Κυοφορούνται θύελλες… Στη μνήμη του Θάνου Μικρούτσικου

03/01/2020 kleovisΣχολιάστε

02/01/2020 10:31

Πάντες ἄνθρωποι τοῦ εἰδέναι ὀρέγονται φύσει έγραψε ο Αριστοτέλης· και πολύ σωστά: όλοι θέλουμε να διακρίνουμε αυτό που έρχεται. Όμως βασική προϋπόθεση γι’ αυτό είναι η όσο το δυνατόν σφαιρικότερη κατανόηση του παρόντος, της χρονιάς που μας εγκαταλείπει και που, χωρίς καμιά υπερβολή, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «η χρονιά των εξεγέρσεων» ‒ένα σημείο-σταθμός στη ροή του πρόσφατου ιστορικού χρόνου. Μέσα στο μιντιακό ορυμαγδό των ημερών, το στοιχείο αυτό υποβολιμαία παραγνωρίζεται και αποσιωπάται, αλλά είναι το μείζον: η διάσταση απ’ την οποία πρέπει κανείς να ξεκινήσει προκειμένου να επιχειρηθεί προσέγγιση των επερχόμενων εξελίξεων και της αλληλουχίας που τις διέπει.

Ποια ήταν, λοιπόν, η ταυτότητα και τα χαρακτηριστικά του συγκρουσιακού κύματος που αγκάλιασε τον πλανήτη το 2019; Καμιά συνοπτική επισκόπηση δεν είναι βέβαια δυνατόν να είναι εξαντλητική· είναι όμως αυτό το ερώτημα που πρώτο οφείλει να μας απασχολήσει ‒όχι μόνο ως πραγματολογική πρώτη ύλη, αλλά και ως εφαλτήριο για να αναλογιστούμε τις αιτίες. Διότι παρά τη δεδομένη ιδιαιτερότητα της κάθε μιας κινηματικής έκρηξης, υπάρχουν στοιχεία που καθιστούν το φαινόμενο δυνάμει ενιαίο (Ι). Η διερεύνηση της όψης αυτής διαμορφώνει και το έδαφος για να τεθεί το ερώτημα που όλες και όλους απασχολεί: τι επωάζεται ‒όχι μόνο‒ για το 2020, αλλά και για το βραχυπρόθεσμο και μεσοπρόθεσμο μέλλον (ΙΙ);

Ι

Ίσως κανείς δεν θα μπορούσε, ένα χρόνο πριν, να φανταστεί τι έφερνε μαζί του το 2019. H χρονιά μπήκε με εξεγέρσεις στο Σουδάν και την Αλγερία που επέτυχαν να ανατρέψουν δικτατορίες δεκαετιών ‒εξέλιξη που, ενώ σε πρώτο χρόνο μάλλον υποτιμήθηκε, δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη καθώς απηχούσε τον ποιοτικά νέο συγκρουσιακό αναβρασμό που είχε ήδη κάνει την εμφάνισή του στα τέλη του 2018 με τα γαλλικά «κίτρινα γιλέκα» και τη δυναμική επανεμφάνιση του κινήματος ενάντια στην κλιματική αλλαγή.

Σε κάθε περίπτωση, πριν τα διεθνή μέσα προλάβουν καλά-καλά να προβούν σε αποτιμήσεις, ξέσπασε το εξαιρετικά μαχητικό κίνημα στο Χονγκ Κονγκ, ένα κίνημα εκατομμυρίων (που διαρκεί μέχρι και σήμερα με διαρκώς ανανεούμενες μορφές δράσης και άδηλες ακόμα προεκτάσεις) ενάντια στην πιο απάνθρωπη και σκληρή δικτατορία του κόσμου, την Κινεζική. Ο επόμενος εξεγερτικός σπασμός εμφανίστηκε στην άλλη πλευρά του πλανήτη, πρώτα σε μικρές χώρες της Λατινικής Αμερικής, στην Αϊτή και στο Πουέρτο Ρίκο, όπου εκδηλώθηκαν εξεγέρσεις ενάντια στο νεποτισμό και την κρατική διαφθορά. Επρόκειτο για προάγγελους όσων επρόκειτο να επακολουθήσουν στην ήπειρο αυτή: στη Βραζιλία, με κινητοποιήσεις που κατάφεραν να φρενάρουν (όχι όμως και να ανατρέψουν) την αντιδραστική ατζέντα του Μπολσονάρου, στην Αργεντινή με την πολιτική αλλαγή που επήλθε στις εκλογές του Οκτωβρίου, και πάνω απ’ όλα στη Χιλή των συγκλονιστικών ‒δυνάμει επαναστατικών‒ κινητοποιήσεων, της τεράστιας καταστολής (με κατάφορες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων), αλλά και της συμβολικής νίκης που σηματοδοτεί η έναρξη διαδικασιών για συνταγματική αναθεώρηση με πρώτο σταθμό τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος τον Απρίλιο του 2020 για το αν η υπό σχηματισμό συντακτική συνέλευση θα αποτελείται από πολιτικούς ή άμεσα εκλεγμένους λαϊκούς αντιπροσώπους ‒προοπτική που πριν τις κινητοποιήσεις θεωρούνταν αδιανόητη (όπως άλλωστε και η ίδια η συνταγματική αναθεώρηση), και που, σύμφωνα με πρόσφατες δημοσκοπήσεις, είναι συντριπτικά πλειοψηφική.

Αυτός ο διεκδικητικός πυρετός του δεύτερου κυρίως μισού του χρόνου περιλάμβανε ακόμη τεράστιες μαζικές δράσεις για το εθνικό ζήτημα στην Καταλονία, το σθεναρό νεολαιίστικο κίνημα για την προστασία του περιβάλλοντος (με δράσεις εκατομμυρίων το Μάρτιο, το Μάιο και το Σεπτέμβριο), καθώς και ενάντια στηβία κατά των γυναικών το Νοέμβριο

Οι συστημικοί σχολιαστές που, ανέξοδα ηθικολογώντας, φαντασιώνονται «κανονικότητες» δεν μπορούσαν να το πιστέψουν, όμως το φαινόμενο ήταν πρωτοφανές: χωρίς οι προηγούμενες «εστίες έντασης» να σβήνουν, προστίθονταν καθημερινά νέες ‒όπως οι εξεγέρσεις σε Ιράκ (με τις εκατοντάδες νεκρούς) και Λίβανο (όπου είχαμε ανατροπή της κυβέρνησης), καθώς και το νέο απεργιακό κύμα που εδώ και τέσσερις εβδομάδες συγκλονίζει τη Γαλλία ενάντια στην αντιμεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού, που φέρνει και πάλι στο προσκήνιο τις αγωνιστικές παραδόσεις του εργατικού κινήματος. Παρότι τα περισσότερα ‒και πάντως τα συστημικά‒ ΜΜΕ τηρούν σιγήν ιχθύος, πρόκειται για τη μεγαλύτερη απεργία των τελευταίων δεκαετιών (με συλλαλητήρια και διαδηλώσεις εκατοντάδων χιλιάδων σε πάνω από 200 πόλεις) που διαρκεί και κατά την εορταστική περίοδο (η απεργία των σιδηροδρομικών και των εργαζομένων στο μετρό δεν ανεστάλη), με νέο προσδοκώμενο σημείο κορύφωσης την 9η Ιανουαρίου 2020, οπότε έχει προγραμματιστεί νέα πανεθνική κινητοποίηση που καλούν οι συνομοσπονδίες CGT, FO (Εργατική Δύναμη) και Solidaire, καθώς και οργανώσεις της νεολαίας φοιτητών-μαθητών. Οι 40 απεργοί-μπαλαρίνες που παρουσίασαν τη «Λίμνη των Κύκνων» έξω από την Όπερα την παραμονή των Χριστουγέννων αποκάλυψαν με το δικό τους ποιοτικά προεικαστικό τρόπο τον πάνδημο χαρακτήρα της κραυγής «φτάνει πια».

Επισημάνθηκε και πριν πως δεν είναι δυνατόν να αποτυπωθεί εδώ ικανοποιητικά ολόκληρη η έκταση και η πολυμορφία των μαχητικών αυτών συλλογικών δράσεων. Δεσπόζουν όμως μερικά στοιχεία που, σε μεγάλο βαθμό, είναι κοινά ‒διαπίστωση που άλλωστε προκύπτει και από την απλή θέαση του γεωγραφικού εύρους των κινητοποιήσεων. Εκτιμώ πως τρία είναι τα πιο εντυπωσιακά.

Το πρώτο συνίσταται στην ηχηρή απάντηση που η μαζικότητα (και η ιλιγγιώδης ταχύτητα εξάπλωσης) των κινημάτων αυτών δίνει σε όσους ‒με τον έναν ή άλλο τρόπο‒ διατείνονται πως οι κοινωνίες της ούτω αποκαλούμενης «μετα-βιομηχανικής» εποχής είναι κατακερματισμένες και παθητικές. Πρόκειται για ρεύμα σκέψης που κάθε τόσο κάνει την εμφάνισή του για να διακηρύξει πότε το «τέλος των ιδεολογιών», πότε το «τέλος των τάξεων», πότε το «τέλος της ίδιας της ιστορίας», μόνο και μόνο για να διαψευστεί οικτρά στον επόμενο χρόνο της εκφοράς του. Ανακύπτει τότε το ‒ιδεολογικά ομογενές‒ ρεύμα της δήθεν άδολης ανησυχίας για την «πολιτική βία» και τη «ριζοσπαστικοποίηση» ‒διαβήματα που, με πρόσχημα το ενδιαφέρον για την «ανοιχτή κοινωνία», επιδιώκουν να δυσφημίσουν τη μόνη ελπίδα που έχει ο πλανήτης ενάντια στον καπιταλισμό της καταστροφής, τη λαϊκή κινητοποίηση, την ενεργοποίηση του Δήμου. Με όσα μέσα διαθέτουν και διαρκώς υπερβάλλοντάς τα, οι κοινωνίες λοιπόν αντιστέκονται και θα συνεχίσουν να αντιστέκονται όσο βάρβαρη και αν γίνεται η κρατική καταστολή.

Ένα δεύτερο, εξίσου σημαντικό κοινό στοιχείο των κινημάτων του 2019 ‒απόρροια και τεκμήριο της τεράστιας ισχύος τους‒ είναι η διάρκεια και η αντοχή τους: παρότι κατά κανόνα επέτυχαν μερική ικανοποίηση των αρχικών τους αιτημάτων, οι δρώντες παρέμειναν στο δρόμο βαθαίνοντας και επεκτείνοντας τις κινητοποιήσεις του. Βρίσκονται εδώ αποτυπωμένα ‒ασφαλώς με τρόπο άνισο και μερικό‒ συμπεράσματα που προέκυψαν και από τον προηγούμενο συγκρουσιακό κύκλο, της περιόδου 2008-2012. Δεν υπάρχει καμία εμπιστοσύνη στις κυβερνήσεις που υπόσχονται, δεν υπάρχει όμως εμπιστοσύνη ούτε και στις υπάρχουσες πολιτικές εκπροσωπήσεις. Όμως από αυτό δεν πρέπει να συναγάγει κανείς κάποιο συμπέρασμα «περιορισμένης πολιτικοποίησης» ‒ίσα-ίσα. Αυτό που τα κινήματα εναγωνίως αναζητούν είναι νέους πολιτικούς οργανισμούς και θεσμούς λογοδοσίας ικανούς να τα προστατέψουν από το δηλητήριο της γραφειοκρατικοποίησης.

Το τρίτο κοινό στοιχείο, που παραπέμπει άμεσα και στις αιτίες των εξεγερτικών δράσεων, αφορά στο γεγονός πως σχεδόν όλες ξεκίνησαν από φαινομενικά ασήμαντες αφορμές: μια διακοπή επιδότησης, μια μικρή αύξηση στην τιμή των εισιτηρίων του μετρό, μια φορολόγηση κλίσεων μέσω ίντερνετ. Η έκταση, το βάθος, η αποφασιστικότητά τους όμως δείχνουν καθαρά πως δεν επρόκειτο παρά ακριβώς γι’ αυτό, για αφορμές (σύμφωνα και με το πάνδημο πλέον Χιλιανό σύνθημα «δεν είναι για τα 30 πέσος, είναι για τα 30 χρόνια»), για τις σταγόνες που ξεχείλισαν το ποτήρι. Το κρίσιμο ερώτημα είναι τι το είχε γεμίσει ‒και η απάντηση δεν είναι διόλου δύσκολη: οι ιστορικά ανεπανάληπτες και καθημερινά διογκούμενες κοινωνικές ανισότητες (σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της Oxfam, 8 άτομα κατέχουν περιουσία ίση με το φτωχότερο 50% του πλανήτη), η κλιματική καταστροφή, η συρρίκνωση της δημοκρατίας, η παραθεσμική γιγάντωση εκτελεστικών μηχανισμών χωρίς την παραμικρή λογοδοσία, η συνεπακόλουθη διαφθορά στα πιο υψηλά κλιμάκια της εξουσίας, η κρατική καταστολή, η εθνική καταπίεση, οι έμφυλες ανισότητες. Όπως το αποτυπώνει και το πάνδημο πλέον Χιλιανό σύνθημα «δεν είναι για τα 30 πέσος, είναι για τα 30 χρόνια».) Όμως αυτά δεν είναι μεταξύ τους ασύνδετα. Αποτελούν, συνδυαστικά, τον ορισμό του σύγχρονου καπιταλισμού ‒είναι αναγκαία, αναπόφευκτα απότοκα της σύγχρονης λειτουργίας του.

ΙΙ

Στα πρόθυρα μιας νέας ύφεσης (την οποία όλοι οι αναλυτές προβλέπουν) το κύριο ερώτημα που τίθεται είναι αν ο καπιταλισμός είναι σε θέση να αντιμετωπίσει αυτές τις πολλαπλές εστίες προβλημάτων. Η απάντηση είναι απερίφραστα αρνητική και οι λόγοι γι’ αυτό είναι βασικά τρεις.

Ο πρώτος είναι ο ίδιος ο τρόπος με τον οποίο το σύστημα αντιμετώπισε την προηγούμενη κρίση, αυτή που ξέσπασε το 2008: μέσω της ιστορικά ανεπανάληπτης εισροής ρευστού στην οικονομία (ποσοτική χαλάρωση, αρνητικά επιτόκια) και με νέο δανεισμό. Καθώς ο τελευταίος είναι πλέον στην περιοχή του 100% του παγκόσμιου ΑΕΠ, ένας νέος δανεισμός από το μέλλον δεν συγκαταλέγεται πλέον στις στρατηγικές που μπορούν εύκολα και πάλι να υιοθετηθούν: πόσο παραπάνω ποσοτική χαλάρωση, πόσο πιο αρνητικά επιτόκια; Επιπλέον, παρότι αυτού του είδους η διαχείριση κατάφερε να αντιμετωπίσει τις χειρότερες επιπτώσεις της προηγούμενης κρίσης, δεν επέτυχε (ούτε και θα ήταν δυνατόν να επιτύχει) αντιμετώπιση της πηγής του προβλήματος: του γεγονότος ότι, καθώς οι κοινωνίες αδυνατούν να καταναλώσουν αυτό που παράγουν (σύμφωνα με ετήσια έκθεση του ΟΗΕ για την «ανθρώπινη ανάπτυξη», μεταξύ 1980 και 2016, το πλουσιότερο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού έλαβε το 27% του πλούτου που παράχθηκε, ενώ το φτωχότερο 50% του παγκόσμιου πληθυσμού έλαβε μόλις το 12%), το σύστημα βρίσκεται παγιδευμένο σε μιαν αέναη συνθήκη υπερσυσσώρευσης. Οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι (πάντα σύμφωνα με την ίδια έκθεση του ΟΗΕ, στην Ελλάδα της κρίσης, λ.χ., το πλουσιότερο 1% αύξησε τον πλούτο του κατά 5,9% ενώ το φτωχότερο 40% έχασε το 43,8% του εισοδήματός του), όμως οι οικονομίες σέρνονται (οι ρυθμοί ανάπτυξης της τελευταίας περιόδου υπήρξαν χαρακτηριστικά χαμηλοί) και το σύστημα προσπαθεί να εξισορροπηθεί δημιουργώντας νέες φούσκες που, όπως και οι προηγούμενες, είναι δεδομένο πως κάποια στιγμή θα σκάσουν. Πρόκειται βέβαια για κατάσταση πραγμάτων που εύλογα δημιουργεί πανικό σε όλους τους σοβαρούς συστημικούς αναλυτές. Είναι πρώτη φορά στην ιστορία που, σε καιρό ακόμα ‒έστω χαμηλής‒ ανάπτυξης εκφράζεται τέτοιος πανικός για την επερχόμενη κρίση. Τα ερωτήματα τίθενται, όμως συστημικές απαντήσεις απλώς δεν υπάρχουν.

Δεύτερος σημαντικός παράγοντας της τρέχουσας συγκυρίας (που αναπόφευκτα θα χαρακτηρίζει το 2020) είναι κάτι που, ενώ στην προηγούμενη κρίση δεν υπήρχε, είναι εντούτοις σύμφυτο με την ίδια τη λειτουργία του καπιταλισμού: οι εμπορικοί πόλεμοι ‒κυρίως αυτός ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Κίνα. Προσπάθειες, βέβαια, για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα γίνονται. Όμως τα αποτελέσματά τους είναι άκρως απογοητευτικά (παρά τις φευγαλέες τυμπανοκρουσίες), και αυτό δεν είναι διόλου παράξενο. Δεν πρέπει να ξεχνούμε πως οι ανταγωνισμοί των μεγάλων οικονομιών είχαν στο παρελθόν οδηγήσει σε δυο παγκόσμιους πολέμους και σήμερα αναμφίβολα θα οδηγούσαν σε έναν τρίτο αν δεν υπήρχε, λόγω πυρηνικών, η βεβαιότητα της καταστροφής του πλανήτη. Και έτσι όμως, οι ανταγωνισμοί για διεύρυνση των «σφαιρών επιρροής» μαίνονται ‒το βλέπουμε γλαφυρά στις λυσσώδεις, άκρως ιμπεριαλιστικές προσπάθειες των πιο ισχυρών αστικών τάξεων να κερδίσουν «ζωτικό χώρο» τροφοδοτώντας συρράξεις που καταστρέφουν ολόκληρους πληθυσμούς, δημιουργώντας και συντηρώντας το προσφυγικό δράμα. Ούτε αυτοί οι ανταγωνισμοί είναι δυνατόν να πάψουν ‒όσο έντονα και αν ακούγονται οι περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις.

Υπάρχει, τέλος, και ένα τρίτος παράγοντας αποσταθεροποίησης: το γεγονός ότι η Κίνα, χώρα που το προηγούμενο διάστημα γνώριζε μεγάλους ρυθμούς ανάπτυξης και είχε δαπανήσει τεράστια ποσά (που, εκ των πραγμάτων, είχαν λειτουργήσει σαν παγκόσμιο οικονομικό «μαξιλάρι» απορροφώντας τις εξαγωγές των χωρών της Δύσης) δεν είναι πλέον σε θέση να το επαναλάβει. Οι ρυθμοί ανάπτυξής της έχουν πέσει στο μισό ενώ, όπως ήδη επισημάνθηκε, μαίνεται ο εμπορικός της ανταγωνισμός με τις ΗΠΑ. Στην προοπτική μιας νέας ύφεσης, το σύστημα βρίσκεται παγιδευμένο στη δίνη ενός ισχυρού καθοδικού σπιράλ που θα καταστήσει μια νέα εξισορρόπηση ιδιαίτερα δύσκολη και, σε κάθε περίπτωση, προβληματική.

