Ετικέτα: ΗΠΑ

σύγχρονη σκέψη, pensiero di oggi

ΠΡΟΣ «ΈΛΛΗΝΕΣ» [ΚΑΙ ΚΟΎΡΔΟΥΣ]

kleovisΣχολιάστε
Θα το πω ξανά για να το καταλάβουν καλύτερα οι Ραγιάδες που φέρουν ανάξια το όνομα τού Έλληνα:
Ο Ερντογάν δεν υπολογίζει την πιθανή στρατιωτική ή πολιτικοστρατιωτική αντίσταση τού αστείου κράτους σας με το επίσης ψευδεπίγραφο όνομα «Ελληνική Δημοκρατία».
Ο Ερντογάν δεν υπολογίζει επίσης τις εγγυήσεις των Η.Π.Α προς αυτό το αστείο κράτος και προς αυτόν τον αστείο και εφησυχασμένο λαό.
Το να υπολογίζει κανείς [όπως εσείς] τις εγγυήσεις των Η.Π.Α μετά από το άδειασμα των Κούρδων είναι σαν να είναι όχι απλά σούπερ ηλίθιος αλλά κάτι παραπάνω που δεν έχει όνομα και σήμανση.
Ο Ερντογάν επίσης δεν υπολογίζει την Ευρωπαϊκή Ένωση και αυτό το αόριστο πράμα που λέγεται «Ευρώπη».
Δεν χρειάζεται να πω παραπάνω πράγματα για τον γελοίο ανοϊκό φιλοευρωπαϊσμό σας, όπως εκφράζεται και στην δεξιά και την «αριστερά» σας.
Ο Ερντογάν δεν υπολογίζει επίσης την νεοτσαρική Ρωσία.
Είναι σχεδόν σύμμαχοι η Ρουσία και η Τουρκία.
Ρωσόφιλοι-Ιρανόφιλοι, φανεροί ή κρυμμένοι είστε όχι απλά ανόητοι αλλά συνειδητοί προδότες, αφού δικαιολογείτε τον Τσάρο ΣΑΣ ακόμα και μετά την αγαπούλα του με τον Σουλτάνο.
Ο Ερντογάν το μόνο που υπολογίζει και κλάνει μέντες είναι το Ισραήλ.
Το Ισραήλ όμως αν και συνεπής στις συμμαχίες της και ισχυρή πολιτικοστρατιωτική δύναμη, είναι μια μικρή χώρα, έχει και δικά της συμφέροντα, έχει πολλά μέτωπα να «καλύψει» εντός και εκτός τής επικράτειας της, και το κυριότερο έχει σαν κύριο σκοπό τής πολιτικοστρατιωτικής δομής του τον ίδιο του τον εαυτό.
Είναι δηλαδή ένα ανελέητο εθνικιστικό-σοβινιστικό αν και αστικοδημοκρατικό κράτος, που δεν θα κάτσει να αναλώσει δυνάμεις για να σώσει άσωστους και να βοηθήσει σαλτιμπάγκους, οι οποίοι συν τοις άλλοις είναι και αντισιωνιστές-αντισημίτες στην πλειονότητά τους, για να μην ξεχνιόμαστε.
Με λίγα λόγια, την έχετε βάψει για τα καλά, για να μην πω την έχετε…και ρίξω κι άλλο το επίπεδο.
Τους μόνους που λυπάμαι σήμερα είναι τους Κούρδους, οι οποίοι είναι μια άλλη περίπτωση από εσάς ρωμιοκούραδα.
Ανόητοι πολεμιστές, αλλά πολεμιστές, αφελείς δημοκράτες αλλά δημοκράτες.
Ας πρόσεχαν κι αυτοί, είχαν λάβει προειδοποιήσεις και από ανθρώπους σαν και μένα που δεν έχω πρόβλημα με τις συγκυριακές ευκαιριακές συμμαχίες με αλλότριες δυνάμεις. Αλλά δεν άκουγαν τίποτα.

Αυτοί όμως πολεμάνε, ενώ εσείς «Έλληνες» κλάνετε και έτσι θα συνεχίσετε.

Ιωάννης Τζανάκος

  1. Eriugena8 Οκτωβρίου 2019 – 11:04 μ.μ.

    Σκέψεις που σχετίζονται με το κουρδικό αλλά έχουν σχέση και με τους χαριτωμένους Ρωμιούς, που υπογράφουν πέτσινες συμφωνίες συμμαχίας λέει διασφάλισης των ελληνικών συνόρων, με τους USA-νούς….

    Τα πράγματα είναι απελπιστικά απλά: Οι USA-νοί μέσω τού προέδρου τους, πυροβόλησαν τούς Κούρδους τού YPG-PKK στο κεφάλι.

    Η προσπάθεια των προδομένων Κούρδων να πιστέψουν ακόμα και τώρα ότι υπάρχουν κάποιοι καλοί δυτικοί και USA-νοι με θλίβει βαθιά.

    Όποιος ξαναπιστέψει USA-νό και γενικότερα δυτικό, δεν θα έχει πλέον καμία δικαιολογία.

    Δίδαγμα: οι USA-νοι και γενικότερα οι δυτικοί ξέρουν να πουλάνε συμμάχους όπως οι κρεατέμποροι πουλάνε κρέας στην κρεαταγορά.

    Οι USA-νοί βρήκαν έναν σύμμαχο που τους πίστεψε στα αλήθεια και είπαν: δεν τον πουλάμε στον διάολο; Τώρα USA-νοί είστε μόνοι

    Βγάζουμε συμπεράσματα, έπειτα από επανειλημμένες ματαιώσεις των καλοσυνάτων σκέψεων: Καμία εμπιστοσύνη στις USA, την «Ευρώπη» κ.λ.π.

     

    http://aftokathorismos.blogspot.com/2019/10/blog-post_8.html

ανατρεπτική τέχνη, arte ribelle

Ο πόλεμος που έρχεται: στη μνήμη του Alan D. Altieri

kleovisΣχολιάστε
Δημοσιεύτηκε στις  · in Segnalazioni, Speciali ·

του Sandro Moiso

Πριν από δύο χρόνια, στις 16 ιουνίου 2017, ο Alan D. Altieri άφηνε οριστικά την στιγμιαία στενή σχέση με το ανθρώπινο σώμα για να εισέλθει, πιθανότατα με ένα χαμόγελο στο πρόσωπα, σε άλλες και για μας ακόμα απαγορευμένες και άγνωστες διαστάσεις. Ο Sergio Altieri, αυτό το πραγματικό του όνομα, αποφοίτησε από τη μηχανολογία, υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους ιταλούς συγγραφείς του είδους (δράσης, θρίλερ, επιστημονικής φαντασίας, αστυνομικό και άλλα) των τελευταίων σαράντα χρόνων και σίγουρα ένας από τους πιο οραματιστές, ίσως ο πιο οραματιστής όλων. Ίσως και γι αυτό τον λόγο συνεργάστηκε συχνά με την »Carmilla», αφιερωμένη στην εξερεύνηση των διαφόρων μορφών της φανταστικής κριτικής απεικόνισης του υπάρχοντος που διευθύνεται από έναν άλλο μεγάλο οραματιστή της φανταστικής λογοτεχνίας, στον οποίο ήταν πάντα δεμένος με μια βαθιά φιλία.

Εκτός από αυτό ο Altieri ήταν μεταφραστής έργων όπως ο κύκλος των μυθιστορημάτων των «Χρονικών του πάγου και της φωτιάς» (Game of Thrones) του George R. Martin, των Raymond Chandler και Dashiell Hammett καθώς και του Howard P. Lovecraft και πολλών άλλοι αγγλοαμερικανών συγγραφέων επίσης.
Έχει δουλέψει για τον κινηματογράφο, και για σημαντικές ταινίες όπως το «The Year of the Dragon» του Michael Cimino και το «Blue Velvet» του David Lynch, τόσο ιταλικό όσο και αμερικανικό, και έχει πειραματιστεί με διάφορα κινηματογραφικά και τηλεοπτικά σενάρια. Επίσης υπήρξε διευθυντής σε διάφορες συλλογές λογοτεχνίας του «είδους» για περίπτερα.

Ένα αξιόλογο βιογραφικό για μια καριέρα που μπορούσε ήδη να λογαριάζει στη δημοσίευση 19 μυθιστορημάτων και πέντε ή έξι ανθολογιών διηγήσεων. Υποθέσεις που διαδραματίζονται από τον δέκατο έβδομο αιώνα μέχρι ένα κοντινό και απροσδιόριστο μέλλον στο οποίο, πάντως, κυριαρχούν στη σκηνή η απληστία, η βία, η επιθυμία για πολιτική, οικονομική και θρησκευτική κυριαρχία. Όλα τυλιγμένα σε ένα ζοφερό κλίμα στο οποίο, συχνά, ο ηρωισμός ή η θέληση του ατόμου, ακόμη και αν είναι σιδερένια, δεν αρκούν για να αποφευχθούν καταστροφές, σφαγές και ερημώσεις συγκρίσιμες μόνο με εκείνες για τις οποίες ακούμε πλέον την ηχώ καθημερινά.

Ναι, επειδή ο καταστροφικός οραματισμός, η άγρια και αναπόδραστη βία που ζωντανεύουν τις σελίδες του έχουν τα πόδια τους σταθερά φυτεμένα στην πραγματικότητα που μας περιβάλλει και που εδώ και αιώνες συνοδεύει τον ακόμη κυρίαρχο τρόπο παραγωγής. Η μαφιόζικη ιδιοποίηση, αυτοκρατορική ή ιδιωτική του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου είναι η κινητήρια δύναμη που ζωντανεύει την εξέλιξη των αφηγηθέντων γεγονότων και η κοινωνική και ηθική καταστροφή και ερήμωση είναι πάντα σοβαρά συσχετισμένη με την περιβαλλοντική. Ο Αλτιέρι δεν είχε ποτέ καμία αμφιβολία σχετικά με τούτα και γι’ αυτό το λόγο τα κείμενα του κινούνται περισσότερο από κυνισμό παρά από ατάραχη και αφόρητη καλοσύνη, ψεύτικη και της ισονομίας, μήτρας καθολικής που εξακολουθεί να παραμορφώνει σήμερα μεγάλο μέρος του πολιτισμού, της λογοτεχνίας, του σύγχρονου πολιτικού φαντασιακού.

Επιπλέον, ο τίτλος σπουδών στη μηχανολογία, ανέκαθεν του επέτρεπε να κινείται μεταξύ επιστήμης, τεχνολογίας και όπλων, παλαιότερων και σύγχρονων, με εξαιρετική ευκολία και ικανότητα, συμβάλλοντας έτσι στον ορισμό ενός αφηγηματικού στυλ που δεν θα δίσταζα να ορίσω ως salgarianesimo tecnologico, [ από τον Emilio Carlo Giuseppe Maria Salgàri] όπου οι άμεσες τεχνικές γνώσεις του επέτρεψαν πάντα να εμπλουτίσει με σχολαστικές λεπτομέρειες τους καλπασμούς του από τη μια πλευρά στην άλλη του γεωγραφικού χώρου και της ιστορικής εποχής.

Ακριβώς για όλους αυτούς τους λόγους, ίσως, να κυριαρχεί στη σκηνή των πιο σημαντικών μυθιστορημάτων και ιστοριών του είναι σχεδόν πάντα ο πόλεμος, είτε πρόκειται ανάμεσα σε κράτη, αυτοκρατορίες ή εγκληματικές συμμορίες που ενδιαφέρονται για τις παράνομες διακινήσεις μιας μεγαλούπολης (συχνά του Λος Άντζελες), πρώτων υλών, του πλανήτη ως σύνολο ή ακόμη και των πιθανών άλλων πόρων που υπάρχουν στον Κόσμο. Οι συντεταγμένες χωρο-χρόνου αλλάζουν, αλλά όχι τα κίνητρα και, κατά συνέπεια, οι ενέργειες και οι καταστροφές που απορρέουν από αυτές.

Από αυτή την άποψη η τριλογία του Μαγδεμβούργου, η οποία περιγράφει με ιστορική συνέπεια και βία που πιθανότατα δεν είχε ειπωθεί ποτέ σε ένα ιστορικό μυθιστόρημα τον Τριακονταετή Πόλεμο, ίσως αντιπροσωπεύει το οριστικό σημείο άφιξης του αφηγηματικού έργου του. Η περιγραφή αυτού που ήταν σίγουρα ο πραγματικός «πρώτος ευρωπαϊκός εμφύλιος πόλεμος», των κοινωνικών, ηθικών και ψυχολογικών καταστροφών του προσφέρεται όντως πολύ καλά για να απεικονίσει την ποιητική του κυνισμού και, ενίοτε, του μηδενισμού-νιχιλισμού του συγγραφέα. Δίδοντας ζωή σε εμπειρίες και περιπέτειες που αφήνουν πραγματικά τον αναγνώστη δίχως ανάσα.

Αλλά παρόλα αυτά, κατά την προσωπική μου άποψη, το αληθινό αριστούργημά του πρέπει να συνυπολογίζεται μεταξύ των πρώτων δοκιμασιών του μιλανέζου συγγραφέα: Το υπόγειο μάτι – L’occhio sotterraneo 1, ένα μυθιστόρημα που από καιρό δεν μπορείς να το βρεις και θα έπρεπε να αναδημοσιευτεί με επαρκή σχόλια και διεξοδική κριτική επισκόπηση.

Μυθιστόρημα της απόλυτης καταστροφής, L’occhio sotterraneo μιλάει για ένα κοντινό μέλλον (εκείνη την εποχή τοποθετούνταν κοντά  στο 2000, αλλά ελάχιστα άλλαξαν από τότε) και ανάμεσα σε ασταμάτητες επιδημίες, ανυπέρβλητες οικονομικές κρίσεις, μαγνητικές καταιγίδες που εξαπολύονταν στο εξωτερικό διάστημα, επιτυχίες ακροδεξιών καθεστώτων στη γερμανική καρδιά της Ευρώπης και μια καταστροφική σύγκρουση μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών (με τους σαουδάραβες και ισραηλινούς συμμάχους τους) και του Ιράν, η ανθρωπότητα ή ότι απομένει από αυτήν, κατευθύνεται προς την ανεπανόρθωτη δύση της.

Παρακάτω προτείνουμε-παρουσιάζουμε στους αναγνώστες τις κεντρικές σελίδες της στιγμής κατά την οποία η ιρανική ισλαμική Δημοκρατία, με τη χρήση αεροσκαφών kamikaze (θυμηθείτε πως το βιβλίο γράφτηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’80), γεύεται τη νίκη της επί του αμερικανικού στόλου στο στενό του Hormuz. Αν αυτό θα σας φέρει στο νου κάτι τρέχον μην εκπλαγείτε: η λογοτεχνία της πρόβλεψης ορίζεται έτσι ακριβώς γι αυτόν τον λόγο.Προβλέπει μόνο, δεν δημιουργεί τίποτα ή σχεδόν τίποτα.

Ο Bahramali Atai χαμογέλασε καθώς η επιτάχυνση της πτώσης έριχνε ένα κοκκινωπό πέπλο μπροστά στα μάτια του. Μια μη αναγνωρίσιμη φωνή είπε: «Ο Αλλάχ είναι μεγάλος …» Το αεροπλάνο του Bahramali Atai έπεσε μαζί με το Σφυρί του Αλλάχ: την είκοσι μεγατόνων βόμβα H που ήταν αγκιστρωμένη σε αυτό.

Πρώτα ήρθε η αστραπή.
Κανείς θόρυβος, χωρίς δόνηση. Μόνο φως. Δέκα χιλιάδες φορές πιο εκτυφλωτικό από το φως του Ήλιου, ένα εκατομμύριο φορές πιο εκτυφλωτικό από το φως του Sigma del Drago.Υπήρχαν πολλοί άνδρες στο κατάστρωμα των πολεμικών πλοίων, εκείνοι που κατά τη στιγμή της έκρηξης κοιτούσαν προς το σημείο του ουρανού στα μισά της διαδρομής μεταξύ του πυρηνικού αεροπλανοφόρου Harry Truman και του γιγαντιαίου δεξαμενόπλοιου Pacific Stream είχαν τους υγροποιημένους κερατοειδείς και τους αμφιβληστροειδείς απανθρακωμένους μέσα στα μάτια και ήταν το μοναδικό αποτέλεσμα της φωτεινής λάμψης.
Κανείς από εκείνους τους ανθρώπους δεν είχε χρόνο να συνειδητοποιήσει ότι είχε τυφλωθεί ολοκληρωτικά: Κανείς, ούτε αυτοί ούτε οι άλλοι, είχε το χρόνο να συνειδητοποιήσει οτιδήποτε. Ένας ήλιος από καθαρή ενέργεια άναψε. Διογκώθηκε σε λίγα χιλιοστά του δευτερολέπτου, εξαπλώθηκε σε σφαίρα, μια ενιαία μοναδική τερατώδης σφαίρα θερμότητας στους δέκα εκατομμύρια βαθμούς θερμοκρασίας, μια θερμοκρασία από αστρικούς πυρήνες.
Ότι είχε βρεθεί μέσα σε εκείνη τη σφαίρα έπαψε να υπάρχει, κυριολεκτικά. Η ατμόσφαιρα, το νερό, το ατσάλι, η άμμος, τα βράχια, τα σώματα, όλα αποσυντέθηκαν σε ένα τιτανικό ηφαίστειο από ακτίνες γάμμα, ηλεκτρόνια, νετρόνια και πρωτόνια που απομακρύνθηκαν από το σημείο μηδέν με ταχύτητα κοντά σε εκείνη του φωτός.
Το Pacific Stream και το Harry Truman εξαφανίστηκαν σχεδόν αμέσως, τα άλλα πλοία της ομάδας διαγράφηκαν στα τριάντα ένα εκατοστά του δευτερολέπτου μετά την έκρηξη. Η μπάλα φωτιάς της θερμοπυρηνικής βόμβας των είκοσι εκατομμυρίων τόνων TNT που μεταφέρονταν στο Hormuz από τον Bahramali Atai εξάτμισε τα νερά και κατάπιε το υποβρύχιο Sea Serpent. Συνέχισε την κούρσα του, απογύμνωσε το κάτω μέρος του στενού κάνοντας το να βράσει σε ένα βάλτο μάγματος και σκάβοντας εκείνον που αργότερα θα γινόταν ένας υποβρύχιος κρατήρας με διάμετρο οκτώ χιλιομέτρων και βάθος δύο. Η μπάλα φωτιάς μεγάλωσε και φάνηκε να καταπίνει ολόκληρο το σύμπαν.

Μετά την αστραπή ήταν η σειρά του ωστικού κύματος.
Φύσηξαν άνεμοι μιας έντασης που δεν υπήρξε ποτέ πριν στο πρόσωπο της γης.
Το ωστικό κύμα διέγραψε όλα τα νησιά του Ορμούζ: Qeshm, Larak, Hengan, Shantan. το ακρωτήριο του Mussandam. Όταν έφτασε στην ιρανική πόλη Bandar Abbas, πενήντα χιλιόμετρα από το σημείο μηδέν, η ταχύτητα του ήταν περίπου διακόσια πενήντα χιλιόμετρα την ώρα, με ένα κινηματικό φορτίο δέκα τόνων ανά τετραγωνικό μέτρο και μια θερμοκρασία οκτώ χιλιάδων βαθμών. Η Bandar Abbas μετατράπηκε σε μια φλεγόμενη έρημο μέσα σε έντεκα δευτερόλεπτα. Το ίδιο συνέβη σε κάθε οικισμό σε μιαν ακτίνα εκατόν είκοσι χιλιομέτρων από το σημείο μηδέν. Οι πόλεις των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων εξαφανίστηκαν η μία μετά την άλλη, σαν έντομα καταπλακωμένα από τα βήματα ενός δεινόσαυρου.

Οι άνεμοι του κρουστικού κύματος έφτασαν στο Ντουμπάι και στο Ash Shariqah μία ώρα και είκοσι έξι λεπτά μετά την έκρηξη. Ήταν αδύναμοι άνεμοι, κάτι περισσότερο από ένα αεράκι. Μπόρεσαν μόνο να σηκώσουν την άμμο και να την ρίξουν επάνω στα χιλιάδες πτώματα που κείτονταν παντού.
Ήταν ένας τρομερός θάνατος ο δικός τους αλλά ευτυχώς γρήγορος, πολύ γρήγορος: όχι περισσότερο από πέντε με έξι δευτερόλεπτα. Κανείς δεν μπορεί να μείνει ζωντανός για περισσότερο από οκτώ δευτερόλεπτα εάν υποβληθεί σε βομβαρδισμό ακτίνων γ υψηλής ενέργειας σε δεκατρείς χιλιάδες roentgen. Κανείς δεν μπορεί να μείνει ζωντανός όταν το νευροβλαστικό σύστημα αποσυντίθεται, όταν οι κυψελοειδείς συνδέσεις διασπώνται, όταν η ίδια η μοριακή βιοχημεία του μεταβολισμού θρυμματίζεται.
Το σημείο μηδέν απείχε διακόσια πενήντα χιλιόμετρα από το Ντουμπάι, η έντονη άμεση ακτινοβολία που ακολούθησε την σφαίρα φωτιάς της έκρηξης Η είχε χρειαστεί μόλις λίγες εκατοντάδες του δευτερολέπτου για να καλύψει αυτή την απόσταση: Αν είχε σκάσει εξίσου μακριά αλλά στην έρημο, εάν είχαν ειδοποιηθεί εγκαίρως, κάποιοι στο Ντουμπάι θα είχαν επιζήσει, ίσως. Αλλά είχε ξεσπάσει στο Στενό του Ορμούζ, είχε παρασύρει στις καταστροφικές αλυσιδωτές αντιδράσεις της και όλες τις εκατοντάδες τόνους πλουτωνίου που σχημάτιζαν τους πυρηνικούς αντιδραστήρες και τις κεφαλές των όπλων του Harry Truman και του Sea Serpent. Στη δύναμη εξόντωσης της θερμοπυρηνικής έκρηξης είχε προστεθεί εκείνη της εξόντωσης από τις εκπομπές νετρονίου: η βόμβα του Bahramali Atai είχε επίσης γίνει σούπερ βόμβα νετρονίων. Όλες οι μορφές ζωής μέσα σε διακόσια χιλιόμετρα ακτίνα από το σημείο μηδέν είχαν καταστραφεί.
Το Ash Shariqah ήταν ένα νεκροταφείο. Τα πτώματα κείτονταν πάνω στην άμμο, στην άσφαλτο, σταυροειδώς στους σωλήνες. Κάπου στο διυλιστήριο υπήρξε μια έκρηξη, οι φλόγες υψώθηκαν τσιρίζοντας στον κεκορεσμένο αέρα από θανατηφόρα ραδιενέργεια. Η πυρκαγιά εξαπλώθηκε, κίτρινη, σφοδρή, βρυχώντας. Ασταμάτητη.

