Ετικέτα: ιστορία

φυλακές, carcere

Αμνηστία, αμέσως. Την Τρίτη δημόσια συνάντηση στη Ρώμη

kleovisΣχολιάστε

di Redazione της Συντακτικής ομάδας

 

Η ιστορία του Cesare Battisti, με την επικοινωνιακή αντιδραστική κατακραυγή που προκάλεσε, μας οδηγεί να ξαναπάρουμε τον λόγο για την αναγκαιότητα αμνηστίας όσον αφορά τα πολιτικά και κοινωνικά αδικήματα. Για την τρίτη, 22 Ιανουαρίου στη Ρώμη έχει συγκληθεί δημόσια συνάντηση στις 6 και 30 μ.μ. στα Magazzini Popolari Casal Bertone (via Orero 61).

Μετά την ανεξήγητη έκδοση αστραπή από την Βολιβία ο Cesare επέστρεψε στην Ιταλία ως φυλακισμένος ενός πολέμου που έχει τελειώσει. Αλλά η εκδίκηση του Κράτους που κήρυξε αυτό τον πόλεμο εναντίον των οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς με σφαγές, δολοφονίες και προληπτικές φυλακίσεις δεν έχει τελειώσει. Αφού κέρδισε αυτόν τον αγώνα, με κάθε απαραίτητο μέσο, η άρχουσα τάξη της χώρας συνεχίζει την εκδίκησή της επί των πρωταγωνιστών εκείνης της εποχής, επάνω σε εκείνη την έφοδο στον ουρανό που δεν μπορεί να καταλήξει ανάμεσα στα κάγκελα των φυλακών. Η κυβέρνηση της προπαγάνδας χρησιμοποίησε τη σύλληψη του Battisti για να μετριάσει τις εσωτερικές και εξωτερικές αντιθέσεις της, καθιστώντας τα κρατικά βασανιστήρια – με τις μορφές της απομόνωσης στις φυλακές και την ισόβια κάθειρξη – ένα στοιχείο σταθεροποίησης των συναινέσεων, με τη συνέργεια ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας των πολιτών και του πολιτιστικού humus μιας χώρας που δεν είναι σε θέση να κλείσει τους λογαριασμούς με τη δική της ιστορία.

Πιστεύουμε ότι η σύλληψη του Battisti ανοίγει ξανά επειγόντως το θέμα της αμνηστίας για πολιτικά και κοινωνικά αδικήματα στη χώρα αυτή. Σε μια εποχή όπου η καταστολή και η προληπτική καταστολή γίνονται σκληρότερες δεν μπορούμε να παραδώσουμε τον Cesare στους φύλακες του. Αναγκάζοντας τη χώρα να ασχοληθεί με το παρελθόν της, να ξεκινήσει μια σοβαρή συζήτηση για την Αμνηστία, σημαίνει να υπερασπιστούμε ΣΗΜΕΡΑ την πολιτική και κοινωνική βιωσιμότητα, δυνατότητα δράσης όλων των ακτιβιστών.

Τα 3 σημεία επάνω στα οποία να αναπτύξουμε την πρωτοβουλία

1) όχι στα βασανιστήρια του Battisti μέσω της απομόνωσης κατά τη διάρκεια της ημέρας και της ισόβιας φυλάκισης. Το τέλος της εποχής του ένοπλου αγώνα, η έλλειψη παρουσίας παράνομων δομών στην επικράτεια, η ηλικία και η αδυναμία επανάληψης του αδικήματος από τον Cesare καθιστούν αυτή την ποινή ένα πραγματικό βασανισμό εναντίον του, καθώς και μια περιττή εκδίκηση ενάντια σε μια ιστορία όπου υπήρξε ήδη ένας νικητής.

2) να δώσουμε ξανά φωνή στο θέμα της αμνηστίας για πολιτικά και κοινωνικά εγκλήματα. Ένα κίνημα που δεν αγωνίζεται για την αμνηστία των κρατουμένων και όλων εκείνων που καταγγέλθηκαν για λόγους που συνδέονται με τους κοινωνικούς αγώνες είναι ένα κίνημα που παραιτείται από την πιθανότητα υπεράσπισης και επέκτασης της πολιτικής και κοινωνικής βιωσιμότητάς του, της δυνατότητας του να δράσει.

3) να αποδώσουμε ξανά στη δεκαετία του ’70 και τη δεκαετία του ’80 πολιτική και κοινωνική αξιοπρέπεια αποσπώντας τις από την αφήγηση όλων εκείνων που περιγράφουν εκείνα τα χρόνια ως τυφλή και αδιάκριτη βία.

Στην συζήτηση προβλέπονται οι παρεμβάσεις των Sergio Cararo (σύνταξη του Contropiano), Caterina Calia (δικηγόρος), Nunzio D’Erme (Osservatorio repressione), Marco Lucentini (δικηγόρος), Arturo Salerni (δικηγόρος), Francesco Romeo (δικηγόρος), Paolo Persichetti (δημοσιογράφος) και Davide Steccanella δικηγόρος υπεράσπισης του Cesare Battisti

Η πρωτοβουλία προωθείται από Contropiano, Noi Restiamo, Magazzini popolari Casalbertone

 – © Αναπαραγωγή δυνατή κατόπιν ρητής συναίνεσης της συντακτικής ομάδας του CONTROPIANO

Τελευταία μετατροπή: STAMPA

Θέματα:

 

http://contropiano.org/news/politica-news/2019/01/17/amnistia-subito-martedi-un-incontro-pubblico-a-roma-0111476

ένοπλη πάλη, lotta armata

Ο Battisti και η κακιά συνείδηση κάποιων “αριστερών”.

kleovisΣχολιάστε
gennaio 14th, 2019 | Category: memoria, repressione

Se c’è qualcosa che rende più cupe queste ore, sono le reazioni di certa “sinistra” di fronte all’arresto di Battisti, e più in generale rispetto all’uso strumentale che viene fatto di questa vicenda per sciorinare giudizi sommari sull’intero ciclo di lotte degli anni Settanta.

ΡΩΜΗ – »Η σύλληψη του Cesare Battisti στην Βολιβία είναι ένα εξαιρετικό νέο, για τις οικογένειες των θυμάτων και για την ιταλική δικαιοσύνη. Χάρη στις δυνάμεις της τάξης της Χώρας μας που συνέβαλαν στη σύλληψη του». Το δηλώνει σε ένα tweet η Laura Boldrini.  

Fornaro: Τώρα να φέρουμε πίσω και τον Casimirri                                                                   »H σύλληψη του Cesare Battisti είναι ένα καλό νέο γι αυτούς που πιστεύουν στη δικαιοσύνη και πολέμησαν ενάντια στην τρομοκρατία την εποχή των χρόνων του μολυβιού. Τώρα περιμένουμε τον ίδιο προορισμό για να εκδοθεί στην Ιταλία ένας άλλος επιφανής που διαφεύγει, ο Alessio Casimirri, που αυτή τη στιγμή διατηρεί εστιατόριο στην Νικαράγουα: ένας από τους πρωταγωνιστές της σφαγής στην οδό Fani όπου έχασαν τη ζωή τους οι πέντε άνδρες της συνοδείας του Aldo Moro». Το σημειώνει ο επικεφαλής των Ελεύθερων και Ίσων στην Camera, Federico Fornaro.

 

Πηγαίνουμε από τους εκ των υστέρων στρατηγούς, αυτούς που γνωρίζουν απ’ έξω κι ανακατωτά πως θα πρέπει να γίνει μια επανάσταση (αλλά όμως, ποιος ξέρει γιατί, πάντοτε αυτές τις πολύ σημαντικές πληροφορίες τις κρατούν πολύ σφιχτά για τον εαυτό τους) στους συνήθεις manettari, έτοιμους να κάνουν την ουρά στον «προοδευτικό» δικαστή της βάρδιας λες και είναι ο μαγικός αυλητής, μέχρι να φτάσουμε στους εκτός χρόνου διαχωρισμένους, εκείνους στους οποίους κανείς δεν ζήτησε τίποτα, αλλά που αν δεν μετανοήσουν αισθάνονται ένοχοι.

Το επαναλαμβάνουμε για άλλη μια φορά (και επειδή κάποιος επιμελής λογοκριτής μας διέγραψε το χθεσινό ποστάρισμα στη σελίδα FB): για εμάς το γεγονός ότι ο Battisti είναι ένοχος ή όχι για τα εγκλήματα που του αποδίδονται μας ενδιαφέρει ελάχιστα ή καθόλου. Έχουμε προφανώς τις δικές μας ιδέες σχετικά με αυτό το θέμα, γνωρίζουμε πολύ καλά ποια ήταν η σημασία του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, αλλά δεν πιστεύουμε ότι αυτό είναι το σχέδιο επάνω στο οποίο βασίζεται ολόκληρο το ζήτημα αυτό. Αυτή η χώρα, αρέσει ή όχι, συγκλονίστηκε για πάνω από μια δεκαετία από έναν εμφύλιο πόλεμο χαμηλής έντασης, μια σύγκρουση που έκανε νεκρούς και τραυματίες και από τις δύο πλευρές. Περισσότερους από την δική μας, στην πραγματικότητα, αν θέλουμε πραγματικά να επιδοθούμε σε αυτή την μακάβρια καταμέτρηση. Έναν πόλεμο που έφερε στη φυλακή χιλιάδες προλετάριους που θάφτηκαν από βαριές ποινές. Έναν πόλεμο που, δυστυχώς, χάσαμε. Όλοι. Συμπεριλαμβανομένων αυτών που δεν πήραν τότε τον δρόμο του ένοπλου αγώνα. Και αυτή η ήττα μετριέται καθημερινά στην επισφάλεια των ζωών μας, στους μισθούς που δεν είναι ποτέ αρκετοί- που δεν φθάνουν ποτές, στη μαζική ανεργία. Σήμερα, πάνω από σαράντα χρόνια μετά το τέλος εκείνης της ιστορίας, η μανία και η εκδικητικότητα των νικητών εναντίον των ηττημένων, η damnatio memoriae – η κατάκριση της μνήμης στην οποία θέλουν να καταδικάσουν τους πρωταγωνιστές εκείνης της εποχής, είναι απλώς και μόνο η προσπάθεια να κλείσουν τους λογαριασμούς με τη δεκαετία του ’70, καθώς και η κατασταλτική εικόνα αυτού του Κράτους. Αυτή είναι η βαθιά αίσθηση, η βαθιά έννοια της ιστορίας Battisti ο οποίος, εκείνης της εποχής, ήταν εδώ που τα λέμε ένας μικρότερος πρωταγωνιστής. Και όποιος δεν το καταλαβαίνει, όσον αφορά εμάς, βρίσκεται στην άλλη πλευρά του οδοφράγματος.

