ΤΤ. χόρεψες πάνω στο φτερό του καρχαρία – 14

Είναι απαραίτητη η δημιουργία της καινούριας συλλογικότητας που θα ενώσει τα ανά την χώρα εγχειρήματα και τις δομές όλου του χώρου που κινείται στην επαναστατική λογική, και η πρόταση που κάνει ο blackblocknoname για την δημιουργία ενός Δικτύου των Αυτόνομων Μαχητικών Κοινοτήτων,όλων αυτών που φανταζόμαστε έναν άλλο κόσμο, που επιθυμούμε και βιώνουμε μια διαφορετική καθημερινότητα, που κτίζουμε διαφορετικές σχέσεις, που δίνουμε μικρές και μεγάλες μάχες ενάντια στην βαρβαρότητα που μας περιβάλει, που εμείς πρέπει να φτιάξουμε μιας και κανείς δεν θα το κάνει για μας, όπως χαρακτηριστικά λέει, με βρίσκει απολύτως σύμφωνο.

Είμαι με αυτούς όλους που θέλουν να κάνουν το πήδημα προς τα εμπρός, πέρα από τη μιζέρια της σύγχρονης πραγματικότητας. Με αυτούς που θέλουν ν’ αφήσουν το στίγμα τους στο σήμερα, για να είναι σημάδι και μήνυμα για τους επόμενους.

Η εξέλιξη, οι ‘ανέσεις’ εμπόδισαν μέχρι και σταμάτησαν την εσωτερική αναζήτηση.
Η ψυχή χωρίς τροφή μαραίνεται.Σήμερα τις απαντήσεις τις δίνει η TV και καμιά φορά οι επαίοντες. Μόνο που αυτοί είναι πολύ ‘ειδικοί’,μερικοί, τμηματικοί, γνωρίζουν κάτι συγκεκριμένο.
Δεν υπάρχει φιλοσοφία και αυτό είναι πισωγύρισμα.
Αυτός ο πολιτισμός πρέπει να καταστραφεί για να υπάρξει αναγέννηση! Όσο το γρηγορότερο τόσο καλύτερα γιατί παραείμαστε στάσιμοι.

Μόνο η επιστήμη τρέχει, κι αυτήν την έχουν καταντήσει εμπόρευμα.
Φτιάχνουμε και καταναλώνουμε εμπορεύματα, αυτό ήμαστε μόνο.
Ο πολιτισμός έχει σταματήσει στους αρχαίους λαούς. Από τότε όλα επαναλαμβάνονται.
Τα πάντα ρέουν..
Σήμερα όμως ο κόσμος φοβάται την ροή, είναι στάσιμος, αυτό είναι θάνατος.
Γι αυτό πρέπει να καταστραφεί το υπάρχον για να ξεπεταχτεί το νέον.
‘Πόλεμος πατήρ πάντων.’

Και όσο υπάρχουν καταπιεστές θα υπάρχει πόλεμος, πίσω και από οποιονδήποτε μανδύα και αν κρύβουν αυτόν τον πόλεμο. [Τέλος της ιστορίας – τέλος στην πάλη των ιδεολογιών, Φουκουγιάμα][ ή σύγκρουση πολιτισμών, Χάντινγκτον.] Όσο υπάρχει καταπίεση θα υπάρχει Αντίσταση, πάλη, ανυπακοή, επανάσταση.

Ας μιλήσουμε λίγο για υποκρισία. Έχω στο σπίτι ένα βιβλίο που αναφέρεται σε Σολωμό, Κάλβο, έπεσε καθαρισμός στη βιβλιοθήκη και οι τόμοι αραδιάστηκαν στο δωμάτιο. Θυμήθηκα λοιπόν τα περί του ‘Ύμνου στην ελευθερία που είναι ο ύμνος στην βία που έφερε την λευτεριά. Αναφέρεται στο πόσο αίμα χύθηκε για να μπορώ να γράφω αυτά τα κείμενα και εσείς να τα διαβάζετε. Ύμνος στην απελευθερωτική βία. Αναρωτιέμαι λοιπόν γιατί να επιτρέπεται η χρήση της βίας για να ελευθερώνονται οι άνθρωποι από κάποιους καταπιεστές και όχι από κάποιους άλλους;Έχουμε διαχωρισμό των καταπιεστών σε ‘καλούς’ και σε ‘κακούς’; Kαι ποιος αποφασίζει γι αυτό ;

Άσε που την απελευθέρωση από τους Τούρκους οι κοτσαμπάσηδες δεν την ήθελαν μιας και τους χαλούσε τη μάσα, άσχετα εάν αργότερα την χρησιμοποίησαν για να ανανεώσουν τα προνόμιά τους καθιστάμενοι νέοι φεουδάρχες! Οι τσιφλικάδες και η εκκλησία το ίδιο. Δεν είναι λοιπόν η επανάσταση μοναχά εθνικοαπελευθερωτική, και κοινωνική είναι! Ίσως η μοναδική στιγμή στην παγκόσμια ιστορία που ένα απελευθερωτικό κίνημα να συνδυάζει και τις δύο αυτές συνθήκες! Έτσι λέγουν τουλάχιστον αυτοί που έχουν μελετήσει διεξοδικά το θέμα, ερευνώντας πηγές από διάφορες πλευρές, όχι μονόπατα δηλαδή, καθεστωτικά.
Δυστυχώς κατέληξε σε μία από τα ίδια.

Για να γίνει επανάσταση χρειάζονται τόσο οι αντικειμενικές όσο και υποκειμενικές συνθήκες. Για να εξηγούμαι : να υπάρχει ένα κομμάτι της κοινωνίας ήδη έτοιμο για την καινούρια κατάσταση, να μπορεί και να θέλει να την στηρίξει, να είναι δηλαδή αναγκαία για την προκοπή τους κατάσταση.
Να υπάρχει συγχρόνως και η θέληση και η δυνατότητα να προχωρήσει η διαδικασία της απελευθέρωσης, η βούληση, η οργάνωση δηλαδή αυτού του κινήματος.
Πρέπει λοιπόν οι επαναστάτες να δουλεύουμε για την ανάπτυξη αμφότερων των προϋποθέσεων.

Ήμουν ανέκαθεν κοινωνικός, ας μου επιτραπεί η έκφραση, από ιδιοσυγκρασίας λοιπόν κοντύτερα στους ‘κοινωνιστές’. Αυτούς δηλαδή που μέσα στον κόσμο και τα κινήματα πάλευαν για αυτών την ‘ανάπτυξη’ την κοινωνικοπολιτική, και όχι τόσο κοντά στην οργάνωση.Δεν θα είναι ποτέ δυνατό να γίνει επανάσταση που να αλλάξει τα δεδομένα χωρίς να αναπτυχθούν όμως και οι δύο προϋποθέσεις. Πάντα μου άρεσε να βρίσκομαι μέσα στις καταστάσεις, βέβαια με τα χρόνια έχω κλειστεί πολύ και μου αρέσει η ησυχία της μοναξιάς, μου αρέσει όμως και η βαβούρα καμιά φορά.
Πάντως σίγουρα ανάμεσα σε αυτές τις δύο καταστάσεις- κατηγορίες θα πρέπει να υπάρχει σύγκλιση, ζεύξη. ΣΎΝΘΕΣΗ.

Ήμαστε χώρα σταυροδρόμι πολιτισμών και αυτό θα έπρεπε να εκμεταλλευτούμε, και γεωπολιτικά ακόμη.
Σημαίνει ότι ήμαστε κοσμοπολίτες και πολυπολιτισμικοί. Άσχετα εάν τώρα τελευταία κάποιοι στενόμυαλοι μιλούν για περιχαράκωση, μάλλον τα μυαλά τους πρέπει να έχουν φρακάρει.
Πατριωτισμός, για μένα, σημαίνει πολιτιστική κληρονομιά και η δική μας έχει συλλέξει από τα πάντα. Γιατί κι από εδώ μέσα έχουν περάσει για να μείνουν διάφοροι και εμείς έχουμε ταξιδέψει για να εγκατασταθούμε μόνιμα στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη!

Έχουν περάσει για να θρονιαστούν στο τέλος για τα καλά δεκάδες λαοί από αυτή την τόσο τυχερή ακριβώς γι αυτό το λόγο χώρα και την τόσο άτυχη συνάμα διότι δεν κατάφερε ίσως ποτέ, τα τελευταία χρόνια σίγουρα όχι, να εκμεταλλευτεί προς όφελός της αυτό το προνόμιο, που λείπει σε πολλούς. Και όταν μιλώ για οφέλη φυσικά και εννοώ κατάσταση προς όφελος του λαού της, που ας μη γελιόμαστε είναι με απλά λόγια ένα ‘μίγμα’ από όλους αυτούς που στην διάρκεια της ιστορίας ΕΝΩΘΗΚΑΝ για να δημιουργήσουν αυτό που ήμαστε σήμερα και απέχει παρασάγγας από αυτό που ήμασταν στα πολύ παλιά χρόνια. Κληρονομώ τον Αχιλλέα και τον Λεωνίδα, στο παράδειγμα όμως, γιατί μ’ αρέσει πως έζησαν, γιατί θα μου άρεσε να έχω κάτι από την δόξα και την ανδρεία τους. Το αίμα μου όμως με αυτών εδώ των μεγάλων, και όσων ήταν μαζί τους και κοντά τους για να μοιράζονται τις εμπειρίες και τα συναισθήματα ξέρω πως δεν γίνεται να έχει καμία σχέση.

Δεν γίνεται να αγαπούν τους ήρωες μου στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη, που είναι η μάνα όλων μας,και εγώ να κυνηγάω με μαχαίρια και λοστούς τα παιδιά τους που ήρθαν να βρουν εδώ άσπρη μέρα. Που νομίζουν πως θα βρουν άσπρη μέρα Είναι ντροπή και εξευτελισμός να ανοίγω κεφάλια και καρδιές όλων αυτών που εξυμνούν τους ήρωες μου.
Αντί λοιπόν να περιχαρακωνόμαστε και να δημιουργούμε ΦΡΑΚΤΕΣ στις καρδιές και τα μυαλά μας,ας ανοίξουμε τις καρδιές μας ΣΤΟΥΣ ΟΜΟΙΟΥΣ ΜΑΣ, ΑΣ ΑΝΟΊΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΉ ΚΑΙ ΤΑ ΦΤΕΡΆ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΤΆΞΟΥΜΕ ΜΑΚΡΙΆ ΑΠΌ ΤΗΝ ΜΙΣΑΛΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΥΦΛΟ ΜΙΣΟΣ.
Οι κτητικοί αγαπούν μονάχα την ’τσάντα’ με το χρήμα, δεν υπάρχει γι αυτούς πατρίδα.

Και ξέρω επίσης πως η ιστορία μπορεί να κάνει και κύκλους, πίσω όμως δεν γυρίζει, μόνο του βλάκα το μυαλό γυρίζει πίσω, είναι γνώρισμά του αυτό.Η παρελθοντολογία είναι επιστήμη μόνο για αυτούς που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα
Για να αποκρύψει ο Χάντινκτον πως οι άνθρωποι για τα δικαιώματά τους παλεύουν και την ελευθερία, για να σιγοντάρει και τον Φουκουγιάμα που ανακάλυψε τάχατις πως οι ταξικοί πόλεμοι απέθαναν,έριξε την βόμβα του λέγοντας πως οι σύγχρονες διαμάχες πλανητικά θα γίνονται για τους πολιτισμούς. Και ξαναχώρισαν τους ανθρώπους,και τους βάζουν να σκοτώνονται για χάρη του Αλλάχ ή της φυλής, ενώ αυτοί [οι πλούσιοι καπιταλιστές] κάνουν γιορτή και μοιράζουν τη λεία, τα ιμάτια.

Ο καπιταλισμός είναι πλέον τελειωμένος,τον κρατούν στη ζωή με τεχνικά μέσα. Δεν προσφέρει πια τίποτα στην ανάπτυξη του ανθρώπου, καταστρέφει εκατομμύρια ανθρώπους για να την βγάλουν στον αφρό οι λίγοι. Δεν προσφέρει στην κοινωνική ανάπτυξη παρά μόνο δεινά. Είναι οριστικά τελειωμένος, χρόνια σας το κραυγάζει ο Ραφαηλίδης.
Βέβαια οι κοινωνικές αλλαγές δεν γίνονται από την μία μέρα στην άλλη, θα πάρει χρόνια αυτή η κολόνια, θα κρατήσει καιρό αυτή η διαδικασία, ξαναλέω πως μπορεί και να μη προλάβουμε εμείς να δούμε το καινούριο, χρόνια τώρα το οσφριζόμαστε όμως!

Κινητήριος δύναμη της ιστορίας είναι ο αγώνας ανάμεσα στους καταπιεσμένους και τους καταπιεστές τους. Όπως και να προσπαθήσουν να διαιρέσουν τους από κάτω οι Κύριοί τους, ΌΠΩΣ ΚΑΙ ΑΝ ΟΝΟΜΆΣΟΥΝ ΤΟ ΠΑΡΑΜΎΘΙ ΤΟΥΣ, Η ΑΝΑΖΉΤΗΣΗ Της ΚΟΙΝΩΝΙΚΉΣ ΔΙΚΑΙΟΣΎΝΗΣ ΘΑ ΚΙΝΕΊ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΏΠΟΥΣ.Κανείς δεν μπορεί να σταματήσει την κίνηση της ιστορίας! Ότι και να ψευτο βγάλει απ’ το μυαλό του,όπως και να το ψευτο αποκαλέσει αυτός που ενδιαφέρεται να συντηρήσει το υπάρχον!

1992 συγνώμη για την άμυνα Μαρία Δημητριάδη. ΑΝΕΜΟΛΟΓΙΟ
»Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε, είμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματα,
και επιτέλους σκασμός οι ρήτορες πολύ μιλήσαμε, στο εξής θα παίζουμε σ’ αυτό το θίασο μόνο ως φαντάσματα.
Κάτω οι σημαίες στις λεωφόρους που παρελάσαμε, άλλαξαν λέει τ’ ανεμολόγια και οι ορίζοντες,
μας κάνουν χάρη που μας ανέχονται και που γελάσαμε
τώρα δημόσια θα έχουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες.
Βγήκαν δελτία και επισήμως ανακοινώθηκε, είμαστε λάθος μες στο κεφάλαιο του λάθος λήμματος
ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανα τονώθηκε, και οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος.
Δήλωσε η τσούλα η ιστορία ότι γεράσαμε, τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικα,
όνειρα ξένα ράκη αλλότρια ζητωκραυγάσαμε ,και τώρα εισπράττουμε απ’ την εξέδρα μας βροχή δεκάρικα.
ΞΈΣΚΙΣΕ Η ΠΌΡΝΗ Η ΙΣΤΟΡΊΑ ΑΡΧΑΊΑ ΟΡΆΜΑΤΑ, ΤΏΡΑ ΓΙΑ ΣΈΡΒΙΣ ΜΑΣ ΞΑΠΟΣΤΕΛΝΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΧΑΜΟΜΗΛΟ,
την παρθενιά της επανορθώσαμε σφιχτά με ράμματα,
την κουβαλήσαμε και μας κουβάλησε στον ανεμόμυλο».
ΘΑΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ ΚΩΣΤΑΣ ΤΡΙΠΟΛΙΤΗΣ.

εργατική αυτονομία  2 Guizzardi

Η πάλη των τάξεων κινεί την ιστορία, ο αγώνας ενάντια στην εκμετάλλευση, άλλο τόσο σημαντικός επίσης ο αγώνας για ελευθερία και αυτονομία. Αυτά αλληλοσυμπληρώνονται. Σίγουρα σημαντικό το γουργούρισμα της κοιλιάς, το ξαναείπαμε, και η ανάγκη για κοινωνική δικαιοσύνη και δικαιότερη κατανομή, διανομή του πλούτου – το κοινωνικό κράτος – αλλά ακόμη σπουδαιότερη η ανάγκη να στέκεσαι στα πόδια σου ανεξάρτητα από τις χίλιες δυο κοινωνικές συμβάσεις. Όχι να πρέπει να γίνεις κομματικός για να προχωρείς, ή να τα χεις καλά με τον παπά της ενορίας, ή το τάδε στέλεχος κλπ.
Ζούσε και βασίλευε η σύγχρονη φεουδαρχία στην Ιταλία του τότε, όπως και στην Ελλάδα του σήμερα και του χθες.

Και για να ξανάρθουμε στο σήμερα, τρεις είναι οι προτάσεις για τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει το κίνημα αυτή τη στιγμή.
Α. Ο πρώτος μιλά για την γενικευμένη απεργία, την πλήρη αποχή από τα πάντα, καταναλωτισμό, εργασία, γενικευμένη παύση πληρωμών, πλήρη αποχή από το καθημερινό γίγνεσθαι, όσο φυσικά αυτό είναι δυνατό για τον καθένα. Μιας και οτιδήποτε άλλο έχει επιχειρηθεί μέχρι σήμερα έχει υποστεί ήττα οπότε δεν ωφελεί σε τίποτα να ξανα διαβούμε τον ίδιο δρόμο. Ζητά 20 ώρες εργασία και εγγυημένο κοινωνικό μισθό [από τους Negri και Hardt, οι οποίοι στο βιβλίο τους για την ‘Αυτοκρατορία’ ζητούν αυτά τα πράγματα]. Θέλω επίσης να προσθέσω πως από τη δεκαετία του 70 ακόμη, πάγιο αίτημα της εργατικής αυτονομίας ήταν το 35ωρο.

Β. Στη δεύτερη πρόταση υπάρχει η παραδοχή της αποτυχίας στους τρόπους με τους οποίους επιχειρήθηκε η ανατροπή,υπάρχει επίσης η παραδοχή της μεγάλης παρακαταθήκης που άφησαν πίσω τους οι αγώνες που έγιναν, σε μια διαδρομή που ξεκινά στο τέλος της προηγούμενης χιλιετίας με αρχές αυτής που διανύουμε και ξεκίνησε με τις κινητοποιήσεις, διεθνώς, ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, πέρασε από την εξέγερση του 2008 για να φτάσει στα κινήματα των πλατειών και στο σήμερα, στους αγώνες ενάντια στην βιαιότατη επίθεση στον λαό για την αναπαραγωγή του κεφαλαίου.

Αυτή λοιπόν η παρακαταθήκη που άφησαν οι αγώνες είναι οι αντιδομές που έχουν δημιουργηθεί όλα αυτά τα χρόνια στα κοινωνικά στρώματα και που προκαλούν ρωγμές στον καπιταλιστικό ιστό, στο οικοδόμημα του συστήματος. Καταλήψεις, συνελεύσεις γειτονιάς, απελευθέρωση δημόσιου χώρου από την καταστολή και τους πρεζέμπορους, παράκαμψη μεσαζόντων,ανταλλακτική και χαριστική οικονομία κλπ, μαζί με όλη την κουβέντα που έχει ανοίξει εδώ και καιρό για την αποανάπτυξη.
Εκατοντάδες ρωγμές που όσο πληθαίνουν, και αυτό είναι το ζητούμενο, θα μειώνουν την αντίσταση της αντίδρασης μέχρι να την καταστήσουν εντελώς άχρηστη και αδύναμη. Δεν αρνούνται την κοινωνική αντιβία αυτοί οι σύντροφοι,σε συνάρτηση με τις προσπάθειες της αντεπανάστασης να καταστείλει αυτές τις μορφές αυτοοργάνωσης και αγώνα.

Γ. Τρίτος είναι ο δρόμος της οργάνωσης της ένοπλης αντιπαράθεσης.
Πιστεύω πως χρειάζεται σύνθεση αυτών των τριών εμπειριών… μιας και κανείς δεν περισσεύει, μιας και όλοι χρειάζονται, η ζωή έχει διδάξει την σύνθεση!
Όλοι αυτοί που πραγματεύονται αυτά τα μεγάλα και σοβαρά θέματα θέλουν και ονειρεύονται χοντρά -χοντρά την ίδια κατάληξη. Ας μην αφήσουμε το μονοπάτι να τους χωρίσει, όλοι οι καλοί χωράνε έχουμε ξαναπεί!

Στον χαρακτήρα και στην ιδιοσυγκρασία και στις καταβολές και στο πως φτάσαμε μέχρις εδώ μπορεί να διαφέρουμε, έχουμε όμως όλοι αυτοί οι ‘ωραίοι δικοί μας’ που λέει ο ποιητής στην παράσταση που συνδυάστηκε με το τέλος της 7ετίας των συνταγματαρχών, όλοι εμείς λοιπόν μοιραζόμαστε το ίδιο όραμα. Να το κάνουμε πραγματικότητα λοιπόν κι ας αφήσουμε τις μιζεριές περί ‘τέλους της ιστορίας’!.
Οι κοινωνικές συνθήκες και η προσωπική συνθήκη σπρώχνει τον καθένα να διαλέξει το μονοπάτι που του ταιριάζει περισσότερο, φτάνει να το περπατήσει!

Και βέβαια,άλλο το να ζεις στη μεγαλούπολη και άλλο στο χωριό.
Στο μικρό μέρος, πολλές φορές, οι αντιθέσεις αμβλύνονται. Στο κέντρο είναι πιο οξυμένες, εκεί ο αγώνας για την επιβίωση είναι πιο τραχύς και άγριος.
Οι κοινωνικές σχέσεις στην επαρχία είναι πιο στενές, δεν έχουν διαρραγεί τόσο όσο στο κέντρο.

‘Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ’ τον κόσμο, εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο’

Η αλήθεια πάντως είναι πως η κατά μέτωπο στρατιωτική αντιπαράθεση με το κράτος στη σύγχρονη δύση έχει αποδειχθεί καταστροφική για τους προλετάριους!

Όσον αφορά τον εσωτερισμό τώρα.
Όσον αφορά τον δρόμο για την εσωτερική ‘γνωριμία’, ύστερα από χρόνια βιωματικής εμπειρίας, έχω να πω αυτά :
Οι πατέρες και οι νηπτικοί λένε πως την τελείωση, την θέωση οι άνθρωποι την επιτυγχάνουν με δύο τρόπους.
Ή τους δίδεται απευθείας με τη χάρη του Θεού, απροσδόκητα, απροειδοποίητα επειδή για κάποιον λόγο επιλέχθηκαν.
Ή εξ αιτίας των αγώνων και των έργων τους, των προσπαθειών τους.
Ύψιστη και δυσκολότερη των αρετών η διάκρισης. [ Άντε να καταλάβεις λοιπόν και να είσαι σίγουρος πως αυτό που ‘βιώνεις’ δεν είναι από τον πονηρό, και είναι η χάρις του Θεού ]. Ή δεν είναι αυθυποβολή.
Από την άλλη τεράστια αρετή το ταπεινό πνεύμα.

Όσα περισσότερα προσπαθείς λοιπόν και κάνεις τόσο περισσότερο κινδυνεύεις να σε υπερβεί το εγώ. Να σε ξεπεράσει, σε μπουρδουκλώνει διαρκώς.
Διαλέγω λοιπόν την ταπεινότητα, αφήνομαι με εμπιστοσύνη στο αύριο, στην αρμονία του Σύμπαντος, αφήνομαι. Και περιμένω. Με εμπιστοσύνη .Έχω εμπιστοσύνη.

Ακολουθώ τον δρόμο του γέροντος Παϊσίου, που μου τον μετέφερε χρόνια πριν ο καλός μου φίλος, κι ας μη συναντιόμαστε ποτέ, ο Βασίλης ο Μαρουλάς. Είπε λοιπόν ο γέροντας σε παρευρισκόμενους πιστούς στο καλυβάκι του πως τίποτα μεγαλύτερο από το ‘γεννηθήτω το θέλημά σου’ , δίχως όμως γογγυσμούς και διαμαρτυρίες για τα συμβάντα της καθημερινότητας, ένα απλούστατο ‘ας γίνει όπως νομίζεις’ φτάνει και περισσεύει για να βιώσεις αυτό που σου μέλλει, δίχως όμως παράπονο για τον δρόμο που παρεμβάλλεται ανάμεσα σε εσένα και αυτό.

Το ίδιο και το αυτό βρίσκω στη διδαχή του Κρισναμούρτι που με γοητεύει. Το ξανασυναντώ επίσης και στη διδαχή του Σιντάρτα, από τον μεγάλο Γερμανό, τον Έσσε, το ξαναβρίσκω στον Όσσο.
Ο ίδιος δρόμος άλλοι πολιτισμοί. Δεν είναι τυχαίο.
Παρατήρηση, ησυχία, υπομονή, εμπιστοσύνη.
Ότι έχουμε μέσα δεν είναι δικό μας,είναι βάρος, δημιουργήθηκε με τα χρόνια και μας εμποδίζει να βλέπουμε, να βλέπουμε με αθωότητα, να αντιλαμβανόμαστε. Δεν λέγονται αυτά, βιώνονται. Έχει δημιουργηθεί με τα χρόνια και μας φυλακίζει. ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΩΡΡΕΥΜΕΝΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΟΔΗΓΟΥΝ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΑΥΤΕΣ, Ή ΜΑΣ ΑΠΟΤΡΕΠΟΥΝ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΚΕΙΝΕΣ ΔΙΑΛΕΓΟΥΝ.
Υπάρχει μόνο είμαι, είναι αυταπάτη να θέλεις να γίνεις κάπως αλλιώς, αγωνίζεσαι και σπας τα μούτρα σου. Κάνε ειρήνη με τον εαυτό σου, αποδέξου τον και αμέσως θα έλθει η γαλήνη. Κι αν έχεις ακόμη καλές προθέσεις θα νιώσεις και την χάρη. Δεν μπορώ εγώ να σου πω ότι είναι από τον Θεό, αφήνω τους καιροσκόπους και τους κερδοσκόπους να το κάνουν.

σούφι

Το να προσπαθείς να φτιάξεις έναν άλλο εαυτό δημιουργεί σύγκρουση, η δράση θα φέρει οπωσδήποτε αντίδραση και ούτω κάθε εξής και δεν θα γαληνέψεις ποτές.Και πως θα ακούσεις αν δεν είσαι γαλήνιος; Πως θα δεις.; Θα περάσει μπροστά σου αλλά εσύ θα είσαι αλλού!!!
Το ‘θα ήθελα να είμαι έτσι’ θα φέρει σύντομα και το αντίθετο του. Και θα πηγαίνει λέγοντας.
Αφέσου λοιπόν με εμπιστοσύνη.
Γίνε σαν το ποτάμι, δεν σταματάει ποτέ την κίνησή του και είναι παντού την ίδια στιγμή.
Πάντα το ίδιο, πάντα διαφορετικό,την ίδια στιγμή που κοιτάζεις είναι άλλο!

Κυλάει. Όπως ο Ηράκλειτος λέει. Βλέπεις τι όμορφα ξαναγυρίζουμε στα γράμματά μας, να πω στα χώματα μας αν σας αρέσει καλύτερα. Δεν ξέρω.
Βλέπετε τι όμορφους κύκλους που κάνει η ζωή και η εμπειρία, από εδώ εκεί. Και πιο πέρα. Και ύστερα στη μήτρα! Γιατί η Μάνα είναι μία, με άπειρα παιδιά, που όλο τριγυρνάνε σε χορό για να καταλήξουν στην αγκαλιά Της,αργά ή γρήγορα! Με ένα γλυκό φιλί!
Έχω εμπιστοσύνη λοιπόν και κυλάω.
Παρατηρώ.

Και για να μη χάνομαι στους λαβυρίνθους του μυαλού μου παρατηρώ την αναπνοή μου. Κάνω έτσι καλό και στην υγεία μου,στην κυκλοφορία του αίματος που κυλάει κι αυτό καλύτερα όταν δεν σφιγγόμαστε από τα βάρη της καθημερινότητας. Χαλαρώνουν οι μύες και το κορμί.
Και περιμένω, με εμπιστοσύνη.
Και προσπαθώ να τρώω με μέτρο.
Και δεν τρελαίνομαι όταν δεν τα καταφέρνω.
Και συγχωρώ τον εαυτό μου και τους άλλους, όταν μπορώ.
Και το να ‘ξεφύγεις’ ανθρώπινο είναι.
Το κουβαλάμε.

Κανείς δεν είναι τέλειος.
Ας μη φοβόμαστε το λάθος.
‘Άσε με να κάνω λάθος, μη παριστάνεις τον σοφό, δεν μ’ αρέσουν οι σοφίες. Δεν γουστάρω να σωθώ.’ Δεν ξέρω αν το μετανιώσω. Θα φανεί στην πορεία. Η πορεία είναι που έχει όλο το ζουμί λέει και ο ποιητής !
Η σοφία βρίσκεται παντού.
Να σαι ανοικτός, όσο μπορείς.
Μπορείς.
Αρκεί.

1994 λένα παπά αδελφοί κατσιμίχα το δωμάτιο
»μες το κλειστό δωμάτιο μπορείς να βρεις ότι δεν τόλμησες ποτέ να ονειρευτείς
και ότι μέσα σου βαθιά αγάπησες κι όμως ποτέ δεν είδες να βγαίνει αληθινό,
όλα είναι εκεί, εκεί υπάρχουν όλα
μες το κλειστό δωμάτιο, όλα και τίποτα
αγάλματα θεών λησμονημένων και της Ελένης το πουκάμισο, όλα είναι εκεί κι άλλα πολλά, που κάποτε φαντάστηκες.
Ο φόβος του Χριστού στον κήπο της Γεθσημανή, τα βήματα της θλίψης του, της αίγλης του το φως
το αίμα των θυσιασμένων και οι χαμένοι στόχοι τους, το ψύχος το δριμύ των χωρισμών.
Το διαμαντένιο αηδόνι του βασιλιά της Κίνας σινιάλα από φάρους που σβηστήκαν
και μαγικά τοτέμ από άγνωστες φυλές
κι εφηβικά κορμιά και καλοκαίρια γαλανά θάνατοι και φωτιές κι αόρατη ομορφιά.
Αν έχεις μάτια να τα δεις, αν έχεις χέρια να τ’ αγγίξεις
μπορείς να βρεις κλειδί να ξεκλειδώσεις τη σιωπή τους
αρκεί να πας, ολάνοιχτος, γυρεύοντάς τα».

Κι το να ψάχνεις τον εαυτό σου δεν σημαίνει πως θα παρατήσεις τον κοινωνικό αγώνα. Αυτή τη ζωή γνωρίζουμε κι αυτή θα παλέψουμε να κάνουμε καλύτερη.

Μια επισήμανση τώρα. Σε όλες τις εκδηλώσεις τους τα καθεστωτικά κόμματα και τα φασιστικά μορφώματα με τους οπαδούς τους ανεμίζουν σύμβολα, ελληνικές σημαίες.
Είναι όλοι τους υπεύθυνοι για το χάλι, τον κατακερματισμό της ελληνικής κοινωνίας αυτοί που πουλάνε πατριωτισμό στο παζάρι της ψήφου και της ζωής. Πρώτο λοιπόν μειονέκτημα όσον αφορά τον στρατηγικό σχεδιασμό στο τραπέζι της Γεωπολιτικής για κόμματα και ηγεσίες [ συνταξιούχος των μυστικών υπηρεσιών ο γραμματέας του φασιστικού κόμματος, σας μοιάζουν για αντισυστημικοί είπατε; ]

Κατακερματισμός λοιπόν!
Είναι επίσης υπεύθυνοι για την καταβαράθρωση της οικονομίας η οποία στηρίζεται, η ετοιμόρροπη, από γεννήσεως αυτού του μορφώματος που ονόμασαν ελληνικό κράτος μόνο από δανεικά, με ότι αυτό συνεπάγεται πάλι στα ‘παιχνίδια’ των Γεωπολιτικών σχεδιασμών και στρατηγικής. ΜΕ ΣΥΝΕΊΔΗΣΗ δηλαδή δεν φτιάξαμε ποτές μια αυτάρκη να ζήσει και να προκόψει με τους ανθρώπους της χώρα. Άλλο τεράστιο ντεζαβαντάζ λοιπόν !
Είναι επίσης αυτοί οι ίδιοι που δεκαετίες τώρα έμαθαν στον νεοέλληνα να ξοδεύει περισσότερα από όσα παράγει – Τρίτη τρικλοποδιά για τους μελετητές Γεωστρατηγικής – όταν λοιπόν καταφέρνει να παράξει,πάντα είναι λιγότερα από αυτά που καταναλώνει!

Όλοι αυτοί λοιπόν μιλούν για πατριωτισμό, και μιλούν για αυτόν επίσης εκείνοι που χρόνια ολόκληρα πίνουν νερό στο όνομά τους, και τους στηρίζουν,και μας βγάζουν το λάδι. Βρε μαγκούρα που σας χρειάζεται !
Όσοι έχουν κυβερνήσει από γεννησιμιού του αυτόν τον πολύπαθο τόπο, για να μη πω και γι αυτούς που τους στηρίξανε, είναι ένοχοι εσχάτης προδοσίας. Με όλο τον θίασο σκιών βεβαίως. Τα υπόλοιπα τα ακούω βερεσέ !!!

 

συνεχίζεται

ΛΛ. στη χώρα του ποτέ…ή 11

»Σε αυτή την περίοδο υπήρχαν ήδη πράξεις που διεκδικούνταν απ’ τις Ομάδες και φαινόταν καθαρά ότι ο Μίκης ήταν μέσα σε μία δομή καλά καθορισμένη που διαρθρωνόταν μέσα στις ομάδες.
Μία παραπέρα προσπάθεια ανάμιξης ήταν ο προγραμματισμός μιας απαλλοτρίωσης στην οποία και η ομάδα μας θα έπρεπε να συμμετάσχει. Οι στόχοι μου υποδείχθηκαν από τον Μίκη και τον Νάκη, σε συνάντηση που είχαμε στον πρώτο όροφο της αρχιτεκτονικής σχολής. Δύο καταστήματα ρούχων και παπουτσιών στην οδό τάδε. Αυτοί θέλανε να σηκώσουμε πράγματα και χρήματα, εγώ έλεγα να αφήσουμε συμβολικό αντίτιμο.

Άλλη διαφορά. Αυτοί σκεφτόντουσαν να μπούνε μέσα λίγα άτομα, πολύ αποφασισμένα, που έπρεπε ν’ ακινητοποιήσουν υπαλλήλους και πελάτες με κολλητική ταινία. Εγώ έλεγα να γίνει μαζική είσοδος και να γίνει αυθαίρετη μείωση.
Κατέληξαν στη θέση μου γιατί διαφορετικά τους είπα πως δεν θα συμμετείχαμε.
Τα γκρούπ ήταν του Συσσιτίου, της Αρχιτεκτονικής και ένα επονομαζόμενο ‘Επιτροπή Νέων’.
Του Φοιτητικού Εστιατορίου είχε επικεφαλής τον Μίκη, εκείνο της Αρχιτεκτονικής τον Νάκη.
Άλλα γκρούπ με 70 έως 80 άτομα θα φρουρούσαν τις παρακείμενες περιοχές ώστε να δώσουν αφορμή για συμπλοκές πεζοδρομίου όπου θα επενέβαινε η αστυνομία.

Είμαστε επί τόπου με στόχο το κατάστημα ρούχων όταν ακούστηκε η φωνή πως οι άλλοι που δρούσαν στο μαγαζί με τα παπούτσια θα έκαναν απαλλοτρίωση με όλη την σημασία της λέξης και πως υπήρχαν και οπλισμένοι.
Αυτό προκάλεσε τη διακοπή της επιχείρησης.
Σε εκείνη την περίπτωση ο Μίκης και ο Νάκης είχαν κάνει λόγο για ομάδα ένοπλης κάλυψης, είπαν ότι σε περίπτωση ανάγκης θα ήταν σε θέση να σηκώσουν το επίπεδο της σύγκρουσης. Είδα στο Μπόργκο Αλμπίτσι για πρώτη φορά αυτόν που στη συνέχεια έμαθα ότι ονομαζόταν Κώστας, θυμάμαι έκανε βόλτες με ένα κορίτσι.»
‘Αυτά συμβαίνουν τον Νοέμβρη του ’77.
Επιδεινώθηκαν οι σχέσεις μας.

Έγιναν συζητήσεις και βγήκε προς τα έξω ότι στην ουσία τα γκρούπ στα οποία ήταν επικεφαλής ο Μίκης έδιναν πίστη για δυνατότητες της ομάδας μου οι οποίες στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν.
Πίστευαν δηλαδή πως ακόμη από την εποχή του Συνεχή Αγώνα είχαμε κρατήσει όπλα, εκρηκτικά,ντοκουμέντα αντιπληροφόρησης που παλαιότερα ανήκαν σε αυτόν και έμειναν σε εμάς μετά την διάλυσή του, όπως και μία ικανότητα στρατιωτικού τύπου [χρήση όπλων και εκρηκτικών.]
Όπως και το ότι είχαμε ικανότητα συσπείρωσης προσωπικοτήτων που ανήκαν στο κίνημα.
Η αλήθεια ήταν πως τίποτα από τα δύο δεν ίσχυε.
Γεννήθηκαν λοιπόν οι διαφωνίες και οι δυό τους πρότειναν να κρατούν επαφές όχι μόνο μ’ εμένα αλλά και με τους άλλους της ομάδας.
Οι άλλοι δεν συμφώνησαν.’

