Ετικέτα: πολιτικοί κρατούμενοι

ιστορία, storia

Ο ‘οικοδόμος’ της ταξικής πάλης

kleovisΣχολιάστε
Δημοσιεύτηκε στις  · in Recensioni · στις Κριτικές

του Fiorenzo Angoscini

Ottone Ovidi, Salvatore Ricciardi, Bordeaux, Roma, μάϊος 2018, σελ. 118, € 12,00

Αυτή η ευέλικτη έκδοση είναι μια περιορισμένη βιογραφία  (1960-1980) που πραγματοποιήθηκε υπό μορφή συνέντευξης, με ερωτήματα και απαντήσεις, που έλαβε χώρα από τον Ottone Ovidi, ρωμαίο συντάκτη του περιοδικού «Zapruder-Storie in Movimento-Ιστορίες σε Κίνηση» και συγγραφέα μια κοινωνικής-ιστορικής-πολιτικής πρότασης εκείνης της περιόδου, στον Salvatore Ricciardi, προλετάριο-πολιτικό αγωνιστή της λαϊκής  borgata της Garbatella.

Ήδη εγγεγραμμένος στo Psiup (Partito Socialista di Unità Proletaria-Σοσιαλιστικό Κόμμα Προλεταριακής Ενότητας), που γεννήθηκε από μια διάσπαση στα αριστερά του Psi, διαλύθηκε επειδή δεν έπιασε το quorum, το όριο στις πολιτικές εκλογές του 1972 και του οποίου τα ηγετικά στελέχη, μετά από αυτή την debacle, πανωλεθρία, συγκλίνουν μαζικά στο Κκι, Pci. Μεταξύ των πιο εμφανών: Lucio Libertini, Dario Valori, Tullio Vecchietti, από την borgata. Παρά το δίπλωμα βιομηχανικού Εμπειρογνώμονα, αρχίζει την εργατική και πολιτική δραστηριότητα μεταξύ των εργατών στις κατασκευές, με τους οποίους συμμετέχει στους ενεργητικούς αγώνες του 1961-1963 που θα κορυφωθούν με τις συγκρούσεις (130 συνελήφθησαν) της Piazza Santi Apostoli στη Ρώμη. Αφού κέρδισε έναν μοιραίο διαγωνισμό, μπαίνει στον μηχανισμό Κρατικών Σιδηροδρόμων: τεχνικό γραφείο. Αρχικά εντάσσεται στο συνδικάτο Sfi-Cgil, στη συνέχεια αποσπάται [εκδιώκεται, μαζί με άλλους, όταν έχουν ήδη αποχωρήσει] και, το 1971, ιδρύει τον αυτόνομο οργανισμό Cub-Ferrovieri της Ρώμης, ο οποίος «οργάνωνε» (συγκέντρωνε) 1500 εργαζόμενους. Στη συνέχεια, η συνάντηση με τους σπουδαστές:

“Όταν ξεκίνησαν τα πρώτα σημάδια του 1968 από τα μέρη του σταθμού Termini όπου υπάρχουν πολλά σχολεία και γυμνάσια στα οποία άρχισαν να κάνουν συνελεύσεις, οι φασίστες που έρχονταν από την περιοχή του Corso Italia τους επιτίθενται. Εμείς πηγαίναμε με το ελεύθερο από το συνδικάτο, συχνά μαζί με εκείνους του PCI και βρεθήκαμε δίπλα-δίπλα αποκρούοντας αυτές τις φασιστικές επιθέσεις”.

Σχεδόν ταυτόχρονα (1969-1970) οι πρώτες επαφές με τους Συντρόφους του Collettivo Politico Metropolitano του Μιλάνο (ένας από τους οργανισμούς που θα δώσουν ζωή στις BR).Η πορεία πολιτικής εξέλιξής του (χωρίς καμία απολογητική πρόθεση) κορυφώνεται (1976) με το πέρασμα του στις Ερυθρές Ταξιαρχίες. Ο γέρος (γεννημένος τον σεπτέμβριο του 1940, χωρίς καμιά επιθετική πρόθεση, αλλά για να τονίσουμε τη σημαντική διαφορά στην ηλικία με εκείνη την μέση του αγωνιστικού σώματος. Μόνο ο Renato Curcio – έτος γέννησης 1941 – μπορεί να θεωρηθεί «σύγχρονος» του. Ο Prospero Gallinari ήταν 11 ετών νεότερος, ένας άλλος από το Reggio, συνιδρυτής των Br και, αργότερα, του Αντάρτικου Κόμματος, Partito Guerriglia, «ακατανόμαστος» για πολλούς πρώην συντρόφους, είχε 7 λιγότερα, ο Ario Pizzarelli είχε 14 λιγότερες ‘ανοίξεις’ στην πλάτη του. Ο Walter Alasia, μάλιστα, βρίσκονταν 16 χρόνια σε απόσταση), όπως ονομάζονταν από τους συναγωνιστές του στην Κομμουνιστική Μαχόμενη Οργάνωση, λόγω της δραστηριότητά του στο «ένοπλο Κόμμα» συλλέγει 30 χρόνια φυλάκισης:

Ε.: «Θυμάσαι την πρώτη ενέργεια που έγινε στη Ρώμη;»                                                      Α.: «Ένας δικαστής που υπέγραφε τις εντολές έξωσης και τις εκκενώσεις, ακριβώς λόγω του ότι αυτή η ενέργεια γέννησε τη ρωμαϊκή φάλαγγα, ο οποίος χτυπήθηκε, τραυματίστηκε. Μια άλλη δράση εκείνης της περιόδου, η οποία μας έδωσε μεγάλη δημοσιότητα επειδή αφορούσε έναν χαρακτήρα ιδιαίτερα μισητό από το ρωμαϊκό προλεταριάτο, ήταν η δολοφονία ενός εργολάβου, με το παρατσούκλι «Jack the harness, ο εκμεταλλευτής», πολύ δραστήριος στις εξώσεις και στο να καλεί την δημόσια δύναμη ενάντια στους παραβάτες ένοικους, οι οποίοι ήταν όλοι λαϊκές οικογένειες σε προαστιακές γειτονιές».1

Από αυτά τα 30 χρόνια, ο Ricciardi περνά τα «20 έγκλειστος και 10 σε ημιελευθερία και υπό όρους ελευθερία».2
Σε αυτό το βιβλίο, όχι στη γραπτή συνέντευξη, πολύ λιγότερο στη σύντομη αυτοβιογραφία, ο Ricciardi δεν θυμάται τη σοβαρότητα της κατάστασης υγείας του. Από σεβασμό για το πρόσωπο και τη θέλησή του, δεν θα το είχαμε κάνει ούτε εμείς, αλλά μας φαίνεται μια συμπεριφορά αξιοπρεπούς συνέπειας που αξίζει να τονιστεί.
Μετά τα χρόνια της φυλακής, ο Ricciardi, ξαναμπαίνει στα πολιτικά φόρουμ (;), ενδιαφέρεται και ασχολείται με την φυλακή, τους κρατούμενους και τα δικαιώματα. Το βιβλίο, στο οποίο προηγείται ένα post scriptum από τον Ottoni, επικεντρώνεται στην ιστορική μεθοδολογία, κλείνει με την παρέμβασή του σε αυτό το τελευταίο θέμα.

Χωρίς vis polemica, μόνο μερικές σημειώσεις σχετικά με παραλείψεις και λάθη.Ο Giangiacomo Feltrinelli δεν πεθαίνει το 1971 (σελ. 43) αλλά στις 14 μαρτίου 1972. Και πάλι, σχετικά με το θέμα του Luigi Longo, πρώην γραμματέα του PCI από το 1964 έως το 1972, υποστηρίζει:

“Μεταξύ άλλων στο κόμμα υπήρξε μια μετάλλαξη, για την οποίαν «κατά πρώτο λόγο» μίλησε ο Luigi Longo το 1975-1976 … που προειδοποίησε την υπόλοιπη ηγεσία για την απώλεια μελών εργατικής προέλευσης υπέρ των μεσαίων τάξεων. Και είναι για μένα το αποτέλεσμα πολιτικής δράσης στοχευμένης να ευνοήσει αυτά τα στρώματα και όχι άλλα”.

Αλλά ήδη ο Παλμίρο Τολλιάττι, εθνικός γενικός γραμματέας του κόμματος, στις 24 σεπτεμβρίου 1946, στο δημοτικό θέατρο του Reggio Emilia, ανέπτυξε μια συλλογιστική υπό την έννοια αυτή, με τίτλο: μεσαία τάξη και Emilia Rossa, Κόκκινη Εμίλια.                        Επίσης, η «L’Unità» (πρώτη σελίδα της 25ης σεπτεμβρίου) ανέφερε το νέο: «Οι μεσαίες τάξεις έχουν κοινά συμφέροντα με εκείνα των εργαζόμενων» 3. Λίγες μέρες αργότερα, κυριολεκτικά, δημοσιεύτηκε μια μπροσούρα με τον ίδιο τίτλο της διάσκεψης.4              Ήταν μεγάλο το ενδιαφέρον να πιέσουν αυτό το κουμπί.

Ο Ricciardi έχει κάνει κάποιες εκδόσεις με δική του υπογραφή: Cos’è il carcere. Vademecum di resistenza, Τι είναι η φυλακή; Εγχειρίδιο αντίστασης5 και Maelstrom. Scene di rivolta ed autorganizzazione di classe in Italia dal 1960 al 1980, Σκηνές εξέγερσης και ταξικής αυτοοργάνωσης στην Ιταλία από το 1960 στο 1980  6.
Τον ιανουάριο του 2013, μαζί με πολλούς άλλους Συντρόφους, και όχι μόνον πρώην μαχητές των Brigate Rosse, συμμετέχει στην κηδεία του ρετζιάνου Κομουνιστή, Comunista reggiano, Prospero Gallinari7 και γι αυτό, μαζί με τον Sante Notarnicola, έναν από τους πρώτους πολιτικούς κρατούμενους που κατοίκησαν τις πατρικές φυλακές, τον Loris Tonino Paroli, πρώην στρατευμένο της οργάνωσης και τον Davide Mattioli, ακτιβιστή No-Tav του Reggio Emilia, viene indagato, διερευνήθηκε για υποκίνηση σε διάπραξη εγκλήματος.
Στη συνέχεια το όλον θα κλείσει με μιαν αρχειοθέτηση.

Στην Lidia
Αυτό είναι το πρώτο γραπτό που ‘προσπαθώ’ να επεξεργαστώ αφού, με άφησες για πάντα, στις 20 ιανουαρίου.
Δυστυχώς, δεν μπόρεσα να σε κάνω να το διαβάσεις, όπως συνήθως, πριν το διαδώσω.
Δεν κατάφερα καν να ευεργετηθώ των πολύτιμων συμβουλών και προτάσεων σου, των κριτικών σου.
Μου λείπεις πολύ.
Μου λείπεις και γι αυτό.
(Fiorenzo, 30 ιουνίου 2018)

Print Friendly, PDF & EmailStampa, crea PDF o invia per email
  1. pag. 46  ↩
  2. pag. 47  ↩
  3. L’Unità, pag. 1, 25 settembre 1946  ↩
  4. Palmiro Togliatti, Ceto medio ed Emilia Rossa, Tipografia popolare, Reggio Emilia, 1946  ↩
  5. Salvatore Ricciardi, Cos’è il carcere. Vademecum di resistenza. Prefazione di Erri De Luca, DeriveApprodi, Roma, 2015, pag, 128  ↩
  6. Salvatore Ricciardi, Maelstrom. Scene di rivolta ed autorganizzazione di classe in Italia dal 1960 al 1980, DeriveApprodi, Roma, 2011, pag. 400  ↩
  7. 1 gennaio 1951-14 gennaio 2013  ↩

Facebook12TwitterGoogle+

Share

TAGGED WITH →  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  • 
τα βιβλία του μιχάλη, i libri di michele

Θ. εκενώστε τους δρόμους από τα όνειρα – 7

kleovisΣχολιάστε
kleovis

Μεγάλη στιγμή για την πόλη, αρχές καλοκαιριού, το Ιστορικό Ποδόσφαιρο της Φλωρεντίας. Ακούστε τι λεν οι ίδιοι οι αγωνιζόμενοι γι αυτή την εμπειρία : ‘υπάρχει ένα αρχαίο παιχνίδι, ένα παιχνίδι δίχως κανόνες, όπου οι σύντροφοι είναι αδελφωμένοι με αίμα και οι αντίπαλοι ορκισμένοι εχθροί. Τέσσερις ομάδες, τέσσερα χρώματα, αγωνίζονται για τις γυναίκες τους, κερδίζουν για τη γειτονιά τους. Πολλοί άντρες, μια μόνο επιθυμία : να νικήσουν το φόβο, να ανακαλύψουν τον εαυτό τους, μέσa από γροθιές, χάδια και βεγγαλικά’.

Είναι λοιπόν το αντίστοιχο μεσαιωνικό ποδόσφαιρο. Στη Σιένα κάνουν το Palio, ιπποδρομίες μέσα στους ειδικά διαμορφωμένους δρόμους του ιστορικού κέντρου της πόλης.
Εδώ αγωνίζονται με την μπάλα, κάτι σαν ράγκμπυ, χρησιμοποιούν και τα πόδια. Πρέπει να βάλουν το γκολ με οποιονδήποτε τρόπο μπορούν, και παίζουν εικοσιπέντε από κάθε πλευρά, χωρίς αλλαγές, για πενήντα λεπτά, κάθε Μάιο.
Ντυμένοι με τις αρχαίες φορεσιές τους οι αθλητές από τις τέσσερις ιστορικές συνοικίες της πόλης, την μέρα που γιορτάζουν τον Αι Γιάννη, προστάτη της Φλωρεντίας.
Κάνουν λοιπόν το τουρνουά τους ντυμένοι στα χρώματα της γειτονιάς.
Κλείνει όλη η πλατεία των Ευγενών, στήνονται ξύλινες κερκίδες γύρω γύρω και στρώνεται χώμα καταγής. Οι παίκτες κυλιούνται, χτυπιούνται και κάνουν τα πάντα για να κερδίσουν το τόπι και να το σπρώξουν στην εστία.

Η φάση είναι αρκετά άγρια, κτυπήματα επιτρέπονται, λεπτομέρειες δεν θυμούμαι. Γίνεται πανζουρλισμός στις κερκίδες με τα τραγούδια και τα συνθήματα.
Και όταν οι καιροί είναι περισσότερο τεταμένοι από το κανονικό δίνεται στην ατμόσφαιρα και κοινωνικοπολιτική χροιά .
Έχει προηγηθεί η πορεία των αθλητών και των συνοδών τους, που τους καθοδηγούν στη διάρκεια του αγώνα πίσω από την εστία οι αρχηγοί της αποστολής.
Πρόπερσι οι θεατές συγκρούστηκαν με την αστυνομία στο τέλος, μέχρι αργά τη νύχτα. Η αφορμή άσχετη με τον αγώνα, αιτία η σκληρή στάση που κράτησε η αστυνομία στη συνοικία του Σταυρού, όπου βρίσκονται οι φυλακές της πόλης, στη διάρκεια διαμαρτυρίας των φυλακισμένων. Όλη η συνοικία στο πόδι ζητά την ικανοποίηση των όρων που θέτουν οι εξεγερμένοι. Η αστυνομία κυριολεκτικά φέρεται σαν στρατός κατοχής και καταστέλλει άγρια τη στάση. Της το φυλάνε λοιπόν οι κάτοικοι και λίγους μήνες μετά ανταπαντούν με την λήξη του τελικού του Ιστορικού Ποδοσφαίρου.

Κλείνουμε λοιπόν την μικρή παρένθεση που ανοίξαμε και επιστρέφουμε στη περιγραφή μας.
Το παιχνίδι τελειώνει πριν τη δύση του ήλιου. Βλέπεις, τα χρόνια που πρωτοπαίχτηκε δεν υπάρχει ηλεκτρισμός
Το Δημαρχείο είναι στολισμένο με τα λάβαρα των διαγωνιζομένων, όλο το σκηνικό είναι στημένο εκεί μπροστά μιας και το Κυβερνείο της πόλης δεσπόζει στην μεγάλη πλατεία με το τεράστιο άγαλμα του Δαυίδ που φιλοτέχνησε ο Μικελάντζελο.

Disoccupate le strade dai sogni, Anno 1977, CLAUDIO LOLLI

ALBA MECCANICA ΜΗΧΑΝΙΚΗ ΑΥΓΗ
Η αυγή επινοεί μια ρόδα στο Torino
Η αυγή επινοεί μια ρόδα στο Milano
στην Bologna
Η αυγή επινοεί μια ρόδα στο Βερολίνο
στη Napoli
στη Ρώμη
Μηχανικά με την έλευση του ήλιου
Αρχίζοντας να γυρνούν όλες μαζί απ’ τον ήλιο
Άρχισαν όλες να γυρνούν…….
Η αυγή επινοεί ένα γρανάζι
ο ήλιος το λειαίνει με το γράσο του
Η αυγή επινοεί μια ρόδα που γυρνά
Ανέπνευσε σύντροφε τον αέρα που φυσά
Ανέπνευσε σύντροφε μια σταγόνα από γράσο
Μα μη την ανασαίνεις σε παρακαλώ
είναι η σοσιαλδημοκρατία
και μη την ανασαίνεις πολύ δυνατά
είναι η μηχανική του θανάτου σου,
η μηχανική του θανάτου σου,
η μηχανική του θανάτου σου, του….

Σε αυτή εδώ την πλατεία, τον μήνα που μας πέρασε, ο Αλμιράντε, ηγέτης του φασιστικού κόμματος, προσπάθησε να βγάλει λόγο. Μίλησε, ναι, γιατί τον προστάτευσε όλη η αστυνομική δύναμη της περιοχής. Την ίδια ώρα όμως, ολόκληρο το κέντρο, γύρω από την πλατεία, έχει μετατραπεί σε πεδίο μάχης από τους χιλιάδες αντιφασίστες που διαδηλώνουν την αντίθεσή τους στην παρουσία των, καταδικασμένων στην ιστορική μνήμη, απογόνων αυτών που αιματοκύλισαν την ανθρωπότητα μόλις λίγα χρόνια νωρίτερα.