Όλα τα παραπάνω δείχνουν περίτρανα ότι το σύστημα δεν μπορεί να βρει λύση στα δομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει. Όμως αυτό καθόλου δεν συνεπάγεται και μιαν αυτόματη επίλυση στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι κοινωνίες ‒η αποτίμηση των συστημικών αδιεξόδων ούτε απελευθερωτική εσχατολογία υποκρύπτει, ούτε και ενέχει κάποια προδιαγεγραμμένη νομοτέλεια. Με δεδομένο ότι οι κοινωνίες αντιστέκονται (κάτι που, υπό το φως των εντεινόμενων προβλημάτων, είναι βέβαιο πως θα συνεχιστεί), προϋπόθεση για να διαρρήξουν το αντιδραστικό κέλυφος της κυριαρχίας είναι να επιλύσουν το μείζον αίτημα της εποχής: τη συγκρότηση μιας γνήσια μετασχηματιστικής πολιτικής εκπροσώπησης. Τα μεγάλα κινήματα της προηγούμενης περιόδου δεν κατάφεραν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της πολιτικής ανεπάρκειας και της συνεπακόλουθης γραφειοκρατικοποίησης των φορέων που ανέλαβαν να τα εκπροσωπήσουν· και το έλλειμμα παραμένει ως τις μέρες μας. Η συνειδητοποίησή του από τους σημερινούς κινηματικούς δρώντες βρίσκει αντανάκλαση στη μεγάλη καχυποψία με την οποία αντιμετωπίζονται κόμματα και πολιτικές οργανώσεις· όμως χωρίς εύρωστη πολιτική ‒μια πολιτική στρατηγικά προετοιμασμένη για τις έλλογες ρήξεις καθ’ οδόν προς τη συγκρότηση του μέλλοντος‒ τα κινήματα δεν είναι δυνατόν να επιτύχουν στις στοχεύσεις τους όσον ηρωισμό και αν επιδείξουν. Μεγάλη παρακαταθήκη του τελευταίου συγκρουσιακού κύκλου είναι η κατανόηση ότι πρόβλημα δεν είναι η πολιτικοποίηση καθαυτή, αλλά ο ελλιπής και στρεβλός τρόπος με τον οποίο επιχειρείται. Από τους τρόπους με τους οποίους θα αντιμετωπιστεί η κορυφαία αυτή πρόκληση της εποχής θα εξαρτηθεί και η πορεία του πλανήτη για το επόμενο διάστημα.

Ο Σεραφείμ Ι. Σεφεριάδης είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Διευθυντής του Εργαστηρίου Συγκρουσιακής Πολιτικής και Life Member στο Πανεπιστήμιο του Cambridge

σύγχρονη σκέψη, pensiero di oggi

Ένας παγκόσμιος εμφύλιος πόλεμος – Una guerra civile mondiale

28/10/2019 kleovisΣχολιάστε

Δημοσιεύτηκε στις 23 Οκτωβρίου 2019 · in Interventi ·στις Παρεμβάσεις

του Sandro Moiso

“Δεν χρειάζονται πλέον τονωτικά ή ιδεολογίες, χρειάζεται μια άλλη ζωή – Non servono più eccitanti o ideologie, ci vuole un’altra vita”
(Franco Battiato, Un’altra vita-Μια άλλη ζωή, 1983)

“Εάν η χειραφέτηση των εργατικών τάξεων απαιτεί την αδελφική συνεργασία τους πώς μπορούν να επιτύχουν αυτή την αποστολή εφόσον μια εξωτερική πολιτική που επιδιώκει εγκληματικά σχέδια επικεντρώνεται επάνω σε εθνικές προκαταλήψεις και σπαταλά το αίμα και τους θησαυρούς των λαών σε πολέμους ληστείας; Όχι η σοφία της άρχουσας-κυρίαρχης τάξης αλλά η ηρωική αντίσταση της αγγλικής εργατικής τάξης στην εγκληματική τρέλα της ήταν αυτό που έσωσε την ευρωπαϊκή Δύση από το να ριχθεί με όλες τις δυνάμεις της σε μια βρώμικη σταυροφορία για να διαδώσει την δουλεία στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Η επαίσχυντη έγκριση, η υποκριτική συμπάθεια ή η ηλίθια αδιαφορία με την οποία οι ανώτερες τάξεις της Ευρώπης έχουν δει τη Ρωσία να παίρνει το ορεινό φρούριο του Καυκάσου και να εξοντώνει την ηρωική Πολωνία. οι δίχως αντίσταση επιθέσεις αυτής της βαρβαρικής ισχύος, της οποίας η κεφαλή βρίσκεται στην Αγία Πετρούπολη και της οποίας τα χέρια βρίσκονται σε όλα τα ευρωπαϊκά υπουργικά συμβούλια, ανάγκασαν τις εργατικές τάξεις να μυηθούν στα μυστήρια της διεθνούς πολιτικής, να ξαγρυπνήσουν επάνω στις διπλωματικές διαδικασίες των αντίστοιχων κυβερνήσεών τους, αντιπαρατιθέμενες σε αυτές όποτε είναι αναγκαίο με όλα τα μέσα που κατέχουν, και, όταν δεν μπορούν να τα προλάβουν, να ενώνουν τις δυνάμεις τους και να τα καταγγέλλουν ταυτόχρονα και να διεκδικούν τους απλούς νόμους της ηθικής και της δικαιοσύνης που θα έπρεπε να ρυθμίζουν τόσο τις ανώτερες σχέσεις μεταξύ των λαών όσο και τις σχέσεις μεταξύ των ατόμων. Ο αγώνας για μια τέτοια εξωτερική πολιτική είναι μέρος του γενικού αγώνα για την χειραφέτηση της εργατικής τάξης. Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!” (Karl Marx, Εναρκτήρια ομιλία της διεθνούς Ένωσης Εργατών – Indirizzo inaugurale dell’Associazione internazionale degli operai, τέλος οκτωβρίου 1864)

Δύο αποσπάσματα στην αρχή μπορεί να φαίνονται πάρα πολλά για αρκετούς αναγνώστες.
Πάνω από όλα δύο αποσπάσματα από συγγραφείς περιβάλλοντα και συγκυρίες τόσο μακρινά μεταξύ τους.
Κι όμως, κι όμως …
Η τρέχουσα διεθνής κατάσταση, στην οποία δεν περνά μια μέρα χωρίς νέες διαδηλώσεις να εκρήγνυνται σε όλα τα μέρη του κόσμου, σε Ανατολή όπως στη Δύση και στο Νότο όπως στον Βορρά, πρέπει να μας κάνει να σκεφτούμε-να στοχαστούμε επάνω στην τεράστια κοινωνική δυσαρέσκεια που κινητοποιεί εκατομμύρια ανθρώπους σε κάθε γωνία του πλανήτη.

Μια δυσφορία που δεν μπορεί να βρει απάντηση στις πολιτικές που εφαρμόζουν κυβερνήσεις φαινομενικά τόσο διαφορετικές μεταξύ τους σε θεσμικές μορφές και πολιτικές εκπροσωπήσεις, αλλά ουσιαστικά ενωμένες από την ανάγκη διαφύλαξης των συμφερόντων του διεθνούς χρηματοοικονομικού κεφαλαίου.
Κυβερνήσεις διατεθειμένες, σε κάθε περιοχή του πλανήτη, να καταστρέψουν τη ζωή του είδους και να αφανίσουν το περιβάλλον με το οποίο πρέπει να συνυπάρχουν συνεχίζοντας να κάνουν να ζει αυτό που είναι ήδη νεκρό, από την ίδια την ουσία του.

Πράγματι, το ci vuole un’altra vita – χρειάζεται μια άλλη ζωή, εννοούμενο ως σύνθημα, θα μπορούσε να συνοψίσει πολύ καλά το περιεχόμενο των τρεχουσών διαμαρτυριών: από τις πορείες των νέων για την υπεράσπιση της κλιματικής και περιβαλλοντικής δικαιοσύνης στις διαδηλώσεις για την υπεράσπιση της επαναστατικής εμπειρίας της Ροζάβα, από τις διαμαρτυρίες στο Χονγκ Κονγκ μέχρι τις διαδηλώσεις των ιρακινών νέων, από τις εξεγέρσεις της Χιλής και του Εκουαδόρ σε εκείνες τις Καταλανικές μέχρι των κίτρινων γιλέκων-gilets jaunes και των κινημάτων NoTav και NoTap στις οποίες, έχουν προστεθεί και τις τελευταίες ημέρες και οι διαμαρτυρίες στο Λίβανο (qui).

Καμιά από αυτές τις περιπτώσεις-αγώνες δεν μπορεί να αντιπροσωπεύει το απόλυτο από μόνος του και για τον εαυτό του, αλλά το σύνολο τους, η ολοένα αυξανόμενη συχνότητα των αγώνων και η αναφορά που γίνεται συχνά στον ένα για τους άλλους(η αλληλεγγύη του κινήματος NoTav προς τους μαχητές της Rojava, οι φοιτητές του Hong Kong που φορούν κίτρινα γιλέκα, καταλανοί διαδηλωτές με τις ομπρέλες, η διάδοση σαν κηλίδα λαδιού της ανατρεπτικής μάσκας του Joker στις ταραχές-εξεγέρσεις, για να κάνουμε μερικά παραδείγματα) μας βοηθούν να αναδημιουργήσουμε ένα πολιτικό και κοινωνικό μωσαϊκό συνδεδεμένο από ένα σχέδιο, το οποίο, αν και δεν έχει ακόμα σταθερά οριοθετηθεί, αρχίζει να εκδηλώνει την εγγενή του οργανικότητα. Η οποία πιθανότατα οφείλεται ακριβώς στις απαντήσεις που διατύπωσαν οι κυβερνήσεις με σχεδόν μονοσήμαντο-πανομοιότυπο τρόπο.

Σε όλες τις περιπτώσεις οι διαμαρτυρίες προκύπτουν από μια γενικότερη κακουχία-δυσφορία που έχει τις ρίζες της σε έναν τρόπο παραγωγής στον οποίο η συσσώρευση νεκρής εργασίας που μετασχηματίζεται σε αξία-χρήμα καταπνίγει τη ζωή και τη ζωντανή εργασία του είδους, τόσο στο απλά σωματικό επίπεδο όσο και σε εκείνο το ψυχικό.
Στο όνομα ενός όλο και πιο εφήμερου κέρδους, ειδικά εάν παρατηρήσουμε ότι πλέον ένα 20% των συνολικών Κρατικών τίτλων-ομολόγων και τουλάχιστον το 40% του κινδύνου αθέτησης των εταιρικών χρεών που φυλάσσονται στα χρηματοκιβώτια των οκτώ κυριότερων παγκόσμιων οικονομιών συνίσταται σήμερα σε τίτλους αρνητικού επιτοκίου (qui).

Οι διαφορές που χαρακτηρίζουν όλα τα κινήματα που αναφέρθηκαν παραπάνω μπορούν να κρύψουν μόνο σε ένα σβησμένο μάτι ή τυφλωμένο από την ιδεολογία το γεγονός ότι οι ίδιες προέρχονται όλες από την ανάγκη να διακόψουν μια σχέση υποβολής στην οποία, όπως δήλωνε ένα επιτυχημένο σύνθημα πριν από μερικά χρόνια, Είμαστε το 99% !, η πλειοψηφία της ανθρωπότητας (γυναίκες, εργαζόμενοι μισθωτοί, άνεργοι, νέοι που δεν έχουν μέλλον τόσο από κλιματική και οικονομική άποψη, μεσαίες τάξεις κατεστραμμένες, αυτόχθονοι πληθυσμοί και μικροί αγρότες) αναγκάζεται να μειώσει όλο και περισσότερο τις ελάχιστες απαιτήσεις τους- ανάγκες για την αναζωογόνηση ενός κέρδους που συσσωρεύεται σχεδόν αποκλειστικά στα χέρια μιας όλο και πιο περιορισμένης ομάδας επενδυτών και πολυεθνικών και υπερεθνικών εταιρειών. Ή ιμπεριαλισμών, παλιών και νέων, που βλέπουν όλο και περισσότερο να μειώνονται οι χώροι για την οικονομική και εξωρυκτική τους επέκταση, αν όχι με κίνδυνο νέων και ολοένα και πιο καταστροφικών πολέμων.

Από τους κούρδους της Ροζάβα που δεν θέλουν να βλέπουν κατεστραμμένο το πείραμα αυτοκυβέρνησης τους που έθεσε στο επίκεντρο κάθε πολιτικής και στρατιωτικής πρωτοβουλίας το ζήτημα των γυναικών, του περιβάλλοντος και των νέων μορφών δημοκρατίας που δεν βασίζονται στο Κράτος και την εθνικότητα, στους νέους και τους εξεγερμένους όλων των ειδών και ηλικιών στο Χονγκ Κονγκ, που έχουν πληγεί από μια καταστροφική οικονομική κατάσταση για την πλειοψηφία των κατοίκων της πρώην βρετανικής αποικίας ^1, από τα εκατομμύρια των Καταλανών που κατέβηκαν στη πλατεία για τις σκληρές ποινές που επιβλήθηκαν στους πρωτεργάτες του δημοψηφίσματος ανεξαρτησίας του 2017 και για να επιβεβαιώσουν την επιθυμία τους για δημοκρατική ανεξαρτησία και οργάνωση ενάντια σε ένα Κράτος που εξακολουθεί να θεμελιώνει τις ρίζες του στον φρανκικό φασισμό και σε μια μοναρχία πλέον έξω από την Ιστορία, στους ιρακινούς νέους που κατέβηκαν στους δρόμους ενάντια στην αύξηση του κόστους ζωής και την έλλειψη εργασίας ή άλλων πηγών εισοδήματος. στους αυτόχθονες πληθυσμούς του Αμαζονίου στο Εκουαδόρ και τη Βραζιλία μέχρι την κοινωνική έκρηξη του Σαντιάγκο της Χιλής, μέχρι ακόμη τις περιβαλλοντικές και εδαφικές διαμαρτυρίες κινημάτων όπως τα ιταλικά NoTav και NoTap, φαίνεται ότι ένα μοναδικό ουρλιαχτό εξέγερσης ανεβαίνει από τον πλανήτη και μας καλεί να τελειώνουμε με ένα σύστημα εκμετάλλευσης της ζωής, της δικής μας και των άλλων ειδών, τώρα πλέον αφόρητη.

Ο κατάλογος των διαμαρτυριών και των αγώνων θα μπορούσε να συνεχιστεί επί μακρόν, καθώς και εκείνος των μορφών οργάνωσης και των άμεσων αιτημάτων που θέτουν στον αγωνιστικό χώρο οι εξεγερμένοι παντού, αλλά αυτό που πρέπει να τονιστεί εδώ είναι το γεγονός ότι όλοι αυτοί οι αγώνες βρίσκονται μπροστά σε όλο και πιο περιορισμένο περιθώριο ελιγμών και θεσμικών διαπραγματεύσεων, για να είμαι ειλικρινής σχεδόν μηδενικό.
Από τα τεθωρακισμένα που κατεβάζει ο Ερντογάν στο έδαφος της βορειοανατολικής κουρδικής Συρίας, καθώς και του Pinera στη Χιλή, στα περιφρονητικά λόγια του αντιπροσώπου του Σοσιαλιστικού Ισπανικού Εργατικού Κόμματος (PSOE), Pedro Sánchez Pérez-Castejón, κατά των αγωνιστών της ανεξαρτησίας που καταδικάστηκαν στην Ισπανία. από τα τανκς και τα στρατεύματα που μαζεύονται απειλητικά από την κινεζική κυβέρνηση στα σύνορα με το Χονγκ Κονγκ μέχρι την οριστική καταδίκη για τους αγωνιστές NoTav που κατηγορούνται για την παρεμπόδιση ενός διοδίου δρόμου το 2012 ή μέχρι τις δεκάδες καταγγελίες για τους στρατευμένους του κινήματος NoTap για απολύτως γελοίες πράξεις, η απάντηση των κυβερνήσεων δεν είναι άλλη από εκείνη που συνδέεται με τον εκφοβισμό, την καταστολή και την φίμωση, αν όχι τη σφαγή, των κινημάτων και των αγωνιστών που συμμετέχουν σε αυτούς.

Φίμωση και καταστολή που χρησιμοποιούν, ανάλογα με την περίσταση, όπλα, υποκριτικές εκκλήσεις για το μοίρασμα κοινών στόχων (όπως η Πράσινη Νέα Συμφωνία-Green New Deal ή η συλλογή ηλεκτρονικών υπογραφών υπέρ των Κούρδων από πλευράς χαρακτήρων όπως ο Roberto Saviano και ο Enrico Mentana) ενώ η αστυνομία καταστέλλει τις διαδηλώσεις στους δρόμους υπέρ της Rojava (όπως στη Φλωρεντία), η εισαγγελία διερευνά εκείνους που πήγαν να πολεμήσουν για αυτή την υπόθεση (όπως στο Τορίνο) και μαυρίζουν τα προφίλ Fb των εφημερίδων που είναι περισσότερο στρατευμένες στην υπεράσπιση της Rojava, μαζί με εκείνα τα ατομικά αγωνιστών που δραστηριοποιούνται περισσότερο στη διάδοση στο διαδίκτυο πρωτοβουλιών και μηνυμάτων προς αυτή την κατεύθυνση (όπως στη Μπρέσια, αλλά όχι μόνο).

Όλα αυτά φαίνεται να έχουν προκαλέσει την απώλεια της πυξίδας ακόμα και σε πολλούς από αυτούς που θα έπρεπε να έχουν λάβει μια μονοσήμαντη και υποστηρικτική θέση υπέρ όλων αυτών των κινημάτων, ανεξάρτητα από αυτό που δηλώνεται σε πρώτη φάση στα λόγια των οργανώσεών τους ή των εκπροσώπων τους.
Ξεχνώντας το μάθημα του Karl Marx και του Διεθνούς Συνδέσμου των εργαζομένων του 1864, πολλοί άρχισαν να αναρωτιούνται για την εγκυρότητα ή όχι των μεμονωμένων στόχων ή για την υποστήριξη που θα μπορούσαν να λάβουν τέτοια κινήματα από άλλες δυνάμεις, διασφαλίζοντας η κουλτούρα της υποψίας σταλινικής προέλευσης να επιστρέψει με τη μορφή φαινομενικά επιστημονικής γεωπολιτικής ή πολιτικής ανάλυσης, αλλά στην πραγματικότητα μοναχά κοντινής στην ηττοπάθεια.

Τέλος πάντων, μερικοί προσποιούμενοι πως αντιπροσωπεύουν μια αυθεντική μαρξιστική ορθοδοξία κατέληξαν να προδίδουν το πνεύμα που χαρακτήριζε πάντα τη δράση και τον στοχασμό του Moro di Treviri, που πάντα και αποκλειστικά αποσκοπούσε στην εξεύρεση και καταδίκη των ζωτικών γαγγλίων του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής από μια πλευρά, και να προσδιορίσει τους πραγματικούς ανταγωνιστές του μαζί με τους αγώνες που προορίζονται να τον ξεπεράσουν, από την άλλη.