6534 letture totali 88 letture oggi  συνολικές και σημερινές αναγνώσεις
μεγαλείο χαρακτήρα!, grandezza carattere !

Φόρος τιμής στον Cristophe, τον παριζιάνο πυγμάχο

kleovisΣχολιάστε

08 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2019 | IN SEGNALAZIONI. ΣΤΙΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ, ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ

Stampa

2.5K64

 

Δημοσιεύουμε τη μετάφραση αυτής της επιστολής που έφτασε στο γαλλικό εβδομαδιαίο Lundi.am σε φόρο τιμής σε αυτόν που θα αναγνωριστεί ως Cristophe Dettinger, τον πυγμάχο που υπερασπίστηκε τα κίτρινα γιλέκα κατά τη διάρκεια της κινητοποίησης του περασμένου σαββάτου στο Παρίσι. Τις ώρες που ακολούθησαν την διαδήλωση, οι εικόνες,  immagini του Cristophe ο οποίος κάνει να οπισθοχωρήσει με γροθιές μια γραμμή αστυνομικών με εξοπλισμό καταστολής ταραχών εισέβαλαν στις γαλλικές τηλεοράσεις και στα ιταλικά μέσα ενημέρωσης προκαλώντας έντονα συναισθήματα. Από τη μία πλευρά το σοκ και η καταδίκη από πλευράς της πολιτικής και της δημοσιογραφίας, από την άλλη μια ισχυρή λαϊκή συμπάθεια για αυτόν τον πρώην πρωταθλητή των ελαφρών βαρέων βαρών. Οργανώθηκε μια αυθόρμητη εκστρατεία συγκέντρωσης χρημάτων για τον ίδιο και την οικογένειά του η οποία έφτασε τα 117.000 ευρώ σε λιγότερο από 48 ώρες ενώ ένα βίντεο που δημοσιεύτηκε από την πεθερά λίγο πριν τη σύλληψη του, un video pubblicato dalla suocera poco prima del suo arresto, στο οποίο ο Cristophe εξηγεί τους λόγους της χειρονομίας του, δέχτηκε ήδη πάνω από ενάμιση εκατομμύριο προβολές.

 Gilets Jaunes, atto VIII: manifestazioni dislocate e attacchi ai siti strategici, Κίτρινα Γιλέκα, πράξη 8η: διεσπαρμένες διαδηλώσεις και επιθέσεις σε στρατηγικούς τόπους

Omaggio a Cristophe, il pugile parigino

Δεν ήμουν στο Παρίσι αυτό το Σαββατοκύριακο. Φορούσα το Κίτρινο Γιλέκο μου σε μια πόλη στο νότο, όπου ήμασταν πολυάριθμοι σε σχέση με τις τελευταίες εβδομάδες. Αυτό που φώτισε την μέρα μου, όμως, δεν ήταν η όψη των εκατοντάδων φωσφοριζόντων γιλέκων, αλλά, επιστρέφοντας στο σπίτι, η ανακάλυψη του βίντεο του Κριστόφ, του παριζιάνου πυγμάχου. Δεν θα υπογράψω αυτό το γράμμα με το όνομά μου, λυπάμαι γι αυτούς που θα το εκτιμούσαν, αλλά είναι λόγω (δημοσιογράφοι προσοχή, ταπώστε τα αυτιά σας) της καταστολής. Αυτό που θα πω δεν θα αρέσει στο μισητό πλήθος των μακρονιστών, ούτε σε εκείνους που άλλαξαν το κίτρινο σακάκι. Mα, ναι, ο Cristophe είναι ένας υπερήρωας. Όχι γιατί ξέρει πώς να αποκαταστήσει τον εαυτό του ως Spiderman ή επειδή ρίχνει γροθιές σαν τον Sagat [street fighter]. Πιο απλά, και είναι πράγμα σπάνιο, διότι μας έδειξε έναν τρόπο που αξίζει να δράσουμε.

Δεν θα μιλήσω για το περίφημο «πλαίσιο». Οι GG και οι υποστηρικτές τους το γνωρίζουν. Το γενικό πλαίσιο, η συγκυρία: οι χιλιάδες τραυματίες και αυθαίρετες συλλήψεις, τα χέρια σχισμένα και τα μάτια να θρυμματίζονται μέσα στη σιωπή των μέσων ενημέρωσης και με την ευλογία της κυβέρνησης. Το ιδιαίτερο πλαίσιο: οι χωροφύλακες που εμποδίζουν την πορεία των Gilet επάνω σε μια γέφυρα, και που κάνουν κανείς δεν ξέρει ακριβώς τι (τι καλή ιδέα!). Οι σχολιαστές, αυτοί δεν ενδιαφέρονται για το πλαίσιο, για την συγκυρία. Ή μάλλον, το χρησιμοποιούν ακριβώς όπως θέλουν, αρκεί να τους επιτρέπει να περάσουν τους μπάτσους ως θύματα ή να δικαιολογήσουν τη βία τους. Στη Mantes-la-Jolie η αστυνομία κινηματογραφεί παιδιά γονατισμένα επί ώρες με τα χέρια στα κεφάλια τους; Δίνει τη δική της εκδοχή, το δικό της συμφραζόμενο (άσχημες συγκρούσεις από πλευράς κακών παιδιών απ’ τα προάστια). Στο Παρίσι οι διαδηλωτές ρίχνουν αντικείμενα στην αστυνομία που βρίσκεται σε κίνηση; Το συμφραζόμενο και οι χειροβομβίδες (που ρίχτηκαν επάνω σε ένα πλήθος που δεν του ζητήθηκε τίποτα) θα μπούνε κάτω από το χαλί.

Όχι, πολύ μικρή σημασία έχει η εκδοχή, τα βίντεο ήταν αρκετά για να με κάνουν ευτυχισμένο, βλέποντας τον Cristophe να βουτά με το κεφάλι για να καταφέρει να διώξει προς τα πίσω μια γραμμή robocop από μόνος του.

Σε μια πρώτη ακολουθία, βλέπουμε αυτόν τον άνδρα, εύσωμο, ντυμένο στα μαύρα και με ένα καπέλο, να πραγματοποιεί μια εναέρια φιγούρα, να προσγειώνεται παρ’ όλα αυτά στα πόδια του, να τακτοποιεί το σκούφο του και να επαναλαμβάνει τα jab ενάντια στην ασπίδα ενός αστυνομικού, που λυγίζει κάτω από τα χτυπήματα και αναγκάζεται να υποχωρήσει ενώ οι συνάδελφοί του αποποιούνται να τον υποστηρίξουν. Αυτό το βίντεο έχει προκαλέσει την χαρά μου αλλά και τη συνηθισμένη κακοφωνία: «βία», «απαράδεκτος», blablabla. Ακόμα και η Ομοσπονδία Πυγμαχίας έκανε μια δήλωση.

Για ποια βία μιλάμε; Αυτή ενός άνδρα που δεν έχει καμία προστασία, ούτε όπλα και ρίχνει γροθιές, ένας εναντίον τεσσάρων, ενάντια σε έναν αστυνομικό που φορά ενισχυμένο γιλέκο, ασπίδα, κράνος με προστατευτικό αλεξίσφαιρο γείσο, επιγονατίδες, καλύμματα στις πλάτες, γκλομπ, χειροβομβίδες τοποθετημένες στην πλάτη και δεκάδες συναδέλφους γύρω του. Ένας άντρας με γυμνά χέρια μπροστά από ένα ρομπότ (πού είναι η υποδοχή για να βάλει τα χρήματα της αύξησης [που χορηγείται από τον Macron για να συνεχίσει να καταστέλλει τις διαμαρτυρίες];). Τι τραύματα θα εφεύρουν;

Τότε θα πουν ότι ο τύπος είναι ένας πυγμάχος και ότι, αν και δεν είναι οπλισμένος, το σώμα του είναι όπλο! Είναι αλήθεια … είναι αλήθεια ότι αφού κάνανε τόσες πολλές συλλήψεις GG λόγω «ένοπλης συνάθροισης» επειδή είχαν τέσσερις μαλακίες στο πορτμπαγκάζ, αφού είχαν κατασχέσει μερικές μάσκες αερίων (επειδή σε κάθε περίπτωση αν οι GG δεν φτύσουν τα πνευμόνια τους δεν αξίζει), θα μπορούσαν να συλλάβουν τους διαδηλωτές λόγω του σώματός τους ή των δεξιοτήτων τους. Ένα εκθεσιακό punching-ball στα διόδια και οι GG ψάχνονται ένας προς ένα. Πάρα πολύ δυνατό; Απαγόρευση διαδηλώσεων.
Θα μπορούσαν και να επιβάλλουν τα γάντια στην πορεία.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ιστορία. Στον αγώνα του Κριστόφ, υπάρχει πάντα η ίδια δυσαναλογία μεταξύ μιας υπερ-οπλισμένης αστυνομίας στη μία πλευρά και διαδηλωτών που δεν έχουν παρά μόνο τα χέρια τους.

Δεν υπάρχει καν η απελευθέρωση μιας βίας σε εκείνες τις εικόνες. Επειδή στην πραγματικότητα αυτό που «ταράζει» τους περισσότερους πολιτικούς και δημοσιογράφους (σε μια συγχώνευση εδώ και δύο μήνες σε αυτά τα μέρη) είναι ότι δεν είμαστε αδύναμοι. Ότι δεν δίνουμε την εικόνα αδύναμων ανθρώπων. Όταν αυτό είναι που θα ήθελαν να δουν. Κατ’ αρχήν θα ήθελαν να μας δουν πολύ λίγους. Μεγάλη ήταν η απογοήτευση όταν στο τέλος της ημέρας το Υπουργείο αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι παρακολουθούσαμε μιαν «επανάληψη» του κινήματος. Το Σάββατο, στις αρχές του απογεύματος, το κανάλι LCI με τίτλο «λιγότεροι από χίλιοι διαδηλωτές σε όλη τη Γαλλία, εκτός από το Παρίσι». Λιγότεροι από χίλιους! Γιατί χίλιοι; Γιατί όχι δύο; «Δύο κίτρινα γιλέκα εντοπίστηκαν στις πλευρές της D332 με έναν γρύλο» θα ήταν σχεδόν πιο αξιόπιστο.

