Ποίημα για τον Φιντέλ Κάστρο από τον Πάμπλο Νερούδα [Τραγούδι Διαμαρτυρίας] – POEM FOR FIDEL CASTRO (SONG OF PROTEST) November 28, 2016 Pablo Neruda

Fidel Castro with Chilean President Salvador Allende

»Να υπερασπιστούν την πολυαγαπημένη μας Κούβα». Η κατακλείδα αυτού του ποιήματος από τον μεγάλο χιλιανό κομμουνιστή και σουρεαλιστή συγγραφέα Πάμπλο Νερούδα μάλλον συνοψίζει το πως οι εργαζόμενοι και καταπιεσμένοι άνθρωποι – στη Λατινική Αμερική και σε όλο τον κόσμο – αισθάνονται στον απόηχο του θανάτου του Φιντέλ Κάστρο. Μπορούν να ειπωθούν πολλά για τον άνθρωπο Κάστρο, αλλά είναι μακράν λιγότερο σημαντικό σε σχέση με την Κουβανική Επανάσταση την οποία βοήθησε, ηγήθηκε αυτής, έχτισε και διατήρησε για πάνω από 50 χρόνια ενάντια στις εξωτερικές πιέσεις της Αμερικανικής αυτοκρατορίας.

Τα γεγονότα είναι γεγονότα, και το γεγονός είναι ότι η Κούβα έχει καθολικό σύστημα υγείας και ένα ποσοστό αλφαβητισμού τα οποίαν είναι αξιοζήλευτα από οποιοδήποτε πρότυπο. Η πολιτιστική πολιτική της στην διάρκεια της δεκαετίας ’60-΄70 – η οποία αγωνίστηκε να εξοντώσει το κίνητρο κέρδους από τις τέχνες, τοποθετώντας ανθρωπιστική καινοτομία στο επίκεντρο – ήταν ένα σημείο αναφοράς για καλλιτέχνες, ποιητές και μουσικούς πέραν της Λατινικής Αμερικής. Συγκρίνετε το με τους γείτονες της Κούβας στην Καραϊβική – οι οποίοι συνήθως αντιμετωπίζονται ως μια μεγάλη ελεύθερη ζώνη εμπορίου για το US κεφάλαιο – και η δηκτικότητα είναι ξεκάθαρη.

Γι αυτό το λόγο ο Castro παρέμεινε, παρόλες τις βάσιμες και κραυγαλέες κριτικές που ίσως του ασκούμε από την Αριστερά, ένα σύμβολο αυτοκαθορισμού και αντί-ιμπεριαλισμού. Ο θάνατος του δίνει έμφαση σε μια ανοικτή ερώτηση: όχι τόσο για τον Castro καθεαυτό ή την προσωπική κληρονομιά του, αλλά για το τι τελικά θα γίνει το »κύπελλο με το κρασί», οι δημοφιλείς αγώνες και τα δημοκρατικά όνειρα τα οποία περιγράφει ο Neruda.

Alexander Billet

Φιντέλ, Φιντέλ, οι λαοί είναι ευγνώμονες
για τα λόγια της δράσης και τα κατορθώματα τραγουδούν,
γι αυτό από μακριά σου φέρνω
ένα κύπελλο  με κρασί της χώρας μου:
είναι το αίμα υπόγειων λαών
που μέσα απ’ τις σκιές φτάνει στο λαιμό σου,
είναι οι ανθρακωρύχοι που ζουν εδώ κι αιώνες
αντλώντας  φωτιά από την παγωμένη γη.

Πηγαίνουν κάτω από τη θάλασσα για άνθρακα
και όταν επιστρέφουν είναι σαν φαντάσματα:
μεγάλωσαν συνηθίζοντας το αιώνιο σκοτάδι,

η εργασία στο φως της ημέρας τους εκλάπει ,
παρόλα αυτά  εδώ είναι το κύπελλο
με πολύ πόνο και αποστάσεις:
η ευτυχία φυλακισμένων ανδρών,
που τους έχει καταλάβει σκοτάδι κι αυταπάτες
οι οποίοι μέσα απ’ τα μεταλλεία αντιλαμβάνονται
την άφιξη της άνοιξης και τα αρώματα της
γιατί γνωρίζουν ότι ο Άνθρωπος αγωνίζεται
για να φτάσει σε μια επαρκή καθαρότητα .

