ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ DOZIER – ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ N.5

23/06/2019 kleovisΣχολιάστε

Σε όλο το επαναστατικό κίνημα.
Στο εγγύς μέλλον, σε μια Ευρώπη που κατάντησε πυρηνική ζώνη με την εγκατάσταση πυραύλων, κάτι που αποφασίστηκε στις Βρυξέλλες από τα αμερικάνικα αφεντικά, δεν θα διατρέξουμε τον κίνδυνο να ξυπνήσουμε από κατακλυσμούς όπως ο σεισμός, αλλά θα μπορούμε να κοιμηθούμε ευλογημένοι επάνω σε σκληρά μαξιλάρια πυρηνικών κεφαλών και ίσως να περάσουμε «ακούσια» από τον ύπνο στον αιώνιο ύπνο. Στους εκρηκτικούς μηχανισμούς ανεξέλεγκτης καταστροφικής δύναμης, προστίθεται η τελευταία ανακάλυψη της αμερικανικής τεχνολογίας: η βόμβα ‘Ν’ περιορισμένης ακτίνας δράσης, ικανή να εξοντώσει τους ανθρώπους αφήνοντας ανέπαφα τα πράγματα που είναι ακόμη πιο πολύτιμα!
Στην υπόθεση ενός περιορισμένου πυρηνικού πολέμου, υπόθεση που κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος ανάμεσα στους νέους αμερικανούς θεωρητικούς ο πολεμοχαρής Reagan ξεκίνησε την παραγωγή 1200 βομβών νετρονίου. Οι βάσεις του Νατο είναι ήδη εξοπλισμένες με μέσα μεταφοράς και εκτόξευσης (τύπου «δόρατος») αυτών των βομβών. Έτσι αναμένεται η πιθανότητα μιας περιορισμένης πυρηνικής σύγκρουσης Ευρώπης-Εσσδ, με τις προβλέψιμες συνέπειες της ολικής καταστροφής της εμπλεκόμενης γεωγραφικής περιοχής.
Η υπεράσπιση της Δύσης περιορίζεται έτσι στη διατήρηση της αμερικανικής επικράτειας, μέσα στο λαμπερό και εγκληματικό σχέδιο να διαφυλαχθεί η μέγιστη καπιταλιστική παγκόσμια δύναμη χάρη στην αναγκαστική θυσία των ευρωπαϊκών πληθυσμών. Αυτός είναι ο επίλογος της αμερικανικής «αδελφικής βοήθειας» που ξεκίνησε με την στρατιωτική κατοχή της Ευρώπης το ’45.

Σύντροφοι, προλετάριοι,
η ιμπεριαλιστική μπουρζουαζία, την στιγμή που εξαπολύει τον πόλεμο στο διεθνές προλεταριάτο, φλυαρεί για πιθανές διαπραγματεύσεις με το επαναστατικό κίνημα.
Να διαπραγματευτεί; Το προλεταριάτο δεν έχει τίποτε να διαπραγματευτεί με την αστική τάξη, το μοναδικό του καθήκον είναι να απαλλαγεί από αυτήν και όλα τα καλαμπαλίκια της!
Σε αυτές τις τελευταίες μέρες τα πλήγματα που δημιούργησε η επαναστατική επίθεση μέσα στο καθεστώς εκδηλώνονται ανοιχτά και, στην γελοία προσπάθεια να τα κρύψει, η ιμπεριαλιστική αστική τάξη δείχνει τη στρατηγική της αδυναμία. Η ζοφερή αναζήτηση μέσα από τα μέσα ενημέρωσης για μια διαπραγμάτευση ως πιθανή λύση στη δίκη του yankee δημίου, δεν είναι ένα πρόβλημα που μπορεί να μας αφορά. Οι κεκαλυμμένες και επίμονες παροτρύνσεις για το άνοιγμα μιας διαπραγμάτευσης, τοποθετούνται μέσα στην προσπάθεια απομόνωσης μιας μάχης και του κομμουνιστικού ανταρτοπόλεμου από ολόκληρο το επαναστατικό κίνημα ενάντια στον πόλεμο, λες και ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος να αφορά μόνο τις Ερυθρές Ταξιαρχίες! Το πρόβλημα του πολέμου στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο δεν αφήνει πλέον περιθώρια για διαμεσολάβηση επάνω στα οποία να καθιερώσουμε μια «ειρηνική» συζήτηση-αντιπαράθεση ούτε με τους αγωνιζόμενους λαούς ούτε με το ευρωπαϊκό μητροπολιτικό προλεταριάτο: αυτό που επιβεβαιώνεται είναι η τάση για επανάσταση σε παγκόσμια κλίμακα, αν και γίνεται προσπάθεια να συντριβεί με κάθε μέσο. Όντως Νατο σημαίνει και εσωτερικός πόλεμος. οι καραμπινιέροι- CC, αιχμή του δόρατος του αντεπαναστατικού μηχανισμού, είναι άμεσα ενσωματωμένοι ή υποταγμένοι σε αυτή τη δομή. Στη φάση της ένοπλης ειρήνης ο αμερικανικός έλεγχος πάνω σ ‘αυτό το μηχανισμό διατηρεί έναν περισσότερο ή λιγότερο κρυφό χαρακτήρα, ενώ μέσα στην επίταση του εμφυλίου πολέμου, αποκαλύπτεται ξεκάθαρα στην άμεση πρόσληψη από την αμερικανική πλευρά της πολιτικής, στρατιωτικής και ιδεολογικής κατεύθυνσης του εσωτερικού πολέμου. Αυτό είναι που συνέβη στην Τουρκία, αυτό είναι που συμβαίνει στην Ιταλία. Το δημοκρατικό πραξικόπημα στην Τουρκία κατευθύνθηκε από το Νato. είναι Νατο οι στρατηγοί που το διηύθυναν. Δεν είναι η στρατηγική της διείσδυσης στο επαναστατικό κίνημα αμερικανική; Η θεώρηση, η αντιμετώπιση του ανταρτοπόλεμου ως υπ’ αριθμόν ένα κινδύνου; Δεν είναι αμερικανικές οι μέθοδοι βασανισμού που εφαρμόζονται στην Τουρκία και αυτές που ξεκίνησαν στην Ιταλία; Για να εκτιμηθεί ο βαθμός πολιτικής και οικονομικής «αποσταθεροποίησης» μιας χώρας όπως η Ιταλία είναι απαραίτητο να ληφθεί υπόψη ο ρόλος μέσα στη συνολική ισορροπία μεταξύ των μπλοκ και η ένταξή της στο δυτικό οικονομικό πλαίσιο, που χαρακτηρίζεται από έναν ακριβή τρόπο λειτουργίας. Εάν, για παράδειγμα, μια χώρα της Λατινικής Αμερικής μπορεί να επιτύχει ένα ποσοστό πληθωρισμού 120%, η Ιταλία πρέπει να παραμείνει στην κλίμακα 16/20% που καθορίζει η ΕΟΚ. Αυτό σημαίνει ότι για να μπορεί να καθοριστεί μια κατάσταση εμφυλίου πολέμου σε μια χώρα όπως η Ιταλία, σίγουρα δεν είναι απαραίτητο να φθάσουμε στα επίπεδα αποσταθεροποίησης που αγγίζονται από χώρες όπως η Χιλή, το Σαν Σαλβαδόρ, η Αργεντινή κλπ.
Tο ξέσπασμα της κρίσης στις πόλεις του κεφαλαίου και η ενδυνάμωση των επαναστατικών τάσεων, προκαλεί μια τροποποίηση της ιμπεριαλιστικής στρατηγικής: η «αποσταθεροποιητική» παρέμβαση στις χώρες της αλυσίδας φτάνει σε επίπεδα έντασης που μέχρι χθες δεν μπορούσαμε να τα υποψιαστούμε, ακριβώς επειδή εδώ είναι το κινητικό κέντρο της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας, είναι εδώ που μπορεί να τεθεί υπό αμφισβήτηση οριστικά η ίδια η ύπαρξη του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

Σύντροφοι,
το γεγονός ότι η ιμπεριαλιστική αστική τάξη προσπαθεί να επιλύσει τις ταξικές αντιφάσεις με μια γενική επίθεση στο μητροπολιτικό προλεταριάτο, με απολύσεις, επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης και με τη γενικευμένη πρακτική της εξόντωσης, του βασανισμού, σίγουρα δεν αποδεικνύει τη δύναμη αυτού του καθεστώτος αλλά την πραγματική του αδυναμία. Έχουμε ήδη δει όλες τις προσπάθειες του ενσωματωμένου αντεπαναστατικού μηχανισμού να επιτεθεί στον ανταρτοπόλεμο από το εσωτερικό του να ναυαγούν. Η ίδια η στρατηγική της «μετάνοιας» και της διάστασης είναι τώρα ένα όπλο αναποτελεσματικό, καθώς το εκκολαπτόμενο Σύστημα Ένοπλης Προλεταριακής Εξουσίας μπόρεσε να την αντιμετωπίσει και να επιτεθεί στα θεμέλιά της: δεν υπάρχουν πλέον οι διάφοροι Peci, οι Sandalo και όλος ο χορός των διεστραμμένων που γνωρίζουμε πολύ καλά μέσα στην επαναστατική διαδικασία. και πράγματι αυτή η αντίφαση σήμερα αφορά μόνο το καθεστώς που την παρήγαγε: μόλις τελειώσει ο ρόλος αυτών των παράσιτων, δεν ξέρουν πλέον τι να τους κάνουν ούτε πώς να τους προστατεύσουν. Αλλά η αντεπανάσταση δεν εγκαταλείπει τα σχέδιά της τόσο εύκολα: αφού το όπλο της «μετάνοιας» και της διάστασης απορρίπτεται, το μόνο που της απομένει είναι ο βασανισμός για τους προλετάριους και τους κομμουνιστές συλληφθέντες. Αυτός είναι ένας από τους «μυστικούς» νόμους που πέρασε το Ciis. Αυτό που υποφέρουμε σήμερα επάνω στο πετσί μας είναι οι ίδιες μέθοδοι που χρησιμοποιούνται από τους αμερικανούς δολοφόνους στο Βιετνάμ, τη Λατινική Αμερική, την Τουρκία … Όλα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ακόμη εκδήλωση της μοναδικής ιμπεριαλιστικής πολιτικής απέναντι στους αγώνες που επιτίθενται στο σχέδιο κυριαρχίας της: η βαρβαρότητα είναι το μαζικό στοιχείο. Όλο αυτό το περιμέναμε. Όλο αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο μέσα στη συνείδηση του διεθνούς προλεταριάτου. Το νομιμοποιημένο πλέον καθεστώς της πάλης στο εργοστάσιο, στις γειτονιές, στις φυλακές, αντιδρά με τον τρόμο. Σήμερα να μιλάς για βασανιστήρια, συζητώντας γι αυτά, να αποκτάς μέσα στη συνείδηση αυτό το άλμα που προκάλεσε η αντεπανάσταση, δεν είναι μια έκκληση στη δημοκρατία αλλά η προετοιμασία των εργαλείων για την καταπολέμηση του με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο. Τα βασανιστήρια είχαν μια μακρά επώαση: από τους επιστημονικούς και μαζικούς ξυλοδαρμούς μέσα στις ειδικές φυλακές, μέχρι την εξαφάνιση για μήνες των μαχητών και προλετάριων πρωτοποριών στις κάμαρες ασφαλείας στο εσωτερικό των στρατώνων της αστυνομίας-PS και των καραμπινιέρων-CC, στις σφαγές των νεαρών προλετάριων από vigilantes, τροχονόμους, πληρώματα περιπολικών, μέχρι να φτάσουμε στα βασανιστήρια που υπέστησαν οι τελευταίοι συλληφθέντες σύντροφοι. Αυτοί οι σύντροφοι για μέρες και μέρες μεταφέρονταν από ένα θάλαμο βασανιστηρίων σε άλλο στα περιβόητα καταφύγια των μπάτσων, που δεν είναι τίποτα περισσότερο από τους πιο γνωστούς στρατώνες CC και PS. Τους κρεμούν στο ταβάνι, τους χτυπούν επιστημονικά στα πιο ευαίσθητα σημεία, τους πνίγουν με λίτρα και λίτρα αλμυρού νερού, τους ξεσκίζουν και πασπαλίζουν με αλάτι, όλα συνοδευόμενα από την εξαναγκασμένη κατάποση άγνωστων ουσιών για να εξασθενίσουν τη φυσική τους αντίσταση, για να περάσουν στη συνέχεια στην καταστροφή της πολιτικής τους ταυτότητας, παρουσιάζοντας τους στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων ως τους νέους μεταμεληθέντες.
Οι κομμουνιστές ξέρουν πώς να αναγνωρίζουν εκείνους που προδίδουν για να περάσουν στις γραμμές του εχθρού και εκείνους που ανήκουν στις γραμμές των επαναστατών με όλη την καρδιά τους.
Τον μηχανισμό και τις δομές των πρακτικών του βασανισμού, από τους Sica έως τους Simone, στους δημοσιογράφους με το εύκολο χαμόγελο, τους γνωρίζουμε καλά. Επαναλαμβάνουμε, τους γνωρίζουμε καλά! Και να είστε βέβαιοι ότι, στο τέλος τίποτα δεν θα μείνει ατιμώρητο!!
Η επίθεση σε αυτό τον μηχανισμό είναι ένα σημείο του προγράμματος για τις επαναστατικές δυνάμεις, είναι ένα σημείο του προγράμματος που δεν αφορά μόνο τους κομμουνιστές. Αυτός ο μηχανισμός από την μια είναι ένα άμεσο όργανο φυσικής και πολιτικής εξόντωσης των πρωτοποριών, από την άλλη χρησιμεύει να τρομοκρατεί και να λειαίνει το δρόμο για την εξόντωση ολόκληρου του ανταγωνιστικού κινήματος. Μόνο μία απάντηση είναι δυνατή: να οπλιστούμε με επαναστατική συνείδηση και να οργανωθούμε και να πολεμήσουμε ενάντια σε αυτές τις βαρβαρότητες, για την εξουσία και για τον Κομμουνισμό.
Πόλεμο στον μηχανισμό της σύλληψης με αργεντίνικα μέσα, να καταστρέψουμε με κάθε τρόπο τη δομή που μελετά, υλοποιεί, διαχειρίζεται τον βασανισμό!

Σύντροφοι,
αυτό που έχει μετατοπίσει ενεργά τις ισορροπίες δυνάμεων είναι ένα ισχυρό επαναστατικό κίνημα που έχει κάνει την «κυβερνητικότητα» ασταθή, απονομιμοποιώντας το σημερινό σύστημα εξουσίας. Ποια σημασία έχει το γεγονός ότι η συνδικαλιστική πλατφόρμα απορρίφθηκε από τη συντριπτική πλειονότητα των εργατών, αν όχι πως τα έσπασε με το κοινωνικό σύμφωνο; Η συνδικαλιστική πλατφόρμα, η οποία συνδέει το κόστος εργασίας με τον πληθωρισμό, είναι όλη μέσα στο κυβερνητικό σχέδιο: η εργατική τάξη συμπαγής είπε όχι! Το να καταφέρει να εγκριθεί η πλατφόρμα, για το συνδικάτο σημαίνει να υπογράψει την εκεχειρία, να καταβάλει το κοινωνικό Σύμφωνο. και οι τροπολογίες βρίσκονται στο έδαφος της συμφιλίωσης του ανταγωνισμού, δρόμος που, οι ισχυροί θα προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν στον δεύτερο γύρο ψηφοφορίας. Αλλά η εργατική τάξη έθεσε μια σαφή άρνηση καταστρέφοντας έτσι με ένα μόνο χτύπημα το κοινωνικό και νεο κορπορατιβίστικο σύμφωνο, πραγματικά δίχτυα αράχνης που το συνδικάτο έχει πλέξει για να δέσει, να φρενάρει τον ταξικό ανταγωνισμό. Η εργατική τάξη θα πρέπει να εγκρίνει χιλιάδες απολύσεις, η απόρριψη αυτής της διακήρυξης πολέμου πηγαίνει στην κατεύθυνση της απόρριψης της διαιώνισης της σχέσης εμπορευματοποίησης, δηλαδή, της κατεδάφισης του συστήματος της μισθωτής εργασίας μέσα στην επαναστατική προοπτική του να εργάζονται όλοι, να εργάζονται λιγότερο και για διαφορετικούς σκοπούς!
Αυτοί οι αγώνες τοποθετούνται μέσα στην ευρύτερη σφαίρα ενός εθνικού και διεθνούς κινήματος ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, που προκάλεσε η κρίση. Γύρω από αυτές τις θεματικές διαμορφώνεται ένα μαζικό κίνημα που είναι ικανό να συμπυκνώσει μίσος, περιφρόνηση, οργανωμένη συνείδηση ενάντια στο ιμπεριαλιστικό Κράτος των πολυεθνικών. Το επαναστατικό κίνημα και το υπό κατασκευή Κόμμα έχουν ως δυνατό στόχο συγκυρίας εκείνο να τινάξουν στον αέρα τα σχέδια πολέμου και αναδιάρθρωσης του ιμπεριαλισμού και να οικοδομήσουν υπομονετικά την μετάβαση στη νέα κοινωνία. Η επαναστατική επίθεση που εξαπολύθηκε στην καρδιά της αμερικανικής πολεμικής μηχανής, το Νατο, έσπασε το κλουβί που η ιμπεριαλιστική μπουρζουαζία έχτιζε γύρω από την επανάληψη των αγώνων ενάντια στον πόλεμο. Η σαφήνεια των περιεχομένων που ασκούν οι ιταλικές και οι ευρωπαϊκές επαναστατικές δυνάμεις, θέτει τα θεμέλια για το χτίσιμο του Αντιιμπεριαλιστικού Μαχόμενου Μετώπου και της μετάβασης στον κομμουνισμό. Η εξόντωση του αναπληρωτή στρατιωτικού υπεύθυνου στο Παρίσι, που χτυπήθηκε από τους λαούς της Μέσης Ανατολής οι οποίοι αγωνίζονται για απελευθέρωση από τον σιωνιστικό και αμερικανικό ιμπεριαλισμό, η σύλληψη στην Ισπανία ενός υπηρέτη των πολυεθνικών, ο πολλαπλασιασμός των επιθέσεων στις δυνάμεις και τις στρατιωτικές δομές του ιμπεριαλισμού σε όλη την Ευρώπη, στις οικονομικές και εμπορικές στην Ιταλία, αντιπροσωπεύουν την πλέον σημαντική στιγμή του κινήματος αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. δείχνουν ένα αξιοσημείωτο άλμα προς τα εμπρός και τίθενται ως αναφορά και κατεύθυνση για όλο το κίνημα του αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό υποδεικνύοντας σε μορφές αγώνα και σε περιεχόμενο δύναμης, τη μόνη δυνατότητα να νικήσουμε τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο: τον αντιιμπεριαλιστικό εμφύλιο πόλεμο. Σε αυτή τη στρατηγική πολέμου στον ιμπεριαλισμό, με την επίθεση στην κεντρική δομή του Νato, είναι δυνατή η αληθινή αποσύνδεση του αδύναμου κρίκου της Ιταλίας από την ιμπεριαλιστική αλυσίδα και το χτίσιμο ενός νέου Προλεταριακού Διεθνισμού. μόνο με αυτό τον τρόπο τα συνθήματα «έξω η Ιταλία από το Νατο», «δρόμο οι πύραυλοι από το Comiso» μπορούν να γίνουν αληθινό έδαφος αγώνα και οργάνωσης των επαναστατικών μαζών. Μόνο μέσα σε μια διαδικασία αντιιμπεριαλιστικού εμφυλίου πολέμου είναι δυνατόν να γίνουν συγκεκριμένα και αυτά τα συνθήματα που διαφορετικά θα παραμείνουν κενά slogan, στερημένα οποιασδήποτε επιθετικής και αγωνιστικής ικανότητας.
Να επιτεθούμε στους ανθρώπους και τις δομές της ιμπεριαλιστικής πολεμικής μηχανής: το Νατο. Να επιτεθούμε στο πολιτικό, οικονομικό και ιδεολογικό σχέδιο της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης! Να επιτεθούμε στον στρατό κατοχής με κάθε μέσο, όπου κι αν αυτός παρουσιαστεί: κανένας αμερικανός μισθοφόρος και της δομής του Νato δεν πρέπει να κυκλοφορεί ήσυχος! Να διώξουμε τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις κατοχής και να καταστρέψουμε τους στρατιωτικούς δούλους τους!

Σύντροφοι, το γεγονός ότι το καθεστώς διατηρεί μυστικούς τους νόμους που διέταξε το Ciis, δεν θέτει σίγουρα την ιμπεριαλιστική αστική τάξη στην επίθεση, αντιθέτως αποδεικνύει την απονομιμοποίηση της απέναντι σε ολόκληρο το προλεταριάτο. Αυτές οι μυστικές αποφάσεις ξεκινούν από τη συναίνεση όλων των κομμάτων στις πρακτικές των βασανιστηρίων, στην έναρξη της ποσοτικής και ποιοτικής διεύρυνσης της διαφοροποιημένης στρατηγικής σε όλες τις κοινωνικές σχέσεις που βρίσκουν γι άλλη μια φορά το κεντρικό της εργαστήριο στην ιμπεριαλιστική φυλακή.
Η διεύρυνση της διαφοροποιημένης στρατηγικής στην ιμπεριαλιστική φυλακή είναι μια περαιτέρω προσαρμογή στα επίπεδα της ταξικής σύγκρουσης στην Ευρώπη. η σημερινή τάση είναι να εξομοιωθεί η μεταχείριση των προλετάριων φυλακισμένων με εκείνη των χωρών που έχουν χτυπηθεί περισσότερο από τον Προλεταριακό και κομμουνιστικό ανταρτοπόλεμο · με την Τουρκία και την Ιρλανδία επικεφαλής. Όλα αυτά πρέπει να εξεταστούν στη σχέση Επανάστασης-Αντεπανάστασης, η οποία στη χώρα μας οδήγησε πάντα σε μια πιο ώριμη ανάπτυξη της επαναστατικής διαδικασίας, αποδιοργανώνοντας, συγκυρία μετά την συγκυρία, το έργο της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης. Το 1977, με την έναρξη των ειδικών φυλακών το καθεστώς σκέφτονταν πως διαιρεί, για να εξολοθρεύσει στη συνέχεια, το προλεταριάτο των κρατουμένων και τις πρωτοπορίες του. σήμερα, μπροστά στην επίθεση που οδήγησε το επαναστατικό κίνημα σε εκείνο το επίπεδο διαφοροποιημένης στρατηγικής μέσα στις φυλακές, η ιμπεριαλιστική μπουρζουαζία αναγκάζεται να επαναπροσδιορίσει το σχέδιό της, ξεκινώντας ένα νέο ’77. Οι μυστικοί νόμοι αντιπροσωπεύουν αυτό το πέρασμα φάσης στην ιμπεριαλιστική φυλακή: να χωρίσουν τις πρωτοπορίες του αγώνα από το προλεταριάτο των κρατουμένων, να διαφοροποιήσουν μεταξύ κομμουνιστών και κομμουνιστών, για να προετοιμάσουν μια νέα σφαγή.
Μέσα σε αυτό το σχέδιο η χρήση των μέσων μαζικής ενημέρωσης αποτελεί μέρος της διαδικασίας, που, στα όργανα πληροφόρησης τους, προετοιμάζει το έδαφος για να νομιμοποιήσει αυτό το έργο. Ένα έργο που δεν έχει τίποτα μυστικό και το οποίο έχει ήδη συγκεκριμένες βάσεις στις »ακτίνες μακρού ελέγχου», στη ρύθμιση της εξόντωσης μέσω της επέκτασης του άρθρου 90 σε ολόκληρο το κύκλωμα στην πρακτική της σφαγής των πιο μαχητικών προλετάριων κρατουμένων, μέσα από την χρήση δολοφόνων πληρωμένων από τους καραμπινιέρους και από τους λοχαγούς των φρουρών, στους όλο και συχνότερους ξυλοδαρμούς κυρίως στην Pianosa και στο Nuoro, στην επανεισαγωγή του γυάλινου διαχωριστικού στα επισκεπτήρια ως πλήρες κλείσιμο της εσωτερικής-εξωτερικής κοινωνικότητας. Οι CC-καραμπινιέροι προετοιμάζονται να αναλάβουν την διοίκηση, τόσο για την εξωτερική επιτήρηση, όσο και για εσωτερική, με καθήκοντα διαχείρισης στους φύλακες και το «πολιτικό» προσωπικό. Αυτές οι επιλογές του εκτελεστικού οργάνου είναι η πιο δειλή προσπάθεια να αποκατασταθεί η ισορροπία δυνάμεων προς όφελος του, και, αν παραμένουν ακόμη μυστικές είναι επειδή μέσα στην εξέλιξη της τρέχουσας εκστρατείας, προσπαθεί να οικοδομήσει, να προετοιμάσει την κατάλληλη στιγμή για να θέσει σε εφαρμογή μια νέα σφαγή. προς το παρόν χρησιμοποιεί το απόρρητο επί των διατάξεων ως εκβιασμό για όλο το επαναστατικό κίνημα.
Όλο αυτό πρέπει να τιναχτεί στον αέρα!
Πρέπει να τιναχτεί στον αέρα όχι μόνο ως επίθεση κατά της διαφοροποιημένης στρατηγικής στη φυλακή αλλά, ξεκινώντας από τον πόλεμο ενάντια στο Νατο, ως επίθεση σε όλα τα σημεία του Γενικού Προγράμματος της Συγκυρίας. Δεν είναι πλέον θέμα να αναλαμβάνουμε κάθε φορά ένα μέτωπο μάχης, αλλά να δώσουμε ζωή σε ολόκληρο το επαναστατικό Πρόγραμμα ενάντια στο συνολικό σχέδιο της ιμπεριαλιστικής μπουρζουαζίας, για να οικοδομήσουμε τα θεμέλια του αντιιμπεριαλιστικού εμφυλίου πολέμου.
Το να έχουμε θέσει τις βάσεις της πολιτικής ενότητας γύρω από το Γενικό Πρόγραμμα της συγκυρίας και έχοντας αποκαταστήσει μια αδιάσπαστη σχέση μεταξύ προλεταριάτου και του υπό κατασκευή κόμματος σχετικά με τα νέα καθήκοντα της ταξικής σύγκρουσης, καθιστά δυνατή και αναγκαία την εφαρμογή του σλόγκαν «Ενότητα των μαζικών επαναστατικών οργανισμών επί του γενικού προγράμματος της συγκυρίας και των κομμουνιστών στην οικοδόμηση του κόμματος”.
Είναι στόχος αυτής της εκστρατείας να εκφράσει και να δώσει φωνή στις Omr-μαζικές επαναστατικές Οργανώσεις, στις Επιτροπές αγώνων στις μητροπολιτικές φυλακές και στις ειδικές, στα έμβρυα των επαναστατικών μαζικών οργανώσεων ολόκληρου του μητροπολιτικού προλεταριάτου. Αυτές οι στιγμές επαναστατικής οργάνωσης που δίνει στον εαυτό του το προλεταριάτο, είναι η ενεργός υλοποίηση του Συστήματος Ένοπλης Προλεταριακής Εξουσίας, που συνθέτουν τις προϋποθέσεις για την υλοποίηση και την οικοδόμηση της προλεταριακής και επαναστατικής κοινωνικής επικοινωνίας.
Μόνο η απογοητευτική βλακεία αυτού του καθεστώτος δεν αντιλαμβάνεται ότι κάθε προσπάθεια να καταπνίξει οποιαδήποτε μορφή έκφρασης και επικοινωνίας προορίζεται να ναυαγήσει σε μεγάλο βαθμό.

