Ετικέτα: ΗΠΑ

σύγχρονη σκέψη, pensiero di oggi

Μια κρίση πολιτισμού

kleovis1 σχόλιο

του Sergio Cararo

Τα σήματα είχαν ήδη φτάσει, λανθάνοντα κι όμως ορατά. Εντός της τελευταίας κρίσης, η οποία έλαβε χώρα το 2007/2008, ορισμένοι παρατηρητές είχαν διαβάσει σε αυτήν την κρίση του καπιταλιστικού πολιτισμού, δηλαδή ενός οικονομικού μοντέλου που είχε γίνει ηγεμονικό μετά το 1989 σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά δεν μπορούσε πλέον να τροφοδοτεί τον προοδευτικό του χαρακτήρα . Αντίθετα, ειδικά στις δυτικές χώρες – εκείνες με «προηγμένο καπιταλισμό» – το μοντέλο αυτό έχει αρχίσει να δείχνει δημοσίως μια οπισθοδρομική αντιστροφή παρεμποδίζοντας, μπλοκάροντας, για παράδειγμα, αυτό που ονομάστηκε «κοινωνικός ανελκυστήρας».

Όταν οι συνθήκες και οι γενικές προσδοκίες της ζωής των νέων γενεών είναι χειρότερες από την προηγούμενη, γίνεται εμφανές ότι η πρόοδος όχι μόνον έχει σταματήσει, αλλά έχει ξεκινήσει την κίνηση προς τα πίσω.

Τις συνέπειες της οπισθοδρόμησης ήταν κατά κύριο λόγο υφίστανται οι εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους, σε ολόκληρη τη Δύση, καθιστώντας την Ευρώπη και τις ΗΠΑ αντιμέτωπες με το φάσμα της μαζικής φτώχειας και των φτωχών εργαζομένων, working poors, εκείνων που βυθίζονται στη φτώχεια κι ας έχουν μιαν εργασία, επειδή οι αποδοχές έχουν γίνει πολύ χαμηλές. Παρ ‘όλα αυτά, σπαταλούσαμε τον χρόνο μας παίζοντας με μπιχλιμπίδια, με παρηγορητικές διατριβές.

Από τη μία πλευρά, η θεωρία της «σταγόνας, της περιστροφής». Εκείνης της αφήγησης σύμφωνα με την οποία αν η κοινωνική πόλωση είναι πιο έντονη και οι πλούσιοι πλουτίσουν περισσότερο, αργά ή γρήγορα αυτή η υπεραφθονία για λίγους θα αφήσει λίγο από αυτό τον πλούτο να στάξει και προς τα κατώτερα στρώματα (η αιματηρή πονηράδα του Flat Tax είναι αποτέλεσμα αυτής της λογικής ).Da un lato, la teoria dello “sgocciolamento”.

Από την άλλη βαυκαλιζόμασταν με την θέση-ελπίδα σύμφωνα με την οποία το φιλελεύθερο μοντέλο που χαρακτήρισε τη Δύση θα μπορούσε να συνυπάρχει πολύ καλά με τη σχεδιαζόμενη μείωση-χαμήλωμα των συνθηκών διαβίωσης- ζωής και των γενικών προσδοκιών του πληθυσμού (συνεπώς των συλλογικών κοινωνικών δικαιωμάτων), αλλά ότι δεν θα αμφισβητούσε ποτέ τη σφαίρα των ατομικών δικαιωμάτων του πολίτη.

Γύρω από τις δύο αυτές θέσεις χτίστηκε, όχι μόνο μια αφήγηση, αλλά ένα πραγματικό μοντέλο πολιτισμού: καπιταλιστικό, δυτικό, πολύ συχνά ευρωκεντρικό. Μια αφήγηση από την οποία έχουν εμπνευστεί με γεμάτα τα πνευμόνια και η φιλελεύθερη αριστερά, liberal-liberista, (η οποία έθαψε εκείνη την σοσιαλδημοκρατική) και δυστυχώς τομείς της ίδιας της «ριζοσπαστικής αριστεράς» (θάβοντας εκείνη την «ταξική») .

Είναι θέσεις, σχεδόν μια θρησκεία, όπως το «αόρατο χέρι των αγορών», την οποίαν τα γεγονότα έχουν δεσμευτεί να διαψεύσουν, οδυνηρά.

Το διαπιστώνουμε-επιβεβαιώνουμε εδώ, στην καρδιά και στην περιφέρεια της Ευρώπης, αλλά και στις Ηνωμένες Πολιτείες, δηλαδή στα επίκεντρα του «καπιταλιστικού πολιτισμού», που επί δεκαετίες είχε αντιταχθεί πρώτα στον υπαρκτό σοσιαλισμό και τώρα στον «ασιατικό δεσποτισμό» που ενσαρκώνει η Ρωσία και η Κίνα, ως μέρος, στο πλαίσιο ενός νέου παγκόσμιου ανταγωνισμού.

Όταν στην κοινωνία και την ψυχολογία των μαζών βλέπουμε τις επιπτώσεις των πυροβολισμών από το στόμα του Σαλβίνι και των ούγγρων, αυστριακών, βαυαρών ομοίων του, τις ανοησίες τους (μια γεωπολιτική σύμπτωση που μας ανατριχιάζει, σχεδόν όπως η Cavalcata delle Valchirie του Woody Allen) ή εκείνων του Trump στις ΗΠΑ , είναι εύκολο να καταλάβουμε πώς έχουν πάψει να υφίστανται όλοι οι ισχυρισμοί περί «ανώτερου δυτικού πολιτισμού» σε σύγκριση με τον υπόλοιπο κόσμο, είτε πρόκειται για τον πληγωμένο πονεμένο και φτωχό των μεταναστών από την Αφρική ή τη Λατινική Αμερική, είτε για εκείνον των χωρών BRICS που περιορίζουν συμπιέζουν και συγκρατούν ΑΕΠ και αγορές στο πρώην ευρω-αμερικανικό μπλοκ, που σήμερα διαχωρίζεται και βρίσκεται σε ανταγωνισμό στο εσωτερικό του.

Ο μόνος παράγοντας που αποκλείεται από κάθε προτεραιότητα – όταν σχεδιάζονται ή επιλέγονται οι λύσεις στα προβλήματα που προκαλεί μια παγκόσμια κρίση, όχι μόνο οικονομική αλλά και περιβαλλοντική, διατροφική-τροφολογική, ενεργειακή – έχει γίνει ο ανθρώπινος παράγοντας.

Οι φωνές που επαινούν και εγκωμιάζουν τα ναυάγια και τις βυθίσεις των πλοίων και τον αποκλεισμό, το μπλοκάρισμα των αποβιβάσεων στη Μεσόγειο, ή το τείχος στα σύνορα με το Μεξικό, δεν αποκαλύπτουν μόνο την αυξημένη κοινωνική απογοήτευση, αποθάρρυνση, εξαχρείωση και ήττα και τη γενική ανασφάλεια για το μέλλον, αλλά δείχνουν και την προσπάθεια των τάξεων που διοικούν – που πλέον έχουν καταστεί μοναχά «κυρίαρχες τάξεις», χωρίς καμία ηγεμονία – να παραμείνουν στη σέλα σπέρνοντας πόλεμο και αποδιοπομπαίους τράγους.

Είχε ήδη συμβεί στη δεκαετία του ’30, και για διορθωθεί προς το λιγότερο κακό χρειάστηκε ένας καταστροφικός παγκόσμιος πόλεμος, ο μεταβολισμός της φρίκης και της κοινοτοπίας του κακού, banalità del male, α] μέχρι την πλήρη απόρριψη όλων αυτών που δημιούργησαν Συντάγματα όπως το ιταλικό.

Για να εξορκιστεί αυτό το αιματηρό παρελθόν, στην Ευρώπη χτίσαν την Ευρωπαϊκή Ένωση και στις ΗΠΑ την ακίνητη εναλλαγή μεταξύ φιλελευθέρων και συντηρητικών. Αλλά ο ταξικός χαρακτήρας αυτών των λύσεων έχει αναπαράγει – σαν από εγχειρίδιο – τους διεστραμμένους μηχανισμούς κυριαρχίας: πρώτον εναντίον της εργασίας και των εργαζομένων, μετά στον ανταγωνισμό μεταξύ όμοιων (με την επιστροφή στους δασμούς, τον εμπορικό πόλεμο, τον προστατευτισμό), τέλος με την εξολόθρευση των υψηλών ανθρώπινων αξιών, στη δυτική ρητορική, σε θεμέλιο του πολιτισμού που γνωρίζουμε σχετικά με τους άλλους, τους «βαρβάρους». Η ζωή ενός «negro, νέγρου» αξίζει εκ νέου λιγότερο, ή ακόμα και τίποτα. Όπως εκείνη ενός τσιγγάνου, ενός μουσουλμάνου, ενός άστεγου-clochard, ενός αποκλεισμένου ανθρώπινου υποκειμένου ή που μπορεί να αποκλειστεί από την ανταγωνιστική λογική.

Είναι προφανές πως αμφότερες οι λύσεις – τόσο στην Ευρώπη όσο και στις ΗΠΑ – απέτυχαν, ανοίγοντας την κρίση του πολιτισμού.

Τι να κάνουμε λοιπόν; Στο σχεδόν προφητικό σενάριο του Μαρξ, υποδεικνύεται μια πρώτη υπόθεση, «ο ταξικός αγώνας τελειώνει με τη νίκη μιας τάξης πάνω από μια άλλη». Αυτό συνεπάγεται την προσπάθεια να ανατρέψουμε τον «ανθρώπινο παράγοντα» εναντίον αυτού του πολιτισμού που πεθαίνει και ακριβώς γι ‘αυτό πιο άγριου.

Η εναλλακτική λύση, εξάλλου, δεν θα άφηνε καμία διαφυγή, θα ήταν: «η κοινή καταστροφή των τάξεων που βρίσκονται σε αγώνα μεταξύ τους«.

 

α] Η κοινοτοπία του κακού έχει εντείνει τη σχέση μεταξύ της ικανότητας σκέψης, της ικανότητας να γίνει διάκριση μεταξύ σωστού και λάθους, της ικανότητας της κρίσης, και των ηθικών τους επιπτώσεων.   στην Hannah Arendt

 – © Αναπαραγωγή δυνατή κατόπιν ρητής συναίνεσης της συντακτικής ομάδας του CONTROPIANO

Τελευταία μετατροπή: STAMPA

Θέματα, Argomenti:

http://contropiano.org/editoriale/2018/06/21/una-crisi-di-civilta-0105211

σύγχρονη σκέψη, pensiero di oggi

Επίθεση Usa στην Συρία, αλλά με τα φρένα πατημένα

kleovisΣχολιάστε
di Redazione Contropiano της Συντακτικής ομάδας του Contropiano

Απέφυγαν την γρουσουζιά της παρασκευής και 13 – που στην αγγλοσαξονική παράδοση είναι il vertice della jella – αλλά αμέσως μετά τα μεσάνυχτα οι ΗΠΑ, Γαλλία και Μεγάλη Βρετανία άρχισαν να επιτίθενται στη Συρία.

Όπως το Contropiano είχε ήδη προαναγγείλει από εχθές,  Contropiano aveva anticipato già ieri, τα σήματα μιας ανώμαλης αύξησης στις δραστηριότητες ραντάρ του Muos της Niscemi αποκάλυπταν ότι η επίθεση ήταν πλέον θέμα ωρών.