Το ατομικό μανιτάρι, η αποκαλυπτική κατασκευή τέφρας, θραυσμάτων και υδρατμών, είχε ανυψωθεί σε υψόμετρο περίπου τριάντα χιλιομέτρων πάνω από την κατακόρυφη πλευρά του στενού.
Πιο κάτω ο ωκεάνιος βυθός συνέχιζε να βράζει. Η έκρηξη είκοσι εκατομμυρίων τόνων δυναμίτη είχε προκαλέσει έναν τελλουριακό σεισμό στην όγδοη τάξη της σεισμικής κλίμακας Richter, ολόκληρο το ευαίσθητο σύνολο των εντάσεων, των συμπιέσεων και των υπόγειων ροών μεταξύ των μεγάλων ιρανικών και αραβικών τεκτονικών πλακών κατά μήκος του ρήγματος του Περσικού Κόλπου είχαν δεχθεί μια ισοδύναμη επίδραση με την ταυτόχρονη γέννηση μιας μισής δωδεκάδας ηφαιστείων.
Ο τελλουριακός σεισμός διέσχισε το μανδύα της γης, αναπήδησε ενάντια στη μάζα υψηλότατης πυκνότητας του πυρήνα και επέστρεψε στην επιφάνεια. Οι μύτες των σεισμογράφων σκιτσάρισαν εκτός σκάλας σε πολλά μέρη του κόσμου: από το Ryad, στη Σαουδική Αραβία μέχρι τη Σόφια, της Βουλγαρίας. από το Tibilisi στη Κανταχάρ, στο Αφγανιστάν. μέχρι τη Σιγκαπούρη, την ακραία αιχμή της Malacca, έξι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το σημείο μηδέν.
Οι σεισμογράφοι τα έπαιξαν, αλλά τα ραδιόφωνα και οι δορυφόροι της επικοινωνίας παντού σιωπούσαν. Κανείς, στο μέλλον, δεν θα μάθαινε ποτέ πόσες πόλεις στη Μέση Ανατολή είχαν καταστραφεί, ή πόσοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους λόγω των καταστροφικών σεισμών που τους επόμενους μήνες συγκλόνισαν ολόκληρη την υποηπειρωτική περιοχή του Ιράν. Σεισμοί που στη συνέχεια ανέβηκαν προς τα βόρεια και ανατολικά, προκαλώντας περαιτέρω καταστροφές στη νότια Ρωσία, από τη Λίμνη του Aral έως τη Μαύρη Θάλασσα. 2

(Θα ήθελα να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τον συνοδό μου, σύντροφο και αδελφικό μου φίλο Cesare Aimar, χωρίς την πολύτιμη βοήθεια του οποίου θα ήταν αδύνατο για μένα να εντοπίσω το κείμενο του Altieri και να παρουσιάσω εδώ τις σελίδες από αυτό που μόλις αναφέρθηκαν.)

Print Friendly, PDF & EmailStampa, crea PDF o invia per email
  1. A. D. Altieri, L’occhio sotterraneo, πρώτη έκδοση από Oglio, Milano 1983 – δεύτερη έκδοση TEA 1996  ↩
  2. A.D. Altieri, op. cit., pp. 286-290  ↩

Facebook220Twitter

TAGGED WITH →  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  • 
ανατρεπτική τέχνη, arte ribelle

Ο βασιλιάς της ραπ: Tupac Shakur| Σαν Σήμερα. [χθες]

kleovisΣχολιάστε

 από topicap, posted in topicart

Στις 13 Σεπτεμβρίου του 1996 ο Tupac Amaru Shakur αφήνει την τελευταία του πνοή σε ένα από τα νοσοκομεία του Los Angeles. Αν και 23 χρόνια μετά το θάνατο του, ο Lesane Parish Crooks, κατά κόσμον Tupac, αναγνωρίζεται ως ένας από τους μεγαλύτερους -αν όχι ο μεγαλύτερος- ράπερ όλων των εποχών. Ακόμη και αν δεν γουστάρεις τη ραπ μουσική σκηνή, σίγουρα κάτι θα έχεις ακούσει για τον Tupac, γιατί ο Tupac, δικαίως, δεν ξεχάστηκε ποτέ!

Ο μικρός Shakur
Πάμε ένα ταξιδάκι, λοιπόν, στη δεκαετία του΄70 στην Αμερική. Στις 16 Ιουνίου του 1971, η Afeni Shakur γεννάει μέσα στις φυλακές τον άνθρωπο που θα αλλάξει ολόκληρη την χιπ χοπ σκηνή και ας μη το ξέρει… Ο 2Pac μεγάλωσε μακριά από τους γονείς του, καθώς ο πατέρας του τους εγκατέλειψε πριν καν γεννηθεί και η μητέρα του βρισκόταν στη φυλακή λόγω της εμπλοκής της σε επαναστατικές οργανώσεις, όπως οι Black Panthers. Μεγαλώνει με φίλους και συγγενείς της μητέρας του, πολλοί εκ των οποίων ήταν μέλη της οργάνωσης Black Panthers. Έτσι, είναι λογικό ο Tupac να έχει δεχθεί επαναστατικά και αντισυμβατικά ερεθίσματα από μικρός, γεγονός που φαίνεται από την αρχή της καριέρας του.

Ποιος ήταν ο Tupac
Όταν ξεκίνησε να γράφει μουσική, κάπου στις αρχές του΄90, όλοι όσοι εμπλέκονταν στη μουσική σκηνή εκείνη την περίοδο και όχι μόνο, καταλάβαιναν ότι αυτός ο μικρός θα αλλάξει τον χώρο της ραπ. Ο 2Pac εξαρχής τραβούσε τα βλέμματα και βρισκόταν στο προσκήνιο. Ο κόσμος τον αγάπησε πολύ γρήγορα εξαιτίας του ταλέντου του και του περίπλοκου χαρακτήρα του. Δεν ήταν ένα απλό παιδί και αυτό ήταν φανερό. Ζούσε κάθε συναίσθημα του στα άκρα, το άφηνε να τον κατακλίσει και στη συνέχεια το αποτύπωνε σε χαρτί. Ήταν από τους ράπερ που γράφανε γι’ αυτά που βίωναν και πότε δεν έγραφε για μαλακίες που δεν έζησε (Σας θυμίζει κάτι;).

Παρόλο που πολλά πράγματα παραμένουν κρυφά για τη ζωή (και το θάνατο) του Pac, για το μόνο που είμαστε σίγουροι είναι ότι ήταν αληθινός και ότι πολεμούσε για αυτά που πίστευε. Επαναστάτης, αντισυμβατικός, ακτιβιστής, έντονος και ξεροκέφαλος αυτά είναι τα χαρακτηριστικά που ακούγονται μέχρι και σήμερα για τον Shakur. Είχε ένα κόμπο στο στομάχι κάθε φορά που βίωνε η έβλεπε την αδικία γι’ αυτό και δε κράτησε ποτέ το στόμα του κλειστό, πάντα μιλούσε και πάντα υπερασπιζόταν τον αδύναμο, είτε αυτός ήταν μαύρος είτε λευκός. Είναι λοιπόν προφανές ότι ένας νεαρός ‘’μαύρος’’ που μιλάει χωρίς να κρύβεται και να φοβάται θα είχε συνεχώς μπλεξίματα με αστυνομικούς και όργανα του κράτους και όμως δεν σταμάτησε λεπτό να φτύνει την εξουσία κατάμουτρα.

Η μουσική κληρονομιά που μας άφησε και η κόντρα ανάμεσα σε West-East
Όσον αφορά τις δισκογραφικές δουλειές, τους δίσκους και τα άλμπουμ του ο Tupac είχε ξεκινήσει να βγάζει τραγούδια με τους Digital Underground, όμως δεν έβρισκε σε αυτούς αυτό που ζητούσε. Έτσι το ‘91 κυκλοφόρησε μόνος του το πρώτο του άλμπουμ με τίτλο ‘’2Pacalypse now’’. Ήταν καλό, όμως αυτό που ακολούθησε ήταν ακόμη καλύτερο και κανείς δε το περίμενε. Το ΄93 ηχογράφησε το δίσκο του «Strictly 4 my N.I.G.G.A.Z.» ο οποίος πούλησε πάνω από 1,5 εκατομμύριο αντίτυπα στις Η.Π.Α. και εμπεριείχε το θρυλικό «Keep Ya Head Up».

“FORGIVE, BUT DON’T FORGET,
GIRL, KEEP YA HEAD UP
AND WHEN HE TELLS YOU YOU AIN’T NOTHIN’,
DON’T BELIEVE HIM
AND IF HE CAN’T LEARN TO LOVE YOU,
YOU SHOULD LEAVE HIM
‘CAUSE, SISTER, YOU DON’T NEED HIM”

Η επόμενη χρονιά, η χρονιά του ΄94 ήταν πολύ δύσκολη για τον Pac και σίγουρα τον άλλαξε. Στις 30 Νοεμβρίου βγαίνοντας από το στούντιο, του μέχρι τότε φίλου του Biggie a.k.a. Notorious Big, τον λήστεψαν, τον χτύπησαν και τον πυροβόλησαν. Μέσα σε λίγο καιρό συνήλθε από τα τραύματα όμως ήταν πληγωμένος και νευριασμένος καθώς πίστευε ότι το σκηνικό ήταν στημένο από τη μεριά του Biggie. Μέχρι τότε ήταν ήδη γνωστή η διαμάχη ανάμεσα σε West Side και East Side, όμως ο Pac δεν είχε πάρει καμία πλευρά. Μετά από τον πυροβολισμό του γεμάτος θυμό στράφηκε ενάντια στον Biggie και συνεπώς σε ολόκληρη την ανατολική ακτή και η διαμάχη κορυφώθηκε. Ήταν πληγωμένος και σίγουρος πως οι δικοί του άνθρωποι, οι φίλοι του, του την είχαν στημένη.

tenor

Σαν να μην ήταν αρκετό το πρώτο χτύπημα, στις 14 Φεβρουαρίου του 1995 οδηγήθηκε στη φυλακή για έναν βιασμό που δεν συμμετείχε ποτέ. Η φυλακή τον άλλαξε και πυροδότησε τον θυμό του. Βγήκε τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου με εγγύηση που πλήρωσε ο Suge Knight, ο νέος παραγωγός του. Έτσι λοιπόν ο Pac βρέθηκε στην απέναντι όχθη από τον παλιό κολλητό του Biggie και ήταν πλέον φανερά με το West Side. Το επόμενο άλμπουμ κυκλοφόρησε το ’95 με τίτλο «Μe against the world» αφού πλέον ο καλλιτέχνης είχε υπογράψει συμβόλαιο στη Death Records.

‘’I KNOW IT SEEM HARD SOMETIMES BUT UH
REMEMBER ONE THING
THROUGH EVERY DARK NIGHT,
THERE’S A BRIGHT DAY AFTER THAT
SO NO MATTER HOW HARD IT GET,
STICK YOUR CHEST OUT
KEEP YOUR HEAD UP,
AND HANDLE IT ‘’

 

Το άλμπουμ ήταν έντονο και φανέρωνε την πληγωμένη μεριά του Tupac. ήταν στην πρώτη θέση του Billboard από την 1η Απριλίου έως τις 28 Απριλίου του ίδιου έτους. Τα δύο τελευταία του άλμπουμ ήταν το το «All Eyez on Me», που κυκλοφόρησε στις 13 Φεβρουαρίου 1996 και το The Don Killuminati: The 7 Day Theory που βγήκε τον Νοέμβριο του ίδιου έτους, μετά τον θάνατο του…

Η δολοφονία του
Στις 7 Σεπτεμβρίου του 1996, o 2Pac είχε πάει με τους φίλους του στο γήπεδο MGM του Las Vegas να παρακολουθήσουν έναν αγώνα μποξ. Πριν αποχωρήσει από το γήπεδο ο Pac μπλέχτηκε σε έναν καυγά με ένα μέλος της συμμορίας των Crips για να προστατέψει τους φίλους του. Ένα χάος ξέσπασε στο ξενοδοχείο με τα μέλη των δύο συμμοριών αλλά και τον ίδιο να συμπλέκονται. Μετά από κάποια λεπτά ο ράπερ και ο Suge Knight έφυγαν μαζί με μία BMW να πάνε στο κλαμπ όπου θα έδινε συναυλία ο 2Pac. Στη συναυλία αυτή δεν έφτασε πότε, παρόλο που χιλιάδες θαυμαστές των περίμεναν. Σε ένα φανάρι λίγο μακριά από το γήπεδο, το αυτοκίνητο όπου βρισκόταν ο Tupac σταμάτησε και μέσα σε λίγα λεπτά πέρασε δίπλα τους ένα αμάξι πυροβολώντας με στόχο τον Shakur. Η αλήθεια είναι ότι κανείς από τους ‘’δικούς’’ του δεν πίστευε ότι θα πεθάνει. Τον είχαν πυροβολήσει επανειλημμένα στο παρελθόν και όμως ο Tupac πάντα επιβίωνε και ξαναγυρνούσε δυνατότερος.

Κι όμως στις 13 του Σεπτέμβρη, σαν σήμερα ο ‘’βασιλιάς της ραπ’’ ξεψύχησε… Μέχρι σήμερα υπάρχουν πολλές θεωρίες συνωμοσίας . Μία αρκετά δημοφιλής θεωρία για την δολοφονία του που πλησίαζε σε υπαρκτά γεγονότα ήταν αυτή των αντιποίνων από τους Crips προς τον Tupac, μιας και αυτός είχε μία ανεπίσημη σχέση με τους Bloods. H αστυνομία δεν κατάφερε ποτέ να επιβεβαιώσει κάτι τέτοιο ή δεν το έψαξε αρκετά. Πολλοί επίσης υποστηρίζουν ότι ο Shakur ζει κάπου στην Κούβα πίνοντας κοκτέιλ και συνεχίζοντας να υποστηρίζει το Thug Life μακριά από όλους και από όλα. Ίσως και να διαβάζει όλα αυτά που γράφονται καθημερινά για το πρόσωπο του και να γελάει, ίσως να τα ‘χει βρει με τον Biggie που φήμες λένε ότι κι αυτός είναι ζωντανός. Στ’ αλήθεια δεν έχω ιδέα, πάντως για εμένα ένα είναι σίγουρο, ο Tupac, Lesane, Pac ή όπως αλλιώς το θέλετε, δεν θα πεθάνει ποτέ, γιατί ζει κάθε μέρα μέσα από τα τραγούδια του.

ӍΑΡΙΖΑ

https://topicap.blog/2019/09/13/%ce%bf-%ce%b2%ce%b1%cf%83%ce%b9%ce%bb%ce%b9%ce%ac%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%81%ce%b1%cf%80-tupac-shakur-%cf%83%ce%b1%ce%bd-%cf%83%ce%ae%ce%bc%ce%b5%cf%81%ce%b1/

 

ανατρεπτική τέχνη, arte ribelle

Προβολή της ταινίας ” VICE ”, Δευτέρα 19/08/2019, στις 21:30, στο παρκάκι της κατάληψης Βύρωνος 3

kleovisΣχολιάστε
Vice: Ο Δεύτερος στην Ιεραρχία
Δυο χρόνια μετά το οσκαρικό «The Big Short», ο Ανταμ ΜακΚέι επιστρέφει με μια ακόμα σκληρή κριτική της σύγχρονης Αμερικής, ντυμένη ως σάτιρα. Τόσο δεξιοτεχνικά και πλουμιστά, ωστόσο, διατυπώνει ο ΜακΚέι τα σχόλιά του, που καταλήγει έκδηλα χειριστικός.
Αντικείμενο της ταινίας είναι ο Ντικ Τσένεϊ, ο Αντιπρόεδρος της Αμερικής επί Προεδρίας Τζορτζ Μπους του νεότερου, ο πιο μυστικοπαθής, αφανής σχεδόν, κυρίαρχος εκπρόσωπος του αμερικανικού μιλιταρισμού, ο κατά βάση υπαίτιος του πολέμου με το Ιράκ, με κύριο κίνητρο τον προσωπικό του πλούτο. Η ταινία πιάνει τον Τσένεϊ από την εποχή που δεν ήταν παρά ένας αχαΐρευτος φοιτητής, με αγάπη στο αλκοόλ, το ψάρεμα και τη ρέκλα, μέχρι που, με την εκβιαστική παραίνεση της κοπέλας/συζύγου του, Λιν, μαθητεύει δίπλα στον Ντόναλντ Ράμσφελντ και, προοδευτικά, αναδεικνύεται ως καταλύτης της βίαιης κυριαρχίας της ρεπουμπλικανικής κυβέρνησης Μπους και, ως τέτοιος, καταποντίζεται – και πάλι μάλλον σιωπηλά σε σχέση με την κομβική σημασία του.
Το γεγονός ότι τα συμβάντα που περιγράφει, γλαφυρότατα και πικρά κωμικά, η ταινία, είναι λίγο-πολύ γνωστά στο ενημερωμένο κοινό δεν τα κάνει λιγότερο σοκαριστικά, ιδωμένα μάλιστα στο πλαίσιο της διαφθοράς της εξουσίας παντού και όχι μόνο στην Αμερική. Ακόμα πιο καθηλωτική είναι η διαπίστωση της μεγάλης πολιτικής ματαιότητας, της ιδέας ότι οι μέγιστες καταστροφές και απώλειες, σε περιουσίες, δικαιώματα ή σε ανθρώπινες ζωές, η τρομοκρατία, τα βασανιστήρια, ό,τι πιο επαίσχυντο έχουν εφαρμόσει οι ισχυρές κυβερνήσεις, συχνά προκύπτουν από τυχαία συμβάντα, από συμπτώσεις, ευνοημένες από ανθρώπους-κλειδιά με μικρά, ατομικά κίνητρα.
Περιστοιχισμένος από δευτεραγωνιστές στις καλύτερες στιγμές τους, από τον πνευματώδη Στιβ Καρέλ ως Ντόναλντ Ράμσφελντ, ως τη μεταμορφωμένη Εϊμι Ανταμς στο ρόλο της ευνουχιστικής Λιν, ο Κρίστιαν Μπέιλ χτίζει μια εντυπωσιακή ερμηνεία, που με άνεση υπερβαίνει τις ομοιότητες στις μανιέρες και το βαρύ κορμί του Τσένεϊ: το σαρδόνιο, αυτάρεσκο κι ελαφρά ανόητο χαμόγελο του ήρωά του, θα τον οδηγήσει κατ’ ευθείαν στην οσκαρική κούρσα.
Ολο αυτό, όμως, το συναρπαστικό υλικό, ο ΜακΚέι επιλέγει να το υπογραμμίσει και να το φορτώσει επεξηγήσεις, με τον ευρηματικό τρόπο που χρησιμοποιούσε στο «The Big Short», μόνο ακόμα εντονότερα. Η ταινία που ξεκινά τόσο διασκεδαστικά όσο και κατάμαυρα, γίνεται σταδιακά ένα παιχνίδι ικανοτήτων που συναγωνίζεται τον εαυτό του.
Το «Vice» δεν αρκείται σ’ ένα γρήγορο ρυθμό, κυνηγά ένα γιγαντιαίο πληθωρισμό, με μια ροπή στο εξυπνακίστικο και στο διδακτικό, καθώς ο ΜακΚέι χρησιμοποιεί διαφορετικά μέσα, εναλλασσόμενα φορμά, χειριστικό μοντάζ, έναν αινιγματικό αφηγητή, ήρωες που μιλούν στην κάμερα, ή που υπονομεύουν τη σύμβαση της ταινίας, έναν ασταμάτητο σκηνοθετικό σχολιασμό της δράσης και της ιδεολογίας, που ειρωνεύεται όχι μόνο τον Τσένεϊ, αλλά και τον θεατή. Σίγουρος ότι γνωρίζει το «καλύτερο κόλπο», ότι είναι προικισμένος με το διαβρωτικότερο χιούμορ, ο ΜακΚέι ντύνει την ταινία του μ’ έναν υπεροπτικό σαρκασμό που, αντανακλαστικά και μόνο, σε κάνει, έστω κι αν συμφωνείς απόλυτα μαζί του, να λαχταράς να του φέρεις αντιρρήσεις.
ΑΚ 46 No Ticket Cinema
Στη σύγχρονη κοινωνία ζούμε την καθολική επιβολή του παραγωγικού-καταναλωτικού μοντέλου και την εμπορευματοποίηση κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας. Θέλοντας να σπάσουμε τα δεσμά ανελευθερίας, εκμετάλλευσης και κυριαρχίας που γεννούν οι εμπορευματοποιημένες σχέσεις, επιχειρούμε μέσα από τις προβολές φετινών και παλαιότερων κινηματογραφικών ταινιών χωρίς αντίτιμο, να απεκδύσουμε την κινηματογραφική Τέχνη από τη λογική του δούναι και λαβείν. Ταυτόχρονα καλούμε όλους εσάς να συμμετέχετε στο όλο εγχείρημα είτε προτείνοντας ταινίες, είτε φτιάχνοντας το δικό σας κινηματογραφικό έργο, για να το διαδώσουμε υλικά & ηλεκτρονικά έξω από τις λογικές της εμπορικής προώθησης και διαμεσολάβησης. Η πειρατεία σκοτώνει τον καπιταλισμό!!
Κινηματογραφική Ομάδα Α.Κ-46

Vice / Vice: Ο Δεύτερος στην Ιεραρχία

Η κινηματογραφική βιογραφία του αμφιλεγόμενου Αντιπροέδρου των ΗΠΑ Ντικ Τσένεϊ και ο καθοριστικός ρόλος του στην…

Προβολή της ταινίας ” VICE ”, Δευτέρα 19/08/2019, στις 21:30, στο παρκάκ…

VICE ”, Δευτέρα 19/08/2019, στις 21:30, στο παρκάκι της Β3

Film event by Accion Mutante Collective on Monday, August 19 2019
Περιοχή συνημμένων
ένοπλη πάλη, lotta armata

