Ετικέτα: αλληλεγγύη

σύγχρονη σκέψη, pensiero di oggi

Για μια «ζωή που ν’ αξίζει κάποιος να την ζει»

kleovis2 Σχόλια

04 MAΡΤΙΟΥ 2018 | IN SEGNALAZIONI. ΣΤΙΣ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ

Stampa

 

10

Per una “vita degna di essere vissuta”

Μεταφέρουμε την εισαγωγή της Silvia Federici στο “Reincantare il mondo, να αποπλανήσουμε ξανά τον κόσμο” που δημοσιεύτηκε από το CommonwareCommonware.

 

Ο ήχος ορισμένων φωνών από το πιο μακρινό αμερικανικό παρελθόν έρχεται από το μέλλον. Αρχαίες φωνές. Συνεχίζουν να μας λένε, για παράδειγμα, ότι εμείς είμαστε παιδιά της γης, και ότι η μητέρα δεν πωλείται ούτε παραδίδεται προς ενοικίαση. Ενώ στην Πόλη του Μεξικού πέφτει μια βροχή από νεκρά πουλιά, και τα ποτάμια μετατρέπονται σε υπονόμους και οι θάλασσες σε σκουπιδότοπους και τα δάση σε έρημο, αυτές οι φωνές πεισματικά ζωντανές μας αναγγέλλουν έναν άλλο κόσμο, διαφορετικό από αυτόν τον δηλητηριαστή των υδάτων, του εδάφους, του αέρα. Και της ψυχής. Και έναν άλλο κόσμο μας ανακοινώνουν δυνατό οι αρχαίες φωνές που μιλάνε για την κοινότητα. Η κοινότητα, ο κοινοτικός τρόπος παραγωγής και ζωής, είναι η πιο απομακρυσμένη παράδοση της Αμερικής, η πιο αμερικανική όλων των παραδόσεων: ανήκει στις ρίζες των καιρών και των λαών, αλλά και των επόμενων καιρών, είναι ο προάγγελος ενός Νέου Κόσμου.

Eduardo Galeano,  Il libro degli abbracci το βιβλίο των εναγκαλισμών

Η δημοσίευση ενός βιβλίου που αφιερώνεται στην πολιτική των κοινών, commons, σήμερα μπορεί να φαίνεται μια πράξη μεγάλης αθωότητας, αφέλειας, καθώς ήμαστε περιτριγυρισμένοι από τη συνεχή απειλή των πολέμων και οικονομικών και οικολογικών κρίσεων που μαστίζουν ολόκληρες περιοχές. Ωστόσο, ακριβώς αυτή η διαρκής απειλή καθιστά αναγκαίο να επιβεβαιώσουμε ότι παρά τα εμπόδια ένας άλλος κόσμος αναδύεται, σαν το χορτάρι που φυτρώνει ανάμεσα στις ρωγμές τους αστικού τσιμέντου, φθείροντας την ηγεμονία του ιδιωτικού και του Κράτους, γιατί μέσα σε ένα πλαίσιο και μια συγκυρία όπου ανάπτυξη σημαίνει βία και η θεσμική πολιτική είναι όλο και πιο ασήμαντη και αμελητέα για την πλειοψηφία του πληθυσμού, το να αναγνωρίζουμε την δική μας ουσιαστική αλληλεξάρτηση και να ενισχύσoυμε την ικανότητά μας για συνεργασία είναι ο μόνος τρόπος για την επιβίωση. Αυτή είναι η δύναμη που εκφράζεται από τους πολλούς αγώνες που, σε οποιοδήποτε μέρος της γης, αντιτίθενται στην επέκταση των καπιταλιστικών σχέσεων, για την υπεράσπιση του κοινού συμφέροντος και των κοινών καλών και για να οικοδομήσουμε κοινωνίες που βασίζονται στην αλληλεγγύη και την κοινή χρήση των φυσικών και παραγόμενων πλούτων.

Είναι μέσα στο πλαίσιο αυτών των αγώνων που αναπτύχθηκε από τη δεκαετία του ’90 μια τεράστια βιβλιογραφία, που συμπεριλαμβάνει θεωρητικές αναλύσεις, ιστορικές ανακατασκευές, καθώς και αναφορές σχετικά με τον πειραματισμό που διεξάγεται σε διάφορες χώρες αφιερωμένες στα κοινά. Στο προσάρτημα αυτού του τόμου υπέδειξα τα σημαντικότερα έργα, ειδικά στον φεμινιστικό τομέα, για την εργασία μου. Εδώ θέλω μόνο να υπογραμμίσω ότι τα δοκίμια που συλλέχθηκαν σε αυτόν τον τόμο είναι χρεωμένα σε αυτή τη σημαντική παραγωγή, της οποίας μοιράζομαι τις βασικές διατριβές και θέσεις και την πολιτική προοπτική που την διαμορφώνει, που της δίδει μορφή. Αυτό που η έννοια των κοινών, αν και μπορούμε να την αποκαλέσουμε με διάφορους τρόπους – commons, commoning, el común, comunalidad -, είναι σήμερα η γλώσσα στην οποία εκφράζεται η εναλλακτική προς τη λογική του καπιταλισμού, και αναφέρεται σε μία περίπλοκη πραγματικότητα στην οποία τα υλικά αγαθά που έχουμε να μοιραστούμε, οι κοινωνικές σχέσεις και οι κανονισμοί που αφορούν τη χρήση και τη φροντίδα του φυσικού ή παραγόμενου πλούτου σχηματίζουν ένα σύνολο που είναι αδιαίρετο τόσο θεωρητικά όσο και στην πρακτική. Αυτό σημαίνει πως, όπως υποστηρίζει ο Massimo de Angelis στο Omnia Sunt Communia[1][1],  με την λέξη commons εννοούμε ένα κοινωνικό σύστημα, έναν τρόπο παραγωγής, με μια λογική ενιαία και την ικανότητα να αυτο-αναπαράγεται2][2]. Ταυτόχρονα, το «κοινό» υπάρχει ήδη, σε εμβρυϊκή μορφή, σε μια μεγάλη ποικιλία σχεδιασμών και πρωτοβουλιών – από τους αστικούς κήπους στις καταλήψεις στα ανακτηθέντα εργοστάσια, από το κίνημα του ελεύθερου λογισμικού μέχρι τους comedores populares – με τους οποίους αναζητούνται λύσεις στα προβλήματα που ο καπιταλισμός δεν μπορεί να επιλύσει”[3][3].

Σε αυτό το πλαίσιο, η ανάλυση που προτείνω επεκτείνει την θεματική των κοινών σε έναν τομέα που δεν έχει διερευνηθεί μέχρι στιγμής, τουλάχιστον στη βιβλιογραφία σχετικά με τα κοινά που παράγεται στις Ηνωμένες Πολιτείες. Πρόκειται για το σύνολο των δραστηριοτήτων που προβλέπουν στην αναπαραγωγή της καθημερινής ζωής και της εργατικής- δύναμης, οι οποίες εξακολουθούν να εκτελούνται κυρίως από τις γυναίκες. Όπως παρατήρησε η Dolores Hayden, στο κλασικό έργο της The Grand Domestic Revolution, η επιθυμία να κοινωνικοποιηθεί αυτό το έργο έχει μακρά ιστορία[4][4]. Ήδη στο τέλος του δέκατου ένατου αιώνα, στις Ηνωμένες Πολιτείες, φεμινίστριες σοσιαλίστριες (fourieriane, oweniste) και μεταρρυθμίστριες έδωσαν ζωή σε σημαντικά πειράματα, τείνοντας να σπάσουν την απομόνωση στην οποία η οργάνωση της οικιακής εργασίας καταδίκαζε τις γυναίκες, συνδέοντας το σπίτι με την γειτονιά και οικοδομώντας συλλογικές μορφές αναπαραγωγής, όπως οι συλλογικές κουζίνες[5][5].

Σήμερα, αυτά που στο τέλος του δέκατου ένατου αιώνα παρέμεναν πειράματα περιορισμένα σε ομάδες και δίκτυα φεμινιστριών ή γυναικών που ήταν στρατευμένες σε θεσμικό επίπεδο σε σχέδια σοσιαλδημοκρατικών μεταρρυθμίσεων της κοινωνικής αναπαραγωγής, επανεμφανίζονται αλλά πραγματοποιούμενα σε μεγάλη κλίμακα, υπαγορευμένα όχι από πολιτικές ιδεολογίες αλλά από την ανάγκη να επινοηθούν συλλογικά νέες μορφές επιβίωσης.

Αυτή η πτυχή της κοινής πολιτικής των commons βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος μου εδώ και χρόνια, διότι είμαι πεπεισμένη ότι η οικοδόμηση πιο συνεργάσιμων μορφών αναπαραγωγής είναι η προϋπόθεση όχι μόνο μιας «ζωής που να αξίζει κάποιος να την ζήσει» – η σημερινή αξίωση διαφόρων φεμινιστικών και μη κινημάτων – αλλά και της αντίστασης στην προώθηση των καπιταλιστικών σχέσεων και της δημιουργίας μιας κοινωνίας που δεν υποτάσσεται στη λογική του κέρδους και της αγοράς.

Διάφορα άρθρα που συγκεντρώθηκαν εδώ («Φεμινισμός και πολιτική των κοινών, Femminismo e la politica dei commons», «Η κοινότητα της πόλης, “Il comune della città”», «Από την κρίση στα κοινά, “Dalla crisi ai commons”» και «Μαρξ, φεμινισμός και ανασυγκρότηση των κοινών, “Marx, il femminismo e la ricostruzione dei commons”») είναι αφιερωμένα σε αυτό το θέμα, το οποίο είναι σε μεγάλο μέρος εμπνευσμένο από τους αγώνες των γυναικών στη Λατινική Αμερική, όπως οι αγώνες των mujeres villeras του Μπουένος Άιρες, που συναντήθηκαν στη Villa Retiro Bis[6][6]. Όμως το βιβλίο αντιμετωπίζει και άλλες θεματικές.

Αναπόφευκτα, το πρώτο μέρος είναι αφιερωμένο στις νέες μορφές enclosure [περιφράξεων] που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της παγκοσμιοποίησης και είναι εν μέρει το κίνητρο, o λόγος για την εμφάνιση μιας πολιτικής των κοινών. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποίησα δοκίμια που δημοσιεύτηκαν στις “Midnight Notes” της δεκαετίας του ’90, επιστρέφοντας από μια περίοδο διδασκαλίας στη Νιγηρία κατά τη διάρκεια της οποίας μπορέσαμε να δούμε άμεσα την εμφάνιση μιας νέας φάσης ανάπτυξης και επαναποικιοποίησης, που προωθούσε η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο όνομα της κρίσης του χρέους, με στόχο την αποκοπή από τις ρίζες από την αφρικανική ήπειρο, όπου εξακολουθεί να έχει βαθιές ρίζες, κάθε μορφή κοινοτικοποίησης, κομουναλισμού, ειδικά όσον αφορά την ιδιοκτησία της γης. Ιδιαίτερα σημαντικό μεταξύ αυτών είναι το δοκίμιο The New Enclosures[7][7] (εδώ αναδημοσιεύθηκε ως «Οι Νέοι Φράχτες», “Le nuove recinzioni” ), ένα από τα πρώτα στις Ηνωμένες Πολιτείες που διάβασε την παγκοσμιοποίηση ως μια διαδικασία «πρωταρχικής συσσώρευσης». Η θεωρητική γραμμή που προτείνει αυτό το δοκίμιο εκφράζεται στη συνέχεια σε δύο δοκίμια αφιερωμένα στις συνέπειες της διαρθρωτικής προσαρμογής στην Αφρική και της μετάβασης στον καπιταλισμό στην Κίνα, στόχος του οποίου είναι να υπογραμμίσει ότι παρά την ποικιλομορφία των τρόπων και στις πολιτικές και γεωγραφικές σφαίρες-πεδία δράσης, η καταστροφή των κοινοτικών καθεστώτων και της πρόσβασης στα μέσα της (ανα) παραγωγής, παραμένει η πρωταρχική προϋπόθεση της καπιταλιστικής ανάπτυξης, και είναι ο λόγος της βίας που την συνοδεύει, αυτή την στιγμή.