Να κατεδαφίσουμε το κύκλωμα της διαφοροποίησης !!! Να απελευθερώσουμε το διεθνές φυλακισμένο προλεταριάτο!!! Πόλεμος στην ρύθμιση της εξόντωσης !!! Πόλεμος στο άρθρο 90 !!! Να κλείσουμε με κάθε μέσο τα τμήματα μακρού ελέγχου !!! Να δώσουμε φωνή στους μαζικούς επαναστατικούς οργανισμούς, οικοδομώντας την επαναστατική κοινωνική επικοινωνία μέσα στον αγώνα, για την κατασκευή του προγράμματος μετάβασης στην κυριαρχία!!!
Πόλεμος στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο !!! Πόλεμος στο Νατο!!! Πόλεμος στην προληπτική αντεπανάσταση!!! Πόλεμος στην εφαρμογή του σχεδίου εκδίωξης του εργατικού δυναμικού !!! Πόλεμος στη νέα οργάνωση της εργασίας !!! Πόλεμος στον επαναπροσδιορισμό-σιδηρά κυβέρνηση της αγοράς εργασίας !!! Πόλεμος στο σχέδιο διαφοροποιημένης συμπίεσης του κόστους κοινωνικής αναπαραγωγής !!!
Τιμή στον σύντροφο Lucio Di Giacomo.
Τιμή σε όλους τους πεσόντες μαχητές για τον κομουνισμό.

Για τον κομουνισμό-Per il comunismo.
ερυθρές Ταξιαρχίες για το χτίσιμο του κομουνιστικού μαχόμενου κόμματος-Brigate rosse per la costruzione del Pcc

25-1-82

http://www.sebbenchesiamodonne.it/campagna-dozier-comunicato-n-5/

ένοπλη πάλη, lotta armata

ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ DOZIER – ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ N. 4

14/06/2019 kleovisΣχολιάστε

BRIGATE ROSSE – PCC

Σύντροφοι, προλετάριοι,
η πρωτοβουλία των Ερυθρών Ταξιαρχιών, με την επίθεση στο υψηλότερο σημείο του ιμπεριαλιστικού συστήματος, το Νατο, έφερε την ταξική σύγκρουση σε ένα υψηλότερο επίπεδο, κατέστησε το παγκόσμιο σενάριο περισσότερο εμφανές, το πολιτικό έδαφος της μετωπικής σύγκρουσης του ταξικού πολέμου. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος ως κεντρική επιλογή πάνω στην οποία προσαρμόζονται οι γενικές και ειδικότερες επιλογές της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης που τις μεταφέρει με συνειδητό τρόπο και με επιστημονική αποφασιστικότητα, διαχωρίζουν ολοένα και περισσότερο τα συμφέροντα των μαζών από τα συμφέροντα της μπουρζουαζίας. Η επαναστατική πρόταση του εμφυλίου πολέμου για τον Κομμουνισμό, αναλαμβάνει όλο και περισσότερο πραγματικό βάρος ως συμφέρον των μαζών. Η καπιταλιστική κρίση δημιουργεί τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Μόνο ο αντιιμπεριαλιστικός εμφύλιος πόλεμος μπορεί να θάψει τον πόλεμο!!! Η επίθεση στο προλεταριάτο, στην ικανότητα του για οργάνωση, στο πολιτικό του Σχέδιο με όλα τα μέσα έχει γίνει το κεντρικό καθήκον της ιμπεριαλιστικής μπουρζουαζίας. Η κυβέρνηση φόρεσε την στρατιωτική στολή της, οι τέσσερις καταστάσεις έκτακτης ανάγκης έχουν συνοψιστεί σε μία κεντρική οδηγία: επίθεση στο προλεταριάτο με όλα τα μέσα. Το C.I.I.S. ως κέντρο διοίκησης ενσωματωμένο στις Ηπα ανέλαβε την πρωτοβουλία: στο κοινοβούλιο εκχωρούνται τα χειροκροτήματα, και οι κοινοβουλευτικές επερωτήσεις στους ηλίθιους. Γιατί η ιμπεριαλιστική αστική τάξη φοβάται τα περιεχόμενα του επαναστατικού Προγράμματος και των κοινωνικών αιτιών του ταξικού πολέμου; Γιατί προσπαθεί να συγκαλύψει την επαναστατική πρόταση με κάθε μέσο, χρησιμοποιώντας την επιστημονική χρήση των μέσων μαζικής ενημέρωσης; Ποτέ όπως σήμερα η ιμπεριαλιστική αστική τάξη δεν ήταν συνειδητοποιημένη πως ο μητροπολιτικός ανταρτοπόλεμος πλησιάζει σε μια αλλαγή των σχέσεων εξουσίας, σε μια αλλαγή στις ισορροπίες δυνάμεων-στους συσχετισμούς δύναμης: την κατάκτηση των μαζών στο έδαφος του ένοπλου αγώνα, στο πολιτικό πρόγραμμα της μετάβασης στον Κομμουνισμό. Και γνωρίζει πολύ καλά ότι αυτή είναι η αρχή του τέλους της. Η μπουρζουαζία γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν έχει να λογαριαστεί μονάχα με τις Κομμουνιστικές Μαχόμενες Οργανώσεις, αλλά με μια μαζική διαδικασία που όλο και περισσότερο αναλαμβάνει παγκόσμια χαρακτηριστικά, εκείνα του διάχυτου κοινωνικού εμφυλίου πολέμου. Ξέρει ότι πρέπει να λογαριαστεί με ένα Αντιιμπεριαλιστικό Μαχόμενο Μέτωπο που έχει ως κεντρικό σύνθημα του τον πόλεμο ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Ο ιμπεριαλισμός εμφανίζεται ολοένα και περισσότερο σαν ένας «ουρανοξύστης από πεπιεσμένο χαρτί» πληγωμένος μέσα του από μια άνευ προηγουμένου κρίση η οποία, εξαλείφοντας τα περιθώρια ελιγμών του, τον κάνει να χτυπιέται μόνος του. Καταφανής απόδειξη είναι το σχέδιο ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ως μονολιθικού μπλοκ υποταγμένου στα συμφέροντα των Ηπα, το οποίο δεν καταφέρνει να βρει ομόφωνη γνώμη ούτε ακόμη και σε ένα ζήτημα όπως το πολωνικό, σε μια προσπάθεια να αποκαταστήσει την πίστη στη Δύση σε επίπεδο μαζών, δηλαδή το νέο πατριωτισμό της σύγχρονης εποχής. Αλλά ακόμη και σε αυτό το πρόβλημα τόσο η Γερμανία όσο και η Γαλλία παρουσιάζουν σημαντικές διαφοροποιήσεις, κι ας εντάσσονται στο πλαίσιο της δυτικής συμμαχίας. Επιπλέον αναπτύχθηκε στην Ευρώπη ένα τεράστιο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα για την οικοδόμηση ενός νέου προλεταριακού Διεθνισμού, για να πολεμήσουν μαζί και ενωμένοι για να νικήσουν μαζί με όλους τους κομμουνιστές και με όλους τους λαούς που μάχονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Θεωρούμε απαραίτητο να αναλάβουμε ως κεντρικό άξονα της επαναστατικής εξέλιξης της αντιιμπεριαλιστικής πάλης το αντιιμπεριαλιστικό μαχόμενο Μέτωπο, αυτό αντιστοιχεί στη φάση της ωριμότητας της ταξικής διαμάχης στα επίπεδα συνείδησης που επιτυγχάνει όλο το προλεταριάτο. Το σημαντικότερο πολιτικό περιεχόμενο αυτής της φάσης αντιπαράθεσης είναι όλο αυτό που περιέχεται στην τεράστια αναζωπύρωση του διαλόγου, του αγώνα και της προλεταριακής μάχης και παίρνει ζωή από ένα στοιχείο στρατηγικής σημασίας: τη βούληση και την ώθηση για ενότητα του επαναστατικού κινήματος ενάντια στον ιμπεριαλισμό.  Ενάντια στη βία του προλεταριακού σχεδίου, ενάντια στον πλούτο και τη ζωτικότητα των αγώνων, εφορμά με όλη τη βία του ο μηχανισμός της αντεπανάστασης αυτού του καθεστώτος που αγωνιά. Δίπλα στα αυτόματα των καραμπινιέρων-CC κινείται το σύνολο του συστήματος που σε επίπεδο προπαγάνδας, πληροφόρησης, χειρισμού συνειδήσεων, σχεδιάζει, διαχειρίζεται και νομιμοποιεί τα αντιπρολεταριακά σχέδια εκμηδένισης. Το ιμπεριαλιστικό σύστημα των πολυεθνικών θέλει να γκετοποιήσει και να στεγανοποιήσει τα κοινωνικά ζητήματα, τους αγώνες του μητροπολιτικού προλεταριάτου για να αποτρέψει την προλεταριακή και επαναστατική κοινωνική επικοινωνία.

Σύντροφοι, προλετάριοι,

η ιμπεριαλιστική αστική τάξη ενεργοποιεί όλα τα μέσα ενημέρωσης της για να υποστηρίξει και να νομιμοποιήσει την επίθεση που οδηγεί κατά των αγώνων, της ανάγκης του μητροπολιτικού προλεταριάτου και κατά της πολιτικής-στρατιωτικής πρωτοπορίας της. εάν η προσπάθεια είναι να καταστραφούν οι δίαυλοι επικοινωνίας μεταξύ των μαζών προσπαθώντας να αναπαραχθεί η ιδεολογία της άρχουσας τάξης μέσα στο προλεταριάτο. αν το πρόβλημα δεν είναι μόνο να χειριστεί την πληροφορία αλλά κυρίως εκείνο το ναζιστικό να εκβιάζει, ακόμη και παθητικά, ένα είδος προλεταριακής νομιμοποίησης στο αναπόφευκτο του ιμπεριαλιστικού πολέμου, καθήκον του συστήματος της ένοπλης προλεταριακής Εξουσίας είναι να φέρει στη ζωή το επίπεδο της καταστροφής που είναι δυνατό των καναλιών της καπιταλιστικής κοινωνικής επικοινωνίας, ως κυρίαρχο χαρακτηριστικό, μέσα στην συγκυρία, της διαχείρισης, της διείσδυσης μέσα στις μάζες του αντεπαναστατικού σχεδίου και της ανάγκης της ιμπεριαλιστικής μπουρζουαζίας να επιβάλει και να επεκτείνει την κυριαρχία της.  Για το Προλεταριάτο και για το αναδυόμενο σύστημα της ένοπλης προλεταριακής Εξουσίας δεν είναι μόνο θέμα αποκάλυψης των σχεδίων της μπουρζουαζίας, δεν είναι πλέον απλώς θέμα αντιπληροφόρησης σχετικά με την ιμπεριαλιστική χειραγώγηση των ειδήσεων, αλλά αντιθέτως είναι ζήτημα αποδιοργάνωσης όλων των προϋποθέσεων και των εργαλείων επί των οποίων στηρίζεται η προετοιμασία του ιμπεριαλιστικού πολέμου, είναι ζήτημα οικοδόμησης της προλεταριακής και επαναστατικής κοινωνικής επικοινωνίας. Είναι προφανές ότι η προλεταριακή και επαναστατική προσοχή κατευθύνεται στα δικά της συμφέροντα και δημιουργεί ενότητα και αγώνες, για το λόγο αυτό τα καπιταλιστικά όργανα πληροφόρησης σιωπούν εδώ και μήνες σε αυτό που γνωρίζουν καλά: τα βασανιστήρια και τις σφαγές που υπέστησαν οι προλετάριοι κρατούμενοι στο kampo της Pianosa, και στο Nuoro πρόσφατα κατά τη διάρκεια των αγώνων, και ταυτόχρονα σχετικά με τους πειραματισμούς στο Cuneo της στρατηγικής της εξόντωσης των προλετάριων κρατουμένων και των κομμουνιστών, και για αυτά που συμβαίνουν στους προλετάριους και τους επαναστάτες όταν πέφτουν στα χέρια της αστυνομίας και των καραμπινιέρων: βασανισμένοι, απαχθέντες για μήνες κρατούμενοι κρυμμένοι σε μυστικούς τόπους.  Τα προβλήματα, οι δυσκολίες, ακόμη και τα λάθη της επαναστατικής διαδικασίας είναι όλα εσωτερικά στο έδαφος της αντιπαράθεσης, της πολιτικής μάχης μεταξύ των επαναστατών. Δεν θα επιτρέψουμε στην μπουρζουαζία να χρησιμοποιήσει και να στρεβλώσει αυτά τα προβλήματα για να χτίσει τα «τέρατα που πρέπει να ριχθούν στην πρώτη σελίδα», να χτίσει ρωγμές και πλήγματα, να νομιμοποιήσει, χωρίς να έχει ούτε το θάρρος να διαχειριστεί ανοιχτά, τις αργεντίνικες πρακτικές των βασανιστηρίων,των απαγωγών και των σφαγών. Το απαξιωτικό χαμογελάκι για τις ζωές των μαχόμενων κομμουνιστών συλληφθέντων αγωνιστών, των δημοκρατικών δημοσιογράφων τόσο απροκάλυπτο στις συνεντεύξεις τύπου, θα ξέρει πώς να το σβήσει το επαναστατικό κίνημα με το μόνο μέσο που μπορούν πλέον να καταλάβουν τώρα: το μολύβι! Αντί να χαμογελούν με ηλίθιο τρόπο θα έπρεπε να χαμογελούν για τη μοίρα που έχει ήδη αγγίξει τον βασανιστή Simone, μεγάλο σε εμπειρία ενάντια στον ένοπλο και ψυχικό ανταρτοπόλεμο. Είναι σίγουρο ότι αυτός δεν θα χαμογελάσει ξανά!!!

Σύντροφοι,

αυτά τα τελευταία χρόνια σκληρών αγώνων, νικών αλλά και ηττών, έδειξαν ότι τη δύναμη της η αστική τάξη τη βρίσκει στις αβεβαιότητες, στα λάθη, στις διαιρέσεις του προλεταριακού μετώπου. Η ανανεωμένη επιθετική ικανότητα του επαναστατικού κινήματος, η ανανεωμένη βούληση για αντιπαράθεση και ενότητα βρίσκουν σήμερα τις συνθήκες υλοποίησης μέσα στην τεράστια ενότητα που διαμορφώνεται μεταξύ της κομμουνιστικής πρωτοπορίας και ολόκληρου του προλεταριακού κινήματος. Η μεταμόρφωση του ανταγωνιστικού προλεταριακού κινήματος και των αγώνων για τις πολιτικές και άμεσες ανάγκες που έχουν μέσα τους όλα τα περιεχόμενα της μετάβασης στον κομμουνισμό, σε επαναστατικό κίνημα για την καταστροφή αυτού του καθεστώτος και για την οικοδόμηση της κοινωνίας δίχως τάξεις, είναι η μόνη πραγματική δυνατότητα για την οικοδόμηση της ενότητας ολόκληρου του προλεταριάτου μέσα στο σύστημα της κόκκινης εξουσίας: το μαχόμενο κομμουνιστικό κόμμα και τους επαναστατικούς μαζικούς οργανισμούς.  Για το λόγο αυτό, για τις ανάγκες που επιβάλλει η σύγκρουση, δεν είναι πλέον αρκετό να έχουμε ως στόχο την ενότητα επάνω στα μεμονωμένα σημεία του επαναστατικού προγράμματος. Μόνο με την εμβάθυνση της αντιπαράθεσης επάνω στην πολιτική ανάγκη που είναι σήμερα θεμελιώδους σημασίας για ολόκληρο το μητροπολιτικό προλεταριάτο, δηλαδή την οικοδόμηση ενός συστήματος εξουσίας, το μόνο που μπορεί να επιβάλει ένα επαναστατικό πρόγραμμα, το οποίο να δίνει τη δυνατότητα επίθεσης στο πολιτικό, οικονομικό, στρατιωτικό και ιδεολογικό σχέδιο της ιμπεριαλιστικής μπουρζουαζίας σε αυτή τη συγκυρία και την κατάκτηση των πολιτικών και υλικών αναγκών της τάξης, μέσα στη μόνη δυνατή στρατηγική: τον αντιιμπεριαλιστικό εμφύλιο πόλεμο.  Αυτή σήμερα δεν είναι μια ουτοπία αλλά ζωντανή πραγματικότητα που ενεργεί μέσα στη συζήτηση και τους αγώνες όλου του μητροπολιτικού προλεταριάτου, δεν είναι ένα όμορφο όνειρο αλλά ένα επιστημονικά κατασκευασμένο σχέδιο που, στον αγώνα ενάντια στη βαρβαρότητα της ιμπεριαλιστικής τάξης, στα όρια που επιβάλλει ο νόμος του κέρδους, χτίζει το μέλλον μας. Η επίθεση των επαναστατικών δυνάμεων ενάντια στα νευραλγικά κέντρα του εχθρικού σχεδίου, από τη δίκη του Νατο με την σύλληψη του εχθρού yankee γουρουνιού Dozier, στην επίθεση στην ιμπεριαλιστική φυλακή με την απελευθέρωση των συντροφισσών από τη φυλακή του Rovigo, από τις ένοπλες επιθέσεις στις δομές που εκπροσωπούν την κυριαρχία της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης στην Ιταλία, στους εργοστασιακούς αγώνες, στα αστικά γκέτο, στις φυλακές, στην ενίσχυση των καναλιών και τα μέσων διαλόγου και επικοινωνίας των επαναστατικών αγώνων και γνώσεων: αυτά είναι σήμερα τα υλικά στοιχεία από τα οποία πρέπει να ξεκινήσουμε για την υλοποίηση της επαναστατικής ενότητας.  Αυτό είναι το καθήκον των επαναστατών σε αυτή τη συγκυρία: αυστηρή συζήτηση και αντιπαράθεση και πολιτική μάχη για την ήττα μέσα στο επαναστατικό κίνημα των λανθασμένων γραμμών: τον φραξιονισμό, τον υποκειμενισμό, τον οικονομισμό … Αυτές οι τάσεις που έχουν ήδη προκαλέσει τόσο μεγάλη ζημιά στο επαναστατικό κίνημα σήμερα, σε αυτή την αποφασιστική φάση της σύγκρουσης, είναι ο ευκολότερος δρόμος για να φτάσουμε στην ήττα μας. Ο κεντρικός στόχος της πολιτικής μάχης είναι το χτίσιμο της σωστής γραμμής διότι σήμερα αυτό είναι που διακυβεύεται: η υποχώρηση ή η νίκη της επαναστατικής διαδικασίας. Τα άλματα προς τα εμπρός, οι τυπικές εκκλήσεις, η ομοφωνία στην πρόσοψη κρύβουν το πραγματικό πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε: την ενότητα στη σαφήνεια σχετικά με το επαναστατικό πολιτικό πρόγραμμα για αυτή τη φάση της σύγκρουσης.

Να χτίσουμε το αντιιμπεριαλιστικό μαχόμενο μέτωπο! Να πολεμήσουμε μαζί και ενωμένοι για να κερδίσουμε με όλους τους κομμουνιστές και όλους τους λαούς που αγωνίζονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό! Να χτίσουμε επαναστατικές μαζικές οργανώσεις! Να οικοδομήσουμε το μαχόμενο κομμουνιστικό κόμμα! Η ιμπεριαλιστική φυλακή είναι το κεντρικό εργαστήριο για την εξόντωση του ταξικού ανταγωνισμού.

Η στρατηγική της διαφοροποίησης είναι η φιλοσοφία που αποτυπώνει τις ιμπεριαλιστικές πολιτικές σε όλες τις περιοχές οικονομικής και κοινωνικής διαμόρφωσης. Η διαφοροποίηση ακόμη πριν και από χαρακτήρας της σωφρονιστικής πολιτικής, ορίζεται ως κεντρική πολιτική στρατηγική του ιμπεριαλισμού, και αυτό πέρα και ανεξάρτητα από τις συγκεκριμένες μορφές που μπορεί να καλύψει και οι οποίες διαφοροποιούνται ανάλογα με τη φάση και τη συγκυρία. Αυτές οι μορφές αν και εξαιρετικά ποικίλες διασταυρώνονται και διασχίζονται από μία και μόνη ουσία: την εξόντωση της διαδικασίας πολιτικής ανασυγκρότησης του μητροπολιτικού προλεταριάτου. Είναι ξεκινώντας από την συνειδητοποίηση της ανεκρίζωτης φύσης των ταξικών αντιφάσεων που κινείται ο ιμπεριαλισμός. Στρατηγικός του στόχος είναι η εξόντωση της ταξικής ταυτότητας, δηλαδή να αποτρέψει τα διαφορετικά στρώματα της τάξης που συνθέτουν το μητροπολιτικό προλεταριάτο και τους αγώνες που αναπτύσσονται από αυτά να ανασυνταχθούν μέσα σε μια ενιαία στρατηγική για την εξουσία. Η διαφοροποιημένη στρατηγική στη φυλακή παίρνει τη μορφή μίας διαδικασίας συνεχούς αναδιάρθρωσης, που αποσκοπεί όχι μόνο στη συγκράτηση και την καταστολή των αγώνων, αλλά ανταποκρίνεται σε δύο θεμελιώδεις ανάγκες του ιμπεριαλιστικού κράτους των πολυεθνικών: να χτυπήσει το επαναστατικό κίνημα και να προετοιμάσει σύμφωνα με μια συγκεκριμένη στρατηγική γραμμή τα μέσα για να κερδίσει τον αντιιμπεριαλιστικό εμφύλιο πόλεμο στη γέννηση του. Η ιμπεριαλιστική φυλακή, στο στρατηγικό σχεδιασμό της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης, πρέπει να ανταποκρίνεται σε πολλά καθήκοντα: την πειθάρχηση των μεγάλων προλεταριακών μαζών, την επιστημονική και επιλεκτική εξόντωση των κομμουνιστών πρωτοποριών, τη διάδοση μιας εικόνας τρόμου και παντοδυναμίας, τη μελέτη και συλλογή στοιχείων για τον ανταρτοπόλεμο, σαν σε ένα εργαστήριο που ανατέθηκε στους νέους «σούπερ εγκεφάλους» της αντεπανάστασης και της προλεταριακής εξόντωσης. Το όλο κύκλωμα διαφοροποίησης έχει θεωρητικοποιηθεί και οικοδομηθεί πάνω σε αυτά τα θέματα και το οποίο σήμερα η μπουρζουαζία ετοιμάζεται να επεκτείνει με τα νέα «υπερμυστικά» μέτρα: σαν το ότι θέλει να εξολοθρεύσει και να σφαγιάσει το φυλακισμένο προλεταριάτο θα μπορούσε να είναι μυστικό για κάποιον.  Το σημερινό επίπεδο εφαρμογής αυτού του σχεδίου αποτελεί σημαντικό βήμα προς τα εμπρός στην κατεύθυνση της ομοιογενοποίησης των αντεπαναστατικών πρακτικών σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η προοπτική της επίλυσης των τρεχουσών αντιφάσεων μεταξύ των δύο μπλοκ, μέσω του ιμπεριαλιστικού πολέμου, υποχρεώνει κάθε μεμονωμένο κράτος να επιταχύνει τα στάδια της ειρήνευσης στο εσωτερικό μέτωπο, δηλαδή το υποχρεώνει να ακολουθήσει με κάθε μέσο την εξολόθρευση κάθε μορφής ανταγωνισμού που το μητροπολιτικό προλεταριάτο εκφράζει.

