Ετικέτα: βιβλίο

ανατρεπτική τέχνη, arte ribelle

Πάντα το ήξερα, L’ ho sempre saputo

kleovisΣχολιάστε

L’ho sempre saputo

Η συνάντηση δυο γυναικών στο κελί μιας φυλακής. Οι δυο ακτές τις Μεσογείου διαχωρίζουν τη μοίρα τους, και όχι μόνο λόγω του διαφορετικού χρώματος του δέρματος. Η μια εκτίει μια ένοπλη απόπειρα κομουνισμού, η άλλη την αδύνατη απόδραση από την δυστυχία. Τις δένει η αφήγηση του ταξιδιού μιας κόρης που ακόμη δεν γεννήθηκε εκεί που αφήνει το ίχνος του η διαδρομή το ανθρώπινο μονοπάτι που έφερε τις δυο γυναίκες να μοιράζονται τους τέσσερις τοίχους εκείνου του κελιού. Με αναλαμπές μνήμης οραματικής οι δυο γυναίκες διατρέχουν τις παραπλανήσεις του «πολιτισμού των λευκών», που επιβλήθηκε σαν ανώτερος με το σπαθί, το σταυρό και την αγορά. «Μοναδικό μοντέλο» που έχει επαινεθεί σε κάθε γεωγραφικό πλάτος και σε όλες τις παραδόσεις του πλανήτη. Μια συντριπτική κριτική για την ύπαρξη εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων υποταγμένων από τους κανόνες ενός οικονομικού συστήματος όλο και πιο ανόητου και παράλογου και παραγωγού μόνιμου παγκόσμιου πολέμου.

 

AUTORE, ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

Barbara Balzerani

Barbara Balzerani

Η Barbara Balzerani στις αρχές των χρόνων Εβδομήντα στρατεύεται στην οργάνωση Potere operaio, στην συνέχεια στις Brigate rosse, όντας στέλεχος της στρατηγικής διοίκησης της οργάνωσης. Στο τέλος μιας μακράς φυγοδικίας συνελήφθη και εξέτισε είκοσι πέντε χρόνια φυλάκισης. Εκτός από τους τόμους παρόντες στον κατάλογο DeriveApprodi, είναι επίσης συγγραφέας και του βιβλίου La sirena delle cinque ,  η σειρήνα των πέντε (Jaca Book, 2003).

http://www.deriveapprodi.org/2017/09/lho-sempre-saputo/

ανατρεπτική τέχνη, arte ribelle

ΚΡΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΩΝ: Ο ΜΑΧΗΤΗΣ ΤΟΥ KARIM FRANCESCHI (BUR RIZZOLI)

kleovisΣχολιάστε

picsart_10-15-04-47-41Στις 15 απριλίου 2015 το Vanity Fair δημοσιεύει, στο numero 15, ένα reportage που είχε ιδιαίτερη απήχηση σε εθνικό επίπεδο: “Τώρα ξέρω τι θα πει αγάπη. Θυμάστε τον Marcello, τον ιταλό που πήγε να πολεμήσει τον Isis στο Kobane;  Γύρισε στο σπίτι του, αλλά δεν ξεχνά τους συντρόφους που διακινδύνευσαν τις ζωές τους γι αυτόν. Κι εμείς επιτέλους μπορούμε να διηγηθούμε, όλη την ιστορία του.”

 

Δεν είχα την παραμικρή ιδέα για το ποιος ήταν ο Karim, δηλαδή ο Heval Marcelo, τι είχε  ζήσει στην Συρία. Δεν είχα διαβάσει το άρθρο του Vanity, μα, μια ημέρα, στο βιβλιοπωλείο, βρίσκω ένα βιβλίο “ Il Combattente “ , »Ο Μαχητής», με αυτό τον υπότιτλο »Ιστορία του ιταλού που υπερασπίστηκε την Kobane από το Isis», “ Storia dell’italiano che ha difeso Kobane dall’Isis.” Αμέσως το αγόρασα. Είναι η ιστορία ενός νεαρού που από ακτιβιστής γίνεται επαναστάτης, καθώς και εχθρός τον οποίον φοβούνται οι πολιτοφυλακές του Χαλιφάτου και ο οποίος μέσα σε τρεις μήνες γίνεται σημείο αναφοράς για τους συντρόφους, επικίνδυνος ελεύθερος σκοπευτής.

Γιατί να διαβάσουμε ένα βιβλίο που μιλά για μια προσωπικότητα που από την Senigallia αποφασίζει να μεταβεί και να περάσει τρεις μήνες της νεανικής, σχεδόν τριαντάχρονης ζωής του, στην Συρία, στο καντόνι που απειλείται περισσότερο από τις δυνάμεις του Χαλιφάτου;

Η Ansa, στις 06.10.2016 ποστάρει αυτό το άρθρο στο web: “ 06.10.2016 – (ANSAmed) – BEIRUT, ΒΗΡΥΤΟΣ, 6 OΚΤ – Το Isis ανέλαβε την ευθύνη, διαμέσου του πρακτορείου του Aamaq, μιας επίθεσης αυτοκτονίας που έλαβε χώρα σήμερα στα βόρεια-δυτικά της Συρίας, κοντά στα σύνορα με την Τουρκία, στην οποίαν 20 αντάρτες που υποστηρίζονται από την Άγκυρα σκοτώθηκαν και 20 τραυματίστηκαν σύμφωνα με το εθνικό Παρατηρητήριο για τα ανθρώπινα δικαιώματα (Ondus).
Σύμφωνα με το Aamaq η επίθεση, στην τοποθεσία της Atmeh, πραγματοποιήθηκε από έναν kamikaze που οδηγούσε ένα αυτοκίνητο βόμβα. Άλλοι  32 αντάρτες είχαν σκοτωθεί σε μιαν επίθεση αυτοκτονίας στην ίδια περιοχή τον περασμένο αύγουστο.(ANSAmed).”

Η τρομοκρατία είναι μια πληγή που εξαπλώνεται σαν τη σκιά των συννέφων που σπρώχνονται από έναν ορμητικό άνεμο.

Αυτή η σκιά κατακλύζει ολόκληρο τον κόσμο, σχεδόν, και ο αγώνας ενάντια στην τρομοκρατία απαιτεί πάντα νέες δυνάμεις, νέες νοημοσύνες, νέα κεφάλαια, νέες ελπίδες. Και τα κοινωνικά κανάλια και δίκτυα ποστάρουν  video σχεδόν σπαρακτικά και πληροφορίες της τελευταίας ώρας του κατεστραμμένου πληθυσμού και ιατρών σε απελπιστικές συνθήκες που προσπαθούν ότι είναι δυνατόν προκειμένου να εξασφαλίσουν ένα ελάχιστο βοήθειας σε όσους καθημερινά τραυματίζονται, με βίαιο τρόπο, από τις ασταμάτητες επιθέσεις ελεύθερων σκοπευτών του Χαλιφάτου και του πυροβολικού τους.

Ο Karim, νεαρός ιταλός, φεύγει το 2014 από την Senigallia, όπου κατοικεί, προς τις περιοχές που έχει χτυπήσει ο πόλεμος, πόλεμος που αφορά όλους, όχι μόνο τους κούρδους στην πατρίδα τους.

Ο πατέρας του Karim, πρώην παρτιζάνος, όντως του θύμιζε: “ Η Ιταλία είναι η πατρίδα μας  […] Και το να αγαπάς την πατρίδα σημαίνει να πολεμάς τη στιγμή του κινδύνου.” “ Οι κούρδοι” γράφει ο  Karim, “ μιλούν σήμερα όπως ο μπαμπάς”.

Η πρώτη φορά που βρέθηκε στην Suruc με το σχέδιο Rojava calling περιγράφεται με αυτό τον τρόπο στο βιβλίο του: “ ένα καραβάνι με οργανωμένη ανθρωπιστική βοήθεια από το δίκτυο των ιταλικών κοινωνικών κέντρων, μεταξύ των οποίων και η Arvultura της Senigallia, συμμετέχει σε μια σκυταλοδρομία για να φέρει είδη διατροφής σε σύρους πρόσφυγες και να συνοδεύσει τους γιατρούς σε στρατόπεδα δίχως νερό ούτε ηλεκτρικό ρεύμα, όπου να διανείμουν φάρμακα, ρούχα και είδη πρώτης ανάγκης “.

Το ταξίδι διαρκεί μια εβδομάδα, μα ο Karim έχει πολλά πράγματα να δει με τα μάτια του, όπως να ζήσει στο πετσί του την προώθηση του Isis για την κατάκτηση της Kobane. Γιατί ξεκινά για τον πόλεμο και μάλιστα γίνεται και ελεύθερος σκοπευτής; Φανατισμός; Θέλει να γίνει πρωταγωνιστής; Είναι ασυνείδητος; Μια λέξη: Heval. Heval στα κουρδικά “ είναι αυτός που αγωνίζεται για να υπερασπιστεί την γη του”, κι ας παραμένει στα μετόπισθεν για να βοηθήσει. Κυριολεκτικά η λέξη σημαίνει  “σύντροφος” ή και ” φίλος”, μα heval είναι αυτός που θέτει τις ανάγκες σου μπροστά απ’ τις δικές του, που πάντα καλύπτει τις πλάτες σου. Ένα ουσιαστικό δημοκρατικό και ισότιμο: εάν είσαι άντρας είσαι heval, εάν γυναίκα είσαι hevala. Heval είναι αυτός που μοιράζεται το ίδιο το δικό σου πεπρωμένο, και αναγνωρίζεται σε εσένα. Heval είναι ένας καλός λόγος για να πολεμήσεις. Είμαι περήφανος που κάποιος με αποκαλεί με αυτό τον τρόπο”…Heval Marcelo.

picsart_10-15-04-49-11Συνεπώς το βιβλίο διατρέχει την εμπειρία του στην Kobane, μεταξύ των στρατευμάτων των Ypg. Τρεις μήνες στους οποίους ο Karim μαθαίνει την παραλλαγή, το καμουφλάζ, να παραλλάσσει τον εαυτό του, μαθαίνει να αποφασίζει την κατάλληλη στιγμή για να επιτεθεί ή να υποχωρήσει, μαθαίνει να στοχεύει και να σκοτώνει επίσης. Μέσα σε δυο εβδομάδες εκπαιδεύεται και στέλνεται στο μέτωπο. Εξαιρετικός αγωνιστής, παρατηρείται από απόσταση από εμπειρότερους συντρόφους και γνωστότερους στον αγώνα ενάντια στο Isis, μέχρι τη στιγμή που κατατάσσεται σαν ελεύθερος σκοπευτής. Τρεις μήνες στους οποίους μαθαίνει να μιλά κουρδικά, μαθαίνει την επιθυμία τους να επιζήσουν, να ζήσουν δημοκρατικά, να αγωνιστούν για την ελευθερία.

Η Ansa ανεβάζει στις 14.10.2016: Άσσαντ, Χαλέπι τραμπολίνο για την απελευθέρωση, ‘οι Ρώσοι καταλαβαίνουν πως οι ΗΠΑ θεωρούν την τρομοκρατία σαν μια κάρτα που κερδίζει’.

Ο Σύριος πρόεδρος Bashar Assad δήλωσε σε μια συνέντευξη στην εφημερίδα Komsomolskaya Pravda πως μια νίκη στο Χαλέπι  θα παρείχε στον στρατό του ένα “τραμπολίνο” για την απελευθέρωση του υπολοίπου την Χώρας από τους τρομοκράτες. Στην συνέντευξη, ο σύριος πρόεδρος πρόσθεσε πως το Χαλέπι, πράγματι, δεν είναι πλέον η βιομηχανική πρωτεύουσα της Συρίας αλλά η ανακατάληψη της πόλης θα ήταν ένας νικηφόρος πολιτικός και στρατηγικός στόχος. Οι κυβερνητικές συριακές δυνάμεις περικύκλωσαν την ανατολική πλευρά του Χαλεπίου, θέτοντας υπό κατάσταση πολιορκίας 250 χιλιάδες κατοίκους που έχουν πει πως χρησιμοποιούνται σαν ανθρώπινες ασπίδες από τους τρομοκράτες. Η πολιορκία προκάλεσε τις διαμαρτυρίες διαφόρων κρατών και ομάδων που κατηγορούν Σύριους και Ρώσους για εγκλήματα πολέμου, αναφερόμενοι σε άμεσες επιθέσεις σε ιατρικές εγκαταστάσεις και ανθρωπιστικές αποστολές. Οι ρώσοι – υποστήριξε ξανά ο Assad – αντιλαμβάνονται πως η τρομοκρατία αυξάνεται σταθερά απ’ όταν οι αμερικανοί, ήδη από τα χρόνια του πολέμου στο Αφγανιστάν στα πρώτα χρόνια  ’80 και μέχρι τις μέρες μας, είναι βέβαιοι πως η τρομοκρατία είναι η κερδοφόρα κάρτα που θα μπορούν πάντα να βάζουν στο τραπέζι, να κρατούν στην τσέπη και να την βγάζουν όταν υπάρχει ανάγκη, όταν την χρειάζονται”.