Ήταν ο ίδιος ο Trump που έκανε την ανακοίνωση σε ζωντανή σύνδεση με την τηλεόραση, στις 21 χτες τη νύχτα (3 στην Ιταλία), αλλά περιορίζοντας έντονα την έκταση της επίθεσης σε σύγκριση με τις ίδιες του τις δηλώσεις την παραμονή: «Στόχος μας είναι να καταστρέψουμε την ικανότητα να εξαπολύει χημικά όπλα το συριακό καθεστώς … θα προχωρήσουμε όσο χρόνο χρειάζεται για να καταστρέψουμε τις ικανότητές τους »

Μια έμμεση επιβεβαίωση αυτής της «αυτο-λογοκρισίας» προήλθε από τη Δαμασκό: «εκτοξεύθηκαν περίπου 30 βλήματα, ένα τρίτο από τα οποία καταρρίφθηκαν». Σύμφωνα με επίσημες ρωσικές πηγές, από την άλλη πλευρά, υπήρξαν 103 πυραύλοι αέρος -αέρος και αέρος-εδάφους σε στρατιωτικούς και πολιτικούς στόχους στη Συρία. Ωστόσο, το ρωσικό υπουργείο Άμυνας προσθέτει ότι 71 από αυτούς τους πυραύλους «ανασχέθηκαν και καταρρίφθηκαν» από τα συριακά αμυντικά συστήματα.

Οι ρώσοι είχαν προειδοποιηθεί εκ των προτέρων και οι επιθέσεις απέφυγαν με μεγάλη προσοχή και μόνο να αγγίξουν στρατεύματα ή εγκαταστάσεις με ρωσικό προσωπικό. Και εδώ η επιβεβαίωση προέρχεται από τη Μόσχα: «κανένας από τους πυραύλους των ΗΠΑ και των συμμάχων τους δεν έχει εισέλθει στις ρωσικές αντιαεροπορικές περιοχές». Όπως εξάλλου είχε δηλώσει ο υπουργός Mattis κατά τη διάρκεια της νύχτας, εξηγώντας ότι οι στόχοι «προσδιορίστηκαν συγκεκριμένα για να αποφευχθεί χτύπημα σε φρουρές με ρωσικές δυνάμεις στη Συρία».

Η δικαιολογία, ευρεία και εμμονική, είναι πάντα η ίδια: ήταν απαραίτητο »να τιμωρηθεί ο Άσσαντ λόγω χρήσης χημικών όπλων “punire Assad per l’uso di armi chimiche”, αν και το προσωπικό του ΟΗΕ που βρίσκεται στην Συρία, personale Onu presente in Siria είχε επανειλημμένα διαψεύσει πως είχε βρει ίχνη χημικών όπλων στην περιοχή της Douma, όπου – σύμφωνα με την προπαγάνδα της Ουάσινγκτον, του Παρισιού και του Λονδίνου – θα είχε γίνει η επίθεση αυτή.

Εάν δεν ακολουθήσουν άλλες βομβιστικές επιθέσεις την επόμενη νύχτα, η πρώτη εντύπωση θα επιβεβαιωθεί: ο Trump και τα άλλα κράτη υπηρέτες (υπογραμμίζουμε ότι στην επίθεση δεν ενεπλάκη το ΝΑΤΟ, εξαιτίας και της ρητής αντίθεσης της Γερμανίας και άλλων χωρών) σκέφτηκαν πως θα μπορούσαν να βγουν από το cul de sac, από το  αδιέξοδο στο οποίο είχαν γλιστρήσει από μόνοι τους εξαπολύοντας μιαν επίθεση κάτι λίγο περισσότερο από συμβολική.

Σε μια πολύ περίπλοκη κατάσταση (η Συρία «φιλοξενεί» ιρανικά, ρωσικά, τουρκικά και αμερικανικά στρατεύματα αυτή τη στιγμή), ο κίνδυνος πως μια πιο μαζική επιχείρηση θα μπορούσε να συμπεριλάβει κυρίως στρατεύματα της Μόσχας ήταν πολύ ισχυρή. Και ήδη τις τελευταίες ημέρες οι ρώσοι είχαν προειδοποιήσει ότι σε περίπτωση απώλειας θα αντιδρούσαν χτυπώντας «τις βάσεις εκτόξευσης των πυραύλων»: δηλαδή τα αμερικανικά, βρετανικά και γαλλικά πλοία στα ανοικτά των ακτών της Συρίας ή του Λιβάνου. Προειδοποίηση στην οποία, στις τελευταίες ώρες, προστέθηκε η νουθεσία του ρώσου πρεσβευτή στην Ουάσινγκτον, Ανατόλι Αντόνοφ: «Οι ενέργειες των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στη Συρία δεν θα παραμείνουν χωρίς συνέπειες».

Μια τέτοια πιθανότητα – χωρίς να χρειάζεται ένας von Clausevitz για να το αντιληφθούμε – θα συνεπάγονταν τον κίνδυνο να ξεκινήσει ένας «συμμετρικός πόλεμος», δηλαδή μεταξύ ποιοτικά ισοδύναμων στρατιωτικών δυνάμεων (ακόμη και αν ο αμερικανικός οπλισμός είναι ποσοτικά ανώτερος).

Υπενθυμίζουμε σε όλους τους αμύητους ότι οι πόλεμοι ΗΠΑ των τελευταίων 30 χρόνων (από την πτώση του Τείχους και μετά) ήταν «ασύμμετροι πόλεμοι», δηλαδή μονομερείς επιθέσεις μιας δύναμης που κατείχε πυρηνικά όπλα, ναυτικό, αεροπορία, θωρακισμένες επίγειες δυνάμεις και όχι μόνο, κ.λπ., έναντι χωρών που αντιθέτως μπορούσαν να αντιπαραθέσουν μόνο συμβατικά όπλα και σε περιορισμένες ποσότητες (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Σομαλία, Λιβύη).

Ένας «συμμετρικός πόλεμος», εν συντομία, μεταξύ πυρηνικών δυνάμεων δίνει πάντοτε ένα σίγουρο αποτέλεσμα: εξασφαλισμένη την αμοιβαία καταστροφή.

Είναι η παρατήρηση που έχει διατηρήσει τον κόσμο από τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο από το 1945 μέχρι σήμερα. Και ίσως, στο Πεντάγωνο, κάποιος έκανε ξανά και γρήγορα τον λογαριασμό, πιέζοντας τέλος ελαφρά το πεντάλ του φρένου.

 – © Η αναπαραγωγή επιτρέπεται κατόπιν ρητής συναίνεσης της Σύνταξης του CONTROPIANO

Τελευταία μετατροπή: STAMPA

Θέματα, Argomenti:

 

http://contropiano.org/news/internazionale-news/2018/04/14/attacco-usa-alla-siria-ma-col-freno-tirato-0102859

διεθνισμός, internazionalismo

Η κατάληψη της Αφρίν σαν αρχή της διάσπασης της Συρίας – L’occupazione di Afrin come inizio della spartizione della Siria

kleovisΣχολιάστε
του Ferda Çetin *

Το σενάριο της κατανομής της Συρίας σε τρία μέρη γίνεται πραγματικότητα. Με την κατοχή της Afrin από το τουρκικό Κράτος, ο διαχωρισμός έχει αρχίσει πραγματικά. Η θέση των ΗΠΑ, της Ρωσίας, της ΕΕ και των Ηνωμένων Εθνών σε σχέση με τις επιθέσεις της Τουρκίας κατά της Αφρίν δείχνει την απεριόριστη υποστήριξη για την κατάληψη και τις περαιτέρω σφαγές.

Μια Συρία χωρίς αντιφάσεις μεταξύ εθνοτικών ομάδων, θρησκειών και ομολογιών πίστεως, χωρίς απαιτήσεις για το πετρέλαιο και το έδαφος ή με τα παλιά σύνορα, δεν είναι βολική ούτε για τη Ρωσία ούτε για τις ΗΠΑ. Γιατί η υποστήριξη μιας τέτοιας Συρίας θα σήμαινε στήριξη στο αυτόνομο-δημοκρατικό καντονικό σύστημα που τέθηκε σε εφαρμογή στη βόρεια Συρία και τη Ροζάβα. Οι ΗΠΑ και η Ρωσία με την Συρία χωρισμένη στα τρία δεν θέλουν να θέσουν τέρμα στις αντιθέσεις και τις εντάσεις μεταξύ λαών, θρησκειών και ομολογιών πίστεως, αλλά αντίθετα θέλουν να τις κρατήσουν ζωντανές και με αυτό τον τρόπο να δημιουργήσουν εξάρτηση. Η άνετη και σίγουρη για τον εαυτό της θέση του Ερντογάν και των εκπροσώπων του τουρκικού Κράτους δεν απορρέει από την εμπιστοσύνη στις δικές τους δυνάμεις αλλά από τη συμμετοχή τους στο σχέδιο μιας «Συρίας χωρισμένης στα τρία» από τις ΗΠΑ και τη Ρωσία.

Ελλείψει έκτακτων εκπλήξεων, το αμερικανικό και το ρωσικό σχέδιο θα πραγματοποιηθεί ως εξής: η περιοχή γύρω από το Efrîn-Ezaz-Mare-El Bab-Cerablus θα παραδοθεί στην Τουρκία, Αλ Κάιντα, Al Nusra και IS, το τμήμα ανατολικά του Ευφράτη στην κουρδική-αμερικανική συμμαχία, στα δυτικά του Ευφράτη στο καθεστώς της Συρίας, Ρωσία και Ιράν

Δεδομένου ότι οι συμμαχικές ομάδες με την Τουρκία, λόγω της ανυποταξίας και της απληστίας τους για χρήματα και υλικά, στα εδάφη που τους παραδίδονται δεν θα διαδραματίσουν εποικοδομητικό ρόλο, ο έλεγχος της επικράτειας θα ανατεθεί στην Τουρκία. Τα ευρωπαϊκά Κράτη γνωρίζουν αυτό το σχέδιο και το υποστηρίζουν.

Η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη με την αλληλεγγύη της κατά της εισόδου στην Αφρίν έχει δείξει μεγάλη προσοχή. Τα γερμανικά, βρετανικά και γαλλικά μέσα ενημέρωσης κάλεσαν τις κυβερνήσεις τους να παρεμβαίνουν κατά της τουρκικής κατοχής. Αλλά οι σχετικοί παράγοντες στην Ευρώπη δεν έχουν ακούσει αυτές τις διαμαρτυρίες και περιμένουν το τέλος της κατοχής. Επειδή ένα μεγάλο μέρος των ομάδων που συμμετείχαν στον πόλεμο στο Ιράκ και στη Συρία βρίσκονται τώρα στην Τουρκία και την Ildib. Η Ευρώπη φοβάται μια διασπορά αυτών των ομάδων και θέλει να τις κρατήσει στη Συρία και την Τουρκία. Μέρος του σχεδίου είναι επίσης η παράδοση τριών δισεκατομμυρίων δολαρίων στην Τουρκία σε αυτό το στάδιο, που αποφασίστηκε στο πλαίσιο της συμφωνίας του 2015 για τους πρόσφυγες, τα οποία, ωστόσο, δεν είχαν εκταμιευθεί αλλά παγώσει λόγω τεταμένων σχέσεων.

