ΥΥ. χόρεψες πάνω στο φτερό του καρχαρία – 15

πινκ φλόιντ

Ας επιστρέψουμε στο τότε. Αυτό που καταλάβαμε πολύ νωρίς στην διάρκεια της πολιτικής μας ενηλικίωσης ήταν πως η εκλογική διαδικασία, η πολιτική όταν ορίζεται με κέντρο την αντιπροσώπευση και τη διάταξη των κομματικών μηχανισμών,είναι ο κατ’ εξοχήν μηχανισμός προφύλαξής μας από το ‘αδύνατο’ . Ο μηχανισμός που μας επαναφέρει στο ‘δυνατό’. Στο ρεαλισμό των κυβερνητικών λύσεων διαχείρισης της υπάρχουσας κατάστασης και πραγματικότητας ακριβώς για να αποφύγουμε το ‘τραύμα’ της συνάντησης μας με το ‘αδύνατο’. Έτσι λοιπόν συνεχίζεται η κυρίαρχη τάξη πραγμάτων, καταλαγιάζει το ερωτικό μας παιχνίδι με το αδύνατο! Τότε το δίλημμα ήταν : Κομμουνισμός ή συν διαχείριση- του υπάρχοντος-. Πάλι σήμερα το ίδιο: Είναι δυνατός ο κοινωνικός δεσμός σήμερα ;;;ή πηγαίνουμε σε ένα πόλεμο όλοι εναντίον όλων; εγωιστές απομονωμένοι,άτομα με συνδετικό κρίκο την αγορά, το ευρώ αν θέλετε.

Κάποιοι φτιάχναν το ένοπλο κόμμα τότε, που μόλις δυνάμωνε μέσα στην κοινωνία θα έπαιρνε την κατάσταση στα χέρια του. Ήταν το σοβιετικό μοντέλο στην νέα εποχή. Δεν μας ενθουσίαζε αυτή η προοπτική. Οι άλλοι έφτιαχναν, φτιάχναμε τον επαναστατικό στρατό, με οριζόντιες διαδικασίες, υπήρχαν βέβαια ηγετικές φιγούρες, παίρναμε μέρος στον απελευθερωτικό κομμουνιστικό στρατό που θα οδηγούσε στη δημιουργία του κοινοτικού κράτους του λαού. Ήμασταν νεομαρξιστές, νεο λενινιστές, πιστεύαμε δηλαδή στην αναγκαιότητα,για κάποιο διάστημα βέβαια, του κράτους των εργατών που θα συντόνιζε τις διάσπαρτες στην κοινωνία κοινότητες που δημιουργούνταν. Σήμερα το παράδειγμα των κοινών είναι ήδη μια πραγματικότητα αναδυόμενη παντού στον κόσμο, ένας κόσμος στην αυγή του, που ταλαντεύεται πολλές φορές και κινδυνεύει να ενσωματωθεί, στο σύστημα. Ανοργάνωτος, και αυτό είναι πρόβλημα. Ο μετασχηματισμός της πολιτικής όμως είναι εδώ, και αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα. Είναι η τεράστια διαφορά σε σχέση με αυτό που ζήσαμε εμείς. Οι κοινότητες είναι ήδη εδώ,η αυτοθέσμιση είναι ήδη εδώ. Οι ‘άλλοι’ το βλέπουν κιόλας, ΕΊΝΑΙ ΑΝΤΙΛΗΠΤΉ.

Προφανώς μια τέτοια διαδικασία περιλαμβάνει την αντιπαράθεση και τη σύγκρουση με το κεφάλαιο, και εδώ, δεν είναι δυνατή η ‘αρμονική συνύπαρξη’. Όμως πηγαίνει πολύ πέρα, στη δημιουργία του τι μπορεί να το αντικαταστήσει, δίνοντας στερεότητα, βάθος και προοπτική στον αγώνα. Το βάθος που δεν είχαμε εμείς. Γι αυτό, όταν ηττηθήκαμε στρατιωτικά δεν έμεινε τίποτα. Χώσαν μέσα χιλιάδες συντρόφους και διαλύσαν τα πάντα. Δεν υπήρχε βάθος. Στη Σοβιετική Ένωση,στην Κίνα, και αλλού κομμουνισμός κατάντησε η δικτατορία του κόμματος στο λαό και κρατικός καπιταλισμός. Εμείς το βροντοφωνάξαμε αλλά δεν έφτανε. Δεν είχαμε να δείξουμε κάτι άμεσα Σήμερα ο κοινοτισμός είναι ήδη εδώ, υπάρχει μπροστά στα μάτια όλων. Όταν το επίπεδο της πάλης ανέβηκε τόσο που τρόμαξε, ο κόσμος έκανε πίσω. Όλοι εκείνοι που χρόνια συζητούσαν στις ταβέρνες και παντού την ‘προδοσία’ του κόμματος, την αναβλητικότητα αν θέλετε, όλοι αυτοί που περίμεναν το σύνθημα για να ξεθάψουν απ’ τα μπαούλα τα όπλα,που μεγάλωναν τα παιδιά τους με αυτή την προοπτική, που δεν έπρεπε άλλο ν’ αργήσει, έκαναν πίσω. Όλοι αυτοί. Και ειλικρινά πιστεύω πως ένα μεγάλο μέρος σε αυτή την οπισθοδρόμηση έπαιξε το ότι αυτό το ‘αύριο’ ήταν πολύ πιο θολό από ότι σήμερα.

Στις μέρες μας η έξοδος από τον καπιταλισμό είναι πολύ πιο εφικτή για όλο και περισσότερους ανθρώπους. Και φυσικά δεν σημαίνει μη σύγκρουση. Σημαίνει το ανώτερο επίπεδο σύγκρουσης! Με το να αχρηστεύεις τα μέσα του συστήματος. Αρνούμενος να τα χρησιμοποιήσεις! Οργανώνοντας τη ζωή σε άλλη βάση από αυτή της οικονομικής και κρατικής επιβολής. Φανταστείτε μόνο τι θα γίνονταν παγκοσμίως,ή έστω πανελλαδικά, εάν όλοι οι καταθέτες απέσυραν τα χρήματά τους από τις τράπεζες,κατά την προτροπή του Ερίκ Καντονά . Άλλο βέβαια το που θα τα χρησιμοποιούσαν μετά! Ξαναγυρίζει ο κοινωνιολόγος μέσα μου,ακούστε λοιπόν : Η οικογένεια τις περισσότερες φορές,αν όχι όλες πάντα και τελείως, γαλουχεί το παιδί σύμφωνα με τις κυρίαρχες αξίες του κοινωνικού περιβάλλοντος. Το περιορίζει,το κατευθύνει, του επιβάλλει συμπεριφορές. Συνειδητά ή ασυνείδητα -άμεσα ή έμμεσα -φυλακίζοντας έτσι τη δημιουργική του φαντασία. Ευνουχίζεται η σκέψη του,αμβλύνεται το συναίσθημα. Και πριν το παιδί καταλάβει τι συμβαίνει έρχεται μια ακόμη κατραπακιά, η δικτατορία του σχολείου. 12 χρόνια κατά τα οποία οι δάσκαλοι είτε λόγω βλακείας, είτε εξαναγκασμού πρέπει να γεμίσουν το κεφάλι του μέλλοντος πολίτη με γνώσεις που σαν γνώρισμα έχουν την απονεύρωση της κριτικής σκέψης, την παρεμπόδιση προσωπικών προβληματισμών.

Γνώση αποσπασματική, συχνά χωρίς βάθος, ανίκανη να εξάψει το ενδιαφέρον στην κατεύθυνση μιας ολιστικής αντίληψης για τη ζωή και τα πράγματα, δεν τα λέω εγώ αλλά δάσκαλοι και καθηγητές και επιστήμονες. Κυριαρχείται από έννοιες ψόφιες, πατρίς, θρησκεία, ηθική της εργασίας, ανταγωνισμός μεταξύ ομάδων και ατόμων – βλέπετε λοιπόν πως δεν φωνάζαμε τζάμπα σε προηγούμενα κεφάλαια ! Πατρίδα είναι η προσωπική μυθολογία του καθένα ! λένε οι σοφοί! Οι μελετητές. Για το σχολείο είναι ένα κομμάτι γης που έχει αλλάξει χέρια δεκάδες φορές και για το οποίο ο καθένας θα πρέπει να είναι έτοιμος να κάνει τα πάντα χωρίς να περιμένει τίποτα. Γεμίζεις μίσος λοιπόν ακριβώς για να υπερασπιστείς το τίποτα! Πως ν’ αντέξει το μυαλό το παράφρων το γεγονότος να διδάσκεσαι πως πρέπει να δουλεύεις μια ζωή, θυσιάζοντας κάθε χαρά, για ένα πιάτο φαί, ή για μια συλλογή στην πλειοψηφία άχρηστων πραγμάτων, πλουτίζοντας με την δυστυχία σου μια μικρή μειοψηφία που ζει με άνεση Κροίσου. Έννοιες όπως ‘ο θάνατός σου η ζωή μου’ ή ‘αυτός που δεν είναι άξιος δεν θα έχει τίποτα’ τον αποκτηνώνουν. Ποιος ορίζει τις αξίες,την κλίμακα της μέτρησής ικανοτήτων; Και αυτή η κλίμακα πως επιβεβαιώνει την ορθότητά της ή την αντικειμενικότητά της;

Είναι σίγουρο πως την ιστορία την γράφουν οι νικητές, είναι αυτοί που ορίζουν τις αξίες της εκάστοτε εποχής. Χιλιάδες χρόνια τώρα έτσι μεγαλώνουν οι γενιές. Τυχαίο; Και μεγαλώνοντας οι σφαλιάρες πέφτουν σωρηδόν. Στρατός, γάμος, δουλειά. Ρουτίνα, δάνεια, [ δείτε τι δεν είχαμε στα νιάτα μου : κινητά, καλωδιακή, πιστωτικές, δάνεια. Καινούριες φυλακίσεις όλες αυτές!] Κενά θεάματα, αντικατοπτρισμοί ευχαριστήσεων, ήττες και ταπεινώσεις ως τα γηρατειά! Κάποιος πρέπει ν’ αμφισβητήσει εκ θεμελίων ολόκληρο σύστημα αξιών! Ιl personale è politico είπε η αυτονομία! Η επανάσταση είναι πρακτική στην καθημερινότητα. Ο νέος άνθρωπος αμφισβητεί τα πάντα. Θέλει να ξεριζώσει την πραγματικότητα από τα θεμέλιά της. Ζει από σήμερα, όσο του είναι δυνατό,τον κοινοτισμό, στις ζώνες της μητρόπολης που απελευθερώνει από τον αντίπαλο. Κοιτάζει το παγόβουνο κάτω από το νερό. Και το σύστημα δεν τον θεωρεί ηλίθιο,αλλά στην καλύτερη τρελό και στη χειρότερη επικίνδυνο. Μιλάμε για εκείνους τους νέους που το αίμα τους βράζει, οι ευαισθησίες χτυπάνε κόκκινο.Εκείνους που νοιάζονται για την ζωή και για ότι υπάρχει γύρω τους. Εκείνους που θέλουν ν’ ανακατεύονται και να ζήσουν άλλη ζωή.Αυτούς που ανακατεύουν την τράπουλα. Όχι σαν κουρδισμένες μαριονέτες. Αλλά συνάνθρωποι με αξιοπρέπεια, με θάρρος, ελεύθεροι.