Θέλουν να μας δουν λίγους και ακίνδυνους. Πριν θα ήθελαν να μας είχαν δει να κάνουμε πικ-νικ (24 νοεμβρίου), μετά να διαδηλώνουμε μέσα σε κλουβί (1 δεκεμβρίου), στη συνέχεια θα διαδηλώνουμε σε κατάσταση κράτησης (στις 8 Δεκεμβρίου), και στη συνέχεια να μην διαδηλώνουμε καθόλου (κατά τις αργίες). Δεδομένου ότι δεν έχουμε εκπληρώσει καμία από αυτές τις επιθυμίες των αστυνομικών και των συντακτών, κάθε νέα διαδήλωση της αποφασιστικότητάς μας είναι μια προσβολή, εξύβριση. Και εδώ είναι το πραγματικό σκάνδαλο: αυτό το σάββατο δεν ήμασταν αδύναμοι. Παρά τους ψευδείς αριθμούς ήμασταν πολυάριθμοι. Και παρά τους εκφοβισμούς, τις απειλές, τα μπλόκα, τις έρευνες δεν αφήσαμε να μας κάνουν ότι θέλουν. Κυρίως ο Κριστόφ.

Σε ένα δεύτερο βίντεο βλέπουμε στην πασαρέλα μια μάχη σώμα με σώμα μεταξύ των Κίτρινων Γιλέκων και των ίδιων αστυνομικών με εξοπλισμό κατά των ταραχών. Στη μέση αυτής της μάχης, ο Κριστόφ κλωτσά έναν χωροφύλακα πεσμένο κατά γης. Δεύτερο σκάνδαλο. Εκτός από το να είναι βίαιος, θα ήταν επομένως ένας δειλός. Είναι αλήθεια ότι δεν είναι μια χειρονομία εξαιρετικής ποιότητας. Ο Κριστόφ πρέπει να το γνωρίζει αυτό καθώς ασχολείται με την ευγενή τέχνη. Είναι εξασφαλισμένος αποκλεισμός. Η συμπλοκή συλλαμβάνεται από τις υπο-τηλεοπτικές κάμερες του διαδικτύου. Που βιάζονται να διαδώσουν τα χολυγουντιανά αποσπάσματα σχεδόν ζωντανά. Όπως μερικές εβδομάδες πριν με τις συγκρούσεις μεταξύ των GG και αστυνομικών μοτοσικλετιστών στα Champs. Με αυτά τα βίντεο που προσελκύουν μύγες, οι σκατάδες της κυβέρνησης θα παρασκευάσουν το χάπι που θα καταπιούν τα πρακτορεία ειδήσεων: «λιντσάρισμα», «απαράδεκτο», »σεχταριστές», «αντισημίτες»! Ο Macron τα έκανε ένα κομπολόι την πρώτη του έτους: είναι το «πλήθος που μισεί» που τα παίρνει στο κρανίο εναντίον «των επιλεγμένων, της αστυνομίας, των δημοσιογράφων, των εβραίων, των αλλοδαπών και των ομοφυλοφίλων». Στα τηλεοπτικά σαλόνια ζητούν με ανοικτό στόμα αυτό το είδος ζαχαροπλαστικής, τα βιντεοκλίπ της «βίας» που βρίσκονται στο διαδίκτυο, με τίτλους που υπερβάλλουν στο συναίσθημα με τη γλώσσα του κόμματος του προέδρου.

Η ανισότητα των μέσων που είναι διαθέσιμη στους εμπόλεμους: ένα κίτρινο γιλέκο μπροστά σε μια πανοπλία, μπορεί να εξηγήσει αυτού του είδους τα χαμηλά χτυπήματα. Ίσως και την περιέργεια, που ωθεί τον άνθρωπο να μετακινήσει με την άκρη των ποδιών ένα σκελετό φτιαγμένο από πλαστικό και μέταλλο σαν να θέλει να επαληθεύσει αν υπάρχει πραγματικά κάτι ανθρώπινο εκεί μέσα. Σίγουρα όχι πολύ αριστοκρατικό αλλά να τον πουν και δειλό; Όλοι οι GG θυμούνται ένα γεγονός που ίσως επιτρέπει καλύτερα να διαπιστωθεί τι είναι δειλία. Την 1η δεκεμβρίου (δημοσιογράφοι: καλύψτε τα μάτια σας θα μιλήσω για αστυνομική βία) ένας άνδρας χτυπιέται στο έδαφος από 8 αστυνομικούς αντι-ταραχές. Τον ακολούθησαν σε ένα δρόμο. Ήταν οπλισμένοι και τον χτύπησαν πολλές φορές με γκλομπ. Εάν αυτή η πράξη είναι μια ακατανόμαστη δειλία δεν είναι επειδή ο άνθρωπος ήταν στο έδαφος. Δεν είναι επειδή ήταν 8 εναντίον 1, διότι είχαν πανοπλίες και αυτός είχε μόνο ένα καπέλο, επειδή είχαν γκλομπ και αυτός απολύτως τίποτα. Είναι επειδή εκείνοι οι αστυνομικοί γνώριζαν ότι θα καλύπτονταν. Μπορούσαν να χτυπήσουν χωρίς φόβο.

Ο Κριστόφ συνελήφθη μετά από λίγες ώρες, επειδή εντοπίστηκε ταχέως (δεν είχε καλύψει το πρόσωπο του). Εάν οι βίαιοι αστυνομικοί μπορούσαν να εντοπιστούν εξίσου γρήγορα θα τιμωρούνταν, έτσι δεν είναι; Την ίδια μέρα με τα exploi του Kριστόφ, ένας αστυνομικός τραβήχτηκε ενώ δέρνει με μπουνιές έναν διαδηλωτή απροστάτευτο. Η ταυτότητά του αναγγέλθηκε γρήγορα στα κοινωνικά μέσα ενημέρωσης. Ωστόσο ο Εισαγγελέας της Δημοκρατίας αποφάσισε να μην κινήσει έρευνα εναντίον του. Είναι ελεύθερος.

Ποιοι είναι οι αδύναμοι και δειλοί; Σε μια ροτόντα, στη συνέχεια σε μια πορεία, μου είπαν δύο διαφορετικοί αστυνομικοί: «δεν θα χρειαστεί να έρθετε και να μας καλέσετε όταν θα υπάρξουν τρομοκρατικές επιθέσεις». Σε διάφορα κοινωνικά μέσα διάφοροι αστυνομικοί καλούν τον Κριστόφ σε μονομαχία, σε αγώνες πυγμαχίας ένας προς έναν. Στη Νάντη το ίδιο σάββατο ένας αστυνομικός φορούσε μια μάσκα του Punisher. Είναι όλο το δράμα των αστυνομικών: θεωρούν τους εαυτούς τους ως ήρωες, δυνατούς άνδρες, το τελευταίο ανάχωμα της Γαλλίας μπροστά στο χάος όταν αυτό που κάνουν, εδώ και δύο μήνες, όλα τα σάββατα, είναι να ρίχνουν σφαίρες από καουτσούκ στα κεφάλια των μαθητών λυκείου, να ρίχνουν εκρηκτικές χειροβομβίδες χωρίς στόχευση και μέσα στο πλήθος, να χτυπούν τους ηλικιωμένους με τα γκλομπ, να αρπάζουν τα τηλέφωνα που τους κινηματογραφούν, να σέρνουν νέες γυναίκες στο έδαφος και απ’ τα μαλλιά, να κατάσχουν τα γυαλάκια κολύμβησης, να μπλοκάρουν τους ανθρώπους σε μια γέφυρα επειδή θέλουν να φτάσουν στο κοινοβούλιο. Έχουμε δει καλύτερους supermens,

Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Η αδυναμία και η δειλία δεν είναι τα χαϊδευτικά χτυπήματα του Cristophe. Είναι να παραμορφώνουν τους διαδηλωτές ενώ αρνούνται να στοχεύσουν στο κεφάλι. Είναι να κάνουν κάθε μέρα τους προβοκάτορες στο Twitter και να το σκάνε στη συνέχεια από την πίσω πόρτα του Υπουργείου όταν κάποιος έρχεται να χτυπήσει το κουδούνι. Είναι να καταγγέλλουν για «βία» αυτούς που μόλις έχουν φάει ξύλο. Είναι να λεν «ας έρθουν να με πάρουν» με δύο ελικόπτερα έτοιμα να απογειωθούν στην αυλή. Είναι να εκτοξεύουν χειροβομβίδες διασποράς στο πλήθος και στη συνέχεια να αξιώνουν 45 ημέρες πρόγνωσης για ψυχολογικό κλονισμό επειδή τους πέταξαν δυο πατίνια. Είναι να λεν «ισχύς και τιμή» και να μην έχουν ούτε το ένα ούτε το άλλο.

Με προειδοποίησαν να «μην υποστηρίζω τον Κριστόφ χωρίς να γνωρίζω ποιος είναι». Ίσως είναι παιδο-ναζί ή χειρότερα ένας μακρονιστής που διείσδυσε στο κίνημα. Το ερώτημα δεν είναι αυτό του ανθρώπου ή του μποξέρ αλλά της χειρονομίας του. Αυτό μας έδωσε θάρρος και πρέπει να μας εμπνεύσει. Δεν σημαίνει να μπούμε στο τριπάκι να ξεκινήσουμε την αγγλική πυγμαχία. Αυτό σημαίνει: να προχωρήσουμε, να μην κάνουμε πίσω, να παραμείνουμε αποφασισμένοι.

από Lundi.am

 VEDI IL DOSSIER DI INFOAUT: CHI SONO I GILET GIALLI?

 

https://www.infoaut.org/segnalazioni/omaggio-a-cristophe-il-pugile-parigino

σύγχρονα κινήματα, movimenti di oggi

Συνέντευξη σε δυο διεθνιστές γερμανούς στην Rojava

kleovisΣχολιάστε

17 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2018 | IN APPROFONDIMENTI.  ΣΤΙΣ ΕΜΒΑΘΥΝΣΕΙΣ

Stampa

 

344

Δημοσιεύουμε τη συνέντευξη ενός συντρόφου του Infoaut που βρίσκεται αυτή τη στιγμή στη Rojava σε δύο γερμανούς διεθνιστές. Καλή ανάγνωση.

