Ετικέτα: ιστορία

θεωρία, teoria

Μέσα σε μια εβδομάδα άλλαξε ο κόσμος

kleovisΣχολιάστε

Ο συριακός πόλεμος. Κυρώσεις στην Άγκυρα; Καλώς! Ωστόσο, το 70% των δανείων των τουρκικών εταιρειών είναι με ευρωπαϊκές τράπεζες και υπάρχουν χιλιάδες εταιρείες που έχουν μετεγκατασταθεί στην Τουρκία (συμπεριλαμβανομένης της Barilla και της Benetton). Ο ατλαντισμός βρίσκεται στη λεωφόρο της δύσης. Ο στόχος της Μόσχας: δεν θα υπάρξει ποτέ πλέον ένα άλλο Κοσσυφοπέδιο (1999), ούτε μια άλλη Λιβύη (2011), ούτε «χρωματιστές» επαναστάσεις, συμπεριλαμβανομένης της Βενεζουέλα

Tank turchi a nord di Manbij
τουρκικά τεθωρακισμένα βόρεια της Manbij

 © Afp

Μέσα σε μια εβδομάδα ο κόσμος έχει αλλάξει: έφτασε ο Επικεφαλής, ο πραγματικός. Αυτός δεν είναι ένας πόλεμος όπως οποιοσδήποτε άλλος: ο κόσμος που προέκυψε από την κατάρρευση του Τείχους του Βερολίνου το 1989 έχει αλλάξει για άλλη μια φορά.

Μέσα σε λίγες μέρες έχουν καεί 30 χρόνια ιστορίας, ίσως ο Πούτιν τους έχει κερδίσει έχοντας γίνει ο αληθινός συν-διευθυντής της διεθνούς πολιτικής.

Ενώ οι ΗΠΑ εγκατέλειπαν την προστασία των κούρδων, το «πεζικό» τους εναντίον του Χαλιφάτου. Τα ρωσικά στρατεύματα γεμίζουν τώρα το κενό που άφησαν οι Ηνωμένες Πολιτείες και παρεμβάλλονται μεταξύ των δύο Raìs, Assad και Erdogan, και των κούρδων.

Ένας σχεδόν τέλειος συγχρονισμός ώστε να φαίνεται συμφωνημένος.

Η ΡΩΣΙΑ βλέπει μπροστά της έναν στόχο: να ορίσει ότι δεν θα γίνεται πλέον τίποτα ενάντια στα συμφέροντα της Μόσχας. Δεν θα υπάρξει πλέον ένα άλλο Κοσσυφοπέδιο (1999), δεν θα υπάρξει ούτε μια άλλη Λιβύη (2011) και ούτε «έγχρωμες» επαναστάσεις, συμπεριλαμβανομένης της Βενεζουέλας.

Όσον αφορά τη μελλοντική διεύρυνση του Νατο, ο ατλαντισμός, ορκισμένος εχθρός της Ρωσίας, μοιάζει να βρίσκεται στη λεωφόρο της δύσης.

Το πιο εμφανές είναι ότι η Τουρκία διέσπασε μια Συμμαχία που για 70 χρόνια φαίνονταν η πιο ισχυρή στον κόσμο. Ο Ερντογάν χλεύασε τις εκκλήσεις του Trump, της Ευρώπης και του γραμματέα Νατο Stoltenberg, που τώρα είναι ένας ζαλισμένος και αμήχανος ταξιδευτής.

Πρόκειται για ένα γεγονός που σημαδεύει μια ολόκληρη εποχή: οι αμερικανοί που είχαν τους κύριους συμμάχους τους στον αγώνα κατά του Isis στους κούρδους, τους εγκατέλειψαν για να μην συγκρουστούν με την Τουρκία, μέλος του Νατο από το 1953, που φιλοξενεί 24 βάσεις και πυραύλους με στόχο τη Μόσχα και την Τεχεράνη.

ΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ παράλογη. Σε αυτές τις συνθήκες, το ΝΑΤΟ δεν έχει πια κανένα νόημα, εκτός αν αλλάξει ριζικά. Πράγμα που δεν είναι εύκολο, δεν μπορούν να δώσουν μια κλωτσιά στην Τουρκία όπως με τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2020 στην Κωνσταντινούπολη, τη μόνη αληθινή κύρωση που ίσως εφαρμοστεί πραγματικά.

Η Τουρκία επέλεξε το δυτικό μέτωπο κατά τη δεκαετία του 1950, για να λειτουργήσει ως προγεφύρωμα στη Σοβιετική Ένωση, δηλαδή σε εκείνο τον κομμουνιστικό κόσμο που θεωρήθηκε ο πιο θανατηφόρος εχθρός. Και τώρα ο Ερντογάν, ο οποίος χρησιμοποιεί τους τζιχαντιστές ενάντια στους κούρδους αλλά και κατά της Δύσης και εκβιάζει την Ευρώπη με τους πρόσφυγες, έχει γίνει ο πιο επικίνδυνος αντίπαλος.

ΟΧΙ ΜΟΝΟ: Ο Putin, που μαζί με το Ιράν υποστηρίζει τον Άσαντ, είναι ο μόνος που μπορεί να συγκρατήσει τον Ερντογάν ή να διαπραγματευτεί μαζί του όχι ως ηττημένος αλλά ως σοβαρός πρωταγωνιστής σε σοβαρά πράγματα όπως το Idlib, η Rojava, το μέλλον της Συρίας, το αντιπυραυλικό σύστημα S-400, το πυρηνικό ζήτημα, το ρωσικό φυσικό αέριο του οποίου η Άγκυρα είναι ο μεγαλύτερος αγοραστής.

Σίγουρα, όπως έγραφε την προηγούμενη τρίτη scriveva martedì scorso στο manifesto ο Manlio Dinucci, είναι δύσκολο να παραδεχτούμε ότι έχει στραφεί εναντίον ενός συμμάχου στον οποίο το ΝΑΤΟ έχει επενδύσει 5 δισεκατομμύρια δολάρια και αντιπροσωπεύει μια πλούσια δυτική πολεμική αγορά.

ΟΜΩΣ ΤΕΧΝΙΚΑ το Nato δεν μας χρησιμεύει πλέον σε τίποτα από τότε που οι ΗΠΑ παραιτήθηκαν από τον ρόλο τους ως ηγέτη-οδηγού της Δύσης: με λίγα λόγια ο Trump όχι μόνο εγκατέλειψε τους κούρδους αλλά και την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή στα χέρια της Ρωσίας, το μόνο κράτος που σήμερα κάνει τους πολέμους νίκη και δεν εγκαταλείπει τους συμμάχους. Είναι αλήθεια μάλιστα ότι ο Πούτιν μετέβη στη Σαουδική Αραβία για να καθησυχάσει το Ριάντ απέναντι στο Ιράν, σύμμαχο της Μόσχας στη Συρία.

Τα μόνα θετικά νέα για τους Αμερικανούς, όπως αναφέρει η Wall Street Journal, είναι ότι πωλούν πυρηνικούς σταθμούς στους σαουδάραβες.

Το σημαντικό για τον Trump, κατά βάθος, είναι να τιμολογεί, να εκδίδει τιμολόγια.

Για τις Usa Ευρώπη και Μέση Ανατολή δεν είναι πλέον στρατηγικές: είναι αγορές στις οποίες μπορούν να πωληθούν όπλα και στρατιωτική υποδομή, συμπεριλαμβανομένων μισθοφόρων που σύντομα θα χρησιμοποιούμε κι εμείς αντί για στρατιωτάκια σοκολάτας.

ΟΙ ΠΙΟ ΧΑΖΟΙ είναι οι σαουδάραβες του δολοφόνου πρίγκιπα Mohammed bin Salman, στον οποίο ο Trump πούλησε όπλα για 100 δισεκατομμύρια δολάρια και που χτυπήθηκαν μέσα στο σπίτι τους από μια επίθεση που μείωσε τη παραγωγή πετρελαίου κατά το ήμισυ. Αλλά αυτά τα όπλα δεν χρησιμεύουν σε τίποτα διότι οι δειλοί σαουδικοί χάνουν στην Υεμένη ενάντια στους σιίτες Houthi που υποστηρίζονται από την Τεχεράνη. Και γι αυτό αγκαλιάζουν και τον Πούτιν.

ΜΑ ΕΙΧΑΤΕ πραγματικά πιστέψει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ακόμα πρόθυμες να πεθάνουν για τους κούρδους, τους άραβες ή τους ευρωπαίους; Μετά τις αποτυχίες του Αφγανιστάν και του Ιράκ, κανείς στην Ουάσιγκτον δεν θέλει να πεθάνει για την ασφάλειά μας.

Δεν σκέφτεται μόνο ο Τραμπ έτσι. Και ο Ομπάμα το 2011 αποσύρθηκε από το Ιράκ αφήνοντας τη χώρα στο χάος και στη συνέχεια στα χέρια του Χαλιφάτου.

Ο πόλεμος κατά του ισλαμικού κράτους στους αμερικανούς δεν κόστισε ούτε ένα θάνατο Ηπα: 11.000 κούρδοι σκοτώθηκαν αντιθέτως.

Εάν ο Ερντογάν μας εκβιάζει, ο Τραμπ μας κοροϊδεύει αιματηρά. Οι ευρωπαίοι τζιχαντιστές το σκάνε από τις κουρδικές φυλακές; Αν τους θέλετε πηγαίνετε να τους πιάσετε, λέει ο Trump. Πιο ξεκάθαρο από έτσι δεν υπάρχει.

Αλλά τα ασβεστωμένα μνήματα που κυβερνούν την Ευρώπη λένε τη μια ανοησία πίσω από την άλλη.

Για παράδειγμα διατάσσουν το εμπάργκο όπλων κατά της Τουρκίας. Κρίμα που είμαστε εμείς ακριβώς με τη Leonardo-Finmeccanica που κατασκευάζουμε τα όπλα στην Τουρκία: για παράδειγμα τα θαυμάσια ελικόπτερα Mangusta από την Agusta-Westland.

ΚΙ ΟΜΩΣήμασταν τόσο ευτυχισμένοι όταν εισπράτταμε από τους τούρκους: παραγγελίες και θέσεις εργασίας, τι θέλετε περισσότερο;

Κάποιοι θα ήθελαν να επιβάλουν κυρώσεις στην Άγκυρα. Λοιπόν το 70% των δανείων των τουρκικών εταιρειών είναι με ευρωπαϊκές τράπεζες και εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, εταιρειών έχουν μεταφερθεί στην Τουρκία: θα θέλατε να μποϊκοτάρετε τα ζυμαρικά Barilla ή την Benetton τώρα;

Στους ευρωπαίους ο Νέος Κόσμος, χωρίς αληθινό Νατο, χωρίς νόμο και χωρίς διαμεσολαβήσεις, αλλά γεμάτος αντιφάσεις-αντιθέσεις και με τον Πούτιν επί κεφαλής, έπεσε πάνω σαν ένα τρένο σε κούρσα. Και τώρα ο χρόνος έχει λήξει.