Το 2015, η Kobane ελευθερώνεται, με μια απελπισμένη επιχείρηση και το ισλαμικό κράτος υφίσταται μεγάλες απώλειες χάνοντας μια πόλη, ένα από τα τρία καντόνια που συνθέτουν τη Rojava, που σημαίνει “ τη βόρεια περιοχή της Συρίας, με κουρδική πλειοψηφία, που διακηρύχτηκε αυτόνομη και όπου προσπαθούν να οικοδομήσουν μια κοινωνία βασισμένη σε αρχές όπως η άμεση δημοκρατία, η ισότητα των φύλων, η ανεκτικότητα.”.

Όλες αρχές στις οποίες πάντοτε πίστευε και ο Karim Heval Marcelo. Εάν η Kobane είχε πέσει στα χέρια του Isis, ολόκληρος ο Βορράς της Συρίας θα είχε γίνει γη των πολιτοφυλακών του Daesh και κανένας πλέον δεν θα μπορούσε να σταματήσει την προώθηση τους. Επομένως η Kobane γίνεται κάτι περισσότερο από ένα σύμβολο. Τώρα είναι το Χαλέπι, αν και ο πόλεμος στην Kobane δεν τελειώνει. Πως κάποιος γίνεται  “foreign fighter” όντας νωρίτερα ένας ακτιβιστής;

Ο Karim λέει “ σερνόμενος καταγής” και είναι το πρώτο πράγμα που έκανε αφότου έφτασε στο πολιτιστικό κέντρο της Amara. Μέσα σε λιγότερο από σαράντα οκτώ ώρες από την άφιξη του βρίσκεται να είναι μέρος μιας φούχτας από άντρες και γυναίκες που θα καταταγούν και αμέσως θα οδηγηθούν στην πρώτη γραμμή μέσα στα ερείπια της Kobane. Η μόνη »φίλη» στην οποίαν μπορούσαν να υπολογίζουν, εκτός απ’ τους συντρόφους, μια χειροβομβίδα, σε περίπτωση που τους περικύκλωνε ή τους συνελάμβανε ο εχθρός. Ο Heval Marcelo βλέπει με τα μάτια του, πράγματι, τι συμβαίνει στα σώματα των εχθρών του Χαλιφάτου και σε μια νυχτερινή εισβολή ο κίνδυνος αποκαλύπτεται τόσο μεγάλος, που φτάνει στο σημείο να χουφτώσει την χειροβομβίδα και να κάνει σκέψεις για τη ζωή και το θάνατο του για λιγότερο από κάποια δευτερόλεπτα.

Κάποιοι σύντροφοι πεθαίνουν, κάποιοι άλλοι τραυματίζονται, άλλοι υποχρεώνονται σε ασταμάτητες βάρδιες για να υπερασπιστούν την θέση που έχουν κατακτήσει. “Υπάρχει ένας, μετά, που έγινε ένας αληθινός, ένας πραγματικός θρύλος: ο Hardem, ένας ιρακινός εικοσιοκτώ χρονών  που έγινε γνωστός σε όλο τον κόσμο με το παρατσούκλι Musa the Sniper” υπογραμμίζει ο συγγραφέας.

Το βιβλίο διευρύνει τις πληροφορίες που φθάνουν από το μέτωπο ξεκινώντας από την οπτική ενός νεαρού που αυθόρμητα αποφασίζει να πολεμήσει για μια χώρα που δεν είναι η δική του, της οποίας θαυμάζει και εκτιμά τα ιδανικά. Καθιστά πλησιέστερο έναν πόλεμο για τον οποίον, αναφέρει πάντα ο συγγραφέας “ Στα λόγια ήμασταν όλοι καλοί να υποστηρίζουμε την κουρδική αντίσταση. Αλλά μιλώντας, συζητώντας, το Isis δεν σταματά. Το να γίνομαι foreign fighter “ σημαίνει να δίνω σώμα σε αυτή την εικόνα  (δημοκρατικών ιδανικών), να την καθιστώ αληθινή. Να κάνω συμπίπτει αυτό που κάμω με αυτό που είμαι». 

Αμέσως μόλις επιστρέφει ο Karim στην Ιταλία γνωρίζει έναν δημοσιογράφο ο οποίος δείχνει ενδιαφέρον στην ιστορία και την εμπειρία του “ και βγήκε προς τα έξω μια συνέντευξη στην εφημερίδα του” ( αναφέρει στο βιβλίο) και διάφορες τηλεοπτικές συνεντεύξεις επίσης.

Με τα έσοδα από το βιβλίο ο συγγραφέας συμμετέχει στην ανακατασκευή της Kobane. (www.helpkobane.com).

Ένα ποίημα παραμένει να αιωρείται στον αέρα, εκείνο ενός αγοριού που επιμένει στην απαγγελία του στα αραβικά στη διάρκεια μιας επιθεώρησης στα κατεστραμμένα σπίτια, το ηλιοβασίλεμα:

“ Παρουσιάστηκαν σαν εκπρόσωποι του Ισλάμ,

σφαγίασαν τον κόσμο στο όνομα της πίστης,

σκότωσαν παντού. Αυτή είναι η αλήθεια.

Διαχώρισαν τους ανθρώπους,

κι εμείς της Kobane εξεγερθήκαμε.

Εσύ που είσαι αδέρφι της Kobane, έλα για τα μάτια και το κεφάλι,

για να δεις και να καταλάβεις.

Τώρα όλοι γνωρίζουν πως η γη της Kobane δεν μπορεί να καταπατηθεί.

Χάρη στο λαό. “

Farhan, ο ποιητής, συγκρατεί με κόπο τα δάκρυα:

“Έτσι είναι φτιαγμένη, αυτή η μονάδα, τρέλα ζυμωμένη με κουράγιο. Στο μάτι είναι όλοι καλοί μαχητές ….τους παρατηρώ να κινούνται στο πορτοκαλί φως του ηλιοβασιλέματος…”

Barbara Berton

http://www.traiettorie.org/2016/10/16/recensione-libri-il-combattente-di-karim-franceschi-bur-rizzoli/
μα τι χαρακτήρας!, grandezza carattere !

Karim Franceschi, ο ιταλός παρτιζάνος της ταξιαρχίας αντί-Isis διηγείται την ιστορία του

kleovis1 σχόλιο

Karim Franceschi, il partigiano italiano della brigata anti-Is racconta la sua storia

Ο Karim Franceschi στη Kobane

Όνομα μάχης Marcello, είναι ο μοναδικός ιταλός που συμμετείχε στην απελευθέρωση της Kobane. Έφθασε στο μέτωπο σαν απλός στρατιώτης και σύντομα μετατράπηκε σε ικανό ελεύθερο σκοπευτή. Τώρα σε ένα βιβλίο εξηγεί τι τον έφερε στην Συρία

του ROBERTO SAVIANO

ο Karim Franceschi, γεννημένος το 1989 στη Senigallia από ιταλό πατέρα και μαροκινή μητέρα, τον ιανουάριο του 2015 αποφασίζει να προσεγγίσει την Kobane και να ενωθεί με τις κουρδικές πολιτοφυλακές που αντιστέκονται στην προώθηση των δυνάμεων του  ισλαμικού κράτους Is στην Συρία. Στο βιβλίο του Karim Franceschi , «Il combattente, ο μαχητής», ο νεαρός αγωνιστής διατρέχει την ιστορία του. 

Η ιστορία του Karim Franceschi είναι μια ιστορία που μοιάζει να φθάνει από πολύ μακριά. Ένας νεαρός που βλέπει έναν λαό να βιάζεται από μια δύναμη άγρια και σκοταδιστική και δεν θέλει να παραμείνει μοναχά ένας παρατηρητής. Δεν έχει κανένα στρατιωτικό προσόν, μα ξεκινά έτσι κι αλλιώς. Θέλει να πολεμήσει. Δεν ξέρει να πυροβολεί, δεν γνωρίζει κουρδικά, τα αγγλικά του είναι άχρηστα. Δεν έχει ιδέα του τι θα κάνει: μα θέλει να πάει. Να είστε νέοι και να βρίσκετε αηδιαστική την ακινησία, άνανδρο να συνεχίσετε να ζείτε άνετα τη ζωή σας ενώ δεν είναι πολύ μακριά αυτά που συμβαίνουν, πράγματα τρομακτικά, βαρβαρότητες: η μυρωδιά αυτής της ιστορίας είναι πανομοιότυπη με εκείνη που γεύεσαι σε δεκάδες βιβλία εθελοντών που διαλέγουν έναν σκοπό και έναν αγώνα και παν να πολεμήσουν. Αισθάνομαι το άρωμα του βιβλίου Omaggio alla Catalogna, Φόρο Τιμής στην Καταλονία, εκεί που ο Όργουελ αφηγείται το πως έφτασε στην Ισπανία το ’36 για να πολεμήσει με τους τροτσκιστές πολιτοφύλακες του ρεπουμπλικανικού μετώπου.

Μα πως και εμπιστεύτηκαν οι κούρδοι ένα αγόρι από την Senigallia; Η μάνα του μαροκινή και ο πατέρας του παρτιζάνος, μα δεν είναι αυτό που τους έπεισε. «Με εμπιστεύτηκαν γιατί δεν ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα σε εκείνα τα μέρη, ήξεραν πως ήμουν στρατευμένος στα κοινωνικά κέντρα». Ο Karim αντιλαμβάνεται πως η απάντηση με εκπλήσσει και μου κάνει ένα αστείο: «όταν μου έγραψες και έκανες παράπονα πως στις διαδηλώσεις στη Νάπολι υπήρχαν οι ίδιες παλιές φάτσες του ριζοσπαστισμού δεν είδες την δική μου που αντιθέτως ήταν καινούργια!»

με κάνει να γελάσω, έχει μια καθαρότητα σαν παιδάκι μα μια αποφασιστικότητα πολύ ώριμη. Δεν παίζει τον πόλεμο, είναι ένας συνειδητοποιημένος στρατιώτης για κάθε ένα πέρασμα αυτής της καινούργιας του ζωής: «Μπορούσα να πολεμήσω με τον Fsa (Free Syrian Army) μα διάλεξα τις Ypg, τις Unità di protezione del popolo, Μονάδες προστασίας του λαού. Διότι έχουν τις αξίες του ιταλικού Συντάγματος, έχουν τα ιδανικά της δικαιοσύνης στα οποία αναγνωρίζω τον εαυτό μου, πολεμώ για τους συντρόφους που υπερασπίζονται τη δημοκρατία, τον φεμινισμό, τον κοσμικό χαρακτήρα της κοινωνίας. Με το Ισλαμικό κράτος στις πόρτες της πόλης οργανώθηκαν όχι μόνο για να αμυνθούν μα επίσης για να χτίσουν μια διαφορετική κοινωνία». Τον ρωτώ: «Με τους κούρδους των Ypg είσαι λοιπόν σε πλήρη συμφωνία;». «Πρέπει να λες μοναχά  Ypg, μην τους αποκαλείς κούρδους», μου απαντά. «Δεν είναι εθνικιστές, δεν θέλουν ένα Κράτος κουρδικό, αγωνίζονται, αγωνιζόμαστε για έναν δημοκρατικό συνοσπονδισμό. Στοχεύουμε στις περιφερειακές αυτονομίες, στην άμεση λαϊκή δημοκρατία βασισμένη σε επιτροπές των χωριών, επιτροπές των γυναικών». Τέλος πάντων βρισκόμαστε μπροστά σε μια οργάνωση πιο κοντά στον ζαπατισμό παρά στο  Pkk (του οποίου οι Ypg είναι εντούτοις σύμμαχοι ).