Intervista a due internazionalisti tedeschi in Rojava

Σε αυτούς τους τρεις μήνες στην Ομοσπονδία της Βόρειας Συρίας, είχα τη χαρά να συναντήσω πολλούς ανθρώπους με τους οποίους αντάλλαξα ιδέες, αναλύσεις και σχέδια. Θέλω να μοιραστώ μια σύντομη, αλλά πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη μεταξύ δύο φίλων του Radikal Linke / Berlin below.

Ποιοι είναι οι λόγοι που σας οδήγησαν να ξεκινήσετε αυτήν την εμπειρία στη Ομοσπονδία της Βόρειας Συρίας;

A: Η οργάνωση μας «Radical Linke / Berlin» από την ίδρυση της στάθηκε αλληλέγγυα με το ΡΚΚ και με όλα τα επαναστατικά κινήματα του Κουρδιστάν. Ακόμη και πριν από την αντίσταση της Kobane αρχίσαμε να συνδεόμαστε με το κουρδικό κίνημα στη Γερμανία σε μια πρακτική διάσταση. Για παράδειγμα, διοργανώσαμε διαδηλώσεις ή εκδηλώσεις μαζί και χτίσαμε σταθερούς πολιτικούς δεσμούς. Πέρυσι μερικοί σύντροφοι ήρθαν στη Ροζάβα και τώρα εμείς είμαστε εδώ για να μάθουμε, να βελτιώσουμε τους εαυτούς μας και να αναπτύξουμε τους αγώνες μας: εδώ διαβάσαμε επίσης περισσότερα για την ιδεολογία του Αμπντουλάχ Οτσαλάν και συζητήσαμε γι αυτήν. Πιστεύουμε ότι υπάρχουν διάφορες ιδέες που μπορούν να αποτελέσουν μεγάλη έμπνευση και αφετηρία για τις καθημερινές μας δράσεις, για την δραστηριότητα μας. Αναπτύσσουμε μια αρκετά ισχυρή κριτική του έργου των ομάδων της επαναστατικής αριστεράς στη Γερμανία των τελευταίων 20 χρόνων, αυτό περιλαμβάνει επίσης την ίδια την δική μας πρακτική σε διαφορετικές ομάδες στο παρελθόν αλλά και την τρέχουσα πρακτική μετά την ίδρυσή μας. Αυτές οι κριτικές αναφέρονται στην προσέγγιση με την κοινωνία, την κατανόηση του τι είναι μια επανάσταση, το ρόλο των επαναστατών και πολλά άλλα. Για τους λόγους αυτούς είναι αρκετά φυσικό εμείς, τώρα, να βρισκόμαστε εδώ και είμαστε βέβαιοι ότι άλλοι σύντροφοι τα επόμενα χρόνια θα έρθουν για να μάθουν και να υποστηρίξουν, ο καθένας με τις ικανότητές του, αλλά ένας άλλος λόγος που μας οδήγησε σε αυτή την επανάσταση είναι ότι βλέπουμε αυτόν τον τόπο ως μια πιθανότητα για την Ευρώπη για έναν νέο διεθνισμό. Πολλοί διεθνείς από όλο τον κόσμο, αλλά κυρίως ευρωπαίοι, κοιτάζουν με ενδιαφέρον σε αυτή την επανάσταση, έρχονται εδώ για να συμμετάσχουν και να βρουν απαντήσεις στα προβλήματα με τα οποία, στην Ευρώπη, όλοι πρέπει να αντιπαρατεθούμε ή από τα οποία βρίσκουμε έμπνευση. Έχουμε την ευκαιρία να συζητήσουμε και, ελπίζουμε, να βρούμε έναν κοινό τρόπο να συντονίσουμε τους αγώνες μας.

G: η οργάνωση μας είναι πραγματικά ετερογενής, υπάρχουν τόσο νεώτεροι σύντροφοι όσο μερικοί μεγαλύτεροι που έχουν ήδη συμμετάσχει σε άλλους διεθνιστικούς αγώνες, με τους οποίους έχουν βαθείς δεσμούς όπως για παράδειγμα στην Παλαιστίνη και τη Λατινική Αμερική. Σίγουρα η παρουσία μας στη Ροζάβα είναι και μια παράδοση διεθνισμού και ως εκ τούτου, στο τέλος, είναι επίσης το αποτέλεσμα του διεθνιστικού έργου του παρελθόντος.

7 copia

Ξεκινήσατε αυτή την εμπειρία με διαφορετικές προσδοκίες αφορούσες την οργάνωση σας αλλά και με την φιλοδοξία ενός συντονισμού των αγώνων στην Ευρώπη. Θέλω λοιπόν να σας ρωτήσω ποιες απαντήσεις, μέχρι τώρα, έχετε βρει σε αυτή την επανάσταση και ποιες είναι οι σημαντικότερες πτυχές που πρέπει να διερευνηθούν, να εμβαθυνθούν;

G: Ένα πράγμα που μπορεί να δεις ξεκάθαρα εδώ στη Rojava και παντού στο Κουρδιστάν είναι η σημασία της οργάνωσης. Αυτό σημαίνει να είναι οργανωμένοι σε όλες τις πλευρές της ζωής: η οργάνωση των γυναικών, της νεολαίας, της αυτοάμυνας, της εκπαίδευσης, ένα υψηλό επίπεδο οργάνωσης της κοινωνίας έχει επιτευχθεί σε όλες τις πτυχές της καθημερινής ζωής, αποτέλεσμα χρόνων και χρόνων πάλης που βασίζεται στο «kadro work» (έργο των αγωνιστών) και που επιτρέπει σε αυτή την επανάσταση να καθιερώσει ένα νέο δημοκρατικό σύστημα μέσα σε αυτήν την φεουδαρχική κοινωνία. Χωρίς αμφιβολία υπάρχει το ζήτημα της απελευθέρωσης των γυναικών που είναι μια από τις θεμελιώδεις βάσεις αυτής της επανάστασης, προσωπικά πιστεύω πως στην Ευρώπη δεν συνδέεται με τρόπο τόσο στενό και δυνατό με την κοινωνία, υπό την προϋπόθεση ότι υπάρχουν φεμινιστικές ομάδες οι οποίες, ωστόσο, αυτή την στιγμή δεν παίζουν ένα πρωτοποριακό ρόλο στους αγώνες όπως συμβαίνει εδώ. Ένας από τους πιο ενδιαφέροντες και σημαντικούς ρόλους διαδραματίζει η αυτόνομη δομή της νεολαίας, η οποία είναι σε θέση να πάρει τις δικές της αποφάσεις χωρίς να εξαρτάται από κάποιον άλλο και είναι το μέρος της γενικής δομής που επικεντρώνεται περισσότερο στην εξέγερση, η αλλαγή αφορά την ώθηση προς τα εμπρός της επαναστατικής γραμμής.

Όσον αφορά τις μεθόδους που βρήκαμε εκπληκτικά αποτελεσματικές, υπάρχει η χρήση που κάνει το κίνημα της ιδέας της κριτικής και αυτοκριτικής: αξιολογεί και αξιοποιεί τα πάντα μέσα στην κοινωνία σε υψηλότερο επίπεδο, διότι πραγματοποιείται παντού. Παρόλο που πρόκειται για μια kadro revolution (επανάσταση που διεξάγεται από τους πολιτικούς αγωνιστές), μπορώ να πω ότι η διαδικασία λήψης αποφάσεων προχωρά από κάτω προς τα πάνω, διότι η θέση των στελεχών δεν είναι υψηλότερη από αυτή των απλών ανθρώπων, αντιθέτως αυτοί αποτελούν ένα παράδειγμα απόλυτης απάρνησης των προσωπικών προοπτικών υπέρ αυτών της κοινωνίας. Ευρισκόμενος εδώ κατάλαβα ότι αν θέλεις να καταλάβεις βαθιά αυτή την επαναστατική διαδικασία δεν αρκεί να επικεντρωθείς μόνο στις θεωρητικές πτυχές, αλλά πρέπει να τη δεις για να την αισθανθείς, να τη νιώσεις. Όταν βλέπεις τα ερείπια της Kobane, όπου η τελευταία αμυντική γραμμή πολεμούσε το Daesh για τόσο πολύ καιρό, με μεγάλη προσπάθεια και με τόσους πολλούς Sehid (μάρτυρες), νιώθεις πως αυτή η σχέση, η σύνδεση με τη δική τους γη και την δική τους κοινωνία είναι η κινητήρια δύναμη αυτής της επανάστασης. Ο αγώνας και τα εξαιρετικά αποτελέσματα της γυναικείας επανάστασης εναντίον χιλιάδων ετών πατριαρχικής νοοτροπίας στη μέση ανατολή είναι κάτι που κανένα βιβλίο δεν μπορεί να σου εξηγήσει, ο βαθύς σεβασμός για τους Sehid που εξαλείφει κάθε αυταρέσκεια και περσοναλισμό είναι η βάση που ενώνει όλα τα μέλη της κοινωνίας και του μετασχηματισμού της.

A: Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας στη Ροζάβα ήμασταν τυχεροί να μας φιλοξενούν διάφορες οικογένειες και, μιλώντας μαζί τους, μπορέσαμε να αντιληφθούμε την πραγματική σχέση και σύνδεση με την επανάσταση που αντανακλά τις αξίες της στην κοινωνία, για παράδειγμα εμείς βρισκόμασταν σε μια οικογένεια όπου η μητέρα μας είπε ότι ήμασταν τα παιδιά της, πως η μητέρα της ήταν και δική μας. Εγώ αντιλήφθηκα ότι αυτό δεν ήταν μια φόρμουλα ευγένειας, αλλά το κοινοτικό πνεύμα που διαπερνά αυτούς τους ανθρώπους τόσο πολύ ώστε, ακόμη και αν υπάρξουν στρατιωτικές ήττες, η κοινωνία είναι σίγουρα έτοιμη να μην κάνει ούτε ένα βήμα πίσω και να αγωνιστεί για αυτές τις αξίες μέχρι στο τέλος.