‘Μου ανέφεραν για την διοίκηση των ομάδων, εδαφική δομή που δρούσε σε όλη την πόλη. Έμαθα πως κάθε ομάδα έκφραζε έναν εκπρόσωπο στο εσωτερικό της διοίκησης. Ποτέ δεν έμαθα πόσες είναι οι ομάδες, ήξερα όμως πως η επιτροπή συσσιτίου έκφραζε δύο ομάδες και άλλες δύο η αρχιτεκτονική. Καθεμιά ομάδα αποτελούνταν από πέντε έως επτά άτομα. Πιστεύω πως μία ομάδα εκφραζόταν από την επιτροπή νέων. Μία ομάδα θεωρούνταν η δική μας,από την οποία ζητούσαν κάποιος να μπει στην διοίκηση των ομάδων, σύντροφος με πολιτική πείρα επαρκή, και προσωπικότητα με παρελθόν που να μην τον εξέθετε στην προσοχή των οργάνων της αστυνομίας.
Στην πραγματικότητα λοιπόν κανείς από εμάς δεν πήρε μέρος σε συγκέντρωση της διοίκησης γιατί είμαστε αρκετοί που είμαστε γνωστοί στην αστυνομία, μιας και οι λιγότερο γνωστοί δεν είχαν αρκετή πολιτική πείρα.

Βρήκαμε λοιπόν ένα σύστημα για να προωθηθεί η μέγιστη ομοιογένεια κατεύθυνσης ανάμεσα στην ομάδα μας και τις υπόλοιπες. Την μέρα που συγκεντρωνόταν η Διοίκηση εγώ φρόντιζα να μαζεύω το δικό μου γκρούπ. Έτσι ο Μίκης, ο Νάκης ή και οι δύο με συναντούσαν μόλις η συνάντησή τους τελείωνε, μου εξέθεταν τα θέματα που είχαν κουβεντιάσει και τις αποφάσεις που είχαν παρθεί, μου μετέφεραν τους προσανατολισμούς που πρόβαλαν μέσα στη Διοίκηση και στο εσωτερικό του γκρούπ μου, συζήτηση που συχνά έφερνε στο φως διαφορές δεμένες κατ’ ουσίαν με τον διαφορετικό τρόπο προεικόνισης των μεθόδων επίτευξης των στόχων.

Εγώ μετά εξέθετα στους συντρόφους μου τις λύσεις που είχαν υιοθετηθεί από την Διοίκηση, κι εμείς, παρόλο που εξασφαλίζαμε ένα επίπεδο αυτονομίας προσπαθούσαμε να γίνουμε όσο περισσότερο ομοιογενείς με τις κατευθύνσεις της διοίκησης.
Ο Νάκης μου είπε πως έπαιρνε μέρος στη Διοίκηση.
Ο Μίκης δεν μου το είπε ποτέ
αλλά ήταν φανερό ότι έπαιρνε μέρος κι αυτός γιατί αν μη τι άλλο ήταν πάντα σε θέση να μου διηγηθεί εκείνο που είχε συμβεί στις συναντήσεις της Διοίκησης, άσε που οι θέσεις του ενός και του άλλου ταυτίζονταν.
Οι συναντήσεις διεξήγοντο στις βάσεις των ομάδων αλλά ποτέ δεν γνώρισα καμιά από αυτές καθ’ όσον θα έπρεπε να μείνουν μυστικές σ’ όποιον δεν είχε μακριά αγωνιστική θητεία στις πιο σπουδαίες δομές των ομάδων.

Συναντούσα τον Μίκη κι τον Νάκη κάτω από τις καμάρες στην πλατεία ντέλλα Λιμπερτά και κάποια στιγμή με συνόδεψαν με το κόκκινο αυτοκίνητο του Μίκη που είχαν παρκαρισμένο στην οδό Πίππο Σπάνο.’
‘Τα γεγονότα για τα οποία μιλάμε φτάνουν λίγο πριν το τέλος του ’77.’

Μορούτσι, 1

‘Τότε άρχισαν να με προμηθεύουν με ντοκουμέντα που πολυγραφούντο στο Τορίνο με υπογραφή ‘Προλεταριακές Ομάδες Μάχης.’
‘Ιδιαίτερα θυμάμαι ένα που πραγματευόταν την δομή της ομάδας. Οι βασικές αρχές ήταν πως καθεμιά έπρεπε να είναι αυτάρκης και να διαθέτει τρεις βασικούς τομείς :
-έναν τεχνικό,επιμελητειακό
-έναν αντιπληροφοριακό και
-έναν επιχειρησιακό.
Ο πρώτος αφορούσε τον εξοπλισμό, την φύλαξη και την συσσώρευση των όπλων, των εκρηκτικών κλπ. Έπρεπε λοιπόν κάποιος να ειδικευτεί σε αυτά τα θέματα σε ένα κύκλο μαθημάτων. Εδώ επίσης είχε ανατεθεί και η μελέτη των συστημάτων παρακώλυσης των επικοινωνιών της αστυνομίας.

Ο δεύτερος τομέας έπρεπε να αποκτάει πληροφορίες για τις δυνάμεις της καταπίεσης και όχι μόνο, γινόταν αναφορά στο ‘κοινωνικό μπλόκ’, καταστηματάρχες ας πούμε που οπλίζονταν πχ.
Ο τρίτος προοριζόταν για την υλική εκτέλεση των επιχειρήσεων.
Η βάση φυλασσόταν από ένα μόνο άτομο και κάθε ομάδα διέθετε περισσότερες βάσεις. Άτομο πλατιά διαθέσιμο και πολιτικά έμπιστο.
Αναφέρονταν στους υποστηριχτές επαγγελματίες όπως γιατροί, δικηγόροι και παρόμοιοι
και προλετάριοι που κατοικούσαν στις λαϊκές συνοικίες.
Ένιωθαν τις προλεταριακές συνοικίες σαν απελευθερωμένα εδάφη
και φυσικά άλλο βάση εννοούμενη σαν αποθήκη υλικού και άλλο η βάση που το γκρούπ έκανε τις συναντήσεις του.
Η ομάδα μας ποτέ δεν κατάφερε να κάνει μια παρόμοια διάρθρωση’.
‘Υπήρξε ανάμεσά μας ένας χωρισμός καθηκόντων, σε θεωρητικό επίπεδο. Σε μένα ανατέθηκε εκείνο της αντιπληροφόρησης και το τεχνικο-επιμελητειακό, στον Φαίδωνα το επιχειρησιακό.’

Μιλά μετά για την έννοια διπολικότητας στην οποία αναφέρθηκε εκφράζοντας την σχέση ανάμεσα στην οργάνωση Πρώτη Γραμμή και των Προλεταριακών Ομάδων Μάχης.
Η πρώτη λειτουργεί στο ένοπλο κόμμα
οι δεύτερες στην επέκταση της πάλης των μαζών.
‘Προσθέτω ότι στην διοίκηση των ομάδων και σε κάθε μία ομάδα μπορούσαν να υπάρχουν μέλη της Π.Γ. με την διαφορά ότι αυτή τους η ιδιότητα παρέμενε άγνωστη στα άλλα μέλη της Διοίκησης ή της ομάδας’.
‘Πάντα από τον Μίκη και τον Νάκη πήρα το καθήκον να μελετήσω ένα οπλοπωλείο ή ένα μεγάλο συλλέκτη για να βρούμε όπλα αλλά μετά έφτασε εντολή που ακύρωσε την πρώτη γιατί όπλα είχαν πλέον αγοραστεί’.

‘Μετά μου ειπώθηκε από αυτούς τους δύο για μιά εκστρατεία που έπρεπε να πραγματοποιηθεί κατά της Χριστιανικής Δημοκρατίας και μου ανατέθηκε και στο γκρούπ μας να μελετήσουμε μία έδρα.
Με δύο τρόπους δρούσαμε
ή ταυτόχρονα σε πολλούς στόχους μιας ορισμένης κατηγορίας
ή κλιμακώνοντας τα σε διαφορετικές μέρες με μία τελική διεκδίκηση.
Αυτός ο δεύτερος ήταν περισσότερο λειτουργικός διότι εάν κάποιος συλλαμβάνονταν δεν θα γίνονταν η διεκδίκηση ώστε το γεγονός να φαίνεται πως μοιάζει με ατομική πρωτοβουλία και όχι από ομάδα. Άσε που ξεγελιόνταν έτσι και οι δυνάμεις της αστυνομίας που δεν θα περίμεναν περαιτέρω επεισόδια την επομένη κλπ.’
‘Δεν κάναμε τίποτα τελικά διότι μας φάνηκε σαν ντιρεκτίβα αυτή η εκστρατεία που δεν προήλθε από συζήτηση.’

την επομένη συνεχίζει:
αναφέροντας πως το κόκκινο αυτοκίνητο δεν ήταν δικό μου, αλλά του Νάκη.
‘Είμαστε στα τέλη του ’77, αρχές του ’78, η ομάδα μας βρίσκεται σε κατάσταση σύγχυσης, κάποιοι απομακρύνονται κι εγώ συλλαμβάνομαι για εξύβριση τροχονόμου, μαζί με τον Πέτρο.Έμεινα στις Μουράτε για μία εβδομάδα,όπου ήταν και ο Ντίνος και δυο- τρείς ακόμη, ο ένας είχε συλληφθεί κατά τη διάρκεια ένοπλης συμπλοκής και λέγονταν Νότης, οι άλλοι Παύλος και Ερμής. Αυτά τα άτομα, αν και με κατηγορούσαν ότι έπεσα στα χέρια της αστυνομίας για ένα κοινό επεισόδιο, μου συμπαραστάθηκαν να ξεπεράσω τις δυσκολίες της φυλακής, δίνοντάς μου για παράδειγμα τρόφιμα.

Γίνονταν συζητήσεις πολιτικού χαρακτήρα αλλά ο Ερμής μιλούσε περισσότερο για θέματα που αφορούσαν την μάχη, αναφερόμενος μεταξύ άλλων στην ανάγκη να βγάλουμε συντρόφους από την φυλακή. Θυμάμαι ότι μιλούσε για την αναγκαιότητα απελευθέρωσης του κρατούμενου προλεταριάτου‘
΄όπως επίσης στην αναγκαιότητα να εναντιωθούν στις υπερφυλακές που ξεκινούσαν να κτίζονται έξω από την πόλη.’
‘Είχαν χρηματική άνεση, έδωσαν χρήματα σε ένα μικροκλέφτη όταν βγήκε από την φυλακή. Μου έδωσαν να καταλάβω πως υπήρχαν στενές επαφές μεταξύ εξωτερικού και εσωτερικού περιβάλλοντος. Είχαν ένα ραδιοκασσετόφωνο στο κελί του Νότη και του Παύλου και δεν άλλαζαν ποτέ σταθμό, ούτε καν το ακουμπούσαν.
Κρατούσαν αρνητική στάση προς συγκεκριμένους.
Λίγες μέρες μετά βγήκα όπως και ο Πέτρος που φαινόταν πολύ αποπροσανατολισμένος.’

‘Τότε έγινε το επεισόδιο – προσπάθεια απελευθέρωσης κρατουμένων και πιαστήκαμε από τους καραμπινιέρους που νόμισαν πως είχαμε κάποια ανάμιξη. Μας άφησαν όμως γρήγορα, μάλιστα μου είχαν βρει στην τσέπη ένα γραμμάριο χασίς’.

‘Ξανάρχισαν οι επαφές με τους δύο και μου είπαν πως έπρεπε να ξεκινήσει μία καμπάνια ενάντια στις αστυνομικές δυνάμεις, κρατικές και ιδιωτικές. Εγώ προσπάθησα να ξαναστήσω την ομάδα μου στα πόδια της’.
Αναφέρεται λοιπόν,ύστερα από υπόδειξη του Νάκη, στους σταθμούς Τροχονόμων και Αστυνομίας στις Κούρε, για τους οποίους μιλήσαμε. Λέει για κάποιες επιχειρησιακές λεπτομέρειες, πως προτάθηκε ένας χώρος στάθμευσης αυτοκινήτων αστυνομίας ή καραμπινιέρων προς την Περέτολα, και πως ο Νάκης τον διαβεβαίωσε πως θα του έδινε έναν οπλισμένο άνδρα για προκάλυψη.Θα χρησιμοποιούσαν δυναμίτες που θα τους δίναμε εμείς, σε μάτσα των πέντε, και θα τους πετούσαν πάνω από τον τοίχο της περίφραξης, τοποθετούμενοι σε ένα υπερύψωμα, περνώντας από τα γειτονικά κτίρια.

‘Με εφοδίασε με σκόνη, φυτίλι και εκπυρσοκροτητές,μαζί με οδηγίες.’ Η παράδοση έγινε όταν συνάντησα στο μπάρ Σαν Γκάλλο τον Νάκη που μου είπε ότι θα έβρισκα το υλικό κοντά στο αμάξι μου. Πράγματι, το βρήκα και το έκρυψα κάτω από την γέφυρα του σιδηροδρόμου στις Κούρε.’
Χρησιμοποίησαν τα υλικά και έφτιαξαν τις βόμβες, ονοματίζει τους συνεργάτες του,Φαίδωνα, Σπανό, Λάκη και Ανδρέα.
και λέει ,’όσο κι αν του στοιχίζει ακριβά’, πως η διεκδίκηση έγινε από την γυναίκα του.
Συνεχίζει επαφές με τον Ντίνο ‘που όταν έμαθε πως ήμουν παντρεμένος με ρώτησε εάν έχω ανάγκη από χρήματα, διέθεσε κι ένα δωμάτιο του σπιτιού του σε δύο συντρόφους της ομάδας μας που ξέμειναν, τον Σπανό και τον Πέτρο, στην πλατεία Τζιορτζίνι.’

Πήγαν να κάνουν αυτοψία σε ένα αστυνομικό σταθμό στην Περέτολα, τέσσερις, μεταξύ των οποίων ο ένας θα μπορούσε να ήμουν εγώ. Μπήκαν σε μονόδρομο και τους σταμάτησαν ζητώντας στοιχεία. Ο Φαίδων και ο Σπανός ήταν οι άλλοι δύο.’Πήραμε την οδό Νόβολι και μετά μπήκαμε στην οδό Μπαράκκα από τον μονόδρομο’.
‘Η ομάδα μας δεν τα πήγαινε καλά, μας ενοχλούσε ο τρόπος που γίνονταν όλα αυτά, έτσι η απόπειρα δεν είχε το προβλεπόμενο αποτέλεσμα.’

‘Τότε ο Σπανός άρχισε να έχει επαφές με τον Μίκη και ήταν συχνά μαζί του η Ροσσάνα. Εγώ σταμάτησα να τον βλέπω και τον αντικατέστησε ο Κώστας που μου συστήθηκε από τον Νάκη σαν μέλος των Ομάδων.
Αυτός λοιπόν μου έλεγε πως καλές και σπουδαίες οι ομάδες, τουλάχιστον εννοούμενες σαν έκφραση της παρανομίας των μαζών, αλλά περισσότερο είχε σημασία το οπλισμένο κόμμα, του οποίου οι ομάδες είναι μία στρατηγική στιγμή. Έλεγε πως οι ομάδες δεν είναι το πάν,μιάς και η καταπίεση-καταστολή αυξάνονταν. Έπρεπε λοιπόν να ενισχυθεί το οπλισμένο κόμμα.
Εγώ είχα παθητική συμπεριφορά που πιθανώς να την εξέλαβε σαν συγκατάθεση.’

‘Τούπα πως ήμουν πολύ γνωστός στην αστυνομία, εάν σκεφτόταν κάτι συγκεκριμένο για το άτομό μου και μου πρότεινε να με φέρει σε επαφή με μία κοπέλα, όπως και έκανε, που μου μίλησε για την σπουδαιότητα τομέων αντιπληροφόρησης και επιμελητείας, και πως χρειάζονταν κάποιον σαν κι εμένα, και πως θα πληρωνόμουν.’
‘Το ραντεβού με τον Κώστα είχε γίνει στους κήπους που είναι απέναντι από το μπάρ ‘Αμίτσι Μιέι’. Με την κοπέλα η συνάντηση έγινε στους κήπους της ‘Πόρτα Σαν Νικολό’, σε δύο μέρες ξαναβρεθήκαμε, αυτή την φορά στους κήπους της ‘Ορτικολτούρα’, στην ‘Κόκκινη Γέφυρα’, ήταν εκεί και ο Ντίνος. Χρησιμοποιούσαμε ψευδώνυμα, την κοπέλα την έλεγαν Φιόνα. Θα έρχονταν και κάποιος Μάριο ο οποίος όμως δεν εμφανίστηκε μιάς κι εγώ δεν έδινα συγκατάθεση’.

‘Γίνανε και άλλες συναντήσεις, γνώρισα και έναν Ρένο, καταζητούμενο στο Τορίνο. Την φορά που συναντήθηκα με αυτόν σε ένα μπάρ πίσω από την Στάντα της οδού Τσερετάνι, με έφερε στο οπλοπωλείο του ‘Πόντε αλ Πίνο’, πήγαμε με λεωφορείο και μου ζήτησε να εξετάσω τον μηχανισμό με τον οποίο κλείνει η πόρτα, αφού μπω στο εσωτερικό’.
Περιγράφει τον τύπο,που έπρεπε να μένει στην οδό Μόρο.
‘Γνωστοποίησα πως δεν ήθελα να ανακατευτώ στην οργάνωση εκθέτοντας και την οικογενειακή μου κατάσταση και μου εγγυήθηκαν οικονομική βοήθεια. Κατάλαβα εν τω μεταξύ πως η κοπέλα για την οποία σας μίλησα ήταν η εγγύηση για τις διασυνδέσεις μεταξύ συντρόφων άλλων πόλεων’.

‘Κατάλαβα πως κάποιες φορές μάλιστα στην πόλη δρούσαν σύντροφοι από άλλες περιοχές’ και παρουσιάζει ένα περιστατικό στο οποίο βρέθηκε τυχαία και του έδωσε αυτή την εντύπωση,σε δημόσιο χώρο, να μη σας κουράζω με λεπτομέρειες.
Τον ρωτούν για κάποιους άλλους και αναφέρει αυτά που γνωρίζει.
Του ζήτησαν να μεριμνήσει για την ανεύρεση σπιτιών, δωματίων στην περιοχή του Σέστο.’Μου μίλησαν και για λατομεία που έπρεπε να βρίσκονται στην Γκαρφανιάνα. Δεν έκανα ποτέ αυτά που μου ζητούσαν.’
‘Φτάσαμε σε αποφασιστική αντίθεση και είπα στην κοπέλα πως δεν συμμεριζόμουν καμιά απ’ τις μεθόδους τους’.
‘Είχα ξαναρχίσει να χρησιμοποιώ ναρκωτικά,όπως και ο Πέτρος.’
‘ο καθένας μας ήταν στον κόσμο του, άλλος έφυγε για την Ινδία, ο Ανδρέας, άλλος είχε προσωπικά θέματα, ο Λάκης, άλλος αφιερωνόταν στους συναισθηματισμούς ,ο Φαίδων, και στην πραγματικότητα, ομάδα δεν υπάρχει πλέον, από την αρχή του καλοκαιριού του ’78.’

Μορούτσι 2

Τον Μάρτη τον ξαναφωνάζουν για διευκρινήσεις. Αντιγράφω :
‘σκεπτόμενος καλύτερα δεν είμαι σε θέση να πω, με απόλυτη σιγουριά εάν ο Μίκης ή ο Νάκης είναι αυτός που μου έδωσε το εκρηκτικό. Προς στιγμήν σκεφτόμουν τον Νάκη, μου φαίνεται πιο πιθανό να μου έδωσε το εκρηκτικό ο Μίκης. Βλέποντας τις σχέσεις ανάμεσα στους δύο είχα την εντύπωση ότι ο Μίκης είχε ένα βαθμό μεγαλύτερο του Νάκη μέσα στην οργάνωση!!!’
‘Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι ήταν μέλος της Διοίκησης. Για τον Νάκη αυτή την σιγουριά δεν την έχω, απλά μου ανέφερε ότι και ο Μίκης,κι έτσι συμπεραίνω πως ήταν και αυτός’.

Αναγνωρίζει καμιά εικοσαριά συντρόφους από φωτογραφίες,είναι οι ήδη γνωστοί μας και από τις περιγραφές των προηγούμενων, συν δυο-τρία καινούρια ονόματα
Κάποιους έβλεπε μαζί με άλλους, κάποιος ήταν το αγόρι της Άννας και ‘ήταν στην μέση αυτών των πραγμάτων’, κάποιος΄’ήταν πάντα μαζί με τον Κώστα και τον Ντίνο’, κάποια την γνωρίζει γιατί έμενε με την άλλη, κάποιον τον έβλεπε συχνά αλλά δεν είχε σχέση μαζί του, τον άλλο τον γνώριζε σαν άτομο που κάπνιζε χασίς,και ούτω καθ’ εξής.

‘Μπορώ να πω ότι είναι δυο χρόνια που δεν συχνάζω πια σ’ αυτά τα άτομα’

Τον Απρίλη τον ξαναφωνάζουν και τον ρωτούν για τον Ρούλη, για την δραστηριότητα που ανέπτυξε στην κατάληψη στην Μπόργκο λα Κρότσε.
Τους απαντά πως ο Ρούλης συμμετείχε πιό δραστήρια στην κατάληψη της οδού Καλτσαιουόλι και ερχόταν κατά διαστήματα στην Μπόργκο λα Κρότσε.
‘Δεν μπορώ να επιβεβαιώσω,αλλά ούτε να αποκλείσω ότι τις προκηρύξεις της Πρώτης Γραμμής που βρέθηκαν στο καταλυμένο κτίριο τις έφερε ο Ρούλης. Δεν ξεκαθαρίστηκε ποτέ ποιος τις έφερε.Με αυτόν έλαβα μέρος σε μία διανομή προκηρύξεων μπροστά στο Σούπερ-Μάρκετ του ‘Ολτράρνο’, κατά την διάρκεια της οποίας επενέβη η αστυνομία και πήρε τα στοιχεία της Λέλας, της κοπέλας του Κώστα, και άλλων. Θυμάμαι ότι το θέμα των προκηρύξεων ήταν εκείνο για την ακρίβεια της ζωής και δεν ήταν μονογραμμένο από τις ‘Περιπολίες’, ήταν υπογραμμένο με την λέξη ‘Αυτονομία’.
‘Πρίν την διάλυσή της, που έγινε στα μέσα του ’75, ο Συνεχής Αγώνας πρότεινε την ιδέα της αυτομείωσης των αποδείξεων του ΟΤΕ και της ΔΕΗ. Εγώ όμως δεν έλαβα μέρος σ’ αυτή τη φάση του αγώνα γιατί είχα αρχίσει να χρησιμοποιώ ναρκωτικά.’

‘Στην επιτροπή για την αυτομείωση, του ‘Σέστο Φιορεντίνο’, πήγαινα καμιά φορά μετά από πρόσκληση του Τσέκου που προσπαθούσε να με ξαναφέρει στην πολιτική’. Δεν βρήκα εκεί κανέναν ‘από τους μεγάλους’, δηλαδή τον Ντίνο ή τον Κώστα, που μετά με πλησίασαν για επαφές, όπως είπα στις προηγούμενες ανακρίσεις’.
‘Ξαναδιαβάζοντας όσα δήλωσα την 13η Ιανουαρίου 1980 επ’ ευκαιρία της εκστρατείας ενάντια στις δυνάμεις της αστυνομίας, θέλω να κάνω περισσότερο ακριβές ότι ο Νάκης ήταν το άτομο που μου μιλούσε,μετά από μία συνέλευση,νομίζω, της Διοίκησης, αφού συναντηθήκαμε στο συνηθισμένο μπάρ, στην πλατεία Ελευθερίας. Ενώ, όσον αφορά την πλευρά της δράσης, παράδοση της σκόνης με το χαρτί με τις οδηγίες, υπόσχεση προκάλυψης με οπλισμένο άνδρα, ενδιαφέρθηκε ο Μίκης και όχι ο Νάκης, που λανθασμένα προηγουμένως επιβεβαιώθηκε από μένα.

Ομολογεί ξανά πως έκανε λάθος και τα λέει ανάποδα. Και αυτό γιατί θυμάται πως πήγα μαζί τους να κάνουμε αναγνώριση.
Βέβαια, στο τέλος δεν έγινε τίποτα μιας και δεν μπορούσαν ν’ αποφασίσουν τι θέλουν να κάνουν, ή αν θέλουν πραγματικά να κάνουν κάτι, μια και διαφωνούν συνεχώς με τα πάντα και για όλα.
Και όλοι αυτοί που τους εμπλέκει στην υπόθεση είναι τόσο μαλάκες ώστε να τον πιλατεύουν επί μήνες να αναλάβει κάποια πρωτοβουλία, αυτός ή η ομάδα του!

‘Σε μένα ο Φαίδωνας δεν είπε ποτέ ότι έχει κάνει απόπειρα εμπρησμού της Χ.Δ. του Γκαλλούτσο και στο αυτοκίνητο του καθηγητή τάδε’. Άσχετο.

‘Αναφέρω ότι μετά από τις δηλώσεις που έκανα, έλαβα απειλές’.
Έλαβε απειλητικά γράμματα στο σπίτι του που τα διάβασε η γυναίκα του. Του ζητούν να ανακαλέσει όπως έχουν κάνει και οι υπόλοιποι. Του ανέφεραν ότι ο Ντένης θα ανακαλούσε και ότι ο μοναδικός που δεν ανακάλεσε ήταν αυτός.
Επαναλαμβάνει πως η συμπεριφορά των συντρόφων που είχε γνωρίσει στη φυλακή από τον Ντίνο έμοιαζε με ατόμων που ετοιμάζονταν να δραπετεύσουν, διευκρινίζοντας πως αυτό το σκέφτηκε μετά, όταν συσχέτισε την συμπεριφορά τους με αυτά που έγιναν αργότερα.

‘Μετά την απόπειρα στην Τροχαία της Βιλλαμάνια, η ομάδα, της οποίας ήμουν αρχηγός, διέλυσε.. Ήμουν σ’ αυτό το σημείο, που στην προσπάθεια να ξαναφτιαχτεί, επενέβη ο Κώστας και άρχισε επαφές κατ’ ευθείαν μ’ εμένα, ενώ ο Μίκης συνέχιζε τις σχέσεις του με τον Σπανό.’
‘Ο Κώστας έλεγε ότι κάθε ομάδα θα έπρεπε να είναι εξ ολοκλήρου αυτοδύναμη από την πλευρά της τεχνικοεπιμελητείας, της αντιπληροφόρησης και της δράσης’.

Του παρουσίασαν ένα νέο, που τον αναγνωρίζει σε φωτογραφία, ειδικό στον ηλεκτρονικό τομέα, που θα έπρεπε να τους μάθει να συντονίζουν τα ράδια στα μήκη κύματος της αστυνομίας. Αυτό έγινε στην πλατεία του Αγίου Μάρκου, παρόντος και του Φαίδωνα.
Επιστρέφει στην συνάντηση στο σπίτι της οδού Μπάρντι, μας μίλησε και ο Σπανός γι αυτή, την καλοκαιρινή περίοδο του ’78, όπου βρισκόμουν εγώ, ο Νάκης,ο Σάσσα, ο Κώστας και άλλοι.Περιγράφει το σπίτι.Εκεί του παρουσίασαν τον ‘μεγάλο ειδικό στα όπλα, και τον αναγνωρίζει. Είναι ο Σαμάνος.

Θυμάται πως μιλούσε με τα καλύτερα λόγια για την 9άρα Μπερέττα, ‘έλυσε το όπλο μπροστά μας για να μας το δείξει.’ Μίλησε για πιστόλια, κοντόκανα τουφέκια, τα χαρακτηριστικά τους και πού και πώς χρησιμοποιούνταν. Ανέφερε και το δίκαννο με σπαστή κάνη, και τουφέκια, λέγοντας πως το καλύτερο ήταν εκείνο που έχει η αστυνομία, το Μ12.’
‘Μίλησε επίσης και για την ψυχολογική επίδραση που προξενεί το πέταγμα μιάς χειροβομβίδας’. ‘Θυμάμαι ότι με την ευκαιρία, μίλησε για ένα επεισόδιο που έγινε σ’ εκείνη την εποχή, εις βάρος κάποιου Στρατοπέδου, εγκρίνοντάς το, αφού με παρόμοιες ενέργειες επιτυγχάνουμε έναν διπλό σκοπό σαν εκείνο του να αφοπλιστεί ο εχθρός και ν’ αποκτήσουμε σύγχρονα όπλα’.

Μιας και έχουν μιλήσει για την αναγκαιότητα της τεχνικο-επιμελητείας να εφοδιαστούν με ράδια θυμάται πως ο Σπανός έκλεψε δύο από κατάστημα ναυτικών ειδών.
Λέει πως δεν θυμάται το ψευδώνυμο του Σπανού, αναφέρει για τον εαυτό του ψευδώνυμο διαφορετικό από αυτό που έδωσε προηγούμενη φορά.
Θυμάται ότι την εποχή των Ομάδων, τέλη του ’77, του δόθηκε ραντεβού μπροστά σ’ ένα σπίτι της οδού Βίνια Νουόβα, όπου τον περίμενα εγώ, και μας άνοιξε ο Κώστας. Ήταν και ο Νάκης εκεί και άλλα άτομα από την Εμίλια. Υπήρχε ανάγκη να μεταφερθούν μηχανήματα που παραποιούν έγγραφα και είχαν οι Εμιλιάνοι, σε μία τοποθεσία.
‘Συζητήθηκε η αναγκαιότητα να βγεί μια εφημερίδα που να δείχνει τις δύο περιοχές με ενωτικό τρόπο, πράγμα που έγινε ένα μήνα μετά. Ο τίτλος της ήταν ‘Αντιεξουσία’, σε μαύρο χρώμα. ‘Είδα μερικές εφημερίδες στην οδό Οστερία ντελ Γκουάντο.’Η διανομή γίνονταν στα μέρη που σύχναζε η κίνηση. Τα μέρη που αφορούσαν την Φλωρεντία τα επιμελήθηκε ο Κώστας. Είδα ένα νούμερο του οποίου η κεντρική σελίδα είχε ένα κατάλογο με τις απόπειρες που επαληθεύτηκαν στην Τοσκάνα.’

‘Νομίζω ότι Γάκης αμοιβόταν απ’ την οργάνωση, αυτό το συμπεραίνω από το γεγονός ότι δεν εργαζόταν, είχε πρόβλημα στο να εξηγήσει στο σπίτι του πώς ζούσε χωρίς να εργάζεται.
Σε κάποια στιγμή είχε και αυτοκίνητο. Ξέρω, γιατί μου το είπε ο Σπανός, ότι έλαβε μέρος σε μία εισβολή σε εταιρεία ακινήτων, το ’78, εισβολή που δεν πραγματοποιήθηκε μέχρι τέλους γιατί μιά κοπέλλα που βρίσκονταν μέσα άρχισε να ουρλιάζει, και τότε όλοι, δηλαδή και ο Σπανός που είχε μπει πρώτος ,και όσοι ήταν μαζί του, έφυγαν’.

‘Ξέρω ότι ο Φαίδων, έλαβε μέρος σε μία εισβολή στη Φλωρεντία σε βάρος μιας κτηματικής μαζί με τον Κώστα. Γράψανε στους τοίχους. Απ’ όσα μου είπε, βρισκόταν όλη την ώρα δίπλα του και ότι αυτή η εμπειρία τον είχε ταράξει πολύ. Είχε μείνει άναυδος.’
‘Τον χρησιμοποίησαν γιατί ήθελαν να τον δέσουν με την οργάνωση, όπως προσπαθούσαν να κάνουν και μ’ εμένα.’ ‘Πρέπει να πήρε μέρος και ο Σάσσα.’

‘Με καλείτε να δείξω τις διάφορες ομάδες. Σε μία ήταν αρχηγός ο Κώστας, σε μία ο Νάκης, σε μία ο Μίκης και σε μία ο Λουκάς. Ο Κώστας,ο Νάκης, ο Σάσσα και ο Λουκάς αποτελούσαν μία Ομάδα Φωτιάς της οργάνωσης. Ο Ντίνος ήταν επικεφαλής σε περισσότερες από μία περιοχές. Η Φιόνα είχε την αποστολή να φροντίζει τα άτομα που έρχονταν έξω από την Φλωρεντία. Επί πλέον, αναζητούσε τις καινούργιες βάσεις.’
Αυθορμήτως λέει: ‘και ο Έκτορας ήταν αρχηγός ομάδας.’ ‘Αυτό το ξέρω, όμως δεν μου έρχονται οι λεπτομέρειες στο μυαλό. Θυμάμαι μόνο ότι τον έβλεπα συχνά με τους άλλους, μπορώ να προσθέσω ότι του μίλησα όπως μιλάνε σε αρχηγό, δηλαδή μιλώντας του για πράγματα που σε άλλον δεν θα είχα πει’.

‘Με ερωτάτε να εξηγήσω από πού πήρα τα στοιχεία βάση των οποίων βεβαιώνω ότι τα ονόματα που ανέφερα ήταν μέρος της διοίκησης των ομάδων, ή ότι ήταν αρχηγοί των ομάδων, με ιδιαίτερη αναφορά στον Έκτορα, στον Λουκά και στον Μίκη’.
‘Έχω ήδη μιλήσει για τις συγκεντρώσεις που γινόντουσαν στην Οδό Πίππο Σπάνο, στις οποίες δεν συμμετείχα ποτέ. Διαψεύδω τις δηλώσεις που έγιναν σε αυτό το σημείο από τον Σπανό που λέει ότι έγιναν δύο συναντήσεις στις οποίες έλαβα μέρος με αυτόν συναντώντας τον Ντίνο και την Φιόνα με παρόντα τον Βαγγέλη. Εγώ δεν έλαβα ποτέ μέρος. Όχι μόνο στις αρχές του ’79 ήμουν έξω από τον γύρο, αλλά σε αυτό το διαμέρισμα πήγα με τον Σπανό μία φορά να πάρουμε τον Κώστα. ‘

‘Γυρίζοντας στις συγκεντρώσεις, θυμάμαι ότι κάποτε είδα τον Νάκη και τον Μίκη αλλά και άλλα άτομα μπροστά στο κτίριο της οδού Πίππο Σπάνο, όπου εγώ περίμενα μέσα στο αυτοκίνητο. Μία φορά μπόρεσα να δω καλά αυτά τα άτομα που έβγαιναν από την συγκέντρωση, όλους αυτούς για τους οποίους με ρωτάτε, και δεν ξέρω αν και άλλους. Μια άλλη φορά είδα κάποιους που είχαν φύγει από την συγκέντρωση και σταμάτησαν στο μπάρ’!

Δεν χρειάζεται να σχολιάσω, έτσι δεν είναι; Τα έχει κάνει πλέον θάλασσα!
‘Οι αρχηγοί βγαίνουνε πάντοτε μαζί! ‘

‘με ρωτάτε για την Άννα, εγώ δεν έμαθα ποτέ ότι είχε σχέση με τις ομάδες ή την οργάνωση. Πήγα με αυτή και άλλους μια φορά στο σπίτι του Φαίδωνα για να καπνίσουμε.’ Έβγαλα το συμπέρασμα πως δεν είχε σχέση, δεν μίλησαν για θέματα αφορώντα τις ομάδες και την οργάνωση’.

Λίγο νωρίτερα τον έχουν ρωτήσει ξανά επί πλέον λεπτομέρειες αναφορικά με την συγκέντρωση στην οδό ντει Μπάρντι στην διάρκεια της οποίας δόθηκαν οδηγίες διαφόρου είδους από την Σαμάνο.
‘Πράγματι είναι αλήθεια ότι πήραν μέρος και ο Σπανός με τον Φαίδωνα. Δεν το είχα πει την άλλη φορά για να μην τους μπλέξω’.
‘Όμως δεν είναι αλήθεια ότι σ’ εκείνη την συγκέντρωση ήλθε μετά από μένα ο Σπανός γιατί ήταν παρέα μου πριν απ’ την συγκέντρωση. Αυτός ήλθε μόνος του, ενώ είναι αλήθεια ότι ο Φαίδων ήλθε μαζί μου, μια που και οι δύο,εξαιτίας της σημαντικής θέσης στην ομάδα που καθοδηγούνταν από εμένα, είχαμε κληθεί.’