Είναι αλήθεια ότι σήμερα η έκκληση προς την ενότητα δεν μπορεί πλέον να περάσει μόνο μέσω αυτής που απευθύνεται στην εργατική τάξη, αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι η έκκληση του 1864 τελείωνε με εκείνο το προλετάριοι όλου του κόσμου ενωθείτε! που ξεπερνούσε το στενό όριο των απλών μισθωτών για να απευθυνθεί σε όλους τους απαλλοτριωμένους της Ευρώπης και ολόκληρου του κόσμου. Σε εκείνο το απέραντο προλεταριάτο στο οποίο, οι διαδικασίες απαλλοτρίωσης και εξαθλίωσης της πλειοψηφίας του πληθυσμού, κατακλύζουν τόσο τα εκατομμύρια προσφύγων και εκτοπισμένων που μεταναστεύουν από τη μία άκρη του πλανήτη στην άλλη, αναζητώντας μια υπαρξιακή και οικονομική ασφάλεια που καμία κυβέρνηση σκοπεύει πραγματικά να τους εγγυηθεί, καθώς και οι φοβισμένες μεσαίες τάξεις της Δύσης, όπου στο σύνθημα των gilets jaunes, Τέλος του κόσμου – τέλος του μήνα ίδιο πράγμα, μπορούν να αναγνωρίσουν μια τέλεια σύνθεση της κατάστασής τους.

Μια γιγαντιαία ανασύνθεση της τάξης στην οποία, σήμερα και πάνω απ ‘όλα στη δυτική πλευρά του πλανήτη, προλεταριάτο και περιθωριακό προλεταριάτο, υποπρολεταριάτο και μισθωτοί εργαζόμενοι συγχωνεύονται συνεχώς χάρη στη διάχυση της επισφαλούς εργασίας, των γραφείων ευρέσεως εργασίας και, κυρίως, της εξαφάνισης οποιαδήποτε εγγύησης της και στον χώρο εργασίας. Η μη κατανόηση αυτού του γεγονότος θα σήμαινε τη μείωση της «εργατικής τάξης» σε ένα απλό φετίχ να ανεμίζουμε με την ευκαιρία των εορτασμών της 1ης μαΐου, καθιστώντας την πέρα από αυτό δούλη σε ένα labourist όραμα που θα την υποβάθμιζε να είναι ένα απλό παράρτημα της παραγωγικής μηχανής πλέον χωρίς καμία πραγματική ταξική αυτονομία.

Ο Μαρξ επίσης κατανοούσε σαφώς ότι «Με τη συνεχή μείωση του αριθμού των μεγιστάνων του κεφαλαίου […] αυξάνεται η μάζα της δυστυχίας-μιζέριας, της πίεσης, της υποδούλωσης, του εκφυλισμού, αλλά αυξάνεται και η εξέγερση”.² Επιβεβαίωση στην οποία πρέπει να προστεθεί αυτή του Φρίντριχ Ένγκελς, όπου έγραφε: «Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, μετατρέποντας τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού σε προλετάριους σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό, δημιουργεί τη δύναμη η οποία, ποινή ο θάνατος, αναγκάζεται να πραγματοποιήσει αυτή την αναταραχή-αναστάτωση, την αλλαγή.”³

Πιθανότατα όχι όλοι όσοι βγαίνουν στους δρόμους της Καταλονίας μοιράζονται τους ίδιους στόχους (μεταξύ της ανεξαρτησίας του Carles Puigdemont i Casamajó και της ανεξαρτησίας των CDR, των επιτροπών υπεράσπισης της δημοκρατίας, ή των επιτροπών γειτονιάς τρέχουν διαφορετικά μήκη απόστασης από άποψη στόχων και μεθόδων αγώνα και οργάνωσης από κάτω), έτσι όπως στο Χονγκ Κονγκ τα συμφέροντα που εμπλέκονται στις αναταραχές μπορούν να είναι τόσα όσα τα υπάρχοντα μεταξύ των κυβερνήσεων που εν μέρει υποστήριξαν, και μετά πρόδωσαν, τους κούρδους της Ροζάβα στον αγώνα τους, που εξαναγκάστηκαν από την αναγκαιότητα της επιβίωσης, ενάντια στο Isis, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι απολύτως απαραίτητο να στηρίξουμε και να μοιραστούμε όλους αυτούς τους αγώνες, στο όνομα μιας κοινής και απαραίτητης υπερνίκησης όχι μόνο των αδικιών που καταναλώνονται σε πλανητικό επίπεδο, αλλά και του κοινωνικού μοντέλου και του τρόπου παραγωγής που τους καθιστά εύλογους.

Τέλος είναι απαραίτητο να αναλογιστεί κανείς ότι πολλά κινήματα ανεξαρτησίας γεννιούνται ακριβώς από την κρίση των εθνικών κρατών, τα οποία τώρα πλέον έχουν υπερβολικά μειωθεί σε μια απλή κατασταλτική λειτουργία, και ανεπαρκή, ή μηδενική, αυτονομία λήψης αποφάσεων των κυβερνήσεών τους. Χωρίς τέτοιες εκτιμήσεις, οι οποίες θα πρέπει σίγουρα να μελετηθούν σε βάθος, δεν είναι όμως δυνατόν ούτε να κατανοήσουμε την όλο και πιο ολοφάνερη ασημαντότητα των κυβερνώντων και των κομμάτων τους: από τον Di Maio έως τον Trump, περνώντας από το Salvini, το PD, τον Boris Johnson και όλες αυτές τις δυνάμεις που, από καιρό σε καιρό, κυριαρχιστικές, λαϊκιστικές, δημοκρατικές ή φιλελεύθερες, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο παρά να ζεσταίνουν ξανά την ίδια παλιά σούπα και να οδηγούν το ίδιο αρπακτικό καταπιεστικό και κατασταλτικό έργο-σχέδιο.

Ξανά στη δεκαετία των χρόνων Εξήντα του ‘800, ο Μαρξ καλούσε τους άγγλους εργάτες, οι οποίοι αντιτίθενται στον εικαζόμενο ανταγωνισμό εργασίας των ιρλανδών μεταναστών εργαζομένων, να υπερασπίζονται αυτούς τους πιο αδύναμους και λιγότερο εξασφαλισμένους εργαζόμενους αντί να τους πολεμούν, επειδή αυτοί που δεν μπορούν να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των άλλων, δεν ξέρουν να το κάνουν ούτε με τα δικά τους. Όλα αυτά εξακολουθούν να ισχύουν, και ίσως ακόμη περισσότερο, για εμάς σήμερα. Αλίμονο να προδώσουμε την εντολή του.

Και διότι σήμερα, σε διεθνές επίπεδο, έγινε απαραίτητο να μιλήσουμε για εμφύλιο πόλεμο, αφού ο απώτερος στόχος αυτής της παγκόσμιας σύγκρουσης θα μπορέσει να ολοκληρωθεί όχι τόσο και μόνο με τη νίκη ενός από τους δύο κύριους παίκτες (εργάτες και αστούς για να απλοποιήσουμε σύμφωνα με έναν κακά χωνεμένο μαρξισμό] αλλά, μάλλον, με την άρνηση και των δυο μέσω μιας άρνησης και μιας υπερνίκησης του σημερινού τρόπου παραγωγής, και μέσω της άμεσης καταστροφής του εθνικού Κράτους, όπως ακριβώς είχε δηλώσει ο Μαρξ μετά την εμπειρία της Κομμούνας του Παρισιού. Εμφύλιο πόλεμο για τον οποίο, μεταξύ άλλων, οι πιο άγριοι υπερασπιστές της υπάρχουσας α/ταξίας δεν διστάζουν πλέον να μιλήσουν ανοιχτά, όπως έκανε ο πρόεδρος της Χιλής Pinera τις ημέρες αυτές (qui).

Φυλακή, στρατόπεδο συγκέντρωσης, θάνατος, βασανιστήρια και βία δεν υπήρξαν κατασταλτικά εργαλεία τυπικά μόνο του παρελθόντος και των ολοκληρωτικών καθεστώτων, αλλά όλο και περισσότερο θα βρίσκονται στο παρόν, σε κάθε γωνιά της Ευρώπης και του κόσμου. Miseria y repression-μιζέρια και καταστολή όπως γράφτηκε σε ένα πανό των χιλιανών διαδηλωτών. Όμως όλο αυτό δεν αποτελεί μόνο μια προσωρινή απόκλιση από την καθημερινή πολιτική και δημοκρατική κανονικότητα, όπως όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης θα ήθελαν ξανά να μας κάνουν να πιστέψουμε. μάλλον θα πρέπει να αναγνωρίζεται δεόντως και να ονομάζεται με το καταλληλότερο όνομα: εμφύλιος πόλεμος, ανοιχτός ή έρπων κι αν είναι ⁴, που αναγγέλλεται από τις κυβερνήσεις και τις ελίτ της παγκόσμιας οικονομίας στο όνομα των «ιερών δικαιωμάτων» του κέρδους και της εκμετάλλευσης. Αλλά που θα πρέπει να αντιστραφεί στο αντίθετό του.

Ένας βίαιος και καθόλου υπόγειος εμφύλιος πόλεμος που έχει ανοίξει μεταξύ εκμεταλλευτών, τόσο του ανθρώπινου είδους όσο και του περιβάλλοντος, και εκμεταλλευόμενων που θα επιλυθεί μόνο με τον επαναπροσδιορισμό των κοινωνικών μορφών διακυβέρνησης και παραγωγής. Μορφές που δεν μπορούν ακόμη να δοθούν πλήρως, αλλά που θα μπορούσαν να γίνουν κατά τη διάρκεια των γεγονότων ή να οριστούν πλήρως μόνο στο τέλος τους. είναι βέβαιο ότι πρέπει, με εξυπνάδα και σαφήνεια της σκέψης, να συνειδητοποιήσουμε ότι από την Κομμούνα κι εμπρός όλοι οι αγώνες έως τους σημερινούς, αποτελούν μέρος ενός μακρού, ίσως πολύ μακρού, εμφυλίου πολέμου (όχι μόνο ταξικού, μιας και οι παίκτες συχνά υπήρξαν πιο πολυάριθμοι των δύο τάξεων που αγιοποιήθηκαν από την ιδεολογία) που προορίζεται να επαναπροσδιορίσει τα όρια του μέλλοντος του είδους μας. Μια σύγκρουση, αυτή που ζούμε, που μόνο από το μέλλον, μπορεί να αντλήσει την έμπνευση και τα σωστά κίνητρα, από το μέλλον που εννοείται ως άρνηση των παρόντων και περασμένων-πεπερασμένων κοινωνικών σχέσεων παραγωγής.

Αφήνοντας στους σημερινούς διαχειριστές της τρέχουσας παγκόσμιας αυτοκρατορικής α/ταξίας τον ρόλο που ήδη ανήκε στις χειρότερες συντηρητικές, φιλελεύθερες, φασιστικές ή ψευδώς σοσιαλιστικές κι αν ήταν δυνάμεις του παρελθόντος. Ήτοι, να αρνούνται, με οποιοδήποτε μέσο, ένα διαφορετικό και εφικτό μέλλον έτσι ώστε αυτή να μπορέσει που μπορεί ακόμη να εμποδίσει οποιαδήποτε ενέργεια αλλαγής του παρόντος.

***

N.B.

Με την ευκαιρία της εκδήλωσης Λόγος-Γιορτή της Λέξης Logos-Festa della Parola που θα λάβει χώρα στη Roma από 23 έως 27 οκτωβρίου στο κοινωνικό κέντρο CSOA EX SNIA θα διεξαχθούν συναντήσεις, συζητήσεις και παρουσιάσεις βιβλίων άμεσα συνδεδεμένων με μερικά θέματα που αντιμετωπίστηκαν εδώ, το πρόγραμμα (qui il programma).

Stampa, crea PDF o invia per email

Si veda H. Dieter, Poveri e senza casa: le radici sociali della protesta in Hong Kong: una Cina in Bilico, Limes n° 9/2019, pp. 117-120 ↩
K. Marx, Il capitale, Libro primo,cit. in A.Heller, La teoria dei bisogni in Marx, Feltrinelli 1974, p. 87 ↩
F. Engels, Antidühring, in A. Heller, op. cit. p. 87 ↩
cfr. https://www.carmillaonline.com/2019/03/07/tre-secoli-di-guerra-civile/ ↩

Facebook122 Twitter Telegram

TAGGED WITH → Amazzonia • Associazione Internazionale dei Lavoratori • Baghdad • Barcellona • Carles Puigdemont • CDR • Cile • Cina • classe operaia • CSOA EX SNIA • curdi • Ecuador • Erdogan • Estrattivismo • Franco Battiato • Friedrich engels • gilets jaunes • Green New Deal • Hong Kong • imperialismo • indipendentismo catalano • Karl Marx • lavoro precario • Libano • Logos-Festa della Parola • NO TAP • NoTav • Partito Socialista Operaio Spagnolo • Pedro Sánchez • Pinera • popoli indigeni • profughi • proletariato • repressione • Rojava • Santiago del Cile • sottoproletariato

https://www.carmillaonline.com/2019/10/23/una-guerra-civile-mondiale-gia-in-atto/

σύγχρονη σκέψη, pensiero di oggi

Παρίσι 1871 – Βαρσοβία 1944 – Κομπάνι 2019;

18/10/201922/10/2019 kleovisΣχολιάστε

Δημοσιεύτηκε στις 15 Οκτωβρίου 2019 · in Interventi ·στις Παρεμβάσεις

του Sandro Moiso

“Non abbiamo amici, solo le montagne-Δεν έχουμε φίλους, μόνο τα βουνά” (proverbio curdo-κουρδική παροιμία)

Τα τελευταία χρόνια έχουμε τελείως συνηθίσει με την χριστιανική ηθικολογία, με τον άνανδρο φτηνό και άχρηστο ειρηνισμό, τον λαϊκισμό και τον κυριαρχισμό-sovranismo[α] άθλιων πολιτικών, καθώς και την επιστροφή στη σκηνή των πιο θλιβερών εθνικιστικών ιδεολογιών και πολιτικών μετώπων του εικοστού αιώνα όπως και μια συμφεροντολογική αλληλεγγύη χρήσιμη μόνο στα παιχνίδια της πιο βρώμικης πολιτικής, έτσι ώστε να μη γνωρίζουμε πώς να αντιδράσουμε με τον σωστό διεθνισμό, επαναστατικό και ταξικό, στις τραγωδίες τα δράματα και τις εξεγέρσεις που ταράσσουν τον πλανήτη αυτές τις τελευταίες εβδομάδες.

Από την Rojava στο Ιράκ, από τον Ισημερινό στο Χονγκ Κονγκ, από τις γιγαντιαίες διαδηλώσεις νεολαίας για την προστασία του περιβάλλοντος, της κλιματικής δικαιοσύνης και των ειδών, ένα τεράστιο τελλουρικό κίνημα κλονίζει τις κοινωνίες, στην Ανατολή όπως στη Δύση ή στη Μέση Ανατολή.
Κάποτε τουλάχιστον θα είχαμε τραγουδήσει Ολόκληρος ο κόσμος εκρήγνυται … αλλά όχι σήμερα: ο καθένας τοποθετείται με έναν σκοπό και σε κάθε περίπτωση θα βρούμε εκείνους που τοποθετούνται στη βάση ενός από τα στοιχεία που αναφέρονται στην αρχή ή με ένα από τα δύο μέτωπα που αγωνίζονται επικαλούμενοι λόγους που προέρχονται από τη γκρίζα πολιτική των μετώπων που κληρονομήθηκε από τη δεκαετία του 1900.

Όλα αυτά δεν αποδυναμώνουν μόνο τα αγωνιζόμενα κινήματα ενάντια στο άδικο-άνισο παρόν, αλλά με αυτό τον τρόπο χάνεται κάθε διαυγής και αναγκαία ικανότητα να αναλύονται οι κινήσεις αυτού που θα πρέπει να είναι ο μόνος αντίπαλός μας (ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής) και εκείνα που θα έπρεπε να τεθούν σε κίνηση από ένα πραγματικά ανταγωνιστικό κίνημα.

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, σε όλες τις μορφές τους, αρέσκονται να μιλάνε για θύματα, αδικίες, πόνο και τρόμο, με ένα τρόπο που δημιουργεί σύγχυση, όπως συνέβη στην πορεία της Ανάβασης της μνήμης στη Μπρέσια, όπου τοποθετήθηκαν δίπλα δίπλα θύματα και δήμιοι μιας βίας που φαίνεται να είναι περισσότερο μια εκδήλωση του απόλυτου Κακού παρά το προϊόν πραγματικών κοινωνικών αντιφάσεων και ταξικών μαχών. Έτσι, για να δώσoυμε ένα παράδειγμα, ο κομισάριος Calabresi μπορεί να τοποθετηθεί αμέσως μετά τον αναρχικό Serantini, ενώ του Giuseppe Pinelli δεν βρίσκεται κανένα ίχνος σε αυτή τη διαδρομή.

Έτσι, σε αυτές τις δραματικές ώρες, ενώ ο δεύτερος στρατός του ΝΑΤΟ, υποστηριζόμενος από τις φονταμενταλιστικές πολιτοφυλακές, άρχισε να συντρίβει την κουρδική αντίσταση στη Rojava, όλοι έσπευσαν να καταγγείλουν τη γενοκτονία (την οποία ο Ερντογάν προφανώς προγραμμάτιζε εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα) και να καταδικάσουν την τουρκική δράση, αλλά χωρίς ποτέ να αγγίξουν το θέμα της οργανωτικής, πολιτικής, οικονομικής, περιβαλλοντικής, ισότητας φύλου και στρατιωτικής εμπειρίας που οι κουρδικές δημοκρατικές δυνάμεις επιδιώκουν-προωθούν εδώ και χρόνια σε μια από τους πιο καυτές περιοχές (από στρατιωτική και γεωπολιτική άποψη ) του πλανήτη (qui).

Εάν το θέμα των προσφύγων το περασμένο καλοκαίρι, όταν η θεσμική αριστερά προετοίμαζε την ανάξια επιστροφή της στην κυβέρνηση, είδε γενναιόδωρες και άφθονες κινητοποιήσεις, η κινητοποίηση σε αλληλεγγύη με τους κούρδους της Ροζάβα και τις μονάδες μάχης και προστασίας τους αντιμετώπισε μεγαλύτερες δυσκολίες, έτσι ώστε οι διαδηλώσεις για την υποστήριξή τους, έστω και αν τις τελευταίες μέρες έχουν δει τους αριθμούς τους να διευρύνονται, δεν υπήρξαν ποτέ μέχρι σήμερα τόσο ενοποιημένες ή αρκετά ισχυρές ώστε να μπορούν να πιέσουν μια άθλια και φοβισμένη κυβέρνηση, ανίκανη να πάρει θέση ακριβώς λόγω των συμφερόντων των περισσότερων από 1.400 ιταλικών εταιρειών που δραστηριοποιούνται στην Τουρκία, με την οποία οι εμπορικές συναλλαγές κυμαίνονται περίπου στα 20 δισ. ευρώ ετησίως.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, μετά, οι αμφιβολίες πολλών «συντρόφων» ή εκείνων που υποτίθεται πως είναι τέτοιοι θα προέρχονταν από το γεγονός ότι οι κούρδοι της Ροζάβα αποδέχτηκαν, για να μπορέσουν να οπλιστούν, την αμερικανική βοήθεια στην περίοδο του αιματηρού αγώνα τους εναντίον του ISIS, με τον οποίο αντιπροσώπευσαν τη μοναδική πραγματική στρατιωτική νικηφόρα αντιπαράθεση στον επεκτατισμό του Daesh στη Μέση Ανατολή.