G: Προφανώς υπάρχουν λάθη, αντιφάσεις και δυσκολίες, αλλά ως διεθνιστές επαναστάτες δεν πρέπει να προσεγγίσουμε αυτή την επανάσταση ως κριτικοί θεατές, αλλά μάλλον να την αντιληφθούμε ως δική μας και να ασχοληθούμε με τις ικανότητές μας για να βοηθήσουμε στο χτίσιμο της. Εδώ καλούμαστε σαφώς από τους συντρόφους να επικρίνουμε εποικοδομητικά και να εργαστούμε μαζί για να ξεπεράσουμε αυτές τις δυσκολίες.

IMG 0240

Οπότε έχετε αποκτήσει πολλές γνώσεις από αυτή την εμπειρία, αλλά σύμφωνα με εσάς ποια είναι η προοπτική για το μέλλον των δικών σας αγώνων μόλις επιστρέψετε στο Βερολίνο;

A: σίγουρα θα επιστρέψουμε στο σπίτι με πολλές γνώσεις που σκοπεύουμε να υλοποιήσουμε.

Ως οργανωμένη πραγματικότητα έχουμε αναλάβει μια εργασία στις γειτονιές σε μια προσπάθεια να τις οργανώσουμε μέσα από μια κοινοτική μέθοδο: αυτό δίνει στους τοπικούς ανθρώπους την ευκαιρία να μπορούν να αποφασίσουν για το τι συμβαίνει στους χώρους και τους τόπους τους και να κατανοήσουν τον ρόλο της κοινότητας και να την βελτιώσουν. Για μια τέτοια προοπτική, η εμπειρία που βιώνουμε σε αυτά τα μέρη μας διδάσκει πολλά.

Αυτή η προσέγγιση δεν είναι κάτι που δεν υπήρξε ποτέ εδώ. Υπάρχει ήδη και υπάρχουν πολλά παραδείγματα αντίστασης στα οποία μπορούμε επίσης να εμπνεύσουμε. Αλλά πρέπει επίσης να παραδεχτούμε ότι θα πρέπει να δεσμευθούμε με μεγαλύτερη προσπάθεια και σοβαρότητα στην επαναστατική διαδικασία αν θέλουμε να μας λάβει σοβαρά υπόψη η κοινωνία. Νομίζω ότι η οικοδόμηση μιας ισχυρής επαναστατικής προοπτικής για τη Γερμανία, αλλά και για την Ευρώπη, είναι ο καλύτερος τρόπος να υποστηρίξουμε αυτή την επανάσταση, σίγουρα μπορούμε να έρθουμε εδώ και αυτός είναι ένας τρόπος, πιθανότατα μέχρι τώρα ο μόνος, να αποκτήσουμε αυτές τις γνώσεις, αλλά η γενική προσέγγιση πρέπει να είναι εκείνη να δώσουμε ζωή σε ένα επαναστατικό κίνημα στην Ευρώπη, διότι, τελικά, είναι οι ευρωπαϊκές βόμβες που ρίχνονται επάνω στην Ροζάβα και επάνω σε άλλες επαναστάσεις. Είναι τα ευρωπαϊκά και αμερικανικά όπλα που εδώ σκοτώνουν τους ανθρώπους που δεσμεύονται και στρατεύονται για να νικήσουν τον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό.

G: μια πολύ σημαντική πτυχή που πρέπει να αναπτύξουμε, εμπνευσμένη από το κουρδικό κίνημα, είναι η ιστορία μας. Ως ομάδα συμμετείχαμε σε κάποια αναμνηστικά γεγονότα και εκδηλώσεις αναμνηστικού χαρακτήρα, αλλά πρέπει να αναλύσουμε τις ιστορικές μας ρίζες για να κατανοήσουμε την σημερινή κοινωνία, θα πρέπει επίσης να αγωνιστούμε περισσότερο για την υπεράσπιση της ιστορίας μας, για τη μνήμη των δικών μας μαρτύρων της RAF, της Bewengun 2 Juni, της Revolution’re Zellen, και πάλι άλλων επαναστατημένων ανθρώπων και ομάδων και να ήμαστε προσεκτικοί να μην νομιμοποιήσουμε την ιστορία της μπουρζουαζίας και του κράτους. Εάν δεν γνωρίζουμε την ιστορία μας, την ιστορία της αντίστασης, των επαναστάσεων και των αγώνων, θα είναι δύσκολο να οικοδομήσουμε τη ίδια την δική μας ιστορία στο μέλλον. Μια άλλη εργασία που πρέπει να πάρουμε σοβαρά υπόψη μας είναι οι αλλαγές στην προσωπικότητά μας για να γίνουμε αγωνιστές. Μόνο επάνω στο δρόμο προς αυτή την αλλαγή θα μπορέσουμε να βρεθούμε στην θέση να απορρίψουμε κάθε καπιταλιστική επιρροή μέσα μας, αγωνιζόμενοι χωρίς αντιφάσεις. Εάν δεν αγωνιζόμαστε ενάντια στους εαυτούς μας ως άτομα που εξαρτώνται από ένα συλλογικό πλαίσιο θα είναι δύσκολο, ή πιθανότατα αδύνατο, να βρούμε έναν νέο τρόπο να ζούμε που να μπορεί να μας προσφέρει αξιοπιστία, που να μπορεί να είναι ένα παράδειγμα για να επηρεάσει την κοινωνία και να είναι σε θέση αυτοπροστατευθεί.

 

https://www.infoaut.org/approfondimenti/intervista-a-due-internazionalisti-tedeschi-in-rojava

αυτονομία, autonomia

Η Αντιγόνη στην Ιθάκη – μέρος τέταρτο

kleovisΣχολιάστε

«ΚΑΙ ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η
ΛΗΣΤΕΙΑ ΜΙΑΣ
ΤΡΑΠΕΖΑΣ… »

Εσύ λες, Carlo, πως εγώ θα είχα »στείλει
μπροστά τους άλλους». Κοινοί φίλοι θα έπρεπε
να σε συμβουλεύσουν να είσαι πιο προσεκτικός.
Θα έπρεπε ίσως να σου διηγηθώ πως σε χρόνια μακρινά,
με όλα τα άγχη και τις αγωνίες προερχόμενες από μια
απόφαση που πάρθηκε μέσα σε απόλυτη μοναξιά,
έξω από τη «νομιμότητα» της ίδιας της πολιτικής οργάνωσης μου και της «συνενοχής»
των πιο κοντινών και πλέον γνωστών φίλων και συντρόφων, χρειάστηκε να πάρω την απόφαση να κάνω ένα άλμα από το επίπεδο της πολιτικής αγκιτάτσιας σε εκείνο των αδικημάτων ενάντια στην ιδιοκτησία, συμμετέχοντας στη ληστεία μιας τράπεζας; Και αυτό, όχι μόνο και όχι τόσο
επειδή «ο εργατικός μισθός δεν καλύπτει
τα έξοδα της επαναστατικής οργάνωσης»,
ή επειδή οι πιο γενναιόδωροι διανοούμενοι και θαμώνες
αγαπούσαν άλλες, πιο ευχάριστες και φολκλόρ ομάδες, αλλά, πάνω απ’ όλα, για να αποτρέψουμε τους νεαρούς κομουνιστές προλετάριους –
επαρκώς «στερημένους» ώστε να εμπιστεύονται μονάχα αυτούς που διακινδύνευαν προσωπικά  – να νομίζουν πως η μοναδική δυνατή εγγύηση ενάντια στον οπορτουνισμό και τους γραφειοκρατικούς εκφυλισμούς συνεχώς σε ενέδρα (όπως δίδασκε η ιστορία
των οργανώσεων του Εργατικού Κινήματος)
ήταν η επιλογή του μοντέλου του Κόμματος του ανταρτοπόλεμου-del
Partito-guerriglia. Και πως η μοναδική εγγύηση
ενάντια σε μια «διαίρεση της στρατευμένης δουλειάς»
ιεραρχικού τύπου και αστικού σε τελική ανάλυση ήταν η αναγκαστική ομογενοποίηση όλων μέσα στην κοινή κατάσταση- ‘status’ του
παράνομου.
Αυτό που μπορώ να σου πω, Carlo, είναι πως 
ποτέ, λέω ποτέ,
δεν υπαινίχτηκα ή πρότεινα σε κάποιον να κάνει πράγματα 
που εγώ ο ίδιος δεν είχα ήδη κάνει, ή που ήμουν διατεθειμένος να κάνω.
Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να σου εξηγήσω πως είναι πολύ περισσότερα τα πράγματα στα οποία συνέβαλα να εμποδίσω, οι ‘εκτροπές’ και ‘παρεκκλίσεις’
που συνέβαλα να σταματήσουν, παρά εκείνα που προώθησα;
Δεν είναι η στιγμή για να μιλήσουμε γι αυτά, μα το
αντίθετο. Βλέπεις, Carlo, όπως λεν και οι «μετανιωμένοι-pentiti» που με κατηγορούν, εγώ υπήρξα, στη διάρκεια όλων των χρόνων ’70, ενάντια
στην επιλογή της «στρατηγικής παρανομίας-clandestinità strategica» και της
απόφασης της πολιτικής δολοφονίας. Κι όμως
είμαι διατεθειμένος να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου
«συνυπεύθυνο» και για όλο αυτό, και
δεν πιστεύω πως είμαι ο μοναδικός…
Σε αυτό – σε αυτή την αποφασιστικότητα
οργισμένη μα όχι απελπισμένη, και
στην οποία έφτασα πάνω απ’ όλα με διαύγεια – με αναγκάζει
η φρίκη εκείνης της »πολιτιστικής γενοκτονίας» στην οποίαν συνεργάζεται πρώτα απ’ όλα (σε διαφορετικές μορφές, και αντίθετες μεταξύ τους –
θυμήσου το ΚΚΙ- PCI και τους «garantisti») όλη η αριστερά, και που αποτελεί την βάση για την διάψευση μιας
ελπίδας για αμνηστία.