Η Ευρώπη και οι ΗΠΑ βασίζονται στο γεγονός ότι οι 800.000 πρόσφυγες της Αφρίν δεν θα φθάσουν στην Ευρώπη και ότι μπορούν να ζήσουν με την υποστήριξη των καντονιών της Ροζάβα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είναι »ευτυχείς» να μην φορτώσουν την οικονομική επιβάρυνση στον ΟΗΕ. Ο εκτοπισμός ενός μεγάλου μέρους των προσφύγων που βρίσκονται στην Τουρκία στην κατεχόμενη Αφρίν δεν σημαίνει μόνο μια ανακούφιση για τον Ερντογάν, αλλά αντιπροσωπεύει επίσης ένα σημείο στο οποίο τα ΗΕ και η ΕΕ ήλπιζαν στα κρυφά.

Οι ΗΠΑ και η Ρωσία, οι οποίες φαίνεται να βρίσκονται σε ανταγωνισμό μεταξύ τους, γνώρισαν την πιο αδύναμη φάση τους στη Μέση Ανατολή πριν από τον πόλεμο στο Ιράκ και τη Συρία. Και οι δύο είχαν την ανάγκη για μια νέα αρχή στην πολιτική τους στη Μέση Ανατολή. Το σχέδιο της διάσπασης της Συρίας σε τρία μέρη ικανοποιεί σε μεγάλο βαθμό τις ανάγκες τους. Διότι ένα δημοκρατικό σύστημα που εγγυάται με αυτόνομο τρόπο την εσωτερική ειρήνη δεν θα αισθανόταν πλέον την ανάγκη των ΗΠΑ και της Ρωσίας.  Ένα δημοκρατικό σύστημα αυτού του είδους θα σήμαινε ότι η παρουσία της Ρωσίας και των ΗΠΑ στη Συρία δεν θα μπορούσε να διαρκέσει πολύ. Μια Συρία χωρισμένη σε τρία μέρη, για όλους εκτός από τις ΗΠΑ και τη Ρωσία σημαίνει ανασφάλεια και ένταση και συνεχή κρίση. Μια παρόμοια ένταση και κρίση οδηγεί τους ανθρώπους να στραφούν σε μια αρχή. Οι ΗΠΑ και η Ρωσία φαίνεται να είναι έτοιμες να αναλάβουν αυτό το ρόλο! Η κατάσταση κρίσης θα κρατούσε ζωντανές τις εντάσεις της περιόδου του εμφυλίου πολέμου. Αυτό δεν θα επέτρεπε στους συμμετέχοντες να επενδύσουν την ενέργεια και τους πόρους τους για χρήσιμα πράγματα, αλλά να αναπτύξουν δύναμη, εξοπλισμό, αποδυνάμωση του αντιπάλου κλπ.

Στο άρθρο μου της 29 σεπτεμβρίου 2014, έγραψα ότι το ισλαμικό κράτος IS ήθελε να ακυρώσει το υποδειγματικό μοντέλο για τη Μέση Ανατολή στο Κουρδιστάν.

Το ότι η Συρία πρέπει να χωριστεί στα τρία και ο λαός στην Συρία να κρατηθεί σε κατάσταση μόνιμης ανησυχίας, είναι «μικρές λεπτομέρειες», τόσο μικρές ώστε να μην μπορούν να αποτελέσουν εμπόδιο για την απαίτηση των ΗΠΑ να κατέχουν πετρέλαιο στη Συρία (ανατολικά του «Ευφράτη»], ή από τη Ρωσία (δυτικά του Ευφράτη) για τα επόμενα 20-25 χρόνια. Πριν από λίγο καιρό, ο καλλιτέχνης του Kirkuk Abdurrahman Kızılay συμμετείχε σε τηλεοπτική συζήτηση κατά την οποία ο συντονιστής τον ρώτησε για τον πλούτο του πετρελαίου στο Κιρκούκ και τα πραγματικά αφεντικά της πόλης. Ο Abdurrahman Kızılay δήλωσε εκείνη την εποχή: «Το Kirkuk ανήκει σε όλους, μακάρι ο Θεός να μπορούσε να καταραστεί το πετρέλαιο, μόνο να μπορούσε να στεγνώσει και εμείς θα ήμασταν ελεύθεροι». Πόσο καλά συνόψισε την κατάσταση τότε! Αλλά πόσο αλήθεια είναι η παροιμία στην Αφρική, πως το πετρέλαιο είναι τα κόπρανα του διαβόλου.

Αυτό το άρθρο εκδόθηκε αρχικά στις 19.03.2018 υπό τον τίτλο «İlahlar bölünmüş Suriye istiyor» στην εφημερίδα Yeni Özgür Politika. 

 – © Η αναπαραγωγή είναι δυνατή κατόπιν ρητής συναίνεσης της συντακτικής ομάδας – Riproduzione possibile DIETRO ESPLICITO CONSENSO della REDAZIONE di CONTROPIANO

Τελευταία μετατροπή: STAMPA

Argomenti:

http://contropiano.org/interventi/2018/03/23/loccupazione-di-afrin-come-inizio-della-spartizione-della-siria-0102123

διεθνισμός, internazionalismo

“Στο Donbass μαχόμαστε έναν παγκόσμιο πόλεμο”. Συνέντευξη στον Stanislav Retenskij

kleovisΣχολιάστε

του Maurizio Vezzosi *

Ο Stanislav Retensky είναι ο γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντόνετσκ (KPDNR). Ο Retenskij ήρθε στην Ιταλία για λίγες μέρες: κατά τη διάρκεια της επίσκεψης, ανέλαβε πολυάριθμες πρωτοβουλίες στις οποίες αναφέρθηκε στην άποψή του για έναν πόλεμο που λαμβάνει χώρα σιωπηλά στην Ουκρανία.

Συνέντευξη του Maurizio Vezzosi

από L’Antidiplomatico

Γιατί, παρά τη συνέχιση της σύγκρουσης στη Donbass, αυτή έχει αποχαρακτηριστεί στη διεθνή ατζέντα;

Πιστεύω ότι στην Ιταλία, [και στην Ελλάδα , λέω εγώ] το πρόβλημα αφορά κυρίως την έλλειψη προσοχής των μέσων ενημέρωσης. Από την αρχή του Μαϊντάν, η πολιτική κατάσταση στην Ουκρανία χαρακτηρίστηκε από την έντονη αντιπαράθεση μεταξύ των ολιγαρχικών ομάδων για τον έλεγχο της οικονομικής σφαίρας, μια αντιπαράθεση όμως που κυριαρχείται από τον ρόλο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Από γεωπολιτική άποψη, η Ουκρανία βρίσκεται μεταξύ δύο περιοχών: του Ευρω-Ατλαντικού χώρου και της Ρωσίας: είναι επομένως απαραίτητο να έχουμε κατά νου την παγκόσμια σημασία της ουκρανικής σύγκρουσης. Για τους λόγους αυτούς, για τις Λαϊκές Δημοκρατίες του Donbass είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει σε διεθνές επίπεδο μια εναλλακτική λύση όσον αφορά την πληροφόρηση και την αλληλεγγύη.

Πριν από λίγες ημέρες, ο Πόροσνκο δήλωσε το τέλος της ATO – Αντιτρομοκρατικής Επιχείρησης – αποκαλώντας την ουκρανική στρατιωτική εκστρατεία Joint Venture Operation. Τι σημαίνει αυτό το γεγονός;

Η δομή της ATO προέβλεπε ότι οι ουκρανικές υπηρεσίες ασφαλείας (SBU) θα συμμετείχαν στις στρατιωτικές δραστηριότητες. Αυτό, από τυπική άποψη, περιέπλεκε σε μεγάλο βαθμό τη χρήση βαρέων όπλων από τις ουκρανικές δυνάμεις, όπως αεροπορικών δυνάμεων ή πυροβολικού.

Από πολιτική άποψη, το πρόσχημα μιας αντιτρομοκρατικής επιχείρησης εμφανίζονταν προφανώς ασυμβίβαστο, ασυνεπές με την υποτιθέμενη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Σαφώς ο ρόλος των ουκρανικών μυστικών υπηρεσιών θα παραμείνει σημαντικός, αλλά με αυτή την κίνηση η επίσημη διοίκηση των στρατιωτικών επιχειρήσεων περνά στο στρατό (VSU – Ένοπλες Δυνάμεις της Ουκρανίας). Πριν από αυτό το γεγονός, οι ουκρανικές υπηρεσίες ασφαλείας ασχολήθηκαν με την παράνομη διακίνηση και τη μαύρη αγορά πίσω από την γραμμή του μετώπου: ο πόλεμος είναι πάντα μια εξαιρετική ευκαιρία για να πλουτίσει κάποιος. Είναι σίγουρα πιθανό αυτή η αλλαγή να προκαλέσει νέες συγκρούσεις εντός των ουκρανικών μηχανισμών. Ωστόσο, πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι πολλές από τις εντάσεις που σημειώνονται μεταξύ των ουκρανικών εξουσιών αντικατοπτρίζουν και άλλες αντιθέσεις, όπως αυτές μεταξύ του δημοκρατικού κόμματος και του ρεπουμπλικάνικου κόμματος των Ηνωμένων Πολιτειών, η οποία αντικατοπτρίζεται στη σύγκρουση μεταξύ του Ποροσένκο, Poroshenko – που υποστηρίζεται από τους δημοκρατικούς – και Σακαχασβίλι, Sakhaashvili – υποστηριζόμενου από τους ρεπουμπλικάνους. Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις στο Donbass ξεκίνησαν μετά την άφιξη στο Κίεβο σημαντικών στοιχείων της αμερικανικής μηχανής. Πέρα από αυτό, είναι γνωστό ότι οι διοικητές των νεοφασιστικών ταγμάτων διαβουλεύονται τακτικά με την Ουάσινγκτον για να συμφωνήσουν στα σχέδια δράσης τους. Αν και η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει σίγουρα συμφέροντα στην Ουκρανία, παραμένει πολύ ασθενέστερη από τις Ηνωμένες Πολιτείες και επηρεάζεται έντονα από αυτές: και για το λόγο αυτό η Γερμανία δεν παραιτείται ποτέ από τον διάλογο με τη Ρωσία. Πιστεύω ότι αν τα μέρη που εμπλέκονται στον ουκρανικό πόλεμο ήταν μόνο οι ευρωπαϊκές χώρες, η σύγκρουση θα είχε επιλυθεί εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα.

 – © Η αναπαραγωγή επιτρέπεται μετά την ρητή συναίνεση της σύνταξης του Contropiano, Riproduzione possibile DIETRO ESPLICITO CONSENSO della REDAZIONE di CONTROPIANO

Tελευταία μετατροπή: 

διεθνισμός, internazionalismo

Η σφαγή της Αφρίν, μέσα στη σιωπή της Δύσης – Il massacro di Afrin, nel silenzio dell’Occidente

kleovisΣχολιάστε

του Giovanni Di Fronzo

Σκιαγράφεται μια καταστροφή στην Αφρίν. Τις τελευταίες εβδομάδες, οι άμυνες των κουρδικών Ypg / Ypj, που συνοδεύονται από τις Εθνικές Δυνάμεις Άμυνας (NDF) οι οποίες συνδέονται με τη συριακή κυβέρνηση, κατέρρευσαν γρήγορα μπροστά στην προώθηση του τουρκικού στρατού και των proxy του, καθώς και μπροστά στο σφυροκόπημα από την αεροπορία της Άγκυρας, υπό την αιγίδα της «επιχείρησης κλάδος ελιάς» με στόχο την κατάργηση του λεγόμενου καντονιού της Αφρίν που καθοδηγεί την διακλάδωση του ΡΚΚ στη Συρία, σήμερα οι φιλοτουρκικές δυνάμεις βρίσκονται στις πύλες της Αφρίν (800 μέτρα σύμφωνα με ορισμένες πηγές, 2 χλμ. σύμφωνα με άλλες) και βρίσκονται στο σημείο να χωρίσουν στα δυο τον σε κουρδικά χέρια σάκο.