Άλλοι, πάλι, ανίκανοι να σκεφτούν στη Ρωσία του Πούτιν ως έναν από τους πολλούς παίκτες του ιμπεριαλισμού στην περιοχή, δεν καταφέρνουν να ξεχωρίσουν τον πολιτικό και διπλωματικό αλλά και στρατιωτικό ακτιβισμό του νέου τσάρου της Μόσχας από τις προσωπικές και αδικαιολόγητες νοσταλγικές φαντασιώσεις τους σχετικά με την ΕΣΣΔ σταλινικής μνήμης, συμβάλλοντας έτσι στην προβολή των ιδεωδών για μέτωπα στον σύγχρονο κόσμο που συνέβαλαν ήδη στην καταστροφή του ευρωπαϊκού προλεταριάτου και της αυτόνομης ταξικής του πρωτοβουλίας κατά την διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου.

Δυστυχώς, όμως, ακόμη και όσοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να υποστηρίξουν και να υπερασπιστούν την εμπειρία της Ροζάβα, ξεχνούν την Ιστορία και μπορούν να εξαπατούν τους εαυτούς τους πως μια αλλαγή συμμαχίας (το πέρασμα των κουρδικών πολιτοφυλακών στο πλευρό των στρατευμάτων του Assad, με την αόριστη υποστήριξη της Ρωσίας) ή μια ευρωπαϊκή διπλωματική παρέμβαση μπορούν να συμβάλουν στην επίλυση της στρατιωτικής κατάστασης στον αγωνιστικό χώρο. Όχι, αγαπητοί σύντροφοι, κι εσείς κάνετε λάθος. Ειδικά όταν υπερασπίζεστε την Rojava βάζοντας σε πρώτο πλάνο τη δράση της κατά του ISIS αντί της σημασίας του πολιτικού πειράματος της.

Ξεχνώντας την ιστορία, αγνοείτε μερικά πράγματα που δεν είναι καθόλου δευτερεύοντα.Το πρώτο δίδεται από το γεγονός ότι κανένας εκπρόσωπος του διεθνούς ιμπεριαλισμού, παρά τις σοβαρές πολιτικο-στρατιωτικές και οικονομικο-εδαφικές αντιφάσεις που τον στενεύουν, θα μπορούσε ποτέ να υπερασπιστεί με πίστη και επαρκή μέσα ένα κοινωνικό πείραμα που αποσκοπεί στην αντικατάσταση του και εκείνη του τρόπου παραγωγής του και των κοινωνικών σχέσεων δύναμης που τον στηρίζουν, που είναι η βάση του..

Όχι μόνο οι Ηνωμένες Πολιτείες »πρόδωσαν», αλλά και οι ευρωπαίοι, ακόμα και όταν προσποιούνται ότι καταδικάζουν τον κυρίαρχο της Άγκυρας. Του οποίου η στρατιωτική δύναμη, η γεωπολιτική θέση και, για άλλη μια φορά, οι εμπορικές συναλλαγές (80 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως μόνο με την Ευρώπη) είναι πιο σημαντικά για το Νατο και τη Δύση από οποιαδήποτε άλλη ανθρωπιστική και «δημοκρατική» θεώρηση.
Αντιθέτως στην πραγματικότητα, ίσως, κανείς δεν έχει προδώσει, ούτε καν ο Trump: απλά ο καθένας έχει ενεργήσει ή ενεργεί με βάση το δικό του συμφέρον προτεραιότητας. Στην κορυφή του οποίου σίγουρα δεν στέκεται το κουρδικό ζήτημα ή η σωτηρία της Ροζάβα. ενώ ο καθένας είναι πρόθυμος να στείλει τις κανονιοφόρους του για την άμυνα των πετρελαϊκών κοιτασμάτων, όπως συμβαίνει αυτή τη ώρα για τα κυπριακά κοιτάσματα (qui), δεν εμποδίζουν συλλογικά και αμέσως την πώληση όπλων στο καθεστώς της Άγκυρας.

Το δεύτερο ζήτημα είναι ακόμη απλούστερο, ακόμη και αν, μόλις ξεχαστεί η Ιστορία των κοινωνικών και στρατιωτικών συγκρούσεων, φαίνεται σήμερα πιο δύσκολο να κατανοηθεί. Η τραγωδία που πρόκειται να πραγματοποιηθεί στη Kobane, και στα άλλα μέρη όπου το πείραμα του κουρδικού δημοκρατικού συνομοσπονδισμού έχει εκδηλωθεί ως επί το πλείστον, έχει ήδη συμβεί άλλες φορές στην ιστορία των τελευταίων 148 ετών.

Πράγματι, μετά την ήττα των γαλλικών στρατευμάτων και του Ναπολέοντα ΙΙΙ στο Sedan το 1870, οι πρώσσοι διοικητές δεν είχαν καμία δυσκολία να αφήσουν ένα μέρος του γαλλικού στρατού να επανεξοπλιστεί για να καταστείλει στο αίμα το πείραμα της Παρισινής Κομμούνας, πρώτη μορφή πολιτικής αυτοδιαχείρισης, στρατιωτικής και οικονομικής του γαλλικού και ευρωπαϊκού προλεταριάτου. Ο τοίχος των ομόσπονδων στο νεκροταφείο του Père-Lachaise, όπου στις 28 μαΐου του 1871 εκτελέστηκαν 147 κομμουνάροι οι οποίοι επέζησαν μετά από την πτώση της πόλης στα χέρια των στρατευμάτων των Βερσαλιών, είναι ακόμη εκεί να μας το υπενθυμίζει, αν και πολλοί τρέχουν για να επισκεφθούν εκείνο το νεκροταφείο ως τουρίστες μόνο επειδή εκεί υπάρχει ο τάφος του Jim Morrison.

Η προώθηση των στρατευμάτων του Assad, από την άλλη πλευρά, θα είναι αργή. Ο Πούτιν δεν θέλει μια διαίρεση της Συρίας που να θέτει σε κίνδυνο την παρουσία των ρωσικών βάσεων στην περιοχή εκείνη και, ταυτόχρονα δεν θέλει να ερεθίσει το νέο του συμπέθερο Ερντογάν, τον οποίο βοήθησε να οπλιστεί με τα πιο σύγχρονα συστήματα άμυνας και επίθεσης που διατίθενται σήμερα από την ρωσική στρατιωτική τεχνολογία, την ώρα που ο συριακός στρατός κινείται προς το Κομπάνι, αλλά πότε θα φτάσει δεν μπορούμε να γνωρίζουμε με σιγουριά.
Λόγος για τον οποίο ισχύει ένα δεύτερο παράδειγμα εδώ.

Ο καθένας θυμάται την ένδοξη και απελπισμένη εξέγερση του γκέτο της Βαρσοβίας την άνοιξη του 1943 (19 απριλίου – 16 μαΐου). Το μόνο γκέτο που αντέδρασε-εξεγέρθηκε ενάντια στη γερμανική προσπάθεια να εκτοπισθούν όλοι οι κάτοικοί του, είδε περίπου πεντακόσιους πρόχειρα οπλισμένους νεαρούς (κυρίως με περίστροφα και κοκτέιλ molotov) να κρατούν για ένα μήνα σχεδόν, υπό τη διοίκηση του Marek Edelman (μέλος της Bund – Γενικής Ένωσης των Εργαζόμενων Εβραίων), απέναντι σε χιλιάδες γερμανούς στρατιώτες και μέλη των SS.
Ωστόσο είναι λιγότεροι εκείνοι που θυμούνται την εξέγερση του επόμενου έτους (1 αυγούστου – 2 οκτωβρίου 1944), όταν ολόκληρη η πόλη εξεγέρθηκε ενάντια στη ναζιστική κατοχή, ενώ τα σοβιετικά στρατεύματα βρίσκονταν ήδη στις πόρτες της ίδιας. Οι μάχες οδήγησαν σε μια πρώτη υποχώρηση των στρατευμάτων της Wermacht, αλλά στη συνέχεια επέστρεψαν σε ισχύ για να νικήσουν την πολωνική αντίσταση και να σφαγιάσουν δεκάδες χιλιάδες κατοίκων (συμπεριλαμβανομένων γυναικών και παιδιών, φυσικά) κάτω από τα ατάραχα μάτια των σοβιετικών διοικητών που έφεραν τα στρατεύματα στα ερείπια της πόλης μόνο τον ιανουάριο του 1945.

Ο Στάλιν και οι σοβιετικοί σίγουρα προτιμούσαν να γίνουν μάρτυρες της σφαγής και της καταστροφής της πόλης σύμβολο της πολωνικής αντίστασης από την ανατολική όχθη του Βιστούλα, αντί να βοηθήσουν έναν λαό που θεωρείται όχι μόνο εχθρικός αλλά και θαρραλέος, αντάρτης και σθεναρά επιθυμών την ανεξαρτησία.
Ακριβώς εκείνο τον λαό που τόσο τη Πρώτη διεθνής όσο και ο Μαρξ και οι γκαριμπαλντίνοι εθελοντές, κατά τη διάρκεια δύο ατυχών εκστρατεύσεων (εκείνη του Francesco Nullo, που πυροβολήθηκε από τσαρικούς στρατιώτες στην Krzykawka, στις 5 μαΐου 1863, και εκείνη του Stanislao Bechi, που έπεσε στην Włocławek στις 17 δεκεμβρίου 1863) προσπάθησαν να στηρίξουν κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του 1863 κατά της τσαρικής κυριαρχίας.

Σε εβδομήντα χρόνια το ένα από το άλλο, αυτά τα επεισόδια φαίνεται να προβλέπουν εκείνη που θα είναι η τύχη του συνομοσπονδιακού πειράματος της Rojava, ελλείψει μιας μεγαλύτερης διεθνούς αλληλεγγύης σε παγκόσμια κλίμακα, εκτός εάν οι ίδιοι οι κούρδοι επιλέξουν ένα δρόμο αποκήρυξης των ιδανικών τους.
Η τουρκική εισβολή στη βορειοανατολική Συρία έχει διαφορετικά κίνητρα και ακόμη πιο διαφορετικές είναι οι αντιφάσεις επί τόπου που θα κάνουν την Εγγύς Ανατολή τον τόπο όπου πιθανόν θα ξεσπάσει η επόμενη παγκόσμια διαμάχη-σύγκρουση, αλλά ώστε αυτή η τελευταία πιθανότητα ξεδιπλωθεί σε όλη τη φρικτή της αποφασιστικότητα και δύναμη είναι απαραίτητο να ηττηθεί, να υποταχθεί και να καταστραφεί η Ροζάβα. Πιθανότατα στην ασήμαντη φλυαρία της Ευρώπης (η οποία σε εκείνα τα βράχια θα καταλήξει να βυθιστεί όπως στο Μόναχο τον σεπτέμβριο του 1938), στον εκκωφαντικό θόρυβο των διπλωματικών ελιγμών των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας, στην γκρίνια αντιπολιτεύσεων που μετά την απώλεια του φάρου του διεθνισμού πολύ συχνά χάνονται στην πολιτική των μετώπων και στις ιδεολογικές διαμάχες που πλέον έχουν μουμιοποιηθεί, και, κυρίως, μεταξύ των κραυγών, των θρήνων, των παραπόνων και των βλασφημιών των τραυματιών και των ετοιμοθανάτων, των μαχητών και των αμάχων της Ροζάβα. Δηλαδή αυτής της νέας Κομμούνας στο κέντρο της κόλασης που έρχεται.

Μια περιοχή στην οποία, για άλλη μια φορά, θα παιχτεί ένα κυνικό και αδίστακτο παιχνίδι στο δέρμα των πιο αδύναμων, όπου και οι πρόσφυγες θα γίνονται όλο και περισσότερο όπλα εκβιασμού απέναντι στους ευρωπαίους «συμμάχους» ή αυθεντικά μόλις μετακινηθούν στην Βόρειο-ανατολική Συρία και κληθούν να υπερασπιστούν την περιοχή που τους ανατέθηκε από το νέο Σαλαντίν, εναντίον των κούρδων. Και αυτή είναι μια απολύτως όχι νέα ιστορία αν σκεφτούμε ότι η Γαλλία αποίκησε την Αλγερία απελαύνοντας εκεί πολλούς από εκείνους που ξεσηκώθηκαν το 1848, το Ηνωμένο Βασίλειο την Αυστραλία απελαύνοντας υποπρολετάριους και επαναστάτες ιρλανδούς, μόνο για να κάνουμε δύο ιστορικές αναφορές στα γρήγορα.

Ενώ σε μια πολιτικά άνανδρη χώρα εδώ και πολύ καιρό, όπου βρίσκονται υπό έρευνα οι μαχητές που επιστρέφουν από τις κουρδικές πολιτοφυλακές, οι προδότες του Abdullah Öcalan ¹, και οποιασδήποτε άλλης εναλλακτικής λύσης που δεν εξυπηρετεί πιστά τα συμφέροντα του εθνικού και του διεθνούς κεφαλαίου, υποκρίνονται ότι ξεσκίζουν τα ρούχα τους, ενώ απλά τα τσαλακώνουν λιγάκι, μονάχα.

Stampa, crea PDF o invia per email

Το 1998 οι συριακές αρχές επέλεξαν να μην παραδώσουν στους Τούρκους τον ηγέτη του ΡΚΚ, αλλά τον διέταξαν να εγκαταλείψει τη χώρα. Για τον Οτσαλάν ήταν η αρχή μιας μακράς οδύσσειας προς αναζήτηση πολιτικού ασύλου κατά τη διάρκεια του οποίου κατέφυγε πρώτα στη Ρωσία από την οποία κλήθηκε να φύγει μετά από λίγες μέρες.
Από τη Μόσχα ο Öcalan έφθασε στη Ρώμη στις 12 νοεμβρίου 1998, όπου ο ηγέτης του PKK παραδόθηκε στην ιταλική αστυνομία, ελπίζοντας να λάβει πολιτικό άσυλο, αλλά η απειλή μποϊκοτάζ προς τις ιταλικές εταιρείες ώθησε την κυβέρνηση D’Alema να επανεξετάσει. Δεν ήταν σε θέση να εκδώσει τον Οτσαλάν στην Τουρκία, και λόγω της καθυστέρησης στην παροχή του δικαιώματος ασύλου, που αναγνωρίστηκε στον Οτσαλάν πολύ αργά, στις 16 ιανουαρίου 1999, μετά από 65 ημέρες, ο Öcalan πείστηκε να φύγει για το Ναϊρόμπι. Η »υπόθεση Οτσαλάν» υπήρξε πηγή επικρίσεων στην κυβέρνηση D’Alema, κατηγορούμενη, μεταξύ άλλων, ότι παραβίασε τα άρθρα 10 και 26 του ιταλικού Συντάγματος που ρυθμίζουν το δικαίωμα ασύλου και απαγορεύουν την παθητική έκδοση σε σχέση με πολιτικά εγκλήματα.
Στις 15 φεβρουαρίου 1999 o Öcalan fσυνελήφθη από πράκτορες των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών του Mill İstihbarat Teşkilatı [9] κατά τη διάρκεια μιας μεταφοράς του από την έδρα της ελληνικής διπλωματικής αντιπροσωπείας στην Κένυα στο αεροδρόμιο του Ναϊρόμπι και μεταφέρθηκε στην Τουρκία όπου κλείστηκε αμέσως σε φυλακή μέγιστης ασφαλείας. Όπου εξακολουθεί να εκτίει ποινή ισόβιας κάθειρξης ↩

[α] sovranismo: πολιτικό δόγμα που υποστηρίζει τη διατήρηση ή την εκ νέου απόκτηση της εθνικής κυριαρχίας από έναν λαό ή ένα Kράτος, σε αντίθεση με τις εκκλήσεις και τις πολιτικές των διεθνών και υπερεθνικών οργανισμών

Facebook12 Twitter

TAGGED WITH → Abdullah Öcalan • Ankara • Brescia • Comune di Parigi • curdi • Ecuador • Erdogan • Europa • Francesco Nullo • Franco Serantini • Ghetto di Varsavia • Giuseppe Pinelli • guerra • Hong Kong • Insurrezione di Varsavia • Iraq • Marx • Medio Oriente • PKK • Prima Internazionale • Putin • Rojava • Russia • Stalin • Stanislao Bechi • Stati Uniti • Trump

https://www.carmillaonline.com/2019/10/15/parigi-1871-varsavia-1944-kobane-2019/

Ο χρήστης anarxikoikavalas έκανε Retweet

Karetnik‏ @Karetnik20 Πριν από 15 ώρες

Αφίσες αλληλεγγύης στην αντιστεκόμενη και επαναστατημένη Ροζάβα από την Ομοσπονδία των Επαναστατικών Συνδικαλιστικών Οργανώσεων της Βραζιλίας (FOB): 1η αφίσα: ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΗ ΡΟΖΑΒΑ ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΝ ΛΑΟ 2η αφίσα: ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

σύγχρονη σκέψη, pensiero di oggi

Μια πραγματεία πολιτικής οικολογίας προς χρήση των νέων γενεών – Un trattato di ecologia politica ad uso delle giovani generazioni

25/09/2019 kleovisΣχολιάστε

Δημοσιεύτηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 2019 · in Recensioni ·στις Κριτικές

του Sandro Moiso

Razmig Keucheyan, Η φύση είναι ένα πεδίο μάχης. Δοκίμιο πολιτικής οικολογίας, La natura è un campo di battaglia. Saggio di ecologia politica, Ombre corte, Verona 2019, pp. 168, 15,00 euro

Η εμπειρία της γενιάς μας: το γεγονός ότι ο καπιταλισμός δεν θα πεθάνει από φυσικό θάνατο (Walter Benjamin)

Από την παραπομπή του Benjamin που παρατέθηκε ανωτέρω το κείμενο του Razmig Keucheyan αποκαλύπτει την πρόθεσή του: να διερευνήσει τη στενή διασύνδεση μεταξύ της καπιταλιστικής ανάπτυξης, της χρήσης της Φύσης και της ιδεολογίας της και της δημιουργίας περιβαλλοντικών ανισοτήτων για να αποκαλύψει πώς όλα αυτά οφείλονται αυστηρά στην ταξική σύγκρουση που στηρίζει και καθορίζει κάθε οικονομική, πολιτική και κοινωνική επιλογή της κοινωνίας στην οποία ζούμε. Όχι μόνο στη Δύση, αλλά σε πλανητική κλίμακα.

Ο συγγραφέας, γεννημένος το 1975, είναι επί του παρόντος καθηγητής στο Κέντρο Émile Durkheim του Πανεπιστημίου του Μπορντό και μέλος του συντακτικού συμβουλίου του περιοδικού «Actuel Marx». Εκτός από αυτό αναγνωρίζεται ως ένας από τους πιο εξειδικευμένους γνώστες του έργου του Antonio Gramsci και έχει προσχωρήσει στο αντικαπιταλιστικό Nouveau Parti, έχει επίσης υπογράψει, το 2014, την έκκληση του Κινήματος για την VI Répubblica που ξεκίνησε από τον Jean-Luc Mélenchon και από το Parti de gauche.