Τους μίλησε ο Σαμάνος για τα όπλα και τις επιχειρήσεις που γίνονται με αυτά. Μίλησε για εισβολές και χτυπήματα στα πόδια εξηγώντας τις διαφορές των όπλων που χρησιμοποιούνται σε κάθε περίπτωση, όπως επίσης και τη σημασία του όπλου με ταμπούρο,που δεν σκορπίζει κάλυκες, σε αντίθεση με το αυτόματο. Θα έπρεπε να γίνουν και άλλες συναντήσεις αυτού του τύπου και συζήτηση και κατανόηση άλλων μορφών στρατιωτικού τύπου, τις οποίες θ’ ακολουθούσαν πρακτικές ασκήσεις.
Δεν κλήθηκε άλλο γιατί η ομάδα τους είχε αρχίσει να διαλύεται.
Ο Γιώργος ο Σπανός είχε υιοθετήσει έναν αυτόνομο ρόλο, βλέπει από μόνος του εμένα.

Μιλά για κλοπές αυτοκινήτων και πως δεν ήθελε να βοηθήσει, να πάρει μέρος γιατί είναι ‘εκτεθειμένος’, όταν του ζήτησε ο Σπανός να συνεργαστεί μαζί του. ‘Μάλιστα του παρατήρησα πως εκτεθειμένος είναι και ο ίδιος.’ Αργότερα έμαθε για ένα περιστατικό από αυτόν, μία τρέλα όπως την αποκάλεσε όταν του είπε πως θα είχε ένοπλη κάλυψη. Τον κάλεσαν σε συνάντηση,στο πάρκο της πλατείας, στην οποία συμμετείχαν η Φιόνα και ο Ντίνος, ο οποίος οργισμένος δήλωσε »πως μία εντολή σε μία οργάνωση ‘στρατιωτικού τύπου’ δεν αμφισβητείται, δεν συζητιέται. Εγώ έκανα την συνήθη κριτική μου και αυτός με άφησε να καταλάβω πως οι επιπλοκές που προέκυψαν από την αντίθεσή μου είχαν τινάξει στον αέρα κάτι. Το γεγονός συνέβη το ’78,σίγουρα πριν το καλοκαίρι, διότι τότε εγώ είχα ξαναρχίσει την χρήση ηρωίνης, από τον Ιούνη και μετά».

‘Είχαν όλοι πλέον καταλάβει τί παίζει και δεν μου ζητούσαν πλέον τίποτα, μάλιστα με συνάντησε μιά μέρα στην πλατεία του Άγιου Πιερίνου ο Κώστας με το κορίτσι του και μου έκανε επίπληξη, επειδή κατάλαβε πως βρισκόμουν στην περιοχή επειδή έψαχνα ναρκωτικά’. ‘Θυμάμαι ότι εκείνη την εποχή σύχναζε, μάλλον κατοικούσε από όσο ξέρω, στην οδό Φιεζολάνα, πηγαίνοντας προς την οδό ντέλι Αλφάνι, στο σπίτι ενός φοιτητή, του οποίου κι εγώ είχα κάνει γνωριμία, και τον έβλεπα συχνά παρέα με τον Κώστα.’
‘Αναγνωρίζω στο άλμπουμ τον Λουκά’.
Του δείχνουν και τον Σαμάνο και τον αναγνωρίζει.

‘Ο Μίκης με τον Νάκη διαμαρτύρονταν για την αδράνειά μας [μιλά για το προηγούμενο διάστημα] και αποφασίσαμε να πάρουμε ενεργητικό μέρος στην καμπάνια-εκστρατεία ενάντια στην Χριστιανοδημοκρατία.’ ‘Είχαν γίνει διάφορες απόπειρες, εξάλλου, δίχως την συμμετοχή μας’.
‘Αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι κι εμείς, δύο επιχειρήσεις, δύο ομάδες. Αντόνιο, Λάκης, Φαίδων, Ανδρέας, Σπανός και Μπάμπης, ευρισκόμενοι συγκεντρωμένοι μπροστά στο Τεχνικό Ινστιτούτο Γκαλιλέϊ.’

‘Χωριστήκαμε σε δύο ομάδες, πήγαμε να βάλουμε φωτιά στο παράθυρο του τμήματος της οδού Φαεντίνα, εγώ με τον Σπανό και τον Λάκη. Οι άλλοι ασχολήθηκαν με το τμήμα του Γκαλούτσο.Την διεκδίκηση πρέπει να έκαναν ο Φαίδων με τον Λάκης με τηλεφώνημα από την καμπίνα της πλατείας ντελλα Ρεπούμπλικα.’

Τον ρωτούν για άλλες απόπειρες εναντίων εδρών της Χρ. Δημοκρατίας της οδού Βέργκα, του Βιάλε Μανφρέντο Φάντι και του Βιάλε Γκουϊντόνι, απόπειρες που έγιναν όλες με εμπρηστικές φιάλες και λέει πως δεν γνωρίζει. Το σύστημα με το οποίο έγιναν του θυμίζει όμως και του φέρνει στο νού εκείνο που χρησιμοποιήθηκε για το ‘Μπάρ Τορίνο’, στο λάργκο που πάει από την πλατεία Ντονατέλλο στην πλατεία ντέλλα Λιμπερτά, μπάρ που είχε υποστεί επίθεση σε εποχή πρόσφατη. Αυτό το σύστημα χρησιμοποίησε μία ‘ομαδούλα’ επονομαζόμενη ‘ομάδα επέμβασης νέων’ που είχε σχηματιστεί για να επεμβαίνει στο νεανικό προλεταριάτο, στην οποία έπρεπε να παίρνουν μέρος τρία,τέσσερα παιδιά με επικεφαλής τον Γάκη που μένει στο Βιάλε ντει Μίλλε, μπροστά από την εκκλησία ντει Σέττε Σάντι, ο Μίρκος, ο Ντένης και ο Βαγγέλης.’
‘Αυτή η ομάδα, όμως, από όσο μου προκύπτει, διαλύθηκε πρίν από την δική μας’.

Του δείχνουν τη φωτογραφία του Γάκη και τον αναγνωρίζει, σαν ένα από τους νέους που σύχναζαν στην πλατεία Σαν Μάρκο και τον συνάντησε μια μέρα σε μία συνάντηση στον κήπο Ορτικολτούρα, στους κήπους του Πόντε Ρόσσο με την Φιόνα, ‘μία από τις συναντήσεις όπου η κοπέλα συζητούσε μ’ εμένα και τον Σπανό τα θέματα του επονομαζόμενου ‘Επιτελειακού-Τεχνικού’ τομέα. Από τα πράγματα που είπε μου έδωσε την εντύπωση ότι είχε μπεί στην οργάνωση, είχε σχέση πολύ άνετη με την Φιόνα και τον Ντίνο, και δεν φαίνονταν όπως εκείνος που ορισμένα πράγματα τα μάθαινε ή τα άκουγε για πρώτη φορά.’

‘Μιά φορά μας ανατέθηκε το καθήκον να πάμε να κοιτάξουμε για ενδεχόμενη ληστεία στο παράρτημα του Μόντε ντει Πάσκι του Βιάλε ντει Μίλλε. Το κόλπο έπρεπε να μελετηθεί για την στιγμή της επιστροφής των υπαλλήλων, μετά την παύση για το γεύμα. Κάναμε μισής ώρας βάρδιες ο καθένας. Στο τέλος τον συνόδεψα στο σπίτι του κι έτσι έμαθα που μένει. Μου συστήθηκε με άλλο όνομα, αργότερα έμαθα το βαπτιστικό του.’
‘Πρίν ξεκινήσουν οι συναντήσεις του Ε.Τ. Τομέα αποκαλούσαμε ο ένας τον άλλο με τα πραγματικά μας ονόματα, αργότερα υιοθετήσαμε ψευδώνυμα. Μπερδευόμουν καμιά φορά κι εκεί που έπρεπε ν’ αποκαλώ κάποιον με το ψευδώνυμό του τον καλούσα με το κανονικό του ή το αντίθετο. Δημιουργείτο εκνευρισμός’.

Τον ξαναφωνάζουν τον Σεπτέμβρη και τον ρωτούν γιατί δεν παρουσιάστηκε στην αντιπαράσταση με τον Σπανό, όπως είχε συμφωνηθεί.
‘Η κατάσταση είναι πως στην Φλωρεντία κυκλοφορεί η φήμη πως ο μόνος που έχει μιλήσει είμαι εγώ. Μάλιστα έγινε και μία εκπομπή στον ελεύθερο ραδιοφωνικό σταθμό Ράδιο Τσέντο Φιόρι που βεβαιώνει ότι οι ανακριτές κατηγόρησαν 90 άτομα,χωρίς καμία απόδειξη, αλλά μοναχά στη βάση βεβαιώσεων ενός ή δύο τοξικομανών, που τους έχει στο χέρι η αστυνομία, και από αυτή την εκπομπή εγώ υποδείχθηκα στον κύκλο των γνωριμιών μου.’

‘Μας ζητήσατε τρείς φορές, εμένα και τον Σπανό να έρθουμε σε αντιπαράσταση. Και τις τρείς, το προηγούμενο βράδυ, ήρθε στο σπίτι μου και μου ζήτησε να δώσω μία εκδοχή συμφωνημένη για τα γεγονότα που ήταν γι αυτόν δυσμενή.
Είπε πως γνώριζε που υπάρχουν αντιθέσεις. Εγώ ούτε βεβαίωσα ούτε αρνήθηκα ότι έκανα στον ανακριτή τις εν λόγω βεβαιώσεις.
Δεν ήθελα να γεννηθούν μεγάλες διαφορές ανάμεσά μας, αυτό και αναφορικά με την σχέση φιλίας μεταξύ των οικογενειών μας’.

‘Σε σχέση με την πρώτη αντίθεση επικαλούμαι όσα έχω δηλώσει, ότι δηλαδή,μετά την διάλυση της ομάδας μας που έγινε λόγω της σύλληψης του Πέτρου για το γνωστό περιστατικό της κλεπταποδοχής των διαβατηρίων, που έγινε πάνω κάτω το καλοκαίρι του ’78, όσον αφορά τις συναντήσεις με εκείνους της Πρώτης Γραμμής στην οδό Πίππο Σπάνο πήραμε με τον Σπανό μέρος σαν οργανικοί της Πρώτης Γραμμής και όχι πιά σαν τα μέλη των ομάδων, με αυτή την ιδιότητα συμμετείχε σε αυτές τις συναντήσεις και ο Φαίδων’.

‘Αναφορικά με την διήγηση του Σπανού σχετική με μία εισβολή στην Πίζα σε Κτηματικό Γραφείο στην διάρκεια της οποίας μία γυναίκα ξεφώνισε, επιμένω ότι ήταν αυτός ο ίδιος που έκανε αυτή την εξιστόρηση.Η εισβολή έγινε 17-2-79. Καταλαβαίνω γιατί αρνείται. Σημαίνει ότι εκείνη την εποχή ήταν ακόμη στην οργάνωση ενώ εγώ είχα βγει προγενέστερα.’
‘Μέχρι που υπήρχε η ομάδα μας, στις συνεδριάσεις της διοίκησης πηγαίναμε εγώ και ο Φαίδων. Σε μία μόνο πήρε μέρος κρυφά ο Σπανός, ενώ μετά που διαλύθηκε η ομάδα, αρχές καλοκαιριού του ’78, ο Σπανός όπως εγώ συμμετείχε σε συνεδρίαση της Πρώτης Γραμμής σαν οργανικός στον τεχνικοεπιμελητειακό τομέα’.

‘Με ρωτάτε για την κλοπή του χρυσαφιού Γκόλφ που έκλεψε ο Σπανός, σε σχέση με τον ‘τσακωμό’ που έγινε με τον Ντίνο για την άρνηση της ένοπλης κάλυψης, αυτοκίνητο που έπρεπε να κλαπεί το πρωί και εκλάπη μετά τις έξι το απόγευμα,καταστρέφοντας έτσι την επιχείρηση για την οποία προορίζονταν. Μπορεί ο Σπανός να έκανε την κλοπή με τον Βαγγέλη.’
‘Είναι αλήθεια ότι οικειοποιήθηκα ένα ποσόν χρημάτων, κέρδος πλασαρίσματος ελαφρών ναρκωτικών, είναι αλήθεια ότι αυτό προκάλεσε μία ψυχρότητα μεταξύ μας, ενώ ήδη από καιρό είχα κλείσει τις σχέσεις σε πολιτικό επίπεδο’.
‘Δεν ξέρω τίποτα σχετικά με το μάζεμα χρημάτων που ο Σπανός μαζί με άλλους είχε κάνει πιθανόν για να διευκολύνει την φυγοδικία του Γάκη. Δεν είχα σχέσεις φιλίας με αυτόν’.

• Έτσι, δικάστηκα την πρώτη φορά, το ’81 για ληστεία, εμπρησμό εκ προθέσεως, έκρηξη, διακεκριμένη φθορά, συμμορία και παράβαση περί των εκρηκτικών υλών, όπως και παράβαση των νόμων περί όπλων για την καταστολή της τρομοκρατίας
  την δεύτερη το 1985 για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως κατά συναυτουργία, για ληστεία κατά συρροή εν συναυτουργία, για έκρηξη κατά συρροή εν συναυτουργία, αγορά εισαγωγή προμήθεια κατοχή μεταφορά όπλων, πυρομαχικών, εκρηκτικών εν συναυτουργία κατ’ εξακολούθηση.

http://video-morfwsh.blogspot.gr/search/label/%27%CE%A4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1%27-%CE%A6%CF%85%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CE%AE#/page/1

τρομοκρατία, φυλακή

• Βίοι παράλληλοι :
  ‘Η ιστορία των ΝΑΡ, Ένοπλοι Προλεταριακοί Πυρήνες, έχει κι ένα κεφάλαιο που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον,
  [γράφει ο Κώστας Καλφόπουλος στο διαδίκτυο για την ιστορία των ΝΑΡ]
  και για τις δικές μας εξελίξεις στην υπόθεση της ελληνικής τρομοκρατίας.’
  [εγώ εδώ θα πω πως υπάρχει αντάρτικο,στην Ελλάδα και τον κόσμο, τρομοκράτες είναι οι φασίστες και οι φονταμενταλιστές που επιτίθενται τυφλά, στο πλήθος].

‘Στις 11 Μαρτίου του ’75, μετά από έκρηξη βόμβας στην οδό Κονσάλβο της Νάπολης, σκοτώνεται ο Βιταλίνο Πρίντσιπε και τραυματίζεται βαριά ο Αλφρέντο Παπάλε. Στο νοσοκομείο όπου νοσηλεύεται, μόλις βγήκε από το χειρουργείο, ο ανακριτής τον υπέβαλε σε δεκατετράωρη ανάκριση. Αρκεί το σχόλιο της δικηγόρου, κυρίας Λομπάρντι, που υπερασπίζεται τον Παπάλε :
‘Δεν βασανίζουν έτσι κάποιον που έχει χάσει το ένα του μάτι και του οποίου το σώμα είναι γεμάτο θραύσματα. Όμως δεν περιορίστηκαν σε αυτό. Οι ανακριτικές αρχές προσπάθησαν να εκφοβίσουν τον κατηγορούμενο επισείοντάς του την ποινή των ισοβίων.’

Εικοσιεπτά χρόνια μετά ακριβώς το ίδιο σκηνικό, με τις ίδιες πρακτικές θα επαναληφθεί στην Ελλάδα, με τον Σάββα Ξηρό, το πρώτο ταυτοποιημένο μέλος ένοπλης οργάνωσης που συλλαμβάνεται μετά την έκρηξη στον Πειραιά.’

Τσε, Βασίλης

• Δευτέρα του Πάσχα σήμερα που ολοκληρώνω το ταξίδι μας στη Χώρα του Ποτέ τριάντα πέντε χρόνια μετά
  κατά την Μεγάλη Εβδομάδα του ’13, παρέα με την λοίμωξη μου.
  Ασυναίσθητα λοιπόν και αυτονόητα μου έρχεται ν’ αναφερθώ στο μεγάλο θέμα που απασχολεί όλους,
  το αναπόφευκτο του θανάτου, η αναζήτηση του μετά, η πίστη και η θρησκεία.
  Δεν γνωρίζω εάν υπάρχει Θεός
  σίγουρα θα μου άρεσε να μη τελειώνουν όλα εδώ και τώρα, να υπάρχει συνέχεια.
  Αυτό δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο από αυτό που ακούγεται, από αυτό που λέμε.

Σημαίνει πως για το μετά δεν γνωρίζουμε τίποτα.
‘Κάνε το καλό και ρίξτο στο γιαλό’ λέει ο σοφός λαός.
‘Άνθρωπε αγάπα’ τραγουδά ο ποιητής
μη περιμένεις ανταπόδοση!
δεν χρειάζεται να προσμένεις ανταμοιβή.
Αγαπάς γιατί σ’ αρέσει, γεμίζεις όταν προσφέρεις, μεθάς όταν μοιράζεσαι,
νιώθεις ολοκληρωμένος με το άλλο σου μισό στην αγκαλιά.
Ο άνθρωπος χρειάζεται να νιώθει ασφαλής, αυτή την ασφάλεια ψάχνει,μέσα του, και την αποκαλεί Θεό.

Εγώ νιώθω ασφαλής όταν συνεργάζομαι με άλλους. Νιώθω ασφαλής όταν η συνείδησή μου είναι ήσυχη, όταν νιώθω καθαρός, τίμιος, δίκαιος, πως να το πω καλύτερα; δεν ξέρω
Τις Βίβλους δεν τις θέλω πια. Αυτές οι βεβαιότητες έχουν προκαλέσει μύρια δεινά στην ανθρωπότητα, που άλλο δεν παίρνει!
και σίγουρα ευτυχία και ασφάλεια δεν έφεραν στους λαούς.
Άσε που τις θρησκείες χρησιμοποίησαν οι δυνατοί για να εξασφαλίσουν την κατοχή τους, διαχρονικά.
Οι άνθρωποι δεν χρειάζονται διαχωρισμούς. Ενότητα και συνεργασία χρειάζονται. Ισότητα και αυτονομία.
Ούτε κατοχή χρειάζονται.

Η Γη, ο πλούτος, τα αγαθά είναι για όλους. Για να μοιράζονται σε όλους, σύμφωνα με τις ανάγκες τους.
Δεν θα κοροϊδέψω ποτέ κανέναν για την πίστη, το χρώμα ή την ιδεολογία του.
Αυτός είναι. Ας πρόσεχε.
Δείχνεις με το παράδειγμά σου.
Αλληλεγγύη χρειαζόμαστε, να οργανωθούμε σε παρέες, στις γειτονιές, παντού.
Και να διευθύνουμε εμείς τις ζωές μας από κοινού, αυτόνομα.
Φτάνει πια με τους σωτήρες!

Είμαστε εμείς άγιοι και δαίμονες μαζί. Ισορροπία χρειαζόμαστε.
Ας είναι όπως θέλει νάναι
σήμερα είναι ώρα για δράση
σήμερα είναι η ώρα για καλύτερη ζωή
αυτήν έχουμε, αυτή γνωρίζουμε
δίκαιη, όμορφη. Γιατί ωραία η γη μας
γεμάτη ομορφιές που περιμένουν να τις ψαχουλεύσουμε, να τις εξερευνήσουμε. Όλοι
ΑΦΉΣΤΕ ΝΑ ΤΟ ΚΆΝΟΥΜΕ!

Let love in, Nic Cave.

ευχαριστώ τα κορίτσια που με ανέχτηκαν, τους φίλους που με υπέμειναν
η Βίκυ στάθηκε ήρωας, με γνώρισε στην δυσκολότερη περίοδο της ζωής μου και δεν λάκισε. Βράχος. Την ευγνωμονώ
έχω τρία υπέροχα παιδιά, πέρασαν κι αυτά μέσα από Συμπληγάδες.
Τους ευχαριστώ όλους που υπάρχουν, που μου στέκονται
την αδελφή μου, τον άντρα της,τ’ ανίψια μου, τα ξαδέλφια και τις οικογένειές τους, τα υπέροχα πεθερικά μου.
Είναι όλοι τους θαυμάσιοι
στα μεγάλα μαρτύρια δεν με άφησαν, ο καθένας με τον τρόπο του, νιώθω πολύ τυχερός.
Τους ευχαριστώ θερμά για μια ακόμη φορά!

Δικαίωμα στο όνειρο ΛΆΚΗΣ ΠΑΠΑΔΌΠΟΥΛΟΣ 1985

Μιά σιωπή καταλυτική
Η πόρτα κλειδωμένη
Το στίγμα σου ξεμακραίνει,
κι η νύχτα απορρυπαντική
Βλέμμα γυάλινο, χλωμό
Σ’ ένα παιχνίδι χαμένο
ψάχνεις για κερδισμένο
κι εγώ πάλι στο βυθό
Όμως με τίποτα δεν μπορείς
να μου στερήσεις το όνειρο
Δικαίωμα στο όνειρο,
δικαίωμα στο τίποτα
Φυγάς σε δίκη που εκκρεμεί,
που τίποτα δεν περιμένει
παρά απόφαση καταδικαστική
Μέσα σε γυάλινο κελί
η τύχη σου δοσμένη
Το μέλλον ξεμακραίνει
Η όψη σου αποθαρρυντική
Όμως με τίποτα, με τίποτα, με τίποτα, με τίποτα
δεν μπορείς
να μου στερήσεις το όνειρο.

• Αυτή είναι η ιστορία των παιδιών που ονειρεύτηκαν την χώρα του Ποτέ και είπαν να ψάξουν να την βρούνε. Δοκίμασαν. Το τόλμησαν.
  Δεν φοβήθηκαν το ταξίδι, δεν δείλιασαν στο άγνωστο, δεν τρόμαξαν να ρισκάρουν, αψήφησαν τους κινδύνους, εμπιστεύτηκαν το όνειρο, τράβηξαν αντίθετα στο ποτάμι, από κάποια στιγμή τουλάχιστον και μετά.
  Δεν δικαιώθηκαν, την ιστορία την γράφουν οι νικητές.
  Το στίγμα όμως που αφήνουν οι νικημένοι δεν εξαφανίζεται. Είναι εκεί δυνατό και όμορφο, μια παρακαταθήκη που βγαίνει από ψυχές άδολες, σαν το αγαπημένο, γαλλικό σύνθημα που φωνάζαμε στις πορείες μας τα χρόνια της φωτιάς : ‘δεν είναι παρά μόνο η αρχή, θα συνεχίσουμε να μαχόμαστε’ !

Sunday morning, Velvet Underground.

Richie Havens, Freedom, (Woodstock)

Η Μπαλάντα Του Μαουτχάουζεν

Posted on 07/03/2015 by kleovis

https://aenaikinisi.wordpress.com/2015/03/07/%CE%B7-%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B1%CE%BF%CF%85%CF%84%CF%87%CE%AC%CE%BF%CF%85%CE%B6%CE%B5%CE%BD/

 

συνεχίζεται

ΕΕ. στη χώρα του ποτέ…ή 7

 

• Με ημερομηνία 30/07/’80, ζητώ μέσω του δικηγόρου που με είχε υπερασπιστεί στην Ιταλία φωτοτυπίες επικυρωμένες της απόφασης δίκης [που είχε στηθεί σχεδόν με το ζόρι από την αστυνομία] που έλαβε χώρα στο Δικαστήριο της Φλωρεντίας την πρώτη εβδομάδα του ’78, όπου είχα αθωωθεί πανηγυρικά.
  Οι κατηγορίες ήταν: διακοπή μαθημάτων και καταστροφή ξένης περιουσίας.
  Την παρουσιάζουμε και αυτήν στην απολογία μας σαν ενισχυτική της προσπάθειας κατασκευής ενόχου από τις ιταλικές αρχές. Μεταφέρω τα κυριότερα σημεία, αυτά που ενδιαφέρουν :

‘O Μαυρόπουλος Μιχαήλ, κληθείς είς έκτακτον δίκην ίνα απαντήσει διά τα προαναφερόμενα αδικήματα, απέρριψε αμφότερες τις κατηγορίες αναφέροντας ότι : είχε παρουσιαστεί εις την αίθουσαν της Σχολής Πολιτικών Επιστημών όπου διεξήγαγε τις εξετάσεις ο Καθηγητής Λουίτζι Λόττι, με σκοπόν να προσκαλέση τους παρόντες να μεταφερθούν εις το Δικαστήριον, εις ένδειξιν συμπαραστάσεως προς τους συμφοιτητάς οι οποίοι το πρωϊνό εκείνο εδικάζοντο διά γεγονότα συμβάντα τον περασμένο χρόνο εις το φοιτητικό εστιατόριο. Λαμβάνοντας την απάντησιν ότι οι εξετάσεις θα εσυνεχίζοντο και ότι εν τούτοις ο καθένας ήταν ελεύθερος να πράξη όπως ήθελε, εξήλθε αμέσως και άρχισε να μοιράζη προκηρύξεις εις όσους ευρίσκοντο εις τον διάδρομον. Εισήλθεν εκ νέου εις την αίθουσαν όπου άρχισε να κάνη το ίδιο προς τους φοιτητάς που παρακολουθούσαν τας εξετάσεις. Ο καθηγητής, ο οποίος τον εγνώριζε προσωπικώς και τον εκάλεσε με το όνομά του,τον παρότρυνε να μην δημιουργήσει υπερβολικήν σύγχισιν.

Έτσι, όσον αφορά το αδίκημα, δεν μπορεί να θεωρηθή πραγματοποιημένη η διακοπή των εξετάσεων στο συντομότατο χρονικό διάστημα στο οποίο ο Μιχάλης εισήλθε εις την αίθουσα, ζήτησε από τον καθηγητή να διακόψει τας εξετάσεις, έλαβε γνώσιν της αντίθετης επιθυμίας του και εν συνεχεία βγήκε, έχοντας όλα συμβεί σε λίγες στιγμές, σε ένα διάστημα τελείως αμελητέο.Υπήρξε μια προσωρινή παύσις της διδακτικής δραστηριότητας ολίγων λεπτών, τέσσερα με πέντε, αλλά αυτό εξαρτήθηκε από την αυθόρμητη πρωτοβουλία του καθηγητού, ο οποίος θέλησε να βγει στον διάδρομο έχοντας ακούσει φασαρία, για να μάθη τι συνέβαινε. Εις αυτό το διάστημα ο Μαυρόπουλος επωφελήθηκε για να μοιράσει εις την αίθουσα μερικές προκηρύξεις, με την συγκατάθεση του ίδιου του κ. Λόττι. Όταν του ζητήθηκε,βγήκε ήρεμα από την αίθουσα και οι εξετάσεις συνεχίστηκαν.

Όλα επιβεβαιώθηκαν από τον κ. Λόττι.
Ο καθηγητής κ.Τζιοβανίνι από την πλευρά του επιβεβαίωσε την συνάντησιν με τον Μαυρόπουλο εις τον δεύτερον όροφον, ‘εις τον διάδρομον όπου είναι οι σκάλες’, προσδιορίζοντας πως ο Μιχάλης δεν είχε καλυμμένο το πρόσωπο, εις αντίθεσιν με πολλούς άλλους οι οποίοι κυκλοφορούσαν πάνω και κάτω εις τους ορόφους, και καθώς συνομιλούσε με αυτόν άκουσε να τον ζητά η τεχνικός του Ινστιτούτου, η οποία τον πληροφόρησε ότι είχαν δημιουργηθεί επεισόδια εκείνην την ώρα εις τον κάτω όροφον, ‘ακούγοντας κραυγές και θορύβους υαλοπινάκων που έσπαγαν’.
Αφού αποχαιρέτησε τον καθηγητή Τζιοβανίνι ο Μαυρόπουλος απεμακρύνθη βιαστικώς από το κτίριο διά να πάη εις το Δικαστήριον.
Κληθέντες και οι δύο μάρτυρες υπεράσπισης του μαθητού τους επιβεβαίωσαν την μή ανάμιξην του εις οποιανδήποτε βίαιην πράξιν προκαλώντας ουσιαστικά την πλήρη απαλλλαγήν του από οποιανδήποτε κατηγορίαν και την οριστικήν του αθώωση και για τις δύο κατηγορίες’

Ούτε δράστης ,ούτε υποκινητής.

• Ξεκινάει τελικά η δίκη στο Πενταμελές Εφετείο Κομοτηνής. Θα σας γράψω αμέσως για το κατηγορητήριο. Αυτό που δεν θυμάμαι είναι εάν στηρίζεται μοναχά στις κατηγορίες του Σαβέριο ή σε μέρος αυτών, στις αρχικές, και μέρος αυτών των άλλων τριών κατηγόρων για τους οποίους θα σας μιλήσω στην συνέχεια. Βλέποντας τα αποκόμματα των εφημερίδων της εποχής συναντώ την Ροσσάνα να λέει στην αρχή στους δημοσιογράφους που την ρωτούν πως όλα στηρίζονται στον Κάντζι. Αργότερα, σε αίθουσα του Αρείου Πάγου αναφέρεται στον ‘γνωστό τοξικομανή’ που την εμπλέκει στις ιστορίες του. Το πιο πιθανό λοιπόν σενάριο μου φαίνεται αυτό,του να έχουν στείλει οι ιταλικές αρχές τις πρώτες απολογίες και των τριών. Οι υπόλοιπες πρέπει να ήρθαν πολύ αργότερα, στην προσπάθεια να στηριχθεί η δεύτερη απόπειρα καταδίκης μου. Λίγη σημασία έχει πλέον το πως ακριβώς διεξήχθησαν τα πράγματα.

Τελικά με κατηγορούν για –συμμετοχή σε ένοπλη ομάδα που δρούσε χρησιμοποιώντας τα ονόματα :
‘προλεταριακές περιπολίες’
‘κομμουνιστικές μαχητικές προλεταριακές ομάδες’
‘προλεταριακές ομάδες μάχης’
‘πρώτη γραμμή’.
-Και ανατρεπτική οργάνωση με τα παραπάνω ονόματα.
-Για το κάψιμο δύο αυτοκινήτων ιδιωτικών αστυνομικών.
-Για το κάψιμο άλλων τριών αυτοκινήτων ιδιωτικών αστυνομικών.
–Ληστεία εις βάρος τεσσάρων ατόμων, υπαλλήλων κτηματικής εταιρείας στην οποίαν εισέβαλα, και αρπαγή των ταυτοτήτων τους.
-Έφερα όπλα σε δημόσιο χώρο με σκοπό τα ανωτέρω εγκλήματα.
-Όπως φυσικά και την κατασκευή και μεταφορά των εμπρηστικών μηχανισμών με τους οποίους δόθηκε η φωτιά στα ανωτέρω οχήματα.

Οι δικαστές με αθώωσαν, δεν γίνονταν διαφορετικά.
Στην Ιταλία έφαγα μπόλικα χρονάκια, δεν θυμάμαι πλέον ακριβώς πόσα, πάνω από είκοσι.
Πρέπει να καθυστέρησε αρκετά, για άγνωστο λόγο να γίνει η δίκη, σίγουρα ενσωματώθηκαν εκεί όλες οι απολογίες-κατηγορίες, μου αποδόθηκε και αρχηγία ομάδας, και κατ’ επέκτασιν η συμμετοχή μου σε όλες τις ενέργειες της οργάνωσης, σαν στέλεχος της διοίκησης των ομάδων αυτής. Μούριξαν λοιπόν στ’ αυτιά με το σκεπτικό της συλλογικής ευθύνης, για ότι διεκδικήθηκε στην Φλωρεντία με τις ανωτέρω ονομασίες!!

Real wild child, Iggy Pop.

• οι ερυθρές Ταξιαρχίες, Le Brigate rosse 16

Δημοσιεύτηκε στις 11 Ιαν 2015

Ανέβηκε στις 23 Μαρ 2011
η δίκη στο Τορίνο στον ιστορικό πυρήνα των BR , οι φωτογραφίες είναι από την ταινία-ντοκυμαντέρ των Alessandro Melano και Marino Bronzino: «Avvocato !»

• Πιστεύω πάντως πως καταφέραμε να σας δώσουμε μια γεύση του κλίματος μες το οποίο κύλησαν εκείνα τα απίστευτα χρόνια. Έχουμε κι άλλο δρόμο να διανύσουμε, θα συνεχίσουμε στο ίδιο τέμπο.
  Για Τριλογία μιλάμε στο κάτω-κάτω, σας έχω δείξει ήδη τόσα πολλά, απ’ όποια πλευρά και να το εξετάσεις, κοινωνική – προσωπική – πολιτιστική κλπ.

Fire, Kasabian.

• Ανοίγω ξανά παρένθεση, είναι το αγαπημένο μου χόμπυ. Ξεκουράζει.
  Γράφω πάντα στο χέρι, μόλις τελειώσω αρχίζει η πληκτρολόγηση. Όλο αυτό το διάστημα σημείωνα σε ατζέντες που είχα από την δουλειά μου, αχρησιμοποίητες ή μισογεμάτες, με κενές σελίδες.
  Αυτή, πάνω στην οποία δουλεύω τώρα είναι του 2002. Στη σελίδα με ημερομηνία 12 Ιανουαρίου, βρήκα ένα κείμενο μια σταλιά, δυο λόγια που είχα σημειώσει για άγνωστη αιτία Σου το παραθέτω, είναι το ξεγύμνωμα μου :

‘Από μικρός αγαπούσα τους ήρωες. Στη ζωή, μου αρέσει η νίκη, δεν είναι όμως αυτοσκοπός.
Ήθελα πάντα να είμαι μπροστά, στην κόψη του κύματος.
Μου αρέσουν πρόσωπα σαν αυτά του Αλέξανδρου, του Τσέ, του Λεωνίδα, του Αχιλλέα.
Να καλπάζω, στο κυνήγι του ονείρου που είναι η ελευθερία. Μακριά απ’ τα δεσμά της συνήθειας, του βολέματος, της πολυθρόνας. Δεν με χαλάει η μοναχικότητα του ηγέτη, με μαγεύει το σπάσιμο των δεσμών, το τίναγμα των φτερών στον ανοιξιάτικο αγέρα. Η ευωδιά του δαφνοστεφανωμένου μετώπου, του ιδρωμένου κορμιού, του ματιού που λάμπει, που γυαλίζει αποφασισμένο να νικήσει, που κέρδισε γιατί ένιωσε ελεύθερα. Έπραξε ελεύθερα! έζησε ελεύθερα. Αυτός είναι ο ήρωας μου! ΑΥΤΌΣ ΘΈΛΩ ΝΑ ΕΊΝΑΙ Ο ΕΑΥΤΌς ΜΟΥ!! Ο πολεμιστής του φωτός, ο πολεμιστής της ζωής!!’

Ξυλούρης, ‘που πας παλικάρι’

Εδώ θέλω να σημειώσω πως ο δικός μου Λεωνίδας δεν έχει καμία σχέση με αυτόν των φασιστών. Που κάνουν άπειρες συγχύσεις και απίστευτες τρίπλες για να ιδιοποιηθούν ήρωες και παραδείγματα ανθρώπων που με αυτούς δεν έχουν ουδεμία απολύτως σχέση, με την καφρίλα και την ψυχική τους ερημιά. Είναι μία τεράστια συζήτηση, θα χρειάζονταν ένα αυτόνομο πόνημα για να εξηγήσω πως τα παιδικά μου ινδάλματα δεν τα χαρίζω ούτε με σφαίρες σ’ εσάς, ξεφτίλες ‘πατριώτες’ που από υπερηφάνεια τιμή και ανδρεία δεν έχετε καμία,μα καμία σχέση!
Πρώτοι μεταξύ ίσων! οι ήρωες μου είναι! Κουράδες του γλυκού νερού είστε και φαίνεστε, καθίκια!

Πατρίδα,…Στίχοιμα.

Ο γιος μου μαθαίνει κιθάρα, η Βίκυ μπάσο. Με ρωτούν πώς έγινε και δεν έμαθα να παίζω μουσική.
Θυμάμαι πως μικρός είχα ζητήσει απ’ τον πατέρα μου να πάω σε δάσκαλο και δεν με άφησε γιατί ‘μουσική παίζουν οι αλήτες’. Έτσι έλεγαν οι συμβάσεις στην μικρή μας πολιτεία εκείνα τα χρόνια. Ναι φίλοι μου.
Αυτή ήταν η πικρή πραγματικότητα.
Πήγαινα σχολείο και δεν με άφησαν να γραφτώ σε ομάδα, να τελειοποιήσω το ποδόσφαιρο που έπαιζα στις αλάνες και αγαπούσα πολύ. Γιατί και ‘μπάλα έπαιζαν οι αλήτες!’
Ζούμε ένα κλίμα νοσηρό. Να φανταστείτε πως φώναξαν τη μάνα μου στο σχολείο, να της κάνουν παρατήρηση, να μη με αφήνει να φοράω κόκκινα ρούχα! δεν κάνω πλάκα. ΈΧΟΥΜΕ ΧΟΎΝΤΑ ΚΑΙ ΌΤΙ ΘΥΜΊΖΕΙ ‘ΣΥΜΜΟΡΊΤΕΣ’ ΕΊΝΑΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΈΝΟ, ακόμη και το χρώμα!