Παραδείγματα αυτής της βίας εξετάζονται σε δύο δοκίμια του πρώτου Μέρους («Κυνήγι μαγισσών, παγκοσμιοποίηση και φεμινιστική αλληλεγγύη» και «Βία κατά των γυναικών και νέες μορφές συσσώρευσης»). Το πρώτο αφορά το νέο κυνήγι μαγισσών, το οποίο βήμα προς βήμα με την ιδιωτικοποίηση της γης και τη μετάβαση σε καθεστώτα ατομικών τίτλων έχει εξαπολυθεί σε διάφορες περιοχές της Αφρικής, της Ινδίας, του Νεπάλ και άλλων περιοχών, κυρίως σε περιοχές που προορίζονται για εμπορικές χρήσεις. Το δεύτερο εξετάζει, σε μια γενικότερη μορφή, το ποσοτικό και ποιοτικό άλμα που σημειώθηκε τα τελευταία χρόνια, παγκοσμίως στη βία κατά των γυναικών, η οποία σήμερα παίρνει μορφές που υπενθυμίζουν το κυνήγι μαγισσών του δέκατου έκτου και δέκατου έβδομου αιώνα. Και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για έναν πραγματικό πόλεμο που, όχι τυχαία, χτυπά τη γυναίκα ως υποκείμενο που είναι πιο άμεσα υπεύθυνο για την αναπαραγωγή της κοινότητας και για τη διατήρηση της συλλογικής της μνήμης και της συνοχής της. Το να υπογραμμίζεται αυτή η σχέση μεταξύ της ιδιωτικοποίησης και των νέων μορφών βίας κατά των γυναικών είναι ιδιαίτερα σημαντικό σε μια εποχή που, στο όνομα του «Ni una menos»[8][8], ένα νέο φεμινιστικό κίνημα αναπτύσσεται σχεδόν σε κάθε μέρος του κόσμου για να καταγγείλει αυτή τη βία και να αποκαλύψει τους ενόχους και τα αίτια.

Ενώ το πρώτο μέρος ανασυνθέτει το πλαίσιο μέσα στο οποίο έχει ωριμάσει η πολιτική των κοινών, το δεύτερο προσπαθεί να καθορίσει τη σημασία των κοινών τόσο ως πραγματικότητα που ασκείται στο παρόν όσο και ως προβλεπόμενη προοπτική σε εμβρυϊκό επίπεδο ενός κόσμου πέρα από τον καπιταλισμό.

Όπως ανέφερα ήδη εν συντομία, τα πιο προτεινόμενα-δημιουργικά μέρη αυτής της ανάλυσης είναι εκείνα που εμπνέονται από τα κινήματα των γυναικών που ασχολούνται με τον λεγόμενο «λαϊκό φεμινισμό» στη Λατινική Αμερική, που βλέπουν την προστασία των φυσικών αγαθών, τη δημιουργία συνεργατικών μορφών αναπαραγωγής και τον αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό και την πατριαρχία ως ουσιαστικά στοιχεία μιας ενιαίας διαδικασίας κοινωνικού μετασχηματισμού. Σήμερα, μέρος αυτού του αγώνα κατευθύνεται επίσης κατά των ανισοτήτων που χαρακτηρίζουν τις σχέσεις εξουσίας σε διάφορα κοινοτικά καθεστώτα στην Αφρική και τη Λατινική Αμερική και που, ξεκινώντας από την Διάσκεψη του Πεκίνου (1995), έχουν αξιοποιηθεί έξυπνα από την Παγκόσμια Τράπεζα για να προωθήσουν την ιδιωτικοποίηση και την ατομική τιτλοποίηση, οι οποίες αμφότερες παρουσιάζονται ως μια υπεράσπιση του δικαιώματος των γυναικών να έχουν πρόσβαση στη γη. Το μάθημα, στην προκειμένη περίπτωση, όπως αποδεικνύει η Gladys Tzul Tzul, σχετικά με τη συμμετοχή των γυναικών στα κοινοτικά καθεστώτα του οροπεδίου του Totonicapan (Guatemala)[9][9] είναι ότι η αναγνώριση της εξουσίας λήψης αποφάσεων των γυναικών είναι, εκτός από μια αρχή-συστατικό δικαιοσύνης, μια εγγύηση ζωής για τα κοινά, που διαφορετικά θα ήταν αλλοιωμένα από εσωτερικές διαιρέσεις που θα τα εξέθεταν ευκολότερα σε απαλλοτρίωση.

Πώς λοιπόν να ξεχωρίσουμε κοινοτικά καθεστώτα ή πειράματα ικανά να δημιουργήσουν μια εναλλακτική λύση στη λογική της εκμετάλλευσης από μορφές κομμουναλισμού που λειτουργούν, αντιθέτως, ως βαλβίδες ασφαλείας, με τις οποίες ένα καπιταλιστικό σύστημα σε κρίση προσπαθεί να ελαφρύνει τις εντάσεις που η ώθηση στην ιδιωτικοποίηση κάθε αγαθού και κοινωνικής σχέσης αναπόφευκτα δημιουργεί; Στην Omnia sunt Communia, ο Massimo de Angelis μας προειδοποιεί σωστά να μην προσπαθήσουμε να εξαναγκάσουμε την αναγκαστικά ρευστή πραγματικότητα, πειραματική, κάθε μορφής communalidad μέσα στα στενά ιδεολογικών μοντέλων καθορισμένων a priori, εκ των προτέρων. Ωστόσο, είναι αδύνατο να μην αναρωτηθούμε από την άποψη αυτή, πολιορκημένοι όπως είμαστε από τον πολλαπλασιασμό των κοινών που, ναι, ενώνονται (με βάση τις εθνοτικές, ταξικές, θρησκευτικές ταυτότητες) αλλά μόνο για να αποκλείσουν, για να προστατεύσουν προνόμια και πλεονεκτήματα ή, όπως αναφέρθηκε , για να εκτρέψουν την αντίθεση στην ιδιωτικοποίηση.

Είναι με αυτόν τον στόχο που, στο «Commons Against and beyond Capitalism», “Commons contro e oltre il capitalismo”, που γράφτηκε σε συνεργασία με τον Γιώργο Καφεντζή, George Caffentzis, έχει διευκρινιστεί ότι η πολιτική των κοινών δεν είναι μια επιστροφή στο παρελθόν, αλλά μια πραγματικότητα που μπορεί να οικοδομηθεί μόνο μέσα από αγώνες, και επίσης ότι τα κοινά δεν μπορούν να διαλυθούν στο «δημόσιο», ότι η ύπαρξή τους εξαρτάται από την ύπαρξη μιας κοινότητας και αυτή, με τη σειρά της, βασίζεται στη συνεργασία, στη συλλογική εργασία, στην αμοιβαία φροντίδα μεταξύ των ανθρώπων και μεταξύ αυτών και το περιβάλλον.

Με τον ίδιο στόχο εξέτασα επίσης τη σχέση μεταξύ κοινοτισμού και κομμουνισμού στο έργο του Μαρξ, τουλάχιστον σε εκείνο το μέρος του έργου του που ο Μαρξ αποφάσισε να δημοσιεύσει και που επηρέασε πιο άμεσα το σοσιαλιστικό κίνημα σε διεθνές επίπεδο. Η ανάλυση μου σχετικά είναι μόνο μερική, καθώς περιορίζεται στην καταγραφή των πιο εμφανών διαφορών μεταξύ της εικόνας των κοινών που προβάλλονται από τα σημερινά κοινωνικά κινήματα και, αφενός, της μαρξιάνας κριτικής στον «ουτοπικό σοσιαλισμό» και αφετέρου, στο όραμα του Μαρξ για τον κομμουνισμό όπως μπορεί να συναχθεί από τις διάφορες αναφορές του στον ρόλο του Κράτους, στη δικτατορία του προλεταριάτου, στην ενοποιητική λειτουργία της επέκτασης των παγκόσμιων καπιταλιστικών σχέσεων και ούτω καθεξής[10][10]. Αυτό που λείπει σε αυτή την ανάλυση είναι η ανακατασκευή του περάσματος – κατά προσέγγιση ανιχνεύσιμου στα τέλη του δέκατου όγδοου αιώνα – από μια ιστορική-πολιτική στιγμή στην οποία η ιδέα της κοινoχρησίας των αγαθών – που ταυτίζεται με την κοινοχρησία της γης – που εξακολουθεί να αποτελεί τον πρωταρχικό ισχυρισμό, την πρωταρχική διεκδίκηση των επαναστατών στην Ευρώπη (από τον Winstanley στον Babeuf), σε μια στιγμή κατά την οποίαν επιβάλλεται ο «κομμουνισμός», που προσδιορίζεται με τη απαλλοτρίωση και την από κοινού διαχείριση, των μέσων παραγωγής, από ελεύθερες ενώσεις παραγωγών. Ωστόσο, δύο στοιχεία διακρίνονται, ακόμα και σήμερα, να διαχωρίζουν τους θεωρητικούς των κοινών που κινούνται σε φεμινιστικούς, οικολογικούς, αναρχικούς και μαρξιστικούς φεμινιστικούς τομείς και χώρους από τους θεωρητικούς desarrollisti – developmentalists – a] ή επιταχυντές – accelerazionisti, οι οποίοι (όπως συχνά ο Μαρξ) βλέπουν την καταστροφή των υφιστάμενων commons ως αναγκαία συνθήκη για την υλοποίηση της μελλοντικής κομμουνιστικής κοινωνίας. Αυτά είναι η απόδοση στο Κράτος του καθήκοντος της απαλλοτρίωσης των απαλλοτριωτών και της εξάλειψης της ιδιωτικής ιδιοκτησίας – σε σχέση με το χτίσιμο, ξεκινώντας από το παρόν, μορφών έστω και περιορισμένων αυτοκυβέρνησης – και η ώθηση προς την καθολίκευση των καπιταλιστικών σχέσεων ως ενοποιητικό στοιχείο του προλεταριάτου σε παγκόσμιο επίπεδο, κατά της επιβεβαίωσης της ανάγκης για πολλαπλές μορφές  κομουναλισμού, σε αντιστοιχία με τις διαφορές στις ιστορικές και πολιτιστικές τροχιές και τις διαφορετικές γεωγραφικές και περιβαλλοντικές συνθήκες.Oι σημερινοί commoners  δεν πιστεύουν στο Κράτος και διεκδικούν την ικανότητα να αποφασίζουν για τη δική τους ζωή, να ανακτήσουν τον έλεγχο των πιο ουσιωδών συνθηκών αναπαραγωγής τους, καθώς θεωρούν καταπιεστική την επιβολή ενιαίου μοντέλου κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής. Όχι μόνο αυτό. Εκατόν πενήντα χρόνια μετά τη δημοσίευση του Κεφαλαίου μπορούμε να επαληθεύσουμε ότι η τεχνολογική ανάπτυξη στην οποία ο Μαρξ ανέθετε την κατασκευή των υλικών βάσεων του κομμουνισμού καταστρέφει όχι μόνο τα κοινοτικά καθεστώτα που υπάρχουν ακόμη, αλλά τις δυνατότητες αναπαραγωγής και ζωής για έναν συνεχώς αυξανόμενο αριθμό ειδών στον πλανήτη μας.

Είναι σε όσες και όσους αγωνίζονται, με μεγάλους κινδύνους για τη ζωή τους, εναντίον αυτής της καταστροφής, που αυτό το βιβλίο είναι αφιερωμένο..

 

a] [desarrollismo, σημαίνει ιδεολογία που υποστηρίζει την καθαρά οικονομική ανάπτυξη ως στόχο προτεραιότητας.]

[1][1] Massimo de Angelis, Omnia Sunt Communia. On the Commons and the Transformation to Postcapitalism, Zed Books, Londra 2017.

[2][2] Ivi, pp. 240 ss. “Omnia sunt Communia” – “tutto deve essere in comune, όλα πρέπει να είναι κοινά” – είναι τα τελευταία λόγια, λέγεται, που πρόφερε ο Thomas Müntzer, ο leader του πολέμου των χωρικών στη Γερμανία, που συνελήφθη μετά την μάχη του Frankenhausen στα 1525, πριν πεθάνει από βασανιστήρια.

[3][3] Ivi, p. 270.

[4][4] Dolores Hayden, The Grand Domestic Revolution, MiT Press, Cambridge MA 1985.