Μια πολιτική και πολιτισμική »αριστερή» στράτευση και «gramsciana» που προκύπτει από κάθε σελίδα ενός κειμένου το οποίο, ακριβώς για τους λόγους αυτούς, είναι συγχρόνως διεγερτικό και αμφισβητήσιμο (λόγω μιας έκδηλης και ίσως υπερβολικής μεταρρυθμιστικής ελπίδας) για όλους εκείνους που αυτή τη στιγμή ασχολούνται με προβλήματα που σχετίζονται με την περιβαλλοντική, οικονομική και κλιματική κρίση και τις συνέπειες που μπορεί να έχουν αυτές επάνω στις κοινωνικές συγκρούσεις που έχουν ήδη ξεκινήσει όπως και τις μελλοντικές.

Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στη Γαλλία το 2014, το κείμενο βασικά περιστρέφεται γύρω από τρία θέματα που θεωρούνται θεμελιώδη από τον συντάκτη και τα οποία αποτελούν τα τρία μέρη που το απαρτίζουν: περιβαλλοντικός ρατσισμός, χρηματιστηριοποίηση της φύσης μέσω ασφαλιστικών πρακτικών έναντι κλιματικών κινδύνων και στρατιωτικοποίηση της οικολογίας. Όλα είναι στενά συνδεδεμένα μεταξύ τους.

Τρία θέματα μέσα από τα οποία ο συγγραφέας περιγράφει και οριοθετεί έναν διάλογο στο κέντρο του οποίου τίθεται συνεχώς το θέμα των κοινωνικών, οικονομικών και «φυλετικών» ανισοτήτων που αποτελούν το κεντρικό και σίγουρα το πλέον αντιφατικό-εχθρικό πρόβλημα της τρέχουσας κλιματικής κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης που, πέρα από τις περιβαλλοντικές και φυσικές της υποδηλώσεις, αποδεικνύεται πρωτίστως να είναι ξανά ένα ζήτημα ταξικό.

Αυτή η προσέγγιση επιτρέπει στον συγγραφέα να ξεπεράσει τις τυπικές οικολογικές θέσεις ενός κινήματος όπως οι Παρασκευές για το Μέλλον- Fridays For Future, οι οποίες, σύμφωνα με τις παραδοσιακές οικολογικές τάσεις, φαίνεται να θέλουν να ενώσουν όλη την ανθρωπότητα, χωρίς διακρίσεις τάξεων ή συμμετοχής-καταχώρισης στις φτωχότερες περιοχές του πλανήτη, σε μια κοινή μάχη για τη σωτηρία ενός οίκου που θεωρείται «κοινός», όπως και τις θέσεις εκείνης της αριστεράς, οι οποία, στο όνομα μιας όλο και λιγότερο αξιόπιστης προόδου και μιας ολοένα και πιο καταστροφικής εξέλιξης, απορρίπτουν τους περιβαλλοντικούς αγώνες θεωρώντας τους ένα απλό προϊόν της αστικής ιδεολογίας.

Εάν είναι πράγματι αλήθεια ότι, μέσα στην τρέχουσα κρίση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, ο πράσινος καπιταλισμός-green capitalism μπορεί να λειτουργήσει ως μέσο επανέναρξης της καινοτόμου και παραγωγικής δυναμικής χρήσιμης για την ανάκαμψη των διεργασιών συσσώρευσης όλο και πιο ασφυκτικών, είναι επίσης αλήθεια ότι ακριβώς αυτές οι πολιτικές, που ισχυρίζονται ότι προτείνουν ένα πιο βιώσιμο μοντέλο ανάπτυξης, θα τείνουν να επιτείνουν τις ταξικές διαφοροποιήσεις και να διαχωρίζουν όλο και περισσότερο τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας η οποία, εκ των πραγμάτων, θα τις υποφέρει-υποστεί από μια μειοψηφία που θα επωφεληθεί από αυτές αποκομίζοντας κέρδος.

Ως απόδειξη αυτού του γεγονότος αρκεί να αναλογιστούμε επί του γεγονότος ότι το ίδιο το γαλλικό κίνημα των κίτρινων γιλέκων-gilets jaunes προέκυψε ακριβώς ξεκινώντας από μια αύξηση του κόστους των καυσίμων που δικαιολογήθηκε από την κοινή ανάγκη χρηματοδότησης πρωτοβουλιών για την προστασία του περιβάλλοντος ή την ανανέωση των παραγωγικών μηχανισμών με πράσινο χαρακτήρα. Ένα από τα συνθήματα του κινήματος δήλωνε πράγματι ότι την περιβαλλοντική κρίση πρέπει πρώτοι απ’ όλους να την πληρώσουν εκείνοι, κυβερνήτες και επιχειρηματίες, που ήταν η αιτία αυτής της κρίσης.

Συνεπώς τοποθετούμε στο ακριβές πλαίσιο την τρέχουσα πλανητική κατάσταση έκτακτης ανάγκης από την ταξική οπτική (στην οποία πρέπει να προστεθούν στη συνέχεια, όπως κάνει ο συγγραφέας, η φυλετική και φύλου, μιας και είναι συχνά οι γυναίκες που αποτελούν τον πιο αδύναμο και πιο ευάλωτο κρίκο στην αλυσίδα εκείνων που υφίστανται-υποφέρουν περισσότερο από τις συνέπειες της) και ως εκ τούτου καθίσταται πολύ σημαντική η επανάληψη ενός κοινού αιτήματος για περιβαλλοντική δικαιοσύνη που να μη βασίζεται πάλι σε παγκόσμιες αρχές, πολύ συχνά γενικές και απατηλές, αλλά στην υπέρβαση μιας εξαιρετικά συγκεκριμένης δυσφορίας-αντιξοότητας και στις απαντήσεις που πρέπει να δοθούν σε ανάγκες και επιθυμίες που δεν ανήκουν με τον ίδιο τρόπο σε όλους τους τομείς του πληθυσμού, αλλά οι οποίες, πολύ συχνά επικεντρώνονται κυρίως στις περιοχές που κατοικούν οι φτωχότερες και περισσότερο μειονεκτούσες ομάδες.

Είτε πρόκειται για χώρους ταφής τοξικών αποβλήτων κοντά σε υποβαθμισμένες αστικές περιοχές, είτε πρόκειται για τις διάφορες συνέπειες που μπορούν να έχουν δήθεν «φυσικές» καταστροφές (για παράδειγμα ο τυφώνας Katrina το 2005) σε διαφορετικούς τομείς πολιτών: χάσιμο του σπιτιού και των υπαρχόντων (για παράδειγμα από το αφρο-αμερικανικό στοιχείο της Νέας Ορλεάνης) και τεράστια κέρδη επάνω στην κερδοσκοπία του οικοδομικού κλάδου που συνδέεται με την ανακατασκευή για το άλλο (λευκό και πλούσιο).

Αλλά, όπως δείχνει πολύ καλά το κείμενο, και οι πόλεμοι φέρουν (τολμώ να πω από πάντα) τη συμβολή τους στην περιβαλλοντική καταστροφή, δίδοντας ζωή σε μεταναστευτικές κινήσεις, με διαφορετική ένταση ανάλογα με τη σύγκρουση και τις πληγείσες περιοχές, των οποίων σήμερα βλέπουμε τις συνέπειες στην τεράστια μάζα προσφύγων που προσπαθούν να ξεφύγουν από όλα αυτά. Και για τους οποίους δεν υπάρχει ακόμα το «κοινό σπίτι» για το οποίο μιλά η Greta Thunberg.

Πόλεμοι που, επιπλέον, αποθηκεύουν τις αξέχαστες αναμνήσεις τους επί μακρόν σε εδάφη και σώματα: από τον πορτοκαλί πράκτορα [αποφυλλωτικό που ψεκάστηκε ευρέως παντού και ονομάστηκε κατ’ αυτό τον τρόπο από τον αμερικανικό στρατό] στο Βιετνάμ, ο οποίος κατέστρεψε τη χώρα εκείνη για πολλά χρόνια ακόμη και μετά το τέλος του πολέμου και τα σώματα πολλών από εκείνους που πολέμησαν σε αυτόν, στο ένα μέτωπο ή στο άλλο. στο εμπλουτισμένο ουράνιο που με τη σειρά του μαστίζει τα περιβάλλοντα, και για άλλη μια φορά τα σώματα, σε όλους τους τομείς όπου το Νατο παρενέβη για τις ειρηνευτικές του αποστολές.

Η φύση, όπως λέει ο τίτλος του κειμένου, είναι πραγματικά ένα πεδίο μάχης, μάλλον είναι θέατρο ενός αυθεντικού ταξικού πολέμου, που δεν ομολογείται και εκ των πραγμάτων τον αρνούνται όλοι εκείνοι που τον ξεκίνησαν και τον οδηγούν στο όνομα του κέρδους και του ιδιωτικού συμφέροντος, και το βιβλίο του Keucheyan μας βοηθά να το κατανοήσουμε ακόμα καλύτερα. Ώστε να μπορέσουμε, τελικά, ακριβώς να επιτύχουμε να πεθάνει ο καπιταλισμός.

TAGGED WITH → agente arancio • capitalismo • discariche • emergenza climatica • Fridays for Future • giustizia ambientale • green capitalism • Greta Thunberg • guerra di classe • guerre • missioni di pace • movimenti migratori • NATO • natura • New Orleans • Razmig Keucheyan • rifiuti tossici • uragano Katrina • uranio arricchito

https://www.carmillaonline.com/2019/09/18/trattato-di-ecologia-politica-ad-uso-delle-generazioni-future/

ιστορία, storia

Γιοι του εργοστασίου – Figli dell’officina

13/09/2019 kleovisΣχολιάστε

«Η εξαιρετική μαρτυρία ενός από τους μεγαλύτερους πρωταγωνιστές των γεγονότων της Πρώτης γραμμής».

Figli dell’officina

Από την Lotta continua στην Prima linea: προέλευση και γέννηση (1973-1976)

Chicco Galmozzi

Αυτή η μαρτυρία είναι ένα θεμελιώδες ντοκουμέντο για την ιστορική ανασυγκρότηση μιας συνιστώσας εκείνης της πολιτικής και κοινωνικής σύγκρουσης που πυροδότησε τη χώρα μας στη δεκαετία του ’70 του περασμένου αιώνα.
Ο Galmozzi ανοίγει την αφήγηση με μια επιτακτική δήλωση: Η Πρώτη γραμμή έχει τις ρίζες της σε μια εργατική ιστορία ή, πιο συγκεκριμένα, στην ιστορία ενός εργατικού εξτρεμισμού, του οποίου οι αγώνες, που ξεκίνησαν στις μονάδες των εργοστασίων, προκάλεσαν ένα ριζοσπαστικό και για μεγάλο χρονικό διάστημα ανεξίτηλο κοινωνικό μετασχηματισμό.
Η διεκδίκηση μιας πλήρους εσωτερικότητας στα γεγονότα της εργατικής σύγκρουσης εκείνης της δεκαετίας εξακολουθεί να είναι άβολη σήμερα για την ιστορική ανασυγκρότηση για την οποία εργάζεται η επίσημη πολιτική και συνδικαλιστική αριστερά. Αλλά σαράντα χρόνια μετά από αυτά τα γεγονότα η σύγκριση, η αντιπαράθεση μεταξύ των διαφορετικών αξιολογήσεων θα πρέπει έτσι κι αλλιώς να γίνει, και για το σκοπό αυτό το βιβλίο αυτό συνεισφέρει με θεμελιώδη τρόπο.

ISBN:	978-88-6548-293-3
PAGINE:	240
ANNO:	2019
COLLANA:	I libri di DeriveApprodi
TEMA:	Anni Settanta, Movimenti, Violenza rivoluzionaria

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

CHICCO GALMOZZI

εργάτης, αγωνιστής της Lotta continua, το ’74 πήρε μέρος στη δημιουργία των κομμουνιστικών Επιτροπών για την εργατική εξουσία που συνδέονται με την εφημερίδα Χωρίς εκεχειρία-Senza tregua και το 1976 ήταν από τους ιδρυτές της Prima linea. Συνελήφθη τον μάιο του 1977, αποφοίτησε από γυμνάσιο και πανεπιστήμιο κατά την διάρκεια των 12 χρόνων εγκλεισμού.

https://www.deriveapprodi.com/prodotto/figli-dellofficina/

διεθνισμός, internazionalismo

Rojava: ένα πρακτικό παράδειγμα οικοσοσιαλισμού; – un esempio pratico di ecosocialismo?

12/09/2019 kleovisΣχολιάστε

Αυτό το άρθρο, που δημοσιεύτηκε στις 9 αυγούστου στο Climate & Capitalism για την εκστρατεία “Make Rojava Green Again”, ζητά την οικοδόμηση μια δημοκρατικής, φεμινιστικής και οικολογικής κοινωνίας.

Το 2011, στο πλαίσιο της αραβικής άνοιξης, ξεκίνησε ένας εμφύλιος πόλεμος στη Συρία, αντιμετωπίζοντας διάφορες ένοπλες ομάδες και κατά του καθεστώτος του Bashar Al Assad. Σύντομα, ένας συνασπισμός κουρδικής πλειοψηφίας, με επικεφαλής το Κόμμα Δημοκρατικής Ένωσης (PYD), καθώς και άλλα κουρδικά κόμματα και ομάδες, αραβικές, συριακές, ασσυρίων και τουρκμένων, δημιούργησε μια αυτόνομη περιοχή στη Ροζάβα (συριακό Κουρδιστάν, βόρεια Συρία). Μετά τη δημιουργία ενός νέου Συντάγματος, η Δημοκρατική Ομοσπονδία της βόρειας Συρίας ιδρύθηκε επιτέλους το 2016.

Η διεθνής προσοχή προς τη Rojava αυξήθηκε εκθετικά τα επόμενα χρόνια, κυρίως λόγω του ζωτικού ρόλου που διαδραματίζουν οι Μονάδες λαϊκής προστασίας (YPG) και οι Μονάδες προστασίας των γυναικών (YPJ) στην πάλη ενάντια στις φασιστικές πολιτοφυλακές του Daesh στην περιοχή, Όντως, ήταν ο ηρωικός αγώνας των YPG / YPJ (με την εναέρια υποστήριξη του Διεθνούς Συνασπισμού) που επέτρεψε, μέτρο προς μέτρο, πόλη με πόλη, να μπει τέλος στο τρομοκρατικό καθεστώς του Daesh στη Συρία και το Ιράκ στις αρχές του 2019 .

Ωστόσο, λίγα δυτικά μέσα ενημέρωσης ενδιαφέρθηκαν για το εξαιρετικό επαναστατικό έργο-σχέδιο που αναπτύσσεται αυτή τη στιγμή στη Rojava. Από το 2012 δημιουργήθηκε μια νέα μορφή αυτοδιαχειριζόμενης και ελεύθερης κοινωνίας η οποία είναι απαλλαγμένη από ένα κεντρικοποιημένο Κράτος, βασισμένη στις αξίες της απελευθέρωσης των γυναικών, της δημοκρατίας και της οικολογίας. Με βάση την ιδεολογία του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος και των συγγραμμάτων του αρχηγού της Abdullah Öcalan, αυτό το πρακτικό παράδειγμα μιας κοινωνίας με σοσιαλιστικές βάσεις αποτελεί πηγή έμπνευσης και ελπίδας για όλα τα αριστερά κινήματα. Επιπλέον, η Rojava δείχνει ότι μια άλλη κοινωνία είναι εφικτή!

Η διεθνιστική κομμούνα της Rojava

Η Rojava Internationalist Commune ιδρύθηκε το 2017 από διεθνιστές όλου του κόσμου, με την υποστήριξη του νεανικού Κινήματος της Rojava (YCR / YJC). Σκοπός αυτής της δομής είναι να μοιραστεί και να ανταλλάξει γνώσεις, δεξιότητες και εμπειρίες μέσω μιας διεθνιστικής προοπτικής, καθώς και η υποστήριξη έργων και της επανάστασης στην Rojava. Η Κομμούνα χρησιμεύει επίσης για τη διευκόλυνση της ενσωμάτωσης των ξένων ακτιβιστών στην κοινωνία, και ένα από τα πρώτα βήματα ήταν το χτίσιμο της πρώτης διεθνιστικής ακαδημίας Şehid Helîn Qereçox (που ονομάστηκε έτσι για την βρετανίδα εθελοντή των Ypj που μαρτύρησε στην Αφρίν). Από τότε, πολλοί διεθνιστές παρακολούθησαν μαθήματα κατάρτισης για να συμμετάσχουν αργότερα σε διάφορες εργασίες και σχέδια με τον άμαχο πληθυσμό της Ροζάβα.

Χτισμένη ως ένα έργο συλλογικής ζωής με μια οικολογική προσέγγιση, η Διεθνιστική Κομμούνα στοχεύει επίσης να είναι μια ακαδημία που εκπαιδεύει τους διεθνιστές και τους ανθρώπους της Ροζάβα στην περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση και πρακτική. Χρησιμεύει ως ένα είδος εργαστηρίου για την οικοδόμηση μιας οικολογικής κοινωνίας.

Τέλος, η διεθνιστική Κοινότητα ξεκίνησε την εκστρατεία «Make Green Rojava again» (Κάνε ξανά την Ροζάβα πράσινη) σε συνεργασία με την οικολογική επιτροπή του καντονιού της Cizirê (μία από τις τρεις περιοχές της Rojava: Cizirê, Kobane και Afrin). Η εκστρατεία στοχεύει στην εξεύρεση λύσεων για τα οικολογικά προβλήματα της επανάστασης, όπως η λειψυδρία, η απερήμωση και η εξάρτηση από την παραγωγή πετρελαίου.

Να κάνουμε ξανά πράσινη την ύπαιθρο της Rojava

Αρχικά, η εκστρατεία «Κάνε ξανά Πράσινη την Ροζάβα» ήταν σχέδιο κάποιων ξένων ακτιβιστών. Σήμερα έχει εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο και έχει διάφορους τοπικούς εκπροσώπους σε διάφορες χώρες όπως η Αγγλία, η Γερμανία, η Ελβετία, η Ισπανία και η Ιταλία. Οι στόχοι του έχουν επίσης εξελιχθεί και επεκταθεί με την πάροδο του χρόνου, αλλά τρεις βασικοί στόχοι οδήγησαν την εκστρατεία από την αρχή.

Ο πρώτος στόχος ήταν να οικοδομηθεί η διεθνιστική Ακαδημία της Rojava, καθοδηγούμενη από ένα οικολογικό πνεύμα: χρησιμεύοντας ως παράδειγμα, εργαζόμενη για παρόμοια σχέδια και αναπτύσσοντας ιδέες για ολόκληρη την κοινωνία. Η οικοδόμηση ενός τέτοιου σχεδίου είναι, φυσικά, μια μακροπρόθεσμη διαδικασία και βρίσκεται σε εξέλιξη. Τα διάφορα κτήρια της Ακαδημίας έχουν ήδη ολοκληρωθεί και έχουν ήδη ολοκληρωθεί πολλά μαθήματα εκπαίδευσης για τους διεθνιστές. Με τον πληθυσμό της Rojava, το έργο επικεντρώνεται στην ενίσχυση της περιβαλλοντικής συνείδησης για να μετακινηθεί προς την προώθηση μιας οικολογικής κοινωνίας.

Ο δεύτερος στόχος της εκστρατείας είναι η στήριξη των οικολογικών σχεδίων του καντονίου της Cizirê, με επίκεντρο την αναδάσωση και την κατασκευή ενός συνεταιριστικού φυτώριου εντός της διεθνιστικής Ακαδημίας. Εκείνη την εποχή, φυτώρια υπήρχαν ελάχιστα στη Ροζάβα. Αρκετά νηπιαγωγεία δημιουργήθηκαν αργότερα στις πόλεις γύρω μας, και το δικό μας δεν ήταν πλέον απαραίτητο. Ωστόσο, συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε οικονομικά και πρακτικά την αποκατάσταση του φυσικού καταφυγίου της Hayaka, το οποίο αποτελεί μία από τις τελευταίες φυσικές περιοχές που απομένουν στην περιοχή. Η αναδάσωση αυτής της περιοχής συνεχίζεται.

Ο τελικός στόχος είναι η προσέλκυση υλικής στήριξης για υπάρχοντα και μελλοντικά οικολογικά σχέδια-έργα δημοκρατικής αυτοδιαχείρισης, μεταξύ των οποίων η ανταλλαγή γνώσεων μεταξύ ακτιβιστών, επιστημόνων και εμπειρογνωμόνων με επιτροπές και δομές στην Ροζάβα και η ανάπτυξη μιας μακροπρόθεσμης προοπτικής για μια οικολογική ομοσπονδία της βόρειας Συρίας. Όντως στη Ροζάβα υπάρχει έλλειψη μηχανικών κάθε είδους, οπότε στόχος μας είναι να επικοινωνήσουμε και να προσκαλέσουμε ειδικούς από όλο τον κόσμο να έρθουν και να βοηθήσουν στην οικοδόμηση αυτής της οικολογικής κοινωνίας.

Εργαζόμαστε τώρα σε συνεργασία με αρκετές πόλεις, όπως η Derik ή το Kobane, σε διάφορα θέματα, μεταξύ των οποίων να πρασινίσουμε τις πόλεις με δέντρα ή στρέφοντας την προσοχή σε έργα ανακύκλωσης. Επίσης φυτεύουμε εκατοντάδες δέντρα στην Ακαδημία και εργαζόμαστε επί του παρόντος σε ένα πιλοτικό σύστημα για τη διαχείριση των γκρίζων και μαύρων υδάτων.

Η φιλοσοφία μας

Όπως περιγράφηκε παραπάνω, μεγάλο μέρος της εκστρατείας μας είναι να στηρίξουμε σχέδια-έργα στην Rojava, οικονομικά ή πρακτικά στο πνεύμα της αλληλεγγύης και του διεθνισμού. Αλλά το έργο μας δεν τελειώνει εδώ: σκοπεύουμε επίσης να μεταδώσουμε την ιδεολογία της επανάστασης πέραν της Rojava.

Η οικολογία, μαζί με τον δημοκρατικό συνομοσπονδισμό και την απελευθέρωση των γυναικών, αποτελεί βασικό πυλώνα της επανάστασης της Ροζάβα. Παρουσιάζοντας το βιβλίο μας «Να κάνουμε και πάλι πράσινη την Rojava», το οποίο δημοσιεύθηκε αυτό το έτος σε πολλές γλώσσες, πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι μακριά από τη φύση απέχουν πολύ από τον εαυτό τους και, επομένως, είναι αυτοκαταστροφικοί. Στόχος μας είναι εκείνος να δημιουργήσουμε μια «ανανεωμένη, συνειδητή και πεφωτισμένη ενοποίηση προς μια φυσική και οργανική κοινωνία», όπως δηλώνει ο Abdullah Öcalan. Αυτό που συμβαίνει στη Rojava είναι πολύ περισσότερο από προστασία της φύσης, περιορίζοντας τη ζημιά της. Πρόκειται για την αποκατάσταση της ισορροπίας μεταξύ ανθρώπων και φύση.

Για να επιτύχουμε αυτό τον στόχο, βασίζουμε το έργο μας στις αρχές της «κοινωνικής οικολογίας», μιας θεωρίας που αναπτύχθηκε από τον αμερικανό ελευθεριακό θεωρητικό Murray Bookchin και αντιμετωπίστηκε επίσης από τον Abdullah Öcalan. Το βασικό επιχείρημά του είναι ότι η καπιταλιστική νεωτερικότητα προκαλεί περιβαλλοντική καταστροφή και οικολογικές κρίσεις, και αυτό συμβαδίζει με την καταπίεση και την εκμετάλλευση των ανθρώπων. Επιπλέον, η ανεύθυνη νοοτροπία του μέγιστου οφέλους έφερε τον πλανήτη μας στην άκρη της αβύσσου και άφησε την ανθρωπότητα σε έναν ανεμοστρόβιλο πολέμων, πείνας και κοινωνικών κρίσεων.

Για να ξεπεραστεί αυτή η κρίση του καπιταλισμού, η κοινωνική οικολογία απαιτεί τη δημιουργία μιας πολιτικής και ηθικής κοινωνίας, στην οποία η ανθρωπότητα ανανεώνει τη σχέση της με τη φύση βλέποντας τον εαυτό της ως μέρος της φύσης αντί να διαχωρίζεται. Η συμφιλίωση μεταξύ ανθρώπου και φύσης ξεκινά με τον τερματισμό της καταπίεσης, της εκμετάλλευσης και της κυριαρχίας του ανθρώπου πάνω στη φύση: πρέπει να σταματήσουμε να βλέπουμε τη φύση ως άψυχο και άπειρο πόρο, ατελείωτο. Συνοψίζοντας την προσέγγισή μας με τα λόγια του Murray Bookchin: «Η κοινωνική οικολογία παρουσιάζει ένα μήνυμα που καλεί όχι μόνο μια κοινωνία απαλλαγμένη από ιεραρχίες και ιεραρχικές ευαισθησίες, αλλά μια ηθική που θέτει την ανθρωπότητα στον φυσικό κόσμο ως έναν παράγοντα για να δημιουργήσει αυτό εξέλιξη τόσο κοινωνική όσο και φυσική εντελώς συνειδητή ”.

Πιστεύουμε ότι μια αλλαγή λαμβάνει χώρα σε όλο τον κόσμο και ότι είναι δυνατή μια ελεύθερη οικολογική κοινωνία. Εδώ στη Rojava εργαζόμαστε για να ξεπεράσουμε τις αντιφάσεις και οικοδομούμε μια νέα δημοκρατική, φεμινιστική και περιβαλλοντολογική-οικολογική κοινωνία. Διαδίδουμε όλο και περισσότερο την ιδεολογία της ώστε να μπορεί να ωφελήσει ολόκληρη την ανθρωπότητα!

ΠΗΓΗ: KurdistanAmericaLatina

Μετάφραση από τα ισπανικά με επιμέλεια του AgireBablisoke

https://agirebablisoke.wordpress.com/2019/09/10/rojava-un-esempio-pratico-di-ecosocialismo/

φυλακές, carcere

Αν η φτώχεια είναι έγκλημα, αυτοί που την επιβάλουν και την περιφρουρούν τι είναι;

09/09/2019 kleovisΣχολιάστε

Κείμενο του Χριστόφορου Κορτέση

Από InNero Τελευταία ενημέρωση 05/09/2019, 19:30 0

Κείμενο με κάποιες σκέψεις για τις διώξεις και την προφυλάκιση μου για την υπόθεση LEROY MERLIN

Αν η φτώχεια είναι έγκλημα, αυτοί που την επιβάλουν και την περιφρουρούν τι είναι;

Σε κάποιο πολυκατάστημα μεγάλης πολυεθνικής εταιρείας, 2 άνθρωποι λόγω της συνθήκης ένδειας που τους έχει επιβληθεί, προσπαθούν ν’ αϕαιρέσουν κάποια προϊόντα χωρίς να τα πληρώσουν.Η κίνηση τους αυτή γίνεται αντιληπτή από τους άντρες ασϕαλείας του καταστήματος. Κατά την έξοδο τους,τους ζητείται να ελεγχθούν από τους σεκιουριτάδες και οδηγούνται στο δωματιάκι ανακρίσεων που διαθέτουν όλες οι εμπορικές αλυσίδες. Συνήθως, το ζήτημα επιλύεται με την καταβολή των χρημάτων που αντιστοιχούν στην αξία των προϊόντων που’ χουν παρθεί.

Για όποιον έχει μια στοιχειώδη επαϕή με την κοινωνική πραγματικότητα, η παραπάνω περιγραϕή δεν είναι κάποια σκηνή από ταινία δράσης με συμμορίες και γκάνγκστερ ή απόσπασμα από κάποιο βιβλίο επιστημονικής ϕαντασίας. Είναι στιγμιότυπο από την ωμή καθημερινότητα που βιώνουμε μεγάλα κομμάτια του κοινωνικού συνόλου η οποία έχει ενταθεί σε όλα τα επίπεδα τα τελευταία χρόνια της οικονομικής- κοινωνικής κρίσης. Τέτοιου είδους μικροκλοπές σε αλυσίδες πολυκαταστημάτων και super markets αποτελούν αναγκαία συνθήκη επιβίωσης για όσες/ους στραγγαλίζονται από την γκαρότα του λαμπερού κόσμου της «καπιταλιστικής ευδαιμονίας». Λόγω λοιπόν αυτού του οικονομικού αδιεξόδου αποπειράθηκα να αϕαιρέσω, από κατάστημα της γαλλικής πολυεθνικής Leroy Merlin, προϊόντα (που είχαν σχέση με την εργασία μου δηλ. πρίζες, ασϕάλειες) αξίας 180 ευρώ. Η κατάληξη όμως, λόγω κάποιων «ιδιαίτερων χαρακτηριστικών» δεν ήταν αυτή που συνηθίζεται, του να πληρώσεις και να πας στην ευχή, αλλά να κρατηθώ παράνομα για τουλάχιστον 3 ώρες, να εκβιαστώ, ν’ απειληθώ και εντέλει να πάω στο διάολο αϕού βρίσκομαι προϕυλακισμένος για ένα κακούργημα και τέσσερα πλημμελήματα.

Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά για το πώς εξελίχθηκε και πως κατέληξε αυτή η ιστορία, τόσο για μένα όσο και για τους υπόλοιπους συντρόϕους που εμπλέκονται στα γεγονότα δεν είναι άλλα από τις πολιτικές μας επιλογές, από την πολιτική μας ταυτότητα και δράση. Από την συνεπή και ανυποχώρητη, εδώ και σχεδόν 20 χρόνια, επιλογή να αποτελούμε αναπόσπαστο κομμάτι του αναρχικού κινήματος.

Τα γεγονότα

Συνοπτικά, για σχεδόν 3 ώρες η εταιρεία ασϕαλείας Ovit Α.Ε. κατ’ εντολή της εργοδότριας εταιρείας Leroy Merlin κρατώντας εμένα και τον σύντροϕο Θύμιο Α. παράνομα, μας απειλούσε και μας εκβίαζε ώστε να καταδείξουμε ως συνεργάτη τον εργαζόμενο- συνδικαλιστή Γιάννη Α.

Σε πρώτη ϕάση, μας ζητήθηκε να πληρώσουμε το ποσό που αντιστοιχούσε στα προϊόντα, γεγονός που προκύπτει και από την απόδειξη που έχει κοπεί από το κατάστημα, ώστε να τελειώσει εκεί το γεγονός. Λόγω της αδυναμίας από την μεριά μας να πληρωθούν επιτόπου, ειδοποιήθηκε ένας σύντροϕος ο οποίος έσπευσε στο κατάστημα για να πληρώσει το ποσό και ο οποίος ήρθε σε επαϕή με σεκιουριτά για να του γνωστοποιήσει ότι έχει ϕέρει τα χρήματα. Όσο περιμέναμε, γνωστοποίησα στους σεκιουριτάδες την προηγούμενη καταδίκη μου, εξηγώντας τους πως η εμπλοκή της αστυνομίας και μια νέα σύλληψη πιθανόν να οδηγούσε σε νέα προϕυλάκιση, όπως και έγινε. Αυτοί μας διαβεβαίωσαν «παντελονάτα» καθώς ο αντρικός λόγος στην πατριαρχική κοινωνία μετράει περισσότερο….ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί και ότι το ζήτημα θα λυθεί άμεσα αϕού τέτοια περιστατικά συμβαίνουν σε καθημερινή βάση.

Μετά από αρκετή ώρα αναμονής το όλο «ϕιλικό» κλίμα άλλαξε με την άϕιξη στο δωματιάκι του ιδιοκτήτη της εταιρείας ϕύλαξης, Κωνσταντίνου Δρίβα. Αϕού μας συστήθηκε, είπε ότι πρέπει να μιλήσει με την διεύθυνσή της εταιρείας. Καθ’ όλη την διάρκεια της ομηρίας μας,ο Δρίβας ήταν σε διάλογο με τους εργοδότες του καθώς μπαινόβγαινε για να συνομιλεί μαζί τους. Κάποια στιγμή μας ενημέρωσε ότι δεν τους ενδιέϕεραν πλέον τα χρήματα γνωστοποιώντας μας ότι προτεραιότητα τους ήταν να εμϕανιστεί ως συνεργός μας ο εργαζόμενος στο εν λόγω κατάστημα Γιάννης Α.

Τι μεσολάβησε, όμως, όλες αυτές τις ώρες και δεν τους ενδιέϕεραν πλέον τα λεϕτά; Γνωρίζοντας πλέον τους ανοιχτούς λογαριασμούς μου με το κράτος, θεώρησαν ότι έχουν στα χέρια τους έναν αδύναμο κρίκο και δεν πρέπει να αϕήσουν αυτή την ευκαιρία ανεκμετάλλευτη, έτσι κάλεσαν τον ειδικό. Ο Δρίβας, πρώην αξιωματικός του στρατού και εκπαιδευμένος στις ανακρίσεις μέσω απειλών και εκβιασμών,στα πρότυπα του ΝΑΤΟ, ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος να χειριστεί την κατάσταση, για αυτό εξάλλου ήρθε στο κατάστημα.

Εμϕανίζοντας τον Γιάννη ως συνεργό, γινόταν αυτόματα εϕικτή η απομάκρυνση του από την θέση εργασίας, ξεμπερδεύοντας μια και καλή η εταιρεία από την «γάγγραινα», όπως χαρακτηριστικά τον ανέϕερε ο υπεύθυνος ασϕαλείας. Κάποια στιγμή μας ζήτησε να γράψουμε υπεύθυνη δήλωση που θα τον αναϕέραμε ως συνεργάτη μας αλλιώς η κλήση της αστυνομίας ήταν μονόδρομος. Αϕού συντάξαμε μια δήλωση που έγραϕε ότι αϕαιρέσαμε κάποια αντικείμενα και το ποσό χωρίς να αναϕέρουμε τον εργαζόμενο, ο Δρίβας ϕανερά εκνευρισμένος τις πήρε και τις έσκισε. Ταυτόχρονα, ήδη είχε καλεστεί και συνομιλούσε με τον διευθυντή του καταστήματος ο Γιάννης, ο οποίος δεχόταν πιέσεις να δηλώσει παραίτηση. Ο Δρίβας γυρνώντας από την συνάντηση στην οποία ο Γιάννης Α. δεν κατέστη δυνατό να υποκύψει στον εκβιασμό για δήθεν εμπλοκή του και άρα να δρομολογηθεί η απόλυση του, μας ανακοίνωσε ότι έχει καλεστεί η αστυνομία. Αντιλαμβανόμενοι ότι όλο αυτό το διάστημα των 3 ωρών εκβιασμών και απειλών μας κορόιδευαν, τους δηλώσαμε ότι θα φύγουμε από εκεί.

Όταν ο Δρίβας άρχισε να γίνεται επιθετικός ενημερώθηκαν οι συντρόϕισσες και σύντροϕοι που’ χαν έρθει για να δώσουν τα χρήματα,και περίμεναν εκτός καταστήματος, για τη τροπή που πήραν τα πράγματα. Εμείς δεν καθίσαμε να μας παραδώσει σαν τρόπαια στην αστυνομία η LEROY και τα τσιράκια της, και προσπαθήσαμε να απεγκλωβιστούμε από την παράνομη κράτηση μας. Σε αυτό το σημείο ο Δρίβας άσκησε και σωματική βία τραυματίζοντας τον σύντροϕο Θύμιο Α.. Τελικά, καταϕέραμε να απεγκλωβιστούμε και να απομακρυνθούμε από το κατάστημα μαζί με τους συντρόϕους μας.

Από αυτό το σημείο και μετά αναλαμβάνουντην υπόθεση οι επίσημοι κατασταλτικοί μηχανισμοί της αστυνομίας και της «δικαιοσύνης» οι οποίοι έχουν άλλη προτεραιότητα. Η εμπλοκή μου στα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο LEROY σήμανε αμέσως συναγερμό στην ΕΛ.ΑΣ. που ξεχύθηκε για τον εντοπισμό μου. Το επόμενο απόγευμα με συνέλαβαν στο κέντρο της Αθήνας. Με χτυπημένο πρόσωπο και κουκούλα στο κεϕάλι οδηγήθηκα στη Γ.Α.Δ.Πειραια. Μετά την άϕιξη 3 συγκεκριμένων σεκιουριτάδων και του Οικονομικού διευθυντή του καταστήματος της Leroy Merlin που καταθέσαν ως (ψευδο)μάρτυρες κατηγορίας, μου ασκήθηκε δίωξη για 3 κατηγορίες σε βαθμό πλημμελήματος. Το παράδοξο είναι ότι ,ενώ προκύπτει από τις καταθέσεις των ιδίων πως μας κρατούσαν όμηρους για πάνω από 3 ώρες, δεν τους ασκήθηκε δίωξη για παράνομη κράτηση.

Αμέσως, κλιμάκιο της ασϕάλειας πραγματοποιεί 3ωρη εξονυχιστική έρευνα στο σπίτι μου κάνοντας κατάσχεση σε αντικείμενα που προϕανώς δεν έχουν καμία σχέση με τα γεγονότα της προηγούμενης μέρας αλλά με την πολιτική μου ταυτότητα. Την επόμενη μέρα η εισαγγελέας Μαρία Αγγελούδη, με το προσφιλές σπορ στους δικαστικούς κύκλους να χτίζουν την ποπ επαγγελματική τους ανέλιξη καταστρέϕοντας ζωές, εκμεταλλευόμενη τις ανακρίβειες και τα ψέματα των (ψευδο)μαρτύρων κατηγορίας αναβαθμίζει τις κατηγορίες και διευρύνει τον αριθμό των κατηγορουμένων ανοίγοντας με αυτόν τον τρόπο τον δρόμο για την προϕυλάκιση μου. Το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι πώς γίνεται να υϕίσταται ληστρική κλοπή όταν δεν ασκείται η παραμικρή βία από την μεριά μας και όταν τα κλοπιμαία βρίσκονται μέσα στο κατάστημα.

Δύο μέρες μετά, ο ανακριτής Γεώργιος Παντελίδης ο οποίος κατά την 3ωρη ανάκριση επικεντρώθηκε στην πολιτική μου δράση και παρελθόν παρά στα γεγονότα για τα οποία βρίσκομαι κατηγορούμενος τώρα, ρωτώντας με για την δράση του Επαναστατικού Αγώνα, για την δράση της συλλογικότητας που συμμετέχω, για το ποια είναι η θέση των αναρχικών για την βία και αν χρηματοδοτούμαστε από παράνομες ενέργειες προσδίδει και επίσημα πολιτικό χαρακτήρα στην δίωξη και στην προϕυλάκιση καθώς μαζί με τη εισαγγελέα Καμιλιάρη η οποία για το μοναδικό πράγμα που με ρώτησε ήταν τα ονόματα των υπολοίπων συντρόϕων που ϕυσικά αρνήθηκα ν’ απαντήσω, ϕτύσανε σε ένα χαρτί την αιτιολόγηση της προϕυλάκισης μου με ένα άνευ προηγουμένου σκεπτικό, εγκληματοποιώντας τους οικονομικά αδύναμους.

