Ετικέτα: βιβλίο

θεωρία, teoria

Για την αυτοδιαχείριση της καθημερινής ζωής

kleovisΣχολιάστε
Sull’autogestione della vita quotidiana

 

«Το τελευταίο βιβλίο ενός «μεγάλου γέρου» της Καταστασιακής Διεθνούς»

Sull’autogestione della vita quotidiana

Συμβολή στην επείγουσα ανάγκη απελευθερωμένων εδαφών από την κρατική και εμπορική επιχείρηση

Ο Raoul Vaneigem είναι ο συγγραφέας της Συνθήκης του να ξέρεις να ζεις προς χρήση των νέων γενεών (1967), που γράφτηκε και δεν ήταν ξένη σε εκείνο το Κίνημα των καταλήψεων του μαΐου 1968 ανέπτυξε ότι πιο ριζοσπαστικό. Από τότε, τα περισσότερα από τα έργα του δεσμεύονται στο να υπερασπίζονται τη ζωή ενάντια στη νοσηρότητα και τη δικτατορία του κέρδους.
Οι προβληματισμοί του για την αυτοδιαχείριση της καθημερινότητας ρίχνουν τα θεμέλια ενός ανθρώπινου πολιτισμού που καλείται να αντικαταστήσει, να εκτοπίσει τον εμπορικό πολιτισμό που φτωχοποιεί εκατομμύρια άνδρες και γυναίκες καταστρέφοντας τους φυσικούς πόρους και τη ζωή.
Γραμμένο πριν από την εμφάνιση των «gilets jaunes»-»κίτρινων γιλέκων» στη Γαλλία, το βιβλίο βρίσκει την επιβεβαίωση των κύριων θέσεων του μέσα στη ριζική εξέλιξη-ανάπτυξη αυτού του Κινήματος.

 

ISBN: 978-88-6548-287-2
PAGINE: 140
ANNO: 2019
COLLANA: FuoriFuoco
TEMA: –
AUTORE-ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

RAOUL VANEIGEM

είναι συγγραφέας πολλών δοκίμων. Μεταξύ των τελευταίων δημοσιεύσεών του στην Ιταλία: Ανακοίνωση προς τους σπουδαστές – Avviso agli studenti (1996). Στους ζωντανούς για το θάνατο που τους διέπει και στην ευκαιρία να ξεμπερδέψουν με αυτόν – Ai viventi sulla morte che li governa e sull’opportunità di disfarsene (1998). Εμείς που επιθυμούμε δίχως τέλος – Noi che desideriamo senza fine (1999) Τρομοκρατία ή επανάσταση – Terrorismo o rivoluzione (2010), Το κράτος δεν είναι πλέον τίποτα, είναι στο χέρι μας να είμαστε τα πάντα – Lo Stato non è più niente, sta a noi essere tutto! (2010).

Raoul Vaneigem

Στην αυτοδιαχείριση της καθημερινής ζωής.
Συμβολή στην αναγκαιότητα απελευθερωμένων εδαφών από την κρατική και εμπορική επιχείρηση
pp. 140 – € 12.00

Nelle librerie dal 30 maggio στα βιβλιοπωλεία από τις 30 μαίου

Εμπνευσμένος από το αποδιοργανωτικό και ορμητικό γαλλικό κίνημα των κίτρινων Γιλέκων-Gilets jaunes, ο βέλγος συγγραφέας και δημοσιογράφος Raoul Vaneigem, ένας από τους «μεγάλους γέρους» της Καταστασιακής Διεθνούς – συγγραφέας, πριν από μισό αιώνα, της πολύ διάσημης Συνθήκης για να γνωρίζεις πώς να ζεις προς χρήση των νέων γενεών (το πιο κλεμμένο βιβλίο το ’68) – έγραψε αυτό το βιβλίο ριζοσπαστικής κριτικής στην κυνική, μαφιόζικη και επιχειρηματική λογική που έχει πλέον μολύνει τις ανθρώπινες σχέσεις σε όλο τον κόσμο με το χαρακτηριστικό του διεισδυτικό, διαυγές και παθιασμένο στυλ.

Πώς είναι δυνατόν – αναρωτιέται ο Vaneigem – να έχουμε φτάσει σε τέτοιο επίπεδο πλανητικής υποβάθμισης-κατάπτωσης; Η απάντηση βρίσκεται στην ανάλυση που αναπτύσσει ξεκινώντας από τον ρόλο που ανέλαβε ο φετιχισμός του χρήματος, ο κερδοσκοπικός και χρηματιστικός καπιταλισμός, προκαλώντας μια απώλεια ευαίσθητης νοημοσύνης. Αυτό συνοδεύεται από μια μόνιμη κατάσταση διαδεδομένου πολέμου που γεννά ένα χάος στο οποίο ακολουθεί ο φόβος. Και το αίσθημα του φόβου, για να κατευναστεί, μεταφράζεται σε αίτημα προς τους διαχειριστές της εξουσίας πολιτικών που στοχεύουν όλο και περισσότερο στην ασφάλεια και τον έλεγχο εκείνων που θεωρούνται «διαφορετικοί».
Αλλά εναντίον αυτού του δυσοίωνου σεναρίου ο Vaneigem υποστηρίζει ότι μπορούμε και πρέπει να αντιδράσουμε κάνοντας έκκληση προς όλους εκείνους που δεν θέλουν να παραδοθούν μετατρέποντας με εξυπνάδα την αντίσταση σε ένα σχέδιο που να έχει ως θεμέλιο έναν τρόπο ζωής που βασίζεται στην αυτοδιαχείριση της καθημερινής ζωής.

Με μια καλλιεργημένη και εκλεπτυσμένη γραφή, υποβλητική και πλούσια σε μεταφορές, ο Raoul Vaneigem παρουσιάζεται για άλλη μια φορά στο ραντεβού με την ιστορία και συνεχίζει να είναι ο δράστης μιας ατομικής και κοινωνικής ευαισθησίας που ο κυρίαρχος κόσμος θα ήθελε να διαγράψει.

—-

Raoul Vaneigem è uno scrittore e giornalista belga il cui nome è indissolubilmente legato allo sviluppo dell’Internazionale Situazionista. Autore di moltissimi saggi, tra i suoi ultimi pubblicati in Italia: Avviso agli studenti (1996); Ai viventi sulla morte che li governa e sull’opportunità di disfarsene (1998); Noi che desideriamo senza fine (1999); Terrorismo o rivoluzione(2010); Lo Stato non è più niente, sta a noi essere tutto!(2010).
φιλοσοφία, filosofia

Σχετικά με την ευχαρίστηση που λείπει – Sul piacere che manca

kleovisΣχολιάστε
Sul piacere che manca

«Κατά της υποδούλωσης της επιθυμίας,
για μια χαρά της ύπαρξης»

Sul piacere che manca – Σχετικά με την ευχαρίστηση που λείπει

Ηθική της επιθυμίας και πνεύμα του καπιταλισμού

Αυτό το βιβλίο γεννιέται από την αίσθηση ότι σε εμάς, τους μη ειρηνευμένους κατοίκους των σύγχρονων κοινωνιών, μας λείπει κάτι θεμελιώδες: η ευχαρίστηση. Μιλάμε για μια ευχαρίστηση που δεν έχει καμία σχέση με την ανεξέλεγκτη έκσταση ή με κάποιες θλιβερές γιορτές-πάρτυ των καιρών μας, και αντιθέτως που μοιάζει περισσότερο με την χαρμόσυνη καρποφορία της ύπαρξης. Μας λείπει αυτή η ευχαρίστηση (για την οποίαν θα μιλήσουμε προσπαθώντας να κάνουμε να αντηχήσουν τα αρχαία λόγια του μαέστρου της, Επίκουρου) γιατί είμαστε υποκείμενοι, ίσως όπως ποτέ άλλοτε μέχρι σήμερα, σε μια παραγωγική μηχανή που κάνει την επιθυμία,τη φιλοδοξία, το άγχος της αναγνώρισης, την αιώνια μηχανή της. Η καταστροφή αυτής της κοινωνικής μηχανής σίγουρα δεν θα συμβεί στην θεωρία, αλλά η θεωρία μπορεί να βοηθήσει στην ταυτοποίηση τουλάχιστον των μηχανισμών, των εργαλείων, τόσο ψυχολογικών όσο και κοινωνικών, που μας αφαιρούν τη δύναμη να αντισταθούμε σε αυτήν. Η συμβολή που επιδιώκει να δώσει αυτό το βιβλίο είναι διττή: πρώτα απ ‘όλα, θα πρέπει να διαμορφώσουμε μια κριτική της επιθυμίας και της πολιτικής της χρήσης. μετά, να δείξουμε με ποιους τρόπους η ευχαρίστηση μπορεί να αποτελέσει ένα ισχυρό αντίδοτο ενάντια στην υποδούλωση στην επιθυμία για εργασία.