Όσο παρατηρεί κανείς γύρω του τους μεγαλύτερους τόσο βλέπει καμένα χαρτιά, και λιγότερους που το λέει ακόμα η καρδιά τους. Γιατί αν δεν ήταν καμένοι δεν θα είχαν επιτρέψει να συμβεί αυτό που μας περιτριγυρίζει. Θα είχαν ήδη φτιάξει έναν άλλο κόσμο, θα είχαν έστω παλέψει γι αυτόν. Οι νοικοκύρηδες φοβούνται για το κομπόδεμά τους. ‘Μας πρόδωσε το κόμμα’,αυτό νιώθουν οι περισσότεροι, οι νοικοκυραίοι μικροαστοί που κάνουν πια κουμάντο. Οι συνήθεις ιστορικά ύποπτοι,με τους μικρούς ορίζοντες,που είναι η εύκολη λεία,διαχρονικά. Που τρέμουν μη μπουν στον αριθμό των εξαθλιωμένων. Που τρέμουν μη χάσουν το βόλεμα. Εκείνοι που κρατούν σφιχτά τυλιγμένη τη ζωούλα τους με όποιο κόστος, τυλιγμένη με το κομποδεματάκι που έφτιαξαν για να κοιμούνται επάνω του. Η μάζα είναι ένας αόριστος όρος που μέσα του κρύβει και βρώμα και αρώματα. Η ίδια μάζα την ίδια στιγμή μπορεί να πουλάει ελπίδες και μετά από λίγο να σε ρίχνει στην άβυσσο. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Τη διαφορά την κάνουν οι επί μέρους μονάδες. Αυτοί που μοσχοβολάνε μες τη βρώμα. Τα ανθρωπάκια δεν νοιάζονται για τις μεγάλες έννοιες που αφανίζονται στη νέα εποχή της επέλασης των αγορών, αδελφότητα, ισότητα, αξιοπρέπεια, ελευθερία.Η λέξη μεγαλοπρέπεια απουσιάζει από τον ορίζοντά τους. Εμείς παλεύουμε για τα δικά μας ιδανικά. Κι ας είμαστε λιγότεροι. Αυτά που θεωρούμε αρετές για τη δική μας ζωή. Αυτά που μας ορίζουν. Και θα παλεύουμε γι’ αυτά ακόμη κι αν είμαστε οι τελευταίοι στον κόσμο που τα πιστεύουν. Όταν αυτά είναι εμπνευσμένα από μεγάλες έννοιες, διαχρονικές,που ορίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη σε ένα επίπεδο ψηλό, στο φως και όχι σε σκοτεινούς υπονόμους.

Σήμερα ο πιτσιρικάς νιώθει προδομένος, και τότε ένιωθε το ίδιο. Δεν υπάρχει λόγος απογοήτευσης. Ο άνθρωπος πρέπει να έχει υπομονή με τους αμόρφωτους [ δεν είναι αυτοί που δεν έχουν πάει σχολείο, το έχουμε ξαναπεί, καμία σχέση]. Αμόρφωτος είναι ο ‘πολίτης’ -δεν υπάρχουν πολίτες σήμερα – που έχει μπερδέψει την έννοια της υπεράσπισης των δικαιωμάτων του με την έννοια της διαφύλαξης με κάθε τρόπο των αδυναμιών του,κάποιος που όντας μέσα σε σπίτι που καίγονται άνθρωποι αντί να ορμήξει να βγάλει τον πρώτο που βλέπει μπροστά του βουτάει να σώσει τη τσάντα με τα λεφτά. Κούφιος, αστοιχείωτος. Θέλουμε ν’ αρπάξουμε τη ζωή απ’ τα κέρατα και να την αλλάξουμε. Να φέρουμε τα πάνω κάτω. Αυτό έγινε τις προηγούμενες μέρες. Σώθηκε -πρόσκαιρα- η τσάντα, οι τράπεζες, το ευρώ, για κάποιες μέρες,μέχρι ‘τα νέα μέτρα’. Κάηκε η αξιοπρέπεια, η αλληλεγγύη, η ελευθερία. Θυσιάστηκαν στον Μολώχ των αγορών. Σήμερα, και τότε ,οι άνθρωποι νομίζουν πως διαλέγουν την ‘ασφάλεια’ αυτού που γνωρίζουν, όσο πικρό και αν είναι. Φοβήθηκαν το άγνωστο, αυτό που καλούνται να κτίσουν οι ίδιοι, μέσα από τα πιο όμορφα όνειρά που έκαναν κάποια στιγμή, όταν ακόμη η καρδιά χτυπά στους ήχους του αγαπημένου χορού. Κρίση και τότε κρίση και τώρα -ενάμιση εκατομμύριο άνεργοι, 3000 αυτοκτονίες, εκατομμύρια πτωχευμένοι, άστεγοι, πεινασμένοι, χωρίς φάρμακα, αβοήθητοι, μαχαιρωμένοι- μια πατρίδα που ξεπουλιέται στη φθήνια και στα γρήγορα, να ξεμπερδεύουμε, Οι πολλοί επιλέγουν τη τσάντα με τον παρά. Αυτό τους αξίζει. Εμείς δεν μπορούμε να είμαστε με αυτούς κι ας μην είμαστε πια νέοι.

Και τότε την ίδια επιλογή κάναμε. Σήμερα οι καβαλάρηδες με τον Αλέξη επικεφαλής και τα κονσερβοκούτια στα χέρια όρμησαν στο κομπόδεμα του μέσου έλληνα,αυτό τον έκαναν τα κανάλια να πιστέψει. Τότε το ΚΚΙ προτίμησε να διαλέξει τη συν διαχείριση της πρώτης ‘κρίσης’ που θυμάμαι στη ζωή μου, η πρώτη πετρελαϊκή, το 73, με τους εκπροσώπους του κεφαλαίου πάντα,τους δρόμους τους νέους της εκμετάλλευσης των από κάτω, του πλήθους που εμπιστεύτηκε στο κόμμα του τις τύχες του . Επέλεξε λοιπόν τον εύκολο δρόμο της συν διαχείρισης, και όχι της ρήξης. Το πλήθος τελικά τον ακολούθησε για να τον παρατήσει λίγο αργότερα με την επέλαση του Μπερλουσκονισμού, που ήταν η Ιταλική εκδοχή της Θάτσερ και του νεοφιλελευθερισμού. Και όλο το πολιτικό σκηνικό άλλαξε. Σήμερα δεν υπάρχει τίποτα όρθιο να θυμίζει εκείνα τα χρόνια. Ούτε σημαίες, ούτε ονόματα, ούτε συνθήματα.

35 χρόνια πριν η επανάσταση ήταν στην ημερήσια διάταξη. Η εξέγερση με τα πάνω και τα κάτω της είχε κρατήσει πάνω από δέκα χρόνια για να πνιγεί τελικά από την στρατιωτικοποίηση του ταξικού αγώνα από το κράτος και το ενωμένο πολιτικό σύστημα ενάντια στην επανάσταση. Το νεκρό σώμα του Άλντο Μόρο στο πορτμπαγκάζ του Σιτροέν έξω από τα γραφεία του χριστιανοδημοκρατικού κόμματος, έπαιξε τον ίδιο ρόλο με το σποτ της ΝΔ με τον δάσκαλο και τα παιδιά που τον ρωτούν, στην εποχή της κοινωνίας του θεάματος. Και ενώ 50 μέρες πριν ο ιταλικός λαός πανηγύριζε μόλις οι ΕΤ είχαν απαγάγει τον πρόεδρο, δύο μήνες μετά έκλαιγε στην κηδεία του ενταφιάζοντας το πιο ένδοξο ίσως αντάρτικο πείραμα που έλαβε ποτέ χώρα στην Ευρώπη. Με τις ευλογίες ενός λαού που τόσο γρήγορα ξέχασε την ιστορία του, τα ιδανικά του, την ανάγκη για απαγκίστρωση από τη θανάσιμη αγκαλιά του θανατηφόρου εχθρού του,του κεφαλαίου.

Ξέχασε τον πόθο για λευτεριά. Και προτίμησε την τσαντούλα. Η ιστορία επαναλαμβάνεται! Δεν χρειάζεται απογοήτευση, δεν χρειάζονται νεύρα, τσαντίλα. Σε αυτή την κρίση κανένα τσαντάκι δεν θα μείνει άθικτο, αργά ή γρήγορα. Μόνο οι μεγάλες βαλίτσες που πηγαινοέρχονται σε χώρες μακρινές. Μόνον αυτές οι τσαντάρες με τα προϊόντα κλοπής και απάτης που περιέχουν θα μείνουν άθικτες, θα αυγατίσουν μάλιστα. Τα κέρδη. Ότι κι αν συμβεί. Με ευρώ ή χωρίς. Μέσα ή έξω. Το πραγματικό δίλημμα είναι: ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. Όλες οι άλλες μικρο τσάντες, τα άθλια και μίζερα τσαντάκια θα καούν. Έχω δανειστεί λόγια φίλων που δεν έχω ξαναδεί. Που δεν έχω συναντήσει για ν’ ανταλλάξουμε σκέψεις και απόψεις. Νιώθω πως δεν είμαι μόνος, ξέρω πως είμαστε πολλοί. Θα καούν λέμε. Και όσο και να τα σκεπάζουν με την τιμή τους αυτά τα ανθρωπάκια σύντομα θα καταλάβουν πως τα χρησιμοποίησαν για κάποιες ώρες. Τίποτα περισσότερο. Όπως φυσάς τη μύξα σε ένα χαρτομάντιλο. Το πετάς!

οδυσσέας ιωάννου μιλτιάδης πασχαλίδης στα είπα όλα

»Πολλές φορές σου μίλησα με χρώματα στο στόμα. Στο είπα, όσα έμαθα τα έμαθα με το σώμα. Μισός ψυχή μισός κορμί κι η πείνα μου θηρίο. Μισή ζωή σπατάλησα να ζήσουν και τα δύο. Όσα κομμάτια κι αν μπορέσεις να ενώσεις, δεν θα σου φτάσουν μια στιγμή για να με νιώσεις. Στα είπα όλα, φίλα με τώρα. Με αγαπούσε το νερό μα ο ουρανός με ζούσε, κι όταν μετρούσα τι μπορώ η γη δεν με χωρούσε. Κυνήγησα τις ομορφιές μα μ’ έκλεψε η λύπη. Οι αλήθειες μου : εσύ όταν κλαίς και της καρδιάς μου οι χτύποι».

Υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι. Αυτοί που αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις, τα εμπόδια, τα προβλήματα στη ζωή και αυτοί που κρύβονται πίσω από ανόητα, αν και συχνά εντυπωσιακά θεάματα, ή φανταστικούς κόσμους. Για να αποφύγουν όλα τα προηγούμενα. Η απώθηση όμως δεν σημαίνει και λύση. Σας θυμίζω ευρω ποδόσφαιρο 04, γιουροβίζιον, διαδηλώσεις για το μακεδονικό [είχε προϊδεάσει για τη φασιστικοποίηση της κοινωνίας] , ‘στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει, στα καφενεία, μπιλιάρδο καλαμπούρι και ρακί ,τρέχει στο περίπτερο διαβάζει φυλλάδες με μιάμιση δραχμή, όχι, όχι αυτό δεν είναι τραγούδι,είναι η τρύπια στέγη μιας παράγκας-της Ελλάδας- ΕΊΝΑΙ Η ΓΌΠΑ ΠΟΥ ΜΆΖΕΨΕ ΈΝΑΣ ΜΆΓΚΑΣ ΚΙ Ο ΧΑΦΙΈΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΚΟΛΟΥΘΕΊ.’

Η νίκη λοιπόν για τους κλέφτες στις εκλογές στην Ελλάδα έγινε δεκτή με ικανοποίηση από τα γερμανικά ΜΜΕ τα οποία επισημαίνουν πως οι Έλληνες συμμορφώθηκαν με τις διαταγές των γερμανών πολιτικών και των γερμανικών μέσων να ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΝΔ επειδή είναι ραγιάδες! προσκυνημένοι και ξεφτιλισμένοι! Επισημαίνουν ακόμη το υψηλό ποσοστό της χρυσής αυγής και το αποδίδουν στο γεγονός πως οι ραγιάδες είναι δουλοπρεπείς με τ’ αφεντικά τους αλλά αδίστακτοι με τους αδύναμους! Ο ρόλος δε της ΔΗΜΑΡ εκτελέστηκε, δηλαδή να καταστεί αδύνατη η κυβέρνηση της αριστεράς. Τώρα πλέον τα στελέχη της μπορούν ν’ αποδεσμευτούν και να

http://youtu.be/CKZFdkCUksg Simon and…..

αναλάβουν κάποια νέα αποστολή. Τώρα όμως θα μιλήσουμε για αυτούς που συγκεντρώνονται στο μπλοκ του φόβου :

1. ή αστική τάξη που ενδιαφέρεται να σώσει τα ευρώ της

2 ο κατασταλτικός μηχανισμός του κράτους και οι έχοντες συμφέροντα από αυτόν.

3 λαμόγια και παρατρεχάμενοι που συμμετείχαν στην λεηλασία της δημόσιας περιουσίας.

4 χιλιάδες φοβισμένοι γέροι και γριές ,συντηρητικοί άνθρωποι που τρέμουν τον ίσκιο τους και αναρωτιούνται μονάχα για την μετά τον θάνατο ζωή.

