Αγαπώ σ’ εσένα – Amo in te
την περιπέτεια του πλοίου που πηγαίνει προς τον πόλο – l’avventura della nave che va verso il polo
αγαπώ σ’εσένα – amo in te
το θάρρος των παικτών των μεγάλων ανακαλύψεων – l’audacia dei giocatori delle grandi scoperte
αγαπώ σ’ εσένα τα μακρινά πράγματα – amo in te le cose lontane
αγαπώ σ’ εσένα το αδύνατο – amo in te l’impossibile
μπαίνω στα μάτια σου σαν σε ένα δάσος – entro nei tuoi occhi come in un bosco
γεμάτο ήλιο – pieno di sole
και ιδρωμένος πεινασμένος εξοργισμένος – e sudato affamato infuriato
έχω το πάθος του κυνηγού – ho la passione del cacciatore
για να δαγκώνω στη σάρκα σου – per mordere nella tua carne.
αγαπώ σ’ εσένα το αδύνατο – amo in te l’impossibile
αλλά όχι την απελπισία – ma non la disperazione
Nazim Hikmet 1943]
Μοιάζει απαράδεκτο αλλά δεν είναι απραγματοποίητο
Να επαναδρομολογήσουμε ΕΝΑ ΚΙΝΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ
Ήρθε ο καιρός!
Η πλήρης αποτυχία του σωφρονιστικού συστήματος τονίζεται από πολλές πλευρές. Η φυλακή, όπως και κάθε άλλο σύστημα που στερεί την ελευθερία, δεν έχει επιτύχει κανέναν από τους στόχους που είχε υποσχεθεί στο μακρύ ταξίδι της για περίπου τριακόσια χρόνια: προκαλεί πάρα πολλά δεινά, δεν επανεκπαιδεύει, δεν επανεντάσσει, ούτε ο φόβος μιας τιμωρίας αποτρέπει να καταπατηθεί ο νόμος.
Οι δημιουργοί, οι θεωρητικοί και οι υπεύθυνοι του σωφρονιστικού συστήματος δήλωναν ότι η φυλακή θα είχε αντιμετωπίσει το έγκλημα και / ή θα είχε κρατήσει σε χαμηλά επίπεδα την υποτροπή.
Κανένα από αυτά δεν συνέβη. Πλήρης αποτυχία!
Είναι υποχρεωτικό στο σημείο αυτό να αναρωτηθούμε: γιατί η φυλακή εξακολουθεί να βρίσκεται στο επίκεντρο της κατασταλτικής πρακτικής, έστω και αν μετρά μόνο αποτυχίες; Γιατί εξακολουθεί να αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της διατήρησης αυτής της τάξης;
Η αποκάλυψη αυτής της φάρσας, η οποία διαρκεί πάρα πολύ καιρό, δεν μπορεί να διαχωριστεί από την επιθυμία να πορευτούμε με αποφασιστικότητα στην προοπτική να θέσουμε τέλος στο σύστημα επιβολής κυρώσεων που βασίζεται στη στέρηση ή τον περιορισμό της ελευθερίας, δηλαδή της φυλακής και όλων των παρόμοιων δομών και μηχανισμών.
ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ !
Μερικοί άνθρωποι θα αμφισβητήσουν αυτόν τον στόχο σε μια εποχή κατά την οποίαν οι ultra-αντιδραστικοί τομείς της κοινωνίας βρίσκονται στην επίθεση. Δεν είναι μια ευνοϊκή στιγμή, θα πουν. Αντιθέτως ακριβώς για αυτούς τους λόγους πρέπει να επαναδρομολογήσουμε, ακριβώς σήμερα, μια σημαντική πρόταση που συγκεντρώνει τον ενθουσιασμό εκείνων που θέλουν να εμπλακούν σε μονοπάτια για τον κοινωνικό μετασχηματισμό, αλλά και εκείνων που δεν θέλουν να παραιτηθούν για να υποβληθούν στον σκοταδιστικό ζυγό.
Η καθεμιά και ο καθένας από εμάς θα έρθει να εξετάσει αυτό το θέμα της κατάργησης μέσα από ιδιαίτερες εμπειρίες, διαφορετικές διαδρομές ή συγκεκριμένες-ειδικότερες θεωρητικές και κοινωνιολογικές αναλύσεις.
Ποικιλομορφία των πρακτικών και των γνώσεων που πρέπει να παραμείνει και να ξεχωρίζει ως απόδειξη ότι, απ’ όπου κι αν τη δούμε, η φυλακή δεν έχει κανένα χρήσιμο σκοπό, είναι απλώς και μόνο αποκρουστική.
Οι διαφορετικές διαδρομές, μέσω των οποίων έχουμε καταλήξει να κατανοούμε την κατάργηση της φυλακής, είναι καλό να εκφραστούν για να επιτρέψουν την πρόσβαση σε διάφορους κοινωνικούς τομείς.
Η πρόταση αυτών των γραμμών είναι να συνδέσει και να συντονίσει όλες τις ήδη υπάρχουσες δραστηριότητες κριτικές προς τη φυλακή, για να ξεκινήσει το χτίσιμο ενός Κινήματος κατάργησης της φυλακής – Movimento abolizionista del carcere (M.Abo.C) και όλων των δομών που στερούν ή περιορίζουν την ελευθερία.
Οποιοσδήποτε ενδιαφέρεται για αυτό το κοινό ταξίδι για την κατάργηση είναι σημαντικό να καταστήσει σαφές, στους χρόνους και με τους τρόπους που θεωρεί κατάλληλους, τις δικές του εκτιμήσεις για τον λόγο που θεωρεί απαραίτητο να τεθεί τέλος στο σύστημα των φυλακών. Όλες αυτές τις απόψεις θα μπορέσουμε να τις βάλουμε σε ένα blog ή σε έναν ιστότοπο που ρητά θα δημιουργηθεί για το σκοπό αυτό, έτσι ώστε ο καθένας και η καθεμία να μπορεί να αναγνωριστεί σε μία ή περισσότερες εκφρασμένες αναλύσεις.
Κάθε συλλογικό όργανο (ακόμα και αν αποτελείται από ένα μόνο άτομο) θα συνεχίσει τη δραστηριότητα που τρέχει στα διάφορα επίπεδα αντιπαράθεσης στην καταπίεση-καταστολή και αλληλεγγύης με εκείνους που την υποφέρουν, μια δραστηριότητα που, πιθανώς, να τονωθεί με τη συμβολή των άλλων συλλογικοτήτων. Το blog ή ο κοινός ιστότοπος θα επιτρέψει να μοιραστoύμε όλες τις πληροφορίες που κατέχει κάθε άτομο, να γνωρίσουμε όσο καλύτερα γίνεται την πραγματικότητα της φυλακής και την κατασταλτική πραγματικότητα, να συντονίσουμε όλες τις διάφορες μάχες, να ενισχύσουμε την καθεμιά και να την εισαγάγουμε στην προοπτική της αμφισβήτησης του τιμωρητικού έργου και της ύπαρξης του ποινικού και κατασταλτικού συστήματος με την φυλακή στην κορυφή του! Κάθε κολεκτίβα ή ομάδα δεν θα πρέπει να αλλάξει την πρακτική επάνω στην οποία ασχολείται, μοναχά να προσθέσει σε κάθε παρέμβαση ή πρωτοβουλία την ένδειξη ότι λειτουργεί για την κατάργηση των φυλακών. Μέσα σε κάθε διαμάχη, μεγάλη ή μικρή, τοπική ή γενική, θα είμαστε σε θέση να ξεκινήσουμε και να διευκρινίσουμε ότι ο πραγματικός στόχος για τη μεταρρύθμιση της φυλακής είναι η κατάργησή της – il vero obiettivo per riformare la galera è la sua abolizione!
=*=*=*=
Αυτή η πρόταση απευθύνεται σε όλες και όλους. Εκείνες που ακολουθούν είναι οι εκτιμήσεις μου σχετικά με το γιατί πιστεύω ότι ήρθε η ώρα να καταργηθούν οι φυλακές. Δεν είναι απαραίτητο να συμφωνήσουμε με τις ακόλουθες γραμμές για να εργαστούμε μέσα στο Κίνημα κατάργησης. Όπως προαναφέρθηκε, προτείνουμε ένα διαφοροποιημένο και πλουραλιστικό κίνημα, το οποίο θέλει να καταργήσει τη φυλακή.
Για μένα είναι πρωταρχικής σημασίας να γνωρίζουμε και να επικρίνουμε αποφασιστικά την άποψη με την οποία οι πολιτισμοί και οι κοινωνίες, που διαδέχθηκαν η μια την άλλη με την πάροδο του χρόνου, έχουν παρατηρήσει τη φυλακή:
– μέχρι στιγμής ήταν γνωστός και αποδεκτός ως ξεχωριστός, απομονωμένος, μη-επικοινωνιακός χώρος με την κοινωνία όπου κλειδώνουμε τους ανθρώπους για να τους αποβάλουμε από την κοινωνική συνάντηση,
– ο φυλακισμένος θεωρήθηκε σαν ένας μηχανισμός που πρέπει να διορθωθεί,
– αυτή η οπτική αντιστάθμισε την πεποίθηση ότι η κοινωνία που κρίνει και αποβάλλει είναι ένας ενιαίος και συνεκτικός οργανισμός που πρέπει να διατηρείται καθαρός και να μην μολύνεται από άρρωστα ξένα σώματα.
Η φυλακή, όπως δηλώνουν όλοι όσοι την γνώρισαν ή την παρακολουθούν με προσοχή, δεν έχει διατηρήσει καμία πρόθεση εκείνων που υποσχέθηκε. Γιατί, λοιπόν εξακολουθεί να βρίσκεται όρθια έχοντας μια τεράστια σημασία; Και εξίσου τεράστιο κόστος; Προφανώς η φυλακή επιτελεί μια άλλη λειτουργία, που δεν λέγεται, που δεν καθίσταται σαφής: η φυλακή είναι ένα μαζικό ιδεολογικό ναρκωτικό για να καταπραΰνει τους πολλούς φόβους, την δυσαρέσκεια, την δυσφορία που ωριμάζουν από όσους ζουν αυτούς τους καιρούς:
-ο φόβος προέρχεται κυρίως από οικονομικούς-κοινωνικούς παράγοντες, όπως ο κίνδυνος να χάσει κανείς τη δουλειά του ή να μην βρίσκει δουλειά, να μην είναι σε θέση να εξοφλήσει χρέη και υποθήκες κ.λ.π.
-η δυσαρέσκεια-ο φθόνος-η αποστροφή και η δυσφορία δείχνουν ότι τα αποτελέσματα που αναμένονταν από το καθένα ή την καθεμία δεν έχουν επιτευχθεί, αλλά έχουν παραμείνει στην ανωνυμία,
-οι φόβοι, οι δυσαρέσκειες οι δυσφορίες οι πικρίες και η εχθρότητες εκτρέπονται από τη μονότονη χορωδία των θεσμών και των μέσων ενημέρωσης εναντίον ενός υποθετικού εχθρού. Είναι ένας εχθρός που αλλάζει εμφάνιση, φυσιογνωμία, από καιρό σε καιρό, για να προσαρμόζεται στις εντάσεις που προκαλούν οι φόβοι και οι εχθρότητες, η δυσαρέσκεια. Η υποτιθέμενη ύπαρξη του εχθρού φέρνει μαζί της την επιθυμία να τον εξοντώσει, να τον περικλείσει, να τον αποβάλει, να τον απομονώσει. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω της φυλακής!
Κάτω από τα αποτελέσματα-τις συνέπειες αυτού του ιδεολογικού φαρμάκου-ναρκωτικού, η φυλακή εκτιμάται ως αναπόφευκτη και μόνιμη συνιστώσα της κοινωνικής μας ζωής. Για ορισμένες πολιτικές δυνάμεις θα έπρεπε μάλιστα να επεκταθεί (στην Ιταλία οι παρουσίες στη φυλακή διπλασιάστηκαν το τελευταίο τέταρτο του αιώνα ενώ τα εγκλήματα μειώνονταν, ομοίως στην Ευρώπη, στις Ηπα αυξήθηκε επτά-7 φορές ο πληθυσμός των φυλακών). Άνδρες και γυναίκες έχουν συνηθίσει στην παρουσία της, είναι μέρος του τοπίου, μοιάζει «φυσιολογική», «φυσική». Είναι το σημείο άφιξης της μαζικής υποταγής που έχει εσωτερικεύσει την απώλεια της ικανότητας για κριτική και αυτόνομη σκέψη. Αποτυγχάνουμε να αμφισβητήσουμε την ύπαρξη της φυλακής, δηλαδή της εκμετάλλευσης, των πολέμων, των εξοπλισμών, των μαζικών σφαγών κλπ., που θεωρούνται γεγονότα που πρέπει να υπάρχουν, τα οποία αποτελούν μέρος αυτού του πολιτισμού. Η φυλακή είναι σε τέτοιο βαθμό μέρος του κόσμου μας που χρειάζεται μια μεγάλη φαντασία για να συλλάβουμε μια κοινωνική ζωή δίχως φυλακή.
Η ιδεολογία της φυλακής μας την παρουσιάζει ως ένα αφηρημένο μέρος όπου υποβάλλονται συγκεκριμένα άτομα, τα ανεπιθύμητα άτομα, απελευθερώνοντας τον υπόλοιπο πληθυσμό από το βάρος- την υποχρέωση να αναρωτηθεί το γιατί ορισμένων συμπεριφορών και απαλλάσσοντας τον από την ευθύνη να προβληματιστεί για τα πραγματικά προβλήματα που επηρεάζουν συγκεκριμένα κοινωνικά στρώματα. Το ίδιο για τους φόβους, τις μνησικακίες και τη δυσαρέσκεια που ωριμάζουν μέσα σε φτωχοποιημένες κοινότητες που τιμωρούνται από χείριστες οικονομικές επιλογές. Οι περισσότεροι κρατούμενοι προέρχονται από αυτά τα τμήματα της κοινωνίας. Η ιδεολογία που διαιωνίζει την ύπαρξη της φυλακής είναι ένα είδος πίστης που μας εξαπατά κάνοντας μας να πιστεύουμε πως μας ελαφρύνει από το καθήκον να αντιμετωπίζουμε με σοβαρότητα τα προβλήματα της κοινωνίας μας, να αγωνιζόμαστε να επιβάλουμε σημαντικές πολιτικές αλλαγές στις κυβερνήσεις, ουσιαστικές αλλαγές, ή να αλλάζουμε κυβερνήσεις και καθεστώτα.
Η φυλακή απέτυχε να εκπληρώσει την υπόσχεσή της να είναι μία από τις πολλές λύσεις που επινοήθηκαν για την καταπολέμηση του εγκλήματος. η φυλακή, αντιθέτως, έχει αποδειχθεί ότι είναι μέρος του προβλήματος που είναι ικανό να διευρύνει και να ενισχύσει την εγκληματικότητα. Πλέον το λένε από κάθε πλευρά, πάνω από όλα τα στοιχεία που καταγράφουν στο 70% το ποσοστό εκείνων που, βγαίνοντας από τη φυλακή, πορεύονται ξανά κατά μήκος του δρόμου που τους οδήγησε μέσα. όποιος μπαίνει νέος λόγω ελαφράς παράβασης, βγαίνει μέλος σε κάποια μπάντα. Ποσοστό που μειώνεται μόνο για εκείνους που δεν εκτελούν όλη την ποινή φυλάκισης αλλά το τελευταίο μέρος το διανύουν με έναν εναλλακτικό τρόπο, έξω από τη φυλακή.
Ακόμα και το χρονικό των επιθέσεων στην Ευρώπη, τα τελευταία χρόνια, από τα χέρια των λεγόμενων «τρομοκρατών» μας μιλά για ιστορίες πολύ νεαρών που φυλακίστηκαν για μικρές κλοπές ή για μικρή διακίνηση και στη συνέχεια «ριζοσπαστικοποιήθηκαν» στη φυλακή και βγήκαν με όλες το μίσος που απαιτείται για να εκδικηθούν με επιθέσεις. Είναι το χρονικό της τελευταίας επίθεσης του Στρασβούργου της 11ης δεκεμβρίου 2018. σε κανενός το μυαλό δεν ήρθε να αναρωτηθεί γιατί τον Chérif Chekatt, 29χρονο βομβιστή δράστη μικρών κλοπών και μικρής διακίνησης, τον χώσαν στη φυλακή; Λαμβάνοντας υπόψη ότι ακόμη και η κοινή λογική, εκτός από τους κανόνες σχετικά με την προδικαστική κράτηση, συμβούλευαν το αντίθετο;
Σε αυτό το σημείο, καθώς είναι τεράστια η παραγωγή αναλύσεων και της συλλογιστικής για να τελειώνουμε με την βαρβαρότητα της φυλάκισης, των νεανικών ινστιτούτων και των κέντρων κράτησης για μετανάστες, προσπαθώ να ανιχνεύσω κάποιες από τις πολλές και διαφορετικές αξιολογήσεις που οδήγησαν πολλούς και πολλές να αναλάβουν το καταργητικό μονοπάτι. Είναι εκτιμήσεις τις οποίες μοιράζομαι με τις οποίες συμφωνώ και προτρέπω οποιονδήποτε να θέσει επιχειρήματα που μπορούν να αντιτεθούν σε αυτές.
Αλλά πρώτα θα ήθελα να προτείνω εκείνη που είναι για μένα η πρωταρχική αξιολόγηση. Να τη: ποια στοιχεία θέλουμε να θέσουμε στη βάση μιας κοινωνίας όλη να χτίσουμε αποφασιστικά εναλλακτική σε αυτή που επικρατεί σήμερα; Εν ολίγοις, αν μαχόμαστε για να επαναστατήσουμε αυτό το οικονομικό, κοινωνικό, σχεσιακό και πολιτισμικό καθεστώς και να οικοδομήσουμε ένα άλλο που ταιριάζει καλύτερα στις ανάγκες των ανθρώπων, γύρω από ποια βασικά στοιχεία θα θέλαμε να το χτίσουμε; Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο θα ήθελα να πω ότι μία από αυτές τις αξίες δεν μπορεί παρά να είναι: να οικοδομήσουμε μια κοινωνία χωρίς φυλακές! Μια κοινωνία που να μην έχει ανάγκη της φυλακής για να διατηρήσει την κοινωνική της τάξη-ισορροπία! Με ότι αυτό συνεπάγεται, ήτοι δίχως καταστολή, δίχως δικαστές και τιμωρίες, δίχως αφεντικά, δίχως ατομική ιδιοκτησία άνισα εντοπισμένη, δίχως ποινικό κώδικα, κλπ.
Για μένα αυτή η πτυχή είναι σημαντική διότι παντού ακούγονται παράπονα για την έλλειψη δέσμευσης των νέων ανθρώπων για πολιτική δράση με στόχο τον κοινωνικό μετασχηματισμό. Αντί να διαμαρτυρόμαστε, γιατί δεν αναρωτιόμαστε πόσο μεγάλο είναι το πολιτιστικό κενό που εκφράζουμε προς τα μεγάλα κοινωνικά ζητήματα; Για ποιο λόγο πρέπει αυτά τα κορίτσια και τα αγόρια να είναι παθιασμένα; Ίσως για ένα ρετουσάρισμα, για μερικά φτιασίδια εδώ και εκεί που δεν αλλάζουν ουσιαστικά τα τρέχοντα χαρακτηριστικά; Αν είναι δυνατόν! Δεν μπορούμε να παραπλανούμε τους εαυτούς μας ότι μπορεί να διεγείρει, ξέρω εγώ, μια λιγότερο βάναυση εκμετάλλευση, μια ανεργία με λίγα ψίχουλα στην τσέπη, όταν η πραγματικότητα παρουσιάζει ένα μαύρο και τρομακτικό μέλλον το αποτέλεσμα του οποίου θα εξαρτηθεί από εξωτερικούς παράγοντες, σίγουρα όχι από την δική μας θέληση, ούτε από την ικανότητα μας! Κανένας και καμία δεν θα εμπλακεί στην οικοδόμηση μιας κοινωνίας που διατηρεί τη φυλακή, κι ας είναι λίγο καθαρότερη και ομορφότερη!
Όσον αφορά εμένα θέλω να είμαι σαφής. Το κίνημα που προτείνει την κατάργηση των φυλακών περιέχει μέσα του την πρόταση οικοδόμησης μιας κοινωνίας που δεν χρειάζεται φυλακές, συλλήψεις, καταδίκες, τιμωρίες, καταστολή, δικαστές, ατομική ιδιοκτησία και ιεραρχία. Μια κοινωνία στην οποία οι άνθρωποι δεν θα χρησιμοποιούνται από εκείνους που επενδύουν κεφάλαια σε μια δραστηριότητα, που λαθεμένα ονομάζεται «εργασία», η οποία αντίθετα είναι μόνο μια ιδιοποίηση του «εργατικού δυναμικού» των άλλων για τη συσσώρευση κερδών, μια δραστηριότητα που παράγει αύξηση κεφαλαίου και πλούτου για τους καπιταλιστές και ένα πενιχρό μισθό, όχι πάντα επαρκή για την επιβίωση και με τον τρόμο της απώλειας, για τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων.
Η φυλακή και η τιμωρία, η κρίση και η καταδίκη, ο εξιλασμός και ο μηχανισμός της φυλακής είναι όλα πανάκεια για να αποφευχθεί η αντιμετώπιση και η μετατροπή των χαλασμένων και διεφθαρμένων κοινωνικών και οικονομικών σχέσεων στις οποίες είμαστε βυθισμένοι:
*αν μια κοινωνία εκδιώκει, περιθωριοποιεί και εκτοπίζει από το εσωτερικό της όσους παραβιάζουν έναν κανόνα, δεν είναι μια κοινωνία που αγκαλιάζει – και έχει μέσα της τη βάση του ρατσισμού,
*αν μια κοινωνία χρειάζεται τη φυλακή, είναι μια άρρωστη κοινωνία,
*εάν μια κοινωνία δεν ξέρει πώς να ρυθμίζει τις σχέσεις και δεν αποδέχεται τις συγκρούσεις μεταξύ των ανθρώπων, αλλά πρέπει να καταφεύγει στον τρόμο της τιμωρίας και της φυλάκισης, είναι μια κοινωνία που δεν επιδιώκει την κοινωνική δικαιοσύνη,
*αν για να αντιμετωπίσει τα κοινωνικά ή πολιτικά προβλήματα, τον εθισμό στα ναρκωτικά, τη μετανάστευση, την αύξηση της σύγκρουσης, καταφεύγει στη φυλακή, η κοινωνία στρατιωτικοποιείται καταστρέφοντας εκείνο το λίγο δημοκρατίας που υπάρχει,
*εάν μια κοινωνία για να είναι σε θέση να κάνει τους ανθρώπους να σέβονται τους κανόνες ξέρει μόνο να περιθωριοποιεί και να απομονώνει, να δωρίζει πόνο και εξόντωση σε εκείνους που έχουν δυσκολία στην προσαρμογή, είναι μια κοινωνία που δεν έχει νομιμοποίηση,
*αν μπροστά στις παραβιάσεις των κανόνων, που μπορούν να προκαλέσουν δυστυχία σε άλλους ανθρώπους, η μόνη απάντηση που προτείνει η κοινωνία είναι εκείνη της επιβολής εξίσου πόνου και ταλαιπωρίας-δυστυχίας, αν όχι περισσότερης, είναι μια παραμορφωμένη κοινωνία, άρρωστη,
*εάν μια κοινωνία δεν είναι σε θέση να μειώσει τις παραβάσεις που προκαλούν ταλαιπωρία, αλλά μόνο να επιβάλλει άλλα βάσανα, είναι μια άγρια εκδικητική κοινωνία,
*αν μια κοινωνία δεν έχει την ικανότητα να αμφισβητήσει εκείνους τους κανόνες που παραβαίνουν πολλοί άνθρωποι, προσπαθώντας να τους αλλάξει, είναι μια βαλσαμωμένη κοινωνία,
*αν μια κοινωνία προσποιείται ότι θα πρέπει να είναι ο φυλακισμένος που έχει την υποχρέωση να «προσαρμοστεί» στους κανόνες της τιμωρίας και αποφεύγει να αναλάβει τα βάρη και τις ευθύνες να εφαρμόσει κυρώσεις που να προσαρμόζονται στους ανθρώπους, είναι μια κοινωνία που παραβιάζει την συνταγματική υπαγόρευση: “οι ποινές … πρέπει να έχουν την τάση προς την αναμόρφωση του καταδικασμένου” [Άρθρ. 27 του Συντάγματος].
Αντιμετωπίζοντας τα εντεινόμενα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα, οι άρχουσες τάξεις, που βρίσκονται είτε μέσα σε θεσμούς, είτε σε επιχειρήσεις ή στα οικονομικά, δεν επιδιώκουν να προϊδεάζουν πολιτικές και οικονομικές λύσεις που να λειτουργούν σύμφωνα με τις προσδοκίες των μαζών που τις εκμεταλλεύονται και τις καταπιέζουν, αλλά βάζουν στο παιχνίδι μόνο «στρατιωτικές» αποκρίσεις ελέγχου και καταστολής. Είναι μια άσκηση που ανήκει σε όλες τις διαφορετικές ψυχές των αρχουσών τάξεων, λαμπρό παράδειγμα είναι τα δύο πρόσφατα πακέτα ασφάλειας, το πρώτο του υπουργού εσωτερικών Minniti (2017), το δεύτερο του υπουργού εσωτερικών Salvini (2018 και 2019). Οι δύο ανήκουν σε «αντίθετες» παρατάξεις, μοιράζονται το κοινοβουλευτικό κοινό, αλλά η έννοια της «ασφάλειας» είναι πολύ παρόμοια, οικτρά η ίδια.
Απαιτείται ένας πρώτος προβληματισμός: το τόξο των αρχουσών τάξεων και όλων των θεσμικών οργάνων έχουν τις ίδιες προθέσεις: να σταματήσουν με κάθε τρόπο την επανάληψη της ταξικής σύγκρουσης, να αυξήσουν τον διαμελισμό, τη διασπορά και την αποδιοργάνωση του εργατικού δυναμικού και των νέων γενεών, για να μειώσουν την ικανότητα σύγκρουσης του και, κατά συνέπεια, το κόστος της εργατικής δύναμης.
Και να το αποτέλεσμα: μια ακόμη συμπίεση των κοινωνικών χώρων και της κοινωνικής λειτουργικότητας που οι κατώτερες τάξεις είχαν κατακτήσει για να αγωνιστούν, να μην λυγίσουν στην επίθεση των αφεντικών.
Έτσι καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, πακέτα ασφάλειας, προσπάθειες μηδενισμού των κατακτήσεων των προηγούμενων ετών, στρατιωτικοποίηση των πόλεων, μετασχηματισμός των συνηθισμένων και νόμιμων συμπεριφορών της ταξικής σύγκρουσης σε εγκλήματα του ποινικού κώδικα (οδικό μπλοκ, κατάληψη κτιρίων, πικετοφορία, κλπ] και ο ποινικός κώδικας επεκτείνεται. Ποινικός κώδικας σημαίνει φυλακή. Στην πραγματικότητα η φυλακή εξακολουθεί να καταπίνει όλο και περισσότερους προλετάριους παρότι τα εγκλήματα βρίσκονται σε μεγάλη πτώση.
Στις φυλακές πολλαπλασιάζονται ακριβώς τα δράματα της κράτησης: υπερπληθυσμός, ενίσχυση των αυτοκτονιών, αύξηση των θανάτων λόγω έλλειψης ιατρικής φροντίδας (το 2018, 67 οι πρώτες, 148 οι δεύτεροι), αλλά και η αύξηση των προσπαθειών αυτοκτονίας και αυτοτραυματισμού (πάνω από δέκα χιλιάδες), ισχυρή αύξηση των συμπλοκών μεταξύ φυλάκων και κρατουμένων οι οποίοι, σπάνια σήμερα, κατακτούν τη διάσταση του συλλογικού αγώνα.
Εδώ εμφανίζεται ένα πολύ σημαντικό σημείο επάνω στο οποίο να επικεντρώσουμε τις ενέργειες και την αποφασιστικότητα αυτών που θέλουν να συσχετιστούν εποικοδομητικά με εκείνους που βρίσκονται πίσω από τα κάγκελα. Μέγιστη προσπάθεια υποστήριξης και συμβολής στη δημιουργία οργανωμένων συλλογικών αγώνων εκεί όπου υπάρχει ατομική αντιπαράθεση μεταξύ φύλακα και κρατούμενου προσώπου.
Φτάνει με την φυλακή! Να την καταργήσουμε!
Πιστεύετε ότι είναι ένας μέγιστος στόχος; Πολύ προχωρημένος; Ότι θα πάρει πολύ καιρό, θα χρειαστεί πολύς χρόνος;
Ο χρόνος που θα χρειαστεί θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από την ικανότητα κινητοποίησης που θα μπορέσουν να εκφράσουν οι γυναίκες και οι άνδρες, αλλά τουλάχιστον θα είμαστε βέβαιοι ότι κάθε βήμα που θα αναληφθεί, έστω και μικρό, θα είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Αντιθέτως αν τυλιχθούμε στην αναζήτηση στρεβλών και απίθανων μεταρρυθμίσεων, οι οποίες σε καμία περίπτωση δεν θα μπορέσουν να λειτουργήσουν μέσα σε αυτό το περιβάλλον, θα περπατήσουμε επάνω σε έναν δρόμο που οδηγεί σε όλο και περισσότερη φυλακή.
Στις επόμενες αναρτήσεις θα αναφερθούμε στις καταργητικές συνεισφορές από τη δεκαετία του Εξήντα μέχρι σήμερα.
Movimento per l’abolizione del carcere