Un assaggio…

UN ASSAGGIO, ΜΙΑ ΓΕΥΣΗ

 

Αυτό το βιβλίο γεννιέται από την αίσθηση ότι εμείς, οι μη ειρηνευμένοι κάτοικοι των σύγχρονων κοινωνιών, στερούμαστε κάτι θεμελιώδες. και αυτό το κάτι που μας λείπει με μια ουσιαστική έννοια (αλλά του οποίου κινδυνεύουμε να μην αισθανόμαστε πλέον ούτε καν την έλλειψη) είναι η ευχαρίστηση.

Να μην ταράζονται εκείνοι που θεωρούν τις ζωές μας ντοπαρισμένες με απόλαυση, ούτε να χαίρονται υπερβολικά οι ενθουσιώδεις ηδονιστές. Μιλώ για μια ευχαρίστηση – που για τους μεν και για τους δε – θα φανεί σεμνή, μετριοπαθής, δίχως αξιώσεις, μια ευχαρίστηση που δεν έχει καμία σχέση με την ξέφρενη στάση ορισμένων θλιβερών γιορτών, θλιβερών πάρτυ της εποχής μας. Θα μιλήσω για μια ευχαρίστηση η οποία, από την άλλη πλευρά, δεν έχει τίποτα να κάνει ούτε και με την ασυμβίβαστη επιβεβαίωση της επιθυμίας ή με την απελευθέρωσης της, και που αντιθέτως αποκτά το νόημα και τη δύναμή της μόνο αν την παρατηρήσουμε, να το πούμε, εναντίον ή χωρίς την επιθυμία. Μια ευχαρίστηση που δεν είναι επομένως η νωθρή διάλυση μιας νευρικής έντασης, ούτε η ικανοποίηση κάποιου θέλω ή φιλοδοξίας.

Είναι αυτή η ευχαρίστηση – για την οποία θα μιλήσω προσπαθώντας να κάνω ν’ αντηχήσουν ξανά τα αρχαία λόγια του δασκάλου της, Επίκουρου – που μας λείπει. Και μας λείπει όχι τόσο γιατί είμαστε βυθισμένοι στην απόλαυση, αλλά επειδή είμαστε υποκείμενοι, ίσως όπως ποτέ άλλοτε, σε μια παραγωγική μηχανή που κάνει την επιθυμία τον αιώνιο κινητήρα της. Έχει ειπωθεί εδώ και καιρό με κάθε τρόπο: ο καπιταλιστικός κοινωνικός σχηματισμός, ειδικά στη νεοφιλελεύθερη εκδοχή του, συνεπάγεται τη θέση σε λειτουργία των συναισθημάτων και των επιθυμιών. Τώρα ίσως αρχίζουμε να νιώθουμε τι είναι μια ζωή που υπόκειται σε μια μηχανή επιθυμίας που κατέστη ένα γενικευμένο παραγωγικό σύστημα. Το νιώθουμε επειδή βλέπουμε να αναπτύσσεται μέσα μας μια νέα μορφή συστατικής νεύρωσης, εκείνη που συνεπάγεται όχι τόσο την υποβολή των επιθυμιών στην επιλογή μιας αυταρχικής εξουσίας, αλλά την υπαγωγή-υποταγή της ζωής στις ίδιες τις δικές μας μηχανές επιθυμίας.Τα σώματα, πριν ακόμη από τα μυαλά, δεν μπορούν πλέον αυτή τη συνεχή προσπάθεια για την υλοποίηση των φιλοδοξιών μας, αυτή την αδιάκοπη αναζήτηση δίχως στάσεις της αναγνώρισης, αυτή την έμμονη εντατικοποίηση των εμπειριών και των ικανοτήτων – με μια λέξη, όλη αυτή την εργασία της επιθυμίας.

Ας μην τρέφουμε ψευδαισθήσεις. Το να έχουμε τη επίγνωση ότι τα πράγματα είναι έτσι δεν έχει κυριολεκτικά κανένα αποτέλεσμα. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι κανείς δεν βγαίνει από την δυσφορία αυτής της κοινωνίας δοκιμάζοντας την. Καμία άσχημη διάθεση αυτού του είδους δεν μας εμποδίζει να επαναλαμβάνουμε κάθε ημέρα την ίδια, παράφρονη ρουτίνα που μας σέρνει εξαντλημένους και ανικανοποίητους κάθε φορά μέχρι το βράδυ.

Είναι από την άλλη πλευρά, αν μη τι άλλο, πως μπορούμε να βρούμε τη δύναμη μιας αντίστασης. Από την πλευρά της απόλαυσης, από την πλευρά της έκστασης. Έτσι συμβαίνει ότι σε μια συγκεκριμένη στιγμή – στον σταματημένο χρόνο που χάνεται μέσα στην αγάπη, στη μελέτη, στην εξέγερση – λέμε στους εαυτού μας: αλλά τι μας νοιάζει όλο αυτό; Είναι η ίδια στιγμή κατά την οποία ο ύμνος του Michaux ενάντια στη φιλοδοξία απλά μας αποκαλύπτει την αναγκαιότητά του. Σαν μια τέλεια μέρα.

Ο καθένας το μαθαίνει όπως μπορεί ότι δίπλα στην ανδροπρεπή απόλαυση για τις κατακτήσεις, τις ικανοποιήσεις, τις νίκες που επιτεύχθηκαν, παράλληλα με την διαλείπουσα εργασία της επιθυμίας υπάρχει μια ανεπιτήδευτη ευχαρίστηση, δίχως αξιώσεις, στην οποία δεν λείπει τίποτα, ήδη πάντα ικανοποιημένη. Αλλά φυσικά, αν μη τι άλλο, το μαθαίνουμε στον ελεύθερο χρόνο. Στο χρόνο που χάνουμε αιωρούμενοι στα πράγματα της αγάπης και της φιλίας, της τέχνης, της σκέψης και της πολιτικής. Να καθαγιάσουμε, να αφιερώσουμε όλο μας τον χρόνο, ότι κι αν κάνουμε από φορά σε φορά, σε αυτή την σπέσιαλ απώλεια του, είναι αυτό ακριβώς που δεν συμβαίνει σήμερα στις ζωές μας, και είναι επομένως αυτό στο οποίο προσπάθησα να αφιερώσω αυτές τις σελίδες.

Ελλείψει φίλων, συνενόχων ψυχών, αυτός ο χρόνος χωρίς ανάπαυση σύντομα τείνει να εξαφανιστεί. Να τον μοιραζόμαστε είναι και ο μόνος τρόπος για τη συντήρηση του.

ISBN: 978-88-6548-277-3
PAGINE: 160
ANNO: 2019
COLLANA: OPERAVIVA
TEMA: Filosofia
AUTORE, ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

PAOLO GODANI

Paolo Godani, ερευνητής της Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Macerata, είναι συγγραφέας των: Deleuze (Carocci 2009), Bergson e la filosofia (ETS 2008), L’informale. Arte e politica (ETS 2005), Estasi e divenire: un’estetica delle vie di scampo (Mimesis 2001).