5 κομβικό ρόλο σε αυτό το μπλοκ παίζουν: παρακρατικοί, τραμπούκοι, σωματέμποροι, έμποροι ναρκωτικών, νταβατζήδες, μαφιόζοι. Από αυτούς δημιουργεί τάγματα εφόδου η χρυσή αυγή για να πουλήσει προστασία σε μαγαζιά του κέντρου και της αθηναϊκής περιφέρειας και να κτυπήσει την αριστερά και το αντιεξουσιαστικό κίνημα, διεκδικώντας την ηγεμονία στο στρατόπεδο της αστικής αντεπανάστασης.

Οι άνθρωποι βρίζουν, σιχτιρίζουν, λένε να τους είχαν κοπεί τα χέρια, μουτζώνουν τον εαυτό τους, χάνουν δουλειά, μισθό, συντάξεις, το σπίτι. Και τελικά ψηφίζουν ξανά τον δυνάστη!! Γιατί δήθεν υπάρχει κάτι χειρότερο. ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ. Άνθρωποι περιορισμένης ευθύνης, μες τον πανικό. Είναι ώρα να μιλήσουν οι αποφασισμένοι. Το θάρρος, η τόλμη. Ο υπηρεσιακός υπουργός άμυνας Φραγκούλης δήλωσε πριν τις εκλογές σε ανύποπτο χρόνο, ότι ο στρατός ‘είναι μεν δύναμη αποτροπής, αλλά ισχυρή,σιωπηλή δύναμη που εάν απαιτηθεί θα κάνει εκκωφαντικό θόρυβο’. Εκκωφαντικός θόρυβος όμως μπορεί να γίνει και με άλλους τρόπους. Στις 5 Μάη του 10, στις 19 Οκτώβρη του 11, στις 12 Φλεβάρη του 12. Και πιο πριν, τον Δεκέμβρη του 08. Και τον Ιούνιο του 11. Αυτοί κέρδισαν τις εκλογές. Να δούμε όμως,στον επόμενο θόρυβο ποιανού τ’ αυτιά θα κουφαθούν!.

 

Είναι άσχημο όταν θέλεις να αναφερθείς στη ζωή να μιλάς με κλισέ, με τσιτάτα και να μην προσπαθείς να μιλήσεις με την καρδιά σου, το πως φαντάζεσαι τον κόσμο που επιθυμείς. Ειδικά σήμερα με τον τόσο πολύ πλούτο που υπάρχει παγκοσμίως και την ανάπτυξη των επιστημών,οι οποίες εάν πραγματικά μπουν στην υπηρεσία των ανθρώπων τα πράγματα θα γίνουν πολύ πιο εύκολα και ευχάριστα για όλους. Υπάρχει κατάθλιψη. Γιατί; Είναι απλό. Δεν δίδονται σε όλους ίδιες δυνατότητες και ευκαιρίες. Αυτές πάνε με τον πλούτο. Και αυτός είναι συγκεντρωμένος στα χέρια λίγων και οι πολλοί πρέπει να δυσκολεύονται. Και αυτοί που ζορίζονται κάνουν τουμπεκί, αρκούνται στη μιζέρια. Από φόβο;από εγκατάλειψη; Έχουν συμβιβαστεί πλήρως με το ρόλο του σκλάβου; Ο σύγχρονος μικροαστός, η πλειοψηφία, που ακόμη ‘ τη βγάζει’ με τα ψίχουλα που του ρίχνει το σύστημα -που βράβευσε στις τελευταίες εκλογές – ακριβώς για να μη του λείψουν τα ψίχουλα. Μεγάλο μέρος δε της επαρχίας που αντέχει ακόμη, που έχει κάτι τις, που κάτι καλλιεργεί, που, που …….δεν νοιάζεται για τίποτα άλλο. Αμύνεσθαι περί πάρτης, όπως και οι έμποροι που δεν έχουν πίστη από τις τράπεζες. Δεν μας μάθαιναν από παιδιά να ‘κοιτάμε την πάρτη μας’ ; ‘Εσύ θα βγάλεις το φίδι απ’ την τρύπα’ ; μας έλεγαν. ‘Κοίτα εσύ να περνάς καλά, ο κόσμος δεν αλλάζει’. Είναι και οι γέροι που τιμωρούν τους νεότερους που δεν τους ακούν, μιας και αυτοί τα ξέρουν όλα. ! Είναι και αυτοί που ξεπληρώνουν ρουσφέτια, θεσούλες, λαμογιές. Πάντα το ατομικό, όχι το συλλογικό.

τζίμης πανούσης 1993

»κάνω βουτιές σε βόθρο με εικόνες φουσκώνω τα βυζιά μου με ορμόνες, θέλω να γίνω σαν αμερικάνος, μ’ αρέσει στα κρυφά κι ο Μητροπάνος. Έλληνας, νεοέλληνας. Μαράθηκε η λουλουδιασμένη ιτιά και ψήλωσε η κοντούλα η λεμονιά. Στα Σάλωνα δεν σφάζουνε αρνιά, δεν πάει το παπάκι στην ποταμιά. και η Παπαλάμπραινα γυμνή χαϊδεύει δωρο συσκευή σ’ ένα τηλεπαιχνίδι πουλημένο πουλάκι ξένο πουλί χαμένο μου τρώει τα σπλάχνα δεν βγάζω άχνα. Καίω τα δέντρα χτίζω μαιζονέτες, θα κάνω τα παιδιά μου μαριονέτες, σ’ ένα κλουβί γραφείο σαν αγρίμι παίζω ατέλειωτο βουβό ταξίμι. Έλληνας, νεοέλληνας. φάκα Addidas μου πιασε τη φτέρνα, μπερδεύω το τζουκ μπόξ με τη λατέρνα, πάνω απ’ του τάφου μου το κυπαρίσσι μαύρη χελώνα μ’ έχει κατουρήσει».

Κοινωνικά μικροσυμφέροντα, σ’ έναν μικρόκοσμο αλητείας και παροχής προστασίας η υποτέλεια ζει και βασιλεύει. Και μας θυμίζει ο Βασίλης Ραφαηλίδης πως οι λαοί δεν έχουν μόνο ήρωες, έχουν και καθάρματα που γράφουν ιστορία : προεστοί, κοτσαμπάσηδες, ταγματασφαλίτες, χαφιέδες κουκουλοφόροι, ναζί και νταβατζήδες. Θα λέμε μέχρι να πεθάνουμε πως την ιστορία την γράφουν αυτοί οι λίγοι που πιστεύουν στην ορθότητα του λόγου και των πράξεών τους και όχι οι σιωπηλοί, πλαδαροί πολλοί που φέρονται και άγονται από το πως φυσάει ο άνεμος, που φοβούνται να κάνουν τη μεγαλύτερη επανάσταση που μπορούν. Να αλλάξουν τον εαυτό τους. Σπίτια κλουβιά και κλούβια ιδανικά!

συνεχίζεται

ΤΤ. χόρεψες πάνω στο φτερό του καρχαρία – 14

Είναι απαραίτητη η δημιουργία της καινούριας συλλογικότητας που θα ενώσει τα ανά την χώρα εγχειρήματα και τις δομές όλου του χώρου που κινείται στην επαναστατική λογική, και η πρόταση που κάνει ο blackblocknoname για την δημιουργία ενός Δικτύου των Αυτόνομων Μαχητικών Κοινοτήτων,όλων αυτών που φανταζόμαστε έναν άλλο κόσμο, που επιθυμούμε και βιώνουμε μια διαφορετική καθημερινότητα, που κτίζουμε διαφορετικές σχέσεις, που δίνουμε μικρές και μεγάλες μάχες ενάντια στην βαρβαρότητα που μας περιβάλει, που εμείς πρέπει να φτιάξουμε μιας και κανείς δεν θα το κάνει για μας, όπως χαρακτηριστικά λέει, με βρίσκει απολύτως σύμφωνο.

Είμαι με αυτούς όλους που θέλουν να κάνουν το πήδημα προς τα εμπρός, πέρα από τη μιζέρια της σύγχρονης πραγματικότητας. Με αυτούς που θέλουν ν’ αφήσουν το στίγμα τους στο σήμερα, για να είναι σημάδι και μήνυμα για τους επόμενους.

Η εξέλιξη, οι ‘ανέσεις’ εμπόδισαν μέχρι και σταμάτησαν την εσωτερική αναζήτηση.
Η ψυχή χωρίς τροφή μαραίνεται.Σήμερα τις απαντήσεις τις δίνει η TV και καμιά φορά οι επαίοντες. Μόνο που αυτοί είναι πολύ ‘ειδικοί’,μερικοί, τμηματικοί, γνωρίζουν κάτι συγκεκριμένο.
Δεν υπάρχει φιλοσοφία και αυτό είναι πισωγύρισμα.
Αυτός ο πολιτισμός πρέπει να καταστραφεί για να υπάρξει αναγέννηση! Όσο το γρηγορότερο τόσο καλύτερα γιατί παραείμαστε στάσιμοι.

Μόνο η επιστήμη τρέχει, κι αυτήν την έχουν καταντήσει εμπόρευμα.
Φτιάχνουμε και καταναλώνουμε εμπορεύματα, αυτό ήμαστε μόνο.
Ο πολιτισμός έχει σταματήσει στους αρχαίους λαούς. Από τότε όλα επαναλαμβάνονται.
Τα πάντα ρέουν..
Σήμερα όμως ο κόσμος φοβάται την ροή, είναι στάσιμος, αυτό είναι θάνατος.
Γι αυτό πρέπει να καταστραφεί το υπάρχον για να ξεπεταχτεί το νέον.
‘Πόλεμος πατήρ πάντων.’

Και όσο υπάρχουν καταπιεστές θα υπάρχει πόλεμος, πίσω και από οποιονδήποτε μανδύα και αν κρύβουν αυτόν τον πόλεμο. [Τέλος της ιστορίας – τέλος στην πάλη των ιδεολογιών, Φουκουγιάμα][ ή σύγκρουση πολιτισμών, Χάντινγκτον.] Όσο υπάρχει καταπίεση θα υπάρχει Αντίσταση, πάλη, ανυπακοή, επανάσταση.

Ας μιλήσουμε λίγο για υποκρισία. Έχω στο σπίτι ένα βιβλίο που αναφέρεται σε Σολωμό, Κάλβο, έπεσε καθαρισμός στη βιβλιοθήκη και οι τόμοι αραδιάστηκαν στο δωμάτιο. Θυμήθηκα λοιπόν τα περί του ‘Ύμνου στην ελευθερία που είναι ο ύμνος στην βία που έφερε την λευτεριά. Αναφέρεται στο πόσο αίμα χύθηκε για να μπορώ να γράφω αυτά τα κείμενα και εσείς να τα διαβάζετε. Ύμνος στην απελευθερωτική βία. Αναρωτιέμαι λοιπόν γιατί να επιτρέπεται η χρήση της βίας για να ελευθερώνονται οι άνθρωποι από κάποιους καταπιεστές και όχι από κάποιους άλλους;Έχουμε διαχωρισμό των καταπιεστών σε ‘καλούς’ και σε ‘κακούς’; Kαι ποιος αποφασίζει γι αυτό ;

Άσε που την απελευθέρωση από τους Τούρκους οι κοτσαμπάσηδες δεν την ήθελαν μιας και τους χαλούσε τη μάσα, άσχετα εάν αργότερα την χρησιμοποίησαν για να ανανεώσουν τα προνόμιά τους καθιστάμενοι νέοι φεουδάρχες! Οι τσιφλικάδες και η εκκλησία το ίδιο. Δεν είναι λοιπόν η επανάσταση μοναχά εθνικοαπελευθερωτική, και κοινωνική είναι! Ίσως η μοναδική στιγμή στην παγκόσμια ιστορία που ένα απελευθερωτικό κίνημα να συνδυάζει και τις δύο αυτές συνθήκες! Έτσι λέγουν τουλάχιστον αυτοί που έχουν μελετήσει διεξοδικά το θέμα, ερευνώντας πηγές από διάφορες πλευρές, όχι μονόπατα δηλαδή, καθεστωτικά.
Δυστυχώς κατέληξε σε μία από τα ίδια.

