Ένας παγκόσμιος εμφύλιος πόλεμος – Una guerra civile mondiale

28/10/2019 kleovisΣχολιάστε

Δημοσιεύτηκε στις 23 Οκτωβρίου 2019 · in Interventi ·στις Παρεμβάσεις

του Sandro Moiso

“Δεν χρειάζονται πλέον τονωτικά ή ιδεολογίες, χρειάζεται μια άλλη ζωή – Non servono più eccitanti o ideologie, ci vuole un’altra vita”
(Franco Battiato, Un’altra vita-Μια άλλη ζωή, 1983)

“Εάν η χειραφέτηση των εργατικών τάξεων απαιτεί την αδελφική συνεργασία τους πώς μπορούν να επιτύχουν αυτή την αποστολή εφόσον μια εξωτερική πολιτική που επιδιώκει εγκληματικά σχέδια επικεντρώνεται επάνω σε εθνικές προκαταλήψεις και σπαταλά το αίμα και τους θησαυρούς των λαών σε πολέμους ληστείας; Όχι η σοφία της άρχουσας-κυρίαρχης τάξης αλλά η ηρωική αντίσταση της αγγλικής εργατικής τάξης στην εγκληματική τρέλα της ήταν αυτό που έσωσε την ευρωπαϊκή Δύση από το να ριχθεί με όλες τις δυνάμεις της σε μια βρώμικη σταυροφορία για να διαδώσει την δουλεία στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Η επαίσχυντη έγκριση, η υποκριτική συμπάθεια ή η ηλίθια αδιαφορία με την οποία οι ανώτερες τάξεις της Ευρώπης έχουν δει τη Ρωσία να παίρνει το ορεινό φρούριο του Καυκάσου και να εξοντώνει την ηρωική Πολωνία. οι δίχως αντίσταση επιθέσεις αυτής της βαρβαρικής ισχύος, της οποίας η κεφαλή βρίσκεται στην Αγία Πετρούπολη και της οποίας τα χέρια βρίσκονται σε όλα τα ευρωπαϊκά υπουργικά συμβούλια, ανάγκασαν τις εργατικές τάξεις να μυηθούν στα μυστήρια της διεθνούς πολιτικής, να ξαγρυπνήσουν επάνω στις διπλωματικές διαδικασίες των αντίστοιχων κυβερνήσεών τους, αντιπαρατιθέμενες σε αυτές όποτε είναι αναγκαίο με όλα τα μέσα που κατέχουν, και, όταν δεν μπορούν να τα προλάβουν, να ενώνουν τις δυνάμεις τους και να τα καταγγέλλουν ταυτόχρονα και να διεκδικούν τους απλούς νόμους της ηθικής και της δικαιοσύνης που θα έπρεπε να ρυθμίζουν τόσο τις ανώτερες σχέσεις μεταξύ των λαών όσο και τις σχέσεις μεταξύ των ατόμων. Ο αγώνας για μια τέτοια εξωτερική πολιτική είναι μέρος του γενικού αγώνα για την χειραφέτηση της εργατικής τάξης. Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!” (Karl Marx, Εναρκτήρια ομιλία της διεθνούς Ένωσης Εργατών – Indirizzo inaugurale dell’Associazione internazionale degli operai, τέλος οκτωβρίου 1864)

Δύο αποσπάσματα στην αρχή μπορεί να φαίνονται πάρα πολλά για αρκετούς αναγνώστες.
Πάνω από όλα δύο αποσπάσματα από συγγραφείς περιβάλλοντα και συγκυρίες τόσο μακρινά μεταξύ τους.
Κι όμως, κι όμως …
Η τρέχουσα διεθνής κατάσταση, στην οποία δεν περνά μια μέρα χωρίς νέες διαδηλώσεις να εκρήγνυνται σε όλα τα μέρη του κόσμου, σε Ανατολή όπως στη Δύση και στο Νότο όπως στον Βορρά, πρέπει να μας κάνει να σκεφτούμε-να στοχαστούμε επάνω στην τεράστια κοινωνική δυσαρέσκεια που κινητοποιεί εκατομμύρια ανθρώπους σε κάθε γωνία του πλανήτη.

Μια δυσφορία που δεν μπορεί να βρει απάντηση στις πολιτικές που εφαρμόζουν κυβερνήσεις φαινομενικά τόσο διαφορετικές μεταξύ τους σε θεσμικές μορφές και πολιτικές εκπροσωπήσεις, αλλά ουσιαστικά ενωμένες από την ανάγκη διαφύλαξης των συμφερόντων του διεθνούς χρηματοοικονομικού κεφαλαίου.
Κυβερνήσεις διατεθειμένες, σε κάθε περιοχή του πλανήτη, να καταστρέψουν τη ζωή του είδους και να αφανίσουν το περιβάλλον με το οποίο πρέπει να συνυπάρχουν συνεχίζοντας να κάνουν να ζει αυτό που είναι ήδη νεκρό, από την ίδια την ουσία του.

Πράγματι, το ci vuole un’altra vita – χρειάζεται μια άλλη ζωή, εννοούμενο ως σύνθημα, θα μπορούσε να συνοψίσει πολύ καλά το περιεχόμενο των τρεχουσών διαμαρτυριών: από τις πορείες των νέων για την υπεράσπιση της κλιματικής και περιβαλλοντικής δικαιοσύνης στις διαδηλώσεις για την υπεράσπιση της επαναστατικής εμπειρίας της Ροζάβα, από τις διαμαρτυρίες στο Χονγκ Κονγκ μέχρι τις διαδηλώσεις των ιρακινών νέων, από τις εξεγέρσεις της Χιλής και του Εκουαδόρ σε εκείνες τις Καταλανικές μέχρι των κίτρινων γιλέκων-gilets jaunes και των κινημάτων NoTav και NoTap στις οποίες, έχουν προστεθεί και τις τελευταίες ημέρες και οι διαμαρτυρίες στο Λίβανο (qui).

Καμιά από αυτές τις περιπτώσεις-αγώνες δεν μπορεί να αντιπροσωπεύει το απόλυτο από μόνος του και για τον εαυτό του, αλλά το σύνολο τους, η ολοένα αυξανόμενη συχνότητα των αγώνων και η αναφορά που γίνεται συχνά στον ένα για τους άλλους(η αλληλεγγύη του κινήματος NoTav προς τους μαχητές της Rojava, οι φοιτητές του Hong Kong που φορούν κίτρινα γιλέκα, καταλανοί διαδηλωτές με τις ομπρέλες, η διάδοση σαν κηλίδα λαδιού της ανατρεπτικής μάσκας του Joker στις ταραχές-εξεγέρσεις, για να κάνουμε μερικά παραδείγματα) μας βοηθούν να αναδημιουργήσουμε ένα πολιτικό και κοινωνικό μωσαϊκό συνδεδεμένο από ένα σχέδιο, το οποίο, αν και δεν έχει ακόμα σταθερά οριοθετηθεί, αρχίζει να εκδηλώνει την εγγενή του οργανικότητα. Η οποία πιθανότατα οφείλεται ακριβώς στις απαντήσεις που διατύπωσαν οι κυβερνήσεις με σχεδόν μονοσήμαντο-πανομοιότυπο τρόπο.

Σε όλες τις περιπτώσεις οι διαμαρτυρίες προκύπτουν από μια γενικότερη κακουχία-δυσφορία που έχει τις ρίζες της σε έναν τρόπο παραγωγής στον οποίο η συσσώρευση νεκρής εργασίας που μετασχηματίζεται σε αξία-χρήμα καταπνίγει τη ζωή και τη ζωντανή εργασία του είδους, τόσο στο απλά σωματικό επίπεδο όσο και σε εκείνο το ψυχικό.
Στο όνομα ενός όλο και πιο εφήμερου κέρδους, ειδικά εάν παρατηρήσουμε ότι πλέον ένα 20% των συνολικών Κρατικών τίτλων-ομολόγων και τουλάχιστον το 40% του κινδύνου αθέτησης των εταιρικών χρεών που φυλάσσονται στα χρηματοκιβώτια των οκτώ κυριότερων παγκόσμιων οικονομιών συνίσταται σήμερα σε τίτλους αρνητικού επιτοκίου (qui).

Οι διαφορές που χαρακτηρίζουν όλα τα κινήματα που αναφέρθηκαν παραπάνω μπορούν να κρύψουν μόνο σε ένα σβησμένο μάτι ή τυφλωμένο από την ιδεολογία το γεγονός ότι οι ίδιες προέρχονται όλες από την ανάγκη να διακόψουν μια σχέση υποβολής στην οποία, όπως δήλωνε ένα επιτυχημένο σύνθημα πριν από μερικά χρόνια, Είμαστε το 99% !, η πλειοψηφία της ανθρωπότητας (γυναίκες, εργαζόμενοι μισθωτοί, άνεργοι, νέοι που δεν έχουν μέλλον τόσο από κλιματική και οικονομική άποψη, μεσαίες τάξεις κατεστραμμένες, αυτόχθονοι πληθυσμοί και μικροί αγρότες) αναγκάζεται να μειώσει όλο και περισσότερο τις ελάχιστες απαιτήσεις τους- ανάγκες για την αναζωογόνηση ενός κέρδους που συσσωρεύεται σχεδόν αποκλειστικά στα χέρια μιας όλο και πιο περιορισμένης ομάδας επενδυτών και πολυεθνικών και υπερεθνικών εταιρειών. Ή ιμπεριαλισμών, παλιών και νέων, που βλέπουν όλο και περισσότερο να μειώνονται οι χώροι για την οικονομική και εξωρυκτική τους επέκταση, αν όχι με κίνδυνο νέων και ολοένα και πιο καταστροφικών πολέμων.

Από τους κούρδους της Ροζάβα που δεν θέλουν να βλέπουν κατεστραμμένο το πείραμα αυτοκυβέρνησης τους που έθεσε στο επίκεντρο κάθε πολιτικής και στρατιωτικής πρωτοβουλίας το ζήτημα των γυναικών, του περιβάλλοντος και των νέων μορφών δημοκρατίας που δεν βασίζονται στο Κράτος και την εθνικότητα, στους νέους και τους εξεγερμένους όλων των ειδών και ηλικιών στο Χονγκ Κονγκ, που έχουν πληγεί από μια καταστροφική οικονομική κατάσταση για την πλειοψηφία των κατοίκων της πρώην βρετανικής αποικίας ^1, από τα εκατομμύρια των Καταλανών που κατέβηκαν στη πλατεία για τις σκληρές ποινές που επιβλήθηκαν στους πρωτεργάτες του δημοψηφίσματος ανεξαρτησίας του 2017 και για να επιβεβαιώσουν την επιθυμία τους για δημοκρατική ανεξαρτησία και οργάνωση ενάντια σε ένα Κράτος που εξακολουθεί να θεμελιώνει τις ρίζες του στον φρανκικό φασισμό και σε μια μοναρχία πλέον έξω από την Ιστορία, στους ιρακινούς νέους που κατέβηκαν στους δρόμους ενάντια στην αύξηση του κόστους ζωής και την έλλειψη εργασίας ή άλλων πηγών εισοδήματος. στους αυτόχθονες πληθυσμούς του Αμαζονίου στο Εκουαδόρ και τη Βραζιλία μέχρι την κοινωνική έκρηξη του Σαντιάγκο της Χιλής, μέχρι ακόμη τις περιβαλλοντικές και εδαφικές διαμαρτυρίες κινημάτων όπως τα ιταλικά NoTav και NoTap, φαίνεται ότι ένα μοναδικό ουρλιαχτό εξέγερσης ανεβαίνει από τον πλανήτη και μας καλεί να τελειώνουμε με ένα σύστημα εκμετάλλευσης της ζωής, της δικής μας και των άλλων ειδών, τώρα πλέον αφόρητη.

Ο κατάλογος των διαμαρτυριών και των αγώνων θα μπορούσε να συνεχιστεί επί μακρόν, καθώς και εκείνος των μορφών οργάνωσης και των άμεσων αιτημάτων που θέτουν στον αγωνιστικό χώρο οι εξεγερμένοι παντού, αλλά αυτό που πρέπει να τονιστεί εδώ είναι το γεγονός ότι όλοι αυτοί οι αγώνες βρίσκονται μπροστά σε όλο και πιο περιορισμένο περιθώριο ελιγμών και θεσμικών διαπραγματεύσεων, για να είμαι ειλικρινής σχεδόν μηδενικό.
Από τα τεθωρακισμένα που κατεβάζει ο Ερντογάν στο έδαφος της βορειοανατολικής κουρδικής Συρίας, καθώς και του Pinera στη Χιλή, στα περιφρονητικά λόγια του αντιπροσώπου του Σοσιαλιστικού Ισπανικού Εργατικού Κόμματος (PSOE), Pedro Sánchez Pérez-Castejón, κατά των αγωνιστών της ανεξαρτησίας που καταδικάστηκαν στην Ισπανία. από τα τανκς και τα στρατεύματα που μαζεύονται απειλητικά από την κινεζική κυβέρνηση στα σύνορα με το Χονγκ Κονγκ μέχρι την οριστική καταδίκη για τους αγωνιστές NoTav που κατηγορούνται για την παρεμπόδιση ενός διοδίου δρόμου το 2012 ή μέχρι τις δεκάδες καταγγελίες για τους στρατευμένους του κινήματος NoTap για απολύτως γελοίες πράξεις, η απάντηση των κυβερνήσεων δεν είναι άλλη από εκείνη που συνδέεται με τον εκφοβισμό, την καταστολή και την φίμωση, αν όχι τη σφαγή, των κινημάτων και των αγωνιστών που συμμετέχουν σε αυτούς.

Φίμωση και καταστολή που χρησιμοποιούν, ανάλογα με την περίσταση, όπλα, υποκριτικές εκκλήσεις για το μοίρασμα κοινών στόχων (όπως η Πράσινη Νέα Συμφωνία-Green New Deal ή η συλλογή ηλεκτρονικών υπογραφών υπέρ των Κούρδων από πλευράς χαρακτήρων όπως ο Roberto Saviano και ο Enrico Mentana) ενώ η αστυνομία καταστέλλει τις διαδηλώσεις στους δρόμους υπέρ της Rojava (όπως στη Φλωρεντία), η εισαγγελία διερευνά εκείνους που πήγαν να πολεμήσουν για αυτή την υπόθεση (όπως στο Τορίνο) και μαυρίζουν τα προφίλ Fb των εφημερίδων που είναι περισσότερο στρατευμένες στην υπεράσπιση της Rojava, μαζί με εκείνα τα ατομικά αγωνιστών που δραστηριοποιούνται περισσότερο στη διάδοση στο διαδίκτυο πρωτοβουλιών και μηνυμάτων προς αυτή την κατεύθυνση (όπως στη Μπρέσια, αλλά όχι μόνο).

Όλα αυτά φαίνεται να έχουν προκαλέσει την απώλεια της πυξίδας ακόμα και σε πολλούς από αυτούς που θα έπρεπε να έχουν λάβει μια μονοσήμαντη και υποστηρικτική θέση υπέρ όλων αυτών των κινημάτων, ανεξάρτητα από αυτό που δηλώνεται σε πρώτη φάση στα λόγια των οργανώσεών τους ή των εκπροσώπων τους.
Ξεχνώντας το μάθημα του Karl Marx και του Διεθνούς Συνδέσμου των εργαζομένων του 1864, πολλοί άρχισαν να αναρωτιούνται για την εγκυρότητα ή όχι των μεμονωμένων στόχων ή για την υποστήριξη που θα μπορούσαν να λάβουν τέτοια κινήματα από άλλες δυνάμεις, διασφαλίζοντας η κουλτούρα της υποψίας σταλινικής προέλευσης να επιστρέψει με τη μορφή φαινομενικά επιστημονικής γεωπολιτικής ή πολιτικής ανάλυσης, αλλά στην πραγματικότητα μοναχά κοντινής στην ηττοπάθεια.

Τέλος πάντων, μερικοί προσποιούμενοι πως αντιπροσωπεύουν μια αυθεντική μαρξιστική ορθοδοξία κατέληξαν να προδίδουν το πνεύμα που χαρακτήριζε πάντα τη δράση και τον στοχασμό του Moro di Treviri, που πάντα και αποκλειστικά αποσκοπούσε στην εξεύρεση και καταδίκη των ζωτικών γαγγλίων του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής από μια πλευρά, και να προσδιορίσει τους πραγματικούς ανταγωνιστές του μαζί με τους αγώνες που προορίζονται να τον ξεπεράσουν, από την άλλη.

