Ετικέτα: κομουνισμός

ανατρεπτική τέχνη, arte ribelle

Προβολή της ταινίας Νερούδα-Neruda του Πάμπλο Λαραΐν,μια βιογραφία του Πάμπλο Νερούδα – φτιαγμένη σαν ένα ποίημα, κόμικ, αστυνομικό, γουέστερν και ερωτικό γράμμα στη Χιλή μαζί. Δευτέρα 9/12 στις 21:30 στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας Φιλίππου 46

kleovisΣχολιάστε
Προβολή της ταινίας Νερούδα-Neruda του Πάμπλο Λαραΐν,μια βιογραφία του Πάμπλο Νερούδα – φτιαγμένη σαν ένα ποίημα, κόμικ, αστυνομικό, γουέστερν και ερωτικό γράμμα στη Χιλή μαζί. Δευτέρα 9/12 στις 21:30 στο Αυτόνομο Στέκι Καβάλας Φιλίππου 46

Το 1948, στη Χιλή του Ψυχρού Πολέμου, ο Γερουσιαστής Πάμπλο Νερούδα κατηγορεί την κυβέρνηση ότι προδίδει το Κομμουνιστικό Κόμμα, γεγονός που προκαλεί την αντίδραση του Προέδρου Γκονζάλες Βιντέλα. Ο αστυνομικός Οσκαρ Πελουσονό έχει αναλάβει να συλλάβει τον ποιητή. Ο Νερούδα προσπαθεί να διαφύγει από τη χώρα, με την γυναίκα του, τη ζωγράφο Ντέλια Ντελ Καρίλ, αλλά αναγκάζονται τελικά να κρυφτούν. Εμπνευσμένος από τα δραματικά γεγονότα της νέας του ζωής, ως φυγάς, ο Νερούδα γράφει την επική ποιητική συλλογή του «Canto General». Εντωμεταξύ στην Ευρώπη ο θρύλος του κυνηγημένου από την αστυνομία ποιητή μεγαλώνει και οι καλλιτέχνες με επικεφαλής τον Πάμπλο Πικάσο κραυγάζουν για την ελευθερία του Νερούδα.

Το «Neruda» δεν είναι μια τυπική βιογραφία για τον μεγαλύτερο ίσως Χιλιανό και νομπελίστα ποιητή – τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που μπορεί να τη φανταστεί κανείς: ως μια ταινία που αφηγείται την ιστορία του από τη γέννησή του σε μια φτωχή πόλη νότια του Σαντιάγο στις αρχές του 20ου αιώνα μέχρι την εκλογή του ως Γερουσιαστή και τη βράβευσή του με το Νόμπελ Λογοτεχνίας ή ως ένα κινηματογραφικό φόρο – τιμής στην τέχνη του και την αναγωγή του στην πιο εμβληματική φιγούρα του κομμουνιστικού κόμματος πριν το πραξικόπημα του Πινοσέτ και στην ανάδειξη του ως αναμφισβήτητου ήρωα της εργατικής τάξης.

Με νότες από αισθητική κόμικ και τεκνικολόρ ταινίας του ’40, σαν εικονογραφημένο βιβλίο, ένα καθαρόαιμο αστυνομικό pulp και ταυτόχρονα μια ταινία μέσα στην ταινία, το φιλμ του Πάμπλο Λαραΐν – στην ταινία που τον βρίσκει να συνεργάζεται ξανά με τον Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ μετά το «No», ακολουθεί την επιτυχία της «Μυστικής Λέσχης» και προηγείται της βιογραφίας της Τζάκι Κένεντι με το «Jackie» – αφηγείται με τον δικό του τρόπο όλα τα παραπάνω, αλλά αναδεικνύει τις σημαντικότερες πτυχές του ήρωά του μέσα από ένα διαρκές παιχνίδι με τον θεατή.

Μπερδεύοντας την πραγματικότητα με τη φαντασία και την αφήγηση με την ακύρωσή της, το «Neruda» μοιάζει να εξελίσσεται ολόκληρο μέσα στο μυαλό του Πάμπλο Νερούδα, εκεί όπου κατοικούν οι δικοί του ήρωες, οι δικοί του εχθροί, οι γυναίκες που αγάπησε, η αλαζονία του, η διαρκής διάθεσή του να μεταμορφώνεται, οι αξίες για τις οποίες αγωνίστηκε μέχρι τέλους και κυρίως η αγάπη του για τα αστυνομικά μυθιστορήματα…

Μοιάζει ίσως δύσκολο, αν δεν γνωρίζεις την ακριβή βιογραφία του Πάμπλο Νερούδα, να αντιληφθείς τι απ’ όλα αυτά που συμβαίνουν στην ταινία είναι αληθινά γεγονότα και τι αποκύημα σεναριακής φαντασίας, όμως το «Neruda» δεν υπάρχει για να αποδώσει ιστορική δικαιοσύνη, αλλά πέρα κι από ένα ερωτικό γράμμα στον ίδιο τον Νερούδα μοιάζει να είναι ένα ποίημα το ίδιο – γραμμένο με τον τρόπο του Νερούδα, ταυτόχρονα λυρικό και επαναστατικό, μελαγχολικό και κυνικό, σαν τους διάσημους «θλιμμένους στίχους» του.

Βρισκόμαστε στο 1948 και ο Ψυχρός Πόλεμος έχει φτάσει στη Χιλή. Στο κoγκρέσο, ο γερουσιαστής Πάμπλο Νερούδα κατηγορεί την κυβέρνηση για προδοσία και γρήγορα καταγγέλλεται από τον πρόεδρο Βιντέλα. Ο αστυνομικός επιθεωρητής Οσκαρ Πελουσονό αναλαμβάνει την αποστολή να συλλάβει τον ποιητή. Ο Νερούδα προσπαθεί να φύγει από τη χώρα με τη γυναίκα του, αλλά αναγκάζονται να κρυφτούν. Στη μάχη του με τη νέμεσή του, Πελουσονό, ο Νερούδα βλέπει μια ευκαιρία να επανεφεύρει τον εαυτό του. Παίζει με τον αστυνομικό, αφήνοντας στοιχεία σχεδιασμένα να κάνουν αυτό το παιχνίδι γάτας και ποντικού ανάμεσά τους πιο επικίνδυνο, πιο προσωπικό. Σε αυτήν την ιστορία κατατρεγμού, ο Νερούδα αναγνωρίζει τις δικές του ηρωικές πιθανότητες: μια ευκαιρία να μετατραπεί τόσο σε ένα σύμβολο ελευθερίας όσο και σε έναν λογοτεχνικό θρύλο.

Ισότιμοι πρωταγωνιστές, δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, ίσως τελικά και ο ίδιος άνθρωπος, ο Πελουσονό και ο Νερούδα βρίσκονται στο πιο κομβικό σημείο της ζωής τους: εκεί όπου θα αναλάβουν επιτέλους πρωταγωνιστικό ρόλο και θα μείνουν στην ιστορία, ήρωες ενός αστυνομικού pulp τις ανατροπές του οποίου γράφουν οι ίδιοι.

Δεν είναι μόνο πως όσα τους ενώνουν είναι περισσότερα απ’ όσα τους χωρίζουν, ούτε το γεγονός πως σε ολόκληρη την ταινία δεν συναντιούνται ποτέ παρά το γεγονός ότι βρίσκονται συνεχώς στα ίδια μέρη. Είναι περισσότερο η κοινή σκηνοθετική οδηγία στους υπέροχους Λουίς Νιέκο (που υποδύεται τον Νερούδα) και Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ (που υποδύεται τον Πελουσονό) να παίζουν σαν να βρίσκονται μπλεγμένοι μέσα στις σελίδες ενός αστυνομικού best-seller με νότες σλάπστικ κωμωδίας, καθώς ο Πάμπλο Λαραΐν χτίζει γύρω τους μια technicolor ολόκληρη εποχή, μετατρέποντας την Ιστορία της Χιλής σε ένα κινηματογραφικό roller coaster που μπορεί να βαραίνει από το over the top voice over και την επεξηγηματική διάθεση κάθε ποιητικής μεταφοράς, αλλά που σε αναγκάζει να το παρακολουθείς σαν μια ανάσα ή πιο ταιριαστά σαν ένα σονέτο για όλα όσα ήταν, είναι και θα είναι ο Νερούδα για τη Χιλή και για τον κάθε Χιλιανό ξεχωριστά, αλλά κυρίως για όλα όσα κάνουν έναν ήρωα… πραγματικό ήρωα.
Στη σύγχρονη κοινωνία ζούμε την καθολική επιβολή του παραγωγικού-καταναλωτικού μοντέλου και την εμπορευματοποίηση κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας. Θέλοντας να σπάσουμε τα δεσμά ανελευθερίας, εκμετάλλευσης και κυριαρχίας που γεννούν οι εμπορευματοποιημένες σχέσεις, επιχειρούμε μέσα από τις προβολές φετινών και παλαιότερων κινηματογραφικών ταινιών χωρίς αντίτιμο, να απεκδύσουμε την κινηματογραφική Τέχνη από τη λογική του δούναι και λαβείν. Ταυτόχρονα καλούμε όλους εσάς να συμμετέχετε στο όλο εγχείρημα είτε προτείνοντας ταινίες, είτε φτιάχνοντας το δικό σας κινηματογραφικό έργο, για να το διαδώσουμε υλικά & ηλεκτρονικά έξω από τις λογικές της εμπορικής προώθησης και διαμεσολάβησης. Η πειρατεία σκοτώνει τον καπιταλισμό!!
Κινηματογραφική Ομάδα Α.Κ-46

ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ – ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΚΑΒΑΛΑΣ

θεωρία, teoria

Μέσα σε μια εβδομάδα άλλαξε ο κόσμος

kleovisΣχολιάστε

Ο συριακός πόλεμος. Κυρώσεις στην Άγκυρα; Καλώς! Ωστόσο, το 70% των δανείων των τουρκικών εταιρειών είναι με ευρωπαϊκές τράπεζες και υπάρχουν χιλιάδες εταιρείες που έχουν μετεγκατασταθεί στην Τουρκία (συμπεριλαμβανομένης της Barilla και της Benetton). Ο ατλαντισμός βρίσκεται στη λεωφόρο της δύσης. Ο στόχος της Μόσχας: δεν θα υπάρξει ποτέ πλέον ένα άλλο Κοσσυφοπέδιο (1999), ούτε μια άλλη Λιβύη (2011), ούτε «χρωματιστές» επαναστάσεις, συμπεριλαμβανομένης της Βενεζουέλα

Tank turchi a nord di Manbij
τουρκικά τεθωρακισμένα βόρεια της Manbij

 © Afp

Μέσα σε μια εβδομάδα ο κόσμος έχει αλλάξει: έφτασε ο Επικεφαλής, ο πραγματικός. Αυτός δεν είναι ένας πόλεμος όπως οποιοσδήποτε άλλος: ο κόσμος που προέκυψε από την κατάρρευση του Τείχους του Βερολίνου το 1989 έχει αλλάξει για άλλη μια φορά.

Μέσα σε λίγες μέρες έχουν καεί 30 χρόνια ιστορίας, ίσως ο Πούτιν τους έχει κερδίσει έχοντας γίνει ο αληθινός συν-διευθυντής της διεθνούς πολιτικής.

Ενώ οι ΗΠΑ εγκατέλειπαν την προστασία των κούρδων, το «πεζικό» τους εναντίον του Χαλιφάτου. Τα ρωσικά στρατεύματα γεμίζουν τώρα το κενό που άφησαν οι Ηνωμένες Πολιτείες και παρεμβάλλονται μεταξύ των δύο Raìs, Assad και Erdogan, και των κούρδων.

Ένας σχεδόν τέλειος συγχρονισμός ώστε να φαίνεται συμφωνημένος.

Η ΡΩΣΙΑ βλέπει μπροστά της έναν στόχο: να ορίσει ότι δεν θα γίνεται πλέον τίποτα ενάντια στα συμφέροντα της Μόσχας. Δεν θα υπάρξει πλέον ένα άλλο Κοσσυφοπέδιο (1999), δεν θα υπάρξει ούτε μια άλλη Λιβύη (2011) και ούτε «έγχρωμες» επαναστάσεις, συμπεριλαμβανομένης της Βενεζουέλας.

Όσον αφορά τη μελλοντική διεύρυνση του Νατο, ο ατλαντισμός, ορκισμένος εχθρός της Ρωσίας, μοιάζει να βρίσκεται στη λεωφόρο της δύσης.

Το πιο εμφανές είναι ότι η Τουρκία διέσπασε μια Συμμαχία που για 70 χρόνια φαίνονταν η πιο ισχυρή στον κόσμο. Ο Ερντογάν χλεύασε τις εκκλήσεις του Trump, της Ευρώπης και του γραμματέα Νατο Stoltenberg, που τώρα είναι ένας ζαλισμένος και αμήχανος ταξιδευτής.

Πρόκειται για ένα γεγονός που σημαδεύει μια ολόκληρη εποχή: οι αμερικανοί που είχαν τους κύριους συμμάχους τους στον αγώνα κατά του Isis στους κούρδους, τους εγκατέλειψαν για να μην συγκρουστούν με την Τουρκία, μέλος του Νατο από το 1953, που φιλοξενεί 24 βάσεις και πυραύλους με στόχο τη Μόσχα και την Τεχεράνη.

ΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ παράλογη. Σε αυτές τις συνθήκες, το ΝΑΤΟ δεν έχει πια κανένα νόημα, εκτός αν αλλάξει ριζικά. Πράγμα που δεν είναι εύκολο, δεν μπορούν να δώσουν μια κλωτσιά στην Τουρκία όπως με τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2020 στην Κωνσταντινούπολη, τη μόνη αληθινή κύρωση που ίσως εφαρμοστεί πραγματικά.

Η Τουρκία επέλεξε το δυτικό μέτωπο κατά τη δεκαετία του 1950, για να λειτουργήσει ως προγεφύρωμα στη Σοβιετική Ένωση, δηλαδή σε εκείνο τον κομμουνιστικό κόσμο που θεωρήθηκε ο πιο θανατηφόρος εχθρός. Και τώρα ο Ερντογάν, ο οποίος χρησιμοποιεί τους τζιχαντιστές ενάντια στους κούρδους αλλά και κατά της Δύσης και εκβιάζει την Ευρώπη με τους πρόσφυγες, έχει γίνει ο πιο επικίνδυνος αντίπαλος.

ΟΧΙ ΜΟΝΟ: Ο Putin, που μαζί με το Ιράν υποστηρίζει τον Άσαντ, είναι ο μόνος που μπορεί να συγκρατήσει τον Ερντογάν ή να διαπραγματευτεί μαζί του όχι ως ηττημένος αλλά ως σοβαρός πρωταγωνιστής σε σοβαρά πράγματα όπως το Idlib, η Rojava, το μέλλον της Συρίας, το αντιπυραυλικό σύστημα S-400, το πυρηνικό ζήτημα, το ρωσικό φυσικό αέριο του οποίου η Άγκυρα είναι ο μεγαλύτερος αγοραστής.

Σίγουρα, όπως έγραφε την προηγούμενη τρίτη scriveva martedì scorso στο manifesto ο Manlio Dinucci, είναι δύσκολο να παραδεχτούμε ότι έχει στραφεί εναντίον ενός συμμάχου στον οποίο το ΝΑΤΟ έχει επενδύσει 5 δισεκατομμύρια δολάρια και αντιπροσωπεύει μια πλούσια δυτική πολεμική αγορά.

ΟΜΩΣ ΤΕΧΝΙΚΑ το Nato δεν μας χρησιμεύει πλέον σε τίποτα από τότε που οι ΗΠΑ παραιτήθηκαν από τον ρόλο τους ως ηγέτη-οδηγού της Δύσης: με λίγα λόγια ο Trump όχι μόνο εγκατέλειψε τους κούρδους αλλά και την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή στα χέρια της Ρωσίας, το μόνο κράτος που σήμερα κάνει τους πολέμους νίκη και δεν εγκαταλείπει τους συμμάχους. Είναι αλήθεια μάλιστα ότι ο Πούτιν μετέβη στη Σαουδική Αραβία για να καθησυχάσει το Ριάντ απέναντι στο Ιράν, σύμμαχο της Μόσχας στη Συρία.

Τα μόνα θετικά νέα για τους Αμερικανούς, όπως αναφέρει η Wall Street Journal, είναι ότι πωλούν πυρηνικούς σταθμούς στους σαουδάραβες.

Το σημαντικό για τον Trump, κατά βάθος, είναι να τιμολογεί, να εκδίδει τιμολόγια.

Για τις Usa Ευρώπη και Μέση Ανατολή δεν είναι πλέον στρατηγικές: είναι αγορές στις οποίες μπορούν να πωληθούν όπλα και στρατιωτική υποδομή, συμπεριλαμβανομένων μισθοφόρων που σύντομα θα χρησιμοποιούμε κι εμείς αντί για στρατιωτάκια σοκολάτας.

ΟΙ ΠΙΟ ΧΑΖΟΙ είναι οι σαουδάραβες του δολοφόνου πρίγκιπα Mohammed bin Salman, στον οποίο ο Trump πούλησε όπλα για 100 δισεκατομμύρια δολάρια και που χτυπήθηκαν μέσα στο σπίτι τους από μια επίθεση που μείωσε τη παραγωγή πετρελαίου κατά το ήμισυ. Αλλά αυτά τα όπλα δεν χρησιμεύουν σε τίποτα διότι οι δειλοί σαουδικοί χάνουν στην Υεμένη ενάντια στους σιίτες Houthi που υποστηρίζονται από την Τεχεράνη. Και γι αυτό αγκαλιάζουν και τον Πούτιν.

ΜΑ ΕΙΧΑΤΕ πραγματικά πιστέψει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ακόμα πρόθυμες να πεθάνουν για τους κούρδους, τους άραβες ή τους ευρωπαίους; Μετά τις αποτυχίες του Αφγανιστάν και του Ιράκ, κανείς στην Ουάσιγκτον δεν θέλει να πεθάνει για την ασφάλειά μας.

Δεν σκέφτεται μόνο ο Τραμπ έτσι. Και ο Ομπάμα το 2011 αποσύρθηκε από το Ιράκ αφήνοντας τη χώρα στο χάος και στη συνέχεια στα χέρια του Χαλιφάτου.

Ο πόλεμος κατά του ισλαμικού κράτους στους αμερικανούς δεν κόστισε ούτε ένα θάνατο Ηπα: 11.000 κούρδοι σκοτώθηκαν αντιθέτως.

Εάν ο Ερντογάν μας εκβιάζει, ο Τραμπ μας κοροϊδεύει αιματηρά. Οι ευρωπαίοι τζιχαντιστές το σκάνε από τις κουρδικές φυλακές; Αν τους θέλετε πηγαίνετε να τους πιάσετε, λέει ο Trump. Πιο ξεκάθαρο από έτσι δεν υπάρχει.

Αλλά τα ασβεστωμένα μνήματα που κυβερνούν την Ευρώπη λένε τη μια ανοησία πίσω από την άλλη.

Για παράδειγμα διατάσσουν το εμπάργκο όπλων κατά της Τουρκίας. Κρίμα που είμαστε εμείς ακριβώς με τη Leonardo-Finmeccanica που κατασκευάζουμε τα όπλα στην Τουρκία: για παράδειγμα τα θαυμάσια ελικόπτερα Mangusta από την Agusta-Westland.

ΚΙ ΟΜΩΣήμασταν τόσο ευτυχισμένοι όταν εισπράτταμε από τους τούρκους: παραγγελίες και θέσεις εργασίας, τι θέλετε περισσότερο;

Κάποιοι θα ήθελαν να επιβάλουν κυρώσεις στην Άγκυρα. Λοιπόν το 70% των δανείων των τουρκικών εταιρειών είναι με ευρωπαϊκές τράπεζες και εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, εταιρειών έχουν μεταφερθεί στην Τουρκία: θα θέλατε να μποϊκοτάρετε τα ζυμαρικά Barilla ή την Benetton τώρα;

Στους ευρωπαίους ο Νέος Κόσμος, χωρίς αληθινό Νατο, χωρίς νόμο και χωρίς διαμεσολαβήσεις, αλλά γεμάτος αντιφάσεις-αντιθέσεις και με τον Πούτιν επί κεφαλής, έπεσε πάνω σαν ένα τρένο σε κούρσα. Και τώρα ο χρόνος έχει λήξει.

Vladimir Putin (Afp)https://ilmanifesto.it/in-una-settimana-il-mondo-e-cambiato/

Ο χρήστης  έκανε Retweet

 Πριν από 4 ώρες

Graffiti in Bologna, Italy in solidarity with the resistance of

 

διεθνισμός, internazionalismo

Η “Διαδικασία Ειρήνευσης” είναι μια συνταγή του κεφαλαίου. Συνέντευξη με τον Jon Iurrebaso Atutxa

kleovisΣχολιάστε

03 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2019 | IN NOTES. ΣΤΙΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

 

Δημοσιεύουμε τη δεύτερη από δύο συνεντεύξεις που είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε χάρη σε ιταλούς συντρόφους που ζουν και αγωνίζονται στην Euskal Herria γύρω από την τρέχουσα κατάσταση στη Χώρα των Βάσκων και τον αγώνα για ανεξαρτησία και σοσιαλισμό. Σε αυτή τη συνέντευξη θέσαμε κάποιες ερωτήσεις στον Jon Iurrebaso Atutxa, πρώην πολιτικό κρατούμενο βάσκο και πρώην μαχητή της Ε.Τ.Α. σχετικά με τη λεγόμενη ειρηνευτική διαδικασία και τις συνέπειές της. Για να διαβάσετε την πρώτη συνέντευξη με τον Sendoa Jurado σχετικά με το Κίνημα για την Αμνηστία και ενάντια στην Καταστολή, κάντε κλικ qui.

Il “Processo di Pace” è una formula del capitale. Intervista a Jon Iurrebaso Atutxa

1.- Μας εξηγείς εν συντομία την αγωνιστική πορεία σου στη βασκική αριστερά;

Το Κίνημα Εθνικής Απελευθέρωσης των Βάσκων, θέλω να πω ότι το δικό μου είναι το ίδιο μαχητικό μονοπάτι που πολλοί από τους συντρόφους μου πραγματοποίησαν στο Βασκικό Κίνημα Εθνικής Απελευθέρωσης. Όσον αφορά εμένα, τόσο όσον αφορά την δέσμευση όσο και τον αριθμό των ετών στράτευσης, έχω αγωνιστεί στην ΕΤΑ, στην Βασκική Σοσιαλιστική Επαναστατική Οργάνωση Εθνικής Απελευθέρωσης (Nazio Askapenerako Euskal Erakunde Sozialista Iraultzailea), στο Euskadi Ta Askatasuna. Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο συνελήφθην, δικάστηκα και φυλακίστηκα τρεις φορές, τόσο στα ισπανικό κράτος όσο και στο γαλλικό. Ήμουν φυγάς δύο φορές και ήμουν επίσης μέλος άλλων οργανώσεων του Ε.Ν.Α.Μ., ακριβώς όπως και πολλοί άλλοι βάσκοι επαναστάτες μαχητές, όπως αναφέρθηκε παραπάνω.

2.- Πώς γεννήθηκε η αποκαλούμενη ειρηνευτική διαδικασία και πώς την αντιλήφθηκε το βασκικό κίνημα;

Είναι ένα ευρύ και σύνθετο ζήτημα-ερώτημα για να μπορέσω να απαντήσω σε τέσσερις γραμμές. Παρ ‘όλα αυτά, θα προσπαθήσω να διευκρινίσω ορισμένα σημεία, πάντα σύμφωνα με την άποψή μου και σε σχέση με την αγωνιστική μου εμπειρία, διότι δεν σκοπεύω να μιλήσω γι’ αυτό παρά μόνο στο όνομά μου. Θα μιλήσω σε προσωπικό επίπεδο, ως επαναστάτης μαχητής, στο όνομα καμιάς οργάνωσης.

Αρχικά θα ασχοληθώ με την «Ειρηνευτική Διαδικασία» (P.d.P.). Για να αναλύσουμε λίγο τον όρο αυτό αρκεί να διευκρινίσουμε εκείνο που κρύβεται μέσα του, στην Euskal Herria όπως στην Ιρλανδία, στη Βόρεια Αφρική, στο Σαλβαδόρ, στη Γουατεμάλα και σε κάθε γωνιά του κόσμου … Στις χώρες αυτές δεν χρησιμοποιήθηκε συστηματικά η ίδια μαγική φόρμουλα, ο ιμπεριαλισμός έχει χρησιμοποιήσει κάποια άλλη μεταμφίεση, αλλά όλες αυτές οι διαδικασίες, κατά τη γνώμη μου, έχουν το ίδιο εμπορικό-εργοστασιακό σήμα, ακόμη και αν έχουν αναπτυχθεί σε διαφορετικό χρόνο, σε μια διαφορετική απόσταση και σε διαφορετικό πολιτικό πλαίσιο και συγκυρία. Με λίγα λόγια, τι περιέχει η Ειρηνευτική Διαδικασία; Απλά, την αποδοχή της ήττας από πλευράς των επαναστατικών δυνάμεων. Εάν σε μια ειρηνευτική διαδικασία μια επαναστατική δύναμη αφήνει τα οικονομικά μέσα παραγωγής στα χέρια του εχθρού και ακέραιο το καταπιεστικό-κατασταλτικό σύστημα, αν όλα συνεχίζουν να εξαρτώνται από το κεφάλαιο, εάν αποδέχεται την «Ειρήνη», άδεια λέξη, γυμνή, μακρινή από τον ταξικό αγώνα, ως αφηρημένο γεγονός … όλα έχουν τελειώσει. Πρώτα έχασαν ιδεολογικά, επειδή παρέδωσαν τα θεωρητικά όπλα πριν ακόμα από τα υλικά. Χώθηκαν μέσα σε μια στρατηγική ήττα, μερικές φορές χωρίς να το συνειδητοποιήσουν. Είναι σκληρό να λέμε αυτό, αλλά είναι η αλήθεια. Οι επαναστάτες όλου του κόσμου πρέπει να το γνωρίζουν, ειδικά τώρα, διότι στην Κολομβία, για άλλη μια φορά, έχει αποδειχθεί σε τι πράγμα οι «Ειρηνευτικές Διαδικασίες» που προωθούνται από τον ιμπεριαλισμό συνίστανται πραγματικά.