Για να γίνει επανάσταση χρειάζονται τόσο οι αντικειμενικές όσο και υποκειμενικές συνθήκες. Για να εξηγούμαι : να υπάρχει ένα κομμάτι της κοινωνίας ήδη έτοιμο για την καινούρια κατάσταση, να μπορεί και να θέλει να την στηρίξει, να είναι δηλαδή αναγκαία για την προκοπή τους κατάσταση.
Να υπάρχει συγχρόνως και η θέληση και η δυνατότητα να προχωρήσει η διαδικασία της απελευθέρωσης, η βούληση, η οργάνωση δηλαδή αυτού του κινήματος.
Πρέπει λοιπόν οι επαναστάτες να δουλεύουμε για την ανάπτυξη αμφότερων των προϋποθέσεων.

Ήμουν ανέκαθεν κοινωνικός, ας μου επιτραπεί η έκφραση, από ιδιοσυγκρασίας λοιπόν κοντύτερα στους ‘κοινωνιστές’. Αυτούς δηλαδή που μέσα στον κόσμο και τα κινήματα πάλευαν για αυτών την ‘ανάπτυξη’ την κοινωνικοπολιτική, και όχι τόσο κοντά στην οργάνωση.Δεν θα είναι ποτέ δυνατό να γίνει επανάσταση που να αλλάξει τα δεδομένα χωρίς να αναπτυχθούν όμως και οι δύο προϋποθέσεις. Πάντα μου άρεσε να βρίσκομαι μέσα στις καταστάσεις, βέβαια με τα χρόνια έχω κλειστεί πολύ και μου αρέσει η ησυχία της μοναξιάς, μου αρέσει όμως και η βαβούρα καμιά φορά.
Πάντως σίγουρα ανάμεσα σε αυτές τις δύο καταστάσεις- κατηγορίες θα πρέπει να υπάρχει σύγκλιση, ζεύξη. ΣΎΝΘΕΣΗ.

Ήμαστε χώρα σταυροδρόμι πολιτισμών και αυτό θα έπρεπε να εκμεταλλευτούμε, και γεωπολιτικά ακόμη.
Σημαίνει ότι ήμαστε κοσμοπολίτες και πολυπολιτισμικοί. Άσχετα εάν τώρα τελευταία κάποιοι στενόμυαλοι μιλούν για περιχαράκωση, μάλλον τα μυαλά τους πρέπει να έχουν φρακάρει.
Πατριωτισμός, για μένα, σημαίνει πολιτιστική κληρονομιά και η δική μας έχει συλλέξει από τα πάντα. Γιατί κι από εδώ μέσα έχουν περάσει για να μείνουν διάφοροι και εμείς έχουμε ταξιδέψει για να εγκατασταθούμε μόνιμα στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη!

Έχουν περάσει για να θρονιαστούν στο τέλος για τα καλά δεκάδες λαοί από αυτή την τόσο τυχερή ακριβώς γι αυτό το λόγο χώρα και την τόσο άτυχη συνάμα διότι δεν κατάφερε ίσως ποτέ, τα τελευταία χρόνια σίγουρα όχι, να εκμεταλλευτεί προς όφελός της αυτό το προνόμιο, που λείπει σε πολλούς. Και όταν μιλώ για οφέλη φυσικά και εννοώ κατάσταση προς όφελος του λαού της, που ας μη γελιόμαστε είναι με απλά λόγια ένα ‘μίγμα’ από όλους αυτούς που στην διάρκεια της ιστορίας ΕΝΩΘΗΚΑΝ για να δημιουργήσουν αυτό που ήμαστε σήμερα και απέχει παρασάγγας από αυτό που ήμασταν στα πολύ παλιά χρόνια. Κληρονομώ τον Αχιλλέα και τον Λεωνίδα, στο παράδειγμα όμως, γιατί μ’ αρέσει πως έζησαν, γιατί θα μου άρεσε να έχω κάτι από την δόξα και την ανδρεία τους. Το αίμα μου όμως με αυτών εδώ των μεγάλων, και όσων ήταν μαζί τους και κοντά τους για να μοιράζονται τις εμπειρίες και τα συναισθήματα ξέρω πως δεν γίνεται να έχει καμία σχέση.

Δεν γίνεται να αγαπούν τους ήρωες μου στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη, που είναι η μάνα όλων μας,και εγώ να κυνηγάω με μαχαίρια και λοστούς τα παιδιά τους που ήρθαν να βρουν εδώ άσπρη μέρα. Που νομίζουν πως θα βρουν άσπρη μέρα Είναι ντροπή και εξευτελισμός να ανοίγω κεφάλια και καρδιές όλων αυτών που εξυμνούν τους ήρωες μου.
Αντί λοιπόν να περιχαρακωνόμαστε και να δημιουργούμε ΦΡΑΚΤΕΣ στις καρδιές και τα μυαλά μας,ας ανοίξουμε τις καρδιές μας ΣΤΟΥΣ ΟΜΟΙΟΥΣ ΜΑΣ, ΑΣ ΑΝΟΊΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΉ ΚΑΙ ΤΑ ΦΤΕΡΆ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΤΆΞΟΥΜΕ ΜΑΚΡΙΆ ΑΠΌ ΤΗΝ ΜΙΣΑΛΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΥΦΛΟ ΜΙΣΟΣ.
Οι κτητικοί αγαπούν μονάχα την ’τσάντα’ με το χρήμα, δεν υπάρχει γι αυτούς πατρίδα.

Και ξέρω επίσης πως η ιστορία μπορεί να κάνει και κύκλους, πίσω όμως δεν γυρίζει, μόνο του βλάκα το μυαλό γυρίζει πίσω, είναι γνώρισμά του αυτό.Η παρελθοντολογία είναι επιστήμη μόνο για αυτούς που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα
Για να αποκρύψει ο Χάντινκτον πως οι άνθρωποι για τα δικαιώματά τους παλεύουν και την ελευθερία, για να σιγοντάρει και τον Φουκουγιάμα που ανακάλυψε τάχατις πως οι ταξικοί πόλεμοι απέθαναν,έριξε την βόμβα του λέγοντας πως οι σύγχρονες διαμάχες πλανητικά θα γίνονται για τους πολιτισμούς. Και ξαναχώρισαν τους ανθρώπους,και τους βάζουν να σκοτώνονται για χάρη του Αλλάχ ή της φυλής, ενώ αυτοί [οι πλούσιοι καπιταλιστές] κάνουν γιορτή και μοιράζουν τη λεία, τα ιμάτια.

Ο καπιταλισμός είναι πλέον τελειωμένος,τον κρατούν στη ζωή με τεχνικά μέσα. Δεν προσφέρει πια τίποτα στην ανάπτυξη του ανθρώπου, καταστρέφει εκατομμύρια ανθρώπους για να την βγάλουν στον αφρό οι λίγοι. Δεν προσφέρει στην κοινωνική ανάπτυξη παρά μόνο δεινά. Είναι οριστικά τελειωμένος, χρόνια σας το κραυγάζει ο Ραφαηλίδης.
Βέβαια οι κοινωνικές αλλαγές δεν γίνονται από την μία μέρα στην άλλη, θα πάρει χρόνια αυτή η κολόνια, θα κρατήσει καιρό αυτή η διαδικασία, ξαναλέω πως μπορεί και να μη προλάβουμε εμείς να δούμε το καινούριο, χρόνια τώρα το οσφριζόμαστε όμως!

Κινητήριος δύναμη της ιστορίας είναι ο αγώνας ανάμεσα στους καταπιεσμένους και τους καταπιεστές τους. Όπως και να προσπαθήσουν να διαιρέσουν τους από κάτω οι Κύριοί τους, ΌΠΩΣ ΚΑΙ ΑΝ ΟΝΟΜΆΣΟΥΝ ΤΟ ΠΑΡΑΜΎΘΙ ΤΟΥΣ, Η ΑΝΑΖΉΤΗΣΗ Της ΚΟΙΝΩΝΙΚΉΣ ΔΙΚΑΙΟΣΎΝΗΣ ΘΑ ΚΙΝΕΊ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΏΠΟΥΣ.Κανείς δεν μπορεί να σταματήσει την κίνηση της ιστορίας! Ότι και να ψευτο βγάλει απ’ το μυαλό του,όπως και να το ψευτο αποκαλέσει αυτός που ενδιαφέρεται να συντηρήσει το υπάρχον!

1992 συγνώμη για την άμυνα Μαρία Δημητριάδη. ΑΝΕΜΟΛΟΓΙΟ
»Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε, είμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματα,
και επιτέλους σκασμός οι ρήτορες πολύ μιλήσαμε, στο εξής θα παίζουμε σ’ αυτό το θίασο μόνο ως φαντάσματα.
Κάτω οι σημαίες στις λεωφόρους που παρελάσαμε, άλλαξαν λέει τ’ ανεμολόγια και οι ορίζοντες,
μας κάνουν χάρη που μας ανέχονται και που γελάσαμε
τώρα δημόσια θα έχουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες.
Βγήκαν δελτία και επισήμως ανακοινώθηκε, είμαστε λάθος μες στο κεφάλαιο του λάθος λήμματος
ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανα τονώθηκε, και οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος.
Δήλωσε η τσούλα η ιστορία ότι γεράσαμε, τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικα,
όνειρα ξένα ράκη αλλότρια ζητωκραυγάσαμε ,και τώρα εισπράττουμε απ’ την εξέδρα μας βροχή δεκάρικα.
ΞΈΣΚΙΣΕ Η ΠΌΡΝΗ Η ΙΣΤΟΡΊΑ ΑΡΧΑΊΑ ΟΡΆΜΑΤΑ, ΤΏΡΑ ΓΙΑ ΣΈΡΒΙΣ ΜΑΣ ΞΑΠΟΣΤΕΛΝΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΧΑΜΟΜΗΛΟ,
την παρθενιά της επανορθώσαμε σφιχτά με ράμματα,
την κουβαλήσαμε και μας κουβάλησε στον ανεμόμυλο».
ΘΑΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ ΚΩΣΤΑΣ ΤΡΙΠΟΛΙΤΗΣ.

εργατική αυτονομία  2 Guizzardi

Η πάλη των τάξεων κινεί την ιστορία, ο αγώνας ενάντια στην εκμετάλλευση, άλλο τόσο σημαντικός επίσης ο αγώνας για ελευθερία και αυτονομία. Αυτά αλληλοσυμπληρώνονται. Σίγουρα σημαντικό το γουργούρισμα της κοιλιάς, το ξαναείπαμε, και η ανάγκη για κοινωνική δικαιοσύνη και δικαιότερη κατανομή, διανομή του πλούτου – το κοινωνικό κράτος – αλλά ακόμη σπουδαιότερη η ανάγκη να στέκεσαι στα πόδια σου ανεξάρτητα από τις χίλιες δυο κοινωνικές συμβάσεις. Όχι να πρέπει να γίνεις κομματικός για να προχωρείς, ή να τα χεις καλά με τον παπά της ενορίας, ή το τάδε στέλεχος κλπ.
Ζούσε και βασίλευε η σύγχρονη φεουδαρχία στην Ιταλία του τότε, όπως και στην Ελλάδα του σήμερα και του χθες.

Και για να ξανάρθουμε στο σήμερα, τρεις είναι οι προτάσεις για τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει το κίνημα αυτή τη στιγμή.
Α. Ο πρώτος μιλά για την γενικευμένη απεργία, την πλήρη αποχή από τα πάντα, καταναλωτισμό, εργασία, γενικευμένη παύση πληρωμών, πλήρη αποχή από το καθημερινό γίγνεσθαι, όσο φυσικά αυτό είναι δυνατό για τον καθένα. Μιας και οτιδήποτε άλλο έχει επιχειρηθεί μέχρι σήμερα έχει υποστεί ήττα οπότε δεν ωφελεί σε τίποτα να ξανα διαβούμε τον ίδιο δρόμο. Ζητά 20 ώρες εργασία και εγγυημένο κοινωνικό μισθό [από τους Negri και Hardt, οι οποίοι στο βιβλίο τους για την ‘Αυτοκρατορία’ ζητούν αυτά τα πράγματα]. Θέλω επίσης να προσθέσω πως από τη δεκαετία του 70 ακόμη, πάγιο αίτημα της εργατικής αυτονομίας ήταν το 35ωρο.

Β. Στη δεύτερη πρόταση υπάρχει η παραδοχή της αποτυχίας στους τρόπους με τους οποίους επιχειρήθηκε η ανατροπή,υπάρχει επίσης η παραδοχή της μεγάλης παρακαταθήκης που άφησαν πίσω τους οι αγώνες που έγιναν, σε μια διαδρομή που ξεκινά στο τέλος της προηγούμενης χιλιετίας με αρχές αυτής που διανύουμε και ξεκίνησε με τις κινητοποιήσεις, διεθνώς, ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, πέρασε από την εξέγερση του 2008 για να φτάσει στα κινήματα των πλατειών και στο σήμερα, στους αγώνες ενάντια στην βιαιότατη επίθεση στον λαό για την αναπαραγωγή του κεφαλαίου.