Οι ερωτήσεις που βουίζουν στο κεφάλι οποιουδήποτε συναντά είναι δυο: «Γιατί το κάνεις;». Η απάντηση είναι αυτή ενός αγοριού του περασμένου αιώνα: «Όχι για χρήματα, είναι σαφές: έρχομαι και φεύγω από την χώρα με δικά μου έξοδα, δεν παίρνω μια. Όχι, το κάνω από ιδεολογία: οι σοσιαλιστικές ιδέες είναι οι ιδέες μου, εγώ είμαι κομουνιστής. Ο πατέρας μου έκανε την αντίσταση» (όντως ο πατέρας, όπως ο Karim διηγήθηκε σε μια συνέντευξη στον δημοσιογράφο Tonacci un’intervista a Fabio Tonacci su Repubblica, υπήρξε παρτιζάνος). Μα πως μπορεί ένας νεαρός ιταλός που είχε πυροβολήσει μοναχά στα video παιχνίδια, του οποίου η ζωή δεν είχε υποστεί τραύματα από βομβιστικές επιθέσεις, πολέμους, βεντέτες, να γίνει στρατιώτης σε μια πραγματικότητα τελείως διαφορετική από την δική του; Πως μπορεί να σκοτώσει; Τι νιώθει; Αυτή είναι μια άλλη ερώτηση την οποία ο Karim πάντοτε περιμένει. Έμαθε να απαντά με μια παραπομπή, με ένα απόσπασμα: «Όταν ένας ναζί καταλήγει στο σκόπευτρο μου ξέρω πως δεν θα σκοτώσει το παιδάκι που είδα στο γεφύρι σήμερα το πρωί».

Karim, ένας ιταλός ανάμεσα στους κούρδους : »Στη Kobane ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος, πολέμησα για τον κόσμο»

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ 
«Marcello…».
Ξυπνώ με ένα τράνταγμα. Και αυτόματα κοιτώ το ρολόι, όπως κάνω πάντα όταν ένας σύντροφος ειδοποιεί πως ήρθε η ώρα για τη δική μου βάρδια. Τρεις και πέντε λεπτά. Λείπουν εικοσιπέντε για την αλλαγή, και αυτό ήδη με ενοχλεί. Στρέφομαι απότομα προς τον Hawer με την πρόθεση να διαμαρτυρηθώ για το πρώιμο ξύπνημα, μα το χλωμό του σαν κουρέλι πρόσωπο με εμποδίζει. Με το δάχτυλο εμπρός στη μύτη μου κάνει σήμα να νεκρωθώ.
«Daesh…» ψιθυρίζει με ένα νήμα φωνής.

Αρπάζω το Kalashnikov και ξεκινώ να κοιτάζω μαζί του απ’ το παραθυράκι του ορύγματος. Έχει σταματήσει να χιονίζει, και ένα φεγγάρι όχι ακόμη γεμάτο κρυφοκοιτάζει ανάμεσα στα χαμηλά γκρίζα σύννεφα, φωτίζοντας το ασβεστωμένο τοπίο. Δεν βλέπω τίποτα. Όμως, στην υπόκωφη σιωπή της κοιλάδας, ακούμε ευκρινώς ένα θόρυβο που έρχεται πίσω από τον λόφο που καλύπτεται από το χιόνι. Ίσως η μηχανή κάποιου οχήματος, ή τέλος πάντων κάτι μηχανικό. Στο άλλο όρυγμα, κανείς δεν κουνιέται.

Τεντώνω ένα χέρι μου και μαζεύω ένα πετραδάκι. Το πετώ προς την οπή του Ali και του Delsoz, χάνοντας όμως το στόχο. Δοκιμάζω ξανά, και τώρα τους χτυπώ. Έτσι κι αυτοί αντιλαμβάνονται πως κάτι δεν πάει καλά. Ο Ali σηκώνει το πανί της παραλλαγής και σέρνεται προς τα μπρος, δίχως τουφέκι, μέχρις ένα σημείο απ’ όπου μπορεί να βλέπει τι υπάρχει πίσω από το λόφο.  Ξαπλωμένος στο χιόνι σταματάει ένα δευτερόλεπτο για να παρατηρήσει, μετά οπισθοχωρεί στη διπλάσια ταχύτητα, σερνόμενος σαν ένα φίδι και μετακινώντας με τα χέρια το χιόνι έτσι ώστε να καλύπτει τα ίχνη που αφήνει το σώμα του.

Τι στ’ αρχίδια συμβαίνει; Ο Hawer με κοιτάζει σαν χαμένος, άφωνος. Ο Ali δεν μας έδωσε καμία σημασία, πριν ξαναχωθεί στη τρύπα του. Φτάνει, έχω ανάγκη να ξέρω. Από εδώ μέχρι το σημείο που έφτασε ο Ali θα είναι τριάντα μέτρα, καμιά εξηνταριά βήματα το πολύ. Σηκώνω το δίχτυ και γλιστρώ έξω, περπατώντας σκυφτός μα δίχως να σέρνομαι, γιατί δεν θέλω να γίνω περισσότερο μούσκεμα απ’ ότι είμαι ήδη. Κρυμμένος πίσω από ένα βράχο, παρατηρώ. Σε όχι περισσότερο από εκατόν πενήντα μέτρα από τα μικρά μας ορύγματα, βλέπω μια εικοσαριά πολιτοφύλακες του Daesh, ένα τεθωρακισμένο T-72 και ένα Hummer, με αναμμένα τα φανάρια και ένα τεράστιο πολυβόλο τοποθετημένο επάνω του. Έχω ξαναδεί ένα ίδιο, μια φορά: Ο Giano τότε μου εξήγησε που ρίχνει σφαίρες σε θέση να κάνουν κομματάκια τις πέτρες και να διαπεράσουν τα σακιά με την άμμο. Η επιτροπή υποδοχής του χαλίφη al-Baghdadi έρχεται προς τα εμάς, κι όμως εγώ παραμένω ήρεμος, αδικαιολόγητα ήρεμος. Επιστρέφω αργά, δίδοντας μου τον χρόνο για να καλύψω τα ίχνη που άφησαν οι μπότες μου επάνω στο φρέσκο χιόνι. Μπαίνω στην τρύπα με ένα μισό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο, κοιτώ μες τα μάτια τον σύντροφο μου. Του το λέω στα κουρδικά ότι πρόκειται να πεθάνει, έτσι για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις.

Em sahiden, heval Hawer…
Στην γλώσσα του, em sahiden σημαίνει «είμαστε μάρτυρες». Εάν αυτοί αντιληφθούν την παρουσία μας δεν έχουμε διαφυγή. Δεν είναι καν ο αριθμός των πολιτοφυλάκων, είκοσι ή κάτι λιγότερο, που καθιστά παράλογη οποιαδήποτε υπόθεση ένοπλης σύγκρουσης. Είναι το tank που κλείνει το θέμα. Για να μη μιλήσουμε μετά για εκείνο το πολυβόλο το τοποθετημένο επάνω στο Hummer: θα έφτανε από μόνο του να μας βγάλει όλους εκτός μάχης. Ενώ προσπαθώ να εξηγήσω τι υπάρχει πίσω από την άλλη πλευρά του λόφου με χειρονομίες, με πιάνει μια υστερική επίθεση από γέλια. Γαμώτο, διάλεξα τη λάθος νύχτα για να αφήσω το Pkm στο στρατόπεδο. Ο Hawer με κοιτά με μια έκφραση ανάμεσα στο τρομοκρατημένο και στο παραιτημένο, αγωνίζεται να καταπιεί ακόμα και το σάλιο του. Για διαφυγή ούτε να το σκέφτεσαι, διότι για να το σκάσουμε θα έπρεπε να τρέξουμε για ένα μεγάλο κομμάτι σε ανοιχτό πεδίο, μπροστά τους, σε εκείνο το σημείο θα αρκούσε μια ριπή σαν χαλάζι από το πολυβόλο για να μας σκοτώσει και τους τέσσερις. Ας κάνουμε λοιπόν το μόνο πράγμα που παραμένει να κάνουμε: την απόπειρα της απελπισίας. Μαζεύουμε όσο το δυνατόν περισσότερο χιόνι και το σπέρνουμε πάνω από την παραλλαγή και στην τρύπα, για να την καμουφλάρουμε όσο  καλύτερα γίνεται. Χρησιμοποιούμε επίσης κάποιο βράχο, έτσι ώστε να την μπερδέψουμε ακόμη περισσότερο με το υπόλοιπο τοπίο. Έπειτα χωνόμαστε μέσα, δίχως να αφήσουμε καμία χαραμάδα. Βρισκόμαστε στο απόλυτο σκοτάδι, θαμμένοι ανάμεσα σε υγρούς σωρούς χιονιού και πέτρες. Είμαι ξαπλωμένος με την πλάτη δίπλα στο Kalashnikov μου και στον σύντροφο Hawer. Αμφότεροι γνωρίζουμε καλά τι πρέπει να κάνουμε, δεν χρειάζεται να το πούμε. Με το αριστερό χέρι τραβώ μια χειροβομβίδα από το τακτικό γιλέκο και την ακουμπώ στο στήθος μου, σφίγγοντας την με δύναμη. Περνάω το μεσαίο δάχτυλο του δεξιού μου χεριού στο μεταλλικό δαχτυλίδι που σταματάει την ενεργοποίηση της βόμβας, και εκεί σταματώ. Η τελευταία εικόνα που θα δει αυτός που θα σηκώσει εκείνο το πανί θα είναι τον Karim Franceschi να του δείχνει το μεσαίο δάχτυλο, μια στιγμή πριν εκραγεί.

Πλησιάζουν, το νιώθω. ο θόρυβος των ερπυστριών του τεθωρακισμένου έγινε δυνατότερος, και μάλιστα νομίζω πως αντιλαμβάνομαι την δόνηση στο έδαφος. Κατά βάθος το ήξερα πως κάπως έτσι θα τελείωνε, σε αυτή την απελπισμένη προσπάθεια. Το ήξερα. Η καρδιά κτυπά σφυριές μες το στήθος, φλόγες ξεκινούν από τις πλάτες μου κι απ’ τον λαιμό μου από την ένταση, μα δεν καταφέρνουν πραγματικά να με ζεστάνουν, και η αίσθηση είναι περισσότερο εκείνη πως είμαι παγιδευμένος σε μια κυψέλη ψύξης. Φοβάμαι, όσο δεν φοβήθηκα ποτέ στη ζωή μου. Πάντα φανταζόμουν το θάνατο μου μέσα από τα μάτια εκείνων που αγαπώ περισσότερο και ακόμη και τώρα, με το νου, επιστρέφω στο σπίτι στη Senigallia. Φαντάζομαι το πληγωμένο πρόσωπο της μάνας μου, που κλαίει απεγνωσμένη. Ο πόνος της είναι σαν μια λεπίδα που φυτεύεται αργά στην καρδιά μου. Η σκέψη τρέχει στην Leila, ενώ νιώθω το τέλος να πλησιάζει. Στα γεμάτα της χείλη, στα μάτια της από νεφρίτη, στην υπόσχεση της επιστροφής στην Ιταλία που δεν θα κρατήσω. Περνούν τα δευτερόλεπτα, δεν μπορώ να ξεφύγω από την θύμηση της γυναίκας που αγαπώ. Δεν θέλω να πεθάνω χωρίς να την έχω δει μια τελευταία φορά…

Να τοι, είναι πολύ κοντά. Στα τριάντα ή σαράντα μέτρα από εμάς, όχι περισσότερο. Ο θόρυβος της μηχανής diesel του tank υπερκαλύπτει τις φωνές των πολιτοφυλάκων. Κρατώ την αναπνοή και αντιλαμβάνομαι πως και ο Hawer κάνει το ίδιο. Ο αυχένας και η μασέλα με πονούν από το σφίξιμο. Έξω η φάλαγγα σταμάτησε, το τεθωρακισμένο πλέον δεν προχωρεί. Είμαστε τελειωμένοι. Είμαι σίγουρος: κάποιος μας ανακάλυψε και, έτσι όπως έχουν τα πράγματα,  μου φαίνεται πως είναι το μοναδικό μας πεπρωμένο. Είναι αναπόφευκτο, είναι ήδη μοναχά ένα ζήτημα δευτερολέπτων. Θα τραβήξω το δαχτυλίδι, ναι. Δεν θα αφήσω να με αιχμαλωτίσουν αυτοί οι στοιχειωμένοι, για να καταλήξω κομμένος σε κομμάτια και να μεταμορφωθώ σε ένα σωρό από άκρα με το κεφάλι μου στην κορυφή, όπως συνέβη με τους άτυχους συντρόφους που είδα στη Kobane.