RASSEGNA STAMPA

«Sul piacere che manca» su @OperaViva Magazine

Qui un’anticipazione del libro

θεωρία, teoria

Η εφικτή ουτοπία – L’utopia possibile

kleovisΣχολιάστε
L’utopia possibile

«Οι λόγοι για τη μεγάλη ελευθεριακή ουτοπία εξηγούνται σε όλους»

Η εφικτή ουτοπία

Ελευθεριακές σημειώσεις – Appunti libertari

Μια παθιασμένη ανασκόπηση των εμπειριών της συμβουλευτικής-συλλογικής δημοκρατίας, τόσο ιστορικής (από την Κομούνα του Παρισιού του 1871 μέχρι την αναρχική εμπειρία στην Ισπανία του 1936-38) όσο και πρόσφατης (από το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ, στο Occupy Wall Street, στους Indignados). Αλλά και μια ακριβής ανάλυση των χώρων συζήτησης και συνελευσιακής αυτοκυβέρνησης, σχετικά με τις ενέργειες αντίστασης και αλληλεγγύης στον αγώνα ενάντια σε κάθε ποινικοποίηση των μεταναστευτικών διαδικασιών, των ΜΚΟ, της κριτικής πνευματικότητας. Για τον συντάκτη – ενάντια στους πολύ λίγους που κατέχουν το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου του πλανήτη, και την εξουσία καθορισμού του πεπρωμένου του – μια άλλη δημοκρατία είναι συγκεκριμένα δυνατή ξεκινώντας από μια συλλογική διαχείριση των δημόσιων πόρων, διαφεύγοντας από τις εξωφρενικές πολιτικές λιτότητας, από την ανάκτηση μιας διαδικασίας να λαμβάνονται οι αποφάσεις που να είναι ξένη προς το ισχυρό διεφθαρμένο και διαβρωτικό κύκλωμα των συμφερόντων των τραπεζών και των πολυεθνικών χρηματοδοτικών εταιρειών. Για να αναβιώσει ένα τεράστιο δημόσιο επενδυτικό σχέδιο. Για μια πειστική ανάκαμψη στο σχεδιασμό ενός νέου welfare.

ISBN: 978-88-6548-285-8
PAGINE: 192
ANNO: 2019
COLLANA: FuoriFuoco
TEMA: –

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

RUGGERO D’ALESSANDRO

Ruggero D’Alessandro (Palermo, 1962), ζει στο Lugano (Ελβετία). Èκαθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης «La Sapienza» και Varese Insubria. Ασχολείται με την κοινωνιολογία και την ιστορία του πολιτισμού, πολιτολογία και σύγχρονη ιστορία. Διεξάγει διαλέξεις σε πανεπιστήμια σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Έχει 17 εξειδικευμένα βιβλία στο ενεργητικό του (με μεταφράσεις στα γαλλικά και αγγλικά στις οποίες συνεργάζεται), τρία μυθιστορήματα, μια πενηνταριά άρθρα, κριτικές σε περιοδικά και κεφάλαια σε συλλογικούς τόμους.

STESSO AUTORE ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

θεωρία, teoria

Να ελευθερώσουμε το είδος, να πραγματώσουμε τη ζωή

kleovisΣχολιάστε
Δημοσιεύτηκε στις  · in Recensioni · Ανασκόπηση

του Sandro Moiso

Raoul Vaneigem, Για την αυτοδιαχείριση της καθημερινής ζωής. Συμβολή στην επείγουσα ανάγκη απελευθερωμένων εδαφών από την κρατική και εμπορική επιχείρηση – Sull’autogestione della vita quotidiana. Contributo all’emergenza dei territori liberati dall’impresa statale e mercantile, DeriveApprodi, Roma 2019, σελ. 140, Euro 12,00

Αυτό που βρίσκεται σε εξέλιξη κάτω από τα μάτια μας δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια αλλαγή πολιτισμού

Ο Raoul Vaneigem, γεννημένος το 1934, τελευταίος και ίσως σημαντικότερος εκπρόσωπος (μετά τον Guy Debord, που απουσιάζει από τον κόσμο των ζωντανών από το 1994) της εμπειρίας της Internazionale Situazionista-Situationist International-Καταστασιακής Διεθνούς (από την οποία απομακρύνθηκε οικειοθελώς το 1970) δείχνει για άλλη μια φορά, στο κείμενο που μόλις δημοσίευσε το DeriveApprodi, πως δεν είναι μόνο η αναγραφική ηλικία που καθορίζει τη νεότητα και την επικαιρότητα μιας σκέψης, αλλά και πως η ριζοσπαστική κριτική εξακολουθεί να είναι ένα έγκυρο αξιόπιστο αναγκαίο και απαραίτητο εργαλείο για να κατανοηθούν οι τάσεις που εμπεριέχονται στα τρέχοντα πραγματικά κινήματα και για να καθοριστεί μια αυθεντική πορεία απελευθέρωσης του είδους από τα δεσμά και τους περιορισμούς που επιβάλλει ο κυρίαρχος τρόπος παραγωγής.

Αυτή η νεανικότητα και εγκυρότητα των σχημάτων-διατυπώσεων που περιέχονται στο έργο (άπειρη και δύσκολα να αναφερθεί σε μια βιβλιογραφία που θα έπρεπε να περιλαμβάνει και έναν τεράστιο αριθμό γραπτών που έμειναν ανώνυμα ή αποδίδονται σε συγγραφείς με ονόματα που επινοήθηκαν από τον ίδιο) του στρατευμένου, στοχαστή και μελετητή αναρχο-καταστασιακού (όμως δεν είμαι εξ ολοκλήρου βέβαιος ότι αυτός ο ορισμός θα άρεσε στον συγγραφέα) αποκαλύπτεται αμέσως από τη συνέχεια μεταξύ αυτού του τελευταίου γραπτού και εκείνου του Avis aux civilisés relativement à l’autogestion généralisée, που περιέχεται στον αριθμό 12 του 1969 της «Internationale Situationniste».

Έχουν περάσει ακριβώς πενήντα χρόνια και η επικαιρότητα των προβληματισμών του Vaneigem δεν είναι δεδομένη λόγω της βούλησης να υπερασπιστούμε και να επαναλαμβάνουμε ως μάντρα την προσφορά και τα σχήματα μιας εποχής που έχει περάσει εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα (όπως δυστυχώς εξακολουθεί να συμβαίνει πολύ συχνά για πολλά σχήματα που αναφέρονται ταλμουδικά από τις διάφορες μαρξιστικές και ελευθεριακές αιρέσεις, απομακρυσμένες από το παρόν και αγνοώντας το αδυσώπητο ξεδίπλωμα μιας Ιστορίας που πάντοτε αποδεικνύεται κάτι άλλο παρά γραμμικό), αλλά ακριβώς λόγω της χρησιμότητας τους ώστε να κατανοήσουμε και να αναλύσουμε τα μονοπάτια της απελευθέρωσης που βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη μέσα στην κοινωνία. Πάνω απ’ όλα εκείνα που ανάγονται λιγότερο στο παλαιότερο και ορθόδοξο φαντασιακό της αριστεράς και συνδικαλιστικό.

Από την άλλη πλευρά το γεγονός ότι αυτά τα κινήματα, που σχεδόν ποτέ δεν μνημονεύονται άμεσα αλλά συνοψίζονται προφανώς σε εκείνο από τα απελευθερωμένα εδάφη που περιλαμβάνεται στον τίτλο, είναι κατά κάποιον τρόπο η φυσική και ζωντανή αναπαράσταση της ζωντάνιας εκείνης της σκέψης που επιβεβαιώνει επίσης ότι υπήρξε η πρακτική δράση των ζωντανών που πηγαίνει προς την κατεύθυνση που υποδεικνύει εδώ και καιρό ο βέλγος αγωνιστής και θεωρητικός και αντιθέτως δεν οφείλεται με τίποτα σε κάποιο τέχνασμα του ίδιου για να αναπροσαρμοστεί ή να την αναπροσαρμόσει στις εποχές.

Θα αρκούσε η αφιέρωση που περιέχεται in esergo [1] για να συνοψίσουμε την κατευθυντήρια αρχή ολόκληρου του κειμένου και του συνόλου του έργου του Vaneigem: Σε όλους εκείνους που προτιμούν να αγωνίζονται για να ζήσουν παρά να μάχονται για να επιβιώσουν.
Ο αγώνας δεν μπορεί ποτέ να είναι για έναν μακρινό στόχο, για ένα στόχο που αναβάλλεται.
Ο αγώνας δεν μπορεί να αποτελεί στόχο από μόνος του. Ακόμη περισσότερο σε καθαρά πολιτικό-στρατιωτικό επίπεδο.