Πολλοί λεν πως είμαι τρελός, να
«διεκδικώ, να αναλαμβάνω την ευθύνη μιας ληστείας» την στιγμή κατά την οποίαν πρόκειται να παρουσιαστώ στις ευρωπαϊκές εκλογές. Πάντως, πρώτα απ’ όλα, ακόμη πιστεύω πως, παρόλο που η φράση κατέστη
μπανάλ και ‘kitsch», είναι και αυτή την ώρα
σωστό να λέμε:
«και
τι είναι μια ληστεία σε τράπεζα σε σχέση με την ίδρυση
μιας τράπεζας;» Τα μαύρα ιταλικά χρονικά, οι ιστορίες
των διάφορων Calvi, των Sindona, της πολυεθνικής
των ναρκωτικών που μόλις έχει δολοφονήσει
τον Mauro Rostagno, ο Sanatano ‘ο άνθρωπος που
είχε μάθει να αγκαλιάζει τους λεπρούς’, προσφέρει μια επιβεβαίωση υπερ-ρεαλιστική
του πυκνού θεωρητικού ‘blitz’ της μπρεχτικής φράσης.
Επίσης διεκδικώ την αμετακίνητη διαφοροποίηση
ανάμεσα σε αυτόν που «απαλλοτρίωσε τους απαλλοτριωτές»,
παίρνοντας πίσω ξανά λίγη υπεραξία
για να μπορέσει να χρηματοδοτήσει την εργατική αγκιτάτσια (και πάντα, όπως εμείς, έζησε φτωχικά
διότι είχαμε θεωρήσει αδιανόητο
να αποσπάσουμε μια λιρέτα για προσωπική χρήση),
και την πολιτική-εγκληματική τάξη που κυριαρχεί στην Χώρα.
Βλέπεις, πρέπει να είσαι υπερήφανος για
τον πατέρα σου, για εκείνο που ήταν, Carlo. Ανάμεσα στο παιδί
του »πιο πλούσιου ανθρώπου του κόσμου» (όπως οι
Τimes χαρακτήρισαν τον παππού σου όταν πέθανε
με κυάνιο μέσα στο τραίνο επιστρέφοντας στο Milano ύστερα
από μια συνάντηση με τον Mussolini που τον
κατηγορούσε για συμφωνία με την Ρωσία των
Soviet) που πηγαίνει να κάνει μια ληστεία για λόγους
αρχής και «επαναστατικής παιδαγωγικής»,
και εκείνο το βδελυρό μείγμα κυνισμού και φιλοδοξίας
που είναι, για παράδειγμα, το μεγάλο μέρος
των δημόσιων διαχειριστών στην ltalia –
για τους οποίους η λαϊκή έκφραση θα έλεγε πως «ο πιο
καθαρός έχει την ψώρα»- υπάρχει μια ηθική άβυσσος.

ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ

Θεωρώ, Carlo, πως ήρθε η στιγμή
να αντιπαραθέσουμε στην διεστραμμένη δικαστική λογική του
«συλλογικού χαρακτήρα της ποινικής ευθύνης», την
διεκδίκηση μιας γενικής συνυπευθυνότητας από
την δική μας πλευρά για όλο εκείνο
που συνέβη στη διάρκεια εκείνου του σχεδόν-πολέμου τον οποίον πολεμήσαμε μετά το ’69 στην ltalia. Πηγαίνοντας και πέρα
από τις ευθύνες που ο καθένας μας είχε.
Mε τρόπο τετριμμένο μου παρατηρούν πως
«θα έπρεπε όμως να ήμαστε περισσότεροι». Απαντώ εξίσου κοινότοπα πως, για να γίνουμε πολλοί,
κάποιος, ακόμη και ένας,
πρέπει να σπάσει τον κύκλο της παθητικότητας, να σπάσει την surplace, την ακινησία και να πάρει μπροστά, να ξεκινήσει!

Βλέπεις, Carlo, μπορεί κανείς να υπομένει για ένα χρόνο,
μπορεί να υπομένει για δυο, δέκα χρόνια,
αλλά έρχεται η στιγμή κατά την οποίαν λέγει φτάνει!
basta! Δεν μπορείς να υπομένεις να βλέπεις
εκείνους που θα έπρεπε να είναι οι κληρονόμοι
της Κομούνας του Παρισιού –
τις αριστερές όλων των διαβαθμίσεων –
να έχουν καταντήσει κόπρος, εκείνο το απωθητικό περιβάλλον,
αυτή η αυλή των θαυμάτων κωφών, τυφλών,
πουτάνας γιοί, ψόφιες ψυχές, δίχως πάθη,
δίχως τόλμη, χωρίς τινάγματα περηφάνιας, χωρίς ριζοσπαστικότητα, και χωρίς καρδιά. Τρομαγμένοι από την ίδια την σκιά τους, από τον ήχο των ίδιων των βημάτων τους, έχουν καταστεί ανίκανοι να σκεφτούν με μεγαλείο,
ανίκανοι να διακινδυνεύσουν την φάλαγγα του αριστερού μικρού δακτύλου στην προσπάθεια να »ανατρέψουν τον αυτοκράτορα»… Λοβοτομημένοι, και σαν
ανάπηροι από το μεγαλείο της ανταρσίας,
έχοντας παραλύσει από τον φόβο να λαθέψουν και
να αποδοκιμαστούν, βιάζονται να τρέξουν για να φέρουν στον Βασιλιά ρούχα για να αλλάξει, εάν ένας τρελός φωνάξει πως είναι γυμνός.
Περνούν την ώρα τους με την μύτη στον αέρα για να εισπνεύσουν l’air du temps, τον αέρα των καιρών, και με τ’αυτιά τεντωμένα να αρπάξουν  la‘vox populi’, την ‘φωνή του λαού’
για να συνταχτούν μαζί της, με τα μάτια να στενεύουν για να κατανοήσουν αμέσως το ίχνος ενός μισού χαμόγελου στην φάτσα κάποιου που βρίσκεται στα όρια της εξουσίας και φιλοξενείται στα chambres de
bonnes, στα δωμάτια των καλών των Ανακτόρων, υπομονετικοί σαν εξημερωμένα σκυλιά να περιμένουν ανεπαίσθητα σημάδια καλοσύνης, ένα υπόλειμμα απ’ το γιορτινό τραπέζι και ένα χάδι.
Ah, Carlo, δεν γνωρίζω εάν για εσένα είναι μια ατυχία ή μια τύχη
να έχεις μεγαλώσει μετά, να μην έχεις δοκιμάσει την πικρή γεύση του φόβου και του αγώνα… Υπάρχει μια παλιά εβραϊκή κατάρα που λέει πως »σου εύχομαι μια ενδιαφέρουσα ζωή» : είναι, ακριβώς, μια κατάρα..

 

https://www.inventati.org/cope/wp/wp-content/uploads/2016/08/148_OScalzone_Frigidaire95Ottobre1988OTT.pdf

αυτονομία, autonomia

Ρουβίκωνας: Εκδήλωση-Συζήτηση «Ο Ιταλικός Μάης, ο Μάης που δεν έλεγε να τελειώσει» 15/12 19:30 Κ*ΒΟΞ

kleovisΣχολιάστε

από Ρουβίκωνας

10/12/2018 3:16 μμ.

Ανακοινώσεις
O Ιταλικός Μάης διήρκεσε 15 χρόνια. Το ιταλικό ανταγωνιστικό κίνημα από το 68 έως τα μέσα του 80 ήταν σε πολυμορφία, εύρος θεματικών, οργανωτικές εμπειρίες και μαζικότητα το σημαντικότερο στην Ευρώπη. Στα εργοστάσια, τα σχολεία, στα πανεπιστήμια και τις γειτονιές εμφανίστηκαν μαζικές συμπεριφορές που αμφισβητούσαν στην πράξη την προσκυνημένη στάση της «αριστεράς» και των συνδικάτων μέσα στην κρίση και την βίαιη καπιταλιστική αναδιάρθρωση. Ο εξωκοινοβουλευτικός χώρος, η εργατική αυτονομία, το κίνημα του 77 και συναφή θέματα θέλουμε να μοιραστούμε μαζι σας σε μια βιωματικη παρουσίαση από τον Μιχάλη Μ. για την Φλωρεντία και τον Αντώνη Ν. για την Πάντοβα

 

Πολιτική Βία/Αντι-βία

post image

Ο Ρουβίκωνας οργανώνει για την περίοδο 2018-2019 σειρά εκδηλώσεων που αφορούν την ευρύτερη κινηματική ιστορία παγκόσμια με έμφαση στην πρωτογενή παρουσίαση φυσικών πρωταγωνιστών. Διαφορετικά κινήματα με διαφορετικές αφετηρίες και μέσα αγώνα, ηττήθηκαν μεν αλλά άφησαν πίσω τους μια δυνατή ηχώ που ξεπερνάει την απλή παραγωγή εμπειρίας. Θέλουμε να δούμε τις κοινωνικές συνθήκες που τα γέννησαν, πως αυτά τα κινήματα συνδέθηκαν ή αποκόπηκαν από την βάση, μας ενδιαφέρει η δική τους αποτίμηση για την ιστορία που έγραψαν. Κινήματα μαζικά η συνωμοτικά, μερικών διεκδικήσεων ή με το όπλο στο χέρι απαιτώντας το «όλον», με Δυτική ή τριτοκοσμική κουλτούρα, που έφυγαν γρήγορα μπροστά ή δίστασαν, που ξεπεράστηκαν από τις συνθήκες ή συντρίφθηκαν από τον «παντοδύναμο» εχθρό. Το Σάββατο 15/12 οργανώνουμε εκδήλωση με δύο Ελληνες συντρόφους που έζησαν απο κοντά όλη την έκταση του Ιταλικού επαναστατικού κινήματος απο τις αρχές του 70 έως τα 80’ς, από τον θρίαμβο ως την ήττα. Θα μας μιλήσουν για τις εμπειρίες τους σε όλο το φάσμα αυτού του πολύμορφου κινήματος, για το πως γειώθηκε με την βάση, για τις ένοπλες επιλογές του, για τον πλούτο και την κριτική του. Μετά τον σύντροφο Ρουιγιάν απο την action directe αυτή είναι η δεύτερη εκδήλωση του κύκλου εκδηλώσεων και ακολουθούν και άλλες.

