Ετικέτα: ελευθερία

σύγχρονα κινήματα, movimenti di oggi

Ρουβίκωνας: Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Παιδείας!

kleovisΣχολιάστε

Ρουβίκωνας: Απέναντι μας στη Φιλοσοφική ήταν καθηγητές και τρεις μπράβοι από το Μενίδι

στη Φιλοσοφική

Γνωστό στέλεχος της αναρχικής συλλογικότητας προέβη σε ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό, όπως συνηθίζει να κάνει, για τα όσα έγιναν στη Φιλοσοφική την Τετάρτη, όταν καθηγητές επιχείρησαν να εμποδίσουν την είσοδο των μελών του Ρουβίκωνα στο γραφείο που έχει καταλάβει και κατ’ επέκταση να απομακρύνουν τη συλλογικότητα.

«Με την κυρία Φουντοπούλου ήταν 15 καθηγητές και διοικητικοί και 3 μπράβοι από το Μενίδι. Με την συλλογικότητα μας περίπου 100 φοιτητές και διοικητικοί. Αυτό για να ξέρουμε τους συσχετισμούς που υπήρξαν σήμερα. Επι σειρά ετών η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ πηγαίνουν σε καθηγητές λίστα με φοιτητές των παρατάξεων τους για να τους περάσουν στα μαθήματα. Το ρουσφέτι καλά κρατεί. Αυτά( και πολλά άλλα) θα προσπαθήσουμε με τις μικρές μας δυνάμεις να τα πολεμήσουμε. Την ανομία που έχουν επιβάλλει η νεολαία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στα πανεπιστήμια θα την ΠΑΤΑΞΟΥΜΕ», έγραψε στο Facebook το στέλεχος του Ρουβίκωνα.

Η ανάρτηση επί της ουσίας έρχεται ως απάντηση στις δηλώσεις της προέδρου του Τμήματος Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας, Μαρίζας Φουντοπούλου, η οποία ανέφερε μεταξύ άλλων πως κάποιοι διοικητικοί υπάλληλοι εξέφρασαν την αντίθεσή τους στις ενέργειες των καθηγητών και βρέθηκαν στο πλευρό του Ρουβίκωνα

ctview.gr

https://wordpress.com/read/feeds/70213476/posts/2035786140

Από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ , Τετάρτη, 17 Οκτωβρίου 2018 | 9:48 μ.μ.

Γράφει ο mitsos175.

Πιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της Παιδείας;

Μήπως είναι η έλλειψη κονδυλίων με ότι αυτό συνεπάγεται σε προσωπικό, αίθουσες, συγγράμματα κοκ;

Μήπως το αναχρονιστικό σύστημα, που σκοπό δεν έχει τη μάθηση αλλά την υποταγή;

Μήπως κάποιοι καθηγητές, “τύπου Κωνσταντινούδη”, οι οποίοι αφού μπήκαν με ρουσφέτι, το παίζουν γκόμενοι – τρομάρα τους – και εκβιάζουν τους φοιτητές;

Για ορισμένους καθηγητάδες της Φιλοσοφικής πάντως το μέγα πρόβλημα είναι ο Ρουβίκωνας!

Μπράβο, τα λύσατε όλα με το να ζητάτε να φύγουν, όσοι μάχονται κατά της αδικίας.
“Η πανεπιστημιακή κοινότητα προασπίζεται την ακαδημαϊκή ελευθερία, την αξιοπρέπειά της και την απρόσκοπτη λειτουργία της. Ο χώρος 516 βρίσκεται στη διάθεση της Φιλοσοφικής Σχολής”.
Για την “ασφάλεια” βέβαια που είναι πάνω απ΄ όλα! Πάνω κι από τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα οποία υπερασπίζονται οι σύντροφοι του Ρουβίκωνα.
 Ελευθερία και αξιοπρέπεια! Δηλαδή όσο ήταν ο Ρουβίκωνας σε ένα γραφείο και δεν ενοχλούσε κανένα φοιτητή, οι καθηγητές ήταν δούλοι και αναξιοπρεπείς; Πολύ “λογικός” συλλογισμός, από τον Κούλη τον δανείστηκαν; Προφανώς!

Έδειξαν μάλιστα πόσο δίκιο έχει η γνωστή παροιμία “ουδείς μωρότερος των ιατρών, αν δεν υπήρχαν οι διδάσκαλοι”. Αυτοί βέβαια οι «δάσκαλοι», που διδάσκουν υπακοή στην πιο άδικη και καταπιεστική εξουσία. Τα ανθρωπάκια που βάζουν τον εαυτούλη τους και την πολύτιμη θεσούλα του, πάνω από όλα και όλους.

Αλλά έχουν δίκιο. Τι μάθημα να γίνει με το Ρουβίκωνα δίπλα; Φανταστείτε πχ να βρίσκονταν οι σύντροφοι του Ρουβίκωνα στο ΤΕΙ Σερρών και να την έπεφτε ο καθηγητής με την περούκα σε φοιτήτρια.
Την άλλη μέρα θα έπρεπε να βρούνε άλλο “γόη”. Ή να πει σε φοιτητή καθηγητής “θέλω τόσα να σε περάσω στο μάθημα”.
“Μισό λεπτό” θα του απαντούσε ο εξεταζόμενος, “να φωνάζω τους φίλους μου από το Ρουβίκωνα, να σου δώσουν τίποτα ψιλά, (ή ψιλές), γιατί είμαι πανί με πανί”.
Όπως καταλαβαίνουμε, έτσι δεν γίνονται δουλειές. 

Βέβαια δεν είναι ο μόνος λόγος αυτός. Ο Ρουβίκωνας ενοχλεί πολύ τους κυβερνώντες.
Ματαιώνει πλειστηριασμούς, διαμαρτύρεται για τις περικοπές, τον ιμπεριαλισμό, την καταστολή… Όπως και να χει μια υποχρέωση στα “βύσματα” την έχουν οι καθηγητάδες. Αφού οι πολιτικοί δεν γουστάρουν το Ρουβίκωνα, δεν τον θέλουν ούτε οι καθηγητές. Φιλοσοφία θέλει;

Τώρα που είπα “φιλοσοφία”, ένας άλλος λόγος είναι η ζήλια! Τους καταλαβαίνω: Με τι ψυχή θα παραδίδουν μαθήματα για φιλοσόφους αυτοί οι υποκριτές, όταν δίπλα τους θα έχουν εκείνους που κάνουν την δική τους φιλοσοφία Πράξη; Που συμφωνούν τα έργα και τα λόγια τους;

Οι φοιτητές πάλι δεν θέλουν να φύγει ο Ρουβίκωνας. Ποιος τους υπολογίζει όμως; Φοιτητές και μαθητές είναι “πελάτες” των οποίων οι γονείς πληρώνουν αδρά φροντιστήρια “να πάρει το παιδί ένα χαρτί, να μπορεί αύριο να βρει μια δουλίτσα”.
Είναι αυτοί που στηρίζουν το έξτρα εισόδημα κάποιων αετονύχηδων, αλλά και την τοπική κοινωνία, τα μαγαζιά κοντά στα ΑΕΙ ΤΕΙ και σχολεία.

Ο Ρουβίκωνας θέλει μια Παιδεία για όλους. Μια Παιδεία πραγματικά δωρεάν. Που έχει σκοπό τη μάθηση όχι την παπαγαλία και την υπακοή. Που τα οφέλη της θα είναι για όλους, προς όλους. Στη σημερινή μπίζνα που λέγεται κατ’ ευφημισμό Παιδεία τέτοιες συλλογικότητες δεν έχουν καμία θέση, πουθενά.

Ο αγώνας όμως του Ρουβίκωνα θα συνεχιστεί ανεξάρτητα με το τι θα κάνουν οι προσκυνημένοι. 

Είναι καλό να πέφτουν οι μάσκες και άλλων, όχι μόνο των πολιτικών. Δεν είναι μόνοι τους οι κηφήνες της Βουλής, έχουν πίσω τους μπόλικο στρατό από υποτακτικούς…

Υ.Γ: Οι φοιτητές της Φιλοσοφικής αντέδρασαν άμεσα. Ιδρυσαν φοιτητική «Ομάδα Ρουβίκωνας» και στέρησαν κάθε πρόσχημα του καθηγητικού κατεστημένου, να μην έχει παρουσία αυτή η αναρχική συλλογικότητα στην σχολή.

αυτονομία, autonomia

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΟΠΛΑ.

kleovisΣχολιάστε

Ριζοσπαστικότητα, πρόκληση, παραβατικότητα, ρήξη της δεδομένης εικόνας: πώς παρεμβαίνει όλο αυτό στην πολιτική ιστορία της αριστεράς; Της αριστεράς της δεκαετίας του ’70; Στις 6 δεκεμβρίου 1975, σε μια μεγάλη διαδήλωση για την έκτρωση, η πρώτη ορατή έκφραση ενός αποσχιστισμού που υπήρξε πολιτική πρακτική εδώ και χρόνια, ένα στέλεχος της νέας αριστεράς δέχεται ένα χαστούκι γιατί παραβίασε την ομάδα περιφρούρησης που εμπόδιζε τους άνδρες από την πρόσβαση στην πορεία.Ήταν ο πρώτος συμβολισμός στην υπηρεσία των media μιας μη διευθετήσιμης σύγκρουσης μέσα στη νέα αριστερά, και των δυσκολιών της παλιάς και της νέας αριστεράς να διαχειριστούν αυτό που δεν παρουσιάζονταν σαν μια μεταβλητή της κύριας αντίφασης μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας. Οι διαδηλώσεις μόνων γυναικών καθίστανται συνήθης πρακτική. Είναι πολύ διαφορετικές από εκείνες τις μικτές.Τσόκαρα, μπούκλες, φούστες λουλουδάτες, οι διαδηλώτριες τραγουδούν, χορεύουν, κρατιούνται από τα χέρια, αγκαλιάζονται, κάνουν girotondi, κυκλικούς χορούς.Η ευτυχία του «να είναι όλες εκεί, » πολλές, χωρίς άνδρες, μοιάζει ο αληθινός σκοπός αυτού του να βρίσκονται μαζί.

Αποτέλεσμα εικόνας για movimento femminista anni 70

Έτσι, η 8η μαρτίου θα ανακοινωθεί με πανό σε λευκά και ροζ τετράγωνα. Έτσι, η ρωμαϊκή κολεκτίβα Pompeο Magno θέτει τη φαντασία της στη διάσπαση του κλασικού σχήματος αυτών που διαδηλώνουν σε πορεία και ρίχνουν συνθήματα: εδώ είναι μια μεγάλη κάμπια που ξετυλίγεται στους δρόμους της Ρώμης. Έτσι η πορεία για το «Παίρνουμε πίσω τη νύχτα» έχει στο επίκεντρο της ακριβώς το αίτημα, την διεκδίκηση, για τις γυναίκες, να περπατούν μόνες την πόλη: όχι μόνο το μεσημέρι, αλλά και τα μεσάνυχτα. Φυσικά, αυτή η πολιτική των γυναικών και οι εκφράσεις της είναι όλο και λιγότερο συμβατές με την πολιτική της αριστεράς. Και η δυσκολία μετατρέπεται σε διαζύγιο.Με το συνέδριο στο Ρίμινι της Lotta continua και τη διάλυση της (1976), με την έξοδο των γυναικών από το »manifesto» και από άλλες μικτές ομάδες. Η κριτική στην πολιτική ενθαρρύνει την έξοδο από οργανώσεις των οποίων η κουλτούρα αναπαράγει, σύμφωνα με τις γυναίκες, μορφές κυριαρχίας που υπέστησαν και καταγγέλθηκαν κάποια άλλη στιγμή.Μιας και εκεί διαχωρίζεται «το προσωπικό από το πολιτικό» η οικονομία από τη σεξουαλικότητα, το άτομο από το συλλογικό.

Αποτέλεσμα εικόνας για movimento femminista anni 70

 Η Lea Melandri ένα χρόνο νωρίτερα είχε γράψει ένα κείμενο με τίτλο «Η αρχέγονη ατιμία»: «Δύο θεσμικά όργανα, το σχολείο και η οικογένεια, ανασυντίθενται μέσα σε μια ιδανική τάξη, το Delegate Order, τη Τάξη που έχει Ανατεθεί. Το χαμόγελο του Franti είναι ‘η ατιμία, το διαφορετικό’, που δεν διστάζει να διασπάσει το ειδύλλιο μιας εύχρηστης πλειοψηφίας, μιας πλειοψηφίας που συναινεί. »Ο στρατευμένος επαναστάτης ξαναθυμάται τα ιδιωτικά του όνειρα και η υποψία ότι η Πολιτική είναι ένα όνειρο, γεννιέται σε αυτόν. Αυτό που τόσο καιρό το ήλεγχε, το αρνούνταν ή διαχωρίζονταν από αυτό, το ξεχώριζε, εμφανίζεται με ντροπή ή με τον πειρασμό παράφωνων ‘φωνών’, τη «φωνή» που «εισάγει διακρίσεις, διαιρεί, υποδεικνύει μια διαφορά‘.«Αλλά μέσα, στη ρωγμή, αποκαλύπτεται το χαμόγελο του Φράντι: ένα κακόφημο χαμόγελο που σκοτώνει μαζί τη μητέρα και τον Malfatti, την Καρδιά και την Πολιτική.«Στα τελευταία αυτά χρόνια, ενώ μεγάλα και μικρά κόμματα έχουν ενισχύσει τις ιεραρχικές και γραφειοκρατικές τους δομές, φανταστικών πυραμίδων παλαιών οικίων «γεωμετριών», ο επαναστατικός αυθορμητισμός ανακαλύπτει ολοένα και πιο καθαρά την αλήθεια όλων αυτών που η αστική ιδεολογία έχει εκδιώξει από τη δημόσια σφαίρα ,μέσα στο γκέτο των σπιτιών, της σχέσης μεταξύ ανδρών και γυναικών, της ατομικής αποκλίσεως. Η αναζήτηση της κυκλικότητας και της σύνθεσης ανάμεσα στο «προσωπικό και το πολιτικό», που είχαν τεχνητά διαχωριστεί, φαίνεται να είναι η τελευταία όχθη πέρα από την οποία, ή γεννιέται ένας νέος τρόπος να υπάρχεις πολιτικά, ή η ίδια η πολιτική πεθαίνει ως συλλογικό σχέδιο απελευθέρωσης.»Οι δυσκολίες που συναντά η αυτονομία στις διάφορες μορφές συσσωμάτωσής της (αυτόνομες συνελεύσεις, ομάδες αυτοσυνειδησίας, κοινότητες κλπ.) δεν διαφέρουν από εκείνες που αναγκάζουν τους «απογοητευμένους» αγωνιστές να αναδημιουργήσουν το κόμμα ως ξεχωριστό χώρο της πολιτικής. Αλλά για όσους έχουν αφήσει αυτή την ψευδαίσθηση πίσω τους, ο κίνδυνος είναι η επιστροφή στην ιδιωτική ζωή.«Η «νοσταλγία» και η «επανάληψη» εντάσσονται διακριτικά συνεχώς εκεί όπου η εμφάνιση διαφορετικών και πιο ελεύθερων στάσεων ζωής και συμπεριφορών γίνεται αισθητή ως απειλή μοναξιάς και περιθωριοποίησης σχετικά με μια κοινωνικότητα που, αν και αναγνωρίζεται σαν νοητή και καταπιεστική, αποδεικνύεται λιγότερο ανησυχητική. »Η δουλεία σε κάνει να συνηθίζεις να φοβάσαι την ελευθερία. Η ιδέα της κίνησης κουβαλά μαζί της σαν σκιά εκείνη της παράλυσης.«Σε αυτό το σημείο κάποιος αναρωτιέται αν δεν είναι πάντα πολύ βιαστικός στο να χαράξει σύνορα ανάμεσα στη «συντήρηση» και στην «επανάσταση». Αν για συντήρηση εννοούμε όχι μόνο την υπεράσπιση των προνομίων, αλλά σε μια ευρύτερη έννοια, την υποταγή σε κανόνες και σχέσεις που εγγυώνται μια αλλοτριωμένη επιβίωση, τα σύνορα μετακινούνται, εισέρχονται στην ιστορία του καθενός, αγγίζουν τις πιο ‘ιδιωτικές’ καταστάσεις.

