Ανάμεσα στα ερείπια του παλιού κόσμου και τα σκιρτήματα ενός νέου πολιτισμού. (Πρώτο μέρος) – Tra le rovine del vecchio mondo e i vagiti di una nuova civiltà. (Prima parte)

21/08/2019 kleovisΣχολιάστε

Ακολουθούν μερικές γραπτές συνεντεύξεις με τις οποίες ο Raoul Vaneigem απάντησε στις ερωτήσεις ενός γαλλικού τύπου σε μεγάλη σύγχυση και ελλειπή ως προς τα σημεία αναφοράς τόσο για να τα κατανοήσει όσο και για να τα ανακτήσει. Διάφοροι προβληματισμοί προκύπτουν χρήσιμοι για την αυθεντική συζήτηση – και όχι για εκείνη την θεαματική και πατερναλιστική που διοργανώνεται εδώ και μήνες από τη εξουσία – που βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη στη Γαλλία μέσα, επάνω και πέρα από τα Gilets jaunes-κίτρινα Γιλέκα.

Sergio Ghirardi (μεταφραστής)

Συνέντευξη στον Raoul Vaneigem για το Ballast

1) Γράψατε στις αρχές της δεκαετίας του 2000 πως οι λέξεις «κομμουνισμός», «σοσιαλισμός» και «αναρχισμός» δεν είναι πλέον τίποτα περισσότερο από «κενά και οριστικά ξεπερασμένα περιτυλίγματα». Ωστόσο αυτές οι τρεις λέξεις επέτρεψαν στα ανθρώπινα όντα να καταστήσουν δυνατή τη χειραφέτηση και το τέλος της εκμετάλλευσης. Πώς να τις αντικαταστήσουμε;

Μέχρι το 2000 ήταν ήδη από πολύ καιρό που η ιδεολογία, της οποίας ο Μαρξ είχε καταγγείλει τον ψευδή-αναληθή χαρακτήρα, είχε αδειάσει από την ουσία τους έννοιες που, αφού εξορίστηκαν από τη συνείδηση των προλετάριων και σφυρηλατήθηκαν από τη βούληση για χειραφέτηση, δεν ήταν παρά τα περιτυλίγματα που ανεμίζονταν από τους πρωταγωνιστές μιας συνδικαλιστικής και πολιτικής γραφειοκρατίας. Οι αγώνες εξουσίας είχαν αντικαταστήσει γρήγορα την υπεράσπιση του εργατικού κόσμου. Ξέρουμε πως ο αγώνας για το προλεταριάτο έχει καταλήξει σε μια δικτατορία στο όνομά του εναντίον του. Ο κομμουνισμός και ο σοσιαλισμός ήταν η απόδειξη. Ο αναρχισμός της ισπανικής επανάστασης δεν πήγε πίσω – σκέφτομαι τις φράξιες της CNT και της FAI συνενόχων της καταλανικής Generalità-Γενικότητας-Ασάφειας.

Κομμουνισμός, σοσιαλισμός, αναρχισμός ήταν έννοιες ήδη αρκετά κατεστραμμένες όταν ο καταναλωτισμός κατέστησε μηδενική μέχρι και την ιδεολογική τους περικάλυψη. Η πολιτική δραστηριότητα κατέστη πελατειακή σχέση, οι ιδέες έχουν γίνει άρθρα των οποίων τα φυλλάδια σούπερ μάρκετ τονώνουν την προωθητική πώληση. Οι τεχνικές διαφήμισης νίκησαν την πολιτική ορολογία ανακατεύοντας όπως γνωρίζουμε, δεξιά και αριστερά. Όταν βλέπουμε αφενός την γελοιότητα εκλογών να καπαρώνονται από μια ολοκληρωτική δημοκρατία που περνάει τους ανθρώπους για χαζούς και από την άλλη το Κίνημα των κίτρινων Γιλέκων- Gilets jaunes που χλευάζει τις ιδεολογικές ετικέτες, θρησκευτικές και πολιτικές και απορρίπτει ηγέτες και εκπροσώπους που δεν κατονομάστηκαν από την άμεση δημοκρατία των συνελεύσεων επιβεβαιώνοντας την αποφασιστικότητά του να προωθήσει έναν ανθρώπινο τρόπο, έχουμε λόγο να λέμε ότι για όλο αυτό το ιδεολογικό χάος που έχει προκαλέσει τόσο πολύ αίμα χυμένο, αποκομίζοντας το πολύ κοινωνικές κατακτήσεις που έχουν εξαφανιστεί πλέον, μηδενιστεί, τώρα πια δεν μας νοιάζει τίποτα!

2) Το τελευταίο σας βιβλίο αφορά τα gilets jaunes-κίτρινα γιλέκα. Αυτό το κίνημα φάνηκε σε εσάς σαν μια «χαρά» και μια «τεράστια παρηγοριά». Τι υποδηλώνει αυτός ο ενθουσιασμός;

Δεν εκφράζει τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από αυτό που αναφέρω επακριβώς στην Έκκληση προς τη ζωή – Appello alla vita [1]: ”Είναι από το Κίνημα των καταλήψεων του μάη 1968 που φαίνομαι στα μάτια και των φίλων μου σαν έναν ανίατο αισιόδοξο του οποίου οι στοχασμοί έχουν ζαλίσει το κεφάλι του. Κάντε μου τη χάρη να πιστέψετε πως δεν με νοιάζει καθόλου να έχω δίκιο όταν ένα κίνημα εξέγερσης (και όχι ακόμα επανάστασης, μακριά από εμένα) επιβεβαιώνει την εμπιστοσύνη που πάντα έδινα στη λέξη ελευθερία τόσο κακοποιημένη, διεφθαρμένη και ουσιαστικά σάπια. Γιατί η παθιασμένη μου προσκόλληση στην ελευθερία θα έπρεπε να φορτώνεται με σωστό και λάθος, με νίκες και ήττες, με ελπίδες και απογοητεύσεις όταν πρόκειται ανά πάσα στιγμή να την σύρω μακριά από τις ελευθερίες του εμπορίου και της αρπαγής που την σκοτώνουν και να την επιστρέψω στη ζωή από την οποία τρέφεται;”

Ονειρεύομαι αυτή τη στιγμή από τότε που ήμουν έφηβος. Πάνω από 50 χρόνια πριν, ενέπνευσε, τη Συνθήκη της γνώσης για ζωή προς χρήση των νέων γενεών – il Trattato del saper vivere a uso delle giovani generazioni [2]. Δεν θα μου αφαιρέσετε την ευχαρίστηση να χαιρετίσω αυτά τα Gilets jaunes που πραγματικά δεν χρειάστηκαν να διαβάσουν τη Συνθήκη για να απεικονίσουν την ποιητική της εφαρμογή. Πώς μπορούμε να μην τα ευχαριστήσουμε στο όνομα της ανθρωπότητας που αποφάσισαν να απελευθερωθούν από κάθε βαρβαρότητα;

3)Εσείς αντιπαραθέτετε στην κοινοβουλευτική δημοκρατία την άμεση δημοκρατία βασισμένη σε οργανωμένες συνελεύσεις. Αυτό προφανώς μας κάνει να σκεφτόμαστε τον Murray Bookchin – αν και η Καταστασιακή Διεθνής- IS [3] τον περιέγραφε ως «ανόητο μπερδεψάκια-κονφουζιονιστή» το 1967! Ωστόσο τουλάχιστον δύο σημεία σας χωρίζουν: η αρχή και η έννοια της εξουσίας που εσείς απορρίπτετε ολοκληρωτικά. Ο Bookchin δήλωνε, αντιθέτως, ότι μόνο ο νόμος της πλειοψηφίας επιτρέπει την δημοκρατία και ότι η αναζήτηση της συναίνεσης οδηγεί σε έναν «ύπουλο αυταρχισμό» και σε «εξόφθαλμες χειριστικές καταστάσεις-μεθοδεύσεις». θεωρούσε επίσης ότι η προσπάθεια κατάργησης της εξουσίας είναι εξίσου «παράλογη» όπως το να θέλεις να τελειώνεις με την βαρύτητα: «Απλά πρέπει να της δώσουμε μια συγκεκριμένη θεσμική μορφή χειραφέτησης». Πώς εξηγείτε την άρνησή του;

Ήταν λάθος να υποτιμήσουμε τον Bookchin και τη σημασία της οικολογίας. Δεν υπήρξε το μοναδικό μου λάθος ούτε το μοναδικό της IS. Ωστόσο το σφάλμα αυτό έχει μια αιτία. Αυτή βρίσκεται στη σύγχυση (της οποίας η Συνθήκη δεν εξαιρείται) μεταξύ της πνευματικότητας και της συνειδητοποίησης του Εγώ και του κόσμου, μεταξύ της νοημοσύνης της κεφαλής και της ευαίσθητης νοημοσύνης του σώματος. Τα πρόσφατα γεγονότα συμβάλλουν στην αποσαφήνιση της έννοιας της πνευματικότητας.

Τα Gilets jaunes-κίτρινα Γιλέκα που φωνάζουν εν χορώ πεισματικά στο πρόσωπο του Κράτους «είμαστε εδώ, είμαστε εδώ» κάνουν τις πνευματικές ελίτ όλων των χρωμάτων να τρέμουν, εκείνες που, προοδευτικές ή συντηρητικές, αποδίδουν στους εαυτούς τους την αποστολή να σκέφτονται για τους άλλους. Δεν μας εκπλήσσει το γεγονός ότι οι ακόλουθοι του gauchismo-αριστερισμού και της κριτικής- κριτικής έχουν δεσμευτεί να τους χλευάζουν από την κορυφή της αυτάρκειας τους!

Ποια είναι τέλος πάντων αυτά τα ζωντόβολα που κτυπούν το πεζοδρόμιο; κουφιοκέφαλοι, δίχως σχέδια ούτε ιδέες. Γεια σας! Αυτοί οι εργάτες, αγρότες, μικροέμποροι, τεχνίτες, επιχειρηματίες, συνταξιούχοι, δάσκαλοι, άνεργοι, εργαζόμενοι εξουθενωμένοι από την αναζήτηση ενός μισθού, φτωχοί χωρίς στέγη, σπουδαστές χωρίς σχολείο, αυτοκινητιστές για φορολόγηση που τους βάζουν να πληρώνουν τα διόδια, δικηγόροι, επιστημονικοί ερευνητές. με λίγα λόγια, όλοι αυτοί και όλες εκείνες που είναι απλά αηδιασμένοι από την αδικία και την αλαζονεία των ζωντανών νεκρών που μας κυβερνούν. Άνδρες και γυναίκες κάθε ηλικίας έχουν σταματήσει απότομα να στριμώχνονται σε μια αγελαία μάζα, έχουν εγκαταλείψει τα βελάζοντα σμήνη της σιωπηλής πλειοψηφίας. Δεν είναι άνθρωποι δίχως σημασία, είναι άνθρωποι που τους κατάντησαν ένα τίποτα και το συνειδητοποιούν και έχουν ένα σχέδιο: να καθιερώσουν την υπεροχή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας καταστρέφοντας το σύστημα του κέρδους που καταστρέφει τη ζωή και τον πλανήτη.

Το έδαφος τους είναι η ζωντανή πραγματικότητα, αυτή ενός μισθού, μιας πενιχρής κοινωνικής προσφοράς, μιας ανεπαρκούς σύνταξης, μιας ολοένα και πιο επισφαλούς ύπαρξης στην οποία το μέρος της πραγματικής ζωής γίνεται σπάνιο. Μια τέτοια πραγματικότητα συγκρούεται με μια γυμναστική των αριθμών που ασκείται στις υψηλές σφαίρες. Εάν η λεπτότητα των υπολογισμών πρέπει να μας κάνει να χάσουμε το νόημα, το τελικό αποτέλεσμα είναι αντιθέτως μιας υποδειγματικής και ανησυχητικής απλότητας: αρκεστείτε με την ελεημοσύνη που παρέχεται από τις δημόσιες εξουσίες (που χρηματοδοτούνται από εσάς) και βιαστείτε να πεθάνετε σαν πολίτες που σέβονται τα στατιστικά στοιχεία που λαμβάνουν υπόψη τον υπερβολικό αριθμό γριών, γέρων και άλλων κρίκων που καθιστούν την αλυσίδα της κερδοφορίας εύθραυστη.

Αυτό το χάσμα μεταξύ της ζωής και της αφηρημένης εκπροσώπησης της μας επιτρέπει να κατανοήσουμε καλύτερα ποια είναι η πνευματικότητα σήμερα, η διανόηση. Αντί να αποτελεί στοιχείο εγγενές στη φύση του ανθρώπινου όντος αυτή είναι αποτέλεσμα της αλλοίωσης του, της μετουσίωσης του. Απορρέει από ένα ιστορικό φαινόμενο, το πέρασμα από μια κοινωνία βασισμένη σε μια οικονομία συλλογής σε ένα κυρίως αγροτικό σύστημα που ασκεί την εκμετάλλευση της φύσης και του ανθρώπου από τον άνθρωπο.

Η εμφάνιση των Πόλεων- Κρατών και η ανάπτυξη κοινωνιών δομημένων σε κυρίαρχες και κυριαρχούμενες τάξεις υπέβαλαν το σώμα στην ίδια διαίρεση. Ο ιεραρχικός χαρακτήρας του κοινωνικού σώματος, αποτελούμενος από άρχοντες και σκλάβους, διατηρείται, με την ακολουθία των αιώνων, με μια κατάτμηση που προσβάλλει το σώμα του άνδρα και της γυναίκας. Η κεφαλή – ο ηγέτης – καλείται να κυβερνά το υπόλοιπο σώμα. Το Πνεύμα, ουράνιο και χερσαίο, εξημερώνει, ελέγχει και καταστέλλει τις ζωτικές παρορμήσεις-ένστικτα έτσι όπως ο ιερέας και ο πρίγκιπας επιβάλλουν την εξουσία τους στον σκλάβο. Το κεφάλι αναλαμβάνει την πνευματική λειτουργία – προνόμιο των αρχόντων – που υπαγορεύει τους νόμους της στη χειρωνακτική λειτουργία, δραστηριότητα που προορίζεται για τους δούλους. Εξακολουθούμε να πληρώνουμε τους φόρους τιμής αυτής της χαμένης ενότητας, αυτής της ρήξης που παραδίδει το ατομικό και σαρκικό σώμα σε έναν πόλεμο ενδημικό στον εαυτό του.

Κανείς δεν διαφεύγει από αυτή την αλλοτρίωση. Από όταν η φύση, που έχει καταντήσει ένα εμπορικό αντικείμενο, έχει γίνει (όπως και η γυναίκα) ένα εχθρικό, τρομακτικό, περιφρονητικό στοιχείο, είμαστε όλοι θύματα αυτής της κατάρας που μπορεί να εξαλειφθεί μόνο από μία αποκαταστατική εξέλιξη της φύσης, από μιαν ανθρωπότητα σε συμβίωση με όλες τις μορφές ζωής. Μήνυμα για εκείνους και εκείνες που έχουν βαρεθεί από τις ανοησίες του οικολογισμού!

Εξαφανίστηκαν, σε ένα πρόσφατο παρελθόν, εργατιστές αρκετά ηλίθιοι και στρεβλοί ώστε να δοξάζουν το καθεστώς του προλετάριου σαν να μην χαρακτηρίζονταν αυτό από το σημάδι μιας ανεπάρκειας από την οποία μόνο μια αταξική κοινωνία θα καθιστούσε δυνατή την χειραφέτηση τους.

Ποιους βλέπουμε σήμερα να γελοιοποιούνται με αυτή την πνευματική λειτουργία [την λειτουργία του διανοούμενου] που είναι ένας από τους κύριους λόγους για την υπαρξιακή μιζέρια δυστυχία και παρανόηση του εαυτού τους και του κόσμου; Τα λαγωνικά, τα κυνηγόσκυλα που έχουν στήσει ενέδρα για μια εξουσία που θέλουν να ασκήσουν, τους υποψήφιους για το ρόλο του ηγετίσκου, τους υποψήφιους για το ρόλο του γκουρού.

Όταν ένα κίνημα διεκδικεί μια ριζοσπαστική απόρριψη των ηγετών και των εκπροσώπων που δεν έχουν επιλεγεί από τα άτομα που συγκροτούν μια συνέλευση άμεσης δημοκρατίας, δεν ξέρει τι να κάνει με αυτούς τους διανοούμενους που είναι περήφανοι για τη διανοητικότητα τους. Δεν πέφτει στην παγίδα του αντι-πνευματισμού που διακηρύσσουν οι διανοούμενοι του λαϊκισμού φασιστικής στάμπας (το «όταν σκέφτομαι τη λέξη κουλτούρα, βγάζω το πιστόλι» δεν κάνει τίποτα άλλο από το να αποκρυπτογραφεί το διανοούμενο κόμμα του σκοταδισμού και της μαχητικής άγνοιας, τόσο πολύ αγαπημένα στον θρησκευτικό φονταμενταλισμό και τους νεοναζί στρατευμένους).

Δεν υπάρχει λόγος να καταγγείλουμε τους ηγέτες που μηχανεύονται στις συνελεύσεις αυτοδιαχείρισης, αλλά να εναρμονιστούμε με τον εξέχοντα ρόλο στην αλληλεγγύη, στο ανθρώπινο συναίσθημα, στην συνειδητοποίηση της δυνητικής μας δύναμης και της δημιουργικής μας φαντασίας. Φυσικά, η σκόπιμη υλοποίηση ενός μεγαλύτερου σχεδίου εξακολουθεί να είναι αβέβαιη και συγκεχυμένη αλλά τουλάχιστον είναι ήδη η έκφραση ενός υγιούς και ήρεμου θυμού που διατάζει: πλέον κανείς δεν θα μου δίνει εντολές, κανείς πλέον δεν θα γαβγίζει εναντίον μου!

Όσον αφορά το ζήτημα της πλειοψηφίας και της μειοψηφίας έχω εξηγηθεί πολλές φορές σχετικά με αυτό το θέμα. Κατά τη γνώμη μου, η ψηφοφορία σε μια αυτοδιαχειριζόμενη συνέλευση δεν μπορεί να περιοριστεί στην ποσότητα, στον μηχανικό. Ο νόμος των αριθμών δεν συμφωνεί με την ποιότητα της επιλογής. Γιατί θα έπρεπε μια μειοψηφία να γονατίσει μπροστά σε μια πλειοψηφία; Δεν σημαίνει ίσως ότι θα πέσουμε πίσω στον παλιό δυϊσμό της δύναμης και της αδυναμίας; Βήματα για καταστάσεις στις οποίες το επείγον ορίζει την αποφυγή ατελείωτων συζητήσεων και υπεκφυγών, αλλά ακόμη και εάν πρόκειται να αποφασίσουμε για μια ασήμαντη υπόθεση χωρίς σοβαρές συνέπειες, η διαβούλευση, η συνεννόηση, ο διάλογος, η συμφιλίωση, η εναρμόνιση των απόψεων, να το πούμε διαφορετικά η υπέρβαση των αντιθέτων, είναι σίγουρα προτιμότερη από τη σχέση εξουσίας που συνεπάγεται η δικτατορία των αριθμών. Ας προσπαθήσουμε να μην πρέπει να «δουλέψουμε επειγόντως».

Πολύ περισσότερο, ακόμη και αν υιοθετηθεί με μεγάλη πλειοψηφία, θεωρώ απαράδεκτη μια απάνθρωπη απόφαση – μια τιμωρία, μια θανατική ποινή, για παράδειγμα. Δεν είναι τα ανθρώπινα όντα που πρέπει να τεθούν σε θέση να μην βλάψουν, αλλά ένα σύστημα, οι μηχανές της εκμετάλλευσης και του κέρδους. Η ανθρώπινη αίσθηση-λογική ενός ατόμου θα έχει πάντα το πάνω χέρι επί της βαρβαρότητας πολλών.

4) Ο καθένας αναγνωρίζει τον εαυτό του, αυτοπροσδιορίζεται με μια επικράτεια ή μια γλώσσα, Εσείς γράψατε, απογδύνεται από τη ζωτικότητα και την ανθρωπιά του. Ωστόσο, να είσαι χωρίς ρίζες και δίχως μητρική γλώσσα, δεν είναι ίσως μόνο η μοίρα των ρομπότ;

Περίεργη εναλλακτική λύση να πρέπει να επιλέξεις ανάμεσα στο ανήκειν σε μια γεωγραφική οντότητα και τις περιπλανήσεις του εξορίστου. Από την πλευρά μου, η πατρίδα μου είναι η γη. Να ταυτοποιούμαι με το ανθρώπινο ον στα σκαριά – εκείνο που προσπαθώ να είμαι – με απαλλάσσει από το να χυθώ μέσα στον εθνικισμό, τον τοπικισμό, τον εθνοτικό κοινοτισμό, τον θρησκευτικό, τον ιδεολογικό, από το να υποκύπτω σε εκείνες τις αρχαϊκές και νοσηρές προκαταλήψεις που ο παραδοσιακός ρομποτισμός των συμπεριφορών διαιωνίζει. Εσείς επικαλείστε τον μαφιόζικο διεθνισμό της παγκοσμιοποίησης. Στοιχηματίζω σε μια διεθνή του ανθρώπινου είδους και έχω μπροστά στα μάτια μου την επιμονή μιας ειρηνικής εξέγερσης που να την συγκεκριμενοποιεί.

5) Καλείτε τον κόσμο να μην συνεργάζεται πλέον με το Κράτος γιατί δεν είναι παρά ο υπηρέτης «των τραπεζών και των πολυεθνικών εταιρειών». Για να το πω ξεκάθαρα: να μην πληρώνουν πλέον τους φόρους. Πολλοί εξακολουθούν να σκέπτονται, μέσα στο αντικαπιταλιστικό κίνημα, ότι αυτό που ο Bourdieu ονόμαζε «αριστερό χέρι» του κράτους – δημόσιες υπηρεσίες, για παράδειγμα – αξίζει ακόμη να σωθεί. Πρέπει λοιπόν να κόψουμε τα δύο χέρια δίχως πλέον να διστάζουμε;

Να διασώσουμε τις κοινωνικές κατακτήσεις; Έχουν ήδη χαθεί. Τα τρένα, τα σχολεία, τα νοσοκομεία, οι συντάξεις οδηγούνται στην κατεδάφιση από την Κρατική μπουλντόζα. Η εκκαθάριση συνεχίζεται, το ξεπούλημα. Το μηχάνημα κέρδους του οποίου το Κράτος δεν είναι παρά ένα ασήμαντο γρανάζι, δεν θα κάνει μπρος πίσω. Οι ιδεώδεις συνθήκες θα ήταν για το Κράτος να διατηρήσει ένα κλίμα εμφυλίου πολέμου με το οποίο να τρομάζει τα πνεύματα και να καταστήσει το χάος κερδοφόρο. Τα χέρια του κράτους χειρίζονται μόνο τα χρήματα, το γκλομπ και το ψέμα. Πώς να μην εμπιστευόμαστε περισσότερο τα χέρια που στα σταυροδρόμια, στα σπίτια του λαού, στις συνελεύσεις άμεσης δημοκρατίας, ενεργοποιούνται για να ανοικοδομήσουν το δημόσιο αγαθό;

6) Εσείς είστε υπέρ μιας «μηνιαίας συνεισφοράς» – αυτό που άλλοι ονομάζουν βασικό εισόδημα ή καθολικό εισόδημα. Χωρίς το Κράτος πώς θα θεσπιστεί αυτό;

Η αρχή να χορηγηθεί κάτι τις σε όλους και όλες για να μην βυθιστούν κάτω από το όριο της φτώχειας ξεκινούσε από μια καλή πρόθεση. Την εγκατέλειψα μπροστά στο προφανές. Ήταν ένας τρόπος για να εξαπατήσουμε τον εαυτό μας σχετικά με τη νοημοσύνη που ίσως δεν είχε ακόμη εγκαταλείψει εντελώς τα κεφάλια των κυβερνώντων. Ένας κάποιος Tobin είχε προτείνει να πραγματοποιήσει στην οικονομική φούσκα, που απειλούνταν με αποπληξία, μια εξυγιαντική ανάληψη περίπου 0,001 τοις εκατό που θα επέτρεπε την αποφυγή της οικονομικής κατάρρευσης και να επενδύσει το ποσό του φόρου για την προστασία των κοινωνικών κατακτήσεων. Η επιταχυνόμενη αποσύνθεση των εγκεφάλων των κρατικών ελίτ αποκλείει πλέον ένα μέτρο το οποίο εξάλλου ούτε τα τελευταία απομεινάρια του σοσιαλισμού δεν είχαν τολμήσει να υιοθετήσουν.

Το Κράτος τώρα δεν είναι παρά ένας Λεβιάθαν που κατάντησε να λειτουργεί μακάβρια σαν χωροφύλακας. Όλα ξεκινούν από τη βάση. Εκεί θα πάμε να μάθουμε να προστατεύουμε τους εαυτούς μας από τις επιπτώσεις της μεγάλης κρατικής Αγυρτίας και από τον σχεδιασμό να μας εμπλέξει στην κατάρρευση της. Αν βλέπετε τόσους πολλούς κοινωνιολόγους, πολιτικούς επιστήμονες και φιλοσοφικά μηδενικά να βγαίνουν από τα λαγούμια τους, δεν είναι μήπως επειδή το σκάφος βυθίζεται;

Όλα πρέπει να ξαναχτιστούν, αν θέλεις να τα επινοήσουμε από την αρχή: διδασκαλία, θεραπείες, επιστήμες, πολιτισμό, ενέργεια, permaculture-«permanent culture», μεταφορές. Η συζήτηση, ο διάλογος, οι προβληματισμοί βρίσκονται σε αυτό το έδαφος, όχι στις αιθέριες σφαίρες της οικονομικής, ιδεολογικής πνευματικής κερδοσκοπίας!

Δεν εναπόκειται σε εμάς να ανακαλύψουμε ένα νόμισμα ανταλλαγής και μια αλληλέγγυα τράπεζα που προετοιμάζοντας την εξαφάνιση των χρημάτων θα επέτρεπε σε όλους και σε όλες να έχουν ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο;

7) Εσείς προβάλλετε το ζαπατίστικο Τσιάπας και την Rojava του κομουναλισμού. Αυτές οι δυο εμπειρίες βασίζονται, εν μέρει, επάνω σε έναν στρατό: το EZLN και τις YPG / J. Με ποιον τρόπο η έκκληση σας να «εδραιώσετε εδάφη» απελευθερωμένα από την κεντρική εξουσία και την παγκόσμια αγορά τοποθετείται επάνω στο κρίσιμο ζήτημα της αυτοάμυνας, δεδομένου ότι το Κράτος θα καταλήξει, αργά ή γρήγορα, να στείλει τους χωροφύλακες ή το στρατό του;

Είναι αυτονόητο ότι κάθε κατάσταση παρουσιάζει μια ιδιαιτερότητα που απαιτεί κατάλληλη αντιμετώπιση, που να ανταποκρίνεται στις περιστάσεις. Η Notre Dame des Landes δεν είναι Ροζάβα. Ο ELZN δεν είναι ένα προϊόν εξαγωγής. Σε κάθε έδαφος που βρίσκεται στη διαδικασία της απελευθέρωσης αντιστοιχούν οι ιδιαίτερες μορφές αγώνα. Οι αποφάσεις ανήκουν σε εκείνες και εκείνους που βρίσκονται στο επίκεντρο.

Ωστόσο, είναι καλό να το επαναλάβουμε: ο τρόπος αντιμετώπισης των όντων και των πραγμάτων ποικίλλει ανάλογα με την προοπτική που υιοθετήθηκε. Ο προσανατολισμός που δίνεται στον αγώνα έχει σημαντική επίδραση στη φύση και τις συνέπειές του. Η συμπεριφορά ποικίλλει εντελώς εάν μαχόμαστε στρατιωτικά την βαρβαρότητα με τα όπλα ή αν της αντιτάσσουμε σαν τετελεσμένο γεγονός εκείνο το απεριόριστο δικαίωμα στη ζωή που μερικές φορές υποχωρεί-παλινδρομεί αλλά ποτέ δεν ηττάται και ξεκινά πάλι ασταμάτητα.

Η πρώτη επιλογή είναι αυτή του ανταρτοπόλεμου. Ο παραστρατιωτικός αριστερισμός έδειξε με τις ήττες του ότι κατεβαίνοντας στο έδαφος του εχθρού σήμαινε να υποκύπτουμε στη στρατηγική του και να υποκείμεθα στο νόμο του. Η νίκη των συγκρούσεων με την απαίτηση της χειραφέτησης έχει κάνει ακόμη χειρότερα. Η εξεγερσιακή εξουσία γύρισε τα όπλα της εναντίον εκείνων που της είχαν επιτρέψει να θριαμβεύσει.

Στο βιβλίο το Κράτος δεν είναι πλέον τίποτα, εξαρτάται από εμάς να είμαστε τα πάντα [4], αποτόλμησα τη φόρμουλα «ούτε πολεμιστές ούτε μάρτυρες». Αυτή δεν δίνει καμία απάντηση αλλά εγείρει απλά το ερώτημα: πώς να κάνουμε τη θέληση να ζήσουμε και την ανθρώπινη συνείδηση ένα όπλο που δεν σκοτώνει, ένα απόλυτο όπλο;

Δεν θα μπορούσε η ενέργεια που σπαταλούν οι casseurs αγωνιστές σε εμπρησμούς σκουπιδιών και στις σπασμένες τζαμαρίες να ήταν ίσως πιο ορθολογική στην υπεράσπιση των ZAD (χώρων προς υπεράσπιση) σε αγώνα ενάντια στην βλαβερή παραγωγή και την άχρηστη κερδοφορία; Παρόμοια ερώτηση ισχύει και για τους διαδηλωτές οι οποίοι μερικές φορές κουβαλούν δεξιά κι αριστερά την ψευδαίσθηση πως θα μπορέσουν να κερδίσουν την λήψη μέτρων υπέρ του κλίματος. Τι να περιμένουμε από Κράτη που είναι οι πλανόδιοι πωλητές της ρυπογόνου οικονομίας; Η μαζική παρουσία των διαδηλωτών θα ήταν πιο επιθυμητή εκεί όπου αυτή η οικονομία δηλητηριάζει μια περιοχή, μια επικράτεια. Η συνάντηση μιας τυφλής βίας με την ήρεμη αλλά αποφασισμένη θέληση δεν θα είχε ίσως κάποια ελπίδα να δημιουργήσει ένα είδος εξεγερσιακού πασιφισμού του οποίου η επιμονή θα μπορούσε να σπάσει σταδιακά το ζυγό του Κράτους των κερδών;

8) Έχετε επανειλημμένα υποδείξει ότι «η παράβαση είναι φόρος τιμής στην απαγόρευση». Ότι η καταστροφή (στα γαλλικά, la casse) δεν εξυπηρετεί την χειραφέτηση. χειρότερα, πως αυτή «αποκαθιστά» τη τάξη. Η ανταρσία των Gilets jaunes έχει μετατρέψει πολυάριθμους «μη βίαιους» σε συμπαθούντες των Black Bloc. μόνο η βία (στα γαλλικά, le casse), λένε ουσιαστικά, έκανε την εξουσία να αντιδράσει. μόνο η φωτιά πέτυχε να κάνει τον Macron να τρέμει. Είναι ψέμα;

Τι όμορφη νίκη να κάνεις ένα τεχνοκράτη που έχει τον εγκέφαλο μιας ταμειακής μηχανής να τρέμει! Το Κράτος δεν υποχώρησε σε τίποτα, δεν μπορεί, δεν το θέλει. Η μόνη του αντίδραση ήταν να υπερεκτιμήσει τη βία προσφεύγοντας στον σωματικό και επικοινωνιακό ξυλοδαρμό για να εκτρέψει την προσοχή από τους πραγματικούς casseurs-χούλιγκανς, εκείνους που καταστρέφουν το δημόσιο αγαθό. Όπως έχω ήδη πει, οι θρυμματισμένες βιτρίνες τόσο αγαπητές στους δημοσιογράφους, είναι η έκφραση μιας τυφλής οργής. Ο θυμός είναι δικαιολογημένος, η τύφλωση δεν είναι! Το βαλς των χιλίων χρόνων του λιθόστρωτου-pavé και των δακρυγόνων κάνει surplace. Τα όργανα της κυβέρνησης βρίσκουν εκεί το λογαριασμό τους.

Αυτό που είναι νικηφόρο είναι η ανάπτυξη της ανθρώπινης συνείδησης, η όλο και πιο σταθερή απόφαση, παρά την κόπωση και τις αμφιβολίες που λαμβάνονται υπόψη από το φόβο και την επικοινωνιακή μικροπρέπεια. Η δύναμη αυτής της αποφασιστικότητας δεν θα σταματήσει να αυξάνεται επειδή δεν ενδιαφέρεται ούτε για τη νίκη ούτε για την ήττα. Διότι χωρίς ηγέτες ούτε αντιπρόσωπους αυτή είναι εκεί, παρούσα, και αναλαμβάνει από μόνη της – για όλες και για όλους – την ελευθερία πρόσβασης σε μια αυθεντική ζωή.

Να είστε σίγουροι: η δημοκρατία βρίσκεται στην πλατεία, στους δρόμους, όχι στις κάλπες.

9) Το 2003, με το «Le Chevalier, la Dame, le Diable et la mort», Εσείς αφιερώσατε όμορφες σελίδες στο ζήτημα των ζώων που στη συνέχεια επιβλήθηκε σχεδόν καθημερινά στη δημόσια συζήτηση. Μιλήσατε πρόσφατα για έναν «νέο πολιτισμό» που πρέπει να δημιουργηθεί. θα είναι αυτός σε θέση να γυρίσει τη σελίδα στις καθημερινές σφαγές θηρίων οι οποίες εξακολουθούν να αυξάνονται στις κοινωνίες μας;

Οι κατεστραμμένοι βιότοποι, τα φυτοφάρμακα, οι σφαγές των μελισσών, των πουλιών, των εντόμων, η θαλάσσια πανίδα που πνίγεται από την έκχυση πλαστικών στη θάλασσα, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αναπαραγωγής των θηρίων, η δηλητηρίαση της γης, του αέρα, του νερού όπως πολλά εγκλήματα που η κερδοσκοπική οικονομία διαιωνίζεται με ατιμωρησία, με κάθε προκατασκευασμένη νομιμότητα. Στους αγανακτισμένους που φωνάζουν πως «η ανθρωπότητα πρέπει να σωθεί από την καταστροφή», τα πτώματα που μας κυβερνούν αντιπαραθέτουν το θέαμα απαράδεκτων και μη τηρούμενων υποσχέσεων. Θα επαναλάβουν κυνικά την αμετάκλητη φύση του διατάγματος τους: πρέπει να σώσουμε την οικονομία, την κερδοφορία, το χρήμα και να πληρώσουμε, για αυτό το ευγενικό ιδεώδες, το αντίτιμο της φτώχειας και του αίματος.

Ο κόσμος τους δεν είναι ο δικός μας: το ξέρουν και δεν τους νοιάζει. Είναι στο χέρι μας να αποφασίσουμε για τη ζωή και το περιβάλλον μας. Στο χέρι μας να κοροϊδέψουμε τις γραφειοκρατικές, νομικές, αστυνομικές υποχρεώσεις συμμόρφωσης τους σπάζοντας αυτή την απόπειρα στη βάση, όπου και αν βρισκόμαστε, εκεί όπου μας πνίγει. Όπως έλεγαν οι αβράκωτοι το 1789: «Μας βαρεθήκατε;» Δεν θα βαριέστε για πολύ ακόμη! »

Κινούμαστε προς έναν τρόπο ζωής που βασίζεται σε μια νέα συμμαχία με το φυσικό περιβάλλον. Είναι μέσα σε μια τέτοια προοπτική που η μοίρα των ζώων θα προσεγγιστεί, όχι με ένα φιλανθρωπικό ή συμπονετικό πνεύμα αλλά υπό τη γωνία μιας επανένταξης-αποκατάστασης: εκείνη της ζωτικότητας που μας συγκροτεί και εκμεταλλευόμαστε, βασανίζουμε, καταπιέζουμε με τον ίδιο τρόπο όπως κακομεταχειριζόμαστε, καταπιέζουμε, κακοποιούμε εκείνους τους κατώτερους αδελφούς μας που είναι και οι εσωτερικοί αδελφοί μας.

10) Στο τελευταίο σας γραπτό, ωστόσο, εσείς καλείτε να «αποκαταστήσουμε την υπεροχή του ανθρώπου». Πώς να υιοθετήσουμε τη μοναδικότητα του Homo Sapiens υπενθυμίζοντας του στην εποχή του ανθρωπόκαινου ότι θα πρέπει να γίνει μικρότερος καθώς αντιπροσωπεύει μόνο το 0,01% της βιομάζας;

Ήρθε η ώρα τα ya basta, βαρεθήκαμε, μας πρήξατε, φτάνει πια! να εφαρμοστούν σε εκείνο το δόγμα που κατασκευάζεται από ένα σύστημα εκμετάλλευσης το οποίο, κάνοντας το κομμάτι του στους κυρίους διέδιδε την πίστη στην ανοησία και την έμφυτη αδυναμία του ανθρώπου. Δεν σταματήσαμε ποτέ να χαμηλώνουμε αυτό τον φτωχοδιάβολο. Δεν πέρασε καιρός από τότε που ένας θάνατος των Θεών, αλέστηκε σύμφωνα με τη γεύση των ιδιοτροπιών τους. Τον φορτώσαμε με μια οντολογική κατάρα, μια φυσική δυσπλασία, μια παιδαριώδη μόνιμη κατάσταση που καθιστούσε αναγκαία την προστασία ενός κυρίου. Σήμερα τελειώνει σε ένα σκουπιδότοπο μέσα στον οποίο μειώνεται σε ένα αντικείμενο, σε μια τζίφρα, σε μια στατιστική, σε μια εμπορική αξία.

Όλα εκτός από το να του αναγνωρίσουμε μια δημιουργικότητα, έναν δυναμικό πλούτο, μια υποκειμενικότητα που φιλοδοξεί και εκφράζεται ελεύθερα. Συνεχίστε εσείς να κηρύττεται την αγωνία των απεριόριστων χώρων του γιανσενιστή Pascal, ενώ μια επανάσταση της καθημερινής ζωής ωφελεί τον άνθρωπο και τον ξεκινά σε μια αλληλεγγύη ικανή να τον απελευθερώσει από τον εγωιστικό υπολογισμό και από τον ατομικισμό στον οποίο τον κλείδωνε η αγελαία κοινωνία. Όταν άνδρες και γυναίκες βάζουν τα θεμέλια μιας ισότιμης και αδελφικής κοινωνίας, το κήρυγμα που αναμασιέται αδιάλειπτα από τους προπαγανδιστές της εθελοντικής δουλείας εξακολουθεί να βρίσκει εκπρόσωπους!