 

Εικόνες:

 

Αυτονομία ένοπλη πάλη μολυβένια χρόνια

https://athens.indymedia.org/post/1593971/

αυτονομία, autonomia

Η Αντιγόνη στην Ιθάκη – μέρος πρώτο

kleovisΣχολιάστε

Screenshot_2018-12-10-12-19-02 (1)

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ CARLO
FELTRINELLI

Αγαπητέ Carlo,
Λες πως εγώ «προσέβαλα» την μνήμη του πατέρα σου, διότι είπα πως μεταξύ ιουλίου του ’71 και της στιγμής του θανάτου του, αυτός, φίλος μου που πέρασε στην παρανομία, επανειλημμένα μου μίλησε για την τρομερή  ‘ιστορική αναγκαιότητα» να εκτελεστεί ο κομισάριος Luigi Calabresi. Ο πατέρας σου ήταν ένας τρυφερός άνθρωπος, και σίγουρα δεν έλεγε ελαφριά τη καρδία κάτι τέτοιο, αλλά θεωρούσε και δικό του καθήκον να προχωρήσει στις πρακτικές συνέπειες αυτής της  ‘αναγκαιότητας». Τώρα ξέρουμε – εγώ, εσύ και πολλοί άλλοι – πόσες καταστροφές και πολύ πιο σοβαρές του θανάτου ενός κομισάριου της δημόσιας ασφάλειας πιθανότατα δολοφόνου ενός αναρχικού, έχει δημιουργήσει αυτή η ιδεολογία της  ‘αίσθηση της Ιστορίας», των »νόμων της ανάπτυξης της», της επιστημονικής θεμελίωσης της απόφασης του »επαναστατικού επείγοντος» ως νέας πηγής νομιμοποίησης. Μα λοιπόν, αν και με τρόπους και με κουλτούρες και θεωρίες αρκετά διαφορετικές, όλοι παίζαμε λιγάκι αυτή την παρτιτούρα.
Γι αυτό, Carlo, εγώ δεν »προσέβαλα» τον πατέρα σου. Αντίθετα, προσπάθησα να του ξαναεπιστρέψω ένα κομμάτι από εκείνη την ταυτότητα και αλήθεια που ήταν δικιά του, που και πάλι του αρνούνται, για πολύ μίζερους λόγους.

Στο λέω εγώ, Carlo, που τον γνώρισα πολύ καλύτερα απ’ όσο, δυστυχώς, σ’ εσένα δόθηκε να τον γνωρίσεις: είναι πάνω απ’ όλα ως
«σύντροφος Osvaldo», μαχόμενος κομουνιστής, που ο μπαμπάς σου θα αγαπούσε να τον θυμούνται: εκείνοι τον απεχθάνονταν, εμείς τον αγαπούσαμε («βλέπεις, αυτή είναι η δική τους
Westminster», έλεγε ο Lenin στον Trotzkii
γυρνώντας στους δρόμους του Λονδίνου… ).

ΙΘΑΚΗ

Έτσι, μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, ο «Osvaldo, παρέμεινε δίχως ταφή. Και αυτοί, ξεκινώντας από τον κοντινό του ‘entourage’- ‘περίγυρο’, θέλησαν να του αρνηθούν την ανάμνηση και την επεξήγηση των δικών του, ίσως συζητήσιμων, αιτιών και λόγων, δεν είναι παρά ένα κλαν (όχι μια λεγεώνα) «ασβεστωμένων τάφων. Μιλώ,
έτσι για να μην κάνουμε ονόματα, του lobby των
«miglioristi’. Ξέρουμε, οι σταλινικοί – σε ισχύ ή καθαιρεμένοι – διατηρούν μια σχέση με την αλήθεια αρκετά περιστασιακή. Και από την άλλη πλευρά, αυτές οι γραμμές των «miglioristi,
που είναι στρατευμένοι κυρίως για να «migliorare» – ‘καλυτερεύουν’ το δικό τους ‘status’, δεν είναι αυτοί που, για να χρυσώσουν το οικόσημο, έστειλαν προς καταστροφή τα »μαρξιστικά έντυπα» και την »μαρξιστική ύλη», με μια χειρονομία Ιεράς Εξέτασης, πογκρόμ, »νύχτας κρυστάλλων», σοβιετικού Υπουργείου της Αλήθειας που κόβει και βάζει αυτό κι εκείνο στις συσκευές για νταγκεροτυπία της ομάδας, σαν μακαρθική έρευνα;  Είναι άνθρωποι που επεξεργάστηκαν τις ιδεολογίες της άρνησης,
του θριάμβου της κουλτούρας της ‘μετάνοιας’ της ‘μεταμέλειας’ και του ‘διαχωρισμού», της ‘διάστασης’, του πληβείου αγώνα και σαν parvenus να θυσιάσουν στο χυδαίο μαντείο της νεοφιλελεύθερης αλαζονείας… –
Ίσως νομίζεις, Carlo, πως σου λέω πράγματα σοβαρά, άδικα και ακραία:
παρόλα αυτά σε παρακαλώ να τα σκεφτείς, αν και μπορεί
να αποτελεί αυτό μια σκληρή άσκηση.
Όσον αφορά εμένα, πίστεψε με, έχω την πιο μεγάλη περιφρόνηση γι αυτή
την χούφτα σφετεριστών, που έχουν αδράξει,
που έγιναν κύριοι της πετρώδους Ιθάκης του πατέρα σου, την οποία
αυτή την φορά ο Οδυσσέας δεν θα ξαναδεί ποτέ πια.

OSVALDO

Σε μια μπροσούρα στη μνήμη του,
ο Giampiero Brega αναφέρεται στον Gianqiacomo
Feltrinelli με ένα απόσπασμα δεν ξέρω πλέον ποιου:
«είναι ο μόνος και ο μοναδικός homo novus που εγώ έχω γνωρίσει.»                                Είναι αλήθεια. Εγώ τον
θεωρούσα, και, ξεροκέφαλο, ρομαντικό, αρχαϊκό θεωρητικά, ονειροπόλο,                  «παλαιο-κομουνιστή’ και λιγάκι
απλά  «τριτοκοσμικό» και
καστρικό. Μαλώναμε σχετικά με τη φύση
της Εσσδ, για τον «σοσιαλιστικό χώρο», για την εμμονή του
με τον φασισμό και το πραξικόπημα, για τον
Secchia. Αλλά σεβόμασταν αλλήλους. Όταν
(ακόμη ισχυρός εκδότης που μας βοηθούσε με
μια προ-αγορά μιας χιλιάδας φύλλων της εφημερίδας Potere Operaio) πρότεινε να καταχωρήσουμε στο εβδομαδιαίο μας ένα φύλλο του
«Rassegna comunista-κομουνιστική Ανασκόπηση«, που στα μάτια μας ήταν                  υστερο-αντιστασιακή, άρρωστος με το νεο-παρτιζανισμό και τον «fochismo-φοκισμό».
χρειάστηκε να του πούμε όχι και να μην επιμένει [έκανε στη συνέχεια, σχεδόν μόνος, την δική του  » Voce comunista«- »κομουνιστική Φωνή»).                                                                       Όταν επεξεργάζονταν και εξέδιδε -‘»από τον Feltrinelli'», όπως έλεγε αυτός- το περιοδικό Compagni-Σύντροφοι (στην σύντομη ζωή του οποίου πήραν μέρος και οι                              Eco, Nanni Baleslrini και άλλοι διανοούμενοι ‘πρώτης γραμμής’) μας
πρότεινε ντροπαλά να του δημοσιεύσουμε
μια συνέντευξη, στην οποία εξηγούσε τους λόγους
του περάσματος του στην παρανομία
ευρύτερα από αυτό που μπόρεσε να κάνει στην περίφημη επιστολή στο περιοδικό Espresso. Ήταν
τα πάντα. Εκείνους τους καιρούς των Berlusconi, ένα σπάνιο
μάθημα στυλ.
Μαλώναμε (η ξεροκεφαλιά του ήταν
παροιμιώδης – και η δική μας, «θεωρητική»‘) αλλά
πάντα κρατήσαμε μεταξύ μας κάτι περισσότερο από φιλία, αλληλεγγύη
συναίσθημα, στοργή: μια βαθιά συνενοχή.

‘TRANCHES DE VIE’
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ

Έτσι, όταν αποφάσισε να φύγει, εγώ και κάποιοι άλλοι σύντροφοι
τον βοηθήσαμε,
αν και δεν συμμεριζόμασταν τις προβλέψεις του για  ‘πραξικόπημα’, και από την προτίμηση που έδειχνε στον  «αγώνα που έδινε ενάντια στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και τον γερμανικό sub-ιμπεριαλισμό» προτιμούσαμε τον εργατικό αγώνα ενάντια σε εκείνο του σπιτιού μας.
Όταν μου ζήτησε να πάω στην βιβλιοθήκη
του lstituto Feltrinelli για να ανακτήσω από τις εφημερίδες
τον έλεγχο των νεκρών από λευκούς θανάτους, ή να
πάω να περιμαζέψω στο Lugano μια βαλίτσα γεμάτη
μπροσούρες της «Brigata Gap Canossi» (που αλάτιζε τις μπετονιέρες των
εργοταξίων των λευκών θανάτων, εκείνων όπου
οι οικοδόμοι σκοτώνονταν πέφτοντας από τις σκαλωσιές, μετά από super-εργασία και λόγω έλλειψης μέτρων ασφαλείας, που τα αφεντικά θεωρούσαν πολύ ακριβά να εγκαταστήσουν) το έκανα.

IVALDI

Θυμάμαι πως διάλεξε το όνομα «Osvaldo».
Βολτάραμε στην Genova, είδαμε
μια φωτεινή επιγραφή με γραμμένο επάνω της
«Osvaldo lvaldi», αυτός έπρεπε να φύγει και ήθελε ένα όνομα σε κωδικό.
«Να- είπε – θα ονομαστώ Osvaldo».
Όταν το ξανασκέφτηκα επιστρέφοντας στο Terni με
τραίνο, το κρύο πρωινό της ημέρας της Πρωτοχρονιάς ’70, μου είπε πως ήταν ένας αθεράπευτα ρομαντικός: Osvaldo είναι το όνομα του
Pesce, του θρυλικού αρχηγού των «Gruppi
d’azione patriottica»-»Ομάδων πατριωτικής δράσης» της Αντίστασης της πόλης, και «lvaldi» το όνομα μάχης του,
όπως αυτός ο ίδιος διηγείται στο «Senza
tregua, la guerra dei Gap»΄»Χωρίς ανακωχή, ο πόλεμος των Gap». Και από την sigla Gap
ο Osvaldo εμπνεύστηκε τις δικές του ‘‘Ομάδες παρτιζάνικης δράσης»- «Gruppi d’azione
partigiana» (όπως άλλες, στη συνέχεια, οι εφήμερες ‘οπλισμένες’ και ‘προλεταριακές’–
«Gruppi armati partigiani», και «proletari»).