‘Το παιδί είναι Ολυμπιακός! αφήστε τον ήσυχο!’ Τους βάζει στη θέση τους η μάνα μου.
Λίγους μήνες μετά,τα ίδια. Την ξαναφωνάζουν. Αυτή τη φορά της κάνουν παρατήρηση γιατί λέει ‘κάνω πολλές παρέες με κορίτσια’! Ετοιμόλογη αυτή τους απαντά πως αφύσικο θα ήταν ‘να κάνω πολλές παρέες με αγόρια’!
Για τέτοια κατάσταση μιλάμε. Αρρωστημένη!
Αγάπησα πολύ τον Μπέστ, τον είχα σαν ίνδαλμα, και τον Γιώργο Δεληκάρη. Ερωτεύτηκα τον Ζαιρζίνιο και τον μεγάλο Κρόιφ, αργότερα τον Σόκρατες, τον Καντονά τον Ζίκο και τον Αντονιόνι. Πώς να ξεχάσω τον τεράστιο Λεβ Γιασίν;

Πανηγύρισα με τον απίθανο Μπορζώφ που καθάρισε τους Αμερικανούς κι ας ήμουν φιλικός με τους Κινέζους,εκείνο τον καιρό.
Αγάπησα τον Άλι, παραδέχτηκα τον Μαραντόνα, που τον γιάτρεψαν οι Κουβανοί. Με τον Τσάβες δεν τα κατάφεραν.
Όταν ο αγαπημένος μας Χουαντορένα ταπείνωσε ξανά τους δυτικούς, στη Μυροβόλο πανηγυρίζαμε σαν τα παιδιά, νιώθαμε πως παίρναμε τη ρεβάνς, απ’ τους αμερικανούς, της ήττας στον εμφύλιο.
Και θα μου μείνει αξέχαστος ο Ύβ ο Τριαντάφυλλος. Τότε δεν ήταν που ακούγαμε ‘Γαρύφαλλο’ απ’ τους ‘Πελόμα Μποκιού’ ;
Τον Πελέ δεν τον χώνεψα ποτέ!

Όσο για τον Γιώργο Κούδα, ας κάνει ένα παγωμένο μπάνιο στα βρώμικα νερά του Θερμαϊκού. Που δεν είχε τ’ αρχίδια ν’ ακολουθήσει τα όνειρά του όταν ο Μαντζαβελάκης [αν θυμάμαι καλά ] τον κατέβασε στην Αθήνα. Κι έκανε άνω κάτω την Ελλάδα, χωρίς λόγο. Κι ας λέει πως φοράει παντελόνια. Φούστα φορούσε η Μαρί Μπονέ αλλά αυτή είπε την αλήθεια.
Όχι, δεν είμαι σεξιστής. Μιλάω έτσι για ν’ ανάψουν τα αίματα
η αλήθεια πονάει.
Πως να ξεχάσω τον Μποτίνο, τον Αϊδινίου ;

Την αγία τριάδα του καβαλιώτικου ποδοσφαίρου των χρόνων που ήμουν νεαρός ; Μήτσος Παρίδης, Παύλος Κοψαχείλης και Κώστας Λιόλιος !
Και κάτι ζευγάρια φωτιά : Μητρόπουλος-Ναθαναήλ, και Κωνσταντίνου – Καραγιάννη.
Μια άλλη Ελλάδα. Του Λαμπράκη, του Πέτρουλα, του Μπελογιάννη! Του Πλουμπίδη!
Του Τσαρούχη και των εξαίρετων ποιητών, ζωγράφων και μουσικών μας!
Όσο κι αν ψάχνετε φασίστες να ωραιοποιήσετε την ιστορία σας, παραχαράσσοντας την αληθινή, έναν ήρωα δεν θα βρείτε στις σειρές σας.Έναν άνθρωπο!

Έναν Λόρκα, έναν Βίκτορ Χάρα, μια Βιολέτα Πάρα.
Ξέφυγα.
Προσπάθησα λοιπόν στα δεκαοκτώ μου να μάθω να παίζω κιθάρα.
Είμαι φρέσκος στην Φλωρεντία, γλυκούλης. όμορφα αγόρια όμως χιλιάδες. Μου αρέσει να βρίσκομαι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος του θηλυκού κόσμου. Αυτοί που όμως τραβούν σαν μαγνήτες τα κορίτσια είναι εκείνοι που γρατζουνάν τις κιθάρες,
μόλις σβήνουν τα πικ-απ και η ώρα είναι περασμένη.
Είμαι τρελαμένος, αρπάζω μια μέρα μέσα απ’ τα χέρια του φίλου μου το μαγικό ξύλο και τον βάζω να μου δείξει τις θαυμαστές κινήσεις.
Ακόμα και το σπίτι θυμάμαι στο οποίο βρισκόμαστε, λίγο πιο πίσω απ’ την πιατσέτα του Σαν Πιερίνο.
Μου μαθαίνει το ξεκίνημα του Σμόουκ ον δε Γουώτερ. Μου βγήκε η ψυχή όμως, τα παράτησα αν και το κατάφερα.

Είχα πολύ ενέργεια για να κάθομαι ακίνητος τόση ώρα να προσπαθώ με τα δάχτυλα να κάνω το όργανο να παίξει. Η ψυχή δεν ηρεμούσε, δεν ακολούθησε.
Δεν ανεχόμουν να παλουκωθώ με τίποτα, υπομονή στα κόκκινα, τα βρόντηξα.
Τους έκανα όμως να με προσέξουν αλλιώς!!!

Lucky man, Emerson Lake and Palmer.

• Ξαναγυρνώντας στο σήμερα:
  Σαν γνήσιος ‘μπλαουγκράνα’ στήθηκα προχθές να παρακολουθήσω την επική ανατροπή της αγαπημένης μου ομάδας, [δεν έγινα ‘Μπάρτσα’ τα τελευταία χρόνια που είναι της μοδός, αλλά από τότε που τους ξαναέφερε στα χείλη το χαμόγελο της Αξιοπρέπειας ο μεγάλος Γιόχαν Κρόιφ. Αργότερα, όταν κατάλαβα και τις πολιτικές προεκτάσεις της υπόθεσης, το γλυκό έδεσε].
  Αντ’ αυτού παρακολούθησα μια νέα συντριβή.
  Εκείνο όμως που μου έκανε χείριστη εντύπωση ήταν η ανεκδιήγητη συμπεριφορά του σπορτκάστερ, ο οποίος δυστυχώς αντιπροσωπεύει το δείγμα πολιτιστικής,και όχι μόνο, συμπεριφοράς του μέσου Έλληνα ραγιά.

Έπλεκε διθύραμβους για τους Γερμανούς, απ’ την αρχή μέχρι το τέλος,
και μπαλαδορικά ίσως έκανε και καλά.
Έχω ερωτευτεί Γερμανίδες, έχω περάσει υπέροχα,
με στήριξαν οικονομικά οι Γερμανοί τουρίστες όταν δούλευα στην παραλία, αλλά μέχρι εδώ.
Είναι τεράστιος λαός οι Γερμανοί.
Η συλλογική μνήμη όμως δεν ξεχνάει ακόμα φίλε, δεν μπορώ να πω πως σαν λαό τους πολυσυμπαθώ τους Γερμανούς.
Από παιδάκι, γερμανική ομάδα δεν υποστήριξα ποτέ, όπως δεν θα υποστηρίξω Παναθηναϊκό, με οποιονδήποτε αντίπαλο και αν αγωνιστεί.
Ξέρω πως η ειλικρίνεια σπάει κόκαλα!
Τους αποκαλείτε ‘πάντσερ’ και προσβάλλετε τη μνήμη εκατομμυρίων ανθρώπων. Εβραίων, συμπατριωτών μου, ρομά, κομμουνιστών, αναρχικών και κάθε λογής άλλου που τόλμησε να σκεφτεί διαφορετικά εκείνα τα χρόνια και έσβησε στα στρατόπεδα και τα κρεματόρια
Έφτασε ο λεχρίτης παρουσιαστής στο σημείο να προτείνει στο τεράστιο κλάμπ, σε αυτή τη μεγάλη λαϊκή κατάσταση που είναι κάτι περισσότερο από μια ομάδα, έναν κατά τα άλλα συμπαθέστατο άνθρωπο και ικανότατο προπονητή, προσβάλλοντας έναν άντρα που έδωσε όλη τη χρονιά μια μεγάλη μάχη με τον καρκίνο, βγαίνοντας νικητής, τον Τίτο Βιλλανόβα.

Μέσα στη χώρα όπου τα ερείπια της Γκερνίκα θα ορθώνονται πάντα στις καρδιές μας να θυμίζουν τι εστί βερύκκοκο, με άλλα λόγια γερμανικός φονταμενταλισμός, ολοκληρωτισμός ή όπως αλλιώς θέλετε να ονομάσετε αυτό το απαίσιο μικρόβιο του ναζισμού.
Θα μου πείτε πως και ο Σούστερ πήγε στη Ρεάλ. Στα τέτοια μου! Στη Ρεάλ του Φράνκο πήγε και του παντοτινού Ισπανικού κατεστημένου.
Και όλα αυτά ξεχνώντας πως η ομάδα έτρεχε σαν τραίνο μέχρι την ημέρα που ο Τίτο Βιλανόβα, αυτό το γλυκύτατο παλικάρι με το Πι κεφαλαίο ξεκίνησε την περιπέτειά του στα Νοσοκομεία για να απαλλαγεί από την αρρώστια.
Σέβεσαι τον άνθρωπο που παλεύει με τον θάνατο και το βουλώνεις,
που θα την βρει όμως την ευαισθησία ο …….
Δεν θα θυμίσω τον Αμπιντάλ!
Δεν ξέρω με ποια κριτήρια επιλέγουν οι εταιρείες τα στελέχη τους, είπαμε όμως, αυτή είναι μία εικόνα από κάποια Ελλάδα του σήμερα.
Προτείνω στην ΕΡΤ να στείλει τον συγκεκριμένο ρεπόρτερ στην Ογκολογική Κλινικήοποιουδήποτε Νοσοκομείου ΝΑ ΠΆΡΕΙ ΜΑΘΉΜΑΤΑ ΑΝΘΡΏΠΙΝΗΣ ΑΞΙΟΠΡΈΠΕΙΑΣ και αγωνιστικότητας. Να καθίσει εκεί υποχρεωτικά για πέντε-έξι μήνες να μάθει πως παλεύει ο άνθρωπος καθημερινά με τον εαυτό του και την αρρώστια.

Αν καταλάβει κάτι και ξαναπάρει το μικρόφωνο στα χέρια, είμαι σίγουρος πως θα σταματήσει να υβρίζει τον άνθρωπο που βγήκε από τα σπλάχνα της ομάδας και την έκανε να ξεφύγει καμιά δεκαπενταριά βαθμούς από την ‘μισητή’ Ρεάλ μέσα σε δύο μήνες,
μέχρι να πέσει στα χέρια του χάροντα, να τον παλέψει, και να βγει νικητής και σ’ αυτή τη μάχη. Λιγάκι κουρασμένος φυσικά!
Ξέρω από πρώτο χέρι τι θα πει χημειοθεραπεία.
Δεν χρειάζεται να προσθέσω τίποτα περισσότερο.
Ανάθεμα σε όλους αυτούς που κατάντησαν τον Έλληνα αυτό που δείχνει αυτή τη στιγμή, δημόσια τουλάχιστον, γιατί,αυτό που συμβαίνει στο κάθε σπίτι δεν το γνωρίζουμε.

Toy soldiers, Eminem.

Είμαι περήφανος για τον μπασκετικό γαύρο! σαν ολυμπιακός και τίποτα παραπάνω. ΤΟΥΣ ΓΑΎΡΟΥΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΊ Η ΟΜΆΔΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΚΑΝΈΝΑΝ ΆΛΛΟΝ!
Έχει πανηγυρίσει μεγάλες στιγμές ο βάζελος, δεν ένιωσα ποτέ μα ποτέ, απολύτως τίποτα.
Σταματήστε λοιπόν τις υποκρισίες. Ο Μέσι και η παρέα του ολόκληρη, μες το αεροπλάνο πανηγυρίζουν τη νίκη μας επί της Ρεάλ, φωνάζοντας ‘Ολυμπιακός-Ολυμπιακός! αφήστε αυτά που ξέρετε.
Σιχάθηκα το κυπελάκι που σήκωσε ο Μαρινάκης μπροστά στις άδειες κερκίδες του κόκκινου ΟΑΚΑ. Μπορεί να το βάλει εκεί που ξέρει, εμείς οι γνήσιοι Ολυμπιακοί τον έχουμε χεσμένο,και αυτόν και τους χρυσαυγίτες φίλους του, όπως και όλους τους σκατόψυχους φασίστες της 7. Τέτοια κυπελάκια δεν τα θέλουμε. Παλικαρίσια, θα έπρεπε να το γυρίσουν πίσω!

Ξέρω επίσης πως αυτοί που φωνάζουν για ‘κάθαρση’, χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη θέλουν να γίνουν, ποτέ δεν θέλησαν δικαιοσύνη. Διαφορετικά θα το είχαν δείξει στο δρόμο, στην πιάτσα,στους αγώνες τους καθημερινούς. Δεν τους έχουμε δει πουθενά! την μαρμίτα θέλουν, αυτή που μονοπωλεί άλλος.
Αν το μάτι του μέσου Έλληνα γυαλίσει όπως των γαύρων παιχτών και προπονητών του μπάσκετ αυτού του τριημέρου, άλλη μέρα θα ξημερώσει!

Antifa hooligans, los fastidios.

Και μετά ξύπνησα!!!

Υπάρχει μία συνολικά διεφθαρμένη κατάσταση που αγκαλιάζει όλες τις οργανωμένες εκφάνσεις της ελληνικής κοινωνίας, μία αρρωστημένη νοοτροπία που έχει σφίξει σαν τανάλια ένα μεγάλο κομμάτι ελλήνων και κάνει μπαμ στον αθλητισμό, σε όλα του τα σκαλοπάτια, κυρίως δε στους δημοσιογράφους τους φιλάθλους και τους παράγοντες. Δεν είναι η αλλαγή ή εναλλαγή προσώπων που θα λύσει το πρόβλημα. Ριζική αλλαγή νοοτροπίας όλων αυτών των ελλήνων που έχουν βουτηχτεί, χρόνια τώρα, στη μισαλλοδοξία, την έλλειψη αλληλεγγύης και στο μίσος προς την διαφορετικότητα. Τον ‘κρυπτοφασίστα’ που έχει ο καθένας μέσα του πρέπει να αποβάλλουμε πρώτ’ απ’ όλα!

‘ο κόσμος είναι επικίνδυνος όχι εξαιτίας αυτών που κάνουν κακό, αλλά εξαιτίας αυτών που τους κοιτάζουν χωρίς να κάνουν τίποτα’.
A. Einstein.

Κάνω ένα διάλειμμα και επιστρέφω.

Άσε που πέρασε η ώρα, βράδιασε, αύριο πάλι.

ωχρά σπειροχαίτη, κούφιοι άνθρωποι

Κάποιος θυμήθηκε τον Ρεχάγκελ. Και γι αυτόν θα σου πω πως δεν τον χώνεψα απ’ την πρώτη στιγμή, για τις δηλώσεις που έκανε για τον Ολυμπιακό,μόλις πάτησε το πόδι του στην χώρα. Την αλήθεια λέω, δεν θέλω να γίνομαι ευχάριστος με το ζόρι, την εθνική του δεν την έβλεπα γιατί είχε μέσα αμέτρητους παναθηναϊκούς, το αίμα νερό δεν γίνεται,
εγώ που αλλάζω το κανάλι μόλις ντύνεται πράσινο και να μου δείχνεις τις ίδιες μουτσούνες στυλ Καραγκούνη, ντυμένες στο γαλάζιο, και να χαίρομαι
δεν είμαι σχιζοφρενής.
Αυτά τα αφήνω σ’ αυτούς που είναι υπεράνω, και κατά βάθος ανέραστοι, χλιαροί.
Γιατί, δεν μπορείς να είσαι παθιάρης και να την βρίσκεις με όσους σου στέκονται στο στομάχι, μόνο και μόνο επειδή αλλάζουν φανελάκι! Να γλείφεις εκεί που φτύνεις
Ας βάλουν λοιπόν εκεί που ξέρουν και τον Όττο και τους λεγεωνάριους του, εγώ είμαι γαύρος πρώτα, και πάνω απ’ όλα
όσους βάζελους κι αν ντύσουν με άλλα χρώματα, εγώ πράσινους τους βλέπω.

Πως λοιπόν εσύ καταφέρνεις ν’ αγαπάς αυτό που όλη την βδομάδα απεχθάνεσαι, δεν το καταλαβαίνω. Με το συμπάθιο δηλαδή!
Και μην αρχίσετε να μου μιλάτε για έθνος και φυλή γιατί δεν τα χάφτω, εθνική με δέκα παναθηναϊκούς δεν την θέλω, τελεία και παύλα. Εσείς μπορεί να την αγαπάτε, εγώ αδυνατώ. Ούτε να σας πείσω θέλω, ούτε να με πείσετε. Κουβέντα κάνουμε και όλα είναι αποδεχτά!
Να λέμε όμως τα σύκα με το όνομά τους!
Βαράτε όσο θέλετε τους πισινούς σας στο πάτωμα, έχω το θάρρος της γνώμης μου και την διατυπώνω. Δεν θα σε χαϊδέψω, ‘λευκέ γαλάζιε ποντικέ μου’.
Κι εκείνη την μπάλα, γραμμή μαζινό, να μη φάμε γκολ κι ότι γίνει, δεν την κατάπια ποτέ.
Και στον δρόμο δεν βγήκα!

Όπως δεν πανηγύρισα το κυπελάκι του Μαρινάκη, αγάμητε, κομπλεξικέ δημοσιογραφίσκο!
Γιατί, αν κρατάς γραφίδα στο χέρι, πρέπει να κάνεις τη δουλειά σου! κι όχι να βγάζεις στο χαρτί που θα διαβάσει το κοινό τα κόμπλεξ τα στερητικά σου.
Γράψε ένα βιβλίο και πες την άποψή σου.
Στην εφημερίδα που υπηρετείς, θα απαριθμήσεις τους αναρίθμητους τίτλους που με τσαμπουκά η ερυθρόλευκη ομάδα κατακτά με το σπαθί της σε όλα τα ομαδικά αθλήματα, ανδρών και γυναικών, στην χώρα και την Ευρώπη,
με το σπαθί της επαναλαμβάνω!

Και επειδή τους ακούω να μου λένε πως ‘για ένα παιχνίδι πρόκειται’, θα τους απαντήσω πως ‘ακριβώς, επειδή πρόκειται για παιχνίδι, του δίνω την σοβαρότητα που του αξίζει’!
Και ο Δεληκάρης έφυγε από το λιμάνι, και ο Μητρόπουλος, στην καρδιά μας παρέμειναν αγαπητοί, είναι η χημεία βρε αδελφέ!
μη μου μιλήσεις όμως για Ριβάλντο ή Αποστολάκη γιατί την έβαψες.
Όσες συγνώμες κι αν ζήτησε ο Βραζιλιάνος στην καρδιά μας δεν χώρεσε άλλο!
Και ο Λεμονής άλλαξε ομάδα, και τον Αντώνη τον αγαπήσαμε. Είναι κάτι στη συμπεριφορά που σε κερδίζει.

ανοίγω παρένθεση :

Η λογική της νίκης με κάθε τρόπο δεν είναι η δική μας επιλογή

Posted By: koultouriarison: Tue, 02, 2015In: Αθλητισμός, Ελλαδα

Ένα από τα τραγούδια που ακούγονταν στο παλιό αλλά και στο νέο γήπεδο Καραΐσκάκηπριν από τους αγώνες της ομάδας μου, του Ολυμπιακού, ξεκινούσε έτσι: “‘Ελα στου Καραΐσκάκη και αυτή την Κυριακή, να χαρούμε πανηγύρι και ολυμπιακή ψυχή”.

Σε όσα αληθινά περιγράφει θα προσθέσω και εγώ τη λαϊκή γιορτή, την κοινωνικοποίηση και την ελευθεριότητα που έχει μια γηπεδική κερκίδα. Από τα μέσα των 80’s όταν παιδάκι με πρωτοπήγαινε ο πατέρας μου στο γήπεδο, τα πέταλα και οι κερκίδες ήταν ένα σχολείο συναισθημάτων και ταξικότητας.

Στο παλιό Καραΐσκάκη με τα φιλόξενα, στους τζαμπατζήδες, τουρνικέ (τα περιστρεφόμενα κάγκελα)  έβλεπες τους πάντες, Λούμπεν άτομα, λαϊκοί τύποι, μικροαστοί όπως εμείς. Ο κατάλογος ατελείωτος.  Όλη αυτή η ανάμειξη αλλά και ανεκτικότητα (με τους περισσότερους δεν θα έκανες ποτέ παρέα έξω από το γήπεδο) είχε πλάκα αλλά και ουσία.

Το ταξικό σχολείο που λεγόταν κερκίδα (χωρίς τις θέσεις των ακριβών εισιτηρίων βέβαια) σε μάθαινε στο συγχρωτισμό, την αλληλεγγύη ακόμα και τη συνεννόηση, αν θες, με τους ανθρώπους της τάξης σου. Πράγματα πολύ σημαντικά σε μια εποχή (τότε αλλά και τώρα) απονοηματοδότησης της κοινωνικής συλλογικοποίησης αλλά και αποπολιτικοποίησης.

Τη ίδια περίοδο στο εξωτερικό, με αφορμή το χουλιγκανισμό και στη λογική του “πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι” το ποδόσφαιρο αρχίζει να γίνεται “κυριλέ”, όπως τον εννοεί η εξουσία, φυσικά, τον όρο. Τα εισιτήρια αρχίζουν να ακριβαίνουν σημαντικά οδηγώντας τις λαϊκές μάζες, τη συντριπτική πλειοψηφία του ποδοσφαιρικού κοινού δηλαδή,  έξω από τα γήπεδα. Το ποδόσφαιρο μετατρέπεται σταδιακά σε θέαμα για λιγότερους, αλλά χειροκροτητές, που πάνε στο γήπεδο για να διασκεδάσουν και σίγουρα όχι για να αναμιχθούν.  Η τωρινή, αηδιαστική, εικόνα των μεγάλων γηπέδων ανά τον κόσμο μας δείχνει το τέλος (?) αυτής της πορείας.

Φτάνοντας στα 90’s  ενώ οι αλλαγές αυτές δεν έχουν ακόμα φτάσει στην Ελλάδα, συντελείται μια τεράστια κοινωνική αλλαγή. Η εισροή μεγάλων μαζών φτωχών μεταναστών από τα Βαλκάνια. Μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα όλοι εκείνοι που μέχρι τότε ήταν οι από κάτω (εργάτες, μικροαστοί, υπάλληλοι, αγρότες) είχαν τη δυνατότητα να γίνουν μικροαφεντικά, να αποσπάσουν οι ίδιοι πλέον υπεραξία εκμεταλλευόμενοι, με τη σειρά τους, άλλους φτωχότερους.

Μέσα σε αυτό το ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο τοποθετώ ως άμεσα επηρεαζόμενο τον κόσμο που μαζικά πήγαινε στα γήπεδα. Όλοι όσοι, ως τότε, γνώριζαν την αδικία μπορούσαν πλέον να αδικούν και να τους περνάει. Προσπαθώντας να αποφύγω τις ισοπεδωτικές γενικεύσεις, θεωρώ το γεγονός αυτό κομβικό για την αλλαγή νοοτροπίας του κόσμο της ομάδας μου.

Και ενώ μεγάλη μερίδα της κοινωνίας μπολιαζόταν με τη εξουσία του μικροαφεντικού, κάποια χρόνια μετά συνέβη μια δεύτερη αποφασιστική αλλαγή, μια αλλαγή που μόνο ο Ολυμπιακός ως τώρα από τις μεγάλες ομάδες έχει βιώσει. Το παλιό του γήπεδο έδωσε τη θέση του σε ένα νέο, σύγχρονο και κυριλέ γήπεδο. Ας ειν’ καλά οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Εν έτη 2004 το ποδόσφαιρο και στην Ελλάδα έχει μπει στη λογική προσέλκυσης πελατείας. Ένα νέο και πιο λουσάτο “μαγαζί” θα προσελκύσει νέο, υψηλότερης αγοραστικής δύναμης, κόσμο απωθώντας, ενσυνείδητα ή όχι δεν έχει σημασία, το παλιότερο και συνάμα φτωχότερο κοινό του.  Το βιώσαμε αυτό, έντονα πιστεύω, στα παιχνίδια του Ολυμπιακού  από το 2004 και μετά.

Η αλλαγή στη σύνθεση του κόσμου στην κερκίδα έφερε και την αντίστοιχη αλλαγή νοοτροπίας που ανέφερα και πρότερα. Η νίκη με κάθε τρόπο ήταν και είναι, πλέον, προτεραιότητα. Όποιος έχει μάθει να νταλαβερίζεται με αυτό τον τρόπο στις κοινωνικές και επαγγελματικές του σχέσεις, το ίδιο θα απαιτήσει και από την ομάδα του. Οι αντίπαλοι είναι πάντα αυτοί που θέλουν να μας αδικήσουν, εμείς πρέπει να τους την κάνουμε πρώτοι. Μεταφορά του κοινωνικού κανιβαλισμού στα γήπεδα.  Αφεντικό στη ζωή (με ότι αυτό συνεπάγεται ), αφεντικό και στο γήπεδο. Καθόλου σεξιστικά, μα απολύτως ταξικά. Η κοινωνία της συνδιαλλαγής, της ανάθεσης και του ατομικού συμφέροντος αναμενόμενα μεταφέρθηκε στις απαιτήσεις της κερκίδας.

Αυτές τις απαιτήσεις καλοδέχτηκε και υποδαύλισε η εκάστοτε διοίκηση της ομάδας. Πέρα από την πελατειακή λογική που ήδη αναφέραμε, η πολιτική σκοπιμότητα της δημιουργίας στρατού που θα μπακάρει τις εκάστοτε επιλογές του μεγαλομετόχου σε άλλα πεδία προϋποθέτει αυτός ο κόσμος να μένει ευχαριστημένος. Ο πιο εύκολος τρόπος ήταν και είναι οι νίκες.

Βέβαια, το λούμπεν, το πιο νεανικό και περισσότερο προλεταριακό κομμάτι του κόσμου δεν εξαφανίστηκε από τις κερκίδες. Περιορίστηκε κυρίως στα πέταλα των οργανωμένων της ομάδας. Εκεί, όμως, η πολυποίκιλη έκφραση δεν μπορεί εύκολα να βγει προς τα έξω μια και κυριαρχεί (όπως παντού και πάντα) η δύναμη της οργανωμένης φωνής που λέγεται Θύρα 7. Αυτό δεν είναι αρνητικό σε ότι αφορά την έκφραση αγάπης στην ομάδα, την ένταση και το πάθος στην ατμόσφαιρα του γηπέδου. Είναι, όμως, στην περίπτωση που συζητάμε.

Πλέον, στο σήμερα, είναι επίσημη θέση του Ολυμπιακού, όπως εκφράζεται μέσα από τους ανθρώπους του, (και,φυσικά, τη βλέπουμε και σε άλλες ομάδες)  πώς “όλοι είναι εναντίον μας”, άρα εμείς συσπειρωνόμαστε και παλεύουμε για τη νίκη με κάθε μέσο. Γνωστή και όχι νέα στρατηγική πολέμου για ένα χώρο, όμως που δεν του αναλογεί κάτι τέτοιο.

Είναι απόλυτα σαφές πως εμάς τους από κάτω που γουστάρουμε τη μπάλα δεν θα έπρεπε να μας αγγίζουν αυτές οι λογικές. Εμείς πάμε στο γήπεδο για τη φανέλα, την ιστορία, τις χαρές και τις λύπες, τα γέλια και τις πίκρες, την κοινωνικοποίηση. Αν έρθει η νίκη μια χαρά, αν όχι γουστάρουμε την προσπάθεια και τον τσαμπουκά.

Αυτές οι λογικές (όπως και ο φασισμός με το ρατσισμό) δεν έχουν σχέση με την ταξική μας αξιοπρέπεια. Και πέρα από τσιτάτα τύπου “ενάντια στο μοντέρνο ποδόσφαιρο¨που υπονοούν και την απομάκρυνση, η μάχη πρέπει να δοθεί μέσα στα γήπεδα και στις κερκίδες. Για ‘μας που γουστάρουμε την ατμόσφαιρα του γηπέδου αλλά και το δαφνοστεφανωμένο, το τριφύλλι, το δικέφαλο αετό και βάλε ότι άλλο θες. Μην τους χαρίσουμε το ποδόσφαιρο, το ωραιότερο των αθλημάτων.

Άντε γεια.

ο κουλτουριάρης (έπαιζα και αμυντικό χαφ)

@koultouranafigo

Υ.Γ. 1. Όλα τα παραπάνω αφορούν όσα συνέβησαν στην κερκίδα του Ολυμπιακού για την οποίο μπορώ να γράψω λόγω καλύτερης γνώσης του αντικειμένου. Με διάφορες παραλλαγές, πιστεύω, τα συναντάς και στο πολυπληθές κοινό των άλλων μεγάλων ομάδων του ελληνικού ποδοσφαίρου. Βέβαια, ο κόσμος των οργανωμένων είναι κάτι αρκετά διαφορετικό γι’ αυτό και αναφέρθηκα ελάχιστα.

Υ.Γ. 2.  Το ζήτημα είναι ασφαλώς πιο σύνθετο. Δεν διεκδικώ το αλάθητο, οπότε όποιος έχει γνώμη ας τη στείλει στο mail του provo.

– κλείνω παρένθεση.

Μη μου πείτε δε να μη μπλέκω την πολιτική με τα σπορ και τον αθλητισμό. Θυμάμαι ολόκληρες Ολυμπιάδες να μποϋκοτάρονται για πολιτικούς λόγους, μαύρους αθλητές να υψώνουν σφιγμένες γροθιές σε αυτή την βαμμένη με αίμα αναρίθμητων φοιτητών στο Μεξικό, τότε που οι Αμερικανοί βομβάρδιζαν τους Βιετναμέζους.
Διαβάστε δε για την απαγωγή του Κρόιφ και της γυναικός του από Βιντελικούς Αργεντίνους φασίστες παρακρατικούς για να τον εμποδίσουν να παίξει με την εθνική ομάδα της χώρας του στο μουντιάλ που κέρδισε στον τελικό την μεγάλη ‘οράνιε’ σχολή η ομάδα της νοτιομερικάνικης Ηπείρου, του Μάριο Κέμπες και του Αρντίλες.

Είχα την τύχη να βρεθώ στο Χάϊμπουρι,στις αρχές του ’70. Άρσεναλ εναντίον Μπενφίκα για το κύπελλο πρωταθλητριών Ευρώπης. Δεκαεξάχρονος,βρέθηκα στο Λονδίνο, κατάφερα να βρω εισιτήριο, πήγα στην σκεπαστή, στα όρθια, μέσα σ’ ένα αληθινό κάστρο με τα όλα του. Εκεί που το τραγούδι δεν σταματά ποτέ.
Απ’ την μία ο Τσάρλι Τζόρτζ, μαλλιάς, ψηλός, ξανθός και παιχταράς.
Απ’ την άλλη ένα μελαχρινό θηρίο απ’ τις πορτογαλικές αποικίες,
η δικτατορία ζει και βασιλεύει ακόμη στην Πορτογαλία, θα την γκρεμίσει χρόνια αργότερα ο τεράστιος Οτέλλο ντε Καρβάλιο.
Σας έλεγα λοιπόν για τον μεγάλο Εουσέμπιο.
Ντυμένο στα κόκκινα το γήπεδο, θριάμβευσε στο τέλος η αγγλική αρμάδα, νομίζω 4-0.
Αυτά γίνονται Τετάρτη.

Κάθισα καμιά σαρανταριά μέρες στην Αγγλία, μια αξέχαστη εμπειρία. Εκεί είδα για πρώτη φορά τη φάτσα του Γκεβάρα, ζωγραφισμένη παντού. Πιο δημοφιλής κι απ’ τα ‘σκαθάρια’ και τις ‘πέτρες’. Έμαθα αργότερα ποιος είναι.

http://video-morfwsh.blogspot.gr/search/label/Ernesto%20Che%20Guevara

CHE – Η ΤΑΙΝΙΑ (1 Τσε ο Αργεντινός – The Argentine)

CHE – Η ΤΑΙΝΙΑ (Τσε ο Αργεντινός – The Argentine)

Η ταινία “Che”, παραγωγής του 2008, είναι μια κινηματογραφική περιήγηση στη ζωή του Τσε Γκεβάρα.

Στο πρώτο μέρος παρουσιάζεται η επαφή του Γκεβάρα με τον Κάστρο και τους κουβανούς αντάρτες στο Μεξικό, ο ανταρτοπόλεμος στη Σιέρρα Μαέστρα, πτυχές απ’ την επανάσταση στην Κούβα αλλά μέρος των διπλωματικών καθηκόντων του Τσε (ομιλία στον ΟΗΕ το 1964).

πρώτο μέρος
(Τσε ο Αργεντινός – The Argentine)

CHE – Η ΤΑΙΝΙΑ (2 Guerilla)

CHE – Η ΤΑΙΝΙΑ (Guerilla)

Η ταινία “Che”, παραγωγής του 2008, είναι μια κινηματογραφική περιήγηση στη ζωή του Τσε Γκεβάρα.

Στο δεύτερο μέρος παρουσιάζεται κυρίως η απόπειρα του Γκεβάρα να οργανώσει το αντάρτικο στη Βολιβία όπου συλλαμβάνεται και δολοφονείται από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες και το βολιβιανό στρατό.

δεύτερο μέρος  (Guerilla)

• Ένα Σάββατο λοιπόν κατηφορίζω για Γουάϊτ Χάρτ Λέϊν, το φρούριο της Τόττεναμ. Πάλι στο πέταλο των φανατικών, ξεσκέπαστο αυτή την φορά. Θέλω να δω από κοντά το μεγάλο μου ίνδαλμα, το παλικάρι που μάγευε την μπάλα και τα πλήθη, κέρδισε όποιον τόλμησε να σταθεί απέναντί του, κι έχασε τη μάχη απ’ το αλκοόλ. Τον απίστευτο Τζόρτζ Μπέστ.
  Δίπλα του άλλος τεράστιος, ο Μπόμπι Τσάρλτον. Κι απέναντι ο Μπόμπυ Μούρ. Μεγάλες προσωπικότητες, όλοι τους
  εκείνο που έμεινε ανεξίτηλα χαραγμένο στη μνήμη μου ήταν η φανταστική ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν στα δύο γήπεδα που βρέθηκα οι φίλαθλοι των ομάδων. Ειδικά στα πέταλα,
  κάτι ανεπανάληπτο.

Έτρεχαν πάνω κάτω, κυριολεκτικά, άδειαζε κάποια στιγμή η κερκίδα, μαζεύονταν όλοι κάτω-κάτω. Κι αμέσως μετά, βουρ τρεχαλητό, όλοι πίσω!χόρευαν και τραγουδούσαν ασταμάτητα όση ώρα βρίσκονταν σ’ εκείνα τα υπέροχα μεσαιωνικά κτίσματα, χτισμένα μες τη γη, αγόρια και κορίτσια, απίστευτα πολλά κορίτσια,
ένα θέαμα μοναδικό. Μία αυθόρμητη πολύχρωμη χορογραφία, όμορφη, γεμάτη ένταση και πάθος.
Έρωτας και πόλεμος μαζί.
Αυτά τα ολίγα

Sunshine of your love, Cream.

• Επανέρχομαι στην Ελλάδα
  και ενθυμούμενος πως τον Γιώργο Κούδα τον αποκάλεσαν Μεγαλέξανδρο του ελληνικού ποδοσφαίρου θα τους θυμίσω πως ο Αληθινός έφτασε μέχρι την άκρη του κόσμου με τους Μακεδόνες και τον πολυπολιτισμικό στρατό του την ώρα που ο ιμιτασιόν δεν κατάφερε να περάσει τα φυσικά σύνορα του Φαληρικού Δέλτα!
  Μάλιστα
  Αντιλαμβάνομαι πως βγάζω κακίες, θέλω όμως να είμαι απόλυτα ειλικρινής με τον εαυτό μου και αληθινός, δεν θέλω να χαϊδέψω αυτιά

βαράνε τύμπανα πολέμου, Ήρωας.

και μούρχεται στο μυαλό ο μέγας Ντράγκαν Τζάιτς, ο τεράστιος Άιρτον Σένα, ο ανεπανάληπτος Τεόφιλο Στίβενσον,
ο οποίος ναι, αρνήθηκε τα αμερικανικά δολάρια για να υπηρετήσει την Κουβανική Επανάσταση,
και ο άλλος μεγάλος, ο Σούγκαρ ρει Λέοναρντ με το απίθανο στυλ στα ρίγκ, που ήταν χορός περισσότερο παρά ξύλο,
ο Αμπέμπε Μπικίλα που έτρεξε ξυπόλητος στον Ρωμαϊκό μαραθώνιο, ήμουν μικρό παιδάκι τότε
και οι Γκρανάτα της μεγάλης Τορίνο που έσβησαν στη Βασιλική της Σουπέργκα, στο λόφο έξω από την Ιταλική βιομηχανική πρωτεύουσα, επιστρέφοντας με το αεροπλάνο απ’ την Πορτογαλία.