Και η Κούβα αναγνωρίζεται από τους ανθρακωρύχους του νότου,
τους μοναχικούς γιούς της πάμπα,
τους βοσκους του κρύου στην Παταγονία,
από τους  πατεράδες από κασσίτερο και ασήμι,
από αυτούς που έχουν παντρευτεί τις κορδιλλιέρες
εξάγοντας τον χαλκό από την Chuquicamata, από άνδρες κρυμμένους σε λεωφορεία
σε πληθυσμούς αγνής νοσταλγίας,

γυναίκες των χωραφιών και των εργαστηρίων,
παιδιών που ξόδεψαν σε κλάματα τα παιδικά τους χρόνια·
Αυτό είναι το κύπελλο, πάρ’ το, Fidel.

Είναι γεμάτο από πολύ ελπίδα την ώρα
που το πίνεις  θα ξέρεις τη νίκη σου
είναι σαν το παλιό κρασί της χώρας  μου
το οποίο δεν φτιάχνεται από έναν αλλά από πολλούς άνδρες
και όχι από ένα σταφύλι αλλά από πολλά φυτά:
δεν είναι μια σταγόνα αλλά πολλά ποτάμια:
όχι ένας καπετάνιος, αλλά πολλές μάχες.

Και σε υποστηρίζουν γιατί αντιπροσωπεύεις

την συλλογική τιμή και του δικού μας μακροχρόνιου αγώνα
και αν ήταν να πέσει η Κούβα θα πέφταμε όλοι μαζί
και θα ερχόμασταν να τη σηκώσουμε,
και αν ανθίσει με όλα τα λουλούδια της
θα ακμάσει με το δικό μας νέκταρ.

Και αν τολμήσουν να αγγίξουν το μέτωπο
της Κούβας από τα χέρια σου απελευθερωμένη
θα βρουν μπροστά τους τις γροθιές των ανθρώπων,
θα βγάλουμε έξω τα θαμμένα όπλα μας:

αίμα και η περηφάνια θα έρθουν
να σώσουν την πολυαγαπημένη μας Κούβα.

Ο Pablo Neruda [1904-1973] ήταν χιλιανός ποιητής, διπλωμάτης και πολιτικός. Έλαβε το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας το 1971 και υπηρέτησε ως γερουσιαστής, ως μέλος του χιλιανού κομμουνιστικού κόμματος. Κατά τη διάρκεια της ζωής του, έκδωσε σχεδόν σαράντα τόμους ποίησης.

CUBA APARECE PABLO NERUDA youtu.be Pablo Neruda recita uno de sus poemas dedicados a Cuba

“To defend our beloved Cuba.” The closing line of this poem from the great Chilean communist and surrealist writer Pablo Neruda rather sums up how working and oppressed people – in Latin America and around the world – are feeling in the wake of Fidel Castro’s death. There is a lot to say about Castro the man, but it is far less important than the Cuban Revolution he helped lead, build and maintain for more than fifty years against the outside pressures of American empire.

Facts are facts, and the fact is that Cuba has universal healthcare and a literacy rate that is enviable by any standard. Its cultural policy during the 1960s and 70s – one that strove to eliminate the profit motive from the arts and put humanistic innovation at its center – was a point of reference for artists, poets and musicians across Latin America. Compare this to Cuba’s Caribbean neighbors – routinely treated as one big free trade zone for US capital – and the poignancy is clear. It is why Castro remained, despite so many valid and vociferous criticisms we might make of him from the Left, a symbol of self-determination and anti-imperialism. His death highlights an open question; not so much about Castro himself or even his own personal legacy, but of what will ultimately become of the “cup of wine,” the popular struggles and democratic dreams that Neruda describes. – Alexander Billet

* * *

Fidel, Fidel, los pueblos te agradecen
palabras en acción y hechos que cantan,
por eso desde lejos te he traído
una copa del vino de mi patria:
es la sangre de un pueblo subterráneo
que llega de la sombra a tu garganta,
son mineros que viven hace siglos
sacando fuego de la tierra helada.
Van debajo del mar por los carbones
y cuando vuelven son como fantasmas:
se acostumbraron a la noche eterna,
les robaron la luz de la jornada
y sin embargo aquí tienes la copa
de tantos sufrimientos y distancias:
la alegría del hombre encarcelado,
poblado por tinieblas y esperanzas
que adentro de la mina sabe cuando
llegó la primavera y su fragancia

porque sabe que el hombre está luchando

hasta alcanzar la claridad más ancha.
Y a Cuba ven los mineros australes,
los hijos solitarios de la pampa,
los pastores del frío en Patagonia,
los padres del estaño y de la plata,
los que casándose con la cordillera
sacan el cobre de Chuquicamata,
los hombres de autobuses escondidos
en poblaciones puras de nostalgia,
las mujeres de campos y talleres,
los niños que lloraron sus infancias:
esta es la copa, tómala, Fidel.
Está llena de tantas esperanzas
que al beberla sabrás que tu victoria
es como el viejo vino de mi patria:
no lo hace un hombre sino muchos hombres
y no una uva sino muchas plantas:
no es una gota sino muchos ríos:
no un capitán sino muchas batallas.
Y están contigo porque representas
todo el honor de nuestra lucha larga
y si cayera Cuba caeríamos,
y vendríamos para levantarla,
y si florece con todas sus flores
florecerá con nuestra propia savia.
Y si se atreven a tocar la frente
de Cuba por tus manos libertada
encontrarán los puños de los pueblos,
sacaremos las armas enterradas:
la sangre y el orgullo acudirán

a defender a Cuba bienamada.

Fidel, Fidel, the people are grateful
for words in action and deeds that sing,
that is why I bring from far
a cup of my country’s wine:
it is the blood of a subterranean people
that from the shadows reaches your throat,
they are miners who have lived for centuries
extracting fire from the frozen land.
They go beneath the sea for coal
but on returning they are like ghosts:
they grew accustomed to eternal night,
the working-day light was robbed from them,
nevertheless here is the cup
of so much suffering and distances:
the happiness of imprisoned men
possessed by darkness and illusions
who from the inside of mines perceive
the arrival of spring and its fragrances

because they know that Man is struggling

to reach the amplest clarity.
And Cuba is seen by the Southern miners,
the lonely sons of la pampa,
the shepherds of cold in Patagonia,
the fathers of tin and silver,
the ones who marry cordilleras
extract the copper from Chuquicamata,
men hidden in buses
in populations of pure nostalgia,
women of the fields and workshops,
children who cried away their childhoods:
this is the cup, take it, Fidel.
It is full of so much hope
that upon drinking you will know your victory
is like the aged wine of my country
made not by one man but by many men
and not by one grape but by many plants:
it is not one drop but many rivers:
not one captain but many battles.
And they support you because you represent
the collective honor of our long struggle,
and if Cuba were to fall we would all fall,
and we would come to lift her,
and if she blooms with flowers
she will flourish with our own nectar.
And if they dare touch Cuba’s
forehead, by your hands liberated,
they will find people’s fists,
we will take out our buried weapons:
blood and pride will come to rescue,

to defend our beloved Cuba.

