Σε αυτή την πρωτοφανή κρίση, όχι τόσο στα εγγενή χαρακτηριστικά της, όσο στην εκθετική κλίμακα και διαδεδομένη λόγω της παγκοσμιοποίησης, δημιουργείται μια κατάσταση δυσχέρειας-δυσφορίας-δυσαρέσκειας μαζικής κλίμακας. Κάποιος χαρακτήρισε αυτήν την εμπειρία ως παρόμοια με αυτή ενός πολέμου, κάποιος άλλος τη σύγκρινε με μια γενική απεργία, αλλά η ουσία είναι μια αναστολή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και αναπαραγωγής «ως είθισται», «as usual».

Από την καραντίνα κλεισμένοι στα σπίτια μας (για εκείνους που είναι αρκετά τυχεροί ώστε να έχουν ένα σπίτι) ή την ώρα που πηγαίνουμε στους χώρους εργασίας που παραμένουν ανοικτοί, αναρωτιόμαστε αναπόφευκτα τι θα γίνει με το μέλλον μας, ποιος θα πληρώσει το κόστος αυτής της κρίσης, πόσο αφόρητο είναι ένα κοινωνικό σύστημα αυτού του είδους, πως θα είναι ο κόσμος όταν όλο αυτό θα έχει τελειώσει. Πρόκειται για ερωτήματα που σήμερα δεν αφορούν τα αγωνιστικά πλαίσια ή συγκεκριμένους αγώνες, τα κινήματα γνώμης, αλλά απορρέουν από την μαζική ανακάλυψη, ξαφνική αλλά προβλεπόμενη, όλων των ορίων, την απανθρωπιά και τον παραλογισμό της κοινωνίας που οργανώνεται σύμφωνα με τη νεοφιλελεύθερη υπαγόρευση.

Αυτή η μαζική εμπειρία δεν θα διαρκέσει για πάντα, αλλά θα αφήσει πίσω της πολλά σημαντικά ερωτήματα στα οποία η καπιταλιστική ιδεολογία σήμερα δεν μπορεί να δώσει πειστικές απαντήσεις.

Πολλά από αυτά που θα συμβούν εξαρτώνται από τις αντικειμενικές συνθήκες υπό τις οποίες θα αναπτυχθεί αυτή η κρίση στα διάφορα εδάφη – στις διάφορες περιοχές, σε μεγάλο βαθμό και από τις προηγούμενες συνθήκες, αλλά σε σημαντικό βαθμό σήμερα ανοίγει ένας δυνητικά τεράστιος πολιτικός χώρος αμφισβήτησης και η δράση των οργανωμένων υποκειμενικοτήτων, στην πραγματικότητα, θα μπορούσε να καθορίσει (τουλάχιστον εν μέρει) το αποτέλεσμα, την έκβαση αυτής της κρίσης.

Συγκεκριμένα, η εμπορευματοποίηση ολόκληρης της σφαίρας της κοινωνικής αναπαραγωγής εμφανίζεται και φωτίζεται μέσα στις συγκρούσεις που συμβαίνουν και τις αντικειμενικές αντιφάσεις που απογυμνώνονται από τον Covid19. Εμφανίζεται τόσο στην πιο τυπικά μαρξιστική μορφή του διαχωρισμού του εμπορεύματος μεταξύ της χρηστικής του αξίας και της αξίας της ανταλλαγής και, ως εκ τούτου, και σε αυτό που είναι χρήσιμο να παραχθεί για την κοινωνία και γι αυτό που αντιθέτως απλώς πηγαίνει να φουσκώσει το πλεόνασμα των αστών, τόσο στη σχέση μεταξύ του ανθρώπινου όντος με του εμπορεύματος, όσο και στην «συνολική εμπορευματοποίηση των κοινωνικών σχέσεων». Υπό αυτή την έννοια, η διαφορά ανάμεσα στη γενική υγεία της κοινωνίας και στην βιομηχανία της ιατρικοποίησης (συμπεριλαμβανομένης της εκκαθάρισης-της εκφόρτωσης του έργου περίθαλψης) εμφανίζεται με όλη της τη σκληρότητα και μιλά για εκείνο το καπιταλιστικό «σύνολο» στο οποίο ήμαστε πεταμένοι το οποίο είναι βασικά σε αντίθεση, σε σύγκρουση, σε ανταγωνισμό με την ίδια την ανθρώπινη ζωή. Και επομένως πολύ πέρα από τις ιδιωτικοποιήσεις, την αποκέντρωση, τη διαφθορά, πολύ πέρα από τη σύγκρουση μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού, σήμερα υπάρχει μια δυνατότητα, ίσως αδύναμη αλλά καινούρια τα τελευταία 40 χρόνια, μια χαραμάδα σε μια διαδρομή αγώνα κατά της εμπορευματοποίησης επάνω σε απρόβλεπτες κλίμακες. Είναι απαραίτητο να έχουμε υπόψη αυτό το σημείο, είτε αυτό ονομάζεται αποεμπορευματοποίηση, degrowth-αποανάπτυξη, ή με άλλον τρόπο. Να αγωνιστούμε μέσα και εναντίον του καπιταλιστικού μακρο-εργοστασίου με τις κοινωνικές σχέσεις του για να περιορίσουμε την εξουσία του και να αποκαταστήσουμε τη σημασία της αξίας χρήσης των αγαθών, της εργασίας, των υπηρεσιών, της ζωής ενάντια στην ανταλλακτική τους αξία.

Για να γίνει αυτό, θα χρειαστεί ίσως να ανακτήσουμε τη διχοτομία της σκέψης της Λούξεμπουργκ μεταξύ της μεταρρυθμιστικής και της επαναστατικής στιγμής, μεταξύ της καθημερινής εργασίας της οργάνωσης του αγώνα και του ορίζοντα μιας κοινωνίας ελεύθερης από το εμπόρευμα.

Σίγουρα, σε κάθε περίπτωση, αυτή είναι μια στιγμή που θα αφήσει εποχή-μια στιγμή που θα γράψει ιστορία, και όταν η ιστορία επιταχύνει με τέτοιο τρόπο, είναι πάντα ένας καλός κανόνας να προσπαθήσουμε να δώσουμε μια ώθηση, μια σπρωξιά.

 

https://www.infoaut.org/editoriale/non-vogliamo-piu-essere-una-merce