Αυτά για σήμερα.Αύριο πάλι, Μέγα Σάββατο.

[το διάλειμμα του κόκκινου τριήμερου στο Λονδίνο γράφτηκε αργότερα, όταν είχα πλέον ξεκινήσει να πληκτρολογώ τις γραμμένες στο χέρι σελίδες μου].

Να ακούσουμε και ένα τραγούδι απ’ τον Ψαραντώνη. Είναι οι Χαίνηδες, στίχους και μουσική έχει γράψει το 2000 ο Δημήτρης Αποστολάκης

Έχω μια τίγρη μέσα μου, άγρια λιμασμένη
π’ όλο με περιμένει
κι όλο την καρτερώ, την μισώ και με μισεί, θέλει να με σκοτώσει,
μα ελπίζω να φιλιώσει
καιρό με τον καιρό.
Έχει τα δόντια στην καρδιά, τα νύχια στο μυαλό μου
κι εγώ για το καλό μου
για κείνη πολεμώ
κι όλου του κόσμου τα καλά με κάνει να μισήσω,
για να της τραγουδήσω τον πιό βαρύ καημό.
Όρη, λαγκάδια και γκρεμνά με σπρώχνει να περάσω,
για να την αγκαλιάσω
στον πιό τρελλό χορό,
κι όταν τις κρύες τις βραδιές θυμάται τα κλουβιά της,
μου δίνει την προβιά της
για να τηνε φορώ.
Καμιά φορά απ’ το πιοτό πέφτομε μεθυσμένοι,
σχεδόν αγαπημένοι,
καθείς να κοιμηθεί
και μοιάζει ετούτη η σιωπή με λίγο πριν την μπόρα,
σαν την στερνή την ώρα
που θα επιτεθεί.

καποέϊρα

μια τέχνη που πάντα ήθελα να μάθω, όμως ποτέ δεν βρήκα κάποιον να μου την διδάξει!

και μου έμεινε το απωθημένο!

κάτι που έμαθα όμως αρκετά καλά :

σχολική εκδρομή στα λιβάδια της Ξάνθης, στα τέλη των χρόνων ’60..

συνεχίζεται

Ω. στη χώρα του ποτέ…ή 6

Βρισκόμαστε στις 12 Ιανουαρίου:
Μιλάει για τον Νάκη που έλαβε το δίπλωμά του στην αρχιτεκτονική την ίδια μέρα με την διδακτορική εργασία του Μπίκο.
Από αυτόν λοιπόν έμαθε πως μαζί με τον Σάσσα θα νοίκιαζαν ένα ή δύο αυτοκίνητα για να παραλάβουν τα εκρηκτικά από μία σπηλιά και να τα φέρουν πίσω.
Γι αυτή λοιπόν την επιχείρησιν έγινε συγκέντρωση στο σπίτι μου, στην οδό Οστερία ντελ Γκουάντο, με παρόντες εμένα και αυτόν, τον Νάκη,τον Σάσσα και την Φιόνα. Δεν ακούστηκε τίποτα για τον Σπανό
‘αλλά εγώ εγνώριζα ότι αυτός ήταν σε γνώση της σπηλιάς, ότι αυτός την υπέδειξε!’
‘Επληροφορήθην κατόπιν ότι εις το σπήλαιον δεν ευρέθη τίποτε, ή τουλάχιστον τίποτε το σημαντικόν’.

‘Ως προς το γεγονός απ’ το οποίο συνήγαγα την πεποίθησιν ότι η Στέλλα, φίλη του Ίκαρου συμμετείχε σε ομάδα έμαθα από την Σάρα ότι ο Έκτορας,όταν έγινε η διανομή των προκηρύξεων σχετικών στον Βαλέριο Τονίνι μετέβη να τις παραλάβει από την καντίνα της κατοικίας της Στέλλας στην οδό Ντι Μέτζο, όπου φυλλάγονταν οι προκηρύξεις.’ Σε αυτό το σπίτι εκείνο το διάστημα ζούσε ο Μαυρόπουλος. Ο Ίκαρος συμμετείχε στην επιτροπή συσσιτίου. Μιάς και εγνώριζαν για τις προκηρύξεις θα ανήκαν σε ομάδα και οι δύο’.
‘Μοίρασαν μανιφέστα η Άννα και ο Έκτορας,με το αυτοκίνητά του’
‘Παραδόθηκαν πολλά και στον Ανδρέα, στην γέφυρα του Άρνου από την οποία φτάνει κάποιος στη γειτονιά του Σάντο Σπίριτο. Διένειμε και αυτός.’

‘Και ο Ρούλης ανήκε σε ομάδα μιάς και διένειμε προκηρύξεις που τις κολλούσε σε αυτοκίνητα ή τις έβαζε σε γραμματοκιβώτια,με υπογραφή των Προλεταριακών Ομάδων Μάχης, με περιεχόμενο το πρόβλημα της κατοικίας και τις κτηματικές εταιρείες που το είχαν δημιουργήσει, έντυπα 3ών η 4ων σελίδων’, σε μορφή επιστολής’.

Ονοματίζει κάποιους ακόμη λοιπόν και μιλά για ‘τις προκηρύξεις που ή επικολλώντο επ’ αυτοκινήτων ή ετίθεντο εντός γραμματοκιβωτίων και είχαν ευρείαν διάδοσιν,ιδίως εις τας λαϊκάς συνοικίας.’

Μιλάει και για άλλα κορίτσια που εντάχθηκαν σε ομάδες,
συγκεκριμένα για την Τιάρα που μπήκε στην ομάδα του μόλις αυτός βγήκε από την φυλακή [Οκτώβρης ’77]. Έφυγε πολύ γρήγορα λόγω ιδεολογικών διαφορών, όπως και η Τζίνα. Έρχονταν και οι δύο από το ‘συσσίτιο’. Μετέβησαν και οι δύο στην Πάντοβα για να ξαναγυρίσουν λίγο αργότερα στην Φλωρεντία.Από την Τιάρα πληροφορήθηκε πως ήταν πλέον κοντά στις ιδέες της η ‘πολιτική της αυτονομίας της Πάντοβας που ενεπνέετο περισσότερο από πνεύμα κινήματος, εννοώ δραστηριότητα κινήματος αυτή που συνίσταται σε συγκεντρώσεις, δραστηριότητες και εκδηλώσεις σε δημόσιο χώρο κλπ.
‘
Όλα τα πρόσωπα που αποτελούν την ομάδα μου τα είχα δει πριν την σύλληψίν μου,να αποτελούν την Προλεταριακήν Επιτροπήν του Συσσιτίου. Πλήν της Άννας.’
‘Στην ομάδα λοιπόν μετείχαμε εγώ, ο Μαυρόπουλος, η Ροσσάνα, η Άννα, ο Μπίκο, ο Λουκάς και ο Ανδρέας.’

Θα σου θυμίσω φίλε πως μετά την απελευθέρωσή του ‘τον πλησίασα και τον ενέταξα στην ομάδα μας απ’ την οποία αποχώρησε τον Μάη του ’78.’ Σε οκτώ μοναχά μηνάκια κατάφερε όλα αυτά για τα οποία μας έχει εντυπωσιάσει!! Να τον χαιρόμαστε!

Έχω αηδιάσει.

οι ερυθρές Ταξιαρχίες, le Brigate rosse 12 Mario Moretti

Όπως αηδιάζω και σήμερα κάθε φορά που κάνω το λάθος ν’ ανοίξω τηλεόραση ή να διαβάσω εφημερίδες. Είναι τόσο απίστευτα ρηχός ο διάλογος, τόσο επιφανειακά τα νέα. Το ίδιο και το ξανά κλινικά νεκρό σκηνικό,
αν εξαιρέσει κάποιος τα ξεσπάσματα των λαών.
Και το διαδίκτυο επίσης. Μία επανάληψη, άλλοτε καλύτερη, άλλοτε χειρότερη.
Κλείνομαι στον μικρόκοσμό μου,ρίχνοντας έτσι κι εγώ νεράκι στον μύλο του μηδενιστικού συστήματος που κάνει πάρτι,πατώντας επάνω στην απάθεια και την αδιαφορία. Πόσες και πόσες φορές μέχρι τα σήμερα δεν είπα : ‘Δεν βαριέσαι ρε Μιχάλη, ψάξου λιγάκι, μάθε τι παίζει λίγο παρά έξω, ενδιαφέρσου’ .
Πολλές !

κι έφαγα την πατάτα, και πάλι θα ξεχαστώ και θα την ξαναφάω. ΈΤΣΙ ΕΊΝΑΙ Η ΖΩΉ. κάποιοι είναι ‘κάπως’, κάποιοι άλλοι αλλιώς!
Για δυο τέτοιους, διαφορετικούς, θα σας μιλήσω, να κάνουμε λίγο διάλειμμα, να σε ξεκουράσω βρε αδερφέ.
Αντιλαμβάνομαι πως αυτές οι γραμμές με τις οποίες καταπιαστήκαμε είναι οι πιο ζόρικες μέχρι σήμερα,
αυτές που βγαίνουν απ’ το στόμα και το χέρι και την γλώσσα με μεγάλο κόπο.
Με βάρος και με άγχος.
Είναι το θέμα τέτοιο,
καταπιαστήκαμε με την σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου, τον ξεσκεπάζουμε τον άνθρωπο,
εμένα,εσένα αναγνώστη, τον φίλο και τον άγνωστο. Τον κολλητό και τον γείτονα, τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας.

Ήρωας – Θέλω να μιλάς

Διαβάζω λοιπόν για τις αποκαλυπτικές εκθέσεις του Κιθ Χέιρινγκ στο Παρίσι. Από την Ήρα Φελουκατζή :
»Έκθεση σοκ,με έργα που καταγγέλλουν την καταπίεση του σύγχρονου ανθρώπου από το πανίσχυρο κατεστημένο, απ’ την υπερεξουσία της πολιτικής και του χρήματος, είναι το αφιέρωμα στον διάσημο Αμερικανό καλλιτέχνη, που παρουσιάζεται σε δύο μεγάλους εκθεσιακούς χώρους της γαλλικής πρωτεύουσας. Το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης του Παρισιού φιλοξενεί μια γιγάντια έκθεση με 250 έργα ζωγραφικής, 30 γλυπτά, σχέδια, πολυάριθμα ντοκουμέντα ,φωτογραφίες, κολάζ, αντικείμενα, φίλμ, που δίνουν ένα πανόραμα της δημιουργίας του ‘πόπ στάρ’ καλλιτέχνη, ο οποίος πέθανε από AIDS σε ηλικία 32 χρόνων. Στο πρωτοποριακό Πολιτιστικό Κέντρο 104 -‘Centquatre’ παρουσιάζονται έργα με μνημειώδεις διαστάσεις, που έχουν εκτεθεί σε δημόσιους χώρους ή στο μετρό της Νέας Υόρκης. Ο τίτλος του αφιερώματος είναι ‘Keith Haring, η πολιτική γραμμή’.

Η έκθεση προβάλλει την πολιτική στράτευση του καλλιτέχνη, την οργή του για την υποδούλωση του ανθρώπου στις επιταγές του συστήματος, την εξέγερση του απέναντι σε κάθε μορφή βίας και καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο καλλιτέχνης αφιέρωσε όλο το έργο του στην καταγγελία των καταχρήσεων της σύγχρονης κοινωνίας, στη θερμοπυρηνική απειλή, την επικυριαρχία των μίντια, τον αναλφαβητισμό, τα ναρκωτικά, σε παντοειδείς παρεκτροπές που μεταβάλλουν το άτομο σε ‘σκλάβο’ ενός σαθρού συστήματος……..’

Από την άλλη θα μιλήσουμε για την ηθική της εξέγερσης, με τον Αλμπέρ Καμί και τον ‘Επαναστατημένο Άνθρωπο’.
‘Στο έργο του ο Καμί διατυπώνει το ‘Επαναστατώ, άρα υπάρχουμε’.Μόνο με την εξέγερση ο άνθρωπος μπορεί να αντιδράσει στο παράλογο και να δώσει ένα νόημα στην ύπαρξή του. Η εξέγερση βγάζει τα άτομα από την απομόνωσή τους, γεννάει επικοινωνία και αλληλεγγύη, συνδέει τους ανθρώπους στην πάλη για την υπεράσπιση της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της κοινής τους αξιοπρέπειας. Αλλά η εξέγερση μπορεί να παρεκκλίνει, οδηγώντας σε αποτελέσματα που την ακυρώνουν. Μπορεί να γίνει το άλλοθι για νέους τυράννους, να γεννήσει μια νέα σκλαβιά. Το κακό ξεκινάει από τη θεοποίηση της Ιστορίας, με την οποία οι κοσμικές ιδεολογίες αντικαθιστούν την παραδοσιακή θρησκεία.

Η έκδοση του ‘Επαναστατημένου ανθρώπου’,το 1951, πυροδότησε μιαν από τις πιο ζωηρές θεωρητικό-πολιτικές πολεμικές της μεταπολεμικής περιόδου. Η πρόκληση και το ‘σκάνδαλο’ έγκεινται στο γεγονός ότι ένας διανοούμενος της Αριστεράς, με αντιφασιστική δράση, όπως ο Καμί, σε μια εποχή που ο σταλινισμός βρίσκεται στο απόγειό του, καταγγέλλει χωρίς μισόλογα και χωρίς υποκρισίες τον αυταρχικό εκφυλισμό της ρωσικής επανάστασης και τα εγκλήματα του σοβιετικού κομμουνισμού. Κομμουνιστές, υπαρξιστές αλλά και σουρεαλιστές, δηλαδή σχεδόν όλοι όσοι κυριαρχούν στη γαλλική πνευματική σκηνή της εποχής, σπεύδουν να καταδικάσουν αυτό το βιβλίο, το οποίο αμφισβητεί ή επικρίνει τις διανοητικές πηγές της έμπνευσής τους, τις αρχές τους αλλά και τους τρόπους δράσης τους, μολονότι την ίδια στιγμή συνεχίζει να επικαλείται τις αξίες που και αυτοί θεωρούν θεμελιώδεις : την εξέγερση, την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Με το πέρασμα του χρόνου πολλοί μύθοι διαψεύστηκαν και πολλές ψευδαισθήσεις διαλύθηκαν. Όσοι ξαναδιαβάσουν σήμερα τον ‘Επαναστατημένο άνθρωπο’ διαπιστώνουν ότι, ο Καμί, που πλήρωσε το τίμημα της διαφωνίας με την απομόνωση και τον εξοστρακισμό, είχε τελικά δίκιο απέναντι στους επικριτές του.’
Μισέλ Φάις
ΕΦΗΜΕΡΊΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΏΝ, Σάββατο, 11-12 ΜΑΊΟΥ 2013.
Από εδώ ψαρέψαμε αυτά τα δύο κειμενάκια.

Μοναχά ένα σχόλιο.
Δεν το έχω διαβάσει το βιβλίο. Μου άρεσε σίγουρα ο τίτλος, μου άρεσε και το σχόλιο.
Έχω διαβάσει τον ‘Ξένο’ του και με τρέλανε.
Ξεκίνησα να διαβάζω, μέχρι που σταμάτησα στην μέση, γιατί με έπιασε η τρέλα και άρχισα να γράφω αυτά που βλέπετε μπροστά σας αυτή την στιγμή, την ‘Πτώση’ του. Θα την τελειώσω μόλις ολοκληρώσω την παρούσα ιστορία. Έτσι θα έχω αποκτήσει γνώμη καλύτερη για τον άνθρωπο, για τα γραπτά του εννοώ.
Ότι είναι τεράστιος δεν υπάρχει αμφιβολία.

It’s the end of the world, REM.

οι ερυθρές Ταξιαρχίες, Le Brigate rosse 13 Mario Moretti

Κι αφού ξεκουραστήκαμε λιγάκι, είμαστε μάλιστα ενθουσιασμένοι για την μεγαλειώδη εμφάνιση της τεράστιας μπασκετικής μας ομάδας, χθες βράδυ στο Λονδίνο, μπορούμε να συνεχίσουμε με τις αναμνήσεις μας,που διηγούνται για το χθες, το παρόν και το αύριο της εξέγερσης
του ανθρώπου,
και του πόσο πολύπλοκος είναι ο χαρακτήρας, ο ψυχισμός και η αισθητική του.

Ο Σαβέριο δεν σταματά να ‘δίνει’ κόσμο,
φρέσκια ζωντανή σάρκα στο βωμό της…….ανυποληψίας
εδώ είναι που αναφέρεται,με λεπτομέρειες στο μοναδικό επεισόδιο που αποδέχεται και ξέρει πως έχει συμμετάσχει, ‘εις τον εμπρησμό αυτοκινήτων Ιδιωτικών Αστυνομικών.’ Αναφέρει μάλιστα ‘πώς εκατασκευάζοντο οι εμπρηστικές βόμβες‘
‘σε ένα σπίτι, του Μπίκο, κατασκευάζοντο οι συσκευές. Οι χημικοί επιβραδυντές σε άλλο, στου Λουκά το σπίτι. Στο τρίτο,του Μαυρόπουλου, τις αποθηκεύαμε’ για να τις παραλάβουν τα κομάντα που θα τις χρησιμοποιήσουν. ‘Η εξήγησις αυτής της κατανομής εις την φάσιν παρασκευής της συσκευής είναι ότι επεδιώκαμε την μη τιμωρίαν δεδομένου ότι εάν συλλαμβανόμεθα με μόνο ένα τμήμα της συσκευής δεν θα εθεωρούμεθα υπεύθυνοι οιουδήποτε αδικήματος’

Λέει ποιοι φτιάξανε τις συσκευές, ποιοι τις μετέφεραν [εδώ χώνει εμένα και την Ρόσσα] και ποιοι τους επιβραδυντές
και μετά μιλά για την επίθεση που έχει 3 σκέλη με τρεις διαφορετικές ομάδες που δρουν με κάποια λεπτά απόσταση. Είμαι κι εγώ εδώ, όπως και η Ροσσάνα, κάτι σαν προστασία στην περίπτωση που κάποιος τους αντιλαμβάνονταν και θα πρέπει να μπω στην μέση για να τους απεγκλωβίσω.
‘Εις το πρώτον επεισόδιον προσωπικώς συμμετέσχομεν εγώ και η Άννα. Βάλαμε από μία συσκευή κάτω από τα αυτοκίνητα, κοντά στον κινηματογράφο Κάπιτολ.’

Έκανα μία αναγνωριστική βόλτα στην Πλατεία ντέλλα Σινιορία και στην πλατεία Σάν Φιρέντσε στην αρχή για να διαπιστώσω την ενδεχόμενη ύπαρξη περιπόλων. Μετά βγήκε ο Μπίκο ο οποίος πήγε σε μία διεύρηνση της οδού Φέντσι όπου σταθμεύουν τ’ αυτοκίνητα της Άργκο. Η συσκευή του βρέθηκε άθικτη μιας και δεν πήρε φωτιά. Μετά βγήκαμε εμείς, όλα πήγαν καλά. Στο τέλος βγήκαν οι Ροσσάνα Λουκάς και Μίκης. Αυτός ο τελευταίος τοποθετήθηκε κοντά σε ένα μπάρ που ήταν ανοιχτό για να εμποδίσει τους θαμώνες να εξέλθουν, εάν προέκυπτε θέμα, και να δώσει την δυνατότητα στους άλλους δύο να σπάσουν το τζάμι του οικήματος όπου ετοποθετούντο οι μηχανές των αστυνομικών, και να βάλουν φωτιά.’

Μιλά για την ανάληψη ευθύνης που έγινε πρώτα με τηλεφώνημα και κατόπιν με προκήρυξη, στην οποία μάλιστα απενοχοποιούμε κάποια παιδιά που έχουν εν τω μεταξύ συλληφθεί κατά λάθος
‘εγώ δεν γνωρίζω τίποτα διά τον πολύγραφο όστις εξ άλλου δεν αφορούσε μόνο την δική μας ομάδα αλλά χρησιμοποιείτο για τις επιχειρήσεις πλειόνων ομάδων.’

Αργότερα στον χρόνο, λίγο νωρίτερα για εμάς, στα κείμενα που προηγήθηκαν λοιπόν και έχεις ήδη διαβάσει, ξαφνικά, από το πουθενά, μαθαίνει πράγματα και θαύματα τα οποία ξερνά τον Απρίλη όπως προείδαμε,
και για να μη σας μπερδεύω, όλοι είναι ήδη φυλακισμένοι από καιρό, κάποιοι κοντά ένα χρόνο. Εγώ θεωρούμαι φυγόδικος πλέον. Τα θυμήθηκε; του τα θύμισαν; ποιοι;

Μιλά για την Σάρα που του είπε για κάποιο επεισόδιο στο οποίο συμμετείχε με τον Κώστα, στην οδό Τορναμπουόνι, τότε που έγραψε σε έναν τοίχο. Και το θυμάται εξ αιτίας μίας λεπτομέρειας, τότε που για να τους ανοίξουν και να μπουν στο κτίριο το ζήτησαν από το γιό κάποιου ενοίκου

και ξαναμιλά για το Κέντρο Τηλεπικοινωνιών της Αστυνομίας, τότε που τον προειδοποίησα ν’ αλλάξει δρόμο, και ν’ απομακρυνθεί από κάποια παιδιά ,τον Ανδρέα και την Νένα εάν τα συναντήσει στον δρόμο!
να μην ακολουθήσει την διαδρομή που διέρχεται πλησίον της οδού ντέλ Τιρατόϊο
και ότι τρόμαξε από το μπαμ! τον κρότο!
ήταν και ακατάλληλη η ώρα!
δεν είναι πια στις ομάδες αλλά σαν καλά παιδιά που είμαστε τον προειδοποιούμε!
μη πάθει και τίποτα, και μείνει από καρδιά, απ’ την τρομάρα του!

Στη συνέχεια θυμάται πως τον Ρικάρντο τον συνάντησε στην Πίζα 10 μέρες μετά το επεισόδιο στη Ντάτα Μάνατζμεντ, τότε που συναντήθηκε με την Σάρα.’Ούτος συνεδέετο αισθηματικώς με την Σάρα, και κατώκει εις την οικίαν της εις Πίζαν.’ Έμενε εις το Νεττούνο και είχε μια μοτοσυκλέττα.’
‘Τέλος,γνωρίζω ότι η διοίκησις απαρτίζετο από τα άτομα που σας ανέφερα διότι μου το είπε ο Λουκάς που συμμετείχε σε μία συγκέντρωσιν.’
Ξαναλέει για τα όπλα που αφαιρέθηκαν από ιδιωτικούς αστυνομικούς και πού εφυλάχθησαν όπως επίσης και από ποιά το έμαθε,

• έξω οι καμπάνες χτυπάνε πένθιμα και ταιριάζει απόλυτα το σκηνικό με την θλίψη που έχω στην καρδιά μου για την κατάντια του ανθρώπου.
  Θα πω με όλη μου την ειλικρίνεια πως δεν γνωρίζω την στάση που θα είχα κρατήσει εγώ στη θέση του, στην περίπτωσή του, μιας και τα πράγματα πήγαν αλλιώς. Ξέρω πως ο άνθρωπος είναι απίστευτο όν και πως οι αντιδράσεις του στα δύσκολα είναι απρόβλεπτες.
  Ξέρω όμως και για την στάση που κράτησε η Ροσσάνα και οι δεκάδες άλλοι σύντροφοι και φίλοι μου!

Le Brigate rosse 14 Mario Moretti

Και πριν υπογράψει, στις 12 του Γενάρη, πετάει και άλλο κουφό, πως γνωρίζει τα πρόσωπα που απαρτίζουν τη Διοίκηση των Ομάδων από τον Λουκά, που έπαιρνε μέρος, και του ανέφερε και όλους τους υπόλοιπους!
Η κρίση δική σας.
Έγραψε!

Η πρώτη-πρώτη κατάθεση, τελευταία στη σειρά μας, διεξήχθη την 4η του Γενάρη του ’80. Μας λέει πως :
Έχει γεννηθεί στο Μιλάνο πριν 22 χρόνια
μιλάει για την Πρώτη Γραμμή και τις Ομάδες Προλετάριων Μάχης, για το ποιες είναι αυτές οι ομάδες και από ποιους απαρτίζονται, για θέματα οργανωτικής και επιχειρησιακής φύσεως. Να λοιπόν γιατί κράτησα αυτή την κατάθεση για το τέλος
Λέει :

‘Πρώτη Γραμμή νοείται η κεντρική κατάτμησις εκ της κορυφής προς την βάσιν της οργανώσεως της οποίας η κυρία αποστολή είναι η κατεύθυνσις του αγώνος επί στρατηγικού πολιτικού και στρατιωτικού επιπέδου. Συνδέεται προς αυτήν την αποστολήν η αποστολή των Ομάδων Προλετάριων Μάχης αίτινες δέον να διαδίδουν εις όσον το δυνατόν μεγαλύτερην έκτασιν εδαφικήν το στρατηγικό πρόγραμμα της οργάνωσης.

Εκάστη ομάς αποτελείται εξ ενός αριθμού προσώπων που απαρτίζει τον οργανωτικόν πυρήνα. Δι εκάστην ομάδα υπάρχει ένα πρόσωπο που με ένα πρόσωπο από τις άλλες ομάδες απαρτίζει την διοίκησιν. Εις την Διοίκησιν συμμετέχει πάντα ένα πρόσωπο της κεντρικής ηγεσίας η οποία δημιουργείται στο πλαίσιο συγκεκριμένων πολιτικών καταστάσεων. Όλες οι κεντρικές διοικήσεις συνθέτουν επί εθνικού επιπέδου την οργάνωση Πρώτη Γραμμή.
Η οργάνωση επεξεργάζεται ένα πολιτικό πρόγραμμα εκστρατείας εναντίον συγκεκριμένων τομέων, πχ κτηματικών εταιρειών. Υπάρχει η δυνατότητα πλειόνων συνδυασμένων ενεργειών εναντίον πλειόνων στόχων, κατά την ιδίαν μέραν ή ώραν. Η Διοίκησις των Ομάδων καθορίζει τον χρόνον των ενεργειών. Η οργάνωσις εκφράζεται διά της κεντρικής ηγεσίας ήτις καθορίζει συγκεκριμένα το πολιτικό πρόγραμμα ως εκστρατείες. Η διοίκησις των ομάδων παρεμβαίνει στρατιωτικά όταν πρόκειται διά την επίθεσιν εναντίον στόχου ο οποίος απαιτεί ιδιαιτέραν επιμέλεια και μέσα τα οποία δεν ευρίσκονται εις την διάθεσιν της ομάδας.

Ήτοις η διοίκησις των ομάδων είναι κατ’ ουσίαν μία άλλη ομάς, και θεωρείται υπερέχουσα εις τον υπηρεσιακόν τομέα διότι εις αυτήν συμμετέχουν πρόσωπα υψηλότερης προπαρασκευής τεχνικής πολιτικής και στρατιωτικής.
Η διοίκησις των ομάδων γεννάται χρονολογικώς προ της δημιουργίας των ομάδων αυτών : έκαστο μέλος της διοίκησης έχει ως αποστολή να δημιουργήσει ομάδα.
Η οργάνωσις αναπτύσσει περί εαυτήν τρείς κύκλους. Ένας αντιπροσωπεύει τις κεντρικές ηγεσίες
ένας τις διοικήσεις των ομάδων
ένας τις ομάδες.

Η κρίσιμος στιγμή της πολιτικής επεξεργασίας είτε υπό μορφήν εκστρατείας είτε υπό μορφήν στρατηγικού σχεδίου καθορίζεται από την κομμουνιστική μαχητική οργάνωση Πρώτη Γραμμή.
Αναφέρει τα πρόσωπα που απαρτίζουν τις ηγεσίες και τα πρόσωπα που απαρτίζουν τις ομάδες, μεταξύ των οποίων το δικό μου και της Ροσσάνα, 25 συνολικά πρόσωπα. Προσθέτει και την κοπελιά του,σύνολο 26. Μιλάει και για δυο Πιζάνους.
Εδώ μπερδεύεται, και αριθμεί σε 4 τις ομάδες της πόλης, μία της Πίζας και μια της Σαρζάνα. Σημειώνει μάλιστα πως γι αυτήν την τελευταία ενδιαφέρονται ο Γιώργος και ο Σπανός, [δύο πρόσωπα που αποδεικνύεται αδιαμφισβήτητα πως είναι ένα και το αυτό!].
Συνεχίζει λέγοντας για το τυπογραφικό κέντρο και κάνει και άλλη πατάτα. Μια το τοποθετεί στην Φλωρεντία και μια στο Πράτο. Θυμάται τα επικόλλητα επί των αυτοκινήτων τα οποία ‘ενεφάνιζαν με ηρωϊκό πνεύμα τον θάνατο του Ρομάνο Τονίνι, επονομαζόμενου Βαλέριο, που εδολοφονήθη στη Βαρέζε μετά από ληστεία‘.
Αναφέρει τους υπεύθυνους του τυπογραφείου και της διανομής.
Βάζει και άλλη κοπέλα στο κόλπο και γίνονται 27 συν οι δυό από την Πίζα.

Για την επίθεση στη Ντάτα Μάνατζμεντ θυμάται την εξής λεπτομέρεια : ‘την προηγούμενη της επίθεσης η Σάρα μου εζήτησε να μεταβώ για να αποσύρω ένα πακέτο από τον Σιδηροδρομικό Σταθμό της Φλωρεντίας χωρίς να μου εξηγήσει τι περιέχει το πακέτο. Έκανα ότι μου εζήτησαν και μόνο αργότερα έμαθα ότι το πακέτο περιείχε τα όπλα που εχρησιμοποιήθηκαν διά την επίθεσιν.’
Μιλάει για την επίθεση αυτοχρηματοδότησης στο πρακτορείο στοιχημάτων και λέει επί λέξη : ‘μεταβάλλω τις δηλώσεις που έκανα σε προηγούμενη δίωξή μου ,όταν εξετάσθην ως μάρτυς. Όντως προέβην σε ψευδή δήλωση. Εφεύρω ένα οποιοδήποτε όνομα για το άτομο με το οποίο συνέταξα τα σχέδια, το όνομα που ανέφερα είναι προϊόν φαντασίας. Αυτός που τα έκανε είναι άλλος’ και αναφέρει τον Σάσσα αντί του Ανδρέα. Αναγνωρίζει λοιπόν σε φώτο που του δείχνουν και άλλο σύντροφο.
‘δέν ξεύρω εάν ο Σάσσα ή άλλοι εκ των ομάδων έκαμαν ληστείας είς διαφόρους αίθουσας παιχνιδίων.’

Έγινε μια προσπάθεια απελευθέρωσης δύο συντρόφων από τη φυλακή της Φλωρεντίας. Δηλώνει πως δεν γνωρίζει τίποτα, ξέρει όμως πως για να την εκτελέσουν ήρθαν σύντροφοι εκτός πόλης. Πληροφορήθηκε όμως ότι ‘η συγκεκριμένη αποστολή είχε ανατεθεί σε ημιφορτηγό το οποίο μεταξύ άλλων ώφειλε να διασφαλίσει την ραδιοφωνικήν κάλυψιν της επιχείρησης. Ήτοι να διατηρήσει την επαφή με εκείνους οι οποίοι ετοιμάζοντο να αποδράσουν, να διατηρήσει την επαφή με τα μέλη της διοικήσεως που είχαν επιτεθεί εις την οικίαν του ανθυπασπιστού Γκαλάσο και τέλος να συλλαμβάνει τις τηλεφωνικές επικοινωνίες της αστυνομίας. Φυσικά αυτό το ημιφορτηγό στο τέλος της επιχείρησης θα παραλάμβανε τους αποδράσαντες και τα μέλη που είχαν δράσει στο εσωτερικό των φυλακών. Πληροφορήθηκε πως οι δύο σύντροφοι, ο Τόλης και ο Νότης είχαν συνδεθεί διά μέσου ραδιοφωνικής συσκευής με τον εξωτερικό χώρο.

Όλα αυτά τα έμαθε από το κορίτσι του, κι ας γνωρίζουν όλοι πως από την οργάνωση έχει αποχωρήσει. Επιτρέψτε μου λοιπόν να μην τον πιστεύω!
Αναφέροντας εδώ το κορίτσι έχουμε φτάσει στους τριάντα συνολικά συντρόφους που εμπλέκει, μάλιστα την ονοματίζει σαν την οργανώτρια σε μία επόμενη επίθεση, στο φυλάκιο Πόλφερ του Ριφρέντι, όπου ‘το πρόσωπο που συμμετείχε χρησιμοποίησε για να ξεφύγει τη βέσπα της Σάρας ,η οποία την είχε αφήσει εκεί κοντά και την οποία ο δράστης άφησε κοντά στον κινηματογράφο Μανζόνι, απ’ όπου η Σάρα παρέλαβε εκ νέου.’

Ξαναλέει για την επίθεση στο Κέντρο Τηλεπικοινωνιών κάνοντας τα ονόματά μας και αναφέρει πως γνωρίζει πως την επίθεση στο Δημοτικό Συμβούλιο αριθμός 10,στην Βίλλα Φαμπρικόττι την έκανε πάλι η ίδια η ομάδα μας αλλά πως δεν γνωρίζει ποια πρόσωπα συμμετείχαν, και πως έγιναν ανάλογες επιθέσεις ταυτόχρονα και στο Τορίνο.
Μετά μιλά για τον τραυματισμό του δικαστού Μπότσι και αναφέρει πως η πράξη προκάλεσε σύγκρουση, διαφωνία μεταξύ της οργάνωσης και των ομάδων και εξηγείται : ‘η οργάνωσις εθεώρει την Φλωρεντίαν ώς έδραν εις την οποίαν δεν συνέφερε ‘να ανέλθει το επίπεδο σύγκρουσης’, δηλαδή να γίνονται επιθέσεις κατά της σωματικής ακεραιότητας των προσώπων. Οι ομάδες δεν είχαν την κατάλληλον στρατιωτικήν ικανότητα. Η οργάνωσις επίστευεν ότι εις την πόλην έδει να επιχειρηθεί η άνοδος του ποιοτικού επιπέδου των ομάδων, η διεύρυνσίς των και ο πειραματισμός επί των επιχειρησιακών δυνατοτήτων κλπ.’
Μάλιστα για τον λόγο αυτό είχε αποκηρύξει νωρίτερα με προκήρυξη κάποια επίθεση σε στρατώνα των καραμπινιέρων και σε διαφημιστικό πρακτορείο που ανέλαβαν οι ‘Σχηματισμοί Κομμουνιστών Μαχητών, απομακρυνόμενη έτσι από αυτούς.
Μιας λοιπόν και δεν θεωρεί πιθανή τη θέληση να προέλθει διάσπαση μεταξύ οργάνωσης και ομάδων πιστεύει πως μία ομάδα μόνη της, αυτόνομα, αποφάσισε να δράσει και να τραυματίσει τον δικαστή! Και την κατονομάζει μάλιστα θεωρώντας τον αρχηγό της, τον Σάσσα, έτοιμο και ικανό να προχωρήσει σε τέτοιο εγχείρημα!
Έτσι, με τον τσαμπουκά! Δεν παίζεται ο άνθρωπος!
Εξηγεί πως ο συγκεκριμένος δικαστής υπέγραφε τις εξώσεις που πραγματοποιούντο εκείνο το διάστημα και είχε στοχοποιηθεί γι αυτόν τον λόγο. Μάλιστα εμπλέκει στην κουβέντα τον ρόλο μίας επιτροπής που ασχολείτο με το θέμα των εξώσεων, στο εσωτερικό της οποίας δρούσε η Τζίνα η οποία ανέπτυξε άμεση δράση δια τον πολιτικόν χρωματισμόν του επεισοδίου για να εμποδίσει να χαρακτηριστεί ως πράξις απλής βίας.
‘Τέλος, ως προς την επίθεσιν εις το εσωτερικόν του Δικαστηρίου και εις την απαγωγήν ενός Δικαστού ώς και προς την επίθεσιν με εκρηκτικάς ύλας τας παρατηρήσεις τας οποίας έκαμα σχετικώς προς τον ιδιαίτερον τρόπον δράσεως και προς το επίπεδον των συγκρούσεων αι οποίαι θα έδει να θεωρηθούν αναγκαίαι από τεχνικο-στρατιωτικής πλευράς θεωρώ ότι δύναμαι να είπω ότι η δράσις αυτή δέον να αποδοθεί εις την διοίκησιν των ομάδων όπου τα μέλη της δυνατόν να έλαβον άμεσον μέρος’

Θυμάται ότι τον Βαγγέλη τον είχαν συλλάβει διότι με ευκαιρία μίας διαδήλωσης κατά των αμβλώσεων που είχε οργανώσει το Κέντρο υπέρ της Ζωής αυτός προκάλεσε επεισόδια κατά την διάρκεια των οποίων τραυματίστηκε ένας αστυνομικός.
Πιο κάτω αναγνωρίζει και άλλον σύντροφο από φωτογραφίες πορείας που του δείχνουν και πληροφορεί την αστυνομίαν και για τα όπλα που χρησιμοποιήθηκαν σε συγκεκριμένη επίθεση στην οποία, όπως πάντα, ο ίδιος δεν πήρε μέρος,
αλλά το έμαθε επειδή είναι καλό παιδί!
Αναφέρει ξανά για την επίθεση στο κτηματικό γραφείο για την οποία ‘γνωρίζει’ με σιγουριά εμάς τους τέσσερις που πήραμε μέρος! Μάλιστα προσθέτει πως ‘όλα αυτά τα 4 πρόσωπα ανεμείχθησαν καίτοι γνωρίζω ότι η κυρίως δράσις εξεδηλώθη εκ μέρους τουλάχιστον του Μίκη και του Λουκά!
Επειδή το ξέρει, δεν του το είπε κάποιος άλλος όπως συνηθίζεται μέχρι στιγμής για άλλα περιστατικά. Αυτό το ξέρει!
Μιλάει γι αυτούς που επιτέθηκαν στη Διοίκηση της Αστυνομίας στην Πλατεία της Σινιορίας, που μπήκαν στην οργάνωση το ’77 και εξήλθον λίγους μήνες αργότερα για διαφωνίες ιδεολογικού χαρακτήρα.
Βάζει στο κόλπο δηλαδή δύο άτομα που γνωρίζουν πολλά, έχουν πάρει μέρος στην δράση, μάλιστα έχουν προσπαθήσει να δημιουργήσουν μία νέα ομάδα.
Λόγω του ότι ‘ήταν γνωστοί’ στην Ντονατέλλα, φίλη του Παύλου, όπως και τα παραπτώματά τους, σημαίνει πως και αυτοί οι δύο θα έπρεπε να γνωρίζουν τα πάντα. Μιας και γνωρίζουν λοιπόν, μέλη και αυτοί!