---

Pablo Neruda (1904 – 1973) was a Chilean poet, diplomat and politician. He received the Nobel Prize for Literature in 1971 and served as a senator as a member of the Chilean Communist Party. During his life, he published almost forty volumes of poetry.

http://www.redwedgemagazine.com/online-issue/poem-for-fidel-castro-song-of-protest

https://moorbey.wordpress.com/2016/11/29/poem-for-fidel-castro-song-of-protest/?wref=pil

Αβάνα: το Λιοντάρι πέθανε. Ας χορεύουν τα τσακάλια, αυτός πάντα θα είναι Λιοντάρι κι αυτοί πάντα τσακάλια – L’Avana, 25 novembre 2016: Il Leone è morto. Danzino pure gli sciacalli, lui sarà per sempre Leone e loro sempre sciacalli

HASTA SIEMPRE FIDEL!(Cellula PCL Michelin, Κύτταρο του PCL της Michelin )

Δεν έφτασαν 638 απόπειρες για να σκοτώσουν τον Φιντέλ Κάστρο Ρους, τον lider maximo, comandante, διοικητή της Κουβανικής Επανάστασης, ο οποίος έσβησε σήμερα (στα μούτρα τους), στην ηλικία των 90 χρόνων στο κρεβάτι του, περιτριγυρισμένος από τους ανθρώπους του στο νησί του. Δικοί του όχι λόγω ιδιοκτησίας, δικοί του γιατί πάντα ήταν ένα μαζί τους, κι όλοι εκείνοι πάντα σ’ αυτόν αναγνωρίζονταν.

Non sono serviti 638 attentati per uccidere Fidel Castro Ruz, il lider maximo, comandante in capo della Rivoluzione Cubana, si è spento oggi (alla faccia loro), a 90 anni nel suo letto, circondato dalla sua gente nella sua isola.
Sue non perché di proprietà, sue perché ne ha sempre fatto parte, ed esse in lui si sono sempre riconosciute.

Ο Φιντέλ ήταν ο τελευταίος μεγάλος επαναστάτης, όχι μάρτυρας αλλά πρωταγωνιστής της αντιιμπεριαλιστικής επανάστασης, αυτής που ακόμη και σήμερα δημιουργεί έναν τεράστιο φόβο σε όλο τον κόσμο του καπιταλισμού, σε όλο τον παγκόσμιο καπιταλισμό, ο οποίος σε όλα αυτά τα χρόνια έχει κάνει ό, τι είναι δυνατόν, τα πάντα, για να την περιορίσει και να την καταστρέψει. Ο Φιντέλ πέθανε με το αυτοκρατορικό εμπάργκο ακόμα στη θέση του, αυτός είναι ο πραγματικός δολοφόνος του λαού της Κούβας, ο killer, αλλά που παρουσιάζεται με το πρόσωπο της πιο όμορφης δημοκρατίας στον κόσμο. Ο Φιντέλ είναι νεκρός, δίχως να σκύψει ποτέ το κεφάλι, αφού έχουν περάσει 10 πρόεδροι yankee που δεν ονειρεύτηκαν ποτέ να χαλαρώσουν την τανάλια σε αυτό το μικρό νησί που αντιστέκεται, αντίθετα μάλιστα έχτισαν ακόμη και την πιο διαβόητη φυλακή της ιστορίας, το Γκουαντάναμο, για να καμαρώνουν και να επιδεικνύουν τις πεποιθήσεις τους.

Fidel era l’ultimo grande rivoluzionario, non testimone ma protagonista della rivoluzione anti imperialista, quella che ancora oggi fa una paura tremenda a tutto il capitalismo mondiale, che in tutti questi anni ha fatto di tutto per confinarla e distruggerla.
Fidel è morto con l’embargo imperiale ancora in atto, il vero killer del popolo cubano, ma presentato con il volto della democrazia più bella del mondo.
Fidel è morto, senza chinare mai la testa, dopo che sono passati 10 presidenti yankee che non si sono mai sognati di allentare la morsa su quella piccola isola che resiste, anzi ci hanno persino costruito la prigione più infame della storia, Guantanamo, per ostentare il proprio credo.

Τώρα δεν είναι η ώρα για να ξεψαχνίσουμε τον Φιντέλ και την Κούβα, δεν είναι πραγματικά η ώρα, θα έρθουν καταλληλότερες ημέρες. Σήμερα γιορτάζουμε τον επαναστάτη, εκείνο τονν πραγματική, εκείνον που έφτιαξε η ίδια η ιστορία και έχει ήδη απαλλάξει, επειδή είναι μέρος αυτής, σε αντίθεση με τους δημοσιογράφους όπως ο Σαβιάνο οι οποίοι πλέον γράφουν ένα βιβλίο, σαν να ήταν ένα cinepanettone των Boldi και Ντε Σίκα. Αλλά ξέρετε: όταν ένα Λιοντάρι πεθαίνει πάντα τα τσακάλια πάνε για να γλεντήσουν επάνω στο πτώμα του. Αλλά αυτός παραμένει ένα Λιοντάρι και αυτού παραμένουν τα τσακάλια.

Ora non è il tempo di fare le pulci a Fidel e a Cuba, non è proprio il momento, verranno giorni più adatti. Oggi va celebrato il rivoluzionario, quello vero, quello che la storia ha già assolto, perché ne fa parte, a differenza dei giornalisti come Saviano che ormai scrivono un libro come se fosse il cinepanettone di Boldi e De Sica. Ma si sa: quando un Leone muore gli sciacalli vanno sempre a banchettare sul suo cadavere. Ma lui resta un Leone e loro restano degli sciacalli.

Troviamo adatte le parole di Eduardo Galeano per parlare oggi di Fidel, per salutarlo con tutto l’onore e il rispetto che merita, con quel motto che ha fatto battere e che continua a far battere milioni di cuori all’unisono, alzando un pugno chiuso al cielo: Hasta Siempre Comandate!

Βρίσκουμε κατάλληλα τα λόγια του Εντουάρντο Γκαλεάνο για να μιλήσουμε σήμερα για τον Φιντέλ, για να τον χαιρετήσουμε με όλη την τιμή και τον σεβασμό που του αξίζει, με εκείνο το σύνθημα που έχει κάνει να χτυπούν και που συνεχίζει να κάνει εκατομμύρια καρδιές να χτυπούν από κοινού με έναν ήχο, ενωμένες, ανεβάζοντας μια γροθιά στον ουρανό: Hasta Siempre Comandante!

Εντουάρντο Γκαλεάνο “Καθρέφτες”.

Οι εχθροί του λένε ότι ήταν ένας μη εστεμμένος βασιλιάς που μπέρδευε την ενότητα με την ομοφωνία. Και σ’ αυτό οι εχθροί του έχουν δίκιο.

Οι εχθροί του λένε πως εάν ο Ναπολέων είχε μια εφημερίδα όπως η Granma, κανένας Γάλλος δεν θα είχε μάθει την καταστροφή στο Βατερλό. Και σ’ αυτό οι εχθροί του έχουν δίκιο.

Οι εχθροί του λένε ότι άσκησε την εξουσία μιλώντας πολύ και ακούγοντας λίγο, γιατί είχε μάθε να ακούει περισσότερο ήχους παρά φωνές. Και σ’ αυτό οι εχθροί του έχουν δίκιο.

Αλλά υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν τα λένε οι εχθροί του

ότι δεν έβαλε ποτέ στα βιβλία της ιστορίας το γεγονός ότι πρόταξε στο στήθος του στις σφαίρες των εισβολέων,

ότι αντιμετώπισε τυφώνες ως ίσος προς ίσο, τυφώνας προς τυφώνα,

ότι επέζησε από 637 απόπειρες κατά της ζωής του,

ότι η μεταδοτική ενέργειά του ήταν καθοριστική στο να βγει η χώρα του από το καθεστώς της αποικίας,

και δεν ήταν από την κατάρα του Εωσφόρου ή θαύμα του Θεού ότι η νέα χώρα κατάφερε να επιζήσει από δέκα Αμερικανούς προέδρους, οι οποίοι είχαν φορέσει ήδη την πετσέτα στο λαιμό και ήταν έτοιμοι να τον φάνε με το μαχαιροπήρουνο.

Και οι εχθροί του δεν αναφέρουν ποτέ ότι η Κούβα είναι μια σπάνια χώρα που δεν ανταγωνίζεται μαζί τους για το Παγκόσμιο Κύπελλο Doormat.