Vladimir Putin (Afp)https://ilmanifesto.it/in-una-settimana-il-mondo-e-cambiato/

Ο χρήστης  έκανε Retweet

 Πριν από 4 ώρες

Graffiti in Bologna, Italy in solidarity with the resistance of

 

σύγχρονη σκέψη, pensiero di oggi

Παρίσι 1871 – Βαρσοβία 1944 – Κομπάνι 2019;

kleovisΣχολιάστε
Δημοσιεύτηκε στις  · in Interventi ·στις Παρεμβάσεις

του Sandro Moiso

“Non abbiamo amici, solo le montagne-Δεν έχουμε φίλους, μόνο τα βουνά” (proverbio curdo-κουρδική παροιμία)

Τα τελευταία χρόνια έχουμε τελείως συνηθίσει με την χριστιανική ηθικολογία, με τον άνανδρο φτηνό και άχρηστο ειρηνισμό, τον λαϊκισμό και τον κυριαρχισμό-sovranismo[α] άθλιων πολιτικών, καθώς και την επιστροφή στη σκηνή των πιο θλιβερών εθνικιστικών ιδεολογιών και πολιτικών μετώπων του εικοστού αιώνα όπως και μια συμφεροντολογική αλληλεγγύη χρήσιμη μόνο στα παιχνίδια της πιο βρώμικης πολιτικής, έτσι ώστε να μη γνωρίζουμε πώς να αντιδράσουμε με τον σωστό διεθνισμό, επαναστατικό και ταξικό, στις τραγωδίες τα δράματα και τις εξεγέρσεις που ταράσσουν τον πλανήτη αυτές τις τελευταίες εβδομάδες.

Από την Rojava στο Ιράκ, από τον Ισημερινό στο Χονγκ Κονγκ, από τις γιγαντιαίες διαδηλώσεις νεολαίας για την προστασία του περιβάλλοντος, της κλιματικής δικαιοσύνης και των ειδών, ένα τεράστιο τελλουρικό κίνημα κλονίζει τις κοινωνίες, στην Ανατολή όπως στη Δύση ή στη Μέση Ανατολή.
Κάποτε τουλάχιστον θα είχαμε τραγουδήσει Ολόκληρος ο κόσμος εκρήγνυται … αλλά όχι σήμερα: ο καθένας τοποθετείται με έναν σκοπό και σε κάθε περίπτωση θα βρούμε εκείνους που τοποθετούνται στη βάση ενός από τα στοιχεία που αναφέρονται στην αρχή ή με ένα από τα δύο μέτωπα που αγωνίζονται επικαλούμενοι λόγους που προέρχονται από τη γκρίζα πολιτική των μετώπων που κληρονομήθηκε από τη δεκαετία του 1900.

Όλα αυτά δεν αποδυναμώνουν μόνο τα αγωνιζόμενα κινήματα ενάντια στο άδικο-άνισο παρόν, αλλά με αυτό τον τρόπο χάνεται κάθε διαυγής και αναγκαία ικανότητα να αναλύονται οι κινήσεις αυτού που θα πρέπει να είναι ο μόνος αντίπαλός μας (ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής) και εκείνα που θα έπρεπε να τεθούν σε κίνηση από ένα πραγματικά ανταγωνιστικό κίνημα.

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, σε όλες τις μορφές τους, αρέσκονται να μιλάνε για θύματα, αδικίες, πόνο και τρόμο, με ένα τρόπο που δημιουργεί σύγχυση, όπως συνέβη στην πορεία της Ανάβασης της μνήμης στη Μπρέσια, όπου τοποθετήθηκαν δίπλα δίπλα θύματα και δήμιοι μιας βίας που φαίνεται να είναι περισσότερο μια εκδήλωση του απόλυτου Κακού παρά το προϊόν πραγματικών κοινωνικών αντιφάσεων και ταξικών μαχών. Έτσι, για να δώσoυμε ένα παράδειγμα, ο κομισάριος Calabresi μπορεί να τοποθετηθεί αμέσως μετά τον αναρχικό Serantini, ενώ του Giuseppe Pinelli δεν βρίσκεται κανένα ίχνος σε αυτή τη διαδρομή.

Έτσι, σε αυτές τις δραματικές ώρες, ενώ ο δεύτερος στρατός του ΝΑΤΟ, υποστηριζόμενος από τις φονταμενταλιστικές πολιτοφυλακές, άρχισε να συντρίβει την κουρδική αντίσταση στη Rojava, όλοι έσπευσαν να καταγγείλουν τη γενοκτονία (την οποία ο Ερντογάν προφανώς προγραμμάτιζε εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα) και να καταδικάσουν την τουρκική δράση, αλλά χωρίς ποτέ να αγγίξουν το θέμα της οργανωτικής, πολιτικής, οικονομικής, περιβαλλοντικής, ισότητας φύλου και στρατιωτικής εμπειρίας που οι κουρδικές δημοκρατικές δυνάμεις επιδιώκουν-προωθούν εδώ και χρόνια σε μια από τους πιο καυτές περιοχές (από στρατιωτική και γεωπολιτική άποψη ) του πλανήτη (qui).

Εάν το θέμα των προσφύγων το περασμένο καλοκαίρι, όταν η θεσμική αριστερά προετοίμαζε την ανάξια επιστροφή της στην κυβέρνηση, είδε γενναιόδωρες και άφθονες κινητοποιήσεις, η κινητοποίηση σε αλληλεγγύη με τους κούρδους της Ροζάβα και τις μονάδες μάχης και προστασίας τους αντιμετώπισε μεγαλύτερες δυσκολίες, έτσι ώστε οι διαδηλώσεις για την υποστήριξή τους, έστω και αν τις τελευταίες μέρες έχουν δει τους αριθμούς τους να διευρύνονται, δεν υπήρξαν ποτέ μέχρι σήμερα τόσο ενοποιημένες ή αρκετά ισχυρές ώστε να μπορούν να πιέσουν μια άθλια και φοβισμένη κυβέρνηση, ανίκανη να πάρει θέση ακριβώς λόγω των συμφερόντων των περισσότερων από 1.400 ιταλικών εταιρειών που δραστηριοποιούνται στην Τουρκία, με την οποία οι εμπορικές συναλλαγές κυμαίνονται περίπου στα 20 δισ. ευρώ ετησίως.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, μετά, οι αμφιβολίες πολλών «συντρόφων» ή εκείνων που υποτίθεται πως είναι τέτοιοι θα προέρχονταν από το γεγονός ότι οι κούρδοι της Ροζάβα αποδέχτηκαν, για να μπορέσουν να οπλιστούν, την αμερικανική βοήθεια στην περίοδο του αιματηρού αγώνα τους εναντίον του ISIS, με τον οποίο αντιπροσώπευσαν τη μοναδική πραγματική στρατιωτική νικηφόρα αντιπαράθεση στον επεκτατισμό του Daesh στη Μέση Ανατολή.

Άλλοι, πάλι, ανίκανοι να σκεφτούν στη Ρωσία του Πούτιν ως έναν από τους πολλούς παίκτες του ιμπεριαλισμού στην περιοχή, δεν καταφέρνουν να ξεχωρίσουν τον πολιτικό και διπλωματικό αλλά και στρατιωτικό ακτιβισμό του νέου τσάρου της Μόσχας από τις προσωπικές και αδικαιολόγητες νοσταλγικές φαντασιώσεις τους σχετικά με την ΕΣΣΔ σταλινικής μνήμης, συμβάλλοντας έτσι στην προβολή των ιδεωδών για μέτωπα στον σύγχρονο κόσμο που συνέβαλαν ήδη στην καταστροφή του ευρωπαϊκού προλεταριάτου και της αυτόνομης ταξικής του πρωτοβουλίας κατά την διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου.

Δυστυχώς, όμως, ακόμη και όσοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να υποστηρίξουν και να υπερασπιστούν την εμπειρία της Ροζάβα, ξεχνούν την Ιστορία και μπορούν να εξαπατούν τους εαυτούς τους πως μια αλλαγή συμμαχίας (το πέρασμα των κουρδικών πολιτοφυλακών στο πλευρό των στρατευμάτων του Assad, με την αόριστη υποστήριξη της Ρωσίας) ή μια ευρωπαϊκή διπλωματική παρέμβαση μπορούν να συμβάλουν στην επίλυση της στρατιωτικής κατάστασης στον αγωνιστικό χώρο. Όχι, αγαπητοί σύντροφοι, κι εσείς κάνετε λάθος. Ειδικά όταν υπερασπίζεστε την Rojava βάζοντας σε πρώτο πλάνο τη δράση της κατά του ISIS αντί της σημασίας του πολιτικού πειράματος της.

Ξεχνώντας την ιστορία, αγνοείτε μερικά πράγματα που δεν είναι καθόλου δευτερεύοντα.Το πρώτο δίδεται από το γεγονός ότι κανένας εκπρόσωπος του διεθνούς ιμπεριαλισμού, παρά τις σοβαρές πολιτικο-στρατιωτικές και οικονομικο-εδαφικές αντιφάσεις που τον στενεύουν, θα μπορούσε ποτέ να υπερασπιστεί με πίστη και επαρκή μέσα ένα κοινωνικό πείραμα που αποσκοπεί στην αντικατάσταση του και εκείνη του τρόπου παραγωγής του και των κοινωνικών σχέσεων δύναμης που τον στηρίζουν, που είναι η βάση του..

Όχι μόνο οι Ηνωμένες Πολιτείες »πρόδωσαν», αλλά και οι ευρωπαίοι, ακόμα και όταν προσποιούνται ότι καταδικάζουν τον κυρίαρχο της Άγκυρας. Του οποίου η στρατιωτική δύναμη, η γεωπολιτική θέση και, για άλλη μια φορά, οι εμπορικές συναλλαγές (80 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως μόνο με την Ευρώπη) είναι πιο σημαντικά για το Νατο και τη Δύση από οποιαδήποτε άλλη ανθρωπιστική και «δημοκρατική» θεώρηση.
Αντιθέτως στην πραγματικότητα, ίσως, κανείς δεν έχει προδώσει, ούτε καν ο Trump: απλά ο καθένας έχει ενεργήσει ή ενεργεί με βάση το δικό του συμφέρον προτεραιότητας. Στην κορυφή του οποίου σίγουρα δεν στέκεται το κουρδικό ζήτημα ή η σωτηρία της Ροζάβα. ενώ ο καθένας είναι πρόθυμος να στείλει τις κανονιοφόρους του για την άμυνα των πετρελαϊκών κοιτασμάτων, όπως συμβαίνει αυτή τη ώρα για τα κυπριακά κοιτάσματα (qui), δεν εμποδίζουν συλλογικά και αμέσως την πώληση όπλων στο καθεστώς της Άγκυρας.

Το δεύτερο ζήτημα είναι ακόμη απλούστερο, ακόμη και αν, μόλις ξεχαστεί η Ιστορία των κοινωνικών και στρατιωτικών συγκρούσεων, φαίνεται σήμερα πιο δύσκολο να κατανοηθεί. Η τραγωδία που πρόκειται να πραγματοποιηθεί στη Kobane, και στα άλλα μέρη όπου το πείραμα του κουρδικού δημοκρατικού συνομοσπονδισμού έχει εκδηλωθεί ως επί το πλείστον, έχει ήδη συμβεί άλλες φορές στην ιστορία των τελευταίων 148 ετών.

Πράγματι, μετά την ήττα των γαλλικών στρατευμάτων και του Ναπολέοντα ΙΙΙ στο Sedan το 1870, οι πρώσσοι διοικητές δεν είχαν καμία δυσκολία να αφήσουν ένα μέρος του γαλλικού στρατού να επανεξοπλιστεί για να καταστείλει στο αίμα το πείραμα της Παρισινής Κομμούνας, πρώτη μορφή πολιτικής αυτοδιαχείρισης, στρατιωτικής και οικονομικής του γαλλικού και ευρωπαϊκού προλεταριάτου. Ο τοίχος των ομόσπονδων στο νεκροταφείο του Père-Lachaise, όπου στις 28 μαΐου του 1871 εκτελέστηκαν 147 κομμουνάροι οι οποίοι επέζησαν μετά από την πτώση της πόλης στα χέρια των στρατευμάτων των Βερσαλιών, είναι ακόμη εκεί να μας το υπενθυμίζει, αν και πολλοί τρέχουν για να επισκεφθούν εκείνο το νεκροταφείο ως τουρίστες μόνο επειδή εκεί υπάρχει ο τάφος του Jim Morrison.

