρόσφυγες στις ειδήσεις, απ’ το να ζεις μαζί τους.
Ερ: Έχεις άγχος για τη δικαστική εξέλιξη της υπόθεσης σου;
Απ: Δεν έχω άγχος γιατί το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί, έχει γίνει. Το δικαίωμα στη ζωή ποινικοποιήθηκε από τη στιγμή που έκλεισαν τα σύνορα και υπογράφηκε η συμφωνία της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την Τουρκία. Αυτό ισοδυναμούσε με θανατική καταδίκη για πολλούς ανθρώπους. Από κει και πέρα, προφανώς με ενδιαφέρει τι θα γίνει με το δικαστήριο. Ο,τι κι αν γίνει, όμως, δε θα μου πάρουν ποτέ την πίστη και τη χαρά μου στον αγώνα για κοινωνική απελευθέρωση.
Βίντεο από την εκδήλωση – συζήτηση με την Pia Klemp που πραγματοποιήθηκε στην κατάληψη στέγης προσφύγων Νοταρά 26 θα δημοσιευθεί σύντομα στο omniatv.