Εάν είναι γραμμένο πως σήμερα το βράδυ πρέπει να πεθάνω, θα πεθάνω σαν παρτιζάνος, όπως θα είχε κάνει ο πατέρας μου Πρώτος: με περηφάνια, παίρνοντας μαζί μου κάποιον απ’ τους εχθρούς. Με τον αντίχειρα του αριστερού χεριού αγγίζω την τσέπη του μπουφάν, για να αγγίξω το φυλακτό μου. Σφίγγω τη βόμβα ακόμη δυνατότερα, και πιέζω λίγο περισσότερο το δαχτυλίδι, ο κύλινδρος μετακινείται μερικά χιλιοστά. Σφίγγω τα μάτια, μες την αγωνία. Έχω χάσει την αίσθηση του χρόνου. Μπαμπά, μαμά… δώστε μου το κουράγιο να το κάνω. Σας αγαπώ.

Δυο διαδοχικά μουγκρίσματα της μηχανής του T-72, ακολουθούμενα από το τρίξιμο μηχανικών γραναζιών που ξαναρχίζουν να γυρνούν, με κάνουν να γουρλώσω τα μάτια. Το θωρακισμένο κινείται, ελπίζω ακολουθούμενο από το Hummer και από την ομάδα των πολιτοφυλάκων. Μένω ακίνητος, επικεντρώνοντας όλη μου την ικανότητα αντίληψης στα αυτιά. Δεν σκέφτομαι με τίποτα να ρίξω μια ματιά έξω απ’ την παραλλαγή, δεν έχω καμία πρόθεση να προκαλέσω την τύχη. Ναι, φεύγουν! Όμως μετακινούνται με κατεύθυνση το στρατόπεδο μας και, εάν ο Ali δεν κατάφερε να δώσει τον συναγερμό μέσα από το ράδιο, ο Zardesh και οι άλλοι από το tabur διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο.

Ένα δευτερόλεπτο μετά το άλλο νιώθω την ελπίδα να ξαναγεννιέται μέσα μου, αν και δεν βρισκόμαστε ακόμη εκτός κινδύνου: μου φαίνεται πως η φάλαγγα σταμάτησε εκ νέου. Ένα στρατιωτικό καταδιωκτικό περνά από πάνω μας. Θα μπορούσε να είναι ένα νυχτερινό raid, μιας και οι πιλότοι των αεροπλάνων μπορούν να εκμεταλλεύονται θερμικούς αισθητήρες με τους οποίους χτυπούν και στο σκοτάδι, όταν από την ηγεσία τους έχουν το ok να πετούν και οι καιρικές συνθήκες δεν είναι εξ ολοκλήρου απαγορευτικές. Περνούν τα λεπτά, ο βρυχηθμός των jet έρχεται και φεύγει, τώρα μοιάζει πολύ κοντά τώρα πολύ μακρινός, χιλιόμετρα, μα δεν ακούγονται ούτε εκρήξεις ούτε πυροβολισμοί. Ελέγχω το ρολόι: τέσσερις ακριβώς. Δεν πέρασε ούτε μια ώρα, κι όμως μου φαίνεται πριν μια βδομάδα. Πρέπει να αποφασίσουμε τι να κάνουμε. Οι τζιχαντιστές είναι ακόμη κοντά, σίγουρα, κι αν βγούμε τώρα κινδυνεύουμε να γίνουμε αντιληπτοί. Ίσως να είναι στημένοι ακριβώς εδώ μπροστά, σε ένα χαράκωμα σαν το δικό μας, έτοιμοι να μας λιανίσουν με τα δικά τους Ak-47 μόλις βγάλουμε τη μύτη μας εκεί έξω. Δεν μας απομένει παρά να περιμένουμε λίγο ακόμη.

http://www.repubblica.it/cultura/2016/01/08/news/saviano_foreign_fighter_libro_tonacci-130812959/

 

μα τι χαρακτήρας!, grandezza carattere !

Ο Roberto Saviano μιλά για το βιβλίο “Ο μαχητής”, του Karim Franceschi

kleovisΣχολιάστε

14 . 01 . 2016

Ο ιταλός παρτιζάνος της ταξιαρχίας αντί-Isis διηγείται την ιστορία του

Il combattente, di Karim Franceschi

«Είχα λιγάκι το πνεύμα της περιπέτειας, αυτό πιστεύω πως είναι φυσικό – λέει ο Karim – αλλά δεν έκανα γι αυτό την επιλογή να πάω να πολεμήσω. Ο αληθινός λόγος ήταν πως ήθελα να συμμετάσχω στην αντίσταση της Kobane που ήταν έτοιμη να καταρρεύσει: το είδα με τα μάτια μου”. Του μιλώ μέσω Skype ενώ βρίσκεται στο Ιράκ. Είναι ήρεμος, έχει πολύ περισσότερο έλεγχο από εκείνο που φαντάζεσαι πως μπορεί να έχει ένα αγόρι 26 χρόνων πεταμένο εδώ και μήνες σε ένα πολεμικό μέτωπο. Ο Karim εκπαιδεύτηκε μαζί με ομάδες δεκαεξάχρονων κοριτσιών. Έγινε ένας ελεύθερος σκοπευτής, ένας στρατιώτης των Ypg, την κουρδική πολιτοφυλακή της Kobane. Όνομα μάχης: Marcello.»

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΙΤΑΛΟΥ ΠΟΥ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΗΚΕ ΤΗΝ KOBANE ΑΠΟ ΤΟΝ ISIS

Να τα αφήσεις όλα – την αγάπη, τους φίλους, την ζωή σου στην Ιταλία – για να πας να πολεμήσεις το Isis με τον κουρδικό λαό: αυτή υπήρξε η περιπέτεια του Karim Franceschi, γιου ενός πρώην παρτιζάνου ιταλού και της μαροκινής γυναίκας του. Αφού πήρε μέρος στο ανθρωπιστικό καραβάνι   calling και είδε με τα μάτια του αυτά που υποφέρουν οι κούρδοι, τον ιανουάριο του 2015 αποφάσισε να καταφθάσει στην Kobane και να ενωθεί στην εθελοντική πολιτοφυλακή των Ypg (Μονάδες προστασίας του λαού, Unità di protezione del popolo) για να πολεμήσει την προώθηση του ισλαμικού κράτους Isis. Είναι αυτός ο μοναδικός ιταλός που, ούτε εικοσιεξάχρονος, πήρε μέρος στην αντίσταση στη Συρία: με το όνομα μάχης Marcello και λίγες ημέρες εκπαίδευσης στις πλάτες του, ο Karim πέρασε από απλός μαχητής σε μέλος ενός  commando, μέχρι να πάρει μέρος σε μια ομάδα ελευθέρων σκοπευτών, γενόμενος σημείο αναφοράς για τους συντρόφους και ένας επικίνδυνος εχθρός για τους πολιτοφύλακες του ισλαμικού Κράτους. Σε αυτό το βιβλίο ο Karim διατρέχει την ιστορία του: την άφιξη σε μια γονατισμένη Kobane, το τραύμα των πρώτων μαχών, τη απελπισμένη αντίσταση μπροστά σ’ ένα στρατό, εκείνον του Χαλιφάτου, πιο δυνατό και καλύτερα οπλισμένο, την απίστευτη επιχείρηση απελευθέρωσης της πόλης και την φυγή του εχθρού, ακόμη και σήμερα μια από τις πιο έντονες και πικρές ήττες που υπέστη το Isis. Μια αφήγηση που για πρώτη φορά θέτει τον αναγνώστη μπροστά σε εκείνους τους ισλαμιστές στρατιώτες που γνωρίζουμε μοναχά μέσα από τα  video της προπαγάνδας του Χαλιφάτου, και που αντιθέτως εδώ μπορούμε να δούμε κατά πρόσωπο στις φρικαλεότητες και στις αδυναμίες τους. Και την ίδια στιγμή μας μιλά για τον αραβικό και κουρδικό πληθυσμό – που συχνά γνωρίζουμε μονάχα μέσα από τους πρόσφυγες που έρχονται στην Χώρα μας – που με τον στρατό του σε υψηλή θηλυκή συνιστώσα αντιστέκεται στην προώθηση του Isis με εξαιρετικό θάρρος. Ο μαχητής διηγείται με τη δύναμη ενός μυθιστορήματος μια ιστορία σφύζουσα και μοναδική, μεταφέροντας μας στο κέντρο ενός άγριου και πραγματικού πολέμου που, πλέον το γνωρίζουμε, μας αφορά όλους.

picsart_10-15-04-47-41

http://www.bur.eu/libri/il-combattente-2/

 

σκόρπιες σκέψεις...

μια επίσκεψη από φίλο

kleovisΣχολιάστε

…’κάποτε μας ένωσαν τα μεγάλα νοήματα, αγκαλιαστήκαμε πίσω απ’ τα οδοφράγματα, μες της καταλήψεις και τις πορείες και τις εισβολές – σήμερα σκύβουμε πάνω απ ένα πιάτο με ελιές, μοιραστήκαμε σύκα ντομάτες πιπεριές και μούρα,  κοινωνούμε με ρακί γύρω από μια φωτιά στην Αλυκή κάτω από τον έναστρο ουρανό της ελληνικής ακρογιαλιάς’,

μιλήσαμε για μεγάλα μιλήσαμε για τεράστια και χάσαμε την μπάλα, ας πούμε για μικρότερα που είναι και πιο κοντά μας, με αυτά με τα οποία μπορούμε να αναμετρηθούμε άμεσα, αυτά που προσπερνούμε καθημερινά, που είναι όμως τόσο σημαντικά όσο εύκολα στην λύση του τους, τώρα, αμέσως, σήμερα, αυτή τη στιγμή!

μούλεγε λοιπόν ο φίλος μου ο Βαγγέλης σήμερα το πρωί που τον συνάντησα στην θάλασσα, ήρθε στην παραλία που πηγαίνω με τους δικούς μου, πως κάθε πρωινό, νωρίς νωρίς, πριν σηκωθεί πολύ ο ήλιος και πλακώσει η μεγάλη ζέστη και ο πολύς ο κόσμος, κάνει μια μεγάλη βόλτα στην αμμουδιά που προτιμά και την καθαρίζει από το πλαστικό και τα τενεκεδάκια που βρίσκει πεταμένα δεξιά κι αριστερά! όσα φυσικά μπορεί με τα δυο του χέρια,

δεν βαριέσαι βρε φιλάρα; τον ρωτώ, κάθε πρωινό να κάνεις το ίδιο πράγμα;

μπα μου λέει, γιατί ταυτόχρονα μαζεύω στις τσέπες μου και κοχύλια και βοτσαλάκια και φτερά από θαλασσοπούλια , έχω μαζέψει χιλιάδες αυτά τα χρόνια, και φτιάχνω σχέδια και τα κολλάω στους τοίχους του σπιτιού μου, ανταπαντάει χαρούμενος, ταυτόχρονα παρατηρώ την φύση γύρω μου, τα αρμυρίκια, τα λουλούδια που φυτρώνουν στην άμμο και τις καλαμιές, τα ποταμάκια που κατεβαίνουν απ’ τα βουνά όταν βρέχει, ακούω το κύμα όταν φουσκώνει η θάλασσα και το τραγούδι των γλάρων, κοιτώ το πέταγμα τους, έχει τόσα να δεις, μια ατέλειωτη πολιτεία η παραλία με τα ωραία της,  τους αμμόλοφους πάνω, κάτω, πέντε με έξι μήνες τον χρόνο στην αμμουδιά δεν χρειάζομαι γυμναστήρια, ρίχνω και το μπάνιο μου μετά, τις απλωτές μου, άλλοι πληρώνουν να τα κάνουν όλα αυτά!

ρε μεγάλε του λέω με αποστόμωσες, δεν έχω λόγια, με έπεισες, κόλλα το!

το κόλλησε και πάει να φύγει όμως κοντοστάθηκε και λέει:

κοίταξε, κάποιοι με κοιτούν σαν εξωγήινο, καθισμένοι ακριβώς δίπλα στις ψαροκασέλες, άλλοι σαν γραφικό κι άλλοι σαν τον τρελό του χωριού, δεν λείπει όμως και αυτός που την άλλη μέρα τον εβλέπω  όρθιο να περιπατεί στητός και να μαζεύει σκουπιδάκια μες την καλή χαρά, όχι για να τον βλέπουν, αλλά γιατί πραγματικά χαίρεται με αυτό που κάνει, γιατί κατάλαβε ότι οι μικρές καθημερινές πράξεις φέρνουν σιγά σιγά την μεγάλη ανατροπή, καλά καλά χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι, όχι τα μεγάλα λόγια, ποτέ τα μεγάλα λόγια! πήξαμε από μεγάλα λόγια όλα αυτά τα χρόνια στα καφενεία και τις πλατείες!