…εμείς με τις ιδέες μας…..

Η θέρμη με την οποία κινήθηκαν οι διαϕορετικοί πυλώνες της κυριαρχίας μπορεί να γίνει πλήρως κατανοητή μόνο κοιτάζοντας την μέσα από το πρίσμα του ταξικού ανταγωνισμού. Στην ερώτηση, λοιπόν, που μπορεί να προκύψει εύλογα σε κάποιους «μα γιατί σε εσάς αυτή η αντιμετώπιση;», η απάντηση βρίσκεται στην θέση και στάση ζωής που έχουμε τόσο ατομικά όσο και συλλογικά απέναντι στο υπάρχον σύστημα εξουσίας.

Σε ότι αϕορά την στοχοποίηση του Γιάννη Α. από την Leroy Merlin και την OVIT A.E, αυτή αϕορά την συνδικαλιστική του δράση στον κλάδο του εμπορίου, την επιλογή του να απεργεί καθώς και να στέκεται αλληλέγγυος στο πλευρό των συναδέλϕων του που μπαίνουν στο μάτι της εργοδοσίας. Με το ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης σε οικονομικό- πολιτικό- κοινωνικό επίπεδο, γίνεται μια προσπάθεια από την κυριαρχία να κουρελιάσουν ακόμα και τα προσχήματα των «κοινωνικών συμβολαίων». Με αυτόν τον τρόπο προσπαθούν να πάρουν πίσω όσα κερδήθηκαν τις προηγούμενες δεκαετίες μέσα από διεκδικήσεις και αγώνες. Στον ελλαδικό χώρο, τα μνημόνια που ψηϕίστηκαν ήταν μια λαίλαπα αντικοινωνικών- αντιεργατικων μέτρων μέσα από τα οποία ισχυροποιήθηκε η άρχουσα τάξη, αναπόσπαστο κομμάτι της οποίας είναι και οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες όπως η Leroy Merlin. Η εντατικοποίηση της εργασίας, οι απολύσεις, οι μειώσεις μισθών, η ποινικοποίηση του συνδικαλισμού (ο οποίος εμπεριέχεται και σε άρθρα του 3ου Τρομονόμου από το 2010) είναι μερικές από τις πτυχές που συμπληρώνουν το παζλ της νόμιμης εργοδοτικής τρομοκρατίας.

Και ενώ στις μέρες μας η αλλοτρίωση κυριαρχεί στις τάξεις των καταπιεσμένων, ο συνδικαλισμός ως μέσο αγώνα έχει χάσει εκείνα τα χαρακτηριστικά των δυναμικών συλλογικών διεκδικήσεων και έχει μετατραπεί είτε σε μέσο προσωπικού πλουτισμού και ατομικής ανέλιξης μέσα από τα εργοδοτικά σωματεία είτε σε κομματικά παραμάγαζα που αγωνιούν για αναπαραγωγή του διαμεσολαβητικού τους ρόλου και το κομματικό συμφέρον.

Ακόμα, όμως, και μέσα σε αυτήν την κοινωνική συνθήκη υπάρχουν παραδείγματα ανιδιοτελούς αγώνα. Ένας από τούς πιο συνεπής αγώνες των τελευταίων χρόνων είναι αυτός που δίνεται ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και των απελευθερωμένων ωραρίων στον χώρο του εμπορίου. Ο Γιάννης Α. είναι αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του αγώνα από την πρώτη στιγμή μέσα από τη συμμετοχή του σε εργατικές συλλογικότητες βάσης (και ως μέλος του Σωματείου Εμποροϋπαλλήλων Πειραιά), ως εργαζόμενος και απεργός που συμβάλλει ενεργά στη αντίσταση των εργαζομένων απέναντι στην εργοδοτική ασυδοσία, στέκεται αλληλέγγυος στους συναδέλϕους του που στοχοποιούνται από την εργοδοσία, δίνοντας το ζωντανό παράδειγμα της συναδελϕικής-ταξικής αλληλεγγύης. Όλες οι παραπάνω επιλογές όντως είναι εχθρικές για τα συμϕέροντα ενός επιχειρηματικού ομίλου.

Και όταν το Leroy δεν μπορούσε να τού προσάψει κάτι άλλο για να τον απολύσει, προσπάθησε να τον εμπλέξει ως τον ηθικό αυτουργό στην δικιά μου επιλογή απαλλοτρίωσης προϊόντων, στηρίζοντας αυτήν την εκτίμηση στο γεγονός ότι συνομιλήσαμε κατά την διάρκεια της παραμονής μου στο κατάστημα, το οποίο καταγράϕηκε από κάμερα. Για όλους τους ϕυσιολογικούς ανθρώπους, το να χαιρετήσεις έναν ϕίλο σου όταν βρεθείς στον ίδιο χώρο μαζί του είναι το σύνηθες. Τώρα για όσους έχουν ασϕαλίτικη λογική και νοοτροπία αυτό όντως μπορεί να είναι ύποπτο. Με βάση αυτή την λογική πάνε οι αστυνομικοί της αντιτρομοκρατικής στις δίκες των αναρχικών και λένε «ότι μια ϕυσιολογική ζωή είναι προκάλυμμα για κάποιον που έχει παραβατική συμπεριϕορά….».

Αυτή όμως δεν είναι μια υπερβολική ή άστοχη ερμηνεία από την πλευρά των σεκιουριτάδων αλλά μια συνειδητή επιλογή για την στοχοποίηση του που έχει πολλές προεκτάσεις και αποδέκτες.

Αν έστεκε αυτή η κατηγορία αυτομάτως έδινε το δικαίωμα στην εταιρεία να τον απολύσει ξεμπερδεύοντας με την εσωτερική «γάγγραινα», στέλνοντας ταυτόχρονα ένα μήνυμα κατατρομοκράτησης σε κάθε μία-καθένα που αγωνίζεται για τα δικαιώματα της-του μπαίνοντας έτσι στο μάτι των αϕεντικών, και κατασυκοϕάντησης και αποπολιτικοποίησης των αγωνιζόμενων παρουσιάζοντας τους ως κοινούς εγκληματίες. Η στοχοποίηση του συνεχίστηκε όπως ήταν αναμενόμενο και από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Αρχικά, οδηγήθηκε για κατάθεση ως μάρτυρας στην υπόθεση, την επόμενη μέρα όμως με την αναβάθμιση των κατηγοριών ,λόγω του πολιτικού προϕίλ των δραστών, από την εισαγγελέα Μαρία Αγγελούδη του ασκήθηκε δίωξη για το κακούργημα της άμεσης συνέργειας σε ληστρική κλοπή!!!!

Το «αμαρτωλό» μου παρελθόν ήταν αυτό που έπαιξε καταλυτικό ρόλο θεωρώ στην εξέλιξη και αναβάθμιση της υπόθεσης. Για το αστυνομικό-δικαστικό σύμπλεγμα το πρόβλημα του «υγιούς» κοινωνικού σώματος ήμουν εγώ, για αυτόν τον λόγο συστάθηκε αμέσως ομάδα για τον εντοπισμό και την σύλληψη μου, γεγονός που προκύπτει από τα λεγόμενα των αστυνομικών. Θα ήταν κάποιος αϕελής ή εκτός πραγματικότητας αν πίστευε ότι σε κάθε καταγγελία για απόπειρα κλοπής η ελληνική αστυνομία εξαπολύει ανθρωποκυνηγητά. Και η κατ’ οίκον έρευνα κινήθηκε σε μια ϕρονηματική κατεύθυνση, αδυνατώντας να ψάξουν για κλοπιμαία αϕού αυτά ποτέ δεν έϕυγαν από το κατάστημα, κατάσχεσαν πολιτικά κείμενα, πρακτικά συνελεύσεων, μια γραϕομηχανή αντίκα, ψηϕιακά μέσα αποθήκευσης και ένα αλεξίσφαιρο γιλέκο το οποίο ήταν μέσο αυτοπροστασίας. Το μέγεθος της υπερβολής στην προσπάθεια αναβάθμισης της δίωξης μου ϕαίνεται στην κατηγορία της οπλοκατοχής που μου ασκήθηκε για δύο μη τοποθετημένα κουρτινόξυλα… ονομάζοντας τα ξύλινες ράβδους!!

Ο ανακριτής με την σειρά του έδειξε δυσανάλογο ενδιαϕέρον για την δομή της συλλογικότητας που συμμετέχω, για το ποια η σχέση των αναρχικών με την βία, ποια η σχέση της συλλογικότητας με τον Ε.Α και διάϕορα άλλα άσχετα με την απόπειρα κλοπής.

Στην αιτιολόγηση της προϕυλάκισης μου βέβαια δεν θα μπορούσε να μην συμπεριλάβει την προηγούμενη καταδίκη μου για συμμετοχή σε επαναστατική οργάνωση. Μια κατηγορία που την αρνήθηκα εξ αρχής, σε όλα τα στάδια της και την αρνούμαι μέχρι σήμερα. Μια καταδίκη που στηρίχθηκε σε λογικά άλματα και αοριστίες. Σε αυτήν την καταδίκη , άσχετα αν την αποδέχομαι ή όχι,οι δικαστές βλέπουν την έμπρακτη αμϕισβήτηση των καταπιεσμένων στο μονοπώλιο της βίας που επιδιώκει η εξουσία, βλέπουν την προσπάθεια καταστροϕής του συστήματος εκμετάλλευσης που οι ίδιοι αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του. Ένα σύστημα που προσπαθεί να θωρακιστεί με ειδικούς νόμους, ειδικές υπηρεσίες, ειδικά δικαστήρια και ειδική μεταχείριση κρατουμένων, επιστρατεύοντας κάθε μέσο που διαθέτει στο νομικό του οπλοστάσιο. Οπότε η Αγγελούδη και κάθε δικαστικός δεν χρειάζεται κάποια άνωθεν εντολή για το πώς θα χειριστεί μια υπόθεση, ως γρανάζι του μηχανισμού καταστολής ξέρει ποιοί είναι οι εχθροί του, ποιοί οι ϕίλοι του και πράττει κατά το συμφέρον του.

Όλα τα παραπάνω αναδεικνύουν την πολιτική διάσταση της δίωξης.Η στοχοποίησή μου και η διαχείριση της υπόθεσης με αυτόν τον τρόπο ϕυσικά και δεν έγκειται σε κάποια προσωπική βεντέτα, αν και έχει άμεσες επιπτώσεις στην ζωή μου, αλλά σε μια συνολικότερη και πολυεπίπεδη προσπάθεια εξόντωσης του αναρχικού- αντιεξουσιαστικού κινήματος.

Κομμάτι αυτής της προσπάθειας είναι και η ποινικοποίηση των συντροϕικών-ϕιλικών σχέσεων, η εγκληματοποίηση της αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας που αποτελεί δομικό στοιχείο τόσο στο πως πράττουμε και σχετιζόμαστε στο εδώ και στο τώρα, όσο και στο ποια είναι η κοινωνική μας πρόταση ως αναρχικές-οι. Η επιλογή λοιπόν κάποιων συντρόϕων-ισσων να έρθουν στο κατάστημα ώστε να ϕέρουν τα χρήματα που αρχικά μας ζητήθηκαν και η διαμαρτυρία για το καθεστώς της τρίωρης ομηρείας μας βαπτίστηκαν συμμορία και υπόθαλψη εγκληματία. Έπραξαν έτσι όπως θα έπραττε η καθεμία και ο καθένας που έχει την δικιά μας κοσμοαντίληψη. Αυτή η επιλογή μας είναι η έμπρακτη αμϕισβήτηση στις «αξίες» της εξατομίκευσης, του ατομισμού, της μοναξιάς που μπολιάζει η κυριαρχία στις σύγχρονες κοινωνίες τους υπηκόους της.

Οι διωκτικές αρχές με την βοήθεια του άτυπου ανακριτικού υπαλλήλου Κωνσταντίνου Δρίβα, οι οποίοι αδυνατούν να κατανοήσουν ότι δεν λειτουργούν όλοι οι άνθρωποι με τον δικό τους συγκεντρωτικό τρόπο σκέψης και δεν διατηρούν απονεκρωμένες σχέσεις επιχειρούν να παρουσιάσουν την ροή των παραπάνω γεγονότων ως κομμάτια ενός ενιαίου σχεδίου από την μεριά μας, κάτι το οποίο δεν ισχύει. Μάλιστα προσπαθούν να προσδώσουν και διαϕορετικούς ρόλους σε αυτό, μέσα από το διαβιβαστικό της αστυνομίας προς την εισαγγελία, περιγράφουν ότι προσπαθώ να καθοδηγήσω τους υπόλοιπους κατά την διάρκεια της αποχώρησης μας από τοLeroy. Να τους πληροϕορήσω ότι εμείς δομούμε τις σχέσεις μας εντελώς διαϕορετικά από τους καραβανάδες, τους μπάτσους και τους δικαστές, δεν υπακούμε στις εντολές των ανωτέρων μας γιατί πολύ απλά δεν υπάρχουν ανώτεροι και κατώτεροι, δεν υπάρχει ιεραρχία. Οπότε αν ψάχνουν καθοδηγητές, αρχηγούς, στρατηγούς, διευθυντές και προέδρους ας ψάξουν στις πραγματικές συμμορίες και τρομοκρατικές οργανώσεις των οποίων οι ίδιοι αποτελούν μέλη.

… και εσείς με τα λεϕτά σας και με τις φρουρές σας…

Η εποχή μας είναι μια από εκείνες τις ιστορικές περιόδους που επικρατεί η τρέλα του πλουτισμού, η διεθνής ασυλία του πολυεθνικού κεϕαλαίου, η ανάδυση των ανταγωνισμών μέσω πολεμικών συρράξεων, η έκρηξη των ανισοτήτων, δημιουργώντας το παρανοϊκό σύμπαν του σύγχρονου ανθρώπου.

Ανέκαθεν ιστορικά αυτό που πάντα προσπαθεί η κυριαρχία είναι να εμϕανίζεται ως η μοναδική διέξοδος από αυτά τα «ϕυσικά» ϕαινόμενα αντιστρέϕοντας με ταχυδακτυλουργικό τρόπο την κοινωνική πραγματικότητα. Μεταμϕιεσμένη με την μάσκα της λύτρωσης ξεγελώντας τους καλόπιστους συνεχίζει επί αιώνες να διαπράττει όλα τα ζοϕερά ανοσιουργήματα τις εις βάρος της ανθρωπότητας και του πλανήτη.

Έτσι η καπιταλιστική βαρβαρότητα προβάλλεται ως οικονομία της αγοράς, η ασυλία του κεϕαλαίου ως παγκοσμιοποίηση, η ανεργία και οι απολύσεις ως ευελιξία της αγοράς εργασίας, η ισοπέδωση των ϕτωχών ως δημοσιονομική εξυγίανση, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστ(ρι)ών ως κέντρα ϕιλοξενίας, η αστυνομική βαρβαρότητα ως προστασία του πολίτη, η ϕτώχεια ως έλλειψη κοινωνικότητας…και πάει λέγοντας.

Σε αυτόν τον βούρκο της αντιστροϕής επιπλέει καιτο ανθρωποκεντρικό προσωπείο που πουλάνεμεγάλες πολυεθνικές εταιρείες όπως η LEROY MERLIN. Πίσω από τις ϕανταχτερές διαϕημίσεις και τα επιτυχημένα event, προσπαθεί να κρύψει την κατ’ εξακολούθηση ληστρική κλοπή που διαπράττει εις βάρος χιλιάδων εργαζομένων. Μέσα από την ελαστικοποίηση του ωραρίου, τα δεκάδες εργατικά ατυχήματα, την ενοικίαση ϕθηνού εργατικού δυναμικού από την δουλεμπορική εταιρεία MANPOWER, την επέκταση του ωραρίου χωρίς καταβολή υπερωριών, την προσπάθεια επιβολής του 9ωρου, των απολύσεων εργαζομένων με προβλήματα υγείας (περίπτωση εργαζόμενης με σκλήρυνση κατά πλάκας), την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, την στοχοποίηση συνδικαλιστών κ.α η Leroy ϕανερώνει την πραγματική διάσταση του εγκλήματος που συντελείται καθημερινά εις βάρος των εκμεταλλευομένων από το αδηϕάγο κτήνος του κεϕαλαίου. Αυτή είναι η «αναπτυξιακή προοπτική» και η «υγιής επιχειρηματικότητα» που καλούν οι ξεϕτιλισμένοι πολιτικοί να εϕαρμόσουν οι ξεϕτιλισμένοι επιχειρηματίες.

Αυτή η συνθήκη του ακόρεστου πλουτισμού από τους λίγους εις βάρος των πολλών, αναπόϕευκτα δημιουργεί αργά η γρήγορα την επιθυμία της αμϕισβήτησης για την ιερότητα της ατομικής ιδιοκτησίας. Εμπόδιο σε αυτή την αμϕισβήτηση στέκεται η δίδυμη αδελϕή της ιδιοκτησίας, η ασϕάλεια. Από πάντα οι αυτοκράτορες, οι βασίλισσες, οι πολιτικοί και κάθε προσωποποιημένη εξουσία είχαν τους στρατούς, τις φρουρές και τις αστυνομίες τους.

Τον τελευταίο ενάμιση αιώνα η ασϕάλεια έγινε ένα ακόμα πεδίο κερδοϕορίας διεκδικώντας μια θέση στον κόσμο της αγοράς και της ζήτησης. Οι πρώτες ιδιωτικές εταιρείες ασϕαλείας τα μέσα του 19ου αιώνα λειτουργούσαν ως μισθοϕορικοί στρατοί ενάντια σε απεργούς. Η πρώτη και ποιο γνωστή εταιρεία για τις ϕρικαλεότητες που διέπραξε εις βάρος της εργατικής τάξης ήταν το πρακτορείο Pinkerton στις Η.Π.Α που μετέτρεπε κάθε απεργία σε λουτρό αίματος.

Σήμερα, το ντελίριο τρόμου και ϕόβου που επικρατεί στον δυτικό κόσμο δημιουργεί το ιδανικό περιβάλλον οικονομικής ανέλιξης τέτοιων εταιριών. Δεν είναι τυχαίο ότι πέρσι , μέσα στις 1000 ευρωπαϊκές εταιρίες με την μεγαλύτερη οικονομική ανάπτυξη οι 7 πουλούσαν ασϕάλεια. Ο ϕόβος, η απειλή και το έγκλημα είναι η κινητήριος δύναμή της κερδοϕορίας τους.