Είσαι φίλος – είσαι μέλος!

με λίγα λόγια :
η ακατάσχετη πολυλογία συνεχίζεται, από όλους, με όλους και για όλα!
όλοι ξέρουν τα πάντα!
τα συζητούν με όποιον καθίσει στο τραπέζι τους στην ταβέρνα, υπό τους ήχους της κιθάρας και του ταμπούρλου.
Μια ακατάσχετη μπουρδολογία, προς όλους και για όλα.
Μια ‘αναγνωριστική μηχανή’ που σπέρνει μοναχά θλίψη για το κατάντημα του ανθρώπου και αυτών που τον ακούν.

Όχι πως δεν βγάζουν κέρδος. Σου ξαναείπα όμως φίλε :
το να αποστηθίσεις το ιδεολογικό περίβλημα μιας οργάνωσης που συμπάθησες κάποια στιγμή,από τις τόσες προκηρύξεις που βρίσκεις δεξιά και αριστερά, δεν είναι δύσκολο, μιας μάλιστα πως δεν είναι και άγνωστα τα θέματα στα οποία αναφέρεσαι. Κουβεντιάζονται παντού, δημόσια. Και μη μου πείτε πως δεν κάνει μπαμ πως περί αποστηθίσεως επρόκειτο.
Έχετε ποτέ ακούσει κανέναν κινηματικό να μεταφέρει με τόσο ξύλινο τρόπο το προφίλ της οργάνωσης ;
Όσο για τα πρόσωπα, το ξαναείπαμε. Μέσα στους χώρους, όλοι γνωριζόμασταν. Το να ‘μυριστείς’ κάποια πράγματα ίσως και να είναι σχετικά ‘εύκολο’. Το να γνωρίζεις όμως κάποια πράγματα δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολο. Γι αυτό και οι αναρίθμητες κωλοτούμπες και τα ακροβατικά γυμνάσια!
Έτσι στήθηκε ολόκληρη η δικογραφία.

Συνεχίζοντας, βάζει κι έναν Χιλιανό στο κόλπο που ‘μιλά με το κορίτσι του, παράμερα, για πυρομαχικά‘, θα τα παραλάμβαναν από κάποιον ‘συνένοχο του οπλοποιό, ίσως από την Πίζα’.

Λίγο πριν κλείσει επανέρχεται στους Γιώργο και Σπανό. Δεν καταφέρνει να ξεμπερδέψει τον εαυτό του. Λοιπόν, τον Γιώργο τον γνωρίζουμε όλοι από καιρό, τον αποκαλούμε όλοι με το παρατσούκλι του,που είναι ‘σπανός’. Δεν έχει γένια, γι αυτό. Ο Σπανός εδώ, ο Σπανός εκεί.
Ο Σαβέριο δηλώνει ξανά και ξανά πως συναντιέται, ταυτόχρονα και με τους δύο! [υποδεικνύοντας δύο διαφορετικά πρόσωπα σε φωτογραφίες]. Άλλοτε λέει πως την ώρα που μιλάει με τον ένα ο άλλος δρα κάπου αλλού, χιλιόμετρα μακριά, ίσως και σε άλλη πόλη.
Σφαλιάρα δεν του άστραψε ποτέ κανένας.

Ολοκληρώνοντας, λέει το τεράστιο :
‘Εξήλθον από την φυλακήν τον Οκτώβριον του ’77, υπήρξα μέλος μιάς Ομάδας εδώ στην Φλωρεντίαν. Η ένταξίς μου κατέστη δυνατή λόγω της προηγούμενης πείρας μου εντός του κινήματος. [ η πείρα του , σύμφωνα με όλα όσα έχουμε δει,είναι η σύλληψή του σε μία διαδήλωση, με μια τσάντα μολότοφ, τότε που κατάφερε να γίνει αντιληπτός]. Ακούστε το παραλήρημά του :
‘ακριβώς διά τούτο [της πείρας του] έλαβον γνώσιν εκείνων τα οποία ανέφερα. Δέον προστεθεί ότι εγώ είχον φιλικάς σχέσεις με πολλά από τα πρόσωπα τα οποία ανέφερα και εις περίοδον προγενεστέραν ακόμη εκείνης η οποία ενδιαφέρει και ως εκ τούτου είχα ιδιαιτέραν ευκολίαν στο να γνωρίσω τα γεγονότα. Από τινων μηνών [ αν κάνετε τον λογαριασμό θα δείτε πως σύμφωνα με τον ίδιο έμεινε στην οργάνωση για επτά μήνες!] απεφάσισα να διακόψω τας σχέσεις μου διότι δεν ήμουν πλέον σύμφωνος με μίαν σχετικήν πολιτικήν τακτικήν. [ και έτσι, με μεγάλην ευκολίαν, τους ‘δίνω’ και ησυχάζω].

Αυτός είναι ο Σαβέριο.
Δεν έχω να προσθέσω τίποτα περισσότερο,
απολύτως τίποτα. Τα είπαμε αναλυτικά και διεξοδικά, όσο κι αν φάνηκε κουραστικό. Απλά θα σας θυμίσω πως όταν τον ανέκριναν και ενέπλεξε κοντά την μισή πόλη στις ‘ιστορίες’ του θα κατηγορείτο μονάχα για τον εμπρησμό ενός αυτοκινήτου, [συν την εμπλοκή του σε ένοπλη και ανατρεπτική ομάδα, κατηγορία που από μόνη της σίγουρα κοστίζει κάποια χρόνια ποινής].

Σου άφησα φίλε για το τέλος κάτι πολύ καλό, σπουδαίο, ίσως το σπουδαιότερο απ’ όλα.
Κι όμως δεν έδωσε κανένας σημασία. Τυχαίο;
Του ζήτησαν να δώσει τα ονόματα μάχης των συναγωνιστών του στην ομάδα. Δεν κατάφερε να πει ούτε μισό.
Δεν υπάρχει κατάσταση παρανομίας όπου οι μαχητές ν’ αποκαλούνται με τα ονόματά τους. Κίνδυνος-θάνατος που λέμε. Αυτοκαταστροφή.
Δεν μπόρεσε να δώσει ούτε ένα. Διότι δεν γνώριζε να δώσει.
Σίγουρα στους μπάτσους βόλεψαν οι καταθέσεις του,
εάν δεν τις κατηύθυναν οι ίδιοι,
Κανένας δεν γνωρίζει.
Έστω και γεμάτες ασυναρτησίες βόλεψαν.
Είμαι όμως βέβαιος ότι δεν τον πίστεψαν ποτέ πραγματικά. Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο.
Δεν μπορεί να είσαι μήνες σε ομάδα, να πηγαίνεις να κάψεις αυτοκίνητα και μηχανές αστυνομικών, και ν’ αποκαλείς τους συντρόφους σου, ή να φωνάζουνε εσένα με το βαπτιστικό σου όνομα !
Καταστροφή!

Ούτε ο ίδιος είχε, δεν μπόρεσε να αναφέρει κάποιο, ούτε καν ψεύτικο.
Τι σόι μαχητής είναι, που τον καλούν να μπει σε ομάδα ‘λόγω της αγωνιστικής του πείρας’,όπως ο ίδιος δηλώνει ;
Μάλιστα κυρία. Ούτε το δικό μου, που υποτίθεται πως τον στρατολόγησα ξέρει ν’ αποκαλύψει.
Θυμήθηκε αντιθέτως ν’ αναφέρει πως ‘με χρησιμοποίησαν’ στην ‘Εργατική Πρωτοπορία’, οργάνωση της επαναστατικής αριστεράς, πριν το ’77’.
‘Με χρησιμοποίησαν’! Λες και ήμουν εργαλείο, αντικείμενο.

Πριν το ’76-’77 στη σχολή μου δεν υπήρχε τίποτα.
Δραστηριοποιούμουν στην ‘αυτόνομη επιτροπή συσσιτίου’,απ’ όπου πέρασε κι αυτός για ένα φεγγάρι.
Συναναστρεφόμουν και τα παιδιά της ‘Πρωτοπορίας’, για πολλούς λόγους :
Μου άρεσαν πολλά από αυτά που έλεγαν, συμφωνούσα σε αρκετά [κινήματα αυτομείωσης ας πούμε].
Είχαν μια εξαιρετική ομάδα περιφρούρησης, αυτοί με έμαθαν να χρησιμοποιώ άριστα το στάλιν [σημαιούλα με κοντό κοντάρι], με τα οποία προπονούνταν σχεδόν κάθε μέρα, για να αποφεύγουν τα χτυπήματα των αστυνομικών και φασιστών. Τους οδηγούσε το φιλαράκι μου ο Αλέκος, από τον οποίο γνώρισα μια μέρα τον έρωτα της ζωής μου, και κάναμε πολύ παρέα για αρκετά μεγάλο διάστημα.
Θέλετε και άλλα ;

Βόλεψαν λοιπόν οι ψευτιές του. Στήριξαν ένα ολόκληρο κατηγορητήριο-κατασκεύασμα και καταδίκασαν δεκάδες αγωνιστές. Αυτές τις ασυναρτησίες που διαβάσατε νωρίτερα.
Οι δικαστές, απλά, είχαν εντολή.
Έτσι δεν γίνεται και σήμερα ;

Προ κατασκευασμένη απολογία.

 

Είναι οι τελευταίες μέρες του ‘12, όλα τα κείμενα έχουν παραδοθεί στον εκδότη όταν ο φίλος μου ο Δημήτρης ο Μεσσήνης από τη Δράμα μου ζητά και συναντιόμαστε πρωϊνό στην ‘Κατινάρα’ για καφέ. Εκεί λοιπόν μου παραδίδει ένα μικρό αλλά εξαιρετικό εισαγωγικό κείμενο για το βιβλίο μας που σας παραθέτω αμέσως, άνευ σχολίων :

‘Kαι λίγα λόγια για τον φίλο μου τον Μιχάλη, μια που καταπιάστηκε με τη συγγραφή αυτού του βιβλίου. Θα μπορούσαμε να γράψουμε ένα βιβλίο ακόμα με αυτά που ζήσαμε στην Φλωρεντία της Ιταλίας. Αλλά περιορίζομαι σε λίγα λόγια για την παρουσίαση του Μιχάλη.

Γνωριστήκαμε το 1976-77 στην Φλωρεντία. Φοιτητές τότε στο Πανεπιστήμιο και 20άρηδες περίπου, σε μια από τις πιο όμορφες πόλεις του σύγχρονου κόσμου, και ζώντας μια ταραχώδη περίοδο,με ταξικό χαρακτήρα, σε μια περίπου αναθεώρηση του ‘68 όπως λέγανε οι μεγαλύτεροι σύντροφοι που έζησαν στο εξεγερμένο Παρίσι αλλά και την Ιταλία. Κοινωνική κατάσταση που σημάδεψε τη σύγχρονη ιστορία των ταξικών και κοινωνικών κινημάτων όλης της Ευρώπης, που παρά την αγωνιστική κατάσταση όλων μας,και παρά τις κοινωνικές αλλαγές που ήρθαν, στο τέλος γευτήκαμε την πικρή γεύση της απογοήτευσης σε μεγάλο βαθμό.
Κοντά στα 60 μας πλέον περιμένουμε ένα ‘θαύμα’!

Αστειεύομαι.
Αυτή η φιλία κράτησε μέχρι σήμερα,περίπου 36 χρόνια μετά, γιατί είχε και ταξικό χαρακτήρα και συντροφικότητα.
Άτομο με υψηλό δείκτη κοινωνικής ευαισθησίας, έζησε με τον δικό του τρόπο τα γεγονότα, παρά τις συνέπειες, και μέσα μας ακόμα σιγοκαίει μια φωτιά, για κοινωνική δικαιοσύνη ισότητα και ελευθερία.
Κι αυτό γιατί η Ιταλία εκείνα τα χρόνια ήταν ένα μεγάλο σχολείο ταξικής και επαναστατικής συνείδησης. Για όλους. Για εργάτες, για αγρότες για φοιτητές για τους πάντες.
Σας αφήνω στην ανάγνωση του βιβλίου.
Δημήτρης.

Κι εγώ τον ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου.

 

Αυτά σε πρώτη φάση, θα υπάρξει και συνέχεια, αν όλα πάνε καλά….

Ψ. στη χώρα του ποτέ…ή 5

συνεχίζω την επομένη, ο πυρετός έχει πέσει αλλά η αίσθηση κόπωσης είναι εδώ. Δεν πειράζει, περάσαμε και χειρότερα.
Έξω Μεγάλη Παρασκευή με ένα ήλιο τεράστιο και τριάντα βαθμούς θερμοκρασία. Καιρός για θάλασσα κι όχι κλάματα, όσο και αν σας φαίνεται κρύο και αιρετικό,
δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει κάθε χρόνο να τον σταυρώνουν και να τον ξανασταυρώνουν τον καημένο τον Χριστούλη, και να βρίζουν τον Ιούδα, που δίχως αυτόν τίποτα δεν θα είχε συμβεί.
Και μετά έρχεται η Ανάσταση, γι αυτούς που έχουν τις αμαξάρες ενώ τα φτωχαδάκια ψάχνουν στις τρύπιες τσέπες τους για να βρουν κανένα ψιλό για το κεράκι
όλα τα άλλα τα ακούω βερεσέ.

Η ανάσταση είναι μοναχά για τους δυνατούς, οι μικροί θα είναι μικροί και μετά την Ανάσταση του Κυρίου, που φτωχούλης ήτανε κι αυτός
και για τους φτωχούληδες ετοίμασε τη Βασιλεία του, εξοστρακίζοντας στα ίσα τους παραλήδες. Τι τρέχουν λοιπόν οι υποκριτές να γιορτάσουν δίπλα σε παραλήδες, στρουμπουλούς αρχιπαπάδες, παραλήδες βουλευτές και πολιτικούς, παραλήδες μεγαλοκαρχαρίες και άλλους τέτοιους επώνυμους.
Για τους ανώνυμους μίλησε ο Χριστός,
Αυτοί λοιπόν πρέπει να βρουν τη δύναμη, να αποκτήσουν τη δύναμη να πετάξουν στα σκουπίδια αυτούς που έχουν σήμερα τη δύναμη και να τους βάλουν να εργάζονται εθελοντικά και αμισθί, όπως οι ίδιοι προτείνουν ανερυθρίαστα .

Αυτά τα ολίγα για το πνεύμα των καταναλωτικών εορτών που είναι στενάχωρες στα λόγια αλλά μες την καλή χαρά της τσέπης των οργανωμένων μεγάλων αγορών.
Δώρων, καφέδων και οινοπνευματωδών ποτών στα γεμάτα θαμώνες κωλάδικα
σ’ ένα δευτερόλεπτο, προσέξατε, το δάκρυ γίνεται γέλιο. Και το σταυροκόπημα τσίμπημα στα καπούλια του θηλυκού που τριγυρίζουμε σαν τους καρχαρίες, με γουρλωμένα τα μάτια προς βυζάκια και μπουτάκια.

ΘΥΜΗΘΕΊΤΕ.
ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΆ, ΜΕΣ ΤΟ ΝΑΌ ΜΑΣ ΕΜΑΣΤΊΓΩΣΕ Ο ΚΎΡΙΟΣ
γιατί πουλούσαμε και ξεπουλιόμασταν!
ΠΟΥ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΊΔΙΟΙ ΤΟΥ ΑΠΑΓΟΡΕΎΣΑΜΕ ΤΟΝ ΈΡΩΤΑ. ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΆ ΤΗΣ ΑΓΆΠΗΣ.
όλα μαζί, σε μια φράση ,
σας επιστρέφω την διαστροφή σας φαρισαίοι-γραμματείς υποκριταί!

‘όλοι θέλουν ν’ αλλάξουν τον κόσμο, αλλά κανείς δεν θέλει ν’ αλλάξει τον εαυτό του.’
L. Tolstoy.

Last temptation of Christ, Peter Gabriel.

oι ερυθρές Ταξιαρχίες, le Brigate rosse 10 Mario Moretti

• του δείχνουν ξανά φωτογραφίες.

‘όσον αφορά αυτό που είπα την πρώτη φορά για τον Νάκη, σαν άτομο ανταποκρινόμενο στην φωτογραφία του Ρομπέρτο,ορίζω με ακρίβεια ότι, αφού είδα τις φωτογραφίες του Ρομπέρτο και Νάκη, παρατηρώ μεταξύ αυτών μιά ομοιότητα. Όμως, από άλλες ενδείξεις που δόθηκαν από μένα σε προηγούμενες ανακρίσεις, καταλήξαμε στην ακριβή ταύτιση του Νάκη που δεν είναι ο Ρομπέρτο’.
Πάρτα Λίζα και κάντα κορνίζα!

Τον έχει συναντήσει τρεις ή τέσσερις φορές στον συνεταιρισμό Κοοπερατίβα Κάμπο Ικόνικο.
Πήρε μέρος μαζί του σε συγκέντρωση που αφορούσε την κλοπή εκρηκτικών. Στην ίδια τοποθεσία ξέρει όμως πως γίνονται πολλές συγκεντρώσεις με θέματα που δεν τον αφορούν. Στη συγκεκριμένη όμως όπου σύμφωνα με αυτά που έχει αποκαλύψει ασχολούνταν μονάχα η ηγεσία των ομάδων καλούν και τον ίδιο όπως και τον Νάκη! μαζί τους είναι και ο Γιώργος και ο Σπανός, που είναι ένα και το αυτό πρόσωπο, και θα το καταλάβετε σιγά-σιγά. Το έχει παραδεχτεί νωρίτερα. Ένα άτομο,με όνομα και παρατσούκλι. Κι αυτός δείχνει δύο διαφορετικές φωτογραφίες. Άντε, καίει τον ένα, που δεν έχει κανένα λόγο να παρευρίσκεται σε τέτοιες συγκεντρώσεις, όπως και ο ίδιος ο Σαβέριο, πάντα σύμφωνα με τα δικά του λεγόμενα. Τον δεύτερο όμως, γιατί τον καίει ;
αλλά ποιος θα τον ρωτήσει!

τους βάζει λοιπόν και αυτούς τους τρεις, που είναι δύο, στις ηγεσίες των ομάδων, όπου αυθαίρετα τοποθετεί και τον εαυτό του. Εκεί λοιπόν που οι ομάδες της πόλης είναι 4, σύμφωνα με την κατάθεσή του εδώ και μήνες, τώρα τις ανεβάζει σε επτά.

Τι γίνεται ρε παιδιά ;

Αμέσως μετά προσπαθεί να τα μπαλώσει, διορθώνεται και λέει πως ‘όχι, στην συγκέντρωση ο Γιώργος και ο Σπανός δεν παρεβρέθησαν, ήταν σε μία διαφορετική συγκέντρωση από εκείνη που έλαβα εγώ μέρος στην οποία με πληροφόρησαν πως αυτοί οι δύο είναι που εντόπισαν το λατομείο, έτσι συμπέρανα πως ανήκουν στη διοίκηση,μιας και αυτή ασχολείται με το θέμα. Στην συγκέντρωση πήραν μέρος άλλα άτομα, ίσως η Αλέκα.
Να και η όγδοη αρχηγός. Σε λιγάκι οι αρχηγοί θα είναι περισσότεροι από τα μέλη.
Της κοινής γυναικός το κιγκλίδωμα!!
Που γίνονται αυτές οι συναντήσεις ρωτήσατε ; Μα στο γραφείο του συνεταιρισμού Κοοπερατίβα Κάμπο Ικόνικο, στο ισόγειο του σπιτιού όπου κατοικώ. Βλέπεις πως δένει το γλυκό!

Πριν κλείσει με ξαναβάζει στο στόμα του, επαναλαμβάνει πως : ‘όταν βγήκα από την φυλακή μπήκα μετά από λίγο στο εσωτερικό των ομάδων, αφ’ ότου με είχε πλησιάσει ο Μαυρόπουλος για να με βολιδισκοπήσει κατά πόσο ήμουν διαθέσιμος να μπω σε μια δομή που δρούσε στην περιοχή της Φλωρεντίας. Μου έδωσε να διαβάσω μερικά έγγραφα των ομάδων, χωρίς να μου πει από που προέρχονταν’, [πάλι καλά!]. ‘Εγώ του δήλωσα την συγκατάθεσή μου και αυτός έπειτα με κάλεσε να πάω στην συγκέντρωση της ομάδας του που έγινε μετά από κάποια μέρα στο σπίτι του, στην οδό Οστερία ντελ Γκουάντο. Παρόντες ήταν όλα τα μέλη της ομάδας που ήδη ονόμασα, χωρίς να λείπει κανείς.’

Εγώ θα πω μονάχα πως σε όλες τις σελίδες που έχει γεμίσει μέχρι τώρα αναφέρει τόσους και τόσους αγωνιστές που τον ‘γνωρίζουν’, ‘συζητούν’ μαζί του, ‘αγωνίζονται’, του ‘αναθέτουν καθήκοντα’ άσχετα με αυτά της ομάδας στην οποία υποτίθεται πως ‘ανήκει’, και έχει και το θράσος να λέει πως τον βολιδοσκόπησα εγώ, ο μόνος που δεν τον έχει γνωρίσει ή συναντήσει νωρίτερα. Δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ πριν τον ‘βολιδοσκοπήσω’!
Σύμφωνα πάντα με τα ίδια τα λεγόμενα, μυθεύματα του!
Και ένα παιδάκι θα αντιλαμβάνονταν αυτή την τεράστια πολιτική και πρακτική αντίφαση!

οι ερυθρές Ταξιαρχίες, le Brigate rosse 11 Mario Moretti

Την 15η Απριλίου επανέρχεται στην κλοπή των εκρηκτικών δηλώνοντας πως αυτή ανετέθει στην διοίκηση των ομάδων. Δηλώνει λοιπόν πως αναμφίβολα όποιος δραστηριοποιήθηκε ανήκει στη διοίκηση. ‘Προσδιορίζω ότι δυνάμει κανόνος της οργάνωσης μόνο ο αρχηγός, ήτοι εκείνος ο οποίος είχε την ευθύνη του εφοδιασμού της επιχείρησης και της ομάδος και όστις δυνάμει αυτής της ευθύνης διοικούσε την ομάδα ηδύνατο να συμμετάσχει εις τας συγκεντρώσεις αυτάς διά θέματα εφοδιασμού.

Τονίζω επακριβώς ιδιαίτερα για όσον αφορά στην συμμετοχή του Σπανού στη Διοίκηση των Ομάδων, αυτή την συμπέρανα από το περιστατικό ότι έπρεπε να γίνει μία κλοπή εκρηκτικών, για λογαριασμό της οργάνωσης, στην περιοχή της Μάσσα, και ότι αυτή η δραστηριότητα δεν ανατέθηκε σε μία συγκεκριμένη ομάδα, αλλά επελήφθη κατ’ ευθείαν η κορυφή. Η ‘οργάνωση’ των Ομάδων είχε ανάγκη για απαιτήσεις των ίδιων των Ομάδων να οικειοποιηθεί εκρηκτικού. Δεδομένου ότι ο Σπανός δραστηριοποιήθηκε για να βρεί το υλικό, επισήμανε τον τόπο, έβγαλα το συμπέρασμα ότι αποτελούσε μέρος της διοίκησης.’

‘όμως όχι μόνο είχα την πεποίθηση, αλλά και την βεβαιότητα από την στιγμή που στη συνεδρίαση όπου συζητήθηκε το θέμα, καθορίστηκαν τα διάφορα καθήκοντα των ομάδων [οικειοποίηση εκρηκτικού, ένοπλη κάλυψη, μεταφορά στην Φλωρεντία].Εφ όσον επρόκειτο για ‘μία επιμελητειακή ‘ συνέλευση, σε αυτήν μπορούσαν να πάρουν μέρος μόνον εκείνοι που είχαν την επιμελητειακή διαθεσιμότητα καθεμιάς Ομάδας.Μονάχα αυτός που διοικούσε την ομάδα, μπορούσε να πάρει μέρος στις συνεδριάσεις επιμελητειακού χαρακτήρα’.

Αναρωτιέμαι λοιπόν, ο ίδιος πώς γνωρίζει ποιοι παίρνουν μέρος στις συγκεντρώσεις ;
Άσε που νωρίτερα δηλώνει πως σε μία πήρε μέρος και ο ίδιος μαζί με την Άννα και τον Γιώργο, άτομα που σε προηγούμενες καταθέσεις του δεν τα αναφέρει σαν αρχηγούς. Έχει πολλές φορές αριθμήσει σε 4 τις ομάδες της Φλωρεντίας και 2 της Σαρζάνα, κωμόπολης προς την θάλασσα της Τοσκάνης. Έχει συχνά, τρεις με τέσσερις φορές κατονομάσει τους αρχηγούς των, που μοναχά αυτοί παίρνουν μέρος στις συγκεντρώσεις της διοίκησης!! Όλοι οι υπόλοιποι τι ζητούνε εκεί πέρα ;

Ακολουθούν και άλλα ευτράπελα :
‘Γνωρίζω ότι οι προκηρύξεις αίτινες διενεμήθησαν εις όλην την Ιταλίαν με την υπογραφήν Κομμουνιστική Οργάνωση Μάχης Πρώτη Γραμμή ανήκουν εις την αρμοδιότητα του Έκτορα και της Άννας, οίτινες και διένειμον τας προκηρύξεις που ελάμβαναν….που απόσυραν από μία καντίνα που βρισκόταν στην οδό Ντι Μέτζο.Οι προκηρύξεις με την υπογραφήν Ομάδες Προλετάριων Μάχης διενέμοντο επίσης από τους ίδιους και οι ομάδες πέρα του να λαμβάνουν τα όπλα ελάμβαναν και τις προκηρύξεις πάντοτε μέσω της Άννας και του Έκτορα που φρόντιζαν να τα διανέμουν στους αγωνιστές όταν γινόταν διεκδίκηση μιάς πράξης. Δεν υπήρχε διάκρισις μεταξύ των χρησιμοποιούμενων μέσων διά την σύνταξιν και την αναπαραγωγήν των εγγράφων της οργάνωσης και των ομάδων υπό την έννοιαν ότι η ιδία οργάνωσις εχρησιμοποιείτο δι αμφοτέρους σκοπούς. Όσον αφορά ιδιαιτέρως τα έγγραφα των ομάδων,τα πρόσωπα που ήταν ευθέως υπεύθυνα διά την ενέργειαν αυτήν ήταν η Αλέκα και ο Σάσσα!!
Με αυτή την έννοια επιβεβαιώνω και τις δηλώσεις που έκανα σε σχέση με ότι ανήκαν στην οργάνωση τα υλικά που βρίσκονταν στο Πράτο’.

Τελικά βρε άνθρωπε, θα συμφωνήσεις πουθενά με τον εαυτό σου ;;;

Συνεχίζει λέγοντας πως όλα αυτά γίνονται υπό τον έλεγχο των διοικούντων. Τους ονοματίζει και αυτή την φορά λείπουν οι μισοί!! [Κώστας, Ντίνος και Φιόνα].
Αναγνωρίζει και τον Μέντη της Πίζας σε φωτογραφία που του δείχνουν.

Τον ρωτούν και ξαναμπαίνει στην φάρσα του Γιώργου και του Σπανού υποδεικνύοντας δύο διαφορετικά άτομα με αυτά τα ονόματα, όταν και οι πέτρες γνωρίζουν πως το Σπανός είναι το παρατσούκλι του Γιώργου. Φωτογραφίες με δύο διαφορετικά άτομα για το ίδιο πρόσωπο! με το υποκοριστικό του. Δείχνει δύο ξεχωριστές φώτο, ξανά και ξανά. Θα έπρεπε να τον πετάξουν έξω με τις κλωτσιές.

Με την ευκαιρία, να σας πω πως ο Γιώργος ο ‘Σπανός’ είναι αυτός που αργότερα με ‘δίνει’και αυτός. Θα παρελάσει λοιπόν απ’ τις σελίδες μας μαζί με έναν τρίτο, τον Αντόνιο. Οι δικές τους καταθέσεις θα χρησιμοποιηθούν για να ξανανοίξει η υπόθεση εδώ στην Ελλάδα, λίγα χρόνια αργότερα, 1985. Θα τα πούμε εν καιρώ.

Παρακολουθείστε τον :
‘Όπως ήδη ξεκαθάρισα, όπου υπέδειξα σαν εκπροσώπους μιας απ’ τις ομάδες τον Σπανό και κάποιον Γιώργο, ξεκαθάρισα κατόπιν ότι ο Σπανός ταυτιζόταν με τον Γιώργο, ως εκ τούτου ξεκαθάρισα ότι ο Σπανός έκανε παρέα με τον Λάκη είναι φανερό ότι τα άτομα που υπέδειξα στην αρχή σαν τον Σπανό και τον Γιώργο πρέπει να ταυτιστούν με τον Γιώργο και τον Λάκη.’
‘όσο για το αν ανήκε και το άτομο που είχα πάντα πιστέψει ότι ονομαζόταν Γιώργος στην διοίκηση, ισχύει γι αυτόν η ίδια συζήτησα που έγινε για τον Σπανό και δηλαδή ότι και αυτός συμμετείχε σ’ εκείνη την συνεδρίαση στην οποία αναφέρθηκα και στην οποία συζητήθηκαν οι πλευρές του προβλήματος ανεύρεσης των εκρηκτικών.’

‘Κάνω γνωστό ότι η δομή που δρούσε στην Πίζα, ήταν μια δομή αυτόνομη και σε σχέση με την διοίκηση, επρόκειτο για μία δομή που είχε πραγματωθεί από την οργάνωση στην ιδιαίτερη Πιζάνικη πραγματικότητα.
σε μένα προκύπτει ότι η διοίκηση των ομάδων αποτελούνταν από έξη άτομα, απ’ όπου συμπεραίνω ότι οι ομάδες λειτουργικά συνδεδεμένες με την διοίκηση ήταν 6. τέσσερεις παρούσες στην φλωρεντινή κατάσταση και δύο στην κατάσταση της Σαρζάνα. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι ήταν δύο οι ομάδες που οι επικεφαλής τους εκπροσωπούνταν στο εσωτερικό της Διοίκησης. Επιβεβαιώνω ότι οι 4 ομάδες της Φλωρεντίας εκπροσωπούνταν από την Φιόνα, τον Κώστα, τον Ντίνο και τον Λουκά της οδού Φιεζολάνα.’

Μιλάει και για διάφορες προκηρύξεις στη συνέχεια, άλλες πολιτικού και άλλες στρατιωτικού περιεχομένου. Συγκεκριμένα για ‘την προκήρυξη που φέρει την φράση Προλεταριακές ομάδες πάλης, εφημερίδα εξουσιοδοτημένη από το δικαστήριο του λαού, που αναφέρεται και στην επίθεση στο Πρωτοδικείο Φλωρεντίας τον Ιούλιο του ’78’,αντίγραφο της οποίας ανέγνωσε διότι αφέθει εις το Πανεπιστημιακό Εστιατόριο, και για μια άλλη, τεσσάρων φύλλων που αφορούσε στο πρόβλημα του σπιτιού και ήταν υπογεγραμμένες από τις Προλεταριακές Ομάδες Πάλης. ‘Για τη διανομή αυτής της τελευταίας ασχολήθηκε ο Ρούλης, ο οποίος είμαι βέβαιος πως ανήκε στις Ομάδες γι αυτόν ακριβώς τον λόγο, και γιατί επίσης, ενώ ήμουν κρατούμενος έμαθα από φίλους που ήλθαν να με βρουν στη φυλακή ότι ο Ρούλης φιλοξενούσε στο σπίτι όπου εκείνη την εποχή κατοικούσε τον Κάρλο, ο οποίος θεωρείτο καταζητούμενος για το ότι είχε επισημανθεί μετά από μία εισβολή που είχε γίνει σε ένα κτηματικό γραφείο. Απ’ όσα γνωρίζω ο Κάρλο τον οποίο γνώρισα στις αρχές του ’77, πριν μπώ φυλακή, έπαιρνε μέρος στην επιτροπή Προλετάριοι Εστίας, ούτε πριν ούτε μετά από την φυλάκισή μου έμαθα ότι έπαιρνε μέρος στην Πρώτη Γραμμή,δηλαδή στις Ομάδες Μάχης.Είχα διαβάσει στη φυλακή ότι εισβολές σε κτηματικά γραφεία είχαν διεκδικηθεί από τις Ομάδες Μάχης, όμως αν και το ήξερα αυτό δεν τον ρώτησα αν έπαιρνε μέρος σε αυτές γιατί δεν είναι πράγματα για να ρωτηθούν’.

Χώνει λοιπόν στη μέση και άλλο παλικάρι που διανέμει προκηρύξεις και ανήκει στις ομάδες επειδή το έμαθε από τον Θεό! μετά μιλάει για τον φίλο του που τον πρωτοέμπασε στην κολεκτίβα του συσσιτίου και διαβεβαιώνει ότι ποτέ δεν πληροφορήθηκε να είναι μέλος της οργάνωσης. Ξέρει όμως ‘ότι φυγοδικεί διότι έχει αναγνωρισθεί από τις έρευνες εις τας οποίας προέβαινε εις τα διάφορα κτηματικά γραφεία’!
Θεέ και Κύριε. Όποιος θέλει κάνει έρευνες, δίνει τα στοιχεία όπου νομίζει,και όταν γίνονται επιθέσεις τρέχει να κρυφτεί. Στις οργανώσεις όμως δεν ανήκει. Πως να το μάθουμε άλλωστε μιας και κάποια πράγματα δεν ερωτώνται!
Αυτά τα πράγματα σας φαίνονται λογικά,σε μία περίοδο έντονης και σοβαρής πολιτικοποίησης και αγώνα ;

Εγώ σιωπώ!!
‘Δεν δύναμαι να είπω από ποίον έμαθα ότι ο τάδε εφιλοξενήθει από τον δείνα, ξέρω όμως ότι εφιλοξενήθη’.
Άσε που κατηγορεί τον Ρούλη στην συνέχεια πως έχει χάσει την εμπιστοσύνη των συντρόφων του διότι ‘παίρνει ύφος αρχηγού’. ‘Και έτσι είχε ζητήσει να παύσει συμμετέχων στις ομάδες’. Τον φυγόδικο Κάρλο όμως τον φιλοξενεί στο σπίτι του,ο ψιλομύτης! Ο αθεόφοβος!!!

Και επαναλαμβάνει την τεράστια αντίφαση στην οποία έχει πέσει : ‘μου τονίζεται ότι εις την ανάκρισίν μου της 4ης Ιανουαρίου ότι μόνο από τινων μηνών είχα αποφασίσει να διακόψω τας σχέσεις μου διότι δεν ήμουν πλέον σύμφωνος με μίαν ωρισμένην πολιτικήν πρακτικήν, και ότι η δήλωσίς μου αυτή φαίνεται να έρχεται σε αντίθεσιν με την διαβεβαίωσή μου ότι εγκατέλειψα τας αμάδας τον Μάϊο του ’78. Η σχέση μου με τα πρόσωπα τα οποία εγνώρισα συνεχίστηκε επί προσωπικού επιπέδου, εγώ απομακρύνθηκα επειδή είχα γίνει γνωστός εις την αστυνομίαν αλλά δεν ήθελα να διακόψω τελείως τις επαφές μου για λόγους αυτοπροστασίας δεδομένου ότι μέσω των επαφών μου ηδυνάμην να πληροφορούμαι ενδεχομένας έρευνας ή διατάξεις περί συλλήψεώς μου από την αστυνομία και την δικαιοσύνη ή ακόμη περισσότερο για περιοριστικά μέτρα απέναντί μου και εντεύθεν θα ηδυνάμην να τύχω επαρκούς βοηθείας εις την περίπτωσιν θα υποχρεούμην να φυγοδικήσω. Τα αυτά ισχύουν και για την Σάρα την οποία συνάντησα εν συνεχεία για λόγους καθαρά αισθηματικούς, [αλλά την έδωσα με τόσην ευκολία για να σώσω το τομάρι μου ο αθεόφοβος]. Είναι κατ’ ακολουθίαν προφανές ότι τόσον εκ μέρους της Σάρας όσο και των άλλων φίλων που εγνώριζα από πρίν και μετά των οποίων είχα υπηρετήσει εις τας ομάδας έλαβον γνώσιν των σχετικών πληροφοριών και ενεργειών της οργάνωσης εις ήν συμμετείχα’.

‘Ο Ανδρέας κατοικούσε στην οδό Οστερία ντελ Γκουάντο μέχρι την στιγμή κατά την οποίαν αναγκάστηκαν ν’ αφήσουν το διαμέρισμα ,από εκείνη την στιγμή έμεινε στην οδό Μοντεμπέλλο.’
‘Όσον αφορά τη δήλωσή μου σχετικά με τα όπλα που αφαιρέθηκαν από ιδιωτικούς αστυνομικούς και μεταφέρθηκαν στο σπίτι της Ντονατέλλας επαναλαμβάνω πως η ίδια μου το είπε, όχι ποιός τα πήγε ή που εχρησιμοποιήθηκαν.

‘Σε εξήγηση της δήλωσής μου στη σελίδα 225, όπου βεβαιώνω ότι τα σχεδιαγράμματα συντάχτηκαν από τον Σάσσα, προσδιορίζω ότι εγώ δέν είδα τον Σάσσα να συντάσσει αυτά τα σχεδιαγράμματα, τα εξετάσαμε μαζί, αφού τα έφερε σπίτι μου. Εγώ συνέταξα το σχεδιάγραμμα που σε μεγέθυνση αναπαρήγε ένα από τα δύο σκίτσα που είχε φέρει ο Σάσσα.’
‘Μου λέτε πως η δήλωσίς μου της σελίδας 312 σχετικά με την συγκέντρωσιν για την επίθεση στη Ντάτα Μάνατζμεντ έρχεται σε αντίθεση με τα σημειούμενα προηγουμένως εις την σελίδα 224. Προσδιορίζω…….κλπ, νέες ανακατασκευές κλπ.
Μετά λέει πως πήγαινε και συναντούσε την Ροσσάνα σ’ ένα σπίτι που έμενε με μία φιλενάδα της, την Αντρέα.

Με όλες τις κοπέλες που σχετίστηκα εκείνα τα χρόνια της αμφισβήτησης, οι σχέσεις μου ήταν απόλυτα ελεύθερες. Και από τις δύο πλευρές. Γνώριζα όλες τις παρέες και τις σχέσεις, ερωτικές ή φιλικές που είχε η κοπέλα, όπως φυσικά κι εκείνη τις δικές μου.
Το καινούριο βγαίνει από την κουβέντα και τον πειραματισμό, τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Ο τύπος την Ροσσάνα δεν την είχε πλησιάσει ούτε μια φορά, όχι γιατί φοβόταν κάτι ή κάποιον, όπως μπορεί κάποιος να σκεφτεί.

Έτσι απλά, ήταν ζήτημα χημείας. Ο τύπος ήταν ο φαμφαρόνος της υπόθεσης και γι αυτό όλοι τον κρατούσαν σε κάποια απόσταση. Ίσως και γι αυτό να βγάζει τόση χολή και να αναμιγνύει τόσα πρόσωπα σε αυτήν την ιστορία. Είναι πολύ εύκολο να νιώσεις σπουδαίος, στον ύπνο σου. Καμιά φορά συμβαίνει και στον ξύπνιο. Και όποιον πάρει ο χάρος!

Ναι, είμαστε σύντροφοι, μαχητές, αυτόνομοι και ανατρεπτικοί. Σε ρήξη με το κράτος και τις συμμορίες του που τις βαπτίζει ‘δημοκρατία’. Πολυλογάδες όμως ποτέ. Και μάλιστα με χαρακτήρες που κάνουν μπαμ από χιλιόμετρα πως ‘είναι κινούμενες νάρκες’.
Τους μπλαμπλάδες τους κρατούμε σε απόσταση. Τούτο πληγώνει. Και τέτοιος ήτανε αυτός. Δια τούτο δεν είχε και πολλές συμπάθειες.
Κι απ’ ότι είδατε, κατηγορεί για ελιτίστικη συμπεριφορά ένα παλικάρι που αγαπούσα πολύ, που περάσαμε πολλά μαζί, για την προσωπική μας ζωή εννοώ,
που έδινε και το σώβρακο του εάν το χρειαζόσουν, που ίσως ήταν περισσότερο ελευθεριακός για τα γούστα κάποιων μιλιταριστών,
που ντύνονταν χίπικα και που ακριβώς γι αυτόν τον λόγο δεν έδινε στόχο στους σμπίρους, μιας και ‘δεν γέμιζε το μάτι’.
Και για την σοβαρότητά του εκεί που χρειαζότανε είχε δώσει πολλά παραδείγματα!

Δείτε για τι χαρακτήρα μιλάμε :
‘Δεν αισθάνομαι να πω από ποιόν έμαθα ότι ο Κάρλο φιλοξενούνταν απ’ τον Ρούλη. Δεν είχα ποτέ προσωπικές σχέσεις με τον Ρούλη, συνεπώς δεν μπορώ να πω πού έμενε εκείνη την εποχή. Θέλω να προσθέσω επίσης, σχετικά με τον Ρούλη, ότι είχε κυκλοφορήσει η φωνή μεταξύ των μελών των Ομάδων ότι ο Ρούλης είχε ζητήσει να πάψει να ανήκει στις Ομάδες. Το είχε επιτύχει αυτό και όλοι το είχαν πληροφορηθεί για λόγους ασφαλείας όπως συνηθίζονταν. Δεν ξέρω για ποιούς λόγους το είχε ζητήσει αυτό, αλλά αλληθοφανώς θάπρεπε να ήταν γιατί τελευταία πολύ λίγο τον εμπιστεύονταν και είχε πάρει έναν αέρα ‘εξυπνάκια’. Αυτό συνέβη κάνα μήνα πριν τον Μάϊο του ’78.’

Σε αυτή την τελευταία παράγραφο κρύβεται όλη η περίπτωση Σαβέριο. Έχει συμπυκνώσει όλες του τις αντιφάσεις μέσα σε τέσσερις γραμμές λόγου : Λέω ότι αισθάνομαι να πω, κατά βάθος γνωρίζω ελάχιστα, δεν συμπαθώ γιατί δεν με συμπαθούν, επειδή το παίζω εξυπνάκιας που τα ξέρει όλα και το δηλώνω απ’ εδώ κι απ’ εκεί, είμαι ο γαμάω, αλλά απομονωμένος κατά βάθος, και θα σας κάνω κακό,όπως μου κάτσει! Βλέπετε, δεν είναι τα δικά μου μυαλά ‘φουσκωμένα’ αλλά του θύματος!
Και ο θύτης βγαίνει από πάνω, λάδι!
Ξέρει όμως πως μιλάει για τον εαυτό του!
Κατηγορεί το θύμα του ότι τον κάνουν πέρα,για λόγους ασφαλείας, μιας και ζήτησε να βγει από την οργάνωση, αλλά στον ίδιο συνεχίζουν να του εμπιστεύονται τα πάντα,και ας την έχει κάνει από καιρό!

‘Σε εξήγηση της δήλωσής μου στη σελίδα 225, στην οποία βεβαιώνω ότι οι χάρτες συντάχτηκαν απ’ τον Σάσσα, προσδιορίζω ότι εγώ δέν είδα τον Σάσσα να συντάσσει υλικά αυτά τα σχεδιαγράμματα, τα εξετάσαμε μαζί με τον Σάσσα που μου τα έφερε και έμειναν σπίτι μου. Εγώ συνέταξα το σχεδιάγραμμα που σε μεγένθυνση αναπαρήγε ένα από τα δύο σκίτσα που είχε φέρει ο Σάσσα.’

Και πιο κάτω : ‘δεν μου προκύπτει, ούτε απ’ ευθείας ούτε άκουσα από άλλους, ότι εκεί [στην οδό ντει Μπάρντι, στο σπίτι της Ροσσάνα] είχαν μεταβεί άτομα με καθήκον να εκπαιδεύσουν, στην χρήση των όπλων, τα μέλη των ομάδων. Δεν μου προκύπτει ούτε για οδηγίες που έπρεπε να μοιραστούν πάνω σε τεχνικούς τρόπους για τον μετασχηματισμό ραδιοφώνων ή ραδιοπομπών. Όμως κάνω γνωστό ότι από τον Μάϊο του ’78 εγώ ήμουν ‘εκτός’ και ως εκ τούτου δεν μπορούσα να ξέρω λεπτομέρειες για την περαιτέρω δραστηριότητα των δομών.
Επιτέλους!

Του ξαναδείχνουν φωτογραφίες, ανασκευάζει προηγούμενη δήλωση, παραδέχεται λάθος και ονοματίζει άλλον στη θέση αυτού που έχει υποδείξει νωρίτερα. Και μπλα-μπλα-μπλα, επαναλαμβάνει προηγούμενες ασυναρτησίες του
και το ημερολόγιο γράφει 15 Απριλίου ’80.
Ξεκίνησα απ’ τα πίσω προς τα μπρος
Γυρίζουμε στο Γενάρη, 6 του μήνα
μιλάει για την εισβολή στη Διοίκηση της αστυνομίας Πόλεων. Ήταν καλοκαίρι. Θυμάται πως αυτοί που έκαναν την εισβολή έγραψαν συνθήματα για τους πεσόντες συντρόφους της Μπολόνια. Αυτό λέει έγινε στην πλατεία Σινιορία. Σημειώνει όπως πάντα όμως πως ‘η θύμηση της πλατείας μπορεί να μην είναι ακριβής. Αν δεν κάνω λάθος……κλπ. [οι σύντροφοι πήραν μαζί τους έγγραφα, χειροπέδες, στολές.]

λέει όμως εδώ το κουφό,που όσο κι αν προσπάθησε να το ανασκευάσει αργότερα δεν κατέστη δυνατόν :
‘Διευκρινίζοντας όσα ήδη έχω πει, και επιβεβαιώνοντας ότι, από τα έξη άτομα που συγκροτούσαν την Διοίκηση των Ομάδων, ο Γιώργος και ο Σπανός αποτελούσαν σίγουρα μέρος, το επαναλαμβάνω.’
‘Η Οργάνωση, εκ των πραγμάτων, είναι μία μαχητική Οργάνωση και αυτή καθορίζεται σαν γκρουπ που έχει μία πολιτικο-στρατιωτική στρατηγική.’
‘Μόνο σε επίπεδο Διοίκησης Ομάδων γίνονται γνωστές οι πράξεις που γίνονται από κάθε μεμονωμένη ομάδα, κι αυτό ακόμη κι αν πρόκειται για πράξεις που πρέπει να διεξαχθούν με συντονισμένο τρόπο από περισσότερες ομάδες’.

Δεν εξηγεί όμως πως είναι δυνατόν αυτός να μαθαίνει όλα όσα λέει χωρίς να έχει περάσει ποτέ το κατώφλι της πόρτας μέσα στην οποία διεξάγονται οι συναντήσεις της Διοίκησης, και έχοντας μάλιστα παραμείνει σε τέτοια ομάδα για λίγους μοναχά μήνες, απ’ ότι ο ίδιος λέει και ξαναλέει, δεν μας διαφωτίζει. Ανάμεσα στην αποφυλάκισή του και τα ψαξίματα της αστυνομίας μάλιστα. Μεγάλο μυστήριο.

‘Σε σχέση με τον Σπανό, θυμάμαι κιόλας ότι ήταν ικανός να διαπράττει κλοπές ή αδικήματα κατά της περιουσίας. Την αναφορά του στην Μάσσα ή Σαρτζάνα εγώ την έκανα καθ’ όσον αυτός είχε πολύ καλά μελετήσει το ζήτημα των λατομείων.’
Αναγνωρίζει τον Σπανό στην φώτο του Γιώργου, που είχε εντοπιστεί σε μία περιπολία στην Πλατεία Σάντα Κρότσε με άλλα άτομα,μέσα σε αυτοκίνητο. Ήταν ο Λάκης και ο Μένιος μαζί με ένα κορίτσι.

Γίνεται γνωστό ότι την στιγμή που επιδεικνύονται διάφορες φωτογραφίες,βλέποντας εκείνη του Λάκη αναφωνεί : ‘να ο Σπανός, να που έκανα λάθος’.

Ο Γιώργος όμως παρουσιάζεται διαρκώς στους πάντες με το παρατσούκλι του που είναι Σπανός. Γιώργος και Σπανός όμως είναι το ίδιο πρόσωπο. Κι αυτός αναπηδά και αναγνωρίζει άλλον.
ΕΠΙΜΈΝΕΙ : ‘Νομίζω ότι έχω δει τον Γιώργο και τον Σπανό, και το κορίτσι, τρείς φορές, όντας αυτοί πάντοτε μαζ.

Σας κουράζω, το αντιλαμβάνομαι. Βλέπετε όμως πόσες φορές αυτός ο άνθρωπος αυτοπαγιδεύεται με τα λόγια που υπογράφει. Έχω χάσει και εγώ ο ίδιος πλέον τη μπάλα, συνεχίζω όμως, όσο κουραστικό και να καταντά διότι….
είμαστε όλοι άνθρωποι, με αδυναμίες, είμαι διατεθειμένος να καταλάβω και να δεχτώ τα πάντα. Η βλακεία όμως είναι ανυπόφορη, ειδικά όταν αναγκάζει κάποιον να ζήσει σε κλουβί.

Δεν σου ζητώ να κάνεις επιλογές. Σου ζητώ όμως ειλικρίνεια.
Σου μοιάζει ο άνθρωπος που μιλά ζωντανός ή ζόμπι; Πως συνεχίζεις και του δίνεις τον λόγο, όργανο, δικαστή, υπάλληλε,
ορκισμένε στο Βιβλίο που λες πως προσκυνάς ;
και βάζεις και το χέρι στην καρδιά!

Υπογράφουν χαρτιά και γεμίζουν χρόνια ζωής τα κάτεργα με ανθρώπους ζωντανούς,
πρόσωπα με αισθήματα και ενέργεια. Με αίμα που τρέχει στις φλέβες. Ανθρώπους σαν εμένα και εσένα, τον διπλανό, τον γείτονα.
Ο τύπος καταδικάζει αυτούς που συναναστρέφεται, αυτούς με τους οποίους νιώθει ασφαλής,
διότι ξέρει πως σε περίπτωση που τον κυνηγήσουν οι αρχές, αυτά τα παιδιά θα βγάλουν το φίδι απ’ την τρύπα.
Διακινδυνεύοντας φυσικά.
Έχει το θράσος και το παραδέχεται εν ψυχρώ.
Αυτός χρήζει καταδίκης.

Αν τον τσιμπήσει η αστυνομία για το αμάξι που παραδέχεται πως έκαψε, αυτοί που στέλνει στα κελιά θα του σταθούν, θα τον κρύψουν, θα τον ταίσουν, θα τον υποστηρίξουν, θα κάνουν έρωτα διάολε μαζί του, θα του χαρίσουν αγκαλιά! θα τον βοηθήσουν.
Ήμαρτον!

Έρχεται η αποθέωση : ‘γύρω από τους λόγους χάριν των οποίων εγώ είχα τον τρόπο να μάθω ποιες ήταν οι ταυτότητες των μελών Διοίκησης των Ομάδων υπενθυμίζω ότι όταν ένας είναι από αρκετό καιρό μέσα στις Ομάδες, με τον ένα τρόπο ή τον άλλο μαθαίνει ορισμένα πράγματα. Ύστερα δεν είναι ανάγκη να διηγούνται τα μέλη των ομάδων ο ένας στον άλλο για όσα έχουν μάθει : ένας ορισμένα πράγματα τα βλέπει, τα μαθαίνει, τα συμπληρώνει με στοιχεία που ήδη γνωρίζει, και φτάνει σε γνώσεις σαν τις δικές μου’.
ΠΉΓΕ ΣΕ ΜΆΓΙΣΣΕΣ, ΣΕ ΧΑΡΤΟΡΊΧΤΡΕΣ!!

‘Γύρω από τον Ντένη για τον οποίο μίλησα σαν συμμετέχοντα μαζί με τον Βαγγέλη στην εισβολή στην Μάνατζμεντ το μόνο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι μου φαίνεται πως στο φοιτητικό εστιατόριο, μετά από την σύλληψή του και κάποιου άλλου για το ζήτημα του κινήματος για την ζωή, κολλήθηκε μία αφίσα ή ένα τατζεμπάο στο οποίο γινόταν λόγος για ‘λευτεριά στον Ντένη και τον Βαγγέλη’.

συνεχίζεται

εργατική εξουσία

Χ. στη χώρα του ποτέ…ή 4

Συνοψίζω. Κάθε ομάδα πρέπει να είναι ολοκληρωτικά αυτόνομη. Ο Ανδρέας, της δικής του ομάδας κάνει την αυτοψία, φτιάχνει τα σχεδιαγράμματα του Πρακτορείου και του τα δίνει. Δεν είναι όμως σίγουρος αν όντως ο Ανδρέας την έκανε την δουλειά. Του τα δίνει. Παραδόξως την επίθεση την κάνει όμως άλλη ομάδα.
Δεν τον ρωτά κανείς εάν και σε ποιόν έδωσε τα σχέδια.
Την ώρα της επίθεσης παίρνει μέρος σε συνεδρίαση της ομάδας του. Πρέπει την άλλη μέρα να κάνει αυτοψία στην Κτηματική. Δεν μπορεί γιατί ανακρίνεται για το Πρακτορείο, αλλά συγχρόνως μαθαίνει ποιος άλλος έκανε την αυτοψία στη θέση του. Ξέρει ότι παρακολουθείται αλλά μαθαίνει και ποιος κάνει την τελική επίθεση στην Κτηματική. Πως το ξέρει όμως δεν λέει αφού σε άλλη, αποφασιστική συνεδρίαση δεν πήρε μέρος.

Αυτόν τον άνθρωπο συνεχίζουν να τον ακούν, καταδικάζουν αγωνιστές βάσει τέτοιων καταθέσεων!
Και υπάρχει και συνέχεια.
‘Αφού τελείωσε η συνεδρίαση για την οποία μίλησα, στην οδό ντέι Μπάρντι επέστρεψα στο σπίτι. Μετά από λίγο επέστρεψε η Σάρα και με πληροφόρησε για το θετικό αποτέλεσμα της εισβολής στη Ντάτα Μάνατζμεντ. Μου υπενθύμισε πως είχε καεί και ότι είχε βάλει αλοιφή. ΕΊΧΕ ΓΥΡΊΣΕΙ ΠΆΝΤΑ ΦΟΡΏΝΤΑΣ ΤΑ ΡΟΎΧΑ ΜΕ ΤΑ ΟΠΟΊΑ ΕΊΧΕ ΒΓΕΊ.’
‘Από αυτό συμπέρανα ότι θα έπρεπε να πάει ν’ αλλάξει σε ένα σπίτι κοντινό στον τόπο που βρίσκεται η Ντάτα, δεν μπορούσε να ήταν άλλο από αυτό της οδού Φιεζολάνα, που έχει αναφερθεί από εμένα. Μου είχε πει κιόλας ότι το άλλοθί της θα ήταν εκείνο του να πάει στο σπίτι του Κλεομένη στην Περέτολα,δίνοντας έτσι την εντύπωση πως ήταν εκεί όλο το απόγευμα.’

‘Βγήκαμε και πήγαμε στην ταβέρνα του Μάριο όπου βρίσκονταν η Φιόνα, ο Ντίνος, ο Σάσσα και το κορίτσι του Ντίνου. Μιλήσαμε περί ανέμων και υδάτων. Αφού απομακρυνθήκαμε η Σάρα μου είπε πως έδωσε στη Φιόνα τα κλειδιά του σπιτιού γιατί έπρεπε να έλθουν να κοιμηθούν σ’ εμάς δύο σύντροφοι. Πήγαν να κοιμηθούν στο δωμάτιο του Πέρση που ήταν στο Νοσοκομείο.’
‘Την προηγούμενη της εισβολής μου ειπώθηκε να απομακρυνθώ από το σπίτι γιατί έπρεπε να έλθουν δύο άτομα που δεν έπρεπε να δω, πράγμα που έκανα. Μετά το δείπνο η Φιόνα μου είπε να ξαναφύγω γιατί είχαν μια ακόμη συνεδρίαση.
Από όλα αυτά συμπέρανα ότι τα άτομα της συνεδρίασης θα ήταν σε εμένα γνωστά, αλλιώς δεν θα υπήρχε ανάγκη να με απομακρύνουν και μιά που το βράδυ της εισβολής ήλθαν να κοιμηθούν σ’ εμάς οι Βαγγέλης και Ντένης, συνέδεσα τα δύο γεγονότα, συμπεραίνοντας από αυτό ότι αυτοί οι δύο είχαν σχέση με την εισβολή.’
‘Μετά από την κράτησή μου για το πρακτορείο πήγα να βρώ τον Σάσσα στην οδό Οστερία ντελ Γκουάντο για να ειδοποιήσω τον Κώστα για τις ανακρίσεις! Μου έκλεισε το ραντεβού στην Φορτέτσα ντα Μπάσσο. Εδώ μίλησα με τον Κώστα για την έκβαση των ερευνών που μου είπε να μείνω ήσυχος

Δεδομένου ότι η Σάρα είχε χαθεί από τον γύρο, κατάφερα να έλθω σε επαφή μαζί της με σημειωματάκια που παρέδιδα στην Φιόνα. Την συνάντησα τελικά σε ένα εστιατόριο μαζί με τον Κώστα και την Φιόνα. Υποθέτω ότι είχε κρυφτεί στο σπίτι όπου μετά συνελήφθη ο Σάσσα, δηλαδή στην οδό ντει Ρενάι’.
‘Μου ειπώθηκε να πάρω επαφές με τους συντρόφους της Πίζας με σκοπό να δω τι δομές είχαν στην κατοχή τους για να βρεθεί καταφύγιο για την Σάρα. Πήγα στην Πίζα με τον Λουκά. Με έφερε σε επαφή με τον Αλέκο και γύρισε πίσω. Βρήκαμε σπίτι, στην οδό Ταβολερία, όπου έμενε ο Αλέκος με τον Ρικάρντο. [αναγνωρίζει όλους σε φωτογραφίες].

Την επομένη κάναμε συνεδρίαση με τον Αλέκο, τον Ρικάρντο ,την Σάρα και τον Μέντη [τους αναγνωρίζει όλους σε φωτογραφίες] όπως και την Λούκα. Καθορίστηκε να κάνουμε εισβολή σε κτηματικό γραφείο που πήγα να ελέγξω.’
[ΈΧΕΙ ΠΛΈΟΝ ΚΑΤΑΝΤΉΣΕΙ ΓΡΑΦΙΚΌΣ! Είναι ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές, ΌΛΑ ΤΑ ΣΦΆΖΕΙ, ΌΛΑ ΤΑ ΜΑΧΑΙΡΏΝΕΙ!],
‘ήταν το κτηματικό γραφείο κείμενο στο Λουγκάρνο σε μικρή απόσταση από την περιοχή όπου βρισκόταν το ξενοδοχείο Νεττούνο και στα γύρω μέρη του Πόντε ντι Μέτζο.’

Θα έρθει να τους βοηθήσει από την Φλωρεντία ο Αποστόλης. Τελικά αποφασίζεται να έρθει ο Κώστας. Μπαίνει και ένας χιλιανός στη μέση που θα τους πουλήσει βλήματα! ‘Ακριβώς γι αυτόν το λόγο έπρεπε να γυρίσω στην Φλωρεντία,να φέρω χρήματα γι αυτή την αγορά και για ανταλλαγή εκρηκτικού με έναν ερυθροταξιαρχίτη! ΤΕΛΙΚΆ ΜΑΘΑΊΝΩ ΠΩΣ ΣΤΗΝ ΘΈΣΗ ΤΟΥ ΚΏΣΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΉ ΘΑ ΈΡΘΕΙ Ο ΣΤΈΛΙΟΣ !’

Γυρνά τελικά στη Φλωρεντία και μαθαίνει πως τον ψάχνει η αστυνομία!
‘Ξέρω πως η επιχείρηση που έπρεπε να εκπληρώσω εγώ πραγματοποιήθηκε, όχι από ποιόν. Άλλωστε εκείνη η εποχή συμπίπτει με την απομάκρυνσή μου από την οργάνωση και τις ομάδες!! δεν έχω πια επαφή και με την Σάρα!’

Ξέρω πως είστε μπερδεμένοι. Πως είναι δυνατόν να λέει όλα αυτά ; Πως είναι δυνατόν να συμβαίνουν όλα αυτά; Όλα μαζί!
Τι να σας πω ; Η κατασκευή είναι εμφανής, και μάλιστα με άτσαλο τρόπο, ακατέργαστο. Δεν χρειάζεται να προσθέσω τίποτα άλλο.
Μήπως τελικά είναι ο γιος του Κόκα Κόλα, που τα ξέρει όλα ;Έ, γιατί δεν μας το λέει μήπως και κλέψουμε λίγη από την δόξα του, τη φήμη και τις ανεξάντλητες ικανότητές του! Ο άνθρωπος λάστιχο, που σκαρφάλωσε όλες τις βαθμίδες μέσα σε λίγους μήνες, μέχρι ν’ αποφασίσει πως δεν κάνει και τίποτα σπουδαίο, ώστε να τους παρατήσει όλους σύξυλους και,θριαμβευτής, ν’ αποχωρήσει προς ………τις αγκαλιές της αστυνομίας.
Που την παρέα του αποζητεί διακαώς!

Έχει μπλέξει τόσο πολύ τα μπούτια του
κι αυτοί αντί να τον κλείσουν στην κλινική συνεχίζουν να τον ακούν. Εμ, αν είναι μιλημένα τα πράγματα…….
Άνθρωπο που όποτε συμβαίνουν γεγονότα η αστυνομία τον τραβολογά για διευκρινήσεις, εμείς τον έχουμε στις ομάδες, συζητά με την ηγεσία της, του αναθέτουν αβέρτα αποστολές, ακόμη και σε άλλες πόλεις…..και η ζωή συνεχίζεται!
Και η βρόχα έπεφτε στρέιτ θρού!
Την ώρα που ανακρίνεται από την αστυνομία γνωρίζει ήδη ποιον στέλνουμε στη θέση του! Ο πούστης συνεχίζει δηλαδή…..δεν έχει τον θεό του.
Οι αστυνομικοί στήνουν κατηγορητήρια και οι δικαστές καταδικάζουν.
Ότι πει η αντιτρομοκρατική!
Αυτό είναι το σύστημα. Το έχουν νιώσει στο πετσί τους και οι Έλληνες αγωνιστές.

ερυθρές Ταξιαρχίες 8, Fenzi

Εν συνεχεία στήνει ένα μπέρδεμα άνευ προηγουμένου με δύο σακίδια γεμάτα όπλα, βλήματα, πυροκροτητές, στολές και ταυτότητες αστυνομικών, χειροπέδες και αντίτυπα της εφημερίδας Χωρίς Ανάπαυλα, που κάνουν βόλτες δεξιά κι αριστερά από την Πάολα και την Τζίνα,
για να καταλήξουν σπίτι του από την Ντονατέλλα.
Μ’ ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια.
Είχαν ξεκινήσει από το σπίτι ενός τοξικομανούς στην Πόρτα Ρομάνα με τον οποίο συγκατοικούσε και ο Τάσος,που τα πήρε όμως χαμπάρι και αναγκάστηκαν να τα διώξουν. Τους αναγνωρίζει σε φωτογραφίες κι όλους αυτούς.

Τελικά μαθαίνουμε πως τα σακίδια είχαν ξεκινήσει το ταξίδι τους στην πόλη από την κατοχή κάποιου Τσέκου.
Πως το έμαθε ; Ζήτησε από την Ντονατέλλα ‘να μιλήσει με κάποιον πιο ξύπνιο από αυτή’! Τον στέλνει λοιπόν στον Τσέκο που του ζητάει συγνώμη εκ μέρους ‘της χαζής’,που έκρυψε τα όπλα με αυτόν τον τρόπο!
Ζήτησε και παραπέρα πληροφορίες και έμαθε ότι όλα αυτά είναι φρούτο μιας εισβολής σε ένα διοικητήριο της Αστυνομίας Πόλεων που είχε γίνει από δύο ‘αποστάτες’.

Δεν αντέχω άλλο, θα κάνω ένα διάλειμμα
αφού πρώτα αναγνωρίσω δημόσια πως οι δικαστές που με απήλλαξαν εδώ στην Ελλάδα έκαναν το καθήκον τους. Βλέπεις, εκείνα τα χρόνια, αρχές του ’80 δεν υπάρχει ακόμη η σημερινή κρυπτοφασιστική δικτατορία στη χώρα μας. Σαν αυτή που έριξε 80 χρόνια στον Γουρνά μόνο και μόνο επειδή είχε το κουράγιο να φωνάξει πως : ‘Ναι, είμαι αγωνιστής, σύντροφος του Λάμπρου. Στοιχεία για τις πράξεις μου έχετε ; Όχι. Αφήστε με λοιπόν να ζήσω με το παιδί μου. Κάντε στο κάτω-κάτω καλύτερα την δουλειά σας! Εσείς που έχετε μπαντιέρα την αστική νομιμότητα και ‘δικαιοσύνη’.’
Αληταριά.
Σαν τον Σαβέριο και κάθε Σαβέριο.

Που γύρισε σπίτι του το βραδάκι μετά τη μεταξύ μας συνεδρίαση και βρήκε το κορίτσι του που του είπε πως η εισβολή στα Γραφεία είχε πάει καλά, με κάποια απρόοπτα κλπ. Θυμόταν λέει πως όταν το κορίτσι βγήκε από το σπίτι νωρίς το απόγευμα φορούσε τα ίδια ρούχα με αυτά που φορούσε στον γυρισμό. Εδώ λοιπόν βρίσκεται μπροστά στην μεγάλη ανακάλυψη. Μιας και οι μαχητές, στις επιθέσεις τους συνήθως αλλάζουν ρούχα, κάπου πρέπει να το έκανε και αυτή. Που λοιπόν ; Μα φυσικά σε κάποιο σπίτι που ευρίσκετο εκεί κοντά! Και το ορίζει αμέσως με σιγουριά Αϊνστάιν.
Θα σας θυμίσω πως την ώρα που τον ανακρίνουν για την συγκεκριμένη επίθεση γίνεται και το επεισόδιο στην κτηματική εταιρεία της οδού ντελλα Βίνια Βέκια ‘που διενεργήθη υπό της ομάδος εις την οποίαν ανήκει αλλά δεν παίρνει μέρος ακριβώς λόγω του ανωτέρου κωλλύματος’ ,
Γνωρίζει όμως τη σύσταση της ομάδος διότι είναι ο γιος του μάντη της φυλής!

Άλλα προβλήματα, για άλλα παιδιά. Ενός κατώτερου θεού.
Προσέξτε, μιλάει για το κορίτσι του. Τους αποκαλύπτει το άλλοθι που είχε προετοιμάσει. Εμπλέκει διαρκώς ονόματα, ζωές σαν σκουπιδάκια. Είναι απίστευτος.

Όσο περισσότερο μιλά ένας ‘μετανιωμένος’, τόσο περισσότερο νομίζει πως συνεργάζεται.
Λόγω βλακείας.
Η κοπελιά κρύβεται
αυτός ανακρίνεται αλλά την ίδια στιγμή της στέλνει μπιλιετάκια. Παρόλ’ αυτά την επομένη της απελευθέρωσης του συναντιέται με το κορίτσι και όλη την ηγεσία της οργάνωσης! σύμφωνα με τα λεγόμενά του τρώνε σε ταβέρνα! του αναθέτουν να βρει σε άλλη πόλη καταφύγιο για την κοπελιά! βρίσκει και συναντά Πιζάνους συντρόφους. Άλλα ονόματα, άλλες αναγνωρίσεις, άλλες φωτογραφίες.Γαμώ την τρέλα μου! ελέγχει κτηματικό γραφείο για να εισβάλλουν σύντροφοι. Αλλάζει η σύνθεση την τελευταία στιγμή και αυτός παρότι απών και καταζητούμενος γνωρίζει τα πάντα. Ο ανιψιός του Τειρεσία! Ο ξάδελφος του Κάλχα!

Βλέπει όπλα, βλέπει χρήματα, διαπραγματεύεται, το βλήμα, την αγορά βλημάτων,
γυρνά πίσω με το κορίτσι για να πάρει χρήματα και να ανταλλάξει όπλα με σύντροφο των Ε.Τ. Αυτόν όμως δεν ξέρει να τον αναγνωρίσει,
πως γίνεται αυτό ; Δεν τον αναγνώρισε ποτέ.
Μήπως είναι όλα μούφα ; Γάμησέ τα!
Όσες φορές και ν’ αλλάξουν οι συνθέσεις των ομάδων αυτός γνωρίζει και τις τελευταίες λεπτομέρειες. Πρέπει να είναι ο προσωπικός εξομολόγος περισσότερων από μια τριανταριά Τοσκάνων συντρόφων! στους οποίους έχει αναφερθεί μέχρι στιγμής.

Τον ερωτούν για τις επιχειρησιακές ικανότητες αγωνιστών και τους καθησυχάζει. Γνωρίζει τους πάντες και τα πάντα, έχει επιχειρήσει με όλη την πόλη. Και στο τέλος αυτής της μεγάλης’κουβεντούλας’ θα αποκαλυφθεί περήφανα πως η μόνη κίνηση που παραδέχεται με σαφήνεια πως έχει κάνει είναι να βάλει μια εμπρηστική βόμβα κάτω από ένα αυτοκίνητο ιδιωτικής αστυνομίας! Ο τεράστιος.Που σύντροφοι ζητούν τη γνώμη του για τις ικανότητες του δείνα και του τάδε, έτσι, για να κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια!
Ανεπανάληπτος. Γκουρού.

Επιστρέφει,μιας και η ανταλλαγή δεν έγινε ποτέ.
Να γιατί γλυτώνει ο ερυθροταξιαρχίτης! κι αναρωτιόμασταν.
Αποσύρει όπλα και χρήματα.
Η αστυνομία τον ψάχνει κι έτσι αποφασίζει να τα παρατήσει οριστικά. Προλαβαίνει να εμπλέξει όμως καμιά δεκαριά συντρόφους που τριγυρίζουν στην πόλη τα σακίδια με τα όπλα,
αναγκάζονται να του ζητήσουν και συγνώμη που δεν είναι τόσο έξυπνοι όσο αυτός! Χαζά κορίτσια που διακινδυνεύουν τα πάντα για δυο παλιοσακίδια γεμάτα χτενάκια για τους ιθαγενείς. Που τριγυρνάν πέντε-έξι σπίτια μέχρι να βρούνε λιμανάκι απάγκιο στο δικό του.
Εμπλέκει δεκάδες ανθρώπους και το κάνει με τόση ευκολία που σπάζει κόκαλα. Και να φανταστείς πως είναι στα πράγματα για λίγους μόνο μήνες, χρόνο δεν συμπλήρωσε ούτε με σφαίρες, σύμφωνα πάντα με τα δικά του λεγόμενα!
Ένα αυτοκίνητο πρόλαβε να κάψει, και αυτός συζητά με αφοπλιστική σιγουριά για γεγονότα που δεν είναι δυνατόν να τα γνωρίζει κανείς όλα μαζί, και με τόσες λεπτομέρειες!

Ζητά συνεχώς πληροφορίες, του διηγούνται τα πάντα ακόμη και αυτοί που δεν ξέρουν τίποτα.
Σαν σε μυθιστόρημα Άρλεκιν.
Ο Τζον λε Καρέ , και βάλε!
Τώρα μπορεί να πάει να κάνει μπάνιο! μη βρίσουμε κιόλας και μας κόψει η λογοκρισία, ακούνε και παιδάκια, μυθιστόρημα για ανηλίκους!
Ξέρει και για τους αποστάτες, αυτούς που άρπαξαν τα όπλα απ’ την αστυνομία αλλά μετά αποστατούν! Φυσικά, δεν είναι δυνατόν να μη μάθει και γι αυτούς!
Εδώ οι απόψεις διίστανται. Άλλος του τα λέει έτσι, άλλος του τα λέει αλλιώς.

Έφυγαν γιατί διαφώνησαν πολιτικά του λέει ο ένας. Διαφώνησαν επί της πρακτικής του λέει ο άλλος.
Όλα τα μαθαίνει το παλικαράκι, όλα τα ξεφουρνίζει.
Ρωτάει τα πάντα, του απαντούν για τα πάντα. Μα δεν ξέρουν να κρατούν μυστικά αυτά τα παιδιά ; Πολύ κουτσομπόληδες βρε παιδί μου!
Βέβαια,καμιά φορά,κάθε τόσο, όταν βρίσκεται σε αμηχανία και σκοντάφτει σε κανέναν ξύπνιο αναγνωρίζει πως ‘δεν ρωτάμε, δεν μιλάμε’.!
Και έγιναν αυτά λέει το ’79. ‘δηλαδή σε μια εποχή πολύ μακρινή μετά από εκείνη κατά την οποία είχα βγει από την οργάνωση’. Επί λέξη.

Κρατάει το καλύτερο για το τέλος, αυτής της συνεδρίας που ξεκίνησε 15-4-80 όταν λέει πως με συνάντησε ένα βράδυ που πήγαμε στον κινηματογράφο με την Ροσσάνα, κοντά στην στάση Νο 6, στη γωνία της οδού Μοντεμπέλλο,τον είδαμε στην έξοδο από το σινεμά Ουνιβερσάλε και τον προειδοποιήσαμε να μην επιστρέψει προς το κέντρο από συγκεκριμένη διαδρομή αλλά να γυρίσει σπίτι του από άλλον δρόμο. Διότι κάτι θα συνέβαινε.
Τι ; Άκουσε το μπαμ και τρόμαξε κιόλας και διαμαρτυρήθηκε στους φίλους του την άλλη μέρα για το ακατάλληλο της ώρας που οι παλιοτρομοκράτες βάζουν τις βόμβες τους!
Καλά ακούσατε! Διάβασε στις εφημερίδες και έμαθε λοιπόν για την επίθεση στο Κέντρο Τηλεπικοινωνιών της Δημοτικής Αστυνομίας.

‘Ενώ ήμαστε στον κινηματογράφο ο Μαυρόπουλος, λίγο πριν από το τέλος της προβολής, μου είπε να βγω ενωρίτερα και να περάσω για να πάω στο σπίτι από το Πόντε αλλα Βιττόρια, γιατί στον συνηθισμένο δρόμο που έκανα για να επιστρέψω σπίτι, Πόρτα Σαν Φρεντιάνο-Πόντε Αμερίγκο Βεσπούτσι, θα συνέβαινε ‘κάτι.’
Μα αυτός ξέρει και ποιος το έκανε!
Είδε λέει φεύγοντας από το σινεμά δύο παιδιά ν’ απομακρύνονται με ποδήλατα από την περιοχή, τον Ανδρέα και την Νένα. Λίγο νωρίτερα ήμασταν στη στάση του λεωφορείου όλοι μαζί.
Γνωστοί και αυτοί ,από την προηγούμενη αγαπημένη του παρέα.
Αυτοί λοιπόν το έκαναν! ποιος άλλος ;

E’ stato negli anni 70 e 80 più di un cinema per Firenze

‘Σημειώνω ότι αντιλήφθηκα την Νένα και τον Ανδρέα που τοποθετούσαν τα ποδήλατά τους κοντά στο σπίτι τους, προχωρώντας από την οδό Αλ Πράτο προς την οδό Όρτι Οριτσελάρι.’
Και σχολιάζει δυσμενώς την επιλογή της ώρας της απόπειρας με δυο κορίτσια που συνάντησε αργότερα
κούνια που τον κούναγε τον κουνημένο!
φυσικά, όλα αυτά σε περίοδο που δεν έχει σχέσεις πια μαζί μας.

Αυτά για τώρα, κουράζομαι

συνεχίζεται

να αποχαιρετήσω με δυο φιλιά την Σόνια που έφυγε για το μεγάλο ταξίδι

κατάνγκα

Υ. στη χώρα του ποτέ ή… 2

Δημοσιεύτηκε στις 21 Απρ 2013

Τα πεπραγμένα της εποχής είναι η αιτία, ο λόγος που θα γεμίσει το σύμπαν με αερικά. Ανυπότακτα πνεύματα ανθρώπων που θα αντιστέκονται στους «καθωσπρέπει» και τους κανόνες τους. Αερικά που θα γίνουν δαίμονες γι’ αυτούς που στο όνομα των ανθρώπων εγκληματούν εις βάρος των ανθρώπων. Αερικά που θα είναι ήρωες για κείνους τους ανθρώπους που υποφέρουν. Το άσπρο ενάντια στο μαύρο. Το ανυπότακτο πνεύμα ενάντια στη λογική των υποταγμένων.

Αερικό – 1998
Στίχοι – Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Ερμηνεία: Μελίνα Κανά

 

και…..Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί, Νίκος Ξυλούρης.

• Χτυπά λοιπόν η πόρτα. Πρωί, λίγο μετά που έφυγε στη δουλειά ο πατέρας μου.
  Το κατάλαβα αμέσως το νόημα αυτού του χτυπήματος. Τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Η αντίστροφη μέτρηση έχει ξεκινήσει.
  Βεβαιώθηκα κοιτάζοντας αθόρυβα από το ματάκι.
  Τώρα ;
  Την απέλαση της Ρόσσα φοβόμαστε περισσότερο. Δεν έχουμε παντρευτεί ακόμη, να γίνει Ελληνίδα, να μη μας χωρίσουν!
  Γαμώτο!
  Βγαίνουμε στο μπαλκόνι, πέμπτος όροφος, βλέπει λιμάνι, πάνω από το καφενείο ‘Λιμανάκι’ και την Μυροβόλο.
  Πηδάμε πάνω απ’ το διαχωριστικό στο διπλανό διαμέρισμα, πάνω απ’ το περβάζι, βλέπουμε τρεχαλητά στην παραλία. Έχουν κυκλώσει όλο το τετράγωνο οι κουφάλες, μας πήρανε χαμπάρι απ’ το λιμάνι και τρέχουν να ειδοποιήσουν τους δικούς τους.
  Κοινώς, την πατήσαμε!

Γυρνάμε πίσω, ανοίγουμε την πόρτα και παραδινόμαστε. Είχαν ξεκινήσει και τα τηλέφωνα προς τον πατέρα μου να μας πείσει ν’ ανοίξουμε την πόρτα.
Μας κρατούν στην Ασφάλεια δύο μέρες, ξεχωριστά, και μας ανακρίνουν διαρκώς. Δεν χρησιμοποιούν σωματική βία. Ένας σκληρός, ένας μαλακός.
Τους λέω πως ναι, φυσικά και είμαι σύντροφος, μέλος του κινήματος της Αυτονομίας, που θέλει ν’ αλλάξει τα πράγματα στην Ιταλία,
αλλά μέχρι εκεί, σε αντάρτικες οργανώσεις δεν έχω προσχωρήσει, το ίδιο και η κοπέλα.
Με ρωτούν διαρκώς για την 17 του Νοέμβρη και δηλώνω πλήρη άγνοια, είναι η αλήθεια άλλωστε.

Η μόνη μου σχέση με την οργάνωση είναι το λογότυπό της που ζωγράφισα στον τοίχο της σχολής μου την περίοδο της κατάληψης στην οποία συμμετείχα κάποιο καιρό νωρίτερα. Φυσικά και το κρατώ για τον εαυτό μου, όπως και την συμπάθεια που νιώθω για την οργάνωση. Από την πρώτη μέχρι την τελευταία μέρα της ύπαρξής της, μαζί με χιλιάδες άλλους Έλληνες. Και καταθέτω σ’ εσάς με όλη μου την ειλικρίνεια πως δεν έχω γνωρίσει Έλληνα που να την αντιπαθούσε.
Τις πολιτικές της αναλύσεις πάνω στο παγκόσμιο όσο και τον ντόπιο καπιταλισμό κανείς δεν μπόρεσε ποτέ να αντικρούσει άλλωστε, όπως αργότερα αυτές του επαναστατικού Αγώνα. Και αυτές των Ταξιαρχιών στην Ιταλία επίσης.
Εσείς πείτε ότι θέλετε.
Δικαίωμα του καθενός, και ιερό η γνώμη του, και η άποψη!
Συνεχίζω.

Κάποια στιγμή ο σκληρός με απειλεί πως έχει ήδη δώσει εντολή να ετοιμάσουν συμβατικό αυτοκίνητο για να με μεταφέρουν μέσα στην άγρια νύχτα στους παντέρημους εκείνα τα χρόνια και πανέμορφους, αληθινούς αμμόλοφους,
να με βασανίσουν στην ερημιά, μέχρι θανάτου λέει, για να τους τα ξεράσω όλα.
Χέστηκα επάνω μου. Σίγουρα. Με όση ψυχραιμία μου απέμενε του είπα πως είμαι αγωνιστής στο Ιταλικό κίνημα και πως της Ελληνικής πραγματικότητας έχω παντελή άγνοια, πως διασυνδέσεις με ξένες γενικότερα οργανώσεις, στη Φλωρεντία, μια μικρομεσαία κατάσταση δεν είχαμε ποτές, πως η Αυτονομία δεν είναι ένα ενιαίο συμπαγές κίνημα, πως με έλληνα αγωνιστή ή ελληνική οργάνωση δεν έχω ποτέ συναντηθεί.
Με πίστεψαν – δεν με πίστεψαν, δεν γνωρίζω,
πάντως στην ερημιά δεν με πήγαν.

Έχω ένα φιλαράκι, τον Παυλάρα, που κάθε φορά που με συναντούσε στην Ελλάδα, όταν ερχόμουν για διακοπές να συναντήσω τον πατέρα μου, μου έδινε φυλλάδια της ‘αντιπληροφόρησης’, να ενημερώνομαι για τα ελληνικά δρώμενα και καθέκαστα. Αυτή είναι η μοναδική μου σχέση με την ελληνική παρανομία, ας πούμε.
Φυσικά και αυτό το κράτησα για τον εαυτό μου, δεν χρειάζονταν να τρέχουν και τον φίλο μου, δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος, που τα βρίσκεις ; κλπ.
Το παλικάρι ανέκαθεν ήταν κομμουνιστής, ανένταχτος όμως,
συμπαθούσαμε την ‘Ρήξη’ βέβαια, γιατί μας άρεσαν αυτά που έγραφε,
στην Καβάλα δεν κουνιόταν φύλλο, και ήμασταν εμείς οι δύο μοναχοί που συζητούσαμε καμιά φορά γι αυτά τα πράγματα και τίποτα άλλο.
Την πρώτη φορά που πήραμε μαζί μέρος σε πορεία για το Πολυτεχνείο, τότε που ακόμη και στην Καβάλα κατέβαιναν στον δρόμο χιλιάδες λαού, περπατούσαμε στο τέλος του πλήθους, ανένταχτοι και φωνάξαμε ‘το αίμα κυλάει, εκδίκηση ζητάει’. Μας κοίταζαν σαν να είμαστε εξωγήινοι.
Δεν ήταν λοιπόν, απ’ ότι καταλαβαίνετε για πολλά-πολλά ο κόσμος.

Έτσι κι αλλιώς, περαστικός ήμουν πάντα από εδώ, περαστικός νόμιζα πως θα είμαι και αυτή την φορά!
Ο φίλος μου ελεύθερος ήθελε πάντοτε να είναι, να κάνει του κεφαλιού του, δεν την πήγαινε την καθοδήγηση.
Και στο κάτω-κάτω, για άλλο πράγμα με-μας έχουν προσαγάγει, αυτό είναι στα υπέρ μου και το εκμεταλλεύομαι, όποτε μου δίνεται η ευκαιρία επιστρέφω τη συζήτηση συνεχώς προς τα εκεί.
Ζητώ βέβαια δικηγόρο και τα γνωστά.
Σε δυο μέρες με άφησαν ελεύθερο και έστειλαν την Ρόσσα στην Κομοτηνή, να την δικάσουν για έκδοση απ’ ότι με άφησαν να καταλάβω στην συνέχεια.
Τελικά, οι Ιταλοί, έκδοση ζητούν και για τους δυο μας.

ερυθρές ταξιαρχίες 5

Δημοσιεύτηκε στις 30 Δεκ 2014

Ανέβηκε στις 1 Μαρ 2011
η νύχτα της ‘Δημοκρατίας’ : ο Sergio Zavoli ερωτά τον Prof. Enrico Fenzi ταξιαρχίτη από την Γένοβα ο οποίος διαχώρισε την θέση του στην φυλακή

Walk on the wild side, Lou Reed.

• Κάνω ένα διάλειμμα για να σας πω δυο λόγια για το ξύπνημα μου το πολιτικό, για το ξεκίνημα
  Καθοριστικό στη ζωή μου στάθηκε το παράδειγμα του Σαλβαδόρ Αλλιέντε, η μεγάλη στιγμή της Ουνιδάδ Ποπουλάρ και η θυσία του Προέδρου στο βομβαρδισμένο Παλάτσο ντελλα Μονέδα. Είμαι μόλις 18, στο ξεκίνημα της πολιτικοποίησης μου και όλη η Ευρώπη βομβαρδίζεται από τις εικόνες του Ανδρός που έπεσε με το όπλο στο χέρι, ενώ τα νέα από τις προσπάθειες του ενωμένου λαού της Χιλής να κτίσει σιγά-σιγά ένα μοντέλο ανεξάρτητου και αυτόνομου κοινωνικοποιημένου κράτους έφταναν καταιγιστικά, κάθε μέρα στα στέκια, εκεί που χτυπά η καρδιά της σκεπτόμενης νεολαίας.
  Βίαια διακόπτεται αυτό το πείραμα και τα νέα της κτηνώδους επέμβασης της φασιστικής αστυνομίας, των μυστικών υπηρεσιών που καθοδηγούν το πραξικόπημα υπό τις οδηγίες και την προστασία της κυβέρνησης των ΗΠΑ, και του στρατού της Χιλής αναστατώνουν τις ψυχές μιας νεολαίας που κατακλύζει καθημερινά τους δρόμους διαμαρτυρόμενη ενάντια στην επέμβαση της Βορειοαμερικανικής στρατιωτικής μηχανής στο Βιετνάμ.

αποκάλυψη τώρα

Εμείς όλοι είμαστε οπαδοί του MIR, συμπαθούντες του Κινήματος της Επαναστατικής Αριστεράς, του οποίου αγαπούσαμε τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονταν, οργάνωνε την κίνησή τους, τον τρόπο με τον οποίο δρούσαν. Συγκλονισμένοι με το αγωνιστικό παράδειγμα των μελών της οργάνωσης, πριν, κατά την διάρκεια του πραξικοπήματος και στην συνέχεια στα χρόνια της χούντας, αγαπήσαμε και τον Πρόεδρο που μάχεται ανυποχώρητος μέχρι τέλους, υπερασπιζόμενος και με το όπλο στο χέρι, τα δίκια του λαού του.
Έχουμε παραδείγματα μαχητών πολύ κοντύτερα, ΕΤΑ στην γειτονική Ισπανία, IRA στον βορρά στην Βρετανία και RAF λίγο πιo πάνω στην κοντινή Γερμανία. Αργότερα γεννιέται και η Αξιόν Ντιρέκτ στη Γαλλία.
Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, οι περιπέτειες των Χιλιανών συντρόφων μας, όπως και αυτών της Ουρουγουάης, των θρυλικών Τουπαμάρος με έκαναν να τους νιώθω κοντύτερα, μες την καρδιά μου.
Πολύ κοντύτερα.

http://vimeo.com/90865784

κατάσταση πολιορκίας

Και να τους παρακολουθώ πιο άμεσα, όπως έγινε αργότερα με τους Σαντινίστας. Στις εφημερίδες με προσοχή μεγάλη σκάλιζα πρώτ’ απ’ όλα τις σελίδες να βρω νέα για τ’ αδέλφια μας και ύστερα έψαχνα για τα υπόλοιπα. Και στην τηλεόραση παρακολουθούσα μοναχά σαν αναφέρονταν σε αυτούς.
Οι εξόριστοι φοιτητές στην πόλη μας από αυτά τα μέρη γίνονται πάντα αγαπημένοι σύντροφοι. Μιλούσαμε με τις ώρες και δεν τους αφήναμε να κλείσουν το στόμα χωρίς να διηγηθούν και την τελευταία λεπτομέρεια από τις δράσεις αυτών των σπουδαίων ανθρώπων, που έχουν αποκτήσει μια μυθική σπουδαιότητα στα μάτια μας. Ιστορίες από τους τόπους τους, τις περιπέτειες, τις ήττες και τις νίκες!
Το κλίμα ίσως, το ταμπεραμέντο…….

Te Recuerdo Amanda, Victor Jara.

• Αντιγράφω από το βιβλίο του τεράστιου Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες για Τις Περιπέτειες του Μιγκέλ Λιττίν στην Χιλή :
  ‘Ήταν ένας σκηνοθέτης της Χιλής και της Ουνιδάδ Ποπουλάρ όταν έγινε το στρατιωτικό πραξικόπημα του Αουγκούστο Πινοσέτ κατά του λαού. Ο ίδιος ο Αλλιέντε τον είχε ορίσει το 1970 επικεφαλής στην Τσίλε Φίλμς, μέσα από την οποία [και ενώπιον της οποίας] οι χιλιανοί σκηνοθέτες επεδίωκαν την εφαρμογή των θεωριών τους για λαϊκή κουλτούρα, αλλά και λαϊκή κυριαρχία, εισάγοντας νέες μεθόδους παραγωγής και διανομής.

Ο Μιγκέλ Λιττίν, οριστικά εξόριστος από τον δικτάτορα της Χιλής, πέρασε παράνομα τα σύνορα της πατρίδας του στις αρχές του 1985, μεταμφιεσμένος σε ουρουγουανό επιχειρηματία. Ενώ προηγουμένως ήταν μελαχρινός, είχε γένια και ήταν εύσωμος, τώρα εμφανίζεται αδυνατισμένος, χωρίς γένια, με καστανά μαλλιά. ‘Ξαναμαθαίνει’ απ’ την αρχή το γέλιο, όλες τις χειρονομίες και τις κινήσεις. Καθοδηγώντας ταυτόχρονα 5 κινηματογραφικά συνεργεία που δούλευαν σε διαφορετικά μέρη, έγινε και ο ίδιος ηθοποιός, παίζοντας ένα ρόλο που απαιτούσε τελειότητα : το παραμικρό λάθος θα ήταν μοιραίο. Σκοπός του είναι να κινηματογραφήσει την αγαπημένη, λεηλατημένη πατρίδα του, να καταγράψει την ‘αποτρόπαια σιωπή’ σε μια χώρα που βρίσκεται σε κατάσταση πολιορκίας. Η μεταμφίεσή του ήταν τόσο πετυχημένη, που ούτε η ίδια του η μάνα δεν τον αναγνώρισε ! όταν την επισκέφτηκε ξαφνικά.

Ο Σαλβαδόρ Αλλιέντε είχε εκλεγεί πολλές φορές βουλευτής και γερουσιαστής και υπήρξε τέσσερις φορές υποψήφιος πριν εκλεγεί πρόεδρος. Επιπλέον, στην μακριά κοινοβουλευτική του καριέρα, ήταν υποψήφιος στις περισσότερες επαρχίες της χώρας, από τα σύνορα με το Περού ως την Παταγονία, έτσι, όχι μόνο γνώριζε κατά βάθος σε κάθε τετραγωνικό εκατοστό τους διάφορους πολιτισμούς, τους ανθρώπους, τις πίκρες και τα όνειρά τους, αλλά και ολόκληρο τον πληθυσμό τον γνώρισε απ’ την καλή και την ανάποδη. Αντίθετα με τους πολιτικούς που τους έβλεπαν μόνο στον Τύπο και στην τηλεόραση, ή τους άκουγαν από το ραδιόφωνο, ο Αλλιέντε έκανε πολιτική μες τα σπίτια, από σπίτι σε σπίτι, σε άμεση και θερμή επαφή με τον κόσμο, όπως ήταν και στο επάγγελμά του : ένας οικογενειακός γιατρός. Η κατανόηση του ανθρώπου μαζί με ένα σχεδόν ζωώδες ένστικτο του πολιτικού επαγγέλματος κατάφεραν να ξυπνήσουν αντιφατικά συναισθήματα καθόλου εύκολα στη λύση τους. Όταν ήταν πια Πρόεδρος, ένας άνθρωπος παρέλασε μπροστά του σε μια διαδήλωση κρατώντας μια ασυνήθιστη αφίσα : »Έχουμε μια σκατοκυβέρνηση, αλλά είναι η Κυβέρνησή μου’. Σηκώθηκε, τον χειροκρότησε και κατέβηκε για να του σφίξει το χέρι.’

Βλέπουμε εκείνες τις μέρες και την Κατάσταση Πολιορκίας, του Κώστα Γαβρά με μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, και πρωταγωνιστή τον Ύβ Μοντάν,1972, ταινία που αναφέρεται στην κατάσταση της Ουρουγουάη, τις επεμβάσεις των Βορειοαμερικανών στις χώρες του Νότου, και το κίνημα των ανταρτών Τουπαμάρος. Έχω ξαναγράψει, δεν θα επεκταθώ.
Έχει προηγηθεί ‘Η Μάχη του Αλγερίου’, του Τζίλο Ποντεκόρβο.
Τους ερωτευόμαστε!

http://www.exashare.com/0132kkzqvhti

η μάχη του Αλγερίου

• Επιστρέφουμε στη Χιλή :
  ‘Εκεί υπάρχουν δύο πεθαμένοι που ποτέ δεν πεθαίνουν : Αλλιέντε λοιπόν και ο Νερούδα, δυο ζωντανοί πεθαμένοι.
  Η λατρεία τους είναι φανερή παντού. Ο τάφος του Αλλιέντε είναι μόνιμα τόπος προσκυνήματος.
  Στο σπίτι του Νερούδα στην Ίσλα Νέγκρα εξακολουθεί να πηγαίνει εκεί μια νέα γενιά ερωτευμένων που δεν ήταν περισσότερο από οκτώ χρονών όταν ζούσε ο ποιητής. Έρχονται απ’ όλο τον κόσμο και να γράψουν ερωτικά μηνύματα πάνω στο φράκτη που εμποδίζει την είσοδο. Αλλά υπάρχουν κι άλλα που οι φρουροί δεν προλαβαίνουν να τα εμποδίσουν, ούτε να τα σβήσουν! ‘Στρατηγοί, ο έρωτας ποτέ δεν πεθαίνει. Ο Αλλιέντε και ο Νερούδα ζουν. Ενός λεπτού σκοτάδι δεν θα μας τυφλώσει’.
  Είναι γραμμένα στα πιο απίθανα σημεία κι όλος ο φράκτης δίνει την εντύπωση πως υπάρχουν επιγραφές από διάφορες γενιές, η μία πάνω στην άλλη, από την έλλειψη χώρου’.

Μια και μας δίνεται λοιπόν η ευκαιρία μεταφέρω δυο λόγια του μεγάλου ποιητή που αντιγράφω από γράμμα του φυλακισμένου αναρχικού αγωνιστή Κώστα Σακκά στο Athens Indy :
‘Αργοπεθαίνει όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές….
Αποφεύγουμε το θάνατο σε μικρές δόσεις όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μία προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη απ’ το απλό γεγονός της αναπνοής΄.

Gracias a la vida, Violeta Parra.

• Συνεχίζω λοιπόν από εκεί που σταμάτησα την καβαλιώτικη αφήγηση :

Η Ροσσάνα βρίσκεται κλεισμένη στην Κομοτηνή, εγώ απαγορεύεται να τη δω. Έρχεται από το Ούντινε όπου κατοικεί ο Γκουίντο, ο νεότερος αδελφός της. Ψηλός, αδύνατος, ξανθός. Πολύ όμορφος, όλες τον θαυμάζουν. Καλό παλικάρι, ευγενικός, την επισκέπτεται συχνά κι έτσι ανταλλάσουμε νέα. Μένει σπίτι μας φυσικά. Προφορικά νέα, διότι τα γραπτά τα απαγορεύουν, χρειάζονται μεταφραστή, που να τον βρουν, φοβούνται και τα συνθηματικά. Πηγαίνω δυο φορές να συναντήσω τον δικηγόρο της που με χρειάζεται, τον κ. Γιαλιτάκη, εξαιρετικό νομικό και άνθρωπο
τη μια με αφήνουν να τη δω για πέντε λεπτά από το παραθυράκι της πόρτας που χωρίζει το ανδρικό από το γυναικείο τμήμα. Με πήγε ο φίλος, ο Βασίλης ο Ζωίδης με το κουπεράκι του. Τον γνώρισα στου Νικόλα, το διάστημα που ήμασταν ελεύθεροι και οι δύο. Την δεύτερη φορά μου δάνεισε το αυτοκίνητό του μιας και αδυνατούσε να με συνοδέψει. Τον ευγνωμονώ για πάντα, αυτά τα πράγματα εκείνα τα χρόνια δεν γίνονταν, δεν εμπιστευόσουν το κάρο σου σε κάποιον που γνωρίζεις μονάχα δύο μήνες!

Αργότερα μου χάρισε μάλιστα ένα υπέροχο ταξίδι μιας βδομάδας στα χωριά του Ψιλορείτη, όπου είχε φίλο καρδιακό από τα χρόνια της αντίστασης στη χούντα, στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Αριστερός, λάτρης του καλού κρασιού και του φαγητού.
Περάσαμε αξέχαστα. Αυτός και η σπουδαία σύντροφός του η Άννυ είναι δύο εξαιρετικοί άνθρωποι. Με τον καιρό χαθήκαμε.
Γίνεται τελικά η δίκη, εκεί μπορώ και την αγκαλιάζω για ένα δεκάλεπτο που μας αφήνουν κλεισμένους σε ένα γραφείο του δικαστηρίου,κλειδωμένους.
Αποφασίζουν την έκδοσή της για τις πράξεις για τις οποίες κατηγορείται, αφαιρώντας τη συμμετοχή σε ένοπλη ανατρεπτική ομάδα.
Κατήφεια, απογοήτευση.
Προσφυγή στον Άρειο Πάγο.
Την μεταφέρουν στον Κορυδαλλό και την ίδια μέρα συλλαμβάνουν εμένα, έχει περάσει μήνας απ’ τη μέρα που χτύπησαν την πόρτα.
Είναι Παρασκευή, ο διοικητής του τμήματος μου φέρεται εξαιρετικά, γνωρίζει την οικογένειά μου απ’ την μεριά της δεύτερης γυναίκας του πατέρα μου,
αν θυμάμαι καλά, ο κ. Ηλιόπουλος.
Η μάνα μου πέθανε όταν ήμουν μικρούλης, φωνάζω και νιώθω μάνα μου την καινούρια γυναίκα, την γνώρισα από παιδί.
Αντί να μ’ έχουν μονίμως κλεισμένο στο μικρό κελί που υπάρχει στον δεύτερο όροφο, περνώ τις περισσότερες ώρες σε ένα γραφείο όπου με επισκέπτεται ο πατέρας μου. Δίχως χειροπέδες, με διακριτική παρακολούθηση. Γράφω στην Ρόσσα και εγγυάται πως το γράμμα θα φτάσει στα χέρια της, όπως και έγινε.
Κοιμάμαι το βράδυ στο κελί. Αύριο θα με στείλουν Κομοτηνή. Με ρωτά αν επιθυμώ να περάσω το Σαββατοκύριακο εκεί, νάρχεται κι ο πατέρας μου να με βλέπει.
Δεν θέλω να τον στενοχωρώ περισσότερο, επιθυμώ να βρεθώ μια ώρα νωρίτερα στο περιβάλλον στο οποίο θα ζήσω το επόμενο διάστημα, προτιμώ να με στείλουν στη φυλακή το συντομότερο δυνατό.
Έτσι και γίνεται, περνώ την πόρτα και μετά τα διαδικαστικά με τοποθετούν πρόχειρα σε κάποιο κελί, μόλις που προλαβαίνω να παρακολουθήσω το μπαράζ που γίνεται στον Βόλο ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Άρη για να αναδειχθεί ο πρωταθλητής του ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος!
Για την ιστορία, στεφθήκαμε πρωταθλητές κερδίζοντας 2-0.
Κάθισα μέσα έξι μήνες προφυλακισμένος, σε αναμονή της δίκης μιας και η χώρα μου αποφάσισε να μη με εκδώσει και δέχτηκε να με δικάσει εδώ, ζητώντας την απαραίτητη δικογραφία. Και μιας και ο καιρός περνούσε και η διαδικασία δεν ολοκληρώνονταν,έδωσαν παράταση προφυλάκισης για ένα ακόμη εξάμηνο.

Ο θάλαμος που με τοποθέτησαν οριστικά ήταν πολύ μεγάλος, ήμασταν στριμωγμένοι καμιά δεκαπενταριά εκεί μέσα,με μία ξυλόσομπα στη μέση για τις κρύες μέρες του χειμώνα. Κάποιες περίοδες γινόμασταν και περισσότεροι, όταν η ‘εγκληματικότητα’ αυξάνονταν. Είναι δικαστικές φυλακές αυτές της Κομοτηνής, κάποιοι με μέσον όμως εκτείουν εκεί την ποινή τους.
Κάνω παρέα με τους Ιταλούς που βρίσκω έγκλειστους, τους ξένους γενικότερα. Με τους ντόπιους δεν μπορώ να συγχρωτιστώ, δεν είναι ώρα για μεγάλες αναλύσεις, η ρουφιανιά πέφτει σύννεφο για τα πιο απλά πραγματάκια, άσε που χρόνια στο εξωτερικό έχω αποκτήσει νοοτροπία διαφορετική. Είναι λιγάκι διαφορετικοί και οι κώδικες συμπεριφοράς γενικότερα, μη ξεχνάτε πως το κατώφλι της φυλακής το έχω ξαναπεράσει στη Φλωρεντία, δεν είμαι άσχετος, κι ας η παραμονή μου εκεί είχε κρατήσει λίγο.

Γενικά, τα βρίσκω καλύτερα με τους ξένους που είναι όλοι μέσα για εμπορία ναρκωτικών, ή κατοχή για κάνα δυο, τους πιο τυχερούς.
Πολιτικοί δεν υπάρχουν, είμαι ο μοναδικός.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα Γαλλοκαναδό από το Κεμπέκ, έναν υπέροχο Λιβανέζο από το Μπάαλμπεκ και ένα Σέρβο, πολύ σκληρό, όλοι τον τρέμουν. Οι περισσότεροι μέσα με πάνω από τριάντα κιλά νταλαβέρι.Μόνο ο Λίνο, ψαράς από τη νότια Ιταλία που έπεσε έξω στις δουλειές του και έκανε το ταξίδι στην Πόλη για να ορθοποδήσει πιάστηκε στα σύνορα με 3 κιλά άσπρη. Καθαρό, ξεκάθαρο δόσιμο, κάρφωμα. Απ’ τους εμπόρους τους ίδιους
όταν του έκρυβαν στο αυτοκίνητο το ‘πράμα’, ένα σακουλάκι με μισό κιλό δεν χώρεσε, δεν κατάφεραν να το καβατζώσουν και αναγκαστικά το κράτησαν.Το μήνυμα όμως είχε ήδη σταλεί και ο καημένος ο Λίνο έφαγε το ξύλο της χρονιάς του από τους Έλληνες τελωνειακούς για να αποκαλύψει που είχε ‘κρυμμένο’ το τελευταίο δεματάκι.
Ήταν ο μεγαλύτερος απ’ όλους μας αυτός ο συμπαθέστατος ‘γεροντάκος’, με είχε σαν παιδί του.

Λίγο αργότερα ήρθε και ο Λουίτζι, δούλευε στην Αλιτάλια και είχε μεγάλη ευχέρεια στα ταξίδια λόγω τζαμπέ εισιτηρίων σε κάθε γωνιά της γης.
Ελεύθεροι όταν βρεθήκαμε συναντηθήκαμε δύο φορές.
Την πρώτη ήρθε και με βρήκε στην Καβάλα με την κόρη του, πήγαμε για λίγες μέρες και στη Θάσο. Του χάρισα τότε ‘Τα παραπονεμένα λόγια’ που γνώριζε ήδη από τα μπουντρούμια, μ’ έβαζε να του τα τραγουδώ όλη την ώρα ‘ζωντανά’ και η κόρη του ανατρίχιαζε και δάκρυζε.
Τη δεύτερη φορά ήρθε με την κοπελιά του. Κάναμε ένα μεγάλο ταξίδι με το κάμπριο του, το φυσούσε το παραδάκι. Κάναμε σχεδόν τον γύρο της Χαλκιδικής, φτάσαμε τελικά μέχρι την Πάργα. Ένα βράδυ στα Σύβοτα ο Λουίτζι κοιμήθηκε νωρίς και εγώ συνέχισα έξω με το κορίτσι.

Δεν είναι όμορφη, είναι όμως εντυπωσιακή, φοβερό θηλυκό με δυνατή προσωπικότητα. Κάναμε έρωτα σε ένα σκάφος που ήταν αραγμένο μακριά, στην άκρη του μώλου, έρημο εκείνη την ώρα απ’ τους ιδιοκτήτες του. Απ’ τη πρώτη στιγμή που κοιταχτήκαμε γεννήθηκε μεταξύ μας μεγάλη έλξη, μια χημεία μαγική.
Την άλλη μέρα φυσικά του τα είπε όλα. Ο φίλος στράβωσε λιγάκι, δεν άλλαξε όμως καθόλου την συμπεριφορά του. Στην Πάργα δεν άντεξα εγώ, τους χαιρέτησα με θέρμη και έφυγα για Αθήνα. Δεν ξανά έμαθα νέα του. Χαθήκαμε οριστικά.

Στη φυλακή η μονοτονία είναι φοβερή. Ακούμε μουσική από ραδιοφωνάκια, την τηλεόραση από τότε δεν μπορώ να την παρακολουθήσω, δεν την χωνεύω κι ας μην έχει καμία σχέση με την σημερινή εμετική πραγματικότητα. Έχουμε ανοιχτό το προαύλιο για οκτώ ώρες τη μέρα, παίζουμε συνεχώς βόλεϋ, εκεί έκανα την τέλεια ‘προετοιμασία’ που μου χρειάστηκε αργότερα, στα πανέμορφα χρόνια της παραλίας! Πίνουμε καφεδάκια κάτω από τον πλάτανο που βρίσκεται ακριβώς στη μέση της αυλής [ η φυλακή της Κομοτηνής ήταν τότε ένα παλαιό χάνι με τα όλα του που αργότερα μετατράπηκε σε χώρο εγκλεισμού].

Ανταλλάσσω σχεδόν καθημερινά γράμματα με την Ρόσσα. Βλέπω στην τηλεόραση που την χώνουν με το ζόρι στο αεροπλάνο της επιστροφής αφού και η προσφυγή της απερρίφθη.
Μαθαίνω από τις εφημερίδες για την απαγωγή της από το κελί, για την προσπάθειά της να κόψει τις φλέβες για να αποφύγει την πτήση. Άλλοι είπαν με τα δόντια, άλλοι με το βραχιολάκι που φορούσε.
Ο πιλότος δεν δέχεται να την βάλει στο σκάφος, ένας βλάκας γιατρός αναλαμβάνει την ευθύνη, νομίζω την συνοδεύει στο ταξίδι. Η μάνα της που ήρθε να της συμπαρασταθεί τις τελευταίες Αθηναϊκές μέρες, απελπισμένη, εγώ δυστυχισμένος. Ο κ. Μιράσγεζης που κίνησε τις διαδικασίες στον Άρειο Πάγο απογοητευμένος. Μόνες ευχαριστημένες οι φυλλάδες που πουλάνε στον κόσμο ερωτικό ρομάντζο. Μονάχα κάποιες σοβαρές, όπως η δικιά μας ‘Πρωϊνή’ θυμίζει πως λίγο καιρό νωρίτερα, οι Ιταλικές αρχές είχαν αρνηθεί την έκδοση του χουντικού Ασλανίδη, που είχε καταφύγει στη χώρα τους, απαντώντας αρνητικά στο αίτημα των Ελληνικών αρχών.

Εμείς ανέκαθεν γιουσουφάκια.
Μέρες τώρα, από δω το πάνε κι από εκεί, αρνούνται να απαντήσουν στο αίτημα μας να παντρευτούμε, φυλακισμένοι όντες.Μέχρι την τελευταία στιγμή την αφήνουν να πιστεύει πως θα το επιτρέψουν.
Πήγα να τρελαθώ,
άντεξα.
Ο άνθρωπος έχει απίστευτες δυνάμεις στα δύσκολα.
Συνέχισα.

Prodigy, Stand up.

Βρώμικα φιλιά – Λάκης Παπαδόπουλος – vrwmika filia

συνεχίζεται