Γυρνάει ο φίλος μου να φύγει οριστικά αυτή την φορά, έχει ένα χαμόγελο μέχρις εκεί πάνω ζωγραφισμένο στα χείλια του, αύριο νωρίς το πρωί θα κάνει πάλι την πρωινή του γυμναστική ταυτόχρονα με ανώδυνη ηλιοθεραπεία την ώρα που περιδιαβαίνει μιας και ο ήλιος εκείνο το διάστημα είναι τελείως αβλαβής, και η σχεδόν έρημη από κόσμο θάλασσα ενώ βουτάει δεν μυρίζει αντιηλιακά λάδια αλλά ιώδιο αλάτι και όλα τα άλλα συστατικά της. Συγχρόνως περπατώντας στην πιο οξεία πλευρά της αμμουδιάς ασκείται στην ρεφλεξολογία νιώθοντας την ευεξία να χτυπάει κόκκινα! γυμνό πέλμα στην αμμουδιά τα σπάει μιας και το αίμα κυλάει καλύτερα ελεύθερο στο σώμα, όπως και το ανέβα κατέβα στον πυθμένα για τα πνευμόνια και τις αναπνοές,

μιας και ξέχασα να σας πως πως στην επίσκεψη που μας έκανε η αγκαλιά του ήταν γεμάτη με κόκκινους γεμάτους περιεχόμενο αχινούς, μύδια και φούσκες βλέπετε είχε προηγηθεί βούτηγμα στα βράχια των καταγάλανων μακεδονικών μας νερών την προηγούμενη της σύντομης αλλά τόσο περιεκτικής επίσκεψης του! Πάντα τέτοια φίλε μου

στην υγειά σου!

DSC00097.JPG

…»Και δίπλα σ’ αυτήν απλώνεται η θάλασσα με την αλμύρα της, το φως της, τη δροσιά της και τα θαλασσινά της. Από το χταπόδι ως τον αστακό κι από τη μαρίδα ως το μπαρμπούνι, αμέτρητα τα πρόσφορα της. Κι ο αφέντης άνθρωπος, στομωμένος από την ευκολία και την πλησμονή, τα χαίρεται όλα τούτα για μια στιγμή και βουλιάζει στην αχαριστία και στην αστοχασιά. Κι ούτε νιώθει πόσο μεγάλη και αναντικατάστατη είναι η ευτυχία του που μπορεί να βυθίζεται μέσα σ΄ αυτό το καταγάλανο αλμυρό νερό κάτω από τον πάμφωτο ήλιο κι ύστερα να ξαπλώνει στην καυτή αμμουδιά να στεγνώσει το κορμί του. Μονάχα οι ποιητές και οι ζωγράφοι, οι πρώτοι με το λόγο, οι άλλοι με το χρώμα, προσπαθούν αν κρατήσουν ζωντανή αυτή τη μαγεία, να μας την αναστήσουν όταν πια δεν είναι μπροστά μας, στα μάτια μας ή στα χέρια μας. ίσως αυτά όλα να κλείνονται στο σολωμικό στίχο: »Δεν το ‘λπιζα ν’ η ζωή μέγα καλό και πρώτο!» Γιατί βέβαια η ζωή είναι πρώτα και κύρια όσα γνωρίζουμε με τις αισθήσεις μας! την όραση και την ακοή, που τις θεώρησαν οι φιλόσοφοι ως τις υψηλότερες και »αισθητικές» αισθήσεις, αλλάόχι λιγότερο και με τις άλλες, αυτές που μας χαρίζουν τόσες ηδονές, όμως τις βάζουμε σε μια δεύτερη, υποταχτική θέση, εννοώ βέβαια την αφή, την γεύση και την όσφρηση. Αυτές που μας επιτρέπουν να αισθανθούμε τη σάρκα των πραγμάτων σε όλη την εξαίσια δύναμη της.

Όλοι οι άνθρωποι μπορούν να χαρούν αυτές τις ομορφιές, όμως εμείς οι Έλληνες τις έχουμε μες τα χέρια μας, δυο βήματα από τα σπίτια μας. Φοβούμαι ωστόσο πως αιώνες πολλούς κατηχηθήκαμε να περιφρονούμε όσα ονομάζουμε υλικά αγαθά και με την εγκεφαλική υπερτροφία και υπερπλασία στερήσαμε τους εαυτούς μας από την πιο αληθινή χαρά της ίδιας μας της ύπαρξης: την πολύ απλή ικανότητα να ζούμε και να εκτιμούμε τα αγαθά της ζωής, αυτά που το ελληνικό καλοκαίρι μας τα μοιράζει αφειδώλευτα και προκλητικά. Θα φαινόμουν ενοχλητικά ρομαντικός – και αφελής – αν προσπαθούσα να παραθέσω τις αμέτρητες απολαύσεις μια καλοκαιριάτικης ελληνικής ημέρας και νύχτας, γιατί βέβαια δεν έχω την τύχη να είμαι ποιητής κι ούτε η στήλη αυτή έχει προορισμό να ανέχεται ψευδολογοτεχνικά κείμενα. Άλλωστε φτάνει μονάχα να ερεθίσω τη μνήμη του αναγνώστη και ο καθένας θα έχει τη δυνατότητα να φέρει στο νου του άπειρες τέτοιες ηδονικές εμπειρίες.

Μέσα σ’ όλην αυτή την προσφορά και την ομορφιά της γης και της θάλασσας μπορεί, αν θέλει, ο άνθρωπος να ξαναβρεί τη φυσική αγνεία του και να καθαρθεί όχι από το προ- αλλά από τα μετά-πατορικά αμαρτήματα, που έχουν ρυπάνει και το κορμί και την καρδιά μας. Να μάθει να βλέπει με την αθωότητα του παιδιού και να θαυμάζει την ακατάλυτη ωραιότητα του κόσμου αυτού, και να τον αγαπά, και να πιστέψει σ’ αυτό τον κόσμο και στις αξίες που αυτός ο ίδιος έχει πριν και πέρα από τις ανθρώπινες εγκεφαλικές επισωρεύσεις, που τελικά οδηγούν στην παραμόρφωση του. Αν ξαναδιαβάζαμε τα πρώτα κεφάλαια της πλατωνικής Πολιτείας, Θα βλέπαμε πως όλα αυτά τα νοητικά κατασκευάσματα μας ο Σωκράτης τα θεωρεί »φλεγμονή», αναγκαία ίσως, μπορεί και γοητευτική, όμως »φλεγμονή», που έχει προσβάλει την απλή ανθρώπινη φύση. Ξέρει ο Αθηναίος φιλόσοφος, όπως το ξέρουμε κι εμείς, πως είναι ουτοπικό, μάταιο και παρανοϊκό, να αναζητήσουμε την επιστροφή στον αρχικό ‘Παράδεισο’, γιατί τέτοιος Παράδεισος δεν υπάρχει ούτε υπήρξε ποτέ. Όμως και εκείνος γνώριζε και εμείς γνωρίζουμε πως μπορούμε, για κάποιες στιγμές τουλάχιστον, να χαρούμε μια παραδείσια ευτυχία, ξεχνώντας τα περίπλοκα νοητικά μας τέρατα και μένοντας με παιδική αφέλεια και σοφία στον απλό, πλούσιο και συναρπαστικό κόσμο της επίγειας γυμνής ύπαρξης μας. Μέσα στο ελληνικό καλοκαίρι, καθώς αποβάλλουμε πρόθυμα και ενεργητικά τα περιττά ενδύματα μας, έχουμε την ευκαιρία να αποβάλλουμε μαζί μ’ αυτά και όλες τις μεγαλόστομες και μάταιες επενδύσεις που σωρεύουμε στους χώρους της πολύχρονης ενδιαίτησης μας μέσα στις ρυπαρές πόλεις μας.

Το ελληνικό καλοκαίρι αρχίζει βέβαια από τον Μάη και τελειώνει τον Σεπτέμβρη, κάποτε και τον Οκτώβρη. όμως η καρδιά του, τότε που το λιοπύρι μας τσουρουφλίζει και μας αποχαυνώνει, είναι ο Ιούλιος και ο Αύγουστος. Οι μεγάλες πόλεις πυρακτώνονται και στα πόδια μας η άσφαλτος, στα πλευρά μας τα τσιμεντένια κτίρια εκπέμπουν τη συγκεντρωμένη θερμότητα, εξουθενώνοντας τους ανθρώπους και μετατρέποντας σε βασανιστικά καμίνια τα μετάλλινα οχήματα των δύσμοιρων εποχούμενων. Μοναδική λύση η φυγή προς την ύπαιθρο, προπάντων προς τις θάλασσες, όπου βέβαια μας περιμένουν λογιών λογιών βάσανα και εκπλήξεις…..

Μανόλης Ανδρόνικος, Ελληνική Κιβωτός, σελ, 48-50

Υστερόγραφο

Να σας πω δε και το άλλο και να κλείσω οριστικά, για να καταλάβετε πλήρως για τι άνθρωπο μιλάμε, όσον αφορά τον Βαγγέλη:

την παρ άλλη που είχε χαλάσει ο καιρός, είχε ψυχράνει λιγάκι και ψιλόβρεχε, τι έκανε ο αθεόφοβος για να μη χάσει το αγαπημένο του νερό και την βόλτα μετά τη δουλειά: »λίγα μοναχά χιλιόμετρα απ’ το σπίτι Μιχάλη, που λες, είναι τα Θερμά, οι ζεστές πηγές που αναβλύζουν μέσα από την γη, θαυματουργές, με τα χίλια ιαματικά καλά τους, μες τα πλατάνια τις αγριοσυκιές και τόσα άλλα καταπράσινα καλούδια, πουλομάνι μοναχά και ησυχία, πολύ ησυχία, ο χορός και η μουσική της φύσης, το κελάρισμα της υγρής μάζας και η μικρή εκείνη ομίχλη που σηκώνεται προς τα ψηλά, κι ο αέρας δίνει κάθε τόσο ένα σκαμπίλι και τινάζει απ’ τα φύλλα το νεράκι στα ποτάμια της ζέστης και γίνεται ένα παιχνίδι υπέροχο ζεστού και κρύου μαζί μες το κατακαλόκαιρο που ακόμη είναι στο φόρτε του.

Έκατσα πολύ ώρα εκεί μέσα φίλε μου να γιάνω τις πληγές μου, που δεν είναι και λίγες. Πολύ το αγαπώ το υγρό στοιχείο, αγαπώ τη φύση, βλέπω τα πουλιά να πλατσουρίζουν και νομίζω πως αυτή είναι η τελειότης, πως αυτό είναι το μυστικό της ζωής, πως δεν χρειάζονται περισσότερα να πούμε.

Και πριν επιστρέψω στον προορισμό μου, ρουφώντας το ροδάκινο που μούχε κόψει από τον κήπο του ο Κλεάνθης, ένας συγχωριανός της συντρόφου μου  δόξαζα το σύμπαν που μας έχει χαρίσει όλα αυτά τα θαύματα απλόχερα στα πόδια μας!

DSC00122

Θα κλείσω με ένα κομμάτι που ήρθε ξαφνικά στο μυαλό μου, μια λέξη δηλαδή θύμισε το τραγούδι ολόκληρο χωρίς κανόνα

 

σκόρπιες σκέψεις...

η σιωπή η αγία

kleovisΣχολιάστε

τινάχτηκαν τα βλέφαρα του και μισάνοιξαν, ένας ήχος ανεπαίσθητος τον ανησύχησε

δεν ήταν έντονος, μακρινός μάλιστα αλλά ανατρίχιασε κι ανασηκώθηκε στο στρώμα του, τα μάτια του έπεσαν στο ρολόι που αναπαύονταν στο κομοδίνο δίπλα, η ώρα επτά και τέσσερα εκείνου του αυγουστιάτικου πρωινού που προμηνύονταν καυτό

μια αχτίνα ήλιου γλιστρούσε ήδη στην σκονισμένη κάμαρα απ’ το μισάνοιχτο παντζούρι χαϊδεύοντας την γάτα που γουργούριζε χαρούμενη στα πόδια του

έκανε έναν γύρο με το βλέμμα του, πρώτα ο καθρέπτης που στέκονταν όρθιος και καμαρωτός στ’ αριστερά του να επιβλέπει όλο το δωμάτιο, στενός ψηλός και χαρωπός με καμπύλες κι εσοχές, τον είχε αγοράσει στο παζάρι λίγα χρόνια νωρίτερα, τα είχε πλέον φάει τα ψωμιά του, σε λίγο θα τον σούτερνε,  αυτό τουλάχιστον σκέφτονταν

στον άλλο τοίχο κρεμασμένη περήφανη η σημαία της χώρας του Τζιάπ και του Χο, αυτής της περήφανης ασιατικής χώρας που την βρέχει η θάλασσα της νότιας Κίνας και την διασχίζει στα νότια ο περίφημος ποταμός Μεκόνγκ, χώρα που ταπείνωσε τρεις αυτοκρατορίες, και κατάφερε να ξετρυπώσει κάποια στιγμή σε κάποιο από τα μαγαζάκια στο Μοναστηράκι τον περασμένο χειμώνα.