Θυμάμαι πως είχε δάκρυα στα μάτια,
ένα κρύο ηλιόλουστο πρωινό με αέρα στη γέφυρα της οδού Farini στο Milano, δυο βήματα από τα γραφεία μας, την επομένη που είχε συμβεί η τραγωδία της ‘’22 Οκτώβρη»- «22 Ottobre» στη
Genova (στη διάρκεια μιας ληστείας ο Mario Rossi
– άνθρωπος γνωστός κατά τα άλλα για την ηπιότητα του – είχε άθελα του σκοτώσει τον μεταφορέα αξιών Alessandro Floris, κάποιος κατάφερε να τον αποθανατίσει σε μια  foto που κατέστη διάσημη,
τον κατεδίωξαν και συνέλαβαν).

O Osvaldo προτιμούσε να φτιάχνει τα ‘timers’ με τα
κουτιά από φασόλια, όπως του είχε μάθει ο
Fidel, και δέχονταν να διακινδυνεύει αυτοπροσώπως
να πηγαίνει να πάρει χρήματα σε μια τράπεζα,
όχι βέβαια για να μην  ‘σπαταλήσει’ την
περιουσία του (είναι τη ζωή που στην συνέχεια έθεσε σε κίνδυνο), ούτε μόνο λόγω πίστης στις παραδόσεις και
στους ‘νόμους’ των επαναστατικών κινημάτων και κομμάτων
και των αντάρτικων οργανώσεων. Ούτε (όπως ήταν για εμένα εκείνο τον καιρό) επειδή  «ο εργατικός μισθός, εξ ορισμού, δεν φθάνει για να καλύψει τα κόστη της ταξικής οργάνωσης.» Μα
κυρίως λόγω μιας προσωπικής και βαθιάς αιτίας, της οποίας ντρεπόταν: ήξερε
πως, εάν είχε υποκύψει στον πειρασμό
της ευκολότερης οδού, εκείνης να κάνει τον
προστάτη διότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα’,
θα είχε εισάγει ένα στοιχείο που θα είχε
διαφθείρει το μαχητικό δίκτυο στο οποίο ήταν δεμένος, και θα είχε καταλήξει αναπόφευκτα
να περιτριγυριστεί από «μισθοφόρους» (στη ζωή του ως εκδότης
συχνά περιτριγυρίζονταν, παρά την θέληση του, από αυλικούς.                                     

2018-12-10 12.21.29

Θυμάμαι πως, μιλώντας για την παραμονή του                                                                            με τους «Tupamaros» (των οποίων βρήκε τον τρόπο να δημοσιεύσει δυο βιβλία), συνήθιζε να διηγείται πως, για
παράδειγμα, εκείνοι οι σύντροφοι θεωρούσαν
δικαίως την «kidnapping» αντίθετη στην
«επαναστατική ηθική». Είχε δίκιο, και επιπλέον γινόταν τρυφερός, μαλάκωνε: είμαι σίγουρος πως
σκέφτονταν και σε εσένα, τον μικρό Carlo
Fitzgerald, για τον οποίον όταν μιλούσε –
αυτός
συνήθως ντροπαλός και χαμηλών τόνων –
φωτίζονταν το πρόσωπο του και γελούσαν τα μάτια του.
Όταν έμαθε πως για εμένα και την Lucia
γεννήθηκε ο γιος μας Emiliano, μου έφερε ένα ξύλινο παιχνίδι. Το θυμήθηκα οκτώ μήνες μετά, όταν ο Emiliano πέθανε λόγω
«rio morbo selvaggio’-  η οποία όρμηξε ξαφνικά στην μικρούλα ζωή του

RADIO GAP

Ο Osvaldo ήταν όλα εκτός από »τρομοκράτης»,
ήθελε να εξηγήσει στον κόσμο με τα λόγια,
δεν ήθελε να τους αφήσει μόνους μπροστά το τετελεσμένο γεγονός
των δράσεων. Δεν είναι τυχαίο πως στρατεύτηκε σαν τρελός για το «Radio Gap» (στο οποίο έκανε ηχώ από την Ρώμη το «Radio clandestina
operaia- εργατικό παράνομο ραδιόφωνο», περιβάλλοντος – έλεγε
αυτός –
«sindacalista rivoluzionaria-επαναστατικού συνδικαλισμού», πιο
κοντινό στην κουλτούρα μας).

BLACK OUT ΣΤΟ MILANO

Τον είδα για τελευταία φορά σε έναν κινηματογράφο
(όπως συχνά αγαπούσε να κάνει, πράγμα που μου
έδωσε το άλλοθι να δω κάποιες όμορφες ταινίες
που ειδάλλως θα είχα μετανιώσει) λίγες ημέρες
πριν το θάνατο του, τον μάρτη του ’72.

Στο Milano η εξωκοινοβουλευτική αριστερά
όλη ενωμένη προετοίμαζε μια κινητοποίηση για
να εμποδίσει ένα συλλαλητήριο του [φασίστα] Almirante στην piazza
Castello. Allora non si trattava di «sparare
sull’ambulanza». O Almirante ήταν στο 7 στα εκατό, στην κυβέρνηση υπήρχε η κεντροδεξιά των
Andreotti και Malagodi. Σίγουρα, εμείς δεν
συμφωνήσαμε ποτέ με τις χοντράδες σαν αυτές που μιλούσαν για
τον «fanfascismo» που αγαπούσε πολύ η Lotta
Continua, και είχαμε μια δυσπιστία
«bordighista» για κάθε μορφή μετώπου
που μας φαίνονταν (συνεχίζω να πιστεύω,
δικαίως) ως επιβλαβές για την αυτονομία
πολιτική και κοινωνική της εργατικής τάξης, η οποία
θα ήταν οριστικά εξαρτώμενη από το δημοκρατικό Κράτος.                                                Όμως μας ενδιέφερε να χτυπήσουμε στους φασίστες την ακραία παραφυάδα ενός αντεργατικού δικτύου στους τόπους δουλειάς
και στις προλεταριακές συνοικίες.

ΟΜΑΔΕΣ ΦΩΤΙΑΣ

Ο Osvaldo με έψαξε διότι προβλέπονταν
σοβαρές συγκρούσεις, με τον συνήθη
νεκρό που θα προκαλούνταν από τις αστυνομικές δυνάμεις. Με ρώτησε
εάν κατά την γνώμη μου το κίνημα θα είχε
μπορέσει να αποδεχτεί αυτός και κάποιοι
σύντροφοι του να έρχονταν στη διαδήλωση οπλισμένοι, με καθήκοντα
μιας πιθανής αυτοάμυνας. Ήταν η πρώτη φορά που
άκουσα την έκφραση »ομάδες φωτιάς».
Το σκέφτηκα, του απάντησα αρνητικά. Μοναχά τρεις μήνες
πριν εμείς του Potere Operaio είχαμε δεχτεί επίθεση και
απομονωθήκαμε από την υπόλοιπη
εξωκοινοβουλευτική αριστερά (εκτός από κάποιες σπάνιες εξαιρέσεις), διότι ήμασταν αποφασισμένοι να  απορρίψουμε την απαγόρευση του
Αστυνομικού διευθυντή να διαδηλώσουμε, στην δεύτερη επέτειο των βομβών της piazza Fontana και του
θανάτου του Pinelli, και πρώτη επέτειο του θανάτου (στη διάρκεια των συγκρούσεων που συνέβησαν
στις 12 δεκεμβρίου του ’70] του νεαρού
bordighista αγωνιστή Saverio
Saltarelli. Κι όταν – αφού αφεθήκαμε μόνοι και κατηγορηθήκαμε για »τυχοδιωκτισμό»
η αστυνομία μας είχε βρει 250 μπουκάλια
‘molotov’ και είχε συλλάβει επτά συντρόφους, σχεδόν όλοι δεν εξέφρασαν καμιά αλληλεγγύη.
Το να φέρουν πυροβόλα όπλα σε μια διαδήλωση ήταν συνεπώς, τότε,
πολιτικά αδύνατο να υποστηριχθεί:
αυτά, ουσιαστικά, είπα στον
πατέρα σου. Αυτός αισθάνθηκε άσχημα, πικράθηκε, απογοητεύτηκε,
ταράχτηκε. Ξεκίνησε μια κάποια πολεμική όχι καινούρια
σχετικά με τον ‘κινηματικό τυχοδιωκτισμό» μας που εκδηλώνονταν
στο γεγονός πως  «τραβούσαμε την ουρά μας», και στη συνέχεια
υποβαθμίζαμε την «αντεπανάσταση» και
το ‘στρατιωτικό ζήτημα». Για μια ακόμη φορά
προσέτρεξε σε μιαν εικόνα που του ήταν πολύ αγαπητή: εμείς οι εξωκοινοβουλευτικοί ήμασταν σαν τα μπαλάκια του ping-pong που χόρευαν στον αέρα υποστηριζόμενα από τα νερά που αναπηδούσαν από ένα σιντριβάνι. Το νερό που εκτοξεύονταν ήταν οι κοινωνικοί αγώνες: όταν- αναπόφευκτα, μιας και
ο αγώνας ήταν κυκλικός –
αυτοί θα αποδυναμώνονταν, εμείς θα νεκρώναμε.
Το πρόβλημα του ήταν εκείνο να δει πως θα διατηρηθεί η μονιμότητα της επιθετικότητας (ή τουλάχιστον η ανάπτυξη
αντεπίθεσης και αντίστασης) στους σκληρούς καιρούς
της ‘κοιλότητας του κύματος’ που προετοιμάζονταν.
Γι αυτό, υπήρχε το πρόβλημα ενός
πολιτικού-στρατιωτικού σκελετού του κινήματος. Που αυτός δεν έβλεπε στη  μορφή του »αντάρτικου Κόμματος, Partito-guerriglia», [όπως μετά, για παράδειγμα οι Ερυθρές Ταξιαρχίες) αλλά σε εκείνη ενός διαρθρωμένου πλουραλιστικού και πολύμορφου μετώπου.
Στο οποίο, μια ημέρα – κι εδώ ριζικά διαφέραμε – θα αναγκάζονταν από τα γεγονότα και τις συγκυρίες να πάρουν μέρος και οι »ιστορικές» οργανώσεις
του ρεφορμιστικού εργατικού Κινήματος.

 

https://www.inventati.org/cope/wp/wp-content/uploads/2016/08/148_OScalzone_Frigidaire95Ottobre1988OTT.pdf