[5][5] Γράφει η Hayden: “Μεταξύ του τέλους του εμφυλίου πολέμου και της έναρξης της Μεγάλης ύφεσης, τρεις γενεές υλιστών φεμινιστριών εξέτασαν, αξιολόγησαν θεμελιωδώς τη λεγόμενη «γυναικεία σφαίρα» και «εργασία των γυναικών». […] Για να ξεπεράσουν ένα μοντέλο αστικού και οικιακού χώρου που απομόνωνε τις γυναίκες και καθιστούσε την οικιακή εργασία αόρατη, ανέπτυξαν νέες μορφές οργάνωσης γειτονιάς, όπως οι συνεταιρισμοί των νοικοκυρών, τα νηπιαγωγεία, οι δημόσιες κουζίνες και οι λέσχες – εστιατόρια της κοινότητας. Φαντάστηκαν επίσης ιδανικές φεμινιστικές πόλεις. Επαναπροσδιορίζοντας την οικιακή εργασία και τις ανάγκες των γυναικών και των οικογενειών τους σχετικά με το σπίτι, αυτές έσπρωξαν τους αστικούς αρχιτέκτονες και σχεδιαστές να επανεξετάσουν τις επιπτώσεις της αρχιτεκτονικής στην οικογενειακή ζωή.” (ivi, p. 1).

[6][6] “Villa” είναι το όνομα που δίνεται στην Αργεντινή στις λαϊκές γειτονιές που χτίστηκαν χωρίς άδεια, είναι το ισοδύναμο της favela στη Βραζιλία. Η Villa 31 Retiro Bis είναι μια «villa μιζέρια», δηλαδή ένας από τους πολλούς ανεπίσημους οικισμούς που βρίσκονται στην πόλη του Μπουένος Άιρες. Ιδρύθηκε το 1932, με το όνομα της Villa ανεργία, αποτέλεσε αντικείμενο πολλών προσπαθειών από τις αρχές να την καταστρέψουν, που όμως ποτέ δεν ήταν επιτυχείς. Σχετικά με την Villa Retiro Bis σε σχέση με την πολιτική των κοινών, δείτε Raúl Zibechi, Descolonizar el pensamiento crítico y la práticas emancipatorias, Ediciones desde abajo, Bogotà 2015, σελ. 99-100.

[7][7] Midnight Notes #10, The New Enclosures, Jamaica Plain MA, φθινόπωρο 1990.

[8][8] Αυτό είναι το σύνθημα με το οποίο, τον οκτώβριο του 2016, οι φεμινίστριες της Αργεντινής, που συγκεντρώθηκαν για την ετήσια συνάντησή τους στην πόλη του Ροζάριο, εξαπέλυσαν μια έκκληση ώστε η 8η μαρτίου του 2017 να αφιερωθεί στον αγώνα εναντίον της βίας κατά των γυναικών. Αυτό αφού τις ίδιες μέρες της συνάντησης μια άλλη νεαρή γυναίκα σκοτώθηκε με βαρβαρότητα στην πόλη Mar de la Plata.

[9][9] Gladys Tzul Tzul, Sistemas de Gobierno Comunal Indígena. Mujeres y tramas de parentesco en Chuimeq’ena’, Editorial Maya Wuj, Guatemala 2016.

[10][10] Δείτε Gerrard Winstanley, La nuova legge di giustizia (1649), Ο νέος νόμος για την δικαιοσύνη, in Atonino recupero (a cura di), La terra a chi la lavora!, H γη σε αυτόν που την δουλεύει, Guaraldi, Firenze 1974. Δείτε επίσης Maurice Dommanget, Babeuf e la congiura degli uguali, και η συνωμοσία των ίσων, Edizioni- Εκδόσεις immanenza, Napoli 2015.

https://www.infoaut.org/segnalazioni/per-una-vita-degna-di-essere-vissuta

σκόρπιες σκέψεις...

αλληλεγγύη σε όλους τους αγωνιστές, στους Ρουβίκωνες, στον Κουφοντίνα, σε όλους!

kleovisΣχολιάστε

Θα παλέψουμε μέχρι την τελική νίκη.

Με όλα μας τα όπλα.

Στο λόγο τους θα αντιτάξουμε τον δικό μας, στα όπλα τους τα δικά μας, στη βία τους την δική μας.

Πολυχρωμία ενάντια στον γύψο.

Καταστρέφουν, ρυπαίνουν, βρωμίζουν τον πλανήτη.

Μόνη τους έγνοια να βάλουν χέρι στους φυσικούς πόρους.

Θυσιάζουν τον άνθρωπο. Διαβάλουν τον άνθρωπο.

Βιάζουν τη φύση.

Μετρώντας παρά.

Διαμοιράζοντας τα ιμάτια.

Όλα για τα ιμάτια.

Ο άνθρωπος εξαφανισμένος.

Και ονόμασαν τους αγωνιστές αλήτες.

Παίζουν με τα νοήματα, βιάζουν τα νοήματα. Διαβάλουν τα νοήματα.

Οι τρομοκράτες αποκαλούν έτσι τους αγωνιστές.

Την ανομία ονόμασαν νόμο και την παρανομία νομιμότητα.

Εμείς λοιπόν με αυτή τη νομιμότητα χωρίζουμε.

Την εξαφανίζουμε από το λεξιλόγιό μας γιατί

‘συλλογιέται καλά αυτός που συλλογιέται λεύτερος’.

Ο ελεύθερος.

Αυτοί όλοι δούλοι του μεγάλου τους πάθους. Του χρηματισμού και της εξουσίας.

Λυπούμαστε, δεν θα πάρουμε.

Λυπάμαι, εμείς είμαστε από άλλο ανέκδοτο.

Εσείς τον ονομάζεται ουτοπία αυτόν τον πλανήτη.

Εμείς λέμε ‘κάλλιο αργά παρά ποτέ’.

‘σώπα, όπου να ναι θα σημάνουν οι καμπάνες’ τραγουδά ο ποιητής.

Κάποιοι από εμάς, τα παιδιά μας ίσως, θα είναι εκεί όταν σημάνουν.

Πάλι ο ποιητής γράφει πως ‘σημασία έχει το ταξίδι’, κάποιοι από εμάς θα το γευτούν το τέρμα που δεν τελειώνει.

Νιώθουν γεμάτοι επειδή αγωνίζονται. Δεν σέρνονται σαν τα σκουλήκια.

Καλοί και οι σκώληκες, περήφανα τα λιοντάρια, πανέμορφη η πτήση του αετού.

Λάμπουν τα μάτια του γερακιού, ακονίζει τα νύχια του στην πέτρα.

Λαδώνει το όπλο του κι ο αντάρτης.

Βαπτίσατε κατάσκοπο καθάρματα τον Μπελογιάννη. Για να τον εκτελέσετε, και τον Πλουμπίδη!

Βαπτίσατε ταραχοποιό τον Αλλιέντε.

Δεν είναι ταραχοποιοί αυτοί που δικάζετε.

Ελεύθεροι άνθρωποι είναι. Εσείς ίσως να εκτελείτε εντολές.

Το καθεστώς μας εκτελεί κάθε ώρα, κάθε στιγμή. Μη το στηρίζετε.

Αυτοί είναι οι ταραχοποιοί.

Διαχωρίστε τη θέση σας από αυτό το αυταρχικό μόρφωμα, κύριοι.

Συμπλεύστε με την ελευθερία.

Ας επιστρέψουμε λιγάκι παλαιότερα, εκεί που φτιαχνόταν η ψυχή μας :

Μέσα σε γραφεία λουσάτων εταιριών που λυμαίνονται τους πόρους και σε πρεσβείες ατσαλάκωτοι διευθυντάδες οργανώνουν πραξικοπήματα.

Στις φωλιές τους οι μαχητές οργανώνουν την αντίσταση, απαγάγουν τα στελέχη, ζητούν την απελευθέρωση συντρόφων τους, ζητούν να μπει φρένο στο ξεπούλημα. Ανατινάζουν στρατόπεδα, λεηλατούν τράπεζες. Τα παντοτινά σύμβολα της ληστείας. Δημεύουν τα κέρδη.

Πάντα συνέβαινε αυτό, δείτε Κύπρο.

Τώρα τα πραξικοπήματα είναι ‘μοντέρνα’, οργανώνονται στις τράπεζες και τα χρηματιστήρια. Στις εταιρίες διακίνησης κεφαλαίων, μιας και το κεφάλαιο έγινε χρηματιστικό.

Πάντα για τον έλεγχο των πόρων, των διόδων.

Πετρέλαιο, νερό, τα μονοπάτια του εμπορίου, αέριο, τις οδούς.

Ήρθε η Αραβική Άνοιξη και πανηγυρίζατε γιατί είδατε καινούριες ευκαιρίες ληστείας.

Ένα χρόνο μετά και ο αγώνας συνεχίζεται.

Εσείς τώρα τσιμουδιά. Γιατί άραγε ;

Μάλλον γιατί οι λαοί, όπως και σ’ εμάς το ‘21, δεν παλεύουν να διαλέξουν αφεντικό αλλά για την χειραφέτηση.

Στη θέση του Μουμπάρακ μπήκε ένας ‘αδελφός Μουσουλμάνος’. ο λαός ξανά στο περιθώριο.

Στη θέση του Πασά ο  Μαυροκορδάτος, ο Μιαούλης ή ο Κανάρης, ο Όθωνας ή …. το Κενοβούλιο.

κι όλοι πίνουν εις υγείαν του κορόϊδου, οι διεθνείς οίκοι, τα αληθινά αφεντικά

Ο λαός παντοτινά στο περιθώριο, ποιος του δίνει σημασία!

Γι αυτό και οι ευαίσθητοι αγωνίζονται, γιατί είναι κομμάτι αυτού του λαού, το πιο προχωρημένο του, το απαλό και μυρωδάτο. Σαν το χάδι.

Οι χοντρόπετσοι ξέρουν να διατάζουν.

Για τις τσέπες και τα οφίτσια.

Οι λεπτόψυχοι αγωνίζονται.

Για τα δίκια, τη λευτεριά, την αυτονομία.

Τον άνθρωπο.

Όλα για τον άνθρωπο εμείς.

Όλα για τις τσέπες τους αυτοί.

Εσείς στη μέση. Με ποιανού τη μεριά θα πάτε ;

Προς τα που θα γύρει η ζυγαριά σας ;

Σας έδωσαν ένα πόστο, μια δουλειά, ένα καθήκον : να υπηρετείτε τον άνθρωπο, το λαό και το δίκιο.

Αφουγκραστείτε λοιπόν με προσοχή τους εαυτούς σας, τις καρδιές και τη φωνή των απλών ανθρώπων.

Προς τα που πέφτει το δίκιο ;

Ποιοι ζημιώνουν τους απλούς ανθρώπους ;

Tο καθεστώς ή οι αγωνιστές ;

Αναρωτιέμαι : γιατί κάποιες επαναστάσεις να είναι ‘καλές’ και κάποιες όχι ! ;

Τραγουδάμε εμείς κι οι Γάλλοι στον ύμνο μας την επανάσταση. Ας δούμε τι έγινε, ένα λεπτό. Επαναστάτησαν ενάντια στον βασιλιά και τους φεουδάρχες οι λαοί και τους πέρασαν από μαχαίρι. Ζήτω λοιπόν. Τους κοροϊδεύει βέβαια ο βασιλιάς και οι φεουδάρχες- τσιφλικάδες τους ανόητους, διωγμένοι από την πόρτα ξαναμπαίνουν από το παράθυρο. Στο προσκήνιο και πάλι, πιάνουν τα καλά κρεβάτια, το τραπέζι, τους καναπέδες και τις πολυθρόνες, τα ντιβάνια, ρίχνουν τον λαουτζίκο στο υπόγειο, του πετούν και κάτι ψίχουλα, ούτε γάτα ούτε ζημιά. Βάζουν και τους διανοούμενους στο κόλπο να νοηματοδοτούν όσο πιο ύπουλα γίνεται την ληστεία, να γεμίζουν αέρα κοπανιστό τα μυαλά των ανόητων, πως δήθεν όλα γίνονται στο όνομά του, για το καλό του. Φέρνουν και τα σκυλιά τους, τους φορούν και στολές για να κορδώνονται, και να τρομοκρατούν κάθε που πάει να σηκώσει το κεφάλι.

Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς χειρότερα!

