ΨΨ. χόρεψες πάνω στο φτερό του καρχαρία – 18

Δύο μόνο λόγια, και πολύ τους πάει, για τη διαφορά ημών και υμών. Εκτός των πολλών άλλων είναι η οργάνωση των αντιδομών για τις οποίες έχουμε εκτενώς μιλήσει. Και πράξει φυσικά. Τα κύτταρα της ‘άλλης’ κοινωνίας που οργανώνεται ζει και υπάρχει ήδη, εδώ και τώρα. Στις 28 του περασμένου Οκτώβρη ‘κάποιοι’ αναλώθηκαν στα γιούχα στους επίσημους της παρέλασης. Και όταν συνάντησαν συντρόφους τους λοιδόρησαν πως ενώ αυτοί ’επαναστατούσαν’ οι άλλοι απουσίαζαν. Δεν γνώριζαν βλέπετε πως οι σύντροφοι για το ίδιο απόγευμα ετοίμαζαν συζήτηση και παρουσίαση προτάσεων για την αλληλέγγυα οικονομία, με εκπρόσωπους εγχειρημάτων. Οι μεν ‘εξαργύρωσαν’ στις εκλογές τη συμμετοχή στα γιούχα και στις πλατείες,της παρουσίας τους σε ένα σύστημα που στηρίζουν με τα μπούνια! Οι δε συνεχίζουν με την παρουσία τους σε όλα τα αυτο οργανωμένα εγχειρήματα άμεσου κοινοτισμού. Αυτοί με την ψήφο, οι άλλοι με την πράξη, με την οργάνωση στην πράξη, με άμεση δράση για την άλλη πρόταση και λύση! Ένα δύσκολο κομμάτι.

Τι κρατώ από την ιστορία αυτών που πέρασαν κάποτε,παλιότερα, από αυτό τον τόπο και με εντυπωσίασαν, στην πράξη. Είναι αυτό που νιώθω σαν δικό μου παρελθόν, αυτό που αγαπώ σαν πατρίδα. Αθήνα, Σόλων,σεισάχθεια, Περικλής,Δημοκρατία, Θεμιστοκλής, Μιλτιάδης, τραγικοί, τέχνες, Επίκουρος, φιλοσοφία, Πλάτων, Σωκράτης και προσωκρατικοί, και ένας ατέλειωτος κατάλογος ανδρών και έργων που θεμελίωσαν τον παγκόσμιο πολιτισμό και μίλησαν και έγραψαν στην ελληνική γλώσσα εκείνων των καιρών. Και δεν ήταν με τίποτα όλοι αυτοί Αθηναίοι φυσικά. Έχουμε τη Σπάρτη που για κάποιον ανεξήγητο λόγο με γοήτευσε περισσότερο. Δεν αγαπούσαν το χρήμα.

Τιμούσαν τη γυναίκα περισσότερο από όλους τους άλλους Έλληνες, και από τα 6 ζούσαν όλη μέρα στο στρατόπεδο όπου γυμνάζονταν και συζητούσαν. Πολύ κοντά στον κοινοτισμό,στα σπάργανα του. Μη ξεχνάτε όσοι δεν προσέχετε την λεπτομέρεια ότι ζούσαν σε φάλαγγα! Αυτή τελειοποίησαν όσο κανείς άλλος, από σχεδόν μωρά ως τα 65 ζούσαν και ανέπνεαν σε φάλαγγα και ακουμπούσαν τη ζωή τους την ίδια στον διπλανό.Αυτόν στα αριστερά τους προστάτευαν μια ζωή.Ήταν σίγουρα στρατοκράτες. Είπαμε όμως πως θα διαλέξουμε αυτά που προτιμούμε, για να συνθέσουμε και όχι να αντιγράψουμε. Ίσως αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο, όχι ίσως, σίγουρα ναι, η καθημερινή τους άσκηση από παιδιά να μη φοβούνται τον θάνατο! μεγαλειώδες. Σιωπώ. Στη Θήβα ανέπτυξαν όσο κανείς άλλος τη φιλία, την αγάπη στο φίλο, στη λοξή φάλαγγα. Η αμφισεξουαλικότητα στα καλύτερα της. Εκπαίδευσαν το Φίλιππο που ήξερε να παρατηρεί και τελειοποίησε ακόμη περισσότερο τη φάλαγγα σαν πολεμικό όπλο. Αυτός δεν πρόλαβε να το δείξει, ο γιος του εκτοξεύτηκε, ήταν κοσμοπολίτες και οραματιστές. Σε συνομοσπονδία θέλησαν να ενώσουν,τους Έλληνες πρώτα, και όλους τους υπόλοιπους στη συνέχεια. Το όραμα το είχε ο ΠΑΤΈΡΑΣ, ΤΟ ΈΚΑΝΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΌΤΗΤΑ Ο ΓΙΌΣ ΠΟΥ ΕΊΧΕ ΤΗΝ ΟΡΜΉ. Και τον χρόνο, όσο πρόλαβε.