Προς το παρόν η κατάσταση δεν φαίνεται να έχει διεξόδους: μια αιματηρή αστική μάχη πλησιάζει με τις φιλοτουρκικές δυνάμεις που έχουν σαφές πλεονέκτημα σε ανθρώπους και μέσα, οι ενισχύσεις που έφτασαν σε χιλιάδες στην Afrin από τους άλλους τομείς που ελέγχουν οι SDF για λογαριασμό των ΗΠΑ δεν αρκούν, η εισροή αυτή στα βορειοδυτικά της χώρας πολιτοφυλακών των YPG, μεταξύ άλλων, ανάγκασαν τις τελευταίες μέρες τις στρατιωτικές διοικήσεις των yankee να δηλώσουν ότι η επιθετική φάση της μάχης ενάντια στο ISIS στις ανατολικές περιοχές της Συρίας αναστέλλεται λόγω έλλειψης ανδρών (ήταν η πρώτη ανοιχτή παραδοχή από τον συνασπισμό υπό την ηγεσία των ΗΠΑ ότι οι YPG είναι στην πράξη η μόνη αποτελεσματική στρατιωτική δύναμη στο πλαίσιο των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων SDF, πράγμα το οποίο γνώριζε όλος ο κόσμος αλλά, πράγματι, δεν είχε γίνει ποτέ παραδεχτό ανοικτά για να σωθούν οι τύποι στις σχέσεις με την Τουρκία). Δεν αρκεί ούτε η περιορισμένη συμφωνία με την κυβέρνηση της Δαμασκού που έχει επίσης οδηγήσει στην ανάπτυξη των NDF στην Αφρίν, πολιτοφυλακές που, ούσες ως επί το πλείστον εθελοντικές λαϊκές δυνάμεις που δεν είναι μέρος του συριακού στρατού, επλήγησαν από την τουρκική αεροπορία δίχως κανένα φρένο.

Ας δούμε τώρα πώς θα προχωρήσει η αστική μάχη.

Ως δευτερεύουσα θεώρηση μπορούμε να πούμε ότι η Τουρκία καταφέρνει να εκμεταλλευτεί την κατάσταση πολιτικής απομόνωσης του Καντονίου της Αφρίν, που χτυπήθηκε σε μια εποχή που οι σχέσεις μεταξύ των YPG και του άξονα Συρίας-Ρωσίας βρίσκονταν στο χαμηλότερο σημείο: στη μάχη της επαρχίας Deir-ez-Zor, όντως, οι κουρδικές πολιτοφυλακές στενά συνδέθηκαν με τα στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ κατακτώντας σε βάρος του ισλαμικού κράτους σχεδόν όλα τα κοιτάσματα πετρελαίου που βρίσκονται στα ανατολικά του Ευφράτη και διεκδικούνταν από τον συριακό στρατό, που αναγκάστηκε να σταθεί στη δυτική όχθη του μεγάλου ποταμού, αυτό, προφανώς, μέσα στην λανθασμένη πεποίθηση ότι αυτή η υπηρεσία που παρασχέθηκε στις ΗΠΑ θα είχε σαν αντάλλαγμα την προστασία του Καντονίου της Αφρίν, εδώ και μήνες στους τουρκικούς στόχους. Ωστόσο, όπως αναμενόταν, το Πεντάγωνο κώφευσε και εγκατέλειψε την Αφρίν με το πρόσχημα της απουσίας μαχητών του ISIS στην περιοχή.

Ωστόσο, η Ρωσία, και λόγω του τι συνέβη στην Deir-ez-Zor, προνόησε και αυτή για τις σχέσεις με την Τουρκία στηρίζοντας αυτήν, έχοντας με αυτήν συμφωνίες για την de-escalation ζώνη, και που έδωσε το πράσινο φως στην επιχείρηση «κλάδος ελιάς», πιθανώς επίσης εμποδίζοντας μια ευρύτερη συμφωνία μεταξύ της Δαμασκού και των αρχών της Αφρίν.

Έτσι, μια περιοχή που είχε αγγιχτεί σχετικά λίγο από τον πόλεμο και που, ως εκ τούτου, υπήρξε, μεταξύ άλλων, καταφύγιο εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων, κινδυνεύει να αλλάξει χέρια από το προοδευτικό και δημοκρατικό πρότυπο των Ypg στον ισλαμιστικό σκοταδισμό των φιλοτουρκικών πολιτοφυλακών, που θα πήγαιναν να επανενωθούν με τους συντρόφους τους, οι οποίοι ήδη ελέγχουν το τρίγωνο Abab, Azaz, Jarablus από την προηγούμενη τουρκική στρατιωτική επιχείρηση «ασπίδα του Ευφράτη». Η ενδυνάμωση αυτών των πολιτοφυλακών, που χτυπήθηκαν σκληρά τους προηγούμενους μήνες από τις νίκες του συριακού στρατού βορείως της Hama και στο νοτιοανατολικό τμήμα της επαρχίας της Idlib, και, γενικότερα, από την τουρκική περιοχή επιρροής θα μπορούσαν, μεταξύ άλλων, να τροφοδοτήσουν τις δυσανάλογες φιλοδοξίες της Άγκυρας και να παρατείνουν περαιτέρω τον πόλεμο.

Είναι επομένως μια πραγματική καταστροφή. Η οποία, σύμφωνα με τις δηλώσεις του Προέδρου Ερντογάν, θα μπορούσε να επεκταθεί στην πόλη Manbij, τον επόμενο δηλωμένο στόχο. Όσο για την Manbij, δεν είναι σαφές εάν υπάρχει μια αμερικανική στρατιωτική παρουσία στην περιοχή για να λειτουργήσει ως πιθανός αποτρεπτικός παράγοντας. Ωστόσο, σύμφωνα με τις επίσημες δηλώσεις του Πενταγώνου, η συμμαχία με τις SDF αφορά μόνο τις περιοχές που βρίσκονται στην ανατολική πλευρά του Ευφράτη, επομένως ούτε και στη Manbij.

Κατ ‘αυτόν τον τρόπο, όπως είδαμε, οι ελπίδες για «σύμμαχο» δεν εγγυώνται ασφαλή προστασία για τις Ypg, ούτε στα ανατολικά ούτε στα δυτικά του Ευφράτη, προσθέτουμε εμείς. Ως εκ τούτου, η εναλλακτική λύση θα ήταν και στην περίπτωση αυτή να εφαρμοστεί μια ευρύτερη συμφωνία συνύπαρξης με τη Δαμασκό, η οποία θα πρέπει να παρέχει μια κάποια μορφή κοινής εξουσίας στην περιοχή της Manbij και την τοποθέτηση στρατιωτών του συριακού στρατού στα σύνορα με την Τουρκία προκειμένου να αφαιρεθεί το πρόσχημα του «τρομοκρατικού κινδύνου στα σύνορα» στην Άγκυρα και να εκτελεστεί μια ευρύτερη αποτρεπτική λειτουργία από αυτή που επιτελούν οι NDF στην Αφρίν. Αυτή η επιλογή θα συνέφερε ασφαλώς και στη Δαμασκό και ίσως και στη Ρωσία, η οποία, με την παραχώρηση της Αφρίν, δεν θα ήθελε να τροφοδοτήσει υπερβολικά τις νεο-οθωμανικές ορέξεις. Ωστόσο, αυτήν τη στιγμή δεν φαίνεται η πιο πιθανή.

Εν τω μεταξύ, στο άλλο θερμό μέτωπο, δηλαδή στην περιοχή της Ανατολικής Ghouta, την οποία η Δαμασκός και η Μόσχα αποφάσισαν να θέσουν εξ ολοκλήρου υπό τον έλεγχο του συριακού στρατού, οι Δυνάμεις Tigre προχωρούν γρήγορα και κατάφεραν να χωρίσουν σε δύο τον σάκο των τζιχαντιστών, όπου οι σχηματισμοί των σαλαφιστών υπό την αιγίδα ξένων δυνάμεων (Ahrar al-Sham, Faylaq al-Rahman, Jaysh al-Islam και άλλοι) συνεργάζονται με τους «αναγνωρισμένους τρομοκράτες» του Hayat Tahrir al-Sham, πρώην al-Nusra και συνεχίζουν να στοχεύουν το κέντρο της πρωτεύουσας με χτυπήματα όλμων και να αποτρέπουν τη χρήση ανθρωπιστικών διαδρόμων για να εγκαταλείψουν οι πολίτες την πόλη.

Και εδώ, μια σκληρή αστική μάχη πλησιάζει και τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, μπροστά στην ουσιαστική σιωπή για την Αφρίν, είναι γεμάτα από αναφορές που κατηγορούν τη Δαμασκό για κάθε είδους φρικαλεότητες, συμπεριλαμβανομένων των τετριμμένων πλέον ψευδών για τη χρήση χημικών όπλων που μας συνοδεύουν ήδη από το 2013.

 – © Η αναπαραγωγή είναι δυνατή κατόπιν σύμφωνης γνώμης της σύνταξης του CONTROPIANO

Τελευταία μετατροπή: STAMPA

Θέματα, Argomenti:

http://contropiano.org/news/internazionale-news/2018/03/12/il-massacro-di-afrin-nel-silenzio-delloccidente-0101756

σύγχρονα κινήματα, movimenti di oggi

Οι αντιιμπεριαλιστές πρέπει να κατανοήσουν τη σχέση ανάμεσα στις Δημοκρατικές Συριακές Δυνάμεις SDF και τις ΗΠΑ – Gli anti-imperialisti devono comprendere la relazione tra SDF e Stati Uniti

kleovisΣχολιάστε

28 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2017 | IN APPROFONDIMENTI. ΣΤΙΣ ΕΜΒΑΘΥΝΣΕΙΣ

Stampa

 

1316

του Marcel Cartier

Οι αντιιμπεριαλιστές πρέπει να κατανοήσουν την σχέση ανάμεσα στις SDF και τις Ηνωμένες Πολιτείες

Μετά το ISIS, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα εγκαταλείψουν αμέσως τους κούρδους συμμάχους τους;

Στις 17 οκτωβρίου, οι Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις, le Forze Democratiche Siriane ανακοίνωσαν την απελευθέρωση της Raqqa από τις αντιδραστικές δυνάμεις του ισλαμικού Κράτους ύστερα από την λεγόμενη  «Μεγάλη Μάχη”, στην οποία πάνω από 600 συντρόφων τους έχασαν τη ζωή τους. Η απελευθέρωση της πόλης από την πιο βάναυση φασιστική ομάδα της περιοχής υπήρξε μια μεγάλη στιγμή χαράς για τις δυνάμεις των SDF, τόσο των αραβικών πολιτοφυλακών τους όσο και των κατά κύριο λόγο κουρδικών δυνάμεων των Μονάδων Λαϊκής Προστασίας (YPG) και των Μονάδων Προστασίας των Γυναικών (YPJ).