Δημοκρατία, το λέει και η λέξη, το κράτος του δήμου.

Βλέπετε εσείς κανένα Δήμο να κρατεί ;

Εγώ όχι. Τυφλός και κουτός δεν είμαι, ακόμη τουλάχιστον.

Αυτοί που έμαθαν να οικονομούν απ’ των άλλων την δουλειά κρατούν. Αυτοί που ξέρουν να οικονομούν χωρίς να δουλεύουν.

Αυτοί που κατέχουν τη γη, τους πόρους, τα χρήμα, τα περάσματα.

Μεγάλες εταιρείες που φτιάχνουν και διακινούν κεφάλαια, οικονομικά προϊόντα, όπλα, ενέργεια.

Που οργανώνουν τους πολέμους, οικονομικούς και οπλικούς. Για την αρπαγή των πόρων.

Για να ελέγχουν τις οδούς, τα περάσματα.

Όπως ανέκαθεν γίνονταν.

Φωνάζουν και τα παπαγαλάκια και τα ΜΜΕ πως οι αντιπρόσωποι αποφασίσανε, που εμείς στείλαμε στο κυνοβούλιο, δημοκρατία γαρ.

Βέβαια δεν λένε ποτέ πως οι αντιπρόσωποι στον αρχηγό υπακούν, που υπακούει στις πιέσεις αυτών που του επιτρέπουν να αρχηγεύει, που χρηματοδοτούν το κόμμα και τα ψώνια τους.

Συναίνεση δημιουργούν οι διανοούμενοι στο κόλπο.

Κέρδισε τον πόλεμο των νοημάτων ο βασιλιάς και η φεουδαρχία, σας τα είπε εξαιρετικά πρωτόδικα ο Κώστας ο Γουρνάς.

Φλομώνει φούμαρα τον λαό η διανόηση, τον τρομοκρατεί διαρκώς με καμπάνιες δηλητήριο.

Τον κρατάει υπόδουλο.

Έκανε λοιπόν επανάσταση ο λαός, καλή η επανάσταση. Καινούρια αφεντικά στο κεφάλι. Σάρκα από την σάρκα του. Μπράβο στον λαό.

Στην θέση του πασά τον βασιλιά, μπράβο.

Στη θέση των προεστών καινούριους νταβατζήδες. Τα λεφτά δανεικά για να τους κρατούν σφιχτά πιασμένους απ’ τ’ αρχίδια, να με συγχωρείτε. Τώρα όλα γίνονται νόμιμα, με την ψήφο. Ανοχής. Στον οίκο ανοχής.

Μπράβο.

Η εκκλησία πανταχού παρούσα, δεν διαμαρτύρεται ποτέ, όλα τα σφάζει-όλα τα μαχαιρώνει. Ευλόγησε τους πάντες η εκκλησία. Προνόμια δεν έχασε ποτέ κι από κανέναν. Θεοσεβούμενοι βλέπετε οι δολοφόνοι, να μη κερδίσουν μια θέση στον παράδεισο, επίγειο ή ουράνιο!

Δουλειά κανένας! Είναι αμαρτία, μοναχά το πόπολο να αμαρτάνει!

Άλλοι παράγουν, άλλοι ωφελούνται.

Στο όνομα της δημοκρατίας.

Ο λαός βογκά στο περιθώριο.

Ο δεσπότης ρέβεται.

Από παιδί αναρωτιόμουν γιατί οι παπάδες να είναι χοντροί!

Λεπτός και αποστεωμένος ο Χριστός και οι άγιοι του. Και του λαού οι άγιοι το ίδιο.

Είδατε ποτέ στην ιστορία αντάρτη και χοντρό. Δεν είμαι ρατσιστής ρε γαμώτο, απλά, αναρωτιέμαι. Μάλλον όλοι οι άλλοι σκέφτονται με την κοιλιά!

Το φούσκωμα της τσέπης μάλλον συμβαδίζει με το φούσκωμα του στομαχιού.

Έχω συναντήσει και εξαιρετικούς ανθρώπους του θεού, δεν λέω. Λίγους δυστυχώς.

Άντε

ρίξανε τον βασιλιά.

βάλανε πρόεδρο στην δημοκρατία

τον δήμο δεν τον ρώτησαν νομίζω, δεν τον ρωτάει ποτέ ο πρόεδρος τι να κάνει, απλώς το κάνει.

Δεν είπε ποτέ ο δήμος να μοιράσουνε τα ιμάτια μεταξύ τους. Τους πόρους, τις μίζες κλπ. προνόμια.

Τι είναι οι τραπεζίτες, αναρωτηθήκατε ποτές ;

Ποια η δουλειά τους και τι προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο ; Ποια επακόλουθα ; Στο κοινωνικό γίγνεσθαι.

Γιατί απολαμβάνουν τόσα προνόμια, κράτος εν κράτη ;

Ποιος έχει εκλέξει τους τραπεζίτες που μας κυβερνούν ; Για να έχουνε άποψη και λόγο.

Πάντα στις θέσεις κλειδιά βλέπετε διορισμένους. Ποιανού τη θέληση θ’ ακολουθήσουν ;

Στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στον κόσμο.

Φυτεμένοι από τα πάνω.

Με αποφάσεις ληστρικές κυβερνιούνται οι λαοί.

Δημιουργούνται άπειροι μετανάστες.

Έχουμε χιλιάδες αυτοκτονίες. Αριθμοί θα μου πείτε, στατιστικές!

Χρεοκοπίες, ανθρώπων, χώρες ολόκληρες καταρρέουν.

Κι αυτούς που αντιστέκονται, που πολεμούν τους ονομάζουν αλήτες, ταραχοποιούς, τρομοκράτες.

Όλους αυτούς που μας εμποδίζουν να ζούμε τους έχει ήδη καταδικάσει η ιστορία, όλους όσους εμποδίζουν την ιστορία να προχωρήσει μπροστά, ν’ ανοίξει πανιά προς το καινούριο. Το όνειρο.

Δεν μπορείτε να σταματήσετε την ιστορία εσείς που γδέρνετε τα όνειρά μας!

Ο καπιταλισμός έχει πλέον χρεοκοπήσει, βρίσκεται στην εντατική, φτάνει να τραβήξει κάποιος το σωληνάκι, αυτόν τρέμετε!

Είναι καταδικασμένοι από την ιστορία αυτοί που τον κρατούν στη ζωή με τεχνητά μέσα.

Νεκροθάφτες είναι της ελπίδας.

Ο πασάς, ο λουδοβίκος, ο σαμαράς κι ο βενιζέλος. Ο γιωργάκης- ο κωστάκης και το κακό συναπάντημα, μπήκε και ο τσίπρας στο κόλπο!

και μαζί τους όλοι αυτοί που δεν έχουν την πυγμή να κάνουν πέρα από μόνοι τους.

Που να βρουν άραγε φιλότιμο ; Δεν το πουλάνε ούτε το μοιράζουν στα μέρη που συχνάζουν, ούτε αυτοί με τους οποίους συναναστρέφονται.

Ποιος το έχασε για να το βρούνε ;

Στα μέρη τους λέξη άγνωστη κατάντησε!

Λείπει δραματικά από τις γνωριμίες τους, τους φίλους και κουμπάρους.

Το χρονοντούλαπο της ιστορίας άνοιξε και τους περιμένει, αργά ή γρήγορα, είναι αναπόφευκτο, θα τους ρουφήξει, θα το επισκεφτούν, θα τους χώσει η κοινωνία, εκείνη η πλευρά της που αγωνίζεται, που θα πάει ;

Λευτερώστε τα καλύτερα παιδιά της.

Λευτερώστε τα καλύτερα παιδιά της!

Ανοίξτε τα μπουντρούμια να μπει καθαρός αέρας.

Δεν μπορείτε να κάνετε πως δεν βλέπετε!

έχουμε γερά γονίδια εμείς, Πανίσχυρα , αντέξανε αιώνες.
μας γέννησε ο Προμηθέας, που αψήφησε τον Δία και τις εντολές του!
μάνα μας η Αντιγόνη, που θυσίασε τη ζωή υπακούοντας την καρδιά της και όχι τους νόμους της όποιας εξουσίας!

Εμείς είμαστε εγγόνια των Μακρονησιωτών, εγγόνια της κομμούνας και των σοβιέτ, ξαδέρφια των Βιετναμέζων μαχητών, αδέρφια των Τουπαμάρος ανταρτών, παιδιά του Φιντέλ και του Γκεβάρα! Του Ενρίκεζ, του Αλλιέντε και των φενταγίν!

Της ανατρεπτικής ιστορίας της ανθρωπότητας παιδιά είναι αυτά που δικάζετε εκεί μέσα.

Μαμή η ανάγκη για ελευθερία και δικαιοσύνη, για αρετή και αλληλεγγύη και αξιοπρέπεια. Παλικαριά και γενναιότητα. Κάλλος και ανδρεία.

Τα γέννησε η ανάγκη του ανθρώπου να σκεφτεί αυτόνομα, να σπάσει την καταπίεση, τα δεσμά του καπιταλισμού!

Η ανάγκη για ανθρωπιά και αλληλεγγύη.

Η ανάγκη να μοιράσουν και να μοιραστούν.

Άλλα τα μονοπάτια αυτών των παιδιών, διαφορετικά τα δικά μας.

Κοινή η πορεία, όμοια και η ρίζα.

 

απόσπασμα από:  https://aenaikinisi.wordpress.com/2014/05/05/%CE%B5%CE%BA%CE%B5%CE%BD%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B1-%CF%8C%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B1-15/

σκόρπιες σκέψεις...

Αλληλεγγύη στους αγωνιστές του Ρουβίκωνα, αλληλεγγύη στον Δημήτρη Κουφοντίνα

kleovisΣχολιάστε

Δεν θα μασήσω τα λόγια μου, απλά δυο λόγια θα εκφράσω, γιατί τα πράγματα είναι ξεκάθαρα

Αυτή τη στιγμή στην κοινωνία μας αναπνέουν γενικότερα δυο τύποι ανθρώπων:

πρώτοι εκείνοι που έχουν αποδεχτεί τη μοίρα που άλλοι έχουν αποφασίσει για τους ίδιους, πιστεύοντας πως είναι αυτοί που την καθορίζουν επειδή τους επιτρέπεται μια φορά κάθε πέντε ή τέσσερα χρόνια να ψηφίζουν ώστε ο Μανωλιός να φοράει το ρούχο του αλλιώς,

στέκονται απαθείς κοινωνοί του αξιακού συστήματος με το οποίο το καθεστώς με τους διαφορετικούς μηχανισμούς του ναρκώνει τα πλήθη δημιουργώντας τον μαζάνθρωπο που αντιμετωπίζουμε καθημερινά στα μέσα δικτύωσης και στα μέσα παραπληροφόρησης, αυτόν που πιθηκίζει και θέλει να ονειρεύεται πως μιαν όμορφη ημέρα θα καταφέρει να μοιάξει στα είδωλα που βλέπει στις διάφορες οθόνες!

Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, πολλοί λιγότεροι, που αποφασίζουν πως θέλουν να σταθούν απέναντι σε αυτή την υποτέλεια και αγωνίζονται με μέσα που οι ίδιοι, αυτόνομα, διαλέγουν ενάντια στην καθεστηκυία τάξη,

Σήμερα, αυτοί που διοικούν την »πρώτη κοινωνία» αποφάσισαν να εξολοθρεύσουν με κάθε τρόπο »τη δεύτερη», την ανυπότακτη, και ποινικοποιούν ότι κινείται κόντρα στα κελεύσματα τους, εκδικούμενοι αυτούς που δεν σκύβουν το κεφάλι, που δεν προσκυνούν, διαλέγοντας την αξιοπρέπεια και όχι την υποταγή!

Τέτοιοι, ανυπότακτοι, στέκονται απέναντι στους καταπιεστές, στους καταστολείς της κοινωνικής, αξιακής ανταρσίας οι νέοι του Ρουβίκωνα, ο Δημήτρης Κουφοντίνας και άλλοι έλληνες και ξένοι αγωνιστές που μαρτυρούν μέσα και έξω από τα τείχη που ‘αριστεροί’ και δεξιοί εκμεταλλευτές συντηρούν προσπαθώντας να καταπνίξουν την ανταγωνιστική ορμή αυτών που Αξίζει να λέγονται Άνθρωποι!