Η πιο παρεξηγημένη για μένα μορφή στον αντί εξουσιαστικό χώρο. Λες και άνθρωποι που έζησαν πάνω από 2000 χρόνια πριν θα έπρεπε να σκέφτονται όπως εμείς. Άκρως αντί ιστορική και αντί διαλεκτική σκέψη. Όταν πράγματα και θάματα,για εμάς αδιανόητα,για εκείνους ήταν φυσιολογικά.. Δεν θα επεκταθώ περισσότερο, αυτός που μελετά χωρίς κολλήματα και παρωπίδες,που λέει αυτό που τον εντυπωσιάζει χωρίς να φοβάται μήπως και δεν γίνει αρεστός, καταλαβαίνει, αντιλαμβάνεται. Κι έρχεται το Βυζάντιο. Εκεί έλληνες και ρωμαίοι, άντε να ξεχωρίσεις. Η κουλτούρα πάντως είναι λατινική, γλώσσα η ελληνική αναγκαστικά, αιώνες τώρα αυτή ακούγεται και μιλιέται στα πέρατα της γης. Τα αγγλικά του τότε. Ελληνικά ονόματα αλλά Ρωμαϊκή νοοτροπία πλέον, θεοκρατία αλλά και κοσμοπολιτισμός, αληθινό σταυροδρόμι το μικρούλι Βυζάντιο,που γίνεται η τεράστια Κωνσταντίνου Πόλις. Που θα αναπτυχθεί, για να ενώσει αργότερα στα εδάφη της έναν άλλο μεγάλο πολιτισμό ο οποίος θα συνεχίσει την πορεία της μεγαλούπολης προς τα μπρος από εκεί που σταμάτησαν Έλληνες και Ρωμαίοι. Στα θετικά ο κοινοτισμός ξανά,που αναπτύχθηκε αυτή τη φορά στα μοναστήρια,η αγάπη για τον συνάνθρωπο και η προσπάθεια για το ‘αδύνατο’. Με την αρνητικότατη συμπεριφορά που επέδειξαν όμως τις μέρες εκείνες τις φοβερές της τελευταίας πολιορκίας ,όπου άστραψε με το παράδειγμά του ο τελευταίος Παλαιολόγος με τους λιγοστούς άνδρες του,και τους χιλιάδες μοναχούς κλεισμένους στα μοναστήρια να παρακαλούν για το ‘θαύμα’.

Που μόνο ο αγώνας, η μάχη στα τείχη, και η διπλωματία ίσως θα μπορούσαν να επιτύχουν! Χίλιες φορές το αίμα που χύθηκε να ήταν θυσία στη μάχη και όχι ‘προσφορά’στην σφαγή που ακολούθησε την κατάληψη της Πόλης. Που υπερασπίστηκαν με αυτοθυσία και ο Ιουστινιάνης με το Γενουίτικο τάγμα του, ιταλός ευγενής που δεν το έσκασε όπως χιλιάδες έλληνες ‘πατριώτες’ έπραξαν.[Νομίζω πως από την Γένοβα κατάγονταν οι υπερασπιστές της Πόλης και όχι την Βενετία, πάλι σας αφήνω να το ψάξετε εσείς, η μνήμη απατά πολλές φορές]. Λέτε από τα χρόνια εκείνα να κατάγεται η προσφυγή των ελλήνων σε αφεντικά; ! Καλύτερα ή χειρότερα, κάθε φορά που πρέπει να σκεφτούν σοβαρά τα της τύχης τους; Αναζητούμε το καλύτερο αφεντικό μόλις βρούμε τα ζόρια αντί να γίνουμε εμείς οι κύριοι του εαυτού και της μοίρας μας! Το σαρίκι είναι καλύτερο,ή η τιάρα; Ή μήπως τίποτα από τα δύο ;

Ανακεφαλαιώνω : Ήξεραν κάποια στιγμή οι φίλοι μου να ζουν και να πεθαίνουν για τα κοινά, όχι για το μερικό. Συζήτησαν,συν διαμόρφωσαν, δίκασαν οι ίδιοι, με κλήρο και ανακλητοί. Έδειξαν εμπιστοσύνη, αγάπησαν τον διπλανό τους, τον έκαναν φίλο, στη φάλαγγα, μαζί. Προστάτευσε ο ένας τον άλλο, με τους ικανότερους στο δεξί, ισάξιους και χωρίς προνόμια. Δεν υπήρχε ασπίδα στο δεξί να προστατεύει. Εκπαιδεύονταν όλοι μαζί, ήταν όμοιοι, σε όλα, δεν είχαν χρήμα, έτρωγαν μαζί, το ίδιο, μαζί με τον βασιλιά τους. Αξίες τους η αυτοθυσία, η δόξα της πόλης, και ο ηρωισμός, για το κοινό καλό.

Ξέχασα όμως το καλύτερο: δεν χτυπούσαν ποτέ πισώπλατα, μόλις ο αντίπαλος πετούσε το όπλο και την κοπανούσε σταματούσαν την προέλαση, πατριώτες του κώλου που χτυπάτε ανυπεράσπιστους πάντα. Και δεν χρησιμοποιούσαν τόξα, δεν καταδέχονταν να πολεμήσουν από μακριά, μόνο σώμα προς σώμα. Δεν ντρέπονταν το γυμνό,σεμνότυφοι ανέραστοι νεοέλληνες. Αγαπούσαν το σώμα,δεν το φοβούνταν. Αγάπησα τον Αλέξανδρο γιατί αγαπούσε τον Αχιλλέα και αυτόν γιατί αγάπησε τον Πάτροκλο. Δεν φοβήθηκαν να αναμετρηθούν με την ιστορία, να αναμετρηθούν με τον εαυτό τους και να ξεπεράσουν τα ανθρώπινα όρια.Γιατί προτίμησαν τη δόξα από το μαλακό κρεβάτι και την καλή ζωή. γιατί κυνήγησαν το όνειρο με πάθος, μέχρι το τέλος. Τον Λεωνίδα, τον Γκεβάρα.Και τον Ντουρούτι επειδή ήταν ο εαυτός του. Aγάπησα και τον Γεώργιο Καραϊσκάκη γιατί εκτός από οπλαρχηγός ήταν και πουτάνας γιος και αυτοσαρκαζόταν και έδωσε το όνομά του στο φοβερό μας γήπεδο! Μου αρέσει η επική μουσική, δεν θα κουραζόμουν να ακούω όλη μέρα τους Πίνκ Φλόϊντ, μου αρέσει και η καθαρότητα και η γλύκα των Τζέϊμς. ‘Εσύ εκεί, κι ο έρωτάς σου διαταγή και τελεσίγραφο’.