Τα σκυλιά των αφεντικών γαβγίζουν και κυνηγούν. Χτυπούν, γεμίζουν τον τόπο χημικά, μόνο και μόνο για να μη διακοπεί η γιορτή της μισαλλοδοξίας. Παντού και πάντα κρυπτοφασίστες. Η φύση της δουλειάς τους τους κάνει τέτοιους. Το να είναι ιδανικό της δουλειάς σου, το καθήκον σου, να δέρνεις κόσμο δεν μπορεί να σταθεί σε έναν φυσιολογικό νου. Πρέπει να είσαι διεστραμμένος, δεν γίνεται διαφορετικά.
Τέλος πάντων. Επί ώρες δίνουμε μάχες, σώμα σώμα κάποιες στιγμές, κυρίως όμως εκ του συστάδην με τις δυνάμεις της ανομίας, προσπαθώντας να προσεγγίσουμε το σημείο.
Κάπου αλλού όμως, εκεί τριγύρω, σύντροφοι πυρπολούν παρκαρισμένες κλούβες που περιμένουν να τους περιμαζέψουν. Βλέπετε, η αχλάδα έχει την ουρά της πίσω.

Μιας λοιπόν και αυτοί είναι απασχολημένοι στο ‘θεάρεστο’, ευλογημένο από την επίσημη εκκλησία έργο τους, τα γραφεία των αεροπορικών εταιρειών της Ισπανίας Γερμανίας και Χιλής φλέγονταν. Η καταστολή και οι δολοφονίες, τα βασανιστήρια συντρόφων σε ημερήσια διάταξη στις τρεις αυτές χώρες. Οι σύντροφοι δεν ξεχνούν, δεν συγχωρούν. Στέκονται αλληλέγγυοι σε ανθρώπους που στενάζουν, που αγωνίζονται σε άλλες γωνιές της γης, προσφέροντας τις ζωές τους.
Άσε δε που, πολυκατάστημα συμφερόντων εταιρείας, μέτοχοι της οποίας δεν κρύβουν τη συμπάθειά τους στις φασιστικές πρακτικές, ‘ξαλαφρώνονται’ από προϊόντα τους. Για να προσφέρουν έτσι στον αγώνα των κοινωνικών πολεμιστών. Για να μη ξεχνιόμαστε.
Όταν συνηθίζεις σε μια τέτοια ένταση, εκεί που η αδρεναλίνη εκρήγνυται, εκεί που η ατμόσφαιρα μυρίζει φωτιά, στην αλληλεγγύη που γεννιέται στα οδοφράγματα, δεν μπορείς να κάτσεις ήσυχος μετά. Θέλεις ξανά, κι άλλο. Το ζητά ο οργανισμός σου! Στην ησυχία ‘παθαίνεις’.

Οι φασίστες δεν έχουν παρουσία στην πόλη. Όλα εκείνα τα χρόνια που έζησα εκεί είναι η μοναδική φορά που ξεμυτίζουν από τις τρύπες τους. Νομίζω πως η περίοδος είναι προεκλογική και δια τούτο κάνουν την απόπειρα.
Είναι τότε που οι οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, ή μάλλον ότι έχει απομείνει από αυτές, κατεβαίνουν ενωμένες στην εκλογική φάρσα. Το πιο υγιές κομμάτι τους έχει διαλυθεί μέσα στο κίνημα.

Αναπτύσσονται σε κάθε χώρο αυτόνομες κοινότητες, επιτροπές, συνελεύσεις. Οι σύντροφοι από τις μεγάλες ριζοσπαστικές ανατρεπτικές οργανώσεις διαχέονται εκεί μέσα μεταφέροντας εμπειρίες χρόνων, αφομοιώνοντας καινούριες εντάσεις, νέα προτάγματα. Έχει γεννηθεί ένας καινούριος τρόπος να σκέφτεσαι, να ζεις και να δρας πολιτικά. Μια καινούρια πολιτική κουλτούρα είναι γεγονός.
Αυτόνομη.
Αφομοίωσαν και αφομοιώθηκαν.

  • Πως να ξεχάσεις εκείνες τις Απόκριες! Κάνει κρύο θανατηφόρο, έχει χιονίσει κιόλας, τα πάντα είναι παγωμένα. Μέρες τώρα κρυφές συζητήσεις, ανεπίσημα, στις παρέες, κάτι προετοιμάζουν.
    Έτοιμοι του μεγάλου Καρναβαλιού τη μέρα, παντού στην πόλη τριγυρνούν μεγάλες παρέες μασκαρεμένων. Μπαίνουν στα πολυκαταστήματα και τα ξελαφρώνουν. Γελώντας επισκέπτονται τα εστιατόρια τα απλησίαστα. Παραγγέλνουν με χαρά, χορταίνουν την πείνα τους και αποχωρούν τραγουδιστά. Δίχως να καταβάλουν αντίτιμο. Η μέρα το σηκώνει, η μέρα το ζητά. Στους κινηματογράφους επίσης. Η πρακτική των αναγκών.
    Κουβαλούν στις πλάτες τεράστιες παραστάσεις συγκρούσεων κι έτσι γίνονται άριστοι δάσκαλοι και καθηγητές. Έχουν, επί το πλείστον, αποβάλει ιεραρχικά μοντέλα και διαχωρισμούς, αφήνουν στην άκρη σκέψεις και ιδεολογήματα πρωτοπορίας, έχουν σαφώς δεχθεί ελευθεριακές επιδράσεις και απόψεις από την περιρρέουσα ευρωπαϊκή ατμόσφαιρα που γεννιέται μετά την σφοδρή καταιγίδα του ’68 και των εργατικών αναταραχών στα εργοστάσια του βορρά, από την εργατική αυτονομία στην πράξη και τις συμπεριφορές, νέοι αυτόνομοι από ότι μυρίζει γεροντίλα, αριστερή παράδοση, αριστερή συντήρηση και τα συναφή.

Αρπάζουν την ζωή από τα κέρατα, καβαλούν το φτερό του καρχαρία, επιθυμούν σφόδρα να τον οδηγήσουν εκεί που ονειρεύονται, εκεί που δεν είχε κολυμπήσει κανείς νωρίτερα. Δίχως ευνουχισμούς, δίχως αναβολές. Δεν περιμένουν να ωριμάσει τίποτα.
Το φρούτο έχει πέσει κιόλας από το δέντρο.
Με πυξίδα την καρδιά τους, αλληλεγγύη με όσους υφίστανται καταπίεση, με όλους τους εξουσιασμένους που ασφυκτιούν. Αλληλεγγύη ανάμεσα σε χώρους, εκεί κάτω, διάσπαρτους στη Μητρόπολη, τη ζούγκλα του ‘ανεπτυγμένου’ κόσμου.
Το νέο επαναστατικό υποκείμενο είναι εδώ, δεν σηκώνει την καταπίεση και απαιτεί αυτοδιάθεση, εδώ και τώρα. Αυτονομία.
Δεν δέχονται τους παλιούς κώδικες συμπεριφοράς, δοκιμάζουν τους δικούς τους που αποπνέουν φρεσκάδα, σίγουρα με το βλέμμα στραμμένο και προς εμπειρίες που το ανατρεπτικό κίνημα έχει παράξει τις δεκαετίες που πέρασαν. Ζωγραφίζουν με τα δικά τους πινέλα, αφήνουν το στίγμα τους στη μουσική, το χορό, στις τέχνες γενικότερα και τον πολιτισμό.

Η σεξουαλική απελευθέρωση και τα κινήματα αμφισβήτησης στην Αμερική και Ευρώπη έχουν σταθεί πρόδρομοι. Τα αντάρτικα κινήματα σε Λατινική Αμερική, την Ασία και την Αφρική και τελευταία στην Ευρώπη. Εκφραστές τους ο Μαρκούζε, ο Ντεμπόρ, ο Μάης. Η μάχη του Αλγερίου, οι περιπέτειες και η θυσία του Γκεβάρα. Οι ανίκητοι Βιετναμέζοι επαναστάτες Βιετκόνγκ. Ο Σαλβατόρ Αλιέντε. Η Ισπανική ΕΤΑ τότε που ο φυσικός διάδοχος του Φράνκο, ο Καρέρο Μπλάνκο ίπταται στον ουρανό της Μαδρίτης και προσγειώνεται ένα οικοδομικό τετράγωνο παραπέρα μετά από ενέδρα που του στήνουν οι σύντροφοι.
Οι Τουπαμάρος, η ΡΑΦ και ο ΙΡΑ και το MIR.

http://www.exashare.com/0132kkzqvhti

η μάχη του Αλγερίου

Ο ύπνος τους δεν είναι ήσυχος. Αυτές οι εικόνες στοιχειώνουν τα όνειρα και την φαντασία τους. Βγαίνουν κατευθείαν μέσα από τα σκαμμένα λαγούμια της Ινδοκίνας, από τα κρησφύγετα των ανταρτών όπου φυλάγονται οι απαχθέντες αμερικανοί αξιωματούχοι, που διευθύνουν τον βρώμικο πόλεμο του ιμπεριαλισμού, στην κατοχή της Νότιας Αμερικής.
Έρχεται και η Πορτογαλλική επανάσταση να χρυσώσει το κερασάκι στην τούρτα.
Φελτρινέλι, Κούρτσιο και Μάρα Καγκόλ, οι πρώτοι νεκροί, Ουλρίκε Μάιννχοφ, οι Παλαιστίνιοι αντάρτες και ο Μαύρος Σεπτέμβρης, αεροπειρατίες, Κάρλος το Τσακάλι, η κατάληψη των γραφείων των πετρελαιάδων του ΟΠΕΚ στη Βιέννη, η ματωμένη Ολυμπιάδα του Μονάχου, οι μαύροι Πάνθηρες, υψωμένες μαύρες γροθιές από τους αμερικανούς Ολυμπιονίκες στο Μεξικό, στιγμές ανεπανάληπτες, εξιτάρουν, μας πωρώνουν. Φενταγίν.

Θυμάμαι και τα λόγια των πατεράδων μας στις ταβέρνες ή όταν παίζουν με τις μπότσε, le bocce. Αναπολούν την αντίσταση και το αντάρτικο ενάντια στον Μουσολίνι και τους μελενοχίτωνες του. Νιώθουν προδομένοι από το κόμμα, που μίλησε για επανάσταση και μετά έπεσε σε κώμα.
Κι έρχεται, στη μέση της εφηβείας μας, η εκπαραθύρωση του Πινέλλι από τα γραφεία της αστυνομίας στο Μιλάνο, ‘τυφλές’ βόμβες, piazza Fontana, με δεκάδες νεκρούς στις πλατείες και τα τρένα, στο Μιλάνο, στη Μπρέσια, στη Μπολόνια.

Κρυφές επαφές των μυστικών υπηρεσιών με την Ελληνική χούντα, σχέδια προετοιμασίας πραξικοπήματος και στη χώρα μας.
Δεν ξεχνούμε, δεν συγχωρούμε, οργανωνόμαστε, προετοιμαζόμαστε. Μιας και όλα είναι πιθανά.
Δεν θα μας πιάσουν στον ύπνο.
Θέλουμε να αποφασίζουμε για τις τύχες μας.
Τα θέλουμε όλα, άμεσα. Τώρα.
Τι θέλουμε ; Τη ζωή μας. Να ορίζουμε την ζωή μας. Τις τύχες μας. Έτσι, απλά!

κίνημα ’77

Ακούμε Φραντσέσκο ντε Γκρεγκόρι, Φαμπρίτσιο ντε Αντρέ, Κλάουντιο Λόλλι, Άρεα, Πρεμιάτα Φορνερία Μαρκόνι, Λούτσιο Ντάλλα, Βάσκο Ρόσσι, Φραντσέσκο Γκουτσίνι και όλη την ξένη ροκ σκηνή.
Οι Ίντι Ιλιμάνι επισκέπτονται συχνά την χώρα κι έτσι μας δίνεται η ευκαιρία να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στον δοκιμαζόμενο Χιλιανό λαό. Βρίσκονταν στην Ευρώπη σε περιοδεία διεθνούς συμπαράστασης στην προσπάθεια της αριστερής κυβέρνησης στη Χιλή να στεριώσει την ειρηνική της επανάσταση όταν συμβαίνει το πραξικόπημα, δεν επέστρεψαν ποτέ. Γυρνούν όλο τον κόσμο σε συναυλίες καταγγελίας του φασισμού και του ιμπεριαλισμού, καταγγέλλοντας τη ΣΙΑ και τις βορειοαμερικάνικες εταιρείες, που σε συνεργασία με την κυβέρνηση των ΗΠΑ δολοφονούν τον χιλιανό λαό και τον ήρωα πρόεδρό του, μαντρώνοντας χιλιάδες στα γήπεδα, εξαφανίζοντας χιλιάδες. Δολοφονώντας τον πολυαγαπημένο τους λαϊκό βάρδο Βίκτορ Χάρα ύστερα από φρικτά βασανιστήρια.
Κάθε συναυλία και διαδήλωση συμπαράστασης στο λαό.
Έτσι και με εσάς τους Έλληνες. Γυρνά ο Θεοδωράκης την Ευρώπη καταγγέλλοντας με μουσική και στίχο την δικτατορία στη χώρα του. Την ανάμιξη των βορειοαμερικάνων. Τη φίμωση και τα βασανιστήρια.
Οργανώνονται αγώνες για την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων. Για να αποτραπεί η εξόντωση του ήρωα Αλέκου Παναγούλη.

Γκεβάρα

Άλλοτε χαλαρά. Συχνά ξεσπούν συγκρούσεις. Αλληλεγγύη στους αντιστασιακούς σε κάθε γωνιά της γης.
Στην προβολή του Ζ ξεσπά διαδήλωση.
Αγαπούμε τον κινηματογράφο. Προτιμούμε αυτόν με νόημα.
‘Ο Ρόκο και τ’ αδέλφια του’, του Λουκίνο Βισκόντι, με τους Ντελόν, Ρενάτο Σαλβατόρι, Κλάουντια Καρντινάλε, Αννί Ζιραρντό.
Παθιαζόμαστε με τις ταινίες, ζούμε έντονα κάθε στιγμή, σαν να είμαστε οι πρωταγωνιστές. Παίρνουμε μέρος. Βλέπουμε και ξαναβλέπουμε, σου ανέφερα κάποιες. ‘Φιλμ Αγάπης και Αναρχίας’, με την Μαριάντζελα Μελάτο και τον Τζιανκάρλο Τζανίνι.

Δύο ποιήματα-αριστουργήματα των αδελφών Ταβιάνι από το ’72 και ’73, San Michele aveva un Gallo με τον Τζούλιο Μπρότζι και Allonsanfan με τον Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι, που πραγματεύονται τον αγώνα του ανθρώπου, την υπαρξιακή του αγωνία και την επανάσταση.
‘Ο Ξένοιαστος Καβαλάρης’, με τον Πήτερ Φόντα και τον Τζακ Νίκολσον στο ξεκίνημά του και τον Ντένις Χόπερ που κρατά ένα ρόλο.
Θυμάμαι ακόμη ‘το μεγάλο Ανθρωπάκι’ με τον Ντάστιν Χόφμαν. Διηγείται την ιστορία της καταστροφής του δολοφόνου στρατηγού Κάσπερ από τους Ινδιάνους των ΗΠΑ. Πανηγυρίζουμε σαν τα μικρά παιδιά.

»Η άγρια συμμορία, The wild bunch, il mucchio selvaggio του Σαμ Πέκινπα είναι για εμάς κάτι σαν μανιφέστο, όπως και η Queimada του Τζίλο Ποντεκόρβο

»Η ανταρσία του Μπάουντι», με τον Μάρλον Μπράντον

Τον ‘άνθρωπο που έλεγαν Άλογο’, με τον Ρίτσαρντ Χάρις και την Κορίνα Τσοπέϊ. Μιλά για τη ζωή και τις συνήθειες των Ινδιάνων, τα έθιμά τους τα πατροπαράδοτα.
Αγαπάμε πολύ τους Ινδιάνους.
Τους κλέφτες και τους παράνομους.
Και τους σαμουράι. Κινέζους, Γιαπωνέζους.
Τα γουέστερν του Σαμ Πέκινπα, τις ταινίες του Ρόμπερτ Άλτμαν. Και φυσικά Αντονιόνι, Μπερτολούτσι, Φελίνι, Παζολίνι, Στάνλεϊ Κιούμπρικ, εκατό χρόνια μπροστά!
Ήρθε μετά η ‘Πρόβα Ορχήστρας’ του Φελίνι και ‘La Luna’ του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι.
Χορεύουμε πολύ ναπολιτάνικες ταραντέλες στα πανηγύρια και τις γιορτές.
Η Νέα Κομπανία ντι Κάντο Ποπολάρε είναι στα φόρτε της αυτό το διάστημα.
Η ζωή στην μπρίζα.

INCUBO NUMERO ZERO, αριθμός Εφιάλτη μηδέν σε ελεύθερη μετάφραση

Η μέρα συνήθως ξεκινά βρώμικη Όπως το μελάνι της εφημερίδας μας Γραμμένο στους λευκούς τοίχους των φυλακών της Ομοσπονδιακής δημοκρατίας Μέρα με την μέρα προχωρώντας ήσυχος Βρίσκομαι σχεδόν μπροστά στο παράθυρο σου Mε μια πορεία από σπινθήρες και τα ταμπούρλα η μπάντα Η ορχήστρα. Σβήστε το φως σκεφτόταν η Ουλρίκε το σκοτεινότερο δάσος είναι κοντά, Μα σήμερα η σελήνη έχει το πρόσωπο μάγισσας Και ο ήλιος άφησε τις ακτίνες του στο υπόγειο. Σβήστε το φως σκεφτόταν η Ουλρίκε Το πιο μαύρο δάσος είναι κοντά, Αλλά ένα jumbojet γράφει »ζήτω η εργασία» Με αίμα, στον ουρανό αυτού του πρωινού.