Και δεν λένε ότι η επανάσταση, η οποία τιμωρείται για το έγκλημα της αξιοπρέπειας, είναι αυτό που κατάφερε να είναι και όχι αυτό που ευχόταν να γίνει. Ούτε λένε ότι το τείχος που χωρίζει την επιθυμία από την πραγματικότητα έγινε ψηλότερο και πιο φαρδύ εξαιτίας του ιμπεριαλιστικού εμπάργκο, το οποίο πνίγει τη δημοκρατία κουβανέζικου στιλ- μια στρατιωτικοποιημένη κοινωνία- και γέννησε τη γραφειοκρατία, πάντα έτοιμη με ένα πρόβλημα για κάθε λύση, δίνοντάς της τα άλλοθι που απαιτούνται για να δικαιολογεί και να διαιωνίζει τον εαυτό της.

Και δεν λένε ότι παρά όλη τη θλίψη, παρά την εξωτερική επιθετικότητα και την εσωτερική αυθαιρεσία, αυτό το λυπημένο και πεισματάρικο νησί έχει γεννήσει τη λιγότερο άδικη κοινωνία στη Λατινική Αμερική.

Και οι εχθροί του δεν λένε ότι αυτό το κατόρθωμα ήταν το αποτέλεσμα της θυσίας του λαού της, καθώς επίσης και της πεισματάρικης θέλησης και της παλιομοδίτικης αίσθησης της τιμής του ιππότη που πάντα πολέμησε στο πλευρό των ηττημένων, όπως ο διάσημος συνάδελφός του στα πεδία της Καστίλης.

Eduardo Galeano,”Specchi”

I suoi nemici dicono che è stato un re senza corona e che ha confuso l’unità con l’unanimità.E in questo i suoi nemici hanno ragione.
I suoi nemici dicono che se Napoleone avesse avuto un giornale come il “Gramma”, nessun francese sarebbe stato messo al corrente del disastro di Waterloo.
E in questo i suoi nemici hanno ragionen
I suoi nemici dicono che esercitò il potere parlando molto e ascoltando poco, perchè era più abituato agli echi che alle voci.
E in questo i suoi nemici hanno ragione.
Però i suoi nemici non dicono che non fu per posare davanti alla Storia che mise il petto di fronte ai proiettili quando venne l’invasione,
che affrontò gli uragani da uguale a uguale, da uragano a uragano, che sopravvisse a seicento trentasette attentati, che la sua contagiosa energia fu decisiva per convertire una colonia in una patria e che non fu nè per un artificio del Demonio nè per un miracolo di Dio che questa nuova patria ha potuto sopravvivere a dieci presidenti degli Stati Uniti, che avevano il tovagliolo al collo per mangiarla con coltello e forchetta.
E i suoi nemici non dicono che Cuba è uno dei pochi paesi che non compete per la Coppa del Mondo dello Zerbino.
E non dicono che questa rivoluzione, cresciuta nel castigo, è quello che ha potuto essere e non quello che avrebbe voluto essere. Nè dicono che in gran parte il muro tra il desiderio e la realtà si fece sempre più alto e più largo grazie al blocco imperiale, che affogò lo sviluppo della democrazia cubana, obbligò la militarizzazione della società e concesse la burocrazia, che per ogni soluzione tiene un problema, l’alibi per giustificarsi e perpetuarsi.
E non dicono che considerando tutte le afflizioni, considerando le aggressioni esterne e l’arbitrarietà interna, questa isola rassegnata però testardamente allegra ha generato la società latino-americana meno ingiusta.
E i suoi nemici non dicono che questa impresa fu opera del sacrificio del suo popolo, però anche fu opera dell’ostinata volontà e dell’antiquato senso dell’onore di questo cavaliere che sempre combattè per i vinti, come quel suo famoso collega dei campi di Castilla.

https://maddalenarobinblog.wordpress.com/2016/11/27/lavana-25-novembre-2016-il-leone-e-morto-danzino-pure-gli-sciacalli-lui-sara-per-sempre-leone-e-loro-sempre-sciacalli/