‘Είναι κάτι παιδιά που δεν γίνονται άντρες’, και brothers in arms, και child in time και smoke on the water και Metallica και τον συνταγματάρχη Otello de Carvallo στην επανάσταση της Πορτογαλίας που έριξε τη χούντα του Σαλαζάρ. ‘Για μένα τραγουδώ’, και ‘σφεντόνα’,και Zombi από τους Γκράμπερις … Και φυσικά Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Και Έμινεμ.

Οι νέοι εδώ και χρόνια,μόνοι ολομόναχοι,κυνηγάνε και σκοτώνουν τέρατα στην εικονική πραγματικότητα των video games, έχουν για ινδάλματα ψεύτικους σούπερ ήρωες, ζουν στα σκοτάδια και στην απομόνωση του δωματίου, ή τη νύχτα σε κωλόμπαρα με μαφιόζους, καταπιεσμένους και κορίτσια που εκδίδονται για να την βγάλουν, κοπέλες που συνήθως εκμεταλλεύονται μαφιόζοι φασίστες. Έχουμε πιάσει πάτο, δεν ξέρω αν υπάρχει πιο κάτω στην ανθρώπινη συμπεριφορά,στην χυδαιότητα. ‘Μπήκαν στην πόλη οι οχθροί’. ‘People have the power’, easy rider, ‘born to be wild’. Μίνι φούστα,μακριά μαλλιά και ανατροπή του καθωσπρεπισμού που επικρατεί, μαριχουάνα και lsd. ‘Satisfaction’. ‘Lusy in the sky with diamonds’. ‘Για και χαρά σου Βενετιά’, ‘γιατί θαρρείς με κέφι τραγουδάμε’, ‘έβαλε ο Θεός σημάδι’, ‘υπομονή’ και πάει λέγοντας, Κι αν πάμε πιο πέρα θα γίνει της ‘πουτάνας’, όπως στον τελικό που χτίζουμε χρόνια τώρα σε χίλια μετερίζια, τούβλο τούβλο.

Butch Cassidy and ….

Δεν φοβόμαστε τον πόλεμο γιατί είμαστε παιδιά του Βελουχιώτη και πολεμάμε ξεκούραστα στον ίσκιο που δημιουργούν τα βέλη που μας ρίχνετε σωρηδόν στον πρωϊνό ήλιο. Κι όπως έλεγε ο Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι ,’χτίστες και μαστόρια είμαστε, ξέρουμε να χτίζουμε πολύ καλά από την αρχή αυτό που έχουμε σκοπό να καταστρέψουμε και ζέχνει, πτώμα σκοτωμένο, βρωμερό’! Ο καναπές σου η συνενοχή σου, γιατί ‘δεν σε Sony’ φίλε. Όταν βλέπω λοιπόν το πώς πλάστηκε η ψυχή μου, πώς δημιουργήθηκαν τα εσώψυχα μου σκέφτομαι τη μουσική, αυτή που άκουσα από μικρός και από πάντα, και δημιούργησε τον ψυχισμό μου. Πρώτα πρόσεχα τη μελωδία, μετά και τα λόγια, ειδικά στην ξένη μουσική που άργησα να καταλάβω τον στοίχο, και αυτό όχι πάντα. Το μίγμα άρχισε να γίνεται εκρηκτικό όσο μεγάλωνα και αποκτούσα συνείδηση αυτών που συνέβαιναν. Αυτή λοιπόν είναι η ελληνικότητά μου, η Γη που με γέννησε και με μεγάλωσε και με δημιούργησε, για την οποία ανέκαθεν καυχήθηκα, όπου κι αν βρέθηκα. Η Ιθαγένειά μου λοιπόν. ‘γεννήθηκα, χίλια μύρια κύματα, είδα τον παππούλη μου, ακούς να λένε στα χωριά, ο καλόγερος, ερωτικό, τη μέρα της πεντηκοστής, αντρικός χορός, μάνα.’ Θήτευσα στην αυτονομία, ντόπια και οικουμενική. ‘Τα λόγια και τα χρόνια, το καριοφίλι μάνα μου, πήραν τ’ ανάπλι, μαλαματένια λόγια, στη βρύση και στον ποταμό, τη δόξα των ανθρώπων, πρόλογος για τον Αθανάσιο Διάκο.’ Και ‘πεθαμένες καλησπέρες’, ‘βαριά ποτά βαριά τσιγάρα’ Το άδικο το ζούμε μέσα από την κούνια μας. Και αν το μισό άδικο είναι η διαχρονική συμπεριφορά της εξουσίας έναντι των καταπιεσμένων, το άλλο μισό βρίσκεται στην ιστορική αδικία της ύπαρξης καταπιεστών και καταπιεζόμενων. ‘Ο τηλεθεατής δεν είναι εγκληματίας. Είναι ο πρεζάκιας της χιλιετίας.’ ‘Λευτεριά στους καταπιεσμένους τηλεθεατές.’

Η καλλιέργεια κρατάει τα μάτια του ανθρώπου ανοιχτά. Η ομορφιά είναι που γεμίζει αρετή Η πιο επαναστατική πράξη είναι να ξεχωρίζει κανείς από τη χειραγωγημένη μάζα, να ακολουθεί τον εαυτό του και να πραγματώνεται σαν άνθρωπος. Αυτό εξυψώνει το ανθρώπινο γένος.

Οι άνθρωποι της εξουσίας δεν πρόκειται να εξαφανιστούν οικειοθελώς, το να προσφέρεις λουλούδια στους μπάτσους απλώς δεν θα έχει κανένα αποτέλεσμα…. ο μόνος τρόπος που θα άντεχα να δω μπάτσους να τους προσφέρουν λουλούδια θα ήταν σε γλάστρα από ψηλό μπαλκόνι. Ουίλιαμ Μπάροουζ.

Να ακούσουμε τον S.Tankian. We don’t need your democracy, execute them kindly for me Take them by their filthy nostrils. We don’ t need your hypocrisy, execute real democracy, powt-industrial society The unthinking majority. Anti-depressants controlling tools of your system making life more tolerable. I believe that you are wrong, insinuating they hold the bomb Clearing the way for the oil brigade.