Θέλω να πω ότι δεν είναι αλήθεια ότι σε μια δεδομένη ιστορική στιγμή μια επαναστατική και απελευθερωτική διαδικασία πρέπει σε κάθε περίπτωση (ναι ή ναι) να υποχωρήσει μπροστά στο κεφάλαιο, παίρνοντας ως πρόσχημα την επαναστατική δύναμη και τις υποτιθέμενες γενικές συνθήκες, δεν καταλαβαίνω σε ποια καταστροφική κατάσταση ζουν. Αυτή η παραίτηση-παράδοση μπορεί να συγκαλυφθεί με πολλούς τρόπους: «Βλέποντας και λαμβάνοντας υπόψη ότι η ώρα των όπλων έχει περάσει, με απλά πολιτικά μέσα μπορούμε να αποκτήσουμε εκείνο που με τα όπλα δεν καταφέραμε …», «Ο ένοπλος αγώνας δεν είναι ηθικός», “Μπορούμε να ξεκινήσουμε τη διαδρομή μέσα από τα θεσμικά όργανα», «Πρέπει να οικοδομήσουμε συμμαχίες για να κρύψουμε κάποιες ρωγμές», «Χωρίς μια συμφωνία με την αστική τάξη δεν θα υπάρξει πρόοδος». Η φιλοσοφία του «εφικτού», εκείνη που φτάνει με τους στόχους του καπιταλισμού ή με εκείνους των χωρών καταπιεστών. Συμβιβαστική στάση, ποσιμπιλισμός λοιπόν. Ή βάζοντας κατά μέρος την επαναστατική ηθική και την επαναστατική αισθητική, ενώ οι αξίες και οι φιλοσοφικές έννοιες της μπουρζουαζίας εξαπλώνονται σιγά-σιγά … και ένα μεγάλο κλπ..

bj

Σε κάθε περίπτωση, το μονοπώλιο της βίας παραμένει στα χέρια του κεφαλαίου, ενώ τα καταπιεσμένα έθνη πρέπει να καταστρέψουν ή να παραδώσουν τα αμυντικά τους εργαλεία στο κεφάλαιο. Το ότι η δομή o μηχανισμός και η μορφή του κράτους (για την ακρίβεια η μορφή του κράτους του κεφαλαίου) δεν αλλάζει είναι πράγμα που αποδεικνύεται στα έθνη που αναφέρθηκαν παραπάνω και σε όλες τις ειρηνευτικές διαδικασίες. Από την άλλη πλευρά, έχει αποδειχθεί ότι η μπουρζουαζία, η ολιγαρχία, τα μονοπώλια του διεθνούς κεφαλαίου ή όποια κι αν είναι η οντότητα / η κατάσταση ενισχύονται από την ειρηνευτική διαδικασία. Με λίγα λόγια, η «Ειρηνευτική Διαδικασία» είναι μια φόρμουλα του κεφαλαίου, μια νίκη της πλειοψηφίας, για να αποφευχθεί η επανάσταση των εργαζομένων στη χώρα. Αυτές οι σάπιες υποτιθέμενες «ειρηνευτικές διαδικασίες» υπήρξαν εργαλεία πολέμου του ιμπεριαλισμού. Χωρίς εξαιρέσεις.

Εάν το κεφάλαιο δεν επιτύχει το στόχο του μέσω της «Διαδικασίας Ειρήνευσης», μπορεί πάντα να κάνει εκείνο που έκανε με τους Ταμίλ τίγρεις και με το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού του ή με εκείνο που κάνει με την Παλαιστίνη. Για την εργαζόμενη τάξη και την καταπιεσμένη χώρα ο καπιταλισμός είναι βαρβαρότητα. Για το κεφάλαιο και την αστική τάξη, αντιθέτως, η αγριότητα συνίσταται στην οικειοποίηση του μέλλοντος τους από την εργαζόμενη τάξη και τους καταπιεσμένους. Δεν είναι καθόλου περίπλοκο. Δεν θα παραχωρήσουν εύκολα τα προνόμιά τους. Θα αμυνθούν με όλα τα όπλα που κατέχουν. Προσωπικά πιστεύω ότι θα πρέπει να κάνουμε το ίδιο πράγμα. Και θα πρέπει να είμαστε σαφείς ότι ο ισχύων νόμος είναι ο νόμος του κεφαλαίου και των κατακτητών, που είναι ο νόμος των ιμπεριαλιστών. Είμαστε ακριβώς εμείς εκείνοι που είναι απόλυτα νομιμοποιημένοι να αγωνιστούμε και να αμυνθούμε.

Τούτου λεχθέντος, γιατί φτάσαμε σε διαφορετικές ειρηνευτικές διαδικασίες στην Euskal Herria; Υπάρχουν αρκετές διαδικασίες αυτού του τύπου: αυτή που πραγματοποιήθηκε στην Αλγερία (αποκαλούμενη «Οι συνομιλίες του Αλγερίου», του 1989), εκείνη που αποκαλούν «Lizarra Garazi» (από το 1998-στο 1999) και η τελευταία, που διεξήχθη από το 2005 έως το 2007. Η Ειρηνευτική Διαδικασία προέρχεται από τη Στρατηγική της Διαπραγμάτευσης (S.d.N.). Τα τελευταία 60 χρόνια, για την ακρίβεια απ’ όταν γεννήθηκε η ΕΤΑ, διεξήχθησαν συζητήσεις και διασπάσεις στο πλαίσιο της διαδικασίας απελευθέρωσης των Βάσκων τόσο όσον αφορά στην πολιτική θέση, όσο και στην ιδεολογική και τακτική, και όσον αφορά στη στρατηγική, όπως εξ άλλου συνέβη και σε άλλες χώρες. Θα ήταν λίγο μακρύ να μιλήσουμε για όλο αυτό τώρα. Ωστόσο, τουλάχιστον, θα δώσω τη γνώμη μου σχετικά με την Στρατηγική των Διαπραγματεύσεων. Η S.d.N. και το P.d.P. είναι αδελφός και αδελφή και αμφότεροι είναι παιδιά του κεφαλαίου, αλλά όχι μόνο του κεφαλαίου. Γιατί; Επειδή η σοσιαλδημοκρατία, ο ρεφορμισμός, ο οπορτουνισμός και διάφοροι τομείς της αστικής τάξης προωθούν, βοηθούν και επικροτούν, χειροκροτούν. Χιλιάδες άνθρωποι της βασκικής εθνικιστικής αριστεράς (Ezker Abertzalea) πίστεψαν ειλικρινά ότι θα είχαμε αγωνιστεί (συμπεριλαμβανομένου του ένοπλου αγώνα) κατά της Γαλλίας, κατά της Ισπανίας και κατά του κεφαλαίου μέχρι να επιτύχουμε την ανεξαρτησία και τον σοσιαλισμό. Η αλήθεια υπήρξε πιο σκληρή, απάνθρωπη, και εξακολουθεί να είναι. Υπήρξε μια προσπάθεια να αποδυναμωθούν και να εξολοθρευτούν όλοι οι επαναστατικοί αγώνες, και σχεδόν κατάφεραν να επιτευχθεί ο στόχος τους, καταστρέφοντας το Κίνημα Εθνικής Απελευθέρωσης των Βάσκων (Ε.Ν.Α.Μ.- Euskal Nazio Askapenerako Mugimendua). Αλλά πολλοί έχουν πει «ΟΧΙ» σε αυτή την προδοσία και σε αυτή την επαίσχυντη παράδοση. Και συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για τους παντοτινούς στόχους : την ανεξαρτησία, τον σοσιαλισμό, την ανάκτηση / την επανοικειοποίηση της βασκικής γλώσσας (την euskara) και την εθνική επανένωση.

Η Στρατηγική της Διαπραγμάτευσης δεν μπόρεσε ποτέ να είναι ένα τακτικό εργαλείο ικανό να επιτύχει ικανοποιητικά αποτελέσματα, διότι το κεφάλαιο και οι σύμμαχοί του είχαν / έχουν πλήρως υπό έλεγχο την ίδια την Ειρηνευτική Διαδικασία. Και πολύ λιγότερο όταν η S.d.N. και η P.d.P. μετατράπηκαν σε ένα στόχο. Οπότε έλαβε τέλος η επαναστατική θέση του Ε.Ν.Α.Μ. Το ίδιο το Ε.Ν.Α.Μ., στο σύνολό του, έπρεπε να γνωρίζει ότι το κεφάλαιο και οι σύμμαχοί του είχαν εφεύρει τη Στρατηγική της Διαπραγμάτευσης, και ότι η P.d.P. [Ειρηνευτική Διαδικασία] δεν ήταν παρά ένα δηλητηριώδες σύνθημα. Μερικοί από το Ε.Ν.Α.Μ. ναι το γνώριζαν, και αρκετά καλά μεταξύ άλλων. Η ρεφορμιστική, οπορτουνιστική, possibilist και υποχωρητική ηγεσία του ξεπουλήματος γνώριζαν όλα αυτά επακριβώς. Εμείς, επαναστατικοί τομείς του Ε.Ν.Α.Μ., δεν είχαμε τις επαρκείς θεωρητικές και στρατηγικές ικανότητες για να κατανοήσουμε όλο αυτό, ήταν το τρομερό λάθος μας. Κάναμε αυτοκριτική, σε βάθος, για το λόγο αυτό συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε, να διορθώνουμε τα λάθη που έγιναν στα προηγούμενα στάδια με όλη την ελευθερία δράσης. Μάθαμε λανθάνοντας και τώρα ξέρουμε ότι πρέπει να μελετήσουμε σε βάθος την επαναστατική θεωρία, πρέπει να συνεχίσουμε τον θεωρητικό-ιδεολογικό αγώνα δίχως έλεος. Πρέπει πάντα να πολεμούμε την ηγεμονία της μικροαστικής τάξης, με νύχια και με δόντια, για να εγγυηθούμε την ηγεσία από πλευράς της βασκικής εργαζόμενης τάξης κατά τη διάρκεια της επαναστατικής απελευθερωτικής διαδικασίας, για την ακρίβεια το βασκικό προλεταριάτο.

Λοιπόν, πώς το πήρε το Ε.Ν.Α.Μ.; Λέω ότι η S.d.N. έτρεχε από το 1988, επομένως εκείνοι που την οδήγησαν ήξεραν ότι δεν θα ωφελήσει τη Χώρα των Βάσκων, αλλά οι μεταρρυθμιστές-ρεφορμιστές της Ezker Abertzalea, οι σοσιαλδημοκράτες και η μικροαστική τάξη είχαν ήδη κάνει την επιλογή τους. Μιλώντας με σαφήνεια και ειλικρίνεια, μια οποιαδήποτε επαναστατική δομή πρέπει να γνωρίζει ότι ο κύριος στόχος της Ειρηνευτικής Διαδικασίας είναι η παράδοση των όπλων, διότι αυτό ακριβώς είναι το πιο σημαντικό εργαλείο που το κεφάλαιο, τα κράτη και το σύστημα που οργανώνονται από αυτό δεν μπορούν να αποδεχθούν. Και δεν μιλάμε για ένοπλο αγώνα ως ένα τοτέμ, αλλά ως ένα μέσο, μια μορφή αγώνα, που πρέπει επομένως να γίνει κατανοητή ως μια ολοκληρωμένη και αναπόσπαστη επαναστατική στρατηγική στην υπηρεσία του σοσιαλισμού και της ανεξαρτησίας.

 

DoNgHJNX0AA62FX

Όπως αναφέρθηκε, ορισμένοι επέλεξαν από καιρό να εγκαταλείψουν τον ένοπλο αγώνα και τα λαϊκά κινήματα (και άλλα πράγματα) για να εισέλθουν στο γαλλικό και ισπανικό σύστημα. Οι άλλοι ούτε που το φαντάζονταν όλο αυτό. Πίστευαν ειλικρινά, αθώα θα λέγαμε τώρα, ότι η Στρατηγική της Διαπραγμάτευσης θα μας είχε οδηγήσει στη νίκη. Αφού είδαμε κάποια από τα πράγματα που έγιναν αυτά τα τελευταία χρόνια (ή δεν έγιναν, κατά περίπτωση), όλο αυτό μας οδήγησε στο να σκεφτούμε ότι το Ε.Ν.Α.Μ. τελείωσε όπως έπρεπε να τελειώσει. Γιατί; Λόγω μιας τρομερής έλλειψης κατάρτισης, επειδή ο πολιτικο-στρατιωτικός αγώνας δεν είχε καθιερώσει / συνεισφέρει επαρκείς συζητήσεις, διότι το γαλλικό και το ισπανικό σύστημα επιτέθηκαν στη Χώρα των Βάσκων πολιτισμικά, οικονομικά και με την καταστολή, ενώ η μπουρζουαζία και η μικροαστική τάξη έκαναν / κάνουν τη δουλειά τους. Και επίσης διότι, εκείνη τον καιρό, δεν προετοιμάσαμε και δεν εξοπλίσαμε επαρκώς την αντίσταση με την επαναστατική θεωρία, όπως συνέβη εξάλλου σε πολλές άλλες χώρες. Δηλαδή, εάν οι στόχοι μας είναι η ανεξαρτησία και ο σοσιαλισμός, γιατί να μην δημιουργήσουμε μια επαναστατική κομμουνιστική δομή, ακόμα περισσότερο όταν η δημιουργία της δεν έρχονταν σε αντίθεση με τον ένοπλο πολιτικο-στρατιωτικό αγώνα;

Είναι προφανές ότι ο αγώνας που πρέπει να συνεχίσουμε πρέπει να είναι ένας ολοκληρωμένος αγώνας, ο οποίος αναπόφευκτα περνά κατ ‘ανάγκην μέσα από την κατασκευή του Βασκικού Σοσιαλιστικού Κράτους. Και για άλλη μια φορά διαπιστώθηκε σαφώς ότι τα συμφέροντα της βασκικής μπουρζουαζίας και εκείνα της βασκικής εργαζόμενης τάξης είναι ανταγωνιστικά, κι ας λένε ότι είναι όλοι βάσκοι.

3.- Ποιοι ήταν οι στόχοι της αλλαγής της στρατηγικής και ποιες, κατά την άποψή σου, είναι οι υποτιμημένες αντιφάσεις που οδήγησαν στην αποτυχία της;

Όσον αφορά το πρώτο μέρος της ερώτησης, οι λόγοι για τη μεταβολή της στρατηγικής είναι γνωστοί σύμφωνα με τους εκπροσώπους των σοσιαλδημοκρατών (Sortu / EHBildu). Αφενός, μετά τις τζιχαντιστικές επιθέσεις, ο ένοπλος αγώνας δεν μπορούσε να συνεχιστεί. Από την άλλη πλευρά το πρόβλημα ήταν ο ίδιος ο ένοπλος αγώνας, επειδή εμπόδιζε το μήνυμα του Ε.Ν.Α.Μ. να εξαπλωθεί, να διαχυθεί και να διαδοθεί. Ο βασκικός λαός ήταν ώριμος …Και μιας και ο εχθρός μας αρνούνταν να διαπραγματευτεί με την Ε.Τ.Α. (οι συνέπειες της σύγκρουσης και όχι η αιτία), η Επίσημη Ρεφορμιστική Εθνικιστική Αριστερά προώθησε μερικά μονομερή βήματα: την παράδοση των όπλων, την παράδοση της επαναστατικής θεωρίας, την αποδοχή του νόμου και της νομοθεσίας του εχθρού και ένα μακρύ κλπ. Εν τω μεταξύ έλεγαν ότι θα είχαν ξεκινήσει την πορεία της ανυπακοής, αλλά αυτό που συνέβη είναι προφανές. Δεν αναπτύχθηκε καμία πολιτική αντίσταση, από καμία πλευρά. Η Επίσημη Ρεφορμιστική Εθνικιστική Αριστερά έχει εξαλείψει όλες τις οργανώσεις του Ε.Ν.Α.Μ. (συμπεριλαμβανομένης της E.T.A.) και ενσωματώθηκε στο σύστημα του εχθρού μας. Η Επίσημη Μεταρρυθμιστική Εθνικιστική Αριστερά (Sortu / EHBildu) έχει τώρα αποδεχθεί μια φρανκική μεταρρύθμιση, την οποία στον καιρό της είχε αρνηθεί και απορρίψει, η οποία διευρύνθηκε και αναπτύχθηκε το 1978, με το θάνατο του Φράνκο. Πόσο ακόμη; Μέχρι του σημείου να παρουσιαστούν ως υποψήφιοι στις εκλογές για τον αρχηγό της κυβέρνησης του Βασιλείου της Ισπανίας.

Το Ezker Abertzalea ανέκαθεν ισχυρίζονταν ότι το 1978 η δικτατορία, μέσω μιας συμβολικής μεταρρύθμισης, μεταμορφώθηκε σε ένα κοινοβουλευτικό αστικό μοναρχικό σύστημα (γιατί είναι πάντα μια δικτατορία της αστικής τάξης, προφανώς) και ότι αγνοούνταν τα εθνικά και κοινωνικά δικαιώματα της Χώρας των Βάσκων. Σήμερα το EHBildu θεωρεί το P.S.O.E.-G.A.L. (Partido Socialista Obrero Español-Grupos Antiterroristas de Liberación, Σοσιαλιστικό Εργατικό Ισπανικό Κόμμα-Αντιτρομοκρατική Απελευθερωτική Ομάδα) ως αριστερή δύναμη. Έτσι έχουν τα πράγματα, τόσο ωμά. Εάν αυτό ήταν λίγο, βρισκόμαστε μπροστά σε μια τρομερή οικονομική και πολιτική κρίση. Ορισμένοι την παρομοιάζουν με εκείνη του είκοσι εννέα του περασμένου αιώνα, εκείνη του 1929, και ισχυρίζονται ότι αυτή η τελευταία μεγάλη κρίση οδήγησε στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, επειδή το κεφάλαιο ήθελε να βάλει τα πράγματα πίσω στη θέση τους. Υπό αυτή την έννοια είναι λογικό να πιστεύουμε ότι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αυτή η κρίση πρέπει να περάσει στην Euskal Herria. Τώρα δεν έχει πλέον νόημα να κάνουμε το παιδί του P.N.V. που τάχει χάσει: «Σφάλαμε, συγγνώμη …». Όλοι θα πρέπει να επιλέξουμε. Με ποιον είμαστε; Με την εργαζόμενη τάξη; «Με όλους»; «Με την Euskal Herria»; Αυτό που λέμε είναι απλό: δεν υπάρχει απελευθέρωση, αν δεν υπάρχει πλήρης απελευθέρωση. Δεν μας μένει τίποτα άλλο να κάνουμε από το να οικοδομήσουμε ένα Βασκικό Σοσιαλιστικό Κράτος. Και για την επίτευξη της ανεξαρτησίας και του σοσιαλισμού είναι απαραίτητη η επανάσταση. Ο μόνος δρόμος. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Όσον αφορά το δεύτερο μέρος της ερώτησης, αν κατάλαβα σωστά, με ρωτάτε γιατί ήρθαμε σε αυτήν την κατάσταση. Με άλλα λόγια: το Ε.Ν.Α.Μ. δεν θα μπορούσε να είχε ξεπεράσει τις αντιφάσεις που είχε μέσα του, για να μην φτάσει σε αυτή την κατάσταση;

Προηγουμένως έδωσα μερικά κλειδιά ανάγνωσης. Πάντα κατά τη γνώμη μου. Πριν από τη δεκαετία του ’80 στο Ε.Ν.Α.Μ. υπήρχε η δυνατότητα όχι μόνο να εργαστούμε για την Ανεξαρτησία, αλλά και να εμβαθύνουμε το θέμα του σοσιαλισμού σε κάθε τομέα του κινήματος. Αυτό θα έπρεπε να είναι πρωτίστως μια ευθύνη της E.T.A .. Γιατί; Επειδή ήταν σαφές ότι, εντός του Ε.Ν.Α.Μ., η Ε.Τ.Α. ήταν ο πολιτικός οδηγός της διαδικασίας. Δεν ήταν έτσι, ο ρεφορμισμός και η μικροαστική τάξη άρχισαν να κερδίζουν πολιτικό βάρος και μας οδήγησαν στο σημείο όπου είμαστε σήμερα ή όπου φτάσαμε. Είναι αλήθεια ότι, και πρέπει να λεχθεί χωρίς κόμπλεξ, η κομμουνιστική ευαισθησία (τα διαφορετικά ρεύματα της αριστεράς, αλλά σε κάθε περίπτωση επαναστατικά) δεν γνώριζε ή δεν ήθελε να δημιουργήσει μια κομμουνιστική δομή. Κατά τη γνώμη μου υπάρχουν μερικοί κύριοι λόγοι. Ο ένας είναι ότι ζούμε σε ένα καπιταλιστικό κέντρο του κόσμου. Έχουμε περάσει από περιόδους πολέμου, αλλά πολλοί βάσκοι έχουν συσσωρεύσει πλούτη από γενιά σε γενιά, και η φιλοσοφία που όλα αυτά συνεπάγονται είναι πολύ αστική … Από την άλλη πλευρά, μπροστά στις αντιφάσεις προέκυπτε ένα διαδεδομένο συναίσθημα: «Πρέπει να οδηγήσουμε μπροστά όλη την παράγκα». Είναι ένας τρόπος να το πούμε. Μια ιδεολογία διαταξική. «Πρέπει να κερδίσουμε την ελευθερία όλων». Όλοι μαζί, στην εθνική ένωση …

Σίγουρα, ποια απελευθέρωση; Εθνική; Κοινωνική; Στον 21ο αιώνα η μπουρζουαζία ενός έθνους δεν έχει άλλη επιλογή (και ούτε την θέλει) εκτός από το να πολεμήσει με μερικούς από τους ταξικούς εχθρούς της. Έτσι το να συμμαχούμε με την αστική τάξη είναι μια μεγάλη παγίδα. Η εργαζόμενη τάξη ενός καταπιεσμένου έθνους πρέπει να κρατήσει τα σύμβολα του σοσιαλισμού και της ανεξαρτησίας ψηλά, όρθια και με ψηλά το κεφάλι. Θα πρέπει επίσης να ειπωθεί ξακάθαρα, σαφώς, ότι αυτοί οι καταπιεσμένοι δεν θα πάρουν ποτέ μέρος σε μικρούς ή μεγάλους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, αντίθετα, θα πάρουν μέρος με την παγκόσμια εργαζόμενη τάξη. Δεν είναι αλήθεια ότι πρέπει να δώσουμε προτεραιότητα στον «δικό μας κόσμο». Τι είναι τότε ο «κόσμος των άλλων»; Δεν θα υπάρξει ειρήνη σε αυτό τον πλανήτη μας όσο θα υπάρχει καταπίεση. Πρέπει να τερματίσουμε κάθε καταπίεση,να θέσουμε τέλος. Δεν υπάρχει μέλλον δίχως τον έλεγχο των καταπιεσμένων σε όλους τους τομείς και τα συμφραζόμενα, τις συγκυρίες και τα περιβάλλοντα. Εάν δεν είμαστε σε θέση να πάρουμε, να διατηρήσουμε και να αναπτύξουμε τη δύναμη-την εξουσία των καταπιεσμένων, είμαστε χαμένοι. Ή εμείς ή εσείς. Δεν υπάρχει μέση οδός.

IMG 20190125 211859 compressed

4.- Πόσο οι υποκειμενικότητες που οδήγησαν τη διαδικασία καθόρισαν την γραμμή της και πόσο αντιθέτως ο αφοπλισμός απαντούσε σε ένα ευρέως διαδεδομένο αίτημα μέσα στη βασκική κοινωνία;

Εδώ, σε αυτόν τον αγώνα, υπήρξαν και υπάρχουν προσεγγίσεις ταξικές ή υπο-ταξικές, τόσο από πλευράς Γαλλίας και Ισπανίας όσο και από την Euskal Herria. Η ανάπτυξη της ταξικής πάλης στην Euskal Herria, εξάλλου. Αυτά είναι τα πράγματα. Η ανώτερη αστική τάξη και πάνω απ ‘όλα η φιλοσοφία της μικροαστικής τάξης υπήρξαν μόνιμα παρούσες από τότε που γεννήθηκε η ΕΤΑ. Στην οργάνωση (στην ΕΤΑ), ειδικά στα πρώτα 15-20 χρόνια, διεξήχθησαν πολλές συζητήσεις σχετικά με την κατάσταση στην οποία πάσχει η Βασκική Χώρα. Είναι ένα έθνος η Euskal Herria; Αν είναι, ποια Euskal Herria θέλουμε; Θέλουμε μια δημοκρατία σαν αυτή που μας καταπιέζει; Στο τέλος ορίστηκαν τα υποκείμενα και οι στόχοι. Για πολλά χρόνια ο στόχος ήταν εκείνος να κάνουμε την σοσιαλιστική επανάσταση στην Euskal Herria. Το υποκείμενο η βασκική εργαζόμενη τάξη και γενικότερα ο βάσκος εργαζόμενος. Και για τα επόμενα χρόνια … αυτό που μόλις είπαμε. Το βασιλεύον Κεφάλαιο. Η θριαμβεύουσα μπουρζουαζία, η νικηφόρα. Αυτή τη στιγμή.

Η κοινωνία των Βάσκων ζητούσε από την Ε.Τ.Α. να αφήσει τα όπλα; Κατά τη γνώμη μου δεν είναι καθόλου ηθικό να τίθεται η ερώτηση με αυτό τον τρόπο. Μήπως διηγηθήκαμε την ιστορία με αυτόν τον τρόπο; Η E.T.A. παρέδωσε τον εξοπλισμό της και την επαναστατική της θεωρία επειδή το ήθελε, ή καλύτερα επειδή οι μαχητές της εποχής εκείνης αποφάσισαν να το κάνουν, λόγω των απειλών (επειδή είχαν επιλέξει κάποιες στρατηγικές αλλαγές) ή με δική τους βούληση.

Σε κάθε περίπτωση, η κοινωνία των Βάσκων ήθελε πολλά πράγματα, εκτός από το γεγονός να μην υπάρχουν κάποιοι στόχοι. Δεν ήθελε ανεργία, ήθελε μια ποιοτική δημόσια υγεία, ένα αξιοπρεπές μισθό, η euskara να είναι η επίσημη γλώσσα σε ολόκληρη τη Χώρα των Βάσκων, όλοι να μπορούμε να έχουμε μια αξιοπρεπή οικιστική διαβίωση … συνεχίζω; Μπορώ να συνεχίσω λέγοντας πολλά ακόμη. Εάν στηρίζεσαι στο κράτος, εάν λογαριάζεις σε αυτό, στο πολιτικό κόμμα και στην εκκλησία για να διαδώσεις μαζικά και επικοινωνιακά μια επιθυμία (για παράδειγμα αυτή την επιθυμία της βασκικής κοινωνίας), αυτό θα μετατραπεί σε μια ουσιαστική εντολή σε μια δεδομένη στιγμή. Για να την χρησιμοποιήσεις, επιπλέον, όποτε θέλεις και με την ένταση που επιθυμείς.