Με ένα μεγάφωνο επάνω σε ένα κόκκινο λεωφορείο Ένας Χριστός βγαλμένος από το Circo Togni Ξεκινά έναν λόγο με αυτά τα λόγια »ελευθερώστε τους δρόμους, από τα όνειρα Είναι ενοχλητικά, άχρηστα, ζωντανά Και τα ποντίκια και τα σκουπίδια συνελήφθησαν Θα αποκεντρώσουμε το τυρί και τα αρχεία. Ελευθερώστε τους δρόμους από τα όνειρα, για να τα κρατήσουμε σε έναν καλύτερο τρόπο, Μπορούμε να σας παρέχουμε φωτοκόπιες επιταγών, Ένα ψεύτικο δίπλωμα, ένα πορτοφόλι, έναν χαρτοφύλακα. Ελευθερώστε τους δρόμους από τα όνειρα, Και καταταγείτε στην αστυνομία, Θα χρειαστεί να πάρετε μέρος Και αυτός είναι ο τρόπος Στο δικό μας σχέδιο δημοκρατίας. Ελευθερώστε τους δρόμους από τα όνειρα Και συνεχίστε να πληρώνετε το νοίκι Και κάθε ρεμάλι που έχει άλλες ανάγκες Από την απέραντη καλοσύνη μου να τρυπηθεί. Από σήμερα απαγορεύεται ο αυνανισμός Lambro e lambrusco ντυμένοι στα μαύρα Θα ανοίξουν τις λίστες της ανεργίας Επηρεάζοντας στη συνέχεια αυτές του νεκροταφείου, Και μετά, και μετά, Μετά θα χτίσουμε μεγάλα νοσοκομεία, Οι καραμπινιέροι θα είναι καλύτεροι, Η πρόνοια ίσως να είναι δωρεάν εφ όρου ζωής Και καλύτερο φαί στις φυλακές μας. Ελευθερώστε τους δρόμους από τα όνειρα Και χαρίστε μας τα λόγια σας, Να μην σας πιάσουμε κρυμμένους να κάνετε έρωτα Οι εγκληματίες να φωτίζονται από τον ήλιο. Ελευθερώστε τους δρόμους από τα όνειρα, Ελευθερώστε, ελευθερώστε. Ελευθερώστε τους δρόμους από τα όνειρα, Ελευθερώστε, ελευθερώστε. Ελευθερώστε τους δρόμους από τα όνειρα, Ελευθερώστε, ελευθερώστε. Ελευθερώστε τους δρόμους από τα όνειρα, Ελευθερώστε…»

Σε αυτό το σημείο φτάνει ένα τρομπόνι Βαδίζει με τον κώλο όμως μοιάζει ψηλό Και απαγγέλλει μουσικά ένα παράξενο τραγούδι ο Χριστός το τραγουδά και μ’ ένα σάλτο, βρίσκεται επάνω μου. »Ελευθερώστε τους δρόμους από τα όνειρα Δεν θα υπάρξει χώρος για την φαντασία Στον καθάριο παράδεισο που απαιτεί πολύ εργασία Της δικής μας νέας [σοσιαλ] δημοκρατίας»

Σε αυτό το σημείο πηδώ από τον ουρανό πηδώ απ’ το κρεβάτι Και δίνω ένα φιλί στο στόμα σ’ ένα φρικτό τέρας Και γλύφω το μελάνι, γλείφω το μελάνι, γλύφω το μελάνι της εφημερίδας μας.

Είναι αλήθεια πως η ημέρα ήταν βρώμικη Είναι αλήθεια πως η ημέρα ήταν βρώμικη Είναι αλήθεια πως η ημέρα ήταν βρώμικη Είναι αλήθεια πως η ημέρα ήταν βρώμικη

για την Ουλρίκε

Εγώ η Ουλρίκε Μάινχοφ καταγγέλω – Ωχρά Σπειροχαίτη

Ανέβηκε στις 19 Σεπ 2010

Πρόκεται για θεατρικό μονόλογο του Dario Fo και της Franka Rame. Μελοποιήθηκε από Ωχρά Σπειροχαίτη. Η εκτέλεση είναι από live στη θεσσαλονίκη.

 

Τα τραγούδια κουβαλάνε συναίσθημα, κρύβουν νοήματα, δεν είναι κείμενα που διαβάζεις και λένε συγκεκριμένα πράγματα που μεταφράσεις από γλώσσα σε γλώσσα.
Θέλω με την ευκαιρία να αναφέρω πως το έργο ‘DISOCCUPATE LE STRADE DAI SOGNI’ από τον οποίο εμπνεύστηκα τον τίτλο του βιβλίου, και από τον οποίο μόλις μετέφερα δύο τραγούδια, είναι γραμμένο για την Ουλρίκε Μάϊνχοφ και τους έγκλειστους αντάρτες της γερμανικής ΡΑΦ, από τον Κλάουντιο Λόλλι, προφητικό όσον αφορά όλα εκείνα που θα συνέβαιναν το 1977 στην Ιταλία.

  • Συνεχίζουμε.
    Αγοράζω Λαμπρέττα 180άρα, από συντρόφισσα, μεταχειρισμένη, κατεβαίνω στη Ρώμη χεινωνιάτικα με φίλο, χωρίς εξοπλισμό, τίποτα. Ντυμένοι με τζιν. Πως αντέχουμε ένας θεός ξέρει! Κράνη δανειζόμαστε από φίλους.
    Γυρνάμε στα υψώματα της επτάλοφου. Επισκεπτόμαστε όχι μόνο στέκια και συντρόφους αλλά και τις αρχαιότητες.

Have you ever seen the rain, Creedence Clearwater Revival.

DSC02203

La nostalgia e la memoria:poesia di Sante Notarnicola musiche Assalti Frontali

 Η νοσταλγία και η μνήμη: ποίημα του Σάντε Νοταρνικόλα με μουσικές των Assalti Frontali

συνεχίζεται

αυτονομία, autonomia

ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ BOLOGNA: ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΔΙΧΩΣ ΔΙΕΞΟΔΟΥΣ.

kleovisΣχολιάστε

Τους επόμενους μήνες, τα κόμματα της κυβερνητικής πλειοψηφίας καταλήγουν σε μια συμφωνία για την δρομολόγηση και την έγκριση μιας σειράς διαταγμάτων για τη δημόσια τάξη που επιδεινώνουν με ανελεύθερο τρόπο το νόμο Reale. Η ειδική φυλακή ιδρύεται επίσης με σκοπό να συγκεντρωθούν οι πολιτικοί κρατούμενοι και οι «κοινοί» που θεωρούνται πιο επικίνδυνοι. Αυτά τα μέτρα, καταργώντας θεμελιώδεις εγγυήσεις του συνταγματικού δικαίου, διαμορφώνουν τα χαρακτηριστικά ενός νέου «κράτους έκτακτης ανάγκης». Η πλειοψηφία των «αναγνωρισμένου κύρους δημοκρατικών προσωπικοτήτων» της διοίκησης της δικαιοσύνης, της πολιτικής και του πολιτισμού σιωπούν ή συναινούν, και μόνο λίγες και ασθενικές φωνές ανυψώνονται για να καταγγείλουν τους κινδύνους αυτής της περαιτέρω αυταρχικής στροφής των θεσμών του κράτους. Σε ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στη «Lotta Continua» στις 6 αυγούστου με τίτλο «Η δημόσια τάξη σε μια ‘ελεύθερη’ χώρα ή η ένδειξη υποψίας», έτσι γράφει ο δικηγόρος Luca Boneschi: «Ο Cossiga είπε πριν από κάποια εβδομάδα [ …] ότι η Ιταλία είναι η πιο ελεύθερη χώρα στον κόσμο.

Αποτέλεσμα εικόνας για quotidiano lotta continua 6 agosto 1977

Αντί να χαιρετιστεί με γέλιο και να σχολιαστεί με αίσθηση του χιούμορ, η δήλωση μεταφέρθηκε, με την τυπική δουλικότητα των διαφόρων Piero Ottone, στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων σαν να ήταν ένα σοβαρό πράγμα. Και αυτό με οδήγησε να προβληματιστώ. Σίγουρα, είναι μόνο ζήτημα κατανόησης: η Ιταλία είναι η πιο ελεύθερη χώρα του κόσμου.«Είναι ελεύθερη να έχει για υπουργό Εσωτερικών ακριβώς ένα Cossiga, εκείνον που στέλνει στους δρόμους στις 12 μαΐου στη Ρώμη τους πράκτορες μεταμφιεσμένους και οπλισμένους για να προκαλέσουν και να σκοτώσουν, που δέρνει βουλευτές όπως ο Mimmo Pinto, που αποτυγχάνει σε οποιονδήποτε κανόνα διαλόγου παρέχοντας σε πρώτη μετάδοση τις ηχογραφήσεις των τηλεοπτικών εκπομπών του Pannella για να απαντήσει προσβάλλοντας, που στέλνει τους πράκτορές του να τριγυρνούν στους δρόμους πυροβολώντας ενάντια σε οποιονδήποτε έχει μια συμπεριφορά «ύποπτη» και τον σκοτώνει. Αυτός είναι πάντα εκεί, να κάνει τον υπουργό με την σύμφωνη γνώμη της ιστορικής αριστεράς: αυτή ναι και είναι ελευθερία.«Ελεύθερη, η Ιταλία, ακόμη και να μετρά μέσα στην πρόσφατη ιστορία της υπουργούς μαφιόζους, και να ακούμε τον Μoro να υπερασπίζεται υπουργούς κλέφτες, και να έχουμε μια κυβέρνηση που να στηρίζεται από έναν υπουργό εφ’ όρου ζωής όπως ο Αndreotti, πάντα παρόντα στα σημεία κλειδιά της εξουσίας […].

Αποτέλεσμα εικόνας για convegno bologna settembre 1977, foto

«Για πολλούς η Ιταλία είναι μια πολύ ελεύθερη χώρα: για παράδειγμα για τους καραμπινιέρους οι οποίοι, πέρα από το να μπορούν να πυροβολούν κατά βούληση, έχουν γίνει και εκτελεστές με εγκώμιο […]. «Για παράδειγμα, ακόμη, ελεύθερη για τη Roche, που μπορεί να δηλητηριάζει ολόκληρα χωριά χωρίς πρακτικές συνέπειες, και για τη δημόσια αρχή της περιοχής της Λομβαρδίας, η οποία σπαταλά δισεκατομμύρια σε ένα ψεύτικο έργο αποκατάστασης επάνω στο δέρμα των πληθυσμών.«Τώρα, γίνεται ελεύθερη χώρα και για το PCI: το οποίο κρατήθηκε πάντα πολύ μακριά από οποιοδήποτε κέντρο εξουσίας και κατηγορήθηκε για τα πιο βάναυσα πράγματα μέχρι να υπερασπιστεί αποτελεσματικά τις δημοκρατικές ελευθερίες, αλλά σήμερα, υπογράφει μια προγραμματική συμφωνία που καταστέλλει τις πολιτικές και αστικές ελευθερίες, με θέμα τη δημόσια τάξη, που αποδέχεται το φρικτό σύμφωνο με τις πολυεθνικές για το θέμα των πυρηνικών σταθμών παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, το οποίο προωθεί έναν καταπιεστικό σχεδιασμό της κοινωνίας προσανατολισμένης στην απόδοση, αποτελεί μέρος της κυβερνητικής πλειοψηφίας και έχει πρόσβαση στα δημόσια αξιώματα.«Αυτό νομίζω ότι είναι το κεντρικό σημείο μιας συζήτησης σχετικά με την καταστολή (ή την ελευθερία) σήμερα στην Ιταλία: διότι καταστολή υπέστημεν από πάντα, από το 1948 μέχρι σήμερα, και σίγουρα από το 1968, όταν το σύνθημα ‘η καταστολή δεν θα περάσει’ ήταν ότι περισσότερο ψεύτικο μπορούσε να ειπωθεί. Μόνο που τα τελευταία χρόνια, ακόμη και με αβεβαιότητες, βραδύτητες και λάθη, το PCI κατέληγε να βρίσκεται προς την σωστή πλευρά και να υπερασπίζεται τις ελευθερίες όλων, ενώ τώρα έκανε μια σαφή επιλογή: πρόσβαση στην «εξουσία» σε αντάλλαγμα για το αστυνομικό κράτος.

Σχετική εικόνα

Και να που, πέρα από κάθε λογική τόσο βιομηχανικής ανάπτυξης όσο και των αναγκών της χώρας, το P.C.I. υποστηρίζει και επιβάλλει την κατασκευή πυρηνικών σταθμών ηλεκτροπαραγωγής (που συνεπάγονται, για παράδειγμα, οικονομική, τεχνολογική και πολιτική εξάρτηση, πολύ σοβαρούς κινδύνους όσον αφορά την υγεία και την ασφάλεια των πληθυσμών, μη αναστρέψιμα περιβαλλοντικά σφάλματα και αποτυχίες, έκτακτα εσωτερικά μέτρα δημόσιας τάξης), επιτίθεται και επιδιώκει να τροποποιήσει, καθιστώντας ανέφικτο, ένα δημοκρατικό μέσο πάλης, από τα κάτω, και προστασίας των μειονοτήτων, όπως το δημοψήφισμα, δέχεται να εξαλείψει ολόκληρα άρθρα του δημοκρατικού Συντάγματος με τις νέες προτάσεις για τη δημόσια τάξη οι οποίες, επικίνδυνες από μόνες τους, αντιπροσωπεύουν την επικύρωση εκ των προτέρων του νόμου Reale, ενάντια στον οποίον το PCI είχε (αν και με το ζόρι) ψηφίσει […] «Εάν αυτό το είδος μέτρων γίνει νόμος, πιστεύω ότι η Ιταλία θα είναι αναμφισβήτητα η πιο ελεύθερη χώρα στον κόσμο για κυβερνήτες και αστυνομικούς, για να εκφοβίζουν να παραποιούν, να παραβιάζουν τα αστικά και πολιτικά δικαιώματα. Με λίγα λόγια, ο φασιστικός κώδικας θα καταλήξει να μοιάζει με παράδειγμα φωτισμένου φιλελευθερισμού, και το Σύνταγμα, που δεν εφαρμόστηκε για πολλά χρόνια σε πολλά μέρη του, υπονομεύεται τώρα αποφασιστικά: αυτό είναι το τίμημα, απολύτως παράλογο, που η ιστορική αριστερά πληρώνει για την «εξουσία».» (15).

A quarant'anni di distanza, una playlist per raccontare il 1977 in Italia - Foto di Enrico Scuro

Από το Παρίσι μια ομάδα γάλλων διανοουμένων συντάσσει μια έκκληση (βλέπε κεφάλαιο 11) κατά της καταστολής στην Ιταλία Η πρωτοβουλία προκαλεί μια σκληρή δημόσια διαμάχη μεταξύ των ιταλών διανοουμένων σχετικά με το ρόλο τους σε σχέση με τη συνεχιζόμενη πολιτική σύγκρουση μεταξύ του κομματικού συστήματος και του κινήματος. Η συζήτηση σύντομα ξεπερνά τις έδρες της επίσημης πνευματικότητας, συγκεκριμενοποιούμενη μέσα στην πρόταση για μια εθνική συνδιάσκεψη του Κινήματος επάνω στην καταστολή που καλείται για τον σεπτέμβριο στη Μπολόνια. Ενώ το Κ.Κ.I., το οποίο κυβερνά την πόλη, δεν αντιτίθεται στο σχέδιο, αποδεχόμενο την «πρόκληση», σχεδόν ολόκληρος ο τύπος τονίζει το γεγονός, απεικονίζοντας καταστροφικά σενάρια σύμφωνα με οποία ορδές ένοπλων χουλιγκάνων θα μπορούσαν να προκαλέσουν εκτεταμένες λεηλασίες και καταστροφές. Για την περίσταση, το υπουργείο εσωτερικών προδιαθέτει έξι χιλιάδες αστυνομικούς για να φρουρούν τα νευραλγικά σημεία της πόλης, ειδικά γύρω από τη φυλακή, όπου ορισμένα μέλη του κινήματος είναι έγκλειστα και το δικαστικό σώμα θεωρεί πως είναι υπεύθυνα για την «συνωμοσία» των εξεγερτικών ημερών του μαρτίου. Και η τοπική ομοσπονδία του Κ.Κ.Ι., μετά τη διακήρυξη από το στόμα του αρχηγού του και δημάρχου της πόλης Zangheri «Μπολόνια, η πιο ελεύθερη πόλη του κόσμου», ενεργοποιεί το σύνολο των αγωνιστών του με λειτουργίες «ελέγχου και επαγρύπνησης».

Σχετική εικόνα

Στο κίνημα η είδηση για το ραντεβού της Μπολόνια δημιουργεί αυθόρμητα μια άνευ προηγουμένου κινητοποίηση. Στις 22, 23 και 24 σεπτεμβρίου η Μπολόνια εισβάλλεται από εκατό χιλιάδες νέους που προέρχονται από όλη την Ιταλία, ακόμη και από τα πιο περιφερειακά κέντρα. Τρένα, λεωφορεία, φάλαγγες αυτοκινήτων μεταφέρουν ποτάμια πολύχρωμου κόσμου με σακίδια, κουβέρτες, υπνόσακους, κοστούμια, μουσικά όργανα. Οι δρόμοι του κέντρου διασχίζονται από ασταμάτητες ροές χιλιάδων ανθρώπων. Οι πλατείες, τα πάρκα, τα δημόσια κτίρια μετατρέπονται σε τεράστιους καταυλισμούς.Στους δρόμους ζωγραφίζουν, χορεύουν, τραγουδούν, παίζουν, παίζουν και ακούν μουσική, θέατρο, κινούμενα σχέδια. Aλλά δεν είναι μόνο ένα «συνεχές πάρτι» που το ζουν ως ανάγκη να συναντηθούν, να μιλήσουν και να αναμετρηθούν μέσα στον πλούτο των διαφορετικών αμοιβαίων εμπειριών.

Αποτέλεσμα εικόνας για convegno bologna settembre 1977, foto
Στην πραγματικότητα, μαζί με την εορταστική μάζα των ανώνυμων μελών του κινήματος, και τα «στρατεύματα» των οργανωμένων πολιτικών ομάδων και των «παρατηρητών» των μαχητικών σχηματισμών που έχουν ενισχυθεί προσγειώνονται στη Μπολόνια. Εκείνες τις ημέρες όλες οι εκφράσεις της «πολιτικής τάξης» του κινήματος θέτουν εκ νέου επί τάπητος το μακροχρόνιο πρόβλημα που πρέπει να επιλύσουν, της στρατηγικής γραμμής της οργάνωσης και του προγράμματος.Όλες οι οργανωμένες ομάδες έρχονται ήδη σε παράταξη, η καθεμιά στη δική της προκαθορισμένη θέση, στη δική της τοποθέτηση, με πολλούς σεχταριστικούς πειρασμούς και ελάχιστη προθυμία να επιδιώξουν κάποια ομοιογένεια. Μέσα στο κλειστό γήπεδο δέκα χιλιάδες αγωνιστές των διαφόρων οργανώσεων, περισσότερο από το να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, συγκρούονται και κάποιες στιγμές και σωματικά. Το Palazzetto dello Sport γίνεται αρένα και παλκοσένικο στο οποίο κάθε πολιτική θέση δίνει την παράστασή της, δηλώνοντας ότι από εκείνη τη στιγμή θα ασκεί έτσι κι αλλιώς το δικό της σχέδιο.
Αποτέλεσμα εικόνας για convegno bologna settembre 1977, foto
Οι μοναδικές τακτικές συμμαχίες οριοθετούνται μεταξύ των συνιστωσών της οργανωμένης εργατικής Αυτονομίας ως συνάρτηση της επίσημης κατάκτησης της «πολιτικής κατεύθυνσης» επί του κινήματος. Για αυτές τις συνιστώσες είναι μια στιγμή αναπαράστασης δύναμης που συμβολικά επιλύεται με την «απέλαση» των άλλων συνιστωσών που θεωρούνται ως η «δεξιά» του κινήματος. Έτσι λαμβάνει χώρα η εκδίωξη πρώτα του MLS, μετά της Avanguardia operaia και τελικά της Lotta continua. Η συντριπτική πλειοψηφία του κινήματος ζει με ανάμικτα συναισθήματα τις πληγές που συμβαίνουν στον τόπο στον οποίον έχει ανατεθεί η πολιτική λύση των κυριότερων στρατηγικών προβλημάτων που σφίγγουν σαν τανάλια εδώ και μήνες το κίνημα. Επί τρεις ημέρες αναμειγνύονται και εναλλάσσονται ανυπόμονη αποξένωση και αγωνιώδης προσδοκία για τα αποτελέσματα του μεγαλύτερου διαλόγου που τέθηκε σε εφαρμογή από το κίνημα.
Σχετική εικόνα
Από αυτή την άποψη, η θέση της δημιουργικής συνιστώσας του κινήματος είναι ιδιαίτερα σημαντική, της οποίας η κινητήρια δύναμη βρίσκεται ακριβώς στη Μπολόνια. Ένας από τους πρωταγωνιστές της την περιγράφει ως εξής: «Το ‘A / traverso’ κυκλοφόρησε τον ιούνιο του ’77 με ένα νούμερο με τον τίτλο: ‘Η επανάσταση τελείωσε, κερδίσαμε’. Πολλοί ανάγνωσαν τον τίτλο ως ένα ειρωνικό αστείο. Στην πραγματικότητα έπρεπε να ληφθεί πολύ σοβαρά και κυριολεκτικά.
Εκεί όπου τα επαναστατικά κινήματα του Εικοστού αιώνα νόμιζαν ότι μπορούσαν να ανατρέψουν και να ξεπεράσουν την καπιταλιστική κοινωνική μορφή, το αυτόνομο κίνημα έθετε τις προϋποθέσεις για μια νέα αντίληψη της απελευθερωτικής διαδικασίας.«Αυτή η νέα αντίληψη δεν συνεπάγονταν μια ρήξη του πολιτικού συστήματος εξουσίας, αλλά τη δημιουργία ενός κοινωνικού χώρου ικανού να ενσαρκώσει την ουτοπία μιας κοινότητας που ξυπνά και αναδιοργανώνεται έξω από το κυρίαρχο πρότυπο της οικονομικής ανταλλαγής εργασίας και μισθών. Η εξάλειψη της εργασίας γίνεται η αντικειμενική τάση, η σιωπηρή δυνατότητα της τεχνολογίας και του κοινωνικού συστήματος της γνώσης. Το μοντέλο της πολιτικής επανάστασης δεν μπορεί πλέον να εφαρμοστεί: με αυτή την έννοια η επανάσταση τελείωσε «. Αλλά το δεύτερο μέρος του τίτλου είναι πιο δύσκολο να ερμηνευτεί.
Σχετική εικόνα
Τι σημαίνει «έχουμε κερδίσει, νικήσαμε»; Προσπαθήσαμε με αυτή τη φράση, σαν να ήταν ένα είδος εξορκισμού, ή μάλλον η ένδειξη μίας ψυχικής στάσης, να δημιουργήσουμε τις συνθήκες για να αντιμετωπιστεί με όρους συνειδητού και συλλογικού πειραματισμού η διαδικασία της εξάλειψης της εργασίας, η διαδικασία εκείνη που ωρίμασε από τον τεράστιο μετασχηματισμό που καθορίστηκε από τις σύγχρονες τεχνολογίες, από τη συνεισφορά τεχνικο-επιστημονικής εργασίας μέσα στην παραγωγική διαδικασία, η οποία κατέστησε δυνατή την υποκατάσταση της ανθρώπινης εργασίας, την εξάλειψη της εργασίας ως μοντέλο δραστηριότητας.»Αυτή η διαίσθηση, που υπάρχει στο έργο του «A / traverso», δεν κατάφερε με κανέναν τρόπο να μεταφραστεί πολιτικά στο συνέδριο της Μπολόνια του σεπτεμβρίου 1977. Στο Συνέδριο επαναλαμβάνεται, παρουσιάζεται ξανά η ψυχή της οργάνωσης, δηλαδή η προσπάθεια να επαναφερθεί όλο εκείνο που είχε συμβεί τους προηγούμενους μήνες μέσα σε οργανωτικές φόρμουλες.Η νέα πρόταση είχε επιλέξει τη σιωπή επειδή εκείνη τη στιγμή δεν είχε τίποτα να πει.«Εκείνο που είχαμε να πούμε το είπαμε στο τεύχος του ιουνίου του «A / traversο» και ήταν μια ανάλυση επάνω σε όλο εκείνο που θα συνέβαινε στα επόμενα χρόνια, η περιγραφή του πνευματικού έργου μέσα στη νέα τεχνολογική οργάνωση.«Δεν είχαμε μια πολιτική πρόταση σε αυτό επάνω, αλλά είχαμε επεξεργαστεί το κείμενο ενός νέου Συντάγματος της ιταλικής δημοκρατίας, ένα είδος ντανταϊστικού σεναρίου που θα παρουσιάζαμε κατά τις ημέρες της διάσκεψης: ήθελε να είναι ένα είδος ανάγνωσης των κεφαλαίων του Συντάγματος από την άποψη της απελευθέρωσης που βρίσκονταν σε εξέλιξη.

 Î‘ποτέλεσμα εικόνας για convegno bologna settembre 1977, foto

«Θέλαμε να στήσουμε ένα πάλκο στην πλατεία Maggiore και εκεί, σε κάποια στιγμή στη μέση του κόσμου, να δηλώσουμε ότι η αντιδικία μας με το ιταλικό κράτος είχε ολοκληρωθεί, ότι ο ιστορικός συμβιβασμός (η μόνη πρόταση που είχε κάνει το κράτος) είχε αποτύχει, και ότι το κράτος μπορούσαμε να το θεωρήσουμε διαλυμένο, πράγμα που σε κάθε περίπτωση μπορούσε να θεωρηθεί θετικό, διότι έτσι κι αλλιώς αυτό που θέλαμε ήταν ήδη σε εξέλιξη, η εργατική εργασία θα εξαφανιστεί τα επόμενα χρόνια και ως εκ τούτου ας ξαναφτιάξουμε το Σύνταγμα ξεκινώντας από αυτή τη βασική συνειδητοποίηση: η εργατική εργασία εξαφανίζεται, να θεμελιώσουμε την ανθρώπινη ζωή επάνω σε άλλες βάσεις.«Κυκλοφορούσε λοιπόν μια κουβέντα σχετικά με την εναλλακτική λύση που θα σημάδευε την εποχή μας, εξαιρετικής σημασίας: η διαδικασία απόρριψης της εργασίας οδηγεί στην εντατική χρήση της τεχνολογίας και αυτό είναι ένα απεγνωσμένο και δραματικό πράγμα αν το θεωρήσουμε ως ατυχία, σαν δυστύχημα, αν αντιθέτως το δούμε σαν μια διαδικασία που μπορούμε να διαχειριστούμε συλλογικά καθίσταται ένα άλλο πεδίο απελευθέρωσης. Όμως για να γίνει αυτό χρειάζεται να απαλλαγούμε από το επίσημο περιτύλιγμα που εξακολουθεί να αντιπροσωπεύει το κράτος, οπότε θεμελιώνουμε ξανά το ιταλικό Σύνταγμα.»Αυτό που είχαμε να πούμε ήταν: παιδιά μας περιμένουν καταστροφικά χρόνια, αλλά μέσα σε αυτά τα χρόνια θα εξελιχθεί μια μελλοντική διαδικασία την οποία εμείς μπορούμε να προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε, όπου οι διαδικασίες της αυτονομίας θα μπορέσουν να εκδηλωθούν στα νέα στρώματα. «Στην πραγματικότητα, αυτό που βρήκαμε στη συνέχεια στη Μπολόνια ήταν μια άλλη ένταση.«Το συνέδριο του Σεπτεμβρίου γεννήθηκε στο Παρίσι τις ημέρες που κάναμε την έκκληση κατά της καταπίεσης που υπέγραψαν οι Γάλλοι διανοούμενοι. Αρχικά κανείς δεν πίστευε ότι την περίσταση εκείνη θα ακολουθούσαν τόσοι πολλοί». Υπήρξε μια στιγμή αντιθέτως που όλοι θεώρησαν ότι έπρεπε να παν εκεί, γιατί θα ήταν μια ευκαιρία στην οποία θα μπορούσαμε να ιδωθούμε, να μιλήσουμε, να λογαριαστούμε και να μετρήσουμε.
Αποτέλεσμα εικόνας για convegno bologna settembre 1977, foto

Περιμέναμε κάτι μαγικό, δημιουργήθηκε μια δραματική προσδοκία και ένα ξεκάθαρο χάσμα μεταξύ του κλειστού γηπέδου που ήταν ο καθορισμένος τόπος της πολιτικής τάξης και τoυ χώρου της στράτευσης των διαφόρων ομάδων, και από την άλλη πλευρά ενός μεγάλου αριθμού των μορφών ζωντάνιας και κίνησης και του μαζικού θεάματος. «Όλοι είχαν έρθει στη Μπολόνια με μεγάλες προσδοκίες που είχαν απογοητευτεί. Στο αίτημα μιας μετα-οργανωτικής λύσης, το πολιτικό στέλεχος επαναπρότεινε το παλιό μοντέλο ως απάντηση, και οι άλλοι δεν είχαν ούτε την ενέργεια ούτε την επινόηση ικανές να δώσουν μια νέα πολιτική λύση, επειδή δεν υπήρχε μια πολιτική λύση. »Η πορεία που κλείνει το συνέδριο, επιβλητική και υπέροχη, πορεύεται για ώρες και ώρες. Παρά τη λεκτική επιθετικότητα των συνθημάτων δεν υπάρχει σύγκρουση με την αστυνομία. Στο τέλος μια λεπτή αίσθηση πικρίας, απογοήτευσης, αποθάρρυνσης συντροφεύει τον κόσμο πίσω στις περιοχές τους και στους τόπους ζωής και αγώνα τους. Όλοι υπόσχονται πως θα συνεχίσουν, θα προχωρήσουν, αλλά κανείς δεν μπορεί να κρύψει το δραματικό ερώτημα στον εαυτό του: μπροστά πως; μπροστά που; «

Σχετική εικόνα
μεγαλείο χαρακτήρα!, grandezza carattere !

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ PEGGY O’HARA

kleovisΣχολιάστε

by  • 

IN MEMORIA DI PEGGY O’HARA103703722-448725e3-d1a6-4e4f-a380-698b8a8c6bc8

(Gianni Sartori)

 

Είχα γνωρίσει την Peggy και τον Jim O’Hara, τη μητέρα και τον πατέρα του Patsy O’Hara (του τέταρτου από τους δέκα πολιτικούς κρατούμενους που έχασαν τη ζωή τους, αφέθηκαν να πεθάνουν από την πείνα στο Long Kesh το 1981), χάρη στον Tony Gillespie στο σπίτι του Hardfoyle στο Derry το 1985. Την ξαναείδα κατά τη διάρκεια άλλων ταξιδιών στην Ιρλανδία και, το 1986, της πήρα συνέντευξη για την τραγική ιστορία του γιου της, ο οποίος πέθανε στις 21 μαΐου 1981 μετά από 60 ημέρες απεργίας πείνας. Ο Patsy, μαχητής του INLA (Ιρλανδικός Στρατός Εθνικής Απελευθέρωσης, θεωρούμενος ως ένοπλη πτέρυγα του IRSP), διαδραμάτισε θεμελιώδη ρόλο στην οργάνωση και διαχείριση της διαμαρτυρίας του 1981, σε απόλυτη συνέπεια με την δέσμευση, την στράτευση που εμφάνισε μέχρι τότε στους αγώνες της γειτονιάς όπου ζούσε. Ο πατέρας, Jim, θυμόταν πώς ο Patsy «είχε αγωνιστεί με το λόγο πριν ακόμη με τα όπλα ενάντια στη βρετανική κατοχή, στο δρόμο, στη γειτονιά, οπουδήποτε …», υπογραμμίζοντας επίσης την έκταση της θέλησης του να πολεμήσει, να αγωνιστεί, την πολιτική, ιδεολογική και πολιτιστική του κατάρτιση. Μια επιβεβαίωση μου δόθηκε το 1994 από τον συγγραφέα Ronan Bennet ο οποίος για περίπου ένα χρόνο μοιράστηκε με τον Patsy το κελί N.14 στο Long Kesh το 1975. “Όταν κάποιος έφθανε στη φυλακή – μου είπε – πρώτα τον ρωτούσαμε τι είχε πει στην αστυνομία. Δεν είχε δώσει παρά μόνο το όνομά του. Αυτό, δεδομένων των μεθόδων που χρησιμοποιούνται συνήθως από τις δυνάμεις καταστολής (ξυλοδαρμούς, βασανιστήρια …), ήταν αρκετά σπάνιο και θεωρήθηκε ένα σημάδι δύναμης, αποφασιστικότητας. Αυτή η εντύπωση επιβεβαιώθηκε αργότερα από τη συμπεριφορά που κράτησε στη φυλακή ο Patsy. Ήταν ένας γεννημένος ηγέτης, αν και όχι επιδεικτικά, ήταν πάντα πολύ ήρεμος, ποτέ δεν ύψωνε τη φωνή. Αν και ήταν πολύ νέος, ήταν σαφές ότι ήταν πολύ καλά προετοιμασμένος πολιτικά. Μιλήσαμε πάρα πολύ στο κελί για το πώς έφτασε ο καθένας μας στις πολιτικές πεποιθήσεις του. Βασικά είχαμε τα ίδια σημεία αναφοράς: Ματωμένη Κυριακή, Bloody Sunday 30 Ιανουαρίου 1972, εγκλεισμός, πυρκαγιά στην Long Kesh … Βγήκε από τη φυλακή και αργότερα συνελήφθη ξανά. Όταν έμαθα ότι είχε ξεκινήσει την απεργία πείνας, σκέφτηκα αμέσως πως θα πήγαινε μέχρι τέλους”.

Στο κοιμητήριο του Derry, στην επιτύμβια στήλη αφιερωμένη στον Patsy O’Hara και τον Micky Devine (άλλον μαχητή του INLA που πέθανε στην απεργία πείνας) διαβάζουμε «ΠΕΘΑΝΑΝ ΩΣΤΕ ΑΛΛΟΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ».

 

Ο πατέρας του Patsy, Jim, έφυγε πριν από κάποιο χρόνο. Η Peggy μας άφησε τον ιούλιο του τρέχοντος έτους. Στην κηδεία της το φέρετρο συνοδεύτηκε από μια εκατοστή μαχητές του IRSP και του INLA (το πρόσωπο καλυμένο, μπερές με το κόκκινο αστέρι: να το θυμούνται οι νεοφασίστες που είχαν τη θρασύτητα να θυμούνται την σύντροφο και προλετάρια Peggy O’Hara στις εφημερίδες τους). Πριν από την ταφή, της αποδόθηκαν οι στρατιωτικές τιμές με τρεις πυροβολισμούς που ρίχτηκαν στον αέρα. Το θέμα στιγματίστηκε από τον Mc Guinnes (μέλος του Sinn Fein, υφυπουργό της βόρειο ιρλανδικής κυβέρνησης «ευλογημένο» από το Λονδίνο και την Ουάσινγκτον) που παρέστη στην κηδεία παρά το γεγονός πως το IRSP (στους καταλόγους του οποίου ήταν υποψήφια η Peggy) και οι συγγενείς είχαν αποκαλέσει την παρουσία του »ανεπιθύμητη».

 

 

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ PEGGY O’HARA (1986)

 

  1. Ποιες ήταν οι ελπίδες του γιου σας όταν πήρε την μοιραία απόφαση να σταματήσει να τρέφεται;

R. Ο Πάτσυ και οι άλλοι άρχισαν την απεργία πείνας γνωρίζοντας πολύ καλά ότι θα βλάψουν ανεπανόρθωτα την υγεία τους, σε σωματικό επίπεδο ήδη βεβαρημένο από χρόνια αγώνων και διαμαρτυριών που βίωσαν, συχνά ειρηνικών αλλά σίγουρα όχι ανώδυνων. Ωστόσο πίστευαν ότι ο σεβασμός για την ανθρώπινη ζωή θα είχε πείσει την κυρία Θάτσερ να ικανοποιήσει τα πέντε αιτήματά τους. Όταν συνειδητοποίησαν ότι δεν θα συνέβαινε αυτό, ότι θα τους άφηναν να πεθάνουν, συνειδητοποίησαν επίσης ότι δεν είχαν πλέον άλλη επιλογή: έπρεπε να πάνε μέχρι τέλους, για να μην δώσουν στον εχθρό μια πολιτική νίκη που το απελευθερωτικό κίνημα, οι καταπιεσμένοι, ο κόσμος θα είχε εκτίσει για πολλά χρόνια … Γι αυτό οι ζωές κάποιων έγιναν το αντίτιμο για λίγη περισσότερη δικαιοσύνη για τους άλλους.

  1. Εσείς τι σκεφτήκατε για την επιλογή του παιδιού σας;

R. Του είπα ότι θεωρώ πιο χρήσιμο να παραμείνει ζωντανός για να συνεχίσει να αγωνίζεται. Τι άλλο θα μπορούσε να πει μια μητέρα; Αλλά και ο σύζυγός μου και εγώ σεβαστήκαμε τη συνειδητή αποφασιστικότητα του Patsy και υποστηρίξαμε την προθυμία του να μην τραφεί τεχνητά κατά τη διάρκεια της τελικής φάσης. Ήταν φρικτό: το να χάνεις ένα παιδί είναι ήδη εναντίον κάθε φυσικής πορείας των πραγμάτων, αλλά αυτός ο θάνατος είναι απαράδεκτος. Ειδικά αν σκεφτείτε τα μαρτύρια που καθιστούσαν ακόμα πιο τρομερό το σβήσιμο του μέρα με τη μέρα.

D. Τι είδους βασανιστήρια;

R. Οι φρουροί, συχνά μεθυσμένοι, τον χτυπούσαν συνεχώς, ακόμα και κατά την απεργία πείνας. Λόγω της κακομεταχείρισης υπέστη δύο καρδιακές ανακοπές. Μια φορά ανακαλύφθηκε μία κάμερα επάνω σε έναν κρατούμενο και ο Patsy, κατηγορούμενος ότι ήταν ο υπεύθυνος, χτυπήθηκε με ιδιαίτερη σκληρότητα, έτσι ώστε να του σπάσουν το ρινικό διάφραγμα. Οι ξυλοδαρμοί συνεχίστηκαν ακόμα και όταν ήταν ήδη σε αναπηρικό καροτσάκι, ανίκανος να περπατήσει. Κατά τη διάρκεια της περιόδου κατά την οποία παρέμεινε σε κώμα, ο γιατρός της φυλακής – ο ίδιος που αρνήθηκε στη συνέχεια να αναφέρει στην ιατρική καταγραφή τα εμφανή σημάδια των ξυλοδαρμών – τον χαστούκιζε κατά τη διάρκεια των επισκέψεών μου για να τον αναγκάσει να «συνέλθει», να με αναγνωρίσει, ελπίζοντας στην κατάρρευση του ενός ή της άλλης *. Είμαι πεπεισμένη ότι ο Patsy πέθανε από καρδιακή προσβολή ως αποτέλεσμα των βασανιστηρίων που υπέστη: θα πέθαινε ούτως ή άλλως, αλλά τον μισούσαν τόσο πολύ που ήθελαν να τον σκοτώσουν με τα χέρια τους. Όταν πέθανε, μου είπαν ότι αν δεν βιαζόμουν να τον πάρω μαζί μου, θα τον έβαζαν σε μια πλαστική σακούλα και θα το έριχναν μπροστά στο σπίτι. Το σώμα του ήταν γεμάτο μώλωπες, τα μάτια του είχαν καεί με τσιγάρα και είχε στο πρόσωπό του τα σημάδια των τελευταίων ξυλοδαρμών.

D. Τι αφήνει, στην ψυχή μιας μάνας, η χειρονομία ενός γιου που θυσιάζει τη ζωή του στο όνομα των δικών του ιδεωδών;

R. Δεν υπάρχει λογοτεχνική ρητορική ούτε πολιτική που να μπορεί να παρηγορήσει από μια τέτοια αγριότητα. Παραμένει μόνο η βαθιά και επίπονη πεποίθηση πως δεν μπορούσε να γίνει άλλο για να διεκδικήσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια του ίδιου και άλλων ». Και παραμένει ο θυμός, ο αγώνας εναντίον των καταπιεστών. Και παραμένει η αλληλεγγύη, η ελπίδα, παρόλα αυτά … Πρέπει να συνεχίσουμε να προχωράμε, γιατί αν δεν το κάνουμε οι μάρτυρες που πέθαναν για μένα, για μας, γι αυτό το Έθνος θα μας στοιχειώνουν αιώνια.

 

Gianni Sartori

http://csaarcadia.org/in-memoria-di-peggy-ohara/

ιστορία, storia

5 MΑΙΟΥ 1981: ΠΕΘΑΙΝΕΙ Ο ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΣ ΤΗΣ ΙΡΛΑΝΔΙΑΣ – MUORE L’ALLODOLA D’IRLANDA

kleovisΣχολιάστε
  Σύνταξη, 4 μαίου

του Gianni Sartori

Ο θάνατος του Bobby Sands το 1981 αντιπροσώπευε για πολλούς ανθρώπους ένα γεγονός από εκείνα που σε σημαδεύουν, σε αλλάζουν, αν όχι ακριβώς τον τρόπο που ζεις, αλλάζουν τουλάχιστον την αντίληψη που έχεις γι την ζωή (καθώς και για την ιστορία, την πολιτική …).

Γι αυτόν που γράφει τα πράγματα πήγαν διαφορετικά. Μετά από μια στράτευση που άρχισε το ’68 σκέφτηκα ότι είχα ολοκληρώσει τη δέσμευσή μου (λόγω υπαρξιακής κούρασης, αίσθηση αδυναμίας μπροστά στην δυνατότητα να αλλάξουν τα πράγματα, δυσμενείς συνθήκες … αποφασίσετε εσείς) με τις, μερικές φορές, σκληρές διαδηλώσεις στις οποίες είχα συμμετάσχει το 1974 (εκτέλεση του Puig Antich ) και το 1975 (βλ. τις διαμαρτυρίες για τη δολοφονία των Varalli, Zibecchi και Micciché και, τον σεπτέμβριο για τον τουφεκισμό δύο etarra [μαχητών της ΕΤΑ] – Txiki και Otaegi – και τριών μαχητών του FRAP). Για κάποιο διάστημα αφιερώθηκα σε άλλα πράγματα, διατηρώντας παράλληλα την περιέργεια για όσα κινούνταν στον κόσμο και τον αναστάτωναν (με μερικά ταξίδια στην μετα-Φρανκοκρατούμενη Ισπανία, για παράδειγμα …). Στη συνέχεια ήρθε η απεργία πείνας των Ιρλανδών Ρεπουμπλικανών μαχητών και ο τραγικός επίλογος. Παράτησα τα πάντα (σχεδόν όλα, στην πραγματικότητα) και έφυγα για το Μπέλφαστ. Έκτοτε συνέχισα βασικά, καλώς ή κακώς.

Αυτός έφταιγε, ο Μπόμπι. Ακούς εκεί, που θα μπορούσε να είναι ακόμη στον κόσμο, ζωντανός. Ήταν στην πραγματικότητα νεώτερος από μένα και το πράγμα με χτύπησε πολύ, με εντυπωσίασε (μέχρι τότε ήταν κυρίως σύντροφοι από τα μέρη μου που πέθαιναν: Salvador Puig Antich, Saltarelli, Franco Serantini, Txiki …). Μετά από τόσα χρόνια – επίσης, βλέποντας και το πώς πήγαν τα πράγματα στην Ιρλανδία – αναρωτιέμαι αν πραγματικά άξιζε τον κόπο. Αλλά αυτό δεν μειώνει καθόλου το θάρρος του και εκείνο των 9 συντρόφων του.

Μια σύντομη περίληψη ακολουθεί, χωρίς να ξεχνάμε ότι σε κάθε περίπτωση «ζούμε για να καταπατήσουμε τους βασιλιάδες» όπως συχνά αναφερόμαστε (*) σε κάποιες εξεγερτικές διαδηλώσεις.

Μοιάζει μόνο χθες αλλά αντίθετα σχεδόν 40 χρόνια έχουν περάσει. Κάτω από τα έκπληκτα βλέμματα μιας γηραιάς Ευρώπης κορεσμένης και ικανοποιημένης, 10 νεαροί ιρλανδοί ρεπουμπλικανοί θυσίαζαν τη ζωή τους για να διεκδικήσουν αναπαλλοτρίωτα δικαιώματα όπως εκείνο της αυτοδιάθεσης και για την αναγνώριση του καθεστώτος πολιτικού κρατουμένου για όσους φυλακίζονταν κατά τη διάρκεια ενός απελευθερωτικού πολέμου.

Η απεργία πείνας μέχρι τις ακραίες συνέπειες είναι μέρος της ιρλανδικής κελτικής παράδοσης. Αλλά αυτή που διεξήχθη με ακραία αποφασιστικότητα από τους κρατούμενους του H Block, περισσότερο από μια ρητή αναφορά στο παραδοσιακό γαελικό δίκαιο και στους druidic νόμους, [- Το σύμπλεγμα των θρησκευτικών πεποιθήσεων των druids], τους νόμους των δρυίδων δηλαδή, αντιπροσώπευε μια καθαρά πολιτική πράξη μέσα σε μια συλλογική διαδικασία απελευθέρωσης.

Περισσότεροι από είκοσι είναι οι ιρλανδοί πολιτικοί κρατούμενοι που πέθαναν τον περασμένο αιώνα σε απεργία πείνας.

Ο πρώτος από αυτόν τον κατάλογο είναι ο Thomas Ashe, ένας από τους πρωταγωνιστές του «Πάσχα του αίματος» του Δουβλίνου (1916), πέθανε το 1917 αφού αναγκάστηκε να καταναλώσει τροφή με τη βία. Το 1920, ο Terence McSweeney, δήμαρχος του Cork, κρατούμενος στη φυλακή Brixton (Λονδίνο) μετά από 74 ημέρες απεργίας πείνας. Οι Fitzgerald Michael και Murphy Joseph πέθαναν επίσης κατά την ίδια διαμαρτυρία. Το 1923, κατά τη διάρκεια του πραγματικού εμφύλιου πολέμου μεταξύ του IRA και των υποστηρικτών του «Ελεύθερου Κράτους», πρόθυμων να αποδεχτούν τη διαίρεση του νησιού, στην ιρλανδική φυλακή του Montioy έχασαν τη ζωή τους – μετά από περισσότερες από 40 ημέρες απεργίας πείνας – οι Andrew Sullivan και Dennis Barry.

Πάντα στην Ιρλανδία, στη φυλακή του Hill Arbor, το 1940 πέθαναν μετά από 50 ημέρες απεργίας πείνας οι Jack McNeela και Tony d’Arcy. Σε μια άλλη ιρλανδική φυλακή η ίδια τύχη έλαχε στον Joseph Witty. Το 1943, μετά από 31 ημέρες απεργίας πείνας και δίψας, ο εθελοντής του Ira Sean Mc Caughey έσβηνε στη φυλακή του Δουβλίνου.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 η κατάσταση στη Βόρειο Ιρλανδία χειροτερεύει: στις 6 φεβρουαρίου 1971 ο Ira σκοτώνει έναν άγγλο στρατιώτη (θύμα που προστίθεται στους στρατιώτες που ήδη σκοτώθηκαν το 1969 από τους προτεστάντες ελεύθερους σκοπευτές) και η αντίδραση δεν καθυστερεί. Στις 9 αυγούστου του ίδιου έτους εισήχθη ο επ’ αόριστον εγκλεισμός (εκείνο το ίδιο πρωινό, 342 άνθρωποι, κυρίως καθολικοί, συνελήφθησαν) κατά τη διάρκεια του οποίου θα χρησιμοποιούνται τακτικά τα σωματικά βασανιστήρια.

Οι συγκρούσεις στους δρόμους εντείνονται και στις 30 ιανουαρίου 1972, ο βρετανικός στρατός σφαγιάζει δεκατρείς ανυπεράσπιστους ανθρώπους στο Derry («ματωμένη κυριακή»).

Δύο μήνες αργότερα, το Λονδίνο αναλαμβάνει απευθείας τη διοίκηση του Ulster και «χορηγεί» στους ρεπουμπλικανούς κρατούμενους το καθεστώς πολιτικών κρατουμένων. Αλλά η δικαστική πίεση γίνεται όλο και πιο βαριά. Το 1973 εισήχθησαν τα ειδικά δικαστήρια, χωρίς επιτροπή ενόρκων, και το 1974, με την εισαγωγή της πράξης «Πρόληψης της τρομοκρατικής δράσης», “Preven-tion of terrorism act”, η αστυνομική κράτηση έφθασε στις επτά ημέρες. Κατά την αμέσως επόμενη περίοδο, η απεργία πείνας προκαλεί δύο ακόμη θύματα στις αγγλικές φυλακές: τον Michael Gaugham το 1974 και τον Frank Staff το 1976.

Εν τω μεταξύ, το καθεστώς του πολιτικού κρατουμένου είχε αρθεί.

Στις 27 οκτωβρίου 1980, στο H Block της φυλακής Long Kesh (με το παρατσούκλι «Maze«) μια απεργία πείνας που – αφού αναστάλθηκε τα Χριστούγεννα για να επαναληφθεί την 1η μαρτίου 1981 – θα οδηγήσει στο θάνατο 10 ρεπουμπλικανών μαχητών. Τα ονόματά τους μπορούν να ζουν για πάντα στο μυαλό, στην καρδιά και στους αγώνες όλων των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων του κόσμου. Ισχυρότεροι από το θάνατο.

Το πρωί της 5ης μαΐου 1981, μετά από 66 ημέρες, πεθαίνει ο Robert Gerard Sands. Γεννημένος στο Μπέλφαστ το 1954 από μια καθολική μητέρα και έναν προτεστάντη πατέρα, είχε εισέλθει στον ΙΡΑ όταν ήταν μόλις 18 ετών. Όταν πέθανε ήταν 27 χρονών. Σήμερα ο Μπόμπι είναι θαμμένος στο Milltown, το καθολικό νεκροταφείο στο Δυτικό Μπέλφαστ, που βρίσκεται κατά μήκος της «Falls Road», της περίφημης δημοκρατικής αρτηρίας “Falls”. Πολλοί μάρτυρες της ιρλανδικής υπόθεσης αναπαύονται εδώ: αγωνιστές όπως ο Μπόμπι Σάντς και ο Τζο Μακ Ντόνελ, Joe McDonnel, ή απλοί πολίτες που δολοφονήθηκαν από την αστυνομία όπως ο Σον Ντάουνς, Sean Downes. Θυμάμαι ότι στις 16 μαρτίου 1988 το Milltown ήταν το σκηνικό μιας βίαιης ένοπλης επίθεσης από έναν φανατικό νομοταγή (φιλοβρετανό πολιτοφύλακα) που ολοκληρώθηκε με μια σφαγή καθολικών, εναντίον μιας πομπής κηδείας.

Στις 14 μαΐου, μετά από μια απεργία 59 ημερών, ο Francis Hughes, ηλικίας 25 ετών, πεθαίνει. Ονομάστηκε ο «Che Guevara του Ulster», το 1978 συνελήφθη και καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη με την κατηγορία της θανάτωσης οκτώ βρετανών στρατιωτών.

Ο Raimond McCreesh πεθαίνει στις 21 μαΐου, μετά από 61 ημέρες. Όταν εισήλθε στον ΙΡΑ ήταν μόνο 16 ετών, συνελήφθη το ’76 μετά από μια ενέδρα εναντίον του στρατού. Όταν πέθανε ήταν 24 χρονών και εξέφρασε στον ιερέα αδερφό του που τον συνέδραμε την επιθυμία ο θάνατός του να μην προκαλέσει καμία βίαιη ενέργεια.

Ο Patsy O’Hara είχε απομακρυνθεί από τον IRA και εντάχθηκε, το 1975, στον Inla (Irish National Liberation Army) του Derry. Μετά τη σύλληψη υπέστη κάθε είδους σωματική και ψυχική βία στη φυλακή. Πέθανε στις 21 μαΐου σε ηλικία 24 ετών. Το 2015, και η μητέρα του, Peggy O’Hara, έφυγε επίσης. Την είχα γνωρίσει και την επισκέφθηκα στο Derry, στο σπίτι της, κάποιες φορές. Μου παραχώρησε, πέρα από μια δραματική συνέντευξη (**), όπου μίλησε για εκείνες τις ημέρες τεράστιου πόνου, και μερικές φωτογραφίες του γιου της και μια συγκινητική αφιέρωση στο βιβλίο που μου είχε χαρίσει («The Irish Hunger Strike» του T. Collins). Και φέτος, τον ιανουάριο, πέθανε η μητέρα του Bobby Sands, Rosaleen.

Στις 8 ιουλίου 1981, μετά από 61 ημέρες αποχής από το φαγητό, πέθανε ο Joe McDonnel, μέλος του IRA στο Μπέλφαστ και μεγαλύτερος της ομάδας. Μεταξύ των συντρόφων που ξεκίνησαν την απεργία μετά τους πρώτους τέσσερις θανάτους ήταν η σειρά του να πάρει την θέση του Μπόμπι Σάντς, μαζί με τον οποίο είχε συλληφθεί και μαζί με τον οποίον είναι θαμμένος σήμερα.

Ο Martin Hurson συνελήφθη τον νοέμβριο του 1976 για συνωμοσία και κατοχή εκρηκτικών. Μεταφέρθηκε στο Long Kesh, ανακρίθηκε και βασανίστηκε. Πέθανε στις 13 ιουλίου, 24 χρονών, μετά από 46 ημέρες απεργίας πείνας.

Ο Kevin Lynch, μαχητής του Inla, συνελήφθη το ’76 μετά την εκτέλεση ενός αστυνομικού, βασανίστηκε και καταδικάστηκε σε δέκα χρόνια. Την απεργία ξεκίνησε στις 23 μαΐου και πέθανε στις 21 αυγούστου, στην ηλικία των 25 ετών.

Ο Kieran Doherty, ήδη ενεργός αγωνιστής του IRA, κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας διαδραμάτισε ηγετικό ρόλο, αναγνωρισμένο από τους άλλους κρατούμενους, ειδικά στις επαφές με την Εκκλησία. Πέθανε στις 2 αυγούστου, σε ηλικία 25 ετών, αφού κατάφερε να επιβιώσει χωρίς τροφή για 73 ημέρες.

Ο Thomas McIlwee, στέλεχος του Ira, πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της φυλάκισής του στο μπλοκ τιμωρίας. Όταν πέθανε, μετά από 62 ημέρες απεργίας πείνας, ήταν μόλις 23 ετών.

Η ζωή του Micki Devine είναι εμβληματική. Ζώντας ως παιδί σε συνθήκες ακραίας φτώχειας (διηγήθηκε ότι συχνά έπασχε από πείνα), ήταν ένα από τα πρώτα μέλη του Inla του Derry. Ξεκίνησε την απεργία πείνας στα μέσα ιουνίου και πέθανε στις 20 αυγούστου, στην ηλικία των 27 ετών.

Δύο άλλοι κρατούμενοι σώθηκαν όταν βρίσκονταν ήδη σε κώμα. Ένας από αυτούς, ο Pat McGeown, πέθανε το 1994. Ο άλλος, Lawrence McKeown, συγγραφέας και λέκτορας, έμεινε σημαδεμένος σωματικά.

Είχα την τιμή να συναντηθώ (και να φιλοξενήσω) το McKeown στην δεκαετία του ’90 κατά τη διάρκεια ενός γύρου διαλέξεων. Φυσικά τον ρώτησα πού βρήκε την αποφασιστικότητα να προσθέσει και το δικό του όνομά στον κατάλογο των εθελοντών που θα έπρεπε να αντικαταστήσουν τους συντρόφους που πέθαιναν κατά τη διάρκεια της διαμαρτυρίας. «Πρακτικά είναι αδύνατον – μου είχε πει – να καταλάβεις πως φτάσαμε σε αυτή την απόφαση δίχως να γνωρίζεις αυτά που είχαν συμβεί στην Long Kesh κατά τα προηγούμενα πέντε χρόνια, μετά την κατάργηση του καθεστώτος  αιχμαλώτων πολέμου. Οι συνθήκες των κρατουμένων ήταν άγριες και καμία μορφή διαμαρτυρίας δεν φαινόταν ικανή να τις τροποποιήσει. Ήμασταν όλοι πολύ νέοι, ηλικίας μεταξύ 20 και 30 ετών. Οι περισσότεροι όταν μπήκαμε στη φυλακή ήμασταν λίγο μεγαλύτεροι από έφηβοι. Ήμασταν πολύ ενωμένοι, είχαμε μεγάλη αλληλεγγύη μεταξύ μας και ισχυρές πολιτικές πεποιθήσεις, τις ίδιες που με έκαναν να εισέλθω στον ΙΡΑ, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι η προοπτική της φυλακής και του θανάτου ήταν οτιδήποτε άλλο παρά απομακρυσμένη.

Βλέποντας με τα μάτια μου την σκληρή καταστολή στην οποίαν υποβάλλονταν οι κρατούμενοι μου συνέβη να ενισχυθούν οι πεποιθήσεις μου. Η βρετανική κυβέρνηση προσπαθούσε με κάθε τρόπο να μας ποινικοποιήσει, να μας κάνει να μοιάζουμε με κοινούς εγκληματίες. Έπρεπε να επαναστατήσουμε για να δείξουμε ότι οι επιλογές και οι ενέργειές μας ήταν πολιτικές, όχι εγκληματικές ». Στη συνέχεια, πρόσθεσε ότι «πολλοί από τους εθελοντές φυλακισμένους του Ιra πέθαναν σε απεργία πείνας στη δεκαετία του ’20, του ’40 και του ’70 … και ούτω καθεξής μέχρι το 1981. Συνολικά οι ιρλανδοί πολιτικοί κρατούμενοι που έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια μιας απεργίας πείνας τα τελευταία 80 χρόνια είναι 22. Για όλους αυτούς μπορούμε να πούμε ότι είναι «νεκροί έτσι ώστε άλλοι να είναι ελεύθεροι» (όπως είναι γραμμένο στον τάφο του Micky Devine και του Patsy O’Hara, στο Derry). Και αυτό το καθεστώς πολιτικού κρατουμένου είχε κατακτηθεί, το 1972, με μια απεργία πείνας. Στη συνέχεια το απέσυραν το 1976 «.

Επομένως η απόφασή τους δεν ελήφθη ελαφριά τη καρδία. «Όσον αφορά εμένα – συνέχισε ο McKeown – ήξερα καλά ότι αυτή η απεργία θα προχωρούσε μέχρι τα άκρα. Βάζοντας το όνομά μας στον κατάλογο των εθελοντών δεν ξέραμε πότε θα έρθει η σειρά μας, ποιος θα πεθάνει και ποιος θα επιβιώσει. Είχα σκεφτεί πολύ, επί μακρόν για τις συνέπειες που θα υφίστατο οικογένειά μου … Ήμουν παντρεμένος αλλά τουλάχιστον δεν είχα παιδιά, σε αντίθεση με άλλους εθελοντές, όπως ο Bobby Sands … ».

Τα βασικά αιτήματα των απεργών του Long Kesh ήταν πέντε, που συνδέονται στενά με την απαίτηση του καθεστώτος πολιτικών κρατουμένων: να μην φορούν στολές φυλάκισης, να μην διεξάγουν εργασίες εγκληματιών, ελευθερία μελέτης και διασύνδεσης – να μπορούν δηλαδή να συναντιούνται τακτικά – δυνατότητα να δέχονται επισκέψεις και δέματα, δικαίωμα σε μείωση ποινής. Αυτά τα αιτήματα, έστω και με τρόπο όχι εμφανή και χωρίς την τυπική επανεισαγωγή του καθεστώτος πολιτικού κρατουμένου, αναγνωρίστηκαν στη συνέχεια και ικανοποιήθηκαν στην ουσία τους.

Πράγματι, στις αρχές νοεμβρίου του 1981, μετά το τέλος της απεργίας πείνας, ο υπουργός Prior παρουσίασε τις μεταρρυθμίσεις φυλακών που επέτρεψαν στους ρεπουμπλικάνους φυλακισμένους του «Λαβύρινθου-Maze» την δυνατότητα να φορούν τα ρούχα τους, τη δυνατότητα να επωφεληθούν από τη μείωση της ποινής κ.λπ. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο που πρέπει να προσθέσουμε και δεν έχει ήδη ειπωθεί από τους άμεσους ενδιαφερόμενους με την τόσο ριζοσπαστική και οριστική-τελική χειρονομία τους.

Όσον αφορά εμένα: «Σε οποιοδήποτε μέρος με ξαφνιάσει ο θάνατος, θάψτε την καρδιά μου στη Milltown».

(*) Αυτό είναι το ακριβές απόσπασμα από τον «Χένρι IV» του Σαίξπηρ: «Αν ζούμε είναι για να περπατήσουμε στα κεφάλια των Βασιλέων. Αν πεθάνουμε, ω τι όμορφος θάνατος, όταν οι Πρίγκιπες πεθαίνουν μαζί μας. Τώρα για τις συνειδήσεις μας τα όπλα είναι σωστά. Όταν η πρόθεση να τα φέρουμε μαζί μας είναι λογική «.

(**) Gianni Sartori http://csaarcadia.org/in-memoria-di-peggy-ohara/

IN BOTTEGA CFR Scor-data: 1 marzo 1981 (di David Lifodi) e Scor-data: 5 maggio 1981 (di Energu) ma anche Che c’entra Bobby Sands con Casa Pound? (di Gianni Sartori) e Sporchi (di Mark Adin)

MA COSA SONO LE «SCOR-DATE»? NOTA PER CHI CAPITASSE QUI SOLTANTO ADESSO.               

Per «scor-data» qui in “bottega” si intende il rimando a una persona o a un evento che il pensiero dominante e l’ignoranza che l’accompagna deformano, rammentano “a rovescio” o cancellano; a volte i temi possono essere più leggeri ché ogni tanto sorridere non fa male, anzi. Ovviamente assai diversi gli stili e le scelte per raccontare; a volte post brevi e magari solo un titolo, una citazione, una foto, un disegno. Comunque un gran lavoro. E si può fare meglio, specie se il nostro “collettivo di lavoro” si allargherà. Vi sentite chiamate/i “in causa”? Proprio così, questo è un bando di arruolamento nel nostro disarmato esercituccio. Grazie in anticipo a chi collaborerà, commenterà, linkerà, correggerà i nostri errori sempre possibili, segnalerà qualcun/qualcosa … o anche solo ci leggerà.

La redazione – abbastanza ballerina – della bottega από την σύνταξη

http://www.labottegadelbarbieri.org/5-maggio-1981-muore-lallodola-dirlanda/

ένοπλη πάλη, lotta armata

Η μοίρα ενός μικρού κομματιού της Ευρώπης με τη μορφή καρδιάς. Ένα σχόλιο για το οριστικό τέλος της ETA

kleovisΣχολιάστε

22 AΠΡΙΛΙΟΥ 2018 | IN APPROFONDIMENTI. ΣΤΙΣ ΕΜΒΑΘΥΝΣΕΙΣ

Stampa

 

1114

 

Il destino di un piccolo pezzo d’Europa a forma di cuore. Un commento sulla fine definitiva di ETA

Από το Bilbao.

Πλέον είναι σίγουρο.
Η ETA, η ιστορική Οργάνωση της βασκικής επαναστατικής και ανεξαρτησιακής αριστεράς αποφάσισε την οριστική διάλυση και αποστράτευση. Στις επόμενες 5 και 6 mαΐου, στην Iparralde (η χώρα των Βάσκων στην γαλλική πλευρά ) σε μια πράξη που θεωρείται ότι θα έχει χαρακτήρα μεγάλης διεθνούς σημασίας, θα γίνει η επίσημη ανακοίνωση. 50 χρόνια μετά τη γέννησή της στη μέση της φρανκικής δικτατορίας, 7 χρόνια μετά τη μονομερή απόφαση για εγκατάλειψη του ένοπλου αγώνα, ολοκληρώνεται μια πολιτική διαδικασία που περιέλαβε και αφορά – μαζί με τους παράνομους μαχητές και τους πολιτικούς κρατουμένους – σημαντικά κομμάτια της βασκικής κοινωνίας σε αυτά τα χρόνια. Όπως έχει ανακοινωθεί, η απόφαση αυτή δεν υποβαθμίζει καθόλου, με τίποτα, την ιστορική-πολιτική σημασία που αντιπροσωπεύει.

Σε αντίθεση με όσα συνέβησαν στην Ιρλανδία και πρόσφατα στην Κολομβία (με όλα τα προβλήματα και τις δυσκολίες που αντιπροσωπεύει η κάθε μία), το ισπανικό κράτος προσπάθησε με κάθε τρόπο να διατηρήσει και να καλλιεργήσει την ύπαρξη της ΕΤΑ, στην απαραίτητη κατασκευή ενός αιώνιου «εσωτερικού εχθρού», που θα μπορούσε να δικαιολογήσει τα ανώμαλα επίπεδα ποινικοποίησης και καταστολής κατά όλων των μορφών διαφωνίας. Μια στρατηγική που γέννησε, παραδόξως ακριβώς αυτά τα τελευταία χρόνια κατά την οποία έληξε ο ένοπλος αγώνας, μια σειρά τυραννικών πράξεων στη Χώρα των Βάσκων και στο υπόλοιπο Κράτος. Η φλόγα της «αντιτρομοκρατικής» κατάστασης έκτακτης ανάγκης πρέπει πάντα να διατηρείται ζωντανή: αυτό που συμβαίνει στην Καταλονία τους τελευταίους μήνες είναι ένα περαιτέρω παράδειγμα επιβεβαίωσης …

Παραμένουν στις ισπανικές και γαλλικές φυλακές, τώρα πλέον όμηροι ενός πολέμου που έχει τελειώσει, ακόμα μερικές εκατοντάδες * πολιτικοί * κρατούμενοι, των οποίων το μέλλον εξακολουθεί να είναι τυλιγμένο σε ένα κενό, σε μια αβεβαιότητα φτιαγμένη για πολλούς από αυτούς, εκατοντάδων χρόνων. Ακριβώς όπως η μάχη για την «αφήγηση» εκείνης που υπήρξε η ένοπλη σύγκρουση αυτών των δεκαετιών είναι έδαφος μιας έντονης, μιας σκληρής μάχης από την πλευρά των δεξιών και της mainstream επικοινωνίας από τα μέσα ενημέρωσης: μια Vandea [εμφύλια σύρραξη] που αποσκοπεί στην επανεγγραφή της ιστορίας όχι μόνο του γιατί πολλές γενιές αποφάσισαν την ακραία και σκληρή επιλογή να πάρουν τα όπλα, αλλά μάλλον δεκαετιών αγώνων αντίστασης, μαζικών κινημάτων, κύκλων αντιεξουσίας και λαϊκής οργάνωσης στα εδάφη εκείνης που, στα ισχυρά σπήλαια της μοναρχικής Ισπανίας κληρονόμου του φρανκισμού, εξακολουθεί να θεωρείται ως« επαναστατική επαρχία «(στην οποία σήμερα η Catalunya κρατάει συντροφιά …).

Έτσι τελειώνει όχι μόνο μία μοναδική εμπειρία (με πρωτότυπα, αυθεντικά χαρακτηριστικά και διαφορετική από τις άλλες ευρωπαϊκές εμπειρίες ένοπλης πρωτοπορίας), όσο μια ολόκληρη εποχή με τις έντονες πολιτικές της εντυπώσεις, αναφορές, χροιές, αλλά και κοινωνικές, πολιτιστικές, καλλιτεχνικές, μουσικές … αυτός ο κόσμος μέσω του οποίου μια αρχαία σύγκρουση στην καρδιά της Ευρώπης μπόρεσε να μιλήσει (και επίσης να γοητεύσει) μεγάλους πρωταγωνιστικούς χώρους και σφαίρες των επαναστατικών αγώνων που έδρασαν μέσα στα «σπλάχνα του θηρίου», εκείνων του Monsieur le Capital.
Τελειώνει επίσης (και δυστυχώς ήδη εδώ και κάποιο χρονικό διάστημα) εκείνη η ικανότητα των ηγετικών ομάδων της ανεξάρτησιακής αριστεράς να ερμηνεύσουν την πραγματικότητα, να κάνουν ταξική ανάλυση, να πλέξουν δίκτυα αλληλεγγύης, να ενεργοποιήσουν, να εννευρώσουν κάθε περιοχή της κοινωνίας με ριζοσπαστική κριτική και αγώνα.
Είναι αυτού, περισσότερο από κάθε άχρηστη νοσταλγική ρητορική που έρχεται, που αισθανόμαστε περισσότερο την έλλειψη στις γειτονιές, στους τόπους και στις πλατείες αυτού του μικρού κομματιού με σχήμα καρδιάς της Ευρώπης που είναι η Χώρα των Βάσκων.

 

 

Nicola Latorre, στρατευμένος διεθνιστής.

https://www.infoaut.org/approfondimenti/il-destino-di-un-piccolo-pezzo-d-europa-a-forma-di-cuore-un-commento-sulla-fine-definitiva-di-eta

ιστορία, storia

All power to the people! O Mumia Abu-Jamal είναι η φωνή της Αμερικής

kleovisΣχολιάστε

του Giacomo Marchetti

«Εκατοντάδες Πάνθηρες παρατάχθηκαν στην αυλή μιας σχολής της West Side στο Σικάγο, έτοιμοι να κάνουν την καθημερινή τους δουλειά. Ο »Πρόεδρος Fred» ήθελε ο αρχηγός του γενικού επιτελείου του να δει το έργο του τμήματος του Illinois. Οι Πάνθηρες του Σικάγο, εξήγησε ο Φρεντ, παρατάσσονταν έτσι κάθε πρωί, σε μια επίδειξη πειθαρχίας και δέσμευσης. Ο Φρεντ θεωρούσε ότι ήταν ένας καλός τρόπος για να ξεκινήσει η μέρα. Και ήταν. 

“Δεν θα πεθάνω γλιστρώντας στον πάγο! «, φώναξε ο Φρεντ με ένα μεγάφωνο, επιθεωρώντας την ανάπτυξη ως βαπτιστής ιεροκήρυκας. «Δεν θα πεθάνω γλιστρώντας στον πάγο!», απάντησαν οι Πάνθηρες με μια κραυγή.  

“Δεν θα πεθάνω σε αεροπορικό δυστύχημα! «» Δεν θα πεθάνω σε αεροπορικό δυστύχημα! «, απάντησαν ομόφωνα.

“Θα πεθάνω για τον λαό! «, φώναξε ο πρόεδρος σηκώνοντας τη γροθιά μες την πρωινή παγωνιά. «Θα πεθάνω για τον λαό!» ήρθε η ηχώ. «Επειδή ζω για τους ανθρώπους!» «… Ζω για τον λαό !”

“ Γιατί ενδιαφέρομαι για τους ανθρώπους! «» … ενδιαφέρομαι για τον λαό!”

“γιατί αγαπώ τους ανθρώπους! «» … »…Λατρεύω τον λαό!”

“Η εξουσία στους ανθρώπους! Η εξουσία στον λαό! Η εξουσία στον λαό!”»

Θέλουμε την ελευθερία. Μια ζωή στο Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων, Mumia Abu-Jamal, Mimesis Edizioni, 2018

Αυτό το άρθρο είναι η επαναπροσαρμογή ενός μέρους της εισαγωγής στην αυτοβιογραφία του Mumia Abu Jamal στους Μαύρους Πάνθηρες: «Θέλουμε την Ελευθερία», την οποία συν-μετέφρασα και επιμελήθηκα. Σε αυτή τη συνεισφορά παρέχω τα ουσιώδη στοιχεία της ζωής του Mumia, και των δικαστικών περιπετειών του, με σκοπό να επαναλάβω την εκστρατεία για την απελευθέρωσή του, όπως και αυτή όλων των «πολιτικών κρατουμένων» που κρατούνται στις αμερικανικές φυλακές.

Ο τόμος θέλει να συμβάλει στον αγώνα των αφροαμερικανών στις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι σήμερα, αλλά και να δώσει τροφή για προβληματισμό σχετικά με την πιθανή εξέλιξη της Λαϊκής Εξουσίας μεταξύ των «Κολασμένων της Γης» και στη Χώρα μας σε ένα πλαίσιο και μια συγκυρία μέσα όπου η «αμερικανικοποίηση» της κοινωνίας είναι ένα καθιερωμένο γεγονός.

Η κατανόηση της προέλευσης και της ανάπτυξης της λευκής ανωτερότητας, η διακυβέρνηση των κοινωνικών αντιθέσεων ενός τμήματος του κοινωνικού μπλοκ, καθώς και οι παρελθόντες και οι σημερινές μορφές αντίστασης ενός σημαντικού τμήματος του στρατού των αποκλεισμένων στις Ηνωμένες Πολιτείες – στο συνδυασμό τους μεταξύ ικανοποίησης των αναγκών που του αρνήθηκαν και του αγώνα για την πολιτική χειραφέτηση – μπορεί να αποτελέσει πηγή πολιτικού προβληματισμού για το παρόν μας ακόμη και σε αυτά τα γεωγραφικά πλάτη και ένας πόρος για να φτιάξουμε όσο το δυνατόν πιο συγκεκριμένη την φόρμουλα: «να δημιουργήσουμε και να οργανώσουμε Λαϊκή Εξουσία».

Στα τέλη της δεκαετίας του εξήντα, στις αρχές της δεκαετίας του εβδομήντα, η αφρo-αμερικανική κοινότητα έγινε μια σφήνα που διαπερνά την καρδιά της αυτοκρατορίας.

Η δύναμη αυτής της χειραφετικής ώθησης όχι μόνο τροφοδοτείται από το οργανωτικό επίπεδο που επιτεύχθηκε από την στράτευση των Μαύρων μέσα στα σύνορα των ΗΠΑ, αλλά και από τους αγώνες που αναπτύσσονται σε επίπεδο «τριηπειρωτικό».

Το Βιετνάμ θα νικήσει είναι ένα προφητικό σύνθημα που θα ενώσει τους λαούς της Tricontinent, καθώς και τις νεότερες γενιές των «προηγμένων καπιταλιστικών» κοινωνιών των δυτικών δημοκρατιών.

Η αντίσταση στην Ινδοκίνα θα γίνει η ιδέα-δύναμη της συγκεκριμένης δυνατότητας να νικηθεί η μεγαλύτερη δύναμη που βγήκε από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Οι δεσμοί μεταξύ του αγώνα των Αφροαμερικανών και εκείνου των αποικισμένων λαών είχαν εκφραστεί σαφώς από τον Malcolm X σε μια ομιλία της 20ης δεκεμβρίου 1964: το Μισισιπή, το Κονγκό, είναι το ίδιο πράγμα. Τα ίδια συμφέροντα διακυβεύονται.

Η αντιιμπεριαλιστική αντίληψη του Μάλκομ θα είναι μια γόνιμη πηγή έμπνευσης για όσους σχηματίσουν το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων και μια ακριβής πολιτική ένδειξη για το επίπεδο που πρέπει να τεθεί η σύγκρουση σε εξέλιξη στις States.

Με την έκρηξη των μητροπολιτικών γκέτο και τον σχηματισμό των Μαύρων Πανθήρων, ο αγώνας θα υπερβεί τα στενά «ενοποιητικά» όρια που έως τότε χαρακτήριζαν το κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων και τις μη βίαιες μορφές δράσης που θα δώσουν τη θέση τους σε μια ένοπλη αντίσταση εναντίον Του Θείου Σαμ.

Το 6ο σημείο των 10 προγραμματικών σημείων των Πανθήρων αναφέρει: Εμείς δεν θα πολεμήσουμε ενάντια σε άλλους έγχρωμους λαούς που, όπως οι Μαύροι, είναι θύματα της ρατσιστικής κυβέρνησης της Λευκής Αμερικής.

Η σύνδεση μεταξύ του αγώνα κατά των ειδικών συνθηκών ύπαρξης των αφροαμερικανών στις States, και ο αγώνας στο πλευρό των άλλων λαών της Τricontinent καθιστούν τους Μαύρους Πάνθηρες ένα πολιτικό ίζημα ικανό να πυρπολήσει το λιβάδι των ΗΠΑ.

Ο Mumia έχει διασχίσει την ιστορία τους και μας την διηγείται.

Η φιγούρα του Mumia Abu-Jamal εξακολουθεί να πολώνει, να μαγνητίζει το αμερικανικό πολιτικό φάσμα ενώ η δικαστική του υπόθεση, μετά από περισσότερα από τριάντα χρόνια από τη σύλληψή του, δεν έχει ακόμη τελειώσει.

Την περασμένη άνοιξη η δυνατότητα μιας νέας κρίσης γι αυτόν άνοιξε ξανά.

Ο Mumia πάντα υποστήριξε την αθωότητα του.

Στις πρώτες πρωινές ώρες της 9ης δεκεμβρίου 1981, ενώ οδηγούσε το ταξί στο οποίο εργάζονταν, είδε τον αδελφό του Μπίλι να χτυπιέται από τον αστυνομικό Ντάνιελ Φάουλνερ, Daniel Faulkner.

Ο Mumia κατεβαίνει και χτυπιέται από μια σφαίρα στο στομάχι, που τον ρίχνει στο πεζοδρόμιο ετοιμοθάνατο, ενώ ο Faulkner είναι νεκρός.

Αν και τραυματισμένος σοβαρά, δέρνεται από την αστυνομία, τον κλωτσούν, τον χτυπούν πάνω σε ένα στύλο και τον πετούν στο πάτωμα ενός νοσοκομείου, όπου »ξυλοκοπήθηκε» ξανά. Τον κλείνουν μέσα για την κατηγορία της δολοφονίας ενός αστυνομικού.

Ο Mumia καταδικάστηκε σε θάνατο στις 4 ιουλίου 1982 από μια τελείως λευκή κριτική επιτροπή, η οποία τον απέκλεισε σωματικά από τη διεξαγωγή της δίκης »του» για το μεγαλύτερο διάστημα αυτής, ενώ οι μάρτυρες που παρίσταντο στο σημείο του διαπληκτισμού και είδαν την αθωότητά του εξαλείφθηκαν, εκδιώχτηκαν – για να μην αναφέρουμε ορισμένα γεγονότα «εντυπωσιακά «σχετικά με τη δίκη – με μια δικαστική μηχανή που εργάστηκε για να χτίσει αποδεικτικά στοιχεία της ενοχής του σε μια θανατηφόρα συμβίωση μεταξύ αστυνομικών, ερευνητικών και δικαστικών μηχανισμών.

Σύμφωνα με τις δηλώσεις της Διεθνούς Αμνηστίας: «Η δίκη πάσχει, διαβρώθηκε από στοιχεία εγγενή στην πολιτική και τη φυλή και δεν έχει φτάσει στα διεθνή κριτήρια μιας δίκαιης δίκης».

Η όλη υπόθεση του επιβεβαιώνει τη σημασία των προφητικών λόγων του W.E. DuBois, που έγραψε το 1903: το πρόβλημα του εικοστού αιώνα είναι το πρόβλημα της γραμμής του χρώματος.

Ο Mumia είναι έξω από τον «βραχίονα θανάτου» και δεν περιμένει πλέον την εκτέλεση, εκτίοντας το αντίστοιχο μιας ποινής ισόβιας κάθειρξης. Έχει πάνω από 36 χρόνια φυλάκισης πίσω του, τριάντα από τα οποία πέρασαν στο προαύλιο που προηγείται της θανατικής ποινής.

Πρόσφατα του παραχωρήθηκαν – λόγω της πίεσης που οφείλεται σε μια σημαντική κινητοποίηση – τα φάρμακα που του έσωσαν τη ζωή και είναι απαραίτητα για την ηπατίτιδα C που είχε αποκτήσει λόγω μιας μετάγγισης αίματος που είχε καταστεί αναγκαία λόγω των συνεπειών των πυροβολισμών που προηγήθηκαν της σύλληψης, ενώ οι συνθήκες υγείας του παραμένουν ωστόσο κρίσιμες..

Στα τέλη Μαρτίου 2015 νοσηλεύτηκε για διαβητικό σοκ και κρατήθηκε σε εντατική θεραπεία στο νοσοκομείο Pottsville.

Λόγω της θεραπείας που του είχε πεισματικά απορριφθεί για δύο χρόνια, πάσχει από ηπατικές επιπλοκές.

Παρόλο που η θανατική ποινή μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη, είναι σαφές ότι το αμερικανικό Prison-Industrial Complex – στο οποίο κρατούνται ο μεγαλύτερος αριθμός και το μεγαλύτερο ποσοστό κρατουμένων στον κόσμο – προσπάθησε να σκοτώσει τον Mumia, ακόμη και χωρίς να προχωρήσει στην επίσημη εκτέλεση.

O Mumia προέρχεται από την Philadelfia.

Η ιστορία της Φιλαδέλφεια προσφέρει μια προνομιούχα οπτική γωνία για να καταλάβουμε ποια ήταν ιστορικά η λευκή ανωτερότητα.

Πρόκειται για μια πόλη γεμάτη φυλετικές εντάσεις μεταξύ των λευκών και αφροαμερικανικών κοινοτήτων, αμφοτέρων φτωχών, όπου κάθε βελτίωση της κατάστασης των μαύρων θεωρείται από τους λευκούς ως απειλή για το καθεστώς τους, για το status τους, προκαλώντας βία που έχει ιστορικά επιφέρει πραγματικές φυλετικές ταραχές και επιθέσεις όπως το 1871.

Είναι η αστική «επέκταση» της καθυπόταξης που ωρίμασε στον Αγροτικό Νότο, η κληρονομιά του λιντσαρίσματος και της τρομοκρατίας εναντίον της Μαύρης Κοινότητας: μια κληρονομιά που υιοθετήθηκε από τις δυνάμεις της αστυνομίας της πόλης.

Εάν θέλετε να έχετε το σχήμα της ρατσιστικής φύσης της πόλης, μπορείτε να κάνετε ένα παράδειγμα παγκόσμια κατανοητό καταφεύγοντας σε ένα ασήμαντο αθλητικό ανέκδοτο, λαμβάνοντας υπόψη τη «λατρεία της μνήμης» μεταξύ του καλύτερου αμερικανού μαύρου μποξέρ από την Philadelphia, του Joe Frazer και ενός προϊόντος της κινηματογραφικής βιομηχανίας: του Rocky Balboa. Όπως λέει ο Mumia:

Το γεγονός ότι έχουν αφιερώσει ένα άγαλμα στον Rocky Balboa, έναν λευκό μποξέρ αποκύημα φαντασίας – αντί του μαύρου μποξέρ – τα λέει όλα …

 Η Edith Louise, μητέρα του Mumia έφτασε στη δεκαετία του ’50 στη Philly, μια πόλη σε ταχεία μεταμόρφωση λόγω του μεγάλου μεταναστευτικού κύματος που ονομάστηκε Great Migration, Μεγάλη Μετανάστευση.

Κατά την μεταπολεμική περίοδο, οι αφροαμερικανοί έφυγαν από το νότο των διακρίσεων για να φτάσουν στις συνοικίες- γκέτο των τεράστιων μητροπόλεων, όπου ο αστικός διαχωρισμός, η εργασιακή τοποθέτηση σε ελάχιστα εγγυημένα σύνολα της εργατικής τάξης και γενικότερα οι συνθήκες ύπαρξης άλλαζαν την μορφή αλλά όχι την ουσία του βορειοαμερικανικού «Apertheid».

Η Αμερική είναι ο Missisipi. Ο Βοράς και ο Νότος είναι ίδιοι δήλωνε εμφατικά ο Malcom X.

Ο Mumia ζει σε ένα λαϊκό συγκρότημα κατοικιών με 250-300 οικογένειες αποτελούμενες από μετανάστες πρώτης ή δεύτερης γενιάς.

Σε αυτό, όπως και σε άλλα αστικά γκέτο, παραμένουν οι μορφές κοινωνικοποίησης και κατανομής της μαύρης κοινότητας του Νότου, ενώ οι χώροι γύρω από τα Projects είναι «ο κόσμος» στον οποίο μεγαλώνουν οι νεαροί αφροαμερικανοί.

Είναι ένα σύμπαν στο οποίο διαμορφώνονται οι μορφές πολιτιστικού αποικισμού στις νέες γενιές, για παράδειγμα, μέσα από τα «κόμικς» της Marvel, όπου όλοι οι ήρωες με τους οποίους ταυτοποιούνταν, συμπεριλαμβανομένου του Mumia, ήταν λευκοί. Σε αυτό το πλαίσιο, ο Muhammed Ali έγινε ένας από τους πρωτοπόρους της μαύρης συνείδησης ανάμεσα στα μαύρα αγόρια: Cassius Clay ήταν το όνομα μου σαν σκλάβος, εγώ είμαι ο Mohamed Ali διακηρύσσει περιφρονητικά μπροστά στις κάμερες ο μεγαλύτερος μποξέρ όλων των εποχών.

Ο Mumia αρχίζει να εξερευνά τον κόσμο στην ηλικία των 10 ετών, σε μια πρώιμη πνευματική αναζήτηση μεταξύ των διαφόρων πίστεων, ένα είδος αρχέτυπου των δημοσιογραφικών του ερευνών και της προσοχής του στις μορφές πολιτιστικής αντίστασης στις οποίες οι αφροαμερικανοί προσέτρεχαν για να αντιμετωπίσουν την κατάσταση τους, τις δικές τους συνθήκες από την εποχή της δουλείας: ένα θέμα στο οποίο θα αφιερώσει, μεταξύ άλλων, μια σημαντική μελέτη που γράφτηκε κατά τη διάρκεια της κράτησής του: Faith of our Fathers, Πίστη των Πατέρων μας.

Αλλάζει το όνομά του όταν συναντά έναν δάσκαλο που γνώριζε τα Σουαχίλι και σύντομα έρχεται σε σύγκρουση με τη μητέρα του που φαίνεται αρχικά να μην δέχεται την εγκατάλειψη του ονόματος με το οποίο τον είχε βαπτίσει.

Ένα γεγονός σημαδεύει ανεξίτηλα τον πολιτικό σχηματισμό του Mumia: το συλλαλητήριο του πιο ριζοσπάστη πρωταθλητή στις διακρίσεις στην Philadelfia.

Πρόκειται για τον Corley Wallace, κυβερνήτη της Αλαμπάμα από το ’63 έως το ’67 ο οποίος στην εναρκτήρια ομιλία της εντολής του είχε εκφράσει τα λόγια: διακρίσεις χθες, σήμερα και για πάντα. Στα τέλη της δεκαετίας του εξήντα, μη βρισκόμενος σε θέση να επανεμφανιστεί στις εκλογές ως κυβερνήτης, θέτει υποψηφιότητα για τις προεδρικές εκλογές για το American Indipendent Party, Αμερικανικό Ανεξάρτητο Κόμμα.

Ο Mumia, μαζί με άλλους 3 έγχρωμους συνομηλίκους του, φωνάζοντας: «Ungawa! Black Power! προσπαθούν να αντιπαρατεθούν στην ομιλία του Wallace στο Spectrum με ένα κοινό δεκάδων χιλιάδων λευκών.

Ο όχλος τους επιτέθηκε και ένας αστυνομικός ενώ ο Μούμια βρίσκεται στο έδαφος – ζητώντας αφελώς βοήθεια αφού αντιλήφθηκε την παρουσία του – τρέχει και τον κλωτσάει στο πρόσωπο.

Πάντοτε ευχαριστούσα εκείνο τον αστυνομικό δήλωσε ο Μumia επειδή με έστειλε κατευθείαν στους Μαύρους Πάνθηρες.

Μια ανάγνωση ενός μεγάλου άρθρου από τους Rampants που ασχολείται με τους BPP τον γοητεύει: ένα χρόνο αργότερα ήταν ένας από τους ιδρυτές του στη Φιλαδέλφεια.

Μερικοί κριτικοί υποστηρίζοντας την ανωριμότητα, την αυθάδεια των λογοτεχνικών του ιδιοτήτων πιστεύουν ότι στα 15 χρόνια του ο Μουμία έγραφε ήδη όπως γράφει τώρα, εκτός από ό, τι αφορά τη ρητορική της πολιτικής γλώσσας της εποχής. ‘Το έργο μου είναι η δημοσιογραφία, κατανοητή σε μια μαύρη και επαναστατική οπτική. Το γράψιμο για τους ανθρώπους μας χωρίς λογοκρισία’ ήταν, κατά τη γνώμη του, η προσέγγιση που ανέπτυξε και εξακολουθεί να διατηρεί.

Κατά τη διάρκεια της περιόδου κατά την οποία λειτουργεί και γράφει ο Mumia, ο οποίος μεγάλωσε γρήγορα και αμέσως έθεσε σε δράση τον δημοσιογραφικό του ρόλο, η Black Panther, που διανέμονταν στις γωνίες του δρόμου από τους αγωνιστές του, πουλούσε 250.000 αντίτυπα την εβδομάδα!

Οι μαχητές του BPP συνδυάζουν μια έντονη αγωνιστική δραστηριότητα και στράτευση με την πνευματική δουλειά, και βυθίζονται στην ανάγνωση των επαναστατών του περασμένου αιώνα από τους κλασικούς του μαρξισμού μέχρι τους ηγέτες των κινημάτων για την ανεξαρτησία των λαών της Tricontinent.

Ο Wesley Cook, το όνομα με το οποίο βαφτίστηκε ο Mumia, εμφανίζεται στις κάρτες της COINTELPRO, από την ηλικία των 14 ετών, σε μια φωτογραφία του φακέλου που αφορά τον Mumia είναι γραμμένο με στυλό: νεκρός.

Συμμετέχει στην αντιπροσωπεία που πήγε στον τόπο της δολοφονίας του Fred Hampton που με την πάροδο του χρόνου αποδείχθηκε ότι δολοφονήθηκε, στις 4 δεκεμβρίου 1969, χάρη στη δράση ενός που είχε διεισδύσει, ενός χαφιέ. Αυτός ο «πληροφοριοδότης» έδωσε στον νεαρό ηγέτη των Black Panthers στο Σικάγο ένα κοκτέιλ βαρβιτουρικών πριν από τον ύπνο και έδωσε όλες τις απαραίτητες ενδείξεις για τη θανατηφόρα επιδρομή και εισβολή της αστυνομίας εναντίον αυτού και του Mark Clark.

Κατά τη διάρκεια της κηδείας, στην οποία ο Μουμία είναι ένας από τους κύριους ομιλητές, αναφέρει τα λόγια του προέδρου Μάο: «Η πολιτική δύναμη πηγάζει από την κάνη του τουφεκιού».

Το 1972, χάρη σε μια γενναιόδωρη υποτροφία, πήγε στο Βερμόντ για να σπουδάσει σε ένα πνευματικά διεγερτικό περιβάλλον, το οποίο χαρακτηρίζεται από τα αντι-πολιτιστικά φαινόμενα που διασχίζουν το φοιτητικό σώμα εκείνα τα χρόνια. Ενώ στη Φιλαδέλφεια, όπως δήλωσε ένας δημοσιογράφος που εκείνους τους καιρούς ανήκε στη ριζοσπαστική σκηνή: αν είχες μακριά μαλλιά, ήσουν ένας λευκός νέγρος για την αστυνομία.

Οι σημερινοί πιο μετριοπαθείς ιστορικοί λένε ότι η Φιλαδέλφεια είχε γίνει ένα «αστυνομικό κράτος», μια πόλη στην οποία ο επικεφαλής, όπως και μελλοντικός δήμαρχος, ο Frank Rizzo ασκεί ένα είδος απόλυτης εξουσίας πάνω σε ένα στρατιωτικοποιημένο σώμα που συμπεριφέρεται, ειδικά προς την κοινότητα των αφροαμερικανών, όπως ένας στρατός σε μια κατειλημμένη περιοχή.

Φημισμένη ή μάλλον διαβόητη, η φωτογραφία που τον απεικονίζει in frac κρατώντας στο χέρι ένα γκλομπ που ξεπηδά από την κουμπωμένη πλευρά του σακακιού όταν πηγαίνει σε πρώτο πρόσωπο σε μια αστυνομική δράση, έχοντας κληθεί ξαφνικά στο «καθήκον» κατά τη διάρκεια ενός επισήμου βραδινού γεύματος.

Το έργο του Rizzo είναι μια πρόβλεψη των δομικών μετασχηματισμών και του τρόπου λειτουργίας που θα έχουν οι δυνάμεις της τάξης στο μέλλον, όπως έδειξαν στον κόσμο οι εικόνες των κινητοποιήσεων του Φέργκιουσον μετά τη δολοφονία του αφοπλισμένου νεαρού αφροαμερικάνου Micheal Brown στις 9 αυγούστου 2014. Η στρατιωτική απάντηση της αστυνομίας αποκάλυψε το επίπεδο που επέτυχαν τα τοπικά αστυνομικά τμήματα επειδή ήταν εφοδιασμένα με όπλα, στρατιωτική τεχνολογία και στρατιωτική εκπαίδευση, όπως έγραψε η Angela Davies, η οποία καταλήγει στο συμπέρασμα: νομίζω ότι είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε το επίπεδο στο οποίο, μετά την εμφάνιση, την έλευση της πολιτικής του« πολέμου κατά της τρομοκρατίας », τα αστυνομικά τμήματα σε όλη την επικράτεια των Ηνωμένων Πολιτειών έχουν εξοπλιστεί με τα μέσα που έχουν σχεδιαστεί για την « καταπολέμηση της τρομοκρατίας ».

Ο Mumia Abu Jamal είναι ένας από τους λίγους δημοσιογράφους που καταγγέλλουν το έργο του Rizzo.

Στα 15 χρόνια, ο Rizzo και ο επικεφαλής του πολιτικού τμήματος, Georg Fencl, τον κρατούσαν ήδη υπό έλεγχο.

Ο Rizzo έγινε επικεφαλής της αστυνομίας το 1972, ακριβώς όταν οι Move, μια αφροαμερικανική οργάνωση κοινοτικού χρώματος στη Φιλαδέλφεια, κινούσε τα πρώτα βήματα: μια εμπειρία που ο Rizzo θα προσπαθήσει να εξαλείψει με οποιοδήποτε μέσο μέχρι να βομβαρδίσει κυριολεκτικά τα σπίτια τους στα μέσα της δεκαετίας του ’80 .

Στις 13 μαΐου 1985 ξεκίνησε όντως μια στρατιωτική επίθεση στα σπίτια των MOVE στην οποία χρησιμοποιούνται περισσότερα από 10.000 πυρομαχικά. Ένα ελικόπτερο ρίχνει μια βόμβα πλαστικού που παρέχει το FBI. Η κατάληξη είναι 11 νεκροί, συμπεριλαμβανομένων 5 παιδιών: κανείς δεν έχει κατηγορηθεί ποτέ για οποιοδήποτε έγκλημα για τη σφαγή αυτή στην οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες αποφασίζουν να βομβαρδίσουν πολίτες της.

Η Ramona Africa, ένοχη πως επιβίωσε της σφαγής ωστόσο φυλακίζεται.

Όπως θα πει ο Mumia, η λογική αυτής της επιχείρησης ήταν εκείνη που χρησιμοποιήθηκε με την Da Nang στο Βιετνάμ:
ήταν απαραίτητο να καταστρέψουν το χωριό για να το σώσουν.

Οι περισσότεροι αγνοούν το γεγονός ότι ο πρώτος ξυλοδαρμός ενός αφροαμερικανού από την αστυνομία που τραβήχτηκε από τις τηλεκάμερες δεν ήταν αυτός του Rodney King που συνέβη στη δεκαετία του ’90, ένα σημαντικό επεισόδιο επειδή η αθώωση των αστυνομικών που ήταν υπεύθυνοι για την επίθεση ήταν ένας από τους λόγους που προκάλεσαν την αστική εξέγερση του Λος Άντζελες το 1992, αλλά εκείνος του Delbert Αfrica κατά τη διάρκεια μιας πρώτης απόπειρας εκκένωσης από στρατιωτικά χέρια των Move στις 8 αυγούστου του 1978.

Ο Μουμία ήταν ο μόνος δημοσιογράφος που μίλησε με τους Move για να ακούσει την άποψή τους, ενώ τα ΜΜΕ υποστήριζαν την αστυνομική επιχείρηση με όλες τους τις δυνάμεις. Αυτό τον οδήγησε σε μια σύγκρουση «με τα αφεντικά του», έτσι ώστε για να ζήσει τον εαυτό του και την οικογένειά του αναγκάστηκε να αρχίσει να κάνει τον νυχτερινό ταξιτζή.

Λόγω της επιμονής του να μιλά για την περίπτωση των Move, ο υπεύθυνος για αυτόν του είπε μια μέρα οργισμένος πως τον αποκαλούσαν «Mumia Africa» επειδή ως ραδιοφωνικός δημοσιογράφος τους έδιδε το μικρόφωνο του και τα λόγια τους μεταδίδονταν από έναν από τους σημαντικότερους σταθμούς της πόλης.

Η αδιαλλαξία του τον οδήγησε να απορρίψει μια σύμβαση εκατομμυριούχου με τηλεοπτικό σταθμό στη Φιλαδέλφεια επειδή του είχαν ζητήσει να κόψει τα dreads. Ο Μουμία δεν το κάνει ένα αισθητικό ζήτημα, αλλά πιστεύει ότι η αποδοχή αυτής της επιβολής μπορεί και να αποτελέσει έναν συμβιβασμό, έτσι ώστε η μικρή παραίτηση στην αρχή θα μπορούσε να σημαίνει ότι θα υπέκυπτε πολύ περισσότερο αργότερα.

Το 1981 έγινε πρόεδρος της εθνικής ένωσης μαύρων δημοσιογράφων της  Filadelfia:

ANGN και αγωνίζεται για έναν πιο έντονο πολιτικό προσανατολισμό αυτής και για μια «χωρίς αποκλεισμούς» στάση έναντι των λατινοαμερικανών δημοσιογράφων, υποστηρίζοντας την ιστορία κοινών αγώνων των δύο κοινοτήτων.

Δεν λείπουν οι εκστρατείες απαξίωσης του, εκ των οποίων η πιο διάσημη είναι εκείνη του βραβείου Pulizer Buzz Bissinger που αποσκοπούσε στη δυσφήμηση του δημοσιογραφικού επαγγελματισμού του.

Για να αποδείξουμε πόσο ψευδείς είναι αυτές οι πολεμικές αρκεί να θυμόμαστε ότι για τις υπηρεσίες που πραγματοποιήθηκαν κατά την επίσκεψη του Πάπα Ιωάννη Παύλου ΙΙ στη Φιλαδέλφεια το 1979, κέρδισε το διάσημο βραβείο Major Armstrong του Πανεπιστημίου Columbia, ή ακόμη πως είναι ένα από τα 80 σχετικά άτομα «που έπρεπε να προσεχθούν»σύμφωνα με ένα ευρύτατα διαδεδομένο τοπικό περιοδικό που τον επαινεί για την ποιότητα της ραδιοφωνικής δημοσιογραφίας του.

Το 1981 εργάζεται ως ανεξάρτητος δημοσιογράφος για το ραδιόφωνο και μερικά μικρά τοπικά περιοδικά, έχοντας περιθωριοποιηθεί για τη συνέπεια του ακόμη και από τα έγχρωμα μέσα της πόλης: οι καιροί αλλάζουν, αλλά ο Mumia σίγουρα δεν θέλει να «παίξει τη μουσική που αρέσει στον κύριο, στο αφεντικό «.

***

Αν ο χριστός έρχονταν σήμερα στις ΗΠΑ και ενοχλούσε τους λάθος ανθρώπους, θα τον καταδίκαζαν στην ηλεκτρική καρέκλα. Και εμείς οι χριστιανοί θα βάζαμε ηλεκτρικές καρέκλες γύρω από τους λαιμούς μας. Και μετά πώς θα κάναμε το σημάδι της καρέκλας; «

Richard Claxton Gregory

To 1981 ξεκινά ο εγκλεισμός του.

Από την Filadelfia μεταφέρεται ένα χρόνο αργότερα στην Huntingdon στη Pennsylvenia:

Είναι σχεδόν αδύνατο να κατανοήσει κάποιος την ζωή στην ακτίνα του θανάτου αν δεν την έχει δοκιμάσει, λέει ο Mumia.

Οι συνομιλίες στις επισκέψεις με τα τζάμια διαιρέτες, οι χειροπέδες στους καρπούς και μετά να πρέπει να υποβληθείς στην εξευτελιστική εξέταση στον πρωκτό είναι ο κανόνας …

Αλλά ο Mumia δεν παραιτείται από τη συγγραφή και μιλώντας για τον Mumia η Angela Davis λέει: πιστεύω ότι μας θυμίζει την έννοια του γραψίματος.

Γράφει όλα τα βιβλία με το χέρι, δεν έχει πρόσβαση στο διαδίκτυο και δεν έχει δει ποτέ υπολογιστή, με μεγάλη δυσκολία να βρει τα κείμενα.

Το 1991 κυκλοφόρησε το «Tethering on the Brink: Between Death and Life», στο οποίο περιγράφει την κατάσταση των φυλακών με τους εξής όρους: Και η ζωή εδώ κυμαίνεται μεταξύ του τραγικού και του ΑΛΛΟΚΟΤΟΥ.

Τον Ιούλιο του 1992, ο διευθυντής του Prison Radio, Noel Hanrahn πήγε στην Pensilvenia για να καταγράψει την πρώτη ραδιοφωνική εκπομπή του Mumia μετά τη σύλληψη ύστερα από δέκα μακρά χρόνια σιωπής.

Το 1994, ο Mumia θα έπρεπε να γίνει κανονικός επισκέπτης σε μια ραδιοφωνική εκπομπή «All Things Considered» για ένα ραδιοφωνικό κανάλι: National Public Radio, με ένα αξιοσημείωτο κοινό, αλλά οι πιέσεις στο ραδιοφωνικό κανάλι θα την απομακρύνουν από το χρονοδιάγραμμα του προγράμματος και τα σχόλιά του θα είναι μέρος του » Live from a Death Row «που βγαίνει το επόμενο έτος.

Μετά την έκδοση του Death Row, η σωφρονιστική αρχή αποφάσισε να απαγορεύσει να του παίρνουν συνεντεύξεις.

Κέρδισε και οι αρχές απαγόρευσαν τη χρήση κασετόφωνων και τηλεοπτικών μηχανών, και ο κυβερνήτης υπογράφει την ποινή του θανάτου.

Το 1995 μεταφέρεται στην ακτίνα του θανάτου SCI Green, φυλακή υψίστης ασφαλείας που βρίσκεται στους λόφους της Πενσιλβάνια, τόπος μαθητείας ενός από τους βασανιστές του Abu Ghraib.

Οι ρίζες του Γκουαντάναμο, του Abu Ghraib, της βάσης Bagram και των μυστικών θαλάμων βασανιστηρίων των ΗΠΑ που λειτουργούν σε όλο τον κόσμο, είναι βαθιά μέσα στην αμερικανική ζωή, λέει ο Mumia.

Η συναισθηματική εκπαίδευση των αμερικανών στρατιωτών, που σε πόζες θριαμβευτικές και μες τη χαρά φωτογράφιζαν τα βασανιστήρια που προκαλούσαν στους φυλακισμένους στην φυλακή του υπό κατοχή Ιράκ, εμφανίστηκαν το 2004, έλαβε χώρα στις φυλακές της Βόρειας Αμερικής.

Το 2004, όταν ήρθαν στο φως οι πληροφορίες για το τι συνέβαινε στη φυλακή του Abu Ghraib, ο πρόεδρος Bush είπε: «αυτό που συμβαίνει σε εκείνο το μέρος δεν αντιπροσωπεύει την Αμερική που γνωρίζω.» Ατυχώς, πάνω από δύο εκατομμύρια κρατούμενοι στις αμερικανικές φυλακές, τα μέλη των οικογενειών τους και οι δικηγόροι τους γνωρίζουν από πρώτο χέρι και στο δέρμα τους τις εμπειρίες που αποτελούν τον κανόνα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό που συνέβη στο Abu Ghraib, αυτό που συμβαίνει σε όλες τις μυστικές φυλακές σε όλο τον κόσμο, αυτό που συμβαίνει στον κόλπο του Γκουαντάναμο, είναι αντανακλάσεις πρακτικών που αφορούν την καθημερινή ζωή ανδρών, γυναικών και ανήλικων πίσω από τα κάγκελα έγραψε ο ακτιβιστής και δικηγόρος Bonnie Kerness στο Μέσα στις αμερικανικές φυλακές.

Το 1997, Democracy Now, τότε στα πρώτα ραδιοφωνικό της βήματα στο ντεμπούτο πριν γίνει κανάλι πολυμέσων, αποφάσισε να μεταδώσει τα σχόλια του Mumia και ορισμένα κανάλια στα οποία θα έπρεπε να βγει στον αέρα μπλοκάρουν όχι μόνο τη μετάδοσή της, αλλά και ολόκληρο τον προγραμματισμό.

Η θεατρική παράσταση στην οποία διαβάζονταν τα γραπτά του αντιμετωπίζει ενεργό μποϊκοτάζ:

“All things Censored, Όλα τα πράγματα λογοκρίνονται” σε μια προσπάθεια εκ των πραγμάτων να αποτραπεί η εξέλιξη του.

Και τα βιβλία του γνωρίζουν την ίδια μεταχείριση, αλλά όσο περισσότερο η δημοσίευση ή η διάδοση τους παρεμποδίζεται με οποιονδήποτε τρόπο, τόσο περισσότερο αυξάνεται το κοινό.

Τι προσφέρει λοιπόν στην » ανθρωπότητα που υποφέρει » το Θέλουμε την ελευθερία;

Απαντάμε με τα λόγια που ο Μουμία δεν αφιερώνει στο βιβλίο του, αλλά στη μελέτη της ιστορίας σε μια συνέντευξη που έγινε μετά την κυκλοφορία του τελευταίου του τόμου για την αστυνομική βία.

Η Ιστορία προσφέρει μια ανεξάντλητη πηγή ανθρώπινης εμπειρίας που οι άνθρωποι, οι κοινότητες και τα κινήματα μπορούν να αντλήσουν για να προχωρήσουν στο μέλλον. Η Ιστορία, επειδή είναι γεμάτη με παραδείγματα αγάπης των ανθρώπων για την ελευθερία είναι μια ισχυρή πηγή για το παρόν και το μέλλον! […] Η ιστορία δεν είναι αυτό που συνέβη πριν από χρόνια ή χθες. Εξηγεί γιατί το παρόν είναι όπως είναι, και παρέχει ιδέες για το πώς να μεταμορφώσουμε τις μέρες που θα έρθουν.1

Και οι μέρες που έρχονται θα κάνουν ακόμη πιο τρέχουσα την κραυγή της ελευθερίας που ποτέ δεν πνίγηκε και το σύνθημα : all power to the People!

1 Exclusive interview: Mumia Abu Jamal speaks about black lives matter and police violence, Tasasha Henderson, Truthout, 17 luglio 2017 http://www.truth-out.org/opinion/item/41279-exclusive-interview-mumia-abu-jamal-speaks-about-black-lives-matter-and-police-violence

 – © Αναπαραγωγή δυνατή κατόπιν ρητής συναίνεσης της σύνταξης του CONTROPIANO

Τελευταία μετατροπή: STAMPA

Θέματα, Argomenti:

http://contropiano.org/news/cultura-news/2018/03/05/all-power-to-the-people-mumia-abu-jamal-la-voce-dellamerica-0101525