Υπάρχει ένας αστερισμός κοινοτήτων και συλλογικοτήτων, δομών, κινημάτων κοινωνικών αντι θεσμών που στηρίζονται στην καθημερινή άμεση πράξη χιλιάδων ανθρώπων στην Ελλάδα και εκατομμυρίων στον κόσμο οι οποίοι δεν περιμένουν την ‘κατάλληλη ώρα’ ή τον ‘καλύτερο συσχετισμό’, όπως και τότε. Το κυρίαρχο μοντέλο είναι αυτό του εμπορεύματος που έχει ανταλλακτική αξία, και της ανταγωνιστικής ιδιοκτησίας. Έτσι λοιπόν όσοι αντιτίθενται σε αυτό το μοντέλο προτείνουν και ζουν ήδη την χρηστική αξία και το μοίρασμα. Ελεύθερη πρόσβαση στα αγαθά χωρίς χρήμα και αγορά, ελεύθερη συνεργασία. μοντέλο συνένωσης ικανοτήτων και δραστηριοτήτων με βάση την αμοιβαιότητα και συμπληρωματικότητα. Νοηματοδοτούμε λοιπόν τη ζωή μας διαφορετικά, συστήνουμε έναν κοινωνικό δεσμό διαφορετικού τύπου, ικανό να αναπτύξει και να προστατεύσει μια ζωή άξια να βιωθεί, πέρα από τη γύμνια της επιβίωσης, την καταστροφή της ζωής που επιφυλάσσουν ως μέλλον μας. Αν το κύτταρο της καπιταλιστικής οικονομίας είναι το εμπόρευμα γύρω από το οποίο οργανώνεται η εκμετάλλευση της εργασίας για την παραγωγή του και ο ατομικός ανταγωνισμός για την κατοχή του, το κύτταρο της απελευθερωμένης κοινωνίας είναι τα κοινά, η συνεργατική οργάνωση για την παραγωγή και η ελεύθερη,ισότιμη πρόσβαση στα αγαθά.

το τελευταίο τηλεφώνημα στην οικογένεια Μόρο

• Κοιμήθηκα με υπνόσακο στην εθνική, στα παρτέρια ανάμεσα στους αυτοκινητόδρομους. Σε παραλίες και χωράφια, στο βουνό στα χιόνια και σε πάρκα. Κοιμήθηκα και σε πολυτελή ξενοδοχεία, σε καμπίνες και στο κατάστρωμα πλοίων, όπως και σε χαμόσπιτα, σε υγρά υπόγεια και σε φανταστικές σοφίτες. Οι ιταλοί είναι μάστορες στις ανακαινίσεις. Θυμάμαι ζούσα κάποιο διάστημα σε ένα στούντιο στο ενδιάμεσο δύο ορόφων, σε ένα παλιό κτίριο, ψηλοτάβανο, στο κέντρο της Φλωρεντίας,με απίστευτη διαρρύθμιση. Δίχως παράθυρα, έμπαινες σκύβοντας από μια εξαιρετικά μικρή πορτούλα στο ύψος ενός μικρού παιδιού. Έξω από τη Νάπολη ταξιδεύοντας προς νότο για να πάρω το πλοίο για Ελλάδα κάνοντας ωτοστόπ, με μάζεψαν δύο νεαροί με ένα χιλιο τρυπημένο από σφαίρες αυτοκίνητο. Απ’ ότι μου είπαν μόλις ξεψάρωσα το είχαν σκάσει από ένα μπλόκο λίγη ώρα πριν, όταν τους κυνήγησε η αστυνομία. Κουβαλούσαν παράνομες κούτες με τσιγάρα όταν αποπειράθηκαν να τους σταματήσουν.

Prospero Gallinari μια ιστορία του εννιακόσια 2

αλλάζω σελίδα : ας ακούσουμε τον Πιερ Ροζανβαλόν της »κοινωνίας των ίσων» [εκδόσεις Πόλις] σε απόσπασμα συνέντευξης στο Le Nouvel Observateur, από την Εφημερίδα των Συντακτών :

»η ιδέα να οικοδομήσουν μια »κοινωνία των ίσων»ήταν κεντρική το 1789. η προοπτική ήταν να εγκαθιδρυθεί ένας κόσμος χωρίς προνομιούχους, στον οποίον καθένας θα είχε τα ίδια δικαιώματα, θα αναγνωρίζονταν και θα γινόταν σεβαστός ως εξίσου σημαντικός με τους άλλους. η έννοια της ισότητας όριζε έτσι πάνω απ’ όλα μια μορφή κοινωνικής σχέσης. αυτή η ισότητα σχέση αρθρωνόταν γύρω από τρεις μορφές : την ομοιότητα, την ανεξαρτησία και την ιδιότητα του πολίτη. η ομοιότητα έχει το νόημα μιας ισότητας-ισοτιμίας : να είσαι όμοιος σημαίνει να ανήκεις στην ίδια ανθρωπότητα κόντρα στο γεγονός του προνομίου.

η ανεξαρτησία είναι μια ισότητα -αυτονομία : ορίζεται αρνητικά ως απουσία υποταγής στις σχέσεις μεταξύ των ατόμων και θετικά ως ισορροπία της συναλλαγής. η ιδιότητα του πολίτη είναι μια ισότητα-συμμετοχή : τη συγκροτούν η πολιτική δραστηριότητα και η κοινότητα στην οποία ανήκει ο πολίτης.. το σχέδιο της ισότητας ως κοινωνικής σχέσης εκφράστηκε συνεπώς στην Γαλλία και στις Ηνωμένες Πολιτείες με τις μορφές ενός κόσμου ομοίων,μιας κοινωνίας ατόμων και μιας κοινότητας πολιτών.