ΑΝΑΛΗΨΗ ΕΥΘΥΝΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ LANDO CONTI

kleovisΣχολιάστε

BRIGATE ROSSE – PCC

Στις 10 Φεβρουαρίου 1986 ένας ένοπλος πυρήνας της Οργάνωσης μας εκτέλεσε τον Lando Conti, επικεφαλής της SMA και στενό συνεργάτη του υπουργού πολέμου, του σιωνιστή γουρουνιού Spadolini.
Ο Lando Conti ήταν μέρος εκείνης της πολιτικής-επιχειρηματικής κλάσης που είναι η σπονδυλική στήλη της Ιμπεριαλιστικής Μπουρζουαζίας στα σχέδια της αυτής της συγκυρίας. Πολιτική τάξη που παντρεύει άμεσα τα οικονομικά συμφέροντα που συνδέονται με τον πολεμικό τομέα με τις γενικές επιλογές του δυτικού ιμπεριαλισμού.
Πράγματι, υπήρξε ένας ακούραστος υποστηριχτής πολιτικών πιέσεων για μια πιο άμεση συμμετοχή της Ιταλίας, και με την στρατιωτική έννοια, στην ατλαντική συμμαχία..
Τον βρίσκουμε συνεχώς δίπλα στον εν λόγω υπουργό πολέμου να δραστηριοποιείται στην προώθηση και ανοιχτή υποστήριξη της αμερικανικής θέσης στη Μεσόγειο.
Η SMA (θαλάσσια και εναέρια σηματοδότηση-segnalamento marittimo ed aereo), μια μικρή και ευέλικτη εταιρεία από αυτοπροσδιορισμό, συμμετέχει στα σημαντικότερα συστήματα όπλων και κυρίως στο αμερικανικό πρόγραμμα SDI Star Wars-πολέμου των άστρων, μέσω της ιταλικής κοινοπραξίας στρατηγικών τεχνολογιών (CITES) που προωθεί η Agusta. Αυτή αποτελεί μέρος του «κλαμπ Melara», ενός κύκλου που περιέχει ότι καλύτερο της ιταλικής πολεμικής παραγωγής, ελέγχει αρκετές εταιρείες του κλάδου με υποκαταστήματα και στο εξωτερικό, η παραγωγή της κυμαίνεται από συστήματα ραντάρ μέχρι ηλεκτρονικά εξαρτήματα για πυραύλους. Ποιοτικές παραγωγές που σε μια αναπτυσσόμενη αγορά προκάλεσαν το ενδιαφέρον της Fiat σε μια σημαντική μετοχική συμμετοχή.
Η επέκταση της παραγωγής της SMA και στις παγκόσμιες αγορές αποδεικνύεται από τις εξαγωγές της σε όλα τα μέρη του κόσμου, χωρίς να ξεχνάμε μεταξύ άλλων τους ισραηλινούς σιωνιστές, τους πραξικοπηματίες ΝΑΤΟ της Τουρκίας, το καθεστώς απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής, το καθεστώς των Φιλιππίνων του δικτάτορα Marcos και τα διάφορα καθεστώτα της Νότιας Αμερικής για να αναφέρουμε μόνο λίγα.
Ο ρόλος που διαδραμάτισε ο Lando Conti τόσο στο διοικητικό συμβούλιο της SMA, όσο ως εξέχον μέλος του ρεπουμπλικανικού κόμματος PRI, όπως επίσης και στο πανόραμα της τοπικής πολιτικής εξουσίας είναι ενδεικτικός για να κατανοήσουμε πλήρως τις διασυνδέσεις πολιτικού-οικονομικού-στρατιωτικού ενδιαφέροντος που αναλήφθηκαν σήμερα από τον πολεμικό κλάδο.
Εάν ξεφυλλίσουμε ένα οποιοδήποτε εγχειρίδιο σχετικό με τα προβλήματα του πολέμου, θα βρούμε να αναφέρεται η αρχή σύμφωνα με την οποίαν το μέγιστο άμυνας είναι σε άμεση αναλογία της προσβλητικής ικανότητας. Ένας γενικός νόμος του πολέμου που δεν μπορούν να ακυρώσουν, όχι ένα, αλλά ούτε χίλια τζάκια της Γενεύης.
Η αποκαλούμενη «Στρατηγική Αμυντική Πρωτοβουλία»-SDI που προωθείται από τις ΗΠΑ καθορίζει αναγκαστικά μια κούρσα για τον επανεξοπλισμό, μια κούρσα που δεν αφορά μόνο το διάστημα, προσβάλλοντας σε μεγάλο βαθμό την τεχνολογική-επιθετική αναπροσαρμογή των συστημάτων συμβατικών όπλων, μέσα στο αυλάκι της ιδέας οδηγού της »αστρικής ασπίδας» που συνίσταται στην πραγματοποίηση των προϋποθέσεων για να καταστεί εφικτή η χρήση του πυρηνικού οπλοστασίου (διατρέχοντας έναν αποδεκτό κίνδυνο). Ωστόσο, θα ήταν απλοϊκό να παρουσιάσουμε την SDI αποκλειστικά ως ένα γιγαντιαίο στρατιωτικό όργανο, θα ήταν σαν να ήμασταν τυφλοί μπροστά στα κίνητρα οικονομικού χαρακτήρα. Κίνητρα που αποτελούν τη βάση της άμεσης συμμετοχής στο πρόγραμμα τεράστιων τομέων της οικονομίας δημιουργώντας μια στενή σχέση μεταξύ του πολιτικού, του στρατιωτικού, του βιομηχανικού και του ακαδημαϊκού επιστημονικού.

Το SDI είναι το πιλοτικό πρόγραμμα που προτίθεται να υιοθετήσει η Αυτοκρατορική Μπουρζουαζία για να ανταποκριθεί στις δικές της ανάγκες που συνίστανται στον επανασχεδιασμό ενός νέου διεθνούς καταμερισμού της εργασίας με την ρήξη των σημερινών ενδοϊμπεριαλιστικών σχέσεων δύναμης, ως απαραίτητη προϋπόθεση για μιαν επαρκή αξιοποίηση των χρησιμοποιηθέντων κεφαλαίων.
Είκοσι έξι δισεκατομμύρια δολάρια επενδύθηκαν μόνο στον τομέα της έρευνας, μια εκτίμηση των 1500-2000 δισεκατομμυρίων δολαρίων δαπάνης για την πραγματοποίηση της σημαίνει έναν πολλαπλασιαστικό κύκλο εργασιών που ανοίγει την όρεξη στους καπιταλιστές-τους διεγείρει μεγάλη επιθυμία, άσχημα κρυμμένη με τις υποκριτικές πολιτικές αμηχανίες που εκφράστηκαν από τις διάφορες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις.
Η έναρξη του ευρωπαϊκού καρτέλ Eureka, αν και δεν έχει τη δυναμικότητα να ανταγωνιστεί το Πρόγραμμα USA, ενισχύει τις ευρωπαϊκές θέσεις στην απόκτηση αμερικανικών παραγγελιών σε ποσότητα και ποιότητα, ενώ παράλληλα προσπαθεί να αποκρύψει, πίσω από τη δημαγωγία μιας «αυτόνομης Ευρώπης», την πολεμική επιλογή που έχει ως αποτέλεσμα να τίθεται στο κάρο της SDI. Αυτή η μάζα κεφαλαίων προηγμένης τεχνολογίας, είναι μια νόστιμη μπουκιά για την ανεξάντλητη πείνα κερδών των βιομηχανιών πολέμου και όχι μόνο.
Για το πολυεθνικό κεφάλαιο ΗΠΑ η προώθηση και ανάπτυξη αυτού του προγράμματος αντιπροσωπεύει την επανεκκίνηση και την ενίσχυση της υπεροχής του στον κόσμο, διατηρώντας υπό την ηγεσία του τον επαναπροσδιορισμό του διεθνούς καταμερισμού εργασίας. Από τη μια πλευρά η περαιτέρω τσιμεντοποίηση των ιεραρχικών σχέσεων εντός της δυτικής ιμπεριαλιστικής αλυσίδας. από την άλλη το σχέδιο να επιβάλει στην ΕΣΣΔ την αιμορραγία μιας κούρσας για όλο και πιο εξελιγμένα όπλα, επιδιώκοντας έτσι τον στόχο της συρρίκνωσης της μπροστά και στην μη παρουσία ενός πραγματικού άμεσου πολέμου, αναγκάζοντας την σε μια σαφή πολιτική υποταγή.
Μια μανία να κερδίσει τον πόλεμο χωρίς να ρίξει έναν πυροβολισμό που δεν έχει καμία πιθανότητα επιτυχίας δεδομένων και των υποχρεωτικών στρατιωτικών αντιμέτρων που προετοιμάζονται στην Ανατολή. Αυτή που βιώνουμε είναι μια ιστορική δημιουργούμενη κρίση του Τρόπου της Καπιταλιστικής Παραγωγής που έχει τις ρίζες της στις εσωτερικές της αντιφάσεις. Αυτή δημιουργήθηκε από την απόλυτη υπερπαραγωγή κεφαλαίων, όχι λόγω περίσσιου πλούτου, αλλά από την υπερβολική παραγωγή μέσων εργασίας και διαβίωσης σε σχέση με τη δυνατότητα μιας χρήσης τους στην εκμετάλλευση της τάξης σε συνθήκες κέρδους που να επιτρέπουν την ενίσχυση της παραγωγικής βάσης, την εκτεταμένη συσσώρευση και αναπαραγωγή.
Η πολυεθνική δομή είναι μια απαραίτητη προϋπόθεση για τον σύγχρονο πολυπαραγωγικό μονοπωλιακό καπιταλισμό για να αρπάξει τα περιθώρια κέρδους που είναι ακόμα δυνατά.
Μόνο αυτή είναι σε θέση να αντιμετωπίσει με τεράστιες τεχνολογικές-οικονομικές δυνατότητες τις συνεχείς δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί στον τομέα των παραγωγικών αναδιαρθρώσεων. Τα με διαφορετικό τρόπο δομημένα κεφάλαια συνεχίζουν να υφίστανται αλλά μέσα σε μια σαφή εξάρτηση, και προορίζονται εντούτοις να ενσωματωθούν.
Ο ανταγωνισμός μεταξύ κεφαλαίων εξελίσσεται σε μια διακρατική διάσταση και βλέπει τις οικονομικές δομές κάθε μεμονωμένης Χώρας βαθιά νευρωμένες σε όλα τα επίπεδα με κεφάλαια που έχουν τον κύριο πόλο σε άλλες χώρες της περιοχής.
Η ουσία των συγκεκριμένων αντιθέσεων του κεφαλαίου δεν έχει παραμορφωθεί, αλλά η μορφή με την οποία εκδηλώνονται σήμερα έχει αλλάξει. Όλα αυτά συνεπάγονται μια πολύπλοκη ολοκλήρωση και μια ιεραρχική αλληλεξάρτηση που έχει προφανείς συνέπειες στις πολιτικές κάθε Κράτους, το οποίο σίγουρα δεν είναι ένα ξένο εργαλείο που λειτουργεί για λογαριασμό ενός απρόσωπου κεφαλαίου που ακυρώνει κάθε εθνικό του χαρακτήρα, αντιθέτως, κάθε Εκτελεστικό εκτελεί μια ευαίσθητη λειτουργία διαμόρφωσης των πολιτικών που ταιριάζουν καλύτερα στις ανάγκες των κεφαλαίων, λαμβάνοντας υπόψη τα χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου υφιστάμενου Κοινωνικού Οικονομικού Σχηματισμού, όλα αυτά σύμφωνα με τις γενικές ή ειδικές ενδείξεις, οι οποίες με όλο και πιο δεσμευτικό τρόπο περνούν σε διεθνές επίπεδο, στων οποίων την εκπόνηση κάθε μεμονωμένη κυβέρνηση, καθώς και κάθε κεφάλαιο, συμμετέχει σε σχέση με τη δική της συνολική δύναμη.
ΔΝΤ, εκτελεστική επιτροπή της ΕΟΚ, SME, ευρωπαϊκή τράπεζα επενδύσεων, εκτελούν μια δραστηριότητα άκαμπτης διεύθυνσης που συνεπάγεται έντονες επιπτώσεις ειδικότερα για τα ασθενέστερα κράτη. Το ΔΝΤ είναι το προνομιούχο μέσο με το οποίο οι ΗΠΑ ασκούν την υπεροχή τους σε παγκόσμιο επίπεδο, μανουβράροντας την έκδοση χρηματοδότησης υπό όρους για την υιοθέτηση ευπρόσδεκτων πολιτικών, είτε αντιπληθωριστικών είτε εκείνων που αποσκοπούν στη διαιώνιση της κατάστασης πλήρους εξάρτησης μεγάλου μέρους του κόσμου, προσπαθώντας να ελέγξουν άμεσα τις αντιθέσεις που παρουσιάζονται με στρεβλωτικά αποτελέσματα, όπως στην περίπτωση του τεράστιου χρέους που έχει συσσωρευτεί από τις εξαρτημένες Χώρες, μια αυθεντική κινούμενη νάρκη που περιπλανιέται σε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο, που βλέπει μεταξύ των μέγιστων υπεύθυνων για την απειλητική παρουσία της τους ίδιους τους «πυροτεχνουργούς».
Συγκεκριμένα στην Ευρώπη, οι οργανισμοί της ΕΟΚ καθορίζουν από τα όρια των διακυμάνσεων των νομισμάτων στις ποσοστώσεις της παραγωγής σε διάφορους παραγωγικούς τομείς.
Όσον αφορά την ιταλική κατάσταση, οι αποφάσεις αυτές είχαν σαν αποτέλεσμα, για παράδειγμα στη βιομηχανία σιδήρου και χάλυβα, τον παροπλισμό σημαντικών εγκαταστάσεων, καθώς και όρια που τέθηκαν στον γεωργικό τομέα. Προφανώς τα μέτρα αυτά προκαλούν αντιδράσεις και συγκρούσεις, όπως δείχνει η οδυνηρή ιστορία αυτών των οργανισμών, κανείς δεν είναι πρόθυμος να εφαρμόσει με αδιαφορία τέτοιους περιορισμούς, αλλά είναι επαληθεύσιμη μια ουσιαστική ευθυγράμμιση σε αυτούς με τη συνείδηση του γενικού πλαισίου της κρίσης, των ορίων ισχύος, μέσα στην έλλειψη πραγματοποιήσιμων εναλλακτικών λύσεων.
Δεν είναι μια ειρηνική αδελφοποίηση μεταξύ κεφαλαίων και Κρατών, αλλά ούτε και μια επίπεδη αναπαραγωγή πολιτικών και οικονομικών πλαισίων που έχουμε ξαναδεί, προσελκύοντας τις διαφορές μεταξύ ποσότητας και ποιότητας και το σημείο όπου μπορεί η μια να μετατραπεί στην άλλη.
Είναι ξεκινώντας από αυτή την κατάσταση που μπορούμε να βρούμε τις πραγματικές βάσεις που στη συνέχεια οδηγούν στις πολιτικές των ιμπεριαλιστικών Κρατών, τόσο σε σχέση με τις συνθήκες ζωής του προλεταριάτου, που του επιτίθενται συνεχώς μεμονωμένες κυβερνήσεις, όσο και στην κατάσταση της ολοένα αυξανόμενης αντίθεσης-συγκρουσιακής διάθεσης μεταξύ των δύο συνασπισμών. Μέσα σε αυτό το ηφαιστειακό χωνευτήρι ζουν τα θεμέλια μιας όλο και πιο έντονης τάσης για πόλεμο.
Η ιστορία μας διδάσκει ότι άλλες σοβαρές κρίσεις έχουν κλονίσει την MPC και ότι αυτές έχουν ξεπεραστεί με το ξέσπασμα των δια-ιμπεριαλιστικών πολέμων που με τις τεράστιες καταστροφές μέσων παραγωγής, εργατικού δυναμικού, εμπορευμάτων επιτρέπουν στη συνέχεια την επεκτατική ανάκαμψη του οικονομικού κύκλου, μια διαφορετική κατανομή των περιοχών εξάρτησης στον κόσμο.
Στην ανάγκη επέκτασης του κεφαλαίου που αναπτύχθηκε περισσότερο πρέπει να τοποθετηθούν όλες οι επιθέσεις που η διοίκηση USA απευθύνει ενάντια στις συμφωνίες της Γιάλτα, επειδή αυτές αντιπροσωπεύουν την κύρωση ισορροπιών μεταξύ των δύο μπλοκ που δεν είναι πλέον αποδεκτές σήμερα.
Υποδεικνύουμε τις ΗΠΑ και τους ευρωπαίους συμμάχους της σαν τους κύριους υπεύθυνους για την τρέχουσα τάση στον πόλεμο, όχι λόγω μιας αξιολόγησης θετικού ιδεολογικού τύπου σε σχέση με το μπλοκ κυριαρχίας ΕΣΣΔ, δηλώνουμε αντιθέτως ότι και σε αυτή την περίπτωση βρισκόμαστε μπροστά σε μια καπιταλιστική Χώρα όπου η κρατική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής δεν σημαίνει αυτόματα σοσιαλισμό.
Δεν πρόκειται λοιπόν περί αυτού αλλά για την αξιολόγηση του διαφορετικού τύπου ανάπτυξης του κεφαλαίου και των αντιθέσεων που το διαπερνούν, οι οποίες κατά συνέπεια το οδηγούν σε διαφορετικές πολιτικές-οικονομικές επιλογές, οπότε μπορούμε να πούμε ότι σε αυτή τη φάση η κούρσα για επανεξοπλισμό, γενικά, δεν διαδραματίζει έναν θετικό οικονομικό ρόλο στη Σοβιετική Ένωση, δεδομένης της ανάγκης να επενδυθούν κεφάλαια σε τομείς όπου εγγράφονται χρόνιες ελλείψεις, παρά την αποφασιστικότητα να διατηρήσει την περιοχή επιρροής της.
Όσον αφορά το δυτικό στρατόπεδο υπάρχουν διάφορα παραδείγματα της σχέσης μεταξύ της οικονομικής κρίσης και του πολέμου.
Σε απάντηση στην κρίση του ’29, η αστική τάξη υιοθετεί τις Kεϋνσιανές πολιτικές που οδηγούν την αμερικανική «Νέα Συμφωνία»- “New Deal” που συνίσταται στη μαζική παρέμβαση του Κράτους ως παραγωγού πρόσθετης ζήτησης, μέσω κατάλληλων μέτρων για τον καθορισμό του επιτοκίου, των φορολογικών αρχών, ελέγχου της συνολικής μάζας των επενδύσεων. Αλλά μέσα στο σύντομο χρονικό διάστημα από την θέσπιση τους μέχρι την παραμονή του β ‘παγκοσμίου πολέμου, αυτή η αντικυκλική απάντηση καταδεικνύει όλους τους περιορισμούς και τις αντιφάσεις της: μια ομοσπονδιακή δαπάνη που σχεδόν διπλασιάζεται παρουσία μιας ταυτόχρονης καθαρής πτώσης του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος και ενός εξαπλασιασμού της ανεργίας.

Η έξοδος από τη σοβαρή κρίση αντιθέτως θα ξεκινήσει με το ξέσπασμα της σύγκρουσης, με τις στρατιωτικές προμήθειες στις Συμμαχικές Χώρες και την επακόλουθη άμεση παρέμβαση που θα προκαλέσουν την επιτάχυνση της παραγωγής με την επακόλουθη σχεδόν εξαφάνιση της ανεργίας. Την ίδια εποχή και η Γερμανία επιδιώκει να βγει από την κρίση με τις πολιτικές σχεδιασμού του ναζιστικού Κράτους, με σκοπό να επιλύσει με τη βία την πτώση της κεφαλαιακής εκτίμησης. Βασίστηκαν στην ανάπτυξη της πολεμικής παραγωγής χρηματοδοτούμενης από το Κράτος, με τον έλεγχο του εξωτερικού εμπορίου της αγοράς συναλλάγματος, των τιμών και, φυσικά, των μισθών.
Η παραγωγή ξεκίνησε εκ νέου σε πλήρες καθεστώς το 1937. Σε σύγκριση με το 1928, ο δείκτης παραγωγής συνδεδεμένος με τον πόλεμο ήταν 37,2% υψηλότερος απέναντι, την ίδια περίοδο, μιας αύξησης κατά 4,5% στις βιομηχανίες παραγωγής αγαθών προοριζόμενων για μαζική κατανάλωση. Σε παρουσία μιας μείωσης των μισθών το συνολικό ύψος των κερδών αυξήθηκε πάνω από το 100%. Μια κατάσταση που δεν μπορούσε να μην προκαλέσει ανεξέλεγκτα αποτελέσματα με την πάροδο του χρόνου, αλλά στην πραγματικότητα αυτός ο χρόνος δεν θα είχε ωριμάσει δεδομένης της προγραμματισμένης πρόθεσης να ξεφορτωθούν οι αντιθέσεις αυτές προς τα έξω.
Κατά την έκρηξη του Κορεατικού πολέμου, σε φάση στασιμότητας της οικονομίας, η πολεμική δαπάνη εξακολουθεί να διαδραματίζει έναν ρόλο ατμομηχανής με τα αποτελέσματα της να δημιουργούν νέες επενδύσεις, όπως κατά τη διάρκεια του πολέμου της Ινδοκίνας με το 80% της αύξησης των ομοσπονδιακών αγορών που σχετίζονται με στρατιωτικές δαπάνες που οδήγησαν σε μία από τις μακρύτερες προόδους της οικονομίας ΗΠΑ. με λίγα λόγια, η σχέση μεταξύ του «Κράτους Πρόνοιας» και του Κράτους Πολέμου – “Welfare State” και Warfare State εμφανίζεται και πάλι. Στα γεγονότα αυτά προστίθεται στη συνέχεια η πραγματικότητα που είναι πάντοτε ενεργή του εμπορίου όπλων μεταξύ των ΗΠΑ και της Ευρώπης και μεταξύ αυτών και του «Τρίτου Κόσμου», με διαφορετικά ύψη ανάλογα με το αν πρόκειται για Χώρες με δυνατότητα άμεσης πληρωμής (σε μετρητά ή πρώτες ύλες) ή όχι. Σε αυτές τις πωλήσεις αυστηρά πολιτικά κριτήρια εφαρμόζονται προφανώς που έχουν σχέση με τον βαθμό αξιοπιστίας και την στρατηγική σημασία κάθε Χώρας. Περιττό να πούμε ότι το συνολικό ύψος της πολεμικής τούρτας εξαγωγών καταβροχθίζεται κατά 3/4 από τον δυτικό ιμπεριαλισμό.                                                              Ας δούμε, τώρα τα ειδικότερα χαρακτηριστικά της πολεμικής παραγωγής … μπαίνουμε στην κοιλιά του θηρίου.                                                                                                                    Αν είναι πάντοτε λανθασμένο να τραβήξουμε μια σαφή διαχωριστική γραμμή μεταξύ της παραγωγής εμπορευμάτων και του πολιτικού πλαισίου αυτό είναι ακόμα πιο παράλογο στην περίπτωση του εμπορεύματος-όπλου διότι αυτό περιέχει μέσα του τον μέγιστο πολιτικό χαρακτήρα. Εν τω μεταξύ πολιτικός κατ ‘εξοχήν είναι ο αγοραστής, δηλαδή τα Κράτη, με ξεκάθαρα πολιτική επακόλουθη χρήση, που απευθύνεται αφενός στο εσωτερικό και αφετέρου στοχεύει προς το εξωτερικό. Στο εσωτερικό η κατοχή του αντιπροσωπεύει ένα είδος ασφάλισης επί της ζωής, η καλύτερη επένδυση για να διαιωνιστεί η ταξική κυριαρχία του. οι μάζες που με το έργο τους σφυρηλατούν τα εργαλεία που προορίζονται να διατηρήσουν τη θέση τους των καταπιεσμένων και που, μέσω της φορολογικής ληστείας αναγκάζονται να χρηματοδοτήσουν την αγορά του!
Στο εξωτερικό ως εργαλείο ισχύος για την προστασία των συμφερόντων του και για την αντιμετώπιση του αντίπαλου μπλοκ προσπαθώντας να κατακτήσει νέους χώρους για τα πολυεθνικά κεφάλαια που αποτελούν πλεόνασμα στη γεωπολιτική περιοχή στην οποία λειτουργούν ήδη με αυτοκρατορική ή υπο-αυτοκρατορική λογική ανάλογα με τις περιπτώσεις.
Το γεγονός ότι ο πελάτης είναι ένα Κράτος αντιπροσωπεύει έναν εξαιρετικά θετικό παράγοντα για τις πολεμικές βιομηχανίες επειδή εγγυάται τη σταθερότητα της ζήτησης με αντίστοιχη σταθερότητα, προς τα πάνω, των τιμών.
Η παρουσία μιας συνεχούς κούρσας προς την τεχνολογική προσαρμογή, σε συνδυασμό με τη δυνατότητα επεξεργασίας μακροπρόθεσμων προγραμμάτων, δεδομένης της εγγύησης αυτής της σταθερότητας, επιτρέπει την ανάπτυξη πάγιων στοιχείων ενεργητικού κεφαλαίων μεγαλύτερη από τις υπόλοιπες παραγωγές. Για όλα αυτά μπορούμε να πούμε ότι ο τομέας αυτός είναι ο πιο ελκυστικός για το χρηματοοικονομικό κεφάλαιο, δεδομένης της ουσιαστικής απουσίας κινδύνου.
Πράγματι σε χρόνια κρίσης υπάρχει μια διαφορετική τάση στο κέρδος μεταξύ άλλων εμπορευμάτων και του πολεμικού υπέρ αυτού
του τελευταίου.
Στο επίκεντρο αυτού του κολοσσιαίου deal βρίσκεται ο ιμπεριαλισμός USA, στο εσωτερικό του οποίου λειτουργεί από καιρό, ως αποτέλεσμα των προαναφερθέντων ιστορικών γεγονότων, ένα ενισχυμένο πολιτικό-βιομηχανικό-στρατιωτικό-επιστημονικό σύμπλεγμα ικανό να επηρεάσει όλους τους θεσμικούς τομείς και να επεκτείνει την επιρροή του σε όλο το δυτικό στρατόπεδο, υλοποιημένο και σε μια ανταλλαγή πολεμικού υλικού με τους ευρωπαίους Συμμάχους, το οποίο κατατάσσεται υπέρ των ΗΠΑ σε αναλογία 10 προς 1, αυτό ως πρακτική συνέπεια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου που σηματοδότησε τη γενική πολιτική εξάρτηση που εξακολουθεί να λειτουργεί.
Στον συγκεκριμένο πολεμικό τομέα η αμερικανική πολιτική αρχικά διατυπώθηκε με μια απλή και καθαρή μαζική παροχή όπλων στην ευρωπαϊκή σκακιέρα, για να απαντήσει στις ανάγκες άμεσης απειλής προς την ΕΣΣΔ και στη συνέχεια αναπτύχθηκε παρουσία των διαφόρων ευρωπαϊκών βιομηχανιών πολέμου, από την μια μανουβράροντας παραγγελίες και άδειες – συναίνεση, συμμετέχοντας άμεσα με την μετοχική παρουσία και τη διαχειριστική, από την άλλη προσπαθώντας να περιορίσει τη δραστηριότητά τους σε τεχνολογικά μεσαίου επιπέδου παραγωγικούς τομείς, διατηρώντας για τον εαυτό της την ικανότητα να σχεδιάζει και να παράγει τα νέα οπλικά συστήματα.
Μέσα σε αυτό το πανόραμα καταλαβαίνουμε καλά το σχέδιο να ομογενοποιήσουν τα οπλικά συστήματα όλο και περισσότερο, με τελευταία αυτά τα διαστημικά, μιας και αυτό, πέρα από τα καθαρά στρατιωτικά τεχνικά προβλήματα, επιτρέπει τη διαιώνιση του ελέγχου USA στη στιγμή του σχεδιασμού και της παραγωγής της τεχνολογικής»καρδιάς» πηγαίνοντας στη συνέχεια κατά προτίμηση σε διμερείς συμφωνίες με κάθε μεμονωμένο partner. Αυτή η πολιτική δεν μπορούσε να μην αντιμετωπίσει αντιστάσεις στην Ευρώπη, αυτές εφαρμόστηκαν ιδιαίτερα από τη Γαλλία, ενώ αντιθέτως όσον αφορά την Ιταλία, πάντα κυριάρχησε η αποστροφή προς την εγκαθίδρυση μιας παραγωγικής αυτονομίας, τόσο λόγω της καθολικής πολιτικής υποδούλωσης στις ενδείξεις της Ουάσιγκτον, όσο επειδή μια τέτοια υπόθεση θα την έβλεπε σε κάθε περίπτωση περιθωριοποιημένη δεδομένου του προβλέψιμου σχηματισμού μιας άγγλο-γαλλο-γερμανικής ηγεμονίας, παγκοσμίως καλύτερα εξοπλισμένων.
Ένα βασικό χαρακτηριστικό της ιταλικής βιομηχανίας του πολέμου είναι η εξειδίκευση των προμηθειών στις Xώρες του «Τρίτου Κόσμου» με μια εξέλιξη εντυπωσιακού κύκλου εργασιών: περάσαμε τα τελευταία χρόνια σε αυξήσεις ακόμη και δέκα φορές μεγαλύτερες σε σχέση με τα τέλη της δεκαετίας του ’60, με καταστροφικές συνέπειες για τις συνθήκες διαβίωσης (ή θανάτου) εκείνων των λαών των οποίων οι κυβερνήτες οπλίζονται όλο και περισσότερο για να κατακτήσουν την ηγεμονία στις δικές τους περιοχές με μια λογική υποαυτοκρατορίας, προσπαθώντας να χαρακτηριστούν ως καταλληλότεροι για τη διατήρηση της «ηρεμίας» στις διαδρομές-οδούς εφοδιασμού των καπιταλιστικών Χωρών που τους προμηθεύουν. Στα ιστορικά προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί σε αυτές τις Χώρες, ως συνέπεια της παλιάς και νέας αποικιοκρατίας, ληστείας του φυσικού πλούτου, άγριας εκμετάλλευσης του εργατικού δυναμικού, ανεπάρκειας τροφίμων που προκαλείται από την επιβολή της μονοκαλλιέργειας, χρέους προς ξένες χώρες, πολιτικής εξάρτησης που πραγματοποιείται από τις ντόπιες μπουρζουαζίες, προστίθεται η αιμορραγία για την αγορά πολεμικού υλικού που αντιπροσωπεύει το ένα τρίτο των εισαγωγών προηγμένης τεχνολογίας, απορροφώντας τεράστιους πλούτους που αποτελούν μια υποθήκη για τις δυνατότητες μιας μελλοντικής ανάπτυξης, δεδομένης και της συνέχισης περαιτέρω δαπανών που οφείλονται στη συντήρηση, στην επιχειρησιακή ενημέρωση που πραγματοποιείται συχνά από προσωπικό που προέρχεται από την προμηθεύτρια Χώρα λόγω της αναντιστοιχίας που υπάρχει μεταξύ της υψηλής τεχνολογίας που ενσωματώνεται στα οπλικά συστήματα και της τοπικής υπανάπτυξης.
Στον ιταλικό πόλο είναι επεξηγηματικός ο ρόλος που διαδραματίζει η μεγαλύτερη ιδιωτική ομάδα κεφαλαίων, η FIAT, που έχει μια πολύ ζωντανή ιστορική μνήμη σχετική με την σημασία της πολεμικής βιομηχανίας και του ίδιου του πολέμου. Όντως την παραμονή του πρώτου παγκοσμίου πολέμου βρίσκονταν στην τριακοστή θέση στην Ιταλία όσον αφορά το βιομηχανικό μέγεθος, στο τέλος αυτού την βρίσκουμε στην τρίτη θέση, με ένα κοινωνικό κεφάλαιο επτά φορές μεγαλύτερο και με 40.000 εργαζόμενους αντί των 4.000 και δεδηλωμένα κέρδη ίσα με το 80% του επενδεδυμένου κεφαλαίου.
Η δημιουργία ενός χάρτη της παρουσίας της στον πόλεμο σημαίνει κάλυψη ολόκληρης της τομεακής πανοραμικής: από το διάστημα μέχρι την αεροναυτική, από τον μηχανικό έως το ναυτικό έως τον ηλεκτρονικό. Εκείνο που είναι ενδιαφέρον και πρέπει να αξιολογηθεί είναι η συνεχώς αυξανόμενη δέσμευση της αυτή την τελευταία περίοδο (ιδιαίτερα στην SNIA μεγάλη παραγωγό πυραυλικών καυσίμων) ακριβώς ενόψει της SDI, εξάλλου ο Agnelli είναι ξεκάθαρος, δεδομένου ότι όσον αφορά πιθανές συμφωνίες με βιομηχανίες της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, θέτει ως κεντρικό θέμα την επιθυμία της FIAT να χρησιμοποιήσει τέτοιες σχέσεις προκειμένου να εισαχθεί καλύτερα στα επόμενα αμερικανικά σχέδια του Πενταγώνου.

Στον χώρο της ιταλικής πολεμικής παραγωγής – έχοντας υπόψη ότι το ιταλική είναι σχετικό, δεδομένου ότι το ξένο τεχνολογικό στοιχείο, ιδιαίτερα των ΗΠΑ, δεν αντιπροσωπεύει ποτέ λιγότερο από το ένα τέταρτο της συνολικής αξίας – είναι κατανεμημένη κατά το ήμισυ μεταξύ του δημόσιου και ιδιωτικού κλάδου και μπορούμε να εντοπίσουμε ότι ο πρώτος κυριαρχεί σε εκείνους τους τομείς όπου είναι υψηλότερα τα επενδυτικά κόστη που πρέπει να υποστηρίξει το Κράτος λόγω της στρατηγικής σημασίας που αυτά καλύπτουν. Όπως ο αεροναυπηγικός (2/3) εξαιρετικά ανεπτυγμένος τεχνολογικά και ο ναυτικός (3/4) για μεγάλο χρονικό διάστημα σε κρίση, σχετικά με τον οποίον αξίζει να θυμόμαστε ότι ακριβώς λόγω της ανάγκης επέκτασης του γεννήθηκε η κρατική βιομηχανία σιδήρου και χάλυβα με κρατική παρέμβαση.
Μέσα στον δημόσιο τομέα υπάρχει μια διάκριση μεταξύ IRI και EFIM που συχνά οδηγεί σε αλληλεπικαλύψεις και συγκρούσεις για τον έλεγχο των διαφόρων κλάδων, που σε αυτή την πολιτική συγκυρία χαρακτηρίζονται ως ένα από τα εδάφη μάχης μεταξύ χριστιανοδημοκρατίας-DC και σοσιαλιστών-PSI.
Διακυβεύεται η καθοδήγηση ενός τομέα, ο οποίος ακριβώς λόγω αυτής της σχέσης μεταξύ της πολεμικής βιομηχανίας και της πολιτικής εξουσίας, παρουσιάζεται ως ένα νευραλγικό σημείο για την ενίσχυση του πολιτικού-οικονομικού-στρατιωτικού συμπλέγματος επάνω στο παράδειγμα του αμερικανικού.
Είναι επομένως μέσα σε αυτή τη συγκυρία και στην προοπτική του ενδοϊμπεριαλιστικού πολέμου, που η παραγωγή του πολεμικού τομέα διαδραματίζει έναν κινητήριο ρόλο, οδηγώντας την οικονομία. Δεν είναι τυχαίο ότι η προηγμένη τεχνολογία, η βασική έρευνα, η εφαρμογή ευέλικτων συστημάτων, η ενισχυμένη αυτοματοποίηση και οι υπολογιστές πέμπτης γενιάς βρίσκουν στον «στρατιωτικό» τομέα το δικό τους φυσικό έδαφος επέκτασης. Ακριβώς αυτός ο προωθητικός ρόλος του πολεμικού τομέα έχει τέτοιες συνέπειες για τις οικονομικές πολιτικές των διαφόρων Κρατών ώστε να τα εμπλέκει άμεσα στον ανηλεή ανταγωνισμό σε εξέλιξη μεταξύ των ισχυρότερων πολυεθνικών προκειμένου να καπαρώσουν αυτή την αγορά.
Η περίπτωση Westland απεικονίζει τα τεράστια συμφέροντα που περιστρέφονται γύρω από αυτό τον συγκεκριμένο τομέα. Η Westland, που συνδέεται στενά με το αμερικανικό πρόγραμμα αστρικών πολέμων-Star Wars, τράβηξε γύρω από τη «διάσωση» της τις ισχυρότερες οικονομικές-χρηματιστικές συγκεντρώσεις (Fiat-Sikorsky από την μια και «european consortium» από την άλλη), υποστηριζόμενες κατάφωρα από τα Κράτη που με αυτά τα λόμπι έχουν περισσότερα συμφέροντα. Μια πικρή σύγκρουση, ακριβώς λόγω αυτής της συμμετοχής, μπορεί να έχει επιπτώσεις, αυτή είναι η περίπτωση που συμβαίνει, στις δομές και την πολιτική ισορροπία μεταξύ των διαφόρων φατριών της ιμπεριαλιστικής Μπουρζουαζίας.
Η πραγματοποίηση της μεγαλύτερης δέσμευσης του Κράτους στην στρατιωτική δαπάνη δεν είναι ήδη άμεσα κοινωνικά ανώδυνη. Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι μια αντικατάσταση αυτής έναντι των άλλων εξόδων, ιδιαίτερα εκείνων που αποδίδονται στις κατακτήσεις που επιτεύχθηκαν από τους προλεταριακούς αγώνες. Το πολιτικό γεγονός που προκύπτει είναι συνεπώς ότι τα στρατιωτικά-πολιτικά προγράμματα που έχουν αναπτυχθεί θα είναι σε θέση να επιτύχουν τη μέγιστη ανάπτυξή τους εάν συμβεί μια ιστορική ήττα της τάξης. Στόχος που η αστική τάξη σκοπεύει να ακολουθήσει μέχρι τέλους, ακόμα και διότι μέσα σε αυτά τα τελευταία χρόνια πραγματοποιήθηκαν κάποιες ευνοϊκές σχέσεις δύναμης υπέρ αυτής, παιδιά μιας γενικής επίθεσης που αναπτύχθηκε από το οικονομικό έδαφος, στο πολιτικό, στο στρατιωτικό.
Η επίθεση στις συνθήκες ζωής της τάξης είχε το σημείο καμπής της στη δεκαετία του ’80 στη Fiat. η επιτυχία που επιτεύχθηκε εδώ από την αστική τάξη με την εκδίωξη χιλιάδων εργαζομένων και τον αποκεφαλισμό των πρωτοποριών σημάδεψε το ελεύθερο στην επιτυχία σε ολόκληρη τη Χώρα των παραγωγικών αναδιαρθρώσεων. Στο βωμό του Κεφαλαίου θυσιάστηκαν εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας οι οποίες αύξησαν την ήδη εξολοθρευμένη στρατιά των ανέργων και αυτών της part-time εργασίας. όλα μέσα σε ένα πλαίσιο επαναπροσδιορισμού ολόκληρης της αγοράς εργασίας, με την αποκατάσταση των ονομαστικών προσκλήσεων, την εκμετάλλευση της μαύρης εργασίας ή της μερικής απασχόλησης, την προοπτική να χρειαστεί να πηδήξουμε από μια υποεργασία στην άλλη για να εξασφαλίσουμε την επιβίωση, με μια κατάσταση για τους «τυχερούς» που παρέμειναν στα εργοστάσια φτιαγμένη από υπερεκμετάλλευση, μέσα σε ένα κλίμα όπου η απλή ασθένεια συλλαμβάνεται ως πράξη απειθαρχίας, ανυπακοής. Έτσι ώστε ο κ. Romiti μπόρεσε να δηλώσει με ικανοποίηση ότι »το υγιές ψυχολογικό στοιχείο του φόβου» εισήλθε στο εργοστάσιο.
Μια γενική κατάσταση που βλέπει το Εκτελεστικό ως τον πρωταγωνιστή δύο γύρων τριγωνικών διαπραγματεύσεων με την Confindustria και τα συνδικάτα σχετικά με το μονοπάτι ενός νεοκορπορατιβιστικού μοντέλου για το οποίο η Οργάνωση μας εκφράστηκε χτυπώντας τον Giugni και τον Tarantelli υπεύθυνους στα υψηλότερα επίπεδα της υλοποίησης της προσπάθειας για κοινωνικό σύμφωνο.
Είναι ολόκληρη η θεσμική σφαίρα που επικαλύπτεται από εκείνη που αποκαλείται η «Μεγάλη Θεσμική Μεταρρύθμιση», το δυνατό χαρτί των ‘σοσιαλιστών’ του Craxi που ακριβώς επάνω σε αυτό το προγραμματικό πεδίο κέρδισε την ηγεσία του Εκτελεστικού. Ακριβώς λόγω της έκτασης της αναδιάρθρωσης, λόγω των επιπτώσεων και των μεταβολών γενικού χαρακτήρα που την συνόδευσαν, αυτή αλλάζει όλες τις πτυχές της πολιτικής και θεσμικής διαμεσολάβησης μεταξύ των διαφόρων παρεμβάσεων του Κράτους στη σχέση τους με την τάξη. Στο γενικό επίπεδο της σύγκρουσης τάξης-Κράτους, η ίδια η ουσία της προληπτικής αντεπανάστασης, βρίσκει την προσαρμογή της στο επίπεδο των σχέσεων δύναμης που έχουν καθιερωθεί. σε ένα πολύπλοκο πεδίο διαμεσολάβησης, ρεφορμισμού και εξόντωσης, θέτοντας σε εφαρμογή μέσω όλων των «δημοκρατικών θεσμών» την προσπάθεια να καταστούν συμβατές και να συγκρατηθούν οι πιο ανταγωνιστικές ωθήσεις της ταξικής πάλης: αν και το οριακό κίνημα των σπουδαστών έχει απλοποιήσει αυτή τη λειτουργία μόνιμης παρέμβασης όπου ο δημαγωγικός ρεφορμισμός του κράτους συνοδεύεται στενά από την καταστολή της αστυνομίας προκειμένου να το μετατρέψει σε ένα αντιδραστικό μαζικό κίνημα πιστό προς τις αντιπρολεταριακές πολιτικές του Κράτους.
Στην επιτυχία αυτής της πρώτης φάσης ανάπτυξης του επαναπροσδιορισμού με αντιδραστική έννοια ολόκληρου του Κοινωνικού και Οικονομικού Σχηματισμού δεν είναι ξένη η ήττα που αυτά τα τελευταία χρόνια υπέστη η κομμουνιστική μαχόμενη πρωτοπορία, καθορίζοντας την αδυναμία μιας απαραίτητης πολιτικής ηγεσίας-κατεύθυνσης της τάξης.
Έτσι όπως είμαστε ξεκάθαροι στο να υποστηρίζουμε χωρίς άχρηστα διαστρεβλωτικά πέπλα, ότι η αστική τάξη έχει καταφέρει σημαντικές νίκες και ότι η τάξη μας υπέστη τις σχετικές αποδιοργανωτικές επιπτώσεις, είμαστε εξίσου αποφασιστικοί να σημειώσουμε ότι οι κύκλοι αγώνα που ακολούθησαν τις συμφωνίες της 22/1/83 και 14/2 / 84 εξέφρασαν μια σημαντική πολιτική αυτονομία από τις συνδικαλιστικές και ρεβιζιονιστικές διαστρεβλώσεις και μια μαζική κατανόηση της πολιτικής ουσίας που υπήρχε μέσα στις συμφωνίες αυτές, στρέφοντας τον αγώνα της εναντίον της κυβέρνησης, ξεπερνώντας την οικονομική διεκδίκηση. Αυτοί οι αγώνες είχαν μια κυκλική εξέλιξη-τάση, έχοντας εκραγεί σε σύμπτωση με τις πιο σημαντικές επιθέσεις που οδηγούνταν ενάντια στην τάξη, και έπειτα επανέρχονται σε καταστάσεις φαινομενικής στάσης διαρρηγμένες από επεισόδια αγώνα σε μεμονωμένες καταστάσεις, με μια επανάληψη της ηγεμονίας των συνδικάτων που βασίζεται περισσότερο στην έλλειψη μιας σοβαρής πολιτικής-οργανωτικής εναλλακτικής λύσης, η οποία υποχρεώνει την τάξη σε μια κατάσταση αναμονής, όχι σε κάποια μορφή συγκατάθεσης σε μια προσέγγιση που δεν θέλει να προστατεύσει ούτε καν τις απλές οικονομικές ανάγκες, αφού πρότεινε να κινηθεί σύμφωνα με όλες τις αυστηρές συμβατότητα που προέκυψαν από την αναδιάρθρωση και αυτό επίσης ως άμεσοι επεξεργαστές αυτών.
Χρόνια αγώνων ισονομίας περιγράφονται ως «απάνθρωπη ισοπέδωση» που πρέπει να εξαλειφθεί, με αποτέλεσμα να γεννιούνται έτσι οι συμβασιακές πλατφόρμες που βασίζονται σε πολύ διαφοροποιημένες αυξήσεις από τη μία κατηγορία στην άλλη, η διαφοροποίηση του ενιαίου σημείου συγκυρίας – σε πέντε ζώνες στην συνδικαλιστική πρόταση -, η ελαχιστοποίηση των αυτόματων αυξήσεων και ο επαναπροσδιορισμός εκείνων που συνδέονται με την «αξία» στο πλαίσιο της γενικής μεταρρύθμισης της μισθολογικής δομής. Να υπογραμμιστεί ο «υπόγειος» χαρακτήρας που ανέλαβε ο τελευταίος γύρος διαβουλεύσεων, υλοποιώντας, ακόμη και σε επίσημο επίπεδο, τον αντιδραστικό χαρακτήρα του νεοκορπορατίστικου κοινωνικού συμφώνου.
Η τάξη με τις αξίες της, τα επιτεύγματά της, τις κατακτήσεις της, υπόκειται σε μια σειρά ομόκεντρων επιθέσεων. Επάνω στο πολιτικό της πτώμα οι εχθροί της παίζουν τη δυνατότητα να βρίσκονται μέσα σε ευνοϊκές συγκυριακά συνθήκες που παρουσιάζονται σε παγκόσμιο επίπεδο. στιγμές που σίγουρα δεν έχουν δυναμικές επίλυσης σε σχέση με τις επείγουσες ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου, του οποίου οι δυσκολίες, για να παραμείνουμε στην ιταλική κατάσταση έγκεινται κυρίως στην προσπάθεια που πρέπει να διατηρεί για να συμβαδίζει με τα πιο προχωρημένα σημεία της παγκόσμιας παραγωγής, λόγω των διαρθρωτικών ελλείψεων της Χώρας μας και του πώς τοποθετείται μέσα στον διεθνή καταμερισμό της εργασίας, πάντα έτοιμη να εξισορροπεί ανάμεσα στο να είναι ενεργό μέρος του ιμπεριαλιστικού κέντρου και να αποκλείεται από τις σημαντικότερες αποφάσεις που λαμβάνονται διεθνώς από την ομάδα των ισχυρότερων Χωρών.
Στο σχέδιο καθορισμού του πολιτικού βάρους της τάξης, εξακολουθεί να διαδραματίζει θανατηφόρο ρόλο το PCI-ΚΚΙ, το οποίο στην αναζήτηση μιας θέσης σε κυβερνητικό πλαίσιο, μαζί με τις αστικές δυνάμεις, βρίσκεται μέσα σε μια σοβαρή πολιτική κρίση που παίζεται στην αναζήτηση των γιατί αυτής της αποτυχημένης πρόσβασης. Οι προτεινόμενες θεραπείες ποικίλουν, μερικές φορές τόσο αστείες όπως εκείνη της αλλαγής μητρώου, αλλά όλες αποφεύγουν να λένε την αλήθεια που τους είναι άριστα γνωστή: το PCI διατηρείται στην αντιπολίτευση γιατί από εκεί πρέπει να διαδραματίζει το ρόλο του της θεσμικής συγκράτησης της ταξικής αντίθεσης εφαρμόζοντας έτσι την αντιπρολεταριακή λειτουργία του που εκτιμάται τόσο πολύ από την μπουρζουαζία. Ένας ρόλος δηλητηριώδης, μια βλαβερή λειτουργία η οποία εξάλλου αναγνωρίζεται ολοένα και περισσότερο στο επίπεδο της μάζας όπως φαίνεται από τα ίδια τα στοιχεία για τη μείωση των εγγεγραμμένων, κυρίως στις μητροπολιτικές βιομηχανικές περιοχές όπου η απωθητική πλοκή εκφράζεται συχνότερα.
Και στο αντιπολεμικό κίνημα το PCI προσπαθεί να περάσει στο επίπεδο των μαζών την πιο εξημερωμένη θέση που έδωσε ο διαταξικός πασιφισμός ο οποίος ποτέ δεν κατάφερε να εμποδίσει μια σύγκρουση, ενώ στα πολιτικά έδρανα υποστηρίζει τα χειρότερα ιμπεριαλιστικά σχέδια, από το Σινά στη Βηρυτό, την έγκριση της χρηματοδότησης της βιομηχανίας όπλων (AMX), αντιτιθέμενο στα λαϊκά κινήματα όπως εκείνο που στη Maddalena θέλει την απομάκρυνση της βάσης για τα πυρηνικά υποβρύχια ή εγκρίνοντας στο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο την έκθεση του χριστιανοδημοκράτη Egon Klepsch που υποστηρίζει τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού οργανισμού για την προμήθεια όπλων σε αντίθεση ακόμη και με την κοινοβουλευτική ομάδα του γαλλικού κομουνιστικού κόμματος PCF, γραμμή η οποία επιβεβαιώθηκε από την ανοικτή υποστήριξη που δόθηκε στο έργο Eureka που παρουσίασαν οι ρεβιζιονιστές στο δελτίο «Europe Italy» ως «επανάληψη της έρευνας και των προηγμένων τεχνολογιών» , μοναδικός πραγματικά επιτάφιος ύμνος για ένα πρόγραμμα που βασίζεται στην εξελιγμένη ανάπτυξη των εξοπλισμών! Ίσως οι ενδιαφερόμενοι λαοί θα πρέπει να ενθουσιαστούν με την προοπτική της αυτοπαραγώμενης καταστροφής; Μετά τα μεγαλεία του «Ευρωκομμουνισμού» που έχουν πλέον ξεθωριάσει, πρέπει να είμαστε μάρτυρες της έναρξης του «Ευρωθανάτου»;

ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΟΥΜΕ ΣΤΟ ΝΕΟΚΟΡΠΟΡΑΤΙΚΟ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΜΦΩΝΟ! ΝΑ ΑΠΟΡΡΙΨΟΥΜΕ ΤΟΝ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΙΚΟ ΣΑΜΑΤΑ!

Οι κύκλοι αγώνα που αναπτύχθηκαν από το προλεταριάτο έχουν τονίσει το όριο τους που συνίσταται ακριβώς στο να είναι ένα κίνημα αντίστασης. παραμένοντας στο έδαφος αυτό δεν μπορούν παρά να υποχωρήσουν λιγότερο ή περισσότερο γρήγορα κάτω από τα χτυπήματα που, με συνέπεια και όλο πιο έντονα πολιτικά άλματα, στρέφονται προς αυτό από την αστική τάξη και τους πολιτικούς της εκπροσώπους. Να δώσουμε μια διαφορετική προοπτική σε αυτή την κατάσταση σημαίνει να αντιμετωπίσουμε προβλήματα τα οποία δεν μπορούν να επιλυθούν αυθόρμητα από ένα μαζικό κίνημα όσο ώριμο μπορεί να είναι και το οποίο ακριβώς στις πιο γενικές του πτυχές θέτει στόχους που συγκρούονται με το όλο και πιο στενό πλέγμα οικονομικών συμβατοτήτων που υπαγορεύονται από σχετικές κρίσεις και αναδιαρθρώσεις.
Αν και δεν υποστηρίζουμε το αναπόφευκτο του μετασχηματισμού του οικονομικού αγώνα – ο οποίος προφανώς συνεχίζει να υπάρχει – σε πολιτικό αγώνα δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι διάφορες κινητοποιήσεις έρχονται σε άμεση σύγκρουση με οικονομικές πολιτικές που είδαν την κεντρικότητα του ρόλου της κυβέρνησης, καθιστώντας ακόμη πιο εμφανή την αναγκαιότητα μιας επαναστατικής πολιτικής εκπροσώπησης των γενικών συμφερόντων της τάξης που να την οδηγεί στην σύγκρουση. Η ιστορική νομιμοποίηση της Οργάνωσης μας έγκειται ακριβώς στο ότι γνωρίζει τον τρόπο απόκρισης σε αυτή την ανάγκη και από αυτήν την οπτική εξηγείται η ικανότητα της να αντιδράσει σε σκληρές ήττες, που οφείλονται τόσο στα πολιτικά μας λάθη όσο και ταυτόχρονα από τα χτυπήματα της αντεπανάστασης. Δεν μιλάμε συνεπώς για μια γενικού τύπου «ανυποχωρησία» ή για ένα απλό θέμα καλύτερης υλικής προετοιμασίας από άλλες εμπειρίες που έχουν πλέον διαλυθεί. αλλά είναι ένα ζωντανό κομμάτι της γενικής σύγκρουσης μεταξύ των τάξεων τη στιγμή κατά την οποίαν ανταποκρίνεται στην ανάγκη να δοθεί στρατηγική προοπτική στο έδαφος της άμεσης αντιπαράθεσης εναντίον του Κράτους. Η εκπλήρωση σε αυτό τον απαραίτητο ρόλο είναι ο καλύτερος τρόπος για να ανοίξει ο δρόμος για την ταξική επίθεση.
Η απόρριψη της προσέγγισης σύμφωνα με την οποία για να εξασφαλίσουν συναίνεση οι κομμουνιστές θα έπρεπε να δράσουν με μαχόμενες ενέργειες για να εγγυηθούν επιμέρους αποτελέσματα στον τομέα του οικονομικού αγώνα, σε μια λογική ένοπλου βραχίονα ή ως εργαλείο για την εκπαίδευση των μαζών στην αναγκαιότητα της βίαιης επανάστασης, μια κομμουνιστική οργάνωση που στοχεύει να γίνει το κόμμα οδηγός του μητροπολιτικού προλεταριάτου, πρέπει να είναι σε θέση να αναπτύξει την πολιτική-στρατιωτική παρέμβαση της επιτιθέμενη στις συγκυριακές πολιτικές που θέτει στον αγωνιστικό χώρο η αστική τάξη επάνω στα κεντρικά σημεία που κυριαρχούν στη σύγκρουση μεταξύ των τάξεων, εντοπίζοντας την κεντρική πολιτική αντίφαση.
Όταν μιλάμε για συγκεκριμένες νίκες που πρέπει να επιτύχουμε πρέπει να εννοούμε όχι την κατάκτηση με δόσεις του κομμουνισμού, αλλά την ικανότητα να νικήσουμε την αστική τάξη στα συγκυριακά της σχέδια, καταφέρνοντας κατά συνέπεια την τάξη να προχωρήσει σε πιο ευνοϊκές πολιτικές θέσεις για τις επόμενες φάσεις της σύγκρουσης.
Μεταφρασμένο στην πράξη αυτό σήμαινε την δράση Tarantelli, δηλαδή την ικανότητα να διεξάγουμε επαναστατική τακτική. Επιλογή του στόχου που βασίζεται στην κυρίαρχη πολιτική αντιπαράθεση – το νεοκορπορατικό κοινωνικό σύμφωνο – χτυπώντας στην ευνοϊκότερη στιγμή της συγκυρίας που έβλεπε αφενός τις επιπτώσεις στην τάξη της κυβερνητικής οικονομικής πολιτικής, και αφετέρου την έκρηξη αντιθέσεων μεταξύ δυνάμεων πολιτικών και συνδικαλιστικών δυνάμεων. Οι επιπτώσεις που επιτεύχθηκαν ήταν η αποδυνάμωση της αστικής παράταξης και η ενίσχυση της προλεταριακής, μιας αναπόφευκτης σε αυτό το σημείο επιτυχίας της πολιτικής της Οργάνωσης σε μαζικό επίπεδο και πρωτοπορίας που επαληθεύτηκε ξεκάθαρα με λόγια και πράξεις. Ένα εξαιρετικά σημαντικό στοιχείο αυτό το τελευταίο, αλλά του οποίου την άμεση παρουσία δεν πρέπει να δούμε ως απαραίτητη προϋπόθεση δεσμευτική για την επαναστατική πρωτοβουλία, αυτό διότι η δραστηριότητα μιας OCC-Κομουνιστικής Μαχόμενης Οργάνωσης δεν πρέπει να δεσμεύεται άκαμπτα στον μέσο βαθμό πολιτικής συνείδησης που εκφράζεται στο μαζικό κίνημα, αν συνέβαινε αυτό η δραστηριότητα της θα μειωνόταν σε μια γελοία πολεμική επέκταση, χάνοντας από τα μάτια το κεντρικό στοιχείο που δίδεται από την ιστορική αναγκαιότητα ενός Κόμματος που να οδηγεί το προλεταριάτο στον αγώνα ενάντια στο Κράτος. Αντιπροσωπεύοντας τα ταξικά συμφέροντα, το Κόμμα είναι εσωτερικό σε αυτό το κίνημα, αλλά ως οργάνωση κομμουνιστών αναπτύσσει τη δική του ξεχωριστή δραστηριότητα η οποία, λαμβάνοντας, σίγουρα, υπόψη τον γενικό βαθμό συγκρουσιμότητας που αναπτύσσεται στην διαμάχη Μπουρζουαζίας-Προλεταριάτου, δεν δεσμεύει την δραστηριότητα του στην άμεση κατανόηση εκατομμυρίων προλετάριων ταυτόχρονα. Η επαναστατική πολιτική συνείδηση δεν γεννιέται αυθόρμητα από αυτά τα ανταγωνιστικά κινήματα, τα οποία δεν κατέχουν τη γενική επιστημονική γνώση όλων των πτυχών της πραγματικότητας, η οποία εκφράζεται ακριβώς στην υποκειμενική δραστηριότητα του Κόμματος, μέσω των γενικών συγκυριακών προγραμμάτων του σε αυστηρή διαλεκτική με τον στρατηγικό στόχο αυτού του σταδίου, την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας και την εγκαθίδρυση της Δικτατορίας του Προλεταριάτου. Στην ικανότητα να εφαρμόζει αυτή την αληθινή επιστήμη της κατεύθυνσης του επαναστατικού αγώνα του προλεταριάτου εκπληρούνται ή όχι οι λόγοι που, με υποκειμενική επιλογή, οδήγησαν στη γέννηση της Οργάνωσης μας. Άλλο πράγμα είναι να σκεφτόμαστε ότι μπορούμε να οργανώσουμε στις τρέχουσες συνθήκες τους μαζικούς αγώνες που ακολουθούν, διότι αυτό, εκτός από το ότι είναι εξωπραγματικό, θα σήμαινε προσαρμογή σε πολιτικές συνθήκες που έρχονται σε αντίθεση με τους στρατηγικούς μας στόχους..
Στα διάφορα μαζικά κινήματα υπάρχουν επίπεδα συνείδησης που συνυπάρχουν και ένας διαφορετικός τρόπος να σχετίζεσαι πρέπει ως εκ τούτου να υιοθετηθεί από εμάς σε σχέση με την ανταγωνιστική κοινωνική μάζα χαρακτηρίζοντας μας με τα σημεία του δικού μας προγράμματος συγκυρίας να επικρατούν πάνω στο σύνολο των διαφορετικών προθέσεων που σε αυτήν ανακινούνται. Στην περίπτωση αντιθέτως των πρωτοποριών που έχουν σπάσει τους δεσμούς της ρεβιζιονιστικής ή νεορεβιζινιστικής προστασίας, χωρίς να πέσουν στην αγύρτικη παγίδα τους, τότε δίχως καθυστέρηση η σχέση πρέπει να εξελιχθεί προς την κατεύθυνση που δείχνει η αντικρατική πολιτική-στρατιωτική στρατηγική.
Αναπόσπαστη κατάκτηση της επαναστατικής δραστηριότητας αυτών των χρόνων είναι η συνειδητοποίηση ότι ο Ένοπλος Αγώνας για τον Κομμουνισμό δεν είναι ένα όργανο της κομμουνιστικής πολιτικής, αλλά μια πολιτική-στρατιωτική στρατηγική που το οργανωμένο προλεταριάτο που καθοδηγείται από το Κόμμα πρέπει να υιοθετεί, στην προοπτική του μακροπρόθεσμου ταξικού πολέμου για να ανατρέψει το Κράτος και να κερδίσει την πολιτική εξουσία.
Αυτό γνωρίζοντας ότι ακολουθούμε ένα μονοπάτι που διαφοροποιείται από εκείνα που ακολούθησαν άλλα Κόμματα σε άλλες ιστορικές εποχές, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι εφάρμοσαν στρατηγικές και τακτικές που ταίριαζαν καλύτερα στις συνθήκες τις οποίες επρόκειτο να επηρεάσουν και που, γενικότερα έβλεπαν τη στιγμή της ένοπλης δράσης να επικεντρώνεται στη φάση της εξέγερσης. Στρατηγική και τακτική των κομμουνιστών καθορίζονται ιστορικά και ποικίλλουν ανάλογα με τη συγκεκριμένη κατάσταση. Το καθήκον των κομμουνιστών είναι να υιοθετήσουν τις καταλληλότερες με βάση τη μαρξιστική-λενινιστική ανάλυση, αξιοποιώντας τις εμπειρίες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
Σε εκείνες τις ιστορικές στιγμές ήταν σωστό να συμμετάσχουν στα αστικά κοινοβούλια και εξτρεμιστικό να μην το πράξουν, σήμερα μια τέτοια πράξη θα ήταν μια αντεπαναστατική πράξη. το Κόμμα εξοπλίζονταν με συνδικάτα και άλλες μαζικές νόμιμες δομές, σήμερα αυτό θα ήταν εγκληματικό επειδή θα έστελνε στη σφαγή εκείνους τους προλετάριους που αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους στο δικό μας σχεδιασμό.
Οι ιστορικοί μετασχηματισμοί του τρόπου με τον οποίο ασκείται η κυριαρχία της αστικής τάξης στην ταξική σύγκρουση, η πιο ώριμη διάρθρωση των θεσμικών μορφών της σε διαλεκτική με τις μεταμορφώσεις που σημειώθηκαν στον Καπιταλιστικό Τρόπο Παραγωγής και στη γενικότερη Κοινωνική Οικονομική Διαμόρφωση στο σημερινό διεθνές πλαίσιο οδήγησαν από την αρχή της δραστηριότητάς μας στην επιλογή της υιοθέτησης της στρατηγικής της Ένοπλης Πάλης, που δεν εννοείται ως σύγκρουση μεταξύ μηχανισμών που διαιωνίζεται με γραμμικό τρόπο αγνοώντας τις συγκεκριμένες συνθήκες της ταξικής σύγκρουσης, αλλά σε διαλεκτική με αυτήν, σε κάθε περίπτωση μέσα στη συνείδηση πως λειτουργεί μέσα σε μια γενική μη επαναστατική κατάσταση που σίγουρα δεν βλέπει μια κυριαρχία της στρατιωτικής πλευράς, αλλά γνωρίζοντας ότι η υποκειμενική παρέμβαση των κομμουνιστών αποτελεί αναπόσπαστο μέρος στον καθορισμό των αντικειμενικών υλικών συνθηκών αυτής της σύγκρουσης.

ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΟΥΜΕ ΣΤΑ ΚΥΡΙΑΡΧΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΗΣ ΜΠΟΥΡΖΟΥΑΖΙΑΣ ΝΑ ΧΤΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΟΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΜΑΧΟΜΕΝΟ ΚΟΜΜΑ.