Συγκεκριμένα, ο ρόλος των μαχητριών των YPJ χρησίμευσε ως μια πιστή υπενθύμιση ότι ήταν μια μάχη που αφορούσε τόσο την απελευθέρωση των γυναικών από τους περιορισμούς της δουλείας όσο και αυτή της πόλης ως σύνολο από τη βιαιότητα που είχε υπομείνει από το 2014. Οι εικόνες των γυναικών που ήταν ντυμένες με στρατιωτική στολή που τραγουδούν «Jin Jiyan Azadi» (Γυναίκα, Ζωή, Ελευθερία) μετά τη κατάληψη της κεντρικής πλατείας της Raqqa μαζί με τις συμπατριώτισσες τους από τις Μονάδες Γυναικών της Sinjar που είχαν ενωθεί στη μάχη για να εκδικηθούν τη σφαγή του 2014 των αδελφών τους Γεζίντι του Sinjar ήταν ανεκτίμητα ισχυρές. Εξάλλου, είναι εδώ που οι φασίστες του Ισλαμικού Κράτους (ISIS) πραγματοποίησαν δημόσιες εκτελέσεις όχι πολύ καιρό πριν, εκθέτοντας τα αποκομμένα κεφάλια των θυμάτων τους. Ήταν αδύνατο να φανταστεί κανείς μια πιο ριζικά διαφορετική αντιπαράθεση εικόνων.

Ωστόσο, δεν ήταν μόνο οι σοσιαλιστικές και φεμινιστικές δυνάμεις του κινήματος με κουρδική ηγεσία που διεκδίκησε την Ράκκα ως δική τους νίκη. Η πόλη είχε καταστεί σε συντρίμια από τις αεροπορικές επιδρομές υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, οι οποίες υποστήριξαν την επίθεση των SDF στην αυτοανακηρυχθείσα πρωτεύουσα του ισλαμικού κράτους από τον ουρανό. Για τις Ηνωμένες Πολιτείες, επρόκειτο για μια ευκαιρία να πανηγυρίσουν για τον ρόλο τους στην πάλη ενάντια στην «τρομοκρατία», όσο προσπάθησαν να διεκδικήσουν την πατρότητα της διάσωσης της Kobane τον ιανουάριο του 2015, όταν ξεκίνησε ο συντονισμός μεταξύ YPG / YPJ και Ηνωμένων Πολιτειών. Η «Operation Inherent Resolve, Επιχείρηση Εγγενής Επίλυση» ήταν, σύμφωνα με αυτούς, μια μεγάλη επιτυχία.

Οι βάσεις της συμμαχίας ανάμεσα σε USA-SDF

Η συμμαχία μεταξύ SDF και των Ηνωμένων Πολιτειών έχει προκαλέσει μεγάλο αίσθημα σύγχυσης και αποξένωσης σε πολλούς σοσιαλιστές σε όλο τον κόσμο. Έγραψα νωρίτερα για την αδυναμία της δυτικής αριστεράς να κατανοήσει τις δυναμικές που παίζονται στον πόλεμο της Συρίας στο άρθρο μου «YPG & YPJ: Revolutionists or Pawns of the Empire?, Επαναστάτες ή Πιόνια της Αυτοκρατορίας; ». Μια κριτική που αφορούσε τόσο την προηγούμενη δική μου έλλειψη κατανόησης μιας και θεωρούσε ότι είναι ένα γενικό πρόβλημα γι αυτούς που αυτοανακηρύχτηκαν επαναστάτες και τους αριστερούς ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο.

Βεβαίως, η συνεργασία μεταξύ των δυνάμεων που έχουν ως κοινό ιδεολογικό ηγέτη τον ηγέτη του Κόμματος των εργατών του Κουρδιστάν (PKK) Αμπντουλάχ Οτσαλάν και την κύρια ιμπεριαλιστική δύναμη στον κόσμο είναι μια εξαιρετικά ασυνήθιστη και μοναδική κατάσταση . Oι εμπειρίες που έχουμε για τις ΗΠΑ στο εξωτερικό ήταν γενικότερα πως υποστηρίζουν και εξοπλίζουν τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις για να δεσμευτούν και ασχοληθούν με την κατάκτηση γεωπολιτικά σημαντικών τμημάτων του κόσμου . Μια επιφανειακή ματιά στα πραξικοπήματα, τις παρεμβάσεις και τους πολέμους που υποστηρίχτηκαν από τις ΗΠΑ σε ολόκληρο τον κόσμο μας δίνει μια σαφή ένδειξη του γεγονότος ότι η δραστηριότητα του Πενταγώνου δεν είναι αυτή γενικότερα να τοποθετούνται με την πλευρά γνήσιων απελευθερωτικών κινημάτων. Οποιοσδήποτε αριθμός παραδειγμάτων μας δείχνει την αληθινή φύση της αμερικανικής πολεμικής μηχανής, από τον «Ξεχασμένο Πόλεμο» στην κορεατική χερσόνησο από το 1950 έως το 1953 στην σκληρή προσπάθεια να καταπνίξουν τον απελευθερωτικό αγώνα του Βιετνάμ μια δεκαετία αργότερα, από την υποστήριξη του φασιστικού πραξικοπήματος στη Χιλή το 1973, στον εξοπλισμό των Contras στη Νικαράγουα κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, και πιο πρόσφατα τους πολέμους στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Γνωρίζουμε πολύ καλά ποιες είναι οι δυνάμεις της αυτοκρατορίας USA.

Τούτου λεχθέντος, ίσως κανείς δεν θα μπορούσε να καταλάβει καλύτερα ποιες είναι οι προθέσεις και τα κίνητρα των Ηνωμένων Πολιτειών από το ίδιο το Κουρδικό Κίνημα για την Απελευθέρωση. Εξάλλου, ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες υπό την αιγίδα του Προέδρου Μπιλ Κλίντον και της CIA που διαδραμάτισαν ρόλο κλειδί στη διευκόλυνση της διεθνούς συνωμοσίας κατά του Οτσαλάν το 1999 που οδήγησε στη σύλληψή του στην Κένυα και στην κράτηση του στην Τουρκία, η οποία συνεχίζεται ακόμη και σήμερα . Ακόμα και όταν τα αμερικανικά όπλα συγκλίνουν προς τις δυνάμεις των YPG και YPJ και οι ΗΠΑ διεξάγουν αεροπορικές επιθέσεις παράλληλα με αυτές τις οργανώσεις, οι ΗΠΑ συντονίζουν τις πληροφορίες και τις αεροπορικές επιδρομές με την Τουρκία κατά των στελεχών του PKK στην Τουρκία και το Ιράκ.

Η υποκρισία ξεχειλίζει, είναι ανησυχητική. Αν οι ΗΠΑ είχαν στην πραγματικότητα επενδύσει σε συνεργασία με το επαναστατικό κουρδικό κίνημα, θα είχαν αφαιρέσει το ΡΚΚ από τον κατάλογο των τρομοκρατικών οργανώσεων, θα αρνούνταν να υποστηρίξουν τις γενοκτόνες φιλοδοξίες της Τουρκίας στην δική της κουρδική περιοχή και θα είχαν ζητήσει την παρουσία της πολιτικής πτέρυγας των δυνάμεων υπό την ηγεσία του YPG και το YPJ, το Κόμμα της Δημοκρατικής Ένωσης, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων στη Γενεύη που θα καθορίσει το μέλλον της Συρίας. Ωστόσο, αυτό δεν είναι τελικά μες τις προθέσεις τους. Η προώθηση ενός πολιτικού μοντέλου προσανατολισμένου στο σοσιαλισμό στη δυτική Ασία είναι αντίθετη με τις οικονομικές ανάγκες των μονοπωλίων, της Wall Street και των υπευθύνων λήψης αποφάσεων στην Ουάσινγκτον. Το PYD και το Κουρδικό Κίνημα για την Απελευθέρωση που συγκεντρώθηκαν γύρω από την Ένωση Κοινοτήτων του Κουρδιστάν (KCK) το γνωρίζουν. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ανέφεραν συνεχώς τη συμμαχία με τις Ηνωμένες Πολιτείες ως «τακτική» και ως αντίφαση που τελικά θα είναι ασυμβίβαστη .

Σε μια συνέντευξη με την ANF English στις αρχές Νοεμβρίου, ο Riza Altun, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του KCK, σχολίασε τη συμμαχία με τις Ηνωμένες Πολιτείες, υπογραμμίζοντας ότι «η σχέση μεταξύ του συνασπισμού υπό την ηγεσία των ΗΠΑ και των ΥPG θεωρήθηκε θεμιτή και αναγκαία όπως η συμμαχία μεταξύ των ΗΠΑ και της Σοβιετικής Ένωσης κατά του φασισμού του Χίτλερ την εποχή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Και οι δύο πλευρές χρειάζονταν αυτό το είδος σχέσης, όπως χρειάστηκαν τότε οι ΗΠΑ και οι σοβιετικοί. Συνεπώς μια τακτική σχέση με τις ΗΠΑ αναπτύχθηκε εναντίον του ISIS «. Με άλλα λόγια, τα αμοιβαία και αλληλεπικαλυπτόμενα συμφέροντα οδήγησαν τα δύο μέρη να συνεργαστούν μεταξύ τους, ακόμη και αν οι ιδεολογικές προοπτικές τους είναι σημαντικά διαφορετικές, όπως και η ΕΣΣΔ και οι δυτικές δυνάμεις – ενωμένοι ενάντια στην απειλή της ναζιστικής Γερμανίας, παρά τα καπιταλιστικά και σοσιαλιστικά συστήματα ήταν τελικά ασυμβίβαστες, σε ασυμφωνία.

Ο Altun επισημαίνει επίσης ότι το KCK έχει επίγνωση του γεγονότος ότι, πιστά στη φύση των Ηνωμένων Πολιτειών σε όλες τις παραπάνω παρεμβάσεις σε ολόκληρο τον κόσμο, η Ουάσιγκτον έπαιξε ρόλο στην διάδοση των σαλαφιστικών ομάδων όπως η al-Nusra και το ισλαμικό Κράτος στη Συρία και το Ιράκ. Εξάλλου, η σταθεροποίηση του αμερικανικού change καθεστώτος σε σχέση με τη Συρία έχει τεκμηριωθεί άριστα εδώ και δεκαετίες. Αν και η συριακή κυβέρνηση του Μπάαθ συμμετείχε σε ένα ορισμένο επίπεδο στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» που υποστήριξαν οι ΗΠΑ και έχει προχωρήσει προς την κατεύθυνση των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων στην εποχή του Μπασάρ αλ-Άσαντ, το αμερικανικό establishment συνέχισε να βλέπει τη Συρία ως παράδειγμα ανεξαρτησίας και οικονομικού εθνικισμού. Αυτό είναι απαράδεκτο για το Πεντάγωνο όπως ήταν και οι εθνικιστικές κυβερνήσεις του Ιράκ υπό τον Σαντάμ Χουσεΐν και στη Λιβύη υπό τον Μουαμάρ Καντάφι. Ο Altun έχει επίγνωση του γεγονότος ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν τροφοδοτήσει και χρηματοδοτήσει αντιδραστικές δυνάμεις στην αποστολή αυτή, λέγοντας ότι όταν ξεκίνησε η μάχη για την Kobane, η υποστήριξη στις σαλαφιστικές ομάδες δεν προέρχονταν μόνο από την Τουρκία, αλλά και «άλλες δυνάμεις, ιδιαίτερα οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ, υποστήριξαν αυτές τις ομάδες». Δηλώνει ότι μόνο λόγω της μαζικής διεθνούς πίεσης οι Ηνωμένες Πολιτείες αποφάσισαν τελικά να παρέμβουν και να βοηθήσουν τις YPG και YPJ να εμποδίσουν το ισλαμικό Κράτος να φτάσει στα σύνορα της Τουρκίας στη Kobane.