Να καταστρέψουμε το κύκλωμα της διαφοροποίησης! Να απελευθερώσουμε το φυλακισμένο προλεταριάτο! Πόλεμος στην διαφοροποιημένη στρατηγική και στην πειθάρχηση της εξόντωσης! Να κλείσουμε τα τμήματα μακρών ελέγχων με κάθε μέσο! Πόλεμος στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο! Πόλεμος στο Nato! Πόλεμος στην προληπτική αντεπανάσταση! Πόλεμος στην υλοποίηση του σχεδίου για την αποπομπή του εργατικού δυναμικού! Πόλεμος στη νέα οργάνωση της εργασίας! Πόλεμος στον επαναπροσδιορισμό – σιδηρά κυβέρνηση της αγοράς εργασίας !!! Πόλεμος στο σχέδιο διαφοροποιημένης συμπίεσης του κόστους της κοινωνικής αναπαραγωγής!!!

Για τον Κομουνισμό-Per il Comunismo.
Ερυθρές Ταξιαρχίες για το χτίσιμο του Μαχόμενου Κομουνιστικού Κόμματος-Brigate Rosse per la costruzione del P.C.C.

16/01/82

http://www.sebbenchesiamodonne.it/campagna-dozier-comunicato-n-4/

ένοπλη πάλη, lotta armata

Ανακοινωθέντα Br 1-2-3, επιθέσεων ενάντια στο ΝΑΤΟ, με την απαγωγή Dozier

12/06/201912/06/2019 kleovis2 Σχόλια

BRIGATE ROSSE – PCC

ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ DOZIER – ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ N.1

Η καπιταλιστική κρίση δημιουργεί τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Μόνο ο αντιιμπεριαλιστικός εμφύλιος πόλεμος μπορεί να θάψει τον πόλεμο!

Ο πόλεμος στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο είναι ένα ουσιαστικό βήμα για τη μετάβαση στον κομμουνισμό!

Στην εποχή του ιμπεριαλισμού των πολυεθνικών το μητροπολιτικό προλεταριάτο αποτελεί την πρωτοπορία της διαδικασίας της προλεταριακής επανάστασης σε ολόκληρο τον κόσμο !!!

Πόλεμος στην κυριαρχία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού!!! Να επιτεθούμε στον ιμπεριαλισμό των πολυεθνικών και του μηχανισμού στρατιωτικής κατοχής του: το Νατο!!!

Το ιμπεριαλιστικό σύστημα παράγει: θάνατο από εκμετάλλευση, θάνατο από ανεργία, θάνατο στα Κρατικά lager στον προγραμματισμό της ολικής καταστροφής. Η ιμπεριαλιστική φυλακή είναι το κεντρικό εργαστήριο της εξόντωσης του ταξικού ανταγωνισμού !!! Nα καταστρέψουμε την ιμπεριαλιστική φυλακή!!!

Να οικοδομήσουμε το αντιιμπεριαλιστικό μαχόμενο μέτωπο για έναν νέο διεθνισμό, να πολεμήσουμε μαζί και ενωμένοι για να νικήσουμε με όλους τους κομμουνιστές και όλους τους λαούς που αγωνίζονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό!!!

Την πέμπτη 17 δεκεμβρίου, ένας οπλισμένος πυρήνας της οργάνωσης μας, αιχμαλώτισε και έκλεισε σε μια φυλακή του λαού, ένα γουρούνι yankee του αμερικανικού στρατού κατοχής, τον ταξίαρχο James Dozier, αναπληρωτή- διοικητή των συμμαχικών δυνάμεων εδάφους για το Νότο της Ευρώπης (Landsouth).

Σύντροφοι, προλετάριοι,

δύο είναι οι θεμελιώδεις γραμμές ανάπτυξης αυτής της ιστορικής εποχής: η τάση για επανάσταση και η τάση για ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Το μέσο με το οποίο ο ιμπεριαλισμός έλυσε πάντα τις περιοδικές κρίσεις υπερπαραγωγής του υπήρξε ο πόλεμος. Πρώτα απ ‘όλα ο πόλεμος επιτρέπει στις νικηφόρες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις να διευρύνουν την παραγωγική τους βάση σε βάρος των ηττημένων, αλλά πόλεμος σημαίνει πάνω απ’ όλα την καταστροφή κεφαλαίων, εμπορευμάτων, εργατικής δύναμης και επομένως, της δυνατότητας ανάκαμψης του οικονομικού κύκλου για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα.

Αυτό που χαρακτηρίζει τη σημερινή φάση είναι αφενός η διείσδυση και η απόλυτη κυριαρχία του κεφαλαίου και αφετέρου η σημερινή παγκόσμια επέκταση του ταξικού πολέμου, η παρουσία του κομουνιστικού ανταρτοπόλεμου και η ύπαρξη ευνοϊκών συνθηκών για την ανάπτυξή του σε κάθε γωνία του κόσμου και, ειδικότερα, στις μητροπόλεις. Η συνολική κρίση του ιμπεριαλισμού και του σοσιαλιμπεριαλισμού, δείχνουν ότι η ιστορική τάση για τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο είναι μια τάση που ήδη λειτουργεί και πως αυτή έχει το επίκεντρο της στην Ευρώπη. Οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιφάσεις που κλονίζουν την μπουρζουαζία σε διεθνές επίπεδο, πράγματι, προορίζονται να επιδεινωθούν όσο περισσότερο παρατείνεται και χειροτερεύει η κρίση της υπερπαραγωγής στην οποία ταλανίζεται το κεφάλαιο και αυτές οξύνονται και σοβαρεύουν ακριβώς στις περιοχές στις οποίες είναι περισσότερο ανεπτυγμένος ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής. Έτσι, αν μόνο πριν από μερικά χρόνια το «τόξο της κρίσης» εξακολουθούσε να είναι σχετικά περιφερειακό σε σχέση με την Ευρώπη, την τελευταία περίοδο επεκτάθηκε μέχρι να επηρεάσει όλες τις Μεσογειακές χώρες, με τέτοιο τρόπο ώστε σήμερα η τάση προς τον πόλεμο εμφανίζει ειδικότερα εδώ (και γενικότερα στην Ευρώπη) τα πιο εμφανή σημάδια.

Η Ευρώπη, μέσα σε αυτό το σχέδιο, έχει μια ολοκληρωμένη-ενσωματωμένη και υποτελή θέση στις ΗΠΑ. Για την εγκατάσταση των πυραύλων η λέξη-κλειδί είναι: να ενισχυθούν οι εξοπλισμοί, αλλά να διαπραγματευτεί, να διαπραγματευτεί από θέσεις ισχύος ενισχύοντας τους εξοπλισμούς.

Η ένωση Ευρώπης-ΗΠΑ, μέσω του Νατο, ολοκληρωμένης δομής υπό την οικονομική διεύθυνση των Ηπα, σχηματίζει μια ιμπεριαλιστική αλυσίδα στην οποία οι διάφοροι κρίκοι έχουν διαφορετικό βάρος και λειτουργίες. Στη διαδικασία της ιμπεριαλιστικής ενσωμάτωσης-ολοκλήρωσης η υποταγή της Ευρώπης είναι οικονομική πριν από τη στρατιωτική και εξαρτάται πρωτίστως από τη διαφορά επιπέδου στην οικονομική και τεχνολογική ανάπτυξη από την οποίαν εξαρτώνται μια ολόκληρη σειρά εντάσεων και δυσκολιών μεταξύ Ηπα και Ευρώπης, και στο εσωτερικό της ευρωπαϊκής συμμαχίας. Το πρόβλημα είναι εκείνο της όχι πάντα εύκολης συμφιλίωσης-συμβίωσης των εθνικών συμφερόντων με τις οδηγίες που επιβάλλονται από τις ΗΠΑ. Η εγκατάσταση των ευρωπυραύλων, η ανακοίνωση της ακόλουθης κατασκευής της βόμβας Ν, η επίδειξη ισχύος στον κόλπο της Sirte, υπογράμμισαν τις αντιφάσεις που υπάρχουν μέσα στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, οι οποίες εκδηλώθηκαν ήδη μετά τις επιλογές οικονομικής πολιτικής του Reagan, δυσμενείς για τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό. Με αυτό η πολιτική της αντιιμπεριαλιστικής συμμαχίας με τις ΗΠΑ σίγουρα δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση. πρόκειται απλώς για τον ορισμό των συγκεκριμένων διαρθρώσεων που επιτρέπουν στον ευρωπαϊκό καπιταλισμό να εγγυηθεί τη διατήρηση του ρόλου του ως προνομιούχου υπηρέτη του συστήματος των πολυεθνικών, εξασφαλίζοντας ικανοποιητικά μερίδια κερδών. Οι θεμελιώδεις επιλογές της εξωτερικής πολιτικής βλέπουν Ευρώπη και Ηνωμένες Πολιτείες σύμφωνες στην αναγκαιότητα αντιμετώπισης του σοσιαλιμπεριαλισμού μέσω μιας πολιτικής ενίσχυσης των εξοπλισμών.

Για τις Ηνωμένες Πολιτείες αυτό σημαίνει να αποκατασταθεί η υπεροχή τους σε παγκόσμιο επίπεδο, η οποία στην Ευρώπη μεταφράζεται σε μια λιγότερο ανοιχτά επιθετική θέση: ενισχύστε τους εξοπλισμούς για την έναρξη διαπραγματεύσεων!

Ο υποτελής ρόλος της Ευρώπης στο Νατο παίρνει τη μορφή διαφόρων μορφών εξάρτησης:

– Στην κατανομή των καθηκόντων, η Αμερική έχει αναγκάσει την Ευρώπη να αυξάνει σημαντικά τον λογαριασμό των στρατιωτικών δαπανών προκειμένου να επιτύχει την αυτάρκεια των συμβατικών εργαλείων πολέμου, κρατώντας για τον εαυτό της την ανάπτυξη και τη διαχείριση του πυρηνικού πολεμικού δυναμικού.

– Στη συγκεντροποίηση Usa όλων των επιπέδων εξουσίας και διοίκησης στο Νατο.

– O τελικός στόχος των διαδικασιών αναδιάρθρωσης ή ενσωμάτωσης των συμμαχικών στρατών και του πολεμικού τομέα καθορίζεται από τις ανάγκες του ΝΑΤΟ.

Η εντελώς υποτελής θέση της Ευρώπης, επίκεντρο της σύγκρουσης, επανέρχεται δυναμικά στη διαχείριση των διαπραγματεύσεων της Γενεύης μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων. Ο πλήρης αποκλεισμός στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για όλα αυτά που Ηπα-Εσσδ αποφασίζουν για την τύχη των ενδιαφερόμενων πληθυσμών είναι η πιο κραυγαλέα απόδειξη αυτής της πλήρους υποταγής.

Ότι ο ρόλος των ΗΠΑ, αιχμή δόρατος του συστήματος των πολυεθνικών, καθορίζεται μέσα στη διαδικασία στρατιωτικής, πολιτικής, οικονομικής και ιδεολογικής ολοκλήρωσης του δυτικού ιμπεριαλιστικού μπλοκ, δεν σημαίνει όμως ότι η προσαρμογή των διαφόρων εθνικών πολιτικών στους στόχους του Νατο είναι μηχανική και γραμμική. οι εσωτερικές διαφορές δεν λείπουν, αλλά αποτελούν ουσιαστικά συγκεκριμένες προσαρμογές, λειτουργικές προς τα ιδιαίτερα συμφέροντα των διαφόρων χωρών. Για παράδειγμα, η τεράστια αύξηση της πολεμικής παραγωγής προσφέρει μεγάλα περιθώρια κέρδους στον ευρωπαϊκό καπιταλισμό, ο οποίος ξεκίνησε εκτεταμένα προγράμματα μετατροπής και βιομηχανικής αναδιάρθρωσης στον τομέα. Αυτή η ανάπτυξη πρέπει να είναι λειτουργική στις ανάγκες του Νατο και επομένως να κατευθύνεται και να ελέγχεται από τις ΗΠΑ. Έτσι, η Ιταλία, η οποία κατέλαβε την 4η θέση στην κατάταξη των χωρών εξαγωγής όπλων, είδε να της επιβάλλονται περιορισμοί στις εξαγωγές όπλων σε χώρες ανεπιθύμητες στις ΗΠΑ, που ενώνουν στις πολιτικές πιέσεις την κατοχή προηγμένων τεχνολογιών, που της επιτρέπουν ένα εκτεταμένο έλεγχο, μέσω διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας και αδειών, επάνω στην παραγωγή και πώληση όπλων στην Ιταλία.

Η επιτάχυνση της κούρσας των εξοπλισμών έγινε ευπρόσδεκτη με διαφορετικούς τρόπους από τα διάφορα ευρωπαϊκά Κράτη. Μέσα στην πανοραμική των θέσεων, αφενός υπάρχει η ανεπιφύλακτη υποστήριξη της Αγγλίας και της Ιταλίας, αφετέρου, στην Ολλανδία, το Βέλγιο, τη Νορβηγία και τη Δανία η ανάπτυξη ισχυρών αντιμιλιταριστικών και αντιπυρηνικών κινημάτων, ώθησε τις αντίστοιχες κυβερνήσεις τους να ζητήσουν να μην φιλοξενηθούν πυρηνικές εγκαταστάσεις στην επικράτειά τους, με την επιφύλαξη της τήρησης των οδηγιών του Νατο. Αν τουλάχιστον για την ώρα τους παραχωρήθηκε »η απαλλαγή», είναι επειδή οι χώρες αυτές, λόγω της γεωγραφικής τους θέσης, δεν καταλαμβάνουν θέσεις κλειδιά στο ευρωπαϊκό αμυντικό σύστημα.

Θεμελιώδους σημασίας είναι, αντιθέτως ο ρόλος της Γερμανίας λόγω της ιδανικής γεωγραφικής της θέσης βάσης επίγειας επίθεσης στη Σοβιετική Ένωση και λόγω της λειτουργίας της ως πόλου διεύθυνσης στην ΕΟΚ, τον οποίον η Γερμανία αναλαμβάνει ολοένα και περισσότερο παράλληλα με τη Γαλλία, η οποία, αν και δεν ανήκει στο Νατο συμπεριλαμβάνεται πλήρως στις χώρες του δυτικού ιμπεριαλιστικού μπλοκ. Ήταν ο Schmidt σε πρώτο πρόσωπο, που ζήτησε διαπραγματεύσεις για την εγκατάσταση των Pershings και των Cruises, αν και υπάγοντας την στην ομόφωνη συγκατάθεση των άλλων χωρών της ατλαντικής συμμαχίας, στην εγκατάσταση των πυραύλων και σε άλλες χώρες και, εμβληματικό, αναθέτοντας στις Ηπα την διαχείριση των νέων πυρηνικών συστημάτων. Όμως ο ηγετικός ρόλος της Γερμανίας στην πυρηνική στρατηγική της συμμαχίας κινδυνεύει να έχει αρνητικές επιπτώσεις στην γερμανική Ostpolitik, δεδομένων των έντονων εμπορικών σχέσεων που διατηρεί με την Ανατολική ευρώπη. Αυτό έχει προκαλέσει διαφορές και εντός της σοσιαλδημοκρατίας, οι οποίες όμως δεν στοχεύουν στη σχέση συνεργασίας με τις Ηπα και δείχνουν μόνο τις ιδιαίτερες αποχρώσεις του διαλεκτικού κινήματος μεταξύ των δύο πόλων της γραμμής Schmidt: εξοπλισμοί αφενός, διαπραγματεύσεις από την άλλη.

Νατο σημαίνει στρατιωτικό έλεγχο και κατοχή μέσα από έναν ολοκληρωμένο μηχανισμό με σαφή ηγεμονία των Ηπα. Στη Μεσογειακή σκακιέρα, φερμουάρ σύνδεσης με τη Νοτιοανατολική πλευρά, ο σημαντικότερος σύνδεσμος είναι η Ιταλία.

Ο ρόλος της «βάσης Ιταλίας» είναι κεντρικός στην αλυσίδα που πηγαίνει από την Ισπανία στην Τουρκία, η οποία εκπληρώνει επίσης μια θεμελιώδη λειτουργία εφοδιαστικού υπόβαθρου. Και αυτό σήμερα ακόμη περισσότερο, δεδομένης της τάσης της Ελλάδας να ξεφύγει από το μπλοκ του Νατο. Μόνο στην παράκτια περιοχή υπάρχουν 5 βάσεις και μια έκτη σχεδιάζεται στο Comiso. Στην εθνική επικράτεια είναι συγκεντρωμένες μια σειρά ενσωματωμένων λειτουργιών της διοίκησης Νατο σε ευρωπαϊκό επίπεδο (ανώτατη διοίκηση Afsouth στη Gaeta, Comlandeouth της Βερόνα) και άλλες άμεσα εξαρτώμενες από τις Ηπα, όπως το Κέντρο μελέτης και πειραματισμού της La Spezia, το οποίο είναι υπό την διοίκηση του Norfork στις Ηπα. Η τοποθέτηση πυραυλικών βάσεων στην εθνική επικράτεια είναι ήδη μια πράξη πολέμου, δεν αποτελούν μόνο μια παρακαταθήκη που πρέπει να χρησιμοποιηθεί σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, αλλά στη νέα αντίληψη του πολέμου, αντιπροσωπεύουν τα εμπροσθοφυλάκια, τα χαρακώματα αιχμής της διεθνούς σκακιέρας, τον τόπο με τη μεγαλύτερη ένταση της σύγκρουσης. Οι πυραυλικές εγκαταστάσεις στοχεύουν σε συγκεκριμένους στόχους άλλων χωρών, που με τη σειρά τους, συνεπώς, γίνονται προνομιακοί στόχοι. Με αυτόν τον τρόπο η πράξη πολέμου προετοιμάζεται επιστημονικά χωρίς ο άμεσα εμπλεκόμενος πληθυσμός να μπορεί να παρέμβει στο παραμικρό.

Ο υπουργός Lagorio (Psi-σοσιαλιστικό ιταλικό Κόμμα) διαλύει άψογα κάθε αμφιβολία δηλώνοντας ότι οι πύραυλοι είναι ένα αντικείμενο, ένας στόχος … κινητός! Ο Lagorio θεωρεί νόμιμη τη δράση των ΗΠΑ στον Κόλπο της Sirte, αλλά η μπουκιά που χρειάστηκε να καταπιεί ήταν πικρή καθώς αποκάλυπτε σαφώς την υποταγή της Ιταλίας στον ιμπεριαλισμό των Ηπα. Η κυβέρνηση κάνει δική της τη θέση πως μόνο η επανεξισορρόπηση του πολεμικού δυναμικού επιτρέπει την προστασία της ειρήνης, πουλώντας τη θέληση υπεροχής του ιμπεριαλισμού Usa ως συμφέρον των μαζών. προσπαθώντας να διεγείρει τον πατριωτισμό της ιμπεριαλιστικής εποχής, την αφοσίωση στη δύση. Αυτοί οι κύριοι που τρομοκρατούνται από την ιδέα του εμφυλίου πολέμου και της επαναστατικής δικαιοσύνης, προετοιμάζονται και πάλι για τη σφαγή των λαών.

Nato σημαίνει εσωτερικός πόλεμος και εξωτερικός πόλεμος. Είναι μέσα σε αυτή την προοπτική που αναδιοργανώνει τα στρατεύματά του, προσαρμόζοντάς τα στις νέες απαιτήσεις του δια-ιμπεριαλιστικού πολέμου και του ταξικού πολέμου.

Είναι σε αυτές οι ανάγκες που απαντά η δημιουργία ειδικών μονάδων κατά του ανταρτοπόλεμου στο εσωτερικό των ιταλικών ενόπλων δυνάμεων, οι οποίες θα πλαισιώσουν τα ειδικά τμήματα των καραμπινιέρων. Ενόψει της νέας βάσης στο Comiso, δεν προβλέπεται μόνο η μετακίνηση στρατευμάτων στην Καλαβρία: στις στρατιωτικές δυνάμεις των Ηπα θα ενταχθούν 200 καραμπινιέροι !!

Οι υψηλές διοικήσεις αυτών των δομών είναι απόλυτα ενταγμένες στο ΝΑΤΟ και πρέπει να εκπληρώσουν το καθήκον του ελέγχου και της εξόντωσης του επαναστατικού προλεταριάτου, ειρηνοποιώντας με κάθε μέσο το «εσωτερικό μέτωπο» για να επιβάλουν τη νέα ιμπεριαλιστική κοινωνική τάξη και να μπορούν να ξεκινήσουν ελεύθερα τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τα τραύματα στον χώρο της αστικής τάξης που προκλήθηκαν από το επίπεδο της κρίσης, επέβαλαν στο Κράτος την επιλογή να εγκαταλείψει όλες τις φιλοδοξίες πολιτικής διαμεσολάβησης με τον προλεταριακό ανταγωνισμό, για τη μόνη δυνατή μορφή διακυβέρνησης των ταξικών εντάσεων: έλεγχο και εξόντωση ολόκληρων προλεταριακών στρωμάτων, ανοιχτό πόλεμο στις πολιτικές και υλικές ανάγκες του προλεταριάτου. Σε αυτό το ποιοτικό άλμα της στρατηγικής της ιμπεριαλιστικής μπουρζουαζίας, η φυλακή, που συνδέεται στενά με την επιστημονική και προγραμματισμένη απόσβεση, από πλευράς του Κράτους, κάθε μορφής έκφρασης του προλεταριακού ανταγωνισμού και, αφετέρου, της μεγιστοποίησης εκ μέρους της τάξης των ωθήσεων προς την ρήξη της «νόμιμης» οροφής που επιβάλλεται στους αγώνες της, τις ανάγκες, και τις χίλιες εκφράσεις του ταξικού πολέμου, γίνεται ένα κεντρικό σημείο στο σχέδιο πολέμου εναντίον του προλεταριάτου, μέγιστο εμπόδιο για κάθε κίνημα που τοποθετείται έξω και ενάντια στους κανόνες του παιχνιδιού που επιβλήθηκε από την ιμπεριαλιστική μπουρζουαζία. είναι ακριβώς αυτή η νέα αντίληψη της φυλακής το υψηλότερο σημείο σύγκρουσης μεταξύ της μπουρζουαζίας και του προλεταριάτου: κεντρικό εργαστήριο για την εξόντωση του ταξικού ανταγωνισμού !!

Ο πόλεμος στην ιμπεριαλιστική φυλακή, ξεκινώντας από το υψηλότερο σημείο στο οποίο έφτασε από το προλεταριακό πρόγραμμα απελευθέρωσης όλων των προλετάριων κρατουμένων και καταστροφής όλων των φυλακών, βρίσκει σήμερα μια ευρύτερη θέση στη διεθνιστική σφαίρα. Ενάντια στη διεθνοποίηση των έργων, των σχεδίων, των δομών, των ανθρώπων που έχουν χρεωθεί την επιστημονική εξόντωση χιλιάδων κομμουνιστών πρωτοποριών και ολόκληρων προλεταριακών στρωμάτων, πρέπει να γεννηθεί ένα πρόγραμμα συνειδητής και οργανωμένης ενότητας, σε διεθνή επίπεδα, που να στοχεύει να τινάξει στον αέρα κρίκοι μετά τον κρίκο όλα τα σημεία αυτού του έργου-σχεδίου θανάτου.

Να επιτεθούμε και να καταστρέψουμε την ιμπεριαλιστική φυλακή !!! Να μηδενίσουμε το σχέδιο προγραμματισμού για την εξόντωση του προλεταριακού ανταγωνισμού στην καρδιά του: την ιμπεριαλιστική φυλακή !!! Να οικοδομήσουμε και σε αυτό το μέτωπο τη διεθνιστική ενότητα των επαναστατών!!!

Nato σημαίνει ενίσχυση και αναδιάρθρωση του πολεμικού βιομηχανικού κλάδου, ανάπτυξη της στρατιωτικοποίησης στην επικράτεια και μέσα στα εργοστάσια θανάτου, τα οποία λειτουργούν ως πρότυπο αναφοράς για ολόκληρη τη διαδικασία βιομηχανικής αναδιάρθρωσης.

Οι ανάγκες του Νατο επιβάλλουν την αύξηση και τη βελτίωση των υποδομών που απαιτούνται για την βοήθεια ροών ενισχύσεων από τις Ηνωμένες Πολιτείες και για την εγκατάσταση των νέων τακτικών πυρηνικών συστημάτων, με σκοπό την λειτουργική αύξηση της ανάπτυξης του στρατιωτικού τομέα. Στον VI στόλο, η Ιταλία δεν παρέχει μόνο αποβάθρες και ασφαλείς βάσεις, αλλά μια ολόκληρη υλικοτεχνική ενδοχώρα για εφοδιασμό, συντήρηση και επισκευές, αντικατάσταση εξαρτημάτων πολέμου που κατασκευάζονται στην Ιταλία. Η Oto Melara κατασκευάζει ηλεκτρονικό εξοπλισμό και ανταλλακτικά για κανόνια, ελικόπτερα, κλπ. Τα Ηνωμένα Ναυπηγεία- Cantieri Navali Riuniti εξασφαλίζουν τη συντήρηση και επισκευή των πολεμικών πλοίων. Το έργο μιας νέας δεξαμενής στη Γένοβα για τη συντήρηση και επισκευή του VI στόλου οδήγησε στην ακύρωση μιας ρήτρας του κανονισμού του Cap (δομή κυβέρνησης του λιμένα) η οποία προέβλεπε πως για την είσοδο στο λιμάνι τα πολεμικά πλοία θα πρέπει πρώτα να απενεργοποιήσουν τους οπλισμούς. Δεν αποτελεί έκπληξη λοιπόν η ευθυγράμμιση της ιταλικής κυβέρνησης με τις θέσεις της Ουάσινγκτον, επομένως η Ιταλία, αφού έδωσε τη συγκατάθεσή της για την εγκατάσταση των πυραύλων, ετοιμάζεται να προετοιμάσει τη βάση του Comiso, παρουσιάζοντας την ως ευκαιρία για πρόοδο στην περιοχή, προσποιείται ότι πιστεύει ότι η βόμβα N αφορά μόνο τις Ηπα, υποστηρίζει την εκδοχή του Reagan για τη σύγκρουση με τη Λιβύη, αν και με σφιγμένα δόντια, καθώς αποκαλύπτει τον απόλυτο αποκλεισμό της από κάθε δυνατότητα λήψης αποφάσεων και ακόμη και από οποιοδήποτε δικαίωμα προηγούμενης ενημέρωσης!