Αλλά μέσα στην αμεσότητα του αγώνα, ειδικά όταν αυτός θέτει στον εαυτό του το καθήκον να απελευθερώσει τάξεις και είδος από την υποταγή στην εργασία και την κοινωνική υπαγωγή-εξάρτηση στους στόχους της κρατικής και εμπορικής επιχείρησης, ήτοι του Κεφαλαίου, πρέπει πλέον να υλοποιηθούν οι κύριοι στόχοι του ίδιου : η ατομική και συλλογική ευτυχία και η απελευθέρωση του μεμονωμένου υποκειμένου και των συλλογικών υποκειμένων από τα ερείπια, τα απομεινάρια μιας πατριαρχικής, καταναλωτικής και καταπιεστικής κοινωνίας που τώρα προορίζεται να εξαφανιστεί, αλλά σαν τέλειο ζόμπι συνεχίζει να τροφοδοτείται με τα σώματα και τα μυαλά των θυμάτων της.

Τέλος μου φαίνεται χρήσιμο να παραθέσουμε, εδώ στη συνέχεια, ένα απόσπασμα από το κείμενο που συνοψίζει τέλεια τον προσανατολισμό που έχει μέχρι εδώ αναφερθεί.

Εγώ δεν αντιλαμβάνομαι άλλο κίνητρο για τον επαναστατικό αγώνα παρά τη καθιέρωση μιας καθολικής ευτυχίας.
Υπάρχει μια απόλαυση που είναι εγγενής στην αναζήτηση των ζωντανών. Αυτό που την κατατάσσει δικαιωματικά ως εξεγερτική απόλαυση είναι το γεγονός πως είναι δωρεά και απόλυτα ασυμβίβαστη με ένα σύστημα που βασίζεται στο κέρδος. Δεν θα σταματήσουμε ποτέ να το λέμε: η εμπορική οικονομία είναι ένα έγκλημα κατά της ζωής.
Η απόλαυση των όντων και των πραγμάτων ακυρώνει την οικειοποίηση τους. Η αναζήτηση των ζωντανών είναι η τέχνη να έχουν κατακτηθεί από τα δώρα της καρδιάς και της γης. Η εκτροπή- ανωμαλία που παρέδωσε τις έννοιες του Μαρξ στην ιδεολογία (την οποίαν εξάλλου, δεν εμπιστεύονταν), υπήρξε εκείνη πως δεν είδε την αιτία της αλλοτρίωσης μας στο έργο της εκμετάλλευσης της φύσης. πιο δραματικά ακόμη, πως ταυτοποίησε την εργασία με μια διαδικασία εξανθρωπισμού του άνδρα και της γυναίκας.

[…] Συμβαίνει το Κράτος να κάνει ελεημοσύνη μιας μεταρρύθμισης, να καταργεί έναν νόμο, δείχνει ότι είναι συμφιλιωτικό με τα επίμονα, τα πεισματάρικα κινήματα διαμαρτυρίας. Ωστόσο, οι φαινομενικά προς τα πίσω κινήσεις του είναι μόνο πονηράδες και δισταγμοί. Όταν διστάζει, το άγχος του είναι ένα προοίμιο για νέες προσβολές, για μια νέα επιθετικότητα που έρχεται. Αφήνει τον μιλιταρισμό να εκθειάζει τις δράσεις του για μια φαινομενική στρατιωτική νίκη διότι για το Κράτος κάθε πεδίο μάχης είναι ένα έδαφος κατάκτησης.
Ο αγωνιστής θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία για να διακρίνει μέσα του το σύνορο που χωρίζει το παιχνίδι για να ζήσει από εκείνο στο οποίο ο θάνατος οδηγεί το παιχνίδι του σκακιού. Δεν του προτείνω να χυθεί στην ενδοσκόπηση για να ξακαθαρίσει πώς η κίνηση της ζωής υπόκειται σε αιφνιδιαστικές μεταστροφές. Ευελπιστώ μόνο σε έναν προβληματισμό σχετικά με το θέμα: η στρατιωτικοποίηση δεν εγγράφεται ίσως σε μια προοπτική θανάτου;
Από τη στιγμή κατά την οποίαν η αλληλεγγύη ακυρώνει το πνεύμα της θυσίας, ο ριζοσπαστισμός γίνεται μέρα. Αυτή εκδηλώνεται στους στρατευμένους που αγωνίζονται κατά του αποκλεισμού των μεταναστών, κατά της εκδίωξης των καταληψιών μιας περιοχής που υπερασπίζονται (ZAD), κατά της καταστροφής των τοπίων, κατά της ρύπανσης του αέρα, του νερού, της γης, των τροφών. Ακόμη κι αν πολλές από αυτές τις δεσμεύσεις ανακτηθούν από τον αριστερισμό-gauchismo, από τον ριζοσπαστισμό των ελευθεριακών προθέσεων, από τον πολιτικό ανθρωπισμό και από την αγορά της φιλανθρωπίας, αυτές διατηρούν τη ζύμωση ενός ριζοσπαστισμού ικανού να διασπείρει τους σπόρους του πολύ πέρα από την αρχική χειρονομία και κίνητρο.
Κάθε συλλογικότητα κινούμενη από τη βούληση να κυριαρχήσει ο άνθρωπος πάνω στην οικονομία εγκαινιάζει μια γη όπου η βαρβαρότητα έχει απαγορευτεί, μια γη που λιπαίνει τη χαρά της ζωής.
Ακόμη και αν προορίζεται να εξασθενίσει, να ηρεμήσει, ο θυμός έχει από μόνος του κάτι να ξεπεράσει την εκπλήρωση ενός ξεσπάσματος, μιας εκτόνωσης, μιας δυσαρέσκειας που εκσπερμάτωσε πρόωρα. Η ύβρις αποπνέεται από μια κίνηση ζωής ανυπόμονη να συντρίψει τα εμπόδια. Κάτω από την ηλιθιότητα του πολίτη που πιστεύει σε ένα πιο δίκαιο και πιο συμπονετικό Κράτος ξεπροβάλει η μυστική επιθυμία να τελειώνουμε με όλες οι μορφές διακυβέρνησης-governance και εξουσίας.
Το Κράτος ενεργεί μέσω μιας πολιτικής του τετελεσμένου γεγονότος. Είναι ένα προνόμιο των αρχών που στέφθηκαν δημοκρατικά. Όταν ο αγωνιστής είναι κυρίως ένας ψηφοφόρος, δίνει την εγγύηση του σε εκείνο που μάχεται και συγκαταβαίνει να τον γρονθοκοπήσουν στη μύτη δύο φορές.

[…] Το να δημιουργήσουμε τρύπες στον ιστό της αράχνης στον οποίο μας παγιδεύει ο παρασιτικός καπιταλισμός, δεν αρκεί. Για να εξαλείψουμε την βλαπτικότητα του, δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά η ποίηση που φτιάχθηκε από όλους, η συνείδηση και το πάθος να διεργαστούμε μια κοινωνία στην οποία η ζωή ακυρώνει, μηδενίζει όλες τις μορφές καταπίεσης.1

R. Vaneigem, Sull’autogestione della vita quotidiana, pp. 50-53  ↩ Για την αυτοδιαχείριση της καθημερινής ζωής

TAGGED WITH →  •  •  •  •  •  •  •  • 

[1] in esergo: Επιγραφή, σύνθημα.

 

Liberare la specie, realizzare la vita

μεγαλείο χαρακτήρα!, grandezza carattere !

»Δεν θα πεθάνω απόψε», “Non morirò stanotte”: παρουσίαση του βιβλίου του και με τον Karim Franceschi παρασκευή 12/10

kleovisΣχολιάστε

“Non morirò stanotte”: presentazione del libro di e con Karim Franceschi venerdì 12/10

   admin , , , , 

Την Παρασκευή 12 οκτωβρίου στις 9.15 μ.μ. στον αυτο διαχειριζόμενο χώρο Arvultùra προγραμματίζεται η παρουσίαση του βιβλίου «Δεν θα πεθάνω απόψε» του Karim Franceschi, διοικητή κατά την απελευθέρωση της Raqqa.