Οι μόνοι άπειροι χώροι που με διεγείρουν είναι εκείνοι που ανοίγει μπροστά μας η τεράστια έκταση μιας ζωής που έχουμε να ανακαλύψουμε και να δημιουργήσουμε. Φωνάζαμε χθες «Κάτω οι υποκινητές βασιλιάδων και βικάριων!» Είναι οι ίδιοι σήμερα, αναπροσαρμόστηκαν. Κάτω οι προαγωγοί της αγοράς.

[1] L’Appel à la vie Η Έκκληση στη ζωή είναι μια σύντομη σύνθεση που μόλις δημοσιεύτηκε στην Γαλλία σε συνέχεια του Για την αυτοδιαχείριση της καθημερινής ζωής – συνεισφορά στην επείγουσα ανάγκη απελευθερωμένων περιοχών από την εμπορική και κρατική επιχείριση Sull’autogestione della vita quotidiana – contributo all’emergenza di territori liberati dall’’impresa statale e mercantile, Derive Approdi, Roma 2019.

[2] R. Vaneigem, Trattato del saper vivere ad uso delle giovani generazioni – Πραγματεία-Συνθήκη της γνώσης για το πώς να ζήσουν προς χρήση των νέων γενεών, Castelvecchi, Roma 2006.

[3] Internazionale situazionista – Καταστασιακή Διεθνής στην οποίαν ο Vaneigem συνεισέφερε σε μεγάλο βαθμό.

[4] R. Vaneigem, Lo Stato non è più niente, sta a noi essere tutto – Το Κράτος δεν είναι πλέον τίποτα, εξαρτάται από εμάς-είναι στο χέρι μας να είμαστε τα πάντα, Nautilus Torino 2010.

Tra le rovine del vecchio mondo e i vagiti di una nuova civiltà. (Prima parte)

ένοπλη πάλη, lotta armata

ΑΝΑΛΗΨΗ ΕΥΘΥΝΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ LANDO CONTI

05/08/2019 kleovisΣχολιάστε

BRIGATE ROSSE – PCC

Στις 10 Φεβρουαρίου 1986 ένας ένοπλος πυρήνας της Οργάνωσης μας εκτέλεσε τον Lando Conti, επικεφαλής της SMA και στενό συνεργάτη του υπουργού πολέμου, του σιωνιστή γουρουνιού Spadolini.
Ο Lando Conti ήταν μέρος εκείνης της πολιτικής-επιχειρηματικής κλάσης που είναι η σπονδυλική στήλη της Ιμπεριαλιστικής Μπουρζουαζίας στα σχέδια της αυτής της συγκυρίας. Πολιτική τάξη που παντρεύει άμεσα τα οικονομικά συμφέροντα που συνδέονται με τον πολεμικό τομέα με τις γενικές επιλογές του δυτικού ιμπεριαλισμού.
Πράγματι, υπήρξε ένας ακούραστος υποστηριχτής πολιτικών πιέσεων για μια πιο άμεση συμμετοχή της Ιταλίας, και με την στρατιωτική έννοια, στην ατλαντική συμμαχία..
Τον βρίσκουμε συνεχώς δίπλα στον εν λόγω υπουργό πολέμου να δραστηριοποιείται στην προώθηση και ανοιχτή υποστήριξη της αμερικανικής θέσης στη Μεσόγειο.
Η SMA (θαλάσσια και εναέρια σηματοδότηση-segnalamento marittimo ed aereo), μια μικρή και ευέλικτη εταιρεία από αυτοπροσδιορισμό, συμμετέχει στα σημαντικότερα συστήματα όπλων και κυρίως στο αμερικανικό πρόγραμμα SDI Star Wars-πολέμου των άστρων, μέσω της ιταλικής κοινοπραξίας στρατηγικών τεχνολογιών (CITES) που προωθεί η Agusta. Αυτή αποτελεί μέρος του «κλαμπ Melara», ενός κύκλου που περιέχει ότι καλύτερο της ιταλικής πολεμικής παραγωγής, ελέγχει αρκετές εταιρείες του κλάδου με υποκαταστήματα και στο εξωτερικό, η παραγωγή της κυμαίνεται από συστήματα ραντάρ μέχρι ηλεκτρονικά εξαρτήματα για πυραύλους. Ποιοτικές παραγωγές που σε μια αναπτυσσόμενη αγορά προκάλεσαν το ενδιαφέρον της Fiat σε μια σημαντική μετοχική συμμετοχή.
Η επέκταση της παραγωγής της SMA και στις παγκόσμιες αγορές αποδεικνύεται από τις εξαγωγές της σε όλα τα μέρη του κόσμου, χωρίς να ξεχνάμε μεταξύ άλλων τους ισραηλινούς σιωνιστές, τους πραξικοπηματίες ΝΑΤΟ της Τουρκίας, το καθεστώς απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής, το καθεστώς των Φιλιππίνων του δικτάτορα Marcos και τα διάφορα καθεστώτα της Νότιας Αμερικής για να αναφέρουμε μόνο λίγα.
Ο ρόλος που διαδραμάτισε ο Lando Conti τόσο στο διοικητικό συμβούλιο της SMA, όσο ως εξέχον μέλος του ρεπουμπλικανικού κόμματος PRI, όπως επίσης και στο πανόραμα της τοπικής πολιτικής εξουσίας είναι ενδεικτικός για να κατανοήσουμε πλήρως τις διασυνδέσεις πολιτικού-οικονομικού-στρατιωτικού ενδιαφέροντος που αναλήφθηκαν σήμερα από τον πολεμικό κλάδο.
Εάν ξεφυλλίσουμε ένα οποιοδήποτε εγχειρίδιο σχετικό με τα προβλήματα του πολέμου, θα βρούμε να αναφέρεται η αρχή σύμφωνα με την οποίαν το μέγιστο άμυνας είναι σε άμεση αναλογία της προσβλητικής ικανότητας. Ένας γενικός νόμος του πολέμου που δεν μπορούν να ακυρώσουν, όχι ένα, αλλά ούτε χίλια τζάκια της Γενεύης.
Η αποκαλούμενη «Στρατηγική Αμυντική Πρωτοβουλία»-SDI που προωθείται από τις ΗΠΑ καθορίζει αναγκαστικά μια κούρσα για τον επανεξοπλισμό, μια κούρσα που δεν αφορά μόνο το διάστημα, προσβάλλοντας σε μεγάλο βαθμό την τεχνολογική-επιθετική αναπροσαρμογή των συστημάτων συμβατικών όπλων, μέσα στο αυλάκι της ιδέας οδηγού της »αστρικής ασπίδας» που συνίσταται στην πραγματοποίηση των προϋποθέσεων για να καταστεί εφικτή η χρήση του πυρηνικού οπλοστασίου (διατρέχοντας έναν αποδεκτό κίνδυνο). Ωστόσο, θα ήταν απλοϊκό να παρουσιάσουμε την SDI αποκλειστικά ως ένα γιγαντιαίο στρατιωτικό όργανο, θα ήταν σαν να ήμασταν τυφλοί μπροστά στα κίνητρα οικονομικού χαρακτήρα. Κίνητρα που αποτελούν τη βάση της άμεσης συμμετοχής στο πρόγραμμα τεράστιων τομέων της οικονομίας δημιουργώντας μια στενή σχέση μεταξύ του πολιτικού, του στρατιωτικού, του βιομηχανικού και του ακαδημαϊκού επιστημονικού.

Το SDI είναι το πιλοτικό πρόγραμμα που προτίθεται να υιοθετήσει η Αυτοκρατορική Μπουρζουαζία για να ανταποκριθεί στις δικές της ανάγκες που συνίστανται στον επανασχεδιασμό ενός νέου διεθνούς καταμερισμού της εργασίας με την ρήξη των σημερινών ενδοϊμπεριαλιστικών σχέσεων δύναμης, ως απαραίτητη προϋπόθεση για μιαν επαρκή αξιοποίηση των χρησιμοποιηθέντων κεφαλαίων.
Είκοσι έξι δισεκατομμύρια δολάρια επενδύθηκαν μόνο στον τομέα της έρευνας, μια εκτίμηση των 1500-2000 δισεκατομμυρίων δολαρίων δαπάνης για την πραγματοποίηση της σημαίνει έναν πολλαπλασιαστικό κύκλο εργασιών που ανοίγει την όρεξη στους καπιταλιστές-τους διεγείρει μεγάλη επιθυμία, άσχημα κρυμμένη με τις υποκριτικές πολιτικές αμηχανίες που εκφράστηκαν από τις διάφορες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις.
Η έναρξη του ευρωπαϊκού καρτέλ Eureka, αν και δεν έχει τη δυναμικότητα να ανταγωνιστεί το Πρόγραμμα USA, ενισχύει τις ευρωπαϊκές θέσεις στην απόκτηση αμερικανικών παραγγελιών σε ποσότητα και ποιότητα, ενώ παράλληλα προσπαθεί να αποκρύψει, πίσω από τη δημαγωγία μιας «αυτόνομης Ευρώπης», την πολεμική επιλογή που έχει ως αποτέλεσμα να τίθεται στο κάρο της SDI. Αυτή η μάζα κεφαλαίων προηγμένης τεχνολογίας, είναι μια νόστιμη μπουκιά για την ανεξάντλητη πείνα κερδών των βιομηχανιών πολέμου και όχι μόνο.
Για το πολυεθνικό κεφάλαιο ΗΠΑ η προώθηση και ανάπτυξη αυτού του προγράμματος αντιπροσωπεύει την επανεκκίνηση και την ενίσχυση της υπεροχής του στον κόσμο, διατηρώντας υπό την ηγεσία του τον επαναπροσδιορισμό του διεθνούς καταμερισμού εργασίας. Από τη μια πλευρά η περαιτέρω τσιμεντοποίηση των ιεραρχικών σχέσεων εντός της δυτικής ιμπεριαλιστικής αλυσίδας. από την άλλη το σχέδιο να επιβάλει στην ΕΣΣΔ την αιμορραγία μιας κούρσας για όλο και πιο εξελιγμένα όπλα, επιδιώκοντας έτσι τον στόχο της συρρίκνωσης της μπροστά και στην μη παρουσία ενός πραγματικού άμεσου πολέμου, αναγκάζοντας την σε μια σαφή πολιτική υποταγή.
Μια μανία να κερδίσει τον πόλεμο χωρίς να ρίξει έναν πυροβολισμό που δεν έχει καμία πιθανότητα επιτυχίας δεδομένων και των υποχρεωτικών στρατιωτικών αντιμέτρων που προετοιμάζονται στην Ανατολή. Αυτή που βιώνουμε είναι μια ιστορική δημιουργούμενη κρίση του Τρόπου της Καπιταλιστικής Παραγωγής που έχει τις ρίζες της στις εσωτερικές της αντιφάσεις. Αυτή δημιουργήθηκε από την απόλυτη υπερπαραγωγή κεφαλαίων, όχι λόγω περίσσιου πλούτου, αλλά από την υπερβολική παραγωγή μέσων εργασίας και διαβίωσης σε σχέση με τη δυνατότητα μιας χρήσης τους στην εκμετάλλευση της τάξης σε συνθήκες κέρδους που να επιτρέπουν την ενίσχυση της παραγωγικής βάσης, την εκτεταμένη συσσώρευση και αναπαραγωγή.
Η πολυεθνική δομή είναι μια απαραίτητη προϋπόθεση για τον σύγχρονο πολυπαραγωγικό μονοπωλιακό καπιταλισμό για να αρπάξει τα περιθώρια κέρδους που είναι ακόμα δυνατά.
Μόνο αυτή είναι σε θέση να αντιμετωπίσει με τεράστιες τεχνολογικές-οικονομικές δυνατότητες τις συνεχείς δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί στον τομέα των παραγωγικών αναδιαρθρώσεων. Τα με διαφορετικό τρόπο δομημένα κεφάλαια συνεχίζουν να υφίστανται αλλά μέσα σε μια σαφή εξάρτηση, και προορίζονται εντούτοις να ενσωματωθούν.
Ο ανταγωνισμός μεταξύ κεφαλαίων εξελίσσεται σε μια διακρατική διάσταση και βλέπει τις οικονομικές δομές κάθε μεμονωμένης Χώρας βαθιά νευρωμένες σε όλα τα επίπεδα με κεφάλαια που έχουν τον κύριο πόλο σε άλλες χώρες της περιοχής.
Η ουσία των συγκεκριμένων αντιθέσεων του κεφαλαίου δεν έχει παραμορφωθεί, αλλά η μορφή με την οποία εκδηλώνονται σήμερα έχει αλλάξει. Όλα αυτά συνεπάγονται μια πολύπλοκη ολοκλήρωση και μια ιεραρχική αλληλεξάρτηση που έχει προφανείς συνέπειες στις πολιτικές κάθε Κράτους, το οποίο σίγουρα δεν είναι ένα ξένο εργαλείο που λειτουργεί για λογαριασμό ενός απρόσωπου κεφαλαίου που ακυρώνει κάθε εθνικό του χαρακτήρα, αντιθέτως, κάθε Εκτελεστικό εκτελεί μια ευαίσθητη λειτουργία διαμόρφωσης των πολιτικών που ταιριάζουν καλύτερα στις ανάγκες των κεφαλαίων, λαμβάνοντας υπόψη τα χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου υφιστάμενου Κοινωνικού Οικονομικού Σχηματισμού, όλα αυτά σύμφωνα με τις γενικές ή ειδικές ενδείξεις, οι οποίες με όλο και πιο δεσμευτικό τρόπο περνούν σε διεθνές επίπεδο, στων οποίων την εκπόνηση κάθε μεμονωμένη κυβέρνηση, καθώς και κάθε κεφάλαιο, συμμετέχει σε σχέση με τη δική της συνολική δύναμη.
ΔΝΤ, εκτελεστική επιτροπή της ΕΟΚ, SME, ευρωπαϊκή τράπεζα επενδύσεων, εκτελούν μια δραστηριότητα άκαμπτης διεύθυνσης που συνεπάγεται έντονες επιπτώσεις ειδικότερα για τα ασθενέστερα κράτη. Το ΔΝΤ είναι το προνομιούχο μέσο με το οποίο οι ΗΠΑ ασκούν την υπεροχή τους σε παγκόσμιο επίπεδο, μανουβράροντας την έκδοση χρηματοδότησης υπό όρους για την υιοθέτηση ευπρόσδεκτων πολιτικών, είτε αντιπληθωριστικών είτε εκείνων που αποσκοπούν στη διαιώνιση της κατάστασης πλήρους εξάρτησης μεγάλου μέρους του κόσμου, προσπαθώντας να ελέγξουν άμεσα τις αντιθέσεις που παρουσιάζονται με στρεβλωτικά αποτελέσματα, όπως στην περίπτωση του τεράστιου χρέους που έχει συσσωρευτεί από τις εξαρτημένες Χώρες, μια αυθεντική κινούμενη νάρκη που περιπλανιέται σε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο, που βλέπει μεταξύ των μέγιστων υπεύθυνων για την απειλητική παρουσία της τους ίδιους τους «πυροτεχνουργούς».
Συγκεκριμένα στην Ευρώπη, οι οργανισμοί της ΕΟΚ καθορίζουν από τα όρια των διακυμάνσεων των νομισμάτων στις ποσοστώσεις της παραγωγής σε διάφορους παραγωγικούς τομείς.
Όσον αφορά την ιταλική κατάσταση, οι αποφάσεις αυτές είχαν σαν αποτέλεσμα, για παράδειγμα στη βιομηχανία σιδήρου και χάλυβα, τον παροπλισμό σημαντικών εγκαταστάσεων, καθώς και όρια που τέθηκαν στον γεωργικό τομέα. Προφανώς τα μέτρα αυτά προκαλούν αντιδράσεις και συγκρούσεις, όπως δείχνει η οδυνηρή ιστορία αυτών των οργανισμών, κανείς δεν είναι πρόθυμος να εφαρμόσει με αδιαφορία τέτοιους περιορισμούς, αλλά είναι επαληθεύσιμη μια ουσιαστική ευθυγράμμιση σε αυτούς με τη συνείδηση του γενικού πλαισίου της κρίσης, των ορίων ισχύος, μέσα στην έλλειψη πραγματοποιήσιμων εναλλακτικών λύσεων.
Δεν είναι μια ειρηνική αδελφοποίηση μεταξύ κεφαλαίων και Κρατών, αλλά ούτε και μια επίπεδη αναπαραγωγή πολιτικών και οικονομικών πλαισίων που έχουμε ξαναδεί, προσελκύοντας τις διαφορές μεταξύ ποσότητας και ποιότητας και το σημείο όπου μπορεί η μια να μετατραπεί στην άλλη.
Είναι ξεκινώντας από αυτή την κατάσταση που μπορούμε να βρούμε τις πραγματικές βάσεις που στη συνέχεια οδηγούν στις πολιτικές των ιμπεριαλιστικών Κρατών, τόσο σε σχέση με τις συνθήκες ζωής του προλεταριάτου, που του επιτίθενται συνεχώς μεμονωμένες κυβερνήσεις, όσο και στην κατάσταση της ολοένα αυξανόμενης αντίθεσης-συγκρουσιακής διάθεσης μεταξύ των δύο συνασπισμών. Μέσα σε αυτό το ηφαιστειακό χωνευτήρι ζουν τα θεμέλια μιας όλο και πιο έντονης τάσης για πόλεμο.
Η ιστορία μας διδάσκει ότι άλλες σοβαρές κρίσεις έχουν κλονίσει την MPC και ότι αυτές έχουν ξεπεραστεί με το ξέσπασμα των δια-ιμπεριαλιστικών πολέμων που με τις τεράστιες καταστροφές μέσων παραγωγής, εργατικού δυναμικού, εμπορευμάτων επιτρέπουν στη συνέχεια την επεκτατική ανάκαμψη του οικονομικού κύκλου, μια διαφορετική κατανομή των περιοχών εξάρτησης στον κόσμο.
Στην ανάγκη επέκτασης του κεφαλαίου που αναπτύχθηκε περισσότερο πρέπει να τοποθετηθούν όλες οι επιθέσεις που η διοίκηση USA απευθύνει ενάντια στις συμφωνίες της Γιάλτα, επειδή αυτές αντιπροσωπεύουν την κύρωση ισορροπιών μεταξύ των δύο μπλοκ που δεν είναι πλέον αποδεκτές σήμερα.
Υποδεικνύουμε τις ΗΠΑ και τους ευρωπαίους συμμάχους της σαν τους κύριους υπεύθυνους για την τρέχουσα τάση στον πόλεμο, όχι λόγω μιας αξιολόγησης θετικού ιδεολογικού τύπου σε σχέση με το μπλοκ κυριαρχίας ΕΣΣΔ, δηλώνουμε αντιθέτως ότι και σε αυτή την περίπτωση βρισκόμαστε μπροστά σε μια καπιταλιστική Χώρα όπου η κρατική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής δεν σημαίνει αυτόματα σοσιαλισμό.
Δεν πρόκειται λοιπόν περί αυτού αλλά για την αξιολόγηση του διαφορετικού τύπου ανάπτυξης του κεφαλαίου και των αντιθέσεων που το διαπερνούν, οι οποίες κατά συνέπεια το οδηγούν σε διαφορετικές πολιτικές-οικονομικές επιλογές, οπότε μπορούμε να πούμε ότι σε αυτή τη φάση η κούρσα για επανεξοπλισμό, γενικά, δεν διαδραματίζει έναν θετικό οικονομικό ρόλο στη Σοβιετική Ένωση, δεδομένης της ανάγκης να επενδυθούν κεφάλαια σε τομείς όπου εγγράφονται χρόνιες ελλείψεις, παρά την αποφασιστικότητα να διατηρήσει την περιοχή επιρροής της.
Όσον αφορά το δυτικό στρατόπεδο υπάρχουν διάφορα παραδείγματα της σχέσης μεταξύ της οικονομικής κρίσης και του πολέμου.
Σε απάντηση στην κρίση του ’29, η αστική τάξη υιοθετεί τις Kεϋνσιανές πολιτικές που οδηγούν την αμερικανική «Νέα Συμφωνία»- “New Deal” που συνίσταται στη μαζική παρέμβαση του Κράτους ως παραγωγού πρόσθετης ζήτησης, μέσω κατάλληλων μέτρων για τον καθορισμό του επιτοκίου, των φορολογικών αρχών, ελέγχου της συνολικής μάζας των επενδύσεων. Αλλά μέσα στο σύντομο χρονικό διάστημα από την θέσπιση τους μέχρι την παραμονή του β ‘παγκοσμίου πολέμου, αυτή η αντικυκλική απάντηση καταδεικνύει όλους τους περιορισμούς και τις αντιφάσεις της: μια ομοσπονδιακή δαπάνη που σχεδόν διπλασιάζεται παρουσία μιας ταυτόχρονης καθαρής πτώσης του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος και ενός εξαπλασιασμού της ανεργίας.

Η έξοδος από τη σοβαρή κρίση αντιθέτως θα ξεκινήσει με το ξέσπασμα της σύγκρουσης, με τις στρατιωτικές προμήθειες στις Συμμαχικές Χώρες και την επακόλουθη άμεση παρέμβαση που θα προκαλέσουν την επιτάχυνση της παραγωγής με την επακόλουθη σχεδόν εξαφάνιση της ανεργίας. Την ίδια εποχή και η Γερμανία επιδιώκει να βγει από την κρίση με τις πολιτικές σχεδιασμού του ναζιστικού Κράτους, με σκοπό να επιλύσει με τη βία την πτώση της κεφαλαιακής εκτίμησης. Βασίστηκαν στην ανάπτυξη της πολεμικής παραγωγής χρηματοδοτούμενης από το Κράτος, με τον έλεγχο του εξωτερικού εμπορίου της αγοράς συναλλάγματος, των τιμών και, φυσικά, των μισθών.
Η παραγωγή ξεκίνησε εκ νέου σε πλήρες καθεστώς το 1937. Σε σύγκριση με το 1928, ο δείκτης παραγωγής συνδεδεμένος με τον πόλεμο ήταν 37,2% υψηλότερος απέναντι, την ίδια περίοδο, μιας αύξησης κατά 4,5% στις βιομηχανίες παραγωγής αγαθών προοριζόμενων για μαζική κατανάλωση. Σε παρουσία μιας μείωσης των μισθών το συνολικό ύψος των κερδών αυξήθηκε πάνω από το 100%. Μια κατάσταση που δεν μπορούσε να μην προκαλέσει ανεξέλεγκτα αποτελέσματα με την πάροδο του χρόνου, αλλά στην πραγματικότητα αυτός ο χρόνος δεν θα είχε ωριμάσει δεδομένης της προγραμματισμένης πρόθεσης να ξεφορτωθούν οι αντιθέσεις αυτές προς τα έξω.
Κατά την έκρηξη του Κορεατικού πολέμου, σε φάση στασιμότητας της οικονομίας, η πολεμική δαπάνη εξακολουθεί να διαδραματίζει έναν ρόλο ατμομηχανής με τα αποτελέσματα της να δημιουργούν νέες επενδύσεις, όπως κατά τη διάρκεια του πολέμου της Ινδοκίνας με το 80% της αύξησης των ομοσπονδιακών αγορών που σχετίζονται με στρατιωτικές δαπάνες που οδήγησαν σε μία από τις μακρύτερες προόδους της οικονομίας ΗΠΑ. με λίγα λόγια, η σχέση μεταξύ του «Κράτους Πρόνοιας» και του Κράτους Πολέμου – “Welfare State” και Warfare State εμφανίζεται και πάλι. Στα γεγονότα αυτά προστίθεται στη συνέχεια η πραγματικότητα που είναι πάντοτε ενεργή του εμπορίου όπλων μεταξύ των ΗΠΑ και της Ευρώπης και μεταξύ αυτών και του «Τρίτου Κόσμου», με διαφορετικά ύψη ανάλογα με το αν πρόκειται για Χώρες με δυνατότητα άμεσης πληρωμής (σε μετρητά ή πρώτες ύλες) ή όχι. Σε αυτές τις πωλήσεις αυστηρά πολιτικά κριτήρια εφαρμόζονται προφανώς που έχουν σχέση με τον βαθμό αξιοπιστίας και την στρατηγική σημασία κάθε Χώρας. Περιττό να πούμε ότι το συνολικό ύψος της πολεμικής τούρτας εξαγωγών καταβροχθίζεται κατά 3/4 από τον δυτικό ιμπεριαλισμό. Ας δούμε, τώρα τα ειδικότερα χαρακτηριστικά της πολεμικής παραγωγής … μπαίνουμε στην κοιλιά του θηρίου. Αν είναι πάντοτε λανθασμένο να τραβήξουμε μια σαφή διαχωριστική γραμμή μεταξύ της παραγωγής εμπορευμάτων και του πολιτικού πλαισίου αυτό είναι ακόμα πιο παράλογο στην περίπτωση του εμπορεύματος-όπλου διότι αυτό περιέχει μέσα του τον μέγιστο πολιτικό χαρακτήρα. Εν τω μεταξύ πολιτικός κατ ‘εξοχήν είναι ο αγοραστής, δηλαδή τα Κράτη, με ξεκάθαρα πολιτική επακόλουθη χρήση, που απευθύνεται αφενός στο εσωτερικό και αφετέρου στοχεύει προς το εξωτερικό. Στο εσωτερικό η κατοχή του αντιπροσωπεύει ένα είδος ασφάλισης επί της ζωής, η καλύτερη επένδυση για να διαιωνιστεί η ταξική κυριαρχία του. οι μάζες που με το έργο τους σφυρηλατούν τα εργαλεία που προορίζονται να διατηρήσουν τη θέση τους των καταπιεσμένων και που, μέσω της φορολογικής ληστείας αναγκάζονται να χρηματοδοτήσουν την αγορά του!
Στο εξωτερικό ως εργαλείο ισχύος για την προστασία των συμφερόντων του και για την αντιμετώπιση του αντίπαλου μπλοκ προσπαθώντας να κατακτήσει νέους χώρους για τα πολυεθνικά κεφάλαια που αποτελούν πλεόνασμα στη γεωπολιτική περιοχή στην οποία λειτουργούν ήδη με αυτοκρατορική ή υπο-αυτοκρατορική λογική ανάλογα με τις περιπτώσεις.
Το γεγονός ότι ο πελάτης είναι ένα Κράτος αντιπροσωπεύει έναν εξαιρετικά θετικό παράγοντα για τις πολεμικές βιομηχανίες επειδή εγγυάται τη σταθερότητα της ζήτησης με αντίστοιχη σταθερότητα, προς τα πάνω, των τιμών.
Η παρουσία μιας συνεχούς κούρσας προς την τεχνολογική προσαρμογή, σε συνδυασμό με τη δυνατότητα επεξεργασίας μακροπρόθεσμων προγραμμάτων, δεδομένης της εγγύησης αυτής της σταθερότητας, επιτρέπει την ανάπτυξη πάγιων στοιχείων ενεργητικού κεφαλαίων μεγαλύτερη από τις υπόλοιπες παραγωγές. Για όλα αυτά μπορούμε να πούμε ότι ο τομέας αυτός είναι ο πιο ελκυστικός για το χρηματοοικονομικό κεφάλαιο, δεδομένης της ουσιαστικής απουσίας κινδύνου.
Πράγματι σε χρόνια κρίσης υπάρχει μια διαφορετική τάση στο κέρδος μεταξύ άλλων εμπορευμάτων και του πολεμικού υπέρ αυτού
του τελευταίου.
Στο επίκεντρο αυτού του κολοσσιαίου deal βρίσκεται ο ιμπεριαλισμός USA, στο εσωτερικό του οποίου λειτουργεί από καιρό, ως αποτέλεσμα των προαναφερθέντων ιστορικών γεγονότων, ένα ενισχυμένο πολιτικό-βιομηχανικό-στρατιωτικό-επιστημονικό σύμπλεγμα ικανό να επηρεάσει όλους τους θεσμικούς τομείς και να επεκτείνει την επιρροή του σε όλο το δυτικό στρατόπεδο, υλοποιημένο και σε μια ανταλλαγή πολεμικού υλικού με τους ευρωπαίους Συμμάχους, το οποίο κατατάσσεται υπέρ των ΗΠΑ σε αναλογία 10 προς 1, αυτό ως πρακτική συνέπεια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου που σηματοδότησε τη γενική πολιτική εξάρτηση που εξακολουθεί να λειτουργεί.
Στον συγκεκριμένο πολεμικό τομέα η αμερικανική πολιτική αρχικά διατυπώθηκε με μια απλή και καθαρή μαζική παροχή όπλων στην ευρωπαϊκή σκακιέρα, για να απαντήσει στις ανάγκες άμεσης απειλής προς την ΕΣΣΔ και στη συνέχεια αναπτύχθηκε παρουσία των διαφόρων ευρωπαϊκών βιομηχανιών πολέμου, από την μια μανουβράροντας παραγγελίες και άδειες – συναίνεση, συμμετέχοντας άμεσα με την μετοχική παρουσία και τη διαχειριστική, από την άλλη προσπαθώντας να περιορίσει τη δραστηριότητά τους σε τεχνολογικά μεσαίου επιπέδου παραγωγικούς τομείς, διατηρώντας για τον εαυτό της την ικανότητα να σχεδιάζει και να παράγει τα νέα οπλικά συστήματα.
Μέσα σε αυτό το πανόραμα καταλαβαίνουμε καλά το σχέδιο να ομογενοποιήσουν τα οπλικά συστήματα όλο και περισσότερο, με τελευταία αυτά τα διαστημικά, μιας και αυτό, πέρα από τα καθαρά στρατιωτικά τεχνικά προβλήματα, επιτρέπει τη διαιώνιση του ελέγχου USA στη στιγμή του σχεδιασμού και της παραγωγής της τεχνολογικής»καρδιάς» πηγαίνοντας στη συνέχεια κατά προτίμηση σε διμερείς συμφωνίες με κάθε μεμονωμένο partner. Αυτή η πολιτική δεν μπορούσε να μην αντιμετωπίσει αντιστάσεις στην Ευρώπη, αυτές εφαρμόστηκαν ιδιαίτερα από τη Γαλλία, ενώ αντιθέτως όσον αφορά την Ιταλία, πάντα κυριάρχησε η αποστροφή προς την εγκαθίδρυση μιας παραγωγικής αυτονομίας, τόσο λόγω της καθολικής πολιτικής υποδούλωσης στις ενδείξεις της Ουάσιγκτον, όσο επειδή μια τέτοια υπόθεση θα την έβλεπε σε κάθε περίπτωση περιθωριοποιημένη δεδομένου του προβλέψιμου σχηματισμού μιας άγγλο-γαλλο-γερμανικής ηγεμονίας, παγκοσμίως καλύτερα εξοπλισμένων.
Ένα βασικό χαρακτηριστικό της ιταλικής βιομηχανίας του πολέμου είναι η εξειδίκευση των προμηθειών στις Xώρες του «Τρίτου Κόσμου» με μια εξέλιξη εντυπωσιακού κύκλου εργασιών: περάσαμε τα τελευταία χρόνια σε αυξήσεις ακόμη και δέκα φορές μεγαλύτερες σε σχέση με τα τέλη της δεκαετίας του ’60, με καταστροφικές συνέπειες για τις συνθήκες διαβίωσης (ή θανάτου) εκείνων των λαών των οποίων οι κυβερνήτες οπλίζονται όλο και περισσότερο για να κατακτήσουν την ηγεμονία στις δικές τους περιοχές με μια λογική υποαυτοκρατορίας, προσπαθώντας να χαρακτηριστούν ως καταλληλότεροι για τη διατήρηση της «ηρεμίας» στις διαδρομές-οδούς εφοδιασμού των καπιταλιστικών Χωρών που τους προμηθεύουν. Στα ιστορικά προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί σε αυτές τις Χώρες, ως συνέπεια της παλιάς και νέας αποικιοκρατίας, ληστείας του φυσικού πλούτου, άγριας εκμετάλλευσης του εργατικού δυναμικού, ανεπάρκειας τροφίμων που προκαλείται από την επιβολή της μονοκαλλιέργειας, χρέους προς ξένες χώρες, πολιτικής εξάρτησης που πραγματοποιείται από τις ντόπιες μπουρζουαζίες, προστίθεται η αιμορραγία για την αγορά πολεμικού υλικού που αντιπροσωπεύει το ένα τρίτο των εισαγωγών προηγμένης τεχνολογίας, απορροφώντας τεράστιους πλούτους που αποτελούν μια υποθήκη για τις δυνατότητες μιας μελλοντικής ανάπτυξης, δεδομένης και της συνέχισης περαιτέρω δαπανών που οφείλονται στη συντήρηση, στην επιχειρησιακή ενημέρωση που πραγματοποιείται συχνά από προσωπικό που προέρχεται από την προμηθεύτρια Χώρα λόγω της αναντιστοιχίας που υπάρχει μεταξύ της υψηλής τεχνολογίας που ενσωματώνεται στα οπλικά συστήματα και της τοπικής υπανάπτυξης.
Στον ιταλικό πόλο είναι επεξηγηματικός ο ρόλος που διαδραματίζει η μεγαλύτερη ιδιωτική ομάδα κεφαλαίων, η FIAT, που έχει μια πολύ ζωντανή ιστορική μνήμη σχετική με την σημασία της πολεμικής βιομηχανίας και του ίδιου του πολέμου. Όντως την παραμονή του πρώτου παγκοσμίου πολέμου βρίσκονταν στην τριακοστή θέση στην Ιταλία όσον αφορά το βιομηχανικό μέγεθος, στο τέλος αυτού την βρίσκουμε στην τρίτη θέση, με ένα κοινωνικό κεφάλαιο επτά φορές μεγαλύτερο και με 40.000 εργαζόμενους αντί των 4.000 και δεδηλωμένα κέρδη ίσα με το 80% του επενδεδυμένου κεφαλαίου.
Η δημιουργία ενός χάρτη της παρουσίας της στον πόλεμο σημαίνει κάλυψη ολόκληρης της τομεακής πανοραμικής: από το διάστημα μέχρι την αεροναυτική, από τον μηχανικό έως το ναυτικό έως τον ηλεκτρονικό. Εκείνο που είναι ενδιαφέρον και πρέπει να αξιολογηθεί είναι η συνεχώς αυξανόμενη δέσμευση της αυτή την τελευταία περίοδο (ιδιαίτερα στην SNIA μεγάλη παραγωγό πυραυλικών καυσίμων) ακριβώς ενόψει της SDI, εξάλλου ο Agnelli είναι ξεκάθαρος, δεδομένου ότι όσον αφορά πιθανές συμφωνίες με βιομηχανίες της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, θέτει ως κεντρικό θέμα την επιθυμία της FIAT να χρησιμοποιήσει τέτοιες σχέσεις προκειμένου να εισαχθεί καλύτερα στα επόμενα αμερικανικά σχέδια του Πενταγώνου.