Σε αυτήν την ευνοϊκή συνθήκη, δεκάδες τέτοιες εταιρείες, τα τελευταία χρόνια, έχουν ιδρυθεί και πλαισιωθεί από μπάτσους, καραβανάδες, ϕασιστοειδή και στρατόκαβλους και στον ελλαδικό χώρο. Μια από αυτές είναι και η Ovit ΑΕ. που εκτός από την ϕύλαξη των Leroy διαπλέκεται και με συμβάσεις με το δημόσιο για την ϕύλαξη νοσοκομείων και δημοτικών εγκαταστάσεων, με πιο σημαντική αυτή για την ϕύλαξη του λιμανιού της Μύρινας Λήμνου στο οποίο αράζουν και νατοϊκά πλοία. Ιδρυτής και διευθυντής της είναι ο πρώην στρατιωτικός Κωνσταντίνος Δρίβας με ειδική εκπαίδευση γύρω από την άντληση, συλλογή, διαχείριση και αξιοποίηση υπηρεσιακών πληροϕοριών και μια σειρά από στρατιωτικά σεμινάρια στα νατοϊκά πρότυπα. Σημαντική γνώση που προσπαθεί να την μεταλαμπαδεύσει και σε άλλα βούρλα μέσα από σεμινάρια σε διάϕορα ΙΕΚ. Ειδικός, λοιπόν, στις απειλές, στους εκβιασμούς και στην σωματική βία όπου χρειάζεται, το απέδειξε και με το παραπάνω το απόγευμα της δωδεκάτης Ιουλίου στους εργοδότες του. Αυτοί που λεηλατούν τους εργαζόμενους σε καθημερινή βάση επί δεκαετίες και αυτοί που έχουν βαμμένα τα χέρια τους με αίμα από τις σϕαγές που διαπράττουν οι νατοϊκές δυνάμεις θα κατηγορήσουν εμάς…

Η Leroy Merlin και η Ovit ΑΕ. λοιπόν, θα μιλήσουν για ήθος, θα μιλήσουν για κλοπή, για βία, για απειλές, για «γάγγραινες», αν δεν είναι αυτό αντιστροϕή της πραγματικότητας τότε τι είναι;;

Όσο για την προσπάθεια που κάνουν ώστε να αποποιηθούν την ευθύνη για την εξέλιξη της υπόθεσης ρίχνοντας την στους κρατικούς μηχανισμούς λέγοντας ότι δεν άσκησαν μήνυση, για τις διώξεις που ασκήθηκαν σε όλους τους συντρόϕους και κυρίως για την δική μου προϕυλάκιση ας μην ματαιοπονούν προσπαθώντας να κρυϕτούν, ο διευθυντής και ο οικονομικός διευθυντής της Leroy,και οι σεκιουριτάδες της Ovit ϕέρουν ακέραιη την ευθύνη για την κατάληξη της υπόθεσης.

Η πειραγμένη ζυγαριά της Θέμιδος.

«Φυσικά και είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στο νόμο. Απαγορεύεται το ίδιο, τόσο στους πλούσιους όσο και στους ϕτωχούς, να κοιμούνται κάτω από τις γέϕυρες, να ζητιανεύουν και να κλέβουν ψωμί.»
Ανατόλ Φράνς

Αν και το παραπάνω απόϕθεγμα έχει γραϕτεί πριν από ενάμιση αιώνα εντούτοις περιγράϕει ειρωνικά, το πώς σε έναν κόσμο που επιβάλλονται οι ανισότητες δεν μπορεί να υπάρξει δικαιοσύνη. Έτσι η «δικαιοσύνη» αποκτώντας υλική υπόσταση μέσω των νόμων και των λειτουργών της αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του μηχανισμού καταστολής, πειθάρχησης και τιμωρίας του εξουσιαστικού συμπλέγματος κράτους, κεϕαλαίου, πατριαρχίας απέναντι τόσο στον εσωτερικό εχθρό όσο και στις επικίνδυνες τάξεις. Η βίαιη ϕτωχοποίηση των τελευταίων χρόνων μέσα από την δυσβάσταχτη ϕορολόγηση, την αύξηση του καθημερινού κόστος επιβίωσης, την αλματώδη αύξηση της ανεργίας και των ελαστικών και επισφαλών μορφών εργασίας έχει δημιουργήσει ένα περιβάλλον εξαθλίωσης των κοινωνικών ομάδων που σηκώνουν στις πλάτες τους το καπιταλιστικό οικοδόμημα. Έχουμε τεθεί, λοιπόν, σε μια μόνιμη κατάσταση ομηρίας μέσω των χρεών με το ενδεχόμενο ακόμα και να ϕυλακιστείς για οϕειλές λίγων ευρώ.

Ταυτόχρονα υπάρχει μια συστηματική και ενορχηστρωμένη προσπάθεια από όλους τους πυλώνες της κυριαρχίας για να αϕομοιωθεί στο κοινωνικό ϕαντασιακό η ϕτώχεια ως μια συνθήκη που ευθυνόμαστε εμείς για αυτήν (το οποίο έχει και μια δόση αλήθειας από την στιγμή που δεν ξεπαστρέβουμε αυτούς που μας πατάνε στο σβέρκο, ϕταίμε). Έτσι διάϕορα καθάρματα της πολιτικής ρίχνουν σε εμάς το ϕταίξιμο της ϕτωχοποίησης μας αϕού μαζί τα ϕάγαμε, αποκαλώντας μας τζαμπατζήδες και αποβράσματα γιατί δεν χτυπάμε εισιτήρια στα μέσα μαζικής μεταϕοράς, λέγοντας μας ανίκανους και τεμπέληδες όταν διεκδικούμε τα αυτονόητα από τα αϕεντικά και τυχερούς όταν δουλεύουμε για 300 ευρώ. Αυτή είναι η καθημερινότητα που μας προσϕέρει ο καπιταλισμός, που το 80% της ανθρωπότητας δεν μπορεί να ικανοποιήσει βασικές ανάγκες επιβίωσης.

Για αυτόν τον λόγο τίθεται επιτακτικά από την εξουσία να θέσει ως επικίνδυνες και επιζήμιες για την υγιή πλειοψηϕία ολόκληρες κοινωνικές ομάδες που ϕέρουν «επικίνδυνα» ταξικά, πολιτικά, έμφυλα, καταγωγής κ.α χαρακτηριστικά. Το μείζον αγαθό σε αυτή την συνθήκη είναι η δημόσια τάξη, που εμϕανίζεται ως προαπαιτούμενο για την ομαλή λειτουργία του συστήματος και την περαιτέρω λεηλασία των ζώων μας. Για αυτόν τον λόγο σε εποχές σαν αυτή που βιώνουμε υπάρχει μια σε ακραίο βαθμό μετατόπιση της καταστολής και της τιμωρίας από την πράξη στην ύπαρξη, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τον εγκλεισμό ανθρώπων σε ϕυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης μόνο και μόνο επειδή δεν έχουν χαρτιά.

Οπότε σημασία δεν έχει τι κάνεις, αλλά το ποιος είσαι. Είσαι τοξικό εξαρτημένος και κατέχεις μικροποσότητες ναρκωτικών; Μέσα. Είσαι εϕοπλιστής και μεταϕέρεις τόνους ναρκωτικών; Έξω. Είσαι ο x άνεργος και χρωστάς λίγα ευρώ στο δημόσιο; Μέσα. Είσαι ο Αριστείδης Φλώρος στέλεχος επιχειρηματικού ομίλου και έχεις υπεξαιρέσει 256 εκατομμύρια ευρώ; Μα ϕυσικά Έξω. Είσαι αναρχικός και αμϕισβητείς το σύστημα; Μέσα. Είσαι μπάτσος και εκτελείς δεκαπεντάχρονους αναρχικούς; Φυσικά Έξω, είσαι γυναίκα και αντιστέκεται στον βιασμό σου; Μέσα. Είσαι επιχειρηματίας μέγας μαστροπός; Έξω και τα αντιπαραδείγματα δεν τελειώνουν.

Το δικαστικό σύστημα λειτουργεί σαν την κολυμπήθρα του Σιλωάμ για να ξεπλυθούν τα εγκλήματα των πλουσίων, των επιϕανών και των υποτακτικών τους. Την στιγμή που ο γάλλος κροίσος Hugues Mulliez ,γόνος της οικογένειας που κατέχει πλειοψηϕικά και διοικεί τον επιχειρηματικό όμιλο στον οποίο ανήκουν και τα Leroy Merlin απ’ όπου και ο ίδιος ξεκίνησε την επιχειρηματική του καριέρα, ενώ έχει δολοϕονήσει δύο ανθρώπους και έχει τραυματίσει σοβαρά ακόμα έναν με το ταχύπλοο του στο Πόρτο Χέλι κυκλοϕορεί ελεύθερος ενώ εγώ βρίσκομαι προϕυλακισμένος επειδή αποπειράθηκα να αϕαιρέσω αντικείμενα αξίας 180 ευρώ από πολυκατάστημα ιδιοκτησίας του!!!!

Αν και η δική μου προϕυλάκιση προηγείται κατά ένα μήνα περίπου από το τραγικό συμβάν στο Πόρτο Χέλι, το σκεπτικό των δικαστών που με ϕυλάκισαν εξηγεί με ωμό τρόπο τα ταξικά χαρακτηριστικά απονομής της δικαιοσύνης, το οποίο λέει “ενόψει της οικονομικής αδυναμίας του για την αποκομιδή επαρκούς εισοδήματος βιοπορισμού του, προκύπτει δε σκοπός του για πορισμό παράνομου εισοδήματος και ροπή τού προς διάπραξη εγκλημάτων κλοπής και ληστείας ως στοιχείο της προσωπικότητας του”. Με απλά λόγια, η δυσμενής οικονομική μου κατάσταση συνδέεται άμεσα με την τέλεση εγκλήματος, τα οποία αποτελούν στοιχεία της προσωπικότητας μου. Παρακάμπτουν, βέβαια, το γεγονός ότι λόγω της προηγούμενης καταδίκης, μου έχει μπλοκαριστεί ο τραπεζικός λογαριασμός ( ο λογαριασμός μισθοδοσίας θεωρείται βάσει του τρομονόμου, λογαριασμός ξεπλύματος χρήματος) καθιστώντας αδύνατο να εργαστώ οπουδήποτε η μισθοδοσία γίνεται μέσω τράπεζας, το οποίο λειτουργεί ως μέσο οικονομικού αποκλεισμού (μέτρο που εϕαρμόζεται σε όλους τους συντρόϕους που έχουν καταδικαστεί για συμμετοχή σε επαναστατικές οργανώσεις).

Στο παραπάνω απόσπασμα βλέπουμε την ποινικοποίηση της ϕτώχειας σε όλο της το μεγαλείο. Σε αυτήν την απάνθρωπη κατάσταση κάποιες και κάποιοι προσπαθούν να απαλλοτριώσουν ένα μικρό μερίδιο από τον πλούτο που οι ίδιες/οι παράγουν και υϕαρπάζεται βίαια από την άρχουσα τάξη. Μικροκλοπές σε πολυκαταστήματα και σούπερ μάρκετ και άλλες πρακτικές αυτομείωσης (οι αρνήσεις σε χαράτσια, στο χτύπημα των εισιτηρίων στα μ.μ.μ, την πληρωμή των διοδίων κ.α) είναι ϕαινόμενα που έχουν ενταθεί λόγω της οικειοποίησης τους από μεγάλα κοινωνικά κομμάτια τα τελευταία χρόνια της κρίσης. Αυτή η κίνηση αμϕισβητεί έμπρακτα το βασικό σημείο των εμπορευματικών σχέσεων που είναι το χρήμα αλλά και την θεμελιώδη αρχή της εκμετάλλευσης, την ιδιοκτησία.

Τέτοιες «εγκληματικές» και «παράνομες» πράξεις αμϕισβήτησης έχουν αϕήσει ανεξίτηλο το σημάδι τους στην παγκόσμια ιστορία των καταπιεσμένων, από την μυθική ϕιγούρα του Ρομπέν των δασών μέχρι τους κοινωνικούς ληστές και τους αναρχικούς απαλλoτριωτές τραπεζών, από τους Βραζιλιάνους χωρικούς απαλλοτριωτές γης μέχρι τα κινήματα αυτομείωσης των ιταλών αυτόνομων. Ως κομμάτι αυτής της παράδοσης την μόνη κλοπή που αναγνωρίζω ως αναρχικός, ως εργαζόμενος και ως κοινωνικό όν είναι αυτή που συντελείται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, από αυτούς που πλουτίζουν εις βάρος μας.

Δυστοπία, η κυρίαρχη κανονικότητα.

Αν κοιτάξουμε την ανθρώπινη ιστορία θα δούμε μια πλήρη επανάληψη της, ένα μοτίβο που το συναντάμε ξανά και ξανά, πόλεμοι, εκμετάλλευση, σκλαβιά, πείνα, βασανιστήρια, θάνατος. Η ϕιλοδοξία για εξουσία και χρήμα δεν αϕήνει κανένα περιθώριο για αρμονική συνύπαρξη των ανθρώπων, τόσο μεταξύ μας όσο και με την ϕύση. Κάποιες περιόδους βέβαια η πραγματικότητα είναι πολύ πιο ωμή από ότι σε άλλες, μια τέτοια περίοδο είναι και αυτή που βιώνουμε σήμερα τόσο σε τοπικό όσο και σε διεθνές επίπεδο. Το δόγμα νόμος και τάξη εϕαρμόζεται (με διαϕορετική ένταση) από γωνία σε γωνία του πλανήτη καθώς ϕαίνεται να αποτελεί το μέσο επιβίωσης αλλά και αναπαραγωγήςτου καπιταλιστικού συστήματος μετά την τελευταία κρίση.

Την τελευταία δεκαετία εϕαρμόζεται με αμείωτη ένταση και εδώ από όλους τους πολιτικούς διαχειριστές. Η δημοσιονομική εξυγίανση και ανάπτυξη ήρθε πιασμένη χεράκι-χεράκι με την αντιεξεγερτική στρατηγική καθώς το ξέσπασμα της κρίσης συνέπεσε χρονικά με την εξέγερση που ξέσπασε σε όλη την επικράτεια μετά την εκτέλεση του αναρχικού Α.Γρηγορόπουλου τον Δεκέμβριο του 2008.

Αυτή η στρατηγική έθεσε ως αιχμή του δόρατος την πολυεπίπεδη επίθεση ολόκληρου του κρατικού-παρακρατικού μηχανισμού απέναντι στο αναρχικό-αντιεξουσιαστικό κίνημα που τα τελευταία χρόνια είχε αποκτήσει μεγάλη δυναμική και κοινωνικά ριζώματα. Καινούργιοι τρομονόμοι, καινούργιες αστυνομικές δυνάμεις, καινούργια σενάρια προπαγάνδας ήρθαν να ενισχύσουν αυτή την προσπάθεια εξόντωσης και τρομοκράτησης απέναντι τόσο στους αναρχικούς όσο και σε οποιονδήποτε αμϕισβητούσε τις κυβερνητικές επιλογές. Στο πλαίσιο αυτό δεκάδες αναρχικές-οι βρέθηκαν ϕυλακισμένοι, δεκάδες καταλήψεις μας εκκενώθηκαν, δεκάδες εισβολές για έρευνες έγιναν στα σπίτια μας. Στην διεύρυνση αυτού του πλαισίου ολόκληρο χωριό στις Σκουριές διώχθηκε με τον τρομονόμο, ολόκληρες περιοχές μετατράπηκαν σε αστυνομοκρατούμενες ζώνες όπως στην Κερατέα και στην Λευκίμμη. Αν και στην περίοδο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε μια αισθητή οπισθοχώρηση των κινημάτων αμϕισβήτησης, η αντιεξέγερση συνεχίστηκε με αμείωτη ένταση (με δεκάδες εκκενώσεις καταλήψεων) , με σοσιαλιστικό πρόσωπο αυτή την ϕορά.

Η επιστροϕή της δεξιάς επαναϕέρει ως κεντρική πολιτική ατζέντα την ασϕάλεια και την καταστολή. Τα πρώτα δείγματα αυτής της πολιτικής είναι η διαχείριση της υπόθεσης για την οποία βρίσκομαι προϕυλακισμένος και άλλοι 6 σύντροϕοι διώκονται, με εξάντληση της αυστηρότητας του νόμου και διαστολή του κατηγορητηρίου, η απρόκλητη επίθεση των μπάτσων σε διαδήλωση στο Κουκάκι, η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, η πολυδιαϕημισμένη άλωση των Εξαρχείων που ξεκίνησε με την εκκένωση τεσσάρων καταλήψεων στην περιοχή τις τελευταίες μέρες, η απαγωγή και οι απειλές κατά συντρόφου στα πλαίσια της παραπάνω επιχείρησης και η στοχοποίηση της αναρχικής συλλογικότητας Ρουβίκωνα.

Η ϕτώχεια, η καταστολή, η καταπίεση, ο ϕόβος, η απόγνωση θα συνεχίσουν να αποτελούν την κανονικότητα που έχει ορίσει η εξουσία. Το ζήτημα δεν είναι όμως τι κάνουν αυτοί αλλά τι κάνουμε εμείς, πως θα μπορέσουμε να απαλλαγούμε μια και καλή από τις αντιλήψεις κυρίως και τα πρόσωπα δευτερευόντως που μας κρατάνε εγκλωβισμένους στην κινούμενη άμμο του συστήματος καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Μπροστά μας έχουμε το τίποτα, μπροστά μας έχουμε και τα πάντα.

Ή θα αναμένουμε μοιρολατρικά τον αφανισμό μας, ή θα βαδίσουμε ατομικά και συλλογικά προς έναν κόσμο ισότητας, κοινοκτημοσύνης, αλληλεγγύης και ελευθερίας.

Η επιλογή είναι δική μας.

Χριστόφορος Κορτέσης
Φυλακές Κορυδαλλού, Σεπτέμβρης 2019

κείμενο_Χ_κορτέση

Πρωτότυπη δημοσίευση 03/09/2019
via athens.indymedia.org

Download WordPress Themes Free

Download Premium WordPress Themes Free

online free course

download karbonn firmware

Download Premium WordPress Themes Free

udemy course download free

κρατική καταστολή πολιτικές διώξεις Φυλακές Κορυδαλλού Χριστόφορος Κορτέσης

https://mpalothia.net/an-i-ftocheia-einai-egklima-aytoi-poy-tin-epivaloyn-kai-tin-perifroyroyn-ti-einai/

	3 Ιανουαρίου 1978 η… στη 3 Ιανουαρίου 1978 η νύχτα με τ…
	Θάνος για πάντα! – Α… στη ΧΧ. χόρεψες πάνω στο φτερό του…
	Θάνος για πάντα! – Α… στη Γ. χόρεψες πάνω στο φτερό του…
	καλό ταξίδι σύντροφε… στη ΓΓ. χόρεψες πάνω στο φτερό του…
	καλό ταξίδι σύντροφε… στη Δ. χόρεψες πάνω στο φτερό του…

Αέναη κίνηση

Για την αυτονομία και τη χειραφέτηση-per l' autonomia e l' emancipazione

Ετικέτα: κινήματα

Κυοφορούνται θύελλες… Στη μνήμη του Θάνου Μικρούτσικου

Ι

ΙΙ

Ένας παγκόσμιος εμφύλιος πόλεμος – Una guerra civile mondiale

Παρίσι 1871 – Βαρσοβία 1944 – Κομπάνι 2019;

Μια πραγματεία πολιτικής οικολογίας προς χρήση των νέων γενεών – Un trattato di ecologia politica ad uso delle giovani generazioni

Γιοι του εργοστασίου – Figli dell’officina

Figli dell’officina

Από την Lotta continua στην Prima linea: προέλευση και γέννηση (1973-1976)

Chicco Galmozzi

CHICCO GALMOZZI

Rojava: ένα πρακτικό παράδειγμα οικοσοσιαλισμού; – un esempio pratico di ecosocialismo?

Αν η φτώχεια είναι έγκλημα, αυτοί που την επιβάλουν και την περιφρουρούν τι είναι;

Κείμενο του Χριστόφορου Κορτέση