Δημοσιεύτηκε στις 30 Οκτωβρίου 2019
Abdullah Öcalan, Ειρήνη και πόλεμος στο Κουρδιστάν, σελ. 40. δημοκρατικός Συνομοσπονδισμός, σελ. 40. Να ελευθερώσουμε τη ζωή – Η επανάσταση των γυναικών, σελ. 56. Το δημοκρατικό έθνος, σελ. 64. Ανατυπώθηκε, αναθεωρήθηκε και διορθώθηκε από τις Εκδόσεις Tabor και UIKI Onlus. Κάθε pamphlet πωλείται στη τιμή των 2 ευρώ και μπορείτε να το ζητήσετε από τις εκδόσεις TABOR – http://www.edizionitabor.it – tabor@autistici.org ή από το Γραφείο Πληροφοριών Κουρδιστάν Ιταλία– Ufficio Informazioni Kurdistan Italia – info.uikionlus@gmail.com
[Αύριο, 1η νοεμβρίου θα πραγματοποιηθεί στη Ρώμη μια εθνική διαδήλωση για την υπεράσπιση και την υποστήριξη του αγώνα και του πολιτικού πειράματος του δημοκρατικού συνομοσπονδισμού που οι γυναίκες και οι άντρες της Ροζάβα προωθούν εδώ και χρόνια, και ειδικότερα, αυτές τις μέρες σε μια προσπάθεια να αντιταχθούν στην τουρκική και διεθνή στρατιωτική και διπλωματική δράση με στόχο την εξόντωση αυτής της πολύ σημαντικής εμπειρίας αυτο-οργάνωσης, πρακτικής στράτευσης και ισότητας των φύλων. Εντούτοις, μέσα στο πλαίσιο αυτό, θα ήταν απαραίτητο να αποφευχθεί ο κίνδυνος, σε επίπεδο μαζικής πληροφόρησης, να επισκιαστεί και να μπει σε δεύτερο πλάνο η φιγούρα του πολιτικού ηγέτη ο οποίος βρίσκεται στη βάση της αναθεώρησης μιας πολιτικής σκέψης και πρακτικής, εκείνης του PKK (Partîya Karkerén Kurdıstan – Κόμμα των Εργαζομένων του Κουρδιστάν) που, γεννημένο αρχικά με βάση τις θεωρίες του μαρξισμού-λενινισμού, έχει προοδευτικά απελευθερωθεί από τα εθνικιστικά σκουπίδια και του κομματικού συγκεντρωτισμού σταλινικής έμπνευσης που το χαρακτήριζαν προηγουμένως.
O Abdullah Öcalan, ο οποίος κρατείται στη φυλακή Imrali για περισσότερα από είκοσι χρόνια πλέον, είχε ήδη αρχίσει μια πορεία θεωρητικού προβληματισμού-στοχασμού από τη δεκαετία του ’90 του περασμένου αιώνα που τον οδήγησε να προβλέψει την ιστορική παρακμή του συστήματος των Κρατών-έθνους που επιβλήθηκε στη Μέση Ανατολή από την αποικιακή κληρονομιά. Στην ανάλυσή του η κατάρρευση αυτού του συστήματος θα είχε προκαλέσει ένα σενάριο πολέμων και κρίσεων: ένα χάος γεμάτο με δυνατότητες απελευθέρωσης εάν οι δημοκρατικές και επαναστατικές δυνάμεις είχαν καταφέρει, ήταν σε θέση να κατέβουν στον αγωνιστικό χώρο για να δημιουργήσουν μια εναλλακτική λύση. Ακριβώς αυτό που συμβαίνει σήμερα στη Μέση Ανατολή. Ο πλούτος της σκέψης του Οτσαλάν, εκτός από τη σαφήνεια των προβλέψεων, έγκειται ακριβώς στο γεγονός ότι η σκέψη του δεν έχει ποτέ διαχωριστεί από τις πολιτικές και στρατιωτικές προσπάθειες να την εφαρμόσει, τόσο ώστε το κίνημα που αυτός ίδρυσε αποτέλεσε και αποτελεί το υπόβαθρο (θεωρητικό, οργανωτικό, στρατιωτικό) επάνω στο οποίο μπόρεσε να χτιστεί το επαναστατικό μονοπάτι που βρίσκεται σε εξέλιξη σήμερα στη Rojava. Τα τέσσερα πρόσφατα αναδημοσιευμένα έντυπα, με την ευκαιρία της διεθνούς Διάσκεψης που πραγματοποιήθηκε στη Ρώμη στις 4, 5 και 6 οκτωβρίου του τρέχοντος έτους, θα επιτρέψουν σε όλους τους αναγνώστες όχι μόνο να ανακαλύψουν ή να ξαναβρούν, αλλά και να αναμετρηθούν με μια εξαιρετική πολιτική σκέψη και πρόταση που τονώνει και προορίζεται να επηρεάσει αποφασιστικά και τη σκέψη και τη δράση εκείνων που βρίσκονται σήμερα να δρουν κατά του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και του στρατιωτικού, εξορυκτικού και οικονομικού ιμπεριαλισμού σε κάθε άλλη γωνιά του κόσμου, συμπεριλαμβανομένης της Δύσης.
Ακόμη περισσότερο απ ‘ότι για την στρατευμένη πρακτική και τη θαρραλέα αντίσταση στην κράτηση που ο Abdullah Öcalan αντιπαρέθεσε σε ένα σύστημα που σκόπευε και σκοπεύει να τον καταστρέψει και να τον στείλει, μαζί με τον αγώνα του κουρδικού λαού, στη λήθη, ο μαχητής και ηγέτης του PKK κατέστη σύγχρονος ήρωας ακριβώς λόγω της βούλησης, της ικανότητας και του θάρρους να αμφισβητήσει εκείνες τις θεωρητικές υποθέσεις στις οποίες επάνω φαίνεται να επιθυμούν να αναπαυτούν πάρα πολλά κινήματα ακόμη και τώρα, καταδικάζοντας τον εαυτό τους, αυτά τα τελευταία, στην αδυναμία αλληλεπίδρασης με έναν προορατικό και νικηφόρο τρόπο με τις αντιφάσεις του παρόντος. Παρακάτω δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από ένα από τα τέσσερα έντυπα, ακριβώς προς μαρτυρία της προληπτική καινοτομίας των στοχασμών του κούρδου αγωνιστή, να μη το ξεχάσουμε ποτέ, συλληφθέντα και φυλακισμένο χάρη και στην προδοσία της ιταλικής κυβέρνησης το 1999, της οποίας ηγείτο τότε ο Massimo D’Alema. S.M.]
Η απαγωγή μου υπήρξε σίγουρα ένα σκληρό πλήγμα για το ΡΚΚ, αλλά δεν ήταν η αιτία της ιδεολογικής και πολιτικής αλλαγής του. Το PKK είχε σχεδιαστεί ως ένα κόμμα με ιεραρχική δομή κρατικού τύπου, παρόμοια με εκείνη άλλων κομμάτων. Μια δομή που ήταν, ωστόσο, σε διαλεκτική αντίθεση με τις αρχές της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της ισότητας, μια αντίφαση αρχής για κάθε κόμμα, ανεξάρτητα από τη φιλοσοφία του. Παρόλο που το PKK είχε ένα όραμα προσανατολισμένο στην ελευθερία, δεν είχαμε σταθεί ικανοί να απελευθερώσουμε τη σκέψη μας από τις ιεραρχικές δομές-μηχανισμούς.
Μια άλλη από τις κύριες αντιθέσεις βρίσκονταν στην αναζήτηση, από πλευράς PKK, της θεσμικής πολιτικής εξουσίας, επάνω στην οποία το κόμμα είχε διαμορφωθεί και ευθυγραμμιστεί. Μια δομή στοχευμένη στη θεσμική εξουσία ήταν όμως σε διαμάχη με εκείνη του εκδημοκρατισμού της κοινωνίας την οποία το PKK δήλωνε ανοιχτά ότι επιδιώκει. Οι ακτιβιστές οποιουδήποτε κόμματος αυτού του είδους τείνουν να κατευθύνονται από τους ανωτέρους τους παρά από την κοινωνία, ή να σκαρφαλώνουν την ιεραρχία για να ανεβαίνουν θέση. Και τα τρία μεγάλα ιδεολογικά ρεύματα που βασίζονται σε μια αντίληψη χειραφέτησης της κοινωνίας βρέθηκαν αντιμέτωπα με αυτή την αντίφαση. Όταν ο υπαρκτός σοσιαλισμός και η κοινωνική δημοκρατία, όπως και τα εθνικά απελευθερωτικά κινήματα, επιδίωκαν να διατυπώνουν έννοιες της κοινωνίας που να πήγαιναν πέρα από τον καπιταλισμό, απέτυχαν να απελευθερωθούν από τους ιδεολογικούς δεσμούς του καπιταλιστικού συστήματος. Σύντομα έγιναν τα ίδια πυλώνες του καπιταλιστικού συστήματος, απλώς επειδή αναζητούσαν την θεσμική πολιτική εξουσία, αντί να εστιάζουν την προσοχή τους στον εκδημοκρατισμό της κοινωνίας. Μια άλλη μεγάλη αντίφαση ήταν η αξία που δόθηκε στον πόλεμο μέσα στην ιδεολογική και πολιτική σκέψη του PKK. Πόλεμος που νοείται ως συνέχεια της πολιτικής, αν και με διαφορετικά μέσα, και ως στρατηγικό εργαλείο. Αυτό ήταν ανοιχτά σε αντίθεση με την αντίληψη ημών των ιδίων ως ένα κίνημα που μάχεται για την απελευθέρωση της κοινωνίας, στη βάση της οποίας η χρήση ένοπλης δύναμης δικαιολογείται μόνο για σκοπούς αυτοάμυνας. Αυτό όλο ξεπερνά και ανοιχτά έρχεται σε αντίθεση με την κοινωνική προσέγγιση χειραφετικού τύπου που διακηρύσσει το PKK, δεδομένου ότι όλα τα καταπιεστικά καθεστώτα της ιστορίας είχαν ιδρυθεί-βασιστεί στον πόλεμο ή είχαν δομήσει τα θεσμικά τους όργανα σύμφωνα με μια πολεμική λογική. Το ΡΚΚ πίστευε ότι ο ένοπλος αγώνας ήταν αρκετός για να κατακτήσει εκείνα τα δικαιώματα που είχαν αρνηθεί στους κούρδους. Μια τέτοια ντετερμινιστική αντίληψη για τον πόλεμο δεν είναι ούτε σοσιαλιστική, ούτε δημοκρατική, αν και το PKK θεωρούσε τον εαυτό του δημοκρατικό κόμμα. Ένα πραγματικά σοσιαλιστικό κόμμα δεν εμπνέεται από κρατικού τύπου δομές ή ιεραρχίες, ούτε φιλοδοξεί στην θεσμική πολιτική εξουσία, η οποία βασίζεται στην προστασία των δικών της συμφερόντων και της δικής της εξουσίας μέσω της προσφυγής στον πόλεμο. Η υποτιθέμενη ήττα του PKK, την οποία οι τουρκικές αρχές πίστευαν ότι είχαν επιτύχει με την εκτόπιση μου στην Τουρκία, έγινε μάλλον η ευκαιρία να επανεξετάσουμε κριτικά και ανοιχτά τους λόγους που είχαν εμποδίσει το απελευθερωτικό κίνημά μας να σημειώσει περαιτέρω προόδους. Η ιδεολογική και πολιτική ρήξη που έζησε το PKK μεταμόρφωσε την εικαζόμενη ήττα σε ένα σημείο διέλευσης προς νέους ορίζοντες.
1 A. Öcalan, Pace e guerra in Kurdistan, pp. 25-27
TAGGED WITH → Abdullah Öcalan • Confederalismo democratico • guerra • Kurdistan • lotta armata • Massimo D’Alema • PKK • Rojava • Turchia
Un eroe del nostro tempo