Είναι αλήθεια ότι σήμερα η έκκληση προς την ενότητα δεν μπορεί πλέον να περάσει μόνο μέσω αυτής που απευθύνεται στην εργατική τάξη, αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι η έκκληση του 1864 τελείωνε με εκείνο το προλετάριοι όλου του κόσμου ενωθείτε! που ξεπερνούσε το στενό όριο των απλών μισθωτών για να απευθυνθεί σε όλους τους απαλλοτριωμένους της Ευρώπης και ολόκληρου του κόσμου. Σε εκείνο το απέραντο προλεταριάτο στο οποίο, οι διαδικασίες απαλλοτρίωσης και εξαθλίωσης της πλειοψηφίας του πληθυσμού, κατακλύζουν τόσο τα εκατομμύρια προσφύγων και εκτοπισμένων που μεταναστεύουν από τη μία άκρη του πλανήτη στην άλλη, αναζητώντας μια υπαρξιακή και οικονομική ασφάλεια που καμία κυβέρνηση σκοπεύει πραγματικά να τους εγγυηθεί, καθώς και οι φοβισμένες μεσαίες τάξεις της Δύσης, όπου στο σύνθημα των gilets jaunes, Τέλος του κόσμου – τέλος του μήνα ίδιο πράγμα, μπορούν να αναγνωρίσουν μια τέλεια σύνθεση της κατάστασής τους.

Μια γιγαντιαία ανασύνθεση της τάξης στην οποία, σήμερα και πάνω απ ‘όλα στη δυτική πλευρά του πλανήτη, προλεταριάτο και περιθωριακό προλεταριάτο, υποπρολεταριάτο και μισθωτοί εργαζόμενοι συγχωνεύονται συνεχώς χάρη στη διάχυση της επισφαλούς εργασίας, των γραφείων ευρέσεως εργασίας και, κυρίως, της εξαφάνισης οποιαδήποτε εγγύησης της και στον χώρο εργασίας. Η μη κατανόηση αυτού του γεγονότος θα σήμαινε τη μείωση της «εργατικής τάξης» σε ένα απλό φετίχ να ανεμίζουμε με την ευκαιρία των εορτασμών της 1ης μαΐου, καθιστώντας την πέρα από αυτό δούλη σε ένα labourist όραμα που θα την υποβάθμιζε να είναι ένα απλό παράρτημα της παραγωγικής μηχανής πλέον χωρίς καμία πραγματική ταξική αυτονομία.

Ο Μαρξ επίσης κατανοούσε σαφώς ότι «Με τη συνεχή μείωση του αριθμού των μεγιστάνων του κεφαλαίου […] αυξάνεται η μάζα της δυστυχίας-μιζέριας, της πίεσης, της υποδούλωσης, του εκφυλισμού, αλλά αυξάνεται και η εξέγερση”.² Επιβεβαίωση στην οποία πρέπει να προστεθεί αυτή του Φρίντριχ Ένγκελς, όπου έγραφε: «Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, μετατρέποντας τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού σε προλετάριους σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό, δημιουργεί τη δύναμη η οποία, ποινή ο θάνατος, αναγκάζεται να πραγματοποιήσει αυτή την αναταραχή-αναστάτωση, την αλλαγή.”³

Πιθανότατα όχι όλοι όσοι βγαίνουν στους δρόμους της Καταλονίας μοιράζονται τους ίδιους στόχους (μεταξύ της ανεξαρτησίας του Carles Puigdemont i Casamajó και της ανεξαρτησίας των CDR, των επιτροπών υπεράσπισης της δημοκρατίας, ή των επιτροπών γειτονιάς τρέχουν διαφορετικά μήκη απόστασης από άποψη στόχων και μεθόδων αγώνα και οργάνωσης από κάτω), έτσι όπως στο Χονγκ Κονγκ τα συμφέροντα που εμπλέκονται στις αναταραχές μπορούν να είναι τόσα όσα τα υπάρχοντα μεταξύ των κυβερνήσεων που εν μέρει υποστήριξαν, και μετά πρόδωσαν, τους κούρδους της Ροζάβα στον αγώνα τους, που εξαναγκάστηκαν από την αναγκαιότητα της επιβίωσης, ενάντια στο Isis, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι απολύτως απαραίτητο να στηρίξουμε και να μοιραστούμε όλους αυτούς τους αγώνες, στο όνομα μιας κοινής και απαραίτητης υπερνίκησης όχι μόνο των αδικιών που καταναλώνονται σε πλανητικό επίπεδο, αλλά και του κοινωνικού μοντέλου και του τρόπου παραγωγής που τους καθιστά εύλογους.

Τέλος είναι απαραίτητο να αναλογιστεί κανείς ότι πολλά κινήματα ανεξαρτησίας γεννιούνται ακριβώς από την κρίση των εθνικών κρατών, τα οποία τώρα πλέον έχουν υπερβολικά μειωθεί σε μια απλή κατασταλτική λειτουργία, και ανεπαρκή, ή μηδενική, αυτονομία λήψης αποφάσεων των κυβερνήσεών τους. Χωρίς τέτοιες εκτιμήσεις, οι οποίες θα πρέπει σίγουρα να μελετηθούν σε βάθος, δεν είναι όμως δυνατόν ούτε να κατανοήσουμε την όλο και πιο ολοφάνερη ασημαντότητα των κυβερνώντων και των κομμάτων τους: από τον Di Maio έως τον Trump, περνώντας από το Salvini, το PD, τον Boris Johnson και όλες αυτές τις δυνάμεις που, από καιρό σε καιρό, κυριαρχιστικές, λαϊκιστικές, δημοκρατικές ή φιλελεύθερες, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο παρά να ζεσταίνουν ξανά την ίδια παλιά σούπα και να οδηγούν το ίδιο αρπακτικό καταπιεστικό και κατασταλτικό έργο-σχέδιο.

Ξανά στη δεκαετία των χρόνων Εξήντα του ‘800, ο Μαρξ καλούσε τους άγγλους εργάτες, οι οποίοι αντιτίθενται στον εικαζόμενο ανταγωνισμό εργασίας των ιρλανδών μεταναστών εργαζομένων, να υπερασπίζονται αυτούς τους πιο αδύναμους και λιγότερο εξασφαλισμένους εργαζόμενους αντί να τους πολεμούν, επειδή αυτοί που δεν μπορούν να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των άλλων, δεν ξέρουν να το κάνουν ούτε με τα δικά τους. Όλα αυτά εξακολουθούν να ισχύουν, και ίσως ακόμη περισσότερο, για εμάς σήμερα. Αλίμονο να προδώσουμε την εντολή του.

Και διότι σήμερα, σε διεθνές επίπεδο, έγινε απαραίτητο να μιλήσουμε για εμφύλιο πόλεμο, αφού ο απώτερος στόχος αυτής της παγκόσμιας σύγκρουσης θα μπορέσει να ολοκληρωθεί όχι τόσο και μόνο με τη νίκη ενός από τους δύο κύριους παίκτες (εργάτες και αστούς για να απλοποιήσουμε σύμφωνα με έναν κακά χωνεμένο μαρξισμό] αλλά, μάλλον, με την άρνηση και των δυο μέσω μιας άρνησης και μιας υπερνίκησης του σημερινού τρόπου παραγωγής, και μέσω της άμεσης καταστροφής του εθνικού Κράτους, όπως ακριβώς είχε δηλώσει ο Μαρξ μετά την εμπειρία της Κομμούνας του Παρισιού. Εμφύλιο πόλεμο για τον οποίο, μεταξύ άλλων, οι πιο άγριοι υπερασπιστές της υπάρχουσας α/ταξίας δεν διστάζουν πλέον να μιλήσουν ανοιχτά, όπως έκανε ο πρόεδρος της Χιλής Pinera τις ημέρες αυτές (qui).

Φυλακή, στρατόπεδο συγκέντρωσης, θάνατος, βασανιστήρια και βία δεν υπήρξαν κατασταλτικά εργαλεία τυπικά μόνο του παρελθόντος και των ολοκληρωτικών καθεστώτων, αλλά όλο και περισσότερο θα βρίσκονται στο παρόν, σε κάθε γωνιά της Ευρώπης και του κόσμου. Miseria y repression-μιζέρια και καταστολή όπως γράφτηκε σε ένα πανό των χιλιανών διαδηλωτών. Όμως όλο αυτό δεν αποτελεί μόνο μια προσωρινή απόκλιση από την καθημερινή πολιτική και δημοκρατική κανονικότητα, όπως όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης θα ήθελαν ξανά να μας κάνουν να πιστέψουμε. μάλλον θα πρέπει να αναγνωρίζεται δεόντως και να ονομάζεται με το καταλληλότερο όνομα: εμφύλιος πόλεμος, ανοιχτός ή έρπων κι αν είναι ⁴, που αναγγέλλεται από τις κυβερνήσεις και τις ελίτ της παγκόσμιας οικονομίας στο όνομα των «ιερών δικαιωμάτων» του κέρδους και της εκμετάλλευσης. Αλλά που θα πρέπει να αντιστραφεί στο αντίθετό του.

Ένας βίαιος και καθόλου υπόγειος εμφύλιος πόλεμος που έχει ανοίξει μεταξύ εκμεταλλευτών, τόσο του ανθρώπινου είδους όσο και του περιβάλλοντος, και εκμεταλλευόμενων που θα επιλυθεί μόνο με τον επαναπροσδιορισμό των κοινωνικών μορφών διακυβέρνησης και παραγωγής. Μορφές που δεν μπορούν ακόμη να δοθούν πλήρως, αλλά που θα μπορούσαν να γίνουν κατά τη διάρκεια των γεγονότων ή να οριστούν πλήρως μόνο στο τέλος τους. είναι βέβαιο ότι πρέπει, με εξυπνάδα και σαφήνεια της σκέψης, να συνειδητοποιήσουμε ότι από την Κομμούνα κι εμπρός όλοι οι αγώνες έως τους σημερινούς, αποτελούν μέρος ενός μακρού, ίσως πολύ μακρού, εμφυλίου πολέμου (όχι μόνο ταξικού, μιας και οι παίκτες συχνά υπήρξαν πιο πολυάριθμοι των δύο τάξεων που αγιοποιήθηκαν από την ιδεολογία) που προορίζεται να επαναπροσδιορίσει τα όρια του μέλλοντος του είδους μας. Μια σύγκρουση, αυτή που ζούμε, που μόνο από το μέλλον, μπορεί να αντλήσει την έμπνευση και τα σωστά κίνητρα, από το μέλλον που εννοείται ως άρνηση των παρόντων και περασμένων-πεπερασμένων κοινωνικών σχέσεων παραγωγής.

Αφήνοντας στους σημερινούς διαχειριστές της τρέχουσας παγκόσμιας αυτοκρατορικής α/ταξίας τον ρόλο που ήδη ανήκε στις χειρότερες συντηρητικές, φιλελεύθερες, φασιστικές ή ψευδώς σοσιαλιστικές κι αν ήταν δυνάμεις του παρελθόντος. Ήτοι, να αρνούνται, με οποιοδήποτε μέσο, ένα διαφορετικό και εφικτό μέλλον έτσι ώστε αυτή να μπορέσει που μπορεί ακόμη να εμποδίσει οποιαδήποτε ενέργεια αλλαγής του παρόντος.

***

N.B.

Με την ευκαιρία της εκδήλωσης Λόγος-Γιορτή της Λέξης Logos-Festa della Parola που θα λάβει χώρα στη Roma από 23 έως 27 οκτωβρίου στο κοινωνικό κέντρο CSOA EX SNIA θα διεξαχθούν συναντήσεις, συζητήσεις και παρουσιάσεις βιβλίων άμεσα συνδεδεμένων με μερικά θέματα που αντιμετωπίστηκαν εδώ, το πρόγραμμα (qui il programma).

Stampa, crea PDF o invia per email

Si veda H. Dieter, Poveri e senza casa: le radici sociali della protesta in Hong Kong: una Cina in Bilico, Limes n° 9/2019, pp. 117-120 ↩
K. Marx, Il capitale, Libro primo,cit. in A.Heller, La teoria dei bisogni in Marx, Feltrinelli 1974, p. 87 ↩
F. Engels, Antidühring, in A. Heller, op. cit. p. 87 ↩
cfr. https://www.carmillaonline.com/2019/03/07/tre-secoli-di-guerra-civile/ ↩

Facebook122 Twitter Telegram

https://www.carmillaonline.com/2019/10/23/una-guerra-civile-mondiale-gia-in-atto/

ανατρεπτική τέχνη, arte ribelle

Προβολή της ταινίας ” The dead don’ t die ”, Δευτέρα 21/10/2019, στις 21:30, στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας

18/10/2019 kleovisΣχολιάστε

By anarxikoikavalas | October 17, 2019 – 10:48 pm – Posted in Αυτο-οργανωμένοι χώροι, Αυτο-οργάνωση, Αυτόνομο Στέκι, Εκδηλώσεις, Προβολές

Οι Νεκροί Δεν Πεθαίνουν

The Dead Don’t Die

του Τζιμ Τζάρμους

Ο πιο cool Αμερικανός δημιουργός κάνει ένα πολιτικό zombie-movie, μόνο που ξεχνά να ξεσκονίσει το σενάριό του.

Οταν ο Τζιμ Τζάρμους, ο βασιλιάς του στιλ, της απέριττης κινηματογραφικής γοητείας, του κυνικού χιούμορ, της διακριτικής τρυφερότητας, κάνει ένα zombie-movie, μπαίνει, δηλαδή, στον κόσμο του βασιλιά των ταινιών είδους, περιμένεις από την ένωση ένα αριστούργημα. Το «The Dead Don’t Die» είναι ένα κατά στιγμές χαριτωμένο, ως επί το πλείστον άνευρο, ζομπι-ικό σχόλιο για την Αμερική του Τραμπ και την καταστροφή της γης, με τόσα πολλά κλεισίματα του ματιού που μοιάζει σαν να έχει τικ.

Το εύρημα του σεναρίου είναι καλοδεχούμενα γνώριμο. Στη «μικρή αμερικανική πόλη», που λέγεται Centerville κι άρα εκπροσωπεί το έθνος, τρεις αστυνομικοί έχουν ν’ αντιμετωπίσουν, για πρώτη φορά, μια πραγματική απειλή. Δυο άντρες, ο Κλιφ του Μπιλ Μάρεϊ και ο Ρόνι του Ανταμ Ντράιβερ και μια κοπέλα, η Μίντι της Κλόι Σεβινί, εκπροσωπούν την Τάξη, φορούν γυαλιά γιατί είναι πολύ σοβαροί και διατυπώνουν με ανέκφραστα πρόσωπα την έκπληξή τους γι’ αυτό που έτυχε στον τόπο τους. Αυτό που «έτυχε» είναι ότι, η υπερβολική εκμετάλλευση της γης την κάνει να ξερνά απέθαντους. Τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα κι άρα όπου βρουν ζωντανή σάρκα επιτίθενται. Περπατούν σαν… ζόμπι κι επαναλαμβάνουν, το καθένα, από μία λέξη, το αγαπημένο τους πράγμα στη ζωή, όλα καταναλωτικά αγαθά: coke, fashion.

Τους τρεις αστυνομικούς περικυκλώνουν άλλοι, χαριτωμένοι ήρωες: ο αγρότης Μίλερ (Στιβ Μπουσέμι), ένας ορκισμένος ρατσιστής – την πρώτη φορά που τον βλέπουμε φορά καπελάκι που γράφει «keep America white again», εκεί πράγματι γελάσαμε – με καλύτερό του φίλο τον Αφροαμερικανό Χανκ (Ντάνι Γκλόβερ) που έχει το μαγαζί με είδη κιγκαλερίας. Στο κοντινό δάσος ζει ο ερημίτης Μπομπ (Τομ Γουέιτς), με την υπέροχα αφράτη κόμμωση, ένας αντισυστημικός ιδεολόγος που αφουγκράζεται καλύτερα απ’ όλους τον πλανήτη. Η Ζέλντα (Τίλντα Σουίντον) είναι η «εκκεντρική» νεκροθάφτης της πόλης, μια σκωτσέζα σαμουράι με μακριά ξανθά μαλλιά και τα δικά της μυστικά. Τη Centerville επισκέπτονται μια παρέα χίπστερ πλουσιόπαιδων από την «πόλη» με επικεφαλής τη Σελίνα Γκόμεζ που οδηγεί Πόντιακ γιατί είναι ρετρό κι ωραία και τρία πιτσιρίκια που το έχουν σκάσει από το αναμορφωτήριο.