Η προώθηση των στρατευμάτων του Assad, από την άλλη πλευρά, θα είναι αργή. Ο Πούτιν δεν θέλει μια διαίρεση της Συρίας που να θέτει σε κίνδυνο την παρουσία των ρωσικών βάσεων στην περιοχή εκείνη και, ταυτόχρονα δεν θέλει να ερεθίσει το νέο του συμπέθερο Ερντογάν, τον οποίο βοήθησε να οπλιστεί με τα πιο σύγχρονα συστήματα άμυνας και επίθεσης που διατίθενται σήμερα από την ρωσική στρατιωτική τεχνολογία, την ώρα που ο συριακός στρατός κινείται προς το Κομπάνι, αλλά πότε θα φτάσει δεν μπορούμε να γνωρίζουμε με σιγουριά.
Λόγος για τον οποίο ισχύει ένα δεύτερο παράδειγμα εδώ.

Ο καθένας θυμάται την ένδοξη και απελπισμένη εξέγερση του γκέτο της Βαρσοβίας την άνοιξη του 1943 (19 απριλίου – 16 μαΐου). Το μόνο γκέτο που αντέδρασε-εξεγέρθηκε ενάντια στη γερμανική προσπάθεια να εκτοπισθούν όλοι οι κάτοικοί του, είδε περίπου πεντακόσιους πρόχειρα οπλισμένους νεαρούς (κυρίως με περίστροφα και κοκτέιλ molotov) να κρατούν για ένα μήνα σχεδόν, υπό τη διοίκηση του Marek Edelman (μέλος της Bund – Γενικής Ένωσης των Εργαζόμενων Εβραίων), απέναντι σε χιλιάδες γερμανούς στρατιώτες και μέλη των SS.
Ωστόσο είναι λιγότεροι εκείνοι που θυμούνται την εξέγερση του επόμενου έτους (1 αυγούστου – 2 οκτωβρίου 1944), όταν ολόκληρη η πόλη εξεγέρθηκε ενάντια στη ναζιστική κατοχή, ενώ τα σοβιετικά στρατεύματα βρίσκονταν ήδη στις πόρτες της ίδιας. Οι μάχες οδήγησαν σε μια πρώτη υποχώρηση των στρατευμάτων της Wermacht, αλλά στη συνέχεια επέστρεψαν σε ισχύ για να νικήσουν την πολωνική αντίσταση και να σφαγιάσουν δεκάδες χιλιάδες κατοίκων (συμπεριλαμβανομένων γυναικών και παιδιών, φυσικά) κάτω από τα ατάραχα μάτια των σοβιετικών διοικητών που έφεραν τα στρατεύματα στα ερείπια της πόλης μόνο τον ιανουάριο του 1945.

Ο Στάλιν και οι σοβιετικοί σίγουρα προτιμούσαν να γίνουν μάρτυρες της σφαγής και της καταστροφής της πόλης σύμβολο της πολωνικής αντίστασης από την ανατολική όχθη του Βιστούλα, αντί να βοηθήσουν έναν λαό που θεωρείται όχι μόνο εχθρικός αλλά και θαρραλέος, αντάρτης και σθεναρά επιθυμών την ανεξαρτησία.
Ακριβώς εκείνο τον λαό που τόσο τη Πρώτη διεθνής όσο και ο Μαρξ και οι γκαριμπαλντίνοι εθελοντές, κατά τη διάρκεια δύο ατυχών εκστρατεύσεων (εκείνη του Francesco Nullo, που πυροβολήθηκε από τσαρικούς στρατιώτες στην Krzykawka, στις 5 μαΐου 1863, και εκείνη του Stanislao Bechi, που έπεσε στην Włocławek στις 17 δεκεμβρίου 1863) προσπάθησαν να στηρίξουν κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του 1863 κατά της τσαρικής κυριαρχίας.

Σε εβδομήντα χρόνια το ένα από το άλλο, αυτά τα επεισόδια φαίνεται να προβλέπουν εκείνη που θα είναι η τύχη του συνομοσπονδιακού πειράματος της Rojava, ελλείψει μιας μεγαλύτερης διεθνούς αλληλεγγύης σε παγκόσμια κλίμακα, εκτός εάν οι ίδιοι οι κούρδοι επιλέξουν ένα δρόμο αποκήρυξης των ιδανικών τους.
Η τουρκική εισβολή στη βορειοανατολική Συρία έχει διαφορετικά κίνητρα και ακόμη πιο διαφορετικές είναι οι αντιφάσεις επί τόπου που θα κάνουν την Εγγύς Ανατολή τον τόπο όπου πιθανόν θα ξεσπάσει η επόμενη παγκόσμια διαμάχη-σύγκρουση, αλλά ώστε αυτή η τελευταία πιθανότητα ξεδιπλωθεί σε όλη τη φρικτή της αποφασιστικότητα και δύναμη είναι απαραίτητο να ηττηθεί, να υποταχθεί και να καταστραφεί η Ροζάβα. Πιθανότατα στην ασήμαντη φλυαρία της Ευρώπης (η οποία σε εκείνα τα βράχια θα καταλήξει να βυθιστεί όπως στο Μόναχο τον σεπτέμβριο του 1938), στον εκκωφαντικό θόρυβο των διπλωματικών ελιγμών των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας, στην γκρίνια αντιπολιτεύσεων που μετά την απώλεια του φάρου του διεθνισμού πολύ συχνά χάνονται στην πολιτική των μετώπων και στις ιδεολογικές διαμάχες που πλέον έχουν μουμιοποιηθεί, και, κυρίως, μεταξύ των κραυγών, των θρήνων, των παραπόνων και των βλασφημιών των τραυματιών και των ετοιμοθανάτων, των μαχητών και των αμάχων της Ροζάβα. Δηλαδή αυτής της νέας Κομμούνας στο κέντρο της κόλασης που έρχεται.

Μια περιοχή στην οποία, για άλλη μια φορά, θα παιχτεί ένα κυνικό και αδίστακτο παιχνίδι στο δέρμα των πιο αδύναμων, όπου και οι πρόσφυγες θα γίνονται όλο και περισσότερο όπλα εκβιασμού απέναντι στους ευρωπαίους «συμμάχους» ή αυθεντικά μόλις μετακινηθούν στην Βόρειο-ανατολική Συρία και κληθούν να υπερασπιστούν την περιοχή που τους ανατέθηκε από το νέο Σαλαντίν, εναντίον των κούρδων. Και αυτή είναι μια απολύτως όχι νέα ιστορία αν σκεφτούμε ότι η Γαλλία αποίκησε την Αλγερία απελαύνοντας εκεί πολλούς από εκείνους που ξεσηκώθηκαν το 1848, το Ηνωμένο Βασίλειο την Αυστραλία απελαύνοντας υποπρολετάριους και επαναστάτες ιρλανδούς, μόνο για να κάνουμε δύο ιστορικές αναφορές στα γρήγορα.

Ενώ σε μια πολιτικά άνανδρη χώρα εδώ και πολύ καιρό, όπου βρίσκονται υπό έρευνα οι μαχητές που επιστρέφουν από τις κουρδικές πολιτοφυλακές, οι προδότες του Abdullah Öcalan 1, και οποιασδήποτε άλλης εναλλακτικής λύσης που δεν εξυπηρετεί πιστά τα συμφέροντα του εθνικού και του διεθνούς κεφαλαίου, υποκρίνονται ότι ξεσκίζουν τα ρούχα τους, ενώ απλά τα τσαλακώνουν λιγάκι, μονάχα.

Print Friendly, PDF & EmailStampa, crea PDF o invia per email
  1. Το 1998 οι συριακές αρχές επέλεξαν να μην παραδώσουν στους Τούρκους τον ηγέτη του ΡΚΚ, αλλά τον διέταξαν να εγκαταλείψει τη χώρα. Για τον Οτσαλάν ήταν η αρχή μιας μακράς οδύσσειας προς αναζήτηση πολιτικού ασύλου κατά τη διάρκεια του οποίου κατέφυγε πρώτα στη Ρωσία από την οποία κλήθηκε να φύγει μετά από λίγες μέρες.
    Από τη Μόσχα ο Öcalan έφθασε στη Ρώμη στις 12 νοεμβρίου 1998, όπου ο ηγέτης του PKK παραδόθηκε στην ιταλική αστυνομία, ελπίζοντας να λάβει πολιτικό άσυλο, αλλά η απειλή μποϊκοτάζ προς τις ιταλικές εταιρείες ώθησε την κυβέρνηση D’Alema να επανεξετάσει. Δεν ήταν σε θέση να εκδώσει τον Οτσαλάν στην Τουρκία, και λόγω της καθυστέρησης στην παροχή του δικαιώματος ασύλου, που αναγνωρίστηκε στον Οτσαλάν πολύ αργά, στις 16 ιανουαρίου 1999, μετά από 65 ημέρες, ο Öcalan πείστηκε να φύγει για το Ναϊρόμπι. Η »υπόθεση Οτσαλάν» υπήρξε πηγή επικρίσεων στην κυβέρνηση D’Alema, κατηγορούμενη, μεταξύ άλλων, ότι παραβίασε τα άρθρα 10 και 26 του ιταλικού Συντάγματος που ρυθμίζουν το δικαίωμα ασύλου και απαγορεύουν την παθητική έκδοση σε σχέση με πολιτικά εγκλήματα.
    Στις 15 φεβρουαρίου 1999 o Öcalan fσυνελήφθη από πράκτορες των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών του Mill İstihbarat Teşkilatı [9] κατά τη διάρκεια μιας μεταφοράς του από την έδρα της ελληνικής διπλωματικής αντιπροσωπείας στην Κένυα στο αεροδρόμιο του Ναϊρόμπι και μεταφέρθηκε στην Τουρκία όπου κλείστηκε αμέσως σε φυλακή μέγιστης ασφαλείας. Όπου εξακολουθεί να εκτίει ποινή ισόβιας κάθειρξης  ↩

[α] sovranismo: πολιτικό δόγμα που υποστηρίζει τη διατήρηση ή την εκ νέου απόκτηση της εθνικής κυριαρχίας από έναν λαό ή ένα Kράτος, σε αντίθεση με τις εκκλήσεις και τις πολιτικές των διεθνών και υπερεθνικών οργανισμών

Facebook12Twitter

TAGGED WITH →  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  • 
Ο χρήστης  έκανε Retweet

 Πριν από 15 ώρες

Περισσότερα

Αφίσες αλληλεγγύης στην αντιστεκόμενη και επαναστατημένη Ροζάβα από την Ομοσπονδία των Επαναστατικών Συνδικαλιστικών Οργανώσεων της Βραζιλίας (FOB): 1η αφίσα: ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΗ ΡΟΖΑΒΑ ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΝ ΛΑΟ 2η αφίσα: ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

θεωρία, teoria

η Rosa Luxemburg και η μη εφικτή επανάσταση – e la rivoluzione impossibile

kleovisΣχολιάστε
Δημοσιεύτηκε στις  · in Interventi ·στις Παρεμβάσεις

του Fabio Ciabatti

Σε μια εποχή όπως η παρούσα στην οποία είναι ευκολότερο να φανταστεί κανείς το τέλος του κόσμου από το τέλος του καπιταλισμού μπορεί να είναι χρήσιμο να υιοθετήσουμε τα λόγια της Ρόζα Λούξεμπουργκ για την επανάσταση:

“δεν υπάρχει τίποτα πιο μακρινό, απίθανο, πιο αδύνατο, πιο φανταστικό από μια επανάσταση μια ώρα πριν ξεσπάσει. Δεν υπάρχει τίποτα απλούστερο, πιο φυσικό και πιο προφανές από μια επανάσταση την στιγμή κατά την οποία έχει εξαπολύσει την πρώτη της επίθεση και κατακτά την πρώτη νίκη της”.