Ποιος λέει ότι η βασκική κοινωνία διεκδικούσε τον αφοπλισμό της Ε.Τ.Α. και την εξαφάνιση των δυναμικών της πορείας προς την ανεξαρτησία και τον σοσιαλισμό; Αν η βασκική κοινωνία δεν διεκδικούσε αυτό, γιατί εκείνοι που έκαναν ένα πραγματικό πραξικόπημα για στρατηγική αλλαγή διακήρυξαν την ανυπακοή και δεν έχουν κάνει ούτε ένα βήμα από τότε; Είναι προφανές. Επειδή το γαλλικό και το ισπανικό κράτη συμφωνούσαν και συμφωνούν να μην ξεπεράσουν τα ανυπέρβλητα σύνορα-περιθώρια στην Euskal Herria. Σήμερα εκείνο το Ε.Ν.Α.Μ. που ήταν στην πρώτη γραμμή ενάντια στο ευρωπαϊκό κεφάλαιο και ενάντια στον ιμπεριαλισμό δεν υπάρχει πλέον. Αυτό που έχουμε σήμερα είναι απλό: είναι τα δημοκρατικά συστήματα που μας καταλαμβάνουν και που θεωρούν αριστερό το κόμμα P.S.O.E.-G.A.L. (Partido Socialista Obrero Español – Grupos Antiterroristas de Liberación). Είναι σχιζοφρενικό να λέμε ότι θα απελευθερωθούμε από αυτά τα ίδια συστήματα, σεβόμενοι τη νομοθεσία τους και μειλίχια και ηπίως να αποτελούμε μέρος των δομών τους που διατηρούν την εθνική και κοινωνική καταπίεση που υποφέρουμε. Εδώ πραγματοποιήθηκε η ταξική πάλη και ο αγώνας αυτός μόλις ξεκίνησε.

5.- Από απόσταση έχει κανείς την εντύπωση ότι η ειρηνευτική διαδικασία συμπίπτει με σχεδόν ένα διαζύγιο μεταξύ των δύο ιστορικών πυλώνων του βασκικού κινήματος: τον σοσιαλισμό και την ανεξαρτησία. Πιστεύεις ότι είναι αλήθεια; Και αν ναι, γιατί;

Γαλλία και Ισπανία εκτελούν κάθε είδους κατοχή απέναντι στην Euskal Herria, πρέπει να εντοπιστούν άλλες παράμετροι, δηλαδή ότι η ουσία της υπόθεσης έγκειται στην κατοχή και την καταπίεση της Ισπανίας και της Γαλλίας κατά της βασκικής εργαζόμενης τάξης, και σε τίποτα άλλο. Από τη μία πλευρά υπάρχουν οι σοσιαλδημοκράτες, οι γραφειοκράτες, η μικρή και η ανώτερη βασκική μπουρζουαζία, από την άλλη οι ομόλογοι τους στη Γαλλία και την Ισπανία, αλλά δεν είναι εχθροί μεταξύ τους, τουλάχιστον να μην διεξάγουν έναν ταξικό πόλεμο. Εκτός αυτού, λίγοι στη Γαλλία και την Ισπανία είναι έτοιμοι να δουν με σεβασμό τη βασκική επανάσταση. Επομένως, για να προωθηθεί η βασκική επανάσταση υπάρχουν η βασκική εργαζόμενη τάξη, το βασκικό προλεταριάτο και οι ζώνες των πόλεων. Όλα αυτά τα υποκείμενα αποτελούν τον εργαζόμενο βασκικό λαό. Αυτό είναι το πανόραμα.

Συνεχίζοντας στην ίδια γραμμή, το EHBildu έχει ενσωματωθεί στο σύστημα που μας καταπιέζει και μας έχει καταλάβει. Αποδέχθηκε τη δημοκρατία και τα συντάγματά τους και δεν είναι έτοιμο να ξεπεράσει τα όρια που θέτουν τα δύο αυτά κράτη. Αλλά ταυτόχρονα λένε ότι μόλις πετύχουν την ανεξαρτησία της Euskal Herria θα απαλλαγούν από όλες τις άλλες καταπιέσεις. Μια απλή ερώτηση: μα πώς είναι δυνατό να το κάνουν μέσα από το σύστημα των εχθρών μας; Η βασκική μπουρζουαζία έχει ταλέντο να κινείται μέσα σε αυτά τα σάπια νερά, και αυτοί οι σοσιαλδημοκράτες φθάνουν αργά με αυτή την κουβέντα, διότι εδώ όλοι γνωριζόμαστε πολύ καλά. Αυτό που συνέβη εδώ είναι αυτό που συνέβη πριν από 40 χρόνια στην Ισπανία: και στην Euskal Herria η μεταρρύθμιση εγκαταστάθηκε και σταθεροποιήθηκε με την άδεια της Επίσημης Ρεφορμιστικής Εθνικιστικής Αριστεράς (Ezker Abertzale Ofizial Erreformista) και με τη δημόσια και ενεργό συμμετοχή της. Εμείς, από την άλλη πλευρά, το λέμε ξεκάθαρα: πάμε να κάνουμε την επανάσταση και αυτό περνά τόσο μέσα από την εθνική ανεξαρτησία όσο και μέσα από την κοινωνική ανεξαρτησία, και θα περάσουμε πέρα από κάθε ανυπέρβλητο όριο, ναι ή ναι. Θα αγωνιστούμε χωρίς ανάπαυλα μέχρι να πετύχουμε την πλήρη νίκη του εργαζόμενου λαού των Βάσκων. Δεν υπάρχει μέση οδός. Όπως πάντα λέγαμε στην ETΑ: «Ελευθερία ή θάνατος! Επανάσταση ή θάνατος! «.

6.- H γνώμη σου για τη διαδικασία που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Καταλονία-Catalunya και τα διαταξικά χαρακτηριστικά της;

Όταν ο δικτάτορας Francisco Franco αποφάσισε να αποκαταστήσει τη μοναρχία, αποδέχτηκαν το σύνταγμα του 1978. Ως αποτέλεσμα η Καταλονία εισήχθη πλήρως στο νεοφρανκικό σύστημα: από την μια η καταλανική αστική τάξη έφτιαξε σύμφωνο με την ισπανική ολιγαρχία, προκειμένου να μπορεί να απολαμβάνει μια λιγάκι ευρύτερη αυτονομία, και από την άλλη τα ρεφορμιστικά κόμματα της εργαζόμενης καταλανικής τάξης, το σοσιαλιστικό P.S.C. και το ευρωκομουνιστικό P.S.C.U., βούτηξαν ολοταχώς στη «δημοκρατία». Εκείνοι που παρέμειναν εκτός αυτής της συναίνεσης είχαν υποβαθμιστεί. Για πολλά χρόνια η θέληση για ανεξαρτησία ήταν μειοψηφική.

Αυτή η θεσμική συμφωνία έσπασε το 2011 από το Λαϊκό Κόμμα, το Partido Popular του José María Asnar και του Mariano Rajoy. Ως αποτέλεσμα το μεγαλύτερο μέρος της καταλανικής μπουρζουαζίας αποφάσισε να παίξει το χαρτί της ηγεμονίας-κυριαρχίας, βλέποντας πως μια μεγάλη πλειοψηφία καταλανών εργαζομένων ενώνονταν στον αγώνα για την ανεξαρτησία. Η καταλανική αστική τάξη σκέφτονταν ότι θα μπορούσε να ελέγξει και να κατευθύνει το κίνημα ανεξαρτησίας σύμφωνα με τα συμφέροντά της. Για να επιτύχει μια πλατύτερη αυτονομία στο εσωτερικό του Ισπανικού κράτους, ένα συνομοσπονδιακό καθεστώς-status. Αλλά η Ισπανία δεν μπορεί να το αποδεχτεί με κανέναν τρόπο, καθώς τα πράγματα έγιναν πιο έντονα σε εκείνο το παιχνίδι του Mus, όπου τελικά η καταλανική αστική τάξη στοιχημάτισε τα πάντα σε μια ριψοκίνδυνη κίνηση: στο δημοψήφισμα για την αυτοδιάθεση της 1ης οκτωβρίου 2017.

Τώρα γνωρίζουμε ότι εκείνη την ημέρα η καταλανική αστική τάξη φοβήθηκε, αφενός βλέποντας την αποφασιστικότητα των καταλανών εργαζομένων, το πάθος, το θάρρος στον αγώνα και τη δύναμή τους, και αφετέρου μπροστά στη βίαιη τρομοκρατική καταστολή του Βασιλείου της Ισπανίας. Το σύνολο του κράτους, με επικεφαλής τον βασιλιά Filippo VI, ήταν έτοιμο να προχωρήσει μέχρι τέλους χωρίς να υπολογίζει τους νεκρούς. Και με αυτό όλα τα ισπανικά εθνικιστικά κόμματα συμφωνούσαν, συμπεριλαμβανομένου του P.S.O.E. και των Podemos.

Έτσι η καταλανική αστική τάξη έκανε πίσω, και έμεινε χωρίς μια στρατηγική υπέρ της ανεξαρτησίας. Δεδομένου ότι, τελικά, η υποτιθέμενη αριστερά της ανεξαρτησίας, δηλαδή η C.U.P., δεν ήταν άλλο παρά ένας δορυφόρος της καταλανικής αστικής τάξης.

Συνεπώς, αυτή τη στιγμή, η διαδικασία εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης της Καταλονίας είναι μπλοκαρισμένη, αλλά εγώ δεν έχω καμία αμφιβολία ότι αργά ή γρήγορα οι καταλανοί εργαζόμενοι θα βρουν το δρόμο τους, εκείνον της ανεξαρτησίας και του σοσιαλισμού, διεκδικώντας και οικοδομώντας την Καταλανική Σοσιαλιστική Δημοκρατία. Αυτό θα αναπτυχθεί με την αλλαγή από το εσωτερικό της ίδιας της C.U.P. και της υπόλοιπης αριστεράς της ανεξαρτησίας ή δημιουργώντας μια νέα επαναστατική δύναμη; Η πρακτική θα απαντήσει στην ερώτηση αυτή.

Εμείς, μετά απ’ όλα αυτά, έχουμε εκφράσει μια πλήρη αλληλεγγύη στους καταλανούς εργαζόμενους, και κοιτάμε με θαυμασμό το μεγάλο και πλατύ μαζικό κίνημα που έχουν δημιουργήσει. Τους λέμε μόνο ένα πράγμα: θεωρώντας ότι η εποχή της αστικής γραμμής-ηγεμονίας για την επίτευξη της ανεξαρτησίας έχει τελειώσει, η καταλανική μπουρζουαζία δεν θα αγωνιστεί για την ανεξαρτησία και ακόμα λιγότερο για τον σοσιαλισμό, γιατί αντιβαίνει στα συμφέροντα της τάξης της. Μόνο η εργαζόμενη τάξη μπορεί να οδηγήσει το καταλανικό έθνος στην ανεξαρτησία, πραγματοποιώντας τη σοσιαλιστική επανάσταση.

P1130523 compressed

7.- Μας εξηγείς ποιες είναι αυτή τη στιγμή οι συνθήκες των βάσκων πολιτικών κρατουμένων;

Η κατάσταση των βάσκων πολιτικών κρατουμένων είναι πολύ σκληρή. Εκείνη η πολιτική πρωτοπορία που εργάστηκε τα τελευταία 60 χρόνια έχει αφήσει ακριβώς εκεί τους μαχητές της, στη φυλακή (υποστηρίζοντας ότι η ισπανική κυβέρνηση δεν ήθελε να διαπραγματευτεί μαζί τους), και η καταπίεση-καταστολή που υφίστανται μαζί με άλλους βάσκους πολιτικούς κρατούμενους είναι όπως και το παρελθόν ή ακόμα πιο βίαιη. Η Ε.Α.Ο.Ε. Ezker Abertzale Ofiziala Erreformista (θυμόμαστε ότι είναι ενσωματωμένοι στην EHBildu) τους διέταξε να αποδεχθούν το πολιτικό σωφρονιστικό νόμο του εχθρού, και πολλοί πολιτικοί κρατούμενοι εργάζονται επάνω σε αυτό. Γνωρίζουμε ότι πολλοί δεν έχουν πάρει αυτό το δρόμο και γνωρίζουμε ότι είναι σε θέση να διατηρήσουν σταθερές την πολιτική και προσωπική αξιοπρέπεια, την ανθρώπινη και πολιτική αλληλεγγύη και τους πολιτικούς τους στόχους. Γνωρίζουμε επίσης ότι 6 βάσκοι πολιτικοί κρατούμενοι δεν είναι πλέον στο E.P.P.K. (Euskal Preso Politikoen Kolektiboa), επειδή δεν συμφωνούν με την πολιτική γραμμή που επέλεξε το E.P.P.K., εκείνο που είναι το ιστορικό E.P.P.K., από την ίδια την Ε.Τ.Α. και γενικότερα από τη βασκική σοσιαλδημοκρατία.

IMG 20180602 115221 325

 

Potrebbe interessarti

    • ||||

      Addio a Immanuel Wallerstein

      È morto ieri all’età di 88 anni il sociologo americano teorico dei Sistemi-Mondo.

      Una vita spesa per smascherare i meccanismi di sfruttamento

    • ||||

      Night boat to Cairo

      Sulle nuove «discese in campo» centriste

      Nella serie TV 1992 (con i seguiti 1993 e a breve 1994) si descrive il periodo

    • ||||

      Amazzonia: non serve a molto pregare

      In questi giorni sui social fioriscono numerosi appelli, grafiche e slogan che hanno come obiettivo di denunciare le gravissime

  • ||||

    Il «salvinismo» sfidato dalla realtà

    Personaggi controversi e viscidi quale un buon esempio è Matteo Salvini, venuto alla ribalta grazie a un’attenta costruzione mediatica

  • ||||

    “Lottare è legittimo. Amnistia totale!” Intervista a Sendoa Jurado

    Pubblichiamo la prima di due interviste che abbiamo avuto l’occasione di condurre grazie a dei compagni italiani che vivono

https://www.infoaut.org/notes/il-processo-di-pace-e-una-formula-del-capitale-intervista-a-jon-iurrebaso-atutxa

ένοπλη πάλη, lotta armata

Do you remember revolution? Στη μνήμη του Cesare Maino

kleovisΣχολιάστε
Sergio Segio Μάιος

 

Cesare Maino, μια ζωή αγώνων και φυλακής: το πεπρωμένο, λέγαμε κάποτε και ήταν γνωστό, κάθε πραγματικού επαναστάτη

Ο Cesare πέθανε. Εδώ και πάνω από ένα χρόνο, το μάθαμε μονάχα τώρα. Ο Cesare Maino, μια ζωή αγώνων και φυλακής: το πεπρωμένο, λέγαμε κάποτε και το ξέραμε, κάθε αληθινού επαναστάτη.

Ως αγόρι, στη Γένοβα του, είχε ήδη επιλέξει την πλευρά στην οποία θα στέκεται, με το ριγέ πουκάμισό του, στα οδοφράγματα κατά της κυβέρνησης Tambroni. Ήδη τότε, τον ιούλιο του ’60, ένιωσε στο πετσί του ποια ήταν η απάντηση για εκείνους που εξεγείρονται: καταστολή, θάνατος στους δρόμους-στις πλατείες. Και φυλακή. Γι αυτόν, εκείνη την φορά, μόνο 8 μήνες, μια γεύση από αυτό που τον περίμενε, μαζί με χιλιάδες άλλους.

Στη συνέχεια οι αγώνες του ’68 και η αγωνιώδης συνέπεια, ο Feltrinelli, οι GAP και η XXII οκτώβρη, οι BR και η τραγική γοητεία των όπλων ως εργαλείο δικαιοσύνης και απελευθέρωσης, ως απόσταση, ηθική και πολιτική, από αυτούς που την επανάσταση την κήρυτταν στα λόγια.

Η επανάσταση μπορεί να είναι μια παρεξήγηση, αλλά δεν είναι ένα γκαλά δείπνο. Το γνώριζε και συνέχισε, με όλα τα λάθη και τις κακουχίες που ποτέ δεν θα σβήσουν τη γενναιοδωρία μιας ζωής που δαπανήθηκε για το όνειρο κάποιου πράγματος, που τότε ονομάζονταν κομμουνισμός.

Πλήρωσε κάθε αντίτιμο, και περισσότερα ακόμα. Από το 1972 μια ζωή φυλακής, ξυλοδαρμών, αδύνατων αποδράσεων, κελιών απομόνωσης.

Μετά, τέλος, αυτό το είδος ελευθερίας που είναι μονάχα απουσία φυλακής. Μια νέα απομόνωση, ίσως πιο σκληρή, πιο δύσκολη να την υπομένεις. Ο πόνος μιας ελευθερίας που περιθωριοποιεί, που συντρίβει ζωές και μνήμη, που σε παραδίδει στις κακουχίες και θάβει στο περιθώριο, γεγονός που σε κάνει να πληρώσεις μέχρι και το τελευταίο αντίτιμο του ονείρου και της κοινωνικής συνθήκης. Που συντρίβει τις κοινότητες των αξιών και των συναισθημάτων. Που καθιστά αόρατες τις ζωές και ακόμη τους θανάτους. Βαριές ζωές σαν ογκόλιθοι, ελαφριοί θάνατοι σαν φτερά. Πέρασε ενάμισι χρόνος και κανείς δεν το έμαθε. Ίσως, εκείνη τη 22 μαΐου 1993, με την ύστατη πνοή να είχε μια τελευταία, τρομερή και οδυνηρή, σκέψη: πού είστε, πού καταλήξαμε όλοι;

(Νοέμβρης 1994)

Tags

Categories
θεωρία, teoria

Ο ελευθεριακός κοινοτισμός του Murray Bookchin. – Il municipalismo libertario di Murray Bookchin.

kleovisΣχολιάστε

Γραπτό απόσπασμα από το βιβλίο του Murray Bookchin «Η επόμενη επανάσταση» από τις λαϊκές συνελεύσεις στην άμεση δημοκρατία.

Για να κατανοήσουμε τα επαναστατικά χαρακτηριστικά του ελευθεριακού κοινοτισμού, τόσο από γενική άποψη όσο και μέσα σε ένα αντι-κρατικό σχέδιο, είναι χρήσιμο να τον εξετάσουμε από μια ιστορική προοπτική. Οι δήμοι, τα χωριά, οι πόλεις ή, γενικότερα, οι κοινότητες δεν είναι απλά «τόποι» όπου ένας ορισμένος αριθμός κατοίκων συνωστίζεται. Ιστορικά, κατά τη διάρκεια της ανθρώπινης ανάπτυξης προς τον πολιτισμό, ο δήμος ευνόησε τη διαδικασία αλλαγής με την οποία τα ανθρώπινα όντα άρχισαν να απελευθερώνονται από τις κοινωνικές σχέσεις που εξαρτώνται από τη βιολογία και βασίζονται σε πραγματικούς ή πλασματικούς δεσμούς αίματος (με την αρχέγονη εχθρότητα τους προς τους »ξένους»), σταδιακά αντικαθιστώντας τες με κοινωνικούς και ορθολογικούς θεσμούς που εξετάζουν-σχεδιάζουν δικαιώματα και υποχρεώσεις που θα πρέπει να αφορούν όλους τους κατοικούντες σε ένα συγκεκριμένο τόπο, ανεξάρτητα από την συγγένεια αίματος και τις βιολογικές πτυχές. Η πόλη, το χωριό, ο δήμος ή η κοινότητα αντιπροσώπευαν την εναλλακτική πολιτική λύση, βασισμένη στην κοινωνική δραστηριότητα, σε φυλετικές ομάδες αίματος, οι οποίες βασίζονταν στον μύθο μιας κοινής γενεαλογίας. Ο δήμος, αργά και εν μέρει, δημιούργησε τις απαραίτητες συνθήκες για μια ανθρώπινη συσχέτιση βασισμένη στην λογική σκέψη-ορθολογική επιχειρηματολογία, σε υλικά συμφέροντα και σε μια κοσμική κουλτούρα, συχνά σε σύγκρουση με τις προγονικές κουλτούρες και τους γονικούς-συγγενικούς δεσμούς. Το γεγονός πως τα άτομα μπορούν να συγκεντρωθούν στις τοπικές συνελεύσεις, να συζητήσουν και να μοιραστούν τις ιδέες τους δημιουργικά, χωρίς εχθρότητα ή καχυποψία παρά τις εθνοτικές, γλωσσικές και εθνικές διαφορές, είναι ένα μεγάλο ιστορικό επίτευγμα του πολιτισμού. Ένα αποτέλεσμα που είναι καρπός αιώνων ανθρώπινης και πολιτιστικής ανάπτυξης και που προϋποθέτει την κοπιώδη εγκατάλειψη του αρχέγονου ορισμού της καταγωγής και την αντικατάσταση της από νόημα, ανάπτυξη και γνώση πως μοιράζονται το ανήκειν στην ανθρώπινη φυλή.
Ως επί το πλείστον, αυτή η εξέλιξη εξανθρωπισμού υπήρξε προϊόν της δουλειάς στους δήμους-τις κοινότητες: τον ελεύθερο χώρο στον οποίο οι άνθρωποι θα έπρεπε να έχουν αρχίσει να εξετάζουν-να θεωρούν σωστά τους άλλους, χωρίς μολύνσεις δημιουργημένες από αρχαϊκές έννοιες βιολογικών δεσμών, υπαγωγές-σχέσεις φυλετικές και μυστικιστικές, παραδόσεις και ταυτότητες τοπικιστικού χαρακτήρα. Δεν ισχυρίζομαι ότι αυτή η εκπολιτιστική διαδικασία (ένας όρος που προέρχεται από τη λατινική λέξη για την πόλη και την ιθαγένεια) έχει καλυφθεί πλήρως [δεν την έχουμε διατρέξει πλήρως]. Το αντίθετο: χωρίς μια ορθολογική κοινωνία, ο δήμος μπορεί εύκολα να καταστεί μια μεγαπόπολη – στην οποία μια κοινότητα, όσο κοσμική/λαϊκή μπορεί να είναι, αντικαθίσταται από την ατομοποίηση- την διάσπαση σε άτομα, και από απάνθρωπες και ακατανόητες κοινωνικές ανισότητες – καθιστάμενη έτσι το πεδίο εφαρμογής της ανάπτυξης συγκρούσεων παράλογων όπως εκείνες που σχετίζονται με τάξεις, φυλές και θρησκείες.
Ωστόσο, από ιστορική όσο και πολιτική άποψη, η δημαρχία είναι η απαραίτητη προϋπόθεση – ακόμα και όταν δεν υλοποιείται πλήρως – για να επιτευχθεί ο στόχος του ανθρώπινου είδους να εξανθρωπιστεί, με ορθολογικό και συλλογιστικό τρόπο. Ένα τέλος εφικτό εξαλείφοντας τις διαιρέσεις που βασίζονται σε συνάφειες αίματος, ανόητες παραδόσεις, πατρογονικούς φόβους, καθώς και μια παράλογη και συχνά αδικαιολόγητη οπτική των κοινωνικών δικαιωμάτων και υποχρεώσεων.
Έτσι, η δημαρχία είναι ο δυνητικός χώρος για την πραγματοποίηση του μεγάλου στόχου του μετασχηματισμού των «επαρχιακών» ανθρωπίνων όντων σε καθολικά ανθρώπινα όντα, μια humanitas ελευθερωμένη από τις πιο σκοτεινές και άγριες ιδιότητες του πρωταρχικού κόσμου. Μια δημαρχία στην οποία όλοι οι άνδρες και οι γυναίκες μπορούν να είναι πολίτες ανεξάρτητα από την εθνοτική τους προέλευση και την ιδεολογική τους πεποίθηση, αποτελεί το έδαφος καλλιέργειας μιας ελευθεριακής κομμουνιστικής κοινωνίας. Μεταφορικά μιλώντας, δεν είναι μόνο μια επιθυμία των ορθολογικών ανδρών και γυναικών αλλά είναι, κυρίως, το μέλλον της ορθολογικής ανθρωπότητας, ο απαραίτητος τόπος για την πραγματοποίηση της πορείας της ανθρωπότητας προς την ελευθερία και την αυτοσυνειδησία.
Δεν έχω την φιλοδοξία να δηλώσω ότι μια συνομοσπονδία ελευθεριακών κοινοτήτων – μια κοινότητα κοινοτήτων – ήδη υπήρξε στο παρελθόν. Κι όμως »όσο κι αν αρνούμαι την ύπαρξη κάποιων »ιστορικών μοντέλων» και »παραδειγμάτων» για τους ελευθεριακούς δήμους, οι κριτικοί μου συνεχίζουν να προσπαθούν να με συσχετίσουν με τα κοινωνικά ελαττώματα της Αθήνας, των επαναστατικών πόλεων της Νέας Αγγλίας κ.ο.κ., σαν να ήταν αναπόσπαστο μέρος των ιδεών μου «. Δεν είμαι κυρίως εμπνευσμένος από οποιαδήποτε πόλη ή ομάδα πόλεων – είτε είναι η κλασσική Αθήνα, οι ελεύθερες πόλεις του μεσαιωνικού κόσμου, οι συνελεύσεις πόλης της αμερικανικής επανάστασης, οι ενότητες, τα διαμερίσματα της Μεγάλης γαλλικής Επανάστασης ή οι αναρχο-συνδικαλιστικές συλλογικότητες της ισπανικής Επανάστασης – δεν τα θεωρώ παραδείγματα πλήρους υλοποίησης και ακόμα λιγότερο, ως «μοντέλα» ή «παραδείγματα» του ελευθεριακού δημαρχιακού οράματος. Ωστόσο, σε όλες αυτές τις περιπτώσεις υπήρχαν σημαντικά χαρακτηριστικά, παρά τα πολλά, συχνά αναπόφευκτα, λάθη που έγιναν. Η αξία τους έγκειται στο γεγονός ότι από εκείνες τις εμπειρίες μπορούμε να μάθουμε τους τρόπους με τους οποίους έχουν ασκήσει τις δημοκρατικές επιλογές που έπραξαν. Μπορούμε να προτείνουμε εκ νέου τα καλύτερα από εκείνα τα θεσμικά όργανα, να μελετήσουμε τα λάθη τους και να αντλήσουμε έμπνευση από το γεγονός ότι υπήρξαν και δούλεψαν, με διαφορετικούς βαθμούς επιτυχίας, για γενιές αν όχι για αιώνες.
Αυτή τη στιγμή είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι όταν προτείνουμε την ελευθεριακή δημαρχία, δεν σχεδιάζουμε μόνο μια τακτική ή μια στρατηγική για την ανάπτυξη μιας νέας πολιτικής πραγματικότητας. Μάλλον, προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μια νέα πολιτική κουλτούρα που να μην περιορίζεται να έχει αναρχικούς-κομμουνιστικούς στόχους, αλλά να προβλέπει συγκεκριμένες προσπάθειες για να καταστούν εφικτοί αυτοί οι στόχοι. ενώ φανταζόμαστε πλήρως τις δυσκολίες που θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε και τις «επαναστατικές» συνέπειες στις οποίες θα μπορούσαν να μας οδηγήσουν στο μέλλον.
Πρέπει να σημειώσω ότι η «γειτονιά» δεν είναι απλά ο τόπος όπου οι άνθρωποι χτίζουν τα σπίτια τους, μεγαλώνουν τα παιδιά τους και αποκτούν τα περισσότερα από τα αγαθά τους. Από πολιτική άποψη, για να καταλαβαινόμαστε, μια συνοικία μπορεί να περιλαμβάνει τους ζωτικούς χώρους όπου οι άνθρωποι μπορούν να συναντηθούν για να συζητήσουν πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα. Πράγματι είναι ακριβώς η δυνατότητα ανοιχτής συζήτησης των θεμάτων που ενδιαφέρουν τους πολίτες, που πραγματικά ορίζει τη γειτονιά ως ένα σημαντικό πολιτικό και δυναμικό χώρο.
Δεν αναφέρομαι μόνο σε μια συνέλευση, όπου οι πολίτες συζητούν και προσπαθούν να λύσουν κάποια συγκεκριμένα προβλήματα. Εννοώ επίσης τη γειτονιά ως το κέντρο του δημαρχείου, όπου οι πολίτες μπορούν να συγκεντρωθούν ως μια μεγάλη ομάδα για να μοιραστούν τις απόψεις τους και να δώσουν δημόσια έκφραση στην πολιτική τους. Αυτή ήταν η λειτουργία της αθηναϊκής αγοράς και των πλατειών των πόλεων του Μεσαίωνα. Οι χώροι για την πολιτική ζωή μπορούν να είναι πολλαπλοί, αλλά είναι γενικά συγκεκριμένοι και καλά καθορισμένοι, σαφώς.
Αυτά τα πεδία συνύπαρξης, κυρίως πολιτικά, εμφανίστηκαν συχνά σε περιόδους αναταραχής, όταν ένας σημαντικός αριθμός ατόμων καταλάμβανε αυθόρμητα χώρους για συζήτηση, όπως στην ελληνική αγορά. Θυμάμαι αυτό το είδος χώρων κατά τη διάρκεια της νεότητας μου στη Νέα Υόρκη, στην πλατεία Union και το πάρκο Crotona, όπου εκατοντάδες και ίσως χιλιάδες άνδρες και γυναίκες συγκεντρώνονταν κάθε εβδομάδα για να συζητήσουν τα γεγονότα της ημέρας μεταξύ τους. Το Hyde Park στο Λονδίνο αποτελούσε ένα παρόμοιο μέρος, όπως το Palais-Royal στο Παρίσι, το οποίο ήταν ο τόπος της κύησης της Μεγάλης γαλλικής Επανάστασης και εκείνης του ιουλίου του 1830.
Κατά τις πρώτες μέρες της επανάστασης του 1848, στο Παρίσι, πολλές συνελεύσεις γειτονιάς (ίσως εκατοντάδες) οργανώθηκαν με τη μορφή συλλόγων και φόρουμ, αποτελώντας τη βάση για την αποκατάσταση των «επαναστατικών τμημάτων-ενοτήτων γειτονιάς» του 1793. Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, τα μέλη αυτών των club δεν ξεπερνούσαν τα 70.000 άτομα από έναν πληθυσμό περίπου 1 εκατομμυρίου κατοίκων. Ωστόσο, εάν αυτό το κίνημα είχε συντονιστεί από μια ενεργή και πολιτικά συνεπή επαναστατική οργάνωση, θα είχε μπορέσει να γίνει μια τεράστια δύναμη, ακόμη και νικηφόρα, κατά την διάρκεια των εβδομάδων της κρίσης που οδήγησαν στην εξέγερση του ιουνίου των παριζιάνων εργατών.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος αρχής, ώστε αυτοί οι χώροι και οι άνθρωποι που τους ζωντανεύουν να μην μπορούν να καταστούν λαϊκές συνελεύσεις. Όντως, όπως συνέβη σε μερικά διαμερίσματα κατά τη διάρκεια της Μεγάλης γαλλικής Επανάστασης, θα μπορούσαν να αποκτήσουν έναν ρόλο πρώτης γραμμής στη δημιουργία μιας επανάστασης και να την φέρουν, να την οδηγήσουν στη λογική της κατάληξη.