Αυτή την ομάδα ηρώων, ταιριαστών «αταίριαστων» βγαλμένων από το σύμπαν του Τζιμ Τζάρμους αλλά και της καρδιάς της παραδοσιακής ή/και σύγχρονης Αμερικής, η ταινία τοποθετεί σ’ ένα περιβάλλον που στιλιστικά, στις στολές των αστυνομικών, στο diner, στην εξοχή, στο μινιμαλισμό, είναι βγαλμένο από το «Twin Peaks», μόνο που η φωτογραφία του Φρέντερικ Ελμς, αντίθετα από εκείνη του «Paterson», είναι αδικαιολόγητα φλατ. Οι διάλογοι είναι γραμμένοι με το χαρακτηριστικό μπλαζέ χιούμορ του παραλόγου του Τζάρμους, όμως εδώ το κωμικό timing δεν λειτουργεί, οι ατάκες που επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά για να προκαλέσουν το γέλιο κρέμονται στο αέρα, σαν να καθυστερούν υπερβολικά να φτάσουν στο στόχο τους. Το τραγούδι της ταινίας, μια country μελωδία με τους στίχους «The Dead Don’t Die, After life is over, the afterlife goes on», ακούγεται τόσες φορές ως μοτίβο που το αστείο εξαντλείται.

Εάν ο Τζάρμους έχει την ευρηματικότητα να γεμίσει τη μικρή πόλη του με αντισυμβατικούς ήρωες, δεν αξιοποιεί κανέναν τους. Ιστορίες που ξεκινούν πολυδιάστατα, ή συγκρουσιακά, ή ρομαντικά, ξεχνιούνται στη μέση ή… γίνονται νόστιμο γεύμα για τα ζόμπι. Ο ερημίτης Μπομπ του Τομ Γουέιτς που θα μπορούσε και νοηματικά ν’ απογειώσει την ταινία, παραμένει να μονολογεί στο δάσος του, ενώ η Ζέλντα της Τίλντα Σουίντον, παρότι έχει τη δική της, απολαυστικά exploitative σκηνή καθώς μακιγιάρει δυο απέθαντους πριν την κηδεία τους, ανήκει τελικά σε μια άλλη, δική της, μικρού μήκους ταινία που ίσως, κάποτε, ήθελαν με τον Τζάρμους να κάνουν μαζί.

Από την άλλη πλευρά, με έναν πρωτοφανή, για το δικό του έργο, ναρκισσισμό, ο Τζάρμους γεμίζει την ταινία του αυτοαναφορικά παιχνίδια. Τα πρώτα ζόμπι που εμφανίζονται στην ιστορία είναι η Σάρα Ντράιβερ, η επί δεκαετίες σύντροφός του και… ο Ιγκι Ποπ και η αγαπημένη τους λέξη είναι, φυσικά, «καφές». Η κάμερα περνά δυο φορές πάνω από τον τάφο του Σάμιουελ Φούλερ, ο Κέιλεμπ Λάντρι Τζόουνς αναλαμβάνει, ως movie geek, τις αλλεπάλληλες σινεφιλικές αναφορές, διορθώσεις κι εξυπνάδες. Οσο για τις αναφορές της ταινίας στο ίδιο το b-είδος των zombie-movies που είναι προφανές πως λατρεύει, όπως τον Ρομέρο και τη «Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών» ή το «Dawn (για να μην πούμε το Shaun) of the Dead», παρά την έκδηλη αγάπη και την έντιμη προσπάθεια για εφέ και σπλάτερ, η ταινία μόνο χάνει στη σύγκριση και κουράζει στην υπερβολή. Σ’ ένα είδος τόσο πλούσιο και τόσο ξεχωριστό, οι παγίδες αφθονούν: κι έτσι η αναμετάδοση των τρομερών ειδήσεων από την τηλεόραση μάς θυμίζει ότι έχει γίνει καλύτερα στην… «Επίθεση του Γιγαντιαίου Μουσακά» του Πάνου Χ. Κούτρα κι η τελική αναμέτρηση ανθρώπων και ζόμπι φέρνει στο νου το γήπεδο στο «Κακό» του Γιώργου Νούσια. Το να έχεις τόσο χρόνο βλέποντας την ταινία ώστε να κάνεις συσχετισμούς, δεν λέει τίποτε καλό για το ρυθμό της.

Αλλά και ιδεολογικά, οι απόψεις του Τζιμ Τζάρμους έχουν μια παρωχημένη αίσθηση. Το Κακό γεννάται από τη ρωγμάτωση των Πόλων, τα απέθαντα ζόμπι του καταναλωτισμού του Τραμπ εξαπλώνονται, εκτός αν… «kill the head» η επαναλαμβανόμενη οδηγία, τους σκοτώσεις το πνεύμα, τα πλουσιόπαιδα πρέπει να πεθάνουν για να επιβιώσει ο σοσιαλισμός: τίποτε στραβό, απλώς ιδέες διατυπωμένες στο σινεμά με τόσο πιο αιχμηρούς και πρωτότυπους και σύνθετους τρόπους στο παρελθόν, ακόμα κι από τον ίδιο τον Τζάρμους. Το «The Dead Don’t Die» είναι η ταινία που επίμονα θέλεις να σ’ αρέσει, αλλά η κοινοτοπία της σε προδίδει. Μαζεύοντας γύρω του όλους τους αγαπημένους ηθοποιούς του, μιλώντας για το τέλος του κόσμου, επιστρέφοντας στην καρδιά της Αμερικής, μαχόμενος για το Καλό με τα λόγια του παππού, ο Τζιμ Τζάρμους μοιάζει, μ’ αυτή την ταινία, σαν να καταθέτει την τελευταία του λέξη, σαν να αποχαιρετά το κοινό του με νουθεσία για το μέλλον. Κι ειλικρινά, ελπίζουμε με πάθος στο επόμενο κινηματογραφικό βήμα του, γιατί είναι πολύ cool, πολύ ξεχωριστός, πολύ αγαπημένος, πολύ έξυπνος γι’ αυτό εδώ.

ΚΑΘΕ ΔΕΥΤΕΡΑ CINE ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΣΤΟ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΣΤΕΚΙ ΚΑΒΑΛΑΣ

By anarxikoikavalas | – 10:42 pm – Posted in Αυτο-οργανωμένοι χώροι, Αυτο-οργάνωση, Αυτόνομο Στέκι, Αφίσες, Εκδηλώσεις, Προβολές

Στη σύγχρονη κοινωνία ζούμε την καθολική επιβολή του παραγωγικού-καταναλωτικού μοντέλου και την εμπορευματοποίηση κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας. Θέλοντας να σπάσουμε τα δεσμά ανελευθερίας, εκμετάλλευσης και κυριαρχίας που γεννούν οι εμπορευματοποιημένες σχέσεις, επιχειρούμε μέσα από τις προβολές φετινών και παλαιότερων κινηματογραφικών ταινιών χωρίς αντίτιμο, να απεκδύσουμε την κινηματογραφική Τέχνη από τη λογική του δούναι και λαβείν. Ταυτόχρονα καλούμε όλους εσάς να συμμετέχετε στο όλο εγχείρημα είτε προτείνοντας ταινίες, είτε φτιάχνοντας το δικό σας κινηματογραφικό έργο, για να το διαδώσουμε υλικά & ηλεκτρονικά έξω από τις λογικές της εμπορικής προώθησης και διαμεσολάβησης. Η πειρατεία σκοτώνει τον καπιταλισμό!!

Κινηματογραφική Ομάδα Α.Κ-46

http://anarxikoikavalas.squat.gr/

θεωρία, teoria

Ανάμεσα στον κλιματικό αρνητισμό και την green economy- πράσινη οικονομία. Παρέμβαση του Massimo De Angelis

16/10/2019 kleovisΣχολιάστε

22 ΜΑΙΟΥ 2019 | IN NO TAV&BENI COMUNI.

Ακολουθεί μια σειρά από σκέψεις του Massimo De Angelis, καθηγητή της «Πολιτικής Οικονομίας και Κοινωνικής Αλλαγής»-“Political Economy and Social Change” στο Πανεπιστήμιο του East London.Τα επιχειρήματά του σχετίζονται με το ευρύ θέμα της πολιτικής οικολογίας, ξεκινώντας από τη σχέση ανάμεσα στη φύση, το κεφάλαιο και το ανθρώπινο υποκείμενο, περνώντας μέσα από την τρέχουσα πολιτική συζήτηση για τις κλιματικές αλλαγές ανάμεσα στον αρνητισμό και τις «πράσινες» προοπτικές υπαγωγής, φτάνοντας τη συζήτηση σε γενικές υποθέσεις για το θέμα του επαναπροσδιορισμού της οργάνωσης της κοινωνικής αναπαραγωγής από μια οπτική μαρξιστική. Το κείμενο είναι μια μεταγραφή της ομιλίας του De Angelis στη δεύτερη συνάντηση του «Μέχρι την επανάσταση – Εργαστήριο κριτικής και πολιτικής οικολογίας»- «Until the Revolution – Laboratorio di critica ed ecologia politica» που βρίσκεται σε εξέλιξη στη Μπολόνια. Συνάντηση με τίτλο «Μεταξύ κλιματικού αρνητισμού και πράσινης οικονομίας»-“Tra negazionismo cimatico e green economy”.

Tra negazionismo climatico e green economy. Intervento di Massimo De Angelis

Ξεκινώ προσπαθώντας να διευκρινίσω δύο πράγματα. Μιλάμε για τον Μαρξ και την ανάλυσή του για το εμπόρευμα. Ο Μαρξ αντιμετώπιζε μαζί με αυτό το πρόβλημα του εμπορεύματος, της εμπορευματοποίησης και του φετιχισμού, και εκείνο της αλλοτρίωσης, που συνδέεται με αυτές τις θεματικές που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Λέγεται ότι σε σχέση με την καπιταλιστική εκμετάλλευση υπάρχει και η αλλοτρίωση του ανθρώπου, η οποία διαρθρώνεται σε διάφορες στιγμές. Η άρθρωση του ανθρώπου ως παραγωγού, σε σχέση με το εμπόρευμα που παράγει. Αυτό το βλέπουμε σε όσους εργάζονται σε ένα εργοστάσιο υπό τον κύριο-το αφεντικό. Παράγεις κάτι επάνω στο οποίο δεν έχεις κάποια αυτόνομη ενέργεια-δύναμη-input σχετικά με το πού, πώς, πόσο ή γιατί. Μετά υπάρχει η αποξένωση, η αλλοτρίωση του παραγωγού σε σχέση με τους συμ-παραγωγούς του, επειδή σε ένα καπιταλιστικό πλαίσιο έχεις ισχυρούς περιορισμούς στην αυτονομία του τρόπου παραγωγής αυτού που παράγεις, του τρόπου με τον οποίο συσχετίζεσαι και συνεργάζεσαι με τους άλλους. Η αλλοτρίωση-αποξένωση του παραγωγού, το εννοούμε με την ευρεία έννοια, όχι μόνο στο εργοστάσιο, αλλά και στην οικιακή εργασία, είναι επίσης σε σχέση με τη φύση, στη σχέση με αυτήν. Με τη φύση εννοούμε λοιπόν, τη φύση έξω από τους ανθρώπους, επειδή και εμείς κατά τα άλλα είμαστε φύση. Η φύση δεν είναι έξω από εμάς, είναι και μέσα μας. Όταν μιλάμε για τη φύση μιλάμε και για τους εαυτούς μας, σε σχέση με το περιβάλλον μέσα στο οποίο υπάρχουμε και στο οποίο συσχετιζόμαστε με διάφορες μορφές. Η ανάλυση της μορφής αυτής της σχέσης ανθρώπου-φύσης έξω από εμάς, είναι ένα πολιτικό ζήτημα. Στον καπιταλισμό, σύμφωνα με τον Μαρξ, αυτή η αλλοτρίωση-αποξένωση εκφράζεται ακριβώς με τη φύση. Φτάνει να σκεφτούμε την δραματική λίστα που προκύπτει κάθε χρόνο σε σχέση με τα εργατικά ατυχήματα, με θανάτους, άγχος, σημειώνουμε το κακό που μας κάνει ένα συγκεκριμένο οικονομικό και κοινωνικό σύστημα.

Μετά υπάρχει η τελευταία αλλοτρίωση για την οποία μιλάει ο Μαρξ που είναι η αποξένωση από το ίδιο το δικό του είδος. Το ανθρώπινο είδος διακρίνεται από τα άλλα είδη για την ικανότητά του να επεξεργάζεται, να σκέπτεται και να αυτοπροσδιορίζεται μέσω μιας γνώσης που αναπτύσσεται. Ας ξεκινήσουμε από αυτή την αλλοτρίωση διότι αυτή είναι και σήμερα παρούσα με δραματικό τρόπο. Αγγίζει τα μεγάλα τρέχοντα ζητήματα της κλιματικής αλλαγής αλλά όχι μόνο, επειδή όταν βλέπουμε αυτούς τους αγώνες να εκφράζονται με αναβρασμό όπως στο Λονδίνο με την εμφάνιση του Extinction Rebellion (που υπήρξε μια μεγάλη στιγμή έκφρασης αυτής της τεράστιας αγωνίας, αυτού του φόβου) βλέπουμε πως συσσωρεύονται με άλλες ανησυχίες-αγωνίες. Μέχρι προχθές συζητούσαμε για επισφάλεια, για υλική ασφάλεια, για το πώς θα τα βγάλουμε εις πέρας, τώρα υπάρχει ένα νέο άγχος, αυτό της κλιματικής αλλαγής, για το οποίο δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης.

Μαζί με αυτήν υπάρχουν και πολλές άλλες θεματικές, εκείνες που έχουν καθορίσει μελετητές όπως ο Steffen σε σχέση με τη λέξη Anthropocene -1]. Μιλάμε για μια προσπάθεια συγκέντρωσης όλων των περιβαλλοντικών ζητημάτων που δεν περιλαμβάνουν μόνο την κλιματική αλλαγή αλλά και την απώλεια βιοποικιλότητας, σχεδόν 60% από τη δεκαετία του ’50, με τη διάβρωση των ακτών λόγω της μαζικής παραγωγής αγαθών όπως οι κανονικές γαρίδες που καταστρέφουν γαίες και κοινωνικές οργανώσεις όπως αυτές των αγροτών, θέτοντας σε κίνδυνο και τα υπόγεια ύδατα. Ή την εκπομπή μεθανίου λόγω της μαζικής παραγωγής κρέατος εξ αιτίας του αυξανόμενου αστικού πληθυσμού ολοένα και πιο πεινασμένου που υποκινείται από τις αγρο-business. Υπάρχουν μεταξύ άλλων πολλά περισσότερα από αυτά τα πράγματα, με το έργο του ίδιου του Steffen ο οποίος, μέσω δεκάδων και δεκάδων γραφημάτων περιγράφει πως ξεκινώντας από τη Βιομηχανική Επανάσταση υπήρξε μια αλλαγή πορείας στις εκπομπές ανυδρίτη, η οποία σταδιακά πήρε την πάνω βόλτα.

Με την παγκόσμια επιτάχυνση του καπιταλισμού υπάρχει μια επιτάχυνση και όλων των άλλων αρνητικών δεικτών της οικολογικής κατάστασης του κόσμου, ακόμη και πέρα από το ζήτημα των εκπομπών. Βρισκόμαστε σε μια τεράστια περιβαλλοντική κρίση, η οποία δεν είναι ότι καταστρέφει τη φύση (γι αυτό θέλει πολύ ακόμη). Μάλλον καταστρέφει τις συνθήκες ζωής που είναι απαραίτητες στην ανθρώπινη αναπαραγωγή, στην ανθρώπινη ζωή σε αρμονία με τη φύση. Ο καπιταλισμός έχει πραγματοποιήσει ένα είδος πειρατείας μιας περιόδου, μιας γεωλογικής εποχής που ονομάζεται Οlocene-Ολόκαινο-2] στην οποία αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σε θεωρητική γραμμή, που είναι μια εποχή που θεωρητικά θα έπρεπε να διαρκέσει χιλιάδες και χιλιάδες χρόνια, όπου οι κλιματικές διακυμάνσεις είναι πολύ περιορισμένες, χρήσιμες για μια σταθερή ανάπτυξη των ανθρώπινων πολιτισμών. Ο καπιταλισμός κατάφερε να τερματίσει αυτή την εποχή, όπου όλες οι αξίες που αποτελούσαν το όραμα-την έννοια της Olocene είναι ξεπερασμένες και συνεχίζουν να ξεπερνιούνται..

Φαίνεται ότι δεν υπάρχει όριο σε αυτήν την τρέλα του καπιταλισμού. Ο κίνδυνος είναι αυτός, και είναι τεράστιος. Γινόταν λόγος περί αρνητισμού, και πράσινης οικονομίας. Οι αρνητιστές είναι για λόγους που πολύ συχνά έχουν να κάνουν με τους ευαγγελιστές όπως στις ΗΠΑ. Πολλοί από τους αρνητιστές ωστόσο γνωρίζουν πολύ καλά ποιο είναι το πρόβλημα, μόνο που σκέφτονται από την οπτική της νοοτροπίας των οικονομολόγων. Η κυρίαρχη οικονομία έχει τεράστια ευθύνη για αυτά τα φαινόμενα και την κατανόησή τους. Μια λέξη κλειδί μέσα σε αυτή τη συζήτηση είναι η λέξη «αειφορία-βιωσιμότητα». Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για το κενό αυτής της λέξης, που εφαρμόζεται τόσο στο περιβάλλον όσο και στις business. Στην τελευταία αυτή περίπτωση, γίνεται λόγος να καταστούν οι business συνεχείς, δίχως τέλος. Η περιβαλλοντολογική είναι αντιθέτως ικανότητα της φύσης να απολαμβάνεται με τον ίδιο τρόπο και από τις επόμενες γενιές. Αυτή η ιδέα προέρχεται από την μεγάλη διορατικότητα των εσκιμώων πληθυσμών για τους οποίους κάθε απόφαση που πρέπει να ληφθεί μέσα στην κοινότητα πρέπει να είναι μακρόπνοη, λαμβάνοντας υπόψη τις συνέπειες και τις επιδράσεις αυτής της απόφασης στις επτά μελλοντικές γενιές. Κάθε απόφαση θεωρούνταν από τις αυτόχθονες κοινότητες ως μια σημαντική απόφαση, είχε μεγάλη βαρύτητα γι αυτές. Εκείνοι που θα έπρεπε να πληρώσουν τις συνέπειες συγκεκριμένων αποφάσεων έπρεπε να ληφθούν υπόψη.

Στην τρέχουσα συζήτηση υπάρχουν δύο τρόποι κατανόησης της λέξης βιωσιμότητα-αειφορία. Υπάρχουν επιστήμονες, όπως οι επιστήμονες του κλίματος, που διαβάζουν τις οικολογικές διεργασίες και σκιαγραφούν μια ισχυρή αντίληψη της βιωσιμότητας. Δεν μπορείτε να συνεχίσετε να εκπέμπετε αέρια θερμοκηπίου πάνω από 380 μέρη ανά εκατομμύριο, διότι διαφορετικά το κλίμα αναστατώνεται. Απλό, ξεκάθαρο, βασισμένο στη βάση ότι η βιόσφαιρα έχει τελειώσει. Κάθε φράση των κυβερνήσεων που αρνείται αυτό το λόγο είναι ένα μεγάλο ψέμα. Κάθε οικονομίστικη, νεο-φιλελεύθερη ή κεϋνσιανή τάση, βασίζεται επάνω σε μια οικονομική ανάπτυξη που δεν αγκαλιάζει το όριο που θέτουν οι επιστήμονες. Δεν μπορούμε να εκπέμπουμε περισσότερο, αντιθέτως πρέπει να πάμε προς τα πίσω, να μειώσουμε με κάποιο τρόπο, ακόμα κι αν πρόκειται για μια ευρεία συζήτηση.

Υπάρχει επίσης μια άλλη ιδέα της αδύναμης βιωσιμότητας, όπως την ονομάζουν αυτοί. Για αυτή τη γραμμή σκέψης υπάρχει το υλικό κεφάλαιο (μηχανές, κτίρια, πρώτες ύλες) και στη συνέχεια υπάρχει το φυσικό κεφάλαιο. Για το ρεύμα αυτό, είναι δυνατόν να καταστρέφεται το φυσικό κεφάλαιο, αρκεί να μπορούμε να το αντικαταστήσουμε με υλικό κεφάλαιο. Γι αυτούς, είναι δυνατό να αντικαταστήσουμε στο φυσικό κεφάλαιο το κεφάλαιο που δημιουργείται από τα οικονομικά συστήματα. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα, όπως να βάλουμε ανακλαστικές ουσίες γύρω από την ατμόσφαιρα ώστε να αντανακλούν τον ήλιο, έτσι ώστε να μειωθεί η θερμοκρασία και να συνεχίσουμε να αναπτύσσουμε και να εκπέμπουμε αδιάκοπα διασφαλίζοντας την ισορροπία.

Από αυτή την άποψη εδώ πρέπει επίσης να αναρωτηθούμε για την ιδέα σύμφωνα με την οποία αναρωτιόμαστε σχετικά με το τι φαντάζεται για το μέλλον ο καπιταλισμός. Τι είδους ύπαρξη προτείνει; Μια στην οποία όλοι εξαρτώνται από τις τεχνολογίες επάνω στις οποίες κερδίζονται δισεκατομμύρια, για παράδειγμα για να σταματήσουν τις ακτίνες του ήλιου όπως αναφέρθηκε προηγουμένως; Δεν ξέρω αν έχετε δει ποτέ την ταινία «Total Recall» του Schwarzenegger, μια ταινία από τη δεκαετία του ’80 στην οποία ο Schwarzenegger πηγαίνει στον Άρη, μια ανθρώπινη αποικία, στην οποία ο καπιταλιστής μονοπωλεί τον αέρα ως προϋπόθεση της ζωής όπου μπορεί να εκβιάσει τους πάντες. Το κεφάλαιο, δηλαδή ο αέρας, βρίσκεται στα χέρια εκείνων που διαχειρίζονται την αποικία. Αν υπάρχει κάποια ομάδα που επαναστατεί, απλώς αφαιρούν τον αέρα, αυτό φτάνει. Το πρόβλημα αντιμετωπίζεται στη βάση της αναπαραγωγής. Αυτή είναι μια από τις ευκαιρίες των αρνητιστών, μία προς την οποία τείνουν.

Πρόσφατα, ο κ. Mike Pompeo, υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, είπε σε μια πολύ σαφή δήλωση ότι πράγματι, ναι, ίσως υπάρχει ένα κλιματικό πρόβλημα. Αλλά ταυτόχρονα είπε ότι με το λιώσιμο των πάγων υπάρχουν τεράστιες οικονομικές ευκαιρίες, τόσο για τις διαδρομές logistics μεταξύ της Ασίας και της Αμερικής, αλλά και για την εξερεύνηση πετρελαιοπηγών για παράδειγμα. Η ιδέα τους πρέπει να διαβαστεί μέσα σε αυτό το πλαίσιο, να συνεχιστεί η ανάπτυξη ως έχει, και μάλιστα να επιταχυνθεί χάρη και σε αυτές τις φυσικές μεταβολές. Εσύ σκέφτεσαι, δεν είναι πως επηρεάζει και εκείνους αυτή η διαδικασία; Λοιπόν, έχουν υπάρξει πολλά έργα για το πώς το 1% επιθυμεί και μπορεί να προστατευθεί από αυτές τις καταστροφές. Στην αγορά των ιδιοκτησιών τα διάφορα bunker κατά της κλιματικής αλλαγής εκτινάσσονται όσον αφορά την αγορά. Υπάρχουν βίλες εξοπλισμένες για να διατηρήσουν την ασφάλεια όσων ζουν εκεί από οποιαδήποτε εκδήλωση, από πυρηνικούς πολέμους έως κλιματικές καταστροφές. Εάν υπάρχει πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί τότε, η τεχνολογία θα το κάνει, η οποία με τη σειρά της θα προσφέρει και άλλες δυνατότητες για κερδοφορία και συνεχή ανάπτυξη. Θα στήσουν δεξιά κι αριστερά βάσεις για το ηλιακό σύστημα.

Η άλλη δυνατότητα, η πράσινη, είναι λίγο πιο λοξή. Πηγαίνει μεταξύ εκπροσώπων στυλ Ocasio-Cortez, αυτοαποκαλούμενης σοσιαλίστριας ΗΠΑ, του αποκαλούμενου Green New Deal, μέχρι τμημάτων του Εργατικού Κόμματος στη Μεγάλη Βρετανία κοντινών στην ίδια Ocasio, μέχρι οικονομολόγους ευνοϊκούς α λα Stiglitz. Πρέπει να πούμε ότι αυτή η πρόταση δεν αλλάζει πολύ τα χαρτιά στο τραπέζι. Μιλούν για ανάπτυξη και πράσινη ανάπτυξη, για τεχνολογική μετατροπή. Πράσινη ανάπτυξη, είναι λιγάκι ένας κόμπος που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Οι ειδικοί της κυκλικής οικονομίας, οι οποίοι ασχολούνται με την ανακύκλωση των αγαθών, λένε ότι το μέγιστο που μπορεί να επιτευχθεί είναι γύρω στο 30% των πρώτων υλών που χρησιμοποιήθηκαν αρχικά. Και είναι ένα ποσοστό προοπτικής, το σημερινό εξακολουθεί να είναι ακόμη μικρότερο.

Ωστόσο, η οικονομική ανάπτυξη, έστω και πράσινη, έχει περιβαλλοντικές επιπτώσεις, μιλάμε για αφαίρεση υλικών, ρύπανση και ούτω καθεξής. Υπάρχει το πρόβλημα της αντικατάστασης των ορυκτών καυσίμων με ηλιακούς συλλέκτες και άλλες μορφές ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Απλά σκεφτείτε αυτό που σημαίνει από υλικής πλευράς η εξόρυξη μετάλλων, σπάνιων γαιών για να φτιαχτούν πάνελ και αιολικά πάρκα ικανά να αντικαταστήσουν όλη την ενέργεια που παράγεται σήμερα. Μια κατεύθυνση προς τις ανανεώσιμες θα σήμαινε μέσα στον καπιταλισμό να πρέπει να παράγει τουλάχιστον την ίδια τρέχουσα ενέργεια, αν όχι περισσότερο. Θα σήμαινε ότι ο κόσμος θα ήταν ένα ανοιχτό ορυχείο για να επιτρέψει αυτή τη μετάβαση. Το θέμα της land grabbing-αρπαγής της γης ενάντια στην οποία έχουν εφορμήσει κοινωνικά κινήματα σε διάφορα μέρη του κόσμου, και εν όψει μιας οικολογικής μετάβασης, θα θέτονταν ακόμα πιο έντονα. Πολλές από τις γαίες που κλάπηκαν από τις διάφορες κυβερνήσεις στις κοινότητες είχαν μέσα τους ορυκτά απαραίτητα για τη μετάβαση.

Αυτά είναι μόνο μερικές απόψεις, υπάρχει μετά το κοινωνικό ζήτημα, του είδους των κοινωνικών σχέσεων που μπορούν να παραχθούν. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει μια εναλλακτική λύση πέρα από τους δύο αυτούς πόλους. Όσον αφορά αυτό τον τελευταίο, τον πράσινο, του Πράσινου Νέου Συμβολαίου-Green New Deal δεν γίνεται αντιληπτό ποιος ωφελείται και ποιος χάνει. Πόσο πράσινο και πόσο «κόκκινο» είναι αυτό το νέο συμβόλαιο με όρους κοινωνικών νικών; Αν αυξήσουμε το βλέμμα μας, εάν το ρίξουμε σε ολόκληρη την σφαίρα, βλέπουμε πως ζούμε επάνω σε έναν πλανήτη που έχει και άλλες προκλήσεις, ξεκινώντας από το ζήτημα της πείνας για παράδειγμα, το οποίο έχει αυξηθεί. Οι συνθήκες του πλανήτη στο σύνολό του είναι τρομερές από την άποψη των προβλημάτων που δημιουργούνται από την καπιταλιστική ανάπτυξη. Τι να κάνουμε λοιπόν; Και τι θέλουμε, πέρα από αυτό που μπορούμε να κάνουμε; Ποιος είναι ο ορίζοντας μας;

Ο πρώτος ορίζοντας είναι να απορρίψουμε εκείνο των συντηρητικών α λα Trump και Bolsonaro, εκείνων που σπρώχνουν προς την αγρο-business, μοντέλο γεωργίας που έχει ένα τεράστιο κόστος επί του πλανήτη. Αν σκεφτείτε καθέναν από τους τομείς που είναι υπεύθυνοι γι αυτές τις διαδικασίες, όλοι πρέπει να αλλάξουν. Αλλά πολλές ουτοπίες ακόμη και των «παλαιών κομμουνιστών» επάνω στην κοινωνική οργάνωση καταρρέουν απέναντι σε αυτό το είδος κεφαλαίου. Η αγρο-business με ελκυστήρες-τρακτέρ, λιπάσματα, μεγάλες παραγωγές και ούτω καθεξής πρέπει να εξαλειφθεί. Πώς μπορούμε να ξανασκεφτούμε τη γεωργία; Από εδώ πρέπει να περάσουμε. Σε μια φάση προηγμένου καπιταλισμού όπως είναι ο δικός μας πρέπει να αναρωτηθούμε ξανά σχετικά με τη γεωργία. Αυτή απασχολεί πλέον ένα πολύ μικρό ποσοστό εργαζομένων σε χώρες όπως η δική μας ή η Αγγλία. Δεν το σκεπτόμαστε σχεδόν ποτέ όταν κάνουμε πολιτική, αλλά είναι ένας τομέας κλειδί στον οποίο ένα διαφορετικό γεωργικό μοντέλο είναι ένα από τα κλειδιά για να κατανοήσουμε πως να οικοδομήσουμε ένα νέο κόσμο.

Πιστεύω ότι αυτό το γενικό πρόβλημα δημιουργεί άριστα το κάδρο του προβλήματος των «κοινών»-“commons” που παρακμάζουν α λα αγγλικά. Στην Ιταλία μιλάμε πολύ για τα κοινά αγαθά. Το νερό, τη γη, μια ατελείωτη λίστα. Δεν υπάρχει όριο, είναι όλα κοινά αγαθά πλέον. Μέρος της λογοτεχνίας έχει παραχθεί τώρα δημιουργώντας μεγάλη σύγχυση. Για παράδειγμα το κοινό αγαθό δεν είναι αγαθό για όλους. Ποια είναι η διαφορά τότε με το δημόσιο αγαθό; Είναι διαφορετικά. Το δημόσιο αγαθό είναι προσβάσιμο σε όλους, αλλά διαχειρίζεται από το Κράτος, από το ιεραρχικό του σύστημα, με τις προτεραιότητές του. Αντίθετα, εγώ πιστεύω, εμπνευσμένος πολύ από τις αυτόχθονες κοινότητες, ότι το κοινό αγαθό πρέπει να είναι ένα αγαθό το οποίο μια πληθώρα υποκειμένων αξιώνει-διεκδικεί ως τέτοιο, φροντίζοντας το. Το κοινό αγαθό, για παράδειγμα, είναι η γη του Mondeggi, μια συλλογική διαδρομή στην οποία οικειοποιηθήκαμε περίπου 200 εκτάρια γης που είχαν αφεθεί να καταστραφούν για να δημιουργηθεί μια κοινότητα η οποία, μέσα από την κοινή δράση, άρχισε να δημιουργεί σύστημα.