Ξεκινώντας από αυτές τις γραμμές αφιερωμένες στα ρωσικά γεγονότα του 1917 1 θα μπορούσε να λεχθεί, χρησιμοποιώντας μια γλώσσα που δεν ανήκει στην Λούξεμπουργκ, πως η επανάσταση εμφανίζεται ως γεγονός. Τι είναι ένα γεγονός; Ακολουθούμε τον Badiou. Πρόκειται για μια εμμενή ανατροπή των νόμων του εμφανίζεσθαι που έχει ως συνέπεια να υπάρχει σε μια συγκεκριμένη περίπτωση ένας όρος, μια κατάσταση ανύπαρκτη προηγουμένως. Με άλλα λόγια, μιλάμε για την απρόβλεπτη έναρξη μιας ρήξης που επιβάλλεται επάνω σε όλα τα στοιχεία που συμβάλλουν στη δημιουργία της ύπαρξής της. 2 Να το πούμε με άλλο τρόπο, ένα γεγονός είναι αυτό που φέρνει στο φως νέες δυνατότητες που ήταν προηγουμένως αόρατες και μάλιστα αδιανόητες. Δεν είναι από μόνη της η δημιουργία μιας νέας πραγματικότητας, αλλά μόνο η δημιουργία μιας απροσδόκητης πιθανότητας, δημιουργώντας-βάζοντας στη θέση τους νέες υποκειμενικότητες και δίδοντας ζωή σε μια σειρά γεγονότων που ανοίγουν μια νέα ιστορική ακολουθία. 3

Όπως είναι γνωστό η σκέψη της Luxemburg συχνά κατηγορήθηκε για αυθορμητισμό. Ωστόσο, αν η κατηγορία του γεγονότος μπορεί να εφαρμοστεί στο έργο της, τουλάχιστον εν μέρει, τότε η συζήτηση περί αυθορμητισμού δεν είναι το καταλληλότερο πράγμα. Φυσικά η συγγραφέας συχνά αντιπαραθέτει την αυθόρμητη δραστηριότητα των μαζών και την ικανότητά τους να καινοτομούν-να ανανεώνουν την πολιτική πράξη, στην αδράνεια και τη λειτουργία φρεναρίσματος του κόμματος και του συνδικάτου. Αλλά αν θέλαμε να μιλήσουμε στην κυριολεξία περί αυθορμητισμού θα έπρεπε να υποθέσουμε ένα είδος συμπεριφοράς που ανήκει σε ένα υποκείμενο ως το απαραίτητο χαρακτηριστικό του. Θέτοντας σε εφαρμογή αυτό τον τρόπο δράσης το υποκείμενο θα έπρεπε να παραμείνει πανομοιότυπο. Αυτό που εμφανίζεται στη μαζική απεργία και στην επανάσταση διαμορφώνεται, αντιθέτως, στο πνεύμα της Λούξεμπουργκ, ως πραγματικός «νέος όρος». Το προλετάριο υποκείμενο μετασχηματίζεται βαθιά κατά τη διάρκεια της επαναστατικής εκδήλωσης-του επαναστατικού συμβάντος, αρνούμενο εκείνη την αδυναμία αυτοκυβέρνησης των μαζών που υποστηρίζουν τόσο ο σοσιαλδημοκράτης Κάουτσκυ όσο και ο μπολσεβίκος Λένιν, οι οποίοι συμφωνούν να επιβεβαιώσουν ότι ο σοσιαλισμός πρέπει να οδηγηθεί στην εργατική τάξη από τα έξω. Προσέξτε όμως. Για την Λούξεμπουργκ με το ξέσπασμα της επανάστασης δεν εμφανίζεται αμέσως ένα όμορφο και έτοιμο υποκείμενο για να καταλάβει την εξουσία και να εγκαθιδρύσει τον σοσιαλισμό. Η επανάσταση καθιστά ορατή αυτή την δυνατότητα «εξαλείφοντας από τις ρίζες … το δουλικό πνεύμα» που είναι ίδιον της πειθαρχίας» ενσταλαγμένης από το καπιταλιστικό Κράτος». 4 Συνοπτικά, η επανάσταση αποτελεί μέρος της σύστασης του υποκειμένου.

Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει ένα υποκείμενο που στην προ-επαναστατική του διαμόρφωση-διάπλαση να είναι σε θέση να ενεργοποιήσει και να πραγματοποιήσει μια επαναστατική δράση. Δηλαδή, δεν υπάρχει, κάποιος όρος-κάποια έννοια-ένας στόχος-μια προϋπόθεση που, παραμένοντας ταυτόσημη με τον εαυτό της, να μπορεί να αποτελέσει τη διαμεσολάβηση μεταξύ του πριν και του μετά. Και αυτό ισχύει τόσο για το κοινωνικό υποκείμενο, το προλεταριάτο, όσο και για το πολιτικό υποκείμενο, το κόμμα. Για το λόγο αυτό δεν είναι αναπαραστάσιμη μια πρακτική-άσκηση / διαδικασία η οποία με απλή συσσώρευση, να μπορεί να αποτελέσει τη μετάβαση από μια «κανονική» περίοδο σε μια επαναστατική.
Μια παρόμοια θεματική βρίσκεται σε συνέχεια με όσα υποστήριξε ο Μαρξ: «η επανάσταση δεν είναι απαραίτητη μονάχα επειδή η άρχουσα τάξη δεν μπορεί να γκρεμιστεί με κανένα άλλο τρόπο, αλλά και επειδή η τάξη που την ανατρέπει μπορεί μόνο σε μια επανάσταση να ξεφορτωθεί από πάνω της όλη την παλιά βρωμιά και να μπορέσει να θεμελιώσει πάνω σε νέες βάσεις την κοινωνία”. 5

Ας επιστρέψουμε στη Rosa Luxemburg. «Η πρακτική του σοσιαλισμού απαιτεί μια ολική μεταμόρφωση του πνεύματος των μαζών που ευτελίστηκε από την κυριαρχία της μπουρζουαζίας μέσα στους αιώνες». Αυτό που συμβαίνει στην καταιγίδα της επαναστατικής περιόδου είναι ακριβώς το γεγονός ότι ο προλετάριος μετατρέπεται «από έναν συνετό πατέρα της οικογένειας» σε έναν «ρομαντικό της επανάστασης”. 6  Συνοπτικά, σύμφωνα με την πολωνή επαναστάτρια, το προλετάριο υποκείμενο πριν από την επαναστατική έκρηξη εμφανίζεται υποβαθμισμένο, κονιορτοποιημένο, θρυμματισμένο, κυριαρχούμενο, εγωιστικό, συνετό, παθητικό. μετά, ξυπνά ξαφνικά από ένα είδος ηλεκτρικού σοκ, μετατρέπεται σε ένα ενιαίο, ενεργό, υποστηρικτικό, αλληλέγγυο, ιδεαλιστικό υποκείμενο, που δεν υποφέρει τις αλυσίδες του. Μέσω της ενότητας και της τέλειας αμοιβαιότητας των οικονομικών αγώνων και των πολιτικών αγώνων, μέσω της πολιτικοποίησης των άμεσων αναγκών της καθημερινής ζωής, το προλεταριάτο καθίσταται ικανό να «νιώσει αμέσως ως γενικό ζήτημα, ως ταξική υπόθεση κάθε θέμα οποιασδήποτε μικρής ομάδας εργατών και να αντιδρά ενστικτωδώς σαν ένα σύνολο”. 7
Εάν αυτή η μετατόπιση ισχύει για το προλεταριάτο, μπορούμε αντιθέτως να επικαλεστούμε την ύπαρξη της πολιτικής οργάνωσης ως στοιχείου διαμεσολάβησης που παραμένει ίδιο με τον εαυτό του πριν και μετά την περίοδο της καταιγίδας; Σύμφωνα με τη Ρόζα Λούξεμπουργκ η λειτουργία του κόμματος στις επαναστατικές περιόδους υπόκειται εγγενώς σε ισχυρούς περιορισμούς. Το κόμμα δεν μπορεί να αποφασίσει την αρχή της επανάστασης: οι παράγοντες που οδηγούν από μία και μόνη σύγκρουση σε μια γενικευμένη έκρηξη είναι περίπλοκοι. Αλλά υπάρχουν περισσότερα. Το κόμμα δεν μπορεί, με τη στενή έννοια, να κατευθύνει μια επανάσταση επειδή ένα πρόγραμμα, ακόμα και το καλύτερο, μπορεί να περιέχει μόνο γενικές ενδείξεις ουσιαστικά αρνητικού χαρακτήρα και όχι τις μυριάδες θετικών μέτρων για να εισαχθούν στοιχεία σοσιαλισμού στις κοινωνικές σχέσεις. Είμαστε πολύ μακριά από την πεποίθηση του Λένιν σύμφωνα με τον οποίο «Το δόγμα του Μαρξ είναι παντοδύναμο επειδή είναι σωστό”.8
Είναι αλήθεια ότι η σχέση μεταξύ μαζών κόμματος που ξεκίνησε στα διάφορα γραπτά υφίσταται διακυμάνσεις. Η Λούξεμπουργκ υποστηρίζει επανειλημμένα ότι η σοσιαλδημοκρατία πρέπει να αναλάβει την πολιτική ηγεσία κατά τη διάρκεια μιας επαναστατικής περιόδου. Σε άλλα αποσπάσματα δίνεται αντιθέτως έμφαση στην ικανότητα του μαζικού κινήματος να δημιουργήσει τη δική του οργάνωση κατά τη διάρκεια των επαναστατικών γεγονότων. Εν πάση περιπτώσει «η πρωτοβουλία και η κατεύθυνση δεν συνίστανται στην ψυχρή διοίκηση, αλλά στην πιο πειστική δυνατή προσαρμογή στην κατάσταση και στην στενότερη δυνατή επαφή με τις διαθέσεις, τις εμπνεύσεις της μάζας”.9
Ένα πράγμα, ωστόσο, είναι βέβαιο: οι οργανώσεις της εργατικής τάξης υπόκεινται σε μια αναγκαία διαλεκτική που βλέπει τη συνεχή ένταση μεταξύ ενός μαζικού ρεφορμισμού και μιας θρησκευτικής ορθοδοξίας. Οι καιροσκοπικές αποκλίσεις, στην πραγματικότητα, «δεν προκύπτουν από το μυαλό των ανθρώπων αλλά από τις κοινωνικές συνθήκες”, 10 και για το λόγο αυτό δεν μπορούν να αποφευχθούν αλλά μόνο να ξεπεραστούν. Ο σοσιαλισμός «δεν επιτυγχάνεται αυτόματα σε κάθε περίσταση του καθημερινού αγώνα της εργατικής τάξης”. 11 Οι οργανώσεις της εργατικής τάξης σχεδιάζονται με βάση τη συνήθη δραστηριότητα και καταλήγουν να αποκτούν ένα συντηρητικό ρόλο που εκφράζεται στη συνεχή αναδιατύπωση των ήδη αποκτηθεισών πλατφορμών. Η οργάνωση από μέσο γίνεται τέλος-σκοπός ο οποίος, για να αυτοσυντηρηθεί, ευνοεί την τυφλή υπακοή των μαζών και την καθοδήγηση μιας τάξης επαγγελματιών, ενώ τίθεται σε κίνδυνο από την επαναστατική κινητοποίηση των μαζών.
Παρόμοια συμπεράσματα θα μπορούσαν να αμφισβητηθούν εάν μια συνεχής αλυσίδα μεταρρυθμίσεων που οδηγεί στον σοσιαλισμό θα μπορούσε να υποτεθεί. Πράγμα που η Λούξεμπουργκ αρνείται κατηγορηματικά. Εάν είναι αλήθεια ότι η αυξανόμενη κοινωνικοποίηση της καπιταλιστικής οικονομίας περιέχει εμβρυακά στοιχεία σοσιαλισμού, είναι εξίσου αληθές ότι αυτά τα στοιχεία εκδηλώνονται μέσα από την όξυνση των ταξικών ανταγωνισμών και την επιδείνωση του ταξικού χαρακτήρα των νομικο-πολιτικών σχέσεων. Η μπουρζουαζία, υποστηρίζει η συγγραφέας, αρνείται τη δημοκρατία αμέσως μόλις καθίσταται διαπερατή στις λαϊκές απαιτήσεις.
Αντίθετα, η δημοκρατία αποτελεί ζωτικό στοιχείο για το προλεταριάτο που έχει ανέβει στην εξουσία. «Η σοσιαλιστική δημοκρατία δεν ξεκινάει μόνο στην Γη της επαγγελίας, αφού δημιουργηθεί η υποδομή της σοσιαλιστικής οικονομίας, δεν είναι ένα όμορφο και έτοιμο χριστουγεννιάτικο δώρο για τον καλό λαό που εν τω μεταξύ θα έχει υποστηρίξει πιστά μια χούφτα σοσιαλιστών δικτατόρων. Η σοσιαλιστική δημοκρατία … αρχίζει την στιγμή που το σοσιαλιστικό κόμμα αναλαμβάνει την εξουσία”. 12 Αλλά αν αυτό που έχουμε πει μέχρι στιγμής είναι αληθές, ούτε οι μάζες ούτε το κόμμα μπορούν να είναι έτοιμοι για την επανάσταση πριν από την επανάσταση. Αυτή λοιπόν, όταν εκραγεί, είναι πάντα «ανώριμη». Κατά τη διάρκεια μιας επανάστασης πρέπει πάντα να σπρώχνουμε τους εαυτούς μας προς τα εμπρός, να μην παραμένουμε στα μισά του δρόμου, αλλιώς θα παραδοθούμε στην αντίδραση. Προκειμένου αυτό να είναι δυνατό είναι απαραίτητο να διατηρηθεί εκείνη η ελευθερία η οποία είναι πάντα η ελευθερία αυτών που σκέπτονται διαφορετικά. Δεν μιλάμε για «φανατισμό της δικαιοσύνης’”, 13 αλλά για την πεποίθηση ότι η δημιουργική πτυχή-ματιά-όψη, ειδικά κατά τη διάρκεια μιας επαναστατικής περιόδου, είναι προνόμιο-αποκλειστικό δικαίωμα των μαζών. Η προλεταριακή επανάσταση μπορεί να προχωρήσει μόνο μέσα από πειράματα, λάθη, ήττες.

Η επιμονή της Λούξεμπουργκ στην ικανότητα προόδου μέσα από τις ήττες τονίζει ένα στοιχείο συνέχειας που ενσωματώνει τον evenemenziale* χαρακτήρα της επανάστασης. Υπάρχει μια σύνδεση μεταξύ των διαφορετικών επαναστατικών εκρήξεων ακόμη και αν διαχωρίζονται από περιόδους φαινομενικής ηρεμίας ή αντίδρασης. Με μια παρατήρηση που θυμίζει Μπένγιαμιν η πολωνή επαναστάτρια δηλώνει: «Όλα τα ατέλειωτα βάσανα του σύγχρονου προλεταριάτου ανακαλούν στη μνήμη τις παλιές πληγές που αιμορραγούν”. 14 Εδώ ανακαλείται στη μνήμη μια συλλογική εμπειρία των εκμεταλλευόμενων, μια λανθάνουσα μνήμη των καταπιεσμένων, ένα κοινό υπόστρωμα από το οποίο μπορούν να ξεκινήσουν από κοινού πορείες υποκειμενικού μετασχηματισμού. Όλα αυτά θα ήταν αδιανόητα αν δεν προϋποθέτουμε μια ακαμψία των κοινωνικών σχέσεων παραγωγής τέτοια ώστε να καταστεί δυνατό ένα αίσθημα, κι ας είναι ασαφές, ενός κοινού πεπρωμένου, μια κοινή αντίληψη για την αδυναμία διαφυγής από τις σχέσεις εκμετάλλευσης και καταπίεσης.Είναι αυτή η ίδια ακαμψία των κοινωνικών σχέσεων παραγωγής που δικαιολογεί και την ανάγκη για επανάσταση. Αλλά αναγκαιότητα δεν σημαίνει αναπόφευκτο. Η επανάσταση είναι απαραίτητη μόνο στο βαθμό, στο μέτρο που θέλουμε να αποφύγουμε την πτώση στην άβυσσο στην οποίαν μας οδηγεί η καπιταλιστική ανάπτυξη. Ο καπιταλισμός, στην πραγματικότητα, τείνει να καταρρεύσει μόλις απορροφηθούν οι μη καπιταλιστικοί χώροι. Η οικονομική κατάρρευση είναι όμως μόνο ένα λογικό σημείο άφιξης, έρχεται πρώτα η βαρβαρότητα του ιμπεριαλισμού και του πολέμου, εργαλεία που απαραιτήτως χρησιμοποιεί η αστική τάξη για να καθυστερήσει την διακοπή της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Με άλλα λόγια, η μόνη βεβαιότητα που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί είναι η εναλλακτική ανάμεσα στον σοσιαλισμό και τη βαρβαρότητα.

Kαταλήγοντας ερχόμαστε στις μέρες μας για να υπογραμμίσουμε το γεγονός ότι η προαναφερθείσα αδυναμία σκέψης για το τέλος του καπιταλισμού δεν θα μπορούσε να παρουσιαστεί με τέτοια δύναμη αν δεν συνοδευόταν από τη βαθιά ριζωμένη πεποίθηση σχετικά με την ανικανότητα του αυτο-μετασχηματισμού των δυνητικά ενδιαφερομένων για το σκοπό αυτό υποκειμένων. Το πολύ, σε μια λαϊκιστική λογική, καταφέρνουμε να σκεφτόμαστε μια σύνοψη ισχυρισμών-διεκδικήσεων που μεταφέρονται από κοινωνικές ομάδες που παραμένουν ουσιαστικά ξεχωριστές, κλεισμένες στην ιδιαιτερότητα των αντίστοιχων ταυτοτήτων τους. Ας σκεφτούμε ένα σύνθημα όπως «πρώτα οι ιταλοί”. Χάνεις το σπίτι σου ή δεν έχεις καν σπίτι, είσαι άνεργος, σε εκμεταλλεύονται στη δουλειά: ο καθένας μπορεί να ερμηνεύσει αυτό το σύνθημα σκεπτόμενος την ιδιαίτερη κατάστασή του ακριβώς επειδή είναι ένας άδειο σύνθημα. Ο προσδιορισμός μιας φανταστικής αιτίας, πλασματικής, των κοινωνικών προβλημάτων μας επιτρέπει να διαμορφώσουμε αλλαγές για τις οποίες δεν είναι απαραίτητο να αλλάξουμε την ισορροπία δυνάμεων μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, να διεκδικήσουμε οποιαδήποτε αλλαγή στην κατανομή του πλούτου μεταξύ των τάξεων, να επικαλεστούμε οποιαδήποτε νέα κατεύθυνση οικονομικής πολιτικής. Κατά συνέπεια, η ενότητα που χτίστηκε μέσω αυτού του άδειου ηγεμονικού σημαίνοντος δεν απαιτεί καμία αποτελεσματική, πραγματική κινητοποίηση, πολύ λιγότερο τη συγκεκριμένη-πραγματική αλληλεγγύη μεταξύ των ομάδων που φέρουν διαφορετικές αξιώσεις-διεκδικήσεις. Ένας χαρισματικός ηγέτης αρκεί.
Είναι δυνατόν να χρησιμοποιήσουμε αυτό το σχήμα παντρεύοντας το στην αριστερά, όπως θα ήθελαν δύο συγγραφείς όπως ο Laclau και ο Mouffe; Αυτή η δυνατότητα βασίζεται στην ιδέα ότι μια τέτοια αθροιστική συσχέτιση συμφερόντων μπορεί να αλλάξει τη θεμελιώδη ισορροπία δυνάμεων στην κοινωνία. Αλλά για να είναι αυτό δυνατό, οι κοινωνικές σχέσεις παραγωγής πρέπει να ερμηνεύονται ως εξαιρετικά ελαστικές. Από αυτή την άποψη, με τη στενή έννοια, δεν υπάρχουν δεσμευτικοί μηχανισμοί για τη λειτουργία του συστήματος. Θα υπήρχαν μόνο ενδεχόμενοι συνδυασμοί συμφερόντων των διαφορετικών πολιτικο-κοινωνικών ομάδων που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε εξαιρετικά διαφοροποιημένες και τροποποιήσιμες μορφοποιήσεις. Μέσα σε αυτή την οπτική, η διάρθρωση των κοινωνικών ομάδων είναι από τη φύση της αποσπασματική, καθορίζεται από μια εντελώς πολιτική λογική. Συνεπώς δεν θα υπήρχε ένα σύστημα με την ακριβή έννοια που θα μπορούσε να διαμορφώσει μια αρχή συνέχειας μεταξύ των εξαρτώμενων κοινωνικών ομάδων, ένα σύστημα που θα μπορεί να υποχρεώσει τους καταπιεσμένους και τους εκμεταλλευόμενους σε ένα ποιοτικό άλμα στην ικανότητά τους να έρχονται σε σύγκρουση με την υπάρχουσα τάξη λόγω των ορίων που είναι εγγενείς στις δυνατότητες εσωτερικής μεταμόρφωσης μέσα στο ίδιο το σύστημα.