η ισότητα γινόταν κατ’ αυτόν τον τρόπο αντιληπτή ως σχετική θέση των ατόμων, κανόνας των αμοιβαίων σχέσεών τους και αρχή συγκρότησης του κοινού τους βίου. μου φάνηκε θεμελιώδες να επιστρέψω σε αυτήν την ιδρυτική διάσταση σε μια περίοδο κατά την οποία η έκρηξη των οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων ακυρώνει την έννοια της κοινωνίας των ομοίων και τον στόχο των πολιτών να ανήκουν σε έναν κοινό κόσμο….

έχουμε πράγματι ανάγκη να αναβαπτιστούμε σε αυτό το επαναστατικό πνεύμα σήμερα προκειμένου να βγούμε από το αδιέξοδο….

ενώ η ισότητα υπήρξε »η ιδέα-μητέρα»της Επανάστασης [για να επαναλάβουμε την περίφημη διατύπωση του Νεκέρ], η ανάπτυξη των ανισοτήτων είναι σήμερα η δύναμη που κινεί τον κόσμο….

όλες οι έρευνες καταδεικνύουν πως το συναίσθημα ότι ζούμε σε μια άδικη κοινωνία είναι πλειοψηφικό. αλλά οι παράγοντες που παράγουν αυτές τις ανισότητες – μα ορισμένη στρεβλή φιλοσοφία της ισότητας των ευκαιριών, η εξύμνηση της αξιοκρατίας ή οι μηχανισμοί του ανταγωνισμού  – γίνονται ταυτόχρονα ευρέως αποδεκτοί. το διαδεδομένο συναίσθημα ότι οι ανισότητες είναι ‘υπερβολικά μεγάλες» και »σκανδαλώδεις» γειτνιάζει με μια σιωπηλή αποδοχή των πολλαπλών ειδικών τους εκφράσεων,καθώς και με μια κρυφή αντίσταση στην πρακτική τους διόρθωση.

από δω πηγάζει το γεγονός ότι μια πλειοψηφική κοινωνική δυσαρέσκεια μπορεί να συνδέεται με μια αδρανή παθητικότητα απέναντι στο γενικό σύστημα των ανισοτήτων. στιγματίζουν έτσι δημοσίως τις ανισότητες γενικά, ενώ αναγνωρίζουν έμμεσα ως θεμιτά τα ειδικά κίνητρα που τις καθορίζουν. αποκάλεσα αυτό το φαινόμενο »παράδοξο του Μποσιέ», αναφερόμενος στην περίφημη παρατήρηση του Μποσιέ : ‘ο Θεός γελά με τους ανθρώπους που παραπονιούνται για τις συνέπειες, ενώ αγαπούν τις αιτίες’.

τα κινήματα ‘των αγανακτισμένων’ επισημαίνουν ότι η συνέπεια αυτού που αποκαλούμε ‘η απόσχιση των πλουσίων’ είναι η διάλυση της ένταξης σε έναν κοινό κόσμο. εξεγείρονται δικαιολογημένα ενάντια στην κατάστασή τους των λησμονημένων, των ατόμων που δεν έχουν το συναίσθημα ότι έχουν εγκαταλειφθεί από την δημοκρατία και από την οικονομία, ότι δεν τους λογαριάζουν καθόλου. αλλά δεν έχουν πάντοτε την επιστήμη της δυστυχίας τους. έγραψα την »Κοινωνία των ίσων» και για να εξοπλίσω αυτά τα κινήματα, για να σκιαγραφήσω ταυτόχρονα ένα πλαίσιο ερμηνείας και μια προοπτική στη δράση τους και στην θεμιτή ανυπομονησίας τους.»

συνεχίζεται

Να χαιρετίσω τον Μανώλη που και αυτός έφυγε για το μεγάλο ταξίδι

ΧΧ. χόρεψες πάνω στο φτερό του καρχαρία – 17

λεντ ζέπελιν

Έγινα αυτό που είδαμε επειδή αναρωτήθηκα :
Ποιοι ήταν οι κοτσαμπάσηδες στην ιστορία και τι ρόλο έπαιξαν;
Ποιοι οι αρματωλοί και οι κλέφτες και γιατί πολεμούσαν με τους πρώτους;
Εμφύλιοι μεταξύ των Ελλήνων. Κανάρης εναντίον Μιαούλη, πάει ο στόλος, ο με δανεικά φτιαγμένος, μπουμ, μπαμ και κάτω, και τα λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας.
Τι σας θυμίζει ο Λιόντας ο Ληστής; Γιατί τον τραγούδησε ο Νταλάρας, νέος και ενθουσιώδης τότε, τι λόγο -αν- αρθρώνει σήμερα, με γυναίκα υπουργό στη κυβέρνηση των σύγχρονων κοτσαμπάσηδων [ πριν στεγνώσει η μελάνη άρχισαν τα κραξίματα στην ανά την Αθήνα περιοδεία του που κόπηκε απότομα].

Άλλαξε ο Μανωλιός και φόρεσε τα ρούχα του αλλιώς, που λέει ο λαός όταν σκέφτεται!
Και ο Αντώνης του Μίκη από το Μαουτχάουζεν, σας λέει τίποτα;
Μικρούλης όταν ήμουν τηλεόραση δεν υπήρχε. Ακούγαμε ραδιόφωνο στο σπίτι. Κάθε μέρα δελτία για ανθρώπους χαμένους! Θυμάμαι ακόμη πόσο εντύπωση μου έκανε! Όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που έψαχναν χρόνια δικούς τους! Τι συνέβη ;
Το έψαξα όταν μεγάλωσα, δεν μπορούσα να ξεχάσω, και έμαθα, κατάλαβα!
Αναρωτιόμουν επίσης παιδάκι μικρό γιατί οι μεγάλοι χαμήλωναν τον τόνο στην κουβέντα, και σοβάρευαν τόσο όταν μιλούσαν για ‘κάποια’ πράγματα;

Κάποια ονόματα ήταν ιερά, χαμήλωνε περισσότερο ο τόνος, μιλούσαν για ντόπιους ‘καπεταναίους’.
Βελουχιώτης, Βαφειάδης, Ζαχαριάδης, Μπελογιάννης, Σάντας και μετά Λαμπράκης, Πέτρουλας.
Έψαξα, έμαθα. Για τα Γιούρα, και τ’ άλλα νησιά. Τα συγχωροχάρτια, Άνθρωποι που έκλαιγαν μια ζωή για κάποια υπογραφή που έβαλαν,για να ξαναδούν τους δικούς τους,σε ένα παλιόχαρτο. Ανθρώπους τους οποίους η συνείδηση στοίχειωνε στον ύπνο και τούς κυνηγούσε και στον ξύπνιο. Γεμάτοι εφιάλτες. Γιατί; Και γι αυτά έμαθα, αφού ρώτησα.
Γιατί ψεκάζουν χημικά ένα, και άλλο, σύμβολα;
Γιατί ψεκάζουν τον Μανώλη Γλέζο;
Διαφώνησα πολλές φορές με τον Μίκη. Τεράστιος δημιουργός και καλλιτέχνης, στην πολιτική όμως! Μαντάρα!

Και το περσινό καλοκαίρι μόνο που δεν σκοτώθηκα,στα λόγια, με τον Γλέζο,στην πλατεία Καπνεργάτη που ήρθε να μιλήσει για την άμεση δημοκρατία και την ίδια στιγμή καλούσε τον κόσμο να αναθέσει για μία ακόμη φορά σε ‘άλλους’,ποιους άραγε, την επίλυση,για να μη πω τη διόρθωση της κατάστασης! οποία υποκρισία!
Αυτό δεν σημαίνει πως δεν θαύμασα την πράξη του, Κάποτε.

Σήμερα όλοι αυτοί έχουν καταντήσει γραφικοί,σέρνουν την παρουσία τους στο πανελλήνιο, δεν έχουν πλέον τη δυνατότητα να αντικρίσουν κατάματα την πραγματικότητα που τους φωνάζει πως απέτυχαν πολιτικά, να την προσεγγίσουν με ξεκάθαρο μάτι,και τότε λόγω των αδιέξοδων χειρισμών και σήμερα το ίδιο, ίσως πια και λόγω κούρασης, ηλικίας, απογοήτευσης κλπ . Γιατί φοβούνται ένα αύριο που τους τρόμαξε και τότε! ΤΟΥΣ ΦΟΒΊΖΕΙ ΚΑΙ ΣΉΜΕΡΑ.

Τα παραδείγματα καθόρισαν την ύπαρξή μου, οι πράξεις δίνουν νόημα στη ζωή, η συνέχεια τον αποκαθήλωσε τον Μανώλη όπως και τον ΜΊΚΗ..

ΑΥΤΟΊ ΚΑΤΆΝΤΗΣΑΝ ΤΟΝ ΣΎΓΧΡΟΝΟ ΈΛΛΗΝΑ ΡΑΓΊΆ ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΆ ΝΑ ΤΗΝ ΚΆΝΕΙ ΓΙΑ ΆΛΛΕΣ ΠΟΛΙΤΈΙΕΣ,  ΛΈΕΙ Ο ΓΕΊΤΟΝΑΣ ΜΟΥ ‘ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΆΛΛΟ, ΔΕΝ ΤΗ ΒΓΆΖΟΥΜΕ’.

ΚΑΙ ΡΩΤΆΩ ΕΓΩ, ΓΙΑΤΊ ΕΜΕΊΣ ΚΑΙ ΌΧΙ ΑΥΤΟΊ ; ΓΙΑΤΊ ΝΑ ΜΗ ΤΟΥΣ ΔΙΏΞΟΥΜΕ, ΝΑ ΟΓΑΝΩΘΟΎΜΕ ΝΑ ΤΟ ΚΆΝΟΥΜΕ ΑΝΤΊ ΝΑ ΠΕΡΙΜΈΝΟΥΜΕ ΜΑΤΑΊΩΣ ΜΉΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΆΝΕΙ ΚΆΠΟΙΟΣ ΆΛΛΟΣ, Ο ΣΥΡΙΖΑ Ας ΠΟΥΜΕ, ΓΙΑ ΕΜΑΣ;

Αυτό,το παράδειγμα ψεκάζουν, το σύμβολο, την ανυπακοή και όχι τα λόγια, τα λόγια τα ζητάνε κιόλας, γιατί τους δίνουν χρόνο, και περνούν τα μέτρα, και μαζεύουν τα λεφτά μέχρι να μην έχει άλλα,και να κηρύξουν την επίσημη πτώχευση ή όπως αλλιώς την ονομάσουν. Τα λεφτά τους ενδιαφέρουν και οι Έλληνες τρέχουν στις ουρές να τους τα δώσουν, για να μη φάνε πρόστιμο, πανάθεμά τους. Φαύλος κύκλος.

Πραίτωρες κρατούσαν φυλακή τον Κολοκοτρώνη γιατί έπραττε τα αυτονόητα. Έμαθα λοιπόν πως οι απόγονοι των κοτζαμπάσηδων τον έκλεισαν μέσα! Οι σημερινοί τους απόγονοι πάλι σιδερόφρακτους στέλνουν,εκεί στο ίδιο μέρος, να δέρνουν τον κόσμο, και να ανοίγουνε κεφάλια, τον κόσμο που φωνάζει έξω από το ‘παλάτι’, και τον δηλητηριάζουν. Βλέπετε πως πάλι κύκλους κάνει η ιστορία. Τον Θοδωρή τότε τον έκλεισαν στην Ακροναυπλιά. Σήμερα έχουν σύγχρονα κολαστήρια για να τυραννάν τους αντάρτες και τους αγωνιστές. Εφηύραν μάλιστα και το ‘μαρτύριο του κώλου’. Κι όποιος το αρνείται , απομόνωση!
Κι αν κατά λάθος χώσουν κανέναν δικό τους μέσα σε λίγες μέρες τον ξαναφωνάζουν στα παρτάκια τους. Πολιτικοί, μεγαλοεργολάβοι, μεγαλοδικηγόροι, έμποροι μαφιόζοι και μεγαλο παπαγάλοι όλοι μία φάρα, ουνα φάτσα ούνα ράτσα που λέγανε παλιότερα για τους ιταλιάνους.

Και από μεταχείριση άλλο πράμα. Βασανιστήρια και εξευτελισμός για τους μεν, προνόμια και ειδική μεταχείριση για τους δε.
Πάντα δύο μέτρα δύο σταθμά. Ρώτησα, έμαθα, ζύγιασα, διάλεξα, αποφάσισα. Δεν μετάνιωσα για τις επιλογές μου. Άλλαξα σίγουρα με τα χρόνια. Δεν με ακούν τα πόδια. Και η καρδιά συχνά. Τρόμαξα, κοντοστάθηκα, δείλιασα. Ιδιώτευσα. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως έχασα και την όραση, την αντίληψη. Η κατάσταση είναι αυτή, και ανατρέπεται.
Και θα επαναλαμβανόμαστε όσο αυτό χρειάζεται, πως πατέρας της ιστορίας ο πόλεμος σύμφωνα με τον Ηράκλειτο.
Αυτό γίνεται σήμερα. Πόλεμος του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, ΑΓΟΡΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ. Να τους τον γυρίσουμε λοιπόν πίσω. Μιλώντας και πράττοντας ξεκάθαρα.
Αυτοί μιλάνε για κέρδη και ζημιές, εμείς γι ανθρώπινες ζωές.
Nous avons la rage ! έχουμε την οργή!
Να οργανωθούν οι εκμεταλλευόμενοι ενάντια στους εκμεταλλευτές και όχι να αναθέτουν σε κάποιον ‘πατριώτη’ ή ‘σωτήρα’.
Αυτονομία ενάντια στον ετεροκαθορισμό, αυτοδιαχείρηση απέναντι στην ανάθεση.
Όλα κυλούν, ξανά ο μεγάλος φιλόσοφος, η ιστορία δεν πέθανε, δεν μπορείς να ακολουθήσεις τον Νίτσε κύριε Φουκουγιάμα, τους βασιλιάδες ακολούθησε η αστική επανάσταση και έρχεται η ώρα του πλήθους! Δεν είναι ουτοπία. Που είναι οι δούλοι, οι μακρινοί είλωτες; Θα μου πείτε με όλο σας το δίκιο, Νάτοι , εδώ είναι, εμείς είμαστε, ναι! ώρα για γενικό ξεσηκωμό λοιπόν!
Να ξεπεταχθούμε ! Να νικήσουμε !
Η διαφορά του Αλέξανδρου από τον Μακρυγιάννη;
Ο ένας μοίραζε!
Ο άλλος αγόραζε περί πάρτης, η συνοικία Μακρυγιάννη στην Αθήνα, του ανήκαν τα πάντα εκεί, ήταν ήδη πλούσιος πριν την Επανάσταση. Πώς; Αγόραζε αβέρτα.
‘Των Ελλήνων οι κοινότητες φτιάχνουν άλλο γαλαξία’. Όχι στα κόμματα λοιπόν, φτάνει πια με τους σύγχρονους νταβατζήδες!
Ανατρεπτική εκπομπή, ανατρέποντας τον κατεστημένο λόγο, μιλώντας αλλιώς, λέγοντας καινούρια πράγματα, αυτό είναι επανάσταση.
[ Επανάσταση έκανε και το ’21 ο λαός για να ελευθερωθεί από Τούρκους και κοτσαμπάσηδες, άσχετα εάν δεν πρόλαβε να αποτινάξει τον ζυγό των τελευταίων. Ενάντια στη θέληση Φαναριωτών, υψηλού κλήρου και λογίων. Πατριαρχείου επίσης. Όλοι αυτοί φοβόνταν τα προνόμια που απολάμβαναν από τους Τούρκους ότι θα έχαναν. Αυτό τους ενδιέφερε μονάχα και γύρισαν την πλάτη στους μόνους αδούλωτους, τους κλέφτες. Η πλέμπα έκανε την επανάσταση, έλληνες, τούρκοι της Ελλαδικής γης και αρβανίτες ενωμένοι ενάντια στην αριστοκρατία την ελληνική που χρησιμοποιούσε σε όλες της θέσεις κλειδιά στην Οθωμανική αυτοκρατορία το παλάτι. Διαβάστε Σκαρίμπα, διαβάστε Ραφαηλίδη, ακούστε και τη θαμμένη πλευρά της ιστορίας. Κλήρος και αριστοκρατία μαζί με τους διανοούμενους μονίμως ενάντια στον λαό. Τον φοβούνται. Τον σιχαίνονται]
Η επανάσταση των σύγχρονων ειλώτων. Σκλάβοι είμαστε, τον εαυτό μας πουλάμε 24 ώρες την μέρα ! Οι πολλοί, το πλήθος.

Νιώθω τον πατριωτισμό σαν μελέτη. Να μελετάς τα ήθη και τα έθιμα,τις παραδόσεις, να βελτιώνεις τη ζωή σου. Να μελετάμε την ιστορία του τόπου μελετώντας την παγκόσμια ιστορία,να αντλούμε διδάγματα, διδάγματα αξιόλογα.
Δεν είναι μιμητισμός, δεν είναι πατριδολαγνεία. ‘Να ζεις, ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις’.
Να αντλούμε διδάγματα που να μπορούν να ταιριάξουν στη σύγχρονη πραγματικότητα και να την ταρακουνήσουν.
Μου έκανε εντύπωση ο τρόπος που μίλησε ο Τούρκος μηχανικός στην εκπομπή της ΕΡΤ, για την ανακάλυψη, κατά τη διάρκεια κατασκευής του Μετρό στην Κωνσταντινούπολη του λιμανιού του Ιουστινιανού. Είπε λοιπόν για το πόσο περήφανος ένιωθε που πήρε μέρος σε ένα τόσο ιστορικό γεγονός στην πόλη του,που αφορούσε την ιστορία των προγόνων του. Ο άνθρωπος δεν φοβήθηκε να ακουμπήσει στο προφανές! Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως εκεί πέρα έζησαν και μεγαλούργησαν άνθρωποι που δεν ήταν μωαμεθανοί ή μουσουλμάνοι.

Και πως οι σύγχρονοι έχουν κληρονομήσει τόσα και τόσα από όλους εκείνους. Το τι παίζει με την γεωπολιτική στρατηγική είναι άλλου παπά ευαγγέλιο,και δεν μας δίνει κανένα δικαίωμα να βρίζουμε και να επιτιθέμεθα σε ανθρώπους που ξάπλωσαν να ξεκουραστούν σε παρτέρι της Καβάλας. Συνέβη μόλις χθες, εγώ πληκτρολογώ το κείμενό μου έχοντας μόλις διαβάσει τα σημερινά νέα,σε ένα διάλειμμα.
Δεν μας λέει τίποτα εμάς τους καβαλιώτες το όνομα του Μωχάμετ Άλι; ο πρόγονός μας είναι βρε παιδιά! Τι σημαίνει για τους θεσσαλονικείς η κληρονομιά να είναι γενέθλια πόλις του Ατατούρκ; Τι έχουμε διδαχθεί,αναρωτηθήκατε ποτέ, και τι έχουμε να ‘κερδίσουμε’; Αφήνω τον Μπουτάρη να μιλά για τουρισμό και καλώ τους ‘ειδικούς’ περί Γεωπολιτικής και Στρατηγικών μελετών να απαντήσουν, όχι σε μένα φυσικά.
Και ξέρω πως ήμασταν,τίνγκα που λένε, γεμάτοι εβραϊκές κοινότητες σε όλη τη χώρα, και πως στη διάρκεια του μεγάλου διωγμού τους βοηθήσαμε τόσο όσο δεν έπαιρνε! πώς είναι λοιπόν τόσο δύσκολο να μη δυνάμεθα να αξιοποιήσουμε τίποτα από όλα αυτά, χρόνια πολλά τώρα,και να γκρινιάζουμε μονίμως πως όλοι μας μισούν και εποφθαλμιούν τα εδάφη μας Είναι πολύ εύκολο να λέμε ότι είμαστε τριγυρισμένοι από εχθρούς εάν το έχουμε επιτρέψει εμείς οι ίδιοι.

Του αδύναμου τα εδάφη θα τα γλυκοκοιτάξει και η κωλοπετινίτσα, νομοτελειακά, το διδάσκει η ιστορία ρε γαμώτο. Λοιπόν, εάν την ιστορία επιτρέπουμε να μας την διδάσκουν όπως θέλουν οι προσκυνημένοι, οι δεν ξέρω εγώ τι άλλο μπορεί να είναι, δεν τους συναναστρέφομαι για να γνωρίζω για ποιο λόγο φέρονται και φαίνονται τόσο αδύναμοι και ανόητοι και ανίκανοι και τα κάνουν διαρκώς ιστορικά μαντάρα, ΘΑ ΤΑ ΜΆΘΟΥΜΕ ΌΛΑ ΑΝΆΠΟΔΑ!
Και μιας και μιλήσαμε για εβραίους. Μου άρεσε από παιδί η ιδέα των κιμπούτς. Αντί λοιπόν να φτιάχνουμε στρατόπεδα συγκέντρωσης για να μπουζουριάζουμε καημένους που οι σύγχρονοι πόλεμοι και η ανέχεια, που κι εμάς σπρώχνει ξανά προς τα ξένα, τους ωθούν προς τα μέρη μας, να φτιάχναμε σύγχρονα αυτόνομα, αυτάρκη και αυτοδιαχειριζόμενα κιμπούτς να βλέπαμε χαίρι,αντί να ψάχνουμε αλλού την μοίρα μας, αφήνοντας τις ελίτ να αλωνίζουν. Συνεργατικά.
Κοινοτισμός, συνομοσπονδία, αυτονομία. Κάτι μου θυμίζει από Φίλιππο, κάτι από το όραμα που τον κινούσε στα τελευταία του, κάτι που σχεδίαζε στους Δελφούς,αν θυμάμαι καλά, να ενώσει σε ομοσπονδία τους Έλληνες.

‘Η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει, κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει!
Αυτή είναι η μία της πλευρά. Η άλλη ,‘ο μασκαράς’ του Μηλιώκα. Και πάλι πίσω, Άγιος Φεβρουάριος και Μούτσης-Φράγμα, και το Αξιον Εστί ενός περήφανου ανθρώπου, αυτή είναι η πατρίδα μου. ‘Πως να δεθεί η Μεσόγειος με σκοινιά’ ρε καραγκιόζηδες! στρατοκράτες εσείς και οι απόγονοί σας,
‘Κι έχω κρυμμένο το σουγιά, για το καλό μου’. ‘Χαιρετίσματα λοιπόν’, ‘δεν ακούς τις φωνές μας τις ηλεκτρικές, μέσα απ’ τις υπόγειες τις στοές;’ ‘χώρα ατέλειωτη παράγκα’, ο παλιάτσος κι ο ληστής. Είπα ληστής και θυμήθηκα τον Βενάρδο, με τις γλαδιόλες, Νίκο πρέπει να τον έλεγαν, ψάξτε λίγο κι εσείς να με βοηθήσετε. Όλοι τον είχαμε αγαπήσει, μες την καρδιά της χούντας.
Και ο ‘κόκκινος ήλιος’ που στάθηκε στην κάμαρά μας.

Ήρθαν μετά οι πρασινοφρουροί, τα πράσινα και τα μπλε καφενεία πανάθεμα τους. