We are an all-female armed force, formed to push forward women’s role in the protection of our people and revolution in Rojava, Northern Syria. We are an autonomous unit of the YPG, the People’s Defense Units, practicing self-organization through a communal lifestyle, based on our
164 visualizzazioni
Ένα δοκίμιο του Samir Amin. Ματάφραση του Lorenzo Battisti για το Marx21.it
Το πολιτικό χάος που κυριαρχεί την σκηνή στη Μέση Ανατολή εκφράζεται, μεταξύ άλλων, στην βίαιη εμφάνιση του κουρδικού ζητήματος. Πώς μπορούμε να αναλύσουμε, σε αυτές τις νέες συνθήκες, την εμβέλεια της απαίτησης των Κούρδων (αυτονομία; Ανεξαρτησία; Ενότητα;); Και μπορούμε να συμπεράνουμε από την ανάλυση ότι αυτή η αξίωση πρέπει να υποστηρίζεται από όλες τις δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις στην περιοχή και τον κόσμο;
Μια μεγάλη σύγχυση κυριαρχεί στην συζήτηση για το θέμα αυτό. Ο λόγος είναι, κατά τη γνώμη μου, η ευθυγράμμιση των περισσότερων φορέων και των παρατηρητών πίσω από μια μη-ιστορική οπτική αυτού του θέματος, όπως και άλλων. Το δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση έχει ανυψωθεί σε απόλυτο δικαίωμα, το οποίο θα θέλαμε να διατηρείται σε ισχύ για όλους και ανά πάσα στιγμή (παρούσα και μελλοντική), καθώς επίσης και στο παρελθόν. Το δικαίωμα αυτό θεωρείται ως ένα από τα συλλογικά δικαιώματα από τα πιο θεμελιώδη,στο οποίο συνήθως δίδεται μεγαλύτερη σημασία από ό, τι σε άλλα συλλογικά δικαιώματα κοινωνικού εύρους (δικαίωμα στην εργασία, την εκπαίδευση, την υγεία, την πολιτική συμμετοχή, κλπ ..).
Από την άλλη πλευρά, τα υποκείμενα αυτού του απόλυτου δικαιώματος δεν ορίζονται με ακριβή τρόπο, το υποκείμενο αυτού του δικαιώματος μπορεί να είναι «μια κοινότητα» οποιαδήποτε, πλειοψηφική ή μειοψηφική εντός των συνόρων ενός κράτους ή μιας από τις επαρχίες του, αυτή η κοινότητα που αυτοπροσδιορίζεται ως «ιδιαίτερη» για την γλώσσα ή τη θρησκεία, για παράδειγμα, και διακηρύσσει, λανθασμένα ή σωστά, πως είναι θύμα διάκρισης , αν όχι καταπίεσης. Οι αναλύσεις μου και οι τοποθετήσεις μου εγγράφονται σε αντίθεση με αυτή την transhistorical οπτική των προβλημάτων της κοινωνίας και των «δικαιωμάτων», διαμέσου των οποίων εκφράζονται τα αιτήματα των κοινωνικών κινημάτων του παρελθόντος και του παρόντος. Ειδικότερα, αποδίδω κεφαλαιώδη σημασία στην θραύση που διαχωρίζει την ανάπτυξη του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου από τους προηγούμενους κόσμους.
Η πολιτική οργάνωση αυτών των προηγούμενων κόσμων έχει ενδυθεί διάφορες μορφές, ακραίες, που κυμαίνονταν από την κατασκευή εξουσιών που ασκούνταν πάνω σε εκτεταμένους χώρους, που κατατάσσονταν δια τούτο ως «αυτοκρατορίες», με τις πιο μετριοπαθείς μοναρχίες περισσότερο ή λιγότερο συγκεντρωτικές, χωρίς να αποκλείεται σε ορισμένες περιπτώσεις ο ακραίος θρυμματισμός των εξουσιών που σχεδόν δεν υπερέβαιναν τον ορίζοντα ενός χωριού. Η εξέταση αυτού του ανόμοιου συνόλου των προηγούμενων πολιτικών μορφών της καπιταλιστικής νεωτερικότητας δεν είναι προφανώς το αντικείμενο του παρόντος άρθρου. Δεν θα αναφερθώ παρά σε μερικά από τα αυτοκρατορικά κτίσματα της περιοχής που μας ενδιαφέρει: την ρωμαϊκή και βυζαντινή αυτοκρατορία, τα αραβο-περσικά χαλιφάτα, την οθωμανική Αυτοκρατορία.
Η κοινή ταξινόμηση αυτών των περιορισμών – των αυτοκρατοριών – είναι πιο παραπλανητική παρά χρήσιμη, αν και μοιράζονται αμφότερα τα δύο γνωρίσματα: 1) αναγκαστικά μοιάζουν μεταξύ τους, για την γεωγραφική τους επέκταση, λόγω των λαών και των διαφορετικών κοινοτήτων στην γλώσσα, τη θρησκεία και τους τρόπους παραγωγής και κοινωνικής ζωής 2) οι λογικές που διοικούν την αναπαραγωγή της κοινωνικής και οικονομικής ζωής δεν είναι αυτές του καπιταλισμού, αλλά αναφέρονται σε αυτό που έχω περιγράψει ως οικογένεια των μεθόδων φυλετικής παραγωγής ( «φεουδαρχικής», στην πιο κοινή γλώσσα). Για το λόγο αυτό θεωρώ παράλογο να εξισώνουμε όλες αυτές τις αρχαίες αυτοκρατορίες (εκείνες που θεωρούνται εδώ, όπως και άλλες, σαν την Κίνα), από τη μία πλευρά, και από την άλλη αυτοκρατορίες που χτίστηκαν από τις μεγάλες καπιταλιστικές δυνάμεις, είτε είναι αποικιακές αυτοκρατορίες όπως αυτή της Μεγάλης Βρετανία και της σύγχρονης Γαλλίας ή των αυτοκρατοριών χωρίς επίσημες αποικίες όπως η αυτοκρατορία των Ηνωμένων Πολιτειών, υπό μια μοναδική μορφή αποκαλούμενη αυτοκρατορία. Η γνωστή θέση του Κένεντι για την «πτώση των αυτοκρατοριών» είναι μια από αυτές τις transhistorical κερδοσκοπικές φιλοσοφίες.
Eπιστρέφω πίσω σε εκείνη την αυτοκρατορία που ενδιαφέρει άμεσα το θέμα μας: την οθωμανική Αυτοκρατορία που χτίστηκε την στιγμή που η Ευρώπη αρχίζει την ρήξη με το παρελθόν της και εισέρχεται στην καπιταλιστική νεωτερικότητα. Η οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν, αυτή, προ-καπιταλιστική. Η κατάταξη της σαν τουρκική αυτοκρατορία είναι η ίδια ανακριβής και παραπλανητική. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι πόλεμοι κατάκτησης των ημι νομαδικών τουρκομάνων φυλών που ήρθαν από την κεντρική Ασία έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη διπλή καταστροφή της βυζαντινής Αυτοκρατορίας και του Χαλιφάτου της Βαγδάτης, όπως και του κύριου εποικισμού της Ανατολίας και της ανατολικής Θράκης. Αλλά η εξουσία του Σουλτάνου της Αυτοκρατορίας επεκτείνονταν πολύ πέρα από στα εδάφη των αρμενίων και κούρδων, των αράβων, των ελλήνων και των σλάβων των Βαλκανίων. Το να κατατάξουμε αυτή την Αυτοκρατορία ως πολυεθνική οδηγεί σε μια εσφαλμένη προβολή στο παρελθόν μιας άλλης πραγματικότητας, των εθνικιστών (αντι-Οθωμανών) των Βαλκανίων και των αράβων που ήταν στην σύγχρονη μορφή τους τα προϊόντα της διείσδυσης του καπιταλισμού στην Αυτοκρατορία.
Όλοι οι λαοί της αυτοκρατορίας – Τούρκοι και άλλοι – ήταν εκμεταλλευόμενοι και καταπιεσμένοι με τον ίδιο τρόπο, με την έννοια ότι οι αγροτικές πλειοψηφίες υποβάλλονταν όλες στην ίδια αρχή μιας βαριάς φορολογικής επιβάρυνσης. Ήταν όλοι εξίσου καταπιεσμένοι από την ίδια αυταρχική εξουσία. Σίγουρα οι χριστιανοί ήταν προφανώς αντικείμενο ιδιαίτερων διακρίσεων. Αλλά εδώ δεν κοιτάζουμε μορφές καταπίεσης «εθνικές» ούτε προς τους χριστιανικούς λαούς, ούτε προς μουσουλμάνους μη τούρκους (κούρδους και άραβες). Η άρχουσα τάξη που σχετίζεται με την εξουσία του Σουλτάνου υπολόγιζε ανάμεσα στις τάξεις της τις αστικές αριστοκρατίες, στρατιωτικές και θρησκευτικές όλων των περιοχών της Αυτοκρατορίας, συμπεριλαμβανομένου του εμβρύου των νέων κομπραδόρικων αστικών τάξεων, ιδίως ελληνικών και αρμενίων, που παρήχθησαν από την καπιταλιστική διείσδυση.
Οι ειδικοί χαρακτήρες του οθωμανικού συστήματος που αναφέρονται εδώ δεν είναι χαρακτηριστικoί αυτής της ανατολικής Αυτοκρατορίας. Βρίσκουμε τέτοιες παρόμοιες εκφράσεις σε άλλες αρχαίες αυτοκρατορίες, όπως στις αυστρο-ουγγρικές και ρωσικές αυτοκρατορίας. Ή ακόμη στην Αιθιοπία του Ménélik και του Hailé Selassié. Η δύναμη του Βασιλιά των Βασιλέων, δεν συνδέθηκε με μια κυριαρχία Αμχάρα, οι αγρότες Αμχάρα δεν αντιμετωπίζονταν καλύτερα από τους άλλους, η άρχουσα τάξη επιλέγονταν από όλες τις περιοχές της αυτοκρατορίας (για παράδειγμα, υπήρχε ένα μεγάλο νούμερο καταγομένων από την Ερυθραία μεταξύ αυτών).
Τίποτα παρόμοιο στα σύγχρονα ιμπεριαλιστικά συστήματα. Οι αποικιακές αυτοκρατορίες (της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας) όπως η άτυπη αυτοκρατορία των ΗΠΑ χτίστηκαν συστηματικά επάνω στη βάση της διάκρισης μεταξύ των λαών των μητροπόλεων και εκείνων των αποικιών και των εξηρτημένων, στους οποίους τα πλέον στοιχειώδη δικαιώματα στερήθηκαν, αυτά που ήταν αναγνωρισμένα εις τους πρώτους. Κατά συνέπεια, η πάλη των λαών που κυριαρχούνταν από τον ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό έγινε ένας αγώνας για την εθνική απελευθέρωση, αντι-ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα αναγκαστικά. Πρέπει, επομένως, να είμαστε προσεκτικοί ώστε να μην συγχέουμε αυτό τον σύγχρονο αντι-ιμπεριαλιστικό εθνικισμό – που γι αυτό τον λόγο είναι προοδευτικός – από όλες τις άλλες εκφράσεις των μη αντι-ιμπεριαλιστικών εθνικιστικών κινημάτων, είτε πρόκειται για εθνικισμούς εμπνευσμένους από τις άρχουσες τάξεις των ιμπεριαλιστικών χωρών, ή από μη-αντι-ιμπεριαλιστικά εθνικιστικά κινήματα όπως ήταν εκείνο των βαλκανικών λαών για τους οποίους θα επανέλθω αργότερα. Το να πούμε πως είναι όμοιες οι δομές των αρχαίων αυτοκρατοριών και εκείνες οι συγκεκριμένες των ιμπεριαλιστικών αυτοκρατοριών του καπιταλισμού, να τις μπερδεύουμε μέσα σε μια ψευδο γενική έννοια της «Αυτοκρατορίας», καταγράφεται στο αντίθετο των βασικών αναγκών μιας επιστημονικής ανάλυσης των ιστορικών κοινωνιών.
Η εμφάνιση των ιδεολογιών του εθνικισμού είναι το επόμενο. Αυτές θα σχηματιστούν μόνο στον 20ο αιώνα στα Βαλκάνια, στη Συρία, μεταξύ των Αρμενίων, και αργότερα μεταξύ των Τούρκων της Ρωμυλίας ως αντίδραση στους άλλους. Δεν υπήρξε κατά τον χρόνο εκείνο το ελάχιστο σημάδι της ανάδυσης ενός κουρδικού εθνικισμού. Η εμφάνιση όλων αυτών των εθνικισμών συνδέεται στενά με την νέα αστικοποίηση και τον εκσυγχρονισμό των διοικήσεων. Οι ίδιοι οι αγρότες θα μπορούσαν να συνεχίσουν να μιλούν στη γλώσσα τους, αγνοώντας εκείνην της οθωμανικής διοίκησης που δεν εμφανίζονταν στην ύπαιθρο παρά μόνο για την είσπραξη των φόρων και την πρόσληψη-κατάταξη των στρατιωτών. Αλλά στις νέες πόλεις, και ιδιαίτερα μεταξύ των νέων μορφωμένων μεσαίων τάξεων, η γνώση της γραπτής γλώσσας έγινε μια καθημερινή αναγκαιότητα. Και είναι μεταξύ αυτών των νέων τάξεων που θα προσληφθούν οι πρώτες εθνικιστικές γενιές με τη σύγχρονη έννοια. Ο αγροτικός χαρακτήρας των ζωνών κουρδικής εποίκησης, όπως εκείνη της τουρκική κεντρικής Ανατολίας, εξηγεί τον καθυστερημένο σχηματισμό του τουρκικού εθνικισμού (κεμαλισμού) και ακόμα πιο καθυστερημένα του κουρδικού εθνικισμού.
Ένας παραλληλισμός με την Αυστρο-Ουγγρική Αυτοκρατορία θα βοηθήσει να γίνει αντιληπτή η φύση των διαδικασιών που θα πυροδοτήσει τελικά αυτές τις δύο αυτοκρατορίες, την Αυστρο-Ουγγρική Αυτοκρατορίας και την Οθωμανική. Η Αυστρο-Ουγγρική Αυτοκρατορία είχε συσταθεί πριν από την ανάδυση του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, αλλά υπήρξε ο μεγαλύτερος γείτονας αυτού, και μερικές από τις περιοχές της (Αυστρία, Βοημία) ξαναχτίστηκαν επάνω στα νέα θεμέλια του καπιταλισμού. Το νέο εθνικό θέμα εδώ είναι, ως εκ τούτου που προέκυψε τον δέκατο ένατο αιώνα. Οφείλουμε στους αυστρομαρξιστές (Otto Bauer και άλλους) μια καλή ανάλυση αυτής της διάστασης της σοσιαλιστικής πρόκλησης, σαν προτάσεις στρατηγικών που θεωρώ ως τις πιο προοδευτικές μέσα στις συνθήκες εκείνου του καιρού: για να διαφυλαχθούν τα οφέλη ενός μεγάλου Κράτους, αλλά να επιταχυνθεί ο μετασχηματισμός του μέσω της σοσιαλιστικής προόδου (ριζοσπαστικής ή έστω σοσιαλδημοκρατικής), να χτιστεί ένας διεθνισμός των λαών βασισμένος σε αυστηρά θετική πολιτική αγωγή και μεταχείριση, με το ίδιο μέτρο, σε όλους, συνδεδεμένο με μιαν αυθεντική πολιτική πολιτιστικής αυτονομίας. Η εξέλιξη των γεγονότων δεν επέτρεψε την επιτυχία του σχεδίου, προς όφελος μέτριων αστικών εθνικισμών.
Οι βαλκανικοί εθνικισμοί και οι συρο- αραβικοί, εμφανίστηκαν αργότερα και στις μέτριες μορφές που συνδέονται με τον περιφερειακό καπιταλισμό στις εν λόγω περιοχές, θριάμβευσαν και συνέβαλαν στην εξαφάνιση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αλλά η εγγενής αδυναμία αυτών των εθνικισμών ανάγκασε τους υποστηρικτές τους να ζητήσουν την υποστήριξη των εξωτερικών δυνάμεων – της Βρετανία και / ή της Ρωσίας ιδίως – ενάντια στην οθωμανική εξουσία. Πλήρωσαν το τίμημα: τα νέα κράτη που δημιουργήθηκαν από αυτούς παρέμειναν στην ομάδα των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, της Βρετανίας και της Γαλλίας για τους άραβες, της Βρετανίας και της Γερμανίας για τους Βαλκάνιους.
Στην Αρμενία η εθνική ανανέωση (μιας και η Αρμενία γνώρισε έναν όμορφο εκπολιτισμό πριν ενσωματωθεί στην Οθωμανική Αυτοκρατορία) έγινε κομμάτια από την γενοκτονία του 1915. Ήταν ένας εθνικισμός διχασμένος ανάμεσα σε εκείνον της νέας αρμενικής αστικής τάξης που μετανάστευσε προς στις πόλεις Ρωμυλίας (Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη και άλλες), και που κατέλαβε σημαντικές θέσεις στο νέο επαγγελματικό και οικονομικό κόσμο, και εκείνον των προυχόντων και των αγροτών της αρμενικής γης. Η ενσωμάτωση ενός μικρού μέρους αυτών των εδαφών στη ρωσική Αυτοκρατορία (το έδαφος της σοβιετικής Αρμενίας που στη συνέχεια έγινε ανεξάρτητη), περιέπλεκε ακόμη περισσότερο τα πράγματα, δεδομένου ότι θα μπορούσε να προκαλέσει ανησυχία χειραγώγησης της Αγίας Πετρούπολης, ειδικά κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Ως εκ τούτου, η οθωμανική εξουσία επέλεξε το δρόμο της γενοκτονίας. Θέλω να αναφέρω και να θυμίσω εδώ ότι οι Κούρδοι συμπεριφέρθηκαν ως πράκτορες της σφαγής και είναι αυτοί που κυρίως ευνοήθηκαν από αυτήν: υπερδιπλασίασαν το μέγεθος της επικράτειας των εδαφών τους γενόμενοι κύριοι των κατεστραμένων αρμενικών χωριών.
Ο σύγχρονος τουρκικός εθνικισμός είναι ακόμη πιο πρόσφατος. Σχηματίστηκε πρώτα σε περιβάλλοντα σχετικά μορφωμένα του στρατού και της οθωμανικής διοίκησης των πόλεων της Ρωμυλίας (Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη, Θεσσαλονίκη), σε αντίδραση προς τους βαλκανικούς εθνικισμούς και τους συρο-αραβικούς, χωρίς να βρει μια πραγματική ηχώ μεταξύ των τούρκων αγροτών (και των Κούρδων ) της κεντρικής και ανατολικής Ανατολίας. Oι επιλογές του, που καθίστανται εκείνες του κεμαλισμού, είναι γνωστές: εξευρωπαϊσμός, εχθρότητα προς τον οθωμανισμό, επιβεβαίωση του τουρκικού χαρακτήρα του νέου Κράτους και του εκκοσμικευμένου στυλ του. Λέω ακριβώς εκκοσμικευμένου και όχι κοσμικού, επειδή ο νέος τούρκος πολίτης ορίζονταν μέσω της κοινωνικής συμμετοχής του στο Ισλάμ (οι ελάχιστοι επιζώντες της σφαγής των αρμενίων, οι έλληνες της Κωνσταντινούπολης και της Σμύρνης, ως εκ τούτου, δεν είναι αποδεκτοί). Παρ ‘όλα αυτά το εν λόγω Ισλάμ μειώνεται στην ιδιότητα του δημόσιου φορέα που κυριαρχείται και χειραγωγείται από τη νέα εξουσία της Άγκυρας.
Οι πόλεμοι που διεξήχθησαν από τους κεμαλιστές 1919-1922 ενάντια στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις έχουν επιτρέψει την υιοθέτηση του νέου τουρκικού εθνικισμού από τις τουρκικές αγροτικές μάζες (και των κούρδων) της Ανατολίας. Οι Κούρδοι δεν διαχωρίζονταν τότε από τους Τούρκους: πολεμούσαν μαζί μέσα στον κεμαλικό στρατό. Ο κεμαλικός τουρκικός εθνικισμός γίνεται αντι-ιμπεριαλιστικός από την φύση των πραγμάτων. Καταλαβαίνει, ως εκ τούτου, ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία και το Χαλιφάτο δεν προστατεύουν τους λαούς της Αυτοκρατορίας (Τούρκοι, Κούρδοι και οι Άραβες), αντίθετα διευκόλυνε τη διείσδυση του δυτικού ιμπεριαλισμού και την ελάττωση της Αυτοκρατορίας στο καθεστώς της κυριαρχημένης καπιταλιστικής περιφερειακής περιοχής. Πράγμα που αρνείται αρνείται εκείνο που οι βαλκανικοί και οι αραβικοί εθνικισμοί της εποχής δεν είχαν καταλάβει: αυτοί ανοιχτά κάνουν έκκληση για υποστήριξη των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ενάντια στην εξουσία της Υψηλής Πύλης. Ο κεμαλικός αντι-ιμπεριαλιστικός εθνικισμός στη συνέχεια δίνει την χαριστική βολή στον οθωμανισμό.
Ο αντι-ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας του κεμαλικού συστήματος προέλευσης έπρεπε ακόμα να αποδυναμωθεί με ταχύτητα. Η επιλογή της προέλευσης υπέρ ενός καπιταλισμού του Κράτους εγωκεντρικού προσανατολισμού ανεξάρτητου έχανε τις αναπνοές του καθώς σιγά σιγά ένας τρόπος καπιταλιστικής ανάπτυξης περιφερειακός και εξαρτημένος. Η Τουρκία πλήρωνε το τίμημα της ψευδαίσθησης του αστικού εθνικισμού της , της σύγχυσης καταγωγής του. O κεμαλισμός πίστευε ότι είναι σε θέση να οικοδομήσει ένα τουρκική καπιταλιστικό έθνος σε εικόνα της προχωρημένης Ευρώπης, δεν αντιλαμβάνονταν ότι η υλοποίηση αυτού του έργου ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία, στην Τουρκία, όπως και αλλού σε όλες τις περιοχές του περιφερειακού καπιταλισμού. Η εχθρότητά του προς τον σοσιαλισμό, σε συνδυασμό με τον φόβο της Σοβιετικής Ένωσης, οδήγησαν την Άγκυρα να ζητήσει την υποστήριξη των ΗΠΑ, η Τουρκία των κεμαλιστών στρατηγών – όπως η Ελλάδα των Συνταγματαρχών – εντάχθηκε αμέσως στο ΝΑΤΟ, και έχει γίνει μια από τα Κράτη πελάτες της Ουάσιγκτον. Η επιτάχυνση των διαδικασιών ανάπτυξης του περιφερειακού καπιταλισμού εκδηλώθηκε με την εμφάνιση μιας νέας καπιταλιστικής γεωργίας στην Ανατολία, προς όφελος μιας τάξης πλούσιων αγροτών, και μέσω της εφαρμογής των βιομηχανιών υπεργολαβίας.