Ο Γιαπ πολέμησε και κέρδισε γάλλους, ιάπωνες και αμερικανούς. Εκείνης της επανάστασης ο Χο Τσι Μιν ήταν η σοφία και ο στρατηγός ήταν η δύναμη. Ο θάνατός του τον επαναφέρει από τον μύθο στην ιστορία, του ανταποδίδει ολοκληρωτικά το όνομά του. Η μεγάλη του ζωή διέσχισε όλο το εικοστό αιώνα και του έδωσε σχήμα. Ήταν ένας αιώνας στη διάρκεια του οποίου συχνά οι αδύναμοι τόλμησαν ν’ αμφισβητήσουν τους δυνατούς. Ήταν ένας ήσυχος Βιετναμέζος. Μαζί με τον Χο Τσι Μιν νίκησαν Γαλλία Ιαπωνία και Ηνωμένες Πολιτείες  με μια στρατηγική επαναστατική και στρατιωτική στην οποία συμμετείχε ολόκληρος ο βιετναμέζικος λαός.

Αλλά συνεχίζει την ήσυχη περιήγηση του με το βλέμμα στο δωμάτιο

Στον μεσιανό ένα αλεξίπτωτο θαλάσσης κρεμασμένο διάπλατα ανοιγμένο με τα σκοινιά του μισοξεσκισμένο, έχασκε και θύμιζε τα πρώτα χρόνια στην αμμουδιά όταν ακόμα αμούστακο παλικαράκι πάσχιζε να μάθει τα μυστικά της θάλασσας και των ανέμων στις παραλίες της Μακεδονίας που του έλαχε η μοίρα να κάνει τα πρώτα βήματα της ‘εκπαιδευτικής’ , ας το πούμε έτσι, πορείας – ήταν το πρώτο που είχε χρησιμοποιήσει, και θαυματουργό!

Τώρα η προσοχή του έπεσε στο βιβλίο που βρίσκονταν πεσμένο μισάνοιχτο δίπλα στο προσκεφάλι του. Όλη η ζωή πέρασε μεμιάς από μπροστά του μονορούφι. Η καρδιά χτυπούσε σαν ταμπούρλο. Σιωπή λοιπόν, λέξη μαγική. Ήχοι ακούγονταν να βγαίνουν μέσα απ’ το βιβλίο και πλανώνται στο δωμάτιο ακολουθώντας του φωτός τις διαδρομές, νότες ευχάριστες στο αυτί που λέγουν πως πρέπει να λες λίγα, κι όταν μιλάς να λες μονάχα τ’ απαραίτητα και πως πρέπει πολύ ν’ακούς και να κοιτάς πολύ και δε θα μετανιώσεις

μα η καρδιά του πάει να σπάσει τι συμβαίνει τι είναι αυτό τέλος πάντων το μυστήριο ταμπλάς στο κεφάλι κεραυνοβολείται μάλιστα να λοιπόν έτσι εξηγείται η πρωινή ανησυχία μα τι λέει δεν έχουν περάσει παρά κάτι δευτερόλεπτα είναι μια άλλη διάσταση, βρίσκεται »αλλού», όλα είναι βυθισμένα στο νερό που έχει αρχίσει να αδειάζει βασανιστικά αργά και η ησυχία τρομακτική, και είναι όλα μαγικά καταπληκτικά, και όλο κατεβαίνει το επίπεδο και το κεφάλι του βουίζει όλο και λιγότερο και έρχεται μια ησυχία μια γαλήνη μοιάζει με παράδεισος  έτσι πρέπει να είναι η παράδεισος σκέφτεται και όλα γίνονται ένα εκεί μέσα στο υπέροχο διάφανο ύδωρ και βλέπει τα εσώτερα και είναι η αιωνιότητα Αυτό, έτσι το νιώθει, γιατί ο χρόνος έχει σταματήσει,

μέχρι που αποφασίζει πως φτάνει μέχρις εδώ, όχι πως καταλαβαίνει ποιος έδωσε την διαταγή! είναι κάποιες στιγμές που δεν καταλαβαίνει ποιος είναι αυτός που παίρνει τις αποφάσεις, να είναι το κορμί; το μυαλό; το συνειδητό; το υποσυνείδητο; κάποιο άλλο κομμάτι του εαυτού μας να είναι αυτό που λέει πως στοπ, πρέπει να επιστρέψουμε πίσω σε αυτό που βλέπουμε με τα μάτια του κορμιού μας κι έτσι γίνεται, οπότε

αμέσως χαμογέλασε συγκαταβατικά και έγνεψε ευχαριστημένος, έσκυψε στο προσκεφάλι του χαρούμενος κι αφέθηκε να αποκοιμηθεί ξανά μιας και το ραντεβού του με το πλήρωμα στο αγκυροβόλιο αργούσε ακόμη

και βλέπει στο βάθος του μυαλού του το κεραυνοβολημένο πρόσωπο της Αγιάνα την ώρα που σαν σταματημένο τρένο την προσπερνά η Όμπιρι, η χρυσή αθλήτρια απ’ την Κένυα η οποία σαν κεραυνός πέταξε προς τον τερματισμό των 5000 μέτρων του αφιλόξενου Λονδίνου που φέρθηκε πολύ άδικα προς τον μποτσουανέζο Μακουάλα

Αποτέλεσμα εικόνας για χο τσι μινχ

Παλιά φωτογραφία
στην άδεια παραλία
σιωπή.

Κοιτάζω απ’ το μπαλκόνι
το δρόμο που θολώνει
η βροχή.

Λένε πως στη χώρα που ναυάγησες
βασιλεύουν οι μάγισσες.
Βουλιάζουνε στο βυθό και σε βγάζουνε
στον αφρό.

Λένε πως μας άφηνες στα κύματα
φυλαχτά και μηνύματα.
Τα βρήκανε τα πουλιά και χαθήκανε
ξαφνικά.

Η πόλη σαν καράβι
τα φώτα της ανάβει
γιορτή.

Θυμάμαι που γελούσες
να μείνω μου ζητούσες
παιδί.

Λένε πως στη χώρα που ναυάγησες
βασιλεύουν οι μάγισσες.
Βουλιάζουνε στο βυθό και σε βγάζουνε
στον αφρό.

Λένε πως μας άφηνες στα κύματα
φυλαχτά και μηνύματα.
Τα βρήκανε τα πουλιά και χαθήκανε
ξαφνικά.

Στίχοι:  

Παύλος Παυλίδης

The Sound of Silence

Disturbed

Hello darkness, my old friend
I’ve come to talk with you again
Because a vision softly creeping
Left its seeds while I was sleeping
And the vision that was planted in my brain
Still remains
Within the sound of silence

In restless dreams I walked alone
Narrow streets of cobblestone
‘Neath the halo of a street lamp
I turned my collar to the cold and damp
When my eyes were stabbed by the flash of a neon light
That split the night
And touched the sound of silence

And in the naked light I saw
Ten thousand people, maybe more
People talking without speaking
People hearing without listening
People writing songs that voices never share
And no one dared
Disturb the sound of silence

Simon & Garfunkel

αυτονομία, autonomia

Μετά τον Μάρξ απρίλης, 22 – χρονικό του Κινήματος ’77

kleovisΣχολιάστε

FALCE E SPINELLO NUOVO ORDINE AL CERVELLO                                       XXIX                       ΔΡΕΠΑΝΙ ΚΑΙ ΜΠΑΦΟΣ ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ

5. Να αποδοθεί ένα τετραγωνικό χιλιόμετρο πρασίνου για κάθε κάτοικο. 6. Απελευθέρωση όλων των ζώων που βρίσκονται φυλακισμένα σε κλουβιά ή σε σπίτια. 7. Αναγνώριση σε όλα τα ζώα που βρίσκονται σε καθεστώς αιχμαλωσίας του δικαιώματος να επιστρέψουν στις χώρες καταγωγής τους.
8. Κατεδάφιση του Βωμού της Πατρίδας και αποκατάσταση-απόδοση της περιοχής στις αυθόρμητες μορφές βλάστησης και στα ζωντανά που θα επιστρέψουν να ζήσουν εκεί. Προτείνουμε μια λιμνούλα με κύκνους και πάπιες. 9. Εναλλακτική χρήση των αεροπλάνων Hercules C 110 που αποκτήθηκαν από την στρατιωτική αεροπορία από την εταιρεία Lockheed για δωρεάν μεταφορικές υπηρεσίες προς τους νέους για να μεταβούν στο
Machu Picchu, Μάτσου Πίτσου, με ευκαιρία την γιορτή του ήλιου” (βρίσκεται στο AA.VV., Radici di una rivolta, Ρίζες μιας εξέγερσης,
Milano, Feltrinelli, 1977; σελ. 146).