Η χάραξη της εικόνας της επιθετικής δραστηριότητας του ιμπεριαλισμού αυτά τα τελευταία χρόνια σημαίνει να αγκαλιάσουμε όλες τις περιοχές του κόσμου.
Αν θέλουμε να περιοριστούμε στα πιο σημαντικά γεγονότα, μπορούμε να αναφέρουμε την τοποθέτηση των πυραύλων «Pershing 2» και «Cruise» στην Ευρώπη, το σχέδιο που βρίσκεται ήδη στη φάση των δοκιμών για τους αστρικούς πολέμους όπως επίσης και τις αληθινές αιματηρές στρατιωτικές επιχειρήσεις: την εισβολή στη Γρενάδα που πραγματοποιήθηκε ανοιχτά διότι δεν ήταν αρεστή η εσωτερική και εξωτερική πολιτική της. την αποστολή στον Λίβανο για την καταστολή των λιβανέζων και παλαιστινίων πατριωτών. την κατάρριψη των αεροσκαφών της λιβυκής Jamahirya και την τρέχουσα τρομοκρατική εκστρατεία του ιμπεριαλισμού – στο πλαίσιο του διαβόητου «αγώνα κατά της τρομοκρατίας» – την πρόσφατη επιδρομή στη Μεσόγειο και στην Ιταλία ιδίως με την αεροπειρατεία του αιγυπτιακού αεροπλάνου, που αργότερα μιμήθηκαν οι σιωνιστές υπηρέτες τους με το αεροπλάνο της Λιβύης. τη συνεχή υποστήριξη με άνδρες και μέσα στους μισθοφόρους που μάχονται εναντίον του λαού της Νικαράγουα, σε μια περιοχή της Κεντρικής Αμερικής που ολοένα και περισσότερο θεωρείται μια «αυλή του σπιτιού τους» από τους yankee.
Όλες οι χώρες της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας έχουν όλο και περισσότερο δεσμευτεί σε μια επιθετική πολιτική, όπως και ενάντια στην ΕΣΣΔ, και προς τους λαούς όλου του κόσμου. Ο επαναβεβαιωθείς αυτοκρατορικός ρόλος της «σοσιαλιστικής» Γαλλίας στην Αφρική, στην καταστολή του αγώνα των υπέρμαχων της ανεξαρτησίας στη Νέα Καληδονία, στο αποκρουστικό θέαμα των υποκριτικών οικονομικών-στρατιωτικών μέτρων κατά της Νότιας Αφρικής που με την έκρηξη της εξέγερσης στα γκέτο βλέπει να αναδεικνύεται ο ρόλος της χωροφυλάκου του πολύ σημαντικού αυτού χώρου, τόσο για τη γεωγραφική θέση του – πέρασμα μεταξύ του Ατλαντικού και του Ινδικού Ωκεανού -, όσο και για τον πλούτο πρώτων υλών στρατηγικής σημασίας που κατέχει, διαδραματίζει έναν υποαυτοκρατορικό ρόλο με τον έλεγχο που ασκεί στη Namibia, Lesotho, Botswana, Swaziland, με συνεχείς επιθέσεις σε πρώην αποικιακές Χώρες: Αγκόλα, Μοζαμβίκη, Ζιμπάμπουε.
Στην ανατολή η Ιαπωνία αποφασιστικά, με αμερικανική ώθηση, έχει αναλάβει τον δρόμο του επανεξοπλισμού, ο οποίος, χάρη στην υψηλή οικονομική της δυναμική, είναι σε θέση να διατρέχει μέσα από αναγκαστικά στάδια. ο ρόλος της είναι να ελέγχει εκείνες τις θάλασσες και να αντιπροσωπεύει ένα επικίνδυνο αγκάθι στην ανατολική πλευρά της ΕΣΣΔ.
Στην περιγραφόμενη κατάσταση ο ρόλος της Ιταλίας δεν είναι ούτε αμελητέος ούτε απλής υπηρετικής εκτέλεσης. Η πολιτική της υπήρξε πρώτης γραμμής στην Ευρώπη, τόσο στην εγκατάσταση των νέων πυραύλων, όσο και στην συμμετοχή στο πρόγραμμα αστρικών πολέμων ξεπερνώντας τις δημαγωγικές προφυλάξεις που εκδηλώνει τώρα, ο ανάδοχος αυτών στον κόσμο, με την χορηγία σε ολόκληρο τον κόσμο, ο υπουργός Πολέμου, το σιωνιστικό γουρούνι Spadolini, έφτασε μάλιστα στο σημείο να τους προτείνει στην Αργεντινή …
Ένα σημαντικός ρόλο διαδραματίζει η Ιταλία στη Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή, όπου αναπτύσσει μια πολύπλοκη πολιτική-διπλωματική πρωτοβουλία με εναλλασσόμενες τύχες, από την επιθυμία για ένα προτεκτοράτο στη Μάλτα, στα ταξίδια του Craxi στο Κέρας της Αφρικής – στα εδάφη του τόπου στον ήλιο -, σε προνομιακές σχέσεις με την Αίγυπτο και τα άλλα Αραβικά Κράτη που προδίδουν την παλαιστινιακή υπόθεση. Το Πανόραμα συμπληρώνεται με τεράστιες στρατιωτικές προμήθειες (όταν ο Μουμπάρακ προειδοποιήθηκε για την πειρατεία του «Lauro» παρακολουθούσε μια επίδειξη εκτόξευσης ιταλικών πολεμικών πυραύλων), όλα με την πρόθεση να καταστεί συμβατή η προστασία των τεράστιων οικονομικών συμφερόντων, με την αναγνώριση του απαραίτητου στρατηγικού ρόλου του Ισραήλ. Μια ισορροπία που δεν είναι πάντοτε εύκολη όπως αποδεικνύεται από την πολιτική σύγκρουση που γεννήθηκε επάνω στην υπόθεση «Achille Lauro», τις εντάσεις με τις ΗΠΑ και την επακόλουθη κρίση της κυβέρνησης από το σιωνιστικό γουρούνι.
Όλα γεγονότα που δεν πρέπει να μας κάνουν να παραβλέψουμε την πραγματικότητα μιας επιχειρησιακής συνεννόησης με τον υπόλοιπο δυτικό ιμπεριαλισμό επάνω στις μεγάλες πολιτικές-στρατιωτικές επιλογές στην περιοχή, όπως δείχνουν οι αποστολές στον Λίβανο και η ένοπλη προστασία – με τους στρατιώτες που στέλνονται στο Sinai – των συμφωνιών του Camp David. Αυτά είναι τα γεγονότα που χαρακτηρίζουν όλο και περισσότερο την Ιταλία ως προπύργιο για την προστασία της Μεσογείου, δεδομένου του ουσιαστικού οράματος των γραμμών ανάπτυξης που ακολουθούνται στον επαναπροσδιορισμό των καθηκόντων που πρέπει να επιτελέσουν οι Ένοπλες Δυνάμεις. Το υπουργείο Πολέμου με τις διαχειρίσεις Lagorio-Spadolini έχει σημειώσει σημαντικά άλματα προς τα εμπρός σε ποσότητα και ποιότητα. Περιοριζόμενοι στα επίσημα στοιχεία βλέπουμε ότι ο λογαριασμός του κυμαίνεται από 5,780 δισεκατομμύρια των χρόνων ’80 στα 11,890 το ’83, με μια αύξηση ίση με 105,7%, με μια πρόβλεψη – πάντα επίσημη – για το ’85 της τάξεως των 16,512 δισεκατομμυρίων, 20% μεγαλύτερη από το προηγούμενο έτος. Από αυτά τα έστω και πλυμένα επίσημα στοιχεία προκύπτει ότι οι στρατιωτικές δαπάνες στην Ιταλία αυξάνονται περισσότερο από αυτές που αποφασίστηκαν στο ΝΑΤΟ, με μια εξέλιξη που είναι η υψηλότερη μεταξύ των Χωρών της Δυτικοευρωπαϊκής Ένωσης.
Ακόμη πιο ενδιαφέρουσες είναι οι ποιοτικές αλλαγές που προκύπτουν από τα νέα οπλικά συστήματα, αλλά και από μια σημαντική εσωτερική αναδιοργάνωση για την αναπροσαρμογή στα νέα καθήκοντα που πρέπει να εκτελεστούν. Από τον αυξανόμενο αριθμό των μισθοφόρων σε σχέση με αυτόν των στρατιωτών που υπηρετούν τη θητεία τους, σε ένα πλαίσιο που βλέπει τη σχέση στρατιώτου-οπλισμού τροποποιημένη υπέρ αυτού του τελευταίου. στην διαφορετική ανάπτυξη των βάσεων ΗΠΑ και ΝΑΤΟ με μια προοδευτική στροφή προς το νότο.
Η παλαιά άποψη πως στην Ιταλία με τις βάσεις της έχει ανατεθεί το καθήκον της υπεράσπισης της νότιας πλευράς του ΝΑΤΟ είναι ολοένα και πιο λανθασμένη. Η υιοθέτηση του αεροπλανοφόρου «Garibaldi» με επιθετικά καταδιωκτικά επί του σκάφους προικίζει το Πολεμικό Ναυτικό με τη δική του αεροπορική δύναμη επιτρέποντας του να λειτουργεί με το στρατιωτικό μοντέλο του σώματος των Marines. η ύπαρξη μιας δύναμης έκτακτης παρέμβασης (FOPI), καθώς και η ίδρυση της δύναμης ταχείας επέμβασης (FIR), αποτελούμενες από τους πιο προικισμένους καταδρομείς των διαφόρων όπλων καθιστούν σαφές τον ευρύτατο επιθετικό ρόλο που παίζουν οι ιταλικές Ένοπλες Δυνάμεις στη Μεσόγειο, με τα νότια σύνορα της συμμαχίας που μετακινείται ολοένα και περισσότερο «από το Κέρας της Αφρικής προς τις Αζόρες» για τον Spadolini, «από το Cape Horn (!) έως την περιοχή του Κόλπου» σύμφωνα με τον Lagorio. Επιπλέον, η τοποθέτηση στο Comiso ενός τμήματος των ευρωπυραύλων αποτελεί σαφή ένδειξη αυτής της επιθετικής λειτουργίας που απευθύνεται προς τις χώρες της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, επιβεβαιωμένη από τη στρατιωτικοποίηση στο ίδιο το νησί 22.000 εκταρίων στα βουνά Nebrodi. Η σημασία του αεροδρομίου της Sigonella επιβεβαιώθηκε πρόσφατα από το αμερικανικό ενδιαφέρον να εγκατασταθεί εκεί μόνιμα η Delta Force. επίσης τα νέα στρατιωτικά αεροδρόμια στη Λαμπεντούζα και στην Παντελερία. η μετατόπιση ενός σμήνους MRCA TORNADO στη Gioia del Colle της Puglia, ενός επιθετικού βομβαρδιστικού καταδιωκτικού σχεδιασμένου να φέρει εξελιγμένες ατομικές βόμβες στην καρδιά του εχθρικού εδάφους. ακόμα σε αυτή την περιοχή, στη Birgi, υπάρχει η βάση των αμερικανικών AWCS. ενώ στο Maddaloni (CE) ξεκινούν οι εργασίες κατασκευής του Εθνικού Κέντρου Αεροδιαστημικής, γεγονός στρατηγικής σημασίας που είναι ακόμα ανυπολόγιστο. Η διεθνοποίηση της παραγωγής και των κεφαλαίων, καθορίζει τις συνθήκες παρομοίωσης των πολιτικών αναδιάρθρωσης που κάθε μεμονωμένο Κράτος της δυτικής ιμπεριαλιστικής αλυσίδας προσαρμόζει σε σχέση με τις δικές του ιδιαίτερες συνθήκες, αναπτύσσοντας πολιτικές προληπτικής αντεπανάστασης σε οικονομικό-πολιτικό-θεσμικό επίπεδο ενάντια στην τάξη. Αυτές οι πολιτικές, σε σχέση ακριβώς με τον βαθμό πολιτικής-οικονομικής-στρατιωτικής συνάθροισης που επιτυγχάνεται, βρίσκουν στιγμές έντονης διαβούλευσης μεταξύ των Κρατών σε σχέση με την πολιτική-στρατιωτική δραστηριότητα του ανταρτοπόλεμου. διαβούλευση η οποία, παρά τις διαφορές, επιδιώκεται επίσης στις πολιτικές επιθετικότητας εναντίον των λαών που μάχονται για τη χειραφέτηση τους.
Όλο αυτό μέσα στο γενικότερο πλαίσιο της κρίσης, που αφενός ενισχύει αυτές τις τάσεις, αφετέρου διαταράσσει τις διεθνείς ισορροπίες καθιστώντας τες ακόμη πιο επισφαλείς. Αυτή η εικόνα της αστάθειας και της πόλωσης σε διεθνές επίπεδο επηρεάζει άμεσα τα εθνικά τοπία, ένα γεγονός που καθιστά εξωπραγματική την πιθανότητα αποσύνδεσης ενός σημαντικού κρίκου στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα, χωρίς την πολιτική-στρατιωτική αποδυνάμωση του δυτικού ιμπεριαλισμού.
Η ανάπτυξη της επαναστατικής διαδικασίας στη Χώρα μας, για την επίτευξη του πρώτου σταδίου, κινείται μέσα και ενάντια στις ισορροπίες αυτής της γενικής κατάστασης και δεν μπορεί να μην λάβει υπόψιν, για την εξέλιξη της, την αποδυνάμωση του δυτικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή. αυτό το τελευταίο στοιχείο είναι κοινό σε όλες τις επαναστατικές δυνάμεις που αγωνίζονται εναντίον του, ανεξάρτητα από τους στρατηγικούς στόχους που αυτές επιδιώκουν.
Ο δυτικός ιμπεριαλισμός, με τις ΗΠΑ επικεφαλής, είναι ο κύριος και δηλωμένος εχθρός του διεθνούς προλεταριάτου και των προοδευτικών λαών που μάχονται για τη χειραφέτησή τους.
Αυτό, αντικειμενικά, καθορίζει ένα τεράστιο και ποικίλο – τόσο σε μορφή όσο και σε στόχους – μέτωπο αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, μέσα στο οποίο σχετιζόμαστε σύμφωνα με τις αρχές του προλεταριακού διεθνισμού, που συνίστανται στην μαχητική αλληλεγγύη και κυρίως στο να κάνουμε την επανάσταση στην χώρα μας.
Είναι από αυτό το σύμπλεγμα παραγόντων που βρίσκει προώθηση η πρόταση της υποκειμενικής εδραίωσης του Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου Αγώνα στον χώρο, που δρομολογούμε ως στόχο που πρέπει να επιτευχθεί σε αυτή τη διεθνή συγκυρία.
Μέτωπο που ενεργεί ενάντια στον κύριο εχθρό, τον δυτικό ιμπεριαλισμό, χωρίς απαραίτητα να στέκεται στο πλευρό του αντίπαλου μπλοκ. Προκειμένου να επιτευχθεί αυτός ο στόχος είναι απαραίτητο να εμβαθυνθεί μια αποτελεσματική αντιπαράθεση με όλες τις επαναστατικές δυνάμεις που μάχονται τον δυτικό ιμπεριαλισμό, πέρα από κάθε ιδεολογικό σεκταρισμό, αλλά με τη διαφύλαξη των αρχών που καθοδηγούν κάθε επαναστατική δύναμη. Συζήτηση μέσω της οποίας θα προσδιοριστούν τα σημεία πολιτικής συμμαχίας ενάντια στον κοινό εχθρό, βρίσκοντας τα αναγκαία επίπεδα συνεργασίας με σεβασμό των ιδιαιτεροτήτων και των διαφορών που χαρακτηρίζουν αυτές τις δυνάμεις. Μέσα σε αυτή τη διαλεκτική είναι δυνατόν να επιδιωχθεί η υπέρβαση της αντίφασης μεταξύ μορφής και περιεχομένου που χαρακτηρίζει μερικές φορές την επίθεση κατά του ιμπεριαλισμού.
Οι Ερυθρές Ταξιαρχίες για το ΜΚΚ τοποθετούν τον αντιιμπεριαλισμό ως αναπόσπαστο μέρος του μακρόχρονου ταξικού πολέμου για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας, όπως καταδεικνύει η σύλληψη του στρατηγού Dozier, η εκτέλεση του επικεφαλής του FMO στο Σινά, εγγυητή των συμφωνιών του Camp David, Leamon Hunt και την εκτέλεση του διευθυντή της SMA, Lando Conti.
Οι Κόκκινες Ταξιαρχίες για το Κ.Μ.Κ., εργάζονται για την διαλεκτική ενότητα μεταξύ της «επίθεσης στην καρδιά του Κράτους» και του Μετώπου Αντιιμπεριαλιστικού Αγώνα.
Είναι στον γεωπολιτικό μας χώρο Ευρώπη-Μεσογειακή λεκάνη-Μέση Ανατολή, που οι αντιθέσεις του δυτικού ιμπεριαλισμού καθίστανται οξύτερες τόσο από τους αγώνες του ευρωπαϊκού προλεταριάτου ενάντια στις πολιτικές αναδιάρθρωσης και του αυξανόμενου επανεξοπλισμού, όσο των πολιτικών-στρατιωτικών πρωτοβουλιών του ανταρτοπόλεμου στην Ευρώπη και των Απελευθερωτικών Αγώνων και χειραφέτησης των εξαρτημένων Χωρών.
Αυτό γεννά από την μια τη σχετική πολιτική αδυναμία του ιμπεριαλισμού, από την άλλη την αντικειμενική τάση για μια σύγκλιση μεταξύ των συμφερόντων του ευρωπαϊκού προλεταριάτου με εκείνα των προοδευτικών λαών της περιοχής.
Η συνάντηση και διασταύρωση των διαφορετικών επιπέδων αντιθέσεων σχηματίζουν ένα πλήθος αντιτιθέμενων συμφερόντων και επισφαλών ισορροπιών, που καθιστούν την περιοχή αυτή τη στιγμή, το σημείο της μέγιστης κρίσης στον κόσμο. Πράγματι η Ευρώπη, ως ιμπεριαλιστικό κέντρο, συγκεντρώνει τις αντιφάσεις του MPC-μαχόμενου προλεταριακού κινήματος. ως διαχωριστική γραμμή των ισορροπιών που προέκυψαν από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, συγκεντρώνει τις αντιθέσεις μεταξύ των δύο μπλοκ. ως σημείο επαφής μεταξύ των Χωρών της βιομηχανοποιημένης δύσης και των εξαρτημένων Χωρών διαπερνάται άμεσα από τις συγκρούσεις που παράγει ο δυτικός ιμπεριαλισμός σε αυτές τις περιοχές – που επιδεινώνονται κυρίως από το παλαιστινιακό ζήτημα, που είναι πάντα εδώ λόγω του ηρωικού αγώνα αυτού του λαού, παρά την γραμμή παραίτησης που καταδεικνύεται με τις συμφωνίες του Amman, από την αστική ηγεσία της ΟΑΠ-OLP -. Αυτές οι αντιφάσεις καθιστούν την προσπάθεια επιβολής του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού πιο επίμονη, με σκοπό να επιβεβαιώσει προς τους συμμάχους – πρωτίστως τους ευρωπαίους – μια όλο και πιο έντονη ώθηση προς την κατεύθυνση της πολεμοχαρούς γραμμής τους. γραμμή που κρύβεται πίσω από τον διαβόητο «πόλεμο κατά της διεθνούς τρομοκρατίας», πραγματικός στόχος, αντίθετα, η διατήρηση και η διεύρυνση του ελέγχου στην περιοχή.
Από την αμερικανική παρέμβαση στη Sigonella προκύπτει ότι υπήρξε μια σειρά από πραγματικές πράξεις τρομοκρατίας, μέχρι την ωρίμανση της αποκαλούμενης «λιβυκής κρίσης». αυτές έχουν προκαλέσει μια επιτάχυνση των παραγόντων κρίσης, έτσι ώστε να αλλάξουν ουσιαστικά την εικόνα των σχέσεων στη Μεσόγειο.
Αυτές οι τροποποιήσεις περνούν και μέσα από την ανοιχτή διεκδίκηση των ΗΠΑ και του πιστού φρουρού τους, των σιωνιστών χασάπηδων, της Κρατικής τρομοκρατίας ως μεθόδου παρέμβασης σαν επικύρωση των πράξεων τους.
Οι πράξεις αυτές τείνουν να αναδιατυπώσουν τη θέση των ευρωπαίων Συμμάχων τόσο σε πολιτικό όσο και σε διπλωματικό επίπεδο, τόσο σε σχέση με τις ΗΠΑ όσο και με τις Χώρες της περιοχής, φέρνοντας τις πίσω ουσιαστικά σε μια στενότερη Ατλαντική πίστη.
Όσον αφορά την ιταλική θέση, έχει συμμορφώσει τον ακτιβισμό της τόσο εντός της συμμαχίας όσο και στις σχέσεις με τις αραβικές Χώρες. σε αυτή την εναλλαγή, όχι τελευταία η αξιολύπητη απόπειρα του δίδυμου Craxi-Gonzales να ανταλλάσσουν τη γεωγραφική-στρατηγική θέση τους με οικονομικά πλεονεκτήματα.
Αυτές οι επισπεύσεις θέτουν το καθήκον στις επαναστατικές δυνάμεις να αναζητήσουν τις απαραίτητες και δυνατές πολιτικές συμμαχίες και, να συνεισφέρουν συνεπώς στην ενίσχυση του Μετώπου Αντιιμπεριαλιστικού Αγώνα.
Επομένως δεν είναι επιμονή κομμουνιστών ανυποχώρητων να επιδιώκουν το στόχο της αποσύνδεσης αυτών των κρίκων της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας όπου οι συνθήκες το καθιστούν εφικτό. όπως δεν είναι στείρος ρεαλισμός να αναζητούμε μια σχέση μεγαλύτερης συμμαχίας με τις ευρωπαϊκές επαναστατικές δυνάμεις και με όλες τις επαναστατικές δυνάμεις του χώρου. στόχοι αυτοί που βρίσκουν δύναμη και πιθανή λύση στις αυξανόμενες δυσκολίες που βρίσκει ο ιμπεριαλισμός στην επίλυση της βαθιάς κρίσης του.
Επάνω στην προγραμματική αυτή κατεύθυνση σκοπεύουμε να εργαστούμε για την ενίσχυση του Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου Αγώνα, επιδιώκοντας μέσα του τον απαράβατο στόχο της διεθνούς ενότητας των κομμουνιστών.
Με βάση τις μαρξιστικές-λενινιστικές αρχές, το καθήκον των κομμουνιστών σε διεθνές επίπεδο, είναι να χτίσουν συγκεκριμένα την εναλλακτική λύση στα δύο κυρίαρχα μπλοκ στον κόσμο και να εργαστούν χωρίς καθυστέρηση, μέσα στον επαναστατικό αγώνα, στα απαραίτητα επίπεδα ενότητας και συμμαχίας εναντίον του ιμπεριαλισμού. Ενότητα των κομμουνιστών που σίγουρα δεν πρέπει να αναζητηθεί μέσα στην δογματική καθαρότητα των αιώνιων «μ.λ.» κομματιδίων, των δίχως καμία επιρροή μέσα στις κοινωνικές δυναμικές.
Η ενότητα πρέπει να αναζητηθεί στο πλαίσιο συγκεκριμένης δράσης των μαρξιστικών επαναστατικών δυνάμεων που ασκούν πολιτική-στρατιωτική πρακτική, εκπροσωπώντας τα γενικά συμφέροντα του προλεταριάτου μέσα στη ζωντάνια της σύγκρουσης μεταξύ των τάξεων της Χώρας τους.
Ενότητα με όλους τους συνεπείς κομμουνιστές που, παρά την ποικιλομορφία συγκεκριμένων καταστάσεων, επιδιώκουν τον στρατηγικό σκοπό της κατάκτησης της πολιτικής εξουσίας και της εγκαθίδρυσης της Δικτατορίας του Προλεταριάτου.
Η στρατηγική πρόταση του Ένοπλου Αγώνα για τον Κομμουνισμό στο προλεταριάτο της Χώρας τους, είναι η βάση της γενικότερης πολιτικής και οργανωτικής ενοποίησης των κομμουνιστών σε διεθνές επίπεδο, ζωτικής σημασίας για μια αποτελεσματική διεθνιστική πολιτική.
Σήμερα όπως πάντα οι μαρξιστικές επαναστατικές δυνάμεις αντιπροσωπεύουν το πιο προηγμένο σημείο στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό. είναι μέσα στην πραγματική σχέση με την αποδυνάμωση αυτού του τελευταίου που πρέπει να αναζητηθεί μέσα στο Μέτωπο μια προνομιακή σχέση με αυτές, χωρίς ωστόσο να μειώνεται ο ρόλος που παίζουν σήμερα οι άλλες επαναστατικές δυνάμεις.

ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ! ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟ NATO!
ΝΑ ΕΔΡΑΙΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ !
ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΚΟΜΟΥΝΙΣΤΩΝ!
ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΣΕ ΤΑΞΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ!

Φεβρουάριος 1986
για τον κομουνισμό
BRIGATE ROSSE
για το χτίσιμο του Μαχόμενου Κομουνιστικού Κόμματος – PCC

 

http://www.sebbenchesiamodonne.it/860/

Σχετική εικόναΣχετική εικόναΣχετική εικόνα

Αποτέλεσμα εικόνας για lando conti, br

Σχετική εικόνα

ένοπλη πάλη, lotta armata

ΑΝΑΛΗΨΗ ΕΥΘΥΝΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ RAY LEAMON HUNT

kleovisΣχολιάστε

BRIGATE ROSSE – PCC

Στις 15/2/84 ένας ένοπλος πυρήνας της οργάνωσής μας εκτέλεσε τον RAY LEAMON HUNT, γενικό διευθυντή της «ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΕΛΕΓΧΟΥ» στο Σινά, που ιδρύθηκε ως εγγύηση των συμφωνιών του Camp David που υπογράφηκαν μεταξύ της Αιγύπτου και του Ισραήλ υπό τον άμεσο έλεγχο των ΗΠΑ.
Αυτό το γουρούνι μπορούσε να καυχηθεί για μια μακρά «εμπειρία» σε εκείνο το βρώμικο έργο που οι yankee ιμπεριαλιστές επιτελούν καθημερινά σε κάθε μέρος του κόσμου. Το βιογραφικό του, “curriculum vitae”, το μαρτυρεί εύγλωττα: από την Ιερουσαλήμ στην Τουρκία, από την Κεϋλάνη στην Αιθιοπία, από την Κόστα Ρίκα στο Λίβανο, έρχεται να αναλάβει τη θέση βοηθού του Kissinger το ’74. Το ’76 βρίσκεται στη Βηρυτό, και τότε ασχολείται ιδιαίτερα με τα προβλήματα της Μέσης Ανατολής αναλαμβάνοντας τέλος τη θέση του γενικού διευθυντή μιας δυτικής στρατιωτικής δύναμης, οργανωμένης και χρηματοδοτούμενης άμεσα από τις USA.
Είναι ακριβώς αυτοί οι «γεμάτοι ζήλο αξιωματούχοι» που εξαπολύονται σε όλο τον κόσμο για να οργανώσουν τις πολλές αγριότητες που ο ιμπεριαλισμός ΗΠΑ διαπράττει ενάντια στους λαούς που αγωνίζονται για μια πραγματική αυτοδιάθεση και ανεξαρτησία. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που βρίσκονται πίσω από τις χειρότερες σφαγές που διαπράχθηκαν από τον ιμπεριαλισμό από το Tall El-Zaatar στην Sabra και Chatila στους κανονιοβολισμούς του New Jersey. Το ότι τερματίσαμε την άθλια ύπαρξη αυτού του βρωμερού υπηρέτη του ιμπεριαλισμού αποτελεί τιμή για την οργάνωση μας και ταυτόχρονα ένα καθήκον προς το διεθνές επαναστατικό κίνημα.
Γιατί χτυπήσαμε τον RAY LEAMON HUNT; Ποια είναι η λειτουργία και η σημασία της «πολυεθνικής δύναμης ελέγχου” (MFO); Η λειτουργία αυτής της στρατιωτικής δύναμης στην οποία συμμετέχει ένα ιταλικό σώμα, όχι τυχαία, είναι να εξασφαλίσει τη διαφύλαξη των συμφερόντων των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή μέσω συμφωνίας μεταξύ Αιγύπτου και Ισραήλ, εις βάρος του παλαιστινιακού λαού, που υποστηρίζεται από δισεκατομμύρια δολάρια. Η πολιτική σημασία είναι πολύ σημαντική για την εξέλιξη των διεθνών σχέσεων, προς την ενεργοποίηση του πολέμου μεταξύ των δύο «μπλοκ» διότι, από τη μία, επικυρώνονται επίσημα, με δομές διεθνούς χαρακτήρα, φαινομενικά νόμιμες, περιφερειακά δυτικά συμφέροντα ή επιρροές. από την άλλη ξεκινά μια ιδιόμορφη πρακτική που έχει ήδη ακολουθηθεί στη διαμόρφωση μιας δεύτερης πολυεθνικής δύναμης, αυτή τη φορά στο Λίβανο, έξω από τον ΟΗΕ και σαφώς αφήνει να εννοηθεί μια συνέχιση με αυτή την έννοια σε περιοχές όπως η κεντρική Αμερική.