Σύντροφοι, προλετάριοι,

ο συνεχής επαναπροσδιορισμός του ιμπεριαλιστικού κράτους των πολυεθνικών στο πλαίσιο κρίση αναδιάρθρωση – κρίση επανάσταση θέτει όλο και περισσότερο το πρόβλημα του ιμπεριαλιστικού πολέμου, που γίνεται όλο και περισσότερο πρόβλημα των μεγάλων μαζών. Η επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης και ο συνεχώς αυξανόμενος κίνδυνος του ιμπεριαλιστικού πολέμου μας επιτρέπουν να επιβεβαιώσουμε πως σήμερα η αντίθεση ανάμεσα στην επανάσταση και την αντεπανάσταση δεν παραχωρεί κανένα χώρο σε «ουδέτερες» θέσεις και επιβάλλει αντιθέτως μια ακριβή επιλογή χώρου. αυτός ο χαρακτήρας διατρέχει όλο τον κοινωνικό σχηματισμό εμβαθύνοντας το χάσμα μεταξύ επανάστασης και αντεπανάστασης και αμβλύνοντας μέχρι που μηδενίζει κάθε περιθώριο ελιγμών μεταξύ των δύο χώρων.

Είναι ολοένα και πιο σαφές στις μάζες ότι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής παράγει ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα και συνεχή επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης: εδώ η επαναστατική πρόταση του εμφυλίου πολέμου διαμορφώνεται για να σταματήσει και να νικήσει τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και να οικοδομήσει την κομμουνιστική κοινωνία. η πιθανότητα μιας επικείμενης παγκόσμιας σύγκρουσης αποκαλύπτει όλη τη θετικότητα της, ως το μοναδικό μέσο να αντιτάξουμε στην εξόντωση των λαών.

Brigate Rosse
18-12-81

Δημοσιεύτηκε στο ΕΡΓΟ ΜΝΗΜΗΣ PROGETTO MEMORIA, τα γραμμένα λόγια Le parole scritte, Sensibili alle foglie, Roma 1996.

http://www.sebbenchesiamodonne.it/campagna-dozier-comunicato-n-1/

ÎÏÎ¿ÏÎÎ»ÎµÏÎ¼Î± ÎµÎ¹ÎºÏÎ½Î±Ï Î³Î¹Î± comunicati Br rapimento Dozier, anni '80

BRIGATE ROSSE – PCC

ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ DOZIER – ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ N.2

Η καπιταλιστική κρίση δημιουργεί τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Μόνο ο αντιιμπεριαλιστικός εμφύλιος πόλεμος μπορεί να θάψει τον πόλεμο!!!
Στην εποχή του ιμπεριαλισμού των πολυεθνικών, το μητροπολιτικό προλεταριάτο αποτελεί την πρωτοπορία της διαδικασίας της προλεταριακής επανάστασης σε ολόκληρο τον κόσμο !!!
Πόλεμος στην κυριαρχία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού!!! Να επιτεθούμε στον ιμπεριαλισμό των πολυεθνικών και στον στρατιωτικό μηχανισμό κατοχής του: το Nato!!!
Το ιμπεριαλιστικό σύστημα παράγει: θάνατο από εκμετάλλευση, θάνατο από ανεργία, θάνατο στα Κρατικά στρατόπεδα στον προγραμματισμό της ολικής καταστροφής. Η ιμπεριαλιστική φυλακή είναι το κεντρικό εργαστήρι της εξόντωσης του ταξικού ανταγωνισμού! Να καταστρέψουμε την ιμπεριαλιστική φυλακή!!!
Να οικοδομήσουμε το αντιιμπεριαλιστικό μαχόμενο μέτωπο για έναν νέο προλεταριακό διεθνισμό, να πολεμήσουμε μαζί και ενωμένοι για να κερδίσουμε με όλους τους κομμουνιστές και με όλους τους λαούς που αγωνίζονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό!!!

Σύντροφοι, προλετάριοι,
το σχέδιο της ιμπεριαλιστικής μπουρζουαζίας προβλέπει πως η Ευρώπη, εκτός από την ενοποίησή της και την υποταγή της στις Ηπα, πρέπει να γίνει ένας ενεργός πόλος της επιθετικής πολιτικής του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Η πολιτική του Ρέιγκαν επιταχύνει αυτό το βήμα και τα διάφορα εκτελεστικά σε εθνικό επίπεδο επαναπροσδιορίζουν την αφοσίωση στις Ηπα με πιο έντονο τρόπο και όλο και πιο ανοικτά και γενικότερα προπαγανδίζουν τη «πίστη στη Δύση» ανάμεσα στις μάζες ως τον πατριωτισμό της σύγχρονης εποχής.
Ο πολιτικός στόχος των ΗΠΑ στην Ευρώπη, επίκεντρο της σύγκρουσης μεταξύ των δύο συνασπισμών είναι να αναπτυχθεί και να ενισχυθεί ένας υποτακτικός και πλήρως ενσωματωμένος πόλος τόσο στο οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο.
Στους μεμονωμένους εθνικούς πόλους αυτή η πολιτική, που ακολουθείται από όλα σχεδόν τα κοινοβουλευτικά κόμματα, επιδιώκει πλέον να εμπλέξει τις μάζες με εκστρατείες προπαγάνδας που έχουν ως προνομιακό στόχο τους τον ταξικό πόλεμο για τον Κομμουνισμό. Οι μαζικοί αγώνες στην Ευρώπη έχουν τινάξει στον αέρα αυτό το εγχείρημα με τη γέννηση ενός κινήματος ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και κατά της εγκατάστασης πυραύλων στην κεφαλή του οποίου τέθηκε ο ανταρτοπόλεμος εναντίον του Νατο. Αυτό έχει ήδη παρεμποδίσει σοβαρά τις επιλογές που ανακοίνωσε ο Reagan, αλλά η παρτίδα είναι ακόμα ανοιχτή. Θεμελιώδης κόμβος της ιμπεριαλιστικής πολιτικής είναι να κερδίσει στα διάφορα εσωτερικά μέτωπα: δηλαδή να εξαλείψει τον ταξικό ανταγωνισμό, προκειμένου να έχει τα χέρια ελεύθερα και να μπορεί να επιτεθεί στο εξωτερικό μέτωπο με τον στρατηγικό στόχο να επιβάλει την ηγεμονία των ΗΠΑ σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Η ίδρυση ενός Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, η οικονομική λειτουργία της ΕΟΚ, η στρατιωτική λειτουργία του ΝΑΤΟ, δίνουν την εικόνα και το επίπεδο ολοκλήρωσης που επιτεύχθηκε. Ο ευρωπαϊκός πόλος διαθέτει τα δικά του εργαλεία για να αναπτύξει τις δραστηριότητες του σε διάφορους τομείς. στον οικονομικό τομέα σημαντική είναι η πρόταση του Davignon για την ώριμη πλέον αναγκαιότητα για μια μεγαλύτερη ολοκλήρωση μεταξύ των τομεακών σχεδίων, ιδίως της πολεμικής βιομηχανίας και της πυρηνικής ενέργειας στην τρέχουσα τάση του 3ου παγκοσμίου πολέμου, βρίσκεται μέσα στις στρατηγικές επιλογές της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης για τη βιομηχανική ανασυγκρότηση προς εκείνες τις παραγωγές που τείνουν να υποστηρίζουν την αποκατάσταση του ελέγχου και της κυριαρχίας του δυτικού μπλοκ, με τις ΗΠΑ επικεφαλής, σε ολόκληρη την περιοχή της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, δηλαδή επί των χωρών παραγωγής πετρελαίου. Αυτό σημαίνει μια σαφή πολιτική επιθετικότητας προς εκείνες τις χώρες του 3ου κόσμου των οποίων οι απελευθερωτικοί αγώνες από τον ιμπεριαλισμό, έχουν ανατρέψει τις ισορροπίες δυνάμεων και αμφισβήτησαν σοβαρά την ηγεμονία Usa σε έναν στρατηγικό χώρο της σύγκρουσης μεταξύ των δύο συνασπισμών. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Επιτροπή Αμυντικού Σχεδιασμού του Nato προεδρεύει των Τομέων που κατευθύνουν και επιβάλλουν τις οικονομικές επιλογές και τις πολιτικές πολέμου στα διάφορα κράτη μέλη.

Σύντροφοι,
η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος είναι βαθιά και δεν είναι εύκολο να κρυφτεί πίσω από την παρωδία της εξουσίας: μόνο στην Ιταλία υπάρχουν 2 εκατομμύρια άνεργοι, αυτοί που έχουν «ανασταλεί» μεταξύ της Fiat και της Alfa είναι 100 χιλιάδες, χιλιάδες μεσαίες, μικρές και μεγάλες βιομηχανίες κλείνουν ή αλλάζουν διάταξη: το να κάνουν να εργάζονται περισσότερο όλο και λιγότερους εργάτες είναι η λογική που οδηγεί κάθε σχέδιο αναδιάρθρωσης. Από την άλλη πλευρά, χιλιάδες πολιτικοί κρατούμενοι στα Κρατικά lager δίνουν τον παλμό του μαζικού επιπέδου που επιτεύχθηκε από τον ταξικό πόλεμο και την ικανότητα αναπαραγωγής του ανταρτοπόλεμου, παρά τα χτυπήματα που προκάλεσε ο εχθρός, μια ικανότητα που δίδεται από το βαθύ ρίζωμα του Ένοπλου Αγώνα μέσα στις μάζες.
Δεδομένου ότι η παγκόσμια πλέον κρίση του καπιταλισμού δεν αφήνει κοινωνικοοικονομικούς χώρους με τους οποίους να εξαπατηθεί και να χειραγωγηθεί η προλεταριακή συνείδηση, τα μεμονωμένα Κράτη καταφεύγουν σε κατασταλτικές θεσμικές λύσεις με έντονους στρατιωτικούς χαρακτήρες. Αυτό που συμβαίνει στην Ιταλία είναι ένα πολύ συμπτωματικό παράδειγμα μιας πλέον παγιωμένης αστικής αρχής: όταν οι διάφορες μορφές δημοκρατίας δεν αποδεικνύονται στο ύψος των καθηκόντων, στο ύψος των περιστάσεων, αρκεί να τροποποιηθούν οι κανόνες του παιχνιδιού! Είναι σε αυτή την κατεύθυνση που πηγαίνει η «μεγάλη συνταγματική μεταρρύθμιση» που επαινείται τόσο πολύ από τα κόμματα του συνταγματικού τόξου, της οποίας ο Craxi γίνεται ο εκπρόσωπος στην πρώτη γραμμή. Κάθε επόμενη κυβέρνηση αντιπροσωπεύει έναν επαναπροσδιορισμό, μια επανέκδοση, μια βελτίωση του Ιμπεριαλιστικού Κράτους των Πολυεθνικών. μια κυβέρνηση παράγει την επόμενη, επιλέγοντας ένα όλο και πιο κατάλληλο πολιτικό προσωπικό για να επιτυγχάνει τακτικές και στρατηγικές αποστολές του ιμπεριαλισμού. Τα διάφορα κόμματα, εκτός από το να εκπροσωπούν τα εταιρικά κλαδικά συμφέροντα συγκεκριμένων κρατών, ανταγωνίζονται ως υποψήφιοι προνομιακοί υπηρέτες υπάλληλοι του ιμπεριαλισμού και σε αυτό σήμερα υποτάσσουν τα δικά τους ιδιαίτερα συμφέροντα. Ποια δημοκρατία μας προτείνουν ποια δημοκρατία οραματίζονται για εμάς; Σύμφωνα με τις αποφάσεις της 12ης δεκεμβρίου 79, που ελήφθησαν στις Βρυξέλλες από το Νατο και υποστηρίχθηκαν από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις πίσω από την αμερικανική πίεση, μέσα στο 1983 πρέπει να εγκατασταθούν στα βελγικά, βρετανικά, ολλανδικά, ιταλικά και δυτικά γερμανικά εδάφη, 572 μεσαίου μεγέθους ατομικοί πύραυλοι, εκ των οποίων 464 Cruise και 108 ‘Pershing 11’ με έξι πυρηνικές κεφαλές, καθένας εξοπλισμένος με καταστροφική δύναμη ίση με εκείνη που κατέστρεψε τη Χιροσίμα. Αλλά τι βάρος έχει η τόσο πολυδιαφημισμένη λαϊκή θέληση, δεδομένου ότι οι διαδηλώσεις κατά της τοποθέτησης των πυραύλων έχουν ακολουθήσει η μια την άλλη σε όλη την Ευρώπη;
Η παραγωγή της βόμβας «Ν» καθιστά εφικτό τον περιορισμένο πυρηνικό πόλεμο τόσο αγαπητό στον «δημοκρατικό» Ρέιγκαν που δεν βλέπει την ώρα να βρει κάποια φέτα του κόσμου επάνω στην οποία να την δοκιμάσει! Η Ευρώπη και, ιδιαίτερα, η Νότια Ευρώπη, βρίσκεται στο επίκεντρο αυτής της στρατηγικής «περιορισμένου πολέμου» κατά αντισοβιετικό τρόπο. Η Ιταλία, με την Τουρκία και την Ισπανία είναι το προηγμένο μέτωπο της Μεσογείου: αυτό το μέτωπο είναι έτοιμο για την παρέμβαση εναντίον όλων όσων εμποδίζουν την αμερικανική ηγεμονία (σε όλους είναι γνωστός ο ρόλος του Νατο στο πραξικόπημα στην Τουρκία. Αυτό είναι το νόημα της δημιουργίας μιας μικτής μορφής παρέμβασης στο Σινά όπου και η Ιταλία, με μεγάλη υπερηφάνεια της κυβέρνησης, συμμετέχει. της επιμονής του Lagorio για μεγαλύτερη ενσωμάτωση ανάμεσα στην κοινωνία των πολιτών και του στρατιωτικού μηχανισμού · των απαιτήσεων των Capuzzo και Santini για ένα μεγαλύτερο πολιτικό βάρος των στρατιωτικών διοικήσεων στην κυβέρνηση · των αυξήσεων των στρατιωτικών δαπανών. Αυτό το μέτωπο είναι πολύ συμπαγές μεταξύ των ιμπεριαλιστών όσον αφορά τον «εσωτερικό» πόλεμο που έχει ως στόχο την εξόντωση του ταξικού ανταγωνισμού. η διαδοχή διεθνών συνόδων κορυφής για την «τρομοκρατία», η δημιουργία μιας βάσης δεδομένων στην Ευρώπη, η ανταλλαγή γνώσεων, μεθόδων, μέσων, στελεχών, όλα αυτά συνιστούν την αντιπρολεταριακή «ιερή συμμαχία».
Η παρωδία των mass-media σχετικά με την κάθοδο αμερικανών και γερμανών εμπειρογνωμόνων, που θα εργαστούν για τη διερεύνηση της απαγωγής του δημίου Doizier, δεν είναι παρά η γελοία παρέλαση με την οποία προσπαθούν να κρύψουν την πραγματικότητα. Η ενσωμάτωση των δυνάμεων της αντεπανάστασης σε επίπεδο των χωρών του μπλοκ του Nato έχει εδώ και καιρό δημιουργήσει ένα σταθερό δίκτυο υπερέμπειρων της ταξικής πάλης και των μαζικών κινημάτων καθώς και επαγγελματιών του αγώνα ενάντια στον ανταρτοπόλεμο. Μερικοί από αυτούς τους χαρακτήρες πολύ γνωστοί στους διάφορους Craxi και Martelli αρχίζουν να ταυτοποιούνται και από τους κομμουνιστές μαχητές όλης της Ευρώπης, βρίσκονται στα υψηλότερα επίπεδα του ολοκληρωμένου μηχανισμού της αντεπανάστασης. Αυτοί είναι οι σκεπτόμενες κεφαλές που κινούν τις διάφορες μαριονέτες σε εθνικό επίπεδο, όπως εδώ στα μέρη μας, για παράδειγμα, τους ηγέτες των συνδικαλιστικών συνομοσπονδιών, με τον Benvenuto επικεφαλής, υποστηρικτές της ίδρυσης ενός «αντιτρομοκρατικού» κέντρου για τον εργοστασιακό τομέα.

Σύντροφοι, προλετάριοι,
η ιμπεριαλιστική αστική τάξη έχει πλήρη επίγνωση ότι η κρίση της δεν αφήνει πλέον περιθώρια για πολιτική διαμεσολάβηση με τον ταξικό ανταγωνισμό, γνωρίζει ότι οι απαιτήσεις του νόμου του κέρδους μέσα στην κρίση συγκρούονται μετωπικά με τις πολιτικές και υλικές ανάγκες του Μητροπολιτικού Προλεταριάτου, γνωρίζει ότι στις μητροπόλεις όπου παράγεται και αναπαράγεται το κεφάλαιο και η κρίση του, έχει επίσης γεννηθεί ο θανάσιμος εχθρός του: το νέο μητροπολιτικό προλεταριάτο που βρίσκει τα συμφέροντα και τις ανάγκες του να ικανοποιούνται, μέσα στον αγώνα για την καταστροφή του συστήματος της μισθωτής εργασίας, το οποίο δημιουργεί την πολιτική ικανότητα για οργάνωση, για αγώνα και μάχη επαρκείς για το επίπεδο που επιτεύχθηκε από την επίθεση της μπουρζουαζίας σε κάθε έκφραση του ταξικού κινήματος. επίθεσης εναντίον όσων κινούνται πριν ακόμη κινηθούν. Για το λόγο αυτό, για να κάνει το προλεταριάτο να καταπιεί μια πρωτοφανή ιστορική ήττα, μόνη προϋπόθεση για την αποκατάσταση της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης, η φυλακή καθίσταται μια θεμελιώδης αποφασιστικότητα του σχεδίου της ιμπεριαλιστικής μπουρζουαζίας, ως κεντρικό εργαστήριο για την εκμηδένιση του ταξικού ανταγωνισμού και μέγιστο αποτρεπτικό ενάντια στους αγώνες, εναντίον κάθε προλετάριου που στέκεται έξω και εναντίον των παιχνιδιών που επιβάλλει η μπουρζουαζία. Η φυλακή σήμερα, ως θεμελιώδης δακτύλιος ενός πολύ ευρύτερου και πιο περίπλοκου μηχανισμού ελέγχου, διαίρεσης, απομόνωσης, εκβιασμού, βασανιστηρίων και πολιτικής και φυσικής εξόντωσης του σχεδίου της προληπτικής παγκόσμιας αντεπανάστασης, είναι η απάντηση της αστικής τάξης στους αγώνες και προσανατολισμούς των προλετάριων να μην να πεθάνουν από την εκμετάλλευση, την ανεργία, τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Γι ‘αυτό τον λόγο είναι σήμερα πραγματικότητα που ζουν σε μαζικό επίπεδο, και γι’ αυτό προσελκύει τόσο μεγάλη προσοχή από τους στρατηγικούς αναλυτές της διεθνούς αντεπανάστασης στην βρώμικη προσπάθεια να απομονώσουν από την ‘κοινωνία των πολιτών’ αυτές τις δομές όπου ζουν, αγωνίζονται και οργανώνονται χιλιάδες και χιλιάδες προλετάριων και κομμουνιστών, για να διαλύσουν την ενότητα της τάξης που επετεύχθη από τα Pp, για να να επιβάλουν τη σιωπή και τον θάνατο περισσότερο ή λιγότερο «καθαρό». Στην προπαγάνδα αυτών των κυρίων η φυλακή πρέπει να γίνει ένα απόστημα μέσα σε μια υγιή κοινωνία που συμμετέχει υπεύθυνα στην ηρωική εθνική προσπάθεια να διασωθούν οι τύχες του καπιταλισμού σε σήψη. Για τους προλετάριους, για τους επαναστάτες η φυλακή είναι εδώ και χρόνια, ένα από τα πιο σημαντικά σημεία του αγώνα, της οργάνωσης, της επικοινωνίας και της μάχης ενός ολόκληρου ταξικού στρώματος, ένας από τους θεμελιώδεις κρίκους της Ένοπλης Προλεταριακής Εξουσίας. Στο σχέδιο της παγκόσμιας καταστροφής του ιμπεριαλιστικού πολέμου, η φυλακή ως ακρογωνιαίος λίθος της ένοπλης ειρηνοποίησης, της προλεταριακής εξόντωσης στις μητροπόλεις, πρέπει να είναι μέσα στο επαναστατικό πρόγραμμα, ένα μόνιμο μέτωπο μάχης για να το αποδιαρθρώσει και για να οικοδομήσει την προλεταριακή οργάνωση. Οι προλετάριοι και οι κομμουνιστές που είναι έγκλειστοι στο Stammhein και στα αγγλικά H-Blocks, στη Marion και στα γαλλικά Qhs, στις ειδικές φυλακές και στα ιταλικά «μακρού ελέγχου» τμήματα, βρίσκουν σήμερα ενοποιητικό έδαφος αγώνα, πολιτική ανασύνθεση με ολόκληρο το Μητροπολιτικό Προλεταριάτο, με τα συνθήματα «καταστροφής όλων των φυλακών» και «απελευθέρωσης όλων των προλετάριων κρατουμένων» ως απαράβατα σημεία στο Μεταβατικό Πρόγραμμα προς τον κομμουνισμό. Η ανατίναξη ενός από τα θεμελιώδη γάγγλια επάνω στο οποίο βασίζεται το σύστημα της μισθωτής εργασίας είναι εξ ολοκλήρου μέσα στην ιστορική δυνατότητα της καταστροφής του Ιμπεριαλιστικού κράτους των πολυεθνικών και της οικοδόμησης της αταξικής κοινωνίας. Η εισαγωγή αυτού του μετώπου μέσα στην πιο γενική πρόταση ανασυγκρότησης του νέου Προλεταριακού Διεθνισμού στη βάση του κοινού αγώνα ενάντια στον Ιμπεριαλισμό, είναι ένα από τα θεμελιώδη βήματα για την οικοδόμηση του Αντί-Ιμπεριαλιστικού Μαχόμενου Μετώπου, ένας από τους πολιτικούς κόμπους που πρέπει να λύσουμε στην συζήτηση με τους κομμουνιστές και όλους εκείνους που μάχονται διεθνώς ενάντια στην ιμπεριαλιστική φυλακή.

Σύντροφοι, προλετάριοι,
η προλεταριακή δίκη στο γουρούνι Dozier έχει ξεκινήσει.
Αυτό το γουρούνι, αυτός ο δολοφόνος είναι ένας «ήρωας» των αμερικανικών σφαγών στο Βιετνάμ, όπου κέρδισε διάφορες παρασημοφορήσεις για τις «υπηρεσίες» του.
Η μακρά καριέρα του ως γουρουνιού τον έφερε εκεί όπου ο ιμπεριαλισμός τον χρειάζονταν για να πνίγει και να καταστέλλει τους απελευθερωτικούς αγώνες των λαών, να προετοιμάζει τα σχέδια κατοχής και προβοκάτσιας για λογαριασμό των αφεντικών του.
Τελευταία του αποστολή, που διακόπτεται από τις επαναστατικές δυνάμεις, είναι η αποτελεσματική διοίκηση των συμμαχικών επίγειων δυνάμεων της Νότιας Ευρώπης (Landsouth).
Στην διαίρεση σε ζώνες της Ευρώπης, το Νατο χώρισε τις δυνάμεις του σε τρεις περιοχές: Βόρεια, κεντρική και Νότια. Σε αυτό το στάδιο του αντιιμπεριαλιστικού πολέμου το Νότιο μέτωπο (νότια Ευρώπη) αντιπροσωπεύει το θεμελιώδες σημείο της σύγκρουσης, και περιλαμβάνει τις ναυτικές δυνάμεις παρέμβασης και υποστήριξης, δύο δυνάμεις ξηράς, μία για τη νότια Ευρώπη και μία για τη νοτιοανατολική Ευρώπη, τις αεροπορικές δυνάμεις της νότιας Ευρώπης και τις ναυτικές δυνάμεις της νότιας Ευρώπης. Η Γενική Διοίκηση του νότιου Μετώπου και όλες οι επιχειρησιακές Διοικήσεις (εκτός από μία) των Νοτίων δυνάμεων βρίσκονται στην Ιταλία. μία στη Βερόνα και τέσσερις στη Νάπολη, γεγονός που επιβεβαιώνει περαιτέρω τον στρατηγικό ρόλο που διαδραματίζει η βάση Ιταλία. Σε αυτό το «αμυντικό σύστημα των συμφερόντων του ιμπεριαλισμού» είναι μέρος ο VI αμερικανικός στόλος, που γυροφέρνει στη Μεσόγειο, ανεβάζοντας άλλοτε την αμερικανική σημαία ή αυτή του Νατο ανάλογα με τις περιστάσεις. Ποια είναι τα πραγματικά καθήκοντα και τι εννοεί με την «υπεράσπιση των συμφερόντων του», ο ιμπεριαλισμός μας έδωσε μια αδιαμφισβήτητη επίδειξη με την προκλητική επίθεση στον Κόλπο της Σύρτης κατά του λαού της Λιβύης. Στη σημερινή φάση του πολέμου το Νατο δεν έχει κανένα χαρακτήρα διασυμμαχικής υπεράσπισης, αλλά είναι ένα καθαρό όργανο στα χέρια του ιμπεριαλισμού και για την επιθετικότητα εναντίον των λαών του τρίτου κόσμου και για τις πολιτικές πολέμου και εξόντωσης του προλεταριάτου στις μητροπόλεις. Το Landsouth, που διοικείτο μέχρι τις 17 δεκεμβρίου από το γουρούνι Dozier, τοποθετείται σε αυτό τον χώρο. αντιπροσωπεύει την καταστροφική πλευρά της νότιας περιοχής. Οι διαθέσιμες δυνάμεις του αποτελούνται από περίπου 20 ταξιαρχίες (8 μηχανοκίνητες, 5 θωρακισμένες, 5 αλπικές και 2 μηχανοκίνητες) συν μία πυραυλική ταξιαρχία και αρκετές μονάδες μάχης και υπηρεσιών υποστήριξης. Οι δυνάμεις αυτές ανέρχονται σε περίπου 270.000 άνδρες, 1.200 τεθωρακισμένα, 1.000 κανόνια και 4.000 APC. Για τη χρήση και τη λειτουργία αυτού του μηχανισμού, το γουρούνι Dozier πρέπει να απαντήσει στο διεθνές προλεταριάτο.

Σε όλο το επαναστατικό κίνημα,
σε αυτά τα τελευταία δύο χρόνια αναπτύχθηκε μια έντονη πολιτική μάχη μέσα στην Οργάνωση μας. Οι αντιφάσεις που προέκυψαν δεν βρήκαν λύση μέσα στην ίδια οργανωτική δομή και την ίδια στρατηγική διάταξη.
Εμείς από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, που διακηρύσσουμε την ιστορική συνέχεια 10 χρόνων ζωής της Οργάνωσης μας, πιστεύουμε και πάλι ότι πρέπει να επαναβεβαιώσουμε το μοναδικό τεστ για το ποιοτικό άλμα προς το Κόμμα: την επαλήθευση στο έδαφος της κοινωνικής πρακτικής, στο έδαφος της οικοδόμησης των Επαναστατικών Μαζικών Οργανισμών.
Γι ‘αυτόν τον λόγο απορρίπτουμε τη λογική της σύνοψης των μεροληψιών, της ομοσπονδίας, των συμφωνιών και σκοπεύουμε να αναλάβουμε όλες τις ευθύνες μας μπροστά στο επαναστατικό κίνημα, της πολιτικής μας γραμμής όπως καθορίστηκε στο Ψήφισμα της Στρατηγικής Διεύθυνσης – δεκ. ’81, και να αναδημιουργήσουμε επάνω σε αυτή τη βάση και με αυτά τα κριτήρια τη δυνατότητα νέων επιπέδων ενότητας με όλους τους κομμουνιστές.
Οι Br, για να κάνουν το μέγιστο της σαφήνειας στο επαναστατικό κίνημα, θα προσφέρουν έναν απολογισμό αυτών των δύο χρόνων πολιτικής μάχης.
Για όλα αυτά τα πολιτικά προβλήματα, και όχι λόγω τυπικών αναγκαιοτήτων, πιστεύουμε ότι είναι σωστό να διαχωρίσουμε τη θέση μας και στο όνομα των άλλων OCC-Κομουνιστικών Μαχόμενων Οργανώσεων.
Από αυτό το ανακοινωθέν και μετά παίρνουμε το όνομα:
Για τον κομμουνισμό. Κόκκινες Ταξιαρχίες για την Οικοδόμηση του Μαχόμενου Κομμουνιστικού Κόμματος.
Εμπρός με το γενικό πρόγραμμα της συγκυρίας!!! Να μετατρέψουμε τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε ταξικό πόλεμο ξεκινώντας από τις μητροπόλεις, οικοδομώντας τη διεθνιστική ενότητα με όλους τους λαούς που μάχονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό!!! Πόλεμος στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, πόλεμος στο Νατο!!! Να επιτεθούμε στα κέντρα, στους στρατηγούς του πολέμου και στις βάσεις της αμερικανικής στρατιωτικής μηχανής !!! Να καταστρέψουμε την ιμπεριαλιστική φυλακή!!! Να χτίσουμε το Αντιιμπεριαλιστικό Μαχόμενο Μέτωπο!!!

Για τον Κομουνισμό.
ερυθρές Ταξιαρχίες για το χτίσιμο του κομουνιστικού μαχόμενου Κόμματος-Brigate rosse per la costruzione del Pcc
27/12/1981

Πηγή: PROGETTO MEMORIA, Le parole scritte, Sensibili alle foglie, Roma 1996. ΕΡΓΟ ΜΝΗΜΗΣ, Τα γραμμένα λόγια

http://www.sebbenchesiamodonne.it/campagna-dozier-comunicato-n-2/

BRIGATE ROSSE – PCC

ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ DOZIER – ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ N. 3

Επίθεση στο σχέδιο της ιμπεριαλιστικής μπουρζουαζίας. Να ενώσουμε το μητροπολιτικό προλεταριάτο στο γενικό πολιτικό πρόγραμμα της συγκυρίας.

Σύντροφοι, προλετάριοι,

η επιτάχυνση της κρίσης έχει μετατοπίσει ταχύτατα προς τα εμπρός τις δια-ιμπεριαλιστικές αντιφάσεις αφενός και αυτή μεταξύ της αστικής τάξης και του προλεταριάτου αφετέρου. Στο πλαίσιο που κυριαρχείται από τις ιμπεριαλιστικές επιλογές στην εξαπόλυση των συγκρούσεων, η εσωτερική πτυχή της πολεμοχαρούς πολιτικής πέφτει σαν σφυρί επάνω στο προλεταριάτο με όρους καταστροφής εργατικού δυναμικού και συνολικής παραγωγικής ικανότητας και στρατιωτικού ελέγχου ως μοναδική διακυβέρνηση των ταξικών εντάσεων. Σήμερα το πρόβλημα του αλατιού και του ρυζιού χάνει κάθε οικονομικίστικη χροιά, μιας πλατφόρμας διεκδικήσεων και τοποθετείται μέσα στην γενικότερη πολιτική διαμάχη που έχει ανοίξει μεταξύ προλεταριάτου και μπουρζουαζίας, στη σύγκρουση για την εξουσία που βρίσκεται σε εξέλιξη στη φάση της διαρθρωτικής κρίσης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.
Να υλοποιήσουμε και να δώσουμε δύναμη στο επαναστατικό σχέδιο σημαίνει να εξοπλιστούμε με ένα πρόγραμμα αγώνα, κινητοποίησης, προπαγάνδας και μάχης που να μην περιορίζεται να υπαινίσσεται στον κομμουνισμό, παραπέμποντας στο άπειρο το πρόβλημα να εξαπολύσει μέσα στις νέες συνθήκες, τον επαναστατικό αγώνα ενάντια στο καθεστώς που εμποδίζει την πλήρη απασχόληση και που μειώνει δραματικά τα κόστη της κοινωνικής αναπαραγωγής. Εάν είναι αλήθεια ότι μόνο η κατεδάφιση του καθεστώτος μισθωτής εργασίας είναι ουσιαστική προϋπόθεση για μια διαφορετική ανακατανομή του κοινωνικού πλούτου, για να προσανατολίσουμε με άλλο τρόπο την ανθρώπινη εργασία, σήμερα να εστιάσουμε ξανά τη μαζική κριτική στο αστικό καθεστώς, σημαίνει να ενοποιήσουμε τις εντάσεις στο υψηλότερο σημείο, τους αγώνες και τις προλεταριακές φιλοδοξίες σε μια νέα ποιότητα ζωής στη φάση της έκφρασης των εξελισσόμενων αναγκών της τάξης στην οποία το κεφάλαιο μπορεί μόνο να τις αρνείται και να τις συμπιέζει προεικονίζοντας τίποτα άλλο παρά βαρβαρότητες και καταστροφή. Γνωρίζουμε ότι η επιβολή των σημείων του Προγράμματος Μετάβασης στον Κομμουνισμό εμποδίζεται από την ύπαρξη αυτού του καθεστώτος, πως οι νέες παραγωγικές σχέσεις μπορούν να ζουν μόνο πολιτικά ως προεικόνιση του νέου κοινωνικού σχηματισμού, αλλά αυτό δεν πρέπει να αποτελεί κανένα λόγο για αναβολή του αγώνα και της μάχης σε ένα είδος ανάθεσης στο άπειρο της «οριστικής σύγκρουσης».
Δεν φτάνει πλέον να καταγγέλλουμε ότι οι μάζες εκφράζουν την ανάγκη για σπίτια, νοσοκομεία, να μην πεθαίνουν στα γκέτο που δέχονται εισβολή με αέρια … αλλά να αντιληφθούμε πως εάν δεν υπάρχουν άλλα σπίτια να καταλάβουμε ή να επιτάξουμε, είναι επειδή στη θέση τους τα αφεντικά μας βάζουν να κατασκευάζουμε στρατώνες ή φυλακές, πως αν δεν υπάρχουν πλέον νοσοκομεία, είναι επειδή τα κέρδη τους τα αφεντικά τα βρίσκουν μόνο σε εξελιγμένα ιατρικά τμήματα για λίγους προνομιούχους. ότι ο αγώνας να μην πεθαίνουμε από την εργασία και το επιβλαβές περιβάλλον συγκρούεται με τον εκβιασμό να πεθάνουμε της πείνας. ότι οι δυνατότητες που δίδονται από την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων συγκρούονται με τις επιταγές του νόμου του κέρδους. Αυτό μεταφέρει προς τα εμπρός την αντίφαση καθιστώντας σαφέστερο το πεδίο της σύγκρουσης και τους κοινωνικές αιτίες του ταξικού πολέμου.
Η φάση του προλεταριακού πολέμου έχει ήδη ξεκινήσει και στην επαναστατική πορεία δίδεται η δυνατότητα ικανής οργάνωσης για την επιβολή των πολιτικών και υλικών αναγκών της τάξης, αναγκών εξουσίας καθότι εγγενείς στις θεμελιώδεις προσδοκίες του γενικότερου συμφέροντος. διότι πολιτική σύνθεση των υψηλότερων επιπέδων των αγώνων. επειδή αυτόνομες από τις αναγκαιότητες, από τα προβλήματα και τις τύχες του καπιταλισμού που πεθαίνει. γιατί σε στενή διαλεκτική με το κομμουνιστικό πρόγραμμα απελευθέρωσης από τη δουλεία της μισθωτής εργασίας.
Οικοδόμηση εδώ και αμέσως των χαρακτήρων της νέας κοινωνίας στην οποία:
Απελευθέρωση χρόνου από την απαραίτητη εργασία – ανασύνθεση των πολλαπλών ανθρώπινων δραστηριοτήτων – διαφορετική στοχοθέτηση της ανθρώπινης εργασίας – ικανοποίηση όλων των αναγκών μέσα στις δυνατότητες που δίδονται από την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων – επαναφορά ενός νέου προλεταριακού διεθνισμού.
Σήμερα είναι δυνατόν να πραγματοποιήσουμε την αναντικατάστατη επιχείρηση του κόμματος που εντοπίζοντας τα νευραλγικά κέντρα του εχθρικού σχεδίου, να δίνει ζωτικότητα και σφρίγος και πραγματικές δυνατότητες σε όλο το σύστημα της ένοπλης προλεταριακής δύναμης μέσα στην πολυπλοκότητα και την ποικιλομορφία της έκφρασης και των επιτευχθέντων επιπέδων οργάνωσης και πολιτικής ομοιογένειας.
Για όλο αυτό σκοπεύουμε να διαμορφώσουμε ένα γενικό πολιτικό πρόγραμμα συγκυρίας που να έχει μέσα του την πολλαπλή και πολυδιάστατη πτυχή της δράσης ως κόμμα, τόσο δηλαδή μέσα στη μάχη όσο και στην προπαγάνδα του προγράμματος, όπως επίσης και το πραγματικό στοιχείο χτισίματος και κατάκτησης των Άμεσων Πολιτικών Προγραμμάτων στους διάφορους τομείς της τάξης, να είναι η έκφραση μιας ευρύτερης πολιτικής ενότητας που να αφορά τις «μεγάλες μάζες», στο δρόμο του γενικευμένου εμφυλίου πολέμου.
Σκοπεύουμε να πούμε πως να ενεργείς σαν κόμμα σε αυτή τη συγκυρία, αποκτά την αξία της συνολικής κατεύθυνσης τόσο σε σχέση με τις διαφορετικές ομοιογενείς ταξικές πραγματικότητες μέσα στις οποίες έχει ήδη ξεκινήσει μια σταθερή διαδικασία οργάνωσης και ανίχνευσης προγράμματος, όσο και σε σχέση με τις ευρύτερες πραγματικότητες οι οποίες δεν ανάγονται άμεσα σε πρωτοβουλίες Κόμματος και μεμονωμένους τομείς, αλλά αφορούν ολόκληρο το μητροπολιτικό προλεταριάτο. Το πρόγραμμα που σκοπεύουμε να ξεκινήσουμε εντοπίζει τρία αδιαχώριστα κεντρικά σημεία που σήμερα χαρακτηρίζουν τη σύγκρουση μεταξύ προλεταριάτου και μπουρζουαζίας.
Η ιμπεριαλιστική κρίση γεννά τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, μόνο ο αντιιμπεριαλιστικός εμφύλιος πόλεμος μπορεί να αποτρέψει τον πόλεμο. Ο πόλεμος στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο είναι ένα ουσιαστικό βήμα για τη μετάβαση στον κομμουνισμό.

Πόλεμο στην εξαπόλυση του ιμπεριαλιστικού πολέμου, πόλεμο στο Νato, πόλεμο στην βιομηχανία του πολέμου, πόλεμο στην προληπτική αντεπανάσταση, πόλεμο στους στρατιωτικούς προσδιορισμούς του πολιτικού σχεδίου εξόντωσης του προλεταριακού ανταγωνισμού, ως προϋπόθεση για την αποδιάρθρωση όλου αυτού που αντιτίθεται στο οπλισμένο χέρι, την επιβολή ενός νέου προλεταριακού διεθνισμού και την εσωτερική δυνατότητα κάθε χώρας να απελευθερωθεί από την καπιταλιστική δικτατορία. Είναι επομένως πόλεμος για να καταστρέψουμε το σχέδιο, τους άνδρες, τα μέσα του ιμπεριαλιστικού πολέμου, τόσο στο εσωτερικό μέτωπο όσο και στο εξωτερικό. είναι πόλεμος για να καταστρέψουμε την υλική βάση, τις οικονομικές επιλογές επάνω στις οποίες τροφοδοτείται ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και αντλεί τις ευκαιρίες για να εξαπολυθεί. είναι πόλεμος για να καταστρέψουμε τη στρατιωτική μηχανή που δίνει τις κατευθυντήριες μιας επαναφοράς ενός υψηλότερου επιπέδου ιμπεριαλιστικής καταπίεσης σε ολόκληρο τον πλανήτη. Για όλα τα στρώματα της τάξης αυτό σημαίνει να οικοδομήσουμε την ικανότητα να επιτεθούμε σε αυτό το σχέδιο σε κάθε κατάσταση κατακτώντας την κύρια πτυχή της αντίφασης έτσι όπως παρουσιάζεται: δηλαδή επίθεση στο σχέδιο ελέγχου, προληπτικής αντεπανάστασης, εξόντωσης του περιθωριοποιημένου και εκτός νόμου προλεταριάτου στα αστικά γκέτο. των εργατών και των εργαζομένων των υπηρεσιών στα εργοστάσια και στους χώρους εργασίας, των προλετάριων κρατουμένων στις περισσότερο ή λιγότερο ειδικές ακτίνες των Κρατικών lager. είναι επομένως έδαφος για το χτίσιμο και την κατάκτηση των συγκεκριμένων Άμεσων Πολιτικών Προγραμμάτων τομέα ενάντια σε όλο αυτό που έρχεται σε αντίθεση με την ανασύνθεση της τάξης και τον αγώνα για τις πολιτικές ανάγκες του μητροπολιτικού προλεταριάτου. Είναι επίσης στοιχείο ενότητας και κινητοποίησης ολόκληρου του προλεταριάτου που ανασυντίθεται μέσα στην ευρύτερη ενότητα όλων εκείνων που μάχονται ενάντια στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, ενάντια στην καπιταλιστική καταπίεση.
Είναι σύνθεση μεταξύ του πολιτικού προγράμματος επαναπροσδιορισμού ενός νέου προλεταριακού διεθνισμού και πραγματικής δυνατότητας ανάπτυξης, ύπαρξης και επιβεβαίωσης του επαναστατικού κινήματος.
Πόλεμο στην υλοποίηση του σχεδίου απέλασης εργατικού δυναμικού, το οποίο βρίσκει τροφή στη νέα οργάνωση της εργασίας και στον επαναπροσδιορισμό-σιδηρά κυβέρνηση της αγοράς εργασίας.
Σχέδιο που βασίζεται στην πολιτική επίθεση στην ταξική ανασύνθεση, στην δύναμη και ακαμψία της εργατικής τάξης που απασχολείται και στους εργαζόμενους στις υπηρεσίες, που στοχεύει να εργάζονται όλο και περισσότερο και πάντα λιγότεροι εργαζόμενοι, στον επαναπροσδιορισμό και επομένως στον ταξικό διαχωρισμό που ξεκινάει από τα τμήματα παραγωγής μέχρι το Γραφείο Απασχόλησης. Πόλεμος εναντίον όλου αυτού που ευνοεί μεγαλύτερη παραγωγικότητα για τα αφεντικά, μεγαλύτερη εκμετάλλευση, διαίρεση, βλαπτικότητα, εκβιασμό για εμάς. Η επίθεση του Κόμματος στα νευραλγικά κέντρα αυτού του σχεδίου μπορεί να συζευχθεί αμέσως με το στρατιωτικό πολιτικό έδαφος που είναι κατάλληλο για την τάξη ώστε να επιτεθεί, να αποδιαρθρώσει, να σαμποτάρει τα βασικά σημεία της λειτουργίας του για όλους τους κλάδους της τάξης, που η αναδιάρθρωση του κεντρικού παραγωγικού κύκλου σήμερα επανατοποθετεί και λειτουργικοποιεί στον κύριο πυρήνα της επανέναρξης του ασθματικού μηχανισμού συσσώρευσης. Η κοινή δράση του Κόμματος, των Επαναστατικών Μαζικών Οργανισμών και του Επαναστατικού Μαζικού Κινήματος, άρρηκτα συνδεδεμένη με τα γενικά συνθήματα: «κατεδάφιση της μισθωτής εργασίας» ,να δουλεύουν όλοι να δουλεύουν λιγότερο και για διαφορετικούς σκοπούς «, βρίσκουν κατανοητή ανίχνευση της επεξεργασίας των γενικών σημείων του προγράμματος στην επίθεση του Κόμματος στο συνολικό σχέδιο της νέας καπιταλιστικής τάξης, και των Άμεσων Πολιτικών Προγραμμάτων τα οποία, στην απόρριψη της εκδίωξης ως άρνηση της διατήρησης της σχέσης εμπορευματοποίησης του εργατικού δυναμικού, και της στρωματοποίησης, συγκεκριμενοποιούνται ξεκινώντας από την τεράστια δυνατότητα αγώνα, οργάνωσης και μάχης. από την καρδιά της παραγωγής μέχρι τα περιφερειακά τερματικά παραγωγής, καθώς και από τα κέντρα που κυβερνούν την αγορά εργασίας.

Πόλεμο στο σχέδιο της διαφοροποιημένης συμπίεσης του κόστους της κοινωνικής αναπαραγωγής, που αρνείται την ικανοποίηση των ιστορικά πιθανών αναγκών της τάξης, που περιέχονται ως κατάκτηση μιας διαφορετικής ποιότητας της ζωής μέσα στον αγώνα και στη συνείδηση ολόκληρου του προλεταριάτου. Πόλεμο εναντίον των διαφόρων σχεδίων φρενήρους αντιπρολεταριακής μήτρας, και των εμπνευστών και εκτελεστών τους. πόλεμο ενάντια στις δομές στις οποίες αυτά επεξεργάζονται, στο ιμπεριαλιστικό προσωπικό που τα ερμηνεύει σήμερα καλύτερα και τα θέτει σε πράξη. Πόλεμο λοιπόν σε όλο αυτό που εμποδίζει την προλεταριακή επιβολή του αλατιού και του ρυζιού … και των τριαντάφυλλων ως σύνθεση των προσδοκιών όλου του προλεταριάτου στην επιβολή των εξελισσόμενων αναγκών της τάξης, μέσα σε αυτές τις δεδομένες ιστορικές συνθήκες ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων. Είναι πόλεμος ενάντια αυτού που συνδέει τις υλικές συνθήκες και ζωής της τάξης στην καπιταλιστική παράδοση που μετράται με κέρδος, ξεκινώντας από την προλεταριακή απόρριψη της ανταλλαγής και της εμπορευματοποίησης της υγείας στους χώρους εργασίας και στην επικράτεια. από την προλεταριακή επιβολή μέχρι τη συλλογική απαλλοτρίωση των εισοδημάτων. στη μη διαπραγμάτευση μέσα στα όρια των νόμων της συσσώρευσης, των συνθηκών διαβίωσης των ανθρώπων. Ο πόλεμος ενάντια στα Σχέδια αντιπρολεταριακής επίθεσης βρίσκει έδαφος οργάνωσης και κατάκτησης στον οποίο η τοποθέτηση των συλλογικών υλικών αναγκών συστήνει αμέσως δίπλα στην καταστροφή αυτού του συστήματος, τα στοιχεία της κατασκευής της νέας κοινωνικότητας και της επαναστατικής νομιμότητας η οποία κατάκτηση δεν είναι μόνο προεικόνιση, αλλά ζωντανή και δρώσα πραγματικότητα μέσα στην ασταμάτητη συσσώρευση επαναστατικής δύναμης και διάβρωσης του αστικού καθεστώτος.

Σύντροφοι, προλετάριοι,
μόνο η είσοδος στο πεδίο της οργάνωσης των μαζών στο έδαφος της μάχης για την εξουσία μπορεί τώρα να σηματοδοτήσει με χαρακτηριστικά φωτιάς το νικηφόρο μονοπάτι της επαναστατικής διαδικασίας. Μόνο ένα Πρόγραμμα του Κόμματος που να δίνει τροφή στην πολιτική επανένωση όλου του προλεταριάτου, σε όλες τις πτυχές μέσα στις οποίες ζει η κύρια αντίφαση, μπορεί πραγματικά να πετύχει την αναγκαία μετάβαση για να μετατρέψει τις χίλιες εκφράσεις του ανταγωνισμού και της προλεταριακής αντίστασης σε ένα σύστημα σταθερής και νικηφόρας εξουσίας. Μόνο ξεκινώντας από μια ενότητα Προγράμματος που να καταγράφει το υψηλότερο σημείο του εχθρικού σχεδίου μέσα στη συγκυρία, είναι δυνατό να εξυψώσουμε, να ενισχύσουμε και να ενώσουμε ξανά τις διάφορες αρθρώσεις που ζουν μέσα στα διαφορετικά τμήματα της τάξης. Γύρω από αυτό το Γενικό Πρόγραμμα είναι δυνατόν να οικοδομήσουμε και να κατακτήσουμε τα υψηλότερα επίπεδα Κοινωνικής Επικοινωνίας των αγώνων, της οργάνωσης, της προλεταριακής μάχης, να χτίσουμε και να κατακτήσουμε τα υψηλότερα επίπεδα πολιτικής ανασύνθεσης. είναι δυνατόν να σπάσουμε τους πολιτικούς, οικονομικούς, στρατιωτικούς και ιδεολογικούς κλωβούς μέσα στους οποίους το σχέδιο της ιμπεριαλιστικής μπουρζουαζίας θέλει να εξορίσει και να στεγανοποιήσει το επαναστατικό μαζικό κίνημα.
Να οικοδομήσουμε το Αντιιμπεριαλιστικό Μαχόμενο Μέτωπο. Να χτίσουμε τους Επαναστατικούς Μαζικούς Οργανισμούς. Να χτίσουμε το Κομμουνιστικό Μαχόμενο Κόμμα.

Σύντροφοι, προλετάριοι,
η πρώτη φάση της ανάκρισης του yankee γουρουνιού Dozier, έφερε στο φως τις προσωπικές του ευθύνες στη μακρά καριέρα του ως σφαγιαστή. Η συνεργασία του για μας δεν είναι ‘διόρθωση της στάσης του’, αλλά καρπός του συσχετισμού δύναμης που έχει αλλάξει, ούτε απόσβεση της ευθύνης απέναντι στους λαούς όλου του κόσμου.
Η ανάκριση συνεχίζεται επάνω σε αυτά τα θέματα: πολιτική του Νατο στην Ευρώπη και στη Μεσόγειο, ανάπτυξη της ένοπλης αντεπανάστασης · πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό σχέδιο της ιμπεριαλιστικής μπουρζουαζίας για την προετοιμασία του 3ου παγκοσμίου πολέμου.

Κάνουμε γνωστά σε όλους τους προλετάριους, σε όλους τους επαναστάτες, τα πιο σημαντικά βήματα αυτής της πρώτης φάσης της ανάκρισης:
– Ξέρεις γιατί σε συλλάβαμε;
– όχι όχι, δεν γνωρίζω.
– Ξέρεις τι είναι οι Br;
– Ναι, μια ομάδα ανταρτοπόλεμου, αλλά πριν τη σύλληψή μου νόμιζα ότι ήταν απλώς ένα ιταλικό πρόβλημα, αλλά τώρα καταλαβαίνω ότι είναι διαφορετικά.
– Λοιπόν, τώρα θα σου εξηγήσουμε γιατί σε συλλάβαμε και κλείσαμε σε μια φυλακή του λαού. Μέσα από εσένα δικάζουμε τη στρατιωτική κατοχική δομή, το Νατο, και την ιμπεριαλιστική πολιτική της Αμερικής προς το ιταλικό προλεταριάτο. Αυτή η πολιτική η οποία εξαπλώθηκε από το 1945 μέχρι σήμερα επέτρεψε στις Ηπα, υπό τον εκβιασμό των όπλων, πρώτα με τον αμερικανικό στρατό κατοχής, έπειτα με τον ενσωματωμένο στρατό του Νατο, να κατασκευάσουν μια στρατιωτική πολιτική τάξη υποταγμένη πλήρως στα συμφέροντα των πολυεθνικών Usa. Η ιστορία αυτών των κυβερνήσεων είναι η ιστορία της Κρατικής τρομοκρατίας, που χτίστηκε από τη Cia. Από το Σχέδιο Μάρσαλ μέχρι την υποδούλωση στην πολιτική του Ρέιγκαν με τους πυραύλους του Comiso, σημαίνει την ανίχνευση της ιστορίας της υποδούλωσης των ιταλών καπιταλιστών και μιας πολιτικής τάξης που παρά την αποδεδειγμένη πολιτική και κοινωνική απονομιμοποίηση, παραμένει όρθια μόνο χάρη στον τρόμο των ειδικών σωμάτων εκπαιδευμένων από τους αμερικανούς και την οικονομική πολιτική των αμερικανικών πολυεθνικών. Η στρατιωτική σου καριέρα είναι η ιστορία της αμερικανικής επιθετικότητας εναντίον των απελευθερωτικών αγώνων και των επαναστάσεων της νοτιοανατολικής Ασίας, ενάντια στους αγώνες του προλεταριάτου στην Ευρώπη.
Αυτή η δίκη είναι ένα νέο επεισόδιο της μακράς μάχης που αντιπαραθέτει τις επαναστατικές δυνάμεις και τους λαούς που αγωνίζονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό Ηπα. Σε αυτή την περίπτωση, για εσένα, να μην λερωθείς με νέα εγκλήματα σημαίνει να συνεργαστείς με τις επαναστατικές δυνάμεις για να αποκαλύψεις το σχέδιο Usa κυριαρχίας και πολέμου εναντίον του διεθνούς προλεταριάτου και των λαών που μάχονται για την απελευθέρωση τους. Διαφορετικά θα λάβουμε υπόψη ότι και σήμερα εσύ συνεχίζεις να υπερασπίζεσαι τον ιμπεριαλισμό, να διεκδικείς την πολιτική του, συνεχίζεις να είσαι συνεργός και υπεύθυνος.
– Συνεργός … όχι, κατάλαβα εκείνο που ζητάτε, λέω την αλήθεια. Αυτό που ξέρω λέγω.
– Τώρα ας αρχίσουμε να μιλάμε για την στρατιωτική σου καριέρα. Για κάθε στάδιο καθόρισε τις ημερομηνίες, τους τόπους και ποιος είχε τα πιο σημαντικά καθήκοντα.
–Καταλαβαίνω. Το ’52 μπήκα στο West Point. Το ’51 ήμουν φοιτητής στη Florida και ήμουν μέλος της Εθνικής Φρουράς. Ήταν η εποχή του πολέμου στην Κορέα. Τον σεπτέμβριο υπήρξε η ευκαιρία να μπω σε μια σχολή προετοιμασίας στο West Point. Στη συνέχεια αφού τέλειωσα από αυτή της σχολή μπήκα στο West Point.
Ο διοικητής (superintendent) της σχολής ήταν ο Ltc B. Bryan ( στρατηγός 3 αστέρων). Ήμουν υπολοχαγός όταν βγήκα. Από το ’56 έως το ’57 έκανα μια εκπαίδευση ενός χρόνου στη σχολή αλεξιπτωτιστών του Fort Benning στη Georgia και στα τεθωρακισμένα στο Fort Knox στο Κεντάκι. Στη συνέχεια ήμουν στη Γερμανία από το ’57 έως το ’61 στο 2ο θωρακισμένο σύνταγμα ιππικού στο Bemberg. Ο διοικητής του συντάγματος τώρα δεν θυμάται ποιος ήταν εκείνη την εποχή, θα σας το πω αργότερα αλλά διοικητής της μοίρας μου ήταν ο Ltc Whitick.
– Ήσουν εθελοντής;
–Ναι, εθελοντής. Το σύνταγμα μου δεν ήταν μέρος του τομέα, ήταν ξεχωριστό και είχε το καθήκον να περιπολεί στη συνοριακή περιοχή μεταξύ των δύο Γερμανιών. Το ’61 επέστρεψα στις Ηπα στο F. Knox και αμέσως πριν τη σχολή του F. Knox προήχθη σε captain. Κατά το διάστημα αυτό υπήρχαν δύο επίπεδα σχολών: το βασικό και το προηγμένο τμήμα για υπηρεσίες αξιωματικού, διοικητή του προσωπικού κ.λ.π. Έμεινα εκεί για 9 μήνες. Ο διοικητής της σχολής ήταν ο στρ. Myers, δύο αστέρια. Στη συνέχεια πήγα στο Tukson και μελέτησα την αεροναυπηγική μηχανική για να εισέλθω στο West Point ως καθηγητής. Στο West Point δίδαξα για τρία χρόνια, μπήκα το ’64 ως captain, όταν τελείωσα ήμουν maggiore-major-OF-3.
– Εκείνη την εποχή ποιος ήταν διοικητής-comandante;
– O superintendent ήταν MG, ονομάζεται Bennet. Στη συνέχεια πήγα στην σχολή διοίκησης και Επιτελείου του Κάνσας. Αυτή η σχολή είναι προετοιμασίας για θέσεις στο Γενικό Επιτελείο. Μαθαίνουμε τα καθήκοντα των αξιωματούχων Επιτελείου: προετοιμασία των εγγράφων συμπεριλαμβανομένης της τακτικής, πολύ τακτική σε επίπεδο της division και χαμηλότερων επιπέδων. Είναι το Fort Leavenwort με διοικητή τον MG Davison. Βγήκα το ’68 με τον βαθμό του maggiore-major.
– Σε εκείνα τα χρόνια υπήρξε η κρίση με την Κούβα και η δράση του κόλπου των Χοίρων, τι πιστεύεις γι αυτά τα γεγονότα που σε βρήκαν ως αξιωματικό που εισέρχονταν στις ανώτερες τάξεις διοίκησης του αμερικανικού στρατού;
–Η πυραυλική κρίση ήταν ένα πολύ σημαντικό γεγονός για τις Ηπα, επειδή υπήρχαν πύραυλοι ακριβώς έξω από την πόρτα των Usa. Ήταν απολύτως απαραίτητο οι πύραυλοι να εγκαταλείψουν την Κούβα. Αλλά η επιχείρηση πιθανώς δεν ήταν καλά οργανωμένη, όχι καλά προετοιμασμένη. Δεν ήμουν εκεί, αλλά από αυτά που έμαθα οι πιθανότητες επιτυχίας ήταν πολύ λίγες. Ήταν ένα λάθος. Η εκτέλεση υπήρξε ένα λάθος.
– Είναι γνωστό ότι είναι συνηθισμένη πρακτική των Ηπα να εκπαιδεύουν ομάδες κρατών για να ανατρέψουν τις λαϊκές κυβερνήσεις αυτών των χωρών. Που εκπαιδεύονταν εκείνοι οι αντικαστριστές;
–Σίγουρα σε μυστικές βάσεις. Αλλά εγώ δεν ξέρω πού, δεν ξέρω ποιος ήταν τότε ο διοικητής.
– Και στη συνέχεια τι έκανες;
– Από το ’67 έως το ’68 βρισκόμουν στο Βιετνάμ, ήμουν αξιωματικός του Επιτελείου, επιχειρησιακό τμήμα, 3ο σώμα στρατού του Νοτίου Βιετνάμ. Το Βιετνάμ χωρίστηκε σε 4 περιοχές παρέμβασης, το 1ο σώμα στο Βορρά, το 2ο σώμα στο Κέντρο, το τρίτο σώμα στα Κέντρο-Νότια, το 4ο στο Νότο.
– Ποια ήταν τα καθήκοντα σου στη ζώνη του 3ου σώματος;
–Βρισκόμουν σε ένα σύνταγμα ιππικού, το XI, το καθήκον μας ήταν να αναχαιτίζουμε τα συντάγματα των εχθρών όταν αυτοί έρχονταν από την Καμπότζη προς τα Νότια. Μετά αυτοί υποχωρούσαν όπως και εμείς στη βάση. Μετά από μια εβδομάδα, 10 ημέρες και πάει λέγοντας. Ήταν μια ζώνη με μεγάλη διείσδυση στο νότο. Κάναμε συνεχώς επιχειρήσεις «Reconnaissance in Force» ή Rif και «Hunt and Kill» (μαζική αναγνώριση και κυνήγι και εκτέλεση).
– Σε ποια ζώνη ακριβώς επιχειρούσες;
–Σε όλη τη συνοριακή ζώνη και στα σύνορα της Καμπότζης. Εμείς την αποκαλούσαμε ζώνη πολέμου «Delta» και ή «Charlie».
– Σε ποιο σημείο βρίσκονταν η βάση;
–Σε πολλά μέρη το σύνταγμα μας είχε μια μεγάλη κινητικότητα. Αλλά γενικά η βάση εφοδιαστικής μας ήταν στο Long Bin. Ο διοικητής αυτής της περιοχής ήταν ένας νοτιοβιετναμίτης ο Do Cao Tri, ο αμερικανός διοικητής ήταν ο συνταγματάρχης Patton.
– Ποια εξήγηση δίνεις για την πολιτική και στρατιωτική σας ήττα στην Ινδοκίνα και το Βιετνάμ ειδικότερα;
–Δεν διακόψαμε ποτέ, ποτέ δεν καταφέραμε να διακόψουμε την κίνηση εφοδιασμού σε άνδρες και πολεμοφόδια από το Βορρά προς τον Νότο. Σε αυτήν την κατάσταση για να συνεχίσουμε τον πόλεμο στο Νότο ήταν απαραίτητο να σταματήσουμε αυτή την κίνηση. Δεν το καταφέραμε.
– Μεταξύ του ’65 και του ’69, όταν ήσουν εκεί, είχαν ήδη διανείμει 4,5 εκατομμύρια τόνους βομβών από το Βορρά προς τον Νότο που χρησιμοποιήθηκαν και για αυτό, γιατί κατά τη γνώμη σου δεν μπορέσατε να διακόψετε το μονοπάτι του ‘Ho Chi Min’;
–Οι βομβαρδισμοί στο Βορρά ήταν «ανεπαρκείς». Διακόπτονταν πάρα πολλές φορές δεν ήταν αρκετά σταθεροί. διαρκούσαν 2 εβδομάδες, 3 εβδομάδες και μετά stop. μετά περίοδοι παύσης και πάλι έτσι. Δεν υπήρχε σταθερότητα.
– Πώς εξηγείς αυτά τα stop;
– Πιστεύω επειδή ο λαός των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν κουρασμένος από τον πόλεμο. Πολλοί νέοι δεν ήθελαν να πάνε στο Βιετνάμ, επειδή πιστεύω ότι ο αμερικανικός λαός δεν ήταν προετοιμασμένος για τον πόλεμο. Και η πορεία του πολέμου δεν προχωρούσε πολύ καλά. Ήταν μια πολύ άσχημη περίοδος.
– Στο Βιετνάμ οι αμερικανοί εκτός από τη διεξαγωγή «συμβατικού» πολέμου εκπαίδευσαν τις νοτιοβιετναμέζικες μονάδες και μαζί με αυτούς έκαναν ανταρτοπόλεμο.
– Ναι, αυτή η εκπαίδευση ξεκίνησε το ’62 – 63…
– Είπατε ότι στο Βιετνάμ λύσατε το πρόβλημα του ανταρτοπόλεμου «καλά» και όλοι γνωρίζουμε τι γενοκτονία υπήρξε. Στη Δύση πώς είστε προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσετε τον ανταρτοπόλεμο; Γνωρίζουμε ότι σώματα όπως οι αλεξιπτωτιστές, οι commandos, οι λιμναίοι καταδρομείς, οι υποβρύχιοι επιδρομείς και οι αλπικές ομάδες είναι ήδη προετοιμασμένοι για το ενδεχόμενο αυτό ‘σκουπίζοντας’ στις χώρες και ήδη οπλισμένοι με αντισυμβατικά όπλα.
–Πιστεύω ότι εξαρτάται από το μέγεθος της μάχης, όμως εάν πρόκειται για πόλεμο μικρών μονάδων είμαστε έτοιμοι, επειδή είναι μέρος της κανονικής εκπαίδευσης, ονομάζεται «τακτική μικρής μονάδας». Αλλά αυτό που είπατε (λιμναίοι καταδρομείς κλπ.) εκείνα είναι τμήματα για τον αντισυμβατικό πόλεμο, εμείς τον ονομάζουμε «ειδικό πόλεμο» (antiguerrilla). Στις Ηπα έχουμε μια σχολή για να μάθουμε από την εμπειρία μας στο Βιετνάμ σχετικά με τον ειδικό πόλεμο.
– Πως ονομάζεται αυτή η σχολή;
– Ονομάζεται JF Kennedy Special Warefare Center. Αυτή η σχολή είναι μόνο για το στρατό μας, αλλά υπάρχουν πολλοί αξιωματικοί από συμμαχικές χώρες οι οποίοι αποστέλλονται επί πληρωμή από τα κράτη τους σε αυτή τη σχολή. Υπάρχουν παρόμοιες σχολές στη Γαλλία και την Αγγλία, δεν ξέρω αν και στη Γερμανία, την Ιταλία, την Πορτογαλία. Πιστεύω ωστόσο ότι το κύριο καθήκον αυτού του ειδικού πολέμου ανήκει στα CC [συμβατικά σώματα] και στα σώματα για τα οποία μιλούσατε προηγουμένως, αλλά αν ορισμένα τμήματα απέχουν πολύ από το θέατρο της συμβατικής επίθεσης, μπορούν να χρησιμοποιηθούν για «ειδικό πόλεμο».
– Σε ποιο επίπεδο βρίσκονται οι αλπινιστές χρησιμοποιούμενοι στον ειδικό πόλεμο;
–Για τον δικό τους τύπο πολέμου: βουνά, δύσκολα εδάφη, κλπ., βρίσκονται σε υψηλό επίπεδο. Καλά εξοπλισμένοι και εκπαιδευμένοι έχουν ανεπτυγμένο χαρακτήρα και πείσμα.
– Τόσο σε αυτό όσο και στο Βιετνάμ θα επιστρέψουμε αργότερα. Συνεχίζουμε να μιλάμε για την καριέρα σου. Με ποιο βαθμό έφυγες από το Βιετνάμ;
–Maggiore-major. Στη συνέχεια πήγα στο Πεντάγωνο από το ’69 έως το ’71. Ήμουν Λειτουργικός Κρατικός Αξιωματικός, υπεύθυνος για την περιοχή της Νοτιοανατολικής Ασίας, στο τμήμα μου ήταν επικεφαλής ένας συνταγματάρχης, ο Watkins. Λάμβανα νέα από τη Saigon δύο φορές την ημέρα για τις δράσεις στο Βιετνάμ. Μια φορά την εβδομάδα έκανα τη σύνοψη όλων των ενεργειών της εβδομάδας για όλους τους ανώτερους αξιωματικούς του Γενικού Επιτελείου, τον επικεφαλής της SM, τους επικεφαλής των διαφόρων τμημάτων. Αυτό βοηθούσε να μάθουμε πώς πήγαινε ο πόλεμος μέρα με τη μέρα.
– Πώς διαβίβαζε το Γενικό Επιτελείο του Πενταγώνου τις αποφάσεις για τη διεξαγωγή του πολέμου στο Νότιο Βιετνάμ;
–Στο Βιετνάμ υπήρχε μια διοίκηση, ονομαζόταν Macv (Military Assistant Comand Vietnam), ο επικεφαλής της διοίκησης αυτής πρέπει να αναφέρει απευθείας στον αρχηγό του Επιτελείου Άμυνας των ΗΠΑ. Στο Πεντάγωνο υπάρχουν 4 επιτελεία Άμυνας Θαλάσσιο Αεροπορικό Στρατού. Όλα είναι ξεχωριστά, αλλά το υψηλότερο επιτελείο είναι η Άμυνα. Όλες οι υπηρεσίες εξαρτώνται από αυτό το Επιτελείο. Οι αποφάσεις για τον πόλεμο λαμβάνονταν στο Βιετνάμ και από το Επιτελείο Άμυνας. Τα άλλα δεν έπαιρναν αποφάσεις παρείχαν άνδρες και μέσα για να πολεμήσουν στο θέατρο του πολέμου.
– Συνέχισε…
– Το ’72 πήγα στη Γερμανία ήμουν αντισυνταγματάρχης, παρέμεινα μέχρι το ’73.
– Ποιο ήταν το καθήκον σου;
–Διοίκηση μοίρας θωρακισμένου ιππικού.
– Βάση;
– Schwabach στη Νυρεμβέργη, διοικητής Buckingaham (BM).
– Στη Γερμανία εκείνη την περίοδο υπήρξε μια επιθετική εκστρατεία της Raf κατά των Usa και της ιμπεριαλιστικής πολιτικής. Έτσι ο ισχυρισμός που έκανες στην αρχή, ότι πριν από τη σύλληψή σου νόμιζες ότι ο πόλεμος ήταν απλώς ένα εσωτερικό πρόβλημα στη χώρα όπου γεννιέται, απορρίπτεται.
– …(σιωπή)
– Τι σκεφτόσουν τότε;
–Ξέρω μόνο ότι ήταν ένα φοβερό πράγμα υπήρχαν πολλές βόμβες 2 ή 3 νεκροί, μεγάλες εκρήξεις και πολλές κατεστραμμένες δομές. Δεν ήταν μια καλή περίοδος.
Τον Ιούνιο του ’73, πήγα στην σχολή Πολέμου Carlisle στην Πενσυλβάνια, διοικητής MG Davis.
– Πως είναι αυτή; Εξήγησε την…
–Είναι μια σχολή που προετοιμάζει για τα υψηλά επίπεδα του στρατού υπάρχουν 3 επίπεδα. Το δεύτερο επίπεδο είναι το προηγμένο μάθημα και προετοιμάζει για ένα ανώτερο επίπεδο δευτερεύοντα επιτελεία και μια υπηρεσία για τους διοικητές των λόχων κλπ. Το τρίτο επίπεδο είναι το State College και έχω ήδη πει ότι το τελευταίο επίπεδο είναι το College of War όπου μαθαίνεις πώς λειτουργεί στις διάφορες δομές η διοίκηση.
Ετοιμαζόμουν γι ‘αυτό.
– Προετοιμαζόσουν να επιστρέψεις στο Πεντάγωνο;
– Ναι, αλλά δεν ήμουν σίγουρος. Πιθανόν στο Πεντάγωνο. Αναμφισβήτητα σε υψηλό επίπεδο.
– Ποιος διοικούσε τη σχολή;
–Πιστεύω ο στρατηγός Snif. αλλά δεν είμαι σίγουρος. Έφυγα το ’74 με τον βαθμό του υπολοχαγού και μπήκα στο Πεντάγωνο.
– Ποιο ήταν το καθήκον σου στο Πεντάγωνο;
– Είχα την ευθύνη του Προϋπολογισμού και Οικονομικών.
– Ποιος ήταν ο ανώτερος σου στο Πεντάγωνο;
–Επικεφαλής ήταν ο Μάρτιν Χόφμαν, έφυγα το ’76 ως συνταγματάρχης. Αργότερα στο Fort Hood στο Τέξας το ’76 και βγήκα στη δεκαετία του ’80 ως στρατηγός.
Στο Fort Hood ήμουν αρχικά διοικητής μιας ταξιαρχίας τεθωρακισμένων. Μετά Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου του Σώματος του Fort Hood. Το Fort Hood είναι πολύ μεγάλο: 50.000 στρατιώτες, 2 τμήματα και πολλές μικρότερες δομές.
– Και μετά στη Verona…
– Ναι βρέθηκα στο Monterey για να μάθω ιταλικά.
– Διαβάζουμε ότι ένας ταγματάρχης των CC-καραμπινιέρων σε είχε προειδοποιήσει για τον κίνδυνο μιας αντάρτικης επίθεσης. Μπορείς να μας πεις το όνομα;
–Νομίζω ότι ονομάζεται cap. Fedele είναι υπεύθυνος για την ασφάλεια της Διοίκησης της Βερόνα. Επίσημα θυμάμαι ότι είχα λάβει δύο φορές ανακοινώσεις σχετικά με την πιθανότητα δράσεων στην περιοχή μας εναντίον αμερικανών στρατιωτικών.
Αυτή η είδηση ήρθε από έναν αμερικανικό αξιωματικό της Διοίκησης. Είναι καταγεγραμμένο, είναι ένας Κρατικός αξιωματούχος.
– Από ποιον έρχονται αυτά τα νέα;
–Σίγουρα από τις ιταλικές μυστικές υπηρεσίες, ωστόσο μετά την επίθεση στο Kroesen έχουμε αυξήσει την ασφάλεια στη Vicenza και στη Verona.
– Εμείς είδαμε ανθρώπους με πολιτικά έξω από το κτίριο (…) και το κτίριο Carli.
–Κυρίως θα έπρεπε να είναι ιταλοί, δεν ξέρω αν αμερικανοί.
– Ποιος είναι ο Εκπρόσωπος της Navsouth και της Strikforsouth στη Βερόνα;
–Για τη Strikforsouth (VI στόλο) έχουμε έναν πλοίαρχο: cap. Lishter, και αντισυνταγματάρχη του ναυτικού Ltc Shinnich που ζει στο Preati στη Βερόνα.

Για τον Κομουνισμό-Per il comunismo,
ερυθρές Ταξιαρχίες για την οικοδόμηση του κμΚ-Brigate rosse per la costruzione del Pcc.
6-1-82

Πηγή: ΣΧΕΔΙΟ ΜΝΗΜΗΣ, τα γραμμένα λόγια-PROGETTO MEMORIA, Le parole scritte, Sensibili alle foglie, Roma 1996.

http://www.sebbenchesiamodonne.it/campagna-dozier-comunicato-n-3/

ÎÏÎ¿ÏÎÎ»ÎµÏÎ¼Î± ÎµÎ¹ÎºÏÎ½Î±Ï Î³Î¹Î± maurizio ferrari,br

Συζήτηση με τον Μ.Φερράρι με αφορμή τα 70 χρόνια ΝΑΤΟ: Πέμπτη 13/6 21.00 στον πολιτικό χώρο στη Σπ.Τρικούπη 44

By taksiki-antepithesi | June 10, 2019

3 Comments

ΣΥΖΗΤΗΣΗ

ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΩΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟ

ΚΑΙ ΙΔΡΥΤΙΚΟ ΜΕΛΟΣ ΤΩΝ ΕΡΥΘΡΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΙΩΝ

ΜΑΟΥΡΙΤΣΙΟ ΦΕΡΡΑΡΙ

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΑ 70 ΧΡΟΝΙΑ ΝΑΤΟ

ΤΙΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ & ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ

ΣΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ “ΕΙΡΗΝΗ” & ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ

ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ:

ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ (ΘΕΣ/ΝΙΚΗ)

ΠΕΛΟΤΟ – ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ & ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ (ΞΑΝΘΗ)

ΠΕΜΠΤΗ 13/6 ΣΤΙΣ 21.00 – η αυριανή συζήτηση με το σύντρφο Μ.Φερράρι θα ξεκινήσει τελικά στις 19.00 κ όχι στις 21.00

ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΧΩΡΟ ΣΤΗ ΣΠ.ΤΡΙΚΟΥΠΗ 44 (ΕΞΑΡΧΕΙΑ)

ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ (ΟΜΑΔΑ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ & ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ)

μεγαλείο χαρακτήρα!, grandezza carattere !

Ciao Nanni, Γεια σου, σήμερα όπως χθες τα Θέλουμε Όλα!

21/05/201922/05/2019 kleovisΣχολιάστε

20 ΜΑΙΟΥ 2019 | IN CULTURE.

Με βαθιά θλίψη μάθαμε πως χάσαμε το Nanni Balestrini. Ποιητής, συγγραφέας, αγωνιστής μας αφήνει στην ηλικία των 83 ετών. Ας θυμηθούμε το έργο του δημοσιεύοντας ένα απόσπασμα ενός από τα κείμενα που περισσότερο αγαπήσαμε, μεταξύ πολλών, του Nanni: «Θέλουμε τα πάντα!»-«Vogliamo Tutto!». Ένα κείμενο που για τα 40 χρόνια από τη δημοσίευσή του χαρακτηρίσαμε «έναν γλωσσολογικό εκρηκτικό μηχανισμό υπολογισμένης ισχύος και συγκρατημένου πάθους. Μπορεί να διαβαστεί με πολλούς τρόπους: ως απολογισμός των κοινωνικών μαχών του μητροπολιτικού προλεταριάτου, ως ένα προτρεπτικό αντίφωνο στην εξάπλωση της αυτονομίας των εργατών, ως ένα ανεξάρτητο βλέμμα, ή σαν μια χειρονομία συμπάθειας της γλώσσας για τη ζωή. Δημοσιευμένο για πρώτη φορά το 1971, τα Θέλουμε όλα είναι η ιστορία ενός εργάτη που ήρθε από το Νότο σε μια Fiat σε αναβρασμό, η ιστορία της ανακάλυψης της μητρόπολης, της καπιταλιστικής βίας και καταπίεσης, της προλεταριακής κοινότητας που σχηματίζεται, της εξέγερσης που σέρνεται σαν φίδι και στη συνέχεια εκρήγνυται: «Σήμερα, καθώς αποχαιρετούμε το Nanni, ας ξαναδιαβάσουμε κάποιες από αυτές τις σελίδες γεμάτες εξέγερση και ποίηση.Το χώμα που σε σκεπάζει να είναι ελαφρύ, σύντροφε!