ΣάβΒατο 26 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1977. Enrico Berlinguer, Γράμματα στους αιρετικούς – Lettere agli eretici, Torino, Einaudi, 1977
Δημοσιεύεται ένα συγκλονιστικό πλαστό έντυπο με το όνομα του γ.γ. του ΚΚΙ Enrico Berlinguer και γραφικά πανομοιότυπο με την συλλογή από τον εκδοτικό οίκο einaudi »Νέο Πολυτεχνείο» – “Nuovo
Politecnico”: Lettere agli eretici. Γράμματα στους αιρετικούς. Ο συγγραφέας ονομάζεται στην πραγματικότητα Pierfranco Ghisleni και το βιβλίο βγαίνει σε επιμέλεια της καταστασιακής μιλανέζικης ομάδας. Μέσα από μια εναλλακτική διανομή πολλά αντίγραφα προστίθενται κρυφά  (συνεπώς δωρεάν) στις παραγγελίες,
ούτως ώστε το βιβλίο λαμβάνεται και παρατίθεται με τις τελευταίες ειδήσεις και νεώτερα σε πολλά βιβλιοπωλεία. Ύστερα από μικρό χρονικό διάστημα το βιβλίο κατάσχεται και απομακρύνεται από την κυκλοφορία: Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε οκτώ επιστολές οι οποίες από τον Berlinguer απευθύνονται στις κορυφαίες προσωπικότητες της ιταλικής αριστεράς. Της πρώτης αποδέκτης είναι η ηγετική φυσιογνωμία των ριζοσπαστών Marco Pannella «Επιστολή I. Στην οποίαν περιγράφεται μια μεταρρύθμιση του κοινωνικού θεάματος, γίνεται επίπληξη στην παραδοσιακή προσφυγή στις σκληρές μεθόδους και υποστηρίζεται πως η λαϊκή δυσαρέσκεια είναι πιο χρήσιμη παρά επιβλαβής στις κυβερνήσεις»: “…ο σοσιαλισμός που εμείς προτείνουμε δεν προβλέπει ανθρώπους εθρικούς ούτε απαθείς, αλλά πολίτες που συμμετέχουν δημοκρατικά στην πολιτική ζωή, ρίχνοντας στο πιάτο κάθε καθημερινή δυσαρέσκεια” (pp. 14-15). Η δεύτερη επιστολή απευθύνεται στον Goffredo Fofi ,
κινηματογραφικό κριτικό και μεταξύ των ιδρυτών και συνεργατών του περιοδικού «Ombre Rosse, Κόκκινες Σκιές»: «Επιστολή II. Στην οποίαν ο γράφων αναρωτιέται εάν τα πάθη είναι συμβατά με τον σχεδιασμό της ανάπτυξης, δίνει αρνητική απάντηση και προσκαλεί τους πολιτιστικούς φορείς να απεικονίσουν τη ζωή σε κάθε έκφανση της, σε κάθε εκδήλωση της»: “Ο καιρός των αναθεμάτων των καταγγελιών και της λογοκρισίας έχει πλέον παρέλθει.
Τώρα εμείς είμαστε για την ελευθερία της κουλτούρας σε όλα τα επίπεδα, σε όλους τους χώρους. Πως δεν έχετε ακόμη καταλάβει πως όλο αυτό που η κουλτούρα αγγίζει, σαν μια τεράστια Φιλοσοφική Λίθος, μετατρέπεται σε ανία και ασημαντότητα; (…) Πρέπει λοιπόν να προσφέρουμε ένα μαζικό σχολείο ζωντανό και αξιόπιστο έτσι ώστε να καθίστανται οι μαθητές απολύτως ακίνδυνοι, να μετατρέψουμε τις βιβλιοθήκες σε υπεραγορές, να δώσουμε ώθηση στους πολιτιστικούς κύκλους, στα ερευνητικά κέντρα, στους εκδοτικούς οίκους, ευνοώντας τις λεγόμενες εναλλακτικές κουλτούρες, επαναστατικές, avant-garde-πρωτοποριακές, τις λαϊκές αναβιώσεις και, στη συνέχεια, την πολιτιστική σύγκρουση μεταξύ των αντίθετων φατριών-παρατάξεων, ναι, έτσι ώστε να αποτραπεί, φυσικά, εκείνη η πραγματική. (…) Γι αυτό είναι απαραίτητο διανοούμενοι του δικού σας βεληνεκούς να συνεχίσουν να παράγουν πολιτισμό σε μορφές πάντοτε καινούργιες, δεν έχει σημασία ποιες θα είναι. Αλίμονο εάν θα έπρεπε να εξαφανιστείτε ή να σιωπήσετε !” (σελ.
25-27). Η τρίτη επιστολή απευθύνεται στην φεμινίστρια και ριζοσπαστική Adele Faccio: «Επιστολή III. Ο γράφων εξηγεί γιατί ο φεμινισμός πρέπει να είναι θετικός κι αφηρημένος και ελπίζει πως η εξάλειψη, ο αφανισμός του λεγόμενου εραστή δεν θα αφήσει πίσω του οποιεσδήποτε ενοχές’»: “Πέστε με τα μούτρα στη δουλειά συντρόφισσες! Η εργασία μόλις άρχισε και έχουμε ακόμη πολλά να κάνουμε για την πνευματική και ηθική επανεκπαίδευση των μαζών, ιδιαίτερα των αρσενικών. Είναι καθολικά γνωστό πως σε συγκεκριμένους κύκλους μιλούν ακόμη περί «κώλου» και, εκείνο που είναι χειρότερο, με αισθαντική αυταρέσκεια, μερικές φορές ακόμα και συσχετίζοντας το με την δράση του «τσιμπήματος» – αλλού συνηθίζουν να συκοφαντούν τον γυναικείο αυνανισμό περιγράφοντας τον με την λέξη, αηδιαστική αν υπάρχει μια, «ditalino, δαχτυλάκι» – στην διάρκεια μιας βαρετής κοινοβουλευτικής συνεδρίας μου έλαχε να τα βάλω με ένα συνάδελφο, να του γκρινιάξω, συνάδελφο όχι πλέον νέο στην ηλικία, ο οποίος για να εκδηλώσει την εκτίμηση του ως προς τις ποιότητες, σίγουρα όχι πνευματικές, μιας νεοβουλευτίνας έκανε χρήση της έκφρασης
«tocco di figa, άγγιγμα από μουνί, μουνάρα θα λέγαμε». Τα παραδείγματα θα μπορούσαν να συνεχίσουν. Είναι καθήκον σας να εντοπίσετε και να στιγματίσετε το ανήθικο, το ύπουλο, την απειλή που μπορεί να κρύβεται σε κάθε συζήτηση, σε κάθε λέξη (…). Πράγματι, ή θα καταφέρετε να πραγματοποιήσετε την αποστείρωση της γλώσσας αλλιώς είστε καταδικασμένες σύντομα να εξαφανιστείτε σαν κίνημα και να απορροφηθείτε ξανά μέσα στο σύστημα αρσενικών αξιών” (σελ. 39-40). “Πώς θα μπορούσαμε να κερδίσουμε ξανά τη συνηθισμένη μας μερίδα σε μουνί υγρό αν οι γυναίκες, από βίτσιο καθαρό, είχαν ξαφνικά την απαίτηση να απαχθούν από τους Σαρακηνούς, να ευθυμήσουν στη γη των παιχνιδιών ή άλλα παρόμοια καπρίτσια; Θα ήταν το τέλος του δημοκρατικού κριού ο οποίος μέχρι στιγμής πορεύτηκε με την μαζοχιστική πέψη ψημένων τροφών και βαρετών γυναικείων ζητημάτων. (…) Αν λειτουργήσετε όπως έχετε δείξει ότι γνωρίζετε τελικά θα έρθουμε σε μια κοινωνία εντελώς αδρανή από την οποίαν οι βρωμιές και οι περιπέτειες θα απαγορευτούν δια παντός. Ίσως με αυτό τον τρόπο η χαρά της ζωής θα έμπαινε σε δεύτερη μοίρα, ίσως να δημιουργούνταν έτσι στερήσεις και βάσαν, ωστόσο αυτό θα γίνει προς όφελος της ανθρώπινης εξημέρωσης, που είναι αυτό, κι όχι εκείνη η ευχαρίστηση, ο σκοπός της πολιτικής δραστηριότητας, είτε είναι παραδοσιακή είτε φεμινιστική” (σελ. 41-42). Η τέταρτη επιστολή απευθύνεται στον Angelo Pezzana, ιδρυτή του FUORI,  Fronte Unitario Omosessuale Rivoluzionario Italiano: «Επιστολή IV. Στην οποία ο συγγραφέας περιπλανιέται γύρω από την ομορφιά των σωμάτων και έρχεται να θέσει το ερώτημα: τι συνέβη, που εξαφανίστηκαν τα μουνιά;»: “Αλίμονο αν η σεξουαλική διαφορετικότητα ήταν ένα σημείο εκκίνησης!

IL MIGLIOR MODO DI FARE E’ DISFARE                                                                                           Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΦΤΙΑΧΝΕΙΣ ΕΙΝΑΙ  ΝΑ ΧΑΛΑΣ

LAVORO ZERO REDDITO INTERO TUTTA LA PRODUZIONE ALL’AUTOMAZIONΕ                     ΜΗΔΕΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΛΗΡΕΣ ΕΙΣΟΔΗΜΑ ΟΛΗ Η ΠΑΡΑΓΩΓΉ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ

ENRICO E GIULIO UNITI NELLA LOTTA                                                            XXX                         Ο ΕΝΡΙΚΟ ΚΑΙ Ο ΤΖΟΥΛΙΟ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ

Αυτή αντιθέτως θα έπρεπε να είναι μια ατελής κατάσταση που φτάνει στην πληρότητα της μοναχά όταν το άτομο ξέρει να την κατακτά, μόνο τότε επιτυγχάνεται, μετά από έναν σκληρό αγώνα. Ένας φίλος μου ανέφερε ένα από τα συνθήματα σας παιχνιδιάρικο και προκλητικό, που ηχεί κάπως έτσι: «Σκληρός αγώνας ενάντια στη φύση – Lotta dura, contro natura».
Λοιπόν, πρέπει να το πάρετε στα σοβαρά, πρέπει να αγωνιστείτε κι ακόμη περισσότερο να κάνετε ν’ αγωνιστούν για να χτίσετε μια δική σας αξιοπρεπή διαφορετικότητα στην κοινωνία, οι κύκλοι σας, οι εκδόσεις σας, οι ομάδες σας να είναι οι τόποι όπου η αποκλίνουσα συμπεριφορά κερδίζεται!” (σελ. 50). Η πέμπτη επιστολή απευθύνεται στον Renato Curcio, που δεν αναφέρεται άμεσα αλλά υποδεικνύεται με το γράμμα X:
«Επιστολή V. Όπου ο γράφων, δείχνοντας κατοχή νομικών γνώσεων όχι κοινή,
καταδεικνύει πως το δίκαιο εντυπώνεται-ενσταλάζεται στο λαό»: “Η φυλακή πρέπει να υπενθυμίζει σε όλους πως η απόδραση από την ελεύθερη κοινωνία του κεφαλαίου δεν είναι δυνατή και πρέπει να εμποδίζει την δημιουργία όχι πλέον εγκληματιών, παραβατών του νόμου, αλλά αντιθέτως , να δημιουργεί λιποτάκτες, αποστάτες από τις κοινωνικές σχέσεις, φυγάδες πολιτικής και ατομικής δέσμευσης, απόντες της δημοκρατικής συμμετοχής, ελλείποντες, νεκροζώντανους, άλλους που είναι δύσκολο να τους εντοπίσεις. Αυτή πρέπει να είναι η λειτουργία της φυλακής σε περίοδο μετάβασης, και όταν η λειτουργία της θα έχει απαλλαχθεί και όλοι θα έχουν καταλάβει πως η φυγή απ’ το κεφάλαιο είναι αδύνατη, τότε αυτή δεν θα είναι πλέον απαραίτητη” (σελ. 63). Η έκτη επιστολή απευθύνεται στονAndrea Valcarenghi, διευθυντή του περιοδικού «Re Nudo»: «Επιστολή VI. Όπου φαίνεται πλέον πως η φιγούρα του τοξικομανούς επιτέλους γελοιοποιείται»: “Η τοξίκωση, αγαπητέ φίλε, προσφέρει μια βίαιη επίδειξη, έχει τους νεκρούς της, τους ανάπηρους, τους δεσμοφύλακες της, τους δικαστές της, και ο λαουτζίκος, όπως είναι γνωστό, έχει ανάγκη, να παθιαστεί, χρειάζεται πάθος, ακριβώς. Επιπλέον – και αυτό είναι ο πραγματικός νεωτερισμός της παράστασης του ναρκωτικού, που την εξισώνει, λόγω μεγέθους, με το θρησκευτικό τελετουργικό – η σκηνική παρουσία του ναρκομανούς περιλαμβάνει όχι μόνο τον αφελή παρατηρητή, αλλά εξίσου τον αποτελειωμένο φουκαρά, τον ναρκομανή ακριβώς, ο οποίος προσφέρεται στα μάτια ενός νοσηρού κοινού”
(σελ. 68). “Και αν στη συνέχεια στον εξαρτημένο πάρει το δρόμο της κάποια αχτίδα διαύγειας, με αποτέλεσμα την οδυνηρή αίσθηση αδυναμίας, ακαταλληλότητας, νωθρότητας, είναι πάντα σε θέση να αδειάσει το βαρέλι με τις defaillances του, τις αποτυχίες, τις βλάβες του επάνω σε ένα στοιχείο έξω από αυτόν: τα ναρκωτικά ως πληγή μιας κοινωνίας που δεν ήταν σε θέση, δεν μπόρεσε να τον καταλάβει. Στη συνέχεια, μπορεί να περιμένει με εμπιστοσύνη η κοινωνία (κατά την άποψή του, ο πραγματικός ένοχος) να αναγεννηθεί, να πλασθεί προς χρήση και κατανάλωση των δυστυχιών του. Και αυτή επίσης η όμορφη ψευδαίσθηση δεν επιτρέπεται στους απλούς πολίτες” (σελ. 70-71). Το έβδομο γράμμα απευθύνεται στον Toni
Negri, θεωρητικό της Autonomia Operaia: «Επιστολή VII. Στην οποίαν ο αποστολέας εμπιστεύεται μια αποστολής εμπιστοσύνης»: “Ο σύγχρονος επαναστάτης, εκ των υστέρων, είναι αυτός που θέλει κάτι δωρεάν: αυτή είναι η εμμονή του και κάθε συμπεριφορά του έχει ως στόχο την απόκτηση αγαθών και υπηρεσιών χωρίς να πληρώνει το τίμημα της εργάσιμης ημέρας, αλλά καταφεύγοντας σε λεηλασία” (σελ. 82-83). “Εγώ, αγαπητέ Antonio, με προχωρημένα πλέον τα χρόνια στις πλάτες μου και απομονωμένος σε γραφειοκρατικές πρακτικές της γραμματείας ενός κόμματος πάντα στα όρια της σκλήρωσης όταν δεν διεγείρομαι από τους ανέμους της κοινωνικής ανατροπής και ανταρσίας, σίγουρα δεν μπορώ να σας υποστηρίξω ανοιχτά αλλά, με τριάντα χρόνια λιγότερα στους ώμους μου, θα ήμουν σίγουρα στο πλευρό σας, αν όχι να τα κάνουμε μαντάρα στις πλατείες, όμως τουλάχιστον να δίνω την πνευματική συμβολή μου στην κοινωνικοποίηση εκείνων των μαζικών επιθυμιών που εσείς θέλετε να ικανοποιήσετε. ” (σελ. 85). Το όγδοο γράμμα έχει σαν αποδέκτες τους Ινδιάνους Μητροπολιτάνους: «Επιστολή VIII. Όπου υπάρχει η ελπίδα της υποβάθμισης, της αποδόμησης του περιβάλλοντος, με την προϋπόθεση αυτό να γίνει σε μια προγραμματισμένη μορφή»: “H φειδώ κάνει καλό στην υγεία και το σχετικό πρόγραμμα, που ονομάζεται λιτότητα, austerity, είναι ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση. Μου φαίνεται πως αξίζει να σημειωθεί ότι η εξοικονόμηση έχει χαιρετιστεί με ενθουσιασμό από τους νέους επαναστάτες.
Να μην ξεγελαστούμε από τις ηχηρές διακηρύξεις ενάντια στις θυσίες που κάποιες ομαδούλες δρομολόγησαν, πρόκειται για μια απόρριψη σε επίπεδο πνευματικό, δηλαδή στα λόγια. Ας κοιτάξουμε αντιθέτως τις συνήθειες των νεαρών περιθωριοποιημένων, των φοιτητών, των φεμινιστριών, των στρατευμένων αγωνιστών, των»γουρουνιών με τα φτερά»για να χρησιμοποιήσουμε μια έκφραση της στιγμής που γίνεται αντιληπτή από όλους: μαγειρεμένα φαγητά, κατεψυγμένα, πρόχειρα ρούχα, καλύβες, κουζίνα μακροβιοτική, να το δείγμα των επαιτειών της πιο ζητιάνας απ’ όλες τις τάξεις, της ζητιάνας τάξης που είναι και διανοητικά ζητιάνα επειδή τολμά να δικαιολογεί με διάφορες προφάσεις την πρακτική φειδώ στην οποίαν κρατείται” (σελ. 87-88).
Το πλαστό θεωρητικοποιήθηκε από τον Franco Berardi στο νούμερο του Φεβρουαρίου 1977 του περιοδικού
«A/traverso» με το άρθρο: «Informazioni false che producano eventi veri- Ψεύτικες πληροφορίες που παράγουν αληθινά γεγονότα  »:
»Τώρα πάμε παραπέρα. Δεν αρκεί να καταγγέλλουμε το ψεύδος της εξουσίας, πρέπει να καταγγείλουμε και να σπάσουμε την πραγματική εξουσία. Όταν η εξουσία λέει την αλήθεια και ισχυρίζεται ότι είναι Φυσική, θα πρέπει να καταγγείλουμε το μέγεθος της απανθρωπιάς και του παραλογισμού που είναι η τάξη της πραγματικότητας την οποίαν η τάξη του λόγου [ο λόγος της τάξης) αναπαράγει και αντανακλά: ενοποιεί.

LA BORGHESIA È DENTRO DI NOI: DISTRUGGIAMOLA                                                                 Η ΜΠΟΥΡΖΟΥΑΖΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ: ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΟΥΜΕ

E’ ORA E’ ORA / MISERIA A CHI LAVORA                                                                                            ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ / ΦΤΩΧΕΙΑ Σ’ ΟΠΟΙΟΝ ΔΟΥΛΕΥΕΙ

ANDREOTTI E’ ROSSO, FANFANI LO SARA’                                                  XXXI                            Ο ΑΝΤΡΕΟΤΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΟΚΚΙΝΟΣ, ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΚΙ Ο ΦΑΝΦΑΝΙ

Να φέρουμε στο φως, να ξεσκεπάσουμε
το παραλήρημα της εξουσίας. Αλλά
όχι μόνο. Χρειάζεται να πάρουμε
τη θέση (να αυτοεπικυρωθούμε)
της εξουσίας, να μιλήσουμε
με την φωνή της. Να διασπείρουμε σημάδια
με την φωνή και τον τόνο
της εξουσίας. Μα ψεύτικα σημάδια.
Να παραγάγουμε πληροφορίες
ψεύτικες που να δείχνουν εκείνο
που η εξουσία κρύβει, και που
παράγουν εξέγερση ενάντια στη
ισχύ του λόγου της τάξης.
Να αναπαραγάγουμε το μαγικό παιχνίδι της παραποιημένης Αλήθειας για να πούμε με τη γλώσσα των μέσων μαζικής ενημέρωσης αυτά που θέλουν να αποφύγουν. Να αναπαραγάγουμε το μαγικό παιχνίδι.
Φθάνει μια μικρή απόκλιση
ώστε η εξουσία να προβάλει το
παραλήρημα της: ο Lama λέει στην
εποχή μας πως πρέπει να τουφεκιστούν οι εργάτες που απέχουν απ’ την δουλειά τους. Mα αυτή η αλήθεια της εξουσίας κρύβεται πίσω  από μια  γλωσσική οθόνη. Να την σπάσουμε, να υποχρεώσουμε τον Lama να πει εκείνο που σκέφτεται πραγματικά. Mα η δύναμη της εξουσίας βρίσκεται στο να μιλά με την δύναμη της ισχύος. Μπορούμε να κάνουμε να πουν οι νομαρχίες (παραποιώντας τις αφίσες τους) πως είναι δίκαιο να παίρνουμε δωρεάν το κρέας από τα κρεοπωλεία. Σε αυτό τον δρόμο, πέρα από την αντιπληροφόρηση, πέρα από την Alice, η πραγματικότητα μεταμορφώνει τη γλώσσα. Να στήσουμε στη σκηνή φοβερές πλαστογραφίες. Το « Κέντρο Διάδοσης Αυθαίρετων Ειδήσεων» της Ρώμης ανακοινώνει πως ο Argan συναντήθηκε με τον πάπα Paolo VI  για να φέρουν εις πέρας μια μαοντανταϊστική δράση, και να καταγγείλουν με αυτό τον τρόπο απροκάλυπτα την έννοια του ιστορικού συμβιβασμού, με μια ηχηρή και εκλεπτυσμένη κίνηση. Σε διάφορες πόλεις οι αφίσες των τοπικών εφημερίδων βγαίνουν με απρόβλεπτες ειδήσεις. Στην Bologna η εφημερίδα «Il Resto del Carlino», εφημερίδα της μπουρζουαζίας, ένα πρωί βγαίνει με τους ακόλουθους τίτλους. «ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΙ ΕΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΟΥΣ 4000 ΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟ 1976» / «ΤΟ ΚΡΕΑΣ ΑΚΡΙΒΑΙΝΕΙ AGNELLI ΜΕ ΠΟΛΕΝΤΑ – «LA CARNE AUMENTA AGNELLI CON POLENTA» /  «ΕΡΕΥΝΑ: ΤΟ 90% ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΗΣ ΜΠΟΛΟΝΙΑ ΣΚΟΥΠΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΩΛΟ ΜΕ ΤΗΝ εφημερίδα IL RESTO DEL CARLINO». Τον ιανουάριο, ένα κύτταρο μαοντανταϊστών διανέμει ένα φυλλάδιο σε μια διαδήλωση οργανωμένη από τους κομουνιστές του PCI και τους ρεπουμπλικάνους του PRI, με τους Amendola και Ugo La Malfa. Το φυλλάδιο φέρει την υπογραφή μιας ένωσης αφεντικών , και εκφράζει όλο τον ενθουσιασμό της μπουρζουαζίας για την γραμμή του PCI. Οι γραφειοκράτες υποδέχονται με ηλίθια ικανοποίηση το φυλλάδιο. Αντιθέτως, χιλιάδες συντρόφων, εργατών, καταφέρνουν να διαβάσουν, μέσα στην ειρωνεία, τον ίδιο το θυμό τους, το ίδιο το μίσος τους. Τον φεβρουάριο, στην Ρώμη, το κίνημα των ινδιάνων μητροπολιτάνων μετατρέπει την ειρωνεία και την εξαπάτηση σε μαζική συμπεριφορά. Όταν
χιλιάδες και χιλιάδες νέων προλετάριων οικειοποιούνται την γλωσσική ανάπτυξη και συμπεριφορά , για την
κοινωνία της αναπαραγωγής και για την γλώσσα του καθρέπτη, της εικόνας, του προτύπου όλα γίνονται ακατανόητα. ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΓΕΛΟΙΟΣ.
Η γλώσσα είναι το σύνολο των γεγονότων του κόσμου. Μερικές φορές, όμως, δεν λογαριάζουμε πως τυχαίνει ενίοτε τα γεγονότα να ξεγλιστρούν και η γλώσσα της εξουσίας να κατακτά την επικύρωση της από την βία που είναι σε θέση να ασκήσει ακινητοποιώντας εντάσεις,επιθυμίες, ανάγκες. Μερικές φορές συμβαίνει η γλώσσα της ελπίδας να βρίσκει τον δρόμο της, και τότε λαμβάνει χώρα μια αλλαγή, μια μετατόπιση όλων των σημαδιών της γλώσσας και αυτά τα σημάδια γίνονται μόνο σινιάλα της βλακείας της εξουσίας. «Ο Lama είναι ένας Trombadori »,
αυτό είναι το πρώτο αποτέλεσμα που το κίνημα απέσπασε στη Ρώμη. Η εξουσία ενωμένη μέσα στην βλακεία της. Nessuno
Lama. Κανείς δεν τον αγαπά. «Σύντροφοι δεν αποδεχόμαστε προβοκάτσιες, Compagni non accettiamo provocazioni ». Αυτά τα λόγια εκτοξεύονται από τους υποτιθέμενους κομουνιστές σε δεκάδες συλλαλητήρια, γίνονται στην Ρώμη η κραυγή μάχης μιας ακούσιας εξέγερσης, κάτι σαν «Avanti popolo alla
riscossa, εμπρός λαέ στην αντεπίθεση». Το έργο έχει αλλάξει, ο Trombadori έρχεται στο πανεπιστήμιο να μεταφέρει το άνοστο γκριζωπό μήνυμα του, νομίζει πως μιλά σε μια συνάντηση κομματική, και σε μια συνέλευση που βρίσκεται σε αναβρασμό μοιάζει ο Buster Keaton στις καλύτερες μέρες του. Με εκτροχιασμένο το μηχανισμό συναίνεσης, η γλώσσα της εξουσίας ανίκανη να σταματήσει στην αιώνια παρανοϊκή αυτο-αναπαραγωγή αναποδογυρίζει επάνω της όλα τα γνωρίσματα με τα οποία συνήθως ομιλεί για να περιθωριοποιήσει τους διαφορετικούς.
Η γλώσσα της ουτοπίας  γίνεται έτσι το μοναδικό ουσιωδώς βιώσιμο. Μισθός σε όλους, με 20 ώρες εβδομαδιαίας εργασίας. Η εξουσία, αντιθέτως, σε μια κοινωνία με υψηλή τεχνολογική παραγωγικότητα, ανακαλύπτει ξανά την αξία της χειρωνακτικής εργασίας. Mε θρυμματισμένη τη συναίνεση, με σπασμένη την ιεραρχία, η πρόταση αυτή δείχνει να είναι – η ίδια -, η πραγματική ουτοπία, η μη πραγματοποιήσιμη. Να ανοίξουν τις τρύπες και να τις γεμίσουν είναι ένα ηλίθιο τέχνασμα, αλλά είναι το μόνο που η φαντασία παραχωρεί στην εξουσία. Στην αντιστροφή του πλαισίου, μετά, κάθε λέξη αποκτά μια διαφορετική σημειολογική αξία. Σοβαρότητα, αξιοπιστία γίνεται η λέξη κλειδί, το σύνθημα του κινήματος . «Η εργασία ευλογεί, ζήτω ζήτω οι θυσίες» κραυγάζουν οι ινδιάνοι.Η εξουσία τότε εισάγει το αδιέξοδο της ακούσιας αυτοειρωνίας. Κένεντι, Νίξον, Κάρτερ, oi μάσκες της εξουσίας μοιάζουν πλέον οι καρικατούρες τους. Ο Λάμα από την πλευρά του συνέχισε την υπέροχη παράδοση του αναζωογονητικού θεάτρου της D’Origlia Palmi, έφερε το ευαγγελικό μήνυμα του μεταξύ των ομάδων των μητροπολιτικών ινδιάνων συλλέγοντας την επιτυχία που του άξιζε. Η εκδίωξη του Λάμα από το πανεπιστήμιο της Ρώμης , στις 17 φεβρουαρίου 1977, είναι το αριστούργημα της ειρωνείας της μάζας”.

FIORETTI, FIORETTI / PAGHEREMO CARO PAGHEREMO TUTTO / TUTTO IL MOVIMENTO / DEV’ESSERE DISTRUTTO                   ΦΙΟΡΕΤΤΙ  / ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΑΚΡΙΒΑ ΟΛΑ ΘΑ ΤΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ / ΟΛΟ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ / ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΕΙ [γονατισμένοι μπροστά στην ομάδα περιφρούρησης του PCI, χτυπώντας τα στήθια τους]

https://aenaikinisi.files.wordpress.com/2017/04/dopo_marx_aprile.pdf

https://www.academia.edu/6711257/Dopo_Marx_aprile