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι με όλη την καρδιά μας σε αυτούς όλους τους αγωνιστές, τους αληθινούς μαχόμενους της ελευθερίας, της κοινωνικής απελευθέρωσης!

Υστερόγραφο:

μιλούν με αποστροφή για την βία αυτοί όλοι που με τη βία διατηρούν την εξουσία τους. Θα τους θυμίσω λοιπόν πως ακριβώς αυτή την εξουσία που κατέχουν, με επανάσταση την πήραν, με λουτρά αίματος σε όλη την υφήλιο. Η μπουρζουαζία που κυβερνά παγκοσμίως Βαστίλες γκρέμισε, βασιλιάδες καρατόμησε, λαούς εκτόπισε και εκτοπίζει για τα συμφέροντα της, αναγκάζοντας τους με τη βια να αλλαξοπιστήσουν, εθνοκαθάρσεις διέπραξε, χώρες βομβάρδισε και βομβαρδίζει, λαούς αυτόχθονες εξολόθρευσε και τους άρπαξε την γης και τους πόρους, φεουδάρχες και κοτσαμπάσηδες όλων των ειδών αφάνισε, την φύση καταστρέφει ολημερίς και οληνυκτίς, νόμιμους προέδρους καθαίρεσε ή δολοφόνησε απανταχού στον πλανήτη γιατί δεν της έκαναν τα κέφια. Οι μόνοι που δεν έχουν κανένα, μα κανένα δικαίωμα να καταδικάζουν την βία, ‘απ’ όπου κι αν προέρχεται’, είναι οι κυβερνώντες, οι ‘αντιπολιτευόμενοι’ αυτούς και όλοι οι παρατρεχάμενοι λακέδες τους,

όλοι αυτοί που τους στηρίζουν είναι εξίσου ένοχοι, στηρίζουν την καθημερινοί βία που δεχόμαστε όλοι εμείς που επιζητούμε την απελευθέρωση από τα δεσμά της κυριαρχίας που απέκτησαν με τη βία αστοί και μπουρζουάδες, με την στήριξη κάθε νοικοκυραίου, που μόνο νοικοκύρης δεν είναι!

αυτοί όλοι που αποδέχονται την μιζέρια μιας επιβίωσης, όσο πολυτελής κι αν είναι, είναι εγκληματίες και πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά. Όλοι εμείς που αποδεχόμαστε σιωπηλά, όσο κι αν λέμε πως μέσα μας στενοχωριόμαστε, που δεν κάνουμε τίποτα ώστε να σταματήσουν να πνίγονται στις θάλασσες πρόσφυγες και μετανάστες,  που αποδεχόμαστε φασίστες χρυσαυγίτες και άλλοι κρυμμένοι πίσω από ψευτοπατριωτικές προβιές να κυκλοφορούν ανενόχλητοι και να προβοκάρουν, ρατσιστές ανθρωπάρια σαν τον Σαλβίνι και το γκουβέρνο του να υπάρχουν και να διοικούν χώρες με τεράστια ιστορία αγώνων όπως η Ιταλία, όλοι εμείς που έχουμε λουφάξει φτάνει να νομίζουμε πως το σπιτάκι μας θα παραμείνει ανέγγιχτο, όλοι εμείς λοιπόν ήμαστε εξ ίσου ένοχοι με αυτούς που δίδουν τις εντολές και μας βιάζουν καθημερινά!

Υστερόγραφο νο 2: Η ιστορία μας έχει διδάξει πως μόνο με επανάσταση έρχεται το καινούργιο, μόνο η συντήρηση και τα λιμνάζοντα ύδατα, η σαπίλα αγαπούν την ακινησία, η μοιρολατρία είναι θάνατος αργός, όποιος είναι ερωτευμένος με το νέο το καινούργιο το ζωντανό, είναι ερωτευμένος με την επανάσταση

Ευχαριστώ για την υπομονή σας

 

σκόρπιες σκέψεις...

Αλληλεγγύη στον Δημήτρη Κουφοντίνα

kleovis1 σχόλιο

Από καταβολής κόσμου πάνω στη γη γεννιόταν αναρίθμητοι χαρακτήρες,                          δυο από αυτούς πολύ χαρακτηριστικοί, παραδείγματα προς μίμηση για τους υπόλοιπους θνητούς: από την μια ο Αλκιβιάδης, γνωστός καιροσκόπος και όλα τα υπόλοιπα που καλά γνωρίζουμε – από την άλλη η Αντιγόνη, πνεύμα ελεύθερο και ανυπότακτο

πέρασαν τα χρόνια και η κοινωνία γέννησε και άλλους ανθρώπους με αξιοπρέπεια και τιμή, κάποια ελάχιστα ονόματα: Πλουμπίδης και Μπελογιάννης, Σολωμός Σολωμός και Παναγούλης, Τεόφιλο Στίβενσον και Ερνέστο Γκεβάρα

πέρασαν κι άλλα χρόνια και φωτεινά παραδείγματα ήρθαν να χαροποιήσουν τις μέρες μας: τα παιδιά της Βίλλας Αμαλίας, τα παιδιά του Ρουβίκωνα και πολλά άλλα παιδιά, τα οποία πάνω απ’ το συμφέρον έβαλαν την ανυπακοή απέναντι σε μια κοινωνία καταπιεστική και υποδουλωμένη στο χρήμα και τις »αγορές», στην εκμετάλλευση του ανθρώπου επάνω στον άνθρωπο και την φύση

ένα τέτοιο παιδί είναι και ο Δημήτρης Κουφοντίνας. Ο οποίος δεν δίστασε, όταν οι πρώην σύντροφοι του υπέπεπταν στην μια γελοιότητα μετά την άλλη, σύντομα μετά τη σύλληψη τους, δεν δίστασε να παραδώσει τον εαυτό του στις »αρχές» για να υπερασπιστεί δημόσια την τιμή της οργάνωσης στην οποίαν όλοι αυτοί είχαν στρατευτεί!

Δεν θα επεκταθώ περισσότερο, όλοι γνωρίζετε τι συμβαίνει αυτές τις μέρες. Θα προσθέσω μονάχα πως μέσα σε μια κοινωνία που έχει γεννήσει ανθρώπους που δεν διστάζουν να βαπτίσουν το άσπρο μαύρο προκειμένου να διατηρηθούν στις πολυθρόνες τους και παραδίδουν τα κλειδιά της πόλης στους δημίους μας, μια κοινωνία που επιτρέπει οι εκλεγμένοι άρχοντες της να παραδίδουν τα κλειδιά της πόλης σε μια πορνοστάρ που δεν δίστασε να καρφώσει δημόσια τον εραστή της για τριάντα αργύρια, μέσα σε μια τέτοια κοινωνία λέγω πως το παράδειγμα του Δημήτρη αποτελεί φάρο λαμπρό για όλους εμάς

ο Δημήτρης Κουφοντίνας δικαιούται αυτό που δικαιούμαστε όλοι όταν καταλήγουμε σιδηροδέσμιοι. Το θέσπισαν για όλους, δίχως εξαιρέσεις αυτοί οι ίδιοι κατσαπλιάδες. Ήμαστε μαζί του, άνευ όρων, στον δίκαιο αγώνα που ξεκίνησε και του ευχόμαστε από τα βάθη της καρδιάς μας να αντέξει και να κερδίσει. Συμπαραστεκόμαστε στον γιο και την γυναίκα του και ευχόμαστε αυτή η περιπέτεια να τελειώσει το συντομότερο δυνατό

hasta la victoria siempre

υστερόγραφο: post image

μα τι χαρακτήρας!, grandezza carattere !

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ PEGGY O’HARA

kleovisΣχολιάστε

by  • 

IN MEMORIA DI PEGGY O’HARA103703722-448725e3-d1a6-4e4f-a380-698b8a8c6bc8

(Gianni Sartori)

 

Είχα γνωρίσει την Peggy και τον Jim O’Hara, τη μητέρα και τον πατέρα του Patsy O’Hara (του τέταρτου από τους δέκα πολιτικούς κρατούμενους που έχασαν τη ζωή τους, αφέθηκαν να πεθάνουν από την πείνα στο Long Kesh το 1981), χάρη στον Tony Gillespie στο σπίτι του Hardfoyle στο Derry το 1985. Την ξαναείδα κατά τη διάρκεια άλλων ταξιδιών στην Ιρλανδία και, το 1986, της πήρα συνέντευξη για την τραγική ιστορία του γιου της, ο οποίος πέθανε στις 21 μαΐου 1981 μετά από 60 ημέρες απεργίας πείνας. Ο Patsy, μαχητής του INLA (Ιρλανδικός Στρατός Εθνικής Απελευθέρωσης, θεωρούμενος ως ένοπλη πτέρυγα του IRSP), διαδραμάτισε θεμελιώδη ρόλο στην οργάνωση και διαχείριση της διαμαρτυρίας του 1981, σε απόλυτη συνέπεια με την δέσμευση, την στράτευση που εμφάνισε μέχρι τότε στους αγώνες της γειτονιάς όπου ζούσε. Ο πατέρας, Jim, θυμόταν πώς ο Patsy «είχε αγωνιστεί με το λόγο πριν ακόμη με τα όπλα ενάντια στη βρετανική κατοχή, στο δρόμο, στη γειτονιά, οπουδήποτε …», υπογραμμίζοντας επίσης την έκταση της θέλησης του να πολεμήσει, να αγωνιστεί, την πολιτική, ιδεολογική και πολιτιστική του κατάρτιση. Μια επιβεβαίωση μου δόθηκε το 1994 από τον συγγραφέα Ronan Bennet ο οποίος για περίπου ένα χρόνο μοιράστηκε με τον Patsy το κελί N.14 στο Long Kesh το 1975. “Όταν κάποιος έφθανε στη φυλακή – μου είπε – πρώτα τον ρωτούσαμε τι είχε πει στην αστυνομία. Δεν είχε δώσει παρά μόνο το όνομά του. Αυτό, δεδομένων των μεθόδων που χρησιμοποιούνται συνήθως από τις δυνάμεις καταστολής (ξυλοδαρμούς, βασανιστήρια …), ήταν αρκετά σπάνιο και θεωρήθηκε ένα σημάδι δύναμης, αποφασιστικότητας. Αυτή η εντύπωση επιβεβαιώθηκε αργότερα από τη συμπεριφορά που κράτησε στη φυλακή ο Patsy. Ήταν ένας γεννημένος ηγέτης, αν και όχι επιδεικτικά, ήταν πάντα πολύ ήρεμος, ποτέ δεν ύψωνε τη φωνή. Αν και ήταν πολύ νέος, ήταν σαφές ότι ήταν πολύ καλά προετοιμασμένος πολιτικά. Μιλήσαμε πάρα πολύ στο κελί για το πώς έφτασε ο καθένας μας στις πολιτικές πεποιθήσεις του. Βασικά είχαμε τα ίδια σημεία αναφοράς: Ματωμένη Κυριακή, Bloody Sunday 30 Ιανουαρίου 1972, εγκλεισμός, πυρκαγιά στην Long Kesh … Βγήκε από τη φυλακή και αργότερα συνελήφθη ξανά. Όταν έμαθα ότι είχε ξεκινήσει την απεργία πείνας, σκέφτηκα αμέσως πως θα πήγαινε μέχρι τέλους”.

Στο κοιμητήριο του Derry, στην επιτύμβια στήλη αφιερωμένη στον Patsy O’Hara και τον Micky Devine (άλλον μαχητή του INLA που πέθανε στην απεργία πείνας) διαβάζουμε «ΠΕΘΑΝΑΝ ΩΣΤΕ ΑΛΛΟΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ».

 

Ο πατέρας του Patsy, Jim, έφυγε πριν από κάποιο χρόνο. Η Peggy μας άφησε τον ιούλιο του τρέχοντος έτους. Στην κηδεία της το φέρετρο συνοδεύτηκε από μια εκατοστή μαχητές του IRSP και του INLA (το πρόσωπο καλυμένο, μπερές με το κόκκινο αστέρι: να το θυμούνται οι νεοφασίστες που είχαν τη θρασύτητα να θυμούνται την σύντροφο και προλετάρια Peggy O’Hara στις εφημερίδες τους). Πριν από την ταφή, της αποδόθηκαν οι στρατιωτικές τιμές με τρεις πυροβολισμούς που ρίχτηκαν στον αέρα. Το θέμα στιγματίστηκε από τον Mc Guinnes (μέλος του Sinn Fein, υφυπουργό της βόρειο ιρλανδικής κυβέρνησης «ευλογημένο» από το Λονδίνο και την Ουάσινγκτον) που παρέστη στην κηδεία παρά το γεγονός πως το IRSP (στους καταλόγους του οποίου ήταν υποψήφια η Peggy) και οι συγγενείς είχαν αποκαλέσει την παρουσία του »ανεπιθύμητη».

 

 

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ PEGGY O’HARA (1986)

 

  1. Ποιες ήταν οι ελπίδες του γιου σας όταν πήρε την μοιραία απόφαση να σταματήσει να τρέφεται;

R. Ο Πάτσυ και οι άλλοι άρχισαν την απεργία πείνας γνωρίζοντας πολύ καλά ότι θα βλάψουν ανεπανόρθωτα την υγεία τους, σε σωματικό επίπεδο ήδη βεβαρημένο από χρόνια αγώνων και διαμαρτυριών που βίωσαν, συχνά ειρηνικών αλλά σίγουρα όχι ανώδυνων. Ωστόσο πίστευαν ότι ο σεβασμός για την ανθρώπινη ζωή θα είχε πείσει την κυρία Θάτσερ να ικανοποιήσει τα πέντε αιτήματά τους. Όταν συνειδητοποίησαν ότι δεν θα συνέβαινε αυτό, ότι θα τους άφηναν να πεθάνουν, συνειδητοποίησαν επίσης ότι δεν είχαν πλέον άλλη επιλογή: έπρεπε να πάνε μέχρι τέλους, για να μην δώσουν στον εχθρό μια πολιτική νίκη που το απελευθερωτικό κίνημα, οι καταπιεσμένοι, ο κόσμος θα είχε εκτίσει για πολλά χρόνια … Γι αυτό οι ζωές κάποιων έγιναν το αντίτιμο για λίγη περισσότερη δικαιοσύνη για τους άλλους.

  1. Εσείς τι σκεφτήκατε για την επιλογή του παιδιού σας;

R. Του είπα ότι θεωρώ πιο χρήσιμο να παραμείνει ζωντανός για να συνεχίσει να αγωνίζεται. Τι άλλο θα μπορούσε να πει μια μητέρα; Αλλά και ο σύζυγός μου και εγώ σεβαστήκαμε τη συνειδητή αποφασιστικότητα του Patsy και υποστηρίξαμε την προθυμία του να μην τραφεί τεχνητά κατά τη διάρκεια της τελικής φάσης. Ήταν φρικτό: το να χάνεις ένα παιδί είναι ήδη εναντίον κάθε φυσικής πορείας των πραγμάτων, αλλά αυτός ο θάνατος είναι απαράδεκτος. Ειδικά αν σκεφτείτε τα μαρτύρια που καθιστούσαν ακόμα πιο τρομερό το σβήσιμο του μέρα με τη μέρα.

D. Τι είδους βασανιστήρια;

R. Οι φρουροί, συχνά μεθυσμένοι, τον χτυπούσαν συνεχώς, ακόμα και κατά την απεργία πείνας. Λόγω της κακομεταχείρισης υπέστη δύο καρδιακές ανακοπές. Μια φορά ανακαλύφθηκε μία κάμερα επάνω σε έναν κρατούμενο και ο Patsy, κατηγορούμενος ότι ήταν ο υπεύθυνος, χτυπήθηκε με ιδιαίτερη σκληρότητα, έτσι ώστε να του σπάσουν το ρινικό διάφραγμα. Οι ξυλοδαρμοί συνεχίστηκαν ακόμα και όταν ήταν ήδη σε αναπηρικό καροτσάκι, ανίκανος να περπατήσει. Κατά τη διάρκεια της περιόδου κατά την οποία παρέμεινε σε κώμα, ο γιατρός της φυλακής – ο ίδιος που αρνήθηκε στη συνέχεια να αναφέρει στην ιατρική καταγραφή τα εμφανή σημάδια των ξυλοδαρμών – τον χαστούκιζε κατά τη διάρκεια των επισκέψεών μου για να τον αναγκάσει να «συνέλθει», να με αναγνωρίσει, ελπίζοντας στην κατάρρευση του ενός ή της άλλης *. Είμαι πεπεισμένη ότι ο Patsy πέθανε από καρδιακή προσβολή ως αποτέλεσμα των βασανιστηρίων που υπέστη: θα πέθαινε ούτως ή άλλως, αλλά τον μισούσαν τόσο πολύ που ήθελαν να τον σκοτώσουν με τα χέρια τους. Όταν πέθανε, μου είπαν ότι αν δεν βιαζόμουν να τον πάρω μαζί μου, θα τον έβαζαν σε μια πλαστική σακούλα και θα το έριχναν μπροστά στο σπίτι. Το σώμα του ήταν γεμάτο μώλωπες, τα μάτια του είχαν καεί με τσιγάρα και είχε στο πρόσωπό του τα σημάδια των τελευταίων ξυλοδαρμών.

D. Τι αφήνει, στην ψυχή μιας μάνας, η χειρονομία ενός γιου που θυσιάζει τη ζωή του στο όνομα των δικών του ιδεωδών;

R. Δεν υπάρχει λογοτεχνική ρητορική ούτε πολιτική που να μπορεί να παρηγορήσει από μια τέτοια αγριότητα. Παραμένει μόνο η βαθιά και επίπονη πεποίθηση πως δεν μπορούσε να γίνει άλλο για να διεκδικήσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια του ίδιου και άλλων ». Και παραμένει ο θυμός, ο αγώνας εναντίον των καταπιεστών. Και παραμένει η αλληλεγγύη, η ελπίδα, παρόλα αυτά … Πρέπει να συνεχίσουμε να προχωράμε, γιατί αν δεν το κάνουμε οι μάρτυρες που πέθαναν για μένα, για μας, γι αυτό το Έθνος θα μας στοιχειώνουν αιώνια.

 

Gianni Sartori

http://csaarcadia.org/in-memoria-di-peggy-ohara/

ιστορία, storia

5 MΑΙΟΥ 1981: ΠΕΘΑΙΝΕΙ Ο ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΣ ΤΗΣ ΙΡΛΑΝΔΙΑΣ – MUORE L’ALLODOLA D’IRLANDA

kleovisΣχολιάστε
  Σύνταξη, 4 μαίου

του Gianni Sartori

Ο θάνατος του Bobby Sands το 1981 αντιπροσώπευε για πολλούς ανθρώπους ένα γεγονός από εκείνα που σε σημαδεύουν, σε αλλάζουν, αν όχι ακριβώς τον τρόπο που ζεις, αλλάζουν τουλάχιστον την αντίληψη που έχεις γι την ζωή (καθώς και για την ιστορία, την πολιτική …).

Γι αυτόν που γράφει τα πράγματα πήγαν διαφορετικά. Μετά από μια στράτευση που άρχισε το ’68 σκέφτηκα ότι είχα ολοκληρώσει τη δέσμευσή μου (λόγω υπαρξιακής κούρασης, αίσθηση αδυναμίας μπροστά στην δυνατότητα να αλλάξουν τα πράγματα, δυσμενείς συνθήκες … αποφασίσετε εσείς) με τις, μερικές φορές, σκληρές διαδηλώσεις στις οποίες είχα συμμετάσχει το 1974 (εκτέλεση του Puig Antich ) και το 1975 (βλ. τις διαμαρτυρίες για τη δολοφονία των Varalli, Zibecchi και Micciché και, τον σεπτέμβριο για τον τουφεκισμό δύο etarra [μαχητών της ΕΤΑ] – Txiki και Otaegi – και τριών μαχητών του FRAP). Για κάποιο διάστημα αφιερώθηκα σε άλλα πράγματα, διατηρώντας παράλληλα την περιέργεια για όσα κινούνταν στον κόσμο και τον αναστάτωναν (με μερικά ταξίδια στην μετα-Φρανκοκρατούμενη Ισπανία, για παράδειγμα …). Στη συνέχεια ήρθε η απεργία πείνας των Ιρλανδών Ρεπουμπλικανών μαχητών και ο τραγικός επίλογος. Παράτησα τα πάντα (σχεδόν όλα, στην πραγματικότητα) και έφυγα για το Μπέλφαστ. Έκτοτε συνέχισα βασικά, καλώς ή κακώς.

Αυτός έφταιγε, ο Μπόμπι. Ακούς εκεί, που θα μπορούσε να είναι ακόμη στον κόσμο, ζωντανός. Ήταν στην πραγματικότητα νεώτερος από μένα και το πράγμα με χτύπησε πολύ, με εντυπωσίασε (μέχρι τότε ήταν κυρίως σύντροφοι από τα μέρη μου που πέθαιναν: Salvador Puig Antich, Saltarelli, Franco Serantini, Txiki …). Μετά από τόσα χρόνια – επίσης, βλέποντας και το πώς πήγαν τα πράγματα στην Ιρλανδία – αναρωτιέμαι αν πραγματικά άξιζε τον κόπο. Αλλά αυτό δεν μειώνει καθόλου το θάρρος του και εκείνο των 9 συντρόφων του.

Μια σύντομη περίληψη ακολουθεί, χωρίς να ξεχνάμε ότι σε κάθε περίπτωση «ζούμε για να καταπατήσουμε τους βασιλιάδες» όπως συχνά αναφερόμαστε (*) σε κάποιες εξεγερτικές διαδηλώσεις.

Μοιάζει μόνο χθες αλλά αντίθετα σχεδόν 40 χρόνια έχουν περάσει. Κάτω από τα έκπληκτα βλέμματα μιας γηραιάς Ευρώπης κορεσμένης και ικανοποιημένης, 10 νεαροί ιρλανδοί ρεπουμπλικανοί θυσίαζαν τη ζωή τους για να διεκδικήσουν αναπαλλοτρίωτα δικαιώματα όπως εκείνο της αυτοδιάθεσης και για την αναγνώριση του καθεστώτος πολιτικού κρατουμένου για όσους φυλακίζονταν κατά τη διάρκεια ενός απελευθερωτικού πολέμου.

Η απεργία πείνας μέχρι τις ακραίες συνέπειες είναι μέρος της ιρλανδικής κελτικής παράδοσης. Αλλά αυτή που διεξήχθη με ακραία αποφασιστικότητα από τους κρατούμενους του H Block, περισσότερο από μια ρητή αναφορά στο παραδοσιακό γαελικό δίκαιο και στους druidic νόμους, [- Το σύμπλεγμα των θρησκευτικών πεποιθήσεων των druids], τους νόμους των δρυίδων δηλαδή, αντιπροσώπευε μια καθαρά πολιτική πράξη μέσα σε μια συλλογική διαδικασία απελευθέρωσης.

Περισσότεροι από είκοσι είναι οι ιρλανδοί πολιτικοί κρατούμενοι που πέθαναν τον περασμένο αιώνα σε απεργία πείνας.

Ο πρώτος από αυτόν τον κατάλογο είναι ο Thomas Ashe, ένας από τους πρωταγωνιστές του «Πάσχα του αίματος» του Δουβλίνου (1916), πέθανε το 1917 αφού αναγκάστηκε να καταναλώσει τροφή με τη βία. Το 1920, ο Terence McSweeney, δήμαρχος του Cork, κρατούμενος στη φυλακή Brixton (Λονδίνο) μετά από 74 ημέρες απεργίας πείνας. Οι Fitzgerald Michael και Murphy Joseph πέθαναν επίσης κατά την ίδια διαμαρτυρία. Το 1923, κατά τη διάρκεια του πραγματικού εμφύλιου πολέμου μεταξύ του IRA και των υποστηρικτών του «Ελεύθερου Κράτους», πρόθυμων να αποδεχτούν τη διαίρεση του νησιού, στην ιρλανδική φυλακή του Montioy έχασαν τη ζωή τους – μετά από περισσότερες από 40 ημέρες απεργίας πείνας – οι Andrew Sullivan και Dennis Barry.