Εκτός από τον συγγραφέα φιλοξενούμενος της βραδιάς θα είναι και ο Fabio Tonacci, δημοσιογράφος της Repubblica.

Πως απελευθερώσαμε την Raqqa

Ο Karim Franceschi, ο κοινωνικός ακτιβιστής του Arvultura προτείνει έναν δεύτερο τόμο όπου διηγείται την συμμετοχή του στη μάχη για την απελευθέρωση της συριακής πόλης. Το “Non morirò stanotte” θα
παρουσιαστεί στην Senigallia την παρασκευή που μας έρχεται στο κοινωνικό κέντρο της  via Abbagnano.

Την Παρασκευή 12 Οκτωβρίου στις 9.15 στον αυτοδιαχεριζόμενο χώρο Arvultura στη Senigallia, στη Via Abbagnano, θα πραγματοποιηθεί η πρώτη παρουσίαση σε εθνικό επίπεδο του βιβλίου του Karim Franceschi «Non morirò stanotte-Δεν θα πεθάνω απόψε», που εκδόθηκε από τον Rizzoli. Ο συγγραφέας θα μιλήσει γι αυτό με τον ανταποκριτή της εφημερίδας La Repubblica Fabio Tonacci.

Μετά από την περιπέτεια για την οποίαν μίλησε στο «The Fighter-ο μαχητής-Il combattente», σε απόσταση δύο χρόνων ο Karim Franceschi επιστρέφει στη Rojava, στη Συρία που καταστράφηκε από τον εμφύλιο πόλεμο. Ο «Heval» Marcello, πρέπει να φύγει και πάλι, και με ένα όνειρο στη καρδιά του μεγαλύτερο από αυτόν: θα του πάρει σχεδόν ένα χρόνο για να το πραγματοποιήσει, και το αντίτιμο θα είναι πολύ υψηλό.

Με τη στρατιωτική εμπειρία εκείνου που ήδη υπήρξε στην πρώτη γραμμή, επιστρέφει να πολεμά στο πλευρό των Ypg (Μονάδων προστασίας του λαού), με στόχο, αυτή τη φορά, να σχηματίσει το δικό του τάγμα, το tabur του, που αποτελείται από διεθνιστές συντρόφους, που ξεκίνησαν από τις πιο διαφορετικές δυτικές Χώρες, με τους οποίες θα μοιραστούν τις ίδιες αρχές της ελευθερίας και θα οδηγήσουν στην πτώση της Raqqa, της πρωτεύουσας του Ισλαμικού Κράτους, σε μια μάχη «εκατό φορές χειρότερη από της Kobane».

Ο Karim Franceschi μας μιλά για την εντυπωσιακή του περιπέτεια με πάθος και συνείδηση: είναι η ιστορία ενός πολέμου, αλλά όχι μόνο. Είναι η ιστορία ενός ταξιδιού, πρώτα απ ‘όλα ανθρώπινου, ενός νεοσύλλεκτου που γίνεται διοικητής, συντρόφων που γίνονται αδέλφια. Μιας ομάδας αγοριών φαινομενικά «τρελών», αλλά ενωμένων σαν γροθιά. Είναι η ιστορία επιχειρήσεων επίθεσης που διεξάγονται στις σκοτεινές νύχτες της ερήμου, συγκρούσεων, ενεδρών, αποχαιρετισμών που δεν θέλουν ποτέ να ειπωθούν και νικών πολύ πολύ συχνά κατά το ήμισυ. Ο Karim μας οδηγεί για δεύτερη φορά στο μέτωπο, ανάμεσα σε εκπαιδεύσεις, στρατηγικές επίθεσης, αυτοσχέδια νοσοκομεία και ραδιόφωνα που κράζουν πληροφορίες ικανές να μετακινήσουν τη λεπτή γραμμή που χωρίζει τη ζωή από το θάνατο. Μέχρι την τελική μάχη.

Δεν θα πεθάνω απόψε διηγείται μια μοναδική στρατιωτική περιπέτεια στον κόσμο, μια αποστολή στα όρια του δυνατού εναντίον ενός προετοιμασμένου και αιμοσταγούς εχθρού.

Η ιστορία ενός κοινωνικού ακτιβιστή που επιλέγει για άλλη μια φορά να βιώσει την τραγωδία μιας φοβερής σύγκρουσης επειδή είναι πεπεισμένος ότι ο πόλεμος στον φονταμενταλισμό τον αφορά, όπως αφορά το σύνολο της ανθρωπότητας. Αλλά πάνω απ όλα δεν έχει αμφιβολίες σχετικά με την ανάγκη να παραταχθεί στο πλευρό του κουρδικού λαού, μια εμπειρία αυτοδιαχειριζόμενης κοινότητας ουσιαστικό σημείο αναφοράς για όλους εκείνους που αγωνίζονται για την ισότητα, την κοινωνική δικαιοσύνη και την ελευθερία.

 

“Non morirò stanotte”: presentazione del libro di e con Karim Franceschi venerdì 12/10

μεγαλείο χαρακτήρα!, grandezza carattere !

Λίγα λόγια για το Non Morirò Stanotte, Δεν θα πεθάνω απόψε – Karim Franceschi

kleovisΣχολιάστε

Non Morirò Stanotte, ένα απόσπασμα:

“Και μετά είναι μόνο μουσική, η οποία περιβάλλει τα πάντα. Τα σύννεφα που τρέχουν γρήγορα κάτω από εμένα, η Ρώμη που φαίνεται μεγαλοπρεπής και απρόσιτη ακριβώς κάτω από τον ουρανό, ένας έλεγχος στις εξόδους στις οποίες μουρμουρίζω κάτι που δεν καταλαβαίνω ούτε εγώ ο ίδιος. Και τότε αυτή, άργησε λιγάκι, κοιτάζει γύρω και ακόμα δεν με έχει δει. Αυτή, ο λόγος για τον οποίο έπρεπε να επιβιώσω με κάθε κόστος σε αυτό τον πόλεμο.”

Ο Karim Franceschi το 2014 υπήρξε ο μόνος ιταλός που ταξίδεψε στη Συρία για να πολεμήσει εναντίον του Isis, συμβάλλοντας στην πρώτη μεγάλη ήττα του Ισλαμικού Κράτους στη Kobane.

Από εκείνη την εμπειρία, γεννήθηκε το “Il combattente”, »Ο μαχητής» το πρώτο του βιβλίο, μια δημοσίευση επιτυχία με πάνω από 40.000 αντίτυπα που πουλήθηκαν.

Δύο χρόνια αργότερα, έχοντας την αίσθηση ότι η αποστολή του δεν είχε ακόμη ολοκληρωθεί, ο Karim επιστρέφει στη Ροζάβα, στη Συρία που καταστράφηκε από τον εμφύλιο πόλεμο. Και στη Kobane ακριβώς, μια πόλη σε ερείπια αλλά τώρα ελεύθερη.

Η παραμονή στην Ιταλία δεν του ήταν δυνατή: τα πρόσωπα των νεκρών μαρτύρων συντρόφων του είναι φαντάσματα που δεν τον εγκαταλείπουν, όπως δεν τον εγκατέλειψε ποτέ το ιδεώδες της ελευθερίας και της δημοκρατίας του κουρδικού λαού, γεγονός που τον έσπρωξε να ξεκινήσει για το μέτωπο μια πρώτη και μια δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες.

Η παραμονή του σε εκείνα τα μακρινά μέρη δεν έχει τελειώσει ακόμα, ο σκοπός δεν έχει ακόμα επιτευχθεί. Πρέπει να επιστρέψει να είναι heval Marcello, πρέπει να ξεκινήσει πάλι και με ένα όνειρο στην καρδιά του μεγαλύτερο από αυτόν: θα του πάρει σχεδόν ένα χρόνο για να το πραγματοποιήσει, και το αντίτιμο θα είναι πολύ αλμυρό.