Αυτές οι κοινωνικές εξελίξεις διέβρωναν τη νομιμότητα του κεμαλισμού. Οι πολυκομματικές εκλογές από το 1950, που προτείνονταν από την Ουάσιγκτον, ενίσχυαν την πολιτική εξουσία των νέων αγροτικών και κομπραδόρικων τάξεων, που εξέρχονταν από τον αγροτικό παραδοσιακό ανατολικό κόσμο και ήταν ξένες προς την κοσμική κεμαλική πολιτική της ρωμυλίας. Η ανάδυση του τουρκοκού πολιτικού Ισλάμ και οι μεθεπόμενες εκλογικές επιτυχίες του Akp ήταν το προϊόν. Οι εξελίξεις αυτές δεν ευνόησαν τον εκδημοκρατισμό της κοινωνίας, αλλά αντίθετα επιβεβαίωσαν τις φιλοδοξίες προς την δικτατορία του Προέδρου Ερντογάν και της αναγέννησης του χειραγωγημένου οθωμανισμού, όπως έκανε και ο προκάτοχός του, από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ιδιαίτερα των Ηνωμένων Πολιτειών σήμερα.
Ταυτόχρονα, αυτές οι ίδιες οι εξελίξεις είναι η αιτία της εμφάνισης του κουρδικού ζητήματος στην Τουρκία. Η αστικοποίηση της Ανατολικής Ανατολίας, η μαζική μετανάστευση των αγροτών που καταστράφηκαν του στις πόλεις της Δύσης, έχουν πυροδοτήσει την εμφάνιση του νέου κουρδικού ζητήματος στην Τουρκία, με την συνειδητοποίηση ότι δεν ήταν «τούρκοι του βουνού» αλλά που ξεχώριζαν με τη χρήση μιας άλλης γλώσσας της οποίας υποστήριζαν και αξίωναν την επίσημη αναγνώριση. Μια λύση του ζητήματος μέσω της επιλογής υπέρ μιας αυθεντικής πολιτιστικής αυτονομίας του τουρκικού Κουρδιστάν αναμφίβολα θα ήταν δυνατή εάν η νέα άρχουσα τάξη ήταν η ίδια εξελιγμένη προς μια δημοκρατική διάσταση. Αλλά αυτό δεν συνέβη, ούτε και σήμερα. Ως εκ τούτου, οι Κούρδοι αναγκάστηκαν, σε ορισμένες περιπτώσεις, να απαντήσουν στην σκληρή καταστολή των απαιτήσεών τους μέσω της ένοπλης πάλης. Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί στο σημείο αυτό ότι το PKK που ζωντανεύει τον αγώνα αυτό επικαλείται μια ριζοσπαστική σοσιαλιστική παράδοση, όπως προσδιορίζεται από το όνομά του (Κουρδικό Κόμμα εργαζομένων!), που πιθανώς σχετίζεται με την κατάταξη στις γραμμές του κόμματος του νέου προλεταριάτου των πόλεων της Τουρκίας. Θα μπορούσαμε να φανταστούμε ότι θα είχε επιλέξει μια πορεία δράσης διεθνιστική, και ότι θα είχε προσπαθήσει να συνδέσει το κουρδικό και τουρκικό προλεταριάτο ταυτόχρονα στον ίδιο αγώνα για τον σοσιαλισμό, για τη δημοκρατία και για την αναγνώριση του δυ-εθνικό χαρακτήρα του Κράτους. Αλλά δεν το έχει πράξει.
Παρά το γεγονός ότι ο κουρδικός λαός καταλαμβάνει μια περιοχή σε συνέχεια (ανατολική Ανατολία, μια μικρή λωρίδα των μακρών συριακών συνόρων, το βορειοανατολικό του Ιράκ, τα βουνά του Δυτικού Ιράν), το κουρδικό ζήτημα τίθεται με άλλους όρους στο Ιράν και στο Ιράκ σε σχέση με την Τουρκία.
Οι κουρδικό λαοί – οι Μήδοι και οι Πάρθοι (που έδωσαν το όνομά τους στον ποταμό Ευφράτη) της αρχαιότητας – μοιράζονταν με τους πέρσες γειτονικές ινδο-ευρωπαϊκές γλώσσες. Φαίνεται ότι, ίσως λόγω του γεγονότος αυτού, η συνύπαρξη των Κούρδων και των Περσών δεν είχε δημιουργήσει προβλήματα στο παρελθόν. Εδώ και πάλι το κουρδικό ζήτημα προέκυψε με την πρόσφατη αστικοποίηση της περιοχής. Επιπλέον ο σιιτισμός, η επίσημη γλώσσα στοΙράν, περισσότερο από ποτέ, είναι επίσης η προέλευση της ταλαιπωρίας που υπέστη η σουνιτική πλειοψηφία των Κούρδων του Ιράν.
Το Ιράκ, στα σύνορα που ορίζονται από την βρετανική εντολή, χώρισε τους Κούρδους στο βόρειο-ανατολικό τμήμα της χώρας από εκείνους της Ανατολίας. Αλλά εδώ πάλι υπήρχε με έναν τρόπο η συνύπαρξη των Κούρδων και Αράβων, χάρη, μεταξύ άλλων, ένα πραγματικό διεθνισμό ενός σχετικά ισχυρού Κομμουνιστικού Κόμματος στις πόλεις και μέσα στις γραμμές του πολυεθνικού προλεταριάτου. Η δικτατορία του Μπάαθ – που χαρακτηρίζεται από έναν αραβικό σοβινισμό – δυστυχώς έσπρωξε πίσω την πρόοδο που είχε σημειωθεί στο παρελθόν.
Το νέο κουρδικό ζήτημα είναι το προϊόν της πρόσφατης ανάπτυξης της στρατηγικής των ΗΠΑ που έχει θέσει ως στόχο της την καταστροφή του Κράτους και της κοινωνίας στο Ιράκ και στη Συρία, σε αναμονή της επίθεσης στο Ιράν. Η δημαγωγικό συζήτηση στην Ουάσιγκτον (δίχως καμία σχέση με την υποτιθέμενη δημοκρατία που επικαλείται) δίνει την υψηλότερη προτεραιότητα στην άσκηση του « δικαιώματος των κοινοτήτων». Οι ομιλίες των υπερασπιστών των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», που κάνουν την ίδια επιλογή, και στους οποίους αναφέρθηκα σε αυτό το άρθρο, κατ’ αυτό τον τρόπο πέφτουν στο κενό. Η ιρακινή κεντρική κυβέρνηση έχει ως εκ τούτου καταστραφεί (από τον aulaiter Βremen στα πρώτα χρόνια της κατοχής της χώρας) και οι ιδιότητες του του πραχωρήθηκαν σε τέσσερα ψευδο-κράτη, δύο εκ των οποίων ιδρύθηκαν επάνω σε σκοτεινές και φανατικές ερμηνείες των σιιτών και σουνιτών εκδόσεων του Ισλάμ, ενώ τα άλλα δύο βασίστηκαν στην υποτιθέμενη ιδιαιτερότητα των «κουρδικών φυλών» του Ιράκ! Η παρέμβαση των χωρών του Κόλπου, που υποστήριζαν – με τις Ηνωμένες Πολιτείες – το αντιδραστικό πολιτικό Ισλάμ που δημιούργησε το υποτιθέμενο Χαλιφάτο του Daesh (το Isis), συνέβαλε στην επιτυχία του σχεδίου της Ουάσιγκτον. Είναι διασκεδαστικό να σημειωθεί ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες υποστηρίζουν τους Κούρδους του Ιράκ στο όνομα της «δημοκρατίας», αλλά όχι εκείνους τους Τούρκους, έναν σημαντικός σύμμαχο του ΝΑΤΟ. Δύο σταθμά, δύο μέτρα, ως συνήθως.
Τα δύο πολιτικά κόμματα που ασκούν τις αρμοδιότητές τους στα διαφορετικά μικρά κομμάτια της επικράτειας του ιρακινού Κουρδιστάν είναι «δημοκρατικά», ή είναι το ένα καλύτερο από το άλλο; Θα ήταν αφελές να πιστέψουμε αυτές τις ανοησίες της προπαγάνδας της Ουάσιγκτον. Εδώ δεν μιλάμε για τίποτα άλλο από αβρότητες πολιτικών / πολεμικών αρχηγών (και οι οποίοι θα πρέπει να πλουτίζουν μέσα από αυτόν). Ο δικός τους υποτιθέμενος «εθνικισμός» δεν είναι αντι-ιμπεριαλιστικός, επειδή το να είσαι αντι-ιμπεριαλιστής σημαίνει να μάχεσαι την αμερικανική παρουσία στο Ιράκ, και να μην εγγράφεσαι σε αυτήν για να προωθείς κάποιο προσωπικό πιόνι.
Δεν θα μιλήσω εδώ για το σχέδιο κατοχής των ΗΠΑ στην περιοχή, για το οποίο έχω αναλύσει αλλού τους πραγματικούς στόχους.
Η ανάλυση που προτείνουμε μπορεί να σας βοηθήσει να κατανοήσετε καλύτερα τη φύση του (ή των) κουρδικών εθνικισμών που δρουν σήμερα, τα όρια που οι ίδιοι επιβάλλουν αγνοώντας την ύπαρξη ενός αντι-ιμπεριαλιστικού αγώνα στην περιοχή, τις ριζικές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις που πρέπει να συνοδεύουν αυτόν τον αγώνα, όπως την ανάγκη του χτισίματος της ενότητας όλων ενδιαφερομένων των λαών (Κούρδοι, Άραβες, Ιρανοί) ενάντια στον κοινό τους εχθρό: τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους τοπικούς της συμμάχους (ισλαμιστές ή άλλους).
Μιλάω για κουρδικό εθνικισμό στον πληθυντικό. Καθώς μάλιστα οι στόχοι των κινημάτων (συχνά οπλισμένων) που δρουν σήμερα στο όνομά του δεν ορίζονται: ένα μεγάλο παν-κουρδικό ανεξάρτητο κράτος; Δύο ή τρεια ή τέσσερα ή πέντε Κουρδικά Κράτη; Μια δόση αυτονομίας εντός των Κρατών; Υπάρχει κάποιος λόγος που θα μπορούσε να εξηγήσει αυτή την ασάφεια που τον συνοδεύει; Κατά την άποψή μου ναι. Οι Άραβες και οι Πέρσες έχουν προχωρήσει σε έναν όμορφο εκσυγχρονισμό / ανανέωση των αντίστοιχων γλωσσών τους κατά τον 19ο αιώνα, οι Τούρκοι το έκαναν αργότερα, στη δεκαετία του ’20-’30. Οι Κούρδοι δεν έχουν τοποθετηθεί σε συνθήκες που θα απαιτούνταν! Έτσι, δεν υπάρχει μια κουρδική γλώσσα, αλλά γλώσσες σίγουρα κοντινές, αλλά πάντα ξεχωριστές και αναμφίβολα όχι ακόμη στο ύψος της αναγκαιότητας χρήσης τους στο σύγχρονο κόσμο. Η αδυναμία αυτή βρίσκει το αντιστάθμισμα της στην γλωσσική εξομοίωση των ελίτ, που έχουν υιοθετήσει τα περσικά, τα αραβικά ή τα τουρκικά, προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο!
Nota Σημείωση
*https://en.wikipedia.org/wiki/Samir_Amin
1 oκτωβρίου 2016 – © Αναπαραγωγή δυνατή ΧΑΡΗ ΣΤΗΝ ΡΗΤΗ ΣΥΝΑΊΝΕΣΗ της ΣΥΝΤΑΞΗΣ του CONTROPIANO
Τελευταία τροποποίηση: 1 οκτωβρίου 2016, ore 9:24STAMPA
250 visualizzazioni
Πάντα πίστευα ότι ήταν απαραίτητο να αναμετρηθούμε και να αντλήσουμε έμπνευση και από εμπειρίες πολύ μακρινές σε εμάς, προκειμένου να εξευρεθούν λύσεις στις αντιφάσεις που ζούμε κάθε μέρα. Κατά τη γνώμη μου, είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε και να συνδυάσουμε μεταξύ τους διαφορετικές οπτικές για την απόκτηση μιας γενικής και βαθύτερης κατανόησης, η οποία με τη σειρά της να οδηγεί σε μια πρακτική με στόχο την ουσιαστική βελτίωση της κατάστασης στην οποία ζούμε. Γι ‘αυτό ακριβώς πιστεύω ότι οι ζωές και οι εμπειρίες γυναικών που δεν βρίσκονται πολύ μακριά μπορούν να συμβάλουν στη συζήτηση για το πώς να οικοδομήσουμε το μέλλον μας, και είναι ακριβώς γι’ αυτό το λόγο που μίλησα για αυτές σε ένα βιβλίο.
Ταξιδεύοντας, λοιπόν, μαθαίνουμε. Και νομίζω ότι έχω μάθει μερικά πράγματα (λίγα, αλλά πάλι κάτι τις), διαμένοντας περισσότερο από ένα έτος μισό στην Rojava.
Ανέπνευσα έναν αγώνα ενάντια στο σύστημα που θέλει σκλάβες 1, ci vuole schiave1, και που χρησιμοποιεί ως πρώτο εργαλείο εκείνο του να μας θέτει την μια εναντίον της άλλης, του να κάνει την μια ως προς την άλλην εχθρική. Κατάλαβα πως η καλύτερη άμυνα ενάντια σε αυτό είναι η αγάπη: γι ‘αυτό τιτλοφόρησα το βιβλίο που έγραψα «για την Αγάπη – η επανάσταση στην Rojava ειδωμένη από την πλευρά των γυναικών». Ένας βασικός σκοπός αυτού του αγώνα είναι να συνθέσει ξανά, να βάλει μαζί την κοινωνία την οποίαν ο καπιταλισμός θέλει να καταστρέψει, έτσι ώστε τα ανθρώπινα όντα να συναντηθούν, και να μάθουν μαζί πώς να λύσουν κοινά προβλήματα με έναν συλλογικό τρόπο: είναι γι ‘αυτό που υπάρχουν οι Komine, βασικό κύτταρο του δημοκρατικού συνομοσπονδισμού, και όλες οι άλλες συνελεύσεις και τόποι συνάντησης.
Το αντίθετο του καπιταλισμού είναι κοινωνία, επειδή ο καπιταλισμός καταστρέφει την κοινωνία και γιατί ένα ισχυρότερο κοινωνικό δίκτυο των προσωπικών συμφερόντων είναι ένα αντίδοτο στον καπιταλισμό. Σε μια εποχή, όπου βοηθάμε να χτιστούν τείχη, να τεθούν αποστάσεις μεταξύ των ανθρώπων και των ομάδων, εμείς, ως εκ τούτου δεν είμαστε άλλο παρά σκλάβες του συστήματος.
Είδα πόσο σημαντικό είναι να μην κλείνουμε τις σκέψεις και τις ενέργειές τους μέσα σε περιοριστικά δόγματα, πόσο σημαντικό είναι να απαλλαγούμε από αυτά για να πειραματιστούμε νέους δρόμους. Είδα πως τα δόγματα με τα οποία μεγαλώνουμε μπορούν να μας αποτρέψουν από την κατανόηση όλων εκείνων που δεν μπορούμε να ταξινομήσουμε στα προκατηλειμμένα μας πλέγματα. Επίσης συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο είναι να απαλλαγούμε από αυτές τις αναγνώσεις γεμάτες προκαταλήψεις που μας εμποδίζουν να πετάξουμε στα ύψη, είδα πόσο πολύ πόνο και θυμό μπορεί να φέρει αυτός ο εσωτερικός αγώνας για να μάθουμε να πετούμε, και πόσο όμορφη και τεράστια είναι στην συνέχεια η πτήση. Παρατήρησα τις ρήξεις που μπορούν να οδηγήσουν στο να απαρνηθούμε τον εαυτό μας, και υπό αυτή την έννοια πρέπει να είναι σαφές ότι το σπάσιμο με τα δόγματα δεν σημαίνει ότι απαρνούμαστε τη δική μας ιστορία: αυτή που αρνείται τον εαυτό της και την ταυτότητά της δεν είναι σε θέση να πετάξει.
Πάνω απ’ όλα, στην Rojava, είδα ότι μπορούν να δημιουργήσουν κάτι διαφορετικό. Πως λένε ψέματα, όταν θέλουν να μας κάνουν να πιστεύψουμε ότι ο καπιταλιστικός κόσμος είναι η μόνη δυνατή λύση για τις ανάγκες των ανθρώπων, ή ότι το Κράτος είναι η μόνη δυνατή μορφή οργάνωσης. Είδα ότι στην πραγματικότητα η κοινωνία μπορεί να οργανωθεί χωρίς ένα Κράτος, που μπορεί να δώσει στην καθεμία σύμφωνα με τις ανάγκες της, χωρίς την αναγκαιότητα της συσσώρευσης κεφαλαίου. Κατάλαβα ότι είναι ένας δύσκολος δρόμος να διανυθεί, ότι ανά πάσα στιγμή είναι αναγκαίο να κάνουμε αυτοκριτική, και να μη νομίζουμε ότι τα πάντα είναι σαφή ξεκάθαρα και αναμφισβήτητα : γιατί οι παγίδες είναι πολλές, και πρέπει να είμαστε προσεκτικοί για την αποφυγή πτώσης ή ισχυρές για να σηκωθούμε ξανά. Αλλά έχω δει όμως ότι μια μορφή μιας διαφορετικής, και πιο ανθρώπινης κοινωνικής οργάνωσης είναι δυνατή, είναι απαραίτητη: Είμαι πεπεισμένη ότι θα είναι το μέλλον μας.
Παρατήρησα επίσης τη σημασία της ομορφιάς. Για να παραφράσω μια παλιά φράση, «αν δεν υπάρχει ομορφιά, δεν είναι η επανάσταση μας.» Η ομορφιά είναι τόσο απαραίτητη όσο ο αέρας που αναπνέουμε, γιατί η ομορφιά είναι όχι μόνο ο στόχος, αλλά κυρίως ο δρόμος.
Μετέφερα λοιπόν ένα κομμάτι από αυτά που έμαθα στην Rojava σε αυτό το βιβλίο, περιγράφοντας αυτά που μου διηγήθηκαν οι γυναίκες που περιέγραφαν τη ζωή τους. Δόθηκε φωνή φωνή στις γυναίκες της Rojava, θα είναι αυτές που μιλάνε, όχι εγώ. Έβαλα μαύρο πάνω στο λευκό, στη συνέχεια, μερικές από τις ερωτήσεις που πιστεύω ότι αυτό το κομμάτι του κόσμου μας θέτει, χωρίς να σκεφτόμαστε ότι έχουμε βρει την Αλήθεια εδώ, αλλά μια πραγματικότητα από την οποία θα πρέπει να πάρουμε ερεθίσματα, ιδέες, γιατί μας βάζει κρίσιμα ερωτήματα σχετικά με αυτό που χτίζουμε, μας υποχρεώνει να σκεφτούμε τι μας σπρώχνει σε μια ορισμένη κατεύθυνση. Επειδή δεν στεκόμαστε να φυλάμε τα κάρβουνα, προσπαθώντας να βεβαιωθούμε ότι δεν θα σβήσουν τελείως: είμαστε αντιθέτως φωτιά που καίει, σε θέση να εξαπλωθεί και να θερμάνει και να φωτίσει το παρόν και το μέλλον.
Στο βιβλίο υπάρχουν κάποιες γυναίκες που λένε τις ιστορίες τους, πώς ζούσαν πριν από την επανάσταση, πως συμμετέχουν στη δημιουργία μιας δημοκρατικής κοινωνίας, και τι αλλαγές έχουν υπάρξει στη ζωή τους. Αυτές οι ιστορίες διανθίζονται με μερικές σύντομες σκέψεις, που δεν έχουν σκοπό να φέρουν λύσεις, αλλά να θέσουν ερωτήσεις: ποιο είναι το ερώτημα που μας θέτει η επανάσταση στην Rojava; Σχεδόν σίγουρα αυτό το κείμενο είναι ελλιπές, πιθανότατα θα μπορούσε να κάνει περισσότερα, αλλά σίγουρα είναι μια αρχή, μια πέτρα που ρίχθηκε στη λίμνη. Ανεπιτήδευτη, μια συμβολή στη συζήτηση.
Δεν θα βρείτε αυτό το βιβλίο στα βιβλιοπωλεία, μόνο στις παρουσιάσεις που θα πραγματοποιηθούν, ή το πολύ σε κάποιον «πάγκο» συντροφισσών. Γιατί; Επειδή αυτό το βιβλίο είναι ένα εργαλείο, ένα κανάλι για να μπορέσουμε να γνωριστούμε, ένα λάσο για να έρθουμε πιο κοντά. Δεν χρειάζεται να το διαβάσετε από μόνες σας κλειδωμένες στην πανοπλία της απομόνωσης σας. Να συναντηθούμε, να ανταλλάξουμε απόψεις και κριτικές η μια με την άλλην. Και ας κάνουμε ν’ ανθίσουν νέες ιδέες, χωρίς να ξεχνάμε τις παλιές ή να αρνούμαστε την ιστορία που μας έφερε να είναι είμαστε εκείνο που ήμαστε.
Μαζί.
Υ.Γ:. Για τις παρουσιάσεις μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου στη διεύθυνση todessil@gmail.com . Προσωπικά θα προτιμούσα οι συναντήσεις να οργανωθούν από γυναίκες, αλλά εάν αυτό δεν σας είναι δυνατό ή δεν το θέλετε, είμαι πολύ ευτυχής να συναντηθώ με μικτές ομάδες. Δεν με νοιάζει να εμφανιστεί το όνομά μου (φτάνει απλά «μια σύντροφος που επέστρεψε από την Rojava»), αλλά αν για κάποιο λόγο προτιμάτε να το θέσετε κανένα πρόβλημα. Μου αρέσουν περισσότερο οι συναντήσεις με λίγους ανθρώπους, επειδή είναι σε θέση να δημιουργηθεί μια πιο ανοιχτή συζήτηση: έτσι αν είναι δυνατόν θα ήθελα να κάνω περισσότερες συναντήσεις στην ίδια περιοχή με λιγότερους συμμετέχοντες σε κάθε μια από αυτές, αλλά αν δεν σας αρέσει η ιδέα, ή αν για κάποιο λόγο προτιμάτε να κάνουμε τα πράγματα διαφορετικά, βέβαια, είναι ακριβώς το ίδιο, μια χαρά. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου θα μου άρεσε να συναντήσω κυρίως συντρόφισσες οι οποίες με οποιοδήποτε τρόπο αγωνίζονται ενάντια στο ταξικό σύστημα, ιεραρχικό, πατριαρχικό, κρατικίστικο, καπιταλιστικό … αλλά αν έχετε στο μυαλό συναντήσεις σε σχολεία ή με ομάδες scout στρατεύματα ή σε οποιαδήποτε άλλη κατάσταση, φυσικά, είναι μια χαρά.
Επιπλέον, μπορείτε να κάνετε όπως σας αρέσει, φτάνει να συναντηθούμε .
1.Σε αυτή την παρουσίαση, όπως στο βιβλίο, δεν χρησιμοποιείται το ουδέτερο αρσενικό, αλλά το θηλυκό ουδέτερο, που στην πρόθεση της συγγραφέα περιλαμβάνει επίσης το αρσενικό γένος.
από http://libera-palestina.blogspot.it/
26 σεπτεμβρίου 2016 – © Είναι δυνατή η αναπαραγωγή ΥΠΟ ΤΗΝ ΡΗΤΗ ΣΥΓΚΑΤΑΘΕΣΗ της ΣΥΝΤΑΞΗΣ του CONTROPIANO
Τελευταία μετατροπή : 26 σεπτεμβρίου 2016, ώρα 18:09STAMPA
Αυτή είναι η Συρία, και αυτό είναι το μέτωπο πολέμου ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος.
Αυτή είναι η επανάσταση της Rojava, ενώ πέρα από αυτά τα χαρακώματα υπάρχει το ισλαμικό κράτος με τις φρικαλεότητες του; και πέρα από εκείνους τους λόφους, στο βάθος, υπάρχει η πόλη της Raqqa.
Εμείς είμαστε οι Δημοκρατικές Συριακές Δυνάμεις, οι Ypg και οι Ypj: οι μονάδες λαϊκής προστασίας και οι μονάδες προστασίας των γυναικών. Ο στρατός μας αριθμεί πάνω από εκατό χιλιάδες μαχητές: γυναίκες και άνδρες; κούρδοι, άραβες, αρμένοι, ασσύριοι, κιρκάσιοι, τουρκομάνοι, διεθνείς. Μετά τη νίκη της Kobane, αυτές οι δυνάμεις έχουν επιφέρει στο Isis ήττες και ήττες; και στις 25 μαίου ξεκινήσαμε την επίθεση στην Raqqa, για να την περικυκλώσουμε και να διαρρήξουμε κάθε επικοινωνία ανάμεσα στο Isis και τον εξωτερικό κόσμο.
Σε αυτό το μέτωπο, στην πόλη της Menbij, την οποίαν απελευθερώσαμε, στην περιοχή της Shebaa, έχουμε υποστεί εκατοντάδες θανάτους, χιλιάδες τραυματισμούς, αλλά κερδίζουμε, και η πιο τρομερός εχθρός που αντιμετωπίζουμε τώρα δεν είναι αυτός που έχουμε μπροστά μας, αλλά αυτός που μας μαχαιρώνει πισώπλατα. Είναι οι περιφερειακές και διεθνείς δυνάμεις που στα λόγια λένε ότι θέλουν την ελευθερία στη Συρία, αλλά στην πραγματικότητα προσπαθούν να πνίξουν την αντίστασή μας και την επανάσταση μας.
Για πάνω από έξι μήνες, στην πραγματικότητα, είμαστε το θύμα ενός συνολικού οικονομικού εμπάργκο, διπλωματικού, στην υγεία, από την Τουρκία και το KDP, ένα κόμμα του οποίου η πολιτοφυλακή ελέγχει τα διεθνή σύνορα του Ιράκ. Γι ‘αυτό βρισκόμαστε όλο και συχνότερα να πολεμούμε χωρίς τροφή ούτε νερό νερό, χωρίς ακόμη και φάρμακα για τη θεραπεία των τραυματιών, και ο πληθυσμός της Rojava είναι κουρασμένος, διψασμένος, όλο και πιο συχνά χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα. Το PDK αποτρέπει επίσης τους δημοσιογράφους από την είσοδο, έτσι κανείς δεν ξέρει πραγματικά τι συμβαίνει εδώ.
Και τώρα που η Τουρκία έχει εισβάλει στη Rojava και τη Συρία, καταλαμβάνοντας την Jarablus και κάνοντας σφαγή στα βόρεια της Menbij, τώρα που το τουρκικό πυροβολικό βάλει ενάντια σε όλη τη Rojava, από την Afrin στο Τελ Αμπιάντ, από την Derbesiye στο Amude μέχρι την Derik, φθάνοντας στο σημείο να απειλεί και το Κομπάνι, τώρα που το εμπάργκο έχει μετατραπεί σε επίθεση, ακόμη περισσότερο τώρα υπάρχει ανάγκη οι άνθρωποι να έρθουν εδώ, για να καταγγείλουν ότι το ισλαμικό κράτος, στη Jarablus, δεν έριξε ούτε μια σφαίρα εναντίον του τουρκικού στρατού, διότι πρόκειται για μια συμφωνία ανταλλαγής περιοχών, πως ο τουρκικός στρατός πέρασε τα σύνορα της Συρίας μόνο για να επιτεθεί σε εμάς, τις συριακές δημοκρατικές δυνάμεις, και το πολιτικό μοντέλο της λαϊκής αυτοκυβέρνησης που υπερασπιζόμαστε – που τρομοκρατεί τον σουλτάνο Ερντογάν, διότι εξαπλώνεται και μέσα στα σύνορα του.
Να καταγγείλουν πως εάν ερωτηθεί οποιοσδήποτε σύριος τι είναι αυτό το φάντασμα του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού» για τον οποίον όλα τα Δυτικά μέσα ενημέρωσης μιλούν, εδώ θα βάλουν όλοι τα γέλια, γιατί αν υπήρξε ποτέ κάτι τέτοιο, είναι χρόνια τώρα που δεν υπάρχει πια, και οι πολιτοφυλακές που έχουν εγκατασταθεί στη Jarablus με την υποστήριξη της Τουρκίας και όλης της Δύσης έχουν ονόματα και επώνυμα. Καλούνται Ahrar αλ-Σαμ, Jabat al-Nusra -Φατάχ αλ-Σαμ (Αλ Κάιντα), Liwa σουλτάνος Μουράτ: μπάντες φανατικών δολοφόνων που κόβουν κεφάλια με τρόπο πανομοιότυπο του ISIS, που είναι έτοιμες ήδη από αύριο για να βοηθήσουν το Isis να χτυπήσει και πάλι στην Ευρώπη.
Γι ‘αυτό εγώ, ιταλικός μαχητής των YPG, απευθύνομαι σε όλες και όλους εσάς που ακούτε από την Ιταλία, και σας ζητώ να υψώσετε μια κραυγή για την ελευθερία της Jarablus και για την υπεράσπιση της Menbij, με τον ίδιο τρόπο με τον οποίον εκείνη η κραυγή υψώθηκε σε όλο τον κόσμο πριν από δύο χρόνια για την υπεράσπιση του Κομπάνι – το θυμάστε το Κομπάνι; Αυτό που κατακτήθηκε στο Κομπάνι πριν από δύο χρόνια, θα πρέπει να το υπερασπιστούμε τώρα. Αντιλαμβάνομαι ότι τα ονόματα αυτών των πόλεων μπορεί να σας φαίνονται πολύ μακρινά, αλλά πιστέψτε με: αυτό που συμβαίνει εδώ, σε αυτόν τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο, μπορεί να μεταμορφωθεί σε θλίψη μας ήδη από αύριο, στην Ευρώπη, και τότε το να κλαίμε δεν θα βοηθήσει, δυστυχώς: όλοι πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας τώρα, σήμερα.
…….
Αγαπημένες ιταλίδες, αγαπημένοι ιταλοί , πιστέψτε με: αυτοί είναι οι μοναδικοί φίλοι που έχουμε: είναι τα κορίτσια του Κομπάνι, που υπερασπίστηκαν την πόλη τους από το ISIS με τα όπλα στο χέρι, είναι τα αγόρια της Raqqa, που θέλουν να επιστρέψουν στην πόλη τους, να την απελευθερώσουν. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που χτίζουν, εδώ στην Rojava, την επανάσταση των γυναικών, την επανάσταση των κοινοτήτων, αυτή που πρέπει να κάνουμε, κι εμείς, στην Ευρώπη.
Γι ‘αυτό σας ζητάμε να υποστηρίξετε τις δημοκρατικές δυνάμεις της Συρίας, τις YPG και τις YPJ: πηγαίνετε στο Διαδίκτυο, πληροφορηθείτε, Κινητοποιηθείτε ενάντια στο εμπάργκο που μας χτυπά, ξεκινήστε το ταξίδι. Εδώ υπάρχει ανάγκη για γιατρούς, για εθελοντές, τρόφιμα, φάρμακα. Εδώ υπάρχει ανάγκη για μια ελεύθερη πληροφόρηση. Εδώ, όπως και αλλού, δεν χρειάζονται στρατιωτικές εισβολές. Η Μέση Ανατολή έχει δει πάρα πολλές ήδη. Εδώ υπάρχει ανάγκη υποστήριξης μιας επανάστασης που βρίσκεται στα όπλα: της επανάστασης της Rojava. Ελευθερωτές δεν υπάρχουν: είναι οι λαοί που ελευθερώνονται από μόνοι τους, και αυτό η Rojava δείχνει.
Τέλος, θέλουμε να στείλουμε από αυτό το μέτωπο ένα χαιρετισμό στη μνήμη της Valeria SOLESIN, που έπεσε στις επιθέσεις του Παρισιού τον περασμένο Νοέμβριο, και σε όλα τα θύματα των επιθέσεων του Isis στο Παρίσι, στις Βρυξέλλες, στη Νίκαια, στο Ορλάντο, στη Βαγδάτη, στη Βηρυτό , στην Άγκυρα, στη Suruc, στο Qamishlo και σε όλες τις πόλεις της Συρίας και του κόσμου που έχουν υποστεί ή θα υποστούν τη βία του Isis. Εμείς δεν τους ξεχνάμε, όπως δεν ξεχνάμε όλους τους μαχητές και τις μαχήτριες που έπεσαν για την ελευθερία του Κουρδιστάν, της Συρίας, της Μέσης Ανατολής, για την ελευθερία της Ευρώπης και του κόσμου.
Hevalen, Serkeftin!
Hasta la Victoria Siempre!
Ένας Ιταλός μαχητής του YPG
Questa é la Siria, e questo é il fronte di guerra contro l’Isis.
Questa é la rivoluzione del Rojava, mentre dall’altro lato di queste trincee c’é lo stato islamico con i suoi orrori; e oltre le colline, in fondo, c’é la città di Raqqa.
Noi siamo le Forze Siriane Democratiche, le Ypg e le Ypj: le unità di protezione popolare e le unità di protezione delle donne. Il nostro esercito conta più di centomila combattenti: donne e uomini; curdi, arabi, armeni, assiri, circassi, turcomanni, internazionali. Dopo la vittoria di Kobane, queste forze hanno inflitto all’Isis sconfitte su sconfitte; e il 25 maggio abbiamo lanciato l’offensiva su Raqqa, per circondarla e tagliare ogni comunicazione tra l’Isis e il mondo esterno.
Su questo fronte, nella città di Menbij, che abbiamo liberato, nella regione di Sheeba, abbiamo patito centinaia di morti, migliaia di feriti; ma stiamo vincendo; e il nemico più temibile che…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 1.589 επιπλέον λέξεις
Ενώ οι μάχες μαίνονταν στην πόλη της Menbij, προπύργιο του ισλαμικού κράτους στα βόρεια του Χαλεπίου και τελευταίο διάδρομο ανάμεσα στον Ίσις και τον έξω κόσμο (μέσω Τουρκίας), οι YPG εγκαινιάζουν μια νέα ιστοσελίδα, «YPG International» (με συνημμένη σελίδα fb), που διευθύνεται τόσο από Κούρδους συντρόφους όσο και διεθνείς, για να δώσει ώθηση στην διεθνή συμμετοχή στην αντίσταση της Rojava και να μεταφέρει την υποστήριξη των υποψήφιων ξένων μαχητών που φιλοδοξούν σε ένα νέο επίπεδο της πολιτικής συνείδησης.
Ένας πολύ μεγάλος αριθμός διεθνών μαχητών στηρίζει την προσπάθεια των YPG-YPJ τις τελευταίες εβδομάδες, όπως δείχνουν και οι θάνατοι των δύο «ξένων μαχητών», “foreign fighters”, που φόρεσαν τα χρώματα των λαϊκών μονάδων προστασίας, Jemie Bright και Levi Shirley, από την Αυστραλία και τις ΗΠΑ αντίστοιχα. Η Συρία είναι, όπως γνωρίζουμε, η σκηνή μιας παγκόσμιας σύγκρουσης, τόσο λόγω των νεο-αποικιακών εμπλεκομένων συμφερόντων (από την Τουρκία στη Σαουδική Αραβία και το Ιράν, από τη Ρωσία προς τις Ηνωμένες Πολιτείες, από τη Γαλλία στην Αγγλία και τη Γερμανία) όσο και εξ αιτίας της συμμετοχής των μη-Συρίων μαχητών που υποστηρίζουν από την μια το αραβικό εθνικιστικό καθεστώς, από την άλλη την παγκόσμια τζιχάντ σαλαφικής προσέγγισης, όπως επίσης και τους σοσιαλιστικούς μετασχηματισμούς που πραγματοποιούνται στα βόρεια από το κίνημα συνομοσπονδίας.
το YPG International είναι έκφραση ενός νέου συστήματος πληροφόρησης, φιλοξενία και επαφή για τους ανθρώπους που επιθυμούν να υποστηρίξουν τις YPJ ή τις YPG. Κάποιοι σύντροφοι του YPG International μας συνάντησαν σε μια τοποθεσία της Rojava και απάντησαν στις ερωτήσεις μας σχετικά με αυτό το έργο, για τους ξένους μαχητές στην Rojava και για την κατάσταση στην Menbij.
Αυτή τη στιγμή οι YPG-YPJ έχουν εμπλακεί σε μια μεγάλη στρατιωτική επιχείρηση στην πόλη του Menbij. Είναι σχεδόν δύο μήνες που αγωνίζεστε. Ποια είναι η σημερινή κατάσταση;
Στην Menbij η επιχείρηση είναι διαφορετική από άλλες που αντιμετωπίσαμε προηγούμενες φορές, για παράδειγμα, διαφορετικά απ’ ότι στην Shaddadi τον Φεβρουάριο. Η διαφορά είναι ότι η πόλη είναι μεγάλη και πάνω απ ‘όλα στρατηγικής σημασίας. Πρόκειται για το άνοιγμα του δρόμου ανάμεσα στο Κομπάνι και την Afrin και της επίλυσης του προβλήματος της εχθρικής περικύκλωσης του καντονιού της Afrin. Είναι επίσης ο τελευταίος διάδρομος ανάμεσα στην Τουρκία και το Daesh, να το κλειδώσουμε σημαίνει πως θα έχουμε δώσει ένα θανάσιμο πλήγμα στο Daesh.
Και ο εχθρός γνωρίζει ότι πρόκειται για μια στρατηγική μάχη και ετοίμασε μια μεγάλη αντίσταση, υπάρχει μια πολύ σκληρή μάχη εκεί. Το τίμημα που πληρώνουμε είναι υψηλό, αλλά έτσι είναι ο πόλεμος. Είναι μια στρατηγική μάχη και σημαντική για εμάς και τον εχθρό, όλοι δίνουν τα πάντα, το Daesh ξέρει ότι αν χάσει είναι ξοφλημένο, αλλά και εμείς δίνουμε μεγάλη σημασία σε αυτή την επιχείρηση και θα κερδίσουμε, όλοι γνωρίζουν ότι ο αγώνας είναι σκληρός και πως η τιμή θα είναι υψηλή αλλά πρέπει να την πληρώσουμε: δεν έχουμε καμία εναλλακτική λύση.
Εδώ και κάποιες ημέρες υπάρχει ένα νέο online site, το YPG International. Μπορείτε να μας πείτε περί τίνος πρόκειται και ποια είναι η σημασία για την Rojava αυτής της νέας πραγματικότητας;
Το YPG-I είναι ένα νέο επίσημο σχέδιο των YPG, που δημιουργήθηκε για να προωθήσει μια πολιτικά πιο συνειδητή προσέγγιση για τους διεθνείς που επιθυμούν να ενταχθούν στις YPG. Προηγουμένως, η κατάσταση ήταν αρκετά χαοτική, στην πραγματικότητα δεν ήταν καθολικά σαφές πώς να φτάσουν στην Rojava και να υποστηρίξουν τις YPG. Το μέσο που είχαμε θέσει στον αγωνιστικό χώρο, η ιστοσελίδα «Λιοντάρια της Rojava», παρήγαγε μια εικόνα πολύ απολιτική, έτσι ώστε να έρχονται εδώ και άνθρωποι που πραγματικά δεν τους θέλαμε, άνθρωποι που δεν αποδέχονταν τη φιλοσοφία που εμπνέει την πάλη των YPG-YPJ και γι αυτό προκαλούσαν προβλήματα. Τώρα θέλουμε να δώσουμε μια νέα κατεύθυνση σε αυτό όλο, με μεγαλύτερη επίγνωση για αυτό που είναι οι YPG και γι αυτό που είναι η Rojava.
Πώς αξιολογείτε την εμπειρία της σχέσης μεταξύ των jpg και των διεθνών μαχητών μέχρι τώρα;
Όπως είπα, αρχικά οι άνθρωποι έρχονταν με τρόπο ανοργάνωτο, με βάση τις ατομικές επιλογές. Με τον καιρό υπήρξε απαραίτητο να δημιουργηθεί ένα σύστημα προετοιμασίας για την σύγκρουση, μια δομή, ένα σύστημα γι αυτούς. Αυτό που κάνουμε τώρα είναι να βελτιωθεί το σύστημα και να το υψώσουμε σε ένα άλλο επίπεδο συνείδησης. Η πρόθεσή μας δεν είναι να αποκλείσουμε ανθρώπους, αλλά μπορούμε να πούμε ότι θέλουμε περισσότερη πολιτική συνείδηση. Μέχρι τώρα το κύριο σημείο για τους λεγόμενους «ξένους μαχητές» ήταν ο πόλεμος ενάντια στο Daesh, το δεχτήκαμε και θα το αποδεχόμαστε, αλλά θέλουμε να δοθεί περισσότερο βάρος στην πολιτική πτυχή. Αυτός δεν είναι μοναχά ένας πόλεμος, είναι μια επανάσταση.
Ένα ζήτημα που προκύπτει μερικές φορές στις YPG είναι η ρητά αποικιακή νοοτροπία ορισμένων ξένων μαχητών, που αναπαράγουν άκριτα τα κλισέ σύμφωνα με τα οποία η Δύση θα ήταν σε θέση να φωτίσει, να απελευθερώσει ή κάνει καλύτερη ή πιο δημοκρατική την ανατολή. Συμφωνείτε;
Ναι, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι κάποιος ήρθε εδώ με αυτό το σκεπτικό, αλλά πρέπει να πούμε ότι πολλοί άλλαξαν βλέποντας την πραγματικότητα της περιοχής αυτής και της επανάστασης της. Ωστόσο, υπάρχουν και εκείνοι που δημιούργησαν προβλήματα και εμείς δεν έχουμε την πολυτέλεια να αφιερώσουμε χρόνο για να λύσει αυτού του είδους τα προβλήματα, είναι ακριβώς για αυτόν τον λόγο που αποφασίσαμε να αλλάξουμε την προσέγγισή μας και να την καταστήσουμε πιο αποτελεσματική μέσω αυτής της πύλης και της σχετικής σελίδας facebook, που θα αποτελέσουν το μόνο κανάλι για να υποστηρίξει τιςYPG στην Rojava. Έχουμε να κερδίσουμε έναν πόλεμο και να οικοδομήσουμε μια επανάσταση, δεν χρειαζόμαστε πρόσθετα προβλήματα …
Πιστεύετε ότι υπάρχει επίγνωση, μεταξύ των συντρόφων που ζουν εκτός του Κουρδιστάν, για το τι πραγματικά συμβαίνει, σχετικά με το κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, στην Rojava;
Πολλοί μιλούν για την Rojava και εκφράζουν διαφορετικές απόψεις, αλλά η σωστή προσέγγιση είναι πάντα το να είμαστε προσεκτικοί με τις περιγραφές του τι συμβαίνει σε έναν άλλον τόπο, αν δεν τον έχουμε δει με τα μάτια μας. Το καλύτερο πράγμα που μπορούν να κάνουν είναι να έρθουν εδώ σε πρώτο πρόσωπο, να βοηθήσουν και να δουν την κατάσταση με τα μάτια τους, να κατανοήσουν την επανάσταση και να είναι μέρος αυτής της επανάστασης. Υπάρχουν, επίσης, και εκείνοι που επικρίνουν από μακριά, μερικές φορές χωρίς την επίγνωση και την κατανόηση. Εμείς όχι μόνο είμαστε «ανοικτοί» στην κριτική, αλλά αγαπάμε την κριτική, και η κριτική έχει τεράστια σημασία για εμάς. Ακριβώς για το λόγο αυτό θέλουμε οι άνθρωποι να έρθουν εδώ και να είναι αναπόσπαστο μέρος της επανάστασης, βοηθώντας την να βελτιωθεί.
Μερικοί από εσάς προέρχονται από την Ευρώπη. Ποια διαφορά υπάρχει μεταξύ του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος και των »ριζοσπαστικών» οργανώσεων της Δύσης και της Ευρώπης ειδικότερα;
Μπορώ να απαντήσω ότι οι Ευρωπαίοι σύντροφοι θα έπρεπε να λεν αυτό που σκέφτονται και να κάνουν αυτό που λένε. Αυτή είναι η μεγαλύτερη διαφορά, αυτή την εποχή, μεταξύ της Ευρώπης και του Κουρδιστάν. Μια άλλη πτυχή είναι πως η «ριζοσπαστική» αριστερά, ή μάλλον επαναστατική, θα έπρεπε να ξεκαθαρίσει ορισμένα σημεία : να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της οργανωτικής δομής, να ξεκαθαρίσει ποια είναι η φιλοσοφία της και η ιδεολογία της, να προτείνει μια καθολική ανάλυση του καπιταλιστικού συστήματος, ολοκληρωτική, όπως έκανε ο Οτσαλάν μέσω της έννοιας της καπιταλιστικής νεωτερικότητας. Μια τρίτη πτυχή είναι η έλλειψη πίστης, επαναστατικής πίστης στην Ευρώπη. Δεν υπάρχει καμία προοπτική, διότι η πίστη στην επανάσταση χάθηκε.