Σε όσους παρακολουθούσαν ενώ η κυβέρνηση Ομπάμα είχε σχεδόν παρέμβει στη Συρία τον Σεπτέμβριο του 2013 για να βομβαρδίσει τις θέσεις της συριακής κυβέρνησης, μόνο έχοντας βομβαρδιστεί από διαμαρτυρίες τόσο στους δρόμους όσο και στο Κογκρέσο από όσους ήθελαν να μάθουν εάν αυτό ισοδυναμεί με υποστήριξη προς την al-Nusra και το ισλαμικό Κράτος, η επέμβαση των ΗΠΑ στη Συρία σε ένα πεδίο «πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία» στα τέλη του 2014 βρωμούσε υποκρισίας.

Ατυχώς, μεγάλο μέρος της αριστεράς που υποστήριξε την κουρδική αντίσταση στο Κομπάνι δεν μπορεί πλέον να προχωρήσει ώστε να συνεχίσει την αλληλεγγύη της με τις YPG και τις YPJ. Η αντίσταση δεν ήταν πλέον «καθαρή», αλλά μολύνθηκε από μια σχέση με τις δυνάμεις της αυτοκρατορίας. Για τις αγέλες των πολεμιστών των πληκτρολογίων μέσα στην άνεση των δυτικών καφετεριών τους, οι «κόκκινοι κούρδοι» είχαν πλέον μετατραπεί σε στρατιώτες-υποχείρια για τη βαλκανιοποίηση της Συρίας και της περιοχής. Δεν υπήρχε καμία διάκριση μεταξύ των YPG και του αντιδραστικού κλαν του Barzani στο βόρειο Ιράκ – και οι δύο ήταν μέρος μιας ιμπεριαλιστικής επίθεσης που υποστήριζε ο σιωνισμός, παρόλο που οι YPG δεν είχαν καμία πρόθεση να αγωνιστούν ενάντια στις δυνάμεις του συριακού κράτους – παρά τις περιστασιακές αψιμαχίες με τον Συριακό Αραβικό Στρατό.

Η μανία των ΗΠΑ για την αφιέρωση της νίκης της Raqqa στον Ocalan

Καθώς η χαρά για τη νίκη στη Raqqa συνεχίστηκε τις ημέρες μετά τη δήλωση της απελευθέρωσής της, οι YPG και οι YPJ ανακοίνωσαν ότι αυτό το ιστορικό επίτευγμα θα ήταν αφιερωμένο στον αρχηγό τους Abdullah Ocalan. Τα τμήματα των μέσων ενημέρωσης και των δύο οργανώσεων παρήγαγαν βίντεο στα οποία οι μαχητές μιλούσαν πολύ και με πάθος για το σημαντικό ρόλο του «Serok Apo» (Leader Ocalan) που τους ενέπνευσε να κερδίσουν όχι μόνο στη Raqqa, αλλά και στις μάχες τα προηγούμενα χρόνια σε όλη τη βόρεια Συρία. Η θέα ενός τεράστιου πανό στην κεντρική πλατεία της πόλης θεωρήθηκε από μερικούς άραβες εθνικιστές ως απόδειξη της «κουρδικής αποικιοκρατίας», παρά το γεγονός ότι τα γραπτά του Οτσαλάν και το σχέδιο της Rojava έχουν απομακρυνθεί από τον εθνικιστικό λόγο υπέρ μιας κοινωνίας πολυεθνικής στην οποία η συνεργασία μεταξύ κούρδων, αράβων, ασσυρίων, τουρκομάνων και άλλων εθνών είναι θεμελιώδης.

Η εκστρατεία για να κρατηθεί ο Οτσαλάν ως σύμβολο του κινήματος και η νίκη στη Raqqa που παρουσιάζονταν στον κόσμο ήταν στρατηγικά σημαντική. Ήταν απλά να κάνουν γνωστό στις Ηνωμένες Πολιτείες ότι οι πεποιθήσεις του κινήματος δεν πρόκειται ποτέ να διακυβευτούν. Λίγες μέρες αργότερα, ο εκπρόσωπος του αμερικανικού Υπουργείου Άμυνας, maggior Adrian Rankine-Galloway, δήλωσε στην Global Post: «Καταδικάζουμε την επίδειξη του ηγέτη του PKK και του ιδρυτή του Abdullah Ocalan κατά την απελευθέρωση της Raqqa. Οι ΗΠΑ συνεχίζουν να υποστηρίζουν τη σύμμαχο τους στο ΝΑΤΟ, την Τουρκία, στην πολυετή πάλη της κατά του ΡΚΚ και αναγνωρίζουν την απώλεια ανθρώπινων ζωών που υπέφερε η Τουρκία σε αυτή τη σύγκρουση ».

Αυτό για άλλη μια φορά αποκαλύπτει το βαθύ επίπεδο των εντάσεων που βρίσκονται σε εξέλιξη στην επισφαλή συμμαχία και το γεγονός ότι, παρά τις αντιρρήσεις της Τουρκίας για την προμήθεια αμερικανικών όπλων στις SDF, οι αμερικανοί ποτέ δεν ενδιαφέρονταν να σημειώσουν μια ξεκάθαρη ρήξη με το δεύτερο μεγαλύτερο στρατό του ΝΑΤΟ. Ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Τουρκία παραμένουν βασικά στην ίδια ομάδα, οι διαφορές μεταξύ του Πενταγώνου και του Κουρδικού Απελευθερωτικού Κινήματος είναι πολύ σημαντικές για τη δημιουργία μακροπρόθεσμης συνεργασίας.

Το στέλεχος του KCK Altun ανέφερε σχετικά με τις εντάσεις αυτές στη συνέντευξή του στην αγγλική ANF, δηλώνοντας ότι «Ο αγώνας της κουρδικής επανάστασης στη Rojava βασίζεται στην ελευθερία και την ισότητα σε σοσιαλιστική βάση. Είναι η έκφραση μιας πολιτικής πορείας που έχει αναπτυχθεί με βάση την αδελφοσύνη και την ενότητα των λαών. Από την άλλη πλευρά, οι ιμπεριαλιστές αγωνίζονται να επιβάλουν την ηγεμονία τους στη Μέση Ανατολή … Αυτή δεν είναι μια σχέση στην οποία οι πλευρές υποστηρίζουν η μια την άλλη αλλά βρίσκονται σε συνεχή σύγκρουση. » Οι λέξεις αυτές μοιάζουν όπως αυτές του ηγέτη μιας δύναμης αγαιλέων που ακολουθεί τυφλά τις εντολές του κουκλοπαίκτη, θέλοντας να ικανοποιήσει τις ανάγκες της ιστορικής αποστολής αυτού του τελευταίου και να απορρίψει τις δικές του.

Ο Altun αναφέρει για άλλη μια φορά το παράδειγμα της δυτικο-σοβιετικής συνεργασίας κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, δηλώνοντας ότι «Η συμμαχία που αναπτύχθηκε κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν μια αντιφασιστική θέση που προέκυψε από το σημείο τομής της εθνικής άμυνας της Σοβιετικής Ένωσης που δέχονταν έντονες επιθέσεις και των συμφερόντων άλλων αντιφασιστικών δυνάμεων. Η συμφωνία αυτή παρέμεινε σε ισχύ όσο συνεχίζονταν οι φασιστικές επιθέσεις. Αφότου όμως νικήθηκε ο φασισμός, όλα τα μέρη επέστρεψαν στις πολιτικές τους θέσεις και συνέχισαν τις αντίστοιχες ιδεολογικο-πολιτικές πορείες τους ».

Για όσο διάστημα η συνεργασία μεταξύ Κουρδικού Απελευθερωτικού Κινήματος και Ηνωμένων Πολιτειών συνεχίζεται, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι YPG και οι YPJ δεν θα παραιτηθούν ποτέ από τις ιδεολογικές πεποιθήσεις τους. Θα ήταν η προδιάθεση μιας θεαματικής φαντασιοπληξίας και μνημειώδους ψευδαίσθησης για την Ουάσινγκτον να πιστεύει ότι οι βασικές ιδέες ενός 40ετούς απελευθερωτικού κινήματος, γραμμένες με το αίμα δεκάδων χιλιάδων μαρτύρων, θα μπορούσαν να εξαλειφθούν λόγω των απαιτήσεων της αμερικανικής αυτοκρατορικής αλαζονείας. Μιλώντας στο Ίδρυμα Aspen τον ιούλιο, ο Raymond «Tony» Thomas, Αρχηγός της Διοίκησης Ειδικών Επιχειρήσεων των ΗΠΑ, δήλωσε ξεκάθαρα στους κούρδους μαχητές στη Συρία, «δεν μπορείτε να κρατάτε σφιχτά τον Οτσαλάν». Ίσως ακριβώς ο Julian Assange των WikiLeaks το είπε με τον καλύτερο τρόπο, όταν απάντησε λέγοντας: «Ποιος είναι αυτός ο # Οcalan που ο αμερικανικός στρατός λέει ότι οι κούρδοι δεν μπορούν να τον κρατήσουν σφιχτά; Είναι ο Μαντέλα τους. Είναι πιο πιθανό οι ΗΠΑ να εγκαταλείψουν τον George Washington».

Ένα προειδοποιητικό σήμα;

Οι Κούρδοι λένε ότι οι μόνοι τους φίλοι είναι τα βουνά. Έχουν χρησιμοποιηθεί και περιθωριοποιήθηκαν από κατοχικές και αποικιοκρατικές δυνάμεις εδώ και δεκαετίες, για αιώνες αντιθέτως. Ο διαχωρισμός της ιστορικής πατρίδας τους σε τέσσερα εθνικά κράτη πριν από περίπου εκατό χρόνια είναι μόνο η τελευταία έκδοση μιας ιστορίας υποταγής. Θα ήταν λάθος να υποθέσουμε ότι το κίνημα δεν καταλαβαίνει ότι σε κάποια στιγμή μετά την ήττα του ισλαμικού Κράτους, αυτή η κατάσταση της ύπαρξης «χωρίς φίλους» θα μπορούσε πάλι να είναι μια πολύ αληθινή προοπτική.