Ciao Nanni, oggi come ieri Vogliamo Tutto!

[..] Σύντροφοι όπως όλοι γνωρίζετε στη Fiat κάθε μέρα το ποσοστό των απουσιών είναι πολύ υψηλό. Είναι άνθρωποι που δεν καταφέρνουν πλέον να συμβαδίζουν με τους εξαντλητικούς ρυθμούς εργασίας που επιβάλλουν τα αφεντικά. Είναι άνθρωποι που μένουν στο σπίτι για να προστατέψουν τη φυσική τους ύπαρξη. Είναι μια διαρκής απόδραση από την παραγωγική εργασία. Μιλάμε για το δικαίωμα στην υγεία, για αγώνες κατά της βλαπτικότητας. Αλλά κανείς δεν λέει ότι το μοναδικό ζήτημα είναι πως η εργασία είναι επιβλαβής. Η μετανάστευση των νέων από το Νότο από τη Fiat προχωρεί τους τελευταίους μήνες με αυξανόμενο ρυθμό. Δεδομένων των ισχυρών αυτοαπολύσεων εργατών που δεν θέλουν πλέον να ξέρουν τίποτα για τους ρυθμούς της Fiat και δεδομένων των απολύσεων των εργατών που κάνουν πάρα πολλές απουσίες. Όλα αυτά είναι βολικά για τη Fiat επειδή οι καινούργιοι εργάτες που προσλαμβάνονται έχουν χαμηλότερους μισθούς για τα πρώτα τέσσερα χρόνια εκμετάλλευσης στο εργοστάσιο.

Σε αυτό να προσθέσουμε τον φαύλο κύκλο που αφαιρεί σχεδόν όλο το μισθό. Νεαροί μετανάστες που μετακινούνται ανάμεσα σε ένα εστιατόριο και έναν ενοικιαστή δωματίου. Να βάζεις χρήματα στην άκρη για την εξόφληση των χρεών μετακίνησης προς βορρά και για να στέλνεις χρήματα στο νότο ήταν εφικτό μέχρι πριν από έξι ή επτά χρόνια. Ο πραγματικός μισθός της Fiat πήγε πίσω όλα αυτά τα χρόνια. Έτσι η απεργία που κάναμε για τη Battipaglia ως Battipaglia στο νότο υπήρξε το τέλος της φιλικής προς το νότο πολιτικής της Χριστιανοδημοκρατίας και του PCI-ΚΚΙ του Κράτους και των μονοπωλίων εκείνη η απεργία υπήρξε η ευκαιρία για μια πολιτική απεργία εναντίον του κρατικού σχεδιασμού και της Φίατ.

Όσον αφορά αυτή την απεργία της πέμπτης δεν είναι τα συνδικάτα που αντιλήφθηκαν ότι οι εργάτες δεν μπορούν πλέον να αντέξουν τα νοίκια. Αλλά ήταν οι εργάτες με αυτές τις πράξεις εξέγερσης έξω από κάθε συνδικαλιστική και πολιτική γραμμή που έδειξαν ότι είχαν πάνω από τα μαλλιά τους την αύξηση του κόστους ζωής για ενοικίαση. Και ότι σε κάποιο σημείο δεν μπορούν πλέον να ικανοποιηθούν με τον μισθό πείνας που παίρνουν σήμερα. Ζητούμε εγγυημένο μισθό ζητάμε να πληρωνόμαστε πάντα ανάλογα με τις ανάγκες μας τόσο όταν εργαζόμαστε όσο και όταν είμαστε άνεργοι. Χειροκροτήματα.

Σύντροφοι τώρα μετά από όλες αυτές τις εβδομάδες απεργιών στις οποίες γονατίσαμε το αφεντικό όλοι μας λένε να μην το παρακάνουμε. Οι συνδικαλιστές στο εργοστάσιο μας το λένε αυτό μας το λένε οι εφημερίδες έξω. Ότι αν συνεχιστεί έτσι θα υπάρξει κρίση πως πρέπει να είμαστε προσεκτικοί διότι όλη αυτή η μικρότερη παραγωγή καταστρέφει την οικονομία της Ιταλίας. Και τότε όλοι θα ήμαστε χειρότερα θα υπάρξει ανεργία και πείνα. Αλλά δεν μου φαίνεται εμένα ότι τα πράγματα είναι ακριβώς έτσι. Ας αφήσουμε επίσης στην άκρη ότι όπως είπε και ο σύντροφος πριν αν η οικονομία των αφεντικών χρεοκοπήσει εμάς δεν μας νοιάζει καθόλου. Αντιθέτως μας χαροποιεί πολύ.

Αυτό είναι πολύ αληθινό, αλλά υπάρχει και κάτι άλλο. Είναι ότι δεν μας νοιάζει διότι έτσι κι αλλιώς γνωρίζουμε ότι εδώ μέχρι να αλλάξουν όλα είμαστε πάντοτε εμείς στη χειρότερη θέση. Δεν ήμασταν πάντα εμείς να πληρώνουμε το υψηλότερο αντίτιμο για όλους τους αγώνες; Σύντροφοι εγώ είμαι από το Σαλέρνο έχω κάνει όλες τις δουλειές στο νότο όπως στο βορρά και ένα πράγμα έχω καταλάβει: Ότι ο εργάτης έχει μόνο δύο δυνατότητες ή μια σφαγιαστική δουλειά όταν τα πράγματα πάνε καλά ή την ανεργία και την πείνα όταν στραβώνουν. Δεν είμαι σίγουρος ποιο από τα δύο πράγματα είναι χειρότερο. Αλλά δεν είναι πως ο εργάτης μπορεί να αποφασίσει είναι το αφεντικό που πάντα αποφασίζει γι αυτόν.

Δεν χρειάζεται λοιπόν όταν τσαντιζόμαστε γιατί δεν αντέχουμε άλλο να έρχονται να μας παρακαλούν να επιστρέψουμε στην δουλειά. Να έρχονται να μας κάνουν ηθική ότι είμαστε μία μόνο χώρα ένα μόνο γενικό συμφέρον που ο καθένας έχει τη λειτουργία και το καθήκον του και αυτά τα πράγματα εδώ. Με αυτή την αρχαία ιστορία πως το στομάχι δεν μπορεί να γεμίσει αν τα μπράτσα δεν δουλεύουν και τότε ολόκληρο το σώμα πεθαίνει. Και έτσι μας παρακαλούν και μας απειλούν να επιστρέψουμε στη δουλειά γιατί διαφορετικά θα είναι χειρότερα για μας. Αλλά τα πράγματα δεν είναι έτσι γιατί όπως είπα πριν εμείς όσο έχουν την εξουσία αυτοί εμείς με αυτούς πάντα πεθαίνουμε και σε κάθε περίπτωση είτε δουλεύουμε είτε όχι.

Και σε αυτή την παγίδα δεν πέφτουμε πια επειδή ακριβώς εμείς και αυτοί δεν είμαστε το ίδιο σώμα. Δεν έχουμε τίποτα κοινό είμαστε δύο διαφορετικοί κόσμοι είμαστε εχθροί και φτάνει εμείς και αυτοί. Η μέγιστη δύναμη που έχουμε εμείς είναι ακριβώς αυτό το γεγονός ότι έχουμε πεισθεί επιτέλους ότι με την δουλειά των αφεντικών και με το Κράτος των αφεντικών εμείς δεν έχουμε πραγματικά κανένα κοινό συμφέρον. Όμως έχουμε όλα τα συμφέροντα εναντίον. Όλοι οι υλικοί μας στόχοι είναι εναντίον αυτής της οικονομίας είναι ενάντια σε αυτήν την ανάπτυξη είναι ενάντια στο γενικό συμφέρον που είναι αυτό του Κράτους των αφεντικών. Τώρα μας λένε ότι η Fiat φτιάχνει ένα εργοστάσιο στο Togliattigrad στη Ρωσία και ότι θα πρέπει όλοι να πάμε εκεί για να μάθουμε να δουλεύουμε όπως εργάζονται στον κομμουνισμό.

Και τι στον πούτσο μας νοιάζει εμάς αν και στη Ρωσία τους εργάτες τους εκμεταλλεύονται και πως είναι το σοσιαλιστικό κράτος που τους εκμεταλλεύεται αντί του καπιταλιστή αφεντικού. Σημαίνει ότι εκείνος δεν είναι κομμουνισμός αλλά είναι κάτι που δεν είναι καλό. Και όντως νομίζω ότι ενδιαφέρονται περισσότερο για την παραγωγή και για να πάνε στο φεγγάρι αντί για την ευημερία του κόσμου. Επειδή η ευημερία έρχεται πρώτα απ ‘όλα από το να μας κάνουν να δουλεύουμε λιγότερο. Αυτός είναι ο λόγος που λέμε τώρα όχι στα τρομαγμένα αφεντικά που μας ζητούν να τους βοηθήσουμε στην παραγωγή τους. Που μας εξηγούν ότι πρέπει να συμμετάσχουμε επειδή είναι προς το συμφέρον όλων μας.

Λέμε όχι στις μεταρρυθμίσεις για τις οποίες το κόμμα και το συνδικάτο θέλουν να μας κάνουν να αγωνιζόμαστε. Επειδή κατανοήσαμε ότι αυτές οι μεταρρυθμίσεις χρησιμεύουν μόνο για τη βελτίωση του συστήματος με το οποίο μας εκμεταλλεύονται τα αφεντικά. Τι μας νοιάζει να μας εκμεταλλεύονται καλύτερα με λίγα σπίτια λίγα φάρμακα ή κάποια περισσότερα σχολεία. Όλα αυτά βελτιώνουν μόνο το Κράτος βελτιώνουν το γενικό συμφέρον βελτιώνουν την ανάπτυξη. Αλλά οι δικοί μας στόχοι είναι κατά της ανάπτυξης είναι ενάντια στο γενικό συμφέρον είναι δικοί μας και αυτό είναι, φτάνει. Οι στόχοι μας δηλαδή τα υλικά συμφέροντα της εργατικής τάξης είναι ο θανάσιμος εχθρός του καπιταλισμού και των συμφερόντων του.

Εμείς ξεκινήσαμε αυτόν τον μεγάλο αγώνα ζητώντας περισσότερα χρήματα και λιγότερη εργασία. Τώρα γνωρίζουμε ότι αυτό είναι ένα σύνθημα που ανατρέπει που στέλνει στον αέρα όλα τα σχέδια των αφεντικών όλο το σχέδιο του κεφαλαίου. Και τώρα πρέπει να προχωρήσουμε από τον αγώνα για τους μισθούς στον αγώνα για την εξουσία. Σύντροφοι αρνούμαστε την εργασία. Θέλουμε όλη την εξουσία θέλουμε όλο τον πλούτο. Θα είναι ένας μακροχρόνιος αγώνας με επιτυχίες και αποτυχίες με ήττες και προωθήσεις. Αλλά αυτός είναι ο αγώνας που πρέπει τώρα να ξεκινήσουμε ένας σκληρός και βίαιος εις βάθος αγώνας. Πρέπει να αγωνιστούμε για να εξαφανιστεί η δουλειά. Πρέπει να αγωνιστούμε για τη βίαιη καταστροφή του κεφαλαίου. Πρέπει να αγωνιστούμε ενάντια σε ένα Κράτος που βασίζεται στην εργασία. Λέμε: Ναι στη εργατική βία.

Επειδή είμαστε εμείς οι προλετάριοι του νότου εμείς οι εργάτες μάζα αυτή η τεράστια μάζα των εργατών εμείς εκατόν πενήντα χιλιάδες εργάτες της Fiat που έχουμε χτίσει την ανάπτυξη του κεφαλαίου και αυτού του Κράτους του. Είμαστε αυτοί που έχουν δημιουργήσει όλο τον πλούτο που υπάρχει και του οποίου μας αφήνουν μόνο τα ψίχουλα. Δημιουργήσαμε όλο αυτό τον πλούτο ψοφώντας στη δουλειά στη Fiat ή ψοφώντας από πείνα στο νότο. Και τώρα που είμαστε η μεγάλη πλειοψηφία του προλεταριάτου δεν θέλουμε πλέον να δουλεύουμε και να πεθαίνουμε για την ανάπτυξη του κεφαλαίου και του Κράτους του. Δεν θέλουμε πλέον να συντηρούμε όλα αυτά τα γουρούνια.

Ε λοιπόν λέμε ότι είναι καιρός να τελειώνουμε με αυτά τα γουρούνια και πως όλο αυτό τον τεράστιο πλούτο που εμείς παράγουμε εδώ και στον κόσμο μετά εκτός των άλλων δεν ξέρουν άλλο από να τον καταστρέφουν ή να τον σπαταλούν. Τον σπαταλούν για να κατασκευάζουν χιλιάδες ατομικές βόμβες ή για να πάνε στο φεγγάρι. Καταστρέφουν ακόμη και τόνους φρούτων ροδάκινα και αχλάδια επειδή υπάρχουν πάρα πολλά και τότε χάνουν αξία. Επειδή όλα πρέπει να έχουν μια τιμή γι αυτούς όλα πρέπει να έχουν μια αξία που είναι το μόνο πράγμα που τους ενδιαφέρει όχι τα προϊόντα που δίχως αξία γι’ αυτούς δεν μπορούν να υπάρξουν. Για αυτούς δεν μπορούν να εξυπηρετούν τους ανθρώπους που δεν έχουν φαγητό. Με όλο αυτό τον πλούτο που υπάρχει οι άνθρωποι θα μπορούσαν πλέον να μην πεθαίνουν από την πείνα θα μπορούσαν πλέον να μη δουλεύουν. Ας πάρουμε λοιπόν εμείς όλο αυτό τον πλούτο ας πάρουμε λοιπόν τα πάντα.

Μα έχουμε τελείως τρελαθεί; Τα αφεντικά μας κάνουν να δουλεύουμε σαν ζώα και στη συνέχεια καταστρέφουν τον πλούτο που εμείς έχουμε παράξει. Αλλά ήρθε η ώρα να τελειώνουμε με αυτό εδώ τον κόσμο. Ήρθε η ώρα να τα γαμήσουμε όλα αυτά τα γουρούνια να τα καθαρίσουμε και να τα ξεφορτωθούμε μια για πάντα. Κράτος και αφεντικά προσέξτε είναι ο πόλεμος είναι ο τελικός αγώνας. Ας πάμε μπροστά σύντροφοι να προχωρήσουμε όπως στη Battipaglia να τα κάψουμε όλα να ξεσκίσουμε αυτά τα καθάρματα να συντρίψουμε αυτή τη δημοκρατία. Πολύ πλατιά χειροκροτήματαi. [..]

απόσπασμα από την »συνέλευση»- «L’assemblea», κεφάλαιο 9 του »Τα θέλουμε όλα»- «Vogliamo Tutto»

https://www.infoaut.org/culture/ciao-nanni-oggi-come-ieri-vogliamo-tutto

αυτονομία, autonomia

Η εργατική Αυτονομία και η κοινότητα αγώνα vicentina

22/04/2019 kleovisΣχολιάστε

Toni Negri *Apr 18, 2019

Ένα ωραίο βιβλίο αυτό: L’Autonomia operaia vicentina. Dalla rivolta di Valdagno alla repressione di Thiene, Η εργατική Αυτονομία vicentina. Από την εξέγερση του Valdagno στην καταστολή της Thiene, πέμπτος τόμος της συλλογής »Οι Αυτόνομοι» – «Gli Autonomi» (DeriveApprodi, pp.256, euro 19). Συγγραφέας είναι ο Donato Tagliapietra.

Πρόκειται για ένα αληθινό βιβλίο, από ορισμένες απόψεις εξαιρετικό, και μιλάει για την μοναδική ιστορία ενός από εκείνα τα εκατό αυτόνομα κέντρα κομμουνιστικής πρωτοβουλίας που στα χρόνια ’70 ενήργησαν στα εργοστάσια και τα ιταλικά εδάφη, επιβεβαιώνοντας εργατική αντιεξουσία και κερδίζοντας μισθούς και δικαιώματα.

ΚΑΘΕΝΑ ΑΠΟ ΑΥΤΆ ΤΑ ΚΕΝΤΡΑ είναι μια μοναδική εμπειρία, το σύνολο ενός επαναστατικού επεισοδίου. Η διήγηση, των εργατών και των αγωνιστών της Βιτσέντζα, δείχνει την συμβολή ενός κοινωνικού κινήματος που ξέσπασε από το ’68 και μιας γενεαλογικής κοινότητας λόγων και συναισθημάτων πολιτικών, που υποδηλώνει με υποδειγματικό τρόπο την ανεπανάληπτη ποιότητα της άσκησης της πολιτικής της Αυτονομίας εκείνων των χρόνων. Αυτό τον κόσμο μπορούμε συνεπώς να τον κοιτάξουμε από δύο πλευρές, εκείνη του ταξικού αγώνα και τη γενεαλογική, αλλά αυτές οι δύο πλευρές δεν διαχωρίζονται ποτέ. Κάθε σελίδα μπορεί να διαβαστεί ως μια διήγηση για τον τρόπο με τον οποίον μια ηλικιακή ομάδα εργατών και φοιτητών βρέθηκε να αμφισβητεί, ριζικά, τo εργοστασιακό και κοινωνικό σύστημα και τον τρόπο με τον οποίο κάθε ομάδα συντρόφων ήθελε να να ζήσει αυτή τη ρήξη και να ορίσει τον δικό της δρόμο για να την χτίσει.
«Πεπρωμένο και ελευθερία», θα μπορούσαμε να πούμε φιλοσοφικά. Αλλά ειπωμένο στην διάλεκτο του βένετο, με μια έμφαση και μια αποφασιστικότητα τόσο σκληρές όσο ήταν τότε ο καταναγκασμός στην μισθωτή εργασία ενάντια σε μια γενιά νέων, που ήδη αποκαλούνταν ως μάζα διανοούμενων υπό δημιουργία.Το βιβλίο χτίζεται σχεδόν αποκλειστικά από έγγραφα που παρήγαγε η οργάνωση – οι Βενετικές Πολιτικές Κολεκτίβες, i Collettivi Politici Veneti της περιοχής του alto vicentino – και από συνεντεύξεις με τους στρατευμένους εκείνης της εποχής. Και ακολουθεί την εξαιρετική επέκταση των αγώνων, που ενθαρρύνονται και / ή οργανώνονται από τις συλλογικότητες των χωριών, από την εξέγερση του εργοστασίου Marzotto του Valdagno τον απρίλιο του 1968 μέχρι την καταστολή των αρχών της δεκαετίας του 1980. Από την αρχή μέχρι το τέλος αυτής της περιόδου παράγεται μια όλο και πιο διαδεδομένη οργανωτική συγκέντρωση στην περιοχή και γίνεται όλο και πιο διεισδυτική, αιχμηρή.

Η ΚΟΙΝΌΤΗΤΑ ΑΓΩΝΑ είναι επίσης μια κοινότητα ζωής: αυτή η αλήθεια ξεχειλίζει από την διήγηση. Να απελευθερωθούν από τη δυστυχία-την μιζέρια της μισθωτής εργασίας, να πουλήσουν την εργατική τους δύναμη ακριβά αποτέλεσε έναν τρόπο οικοδόμησης μιας διαφορετικής ζωής. Οι απεργίες στο εργοστάσιο και οι περιπολίες κατά της μαύρης εργασίας πήγαιναν μαζί με την κατάκτηση δωρεάν συναυλιών, με τον αγώνα ενάντια στα υψηλά ενοίκια και την κατάληψη σπιτιών και την γενναιόδωρη απαλλοτρίωση αγαθών στα σούπερ μάρκετ. Μαζική παρανομία, ναι, αλλά και επινόηση ενός τρόπου ζωής που απέρριπτε τη φτώχεια των σωμάτων και τη μιζέρια του πνεύματος. Μια γενιά νέων πρότεινε, με μεγάλη ωριμότητα, το σχέδιο μιας ελεύθερης ζωής.

ΠΟΣΟ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ να το αφηγούμαστε σήμερα σε εκείνους που προσποιούνται ότι είναι ελεύθεροι. Ωστόσο η ανάγνωση αυτής της ιστορίας ξυπνά στα βάθη κάθε ψυχής εκείνη την ατελή συνειδητοποίηση του ψεύδους και της ανελευθερίας που προκαλεί η χυδαιότητα της ζωής κάτω από αφεντικό: δεν δίνεται στον καθένα η δυνατότητα να μετασχηματίζει αυτή την αφύπνιση σε μια πράξη ρήξης. Επειδή είμαστε μόνοι. Από την άλλη πλευρά, εκείνα τα παιδιά από την Thiene και τα γύρω χωριά, μέχρι τη Schio, μέχρι το Bassano, μέχρι τη Vicenza είχαν διαρρήξει κάθε πεπρωμένο μοναξιάς: ήταν μαζί, αισθάνονταν δυνατοί, έδωσαν ένα παράδειγμα αξιοπρέπειας. Μαζί, όλοι μαζί.
Η σύγκρουση με την εξουσία ήταν εξαιρετικά βίαιη. Όπως και στο σύνολο του Veneto, εξάλλου, όπου μεταξύ της δεκαετίας του 1960 και της δεκαετίας του 1970 δόθηκαν μερικές από τις σημαντικότερες μαζικές εμπειρίες αντάρτικης οργάνωσης, πρώτα στα μεγάλα εργοστάσιο και στη συνέχεια στο διάχυτο εργοστάσιο, και συγχρόνως στα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Γιατί ο ταξικός αγώνας έγινε τόσο σκληρός στην περιοχή του Βένετο; Επειδή – όπως δείχνει αυτό το βιβλίο – η εξέγερση δεν συνέβη μόνο εναντίον του κυρίου-του αφεντικού, αλλά, δεδομένης της καθυστέρησης της κοινωνικής πειθαρχίας εκμετάλλευσης, ήταν μια σύγκρουση επάνω στη ζωή συνολικά: ήταν ένα άλμα στο νέο και μια ανακάλυψη της κοινότητας, ένας ριζοσπαστικός τρόπος συνεύρεσης μέσα στον αγώνα και η βούληση να οικοδομήσουν μια νέα κοινωνία.

ΠΟΛΥ ΣΚΛΗΡΗ ΑΚΡΙΒΏΣ ΥΠΗΡΞΕ η σύγκρουση με την καταστολή. Ωστόσο ακόμη και στα επεισόδια ένοπλου αγώνα ως απάντηση στην καταστολή, η γραμμή των Κολεκτίβων ήταν πάντα η διατήρηση των εδαφών του «κοινωνικού εργάτη» και δεν ήταν ποτέ δολοφονική, αλλά αποσκοπούσε στο χτίσιμο ελεύθερων κοινοτήτων. Δεν ήταν τυχαίο ότι δεν υπήρξαν ούτε καταδότες ή μετανιωμένοι όταν η καταστολή κέρδισε. Όταν μετά την τραγωδία της 11ης απριλίου του 1979, όταν πέθαναν τρεις σύντροφοι ενώ προετοιμάζονταν να απαντήσουν στο blitz της 7ης απριλίου, και όταν δολοφονήθηκε ένας τέταρτος σύντροφος στη φυλακή, το μαύρο έργο των καταστολέων του Calogero και του Dalla Chiesa, υπήρξε άγριο. Στα επόμενα χρόνια, στην φυλάκιση για πολλούς, προστέθηκε η ηρωίνη για ακόμη περισσότερους.
Το βιβλίο αυτό είναι αφιερωμένο στους Antonietta Berna, Lorenzo Bortoli, Angelo Dal Santo και Alberto Graziani, στους τέσσερις πεσόντες εκείνου του καταραμένου απρίλη, με πικρό τρόπο, όχι πένθιμο ωστόσο, αλλά με υπερηφάνεια αναφωνώντας πόσο εκείνη η ζωή των ελεύθερων ανθρώπων που δολοφονήθηκαν ήταν αληθινή και υποδειγματική.

* Πηγή: Toni Negri, IL MANIFESTO

L’Autonomia operaia e la comunità di lotta vicentina

μα τι χαρακτήρας!

Ποιοι ήμασταν

16/04/201921/04/2019 kleovisΣχολιάστε

……μπορεί να ειπωθεί και να λεχθεί ότι οι Ερυθρές Ταξιαρχίες γεννήθηκαν στα γραφεία του ΚΚΙ του Reggio Emilia και του Giambellino στο Μιλάνο (όπως προσπάθησε να κάνει η ταινία ο ήλιος του μέλλοντος, των Giovanni Fasanella και Gianfranco Pannone, δεχόμενη κατ’ αυτό τον τρόπο κακόβουλες επιθέσεις) και ότι η Πρώτη γραμμή είχε τις ρίζες της στα εργοστάσια και τα σχολεία της Sesto San Giovanni, το Στάλινγκραντ της Ιταλίας. Ούτε μπορούμε να μην πούμε ότι, σε ορισμένες φάσεις, ο ένοπλος αγώνας υπήρξε μια πολιτική πρόταση που είδε μια ευρύτατη συναίνεση και τον ακολούθησαν με δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές και συμπαθούντες, δεν ήταν ένας εγκληματικός μικρόκοσμος…..

….ο πατέρας μας είναι ευρέως ανιχνεύσιμος στις προσωπικές βιογραφίες και στις εποχικές, κοινωνικές και πολιτικές συγκυρίες και πλαίσια, μέσα στα οποία γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε: καλείται κίνημα του ’77, και αυτό, ωστόσο, ευτελισμένο, ποινικοποιημένο και παρεξηγημένο, και ακόμη και πριν, για τους περισσότερους από αυτούς που γέννησαν την Πρώτη γραμμή, στην στράτευση στις εξωκοινοβουλευτικές ομάδες, ιδίως στη Lotta continua και την Potere operaio.
Η μητέρα μας, από την άλλη πλευρά, έρχονταν από μια παλαιότερη οικογένεια, η οποία είχε τρέξει και ήταν πολύ καρποφόρος καθ ‘όλη τη διάρκεια του εικοστού αιώνα: ονομαζόταν επαναστατική ρήξη.Μια πραγματική ουτοπία που είχε ξεκινήσει από το σοβιετικό ’19, αλλά που είχε βαθιές και ισχυρές τις ρίζες της από την πρόσφατη γαλλική αναταραχή του 18ου αιώνα και στις κινήσεις και την αναρχική κουλτούρα, προλεταριακή και σοσιαλιστική του δέκατου ένατου αιώνα, στις προσδοκίες για ελευθερία, για ισότητα, αδελφοσύνη και κοινωνική δικαιοσύνη. Αυτής της ουτοπίας, πεισματικά οργανωμένης σε όλο τον κόσμο σε αντιαποικιοκρατική και αντικαπιταλιστική βάση, εμείς είμαστε οι καθυστερημένοι και συνεπείς επίγονοι, σίγουρα όχι οι πρωτεργάτες. Την πεποίθηση ότι η επαναστατική βία ήταν η μαμή της ιστορίας, επώδυνη αλλά απαραίτητη συμβολή στη γέννηση του νέου και του σωστού, την έχουμε απλά κληρονομήσει από τους παππούδες μας, τους γονείς μας, τα κομμουνιστικά κόμματα, τα εξωκοινοβουλευτικά κινήματα στα τέλη της δεκαετίας του 1960, από τις ομάδες και από τους εργατικούς αγώνες, κοινωνικούς και φοιτητικούς των αρχών της δεκαετίας του Εβδομήντα. Τίποτα το πρωτότυπο, επομένως. Μόνο ο ριζοσπαστισμός, πολύ αποφασισμένος και πιθανώς λιγάκι μπερδεμένος, να προσπαθήσουμε να πάμε μέχρι τέλους. Να τα σπάσουμε, στο επίπεδο της γλώσσας και των συμπεριφορών – και των προσωπικών, επειδή το προσωπικό είναι πολιτικό, μας είχε διδάξει η φεμινιστική σκέψη…..

….si può dire e raccontare che le Brigate rosse sono nate nelle sezioni
del PCI di Reggio Emilia e del Giambellino a Milano (come ha provato a fare il film
Il sol dell’avvenire, di Giovanni Fasanella e Gianfranco Pannone, ricavandone perciò
risentiti attacchi) e che Prima linea ha avuto le sue radici nelle fabbriche e nelle
scuole di Sesto San Giovanni, la Stalingrado d’Italia. Neppure si può dire e
raccontare che, in certe fasi, la lotta armata è stata una proposta politica che ha visto
un consenso allargato e un seguito consistente con decine di migliaia di militanti e di
simpatizzanti, non un microcosmo criminale…..

…..nostro padre è ampiamente rintracciabile nelle biografie individuali e nei
contesti, temporali, sociali e politici, nei quali siamo nati e cresciuti: si chiama
movimento del 77, anch’egli, peraltro, banalizzato, criminalizzato e misconosciuto; e
prima ancora, per la gran parte di quanti diedero vita a Prima linea, nella militanza
nei gruppi extraparlamentari, in particolare Lotta continua e Potere operaio.
Nostra madre veniva invece da un casato più antico, che aveva avuto corso ed era
stata assai feconda lungo tutto il Novecento: si chiamava rottura rivoluzionaria.
Un’utopia concreta che aveva preso le mosse dal ’19 sovietico, ma che affondava le
robuste radici sin nel rivolgimento francese di fine Settecento e nei moti e nella
cultura anarchica, proletaria e socialista dell’Ottocento, nelle aspirazioni alla libertà,
all’eguaglianza, alla fraternità e alla giustizia sociale.
Di quell’utopia, pervicacemente organizzata in tutto il mondo in chiave
anticolonialista e anticapitalista, noi siamo stati i tardivi e coerenti epigoni, non certo
i promotori. La convinzione che la violenza rivoluzionaria fosse levatrice della storia,
doloroso ma necessario contributo alla nascita del nuovo e del giusto, noi l’abbiamo
semplicemente ereditata dai nostri nonni, dai nostri genitori, dai partiti comunisti, dai
movimenti extraparlamentari della fine degli anni Sessanta, dai gruppi e dalle lotte
operaie, sociali e studentesche dei primi anni Settanta.
Nulla di originale, dunque. Solo la radicalità, assai determinata e probabilmente un
po’ ottusa, di provare ad andare sino in fondo. Di rompere, sul piano del linguaggio e
dei comportamenti – anche personali, perché il personale è politico, ci aveva
insegnato il pensiero femminista…..

https://www.micciacorta.it/wp-content/uploads/2015/03/Segio-introduzione-miccia-corta-2a.pdf

αυτονομία, autonomia

Όταν ο κοινωνικός εργάτης έγινε κρέας

11/04/2019 kleovisΣχολιάστε

on 04 Απριλίου 2019.

Ο Gigi Roggero εξετάζει και αξιολογεί το βιβλίο Η εργατική Αυτονομία vicentina του Donato Tagliapietra

Η Thiene είναι ένα χωριό του vicentino, περίπου δέκα χιλιόμετρα από την Schio, το μικρό Μάντσεστερ του βένετο. Στη δεκαετία του 70 έχει μια ευημερούσα εμπορική δραστηριότητα, φημισμένες βιοτεχνίες επίπλων και έναν εξειδικευμένο βιομηχανικό τομέα. Η περιοχή δεν κυριαρχείται από μεγάλα εργοστάσια, όπως στην κοντινή Schio, είναι αντιθέτως ένα παράδειγμα του διάχυτου εργοστασίου, μέσα στο οποίο σχηματίζεται μια νέα ταξική σύνθεση: νεαρή, μαχητική, έτοιμη να κάνει τα πάντα για να μην αλυσοδεθεί από την μισθωτή εργασία. Είναι ένα ανοιξιάτικο απόγευμα στη Thiene, όταν μια τρομερή έκρηξη διαλύει τις ζωές τριών νεαρών συντρόφων: Angelo, Alberto, Maria Antonietta, στους οποίους ο Lorenzo θα προστεθεί μερικούς μήνες αργότερα, αυτοκτόνησε στη φυλακή εξ αιτίας της εκδικητικότητας του Κράτους, που συμβολίζεται από την 7η απριλίου και από το pcista πρόσωπο του Calogero.

“Υπάρχει ένα πριν κι ένα μετά την 11η απριλίου 1979”, μας λέει ο Donato Tagliapietra στο βιβλίο του Η εργατική Αυτονομία vicentina. Από την εξέγερση του Valdagno στην καταστολή της Thiene (πρόσφατα τυπωμένο από τον DeriveApprodi, πέμπτο τόμο αφιερωμένο από τον εκδοτικό οίκο στους Αυτόνομους). Δεν υπάρχει ποτέ σε αυτές τις σελίδες, ακόμα και σε εκείνες που αγγίζουν πιο άμεσα τα ξεσκέπαστα νεύρα της υποκειμενικής εμπειρίας, κάποιος χώρος για την θυματοποίηση, ή για τη ρομαντική λατρεία των μαρτύρων. Στο βιβλίο του Donato πράγματι, όπως υπογραμμίζεται από την όμορφη εισαγωγή της Elisabetta Michielin, δικαίως δηλώνεται πόλεμος στον ναρκισσισμό που συχνά, πολύ συχνά, ακυρώνει τις αφηγήσεις των πρωταγωνιστών αυτής της εξαιρετικής φάσης αγώνα, με αποτέλεσμα μια κουραστική απομνημονευματολογία στραμμένη στο παρελθόν. Στον τόμο αυτό, όπως πάντα πρέπει να κάνει ένας στρατευμένος, η ενέργεια επικεντρώνεται στην παροχή όπλων πολιτικού προβληματισμού για το παρόν. Αυτό που αναλύεται στο βιβλίο είναι μια εντελώς συλλογική ιστορία, στην οποία έλαβαν μέρος οι Donato, Angelo, Alberto, Maria Antonietta, Lorenzo και αρκετές δεκάδες χιλιάδες σύντροφοι στο Βένετο και σε ολόκληρη την Ιταλία. Ακόμα και όταν μιλά για προσωπικές εμπειρίες, πάντα αναπνέουμε το αίσθημα του ανήκειν σε μια συλλογική, μαζική και οργανωμένη διαδικασία. Το άτομο εξαφανίζεται ή, ακόμα καλύτερα γίνεται ακριβώς κοινωνικό και πολιτικό στο βαθμό που τα σπάει με τον εαυτό του, δηλαδή με τη θέση και τον ρόλο που του παρέδωσε το κυρίαρχο σύστημα.

Η συλλογική ιστορία που αναλύεται από τον Donato είναι εκείνη των πολιτικών Κολεκτίβων του Βένετο και, μέσα σε αυτό, αλλά με την ιδιαιτερότητά της, της εδαφικής πραγματικότητας vicentina, ιδίως σε εκείνο το τμήμα του διάχυτου εργοστασίου ακριβώς μεταξύ Valdagno, Schio, Chiuppano, Marano και Thiene. Όχι, δεν πρόκειται για μικρές περιπέτειες της πικαρέσκο λογοτεχνίας νεαρών εξεγερμένων, αλλά για ένα σημαντικό πολιτικό εργαστήριο πειραματισμού των πρακτικών αγώνα και οργάνωσης του κοινωνικού εργάτη. Ο αριθμός αυτός ενσωματώνεται κάτω από τα μάτια του αναγνώστη στην υλικότητα των συμπεριφορών και μορφών αντιπαράθεσης, στη διαφυγή από το εργοστάσιο και σε εμπειρίες ζωής που – από τη μουσική στα ταξίδια στην καθημερινή κοινωνικοποίηση – ποτέ δεν καταναλώνονται ατομικά, αλλά αποτελούν μέρος των διαδρομών μιας ομογενοποιημένης μειοψηφίας, δηλαδή ισχυρής και μη μειοψηφικής. Επομένως γράφει ο Donato: “Το στυλ της στράτευσης έρχεται να αλλάξει υπό το φως των νέων υποκειμένων στον χώρο και της σύγκρουσής τους με τους νέους παραγωγικούς μηχανισμούς. Η μετάβαση πραγματοποιείται επάνω σε ένα κοινωνικό σώμα πολύ νεαρών ανθρώπων, που συμπεριλαμβάνονται σε μια ηλικιακή ομάδα από τα 17-18 έως 24-25 χρόνια, έντονα μορφωμένη, προορισμένη στην παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών, αλλά που θα αποκαλύψει μια πολύ έντονη ένταση για την οικοδόμηση μιας κοινής καθημερινότητας μισώντας τον εξαναγκασμό στην υπό εντολή εργασία”. Να λοιπόν που, προχωρώντας στην ανάγνωση, μας περιγράφεται τι είναι και πώς σχηματίζεται ένας αγωνιστής, δηλαδή μια μορφή ζωής που επιλέγει να τα σπάσει με το δικό της πεπρωμένο: Εκείνο που ιστορικά είναι το σκαλάκι με τις μεγαλύτερες εντάσεις στη ζωή ενός ανθρώπου – την έναρξη της παραγωγής μέσα στην ζωντανή εργασία – υπερπηδάται, για πρώτη φορά, αντί να υποβληθεί σε αυτήν, μια γενιά οργανώνεται, ακόμη και με τα όπλα, για να την αποφύγει, σαμποτάροντάς την. Αποφασίζοντας ότι η απελευθέρωση από την εργασία ή είναι για όλους ή δεν μπορεί να είναι για κανέναν. Δεν τίθεται θέμα για το γεγονός ότι δεν θα ακολουθούσαμε τη μοίρα των πατέρων μας, αναγκασμένων σε οκτώ ώρες από την εξαιρετικά βίαιη ακαμψία εκείνης που ονομάζεται με φανφάρες μεταπολεμική ανασυγκρότηση. Και αυτό ως «ευχαριστίες» επειδή μπόρεσαν να νικήσουν φασισμό και ναζισμό. Για εμάς αυτό που ήταν να δώσουν το έδωσαν οι πατεράδες μας! «. Η απόρριψη της εργασίας, συμπεριφορά μαζική και πρακτική γίνεται μορφή στράτευσης.

Αυτή η νέα υποκειμενική σύνθεση φέρνει όντως μαζί της, μαζί με συγκεκριμένες ανάγκες και επιθυμίες, νέα ζητήματα πρακτικής και οργάνωσης. Είναι σύντομα προφανές ότι τα προηγούμενα σχήματα δεν λειτουργούν πλέον. Όχι μόνο εκείνα που συνδέονται πιο άμεσα με την κεντρική θέση του εργοστασίου και του εργάτη μάζα, τώρα πλέον σε μια φάση πολιτικής κάμψης (χωρίς να χρειάζεται να υπογραμμίσουμε ότι το PCI-ΚΚΙ, αφού τον εξοστράκισε στην κορυφή των δυνατοτήτων του, όταν είναι πλέον πολιτικά νικημένος, τον κάνει μια άδεια εικόνα να χρησιμοποιηθεί κατά των αυτόνομων κινημάτων). Έχουν φθαρεί επίσης και τα σχήματα πλατείας, δεν βλάπτουν πλέον τον εχθρό, καταλήγουν μόνο να χαρίζουν στο άλλο μέρος συντρόφους που συλλαμβάνονται και, ακόμη περισσότερο, το πλεονέκτημα της προβλεψιμότητας. Από αυτή την συνειδητοποίηση γεννιέται η πρακτική του εδαφικού ελέγχου, για να παραβιάσει το τελετουργικό των προγραμματισμένων προθεσμιών και να υπαγορεύσει αυτόνομα χρόνους, τόπους και μεθόδους της χρήσης δύναμης. Το βάπτισμα του πυρός είναι η 9η Ιουνίου 1976: περίπου διακόσιοι ένοπλοι σύντροφοι από την Πάντοβα και το Βένετο καταλαμβάνουν μια συνοικία της πόλης, την Arcella, ενώ μια περιπολία ασκεί τους στόχους (από την απαλλοτρίωση των σούπερ μάρκετ μέχρι τον εμπρησμό των γραφείων των φασιστών).

Είναι μέσα σε αυτό το πέρασμα, από τον μαζικό εργάτη στον κοινωνικό εργάτη, από ένα οργανωτικό σχέδιο που επικεντρώνεται στο εργοστάσιο σε ένα που βασίζεται στο διάχυτο εργοστάσιο, που τοποθετείται η γέννηση των ενετικών πολιτικών Κολεκτίβων: «Η πρόταση υιοθετείται από όλες τις συμμετέχουσες πραγματικότητες: Rovigo, Vicenza Pordenone και Mestre / Βενετία. Και γίνεται διατηρώντας, μάλλον ενισχύοντας, δίδοντας μεγαλύτερη αξία στην δική τους εδαφική ιδιαιτερότητα, δεδομένου ότι η οργανωτική πρόταση προβλέπει μια πλήρη αυτονομία των επιμέρους επαρχιών. Στην πράξη μοιάζει πολύ με ένα ομοσπονδιακό σύμφωνο. Δεν μας λένε κομμουνιστικές πολιτικές Κολεκτίβες, ή επαναστατικές ή προλεταριακές. Όχι, ονομαζόμαστε πολιτικές βενετικές κολεκτίβες (Cpv). Είναι ένα μοναδικό παράδειγμα στο εθνικό πανόραμα «.

Η ιστορία των CPV καλύπτεται εδώ για πρώτη φορά, από την οπτική γωνία της ανάπτυξης της Αυτονομίας vicentina. Ο πιεστικός ρυθμός της αφήγησης ανιχνεύει τον δίχως ανακωχή ρυθμό της κατασκευής μιας συλλογικής δύναμης, στην οποία οι περιπολίες έχουν ένα καθοριστικό βάρος. Περιπολίες ενάντια στις υπερωρίες, αλλά θα ήταν πιο σωστό να τις ονομάζουμε περιπολίες ενάντια στη δουλική εργασία, εργασία sans phrase. Για να το θέσω με τα λόγια του Ντονάτο, στην πραγματικότητα, «ήδη η συνηθισμένη δουλειά είναι αφόρητη, πόσο μάλλον πρέπει να είναι εκείνη η έκτακτη». Σε αυτή την ιστορία το Εβδομήντα επτά είναι προφανώς ένα σημαντικό πέρασμα, αλλά μόνο αν τοποθετηθεί μέσα σε μια διαδικασία που έχει τις ρίζες της στο πριν και πηγαίνει πολύ πέρα. Πράγματι, σε αυτά τα εδάφη δεν είναι η κορυφή της σύγκρουσης. Η συνέχεια της οργανωτικής διαδικασίας είναι πιο σημαντική από την καταβύθιση στο γεγονός.

Παίρνουν μέρος σε αυτή την διαδικασία διάφορα υποκείμενα, τα οποία σχεδιάζουν συνολικά την φιγούρα του κοινωνικού εργάτη – ο οποίος, όπως επανειλημμένα τονίσαμε, δεν πρέπει ποτέ να περιοριστεί σε μια απλή επαγγελματική ή κοινωνιολογική τοποθέτηση, αλλά δείχνει τη δυνατότητα μιας ανασυνθετικής τάσης. Εργάτες, φοιτητές, άνεργοι και όσοι αργότερα θα ονομάζονταν επισφαλείς. Μια παράγραφος του βιβλίου είναι αφιερωμένη στον αγώνα για το σπίτι. Διαβάζοντας το, μπορούμε να αντλήσουμε πολύτιμες ενδείξεις και για το παρόν. Πράγματι, εκείνος ο αγώνας, παράγει μαχητική υποκειμενικότητα και εδαφική αντιεξουσία. Η σύγχρονη μεταμόρφωσή του σε μια λογική παροχής βοήθειας και παροχής υπηρεσιών, η οποία είναι κατά τα άλλα φτωχή και ατυχής, δεν εξαρτάται μόνο από την αντιστροφή που συνέβη στις ισορροπίες δυνάμεων υπέρ του εχθρού μας: περιγράφει την ανατροπή του αγωνιστή σε ακτιβιστή, της αναζήτησης της σύγκρουσης στην αναζήτηση της συναίνεσης, της αντιεξουσίας στην παραίτηση από την άσκηση της δύναμης.

Όταν μιλάμε για μια πληθώρα κοινωνικών υποκειμένων πρέπει να διευκρινίσουμε. Σήμερα νομίζουμε ότι το πρόβλημα είναι απλώς να προσθέσουμε μια πληθώρα τομέων και ταυτοτήτων, αυτή είναι με λίγα λόγια η αποκαλούμενη διατομεακότητα [ αλληλεπικάλυψη (ή «διασταύρωση») διαφορετικών κοινωνικών ταυτοτήτων] που από τις αμερικανικές ακαδημίες έχει διεισδύσει στις ακαδημίες του »κινήματος». Η αυτονομία, από την άλλη πλευρά, δεν είναι ποτέ το αλγεβρικό άθροισμα των αυτονομιών, διότι ανασύνθεση σημαίνει να αναλαμβάνεις εξ ολοκλήρου τις αντιφάσεις και τις συγκρούσεις εντός της τάξης, δηλαδή να θέτεις στον εαυτό σου το πρόβλημα της μη αποδοχής των υποκειμένων έτσι όπως είναι, όπως δίνονται δηλαδή στην καπιταλιστική ιεραρχία, αλλά προοδευτικά να τα μετατρέπεις, να τα ανατρέπεις, να τα υπονομεύεις. Δημιουργώντας ένα υποκείμενο που δεν υπάρχει ακόμη, που δεν μπορεί παρά να είναι ενάντιο σε αυτό που είμαστε σήμερα. Ο Donato το εξηγεί με ακρίβεια: «Δεν μας ενδιέφερε ποτέ να ακολουθήσουμε τις χιλιάδες αυτονομίες, γυναίκες, σπουδαστές κλπ. όπως δεν μας ενδιαφέρει να οργανώσουμε έναν τομέα μετά τον άλλο, πιστεύουμε ότι η μόνη δυνατότητα να ζήσουμε τον κομμουνισμό στην καθημερινή ζωή είναι η ανασυνθετική δύναμη του προγράμματος που μπορεί μόνο να ενοποιήσει τα χίλια κοινωνικά στρώματα επάνω στις κοινές ανάγκες και πρακτικές ».Συνεπώς, μπορεί να καταλήξει υποστηρίζοντας ότι «η Αυτονομία δεν ήταν ποτέ ένας άκαμπτος και κλειστός οργανωτικός χώρος, αλλά μάλλον μια μέθοδος που επιτρέπει να διασχίσουμε με την ταξική σύγκρουση τις αντιφάσεις που φέρνει μαζί της η ανάπτυξη του κεφαλαίου καθημερινά”.

Το εύρωστο τελικό προσάρτημα του βιβλίου είναι πολύτιμο, διότι επιτρέπει την άμεση σύγκριση με κείμενα, έγγραφα και φυλλάδια που παράγονται στην εξαιρετική εμπειρία που αναλύει το βιβλίο. Εδώ, όπως και στον υπόλοιπο τόμο, μπορούμε να βρούμε τη θεμελιώδη διαφορά σε σχέση με τις ανακατασκευές της δεκαετίας του 1970 που έγιναν από τους αγωνιστές των μαχόμενων σχηματισμών, στους οποίους η εργατική και προλεταριακή υποκειμενικότητα τείνει να εξαφανίζεται, ή να γίνεται ένα ιδεολογικό φετίχ του οποίου τα νήματα τραβιούνται από τον ηρωισμό διαχωρισμένων πρωτοποριών. Προσοχή, το θέμα δεν είναι καθόλου το ζήτημα των όπλων ή της χρήσης της δύναμης (ο Donato υπενθυμίζει ότι «μεταξύ του 1976 και του 1980 περισσότερες από πεντακόσιες πράξεις «προσεγμένης χρήσης της δύναμης» καταγράφονται στο Βένετο»). Το θέμα είναι ότι, σε μια πλήρη ανατροπή των πρακτικών των Μαρξ και Λένιν, στον μαρξισμό-λενινισμό των παράνομων οργανώσεων ο ένοπλος αγώνας γίνεται η στρατηγική. Για τους αυτόνομους από την άλλη πλευρά, η χρήση της δύναμης, η οποία χαμηλώνει στο επίπεδο της μαζικής παρανομίας, είναι πάντα ένα εργαλείο για την κατασκευή και την άσκηση της αντιεξουσίας. Ο εργατισμός ενσωματώνεται εδώ στις συμπεριφορές του κοινωνικού εργάτη: η τακτική στο κόμμα, η στρατηγική στην τάξη. Η αυτονομία είναι πραγματικά, σε αυτές τις σελίδες και σε αυτήν την ιστορία, η οργάνωση που αντικατοπτρίζει στον δικό της αυθορμητισμό, και ο αυθορμητισμός που αντανακλά στην οργάνωσή του.

Τέλος, πρέπει να ειπωθεί ότι εκείνη η εμπειρία δεν υπήρξε χωρίς όρια, δίχως τα οποία δεν θα μπορούσαμε να καταλάβουμε εκείνη που μπορούμε να αποκαλέσουμε – με δύο προειδοποιήσεις – μια ήττα. Πρώτη προειδοποίηση: είναι κουραστικό να πιστεύουμε ότι τα πολιτικά σχέδια απλά ηττώνται με την καταστολή, όπως δυστυχώς συνηθίζεται να γίνεται στις ανοικοδομήσεις της πολιτικής αυτοδικαιολόγησης. Δεύτερη προειδοποίηση: ήττα σημαίνει πάντα, για τους αγωνιστές και γι αυτούς -όπως και ο Donato- που δεν έχουν περιορίσει την στράτευση σε μια νεανική φάση της ζωής τους, να κάνουν θησαυρό των ορίων στις μεμονωμένες μάχες για να επανενταχθούν μέσα στον πόλεμο. Η ήττα είναι μια τόσο σημαντική κληρονομιά που αποτελείται από τον πλούτο, τις προωθήσεις, τις μερικές νίκες. Για να μπορέσω να επιβεβαιώσω μαζί με τον Donato, χωρίς τις φαντασιώσεις του ουτοπικού και με την ήρεμη αδιαλλαξία του αγωνιστή: «Θα νικήσουμε».

http://commonware.org/index.php/gallery/877-quando-l-operaio-sociale-si-e-fatto-carne

	kleovis στη 20 ιουνίου 1986: έφοδος του FM…
	ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΦΩΤΕΙΝΟΥ στη 19 ιουνίου 1986: la «matanza d…
	kleovis στη 19 ιουνίου 1986: la «matanza d…
	ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΦΩΤΕΙΝΟΥ στη Δημήτρης Στράτος…η διεθν…
	Δημήτρης Στράτος… στη ΩΩ. στη χώρα του ποτέ…ή 1…

Αέναη κίνηση

Για την αυτονομία και τη χειραφέτηση

Ετικέτα: κομουνισμός

ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ DOZIER – ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ N.5

ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ DOZIER – ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ N. 4

Ανακοινωθέντα Br 1-2-3, επιθέσεων ενάντια στο ΝΑΤΟ, με την απαγωγή Dozier

ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ DOZIER – ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ N.1

ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ DOZIER – ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ N.2

ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ DOZIER – ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ N. 3

Συζήτηση με τον Μ.Φερράρι με αφορμή τα 70 χρόνια ΝΑΤΟ: Πέμπτη 13/6 21.00 στον πολιτικό χώρο στη Σπ.Τρικούπη 44

Ciao Nanni, Γεια σου, σήμερα όπως χθες τα Θέλουμε Όλα!

Η εργατική Αυτονομία και η κοινότητα αγώνα vicentina

Ποιοι ήμασταν

Όταν ο κοινωνικός εργάτης έγινε κρέας