Non Morirò Stanotte  ΕΔΩ QUI Δεν θα πεθάνω απόψε

Με τη στρατιωτική εμπειρία εκείνου που ήδη υπήρξε στην πρώτη γραμμή, επιστρέφει να πολεμά στο πλευρό των Ypg (Μονάδων προστασίας του λαού), με στόχο, αυτή τη φορά, να σχηματίσει το δικό του τάγμα, το tabur του, που αποτελείται από διεθνιστές συντρόφους, που ξεκίνησαν από τις πιο διαφορετικές δυτικές Χώρες, με τους οποίες θα μοιραστούν τις ίδιες αρχές της ελευθερίας και θα οδηγήσουν στην πτώση της Raqqa, της πρωτεύουσας του Ισλαμικού Κράτους, σε μια μάχη «εκατό φορές χειρότερη από της Kobane».

Non Morirò Stanotte Δεν θα πεθάνω απόψε είναι η ιστορία ενός πολέμου, αλλά όχι μόνο. Είναι επίσης η ιστορία ενός ταξιδιού, πρώτα απ ‘όλα ανθρώπινου, ενός νεοσύλλεκτου που γίνεται διοικητής, συντρόφων που γίνονται αδελφοί. Μιας ομάδας φαινομενικά τρελών αγοριών αλλά ενωμένων σαν γροθιά.

Είναι η ιστορία ενός περήφανου λαού, ισχυρού και σκληρού ως πέτρα, ενός ιδεώδους και του αντιτίμου που πρέπει αναπόφευκτα να του παραχωρηθεί.

Επιχειρήσεις επίθεσης που πραγματοποιούνται στις μαύρες νύχτες της ερήμου, συγκρούσεις και ενέδρες, αποχαιρετισμοί που δεν θέλουν ποτέ να ειπωθούν και νίκες πολύ συχνά μισές. Μια διήγηση όπου είναι αδύνατο να κρατήσουμε τον λογαριασμό απ’ τα τσιγάρα καπνισμένα στο σκοτάδι, τα δάκρυα και τις σφαίρες, στο φόντο του σεληνιακού τοπίου γονατισμένων πόλεων, μέσα σε μια σταθερή δυσωδία καπνού και αίματος. Μια ωμή και δραματική έκθεση των συγκρούσεων για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη Συρία.

Αλλά, πάνω απ ‘όλα, είναι η ιστορία ενός άνδρα ούτε καν τριάντα χρόνων που επιλέγει να ζήσει την τραγωδία μιας σύγκρουσης σε μια Χώρα που δεν είναι δική του, επειδή είναι πεπεισμένος ότι ο πόλεμος στον φονταμενταλισμό τον αφορά, όπως αφορά το σύνολο της ανθρωπότητας.

Λοιπόν, ξαναβρήκα σε αυτές τις σελίδες, αν και σε άλλη μορφή, το πάθος και τον ιδεαλισμό του «Terra e Libertà»- »Γη και Ελευθερία» του Ken Loach.

Και αυτό ειλικρινά με συγκίνησε.

Ευχαριστώ Karim.

NON MORIRO’ STANOTTE – BUR RIZZOLI – 2018

 

Recensione di Non Morirò Stanotte – Karim Franceschi

σύγχρονη σκέψη, pensiero di oggi

Kritik

kleovisΣχολιάστε

Kritik

«Η επίθεση πρέπει να προετοιμαστεί προσεκτικά

όχι πλέον κυρίαρχοι και κυριαρχούμενοι αλλά δύναμη ενάντια σε δύναμη

μπορούμε ν’ ακούσουμε την ηχητική σχίση

το αίμα ρέει στη νέα ζωή που έρχεται»

Εγχειρίδιο επιβίωσης στην αγωνία του κεφαλαίου

Το βιβλίο αυτό αποτελεί μέρος της παράδοσης των «καλλιτεχνικών βιβλίων». Είναι δηλαδή ο καρπός μιας σοφής συνάθροισης εικόνων και κειμένων που εκπονούνται από ανελέητους κριτικούς (μερικών με διεθνή φήμη) για την κρίση του καπιταλιστικού πολιτισμού.
Αυτοί ενώθηκαν σε αυτή την περιπέτεια αποδεχόμενοι την πρόταση ενός πλήρως αντί-συγγραφικού ανωνυμάτου, συμμετέχοντες έτσι στην πραγματοποίηση ενός «συλλογικού έργου».
Στο βιβλίο, οι διάφορες κριτικές στο καπιταλιστικό σύστημα επικεντρώνονται στις αγωνιώδεις εκδηλώσεις των κύριων οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών δομών του, χρησιμοποιώντας τα διαφορετικά αρχεία καταγραφής της επιστημονικής ανάλυσης, της αφήγησης, της εικόνας. Όμως σε ανασκόπηση περνούν οι εξαιρετικές μορφές αντίστασης που άτομα, ομάδες και κινήματα ήξεραν να επινοήσουν και να εκφράσουν ενάντια στις ψυχικές και περιβαλλοντικές καταστροφές που ο παλαιός κόσμος που καταρρέει έχει καθορίσει και καθορίζει. Το αποτέλεσμα που προκύπτει για τον αναγνώστη είναι η προσέγγιση ενός χρήσιμου εργαλείου (ενός «εγχειριδίου», ακριβώς) για να κατανοήσουμε τις μη αναστρέψιμες κρίσεις στις οποίες έχουμε βυθιστεί. αλλά και ένα υποβλητικό και ελκυστικό αντικείμενο που πρέπει να εξεταστεί με μια παιχνιδιάρικη, οπτική και καλλιτεχνική προσέγγιση. Ενδιαφέρον για τη μοναδική και συναρπαστική «δομή» αυτού του βιβλίου θα έχουν πάνω απ’ όλα οι νέοι και οι πολύ νέοι, επειδή είναι συνηθισμένοι, μέσω της διαδεδομένης χρήσης των νέων μέσων, σε μια αποσπασματική και πολλαπλών ειδικοτήτων κατανάλωση των γνώσεων και μια οπτική αντίληψη βασισμένη στην επιλεκτικότητα και τη φινέτσα.

Kritik

Έψαχνα μια ήρεμη θάλασσα αλλά βρήκα εσένα

on .

 

Παραθέτουμε ένα απόσπασμα των «Εννέα καλών λόγων για να ξεκινήσουμε από το μηδέν» που δημοσιεύτηκε στο Kritik. Prontuario di sopravvivenza all’agonia del capitale,Εγχειρίδιο επιβίωσης στην αγωνία του κεφαλαίου (DeriveApprodi, στα βιβλιοπωλεία από 12 απριλίου 2019)

 

1. Το Κίνημα δεν υπάρχει πλέον. Μην ανησυχείτε, μείνετε ήσυχοι: δεν αναφερόμαστε στα κοινωνικά κινήματα, που ακόμα και τα τελευταία χρόνια, μερικές φορές εμφανίστηκαν, με αποσπασματικό, σποραδικό τρόπο, χωρίς να συνθέτουν κύκλο, με διφορούμενες και αντιφατικές γλώσσες, πρακτικές και αξιώσεις. Αλλά είναι και ίσως όλο και περισσότερο θα είναι έτσι, τα κινήματα μέσα στη μόνιμη κρίση είναι τερατώδη και μπάσταρδα πλάσματα. Εμείς – αν αυτή η αντωνυμία εξακολουθεί να έχει νόημα, εκεί όπου το Κίνημα δεν υπάρχει πια – καταλαβαίνουμε πολύ λίγο αυτά τα πλάσματα, επειδή δεν ανταποκρίνονται στις επιθυμίες μας, στους κώδικες μας, στη ρητορική μας. Αντίθετα, τα απορρίπτουμε συχνά, τα χαρακτηρίζουμε ως αντιδραστικά, συγχαίρουμε τους εαυτούς μας όταν η προφητεία είναι αυτοεκπληρούμενη. Σπάνια αντιθέτως προσπαθούμε να μας εκτοπίσουμε παραγωγικά: είναι αναμφισβήτητα πιο εύκολο να καταγγείλουμε την ασχήμια του τέρατος για να απαλλαγούμε από την ανεπάρκεια μας, αντί να αναρωτηθούμε συγκεκριμένα για τις δικές μας ανεπάρκειες ώστε να τοποθετήσουμε τους εαυτούς μας μέσα στα σπλάχνα του ανησυχητικού πλάσματος.

Λοιπόν, το κίνημα για το οποίο μιλάμε και το οποίο δεν υπάρχει πλέον είναι εκείνο της ιταλικής ανωμαλίας των χρόνων ’60 και ’70, της αλληλεπίδρασης μεταξύ αυτόνομης οργάνωσης και ταξικής αυτονομίας, μεταξύ σχεδίου έργου και αγώνα, μεταξύ ομάδων και διαδικασιών σύγκρουσης. Ήταν πραγματικά, σε εκείνη τη συγκεκριμένη συγκυρία, το κίνημα που καταργεί την παρούσα κατάσταση των πραγμάτων. Είναι εκείνη η ανωμαλία, με μια ισχυρή έννοια, που μας επέτρεπε να ονομάσουμε τους εαυτούς μας ως «αγωνιστές του κινήματος» στη δεκαετία του ’80 και του ’90 χωρίς να χρειάζεται να δώσουμε περαιτέρω εξηγήσεις. Αυτό δεν συνέβαινε σε άλλα μέρη του κόσμου, όπου για κίνημα εννοούν απλά μια κινητοποίηση που αρχίζει και τελειώνει, γύρω από μια περιορισμένη αξίωση, και όπου ο σκληρός όρος του αγωνιστή αντικαθίσταται από την υγρή μορφή του ακτιβιστή.Τώρα, και όχι μόνο από σήμερα, είναι σαφές σε όλους ότι αυτή η ανωμαλία επιβιώνει μόνο ως ιδεολογική ταυτότητα, ή αν θέλουμε σαν λαμπρή γενεαλογία. Ωστόσο, δεδομένου ότι οι επαναστάσεις δεν γίνονται με την ταυτότητα, την ιδεολογία ή την απλή γενεαλογία, είναι απαραίτητο να προχωρήσουμε. Όχι για χάρη του νέου, λέξη από μόνη της κενή και χωρίς νόημα, αλλά για το άχρηστο της νοσταλγίας, δηλαδή να φορέσουμε τα ρούχα του νεκρού για να αποφύγουμε το πένθος, να μην το επεξεργαστούμε.

Μετά το τέλος του Κινήματος, υπάρχει μόνο κατακλυσμός, μοναξιά και απελπισία; Όχι, καθόλου. Υπάρχει ανάγκη να αρχίσουμε πάλι. Επειδή κατά βάθος οι επαναστάτες μαχητές πάντα ξεκινούν απ’ την αρχή. Και όταν σταματούν να ξαναρχίζουν, σταματούν να είναι επαναστάτες αγωνιστές.

[…]

4. Το μέλλον είναι νεκρό. Ακούμε ήδη το βουητό του θορύβου στο παρασκήνιο: ιδού εκεί, αυτοί που κολακεύουν το νιχιλιστικό εξτρεμισμό. Χαλαρώστε και προσπαθήστε να σκεφτείτε, αν είστε σε θέση. Ο μηδενισμός, κυρίως μεταξύ των νέων, είναι ένα γεγονός. Είναι ένα πρόβλημα; Φυσικά, είναι ένα πρόβλημα. Αλλά αυτό το πρόβλημα είναι μέσα στα πράγματα, όχι στα λόγια που περιγράφουν τα πράγματα. Είναι ο μηδενισμός που παράγεται από το κεφάλαιο και από την κρίση. Είναι ο μηδενισμός της χρηματοδότησης και των λύκων της Wall Street ως μοντέλο ζωής. Είναι ο μηδενισμός των προσδοκιών που δεν βρίσκονται άλλο σε φθίνουσα πορεία, αλλά έχουν πλέον φθίνει. Σύντροφοι και συντρόφισσες, αν πραγματικά σας κοστίζει μεγάλη κούραση να κάνετε έρευνα και όχι ιδεολογία, τουλάχιστον την ώρα που πηγαίνετε στο κοινωνικό κέντρο ή στο πανεπιστήμιο συντονίστε το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου στα hit του καλοκαιριού. «Μόνο για απόψε – αγάπη και capoeira», «ένα αύριο δεν θα υπάρξει – λίγο σαν τις ιστορίες στο instantgram», «απόψε δεν θα σου πω όχι», και ούτω καθεξής. Προσοχή, δεν είναι η χαρούμενη κατάληψη του παρόντος του νεανικού προλεταριάτου, πίσω από το οποίο έδυε η θρησκευτική ηθική των θυσιών του κομμουνιστικού κόμματος. Και δεν είναι ούτε το no future των πανκ, σε ένα μίγμα θυμού και απόρριψης, απελπισίας και αυτοαποκλεισμού από μια κοινωνία που πήγαινε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Αυτό το presentism είναι εξ ολοκλήρου εσωτερικό στη μόνιμη κρίση και στην ριζοσπαστική ασυμμετρία των σχέσεων εξουσίας της, των ισορροπιών δυνάμεων αυτής, είναι η παραιτημένη συνειδητοποίηση ότι δεν υπάρχουν προσδοκίες και σημασία έχει απλά να απολαμβάνεις αυτό το λίγο που έχεις. Είναι ένας παθητικός, μη ενεργός μηδενισμός.

Το πρόβλημα δεν είναι να καταδικάσουμε όσους καίγουν τα πάντα. Οι αριστεροί το κάνουν αυτό γιατί φοβούνται ότι αργά ή γρήγορα κάποιος θα τους δώσει φωτιά και αυτούς. Το πρόβλημα είναι πώς οργανώνουμε προοπτική από την τέφρα, που είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από το μέλλον, διότι έχει τις ρίζες στην ουσιαστικότητα-την υλικότητα του παρόντος, εκείνου που είμαστε και εναντίον αυτού που προσπαθούμε να είμαστε. Πως αναλαμβάνουμε την αποτυχία των προοπτικών που προσφέρει το κεφάλαιο με ενεργό και όχι παθητικό τρόπο, δηλαδή σαν ευκαιρία για να οικοδομήσουμε απόλυτα αυτόνομες προσδοκίες. Πως κάνουμε δική μας την υπόθεση πως η ρήξη είναι μια διαδικασία και όχι ένα γεγονός, ένα θέλουμε τα πάντα και δεν ικανοποιούμαστε με τα περιθώρια, συλλογική αυτονομία και όχι τις παρενθετικές κοινότητες.

[…]

6. Δεν είμαστε εμείς εξτρεμιστές, η πραγματικότητα είναι ακραία. Η τυπικά δημοκρατική και αριστερή ιδέα σύμφωνα με την οποία η μετριοπάθεια των τόνων αντιστοιχεί σε μια διεύρυνση της συναίνεσης, υπήρξε πάντοτε πολιτικά βλαβερή, δηλητηριώδης. Στην πραγματικότητα βασίζεται σε μια ποσοτική αντίληψη της πολιτικής, οπότε κοιτάζουμε τα νούμερα και όχι την υποκειμενική δυναμικότητα. Αυτή η αντίληψη μπορεί να είναι χρήσιμη για όσους πρέπει να πάρουν ψήφους, είναι καταστροφική για όσους τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς θέλουν να καταστρέψουν. Ή είναι χρήσιμη για εκείνους που θέλουν να αναπαράγουν το δικό τους θεσμό, όσο loser και oριακός κι αν είναι, της πλάκας: και επιστρέφουμε στην ικανοποίηση για τους δύο επισυναπτόμενους συντρόφους. Σύγκρουση και συναίνεση, έλεγαν πριν από είκοσι χρόνια εκείνοι που έκαναν τα γλυκά μάτια στην κοινωνία των πολιτών (brrrr!), Πράγμα που σήμαινε: να προσποιούνται ότι κάνουν τη σύγκρουση με σκοπό να καταφέρουν συναίνεση για τους εαυτούς τους.

Ωστόσο, σήμερα εκείνη η ιδέα είναι επίσης ψευδής, επειδή η κρίση παράγει μια κοινωνική πόλωση στην οποία αντιστοιχεί μια πόλωση των συμπεριφορών, των παθών, των δυνατοτήτων. Πάντα συνέβη με αυτόν τον τρόπο, υπάρχουν φάσεις στις οποίες τα όρια μεταξύ επανάστασης και αντίδρασης στεγνώνουν. και το όριο μεταξύ των δυνατοτήτων κινητοποίησης με μια έννοια ή με την αντίθετη έννοια, είναι φευγαλέο εφήμερο και αναστρέψιμο.Αυτή η αναστρεψιμότητα δεν διαρκεί για πάντα: όταν σταθεροποιείται, το σύνορο παύει να είναι φευγαλέο. Μέχρι τότε, ισχύει αυτό που λέει ο ποιητής: όπου ο κίνδυνος είναι μέγιστος, εκεί αναπτύσσεται και αυτό που σώζει. Σήμερα είναι η σύγκρουση που περιέχει μέσα της την συναίνεση. Οι αντιδραστικοί το έχουν καταλάβει, «εμείς» όχι.

Όταν σήμερα ακούτε κάποιον να καλεί σε δημοκρατικά μέτωπα, να ξέρετε ότι είναι ένας εχθρός. Επειδή τα μέτωπα είναι ο εχθρός μας, που σημαίνει να ρίχνουμε νερό στο μύλο εκείνων που θέλουν να διατηρήσουν το status quo. Και, πάνω απ ‘όλα, μας είναι εχθρική η δημοκρατία, ένας εξαιρετικός μηχανισμός αποπολιτικοποίησης και εξάντλησης της υποκειμενικότητας. Η δημοκρατία δεν αρνείται τη δυνατότητα της σύγκρουσης, αλλά την αναισθητοποιεί και επιλύει μέσα στα όρια της συναίνεσης, δηλαδή των ίδιων των μορφών της αυτοαναπαραγωγής. Ο ποιητής σήμερα θα έλεγε: εκεί όπου αμφισβητείται η δημοκρατία, εκεί αυξάνεται και αυτό που σώζει. Προσθέτουμε: όπου υπάρχει η αριστερά και η δημοκρατία, πυροβολούμε χωρίς έλεος. Χωρίς δάκρυα για τα τριαντάφυλλα.

[…]

8. Έτσι, αγαπητές συντρόφισσες και αγαπητοί σύντροφοι προσκολλημένοι στις γκροτέσκες βεβαιότητες της κενής ταυτότητας σας, οι δρόμοι μας χωρίζονται αμείλικτα. Χωρίς πολεμικές, χωρίς μίσος, χωρίς μνησικακία. Δεν είστε εχθροί μας ούτε αντίπαλοι μας. Απλά, είστε άχρηστοι. Δεν αισθανόμαστε κανένα θυμό προς εσάς. Νιώθουμε κάτι που ίσως είναι πολύ χειρότερο: θλίψη και πόνο. Αν έχουμε χρόνο σας λέμε γρήγορα αντίο. Εάν αποφασίσετε να επιβιώσετε, αναπαράγοντας αυτό που είστε, δεν θα ξανασυναντηθούμε. Εάν αποφασίσετε να πεθάνετε για να ξαναγεννηθείτε, ξέρετε πού να μας βρείτε: μέσα και ενάντια σε μια πραγματικότητα που φτάνει απλά να την κοιτάξετε για να αισθανθείτε μίσος και θέληση να την καταστρέψετε.

9. Εμείς δεν είμαστε αιώνιοι: πρέπει να πεθάνουμε για να κατακτήσουμε την αθανασία. Πρέπει να μπαίνουμε συνεχώς σε κρίση για να γινόμαστε αυτό που πάντα υπήρξαμε. Είναι γνωστό ότι ένας από τους πιο όμορφους αν και ασυνείδητους ορισμούς του επαναστάτη αγωνιστή τον έδωσε ο Άγιος Παύλος: είμαστε άντρες και γυναίκες μέσα σε αυτόν τον κόσμο, όχι αυτού του κόσμου. Σήμερα πολλοί από εκείνους που βρίσκονται γύρω μας και στους οποίους είπαμε αντίο έχουν επιλέξει να είναι το αντίθετο: άντρες και γυναίκες αυτού του κόσμου, όχι μέσα – και κατά συνέπεια ενάντια σε – αυτόν τον κόσμο. Το άτομο είναι μόνο του, είπαμε. και είναι μόνη η οργάνωση που αναδιπλώθηκε για τη διαχείριση της ύπαρξης της, προσθέσαμε. Η συνειδητοποίηση των ηττών μας είναι αυτό που μας επιτρέπει να κάνουμε, εκ νέου και πάντα, την έφοδο στον ουρανό. Πίσω από τις αυτάρεσκες και θριαμβευτικές ρητορικές σας εμείς βλέπουμε την αποδοχή της χειρότερης ήττας: τη μοναξιά όσων από εκείνη την έφοδο έχουν οριστικά παραιτηθεί. Το έχετε βάλει στις ιστοσελίδες σας και το εκτυπώνετε στις μπλούζες σας επειδή δεν υπάρχει πλέον μέσα στο κεφάλι σας και στον τρόπο να ενεργείτε, να δράτε.

Και τότε, η μοναξιά μπορεί να νικηθεί μόνο μέσα στην μαχητική συνέρευνα μέσα στην ταξική σύνθεση, δηλαδή μέσα στο χάος, τις αντιφάσεις και τις αμφισημίες που την εμψυχώνουν, της δίνουν ζωή και την θρυμματίζουν. Μέσα και ενάντια. Να θρέφουν την οργάνωση με αυθορμητισμό και να οδηγούν την οργάνωση μέσα στον αυθορμητισμό. Η αυτονομία ήταν πάντα αυτό: είναι η οργάνωση που αντικατοπτρίζει και στοχάζεται επάνω στον αυθορμητισμό της, είναι ο αυθορμητισμός που αντικατοπτρίζει και στοχάζεται πάνω στη δική του οργάνωση. Είναι ένα στοίχημα που πηγαίνει στη ρίζα, θέτοντας σε λειτουργία εκείνο (to λίγο) που έχουμε, για να μπορέσουμε να κατακτήσουμε εκείνο (to πολύ) που επιθυμούμε.

Αν ψάχνετε μια ήρεμη θάλασσα για να απολαύσετε μια ιδεολογική ταυτότητα, μείνετε μακριά από αυτά τα κύματα. Εμείς ψάχνουμε ξανά την καταιγίδα. Είναι άχρηστο να ξεφορτώνουμε τις ανεπάρκειες μας επάνω στην υπάρχουσα υποκειμενικότητα. Εσείς που βλέπετε βαθύ σκοτάδι παντού, αναρωτηθείτε εάν είναι οι φακοί σας, τα γυαλιά σας που είναι σκούρα ή κοιτάζετε προς λάθος κατεύθυνση. Λοιπόν, δεν το έχετε καταλάβει ακόμα; Κανείς δεν κοιμάται – υπάρχει ο ήλιος ακόμα και τη νύχτα – το έχω πει χιλιάδες φορές – όλα μπορούν να συμβούν. Είμαστε έτοιμοι για κάτι περισσότερο από μια ξεχωριστή βραδιά;

 

Αν ψάχνετε μια ήρεμη θάλασσα για να απολαύσετε μια ιδεολογική ταυτότητα, μείνετε μακριά από αυτά τα κύματα. Εμείς ψάχνουμε ξανά την καταιγίδα. Είναι άχρηστο να ξεφορτώνουμε τις ανεπάρκειες μας επάνω στην υπάρχουσα υποκειμενικότητα. Εσείς που βλέπετε βαθύ σκοτάδι παντού, αναρωτηθείτε εάν είναι οι φακοί σας, τα γυαλιά σας που είναι σκούρα ή κοιτάζετε προς λάθος κατεύθυνση. Λοιπόν, δεν το έχετε καταλάβει ακόμα; Κανείς δεν κοιμάται – υπάρχει ο ήλιος ακόμα και τη νύχτα – το έχω πει χιλιάδες φορές – όλα μπορούν να συμβούν. Είμαστε έτοιμοι για κάτι περισσότερο από μια ξεχωριστή βραδιά;

 

http://commonware.org/index.php/gallery/879-cercavo-un-mare-calmo-ma-ho-trovato-te