Η σύνταξη μιας αλλαγής στην πολιτική των ΗΠΑ έναντι των δημοκρατικών δυνάμεων της Συρίας (SDF) – ή τουλάχιστον των YPG και των YPJ – θα μπορούσε ήδη να αποτελεί προειδοποιητικό σημάδι. Στις 13 Νοεμβρίου, σχεδόν ένα μήνα μετά την κήρυξη της απελευθέρωσης της Raqqa και πολύ καιρό μετά που οι Αμερικανοί είχαν ήδη αντιδράσει οργισμένα στην αφιέρωση τους στον Ocalan, το BBC δημοσίευσε μια φερόμενη αναπαράσταση με τίτλο «Το βρώμικο μυστικό της Raqqa». Από μόνη της η ιστορία δεν ήταν καθόλου βρώμικη, δεν ήταν μυστικό. Το θεμελιώδες αξίωμα της ήταν ότι υπήρξε συμφωνία μεταξύ των SDF και του ισλαμικού Κράτους για να δουν την εκκένωση εκατοντάδων από αυτούς τους φασίστες μαχητές από την πόλη. Αυτό είχε ήδη δημοσιευτεί από δεκάδες επικοινωνιακά κανάλια στα αγγλικά τις ημέρες που ακολούθησαν τη δημόσια ανακοίνωσή της από τις SDF. Μήπως υπάρχουν κυνικά κίνητρα για την ανασυσκευασία μιας παλιάς ιστορίας όπως η ενοχλητική «έρευνα» για να φανούν «βρώμικες» οι SDF;

Ο διεθνής με τις YPJ, Kimmie Taylor, ο οποίος έχει συμμετάσχει σε πολυάριθμες εκστρατείες με τους συντρόφους του κούρδους, συμπεριλαμβανομένης της Μεγάλης Μάχης για την Raqqa, δήλωσε σχετικά με το ρεπορτάζ ότι στερείται αξιοπιστίας, αποτελούμενο από «συνεντεύξεις με οδηγούς και λαθρεμπόρους που ανησυχούν μόνο για το χρήμα. Σε άλλες ειδήσεις, χιλιάδες και χιλιάδες μαχητές YPG και SDF έχουν μείνει μόνοι τους για έξι χρόνια, πεθαίνουν για να σώσουν την ανθρωπότητα από το ISIS. Είναι παράξενο τώρα, αφού έχουμε νικήσει εκ των πραγμάτων το ISIS, τα ΜΜΕ και η δύση αρχίζουν να στρέφονται εναντίον μας. Σκεφτείτε το για ένα λεπτό».

Ανεξάρτητα από το τι θα συμβεί στη συνέχεια, δεν έχει σημασία, το κουρδικό κίνημα θα συνεχίσει να αγωνίζεται για τις ίδιες αρχές του σοσιαλισμού, της ισότητας των φύλων, της πολυεθνικής ενότητας και της οικολογικής κοινωνίας. Κατείχε αυτές τις θέσεις πολύ πριν οι ΗΠΑ αποφασίσουν να προσφέρουν την αβέβαιη υποστήριξή τους και θα συνεχίσουν να τις κρατούν για πολύ καιρό μετά το τέλος αυτής της στρατιωτικής βοήθειας. Η παγκόσμια αριστερά οφείλει στα κινήματα της την κατανόησή της φύσης αυτής της σχέσης, και να συνειδητοποιήσει ότι οι σύγχρονοι επαναστάτες, όπως ο Mehmet Aksoy των οποίων το αίμα τρέφει τώρα το έδαφος της Raqqa έχουν πεθάνει για ένα καλύτερο μέλλον, πιο φωτεινό για όλη την ανθρωπότητα, όχι για τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού.

Πάρθηκε από το The Region.orgThe Region.org

https://www.infoaut.org/approfondimenti/gli-anti-imperialisti-devono-comprendere-la-relazione-tra-sdf-e-stati-uniti

σύγχρονη σκέψη, pensiero di oggi

Τι συμβαίνει στην Συρία; – Che succede in Siria?

kleovisΣχολιάστε

 

Τι συμβαίνει στην Siria?

di Redazione Radio Città Aperta

1563 visualizzazioni

Συνέντευξη στον Fulvio Scaglione. Τι συμβαίνει στην Συρία; Γιατί οι αμερικανοί καταρρίπτουν συριακά αεροπλάνα που μάχονται ενάντια στο Isis και άλλες πολιτοφυλακές? Γιατί, με αυτό τον τρόπο, προκαλούν τόσο την Ρωσία όσο και το Ιράν, που πραγματικά οδηγούν την μάχη ενάντια στους τζιχαντιστές του AL Baghdadi? Γιατί τα mainstream μέσα ενημέρωσης απαγγέλλουν τα πολεμικά  ανακοινωθέντα Nato δίχως άλλη επεξήγηση; Για να έχουμε μιαν άποψη υπεράνω πάσης υποψίας, Radio Città Aperta πήρε συνέντευξη από τον Fulvio Scaglione, editorialista, συντάκτη του περιοδικού l’Avvenire.

Στο τηλέφωνο μαζί μας ο Fulvio Scaglione, για έναν σχολιασμό του επάνω στην είδηση που κατασκηνώνει σε όλες τις πρώτες σελίδες και που μεταφέρει σε πρώτο επίπεδο την ένταση ανάμεσα στην Ρωσία και τις Ηνωμένες Πολιτείες σχετικά με αυτά που συμβαίνουν στην Συρία. Ακόμη και την προειδοποίηση που από την Μόσχα φθάνει στην Ουάσινγκτον πως “i vostri jet sono potenziali bersagli” »τα αεροπλάνα σας είναι δυνητικοί στόχοι»… Όλα γεννήθηκαν ύστερα από την κατάρριψη, από πλευράς ΗΠΑ ενός καταδιωκτικού της συριακής αεροπορίας του Assad… Scaglione, πως εξηγείται αυτή η νέα escalation της έντασης μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Ρωσίας σε μια στιγμή κατά την οποίαν, μεταξύ άλλων, στην επικράτεια γίνονται φαινομενικά πράγματα στο έδαφος;  Οι κουρδικές δυνάμεις των Sdf και συμμάχων, εισέρχονται στην Raqqa… Στην Μοσούλη γίνεται το ίδιο με τις ιρακινές δυνάμεις. Φαίνεται πως το ισλαμικό κράτος όντως βρίσκεται στα χαμηλότερα του, από στρατιωτικής άποψης, αυτών των τελευταίων χρόνων. Ποια είναι η ανάγνωση που μας δίνετε για αυτή την επανέναρξη της διένεξης μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Ρωσίας;

Φυσικά μπορούμε να πούμε πολλά πράγματα διότι η κατάσταση είναι πολυπλοκότατη. Ας ξεκινήσουμε λέγοντας πως από την άποψη του διεθνούς δικαίου, οι μοναδικές χώρες που θα είχαν, θεωρητικά, την νομιμοποίηση για να επιχειρήσουν στρατιωτικά στο συριακό έδαφος είναι εκείνες που προσκαλέστηκαν να το κάνουν από τη νόμιμη συριακή κυβέρνηση η οποία – μας αρέσει ή όχι, μας φαίνεται μια φρικτή δικτατορία ή κάτι λιγότερο – είναι έτσι κι αλλιώς εκείνη του Bashar al-Assad. Το ότι είναι μια κυβέρνηση που δεν μας αρέσει δεν θα πει τίποτα από την διεθνή σκοπιά, διότι από κυβερνήσεις ή καθεστώτα – σαν εκείνο ή και χειρότερα – υπάρχουν ατελείωτα, και δεν είναι πως οι αμερικανοί πηγαίνουν παντού να βομβαρδίσουν, σε κάθε επικράτεια, ή πηγαίνουν να υπερασπιστούν εκείνη ή την άλλη ομάδα αντιφρονούντων, αντιπολιτευόμενων. Τώρα, φυσικά, δεν είναι έτσι, εμείς το ξέρουμε πολύ καλά. Επιχείρησαν στρατιωτικά στην Συρία, στην Τουρκία, στο Ιράν, και σε άλλες χώρες μεταξύ των οποίων, ακριβώς, οι δυνάμεις της ισλαμικής τρομοκρατίας που είναι, ολοφάνερα γνωστό, υποστηριζόμενες, χρηματοδοτούμενες, οργανωμένες από τις πετρομοναρχίες του Περσικού Κόλπου. Η αμερικανική επιχείρηση, εκείνη στήριξης των κούρδων και η κούρσα για να καταλάβουν πολιτικά και στρατιωτικά έναν χώρο στο Ιράκ και την Συρία, τώρα έχει έναν στόχο αρκετά σαφή  – που είναι ο ίδιος με την παρεμβολή των πετρομοναρχιών του Περσικού Κόλπου – δηλαδή να προσπαθήσουν να διασπάσουν εκείνη την σιιτική αλυσίδα που πηγαίνει από το Ιράν στο Ιράκ στην Συρία στον Λίβανο. Αυτός είναι ο γενικός στρατηγικός στόχος και, προφανώς, η Ρωσία έχει τον ακριβώς αντίθετο στρατηγικό γενικό στόχο, εκείνον να ενισχύσει αυτή την σιιτική αλυσίδα, να την κάνει να επιζήσει, να την κάνει να παραμείνει όρθια, στα πόδια της.

Το πρόβλημα όλων αυτών είναι πως, όπως ήδη στην Ουκρανία, αυτοί οι διεκδικητές παίζουν με την φωτιά, διότι η ένταση συνεχίζει να αυξάνεται. Δεν αντιλαμβάνονται, φαινομενικά ή ίσως και να το αντιλαμβάνονται, πως μέσα στην αντιπαράθεση των αντιτιθέμενων συμφερόντων το επίπεδο της σύγκρουσης ανυψώνεται συνεχώς. Από αυτή την άποψη το πιο ανησυχητικό πράγμα, ακόμη περισσότερο από την κατάρριψη του συριακού καταδιωκτικού από πλευράς των αμερικανών, είναι η επέμβαση με τους πυραύλους από πλευράς του Ιράν, που είναι μια προειδοποίηση και στους ίδιους τους αμερικανούς.

Να θυμίσουμε πως ο πυραυλικός βομβαρδισμός από το Iran, με πυραύλους μέσου βεληνεκούς, χτύπησε μια πόλη που φαίνεται να είναι το σημείο συνάντησης τζιχαντιστών πολιτοφυλάκων του Daesh που προσπαθούν να ξεφύγουν από την Raqqa, αυτό τουλάχιστον διαβάσαμε. Συνεπώς ας πούμε πως πολλά, σχεδόν όλα, επικεντρώνονται και εξαντλούνται γύρω από αυτή την σύγκρουση μεταξύ της σιιτικής και σουνιτικής Μέσης Ανατολής οπότε το ισλαμικό κράτος όπως έχουμε πολλές φορές προσπαθήσει να εξηγήσουμε, είναι μια αντίδραση .. είναι μια συνέπεια αυτού του τύπου σύγκρουσης. Από την δική σας οπτική, θεωρείς πως βρίσκεται σε τροχιά εξάντλησης και η κρατική εμπειρία αυτού που αυτοαποκαλέστηκε ισλαμικό κράτος ή υπάρχει ακόμη μέλλον; Θα εξακολουθήσουν να πολεμούν στο έδαφος, τουλάχιστον για να εξαλείψουν την υπόθεση της ύπαρξης αυτού του κράτους που μεταφράζεται σε μεγάλη ταλαιπωρία και βάσανα για όλους τους πολίτες που έχουν υποστεί την κυριαρχία τους. Οι μαρτυρίες που προέρχονται από τις απελευθερωμένες περιοχές μιλούν για φρικτά πράγματα, για πραγματική δουλεία μεγάλου μέρους από τους πληθυσμούς σε αυτά τα δύο χρόνια μέσα σε αυτό το ισλαμικό κράτος.