Murray Bookchin

Αντίγραφο επιμελημένο από AgireBablisoke

 

https://agirebablisoke.wordpress.com/2019/07/21/il-municipalismo-libertario-di-murray-bookchin/#more-854

φιλοσοφία, filosofia

Ανάμεσα στα ερείπια του παλιού κόσμου και τα σκιρτήματα ενός νέου πολιτισμού. (Πρώτο μέρος) – Tra le rovine del vecchio mondo e i vagiti di una nuova civiltà. (Prima parte)

kleovis1 σχόλιο

Ακολουθούν μερικές γραπτές συνεντεύξεις με τις οποίες ο Raoul Vaneigem απάντησε στις ερωτήσεις ενός γαλλικού τύπου σε μεγάλη σύγχυση και ελλειπή ως προς τα σημεία αναφοράς τόσο για να τα κατανοήσει όσο και για να τα ανακτήσει. Διάφοροι προβληματισμοί προκύπτουν χρήσιμοι για την αυθεντική συζήτηση – και όχι για εκείνη την θεαματική και πατερναλιστική που διοργανώνεται εδώ και μήνες από τη εξουσία – που βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη στη Γαλλία μέσα, επάνω και πέρα από τα Gilets jaunes-κίτρινα Γιλέκα.

Sergio Ghirardi (μεταφραστής)

Συνέντευξη στον Raoul Vaneigem για το Ballast

1) Γράψατε στις αρχές της δεκαετίας του 2000 πως οι λέξεις «κομμουνισμός», «σοσιαλισμός» και «αναρχισμός» δεν είναι πλέον τίποτα περισσότερο από «κενά και οριστικά ξεπερασμένα περιτυλίγματα». Ωστόσο αυτές οι τρεις λέξεις επέτρεψαν στα ανθρώπινα όντα να καταστήσουν δυνατή τη χειραφέτηση και το τέλος της εκμετάλλευσης. Πώς να τις αντικαταστήσουμε;

Μέχρι το 2000 ήταν ήδη από πολύ καιρό που η ιδεολογία, της οποίας ο Μαρξ είχε καταγγείλει τον ψευδή-αναληθή χαρακτήρα, είχε αδειάσει από την ουσία τους έννοιες που, αφού εξορίστηκαν από τη συνείδηση των προλετάριων και σφυρηλατήθηκαν από τη βούληση για χειραφέτηση, δεν ήταν παρά τα περιτυλίγματα που ανεμίζονταν από τους πρωταγωνιστές μιας συνδικαλιστικής και πολιτικής γραφειοκρατίας. Οι αγώνες εξουσίας είχαν αντικαταστήσει γρήγορα την υπεράσπιση του εργατικού κόσμου. Ξέρουμε πως ο αγώνας για το προλεταριάτο έχει καταλήξει σε μια δικτατορία στο όνομά του εναντίον του. Ο κομμουνισμός και ο σοσιαλισμός ήταν η απόδειξη. Ο αναρχισμός της ισπανικής επανάστασης δεν πήγε πίσω – σκέφτομαι τις φράξιες της CNT και της FAI συνενόχων της καταλανικής Generalità-Γενικότητας-Ασάφειας.

Κομμουνισμός, σοσιαλισμός, αναρχισμός ήταν έννοιες ήδη αρκετά κατεστραμμένες όταν ο καταναλωτισμός κατέστησε μηδενική μέχρι και την ιδεολογική τους περικάλυψη. Η πολιτική δραστηριότητα κατέστη πελατειακή σχέση, οι ιδέες έχουν γίνει άρθρα των οποίων τα φυλλάδια σούπερ μάρκετ τονώνουν την προωθητική πώληση. Οι τεχνικές διαφήμισης νίκησαν την πολιτική ορολογία ανακατεύοντας όπως γνωρίζουμε, δεξιά και αριστερά. Όταν βλέπουμε αφενός την γελοιότητα εκλογών να καπαρώνονται από μια ολοκληρωτική δημοκρατία που περνάει τους ανθρώπους για χαζούς και από την άλλη το Κίνημα των κίτρινων Γιλέκων- Gilets jaunes που χλευάζει τις ιδεολογικές ετικέτες, θρησκευτικές και πολιτικές και απορρίπτει ηγέτες και εκπροσώπους που δεν κατονομάστηκαν από την άμεση δημοκρατία των συνελεύσεων επιβεβαιώνοντας την αποφασιστικότητά του να προωθήσει έναν ανθρώπινο τρόπο, έχουμε λόγο να λέμε ότι για όλο αυτό το ιδεολογικό χάος που έχει προκαλέσει τόσο πολύ αίμα χυμένο, αποκομίζοντας το πολύ κοινωνικές κατακτήσεις που έχουν εξαφανιστεί πλέον, μηδενιστεί, τώρα πια δεν μας νοιάζει τίποτα!

2) Το τελευταίο σας βιβλίο αφορά τα gilets jaunes-κίτρινα γιλέκα. Αυτό το κίνημα φάνηκε σε εσάς σαν μια «χαρά» και μια «τεράστια παρηγοριά». Τι υποδηλώνει αυτός ο ενθουσιασμός;

Δεν εκφράζει τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από αυτό που αναφέρω επακριβώς στην Έκκληση προς τη ζωή – Appello alla vita [1]: ”Είναι από το Κίνημα των καταλήψεων του μάη 1968 που φαίνομαι στα μάτια και των φίλων μου σαν έναν ανίατο αισιόδοξο του οποίου οι στοχασμοί έχουν ζαλίσει το κεφάλι του. Κάντε μου τη χάρη να πιστέψετε πως δεν με νοιάζει καθόλου να έχω δίκιο όταν ένα κίνημα εξέγερσης (και όχι ακόμα επανάστασης, μακριά από εμένα) επιβεβαιώνει την εμπιστοσύνη που πάντα έδινα στη λέξη ελευθερία τόσο κακοποιημένη, διεφθαρμένη και ουσιαστικά σάπια. Γιατί η παθιασμένη μου προσκόλληση στην ελευθερία θα έπρεπε να φορτώνεται με σωστό και λάθος, με νίκες και ήττες, με ελπίδες και απογοητεύσεις όταν πρόκειται  ανά πάσα στιγμή να την σύρω μακριά από τις ελευθερίες του εμπορίου και της αρπαγής που την σκοτώνουν και να την επιστρέψω στη ζωή από την οποία τρέφεται;”

Ονειρεύομαι αυτή τη στιγμή από τότε που ήμουν έφηβος. Πάνω από 50 χρόνια πριν, ενέπνευσε, τη Συνθήκη της γνώσης για ζωή προς χρήση των νέων γενεών – il Trattato del saper vivere a uso delle giovani generazioni [2]. Δεν θα μου αφαιρέσετε την ευχαρίστηση να χαιρετίσω αυτά τα Gilets jaunes που πραγματικά δεν χρειάστηκαν να διαβάσουν τη Συνθήκη για να απεικονίσουν την ποιητική της εφαρμογή. Πώς μπορούμε να μην τα ευχαριστήσουμε στο όνομα της ανθρωπότητας που αποφάσισαν να απελευθερωθούν από κάθε βαρβαρότητα;

3)Εσείς αντιπαραθέτετε στην κοινοβουλευτική δημοκρατία την άμεση δημοκρατία βασισμένη σε οργανωμένες συνελεύσεις. Αυτό προφανώς μας κάνει να σκεφτόμαστε τον Murray Bookchin – αν και η Καταστασιακή Διεθνής- IS [3] τον περιέγραφε ως «ανόητο μπερδεψάκια-κονφουζιονιστή» το 1967! Ωστόσο τουλάχιστον δύο σημεία σας χωρίζουν: η αρχή και η έννοια της εξουσίας που εσείς απορρίπτετε ολοκληρωτικά. Ο Bookchin δήλωνε, αντιθέτως, ότι μόνο ο νόμος της πλειοψηφίας επιτρέπει την δημοκρατία και ότι η αναζήτηση της συναίνεσης οδηγεί σε έναν «ύπουλο αυταρχισμό» και σε «εξόφθαλμες χειριστικές καταστάσεις-μεθοδεύσεις». θεωρούσε επίσης ότι η προσπάθεια κατάργησης της εξουσίας είναι εξίσου «παράλογη» όπως το να θέλεις να τελειώνεις με την βαρύτητα: «Απλά πρέπει να της δώσουμε μια συγκεκριμένη θεσμική μορφή χειραφέτησης». Πώς εξηγείτε την άρνησή του;

Ήταν λάθος να υποτιμήσουμε τον Bookchin και τη σημασία της οικολογίας. Δεν υπήρξε το μοναδικό μου λάθος ούτε το μοναδικό της IS. Ωστόσο το σφάλμα αυτό έχει μια αιτία. Αυτή βρίσκεται στη σύγχυση (της οποίας η Συνθήκη δεν εξαιρείται) μεταξύ της πνευματικότητας και της συνειδητοποίησης του Εγώ και του κόσμου, μεταξύ της νοημοσύνης της κεφαλής και της ευαίσθητης νοημοσύνης του σώματος. Τα πρόσφατα γεγονότα συμβάλλουν στην αποσαφήνιση της έννοιας της πνευματικότητας.

Τα Gilets jaunes-κίτρινα Γιλέκα που φωνάζουν εν χορώ πεισματικά στο πρόσωπο του Κράτους «είμαστε εδώ, είμαστε εδώ» κάνουν τις πνευματικές ελίτ όλων των χρωμάτων να τρέμουν, εκείνες που, προοδευτικές ή συντηρητικές, αποδίδουν στους εαυτούς τους την αποστολή να σκέφτονται για τους άλλους. Δεν μας εκπλήσσει το γεγονός ότι οι ακόλουθοι του gauchismo-αριστερισμού και της κριτικής- κριτικής έχουν δεσμευτεί να τους χλευάζουν από την κορυφή της αυτάρκειας τους!

Ποια είναι τέλος πάντων αυτά τα ζωντόβολα που κτυπούν το πεζοδρόμιο; κουφιοκέφαλοι, δίχως σχέδια ούτε ιδέες. Γεια σας! Αυτοί οι εργάτες, αγρότες, μικροέμποροι, τεχνίτες, επιχειρηματίες, συνταξιούχοι, δάσκαλοι, άνεργοι, εργαζόμενοι εξουθενωμένοι από την αναζήτηση ενός μισθού, φτωχοί χωρίς στέγη, σπουδαστές χωρίς σχολείο, αυτοκινητιστές για φορολόγηση που τους βάζουν να πληρώνουν τα διόδια, δικηγόροι, επιστημονικοί ερευνητές. με λίγα λόγια, όλοι αυτοί και όλες εκείνες που είναι απλά αηδιασμένοι από την αδικία και την αλαζονεία των ζωντανών νεκρών που μας κυβερνούν. Άνδρες και γυναίκες κάθε ηλικίας έχουν σταματήσει απότομα να στριμώχνονται σε μια αγελαία μάζα, έχουν εγκαταλείψει τα βελάζοντα σμήνη της σιωπηλής πλειοψηφίας. Δεν είναι άνθρωποι δίχως σημασία, είναι άνθρωποι που τους κατάντησαν ένα τίποτα και το συνειδητοποιούν και έχουν ένα σχέδιο: να καθιερώσουν την υπεροχή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας καταστρέφοντας το σύστημα του κέρδους που καταστρέφει τη ζωή και τον πλανήτη.

Το έδαφος τους είναι η ζωντανή πραγματικότητα, αυτή ενός μισθού, μιας πενιχρής κοινωνικής προσφοράς, μιας ανεπαρκούς σύνταξης, μιας ολοένα και πιο επισφαλούς ύπαρξης στην οποία το μέρος της πραγματικής ζωής γίνεται σπάνιο. Μια τέτοια πραγματικότητα συγκρούεται με μια γυμναστική των αριθμών που ασκείται στις υψηλές σφαίρες. Εάν η λεπτότητα των υπολογισμών πρέπει να μας κάνει να χάσουμε το νόημα, το τελικό αποτέλεσμα είναι αντιθέτως μιας υποδειγματικής και ανησυχητικής απλότητας: αρκεστείτε με την ελεημοσύνη που παρέχεται από τις δημόσιες εξουσίες (που χρηματοδοτούνται από εσάς) και βιαστείτε να πεθάνετε σαν πολίτες που σέβονται τα στατιστικά στοιχεία που λαμβάνουν υπόψη τον υπερβολικό αριθμό γριών, γέρων και άλλων κρίκων που καθιστούν την αλυσίδα της κερδοφορίας εύθραυστη.

Αυτό το χάσμα μεταξύ της ζωής και της αφηρημένης εκπροσώπησης της μας επιτρέπει να κατανοήσουμε καλύτερα ποια είναι η πνευματικότητα σήμερα, η διανόηση. Αντί να αποτελεί στοιχείο εγγενές στη φύση του ανθρώπινου όντος αυτή είναι αποτέλεσμα της αλλοίωσης του, της μετουσίωσης του. Απορρέει από ένα ιστορικό φαινόμενο, το πέρασμα από μια κοινωνία βασισμένη σε μια οικονομία συλλογής σε ένα κυρίως αγροτικό σύστημα που ασκεί την εκμετάλλευση της φύσης και του ανθρώπου από τον άνθρωπο.

Η εμφάνιση των Πόλεων- Κρατών και η ανάπτυξη κοινωνιών δομημένων σε κυρίαρχες και κυριαρχούμενες τάξεις υπέβαλαν το σώμα στην ίδια διαίρεση. Ο ιεραρχικός χαρακτήρας του κοινωνικού σώματος, αποτελούμενος από άρχοντες και σκλάβους, διατηρείται, με την ακολουθία των αιώνων, με μια κατάτμηση που προσβάλλει το σώμα του άνδρα και της γυναίκας. Η κεφαλή – ο ηγέτης – καλείται να κυβερνά το υπόλοιπο σώμα. Το Πνεύμα, ουράνιο και χερσαίο, εξημερώνει, ελέγχει και καταστέλλει τις ζωτικές παρορμήσεις-ένστικτα έτσι όπως ο ιερέας και ο πρίγκιπας επιβάλλουν την εξουσία τους στον σκλάβο. Το κεφάλι αναλαμβάνει την πνευματική λειτουργία – προνόμιο των αρχόντων – που υπαγορεύει τους νόμους της στη χειρωνακτική λειτουργία, δραστηριότητα που προορίζεται για τους δούλους. Εξακολουθούμε να πληρώνουμε τους φόρους τιμής αυτής της χαμένης ενότητας, αυτής της ρήξης που παραδίδει το ατομικό και σαρκικό σώμα σε έναν πόλεμο ενδημικό στον εαυτό του.

Κανείς δεν διαφεύγει από αυτή την αλλοτρίωση. Από όταν η φύση, που έχει καταντήσει ένα εμπορικό αντικείμενο, έχει γίνει (όπως και η γυναίκα) ένα εχθρικό, τρομακτικό, περιφρονητικό στοιχείο, είμαστε όλοι θύματα αυτής της κατάρας που μπορεί να εξαλειφθεί μόνο από μία αποκαταστατική εξέλιξη της φύσης, από μιαν ανθρωπότητα σε συμβίωση με όλες τις μορφές ζωής. Μήνυμα για εκείνους και εκείνες που έχουν βαρεθεί από τις ανοησίες του οικολογισμού!

Εξαφανίστηκαν, σε ένα πρόσφατο παρελθόν, εργατιστές αρκετά ηλίθιοι και στρεβλοί ώστε να δοξάζουν το καθεστώς του προλετάριου σαν να μην χαρακτηρίζονταν αυτό από το σημάδι μιας ανεπάρκειας από την οποία μόνο μια αταξική κοινωνία θα καθιστούσε δυνατή την χειραφέτηση τους.

Ποιους βλέπουμε σήμερα να γελοιοποιούνται με αυτή την πνευματική λειτουργία [την λειτουργία του διανοούμενου] που είναι ένας από τους κύριους λόγους για την υπαρξιακή μιζέρια δυστυχία και παρανόηση του εαυτού τους και του κόσμου; Τα λαγωνικά, τα κυνηγόσκυλα που έχουν στήσει ενέδρα για μια εξουσία που θέλουν να ασκήσουν, τους υποψήφιους για το ρόλο του ηγετίσκου, τους υποψήφιους για το ρόλο του γκουρού.

Όταν ένα κίνημα διεκδικεί μια ριζοσπαστική απόρριψη των ηγετών και των εκπροσώπων που δεν έχουν επιλεγεί από τα άτομα που συγκροτούν μια συνέλευση άμεσης δημοκρατίας, δεν ξέρει τι να κάνει με αυτούς τους διανοούμενους που είναι περήφανοι για τη διανοητικότητα τους. Δεν πέφτει στην παγίδα του αντι-πνευματισμού που διακηρύσσουν οι διανοούμενοι του λαϊκισμού φασιστικής στάμπας (το «όταν σκέφτομαι τη λέξη κουλτούρα, βγάζω το πιστόλι» δεν κάνει τίποτα άλλο από το να αποκρυπτογραφεί το διανοούμενο κόμμα του σκοταδισμού και της μαχητικής άγνοιας, τόσο πολύ αγαπημένα στον θρησκευτικό φονταμενταλισμό και τους νεοναζί στρατευμένους).

Δεν υπάρχει λόγος να καταγγείλουμε τους ηγέτες που μηχανεύονται στις συνελεύσεις αυτοδιαχείρισης, αλλά να εναρμονιστούμε με τον εξέχοντα ρόλο στην αλληλεγγύη, στο ανθρώπινο συναίσθημα, στην συνειδητοποίηση της δυνητικής μας δύναμης και της δημιουργικής μας φαντασίας. Φυσικά, η σκόπιμη υλοποίηση ενός μεγαλύτερου σχεδίου εξακολουθεί να είναι αβέβαιη και συγκεχυμένη αλλά τουλάχιστον είναι ήδη η έκφραση ενός υγιούς και ήρεμου θυμού που διατάζει: πλέον κανείς δεν θα μου δίνει εντολές, κανείς πλέον δεν θα γαβγίζει εναντίον μου!

Όσον αφορά το ζήτημα της πλειοψηφίας και της μειοψηφίας έχω εξηγηθεί πολλές φορές σχετικά με αυτό το θέμα. Κατά τη γνώμη μου, η ψηφοφορία σε μια αυτοδιαχειριζόμενη συνέλευση δεν μπορεί να περιοριστεί στην ποσότητα, στον μηχανικό. Ο νόμος των αριθμών δεν συμφωνεί με την ποιότητα της επιλογής. Γιατί θα έπρεπε μια μειοψηφία να γονατίσει μπροστά σε μια πλειοψηφία; Δεν σημαίνει ίσως ότι θα πέσουμε πίσω στον παλιό δυϊσμό της δύναμης και της αδυναμίας; Βήματα για καταστάσεις στις οποίες το επείγον ορίζει την αποφυγή ατελείωτων συζητήσεων και υπεκφυγών, αλλά ακόμη και εάν πρόκειται να αποφασίσουμε για μια ασήμαντη υπόθεση χωρίς σοβαρές συνέπειες, η διαβούλευση, η συνεννόηση, ο διάλογος, η συμφιλίωση, η εναρμόνιση των απόψεων, να το πούμε διαφορετικά η υπέρβαση των αντιθέτων, είναι σίγουρα προτιμότερη από τη σχέση εξουσίας που συνεπάγεται η δικτατορία των αριθμών. Ας προσπαθήσουμε να μην πρέπει να «δουλέψουμε επειγόντως».

Πολύ περισσότερο, ακόμη και αν υιοθετηθεί με μεγάλη πλειοψηφία, θεωρώ απαράδεκτη μια απάνθρωπη απόφαση – μια τιμωρία, μια θανατική ποινή, για παράδειγμα. Δεν είναι τα ανθρώπινα όντα που πρέπει να τεθούν σε θέση να μην βλάψουν, αλλά ένα σύστημα, οι μηχανές της εκμετάλλευσης και του κέρδους. Η ανθρώπινη αίσθηση-λογική ενός ατόμου θα έχει πάντα το πάνω χέρι επί της βαρβαρότητας πολλών.

4) Ο καθένας αναγνωρίζει τον εαυτό του, αυτοπροσδιορίζεται με μια επικράτεια ή μια γλώσσα, Εσείς γράψατε, απογδύνεται από τη ζωτικότητα και την ανθρωπιά του. Ωστόσο, να είσαι χωρίς ρίζες και δίχως μητρική γλώσσα, δεν είναι ίσως μόνο η μοίρα των ρομπότ;

Περίεργη εναλλακτική λύση να πρέπει να επιλέξεις ανάμεσα στο ανήκειν σε μια γεωγραφική οντότητα και τις περιπλανήσεις του εξορίστου. Από την πλευρά μου, η πατρίδα μου είναι η γη. Να ταυτοποιούμαι με το ανθρώπινο ον στα σκαριά – εκείνο που προσπαθώ να είμαι – με απαλλάσσει από το να χυθώ μέσα στον εθνικισμό, τον τοπικισμό, τον εθνοτικό κοινοτισμό, τον θρησκευτικό, τον ιδεολογικό, από το να υποκύπτω σε εκείνες τις αρχαϊκές και νοσηρές προκαταλήψεις που ο παραδοσιακός ρομποτισμός των συμπεριφορών διαιωνίζει. Εσείς επικαλείστε τον μαφιόζικο διεθνισμό της παγκοσμιοποίησης. Στοιχηματίζω σε μια διεθνή του ανθρώπινου είδους και έχω μπροστά στα μάτια μου την επιμονή μιας ειρηνικής εξέγερσης που να την συγκεκριμενοποιεί.

5) Καλείτε τον κόσμο να μην συνεργάζεται πλέον με το Κράτος γιατί δεν είναι παρά ο υπηρέτης «των τραπεζών και των πολυεθνικών εταιρειών». Για να το πω ξεκάθαρα: να μην πληρώνουν πλέον τους φόρους. Πολλοί εξακολουθούν να σκέπτονται, μέσα στο αντικαπιταλιστικό κίνημα, ότι αυτό που ο Bourdieu ονόμαζε «αριστερό χέρι» του κράτους – δημόσιες υπηρεσίες, για παράδειγμα – αξίζει ακόμη να σωθεί. Πρέπει λοιπόν να κόψουμε τα δύο χέρια δίχως πλέον να διστάζουμε;

Να διασώσουμε τις κοινωνικές κατακτήσεις; Έχουν ήδη χαθεί. Τα τρένα, τα σχολεία, τα νοσοκομεία, οι συντάξεις οδηγούνται στην κατεδάφιση από την Κρατική μπουλντόζα. Η εκκαθάριση συνεχίζεται, το ξεπούλημα. Το μηχάνημα κέρδους του οποίου το Κράτος δεν είναι παρά ένα ασήμαντο γρανάζι, δεν θα κάνει μπρος πίσω. Οι ιδεώδεις συνθήκες θα ήταν για το Κράτος να διατηρήσει ένα κλίμα εμφυλίου πολέμου με το οποίο να τρομάζει τα πνεύματα και να καταστήσει το χάος κερδοφόρο. Τα χέρια του κράτους χειρίζονται μόνο τα χρήματα, το γκλομπ και το ψέμα. Πώς να μην εμπιστευόμαστε περισσότερο τα χέρια που στα σταυροδρόμια, στα σπίτια του λαού, στις συνελεύσεις άμεσης δημοκρατίας, ενεργοποιούνται για να ανοικοδομήσουν το δημόσιο αγαθό;

6) Εσείς είστε υπέρ μιας «μηνιαίας συνεισφοράς» – αυτό που άλλοι ονομάζουν βασικό εισόδημα ή καθολικό εισόδημα. Χωρίς το Κράτος πώς θα θεσπιστεί αυτό;

Η αρχή να χορηγηθεί κάτι τις σε όλους και όλες για να μην βυθιστούν κάτω από το όριο της φτώχειας ξεκινούσε από μια καλή πρόθεση. Την εγκατέλειψα μπροστά στο προφανές. Ήταν ένας τρόπος για να εξαπατήσουμε τον εαυτό μας σχετικά με τη νοημοσύνη που ίσως δεν είχε ακόμη εγκαταλείψει εντελώς τα κεφάλια των κυβερνώντων. Ένας κάποιος Tobin είχε προτείνει να πραγματοποιήσει στην οικονομική φούσκα, που απειλούνταν με αποπληξία, μια εξυγιαντική ανάληψη περίπου 0,001 τοις εκατό που θα επέτρεπε την αποφυγή της οικονομικής κατάρρευσης και να επενδύσει το ποσό του φόρου για την προστασία των κοινωνικών κατακτήσεων. Η επιταχυνόμενη αποσύνθεση των εγκεφάλων των κρατικών ελίτ αποκλείει πλέον ένα μέτρο το οποίο εξάλλου ούτε τα τελευταία απομεινάρια του σοσιαλισμού δεν είχαν τολμήσει να υιοθετήσουν.

Το Κράτος τώρα δεν είναι παρά ένας Λεβιάθαν που κατάντησε να λειτουργεί μακάβρια σαν χωροφύλακας. Όλα ξεκινούν από τη βάση. Εκεί θα πάμε να μάθουμε να προστατεύουμε τους εαυτούς μας από τις επιπτώσεις της μεγάλης κρατικής Αγυρτίας και από τον σχεδιασμό να μας εμπλέξει στην κατάρρευση της. Αν βλέπετε τόσους πολλούς κοινωνιολόγους, πολιτικούς επιστήμονες και φιλοσοφικά μηδενικά να βγαίνουν από τα λαγούμια τους, δεν είναι μήπως επειδή το σκάφος βυθίζεται;

Όλα πρέπει να ξαναχτιστούν, αν θέλεις να τα επινοήσουμε από την αρχή: διδασκαλία, θεραπείες, επιστήμες, πολιτισμό, ενέργεια, permaculture-«permanent culture», μεταφορές. Η συζήτηση, ο διάλογος, οι προβληματισμοί βρίσκονται σε αυτό το έδαφος, όχι στις αιθέριες σφαίρες της οικονομικής, ιδεολογικής πνευματικής κερδοσκοπίας!

Δεν εναπόκειται σε εμάς να ανακαλύψουμε ένα νόμισμα ανταλλαγής και μια αλληλέγγυα τράπεζα που προετοιμάζοντας την εξαφάνιση των χρημάτων θα επέτρεπε σε όλους και σε όλες να έχουν ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο;

7) Εσείς προβάλλετε το ζαπατίστικο Τσιάπας και την Rojava του κομουναλισμού. Αυτές οι δυο εμπειρίες βασίζονται, εν μέρει, επάνω σε έναν στρατό: το EZLN και τις YPG / J. Με ποιον τρόπο η έκκληση σας να «εδραιώσετε εδάφη» απελευθερωμένα από την κεντρική εξουσία και την παγκόσμια αγορά τοποθετείται επάνω στο κρίσιμο ζήτημα της αυτοάμυνας, δεδομένου ότι το Κράτος θα καταλήξει, αργά ή γρήγορα, να στείλει τους χωροφύλακες ή το στρατό του;

Είναι αυτονόητο ότι κάθε κατάσταση παρουσιάζει μια ιδιαιτερότητα που απαιτεί κατάλληλη αντιμετώπιση, που να ανταποκρίνεται στις περιστάσεις. Η Notre Dame des Landes δεν είναι Ροζάβα. Ο ELZN δεν είναι ένα προϊόν εξαγωγής. Σε κάθε έδαφος που βρίσκεται στη διαδικασία της απελευθέρωσης αντιστοιχούν οι ιδιαίτερες μορφές αγώνα. Οι αποφάσεις ανήκουν σε εκείνες και εκείνους που βρίσκονται στο επίκεντρο.

Ωστόσο, είναι καλό να το επαναλάβουμε: ο τρόπος αντιμετώπισης των όντων και των πραγμάτων ποικίλλει ανάλογα με την προοπτική που υιοθετήθηκε. Ο προσανατολισμός που δίνεται στον αγώνα έχει σημαντική επίδραση στη φύση και τις συνέπειές του. Η συμπεριφορά ποικίλλει εντελώς εάν μαχόμαστε στρατιωτικά την βαρβαρότητα με τα όπλα ή αν της αντιτάσσουμε σαν τετελεσμένο γεγονός εκείνο το απεριόριστο δικαίωμα στη ζωή που μερικές φορές υποχωρεί-παλινδρομεί αλλά ποτέ δεν ηττάται και ξεκινά πάλι ασταμάτητα.

Η πρώτη επιλογή είναι αυτή του ανταρτοπόλεμου. Ο παραστρατιωτικός αριστερισμός έδειξε με τις ήττες του ότι κατεβαίνοντας στο έδαφος του εχθρού σήμαινε να υποκύπτουμε στη στρατηγική του και να υποκείμεθα στο νόμο του. Η νίκη των συγκρούσεων με την απαίτηση της χειραφέτησης έχει κάνει ακόμη χειρότερα. Η εξεγερσιακή εξουσία γύρισε τα όπλα της εναντίον εκείνων που της είχαν επιτρέψει να θριαμβεύσει.

Στο βιβλίο το Κράτος δεν είναι πλέον τίποτα, εξαρτάται από εμάς να είμαστε τα πάντα [4], αποτόλμησα τη φόρμουλα «ούτε πολεμιστές ούτε μάρτυρες». Αυτή δεν δίνει καμία απάντηση αλλά εγείρει απλά το ερώτημα: πώς να κάνουμε τη θέληση να ζήσουμε και την ανθρώπινη συνείδηση ένα όπλο που δεν σκοτώνει, ένα απόλυτο όπλο;

Δεν θα μπορούσε η ενέργεια που σπαταλούν οι casseurs αγωνιστές σε εμπρησμούς σκουπιδιών και στις σπασμένες τζαμαρίες να ήταν ίσως πιο ορθολογική στην υπεράσπιση των ZAD (χώρων προς υπεράσπιση) σε αγώνα ενάντια στην βλαβερή παραγωγή και την άχρηστη κερδοφορία; Παρόμοια ερώτηση ισχύει και για τους διαδηλωτές οι οποίοι μερικές φορές κουβαλούν δεξιά κι αριστερά την ψευδαίσθηση πως θα μπορέσουν να κερδίσουν την λήψη μέτρων υπέρ του κλίματος. Τι να περιμένουμε από Κράτη που είναι οι πλανόδιοι πωλητές της ρυπογόνου οικονομίας; Η μαζική παρουσία των διαδηλωτών θα ήταν πιο επιθυμητή εκεί όπου αυτή η οικονομία δηλητηριάζει μια περιοχή, μια επικράτεια. Η συνάντηση μιας τυφλής βίας με την ήρεμη αλλά αποφασισμένη θέληση δεν θα είχε ίσως κάποια ελπίδα να δημιουργήσει ένα είδος εξεγερσιακού πασιφισμού του οποίου η επιμονή θα μπορούσε να σπάσει σταδιακά το ζυγό του Κράτους των κερδών;

8) Έχετε επανειλημμένα υποδείξει ότι «η παράβαση είναι φόρος τιμής στην απαγόρευση». Ότι η καταστροφή (στα γαλλικά, la casse) δεν εξυπηρετεί την χειραφέτηση. χειρότερα, πως αυτή «αποκαθιστά» τη τάξη. Η ανταρσία των Gilets jaunes έχει μετατρέψει πολυάριθμους «μη βίαιους» σε συμπαθούντες των Black Bloc. μόνο η βία (στα γαλλικά, le casse), λένε ουσιαστικά, έκανε την εξουσία να αντιδράσει. μόνο η φωτιά πέτυχε να κάνει τον Macron να τρέμει. Είναι ψέμα;

Τι όμορφη νίκη να κάνεις ένα τεχνοκράτη που έχει τον εγκέφαλο μιας ταμειακής μηχανής να τρέμει! Το Κράτος δεν υποχώρησε σε τίποτα, δεν μπορεί, δεν το θέλει. Η μόνη του αντίδραση ήταν να υπερεκτιμήσει τη βία προσφεύγοντας στον σωματικό και επικοινωνιακό ξυλοδαρμό για να εκτρέψει την προσοχή από τους πραγματικούς casseurs-χούλιγκανς, εκείνους που καταστρέφουν το δημόσιο αγαθό. Όπως έχω ήδη πει, οι θρυμματισμένες βιτρίνες τόσο αγαπητές στους δημοσιογράφους, είναι η έκφραση μιας τυφλής οργής. Ο θυμός είναι δικαιολογημένος, η τύφλωση δεν είναι! Το βαλς των χιλίων χρόνων του λιθόστρωτου-pavé και των δακρυγόνων κάνει surplace. Τα όργανα της κυβέρνησης βρίσκουν εκεί το λογαριασμό τους.

Αυτό που είναι νικηφόρο είναι η ανάπτυξη της ανθρώπινης συνείδησης, η όλο και πιο σταθερή απόφαση, παρά την κόπωση και τις αμφιβολίες που λαμβάνονται υπόψη από το φόβο και την επικοινωνιακή μικροπρέπεια. Η δύναμη αυτής της αποφασιστικότητας δεν θα σταματήσει να αυξάνεται επειδή δεν ενδιαφέρεται ούτε για τη νίκη ούτε για την ήττα. Διότι χωρίς ηγέτες ούτε αντιπρόσωπους αυτή είναι εκεί, παρούσα, και αναλαμβάνει από μόνη της – για όλες και για όλους – την ελευθερία πρόσβασης σε μια αυθεντική ζωή.

Να είστε σίγουροι: η δημοκρατία βρίσκεται στην πλατεία, στους δρόμους, όχι στις κάλπες.

9) Το 2003, με το «Le Chevalier, la Dame, le Diable et la mort», Εσείς αφιερώσατε όμορφες σελίδες στο ζήτημα των ζώων που στη συνέχεια επιβλήθηκε σχεδόν καθημερινά στη δημόσια συζήτηση. Μιλήσατε πρόσφατα για έναν «νέο πολιτισμό» που πρέπει να δημιουργηθεί. θα είναι αυτός σε θέση να γυρίσει τη σελίδα στις καθημερινές σφαγές θηρίων οι οποίες εξακολουθούν να αυξάνονται στις κοινωνίες μας;

Οι κατεστραμμένοι βιότοποι, τα φυτοφάρμακα, οι σφαγές των μελισσών, των πουλιών, των εντόμων, η θαλάσσια πανίδα που πνίγεται από την έκχυση πλαστικών στη θάλασσα, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αναπαραγωγής των θηρίων, η δηλητηρίαση της γης, του αέρα, του νερού όπως πολλά εγκλήματα που η κερδοσκοπική οικονομία διαιωνίζεται με ατιμωρησία, με κάθε προκατασκευασμένη νομιμότητα. Στους αγανακτισμένους που φωνάζουν πως «η ανθρωπότητα πρέπει να σωθεί από την καταστροφή», τα πτώματα που μας κυβερνούν αντιπαραθέτουν το θέαμα απαράδεκτων και μη τηρούμενων υποσχέσεων. Θα επαναλάβουν κυνικά την αμετάκλητη φύση του διατάγματος τους: πρέπει να σώσουμε την οικονομία, την κερδοφορία, το χρήμα και να πληρώσουμε, για αυτό το ευγενικό ιδεώδες, το αντίτιμο της φτώχειας και του αίματος.

Ο κόσμος τους δεν είναι ο δικός μας: το ξέρουν και δεν τους νοιάζει. Είναι στο χέρι μας να αποφασίσουμε για τη ζωή και το περιβάλλον μας. Στο χέρι μας να κοροϊδέψουμε τις γραφειοκρατικές, νομικές, αστυνομικές υποχρεώσεις συμμόρφωσης τους σπάζοντας αυτή την απόπειρα στη βάση, όπου και αν βρισκόμαστε, εκεί όπου μας πνίγει. Όπως έλεγαν οι αβράκωτοι το 1789: «Μας βαρεθήκατε;» Δεν θα βαριέστε για πολύ ακόμη! »

Κινούμαστε προς έναν τρόπο ζωής που βασίζεται σε μια νέα συμμαχία με το φυσικό περιβάλλον. Είναι μέσα σε μια τέτοια προοπτική που η μοίρα των ζώων θα προσεγγιστεί, όχι με ένα φιλανθρωπικό ή συμπονετικό πνεύμα αλλά υπό τη γωνία μιας επανένταξης-αποκατάστασης: εκείνη της ζωτικότητας που μας συγκροτεί και εκμεταλλευόμαστε, βασανίζουμε, καταπιέζουμε με τον ίδιο τρόπο όπως κακομεταχειριζόμαστε, καταπιέζουμε, κακοποιούμε εκείνους τους κατώτερους αδελφούς μας που είναι και οι εσωτερικοί αδελφοί μας.

10) Στο τελευταίο σας γραπτό, ωστόσο, εσείς καλείτε να «αποκαταστήσουμε την υπεροχή του ανθρώπου». Πώς να υιοθετήσουμε τη μοναδικότητα του Homo Sapiens υπενθυμίζοντας του στην εποχή του ανθρωπόκαινου ότι θα πρέπει να γίνει μικρότερος καθώς αντιπροσωπεύει μόνο το 0,01% της βιομάζας;

Ήρθε η ώρα τα ya basta, βαρεθήκαμε, μας πρήξατε, φτάνει πια! να εφαρμοστούν σε εκείνο το δόγμα που κατασκευάζεται από ένα σύστημα εκμετάλλευσης το οποίο, κάνοντας το κομμάτι του στους κυρίους διέδιδε την πίστη στην ανοησία και την έμφυτη αδυναμία του ανθρώπου. Δεν σταματήσαμε ποτέ να χαμηλώνουμε αυτό τον φτωχοδιάβολο. Δεν πέρασε καιρός από τότε που ένας θάνατος των Θεών, αλέστηκε σύμφωνα με τη γεύση των ιδιοτροπιών τους. Τον φορτώσαμε με μια οντολογική κατάρα, μια φυσική δυσπλασία, μια παιδαριώδη μόνιμη κατάσταση που καθιστούσε αναγκαία την προστασία ενός κυρίου. Σήμερα τελειώνει σε ένα σκουπιδότοπο μέσα στον οποίο μειώνεται σε ένα αντικείμενο, σε μια τζίφρα, σε μια στατιστική, σε μια εμπορική αξία.

Όλα εκτός από το να του αναγνωρίσουμε μια δημιουργικότητα, έναν δυναμικό πλούτο, μια υποκειμενικότητα που φιλοδοξεί και εκφράζεται ελεύθερα. Συνεχίστε εσείς να κηρύττεται την αγωνία των απεριόριστων χώρων του γιανσενιστή Pascal, ενώ μια επανάσταση της καθημερινής ζωής ωφελεί τον άνθρωπο και τον ξεκινά σε μια αλληλεγγύη ικανή να τον απελευθερώσει από τον εγωιστικό υπολογισμό και από τον ατομικισμό στον οποίο τον κλείδωνε η αγελαία κοινωνία. Όταν άνδρες και γυναίκες βάζουν τα θεμέλια μιας ισότιμης και αδελφικής κοινωνίας, το κήρυγμα που αναμασιέται αδιάλειπτα από τους προπαγανδιστές της εθελοντικής δουλείας εξακολουθεί να βρίσκει εκπρόσωπους!

Οι μόνοι άπειροι χώροι που με διεγείρουν είναι εκείνοι που ανοίγει μπροστά μας η τεράστια έκταση μιας ζωής που έχουμε να ανακαλύψουμε και να δημιουργήσουμε. Φωνάζαμε χθες «Κάτω οι υποκινητές βασιλιάδων και βικάριων!» Είναι οι ίδιοι σήμερα, αναπροσαρμόστηκαν. Κάτω οι προαγωγοί της αγοράς.

 

[1] L’Appel à la vie Η Έκκληση στη ζωή είναι μια σύντομη σύνθεση που μόλις δημοσιεύτηκε στην Γαλλία σε συνέχεια του Για την αυτοδιαχείριση της καθημερινής ζωής – συνεισφορά στην επείγουσα ανάγκη απελευθερωμένων περιοχών από την εμπορική και κρατική επιχείριση Sull’autogestione della vita quotidiana – contributo all’emergenza di territori liberati dall’’impresa statale e mercantile, Derive Approdi, Roma 2019.

[2] R. Vaneigem, Trattato del saper vivere ad uso delle giovani generazioni – Πραγματεία-Συνθήκη της γνώσης για το πώς να ζήσουν προς χρήση των νέων γενεών, Castelvecchi, Roma 2006.

[3] Internazionale situazionista –  Καταστασιακή Διεθνής στην οποίαν ο Vaneigem συνεισέφερε σε μεγάλο βαθμό.

[4] R. Vaneigem, Lo Stato non è più niente, sta a noi essere tutto – Το Κράτος δεν είναι πλέον τίποτα, εξαρτάται από εμάς-είναι στο χέρι μας να είμαστε τα πάντα, Nautilus Torino 2010.

 

Tra le rovine del vecchio mondo e i vagiti di una nuova civiltà. (Prima parte)

ένοπλη πάλη, lotta armata

ΑΝΑΛΗΨΗ ΕΥΘΥΝΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ LANDO CONTI

kleovisΣχολιάστε

BRIGATE ROSSE – PCC

Στις 10 Φεβρουαρίου 1986 ένας ένοπλος πυρήνας της Οργάνωσης μας εκτέλεσε τον Lando Conti, επικεφαλής της SMA και στενό συνεργάτη του υπουργού πολέμου, του σιωνιστή γουρουνιού Spadolini.
Ο Lando Conti ήταν μέρος εκείνης της πολιτικής-επιχειρηματικής κλάσης που είναι η σπονδυλική στήλη της Ιμπεριαλιστικής Μπουρζουαζίας στα σχέδια της αυτής της συγκυρίας. Πολιτική τάξη που παντρεύει άμεσα τα οικονομικά συμφέροντα που συνδέονται με τον πολεμικό τομέα με τις γενικές επιλογές του δυτικού ιμπεριαλισμού.
Πράγματι, υπήρξε ένας ακούραστος υποστηριχτής πολιτικών πιέσεων για μια πιο άμεση συμμετοχή της Ιταλίας, και με την στρατιωτική έννοια, στην ατλαντική συμμαχία..
Τον βρίσκουμε συνεχώς δίπλα στον εν λόγω υπουργό πολέμου να δραστηριοποιείται στην προώθηση και ανοιχτή υποστήριξη της αμερικανικής θέσης στη Μεσόγειο.
Η SMA (θαλάσσια και εναέρια σηματοδότηση-segnalamento marittimo ed aereo), μια μικρή και ευέλικτη εταιρεία από αυτοπροσδιορισμό, συμμετέχει στα σημαντικότερα συστήματα όπλων και κυρίως στο αμερικανικό πρόγραμμα SDI Star Wars-πολέμου των άστρων, μέσω της ιταλικής κοινοπραξίας στρατηγικών τεχνολογιών (CITES) που προωθεί η Agusta. Αυτή αποτελεί μέρος του «κλαμπ Melara», ενός κύκλου που περιέχει ότι καλύτερο της ιταλικής πολεμικής παραγωγής, ελέγχει αρκετές εταιρείες του κλάδου με υποκαταστήματα και στο εξωτερικό, η παραγωγή της κυμαίνεται από συστήματα ραντάρ μέχρι ηλεκτρονικά εξαρτήματα για πυραύλους. Ποιοτικές παραγωγές που σε μια αναπτυσσόμενη αγορά προκάλεσαν το ενδιαφέρον της Fiat σε μια σημαντική μετοχική συμμετοχή.
Η επέκταση της παραγωγής της SMA και στις παγκόσμιες αγορές αποδεικνύεται από τις εξαγωγές της σε όλα τα μέρη του κόσμου, χωρίς να ξεχνάμε μεταξύ άλλων τους ισραηλινούς σιωνιστές, τους πραξικοπηματίες ΝΑΤΟ της Τουρκίας, το καθεστώς απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής, το καθεστώς των Φιλιππίνων του δικτάτορα Marcos και τα διάφορα καθεστώτα της Νότιας Αμερικής για να αναφέρουμε μόνο λίγα.
Ο ρόλος που διαδραμάτισε ο Lando Conti τόσο στο διοικητικό συμβούλιο της SMA, όσο ως εξέχον μέλος του ρεπουμπλικανικού κόμματος PRI, όπως επίσης και στο πανόραμα της τοπικής πολιτικής εξουσίας είναι ενδεικτικός για να κατανοήσουμε πλήρως τις διασυνδέσεις πολιτικού-οικονομικού-στρατιωτικού ενδιαφέροντος που αναλήφθηκαν σήμερα από τον πολεμικό κλάδο.
Εάν ξεφυλλίσουμε ένα οποιοδήποτε εγχειρίδιο σχετικό με τα προβλήματα του πολέμου, θα βρούμε να αναφέρεται η αρχή σύμφωνα με την οποίαν το μέγιστο άμυνας είναι σε άμεση αναλογία της προσβλητικής ικανότητας. Ένας γενικός νόμος του πολέμου που δεν μπορούν να ακυρώσουν, όχι ένα, αλλά ούτε χίλια τζάκια της Γενεύης.
Η αποκαλούμενη «Στρατηγική Αμυντική Πρωτοβουλία»-SDI που προωθείται από τις ΗΠΑ καθορίζει αναγκαστικά μια κούρσα για τον επανεξοπλισμό, μια κούρσα που δεν αφορά μόνο το διάστημα, προσβάλλοντας σε μεγάλο βαθμό την τεχνολογική-επιθετική αναπροσαρμογή των συστημάτων συμβατικών όπλων, μέσα στο αυλάκι της ιδέας οδηγού της »αστρικής ασπίδας» που συνίσταται στην πραγματοποίηση των προϋποθέσεων για να καταστεί εφικτή η χρήση του πυρηνικού οπλοστασίου (διατρέχοντας έναν αποδεκτό κίνδυνο). Ωστόσο, θα ήταν απλοϊκό να παρουσιάσουμε την SDI αποκλειστικά ως ένα γιγαντιαίο στρατιωτικό όργανο, θα ήταν σαν να ήμασταν τυφλοί μπροστά στα κίνητρα οικονομικού χαρακτήρα. Κίνητρα που αποτελούν τη βάση της άμεσης συμμετοχής στο πρόγραμμα τεράστιων τομέων της οικονομίας δημιουργώντας μια στενή σχέση μεταξύ του πολιτικού, του στρατιωτικού, του βιομηχανικού και του ακαδημαϊκού επιστημονικού.

Το SDI είναι το πιλοτικό πρόγραμμα που προτίθεται να υιοθετήσει η Αυτοκρατορική Μπουρζουαζία για να ανταποκριθεί στις δικές της ανάγκες που συνίστανται στον επανασχεδιασμό ενός νέου διεθνούς καταμερισμού της εργασίας με την ρήξη των σημερινών ενδοϊμπεριαλιστικών σχέσεων δύναμης, ως απαραίτητη προϋπόθεση για μιαν επαρκή αξιοποίηση των χρησιμοποιηθέντων κεφαλαίων.
Είκοσι έξι δισεκατομμύρια δολάρια επενδύθηκαν μόνο στον τομέα της έρευνας, μια εκτίμηση των 1500-2000 δισεκατομμυρίων δολαρίων δαπάνης για την πραγματοποίηση της σημαίνει έναν πολλαπλασιαστικό κύκλο εργασιών που ανοίγει την όρεξη στους καπιταλιστές-τους διεγείρει μεγάλη επιθυμία, άσχημα κρυμμένη με τις υποκριτικές πολιτικές αμηχανίες που εκφράστηκαν από τις διάφορες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις.
Η έναρξη του ευρωπαϊκού καρτέλ Eureka, αν και δεν έχει τη δυναμικότητα να ανταγωνιστεί το Πρόγραμμα USA, ενισχύει τις ευρωπαϊκές θέσεις στην απόκτηση αμερικανικών παραγγελιών σε ποσότητα και ποιότητα, ενώ παράλληλα προσπαθεί να αποκρύψει, πίσω από τη δημαγωγία μιας «αυτόνομης Ευρώπης», την πολεμική επιλογή που έχει ως αποτέλεσμα να τίθεται στο κάρο της SDI. Αυτή η μάζα κεφαλαίων προηγμένης τεχνολογίας, είναι μια νόστιμη μπουκιά για την ανεξάντλητη πείνα κερδών των βιομηχανιών πολέμου και όχι μόνο.
Για το πολυεθνικό κεφάλαιο ΗΠΑ η προώθηση και ανάπτυξη αυτού του προγράμματος αντιπροσωπεύει την επανεκκίνηση και την ενίσχυση της υπεροχής του στον κόσμο, διατηρώντας υπό την ηγεσία του τον επαναπροσδιορισμό του διεθνούς καταμερισμού εργασίας. Από τη μια πλευρά η περαιτέρω τσιμεντοποίηση των ιεραρχικών σχέσεων εντός της δυτικής ιμπεριαλιστικής αλυσίδας. από την άλλη το σχέδιο να επιβάλει στην ΕΣΣΔ την αιμορραγία μιας κούρσας για όλο και πιο εξελιγμένα όπλα, επιδιώκοντας έτσι τον στόχο της συρρίκνωσης της μπροστά και στην μη παρουσία ενός πραγματικού άμεσου πολέμου, αναγκάζοντας την σε μια σαφή πολιτική υποταγή.
Μια μανία να κερδίσει τον πόλεμο χωρίς να ρίξει έναν πυροβολισμό που δεν έχει καμία πιθανότητα επιτυχίας δεδομένων και των υποχρεωτικών στρατιωτικών αντιμέτρων που προετοιμάζονται στην Ανατολή. Αυτή που βιώνουμε είναι μια ιστορική δημιουργούμενη κρίση του Τρόπου της Καπιταλιστικής Παραγωγής που έχει τις ρίζες της στις εσωτερικές της αντιφάσεις. Αυτή δημιουργήθηκε από την απόλυτη υπερπαραγωγή κεφαλαίων, όχι λόγω περίσσιου πλούτου, αλλά από την υπερβολική παραγωγή μέσων εργασίας και διαβίωσης σε σχέση με τη δυνατότητα μιας χρήσης τους στην εκμετάλλευση της τάξης σε συνθήκες κέρδους που να επιτρέπουν την ενίσχυση της παραγωγικής βάσης, την εκτεταμένη συσσώρευση και αναπαραγωγή.
Η πολυεθνική δομή είναι μια απαραίτητη προϋπόθεση για τον σύγχρονο πολυπαραγωγικό μονοπωλιακό καπιταλισμό για να αρπάξει τα περιθώρια κέρδους που είναι ακόμα δυνατά.
Μόνο αυτή είναι σε θέση να αντιμετωπίσει με τεράστιες τεχνολογικές-οικονομικές δυνατότητες τις συνεχείς δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί στον τομέα των παραγωγικών αναδιαρθρώσεων. Τα με διαφορετικό τρόπο δομημένα κεφάλαια συνεχίζουν να υφίστανται αλλά μέσα σε μια σαφή εξάρτηση, και προορίζονται εντούτοις να ενσωματωθούν.
Ο ανταγωνισμός μεταξύ κεφαλαίων εξελίσσεται σε μια διακρατική διάσταση και βλέπει τις οικονομικές δομές κάθε μεμονωμένης Χώρας βαθιά νευρωμένες σε όλα τα επίπεδα με κεφάλαια που έχουν τον κύριο πόλο σε άλλες χώρες της περιοχής.
Η ουσία των συγκεκριμένων αντιθέσεων του κεφαλαίου δεν έχει παραμορφωθεί, αλλά η μορφή με την οποία εκδηλώνονται σήμερα έχει αλλάξει. Όλα αυτά συνεπάγονται μια πολύπλοκη ολοκλήρωση και μια ιεραρχική αλληλεξάρτηση που έχει προφανείς συνέπειες στις πολιτικές κάθε Κράτους, το οποίο σίγουρα δεν είναι ένα ξένο εργαλείο που λειτουργεί για λογαριασμό ενός απρόσωπου κεφαλαίου που ακυρώνει κάθε εθνικό του χαρακτήρα, αντιθέτως, κάθε Εκτελεστικό εκτελεί μια ευαίσθητη λειτουργία διαμόρφωσης των πολιτικών που ταιριάζουν καλύτερα στις ανάγκες των κεφαλαίων, λαμβάνοντας υπόψη τα χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου υφιστάμενου Κοινωνικού Οικονομικού Σχηματισμού, όλα αυτά σύμφωνα με τις γενικές ή ειδικές ενδείξεις, οι οποίες με όλο και πιο δεσμευτικό τρόπο περνούν σε διεθνές επίπεδο, στων οποίων την εκπόνηση κάθε μεμονωμένη κυβέρνηση, καθώς και κάθε κεφάλαιο, συμμετέχει σε σχέση με τη δική της συνολική δύναμη.
ΔΝΤ, εκτελεστική επιτροπή της ΕΟΚ, SME, ευρωπαϊκή τράπεζα επενδύσεων, εκτελούν μια δραστηριότητα άκαμπτης διεύθυνσης που συνεπάγεται έντονες επιπτώσεις ειδικότερα για τα ασθενέστερα κράτη. Το ΔΝΤ είναι το προνομιούχο μέσο με το οποίο οι ΗΠΑ ασκούν την υπεροχή τους σε παγκόσμιο επίπεδο, μανουβράροντας την έκδοση χρηματοδότησης υπό όρους για την υιοθέτηση ευπρόσδεκτων πολιτικών, είτε αντιπληθωριστικών είτε εκείνων που αποσκοπούν στη διαιώνιση της κατάστασης πλήρους εξάρτησης μεγάλου μέρους του κόσμου, προσπαθώντας να ελέγξουν άμεσα τις αντιθέσεις που παρουσιάζονται με στρεβλωτικά αποτελέσματα, όπως στην περίπτωση του τεράστιου χρέους που έχει συσσωρευτεί από τις εξαρτημένες Χώρες, μια αυθεντική κινούμενη νάρκη που περιπλανιέται σε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο, που βλέπει μεταξύ των μέγιστων υπεύθυνων για την απειλητική παρουσία της τους ίδιους τους «πυροτεχνουργούς».
Συγκεκριμένα στην Ευρώπη, οι οργανισμοί της ΕΟΚ καθορίζουν από τα όρια των διακυμάνσεων των νομισμάτων στις ποσοστώσεις της παραγωγής σε διάφορους παραγωγικούς τομείς.
Όσον αφορά την ιταλική κατάσταση, οι αποφάσεις αυτές είχαν σαν αποτέλεσμα, για παράδειγμα στη βιομηχανία σιδήρου και χάλυβα, τον παροπλισμό σημαντικών εγκαταστάσεων, καθώς και όρια που τέθηκαν στον γεωργικό τομέα. Προφανώς τα μέτρα αυτά προκαλούν αντιδράσεις και συγκρούσεις, όπως δείχνει η οδυνηρή ιστορία αυτών των οργανισμών, κανείς δεν είναι πρόθυμος να εφαρμόσει με αδιαφορία τέτοιους περιορισμούς, αλλά είναι επαληθεύσιμη μια ουσιαστική ευθυγράμμιση σε αυτούς με τη συνείδηση του γενικού πλαισίου της κρίσης, των ορίων ισχύος, μέσα στην έλλειψη πραγματοποιήσιμων εναλλακτικών λύσεων.
Δεν είναι μια ειρηνική αδελφοποίηση μεταξύ κεφαλαίων και Κρατών, αλλά ούτε και μια επίπεδη αναπαραγωγή πολιτικών και οικονομικών πλαισίων που έχουμε ξαναδεί, προσελκύοντας τις διαφορές μεταξύ ποσότητας και ποιότητας και το σημείο όπου μπορεί η μια να μετατραπεί στην άλλη.
Είναι ξεκινώντας από αυτή την κατάσταση που μπορούμε να βρούμε τις πραγματικές βάσεις που στη συνέχεια οδηγούν στις πολιτικές των ιμπεριαλιστικών Κρατών, τόσο σε σχέση με τις συνθήκες ζωής του προλεταριάτου, που του επιτίθενται συνεχώς μεμονωμένες κυβερνήσεις, όσο και στην κατάσταση της ολοένα αυξανόμενης αντίθεσης-συγκρουσιακής διάθεσης μεταξύ των δύο συνασπισμών. Μέσα σε αυτό το ηφαιστειακό χωνευτήρι ζουν τα θεμέλια μιας όλο και πιο έντονης τάσης για πόλεμο.
Η ιστορία μας διδάσκει ότι άλλες σοβαρές κρίσεις έχουν κλονίσει την MPC και ότι αυτές έχουν ξεπεραστεί με το ξέσπασμα των δια-ιμπεριαλιστικών πολέμων που με τις τεράστιες καταστροφές μέσων παραγωγής, εργατικού δυναμικού, εμπορευμάτων επιτρέπουν στη συνέχεια την επεκτατική ανάκαμψη του οικονομικού κύκλου, μια διαφορετική κατανομή των περιοχών εξάρτησης στον κόσμο.
Στην ανάγκη επέκτασης του κεφαλαίου που αναπτύχθηκε περισσότερο πρέπει να τοποθετηθούν όλες οι επιθέσεις που η διοίκηση USA απευθύνει ενάντια στις συμφωνίες της Γιάλτα, επειδή αυτές αντιπροσωπεύουν την κύρωση ισορροπιών μεταξύ των δύο μπλοκ που δεν είναι πλέον αποδεκτές σήμερα.
Υποδεικνύουμε τις ΗΠΑ και τους ευρωπαίους συμμάχους της σαν τους κύριους υπεύθυνους για την τρέχουσα τάση στον πόλεμο, όχι λόγω μιας αξιολόγησης θετικού ιδεολογικού τύπου σε σχέση με το μπλοκ κυριαρχίας ΕΣΣΔ, δηλώνουμε αντιθέτως ότι και σε αυτή την περίπτωση βρισκόμαστε μπροστά σε μια καπιταλιστική Χώρα όπου η κρατική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής δεν σημαίνει αυτόματα σοσιαλισμό.
Δεν πρόκειται λοιπόν περί αυτού αλλά για την αξιολόγηση του διαφορετικού τύπου ανάπτυξης του κεφαλαίου και των αντιθέσεων που το διαπερνούν, οι οποίες κατά συνέπεια το οδηγούν σε διαφορετικές πολιτικές-οικονομικές επιλογές, οπότε μπορούμε να πούμε ότι σε αυτή τη φάση η κούρσα για επανεξοπλισμό, γενικά, δεν διαδραματίζει έναν θετικό οικονομικό ρόλο στη Σοβιετική Ένωση, δεδομένης της ανάγκης να επενδυθούν κεφάλαια σε τομείς όπου εγγράφονται χρόνιες ελλείψεις, παρά την αποφασιστικότητα να διατηρήσει την περιοχή επιρροής της.
Όσον αφορά το δυτικό στρατόπεδο υπάρχουν διάφορα παραδείγματα της σχέσης μεταξύ της οικονομικής κρίσης και του πολέμου.
Σε απάντηση στην κρίση του ’29, η αστική τάξη υιοθετεί τις Kεϋνσιανές πολιτικές που οδηγούν την αμερικανική «Νέα Συμφωνία»- “New Deal” που συνίσταται στη μαζική παρέμβαση του Κράτους ως παραγωγού πρόσθετης ζήτησης, μέσω κατάλληλων μέτρων για τον καθορισμό του επιτοκίου, των φορολογικών αρχών, ελέγχου της συνολικής μάζας των επενδύσεων. Αλλά μέσα στο σύντομο χρονικό διάστημα από την θέσπιση τους μέχρι την παραμονή του β ‘παγκοσμίου πολέμου, αυτή η αντικυκλική απάντηση καταδεικνύει όλους τους περιορισμούς και τις αντιφάσεις της: μια ομοσπονδιακή δαπάνη που σχεδόν διπλασιάζεται παρουσία μιας ταυτόχρονης καθαρής πτώσης του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος και ενός εξαπλασιασμού της ανεργίας.

Η έξοδος από τη σοβαρή κρίση αντιθέτως θα ξεκινήσει με το ξέσπασμα της σύγκρουσης, με τις στρατιωτικές προμήθειες στις Συμμαχικές Χώρες και την επακόλουθη άμεση παρέμβαση που θα προκαλέσουν την επιτάχυνση της παραγωγής με την επακόλουθη σχεδόν εξαφάνιση της ανεργίας. Την ίδια εποχή και η Γερμανία επιδιώκει να βγει από την κρίση με τις πολιτικές σχεδιασμού του ναζιστικού Κράτους, με σκοπό να επιλύσει με τη βία την πτώση της κεφαλαιακής εκτίμησης. Βασίστηκαν στην ανάπτυξη της πολεμικής παραγωγής χρηματοδοτούμενης από το Κράτος, με τον έλεγχο του εξωτερικού εμπορίου της αγοράς συναλλάγματος, των τιμών και, φυσικά, των μισθών.
Η παραγωγή ξεκίνησε εκ νέου σε πλήρες καθεστώς το 1937. Σε σύγκριση με το 1928, ο δείκτης παραγωγής συνδεδεμένος με τον πόλεμο ήταν 37,2% υψηλότερος απέναντι, την ίδια περίοδο, μιας αύξησης κατά 4,5% στις βιομηχανίες παραγωγής αγαθών προοριζόμενων για μαζική κατανάλωση. Σε παρουσία μιας μείωσης των μισθών το συνολικό ύψος των κερδών αυξήθηκε πάνω από το 100%. Μια κατάσταση που δεν μπορούσε να μην προκαλέσει ανεξέλεγκτα αποτελέσματα με την πάροδο του χρόνου, αλλά στην πραγματικότητα αυτός ο χρόνος δεν θα είχε ωριμάσει δεδομένης της προγραμματισμένης πρόθεσης να ξεφορτωθούν οι αντιθέσεις αυτές προς τα έξω.
Κατά την έκρηξη του Κορεατικού πολέμου, σε φάση στασιμότητας της οικονομίας, η πολεμική δαπάνη εξακολουθεί να διαδραματίζει έναν ρόλο ατμομηχανής με τα αποτελέσματα της να δημιουργούν νέες επενδύσεις, όπως κατά τη διάρκεια του πολέμου της Ινδοκίνας με το 80% της αύξησης των ομοσπονδιακών αγορών που σχετίζονται με στρατιωτικές δαπάνες που οδήγησαν σε μία από τις μακρύτερες προόδους της οικονομίας ΗΠΑ. με λίγα λόγια, η σχέση μεταξύ του «Κράτους Πρόνοιας» και του Κράτους Πολέμου – “Welfare State” και Warfare State εμφανίζεται και πάλι. Στα γεγονότα αυτά προστίθεται στη συνέχεια η πραγματικότητα που είναι πάντοτε ενεργή του εμπορίου όπλων μεταξύ των ΗΠΑ και της Ευρώπης και μεταξύ αυτών και του «Τρίτου Κόσμου», με διαφορετικά ύψη ανάλογα με το αν πρόκειται για Χώρες με δυνατότητα άμεσης πληρωμής (σε μετρητά ή πρώτες ύλες) ή όχι. Σε αυτές τις πωλήσεις αυστηρά πολιτικά κριτήρια εφαρμόζονται προφανώς που έχουν σχέση με τον βαθμό αξιοπιστίας και την στρατηγική σημασία κάθε Χώρας. Περιττό να πούμε ότι το συνολικό ύψος της πολεμικής τούρτας εξαγωγών καταβροχθίζεται κατά 3/4 από τον δυτικό ιμπεριαλισμό.                                                              Ας δούμε, τώρα τα ειδικότερα χαρακτηριστικά της πολεμικής παραγωγής … μπαίνουμε στην κοιλιά του θηρίου.                                                                                                                    Αν είναι πάντοτε λανθασμένο να τραβήξουμε μια σαφή διαχωριστική γραμμή μεταξύ της παραγωγής εμπορευμάτων και του πολιτικού πλαισίου αυτό είναι ακόμα πιο παράλογο στην περίπτωση του εμπορεύματος-όπλου διότι αυτό περιέχει μέσα του τον μέγιστο πολιτικό χαρακτήρα. Εν τω μεταξύ πολιτικός κατ ‘εξοχήν είναι ο αγοραστής, δηλαδή τα Κράτη, με ξεκάθαρα πολιτική επακόλουθη χρήση, που απευθύνεται αφενός στο εσωτερικό και αφετέρου στοχεύει προς το εξωτερικό. Στο εσωτερικό η κατοχή του αντιπροσωπεύει ένα είδος ασφάλισης επί της ζωής, η καλύτερη επένδυση για να διαιωνιστεί η ταξική κυριαρχία του. οι μάζες που με το έργο τους σφυρηλατούν τα εργαλεία που προορίζονται να διατηρήσουν τη θέση τους των καταπιεσμένων και που, μέσω της φορολογικής ληστείας αναγκάζονται να χρηματοδοτήσουν την αγορά του!
Στο εξωτερικό ως εργαλείο ισχύος για την προστασία των συμφερόντων του και για την αντιμετώπιση του αντίπαλου μπλοκ προσπαθώντας να κατακτήσει νέους χώρους για τα πολυεθνικά κεφάλαια που αποτελούν πλεόνασμα στη γεωπολιτική περιοχή στην οποία λειτουργούν ήδη με αυτοκρατορική ή υπο-αυτοκρατορική λογική ανάλογα με τις περιπτώσεις.
Το γεγονός ότι ο πελάτης είναι ένα Κράτος αντιπροσωπεύει έναν εξαιρετικά θετικό παράγοντα για τις πολεμικές βιομηχανίες επειδή εγγυάται τη σταθερότητα της ζήτησης με αντίστοιχη σταθερότητα, προς τα πάνω, των τιμών.
Η παρουσία μιας συνεχούς κούρσας προς την τεχνολογική προσαρμογή, σε συνδυασμό με τη δυνατότητα επεξεργασίας μακροπρόθεσμων προγραμμάτων, δεδομένης της εγγύησης αυτής της σταθερότητας, επιτρέπει την ανάπτυξη πάγιων στοιχείων ενεργητικού κεφαλαίων μεγαλύτερη από τις υπόλοιπες παραγωγές. Για όλα αυτά μπορούμε να πούμε ότι ο τομέας αυτός είναι ο πιο ελκυστικός για το χρηματοοικονομικό κεφάλαιο, δεδομένης της ουσιαστικής απουσίας κινδύνου.
Πράγματι σε χρόνια κρίσης υπάρχει μια διαφορετική τάση στο κέρδος μεταξύ άλλων εμπορευμάτων και του πολεμικού υπέρ αυτού
του τελευταίου.
Στο επίκεντρο αυτού του κολοσσιαίου deal βρίσκεται ο ιμπεριαλισμός USA, στο εσωτερικό του οποίου λειτουργεί από καιρό, ως αποτέλεσμα των προαναφερθέντων ιστορικών γεγονότων, ένα ενισχυμένο πολιτικό-βιομηχανικό-στρατιωτικό-επιστημονικό σύμπλεγμα ικανό να επηρεάσει όλους τους θεσμικούς τομείς και να επεκτείνει την επιρροή του σε όλο το δυτικό στρατόπεδο, υλοποιημένο και σε μια ανταλλαγή πολεμικού υλικού με τους ευρωπαίους Συμμάχους, το οποίο κατατάσσεται υπέρ των ΗΠΑ σε αναλογία 10 προς 1, αυτό ως πρακτική συνέπεια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου που σηματοδότησε τη γενική πολιτική εξάρτηση που εξακολουθεί να λειτουργεί.
Στον συγκεκριμένο πολεμικό τομέα η αμερικανική πολιτική αρχικά διατυπώθηκε με μια απλή και καθαρή μαζική παροχή όπλων στην ευρωπαϊκή σκακιέρα, για να απαντήσει στις ανάγκες άμεσης απειλής προς την ΕΣΣΔ και στη συνέχεια αναπτύχθηκε παρουσία των διαφόρων ευρωπαϊκών βιομηχανιών πολέμου, από την μια μανουβράροντας παραγγελίες και άδειες – συναίνεση, συμμετέχοντας άμεσα με την μετοχική παρουσία και τη διαχειριστική, από την άλλη προσπαθώντας να περιορίσει τη δραστηριότητά τους σε τεχνολογικά μεσαίου επιπέδου παραγωγικούς τομείς, διατηρώντας για τον εαυτό της την ικανότητα να σχεδιάζει και να παράγει τα νέα οπλικά συστήματα.
Μέσα σε αυτό το πανόραμα καταλαβαίνουμε καλά το σχέδιο να ομογενοποιήσουν τα οπλικά συστήματα όλο και περισσότερο, με τελευταία αυτά τα διαστημικά, μιας και αυτό, πέρα από τα καθαρά στρατιωτικά τεχνικά προβλήματα, επιτρέπει τη διαιώνιση του ελέγχου USA στη στιγμή του σχεδιασμού και της παραγωγής της τεχνολογικής»καρδιάς» πηγαίνοντας στη συνέχεια κατά προτίμηση σε διμερείς συμφωνίες με κάθε μεμονωμένο partner. Αυτή η πολιτική δεν μπορούσε να μην αντιμετωπίσει αντιστάσεις στην Ευρώπη, αυτές εφαρμόστηκαν ιδιαίτερα από τη Γαλλία, ενώ αντιθέτως όσον αφορά την Ιταλία, πάντα κυριάρχησε η αποστροφή προς την εγκαθίδρυση μιας παραγωγικής αυτονομίας, τόσο λόγω της καθολικής πολιτικής υποδούλωσης στις ενδείξεις της Ουάσιγκτον, όσο επειδή μια τέτοια υπόθεση θα την έβλεπε σε κάθε περίπτωση περιθωριοποιημένη δεδομένου του προβλέψιμου σχηματισμού μιας άγγλο-γαλλο-γερμανικής ηγεμονίας, παγκοσμίως καλύτερα εξοπλισμένων.
Ένα βασικό χαρακτηριστικό της ιταλικής βιομηχανίας του πολέμου είναι η εξειδίκευση των προμηθειών στις Xώρες του «Τρίτου Κόσμου» με μια εξέλιξη εντυπωσιακού κύκλου εργασιών: περάσαμε τα τελευταία χρόνια σε αυξήσεις ακόμη και δέκα φορές μεγαλύτερες σε σχέση με τα τέλη της δεκαετίας του ’60, με καταστροφικές συνέπειες για τις συνθήκες διαβίωσης (ή θανάτου) εκείνων των λαών των οποίων οι κυβερνήτες οπλίζονται όλο και περισσότερο για να κατακτήσουν την ηγεμονία στις δικές τους περιοχές με μια λογική υποαυτοκρατορίας, προσπαθώντας να χαρακτηριστούν ως καταλληλότεροι για τη διατήρηση της «ηρεμίας» στις διαδρομές-οδούς εφοδιασμού των καπιταλιστικών Χωρών που τους προμηθεύουν. Στα ιστορικά προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί σε αυτές τις Χώρες, ως συνέπεια της παλιάς και νέας αποικιοκρατίας, ληστείας του φυσικού πλούτου, άγριας εκμετάλλευσης του εργατικού δυναμικού, ανεπάρκειας τροφίμων που προκαλείται από την επιβολή της μονοκαλλιέργειας, χρέους προς ξένες χώρες, πολιτικής εξάρτησης που πραγματοποιείται από τις ντόπιες μπουρζουαζίες, προστίθεται η αιμορραγία για την αγορά πολεμικού υλικού που αντιπροσωπεύει το ένα τρίτο των εισαγωγών προηγμένης τεχνολογίας, απορροφώντας τεράστιους πλούτους που αποτελούν μια υποθήκη για τις δυνατότητες μιας μελλοντικής ανάπτυξης, δεδομένης και της συνέχισης περαιτέρω δαπανών που οφείλονται στη συντήρηση, στην επιχειρησιακή ενημέρωση που πραγματοποιείται συχνά από προσωπικό που προέρχεται από την προμηθεύτρια Χώρα λόγω της αναντιστοιχίας που υπάρχει μεταξύ της υψηλής τεχνολογίας που ενσωματώνεται στα οπλικά συστήματα και της τοπικής υπανάπτυξης.
Στον ιταλικό πόλο είναι επεξηγηματικός ο ρόλος που διαδραματίζει η μεγαλύτερη ιδιωτική ομάδα κεφαλαίων, η FIAT, που έχει μια πολύ ζωντανή ιστορική μνήμη σχετική με την σημασία της πολεμικής βιομηχανίας και του ίδιου του πολέμου. Όντως την παραμονή του πρώτου παγκοσμίου πολέμου βρίσκονταν στην τριακοστή θέση στην Ιταλία όσον αφορά το βιομηχανικό μέγεθος, στο τέλος αυτού την βρίσκουμε στην τρίτη θέση, με ένα κοινωνικό κεφάλαιο επτά φορές μεγαλύτερο και με 40.000 εργαζόμενους αντί των 4.000 και δεδηλωμένα κέρδη ίσα με το 80% του επενδεδυμένου κεφαλαίου.
Η δημιουργία ενός χάρτη της παρουσίας της στον πόλεμο σημαίνει κάλυψη ολόκληρης της τομεακής πανοραμικής: από το διάστημα μέχρι την αεροναυτική, από τον μηχανικό έως το ναυτικό έως τον ηλεκτρονικό. Εκείνο που είναι ενδιαφέρον και πρέπει να αξιολογηθεί είναι η συνεχώς αυξανόμενη δέσμευση της αυτή την τελευταία περίοδο (ιδιαίτερα στην SNIA μεγάλη παραγωγό πυραυλικών καυσίμων) ακριβώς ενόψει της SDI, εξάλλου ο Agnelli είναι ξεκάθαρος, δεδομένου ότι όσον αφορά πιθανές συμφωνίες με βιομηχανίες της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, θέτει ως κεντρικό θέμα την επιθυμία της FIAT να χρησιμοποιήσει τέτοιες σχέσεις προκειμένου να εισαχθεί καλύτερα στα επόμενα αμερικανικά σχέδια του Πενταγώνου.