Πάντα στην Ιρλανδία, στη φυλακή του Hill Arbor, το 1940 πέθαναν μετά από 50 ημέρες απεργίας πείνας οι Jack McNeela και Tony d’Arcy. Σε μια άλλη ιρλανδική φυλακή η ίδια τύχη έλαχε στον Joseph Witty. Το 1943, μετά από 31 ημέρες απεργίας πείνας και δίψας, ο εθελοντής του Ira Sean Mc Caughey έσβηνε στη φυλακή του Δουβλίνου.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 η κατάσταση στη Βόρειο Ιρλανδία χειροτερεύει: στις 6 φεβρουαρίου 1971 ο Ira σκοτώνει έναν άγγλο στρατιώτη (θύμα που προστίθεται στους στρατιώτες που ήδη σκοτώθηκαν το 1969 από τους προτεστάντες ελεύθερους σκοπευτές) και η αντίδραση δεν καθυστερεί. Στις 9 αυγούστου του ίδιου έτους εισήχθη ο επ’ αόριστον εγκλεισμός (εκείνο το ίδιο πρωινό, 342 άνθρωποι, κυρίως καθολικοί, συνελήφθησαν) κατά τη διάρκεια του οποίου θα χρησιμοποιούνται τακτικά τα σωματικά βασανιστήρια.

Οι συγκρούσεις στους δρόμους εντείνονται και στις 30 ιανουαρίου 1972, ο βρετανικός στρατός σφαγιάζει δεκατρείς ανυπεράσπιστους ανθρώπους στο Derry («ματωμένη κυριακή»).

Δύο μήνες αργότερα, το Λονδίνο αναλαμβάνει απευθείας τη διοίκηση του Ulster και «χορηγεί» στους ρεπουμπλικανούς κρατούμενους το καθεστώς πολιτικών κρατουμένων. Αλλά η δικαστική πίεση γίνεται όλο και πιο βαριά. Το 1973 εισήχθησαν τα ειδικά δικαστήρια, χωρίς επιτροπή ενόρκων, και το 1974, με την εισαγωγή της πράξης «Πρόληψης της τρομοκρατικής δράσης», “Preven-tion of terrorism act”, η αστυνομική κράτηση έφθασε στις επτά ημέρες. Κατά την αμέσως επόμενη περίοδο, η απεργία πείνας προκαλεί δύο ακόμη θύματα στις αγγλικές φυλακές: τον Michael Gaugham το 1974 και τον Frank Staff το 1976.

Εν τω μεταξύ, το καθεστώς του πολιτικού κρατουμένου είχε αρθεί.

Στις 27 οκτωβρίου 1980, στο H Block της φυλακής Long Kesh (με το παρατσούκλι «Maze«) μια απεργία πείνας που – αφού αναστάλθηκε τα Χριστούγεννα για να επαναληφθεί την 1η μαρτίου 1981 – θα οδηγήσει στο θάνατο 10 ρεπουμπλικανών μαχητών. Τα ονόματά τους μπορούν να ζουν για πάντα στο μυαλό, στην καρδιά και στους αγώνες όλων των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων του κόσμου. Ισχυρότεροι από το θάνατο.

Το πρωί της 5ης μαΐου 1981, μετά από 66 ημέρες, πεθαίνει ο Robert Gerard Sands. Γεννημένος στο Μπέλφαστ το 1954 από μια καθολική μητέρα και έναν προτεστάντη πατέρα, είχε εισέλθει στον ΙΡΑ όταν ήταν μόλις 18 ετών. Όταν πέθανε ήταν 27 χρονών. Σήμερα ο Μπόμπι είναι θαμμένος στο Milltown, το καθολικό νεκροταφείο στο Δυτικό Μπέλφαστ, που βρίσκεται κατά μήκος της «Falls Road», της περίφημης δημοκρατικής αρτηρίας “Falls”. Πολλοί μάρτυρες της ιρλανδικής υπόθεσης αναπαύονται εδώ: αγωνιστές όπως ο Μπόμπι Σάντς και ο Τζο Μακ Ντόνελ, Joe McDonnel, ή απλοί πολίτες που δολοφονήθηκαν από την αστυνομία όπως ο Σον Ντάουνς, Sean Downes. Θυμάμαι ότι στις 16 μαρτίου 1988 το Milltown ήταν το σκηνικό μιας βίαιης ένοπλης επίθεσης από έναν φανατικό νομοταγή (φιλοβρετανό πολιτοφύλακα) που ολοκληρώθηκε με μια σφαγή καθολικών, εναντίον μιας πομπής κηδείας.

Στις 14 μαΐου, μετά από μια απεργία 59 ημερών, ο Francis Hughes, ηλικίας 25 ετών, πεθαίνει. Ονομάστηκε ο «Che Guevara του Ulster», το 1978 συνελήφθη και καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη με την κατηγορία της θανάτωσης οκτώ βρετανών στρατιωτών.

Ο Raimond McCreesh πεθαίνει στις 21 μαΐου, μετά από 61 ημέρες. Όταν εισήλθε στον ΙΡΑ ήταν μόνο 16 ετών, συνελήφθη το ’76 μετά από μια ενέδρα εναντίον του στρατού. Όταν πέθανε ήταν 24 χρονών και εξέφρασε στον ιερέα αδερφό του που τον συνέδραμε την επιθυμία ο θάνατός του να μην προκαλέσει καμία βίαιη ενέργεια.

Ο Patsy O’Hara είχε απομακρυνθεί από τον IRA και εντάχθηκε, το 1975, στον Inla (Irish National Liberation Army) του Derry. Μετά τη σύλληψη υπέστη κάθε είδους σωματική και ψυχική βία στη φυλακή. Πέθανε στις 21 μαΐου σε ηλικία 24 ετών. Το 2015, και η μητέρα του, Peggy O’Hara, έφυγε επίσης. Την είχα γνωρίσει και την επισκέφθηκα στο Derry, στο σπίτι της, κάποιες φορές. Μου παραχώρησε, πέρα από μια δραματική συνέντευξη (**), όπου μίλησε για εκείνες τις ημέρες τεράστιου πόνου, και μερικές φωτογραφίες του γιου της και μια συγκινητική αφιέρωση στο βιβλίο που μου είχε χαρίσει («The Irish Hunger Strike» του T. Collins). Και φέτος, τον ιανουάριο, πέθανε η μητέρα του Bobby Sands, Rosaleen.

Στις 8 ιουλίου 1981, μετά από 61 ημέρες αποχής από το φαγητό, πέθανε ο Joe McDonnel, μέλος του IRA στο Μπέλφαστ και μεγαλύτερος της ομάδας. Μεταξύ των συντρόφων που ξεκίνησαν την απεργία μετά τους πρώτους τέσσερις θανάτους ήταν η σειρά του να πάρει την θέση του Μπόμπι Σάντς, μαζί με τον οποίο είχε συλληφθεί και μαζί με τον οποίον είναι θαμμένος σήμερα.

Ο Martin Hurson συνελήφθη τον νοέμβριο του 1976 για συνωμοσία και κατοχή εκρηκτικών. Μεταφέρθηκε στο Long Kesh, ανακρίθηκε και βασανίστηκε. Πέθανε στις 13 ιουλίου, 24 χρονών, μετά από 46 ημέρες απεργίας πείνας.

Ο Kevin Lynch, μαχητής του Inla, συνελήφθη το ’76 μετά την εκτέλεση ενός αστυνομικού, βασανίστηκε και καταδικάστηκε σε δέκα χρόνια. Την απεργία ξεκίνησε στις 23 μαΐου και πέθανε στις 21 αυγούστου, στην ηλικία των 25 ετών.

Ο Kieran Doherty, ήδη ενεργός αγωνιστής του IRA, κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας διαδραμάτισε ηγετικό ρόλο, αναγνωρισμένο από τους άλλους κρατούμενους, ειδικά στις επαφές με την Εκκλησία. Πέθανε στις 2 αυγούστου, σε ηλικία 25 ετών, αφού κατάφερε να επιβιώσει χωρίς τροφή για 73 ημέρες.

Ο Thomas McIlwee, στέλεχος του Ira, πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της φυλάκισής του στο μπλοκ τιμωρίας. Όταν πέθανε, μετά από 62 ημέρες απεργίας πείνας, ήταν μόλις 23 ετών.

Η ζωή του Micki Devine είναι εμβληματική. Ζώντας ως παιδί σε συνθήκες ακραίας φτώχειας (διηγήθηκε ότι συχνά έπασχε από πείνα), ήταν ένα από τα πρώτα μέλη του Inla του Derry. Ξεκίνησε την απεργία πείνας στα μέσα ιουνίου και πέθανε στις 20 αυγούστου, στην ηλικία των 27 ετών.

Δύο άλλοι κρατούμενοι σώθηκαν όταν βρίσκονταν ήδη σε κώμα. Ένας από αυτούς, ο Pat McGeown, πέθανε το 1994. Ο άλλος, Lawrence McKeown, συγγραφέας και λέκτορας, έμεινε σημαδεμένος σωματικά.

Είχα την τιμή να συναντηθώ (και να φιλοξενήσω) το McKeown στην δεκαετία του ’90 κατά τη διάρκεια ενός γύρου διαλέξεων. Φυσικά τον ρώτησα πού βρήκε την αποφασιστικότητα να προσθέσει και το δικό του όνομά στον κατάλογο των εθελοντών που θα έπρεπε να αντικαταστήσουν τους συντρόφους που πέθαιναν κατά τη διάρκεια της διαμαρτυρίας. «Πρακτικά είναι αδύνατον – μου είχε πει – να καταλάβεις πως φτάσαμε σε αυτή την απόφαση δίχως να γνωρίζεις αυτά που είχαν συμβεί στην Long Kesh κατά τα προηγούμενα πέντε χρόνια, μετά την κατάργηση του καθεστώτος  αιχμαλώτων πολέμου. Οι συνθήκες των κρατουμένων ήταν άγριες και καμία μορφή διαμαρτυρίας δεν φαινόταν ικανή να τις τροποποιήσει. Ήμασταν όλοι πολύ νέοι, ηλικίας μεταξύ 20 και 30 ετών. Οι περισσότεροι όταν μπήκαμε στη φυλακή ήμασταν λίγο μεγαλύτεροι από έφηβοι. Ήμασταν πολύ ενωμένοι, είχαμε μεγάλη αλληλεγγύη μεταξύ μας και ισχυρές πολιτικές πεποιθήσεις, τις ίδιες που με έκαναν να εισέλθω στον ΙΡΑ, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι η προοπτική της φυλακής και του θανάτου ήταν οτιδήποτε άλλο παρά απομακρυσμένη.

Βλέποντας με τα μάτια μου την σκληρή καταστολή στην οποίαν υποβάλλονταν οι κρατούμενοι μου συνέβη να ενισχυθούν οι πεποιθήσεις μου. Η βρετανική κυβέρνηση προσπαθούσε με κάθε τρόπο να μας ποινικοποιήσει, να μας κάνει να μοιάζουμε με κοινούς εγκληματίες. Έπρεπε να επαναστατήσουμε για να δείξουμε ότι οι επιλογές και οι ενέργειές μας ήταν πολιτικές, όχι εγκληματικές ». Στη συνέχεια, πρόσθεσε ότι «πολλοί από τους εθελοντές φυλακισμένους του Ιra πέθαναν σε απεργία πείνας στη δεκαετία του ’20, του ’40 και του ’70 … και ούτω καθεξής μέχρι το 1981. Συνολικά οι ιρλανδοί πολιτικοί κρατούμενοι που έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια μιας απεργίας πείνας τα τελευταία 80 χρόνια είναι 22. Για όλους αυτούς μπορούμε να πούμε ότι είναι «νεκροί έτσι ώστε άλλοι να είναι ελεύθεροι» (όπως είναι γραμμένο στον τάφο του Micky Devine και του Patsy O’Hara, στο Derry). Και αυτό το καθεστώς πολιτικού κρατουμένου είχε κατακτηθεί, το 1972, με μια απεργία πείνας. Στη συνέχεια το απέσυραν το 1976 «.

Επομένως η απόφασή τους δεν ελήφθη ελαφριά τη καρδία. «Όσον αφορά εμένα – συνέχισε ο McKeown – ήξερα καλά ότι αυτή η απεργία θα προχωρούσε μέχρι τα άκρα. Βάζοντας το όνομά μας στον κατάλογο των εθελοντών δεν ξέραμε πότε θα έρθει η σειρά μας, ποιος θα πεθάνει και ποιος θα επιβιώσει. Είχα σκεφτεί πολύ, επί μακρόν για τις συνέπειες που θα υφίστατο οικογένειά μου … Ήμουν παντρεμένος αλλά τουλάχιστον δεν είχα παιδιά, σε αντίθεση με άλλους εθελοντές, όπως ο Bobby Sands … ».