Στον χώρο της ιταλικής πολεμικής παραγωγής – έχοντας υπόψη ότι το ιταλική είναι σχετικό, δεδομένου ότι το ξένο τεχνολογικό στοιχείο, ιδιαίτερα των ΗΠΑ, δεν αντιπροσωπεύει ποτέ λιγότερο από το ένα τέταρτο της συνολικής αξίας – είναι κατανεμημένη κατά το ήμισυ μεταξύ του δημόσιου και ιδιωτικού κλάδου και μπορούμε να εντοπίσουμε ότι ο πρώτος κυριαρχεί σε εκείνους τους τομείς όπου είναι υψηλότερα τα επενδυτικά κόστη που πρέπει να υποστηρίξει το Κράτος λόγω της στρατηγικής σημασίας που αυτά καλύπτουν. Όπως ο αεροναυπηγικός (2/3) εξαιρετικά ανεπτυγμένος τεχνολογικά και ο ναυτικός (3/4) για μεγάλο χρονικό διάστημα σε κρίση, σχετικά με τον οποίον αξίζει να θυμόμαστε ότι ακριβώς λόγω της ανάγκης επέκτασης του γεννήθηκε η κρατική βιομηχανία σιδήρου και χάλυβα με κρατική παρέμβαση.
Μέσα στον δημόσιο τομέα υπάρχει μια διάκριση μεταξύ IRI και EFIM που συχνά οδηγεί σε αλληλεπικαλύψεις και συγκρούσεις για τον έλεγχο των διαφόρων κλάδων, που σε αυτή την πολιτική συγκυρία χαρακτηρίζονται ως ένα από τα εδάφη μάχης μεταξύ χριστιανοδημοκρατίας-DC και σοσιαλιστών-PSI.
Διακυβεύεται η καθοδήγηση ενός τομέα, ο οποίος ακριβώς λόγω αυτής της σχέσης μεταξύ της πολεμικής βιομηχανίας και της πολιτικής εξουσίας, παρουσιάζεται ως ένα νευραλγικό σημείο για την ενίσχυση του πολιτικού-οικονομικού-στρατιωτικού συμπλέγματος επάνω στο παράδειγμα του αμερικανικού.
Είναι επομένως μέσα σε αυτή τη συγκυρία και στην προοπτική του ενδοϊμπεριαλιστικού πολέμου, που η παραγωγή του πολεμικού τομέα διαδραματίζει έναν κινητήριο ρόλο, οδηγώντας την οικονομία. Δεν είναι τυχαίο ότι η προηγμένη τεχνολογία, η βασική έρευνα, η εφαρμογή ευέλικτων συστημάτων, η ενισχυμένη αυτοματοποίηση και οι υπολογιστές πέμπτης γενιάς βρίσκουν στον «στρατιωτικό» τομέα το δικό τους φυσικό έδαφος επέκτασης. Ακριβώς αυτός ο προωθητικός ρόλος του πολεμικού τομέα έχει τέτοιες συνέπειες για τις οικονομικές πολιτικές των διαφόρων Κρατών ώστε να τα εμπλέκει άμεσα στον ανηλεή ανταγωνισμό σε εξέλιξη μεταξύ των ισχυρότερων πολυεθνικών προκειμένου να καπαρώσουν αυτή την αγορά.
Η περίπτωση Westland απεικονίζει τα τεράστια συμφέροντα που περιστρέφονται γύρω από αυτό τον συγκεκριμένο τομέα. Η Westland, που συνδέεται στενά με το αμερικανικό πρόγραμμα αστρικών πολέμων-Star Wars, τράβηξε γύρω από τη «διάσωση» της τις ισχυρότερες οικονομικές-χρηματιστικές συγκεντρώσεις (Fiat-Sikorsky από την μια και «european consortium» από την άλλη), υποστηριζόμενες κατάφωρα από τα Κράτη που με αυτά τα λόμπι έχουν περισσότερα συμφέροντα. Μια πικρή σύγκρουση, ακριβώς λόγω αυτής της συμμετοχής, μπορεί να έχει επιπτώσεις, αυτή είναι η περίπτωση που συμβαίνει, στις δομές και την πολιτική ισορροπία μεταξύ των διαφόρων φατριών της ιμπεριαλιστικής Μπουρζουαζίας.
Η πραγματοποίηση της μεγαλύτερης δέσμευσης του Κράτους στην στρατιωτική δαπάνη δεν είναι ήδη άμεσα κοινωνικά ανώδυνη. Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι μια αντικατάσταση αυτής έναντι των άλλων εξόδων, ιδιαίτερα εκείνων που αποδίδονται στις κατακτήσεις που επιτεύχθηκαν από τους προλεταριακούς αγώνες. Το πολιτικό γεγονός που προκύπτει είναι συνεπώς ότι τα στρατιωτικά-πολιτικά προγράμματα που έχουν αναπτυχθεί θα είναι σε θέση να επιτύχουν τη μέγιστη ανάπτυξή τους εάν συμβεί μια ιστορική ήττα της τάξης. Στόχος που η αστική τάξη σκοπεύει να ακολουθήσει μέχρι τέλους, ακόμα και διότι μέσα σε αυτά τα τελευταία χρόνια πραγματοποιήθηκαν κάποιες ευνοϊκές σχέσεις δύναμης υπέρ αυτής, παιδιά μιας γενικής επίθεσης που αναπτύχθηκε από το οικονομικό έδαφος, στο πολιτικό, στο στρατιωτικό.
Η επίθεση στις συνθήκες ζωής της τάξης είχε το σημείο καμπής της στη δεκαετία του ’80 στη Fiat. η επιτυχία που επιτεύχθηκε εδώ από την αστική τάξη με την εκδίωξη χιλιάδων εργαζομένων και τον αποκεφαλισμό των πρωτοποριών σημάδεψε το ελεύθερο στην επιτυχία σε ολόκληρη τη Χώρα των παραγωγικών αναδιαρθρώσεων. Στο βωμό του Κεφαλαίου θυσιάστηκαν εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας οι οποίες αύξησαν την ήδη εξολοθρευμένη στρατιά των ανέργων και αυτών της part-time εργασίας. όλα μέσα σε ένα πλαίσιο επαναπροσδιορισμού ολόκληρης της αγοράς εργασίας, με την αποκατάσταση των ονομαστικών προσκλήσεων, την εκμετάλλευση της μαύρης εργασίας ή της μερικής απασχόλησης, την προοπτική να χρειαστεί να πηδήξουμε από μια υποεργασία στην άλλη για να εξασφαλίσουμε την επιβίωση, με μια κατάσταση για τους «τυχερούς» που παρέμειναν στα εργοστάσια φτιαγμένη από υπερεκμετάλλευση, μέσα σε ένα κλίμα όπου η απλή ασθένεια συλλαμβάνεται ως πράξη απειθαρχίας, ανυπακοής. Έτσι ώστε ο κ. Romiti μπόρεσε να δηλώσει με ικανοποίηση ότι »το υγιές ψυχολογικό στοιχείο του φόβου» εισήλθε στο εργοστάσιο.
Μια γενική κατάσταση που βλέπει το Εκτελεστικό ως τον πρωταγωνιστή δύο γύρων τριγωνικών διαπραγματεύσεων με την Confindustria και τα συνδικάτα σχετικά με το μονοπάτι ενός νεοκορπορατιβιστικού μοντέλου για το οποίο η Οργάνωση μας εκφράστηκε χτυπώντας τον Giugni και τον Tarantelli υπεύθυνους στα υψηλότερα επίπεδα της υλοποίησης της προσπάθειας για κοινωνικό σύμφωνο.
Είναι ολόκληρη η θεσμική σφαίρα που επικαλύπτεται από εκείνη που αποκαλείται η «Μεγάλη Θεσμική Μεταρρύθμιση», το δυνατό χαρτί των ‘σοσιαλιστών’ του Craxi που ακριβώς επάνω σε αυτό το προγραμματικό πεδίο κέρδισε την ηγεσία του Εκτελεστικού. Ακριβώς λόγω της έκτασης της αναδιάρθρωσης, λόγω των επιπτώσεων και των μεταβολών γενικού χαρακτήρα που την συνόδευσαν, αυτή αλλάζει όλες τις πτυχές της πολιτικής και θεσμικής διαμεσολάβησης μεταξύ των διαφόρων παρεμβάσεων του Κράτους στη σχέση τους με την τάξη. Στο γενικό επίπεδο της σύγκρουσης τάξης-Κράτους, η ίδια η ουσία της προληπτικής αντεπανάστασης, βρίσκει την προσαρμογή της στο επίπεδο των σχέσεων δύναμης που έχουν καθιερωθεί. σε ένα πολύπλοκο πεδίο διαμεσολάβησης, ρεφορμισμού και εξόντωσης, θέτοντας σε εφαρμογή μέσω όλων των «δημοκρατικών θεσμών» την προσπάθεια να καταστούν συμβατές και να συγκρατηθούν οι πιο ανταγωνιστικές ωθήσεις της ταξικής πάλης: αν και το οριακό κίνημα των σπουδαστών έχει απλοποιήσει αυτή τη λειτουργία μόνιμης παρέμβασης όπου ο δημαγωγικός ρεφορμισμός του κράτους συνοδεύεται στενά από την καταστολή της αστυνομίας προκειμένου να το μετατρέψει σε ένα αντιδραστικό μαζικό κίνημα πιστό προς τις αντιπρολεταριακές πολιτικές του Κράτους.
Στην επιτυχία αυτής της πρώτης φάσης ανάπτυξης του επαναπροσδιορισμού με αντιδραστική έννοια ολόκληρου του Κοινωνικού και Οικονομικού Σχηματισμού δεν είναι ξένη η ήττα που αυτά τα τελευταία χρόνια υπέστη η κομμουνιστική μαχόμενη πρωτοπορία, καθορίζοντας την αδυναμία μιας απαραίτητης πολιτικής ηγεσίας-κατεύθυνσης της τάξης.
Έτσι όπως είμαστε ξεκάθαροι στο να υποστηρίζουμε χωρίς άχρηστα διαστρεβλωτικά πέπλα, ότι η αστική τάξη έχει καταφέρει σημαντικές νίκες και ότι η τάξη μας υπέστη τις σχετικές αποδιοργανωτικές επιπτώσεις, είμαστε εξίσου αποφασιστικοί να σημειώσουμε ότι οι κύκλοι αγώνα που ακολούθησαν τις συμφωνίες της 22/1/83 και 14/2 / 84 εξέφρασαν μια σημαντική πολιτική αυτονομία από τις συνδικαλιστικές και ρεβιζιονιστικές διαστρεβλώσεις και μια μαζική κατανόηση της πολιτικής ουσίας που υπήρχε μέσα στις συμφωνίες αυτές, στρέφοντας τον αγώνα της εναντίον της κυβέρνησης, ξεπερνώντας την οικονομική διεκδίκηση. Αυτοί οι αγώνες είχαν μια κυκλική εξέλιξη-τάση, έχοντας εκραγεί σε σύμπτωση με τις πιο σημαντικές επιθέσεις που οδηγούνταν ενάντια στην τάξη, και έπειτα επανέρχονται σε καταστάσεις φαινομενικής στάσης διαρρηγμένες από επεισόδια αγώνα σε μεμονωμένες καταστάσεις, με μια επανάληψη της ηγεμονίας των συνδικάτων που βασίζεται περισσότερο στην έλλειψη μιας σοβαρής πολιτικής-οργανωτικής εναλλακτικής λύσης, η οποία υποχρεώνει την τάξη σε μια κατάσταση αναμονής, όχι σε κάποια μορφή συγκατάθεσης σε μια προσέγγιση που δεν θέλει να προστατεύσει ούτε καν τις απλές οικονομικές ανάγκες, αφού πρότεινε να κινηθεί σύμφωνα με όλες τις αυστηρές συμβατότητα που προέκυψαν από την αναδιάρθρωση και αυτό επίσης ως άμεσοι επεξεργαστές αυτών.
Χρόνια αγώνων ισονομίας περιγράφονται ως «απάνθρωπη ισοπέδωση» που πρέπει να εξαλειφθεί, με αποτέλεσμα να γεννιούνται έτσι οι συμβασιακές πλατφόρμες που βασίζονται σε πολύ διαφοροποιημένες αυξήσεις από τη μία κατηγορία στην άλλη, η διαφοροποίηση του ενιαίου σημείου συγκυρίας – σε πέντε ζώνες στην συνδικαλιστική πρόταση -, η ελαχιστοποίηση των αυτόματων αυξήσεων και ο επαναπροσδιορισμός εκείνων που συνδέονται με την «αξία» στο πλαίσιο της γενικής μεταρρύθμισης της μισθολογικής δομής. Να υπογραμμιστεί ο «υπόγειος» χαρακτήρας που ανέλαβε ο τελευταίος γύρος διαβουλεύσεων, υλοποιώντας, ακόμη και σε επίσημο επίπεδο, τον αντιδραστικό χαρακτήρα του νεοκορπορατίστικου κοινωνικού συμφώνου.
Η τάξη με τις αξίες της, τα επιτεύγματά της, τις κατακτήσεις της, υπόκειται σε μια σειρά ομόκεντρων επιθέσεων. Επάνω στο πολιτικό της πτώμα οι εχθροί της παίζουν τη δυνατότητα να βρίσκονται μέσα σε ευνοϊκές συγκυριακά συνθήκες που παρουσιάζονται σε παγκόσμιο επίπεδο. στιγμές που σίγουρα δεν έχουν δυναμικές επίλυσης σε σχέση με τις επείγουσες ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου, του οποίου οι δυσκολίες, για να παραμείνουμε στην ιταλική κατάσταση έγκεινται κυρίως στην προσπάθεια που πρέπει να διατηρεί για να συμβαδίζει με τα πιο προχωρημένα σημεία της παγκόσμιας παραγωγής, λόγω των διαρθρωτικών ελλείψεων της Χώρας μας και του πώς τοποθετείται μέσα στον διεθνή καταμερισμό της εργασίας, πάντα έτοιμη να εξισορροπεί ανάμεσα στο να είναι ενεργό μέρος του ιμπεριαλιστικού κέντρου και να αποκλείεται από τις σημαντικότερες αποφάσεις που λαμβάνονται διεθνώς από την ομάδα των ισχυρότερων Χωρών.
Στο σχέδιο καθορισμού του πολιτικού βάρους της τάξης, εξακολουθεί να διαδραματίζει θανατηφόρο ρόλο το PCI-ΚΚΙ, το οποίο στην αναζήτηση μιας θέσης σε κυβερνητικό πλαίσιο, μαζί με τις αστικές δυνάμεις, βρίσκεται μέσα σε μια σοβαρή πολιτική κρίση που παίζεται στην αναζήτηση των γιατί αυτής της αποτυχημένης πρόσβασης. Οι προτεινόμενες θεραπείες ποικίλουν, μερικές φορές τόσο αστείες όπως εκείνη της αλλαγής μητρώου, αλλά όλες αποφεύγουν να λένε την αλήθεια που τους είναι άριστα γνωστή: το PCI διατηρείται στην αντιπολίτευση γιατί από εκεί πρέπει να διαδραματίζει το ρόλο του της θεσμικής συγκράτησης της ταξικής αντίθεσης εφαρμόζοντας έτσι την αντιπρολεταριακή λειτουργία του που εκτιμάται τόσο πολύ από την μπουρζουαζία. Ένας ρόλος δηλητηριώδης, μια βλαβερή λειτουργία η οποία εξάλλου αναγνωρίζεται ολοένα και περισσότερο στο επίπεδο της μάζας όπως φαίνεται από τα ίδια τα στοιχεία για τη μείωση των εγγεγραμμένων, κυρίως στις μητροπολιτικές βιομηχανικές περιοχές όπου η απωθητική πλοκή εκφράζεται συχνότερα.
Και στο αντιπολεμικό κίνημα το PCI προσπαθεί να περάσει στο επίπεδο των μαζών την πιο εξημερωμένη θέση που έδωσε ο διαταξικός πασιφισμός ο οποίος ποτέ δεν κατάφερε να εμποδίσει μια σύγκρουση, ενώ στα πολιτικά έδρανα υποστηρίζει τα χειρότερα ιμπεριαλιστικά σχέδια, από το Σινά στη Βηρυτό, την έγκριση της χρηματοδότησης της βιομηχανίας όπλων (AMX), αντιτιθέμενο στα λαϊκά κινήματα όπως εκείνο που στη Maddalena θέλει την απομάκρυνση της βάσης για τα πυρηνικά υποβρύχια ή εγκρίνοντας στο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο την έκθεση του χριστιανοδημοκράτη Egon Klepsch που υποστηρίζει τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού οργανισμού για την προμήθεια όπλων σε αντίθεση ακόμη και με την κοινοβουλευτική ομάδα του γαλλικού κομουνιστικού κόμματος PCF, γραμμή η οποία επιβεβαιώθηκε από την ανοικτή υποστήριξη που δόθηκε στο έργο Eureka που παρουσίασαν οι ρεβιζιονιστές στο δελτίο «Europe Italy» ως «επανάληψη της έρευνας και των προηγμένων τεχνολογιών» , μοναδικός πραγματικά επιτάφιος ύμνος για ένα πρόγραμμα που βασίζεται στην εξελιγμένη ανάπτυξη των εξοπλισμών! Ίσως οι ενδιαφερόμενοι λαοί θα πρέπει να ενθουσιαστούν με την προοπτική της αυτοπαραγώμενης καταστροφής; Μετά τα μεγαλεία του «Ευρωκομμουνισμού» που έχουν πλέον ξεθωριάσει, πρέπει να είμαστε μάρτυρες της έναρξης του «Ευρωθανάτου»;

ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΟΥΜΕ ΣΤΟ ΝΕΟΚΟΡΠΟΡΑΤΙΚΟ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΜΦΩΝΟ! ΝΑ ΑΠΟΡΡΙΨΟΥΜΕ ΤΟΝ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΙΚΟ ΣΑΜΑΤΑ!

Οι κύκλοι αγώνα που αναπτύχθηκαν από το προλεταριάτο έχουν τονίσει το όριο τους που συνίσταται ακριβώς στο να είναι ένα κίνημα αντίστασης. παραμένοντας στο έδαφος αυτό δεν μπορούν παρά να υποχωρήσουν λιγότερο ή περισσότερο γρήγορα κάτω από τα χτυπήματα που, με συνέπεια και όλο πιο έντονα πολιτικά άλματα, στρέφονται προς αυτό από την αστική τάξη και τους πολιτικούς της εκπροσώπους. Να δώσουμε μια διαφορετική προοπτική σε αυτή την κατάσταση σημαίνει να αντιμετωπίσουμε προβλήματα τα οποία δεν μπορούν να επιλυθούν αυθόρμητα από ένα μαζικό κίνημα όσο ώριμο μπορεί να είναι και το οποίο ακριβώς στις πιο γενικές του πτυχές θέτει στόχους που συγκρούονται με το όλο και πιο στενό πλέγμα οικονομικών συμβατοτήτων που υπαγορεύονται από σχετικές κρίσεις και αναδιαρθρώσεις.
Αν και δεν υποστηρίζουμε το αναπόφευκτο του μετασχηματισμού του οικονομικού αγώνα – ο οποίος προφανώς συνεχίζει να υπάρχει – σε πολιτικό αγώνα δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι διάφορες κινητοποιήσεις έρχονται σε άμεση σύγκρουση με οικονομικές πολιτικές που είδαν την κεντρικότητα του ρόλου της κυβέρνησης, καθιστώντας ακόμη πιο εμφανή την αναγκαιότητα μιας επαναστατικής πολιτικής εκπροσώπησης των γενικών συμφερόντων της τάξης που να την οδηγεί στην σύγκρουση. Η ιστορική νομιμοποίηση της Οργάνωσης μας έγκειται ακριβώς στο ότι γνωρίζει τον τρόπο απόκρισης σε αυτή την ανάγκη και από αυτήν την οπτική εξηγείται η ικανότητα της να αντιδράσει σε σκληρές ήττες, που οφείλονται τόσο στα πολιτικά μας λάθη όσο και ταυτόχρονα από τα χτυπήματα της αντεπανάστασης. Δεν μιλάμε συνεπώς για μια γενικού τύπου «ανυποχωρησία» ή για ένα απλό θέμα καλύτερης υλικής προετοιμασίας από άλλες εμπειρίες που έχουν πλέον διαλυθεί. αλλά είναι ένα ζωντανό κομμάτι της γενικής σύγκρουσης μεταξύ των τάξεων τη στιγμή κατά την οποίαν ανταποκρίνεται στην ανάγκη να δοθεί στρατηγική προοπτική στο έδαφος της άμεσης αντιπαράθεσης εναντίον του Κράτους. Η εκπλήρωση σε αυτό τον απαραίτητο ρόλο είναι ο καλύτερος τρόπος για να ανοίξει ο δρόμος για την ταξική επίθεση.
Η απόρριψη της προσέγγισης σύμφωνα με την οποία για να εξασφαλίσουν συναίνεση οι κομμουνιστές θα έπρεπε να δράσουν με μαχόμενες ενέργειες για να εγγυηθούν επιμέρους αποτελέσματα στον τομέα του οικονομικού αγώνα, σε μια λογική ένοπλου βραχίονα ή ως εργαλείο για την εκπαίδευση των μαζών στην αναγκαιότητα της βίαιης επανάστασης, μια κομμουνιστική οργάνωση που στοχεύει να γίνει το κόμμα οδηγός του μητροπολιτικού προλεταριάτου, πρέπει να είναι σε θέση να αναπτύξει την πολιτική-στρατιωτική παρέμβαση της επιτιθέμενη στις συγκυριακές πολιτικές που θέτει στον αγωνιστικό χώρο η αστική τάξη επάνω στα κεντρικά σημεία που κυριαρχούν στη σύγκρουση μεταξύ των τάξεων, εντοπίζοντας την κεντρική πολιτική αντίφαση.
Όταν μιλάμε για συγκεκριμένες νίκες που πρέπει να επιτύχουμε πρέπει να εννοούμε όχι την κατάκτηση με δόσεις του κομμουνισμού, αλλά την ικανότητα να νικήσουμε την αστική τάξη στα συγκυριακά της σχέδια, καταφέρνοντας κατά συνέπεια την τάξη να προχωρήσει σε πιο ευνοϊκές πολιτικές θέσεις για τις επόμενες φάσεις της σύγκρουσης.
Μεταφρασμένο στην πράξη αυτό σήμαινε την δράση Tarantelli, δηλαδή την ικανότητα να διεξάγουμε επαναστατική τακτική. Επιλογή του στόχου που βασίζεται στην κυρίαρχη πολιτική αντιπαράθεση – το νεοκορπορατικό κοινωνικό σύμφωνο – χτυπώντας στην ευνοϊκότερη στιγμή της συγκυρίας που έβλεπε αφενός τις επιπτώσεις στην τάξη της κυβερνητικής οικονομικής πολιτικής, και αφετέρου την έκρηξη αντιθέσεων μεταξύ δυνάμεων πολιτικών και συνδικαλιστικών δυνάμεων. Οι επιπτώσεις που επιτεύχθηκαν ήταν η αποδυνάμωση της αστικής παράταξης και η ενίσχυση της προλεταριακής, μιας αναπόφευκτης σε αυτό το σημείο επιτυχίας της πολιτικής της Οργάνωσης σε μαζικό επίπεδο και πρωτοπορίας που επαληθεύτηκε ξεκάθαρα με λόγια και πράξεις. Ένα εξαιρετικά σημαντικό στοιχείο αυτό το τελευταίο, αλλά του οποίου την άμεση παρουσία δεν πρέπει να δούμε ως απαραίτητη προϋπόθεση δεσμευτική για την επαναστατική πρωτοβουλία, αυτό διότι η δραστηριότητα μιας OCC-Κομουνιστικής Μαχόμενης Οργάνωσης δεν πρέπει να δεσμεύεται άκαμπτα στον μέσο βαθμό πολιτικής συνείδησης που εκφράζεται στο μαζικό κίνημα, αν συνέβαινε αυτό η δραστηριότητα της θα μειωνόταν σε μια γελοία πολεμική επέκταση, χάνοντας από τα μάτια το κεντρικό στοιχείο που δίδεται από την ιστορική αναγκαιότητα ενός Κόμματος που να οδηγεί το προλεταριάτο στον αγώνα ενάντια στο Κράτος. Αντιπροσωπεύοντας τα ταξικά συμφέροντα, το Κόμμα είναι εσωτερικό σε αυτό το κίνημα, αλλά ως οργάνωση κομμουνιστών αναπτύσσει τη δική του ξεχωριστή δραστηριότητα η οποία, λαμβάνοντας, σίγουρα, υπόψη τον γενικό βαθμό συγκρουσιμότητας που αναπτύσσεται στην διαμάχη Μπουρζουαζίας-Προλεταριάτου, δεν δεσμεύει την δραστηριότητα του στην άμεση κατανόηση εκατομμυρίων προλετάριων ταυτόχρονα. Η επαναστατική πολιτική συνείδηση δεν γεννιέται αυθόρμητα από αυτά τα ανταγωνιστικά κινήματα, τα οποία δεν κατέχουν τη γενική επιστημονική γνώση όλων των πτυχών της πραγματικότητας, η οποία εκφράζεται ακριβώς στην υποκειμενική δραστηριότητα του Κόμματος, μέσω των γενικών συγκυριακών προγραμμάτων του σε αυστηρή διαλεκτική με τον στρατηγικό στόχο αυτού του σταδίου, την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας και την εγκαθίδρυση της Δικτατορίας του Προλεταριάτου. Στην ικανότητα να εφαρμόζει αυτή την αληθινή επιστήμη της κατεύθυνσης του επαναστατικού αγώνα του προλεταριάτου εκπληρούνται ή όχι οι λόγοι που, με υποκειμενική επιλογή, οδήγησαν στη γέννηση της Οργάνωσης μας. Άλλο πράγμα είναι να σκεφτόμαστε ότι μπορούμε να οργανώσουμε στις τρέχουσες συνθήκες τους μαζικούς αγώνες που ακολουθούν, διότι αυτό, εκτός από το ότι είναι εξωπραγματικό, θα σήμαινε προσαρμογή σε πολιτικές συνθήκες που έρχονται σε αντίθεση με τους στρατηγικούς μας στόχους..
Στα διάφορα μαζικά κινήματα υπάρχουν επίπεδα συνείδησης που συνυπάρχουν και ένας διαφορετικός τρόπος να σχετίζεσαι πρέπει ως εκ τούτου να υιοθετηθεί από εμάς σε σχέση με την ανταγωνιστική κοινωνική μάζα χαρακτηρίζοντας μας με τα σημεία του δικού μας προγράμματος συγκυρίας να επικρατούν πάνω στο σύνολο των διαφορετικών προθέσεων που σε αυτήν ανακινούνται. Στην περίπτωση αντιθέτως των πρωτοποριών που έχουν σπάσει τους δεσμούς της ρεβιζιονιστικής ή νεορεβιζινιστικής προστασίας, χωρίς να πέσουν στην αγύρτικη παγίδα τους, τότε δίχως καθυστέρηση η σχέση πρέπει να εξελιχθεί προς την κατεύθυνση που δείχνει η αντικρατική πολιτική-στρατιωτική στρατηγική.
Αναπόσπαστη κατάκτηση της επαναστατικής δραστηριότητας αυτών των χρόνων είναι η συνειδητοποίηση ότι ο Ένοπλος Αγώνας για τον Κομμουνισμό δεν είναι ένα όργανο της κομμουνιστικής πολιτικής, αλλά μια πολιτική-στρατιωτική στρατηγική που το οργανωμένο προλεταριάτο που καθοδηγείται από το Κόμμα πρέπει να υιοθετεί, στην προοπτική του μακροπρόθεσμου ταξικού πολέμου για να ανατρέψει το Κράτος και να κερδίσει την πολιτική εξουσία.
Αυτό γνωρίζοντας ότι ακολουθούμε ένα μονοπάτι που διαφοροποιείται από εκείνα που ακολούθησαν άλλα Κόμματα σε άλλες ιστορικές εποχές, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι εφάρμοσαν στρατηγικές και τακτικές που ταίριαζαν καλύτερα στις συνθήκες τις οποίες επρόκειτο να επηρεάσουν και που, γενικότερα έβλεπαν τη στιγμή της ένοπλης δράσης να επικεντρώνεται στη φάση της εξέγερσης. Στρατηγική και τακτική των κομμουνιστών καθορίζονται ιστορικά και ποικίλλουν ανάλογα με τη συγκεκριμένη κατάσταση. Το καθήκον των κομμουνιστών είναι να υιοθετήσουν τις καταλληλότερες με βάση τη μαρξιστική-λενινιστική ανάλυση, αξιοποιώντας τις εμπειρίες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
Σε εκείνες τις ιστορικές στιγμές ήταν σωστό να συμμετάσχουν στα αστικά κοινοβούλια και εξτρεμιστικό να μην το πράξουν, σήμερα μια τέτοια πράξη θα ήταν μια αντεπαναστατική πράξη. το Κόμμα εξοπλίζονταν με συνδικάτα και άλλες μαζικές νόμιμες δομές, σήμερα αυτό θα ήταν εγκληματικό επειδή θα έστελνε στη σφαγή εκείνους τους προλετάριους που αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους στο δικό μας σχεδιασμό.
Οι ιστορικοί μετασχηματισμοί του τρόπου με τον οποίο ασκείται η κυριαρχία της αστικής τάξης στην ταξική σύγκρουση, η πιο ώριμη διάρθρωση των θεσμικών μορφών της σε διαλεκτική με τις μεταμορφώσεις που σημειώθηκαν στον Καπιταλιστικό Τρόπο Παραγωγής και στη γενικότερη Κοινωνική Οικονομική Διαμόρφωση στο σημερινό διεθνές πλαίσιο οδήγησαν από την αρχή της δραστηριότητάς μας στην επιλογή της υιοθέτησης της στρατηγικής της Ένοπλης Πάλης, που δεν εννοείται ως σύγκρουση μεταξύ μηχανισμών που διαιωνίζεται με γραμμικό τρόπο αγνοώντας τις συγκεκριμένες συνθήκες της ταξικής σύγκρουσης, αλλά σε διαλεκτική με αυτήν, σε κάθε περίπτωση μέσα στη συνείδηση πως λειτουργεί μέσα σε μια γενική μη επαναστατική κατάσταση που σίγουρα δεν βλέπει μια κυριαρχία της στρατιωτικής πλευράς, αλλά γνωρίζοντας ότι η υποκειμενική παρέμβαση των κομμουνιστών αποτελεί αναπόσπαστο μέρος στον καθορισμό των αντικειμενικών υλικών συνθηκών αυτής της σύγκρουσης.

ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΟΥΜΕ ΣΤΑ ΚΥΡΙΑΡΧΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΗΣ ΜΠΟΥΡΖΟΥΑΖΙΑΣ ΝΑ ΧΤΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΟΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΜΑΧΟΜΕΝΟ ΚΟΜΜΑ.

Η χάραξη της εικόνας της επιθετικής δραστηριότητας του ιμπεριαλισμού αυτά τα τελευταία χρόνια σημαίνει να αγκαλιάσουμε όλες τις περιοχές του κόσμου.
Αν θέλουμε να περιοριστούμε στα πιο σημαντικά γεγονότα, μπορούμε να αναφέρουμε την τοποθέτηση των πυραύλων «Pershing 2» και «Cruise» στην Ευρώπη, το σχέδιο που βρίσκεται ήδη στη φάση των δοκιμών για τους αστρικούς πολέμους όπως επίσης και τις αληθινές αιματηρές στρατιωτικές επιχειρήσεις: την εισβολή στη Γρενάδα που πραγματοποιήθηκε ανοιχτά διότι δεν ήταν αρεστή η εσωτερική και εξωτερική πολιτική της. την αποστολή στον Λίβανο για την καταστολή των λιβανέζων και παλαιστινίων πατριωτών. την κατάρριψη των αεροσκαφών της λιβυκής Jamahirya και την τρέχουσα τρομοκρατική εκστρατεία του ιμπεριαλισμού – στο πλαίσιο του διαβόητου «αγώνα κατά της τρομοκρατίας» – την πρόσφατη επιδρομή στη Μεσόγειο και στην Ιταλία ιδίως με την αεροπειρατεία του αιγυπτιακού αεροπλάνου, που αργότερα μιμήθηκαν οι σιωνιστές υπηρέτες τους με το αεροπλάνο της Λιβύης. τη συνεχή υποστήριξη με άνδρες και μέσα στους μισθοφόρους που μάχονται εναντίον του λαού της Νικαράγουα, σε μια περιοχή της Κεντρικής Αμερικής που ολοένα και περισσότερο θεωρείται μια «αυλή του σπιτιού τους» από τους yankee.
Όλες οι χώρες της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας έχουν όλο και περισσότερο δεσμευτεί σε μια επιθετική πολιτική, όπως και ενάντια στην ΕΣΣΔ, και προς τους λαούς όλου του κόσμου. Ο επαναβεβαιωθείς αυτοκρατορικός ρόλος της «σοσιαλιστικής» Γαλλίας στην Αφρική, στην καταστολή του αγώνα των υπέρμαχων της ανεξαρτησίας στη Νέα Καληδονία, στο αποκρουστικό θέαμα των υποκριτικών οικονομικών-στρατιωτικών μέτρων κατά της Νότιας Αφρικής που με την έκρηξη της εξέγερσης στα γκέτο βλέπει να αναδεικνύεται ο ρόλος της χωροφυλάκου του πολύ σημαντικού αυτού χώρου, τόσο για τη γεωγραφική θέση του – πέρασμα μεταξύ του Ατλαντικού και του Ινδικού Ωκεανού -, όσο και για τον πλούτο πρώτων υλών στρατηγικής σημασίας που κατέχει, διαδραματίζει έναν υποαυτοκρατορικό ρόλο με τον έλεγχο που ασκεί στη Namibia, Lesotho, Botswana, Swaziland, με συνεχείς επιθέσεις σε πρώην αποικιακές Χώρες: Αγκόλα, Μοζαμβίκη, Ζιμπάμπουε.
Στην ανατολή η Ιαπωνία αποφασιστικά, με αμερικανική ώθηση, έχει αναλάβει τον δρόμο του επανεξοπλισμού, ο οποίος, χάρη στην υψηλή οικονομική της δυναμική, είναι σε θέση να διατρέχει μέσα από αναγκαστικά στάδια. ο ρόλος της είναι να ελέγχει εκείνες τις θάλασσες και να αντιπροσωπεύει ένα επικίνδυνο αγκάθι στην ανατολική πλευρά της ΕΣΣΔ.
Στην περιγραφόμενη κατάσταση ο ρόλος της Ιταλίας δεν είναι ούτε αμελητέος ούτε απλής υπηρετικής εκτέλεσης. Η πολιτική της υπήρξε πρώτης γραμμής στην Ευρώπη, τόσο στην εγκατάσταση των νέων πυραύλων, όσο και στην συμμετοχή στο πρόγραμμα αστρικών πολέμων ξεπερνώντας τις δημαγωγικές προφυλάξεις που εκδηλώνει τώρα, ο ανάδοχος αυτών στον κόσμο, με την χορηγία σε ολόκληρο τον κόσμο, ο υπουργός Πολέμου, το σιωνιστικό γουρούνι Spadolini, έφτασε μάλιστα στο σημείο να τους προτείνει στην Αργεντινή …
Ένα σημαντικός ρόλο διαδραματίζει η Ιταλία στη Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή, όπου αναπτύσσει μια πολύπλοκη πολιτική-διπλωματική πρωτοβουλία με εναλλασσόμενες τύχες, από την επιθυμία για ένα προτεκτοράτο στη Μάλτα, στα ταξίδια του Craxi στο Κέρας της Αφρικής – στα εδάφη του τόπου στον ήλιο -, σε προνομιακές σχέσεις με την Αίγυπτο και τα άλλα Αραβικά Κράτη που προδίδουν την παλαιστινιακή υπόθεση. Το Πανόραμα συμπληρώνεται με τεράστιες στρατιωτικές προμήθειες (όταν ο Μουμπάρακ προειδοποιήθηκε για την πειρατεία του «Lauro» παρακολουθούσε μια επίδειξη εκτόξευσης ιταλικών πολεμικών πυραύλων), όλα με την πρόθεση να καταστεί συμβατή η προστασία των τεράστιων οικονομικών συμφερόντων, με την αναγνώριση του απαραίτητου στρατηγικού ρόλου του Ισραήλ. Μια ισορροπία που δεν είναι πάντοτε εύκολη όπως αποδεικνύεται από την πολιτική σύγκρουση που γεννήθηκε επάνω στην υπόθεση «Achille Lauro», τις εντάσεις με τις ΗΠΑ και την επακόλουθη κρίση της κυβέρνησης από το σιωνιστικό γουρούνι.
Όλα γεγονότα που δεν πρέπει να μας κάνουν να παραβλέψουμε την πραγματικότητα μιας επιχειρησιακής συνεννόησης με τον υπόλοιπο δυτικό ιμπεριαλισμό επάνω στις μεγάλες πολιτικές-στρατιωτικές επιλογές στην περιοχή, όπως δείχνουν οι αποστολές στον Λίβανο και η ένοπλη προστασία – με τους στρατιώτες που στέλνονται στο Sinai – των συμφωνιών του Camp David. Αυτά είναι τα γεγονότα που χαρακτηρίζουν όλο και περισσότερο την Ιταλία ως προπύργιο για την προστασία της Μεσογείου, δεδομένου του ουσιαστικού οράματος των γραμμών ανάπτυξης που ακολουθούνται στον επαναπροσδιορισμό των καθηκόντων που πρέπει να επιτελέσουν οι Ένοπλες Δυνάμεις. Το υπουργείο Πολέμου με τις διαχειρίσεις Lagorio-Spadolini έχει σημειώσει σημαντικά άλματα προς τα εμπρός σε ποσότητα και ποιότητα. Περιοριζόμενοι στα επίσημα στοιχεία βλέπουμε ότι ο λογαριασμός του κυμαίνεται από 5,780 δισεκατομμύρια των χρόνων ’80 στα 11,890 το ’83, με μια αύξηση ίση με 105,7%, με μια πρόβλεψη – πάντα επίσημη – για το ’85 της τάξεως των 16,512 δισεκατομμυρίων, 20% μεγαλύτερη από το προηγούμενο έτος. Από αυτά τα έστω και πλυμένα επίσημα στοιχεία προκύπτει ότι οι στρατιωτικές δαπάνες στην Ιταλία αυξάνονται περισσότερο από αυτές που αποφασίστηκαν στο ΝΑΤΟ, με μια εξέλιξη που είναι η υψηλότερη μεταξύ των Χωρών της Δυτικοευρωπαϊκής Ένωσης.
Ακόμη πιο ενδιαφέρουσες είναι οι ποιοτικές αλλαγές που προκύπτουν από τα νέα οπλικά συστήματα, αλλά και από μια σημαντική εσωτερική αναδιοργάνωση για την αναπροσαρμογή στα νέα καθήκοντα που πρέπει να εκτελεστούν. Από τον αυξανόμενο αριθμό των μισθοφόρων σε σχέση με αυτόν των στρατιωτών που υπηρετούν τη θητεία τους, σε ένα πλαίσιο που βλέπει τη σχέση στρατιώτου-οπλισμού τροποποιημένη υπέρ αυτού του τελευταίου. στην διαφορετική ανάπτυξη των βάσεων ΗΠΑ και ΝΑΤΟ με μια προοδευτική στροφή προς το νότο.
Η παλαιά άποψη πως στην Ιταλία με τις βάσεις της έχει ανατεθεί το καθήκον της υπεράσπισης της νότιας πλευράς του ΝΑΤΟ είναι ολοένα και πιο λανθασμένη. Η υιοθέτηση του αεροπλανοφόρου «Garibaldi» με επιθετικά καταδιωκτικά επί του σκάφους προικίζει το Πολεμικό Ναυτικό με τη δική του αεροπορική δύναμη επιτρέποντας του να λειτουργεί με το στρατιωτικό μοντέλο του σώματος των Marines. η ύπαρξη μιας δύναμης έκτακτης παρέμβασης (FOPI), καθώς και η ίδρυση της δύναμης ταχείας επέμβασης (FIR), αποτελούμενες από τους πιο προικισμένους καταδρομείς των διαφόρων όπλων καθιστούν σαφές τον ευρύτατο επιθετικό ρόλο που παίζουν οι ιταλικές Ένοπλες Δυνάμεις στη Μεσόγειο, με τα νότια σύνορα της συμμαχίας που μετακινείται ολοένα και περισσότερο «από το Κέρας της Αφρικής προς τις Αζόρες» για τον Spadolini, «από το Cape Horn (!) έως την περιοχή του Κόλπου» σύμφωνα με τον Lagorio. Επιπλέον, η τοποθέτηση στο Comiso ενός τμήματος των ευρωπυραύλων αποτελεί σαφή ένδειξη αυτής της επιθετικής λειτουργίας που απευθύνεται προς τις χώρες της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, επιβεβαιωμένη από τη στρατιωτικοποίηση στο ίδιο το νησί 22.000 εκταρίων στα βουνά Nebrodi. Η σημασία του αεροδρομίου της Sigonella επιβεβαιώθηκε πρόσφατα από το αμερικανικό ενδιαφέρον να εγκατασταθεί εκεί μόνιμα η Delta Force. επίσης τα νέα στρατιωτικά αεροδρόμια στη Λαμπεντούζα και στην Παντελερία. η μετατόπιση ενός σμήνους MRCA TORNADO στη Gioia del Colle της Puglia, ενός επιθετικού βομβαρδιστικού καταδιωκτικού σχεδιασμένου να φέρει εξελιγμένες ατομικές βόμβες στην καρδιά του εχθρικού εδάφους. ακόμα σε αυτή την περιοχή, στη Birgi, υπάρχει η βάση των αμερικανικών AWCS. ενώ στο Maddaloni (CE) ξεκινούν οι εργασίες κατασκευής του Εθνικού Κέντρου Αεροδιαστημικής, γεγονός στρατηγικής σημασίας που είναι ακόμα ανυπολόγιστο. Η διεθνοποίηση της παραγωγής και των κεφαλαίων, καθορίζει τις συνθήκες παρομοίωσης των πολιτικών αναδιάρθρωσης που κάθε μεμονωμένο Κράτος της δυτικής ιμπεριαλιστικής αλυσίδας προσαρμόζει σε σχέση με τις δικές του ιδιαίτερες συνθήκες, αναπτύσσοντας πολιτικές προληπτικής αντεπανάστασης σε οικονομικό-πολιτικό-θεσμικό επίπεδο ενάντια στην τάξη. Αυτές οι πολιτικές, σε σχέση ακριβώς με τον βαθμό πολιτικής-οικονομικής-στρατιωτικής συνάθροισης που επιτυγχάνεται, βρίσκουν στιγμές έντονης διαβούλευσης μεταξύ των Κρατών σε σχέση με την πολιτική-στρατιωτική δραστηριότητα του ανταρτοπόλεμου. διαβούλευση η οποία, παρά τις διαφορές, επιδιώκεται επίσης στις πολιτικές επιθετικότητας εναντίον των λαών που μάχονται για τη χειραφέτηση τους.
Όλο αυτό μέσα στο γενικότερο πλαίσιο της κρίσης, που αφενός ενισχύει αυτές τις τάσεις, αφετέρου διαταράσσει τις διεθνείς ισορροπίες καθιστώντας τες ακόμη πιο επισφαλείς. Αυτή η εικόνα της αστάθειας και της πόλωσης σε διεθνές επίπεδο επηρεάζει άμεσα τα εθνικά τοπία, ένα γεγονός που καθιστά εξωπραγματική την πιθανότητα αποσύνδεσης ενός σημαντικού κρίκου στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα, χωρίς την πολιτική-στρατιωτική αποδυνάμωση του δυτικού ιμπεριαλισμού.
Η ανάπτυξη της επαναστατικής διαδικασίας στη Χώρα μας, για την επίτευξη του πρώτου σταδίου, κινείται μέσα και ενάντια στις ισορροπίες αυτής της γενικής κατάστασης και δεν μπορεί να μην λάβει υπόψιν, για την εξέλιξη της, την αποδυνάμωση του δυτικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή. αυτό το τελευταίο στοιχείο είναι κοινό σε όλες τις επαναστατικές δυνάμεις που αγωνίζονται εναντίον του, ανεξάρτητα από τους στρατηγικούς στόχους που αυτές επιδιώκουν.
Ο δυτικός ιμπεριαλισμός, με τις ΗΠΑ επικεφαλής, είναι ο κύριος και δηλωμένος εχθρός του διεθνούς προλεταριάτου και των προοδευτικών λαών που μάχονται για τη χειραφέτησή τους.
Αυτό, αντικειμενικά, καθορίζει ένα τεράστιο και ποικίλο – τόσο σε μορφή όσο και σε στόχους – μέτωπο αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, μέσα στο οποίο σχετιζόμαστε σύμφωνα με τις αρχές του προλεταριακού διεθνισμού, που συνίστανται στην μαχητική αλληλεγγύη και κυρίως στο να κάνουμε την επανάσταση στην χώρα μας.
Είναι από αυτό το σύμπλεγμα παραγόντων που βρίσκει προώθηση η πρόταση της υποκειμενικής εδραίωσης του Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου Αγώνα στον χώρο, που δρομολογούμε ως στόχο που πρέπει να επιτευχθεί σε αυτή τη διεθνή συγκυρία.
Μέτωπο που ενεργεί ενάντια στον κύριο εχθρό, τον δυτικό ιμπεριαλισμό, χωρίς απαραίτητα να στέκεται στο πλευρό του αντίπαλου μπλοκ. Προκειμένου να επιτευχθεί αυτός ο στόχος είναι απαραίτητο να εμβαθυνθεί μια αποτελεσματική αντιπαράθεση με όλες τις επαναστατικές δυνάμεις που μάχονται τον δυτικό ιμπεριαλισμό, πέρα από κάθε ιδεολογικό σεκταρισμό, αλλά με τη διαφύλαξη των αρχών που καθοδηγούν κάθε επαναστατική δύναμη. Συζήτηση μέσω της οποίας θα προσδιοριστούν τα σημεία πολιτικής συμμαχίας ενάντια στον κοινό εχθρό, βρίσκοντας τα αναγκαία επίπεδα συνεργασίας με σεβασμό των ιδιαιτεροτήτων και των διαφορών που χαρακτηρίζουν αυτές τις δυνάμεις. Μέσα σε αυτή τη διαλεκτική είναι δυνατόν να επιδιωχθεί η υπέρβαση της αντίφασης μεταξύ μορφής και περιεχομένου που χαρακτηρίζει μερικές φορές την επίθεση κατά του ιμπεριαλισμού.
Οι Ερυθρές Ταξιαρχίες για το ΜΚΚ τοποθετούν τον αντιιμπεριαλισμό ως αναπόσπαστο μέρος του μακρόχρονου ταξικού πολέμου για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας, όπως καταδεικνύει η σύλληψη του στρατηγού Dozier, η εκτέλεση του επικεφαλής του FMO στο Σινά, εγγυητή των συμφωνιών του Camp David, Leamon Hunt και την εκτέλεση του διευθυντή της SMA, Lando Conti.
Οι Κόκκινες Ταξιαρχίες για το Κ.Μ.Κ., εργάζονται για την διαλεκτική ενότητα μεταξύ της «επίθεσης στην καρδιά του Κράτους» και του Μετώπου Αντιιμπεριαλιστικού Αγώνα.
Είναι στον γεωπολιτικό μας χώρο Ευρώπη-Μεσογειακή λεκάνη-Μέση Ανατολή, που οι αντιθέσεις του δυτικού ιμπεριαλισμού καθίστανται οξύτερες τόσο από τους αγώνες του ευρωπαϊκού προλεταριάτου ενάντια στις πολιτικές αναδιάρθρωσης και του αυξανόμενου επανεξοπλισμού, όσο των πολιτικών-στρατιωτικών πρωτοβουλιών του ανταρτοπόλεμου στην Ευρώπη και των Απελευθερωτικών Αγώνων και χειραφέτησης των εξαρτημένων Χωρών.
Αυτό γεννά από την μια τη σχετική πολιτική αδυναμία του ιμπεριαλισμού, από την άλλη την αντικειμενική τάση για μια σύγκλιση μεταξύ των συμφερόντων του ευρωπαϊκού προλεταριάτου με εκείνα των προοδευτικών λαών της περιοχής.
Η συνάντηση και διασταύρωση των διαφορετικών επιπέδων αντιθέσεων σχηματίζουν ένα πλήθος αντιτιθέμενων συμφερόντων και επισφαλών ισορροπιών, που καθιστούν την περιοχή αυτή τη στιγμή, το σημείο της μέγιστης κρίσης στον κόσμο. Πράγματι η Ευρώπη, ως ιμπεριαλιστικό κέντρο, συγκεντρώνει τις αντιφάσεις του MPC-μαχόμενου προλεταριακού κινήματος. ως διαχωριστική γραμμή των ισορροπιών που προέκυψαν από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, συγκεντρώνει τις αντιθέσεις μεταξύ των δύο μπλοκ. ως σημείο επαφής μεταξύ των Χωρών της βιομηχανοποιημένης δύσης και των εξαρτημένων Χωρών διαπερνάται άμεσα από τις συγκρούσεις που παράγει ο δυτικός ιμπεριαλισμός σε αυτές τις περιοχές – που επιδεινώνονται κυρίως από το παλαιστινιακό ζήτημα, που είναι πάντα εδώ λόγω του ηρωικού αγώνα αυτού του λαού, παρά την γραμμή παραίτησης που καταδεικνύεται με τις συμφωνίες του Amman, από την αστική ηγεσία της ΟΑΠ-OLP -. Αυτές οι αντιφάσεις καθιστούν την προσπάθεια επιβολής του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού πιο επίμονη, με σκοπό να επιβεβαιώσει προς τους συμμάχους – πρωτίστως τους ευρωπαίους – μια όλο και πιο έντονη ώθηση προς την κατεύθυνση της πολεμοχαρούς γραμμής τους. γραμμή που κρύβεται πίσω από τον διαβόητο «πόλεμο κατά της διεθνούς τρομοκρατίας», πραγματικός στόχος, αντίθετα, η διατήρηση και η διεύρυνση του ελέγχου στην περιοχή.
Από την αμερικανική παρέμβαση στη Sigonella προκύπτει ότι υπήρξε μια σειρά από πραγματικές πράξεις τρομοκρατίας, μέχρι την ωρίμανση της αποκαλούμενης «λιβυκής κρίσης». αυτές έχουν προκαλέσει μια επιτάχυνση των παραγόντων κρίσης, έτσι ώστε να αλλάξουν ουσιαστικά την εικόνα των σχέσεων στη Μεσόγειο.
Αυτές οι τροποποιήσεις περνούν και μέσα από την ανοιχτή διεκδίκηση των ΗΠΑ και του πιστού φρουρού τους, των σιωνιστών χασάπηδων, της Κρατικής τρομοκρατίας ως μεθόδου παρέμβασης σαν επικύρωση των πράξεων τους.
Οι πράξεις αυτές τείνουν να αναδιατυπώσουν τη θέση των ευρωπαίων Συμμάχων τόσο σε πολιτικό όσο και σε διπλωματικό επίπεδο, τόσο σε σχέση με τις ΗΠΑ όσο και με τις Χώρες της περιοχής, φέρνοντας τις πίσω ουσιαστικά σε μια στενότερη Ατλαντική πίστη.
Όσον αφορά την ιταλική θέση, έχει συμμορφώσει τον ακτιβισμό της τόσο εντός της συμμαχίας όσο και στις σχέσεις με τις αραβικές Χώρες. σε αυτή την εναλλαγή, όχι τελευταία η αξιολύπητη απόπειρα του δίδυμου Craxi-Gonzales να ανταλλάσσουν τη γεωγραφική-στρατηγική θέση τους με οικονομικά πλεονεκτήματα.
Αυτές οι επισπεύσεις θέτουν το καθήκον στις επαναστατικές δυνάμεις να αναζητήσουν τις απαραίτητες και δυνατές πολιτικές συμμαχίες και, να συνεισφέρουν συνεπώς στην ενίσχυση του Μετώπου Αντιιμπεριαλιστικού Αγώνα.
Επομένως δεν είναι επιμονή κομμουνιστών ανυποχώρητων να επιδιώκουν το στόχο της αποσύνδεσης αυτών των κρίκων της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας όπου οι συνθήκες το καθιστούν εφικτό. όπως δεν είναι στείρος ρεαλισμός να αναζητούμε μια σχέση μεγαλύτερης συμμαχίας με τις ευρωπαϊκές επαναστατικές δυνάμεις και με όλες τις επαναστατικές δυνάμεις του χώρου. στόχοι αυτοί που βρίσκουν δύναμη και πιθανή λύση στις αυξανόμενες δυσκολίες που βρίσκει ο ιμπεριαλισμός στην επίλυση της βαθιάς κρίσης του.
Επάνω στην προγραμματική αυτή κατεύθυνση σκοπεύουμε να εργαστούμε για την ενίσχυση του Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου Αγώνα, επιδιώκοντας μέσα του τον απαράβατο στόχο της διεθνούς ενότητας των κομμουνιστών.
Με βάση τις μαρξιστικές-λενινιστικές αρχές, το καθήκον των κομμουνιστών σε διεθνές επίπεδο, είναι να χτίσουν συγκεκριμένα την εναλλακτική λύση στα δύο κυρίαρχα μπλοκ στον κόσμο και να εργαστούν χωρίς καθυστέρηση, μέσα στον επαναστατικό αγώνα, στα απαραίτητα επίπεδα ενότητας και συμμαχίας εναντίον του ιμπεριαλισμού. Ενότητα των κομμουνιστών που σίγουρα δεν πρέπει να αναζητηθεί μέσα στην δογματική καθαρότητα των αιώνιων «μ.λ.» κομματιδίων, των δίχως καμία επιρροή μέσα στις κοινωνικές δυναμικές.
Η ενότητα πρέπει να αναζητηθεί στο πλαίσιο συγκεκριμένης δράσης των μαρξιστικών επαναστατικών δυνάμεων που ασκούν πολιτική-στρατιωτική πρακτική, εκπροσωπώντας τα γενικά συμφέροντα του προλεταριάτου μέσα στη ζωντάνια της σύγκρουσης μεταξύ των τάξεων της Χώρας τους.
Ενότητα με όλους τους συνεπείς κομμουνιστές που, παρά την ποικιλομορφία συγκεκριμένων καταστάσεων, επιδιώκουν τον στρατηγικό σκοπό της κατάκτησης της πολιτικής εξουσίας και της εγκαθίδρυσης της Δικτατορίας του Προλεταριάτου.
Η στρατηγική πρόταση του Ένοπλου Αγώνα για τον Κομμουνισμό στο προλεταριάτο της Χώρας τους, είναι η βάση της γενικότερης πολιτικής και οργανωτικής ενοποίησης των κομμουνιστών σε διεθνές επίπεδο, ζωτικής σημασίας για μια αποτελεσματική διεθνιστική πολιτική.
Σήμερα όπως πάντα οι μαρξιστικές επαναστατικές δυνάμεις αντιπροσωπεύουν το πιο προηγμένο σημείο στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό. είναι μέσα στην πραγματική σχέση με την αποδυνάμωση αυτού του τελευταίου που πρέπει να αναζητηθεί μέσα στο Μέτωπο μια προνομιακή σχέση με αυτές, χωρίς ωστόσο να μειώνεται ο ρόλος που παίζουν σήμερα οι άλλες επαναστατικές δυνάμεις.

ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ! ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟ NATO!
ΝΑ ΕΔΡΑΙΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ !
ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΚΟΜΟΥΝΙΣΤΩΝ!
ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΣΕ ΤΑΞΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ!

Φεβρουάριος 1986
για τον κομουνισμό
BRIGATE ROSSE
για το χτίσιμο του Μαχόμενου Κομουνιστικού Κόμματος – PCC

http://www.sebbenchesiamodonne.it/860/

Î£ÏÎµÏÎ¹ÎºÎ® ÎµÎ¹ÎºÏÎ½Î±

Î£ÏÎµÏÎ¹ÎºÎ® ÎµÎ¹ÎºÏÎ½Î±

ανατρεπτική τέχνη, arte ribelle

Καβάλα: Προβολή της ταινίας ”LA NOCHE DE 12 AÑOS (A Twelve-Year Night)”

08/07/201908/07/2019 kleovisΣχολιάστε

Δευτέρα 8/7/2019, στις 21:30, στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3

ΑΚ 46 No Ticket Cinema Στη σύγχρονη κοινωνία ζούμε την καθολική επιβολή του παραγωγικού-καταναλωτικού μοντέλου και την εμπορευματοποίηση κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας. Θέλοντας να σπάσουμε τα δεσμά ανελευθερίας, εκμετάλλευσης και κυριαρχίας που γεννούν οι εμπορευματοποιημένες σχέσεις, επιχειρούμε μέσα από τις προβολές φετινών και παλαιότερων κινηματογραφικών ταινιών χωρίς αντίτιμο, να απεκδύσουμε την κινηματογραφική Τέχνη από τη λογική του δούναι και λαβείν. Ταυτόχρονα καλούμε όλους εσάς να συμμετέχετε στο όλο εγχείρημα είτε προτείνοντας ταινίες, είτε φτιάχνοντας το δικό σας κινηματογραφικό έργο, για να το διαδώσουμε υλικά & ηλεκτρονικά έξω από τις λογικές της εμπορικής προώθησης και διαμεσολάβησης. Η πειρατεία σκοτώνει τον καπιταλισμό!! Κινηματογραφική Ομάδα Α.Κ-46

Από mpalothia Τελευταία ενημέρωση 07/07/2019, 14:12 0

Λάβαμε 04/07/2019

Προβολή της ταινίας ”LA NOCHE DE 12 AÑOS (A TWELVE-YEAR NIGHT)”,

Δευτέρα 8/7/2019, στις 21:30,

στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3

H Ουρουγουάη βρίσκεται υπό στρατιωτικό καθεστώς. Τα μέλη της ομάδας ανταρτών «Τουπαμάρος» έχουν ήδη συλληφθεί και βρίσκονται στη φυλακή. Τη νύχτα της 7ης Σεπτεμβρίου του 1973, εννιά κρατούμενοι από αυτούς θα μεταφερθούν μυστικά σε άλλη φυλακή, θα γίνουν όμηροι της χούντας και θα περάσουν 12 βασανιστικά χρόνια στη φυλακή.

Ο Μουχίκα κατά τη διάρκεια της θητείας του ως πρόεδρος, επέμενε να μένει στη φάρμα του και όχι στο προεδρικό μέγαρο, να δωρίζει το 90% του μισθού του σε φιλανθρωπίες, να κυκλοφορεί με ένα σκαραβαίο-σαραβαλάκι και να περιμένει στην ουρά με τους υπόλοιπους πολίτες όταν αρρώσταινε. Πρόκειται λοιπόν για μια μεγάλη και εξαιρετικά αγαπητή προσωπικότητα που θαυμάζεται όχι μόνο από τη χώρα του αλλά και από όλον τον πλανήτη. Εδώ λοιπόν σε αυτήν την ταινία, θα δούμε όσα υπέμεινε κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του , αυτός και οι σύντροφοί του (μέλη του αντάρτικου κινήματος Τουπαμάρος) κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Είναι μια ιστορία συγκλονιστική, ύμνος την ανθρώπινη δύναμη, στην ανθρώπινη θέληση.

Ένα ιστορικό δράμα βασισμένο σε αληθινά γεγονότα που συγκλόνισαν την Ουρουγουάη. Στην ταινία θα δούμε την ιστορία των τριών κρατουμένων από τους εννέα. Η επιλογή δεν είναι τυχαία φυσικά, αφού πρόκειται για σημαντικές προσωπικότητες της χώρας, ανάμεσά τους και ο Χοσέ Μουχίκα, κατοπινός πρόεδρος της Ουρουγουάης, γνωστός και ως «ο φτωχότερος πρόεδρος στον κόσμο».

«Los únicos derrotados son los que bajan los brazos, los que dejan de luchar»
Aυτή η φράση, την οποία του λέει κάποια στιγμή η μητέρα του στην ταινία, είναι και το κεντρικό νόημα, το «ηθικό δίδαγμα» αν θέλετε. Ότι δηλαδή, οι μοναδικοί ηττημένοι είναι αυτοί που παραιτούνται. Αυτοί που σταματούν να μάχονται.

Η σκηνοθεσία και το σενάριο είναι του Álvaro Brechner. Πρόκειται για μια εξαιρετική δουλειά από όλες τις απόψεις. Δεν είναι μόνο το ίδιο το story, που είναι από μόνο του πολύ δυνατό έτσι κι αλλιώς, είναι και ότι το απέδωσε μοναδικά ο Brechner και σεναριακά και σκηνοθετικά. Είναι μία από τις καλύτερες ταινίες που είδα τελευταία.

Οι ερμηνείες συγκλονιστικές από τους ηθοποιούς Antonio de la Torre,Chino Darín,Alfonso Tort, που είναι να απορεί κανείς για το πόσα μπορεί να τράβηξαν για τα γυρίσματα αυτής ταινίας. Η μουσική του Federico Jusid επίσης δυνατή, άκρως συγκινητική και φυσικά ξεχωρίζει η διασκευή του πασίγνωστου τραγουδιού «The sound of silence» με τη φωνή της Silvia Pérez Cruz, που σου σηκώνει την τρίχα.

ΑΚ-46

Καβάλα: Προβολή της ταινίας ”LA NOCHE DE 12 AÑOS (A Twelve-Year Night)”

https://mpalothia.net/kavala-provoli-tis-tainias-la-noche-de-12-anos-a-twelve-year-night/

ΚΑΘΕ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΑΥΤΟ-ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ – ΜΠΑΡ ΣΤΟ ΠΑΡΚΑΚΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΒΥΡΩΝΟΣ 3 ΣΤΙΣ 21:30
ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ – ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΚΑΒΑΛΑΣ

ένοπλη πάλη, lotta armata

ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ DOZIER – ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ N.6

03/07/2019 kleovisΣχολιάστε

BRIGATE ROSSE – PCC

Σε όλο το επαναστατικό κίνημα.
Τα γεγονότα αυτών των ημερών, μετά την απελευθέρωση από την μπουρζουαζία του δημίου Dozier, επιβάλλουν έναν προσεκτικό προβληματισμό και μιαν αξιολόγηση που να επιτρέπει τον επαναπροσδιορισμό και τη συνέχιση, με την απαραίτητη δύναμη, της επαναστατικής πρωτοβουλίας στο γενικό πρόγραμμα της συγκυρίας.
Την επίθεση από τον ανταρτοπόλεμο στην ηγετική δομή του ιμπεριαλιστικού πολέμου, το Νατο, τη μεγαλύτερη επίθεση που δέχτηκε ποτέ ο ιμπεριαλισμός: τον ανταρτοπόλεμο που συλλαμβάνει έναν στρατηγό των Ηπα! Σίγουρα δεν μπορούν να την διαγράψουν με ένα blitz, με μια μάχη που κέρδισε η ιμπεριαλιστική μπουρζουαζία.
Οι λέξεις-κλειδιά: «χτίσιμο του αντιιμπεριαλιστικού μαχόμενου μετώπου». «καταστροφή της ιμπεριαλιστικής φυλακής και απελευθέρωση του διεθνούς φυλακισμένου προλεταριάτου», δεν είναι και δεν μπορούν να ακυρωθούν επειδή ζουν μέσα στους αγώνες του ιταλικού και ευρωπαϊκού μητροπολιτικού προλεταριάτου, και μέσα στους αγώνες των λαών που καταπιέζονται από τον ιμπεριαλισμό.
Η σαφήνεια και τα επαναστατικά περιεχόμενα της σύλληψης-δίκης στον δήμιο Dozier που σημάδεψαν την εκστρατεία επάνω στο γενικό πρόγραμμα της συγκυρίας, αντιπροσωπεύουν μέσα στο διεθνές σκηνικό τα υψηλότερα σημεία επάνω στα οποία να προχωρήσουμε για την οικοδόμηση της νέας κοινωνίας που βασίζεται στις προσδοκίες εκατομμυρίων προλετάριων που θέλουν να είναι απαλλαγμένοι από τη δουλεία της μισθωτής εργασίας και το ζυγό του ιμπεριαλισμού.
Μπορεί να εξοντωθεί το μαζικό ανταγωνιστικό κίνημα που τους τελευταίους μήνες έχει βγει στους δρόμους ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο; Μπορεί να εξαλειφθεί η συνειδητοποίηση ότι μόνο ο αντιιμπεριαλιστικός εμφύλιος πόλεμος μπορεί να συντρίψει τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο; Μπορεί να εξοντωθεί με ένα αιφνιδιαστικό χτύπημα το πεδίο αγώνα επάνω στο οποίο ζουν και συνθήματα όπως «έξω το Νατο από την Ιταλία» και «δρόμο οι πύραυλοι απ’ το Comiso»;
Όλα αυτά είναι μέρος της κληρονομιάς δέκα χρόνων προλεταριακών αγώνων, στους οποίους η μπουρζουαζία αποκρίνεται μόνο με έναν τρόπο: επιτάχυνση του ιμπεριαλιστικού πολέμου, του οποίου το προλεταριάτο πρέπει να πληρώσει το οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό κόστος.

Σύντροφοι,
για όλες αυτές τις 42 ημέρες η αστική τάξη και ο ισχυρότερος στρατός στον κόσμο προσπάθησαν να επιλύσουν τις αντιφάσεις που άνοιξε η επαναστατική πρωτοβουλία, παρουσιάζοντας την ταξική σύγκρουση ως ιδιωτικό πόλεμο μεταξύ των Occ-μαχόμενων κομουνιστικών Οργανώσεων και του Κράτους, με τις διάφορες προσκλήσεις για διαπραγμάτευση, με τη συνήθη τακτική της «υποτίμησης του κρατουμένου», με τη σπασμωδική χρήση των μέσων μαζικής ενημέρωσης … «Ο στρατηγός δεν μιλάει» … «Ο στρατηγός έτσι κι αλλιώς δεν είναι τόσο σημαντικός» … «Η κυβέρνηση δεν υποχωρεί στον εκβιασμό».
Εν τω μεταξύ … εισήχθη η πρακτική της επικήρυξης, χωρίς η κυβέρνηση να έχει τη δύναμη να την διεκδικήσει ή να την αρνηθεί. Πρότειναν τη χρήση του στρατού σε λειτουργίες δημόσιας τάξης, και ο Capuzzo έπρεπε να παρέμβει λέγοντας ότι αυτό θα είχε προκαλέσει βλάβες και αντιφάσεις αντί να λύσει τα προβλήματα. Για πρώτη φορά στην ιστορία των αποκαλούμενων συνταγματικών δημοκρατιών ψηφίστηκαν μυστικοί νόμοι, και ο Spadolini ήταν τόσο γελοίος όσο και ανήθικος καθώς ξεφυσούσε να πει ότι δεν είναι αλήθεια, αλλά πως … η διαδικασία των μυστικών νόμων προχωρά και η κυβέρνηση αναλαμβάνει πλήρως την ευθύνη!
Φυσικά, κύριοι του πολέμου, έχετε την πλήρη ευθύνη για το ότι ξεκινήσατε τον αντιπρολεταριακό εμφύλιο πόλεμο, πρέπει να απαντήσετε σε αυτή την ευθύνη, και γι αυτό πρέπει να πληρώσετε, μπροστά σε όλο το προλεταριάτο!!
Τι προκύπτει από αυτή την εικόνα αν όχι η αδυναμία, η απονομιμοποίηση ενός καθεστώτος σπαραγμένου από τις αντιφάσεις!!
(…), αυτό το πολιτικό-στρατιωτικό προπύργιο του δυτικού πολιτισμού, όπως θα ήθελαν να το παρουσιάσουν, στην πραγματικότητα ένα όργανο κυριαρχίας και επιθετικότητας, (…) Dozier του πολέμου στο Βιετνάμ, από τους αμερικανούς της βοήθειας προς τις λατινοαμερικανικές και τουρκικές δικτατορίες, αυτό το προπύργιο της βαρβαρότητας και του πολέμου (…) αυτό κατηγορεί τα χτυπήματα, και στο εσωτερικό του σπαράσσεται από αντιθέσεις. Ακόμη και στις κυρώσεις εναντίον της Πολωνίας, τα μέλη του Νατο δεν καταφέρνουν να συμφωνήσουν γιατί αυτό που παίρνει το πάνω χέρι είναι η ανάγκη όλων των μπουρζουαζιών να ξεφύγουν από την κρίση, να είναι ανταγωνιστικές, να κατακτήσουν αγορές … (…) η Cocom, άλλη παράνομη δομή του ιμπεριαλισμού των πολυεθνικών, η οποία επιβλέπει τις βιομηχανικές και εμπορικές σχέσεις με τις χώρες της (…) καταφέρνει να εμποδίσει βολικές συμβάσεις σε ορισμένους τομείς της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης … ωστόσο, οι ευρωπαϊκές χώρες στέλνουν την δική τους task-force για να διεξάγει τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή!
Εδώ, λοιπόν, είναι το μόνο έδαφος επάνω στο οποίο ξαναβρίσκουν την ενότητα: ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και ο εσωτερικός πόλεμος εναντίον του προλεταριάτου.
Καλούμε ονομαστικά το όργανο με το οποίο η αστική τάξη κέρδισε αυτή τη μάχη: ήταν τα βασανιστήρια!
Το μόνο όπλο για να σταματήσει το χτίσιμο του Ένοπλου Προλεταριακού Συστήματος Ισχύος, και η ανάπτυξη της επαναστατικής πρωτοβουλίας. αναπόφευκτη επιλογή για κάθε καθεστώς σε αγωνία. καθρέφτης της σήψης της κοινωνίας της μισθωτής εργασίας.
Αυτή η βαρβαρότητα είναι η μόνη ουσία που ανασυντάσσει και ενοποιεί σε ένα μόνο μέτωπο αγώνα ενάντια στον ανταρτοπόλεμο, χώρες που πηγαίνουν από την Ιταλία στην Τουρκία στο Σαλβαδόρ.
Υπουργέ Rognoni, μην λες μαλακίες: η Ιταλία είναι η μόνη χώρα στην οποία νικήθηκε ο αντάρτικος πόλεμος χωρίς ειδικά μέτρα; Όχι!!! Η διαφορά είναι άλλη: στη «δημοκρατική μας χώρα» τα βασανιστήρια πρέπει να περάσουν μέσα από τη διαχείριση των μέσων μαζικής ενημέρωσης, και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά: η Ιταλία είναι μέρος της ΕΟΚ, του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, δέχεται επίσημα το «δημοκρατικό» παιχνίδι, σε αντίθεση με την Τουρκία και το Σαλβαδόρ όπου κανείς πλέον δεν προσπαθεί να αρνηθεί την πρακτική των σφαγών.
Τα βασανιστήρια γίνονται σεβασμός της «συνταγματικής υπαγόρευσης». τα βασανιστήρια στις σελίδες των εφημερίδων, καθίστανται μια «λαμπρή επιχείρηση», χορωδία επαίνων στους διάφορους «…μαλάκες » για την αποτελεσματικότητά τους.
Ποια αποτελεσματικότητα, εάν όλο αυτό είναι ένας γάντζος στο ταβάνι στο οποίο να κρεμάσουν προλετάριους και κομμουνιστές για να τους βιάσουν, και ένα ραβδί με το οποίο να τους σοδομίσουν!!!
Στρατηγέ Dozier, είδαμε τι σημαίνει να συλλαμβάνουμε έναν στρατηγό του στρατού των ΗΠΑ! Δεν ήταν ίσως το Nατο, στη φυλακή του λαού, που ζητούσε να διαπραγματευτεί με τους αντάρτες !!! Δεν ήταν ίσως το Nato, στη φυλακή του λαού, που έλεγε ότι η Ιταλία είναι μια αποσταθεροποιημένη χώρα και πως η ιταλική κυβέρνηση ήταν αμήχανη απέναντι σε αυτό έχοντας βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση!!
Κύριοι του πολέμου, υπάρχει ένα χάσμα ανάμεσα στην ταυτότητά σας ως δημίων ιμπεριαλιστών σφαγέων, και της συνείδησης των προλετάριων και των κομμουνιστών που μάχονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό.
Οι ανοησίες σας σχετικά με τις «διεθνείς ίντριγκες», στις (…) δεν είναι αρκετές. οι προσπάθειες που καταβάλλετε για να δημιουργήσετε επάνω στο πετσί των συντρόφων εικόνες που είναι μόνο δικές σας και αυτού του καθεστώτος. την πραγματικότητα δεν μπορείτε να την θολώσετε: οι εργάτες, οι φοιτητές, οι σιδηροδρομικοί είναι η δύναμη του κόμματος και του επαναστατικού κινήματος.
Δεν θα επιτρέψουμε να προστεθεί και η καταστροφή της πολιτικής ταυτότητας τους στη φυσική καταστροφή των συντρόφων.
Οι κομμουνιστές ξέρουν να αναγνωρίζουν εκείνους που προδίδουν για να περάσουν στις τάξεις του εχθρού και εκείνους που από κάθε άποψη ανήκουν στις τάξεις των επαναστατών.
Τον μηχανισμό και τις δομές των πρακτικών των βασανιστηρίων, από τους Sica στους Simone στους δημοσιογράφους με τα εύκολα χαμόγελα τους γνωρίζουμε καλά. Επαναλαμβάνουμε: τους γνωρίζουμε καλά. Να είστε σίγουροι πως τίποτα δεν θα μείνει ατιμώρητο.

Σύντροφοι,
η αστική τάξη σημείωσε αναμφισβήτητα ένα σημείο προς όφελός της. Αυτό το σημείο δεν μπορεί πλέον να περικλείεται μόνο στο συνηθισμένο καρναβάλι του καθεστώτος φτιαγμένο από ‘ super man’ με πλαστικές σακούλες στο κεφάλι, η μπουρζουαζία έχει αντιληφθεί ένα πολιτικό γεγονός θεμελιώδους σημασίας: πώς να αναγνωρίζει και να διαλύει τους χώρους των μαζικών κινημάτων από τους οποίους γεννιέται η δύναμη που θα την καταστρέψει. απ’ όπου γεννιέται το σύστημα της προλεταριακής ένοπλης εξουσίας για την μετάβαση στον κομμουνισμό.
Το πρόβλημα για τους επαναστάτες, για ολόκληρο το επαναστατικό κίνημα είναι να καταλάβουμε ότι η μάχη που ξεκίνησε από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες με τη δίκη στον μπόγια Dozier που διέκοψε η μπουρζουαζία, δεν είναι ένα ατύχημα που μπορούσε να αποφευχθεί με μερικές ακόμη προφυλάξεις, αλλά ένα επεισόδιο μιας γενικής αλλαγής στις ισορροπίες δυνάμεων υπέρ της αστικής τάξης.
Οι εκατοντάδες συλλήψεις μέσα σε λίγες μέρες δείχνουν ότι εναντίον του εκκολαπτόμενου συστήματος προλεταριακής εξουσίας το καθεστώς αυτό ξεκινάει την πιο σκληρή επίθεση σε όλα τα επίπεδα, από το πολιτικό μέχρι το στρατιωτικό. Και αυτό, ακριβώς επειδή συνειδητοποίησε την τεράστια επαναστατική δυνατότητα που περιέχεται μέσα στο πρόγραμμα που το προλεταριάτο και τα έμβρυα των μαζικών οργανισμών έχουν ξεκινήσει. των κοινωνικών αιτιών του ταξικού πολέμου, του ριζώματος του ένοπλου αγώνα μέσα στην τάξη.
Αν από την πλευρά μας το ότι έχουμε εντοπίσει τα κεντρικά σημεία του επαναστατικού προγράμματος και αρχίσαμε να τα εφαρμόζουμε, έχει καταστήσει σαφές πόση αποσταθεροποιητική δύναμη έχει για την αστική τάξη και πόση ενωτική δύναμη έχει αυτό το πρόγραμμα για το προλεταριάτο. εάν αυτό έχει προκαλέσει τη μεγαλύτερη αντεπαναστατική επίθεση που θυμόμαστε. πρέπει επίσης να καταλάβουμε ότι όλο αυτό δεν είναι πλέον αρκετό.
Παράλληλα με τη σαφήνεια και την ορθότητα των κοινωνικών αιτιών του επαναστατικού πολέμου, πρέπει επίσης να καταλάβουμε ποια είναι η επαναστατική θεωρία που μας καθιστά ικανούς να οδηγήσουμε αυτό τον πόλεμο.
Η διεξαγωγή του επαναστατικού πολέμου δεν αποτελεί πρόβλημα εξευγενισμού των στρατιωτικών μέσων, αλλά η κατανόηση του τρόπου με τον οποίον μπορεί να συνεχίσει να ζει η επαναστατική πολιτική, των τρόπων με τους οποίους είναι δυνατή η κατάκτηση των προγραμμάτων σε αυτές τις συνθήκες της σύγκρουσης.
Επομένως τα προβλήματα δεν είναι τα blitz, ούτε η υποτιθέμενη ικανότητα με την οποία τα φέρουν εις πέρας, αλλά η ικανότητα, που επιτεύχθηκε από αυτό το Κράτος να διαταράξει τις επαναστατικές γραμμές ξεκινώντας από τον πολιτικό προσδιορισμό των χώρων, των κινημάτων, των προλετάριων που συνιστούν το δίκτυο, το πολιτικό υποκείμενο στο οποίο αναφέρονται, τον τρόπο ύπαρξης και χτισίματος του συστήματος της προλεταριακής εξουσίας.
Για την μπουρζουαζία το να καταφέρει να εισέλθει μέσα σε αυτό το συνθετικό ιστό, σήμανε να τοποθετήσει τις προφυλακές της μέσα στο κίνημα, επιτιθέμενη σε αυτό από μέσα με τα εργαλεία του τρόμου, των βασανιστηρίων, των σφαγών, του εκβιασμού για χιλιάδες και χιλιάδες προλετάριους.
Για το επαναστατικό κίνημα είναι ζωτικής σημασίας να εμποδίσει αυτό να συμβεί, είναι ζωτικής σημασίας να αποφευχθεί η ικανότητα της μπουρζουαζίας να καταλάβει πώς συμβαίνει η διαδικασία του επαναστατικού χτισίματος, ποια είναι τα σημεία συνάντησης, συζήτησης, επαναστατικής οργάνωσης, ποια τα εργαλεία πολιτικής εργασίας ανάμεσα στις μάζες. Αυτό σημαίνει ενίσχυση του υπό κατασκευή συστήματος εξουσίας, εγκαταλείποντας κάθε ψευδαίσθηση ότι μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτός ο πόλεμος με τα εργαλεία του παρελθόντος. Αυτό σημαίνει ότι το σύνθημα της μαζικής παρανομίας, της παρανομίας των καναλιών επικοινωνίας μας και αγώνα πρέπει να προσαρμοστούν στο επίπεδο που μας επιβάλλεται. αυτό σημαίνει να αποτρέψουμε την ταυτοποίηση, πρώτα πολιτική, μετά στρατιωτική, από πλευράς εξουσίας. σημαίνει ότι παρά το αναπόφευκτο αντίτιμο που πρέπει να πληρώσουμε για να απελευθερωθούμε από την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, πρέπει να προστατευθεί η συνέχεια και η ανάπτυξη της επαναστατικής διαδικασίας, ξεκινώντας από τις προϋποθέσεις και τις αρχές επάνω στις οποίες στηρίζεται: τα πολιτικά-στρατιωτικά-οργανωτικά εργαλεία που επιτρέπουν στο επαναστατικό πρόγραμμα να εδραιωθεί, να ζήσει και να κερδίσει.
Στην επίθεση που υφιστάμεθα, είμαστε πεπεισμένοι ότι μια ενίσχυση του συνόλου του συστήματος της ένοπλης προλεταριακής εξουσίας μπορεί να επανεμφανισθεί, επειδή έχουμε δει τα όρια της αστικής τάξης, η εικόνα της παντοδυναμίας της δεν έχει καμία κοινωνική νομιμοποίηση, διότι μέσα στη σύγκρουση μαθαίνουμε να χτίζουμε και τα δικά μας όπλα: το πρόγραμμα και την επαναστατική θεωρία του εμφυλίου πολέμου στις μητροπόλεις.
Επάνω σε αυτό δεν υπάρχει επιστροφή, επάνω σε αυτό η μπουρζουαζία δεν θα μπορέσει να μας κάνει να υποχωρήσουμε παρά τις δειλές προσπάθειές της να μας οδηγήσει στο επίπεδο της στρατιωτικής αντιπαράθεσης. Αυτό που φοβάται είναι η πολιτική δύναμη των συνθημάτων μας, η ανικανότητα της να απαντήσει στις κοινωνικές αιτίες του ταξικού πολέμου: αυτή είναι η δύναμή μας, αυτό θα επιβάλλουμε μαζί με τις μάζες.

Να εξουδετερώσουμε και να διαλύσουμε το χτίσιμο των αντεπαναστατικών βάσεων μέσα στο επαναστατικό κίνημα. Πόλεμος στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο! Πόλεμος στην αντεπανάσταση! Πόλεμος στην καθεστωτική πληροφόρηση! Πόλεμος στα βασανιστήρια και την απαγωγή «με αργεντίνικους τρόπους»!
Να μετατρέψουμε το σχέδιο της αστικής τάξης σε αντιιμπεριαλιστικό εμφύλιο πόλεμο!

Για τον κομουνισμό – Per il comunismo
ερυθρές Ταξιαρχίες για το χτίσιμο του κομουνιστικού μαχόμενου Κόμματος – Brigate rosse per la costruzione del Pcc.

5-2-82

http://www.sebbenchesiamodonne.it/campagna-dozier-comunicato-n-6/

ένοπλη πάλη, lotta armata

ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ DOZIER – ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ N.5

23/06/2019 kleovisΣχολιάστε

BRIGATE ROSSE – PCC

Σε όλο το επαναστατικό κίνημα.
Στο εγγύς μέλλον, σε μια Ευρώπη που κατάντησε πυρηνική ζώνη με την εγκατάσταση πυραύλων, κάτι που αποφασίστηκε στις Βρυξέλλες από τα αμερικάνικα αφεντικά, δεν θα διατρέξουμε τον κίνδυνο να ξυπνήσουμε από κατακλυσμούς όπως ο σεισμός, αλλά θα μπορούμε να κοιμηθούμε ευλογημένοι επάνω σε σκληρά μαξιλάρια πυρηνικών κεφαλών και ίσως να περάσουμε «ακούσια» από τον ύπνο στον αιώνιο ύπνο. Στους εκρηκτικούς μηχανισμούς ανεξέλεγκτης καταστροφικής δύναμης, προστίθεται η τελευταία ανακάλυψη της αμερικανικής τεχνολογίας: η βόμβα ‘Ν’ περιορισμένης ακτίνας δράσης, ικανή να εξοντώσει τους ανθρώπους αφήνοντας ανέπαφα τα πράγματα που είναι ακόμη πιο πολύτιμα!
Στην υπόθεση ενός περιορισμένου πυρηνικού πολέμου, υπόθεση που κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος ανάμεσα στους νέους αμερικανούς θεωρητικούς ο πολεμοχαρής Reagan ξεκίνησε την παραγωγή 1200 βομβών νετρονίου. Οι βάσεις του Νατο είναι ήδη εξοπλισμένες με μέσα μεταφοράς και εκτόξευσης (τύπου «δόρατος») αυτών των βομβών. Έτσι αναμένεται η πιθανότητα μιας περιορισμένης πυρηνικής σύγκρουσης Ευρώπης-Εσσδ, με τις προβλέψιμες συνέπειες της ολικής καταστροφής της εμπλεκόμενης γεωγραφικής περιοχής.
Η υπεράσπιση της Δύσης περιορίζεται έτσι στη διατήρηση της αμερικανικής επικράτειας, μέσα στο λαμπερό και εγκληματικό σχέδιο να διαφυλαχθεί η μέγιστη καπιταλιστική παγκόσμια δύναμη χάρη στην αναγκαστική θυσία των ευρωπαϊκών πληθυσμών. Αυτός είναι ο επίλογος της αμερικανικής «αδελφικής βοήθειας» που ξεκίνησε με την στρατιωτική κατοχή της Ευρώπης το ’45.

Σύντροφοι, προλετάριοι,
η ιμπεριαλιστική μπουρζουαζία, την στιγμή που εξαπολύει τον πόλεμο στο διεθνές προλεταριάτο, φλυαρεί για πιθανές διαπραγματεύσεις με το επαναστατικό κίνημα.
Να διαπραγματευτεί; Το προλεταριάτο δεν έχει τίποτε να διαπραγματευτεί με την αστική τάξη, το μοναδικό του καθήκον είναι να απαλλαγεί από αυτήν και όλα τα καλαμπαλίκια της!
Σε αυτές τις τελευταίες μέρες τα πλήγματα που δημιούργησε η επαναστατική επίθεση μέσα στο καθεστώς εκδηλώνονται ανοιχτά και, στην γελοία προσπάθεια να τα κρύψει, η ιμπεριαλιστική αστική τάξη δείχνει τη στρατηγική της αδυναμία. Η ζοφερή αναζήτηση μέσα από τα μέσα ενημέρωσης για μια διαπραγμάτευση ως πιθανή λύση στη δίκη του yankee δημίου, δεν είναι ένα πρόβλημα που μπορεί να μας αφορά. Οι κεκαλυμμένες και επίμονες παροτρύνσεις για το άνοιγμα μιας διαπραγμάτευσης, τοποθετούνται μέσα στην προσπάθεια απομόνωσης μιας μάχης και του κομμουνιστικού ανταρτοπόλεμου από ολόκληρο το επαναστατικό κίνημα ενάντια στον πόλεμο, λες και ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος να αφορά μόνο τις Ερυθρές Ταξιαρχίες! Το πρόβλημα του πολέμου στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο δεν αφήνει πλέον περιθώρια για διαμεσολάβηση επάνω στα οποία να καθιερώσουμε μια «ειρηνική» συζήτηση-αντιπαράθεση ούτε με τους αγωνιζόμενους λαούς ούτε με το ευρωπαϊκό μητροπολιτικό προλεταριάτο: αυτό που επιβεβαιώνεται είναι η τάση για επανάσταση σε παγκόσμια κλίμακα, αν και γίνεται προσπάθεια να συντριβεί με κάθε μέσο. Όντως Νατο σημαίνει και εσωτερικός πόλεμος. οι καραμπινιέροι- CC, αιχμή του δόρατος του αντεπαναστατικού μηχανισμού, είναι άμεσα ενσωματωμένοι ή υποταγμένοι σε αυτή τη δομή. Στη φάση της ένοπλης ειρήνης ο αμερικανικός έλεγχος πάνω σ ‘αυτό το μηχανισμό διατηρεί έναν περισσότερο ή λιγότερο κρυφό χαρακτήρα, ενώ μέσα στην επίταση του εμφυλίου πολέμου, αποκαλύπτεται ξεκάθαρα στην άμεση πρόσληψη από την αμερικανική πλευρά της πολιτικής, στρατιωτικής και ιδεολογικής κατεύθυνσης του εσωτερικού πολέμου. Αυτό είναι που συνέβη στην Τουρκία, αυτό είναι που συμβαίνει στην Ιταλία. Το δημοκρατικό πραξικόπημα στην Τουρκία κατευθύνθηκε από το Νato. είναι Νατο οι στρατηγοί που το διηύθυναν. Δεν είναι η στρατηγική της διείσδυσης στο επαναστατικό κίνημα αμερικανική; Η θεώρηση, η αντιμετώπιση του ανταρτοπόλεμου ως υπ’ αριθμόν ένα κινδύνου; Δεν είναι αμερικανικές οι μέθοδοι βασανισμού που εφαρμόζονται στην Τουρκία και αυτές που ξεκίνησαν στην Ιταλία; Για να εκτιμηθεί ο βαθμός πολιτικής και οικονομικής «αποσταθεροποίησης» μιας χώρας όπως η Ιταλία είναι απαραίτητο να ληφθεί υπόψη ο ρόλος μέσα στη συνολική ισορροπία μεταξύ των μπλοκ και η ένταξή της στο δυτικό οικονομικό πλαίσιο, που χαρακτηρίζεται από έναν ακριβή τρόπο λειτουργίας. Εάν, για παράδειγμα, μια χώρα της Λατινικής Αμερικής μπορεί να επιτύχει ένα ποσοστό πληθωρισμού 120%, η Ιταλία πρέπει να παραμείνει στην κλίμακα 16/20% που καθορίζει η ΕΟΚ. Αυτό σημαίνει ότι για να μπορεί να καθοριστεί μια κατάσταση εμφυλίου πολέμου σε μια χώρα όπως η Ιταλία, σίγουρα δεν είναι απαραίτητο να φθάσουμε στα επίπεδα αποσταθεροποίησης που αγγίζονται από χώρες όπως η Χιλή, το Σαν Σαλβαδόρ, η Αργεντινή κλπ.
Tο ξέσπασμα της κρίσης στις πόλεις του κεφαλαίου και η ενδυνάμωση των επαναστατικών τάσεων, προκαλεί μια τροποποίηση της ιμπεριαλιστικής στρατηγικής: η «αποσταθεροποιητική» παρέμβαση στις χώρες της αλυσίδας φτάνει σε επίπεδα έντασης που μέχρι χθες δεν μπορούσαμε να τα υποψιαστούμε, ακριβώς επειδή εδώ είναι το κινητικό κέντρο της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας, είναι εδώ που μπορεί να τεθεί υπό αμφισβήτηση οριστικά η ίδια η ύπαρξη του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

Σύντροφοι,
το γεγονός ότι η ιμπεριαλιστική αστική τάξη προσπαθεί να επιλύσει τις ταξικές αντιφάσεις με μια γενική επίθεση στο μητροπολιτικό προλεταριάτο, με απολύσεις, επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης και με τη γενικευμένη πρακτική της εξόντωσης, του βασανισμού, σίγουρα δεν αποδεικνύει τη δύναμη αυτού του καθεστώτος αλλά την πραγματική του αδυναμία. Έχουμε ήδη δει όλες τις προσπάθειες του ενσωματωμένου αντεπαναστατικού μηχανισμού να επιτεθεί στον ανταρτοπόλεμο από το εσωτερικό του να ναυαγούν. Η ίδια η στρατηγική της «μετάνοιας» και της διάστασης είναι τώρα ένα όπλο αναποτελεσματικό, καθώς το εκκολαπτόμενο Σύστημα Ένοπλης Προλεταριακής Εξουσίας μπόρεσε να την αντιμετωπίσει και να επιτεθεί στα θεμέλιά της: δεν υπάρχουν πλέον οι διάφοροι Peci, οι Sandalo και όλος ο χορός των διεστραμμένων που γνωρίζουμε πολύ καλά μέσα στην επαναστατική διαδικασία. και πράγματι αυτή η αντίφαση σήμερα αφορά μόνο το καθεστώς που την παρήγαγε: μόλις τελειώσει ο ρόλος αυτών των παράσιτων, δεν ξέρουν πλέον τι να τους κάνουν ούτε πώς να τους προστατεύσουν. Αλλά η αντεπανάσταση δεν εγκαταλείπει τα σχέδιά της τόσο εύκολα: αφού το όπλο της «μετάνοιας» και της διάστασης απορρίπτεται, το μόνο που της απομένει είναι ο βασανισμός για τους προλετάριους και τους κομμουνιστές συλληφθέντες. Αυτός είναι ένας από τους «μυστικούς» νόμους που πέρασε το Ciis. Αυτό που υποφέρουμε σήμερα επάνω στο πετσί μας είναι οι ίδιες μέθοδοι που χρησιμοποιούνται από τους αμερικανούς δολοφόνους στο Βιετνάμ, τη Λατινική Αμερική, την Τουρκία … Όλα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ακόμη εκδήλωση της μοναδικής ιμπεριαλιστικής πολιτικής απέναντι στους αγώνες που επιτίθενται στο σχέδιο κυριαρχίας της: η βαρβαρότητα είναι το μαζικό στοιχείο. Όλο αυτό το περιμέναμε. Όλο αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο μέσα στη συνείδηση του διεθνούς προλεταριάτου. Το νομιμοποιημένο πλέον καθεστώς της πάλης στο εργοστάσιο, στις γειτονιές, στις φυλακές, αντιδρά με τον τρόμο. Σήμερα να μιλάς για βασανιστήρια, συζητώντας γι αυτά, να αποκτάς μέσα στη συνείδηση αυτό το άλμα που προκάλεσε η αντεπανάσταση, δεν είναι μια έκκληση στη δημοκρατία αλλά η προετοιμασία των εργαλείων για την καταπολέμηση του με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο. Τα βασανιστήρια είχαν μια μακρά επώαση: από τους επιστημονικούς και μαζικούς ξυλοδαρμούς μέσα στις ειδικές φυλακές, μέχρι την εξαφάνιση για μήνες των μαχητών και προλετάριων πρωτοποριών στις κάμαρες ασφαλείας στο εσωτερικό των στρατώνων της αστυνομίας-PS και των καραμπινιέρων-CC, στις σφαγές των νεαρών προλετάριων από vigilantes, τροχονόμους, πληρώματα περιπολικών, μέχρι να φτάσουμε στα βασανιστήρια που υπέστησαν οι τελευταίοι συλληφθέντες σύντροφοι. Αυτοί οι σύντροφοι για μέρες και μέρες μεταφέρονταν από ένα θάλαμο βασανιστηρίων σε άλλο στα περιβόητα καταφύγια των μπάτσων, που δεν είναι τίποτα περισσότερο από τους πιο γνωστούς στρατώνες CC και PS. Τους κρεμούν στο ταβάνι, τους χτυπούν επιστημονικά στα πιο ευαίσθητα σημεία, τους πνίγουν με λίτρα και λίτρα αλμυρού νερού, τους ξεσκίζουν και πασπαλίζουν με αλάτι, όλα συνοδευόμενα από την εξαναγκασμένη κατάποση άγνωστων ουσιών για να εξασθενίσουν τη φυσική τους αντίσταση, για να περάσουν στη συνέχεια στην καταστροφή της πολιτικής τους ταυτότητας, παρουσιάζοντας τους στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων ως τους νέους μεταμεληθέντες.
Οι κομμουνιστές ξέρουν πώς να αναγνωρίζουν εκείνους που προδίδουν για να περάσουν στις γραμμές του εχθρού και εκείνους που ανήκουν στις γραμμές των επαναστατών με όλη την καρδιά τους.
Τον μηχανισμό και τις δομές των πρακτικών του βασανισμού, από τους Sica έως τους Simone, στους δημοσιογράφους με το εύκολο χαμόγελο, τους γνωρίζουμε καλά. Επαναλαμβάνουμε, τους γνωρίζουμε καλά! Και να είστε βέβαιοι ότι, στο τέλος τίποτα δεν θα μείνει ατιμώρητο!!
Η επίθεση σε αυτό τον μηχανισμό είναι ένα σημείο του προγράμματος για τις επαναστατικές δυνάμεις, είναι ένα σημείο του προγράμματος που δεν αφορά μόνο τους κομμουνιστές. Αυτός ο μηχανισμός από την μια είναι ένα άμεσο όργανο φυσικής και πολιτικής εξόντωσης των πρωτοποριών, από την άλλη χρησιμεύει να τρομοκρατεί και να λειαίνει το δρόμο για την εξόντωση ολόκληρου του ανταγωνιστικού κινήματος. Μόνο μία απάντηση είναι δυνατή: να οπλιστούμε με επαναστατική συνείδηση και να οργανωθούμε και να πολεμήσουμε ενάντια σε αυτές τις βαρβαρότητες, για την εξουσία και για τον Κομμουνισμό.
Πόλεμο στον μηχανισμό της σύλληψης με αργεντίνικα μέσα, να καταστρέψουμε με κάθε τρόπο τη δομή που μελετά, υλοποιεί, διαχειρίζεται τον βασανισμό!

Σύντροφοι,
αυτό που έχει μετατοπίσει ενεργά τις ισορροπίες δυνάμεων είναι ένα ισχυρό επαναστατικό κίνημα που έχει κάνει την «κυβερνητικότητα» ασταθή, απονομιμοποιώντας το σημερινό σύστημα εξουσίας. Ποια σημασία έχει το γεγονός ότι η συνδικαλιστική πλατφόρμα απορρίφθηκε από τη συντριπτική πλειονότητα των εργατών, αν όχι πως τα έσπασε με το κοινωνικό σύμφωνο; Η συνδικαλιστική πλατφόρμα, η οποία συνδέει το κόστος εργασίας με τον πληθωρισμό, είναι όλη μέσα στο κυβερνητικό σχέδιο: η εργατική τάξη συμπαγής είπε όχι! Το να καταφέρει να εγκριθεί η πλατφόρμα, για το συνδικάτο σημαίνει να υπογράψει την εκεχειρία, να καταβάλει το κοινωνικό Σύμφωνο. και οι τροπολογίες βρίσκονται στο έδαφος της συμφιλίωσης του ανταγωνισμού, δρόμος που, οι ισχυροί θα προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν στον δεύτερο γύρο ψηφοφορίας. Αλλά η εργατική τάξη έθεσε μια σαφή άρνηση καταστρέφοντας έτσι με ένα μόνο χτύπημα το κοινωνικό και νεο κορπορατιβίστικο σύμφωνο, πραγματικά δίχτυα αράχνης που το συνδικάτο έχει πλέξει για να δέσει, να φρενάρει τον ταξικό ανταγωνισμό. Η εργατική τάξη θα πρέπει να εγκρίνει χιλιάδες απολύσεις, η απόρριψη αυτής της διακήρυξης πολέμου πηγαίνει στην κατεύθυνση της απόρριψης της διαιώνισης της σχέσης εμπορευματοποίησης, δηλαδή, της κατεδάφισης του συστήματος της μισθωτής εργασίας μέσα στην επαναστατική προοπτική του να εργάζονται όλοι, να εργάζονται λιγότερο και για διαφορετικούς σκοπούς!
Αυτοί οι αγώνες τοποθετούνται μέσα στην ευρύτερη σφαίρα ενός εθνικού και διεθνούς κινήματος ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, που προκάλεσε η κρίση. Γύρω από αυτές τις θεματικές διαμορφώνεται ένα μαζικό κίνημα που είναι ικανό να συμπυκνώσει μίσος, περιφρόνηση, οργανωμένη συνείδηση ενάντια στο ιμπεριαλιστικό Κράτος των πολυεθνικών. Το επαναστατικό κίνημα και το υπό κατασκευή Κόμμα έχουν ως δυνατό στόχο συγκυρίας εκείνο να τινάξουν στον αέρα τα σχέδια πολέμου και αναδιάρθρωσης του ιμπεριαλισμού και να οικοδομήσουν υπομονετικά την μετάβαση στη νέα κοινωνία. Η επαναστατική επίθεση που εξαπολύθηκε στην καρδιά της αμερικανικής πολεμικής μηχανής, το Νατο, έσπασε το κλουβί που η ιμπεριαλιστική μπουρζουαζία έχτιζε γύρω από την επανάληψη των αγώνων ενάντια στον πόλεμο. Η σαφήνεια των περιεχομένων που ασκούν οι ιταλικές και οι ευρωπαϊκές επαναστατικές δυνάμεις, θέτει τα θεμέλια για το χτίσιμο του Αντιιμπεριαλιστικού Μαχόμενου Μετώπου και της μετάβασης στον κομμουνισμό. Η εξόντωση του αναπληρωτή στρατιωτικού υπεύθυνου στο Παρίσι, που χτυπήθηκε από τους λαούς της Μέσης Ανατολής οι οποίοι αγωνίζονται για απελευθέρωση από τον σιωνιστικό και αμερικανικό ιμπεριαλισμό, η σύλληψη στην Ισπανία ενός υπηρέτη των πολυεθνικών, ο πολλαπλασιασμός των επιθέσεων στις δυνάμεις και τις στρατιωτικές δομές του ιμπεριαλισμού σε όλη την Ευρώπη, στις οικονομικές και εμπορικές στην Ιταλία, αντιπροσωπεύουν την πλέον σημαντική στιγμή του κινήματος αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. δείχνουν ένα αξιοσημείωτο άλμα προς τα εμπρός και τίθενται ως αναφορά και κατεύθυνση για όλο το κίνημα του αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό υποδεικνύοντας σε μορφές αγώνα και σε περιεχόμενο δύναμης, τη μόνη δυνατότητα να νικήσουμε τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο: τον αντιιμπεριαλιστικό εμφύλιο πόλεμο. Σε αυτή τη στρατηγική πολέμου στον ιμπεριαλισμό, με την επίθεση στην κεντρική δομή του Νato, είναι δυνατή η αληθινή αποσύνδεση του αδύναμου κρίκου της Ιταλίας από την ιμπεριαλιστική αλυσίδα και το χτίσιμο ενός νέου Προλεταριακού Διεθνισμού. μόνο με αυτό τον τρόπο τα συνθήματα «έξω η Ιταλία από το Νατο», «δρόμο οι πύραυλοι από το Comiso» μπορούν να γίνουν αληθινό έδαφος αγώνα και οργάνωσης των επαναστατικών μαζών. Μόνο μέσα σε μια διαδικασία αντιιμπεριαλιστικού εμφυλίου πολέμου είναι δυνατόν να γίνουν συγκεκριμένα και αυτά τα συνθήματα που διαφορετικά θα παραμείνουν κενά slogan, στερημένα οποιασδήποτε επιθετικής και αγωνιστικής ικανότητας.
Να επιτεθούμε στους ανθρώπους και τις δομές της ιμπεριαλιστικής πολεμικής μηχανής: το Νατο. Να επιτεθούμε στο πολιτικό, οικονομικό και ιδεολογικό σχέδιο της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης! Να επιτεθούμε στον στρατό κατοχής με κάθε μέσο, όπου κι αν αυτός παρουσιαστεί: κανένας αμερικανός μισθοφόρος και της δομής του Νato δεν πρέπει να κυκλοφορεί ήσυχος! Να διώξουμε τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις κατοχής και να καταστρέψουμε τους στρατιωτικούς δούλους τους!

Σύντροφοι, το γεγονός ότι το καθεστώς διατηρεί μυστικούς τους νόμους που διέταξε το Ciis, δεν θέτει σίγουρα την ιμπεριαλιστική αστική τάξη στην επίθεση, αντιθέτως αποδεικνύει την απονομιμοποίηση της απέναντι σε ολόκληρο το προλεταριάτο. Αυτές οι μυστικές αποφάσεις ξεκινούν από τη συναίνεση όλων των κομμάτων στις πρακτικές των βασανιστηρίων, στην έναρξη της ποσοτικής και ποιοτικής διεύρυνσης της διαφοροποιημένης στρατηγικής σε όλες τις κοινωνικές σχέσεις που βρίσκουν γι άλλη μια φορά το κεντρικό της εργαστήριο στην ιμπεριαλιστική φυλακή.
Η διεύρυνση της διαφοροποιημένης στρατηγικής στην ιμπεριαλιστική φυλακή είναι μια περαιτέρω προσαρμογή στα επίπεδα της ταξικής σύγκρουσης στην Ευρώπη. η σημερινή τάση είναι να εξομοιωθεί η μεταχείριση των προλετάριων φυλακισμένων με εκείνη των χωρών που έχουν χτυπηθεί περισσότερο από τον Προλεταριακό και κομμουνιστικό ανταρτοπόλεμο · με την Τουρκία και την Ιρλανδία επικεφαλής. Όλα αυτά πρέπει να εξεταστούν στη σχέση Επανάστασης-Αντεπανάστασης, η οποία στη χώρα μας οδήγησε πάντα σε μια πιο ώριμη ανάπτυξη της επαναστατικής διαδικασίας, αποδιοργανώνοντας, συγκυρία μετά την συγκυρία, το έργο της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης. Το 1977, με την έναρξη των ειδικών φυλακών το καθεστώς σκέφτονταν πως διαιρεί, για να εξολοθρεύσει στη συνέχεια, το προλεταριάτο των κρατουμένων και τις πρωτοπορίες του. σήμερα, μπροστά στην επίθεση που οδήγησε το επαναστατικό κίνημα σε εκείνο το επίπεδο διαφοροποιημένης στρατηγικής μέσα στις φυλακές, η ιμπεριαλιστική μπουρζουαζία αναγκάζεται να επαναπροσδιορίσει το σχέδιό της, ξεκινώντας ένα νέο ’77. Οι μυστικοί νόμοι αντιπροσωπεύουν αυτό το πέρασμα φάσης στην ιμπεριαλιστική φυλακή: να χωρίσουν τις πρωτοπορίες του αγώνα από το προλεταριάτο των κρατουμένων, να διαφοροποιήσουν μεταξύ κομμουνιστών και κομμουνιστών, για να προετοιμάσουν μια νέα σφαγή.
Μέσα σε αυτό το σχέδιο η χρήση των μέσων μαζικής ενημέρωσης αποτελεί μέρος της διαδικασίας, που, στα όργανα πληροφόρησης τους, προετοιμάζει το έδαφος για να νομιμοποιήσει αυτό το έργο. Ένα έργο που δεν έχει τίποτα μυστικό και το οποίο έχει ήδη συγκεκριμένες βάσεις στις »ακτίνες μακρού ελέγχου», στη ρύθμιση της εξόντωσης μέσω της επέκτασης του άρθρου 90 σε ολόκληρο το κύκλωμα στην πρακτική της σφαγής των πιο μαχητικών προλετάριων κρατουμένων, μέσα από την χρήση δολοφόνων πληρωμένων από τους καραμπινιέρους και από τους λοχαγούς των φρουρών, στους όλο και συχνότερους ξυλοδαρμούς κυρίως στην Pianosa και στο Nuoro, στην επανεισαγωγή του γυάλινου διαχωριστικού στα επισκεπτήρια ως πλήρες κλείσιμο της εσωτερικής-εξωτερικής κοινωνικότητας. Οι CC-καραμπινιέροι προετοιμάζονται να αναλάβουν την διοίκηση, τόσο για την εξωτερική επιτήρηση, όσο και για εσωτερική, με καθήκοντα διαχείρισης στους φύλακες και το «πολιτικό» προσωπικό. Αυτές οι επιλογές του εκτελεστικού οργάνου είναι η πιο δειλή προσπάθεια να αποκατασταθεί η ισορροπία δυνάμεων προς όφελος του, και, αν παραμένουν ακόμη μυστικές είναι επειδή μέσα στην εξέλιξη της τρέχουσας εκστρατείας, προσπαθεί να οικοδομήσει, να προετοιμάσει την κατάλληλη στιγμή για να θέσει σε εφαρμογή μια νέα σφαγή. προς το παρόν χρησιμοποιεί το απόρρητο επί των διατάξεων ως εκβιασμό για όλο το επαναστατικό κίνημα.
Όλο αυτό πρέπει να τιναχτεί στον αέρα!
Πρέπει να τιναχτεί στον αέρα όχι μόνο ως επίθεση κατά της διαφοροποιημένης στρατηγικής στη φυλακή αλλά, ξεκινώντας από τον πόλεμο ενάντια στο Νατο, ως επίθεση σε όλα τα σημεία του Γενικού Προγράμματος της Συγκυρίας. Δεν είναι πλέον θέμα να αναλαμβάνουμε κάθε φορά ένα μέτωπο μάχης, αλλά να δώσουμε ζωή σε ολόκληρο το επαναστατικό Πρόγραμμα ενάντια στο συνολικό σχέδιο της ιμπεριαλιστικής μπουρζουαζίας, για να οικοδομήσουμε τα θεμέλια του αντιιμπεριαλιστικού εμφυλίου πολέμου.
Το να έχουμε θέσει τις βάσεις της πολιτικής ενότητας γύρω από το Γενικό Πρόγραμμα της συγκυρίας και έχοντας αποκαταστήσει μια αδιάσπαστη σχέση μεταξύ προλεταριάτου και του υπό κατασκευή κόμματος σχετικά με τα νέα καθήκοντα της ταξικής σύγκρουσης, καθιστά δυνατή και αναγκαία την εφαρμογή του σλόγκαν «Ενότητα των μαζικών επαναστατικών οργανισμών επί του γενικού προγράμματος της συγκυρίας και των κομμουνιστών στην οικοδόμηση του κόμματος”.
Είναι στόχος αυτής της εκστρατείας να εκφράσει και να δώσει φωνή στις Omr-μαζικές επαναστατικές Οργανώσεις, στις Επιτροπές αγώνων στις μητροπολιτικές φυλακές και στις ειδικές, στα έμβρυα των επαναστατικών μαζικών οργανώσεων ολόκληρου του μητροπολιτικού προλεταριάτου. Αυτές οι στιγμές επαναστατικής οργάνωσης που δίνει στον εαυτό του το προλεταριάτο, είναι η ενεργός υλοποίηση του Συστήματος Ένοπλης Προλεταριακής Εξουσίας, που συνθέτουν τις προϋποθέσεις για την υλοποίηση και την οικοδόμηση της προλεταριακής και επαναστατικής κοινωνικής επικοινωνίας.
Μόνο η απογοητευτική βλακεία αυτού του καθεστώτος δεν αντιλαμβάνεται ότι κάθε προσπάθεια να καταπνίξει οποιαδήποτε μορφή έκφρασης και επικοινωνίας προορίζεται να ναυαγήσει σε μεγάλο βαθμό.

Να κατεδαφίσουμε το κύκλωμα της διαφοροποίησης !!! Να απελευθερώσουμε το διεθνές φυλακισμένο προλεταριάτο!!! Πόλεμος στην ρύθμιση της εξόντωσης !!! Πόλεμος στο άρθρο 90 !!! Να κλείσουμε με κάθε μέσο τα τμήματα μακρού ελέγχου !!! Να δώσουμε φωνή στους μαζικούς επαναστατικούς οργανισμούς, οικοδομώντας την επαναστατική κοινωνική επικοινωνία μέσα στον αγώνα, για την κατασκευή του προγράμματος μετάβασης στην κυριαρχία!!!
Πόλεμος στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο !!! Πόλεμος στο Νατο!!! Πόλεμος στην προληπτική αντεπανάσταση!!! Πόλεμος στην εφαρμογή του σχεδίου εκδίωξης του εργατικού δυναμικού !!! Πόλεμος στη νέα οργάνωση της εργασίας !!! Πόλεμος στον επαναπροσδιορισμό-σιδηρά κυβέρνηση της αγοράς εργασίας !!! Πόλεμος στο σχέδιο διαφοροποιημένης συμπίεσης του κόστους κοινωνικής αναπαραγωγής !!!
Τιμή στον σύντροφο Lucio Di Giacomo.
Τιμή σε όλους τους πεσόντες μαχητές για τον κομουνισμό.

Για τον κομουνισμό-Per il comunismo.
ερυθρές Ταξιαρχίες για το χτίσιμο του κομουνιστικού μαχόμενου κόμματος-Brigate rosse per la costruzione del Pcc

25-1-82

http://www.sebbenchesiamodonne.it/campagna-dozier-comunicato-n-5/

ένοπλη πάλη, lotta armata

ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ DOZIER – ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ N. 4

14/06/2019 kleovisΣχολιάστε

BRIGATE ROSSE – PCC

Σύντροφοι, προλετάριοι,
η πρωτοβουλία των Ερυθρών Ταξιαρχιών, με την επίθεση στο υψηλότερο σημείο του ιμπεριαλιστικού συστήματος, το Νατο, έφερε την ταξική σύγκρουση σε ένα υψηλότερο επίπεδο, κατέστησε το παγκόσμιο σενάριο περισσότερο εμφανές, το πολιτικό έδαφος της μετωπικής σύγκρουσης του ταξικού πολέμου. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος ως κεντρική επιλογή πάνω στην οποία προσαρμόζονται οι γενικές και ειδικότερες επιλογές της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης που τις μεταφέρει με συνειδητό τρόπο και με επιστημονική αποφασιστικότητα, διαχωρίζουν ολοένα και περισσότερο τα συμφέροντα των μαζών από τα συμφέροντα της μπουρζουαζίας. Η επαναστατική πρόταση του εμφυλίου πολέμου για τον Κομμουνισμό, αναλαμβάνει όλο και περισσότερο πραγματικό βάρος ως συμφέρον των μαζών. Η καπιταλιστική κρίση δημιουργεί τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Μόνο ο αντιιμπεριαλιστικός εμφύλιος πόλεμος μπορεί να θάψει τον πόλεμο!!! Η επίθεση στο προλεταριάτο, στην ικανότητα του για οργάνωση, στο πολιτικό του Σχέδιο με όλα τα μέσα έχει γίνει το κεντρικό καθήκον της ιμπεριαλιστικής μπουρζουαζίας. Η κυβέρνηση φόρεσε την στρατιωτική στολή της, οι τέσσερις καταστάσεις έκτακτης ανάγκης έχουν συνοψιστεί σε μία κεντρική οδηγία: επίθεση στο προλεταριάτο με όλα τα μέσα. Το C.I.I.S. ως κέντρο διοίκησης ενσωματωμένο στις Ηπα ανέλαβε την πρωτοβουλία: στο κοινοβούλιο εκχωρούνται τα χειροκροτήματα, και οι κοινοβουλευτικές επερωτήσεις στους ηλίθιους. Γιατί η ιμπεριαλιστική αστική τάξη φοβάται τα περιεχόμενα του επαναστατικού Προγράμματος και των κοινωνικών αιτιών του ταξικού πολέμου; Γιατί προσπαθεί να συγκαλύψει την επαναστατική πρόταση με κάθε μέσο, χρησιμοποιώντας την επιστημονική χρήση των μέσων μαζικής ενημέρωσης; Ποτέ όπως σήμερα η ιμπεριαλιστική αστική τάξη δεν ήταν συνειδητοποιημένη πως ο μητροπολιτικός ανταρτοπόλεμος πλησιάζει σε μια αλλαγή των σχέσεων εξουσίας, σε μια αλλαγή στις ισορροπίες δυνάμεων-στους συσχετισμούς δύναμης: την κατάκτηση των μαζών στο έδαφος του ένοπλου αγώνα, στο πολιτικό πρόγραμμα της μετάβασης στον Κομμουνισμό. Και γνωρίζει πολύ καλά ότι αυτή είναι η αρχή του τέλους της. Η μπουρζουαζία γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν έχει να λογαριαστεί μονάχα με τις Κομμουνιστικές Μαχόμενες Οργανώσεις, αλλά με μια μαζική διαδικασία που όλο και περισσότερο αναλαμβάνει παγκόσμια χαρακτηριστικά, εκείνα του διάχυτου κοινωνικού εμφυλίου πολέμου. Ξέρει ότι πρέπει να λογαριαστεί με ένα Αντιιμπεριαλιστικό Μαχόμενο Μέτωπο που έχει ως κεντρικό σύνθημα του τον πόλεμο ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Ο ιμπεριαλισμός εμφανίζεται ολοένα και περισσότερο σαν ένας «ουρανοξύστης από πεπιεσμένο χαρτί» πληγωμένος μέσα του από μια άνευ προηγουμένου κρίση η οποία, εξαλείφοντας τα περιθώρια ελιγμών του, τον κάνει να χτυπιέται μόνος του. Καταφανής απόδειξη είναι το σχέδιο ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ως μονολιθικού μπλοκ υποταγμένου στα συμφέροντα των Ηπα, το οποίο δεν καταφέρνει να βρει ομόφωνη γνώμη ούτε ακόμη και σε ένα ζήτημα όπως το πολωνικό, σε μια προσπάθεια να αποκαταστήσει την πίστη στη Δύση σε επίπεδο μαζών, δηλαδή το νέο πατριωτισμό της σύγχρονης εποχής. Αλλά ακόμη και σε αυτό το πρόβλημα τόσο η Γερμανία όσο και η Γαλλία παρουσιάζουν σημαντικές διαφοροποιήσεις, κι ας εντάσσονται στο πλαίσιο της δυτικής συμμαχίας. Επιπλέον αναπτύχθηκε στην Ευρώπη ένα τεράστιο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα για την οικοδόμηση ενός νέου προλεταριακού Διεθνισμού, για να πολεμήσουν μαζί και ενωμένοι για να νικήσουν μαζί με όλους τους κομμουνιστές και με όλους τους λαούς που μάχονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Θεωρούμε απαραίτητο να αναλάβουμε ως κεντρικό άξονα της επαναστατικής εξέλιξης της αντιιμπεριαλιστικής πάλης το αντιιμπεριαλιστικό μαχόμενο Μέτωπο, αυτό αντιστοιχεί στη φάση της ωριμότητας της ταξικής διαμάχης στα επίπεδα συνείδησης που επιτυγχάνει όλο το προλεταριάτο. Το σημαντικότερο πολιτικό περιεχόμενο αυτής της φάσης αντιπαράθεσης είναι όλο αυτό που περιέχεται στην τεράστια αναζωπύρωση του διαλόγου, του αγώνα και της προλεταριακής μάχης και παίρνει ζωή από ένα στοιχείο στρατηγικής σημασίας: τη βούληση και την ώθηση για ενότητα του επαναστατικού κινήματος ενάντια στον ιμπεριαλισμό.  Ενάντια στη βία του προλεταριακού σχεδίου, ενάντια στον πλούτο και τη ζωτικότητα των αγώνων, εφορμά με όλη τη βία του ο μηχανισμός της αντεπανάστασης αυτού του καθεστώτος που αγωνιά. Δίπλα στα αυτόματα των καραμπινιέρων-CC κινείται το σύνολο του συστήματος που σε επίπεδο προπαγάνδας, πληροφόρησης, χειρισμού συνειδήσεων, σχεδιάζει, διαχειρίζεται και νομιμοποιεί τα αντιπρολεταριακά σχέδια εκμηδένισης. Το ιμπεριαλιστικό σύστημα των πολυεθνικών θέλει να γκετοποιήσει και να στεγανοποιήσει τα κοινωνικά ζητήματα, τους αγώνες του μητροπολιτικού προλεταριάτου για να αποτρέψει την προλεταριακή και επαναστατική κοινωνική επικοινωνία.

Σύντροφοι, προλετάριοι,

η ιμπεριαλιστική αστική τάξη ενεργοποιεί όλα τα μέσα ενημέρωσης της για να υποστηρίξει και να νομιμοποιήσει την επίθεση που οδηγεί κατά των αγώνων, της ανάγκης του μητροπολιτικού προλεταριάτου και κατά της πολιτικής-στρατιωτικής πρωτοπορίας της. εάν η προσπάθεια είναι να καταστραφούν οι δίαυλοι επικοινωνίας μεταξύ των μαζών προσπαθώντας να αναπαραχθεί η ιδεολογία της άρχουσας τάξης μέσα στο προλεταριάτο. αν το πρόβλημα δεν είναι μόνο να χειριστεί την πληροφορία αλλά κυρίως εκείνο το ναζιστικό να εκβιάζει, ακόμη και παθητικά, ένα είδος προλεταριακής νομιμοποίησης στο αναπόφευκτο του ιμπεριαλιστικού πολέμου, καθήκον του συστήματος της ένοπλης προλεταριακής Εξουσίας είναι να φέρει στη ζωή το επίπεδο της καταστροφής που είναι δυνατό των καναλιών της καπιταλιστικής κοινωνικής επικοινωνίας, ως κυρίαρχο χαρακτηριστικό, μέσα στην συγκυρία, της διαχείρισης, της διείσδυσης μέσα στις μάζες του αντεπαναστατικού σχεδίου και της ανάγκης της ιμπεριαλιστικής μπουρζουαζίας να επιβάλει και να επεκτείνει την κυριαρχία της.  Για το Προλεταριάτο και για το αναδυόμενο σύστημα της ένοπλης προλεταριακής Εξουσίας δεν είναι μόνο θέμα αποκάλυψης των σχεδίων της μπουρζουαζίας, δεν είναι πλέον απλώς θέμα αντιπληροφόρησης σχετικά με την ιμπεριαλιστική χειραγώγηση των ειδήσεων, αλλά αντιθέτως είναι ζήτημα αποδιοργάνωσης όλων των προϋποθέσεων και των εργαλείων επί των οποίων στηρίζεται η προετοιμασία του ιμπεριαλιστικού πολέμου, είναι ζήτημα οικοδόμησης της προλεταριακής και επαναστατικής κοινωνικής επικοινωνίας. Είναι προφανές ότι η προλεταριακή και επαναστατική προσοχή κατευθύνεται στα δικά της συμφέροντα και δημιουργεί ενότητα και αγώνες, για το λόγο αυτό τα καπιταλιστικά όργανα πληροφόρησης σιωπούν εδώ και μήνες σε αυτό που γνωρίζουν καλά: τα βασανιστήρια και τις σφαγές που υπέστησαν οι προλετάριοι κρατούμενοι στο kampo της Pianosa, και στο Nuoro πρόσφατα κατά τη διάρκεια των αγώνων, και ταυτόχρονα σχετικά με τους πειραματισμούς στο Cuneo της στρατηγικής της εξόντωσης των προλετάριων κρατουμένων και των κομμουνιστών, και για αυτά που συμβαίνουν στους προλετάριους και τους επαναστάτες όταν πέφτουν στα χέρια της αστυνομίας και των καραμπινιέρων: βασανισμένοι, απαχθέντες για μήνες κρατούμενοι κρυμμένοι σε μυστικούς τόπους.  Τα προβλήματα, οι δυσκολίες, ακόμη και τα λάθη της επαναστατικής διαδικασίας είναι όλα εσωτερικά στο έδαφος της αντιπαράθεσης, της πολιτικής μάχης μεταξύ των επαναστατών. Δεν θα επιτρέψουμε στην μπουρζουαζία να χρησιμοποιήσει και να στρεβλώσει αυτά τα προβλήματα για να χτίσει τα «τέρατα που πρέπει να ριχθούν στην πρώτη σελίδα», να χτίσει ρωγμές και πλήγματα, να νομιμοποιήσει, χωρίς να έχει ούτε το θάρρος να διαχειριστεί ανοιχτά, τις αργεντίνικες πρακτικές των βασανιστηρίων,των απαγωγών και των σφαγών. Το απαξιωτικό χαμογελάκι για τις ζωές των μαχόμενων κομμουνιστών συλληφθέντων αγωνιστών, των δημοκρατικών δημοσιογράφων τόσο απροκάλυπτο στις συνεντεύξεις τύπου, θα ξέρει πώς να το σβήσει το επαναστατικό κίνημα με το μόνο μέσο που μπορούν πλέον να καταλάβουν τώρα: το μολύβι! Αντί να χαμογελούν με ηλίθιο τρόπο θα έπρεπε να χαμογελούν για τη μοίρα που έχει ήδη αγγίξει τον βασανιστή Simone, μεγάλο σε εμπειρία ενάντια στον ένοπλο και ψυχικό ανταρτοπόλεμο. Είναι σίγουρο ότι αυτός δεν θα χαμογελάσει ξανά!!!

Σύντροφοι,

αυτά τα τελευταία χρόνια σκληρών αγώνων, νικών αλλά και ηττών, έδειξαν ότι τη δύναμη της η αστική τάξη τη βρίσκει στις αβεβαιότητες, στα λάθη, στις διαιρέσεις του προλεταριακού μετώπου. Η ανανεωμένη επιθετική ικανότητα του επαναστατικού κινήματος, η ανανεωμένη βούληση για αντιπαράθεση και ενότητα βρίσκουν σήμερα τις συνθήκες υλοποίησης μέσα στην τεράστια ενότητα που διαμορφώνεται μεταξύ της κομμουνιστικής πρωτοπορίας και ολόκληρου του προλεταριακού κινήματος. Η μεταμόρφωση του ανταγωνιστικού προλεταριακού κινήματος και των αγώνων για τις πολιτικές και άμεσες ανάγκες που έχουν μέσα τους όλα τα περιεχόμενα της μετάβασης στον κομμουνισμό, σε επαναστατικό κίνημα για την καταστροφή αυτού του καθεστώτος και για την οικοδόμηση της κοινωνίας δίχως τάξεις, είναι η μόνη πραγματική δυνατότητα για την οικοδόμηση της ενότητας ολόκληρου του προλεταριάτου μέσα στο σύστημα της κόκκινης εξουσίας: το μαχόμενο κομμουνιστικό κόμμα και τους επαναστατικούς μαζικούς οργανισμούς.  Για το λόγο αυτό, για τις ανάγκες που επιβάλλει η σύγκρουση, δεν είναι πλέον αρκετό να έχουμε ως στόχο την ενότητα επάνω στα μεμονωμένα σημεία του επαναστατικού προγράμματος. Μόνο με την εμβάθυνση της αντιπαράθεσης επάνω στην πολιτική ανάγκη που είναι σήμερα θεμελιώδους σημασίας για ολόκληρο το μητροπολιτικό προλεταριάτο, δηλαδή την οικοδόμηση ενός συστήματος εξουσίας, το μόνο που μπορεί να επιβάλει ένα επαναστατικό πρόγραμμα, το οποίο να δίνει τη δυνατότητα επίθεσης στο πολιτικό, οικονομικό, στρατιωτικό και ιδεολογικό σχέδιο της ιμπεριαλιστικής μπουρζουαζίας σε αυτή τη συγκυρία και την κατάκτηση των πολιτικών και υλικών αναγκών της τάξης, μέσα στη μόνη δυνατή στρατηγική: τον αντιιμπεριαλιστικό εμφύλιο πόλεμο.  Αυτή σήμερα δεν είναι μια ουτοπία αλλά ζωντανή πραγματικότητα που ενεργεί μέσα στη συζήτηση και τους αγώνες όλου του μητροπολιτικού προλεταριάτου, δεν είναι ένα όμορφο όνειρο αλλά ένα επιστημονικά κατασκευασμένο σχέδιο που, στον αγώνα ενάντια στη βαρβαρότητα της ιμπεριαλιστικής τάξης, στα όρια που επιβάλλει ο νόμος του κέρδους, χτίζει το μέλλον μας. Η επίθεση των επαναστατικών δυνάμεων ενάντια στα νευραλγικά κέντρα του εχθρικού σχεδίου, από τη δίκη του Νατο με την σύλληψη του εχθρού yankee γουρουνιού Dozier, στην επίθεση στην ιμπεριαλιστική φυλακή με την απελευθέρωση των συντροφισσών από τη φυλακή του Rovigo, από τις ένοπλες επιθέσεις στις δομές που εκπροσωπούν την κυριαρχία της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης στην Ιταλία, στους εργοστασιακούς αγώνες, στα αστικά γκέτο, στις φυλακές, στην ενίσχυση των καναλιών και τα μέσων διαλόγου και επικοινωνίας των επαναστατικών αγώνων και γνώσεων: αυτά είναι σήμερα τα υλικά στοιχεία από τα οποία πρέπει να ξεκινήσουμε για την υλοποίηση της επαναστατικής ενότητας.  Αυτό είναι το καθήκον των επαναστατών σε αυτή τη συγκυρία: αυστηρή συζήτηση και αντιπαράθεση και πολιτική μάχη για την ήττα μέσα στο επαναστατικό κίνημα των λανθασμένων γραμμών: τον φραξιονισμό, τον υποκειμενισμό, τον οικονομισμό … Αυτές οι τάσεις που έχουν ήδη προκαλέσει τόσο μεγάλη ζημιά στο επαναστατικό κίνημα σήμερα, σε αυτή την αποφασιστική φάση της σύγκρουσης, είναι ο ευκολότερος δρόμος για να φτάσουμε στην ήττα μας. Ο κεντρικός στόχος της πολιτικής μάχης είναι το χτίσιμο της σωστής γραμμής διότι σήμερα αυτό είναι που διακυβεύεται: η υποχώρηση ή η νίκη της επαναστατικής διαδικασίας. Τα άλματα προς τα εμπρός, οι τυπικές εκκλήσεις, η ομοφωνία στην πρόσοψη κρύβουν το πραγματικό πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε: την ενότητα στη σαφήνεια σχετικά με το επαναστατικό πολιτικό πρόγραμμα για αυτή τη φάση της σύγκρουσης.

Να χτίσουμε το αντιιμπεριαλιστικό μαχόμενο μέτωπο! Να πολεμήσουμε μαζί και ενωμένοι για να κερδίσουμε με όλους τους κομμουνιστές και όλους τους λαούς που αγωνίζονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό! Να χτίσουμε επαναστατικές μαζικές οργανώσεις! Να οικοδομήσουμε το μαχόμενο κομμουνιστικό κόμμα! Η ιμπεριαλιστική φυλακή είναι το κεντρικό εργαστήριο για την εξόντωση του ταξικού ανταγωνισμού.

Η στρατηγική της διαφοροποίησης είναι η φιλοσοφία που αποτυπώνει τις ιμπεριαλιστικές πολιτικές σε όλες τις περιοχές οικονομικής και κοινωνικής διαμόρφωσης. Η διαφοροποίηση ακόμη πριν και από χαρακτήρας της σωφρονιστικής πολιτικής, ορίζεται ως κεντρική πολιτική στρατηγική του ιμπεριαλισμού, και αυτό πέρα και ανεξάρτητα από τις συγκεκριμένες μορφές που μπορεί να καλύψει και οι οποίες διαφοροποιούνται ανάλογα με τη φάση και τη συγκυρία. Αυτές οι μορφές αν και εξαιρετικά ποικίλες διασταυρώνονται και διασχίζονται από μία και μόνη ουσία: την εξόντωση της διαδικασίας πολιτικής ανασυγκρότησης του μητροπολιτικού προλεταριάτου. Είναι ξεκινώντας από την συνειδητοποίηση της ανεκρίζωτης φύσης των ταξικών αντιφάσεων που κινείται ο ιμπεριαλισμός. Στρατηγικός του στόχος είναι η εξόντωση της ταξικής ταυτότητας, δηλαδή να αποτρέψει τα διαφορετικά στρώματα της τάξης που συνθέτουν το μητροπολιτικό προλεταριάτο και τους αγώνες που αναπτύσσονται από αυτά να ανασυνταχθούν μέσα σε μια ενιαία στρατηγική για την εξουσία. Η διαφοροποιημένη στρατηγική στη φυλακή παίρνει τη μορφή μίας διαδικασίας συνεχούς αναδιάρθρωσης, που αποσκοπεί όχι μόνο στη συγκράτηση και την καταστολή των αγώνων, αλλά ανταποκρίνεται σε δύο θεμελιώδεις ανάγκες του ιμπεριαλιστικού κράτους των πολυεθνικών: να χτυπήσει το επαναστατικό κίνημα και να προετοιμάσει σύμφωνα με μια συγκεκριμένη στρατηγική γραμμή τα μέσα για να κερδίσει τον αντιιμπεριαλιστικό εμφύλιο πόλεμο στη γέννηση του. Η ιμπεριαλιστική φυλακή, στο στρατηγικό σχεδιασμό της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης, πρέπει να ανταποκρίνεται σε πολλά καθήκοντα: την πειθάρχηση των μεγάλων προλεταριακών μαζών, την επιστημονική και επιλεκτική εξόντωση των κομμουνιστών πρωτοποριών, τη διάδοση μιας εικόνας τρόμου και παντοδυναμίας, τη μελέτη και συλλογή στοιχείων για τον ανταρτοπόλεμο, σαν σε ένα εργαστήριο που ανατέθηκε στους νέους «σούπερ εγκεφάλους» της αντεπανάστασης και της προλεταριακής εξόντωσης. Το όλο κύκλωμα διαφοροποίησης έχει θεωρητικοποιηθεί και οικοδομηθεί πάνω σε αυτά τα θέματα και το οποίο σήμερα η μπουρζουαζία ετοιμάζεται να επεκτείνει με τα νέα «υπερμυστικά» μέτρα: σαν το ότι θέλει να εξολοθρεύσει και να σφαγιάσει το φυλακισμένο προλεταριάτο θα μπορούσε να είναι μυστικό για κάποιον.  Το σημερινό επίπεδο εφαρμογής αυτού του σχεδίου αποτελεί σημαντικό βήμα προς τα εμπρός στην κατεύθυνση της ομοιογενοποίησης των αντεπαναστατικών πρακτικών σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η προοπτική της επίλυσης των τρεχουσών αντιφάσεων μεταξύ των δύο μπλοκ, μέσω του ιμπεριαλιστικού πολέμου, υποχρεώνει κάθε μεμονωμένο κράτος να επιταχύνει τα στάδια της ειρήνευσης στο εσωτερικό μέτωπο, δηλαδή το υποχρεώνει να ακολουθήσει με κάθε μέσο την εξολόθρευση κάθε μορφής ανταγωνισμού που το μητροπολιτικό προλεταριάτο εκφράζει.

Να καταστρέψουμε το κύκλωμα της διαφοροποίησης! Να απελευθερώσουμε το φυλακισμένο προλεταριάτο! Πόλεμος στην διαφοροποιημένη στρατηγική και στην πειθάρχηση της εξόντωσης! Να κλείσουμε τα τμήματα μακρών ελέγχων με κάθε μέσο! Πόλεμος στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο! Πόλεμος στο Nato! Πόλεμος στην προληπτική αντεπανάσταση! Πόλεμος στην υλοποίηση του σχεδίου για την αποπομπή του εργατικού δυναμικού! Πόλεμος στη νέα οργάνωση της εργασίας! Πόλεμος στον επαναπροσδιορισμό – σιδηρά κυβέρνηση της αγοράς εργασίας !!! Πόλεμος στο σχέδιο διαφοροποιημένης συμπίεσης του κόστους της κοινωνικής αναπαραγωγής!!!

Για τον Κομουνισμό-Per il Comunismo.
Ερυθρές Ταξιαρχίες για το χτίσιμο του Μαχόμενου Κομουνιστικού Κόμματος-Brigate Rosse per la costruzione del P.C.C.

16/01/82

http://www.sebbenchesiamodonne.it/campagna-dozier-comunicato-n-4/

ένοπλη πάλη, lotta armata

Ανακοινωθέντα Br 1-2-3, επιθέσεων ενάντια στο ΝΑΤΟ, με την απαγωγή Dozier

12/06/201912/06/2019 kleovis2 Σχόλια

BRIGATE ROSSE – PCC

ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ DOZIER – ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ N.1

Η καπιταλιστική κρίση δημιουργεί τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Μόνο ο αντιιμπεριαλιστικός εμφύλιος πόλεμος μπορεί να θάψει τον πόλεμο!

Ο πόλεμος στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο είναι ένα ουσιαστικό βήμα για τη μετάβαση στον κομμουνισμό!

Στην εποχή του ιμπεριαλισμού των πολυεθνικών το μητροπολιτικό προλεταριάτο αποτελεί την πρωτοπορία της διαδικασίας της προλεταριακής επανάστασης σε ολόκληρο τον κόσμο !!!

Πόλεμος στην κυριαρχία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού!!! Να επιτεθούμε στον ιμπεριαλισμό των πολυεθνικών και του μηχανισμού στρατιωτικής κατοχής του: το Νατο!!!

Το ιμπεριαλιστικό σύστημα παράγει: θάνατο από εκμετάλλευση, θάνατο από ανεργία, θάνατο στα Κρατικά lager στον προγραμματισμό της ολικής καταστροφής. Η ιμπεριαλιστική φυλακή είναι το κεντρικό εργαστήριο της εξόντωσης του ταξικού ανταγωνισμού !!! Nα καταστρέψουμε την ιμπεριαλιστική φυλακή!!!

Να οικοδομήσουμε το αντιιμπεριαλιστικό μαχόμενο μέτωπο για έναν νέο διεθνισμό, να πολεμήσουμε μαζί και ενωμένοι για να νικήσουμε με όλους τους κομμουνιστές και όλους τους λαούς που αγωνίζονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό!!!

Την πέμπτη 17 δεκεμβρίου, ένας οπλισμένος πυρήνας της οργάνωσης μας, αιχμαλώτισε και έκλεισε σε μια φυλακή του λαού, ένα γουρούνι yankee του αμερικανικού στρατού κατοχής, τον ταξίαρχο James Dozier, αναπληρωτή- διοικητή των συμμαχικών δυνάμεων εδάφους για το Νότο της Ευρώπης (Landsouth).

Σύντροφοι, προλετάριοι,

δύο είναι οι θεμελιώδεις γραμμές ανάπτυξης αυτής της ιστορικής εποχής: η τάση για επανάσταση και η τάση για ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Το μέσο με το οποίο ο ιμπεριαλισμός έλυσε πάντα τις περιοδικές κρίσεις υπερπαραγωγής του υπήρξε ο πόλεμος. Πρώτα απ ‘όλα ο πόλεμος επιτρέπει στις νικηφόρες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις να διευρύνουν την παραγωγική τους βάση σε βάρος των ηττημένων, αλλά πόλεμος σημαίνει πάνω απ’ όλα την καταστροφή κεφαλαίων, εμπορευμάτων, εργατικής δύναμης και επομένως, της δυνατότητας ανάκαμψης του οικονομικού κύκλου για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα.

Αυτό που χαρακτηρίζει τη σημερινή φάση είναι αφενός η διείσδυση και η απόλυτη κυριαρχία του κεφαλαίου και αφετέρου η σημερινή παγκόσμια επέκταση του ταξικού πολέμου, η παρουσία του κομουνιστικού ανταρτοπόλεμου και η ύπαρξη ευνοϊκών συνθηκών για την ανάπτυξή του σε κάθε γωνία του κόσμου και, ειδικότερα, στις μητροπόλεις. Η συνολική κρίση του ιμπεριαλισμού και του σοσιαλιμπεριαλισμού, δείχνουν ότι η ιστορική τάση για τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο είναι μια τάση που ήδη λειτουργεί και πως αυτή έχει το επίκεντρο της στην Ευρώπη. Οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιφάσεις που κλονίζουν την μπουρζουαζία σε διεθνές επίπεδο, πράγματι, προορίζονται να επιδεινωθούν όσο περισσότερο παρατείνεται και χειροτερεύει η κρίση της υπερπαραγωγής στην οποία ταλανίζεται το κεφάλαιο και αυτές οξύνονται και σοβαρεύουν ακριβώς στις περιοχές στις οποίες είναι περισσότερο ανεπτυγμένος ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής. Έτσι, αν μόνο πριν από μερικά χρόνια το «τόξο της κρίσης» εξακολουθούσε να είναι σχετικά περιφερειακό σε σχέση με την Ευρώπη, την τελευταία περίοδο επεκτάθηκε μέχρι να επηρεάσει όλες τις Μεσογειακές χώρες, με τέτοιο τρόπο ώστε σήμερα η τάση προς τον πόλεμο εμφανίζει ειδικότερα εδώ (και γενικότερα στην Ευρώπη) τα πιο εμφανή σημάδια.

Η Ευρώπη, μέσα σε αυτό το σχέδιο, έχει μια ολοκληρωμένη-ενσωματωμένη και υποτελή θέση στις ΗΠΑ. Για την εγκατάσταση των πυραύλων η λέξη-κλειδί είναι: να ενισχυθούν οι εξοπλισμοί, αλλά να διαπραγματευτεί, να διαπραγματευτεί από θέσεις ισχύος ενισχύοντας τους εξοπλισμούς.

Η ένωση Ευρώπης-ΗΠΑ, μέσω του Νατο, ολοκληρωμένης δομής υπό την οικονομική διεύθυνση των Ηπα, σχηματίζει μια ιμπεριαλιστική αλυσίδα στην οποία οι διάφοροι κρίκοι έχουν διαφορετικό βάρος και λειτουργίες. Στη διαδικασία της ιμπεριαλιστικής ενσωμάτωσης-ολοκλήρωσης η υποταγή της Ευρώπης είναι οικονομική πριν από τη στρατιωτική και εξαρτάται πρωτίστως από τη διαφορά επιπέδου στην οικονομική και τεχνολογική ανάπτυξη από την οποίαν εξαρτώνται μια ολόκληρη σειρά εντάσεων και δυσκολιών μεταξύ Ηπα και Ευρώπης, και στο εσωτερικό της ευρωπαϊκής συμμαχίας. Το πρόβλημα είναι εκείνο της όχι πάντα εύκολης συμφιλίωσης-συμβίωσης των εθνικών συμφερόντων με τις οδηγίες που επιβάλλονται από τις ΗΠΑ. Η εγκατάσταση των ευρωπυραύλων, η ανακοίνωση της ακόλουθης κατασκευής της βόμβας Ν, η επίδειξη ισχύος στον κόλπο της Sirte, υπογράμμισαν τις αντιφάσεις που υπάρχουν μέσα στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, οι οποίες εκδηλώθηκαν ήδη μετά τις επιλογές οικονομικής πολιτικής του Reagan, δυσμενείς για τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό. Με αυτό η πολιτική της αντιιμπεριαλιστικής συμμαχίας με τις ΗΠΑ σίγουρα δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση. πρόκειται απλώς για τον ορισμό των συγκεκριμένων διαρθρώσεων που επιτρέπουν στον ευρωπαϊκό καπιταλισμό να εγγυηθεί τη διατήρηση του ρόλου του ως προνομιούχου υπηρέτη του συστήματος των πολυεθνικών, εξασφαλίζοντας ικανοποιητικά μερίδια κερδών. Οι θεμελιώδεις επιλογές της εξωτερικής πολιτικής βλέπουν Ευρώπη και Ηνωμένες Πολιτείες σύμφωνες στην αναγκαιότητα αντιμετώπισης του σοσιαλιμπεριαλισμού μέσω μιας πολιτικής ενίσχυσης των εξοπλισμών.

Για τις Ηνωμένες Πολιτείες αυτό σημαίνει να αποκατασταθεί η υπεροχή τους σε παγκόσμιο επίπεδο, η οποία στην Ευρώπη μεταφράζεται σε μια λιγότερο ανοιχτά επιθετική θέση: ενισχύστε τους εξοπλισμούς για την έναρξη διαπραγματεύσεων!

Ο υποτελής ρόλος της Ευρώπης στο Νατο παίρνει τη μορφή διαφόρων μορφών εξάρτησης:

– Στην κατανομή των καθηκόντων, η Αμερική έχει αναγκάσει την Ευρώπη να αυξάνει σημαντικά τον λογαριασμό των στρατιωτικών δαπανών προκειμένου να επιτύχει την αυτάρκεια των συμβατικών εργαλείων πολέμου, κρατώντας για τον εαυτό της την ανάπτυξη και τη διαχείριση του πυρηνικού πολεμικού δυναμικού.

– Στη συγκεντροποίηση Usa όλων των επιπέδων εξουσίας και διοίκησης στο Νατο.

– O τελικός στόχος των διαδικασιών αναδιάρθρωσης ή ενσωμάτωσης των συμμαχικών στρατών και του πολεμικού τομέα καθορίζεται από τις ανάγκες του ΝΑΤΟ.

Η εντελώς υποτελής θέση της Ευρώπης, επίκεντρο της σύγκρουσης, επανέρχεται δυναμικά στη διαχείριση των διαπραγματεύσεων της Γενεύης μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων. Ο πλήρης αποκλεισμός στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για όλα αυτά που Ηπα-Εσσδ αποφασίζουν για την τύχη των ενδιαφερόμενων πληθυσμών είναι η πιο κραυγαλέα απόδειξη αυτής της πλήρους υποταγής.

Ότι ο ρόλος των ΗΠΑ, αιχμή δόρατος του συστήματος των πολυεθνικών, καθορίζεται μέσα στη διαδικασία στρατιωτικής, πολιτικής, οικονομικής και ιδεολογικής ολοκλήρωσης του δυτικού ιμπεριαλιστικού μπλοκ, δεν σημαίνει όμως ότι η προσαρμογή των διαφόρων εθνικών πολιτικών στους στόχους του Νατο είναι μηχανική και γραμμική. οι εσωτερικές διαφορές δεν λείπουν, αλλά αποτελούν ουσιαστικά συγκεκριμένες προσαρμογές, λειτουργικές προς τα ιδιαίτερα συμφέροντα των διαφόρων χωρών. Για παράδειγμα, η τεράστια αύξηση της πολεμικής παραγωγής προσφέρει μεγάλα περιθώρια κέρδους στον ευρωπαϊκό καπιταλισμό, ο οποίος ξεκίνησε εκτεταμένα προγράμματα μετατροπής και βιομηχανικής αναδιάρθρωσης στον τομέα. Αυτή η ανάπτυξη πρέπει να είναι λειτουργική στις ανάγκες του Νατο και επομένως να κατευθύνεται και να ελέγχεται από τις ΗΠΑ. Έτσι, η Ιταλία, η οποία κατέλαβε την 4η θέση στην κατάταξη των χωρών εξαγωγής όπλων, είδε να της επιβάλλονται περιορισμοί στις εξαγωγές όπλων σε χώρες ανεπιθύμητες στις ΗΠΑ, που ενώνουν στις πολιτικές πιέσεις την κατοχή προηγμένων τεχνολογιών, που της επιτρέπουν ένα εκτεταμένο έλεγχο, μέσω διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας και αδειών, επάνω στην παραγωγή και πώληση όπλων στην Ιταλία.

Η επιτάχυνση της κούρσας των εξοπλισμών έγινε ευπρόσδεκτη με διαφορετικούς τρόπους από τα διάφορα ευρωπαϊκά Κράτη. Μέσα στην πανοραμική των θέσεων, αφενός υπάρχει η ανεπιφύλακτη υποστήριξη της Αγγλίας και της Ιταλίας, αφετέρου, στην Ολλανδία, το Βέλγιο, τη Νορβηγία και τη Δανία η ανάπτυξη ισχυρών αντιμιλιταριστικών και αντιπυρηνικών κινημάτων, ώθησε τις αντίστοιχες κυβερνήσεις τους να ζητήσουν να μην φιλοξενηθούν πυρηνικές εγκαταστάσεις στην επικράτειά τους, με την επιφύλαξη της τήρησης των οδηγιών του Νατο. Αν τουλάχιστον για την ώρα τους παραχωρήθηκε »η απαλλαγή», είναι επειδή οι χώρες αυτές, λόγω της γεωγραφικής τους θέσης, δεν καταλαμβάνουν θέσεις κλειδιά στο ευρωπαϊκό αμυντικό σύστημα.

Θεμελιώδους σημασίας είναι, αντιθέτως ο ρόλος της Γερμανίας λόγω της ιδανικής γεωγραφικής της θέσης βάσης επίγειας επίθεσης στη Σοβιετική Ένωση και λόγω της λειτουργίας της ως πόλου διεύθυνσης στην ΕΟΚ, τον οποίον η Γερμανία αναλαμβάνει ολοένα και περισσότερο παράλληλα με τη Γαλλία, η οποία, αν και δεν ανήκει στο Νατο συμπεριλαμβάνεται πλήρως στις χώρες του δυτικού ιμπεριαλιστικού μπλοκ. Ήταν ο Schmidt σε πρώτο πρόσωπο, που ζήτησε διαπραγματεύσεις για την εγκατάσταση των Pershings και των Cruises, αν και υπάγοντας την στην ομόφωνη συγκατάθεση των άλλων χωρών της ατλαντικής συμμαχίας, στην εγκατάσταση των πυραύλων και σε άλλες χώρες και, εμβληματικό, αναθέτοντας στις Ηπα την διαχείριση των νέων πυρηνικών συστημάτων. Όμως ο ηγετικός ρόλος της Γερμανίας στην πυρηνική στρατηγική της συμμαχίας κινδυνεύει να έχει αρνητικές επιπτώσεις στην γερμανική Ostpolitik, δεδομένων των έντονων εμπορικών σχέσεων που διατηρεί με την Ανατολική ευρώπη. Αυτό έχει προκαλέσει διαφορές και εντός της σοσιαλδημοκρατίας, οι οποίες όμως δεν στοχεύουν στη σχέση συνεργασίας με τις Ηπα και δείχνουν μόνο τις ιδιαίτερες αποχρώσεις του διαλεκτικού κινήματος μεταξύ των δύο πόλων της γραμμής Schmidt: εξοπλισμοί αφενός, διαπραγματεύσεις από την άλλη.

Νατο σημαίνει στρατιωτικό έλεγχο και κατοχή μέσα από έναν ολοκληρωμένο μηχανισμό με σαφή ηγεμονία των Ηπα. Στη Μεσογειακή σκακιέρα, φερμουάρ σύνδεσης με τη Νοτιοανατολική πλευρά, ο σημαντικότερος σύνδεσμος είναι η Ιταλία.

Ο ρόλος της «βάσης Ιταλίας» είναι κεντρικός στην αλυσίδα που πηγαίνει από την Ισπανία στην Τουρκία, η οποία εκπληρώνει επίσης μια θεμελιώδη λειτουργία εφοδιαστικού υπόβαθρου. Και αυτό σήμερα ακόμη περισσότερο, δεδομένης της τάσης της Ελλάδας να ξεφύγει από το μπλοκ του Νατο. Μόνο στην παράκτια περιοχή υπάρχουν 5 βάσεις και μια έκτη σχεδιάζεται στο Comiso. Στην εθνική επικράτεια είναι συγκεντρωμένες μια σειρά ενσωματωμένων λειτουργιών της διοίκησης Νατο σε ευρωπαϊκό επίπεδο (ανώτατη διοίκηση Afsouth στη Gaeta, Comlandeouth της Βερόνα) και άλλες άμεσα εξαρτώμενες από τις Ηπα, όπως το Κέντρο μελέτης και πειραματισμού της La Spezia, το οποίο είναι υπό την διοίκηση του Norfork στις Ηπα. Η τοποθέτηση πυραυλικών βάσεων στην εθνική επικράτεια είναι ήδη μια πράξη πολέμου, δεν αποτελούν μόνο μια παρακαταθήκη που πρέπει να χρησιμοποιηθεί σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, αλλά στη νέα αντίληψη του πολέμου, αντιπροσωπεύουν τα εμπροσθοφυλάκια, τα χαρακώματα αιχμής της διεθνούς σκακιέρας, τον τόπο με τη μεγαλύτερη ένταση της σύγκρουσης. Οι πυραυλικές εγκαταστάσεις στοχεύουν σε συγκεκριμένους στόχους άλλων χωρών, που με τη σειρά τους, συνεπώς, γίνονται προνομιακοί στόχοι. Με αυτόν τον τρόπο η πράξη πολέμου προετοιμάζεται επιστημονικά χωρίς ο άμεσα εμπλεκόμενος πληθυσμός να μπορεί να παρέμβει στο παραμικρό.

Ο υπουργός Lagorio (Psi-σοσιαλιστικό ιταλικό Κόμμα) διαλύει άψογα κάθε αμφιβολία δηλώνοντας ότι οι πύραυλοι είναι ένα αντικείμενο, ένας στόχος … κινητός! Ο Lagorio θεωρεί νόμιμη τη δράση των ΗΠΑ στον Κόλπο της Sirte, αλλά η μπουκιά που χρειάστηκε να καταπιεί ήταν πικρή καθώς αποκάλυπτε σαφώς την υποταγή της Ιταλίας στον ιμπεριαλισμό των Ηπα. Η κυβέρνηση κάνει δική της τη θέση πως μόνο η επανεξισορρόπηση του πολεμικού δυναμικού επιτρέπει την προστασία της ειρήνης, πουλώντας τη θέληση υπεροχής του ιμπεριαλισμού Usa ως συμφέρον των μαζών. προσπαθώντας να διεγείρει τον πατριωτισμό της ιμπεριαλιστικής εποχής, την αφοσίωση στη δύση. Αυτοί οι κύριοι που τρομοκρατούνται από την ιδέα του εμφυλίου πολέμου και της επαναστατικής δικαιοσύνης, προετοιμάζονται και πάλι για τη σφαγή των λαών.

Nato σημαίνει εσωτερικός πόλεμος και εξωτερικός πόλεμος. Είναι μέσα σε αυτή την προοπτική που αναδιοργανώνει τα στρατεύματά του, προσαρμόζοντάς τα στις νέες απαιτήσεις του δια-ιμπεριαλιστικού πολέμου και του ταξικού πολέμου.

Είναι σε αυτές οι ανάγκες που απαντά η δημιουργία ειδικών μονάδων κατά του ανταρτοπόλεμου στο εσωτερικό των ιταλικών ενόπλων δυνάμεων, οι οποίες θα πλαισιώσουν τα ειδικά τμήματα των καραμπινιέρων. Ενόψει της νέας βάσης στο Comiso, δεν προβλέπεται μόνο η μετακίνηση στρατευμάτων στην Καλαβρία: στις στρατιωτικές δυνάμεις των Ηπα θα ενταχθούν 200 καραμπινιέροι !!

Οι υψηλές διοικήσεις αυτών των δομών είναι απόλυτα ενταγμένες στο ΝΑΤΟ και πρέπει να εκπληρώσουν το καθήκον του ελέγχου και της εξόντωσης του επαναστατικού προλεταριάτου, ειρηνοποιώντας με κάθε μέσο το «εσωτερικό μέτωπο» για να επιβάλουν τη νέα ιμπεριαλιστική κοινωνική τάξη και να μπορούν να ξεκινήσουν ελεύθερα τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τα τραύματα στον χώρο της αστικής τάξης που προκλήθηκαν από το επίπεδο της κρίσης, επέβαλαν στο Κράτος την επιλογή να εγκαταλείψει όλες τις φιλοδοξίες πολιτικής διαμεσολάβησης με τον προλεταριακό ανταγωνισμό, για τη μόνη δυνατή μορφή διακυβέρνησης των ταξικών εντάσεων: έλεγχο και εξόντωση ολόκληρων προλεταριακών στρωμάτων, ανοιχτό πόλεμο στις πολιτικές και υλικές ανάγκες του προλεταριάτου. Σε αυτό το ποιοτικό άλμα της στρατηγικής της ιμπεριαλιστικής μπουρζουαζίας, η φυλακή, που συνδέεται στενά με την επιστημονική και προγραμματισμένη απόσβεση, από πλευράς του Κράτους, κάθε μορφής έκφρασης του προλεταριακού ανταγωνισμού και, αφετέρου, της μεγιστοποίησης εκ μέρους της τάξης των ωθήσεων προς την ρήξη της «νόμιμης» οροφής που επιβάλλεται στους αγώνες της, τις ανάγκες, και τις χίλιες εκφράσεις του ταξικού πολέμου, γίνεται ένα κεντρικό σημείο στο σχέδιο πολέμου εναντίον του προλεταριάτου, μέγιστο εμπόδιο για κάθε κίνημα που τοποθετείται έξω και ενάντια στους κανόνες του παιχνιδιού που επιβλήθηκε από την ιμπεριαλιστική μπουρζουαζία. είναι ακριβώς αυτή η νέα αντίληψη της φυλακής το υψηλότερο σημείο σύγκρουσης μεταξύ της μπουρζουαζίας και του προλεταριάτου: κεντρικό εργαστήριο για την εξόντωση του ταξικού ανταγωνισμού !!

Ο πόλεμος στην ιμπεριαλιστική φυλακή, ξεκινώντας από το υψηλότερο σημείο στο οποίο έφτασε από το προλεταριακό πρόγραμμα απελευθέρωσης όλων των προλετάριων κρατουμένων και καταστροφής όλων των φυλακών, βρίσκει σήμερα μια ευρύτερη θέση στη διεθνιστική σφαίρα. Ενάντια στη διεθνοποίηση των έργων, των σχεδίων, των δομών, των ανθρώπων που έχουν χρεωθεί την επιστημονική εξόντωση χιλιάδων κομμουνιστών πρωτοποριών και ολόκληρων προλεταριακών στρωμάτων, πρέπει να γεννηθεί ένα πρόγραμμα συνειδητής και οργανωμένης ενότητας, σε διεθνή επίπεδα, που να στοχεύει να τινάξει στον αέρα κρίκοι μετά τον κρίκο όλα τα σημεία αυτού του έργου-σχεδίου θανάτου.

Να επιτεθούμε και να καταστρέψουμε την ιμπεριαλιστική φυλακή !!! Να μηδενίσουμε το σχέδιο προγραμματισμού για την εξόντωση του προλεταριακού ανταγωνισμού στην καρδιά του: την ιμπεριαλιστική φυλακή !!! Να οικοδομήσουμε και σε αυτό το μέτωπο τη διεθνιστική ενότητα των επαναστατών!!!

Nato σημαίνει ενίσχυση και αναδιάρθρωση του πολεμικού βιομηχανικού κλάδου, ανάπτυξη της στρατιωτικοποίησης στην επικράτεια και μέσα στα εργοστάσια θανάτου, τα οποία λειτουργούν ως πρότυπο αναφοράς για ολόκληρη τη διαδικασία βιομηχανικής αναδιάρθρωσης.

Οι ανάγκες του Νατο επιβάλλουν την αύξηση και τη βελτίωση των υποδομών που απαιτούνται για την βοήθεια ροών ενισχύσεων από τις Ηνωμένες Πολιτείες και για την εγκατάσταση των νέων τακτικών πυρηνικών συστημάτων, με σκοπό την λειτουργική αύξηση της ανάπτυξης του στρατιωτικού τομέα. Στον VI στόλο, η Ιταλία δεν παρέχει μόνο αποβάθρες και ασφαλείς βάσεις, αλλά μια ολόκληρη υλικοτεχνική ενδοχώρα για εφοδιασμό, συντήρηση και επισκευές, αντικατάσταση εξαρτημάτων πολέμου που κατασκευάζονται στην Ιταλία. Η Oto Melara κατασκευάζει ηλεκτρονικό εξοπλισμό και ανταλλακτικά για κανόνια, ελικόπτερα, κλπ. Τα Ηνωμένα Ναυπηγεία- Cantieri Navali Riuniti εξασφαλίζουν τη συντήρηση και επισκευή των πολεμικών πλοίων. Το έργο μιας νέας δεξαμενής στη Γένοβα για τη συντήρηση και επισκευή του VI στόλου οδήγησε στην ακύρωση μιας ρήτρας του κανονισμού του Cap (δομή κυβέρνησης του λιμένα) η οποία προέβλεπε πως για την είσοδο στο λιμάνι τα πολεμικά πλοία θα πρέπει πρώτα να απενεργοποιήσουν τους οπλισμούς. Δεν αποτελεί έκπληξη λοιπόν η ευθυγράμμιση της ιταλικής κυβέρνησης με τις θέσεις της Ουάσινγκτον, επομένως η Ιταλία, αφού έδωσε τη συγκατάθεσή της για την εγκατάσταση των πυραύλων, ετοιμάζεται να προετοιμάσει τη βάση του Comiso, παρουσιάζοντας την ως ευκαιρία για πρόοδο στην περιοχή, προσποιείται ότι πιστεύει ότι η βόμβα N αφορά μόνο τις Ηπα, υποστηρίζει την εκδοχή του Reagan για τη σύγκρουση με τη Λιβύη, αν και με σφιγμένα δόντια, καθώς αποκαλύπτει τον απόλυτο αποκλεισμό της από κάθε δυνατότητα λήψης αποφάσεων και ακόμη και από οποιοδήποτε δικαίωμα προηγούμενης ενημέρωσης!

Σύντροφοι, προλετάριοι,

ο συνεχής επαναπροσδιορισμός του ιμπεριαλιστικού κράτους των πολυεθνικών στο πλαίσιο κρίση αναδιάρθρωση – κρίση επανάσταση θέτει όλο και περισσότερο το πρόβλημα του ιμπεριαλιστικού πολέμου, που γίνεται όλο και περισσότερο πρόβλημα των μεγάλων μαζών. Η επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης και ο συνεχώς αυξανόμενος κίνδυνος του ιμπεριαλιστικού πολέμου μας επιτρέπουν να επιβεβαιώσουμε πως σήμερα η αντίθεση ανάμεσα στην επανάσταση και την αντεπανάσταση δεν παραχωρεί κανένα χώρο σε «ουδέτερες» θέσεις και επιβάλλει αντιθέτως μια ακριβή επιλογή χώρου. αυτός ο χαρακτήρας διατρέχει όλο τον κοινωνικό σχηματισμό εμβαθύνοντας το χάσμα μεταξύ επανάστασης και αντεπανάστασης και αμβλύνοντας μέχρι που μηδενίζει κάθε περιθώριο ελιγμών μεταξύ των δύο χώρων.

Είναι ολοένα και πιο σαφές στις μάζες ότι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής παράγει ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα και συνεχή επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης: εδώ η επαναστατική πρόταση του εμφυλίου πολέμου διαμορφώνεται για να σταματήσει και να νικήσει τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και να οικοδομήσει την κομμουνιστική κοινωνία. η πιθανότητα μιας επικείμενης παγκόσμιας σύγκρουσης αποκαλύπτει όλη τη θετικότητα της, ως το μοναδικό μέσο να αντιτάξουμε στην εξόντωση των λαών.

Brigate Rosse
18-12-81

Δημοσιεύτηκε στο ΕΡΓΟ ΜΝΗΜΗΣ PROGETTO MEMORIA, τα γραμμένα λόγια Le parole scritte, Sensibili alle foglie, Roma 1996.

http://www.sebbenchesiamodonne.it/campagna-dozier-comunicato-n-1/

ÎÏÎ¿ÏÎÎ»ÎµÏÎ¼Î± ÎµÎ¹ÎºÏÎ½Î±Ï Î³Î¹Î± comunicati Br rapimento Dozier, anni '80

BRIGATE ROSSE – PCC

ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ DOZIER – ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ N.2

Η καπιταλιστική κρίση δημιουργεί τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Μόνο ο αντιιμπεριαλιστικός εμφύλιος πόλεμος μπορεί να θάψει τον πόλεμο!!!
Στην εποχή του ιμπεριαλισμού των πολυεθνικών, το μητροπολιτικό προλεταριάτο αποτελεί την πρωτοπορία της διαδικασίας της προλεταριακής επανάστασης σε ολόκληρο τον κόσμο !!!
Πόλεμος στην κυριαρχία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού!!! Να επιτεθούμε στον ιμπεριαλισμό των πολυεθνικών και στον στρατιωτικό μηχανισμό κατοχής του: το Nato!!!
Το ιμπεριαλιστικό σύστημα παράγει: θάνατο από εκμετάλλευση, θάνατο από ανεργία, θάνατο στα Κρατικά στρατόπεδα στον προγραμματισμό της ολικής καταστροφής. Η ιμπεριαλιστική φυλακή είναι το κεντρικό εργαστήρι της εξόντωσης του ταξικού ανταγωνισμού! Να καταστρέψουμε την ιμπεριαλιστική φυλακή!!!
Να οικοδομήσουμε το αντιιμπεριαλιστικό μαχόμενο μέτωπο για έναν νέο προλεταριακό διεθνισμό, να πολεμήσουμε μαζί και ενωμένοι για να κερδίσουμε με όλους τους κομμουνιστές και με όλους τους λαούς που αγωνίζονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό!!!

Σύντροφοι, προλετάριοι,
το σχέδιο της ιμπεριαλιστικής μπουρζουαζίας προβλέπει πως η Ευρώπη, εκτός από την ενοποίησή της και την υποταγή της στις Ηπα, πρέπει να γίνει ένας ενεργός πόλος της επιθετικής πολιτικής του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Η πολιτική του Ρέιγκαν επιταχύνει αυτό το βήμα και τα διάφορα εκτελεστικά σε εθνικό επίπεδο επαναπροσδιορίζουν την αφοσίωση στις Ηπα με πιο έντονο τρόπο και όλο και πιο ανοικτά και γενικότερα προπαγανδίζουν τη «πίστη στη Δύση» ανάμεσα στις μάζες ως τον πατριωτισμό της σύγχρονης εποχής.
Ο πολιτικός στόχος των ΗΠΑ στην Ευρώπη, επίκεντρο της σύγκρουσης μεταξύ των δύο συνασπισμών είναι να αναπτυχθεί και να ενισχυθεί ένας υποτακτικός και πλήρως ενσωματωμένος πόλος τόσο στο οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο.
Στους μεμονωμένους εθνικούς πόλους αυτή η πολιτική, που ακολουθείται από όλα σχεδόν τα κοινοβουλευτικά κόμματα, επιδιώκει πλέον να εμπλέξει τις μάζες με εκστρατείες προπαγάνδας που έχουν ως προνομιακό στόχο τους τον ταξικό πόλεμο για τον Κομμουνισμό. Οι μαζικοί αγώνες στην Ευρώπη έχουν τινάξει στον αέρα αυτό το εγχείρημα με τη γέννηση ενός κινήματος ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και κατά της εγκατάστασης πυραύλων στην κεφαλή του οποίου τέθηκε ο ανταρτοπόλεμος εναντίον του Νατο. Αυτό έχει ήδη παρεμποδίσει σοβαρά τις επιλογές που ανακοίνωσε ο Reagan, αλλά η παρτίδα είναι ακόμα ανοιχτή. Θεμελιώδης κόμβος της ιμπεριαλιστικής πολιτικής είναι να κερδίσει στα διάφορα εσωτερικά μέτωπα: δηλαδή να εξαλείψει τον ταξικό ανταγωνισμό, προκειμένου να έχει τα χέρια ελεύθερα και να μπορεί να επιτεθεί στο εξωτερικό μέτωπο με τον στρατηγικό στόχο να επιβάλει την ηγεμονία των ΗΠΑ σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Η ίδρυση ενός Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, η οικονομική λειτουργία της ΕΟΚ, η στρατιωτική λειτουργία του ΝΑΤΟ, δίνουν την εικόνα και το επίπεδο ολοκλήρωσης που επιτεύχθηκε. Ο ευρωπαϊκός πόλος διαθέτει τα δικά του εργαλεία για να αναπτύξει τις δραστηριότητες του σε διάφορους τομείς. στον οικονομικό τομέα σημαντική είναι η πρόταση του Davignon για την ώριμη πλέον αναγκαιότητα για μια μεγαλύτερη ολοκλήρωση μεταξύ των τομεακών σχεδίων, ιδίως της πολεμικής βιομηχανίας και της πυρηνικής ενέργειας στην τρέχουσα τάση του 3ου παγκοσμίου πολέμου, βρίσκεται μέσα στις στρατηγικές επιλογές της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης για τη βιομηχανική ανασυγκρότηση προς εκείνες τις παραγωγές που τείνουν να υποστηρίζουν την αποκατάσταση του ελέγχου και της κυριαρχίας του δυτικού μπλοκ, με τις ΗΠΑ επικεφαλής, σε ολόκληρη την περιοχή της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, δηλαδή επί των χωρών παραγωγής πετρελαίου. Αυτό σημαίνει μια σαφή πολιτική επιθετικότητας προς εκείνες τις χώρες του 3ου κόσμου των οποίων οι απελευθερωτικοί αγώνες από τον ιμπεριαλισμό, έχουν ανατρέψει τις ισορροπίες δυνάμεων και αμφισβήτησαν σοβαρά την ηγεμονία Usa σε έναν στρατηγικό χώρο της σύγκρουσης μεταξύ των δύο συνασπισμών. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Επιτροπή Αμυντικού Σχεδιασμού του Nato προεδρεύει των Τομέων που κατευθύνουν και επιβάλλουν τις οικονομικές επιλογές και τις πολιτικές πολέμου στα διάφορα κράτη μέλη.

Σύντροφοι,
η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος είναι βαθιά και δεν είναι εύκολο να κρυφτεί πίσω από την παρωδία της εξουσίας: μόνο στην Ιταλία υπάρχουν 2 εκατομμύρια άνεργοι, αυτοί που έχουν «ανασταλεί» μεταξύ της Fiat και της Alfa είναι 100 χιλιάδες, χιλιάδες μεσαίες, μικρές και μεγάλες βιομηχανίες κλείνουν ή αλλάζουν διάταξη: το να κάνουν να εργάζονται περισσότερο όλο και λιγότερους εργάτες είναι η λογική που οδηγεί κάθε σχέδιο αναδιάρθρωσης. Από την άλλη πλευρά, χιλιάδες πολιτικοί κρατούμενοι στα Κρατικά lager δίνουν τον παλμό του μαζικού επιπέδου που επιτεύχθηκε από τον ταξικό πόλεμο και την ικανότητα αναπαραγωγής του ανταρτοπόλεμου, παρά τα χτυπήματα που προκάλεσε ο εχθρός, μια ικανότητα που δίδεται από το βαθύ ρίζωμα του Ένοπλου Αγώνα μέσα στις μάζες.
Δεδομένου ότι η παγκόσμια πλέον κρίση του καπιταλισμού δεν αφήνει κοινωνικοοικονομικούς χώρους με τους οποίους να εξαπατηθεί και να χειραγωγηθεί η προλεταριακή συνείδηση, τα μεμονωμένα Κράτη καταφεύγουν σε κατασταλτικές θεσμικές λύσεις με έντονους στρατιωτικούς χαρακτήρες. Αυτό που συμβαίνει στην Ιταλία είναι ένα πολύ συμπτωματικό παράδειγμα μιας πλέον παγιωμένης αστικής αρχής: όταν οι διάφορες μορφές δημοκρατίας δεν αποδεικνύονται στο ύψος των καθηκόντων, στο ύψος των περιστάσεων, αρκεί να τροποποιηθούν οι κανόνες του παιχνιδιού! Είναι σε αυτή την κατεύθυνση που πηγαίνει η «μεγάλη συνταγματική μεταρρύθμιση» που επαινείται τόσο πολύ από τα κόμματα του συνταγματικού τόξου, της οποίας ο Craxi γίνεται ο εκπρόσωπος στην πρώτη γραμμή. Κάθε επόμενη κυβέρνηση αντιπροσωπεύει έναν επαναπροσδιορισμό, μια επανέκδοση, μια βελτίωση του Ιμπεριαλιστικού Κράτους των Πολυεθνικών. μια κυβέρνηση παράγει την επόμενη, επιλέγοντας ένα όλο και πιο κατάλληλο πολιτικό προσωπικό για να επιτυγχάνει τακτικές και στρατηγικές αποστολές του ιμπεριαλισμού. Τα διάφορα κόμματα, εκτός από το να εκπροσωπούν τα εταιρικά κλαδικά συμφέροντα συγκεκριμένων κρατών, ανταγωνίζονται ως υποψήφιοι προνομιακοί υπηρέτες υπάλληλοι του ιμπεριαλισμού και σε αυτό σήμερα υποτάσσουν τα δικά τους ιδιαίτερα συμφέροντα. Ποια δημοκρατία μας προτείνουν ποια δημοκρατία οραματίζονται για εμάς; Σύμφωνα με τις αποφάσεις της 12ης δεκεμβρίου 79, που ελήφθησαν στις Βρυξέλλες από το Νατο και υποστηρίχθηκαν από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις πίσω από την αμερικανική πίεση, μέσα στο 1983 πρέπει να εγκατασταθούν στα βελγικά, βρετανικά, ολλανδικά, ιταλικά και δυτικά γερμανικά εδάφη, 572 μεσαίου μεγέθους ατομικοί πύραυλοι, εκ των οποίων 464 Cruise και 108 ‘Pershing 11’ με έξι πυρηνικές κεφαλές, καθένας εξοπλισμένος με καταστροφική δύναμη ίση με εκείνη που κατέστρεψε τη Χιροσίμα. Αλλά τι βάρος έχει η τόσο πολυδιαφημισμένη λαϊκή θέληση, δεδομένου ότι οι διαδηλώσεις κατά της τοποθέτησης των πυραύλων έχουν ακολουθήσει η μια την άλλη σε όλη την Ευρώπη;
Η παραγωγή της βόμβας «Ν» καθιστά εφικτό τον περιορισμένο πυρηνικό πόλεμο τόσο αγαπητό στον «δημοκρατικό» Ρέιγκαν που δεν βλέπει την ώρα να βρει κάποια φέτα του κόσμου επάνω στην οποία να την δοκιμάσει! Η Ευρώπη και, ιδιαίτερα, η Νότια Ευρώπη, βρίσκεται στο επίκεντρο αυτής της στρατηγικής «περιορισμένου πολέμου» κατά αντισοβιετικό τρόπο. Η Ιταλία, με την Τουρκία και την Ισπανία είναι το προηγμένο μέτωπο της Μεσογείου: αυτό το μέτωπο είναι έτοιμο για την παρέμβαση εναντίον όλων όσων εμποδίζουν την αμερικανική ηγεμονία (σε όλους είναι γνωστός ο ρόλος του Νατο στο πραξικόπημα στην Τουρκία. Αυτό είναι το νόημα της δημιουργίας μιας μικτής μορφής παρέμβασης στο Σινά όπου και η Ιταλία, με μεγάλη υπερηφάνεια της κυβέρνησης, συμμετέχει. της επιμονής του Lagorio για μεγαλύτερη ενσωμάτωση ανάμεσα στην κοινωνία των πολιτών και του στρατιωτικού μηχανισμού · των απαιτήσεων των Capuzzo και Santini για ένα μεγαλύτερο πολιτικό βάρος των στρατιωτικών διοικήσεων στην κυβέρνηση · των αυξήσεων των στρατιωτικών δαπανών. Αυτό το μέτωπο είναι πολύ συμπαγές μεταξύ των ιμπεριαλιστών όσον αφορά τον «εσωτερικό» πόλεμο που έχει ως στόχο την εξόντωση του ταξικού ανταγωνισμού. η διαδοχή διεθνών συνόδων κορυφής για την «τρομοκρατία», η δημιουργία μιας βάσης δεδομένων στην Ευρώπη, η ανταλλαγή γνώσεων, μεθόδων, μέσων, στελεχών, όλα αυτά συνιστούν την αντιπρολεταριακή «ιερή συμμαχία».
Η παρωδία των mass-media σχετικά με την κάθοδο αμερικανών και γερμανών εμπειρογνωμόνων, που θα εργαστούν για τη διερεύνηση της απαγωγής του δημίου Doizier, δεν είναι παρά η γελοία παρέλαση με την οποία προσπαθούν να κρύψουν την πραγματικότητα. Η ενσωμάτωση των δυνάμεων της αντεπανάστασης σε επίπεδο των χωρών του μπλοκ του Nato έχει εδώ και καιρό δημιουργήσει ένα σταθερό δίκτυο υπερέμπειρων της ταξικής πάλης και των μαζικών κινημάτων καθώς και επαγγελματιών του αγώνα ενάντια στον ανταρτοπόλεμο. Μερικοί από αυτούς τους χαρακτήρες πολύ γνωστοί στους διάφορους Craxi και Martelli αρχίζουν να ταυτοποιούνται και από τους κομμουνιστές μαχητές όλης της Ευρώπης, βρίσκονται στα υψηλότερα επίπεδα του ολοκληρωμένου μηχανισμού της αντεπανάστασης. Αυτοί είναι οι σκεπτόμενες κεφαλές που κινούν τις διάφορες μαριονέτες σε εθνικό επίπεδο, όπως εδώ στα μέρη μας, για παράδειγμα, τους ηγέτες των συνδικαλιστικών συνομοσπονδιών, με τον Benvenuto επικεφαλής, υποστηρικτές της ίδρυσης ενός «αντιτρομοκρατικού» κέντρου για τον εργοστασιακό τομέα.

Σύντροφοι, προλετάριοι,
η ιμπεριαλιστική αστική τάξη έχει πλήρη επίγνωση ότι η κρίση της δεν αφήνει πλέον περιθώρια για πολιτική διαμεσολάβηση με τον ταξικό ανταγωνισμό, γνωρίζει ότι οι απαιτήσεις του νόμου του κέρδους μέσα στην κρίση συγκρούονται μετωπικά με τις πολιτικές και υλικές ανάγκες του Μητροπολιτικού Προλεταριάτου, γνωρίζει ότι στις μητροπόλεις όπου παράγεται και αναπαράγεται το κεφάλαιο και η κρίση του, έχει επίσης γεννηθεί ο θανάσιμος εχθρός του: το νέο μητροπολιτικό προλεταριάτο που βρίσκει τα συμφέροντα και τις ανάγκες του να ικανοποιούνται, μέσα στον αγώνα για την καταστροφή του συστήματος της μισθωτής εργασίας, το οποίο δημιουργεί την πολιτική ικανότητα για οργάνωση, για αγώνα και μάχη επαρκείς για το επίπεδο που επιτεύχθηκε από την επίθεση της μπουρζουαζίας σε κάθε έκφραση του ταξικού κινήματος. επίθεσης εναντίον όσων κινούνται πριν ακόμη κινηθούν. Για το λόγο αυτό, για να κάνει το προλεταριάτο να καταπιεί μια πρωτοφανή ιστορική ήττα, μόνη προϋπόθεση για την αποκατάσταση της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης, η φυλακή καθίσταται μια θεμελιώδης αποφασιστικότητα του σχεδίου της ιμπεριαλιστικής μπουρζουαζίας, ως κεντρικό εργαστήριο για την εκμηδένιση του ταξικού ανταγωνισμού και μέγιστο αποτρεπτικό ενάντια στους αγώνες, εναντίον κάθε προλετάριου που στέκεται έξω και εναντίον των παιχνιδιών που επιβάλλει η μπουρζουαζία. Η φυλακή σήμερα, ως θεμελιώδης δακτύλιος ενός πολύ ευρύτερου και πιο περίπλοκου μηχανισμού ελέγχου, διαίρεσης, απομόνωσης, εκβιασμού, βασανιστηρίων και πολιτικής και φυσικής εξόντωσης του σχεδίου της προληπτικής παγκόσμιας αντεπανάστασης, είναι η απάντηση της αστικής τάξης στους αγώνες και προσανατολισμούς των προλετάριων να μην να πεθάνουν από την εκμετάλλευση, την ανεργία, τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Γι ‘αυτό τον λόγο είναι σήμερα πραγματικότητα που ζουν σε μαζικό επίπεδο, και γι’ αυτό προσελκύει τόσο μεγάλη προσοχή από τους στρατηγικούς αναλυτές της διεθνούς αντεπανάστασης στην βρώμικη προσπάθεια να απομονώσουν από την ‘κοινωνία των πολιτών’ αυτές τις δομές όπου ζουν, αγωνίζονται και οργανώνονται χιλιάδες και χιλιάδες προλετάριων και κομμουνιστών, για να διαλύσουν την ενότητα της τάξης που επετεύχθη από τα Pp, για να να επιβάλουν τη σιωπή και τον θάνατο περισσότερο ή λιγότερο «καθαρό». Στην προπαγάνδα αυτών των κυρίων η φυλακή πρέπει να γίνει ένα απόστημα μέσα σε μια υγιή κοινωνία που συμμετέχει υπεύθυνα στην ηρωική εθνική προσπάθεια να διασωθούν οι τύχες του καπιταλισμού σε σήψη. Για τους προλετάριους, για τους επαναστάτες η φυλακή είναι εδώ και χρόνια, ένα από τα πιο σημαντικά σημεία του αγώνα, της οργάνωσης, της επικοινωνίας και της μάχης ενός ολόκληρου ταξικού στρώματος, ένας από τους θεμελιώδεις κρίκους της Ένοπλης Προλεταριακής Εξουσίας. Στο σχέδιο της παγκόσμιας καταστροφής του ιμπεριαλιστικού πολέμου, η φυλακή ως ακρογωνιαίος λίθος της ένοπλης ειρηνοποίησης, της προλεταριακής εξόντωσης στις μητροπόλεις, πρέπει να είναι μέσα στο επαναστατικό πρόγραμμα, ένα μόνιμο μέτωπο μάχης για να το αποδιαρθρώσει και για να οικοδομήσει την προλεταριακή οργάνωση. Οι προλετάριοι και οι κομμουνιστές που είναι έγκλειστοι στο Stammhein και στα αγγλικά H-Blocks, στη Marion και στα γαλλικά Qhs, στις ειδικές φυλακές και στα ιταλικά «μακρού ελέγχου» τμήματα, βρίσκουν σήμερα ενοποιητικό έδαφος αγώνα, πολιτική ανασύνθεση με ολόκληρο το Μητροπολιτικό Προλεταριάτο, με τα συνθήματα «καταστροφής όλων των φυλακών» και «απελευθέρωσης όλων των προλετάριων κρατουμένων» ως απαράβατα σημεία στο Μεταβατικό Πρόγραμμα προς τον κομμουνισμό. Η ανατίναξη ενός από τα θεμελιώδη γάγγλια επάνω στο οποίο βασίζεται το σύστημα της μισθωτής εργασίας είναι εξ ολοκλήρου μέσα στην ιστορική δυνατότητα της καταστροφής του Ιμπεριαλιστικού κράτους των πολυεθνικών και της οικοδόμησης της αταξικής κοινωνίας. Η εισαγωγή αυτού του μετώπου μέσα στην πιο γενική πρόταση ανασυγκρότησης του νέου Προλεταριακού Διεθνισμού στη βάση του κοινού αγώνα ενάντια στον Ιμπεριαλισμό, είναι ένα από τα θεμελιώδη βήματα για την οικοδόμηση του Αντί-Ιμπεριαλιστικού Μαχόμενου Μετώπου, ένας από τους πολιτικούς κόμπους που πρέπει να λύσουμε στην συζήτηση με τους κομμουνιστές και όλους εκείνους που μάχονται διεθνώς ενάντια στην ιμπεριαλιστική φυλακή.

Σύντροφοι, προλετάριοι,
η προλεταριακή δίκη στο γουρούνι Dozier έχει ξεκινήσει.
Αυτό το γουρούνι, αυτός ο δολοφόνος είναι ένας «ήρωας» των αμερικανικών σφαγών στο Βιετνάμ, όπου κέρδισε διάφορες παρασημοφορήσεις για τις «υπηρεσίες» του.
Η μακρά καριέρα του ως γουρουνιού τον έφερε εκεί όπου ο ιμπεριαλισμός τον χρειάζονταν για να πνίγει και να καταστέλλει τους απελευθερωτικούς αγώνες των λαών, να προετοιμάζει τα σχέδια κατοχής και προβοκάτσιας για λογαριασμό των αφεντικών του.
Τελευταία του αποστολή, που διακόπτεται από τις επαναστατικές δυνάμεις, είναι η αποτελεσματική διοίκηση των συμμαχικών επίγειων δυνάμεων της Νότιας Ευρώπης (Landsouth).
Στην διαίρεση σε ζώνες της Ευρώπης, το Νατο χώρισε τις δυνάμεις του σε τρεις περιοχές: Βόρεια, κεντρική και Νότια. Σε αυτό το στάδιο του αντιιμπεριαλιστικού πολέμου το Νότιο μέτωπο (νότια Ευρώπη) αντιπροσωπεύει το θεμελιώδες σημείο της σύγκρουσης, και περιλαμβάνει τις ναυτικές δυνάμεις παρέμβασης και υποστήριξης, δύο δυνάμεις ξηράς, μία για τη νότια Ευρώπη και μία για τη νοτιοανατολική Ευρώπη, τις αεροπορικές δυνάμεις της νότιας Ευρώπης και τις ναυτικές δυνάμεις της νότιας Ευρώπης. Η Γενική Διοίκηση του νότιου Μετώπου και όλες οι επιχειρησιακές Διοικήσεις (εκτός από μία) των Νοτίων δυνάμεων βρίσκονται στην Ιταλία. μία στη Βερόνα και τέσσερις στη Νάπολη, γεγονός που επιβεβαιώνει περαιτέρω τον στρατηγικό ρόλο που διαδραματίζει η βάση Ιταλία. Σε αυτό το «αμυντικό σύστημα των συμφερόντων του ιμπεριαλισμού» είναι μέρος ο VI αμερικανικός στόλος, που γυροφέρνει στη Μεσόγειο, ανεβάζοντας άλλοτε την αμερικανική σημαία ή αυτή του Νατο ανάλογα με τις περιστάσεις. Ποια είναι τα πραγματικά καθήκοντα και τι εννοεί με την «υπεράσπιση των συμφερόντων του», ο ιμπεριαλισμός μας έδωσε μια αδιαμφισβήτητη επίδειξη με την προκλητική επίθεση στον Κόλπο της Σύρτης κατά του λαού της Λιβύης. Στη σημερινή φάση του πολέμου το Νατο δεν έχει κανένα χαρακτήρα διασυμμαχικής υπεράσπισης, αλλά είναι ένα καθαρό όργανο στα χέρια του ιμπεριαλισμού και για την επιθετικότητα εναντίον των λαών του τρίτου κόσμου και για τις πολιτικές πολέμου και εξόντωσης του προλεταριάτου στις μητροπόλεις. Το Landsouth, που διοικείτο μέχρι τις 17 δεκεμβρίου από το γουρούνι Dozier, τοποθετείται σε αυτό τον χώρο. αντιπροσωπεύει την καταστροφική πλευρά της νότιας περιοχής. Οι διαθέσιμες δυνάμεις του αποτελούνται από περίπου 20 ταξιαρχίες (8 μηχανοκίνητες, 5 θωρακισμένες, 5 αλπικές και 2 μηχανοκίνητες) συν μία πυραυλική ταξιαρχία και αρκετές μονάδες μάχης και υπηρεσιών υποστήριξης. Οι δυνάμεις αυτές ανέρχονται σε περίπου 270.000 άνδρες, 1.200 τεθωρακισμένα, 1.000 κανόνια και 4.000 APC. Για τη χρήση και τη λειτουργία αυτού του μηχανισμού, το γουρούνι Dozier πρέπει να απαντήσει στο διεθνές προλεταριάτο.

Σε όλο το επαναστατικό κίνημα,
σε αυτά τα τελευταία δύο χρόνια αναπτύχθηκε μια έντονη πολιτική μάχη μέσα στην Οργάνωση μας. Οι αντιφάσεις που προέκυψαν δεν βρήκαν λύση μέσα στην ίδια οργανωτική δομή και την ίδια στρατηγική διάταξη.
Εμείς από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, που διακηρύσσουμε την ιστορική συνέχεια 10 χρόνων ζωής της Οργάνωσης μας, πιστεύουμε και πάλι ότι πρέπει να επαναβεβαιώσουμε το μοναδικό τεστ για το ποιοτικό άλμα προς το Κόμμα: την επαλήθευση στο έδαφος της κοινωνικής πρακτικής, στο έδαφος της οικοδόμησης των Επαναστατικών Μαζικών Οργανισμών.
Γι ‘αυτόν τον λόγο απορρίπτουμε τη λογική της σύνοψης των μεροληψιών, της ομοσπονδίας, των συμφωνιών και σκοπεύουμε να αναλάβουμε όλες τις ευθύνες μας μπροστά στο επαναστατικό κίνημα, της πολιτικής μας γραμμής όπως καθορίστηκε στο Ψήφισμα της Στρατηγικής Διεύθυνσης – δεκ. ’81, και να αναδημιουργήσουμε επάνω σε αυτή τη βάση και με αυτά τα κριτήρια τη δυνατότητα νέων επιπέδων ενότητας με όλους τους κομμουνιστές.
Οι Br, για να κάνουν το μέγιστο της σαφήνειας στο επαναστατικό κίνημα, θα προσφέρουν έναν απολογισμό αυτών των δύο χρόνων πολιτικής μάχης.
Για όλα αυτά τα πολιτικά προβλήματα, και όχι λόγω τυπικών αναγκαιοτήτων, πιστεύουμε ότι είναι σωστό να διαχωρίσουμε τη θέση μας και στο όνομα των άλλων OCC-Κομουνιστικών Μαχόμενων Οργανώσεων.
Από αυτό το ανακοινωθέν και μετά παίρνουμε το όνομα:
Για τον κομμουνισμό. Κόκκινες Ταξιαρχίες για την Οικοδόμηση του Μαχόμενου Κομμουνιστικού Κόμματος.
Εμπρός με το γενικό πρόγραμμα της συγκυρίας!!! Να μετατρέψουμε τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε ταξικό πόλεμο ξεκινώντας από τις μητροπόλεις, οικοδομώντας τη διεθνιστική ενότητα με όλους τους λαούς που μάχονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό!!! Πόλεμος στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, πόλεμος στο Νατο!!! Να επιτεθούμε στα κέντρα, στους στρατηγούς του πολέμου και στις βάσεις της αμερικανικής στρατιωτικής μηχανής !!! Να καταστρέψουμε την ιμπεριαλιστική φυλακή!!! Να χτίσουμε το Αντιιμπεριαλιστικό Μαχόμενο Μέτωπο!!!

Για τον Κομουνισμό.
ερυθρές Ταξιαρχίες για το χτίσιμο του κομουνιστικού μαχόμενου Κόμματος-Brigate rosse per la costruzione del Pcc
27/12/1981

Πηγή: PROGETTO MEMORIA, Le parole scritte, Sensibili alle foglie, Roma 1996. ΕΡΓΟ ΜΝΗΜΗΣ, Τα γραμμένα λόγια

http://www.sebbenchesiamodonne.it/campagna-dozier-comunicato-n-2/

BRIGATE ROSSE – PCC

ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ DOZIER – ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ N. 3

Επίθεση στο σχέδιο της ιμπεριαλιστικής μπουρζουαζίας. Να ενώσουμε το μητροπολιτικό προλεταριάτο στο γενικό πολιτικό πρόγραμμα της συγκυρίας.

Σύντροφοι, προλετάριοι,

η επιτάχυνση της κρίσης έχει μετατοπίσει ταχύτατα προς τα εμπρός τις δια-ιμπεριαλιστικές αντιφάσεις αφενός και αυτή μεταξύ της αστικής τάξης και του προλεταριάτου αφετέρου. Στο πλαίσιο που κυριαρχείται από τις ιμπεριαλιστικές επιλογές στην εξαπόλυση των συγκρούσεων, η εσωτερική πτυχή της πολεμοχαρούς πολιτικής πέφτει σαν σφυρί επάνω στο προλεταριάτο με όρους καταστροφής εργατικού δυναμικού και συνολικής παραγωγικής ικανότητας και στρατιωτικού ελέγχου ως μοναδική διακυβέρνηση των ταξικών εντάσεων. Σήμερα το πρόβλημα του αλατιού και του ρυζιού χάνει κάθε οικονομικίστικη χροιά, μιας πλατφόρμας διεκδικήσεων και τοποθετείται μέσα στην γενικότερη πολιτική διαμάχη που έχει ανοίξει μεταξύ προλεταριάτου και μπουρζουαζίας, στη σύγκρουση για την εξουσία που βρίσκεται σε εξέλιξη στη φάση της διαρθρωτικής κρίσης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.
Να υλοποιήσουμε και να δώσουμε δύναμη στο επαναστατικό σχέδιο σημαίνει να εξοπλιστούμε με ένα πρόγραμμα αγώνα, κινητοποίησης, προπαγάνδας και μάχης που να μην περιορίζεται να υπαινίσσεται στον κομμουνισμό, παραπέμποντας στο άπειρο το πρόβλημα να εξαπολύσει μέσα στις νέες συνθήκες, τον επαναστατικό αγώνα ενάντια στο καθεστώς που εμποδίζει την πλήρη απασχόληση και που μειώνει δραματικά τα κόστη της κοινωνικής αναπαραγωγής. Εάν είναι αλήθεια ότι μόνο η κατεδάφιση του καθεστώτος μισθωτής εργασίας είναι ουσιαστική προϋπόθεση για μια διαφορετική ανακατανομή του κοινωνικού πλούτου, για να προσανατολίσουμε με άλλο τρόπο την ανθρώπινη εργασία, σήμερα να εστιάσουμε ξανά τη μαζική κριτική στο αστικό καθεστώς, σημαίνει να ενοποιήσουμε τις εντάσεις στο υψηλότερο σημείο, τους αγώνες και τις προλεταριακές φιλοδοξίες σε μια νέα ποιότητα ζωής στη φάση της έκφρασης των εξελισσόμενων αναγκών της τάξης στην οποία το κεφάλαιο μπορεί μόνο να τις αρνείται και να τις συμπιέζει προεικονίζοντας τίποτα άλλο παρά βαρβαρότητες και καταστροφή. Γνωρίζουμε ότι η επιβολή των σημείων του Προγράμματος Μετάβασης στον Κομμουνισμό εμποδίζεται από την ύπαρξη αυτού του καθεστώτος, πως οι νέες παραγωγικές σχέσεις μπορούν να ζουν μόνο πολιτικά ως προεικόνιση του νέου κοινωνικού σχηματισμού, αλλά αυτό δεν πρέπει να αποτελεί κανένα λόγο για αναβολή του αγώνα και της μάχης σε ένα είδος ανάθεσης στο άπειρο της «οριστικής σύγκρουσης».
Δεν φτάνει πλέον να καταγγέλλουμε ότι οι μάζες εκφράζουν την ανάγκη για σπίτια, νοσοκομεία, να μην πεθαίνουν στα γκέτο που δέχονται εισβολή με αέρια … αλλά να αντιληφθούμε πως εάν δεν υπάρχουν άλλα σπίτια να καταλάβουμε ή να επιτάξουμε, είναι επειδή στη θέση τους τα αφεντικά μας βάζουν να κατασκευάζουμε στρατώνες ή φυλακές, πως αν δεν υπάρχουν πλέον νοσοκομεία, είναι επειδή τα κέρδη τους τα αφεντικά τα βρίσκουν μόνο σε εξελιγμένα ιατρικά τμήματα για λίγους προνομιούχους. ότι ο αγώνας να μην πεθαίνουμε από την εργασία και το επιβλαβές περιβάλλον συγκρούεται με τον εκβιασμό να πεθάνουμε της πείνας. ότι οι δυνατότητες που δίδονται από την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων συγκρούονται με τις επιταγές του νόμου του κέρδους. Αυτό μεταφέρει προς τα εμπρός την αντίφαση καθιστώντας σαφέστερο το πεδίο της σύγκρουσης και τους κοινωνικές αιτίες του ταξικού πολέμου.
Η φάση του προλεταριακού πολέμου έχει ήδη ξεκινήσει και στην επαναστατική πορεία δίδεται η δυνατότητα ικανής οργάνωσης για την επιβολή των πολιτικών και υλικών αναγκών της τάξης, αναγκών εξουσίας καθότι εγγενείς στις θεμελιώδεις προσδοκίες του γενικότερου συμφέροντος. διότι πολιτική σύνθεση των υψηλότερων επιπέδων των αγώνων. επειδή αυτόνομες από τις αναγκαιότητες, από τα προβλήματα και τις τύχες του καπιταλισμού που πεθαίνει. γιατί σε στενή διαλεκτική με το κομμουνιστικό πρόγραμμα απελευθέρωσης από τη δουλεία της μισθωτής εργασίας.
Οικοδόμηση εδώ και αμέσως των χαρακτήρων της νέας κοινωνίας στην οποία:
Απελευθέρωση χρόνου από την απαραίτητη εργασία – ανασύνθεση των πολλαπλών ανθρώπινων δραστηριοτήτων – διαφορετική στοχοθέτηση της ανθρώπινης εργασίας – ικανοποίηση όλων των αναγκών μέσα στις δυνατότητες που δίδονται από την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων – επαναφορά ενός νέου προλεταριακού διεθνισμού.
Σήμερα είναι δυνατόν να πραγματοποιήσουμε την αναντικατάστατη επιχείρηση του κόμματος που εντοπίζοντας τα νευραλγικά κέντρα του εχθρικού σχεδίου, να δίνει ζωτικότητα και σφρίγος και πραγματικές δυνατότητες σε όλο το σύστημα της ένοπλης προλεταριακής δύναμης μέσα στην πολυπλοκότητα και την ποικιλομορφία της έκφρασης και των επιτευχθέντων επιπέδων οργάνωσης και πολιτικής ομοιογένειας.
Για όλο αυτό σκοπεύουμε να διαμορφώσουμε ένα γενικό πολιτικό πρόγραμμα συγκυρίας που να έχει μέσα του την πολλαπλή και πολυδιάστατη πτυχή της δράσης ως κόμμα, τόσο δηλαδή μέσα στη μάχη όσο και στην προπαγάνδα του προγράμματος, όπως επίσης και το πραγματικό στοιχείο χτισίματος και κατάκτησης των Άμεσων Πολιτικών Προγραμμάτων στους διάφορους τομείς της τάξης, να είναι η έκφραση μιας ευρύτερης πολιτικής ενότητας που να αφορά τις «μεγάλες μάζες», στο δρόμο του γενικευμένου εμφυλίου πολέμου.
Σκοπεύουμε να πούμε πως να ενεργείς σαν κόμμα σε αυτή τη συγκυρία, αποκτά την αξία της συνολικής κατεύθυνσης τόσο σε σχέση με τις διαφορετικές ομοιογενείς ταξικές πραγματικότητες μέσα στις οποίες έχει ήδη ξεκινήσει μια σταθερή διαδικασία οργάνωσης και ανίχνευσης προγράμματος, όσο και σε σχέση με τις ευρύτερες πραγματικότητες οι οποίες δεν ανάγονται άμεσα σε πρωτοβουλίες Κόμματος και μεμονωμένους τομείς, αλλά αφορούν ολόκληρο το μητροπολιτικό προλεταριάτο. Το πρόγραμμα που σκοπεύουμε να ξεκινήσουμε εντοπίζει τρία αδιαχώριστα κεντρικά σημεία που σήμερα χαρακτηρίζουν τη σύγκρουση μεταξύ προλεταριάτου και μπουρζουαζίας.
Η ιμπεριαλιστική κρίση γεννά τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, μόνο ο αντιιμπεριαλιστικός εμφύλιος πόλεμος μπορεί να αποτρέψει τον πόλεμο. Ο πόλεμος στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο είναι ένα ουσιαστικό βήμα για τη μετάβαση στον κομμουνισμό.

Πόλεμο στην εξαπόλυση του ιμπεριαλιστικού πολέμου, πόλεμο στο Νato, πόλεμο στην βιομηχανία του πολέμου, πόλεμο στην προληπτική αντεπανάσταση, πόλεμο στους στρατιωτικούς προσδιορισμούς του πολιτικού σχεδίου εξόντωσης του προλεταριακού ανταγωνισμού, ως προϋπόθεση για την αποδιάρθρωση όλου αυτού που αντιτίθεται στο οπλισμένο χέρι, την επιβολή ενός νέου προλεταριακού διεθνισμού και την εσωτερική δυνατότητα κάθε χώρας να απελευθερωθεί από την καπιταλιστική δικτατορία. Είναι επομένως πόλεμος για να καταστρέψουμε το σχέδιο, τους άνδρες, τα μέσα του ιμπεριαλιστικού πολέμου, τόσο στο εσωτερικό μέτωπο όσο και στο εξωτερικό. είναι πόλεμος για να καταστρέψουμε την υλική βάση, τις οικονομικές επιλογές επάνω στις οποίες τροφοδοτείται ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και αντλεί τις ευκαιρίες για να εξαπολυθεί. είναι πόλεμος για να καταστρέψουμε τη στρατιωτική μηχανή που δίνει τις κατευθυντήριες μιας επαναφοράς ενός υψηλότερου επιπέδου ιμπεριαλιστικής καταπίεσης σε ολόκληρο τον πλανήτη. Για όλα τα στρώματα της τάξης αυτό σημαίνει να οικοδομήσουμε την ικανότητα να επιτεθούμε σε αυτό το σχέδιο σε κάθε κατάσταση κατακτώντας την κύρια πτυχή της αντίφασης έτσι όπως παρουσιάζεται: δηλαδή επίθεση στο σχέδιο ελέγχου, προληπτικής αντεπανάστασης, εξόντωσης του περιθωριοποιημένου και εκτός νόμου προλεταριάτου στα αστικά γκέτο. των εργατών και των εργαζομένων των υπηρεσιών στα εργοστάσια και στους χώρους εργασίας, των προλετάριων κρατουμένων στις περισσότερο ή λιγότερο ειδικές ακτίνες των Κρατικών lager. είναι επομένως έδαφος για το χτίσιμο και την κατάκτηση των συγκεκριμένων Άμεσων Πολιτικών Προγραμμάτων τομέα ενάντια σε όλο αυτό που έρχεται σε αντίθεση με την ανασύνθεση της τάξης και τον αγώνα για τις πολιτικές ανάγκες του μητροπολιτικού προλεταριάτου. Είναι επίσης στοιχείο ενότητας και κινητοποίησης ολόκληρου του προλεταριάτου που ανασυντίθεται μέσα στην ευρύτερη ενότητα όλων εκείνων που μάχονται ενάντια στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, ενάντια στην καπιταλιστική καταπίεση.
Είναι σύνθεση μεταξύ του πολιτικού προγράμματος επαναπροσδιορισμού ενός νέου προλεταριακού διεθνισμού και πραγματικής δυνατότητας ανάπτυξης, ύπαρξης και επιβεβαίωσης του επαναστατικού κινήματος.
Πόλεμο στην υλοποίηση του σχεδίου απέλασης εργατικού δυναμικού, το οποίο βρίσκει τροφή στη νέα οργάνωση της εργασίας και στον επαναπροσδιορισμό-σιδηρά κυβέρνηση της αγοράς εργασίας.
Σχέδιο που βασίζεται στην πολιτική επίθεση στην ταξική ανασύνθεση, στην δύναμη και ακαμψία της εργατικής τάξης που απασχολείται και στους εργαζόμενους στις υπηρεσίες, που στοχεύει να εργάζονται όλο και περισσότερο και πάντα λιγότεροι εργαζόμενοι, στον επαναπροσδιορισμό και επομένως στον ταξικό διαχωρισμό που ξεκινάει από τα τμήματα παραγωγής μέχρι το Γραφείο Απασχόλησης. Πόλεμος εναντίον όλου αυτού που ευνοεί μεγαλύτερη παραγωγικότητα για τα αφεντικά, μεγαλύτερη εκμετάλλευση, διαίρεση, βλαπτικότητα, εκβιασμό για εμάς. Η επίθεση του Κόμματος στα νευραλγικά κέντρα αυτού του σχεδίου μπορεί να συζευχθεί αμέσως με το στρατιωτικό πολιτικό έδαφος που είναι κατάλληλο για την τάξη ώστε να επιτεθεί, να αποδιαρθρώσει, να σαμποτάρει τα βασικά σημεία της λειτουργίας του για όλους τους κλάδους της τάξης, που η αναδιάρθρωση του κεντρικού παραγωγικού κύκλου σήμερα επανατοποθετεί και λειτουργικοποιεί στον κύριο πυρήνα της επανέναρξης του ασθματικού μηχανισμού συσσώρευσης. Η κοινή δράση του Κόμματος, των Επαναστατικών Μαζικών Οργανισμών και του Επαναστατικού Μαζικού Κινήματος, άρρηκτα συνδεδεμένη με τα γενικά συνθήματα: «κατεδάφιση της μισθωτής εργασίας» ,να δουλεύουν όλοι να δουλεύουν λιγότερο και για διαφορετικούς σκοπούς «, βρίσκουν κατανοητή ανίχνευση της επεξεργασίας των γενικών σημείων του προγράμματος στην επίθεση του Κόμματος στο συνολικό σχέδιο της νέας καπιταλιστικής τάξης, και των Άμεσων Πολιτικών Προγραμμάτων τα οποία, στην απόρριψη της εκδίωξης ως άρνηση της διατήρησης της σχέσης εμπορευματοποίησης του εργατικού δυναμικού, και της στρωματοποίησης, συγκεκριμενοποιούνται ξεκινώντας από την τεράστια δυνατότητα αγώνα, οργάνωσης και μάχης. από την καρδιά της παραγωγής μέχρι τα περιφερειακά τερματικά παραγωγής, καθώς και από τα κέντρα που κυβερνούν την αγορά εργασίας.

Πόλεμο στο σχέδιο της διαφοροποιημένης συμπίεσης του κόστους της κοινωνικής αναπαραγωγής, που αρνείται την ικανοποίηση των ιστορικά πιθανών αναγκών της τάξης, που περιέχονται ως κατάκτηση μιας διαφορετικής ποιότητας της ζωής μέσα στον αγώνα και στη συνείδηση ολόκληρου του προλεταριάτου. Πόλεμο εναντίον των διαφόρων σχεδίων φρενήρους αντιπρολεταριακής μήτρας, και των εμπνευστών και εκτελεστών τους. πόλεμο ενάντια στις δομές στις οποίες αυτά επεξεργάζονται, στο ιμπεριαλιστικό προσωπικό που τα ερμηνεύει σήμερα καλύτερα και τα θέτει σε πράξη. Πόλεμο λοιπόν σε όλο αυτό που εμποδίζει την προλεταριακή επιβολή του αλατιού και του ρυζιού … και των τριαντάφυλλων ως σύνθεση των προσδοκιών όλου του προλεταριάτου στην επιβολή των εξελισσόμενων αναγκών της τάξης, μέσα σε αυτές τις δεδομένες ιστορικές συνθήκες ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων. Είναι πόλεμος ενάντια αυτού που συνδέει τις υλικές συνθήκες και ζωής της τάξης στην καπιταλιστική παράδοση που μετράται με κέρδος, ξεκινώντας από την προλεταριακή απόρριψη της ανταλλαγής και της εμπορευματοποίησης της υγείας στους χώρους εργασίας και στην επικράτεια. από την προλεταριακή επιβολή μέχρι τη συλλογική απαλλοτρίωση των εισοδημάτων. στη μη διαπραγμάτευση μέσα στα όρια των νόμων της συσσώρευσης, των συνθηκών διαβίωσης των ανθρώπων. Ο πόλεμος ενάντια στα Σχέδια αντιπρολεταριακής επίθεσης βρίσκει έδαφος οργάνωσης και κατάκτησης στον οποίο η τοποθέτηση των συλλογικών υλικών αναγκών συστήνει αμέσως δίπλα στην καταστροφή αυτού του συστήματος, τα στοιχεία της κατασκευής της νέας κοινωνικότητας και της επαναστατικής νομιμότητας η οποία κατάκτηση δεν είναι μόνο προεικόνιση, αλλά ζωντανή και δρώσα πραγματικότητα μέσα στην ασταμάτητη συσσώρευση επαναστατικής δύναμης και διάβρωσης του αστικού καθεστώτος.

Σύντροφοι, προλετάριοι,
μόνο η είσοδος στο πεδίο της οργάνωσης των μαζών στο έδαφος της μάχης για την εξουσία μπορεί τώρα να σηματοδοτήσει με χαρακτηριστικά φωτιάς το νικηφόρο μονοπάτι της επαναστατικής διαδικασίας. Μόνο ένα Πρόγραμμα του Κόμματος που να δίνει τροφή στην πολιτική επανένωση όλου του προλεταριάτου, σε όλες τις πτυχές μέσα στις οποίες ζει η κύρια αντίφαση, μπορεί πραγματικά να πετύχει την αναγκαία μετάβαση για να μετατρέψει τις χίλιες εκφράσεις του ανταγωνισμού και της προλεταριακής αντίστασης σε ένα σύστημα σταθερής και νικηφόρας εξουσίας. Μόνο ξεκινώντας από μια ενότητα Προγράμματος που να καταγράφει το υψηλότερο σημείο του εχθρικού σχεδίου μέσα στη συγκυρία, είναι δυνατό να εξυψώσουμε, να ενισχύσουμε και να ενώσουμε ξανά τις διάφορες αρθρώσεις που ζουν μέσα στα διαφορετικά τμήματα της τάξης. Γύρω από αυτό το Γενικό Πρόγραμμα είναι δυνατόν να οικοδομήσουμε και να κατακτήσουμε τα υψηλότερα επίπεδα Κοινωνικής Επικοινωνίας των αγώνων, της οργάνωσης, της προλεταριακής μάχης, να χτίσουμε και να κατακτήσουμε τα υψηλότερα επίπεδα πολιτικής ανασύνθεσης. είναι δυνατόν να σπάσουμε τους πολιτικούς, οικονομικούς, στρατιωτικούς και ιδεολογικούς κλωβούς μέσα στους οποίους το σχέδιο της ιμπεριαλιστικής μπουρζουαζίας θέλει να εξορίσει και να στεγανοποιήσει το επαναστατικό μαζικό κίνημα.
Να οικοδομήσουμε το Αντιιμπεριαλιστικό Μαχόμενο Μέτωπο. Να χτίσουμε τους Επαναστατικούς Μαζικούς Οργανισμούς. Να χτίσουμε το Κομμουνιστικό Μαχόμενο Κόμμα.

Σύντροφοι, προλετάριοι,
η πρώτη φάση της ανάκρισης του yankee γουρουνιού Dozier, έφερε στο φως τις προσωπικές του ευθύνες στη μακρά καριέρα του ως σφαγιαστή. Η συνεργασία του για μας δεν είναι ‘διόρθωση της στάσης του’, αλλά καρπός του συσχετισμού δύναμης που έχει αλλάξει, ούτε απόσβεση της ευθύνης απέναντι στους λαούς όλου του κόσμου.
Η ανάκριση συνεχίζεται επάνω σε αυτά τα θέματα: πολιτική του Νατο στην Ευρώπη και στη Μεσόγειο, ανάπτυξη της ένοπλης αντεπανάστασης · πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό σχέδιο της ιμπεριαλιστικής μπουρζουαζίας για την προετοιμασία του 3ου παγκοσμίου πολέμου.

Κάνουμε γνωστά σε όλους τους προλετάριους, σε όλους τους επαναστάτες, τα πιο σημαντικά βήματα αυτής της πρώτης φάσης της ανάκρισης:
– Ξέρεις γιατί σε συλλάβαμε;
– όχι όχι, δεν γνωρίζω.
– Ξέρεις τι είναι οι Br;
– Ναι, μια ομάδα ανταρτοπόλεμου, αλλά πριν τη σύλληψή μου νόμιζα ότι ήταν απλώς ένα ιταλικό πρόβλημα, αλλά τώρα καταλαβαίνω ότι είναι διαφορετικά.
– Λοιπόν, τώρα θα σου εξηγήσουμε γιατί σε συλλάβαμε και κλείσαμε σε μια φυλακή του λαού. Μέσα από εσένα δικάζουμε τη στρατιωτική κατοχική δομή, το Νατο, και την ιμπεριαλιστική πολιτική της Αμερικής προς το ιταλικό προλεταριάτο. Αυτή η πολιτική η οποία εξαπλώθηκε από το 1945 μέχρι σήμερα επέτρεψε στις Ηπα, υπό τον εκβιασμό των όπλων, πρώτα με τον αμερικανικό στρατό κατοχής, έπειτα με τον ενσωματωμένο στρατό του Νατο, να κατασκευάσουν μια στρατιωτική πολιτική τάξη υποταγμένη πλήρως στα συμφέροντα των πολυεθνικών Usa. Η ιστορία αυτών των κυβερνήσεων είναι η ιστορία της Κρατικής τρομοκρατίας, που χτίστηκε από τη Cia. Από το Σχέδιο Μάρσαλ μέχρι την υποδούλωση στην πολιτική του Ρέιγκαν με τους πυραύλους του Comiso, σημαίνει την ανίχνευση της ιστορίας της υποδούλωσης των ιταλών καπιταλιστών και μιας πολιτικής τάξης που παρά την αποδεδειγμένη πολιτική και κοινωνική απονομιμοποίηση, παραμένει όρθια μόνο χάρη στον τρόμο των ειδικών σωμάτων εκπαιδευμένων από τους αμερικανούς και την οικονομική πολιτική των αμερικανικών πολυεθνικών. Η στρατιωτική σου καριέρα είναι η ιστορία της αμερικανικής επιθετικότητας εναντίον των απελευθερωτικών αγώνων και των επαναστάσεων της νοτιοανατολικής Ασίας, ενάντια στους αγώνες του προλεταριάτου στην Ευρώπη.
Αυτή η δίκη είναι ένα νέο επεισόδιο της μακράς μάχης που αντιπαραθέτει τις επαναστατικές δυνάμεις και τους λαούς που αγωνίζονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό Ηπα. Σε αυτή την περίπτωση, για εσένα, να μην λερωθείς με νέα εγκλήματα σημαίνει να συνεργαστείς με τις επαναστατικές δυνάμεις για να αποκαλύψεις το σχέδιο Usa κυριαρχίας και πολέμου εναντίον του διεθνούς προλεταριάτου και των λαών που μάχονται για την απελευθέρωση τους. Διαφορετικά θα λάβουμε υπόψη ότι και σήμερα εσύ συνεχίζεις να υπερασπίζεσαι τον ιμπεριαλισμό, να διεκδικείς την πολιτική του, συνεχίζεις να είσαι συνεργός και υπεύθυνος.
– Συνεργός … όχι, κατάλαβα εκείνο που ζητάτε, λέω την αλήθεια. Αυτό που ξέρω λέγω.
– Τώρα ας αρχίσουμε να μιλάμε για την στρατιωτική σου καριέρα. Για κάθε στάδιο καθόρισε τις ημερομηνίες, τους τόπους και ποιος είχε τα πιο σημαντικά καθήκοντα.
–Καταλαβαίνω. Το ’52 μπήκα στο West Point. Το ’51 ήμουν φοιτητής στη Florida και ήμουν μέλος της Εθνικής Φρουράς. Ήταν η εποχή του πολέμου στην Κορέα. Τον σεπτέμβριο υπήρξε η ευκαιρία να μπω σε μια σχολή προετοιμασίας στο West Point. Στη συνέχεια αφού τέλειωσα από αυτή της σχολή μπήκα στο West Point.
Ο διοικητής (superintendent) της σχολής ήταν ο Ltc B. Bryan ( στρατηγός 3 αστέρων). Ήμουν υπολοχαγός όταν βγήκα. Από το ’56 έως το ’57 έκανα μια εκπαίδευση ενός χρόνου στη σχολή αλεξιπτωτιστών του Fort Benning στη Georgia και στα τεθωρακισμένα στο Fort Knox στο Κεντάκι. Στη συνέχεια ήμουν στη Γερμανία από το ’57 έως το ’61 στο 2ο θωρακισμένο σύνταγμα ιππικού στο Bemberg. Ο διοικητής του συντάγματος τώρα δεν θυμάται ποιος ήταν εκείνη την εποχή, θα σας το πω αργότερα αλλά διοικητής της μοίρας μου ήταν ο Ltc Whitick.
– Ήσουν εθελοντής;
–Ναι, εθελοντής. Το σύνταγμα μου δεν ήταν μέρος του τομέα, ήταν ξεχωριστό και είχε το καθήκον να περιπολεί στη συνοριακή περιοχή μεταξύ των δύο Γερμανιών. Το ’61 επέστρεψα στις Ηπα στο F. Knox και αμέσως πριν τη σχολή του F. Knox προήχθη σε captain. Κατά το διάστημα αυτό υπήρχαν δύο επίπεδα σχολών: το βασικό και το προηγμένο τμήμα για υπηρεσίες αξιωματικού, διοικητή του προσωπικού κ.λ.π. Έμεινα εκεί για 9 μήνες. Ο διοικητής της σχολής ήταν ο στρ. Myers, δύο αστέρια. Στη συνέχεια πήγα στο Tukson και μελέτησα την αεροναυπηγική μηχανική για να εισέλθω στο West Point ως καθηγητής. Στο West Point δίδαξα για τρία χρόνια, μπήκα το ’64 ως captain, όταν τελείωσα ήμουν maggiore-major-OF-3.
– Εκείνη την εποχή ποιος ήταν διοικητής-comandante;
– O superintendent ήταν MG, ονομάζεται Bennet. Στη συνέχεια πήγα στην σχολή διοίκησης και Επιτελείου του Κάνσας. Αυτή η σχολή είναι προετοιμασίας για θέσεις στο Γενικό Επιτελείο. Μαθαίνουμε τα καθήκοντα των αξιωματούχων Επιτελείου: προετοιμασία των εγγράφων συμπεριλαμβανομένης της τακτικής, πολύ τακτική σε επίπεδο της division και χαμηλότερων επιπέδων. Είναι το Fort Leavenwort με διοικητή τον MG Davison. Βγήκα το ’68 με τον βαθμό του maggiore-major.
– Σε εκείνα τα χρόνια υπήρξε η κρίση με την Κούβα και η δράση του κόλπου των Χοίρων, τι πιστεύεις γι αυτά τα γεγονότα που σε βρήκαν ως αξιωματικό που εισέρχονταν στις ανώτερες τάξεις διοίκησης του αμερικανικού στρατού;
–Η πυραυλική κρίση ήταν ένα πολύ σημαντικό γεγονός για τις Ηπα, επειδή υπήρχαν πύραυλοι ακριβώς έξω από την πόρτα των Usa. Ήταν απολύτως απαραίτητο οι πύραυλοι να εγκαταλείψουν την Κούβα. Αλλά η επιχείρηση πιθανώς δεν ήταν καλά οργανωμένη, όχι καλά προετοιμασμένη. Δεν ήμουν εκεί, αλλά από αυτά που έμαθα οι πιθανότητες επιτυχίας ήταν πολύ λίγες. Ήταν ένα λάθος. Η εκτέλεση υπήρξε ένα λάθος.
– Είναι γνωστό ότι είναι συνηθισμένη πρακτική των Ηπα να εκπαιδεύουν ομάδες κρατών για να ανατρέψουν τις λαϊκές κυβερνήσεις αυτών των χωρών. Που εκπαιδεύονταν εκείνοι οι αντικαστριστές;
–Σίγουρα σε μυστικές βάσεις. Αλλά εγώ δεν ξέρω πού, δεν ξέρω ποιος ήταν τότε ο διοικητής.
– Και στη συνέχεια τι έκανες;
– Από το ’67 έως το ’68 βρισκόμουν στο Βιετνάμ, ήμουν αξιωματικός του Επιτελείου, επιχειρησιακό τμήμα, 3ο σώμα στρατού του Νοτίου Βιετνάμ. Το Βιετνάμ χωρίστηκε σε 4 περιοχές παρέμβασης, το 1ο σώμα στο Βορρά, το 2ο σώμα στο Κέντρο, το τρίτο σώμα στα Κέντρο-Νότια, το 4ο στο Νότο.
– Ποια ήταν τα καθήκοντα σου στη ζώνη του 3ου σώματος;
–Βρισκόμουν σε ένα σύνταγμα ιππικού, το XI, το καθήκον μας ήταν να αναχαιτίζουμε τα συντάγματα των εχθρών όταν αυτοί έρχονταν από την Καμπότζη προς τα Νότια. Μετά αυτοί υποχωρούσαν όπως και εμείς στη βάση. Μετά από μια εβδομάδα, 10 ημέρες και πάει λέγοντας. Ήταν μια ζώνη με μεγάλη διείσδυση στο νότο. Κάναμε συνεχώς επιχειρήσεις «Reconnaissance in Force» ή Rif και «Hunt and Kill» (μαζική αναγνώριση και κυνήγι και εκτέλεση).
– Σε ποια ζώνη ακριβώς επιχειρούσες;
–Σε όλη τη συνοριακή ζώνη και στα σύνορα της Καμπότζης. Εμείς την αποκαλούσαμε ζώνη πολέμου «Delta» και ή «Charlie».
– Σε ποιο σημείο βρίσκονταν η βάση;
–Σε πολλά μέρη το σύνταγμα μας είχε μια μεγάλη κινητικότητα. Αλλά γενικά η βάση εφοδιαστικής μας ήταν στο Long Bin. Ο διοικητής αυτής της περιοχής ήταν ένας νοτιοβιετναμίτης ο Do Cao Tri, ο αμερικανός διοικητής ήταν ο συνταγματάρχης Patton.
– Ποια εξήγηση δίνεις για την πολιτική και στρατιωτική σας ήττα στην Ινδοκίνα και το Βιετνάμ ειδικότερα;
–Δεν διακόψαμε ποτέ, ποτέ δεν καταφέραμε να διακόψουμε την κίνηση εφοδιασμού σε άνδρες και πολεμοφόδια από το Βορρά προς τον Νότο. Σε αυτήν την κατάσταση για να συνεχίσουμε τον πόλεμο στο Νότο ήταν απαραίτητο να σταματήσουμε αυτή την κίνηση. Δεν το καταφέραμε.
– Μεταξύ του ’65 και του ’69, όταν ήσουν εκεί, είχαν ήδη διανείμει 4,5 εκατομμύρια τόνους βομβών από το Βορρά προς τον Νότο που χρησιμοποιήθηκαν και για αυτό, γιατί κατά τη γνώμη σου δεν μπορέσατε να διακόψετε το μονοπάτι του ‘Ho Chi Min’;
–Οι βομβαρδισμοί στο Βορρά ήταν «ανεπαρκείς». Διακόπτονταν πάρα πολλές φορές δεν ήταν αρκετά σταθεροί. διαρκούσαν 2 εβδομάδες, 3 εβδομάδες και μετά stop. μετά περίοδοι παύσης και πάλι έτσι. Δεν υπήρχε σταθερότητα.
– Πώς εξηγείς αυτά τα stop;
– Πιστεύω επειδή ο λαός των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν κουρασμένος από τον πόλεμο. Πολλοί νέοι δεν ήθελαν να πάνε στο Βιετνάμ, επειδή πιστεύω ότι ο αμερικανικός λαός δεν ήταν προετοιμασμένος για τον πόλεμο. Και η πορεία του πολέμου δεν προχωρούσε πολύ καλά. Ήταν μια πολύ άσχημη περίοδος.
– Στο Βιετνάμ οι αμερικανοί εκτός από τη διεξαγωγή «συμβατικού» πολέμου εκπαίδευσαν τις νοτιοβιετναμέζικες μονάδες και μαζί με αυτούς έκαναν ανταρτοπόλεμο.
– Ναι, αυτή η εκπαίδευση ξεκίνησε το ’62 – 63…
– Είπατε ότι στο Βιετνάμ λύσατε το πρόβλημα του ανταρτοπόλεμου «καλά» και όλοι γνωρίζουμε τι γενοκτονία υπήρξε. Στη Δύση πώς είστε προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσετε τον ανταρτοπόλεμο; Γνωρίζουμε ότι σώματα όπως οι αλεξιπτωτιστές, οι commandos, οι λιμναίοι καταδρομείς, οι υποβρύχιοι επιδρομείς και οι αλπικές ομάδες είναι ήδη προετοιμασμένοι για το ενδεχόμενο αυτό ‘σκουπίζοντας’ στις χώρες και ήδη οπλισμένοι με αντισυμβατικά όπλα.
–Πιστεύω ότι εξαρτάται από το μέγεθος της μάχης, όμως εάν πρόκειται για πόλεμο μικρών μονάδων είμαστε έτοιμοι, επειδή είναι μέρος της κανονικής εκπαίδευσης, ονομάζεται «τακτική μικρής μονάδας». Αλλά αυτό που είπατε (λιμναίοι καταδρομείς κλπ.) εκείνα είναι τμήματα για τον αντισυμβατικό πόλεμο, εμείς τον ονομάζουμε «ειδικό πόλεμο» (antiguerrilla). Στις Ηπα έχουμε μια σχολή για να μάθουμε από την εμπειρία μας στο Βιετνάμ σχετικά με τον ειδικό πόλεμο.
– Πως ονομάζεται αυτή η σχολή;
– Ονομάζεται JF Kennedy Special Warefare Center. Αυτή η σχολή είναι μόνο για το στρατό μας, αλλά υπάρχουν πολλοί αξιωματικοί από συμμαχικές χώρες οι οποίοι αποστέλλονται επί πληρωμή από τα κράτη τους σε αυτή τη σχολή. Υπάρχουν παρόμοιες σχολές στη Γαλλία και την Αγγλία, δεν ξέρω αν και στη Γερμανία, την Ιταλία, την Πορτογαλία. Πιστεύω ωστόσο ότι το κύριο καθήκον αυτού του ειδικού πολέμου ανήκει στα CC [συμβατικά σώματα] και στα σώματα για τα οποία μιλούσατε προηγουμένως, αλλά αν ορισμένα τμήματα απέχουν πολύ από το θέατρο της συμβατικής επίθεσης, μπορούν να χρησιμοποιηθούν για «ειδικό πόλεμο».
– Σε ποιο επίπεδο βρίσκονται οι αλπινιστές χρησιμοποιούμενοι στον ειδικό πόλεμο;
–Για τον δικό τους τύπο πολέμου: βουνά, δύσκολα εδάφη, κλπ., βρίσκονται σε υψηλό επίπεδο. Καλά εξοπλισμένοι και εκπαιδευμένοι έχουν ανεπτυγμένο χαρακτήρα και πείσμα.
– Τόσο σε αυτό όσο και στο Βιετνάμ θα επιστρέψουμε αργότερα. Συνεχίζουμε να μιλάμε για την καριέρα σου. Με ποιο βαθμό έφυγες από το Βιετνάμ;
–Maggiore-major. Στη συνέχεια πήγα στο Πεντάγωνο από το ’69 έως το ’71. Ήμουν Λειτουργικός Κρατικός Αξιωματικός, υπεύθυνος για την περιοχή της Νοτιοανατολικής Ασίας, στο τμήμα μου ήταν επικεφαλής ένας συνταγματάρχης, ο Watkins. Λάμβανα νέα από τη Saigon δύο φορές την ημέρα για τις δράσεις στο Βιετνάμ. Μια φορά την εβδομάδα έκανα τη σύνοψη όλων των ενεργειών της εβδομάδας για όλους τους ανώτερους αξιωματικούς του Γενικού Επιτελείου, τον επικεφαλής της SM, τους επικεφαλής των διαφόρων τμημάτων. Αυτό βοηθούσε να μάθουμε πώς πήγαινε ο πόλεμος μέρα με τη μέρα.
– Πώς διαβίβαζε το Γενικό Επιτελείο του Πενταγώνου τις αποφάσεις για τη διεξαγωγή του πολέμου στο Νότιο Βιετνάμ;
–Στο Βιετνάμ υπήρχε μια διοίκηση, ονομαζόταν Macv (Military Assistant Comand Vietnam), ο επικεφαλής της διοίκησης αυτής πρέπει να αναφέρει απευθείας στον αρχηγό του Επιτελείου Άμυνας των ΗΠΑ. Στο Πεντάγωνο υπάρχουν 4 επιτελεία Άμυνας Θαλάσσιο Αεροπορικό Στρατού. Όλα είναι ξεχωριστά, αλλά το υψηλότερο επιτελείο είναι η Άμυνα. Όλες οι υπηρεσίες εξαρτώνται από αυτό το Επιτελείο. Οι αποφάσεις για τον πόλεμο λαμβάνονταν στο Βιετνάμ και από το Επιτελείο Άμυνας. Τα άλλα δεν έπαιρναν αποφάσεις παρείχαν άνδρες και μέσα για να πολεμήσουν στο θέατρο του πολέμου.
– Συνέχισε…
– Το ’72 πήγα στη Γερμανία ήμουν αντισυνταγματάρχης, παρέμεινα μέχρι το ’73.
– Ποιο ήταν το καθήκον σου;
–Διοίκηση μοίρας θωρακισμένου ιππικού.
– Βάση;
– Schwabach στη Νυρεμβέργη, διοικητής Buckingaham (BM).
– Στη Γερμανία εκείνη την περίοδο υπήρξε μια επιθετική εκστρατεία της Raf κατά των Usa και της ιμπεριαλιστικής πολιτικής. Έτσι ο ισχυρισμός που έκανες στην αρχή, ότι πριν από τη σύλληψή σου νόμιζες ότι ο πόλεμος ήταν απλώς ένα εσωτερικό πρόβλημα στη χώρα όπου γεννιέται, απορρίπτεται.
– …(σιωπή)
– Τι σκεφτόσουν τότε;
–Ξέρω μόνο ότι ήταν ένα φοβερό πράγμα υπήρχαν πολλές βόμβες 2 ή 3 νεκροί, μεγάλες εκρήξεις και πολλές κατεστραμμένες δομές. Δεν ήταν μια καλή περίοδος.
Τον Ιούνιο του ’73, πήγα στην σχολή Πολέμου Carlisle στην Πενσυλβάνια, διοικητής MG Davis.
– Πως είναι αυτή; Εξήγησε την…
–Είναι μια σχολή που προετοιμάζει για τα υψηλά επίπεδα του στρατού υπάρχουν 3 επίπεδα. Το δεύτερο επίπεδο είναι το προηγμένο μάθημα και προετοιμάζει για ένα ανώτερο επίπεδο δευτερεύοντα επιτελεία και μια υπηρεσία για τους διοικητές των λόχων κλπ. Το τρίτο επίπεδο είναι το State College και έχω ήδη πει ότι το τελευταίο επίπεδο είναι το College of War όπου μαθαίνεις πώς λειτουργεί στις διάφορες δομές η διοίκηση.
Ετοιμαζόμουν γι ‘αυτό.
– Προετοιμαζόσουν να επιστρέψεις στο Πεντάγωνο;
– Ναι, αλλά δεν ήμουν σίγουρος. Πιθανόν στο Πεντάγωνο. Αναμφισβήτητα σε υψηλό επίπεδο.
– Ποιος διοικούσε τη σχολή;
–Πιστεύω ο στρατηγός Snif. αλλά δεν είμαι σίγουρος. Έφυγα το ’74 με τον βαθμό του υπολοχαγού και μπήκα στο Πεντάγωνο.
– Ποιο ήταν το καθήκον σου στο Πεντάγωνο;
– Είχα την ευθύνη του Προϋπολογισμού και Οικονομικών.
– Ποιος ήταν ο ανώτερος σου στο Πεντάγωνο;
–Επικεφαλής ήταν ο Μάρτιν Χόφμαν, έφυγα το ’76 ως συνταγματάρχης. Αργότερα στο Fort Hood στο Τέξας το ’76 και βγήκα στη δεκαετία του ’80 ως στρατηγός.
Στο Fort Hood ήμουν αρχικά διοικητής μιας ταξιαρχίας τεθωρακισμένων. Μετά Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου του Σώματος του Fort Hood. Το Fort Hood είναι πολύ μεγάλο: 50.000 στρατιώτες, 2 τμήματα και πολλές μικρότερες δομές.
– Και μετά στη Verona…
– Ναι βρέθηκα στο Monterey για να μάθω ιταλικά.
– Διαβάζουμε ότι ένας ταγματάρχης των CC-καραμπινιέρων σε είχε προειδοποιήσει για τον κίνδυνο μιας αντάρτικης επίθεσης. Μπορείς να μας πεις το όνομα;
–Νομίζω ότι ονομάζεται cap. Fedele είναι υπεύθυνος για την ασφάλεια της Διοίκησης της Βερόνα. Επίσημα θυμάμαι ότι είχα λάβει δύο φορές ανακοινώσεις σχετικά με την πιθανότητα δράσεων στην περιοχή μας εναντίον αμερικανών στρατιωτικών.
Αυτή η είδηση ήρθε από έναν αμερικανικό αξιωματικό της Διοίκησης. Είναι καταγεγραμμένο, είναι ένας Κρατικός αξιωματούχος.
– Από ποιον έρχονται αυτά τα νέα;
–Σίγουρα από τις ιταλικές μυστικές υπηρεσίες, ωστόσο μετά την επίθεση στο Kroesen έχουμε αυξήσει την ασφάλεια στη Vicenza και στη Verona.
– Εμείς είδαμε ανθρώπους με πολιτικά έξω από το κτίριο (…) και το κτίριο Carli.
–Κυρίως θα έπρεπε να είναι ιταλοί, δεν ξέρω αν αμερικανοί.
– Ποιος είναι ο Εκπρόσωπος της Navsouth και της Strikforsouth στη Βερόνα;
–Για τη Strikforsouth (VI στόλο) έχουμε έναν πλοίαρχο: cap. Lishter, και αντισυνταγματάρχη του ναυτικού Ltc Shinnich που ζει στο Preati στη Βερόνα.

Για τον Κομουνισμό-Per il comunismo,
ερυθρές Ταξιαρχίες για την οικοδόμηση του κμΚ-Brigate rosse per la costruzione del Pcc.
6-1-82

Πηγή: ΣΧΕΔΙΟ ΜΝΗΜΗΣ, τα γραμμένα λόγια-PROGETTO MEMORIA, Le parole scritte, Sensibili alle foglie, Roma 1996.

http://www.sebbenchesiamodonne.it/campagna-dozier-comunicato-n-3/

ÎÏÎ¿ÏÎÎ»ÎµÏÎ¼Î± ÎµÎ¹ÎºÏÎ½Î±Ï Î³Î¹Î± maurizio ferrari,br

Συζήτηση με τον Μ.Φερράρι με αφορμή τα 70 χρόνια ΝΑΤΟ: Πέμπτη 13/6 21.00 στον πολιτικό χώρο στη Σπ.Τρικούπη 44

By taksiki-antepithesi | June 10, 2019

3 Comments

ΣΥΖΗΤΗΣΗ

ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΩΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟ

ΚΑΙ ΙΔΡΥΤΙΚΟ ΜΕΛΟΣ ΤΩΝ ΕΡΥΘΡΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΙΩΝ

ΜΑΟΥΡΙΤΣΙΟ ΦΕΡΡΑΡΙ

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΑ 70 ΧΡΟΝΙΑ ΝΑΤΟ

ΤΙΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ & ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ

ΣΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ “ΕΙΡΗΝΗ” & ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ

ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ:

ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ (ΘΕΣ/ΝΙΚΗ)

ΠΕΛΟΤΟ – ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ & ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ (ΞΑΝΘΗ)

ΠΕΜΠΤΗ 13/6 ΣΤΙΣ 21.00 – η αυριανή συζήτηση με το σύντρφο Μ.Φερράρι θα ξεκινήσει τελικά στις 19.00 κ όχι στις 21.00

ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΧΩΡΟ ΣΤΗ ΣΠ.ΤΡΙΚΟΥΠΗ 44 (ΕΞΑΡΧΕΙΑ)

ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ (ΟΜΑΔΑ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ & ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ)

	kleovis στη Τα »σάπια» μήλα – Le mele…
	kleovis στη 15 αυγούστου 1987 : ο θάνατος…
	Είμαι κούρδος και αυ… στη Το λουλούδι της ερήμου
	kleovis στη Προβολή του ντοκιμαντέρ ”I AM…
	kleovis στη Ενθυμούμενοι τον Κάρλο Τζουλιά…

Αέναη κίνηση

Για την αυτονομία και τη χειραφέτηση

Ετικέτα: ανταρτοπόλεμος

Ανάμεσα στα ερείπια του παλιού κόσμου και τα σκιρτήματα ενός νέου πολιτισμού. (Πρώτο μέρος) – Tra le rovine del vecchio mondo e i vagiti di una nuova civiltà. (Prima parte)

Συνέντευξη στον Raoul Vaneigem για το Ballast

ΑΝΑΛΗΨΗ ΕΥΘΥΝΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ LANDO CONTI

Καβάλα: Προβολή της ταινίας ”LA NOCHE DE 12 AÑOS (A Twelve-Year Night)”

Δευτέρα 8/7/2019, στις 21:30, στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3

ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ DOZIER – ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ N.6

ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ DOZIER – ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ N.5

ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ DOZIER – ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ N. 4

Ανακοινωθέντα Br 1-2-3, επιθέσεων ενάντια στο ΝΑΤΟ, με την απαγωγή Dozier

ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ DOZIER – ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ N.1

ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ DOZIER – ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ N.2

ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ DOZIER – ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ N. 3

Συζήτηση με τον Μ.Φερράρι με αφορμή τα 70 χρόνια ΝΑΤΟ: Πέμπτη 13/6 21.00 στον πολιτικό χώρο στη Σπ.Τρικούπη 44