Αυτή λοιπόν η παρακαταθήκη που άφησαν οι αγώνες είναι οι αντιδομές που έχουν δημιουργηθεί όλα αυτά τα χρόνια στα κοινωνικά στρώματα και που προκαλούν ρωγμές στον καπιταλιστικό ιστό, στο οικοδόμημα του συστήματος. Καταλήψεις, συνελεύσεις γειτονιάς, απελευθέρωση δημόσιου χώρου από την καταστολή και τους πρεζέμπορους, παράκαμψη μεσαζόντων,ανταλλακτική και χαριστική οικονομία κλπ, μαζί με όλη την κουβέντα που έχει ανοίξει εδώ και καιρό για την αποανάπτυξη.
Εκατοντάδες ρωγμές που όσο πληθαίνουν, και αυτό είναι το ζητούμενο, θα μειώνουν την αντίσταση της αντίδρασης μέχρι να την καταστήσουν εντελώς άχρηστη και αδύναμη. Δεν αρνούνται την κοινωνική αντιβία αυτοί οι σύντροφοι,σε συνάρτηση με τις προσπάθειες της αντεπανάστασης να καταστείλει αυτές τις μορφές αυτοοργάνωσης και αγώνα.

Γ. Τρίτος είναι ο δρόμος της οργάνωσης της ένοπλης αντιπαράθεσης.
Πιστεύω πως χρειάζεται σύνθεση αυτών των τριών εμπειριών… μιας και κανείς δεν περισσεύει, μιας και όλοι χρειάζονται, η ζωή έχει διδάξει την σύνθεση!
Όλοι αυτοί που πραγματεύονται αυτά τα μεγάλα και σοβαρά θέματα θέλουν και ονειρεύονται χοντρά -χοντρά την ίδια κατάληξη. Ας μην αφήσουμε το μονοπάτι να τους χωρίσει, όλοι οι καλοί χωράνε έχουμε ξαναπεί!

Στον χαρακτήρα και στην ιδιοσυγκρασία και στις καταβολές και στο πως φτάσαμε μέχρις εδώ μπορεί να διαφέρουμε, έχουμε όμως όλοι αυτοί οι ‘ωραίοι δικοί μας’ που λέει ο ποιητής στην παράσταση που συνδυάστηκε με το τέλος της 7ετίας των συνταγματαρχών, όλοι εμείς λοιπόν μοιραζόμαστε το ίδιο όραμα. Να το κάνουμε πραγματικότητα λοιπόν κι ας αφήσουμε τις μιζεριές περί ‘τέλους της ιστορίας’!.
Οι κοινωνικές συνθήκες και η προσωπική συνθήκη σπρώχνει τον καθένα να διαλέξει το μονοπάτι που του ταιριάζει περισσότερο, φτάνει να το περπατήσει!

Και βέβαια,άλλο το να ζεις στη μεγαλούπολη και άλλο στο χωριό.
Στο μικρό μέρος, πολλές φορές, οι αντιθέσεις αμβλύνονται. Στο κέντρο είναι πιο οξυμένες, εκεί ο αγώνας για την επιβίωση είναι πιο τραχύς και άγριος.
Οι κοινωνικές σχέσεις στην επαρχία είναι πιο στενές, δεν έχουν διαρραγεί τόσο όσο στο κέντρο.

‘Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ’ τον κόσμο, εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο’

Η αλήθεια πάντως είναι πως η κατά μέτωπο στρατιωτική αντιπαράθεση με το κράτος στη σύγχρονη δύση έχει αποδειχθεί καταστροφική για τους προλετάριους!

Όσον αφορά τον εσωτερισμό τώρα.
Όσον αφορά τον δρόμο για την εσωτερική ‘γνωριμία’, ύστερα από χρόνια βιωματικής εμπειρίας, έχω να πω αυτά :
Οι πατέρες και οι νηπτικοί λένε πως την τελείωση, την θέωση οι άνθρωποι την επιτυγχάνουν με δύο τρόπους.
Ή τους δίδεται απευθείας με τη χάρη του Θεού, απροσδόκητα, απροειδοποίητα επειδή για κάποιον λόγο επιλέχθηκαν.
Ή εξ αιτίας των αγώνων και των έργων τους, των προσπαθειών τους.
Ύψιστη και δυσκολότερη των αρετών η διάκρισης. [ Άντε να καταλάβεις λοιπόν και να είσαι σίγουρος πως αυτό που ‘βιώνεις’ δεν είναι από τον πονηρό, και είναι η χάρις του Θεού ]. Ή δεν είναι αυθυποβολή.
Από την άλλη τεράστια αρετή το ταπεινό πνεύμα.

Όσα περισσότερα προσπαθείς λοιπόν και κάνεις τόσο περισσότερο κινδυνεύεις να σε υπερβεί το εγώ. Να σε ξεπεράσει, σε μπουρδουκλώνει διαρκώς.
Διαλέγω λοιπόν την ταπεινότητα, αφήνομαι με εμπιστοσύνη στο αύριο, στην αρμονία του Σύμπαντος, αφήνομαι. Και περιμένω. Με εμπιστοσύνη .Έχω εμπιστοσύνη.

Ακολουθώ τον δρόμο του γέροντος Παϊσίου, που μου τον μετέφερε χρόνια πριν ο καλός μου φίλος, κι ας μη συναντιόμαστε ποτέ, ο Βασίλης ο Μαρουλάς. Είπε λοιπόν ο γέροντας σε παρευρισκόμενους πιστούς στο καλυβάκι του πως τίποτα μεγαλύτερο από το ‘γεννηθήτω το θέλημά σου’ , δίχως όμως γογγυσμούς και διαμαρτυρίες για τα συμβάντα της καθημερινότητας, ένα απλούστατο ‘ας γίνει όπως νομίζεις’ φτάνει και περισσεύει για να βιώσεις αυτό που σου μέλλει, δίχως όμως παράπονο για τον δρόμο που παρεμβάλλεται ανάμεσα σε εσένα και αυτό.

Το ίδιο και το αυτό βρίσκω στη διδαχή του Κρισναμούρτι που με γοητεύει. Το ξανασυναντώ επίσης και στη διδαχή του Σιντάρτα, από τον μεγάλο Γερμανό, τον Έσσε, το ξαναβρίσκω στον Όσσο.
Ο ίδιος δρόμος άλλοι πολιτισμοί. Δεν είναι τυχαίο.
Παρατήρηση, ησυχία, υπομονή, εμπιστοσύνη.
Ότι έχουμε μέσα δεν είναι δικό μας,είναι βάρος, δημιουργήθηκε με τα χρόνια και μας εμποδίζει να βλέπουμε, να βλέπουμε με αθωότητα, να αντιλαμβανόμαστε. Δεν λέγονται αυτά, βιώνονται. Έχει δημιουργηθεί με τα χρόνια και μας φυλακίζει. ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΩΡΡΕΥΜΕΝΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΟΔΗΓΟΥΝ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΑΥΤΕΣ, Ή ΜΑΣ ΑΠΟΤΡΕΠΟΥΝ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΚΕΙΝΕΣ ΔΙΑΛΕΓΟΥΝ.
Υπάρχει μόνο είμαι, είναι αυταπάτη να θέλεις να γίνεις κάπως αλλιώς, αγωνίζεσαι και σπας τα μούτρα σου. Κάνε ειρήνη με τον εαυτό σου, αποδέξου τον και αμέσως θα έλθει η γαλήνη. Κι αν έχεις ακόμη καλές προθέσεις θα νιώσεις και την χάρη. Δεν μπορώ εγώ να σου πω ότι είναι από τον Θεό, αφήνω τους καιροσκόπους και τους κερδοσκόπους να το κάνουν.

σούφι

Το να προσπαθείς να φτιάξεις έναν άλλο εαυτό δημιουργεί σύγκρουση, η δράση θα φέρει οπωσδήποτε αντίδραση και ούτω κάθε εξής και δεν θα γαληνέψεις ποτές.Και πως θα ακούσεις αν δεν είσαι γαλήνιος; Πως θα δεις.; Θα περάσει μπροστά σου αλλά εσύ θα είσαι αλλού!!!
Το ‘θα ήθελα να είμαι έτσι’ θα φέρει σύντομα και το αντίθετο του. Και θα πηγαίνει λέγοντας.
Αφέσου λοιπόν με εμπιστοσύνη.
Γίνε σαν το ποτάμι, δεν σταματάει ποτέ την κίνησή του και είναι παντού την ίδια στιγμή.
Πάντα το ίδιο, πάντα διαφορετικό,την ίδια στιγμή που κοιτάζεις είναι άλλο!

Κυλάει. Όπως ο Ηράκλειτος λέει. Βλέπεις τι όμορφα ξαναγυρίζουμε στα γράμματά μας, να πω στα χώματα μας αν σας αρέσει καλύτερα. Δεν ξέρω.
Βλέπετε τι όμορφους κύκλους που κάνει η ζωή και η εμπειρία, από εδώ εκεί. Και πιο πέρα. Και ύστερα στη μήτρα! Γιατί η Μάνα είναι μία, με άπειρα παιδιά, που όλο τριγυρνάνε σε χορό για να καταλήξουν στην αγκαλιά Της,αργά ή γρήγορα! Με ένα γλυκό φιλί!
Έχω εμπιστοσύνη λοιπόν και κυλάω.
Παρατηρώ.

Και για να μη χάνομαι στους λαβυρίνθους του μυαλού μου παρατηρώ την αναπνοή μου. Κάνω έτσι καλό και στην υγεία μου,στην κυκλοφορία του αίματος που κυλάει κι αυτό καλύτερα όταν δεν σφιγγόμαστε από τα βάρη της καθημερινότητας. Χαλαρώνουν οι μύες και το κορμί.
Και περιμένω, με εμπιστοσύνη.
Και προσπαθώ να τρώω με μέτρο.
Και δεν τρελαίνομαι όταν δεν τα καταφέρνω.
Και συγχωρώ τον εαυτό μου και τους άλλους, όταν μπορώ.
Και το να ‘ξεφύγεις’ ανθρώπινο είναι.
Το κουβαλάμε.

Κανείς δεν είναι τέλειος.
Ας μη φοβόμαστε το λάθος.
‘Άσε με να κάνω λάθος, μη παριστάνεις τον σοφό, δεν μ’ αρέσουν οι σοφίες. Δεν γουστάρω να σωθώ.’ Δεν ξέρω αν το μετανιώσω. Θα φανεί στην πορεία. Η πορεία είναι που έχει όλο το ζουμί λέει και ο ποιητής !
Η σοφία βρίσκεται παντού.
Να σαι ανοικτός, όσο μπορείς.
Μπορείς.
Αρκεί.

1994 λένα παπά αδελφοί κατσιμίχα το δωμάτιο
»μες το κλειστό δωμάτιο μπορείς να βρεις ότι δεν τόλμησες ποτέ να ονειρευτείς
και ότι μέσα σου βαθιά αγάπησες κι όμως ποτέ δεν είδες να βγαίνει αληθινό,
όλα είναι εκεί, εκεί υπάρχουν όλα
μες το κλειστό δωμάτιο, όλα και τίποτα
αγάλματα θεών λησμονημένων και της Ελένης το πουκάμισο, όλα είναι εκεί κι άλλα πολλά, που κάποτε φαντάστηκες.
Ο φόβος του Χριστού στον κήπο της Γεθσημανή, τα βήματα της θλίψης του, της αίγλης του το φως
το αίμα των θυσιασμένων και οι χαμένοι στόχοι τους, το ψύχος το δριμύ των χωρισμών.
Το διαμαντένιο αηδόνι του βασιλιά της Κίνας σινιάλα από φάρους που σβηστήκαν
και μαγικά τοτέμ από άγνωστες φυλές
κι εφηβικά κορμιά και καλοκαίρια γαλανά θάνατοι και φωτιές κι αόρατη ομορφιά.
Αν έχεις μάτια να τα δεις, αν έχεις χέρια να τ’ αγγίξεις
μπορείς να βρεις κλειδί να ξεκλειδώσεις τη σιωπή τους
αρκεί να πας, ολάνοιχτος, γυρεύοντάς τα».

Κι το να ψάχνεις τον εαυτό σου δεν σημαίνει πως θα παρατήσεις τον κοινωνικό αγώνα. Αυτή τη ζωή γνωρίζουμε κι αυτή θα παλέψουμε να κάνουμε καλύτερη.

Μια επισήμανση τώρα. Σε όλες τις εκδηλώσεις τους τα καθεστωτικά κόμματα και τα φασιστικά μορφώματα με τους οπαδούς τους ανεμίζουν σύμβολα, ελληνικές σημαίες.
Είναι όλοι τους υπεύθυνοι για το χάλι, τον κατακερματισμό της ελληνικής κοινωνίας αυτοί που πουλάνε πατριωτισμό στο παζάρι της ψήφου και της ζωής. Πρώτο λοιπόν μειονέκτημα όσον αφορά τον στρατηγικό σχεδιασμό στο τραπέζι της Γεωπολιτικής για κόμματα και ηγεσίες [ συνταξιούχος των μυστικών υπηρεσιών ο γραμματέας του φασιστικού κόμματος, σας μοιάζουν για αντισυστημικοί είπατε; ]

Κατακερματισμός λοιπόν!
Είναι επίσης υπεύθυνοι για την καταβαράθρωση της οικονομίας η οποία στηρίζεται, η ετοιμόρροπη, από γεννήσεως αυτού του μορφώματος που ονόμασαν ελληνικό κράτος μόνο από δανεικά, με ότι αυτό συνεπάγεται πάλι στα ‘παιχνίδια’ των Γεωπολιτικών σχεδιασμών και στρατηγικής. ΜΕ ΣΥΝΕΊΔΗΣΗ δηλαδή δεν φτιάξαμε ποτές μια αυτάρκη να ζήσει και να προκόψει με τους ανθρώπους της χώρα. Άλλο τεράστιο ντεζαβαντάζ λοιπόν !
Είναι επίσης αυτοί οι ίδιοι που δεκαετίες τώρα έμαθαν στον νεοέλληνα να ξοδεύει περισσότερα από όσα παράγει – Τρίτη τρικλοποδιά για τους μελετητές Γεωστρατηγικής – όταν λοιπόν καταφέρνει να παράξει,πάντα είναι λιγότερα από αυτά που καταναλώνει!

Όλοι αυτοί λοιπόν μιλούν για πατριωτισμό, και μιλούν για αυτόν επίσης εκείνοι που χρόνια ολόκληρα πίνουν νερό στο όνομά τους, και τους στηρίζουν,και μας βγάζουν το λάδι. Βρε μαγκούρα που σας χρειάζεται !
Όσοι έχουν κυβερνήσει από γεννησιμιού του αυτόν τον πολύπαθο τόπο, για να μη πω και γι αυτούς που τους στηρίξανε, είναι ένοχοι εσχάτης προδοσίας. Με όλο τον θίασο σκιών βεβαίως. Τα υπόλοιπα τα ακούω βερεσέ !!!

 

συνεχίζεται

ΣΣ. χόρεψες πάνω στο φτερό του καρχαρία – 13

Δυο λόγια για τον εργατισμό τώρα.
Ναι, για κάποια χρόνια υπήρχε η κεντρικότητα της φιγούρας του εργάτη-μάζα για την επανάσταση.
Από την στιγμή όμως που το εργοστάσιο διαχέεται στην πόλη και υπεραξία παράγεται παντού, [σχολείο, πανεπιστήμιο, σπίτι, γυναίκες, άνεργοι] κεντρική φιγούρα αναδεικνύεται ο κοινωνικός εργάτης σαν επαναστατική εμπροσθοφυλακή.
Αυτός που μες το πλήθος έχει συναίσθηση της πραγματικότητας που τον καθιστά σύγχρονο είλωτα, αυτός είναι η επαναστατική φιγούρα.
Και θέλει να ελευθερωθεί ολοκληρωτικά, οικονομικά και αξιακά.

αρνείται λοιπόν την μισθωτή εργασία στο εργοστάσιο, σαμποτάρει την παραγωγή διαρκώς, και επανοικειοποιείται τον πλούτο που του κλέβουν με χίλιους δυο τρόπους, παράνομους ή ημιπαράνομους, οργανώνοντας την αντιβία του, με λιγότερη ή περισσότερη δύναμη και ένταση, εφευρίσκοντας τρόπους και μορφές απαλλοτρίωσης καθημερινής της υπεραξίας που του κλέβουν, στο εργοστάσιο, στο σπίτι, στο σχολείο και τις σχολές, στον πολιτισμό και στον ελεύθερό του χρόνο.

Τώρα για τους ρόλους και τις ιεραρχίες.
Αυτές καταργούνται κάθε μέρα μέσα στη ζωή και στον αγώνα, με τη συζήτηση στην κοινότητα, και από τις δύο πλευρές.
Διότι δεν έχουμε όλοι τις ίδιες δυνατότητες, τις ίδιες ικανότητες, πρέπει να ξεχυθούνε ολονών αυτές, να μη μπλοκάρουμε κανέναν και να δώσουμε ίσο βάρος σε όλους, δεν είναι όμως όλοι ίδιοι.
Όλοι οι καλοί χωρούν στο επαναστατικό προτσές, φτάνει να αγωνίζονται για την απελευθέρωση της εκμετάλλευσης και καταπίεσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο.
Στην κοινωνία και μέσα του!

Προσωπικά στην ζωή με έχουν στηρίξει πολλοί φιλικά ψυχολογικά, οικονομικά οι συγγενείς μου.
Δεξιοί και αριστεροί
Τα περισσότερα μπινελίκια τα άκουσα από αριστερούς, όπως και από ανθρώπους που με γνώριζαν χρόνια και θα έπρεπε αν μη τι άλλο να προσέξουν ότι δεν έχω πρόθεση όταν λανθάνω!
Δεν λανθάνω με σκοπό, για να κερδίσω.
Η ζήλια είναι ο χειρότερος σύμβουλος του ανθρώπου, μετά έρχεται η περιορισμένη διανοητική ικανότητα και αντίληψη.

Γι αυτό λοιπόν επανοηματοδότηση χρειάζεται της ζωής γενικότερα! Αυτονομία.
Πράξεις και όχι λόγια!
Στις κουβέντες όλοι ήμαστε άριστοι.
Πράξεις να δούμε πολλές!
Όχι συντηρητικούρες και μεγάλους σταυρούς.
Μεγάλη νίκη για τον καπιταλισμό στάθηκε αυτή στα νοήματα.
Ονόμασε ελευθερία τη δυνατότητα να καταναλώνουν οι άνθρωποι, έστω και με δανεικά, να κάνουν πως μοιάζουν στους πλούσιους [life style ] οι μέτριοι, με αντάλλαγμα να τον αφήνουν να κυβερνά και να κουμαντάρει.

Έσπασε τις συλλογικότητες με το μότο ‘ο θάνατός σου η ζωή μου’,
‘εμπρός εμείς και δε γαμείς’.
Έκανε τα συνδικάτα συντεχνίες, κλαδικές.
‘εμείς να είμαστε καλά’.
Το σπίτι μας να μη βουλιάξει κι ας πνιγούν όλοι οι υπόλοιποι.
Ατομικισμός λοιπόν, κίνδυνος θάνατος.
Όχι στην κτητικότητα,όπου και αν αυτή παρουσιάζεται!
Αν δώσουμε αρχές και αξίες στα παιδιά μας όπως μας ζητούσε παλιότερα η συντρόφισσα, πέρα από τον πλουτισμό και το κέρδος τότε σίγουρα την επανάσταση θα την κάνουν μια μέρα.
Έτσι θα υπάρχει αντίβαρο.
Και αυτές οι αρχές και αξίες θα πρέπει να είναι και να τις κάνουμε να φαίνονται ελκυστικές! Με την πράξη μας!

Η φαντασία στην εξουσία, όχι η συντήρηση!
Τα θέλουμε όλα τώρα!
Εδώ και τώρα ζούμε την κοινωνικότητά μας,
στις κοινότητες μας
Αυτή είναι η αντιεξουσία μας
Για την κατάργηση της εξουσίας
Από τις κοινότητες. Για την αυτονομία.

Ακόμη δυο λογάκια για τον ρατσισμό, τον έρποντα φασισμό.
Θα σας θυμίσω στους παλιότερους πόσα λέγονταν για τον Νικόλα τον ίδιο, το μπαράκι του και τους θαμώνες. Θα σας θυμίσω πώς φέρθηκαν πολλοί στον Γιάννη και την Ελπίδα πριν το διάβημα.
Δεν θέλω να επεκταθώ, οι γνωρίζοντες καταλαβαίνουν, για τους υπόλοιπους έχουμε πει τόσα και τόσα, φτάνει να σας θυμίσω πόσο ξύλο έπεσε πανελλαδικά για να μπορούν πλέον τα πρώην αλβανάκια που αριστεύουν να σηκώνουν τη σημαία.

Θέλετε κι άλλα; Πως συμπεριφερθήκαμε τα πρώτα χρόνια στους ρωσοπόντιους μέχρι τελικά να τους αποδεχτούμε θυμάστε;
Όταν ήμασταν μικροί μας έλεγαν να μη κάνουμε παρέα με τα παιδιά από τις ‘κατώτερες’ τάξεις, έτσι αποκαλούσαν τους φτωχότερους! μετά με αυτά των κομμουνιστών, μετά με τους ίδιους τους κομμουνιστές,μιας και είχαν χωρίσει την χώρα στα δύο – οι εθνικόφρονες και τα μιάσματα! κάπως έτσι έκαναν οι αμερικάνοι με τους μαύρους, έτσι κάνουμε σήμερα με τους μετανάστες και τους ‘κουκουλοφόρους.’

Ποιος έχει όμως αντικοινωνική συμπεριφορά, ο εξουσιαστής ή ο αντιεξουσιαστής; Τεράστια η ευθύνη της αριστεράς,που δεν κάνει εμφανή την ευθύνη της εξουσίας στην αντικοινωνική της συμπεριφορά. Όμως είπαμε σάρκα από την σάρκα της είναι πλέον και αίμα από το αίμα της.
Ο αντιεξουσιαστής τουλάχιστον οικειοποιείται αυτό που του υφαρπάζουν,καταστρέφει και τη ‘βιτρίνα’ του συστήματος γιατί δεν θέλει να της μοιάξει!
Σας θυμίζω πως στα χρόνια μου όποιο κοριτσάκι γουστάριζε τον έρωτα το αποκαλούσαν πουτάνα! Αυτοί που, κατά τα άλλα, το κυνηγούσαν απεγνωσμένα για να αρπάξουν λίγη από την χάρη της.
ΕΔΏ ΠΟΥ ΦΤΆΣΑΜΕ ΔΕΝ ΈΓΙΝΕ ΜΕ ΠΑΡΘΕΝΟΓΈΝΝΗΣΗ

Θυμάστε οι παλιότεροι πως φέρονταν στον ‘Τάκα τάκα’ ‘ευαίσθητοι’ καβαλιώτες,που σκορπούσαν καταγής τα κέρματα για να σκύβει να τα μαζέψει και να ξεσπάσουν έτσι σε ουρανομήκη χάχανα. Θεωρώντας πως σπάζουν πλάκα! Ή τι κλωτσομπουνίδι έχει φάει ο Ψαρός επειδή έκανε το λάθος να είναι ‘διαφορετικός’;
Λαός που έχει μνήμη πάει μπροστά!
Σήμερα δεν γίνεται τίποτα χωρίς αντίτιμο, όλα κοστίζουν, δεν υπάρχει εξυπηρέτηση, για ότι γίνει πρέπει να υπάρξει κέρδος.
Σημαντικό το τραγούδι ‘οι μάγκες δεν υπάρχουν πια’, σημάδεψε την εποχή του. Στις αρχές του ‘80.
Θυμηθείτε τους στοίχους.

Ο μύθος περί ελληνικής παλικαριάς και μαγκιάς έσβησε σε μια στιγμή. Ήταν το τίμημα που πλήρωσε ο Έλληνας στις τράπεζες και τον σοσιαλ φασισμό του Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ.
Μήπως κατά λάθος έλεγε παλικάρια τους κλέφτες και όλους τους παράνομους με τελευταίο τρανταχτό παράδειγμα τους αδελφούς Παλαιοκώστα και παλιότερα τον Ρωχάμη [άλλη βέβαια αντίφαση που δείχνει πόσο διχασμένη προσωπικότητα είναι ο νεοέλληνας, αυτός ο τελευταίος βαρούσε τις γυναίκες, ψευτο παλικαράς].
Έχουμε πολλούς τέτοιους στη χώρα μας!
Ο έλληνας σήμερα είναι πολύ διχασμένη προσωπικότητα, πολύ διασπασμένη. Τρανό παράδειγμα η συμπεριφορά του στις τελευταίες εκλογές. Σχιζοφρενής με τα όλα του.

Τον νέο τον καταπιέζουμε, από φόβο, από τη στιγμή που γεννιέται. Μόλις λοιπόν αρχίσει και καταλαβαίνει πέντε πράγματα αντιδρά και με την ενηλικίωσή του ξεσπά, ψάχνει να βρει τα νοήματά του, τι του αρέσει και τι του ταιριάζει. Παίρνει τον δικό του δρόμο,ψάχνει τη δική του απελευθέρωση, κάνει την επανάσταση του.

Ο δρόμος θα είναι ανάλογος με τις αρχές που διαμόρφωσε όλα αυτά τα χρόνια και τα νοήματα που ανακάλυψε.
Αυτό έγινε και με εμάς. Φοβερή σημασία παίζουν οι συγκυρίες!

Ήμουν τυχερός να βρεθώ μέσα στην καρδιά των γεγονότων και των νοημάτων του παρατεταμένου Ιταλικού Μάη – ‘68,‘78, της αυτονομίας και του αντάρτικου στις πόλεις. Του κομμουνισμού στην πράξη.

Prospero Gallinari μια ιστορία του εννιακόσια 1

Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα, με τις συνθήκες του τώρα, με τις μορφές που παίρνει στην ιδιαιτερότητά του, στον ευρύτερο αναρχικό και αντί εξουσιαστικό χώρο σε διάφορες παραλλαγές.
Γι αυτό: μη πυροβολείτε τον πιανίστα. Όσοι δεν λαμβάνετε μέρος. Αν δεν μπορείτε να χειροκροτήσετε, τουλάχιστον μην εναντιώνεστε, η ιστορία γεννάει, και τι θα βγει εξαρτάται από την συμπεριφορά όλων μας.
Εγώ προσωπικά παρακολουθώ και συμμετέχω όσο μπορώ στις κινηματικές διαδικασίες. Παραπάνω δεν δύναμαι για τους λόγους που γνωρίζω εγώ και οι δικοί μου άνθρωποι. Δεν κριτικάρω αυτούς που δεν μπορώ και δεν θέλω να ακολουθήσω στις πρακτικές τους. Κι αυτοί το ίδιο πράγμα μ’ εμένα θέλουν στο κάτω- κάτω.
Οι άλλοι δεν το επιθυμούν, αυτούς πυροβολήστε!

Όπως μπορεί, γουστάρει και αντέχει ο καθένας.
Μένω έξω από το κομματικό σύστημα.
Δεν διαπλέκομαι, δεν ζητώ.
Και όσο μπορώ αντιστέκομαι στο χρηματοοικονομικό αλισβερίσι.
Απορρίπτω το αξιακό συναπάντημα.
Περιμένω και ελπίζω.
Δεν παραδίδομαι, απέχω ενεργά από όλο το πελατειακό καθεστώς.

Δείχνουμε τον πολιτισμό μας στον δρόμο όπου η συμπεριφορά είναι επιεικώς απαράδεκτη προς όποιον θεωρούμε υποδεέστερο, το δείχνουμε και στο γήπεδο, στην αμμουδιά που έχει καταντήσει τασάκι γι’ αποτσίγαρα,στο δάσος που έγινε ο μεγάλος σκουπιδοτενεκές μας.

Ήρθα πάλι αντιμέτωπος με τον ‘πολιτισμό’ μας σήμερα. Πήγα να κολυμπήσω κι έκανα μια βόλτα στην παραλία πριν βουτήξω. Πίτα στην πλαστικούρα η αμμουδιά! Γεμάτη σακούλες και ότι άλλη πλαστική βρωμιά μπορείτε να φανταστείτε. Οι ‘καθαροί’ συμπατριώτες μας παρατάνε τα σκουπίδια τους μέσα στα πλαστικά φεύγοντας για το σπίτι, πεταμένα στην άμμο διότι τους είναι ‘δύσκολο’ να τα μεταφέρουν στον πλησιέστερο κάδο που υπάρχει εκεί κοντά! Με τον πρώτο αέρα η βρωμιά βρίσκεται στο νερό, και από εκεί ο νοτιάς τα ξαναστέλνει πίσω. Βέβαια, και οι περίφημοι ψαράδες μας αμολάνε τα σκουπίδια τους στο μεγάλο δοχείο που λέγεται θάλασσα, που μας ταίζει κι από πάνω! Έτσι, οι ακτές είναι γεμάτες με κάθε λογής βρώμα, που δεν ανακυκλώνεται από τη σοφή φύση. Χημική βρώμα.
Ακούστε λοιπόν :

Οι πλαστικές σακούλες παρασκευάζονται από πολυαιθυλένιο, παράγωγο του πετρελαίου. Η παραγωγή τους προσθέτει στην μόλυνση της ατμόσφαιρας και στην κατανάλωση ενέργειας. Κάθε χρόνο παρασκευάζονται περί τα 5 τρισεκατομμύρια πλαστικές σακούλες. Η ‘ζωή’ τους στα σπίτια των καταναλωτών είναι ελάχιστη. Όταν πεταχτούν, η συνεχιζόμενη ‘παραμονή’ τους στον πλανήτη είναι ολέθρια!
Χρειάζονται χίλια χρόνια για να αποσυντεθεί μία πλαστική σακούλα. Καθώς αποσυντίθεται, τοξικές ουσίες εισρέουν στο χώμα και εισέρχονται αργότερα στη διατροφική μας αλυσίδα. Τα τρόφιμα δηλαδή που βάζουμε στις πλαστικές σακούλες αγοράζοντας τα από τα σούπερ μάρκετ περιέχουν ήδη τοξικές ουσίες από παλαιότερες σακούλες που έχουν αποσυντεθεί.

Ένα δισεκατομμύριο θαλασσοπούλια και άλλα θηλαστικά πεθαίνουν κάθε χρόνο επειδή συγχέουν τις πλαστικές σακούλες με τροφή, τις καταπίνουν και πνίγονται.

Θα ανοίξω εδώ μια παρένθεση για να πούμε και για του στραβού το δίκιο. Να πω λοιπόν για μια αίσθηση που μου δημιουργήθηκε σε ανύποπτο ακόμη χρόνο, τότε που η Ελλάδα, επίσημα τουλάχιστον, δεν αντιμετωπίζονταν σαν αποπαίδι, σαν ο αποδιοπομπαίος τράγος των ‘Ευρωπαίων’. Αυτοί λοιπόν μου φαίνονταν από τότες ακόμα χειρότεροι. Μας έβλεπαν στην αμμουδιά ανέμελους να απολαμβάνουμε, ναι, ακριβώς, να απολαμβάνουμε τα πέντε δέκα πράγματα που μας ευχαριστούν,και ζήλευαν,φαίνονταν,έκανε μπαμ, ακόμη και στις κουβέντες τους,το θυμάμαι χαρακτηριστικά, ήταν όλο γκρίνια για την δική τους τη βαριά και ξινή καθημερινότητα και για την ανεμελιά με την οποία οι έλληνες αντιμετώπιζαν την βιοτή τους. Και όλα αυτά πολύ πριν την κατάκτηση του ευρωμπάσκετ, πριν ξεκινήσει η επέλαση των δανεικών, έστω αν θέλετε πριν ακόμη αυτά κατευθυνθούν προς λαό πλευρά.

Είναι ρατσιστές από κούνια οι βορειοευρωπαίοι, για τους χι- ψι λόγους που μόνο αυτοί ξέρουν θεωρούν πως είναι ανώτεροι από τους νότιους. Και τώρα που έχουν και κάποιο δίκιο όσον αφορά τον τρόπο που διαχειρίστηκαν οι κρατούντες τα δανεικά, και τον τρόπο με τον οποίο εμείς ανεχτήκαμε να γίνεται αυτό,παίρνοντας πολλοί από εμάς μέρος στον ‘μυστικό δείπνο, βρήκαν ευκαιρία να ξεσαλώσουν.
Στον βορρά έχουν θεοποιήσει την έννοια της εργασίας. Επειδή λοιπόν δεν έχουν τι άλλο να κάνουν όλη μέρα,εργάζονται – πρέπει να το κάνουν και όλοι οι υπόλοιποι.

Ζηλεύουν και το κλίμα που παραείναι ‘θερμό’ για τα μέτρα τους, και μας οδηγεί σε σιέστες κλπ,συχνές τα καλοκαίρια που συνήθως μας επισκέπτονται, και σε όλες εκείνες τις μικρές απολαύσεις που είναι το αλάτι της ζωής.
Δεν θέλω να γενικεύω, νιώθω όμως πως για τους περισσότερους από δαύτους έτσι έχουν τα πράγματα.

Το ότι μια κοινωνία ελεύθερη θέλει να καταργήσει τους ρόλους και τις ηγεσίες δεν σημαίνει πως θέλει να πάψει να αναδεικνύει τα ταλέντα των ανθρώπων.
Απλά θα πάψει να τους διαχωρίζει, να τους αναδεικνύει ή καταδεικνύει αξιακά.
Να τους αμείβει διαφορετικά οικονομικά, ψυχολογικά, πολιτιστικά κλπ.

Υπάρχει και ανάποδη εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Εμείς θέλουμε να καταργήσουμε την εκμετάλλευση.
Υπάρχουν άνθρωποι που παθιάζονται στην ζωή με τα ταλέντα τους και τα προσφέρουν απλόχερα στο σύνολο.
Υπάρχουν και άνθρωποι που δεν παθιάζονται με τίποτα και παραμένουν μόνιμα στο περιθώριο. Αυτοί από μόνοι τους παραμερίζονται από την κοινότητα, από την διαλεκτική και την ζύμωση, την συζήτηση.
Στο όνομα της κυκλικότητας δεν θα παραμερίσεις το ταλέντο. Ο αξιότερος στον λόγο θα χρησιμοποιηθεί ανάλογα. Δεν θα τον ‘ξεχωρίσουμε’ όμως, θα σκουπίσει και θα μαγειρέψει επίσης.
Στο όνομα της κυκλικότητας δεν θα δημιουργήσουμε σύγχυση.

Δεν επιζητούμε την ισοπέδωση, την απρόσκοπη ανάδειξη επιζητούμε. Δεν θα ξεχωρίσουμε τους ανθρώπους, θα τους ενώσουμε.
‘εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ’ τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο’, γράφει ο ποιητής και τραγουδά ο καλλιτέχνης.

Από καταβολής κόσμου, από τότε που ο άνθρωπος ανακάλυψε την γραφή και έτσι μας άφησε τις εικόνες και τις σκέψεις του, είδα πως υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων. Αυτοί που τους ενδιαφέρει η εξουσία επί των άλλων, και αυτοί που νοιάζονται για αξίες και αρχές. Δεν έχει σημασία πως ονομάζονται. Ή θέλεις να αποτινάξεις τον ζυγό για να υποδουλώσεις εσύ τους υπόλοιπους, ή θέλεις να το κάνεις για να μην υπάρχουν πλέον ζυγοί ! Με γοήτευσαν λοιπόν οι δεύτεροι, δεν γνωρίζω να σου πω γιατί. Ίσως ν’ άφησε κάποιος αυτό τον σπόρο μέσα μου, ίσως να είναι αυτό το στάδιο μετενσάρκωσης στο οποίο βρίσκομαι ! Ποιος ξέρει ;

Με την ευκαιρία να πω πως με αυτό το πόνημα θέλω να συνεισφέρω κι εγώ στην κουβέντα για το μέλλον της κοινωνίας μας και για το πως θα φθάσουμε εκεί που ονειρευόμαστε και επιθυμούμε.

Ο δάσκαλος είναι δάσκαλος και δεν χρειάζεται να το παίξει αρχηγός.
Ο ηγέτης θα είναι πάντα ηγέτης, γιατί τέτοιους η ζωή δεν βγάζει κάθε μέρα.
Κανένας ηγέτης δεν το έπαιξε ποτέ αρχηγός. Και όταν υπήρξε τέτοιος αποκαθηλώθηκε από την ίδια την ιστορία, την πραγματική, όχι αυτή που γράφουν οι ψευτο νικητές στα κιτάπια τους και που χρησιμοποιούν οι ψευτο δάσκαλοι για να αποβλακώνουν τις μάζες.

