Manolo Morlacchi, 
Σήμερα, 15 oκτωβρίου 2016, είναι η επέτειος των 50 χρόνων από την γέννηση, στο Oakland, California, του Κόμματος των Μαύρων Πανθήρων, del Partito delle Pantere Nere.
Η Silvia Baraldini κατηγορείται πως οργάνωσε και πήρε μέρος στην απόδραση και την διαφυγή της Assata Shakur, μαύρης κρατούμενης αγωνίστριας στην φυλακή Clinton στο New Jersey, που βρίσκεται σήμερα με άσυλο στην Cuba και ακόμη στην λίστα με τους πιο επικίνδυνους τρομοκράτες των ΗΠΑ. Η επιχείρηση έγινε χωρίς να χυθεί αίμα, αλλά η Baraldini υφίσταται την εφαρμογή εναντίον της του νόμου RICO, που επινοήθηκε για να καταπολεμηθεί το οργανωμένο έγκλημα και η εσωτερική τρομοκρατία, έτσι εμπίπτουν επάνω της όλες οι κατηγορίες που αφορούν το κίνημα του οποίου είναι μέρος, αδιακρίτως, συμπεριλαμβανομένης μιας ληστείας που δεν συνέβη ποτές.
Fidel Castro with Chilean President Salvador Allende
»Να υπερασπιστούν την πολυαγαπημένη μας Κούβα». Η κατακλείδα αυτού του ποιήματος από τον μεγάλο χιλιανό κομμουνιστή και σουρεαλιστή συγγραφέα Πάμπλο Νερούδα μάλλον συνοψίζει το πως οι εργαζόμενοι και καταπιεσμένοι άνθρωποι – στη Λατινική Αμερική και σε όλο τον κόσμο – αισθάνονται στον απόηχο του θανάτου του Φιντέλ Κάστρο. Μπορούν να ειπωθούν πολλά για τον άνθρωπο Κάστρο, αλλά είναι μακράν λιγότερο σημαντικό σε σχέση με την Κουβανική Επανάσταση την οποία βοήθησε, ηγήθηκε αυτής, έχτισε και διατήρησε για πάνω από 50 χρόνια ενάντια στις εξωτερικές πιέσεις της Αμερικανικής αυτοκρατορίας.
Τα γεγονότα είναι γεγονότα, και το γεγονός είναι ότι η Κούβα έχει καθολικό σύστημα υγείας και ένα ποσοστό αλφαβητισμού τα οποίαν είναι αξιοζήλευτα από οποιοδήποτε πρότυπο. Η πολιτιστική πολιτική της στην διάρκεια της δεκαετίας ’60-΄70 – η οποία αγωνίστηκε να εξοντώσει το κίνητρο κέρδους από τις τέχνες, τοποθετώντας ανθρωπιστική καινοτομία στο επίκεντρο – ήταν ένα σημείο αναφοράς για καλλιτέχνες, ποιητές και μουσικούς πέραν της Λατινικής Αμερικής. Συγκρίνετε το με τους γείτονες της Κούβας στην Καραϊβική – οι οποίοι συνήθως αντιμετωπίζονται ως μια μεγάλη ελεύθερη ζώνη εμπορίου για το US κεφάλαιο – και η δηκτικότητα είναι ξεκάθαρη.
Γι αυτό το λόγο ο Castro παρέμεινε, παρόλες τις βάσιμες και κραυγαλέες κριτικές που ίσως του ασκούμε από την Αριστερά, ένα σύμβολο αυτοκαθορισμού και αντί-ιμπεριαλισμού. Ο θάνατος του δίνει έμφαση σε μια ανοικτή ερώτηση: όχι τόσο για τον Castro καθεαυτό ή την προσωπική κληρονομιά του, αλλά για το τι τελικά θα γίνει το »κύπελλο με το κρασί», οι δημοφιλείς αγώνες και τα δημοκρατικά όνειρα τα οποία περιγράφει ο Neruda.