Στον χώρο της ιταλικής πολεμικής παραγωγής – έχοντας υπόψη ότι το ιταλική είναι σχετικό, δεδομένου ότι το ξένο τεχνολογικό στοιχείο, ιδιαίτερα των ΗΠΑ, δεν αντιπροσωπεύει ποτέ λιγότερο από το ένα τέταρτο της συνολικής αξίας – είναι κατανεμημένη κατά το ήμισυ μεταξύ του δημόσιου και ιδιωτικού κλάδου και μπορούμε να εντοπίσουμε ότι ο πρώτος κυριαρχεί σε εκείνους τους τομείς όπου είναι υψηλότερα τα επενδυτικά κόστη που πρέπει να υποστηρίξει το Κράτος λόγω της στρατηγικής σημασίας που αυτά καλύπτουν. Όπως ο αεροναυπηγικός (2/3) εξαιρετικά ανεπτυγμένος τεχνολογικά και ο ναυτικός (3/4) για μεγάλο χρονικό διάστημα σε κρίση, σχετικά με τον οποίον αξίζει να θυμόμαστε ότι ακριβώς λόγω της ανάγκης επέκτασης του γεννήθηκε η κρατική βιομηχανία σιδήρου και χάλυβα με κρατική παρέμβαση.
Μέσα στον δημόσιο τομέα υπάρχει μια διάκριση μεταξύ IRI και EFIM που συχνά οδηγεί σε αλληλεπικαλύψεις και συγκρούσεις για τον έλεγχο των διαφόρων κλάδων, που σε αυτή την πολιτική συγκυρία χαρακτηρίζονται ως ένα από τα εδάφη μάχης μεταξύ χριστιανοδημοκρατίας-DC και σοσιαλιστών-PSI.
Διακυβεύεται η καθοδήγηση ενός τομέα, ο οποίος ακριβώς λόγω αυτής της σχέσης μεταξύ της πολεμικής βιομηχανίας και της πολιτικής εξουσίας, παρουσιάζεται ως ένα νευραλγικό σημείο για την ενίσχυση του πολιτικού-οικονομικού-στρατιωτικού συμπλέγματος επάνω στο παράδειγμα του αμερικανικού.
Είναι επομένως μέσα σε αυτή τη συγκυρία και στην προοπτική του ενδοϊμπεριαλιστικού πολέμου, που η παραγωγή του πολεμικού τομέα διαδραματίζει έναν κινητήριο ρόλο, οδηγώντας την οικονομία. Δεν είναι τυχαίο ότι η προηγμένη τεχνολογία, η βασική έρευνα, η εφαρμογή ευέλικτων συστημάτων, η ενισχυμένη αυτοματοποίηση και οι υπολογιστές πέμπτης γενιάς βρίσκουν στον «στρατιωτικό» τομέα το δικό τους φυσικό έδαφος επέκτασης. Ακριβώς αυτός ο προωθητικός ρόλος του πολεμικού τομέα έχει τέτοιες συνέπειες για τις οικονομικές πολιτικές των διαφόρων Κρατών ώστε να τα εμπλέκει άμεσα στον ανηλεή ανταγωνισμό σε εξέλιξη μεταξύ των ισχυρότερων πολυεθνικών προκειμένου να καπαρώσουν αυτή την αγορά.
Η περίπτωση Westland απεικονίζει τα τεράστια συμφέροντα που περιστρέφονται γύρω από αυτό τον συγκεκριμένο τομέα. Η Westland, που συνδέεται στενά με το αμερικανικό πρόγραμμα αστρικών πολέμων-Star Wars, τράβηξε γύρω από τη «διάσωση» της τις ισχυρότερες οικονομικές-χρηματιστικές συγκεντρώσεις (Fiat-Sikorsky από την μια και «european consortium» από την άλλη), υποστηριζόμενες κατάφωρα από τα Κράτη που με αυτά τα λόμπι έχουν περισσότερα συμφέροντα. Μια πικρή σύγκρουση, ακριβώς λόγω αυτής της συμμετοχής, μπορεί να έχει επιπτώσεις, αυτή είναι η περίπτωση που συμβαίνει, στις δομές και την πολιτική ισορροπία μεταξύ των διαφόρων φατριών της ιμπεριαλιστικής Μπουρζουαζίας.
Η πραγματοποίηση της μεγαλύτερης δέσμευσης του Κράτους στην στρατιωτική δαπάνη δεν είναι ήδη άμεσα κοινωνικά ανώδυνη. Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι μια αντικατάσταση αυτής έναντι των άλλων εξόδων, ιδιαίτερα εκείνων που αποδίδονται στις κατακτήσεις που επιτεύχθηκαν από τους προλεταριακούς αγώνες. Το πολιτικό γεγονός που προκύπτει είναι συνεπώς ότι τα στρατιωτικά-πολιτικά προγράμματα που έχουν αναπτυχθεί θα είναι σε θέση να επιτύχουν τη μέγιστη ανάπτυξή τους εάν συμβεί μια ιστορική ήττα της τάξης. Στόχος που η αστική τάξη σκοπεύει να ακολουθήσει μέχρι τέλους, ακόμα και διότι μέσα σε αυτά τα τελευταία χρόνια πραγματοποιήθηκαν κάποιες ευνοϊκές σχέσεις δύναμης υπέρ αυτής, παιδιά μιας γενικής επίθεσης που αναπτύχθηκε από το οικονομικό έδαφος, στο πολιτικό, στο στρατιωτικό.
Η επίθεση στις συνθήκες ζωής της τάξης είχε το σημείο καμπής της στη δεκαετία του ’80 στη Fiat. η επιτυχία που επιτεύχθηκε εδώ από την αστική τάξη με την εκδίωξη χιλιάδων εργαζομένων και τον αποκεφαλισμό των πρωτοποριών σημάδεψε το ελεύθερο στην επιτυχία σε ολόκληρη τη Χώρα των παραγωγικών αναδιαρθρώσεων. Στο βωμό του Κεφαλαίου θυσιάστηκαν εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας οι οποίες αύξησαν την ήδη εξολοθρευμένη στρατιά των ανέργων και αυτών της part-time εργασίας. όλα μέσα σε ένα πλαίσιο επαναπροσδιορισμού ολόκληρης της αγοράς εργασίας, με την αποκατάσταση των ονομαστικών προσκλήσεων, την εκμετάλλευση της μαύρης εργασίας ή της μερικής απασχόλησης, την προοπτική να χρειαστεί να πηδήξουμε από μια υποεργασία στην άλλη για να εξασφαλίσουμε την επιβίωση, με μια κατάσταση για τους «τυχερούς» που παρέμειναν στα εργοστάσια φτιαγμένη από υπερεκμετάλλευση, μέσα σε ένα κλίμα όπου η απλή ασθένεια συλλαμβάνεται ως πράξη απειθαρχίας, ανυπακοής. Έτσι ώστε ο κ. Romiti μπόρεσε να δηλώσει με ικανοποίηση ότι »το υγιές ψυχολογικό στοιχείο του φόβου» εισήλθε στο εργοστάσιο.
Μια γενική κατάσταση που βλέπει το Εκτελεστικό ως τον πρωταγωνιστή δύο γύρων τριγωνικών διαπραγματεύσεων με την Confindustria και τα συνδικάτα σχετικά με το μονοπάτι ενός νεοκορπορατιβιστικού μοντέλου για το οποίο η Οργάνωση μας εκφράστηκε χτυπώντας τον Giugni και τον Tarantelli υπεύθυνους στα υψηλότερα επίπεδα της υλοποίησης της προσπάθειας για κοινωνικό σύμφωνο.
Είναι ολόκληρη η θεσμική σφαίρα που επικαλύπτεται από εκείνη που αποκαλείται η «Μεγάλη Θεσμική Μεταρρύθμιση», το δυνατό χαρτί των ‘σοσιαλιστών’ του Craxi που ακριβώς επάνω σε αυτό το προγραμματικό πεδίο κέρδισε την ηγεσία του Εκτελεστικού. Ακριβώς λόγω της έκτασης της αναδιάρθρωσης, λόγω των επιπτώσεων και των μεταβολών γενικού χαρακτήρα που την συνόδευσαν, αυτή αλλάζει όλες τις πτυχές της πολιτικής και θεσμικής διαμεσολάβησης μεταξύ των διαφόρων παρεμβάσεων του Κράτους στη σχέση τους με την τάξη. Στο γενικό επίπεδο της σύγκρουσης τάξης-Κράτους, η ίδια η ουσία της προληπτικής αντεπανάστασης, βρίσκει την προσαρμογή της στο επίπεδο των σχέσεων δύναμης που έχουν καθιερωθεί. σε ένα πολύπλοκο πεδίο διαμεσολάβησης, ρεφορμισμού και εξόντωσης, θέτοντας σε εφαρμογή μέσω όλων των «δημοκρατικών θεσμών» την προσπάθεια να καταστούν συμβατές και να συγκρατηθούν οι πιο ανταγωνιστικές ωθήσεις της ταξικής πάλης: αν και το οριακό κίνημα των σπουδαστών έχει απλοποιήσει αυτή τη λειτουργία μόνιμης παρέμβασης όπου ο δημαγωγικός ρεφορμισμός του κράτους συνοδεύεται στενά από την καταστολή της αστυνομίας προκειμένου να το μετατρέψει σε ένα αντιδραστικό μαζικό κίνημα πιστό προς τις αντιπρολεταριακές πολιτικές του Κράτους.
Στην επιτυχία αυτής της πρώτης φάσης ανάπτυξης του επαναπροσδιορισμού με αντιδραστική έννοια ολόκληρου του Κοινωνικού και Οικονομικού Σχηματισμού δεν είναι ξένη η ήττα που αυτά τα τελευταία χρόνια υπέστη η κομμουνιστική μαχόμενη πρωτοπορία, καθορίζοντας την αδυναμία μιας απαραίτητης πολιτικής ηγεσίας-κατεύθυνσης της τάξης.
Έτσι όπως είμαστε ξεκάθαροι στο να υποστηρίζουμε χωρίς άχρηστα διαστρεβλωτικά πέπλα, ότι η αστική τάξη έχει καταφέρει σημαντικές νίκες και ότι η τάξη μας υπέστη τις σχετικές αποδιοργανωτικές επιπτώσεις, είμαστε εξίσου αποφασιστικοί να σημειώσουμε ότι οι κύκλοι αγώνα που ακολούθησαν τις συμφωνίες της 22/1/83 και 14/2 / 84 εξέφρασαν μια σημαντική πολιτική αυτονομία από τις συνδικαλιστικές και ρεβιζιονιστικές διαστρεβλώσεις και μια μαζική κατανόηση της πολιτικής ουσίας που υπήρχε μέσα στις συμφωνίες αυτές, στρέφοντας τον αγώνα της εναντίον της κυβέρνησης, ξεπερνώντας την οικονομική διεκδίκηση. Αυτοί οι αγώνες είχαν μια κυκλική εξέλιξη-τάση, έχοντας εκραγεί σε σύμπτωση με τις πιο σημαντικές επιθέσεις που οδηγούνταν ενάντια στην τάξη, και έπειτα επανέρχονται σε καταστάσεις φαινομενικής στάσης διαρρηγμένες από επεισόδια αγώνα σε μεμονωμένες καταστάσεις, με μια επανάληψη της ηγεμονίας των συνδικάτων που βασίζεται περισσότερο στην έλλειψη μιας σοβαρής πολιτικής-οργανωτικής εναλλακτικής λύσης, η οποία υποχρεώνει την τάξη σε μια κατάσταση αναμονής, όχι σε κάποια μορφή συγκατάθεσης σε μια προσέγγιση που δεν θέλει να προστατεύσει ούτε καν τις απλές οικονομικές ανάγκες, αφού πρότεινε να κινηθεί σύμφωνα με όλες τις αυστηρές συμβατότητα που προέκυψαν από την αναδιάρθρωση και αυτό επίσης ως άμεσοι επεξεργαστές αυτών.
Χρόνια αγώνων ισονομίας περιγράφονται ως «απάνθρωπη ισοπέδωση» που πρέπει να εξαλειφθεί, με αποτέλεσμα να γεννιούνται έτσι οι συμβασιακές πλατφόρμες που βασίζονται σε πολύ διαφοροποιημένες αυξήσεις από τη μία κατηγορία στην άλλη, η διαφοροποίηση του ενιαίου σημείου συγκυρίας – σε πέντε ζώνες στην συνδικαλιστική πρόταση -, η ελαχιστοποίηση των αυτόματων αυξήσεων και ο επαναπροσδιορισμός εκείνων που συνδέονται με την «αξία» στο πλαίσιο της γενικής μεταρρύθμισης της μισθολογικής δομής. Να υπογραμμιστεί ο «υπόγειος» χαρακτήρας που ανέλαβε ο τελευταίος γύρος διαβουλεύσεων, υλοποιώντας, ακόμη και σε επίσημο επίπεδο, τον αντιδραστικό χαρακτήρα του νεοκορπορατίστικου κοινωνικού συμφώνου.
Η τάξη με τις αξίες της, τα επιτεύγματά της, τις κατακτήσεις της, υπόκειται σε μια σειρά ομόκεντρων επιθέσεων. Επάνω στο πολιτικό της πτώμα οι εχθροί της παίζουν τη δυνατότητα να βρίσκονται μέσα σε ευνοϊκές συγκυριακά συνθήκες που παρουσιάζονται σε παγκόσμιο επίπεδο. στιγμές που σίγουρα δεν έχουν δυναμικές επίλυσης σε σχέση με τις επείγουσες ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου, του οποίου οι δυσκολίες, για να παραμείνουμε στην ιταλική κατάσταση έγκεινται κυρίως στην προσπάθεια που πρέπει να διατηρεί για να συμβαδίζει με τα πιο προχωρημένα σημεία της παγκόσμιας παραγωγής, λόγω των διαρθρωτικών ελλείψεων της Χώρας μας και του πώς τοποθετείται μέσα στον διεθνή καταμερισμό της εργασίας, πάντα έτοιμη να εξισορροπεί ανάμεσα στο να είναι ενεργό μέρος του ιμπεριαλιστικού κέντρου και να αποκλείεται από τις σημαντικότερες αποφάσεις που λαμβάνονται διεθνώς από την ομάδα των ισχυρότερων Χωρών.
Στο σχέδιο καθορισμού του πολιτικού βάρους της τάξης, εξακολουθεί να διαδραματίζει θανατηφόρο ρόλο το PCI-ΚΚΙ, το οποίο στην αναζήτηση μιας θέσης σε κυβερνητικό πλαίσιο, μαζί με τις αστικές δυνάμεις, βρίσκεται μέσα σε μια σοβαρή πολιτική κρίση που παίζεται στην αναζήτηση των γιατί αυτής της αποτυχημένης πρόσβασης. Οι προτεινόμενες θεραπείες ποικίλουν, μερικές φορές τόσο αστείες όπως εκείνη της αλλαγής μητρώου, αλλά όλες αποφεύγουν να λένε την αλήθεια που τους είναι άριστα γνωστή: το PCI διατηρείται στην αντιπολίτευση γιατί από εκεί πρέπει να διαδραματίζει το ρόλο του της θεσμικής συγκράτησης της ταξικής αντίθεσης εφαρμόζοντας έτσι την αντιπρολεταριακή λειτουργία του που εκτιμάται τόσο πολύ από την μπουρζουαζία. Ένας ρόλος δηλητηριώδης, μια βλαβερή λειτουργία η οποία εξάλλου αναγνωρίζεται ολοένα και περισσότερο στο επίπεδο της μάζας όπως φαίνεται από τα ίδια τα στοιχεία για τη μείωση των εγγεγραμμένων, κυρίως στις μητροπολιτικές βιομηχανικές περιοχές όπου η απωθητική πλοκή εκφράζεται συχνότερα.
Και στο αντιπολεμικό κίνημα το PCI προσπαθεί να περάσει στο επίπεδο των μαζών την πιο εξημερωμένη θέση που έδωσε ο διαταξικός πασιφισμός ο οποίος ποτέ δεν κατάφερε να εμποδίσει μια σύγκρουση, ενώ στα πολιτικά έδρανα υποστηρίζει τα χειρότερα ιμπεριαλιστικά σχέδια, από το Σινά στη Βηρυτό, την έγκριση της χρηματοδότησης της βιομηχανίας όπλων (AMX), αντιτιθέμενο στα λαϊκά κινήματα όπως εκείνο που στη Maddalena θέλει την απομάκρυνση της βάσης για τα πυρηνικά υποβρύχια ή εγκρίνοντας στο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο την έκθεση του χριστιανοδημοκράτη Egon Klepsch που υποστηρίζει τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού οργανισμού για την προμήθεια όπλων σε αντίθεση ακόμη και με την κοινοβουλευτική ομάδα του γαλλικού κομουνιστικού κόμματος PCF, γραμμή η οποία επιβεβαιώθηκε από την ανοικτή υποστήριξη που δόθηκε στο έργο Eureka που παρουσίασαν οι ρεβιζιονιστές στο δελτίο «Europe Italy» ως «επανάληψη της έρευνας και των προηγμένων τεχνολογιών» , μοναδικός πραγματικά επιτάφιος ύμνος για ένα πρόγραμμα που βασίζεται στην εξελιγμένη ανάπτυξη των εξοπλισμών! Ίσως οι ενδιαφερόμενοι λαοί θα πρέπει να ενθουσιαστούν με την προοπτική της αυτοπαραγώμενης καταστροφής; Μετά τα μεγαλεία του «Ευρωκομμουνισμού» που έχουν πλέον ξεθωριάσει, πρέπει να είμαστε μάρτυρες της έναρξης του «Ευρωθανάτου»;

ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΟΥΜΕ ΣΤΟ ΝΕΟΚΟΡΠΟΡΑΤΙΚΟ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΜΦΩΝΟ! ΝΑ ΑΠΟΡΡΙΨΟΥΜΕ ΤΟΝ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΤΙΚΟ ΣΑΜΑΤΑ!

Οι κύκλοι αγώνα που αναπτύχθηκαν από το προλεταριάτο έχουν τονίσει το όριο τους που συνίσταται ακριβώς στο να είναι ένα κίνημα αντίστασης. παραμένοντας στο έδαφος αυτό δεν μπορούν παρά να υποχωρήσουν λιγότερο ή περισσότερο γρήγορα κάτω από τα χτυπήματα που, με συνέπεια και όλο πιο έντονα πολιτικά άλματα, στρέφονται προς αυτό από την αστική τάξη και τους πολιτικούς της εκπροσώπους. Να δώσουμε μια διαφορετική προοπτική σε αυτή την κατάσταση σημαίνει να αντιμετωπίσουμε προβλήματα τα οποία δεν μπορούν να επιλυθούν αυθόρμητα από ένα μαζικό κίνημα όσο ώριμο μπορεί να είναι και το οποίο ακριβώς στις πιο γενικές του πτυχές θέτει στόχους που συγκρούονται με το όλο και πιο στενό πλέγμα οικονομικών συμβατοτήτων που υπαγορεύονται από σχετικές κρίσεις και αναδιαρθρώσεις.
Αν και δεν υποστηρίζουμε το αναπόφευκτο του μετασχηματισμού του οικονομικού αγώνα – ο οποίος προφανώς συνεχίζει να υπάρχει – σε πολιτικό αγώνα δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι διάφορες κινητοποιήσεις έρχονται σε άμεση σύγκρουση με οικονομικές πολιτικές που είδαν την κεντρικότητα του ρόλου της κυβέρνησης, καθιστώντας ακόμη πιο εμφανή την αναγκαιότητα μιας επαναστατικής πολιτικής εκπροσώπησης των γενικών συμφερόντων της τάξης που να την οδηγεί στην σύγκρουση. Η ιστορική νομιμοποίηση της Οργάνωσης μας έγκειται ακριβώς στο ότι γνωρίζει τον τρόπο απόκρισης σε αυτή την ανάγκη και από αυτήν την οπτική εξηγείται η ικανότητα της να αντιδράσει σε σκληρές ήττες, που οφείλονται τόσο στα πολιτικά μας λάθη όσο και ταυτόχρονα από τα χτυπήματα της αντεπανάστασης. Δεν μιλάμε συνεπώς για μια γενικού τύπου «ανυποχωρησία» ή για ένα απλό θέμα καλύτερης υλικής προετοιμασίας από άλλες εμπειρίες που έχουν πλέον διαλυθεί. αλλά είναι ένα ζωντανό κομμάτι της γενικής σύγκρουσης μεταξύ των τάξεων τη στιγμή κατά την οποίαν ανταποκρίνεται στην ανάγκη να δοθεί στρατηγική προοπτική στο έδαφος της άμεσης αντιπαράθεσης εναντίον του Κράτους. Η εκπλήρωση σε αυτό τον απαραίτητο ρόλο είναι ο καλύτερος τρόπος για να ανοίξει ο δρόμος για την ταξική επίθεση.
Η απόρριψη της προσέγγισης σύμφωνα με την οποία για να εξασφαλίσουν συναίνεση οι κομμουνιστές θα έπρεπε να δράσουν με μαχόμενες ενέργειες για να εγγυηθούν επιμέρους αποτελέσματα στον τομέα του οικονομικού αγώνα, σε μια λογική ένοπλου βραχίονα ή ως εργαλείο για την εκπαίδευση των μαζών στην αναγκαιότητα της βίαιης επανάστασης, μια κομμουνιστική οργάνωση που στοχεύει να γίνει το κόμμα οδηγός του μητροπολιτικού προλεταριάτου, πρέπει να είναι σε θέση να αναπτύξει την πολιτική-στρατιωτική παρέμβαση της επιτιθέμενη στις συγκυριακές πολιτικές που θέτει στον αγωνιστικό χώρο η αστική τάξη επάνω στα κεντρικά σημεία που κυριαρχούν στη σύγκρουση μεταξύ των τάξεων, εντοπίζοντας την κεντρική πολιτική αντίφαση.
Όταν μιλάμε για συγκεκριμένες νίκες που πρέπει να επιτύχουμε πρέπει να εννοούμε όχι την κατάκτηση με δόσεις του κομμουνισμού, αλλά την ικανότητα να νικήσουμε την αστική τάξη στα συγκυριακά της σχέδια, καταφέρνοντας κατά συνέπεια την τάξη να προχωρήσει σε πιο ευνοϊκές πολιτικές θέσεις για τις επόμενες φάσεις της σύγκρουσης.
Μεταφρασμένο στην πράξη αυτό σήμαινε την δράση Tarantelli, δηλαδή την ικανότητα να διεξάγουμε επαναστατική τακτική. Επιλογή του στόχου που βασίζεται στην κυρίαρχη πολιτική αντιπαράθεση – το νεοκορπορατικό κοινωνικό σύμφωνο – χτυπώντας στην ευνοϊκότερη στιγμή της συγκυρίας που έβλεπε αφενός τις επιπτώσεις στην τάξη της κυβερνητικής οικονομικής πολιτικής, και αφετέρου την έκρηξη αντιθέσεων μεταξύ δυνάμεων πολιτικών και συνδικαλιστικών δυνάμεων. Οι επιπτώσεις που επιτεύχθηκαν ήταν η αποδυνάμωση της αστικής παράταξης και η ενίσχυση της προλεταριακής, μιας αναπόφευκτης σε αυτό το σημείο επιτυχίας της πολιτικής της Οργάνωσης σε μαζικό επίπεδο και πρωτοπορίας που επαληθεύτηκε ξεκάθαρα με λόγια και πράξεις. Ένα εξαιρετικά σημαντικό στοιχείο αυτό το τελευταίο, αλλά του οποίου την άμεση παρουσία δεν πρέπει να δούμε ως απαραίτητη προϋπόθεση δεσμευτική για την επαναστατική πρωτοβουλία, αυτό διότι η δραστηριότητα μιας OCC-Κομουνιστικής Μαχόμενης Οργάνωσης δεν πρέπει να δεσμεύεται άκαμπτα στον μέσο βαθμό πολιτικής συνείδησης που εκφράζεται στο μαζικό κίνημα, αν συνέβαινε αυτό η δραστηριότητα της θα μειωνόταν σε μια γελοία πολεμική επέκταση, χάνοντας από τα μάτια το κεντρικό στοιχείο που δίδεται από την ιστορική αναγκαιότητα ενός Κόμματος που να οδηγεί το προλεταριάτο στον αγώνα ενάντια στο Κράτος. Αντιπροσωπεύοντας τα ταξικά συμφέροντα, το Κόμμα είναι εσωτερικό σε αυτό το κίνημα, αλλά ως οργάνωση κομμουνιστών αναπτύσσει τη δική του ξεχωριστή δραστηριότητα η οποία, λαμβάνοντας, σίγουρα, υπόψη τον γενικό βαθμό συγκρουσιμότητας που αναπτύσσεται στην διαμάχη Μπουρζουαζίας-Προλεταριάτου, δεν δεσμεύει την δραστηριότητα του στην άμεση κατανόηση εκατομμυρίων προλετάριων ταυτόχρονα. Η επαναστατική πολιτική συνείδηση δεν γεννιέται αυθόρμητα από αυτά τα ανταγωνιστικά κινήματα, τα οποία δεν κατέχουν τη γενική επιστημονική γνώση όλων των πτυχών της πραγματικότητας, η οποία εκφράζεται ακριβώς στην υποκειμενική δραστηριότητα του Κόμματος, μέσω των γενικών συγκυριακών προγραμμάτων του σε αυστηρή διαλεκτική με τον στρατηγικό στόχο αυτού του σταδίου, την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας και την εγκαθίδρυση της Δικτατορίας του Προλεταριάτου. Στην ικανότητα να εφαρμόζει αυτή την αληθινή επιστήμη της κατεύθυνσης του επαναστατικού αγώνα του προλεταριάτου εκπληρούνται ή όχι οι λόγοι που, με υποκειμενική επιλογή, οδήγησαν στη γέννηση της Οργάνωσης μας. Άλλο πράγμα είναι να σκεφτόμαστε ότι μπορούμε να οργανώσουμε στις τρέχουσες συνθήκες τους μαζικούς αγώνες που ακολουθούν, διότι αυτό, εκτός από το ότι είναι εξωπραγματικό, θα σήμαινε προσαρμογή σε πολιτικές συνθήκες που έρχονται σε αντίθεση με τους στρατηγικούς μας στόχους..
Στα διάφορα μαζικά κινήματα υπάρχουν επίπεδα συνείδησης που συνυπάρχουν και ένας διαφορετικός τρόπος να σχετίζεσαι πρέπει ως εκ τούτου να υιοθετηθεί από εμάς σε σχέση με την ανταγωνιστική κοινωνική μάζα χαρακτηρίζοντας μας με τα σημεία του δικού μας προγράμματος συγκυρίας να επικρατούν πάνω στο σύνολο των διαφορετικών προθέσεων που σε αυτήν ανακινούνται. Στην περίπτωση αντιθέτως των πρωτοποριών που έχουν σπάσει τους δεσμούς της ρεβιζιονιστικής ή νεορεβιζινιστικής προστασίας, χωρίς να πέσουν στην αγύρτικη παγίδα τους, τότε δίχως καθυστέρηση η σχέση πρέπει να εξελιχθεί προς την κατεύθυνση που δείχνει η αντικρατική πολιτική-στρατιωτική στρατηγική.
Αναπόσπαστη κατάκτηση της επαναστατικής δραστηριότητας αυτών των χρόνων είναι η συνειδητοποίηση ότι ο Ένοπλος Αγώνας για τον Κομμουνισμό δεν είναι ένα όργανο της κομμουνιστικής πολιτικής, αλλά μια πολιτική-στρατιωτική στρατηγική που το οργανωμένο προλεταριάτο που καθοδηγείται από το Κόμμα πρέπει να υιοθετεί, στην προοπτική του μακροπρόθεσμου ταξικού πολέμου για να ανατρέψει το Κράτος και να κερδίσει την πολιτική εξουσία.
Αυτό γνωρίζοντας ότι ακολουθούμε ένα μονοπάτι που διαφοροποιείται από εκείνα που ακολούθησαν άλλα Κόμματα σε άλλες ιστορικές εποχές, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι εφάρμοσαν στρατηγικές και τακτικές που ταίριαζαν καλύτερα στις συνθήκες τις οποίες επρόκειτο να επηρεάσουν και που, γενικότερα έβλεπαν τη στιγμή της ένοπλης δράσης να επικεντρώνεται στη φάση της εξέγερσης. Στρατηγική και τακτική των κομμουνιστών καθορίζονται ιστορικά και ποικίλλουν ανάλογα με τη συγκεκριμένη κατάσταση. Το καθήκον των κομμουνιστών είναι να υιοθετήσουν τις καταλληλότερες με βάση τη μαρξιστική-λενινιστική ανάλυση, αξιοποιώντας τις εμπειρίες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
Σε εκείνες τις ιστορικές στιγμές ήταν σωστό να συμμετάσχουν στα αστικά κοινοβούλια και εξτρεμιστικό να μην το πράξουν, σήμερα μια τέτοια πράξη θα ήταν μια αντεπαναστατική πράξη. το Κόμμα εξοπλίζονταν με συνδικάτα και άλλες μαζικές νόμιμες δομές, σήμερα αυτό θα ήταν εγκληματικό επειδή θα έστελνε στη σφαγή εκείνους τους προλετάριους που αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους στο δικό μας σχεδιασμό.
Οι ιστορικοί μετασχηματισμοί του τρόπου με τον οποίο ασκείται η κυριαρχία της αστικής τάξης στην ταξική σύγκρουση, η πιο ώριμη διάρθρωση των θεσμικών μορφών της σε διαλεκτική με τις μεταμορφώσεις που σημειώθηκαν στον Καπιταλιστικό Τρόπο Παραγωγής και στη γενικότερη Κοινωνική Οικονομική Διαμόρφωση στο σημερινό διεθνές πλαίσιο οδήγησαν από την αρχή της δραστηριότητάς μας στην επιλογή της υιοθέτησης της στρατηγικής της Ένοπλης Πάλης, που δεν εννοείται ως σύγκρουση μεταξύ μηχανισμών που διαιωνίζεται με γραμμικό τρόπο αγνοώντας τις συγκεκριμένες συνθήκες της ταξικής σύγκρουσης, αλλά σε διαλεκτική με αυτήν, σε κάθε περίπτωση μέσα στη συνείδηση πως λειτουργεί μέσα σε μια γενική μη επαναστατική κατάσταση που σίγουρα δεν βλέπει μια κυριαρχία της στρατιωτικής πλευράς, αλλά γνωρίζοντας ότι η υποκειμενική παρέμβαση των κομμουνιστών αποτελεί αναπόσπαστο μέρος στον καθορισμό των αντικειμενικών υλικών συνθηκών αυτής της σύγκρουσης.

ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΟΥΜΕ ΣΤΑ ΚΥΡΙΑΡΧΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΗΣ ΜΠΟΥΡΖΟΥΑΖΙΑΣ ΝΑ ΧΤΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΟΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΜΑΧΟΜΕΝΟ ΚΟΜΜΑ.

Η χάραξη της εικόνας της επιθετικής δραστηριότητας του ιμπεριαλισμού αυτά τα τελευταία χρόνια σημαίνει να αγκαλιάσουμε όλες τις περιοχές του κόσμου.
Αν θέλουμε να περιοριστούμε στα πιο σημαντικά γεγονότα, μπορούμε να αναφέρουμε την τοποθέτηση των πυραύλων «Pershing 2» και «Cruise» στην Ευρώπη, το σχέδιο που βρίσκεται ήδη στη φάση των δοκιμών για τους αστρικούς πολέμους όπως επίσης και τις αληθινές αιματηρές στρατιωτικές επιχειρήσεις: την εισβολή στη Γρενάδα που πραγματοποιήθηκε ανοιχτά διότι δεν ήταν αρεστή η εσωτερική και εξωτερική πολιτική της. την αποστολή στον Λίβανο για την καταστολή των λιβανέζων και παλαιστινίων πατριωτών. την κατάρριψη των αεροσκαφών της λιβυκής Jamahirya και την τρέχουσα τρομοκρατική εκστρατεία του ιμπεριαλισμού – στο πλαίσιο του διαβόητου «αγώνα κατά της τρομοκρατίας» – την πρόσφατη επιδρομή στη Μεσόγειο και στην Ιταλία ιδίως με την αεροπειρατεία του αιγυπτιακού αεροπλάνου, που αργότερα μιμήθηκαν οι σιωνιστές υπηρέτες τους με το αεροπλάνο της Λιβύης. τη συνεχή υποστήριξη με άνδρες και μέσα στους μισθοφόρους που μάχονται εναντίον του λαού της Νικαράγουα, σε μια περιοχή της Κεντρικής Αμερικής που ολοένα και περισσότερο θεωρείται μια «αυλή του σπιτιού τους» από τους yankee.
Όλες οι χώρες της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας έχουν όλο και περισσότερο δεσμευτεί σε μια επιθετική πολιτική, όπως και ενάντια στην ΕΣΣΔ, και προς τους λαούς όλου του κόσμου. Ο επαναβεβαιωθείς αυτοκρατορικός ρόλος της «σοσιαλιστικής» Γαλλίας στην Αφρική, στην καταστολή του αγώνα των υπέρμαχων της ανεξαρτησίας στη Νέα Καληδονία, στο αποκρουστικό θέαμα των υποκριτικών οικονομικών-στρατιωτικών μέτρων κατά της Νότιας Αφρικής που με την έκρηξη της εξέγερσης στα γκέτο βλέπει να αναδεικνύεται ο ρόλος της χωροφυλάκου του πολύ σημαντικού αυτού χώρου, τόσο για τη γεωγραφική θέση του – πέρασμα μεταξύ του Ατλαντικού και του Ινδικού Ωκεανού -, όσο και για τον πλούτο πρώτων υλών στρατηγικής σημασίας που κατέχει, διαδραματίζει έναν υποαυτοκρατορικό ρόλο με τον έλεγχο που ασκεί στη Namibia, Lesotho, Botswana, Swaziland, με συνεχείς επιθέσεις σε πρώην αποικιακές Χώρες: Αγκόλα, Μοζαμβίκη, Ζιμπάμπουε.
Στην ανατολή η Ιαπωνία αποφασιστικά, με αμερικανική ώθηση, έχει αναλάβει τον δρόμο του επανεξοπλισμού, ο οποίος, χάρη στην υψηλή οικονομική της δυναμική, είναι σε θέση να διατρέχει μέσα από αναγκαστικά στάδια. ο ρόλος της είναι να ελέγχει εκείνες τις θάλασσες και να αντιπροσωπεύει ένα επικίνδυνο αγκάθι στην ανατολική πλευρά της ΕΣΣΔ.
Στην περιγραφόμενη κατάσταση ο ρόλος της Ιταλίας δεν είναι ούτε αμελητέος ούτε απλής υπηρετικής εκτέλεσης. Η πολιτική της υπήρξε πρώτης γραμμής στην Ευρώπη, τόσο στην εγκατάσταση των νέων πυραύλων, όσο και στην συμμετοχή στο πρόγραμμα αστρικών πολέμων ξεπερνώντας τις δημαγωγικές προφυλάξεις που εκδηλώνει τώρα, ο ανάδοχος αυτών στον κόσμο, με την χορηγία σε ολόκληρο τον κόσμο, ο υπουργός Πολέμου, το σιωνιστικό γουρούνι Spadolini, έφτασε μάλιστα στο σημείο να τους προτείνει στην Αργεντινή …
Ένα σημαντικός ρόλο διαδραματίζει η Ιταλία στη Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή, όπου αναπτύσσει μια πολύπλοκη πολιτική-διπλωματική πρωτοβουλία με εναλλασσόμενες τύχες, από την επιθυμία για ένα προτεκτοράτο στη Μάλτα, στα ταξίδια του Craxi στο Κέρας της Αφρικής – στα εδάφη του τόπου στον ήλιο -, σε προνομιακές σχέσεις με την Αίγυπτο και τα άλλα Αραβικά Κράτη που προδίδουν την παλαιστινιακή υπόθεση. Το Πανόραμα συμπληρώνεται με τεράστιες στρατιωτικές προμήθειες (όταν ο Μουμπάρακ προειδοποιήθηκε για την πειρατεία του «Lauro» παρακολουθούσε μια επίδειξη εκτόξευσης ιταλικών πολεμικών πυραύλων), όλα με την πρόθεση να καταστεί συμβατή η προστασία των τεράστιων οικονομικών συμφερόντων, με την αναγνώριση του απαραίτητου στρατηγικού ρόλου του Ισραήλ. Μια ισορροπία που δεν είναι πάντοτε εύκολη όπως αποδεικνύεται από την πολιτική σύγκρουση που γεννήθηκε επάνω στην υπόθεση «Achille Lauro», τις εντάσεις με τις ΗΠΑ και την επακόλουθη κρίση της κυβέρνησης από το σιωνιστικό γουρούνι.
Όλα γεγονότα που δεν πρέπει να μας κάνουν να παραβλέψουμε την πραγματικότητα μιας επιχειρησιακής συνεννόησης με τον υπόλοιπο δυτικό ιμπεριαλισμό επάνω στις μεγάλες πολιτικές-στρατιωτικές επιλογές στην περιοχή, όπως δείχνουν οι αποστολές στον Λίβανο και η ένοπλη προστασία – με τους στρατιώτες που στέλνονται στο Sinai – των συμφωνιών του Camp David. Αυτά είναι τα γεγονότα που χαρακτηρίζουν όλο και περισσότερο την Ιταλία ως προπύργιο για την προστασία της Μεσογείου, δεδομένου του ουσιαστικού οράματος των γραμμών ανάπτυξης που ακολουθούνται στον επαναπροσδιορισμό των καθηκόντων που πρέπει να επιτελέσουν οι Ένοπλες Δυνάμεις. Το υπουργείο Πολέμου με τις διαχειρίσεις Lagorio-Spadolini έχει σημειώσει σημαντικά άλματα προς τα εμπρός σε ποσότητα και ποιότητα. Περιοριζόμενοι στα επίσημα στοιχεία βλέπουμε ότι ο λογαριασμός του κυμαίνεται από 5,780 δισεκατομμύρια των χρόνων ’80 στα 11,890 το ’83, με μια αύξηση ίση με 105,7%, με μια πρόβλεψη – πάντα επίσημη – για το ’85 της τάξεως των 16,512 δισεκατομμυρίων, 20% μεγαλύτερη από το προηγούμενο έτος. Από αυτά τα έστω και πλυμένα επίσημα στοιχεία προκύπτει ότι οι στρατιωτικές δαπάνες στην Ιταλία αυξάνονται περισσότερο από αυτές που αποφασίστηκαν στο ΝΑΤΟ, με μια εξέλιξη που είναι η υψηλότερη μεταξύ των Χωρών της Δυτικοευρωπαϊκής Ένωσης.
Ακόμη πιο ενδιαφέρουσες είναι οι ποιοτικές αλλαγές που προκύπτουν από τα νέα οπλικά συστήματα, αλλά και από μια σημαντική εσωτερική αναδιοργάνωση για την αναπροσαρμογή στα νέα καθήκοντα που πρέπει να εκτελεστούν. Από τον αυξανόμενο αριθμό των μισθοφόρων σε σχέση με αυτόν των στρατιωτών που υπηρετούν τη θητεία τους, σε ένα πλαίσιο που βλέπει τη σχέση στρατιώτου-οπλισμού τροποποιημένη υπέρ αυτού του τελευταίου. στην διαφορετική ανάπτυξη των βάσεων ΗΠΑ και ΝΑΤΟ με μια προοδευτική στροφή προς το νότο.
Η παλαιά άποψη πως στην Ιταλία με τις βάσεις της έχει ανατεθεί το καθήκον της υπεράσπισης της νότιας πλευράς του ΝΑΤΟ είναι ολοένα και πιο λανθασμένη. Η υιοθέτηση του αεροπλανοφόρου «Garibaldi» με επιθετικά καταδιωκτικά επί του σκάφους προικίζει το Πολεμικό Ναυτικό με τη δική του αεροπορική δύναμη επιτρέποντας του να λειτουργεί με το στρατιωτικό μοντέλο του σώματος των Marines. η ύπαρξη μιας δύναμης έκτακτης παρέμβασης (FOPI), καθώς και η ίδρυση της δύναμης ταχείας επέμβασης (FIR), αποτελούμενες από τους πιο προικισμένους καταδρομείς των διαφόρων όπλων καθιστούν σαφές τον ευρύτατο επιθετικό ρόλο που παίζουν οι ιταλικές Ένοπλες Δυνάμεις στη Μεσόγειο, με τα νότια σύνορα της συμμαχίας που μετακινείται ολοένα και περισσότερο «από το Κέρας της Αφρικής προς τις Αζόρες» για τον Spadolini, «από το Cape Horn (!) έως την περιοχή του Κόλπου» σύμφωνα με τον Lagorio. Επιπλέον, η τοποθέτηση στο Comiso ενός τμήματος των ευρωπυραύλων αποτελεί σαφή ένδειξη αυτής της επιθετικής λειτουργίας που απευθύνεται προς τις χώρες της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, επιβεβαιωμένη από τη στρατιωτικοποίηση στο ίδιο το νησί 22.000 εκταρίων στα βουνά Nebrodi. Η σημασία του αεροδρομίου της Sigonella επιβεβαιώθηκε πρόσφατα από το αμερικανικό ενδιαφέρον να εγκατασταθεί εκεί μόνιμα η Delta Force. επίσης τα νέα στρατιωτικά αεροδρόμια στη Λαμπεντούζα και στην Παντελερία. η μετατόπιση ενός σμήνους MRCA TORNADO στη Gioia del Colle της Puglia, ενός επιθετικού βομβαρδιστικού καταδιωκτικού σχεδιασμένου να φέρει εξελιγμένες ατομικές βόμβες στην καρδιά του εχθρικού εδάφους. ακόμα σε αυτή την περιοχή, στη Birgi, υπάρχει η βάση των αμερικανικών AWCS. ενώ στο Maddaloni (CE) ξεκινούν οι εργασίες κατασκευής του Εθνικού Κέντρου Αεροδιαστημικής, γεγονός στρατηγικής σημασίας που είναι ακόμα ανυπολόγιστο. Η διεθνοποίηση της παραγωγής και των κεφαλαίων, καθορίζει τις συνθήκες παρομοίωσης των πολιτικών αναδιάρθρωσης που κάθε μεμονωμένο Κράτος της δυτικής ιμπεριαλιστικής αλυσίδας προσαρμόζει σε σχέση με τις δικές του ιδιαίτερες συνθήκες, αναπτύσσοντας πολιτικές προληπτικής αντεπανάστασης σε οικονομικό-πολιτικό-θεσμικό επίπεδο ενάντια στην τάξη. Αυτές οι πολιτικές, σε σχέση ακριβώς με τον βαθμό πολιτικής-οικονομικής-στρατιωτικής συνάθροισης που επιτυγχάνεται, βρίσκουν στιγμές έντονης διαβούλευσης μεταξύ των Κρατών σε σχέση με την πολιτική-στρατιωτική δραστηριότητα του ανταρτοπόλεμου. διαβούλευση η οποία, παρά τις διαφορές, επιδιώκεται επίσης στις πολιτικές επιθετικότητας εναντίον των λαών που μάχονται για τη χειραφέτηση τους.
Όλο αυτό μέσα στο γενικότερο πλαίσιο της κρίσης, που αφενός ενισχύει αυτές τις τάσεις, αφετέρου διαταράσσει τις διεθνείς ισορροπίες καθιστώντας τες ακόμη πιο επισφαλείς. Αυτή η εικόνα της αστάθειας και της πόλωσης σε διεθνές επίπεδο επηρεάζει άμεσα τα εθνικά τοπία, ένα γεγονός που καθιστά εξωπραγματική την πιθανότητα αποσύνδεσης ενός σημαντικού κρίκου στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα, χωρίς την πολιτική-στρατιωτική αποδυνάμωση του δυτικού ιμπεριαλισμού.
Η ανάπτυξη της επαναστατικής διαδικασίας στη Χώρα μας, για την επίτευξη του πρώτου σταδίου, κινείται μέσα και ενάντια στις ισορροπίες αυτής της γενικής κατάστασης και δεν μπορεί να μην λάβει υπόψιν, για την εξέλιξη της, την αποδυνάμωση του δυτικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή. αυτό το τελευταίο στοιχείο είναι κοινό σε όλες τις επαναστατικές δυνάμεις που αγωνίζονται εναντίον του, ανεξάρτητα από τους στρατηγικούς στόχους που αυτές επιδιώκουν.
Ο δυτικός ιμπεριαλισμός, με τις ΗΠΑ επικεφαλής, είναι ο κύριος και δηλωμένος εχθρός του διεθνούς προλεταριάτου και των προοδευτικών λαών που μάχονται για τη χειραφέτησή τους.
Αυτό, αντικειμενικά, καθορίζει ένα τεράστιο και ποικίλο – τόσο σε μορφή όσο και σε στόχους – μέτωπο αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, μέσα στο οποίο σχετιζόμαστε σύμφωνα με τις αρχές του προλεταριακού διεθνισμού, που συνίστανται στην μαχητική αλληλεγγύη και κυρίως στο να κάνουμε την επανάσταση στην χώρα μας.
Είναι από αυτό το σύμπλεγμα παραγόντων που βρίσκει προώθηση η πρόταση της υποκειμενικής εδραίωσης του Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου Αγώνα στον χώρο, που δρομολογούμε ως στόχο που πρέπει να επιτευχθεί σε αυτή τη διεθνή συγκυρία.
Μέτωπο που ενεργεί ενάντια στον κύριο εχθρό, τον δυτικό ιμπεριαλισμό, χωρίς απαραίτητα να στέκεται στο πλευρό του αντίπαλου μπλοκ. Προκειμένου να επιτευχθεί αυτός ο στόχος είναι απαραίτητο να εμβαθυνθεί μια αποτελεσματική αντιπαράθεση με όλες τις επαναστατικές δυνάμεις που μάχονται τον δυτικό ιμπεριαλισμό, πέρα από κάθε ιδεολογικό σεκταρισμό, αλλά με τη διαφύλαξη των αρχών που καθοδηγούν κάθε επαναστατική δύναμη. Συζήτηση μέσω της οποίας θα προσδιοριστούν τα σημεία πολιτικής συμμαχίας ενάντια στον κοινό εχθρό, βρίσκοντας τα αναγκαία επίπεδα συνεργασίας με σεβασμό των ιδιαιτεροτήτων και των διαφορών που χαρακτηρίζουν αυτές τις δυνάμεις. Μέσα σε αυτή τη διαλεκτική είναι δυνατόν να επιδιωχθεί η υπέρβαση της αντίφασης μεταξύ μορφής και περιεχομένου που χαρακτηρίζει μερικές φορές την επίθεση κατά του ιμπεριαλισμού.
Οι Ερυθρές Ταξιαρχίες για το ΜΚΚ τοποθετούν τον αντιιμπεριαλισμό ως αναπόσπαστο μέρος του μακρόχρονου ταξικού πολέμου για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας, όπως καταδεικνύει η σύλληψη του στρατηγού Dozier, η εκτέλεση του επικεφαλής του FMO στο Σινά, εγγυητή των συμφωνιών του Camp David, Leamon Hunt και την εκτέλεση του διευθυντή της SMA, Lando Conti.
Οι Κόκκινες Ταξιαρχίες για το Κ.Μ.Κ., εργάζονται για την διαλεκτική ενότητα μεταξύ της «επίθεσης στην καρδιά του Κράτους» και του Μετώπου Αντιιμπεριαλιστικού Αγώνα.
Είναι στον γεωπολιτικό μας χώρο Ευρώπη-Μεσογειακή λεκάνη-Μέση Ανατολή, που οι αντιθέσεις του δυτικού ιμπεριαλισμού καθίστανται οξύτερες τόσο από τους αγώνες του ευρωπαϊκού προλεταριάτου ενάντια στις πολιτικές αναδιάρθρωσης και του αυξανόμενου επανεξοπλισμού, όσο των πολιτικών-στρατιωτικών πρωτοβουλιών του ανταρτοπόλεμου στην Ευρώπη και των Απελευθερωτικών Αγώνων και χειραφέτησης των εξαρτημένων Χωρών.
Αυτό γεννά από την μια τη σχετική πολιτική αδυναμία του ιμπεριαλισμού, από την άλλη την αντικειμενική τάση για μια σύγκλιση μεταξύ των συμφερόντων του ευρωπαϊκού προλεταριάτου με εκείνα των προοδευτικών λαών της περιοχής.
Η συνάντηση και διασταύρωση των διαφορετικών επιπέδων αντιθέσεων σχηματίζουν ένα πλήθος αντιτιθέμενων συμφερόντων και επισφαλών ισορροπιών, που καθιστούν την περιοχή αυτή τη στιγμή, το σημείο της μέγιστης κρίσης στον κόσμο. Πράγματι η Ευρώπη, ως ιμπεριαλιστικό κέντρο, συγκεντρώνει τις αντιφάσεις του MPC-μαχόμενου προλεταριακού κινήματος. ως διαχωριστική γραμμή των ισορροπιών που προέκυψαν από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, συγκεντρώνει τις αντιθέσεις μεταξύ των δύο μπλοκ. ως σημείο επαφής μεταξύ των Χωρών της βιομηχανοποιημένης δύσης και των εξαρτημένων Χωρών διαπερνάται άμεσα από τις συγκρούσεις που παράγει ο δυτικός ιμπεριαλισμός σε αυτές τις περιοχές – που επιδεινώνονται κυρίως από το παλαιστινιακό ζήτημα, που είναι πάντα εδώ λόγω του ηρωικού αγώνα αυτού του λαού, παρά την γραμμή παραίτησης που καταδεικνύεται με τις συμφωνίες του Amman, από την αστική ηγεσία της ΟΑΠ-OLP -. Αυτές οι αντιφάσεις καθιστούν την προσπάθεια επιβολής του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού πιο επίμονη, με σκοπό να επιβεβαιώσει προς τους συμμάχους – πρωτίστως τους ευρωπαίους – μια όλο και πιο έντονη ώθηση προς την κατεύθυνση της πολεμοχαρούς γραμμής τους. γραμμή που κρύβεται πίσω από τον διαβόητο «πόλεμο κατά της διεθνούς τρομοκρατίας», πραγματικός στόχος, αντίθετα, η διατήρηση και η διεύρυνση του ελέγχου στην περιοχή.
Από την αμερικανική παρέμβαση στη Sigonella προκύπτει ότι υπήρξε μια σειρά από πραγματικές πράξεις τρομοκρατίας, μέχρι την ωρίμανση της αποκαλούμενης «λιβυκής κρίσης». αυτές έχουν προκαλέσει μια επιτάχυνση των παραγόντων κρίσης, έτσι ώστε να αλλάξουν ουσιαστικά την εικόνα των σχέσεων στη Μεσόγειο.
Αυτές οι τροποποιήσεις περνούν και μέσα από την ανοιχτή διεκδίκηση των ΗΠΑ και του πιστού φρουρού τους, των σιωνιστών χασάπηδων, της Κρατικής τρομοκρατίας ως μεθόδου παρέμβασης σαν επικύρωση των πράξεων τους.
Οι πράξεις αυτές τείνουν να αναδιατυπώσουν τη θέση των ευρωπαίων Συμμάχων τόσο σε πολιτικό όσο και σε διπλωματικό επίπεδο, τόσο σε σχέση με τις ΗΠΑ όσο και με τις Χώρες της περιοχής, φέρνοντας τις πίσω ουσιαστικά σε μια στενότερη Ατλαντική πίστη.
Όσον αφορά την ιταλική θέση, έχει συμμορφώσει τον ακτιβισμό της τόσο εντός της συμμαχίας όσο και στις σχέσεις με τις αραβικές Χώρες. σε αυτή την εναλλαγή, όχι τελευταία η αξιολύπητη απόπειρα του δίδυμου Craxi-Gonzales να ανταλλάσσουν τη γεωγραφική-στρατηγική θέση τους με οικονομικά πλεονεκτήματα.
Αυτές οι επισπεύσεις θέτουν το καθήκον στις επαναστατικές δυνάμεις να αναζητήσουν τις απαραίτητες και δυνατές πολιτικές συμμαχίες και, να συνεισφέρουν συνεπώς στην ενίσχυση του Μετώπου Αντιιμπεριαλιστικού Αγώνα.
Επομένως δεν είναι επιμονή κομμουνιστών ανυποχώρητων να επιδιώκουν το στόχο της αποσύνδεσης αυτών των κρίκων της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας όπου οι συνθήκες το καθιστούν εφικτό. όπως δεν είναι στείρος ρεαλισμός να αναζητούμε μια σχέση μεγαλύτερης συμμαχίας με τις ευρωπαϊκές επαναστατικές δυνάμεις και με όλες τις επαναστατικές δυνάμεις του χώρου. στόχοι αυτοί που βρίσκουν δύναμη και πιθανή λύση στις αυξανόμενες δυσκολίες που βρίσκει ο ιμπεριαλισμός στην επίλυση της βαθιάς κρίσης του.
Επάνω στην προγραμματική αυτή κατεύθυνση σκοπεύουμε να εργαστούμε για την ενίσχυση του Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου Αγώνα, επιδιώκοντας μέσα του τον απαράβατο στόχο της διεθνούς ενότητας των κομμουνιστών.
Με βάση τις μαρξιστικές-λενινιστικές αρχές, το καθήκον των κομμουνιστών σε διεθνές επίπεδο, είναι να χτίσουν συγκεκριμένα την εναλλακτική λύση στα δύο κυρίαρχα μπλοκ στον κόσμο και να εργαστούν χωρίς καθυστέρηση, μέσα στον επαναστατικό αγώνα, στα απαραίτητα επίπεδα ενότητας και συμμαχίας εναντίον του ιμπεριαλισμού. Ενότητα των κομμουνιστών που σίγουρα δεν πρέπει να αναζητηθεί μέσα στην δογματική καθαρότητα των αιώνιων «μ.λ.» κομματιδίων, των δίχως καμία επιρροή μέσα στις κοινωνικές δυναμικές.
Η ενότητα πρέπει να αναζητηθεί στο πλαίσιο συγκεκριμένης δράσης των μαρξιστικών επαναστατικών δυνάμεων που ασκούν πολιτική-στρατιωτική πρακτική, εκπροσωπώντας τα γενικά συμφέροντα του προλεταριάτου μέσα στη ζωντάνια της σύγκρουσης μεταξύ των τάξεων της Χώρας τους.
Ενότητα με όλους τους συνεπείς κομμουνιστές που, παρά την ποικιλομορφία συγκεκριμένων καταστάσεων, επιδιώκουν τον στρατηγικό σκοπό της κατάκτησης της πολιτικής εξουσίας και της εγκαθίδρυσης της Δικτατορίας του Προλεταριάτου.
Η στρατηγική πρόταση του Ένοπλου Αγώνα για τον Κομμουνισμό στο προλεταριάτο της Χώρας τους, είναι η βάση της γενικότερης πολιτικής και οργανωτικής ενοποίησης των κομμουνιστών σε διεθνές επίπεδο, ζωτικής σημασίας για μια αποτελεσματική διεθνιστική πολιτική.
Σήμερα όπως πάντα οι μαρξιστικές επαναστατικές δυνάμεις αντιπροσωπεύουν το πιο προηγμένο σημείο στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό. είναι μέσα στην πραγματική σχέση με την αποδυνάμωση αυτού του τελευταίου που πρέπει να αναζητηθεί μέσα στο Μέτωπο μια προνομιακή σχέση με αυτές, χωρίς ωστόσο να μειώνεται ο ρόλος που παίζουν σήμερα οι άλλες επαναστατικές δυνάμεις.

ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ! ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟ NATO!
ΝΑ ΕΔΡΑΙΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ !
ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΚΟΜΟΥΝΙΣΤΩΝ!
ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΣΕ ΤΑΞΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ!

Φεβρουάριος 1986
για τον κομουνισμό
BRIGATE ROSSE
για το χτίσιμο του Μαχόμενου Κομουνιστικού Κόμματος – PCC

 

http://www.sebbenchesiamodonne.it/860/

Σχετική εικόναΣχετική εικόναΣχετική εικόνα

Αποτέλεσμα εικόνας για lando conti, br

Σχετική εικόνα