Το να είναι κάποιος σήμερα παραβατικός σημαίνει το να είναι ελεύθερος, είναι θέμα αξιοπρέπειας και όχι ιδεολογίας.
Σήμερα η σύμβαση στηρίζεται στο απόλυτο ψέμα. Βγαίνεις λοιπόν από τη σύμβαση για να είσαι εν τάξει με τον εαυτό σου, να τα έχεις καλά μαζί του! να μην αυτο κοροϊδεύεσαι δηλαδή. Θεσμοθετεί και εκτελεί μια αισχρή μειοψηφία στο όνομα μιας πλειοψηφίας που αμελεί, παραδομένη ραγιαδικά! Η αξιοπρέπεια σε κάνει πρώτα απ’ όλα να εξεγείρεσαι και μετά το άδειο στομάχι!!!! η αντίθεσή σου, η αντίσταση στο ‘δημοκρατικό’ ψέμα. Έτσι απλά. Τα υπόλοιπα έχουν να κάνουν με το πως ονειρεύεσαι την διαφορά. Και εκεί πάνω συζητάς με τους υπόλοιπους γιατί σου αρέσει η ελευθερία και ο κοινοτισμός, έτσι απλά!. Δεν χρειάζεται τόσο πολύ να είσαι κάτι, όσο το να μην είσαι με τίποτα αυτό που κυκλοφορεί μεταμφιεσμένο τριγύρω σου !!

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ Ή ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ! λοιπόν.

αγύριστο κεφάλι 2001 άλκης αλκαίος μίλτος πασχαλίδης
»Φυσάει ένας αέρας που σαρώνει ενθύμια παλιά και φυλακτά, οι ήρωες το σκαν απ’ την οθόνη ξυλάρμενοι τραβάνε στ’ ανοιχτά
που μας πηγαίνει αυτό το τρεχαντήρι, δεν ξέρω γέμισέ μου το ποτήρι.
Τα μάρμαρα στο φως αντιφεγγίζουν σε ποιό ταξίδι σ’ έχω ξαναδεί, τυφλά πουλιά το τζάμι μου ραμφίζουν το πλένει στα φανάρια ένα παιδί,
κι ένας τελάλης σ’ έρημη πλατεία τριάντα χρόνια ψάχνει την αιτία.
Στους δρόμους καβαλάρηδες καλπάζουν και κυνηγούν τ’ αδέσποτα σκυλιά, και οι νοικοκυραίοι που τρομάζουν, ξορκίζουν μ’ αγιασμό το σατανά.
Δεν είναι εδώ Βαλκάνια σου το ‘πα ,εδώ είναι παίξε γέλασε και σώπα.
Φυσάει ένας αέρας που σαρώνει, μα εγώ ειμ’ ένα τραγούδι αλλοτινό, στου δρόμου το λιοπύρι και το χιόνι αγύριστο κεφάλι θα γυρνώ
στα χέρια σου αφήνω το τιμόνι κι η πιο μεγάλη νύχτα ξημερώνει».

• Η κριτική στην κοινωνία είναι ολική και ενάντια σε ότι αυτή αντιπροσωπεύει σε αξίες. Επάνω σε ποιες από αυτές βασίζει εδώ και δεκαετίες το κεφάλαιο την εξουσία του επί της κοινωνίας ;
  Πατρίς – θρησκεία – οικογένεια .
  Μέσα στο φαντασιακό των ανθρώπων αυτές οι αξίες κατέχουν πρωτεύουσα σημασία. Εδώ πάνω στηρίζεται η καταπίεση, αφόρητη στον πυρήνα κάθε επαναστάτη, σε τεράστια κομμάτια της νεολαίας τότε και τώρα. Και η υποκρισία στο μεγαλείο της μιας και σχεδόν οι πάντες γνωρίζουν πόσο διεφθαρμένες είναι στον πυρήνα τους, συντηρητικές και παλαιολιθικές αυτές οι αποτυχημένες αξίες. Με όλα τα σύμβολα και τους θεσμούς τους!

Η φαντασία στην εξουσία σημαίνει την ολομέτωπη επίθεση σε αυτές τις αξίες.
Ο θεός ευλογεί τα όπλα των εκάστοτε ελίτ που θα σκορπίσουν τον όλεθρο βομβαρδίζοντας λαούς για να τους κατακτήσουν με εθνικούς και υπερεθνικούς στρατούς δημιουργώντας κύματα μεταναστών που κατακλύζουν το κέντρο από την περιφέρεια που διαμελίζεται. Εκεί τους κυνηγούν ανελέητα αστυνομίες,σύμβολα και ρατσιστές για να συνεχίσουν το μακελειό. Και η οικογένεια είναι το κεντρικό εργαλείο που διαχέει στον χρόνο και μεταβιβάζει από γενιά σε γενιά την πίστη στην ‘καθαρότητα’ της φυλής, τον αποτροπιασμό στην διαφορετικότητα, την καταπίεση των φύλων, την πίστη σε ιερά και τα όσια στο όνομα των οποίων γίνονται τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Στο όνομα του κέρδους που στέκει περήφανο πίσω από όλα αυτά τα ‘ιερά και όσια’.
Παπάδες, στρατηγοί, αξιωματικοί και τίμιοι οικογενειάρχες φαντάροι και πολιτικοί βρίσκονται εκεί και χειροκροτούν στο βωμό της αγοράς.
Της μόνης πραγματικής αξίας.
Ο πιο αποτυχημένος και άλλο τόσο σταθερός σαν βράχος θεσμός στα χρόνια που η εξουσία εφηύρε ανά τους αιώνες είναι ο γάμος και η οικογένεια.
Εδώ μέσα διαιωνίζεται στους αιώνες η κυριαρχία των ελίτ στον λαό. Του θεού στον λαό, του αφέντη στο λαό Και ο νεο ραγιάς οικογενειάρχης προσκυνά για ένα πιάτο φαί και λίγη, πολύ λίγη σιγουριά.

ο τελευταίος των μοϊκανών

• Η επίθεση υπήρξε ολομέτωπη και γι αυτό έχει αποσιωπηθεί παντελώς. Ότι παρήγαγε εκείνο το τεράστιο αυτόνομο κίνημα πετάχτηκε στην πυρά. Και όχι φυσικά γιατί σήκωσε τα όπλα. Το είχαν κάνει λιγότερο από διακόσια χρόνια πριν ενάντια στην τότε εξουσία του βασιλιά οι αστοί. Πάλι νομιμοποιημένοι από την επίσημη εκκλησία. Απλά άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς., παραμέρισε τον προλετάριο,κράτησε την εξουσία,την χρησιμοποίησε για να νομιμοποιήσει την αφεντιά του και όλα μέλι γάλα.

Το περιεχόμενο τρέμουν, των νέων επαναστατημένων ! Γιατί ξεθεμελιώνει από την ρίζα εκεί που έχουν βασίσει την εξουσία τους, στα νοήματα!.
Αυτά τους κρατούν ακόμα εκεί. Έχουν υποδουλωμένο τον κόσμο στα νοήματα. Ο πόλεμος παίζεται στα νοήματα. Αυτός που κρατάει την κυριαρχία στα μεγάλα νοήματα είναι ο σύγχρονος εξουσιαστής.
Διέλυσαν την παραγωγή, την έστειλαν- ότι απέμεινε- στην περιφέρεια, εξαφάνισαν τον ταξικό τους αντίπαλο, τον εργάτη, τον έτρεμαν γαρ, τους είχε πει ο Μαρξ πως νομοτελειακά, αργά ή γρήγορα θα τους πάρει τα γκέμια. Διέλυσαν λοιπόν την παραγωγή και τον αποτέλειωσαν στο φαντασιακό του. Τον έκαναν σύμμαχο στο μυαλό και στην καρδιά, λακέ τους. Για λίγα αργύρια.

Και έφτιαξαν μια τεράστια μικροαστική τάξη που την πάνε και την φέρνουν δεξιά και αριστερά με μεγάλη ευκολία, σαν φτερό στον άνεμο, ανάλογα με τα κέφια τους. Γιατί οι μικροαστοί από ανέκαθεν φέρονται και άγονται, ανάλογα με την φορά του ανέμου.
Και την στρέφουν προς τους επαναστατημένους γιατί δεν ξέρει τι της γίνεται. Τρέμει τους από πάνω, φοβάται και τους από κάτω. Ναι, αλλά για να τα βάλει με τους από πάνω θέλει κότσια ενώ με το που τα βάζει με τους από κάτω βοηθάει και το σύστημα γιατί έτσι κάνει τη δουλειά του.
Μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Έγινε και τότε, γίνεται και τώρα. Τότε ήταν το ΚΚΙ ο Δούρειος Ίππος.

Σήμερα είναι οι ‘ψευτοκομμουνιστές’, οι Ανεξάρτητοι και τα χρυσαύγουλα. Επαναλαμβάνω : θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία! Να μη ξεχάσω και τους Δημ.ΑΡ ήττες.

• Δεν έχω γνωρίσει μέχρι σήμερα άντρα που να μην έχει απατήσει,και οι λίγοι που δεν το έχουν τολμήσει το ονειρεύονται στον ύπνο και στον ξύπνιο. Την γυναίκα όμως που θα το κάνει την αποκαλούν πουτάνα!
  Και την ρίχνουν στην πυρά! Οποία υποκρισία στο όνομα της ‘αγίας και ιερής οικογένειας’.

Οικογένεια χωρίς ατομική ιδιοκτησία δεν νοείται φίλοι μου. Να τη λοιπόν η λατρεία. Δεν νοείται κοινοκτημοσύνη και να κρατάς τον άντρα ή τη γυναίκα φυλακισμένους. Και μη μου πείτε για την αγάπη. Αυτή με την ιδιοκτησία και την κτητικότητα δεν έχει καμία σχέση. Αγαπάς απλά! Δεν κατέχεις. Τελεία και παύλα. Και άμα το παίζετε και χριστιανοί βάλτε να παίξει τον ‘Ύμνο στην Αγάπη’ ή διαβάστε τον, όλο και κάποια Διαθήκη θα βρίσκεται σπίτι σας. Διαβάστε προσεκτικά, με μυαλό και με καρδιά κυρίως αυτό το υπέροχο κείμενο που έγραψε ένας κατά τα άλλα μεγάλος μισογύνης,όπως φάνηκε σ’ εμένα, ο Απόστολος Παύλος.! Διαβάστε το και τα ξαναλέμε.
Ουαί σε σας γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές !! Από τα κεφάλια μέχρι πίσω την ουρά ! Και μας έχετε κάτσει στο σβέρκο και μας πιέζετε ! Και θέλετε κι άλλο! Βρε ουστ !

Και το έκτρωμα που ζείτε το αποκαλείτε ‘δημοκρατία’, να την βάλετε εκεί που γνωρίζετε, αν και από τις γυναίκες ακούω πως και αυτό έχετε ξεχάσει να το κάνετε!

• Αφού λοιπόν διέλυσε τους παραγωγούς ο καπιταλισμός και τους ενσωμάτωσε, ήλθε ‘το τέλος της ιστορίας’. Εκεί τέλειωσε όποια επαναστατική φαντασίωση στις ψυχές των καταπιεσμένων.
  Η κοινωνία των παραγωγών είναι πλέον κοινωνία των καταναλωτών. Έτσι άρχισε η παραγωγή επιθυμιών και ‘αναγκών’ και από εκεί η παραγωγή των προϊόντων που θα κάλυπταν αυτές τις ανάγκες. Και η διαδικασία ενσωμάτωσης ολοκληρώθηκε.

Αυτή πρέπει να σπάσουμε και τις συμβάσεις πάνω στις οποίες στηρίζεται, αυτό το ‘ψευτο οικοδόμημα’ που μοιάζει ανίκητο χάρη στην απάθεια της κοινωνίας, χάρη στην δική μας απάθεια. Που πρέπει να βληθεί από όλες τις μπάντες. Αυτό είναι το καθήκον μας. Ένα ψευτο οικοδόμημα που φαίνεται πανίσχυρο αλλά στην πράξη στηρίζεται στην άμμο της λαϊκής ανοχής.

Eugenio Finardi Musica ribelle Parco Lambro 1976, αντάρτισσα μουσική

συνεχίζεται