Alexander Billet
για τα λόγια της δράσης και τα κατορθώματα τραγουδούν,
γι αυτό από μακριά σου φέρνω
ένα κύπελλο με κρασί της χώρας μου:
είναι το αίμα υπόγειων λαών
που μέσα απ’ τις σκιές φτάνει στο λαιμό σου,
είναι οι ανθρακωρύχοι που ζουν εδώ κι αιώνες
αντλώντας φωτιά από την παγωμένη γη.
και όταν επιστρέφουν είναι σαν φαντάσματα:
μεγάλωσαν συνηθίζοντας το αιώνιο σκοτάδι,
παρόλα αυτά εδώ είναι το κύπελλο
με πολύ πόνο και αποστάσεις:
η ευτυχία φυλακισμένων ανδρών,
που τους έχει καταλάβει σκοτάδι κι αυταπάτες
οι οποίοι μέσα απ’ τα μεταλλεία αντιλαμβάνονται
την άφιξη της άνοιξης και τα αρώματα της
γιατί γνωρίζουν ότι ο Άνθρωπος αγωνίζεται
για να φτάσει σε μια επαρκή καθαρότητα .
τους μοναχικούς γιούς της πάμπα,
τους βοσκους του κρύου στην Παταγονία,
από τους πατεράδες από κασσίτερο και ασήμι,
από αυτούς που έχουν παντρευτεί τις κορδιλλιέρες
εξάγοντας τον χαλκό από την Chuquicamata, από άνδρες κρυμμένους σε λεωφορεία
σε πληθυσμούς αγνής νοσταλγίας,
παιδιών που ξόδεψαν σε κλάματα τα παιδικά τους χρόνια·
Αυτό είναι το κύπελλο, πάρ’ το, Fidel.
που το πίνεις θα ξέρεις τη νίκη σου
είναι σαν το παλιό κρασί της χώρας μου
το οποίο δεν φτιάχνεται από έναν αλλά από πολλούς άνδρες
και όχι από ένα σταφύλι αλλά από πολλά φυτά:
δεν είναι μια σταγόνα αλλά πολλά ποτάμια:
όχι ένας καπετάνιος, αλλά πολλές μάχες.
και αν ήταν να πέσει η Κούβα θα πέφταμε όλοι μαζί
και θα ερχόμασταν να τη σηκώσουμε,
και αν ανθίσει με όλα τα λουλούδια της
θα ακμάσει με το δικό μας νέκταρ.
της Κούβας από τα χέρια σου απελευθερωμένη
θα βρουν μπροστά τους τις γροθιές των ανθρώπων,
θα βγάλουμε έξω τα θαμμένα όπλα μας:
να σώσουν την πολυαγαπημένη μας Κούβα.
Ο Pablo Neruda [1904-1973] ήταν χιλιανός ποιητής, διπλωμάτης και πολιτικός. Έλαβε το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας το 1971 και υπηρέτησε ως γερουσιαστής, ως μέλος του χιλιανού κομμουνιστικού κόμματος. Κατά τη διάρκεια της ζωής του, έκδωσε σχεδόν σαράντα τόμους ποίησης.
|
Pablo Neruda recita uno de sus poemas dedicados a Cuba
|
“To defend our beloved Cuba.” The closing line of this poem from the great Chilean communist and surrealist writer Pablo Neruda rather sums up how working and oppressed people – in Latin America and around the world – are feeling in the wake of Fidel Castro’s death. There is a lot to say about Castro the man, but it is far less important than the Cuban Revolution he helped lead, build and maintain for more than fifty years against the outside pressures of American empire.
Facts are facts, and the fact is that Cuba has universal healthcare and a literacy rate that is enviable by any standard. Its cultural policy during the 1960s and 70s – one that strove to eliminate the profit motive from the arts and put humanistic innovation at its center – was a point of reference for artists, poets and musicians across Latin America. Compare this to Cuba’s Caribbean neighbors – routinely treated as one big free trade zone for US capital – and the poignancy is clear. It is why Castro remained, despite so many valid and vociferous criticisms we might make of him from the Left, a symbol of self-determination and anti-imperialism. His death highlights an open question; not so much about Castro himself or even his own personal legacy, but of what will ultimately become of the “cup of wine,” the popular struggles and democratic dreams that Neruda describes. – Alexander Billet
* * *
Fidel, Fidel, los pueblos te agradecen
palabras en acción y hechos que cantan,
por eso desde lejos te he traído
una copa del vino de mi patria:
es la sangre de un pueblo subterráneo
que llega de la sombra a tu garganta,
son mineros que viven hace siglos
sacando fuego de la tierra helada.
Van debajo del mar por los carbones
y cuando vuelven son como fantasmas:
se acostumbraron a la noche eterna,
les robaron la luz de la jornada
y sin embargo aquí tienes la copa
de tantos sufrimientos y distancias:
la alegría del hombre encarcelado,
poblado por tinieblas y esperanzas
que adentro de la mina sabe cuando
llegó la primavera y su fragancia
porque sabe que el hombre está luchando
hasta alcanzar la claridad más ancha.
Y a Cuba ven los mineros australes,
los hijos solitarios de la pampa,
los pastores del frío en Patagonia,
los padres del estaño y de la plata,
los que casándose con la cordillera
sacan el cobre de Chuquicamata,
los hombres de autobuses escondidos
en poblaciones puras de nostalgia,
las mujeres de campos y talleres,
los niños que lloraron sus infancias:
esta es la copa, tómala, Fidel.
Está llena de tantas esperanzas
que al beberla sabrás que tu victoria
es como el viejo vino de mi patria:
no lo hace un hombre sino muchos hombres
y no una uva sino muchas plantas:
no es una gota sino muchos ríos:
no un capitán sino muchas batallas.
Y están contigo porque representas
todo el honor de nuestra lucha larga
y si cayera Cuba caeríamos,
y vendríamos para levantarla,
y si florece con todas sus flores
florecerá con nuestra propia savia.
Y si se atreven a tocar la frente
de Cuba por tus manos libertada
encontrarán los puños de los pueblos,
sacaremos las armas enterradas:
la sangre y el orgullo acudirán
a defender a Cuba bienamada.
Fidel, Fidel, the people are grateful
for words in action and deeds that sing,
that is why I bring from far
a cup of my country’s wine:
it is the blood of a subterranean people
that from the shadows reaches your throat,
they are miners who have lived for centuries
extracting fire from the frozen land.
They go beneath the sea for coal
but on returning they are like ghosts:
they grew accustomed to eternal night,
the working-day light was robbed from them,
nevertheless here is the cup
of so much suffering and distances:
the happiness of imprisoned men
possessed by darkness and illusions
who from the inside of mines perceive
the arrival of spring and its fragrances
because they know that Man is struggling
to reach the amplest clarity.
And Cuba is seen by the Southern miners,
the lonely sons of la pampa,
the shepherds of cold in Patagonia,
the fathers of tin and silver,
the ones who marry cordilleras
extract the copper from Chuquicamata,
men hidden in buses
in populations of pure nostalgia,
women of the fields and workshops,
children who cried away their childhoods:
this is the cup, take it, Fidel.
It is full of so much hope
that upon drinking you will know your victory
is like the aged wine of my country
made not by one man but by many men
and not by one grape but by many plants:
it is not one drop but many rivers:
not one captain but many battles.
And they support you because you represent
the collective honor of our long struggle,
and if Cuba were to fall we would all fall,
and we would come to lift her,
and if she blooms with flowers
she will flourish with our own nectar.
And if they dare touch Cuba’s
forehead, by your hands liberated,
they will find people’s fists,
we will take out our buried weapons:
blood and pride will come to rescue,
to defend our beloved Cuba.
Pablo Neruda (1904 – 1973) was a Chilean poet, diplomat and politician. He received the Nobel Prize for Literature in 1971 and served as a senator as a member of the Chilean Communist Party. During his life, he published almost forty volumes of poetry.
http://www.redwedgemagazine.com/online-issue/poem-for-fidel-castro-song-of-protest
https://moorbey.wordpress.com/2016/11/29/poem-for-fidel-castro-song-of-protest/?wref=pil