Μόνο αν αναγνωριστεί μια κοινωνικά καθορισμένη αναγκαιότητα, οι νόμοι της ανάπτυξης του καπιταλισμού, ένα γεγονός που ανοίγει νέες δυνατότητες καθίσταται εφικτό. Εάν η ανάγκη αυτή δεν αναγνωριστεί οι δυνατότητες φαίνονται να είναι όλες ανοιχτές, χωρίς να χρειάζεται να αλλάξει τίποτα από την ουσία των καθημερινών κοινωνικών συμπεριφορών. Αλλά το γεγονός ότι δεν αναγνωρίζεται δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πιστεύω ότι εξακολουθεί να είναι αναγκαίο να διερευνηθεί, σε συνέχεια της Ρόζα Λούξεμπουργκ, πώς η συγκεκριμένη (η μεμονωμένη σύγκρουση) μπορεί να ανέλθει στο επίπεδο του καθολικού (γενική απεργία) μέσω μιας πρακτικής που μεταμορφώνει και ενώνει τα εμπλεκόμενα υποκείμενα, από το να ξεκινήσουμε αναζήτηση ενός παγκόσμιου (ηγεμονικού σημαίνοντος) που να μπορεί να χαμηλώσει στο επίπεδο του συγκεκριμένου-του ειδικότερου (η μεμονωμένη αξίωση-διεκδίκηση) μέσω μιας ιδεολογικής επιχείρησης που αφήνει τα εμπλεκόμενα υποκείμενα αμετάβλητα, χωριστά και παθητικά. Ο δεύτερος τρόπος-δρόμος μπορεί να φαίνεται πιο απλός, αλλά διαμορφώνει έτσι κι αλλιώς μια στρατηγική για την ανάληψη της εξουσίας από ψηλά. Η Rosa Luxemburg αντιθέτως προτείνει μια διαφορετική πορεία: «να κατακτήσουμε την πολιτική εξουσία όχι από ψηλά αλλά από κάτω”. 15 Σήμερα μπορεί να φανεί αδύνατο και φανταστικό, αύριο θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε αυτήν την πορεία-οδό ως κάτι απλό και φυσικό.

[Το άρθρο που δημοσιεύτηκε είναι η έκθεση που πραγματοποιήθηκε με την ευκαιρία της διάσκεψης «Rosa Luxemburg … το κόκκινο τριαντάφυλλο ήταν, είναι και θα είναι», που διοργανώθηκε στη Ρώμη στις 25 μαΐου από την ομάδα Devianze, που δραστηριοποιείται μέσα στους COBAS Lavoro Privato. Η ίδια ομάδα διοργανώνει ένα δεύτερο ραντεβού αφιερωμένο στην πολωνή επαναστάτρια για τον Οκτώβριο του 2019, πάντα στη Ρώμη. Αυτή τη στιγμή επιβεβαίωσαν τη συμμετοχή: η Chiara Giorgi (καθηγήτρια Ιστορίας των πολιτικών θεσμών) και η Maria Turchetto (καθηγήτρια Ιστορίας της πολιτικής σκέψης).]

evenemenziale* : Μια ιστοριογραφική τάση που μελετά τα μεμονωμένα γεγονότα και όχι τις γραμμές δύναμης και ανάπτυξης των ιστορικών διαδικασιών.

  1. Rosa Luxemburg, La rivoluzione russa, η ρωσική επανάσταση Prospettiva, Roma 1997, p. 18. ↩
  2. Σχετικά με αυτό το θέμα μπορούμε, για παράδειγμα, να δούμε, ανάμεσα στα πολλά κείμενα του Alain Badiou, L’ipotesi comunista, Η κομουνιστική υπόθεση Cronopio, Napoli 2011 και, ειδικότερα το  κεφάλαιο III, “La Comune di Parigi: una dichiarazione politica sulla politica Η Παρισινή Κομούνα: μια πολιτική δήλωση επάνω στην πολιτική ”. ↩
  3. Για μια σύνθεση επάνω στη σκέψη του Alain Badiou cfr. το βιβλίο συνέντευξη Philosophy and the Event, Polity Press 2013. ↩
  4. R. Luxemburg, “Problemi di organizzazione della socialdemocrazia russa Προβλήματα οργάνωσης της ρωσικής σοσιαλδημοκρατίας”, in Scritti politici, στα πολιτικά Γραπτά Editori Riuniti, Roma 1967, p. 224. ↩
  5. Karl Marx, L’ideologia tedesca, Η γερμανική ιδεολογία Editori Riuniti, Roma 1991, p. 29. ↩
  6. R. Luxemburg, “Sciopero di massa, partito e sindacati Μαζική απεργία, κόμμα και συνδικάτα”, in Scritti politici, στα πολιτικά Γραπτά  cit. p. 335. ↩
  7. R. Luxemburg, “Sciopero di massa, partito e sindacati Μαζική απεργία, κόμμα και συνδικάτα”, ed cit., p. 346. ↩
  8. Lenin, “Τρεις πηγές και τρία θεμελιώδη μέρη του μαρξισμού”, in Marx, Engels e il marxismo, Μάρξ, Ένγκελς και ο μαρξισμός Newton Compton Editori, Roma 1973, p. 75. ↩
  9. R. Luxemburg, “Sciopero di massa, partito e sindacati Μαζική απεργία, κόμμα και συνδικάτα”, ed. cit., p. 334. ↩
  10. R. Luxemburg, “Problemi di organizzazione della socialdemocrazia russa Προβλήματα οργάνωσης της ρωσικής σοσιαλδημοκρατίας”, ed. cit, p. 235. ↩
  11. R. Luxemburg, Riforma sociale o rivoluzione? κοινωνική μεταρρύθμιση ή επανάσταση; Prospettiva, Roma 1996, pp. 45-46. ↩
  12. R. Luxemburg, La rivoluzione russa, Η ρωσική επανάσταση ed. cit, p. 68. ↩
  13. R. Luxemburg, La rivoluzione russa Η ρωσική επανάσταση, ed. cit, p. 68. ↩
  14. R. Luxemburg, “Sciopero di massa, partito e sindacati Μαζική απεργία, κόμμα και συνδικάτα”, ed cit., p. 315. ↩
  15. R. Luxemburg, “Discorso sul programma Ομιλία σχετικά με το πρόγραμμα”, in Scritti politici στα πολιτικά Γραπτά, ed. cit., p. 630. ↩
TAGGED WITH →  •  •  •  •  •  •  •  •  •  • 
*
αθλητισμός, sport

Ansu Fati, κάτι περισσότερο από ένας απλός ποδοσφαιριστής

kleovisΣχολιάστε
του R.C.

 

Περίπου 20 χρόνια πριν ένας άνθρωπος έφυγε μακριά από τη Γουινέα Μπισάου και έφτασε στην Ισπανία, κυνηγώντας το όνειρο μιας καλύτερης ζωής. Ο άνθρωπος που όπως και πολλοί άλλοι έτρεχε μακριά από την πείνα προσγειώθηκε στη Marinaleda, ένα είδος κόκκινου νησιού τοποθετημένου στη μέση της Ανδαλουσίας. κάπου είχε ακούσει ότι ήταν ένα χωριό αλληλεγγύης και βοηθούσε τους μετανάστες.
Ο δήμαρχος της Marinaleda, Juan Manuel Sanchez Gordillo (που τον έχουν επανειλημμένα συλλάβει και διώξει για κατάληψη της γης μαζί με τους αγρότες],  τον βοήθησε όπως πολλούς άλλους και του βρήκε δουλειά σαν οδηγό φορτηγών απορριμμάτων, στην κοντινή πόλη Herrera, με τον τρόπο αυτό έγινε ένας κανονικός μετανάστης.
Αλλά αυτός ο άντρας και η σύζυγός του ήταν γονείς δύο παιδιών που μεγάλωναν πηγαίνοντας στο σχολείο και κάνοντας αυτό που τους άρεσε περισσότερο: παίζοντας ποδόσφαιρο. Μια μέρα ένας αθλητικός παρατηρητής τους είδε να παίζουν και τους πήρε να προπονούνται στη Βαρκελώνη.
Την προηγούμενη ημέρα η Barcelona έπαιξε με την Betis. Στο 78 ° λεπτό, ένα από τα δυο αγόρια – ο Ansu Fati – μπήκε στον αγωνιστικό χώρο, στα 16 χρόνια του έγινε ο δεύτερος νεαρότερος παίκτης να κάνει ντεμπούτο με την πρώτη ομάδα του club από την Καταλονία.
Ο Ansu Fati είναι ο γιος αυτού του ανθρώπου που διέσχισε τη θάλασσα αναζητώντας μια ουτοπία και είναι αρκετά τυχερός ώστε να γίνει δεκτός σε μια πόλη αλληλεγγύης όπως η Μαριναλέντα. Η δική του είναι κάτι περισσότερο από την απλή ιστορία ενός νεαρού ποδοσφαιριστή.

 – © Αναπαραγωγή δυνατή κατόπιν ρητής συναίνεσης της σύνταξης του CONTROPIANO

Τελευταία μετατροπή: 

Θέματα:

 

http://contropiano.org/altro/2019/08/28/ansu-fati-qualcosa-di-piu-di-un-giovane-calciatore-0118312

θεωρία, teoria

Να ελευθερώσουμε το είδος, να πραγματώσουμε τη ζωή

kleovisΣχολιάστε
Δημοσιεύτηκε στις  · in Recensioni · Ανασκόπηση

του Sandro Moiso

Raoul Vaneigem, Για την αυτοδιαχείριση της καθημερινής ζωής. Συμβολή στην επείγουσα ανάγκη απελευθερωμένων εδαφών από την κρατική και εμπορική επιχείρηση – Sull’autogestione della vita quotidiana. Contributo all’emergenza dei territori liberati dall’impresa statale e mercantile, DeriveApprodi, Roma 2019, σελ. 140, Euro 12,00

Αυτό που βρίσκεται σε εξέλιξη κάτω από τα μάτια μας δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια αλλαγή πολιτισμού

Ο Raoul Vaneigem, γεννημένος το 1934, τελευταίος και ίσως σημαντικότερος εκπρόσωπος (μετά τον Guy Debord, που απουσιάζει από τον κόσμο των ζωντανών από το 1994) της εμπειρίας της Internazionale Situazionista-Situationist International-Καταστασιακής Διεθνούς (από την οποία απομακρύνθηκε οικειοθελώς το 1970) δείχνει για άλλη μια φορά, στο κείμενο που μόλις δημοσίευσε το DeriveApprodi, πως δεν είναι μόνο η αναγραφική ηλικία που καθορίζει τη νεότητα και την επικαιρότητα μιας σκέψης, αλλά και πως η ριζοσπαστική κριτική εξακολουθεί να είναι ένα έγκυρο αξιόπιστο αναγκαίο και απαραίτητο εργαλείο για να κατανοηθούν οι τάσεις που εμπεριέχονται στα τρέχοντα πραγματικά κινήματα και για να καθοριστεί μια αυθεντική πορεία απελευθέρωσης του είδους από τα δεσμά και τους περιορισμούς που επιβάλλει ο κυρίαρχος τρόπος παραγωγής.

Αυτή η νεανικότητα και εγκυρότητα των σχημάτων-διατυπώσεων που περιέχονται στο έργο (άπειρη και δύσκολα να αναφερθεί σε μια βιβλιογραφία που θα έπρεπε να περιλαμβάνει και έναν τεράστιο αριθμό γραπτών που έμειναν ανώνυμα ή αποδίδονται σε συγγραφείς με ονόματα που επινοήθηκαν από τον ίδιο) του στρατευμένου, στοχαστή και μελετητή αναρχο-καταστασιακού (όμως δεν είμαι εξ ολοκλήρου βέβαιος ότι αυτός ο ορισμός θα άρεσε στον συγγραφέα) αποκαλύπτεται αμέσως από τη συνέχεια μεταξύ αυτού του τελευταίου γραπτού και εκείνου του Avis aux civilisés relativement à l’autogestion généralisée, που περιέχεται στον αριθμό 12 του 1969 της «Internationale Situationniste».