Σύντροφοι, προλετάριοι,
η πρόσφατη εξέλιξη των διεθνών σχέσεων δείχνει αδιαμφισβήτητα ότι οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις προχωρούν προς την στρατιωτική αντιπαράθεση. Οι λαοί όλου του κόσμου γίνονται μάρτυρες μιας απειλητικής κούρσας πυρηνικών και συμβατικών εξοπλισμών, την οποία ο θρασύς κυνισμός των αστικών κυβερνήσεων θα ήθελε να δικαιολογήσει με όρους άμυνας και ασφάλειας. Τα στρατιωτικά έξοδα αυξάνονται ολοφάνερα σε κάθε έθνος, κι έτσι βαραίνουν επί των συνθηκών διαβίωσης των μαζών: σαν να μην ήταν αρκετό, είναι ο ίδιος ο καταδικασθείς που πληρώνει τον λογαριασμό του μαρτυρίου του! Η αυξανόμενη διεθνής ένταση εμφανίζεται ολοένα και πιο συχνά στις αποκαλούμενες «περιφερειακές συγκρούσεις», όπου, από φορά σε φορά, συγκεντρώνονται και εκρήγνυνται εκείνες οι αντιθέσεις που, ανήκουσες σε μια δεδομένη τοπική συγκυρία, εντάσσονται εν τούτοις σε ένα γενικό πλαίσιο που χαρακτηρίζεται από την βαθιά αντιπαράθεση των δύο μεγάλων ιμπεριαλιστικών συνασπισμών.
Σε αυτό το σενάριο που προηγείται παραδοσιακά του ξεσπάσματος του άμεσου πολέμου μεταξύ των ιμπεριαλισμών, η υποκρισία της μπουρζουαζίας και των κυβερνήσεων της δεν έχει όρια: κάθε διαχειριστική ομάδα παραπονείται για την επιθετικότητα της άλλης, κάθε «μπλοκ κάνει επάγγελμα τον πασιφισμό και την καλή θέληση σχετικά με το πρόβλημα του αφοπλισμού και, γενικότερα, σχετικά με την κατεύθυνση της δικής της εξωτερικής πολιτικής. Στην πραγματικότητα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά: η βαθιά οικονομική κρίση που κατακλύζει ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο αυξάνει δραματικά τον ανταγωνισμό μεταξύ μεγάλων μονοπωλιακών ή χρηματοπιστωτικών ομίλων και, κατά συνέπεια, και μεταξύ των Κρατών υπάρχει επείγουσα ανάγκη για επέκταση των αγορών και ενός αυστηρού ελέγχου των πρώτων υλών με σκοπό τη γενική αναζωογόνηση της καπιταλιστικής παραγωγής. Η στρατιωτική σύγκρουση μεταξύ ιμπεριαλισμών επιβάλλεται ως η υποχρεωτική λύση, η αντικειμενική διέξοδος της τρέχουσας κρίσης η οποία, συνεχιζόμενη ουσιαστικά από τις αρχές της δεκαετίας του ’70, αμφισβήτησε τις ίδιες τις μορφές συσσώρευσης που αναλήφθηκαν από το κεφάλαιο σε διεθνή κλίμακα μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο μέχρι σήμερα.
Στην ουσία η μπουρζουαζία δεν μπορεί να αποφύγει τον πόλεμο, αφού το ίδιο της το κοινωνικό σύστημα παράγει τις βασικές αιτίες του. Το ότι τα πράγματα στέκονται με αυτόν τον τρόπο το βλέπουμε στρέφοντας την προσοχή μας προς την προοδευτική ανικανότητα του ΟΗΕ μπροστά στις πολλές εστίες πολέμου και στην αυξανόμενη διεθνή ένταση σε ολόκληρο τον κόσμο. Αυτή η οργάνωση η οποία θα έπρεπε να αντιπροσωπεύει τη γενική βούληση των κυβερνήσεων των κρατών μελών να αποφεύγουν τη χρήση του πολέμου ως μέσο επίλυσης των διεθνών συγκρούσεων, παρακολούθησε ανίκανη, όταν δεν ήταν συγκαταβατική, τον πόλεμο των νησιών Μαλβίνες [Φώκλαντ], την ισραηλινή επίθεση στο Λίβανο, την κατοχή yankee της Γρενάδα. Η οργάνωση αυτή εξακολουθεί να παρακολουθεί, σπαταλώντας χρόνο και εξαπατώντας, με «ψηφίσματα καταδίκης» που διαπραγματεύονται επιδέξια διπλωμάτες δίχως ντροπή, τις συνεχείς προκλήσεις της διοίκησης του Ρέιγκαν προς τη Νικαράγουα, την βρώμικη και αηδιαστική λειτουργία των ρατσιστών της Νότιας Αφρικής κατά της Αγκόλα και της Μοζαμβίκης, την παρέμβαση του «σοσιαλιστή» Μιτεράν στο Τσαντ, την παρατεταμένη σοβιετική κατοχή στο Αφγανιστάν. Η απόλυτη και γκροτέσκα ανικανότητα των Ηνωμένων Εθνών είναι μια τόσο εύγλωττη όσο ποτέ άλλοτε ένδειξη της επιδείνωσης των διεθνών σχέσεων, υπενθυμίζοντας μας το πτώμα της «κοινωνίας των εθνών» που ποδοπατήθηκε στο Μονακό από τον αγγλο-γαλλικό «κατευνασμό-appeasemen», που τελικά συνθλίβεται από τη ναζιφασιστική μπότα. Επιστρέφει επίκαιρο, θα λέγαμε, το γνωστό adagio που θέλει την ιστορία να επαναλαμβάνεται δύο φορές: την πρώτη ως τραγωδία, τη δεύτερη ως φάρσα. Οι λόγοι πίσω από την ίδρυση της MFO για το Σινά είναι το συγκεκριμένο παράδειγμα του πώς εκδηλώνεται η γενική τάση που παρουσιάστηκε παραπάνω. εδώ το βλέπουμε με πολύ ουσιαστικό τρόπο, που αφορά από κοντά και το ιταλικό προλεταριάτο, το πώς οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις περνούν όμορφα πάνω από τον ΟΗΕ όταν διακυβεύονται τα συμφέροντά τους και όταν πρόκειται να δοθεί ένα αποφασιστικό πλήγμα στα απελευθερωτικά λαϊκά και εθνικά κινήματα που πολεμούν ενάντια στην καταπίεση και κατά της εκμετάλλευσης. Η MFO για το Σινά είναι όντως μια στρατιωτική δύναμη που έχει συσταθεί εκτός των Ηνωμένων Εθνών, για να εξασφαλίσει την εφαρμογή των συμφωνιών του ’78 του Camp David οι οποίες, όπως είναι γνωστό, αντιπροσωπεύουν ένα σκληρό πλήγμα για την παλαιστινιακή υπόθεση και, γενικότερα για την αντίθεση στον σιωνιστικό ιμπεριαλισμό. Η αποσύνθεση του αραβικού μετώπου με την προδοσία του Σαντάτ, η ενίσχυση του γοήτρου της σιωνιστικής οντότητας που νομιμοποιήθηκε να συνεχίσει την κτηνώδη πολιτική προσάρτησης των κατεχόμενων εδαφών στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα, η γενική συρρίκνωση της σοβιετικής επιρροής στη Μέση Ανατολή, είναι μερικά μόνο από τα επιτευχθέντα αποτελέσματα των ΗΠΑ και των σιωνιστών μετά το Camp David. Είναι αυτά άλλα τόσα κομμάτια ενός ευρύτερου μωσαϊκού που προβλέπει μια γενική αναδιάταξη της περιοχής της Μέσης Ανατολής ικανή να εξασφαλίσει στις Usa τον πλήρη έλεγχο αυτής της ζωτικής περιοχής, που ήδη υπονομεύεται επικίνδυνα από την σοβιετική διείσδυση στο Αφγανιστάν, από το σιιτικό Ιράν και τα δημοκρατικά-λαϊκά χαρακτηριστικά της παλαιστινιακής επανάστασης. Υπό αυτή την έννοια, υπάρχει μια εμφανής και εγκληματική συνέχεια μεταξύ του Camp David και της επιχείρησης «ειρήνης στη Γαλιλαία» του Ιουνίου του ’82, υπάρχει σαφής σύνδεση μεταξύ της MFO για το Sinai και της σημερινής, πιο γνωστής, «πολυμερούς ειρηνευτικής δύναμης «στο Λίβανο, αμφότερες ένοπλες εκπρόσωποι του δυτικού ιμπεριαλισμού, εγγυητές και παράγοντες μιας λειτουργικής ισορροπίας για τα στρατηγικά συμφέροντα των Ηπα και του Νατο στη Μέση Ανατολή.
Παρά τον εντυπωσιακό όγκο της εμετικής προπαγάνδας, η θέση των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων κάτω από αυτή την οπτική είναι ξεκάθαρη: βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της κούρσας για μια λύση στο ζήτημα της Μέσης Ανατολής η οποία, χωρίς να θίγονται οι σχέσεις με τις μετριοπαθείς αραβικές χώρες, να επιτρέπει την καλύτερη εκμετάλλευση των οικονομικών πόρων (πρωτίστως ενέργειας) στο στρατηγικό πολιτικό πλαίσιο που εγγυάται “manu militari” – ‘στρατιωτικά’ ο σιωνισμός.
Πώς να εξηγήσουμε την αποχή στα Ηνωμένα Έθνη της Γαλλίας, της Μεγάλης Βρετανίας, της Δυτικής Γερμανίας και της Ιταλίας για το πρόβλημα της σύγκλησης της «διεθνούς διάσκεψης για το θέμα της Παλαιστίνης», αν όχι ως σιωπηρή συγκατάθεση για την αναίσχυντη αντίθετη ψήφο των ΗΠΑ και του Ισραήλ; Δεν είναι αυτή μια σκαιά εγκληματική υποστήριξη στις σιωνιστικές αχρειότητες; Και πάλι, πώς να ερμηνεύσουμε τη γαλλική υποστήριξη στο Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν και τις τεράστιες γερμανικές στρατιωτικές συμβάσεις με τη Σαουδική Αραβία; Τέλος, είναι ή δεν είναι η Γαλλία, η Ιταλία και η Μεγάλη Βρετανία που ασχολούνται με στρατιωτικές αποστολές σαφούς ιμπεριαλιστικού τύπου;
Οι ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις δεν είναι καθόλου «ουδέτερες» στη Μέση Ανατολή, αλλά αντιθέτως δείχνουν μεγάλη κινητικότητα, στρατευμένες καθώς είναι στο πλευρό του αμερικάνικου και σιωνιστικού ιμπεριαλισμού σε μια γενική δράση περιορισμού της σοβιετικής επιρροής και συνολικής στρέβλωσης των χαρακτηριστικών του δημοκρατικού-λαϊκού εθνικού παλαιστινιακού αισθήματος.
Και η ιταλική κυβέρνηση δεν είναι ουδέτερη, η μπουρζουαζία μας δεν είναι ουδέτερη, η οποία, κατά τη διάρκεια ενός μόνο έτους, του 1982, συμμετέχει σε δύο στρατιωτικές ενέργειες στη Μέση Ανατολή: στην MFO στο Σινά και στην »ειρηνευτική» δύναμη στη Βηρυτό, ανησυχώντας να φιλοξενήσει στη Ρώμη το γενικό αρχηγείο της πρώτης – έχει το θράσος να δηλώσει φιλική των παλαιστινίων βοηθώντας στη διασφάλιση της εφαρμογής των συμφωνιών του Camp David που επιτρέπουν στους σιωνιστές την αναγκαστική προσάρτηση των παλαιστινιακών εδαφών. Η ιταλική κυβέρνηση μπορεί να γεμίσει ένα αεροπλάνο με παιδιά από την Παλαιστίνη και να τα πάει δωρεάν επίσκεψη στη χώρα μας, αλλά το διεθνές προλεταριάτο και οι λαοί που αγωνίζονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό γνωρίζουν καλά ότι τα ιταλικά στρατεύματα καταπατούν το λιβανέζικο έδαφος συνένοχοι των Ηπα και των τοπικών φασιστών, πως ναρκαλιευτικά που φέρουν τη σημαία μας επιβάλλουν μια συμφωνία που βασίζεται στην προδοσία ενός «φαραώ» που πλήρωσε για τις πράξεις του με τη ζωή του. Έτσι όπως γνωρίζουν ότι στο έδαφός μας εγκαθίστανται πυραυλικά συστήματα με πυρηνικές κεφαλές των οποίων ο πρώτος στόχος δεν είναι η ανατολική Ευρώπη, αλλά πρωτίστως τα νεαρά έθνη που αντιτίθενται στους δυτικούς ιμπεριαλιστικούς στόχους. Η ιταλική κυβέρνηση θέλει να κάνει τη χώρα μας τον χωροφύλακα της μεσογείου, θέλει να αυξήσει το βρώμικο διεθνές της κύρος πνίγοντας τις νόμιμες και προοδευτικές φιλοδοξίες των λαών που απελευθερώνονται από την αποικιακή κυριαρχία και εκείνων που αγωνίζονται για την εθνική απελευθέρωση, αλλά ο κοινός αγώνας του ιταλικού προλεταριάτου με εκείνο το διεθνές και με τους προοδευτικούς λαούς όλου του κόσμου θα κάνει αυτό το σχέδιο να αποτύχει κάνοντας τον Craxi και τους συνεργάτες του να ανακαλέσουν τις προθέσεις τους.

ΟΙ ΑΡΧΟΥΣΕΣ ΤΑΞΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΗΔΗ ΕΠΙΛΕΞΕΙ
Η επιτάχυνση της ωρίμανσης της καπιταλιστικής κρίσης επιβάλλει στις αστικές κυβερνήσεις θεμελιώδεις και ουσιαστικές επιλογές όσον αφορά τη συνολική πολιτική τους. Ειδικότερα, η ιταλική μπουρζουαζία, βρίσκεται μπροστά σε μια πολύ ξεκάθαρη εναλλακτική λύση: έναν επαναπροσδιορισμό της κοινωνίας κατά τρόπο αυταρχικό και πολεμικό ικανό να την στηρίξει μέσα στις τάξεις των μεγάλων δυνάμεων, ή έναν βαθμιαίο υποβιβασμό στον κύκλο των λεγόμενων χωρών της »Β κατηγορίας». Οι μεγάλες μονοπωλιακές και χρηματοπιστωτικές ομάδες δεν έχουν καμία αμφιβολία: μόνο μια επιθετική εξωτερική πολιτική και μια αυταρχική εσωτερική πολιτική είναι κατάλληλες για την αναδιάρθρωση και το τεχνολογικό άλμα, στο οποίο είναι στρατευμένη η ιταλική οικονομία και το κοινωνικό κόστος της οποίας αντιπροσωπεύεται από χιλιάδες απολύσεις, την ανεργία και την αυξημένη εκμετάλλευση στα εργοστάσια. Και οι άρχουσες τάξεις έχουν ήδη κάνει τις επιλογές τους: ο «νέος ρόλος της Ιταλίας» στο NAT0 και στη μεσογειακή σκακιέρα, από την εγκατάσταση των πυραύλων στο Comiso, μέχρι τη στρατιωτική δέσμευση στη Μέση Ανατολή, είναι η ξερή απάντηση στο ερώτημα αυτό. Ο Spadolini, επικεφαλής της κυβέρνησης κατά τη στιγμή της αποστολής των στρατευμάτων στο Σινά και τη Βηρυτό, και υποστηρικτής των πυραυλικών εγκαταστάσεων, κάθεται θριαμβευτής στο υπουργείο άμυνας της κυβέρνησης Craxi, σαν να συμβολίζει την πολεμοχαρή συνέχεια που ζωντανεύει τα γραφεία των τελευταίων κυβερνητικών συμμαχιών. Είναι των τελευταίων ημερών η είδηση σχετικά με την έγκριση στη γερουσία στρατιωτικών πιστώσεων για σχεδόν 1.000 δισεκατομμύρια, κατανομή κονδυλίων οι χορηγήσεις των οποίων έγιναν εκτός του αμυντικού προϋπολογισμού, όπως και εκείνες για το ιταλικό σώμα στο Λίβανο. Οι φασίστες του MSI ψήφισαν και αυτοί υπέρ της πρότασης της κυβέρνησης.

ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ, ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ,
ένα ευρύ μαζικό κίνημα έχει αναπτυχθεί στη χώρα μας σε αντίθεση με τις πολεμικές επιλογές της κυβέρνησης Craxi, αυτό ζωντανεύει από την ακριβή συνειδητοποίηση της απόλυτης αναγκαιότητας να εμποδίσει την κούρσα του επανεξοπλισμού ή να αφαιρέσει από τα χέρια μιας χούφτας απατεώνων το πεπρωμένο πολλών εκατομμυρίων ανδρών και γυναικών. Από αυτή την άποψη μιλάμε για ένα κίνημα που αντιτίθεται στον ιμπεριαλισμό και αγωνίζεται για να νικήσει τον ληστρικό και πολεμοχαρή σχεδιασμό της ιμπεριαλιστικής μπουρζουαζίας.
Εν τω μεταξύ είναι σωστό και σημαντικό να υποστηρίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις και να συμμετάσχουμε σε αυτό το κίνημα, καθώς είναι απαραίτητο να διευκρινίσουμε ότι μόνο, το προλεταριάτο μπορεί να κερδίσει τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, διότι μόνο αυτή η κοινωνική τάξη μπορεί να αλλάξει ριζικά τους μηχανισμούς που προκαλούν τον ανταγωνισμό μεταξύ των εθνών μέχρι να τον κάνουν να κυλήσει σε πόλεμο. Ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο πρέπει τότε να συνδεθεί με την πάλη της εργατικής τάξης ενάντια στην εκμετάλλευση, τις απολύσεις και την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης σε ένα ενιαίο και συμπαγές προλεταριακό μέτωπο, έχοντας επίγνωση του ιστορικού καθήκοντος που καλείται να εκπληρώσει σε αυτήν την κρίσιμη συγκυρία. Πρέπει να τα σπάσουμε με την γενικής χρήσης υπερταξική προοπτική για να κατακτήσουμε την προλεταριακή διεύθυνση αυτού του κινήματος, μοναδική διεύθυνση που μπορεί να εξασφαλίσει μια πραγματική προοπτική στις προσδοκίες ειρήνης παρούσες στη συντριπτική πλειοψηφία του ιταλικού λαού.
Οι Ερυθρές Ταξιαρχίες για το χτίσιμο του Κομμουνιστικού Μαχόμενου Κόμματος δεσμεύονται βαθιά σε αυτό το έργο. Η οργάνωση μας βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του αγώνα κατά του ιμπεριαλισμού και κατά της κυβέρνησης Craxi, αντιπροσώπου της. Με αυτή την μαχόμενη πολιτική πρωτοβουλία οι Ερυθρές Ταξιαρχίες τοποθετούνται στο κέντρο της κοινωνικής σύγκρουσης που συμβαίνει στη χώρα, ερμηνεύοντας με σαφήνεια και αδιαμφισβήτητα τα γενικά συμφέροντα της προλεταριακής τάξης. Ταυτόχρονα, αυτή η πολιτική πρωτοβουλία είναι ένας ξεκάθαρος λόγος, ο λόγος μας είναι αυτός του επαναστατικού προλεταριάτου, απέναντι σε όλους εκείνους που θα ήθελαν να θάψουν την επαναστατική πολιτική στο μουσείο των αρχαιοτήτων, επαιτώντας έτσι ευκολότερα έλεος στα πόδια της μπουρζουαζίας. Μπροστά στα μαζικά κινήματα που αγωνίζονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό, αντιμέτωποι με την εργατική κινητοποίηση ενάντια στο κυβερνητικό διάταγμα απάτη, μπάσταρδο παιδί της συμφωνίας της 22ας ιανουαρίου, τι είναι τελικά τα πονηρά κλαψουρίσματα κάποιων επαναστατών οπερέτας; Όλοι αυτοί μπαίνουν ήδη στη χωματερή της ιστορίας. Είναι απαραίτητο να εντατικοποιηθεί ο αγώνας εναντίον της κυβέρνησης για την άμεση απόσυρση όλων των ιταλικών στρατευμάτων από τη Μέση Ανατολή για την απόρριψη των πυρηνικών πυραύλων στο Comiso, για να βγει η χώρα μας από το ΝΑΤΟ. Είναι απαραίτητο να επεκταθεί η μαζική και πρωτοποριακή κινητοποίηση επάνω σε αυτό το πολιτικό πρόγραμμα, σε ενότητα με την εργατική τάξη και τους αγώνες της και υπό την διεύθυνση του επαναστατικού προλεταριάτου. Το σενάριο μπροστά στο οποίο βρίσκεται το διεθνές προλεταριάτο είναι πολύ ακριβές: το κεφάλαιο ετοιμάζεται να το κάνει να πληρώσει τον αλμυρότερο λογαριασμό που αυτό το κοινωνικό σύστημα αναγκάζεται να παρουσιάζει περιοδικά στις μάζες που εκμεταλλεύεται ή καταπιέζει: τον πόλεμο. Αλλά ένα μεγάλο σύνθημα συνενώνει όλους τους εκμεταλλευόμενους: ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΣΕ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΜΟΥΝΙΣΜΟ! Μέσα στην επιταχυνόμενη ωρίμανση της καπιταλιστικής κρίσης προς τον πόλεμο προσφέρεται στο διεθνές προλεταριάτο μια εξαιρετική ευκαιρία: να σηματοδοτήσει ένα ισχυρό βήμα προς τα εμπρός στη συνολική διαδικασία της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης, κατακτώντας την πολιτική εξουσία σε μία ή περισσότερες καπιταλιστικές χώρες. Ειδικότερα, έχει πλέον ωριμάσει πλήρως η δυνατότητα να νικήσουμε την αστική τάξη στις προηγμένες καπιταλιστικές χώρες και να επιτύχουμε έτσι ένα αποφασιστικό πλήγμα για όλο τον ιμπεριαλισμό. Αλλά για να γίνει αυτό, για να μην πιαστούμε απροετοίμαστοι από την ταχεία κλιμάκωση των γεγονότων, είναι αναγκαίο να αναπτυχθεί η αντικειμενική ενότητα των αγώνων του προλεταριάτου όλου του κόσμου μέσα στην συνειδητοποιημένη ενότητα της κομμουνιστικής εμπροσθοφυλακής του. Οι κομμουνιστές όλων των χωρών πρέπει να τοποθετηθούν με αποφασιστικότητα στο δρόμο για το χτίσιμο της νέας ΚΟΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ, ΒΑΣΙΣΜΕΝΗΣ ΑΥΣΤΗΡΑ ΕΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ-ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΥ. Η οργάνωση μας είναι βαθιά πεπεισμένη για αυτό και θεωρεί ότι αυτός είναι ένας θεμελιώδης και αμετάκλητος ιστορικός στόχος που πρέπει να επιτευχθεί για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.
Οι Ερυθρές Ταξιαρχίες υποστηρίζουν και ενθαρρύνουν με όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους τη στρατευμένη αντιπαράθεση μεταξύ των κομμουνιστών κάθε χώρας και τοποθετούνται, με την απαιτούμενη σεμνότητα αλλά και με σταθερή βούληση, ως σημείο αναφοράς για αυτή τη «ουσιαστική πολιτική διαδικασία».

ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ!
ΝΑ ΕΝΙΣΧΥΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΕΜΟΚΑΠΗΛΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ CRAXI!
ΝΑ ΕΞΑΠΛΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΑΖΙΚΗ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑΚΗ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΕΠΑΝΩ ΣΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ:
ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΤΩΝ ΙΤΑΛΙΚΩΝ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ!
ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΠΥΡΑΥΛΟΥΣ ΣΤΟ COMISO ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΕΠΑΝΕΞΟΠΛΙΣΜΟΥΣ! ΕΞΩ Η ΙΤΑΛΙΑ ΑΠΟ ΤΟ NATO!

 

Φεβρουάριος 1984
Ερυθρές Ταξιαρχίες για το χτίσιμο του Μαχόμενου Κομουνιστικού Κόμματος – Brigate Rosse per la costruzione del Partito Comunista Combattente

 

http://www.sebbenchesiamodonne.it/rivendicazione-azione-contro-ray-leamon-hunt/

Αποτέλεσμα εικόνας για RAY LEAMON HUNT

ένοπλη πάλη, lotta armata

ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ DOZIER – ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ N.6

kleovisΣχολιάστε

BRIGATE ROSSE – PCC

Σε όλο το επαναστατικό κίνημα.
Τα γεγονότα αυτών των ημερών, μετά την απελευθέρωση από την μπουρζουαζία του δημίου Dozier, επιβάλλουν έναν προσεκτικό προβληματισμό και μιαν αξιολόγηση που να επιτρέπει τον επαναπροσδιορισμό και τη συνέχιση, με την απαραίτητη δύναμη, της επαναστατικής πρωτοβουλίας στο γενικό πρόγραμμα της συγκυρίας.
Την επίθεση από τον ανταρτοπόλεμο στην ηγετική δομή του ιμπεριαλιστικού πολέμου, το Νατο, τη μεγαλύτερη επίθεση που δέχτηκε ποτέ ο ιμπεριαλισμός: τον ανταρτοπόλεμο που συλλαμβάνει έναν στρατηγό των Ηπα! Σίγουρα δεν μπορούν να την διαγράψουν με ένα blitz, με μια μάχη που κέρδισε η ιμπεριαλιστική μπουρζουαζία.
Οι λέξεις-κλειδιά: «χτίσιμο του αντιιμπεριαλιστικού μαχόμενου μετώπου». «καταστροφή της ιμπεριαλιστικής φυλακής και απελευθέρωση του διεθνούς φυλακισμένου προλεταριάτου», δεν είναι και δεν μπορούν να ακυρωθούν επειδή ζουν μέσα στους αγώνες του ιταλικού και ευρωπαϊκού μητροπολιτικού προλεταριάτου, και μέσα στους αγώνες των λαών που καταπιέζονται από τον ιμπεριαλισμό.
Η σαφήνεια και τα επαναστατικά περιεχόμενα της σύλληψης-δίκης στον δήμιο Dozier που σημάδεψαν την εκστρατεία επάνω στο γενικό πρόγραμμα της συγκυρίας, αντιπροσωπεύουν μέσα στο διεθνές σκηνικό τα υψηλότερα σημεία επάνω στα οποία να προχωρήσουμε για την οικοδόμηση της νέας κοινωνίας που βασίζεται στις προσδοκίες εκατομμυρίων προλετάριων που θέλουν να είναι απαλλαγμένοι από τη δουλεία της μισθωτής εργασίας και το ζυγό του ιμπεριαλισμού.
Μπορεί να εξοντωθεί το μαζικό ανταγωνιστικό κίνημα που τους τελευταίους μήνες έχει βγει στους δρόμους ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο; Μπορεί να εξαλειφθεί η συνειδητοποίηση ότι μόνο ο αντιιμπεριαλιστικός εμφύλιος πόλεμος μπορεί να συντρίψει τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο; Μπορεί να εξοντωθεί με ένα αιφνιδιαστικό χτύπημα το πεδίο αγώνα επάνω στο οποίο ζουν και συνθήματα όπως «έξω το Νατο από την Ιταλία» και «δρόμο οι πύραυλοι απ’ το Comiso»;
Όλα αυτά είναι μέρος της κληρονομιάς δέκα χρόνων προλεταριακών αγώνων, στους οποίους η μπουρζουαζία αποκρίνεται μόνο με έναν τρόπο: επιτάχυνση του ιμπεριαλιστικού πολέμου, του οποίου το προλεταριάτο πρέπει να πληρώσει το οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό κόστος.

Σύντροφοι,
για όλες αυτές τις 42 ημέρες η αστική τάξη και ο ισχυρότερος στρατός στον κόσμο προσπάθησαν να επιλύσουν τις αντιφάσεις που άνοιξε η επαναστατική πρωτοβουλία, παρουσιάζοντας την ταξική σύγκρουση ως ιδιωτικό πόλεμο μεταξύ των Occ-μαχόμενων κομουνιστικών Οργανώσεων και του Κράτους, με τις διάφορες προσκλήσεις για διαπραγμάτευση, με τη συνήθη τακτική της «υποτίμησης του κρατουμένου», με τη σπασμωδική χρήση των μέσων μαζικής ενημέρωσης … «Ο στρατηγός δεν μιλάει» … «Ο στρατηγός έτσι κι αλλιώς δεν είναι τόσο σημαντικός» … «Η κυβέρνηση δεν υποχωρεί στον εκβιασμό».
Εν τω μεταξύ … εισήχθη η πρακτική της επικήρυξης, χωρίς η κυβέρνηση να έχει τη δύναμη να την διεκδικήσει ή να την αρνηθεί. Πρότειναν τη χρήση του στρατού σε λειτουργίες δημόσιας τάξης, και ο Capuzzo έπρεπε να παρέμβει λέγοντας ότι αυτό θα είχε προκαλέσει βλάβες και αντιφάσεις αντί να λύσει τα προβλήματα. Για πρώτη φορά στην ιστορία των αποκαλούμενων συνταγματικών δημοκρατιών ψηφίστηκαν μυστικοί νόμοι, και ο Spadolini ήταν τόσο γελοίος όσο και ανήθικος καθώς ξεφυσούσε να πει ότι δεν είναι αλήθεια, αλλά πως … η διαδικασία των μυστικών νόμων προχωρά και η κυβέρνηση αναλαμβάνει πλήρως την ευθύνη!
Φυσικά, κύριοι του πολέμου, έχετε την πλήρη ευθύνη για το ότι ξεκινήσατε τον αντιπρολεταριακό εμφύλιο πόλεμο, πρέπει να απαντήσετε σε αυτή την ευθύνη, και γι αυτό πρέπει να πληρώσετε, μπροστά σε όλο το προλεταριάτο!!
Τι προκύπτει από αυτή την εικόνα αν όχι η αδυναμία, η απονομιμοποίηση ενός καθεστώτος σπαραγμένου από τις αντιφάσεις!!
(…), αυτό το πολιτικό-στρατιωτικό προπύργιο του δυτικού πολιτισμού, όπως θα ήθελαν να το παρουσιάσουν, στην πραγματικότητα ένα όργανο κυριαρχίας και επιθετικότητας, (…) Dozier του πολέμου στο Βιετνάμ, από τους αμερικανούς της βοήθειας προς τις λατινοαμερικανικές και τουρκικές δικτατορίες, αυτό το προπύργιο της βαρβαρότητας και του πολέμου (…) αυτό κατηγορεί τα χτυπήματα, και στο εσωτερικό του σπαράσσεται από αντιθέσεις. Ακόμη και στις κυρώσεις εναντίον της Πολωνίας, τα μέλη του Νατο δεν καταφέρνουν να συμφωνήσουν γιατί αυτό που παίρνει το πάνω χέρι είναι η ανάγκη όλων των μπουρζουαζιών να ξεφύγουν από την κρίση, να είναι ανταγωνιστικές, να κατακτήσουν αγορές … (…) η Cocom, άλλη παράνομη δομή του ιμπεριαλισμού των πολυεθνικών, η οποία επιβλέπει τις βιομηχανικές και εμπορικές σχέσεις με τις χώρες της (…) καταφέρνει να εμποδίσει βολικές συμβάσεις σε ορισμένους τομείς της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης … ωστόσο, οι ευρωπαϊκές χώρες στέλνουν την δική τους task-force για να διεξάγει τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή!
Εδώ, λοιπόν, είναι το μόνο έδαφος επάνω στο οποίο ξαναβρίσκουν την ενότητα: ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και ο εσωτερικός πόλεμος εναντίον του προλεταριάτου.
Καλούμε ονομαστικά το όργανο με το οποίο η αστική τάξη κέρδισε αυτή τη μάχη: ήταν τα βασανιστήρια!
Το μόνο όπλο για να σταματήσει το χτίσιμο του Ένοπλου Προλεταριακού Συστήματος Ισχύος, και η ανάπτυξη της επαναστατικής πρωτοβουλίας. αναπόφευκτη επιλογή για κάθε καθεστώς σε αγωνία. καθρέφτης της σήψης της κοινωνίας της μισθωτής εργασίας.
Αυτή η βαρβαρότητα είναι η μόνη ουσία που ανασυντάσσει και ενοποιεί σε ένα μόνο μέτωπο αγώνα ενάντια στον ανταρτοπόλεμο, χώρες που πηγαίνουν από την Ιταλία στην Τουρκία στο Σαλβαδόρ.
Υπουργέ Rognoni, μην λες μαλακίες: η Ιταλία είναι η μόνη χώρα στην οποία νικήθηκε ο αντάρτικος πόλεμος χωρίς ειδικά μέτρα; Όχι!!! Η διαφορά είναι άλλη: στη «δημοκρατική μας χώρα» τα βασανιστήρια πρέπει να περάσουν μέσα από τη διαχείριση των μέσων μαζικής ενημέρωσης, και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά: η Ιταλία είναι μέρος της ΕΟΚ, του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, δέχεται επίσημα το «δημοκρατικό» παιχνίδι, σε αντίθεση με την Τουρκία και το Σαλβαδόρ όπου κανείς πλέον δεν προσπαθεί να αρνηθεί την πρακτική των σφαγών.
Τα βασανιστήρια γίνονται σεβασμός της «συνταγματικής υπαγόρευσης». τα βασανιστήρια στις σελίδες των εφημερίδων, καθίστανται μια «λαμπρή επιχείρηση», χορωδία επαίνων στους διάφορους «…μαλάκες » για την αποτελεσματικότητά τους.
Ποια αποτελεσματικότητα, εάν όλο αυτό είναι ένας γάντζος στο ταβάνι στο οποίο να κρεμάσουν προλετάριους και κομμουνιστές για να τους βιάσουν, και ένα ραβδί με το οποίο να τους σοδομίσουν!!!
Στρατηγέ Dozier, είδαμε τι σημαίνει να συλλαμβάνουμε έναν στρατηγό του στρατού των ΗΠΑ! Δεν ήταν ίσως το Nατο, στη φυλακή του λαού, που ζητούσε να διαπραγματευτεί με τους αντάρτες !!! Δεν ήταν ίσως το Nato, στη φυλακή του λαού, που έλεγε ότι η Ιταλία είναι μια αποσταθεροποιημένη χώρα και πως η ιταλική κυβέρνηση ήταν αμήχανη απέναντι σε αυτό έχοντας βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση!!
Κύριοι του πολέμου, υπάρχει ένα χάσμα ανάμεσα στην ταυτότητά σας ως δημίων ιμπεριαλιστών σφαγέων, και της συνείδησης των προλετάριων και των κομμουνιστών που μάχονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό.
Οι ανοησίες σας σχετικά με τις «διεθνείς ίντριγκες», στις (…) δεν είναι αρκετές. οι προσπάθειες που καταβάλλετε για να δημιουργήσετε επάνω στο πετσί των συντρόφων εικόνες που είναι μόνο δικές σας και αυτού του καθεστώτος. την πραγματικότητα δεν μπορείτε να την θολώσετε: οι εργάτες, οι φοιτητές, οι σιδηροδρομικοί είναι η δύναμη του κόμματος και του επαναστατικού κινήματος.
Δεν θα επιτρέψουμε να προστεθεί και η καταστροφή της πολιτικής ταυτότητας τους στη φυσική καταστροφή των συντρόφων.
Οι κομμουνιστές ξέρουν να αναγνωρίζουν εκείνους που προδίδουν για να περάσουν στις τάξεις του εχθρού και εκείνους που από κάθε άποψη ανήκουν στις τάξεις των επαναστατών.
Τον μηχανισμό και τις δομές των πρακτικών των βασανιστηρίων, από τους Sica στους Simone στους δημοσιογράφους με τα εύκολα χαμόγελα τους γνωρίζουμε καλά. Επαναλαμβάνουμε: τους γνωρίζουμε καλά. Να είστε σίγουροι πως τίποτα δεν θα μείνει ατιμώρητο.

Σύντροφοι,
η αστική τάξη σημείωσε αναμφισβήτητα ένα σημείο προς όφελός της. Αυτό το σημείο δεν μπορεί πλέον να περικλείεται μόνο στο συνηθισμένο καρναβάλι του καθεστώτος φτιαγμένο από ‘ super man’ με πλαστικές σακούλες στο κεφάλι, η μπουρζουαζία έχει αντιληφθεί ένα πολιτικό γεγονός θεμελιώδους σημασίας: πώς να αναγνωρίζει και να διαλύει τους χώρους των μαζικών κινημάτων από τους οποίους γεννιέται η δύναμη που θα την καταστρέψει. απ’ όπου γεννιέται το σύστημα της προλεταριακής ένοπλης εξουσίας για την μετάβαση στον κομμουνισμό.
Το πρόβλημα για τους επαναστάτες, για ολόκληρο το επαναστατικό κίνημα είναι να καταλάβουμε ότι η μάχη που ξεκίνησε από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες με τη δίκη στον μπόγια Dozier που διέκοψε η μπουρζουαζία, δεν είναι ένα ατύχημα που μπορούσε να αποφευχθεί με μερικές ακόμη προφυλάξεις, αλλά ένα επεισόδιο μιας γενικής αλλαγής στις ισορροπίες δυνάμεων υπέρ της αστικής τάξης.
Οι εκατοντάδες συλλήψεις μέσα σε λίγες μέρες δείχνουν ότι εναντίον του εκκολαπτόμενου συστήματος προλεταριακής εξουσίας το καθεστώς αυτό ξεκινάει την πιο σκληρή επίθεση σε όλα τα επίπεδα, από το πολιτικό μέχρι το στρατιωτικό. Και αυτό, ακριβώς επειδή συνειδητοποίησε την τεράστια επαναστατική δυνατότητα που περιέχεται μέσα στο πρόγραμμα που το προλεταριάτο και τα έμβρυα των μαζικών οργανισμών έχουν ξεκινήσει. των κοινωνικών αιτιών του ταξικού πολέμου, του ριζώματος του ένοπλου αγώνα μέσα στην τάξη.
Αν από την πλευρά μας το ότι έχουμε εντοπίσει τα κεντρικά σημεία του επαναστατικού προγράμματος και αρχίσαμε να τα εφαρμόζουμε, έχει καταστήσει σαφές πόση αποσταθεροποιητική δύναμη έχει για την αστική τάξη και πόση ενωτική δύναμη έχει αυτό το πρόγραμμα για το προλεταριάτο. εάν αυτό έχει προκαλέσει τη μεγαλύτερη αντεπαναστατική επίθεση που θυμόμαστε. πρέπει επίσης να καταλάβουμε ότι όλο αυτό δεν είναι πλέον αρκετό.
Παράλληλα με τη σαφήνεια και την ορθότητα των κοινωνικών αιτιών του επαναστατικού πολέμου, πρέπει επίσης να καταλάβουμε ποια είναι η επαναστατική θεωρία που μας καθιστά ικανούς να οδηγήσουμε αυτό τον πόλεμο.
Η διεξαγωγή του επαναστατικού πολέμου δεν αποτελεί πρόβλημα εξευγενισμού των στρατιωτικών μέσων, αλλά η κατανόηση του τρόπου με τον οποίον μπορεί να συνεχίσει να ζει η επαναστατική πολιτική, των τρόπων με τους οποίους είναι δυνατή η κατάκτηση των προγραμμάτων σε αυτές τις συνθήκες της σύγκρουσης.
Επομένως τα προβλήματα δεν είναι τα blitz, ούτε η υποτιθέμενη ικανότητα με την οποία τα φέρουν εις πέρας, αλλά η ικανότητα, που επιτεύχθηκε από αυτό το Κράτος να διαταράξει τις επαναστατικές γραμμές ξεκινώντας από τον πολιτικό προσδιορισμό των χώρων, των κινημάτων, των προλετάριων που συνιστούν το δίκτυο, το πολιτικό υποκείμενο στο οποίο αναφέρονται, τον τρόπο ύπαρξης και χτισίματος του συστήματος της προλεταριακής εξουσίας.
Για την μπουρζουαζία το να καταφέρει να εισέλθει μέσα σε αυτό το συνθετικό ιστό, σήμανε να τοποθετήσει τις προφυλακές της μέσα στο κίνημα, επιτιθέμενη σε αυτό από μέσα με τα εργαλεία του τρόμου, των βασανιστηρίων, των σφαγών, του εκβιασμού για χιλιάδες και χιλιάδες προλετάριους.
Για το επαναστατικό κίνημα είναι ζωτικής σημασίας να εμποδίσει αυτό να συμβεί, είναι ζωτικής σημασίας να αποφευχθεί η ικανότητα της μπουρζουαζίας να καταλάβει πώς συμβαίνει η διαδικασία του επαναστατικού χτισίματος, ποια είναι τα σημεία συνάντησης, συζήτησης, επαναστατικής οργάνωσης, ποια τα εργαλεία πολιτικής εργασίας ανάμεσα στις μάζες. Αυτό σημαίνει ενίσχυση του υπό κατασκευή συστήματος εξουσίας, εγκαταλείποντας κάθε ψευδαίσθηση ότι μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτός ο πόλεμος με τα εργαλεία του παρελθόντος. Αυτό σημαίνει ότι το σύνθημα της μαζικής παρανομίας, της παρανομίας των καναλιών επικοινωνίας μας και αγώνα πρέπει να προσαρμοστούν στο επίπεδο που μας επιβάλλεται. αυτό σημαίνει να αποτρέψουμε την ταυτοποίηση, πρώτα πολιτική, μετά στρατιωτική, από πλευράς εξουσίας. σημαίνει ότι παρά το αναπόφευκτο αντίτιμο που πρέπει να πληρώσουμε για να απελευθερωθούμε από την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, πρέπει να προστατευθεί η συνέχεια και η ανάπτυξη της επαναστατικής διαδικασίας, ξεκινώντας από τις προϋποθέσεις και τις αρχές επάνω στις οποίες στηρίζεται: τα πολιτικά-στρατιωτικά-οργανωτικά εργαλεία που επιτρέπουν στο επαναστατικό πρόγραμμα να εδραιωθεί, να ζήσει και να κερδίσει.
Στην επίθεση που υφιστάμεθα, είμαστε πεπεισμένοι ότι μια ενίσχυση του συνόλου του συστήματος της ένοπλης προλεταριακής εξουσίας μπορεί να επανεμφανισθεί, επειδή έχουμε δει τα όρια της αστικής τάξης, η εικόνα της παντοδυναμίας της δεν έχει καμία κοινωνική νομιμοποίηση, διότι μέσα στη σύγκρουση μαθαίνουμε να χτίζουμε και τα δικά μας όπλα: το πρόγραμμα και την επαναστατική θεωρία του εμφυλίου πολέμου στις μητροπόλεις.
Επάνω σε αυτό δεν υπάρχει επιστροφή, επάνω σε αυτό η μπουρζουαζία δεν θα μπορέσει να μας κάνει να υποχωρήσουμε παρά τις δειλές προσπάθειές της να μας οδηγήσει στο επίπεδο της στρατιωτικής αντιπαράθεσης. Αυτό που φοβάται είναι η πολιτική δύναμη των συνθημάτων μας, η ανικανότητα της να απαντήσει στις κοινωνικές αιτίες του ταξικού πολέμου: αυτή είναι η δύναμή μας, αυτό θα επιβάλλουμε μαζί με τις μάζες.

Να εξουδετερώσουμε και να διαλύσουμε το χτίσιμο των αντεπαναστατικών βάσεων μέσα στο επαναστατικό κίνημα. Πόλεμος στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο! Πόλεμος στην αντεπανάσταση! Πόλεμος στην καθεστωτική πληροφόρηση! Πόλεμος στα βασανιστήρια και την απαγωγή «με αργεντίνικους τρόπους»!
Να μετατρέψουμε το σχέδιο της αστικής τάξης σε αντιιμπεριαλιστικό εμφύλιο πόλεμο!

Για τον κομουνισμό – Per il comunismo
ερυθρές Ταξιαρχίες για το χτίσιμο του κομουνιστικού μαχόμενου Κόμματος – Brigate rosse per la costruzione del Pcc.

5-2-82

http://www.sebbenchesiamodonne.it/campagna-dozier-comunicato-n-6/

Αποτέλεσμα εικόνας για sequestro dozier

Αποτέλεσμα εικόνας για sequestro dozier

Αποτέλεσμα εικόνας για sequestro dozier

Αποτέλεσμα εικόνας για sequestro dozier

Αποτέλεσμα εικόνας για sequestro dozier