Ποια πιστεύετε ότι είναι η πιο σημαντική συμβολή που οι αλληλέγγυοι άνθρωποι μπορούν να δώσουν στην αντίσταση της Rojava;
Η επανάσταση εξακολουθεί να κινείται μέσα στην κρίσιμη διαδικασία της, πρέπει να υπερασπιστεί τον εαυτό της στρατιωτικά, αλλά την ίδια στιγμή να οικοδομήσει την κοινωνική επανάσταση, την πραγματική επανάσταση. Ελπίζουμε να έχουμε βοήθεια και για τις δύο αυτές πτυχές, αλλά κυρίως στο επίπεδο της στρατιωτικής άμυνας της Rojava θα εκτιμούσαμε μεγαλύτερη διεθνή αλληλεγγύη. Έτσι το πρώτο βήμα για εκείνους που φτάνουν στη Rojava μέσω του YPG-Ι θα είναι αυτό το είδος της συνεισφοράς για έξι μήνες, στην συνέχεια εκείνοι που θέλουν να παραμείνουν θα μπορούν να αποφασίσουν εάν θα αφοσιωθούν στην πολιτική εργασία ή θα συνεχίσουν το έργο της λαϊκής προστασίας.
Υπάρχει κάποια συμβολή που η Rojava μπορεί να δώσει στον υπόλοιπο κόσμο, από την άποψη της επαναστατικής ανταλλαγής;
Ναι. Πιστεύουμε πράγματι ότι αυτή η πτυχή βρίσκεται στην πρώτη θέση, πως είναι η μεγαλύτερη και πιο σημαντική. Είναι θεμελιώδες να ενισχυθεί η αλληλεγγύη των συντροφισσών και των συντρόφων στον αγώνα ενάντια στο Daesh και τον φασισμό, αλλά αυτό που είναι ακόμη πιο σημαντικό είναι οι σύντροφοι να δουν την πραγματικότητα της επανάστασης και να την κατανοήσουν, να καταλάβουν πώς είναι φτιαγμένη και πώς λειτουργεί, κ.λπ. Θέλουμε οι άνθρωποι να κατανοήσουν καλύτερα, γιατί είναι δύσκολο να καταλάβει κάποιος από έξω. Αν οι άνθρωποι έρθουν εδώ και είναι μες το κίνημα, μαθαίνοντας την κουλτούρα και τη γλώσσα του, είναι επίσης πιθανό να δεσμευτούν για την οικοδόμηση της κοινωνικής επανάστασης. Για αυτό η εμπειρία μέσα στις YPG-YPJ είναι σε πρωταρχικά ουσιώδης, επειδή σφυρηλατεί δεξιότητες με γλωσσικούς και πολιτιστικούς όρους, και τους δίνει την δυνατότητα στη συνέχεια να συνεισφέρουν σε όλα τα θέματα και κάτω απ’ όλες τις πτυχές.
Από τον ανταποκριτή του Infoaut και Radio Onda d’Urto στην Rojava, Siria
To να φτάσουμε στην Rojava έγινε όλο και δυσκολότερο, τους τελευταίους μήνες, εξ αιτίας του κλεισίματος των τουρκικών συνόρων, που διαρκεί πλέον εδώ και χρόνια, όπως και των κουρδικών-ιρακινών ανατολικά, που πρόσφατα ο πετρολ- πρόεδρος Massud Barzani, εχθρικός προς το Pkk και το Pyd, εγκαθίδρυσε απαντώντας θετικά στα αιτήματα της Τουρκίας. Παρόλα αυτά συνεχίζεται η εισροή συντροφισσών και συντρόφων ακόμη και ανθρώπων μη ιδεολογικοποιημένων, που απ’ όλο τον κόσμο προστρέχουν για να πολεμήσουν ενάντια στο ισλαμικό κράτος, να αναλάβουν διάφορους ρόλους στην επαναστατική διαδικασία, να κάνουν ανεξάρτητη πληροφόρηση επάνω σε αυτό που συμβαίνει ή, απλά, να μάθουν από αυτά που διαδραματίζονται. Κάτω από αυτό το τελευταίο περίγραμμα, η επανάσταση που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Rojava αντιπροσωπεύει ένα αξιοσημείωτο τεστ για την ιδέα…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 1.819 επιπλέον λέξεις
To να φτάσουμε στην Rojava έγινε όλο και δυσκολότερο, τους τελευταίους μήνες, εξ αιτίας του κλεισίματος των τουρκικών συνόρων, που διαρκεί πλέον εδώ και χρόνια, όπως και των κουρδικών-ιρακινών ανατολικά, που πρόσφατα ο πετρολ- πρόεδρος Massud Barzani, εχθρικός προς το Pkk και το Pyd, εγκαθίδρυσε απαντώντας θετικά στα αιτήματα της Τουρκίας. Παρόλα αυτά συνεχίζεται η εισροή συντροφισσών και συντρόφων ακόμη και ανθρώπων μη ιδεολογικοποιημένων, που απ’ όλο τον κόσμο προστρέχουν για να πολεμήσουν ενάντια στο ισλαμικό κράτος, να αναλάβουν διάφορους ρόλους στην επαναστατική διαδικασία, να κάνουν ανεξάρτητη πληροφόρηση επάνω σε αυτό που συμβαίνει ή, απλά, να μάθουν από αυτά που διαδραματίζονται. Κάτω από αυτό το τελευταίο περίγραμμα, η επανάσταση που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Rojava αντιπροσωπεύει ένα αξιοσημείωτο τεστ για την ιδέα πως είναι δυνατό να ανοιχτούν χώροι κοινωνικής αλλαγής που να βρίσκονται στο ύψος των καιρών μας, επιπλέον σε μιαν περιοχή που την διαπερνούν πολλαπλά καπιταλιστικά συμφέροντα και αντιδραστικές οπτικές, κατεστραμμένη από την παγκόσμια και εμφύλια σύρραξη.
Η συνέντευξη που ακολουθεί πραγματοποιήθηκε με έναν σύντροφο που έφτασε από μια ευρωπαϊκή χώρα, που προέρχεται από εκείνο το εκτενές αρχιπέλαγος από πολιτικές πραγματικότητες, θεωρίες, συλλογικότητες, καταλήψεις και κοινωνικούς χώρους που χαρακτηρίζουν αυτό που στην Ευρώπη, με μια σοβαρή μα φαινομενικά βαθιά ριζωμένη παρανόηση ορολογίας, αποκαλείται από τα χρόνια Εβδομήντα “κίνημα”. Ο προβληματικός χαρακτήρας αυτής της ονομασίας φαίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρα σε αυτόν που παρατηρεί την ανάπτυξη ενός πραγματικού κινήματος όχι μόνο στην Rojava, αλλά στο Bakur, δηλαδή στην Turchia (καθώς επίσης και σε πολλές άλλες περιοχές του κόσμου). Όχι μόνο: αυτό που κάνει εντύπωση στους διεθνείς συντρόφους που καταφτάνουν στο Kurdistan είναι πως η επαναστατική ουτοπία εδώ συνδέεται και σχετίζεται, και συλλέγει τους καρπούς της στην διάρκεια του ταξιδιού της, με την κεντρικότητα μιας οργανωμένης πολιτικής υποκειμενικότητας σύμφωνα με κριτήρια που η ευρωπαϊκή θεωρητική κερδοσκοπική εικασία είχε αναλάβει την δέσμευση να τα εξαλείψει στην διάρκεια των δεκαετιών, θεωρώντας την βλαβερή ή ανίκανη να επαναπροσδιοριστεί στον σύγχρονο κόσμο.
Γι αυτούς τους λόγους, εκτός από το ότι είναι προφανής η σπουδαιότητα να υποστηρίξουμε άμεσα την επανάσταση της Rojava και να μάθουμε για και από την ανάπτυξη της, είναι σημαντικό να διεγείρουμε μια πολιτική συζήτηση που να ξεκινά από πληροφορίες αληθινές που θα έχουμε εμβαθύνει, και να μην επαναπαυτούμε στην συνήθεια μας να φιλτράρουμε αυτό που είναι μακρινό, αυθεντικό, απρόβλεπτο και απροσδόκητο, μέσα στα σχήματα “που ήδη έχουμε σκεφτεί”, “που ήδη έχουμε θεωρητικοποιήσει”, “τα ήδη γνωστά” και “που έχουμε ήδη καθορίσει – επισημάνει”, γεγονός που χαρακτηρίζει την αταβιστική τοποθέτηση πολλών ευρωπαίων συντρόφων. Η συζήτηση που ακολουθεί αφήνει να αναδυθεί το πως, για πολλούς συντρόφους που καταφτάνουν εδώ, το να αντιμετωπίσουν μιαν πραγματική επανάσταση είναι κάτι σοκαριστικό, που θέτει υπό αμφισβήτηση και κάνει να καταρρεύσουν πολλές βεβαιότητες, θέτοντας υπό συζήτηση την εις βάθος πολιτική συνείδηση; πράγμα που, εκ των υστέρων, είναι ένας από τους πιο πολύτιμους καρπούς του μετασχηματισμού ως έχει.
Γιατί αποφάσισες να έρθεις στην Rojava?
Για την επανάσταση. Αυτό που σκεφτόμουν ήταν πως η επανάσταση δεν είναι δυνατή, υπήρχε το παράδειγμα των ζαπατίστας στην χώρα των Chiapas, μα είναι μια επανάσταση που έχει κάποια πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, για παράδειγμα το γεγονός πως πρόκειται για έναν αυτόχθονα πληθυσμό. Εδώ λαμβάνει χώρα μια επανάσταση που βρίσκεται στο κέντρο του κόσμου, που προσπαθεί να δημιουργήσει ένα σύστημα κατάλληλο σε όλους για έναν κόσμο διαφορετικό. Αυτό είναι που μ’ ενδιαφέρει, να μάθω όλα αυτά που μπορώ.
Με ποια μορφή εκφράζεται το ενδιαφέρον σου?
Υπάρχει αυτός που ενδιαφέρεται περισσότερο για την φιλοσοφία και την θεωρία αυτής της επανάστασης, εγώ ενδιαφέρομαι περισσότερο για την κοινωνία, την καθημερινότητα, για τα βήματα και τα περάσματα μέσα από τα οποία η κοινωνία μετασχηματίζεται. Είναι ένα καλό σύστημα, που ξεκινά από τις κομμούνες, δεν είναι όμως αρκετό, δεν υπάρχει η εγγύηση πως η επανάσταση θα φτάσει παντού, διότι κι εδώ υπάρχει πολύς κόσμος που δεν χρησιμοποιεί αυτές τις δομές.
Που δεν χρησιμοποιεί τις κομμούνες?
Ακριβώς.
Από τι είδους εμπειρία προέρχεσαι?
Στην πόλη μου, στην Ευρώπη, προωθώ ένα σχέδιο μαζί με μια διακοσαριά ανθρώπους σε μια γειτονιά αρκετά κεντρική της πόλης. Η ιδέα μας είναι να καταστήσουμε σιγά σιγά αυτόνομη αυτή τη γειτονιά, βήμα βήμα, δημιουργώντας υπηρεσίες επιμελητείας, έχουμε ένα συνεταιρισμό κατασκευών, φτιάχνουμε επαγγελματική εκπαίδευση με τους εργάτες, συλλέγουμε χρήματα γι αυτούς που δυσκολεύονται πολύ. Έχουμε επίσης μια κολλεκτίβα με μια ομάδα οικογενειών οι οποίες, μαζί, προσπαθούν να ασχοληθούν μαζί μας με την εκπαίδευση των μικρών. Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στην Ευρώπη είναι πως οι συνοικίες είναι ησυχαστήρια.