Αποτέλεσμα εικόνας για anni 70,Lea Melandri
«Φαντάσματα και πραγματικότητα από πάντοτε διαπλέκονταν στην ιδιωτική / κοινωνική μας ιστορία.Η καπιταλιστική οργάνωση της παραγωγής για να αποδώσει ορθότητα σε αφαιρέσεις (χρήμα, ανταλλακτική αξία) χρειάστηκε να τοποθετήσει τον εαυτό της ως αμετάβλητη αντικειμενικότητα (φύση). Την ίδια τύχη είχαν όλα όσα είχαν να κάνουν με αυτήν: καταμερισμός της εργασίας, τεχνολογία, σχέση μεταξύ ατόμου και κοινωνίας κ.λπ. Η «φυσικότητα» της οικονομίας και της πολιτικής είναι η εξαπάτηση της καπιταλιστικής ιδεολογίας, που διατηρείται σε μεγάλο βαθμό και από εκείνους που θέλουν να την καταστρέψουν. Το να να ανακαλύπτονται εμπλοκές σε μια μηχανή που φαινόταν άψογη-τέλεια σημαίνει επομένως το άνοιγμα μιας χαραμάδας στην προσπάθεια να επανοικειοποιηθεί η πραγματικότητα. Όταν το «κοινωνικό» δεν μας φαίνεται πλέον στην λανθασμένη σταθερότητα ‘αυτού που είναι αντικειμενικά’, έξω και εντελώς διαφορετικό από εμάς, ξένο, είναι ευκολότερο να δούμε την συγγένεια που αυτό έχει με την ιστορία του καθενός μας. »Αυτά τα τελευταία χρόνια η εικόνα ενός ακλόνητου και ορθολογικού συστήματος έχει υποστεί ένα ρήγμα που είναι δύσκολο να αποκατασταθεί. Οι ιδεολογικές και ηθικές παραποιήσεις στις οποίες η αστική κοινωνία έχει διατηρηθεί μέχρι σήμερα υποχωρούν, ενώ γίνεται αντιληπτό ότι η διαβίωση δεν είναι πλέον εγγυημένη». Μπορεί να φαίνεται σαν η πιο ευνοϊκή στιγμή για να τερματίσουμε την μαζική εξάρτηση. Κάποιος σίγουρα επένδυσε σε αυτό. Υπάρχουν όμως και σημάδια που δείχνουν αντίθετες τάσεις: η ανατίμηση των θεσμών (οικογένεια, σχολείο, κόμμα), η νοσταλγία της επιστροφής στην ιδιωτική ζωή, η εμφάνιση νέων μορφών διαφυγής θρησκευτικού μαγικού τύπου ως καταφύγιο στη μοναξιά και την αβεβαιότητα. Το πρόβλημα της «εξάρτησης», εκτός από το ότι είναι πιο σύγχρονο από ποτέ, είναι σαν να αποκαλύπτεται τώρα γεμάτο από πολύπλοκες και βαθιές επιπτώσεις, υπαινιγμούς.
Αποτέλεσμα εικόνας για anni 70,Lea Melandri
Μπροστά σε μια τάξη που καταρρέει, η προσπάθεια να συγκολληθούν οι διαχωρισμοί και να καλυφθούν οι παραφωνίες απαντά στην ανάγκη επιβίωσης-συντήρησης όχι λιγότερο υλικής από τη φυσική συντήρηση με τη στενή έννοια. Οι ίδιοι άνθρωποι που επιθυμούν την αποσύνθεση της καπιταλιστικής πυραμίδας δεν επιτυγχάνουν πάντοτε να αποφύγουν τον πειρασμό να εδραιώσουν τις κορυφές-τα ηγετικά στελέχη άλλων οργανώσεων που είναι μόνο κατά τα φαινόμενα εναλλακτικές.«Η «διατήρηση» παραπέμπει στην «επιβίωση». Τι είναι αυτό που δεν μπορούμε να διακινδυνέψουμε να χάσουμε, εκτός από την τροφή, για να εξασφαλιστεί η ζωή; » Μεμονωμένο υποκείμενο και κοινωνικό υποκείμενο παρουσιάζονται, μέσα στο πλαίσιο της τρέχουσας οικονομικής δομής, αμφότερα με αλλοτριωμένες αποχρώσεις: τα άτομα, τα οποία η αστική ιδεολογία περιγράφει ως ενεργά, ελεύθερα, αυτόνομα υποκείμενα, στην πραγματικότητα μειώνονται σε παθητικά αντικείμενα, αφηρημένα άτομα, η μάζα των παραγωγών και των εκτελεστών, αντίθετα, αποτελείται από άτομα άγνωστα μεταξύ τους, απομονωμένα και εκτοπισμένα από το προϊόν της δουλειάς τους. Φέρνοντας αντιμέτωπα το κοινωνικό υποκείμενο (τάξη) στο άτομο, σαν η τάξη να ήταν ήδη «από μόνη της», αντικειμενικά, το υποκείμενο της επανάστασης, ο διαλεκτικός υλισμός κινδυνεύει να προσδώσει ρεαλισμό και επαναστατική δύναμη σε μια οντότητα όχι λιγότερο αφηρημένη και αλλοτριωμένη από το άτομο.«Επομένως, η αναζήτηση μιας «συγκεκριμένης ατομικότητας» συνδέεται αναπόφευκτα με την αναζήτηση μιας «νέας κοινωνικότητας». «Όταν μιλάμε για «προσωπικό» και «πολιτικό», ως παρουσίες που υπάρχουν αμφότερες στο επαναστατικό κίνημα, ο κίνδυνος είναι, αντίθετα , να επιστρέψουμε συνεκτικότητα και πολικότητα σε δύο στιγμές που αντιθέτως παρουσιάζονται συγκεχυμένες και μπερδεμένες. Να βουτήξουμε μέσα στην ιστορία αυτού που ειδώθηκε μόνο ως ιδιωτικό και ατομικό είναι σαν να μας έχει καταπιεί μια χοάνη. IΟ πραγματικός χρόνος και η πολιτική πρόθεση γίνονται ολοένα και πιο θολές, ενώ ένα βάθος χωρίς ιστορία φαίνεται να διαμορφώνεται, όπου λίγα πάθη αναδεύονται, έντονα, πάντα τα ίδια. Το «προσωπικό» παίρνει την όψη του «διαφορετικού»: ένα είδος «φύσης» αμετάβλητης που ερχόμενη ξανά στην επιφάνεια παράγει θρυμματισμό και σύγχυση μέσα σε ένα κοινωνικό ιστό που επιθυμεί να είναι ομοιογενής.«Πίσω από την αλήθεια που υπάρχει σε όλο αυτό (μεροληψία ενάντια σε μια φαντασιακή ενότητα, η σύγκρουση ενάντια σε μια πλασματική αλληλεγγύη) μπορούμε να καταλήξουμε όμως να αναπαράγουμε ακούσια την ιδεολογική παραποίηση: βλέποντας ως «φυσική» ώθηση και διαχωρισμένο αυτό που είναι το αποτέλεσμα και στήριγμα ταυτόχρονα στη συνέχιση μιας παραμορφωμένης και αφηρημένης κοινωνικότητας.
Σχετική εικόνα
«Η ζήλια, ο ανταγωνισμός, το αίτημα για αγάπη είναι το παραμορφωμένο πρόσωπο μιας κοινωνικής ενσωμάτωσης που περνάει καταναγκαστικά μέσω της δυαδικότητας-τριγωνικότητας των οικογενειακών σχέσεων. «Από αυτό το σημείο προέλευσης το μοντέλο μιας« αλλοτριωτικής επιβίωσης» και καταστροφικής φαίνεται να διασχίζει, με μικρές τροποποιήσεις, ολόκληρη την κοινωνική οργάνωση». Σε μια ομάδα γυναικών που προτείνουν να δώσουν μια συγκεκριμένη, μη ιδεολογική βάση, στην πολιτική τους σχέση, η άφιξη νέων προσώπων επικεντρώνει τη συζήτηση επάνω στο πρόβλημα εάν η ομάδα έπρεπε να κρατηθεί ανοιχτή ή να δώσει στον εαυτό της ένα ελάχιστο κανονισμού.
«Αλλά ποιες είναι οι «καινούργιες»; Η Μ. δηλώνει ανοιχτά εχθρική σε κάθε νέα παρουσία που αισθάνεται σαν «αντίπαλο-ανταγωνίστρια» σε σχέση με την ομάδα, υπό την έννοια ότι μπορεί να αφαιρέσει την προσοχή και την αγάπη της ομάδας. Η ομάδα είναι σαφώς διαμορφωμένη σαν «τρίτη ομάδα / πρόσωπο», στην οποία δίδεται ή φοβούνται να δώσουν μια εμφάνιση, μια έκφραση, ένα πρόσωπο. Η ιστορία μας φαίνεται ανεπανόρθωτα σημαδεμένη από τριγωνικές σχέσεις.‘Έχει υπάρξει ποτέ – αναρωτιέται η Λ. – ένα τέταρτο ενεργό; «Για την Γ. η ομάδα είναι φιλόξενη, ζεστή σαν τη μήτρα μιας μητέρας, όχι πάντα, μερικές φορές την αισθάνεται ξένη και σχεδόν δεν αναγνωρίζει τα πρόσωπα. Όταν αισθάνεται άνετα θέλει να μιλήσει. Η φωνή διεισδύει, αδηφάγα, αλλά προδίδει επίσης τον φόβο μήπως καταβροχθισθεί. «Για άλλες η ομάδα δεν έχει το πρόσωπο καμιάς ειδικότερα, θέλουν να παραμείνει ουδέτερη, ανώνυμη. Έτσι προτείνουν και πάλι, αλλά κατά τρόπο που μπορούν να την δουν και να την αναλύσουν, την θεμελιώδη και πιο ανθεκτική δομή από όλες τις διαπροσωπικές σχέσεις: την δυαδικότητα / τριγωνικότητα του τύπου της κοινωνικής σχέσης που εκτυπώνει η οικογένεια σε κάθε έναν από εμάς. Όποιο και αν είναι το πρόσωπο της ομάδας (η μητέρα, το γονικό ζεύγος), η ‘αρχική κατάσταση’ είναι εκεί, εμπλέκεται μέσα στην εύθραυστη λογικότητα των συνομιλιών μας, μέσα στην ηρεμία των σωμάτων μας. Να απελευθερώσουμε τον λόγο σημαίνει «να προδοθούμε» αποκαλύπτοντας παρορμήσεις και φαντασιώσεις που είναι εν μέρει άγνωστες σε εμάς, αλλά όχι τόσο πολύ ώστε να μην προαισθανθούμε σε αυτές την επανεμφάνιση κάτι τις που ήδη γνωρίζουμε.
Σχετική εικόνα
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το αίτημα για συναισθηματικές εγγυήσεις σε μια ομάδα γυναικών προκαλεί βαθιές ανησυχίες: υπάρχει ο φόβος της απόρριψης διότι ανυπόφορη επανάληψη της αρχικής εγκατάλειψης, αλλά και της συγκατάθεσης, της διαθεσιμότητας, επειδή ανακαλεί συγχωνευτικές φαντασιώσεις, θανάσιμους εγκλωβισμούς, λες και λόγω της καθησυχαστικής «διαφοράς» που έχει ο άνδρας, της διαφορετικότητας του αυτής που γίνεται ιστορικά εξουσία, οι γυναίκες βρίσκονται αντιμέτωπες η μια απέναντι στην άλλη χωρίς όρια, αμοιβαία διαπερατά. «Πριν λήξει η συνάντηση μια προτείνει να βρεθούν σε δείπνο, να ξανασυναντήσει τις άλλες ‘έξω από την ομάδα’ και να ξεχωρίσει πιο εύκολα τα πρόσωπα και τη φωνή της καθεμιάς από τα φαντάσματα τους. Η συνάντηση πραγματοποιείται λίγες μέρες αργότερα σε ένα περιβάλλον όπου, λόγω της φασαρίας που προκαλεί η μουσική, είναι σχεδόν αδύνατο να μιλήσουν. Η ανάγκη να αναφερθούν σε μια ανώνυμη ομάδα / πρόσωπο αντιστέκεται στην επιθυμία για πιο ελεύθερες σχέσεις.Το «ενεργό τέταρτο» γεννιέται αργά και με δυσκολία. Στην ενδιάμεση περίοδο, η επιβίωση.
«Μια γυναίκα αποφάσισε να χωρίσει από τον σύζυγό της. Πέρασε το βράδυ μόνη της, γρήγορα κοιμήθηκε αλλά ξύπνησε με πονοκέφαλο. Φαντάζεται πως αρρώστησε βαριά και ότι την πήγαν στο νοσοκομείο. Θέλει ο σύζυγός της να το μάθει και συγκινείται για τη τύχη του. Άλλες φαντασιώσεις: ξεγυμνώνεται από κάθε επιθυμία και αφιερώνει τον εαυτό της στον θρησκευτικό διαλογισμό, ή: γίνεται σαν τη μητέρα, διακριτική, οικονόμος, θυσιάζεται στις οικογενειακές υποχρεώσεις.«Μπορεί να ξεφύγει από την εξάρτηση, την προσδοκία ότι κάποιος ή κάτι «από έξω» εγγυάται τη ζωή, αλλά αυτό που παραμένει απαγορευμένο είναι ‘να παίζει ελεύθερα‘. Το προνόμιο του άνδρα είναι επίσης πως επιτρέπεται να «πεινάει» και ταυτόχρονα να «παίζει»‘.Μια αλλοτριωμένη ισορροπία ανάμεσα στην επιβίωση και την ευχαρίστηση που βασίζεται στον διαχωρισμό, αλλά που επιτρέπει να αποφεύγονται τα δεινά εκείνων που εξαναγκάζονται, μέσα στην έλλειψη ευχαρίστησης, να «πεινούν» ντροπιαστικά.«Το σπάσιμο του κύκλου της εξάρτησης είναι να μπαίνεις σε μια φάση «μετάβασης» όπου ο κίνδυνος είναι να εξαλειφθεί μαζί με το πτώμα μιας αλλοτριωμένης ύπαρξης και η ευχαρίστηση και η ζωντάνια που παγώνουν σε ένα είδος αναγκαστικής παιδικής ηλικίας.«
Σχετική εικόνα
Η επιβίωση πρέπει να επανεξεταστεί ξεκινώντας από το «σημείο προέλευσης»: μια ένδειξη που δεν ισχύει μόνο για την ανάλυση της συγκεκριμένης αλλοτρίωσης των γυναικών, αλλά για όλες τις πολιτικές οργανώσεις που δίνουν έμφαση στην αυτονομία ως απαραίτητη στιγμή για τη δημιουργία μιας πραγματική πολιτικής συλλογικότητας.«Η πολιτική πρακτική των φεμινιστικών ομάδων, τη στιγμή κατά την οποίαν κάνει αυτά τα θέματα δικά της (την επιβίωση, το προσωπικό, κλπ.) προσκρούει ενάντια σε μια Τάξη και μια Ενότητα ιδανικές που επιστρέφουν συνεχώς χωρίς μεγάλες διαφορές στην ιστορία της αριστεράς. Στην περίπτωση αυτή η μεροληψία, το μερικό παρουσιάζεται κατηγορηματικά ως «διαφορετικότητα και παραφωνία», απειλή αλλαγών και νέων απροσδόκητων αντιφάσεων.«Το γεγονός ότι οι γυναίκες έχουν δώσει στους εαυτούς τους οργανωτικές μορφές που παρακάμπτουν οποιοδήποτε προηγούμενο μοντέλο, οι οποίες εμφανίζονται αυθόρμητες (με την έννοια των «μη οργανώσεων») μόνο σε όσους έχουν κατά νου ιεραρχικές και γραφειοκρατικές δομές τινάζουν στον αέρα την ψευδαίσθηση εκείνων που εξακολουθούν να εύχονται η σύγκρουση μεταξύ ανδρών και γυναικών να επιστρέψει ειρηνευμένη μέσα στη Μεγάλη μοναδική ταξική ενότητα.«Όταν μια εντολή, μια τάξη πραγμάτων, όποια κι αν είναι, αισθάνεται να την απειλούν, η αντίδραση είναι η ίδια: λογοκρισία, δημιουργία εμποδίων και απόσπασης, ενσωμάτωση.
Σχετική εικόνα
«Η επιβίωση εξακολουθεί να τίθεται για τις γυναίκες ακόμη και στην ενηλικίωση, στην αρχική της μορφή: ανάγκη να την τρέφουν – ανάγκη να θρέψει, ανάγκη να αγαπηθεί – ανάγκη να δώσει αγάπη. Δεν εμφανίζεται, αν όχι σπάνια, η επεξεργασία της ανάγκης στις διάφορες μορφές που χαρακτηρίζουν αντιθέτως την ανάπτυξη του ανδρός: επιβεβαίωση, δύναμη, ανταγωνισμός, εξουσία.«Και οι δραστηριότητες του ανδρός, από την οικονομική στην πολιτιστική, την καλλιτεχνική, την πολιτική κ.λπ., φέρουν το σημάδι της αρχικής σχέσης εξάρτησης από τη γυναίκα-μητέρα.Αλλά φέρνουν επίσης την «διαφορετικότητα» που προκύπτει από το προνόμιο της ικανότητας, της δυνατότητας να στέκεται σε σχέση με την μητέρα σε μια θέση εξουσίας.«Η συναισθηματική επιβίωση είναι εγγυημένη στον άνδρα, ακόμη και αν δεν υπάρχουν μητρικές φιγούρες, από την συνειδητοποίηση ότι παίζει έτσι κι αλλιώς τον ρόλο αυτού που «μπορεί» ή «κατέχει». Ο κόσμος, έτσι όπως είναι δομημένος, ανεξάρτητα από τις οικονομικές, πολιτικές και πολιτιστικές δομές που τον διέπουν και τον στηρίζουν, το επιβεβαιώνει σε καθημερινή βάση με την κληρονομική κατοχή του: την προσήλωση, την αφοσίωση της γυναίκας.«Όλες οι κουλτούρες, υποστηρίζει ο G. Ròheim, μπορούν να μοιάζουν με την ιστορία ενός ατόμου με τις νευρώσεις του, τις άμυνές του, τις ανησυχίες του και τα άγχη του. Ο πολιτισμός ως επέκταση της παιδικής ηλικίας; Αλλά αυτός που μπορεί να «δημιουργήσει πολιτισμό» είναι κάποιος που κατάφερε κατά κάποιο τρόπο να βρει ικανοποίηση στις ανάγκες της παιδικής ηλικίας, ο οποίος κατάφερε να επεξεργαστεί τον αποχωρισμό από τη μητέρα επειδή μπόρεσε να επαναλάβει με άλλες γυναίκες τον δεσμό, τη σχέση προέλευσης.Που δεν σημαίνει αυτονομία και ελευθερία σε σχέση με τις πρωταρχικές σχέσεις, αλλά μόνο το να ακουμπάς τα πόδια σε μια ασφαλή γη, επάνω σε μια «ύλη» αρκετά σταθερή ώστε να αφήσεις τη διαθεσιμότητα για να «κάνεις κάτι άλλο»». «Οικονομική επιβίωση και συναισθηματική επιβίωση» [ να σε αγαπούν να σε τρέφουν) στην αρχική κατάσταση δεν είναι διακριτές. Ο ερωτισμός είναι ένα μέρος της σχέσης μέσω της οποίας μεταδίδεται η ζωή που δεν διαχωρίζεται. Ο επακόλουθος διαχωρισμός (παραγωγή-αναπαραγωγή, οικονομικές σχέσεις-οικογενειακές σχέσεις, εργασία-σεξουαλικότητα) είναι ήδη το σημάδι μιας βαθιάς αλλοτρίωσης που έχει τη ρίζα της στη σεξιστική, πατριαρχική δομή, πριν ακόμη από εκείνη την καπιταλιστική…«Η επιβίωση, όπως παρουσιάζεται στην καθημερινή εμπειρία των γυναικών, είναι σαν να μην είχε ούτε χρόνο ούτε ιστορία. Σημείο άφιξης και αναχώρησης παραμένει το σημείο προέλευσης, μια επιμονή και ακινησία που προκαλούν την παράλυση ή τον ακρωτηριασμό του «να κάνεις».
Σχετική εικόνα
Μόνο με μεγάλη προσπάθεια η γυναίκα καταφέρνει να κάνει δικό της το έργο του ανδρός, διατηρώντας ταυτόχρονα ένα είδος επιφύλαξης σε σχέση με αυτό. Οι ενέργειές της παραμένουν πεισματικά συνδεδεμένες με την αναζήτηση μιας ιδανικής μητρικής αγάπης επάνω στην οποία βαραίνει ο φόβος και η ενοχή. Το μόνο «που μπορεί να κάνει» είναι η μητρότητα, να μεταμορφωθεί από εγκαταλελειμμένη κόρη σε γενναιόδωρη μητέρα. Η εμπειρία της μητρικής εγκατάλειψης-προδοσίας βάζει την γυναίκα στην κατάσταση να πρέπει να ψάξει αναγκαστικά στον άνδρα την απόδειξη της ύπαρξής της και της αξίας της. «Βρίσκεται έτσι απαλλοτριωμένη της ζωής και της σημασίας που θα μπορούσε να έχει η ζωή της, αναγκασμένη να επαναφέρει τις παρορμήσεις της μέσα στα όρια που επιβάλλει ο άνδρας για να ικανοποιήσει τις δικές του, να μετρήσει και να παραποιήσει τις επιθυμίες της ώστε να μην επαναλάβει την εμπειρία της εγκατάλειψης.«Αλλά η «ανυπαρξία» των γυναικών είναι και η δύναμή τους. Αυτός που μπορεί να δει καθαρά «αυτό που βρίσκεται στην καταγωγή, στην προέλευση», επειδή δεν έχει ποτέ διαχωριστεί από αυτήν, είναι φορέας μιας αλήθειας που κλονίζει όλες τις κοινωνικές και πολιτικές αναλύσεις που έχουν μεγαλώσει επάνω στην άρνηση και την παραποίηση αυτής της ίδιας καταγωγής.«Η προσπάθεια από πολλές πλευρές, στην οποία γινόμαστε σήμερα μάρτυρες, να φέρουν στα έδρανα των διασκέψεων, των πανεπιστημίων ή των κομμάτων αυτό που έχει γίνει μια πολιτική πρακτική για το γυναικείο κίνημα, είναι η συντηρητική Αντίδραση εκείνων που αισθάνονται ότι απειλείται το καθημερινό τους προνόμιο και η ίδια η αξιοπιστία τους σαν διανοούμενοι ή πολιτικοί.«Μα πλέον το καινούργιο γεγονός, πως η κριτική της επιβίωσης μπορεί να γίνει αναπόσπαστο μέρος μιας πολιτικής πρακτικής, έχει συμβεί.«Η τροφή και η αγάπη, η σεξουαλικότητα και η πράξη, το παιχνίδι και η αναγκαιότητα δεν μπορούν παρά να ξαναγεννηθούν μαζί» (5). Εδώ γεννιέται μια πολιτική πρακτική που βασίζεται στη σχέση μεταξύ γυναικών. Ωστόσο, αυτή η θέση, ευρέως διαδεδομένη, θα εξασφαλίσει στο κίνημα των γυναικών την απόδοση της μητρότητας της αποκαλούμενης «ύφεσης» του κινήματος ή του ναρκισσισμού που πλέον εξαπλώνεται ραγδαία, και πρακτικά έχει καταστεί μαζικός.
Αποτέλεσμα εικόνας για anni 70,Lea Melandri
αυτονομία, autonomia

Η ΜΕΡΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.

kleovis1 σχόλιο

Σχετική εικόνα

Επομένως, όχι μόνο η επανάσταση δεν επιλύει την ανάγκη των γυναικών για μιαν ελεύθερη ύπαρξη, αλλά το αποκαλούμενο ιστορικό υποκείμενο, η τάξη, διασχίζεται από αντιφάσεις και από την σύγκρουση μεταξύ των φύλων. Ο ανδρισμός-maschilismo [η υποτιθέμενη ανωτερότητα του άνδρα επί της γυναίκας], και ο πατριαρχικός αυταρχισμός είναι δύο στόχοι που μπορούν να βρεθούν στα έγγραφα του Demau, μιας ομάδας που γεννήθηκε στο Μιλάνο στα τέλη της δεκαετίας του ’60. Τώρα είναι θέμα να γίνουν ένα από τα δύο φύλα, να βγουν από την αιώνια υποτέλεια που αναπαράγεται μέσα στο εργατικό κίνημα και σε αυτό των σπουδαστών. Οι γυναίκες ανακαλύπτουν ότι συμμετέχουν σε σιωπή υποτελείς.

Αποτέλεσμα εικόνας για Demau, femminismo, anni'70

Στις συνελεύσεις δεν παίρνουν το λόγο, δεν γράφουν τα φυλλάδια αλλά ξυπνούν στις έξι το πρωί για να τα διανείμουν μπροστά στα εργοστάσια (στην πρώτη βάρδια) και στα σχολεία. Είναι, εν συντομία, «άγγελοι του πολύγραφου». Το άλμα από τον «άγγελο της εστίας, της κουζίνας» δεν είναι μεγάλο. Αποφασίζουν να κερδίσουν σε αυτονομία, απομακρυνόμενες από το αντρικό βλέμμα, αμφισβητώντας την εικόνα που ο άντρας προσέφερε στις γυναίκες για τον ίδιο τους τον εαυτό. Και διότι αυτής της εικόνας πολλές γυναίκες είναι πεπεισμένες υποστηρίκτριες. Πρέπει να διαχωριστούν. Αυτή η χωριστικότητα, η ανεξαρτητοποίηση γίνεται η πρώτη πολιτική μορφή εκείνου του κινήματος: έξω οι άνδρες από τις συνελεύσεις και τις συναντήσεις. Θα ξαναβρεθούν στα σπίτια μόνο μεταξύ τους οι γυναίκες. Μια, δύο φορές την εβδομάδα. Φυσικά, πάντα συνέβαινε οι γυναίκες να συναντιούνται, αλλά μέχρι τότε είχαν «επωφεληθεί» από την απουσία των ανδρών, χαράσσοντας μια δική τους επιτρεπόμενη κοινωνικότητα. Τώρα οι άνδρες – μερικές φορές με οδυνηρό τρόπο αποκλείονται, ξεκάθαρα. Συμβαίνει μερικοί από αυτούς (στα σχολεία) να σπάζουν την πόρτα. Ξαφνικά έχουν αρχίσει να ενδιαφέρονται γι αυτό που λένε γυναίκες: Οι συγκρούσεις αναπτύσσονται στον ιδιωτικό χώρο, οδηγώντας συχνά σε ρήξη στις σχέσεις ή σε έναν επαναπροσδιορισμό αυτού που μέχρι τότε ήταν η ισορροπία – μη ισορροπημένη από την μια πλευρά – του ζευγαριού. Αναζητούν την ταυτότητα ενός φύλου, του δικού τους, μέσα από ένα υπομονετικό έργο ανασκαφής στη μνήμη, μια προσοχή στα προϊόντα (λογοτεχνία, κινηματογράφο, ποίηση των γυναικών) , μια εξίσου σκληρή άρνηση «Εγώ δεν είμαι σαν εσένα» που χρησίμευε για να δείξει την ετερότητα του ανδρικού φύλου. Μελετούν τους λόγους της αιώνιας θηλυκής υποτέλειας, εκείνους της συνενοχής, εφευρίσκουν μια φαινομενολογία που να έχει στο κέντρο την καθημερινή ζωή, ανακαλύπτουν την εσωτερικευμένη όψη της βίας, την υποτίμηση, την αντιπαλότητα και / ή τη συνέργεια μεταξύ των γυναικών, αυτή ήταν η πράξη, η επιχείρηση. Φτύνουν επάνω στην κλασική φαινομενολογία.
Σχετική εικόνα
Η ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΗ.
Υπήρχε μόνο ένας τρόπος για να ξεφύγουν από το αρσενικό συμβολικό: ξεκινώντας από τον εαυτό τους. Να δώσουν αξία, θα μπορούσαμε να πούμε σήμερα, στην προσωπική εμπειρία, στην προσωπική βιοτή, απονέμοντας της μια πολιτική αξιοπρέπεια: «το προσωπικό είναι πολιτικό», υπήρξε το σύνθημα.
Η ανάγκη να προσέξουν ιδιαίτερα στην ιστορία κάθε μεμονωμένης γυναίκας ως προϋπόθεση και μέτρο κάθε συλλογικής δράσης, η ανάγκη των άλλων να κατανοήσουν τους εαυτούς τους. Η ανάλυση επικεντρώθηκε στην οικογένεια: «Δεν είμαστε πλέον μητέρες, σύζυγοι, κόρες, να καταστρέψουμε τις οικογένειες». Και επάνω στην αυταρχική εκπαίδευση (για παράδειγμα το βιβλίο «Dalla parte delle bambine – από  την πλευρά των μωρών, των μικρών κοριτσιών» [3] κινούνταν σε αυτή την κατεύθυνση), επάνω στην σχέση με την μητέρα και με τις όμοιες της. Από εδώ οι μικρές ομάδες αυτοσυνειδησίας, μια πρακτική που εφευρέθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες και στη συνέχεια εξαπλώθηκε στην Ιταλία από τις ομάδες της γυναικείας Εξέγερσης. Σε ένα τεύχος του 1974 του «Πάνω κάτω – Sottosopra», μια μιλανέζικη έκδοση που γεννήθηκε δύο χρόνια νωρίτερα, διαβάζουμε: Αυτοσυνείδηση, αυτογνωσία είναι να αναρωτιέσαι. «Ζητήστε από τον εργαζόμενο να σας πει ποιο είναι το ποσοστό βλαβερότητας του τμήματος του, την ημερομηνία της τελευταίας σύμβασης, ποιο επίπεδο προσόντων έχει, πώς υπολογίζονται οι κρατήσεις στον μισθό του, και θα έχετε τις απαντήσεις.«Ρωτήστε τις γυναίκες για τα ίδια θέματα: θα συναντήσετε ‘τεμπελιά, αδιαφορία, ανάθεση.’ »Κατά τη διάρκεια του μεσημεριανού διαλείμματος, οι γυναίκες αγοράζουν κάτι για τα παιδιά τους στις λαϊκές έξω από το εργοστάσιο, οι εργάτες συζητούν, διαβάζουν τις καρτέλες του συνδικάτου, την εφημερίδα και τα φυλλάδια που τους δίνετε (στην πραγματικότητα, πολλοί σύντροφοι ενστικτωδώς δεν δίνουν το φυλλάδιο στις γυναίκες επειδή «δεν το διαβάζουν έτσι κι αλλιώς»!).«Αναρωτηθήκαμε το γιατί, μεταξύ ενός φυλλαδίου και του άλλου. «Η μικρή μας ομάδα αυτοσυνειδησίας αποτελείται από δώδεκα γυναίκες.» Συναντιόμαστε κάθε εβδομάδα. Μαζί συνειδητοποιήσαμε ότι αν υπάρχει μια θέση για μας στο πρόσωπο της γης πρέπει να την κατακτήσουμε, να μην βασιζόμαστε πλέον στους άνδρες, ούτε καν για να μας ανοίξει ένα κουτί αποφλοιωμένα ντοματάκια. «Κατανοήσαμε ότι είμαστε ικανές να ζούμε (και δεν είναι λίγο) και ότι δεν χρειαζόμαστε πατέρες, μητέρες, μεγαλύτερους αδελφούς, ψυχολόγους ή παπάδες, ότι είναι δυνατόν να προχωρήσουμε «βασιζόμενες στις δικές μας δυνάμεις» και ότι κουραστήκαμε ν’ ακούμε συμβουλές, λόγια από καρδιάς, συστάσεις, »ρωτήστε τον … ‘ κ.λπ.
Αποτέλεσμα εικόνας για il personale è politico, femminismo, anni à70, foto
«Έχουμε μάθει να κοιτάζουμε έξω και να κοιτάξουμε μέσα μας, για να κατανοούμε πώς είναι φτιαγμένος ο κόσμος και πώς είμαστε εμείς φτιαγμένες, χωρίς να χρειάζεται μας πει όλα αυτά εκ των προτέρων, ερμηνεύοντας τα στη θέση μας, έχουμε, με λίγα λόγια, ΑΠΟΣΥΡΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΘΕΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΔΡΑ , με όλα τα παρελκόμενα της, τεμπελιά, αδιαφορία, περιφρόνηση. «Πριν από λίγο καιρό είχαμε κάνει μια έρευνα μεταξύ των νοικοκυρών ενός προαστίου του Μιλάνο. «Πόσες ώρες εργάζεστε την ημέρα;». «Mah, 12, 15, ποτέ δεν τις μέτρησα …»; «Βγαίνετε ποτέ από το σπίτι;», «Το τελευταίο ταξίδι που έκανα ήταν το γαμήλιο ταξίδι». «Τι κάνετε για να μην έχετε παιδιά;». «Είναι ο σύζυγός μου που κάνει τα πάντα …» (4 παιδιά και μια απόξεση). »Ζητήσαμε επίσης ιδέες για να αλλάξουμε την κατάσταση, να δοκιμάσουμε μια αλλαγή. ‘Τι να κάνεις; Είναι μια καταδίκη’. ‘Αποθάρρυνση, σύγχυση και παραίτηση’. » Εμείς αναρωτηθήκαμε το γιατί, ανάμεσα στις συνεντεύξεις. «Στην ομάδα ευαισθητοποίησής μας, κάποιες δεν μπορούσαν να βγουν ούτε για μια νύχτα μόνες. Πάντα ο σύζυγος από πίσω και στα από πριν καθoρισμένα μέρη. «Ήταν μια κατάκτηση το βράδυ της αυτογνωσίας, το μέτρο πως κάτι μπορεί να αλλάξει και ότι η ελευθερία που μας έχουν από πάντα αρνηθεί είναι μια νίκη της κάθε μέρας, να την αρπάξουμε με τα δόντια». Προσπαθήσαμε με δυσκολία να ξεπεράσουμε την ενοχή για τα βρώμικα πιάτα, που αφέθηκαν στο νεροχύτη για να έρθουμε στη συνάντηση, ή τον σύζυγο μόνο στο σπίτι με το πρόσωπο σκοτεινό, η μητέρα να ουρλιάζει, το παιδί μόλις να έχει κοιμηθεί. «Αλλά ήταν μια επιλογή επιβίωσης για όλες. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά.Ποιος είπε ότι δικαιούμαστε μόνο τη φλούδα; Ότι είμαστε μόνο σπίτι και παιδιά; Ποιος αποφάσισε ότι πρέπει να είμαστε μόνο βυζιά και κώλος; Και αισθανθήκαμε και ένοχες, ναι, ένοχες για όλα: που δεν επαναστατήσαμε νωρίτερα σε αυτή την κατάσταση των πραγμάτων, που περιμέναμε τόσο πολύ να μιλήσουμε, να είμαστε πάντα υπομονετικές, διότι μετά, ίσως, μια μέρα ή την άλλη όλα θα άλλαζαν, ένοχες γιατί καταφύγαμε να κλάψουμε στον ώμο κάποιου αντί να πετάξουμε τα τηγάνια και την ποδιά, το μαλακό μαλακό σπρέι μαλλιών, τον στενό σφιχτό κορσέ, ένοχες για το γεγονός ότι σπαταλήσαμε όλο εκείνο τον χρόνο σε φωτορομάντζα, να καλούμε Ρώμη 3-1-3- 1, φλυαρίες και ψώνια στο σούπερ μάρκετ (προσοχή στις ειδικές προσφορές!), κοντή φούστα και λεπτές,διαφανείς κάλτσες, ένοχες πάνω απ’ όλα διότι πάντα ακυρωνόμασταν στο «αυτός», «αυτοί», επειδή πάντα ξοδέψαμε μια ζωή για τους άλλους, πιστές σκλάβες και σιωπηλές. «Όλα αυτά μπορούσαν να αλλάξουν, άλλαξαν μέσα μας. «Τώρα το σημαντικό είναι ‘να« δώσουμε σημασία σε εμάς’, ο κόσμος είναι και δικός μας εάν συναντηθούμε ενωθούμε και αντλήσουμε συνείδηση.
Σχετική εικόνα
«Τα περίπτερα ξεχειλίζουν με γυμνές γυναίκες και εμείς δεν μπορούμε να μιλάμε για σεξ. Αν το κάνουμε αυτό είναι με άρρωστο τρόπο, οι άνθρωποι με την σεξουαλικότητα τους έχουν πολλούς λογαριασμούς σε εκκρεμότητα και προτιμούν να αστειεύονται γι ‘αυτό. Γενικά είναι το ταμπού, η σιωπή.«Η εμπορευματοποίηση του σεξ έχει φτάσει σε παράλογα επίπεδα: τίποτα και κανένας δεν διαφεύγει από τη χειραγωγική τεχνική των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Ο Μαρκούζε στο βιβλίο του ‘Eros e Civiltà’, «Έρως και Πολιτισμός» εκφράζεται σε αυτό το θέμα με αυτό τον τρόπο: «Μέσω της πολιτιστικής βιομηχανίας σε όλα τα επίπεδα της, η σεξουαλικότητα περιορίστηκε σε διοικητική συμπεριφορά: η μόνιμη ερωτική κινητοποίηση που επιβάλλεται από τις εικόνες του μονοπωλιακού καπιταλισμού, ευνουχίζει κάθε αποτελεσματική καθαρκτική δυναμική της σεξουαλικότητας […]’.«Και έτσι συμβαίνει στα κρεβάτια μας δεν είμαστε μόνοι: μαζί μας βρίσκονται οι συμβουλές του «Cosmopolitan», οι 57 ερωτικές θέσεις του τελευταίου πορνογραφικού περιοδικού, η ξανθιά grappa, η «προσκαλούσα» πολυθρόνα, το πέλμα για τις απαλές καμπύλες, οι ανεκπληρώσεις του αφεντικού, η συσσωρευμένη ανασφάλεια, η καταπιεσμένη ενέργεια, η συσσωρευμένη επιθετικότητα, η επιθυμία για άλλους παρτενέρ, ο συναισθηματικός εκβιασμός που πάντα καραδοκεί, το ένστικτο να κατέχεις, να κάνεις τον άλλο δικό σου, μερικές φορές ακόμη και την αηδία, τη ναυτία, την ενστικτώδη εξομοίωση στα ζώα.«Όλα αυτά (και πολλά άλλα!) υπάρχουν μεταξύ μας και ενός άλλου προσώπου όταν ‘κάνουμε έρωτα’. »Αλλά δεν το συζητούμε, ή ναι: ο άνδρας για να απαριθμήσει τα πολεμικά του τρόπαια, η γυναίκα για να εμπιστευτεί , ανησυχώντας για μια φίλη, που αυτό τον μήνα είναι «σε καθυστέρηση»: «Στη μικρή μας ομάδα θέλαμε να σπάσουμε τη σιωπή ακόμα και σε αυτά τα πράγματα και αρχίσαμε να μιλάμε γι ‘αυτά. Πρώτα συνεσταλμένα. Μην έχοντας το κουράγιο να ξεκινήσουμε αμέσως από εμάς, πήραμε ένα βιβλίο σαν αφορμή και μετά οι συζητήσεις, οι εμπειρίες, τα προβλήματα όλων μας χαθήκαν με απλότητα, χωρίς φόβους και δυσπιστία. Είναι αλήθεια ότι κάποια ακόμα δεν μιλάει, δεν μοιράζεται: στη μέση υπάρχουν χρόνια και χρόνια μοναξιάς, αντιμετώπισης αυτών των προβλημάτων κλεισμένες στους τέσσερις τοίχους των σκέψεών μας, με τη σκιά του άνδρα μπροστά. »Ανακαλύψαμε πως έχουμε το δικαίωμα να μιλάμε για το σώμα μας, επειδή ανήκει σε εμάς και σε κανέναν άλλο, περιοδικά, «ερωτική» λογοτεχνία, πνευματώδη αστεία, παραδόσεις, έθιμα.
Σχετική εικόνα
«Εκείνο που χαρίζαμε προηγουμένως στον άνδρα (και τον ίδιο τον τρόπο που κάνουμε έρωτα ή την επιλογή της αντισύλληψης) το ξαναπήραμε στο χέρι μας, συνειδητά. Αυτό δεν σημαίνει να ζητάμε να μπούμε στον αρσενικό κόσμο ή να γίνουμε «καλές» σαν τους άνδρες, αυτό όλο αποκαλείται να είμαστε στην αναζήτηση της ταυτότητάς μας. Και είναι αρκετό για εμάς.«Η ομάδα αυτοσυνειδησίας μας στέκεται στα πόδια της εδώ και ένα χρόνο. Μιλήσαμε για τα πάντα, ξεκινήσαμε από τους εαυτούς μας, χωρίς πέπλα ή ψεύτικες σεμνότητες και γίναμε περισσότερο γυναίκες. Πρώτα ήμασταν καλές μόνο για τα εξώφυλλα, την κουζίνα ή το κρεβάτι.Έχουμε εξετάσει σε όλες τις πτυχές της την ιδιωτική σφαίρα εδώ και πολύ καιρό, της οποίας ήμασταν πάντα τα κύρια υποκείμενα: γυναίκα ίσον ιδιωτική σφαίρα-προσωπική, άνδρας ίσον δημόσια σφαίρα, γυναίκα ίσον σπίτι, άνδρας ίσον κοινωνία. «Έτσι αντιμετωπίσαμε αυτή την πρώτη αντίφαση και αν μένουμε στο σπίτι είναι μόνο επειδή κάνει κρύο κάτω από τις γέφυρες, αλλά εμείς δεν είμαστε πλέον «το σπίτι», τα παιδιά τα αγαπούμε ακόμη και ίσως περισσότερο, αλλά πλέον δεν τα χρειαζόμαστε για να είμαστε εμείς, τώρα είμαστε πιο ελεύθερες, εμείς και αυτά.«Με τον άνδρα έχουμε γίνει τερμίτες, ναι, διαβρώνουμε την εξουσία του, τη δύναμή του, την υποτιθέμενη υπεροχή του, την πρωτοκαθεδρία του, μέρα με τη μέρα, μέχρι που έχουμε χάσει τον ‘φόβο να τον χάσουμε’. «Αλλά όλα αυτά δεν αρκούν και το συνειδητοποιούμε». Η συνειδητοποίηση δεν μπορεί να είναι μόνο μια στιγμή διαχείρισης των προσωπικών μας αντιφάσεων, δεν αρκεί να προσπαθούμε να είμαστε πιο ελεύθερες δώδεκα μαζί, είκοσι, εκατό. ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ, ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΟΥΜΕ .«Και μέσα σε αυτή την προοπτική καταλάβαμε μέχρι στιγμής μόνο ένα πράγμα, αλλά θεμελιώδες: δεν θέλουμε να παρεμβαίνουμε «στις γυναίκες» διότι δεν μας πείθει αυτή η λογική της λεπτής υπεκφυγής, που παρουσιάζεται σαν πολιτική, ακριβώς επειδή σαν γυναίκες αισθανόμαστε οι πρώτες που «κακοποιηθήκαμε, καταπιεστήκαμε», και για χρόνια (και ακόμα σήμερα) έχουμε ζήσει αυτήν την πραγματικότητα επάνω μας.«Εμείς δεν απορρίπτουμε την οργάνωση, αντιθέτως την αναζητούμε, την θέλουμε, την επινοούμε. «Η σημερινή μας αυτοεκτίμηση, η αλαζονεία μας έγκειται στην άρνηση να είμαστε η νέα εύα που βγήκε από το πλευρό ενός νέου αριστερού αδάμ.
Σχετική εικόνα
«Ο πλούτος μας για το αύριο είναι εκείνος αυτής που έχει καταλάβει και δεν θέλει δόγματα, πάπες, σημαίες. «Η μόνη μας δύναμη είναι στο να είμαστε πάλι μαζί αφού ο άνδρας μας έβαλε τη μία εναντίον της άλλης. Και έχουμε μιαν ελπίδα, την ίδια που είναι γραμμένη σε ένα πανό στην κηδεία της Emily Davison, της αγγλίδας σουφραζέτας που πέθανε το 1913: ‘Η συνειδητοποίηση των γυναικών έχει τώρα μια δύναμη που δεν μπορεί να παραμείνει ανήκουστη. ΝΙΚΗ!’«Όλα αυτά, είναι αλήθεια, δημιουργούν τεράστια προβλήματα και πηγαίνουν ακριβώς στην καρδιά του τρόπου της σύλληψης της ίδιας της επανάστασης και της ιστορικής διαδικασίας που θα οδηγήσει σε αυτήν. Έχουμε πλήρη επίγνωση αυτών των θεμάτων και πάνω σε αυτά τα θέματα η δέσμευση των συντροφισσών είναι ήδη σε εξέλιξη και θα γίνεται ολοένα και πιο ζωντανή και συνειδητή ». Εκ μέρους εκείνων που ήταν στρατευμένoι στα κόμματα της παλιάς και της νέας αριστεράς, οι κατηγορίες της εσωτερικότητας και του ατομικισμού έπεσαν πάνω τους.Ωστόσο, ο εσωτερισμός δεν ήταν παρά η ανάγκη να δοθεί κοινωνική και πολιτική αξία, σε μια ζωντανή εμπειρία, την θηλυκή, την γυναικεία, παραδοσιακά υποβιβασμένη στην ιδιωτική σφαίρα. Ωστόσο, ο ατομικισμός ήταν μια προσοχή (ανεπεξέργαστη, ανέκδοτη για την αριστερά) προς το άτομο, καθώς το θέμα αυτής της διαδικασίας μετασχηματισμού έπρεπε να αλλάξει, να οικοδομηθεί και πάλι σύμφωνα με τις δικές του κατηγορίες και σχέδια, αν ήθελε να τροποποιήσει προς όφελός του τον κόσμο στον οποίο βρισκόταν να ζει, και επίσης, να αγωνίζεται. Με ένα βίαιο τρόπο, το γυναικείο κίνημα τα σπάζει με μια παράδοση του ιταλικού εργατικού κινήματος, εκείνη που διαβάζει το γυναικείο ζήτημα (την υποταγή, την εξάρτηση, την εκμετάλλευση, τον αποκλεισμό από την εργασία των γυναικών) ως ένα «μεγάλο εθνικό ζήτημα», ως ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα συνδεδεμένο στον σεξουαλικό καταμερισμό της εργασίας. Με ένα βίαιο τρόπο, το γυναικείο κίνημα τα σπάζει με μια παράδοση του ιταλικού εργατικού κινήματος, εκείνη που διαβάζει το γυναικείο ζήτημα (την υποταγή, την εξάρτηση, την εκμετάλλευση, τον αποκλεισμό από την εργασία των γυναικών) ως ένα «μεγάλο εθνικό ζήτημα», ως ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα συνδεδεμένο στον σεξουαλικό καταμερισμό της εργασίας. Στη συνέχεια η έμφαση μετατοπίζεται σε αυτά που υπάρχουν μες την κοινωνία (αλλά και μέσα τα κινήματα που θέλουν να την αλλάξουν) και είναι προβληματικά για τις γυναίκες. Η χειραφέτηση, η ιθαγένεια, η ισότητα δεν είναι πλέον στόχοι. Επιδιώκουν μιαν άλλη είσοδο στον κόσμο όχι λόγω ενός αποκλεισμού αλλά λόγω επιθυμίας που δεν μπορεί να αναδιαμορφωθεί, να πλασθεί, επάνω στις κοινωνικές και πολιτικές ανάγκες που δίνονται και προτείνονται από τους άνδρες, λόγω των διαφορών που υπάρχουν μεταξύ τους.
Σχετική εικόνα
αυτονομία, autonomia

Κεφάλαιο 9. Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΦΕΜΙΝΙΣΜΟΥ.

kleovis1 σχόλιο

Αποτέλεσμα εικόνας για rivolta femminile 1970

ΤΑ ΦΥΛΑ ΕΙNΑΙ ΔΥΟ. «Η γυναίκα δεν πρέπει να οριστεί σε σχέση με τον άνδρα. Επάνω σε αυτή τη συνείδηση τόσο ο αγώνας μας όσο και η ελευθερία μας είναι θεμελιωμένοι.Ο άνδρας δεν είναι το μοντέλο για να προσαρμόσει τη διαδικασία της αυτοανακάλυψης της η γυναίκα. Η γυναίκα είναι το άλλο σε σχέση με τον άντρα. Ο άντρας είναι το άλλο σε σχέση με τη γυναίκα.» Έτσι ανοίγει το μανιφέστο για της «γυναικείας Εξέγερσης» (1) το οποίο είναι του ιουλίου 1970. Και έτσι συνεχίζει: «Η ισότητα είναι μια ιδεολογική προσπάθεια για να υποδουλώσει την γυναίκα σε υψηλότερα επίπεδα. Το να αναγνωρίσουμε την γυναίκα στον άνδρα σημαίνει την ακύρωση του τελευταίου δρόμου απελευθέρωσης». Η απελευθέρωση για την γυναίκα δεν σημαίνει να αποδέχεται την ίδια ζωή με τον άνδρα διότι αυτή δεν είναι βιώσιμη, είναι ακατάλληλη, αλλά να εκφράσει την δική της αίσθηση, το δικό της νόημα της ύπαρξης.«Η γυναίκα ως υποκείμενο δεν απορρίπτει τον άνδρα ως υποκείμενο, αλλά τον απορρίπτει ως έναν απόλυτο ρόλο. Στην κοινωνική ζωή τον απορρίπτει ως αυταρχικό ρόλο. «Μέχρι στιγμής ο μύθος της συμπληρωματικότητας έχει χρησιμοποιηθεί από τον άνδρα για να δικαιολογήσει τη δική του δύναμη, την εξουσία του». Οι γυναίκες πείθονται από την παιδική ηλικία να μην λαμβάνουν αποφάσεις και να εξαρτώνται από ένα «ικανό» και «υπεύθυνο» πρόσωπο: τον πατέρα, τον σύζυγο, τον αδελφό…«Η γυναικεία εικόνα με την οποία ο άντρας έχει ερμηνεύσει την γυναίκα ήταν δική του εφεύρεση. «Παρθενία, αγνότητα, αφοσίωση, πίστη, δεν είναι αρετές, αλλά περιορισμοί για την οικοδόμηση και διατήρηση της οικογένειας. Η τιμή είναι η επακόλουθη κατασταλτική κωδικοποίηση. »Στον γάμο η γυναίκα, που στερείται του ονόματός της, χάνει την ταυτότητά της που σημαίνει το πέρασμα της ιδιοκτησίας που έγινε μεταξύ του πατέρα της και του συζύγου.«Αυτή που δημιουργεί δεν έχει το δικαίωμα να αποδίδει στα παιδιά το δικό της όνομα: το δικαίωμα της γυναίκας εφαρμόστηκε από άλλους για τους οποίους έχει γίνει το προνόμιο. «Μας υποχρεώνουν να διεκδικήσουμε την απόδειξη, την μαρτυρία ενός φυσικού γεγονότος.» Αναγνωρίζουμε στον γάμο τον θεσμό που έχει υποτάξει τη γυναίκα στο αντρικό πεπρωμένο. Είμαστε ενάντια στο γάμο.

Σχετική εικόνα

«Το διαζύγιο είναι ένα εμφύτευμα γάμων από το οποίο ο θεσμός αναδύεται ενισχυμένος. «Η μετάδοση της ζωής, ο σεβασμός της ζωής, το νόημα της ζωής είναι έντονη εμπειρία της γυναίκας και αξίες που αυτή διεκδικεί.» Το πρώτο στοιχείο δυσαρέσκειας της γυναίκας προς η κοινωνία βρίσκεται στο ότι αναγκάζεται να αντιμετωπίσει τη μητρότητα ως ένα aut-aut. «Καταγγέλλουμε τη στρέβλωση, την παραμόρφωση μιας μητρότητας που πληρώνεται με την τιμή του αποκλεισμού.» Η άρνηση της ελευθερίας των αμβλώσεων αποτελεί μέρος του παγκόσμιου βέτο που ασκείται στην αυτονομία της γυναίκας «. Δεν θέλουμε να σκεφτόμαστε στη μητρότητα σε όλη τη ζωή και να συνεχίζουμε να είμαστε ασυναίσθητα μέσα-εργαλεία πατριαρχικής εξουσίας.«Η γυναίκα έχει βαρεθεί να μεγαλώνει ένα παιδί που θα της γίνει κακός εραστής.Σε μια ελευθερία που αισθάνεται να αντιμετωπίζει, η γυναίκα ελευθερώνει επίσης το παιδί της και το παιδί είναι η ανθρωπότητα: «Σε όλες τις μορφές συμβίωσης, να ταίζεις, να καθαρίζεις, να φροντίζεις και κάθε στιγμή της καθημερινής ζωής πρέπει να είναι αμοιβαίες χειρονομίες. «Με την εκπαίδευση και με τη μίμηση ο άνδρας και η γυναίκα βρίσκονται ήδη στους ρόλους στην πρώτη παιδική ηλικία.» Αναγνωρίζουμε τον παραπλανητικό χαρακτήρα όλων των ιδεολογιών διότι μέσω των λογικών μορφών εξουσίας [ θεολογική, φιλοσοφική, πολιτική) έχουν αναγκάσει την ανθρωπότητα σε μια μη αυθεντική, καταπιεσμένη και συναινετική κατάσταση.«Πίσω από κάθε ιδεολογία εμείς βλέπουμε την ιεραρχία των φύλων «Δεν θέλουμε από τώρα και στο εξής να υπάρχει οθόνη ανάμεσα σε εμάς και τον κόσμο». Ο φεμινισμός υπήρξε η πρώτη πολιτική στιγμή της ιστορικής κριτικής στην οικογένεια και στην κοινωνία. »Ενώνουμε τις καταστάσεις και τα επεισόδια της φεμινιστικής ιστορικής εμπειρίας: σε αυτήν η γυναίκα εκδήλωσε τον εαυτό της διακόπτοντας για πρώτη φορά τον μονόλογο του πατριαρχικού πολιτισμού. «Αναγνωρίζουμε στην μη αμειβόμενη οικιακή εργασία την απόδοση που επιτρέπει στον καπιταλισμό, τον ιδιωτικό και τον κρατικό, να υφίσταται.«Θα επιτρέψουμε αυτό που συνεχώς επαναλαμβάνεται στο τέλος κάθε λαϊκής επανάστασης όταν η γυναίκα, που έχει πολεμήσει μαζί με τους άλλους, βρίσκει τον εαυτό της να έχει παραγκωνιστεί με όλα τα προβλήματά της; «Απεχθανόμαστε τους μηχανισμούς της ανταγωνιστικότητας και τον εκβιασμό που ασκείται στον κόσμο από την ηγεμονία της αποτελεσματικότητας. Εμείς θέλουμε να θέσουμε την εργασιακή μας ικανότητα στη διάθεση μιας κοινωνίας που έχει ανοσοποιηθεί.
Σχετική εικόνα
«Ο πόλεμος ήταν πάντα η συγκεκριμένη δραστηριότητα του αρσενικού και το μοντέλο της ανδρείας συμπεριφοράς του. «Η ίση αμοιβή είναι ένα δικαίωμά μας, αλλά η καταπίεση μας είναι κάτι άλλο. Μα φθάνει η μισθολογική ισότητα όταν έχουμε ήδη στις πλάτες μας ώρες οικιακής εργασίας; »Να επανεξετάσουμε τις δημιουργικές συνεισφορές των γυναικών στην κοινότητα και να διαλύσουμε το μύθο της επικουρικότητας της δουλειάς της.» Η προσφορά υψηλής αξίας στις «μη παραγωγικές» στιγμές είναι μια επέκταση ζωής που προτείνουν οι γυναίκες. «Όποιος έχει την εξουσία δηλώνει: ‘Είναι μέρος του ερωτισμού να αγαπάς ένα κατώτερο ον’. Η διατήρηση του status quo είναι επομένως μια δική του πράξη αγάπης.«Χαιρετίζουμε την ελεύθερη σεξουαλικότητα σε όλες τις μορφές της, διότι έχουμε πάψει να θεωρούμε την ψυχρότητα ως μια αξιέπαινη εναλλακτική λύση. «Η συνέχιση της ρύθμισης της ζωής μεταξύ των φύλων είναι μια αναγκαιότητα της εξουσίας, η μόνη ικανοποιητική επιλογή είναι μια ελεύθερη σχέση. »Είναι ένα δικαίωμα των παιδιών και των εφήβων η περιέργεια και τα σεξουαλικά παιχνίδια.«Παρακολουθήσαμε για 4000 χρόνια: τώρα έχουμε δει! «Πίσω από εμάς, στις πλάτες μας βρίσκεται η χιλιετής αποθέωση της ανδρικής υπεροχής, οι θεσμοθετημένες θρησκείες υπήρξαν το ισχυρότερο βάθρο της. Και η έννοια της ‘μεγαλοφυίας’ αποτέλεσε το ανέφικτο σκαλοπάτι της.»Η γυναίκα είχε την εμπειρία να βλέπει κάθε μέρα κατεστραμμένο εκείνο που έφτιαχνε. «Θεωρούμε ελλιπή μια ιστορία που έχει διαμορφωθεί στα ίχνη που δεν είναι αλλοιώσιμα». Δεν παραδόθηκε τίποτα, ή αυτό έγινε με λάθος τρόπο, από την παρουσία της γυναίκας: εναπόκειται σε μας να το ανακαλύψουμε ξανά για να μάθουμε την αλήθεια.«Ο πολιτισμός μας έχει αποκαλέσει κατώτερες, η εκκλησία μας έχει αποκαλέσει φύλο, η ψυχανάλυση μας έχει προδώσει, ο μαρξισμός μας έχει πουλήσει στην υποθετική επανάσταση. «Ζητάμε παραπομπές από χιλιετίες φιλοσοφικής σκέψης που θεωρητικοποίησε την κατωτερότητα των γυναικών. »Για τον μεγάλο εξευτελισμό που ο πατριαρχικός κόσμος μας έχει επιβάλει εμείς θεωρούμε υπεύθυνους τους συστηματικούς της σκέψης: αυτοί έχουν διατηρήσει την αρχή της γυναίκας ως προσθετικό oν για την αναπαραγωγή της ανθρωπότητας, δεσμό με τη θεότητα ή το κατώφλι του ζωικού κόσμου, ιδιωτική σφαίρα και ‘pietas ».
Αποτέλεσμα εικόνας για rivolta femminile 1970
Δικαιολόγησαν στη μεταφυσική αυτό που ήταν άδικο και φρικτό στη ζωή της γυναίκας. «Φτύνουμε επάνω στον Χέγκελ.» Η διαλεκτική υπηρέτης-αφεντικό είναι μια ρύθμιση των λογαριασμών ανάμεσα σε συλλογικότητες των ανδρών: αυτή δεν προβλέπει την απελευθέρωση της γυναίκας, του μεγάλου καταπιεσμένου του πατριαρχικού πολιτισμού. «Ο ταξικός αγώνας, σαν μια επαναστατική θεωρία που αναπτύχθηκε από την διαλεκτική υπηρέτη-αφεντικού, εξίσου αποκλείει τη γυναίκα. Εμείς θέτουμε ξανά υπό αμφισβήτηση τον σοσιαλισμό και τη δικτατορία του προλεταριάτου.»Μην αναγνωρίζοντας τον εαυτό της στην αρσενική κουλτούρα, η γυναίκα της αφαιρεί την ψευδαίσθηση της οικουμενικότητας. «Ο άνδρας μίλησε πάντοτε στο όνομα του ανθρώπινου είδους, αλλά το μισό του γήινου πληθυσμού τον κατηγορεί τώρα πως έχει εξυψώσει έναν ακρωτηριασμό. »Η δύναμη του ανδρός βρίσκεται στην αναγνώρισή του με τον πολιτισμό, η δική μας στην απόρριψη του. «Μετά από αυτή την πράξη συνείδησης, ο άνδρας θα ξεχωρίζεται από τη γυναίκα και θα πρέπει να ακούει από αυτήν όλα όσα την ανησυχούν, που την αφορούν.»Ο κόσμος δεν θα τιναχθεί στον αέρα αν ο άνδρας δεν θα έχει πλέον την ψυχολογική ισορροπία που βασίζεται στην υποβολή μας, την υποταγή μας.«Στην καυτή πραγματικότητα ενός σύμπαντος που ποτέ δεν αποκάλυψε τα μυστικά του, εμείς αφαιρούμε μεγάλο μέρος της πίστωσης που δίνεται στις μανίες, στα ξεσπάσματα του πολιτισμού. Θέλουμε να ζήσουμε, να είμαστε στο ύψος ενός σύμπαντος χωρίς απαντήσεις. «Επιδιώκουμε την αυθεντικότητα της χειρονομίας της εξέγερσης και δεν θα την θυσιάσουμε ούτε στην οργάνωση ούτε στον προσηλυτισμό ». Επικοινωνούμε μόνο με γυναίκες.»
Σχετική εικόνα
Η Carla Lonzi είναι ο συγγραφέας αυτού του μανιφέστο. Σε αυτό το γραπτό οφείλεται ο πρώτος πολιτικός ορισμός της σεξουαλικής διαφοράς στην Ιταλία που, από τότε, θα καταστεί ο λόγος και πηγή του αγώνα των γυναικών.Ένας μη γραμμικός αγώνας που δεν θα είναι πάντα σύμφωνος με αυτή τη δήλωση. Αλλά ένας αγώνας που από εκείνη την στιγμή θα προχωρήσει φέροντας μέσα του την αναγκαιότητα να σημάνει κοινωνικά κάτι που ποτέ πριν δεν είχε σημασία : τα φύλα που θέλουν μια ελεύθερη ύπαρξη είναι δύο και όχι ένα. Από αυτό το σημείο τίθεται σε αμφισβήτηση, όλο και πιο ξεκάθαρα, το »κοινωνικό σύμφωνο».
Διότι εκείνη η συμφωνία είναι η συντριβή και η άρνηση της ύπαρξης των δύο φύλων. Το ένα, λοιπόν, προσπαθεί να χωριστεί σε δύο.
Σχετική εικόνα
Η πρώτη εθνική συνάντηση των φεμινιστικών ομάδων έλαβε χώρα στο Μιλάνο τον ιούνιο του 1971. Μιλάνε, κυρίως, το Demau (Απομυθοποίηση του πατριαρχικού αυταρχισμού) και η θηλυκή Εξέγερση, Rivolta femminile. Μιλούν κατά της οικογένειας και κατά της πατριαρχίας. Εν τούτοις, το νεογέννητο φεμινιστικό κίνημα πρέπει πολύ νωρίς να ψαχτεί, να συγκριθεί με το «άλλο κίνημα» και με τις κατηγορίες της επανάστασης, της ταξικής πάλης, με τις στρατηγικές της κατάληψης της εξουσίας, με την έννοια του «γενικότερου συμφέροντος» και εκείνη του «υψηλότερου συμφέροντος» της τάξης. Σίγουρα, το εργατικό κίνημα και το ιταλικό κομμουνιστικό Κόμμα είχαν ξεπεράσει μια αντίληψη σύμφωνα με την οποία η ταξική επανάσταση θα είχε οδηγήσει σε λύση του «γυναικείου ζητήματος». Και το «γυναικείο ζήτημα» είχε γίνει ήδη ένα εθνικό ζήτημα, ένα από αυτά που διέσχιζαν »τον ιταλικό δρόμο προς τον σοσιαλισμό». Αλλά το να προσθέτουν «θηλυκό-γυναικείο» στη θέση του »νότιου», «νεανικό» δίπλα στον όρο «ζήτημα» ισοδυναμούσε με τη διατήρηση της έννοιας «γενικού ενδιαφέροντος». Για χρόνια θα προχωρήσουν απαριθμώντας τους μεν δίπλα στους δε και στις άλλες, γυναίκες, νέους, νότιους, ανέργους, ηλικιωμένους και αυτούς με ειδικές ανάγκες. Στα τέλη της δεκαετίας του εξήντα θα ξεκινήσουν πιο ρητά να λεν ότι κάθε σχέδιο κοινωνικού μετασχηματισμού που βασίζεται στην απoσιώπηση της ύπαρξης των γυναικών είναι στην πραγματικότητα ένα μερικό αρσενικό σχέδιο, που καθορίζεται από χρόνους, επιθυμίες, αντιφάσεις ενός μόνο φύλου που θέτει τον εαυτό του ως μοντέλο και για τον άλλο, »Δεύτερο φύλο» – «Secondo sesso» (2), λοιπόν, από τον τίτλο του δοκιμίου της Simone de Beauvoir.
αυτονομία, autonomia

Η ΑΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ.

kleovisΣχολιάστε

Σχετική εικόνα

Στην ίδια την φόρμουλα «απόρριψη της εργασίας» πρέπει να υπογραμμίσουμε δύο διαφορετικές έννοιες, και δύο διαφορετικές προοπτικές θεωρητικής και πρακτικής λειτουργίας. Η άρνηση της εργασίας σημαίνει: α) ένα ερμηνευτικό σύστημα όλης της διαδικασίας μέσα στην οποία οι εργατικοί αγώνες και η καπιταλιστική ανάπτυξη συνυφαίνονται, η ανυπακοή και η τεχνολογική αναδιάρθρωση, β) μια διαδεδομένη συνείδηση, ευρεία, μια αντιπαραγωγική κοινωνική συμπεριφορά, μια υπεράσπιση της δικής μας ελευθερίας και της δικής μας υγείας: μια συνείδηση που έγινε πολύ ισχυρή και αποτέλεσε ουσιαστικά την απρόσβλητη βάση της εργατικής αντίστασης κατά των προσπαθειών της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’70.Ας εξετάσουμε πιο αναλυτικά την έννοια αυτών των δύο διαφορετικών προοπτικών, μέσα στην οποία μπορούμε να κατανοήσουμε την φόρμουλα της άρνησης της εργασίας.Πρώτα απ ‘όλα, η άρνηση της εργασίας είναι μια μορφή άμεσης συμπεριφοράς εκείνων των προλετάριων οι οποίοι, τοποθετημένοι μέσα στο κύκλωμα της προηγμένης βιομηχανικής παραγωγής χωρίς να έχουν υποστεί την μακροχρόνια και παραμορφωτική αντιληπτική, υπαρξιακή και ψυχολογική μείωση που αποτελεί την ιστορία του βιομηχανικού εκσυγχρονισμού, εξεγείρονται σχεδόν ενστικτωδώς. Ο πεδεμόντιος που εκπαιδεύτηκε να θεωρεί την εργασία στη Fiat ως οικογενειακό πεπρωμένο, που μεγάλωσε μέσα στη λατρεία των αξιών του βιομηχανισμού, ίσως μπορούσε να ανέχεται την συνεχή αύξηση της εκμετάλλευσης που σημειώνονταν σε εκείνα τα χρόνια της έκρηξης της αυτοκινητοβιομηχανίας.Αλλά για ένα καλαβρέζο που μεγάλωσε κατά μήκος της θάλασσας και μέσα στον ήλιο εκείνη η σκατένια ζωή φαινόταν αμέσως αφόρητη

Αποτέλεσμα εικόνας για il rifiuto del lavoro, anni '70

Η αντίληψη του καλαβρέζου, φυσικά, ήταν η σωστή, έκανε δική του την δυνατότητα να χειραφετηθεί από αυτή την υποβάθμιση, αυτή την αποκτήνωση. Η άρνηση της εργασίας, μέσα σε αυτή την προοπτική, ήταν άμεση αντίδραση, αλλά και η εκλεπτυσμένη και διορατική συνείδηση αυτού που έλεγε: όχι μόνο αυτή η δουλεία είναι απάνθρωπη για τους εργάτες, είναι επίσης άχρηστη για την κοινωνία. Και εδώ περνάμε στην άλλη προοπτική της άρνησης της εργασίας, δηλαδή τον ορίζοντα της άρνησης της εργασίας ως ερμηνευτικού μοντέλου των κοινωνικών δυναμικών και του ιστορικού μετασχηματισμού. Ολόκληρη η ιστορία της επιστημονικής εξέλιξης, τεχνολογικής, παραγωγικής, μπορεί να διαβαστεί ως η ιστορία της άρνησης των ανθρώπων να δώσουν, να παραχωρήσουν την προσοχή τους, την κούραση, τον κόπο τους, την ικανότητά τους και τη δημιουργικότητά τους στην υλική αναπαραγωγή.Αυτή η απόρριψη προκάλεσε την διαίρεση σε τάξεις (μερικοί απορρίπτουν την εργασία και κάνουν άλλους να δουλεύουν στη θέση τους, υποδουλώνοντας τους). Αλλά η αρχή της απόρριψης της εργασίας, που ελέγχεται και κατευθύνεται από την συλλογική κοινωνική νοημοσύνη, θα μπορούσε αντιθέτως να πραγματοποιήσει μια χρήση της τεχνολογίας και των μηχανών ικανές να απελευθερώσουν τους ανθρώπους από τη δουλεία της μισθωτής εργασίας.

Αποτέλεσμα εικόνας για il rifiuto del lavoro, anni '70

Ο προβληματισμός για την τεχνική, για τη χρήση της που καθορίζεται από το κέρδος, για την χρήση της με σκοπό τον πολιτικό έλεγχο ή την στρατιωτική επιθετικότητα – ο στοχασμός για τη δομή της επιστημονικής γνώσης – καθίσταται κεντρικός στην πολιτική και φιλοσοφική συζήτηση των αρχών της δεκαετίας του 1970. Ο στοχασμός αυτός συνδέθηκε με την προβληματική του τεχνολογικού άλματος και της ταξικής σύνθεσης, δύο ουσιαστικά νέες εκφράσεις στην επαναστατική σκέψη και στο πεδίο του μαρξισμού.Η έννοια της ταξικής σύνθεσης εξέφραζε τις κοινωνικές, πολιτικές και οργανωτικές μορφές διαμέσου των οποίων το προλεταριάτο κατασκευάζει την υποκειμενική του ταυτότητα και την δική του συνείδηση σύμφωνα με την καθορισμένη δομή του παραγωγικού συστήματος, σύμφωνα με τη σχέση μεταξύ ζωντανής και νεκρής εργασίας, σε σχέση με τις τεχνολογικές και οργανωτικές συνθήκες της εργασιακής διαδικασίας.Ουσιαστικά με την έκφραση σύνθεση της τάξης έκφρασης αναφερόμασταν στην υποκειμενική και συνειδητή επεξεργασία των αντικειμενικών συνθηκών της παραγωγικής σχέσης.Σε ένα ορισμένο βαθμό, η έννοια της ταξικής σύνθεσης βρίσκει τη φιλοσοφική ρίζα της στη σκέψη της μαρξιστικής αριστεράς των χρόνων ’20, και ειδικότερα στην lukácsiana έννοια της «οντογένεσης της κοινωνικής συνείδησης».

Αποτέλεσμα εικόνας για il rifiuto del lavoro, anni '70

Πώς διαμορφώνεται η κοινωνική συνείδηση; Ποιες είναι οι διαδικασίες μέσω των οποίων μια μάζα εξατομικευμένων, χωρισμένων, κατακερματισμένων μέσα στην παραγωγική διαδικασία και στην οικονομική και κοινωνική τους κατάσταση ανθρώπων καταφέρνει να μεταμορφωθεί σε ενεργό κίνημα, να παράγει μια κοινή πολιτική άποψη, να επεξεργαστεί μορφές συμπεριφοράς και ορίζοντες ευαισθητοποίησης-επίγνωσης που είναι ουσιαστικά κοινές, ακόμη και αν σέβονται τις διαφορές στην ευαισθησία και την κατάρτιση; Πώς συμβαίνει αυτό το θαύμα σύμφωνα με το οποίο η εργατική δύναμη μετατρέπεται σε εργατική τάξη, και η πειθαρχία του εργοστασίου μετατρέπεται σε οργανωμένη εξέγερση, και ο διαχωρισμός των κοινωνικών πλαισίων μετατρέπεται σε επαναστατικό κίνημα, ανεξέλεγκτο κύμα που κατακλύζει και παρασύρει την κατάσταση των παρόντων πραγμάτων; Σε αυτές οι ερωτήσεις ψάχναμε μια απάντηση με τη διατύπωση της διαδικασίας της «ταξικής ανασύνθεσης», ξεκινώντας από συγκεκριμένες τεχνολογικές συνθήκες της εργασιακής διαδικασίας.Εδώ λοιπόν η έννοια της ταξικής σύνθεσης, ως συνειδητή και οργανωμένη υποκειμενικοποίηση των συλλογικών συμπεριφορών μιας κοινότητας που εμπλέκεται στη διαδικασία μαζικής επεξεργασίας, συνεπάγεται μια βαθιά εξέταση του τεχνολογικού συστήματος, της σχέσης μεταξύ τεχνολογιών και παραγωγικής κοινωνικής δραστηριότητας, συνειδητής δραστηριότητας, προσοχή, αντίληψη, μνήμη, φαντασία.
Σχετική εικόνα
Για παράδειγμα, πώς συμβαίνει και σε κάποιες τεχνολογικές και οργανωτικές καταστάσεις της παραγωγικής διαδικασίας αντιστοιχεί μια συγκεκριμένη συνείδηση, μια συγκεκριμένη πολιτική οργάνωση, μια ορισμένη ιδεολογία και μια ορισμένη κοινωνική φαντασία ; Γιατί η τεχνικο-παραγωγική δομή των πρώτων δεκαετιών του αιώνα έδινε μορφή σε μοντέλα συμβουλευτικού τύπου; Είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε τη διαδικασία της ταξικής ανασύνθεσης μέσα στις συνθήκες του μηχανικού εργοστασίου της εποχής πριν τον τεϊλορισμό, είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε τα χαρακτηριστικά του εξατομικευμένου και εξειδικευμένου έργου του επαγγελματοποιημένου εργάτη.Είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε τις συνθήκες της κοινωνικότητας που ήταν δυνατές μέσα στο εργοστάσιο του 1920, ένα εργοστάσιο στο οποίο οι εργαζόμενοι είχαν μια σφαίρα κοινωνικότητας και παραγωγικής αυτονομίας, όπου η σχέση ανθρώπου-μηχανής ήταν εξατομικευμένη και σχετικά προσωποποιημένη, στην οποία η δεξιότητα διέφερε. Τότε λοιπόν θα καταλάβουμε επίσης γιατί οι εργαζόμενοι εκείνης της περιόδου διεκδικούσαν με υπερηφάνεια τον παραγωγικό τους ρόλο, διεκδικούσαν το δικαίωμα να διαχειρίζονται, να ελέγχουν και να οργανώνουν την εργασία, τον κοινωνικό προορισμό της, τη χρησιμότητά της.
Σχετική εικόνα
Όμως, μέσα στη δεκαετία του εξήντα, τίποτα από αυτό δεν υπήρχε στα μεγάλα εργοστάσια. Ο τεϊλορισμός και η εισαγωγή αυτοματοποιημένων τεχνικών, η γραμμή συναρμολόγησης, η τυποποίηση των ρυθμών και τα ωράρια εργασίας, όλα αυτά είχαν κάνει το εργοστάσιο έναν απολύτως μη κοινωνικό χώρο μέσα στον οποίον οι επικοινωνίες μεταξύ ενός εργάτη και ενός άλλου ήταν σχεδόν αδύνατες λόγω της απόστασης, του θορύβου, του σωματικού διαχωρισμού, και στον οποίο ο χώρος εργασίας ήταν αποπροσωποποιημένος και διαρθρωμένος με δεσποτικό, επαναλαμβανόμενο τρόπο, σχεδιασμένο να επιβάλλει χρόνους, κινήσεις, χειρονομίες, αντιδράσεις σε έναν όλο και λιγότερο ανθρώπινο χειριστή, όλο και πιο μηχανικό.Η ταξική ανασύνθεση των εργατών των γραμμών συναρμολόγησης ξεκινά ακριβώς από αυτή την απανθρωποποίηση, την αποκτήνωση.Η εξέγερση του εργάτη μάζα είναι η εξέγερση του μηχανοποιημένου ανθρώπου που παίρνει τη μηχανοποίησή του κατά γράμμα και λέει: τότε, αν πρέπει να είμαι απόλυτα αποκτηνωμένος, αν δεν πρέπει να έχω ψυχή, σκέψη, ατομικότητα, θα είμαι έτσι μέχρι τέλους, σίγουρα, απεριόριστα, χωρίς ντροπή. Δεν θα συμμετέχω πλέον με το μυαλό στην εργασιακή διαδικασία, θα είμαι ξένος, κρύος, αποσπασμένος. Θα είμαι άγριος, βίαιος, απάνθρωπος όπως θέλησε να είμαι το αφεντικό. Αλλά θα είμαι τέτοιος μέχρι το σημείο να μην παραχωρώ πλέον ούτε ένα χιλιοστόγραμμο της νοημοσύνης μου, της διαθεσιμότητάς μου, της διαίσθησής μου στην εργασία, στην παραγωγή.
Αποτέλεσμα εικόνας για il rifiuto del lavoro, anni '70
Αυτή που οι φιλόσοφοι είχαν περιγράψει ως αλλοτρίωση που υπέστη ο εργάτης μετατρέπεται εδώ στη συνέχεια σε μια σκόπιμη, οργανωμένη, εσκεμμένη, δημιουργική αδιαφορία. Η αδιαφορία σημαίνει: ούτε καν μια ουγγιά ανθρωπιάς στην παραγωγή. Όλη η ανθρωπιά στον αγώνα. Καμία επικοινωνία και κοινωνικότητα για την παραγωγή Δεν υπάρχει διαθεσιμότητα για την πειθαρχία.Όλη η διαθεσιμότητα για την συλλογική απελευθέρωση. Ανασύνθεση της τάξης, λοιπόν, ήθελε να πει, απλά και κατά συνέπεια: σαμποτάζ, αποκλεισμός, καταστροφή των εμπορευμάτων και των εγκαταστάσεων, βία κατά των ελεγκτών των ωραρίων δουλείας. Η εργατική νοημοσύνη αρνήθηκε να είναι παραγωγική νοημοσύνη , και εκφράστηκε εξ ολοκλήρου σε δολιοφθορά, στην κατασκευή χώρων αντιπαραγωγικής ελευθερίας.
Αποτέλεσμα εικόνας για il rifiuto del lavoro, anni '70
Η ζωή άρχισε να ανθίζει ξανά ακριβώς εκεί που είχε ριζικά εξαλειφθεί και σβήστηκε, μεταξύ των γραμμών, στα τμήματα, στις τουαλέτες, όπου οι νεαροί προλετάριοι άρχισαν να πίνουν μπάφους, να κάνουν έρωτα, να περιμένουν τους επιστάτες καθάρματα για να τους ρίξουν μπουλόνια κατακέφαλα και ούτω καθεξής. Το εργοστάσιο θεωρήθηκε σαν ένα απάνθρωπο lager, και άρχισε να γίνεται τόπος μελέτης, συζήτησης ελευθερίας και αγάπης. Αυτή ήταν η άρνηση της εργασίας. Αυτή ήταν η ανασύνθεση της τάξης. Αλλά δίπλα στο ζήτημα της ανασύνθεσης και της απόρριψης της εργασίας τοποθετείται, όπως ήδη είπαμε, το πρόβλημα της παραγωγικής αναδιάρθρωσης και του τεχνολογικού άλματος.Τι σημαίνει αναδιάρθρωση; Σημαίνει την αναδιοργάνωση ενός συστήματος, επανάκτηση της λειτουργικότητας και της οριστικοποιημένης εκτελεστικότητας ενός συστήματος, σε απάντηση σε παράγοντες αναταραχής (εσωτερικούς ή εξωτερικούς του ίδιου του συστήματος) που έχουν διαταράξει, παραμορφώσει ή εντελώς αναστατώσει τη λειτουργία και τη δομή του. Στα τέλη της δεκαετίας του εξήντα ο αγώνας των εργατών είχε κάνει εντελώς άνω κάτω το πειθαρχικό σύστημα του κοινωνικού εργοστασίου, και το οικονομικό σύστημα του κέρδους, μέσα σε αυτό το σεισμό, ακριβώς εκείνα τα χρόνια, τα μεγάλα αφεντικά, οι οικονομολόγοι, ο οργανωτικός εγκέφαλος του κεφαλαίου προσπαθούσαν να επανενεργοποιήσουν μερικές από τις θεμελιώδεις λειτουργίες της καπιταλιστικής αναπαραγωγής. Πάνω απ ‘όλα έπρεπε να επανενεργοποιηθεί η παραγωγικότητα – που είχε δραματικά τεθεί σε κρίση από την ανυποταξία, από την απουσία των εργατών από την δουλειά/assenteismo – και η πειθαρχία, η οποία είχε τεθεί δραστικά σε κρίση από την εργατική αλληλεγγύη από την ισονομία και το αντι-αυταρχικό κλίμα.
Σχετική εικόνα
Αλλά για να κάνει αυτό, ο καπιταλιστικός εγκέφαλος ήξερε καλά ότι δεν θα μπορούσε να βασιστεί στη άσχημη δύναμη. Όταν κατέφευγαν στην ισχύ, εκείνα τα χρόνια, έπαιρναν μια απάντηση εξαιρετικά σκληρή και επαρκή, Το είχε δείξει corso Traiano, το είχε δείξει η Via Larga, το έδειχναν εκατοντάδες πικετοφορίες και σκληρές πορείες σε όλες τις ιταλικές πόλεις.Ως εκ τούτου, ήταν απαραίτητο να δοθεί ζωή σε μια μεγάλη ποσοστιαία αναδιάρθρωση, σε μεγάλες αναλογίες, ικανή να μειώσει σημαντικά το ποσοτικό βάρος του εργατικού δυναμικού στην παραγωγή (δηλαδή να αλλάξει την οργανική σύνθεση του κεφαλαίου αυξάνοντας το βάρος των μηχανημάτων, των τεχνολογιών «laborsaving») και συνεπώς να μειώσει το ποιοτικό βάρος της συνειδητής εργατικής τάξης.
Αποτέλεσμα εικόνας για corso traiano, lotta di classe, anni 60-70
Σε αυτό το έργο η σχεδιαστική νοημοσύνη του διεθνούς καπιταλισμού (και ιδιαίτερα του ιταλικού) εφαρμόστηκε σοβαρά καθ ‘όλη τη διάρκεια των αρχών της δεκαετίας του ’70 – και στα μέσα της δεκαετίας του 70, στην πράξη, τα πρώτα αποτελέσματα αυτής της επίθεσης και αυτής της αναδιάρθρωσης άρχισαν να γίνονται αισθητά, για να εκδηλωθούν στη συνέχεια με τρόπο εκρηκτικό στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’70 και για όλα τα χρόνια ογδόντα, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.Εν τω μεταξύ, μες το ’69, αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε την προοπτική μέσα στην οποία έπρεπε να διεξαχθεί η διαδικασία, αρχίσαμε να μιλάμε για τεχνολογικό άλμα, αρχίσαμε να περιγράφουμε τη δυνατότητα ενός μεταβιομηχανικού μετασχηματισμού ολόκληρης της κοινωνίας, της παραγωγής. Το κεφάλαιο έπρεπε να λογαριαστεί με την άρνηση της εργασίας, έπρεπε να μετατρέψει την εργατική άρνηση σε οργανωμένη εξοικονόμηση μέσω της αυτοματοποίησης. Η επαναστατική σκέψη άρχισε να προβληματίζεται με αυτά τα ζητήματα και διατύπωσε τις κατηγορίες του τεχνολογικού άλματος, και προετοίμασε τις πολιτιστικές λεπτομέρειες που ήταν απαραίτητες για να τα αντιμετωπίσει.
Σχετική εικόνα
Αυτή του τεχνολογικού άλματος αποτελεί μια από τις γόνιμες εμμονές που καταδιώκουν το επαναστατικό ρεύμα του »εργατισμού» κατά τη διετή περίοδο 1968-69. »Είναι το ίδιο το κεφάλαιο που μας προσφέρει το ραντεβού.Η προετοιμασία του τεχνολογικού άλματος στο μέτρο στο οποίο καλύπτει όλη μαζί την ταξική πραγματικότητα δεν μπορεί να μην αντιπροσωπεύει για μας μια κατάσταση γενικής σύγκρουσης Η τεχνολογική πρόοδος, σαν βία των αφεντικών και του κράτους τους, δεν είναι και δεν μπορεί να είναι ένα διαπραγματεύσιμο στοιχείο. Επάνω σε αυτή τη βάση εμείς θέλουμε την εκ των προτέρων ρήξη, για να χτυπήσουμε, να κερδίσουμε το αφεντικό και να οικοδομήσουμε την ενότητα για την εδραίωση και την ανάκαμψη της δικής μας πολιτικής οργάνωσης» (34).Πολιτική οργάνωση ενάντια στο τεχνολογικό άλμα. Αλλά τι σήμαινε το τεχνολογικό άλμα, μέσα στη φαντασία και την πρόβλεψη των επαναστατών και των εργατικών πρωτοποριών; Και γιατί ήταν απαραίτητο να αντιταχθούν σε αυτό, σαν να είχαν μπροστά τους τον χειρότερο εχθρό; Στην πραγματικότητα εδώ βρίσκει την προέλευσή του και τη ρίζα του ένα διάκενο που θα καθοριστεί στη θεωρία και στην πρακτική των εργατικών κινημάτων κατά τη δεκαετία του ογδόντα, με έναν κατά κύριο λόγο ασυνείδητο τρόπο. Εδώ βυθίζει τη ρίζα της η ανεπίλυτη αμφισημία των κινημάτων απέναντι στην καπιταλιστική καινοτομία, της συνεχούς τεχνολογικής και συμβολικής επανάστασης που εισάγει το κεφάλαιο στην κοινωνία, χειραγωγώντας συνεχώς τα περιγράμματα και τις ταυτότητές της, αποσυνθέτoντας τις οργανωμένες μορφές της και ανατρέποντας τις κοινωνικές και πολιτικές ταυτότητες.
Σχετική εικόνα
Η άρνηση της εργασίας θεωρήθηκε σαν ένα βασικό ελατήριο της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Χωρίς εργατικούς αγώνες, χωρίς αποφυγή απ’ την πλευρά των εργατών της εκμετάλλευσης, χωρίς δολιοφθορά, σαμποτάζ, απουσία από την εργασία, δεν υπάρχει ανάπτυξη. Η ανάπτυξη είναι ουσιαστικά κλοπή της καινοτομίας των εργατών, καπιταλιστική κλοπή της δημιουργικότητας του εργάτη ο οποίος για να καπνίσει ένα τσιγάρο με την ησυχία του βρίσκει τον τρόπο να κάνει το κομμάτι του πιο γρήγορα. O τεχνολογικός εκσυγχρονισμός είναι ουσιαστικά ένα κύριο εύρημα των αφεντικών που προσπαθεί να εξαλείψει ένα κομμάτι της ζωντανής εργασίας, έναν χειριστή, ένα ολόκληρο τμήμα, μια απασχόληση, μια αρμοδιότητα, έναν ρόλο. Εν ολίγοις, η τεχνολογική καινοτομία είναι η απαραίτητη μορφή για την εξοικονόμηση εργασίας, είναι η κύρια απάντηση των αφεντικών στην άρνηση της εργασίας. Αλλά τότε: η αναδιάρθρωση, η καινοτομία, ο εκσυγχρονισμός, το τεχνολογικό άλμα πρέπει πραγματικά να θεωρηθεί εχθρός; Μήπως δεν υπάρχει στην αναδιάρθρωση η προϋπόθεση της ελευθερίας η συνθήκη για τη μείωση της εξάρτησης της ζωής από την εργασία; Το ερώτημα πρέπει να εξεταστεί σε όλη του την πολυπλοκότητα.Στην πραγματικότητα η πρόθεση του αφεντικού, όταν μετασχηματίζει ένα εργαστήριο ή αυτοματοποιεί ένα τμήμα εργασίας, είναι εκείνη να μεγιστοποιήσει το συνολικό κέρδος, να εξαλείψει τους θύλακες της ανυπακοής, να επιτύχει έναν πιο στενό μηχανικό έλεγχο στην ανθρώπινη εργασία.Η καπιταλιστική χρήση της τεχνολογίας μπορεί να συνοψιστεί ως εξής: να λυγίσει τη δομή της μηχανής, του εργαλείου εργασίας, καθώς και την γνωστική επιστημονική δομή, που είναι απαραίτητη για την παραγωγή αυτής της μηχανής, να την λυγίσει σε ένα στόχο ελέγχου, μιας ολοένα και πιο τέλειας υποβολής, όλο και πιο ολοκληρωτικής, όλο και πιο ασφυκτικής.
Αποτέλεσμα εικόνας για il rifiuto del lavoro, anni '70
Η καπιταλιστική χρήση της τεχνολογίας – και η αναδιάρθρωση ως καπιταλιστική επανάσταση των μηχανημάτων, του τεχνολογικού συστήματος – διαπερνά τις ίδιες δομές, τη μορφή και τη λειτουργία των αντικειμένων, και εμμέσως διαπερνά τα μυαλά, τις κοινωνικές σχέσεις, τον παραγωγικό κόσμο. Η σκέψη και η πρακτική του επαναστατικού εργατισμού πολύ σύντομα έρχεται αντιμέτωπη με μια αντίφαση, και σε κάποιο βαθμό θα παραμείνει αιχμάλωτη αυτής.Η έντονη τεχνολογική επανάσταση που ξεδιπλώνεται κατά τη δεκαετία του εβδομήντα, και η οποία ωριμάζει στα τέλη αυτής της δεκαετίας ωριμάζει στα τέλη αυτής της δεκαετίας και εκδηλώνεται με αληθινά, πραγματικά κύματα μαζικών απολύσεων, είναι η αιτία της κρίσης της εργατικής αυτονομίας, αλλά στην πραγματικότητα είναι και η αιτία της τάσης διάλυσης της εργατικής τάξης του εργοστασίου και της βιομηχανίας ως κυρίαρχο σύστημα παραγωγής. Η αναδιάρθρωση, η τεχνολογική καινοτομία και ο εκσυγχρονισμός είναι η απάντηση στην άρνηση της εργασίας, αλλά και η εκπλήρωση της. Μέσα από την αναδιάρθρωση, όντως, ο εργατικός στόχος επιτυγχάνεται για να μειώσει την απαραίτητη εργασία, αλλά οι κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες μέσα στις οποίες καθορίζεται αυτή η μετατόπιση κυριαρχούνται από το καπιταλιστικό συμφέρον, αποσκοπούν στην κυριαρχία και το κέρδος, όχι στην κοινωνική χρησιμότητα. Και να λοιπόν που το αποτέλεσμα της αναδιάρθρωσης είναι μια μεγαλύτερη εκμετάλλευση, μια μεγαλύτερη εξάρτηση, μια πολιτική διαίρεση, ένας πολιτικός διαχωρισμός μεταξύ απασχολουμένων και ανέργων.
Σχετική εικόνα
Αλλά αυτό εμφανίζεται, κατά τη δεκαετία του εβδομήντα, επειδή το επαναστατικό κίνημα δεν καταφέρνει να εκτελέσει μέχρι τέλους το πρόγραμμά του εργατικής κατεύθυνσης επί όλης της διαδικασίας παραγωγικής μεταμόρφωσης, διότι στο σημείο αυτό η συνδικαλιστική διαμεσολάβηση και ο εξτρεμισμός έρχονται αντιμέτωποι χωρίς να μπορούν να βρουν το σημείο διεξόδου: τη γενικευμένη μείωση του χρόνου εργασίας, την κοινωνική ανακατανομή του κοινωνικά απαιτούμενου χρόνου εργασίας. Εν ολίγοις, την εργατική εξουσία επάνω στις συνθήκες της μεταβιομηχανικής μετάβασης, επάνω στις συνθήκες της αποβιομηχανοποίησης και του μετασχηματισμού ολόκληρου του κόσμου της παραγωγής. Αλλά εδώ δεν είναι το μέρος για να αναπτύξουμε ένα τέτοιο θέμα, εδώ ασχολούμαστε με την ανακατασκευή των γενικών γραμμών μιας διαδικασίας που αρχίζει με την έκρηξη των αυθόρμητων αγώνων του ’68, με την συνάντηση του φοιτητικού κινήματος και των εργατικών οργανισμών βάσης, και φτάνει στη γενίκευση το φθινόπωρο του 1969. Μέσα σε αυτή τη διαδικασία ετοιμάζονται εκείνα τα στοιχεία που θα ξαναβρούμε, σε πολύ διαφορετικό βαθμό πυκνότητας και ανάμιξης, στην έκρηξη της εργατικής αυτονομίας, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’70.
Σχετική εικόνα
Σχετική εικόνα
αυτονομία, autonomia

Οι αυτόνομοι – δεύτερος τόμος, Gli autonomi – volume II

kleovisΣχολιάστε

, 

Gli autonomi – volume II

Οι ιστορίες, οι αγώνες, οι θεωρίες

, 

Μεταξύ του 1973 και του 1979 επικεντρώνεται ο ορισμός των παραδειγμάτων της θεωρητικής παραγωγής και του πρακτικού πειραματισμού του επαναστατικού σχεδίου της περιοχής της εργατικής αυτονομίας

Στην εκπόνηση αυτού του σχεδίου, μέσω της ανάπτυξης μιας ολοένα πιο σφικτής συζήτησης, συμμετείχαν αρκετά διαφορετικές πολιτικές, κοινωνικές και εδαφικές συνιστώσες. Αυτός ο τόμος προσπαθεί να κάνει τον λογαριασμό με αυτή τη διαδικασία μέσω της ανθολογικής συλλογής μέρους των εγγράφων που τροφοδότησαν αυτό το πρωτότυπο-αυθεντικό εργαστήριο ανατρεπτικής γνώσης. Μια αναλυτική-λεπτομερής χρονολόγηση των κυριότερων πολιτικών και κοινωνικών γεγονότων της εποχής είναι ένας οδηγός για μια ιστορική τοποθέτηση-εισαγωγή των θεμάτων που συζητήθηκαν.Στη συνέχεια υπάρχει μια «διεθνής ενότητα» με συνεισφορές συγγραφέων από διάφορες χώρες. Γεννήθηκε γύρω από την παρατήρηση ενός παραδόξου: ενώ στην Ιταλία η εργατική Αυτονομία καταδιώκεται, συλλαμβάνεται, φυλακίζεται, διασκορπίζεται, οι θεωρίες και οι πρακτικές της γίνονται προνομιακό έδαφος παρατήρησης και αναφοράς για τα κινήματα σε αγώνα στον κόσμο και για την κριτική σκέψη. Τα βιβλία της, οι ιστορίες του, οι συγγραφείς της μεταφράζονται πλέον σε όλες τις γλώσσες. Η Αυτονομία γίνεται ένα από τα λίγα ιταλικά «προϊόντα εξαγωγής», λίγο πολύ όπως η Vespa των χρόνων Πενήντα ή τα Armani της δεκαετίας του ’80. Για την Ιταλία της δεκαετίας του εβδομήντα δεν υπάρχουν πολλά άλλα για τα οποία κάποιος να μιλήσει.

Παρεμβάσεις των: César Altamira, Franco Berardi (Bifo), Martin Birkner, Lucio Castellano, Patrick Cuninghame, Silvia Federici, Robert Foltin, Felix Guattari, Michael Hardt, Roberto Lauricella, Vincenzo Miliucci, Primo Moroni, Toni Negri, Sirio Paccino, Daniele Pifano, Carlos Prieto del Campo, Alvaro Reyes, Suely Rolnik, Roberta Tomassini, Mario Tronti.
Υλικό από: «7 aprile», Assemblea autonoma dell’Alfa Romeo, «A/traverso», Collettivi politici operai, Comitati autonomi operai, Comitato per il salario al lavoro domestico, Collettivi politici operai, «Comunismo», Gruppo Gramsci, «I Volsci», «Il corrispondente operaio», «Lavoro zero», «Linea di condotta», «Magazzino», Potere operaio, «Rivolta di classe», «Rosso», «Senza padroni. Giornale dell’Assemblea autonoma dell’Alfa Romeo», «Senza tregua»

ΜΙΑ ΓΕΥΣΗ

Ευρετήριο

Πρόλογοι

Η άρνηση της εργασίας
εργατική Αυτονομία: χθες και σήμερα
Γέννηση και σημασία του όρου «αυτονομία»

Χρονολογία και ανθολογία

1973
Από το «Μanifesto» έως την οργανωμένη αυτονομία
Η Διάσκεψη των Αυτόνομων Συνελεύσεων, των Επιτροπών και των αυτόνομων Οργανισμών του εργοστασίου και της επικράτειας στην Μπολόνια τον μάρτιο του 1973
Εισαγωγική έκθεση για την προετοιμασία της Διάσκεψης
Ένα βήμα μπροστά, δύο πίσω: το τέλος των ομάδων
Οργανωτικές διαρθρώσεις και γενική οργάνωση: το κόμμα του Mirafiori
Ξεκινώντας πάλι από την αρχή δεν σημαίνει να γυρίζεις πίσω
Μια πρόταση για έναν διαφορετικό τρόπο να κάνεις πολιτική

1974
Μισθός και αυτόνομη οργάνωση
αυτόνομη Οργάνωση υποχρεωτικό πέρασμα για να νικήσουμε τα αφεντικά και τους ρεφορμιστές
Συμβόλαια 35 x 40. Περισσότερος μισθός και λιγότερος χρόνος εργασίας
Σχετικά με το χτίσιμο φεμινιστικών επιτροπών
Αλλά ο αγώνας μας είναι για την εξουσία
Μισθός κατά της οικιακής εργασίας
Η οργανωμένη εργατική Αυτονομία
Οργάνωση της αυτονομίας

1975
«Φεμινιστικός σεκταρισμός»
Οι ημέρες του απριλίου
Από την «εργατική Εξουσία» στον «Τρόπο συμπεριφοράς»
Πολιτικές προϋποθέσεις για την οργάνωση της εργατικής Αυτονομίας
νεανικό Προλεταριάτο
Η πορεία της ανασύνθεσης
Απελευθερώνοντας τη ζωή από την εργασία

1976
Ενεργώντας συλλογικά και αυτόνομα στην τρέχουσα φάση
Ρώμη: η νέα νομιμότητα των σοβιέτ
Ξανά για την αυτονομία
εργατική Αυτονομία κατά των εκλογών Δημιουργούμε οργανώνουμε αντιεξουσία
Ρεαλισμός της επαναστατικής πολιτικής
Να πάρουμε πίσω στα χέρια μας τον Μαρξ ενάντια στην ιδεολογία
Μια εφημερίδα για το νότο

1977
Η δουλειά καθιστά ελεύθερους και ωραίους
Πρόταση
Επιτέλους ο ουρανός έπεσε στη γη. Η επανάσταση είναι σωστή απαραίτητη δυνατή
Στις μαζικές συνελεύσεις του Πανεπιστημίου αναδύεται το νέο προλεταριακό υποκείμενο
Για την αυτονομία
Στους αγώνες ζει ήδη μια ανταγωνιστική συνεργασία στη διαδικασία της ανάπτυξης-δημιουργίας αξίας: είναι απαραίτητο να μετατραπεί σε κομμουνιστική συνεργασία
Να κατανοήσουμε αμέσως, να ξεκινήσουμε εκ νέου!
Για μια νέα άνοιξη αγώνα
Μια δύναμη που θα σας θάψει
Από «νέοι εξεγερμένοι» σε ένα πολιτικό κίνημα ενάντια στο Κράτος
Αγώνας, επίθεση, οργάνωση. Χτίζουμε την εργατική και προλεταριακή πολιτοφυλακή για την κομμουνιστική εξουσία
Αντιπυρηνικοί αγώνες
εργατική Αυτονομία: από τον αγώνα της τάξης η διαδικασία της προλεταριακής οργάνωσης στο έδαφος του εμφυλίου πολέμου

1978
«Senza Tregua. Εφημερίδα των εργατών και των προλετάριων κομουνιστών»
«Δίχως αφεντικά. Εφημερίδα της αυτόνομης κολεκτίβας Alfa Romeo»
«I Volsci. Μηνιαίο περιοδικό της ρωμαϊκής εργατικής Αυτονομίας»
«Addavenì»
Ανακοινωθέν στον Τύπο των αυτόνομων εργατικών Επιτροπών
Τι να κάνουμε
«Rosso. Για την εργατική εξουσία»
Για το κόμμα της αυτονομίας
MAO – Κίνημα της Εργατικής Αυτονομίας

1979
Σημειώσεις για την αυτονομία του πολιτικού
Εργασία και πολιτικό. Μια νέα σύνθεση; ή άρνηση της εργασίας και καταστροφή του Κράτους: ένα νέο κόμμα;
ο Lama βρίσκεται στο Θιβέτ
Τεχνική συγκρότηση και πολιτική ταξική συγκρότηση
Και νόμιζαν ότι θα γλιτώσουν κατηγορώντας την ιστορία για ένοπλη μπάντα…
Μια θεσμική συνωμοσία

Κόσμος

Η αυτονομία στο Ηνωμένο Βασίλειο
Patrick Cuninghame
Τα θέλουμε όλα! Αυτόνομη σκέψη στην Γερμανία
Martin Birkner και Robert Foltin
Αυτονομία, ηγεμονία, general intellect, πολιτική
Carlo Prieto del Campo
Η αυτονομία στην Αργεντινή
César Altamira
Μικροπολιτικές
Felix Guattari και Suely Rolnik
Η κρυφή σχέση μεταξύ του Huey Newton και της αυτονομίας
Michael Hardt
Huey Newton και η γέννηση της αυτονομίας
Alvaro Reyes

ISBN: 978-88-89969-35-9
PAGINE: ΣΕΛΙΔΕΣ 480
ANNO: ΕΤΟΣ 2007
COLLANA: ΣΥΛΛΟΓΗ I libri di DeriveApprodi  τα βιβλία
TEMA: ΘΕΜΑ Anni Settanta  Χρόνια Εβδομήντα
ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

LANFRANCO CAMINITI

σικελός, ζει απομονωμένος, γράφει άρθρα και δοκίμια, διαβάζει πολλές ιστορίες και συμβαίνει να στήνει και κάποιες. Δεν έκανε πάντα αυτό: όταν ήταν αγόρι βρίσκονταν κυρίως στο δρόμο, όπως και πολλοί στη δεκαετία του Εβδομήντα. Τα γραπτά του [που συλλέγονται στη διεύθυνση http://www.lanfranco.org] περιηγούνται στο Διαδίκτυο όπου αναδημοσιεύονται και μερικές φορές μεταφράζονται.

SERGIO BIANCHI

ο Sergio Bianchi εργάστηκε για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Υπήρξε μεταξύ των ιδρυτών του περιοδικού και στη συνέχεια του εκδοτικού οίκου DeriveApprodi, του οποίου είναι διαχειριστής μοναδικός και εκδοτικός διευθυντής. Επεξεργάστηκε τα δοκίμια: L’Orda d’oro. La grande ondata rivoluzionaria e creativa, politica ed esistenziale (Feltrinelli); La sinistra populista. Equivoci e contradizioni del caso italiano (Castelvecchi); με τον Lanfranco Caminiti: Settantasette. La rivoluzione che viene και τους τόμους I, II, III de Gli autonomi. Le storie, le lotte, le teorie (DeriveApprodi); με την Raffaella Perna: Le polaroid di Moro (DeriveApprodi); με τον Nanni Balestrini e Franco Berardi Bifo: Il ’68 sociale politico culturale (alfabeta2). Είναι επίσης συγγραφέας των: Milano, via De Amicis, 14 maggio 1977. La costruzione dell’immagine icona degli «anni di piombo» (DeriveApprodi); Figli di nessuno. Storia di un movimento autonomo (Milieu) και του μυθιστορήματος La gamba del Felice (Sellerio).
αυτονομία, autonomia

Οι αυτόνομοι – πρώτος τόμος, Gli autonomi – volume I

kleovisΣχολιάστε

Οι θεωρίες, οι αγώνες, η ιστορία

Gli autonomi – volume I

Gli autonomi - volume I

«Εξτρεμιστές», «βίαιοι», «προβοκάτορες», «ταραχοποιοί», «αλαζονικοί», «squadristi», «diciannovisti», «fiancheggiatori», «τρομοκράτες». Αυτά είναι μόνο μερικά από τα επίθετα που επινοήθηκαν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του Εβδομήντα από διακεκριμένους ηγέτες της κοινής γνώμης, διανοούμενους, κομματικά ηγετικά στελέχη και συνδικαλιστές ηγέτες για να ορίσουν τους αυτόνομους, έναν ποικιλόμορφο χώρο επαναστατών που δραστηριοποιούνταν εκείνη τη χρονική περίοδο στη χώρα μας.

Την ημέρα της 7 απριλίου 1979, μια μνημειώδης δικαστική πρωτοβουλία καταλόγισε σε δεκάδες αυτόνομους ηγέτες και αγωνιστές πως ήταν επί κεφαλής σε όλες τις ένοπλες οργανώσεις που δραστηριοποιούνταν στην Ιταλία και οργανωτικός εγκέφαλος ενός «σχεδίου ένοπλης εξέγερσης ενάντια στις εξουσίες του Κράτους». Η κατηγορία, που αποδεικνύεται με την πάροδο του χρόνου αβάσιμη, χρησίμευσε ως αρχική υποστήριξη για περαιτέρω μαζικές συλλήψεις, προληπτικές κρατήσεις στις ειδικές φυλακές, δίκες που διήρκησαν χρόνια και καταδίκες σε μακρές ποινές.
Μα οι αυτόνομοι ήταν μοναχά ένα συνονθύλευμα ανορθολογικού εξτρεμισμού, βίαιο και απελπισμένο; Για πρώτη φορά σε αυτό το έργο, διατρέχονται τα στάδια της κατασκευής του θεωρητικού του πλαισίου που έχει ρίζες πίσω στην ευγενή παράδοση της σκέψης του «εργατισμού», στα περιοδικά «Quaderni rossi» – »κόκκινα Τετράδια», και «Classe» operaia «, »εργατική Τάξη», στην μαχητική εμπειρία της εργατικής Εξουσίας – Potere operaio, διαρκούς Αγώνα – Lotta continua, της Ομάδας Gramsci. Και, ακόμη, ποιες ήταν οι ιδιαιτερότητές του σε σύγκριση με τις εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις και τις ένοπλες οργανώσεις. Αλλά πάνω απ ‘όλα, σε τι αυτή την ιστορία, εξακολουθεί να είναι έντονα ζωντανή και τρέχουσα.

Παρεμβάσεις των: Daniele Adamo, Maria Rosa Belloli, Franco Berardi (Bifo), Sergio Bianchi, Guido Borio, Lanfranco Caminiti, Antonio Casano, Massimo Cervelli, Francesco Cirillo, Antimo De Santis, Valerio Evangelisti, Chicco Funaro, Davide Germani, Valerio Guizzardi (Guizzo), Nicola Latorre, Vincenzo Migliucci, Valerio Monteventi, Giorgio Moroni, Sirio Paccino, Bruno Paladini, Raffaele Paura, Daniele Pifano, Paolo Pozzi, Marco Scavino, Marcello Tarì, Pino Tripodi, Chiara Vozza.

UN ASSAGGIO ΜΙΑ ΓΕΥΣΗ

Στη δεκαετία του ’60 και στη δεκαετία του ’70 την Ιταλία διέσχισε μια κοινωνική σύγκρουση διάρκειας και έντασης που δεν έχει παρόμοια- ίση στην πιο πρόσφατη ιστορία. Όλο το φαντασιακό της επανάστασης έχει κατακρημνιστεί εδώ: δεν υπάρχει μια λέξη που δεν έχει ειπωθεί, δεν υπήρξε χειρονομία- κίνηση που δεν έχει πραγματοποιηθεί. Δεν υπήρξε θεωρία που δεν θεωριτικοποιήθηκε. Δεν υπήρξε αγώνας στον κόσμο που να μην έχει ληφθεί υπόψη,τον οποίο χρεωθήκαμε και με τον οποίον δεν υπήρξαμε αδέλφια για τουλάχιστον μια μέρα. Όλα τα όνειρα και όλοι οι εφιάλτες των επαναστάσεων έγιναν σάρκα εδώ.
Αυτή είναι η ιταλική ανωμαλία.
Ότι όλα αυτά προκάλεσαν μια βαθιά μεταμόρφωση της χώρας αυτής είναι πραγματικά δύσκολο να το αρνηθείς τώρα. Ότι όλα αυτά έχουν προκαλέσει πραγματικά μια βαθιά μεταμόρφωση της χώρας αυτής είναι δύσκολο να αναγνωριστεί τώρα.
Η τεράστια συνειδητοποίηση της εργασίας, η αυτονομία της τάξης, είναι ο καθοριστικός παράγοντας της ιταλικής ανωμαλίας της δεκαετίας του ’60 και της δεκαετίας του ’70, η παρουσία του «μεγαλύτερου δυτικού κομμουνιστικού Κόμματος» είναι ένας σχετικός παράγοντας. Και από κάποιο σημείο και μετά (η «κρίση» της δεκαετίας του ’70) γίνεται ένας αντίθετος και αντιτιθέμενος παράγοντας, στέκεται απέναντι. Η δεκαετία του εξήντα και η δεκαετία του ’70 μπορούν να διαβαστούν ουσιαστικά ως μια ανοιχτή σύγκρουση μεταξύ της ταξικής αυτονομίας και των ιταλών κομμουνιστών. Μια σύγκρουση ολόκληρη «μέσα» στην εργασία. Οι αυτόνομοι «προσωποποιούνται – ενσαρκώνουν» αυτή τη σύγκρουση.

Το κλειδί ίσως βρίσκεται εδώ: οι αυτόνομοι είναι περισσότερο συναφείς, σχετίζονται περισσότερο με την ιταλική ανωμαλία παρά με την αυτονομία των εργαζομένων. Όταν ο μεγάλος κύκλος των εργοστασιακών αγώνων έχει τελειώσει, όταν αρχίζει να εξαντλείται η μαζική κινητοποίηση, όταν έχει χαθεί η επανάσταση, να, εμφανίζεται και πάλι η ιταλική ανωμαλία: οι αυτόνομοι. Όταν οι εμπειρίες, τα άτομα, οι ομάδες και τα κόμματα της επαναστατικής αριστεράς έχουν διαλυθεί, συγχωνευθεί, διασκορπιστεί, εδώ είναι οι αυτόνομοι, νάτοι.                                                                                                                                Το πραγματικό σκάνδαλο, η πραγματική ανωμαλία της εργατικής αυτονομίας είναι η βία.

Οι αυτόνομοι ήταν βίαιοι. Οι αυτόνομοι «ήταν» η πλατεία. Η πλατεία είναι ο χαρακτηριστικός τόπος, ο απόλυτος τόπος της πολιτικής εκείνης της εποχής, εκείνων των καιρών. Οι αυτόνομοι παίζουν την πολιτική τους στην πλατεία. Από την άλλη πλευρά, από την αντίθετη πλευρά, υπάρχουν τα θωρακισμένα αυτοκίνητα. Τα τεθωρακισμένα φυλάσσουν τις πλατείες.
Από τον πρόλογο του Lanfranco Caminiti

Ευρετήριο Indice

Ο κάδος της ιστορίας La pattumiera della storia
Sergio Bianchi

Ο παράγοντας Α Il fattore A
Lanfranco Caminiti

Η τελευταία επανάσταση [με σημειώσεις για την επόμενη] L’ultima rivoluzione (con appunti per la prossima)
Pino Tripodi

Εργάτες ενάντια στην μητρόπολη Operai contro la metropoli
Guido Borio

Διαδρομές της αυτονομίας στην Valle di Susa Percorsi di autonomia nella Valle di Susa
Marco Scavino

H αυτονομία στη Γένοβα L’autonomia a Genova
Giorgio Moroni

Μα η δική μου αγάπη δεν πεθαίνει Ma l’amor mio non muore
Primo Moroni

Η αυτονομία στο Μιλάνο L’Autonomia a Milano
Giovanni Giovannelli

»Ο κομουνισμός είναι νέος και καινούργιος». Το Rosso και η εργατική μιλανέζικη Αυτονομία  «Il comunismo è giovane e nuovo». Rosso e l’Autonomia operaia milanese
Chicco Funaro

Η έφοδος στο σπίτι των αφεντικών L’assalto alla casa dei padroni
Paolo Pozzi

Πρέπει να σου πω κάτι σημαντικό πολύ σημαντικό σημαντικότατο Ti devo dire una cosa importante molto importante importantissima
Sergio Bianchi

Η ελευθερία μου La mia libertà
Maria Rosa Belloli

Η αυτόνομη συνέλευση του Porto Marghera  L’Assemblea autonoma di Porto Marghera
Gianni Sbrogiò

Φωτιές της Αυτονομίας στα βόρειο ανατολικά. Οι πολιτικές Κολλεκτίβες του βένετο για την εργατική εξουσία Fuochi di Autonomia a nordest. I Collettivi politici veneti per il potere operaio
Marcello Tarì

Ονομαζόμασταν »οι γνωστοί αυτόνομοι» Ci chiamavano «i soliti autonomi»
Valerio Monteventi

Η ιδιαιτερότητα της επιθυμίας στο κίνημα της αυτονομίας La specificità desiderante nel movimento dell’autonomia
Franco Berardi (Bifo)

Ελαφρώς αντάρτες Leggermente ribelli
Franco Berardi (Bifo)

La rapa
Valerio Guizzardi

Είμαστε οι αυτόνομοι, είμαστε οι πιο σκληροί… Siamo gli autonomi, siamo i più duri…
Valerio Evangelisti

Aυτόνομοι στη Φλωρεντία Autonomi a Firenze
Massimo Cervelli e Bruno Paladini

εργατικές αυτόνομες Eπιτροπές της via dei Volsci Comitati autonomi operai di via dei Volsci
Vincenzo Miliucci, Sirio Paccino, Daniele Pifano

12 μαρτίου 12 marzo
Davide Germani

Το τρένο της Νάπολι Il treno di Napoli
Raffaele Paura

Συγκρούσεις Collisioni
Chiara Vozza

Αυτοί απ’ την Λουκάνια ήταν οι πιο δυναμικοί I lucani erano i più dinamici
Daniele Adamo e Antimo De Santis

Μπάρι: νότιο εργαστήρι του κέντρου μιας περιφέρειας Bari: laboratorio meridionale del centro di una periferia
Nicola Latorre

Τώρα φτάνει! Mo’ basta!
Francesco Cirillo

Ερασιτέχνες Dilettanti
lanfranco Caminiti

Το αυτόνομο κίνημα του Παλέρμο. Ήτοι η νεανική κοινωνική εξέγερση  Il movimento autonomo palermitano. Ovvero la rivolta sociale giovanile
Antonio Casano

ISBN: 978-88-89969-01-4
PAGINE:ΣΕΛΙΔΕΣ 464
ANNO:ΕΤΟΣ 2007
COLLANA:ΣΥΛΛΟΓΗ I libri di DeriveApprodi τα βιβλία
TEMA:ΘΕΜΑ Anni Settanta Χρόνια Εβδομήντα
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ AUTORE

SERGIO BIANCHI

ο Sergio Bianchi εργάστηκε για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Υπήρξε μεταξύ των ιδρυτών του περιοδικού και στη συνέχεια του εκδοτικού οίκου DeriveApprodi, του οποίου είναι διαχειριστής μοναδικός και εκδοτικός διευθυντής. Επεξεργάστηκε τα δοκίμια: L’Orda d’oro. La grande ondata rivoluzionaria e creativa, politica ed esistenziale (Feltrinelli); La sinistra populista. Equivoci e contradizioni del caso italiano (Castelvecchi); με τον Lanfranco Caminiti: Settantasette. La rivoluzione che viene και τους τόμους I, II, III de Gli autonomi. Le storie, le lotte, le teorie (DeriveApprodi); με την Raffaella Perna: Le polaroid di Moro (DeriveApprodi); με τον Nanni Balestrini e Franco Berardi Bifo: Il ’68 sociale politico culturale (alfabeta2). Είναι επίσης συγγραφέας των: Milano, via De Amicis, 14 maggio 1977. La costruzione dell’immagine icona degli «anni di piombo» (DeriveApprodi); Figli di nessuno. Storia di un movimento autonomo (Milieu) και του μυθιστορήματος La gamba del Felice (Sellerio).