Πιστεύω ότι και οι δύο ισχυρισμοί είναι έγκυροι. Σίγουρα η στρατιωτική και πολιτική αντοχή του ισλαμικού Κράτους είναι σε κάμψη. Θα έλεγα στην τελική φάση, αλλά αυτή η τελική φάση δεν θα είναι σύντομη, θα είναι πολύ σκληρή, θα είναι δύσκολο να την αντιμετωπίσουμε. Μην περιμένετε ότι όλα θα λυθούν αύριο ή την επόμενη ημέρα. Θα πρέπει επίσης να πούμε ένα πράγμα, ότι το ισλαμικό κράτος έχει καλλιεργηθεί με κάποιο τρόπο. Το ισλαμικό κράτος είναι ένα εργαλείο που επινόησαν οι πετρομοναρχίες του Περσικού Κόλπου με τον ξεκάθαρο στόχο να διαγράψουν από τους γεωγραφικούς χάρτες την Συρία του Assad. Στόχος που ο καθένας μπορεί να κρίνει με τον τρόπο που θέλει, αλλά αυτός ήταν ο στόχος. Άλλο τόσο κι απολύτως ξεκάθαρο υπήρξε αυτά τα χρόνια – διότι είναι πλέον εδώ και τρία χρόνια που το ισλαμικό κράτος εγκαταστάθηκε στις ζώνες όπου τώρα διεξάγονται οι μάχες – πως το ισλαμικό κράτος διαφυλάχθηκε διότι δεν είναι δυνατόν μια συμμαχία διεθνής, όπως εκείνη που συγκεντρώθηκε από τον Barack Obama, 70 χωρών υπό την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών με την συμμετοχή του Ηνωμένου Βασιλείου, Γαλλίας, Σαουδικής Αραβίας, κλπ..κλπ. να μην έχει καταφέρει μέσα στα τρία χρόνια να εξοντώσει τις ισλαμικές πολιτοφυλακές του Isis, όταν έφτασαν ελάχιστοι μήνες για να εξαλείψουν την Γιουγκοσλαβία του Milosevic και ελάχιστες εβδομάδες για να σβήσουν το Iraq του Saddam Hussein. Είναι ξεκάθαρο πως μέχρι στιγμής έχει διεξαχθεί ένας πόλεμος παρωδία, εναντίον του ισλαμικού κράτους, που μπήκε σε κρίση όχι λόγω των περίφημων βομβαρδισμών, εξ αιτίας  των raid , των επιδρομών δηλαδή, κλπ. Το ισλαμικό κράτος ξεκίνησε να μπαίνει σε κρίση όταν η Τουρκία έφτασε σε πολιτική συμφωνία με την Τουρκία και έκλεισε τα σύνορα. Να μην ξεχνάμε πως από τα τουρκο-συριακά σύνορα πέρασαν σχεδόν εβδομήντα χιλιάδες foreign fighters-ξένοι μαχητές συν τις προμήθειες, τα όπλα, τα χρήματα, και αντιστρόφως το πετρέλαιο που το ισλαμικό κράτος  αντλούσε από το Iraq και πουλούσε παρανόμως στην Turchia, τα μηχανήματα από τα εργοστάσια του Χαλεπιού που το ισλαμικό κράτος, οι στασιαστές πάντως, αποσυναρμολογούσαν και μετέφεραν στην Τουρκία. Όταν εκείνο το σύνορο έκλεισε εξ αιτίας της πολιτικής συμφωνίας, το ισλαμικό κράτος άρχισε να εισέρχεται σε κρίση λόγω εμφανών ελλείψεων σε εφοδιασμό και ανταλλακτικά, και αυτή η κρίση τώρα έχει φθάσει στο αποκορύφωμα της. Μα σίγουρα το ισλαμικό κράτος δεν μπήκε σε κρίση επειδή του κάναμε ποιος ξέρει τι συγκεκριμένο είδος πολέμου.

Ο ρόλος της Ρωσίας,η παρέμβαση της Ρωσίας, πάντα για τα δικά της στρατηγικά συμφέροντα, όχι για ανθρωπιστικούς λόγους σε διεθνές επίπεδο, όμως διατάραξε αυτή την δομή, αυτό τον μηχανισμό. Εάν η συμφωνία μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας οδήγησε σε αυτή την μείωση της στήριξης στο ισλαμικό κράτος, πώς χωρούν σε αυτό το πλαίσιο οι κατηγορίες και αυτό το είδος διπλωματικής επίθεσης μαζί με εκείνη των μέσων μαζικής ενημέρωσης κατά του Κατάρ που πρόσφατα, έχει μπει εμπρός από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τις πετρομοναρχίες; Υπάρχει μεγάλη υποκρισία γιατί συνειδητοποιούμε πως δεν ήταν μόνο το Κατάρ που χρηματοδοτούσε τον τζιχαντισμό …

Ναι. Είναι σαν ένας σωρός από βόδια να κοροϊδεύουν μια σειρά από γαϊδουράκια αποκαλώντας τα κερατάδες, γιατί όλες αυτές οι χώρες έχουν υποστηρίξει ή υποστηρίζουν την τρομοκρατία. Το κάνει η Σαουδική Αραβία με τον Isis και την Αλ Κάιντα, με άλλες λιγότερο ή περισσότερο μετριοπαθείς ομάδες ανταρτών στη Συρία και μεταξύ άλλων το κάνει και άμεσα, γιατί οι στρατιωτικές ενέργειες της Σαουδικής Αραβίας στην Υεμένη, τουλάχιστον κατά το ήμισυ , ορίζονται ως τρομοκρατικές ενέργειες. Το Κατάρ στηρίζει την τρομοκρατία, επειδή το Κατάρ πάντοτε υποστήριζε τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, των οποίων οι διακλαδώσεις πραγματοποιούν τρομοκρατικές ενέργειες στη Συρία και την Αίγυπτο και το έκανε, ας πούμε, και το Ιράν, γιατί το Ιράν έχει πάντα υποστηρίξει την Χεζμπολάχ, η οποία θεωρείται τρομοκρατική οργάνωση, και έχει πρόσφατα αποκαταστήσει τις σχέσεις που είχε διακόψει με τη Χαμάς, η οποία είναι μια άλλη οργάνωση που ασκεί την τρομοκρατία. Έτσι, το θέμα της τρομοκρατίας είναι ένα θέμα εξ ολοκλήρου ρητορικό, γιατί όλες αυτές οι χώρες, με κάποιο τρόπο, είναι συνεργοί των τρομοκρατών ή έχουν υπάρξει. Το πραγματικό ζήτημα είναι πολιτικό ζήτημα και είναι αυτό ακριβώς που είπα στην αρχή αυτής της συνέντευξης, και αυτό έχει να κάνει με το ότι υπάρχει σαφώς ένα σουνιτική σχέδιο διάσπασης-αποδιοργάνωσης του σιιτικού κόσμου. Σιιτικού κόσμου που ήταν περιθωριοποιημένος εδώ και 13 αιώνες, παραμελημένος κόσμος, συχνά καταπιεσμένος και που μόνο στη σύγχρονη εποχή έχει βιώσει μιαν εκδίκησή του, επειδή στις αρχές της δεκαετίας του 70 σιίτες Αλεβίτες της οικογένειας Άσαντ κατέλαβαν την εξουσία στη Συρία, το ’79 υπήρξε η σιιτική επανάσταση Χομεϊνί στο Ιράν, στη συνέχεια, στο Λίβανο, υπήρξε η κατάκτηση της εξουσίας των Σιιτών, στη συνέχεια, στο Ιράκ, το 2003, το σουνιτικό καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν γκρεμίστηκε και πήραν την εξουσία οι σιίτες. Είναι όλη σύγχρονη η ανάκαμψη των σιιτών. Μπροστά σε αυτή την ανάκτηση της πρωτοβουλίας, οι σουνιτικές πετρομοναρχίες του Περσικού Κόλπου, κατά τη γνώμη μου, έχουν χάσει και τα κεφάλια τους, επειδή άρχισαν να αντιδρούν φέρνοντας τον πόλεμο και την καταστροφή παντού, στην Υεμένη, στην Συρία, κ.λπ. κ.λπ. και υψώνοντας μια ένταση που ίσως να είχε ανέβει κι από μόνη της, αλλά όχι σε αυτά τα επίπεδα …

Ας επιστρέψουμε στις ειδήσεις, στην επικαιρότητα. Υπάρχει ο Trump πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Ποια είναι η μεταβλητή σε αυτό το είδος σχήματος, σε αυτό το είδος της σύγκρουσης; Ή τουλάχιστον αυτή που φαίνεται να είναι μέχρι τώρα….

Εγώ πιστεύω πως η μεταβλητή δεν είναι τόσο ο Donald Trump αλλά τα προβλήματα του Donald Trump, διότι ο Donald Trump στην προεκλογική του εκστρατεία  είχε υπογραμμίσει μια πολιτική εξωτερική διαφορετική από εκείνη που οδηγεί αυτή τη στιγμή, αν και αυτή που προωθεί είναι αρκετά δύσκολο να αποδοθεί μέσα σε ένα σχήμα,  μοιάζει περισσότερο με μια σειρά από αυτοσχεδιασμούς … Λέω αυτό διότι έχω την εντύπωση πως η πίεση που ασκείται από τα περιβάλλοντα του Δημοκρατικού Κόμματος και από  μια μεγάλη συνιστώσα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος- την neocon φράξια – σπρώχνει τον Trump να διεξάγει δράσεις που δεν χρησιμεύουν τόσο για τη διαμόρφωση μιας στρατηγικής εξωτερικής πολιτικής, αλλά μάλλον για να αντιμετωπίσει τις πολιτικές επικρίσεις που κινούνται μες την πατρίδα του και να ανακτήσει συναίνεση. Αναφέρομαι, για παράδειγμα, στην βομβιστική επίθεση στο Αφγανιστάν με την υπερβόμβα ή στον βομβαρδισμό της συριακής βάσης ως αποτέλεσμα των ισχυρισμών για την υποτιθέμενη χημική επίθεση που διεξήχθει από το καθεστώς Άσαντ. Συνεπώς, ο κίνδυνος που σήμερα αποτελείται από τον Trump δεν είναι τόσο στις προθέσεις του, γιατί δεν νομίζω ότι είναι ο Τράμπ που διαμορφώνει την εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά στις δράσεις στις οποίες ο Trump μπορεί να ωθηθεί να αναλάβει ψάχνοντας, με κάποιο τρόπο, να ανακτήσει συναίνεση , να ανακτήσει την εσωτερική υποστήριξη λόγω των σκανδάλων που τον στοιχειώνουν.

Καλώς, προς στιγμήν σας ευχαριστούμε. Σας ευχαριστούμε για τη διαθεσιμότητα και την επικαιρότητα των παρεμβάσεων σας.

Ήταν μεγάλη μου ευχαρίστηση, εγώ σας ευχαριστώ.

Και από την πλευρά  μας. Ευχαριστούμε και καλή εργασία.

21 ιουνίου 2017 – © Η αναπαραγωγή γίνεται κατόπιν ρητής συναίνεσης της σύνταξης του CONTROPIANO

Τελευταία μετατροπή: 22 ιουνίου 2017, ώρα 8:54STAMPA

Argomenti:

http://contropiano.org/news/internazionale-news/2017/06/21/che-succede-in-siria-093156