Έχουν περάσει ακριβώς πενήντα χρόνια και η επικαιρότητα των προβληματισμών του Vaneigem δεν είναι δεδομένη λόγω της βούλησης να υπερασπιστούμε και να επαναλαμβάνουμε ως μάντρα την προσφορά και τα σχήματα μιας εποχής που έχει περάσει εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα (όπως δυστυχώς εξακολουθεί να συμβαίνει πολύ συχνά για πολλά σχήματα που αναφέρονται ταλμουδικά από τις διάφορες μαρξιστικές και ελευθεριακές αιρέσεις, απομακρυσμένες από το παρόν και αγνοώντας το αδυσώπητο ξεδίπλωμα μιας Ιστορίας που πάντοτε αποδεικνύεται κάτι άλλο παρά γραμμικό), αλλά ακριβώς λόγω της χρησιμότητας τους ώστε να κατανοήσουμε και να αναλύσουμε τα μονοπάτια της απελευθέρωσης που βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη μέσα στην κοινωνία. Πάνω απ’ όλα εκείνα που ανάγονται λιγότερο στο παλαιότερο και ορθόδοξο φαντασιακό της αριστεράς και συνδικαλιστικό.

Από την άλλη πλευρά το γεγονός ότι αυτά τα κινήματα, που σχεδόν ποτέ δεν μνημονεύονται άμεσα αλλά συνοψίζονται προφανώς σε εκείνο από τα απελευθερωμένα εδάφη που περιλαμβάνεται στον τίτλο, είναι κατά κάποιον τρόπο η φυσική και ζωντανή αναπαράσταση της ζωντάνιας εκείνης της σκέψης που επιβεβαιώνει επίσης ότι υπήρξε η πρακτική δράση των ζωντανών που πηγαίνει προς την κατεύθυνση που υποδεικνύει εδώ και καιρό ο βέλγος αγωνιστής και θεωρητικός και αντιθέτως δεν οφείλεται με τίποτα σε κάποιο τέχνασμα του ίδιου για να αναπροσαρμοστεί ή να την αναπροσαρμόσει στις εποχές.

Θα αρκούσε η αφιέρωση που περιέχεται in esergo [1] για να συνοψίσουμε την κατευθυντήρια αρχή ολόκληρου του κειμένου και του συνόλου του έργου του Vaneigem: Σε όλους εκείνους που προτιμούν να αγωνίζονται για να ζήσουν παρά να μάχονται για να επιβιώσουν.
Ο αγώνας δεν μπορεί ποτέ να είναι για έναν μακρινό στόχο, για ένα στόχο που αναβάλλεται.
Ο αγώνας δεν μπορεί να αποτελεί στόχο από μόνος του. Ακόμη περισσότερο σε καθαρά πολιτικό-στρατιωτικό επίπεδο.

Αλλά μέσα στην αμεσότητα του αγώνα, ειδικά όταν αυτός θέτει στον εαυτό του το καθήκον να απελευθερώσει τάξεις και είδος από την υποταγή στην εργασία και την κοινωνική υπαγωγή-εξάρτηση στους στόχους της κρατικής και εμπορικής επιχείρησης, ήτοι του Κεφαλαίου, πρέπει πλέον να υλοποιηθούν οι κύριοι στόχοι του ίδιου : η ατομική και συλλογική ευτυχία και η απελευθέρωση του μεμονωμένου υποκειμένου και των συλλογικών υποκειμένων από τα ερείπια, τα απομεινάρια μιας πατριαρχικής, καταναλωτικής και καταπιεστικής κοινωνίας που τώρα προορίζεται να εξαφανιστεί, αλλά σαν τέλειο ζόμπι συνεχίζει να τροφοδοτείται με τα σώματα και τα μυαλά των θυμάτων της.

Τέλος μου φαίνεται χρήσιμο να παραθέσουμε, εδώ στη συνέχεια, ένα απόσπασμα από το κείμενο που συνοψίζει τέλεια τον προσανατολισμό που έχει μέχρι εδώ αναφερθεί.

Εγώ δεν αντιλαμβάνομαι άλλο κίνητρο για τον επαναστατικό αγώνα παρά τη καθιέρωση μιας καθολικής ευτυχίας.
Υπάρχει μια απόλαυση που είναι εγγενής στην αναζήτηση των ζωντανών. Αυτό που την κατατάσσει δικαιωματικά ως εξεγερτική απόλαυση είναι το γεγονός πως είναι δωρεά και απόλυτα ασυμβίβαστη με ένα σύστημα που βασίζεται στο κέρδος. Δεν θα σταματήσουμε ποτέ να το λέμε: η εμπορική οικονομία είναι ένα έγκλημα κατά της ζωής.
Η απόλαυση των όντων και των πραγμάτων ακυρώνει την οικειοποίηση τους. Η αναζήτηση των ζωντανών είναι η τέχνη να έχουν κατακτηθεί από τα δώρα της καρδιάς και της γης. Η εκτροπή- ανωμαλία που παρέδωσε τις έννοιες του Μαρξ στην ιδεολογία (την οποίαν εξάλλου, δεν εμπιστεύονταν), υπήρξε εκείνη πως δεν είδε την αιτία της αλλοτρίωσης μας στο έργο της εκμετάλλευσης της φύσης. πιο δραματικά ακόμη, πως ταυτοποίησε την εργασία με μια διαδικασία εξανθρωπισμού του άνδρα και της γυναίκας.

[…] Συμβαίνει το Κράτος να κάνει ελεημοσύνη μιας μεταρρύθμισης, να καταργεί έναν νόμο, δείχνει ότι είναι συμφιλιωτικό με τα επίμονα, τα πεισματάρικα κινήματα διαμαρτυρίας. Ωστόσο, οι φαινομενικά προς τα πίσω κινήσεις του είναι μόνο πονηράδες και δισταγμοί. Όταν διστάζει, το άγχος του είναι ένα προοίμιο για νέες προσβολές, για μια νέα επιθετικότητα που έρχεται. Αφήνει τον μιλιταρισμό να εκθειάζει τις δράσεις του για μια φαινομενική στρατιωτική νίκη διότι για το Κράτος κάθε πεδίο μάχης είναι ένα έδαφος κατάκτησης.
Ο αγωνιστής θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία για να διακρίνει μέσα του το σύνορο που χωρίζει το παιχνίδι για να ζήσει από εκείνο στο οποίο ο θάνατος οδηγεί το παιχνίδι του σκακιού. Δεν του προτείνω να χυθεί στην ενδοσκόπηση για να ξακαθαρίσει πώς η κίνηση της ζωής υπόκειται σε αιφνιδιαστικές μεταστροφές. Ευελπιστώ μόνο σε έναν προβληματισμό σχετικά με το θέμα: η στρατιωτικοποίηση δεν εγγράφεται ίσως σε μια προοπτική θανάτου;
Από τη στιγμή κατά την οποίαν η αλληλεγγύη ακυρώνει το πνεύμα της θυσίας, ο ριζοσπαστισμός γίνεται μέρα. Αυτή εκδηλώνεται στους στρατευμένους που αγωνίζονται κατά του αποκλεισμού των μεταναστών, κατά της εκδίωξης των καταληψιών μιας περιοχής που υπερασπίζονται (ZAD), κατά της καταστροφής των τοπίων, κατά της ρύπανσης του αέρα, του νερού, της γης, των τροφών. Ακόμη κι αν πολλές από αυτές τις δεσμεύσεις ανακτηθούν από τον αριστερισμό-gauchismo, από τον ριζοσπαστισμό των ελευθεριακών προθέσεων, από τον πολιτικό ανθρωπισμό και από την αγορά της φιλανθρωπίας, αυτές διατηρούν τη ζύμωση ενός ριζοσπαστισμού ικανού να διασπείρει τους σπόρους του πολύ πέρα από την αρχική χειρονομία και κίνητρο.
Κάθε συλλογικότητα κινούμενη από τη βούληση να κυριαρχήσει ο άνθρωπος πάνω στην οικονομία εγκαινιάζει μια γη όπου η βαρβαρότητα έχει απαγορευτεί, μια γη που λιπαίνει τη χαρά της ζωής.
Ακόμη και αν προορίζεται να εξασθενίσει, να ηρεμήσει, ο θυμός έχει από μόνος του κάτι να ξεπεράσει την εκπλήρωση ενός ξεσπάσματος, μιας εκτόνωσης, μιας δυσαρέσκειας που εκσπερμάτωσε πρόωρα. Η ύβρις αποπνέεται από μια κίνηση ζωής ανυπόμονη να συντρίψει τα εμπόδια. Κάτω από την ηλιθιότητα του πολίτη που πιστεύει σε ένα πιο δίκαιο και πιο συμπονετικό Κράτος ξεπροβάλει η μυστική επιθυμία να τελειώνουμε με όλες οι μορφές διακυβέρνησης-governance και εξουσίας.
Το Κράτος ενεργεί μέσω μιας πολιτικής του τετελεσμένου γεγονότος. Είναι ένα προνόμιο των αρχών που στέφθηκαν δημοκρατικά. Όταν ο αγωνιστής είναι κυρίως ένας ψηφοφόρος, δίνει την εγγύηση του σε εκείνο που μάχεται και συγκαταβαίνει να τον γρονθοκοπήσουν στη μύτη δύο φορές.

[…] Το να δημιουργήσουμε τρύπες στον ιστό της αράχνης στον οποίο μας παγιδεύει ο παρασιτικός καπιταλισμός, δεν αρκεί. Για να εξαλείψουμε την βλαπτικότητα του, δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά η ποίηση που φτιάχθηκε από όλους, η συνείδηση και το πάθος να διεργαστούμε μια κοινωνία στην οποία η ζωή ακυρώνει, μηδενίζει όλες τις μορφές καταπίεσης.1

R. Vaneigem, Sull’autogestione della vita quotidiana, pp. 50-53  ↩ Για την αυτοδιαχείριση της καθημερινής ζωής

TAGGED WITH →  •  •  •  •  •  •  •  • 

[1] in esergo: Επιγραφή, σύνθημα.

 

Liberare la specie, realizzare la vita

μεγαλείο χαρακτήρα!, grandezza carattere !

»Δεν θα πεθάνω απόψε», “Non morirò stanotte”: παρουσίαση του βιβλίου του και με τον Karim Franceschi παρασκευή 12/10

kleovisΣχολιάστε

“Non morirò stanotte”: presentazione del libro di e con Karim Franceschi venerdì 12/10

   admin , , , , 

Την Παρασκευή 12 οκτωβρίου στις 9.15 μ.μ. στον αυτο διαχειριζόμενο χώρο Arvultùra προγραμματίζεται η παρουσίαση του βιβλίου «Δεν θα πεθάνω απόψε» του Karim Franceschi, διοικητή κατά την απελευθέρωση της Raqqa.

Εκτός από τον συγγραφέα φιλοξενούμενος της βραδιάς θα είναι και ο Fabio Tonacci, δημοσιογράφος της Repubblica.

Πως απελευθερώσαμε την Raqqa

Ο Karim Franceschi, ο κοινωνικός ακτιβιστής του Arvultura προτείνει έναν δεύτερο τόμο όπου διηγείται την συμμετοχή του στη μάχη για την απελευθέρωση της συριακής πόλης. Το “Non morirò stanotte” θα
παρουσιαστεί στην Senigallia την παρασκευή που μας έρχεται στο κοινωνικό κέντρο της  via Abbagnano.

Την Παρασκευή 12 Οκτωβρίου στις 9.15 στον αυτοδιαχεριζόμενο χώρο Arvultura στη Senigallia, στη Via Abbagnano, θα πραγματοποιηθεί η πρώτη παρουσίαση σε εθνικό επίπεδο του βιβλίου του Karim Franceschi «Non morirò stanotte-Δεν θα πεθάνω απόψε», που εκδόθηκε από τον Rizzoli. Ο συγγραφέας θα μιλήσει γι αυτό με τον ανταποκριτή της εφημερίδας La Repubblica Fabio Tonacci.

Μετά από την περιπέτεια για την οποίαν μίλησε στο «The Fighter-ο μαχητής-Il combattente», σε απόσταση δύο χρόνων ο Karim Franceschi επιστρέφει στη Rojava, στη Συρία που καταστράφηκε από τον εμφύλιο πόλεμο. Ο «Heval» Marcello, πρέπει να φύγει και πάλι, και με ένα όνειρο στη καρδιά του μεγαλύτερο από αυτόν: θα του πάρει σχεδόν ένα χρόνο για να το πραγματοποιήσει, και το αντίτιμο θα είναι πολύ υψηλό.

Με τη στρατιωτική εμπειρία εκείνου που ήδη υπήρξε στην πρώτη γραμμή, επιστρέφει να πολεμά στο πλευρό των Ypg (Μονάδων προστασίας του λαού), με στόχο, αυτή τη φορά, να σχηματίσει το δικό του τάγμα, το tabur του, που αποτελείται από διεθνιστές συντρόφους, που ξεκίνησαν από τις πιο διαφορετικές δυτικές Χώρες, με τους οποίες θα μοιραστούν τις ίδιες αρχές της ελευθερίας και θα οδηγήσουν στην πτώση της Raqqa, της πρωτεύουσας του Ισλαμικού Κράτους, σε μια μάχη «εκατό φορές χειρότερη από της Kobane».

Ο Karim Franceschi μας μιλά για την εντυπωσιακή του περιπέτεια με πάθος και συνείδηση: είναι η ιστορία ενός πολέμου, αλλά όχι μόνο. Είναι η ιστορία ενός ταξιδιού, πρώτα απ ‘όλα ανθρώπινου, ενός νεοσύλλεκτου που γίνεται διοικητής, συντρόφων που γίνονται αδέλφια. Μιας ομάδας αγοριών φαινομενικά «τρελών», αλλά ενωμένων σαν γροθιά. Είναι η ιστορία επιχειρήσεων επίθεσης που διεξάγονται στις σκοτεινές νύχτες της ερήμου, συγκρούσεων, ενεδρών, αποχαιρετισμών που δεν θέλουν ποτέ να ειπωθούν και νικών πολύ πολύ συχνά κατά το ήμισυ. Ο Karim μας οδηγεί για δεύτερη φορά στο μέτωπο, ανάμεσα σε εκπαιδεύσεις, στρατηγικές επίθεσης, αυτοσχέδια νοσοκομεία και ραδιόφωνα που κράζουν πληροφορίες ικανές να μετακινήσουν τη λεπτή γραμμή που χωρίζει τη ζωή από το θάνατο. Μέχρι την τελική μάχη.

Δεν θα πεθάνω απόψε διηγείται μια μοναδική στρατιωτική περιπέτεια στον κόσμο, μια αποστολή στα όρια του δυνατού εναντίον ενός προετοιμασμένου και αιμοσταγούς εχθρού.

Η ιστορία ενός κοινωνικού ακτιβιστή που επιλέγει για άλλη μια φορά να βιώσει την τραγωδία μιας φοβερής σύγκρουσης επειδή είναι πεπεισμένος ότι ο πόλεμος στον φονταμενταλισμό τον αφορά, όπως αφορά το σύνολο της ανθρωπότητας. Αλλά πάνω απ όλα δεν έχει αμφιβολίες σχετικά με την ανάγκη να παραταχθεί στο πλευρό του κουρδικού λαού, μια εμπειρία αυτοδιαχειριζόμενης κοινότητας ουσιαστικό σημείο αναφοράς για όλους εκείνους που αγωνίζονται για την ισότητα, την κοινωνική δικαιοσύνη και την ελευθερία.

 

“Non morirò stanotte”: presentazione del libro di e con Karim Franceschi venerdì 12/10

σύγχρονη σκέψη, pensiero di oggi

Η ανησυχητική πραγματικότητα τρομάζει!

kleovisΣχολιάστε
Δημοσιεύτηκε στις 28 ιουνίου  giugno 28, 2019 του 

 

Πολλοί άνθρωποι μας ρώτησαν, τα τελευταία χρόνια, όταν επιστρέψαμε να περπατούμε τους δρόμους μετά από δεκαετίες πίσω από τα κάγκελα, γιατί η επιλογή των όπλων;

Οι περισσότερες απαντήσεις προήλθαν από εκείνους που δεν είχαν κάνει εκείνη την  επιλογή, δημοσιογράφους, συγγραφείς, κοινωνιολόγους, διάφορους αναλυτές.

Ακολούθησε κάποιο χρονικό διάστημα και μερικοί από εκείνους που έκαναν αυτή την επιλογή αναγνώρισαν τα κίνητρα τους απαντώντας στις φασιστικές σφαγές, όπως της Piazza Fontana στις 12 δεκεμβρίου 1969.

Σίγουρα η εικόνα των ανθρώπων που σκοτώθηκαν στις σφαγές, όχι μόνο στην Piazza Fontana, αλλά και στη Brescia 28 μαΐου 1974, ή στο τρένο Italicus τη νύχτα μεταξύ 3 και της 4 αυγούστου 1974, ενώ αυτό περνούσε από το San Benedetto Val di Sambro, συγκλόνιζαν την ευαισθησία και μπορούσαν να οδηγήσουν σε επιλογές. Αλλά προσπαθήστε να τις συγκρίνετε με τις εικόνες με τις οποίες τροφοδοτούμασταν κάθε μέρα και που προέρχονταν από το Βιετνάμ. Τα χρόνια ήταν τα ίδια, οι εικόνες όχι

 

[άλλες εικόνες μπορείτε να βρείτε στο internet]

 

 

προσπαθήστε να τις κοιτάξετε. Προσπαθήστε να σκεφτείτε τον εαυτό σας σε εκείνη την ηλικία μεταξύ είκοσι ή τριάντα χρόνων βλέποντας αυτές τις εικόνες, προσπαθήστε να φανταστείτε τους εαυτούς σας νέους ανθρώπους γεμάτους επιθυμία να δώσουν ένα νόημα στη ζωή τους, όχι μόνο να επιβιώσουν. Λοιπόν, στην περίπτωση αυτή, δεν υπάρχουν πολλές επιλογές: ή ξεφεύγεις και ρίχνεις το κεφάλι σου στην παχιά ομίχλη που σε εμποδίζει να κοιτάξεις την πραγματικότητα, συνεχίζοντας μια επιβίωση φτιαγμένη από εργασία, κατανάλωση και οικογένεια, ή ανοίγεις τα μάτια σου διάπλατα για να δεις καλύτερα και αποφασίζεις ότι πρέπει να κάνεις κάτι για να σταματήσεις αυτές τις φρικαλεότητες.

Κι εμείς τις επιλογές μας τις κάναμε.

Ίσως αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους σήμερα τα κορίτσια και τα αγόρια δεν βλέπουν την πραγματικότητα, αλλά κατευνάζουν το πάθος τους βυθίζοντας τους εαυτούς τους σε μια εικονική πραγματικότητα, χρήσιμη να μην παράγει αισθήσεις.

Σίγουρα εάν εξέταζαν προσεκτικά τους νεκρούς και τις ταλαιπωρίες που προκάλεσαν τα συμφέροντα και οι αφέλειες των πολιτικών στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση, μόνο για λόγους προπαγάνδας, αυτές οι εικόνες θα μπορούσαν να προκαλέσουν την επιθυμία να κάνουν κάτι παρόμοιο με αυτό που κάναμε εμείς.

 

 

Αλλά προς το παρόν αυτοί κοιτάζουν από μιαν άλλη πλευρά, να είστε ήσυχοι. Προς το παρόν!

σημειώσεις:

*είναι η σφαγή του My Lai στην οποία 500 πολίτες σκοτώθηκαν εν ψυχρώ από την Compagnia Charlie, πρώτο τάγμα, 20ο πεζικού, του αμερικανικού στρατού. Τα επόμενα χρόνια, οι ειδήσεις για άλλες φρικαλεότητες στην περιοχή, φιλτράρονται στον Τύπο, συχνά πολλά χρόνια μετά το γεγονός. Για παράδειγμα, το 2003, η εφημερίδα του Ohio Toledo Blade, αποκάλυψε μια εκστρατεία βασανιστηρίων και δολοφονιών που διήρκεσε μήνες, συμπεριλαμβανομένης της συνοπτικής εκτέλεσης δύο τυφλών ανδρών από μια ομάδα ‘περιπολιών’ που ονομάζονταν Ομάδα Τίγρης.

*[θάνατος στο Μεξικό] Ονομάζονταν Βαλέρια, ήταν 23 μηνών. Πνίγηκε με τα χέρια της γύρω από το λαιμό του μπαμπά, στο Rio Grande, τον ποταμό που χωρίζει το Μεξικό από τις Ηνωμένες Πολιτείες. « Αμερική ξύπνα», ουρλιάζει το editorial του περιοδικού New York Times, «Είναι μια εικόνα που θα παραμείνει στη μνήμη». Ο Oscar Alberto Martinez Ramirez, 25 ετών, και η σύζυγός του Tania Vanessa Avalos, 21 ετών, εγκατέλειψαν το San Martin, μια γειτονιά του Σαν Σαλβαδόρ. Στη συνέχεια, η οικογένεια επέστρεφε από τη γέφυρα όταν ο Martínez [ο πατέρας] σταμάτησε και κοιτάζοντας τον ποταμό, είπε: «από εδώ θα περάσουμε απέναντι». διέσχισε πρώτος με το παιδί και την άφησε στην αμερικανική πλευρά. Στη συνέχεια γύρισε για να πάρει τη σύζυγό του, αλλά στο μεταξύ το μωρό είχε πέσει στο νερό. Αμέσως βούτηξε για να προσπαθήσει να την σώσει, αλλά το ρεύμα τους παρέσυρε και τους έπνιξε.

*[το παιδάκι] Alan Kurdi, ένα 3χρονο συριάκι ξαπλωμένο στην παραλία της Τουρκίας, τώρα πλέον άψυχο, τον σεπτέμβριο του 2015.

Ιστορίες που μιλάνε για αποτυχημένες αποδράσεις και πνιγμένες ελπίδες.

*Πριν από λίγους μήνες στο Matamoros υπήρχαν περίπου 1.800 άνθρωποι που περίμεναν να δώσουν συνέντευξη για άσυλο. Τώρα έχουν γίνει περίπου 300, αλλά δεδομένου ότι υπάρχουν μόνο τρεις υποδοχές συνεντεύξεων την εβδομάδα η ουρά είναι ακόμα πολύ μεγάλη.

* δύο δικηγόροι κατηγόρησαν για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας»: αξιωματούχους και πολιτικούς επειδή θα είχαν δημιουργήσει την «πιο θανατηφόρα διαδρομή μετανάστευσης στον κόσμο», κατά μήκος της οποίας έχουν πεθάνει 12.000 άνθρωποι.

»Χιλιάδες μετανάστες νεκροί στη θάλασσα «,η ΕΕ καταγγέλλεται ενώπιον του δικαστηρίου της Χάγης

 

L’inquieta realtà fa spavento!