I commons-τα κοινά είναι για μένα εκείνο το σύστημα, εκείνα τα συστήματα που γεννιούνται από μια κοινότητα, από μια πλειάδα που απαιτεί ένα ή περισσότερα κοινά αγαθά και στη συνέχεια κάνοντας-δημιουργώντας κοινώς (commoning) προχωρεί. Εδώ δημιουργούνται τρόποι ζωής και παραγωγής αξίας που είναι εναλλακτικοί από αυτούς του κεφαλαίου. Η σχέση με τη φύση έξω από μας είναι εκεί μια συμβιωτική σχέση. Υπάρχει μια σχέση αξίας, την οποία αποκαλώ αγρο-οικολογική στην οποία η γη είναι υποκείμενο, και όχι ένας πόρος που πρέπει να χρησιμοποιηθεί και τέλος. Στη συνέχεια, υπάρχει μια σχέση αμοιβαίας βοήθειας, η αλλοτρίωση-αποξένωση μεταξύ παραγωγού και προϊόντος, χάνεται, εξαφανίζεται, καθώς και η αποξένωση μεταξύ παραγωγού και συμπαραγωγών μου, αφού αποφασίζουμε από κοινού, δεν υπάρχει ένας ηγέτης. Υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις, άλλα παραδείγματα, όπως εκείνο ορισμένων στο Rosarno. Αυτό του Mondeggi είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα του συστήματος, να κάνουμε από κοινού που είναι ένα σύνορο του αγώνα. Υπάρχει ένας αγώνας που διεξάγεται εδώ και μερικά χρόνια, με τον Δήμο να θέλει να κλείσει αυτή την εμπειρία για να έχει κέρδος, να κερδοσκοπήσει. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν εκείνοι που ακολουθούν αυτήν την εμπειρία που αγωνίζονται να δημιουργήσουν νομιμοποίηση για διαφορετικές κοινωνικές αξίες και μηχανισμούς. Δίνοντας πηγές ζωής σε όσους εργάζονται και πειραματίζονται με νέες, αγρο-οικολογικές μεθόδους. Προσπαθώντας να ακυρώσουν την μαρξιάνα αποξένωση-αλλοτρίωση και δημιουργώντας μια υπεραξία που δεν βασίζεται στην εκμετάλλευση, αλλά ανακατανέμεται σε όλους.

Υπάρχουν καταστάσεις αυτού του είδους σε πολλά μέρη. Δεν υπάρχει μόνο το ζήτημα της γης. Κατά τη διάρκεια της ελληνικής κρίσης, από το 2008 και μετά, γεννήθηκαν ως μανιτάρια αυτοδιαχειριζόμενες κλινικές, γεννημένες εξ ανάγκης λόγω των περικοπών στην υγειονομική υπηρεσία. Ωστόσο, ανακαλύφθηκε ότι υπήρχε η οργανωτική εφικτότητα ενός εναλλακτικού μοντέλου. Σκεφτείτε να χρηματοδοτούνταν. Αυτά τα μοντέλα μας δείχνουν έναν ορίζοντα, πολιτικό. Το κεντρικό πολιτικό ερώτημα-ζήτημα σήμερα σύμφωνα με εμένα σε αυτή την περιβαλλοντική και οικονομική κρίση είναι ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί η διαχείριση των υλικών συνθηκών της κοινωνικής αναπαραγωγής υπό την ευρεία έννοια. Τα κοινά-commons ως οργανωτικό μοντέλο, οριζόντια, συναινετικά, συνδεδεμένα μεταξύ τους σε διευρυμένη κλίμακα, με στόχο να ανακτήσουν κομμάτι με κομμάτι, σε διαφορετικούς τομείς, την κοινωνική αναπαραγωγή στο σύνολό της. Στην Ιταλία, ο αριθμός των νέων που επιθυμούν να παραμείνουν στη γεωργία έχει αυξηθεί, όπως σε όλη την Ευρώπη, και στη Μεγάλη Βρετανία, επειδή η επιστροφή στην ύπαιθρο επιτρέπει περισσότερες παραγωγικές δυνατότητες, επιτρέπει τη δημιουργία νέων μοντέλων, και για να είμαστε αυτόνομοι, για να αυξήσουμε την αυτονομία από το κεφάλαιο. Σε αυτή την περίπτωση σημαίνει να αυξήσουμε την πρόσβαση στις συνθήκες κοινωνικής αναπαραγωγής.

1] Antropocene: Ο όρος δηλώνει την τρέχουσα γεωλογική εποχή στην οποία οι κύριες αιτίες των εδαφικών, διαρθρωτικών και κλιματικών αλλαγών αποδίδονται στους ανθρώπους και τις δραστηριότητές τους

2] Οlocene-Ολόκαινο: Γεωλογική περίοδος, η τελευταία της τεταρτοταγούς εποχής, η αρχή της οποίας υπολογίζεται μεταξύ 12.000 και 9.000 ετών.

https://www.infoaut.org/no-tavbeni-comuni/tra-negazionismo-climatico-e-green-economy-intervento-di-massimo-de-angelis

εξορία, esilio

Έφυγε ο Enrico, se ne è andato via!

09/10/2019 kleovisΣχολιάστε

Δημοσιεύτηκε στις 7 οκτωβρίου – ottobre 7, 2019 του contromaelstrom

Ο Enrico Villimburgo, ένας πολύ αγαπητός σύντροφος και φίλος, αυτοκτόνησε πέφτοντας από το παράθυρο. Ήταν εξόριστος στο Παρίσι, για πάνω από τριάντα χρόνια, ένας πρόσφυγας, διωκόμενος από εκείνη την «ιταλική δικαιοσύνη» η οποία δεν παρέχει ανακωχές, αλλά μόνο ατέλειωτες διώξεις σε όσους δεν υποβάλλονται παθητικά στη άγρια τάξη της, αλλά επαναστατούν και εξεγείρονται.

Ο Enrico εξεγέρθηκε, ήταν ένας από εκείνο το αξιοσημείωτο μέρος της γενιάς που αντέδρασε, που ξεσηκώθηκε ενάντια στις αχρειότητες αυτής της άρχουσας τάξης και αυτού του καπιταλιστικού συστήματος που έχει κάνει την εκμετάλλευση και την καταπίεση τα δόγματα του.

Ο Enrico ήταν ένας σύντροφος από τη Ρώμη, της συνοικίας Centocelle, πήρε μέρος στην ρωμαϊκή Φάλαγγα των Ερυθρών Ταξιαρχιών. Συνελήφθη και καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη, μαζί με πολλούς και πολλές άλλες, κατάφερε να ξεφύγει από το αδίστακτο «κυνήγι» των ιταλών χωροφυλάκων και να καταφύγει στη Γαλλία.

Ο Enrico, τα τελευταία χρόνια, έπρεπε επίσης να πολεμήσει και ενάντια σε έναν καρκίνο που τον κατέστρεφε.

Δύο εχθροί, ο καρκίνος και οι διώξεις που δεν δίνουν ειρήνη, ο Enrico την βρήκε κλείνοντας τους λογαριασμούς του με αυτό τον κόσμo.

Enrico, δεν θα σε ξεχάσουμε, θα παραμείνεις πάντα μέσα στις σκέψεις μας, για να συνεχίσεις, να συνεχίσουμε…

Δες επίσης: qui και qui

Enrico se ne è andato via!

μεγαλείο χαρακτήρα!, grandezza carattere !

Ειδική επιτήρηση: Η Δαμόκλειος σπάθη αιωρείται ακόμη λίγο – Sorveglianza Speciale: La spada di Damocle penzola un altro po’

25/09/2019 kleovisΣχολιάστε

22 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2019 | IN CONFLITTI GLOBALI. ΣΤΙΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ

Από τον ιανουάριο του 2019 η εισαγγελία του Τορίνο προσπαθεί να εφαρμόσει ένα περιοριστικό μέτρο σε εκείνους που άφησαν την Ιταλία για να μεταβούν να πολεμήσουν το Isis και άλλες φονταμενταλιστικές ομάδες, και να υπερασπιστούν τον άμαχο πληθυσμό και τις κοινωνικές κατακτήσεις-επιτεύγματα στην επαναστατική περιοχή της Ροζάβα / βορείου Συρίας. Αυτή η υπόθεση δεν έχει ακόμη τελειώσει, και γι αυτό σας καλούμε να διαβάσετε τα ακόλουθα και να ενεργήσετε προς αλληλεγγύη μας.

Μιας και θα ήταν αδύνατο να μας κατηγορήσουμε για ένα έγκλημα, δεδομένου ότι αυτό που κάναμε δεν απαγορεύεται από την ιταλική νομοθεσία ή από το διεθνές δίκαιο, η εισαγγελέας Emanuela Pedrotta πρότεινε για εμάς ένα ειδικό μέτρο, που γεννήθηκε στην φασιστική εικοσαετία: την «ειδική επιτήρηση» που επιτρέπει να εκδιωχθεί ένα άτομο από την πόλη του, να περιοριστεί σε μιαν άλλη, να αναγκαστεί να παραμείνει στο σπίτι σε συγκεκριμένα χρονικά ωράρια, ακόμη και να στερηθεί του δικαιώματος του συνέρχεσθαι και της δημόσιας έκφρασης χωρίς κατηγορίες και χωρίς δίκη, με βάση το απλό αστυνομικό «προαίσθημα» πως θα μπορούσε στο μέλλον να γίνει «κοινωνικά επικίνδυνο”.

Η πολιτική μάχη στην οποία πολλοί προχώρησαν για την ελευθερία μας και εναντίον αυτής της προσβολής ενάντια στη διεθνή φήμη των δυνάμεων της Μέσης Ανατολής και των διεθνών δυνάμεων που πολεμούν τον φονταμενταλισμό και στους πεσόντες αυτού του αγώνα – πρώτα απ ‘όλα του Lorenzo Orsetti, ο οποίος μας αφιέρωσε τις τελευταίες του δημόσιες παρεμβάσεις πριν πέσει στη μάχη κατά τη διάρκεια των αποφασιστικών επιθέσεων εναντίον του ισλαμικού Κράτους, επέτρεψε να επιτευχθεί τον ιούνιο μια απόφαση ευνοϊκή για τους διεθνείς μαχητές των Ypg: το ότι αγωνιστήκαμε με αυτές τις δυνάμεις, όντως, δεν μπορεί να θεωρηθεί για τους δικαστές λόγος κοινωνικής επικινδυνότητας.

Παρόλα αυτά, το συμβούλιο θέλησε μόνο δύο από εμάς να απαλλαγούμε από το Δαμόκλειο σπαθί αυτού του μέτρου (Jak και Davide, αλλά και για έναν ακόμη μαχητή από την Σαρδηνία που κατηγορήθηκε ξεχωριστά στο Cagliari, τον Luisi), αλλά να στείλει σε μια νέα ακρόαση, στις 15 οκτωβρίου, τους άλλους τρεις (Eddi, Jacopo και Paolo), για τους οποίους η ειδική επιτήρηση είναι ακόμη εξ ολοκλήρου πιθανή. Γιατί;

Οι δικαστές έγραψαν, ουσιαστικά, πως το ότι συμμετείχαμε στην επανάσταση της Ροζάβα δεν μπορούσε να δικαιολογήσει ένα τέτοιο μέτρο (το οποίο για μας είναι έτσι κι αλλιώς αδικαιολόγητο και δεν θα πρέπει ούτε καν να υπάρχει), ορισμένες συμπεριφορές που πραγματοποιήθηκαν στην Ιταλία από τους Eddi, Paolo και Jacopo στα δύο τελευταία χρόνια πρέπει να αναλυθούν και να αξιολογηθούν και πάλι.

Εν τω μεταξύ, για τι πράγμα μιλάμε: για μια παραμονή πρωτοχρονιάς μπροστά στη φυλακή, όσον αφορά τον Paolo, το 2018, και για μια μουσική συγκέντρωση μπροστά σε ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης για τον Jacopo και τον Eddi κατά την ίδια περίοδο. Στην πρώτη περίπτωση θέλαμε να καταθέσουμε την εγγύτητά μας στους κρατούμενους, που ζουν στις φυλακές οδυνηρές καταστάσεις- μίζερες, υπερπληθυσμό, κατάχρηση εξουσίας και αυτοκτονίες. στη δεύτερη, απαιτούσαμε από τους ιδιοκτήτες του μαγαζιού να πληρώσουν επιτέλους τον νεαρό μάγειρα που, όπως και πολλοί άλλοι εργαζόμενοι σήμερα, περίμενε χιλιάδες ευρώ σε καθυστερήσεις επί πολλούς μήνες, ενώ οι εργοδότες τραβούσαν τις selfie σε ακριβά παραθαλάσσια θέρετρα στο εξωτερικό.

Νομίζουμε ότι κανείς δεν μπορεί να αντιταχθεί σε τέτοιες δραστηριότητες. Είναι πολύ σοβαρό το γεγονός ότι η εισαγγελία έχει κινήσει μια ποινική δίωξη για τέτοιου είδους πράξεις, οι οποίες είναι πλήρως νόμιμες και εμπίπτουν στο δικαίωμα της διαδήλωσης και του λόγου, καθώς και στο καθήκον αλληλεγγύης και στον αγώνα για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης στην κοινωνία μας και στη χώρα μας. Αν είναι δυνατόν να καθιερώνεται ένα «προληπτικό» μέτρο (ιστορικά φασιστικό, να το θυμόμαστε): αλλά για τι πράγμα μιλάμε;

Εάν οι δικαστές δίναν δίκιο στη θεωρία της εισαγγελίας, σύμφωνα με την οποία οι Ypg είναι μια επικίνδυνη ή τρομοκρατική οργάνωση και διεθνείς εθελοντές άνθρωποι που θέλουν να βλάψουν την ευρωπαϊκή κοινωνία, θα δημιουργούνταν ένα πολύ σοβαρό προηγούμενο. Η αλληλεγγύη σας και οι προσπάθειες του Lorenzo εμπόδισαν αυτό να συμβεί.

Αλλά εάν τώρα, με έναν απαίσιο ελιγμό, το συμβούλιο θα πρέπει να στερήσει τους Eddi, Jacopo και Paolo από την προσωπική τους ελευθερία και κίνηση, και από την πολιτική τους ελευθερία, επειδή εκφράστηκαν μαζί με τόσους άλλους εναντίον της εκμετάλλευσης στην εργασία ή της υποβάθμισης της ανθρώπινης ύπαρξης που συμβαίνει καθημερινά στις φυλακές, το προηγούμενο θα ήταν ίσως λιγότερο σοβαρό από αυτό που συμβαίνει στη Συρία, αλλά ακόμη πιο σοβαρό σε σχέση με την πολιτική κατάσταση στην Ιταλία και την Ευρώπη. Ποιοι χώροι ελευθερίας θα απέμεναν στον καθένα μας; Ποιες δυνατότητες να δώσουμε ζωή στις κοινωνίες μας με την κριτική και την αλλαγή;

Γι ‘αυτόν τον λόγο όχι μόνο θέλουμε να επιβεβαιώσουμε ότι όποιος αγγίζει έναν από εμάς αγγίζει όλους, και αυτό ισχύει τόσο για τη φιλία με την συνομοσπονδιακή επανάσταση και τον αγώνα ενάντια στο Isis, όσο και για τις κοινωνικές και πολιτικές μάχες στην Ιταλία. αλλά και να σας καλέσω για άλλη μια φορά στην κινητοποίηση στις 15 οκτωβρίου, και στην περιφρούρηση που την ημέρα εκείνη θα διεξαχθεί μπροστά από το Δικαστήριο του Τορίνο στις 8.30 το πρωί.

Eddi
Davide
Jacopo
Jak
Luisi
Paolo

https://www.infoaut.org/conflitti-globali/sorveglianza-speciale-la-spada-di-damocle-penzola-un-altro-po

θεωρία, teoria

η Rosa Luxemburg και η μη εφικτή επανάσταση – e la rivoluzione impossibile

22/09/2019 kleovisΣχολιάστε

Δημοσιεύτηκε στις 9 Ιουνίου 2019 · in Interventi ·στις Παρεμβάσεις

του Fabio Ciabatti

Σε μια εποχή όπως η παρούσα στην οποία είναι ευκολότερο να φανταστεί κανείς το τέλος του κόσμου από το τέλος του καπιταλισμού μπορεί να είναι χρήσιμο να υιοθετήσουμε τα λόγια της Ρόζα Λούξεμπουργκ για την επανάσταση:

“δεν υπάρχει τίποτα πιο μακρινό, απίθανο, πιο αδύνατο, πιο φανταστικό από μια επανάσταση μια ώρα πριν ξεσπάσει. Δεν υπάρχει τίποτα απλούστερο, πιο φυσικό και πιο προφανές από μια επανάσταση την στιγμή κατά την οποία έχει εξαπολύσει την πρώτη της επίθεση και κατακτά την πρώτη νίκη της”.

Ξεκινώντας από αυτές τις γραμμές αφιερωμένες στα ρωσικά γεγονότα του 1917 ¹ θα μπορούσε να λεχθεί, χρησιμοποιώντας μια γλώσσα που δεν ανήκει στην Λούξεμπουργκ, πως η επανάσταση εμφανίζεται ως γεγονός. Τι είναι ένα γεγονός; Ακολουθούμε τον Badiou. Πρόκειται για μια εμμενή ανατροπή των νόμων του εμφανίζεσθαι που έχει ως συνέπεια να υπάρχει σε μια συγκεκριμένη περίπτωση ένας όρος, μια κατάσταση ανύπαρκτη προηγουμένως. Με άλλα λόγια, μιλάμε για την απρόβλεπτη έναρξη μιας ρήξης που επιβάλλεται επάνω σε όλα τα στοιχεία που συμβάλλουν στη δημιουργία της ύπαρξής της. ² Να το πούμε με άλλο τρόπο, ένα γεγονός είναι αυτό που φέρνει στο φως νέες δυνατότητες που ήταν προηγουμένως αόρατες και μάλιστα αδιανόητες. Δεν είναι από μόνη της η δημιουργία μιας νέας πραγματικότητας, αλλά μόνο η δημιουργία μιας απροσδόκητης πιθανότητας, δημιουργώντας-βάζοντας στη θέση τους νέες υποκειμενικότητες και δίδοντας ζωή σε μια σειρά γεγονότων που ανοίγουν μια νέα ιστορική ακολουθία. ³

Όπως είναι γνωστό η σκέψη της Luxemburg συχνά κατηγορήθηκε για αυθορμητισμό. Ωστόσο, αν η κατηγορία του γεγονότος μπορεί να εφαρμοστεί στο έργο της, τουλάχιστον εν μέρει, τότε η συζήτηση περί αυθορμητισμού δεν είναι το καταλληλότερο πράγμα. Φυσικά η συγγραφέας συχνά αντιπαραθέτει την αυθόρμητη δραστηριότητα των μαζών και την ικανότητά τους να καινοτομούν-να ανανεώνουν την πολιτική πράξη, στην αδράνεια και τη λειτουργία φρεναρίσματος του κόμματος και του συνδικάτου. Αλλά αν θέλαμε να μιλήσουμε στην κυριολεξία περί αυθορμητισμού θα έπρεπε να υποθέσουμε ένα είδος συμπεριφοράς που ανήκει σε ένα υποκείμενο ως το απαραίτητο χαρακτηριστικό του. Θέτοντας σε εφαρμογή αυτό τον τρόπο δράσης το υποκείμενο θα έπρεπε να παραμείνει πανομοιότυπο. Αυτό που εμφανίζεται στη μαζική απεργία και στην επανάσταση διαμορφώνεται, αντιθέτως, στο πνεύμα της Λούξεμπουργκ, ως πραγματικός «νέος όρος». Το προλετάριο υποκείμενο μετασχηματίζεται βαθιά κατά τη διάρκεια της επαναστατικής εκδήλωσης-του επαναστατικού συμβάντος, αρνούμενο εκείνη την αδυναμία αυτοκυβέρνησης των μαζών που υποστηρίζουν τόσο ο σοσιαλδημοκράτης Κάουτσκυ όσο και ο μπολσεβίκος Λένιν, οι οποίοι συμφωνούν να επιβεβαιώσουν ότι ο σοσιαλισμός πρέπει να οδηγηθεί στην εργατική τάξη από τα έξω. Προσέξτε όμως. Για την Λούξεμπουργκ με το ξέσπασμα της επανάστασης δεν εμφανίζεται αμέσως ένα όμορφο και έτοιμο υποκείμενο για να καταλάβει την εξουσία και να εγκαθιδρύσει τον σοσιαλισμό. Η επανάσταση καθιστά ορατή αυτή την δυνατότητα «εξαλείφοντας από τις ρίζες … το δουλικό πνεύμα» που είναι ίδιον της πειθαρχίας» ενσταλαγμένης από το καπιταλιστικό Κράτος». ⁴ Συνοπτικά, η επανάσταση αποτελεί μέρος της σύστασης του υποκειμένου.

Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει ένα υποκείμενο που στην προ-επαναστατική του διαμόρφωση-διάπλαση να είναι σε θέση να ενεργοποιήσει και να πραγματοποιήσει μια επαναστατική δράση. Δηλαδή, δεν υπάρχει, κάποιος όρος-κάποια έννοια-ένας στόχος-μια προϋπόθεση που, παραμένοντας ταυτόσημη με τον εαυτό της, να μπορεί να αποτελέσει τη διαμεσολάβηση μεταξύ του πριν και του μετά. Και αυτό ισχύει τόσο για το κοινωνικό υποκείμενο, το προλεταριάτο, όσο και για το πολιτικό υποκείμενο, το κόμμα. Για το λόγο αυτό δεν είναι αναπαραστάσιμη μια πρακτική-άσκηση / διαδικασία η οποία με απλή συσσώρευση, να μπορεί να αποτελέσει τη μετάβαση από μια «κανονική» περίοδο σε μια επαναστατική.
Μια παρόμοια θεματική βρίσκεται σε συνέχεια με όσα υποστήριξε ο Μαρξ: «η επανάσταση δεν είναι απαραίτητη μονάχα επειδή η άρχουσα τάξη δεν μπορεί να γκρεμιστεί με κανένα άλλο τρόπο, αλλά και επειδή η τάξη που την ανατρέπει μπορεί μόνο σε μια επανάσταση να ξεφορτωθεί από πάνω της όλη την παλιά βρωμιά και να μπορέσει να θεμελιώσει πάνω σε νέες βάσεις την κοινωνία”. ⁵

Ας επιστρέψουμε στη Rosa Luxemburg. «Η πρακτική του σοσιαλισμού απαιτεί μια ολική μεταμόρφωση του πνεύματος των μαζών που ευτελίστηκε από την κυριαρχία της μπουρζουαζίας μέσα στους αιώνες». Αυτό που συμβαίνει στην καταιγίδα της επαναστατικής περιόδου είναι ακριβώς το γεγονός ότι ο προλετάριος μετατρέπεται «από έναν συνετό πατέρα της οικογένειας» σε έναν «ρομαντικό της επανάστασης”. ⁶ Συνοπτικά, σύμφωνα με την πολωνή επαναστάτρια, το προλετάριο υποκείμενο πριν από την επαναστατική έκρηξη εμφανίζεται υποβαθμισμένο, κονιορτοποιημένο, θρυμματισμένο, κυριαρχούμενο, εγωιστικό, συνετό, παθητικό. μετά, ξυπνά ξαφνικά από ένα είδος ηλεκτρικού σοκ, μετατρέπεται σε ένα ενιαίο, ενεργό, υποστηρικτικό, αλληλέγγυο, ιδεαλιστικό υποκείμενο, που δεν υποφέρει τις αλυσίδες του. Μέσω της ενότητας και της τέλειας αμοιβαιότητας των οικονομικών αγώνων και των πολιτικών αγώνων, μέσω της πολιτικοποίησης των άμεσων αναγκών της καθημερινής ζωής, το προλεταριάτο καθίσταται ικανό να «νιώσει αμέσως ως γενικό ζήτημα, ως ταξική υπόθεση κάθε θέμα οποιασδήποτε μικρής ομάδας εργατών και να αντιδρά ενστικτωδώς σαν ένα σύνολο”. ⁷
Εάν αυτή η μετατόπιση ισχύει για το προλεταριάτο, μπορούμε αντιθέτως να επικαλεστούμε την ύπαρξη της πολιτικής οργάνωσης ως στοιχείου διαμεσολάβησης που παραμένει ίδιο με τον εαυτό του πριν και μετά την περίοδο της καταιγίδας; Σύμφωνα με τη Ρόζα Λούξεμπουργκ η λειτουργία του κόμματος στις επαναστατικές περιόδους υπόκειται εγγενώς σε ισχυρούς περιορισμούς. Το κόμμα δεν μπορεί να αποφασίσει την αρχή της επανάστασης: οι παράγοντες που οδηγούν από μία και μόνη σύγκρουση σε μια γενικευμένη έκρηξη είναι περίπλοκοι. Αλλά υπάρχουν περισσότερα. Το κόμμα δεν μπορεί, με τη στενή έννοια, να κατευθύνει μια επανάσταση επειδή ένα πρόγραμμα, ακόμα και το καλύτερο, μπορεί να περιέχει μόνο γενικές ενδείξεις ουσιαστικά αρνητικού χαρακτήρα και όχι τις μυριάδες θετικών μέτρων για να εισαχθούν στοιχεία σοσιαλισμού στις κοινωνικές σχέσεις. Είμαστε πολύ μακριά από την πεποίθηση του Λένιν σύμφωνα με τον οποίο «Το δόγμα του Μαρξ είναι παντοδύναμο επειδή είναι σωστό”.⁸
Είναι αλήθεια ότι η σχέση μεταξύ μαζών κόμματος που ξεκίνησε στα διάφορα γραπτά υφίσταται διακυμάνσεις. Η Λούξεμπουργκ υποστηρίζει επανειλημμένα ότι η σοσιαλδημοκρατία πρέπει να αναλάβει την πολιτική ηγεσία κατά τη διάρκεια μιας επαναστατικής περιόδου. Σε άλλα αποσπάσματα δίνεται αντιθέτως έμφαση στην ικανότητα του μαζικού κινήματος να δημιουργήσει τη δική του οργάνωση κατά τη διάρκεια των επαναστατικών γεγονότων. Εν πάση περιπτώσει «η πρωτοβουλία και η κατεύθυνση δεν συνίστανται στην ψυχρή διοίκηση, αλλά στην πιο πειστική δυνατή προσαρμογή στην κατάσταση και στην στενότερη δυνατή επαφή με τις διαθέσεις, τις εμπνεύσεις της μάζας”.⁹
Ένα πράγμα, ωστόσο, είναι βέβαιο: οι οργανώσεις της εργατικής τάξης υπόκεινται σε μια αναγκαία διαλεκτική που βλέπει τη συνεχή ένταση μεταξύ ενός μαζικού ρεφορμισμού και μιας θρησκευτικής ορθοδοξίας. Οι καιροσκοπικές αποκλίσεις, στην πραγματικότητα, «δεν προκύπτουν από το μυαλό των ανθρώπων αλλά από τις κοινωνικές συνθήκες”, ¹⁰ και για το λόγο αυτό δεν μπορούν να αποφευχθούν αλλά μόνο να ξεπεραστούν. Ο σοσιαλισμός «δεν επιτυγχάνεται αυτόματα σε κάθε περίσταση του καθημερινού αγώνα της εργατικής τάξης”. ¹¹ Οι οργανώσεις της εργατικής τάξης σχεδιάζονται με βάση τη συνήθη δραστηριότητα και καταλήγουν να αποκτούν ένα συντηρητικό ρόλο που εκφράζεται στη συνεχή αναδιατύπωση των ήδη αποκτηθεισών πλατφορμών. Η οργάνωση από μέσο γίνεται τέλος-σκοπός ο οποίος, για να αυτοσυντηρηθεί, ευνοεί την τυφλή υπακοή των μαζών και την καθοδήγηση μιας τάξης επαγγελματιών, ενώ τίθεται σε κίνδυνο από την επαναστατική κινητοποίηση των μαζών.
Παρόμοια συμπεράσματα θα μπορούσαν να αμφισβητηθούν εάν μια συνεχής αλυσίδα μεταρρυθμίσεων που οδηγεί στον σοσιαλισμό θα μπορούσε να υποτεθεί. Πράγμα που η Λούξεμπουργκ αρνείται κατηγορηματικά. Εάν είναι αλήθεια ότι η αυξανόμενη κοινωνικοποίηση της καπιταλιστικής οικονομίας περιέχει εμβρυακά στοιχεία σοσιαλισμού, είναι εξίσου αληθές ότι αυτά τα στοιχεία εκδηλώνονται μέσα από την όξυνση των ταξικών ανταγωνισμών και την επιδείνωση του ταξικού χαρακτήρα των νομικο-πολιτικών σχέσεων. Η μπουρζουαζία, υποστηρίζει η συγγραφέας, αρνείται τη δημοκρατία αμέσως μόλις καθίσταται διαπερατή στις λαϊκές απαιτήσεις.
Αντίθετα, η δημοκρατία αποτελεί ζωτικό στοιχείο για το προλεταριάτο που έχει ανέβει στην εξουσία. «Η σοσιαλιστική δημοκρατία δεν ξεκινάει μόνο στην Γη της επαγγελίας, αφού δημιουργηθεί η υποδομή της σοσιαλιστικής οικονομίας, δεν είναι ένα όμορφο και έτοιμο χριστουγεννιάτικο δώρο για τον καλό λαό που εν τω μεταξύ θα έχει υποστηρίξει πιστά μια χούφτα σοσιαλιστών δικτατόρων. Η σοσιαλιστική δημοκρατία … αρχίζει την στιγμή που το σοσιαλιστικό κόμμα αναλαμβάνει την εξουσία”. ¹² Αλλά αν αυτό που έχουμε πει μέχρι στιγμής είναι αληθές, ούτε οι μάζες ούτε το κόμμα μπορούν να είναι έτοιμοι για την επανάσταση πριν από την επανάσταση. Αυτή λοιπόν, όταν εκραγεί, είναι πάντα «ανώριμη». Κατά τη διάρκεια μιας επανάστασης πρέπει πάντα να σπρώχνουμε τους εαυτούς μας προς τα εμπρός, να μην παραμένουμε στα μισά του δρόμου, αλλιώς θα παραδοθούμε στην αντίδραση. Προκειμένου αυτό να είναι δυνατό είναι απαραίτητο να διατηρηθεί εκείνη η ελευθερία η οποία είναι πάντα η ελευθερία αυτών που σκέπτονται διαφορετικά. Δεν μιλάμε για «φανατισμό της δικαιοσύνης’”, ¹³ αλλά για την πεποίθηση ότι η δημιουργική πτυχή-ματιά-όψη, ειδικά κατά τη διάρκεια μιας επαναστατικής περιόδου, είναι προνόμιο-αποκλειστικό δικαίωμα των μαζών. Η προλεταριακή επανάσταση μπορεί να προχωρήσει μόνο μέσα από πειράματα, λάθη, ήττες.

Η επιμονή της Λούξεμπουργκ στην ικανότητα προόδου μέσα από τις ήττες τονίζει ένα στοιχείο συνέχειας που ενσωματώνει τον evenemenziale* χαρακτήρα της επανάστασης. Υπάρχει μια σύνδεση μεταξύ των διαφορετικών επαναστατικών εκρήξεων ακόμη και αν διαχωρίζονται από περιόδους φαινομενικής ηρεμίας ή αντίδρασης. Με μια παρατήρηση που θυμίζει Μπένγιαμιν η πολωνή επαναστάτρια δηλώνει: «Όλα τα ατέλειωτα βάσανα του σύγχρονου προλεταριάτου ανακαλούν στη μνήμη τις παλιές πληγές που αιμορραγούν”. ¹⁴ Εδώ ανακαλείται στη μνήμη μια συλλογική εμπειρία των εκμεταλλευόμενων, μια λανθάνουσα μνήμη των καταπιεσμένων, ένα κοινό υπόστρωμα από το οποίο μπορούν να ξεκινήσουν από κοινού πορείες υποκειμενικού μετασχηματισμού. Όλα αυτά θα ήταν αδιανόητα αν δεν προϋποθέτουμε μια ακαμψία των κοινωνικών σχέσεων παραγωγής τέτοια ώστε να καταστεί δυνατό ένα αίσθημα, κι ας είναι ασαφές, ενός κοινού πεπρωμένου, μια κοινή αντίληψη για την αδυναμία διαφυγής από τις σχέσεις εκμετάλλευσης και καταπίεσης.Είναι αυτή η ίδια ακαμψία των κοινωνικών σχέσεων παραγωγής που δικαιολογεί και την ανάγκη για επανάσταση. Αλλά αναγκαιότητα δεν σημαίνει αναπόφευκτο. Η επανάσταση είναι απαραίτητη μόνο στο βαθμό, στο μέτρο που θέλουμε να αποφύγουμε την πτώση στην άβυσσο στην οποίαν μας οδηγεί η καπιταλιστική ανάπτυξη. Ο καπιταλισμός, στην πραγματικότητα, τείνει να καταρρεύσει μόλις απορροφηθούν οι μη καπιταλιστικοί χώροι. Η οικονομική κατάρρευση είναι όμως μόνο ένα λογικό σημείο άφιξης, έρχεται πρώτα η βαρβαρότητα του ιμπεριαλισμού και του πολέμου, εργαλεία που απαραιτήτως χρησιμοποιεί η αστική τάξη για να καθυστερήσει την διακοπή της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Με άλλα λόγια, η μόνη βεβαιότητα που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί είναι η εναλλακτική ανάμεσα στον σοσιαλισμό και τη βαρβαρότητα.

Kαταλήγοντας ερχόμαστε στις μέρες μας για να υπογραμμίσουμε το γεγονός ότι η προαναφερθείσα αδυναμία σκέψης για το τέλος του καπιταλισμού δεν θα μπορούσε να παρουσιαστεί με τέτοια δύναμη αν δεν συνοδευόταν από τη βαθιά ριζωμένη πεποίθηση σχετικά με την ανικανότητα του αυτο-μετασχηματισμού των δυνητικά ενδιαφερομένων για το σκοπό αυτό υποκειμένων. Το πολύ, σε μια λαϊκιστική λογική, καταφέρνουμε να σκεφτόμαστε μια σύνοψη ισχυρισμών-διεκδικήσεων που μεταφέρονται από κοινωνικές ομάδες που παραμένουν ουσιαστικά ξεχωριστές, κλεισμένες στην ιδιαιτερότητα των αντίστοιχων ταυτοτήτων τους. Ας σκεφτούμε ένα σύνθημα όπως «πρώτα οι ιταλοί”. Χάνεις το σπίτι σου ή δεν έχεις καν σπίτι, είσαι άνεργος, σε εκμεταλλεύονται στη δουλειά: ο καθένας μπορεί να ερμηνεύσει αυτό το σύνθημα σκεπτόμενος την ιδιαίτερη κατάστασή του ακριβώς επειδή είναι ένας άδειο σύνθημα. Ο προσδιορισμός μιας φανταστικής αιτίας, πλασματικής, των κοινωνικών προβλημάτων μας επιτρέπει να διαμορφώσουμε αλλαγές για τις οποίες δεν είναι απαραίτητο να αλλάξουμε την ισορροπία δυνάμεων μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, να διεκδικήσουμε οποιαδήποτε αλλαγή στην κατανομή του πλούτου μεταξύ των τάξεων, να επικαλεστούμε οποιαδήποτε νέα κατεύθυνση οικονομικής πολιτικής. Κατά συνέπεια, η ενότητα που χτίστηκε μέσω αυτού του άδειου ηγεμονικού σημαίνοντος δεν απαιτεί καμία αποτελεσματική, πραγματική κινητοποίηση, πολύ λιγότερο τη συγκεκριμένη-πραγματική αλληλεγγύη μεταξύ των ομάδων που φέρουν διαφορετικές αξιώσεις-διεκδικήσεις. Ένας χαρισματικός ηγέτης αρκεί.
Είναι δυνατόν να χρησιμοποιήσουμε αυτό το σχήμα παντρεύοντας το στην αριστερά, όπως θα ήθελαν δύο συγγραφείς όπως ο Laclau και ο Mouffe; Αυτή η δυνατότητα βασίζεται στην ιδέα ότι μια τέτοια αθροιστική συσχέτιση συμφερόντων μπορεί να αλλάξει τη θεμελιώδη ισορροπία δυνάμεων στην κοινωνία. Αλλά για να είναι αυτό δυνατό, οι κοινωνικές σχέσεις παραγωγής πρέπει να ερμηνεύονται ως εξαιρετικά ελαστικές. Από αυτή την άποψη, με τη στενή έννοια, δεν υπάρχουν δεσμευτικοί μηχανισμοί για τη λειτουργία του συστήματος. Θα υπήρχαν μόνο ενδεχόμενοι συνδυασμοί συμφερόντων των διαφορετικών πολιτικο-κοινωνικών ομάδων που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε εξαιρετικά διαφοροποιημένες και τροποποιήσιμες μορφοποιήσεις. Μέσα σε αυτή την οπτική, η διάρθρωση των κοινωνικών ομάδων είναι από τη φύση της αποσπασματική, καθορίζεται από μια εντελώς πολιτική λογική. Συνεπώς δεν θα υπήρχε ένα σύστημα με την ακριβή έννοια που θα μπορούσε να διαμορφώσει μια αρχή συνέχειας μεταξύ των εξαρτώμενων κοινωνικών ομάδων, ένα σύστημα που θα μπορεί να υποχρεώσει τους καταπιεσμένους και τους εκμεταλλευόμενους σε ένα ποιοτικό άλμα στην ικανότητά τους να έρχονται σε σύγκρουση με την υπάρχουσα τάξη λόγω των ορίων που είναι εγγενείς στις δυνατότητες εσωτερικής μεταμόρφωσης μέσα στο ίδιο το σύστημα.

Μόνο αν αναγνωριστεί μια κοινωνικά καθορισμένη αναγκαιότητα, οι νόμοι της ανάπτυξης του καπιταλισμού, ένα γεγονός που ανοίγει νέες δυνατότητες καθίσταται εφικτό. Εάν η ανάγκη αυτή δεν αναγνωριστεί οι δυνατότητες φαίνονται να είναι όλες ανοιχτές, χωρίς να χρειάζεται να αλλάξει τίποτα από την ουσία των καθημερινών κοινωνικών συμπεριφορών. Αλλά το γεγονός ότι δεν αναγνωρίζεται δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πιστεύω ότι εξακολουθεί να είναι αναγκαίο να διερευνηθεί, σε συνέχεια της Ρόζα Λούξεμπουργκ, πώς η συγκεκριμένη (η μεμονωμένη σύγκρουση) μπορεί να ανέλθει στο επίπεδο του καθολικού (γενική απεργία) μέσω μιας πρακτικής που μεταμορφώνει και ενώνει τα εμπλεκόμενα υποκείμενα, από το να ξεκινήσουμε αναζήτηση ενός παγκόσμιου (ηγεμονικού σημαίνοντος) που να μπορεί να χαμηλώσει στο επίπεδο του συγκεκριμένου-του ειδικότερου (η μεμονωμένη αξίωση-διεκδίκηση) μέσω μιας ιδεολογικής επιχείρησης που αφήνει τα εμπλεκόμενα υποκείμενα αμετάβλητα, χωριστά και παθητικά. Ο δεύτερος τρόπος-δρόμος μπορεί να φαίνεται πιο απλός, αλλά διαμορφώνει έτσι κι αλλιώς μια στρατηγική για την ανάληψη της εξουσίας από ψηλά. Η Rosa Luxemburg αντιθέτως προτείνει μια διαφορετική πορεία: «να κατακτήσουμε την πολιτική εξουσία όχι από ψηλά αλλά από κάτω”. ¹⁵ Σήμερα μπορεί να φανεί αδύνατο και φανταστικό, αύριο θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε αυτήν την πορεία-οδό ως κάτι απλό και φυσικό.

[Το άρθρο που δημοσιεύτηκε είναι η έκθεση που πραγματοποιήθηκε με την ευκαιρία της διάσκεψης «Rosa Luxemburg … το κόκκινο τριαντάφυλλο ήταν, είναι και θα είναι», που διοργανώθηκε στη Ρώμη στις 25 μαΐου από την ομάδα Devianze, που δραστηριοποιείται μέσα στους COBAS Lavoro Privato. Η ίδια ομάδα διοργανώνει ένα δεύτερο ραντεβού αφιερωμένο στην πολωνή επαναστάτρια για τον Οκτώβριο του 2019, πάντα στη Ρώμη. Αυτή τη στιγμή επιβεβαίωσαν τη συμμετοχή: η Chiara Giorgi (καθηγήτρια Ιστορίας των πολιτικών θεσμών) και η Maria Turchetto (καθηγήτρια Ιστορίας της πολιτικής σκέψης).]

evenemenziale* : Μια ιστοριογραφική τάση που μελετά τα μεμονωμένα γεγονότα και όχι τις γραμμές δύναμης και ανάπτυξης των ιστορικών διαδικασιών.

Rosa Luxemburg, La rivoluzione russa, η ρωσική επανάσταση Prospettiva, Roma 1997, p. 18. ↩
Σχετικά με αυτό το θέμα μπορούμε, για παράδειγμα, να δούμε, ανάμεσα στα πολλά κείμενα του Alain Badiou, L’ipotesi comunista, Η κομουνιστική υπόθεση Cronopio, Napoli 2011 και, ειδικότερα το κεφάλαιο III, “La Comune di Parigi: una dichiarazione politica sulla politica Η Παρισινή Κομούνα: μια πολιτική δήλωση επάνω στην πολιτική ”. ↩
Για μια σύνθεση επάνω στη σκέψη του Alain Badiou cfr. το βιβλίο συνέντευξη Philosophy and the Event, Polity Press 2013. ↩
R. Luxemburg, “Problemi di organizzazione della socialdemocrazia russa Προβλήματα οργάνωσης της ρωσικής σοσιαλδημοκρατίας”, in Scritti politici, στα πολιτικά Γραπτά Editori Riuniti, Roma 1967, p. 224. ↩
Karl Marx, L’ideologia tedesca, Η γερμανική ιδεολογία Editori Riuniti, Roma 1991, p. 29. ↩
R. Luxemburg, “Sciopero di massa, partito e sindacati Μαζική απεργία, κόμμα και συνδικάτα”, in Scritti politici, στα πολιτικά Γραπτά cit. p. 335. ↩
R. Luxemburg, “Sciopero di massa, partito e sindacati Μαζική απεργία, κόμμα και συνδικάτα”, ed cit., p. 346. ↩
Lenin, “Τρεις πηγές και τρία θεμελιώδη μέρη του μαρξισμού”, in Marx, Engels e il marxismo, Μάρξ, Ένγκελς και ο μαρξισμός Newton Compton Editori, Roma 1973, p. 75. ↩
R. Luxemburg, “Sciopero di massa, partito e sindacati Μαζική απεργία, κόμμα και συνδικάτα”, ed. cit., p. 334. ↩
R. Luxemburg, “Problemi di organizzazione della socialdemocrazia russa Προβλήματα οργάνωσης της ρωσικής σοσιαλδημοκρατίας”, ed. cit, p. 235. ↩
R. Luxemburg, Riforma sociale o rivoluzione? κοινωνική μεταρρύθμιση ή επανάσταση; Prospettiva, Roma 1996, pp. 45-46. ↩
R. Luxemburg, La rivoluzione russa, Η ρωσική επανάσταση ed. cit, p. 68. ↩
R. Luxemburg, La rivoluzione russa Η ρωσική επανάσταση, ed. cit, p. 68. ↩
R. Luxemburg, “Sciopero di massa, partito e sindacati Μαζική απεργία, κόμμα και συνδικάτα”, ed cit., p. 315. ↩
R. Luxemburg, “Discorso sul programma Ομιλία σχετικά με το πρόγραμμα”, in Scritti politici στα πολιτικά Γραπτά, ed. cit., p. 630. ↩

TAGGED WITH → Alain Badiou • Ernesto Laclau • evento • Fabio Ciabatti • Lenin • Lotta di classe • Mouffe • Riforme • Rivoluzione • rivoluzione russa • Rosa Luxemburg

https://www.carmillaonline.com/2019/06/09/luxemburg-rivoluzione-impossibile/

φιλοσοφία, filosofia

Ανάμεσα στα ερείπια του παλιού κόσμου και τα σκιρτήματα ενός νέου πολιτισμού – Tra le rovine del vecchio mondo e i vagiti di una nuova civiltà. (Δεύτερο μέρος)

17/09/2019 kleovisΣχολιάστε

Sergio Ghirardi (μεταφραστής)

Συνέντευξη στον Raoul Vaneigem για We demain n° 26

1. Μισό αιώνα μετά τον μάιο του 68 κανένα σύνθημα της διαμαρτυρίας δεν έχει φτάσει στους αστραγάλους εκείνων που εμπνεύσατε Εσείς τότε. Οι ποιητές κοιτάζουν αλλού;

Η γραπτή ποίηση δεν είναι παρά ο αφρός της ζωντανής ποίησης. Κατεξοχήν ποιητική πράξη είναι σήμερα η αφύπνιση της ανθρώπινης συνείδησης μετά από πενήντα χρόνια υπνηλίας, καταναλωτικής και επικοινωνιακής αποκτήνωσης. Οι λέξεις «Το ξύπνημα των πυγολαμπίδων» που είναι γραμμένες στο κίτρινο γιλέκο ενός διαδηλωτή μου φαίνονται άλλο τόσο ελπιδοφόρες όσο η στροφή του 1968 «Θέλουμε να ζούμε και όχι να επιβιώνουμε». Πώς να εκφράσω καλύτερα την επιστροφή στη ζωή και την απόρριψη της καταστροφής της γης από πλευράς της μεγάλης αλεθομηχανής του κέρδους;

2. Θεωρείτε τις ZAD ως ζώνες αυτονομίας των οποίων η γένεση θα προέκυπτε από την καταστασιακή θεωρία και τους ακτιβιστές των ZAD ως νεοκαταστασιακούς; Σε αυτή την περίπτωση πως θα ορίζατε αυτό τον σιτουασιονισμό του 21ου αιώνα;

Δεν υπάρχουν νεοκαταστασιακοί. Ο καταστασιασμός είναι μια χυδαία ιδεολογία, χρήσιμη για να αλευρώνουν τους βλάκες που φτάνουν στο σημείο της γελειότητας να αποκαλούν φιλοσοφία την διανοητική μηδενικότητα με την οποία γεμίζει το στομάχι και μπουχτίζει η παρισινή υψηλή κοινωνία. Από την άλλη πλευρά, η σκέψη που έθρεψε τη ριζοσπαστική φύση του Μαΐου του 1968 εξακολουθεί να διανοίγει αργά ένα πέρασμα. Να θυμίσουμε ότι δεν επρόκειτο για τίποτα λιγότερο από την δημιουργία μιας αυτοδιαχειριζόμενης κοινωνίας στην οποία οι συνελεύσεις της άμεσης δημοκρατίας θα έβαζαν τέλος στο Κράτος, στο «κρύο τέρας» προστάτη των εκμεταλλευτών και των καταπιεστών των εκμεταλλευόμενων. Η συμμαχία του κομμουνιστικού κόμματος και της γαλλικής κυβέρνησης διέρρηξε τότε μια επαναστατική ώθηση, στην πραγματικότητα ήδη υποβαθμισμένη από μέσα από τον καριερισμό των μικρών αριστερών δεκανέων. Το ότι δεν υπάρχουν ηγέτες μεταξύ των Gilets jaunes-κίτρινων Γιλέκων και πως μόνο η επικύρωση των συνελεύσεων πιστοποιεί έναν εκπρόσωπο σηματοδοτεί μια σαφή πρόοδο σε σχέση με το κίνημα των καταλήψεων του 1968.

3. Λέτε ότι «από την ιστορία δεν λείπουν στιγμές κατά τις οποίες η ποίηση θριαμβεύει πάνω στη βαρβαρότητα». Ο θρίαμβος αυτός υπήρξε μερικές φορές το έργο ενός θεόσταλτου ανθρώπου, ενός ήρωα, όπως ο Γκάντι ή ο Μαντέλα. Μήπως ο προστατευτικός χαρακτήρας που αντιπροσωπεύει μια τέτοια προσωπικότητα, ένας τέτοιος χαρακτήρας, εμποδίζει την εξέλιξη προς μια αυτοδιαχειριζόμενη κοινωνία;

Ο θεόσταλτος άνθρωπος είναι το προϊόν ενός σεισμικού σοκ μεταξύ του οικονομικού συστήματος σε αναζήτηση μιας νέας μορφής και της υπαρξιακής δυσαρέσκειας ενός πληθυσμού απελπισμένου να έχει πρόσβαση σε μια καλύτερη μοίρα. Αν και ο Γκάντι και ο Μαντέλα ενσάρκωσαν την ελπίδα για κοινωνική βελτίωση, δεν είχαν καμία πιθανότητα να εξαλείψουν τη δυστυχία της χώρας τους επειδή ήταν το Κράτος, ο Λεβιάθαν των ιδιωτικών συμφερόντων, η δύναμη, η εξουσία που προστατεύει καταπιέζοντας-καταστέλοντας. Ήταν οι βοσκοί μιας βαρβαρότητας σε μετακίνηση. Είχαν διατηρήσει τουλάχιστον μια ανθρώπινη συνείδηση και έδειξαν μια μεταρρυθμιστική γενναιοδωρία της οποίας τα όρια δεν αγνοούσαν. Γνωρίζουμε ότι από τον Βοναπάρτη μέχρι τον Pol Pot, η αγριότητα και η ευτέλεια πάντα ευνοούσαν την πρόσβαση ενός υπέρτατου οδηγού στην κεφαλή μιας χώρας. Ωστόσο, σήμερα ποια θεία Πρόνοια θα μπορούσε να κάνει χρήση ενός αυτοσχέδιου μηχανισμoύ του οποίου η λειτουργία είναι να ακολουθεί το ρυθμό μιας παράλογης μηχανής, στερούμενης ανθρωπιάς;

4. Εσείς λέτε για την ποίηση ότι είναι «το αντίδοτο της πνευματικότητας», και επίσης ότι μπορεί να «εξαλείψει τη βλαπτικότητα του παρασιτικού καπιταλισμού». Μπορεί να διδαχθεί στο παιδί; Αποσπώντας το από το σχολείο; Με ποιες αλλαγές στις εκπαιδευτικές μεθόδους;

Θα ήταν αποκλειστικό δικαίωμα, προνόμιο του παιδιού να μας διδάξει την τέχνη του να είμαστε άνθρωποι αν η εκπαίδευση που του απευθύνουμε δεν του ξε-μάθαινε να ζει. Να το αφήνει ελεύθερο να ανακαλύψει την εμπειρία της ζωής από κοινού, τις συγκρούσεις που αυτή δημιουργεί και την πιθανή λύση τους, αυτό είναι το σχέδιο-έργο που εξαπλώνεται σήμερα με την επιθυμία να εξαλειφθεί η συγκεντρωτική διδασκαλία-εκπαίδευση, η κατήχηση στην δουλικότητα της ιθαγένειας, η εισαγωγή στις πρακτικές θήρευσης, ανταγωνισμού, διαγωνισμού, αντιπαράθεσης, η κατασκευή εκείνων των δούλων της αγοράς των οποίων οι τεχνοκράτες που έχουν την απαίτηση να μας κυβερνούν προβάλουν την θλιβερή γελοιοποίηση. Η δύναμη του ανατρεπτικού κινήματος του οποίου τα Gilets jaunes δεν είναι παρά ένα επιφαινόμενο, εξαρτάται κυρίως από τη βούληση για επιστροφή στη βάση και από την προσοχή να επιβιβαστεί λαμβάνοντας υπόψη τις τοπικές ανησυχίες – χωριό, γειτονιά, περιοχή – τα προβλήματα που το Κράτος δεν μπορεί και δεν θέλει να διαχειριστεί παρά προς όφελος των οικονομικών δυνάμεων. Ήρθε η ώρα να κάνουμε το σχολείο υπόθεση όλων, να το αποσπάσουμε από το Κράτος και την χωρίς συνείδηση επιστήμη του.

5. Έχετε γνώση της ύπαρξης στον κόσμο περιοχών όπου η ποίηση, η δημιουργικότητα, οι τέχνες έχουν περισσότερες πιθανότητες να ευδοκιμήσουν παρά αλλού;

Παντού όπου οι γυναίκες βρίσκονται στην καρδιά του αγώνα για την κυρίαρχη ζωή, παντού όπου η απόφασή τους διαλύει την πατριαρχική εξουσία και ξεπερνά την αντίθεση ανάμεσα στον ανδρισμό-virilismo και τον φεμινισμό που πολύ συχνά παρεμποδίζει και κρύβει μια κοινή φιλοδοξία να είμαστε απλά ανθρώπινοι. Συνεπώς η αλληλεγγύη χωρίς σύνορα καταργεί τον ρατσισμό, τον αντισημιτισμό (αυτό τον «σοσιαλισμό των ηλιθίων»), την ξενοφοβία, τον σεξισμό, την ομοφοβία. Παντού όπου η ιεραρχική δομή και η τεχνική του «αποδιοπομπαίου τράγου» που είναι απαραίτητη στην τέχνη της υποδούλωσης των ομοίων μας εξαλείφεται.

6. Λέτε ότι «δεν υπάρχει καρδιά στην οποία δεν κατοικεί μια δύναμη ζωής πρόθυμη να εδραιωθεί στιλβωμένη στο φως της δικής της ευαίσθητης νοημοσύνης». Δεν είναι αυτή η «ευαίσθητη νοημοσύνη» που διατρέχει όλα τα γραπτά σας η ζωντανή πηγή της φιλοσοφίας σας;

Είναι αυτή πρωτίστως πηγή ζωής. Κάθε μέρα που εξευγενίζω τη συνείδηση της θέλησής μου να ζήσω με απαλλάσσει από την υποστήριξη ενός ρόλου. Δεν είμαι ούτε φιλόσοφος, ούτε συγγραφέας, ούτε αγκιτάτορας, ούτε maître à penser. Το να πολεμώ τον παλιό κόσμο με βοηθά να προχωρώ το χειμώνα με τη δύναμη των ανοίξεων «, όπως λέει ο Charles de Ligne. Το ότι έχουμε εισέλθει σε μια κρίσιμη περίοδο κατά την οποία η παραμικρή ιδιαίτερη διαμαρτυρία εκφράζεται επάνω σε ένα σύνολο παγκόσμιων διεκδικήσεων με γοητεύει, πόσο πολύ με μαγνητίζει, σε αυτό το κίνημα εξέγερσης σε αναζήτηση μιας επανάστασης, ο αγώνας της καρδιάς ενάντια στο πνεύμα της ταμειακής μηχανής.

7. Εσείς είπατε ότι «ακόμη και η υποταγή παραιτήθηκε». Πιστεύετε αυτό για τα κίτρινα Γιλέκα- Gilets jaunes;

Πολλοί χειραφετικοί αγώνες έχουν φθαρεί από την αρχή με την ιδέα μιας αναπόφευκτης ήττας. Οι «no pasaran» και άλλες σαχλαμάρες του θριαμβευτισμού δεν έχουν κάνει τίποτα άλλο παρά να εξορκίσουν τον πανικό που είναι εγγενής σε μια στρατιωτική δράση. Η εθελοντική δουλεία χτίζει γύρω μας τους τοίχους των δακρύων που δικαιολογούν και τροφοδοτούν την παραίτησή μας. Σε αντίθεση με τα κινήματα διεκδικήσεων του παρελθόντος, το μεγάλο εξεγερτικό κύμα που ταρακουνά τη Γαλλία δεν νοιάζεται ούτε για νίκη ούτε για ήττα, αλλά επιμένει να επιδεικνύει την ακλόνητη πρόθεσή του, την θέληση του να ξεκινήσει ξανά και ξανά δίχως στάση. πώς το πάθος της ζωής αναγεννιέται ξανά και ξανά, δίχως στάση.

8. Για Εσάς, το κίνημα των Gilets jaunes δεν είναι άλλο παρά μια jacquerie που τροφοδοτεί το σύστημα ή σηματοδοτεί την εισβολή μιας ριζοσπαστικής διαμαρτυρίας;

Βεβαίως η κρατική και εμπορική δύναμη-εξουσία θα προτιμούσε να το αντιλαμβάνεται σαν ένα απομεινάρι jacquerie, ένα από εκείνα τα πληβειακά κινήματα που παραδοσιακά πνίγονται στο αίμα. Δυστυχώς γι αυτή η λαϊκή εξέγερση θυμίζει περισσότερο εκείνη της 14ης ιουλίου 1789, όταν μια χούφτα τρελαμένων που δεν είχαν διαβάσει ούτε Diderot ούτε d’Holbach, ούτε Rousseau ούτε Meslier προσέφεραν στον διαφωτισμό τη φλόγα μιας ελευθερίας που συνεχίζει να φωτίζει τον κόσμο, όταν η λέξη «ελευθερία» είναι αντιθέτως διεφθαρμένη. Έχουμε το δικαίωμα να μιλάμε για μια ποίηση φτιαγμένη από όλους όταν η ανθρώπινη συνείδηση διαλύει το ψέμα που ταυτοποιεί την ελευθερία με την ελευθερία του εμπορίου, την ελευθερία να εκμεταλλεύεσαι, να σκοτώνεις, να δηλητηριάζεις. Πώς θα μπορούσε η κυβέρνηση να μην καταδικαστεί σε μια αυξανόμενη αποστροφή; Πώς θα μπορούσε να καταλάβει ότι αυτό που άρχισε δεν είναι ένας αγώνας εναντίον του Κράτους αλλά ένας αγώνας για τη ζωή;

9. Λέτε ότι το »παλιό δυναμικό της ευπιστίας δεν έχει καμία δυσκολία να εκμεταλλευτεί τις επιστημονικές προβλέψεις που, από τον πυρηνικό κατακλυσμό μέχρι τον οικολογικό, περνώντας μέσα από το μακάβριο βαλς των πανδημιών, έχουν μια τεράστια επιτυχία». Θα προσθέτατε τους θεωρητικούς της καταστροφολογίας μεταξύ αυτών των «εμπόρων»;

Χαιρετώ τις σκοπιές που ξαγρυπνούν. Οι σειρήνες συναγερμού να αντιλαλούν σε κάθε τόπο προειδοποιώντας ενάντια στην υποβάθμιση του κλίματος, τη δηλητηρίαση των αγρών και των τροφίμων, τη βιομηχανική ρύπανση και τον κυνισμό μιας κυβέρνησης που προστατεύει τη Total, αλλά θεσπίζει φόρο επί των καυσίμων. Αυτό συμβάλλει στην αφύπνιση των συνειδήσεων αλλά αυτές οι εκδηλώσεις-διαδηλώσεις δεν θα αλλάξουν ένα κόμμα στην πολιτική των Κρατών, άρρηκτα υποτακτικών στις πολυεθνικές που κάνουν τον πλανήτη μια έρημο. Μέσα στο αυλάκι της ήττας των αγωνιστών αναπτύσσεται μια ιδεολογία της αναπόφευκτης καταστροφής, μια αίσθηση του μοιραίου. Η αγορά του φόβου είναι εκεί για να αναλάβει την ευθύνη της απελπισίας εκείνων που έχουν την εντύπωση ότι μάχονται μάταια. Μια σημαντική ενέργεια διαχέεται στον αγγελισμό των καλών προθέσεων, στην ανίσχυρη αγανάκτηση των διαδηλώσεων στις πλατείες και τους δρόμους. Δεν θα ήταν πιο χρήσιμο να επενδύσουμε αυτή την ενέργεια στον αγώνα που οδηγούν οι ZAD στις περιοχές τους ενάντια στην τοξικότητα, τις ρυπογόνες επιχειρήσεις, τη δηλητηρίαση της γης, του νερού και των τροφίμων; Είναι σε αυτό το τοπικό επίπεδο που βρίσκουν νόημα και αποτελεσματικότητα οι πραγματικές διεκδικήσεις υπέρ του κλίματος και του περιβάλλοντος.

10. Μας θυμίζετε ότι κάθε ανατρεπτική σκέψη φέρνει μαζί της μια νέα τυραννία. Εάν καταφέρναμε ταυτόχρονα να υπονομεύσουμε τον πλανητικό καπιταλισμό, την κοινωνία της κατανάλωσης, την κοινωνία του θεάματος και ακόμη και τη χρήση των χρημάτων, ποιας τυραννίας θα έπρεπε τότε να δυσπιστούμε;

Αναμφίβολα των αρπακτικών επιπτώσεων, εκείνου που έχει απομείνει από το ανεκπλήρωτο ζωώδες στον καθένα, από την νοσηρή γοητεία που ασκεί η εξουσία. Από τον καιρό της εμφάνισης των Πόλεων-Κρατών χρονολογούνται οι πόλεμοι, η επίλυση της διαμάχης μέσω της βίας, η πατριαρχία, η ιεραρχία που διαιρεί την κοινωνία σε άρχοντες και σκλάβους. Εκείνο που ένα κοσμικό-αιώνιο ψέμα αποδίδει στην ανθρώπινη φύση είναι στην πραγματικότητα η επίδραση μιας μετουσίωσης, μιας αλλοίωσης, μιας παραμόρφωσης που αγγίζει τον άνδρα και τη γυναίκα, τους καθιστά απάνθρωπους μέσα από ένα σύστημα εκμετάλλευσης, τους επιβάλλει έναν πλασματικό διαχωρισμό με μια ηγετική κεφαλή, επίδραση της πνευματικής εργασίας, και ένα σώμα που εξαναγκάζεται στην χειρωνακτική εργασία. Περισσότερο από την επανάληψη ηθικών ικεσιών, η καθιέρωση ενός τρόπου ζωής στη θέση αυτού του απόβαρου που μας μαστίζει για χιλιετίες [θα είναι η λύση].

11. Προτείνετε να «προχωρήσουμε προς μια μεταμόρφωση στην οποία ο άνθρωπος, απόλυτος καλλιτέχνης της δικής του ύπαρξης, θα γίνονταν ένα ανθρώπινο ον μέσα σε μια πειραματική διαδικασία ικανή να ανοίξει το πεδίο όλων των δυνατοτήτων». Δεν είναι ακριβώς αυτό το πεδίο όλων των δυνατοτήτων, που αυτή η ελευθερία διεγείρει; Δεν είναι ίσως ο φόβος το μεγαλύτερο εμπόδιο για την έλευση του Homo ecologicus-του οικολογικού Ανθρώπου;

Ο σχολιασμός του Scutenaire “Φτωχά πουλάκια που δεν τρώτε παρά μόνο με μεγάλο φόβο” εφαρμόζεται στην καθημερινή ύπαρξη εκατομμυρίων γυναικών και ανδρών που αντιμετωπίζονται από το σύστημα οικονομικής και κοινωνικής εκμετάλλευσης ως ένα μείγμα θηρίων υποζυγίων και αρπακτικών θηρίων. Μέχρις ότου η θέληση για ζωή δεν θα έχει καταργήσει τον αγώνα για επιβίωσηa (struggle for life) και σαρώσει των αρένες της ανταγωνιστικής μιζέριας, ο φόβος θα παραμείνει πανταχού παρόν. Μόνο εάν κυριαρχήσει (επί αυτού και της δίδυμης αδελφής του, της ενοχής ) η χαρά της ζωής που δεν χρειάζεται τίποτα άλλο παρά τόλμη και ξανά τόλμη για να διεκδικήσει την απόλυτη κυριαρχία της.

12. Ποιες συμβουλές ανάγνωσης θα δίνατε στις μελλοντικές γενιές;

Να μάθουν πρώτα απ ‘όλα να αποκρυπτογραφούν την ύπαρξή τους, εκείνη που τους επιβάλλεται από μια κοινωνία αρπακτικών και εκείνη που επιθυμούν με πάθος από τα βάθη της καρδιάς τους. Τους συμβουλεύω, παρεμπιπτόντως, να περιηγηθούν και να αναζητήσουν στοιχεία στο πιο ανθεκτικά απαγορευμένο και εξαφανισμένο από τα ράφια βιβλίο στην ιστορία, τον λόγο της εθελοντικής υποτέλειας-Il discorso della servitù volontaria που έγραψε ένας έφηβος δεκαεπτάχρονος, ο Etienne de la Boétie.

Tra le rovine del vecchio mondo e i vagiti di una nuova civiltà. (Seconda parte)

	selana019 στη Η δημοκρατία σας βρωμάει …
	selana019 στη 17 Νοέμβρη
	kleovis στη ΔΕΝ ΕΧΩ ΧΡΟΝΟ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ
	selana019 στη Έπεσε η διεθνίστρια μαχήτρια C…
	selana019 στη Γεια σου Heval Andouk, έπεσες…

Αέναη κίνηση

Για την αυτονομία και τη χειραφέτηση-per l' autonomia e l' emancipazione

Ετικέτα: εκμετάλλευση