Έχουμε επίσης ένα συνεταιρισμό για να παράγουμε βιολογική τροφή; φυσικά το πρόβλημα σε αυτό το σημείο είναι πως μια τέτοια παραγωγή κοστίζει και η τιμή μεγαλώνει, μα η προοπτική είναι πως θέλουμε να προσπαθήσουμε να κάνουμε τις τιμές περισσότερο λαϊκές, αν και ο κυριότερος στόχος μας είναι η κοινωνικότητα στην συνοικία μας. Έχουμε επίσης μια λαϊκή βιβλιοθήκη με θέματα για την πολιτική και το συνεταιριστικό κίνημα. Έχουμε ένα μοναδικό στόχο: να κάνουμε αυτόνομη την γειτονιά μας, ενώνοντας τον κόσμο.
Βλέπεις ομοιότητες ανάμεσα σε αυτό που κάνετε στην πόλη σου και αυτό που γίνεται εδώ?
Οι κομμούνες. Είναι η ίδια ιδέα. Εδώ όμως είναι πιο μπροστά, αν και ενίοτε… Εδώ το καλό είναι πως έχουν την “εξουσία” και μπορούν να αναπτύξουν το σύστημα σε όλη την κοινωνία, μα εμείς έχουμε μεγαλύτερη ικανότητα να επινοούμε, δεν ξέρω… Οι κομμούνες εδώ έχουν μια λειτουργία βασισμένη στην δημιουργία εσωτερικών επιτροπών που ασχολούνται με συγκεκριμένες πτυχές. Η δομή είναι σφιχτή : εσύ κάνεις αυτό, εσύ κάνεις εκείνο, όλα είναι οργανωμένα. Το σχέδιο μας είναι παρόμοιο, μα δεν έχουμε αυτό τον μηχανισμό, οπότε μπορούμε να σκεφτούμε εάν και πως θα δημιουργήσουμε συνεταιρισμούς, δεν πρέπει να μιλήσουμε με υπουργούς όπως συμβαίνει εδώ, κλπ. [Aναφορά στις διασυνδέσεις του συστήματος των συνεταιρισμών της Rojava με το σύστημα της αυτονομίας της Rojava, του οποίου μέρος είναι και το εκτελεστικό συμβούλιο και οι ανάλογες διακλαδώσεις του με υπουργεία, Ndr’Σημείωμα της σύνταξης].
Αμφότερες οι καταστάσεις, εάν συγκρίνω την δική μας με την δική τους, έχουν θετικές πλευρές και αρνητικές. Το κόστος της προσέγγισης μας είναι πως σε τελική ανάλυση είμαστε ένα μικρό οχυρό μέσα σε μια γειτονιά, ενώ αυτοί μπορούν να σκεφτούν και να δράσουν σε μεγαλύτερο βαθμό, καθολικά. Μιλάμε πολύ με τα διάφορα στελέχη για όλο αυτό [Ndr: Τα “στελέχη” είναι, στην επανάσταση της Rojava, οι στρατευμένοι στο κόμμα, που δρουν σύμφωνα με την γραμμή της οργάνωσης ύστερα από μιαν έντονη διαδικασία πολιτικής εκπαίδευσης και εμπειρίας, ακόμη και νεότατοι, και έχουν κάνει δική τους μια ισχυρή έννοια επαναστατικής πειθαρχίας]. Τα στελέχη μας επεξηγούν την ουτοπία τους και είναι ξεκάθαρο πως αυτό που υπάρχει αυτή την στιγμή στην Rojava απέχει ακόμα πολύ από αυτή την ουτοπία, μα αυτοί σκέφτονται και πιστεύουν πως ο χρησιμότερος τρόπος για να φτάσουν σε αυτήν είναι να περάσουν μέσα από αυτή την διαδικασία, να την διασχίσουν.
Εσύ τι λες, πως το σκέφτεσαι, τι νομίζεις?
Συμφωνώ. Είμαστε καταπιεσμένοι σε όλο τον κόσμο, στην Ευρώπη όπως κι εδώ. Είμαι αναρχικός και στην αρχή αυτή η μεγα-δομή δεν μου άρεσε, μου θύμιζε τις μαρξιστικές ιδέες, μα στην συνέχεια κατάλαβα, μαθαίνοντας. Υπάρχουν δυο τρόποι: να σκέφτεσαι πως θέλεις να καταστρέψεις όλα και αμέσως, και υπάρχουν πολύ λίγες πιθανότητες να το καταφέρεις, υπάρχει επίσης και ο σταδιακός τρόπος, βήμα προς βήμα, είναι ο τρόπος που εδώ είχε επιτυχία. Ο περισσότερος κόσμος, στην γη, δεν ενδιαφέρεται να αλλάξει τα πράγματα. Εδώ άρχισα να στοχάζομαι επάνω σε αυτό, και τώρα πιστεύω πως να οδηγήσεις μπροστά την επανάσταση μαζί με όλη την κοινωνία είναι το καλύτερο.
Είναι σίγουρο πως τα στελέχη και τα μέλη του Tev Dem [Κίνημα για την δημοκρατική κοινωνία που προωθεί τον μετασχηματισμό της Rojava, καρπός της ένωσης διαφορετικών κοινωνικών οργανώσεων και κομμάτων, Ndr-σημειώνει ο συντάκτης], ή οι υπουργοί ή εκείνοι του κόμματος έχουν πλήρη συναίσθηση και επίγνωση πολλών πραγμάτων, μα ο απλός κόσμος όχι, οπότε χρειάζεται να πεισθεί και να εκπαιδευτεί, χρειάζεται χρόνος.
Ποια είναι η συμπεριφορά των άλλων “διεθνών” που γνωρίζεις και βρίσκονται αυτή την στιγμή στην Rojava?
Κανείς δεν έχει να πει κάτι διαφορετικό ή ενάντια σε αυτά που γίνονται σε αυτή την επανάσταση, μα το πρόβλημα είναι πως στην Ευρώπη μας λένε πως είναι μια αναρχική επανάσταση, ενώ δεν είναι αλήθεια, διότι στην πραγματικότητα είναι κάτι που έχει και από μαρξισμό και από αναρχισμό. Υπάρχει η μαρξιστική ιδέα του βήματος προς βήμα και η ιδέα να χτίσουν μια δομή, και ξεκινώντας από αυτή την δομή να αλλάξουν την κοινωνία. Παρόλα αυτά ο τρόπος με τον οποίον αυτό γίνεται και κυρίως η τελική ιδέα δεν είναι μαρξιστική αλλά αναρχική. Επιπλέον η καρδιά του τρέχοντος συστήματος επάνω στην οποίαν οι σύντροφοι εδώ επιμένουν διαρκώς, δηλαδή πως η εξουσία πηγαίνει από χαμηλά προς τα ψηλότερα και όχι αντιθέτως είναι διαφορετική από εκείνο που έλεγε ο Marx, ο οποίος μιλούσε για “δικτατορία του προλεταριάτου ”. Πάντως για τους αναρχικούς που ήρθαν εδώ υπήρξε λιγάκι ένα “wow”, ένα σοκ θα έλεγα.
Είναι απογοητευμένοι?
Ναι, διότι στην Ευρώπη δεν υπάρχει καλή πληροφόρηση επάνω σε αυτό που συμβαίνει εδώ. Μαθαίνουμε πράγματα με τρόπο απλοποιημένο και πως μοιάζει με αναρχική επανάσταση, αλλά εάν έρθεις εδώ βλέπεις πως τα πράγματα είναι διαφορετικά.Υπάρχουν και διεθνείς που αυτό το πράγμα δεν το αποδέχονται.
Σύμφωνα με την γνώμη σου αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να προχωρήσεις με μια επανάσταση, ή θα υπήρχαν άλλοι τρόποι?
Στην θεωρία δεν είναι ο μοναδικός τρόπος, μα στην πρακτική ναι. Δεν ξέρω εάν εκείνο που έχουμε στο μυαλό μας στην Ευρώπη είναι δυνατό, διότι ακόμη δεν πειραματιστήκαμε γύρω από αυτό, μα αυτό που κάνουν εδώ λειτουργεί. Εάν θέλουμε να κάνουμε μια επανάσταση αυτός είναι ένας καλός τρόπος. Πάντως “επανάσταση” σημαίνει να συμμετέχεις, οπότε και να έχεις μια κριτική άποψη, είναι το όμορφο πράγμα της επανάστασης. Tα στελέχη δρουν μέσα στην επανάσταση ώστε να μην υπάρχουν ιεραρχίες, είναι το καθήκον τους, στην συνέχεια μέχρι πιο σημείο αυτή η επανάσταση θα μπορέσει να προχωρήσει είναι στα χέρια της κοινωνίας.
Ας πάρουμε ένα παράδειγμα: η υπηρεσία-τμήμα δικαιοσύνης είναι ένα στοιχείο θετικό εδώ διότι, αν και το έργο τους είναι να δικάζουν τον κόσμο, είπαν πως θέλουν την καταστροφή του ποινικού συστήματος, ήτοι μια κοινωνία σε θέση να επιλύει τα προβλήματα σε τοπικό επίπεδο, συνοικίας, κλπ. Στην Ευρώπη, αντιθέτως, τα προβλήματα δημιουργούνται εσκεμμένα για να δικαιολογηθεί και συντηρηθεί το ποινικό σύστημα ή και να διευρυνθεί: η ανθρώπινη “κακοήθεια” είναι απαραίτητη στον καπιταλισμό. Το να αλλάξεις αυτή την κουλτούρα είναι η αρχή, μετά πρέπει να προωθήσεις μιαν ανατροπή αυτής της αντίληψης που μπορεί να είναι αργή ή γρήγορη, μα το σημαντικό είναι πως υπάρχει αυτή η θεμελιώδης ιδέα στο βάθος.
Εάν θα έπρεπε να στείλεις ένα μήνυμα στους ευρωπαίους συντρόφους από την Rojava, τι θα τους έλεγες?
O κόσμος δεν γνωρίζει τίποτα για την πολιτική επανάσταση στην Rojava και το Bakur. Δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία, ήδη άλλες επαναστάσεις πέθαναν διότι δεν είχαν υποστήριξη. Πρέπει να ενδιαφερθεί για όλο αυτό που συμβαίνει εδώ, αρχικά, και να το υποστηρίξει, δεν ξέρω πως, μα πρέπει να αντιληφθεί ο κόσμος πως πρόκειται για μιαν σημαντική στιγμή για όλες τις κοινωνίες που ζουν μέσα σε πόλεμο και κρίση, αυτή της Rojava είναι μια μεγάλη ευκαιρία. Πρέπει να προσαρμόσουμε αυτή την επανάσταση στις χώρες μας.
Δεν έχει σημασία εάν είσαι κομουνιστής, αναρχικός ή σοσιαλιστής, η αλήθεια είναι πως στην Ευρώπη παίζουμε την επανάσταση, δηλαδή κάνουμε τους επαναστάτες και αυτοί οι μικροί πόλεμοι μεταξύ αναρχικών και κομουνιστών, αυτές οι επαναστάσεις μες το bar είναι άχρηστες και δεν δημιουργούν τίποτα. Αυτή η επανάσταση δεν είναι κομουνιστική και δεν είναι αναρχική, μα είναι μια καλή επανάσταση. Να κριτικάρουν αυτό που συμβαίνει εδώ διότι ο Bakunin ή ο Lenin έγραψαν κάτι διαφορετικό, όπως κριτικάρουν τον προπονητή μπροστά σε μια παρτίδα ποδοσφαίρου με μια μπύρα στο χέρι, είναι αντεπαναστατικό.
Από τον απεσταλμένο του Radio Onda d’Urto και Infoaut στην Rojava, Siria