Τα βασικά αιτήματα των απεργών του Long Kesh ήταν πέντε, που συνδέονται στενά με την απαίτηση του καθεστώτος πολιτικών κρατουμένων: να μην φορούν στολές φυλάκισης, να μην διεξάγουν εργασίες εγκληματιών, ελευθερία μελέτης και διασύνδεσης – να μπορούν δηλαδή να συναντιούνται τακτικά – δυνατότητα να δέχονται επισκέψεις και δέματα, δικαίωμα σε μείωση ποινής. Αυτά τα αιτήματα, έστω και με τρόπο όχι εμφανή και χωρίς την τυπική επανεισαγωγή του καθεστώτος πολιτικού κρατουμένου, αναγνωρίστηκαν στη συνέχεια και ικανοποιήθηκαν στην ουσία τους.

Πράγματι, στις αρχές νοεμβρίου του 1981, μετά το τέλος της απεργίας πείνας, ο υπουργός Prior παρουσίασε τις μεταρρυθμίσεις φυλακών που επέτρεψαν στους ρεπουμπλικάνους φυλακισμένους του «Λαβύρινθου-Maze» την δυνατότητα να φορούν τα ρούχα τους, τη δυνατότητα να επωφεληθούν από τη μείωση της ποινής κ.λπ. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο που πρέπει να προσθέσουμε και δεν έχει ήδη ειπωθεί από τους άμεσους ενδιαφερόμενους με την τόσο ριζοσπαστική και οριστική-τελική χειρονομία τους.

Όσον αφορά εμένα: «Σε οποιοδήποτε μέρος με ξαφνιάσει ο θάνατος, θάψτε την καρδιά μου στη Milltown».

(*) Αυτό είναι το ακριβές απόσπασμα από τον «Χένρι IV» του Σαίξπηρ: «Αν ζούμε είναι για να περπατήσουμε στα κεφάλια των Βασιλέων. Αν πεθάνουμε, ω τι όμορφος θάνατος, όταν οι Πρίγκιπες πεθαίνουν μαζί μας. Τώρα για τις συνειδήσεις μας τα όπλα είναι σωστά. Όταν η πρόθεση να τα φέρουμε μαζί μας είναι λογική «.

(**) Gianni Sartori http://csaarcadia.org/in-memoria-di-peggy-ohara/

IN BOTTEGA CFR Scor-data: 1 marzo 1981 (di David Lifodi) e Scor-data: 5 maggio 1981 (di Energu) ma anche Che c’entra Bobby Sands con Casa Pound? (di Gianni Sartori) e Sporchi (di Mark Adin)

MA COSA SONO LE «SCOR-DATE»? NOTA PER CHI CAPITASSE QUI SOLTANTO ADESSO.               

Per «scor-data» qui in “bottega” si intende il rimando a una persona o a un evento che il pensiero dominante e l’ignoranza che l’accompagna deformano, rammentano “a rovescio” o cancellano; a volte i temi possono essere più leggeri ché ogni tanto sorridere non fa male, anzi. Ovviamente assai diversi gli stili e le scelte per raccontare; a volte post brevi e magari solo un titolo, una citazione, una foto, un disegno. Comunque un gran lavoro. E si può fare meglio, specie se il nostro “collettivo di lavoro” si allargherà. Vi sentite chiamate/i “in causa”? Proprio così, questo è un bando di arruolamento nel nostro disarmato esercituccio. Grazie in anticipo a chi collaborerà, commenterà, linkerà, correggerà i nostri errori sempre possibili, segnalerà qualcun/qualcosa … o anche solo ci leggerà.

La redazione – abbastanza ballerina – della bottega από την σύνταξη

http://www.labottegadelbarbieri.org/5-maggio-1981-muore-lallodola-dirlanda/

σύγχρονα κινήματα, movimenti di oggi

Ενημέρωση από συγκέντρωση – πορεία αλληλεγγύης στον Τ. Θεοφίλου, Καβάλα, 3/5/2018

kleovisΣχολιάστε
By anarxikoikavalas | May 4, 2018 – 1:21 pm – Posted in Αστυνομοκρατία, Αυτόνομο Στέκι, Κατάληψη Βύρωνος 3, Καταστολή, Πολιτικοί κρατούμενοι, Πορείες, Φυλακές-Φυλακισμένοι

Σήμερα, 3/5/2018, περίπου 70 αλληλέγγυοι/ες πραγματοποιήσαμε συγκέντρωση-πορεία για τον αναρχικό-κομμουνιστή Τ. Θεοφίλου. Με αφορμή τη σημερινή πορεία, από νωρίς το πρωί ασφαλίτες κινούνταν επιδεικτικά γύρω από την κατάληψη Βύρωνος 3, ενώ το κέντρο είχε καταληφθεί από τις δυνάμεις καταστολής.

Η πορεία κινήθηκε τόσο σε πεζόδρομους της πόλης όσο και στον κεντρικό εμπορικό δρόμο, περνώντας μπροστά και από το αστυνομικό τμήμα. Τα συνθήματα ποικίλα και με παλμό, σε όλη τη διάρκεια της πορείας, όχι μόνο για το διωκόμενο σύντροφο, αλλά για όλες τις συμπαθείς τάξεις, θύματα του κρατικού και δικαστικού μηχανισμού.

Η πορεία κατέληξε στην κατάληψη Βύρωνος 3, ενώ οι μπάτσοι κράτησαν γενικά διακριτική στάση τόσο κατά την διάρκεια της όσο και στο τέλος της.

Η κίνηση αυτή ήταν μια ελάχιστη δράση αλληλεγγύης στον Τ. Θεοφίλου, καθώς η κυβέρνηση και πιο συγκεκριμένα, η δικαστική εξουσία, μας αποδεικνύει πως λειτουργεί σαν κράτος εν κράτη. Η έφεση της αθωωτικής απόφασης είναι η απεγνωσμένη κίνηση των εξουσιαστών να καταστείλουν τους κοινωνικούς αγωνιστές, αρνούμενοι να δεχτούν την ήττα τους μέσα στα δικά τους λημέρια. Τα λημέρια της μίζας, της διαφθοράς και της υποταγής που επικρατούν μέσα στις τάξεις των δικαστών.

Με τους δολοφόνους του Φύσσα, τα λαμόγια της Novartis, καθώς και τους μαφιόζους των Panama και Paradise Papers να γυρνάνε όλοι ελεύθεροι, η δικαστική εξουσία μας αποδεικνύει πως η δικαιοσύνη όχι μόνο είναι τυφλή, αλλά δρα εκδικητικά σε όσους πιστεύει πως είναι πραγματικοί εχθροί για την καρέκλα τους.

Στην πορεία πετάχθηκαν τρικάκια ενώ μοιράστηκε και το παρακάτω κείμενο:

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ

Στις 18/8/2012, ο αναρχικός κομμουνιστής Τάσος Θεοφίλου, συλλαμβάνεται και προφυλακίζεται, κατηγορούμενος για ένοπλη ληστεία σε υποκατάστημα της ALPHA BANK στην Πάρο το 2012, για ανθρωποκτονία και για συμμετοχή στην Ε.Ο Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς. Ο ίδιος αρνείται εξαρχής όλες τις κατηγορίες. Μοναδικό ενοχοποιητικό στοιχείο, αποτέλεσε ένα μη επαρκές δείγμα DNA, που βρέθηκε σε καπέλο που δήθεν έπεσε από τους δράστες σύμφωνα με τα λεγόμενα της αντιτρομοκρατικής, και το οποίο δεν υπήρξε σε καμία φωτογραφία από τον τόπο του εγκλήματος. Επίσης,το συγκεκριμένο “εύρημα” στάλθηκε στους αρμόδιους σε διαφορετική ημερομηνία από τα υπόλοιπα, πράγμα που μαρτυρεί τον πρωταγωνιστικό ρόλο της αστυνομίας στην ενορχήστρωση της υπόθεσης με απώτερο σκοπό τη στοχοποίηση ενός αγωνιστή.

Στις 7/7/17, ο Τ.Θεοφίλου κρίνεται αθώος από το πενταμελές εφετείο κακουργημάτων, έπειτα από την πενταετή άδικη παραμονή του στη φυλακή. Σ’ αυτή την περίπτωση, οι δυνατότητες της αντιτρομοκρατικής στην κατασκευή κατηγορητηρίων και ενοχοποίησης αγωνιστών φάνηκαν ανεπαρκείς. Το μίσος της πολιτικής, δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας για τους πολιτικούς της αντιπάλους δε σταματάει όμως εκεί. Την Παρασκευή 11/5/2018, ο Θεοφίλου καλείται να ξαναδικαστεί με τις ίδιες κατηγορίες, μετά από την αναίρεση της αθωωτικής απόφασης που άσκησε ο κατάπτυστος αντεισαγγελέας Ιωάννης Αγγελής,σαν επιρρεπές τσιράκι της ντόπιας αστικής τάξης. O συγκεκριμένος, υπήρξε πρώην εποπτεύων εισαγγελέας της «αντι»τρομοκρατικής, η οποία έχει κατασκευάσει σειρά καφκικών διώξεων κατά αγωνιστών, κι έχει προαχθεί πλέον σε αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εγκαινιάζει νέες πρακτικές δίωξης συντρόφων με γενικότερο σκοπό την καταστολή και την τρομοκρατία των αγωνιστικών κομματιών της κοινωνίας. Η σοσιαλδημοκρατική-ακροδεξιά συγκυβέρνηση,συνεχίζει απρόσκοπτα το έργο των προηγούμενων κυβερνήσεων κάνοντας ξεκάθαρο και στους πιο δύσπιστους πως ο ρόλος της, ακόμα και υπό το μανδύα της “αριστερής” φιλολαϊκής ρητορικής, δεν είναι άλλος από την αφαίμαξη της καταπιεσμένης τάξης προς όφελος των καπιταλιστών και της τιμωρίας όποιου/όποιας δε δέχεται τους όρους της. Στην προσπάθεια αυτή, κράτος και κεφαλαίο επιτίθενται με όλα τα μέσα στα ήδη εξαθλιωμένα στρώματα, επιβάλλοντας μνημόνια, πλειστηριάζοντας πρώτες κατοικίες, καταστέλλοντας βίαια απεργίες, εκκενώνοντας καταλήψεις, φυλακίζοντας αναρχικούς και στερώντας εκδικητικά τα δικαιώματα τους, ξυλοκοπώντας και φυλακίζοντας πρόσφυγες και μετανάστες. Σε αυτό τον αγώνα καταστολής, δε θα υπήρχαν τα ίδια αποτελέσματα χωρίς την καθοριστική συνδρομή της ταξικής τους δικαιοσύνης. Μίας “δικαιοσύνης”, η οποία αποτελείται από διεφθαρμένους εισαγγελείς και δικαστές και που επιβάλλει εξοντωτικές ποινές, πολλές φορές με μόνο κριτήριο τα πολιτικά φρονήματα του κατηγορούμενου. Μίας “δικαιοσύνης” που παράλληλα αθωώνει φασίστες, πρεζέμπορους και την υπόλοιπη οικονομική και πολιτική ελίτ από τα σκάνδαλα στα οποία εμπλέκονται. Και ενώ η ποινικοποίηση των αντιστάσεων όλο και εντείνεται, η ανάγκη για ακόμα μεγαλύτερες αντιστάσεις είναι επιτακτική. Σε όλα αυτά δε μένουμε αμέτοχοι. Σε μια κοινωνία ,στην οποία η εξουσία γεννάει το άδικο και το εδραιώνει ως λογικό , δε θα σταματήσουμε να παλεύουμε για την εξάλειψή της. Προτάσσουμε την αλληλεγγύη μας σαν όπλο ενάντια στον κανιβαλισμό των ζωών μας.

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ ΚΑΛΑ ΜΠΑΤΣΟΙ, ΔΙΚΑΣΤΕΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΤΑΣΟ ΘΕΟΦΙΛΟΥ

ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΒΥΡΩΝΟΣ 3