ΠΠ. χόρεψες πάνω στο φτερό του καρχαρία – 11

Μπέλλου , πλατεία Βάθης

Για το κίνημα των πλατειών και πάλι. Ήταν η φυσική εξέλιξη της επίθεσης που δέχτηκε επί χρόνια το βιοτικό επίπεδο του Έλληνα, η καθίζηση στην ποιότητα ζωής του. Βγήκε από το σπίτι του για να εκφράσει την αγανάκτησή του για το σύστημα που από πελάτη τον καθιστά αποδιοπομπαίο τράγο. Λένε πως ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Τώρα ο μαγαζάτορας, κάτω από την πίεση της τρόικας αφήνει στην άκρη,όσο γίνεται φυσικά, την πελατειακή σχέση και σκέφτεται μονόπλευρα, δρα μονόπατα, σκίζει και πετά στα σκουπίδια το συμβόλαιο, προς το παρόν τουλάχιστον.

Κι ο πελάτης τον μουτζώνει ουρλιάζοντας. Τον προδότη, τον πουλημένο. Θέλει να ξαναγυρίσει πίσω,να βρει καινούρια αφεντικά, πιο έντιμα, πιο σταθερά στις συμφωνίες τους.
Η διαπλοκή έχει δύο πόλους, το ‘μαζί τα φάγαμε’ προϋποθέτει πολλούς συνδαιτημόνες. Που φυσικά τρώνε ανάλογα με την όρεξη και τις δυνάμεις. Δεν μπορούν όλοι το ίδιο, δεν γίνεται.
Έλα μου ντε όμως που υπάρχει κι ένα άλλο πρόβλημα, ένα άλλο κομμάτι,που χαλάει την πιάτσα. Γιατί σ’ αυτό το φαγοπότι δεν πήρε ποτέ μέρος. Είτε από συνείδηση, επειδή θεληματικά αρνήθηκε να γίνει πελάτης του μαγαζιού, είτε γιατί δεν μπορούσε, δεν χωρούσε στο τραπέζι, δεν είχε τα φόντα, δεν φορούσε το κατάλληλο κοστούμι, δεν διέθετε κοσμήματα που θαμπώνουν το μάτι. Δεν κατείχε γνωριμίες.

Ή δεν το χρειάζονταν στο κάτω- κάτω οι υπάλληλοι του μαγαζιού ή το αφεντικό. Για να τρώνε με πολλά κουτάλια κι όχι με ένα δύο. Για την Ελλάδα ρε γαμώτο, την πατρίδα μας την αληθινή, την απληστία.
Όλοι αυτοί,χοντρά χοντρά, βρέθηκαν στις πλατείες. Οι μεν περιορίστηκαν στις μούντζες και άρχισαν να ψάχνουν το νέο αφεντικό, ανάλογα κιόλας με τις ‘οπαδικές’ τους προτιμήσεις, πράσινοι, μπλε, γαλάζιοι, ροζ, μαύροι, ήταν όλοι εκεί. Κραδαίνοντας ελληνικές σημαίες, λες και το κέρδος έχει πατρίδα.
Οι άλλοι,πιο κάτω, προτίμησαν να συζητήσουν. Να καταλάβουν το γιατί, να βρουν το τι χρειάζεται να γίνει.
Και αυτοί χωρίστηκαν στα δύο, χοντρά χοντρά. Κάποιοι θέλανε να ξαναγίνουν πολίτες,κάποιοι να παραμείνουν υπήκοοι, κάτω από καλύτερες συνθήκες.

Οι μεν ν’ αποφασίζουν οι ίδιοι κάθε φορά για τα ζητήματά τους, για το πως θα τα διευθετήσουν, να εκτελούν οι ίδιοι τις αποφάσεις τους και όχι να  αναθέτουν σε ειδικούς,ξέρουν πως οι ειδικοί είναι ένας μύθος, μια μούφα, για να αναπαράγονται αιώνια ρόλοι εξουσίας και υποταγής. Να δικάζουν οι ίδιοι τις υποθέσεις τους, να νομοθετούν οι ίδιοι τις σχέσεις τους, να οργανώνουν οι ίδιοι την άμυνά τους έναντι των αντιτιθεμένων.
Οι άλλοι ήθελαν καινούριους διαχειριστές, αρκούνταν στα ίδια αφεντικά.

Υπέστησαν όλοι μαζί φοβερή καταστολή, ξύλο μέχρι αηδίας και τόνους χημικά στα σωθικά. Κι όσοι-όσο άντεξαν άντεξαν, ήρθε και ο Αύγουστος, καιρός για μπάνια του λαού. Όταν επέστρεψαν ήταν πλέον αργά να οργανώσουν ξανά το πράγμα, έλειπε πια η ορμή, ήλιος και θάλασσα χαλαρώνουν.
Άφησαν τεράστια παρακαταθήκη: κατάληψη δημόσιου χώρου που ανήκει στην κοινωνίακαι όχι στα κόμματα.
Συνέλευση, συζήτηση, αυτοοργάνωση, αυτοδιαχείριση των αναγκών και όλων των υποθέσεων.
Αλληλεγγύη.

Συζήτηση για την ισότητα των πάντων, για την ελευθερία, την κοινότητα και την κοινοκτημοσύνη.
Ίσως το κυριότερο απ’ όλα. Ρίζωσε η αυτόνομη συνέλευση σε κάθε γειτονιά, δημιουργήθηκε επίσης σε χώρους δουλειάς, μάθησης και εκπαίδευσης.

Δύο λόγια για τις συζητήσεις πάνω στη μεθοδολογία και τα μέσα του αγώνα. Έχουν ειπωθεί πολλά, για τη βία της εξουσίας και την αντιβία, για ειρηνιστές,βίαιους χούλιγκανς κλπ. Έχετε όλοι μια άποψη. Με δύο γραμμές μόνο θα σταθώ σε αυτό που κανένας, έτσι νομίζω τουλάχιστον, δεν πρόσεξε να αναφέρει.

Χωρίζω λοιπόν τους μετέχοντες στη συζήτηση σε πραγματιστές και μη. Πραγματιστές είναι αυτοί που ξέρουν ότι ενοχλούν και οργανώνουν την άμυνά τους η οποία κάποια στιγμή θα γίνει και επιθετική, υποχρεωτικά,εκ των πραγμάτων.
Και τους αιθεροβάμονες, τους μη πραγματιστές, που λεν για να λεν, διότι ίσως να γνωρίζουν βαθιά ή λιγότερο βαθιά μέσα τους πως αυτά που λεν δεν τα πιστεύουν και απλά έτσι τα λεν. Ή στοχεύουν κάπου αλλού, για το εγγύς ή το απώτερο μέλλον.
Αυτά!

θα πληρώσετε για όλα 4

Κάτι ακόμη, για τους συμβολισμούς, που δεν είναι μόνο συμβολισμοί.
Το κέντρο της πόλης, της σύγχρονης μητρόπολης, αλλά και της μικρότερης, συμβολίζει την εξουσία. Της ανήκει. Γι αυτό και συγκεντρώνει στο κέντρο όλα τα κτίρια που την απαρτίζουν.
Γι αυτό και οι σύγχρονοι προλετάριοι καταλαμβάνουν το κέντρο, όταν της επιτίθενται, αυτό συμβολίζει η κατάληψη της πλατείας.
Ο αγώνας όμως παντού και πάντα πρέπει και να αποκεντρώνεται. Διασπάς βέβαια τις δυνάμεις σου, διασπάται όμως έτσι και ο εχθρός.
Και τις περισσότερες φορές η νίκη είναι πιο κοντά σ’ αυτόν που έχει την πρωτοβουλία, το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού. Αυτός που πηγαίνει σε προκαθορισμένο ραντεβού, σε τοποθεσία που έχει διαλέξει ο αντίπαλος, γιατί γνωρίζει τις λεπτομέρειες όλες, λέω λοιπόν πως η νίκη είναι πολύ κοντύτερα σε αυτόν τον τελευταίο.
Τα γνώριζαν αυτά οι Ιταλοί σύντροφοι και επιτίθενται συχνά εκεί που διάλεγαν οι ίδιοι, με τον συμβολισμό που έδιναν στον χαρακτήρα της επίθεσης, διαλέγοντας οι ίδιοι τον στόχο, μακρά από το πλήθος του οποίου όμως την άμυνα την είχαν οργανώσει επίσης όσο καλύτερα γίνονταν.

Έτσι πρέπει να έγινε στις 12 Φλεβάρη φέτος στην Αθήνα του 12. Αυτά.

• Και μιας και ξαναπέταξε ο νους μου σε προηγούμενα χρόνια θα ήθελα να αναφερθώ στον Βασίλη τον Ζωίδη με την εξαιρετική του σύντροφο την Άννη που σαν πραγματικά αδέρφια μ’ αγκάλιασαν τον πολύ πρώτο καιρό τον δυσκολότερο της εδώ προσαρμογής μου, τότε μάλιστα που έτρεχα στην Κομοτηνή για την Rossa.
• Λέω όμως τι όμορφη που είναι τελικά η ζωή με τα απρόβλεπτα της, πόσες ομορφιές κρύβει η καθημερινότητά! θύμησες ξεπηδούν από παντού.
  Εκεί που περπατάς αμέριμνος στα όμορφα σοκάκια της Παναγίας, πίσω από τα ανακαινισμένα καπνομάγαζα πέφτεις πάνω σε φίλο και ξυπνάς 35 χρόνια πίσω, στο Περιγιάλι, στον τότε ‘Μιχάλη’, Μανώλης Τζίμας, Γιάννης Κωνσταντινίδης [Κόνυ] και Θοδωρής Βαλσαμίδης, όλοι καλοί φίλοι,τραγουδούν αντάρτικα, επαναστατικά και λαϊκά τραγούδια Κι εγώ με το φιλαράκι μου τον Παύλο τα δίνουμε όλα.
• Πέφτω λοιπόν πάνω στον Κόνυ και αναπολούμε τα παλιά ΕΚΕΊΝΑ ΧΡΌΝΙΑ ΠΟΥ ΟΙ ΆΝΘΡΩΠΟΙ ΉΤΑΝ ΠΙΌ ΚΟΝΤΆ, ΚΑΙ ΕΥΚΟΛΌΤΕΡΗ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ ΚΑΙ Η ΑΔΕΛΦΟΣΎΝΗ.
  Είναι λοιπόν αλήθεια πως οι παρέες γράφουν ιστορία.

Λίγο πιο κάτω νάσου ο Ιορδάνης ο Ανθόπουλος, ‘73, ‘74, Φλωρεντία,Δημοκρατικός Αγώνας, αντίσταση στη χούντα                                                                                                    από από την λαοκρατία καταλήξαμε πάλι στα ίδια.                                                                              Και τα νέα παιδιά ν’ ακούν με προσοχή. Τους λέμε να παρακολουθούν την καρδιά τους, ν’ ακούν τα μηνύματα, να διδάσκονται από την ιστορία. Τα συμπεράσματα θα είναι δικά τους, μόνοι τους θα διαχειριστούν το σήμερα, είναι δική τους δουλειά. Δική τους υπόθεση.

Με την ευκαιρία θέλω να χαιρετήσω ανθρώπους που δεν είναι άλλο μαζί μας, που συντρόφευσαν τη ζωή μας και έβαλαν και ένα χεράκι στο να γίνουμε αυτοί που ήμαστε. Τον Μάνο τον Ξυδούς, τη Μαρία Δημητριάδη, την Σωτηρία Μπέλλου, και τον Δημήτρη Μητροπάνο, όλους τους χάσαμε τώρα κοντά. Ξεχνώ πολλούς, ένα γεια χαρά σε όλους. ‘Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία,εγώ κρατάω την ουσία και ονειρεύομαι!’
Γεια χαρά και σε σένα μεγάλε Άλκη Αλκαίο που μας άφησες πολύ πρόσφατα κι εσύ.

‘Εγώ με τις ιδέες μου κι εσείς με τα λεφτά σας,’ όπως χαρακτηριστικά τραγουδούσε ένας άλλος μεγάλος μακαρίτης. Και αν για πολλούς είναι ζήτημα ιδεών, για τους περισσότερους από εμάς πλέον είναι ζήτημα επιβίωσης. Είναι ζήτημα αξιοπρέπειας. Για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ !!! Και την αυτονομία!
‘Κατούρα την Βουλή και σπάστους τα γραφεία, να πάει να γαμηθεί η γραφειοκρατία, και φόρεσε κουκούλα ωσάν σε πρίζουνε, σε κάθε αναμπουμπούλα μη σε γνωρίζουνε!’ τραγουδά εδώ και χρόνια ο φευγάτος φίλος μας. Φωνάζει έτσι στον κ Σαμαρά πως εάν είχε πάρει έστω και ένα μικρό μέρος από τα γονίδια της φημισμένης του πρόγονης θα είχε αυτοκτονήσει, όπως εκείνη μόλις μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα το μακρινό τότε. Γι αυτό να αφήσει στην ησυχία τους ‘κουκουλοφόρους’ που έχουν τη τσίπα που τόσο πολύ του λείπει και ίσως θα ήθελε να έχει κι εκείνος. Γιατί είναι πολύ εύκολο να πουλάς μαγκιά κρυμμένος πίσω από τις πλάτες ατέλειωτων πραιτόρων.

Θα του θυμίσω επίσης πως ένας άλλος μεγάλος φευγάτος τραγούδησε πως ‘οι μάγκες δεν υπάρχουν πια μιας και τους πάτησε το τραίνο’. Τζάμπα μάγκες είστε, βουτυρόπαιδα.
Παρομοιάζει τους σύγχρονους αγωνιστές με τους πληρωμένους χίτες, ταγματασφαλίτες και προδότες που κουκουλωμένοι από το φόβο και την ντροπή τους κατέδιδαν,οι τότες έλληνες ψευτοπατριώτες τους αληθινούς, τους αγωνιστές της ελευθερίας στους κατακτητές του τότες,που είναι και οι κατακτητές του σήμερα. Το χρήμα δεν είχε ποτέ πατρίδα κάπηλοι του πάντα, του τότε και του σήμερα. Θα είναι η ιστορία, θα είναι η ευτυχία που θα σας τσακίσει,όσους μπούληδες και αν επιστρατεύσετε για να μας απειλούν!!!
Γερμανούς και κάθε εθνικότητας φονιάδες γουστάρει η τσακαλοπαρέα σας από συστάσεως. Γιατί νομίζετε πως ξεχάσαμε πως ονομάσατε τα πρώτα κόμματα που δημιουργήσατε για να πατρονάρετε τον λαό αμέσως μετά την απελευθέρωση; Για όποιον λοιπόν ξεχνά λέμε πως ήταν το Γαλλικό, το Αγγλικό και το Ρώσικο, ανάλογα την προέλευση των χρημάτων, μιας και τότε οι πολυεθνικές και οι χωρίς όνομα εταιρίες δεν πρέπει να είχαν σχεδιαστεί ακόμη.

‘Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε, αυτό έχω μόνο να σας πω. Τα όνειρα των εραστών δεν σβήνουν’
Όμοια στα όμοια. Να θυμάται ο κάθε κύριος Σαμαράς και ο θίασος σκιών που διευθύνει πως η καταπίεση γεννά αγωνιστές, θα του πω επίσης πως ‘η αχλάδα έχει πίσω την ουρά’ και θα του θυμίσω επίσης το ανέκδοτο του ξεχωριστού γέροντος Παίσιου που έλεγε πως αν ρίξεις αλογόμυγα σ’ ένα τεράστιο λιβάδι με λουλούδια αυτή θα τρέξει να ξετρυπώσει τη μοναδική κουράδα που υπάρχει στη γειτονιά. Και πως η μέλισσα που τριγυρνά μες την ομήγυρη σκατών θα ανακαλύψει στο πι και φι το μοναδικό λουλούδι που κατάφερε ν’ ανθίσει μέσα σε αυτή την αηδία.

ΚΑΙ ΕΓΏ ΠΟΥ ΑΓΆΠΗΣΑ ΤΟΝ ΓΈΡΟΝΤΑ, ΑΓΑΠΏ ΑΚΌΜΑ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΟ ΑΥΤΟΎΣ ΠΟΥ ΤΟΥ ΈΚΑΝΑΝ ΣΤΑ ΕΞΆΡΧΕΙΑ ΕΚΕΊΝΗ ΤΗΝ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΉ ΧΙΟΥΜΟΡΙΣΤΙΚΉ ΛΙΤΑΝΕΊΑ,ΠΟΥ ΘΑ ΈΚΑΝΕ ΚΑΙ ΑΥΤΌΝ ΤΟΝ ΊΔΙΟ ΝΑ ΞΕΣΠΆΣΕΙ ΣΕ ΓΈΛΙΑ.
Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσατε!. Στην ιστορία θα σας γράψουν όλους εσάς ξοφλημένους με μεγάλα γράμματα, κι ας κάνετε πως δεν το καταλαβαίνετε. Είστε σαν τον Τσαουσέσκου, τον Γκαντάφι, ακόμη και αυτόν τον Σαντάμ. Πιάνεστε στον ύπνο νομίζοντας πως είστε άτρωτοι.
Ίσως εμείς να μη προλάβουμε να το δούμε. Δεν μας νοιάζει όμως διότι το κίνητρο που μας κινεί δεν είναι το κέρδος ή η ανάγκη να κατέχουμε εξουσία οποιασδήποτε μορφής. Λέμε και κάνουμε αφιλοκερδώς. Με συνείδηση και αξιοπρέπεια., όπως διαρκώς επαναλαμβάνουμε. Γιατί θέλουμε να μοιάξουμε τον Αχιλλέα τον Λεωνίδα και όχι τον Εφιάλτη, τον Άρη και όχι τους γερμανοτσολιάδες. Που προτίμησαν τη δόξα από το συμφέρον, αν θέλεις την αγάπη και την αιώνια αναγνώριση από το πρόσκαιρο κέρδος, την εξουσία- τη ζωή την ίδια θυσίασαν για τα ιδανικά που στοιχειώνουν τον ύπνο τόσων και τόσων γενεών έκτοτε!

Ψιλά γράμματα για εσάς ίσως. Ήδη κύριοί μου ο ΓΑΠ είναι εξαφανισμένος, τον είδατε εσείς πουθeνά;
Αμ ο άλλος ο Κωστάκης. Τέτοια φυλάει η ιστορία στους τζάμπα μάγκες.
Όσων κι αν κλέβετε ζωές καταπιεσμένων, άλλους τόσους αγωνιστές θα γεννάτε, hasta la victoria siempre! μέχρι την τελική νίκη!
Βάλτε τον Βενιζέλο ή εκείνο τον κατουρημένο Κουβέλη μπροστά στον ανεπανάληπτο Χρόνη Μίσσιο, αυτόν τον ασύγκριτο άνθρωπο. Σαν φορτωμένες στο χιόνι ιτιές θα σκύψουν να προσκυνήσουν!
Ξέρω πως θα μου πείτε ότι ο πόλεμος σήμερα γίνεται από τα μετόπισθεν.

Ξέρω πως πιο σπουδαίος είναι ο ψυχολογικός, αυτός που γίνεται επί του μυαλού, εκμεταλλευόμενοι τον φόβο που ελέγχεται από τον εγκέφαλο, με τα μηνύματα που σκορπούν απ’ όλες τις πλευρές στους ανθρώπους σπέρνοντας τον τρόμο την αγωνία και την ανασφάλεια, κερδίζουν τον αγώνα πριν ακόμα αυτός διεξαχθεί.
Κι όταν, λόγω των απροόπτων που είναι ιστορικά τόσα πολλά, το πράγμα ξεφύγει και κατέβουμε στο πεδίο της μάχης, οι ηγέτες, οι αρχηγοί, οι στρατηγοί κλπ είναι καλά κρυμμένοι στα μετόπισθεν. Δεν ζούμε στις εποχές των ηρώων που αγωνίζονταν στην πρώτη γραμμή και πάντα στο δεξί άκρο όπου συνήθως η σύγκρουση γίνονταν σφοδρότερη.
Δεν υπάρχουν σήμερα Αλέξανδροι, που όταν το στράτευμα κοντοστεκόταν βαρεμένο, αυτός πηδούσε μόνος του τον τοίχο για να αναγκάσει τους υπόλοιπους να τον ακολουθήσουν στους δύσβατους βράχους στο Κανταχάρ, στο σημερινό Αφγανιστάν νομίζω, μπορεί και Πακιστάν.

Κι όμως, υπάρχουν!

• Τώρα, άλλη σελίδα. Αμ στους σύγχρονους ναζί, τι χουνέρι τους έκανε η Μέρκελ και η παρέα της, οι κοντινοί τους συγγενείς! Έχωσαν στην ποδοσφαιρική τους ομάδα δεν ξέρω εγώ πόσους υιούς μεταναστών,παικταράδες, μεγαλωμένους στην Γερμανία, τη σύγχρονη πολυπολιτισμική όπου το να χαιρετάς ναζιστικά απαγορεύεται[ σε εμάς σε λίγο θα είναι υποχρεωτικό!], τους έβαλαν λοιπόν μέσα στην ομάδα να μας πετάξουνε τα μάτια έξω, έκλεισαν τα μάτια στις δικές μας ανοιχτές σηκωμένες παλάμες και πήγαν για ύπνο. Οι αντίπαλοι προπονητές και ποδοσφαιριστές έδιναν τα χέρια και οι φίλαθλοι βρίζονταν στο διαδίκτυο για μέρες. Κατά τα άλλα μας παραμυθιάζουν πως το ποδόσφαιρο είναι απλά ένα παιχνίδι. Ρατσισμός, σεξισμός και ότι χειρότερο έχει να επιδείξει ένας λαός το δείχνει στις κερκίδες. Το καλύτερο πολλές φορές μέσα στο γήπεδο. Όπου άσπροι, μαύροι, κίτρινοι και μελαμψοί αποχωρούν αγκαλιασμένοι ανεξαρτήτως νικητή και νικημένου. Αυτό ναι, είναι πολιτισμός.

Πάει μου στριψε, όμως όχι, ξέρω πως είναι αλήθεια, ο άνθρωπος είναι ενέργεια, σκεφτείτε τι πολλά που μπορούν οι πολλοί εάν θελήσουν! ναι! Χρησιμοποιώντας την ενέργεια αυτή, σκεπτόμενοι όλοι μαζί, με ένταση, το ίδιο πράγμα, την ανάγκη τους, το ποτάμι το στρέφουν προς τα πίσω. Σίγουρα!

10 χρόνια προετοίμαζαν οι Ζαπατίστας την ’έφοδό’ τους στην Μεξικάνικη και την παγκόσμια κοινότητα στις ζούγκλες των Τσιάπας. 30 χρόνια έκαναν οι Σαντινίστας να ετοιμαστούν,να βρουν τη κατάλληλη στιγμή για να γράψουν τη δική τους ιστορία στη γη της Νικαράγουα. Να πάρουν με το λαό τους αυτό που του ανήκει!
Δουλεύοντας όπως ο τυφλοπόντικας, ανοίγοντας διαρκώς λαγούμια, για να υποσκάψουν τα θεμέλια του φαντασιακού στον κόσμο,της νομιμότητας της αναγκαιότητας του καπιταλισμού στα μυαλά στις νοοτροπίες και τις βεβαιότητες του λαού. Αυτό να γίνουμε, σύγχρονοι τυφλοπόντικες στα ριζά της κοινωνίας. Αυτό προσπαθήσαμε να κάνουμε με τους Ιταλούς συντρόφους και τότες.

• Ήδη η κουβέντα για μία ‘ιστορική αναδίπλωση’ είχε ξεκινήσει πριν τον Απρίλη του ’79, με τις μαζικές συλλήψεις.Φαίνονταν πως η κοινωνία είχε αρχίσει να μουδιάζει για τα καλά, να μη παρακολουθεί, να μη συμμετέχει στο πρόταγμα του αγώνα, έτσι όπως τον σχεδίαζε η εμπειρία της ανατρεπτικής διάθεσης και προοπτικής. Κουρασμένη από τις αλλεπάλληλες επιθέσεις η κοινωνία έδειχνε φανερά τα σημάδια απαγκίστρωσης.
  Χρειάζονταν να διαλογιστούμε από την αρχή, να αλλάξουμε σχηματισμό, να τον προσαρμόσουμε στις συνθήκες που φάνταζαν πλέον εχθρικές. Δεν προλάβαμε, έγινε εντός των τειχών, αργότερα και από μειονεκτική θέση και κατάσταση πλέον.
  Φαίνονταν το πράγμα, μύριζε. Θα είχε γίνει κάτω από άλλες προϋποθέσεις εάν είχαμε ταρακουνηθεί νωρίτερα, εάν είχαμε αναπροσαρμόσει λόγο και πρακτικές νωρίτερα, όταν υπήρχε ακόμη χρόνος, όταν είχαμε ακόμη χώρο, σε περιβάλλον πιο ευνοϊκό. Με τους χιλιάδες μαχητές ελεύθερους και όχι υπό κατάσταση ομηρίας.
  Όταν οι σύντροφοι αποφάσισαν ότι ‘ήταν καιρός τα όπλα να ξαναμπούν στα σεντούκια’ ήταν λίγο πολύ αργά. Παίζαμε εκτός έδρας πλέον, ξανά σε ξένο γήπεδο. Και με διαθέσεις ρεβανσισμού από τον αντίπαλο. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ξερονήσια εδώ, φυλακές υψίστης ασφαλείας εκεί.

Και εγώ έχω γλυτώσει από καθαρή τύχη. Ένα καλό αστέρι με φύλαξε, να έχει την ευχή μου παντοτινά. Κέρδισα κάποια χρόνια, έχασα σίγουρα κάτι άλλο, αυτό ακόμη δεν το έχω συνειδητοποιήσει οριστικά.

Θέλω επίσης να σκεφτώ ακόμη δυο πράγματα πάνω στη συνθηκολόγηση των παλιών μου συντρόφων, Στην κουβέντα που έγινε εκείνα τα χρόνια εγώ δεν πήρα μέρος μιας και ήμουν τόσο μακριά και δίαυλοι επικοινωνίας στην πράξη δεν υπήρχαν. Μου στοίχισε πολύ και το κατάλαβα πολύ αργότερα μιας και τότε προείχε να γιάνουν οι πληγές. Θέλω λοιπόν να πω μονάχα πως ίσως θα μπορούσε να είχε γίνει με διαφορετικό τρόπο και κάτω από άλλες συνθήκες. Ήταν τόσοι πολλοί οι σύντροφοι και οι μαχητές που κανέναν δεν τον συνέφερε να τους κρατά μέσα. Το να αντιληφθείς ότι το σχέδιο απέτυχε σήμαινε μια συλλογική ήττα που συνέβη έτσι κι αλλιώς. Η κοινωνική επανάσταση ενδιέφερε και αυτή είχε προς το παρόν απομακρυνθεί. Αυτό αντιλήφθηκαν και οπισθοχώρησαν, συνθηκολόγησαν. Αυτό το τελευταίο ίσως να μπορούσε να είχε αποφευχθεί. Επαναλαμβάνω, είναι πολύ εύκολο να μιλάς τόσα χρόνια μετά και μάλιστα για κάτι που στον καιρό του δεν μπόρεσες να λάβεις μέρος στη διαμόρφωσή του.

Μας ενοχλεί αφάνταστα η συζήτηση πάνω σε αυτά τα θέματα από ανθρώπους αγέννητους ακόμη εκείνα τα χρόνια, όσο και αν εκτιμούμε και θαυμάζουμε την περήφανη στάση τους. Και μιλώ στον πληθυντικό μιας και είμαι διακόσια στα εκατό σίγουρος πως η σκέψη μου συγκεντρώνει τις σκέψεις των παλιών μου φίλων και συντρόφων και συμμαχητών.
Ήταν όμως τόσο διαφορετικά τα πράγματα τότε, η πραγματικότητα. Η αντεπανάσταση είχε πετύχει, το αντάρτικο ήταν πολυδιασπασμένο, τεράστια πολεμική υπήρχε στο εσωτερικό του, το κίνημα εξαφανισμένο και ο νεοφιλελευθερισμός κάλπαζε ανενόχλητος, χωρίς το παραμικρό εμπόδιο.

ΤΙΜΟΥΜΕ ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΑΝ ΠΟΤΕ. ΊΣΩΣ ΝΑ Μας ΞΕΝΊΖΕΙ Η ΣΤΆΣΗ ΆΛΛΩΝ ΠΟΥ ΕΝΣΩΜΑΤΏΘΗΚΑΝ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΛΑ. Ο άνθρωπος για να επιβιώσει πολλές φορές παίρνει τις πιο απίστευτες αποφάσεις .
Και έρχομαι να ‘αποκαταστήσω’ την σε κάποια πράγματα ‘χαμένη τιμή’ της εργατικής αυτονομίας η οποία θεωρώ πως επλήγη από τη γενικότερη στάση που κράτησε εις εκ των θεωρητικών της, και δικός μου δάσκαλος σε πολλά, ο Αντόνιο Νέγκρι. Ο οποίος, πάνω στην πρεμούρα του να τη διαχωρίσει από τις ερυθρές Ταξιαρχίες, και μέχρις εδώ τα πάμε καλά, έφτασε στο σημείο να αρνηθεί εκείνο το μέρος της κληρονομιάς της που ενοχλούσε περισσότερο: την επιθετική, την αντάρτικη. Έτσι τουλάχιστον φάνηκε στα δικά μου μάτια η στάση του εκείνα τα χρόνια, από την 9η Απριλίου και μετά. Μπορεί να κάνω και λάθος, η εντύπωσή μου είναι αυτή και την καταθέτω.

Είναι αλήθεια πως μεγάλη υπαρξιακή κρίση δημιουργήθηκε μέσα μας, έχω αναφερθεί αρκετά, όταν αντιληφθήκαμε πόσο ξεκάθαρη ήταν η τεράστια στρατιωτική υπεροπλία του αντιπάλου.
Ενέδρες δολοφονικές που έστησε σε διάφορους συντρόφους, η μεγάλη καταστολή στους δρόμους, στο δημόσιο χώρο κλπ. Οδήγησε λοιπόν σε κρίση ταυτότητας με δεκάδες συντρόφους να την κάνουν στο εξωτερικό, πολλούς προς Γαλλία, άλλους προς Ινδία. Να ‘χαθούν’ για κάποιο διάστημα, μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα. Έτσι αποφασίσαμε κι εμείς το ταξίδι προς Κεντρική Αμερική.

Αυτή την αίσθηση παντοδυναμίας του αντιπάλου στα μέσα και την αποφασιστικότητα την βίωσα ξανά λίγο αργότερα, στην Ελλάδα όντας πλέον, διαβάζοντας σε προκήρυξη της 17 Νοέμβρη για τον τρόπο και την τεχνολογία που χρησιμοποίησαν οι αρχές στην Ιταλία, με την βοήθεια Νατοϊκών αξιωματούχων για να ανακαλύψουν το κρησφύγετο όπου οι Ταξιαρχίες έκρυβαν τον απαχθέντα στρατηγό  Ντόζιερ, και να τον ελευθερώσουν,ύστερα από ξαφνική επίθεση, [κάμερα σε βανάκι με ‘μάτι’ που διαπερνούσε τους τοίχους! Και έβλεπε στο εσωτερικό των κτισμάτων!!] Αυτά

η αλήθεια αποκαταστάθηκε με τα χρόνια, τον στρατηγό τον βρήκαν αφού βασάνισαν ένα ζευγάρι συντρόφων που δεν άντεξαν και οδήγησαν με την κατάθεση του ανδρός στην ανακάλυψη του κρησφύγετου όπου οι αντάρτες έκρυβαν τον βορειοαμερικανό!

Θέλω να σταματήσω εδώ. Μακάρι μια μέρα να καταφέρουμε να ξανασυναντηθούμε όλοι μαζί. Μέσα στην κοινωνία που κερδίζει το στοίχημα με το όνειρο ελευθερίας της ακόμη καλύτερα. Όμως ακόμη δύο λόγια θα προσθέσω. Φτιάχναμε έναν στρατό για να πάρουμε την εξουσία και να την παραδώσουμε στις κοινότητες που φτιάχνονταν ταυτόχρονα, δύο καταστάσεις που πήγαιναν χέρι χέρι. Μέρος και των δύο ήμασταν, το οπλισμένο χέρι της κοινότητας. Καθημερινά, στις επιτροπές και τις συνελεύσεις,παντού.

εξέγερση, rivolta

Άλλοι έφτιαχναν το μαχόμενο κόμμα. Εμείς ήμασταν κάτι διαφορετικό. Το ότι ο λαός δεν ακολούθησε οφείλεται σε πολλούς λόγους, και αυτό σύμφωνα με το τότε σκεπτικό και μέσα από την ιστορία και τις διαδικασίες που είχαν αναπτυχθεί έκανε τους συντρόφους τελικά να συνθηκολογήσουν. Ήταν φυσικό επακόλουθο νομίζω, απλά η ιστορία δείχνει πως θα μπορούσαν να περιμένουν ώστε να διαπραγματευτούν με καλύτερες συνθήκες.

• Μου αρέσει το πήγαινε έλα στον χρόνο όπως μου αρέσει γενικότερα το πήγαινε έλα.

Συνάντησα φίλο μου γιατρό στο Νοσοκομείο που πήγαμε για να βγάλουμε ράμματα του Προδρομάκου. Θα σας μεταφέρω όσα κατόρθωσα να συγκρατήσω από τον συγκλονιστικό του μονόλογο,στήθηκε κυριολεκτικά ένα απίστευτο μονόπρακτο, πως θα το μεταφέρω εγώ είναι ένα άλλο θέμα.
Μου λέει για το πως το σύστημα στον πόλεμο που έχει ανοίξει εναντίον της κοινωνίας επιτυγχάνει καθημερινά θανάτους με υπογραφές! Κάθε μέτρο που λαμβάνεται φέρνει κοντά στην εξαθλίωση καινούριες φουρνιές. ‘Έρχονται άνθρωποι Μιχάλη’, λέει , ‘καθημερινά,που τους γνωρίζουμε χρόνια, κατεστραμμένοι πλέον. Δεν έχουν τα 5 ευρώ για να εξεταστούν, ή τα 17 για τις ακτίνες. Άνθρωποι ανασφάλιστοι γιατί δεν δύνανται πλέον να πληρώσουν στα Ταμεία. Και κάνουμε ταχυδακτυλουργικά κόλπα για να μη τους διώξουμε. Ψάχνουμε για βιβλιάρια δεξιά κι αριστερά για να μπορέσουμε να τους καταχωρήσουμε. Βιβλιάρια νοσηλευτών, γιατρών, προσωπικού κλπ για να μη διώξουμε ανθρώπους που αγωνιούν, να τους εξετάσουμε, να τους γιατρέψουμε.

Μια τζίφρα, ένα μέτρο κι έχουμε αυτοκτονίες. Και για να τελέσει ο παπάς το μυστήριο μας παρακαλούν οι συγγενείς να γράψουμε πως πήγαν από ανακοπή, βλέπεις υπάρχει και το κουτσομπολιό στη γειτονιά μεταξύ των άλλων. Δίπλα στις επίσημες αυτοκτονίες έχουμε και δεκάδες τέτοιες.
Είναι αποδεδειγμένο, και κρύβεται επιμελώς από τους σύγχρονους τρομοκράτες των καναλιών και του τύπου, πως σε ποσοστό εικοσιπέντε με τριάντα στα εκατό ευθύνεται η άτυπη κατάθλιψη την οποία ο άνθρωπος δεν γνωρίζει με αποτέλεσμα να είναι ευάλωτος και να καταλήξει.

Κατάφεραν και τρομοκράτησαν τον κόσμο, έστρεψαν τον ένα εναντίον του άλλου, διέλυσαν την ταξική αλληλεγγύη, φταίνε αυτοί, όχι φταίνε οι άλλοι, η μία κατηγορία εναντίον της άλλης, οι πραγματικοί ένοχοι κρυμμένοι επιμελώς. Κάθε εργαζόμενος έχει υιοθετήσει έναν άνεργο εφ’ όρου ζωής. Κρατούν 5% του μισθού μας για τους ανέργους και τους μειώνουν το επίδομα, μειώνοντας και τα δικά μας έσοδα. Και αντί να τους ορμήξουμε ενωμένοι τρωγόμαστε μεταξύ μας.
Κι αν δεν καταφέρουμε να διατηρήσουμε τη δημόσια υγεία τα πράγματα θα γίνουν ακόμη χειρότερα. Επί τη εμφανίσει στο Νοσοκομείο θα πρέπει πρώτα να πέφτει το παραδάκι με υψηλότερο αντίτιμο, αλλιώς διώξιμο.’

‘Δεν υπάρχει πλέον άλλοθι Μιχάλη,’ συνεχίζει, ‘όλοι γνωρίζουμε καλά τι τρέχει. Δεν χρειάζεται να έχει διαβάσει κάποιος Μπακούνιν ή Κροπότκιν για να καταλάβει τι συμβαίνει, γιατί,και τι πρέπει να κάνει. Δρόμος είναι η συμμετοχή του καθένα στα κοινά και στον αγώνα, από το μετερίζι του. Να οργανωθούμε σε δομές,σε στέκια, σε επιτροπές αγώνα, παντού. Υπάρχουν, να τα βρούμε, να φτιάξουμε καινούρια. Όχι άλλο απάθεια, όχι στην απαισιοδοξία, όχι στη μιζέρια.
Ο κόσμος ξυπνά οργισμένος, ξεσπά όπου του κατέβει. Φτάνει πια,να στρέψουμε την οργή μας εκεί που χρειάζεται. Όχι στο φόβο, ναι στην ελπίδα! ναι στον αγώνα.’

‘Ρε συ Μιχάλη’ ολοκληρώνει, ‘κατάφερα να συνεννοηθώ με τον καρκίνο, δεν θα τα καταφέρω με τους ανθρώπους; Τον κάθισα και του είπα, βγες έξω να κουβεντιάσουμε, Σήκω, φύγε, έχω χρόνια ακόμη μπροστά μου, θέλω να ζήσω! Εδώ θα κάτσω. Σηκώθηκε κι έφυγε! Και θα με πεθάνουν οι άνθρωποι τώρα; Όχι, όχι, δεν το δέχομαι! Δεν υπάρχει περίπτωση!. Όχι, δεν έχουμε πια άλλοθι!’

Δεν χρειάζεται να προσθέσω τίποτα. Πριν πολλά χρόνια άκουγα τον Μανώλη τον Τζίμα στο ΝΟΚ ή στου Σαλαβάτη να τραγουδά με εκείνη την τόσο χαρακτηριστική και ζεστή φωνή του για ‘τον νοητό ήλιο της δικαιοσύνης’ και να του ζητά ‘να μη ξεχάσει τη χώρα μας’! Και λέω πως εμείς έχουμε ξεχάσει τη χώρα μας παραμελώντας τους εαυτούς μας. Γιατί όπως πολύ σωστά έλεγε λίγο πριν τη ναυμαχία στη Σαλαμίνα ο στρατηγός Μιλτιάδης, πατρίδα είναι οι άνθρωποι και όχι τα κάστρα, τα δέντρα και τα σπίτια,αλλά εμείς οι ίδιοι!

Να υπερασπιστούμε λοιπόν εμείς οι ίδιοι τους εαυτούς μας και τους γύρω μαζί. Σε αυτόν τον ανελέητο πόλεμο που το διεθνισμένο κεφάλαιο έχει εξαπολύσει ενάντια στους αδύνατους.

• Κατέβηκα να κολυμπήσω στην Άσπρη Άμμο με τον Πρόδρομο,κοιτάζοντας τους αμμόλοφους θυμήθηκα και του διηγήθηκα πως παλιότερα θάβονταν μέσα στην άμμο,για ώρα πολύ, άνθρωποι που έπασχαν φαντάζομαι από αρθριτικά και τέτοιες ασθένειες, για να ανακουφιστούν. Και ήταν ένα παράξενο,διασκεδαστικό θέαμα να βλέπεις μες τη ντάλα όλα εκείνα τα σκεπασμένα κεφαλάκια διάσπαρτα στα αμμοϋψώματα!

Και αγναντεύοντας απ’ την αμμουδιά την Ηρακλίτσα απέναντι του λέω πως εκείνα τα χρόνια τα παλιά στο χωριό πήγαινες με καίκι, όπως και στη Θάσο. Και θυμήθηκα τον ‘Αλέξη’ αργότερα και τον ‘Παπαγεωργίου,’ την ‘Αρκούδα’ με τα ωραία της τα πάρτι, τις στρωματσάδες κάτω από τα πεύκα και τόσα άλλα που δεν υπάρχουν πλέον. ‘Τα πάντα ρεί’ λοιπόν!
Και μιας και βρέθηκα εκεί κοντά να σας πω πως κάποιους χειμώνες συνήθιζα με το μοτόρι και τον φίλο μου τον Θοδωρή τον Σαραϊδάρη να κατεβαίνουμε στα Σπαθιά, παίζαμε μπαλίτσα και ρακέτες τις ηλιόλουστες μέρες ρίχνοντας και καμιά γρήγορη βουτιά. Μιλάμε για το μακρινό ‘80, τα πρώτα, πρώτα χρόνια του στεκιού.

Εκείνο τον καιρό είναι που ο Διαμαντής ο Σιμήτας φτιάχνει κρέπες στη Βενιζέλου, δίπλα στο βιβλιοπωλείο των Μακρήδων, απέναντι από τον Άγιο Γιάννη. Και λίγο πιο πίσω ο ‘γάλλος’ μες το ‘happy sailor’, αργότερα έγινε ‘Οverdose’, δυνατό ροκάδικο.
Τότε που είχαμε φέρει τον Καραμπελιά της Ρήξης, για να κουβεντιάσουμε,σε ένα τριώροφο στη Δεξαμενή στο οποίο έμενε κάποιος από εμάς,τις προοπτικές του κινήματος, στην Ελλάδα,και τις προοπτικές της ρήξης.

Εκείνο το διάστημα έμαθα να οδηγώ εντούρο με τον Σάκη τον Αρβανίτη. Σκαρφαλώναμε κάθε μεσημέρι το μονοπάτι με τα πέτρινα γεφύρια που βγάζει από τον Άγιο Κωνσταντίνο στην Παλιά Καβάλα. Φτάναμε στα Τρία Καραγάτσια, γυρνούσαμε τις πίστες και επιστρέφαμε από το Φουντουκλή, καμιά φορά και από το χωματόδρομο που βγάζει στον Άγιο Τρύφωνα. Αυτά γίνονταν πριν το ‘85 με τις μεγάλες φωτιές που έκαψαν υπέροχα πευκοδάση εκεί πάνω. Έπρεπε βλέπετε να ανοιχτεί ο μεγάλος εθνικός δρόμος εκεί ακριβώς! Τυχαίο;
Και μιας και μιλάμε για φωτιά, είναι φοβερό το θέαμα που προσφέρει, καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμά της,αλλά τα μάτια δεν μπορείς να τα ξεκολλήσεις από πάνω της. Όλο το δάσος πάνω από την πόλη κρανίου τόπος, στο νησί το ίδιο θέαμα. Απίστευτο, αλλά μεγάλη στεναχώρια, κηδεία.

Έμενα εκείνες τις χρονιές της καταστροφής σε Θάσο και Καβάλα στο Εστέλλα, ήταν καλοκαίρι και τις δύο φορές. Θυμάμαι ένα ατέλειωτο καραβάνι αυτοκίνητα ξένων,όλη μέρα,να εγκαταλείπουν την περιοχή άρον άρον. Δούλευα και στο Απαραίτητο τα βράδια, δεν μπορούσαμε να ξεκολλήσουμε τα μάτια μας από τις πύρινες γλώσσες που ξεπηδούσαν μανιασμένες στα βουνά τις Θάσου, τρέχοντας, πηδώντας και σταματώντας,ανάλογα με τις διαθέσεις του αέρα που φυσούσε τρελά! Και εκεί που θαυμάζαμε εκεί ξεσπούσαμε σε λυγμούς! Σαν να μην υπήρχε παρέα μουσική κλπ,μόνο φωτιά!

Η ενέργεια που απελευθερώνει η μανία της στον αέρα που φλέγεται σε μαγνητίζει! Δεν μπορείς να ξεκολλήσεις τα μάτια από πάνω της. Ιδιαίτερα όταν δεν μπορείς να κάνεις κάτι για τον περιορισμό της.
Έγινε μεγάλο κακό στην τουριστική κίνηση της περιοχής τότε, ήρθε και ο πόλεμος στην Γιουγκοσλαβία και έκτοτε η μεριά αυτή εδώ ερήμωσε.
Αναγκάστηκα και εγώ να αφήσω τη θάλασσα μιας και η κίνηση μειώθηκε δραστικά.

Τεράστια συλλαλητήρια ενάντια στους Νατοϊκούς βομβαρδισμούς,υπήρχε μεγάλη οργή απέναντι στην αμερικάνικη παρέμβαση. Το ποιόν του καθεστώτος γνωστό. Τι να πεις και για εκείνες τις φιγούρες των μακελάρηδων ανεξαρτήτου χρώματος και θρησκείας, με πρώτο και ‘καλύτερο’ τον ανεκδιήγητο Αρκάν,που την πλήρωσε με το ίδιο νόμισμα που χρησιμοποίησε ενάντια στους αντιπάλους του.
Ο θάνατος στο Σεράγεβο πάει!

Και μια και μιλάμε για μουσική :
Magic de Spell Θοδωρής Βλαχάκης.
Βαδίζω με μάτια κλειστά τα βαστώ σφαλιστά κι ονειρεύομαι
Μη μ’ αγγίζεις μη με ξυπνάς,την αλήθεια σας πια δεν τη δέχομαι.
Δεν ανοίγω τα μάτια μου καν,διασχίζω τον κόσμο και φλέγομαι,αν μ’ αγαπάς μη μιλάς
άλλα ψέματα δεν τα ανέχομαι
ΦΩΝΑΞΕ, η ζωή μας χάνεται πάει
ΔΙΑΛΥΣΕ, τη σκόνη που σκεπάζει το φώς
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ , διακοπές στο Σαράγιεβο πάει
ΞΥΠΝΗΣΕ, στις ειδήσεις τα βλέπεις και τρως
Απόψε τα βλέπω διπλά,ήλιος λάμπει κι ας είναι μεσάνυχτα
δυο τσιγάρα πολύ δυνατά, κι εκτοξεύομαι μες το διάστημα!
μια οθόνη μου δείχνει μηδέν,εποχές που δεν γίνονται θαύματα
ένα στόμα φωνάζει πως δεν θα με πείσεις με χίλια τεχνάσματα.

Ένα αντίο και στον μεγάλο Τεό.

συνεχίζεται

η Αποστολή

εσύ εκεί, Μάνος Ξυδούς

ΚΚ. στη χώρα του ποτέ…ή 10

από την Bologna, Σεπτέμβρης ’77

Να συνεχίσουμε όμως με τον άλλο ‘καμένο’ της υπόθεσης των εις βάρος μου καταθέσεων και της δικογραφίας, τον καημένο τον Μένιο
θα είχα σταματήσει, έχουν όμως ενδιαφέρον στη συνέχεια τα λόγια του διότι θα μιλήσει για πράγματα που δεν ακούσαμε μέχρι τώρα. Δικός σας :
‘Γεννήθηκα στην Μάσσα 36 χρόνια πριν, είμαι ναυαγοσώστης, έβγαλα το δημοτικό και μένω στην Σαρζάνα.’
‘Ανήκα στον ‘Συνεχή Αγώνα’. Μερικές φορές έλαβα μέρος σε διαδηλώσεις, σε καταλήψεις σπιτιών, σε ‘κόκκινες’ αγορές, γι αυτό το γεγονός δικάστηκα. Δεν ανακατεύτηκα ποτέ με το ένοπλο.
Είμαι δραστήριος δημοκράτης και μπορεί να το αποδείξει όλη η κωμόπολη μου, απ’ τον Δήμαρχο μέχρι τον τελευταίο πολίτη. Έχω συγκρουστεί με τους συντρόφους που χρησιμοποιούσαν την ένοπλη βία. Ακριβώς στην Μπολόνια [στο πανιταλικό συνέδριο της Αυτονομίας, τον σεπτέμβρη του ’77], συγκρούστηκα βίαια με εκείνους του συλλόγου Σάντα Κρότσε [σύντροφοι άλλου κομματιού της αυτονομίας της πόλης της Φλωρεντίας] πάνω στις κερκίδες του Παλάτσο ντέλλο Σπόρτ. Θα πω με την ευκαιρία πως στα μέρη μας δεν μπόρεσε να εισχωρήσει καμία ομάδα που ανήκε στο οπλισμένο κόμμα, αυτό οφείλεται στο φύλαγμα που έγινε από μένα και τους συντρόφους μου. Μέχρι την δολοφονία του Μόρο τους θεωρούσα συντρόφους που κάνανε λάθη αλλά μετά άλλαξα γνώμη και έγινε τελείως αρνητική.

Bologna 11 Marzo 77 Fatti Nostri

Συμμετείχα στην ομάδα περιφρούρησης του Σ.Α. της κωμόπολης μου.
Στην Πίζα το ’77 συγκρούστηκα με αυτούς της Santa Croce επ’ ευκαιρία του θανάτου του Σεραντίνι. Κάναμε ομάδα περιφρούρησης μαζί με άλλους μπροστά στα καταστήματα όπλων. Έκαναν απαλλοτριώσεις σε άλλα καταστήματα και μπήκαμε στην μέση. Τότε ήταν που έμαθα πως είχα κτυπήσει τον αδελφό του Φαίδωνα, σύντροφο και φίλο του Σπανού. Μεταξύ των χτυπημένων ήταν και ο Βρούτος’, [γνωστός στον χώρο της αυτονομίας της Φλωρεντίας, του συλλόγου Σάντα Κρότσε].’

• [Να πω με την ευκαιρία πως ο χώρος αυτός δεν είναι κάτι ενιαίο, μία οργάνωση. Κίνημα είναι. Οι κολεκτίβες συζητούν μεταξύ τους, έχουν διαφορές, συνεργάζονται, δεν έχουν όμως ενιαία γραμμή. Ρομάνοι, Τορινέζοι, Παντοβάνοι, Βενετσιάνοι, Μιλανέζοι, κλπ, Πόρτο Μαργκέρα, Μπολονιέζοι, οι γνωστότερες μαζώξεις. Μιλάμε για χιλιάδες αγωνιστές, η κάθε πόλη κατεβάζει στο δρόμο μεγάλες πορείες και διαδηλώσεις και οι σύντροφοι δραστηριοποιούνται σε όλους τους κοινωνικούς χώρους.
  Η γροθιά σηκωμένη σε σχήμα περιστρόφου!]

Συνεχίζει :
‘στην Μπολόνια έκανα πολλές επεμβάσεις ενάντια στις προτάσεις, που υποστήριζαν οι ‘Βόλσι’, [οι Ρωμαίοι σύντροφοι, πήραν το όνομα από τον δρόμο στον οποίο είχαν τα γραφεία τους] και άλλοι εξτρεμιστικοί σύλλογοι, επίθεση στη φυλακή ή άλλες φασαρίες. Υποστήριξα τη βίαιη απομάκρυνση των ταραχοποιών από τις διαδηλώσεις, και φράξιες του Συνεχή Αγώνα με κριτικάρανε ανοιχτά.’
Μιλάει για τους γνωστούς του στην Πίζα και πως έκανε παρέα με την κόρη του Λουτσιάνο ντέλλα Μέα, [ιστορική φιγούρα της εξωκοινοβουλευτικής επαναστατικής αριστεράς, αδελφός του επίσης γνωστού τραγουδοποιού Ιβάν], αναφέρει τα γεγονότα που με αφορούν και για τα οποία ήδη σας μίλησα. Μιλά για τα άτομα του κύκλου του Σπανού που γνώριζε. Αρνείται πως γνωρίζει τον βοσκό για τον οποίο μιλά ο φίλος του.

Τον ρωτούν για την αγορά δέκα αλεξίσφαιρων γιλέκων που έγινε από κάποιον Ρένο και απαντά πως τον γνωρίζει διότι διατηρούσε κάμπινγκ στην παραλία. Δεν μπορεί να καταλάβει γιατί ο τάδε του χρεώνει την αγορά των γιλέκων, πράγμα που αποκλείει απόλυτα.
Του γνωστοποιούν πως οι δηλώσεις του Ρένο είναι ακριβείς, τότε απαντά με το περίφημο: ‘ίσως κατηγορεί εμένα γιατί σ’ αυτό το σημείο με παίρνουν για τον χαζό του χωριού’. Και πως αναφέρθηκε το όνομά του για να καλυφθούν τα άτομα που πραγματικά αγόρασαν τα γιλέκα. ‘Προφανώς, οφείλοντας να διαλέξει ανάμεσα σ’ εμένα που το πολύ να του έδινα ένα γερό ξύλο και αυτού που θα μπορούσε να τον βγάλει απ’ την μέση, διάλεξε το μικρότερο κακό’.
‘Έλεγε πως έχει επαφές με μπος-νονό του υποκόσμου. Με αποκαλούσε τρομοκράτη αστειευόμενος γιατί ανήκα στον Σ.Α.’
‘Δέν έχω επαφές με τον υπόκοσμο. Γνωρίζω τους φίλους μου από καιρό και μπορώ να ορκιστώ ότι δεν έχουν σχέση με την τρομοκρατία και τον υπόκοσμο’.
‘Η περιφρούρηση για την οποία μίλησα συνίστατο στο ν’ αφιερωθούμε πολιτικά σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής, απ’ το πρόβλημα των ναρκωτικών μέχρι εκείνο της ελεύθερης ραδιοφωνίας’.

• Και ερχόμαστε στον Αντόνιο. Φιορεντίνος, 27 χρονών, παντρεμένος, με ένα παιδάκι.
  Απασχολεί την δικαιοσύνη το ’78, τον Νοέμβρη, μιλά για προσωπικά θέματα και αναφέρει πως ‘ο Πέτρος κι εγώ εδώ και καιρό, έχουμε την τάση να κάνουμε χρήση ναρκωτικών ουσιών’, γι αυτό και του έστειλα ένα δέμα που περιείχε μία δόση χασίς, όταν εβρίσκετο στην Σαρδηνία.’
  Τότε κάνει νύξη ‘στον μεγάλο αρχηγό’, σε γράμμα του στον Πέτρο, λέγοντας πως εννοεί τον πατέρα του.
  Τα σοβαρά ξεκινούν Γενάρη του ’80
  δηλώνει πως ανήκε στον ‘Συνεχή Αγώνα από το 1970 και βγήκε μετά από μια περίοδο φυλάκισης [δεν αναφέρει τον λόγο] δύο μηνών. Αποξενώθηκε απογοητευμένος από κάθε φόρμα πολιτικής δραστηριότητας και χρησιμοποίησε ηρωίνη.

Λαμβάνει μέρος στην κατάληψη του Μπόργκο λα Κρότσε, πίσω από την πλατεία Σάντα Κρότσε, γιατί εκείνο το διάστημα δεν είχε σπίτι. Λίγο νωρίτερα βέβαια έχει αναφερθεί στο γράμμα που έστειλε στον φίλο του τον Πέτρο, τότε που έκανε λόγο για ‘τον μεγάλο αρχηγό’. Λέει λοιπόν πως αναφέρεται στον πατέρα του ο οποίος έχει μάθει πως το διάστημα αυτό συζεί στο σπίτι με την γυναίκα του και ένα ακόμη άνδρα,σκέφτεται να χωρίσει, δεν ξέρει τι να κάνει, ίσως γι αυτό να διάλεξε να πάρει μέρος στην κατάληψη, μέχρι να καταλήξει στη λύση του αδιέξοδου στο οποίο έχει βρεθεί.
‘Η πρωτοβουλία ανήκε στον σύλλογο Σάντα Κρότσε. ‘

Αναφέρει τον γνωστό Βρούτο που είχε χτυπήσει ο Μένιος και κάποια άλλα ονόματα, άσχετα με την υπόθεσή μας. Πρέπει να είναι αρχές του ’77. Η σύλληψή του είχε γίνει τον Οκτώβρη του ’75.
‘Στην κατάληψη πήραν μέρος όλες οι εξωκοινοβουλευτικές συνιστώσες της Φλωρεντίας, η ‘Ενωση Ενοικιαστών’ με επικεφαλής τον τάδε, ο’ σύλλογος συσσίτιο’, θυμάται εμένα και ένα ακόμη παλικάρι που έχει συλληφθεί εκείνο το διάστημα,αυτόν που ο Σαβέριο ονομάζει ‘φαντασμένο’, τον Ρούλη. Επίσης ο ‘σύλλογος αρχιτεκτονική’ και ονοματίζει τον Νάκη σαν υπεύθυνο, με το κόκκινο αυτοκίνητο, παντρεμένο, με ένα παιδάκι. Θυμάται και άλλους, τον Σάσσο αλλά και μερικούς της άλλης συνιστώσας της αρχιτεκτονικής,συνδεδεμένους με τον Άγγελο και τον Όμηρο. Παίρνει επίσης μέρος και η ‘Προλεταριακή Δημοκρατία’ [ένωση εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεων που θα πάρει μέρος στις εθνικές εκλογές] όπως και το ‘Σοσιαλιστικό κόμμα των ενωμένων Προλετάριων’.

‘Κατά την διάρκεια της κατάληψης πήρε την πολιτική διεύθυνση η περιοχή της αυτονομίας και είχε σαν συνέπεια την απομάκρυνση της ‘Προλεταριακής Δημοκρατίας’ και της Ένωσης ενοικιαστών’.
‘Έτσι λοιπόν ο προσανατολισμός της οργανωμένης αυτονομίας επικράτησε, έχοντας σημείο αναφοράς στην πρακτική της παρανομίας των μαζών, δηλαδή καταλήψεις μέχρις εσχάτων, απαλλοτριώσεις και αυτομειώσεις. Η τελευταία περικλείει μία πλειονότητα από φόρμες, όχι περιορισμένη στα ενοίκια, αλλά εκτεταμένη, πχ στην τιμή του σινεμά, των ειδών διατροφής και παρόμοια’.

‘Η θέση μου εκείνο τον καιρό συμπίπτει με αυτή του συλλόγου Σάντα Κρότσε που ήταν σε διαφορετική θέση εν συγκρίσει με εκείνη του Συσσιτίου και της Αρχιτεκτονικής, που ενεργούσαν συγχρόνως, αφού αυτοί οι δύο τελευταίοι υποστήριζαν την ανάγκη να φτάσουν στην ικανοποίηση των αναγκών διά μέσου της πρακτικής των απαλλοτριώσεων.
Μετά κατάλαβα και θα επιμείνω ότι αυτή η θέση των δύο συλλόγων ήταν σε λειτουργία με μία συζήτηση πιό γενική του οπλισμένου κόμματος.’

‘Βρέθηκαν προκηρύξεις με τις οποίες διεκδικείτο η απαλλοτρίωση στη Βόγκουε Shop, κατάστημα πολυτελείας, μονογραμμένες ‘Προλεταριακές Περιπολίες’, ενάντια στην ακρίβεια της ζωής. Δεν μας άρεσε που βρέθηκαν αυτές οι προκηρύξεις αφού μία ενδεχόμενη έρευνα της αστυνομίας θα κατονόμαζε ως υπεύθυνους όλους εμάς. Και σαν σύλλογος Σάντα Κρότσε διαφωνήσαμε και με το περιεχόμενο.
Συνέχισαν να μπαίνουν και άλλες πάντα με την υπογραφή των Περιπολιών και διεκδικείτο ως σπουδαία πράξη όχι μόνο η απαλλοτρίωση ρούχων αλλά και οι εισπράξεις, χρήματα που θα χρησίμευαν για την οργάνωση.

Σκεφτήκαμε πως ήταν πρόκληση της αστυνομίας, έγινε έρευνα, τίποτα.
Ξανάρθαν προκηρύξεις, αυτή τη φορά υπογεγραμμένες από την ‘Πρώτη Γραμμή’. Υπήρχε και ένα πολυβόλο σαν σύμβολο.
Ανάλογες προκηρύξεις βρέθηκαν και σε άλλη κατάληψη, ενός ξενοδοχείου, στην οδό Καλτσαϊουόλι, στην οποία προχώρησαν αυτοί που είχαν αποξενωθεί από τη δική μας, όπως και κάτω από τις στοές στην Πλατεία του Αγίου Μάρκου.
Αυτό το έγγραφο είχε θεωρητικό χαρακτήρα, διηγότανε τη γέννηση, τους σκοπούς της Οργάνωσης, θέτοντας επίσης την διάκριση της Ομάδας αυτής από αυτή των Ερυθρών Ταξιαρχιών,
πως ήταν η ένωση των διάφορων Ομάδων Φωτιάς που ενεργούσαν στο ιταλικό έδαφος.’

Αναφέρει πως εκείνοι του ‘συσσιτίου’ και της ‘αρχιτεκτονικής’ ετόνιζαν την αναγκαιότητα να υπάρχουν συνδέσεις ανάμεσα στους αυτόνομους συλλόγους και αναφέρονταν στην εφημερίδα ‘Χωρίς Ανακωχή’.
‘Ονομάζονταν ‘Κομμουνιστικές Επιτροπές‘ αυτοί οι σύλλογοι.’

Μιλά για την διαδήλωση του Μάρτη του ’77 στην Ρώμη, ‘για να αναδειχθεί ο εθνικός χαρακτήρας της κίνησης.’
Εκεί πήγαν δύο ξεχωριστές ομάδες. ‘Μία των ΄κομμουνιστικών επιτροπών’ για τις οποίες μίλησα και η άλλη του ‘συλλόγου Σάντα Κρότσε’. Εγώ είμαι σε αυτή την τελευταία ομάδα’,λέει.
‘Περνάμε από τα γραφεία των ‘Βόλσι’, όπου βρίσκονται καμιά εκατοστή άτομα, οι τριάντα οπλισμένοι για παν αμυντικό ενδεχόμενο.
Σε μας δόθηκαν μπαστούνια και μολότοφ’. Ονοματίζει μία κοπέλα που τους παρέλαβε από τον σταθμό.
‘Ξεκινά η πορεία χιλιάδων ατόμων.
Αρχίζουν οι συγκρούσεις με την αστυνομία.

Κάποιοι από τους διαδηλωτές -όχι Φλωρεντίνοι- πυροβολούν.
Χάος, δακρυγόνα και άλλα.’
‘Κοντά στο ποτάμι σπάζεται ένα κατάστημα αθλητικών με όπλα που φορτώνονται σε ένα αυτοκίνητο.’
‘Εμείς πανικοβληθήκαμε αλλά άλλοι προσεγγίζουν διαφορετικό οπλοπωλείο, υπήρχε αλυσίδα που τους εμπόδισε να πλησιάσουν. Πάρθηκαν τα όπλα που χρειάζονταν και τότε επέτρεψαν στους υπόλοιπους να πάρουν ότι ήθελαν.’ ‘Διαδόθηκε η φωνή ότι εκείνοι που είχαν ενεργήσει ανήκαν στις Ερυθρές Ταξιαρχίες. Κάποια από τα όπλα κατέληξαν στο ποτάμι. Το αμάξι το φορτωμένο απομακρύνθηκε πρίν φτάσει η Άμεση Δράση’.

‘Συνεχίζοντας πλησιάσαμε ένα Αστυνομικό Τμήμα και εκείνοι πυροβόλησαν, νόμισα πως χτυπήθηκα και έπεσα κάτω. Χτυπήθηκα στον αστράγαλο και το μπουφάν μου ήταν τρυπημένο από σφαίρα. Βρήκα διαμονή σε σπίτι προλεταριακής συνοικίας. Το άλλο πρωί γύρισα πίσω’.
‘Εκτίμησα αρνητικά τα γεγονότα σε πρώτη φάση μετά όμως από τις ειδήσεις που έφτασαν διά μέσω του Τύπου φάνηκε πως ο απολογισμός δεν ήταν καθόλου αρνητικός και πως ανάλογα γεγονότα είχαν διαπιστωθεί και σε Μπολόνια, Μιλάνο και το γεγονός παίρνει διάσταση μιάς αληθινής και πραγματικής Επανάστασης,
μιάς μέρας Επαναστατικής’.

‘Σε αυτή την καινούρια εκτίμηση μιάς τέτοιας εμπειρίας,επίσης κάτω από το σπρώξιμο και την πίεση των ‘επιτροπών’ τέθηκε στην ομάδα μας εκείνο του να κάνουμε μία εκλογή πολιτική και οργανωτική ανάλογη με το νέο αναληφθέν επίπεδο από την σύγκρουση της τάξης.’
Φτιάχνουν λοιπόν την ομάδα τους και ονοματίζει τα αγόρια και τα κορίτσια.Ο Φαίδων, ο Σπανός, ο Πέτρος, η Αμάντα κ.α.
‘Επρεπε να επιλέξουν μέσα στο μεγάλο χώρο της αυτονομίας σαν σημείο αναφοράς
-τις Ερυθρές Ταξιαρχίες για τις οποίες όμως δεν γνώριζαν τίποτα,
-το ρεύμα των ‘επιτροπών’- ‘χωρίς ανακωχή’
-και εκείνο της αυτονομίας της μάζας, δραστηριότητα που αναπτύσσεται με τρόπο οργανωμένο με μία επαλήθευση του προγράμματος και των δραστηριοτήτων διά μέσω τω συζητήσεων στις συνελεύσεις στο εσωτερικό της κίνησης.’

‘Διαλέγουν αυτό το τελευταίο,τρίτο ρεύμα και όλοι παρατηρούν πλέον πως η ομάδα αρχίζει να αποκτά τη δική της ταυτότητα.
Και εκεί που ο Βρούτος, για τον οποίο ξαναμιλήσαμε, ο γνωστός, που εκπροσωπεί τον Σύλλογο της Σάντα Κρότσε στραβώνει, ‘ο Μίκης Μαυρόπουλος είδε το πράγμα με καλό μάτι, και άρχισε ένα διάλογο με εμάς, υπογραμμίζοντας τη σπουδαιότητα του να οργανωθούμε σε μία ομάδα που να δρα σε επίπεδο περιοχής της Φλωρεντίας’.
Αναφέρει τρία, τέσσερα ακόμη ονόματα με τα οποία κρατούσε επαφές, γνωστά από τους προηγούμενους καταθέσαντες [ τη Φιόνα, τον Ντίνο, τον Σάσσα, τον Νάκη και τον Κώστα] και κλείνει, για να επανέλθει την επομένη :

ξαναμιλάει για την ομάδα του λέγοντας πως στην αρχή η δραστηριότητά της ήταν βασισμένη ουσιαστικά στην πολιτική συζήτηση. ‘Υπήρχαν επαφές με τον Μίκη, που κρατούσα ειδικότερα εγώ, αλλά δεν δινόταν μεγάλο βάρος στις προτάσεις αυτού.’
Αναφέρεται σε κάποιο επεισόδιο, όταν τους ζήτησαν αυτοί του συλλόγου Σάντα Κρότσε βοήθεια, διότι είχαν προβλήματα με αυτούς της αρχιτεκτονικής. ‘Για εξωτερική προστασία που έκαναν εντελώς άοπλοι.
Οι της Σάντα Κρότσε, πέντε με έξι άτομα ήταν μασκαρεμένοι και πιθανόν οπλισμένοι.

Αιτία η υπεξαίρεση από την σχολή της αρχιτεκτονικής πολύγραφου, φωτοτυπικών, γραφομηχανών που πήραν αυτοί της Σάντα Κρότσε κατά την διάρκεια κατάληψης της σχολής. Αυτούς τους οδηγούσε ο Ντίνος. Οι Σαντακροτσίτες υποστήριζαν ότι δεδομένου ότι αυτά τα πράγματα αποσύρθηκαν κατά τη διάρκεια κατάληψης ανήκαν στο κίνημα και δεν στηρίζονταν το γεγονός ότι ανήκαν σε συγκεκριμένο γκρούπ.
Τελικά δεν έγινε κατανοητό εάν η συνάντηση έγινε για να μοιρασθούν τα αντικείμενα ή να τοποθετηθούν κάπου για κοινή χρήση.
Αργότερα υπήρξαν και συλλήψεις γι αυτή την υπόθεση.’

Ξαναγυρίζοντας στην ομάδα τους, ‘υπήρξε κάποια περίοδος απραξίας που πήρε όλο το ’77, από το καλοκαίρι και μετά.’
‘Περνούσαμε τον καιρό μας να ονειρευόμαστε την ιδέα της επανάστασης και ‘καπνίζαμε’.
Πήγαν στην Μπολόνια, στην εθνική συνάντηση της αυτονομίας, καμιά 15αριά από αυτούς.
Μετά ξεκινούν οι πραγματικές επαφές μαζί μου :
‘Το γκρούπ μας είχε κατανοήσει ήδη, και μετά τις παρεμβάσεις που έγιναν στην Μπολόνια, τη διπολική όψη της ταξικής πάλης που συγκεκριμενοποιούνταν από τη μία πλευρά στην ύπαρξη οργανωμένων πρωτοπορειών και από την άλλη στην αντίληψη της μαζικής παρανομίας’.

Άρχισαν να συγκεντρώνονται μεταξύ τους, έκαναν και κάποιες πιό ανοιχτές συναντήσεις με αυτούς της Σάντα Κρότσε ή σε μερικές από αυτές με μερικούς πρώην μαχητές της Εργατικής Πρωτοπορείας.
Διαφορετικά ήταν και τα περιεχόμενα των συγκεντρώσεων.
Μεταξύ τους κουβέντιαζαν για τη δημιουργία τομέων όπως πχ το επιμελητειακό, αντιπληροφόρηση κλπ.
Με τους υπόλοιπους πάνω σε θέματα μαζικής παρανομίας όπως καταλήψεις, μειώσεις τιμών και παρόμοια.
‘Ο Μίκης μου έλεγε πως είμαστε πιά στο πρόγραμμά τους, και ότι συνεπώς δεν είχε νόημα να δρούμε αυτόνομα, και ότι ήταν σκόπιμο να κάνουμε δική μας την κληρονομιά της οργάνωσης και δηλαδή εκείνη των επιτροπών’.

‘Για να καταφέρουν να μας μπερδέψουν σε αυτή την ενωτική προοπτική ανατέθηκε στην ομάδα μας ένα καθήκον περιφρούρησης και υπεράσπισης στο εσωτερικό μιάς διαδήλωσης που γινόταν με μία πορεία,δίνοντάς μας και την δυνατότητα να καθορίσουμε με μια κάποια αυτονομία την επιλογή του δρομολογίου’.
‘Σ’ αυτή τη στιγμή οι επαφές μ’ εμένα κρατιόντουσαν από τον Μίκη αλλά εμφανίστηκε και ο Νάκης. Έλεγαν πως στη διάρκεια αυτής της διαδήλωσης θα πραγματοποιούνταν στόχοι, ότι θα υπήρχαν ομάδες που θα πραγματοποιούσαν τους στόχους στο εξωτερικό της πορείας και ότι θα υπήρχαν σύντροφοι που θα πραγματοποιούσαν μιά πιό μεγάλη προκάλυψη.

Καλά όλα αυτά αλλά διευκρινήσεις για τους στόχους δεν μας έδωσαν και αυτό προκάλεσε αμηχανίες. Έγινε η διαδήλωση κι αν θυμάμαι καλά ήταν εκείνη που κτυπήθηκαν το σπίτι του Γενικού Εισαγγελέα και το στρατόπεδο των Καραμπινιέρων και μάλλον ένα κτηματικό γραφείο που δέχτηκε επίθεση με μολότοφ.’
‘Δεν γνωρίζω τους υλικούς εκτελεστές.’

• ας αλλάξουμε όμως λιγάκι το ύφος:

Ο μονοδιάστατος άνθρωπος

Ο «μονοδιάστατος άνθρωπος» έχει χάσει την ατομικότητά του, την ελευθερία του και την ικανότητά του να διαφωνεί, και να σκέφτεται κριτικά

 

 

 

αυτή είναι η μάνα μου:

• και να σας πω δυο λόγια ακόμη, πως

ήμασταν χαρούμενοι γιατί ήμασταν μαζί, και η παρέα έγινε οργάνωση, και η οργάνωση μεγάλωσε και οπλίστηκε, ο οπλισμός υπήρξε αναγκαιότητα γιατί μας σκότωναν φασίστες κι αστυνομικοί ενωμένοι και καραμπινιέροι μαζί – και να τους αρπάξουμε την εξουσία μες απ’ τα  χέρια αναγκαιότητα επίσης – γιατί ασφυκτιούσαμε κάτω από την μπότα του συστήματος που είχαν στήσει μπουρζουάδες και ρεβιζιονιστές ενωμένοι, μάρτυρας ο μεγάλος Παζολίνι κι άλλοι πολλοί, και η εργατική τάξη στον δρόμο μας παράτησε, δεν μπορέσαμε κι εμείς να κάνουμε την μεγάλη μανούβρα την κατάλληλη στιγμή και να στρέψουμε το καράβι προς την αναστροφή πορείας στρατηγικής υποχώρησης όταν τα πράγματα είχαν αρχίσει να στραβώνουν και ο κόσμος έδειχνε την αποστροφή του προς τον μιλιταρισμό που είχαν διαλέξει οι οι πιο ‘εξτρεμιστές’ απ’ τους συντρόφους μας και τα πράγματα πήγαν κατά διαόλου με λίγα λόγια

συνεχίζεται

ΙΙ. χόρεψες πάνω στο φτερό του καρχαρία – 8

Η ιδέα της αυτονομίας γεννήθηκε ύστερα από τους αυτόνομους εργατικούς αγώνες στα μεγάλα εργοστάσια του βορρά και μέσα από κείμενα στοχαστών που ήταν αγωνιστές και έπαιρναν μέρος στις καθημερινές διαδικασίες του κινήματος. Δεν υπήρχε διαχωρισμός δηλαδή διανοούμενου και αγωνιστή, υπήρξε συνένωση και όχι διαχωρισμός ρόλων. Στοχαστές όπως ο Negri, o Scalzone, o Piperno, o Berardi, ο Pifano και άλλοι βρίσκονταν πάντα εκεί μπροστά.
Όταν το πράγμα πήγε να ξεφύγει το κράτος σκέφτηκε το εξής πανούργο. Καθότι οι περισσότεροι από τους θεωρητικούς της οργανωμένης Αυτονομίας προέρχονταν από το Potere Operaio που διαλύθηκε την περίοδο που ξεκινούσε η ακμή των BR, κατηγόρησαν όλους αυτούς τους ανθρώπους σαν ηγέτες των Tαξιαρχιών, οπότε αυτόματα ποινικοποιήθηκε στο σύνολό της η οργανωμένη Αυτονομία, λόγω της ιδεολογικής και πρακτικής ‘συγγένειάς’ τους,για συμμετοχή σε ανατρεπτικές της υπάρχουσας κατάστασης οργανώσεις.

Έτσι ξεκίνησε ένα κύμα συλλήψεων, κλήσεων σε απολογία, φυλακίσεων, σχηματισμό δικογραφιών κλπ. Μιλάμε για χιλιάδες διώξεων. Κι όποιος αντέξει. Σκαρφίστηκαν και το υπέροχο ότι όποιος συνεργαστεί με τις αρχές και καταθέσει αυτά που γνωρίζει αυτόματα χρήζει ευνοϊκότερης μεταχείρισης.

Ανοίγω παρένθεση. Το κίνημα της αυτονομίας ήταν στενά συνδεδεμένο με την κοινωνία, ήταν μέσα στην κοινωνία, ήταν το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι της,ένα κίνημα που αμφισβήτησε όλους τους ρόλους και τους διαχωρισμούς ανάμεσα στους ανθρώπους. Κι όταν λέω όλους εννοώ όλους. Ένα κίνημα που έκανε τον λόγο πράξη και σίγουρα στελέχωσε αργότερα όλες τις αντάρτικες οργανώσεις.
Σάρκα από την σάρκα της και αίμα από το αίμα της. Επαναλαμβάνω πως λόγος και μέθοδοι γεννήθηκαν, αναπτύχθηκαν και έδρασαν μέσα στην κοινωνία. Το ίδιο συνέβη και στη γέννηση στο ξεκίνημα και στα πρώτα χρόνια της δράσης των ένοπλων οργανώσεων.

Θεωρώ πως η αναστροφή στη θέση της ‘κοινής γνώμης’ υπήρξε ξεκάθαρα από το σημείο και μετά που οι οργανώσεις ύψωσαν υπερβολικά τον πήχη στη δύναμη πυρός. Ξεκάθαρα. Επαναλαμβάνω πως,στην κοινωνία του θεάματος που ζούμε, με σχεδόν αποκλειστική πηγή ενημέρωσης του κόσμου να είναι τα κανάλια, χωρίς τον παραμικρό κώδικα δεοντολογίας, με τους συντάκτες και παρουσιαστές των ειδήσεων να είναι ανοιχτά φερέφωνα της εκάστοτε εξουσίας,το παιχνίδι άρχισε να παίζεται στο πεδίο της παραπληροφόρησης, τονίζοντας τον φόβο και την ανασφάλεια σε όλα τα επίπεδα, [υπερβολή στη βιαιότητα των αντάρτικων ενεργειών, τρομοκράτηση του πληθυσμού, αποκαλώντας τρομοκράτες τους επαναστάτες, αποκρύπτοντας τελείως τον ρόλο των στοχευμένων από αυτούς κλπ.]

Έβαλαν και οι οργανώσεις το χεράκι τους, περνώντας από τις γαμποποιήσεις,στις εκτελέσεις. Με αποκορύφωση αυτή του Μόρο. Από εκείνη τη μέρα άρχισε η αντιστροφή της πορείας στην αποδοχή του κόσμου των αντάρτικων θέσεων και πρακτικών.
Ο γραμματέας,μέσα από τις επιστολές του, έχει βγάλει έναν πολύ ανθρώπινο χαρακτήρα, ξεφτιλίζοντας πρακτικά όλο το σύστημα που αυτός και οι σύντροφοί και φίλοι του, στους οποίους τώρα απευθύνεται εγκαλώντας τους να μη τον εγκαταλείψουν,έχουν πιστά υπηρετήσει. Αυτοί το κάνουν,καθιστώντας ακόμα πιο αδύναμη τη θέση του. Βρίσκεται σε κατάσταση αιχμαλωσίας και ομηρίας, τον κάνουν ακόμα πιο συμπαθή. Μιλά πλέον σαν άνθρωπος, όχι πολιτικός. Έχει αναγνωρίσει τον ρόλο του, είναι πια τόσο ευάλωτος.

Η χριστιανοδημοκρατία ήδη έχει αθετήσει το λόγο της λίγο καιρό νωρίτερα στα αιτήματα των ΕΤ, μετά την απαχθέντα δικαστή. Δεν μπορούν λοιπόν οι αντάρτες να κάνουν πίσω για άλλη μια φορά, το ανακοινώνουν. Τον κόσμο όμως δεν τον ενδιαφέρουν τα πολιτικά παιχνίδια και οι ρόλοι εξουσίας και αντεξουσίας. Επικροτεί,ανοιχτά πια και παντού τον ανθρωπισμό, σε όλες τις συζητήσεις, με κάθε μέσο που υπάρχει στέλνονται μηνύματα, ελευθερώστε τον Άλντο Μόρο, και ας αρνείται το κράτος να απελευθερώσει έστω έναν μοναδικό αντάρτη από τη φυλακή. Και πιο σθεναροί στην άρνησή τους οι ‘κομμουνιστές’ του ΚΚΙ,με τον αρχιτέκτονα του ιστορικού συμβιβασμού Ενρίκο Μπερλινγκουέρ στο τιμόνι τους. Ξαναείπαμε πως ο πρόεδρος θα ήταν κινούμενη βόμβα πλέον στα θεμέλια του συστήματος που τον έχει παρατήσει ολότελα μοναχό.
Αλλά και ο σταλινισμός καλά κρατεί. Τύφλωσε, και την πληρώσαμε όλοι μαζί!

7 aprile 1979, απρίλιος 7

Ας κάνουμε ακόμη μία στάση, θα επιστρέψουμε πάλι στο σήμερα..
Η κόκκινη σημαία μοιάζει να βρίσκεται στο περιθώριο, την κερδίζει με νοκ άουτ η μαυροκόκκινη. Έμειναν μόνοι οι αναρχικοί, στην Ελλάδα, να σηκώνουν το βάρος του αγώνα ενάντια στο σύστημα, για να είναι ο άνθρωπος ελεύθερος από τη δουλεία της εκμετάλλευσης, για την ισότητα και την αυτονομία από κάθε ετερονομία, για την ελευθερία.
Μου στέκεται στο στομάχι το μαύρο, είναι το χρώμα του φασισμού, μελανοχίτωνες ήταν οι φασίστες του Μουσολίνι, στα μαύρα ντυμένα και τα ςς.
Η συζήτηση, ο κλήρος, η ανακλητότητα, η κυκλικότητα, εμποδίζουν τη δημιουργία ιεραρχίας. Βλέπεις σήμερα εκατοντάδες πραγματικότητες αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρισης ,όχι όμως συντονισμό.
Πάντα μου άρεσε να ακούω τις εμπειρίες άλλων, σε θέματα, για χώρους, για τόπους άγνωστους λίγο ή περισσότερο σε εμένα. Θέλω να σέβομαι τη διαφορετικότητα. Από εκεί έρχεται και η σύνθεση. Σύνθεση ποικιλιών είναι αυτό που ζούμε.

Υπάρχουν διαφορετικά μονοπάτια που θα βαδίσουμε ως την ελευθερία. Όλα σεβαστά. Δεν ξέρω από που θα πάμε γρηγορότερα, πιο είναι το μακρύτερο ή το πιο φαρδύ. Δεν υπάρχουν πλέον βεβαιότητες.
Το σφυροδρέπανο δεν μου λέει τίποτα. Κάποτε μόνο στη θέα του ανατρίχιαζα. Ο εργάτης δεν είναι από τη φύση του επαναστάτης, αποδείχτηκε ιστορικά. Ο Μάρξ με τον Ένγκελςξεπεράστηκαν ιστορικά σε κάποια πράγματα, παραμένουν σίγουρα τεράστιοι, τον καπιταλισμό ανέλυσαν στο κάτω- κάτω οι άνθρωποι και το έκαναν σπουδαία. Σύμφωνα με την ανάλυσή τους έδρασαν οι καπιταλιστές για να επιβραδύνουν την κατάρρευση του συστήματός τους, που έτσι κι αλλιώς θα έρθει μια ημέρα εξ αιτίας των αγώνων των καταπιεσμένων. Και δεν είπαν ποτέ σε κανέναν πώς πρέπει να κτιστεί η καινούρια κατάσταση. Ο Λένιν και οι υπόλοιποι προχώρησαν στο στήσιμο της νέας κοινωνίας. Προσπάθησαν, αλλά τα έκαναν μούσκεμα σε πολλά.

Αξεπέραστος ο Μάρξ, η εκμετάλλευση συνεχίζει να υπάρχει, όλο και σκληρότερη, η αλλοτρίωση που προκαλεί η εργασία που τόσο όμορφα μας εξιστόρησε, ο καταναλωτισμός και η εμπορευματοποίηση του ανθρώπου και των καθημερινών δραστηριοτήτων του, η δικτατορία των αγορών της καπιταλιστικής κοινωνίας, και άλλα τόσα επίκαιρα όσο ποτέ που μας διηγήθηκε, αυτός και ο αξεπέραστος επίσης φίλος και σύντροφος του Ένγκελς!

Η δικτατορία της αγοράς και του κέρδους φαίνεται να έχει θριαμβεύσει. Δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις, μας εξηγoύν καθημερινά από τα μέσα μαζικής αποβλάκωσης εδώ και χρόνια. Αλλά στον κόσμο που σήμερα σέβεται, λατρεύει και προσκυνά το χειρότερο της φιλοσοφίας του Αdam Smith, πρέπει να θυμόμαστε ότι ο Καρλ Μαρξ ήρθε μετά από τον ανώτατο θεωρητικό της ελεύθερης αγοράς, και αποσυναρμολόγησε το ιδεολογικό και πολιτικό οικοδόμημα του κομμάτι προς κομμάτι. Ακριβώς η αποκατάσταση του καπιταλισμού του Σμιθ καθιστά σήμερα τον Μαρξ πιο επίκαιρο από ποτέ.

Δεν φτιάχνουν λοιπόν τα ρούχα τον παπά. Και τον φασισμό στήριξε ο εργάτης και τον ναζισμό. Και το ‘68 στη Γαλλία, μόλις πήρε τις αυξήσεις έγινε το στήριγμα της σύμβασης, του συστήματος.
Η επανάσταση δεν ξεκίνησε ποτές από εκεί που πίστευε ο Μάρξ. Επικράτησε στη φεουδαρχική Ρωσία, τη γεμάτη αγροτιά, καθυστερημένη και όχι βιομηχανική.

Και χιλιάδες αγρότες μαζί με τους εργάτες στήριξαν την αναρχική κολλεκτιβοποίηση της παραγωγής στην επίσης προβιομηχανική Ισπανία.
Στην δε συντριπτική τους πλειοψηφία στα Τσιάπας και στις άλλες αυτοθεσμισμένες φυλές του Μεξικού, οι ιθαγενείς είναι αγρότες.

Δεν πρέπει να υποβαθμίζουμε την συνεισφορά του Ένγκελς στην έρευνα και την ανάπτυξη της θεωρίας για την κοινωνική χειραφέτηση του παγκόσμιου προλεταριάτου, ούτε να υποβιβάζουμε σε δεύτερη μοίρα τον ρόλο του. Δίπλα στον Μαρξ, μαζί με τον Μαρξ, ο ένας φιλόσοφος, ο άλλος ερευνητής.

Εκείνο που ίσως δεν πρόσεξαν όσο θα έπρεπε, είναι το γεγονός πως η κυριαρχία του ανθρώπου επί του συνανθρώπου  δεν γίνεται μόνο με οικονομικά μέσα. Μεγαλύτερος μελετητής των έργων τους υπήρξε η μπουρζουαζία, η οποία, σε βάθος χρόνου, κατάφερε να κυριαρχήσει, και κυριαρχεί σήμερα επί των υποτελών χάρη στον έλεγχο της καθημερινότητας τους, χάρη στον έλεγχο των συνηθειών των ανθρώπων, ελέγχοντας το αξιακό σύστημα τους, κυριαρχώντας επί αυτού, στα νοήματα που γεμίζουν το μυαλό και την ημέρα του σύγχρονου απόλιτικου όντος. Διαιρώντας τα κοινωνικά στρώματα με την προπαγάνδα και την πλύση εγκεφάλου από το πολυδαίδαλο επικοινωνιακό σύστημα και εγκλωβίζοντας τον άνθρωπο μέσα σε ένα σύστημα φτιαγμένο από μοναξιά, φόβο και έλλειψη εμπιστοσύνης προς τον διπλανό, τον γείτονα.

Δεν είναι η εργατική τάξη a priori επαναστατική. Χρειάζεται ο άνθρωπος να αποκτήσει ιστορική συνείδηση του ρόλου που μπορεί και πρέπει να παίξει για την ανατροπή της κατεστημένης, της καθεστηκυίας τάξης και την αντικατάσταση της από την ελευθεριακή κομουνιστική κοινωνία του κοινοτισμού. Είναι θέμα συνείδησης και όχι ταξικής προέλευσης. Έχουμε παρατηρήσει την τάση που έχει ο άνθρωπος, δεν ξέρω αν είναι έμφυτη ή αν του έχει φυτευτεί από το τρέχον αξιακό σύστημα, να θέλει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη.

Έχω δει πως όταν ο άνθρωπος θέλει, ξεβολεύεται, σηκώνεται από το σκαμνί ή την καρέκλα και αρχίζει την αναζήτηση του μονοπατιού που θα τον φέρει στη χειραφέτηση, κατά πως ταιριάζει στον χαρακτήρα του και τα βιώματά του. Σε συνδυασμό πάντα και με τις συνθήκες που επικρατούν στη χώρα του. Για να πάρει την τύχη στα χέρια του. Να πάρει την πρωτοβουλία, να κρεμάσει στον ώμο τη φαρέτρα με τα όπλα του και να οδηγηθεί παρέα με τους ‘όμοιούς του’ στη χώρα του ‘μη ρόλου’ και της ‘μη ειδίκευσης’, όπως πολύ εύστοχα είπε κάποιος τώρα κοντά. Τροχίζοντας ‘τα πόδια της καρέκλας της εξουσίας’ που λέει και ο Ντουρίτο στην παρέα των Τσιάπας ,‘ώστε εάν κάποιος παραστρατημένος επαναστάτης στρογγυλοκαθίσει, ‘τολμήσει’ να κάτσει επάνω της,να τσακιστεί αμέσως κάτω.’

Πολλοί είναι οι δρόμοι που οδηγούν στην ελευθερία. Διάλεξε έναν και τράβα. Μπορεί να χρειαστεί να αλλάξεις ρότα κάποιες φορές,να κάνεις πίσω και να ξαναορμήξεις προς τα εμπρός. Σαν ποτάμι ορμητικό.
Θέλει όμως ξεκούνημα. Και κούρδισμα του μυαλού.
Δεν υπάρχουν Ευαγγέλια ούτε Βίβλοι., δεν υπάρχει μαγικό ραβδάκι που μόλις τινάξει ο ‘ειδικός’ αυτόματα να γίνει δυνατή η κοινωνικοποίηση της ζωής μας,η κοινοκτημοσύνη, η απελευθέρωση από τη σκλαβιά της απληστίας.
Υπάρχουν έργα τεράστιων, γνωρίζουμε τις εμπειρίες τεράστιων. Ανάλυση της πραγματικότητας που ζούμε χρειάζεται, και ξεκούνημα! Και προσπάθεια προσαρμογής των περασμένων εμπειριών στο τώρα και εδώ. Μελέτη. Οπωσδήποτε απαραίτητο το μπλοκάρισμα του υπάρχοντος όπως αυτό υφίσταται, από εδώ πρέπει να ξεκινήσουμε, όπου αυτό καθίσταται δυνατό.

Σαμποτάζ του παλιού, δολιοφθορά. Δημιουργία του νέου. Δομές αντιεξουσίας, νησίδες ελευθερίας. Κοινότητες. Όχι στην ενσωμάτωση. Ο νέος κόσμος είναι εφικτός και είναι εδώ. Ο παλαιός στο σκουπιδοντενεκέ!! Εσείς μαζί αποφασίστε το πώς, ο καθένας ατομικά και όλοι μαζί.
Κλείνω την παρένθεση και ξαναγυρνώ πίσω.

θυμάμαι ακόμα, ήρωας

• Έχουμε λοιπόν ένα’ κυνήγι μαγισσών’ εναντίον των αυτόνομων και θέσπιση νόμου που στην πράξη απαλλάσσει τους ’μετανιωμένους’. Αυτό ήταν. Σε μια περίοδο όπου δεν φαίνεται καμία διέξοδος στον ορίζοντα, όπου όλα μοιάζουν χαμένα, όπου η ήττα είναι εμφανής και κάθε τι προοδευτικό κυνηγιέται αμείλικτα. Τι στιγμή που η ζούγκλα έχει λείψει, τα ψάρια είναι έξω από τα νερά τους γιατί,ή δεν υπάρχουν καθόλου νερά ή τραβιούνται μακριά σαν μια τεράστια άμπωτη,και κάθε τι που θυμίζει αυτονομία μοιάζει με επιδημία λέπρας, οι αυτόνομοι λιώνουν σαν τους λεπρούς. Δεν είναι δύσκολο για τους πιο αδύναμους,τους λιγότερο προετοιμασμένους, να τρεκλίσουν, να κλατάρουν, να τα φτύσουν που λέμε και να φτύσουν τους συντρόφους τους. Αυτούς με τους οποίους μέχρι πρότινος έτρωγαν ψωμί κι αλάτι.
  Ψέματα και αλήθειες έγιναν ένα. Μες τη θολούρα λες και πολλές βλακείες. Είχε υπάρξει εν τω μεταξύ και η επέλαση της ηρωίνης.

θα πληρώσετε ακριβά, θα πληρώσετε για όλα! Β

• Γράφτηκαν και ειπώθηκαν τόσα και τόσα. Θα επαναλάβω, με το χέρι στην καρδιά, πως η ένοπλη εμπειρία γεννήθηκε σαν αναγκαιότητα μέσα σε μια κατάσταση τέτοια που να μοιάζει αναπόφευκτη. Δεν θα επεκταθώ παραπέρα σε αυτό το θέμα, το έχουμε εξαντλήσει και με το παραπάνω, δεν θέλω να αποδείξω τίποτα.

1974 ΘΗΤΕΙΑ ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ
Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχθές ,τ’ αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι σου μάθαινε το αύριο και το χθες , μα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλη
με του καιρού δεμένος τις κλωστές.
Τ’ αηδόνια σεχτηκιάσανε στην Τροία που στράγγιξες χαμένα μια γενιά, καλύτερα να σ’ έλεγαν Μαρία
και να σουν ράφτρα μες την Κοκκινιά κι όχι να ζεις μ’ αυτήν την κομπανία
και να μην ξέρεις τ’ άστρο του φονιά.
Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι απ’ του καιρού την άγρια πληρωμή, στο μεσοστράτι τέσσερεις ανέμοι
τους πήραν για σεργιάνι μια στιγμή, και βρήκανε τη φλόγα που δεν τρέμει και το μαράζι δίχως αφορμή.
Και σαν τους άλλους χάθηκαν κι εκείνοι, τους βρήκαν να γαβγίζουν στα μισά, κι απ’ το παλιό μαρτύριο να χει μείνει ένα σκυλί τη νύχτα που διψά, γυναίκες στη γωνιά μ’ ασετυλίνη
παραμιλούν στην ακροθαλασσιά.
Και στ’ ανοιχτά του κόσμου τα καμιόνια θα ξεφορτώνουν στην Καισαριανή, πως έγινε μ’ ετούτο τον αιώνα και γύρισε καπάκι η ζωή, πως το ‘φεραν η μοίρα και τα χρόνια να μην ακούσεις ένα ποιητή.
Του κόσμου ποιος το λύνει το κουβάρι ,ποιος είναι καπετάνιος στα βουνά, ποιος δίνει την αγάπη και τη χάρη, και στις μυρτιές του Άδη σεργιανά, μαλαματένια λόγια στο χορτάρι, ποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά.
Με δέσαν στα στενά και στους κανόνες και ξημερώνοντας Παρασκευή [μέρα κακή] τοξότες φάλαγγες και λεγεώνες με πήραν και με βάλαν σε κλουβί, και στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες, παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί.
Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια, κι όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής, περνούσα τα δικά σου δικαστήρια αφού στον Αδη μέσα θα με βρεις, να με δικάσεις πάλι με μαρτύρια
και σαν κακούργο να με τιμωρείς.

• Έμοιαξε αιώνας εκείνη η περίοδος, γεμάτη ένταση και περιεχόμενο. Γνώρισα αξιόλογους ανθρώπους, κάποιους όταν τους αποχωρίστηκα μου στοίχισε πολύ, ήμασταν τόσο δεμένοι.Εκείνη την ενότητα, την συντροφικότητα την πελεκημένη μες τον κίνδυνο δεν την ξανάζησα ποτέ.

Να τους χαιρετήσω λοιπόν, έστω όσους θυμάμαι ακόμη, Giovanna,Salvatore e Gabriella, Lucio e Benigno, Augusto, Sergio και Corrado, Ruggero. Nico,Patrizia, Giuliana, Marco και Νicο.

• Ήμουν ελεύθερος κατά τύχη, όταν το λιγότερο που έμεινε στα μπουντρούμια κάποιος από αυτούς ήταν επτά με οκτώ χρόνια αν θυμάμαι καλά.

Στην περίπτωση μου έγινε δίκη εδώ στην Ελλάδα, που έλαβε υπ όψη τα στοιχεία, όχι παρωδία όπως στις περιπτώσεις που ακολούθησαν αργότερα, 17 Νοέμβρη, ΕΛΑ, Πυρήνες, Αγώνας. Δικάστηκα δύο φορές μιας και μετά την πρώτη,αθωωτική απόφαση, ακολούθησαν καινούριες καταθέσεις από Ιταλία.
Έμεινα προφυλακισμένος στην Κομοτηνή, περιμένοντας να δικαστώ, κάτι λιγότερο από χρόνο. Στη διάρκεια πέρασα και στρατοδικείο μιας και οι στρατιωτικές αρχές με θεώρησαν ανυπότακτο. Το διάστημα της δίκης δεν υπήρχε Μεταγωγών, δεν γνωρίζω γιατί, και με μετέφεραν στην Καβάλα με το ΚΤΕΛ. Θυμάμαι πως μου άρεσε πολύ,περπάτησα σε πόλη ύστερα από καιρό, μες τη βουή και την κίνηση. Στο ταξίδι δεν χόρταινα να κοιτάζω τη φύση από τα παράθυρα, την κίνηση, όλα ήταν πανέμορφα, μου είχαν βγάλει και τις χειροπέδες. Στην Καβάλα τα ίδια, μας περίμενε περιπολικό, την νύχτα στα κρατητήρια. Αθωώθηκα την άλλη μέρα, πως να καταταγώ προφυλακισμένος; Πίσω λοιπόν, ξανά με το ΚΤΕΛ, μόνο που όταν φτάνουμε Κομοτηνή οι φυλακές έχουν κλείσει κι έτσι πρέπει να περάσω τη νύχτα στο Τμήμα. Έχω χάσει και το βραδινό συσσίτιο, κάτι πρέπει να γίνει, πεινούν και οι αστυνομικοί που με συνοδεύουν και συμβαίνει το μοναδικό! πηγαίνουμε όλοι μαζί σε ταβέρνα, τρώμε και πίνουμε μάλιστα! Ήπια ρετσίνα ύστερα από μήνες. Ούτε χειροπέδες, ούτε τίποτα! Ταβέρνα! Το βράδυ στο υπόγειο κρατητήριο έκανα τον καλύτερο ύπνο στο τελευταίο διάστημα.

Έμαθα να προσαρμόζομαι και στάθηκε δύσκολο γιατί είμαι νευρικός από μικρός. Ήταν σχολείο για να μπορέσω να αντέξω τις μετέπειτα ασθένειες. Βρήκα διεξόδους να διοχετεύσω ενέργεια και δημιουργικότητα. Δεν ήταν και πολύ ευχάριστα στην αρχή,εννοώ μετά την επιστροφή, γιατί ο Μichele, ο Mikis όπως με φώναζαν οι ιταλιάνοι έμοιαζε αόρατος και ο Μιχάλης κάποιος άλλος. Έπρεπε να αρνούμαι μια πραγματικότητα που με τιμούσε και έμοιαζε τόσο μακρινή και δύσκολη να την ακουμπήσεις, [και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που μου είπαν σε ανύποπτο χρόνο πόσο απρόσιτος φάνταζα στα μάτια τους],τόσο απόμακρη στην κοινωνία της μικρής μας πόλης.

Προσαρμόστηκα πάντως, αναγκασμένος να ‘πολεμήσω’ με τη δικαιοσύνη, πρώτα προφυλακισμένος και μετά ελεύθερος με όρους κλπ.

Να πω με την ευκαιρία πως πριν τις συλλήψεις μας, μέσα του 80, Απρίλης η Ροσσάνα και Μάης εγώ – κατεβήκαμε να εγκατασταθούμε Αθήνα για καλύτερα,εδώ στην Καβάλα η κατάσταση που βιώναμε ήταν ασφυκτική, συχνά αποπνικτική, δεν συνηθίζονταν με τίποτα !
Για διάφορους λόγους που δεν αξίζει να αναφέρουμε επιστρέψαμε πίσω μετά από κάποιο καιρό που μας φιλοξένησε ο ξάδερφος μου ο Μιχάλης που ζούσε τότε στον Βύρωνα. Ήταν η περίοδος που πέθανε ο Νίκος ο Ξυλούρης,και δεν το ξεχνώ ποτέ γιατί τον αγαπούσα πολύ και στενοχωρήθηκα αφάνταστα,όπως και ολόκληρη η χώρα. Θυμάμαι ακόμη τη μαυρίλα που γέμισε η είδηση τον κόσμο.

Πρέπει την ίδια περίοδο να κυνηγήθηκε και ο Γιώργος Βότσης,που έγραφε στην Ελευθεροτυπία,σαν ηγετικό στέλεχος της 17 Νοέμβρη! Λόγω του ότι οι θέσεις που παρουσίαζε στην εφημερίδα ήταν ‘πολύ αριστερές’ !! και το κατεστημένο δεν το ανέχονταν !
Λίγο μετά πρέπει να ‘έφυγε’ στη Μόσχα και άλλος μεγάλος,ο Μάνος ο Λοίζος.

• Με κράτησε σε εγρήγορση η άθληση. Μαζί με άλλα που εξάσκησα ήταν κολύμπι στη θάλασσα τα καλοκαίρια και κάποιους χειμώνες.Στην πισίνα όλο τον χρόνο. Και ατέλειωτες πορείες στο βουνό, με τον βουδιστή φίλο μου Σωκράτη Διαμαντόπουλο του τότε βιβλιοπωλείου ‘Ήλιος’, και τον Μαλέζη,του οποίου το μικρό όνομα το ξεχνώ.Γνωστός πρώην αριστεριστής και νυν νεοορθόδοξος. Είχαμε οι τρεις μας στην διάρκεια των μεγάλων πορειών ατέλειωτες συζητήσεις επάνω στο θείο και το πώς το βίωνε ο καθένας από τους δύο με εμένα στη μέση να θέλω να καταλάβω, μα συγχρόνως να είμαι σκληρά αφιερωμένος στην επανάσταση, γειωμένος στα εγκόσμια, να αντιμάχομαι μαζί τους. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι πως το ‘σποράκι’ μέσα μου το άφησαν μιας και χρόνια αργότερα ψάχτηκα κι εγώ στα μονοπάτια της πίστης. Ήταν πάντως στιγμές πανέμορφες, ένας αυτόνομος ένας βουδιστής και ένας ζηλωτής χριστιανός να περπατούν στο πανέμορφο τοπίο και να διαλογίζονται! Δεν θα τις ξεχάσω αυτές τις πορείες με τις διαμάχες και τους διαξιφισμούς μας,με κάθε καιρό, κάθε μεσημέρι μέχρι να πέσει βαθύ σκοτάδι, με ήλιο βροχή και αέρα, συχνά και χιόνι. Όλους τους λόφους γύρω από την πόλη τους περπατήσαμε σπιθαμή προς σπιθαμή.

Τα πρωινά καφεδάκι στη Μυροβόλο του Σωτήρη,[ εκεί γνώρισα, πριν ακόμη μας συλλάβουν, τον Μπάμπη τον Τσουρουκίδη,που έχει και αυτός Ιταλίδα φιλενάδα, κι έτσι βρίσκει η Ροσσάνα συντροφιά, μιλούσαμε όλοι μαζί την ίδια γλώσσα, καταλαβαινόμαστε χωρίς να χρειάζονται τα εγγλέζικα]. Και πέρασμα από τον Γιάννη τον Καρρά που μόλις έχει έρθει από την Αθήνα ν’ ανοίξει μαγαζί με παπούτσια στην Ομόνοια, εκείνο τον καιρό. Τα βράδια στο Vanitas του Σαλαβάτη ή στο Νησί του Σιμήτα. Ο Νίκος έγραψε τη δική του ιστορία στην αυθεντική πλευρά της πόλης, μας λείπει πολύ. Γνήσιος. Να είναι καλά ο Παύλος ο Φιλίδης που του συμπαραστάθηκε, στάθηκε κοντά του την τελευταία περίοδο της ζωής, και όχι μόνο.

Από τον Νίκο γνωρίσαμε  τον Στέργιο τον Μήττα και την Ελένη, ξημεροβραδιαζόμασταν στο ωραίο, δίπατο σπίτι του, εκεί δίπλα στην ταβέρνα του Φίλιππα, στα ιστορικά κόκκινα Ποταμούδια.

Τεράστιος φίλος και ο Παύλος, εξαιρετικός άνθρωπος και χαρακτήρας. Μαζί του έζησα μια από τις πιο αυθεντικές στιγμές στη  ζωή μου, μέρα γιορτής! Τα πίναμε όλη νύχτα στο Νικόλα τον Σαλαβάτη ο οποίος έκλεισε νωρίς, κι εμείς είχαμε ακόμη όρεξη, οπότε καταλήξαμε στα μπουζούκια, στο ΝΟΚ, όπου δούλευε ο Παβλίτο, είχε πάρει ρεπό εκείνη την ημέρα, ακριβώς για να γιορτάσει μαζί μου. Όχι ότι πηγαίναμε ποτέ σε μαγαζιά της ‘νύχτας’, απλά, ο Νίκος μας άφησε στα κρύα του λουτρού, το Νησί επίσης έκλεισε νωρίς εκείνη τη νύχτα, φαίνεται πως όλα είχαν συνωμοτήσει για να καταλήξουμε στο μαγαζί του λιμανιού, το Απαραίτητο επίσης δεν είχε ακόμη ξεκινήσει την μεγάλη ένδοξη ιστορία του.

Βρεθήκαμε λοιπόν πρώτο τραπέζι πίστα, μισοάδειο το κατάστημα πλέον, ήταν αργά, ήμασταν γνωστοί, ο ένας δούλευε στον χώρο, αμέσως πέσαν επάνω μας οι συνάδελφοι του, καταλαβαίνετε τώρα οι αγκαλιές και τα φιλιά έδιναν και έπαιρναν, υπήρχε μια οικειότητα, ζητάει ο Παυλάρας παραγγελιά, σπάει λίγα πιάτα μέσα σ’ ένα τραπεζομάντηλο και ζώνεται τον μπόγο στους ώμους του σαν τον »παλιατζή» χορεύοντας αμέσως στους ήχους του πασίγνωστου τότε άσματος στη μέση της πίστας κάτω απ’ τα παλαμάκια ενός μαγαζιού παραληρούντος πλέον βλέποντας τον συμπαθέστατο Παύλο να γυροφέρνει κρατώντας στον ώμο του την πραμάτεια παλιών αντικειμένων που όλη τη μέρα μάζευε δεξιά κι αριστερά στις γειτονιές της πόλης!

Μέρα αξέχαστη, αυθεντική μες την απλότητα της!

Και ο Γιώργος γράφει ιστορία, είναι πλέον μακράν ο παλαιότερος στην μουσική νύχτα της πόλης με τα διάφορα Νησιά του, μικρά ή μεγαλύτερα.
Τρίτος ‘αρχαίος’ στην παρέα των από παιδιά φίλων ο Πελέ του Νικηφόρου. Φοβερό ‘φρούτο’ ο Βασιλάκης, στα χρόνια της νεότητάς του αναστέναξε η Καβάλα,η Αλεξανδρούπολη όπου παντρεύτηκε για κάποιο διάστημα πριν γνωρίσει την Αντιγόνη και η Σαμοθράκη που διακοπίζονταν. Τα καμώματά του την διάρκεια της θητείας έμειναν θρυλικά μιας και δύσκολα τον κρατούσες κλεισμένο, τότες που ο στρατός ήταν….κάτσε καλά!  Κάποια στιγμή για να την κοπανήσει από το στρατόπεδο άρπαξε ένα τανκ, πέρασε την πύλη και το έσκασε. Μέρες τον κυνηγούσε η στρατονομία, υπηρετούσε στην Θράκη θυμάμαι, τον έψαχναν και αυτός μπανιαρίζονταν με τις κοπελίτσες στον Μπάτη. Το θυμάμαι γιατί μαγιό του έδωσα εγώ μιας και δεν μπορούσε να πάει από το σπίτι του ,του την είχανε στημένη. Δίδυμο φωτιά με τον άλλο αγαπημένο φίλο, τον Βασιλάκη τον Αποστόλου ! Αυτοί οι δύο με βγάλαν στο κλαρί!

Δεν ξεχνιούνται τα τσιμπούσια που ετοίμαζε ο Αποστόλου στη ‘σπηλιά’, στα βράχια της ‘Τόσκα’, στη μεγάλη παρέα, κάθε μεσημέρι, με τσίπουρα και φανταστικούς μεζέδες!Άριστος κολυμβητής και βουτηχτής ο Βασίλης έδειξε πόσο εύκολο είναι να περνάς θαυμάσια όταν η παρέα είναι καλή! αξέχαστες στιγμές, με απλότητα, στη φύση.Στις καβαλιώτικες θάλασσες. Στην παραλία. Εκεί όπου μια όμορφη νύχτα ο εξαιρετικός Κηλαηδόνης επανέλαβε μέσα σε κατάσταση μεγάλου ενθουσιασμού το πάρτι της Βουλιαγμένης, και η νεολαία μας τον αγκάλιασε πολύ ζεστά. Ωραίος ο Λουκιανός! άξιζε όλη την αποθέωση που του χαρίσαμε!

Έφτιαξα τη δουλειά στη θάλασσα, κοντά μου εκείνο τον πρώτο καιρό ο Γιώργος ο ‘Αραχτός’, ο Θοδωρής ο ‘Λουκουμάς’ και ο Θόδωρος ο Μουριάδης που αγαπάει κι αυτός πολύ το πανί με τη σανίδα και με συντροφεύει στις τσάρκες στο νερό. Με γνώρισε όλη η πόλη, κι αυτοί που δεν με ήξεραν από τις ‘περιπέτειες’ μου με την δικαιοσύνη. Σταθερός φίλος ο Παύλος, μου στάθηκε όσο κανένας άλλος.
‘Συχνάζεις στο Μικρό Καφέ κι εγώ στη Μυροβόλο’ τραγουδά για την αγαπημένη του ο Αργύρης. Είναι τότε που φτιάχνονται καινούρια στέκια στην πόλη, για τους λιγότερο πολιτικοποιημένους,οι παλιοί ‘ψηφίζουν’ σταθερά τα προαναφερθέντα. Μικρό Καφέ λοιπόν και Μπαλάντα στην Ερυθρού Σταυρού όπου δημιουργείται κατάσταση, μαζεύεται εκεί η νεολαία της πόλης που ξεμυτίζει σιγά σιγά απ’ το σπίτι [θέλω να καταλάβετε πως τα πρώτα μπαράκια φτιάχτηκαν ακριβώς πάνω στην ανάγκη των νέων να ξεφύγουν από το σφιχταγκάλιασμα του γονιού, φυσικό λοιπόν να δημιουργηθούν από τους πιο ανήσυχους. Οι υπόλοιποι,κυρίως στη συνέχεια το είδαν σαν μιας πρώτης τάξης ευκαιρία για να βγάλουν χρήματα].
Λίγο μετά γίνεται το Κύτταρο και πάει λέγοντας, στην Ερυθρού Σταυρού βρίσκεις τους νέους της πόλης, πρωί βράδυ για πολλά χρόνια.

Πρέπει να είναι αυτή η περίοδος που μεταξύ άλλων μας συντροφεύουν και ο Δημήτρης ο Παπαθεοδώρου και η Καίτη με τον αδερφό της τον Τζανέτο, Έχω γνωρίσει και τ’ αδέλφια Καρακάντζα.
Θυμάμαι όλη τη διαδρομή μέχρι να αλλάξουν τα δεδομένα Ο Καράς με τον Κώστα τον Γκάλη στη μουσική σκηνή, φέρνουν στο προσκήνιο την ποιοτική μας μουσική. Μέχρι τότε μοναχά ο Σαλαβάτης και ο Σιμήτας ‘έπαιζαν’ τα ακούσματα που έκρυβε το κατεστημένο. Διαδρομή που περιελάμβανε και τη διαμάχη ανάμεσα στους ροκάδες και τους καρεκλάδες όπως αποκαλούσαμε τους άλλους.

Τη πορεία των διάφορων djς που έδειξαν την εξέλιξη της εμπορικής μουσικής, τον Χρήστο τον Καφά, τον Τάκη,τον Γρηγόρη και σε λίγο τον Νίκο τον Μαυρίδη για να αναφέρω τους περισσότερο γνωστούς. Όλοι φίλοι. Έρχεται και ο Boban τα δύσκολα χρόνια της Γιουγκοσλαβίας.
Δίσκους και κασέτες
αγοράζαμε από τον Ντίνο τον ‘Σαμάνθα’. ‘Τσιμπάμε’ στα Καλά Καθούμενα του Σάκη του Αρβανίτη. Γυρνάμε τα χαμάμ της βόρειας Ελλάδας με τον Θανάση τον Μαρωνόπουλο και την Κατερίνα, αρπάζει φωτιά το αμάξι του Τέλη στην Ηρακλίτσα. Έχει σαλτάρει λίγο νωρίτερα από την ταράτσα ο Γιαννάρας με την Ελπίδα, κλείνει η Μυροβόλος γιατί ο Σωτήρης φεύγει Θεσσαλονίκη, μεταφέρεται το Νησί, έχουμε τη μεγάλη κοροϊδία της ‘αλλαγής’, τον πράσινο σοσιαλφασισμό που θέλει να μοιάσει τζαμαχιρία αλλά δεν μπορεί, δεν υπάρχει πετρέλαιο. Υπάρχουν όμως δανεικά.

Το Έρεβος του Ηρακλή όπου και γνώρισα τον Χατζηγιάννη.
Μαζί με τον Καρρά, όπως προείπα,ο Κώστας έφεραν τα πάνω κάτω στο χώρο με το Ναυάγιο,λίγα χρόνια αργότερα Ελλαδογραφία, μαζί και ο Μίλτος ο Σαμλίδης.
Και δεν γίνεται να ξεχάσω να αναφερθώ στις τόσες και τόσες συντροφιές στη ταβέρνα του Φάνη, το ‘Μεθυσμένο Αηδονάκι’,παρέα με την κιθάρα του ή τις δικές μας, για πολλά-πολλά χρόνια. Ειδικά το αμέσως προηγούμενο και επόμενο διάστημα που έπεφτε η χούντα εκεί ήταν κάτι σαν ορμητήριο για τους αντιστασιακούς νεολαίους που μέσα από τη μουσική και τα τραγούδια διατράνωναν το πάθος για τη λευτεριά.

‘Παλιέ μου φίλε γνώριμε συμμαθητή θαμώνα, αφήνω την κιθάρα μου και παίρνω την σφεντόνα’

Νοέμβρης του 84, έχουμε ένα μεγάλο γεγονός στην Καβάλα,την κατάληψη της Μεγάλης Λέσχης, επί Λευτέρη Αθανασιάδη, από ένα μεγάλο κομμάτι κόσμου.Ζήτησαν και πέτυχαν να δοθεί το κτίριο για κοινωνική χρήση. Πήρα αυθόρμητα μέρος από την πρώτη μέχρι την τελευταία μέρα, κοιμήθηκα πολλά βράδια με τον υπνόσακο στο κτίριο μέσα σε κλίμα ενθουσιασμού και αλληλεγγύης. Ήταν μια πολύ δυνατή στιγμή για την πόλη,τότε που ο λαός συμμετείχε στις υποθέσεις που τον αφορούσαν. Έπαιξε ρόλο και το ότι από την πρώτη στιγμή η Δημοτική αρχή υπερασπίστηκε ενεργά τη δράση.

η Αποστολή

Πρώτη Γραμμή

Δημοσιεύθηκε στις 16th Φεβρουαρίου, 2014

Οι «Κρίσις» ήταν ένα rock συγκρότημα από την Καβάλα και μεσουράνησε την περίοδο 1981-1988 τόσο στην Καβάλα όσο και σε όλη την Ελλάδα με πάρα πολλές συναυλίες στο ενεργητικό τους.

Διαλύθηκε το 1988 λόγω στρατιωτικού και σπουδών των μελών του, προς μεγάλη απογοήτευση των χιλιάδων φίλων του.

Στα τέλη του 1982 κυκλοφόρησαν και το μοναδικό τους δισκάκι 45 στροφών σε 500 αντίτυπα (αυτό που βλέπετε στην φωτογραφία).

Περιείχε τα τραγούδια «Ανθρωπάκος» σε μουσική του Δημήτρη Μπόσκου και σε στίχους του Μάκη Καρακούση, και το «Απόβρασμα» σε μουσική του Δημήτρη Μπόσκου και σε στίχους του Χρήστου Γεωργιάδη και του Γρηγόρη Δροσόπουλου που έφυγε πρόωρα από την ζωή.

Στην διάρκεια των 7 χρόνων έπαιξαν οι παρακάτω μουσικοί:

Χρήστος Γεωργιάδης – Φωνή
Δημήτρης Μπόσκος – Κιθάρα
Στέλιος Χόης – Πλήκτρα
Μάκης Καρακούσης – Τύμπανα
Σάκης Ρώρρας – Μπάσο
Κώστας Κανελλόπουλος – Κιθάρα
Απόστολος Μπόσκος – Μπάσο
Χρήστος Τσουρής – Τύμπανα
Νίκος Χριστοφορίδης (Nikky) – Μπάσο

Στο τραγούδι «Τεκέ» την μουσική έγραψε ο Δημήτρης Μπόσκος και τους στίχους ο Μάκης Καρακούσης.

ΘΘ. χόρεψες πάνω στο φτερό του καρχαρία – 7

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

ΖΟΎΜΕ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΉ ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ, στην, κατά Ντεμπόρ, κοινωνία του θεάματος. Έτσι λοιπόν και για μένα, νεαρό αγόρι στα μακρινά ‘70, οι αφίσες στο σχολείο με τον Νικηταρά και τον Κολοκοτρώνη, με όλο το συμπάθιο, δεν είναι τόσο ελκυστικές όσο τα πρόσωπα στα μπλουζάκια και στα έντυπα των νεαρών του Μπέρκλευ, των σχολών στη Ρώμη,στο Μιλάνο, στο Παρίσι και στη Χιλή, στο Δουβλίνο και τη Φρανκφούρτη, στη Βαρκελώνη και το Λίβερπουλ, που συγκρούονταν με την αστυνομία και το στρατό. Αιώνια σύμβολα καταπίεσης και καταστολής που με όσα προσωπεία ‘δημοκρατίας’ και αν τους στολίσουν δεν παύουν να παραμένουν, ειδικά η αστυνομία πλέον σε αυτά τα μέρη, στο πρόσωπο κάθε νέου, αυτό που είναι πραγματικά: τα σκυλιά των αφεντικών, ο ένοπλος βραχίονας, το οπλισμένο χέρι της κάθε εξουσίας.
Η επανάσταση όπως η καθημερινότητα είναι και θέμα αισθητικής. Και σίγουρα ο Γκεβάρα είναι πιο ελκυστικός από τον Χρυσοχοίδη σήμερα ή τον Παπαδόπουλο τότε. Διαβάζεις και για τις απόψεις και τη ζωή και τη διαδρομή του και γίνεται αμέσως ο ήρωας σου. Σε αυτόν θέλεις να μοιάσεις.

Οι Deep Purpple τραγουδούν για την λυσσαλέα αντίσταση των Βιετκόγκ στην Ινδοκίνα, εδώ μας κουρεύουν με την ψιλή, σε αυτούς θέλουμε να μοιάσουμε, στην εμφάνιση και στο ντύσιμο και στην ευαισθησία, θέλουμε μακριά μαλλιά, θέλουμε να αγαπιόμαστε χωρίς περιορισμούς, να φοράμε αυτά που μας αρέσουν,να ακούμε και να χορεύουμε αυτά που μας αγγίζουν, ΝΑ ΣΚΕΦΤΌΜΑΣΤΕ ΌΠΩΣ ΘΈΛΟΥΜΕ ΕΜΕΊΣ . Οι ‘μαλλιάδες’ μας αγγίζουν γιατί μιλάνε γλώσσα που καταλαβαίνουμε. Οι δάσκαλοι που μας μιλούν για τους Μακρυγιάννηδες είναι σπαστικοί, είναι και κακάσχημοι, βαρετοί.

Τον Hendrix ΝΙΏΘΟΥΜΕ ΚΟΝΤΆ Μας, τους Zeppelin νιώθουμε δικούς μας. Είμαστε με τον Santana και την μπάντα του, όχι με τους κοντοκουρεμένους στρατονόμους, που όσο όμορφα και να τους ζωγραφίζει ο Τσαρούχης αυτό που μυρίζει η ψυχή τους είναι σκατά. Η ψυχή της χούντας δεν κρύβεται, μη ξεχνάτε ταινίες σταθμούς,η Ευδοκία,ο Άγγελος, η Παραγγελιά κλπ, εξαιρετικές φωτογραφίες της εποχής όπως και λίγο αργότερα η Γλυκιά Συμμορία και τα Κουρέλια Τραγουδούν Ακόμα. Αν θυμάμαι καλά, για εκείνες τις εποχές μιλά στο βιβλίο του ‘ο Οργισμένος Βαλκάνιος’ ο Νικολαίδης.

Χούντες, σοσιαλδημοκρατία, νεοφιλελευθερισμός, τα διάφορα πρόσωπα του καπιταλισμού. Και το ΚΚΕ να κουβαλάει αιώνια ενοχές για έναν εμφύλιο στον οποίο σύρθηκε σχεδόν με το ζόρι και έχασε διότι ‘συνωμότησε όλο το σύμπαν’ να ηττηθεί ένας λαός σε έναν αγώνα που ήταν εξ ολοκλήρου δικός του, στον οποίο το όραμά του ήταν συντριπτικά πλειοψηφικό. Ένα λοιπόν ενοχικό σύνδρομο κουβαλάει το κόμμα, που το έχει οδηγήσει στη σχιζοφρενική στάση να είναι ‘επαναστατικό’ στα λόγια και στην πράξη να κάνει ότι είναι δυνατόν για να πείθει το κεφάλαιο πως το κουμάντο του δεν θα το απειλήσει ποτέ. Ότι έχει αποδεχθεί πλήρως το ‘δημοκρατικό’ καθήκον ελέγχου οποιασδήποτε ριζοσπαστικής διεκδίκησης και κίνησης των ‘από κάτω’. Μετατρέπει τις ταξικές συγκρούσεις σε διάλογο στη σκηνή της ολιγαρχίας, το κοινοβούλιο, όπου, εκτονώνοντας τις κοινωνικές αντιθέσεις κερδίζει σε αναγνώριση της αποδοχής του θεσμικού του ρόλου,της παραδοχής και πίστης του στην αστική νομιμότητα.

Στα όνειρα επαναστάτες, για να ελέγχουν και το θυμικό των μελών τους που αναμένουν το μεσσιανικό τέλος της ιστορίας και της χωρίς ιδρώτα επικράτησης τους στο θέατρο του παραλόγου που λέγεται κενοβούλιο.
Άσε που σε οποιαδήποτε άλλη σοβαρή χώρα θα είχαν πετάξει μακριά με τις κλωτσιές γραμματέα και όλα τα πολιτικά συμβούλια μετά από τόσες εκλογικές κατραπακιές.

Την ίδια ώρα λοιπόν που ολόκληρος ο κόσμος καίγονταν, πυρπολούνταν κυριολεκτικά, εδώ το ‘μουνί χτενιζόταν’, η Δέσποινα. Παρέα με Ιωαννίδηδες, Ντερτιλήδες και άλλα τέτοια φρούτα που το έπαιζαν πατριώτες αλλά και αυτοί,ως άλλοι κρετίνοι, σαν αυτούς του ’22, έβαλαν το χεράκι τους στη συρρίκνωση του Ελληνισμού μιας και τη μισή την Κύπρο τους την έφαγαν για τα καλά!
Από την άλλη οι πάντες πιάστηκαν στον ύπνο και έγιναν καπνός την ίδια ώρα που ο προδομένος Σαλβαδόρ Αλιέντε πέφτει με το όπλο στο χέρι,βομβαρδισμένος μέσα στο προεδρικό μέγαρο στο Σαντιάγο από τον Πινοσέτ.

Να ολοκληρώσω τη σκέψη μου. Το ΚΚΕ κουβαλάει ενοχές. Σύρθηκε στον εμφύλιο παρ ότι έκανε τα πάντα για να τον αποφύγει και ίσως και να τον κερδίσει. Αλλάζει λοιπόν τακτική, μάλλον επιστρέφει στην παλιά καλή δοκιμασμένη συνταγή, της αποδοχής του αστικού παιχνιδιού, της συνδιαχείρησης [η επανάσταση ήταν ένα κακό όνειρο, μια ατυχής παρένθεση, και τι δεν έκανε από το τέλος του αγώνα και μετά για να αποδείξει στην άρχουσα τάξη ότι θα σεβαστεί τους όρους, ότι είναι πάλι νομοταγείς οι κομμουνιστές!] Αποδέχεται λοιπόν και ξαναπαίζει μπάλα σ’ ένα παιχνίδι στημένο. Εκτός έδρας. Διότι όταν παίζεις με τους όρους του αντιπάλου,σ’ ένα παιχνίδι που ο ίδιος ορίζει, και κατέχει το πηδάλιο και τα μέσα πλοήγησης,το καράβι θα πάει προς τα εκεί που το οδηγούν οι μπουρζουάδες, ο καπετάνιος.

Εσύ ακολουθείς από πίσω με τη βάρκα και τρως από τα ψίχουλα που πετούν στους γλάρους οι μεθυσμένοι πελάτες από την κουπαστή, μαζί με τους τουρίστες. Στα σαλόνια εν τω μεταξύ το φαγοπότι συνεχίζεται. Τώρα τι θα γίνει με τα παγόβουνα δεν νοιάζει κανένα διότι τώρα υπάρχουν τα ελικόπτερα για να σώσουν αυτούς που μετράν κι έχουν τα λεφτά τους στο Λονδίνο και την Ελβετία.
Έγινε λοιπόν η ΕΔΑ για να ξαναμπεί στο πανηγυράκι ο ανανήψας πρώην κομμουνιστής και νυν σοσιαλδημοκράτης. Λίγο κοινωνικό κράτος δεν βλάπτει κανέναν. Και για να είναι ακόμη πιο ασφαλές το σύστημα ανοίγει με τον καιρό και τα σύνορα, φέρνει φτηνό και πιο εύκολα διαχειρίσιμο εργατικό δυναμικό να εκβιάζει τους ντόπιους με χαμηλότερα ανασφάλιστα μεροκάματα,δίνει και ψεύτικο, δανεικό χρήμα στον λαό μετατρέποντας σε μικροαστό τον πρώην προλετάριο που ξεχνάει πλέον σημαίες και ιδανικά και ξυπνάει εθνικιστής και ‘πατριώτης.’ Στην πατρίδα του τζόγου και της αρπαχτής.

Το καράβι μοιάζει αβύθιστο, του προσθέσαν και πατώματα και στεγανά που σύντομα αποδείχθηκε πως έμπαζαν. Ψεύτικη η κόλληση είπαμε! Τα συνθήματα εν τω μεταξύ είχαν μείνει ίδια για να μη παραμυθιάζονται αυτοί που δεν χωράνε στο τραπέζι του γαμπρού. Από κόκκινες έγιναν πράσινες οι σημαίες αλλά ποιος νοιάζονταν.
Το κόμμα ήταν από πίσω, τίμιο και δυνατό, σε κώμα, έφτιαξε καινούρια γραφεία λίγα χρόνια μετά.Οι αστοί ούτε την σαλάτα δεν αφήνουν να τους πάρεις απ’ το πιάτο. Μόλις δυναμώνει η ΕΔΑ ΦΈΡΝΟΥΝ ΤΗ ΧΟΎΝΤΑ, ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΜΕΤΆ ΤΟΥΣ ΈΚΑΤΣΕ ΚΑΛΆ ΓΙΑΤΊ ΉΤΑΝ ΣΆΡΚΑ ΑΠΌ ΤΗΝ ΣΆΡΚΑ ΤΟΥΣ. ΤΑ ΊΔΙΑ ΚΑΙ ΣΉΜΕΡΑ, μόλις δυναμώνει ο λαός αρχίζουν πάλι να απειλούν με πραξικόπημα.

Βλέπετε ο λαός σκέφτεται έξυπνα. Άλλο τι θέλουμε, πως θα το αποκτήσουμε, και άλλο η κοροϊδία. Είναι πραγματιστής. Άσε που τον έχουνε κάνει πια ασήκωτο από το ξύλο, ασήκωτο από τον καναπέ. Ανάθεση και άγιος ο θεός. Δεν είπαμε νωρίτερα πως από παιδί τον μαθαίνουν : ο Αλέκος θα βγάλει το φίδι από την τρύπα! Ο Αλέκος θα κόψει τον ‘δεσμό’! πάντα κάποιος Αλέκος, ο Παπάγος ας πούμε και ο κάθε μεγάλος στρατηγός και στρατηλάτης, ανάθεμά μας!

Λέει λοιπόν ο λαός : Οι μεν μας λένε πως μόνο με την επανάσταση θα δούμε άσπρη μέρα, να γίνουμε ανεξάρτητοι, να διώξουμε στόλους και άλλα δεσμά πιο ύπουλα σαν το μάρκο και τη συνθήκη του Μάαστριχτ που μας πνίγουν σαν τη μέγγενη. Λένε αυτά αλλά είναι ανύπαρκτοι στους δρόμους, ούτε τους βουλευτές τους δεν έχουν τη τσίπα και το κουράγιο να προστατεύσουν [Λιάνα μ’ ακούς] ! Κι όταν αποφασίζουν να δείξουν λίγη πυγμή, πως κι αυτοί μετρούν λιγάκι,αρματώνονται και προστατεύουν μαζί με τους βασανιστές και εκτελεστές τους τον ‘σύγχρονο ναό της τρομοκρατίας’. Είπαμε, σχιζοφρένεια!!! δεν τους εμπιστεύεται ούτε η μαμά τους. Σίγουρα η κόρη της Αλέκας θα ψηφίζει Αλέκο που είναι και ομορφόπαιδο. Αν δεν είναι με τα παιδιά που βομβαρδίζουν με πέτρα και φωτιά, μπουρδέλο και σκυλιά !

Μα οι άλλοι είναι πιο τίμιοι, λένε πως ξέρουν πως το παιχνίδι είναι στημένο. Αποδέχονται τους ψευτοκανόνες, την ψευτοδημοκρατία, και ελπίζουν σε λίγο καλύτερη διαχείριση.
Και τα λαμόγια με τα λαμόγια μιας και είδε ο γύφτος τη γενιά του και αγαλλίασε η καρδιά του.

Χοντρικά αυτή είναι η Ελλάδα, έτσι ήταν πάντα, fifty fifty. Όταν μπορούσε δεν τόλμησε, ήταν και το παγκόσμιο σκηνικό στημένο έτσι, από τη Σοβιετική Ένωση βοήθεια δεν μπορούσε να περιμένει μετά τη μοιρασιά της Γιάλτας, δεν συμμάχησε με τους Γιουγκοσλάβους και τους αδέσμευτους, που τα χαλούσαν σιγά σιγά με τους Σοβιετικούς, πάπαλα. Διαβάστε Ραφαηλίδη, τα βιβλία του είναι ξεκάθαρα και γλαφυρά. Τα λέει πολύ όμορφα ο μπαγάσας!

Γι αυτό οι αριστεροί ψηφίζουν πλέον Συριζα ,είπαμε, είναι πιο πειστικοί, λεν την αλήθεια, μέσα στα πλαίσια του συστήματος, ότι θέλουν να το διαχειριστούν καλύτερα. Αυτό το σύστημα, όχι κάποιο άλλο ! Το άλλο κατακτάται, όπως λέει και το ΚΚ .Το οποίο δηλώνει όμως πως θα το κατακτήσει κάποιος άλλος, έτσι απλά, ο λαός,δια της εκλογικής ενδυνάμωσης του κώματος. Χέσε μέσα Πολυχρόνη, ότι καταλάβατε εσείς, καταλαβαίνει κι ο λαός και τους μαυρίζει
Είναι πολλά τα λεφτά !
Επιδοτήσεις, μισθοί, υπόγειες συναλλαγές και μοιρασιές σε θέσεις οφίτσια κλπ, τηλεοπτικός χρόνος, αναγνωρισιμότητα, δημόσιες σχέσεις, επιτροπές, χρηματοδότηση κρατική και υπόγεια. Απ’ όλα έχει ο μπαξές, σιγά μη τον ξεχαρβαλώσουμε. Φύλαγε συ, σπάζε κεφάλια διαδηλωτών, μαγάριζε και συκοφάντησε τους αντιεξουσιαστές. Έχει ο Θεός.
Στα λόγια επαναστάτες
Στην πράξη λαμόγια Χωρίς πατέντα.

Γιατί οι έχοντες πατέντα φρόντισαν να ‘αποκαταστήσουν’ τόσα χρόνια εκατομμύρια κόσμο ! Την σιωπηλή πλειοψηφία που λέγαμε, για να την εκβιάζουν μεταεκλογικά με τις ντιρεκτίβες:
‘Πείτε σε όσους βολέψαμε να μας ψηφίσουν!’
Άντε να ξεφύγεις απ’ την τροχιά του μύλου..
Και αυτό θα συνεχίζεται εσαεί όσο ο λαός,που δεν έχει να χάσει παρά μόνο τα δεσμά του,αποφασίσει να πει την τελευταία λέξη, να πάρει τις τύχες στα χέρια του και να τους στείλει όλους πραγματικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Όχι στα ψέματα, όχι στα όνειρα ΑΛΛΆ ΣΤ’ ΑΛΉΘΕΙΑ, ΕΔΏ ΚΑΙ ΤΏΡΑ!
Θυμάμαι πως ξαναείπαμε για την ρήση του ποιητή, θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία!!

• Πάμε πάλι πίσω στα, παλιά, δώστε μου όμως τη δυνατότητα για ένα μικρό διάλειμμα, μια παρένθεση. Πίνω πρωινό καφεδάκι στο κρασάδικο του Στέργιου στην Παναγία, πάνω από το καρνάγιο. Συναντώ ένα παλιό φίλο, τον Λάζαρο, γνωστό αριστερό. Πιάνουμε κουβέντα για τους Αιγύπτιους που μαχαιρώνουν οι φασίστες,γιατί λέει τους κλέβουν τις δουλειές. ‘Αυτοί οι άνθρωποι δουλεύουν 12 ώρες τη μέρα για 20 ευρώ. Ξέρετε κανέναν ελληνάρα που θα το έκανε; Έχετε δει κάποιο ντόπιο ποτέ εσείς στα σπαράγγια, στις φράουλες, τα μποστάνια, τα ακτινίδια ή ακόμη και σε αυτά τα φανάρια και τα καίκια; Ποτέ’. Λέει ο φίλος:                      ‘έχουν κάνει τη νεολαία μαλθακή. Πήγα τριάντα χρονών στη Τζέντα μαζί με άλλους. Δουλεύαμε κάτω από θερμοκρασίες 50 βαθμών. Σήμερα οι οικογένειες στέλνουν τα παιδιά τους στα 5ετή του στρατού ,ή μπάτσους. Δημόσιο υπαλληλίκι για να σκοτώνεις ατιμωρητί τους λαούς που αντιστέκονται. Για να βαράς απεργούς και αγωνιστές. Βάζουν μέσο για να πάν στο Ιράκ και το Αφγανιστάν με τεσσεράμιση χιλιάρικα μισθό, όσο είναι το ετήσιο εισόδημα ανεργίας, να σκοτώνουν τους ανθρώπους μες την πατρίδα τους και να τους αναγκάζουν να την κοπανάν για να σωθούν. Κι έρχονται προς τα δω μπας και πάρουν καμία ανάσα αυτοί οι καημένοι, για να μαχαιρωθούν από χρυσαυγίτες, στο όνομα κάποιας πατρίδας που τους έχει στο τρέξιμο, επειδή είναι μελαμψοί. Αυτό ονομάζεται κτηνωδία. Του επισφαλώς εργαζόμενου τα ετήσια εισοδήματα είναι σίγουρα χαμηλότερα!’

Σηκώνει ο Λάζαρος το κεφάλι του και κοιτάζει το υδραγωγείο, συνεχίζει. ‘Φτιάξανε αυτή την υπέροχη κατασκευή, τις Καμάρες, που την θαυμάζουμε. Στους αιώνες. Αναρωτήθηκε όμως ποτέ κανείς πόσες χιλιάδες δούλοι εργάστηκαν,έφτυσαν αίμα, ψόφησαν σαν τα σκυλιά τζάμπα και βερεσέ. Για να γίνει αυτό το τεράστιο έργο, όπως και όλα τα ‘θαύματα’ στην υφήλιο. Οι τουρίστες θαυμάζουν αγνοώντας τις κραυγές και τα βογγητά που ακόμη αντιλαλούν στον αέρα. Επειδή γι αυτούς δεν έγραψε ποτέ κανείς΄.

Μετανάστες Μαρκόπουλος Σκούρτης Λάκης Χαλκιάς

Η φάμπρικα δεν σταματά δουλεύει νύχτα μέρα, και πως τον λεν τον διπλανό και τον τρελό τον Ιταλό, να τον ρωτήσω δεν μπορώ ούτε να πάρω αέρα.
Δουλεύω μπρος στη μηχανή στη βάρδια δύο δέκα, κι από την πρώτη τη στιγμή μου στείλανε τον ελεγκτή να μου πετάξει στο αυτί δυό λόγια νέτα σκέτα.
Άκουσε φίλε εμιγκρέ ο χρόνος είναι χρήμα, με τους εργάτες μη μιλάς, την ώρα σου να την κρατάς, το γιο σου μη τον λησμονάς, πεινάει κι είναι κρίμα.
Κι εκεί στο πόστο μου σκυφτός ξεχνάω την μιλιά μου. Είμαι το νούμερο οχτώ, με ξέρουν όλοι με αυτό, κι εγώ κρατάω μυστικό ποιο είναι τ’ όνομά μου.

• Όμως ας επιστρέψουμε στην Ιταλία.
  Λοιπόν, κι εκεί έχουν ένα πολύ δυνατό αντάρτικο στην διάρκεια της Κατοχής. Μάλιστα τον δικτάτορα τους τον κρεμάσανε στην πλατεία, όχι παίζουμε. Κυβερνούν οι αριστεροί κάποιο διάστημα με την Χριστιανοδημοκρατία, παραμυθιάζονται, χάνουν τις εκλογές κι από τότε παραμένουν σταθερά στο περιθώριο της ιστορίας. Με μεγάλη εκλογική δύναμη αλλά ουσιαστικά ανίσχυροι.
  Ο κόσμος τους απογοητεύεται αλλά σιωπηλά ελπίζει. Περιμένει το σύνθημα. Ο υπαρκτός σοσιαλισμός στροφή κόντρα στροφή. ‘επανάσταση σε μια μόνο χώρα’, ‘υπάρχουν και άλλοι δρόμοι προς τον σοσιαλισμό’, βράστα και άστα ! Μπερδεύονται όλο και περισσότερο οι κομμουνιστές. Μαλώνουν και μεταξύ τους. Μόσχα εναντίον Πεκίνου, εναντίον Βελιγραδίου, εναντίον Τιράνων, ο ένας εναντίον του άλλου. Ο λαός πάντα στο περιθώριο, στην από πίσω.

Το ‘69 ξεσπούν τεράστιες κινητοποιήσεις στα εργοστάσια, συνεχίζονται στα Πανεπιστήμια ο λαός θέλει να ξαναγίνει πρωταγωνιστής. Οι εργάτες και οι φοιτητές κατεβαίνουν στον αγώνα παρά την προσπάθεια των συνδικάτων και κόμματος να ελέγχουν τα πράγματα, να αποριζοσπαστικοποιούν τα νοήματα.
Αποκτούν ανεξάρτητα συμβούλια οι εργάτες και το δικαίωμα σε πληρωμένες ώρες διδασκαλίας στις σχολές σε θέματα που διαλέγουν. Οι φοιτητές και αυτοί οργανωμένοι ανεξάρτητα αρνούνται οι εργασίες τους να καταλήγουν στα χέρια βιομηχάνων που τις χρησιμοποιούν για ίδιο όφελος. Ζητούν κοινωνικό μισθό. Οργανώνονται οι άνεργοι. Υπάρχει μεγάλη εσωτερική μετανάστευση,νέων κυρίως ανθρώπων που ανεβαίνουν από τον Νότο προς αναζήτηση δουλειάς αντιμετωπίζοντας τεράστια προβλήματα να δεθούν σε ένα περιβάλλον εχθρικό, που τους αντιμετωπίζει ρατσιστικά. Και μια και εκεί ο εναγκαλισμός του κόμματος δεν είναι τόσο σφιχτός οργανώνονται ευκολότερα μόνοι τους, στις σχολές και στα εργοστάσια, ακηδεμόνευτοι.
Κατακτώνται σπουδαίες νίκες λοιπόν κάτω από την τεράστια πίεση του εργατικού κινήματος, η εργατική αυτονομία είναι εδώ!

αρνούνται ολόκληρη την φιλοσοφία της εργασίας οι νεαροί προλετάριοι, σαμποτάρουν την παραγωγή, καθημερινά, κερδίζουν ελεύθερο, πληρωμένο, χρόνο

και καθιερώνουν νέες μορφές αγώνα, απροειδοποίητες απεργίες, del gatto selvaggio όπως τις ονόμαζαν, της αγριόγατας, με πορείες μέσα στο εργοστάσιο, τις οποίες φυσικά δεν ανακοινώνουν, πιάνουν τους ρουφιάνους επιστάτες στον ύπνο, μπλοκάρουν την παραγωγική διαδικασία, η »αλυσίδα παραγωγής» εύκολα παρεμποδίζεται, κερδίζουν χρόνο για τον εαυτό τους, κερδίζουν επίσης αναγνώριση των αιτημάτων τους, τρέμει η εργοδοσία αυτό που δεν μπορεί να ελέγξει, τρέμει τον αυθορμητισμό.

http://www.mymovies.it/dizionario/recensione.asp?id=10125

il gatto selvaggio, film

http://www.comingsoon.it/film/il-gatto-selvaggio/10867/scheda/     επίσης

και δεν ήταν μόνο αυτό, για επανοικειοποίηση του πλούτου μιλούν οι νεώτεροι, εκμεταλλεύεστε εσείς την εργασία μας, λένε, και αντλείται υπεραξία ;

αρπάζουμε λοιπόν κι εμείς αυτό που μας ανήκει, εκεί που μπορούμε, στο θέατρο και τον κινηματογράφο, δεν πληρώνουμε εισιτήριο, και στις μετακινήσεις, σας αρπάζουμε το εμπόρευμα από τους ναούς της κατανάλωσης, τις υπεραγορές,

καταλαμβάνουν κτίρια για κατοικία, συνεύρεση και ψυχαγωγία, γα να οργανώσουν την δική τους πολιτιστική πρόταση,

φτάνουν μέχρι την απαλλοτρίωση τραπεζών, αρπάζουν τον πλούτο που τους κατακλέβουν καθημερινά, αρνούνται την εργασία μιας και πρόκειται για την σύγχρονη μορφή δουλείας, απελευθερώνουν τον χρόνο τους υπέρ της απόλαυσης και της εκπλήρωσης των επιθυμιών τους, αυτών των αρχέγονων, που είναι πάντα ίδιες, και σημαίνουν….ελευθερία από κάθε καταναγκασμό!

»παίρνουν πίσω την πόλη τους», από το σύνθημα :  prendiamoci la città, να πάρουμε την πόλη δηλαδή, που σίγουρα εκ των πραγμάτων σημαίνει επιβάλλουν ντε φάκτο αντιεξουσία προλετάρια, εκεί που είναι πραγματοποιήσιμη, που εφαρμόζεται  στις περιοχές από καλά προετοιμασμένες ομάδες περιφρούρησης,

Η αντεπανάσταση οργανώνεται και περνάει στην αντεπίθεση. Η κεντρικότητα του μεγάλου εργοστασίου μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, η παραγωγή διαλύεται και αποκεντρώνεται,μοιράζεται σε μικρότερες μονάδες, εργασία στο σπίτι κλπ. Καινούριες στρατιές ανέργων μιας και μεγάλα κομμάτια της παραγωγής δίνονται στα ρομπότ. Στα σπίτια δουλεύουνε πλέον και οι γυναίκες, ακόμη και παιδιά. Η ενότητα διαλύεται. Ο εργάτης μάζα είναι παρελθόν, έχει δημιουργηθεί ο κοινωνικός εργάτης, η εργασία έχει διαχυθεί στην πόλη-εργοστάσιο. Τα πάντα γυρνούν γύρο από τη λέξη κέρδος, τα πάντα έχουν αξία εμπορευματική. Παντού δημιουργείται αξία για τα αφεντικά, στα σχολεία, στις σχολές, στη διασκέδαση, στη χαλάρωση, στον έρωτα. Το κόμμα δεν αντιτίθεται, δεν αντιστέκεται, δεν πολεμά, ζητά να πάρει μέρος στη μοιρασιά.

Οι οργανώσεις της επαναστατικής αριστεράς που είχαν δημιουργηθεί την περίοδο των μεγάλων αγώνων του ‘68,‘69 δεν καταφέρνουν να διαχειριστούν την κατάσταση, ξεπερνιούνται από τα γεγονότα, καρικατούρες του Κόμματος σε μικρογραφία. Γεννιούνται αυτόνομες επιτροπές αγώνα σε όλη την επικράτεια, αυτόνομες συνελεύσεις, circoli giovanili, comitati di lotta autonomi, κύκλοι του νεανικού προλεταριάτου, κολεκτίβες στα εργοστάσια, τις σχολές, στις γειτονιές, στα σχολεία. Και εκεί συγκεντρώνεται η τεράστια πλειοψηφία των militanti, των αγωνιστών, των στρατευμένων και στις ομάδες περιφρούρησης όλων των μεγάλων οργανώσεων που έχουν διαλυθεί.Lotta Continua, Potere Operaio. Movimento Studentesco. Avanguardia Oreraia,[από την οποία έχω περάσει για ένα φεγγάρι όπου και γνώρισα τη Rossana].Αυτοί οι τελευταίοι είναι που κουβαλούν την πείρα των συγκρούσεων για πολλά χρόνια με την αστυνομία,τους φασίστες και τους παρακρατικούς.

κόκκινες καρδιές

Θα πρέπει να σας πω πως όλα αυτά τα χρόνια η συζήτηση της αναγκαιότητας της εξέγερσης και της ένοπλης επανάστασης ενάντια στους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους ήταν στην ημερήσια διάταξη. Η ένοπλη περιφρούρηση των πορειών, των διαδηλώσεων και των καταλήψεων δεν ήταν κάτι το παράξενο, η συζήτηση για την αντιβία ενάντια στη βία της εξουσίας, για την αντιεξουσία, contropotere proletario, μέσα και εναντίον της εξουσίας, αυτή η κουβέντα – και από την κουβέντα η πρακτική δεν είχε κατέβει, δεν είχε πέσει από τον Άρη, ήταν καθημερινή διαδικασία επιβίωσης των ίδιων των αγώνων, ήταν ανάγκη που έβγαινε από τους ίδιους τους αγώνες, συζητείτο και έμπαινε σε πράξη από δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες συντρόφους σε συνελεύσεις δημόσιες και με τις πόρτες ανοικτές. Σε αίθουσες, πλατείες, γήπεδα, ανάλογα με τη δυναμική του εκάστοτε χώρου και πόλης.

Δεν είχε υπάρξει ποτέ δαιμονοποίηση της χρήσης της βίας,για αμυντικούς σκοπούς σε πρώτη φάση και επιθετικούς αργότερα. Και όταν παρουσιάστηκε η ένοπλη προπαγάνδα των Ερυθρών Ταξιαρχιών τι το ποιο φυσικό για τεράστιο κομμάτι του ιταλικού πληθυσμού.
Ήταν στο DNA ΤΟΥ ΙΤΑΛΙΚΟΎ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΆΤΟΥ Η ΠΕΠΟΊΘΗΣΗ πως αργά ή γρήγορα θα καταλάμβανε το κράτος με τη βία για να επικρατήσει η λαϊκή εξουσία,η νίκη των παραγωγών του κεφαλαίου επί των ιδιοκτητών του κεφαλαίου. Με το στανιό μου κάθεσαι στο λαιμό, με το στανιό θα σε πετάξω. Δε είχε προφανώς προϋπάρξει αυτή η τεράστια προπαγάνδα που παίχτηκε στην Ελλάδα, η πλύση εγκεφάλου για τους κακούς ‘συμμορίτες’ που ήρθαν να αρπάξουν τα παιδιά και τα σπίτια των Ελλήνων για λογαριασμό των Ρώσων κομμουνιστών. Αυτή η αισχρή ψευτιά, αυτό το ολέθριο ψέμα που έχει χαρίσει στην ελληνική δεξιά χρόνια πλουτισμού και απληστίας.

Όταν ο Φελτρινέλλι ανατινάχτηκε στη ρίζα του στύλου που πήγε να σαμποτάρει στις αρχές του ‘70 μάρτη μήνα, σίγουρα οι μεγαλοαστοί ταράχτηκαν. Όχι όμως οι άλλοι. Αυτοί το περίμεναν από καιρό. Όταν οι BR ΑΠΉΓΑΓΑΝ,δίκαζαν και κρεμούσαν στα κάγκελα του εργοστασίου έναν μεγαλοεπιστάτη, η εργατιά πανηγύριζε, ένιωσε δικαιωμένη. Κι όταν αργότερα απήγαγαν τον πρόεδρο της Χριστιανοδημοκρατίας στις ταβέρνες το κρασί έρεε και τα κεράσματα πήγαιναν σύννεφο. Είναι όμως λίγο νωρίς ακόμη, μη τρέχουμε κιόλας. Ας γυρίσουμε πίσω.

Ο εκδότης

Συγγραφείς:   Νάννι Μπαλεστρίνι

Αυτό το μυθιστόρημα αναφέρεται σε μια πραγματική ιστορία. Ήρωάς της είναι ο Τζιαν Τζιάκομο Φελτρινέλλι, ο Ιταλός μεγαλοεκδότης, ιδρυτής της παράνομης οργάνωσης της άκρας αριστεράς, Ομάδες Αντάρτικης Δράσης, που το 1972 βρέθηκε σκοτωμένος κάτω από στύλο του ηλεκτρικού σ ένα προάστιο του Μιλάνου. Γύρω απ αυτή την ιστορία περιστρέφονται όλες οι πολιτικές και κοινωνικές εντάσεις της περιόδου εκείνης στην Ιταλία και το εξωτερικό.

• Το κίνημα της εργατικής αυτονομίας, οργανωμένης ή όχι ακόμη το μελετούν. Χρησιμοποίησε το σύνθημα των νέων του Μάη ‘τα θέλουμε όλα και τα θέλουμε τώρα’ και το πήγε παρακάτω. Έφερε την πολιτική στην καθημερινότητα, την επανάσταση σε κάθε πράξη της μέρας, στην προσωπική και στην κοινωνική ζωή. Οραματίστηκε τον νέο άνθρωπο, αγωνιστή και προσπάθησε να  ζήσει μαζί του στην καθημερινότητα. ‘Το προσωπικό είναι πολιτικό’. Και ‘ο κομμουνισμός εδώ και τώρα,’ η κοινωνικοποίηση δηλαδή της καθημερινότητας,έξω και πέρα από το κέρδος. Στην σκέψη και στην πράξη, αυτόνομα απ’ ότι γνωρίζαμε μέχρι εκείνη τη στιγμή, αυτόνομα ναι, μακριά από την επίδραση του κόμματος και των συνδικάτων,που έγιναν συνδιαχειριστές της εξουσίας. Και αν αυτή ξερνάει βία και δένει με αλυσίδες, με το ζόρι, θα επιτεθούμε κι εμείς, δεν θα καθίσουμε με σταυρωμένα χέρια. Θα πάρουμε αυτά που μας ανήκουν, όπως μπορούμε, όπου μπορούμε, τώρα.

Καταλήψεις, απαλλοτριώσεις, σούπερ μάρκετς- εμπορικών κέντρων-τραπεζών, αυτο μειώσεις, δωρεάν μεταφορές, πάντα πολλοί μαζί για να ελαχιστοποιούμε τον κίνδυνο.Απελευθέρωση χώρων, πλατειών, συνοικιών ολόκληρων όπου η αστυνομία μένει μακριά. Και σαμποτάζ και δολιοφθορές και μπλοκάρισμα της παραγωγής . Στις ελεύθερες περιοχές η εγκληματικότητα εξαφανίζεται, γιατί δεν χρειάζεται αστυνόμευση εκεί που ο ταξικός διαχωρισμός αμβλύνεται.
Κανείς δεν τα έχει με την μικρή ιδιοκτησία. Ποτέ σύντροφος δεν επιτέθηκε σε μικρομάγαζο. Μόνο οι μεγάλοι και οι πολύ μεγάλοι,με θέση κλειδιά στον καταπιεστικό, προληπτικό ή κατασταλτικό μηχανισμό στοχοποιήθηκαν.

Αυτόνομα πλήρως, οργανώθηκε το κίνημα, αυτόνομα οργανώθηκαν και οι αντάρτικες οργανώσεις. Διάχυτο αντάρτικο χρησιμοποίησε η αυτονομία, όσο πιο πέρα πήγαινες τόσο περισσότερο ‘χόντραινε’ το παιχνίδι, κυρίως με επιθέσεις στον κρατικό μηχανισμό. Εδώ πια παίζει ρόλο η ιδιοσυγκρασία, όχι τόσο η ιδεολογία. Γιατί όλες οι οργανώσεις αριστερά του ΚΚ είναι, πολλές, και με εκατοντάδες αγωνιστές η καθεμιά, όλες λέω είχαν χρησιμοποιήσει επαναστατική φρασεολογία και ιδεολογία κομουνιστική. Απλά, δεν είναι φτιαγμένοι όλοι για όλα, δεν μπορούν όλοι τα μεγάλα παιχνίδια.
Είναι λοιπόν άδικο να κατηγορούμε συντρόφους, χθες-σήμερα-αύριο, για τις πράξεις τους επειδή απλά εμείς δεν τις αντέχουμε ή τέλος πάντων γιατί, για τον οποιονδήποτε και καθ’ όλα κατανοητό και σεβαστό λόγο αδυνατούμε να πράξουμε όπως αυτοί.
Η ζωή στην παρανομία ή και την ημιπαρανομία ακόμη είναι δύσκολη. Εξαιρετικά σκληρή. Μιας και την έζησα έχω το κουράγιο να πω πως δεν το ξανακάνω, δεν έχω τα κότσια πλέον. Αυτό όμως δεν σημαίνει ταυτόχρονα πως θα αποκηρύξω το αυτονόητο, δεν θα αποκηρύξω αυτούς που το κάνουν. Με γεια τους και χαρά τους. Δεν είμαι πια στην πρώτη γραμμή στις αλυσίδες και τον αγώνα. Διαλέγω άλλους δρόμους να πολεμήσω το σύστημα κ. Μπακογιάννη. Που ταιριάζουν στην καινούρια μου κατάσταση, ΣΤΗΝ ΨΥΧΟΛΟΓΊΑ ΠΟΥ ΈΧΩ ΤΏΡΑ. Δίχως δηλαδή να πρέπει διαρκώς να κοιτώ πίσω μου όταν τριγυρίζω με τη γυναίκα και τα παιδιά μου.
Αλλά τους συντρόφους που θυσιάζουν τις μικροχαρές της ζωής μέσα σε συνθήκες παρανομίας τους βγάζω το καπέλο και θα τους τιμώ πάντα,και θα υπερασπιζόμουν τις πράξεις τους σε οποιοδήποτε δικαστήριο μου το ζητούσαν,κι ας μην τους έχω γνωρίσει ποτέ. Και όσο και αν χοροπηδάς στα ψηλά σου ποδάρια η συντροφική και ταξική αλληλεγγύη δεν πετιέται στα σκουπίδια επειδή απλά και μόνο δεν αντέχουμε να σας πολεμάμε από τα μπροστινά χαρακώματα.

θα πληρώσετε ακριβά, θα πληρώσετε για όλα! Α

Ήμουν τυχερός που δεν χρειάστηκε ποτέ στη ζωή μου να προκαλέσω βλάβη σε άνθρωπο. Στα υλικά που ζημίωσα, τα έχω αποπληρώσει κοντά εξήντα χρόνια και με το παραπάνω . Και το κυριότερο από όλα είναι πως κάθε βράδυ μέχρι σήμερα κοιμάμαι με τη συνείδησή μου ήσυχη. ΔΕΝ ΘΑ ΕΛΕΓΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΣΑΣ. Μιας και δεν έγλυψα ποτές εκεί που έβρισα χθες. Ούτε εκεί που έφτυσα αγκαλιάζω. Η ΤΙΜΗ ΕΧΕΙ ΤΕΛΙΚΑ ΤΙΜΗ.
ΣΊΓΟΥΡΑ ΈΧΩ ΛΑΘΈΨΕΙ ΑΠΕΙΡΕΣ ΦΟΡΕΣ. ΣΤΕΝΑΧΩΡΕΣΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΠΟΤΕ ΓΙΑ ΚΕΡΔΟΣ Η ΕΥΝΟΙΑ.

Δεν κυνήγησα χρήματα, θέσεις, μερίδιο σε εξουσίες ή παρόμοια πράγματα. Και οι ιεραρχίες, τα ‘ύψη’, δεν με συγκίνησαν ποτέ, ο χαρακτήρας μου είναι τέτοιος, δεν καυχιέμαι πως έκανα τάχατες κάτι αξιόλογο.Σίγουρα πάντως θα τρελαινόμουν στη χαρά αν μια μέρα η ζωή θελήσει να με βρει με τους νικητές. ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΩ ΤΗ ΝΙΚΗ ΜΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ.
ΤΑ ΧΡΌΝΙΑ ΕΚΕΊΝΑ ΛΟΙΠΌΝ ΗΤΑΝ ΌΤΙ ΚΑΛΎΤΕΡΟ ΣΤΗ ΖΩΉ ΜΟΥ, ΜΑΖΊ ΜΕ ΤΌΣΑ ΠΟΛΛΆ ΆΛΛΑ ΠΟΥ ΈΖΗΣΑ ΠΡΊΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ.

Οι εμπειρίες τεράστιες και μοναδικές. Η αδρεναλίνη στα κόκκινα και η συντροφικότητα κάτι που δεν αγοράζετε με καμία περιουσία.
Εκπαιδεύτηκα και εκπαίδευσα, πήρα μέρος σε πολλές ενέργειες δολιοφθοράς κλπ. Σίγουρα δεν έκανα όλα αυτά για τα οποία κατηγορήθηκα.
Σίγησα πάρα πολλά χρόνια, έζησα σαν ‘αόρατος’, ένας άλλος άνθρωπος. Δεν διαπλέχτηκα με το σύστημα , και φυσικά δεν εκμεταλλεύτηκα άνθρωπο και καταστάσεις.

συνεχίζεται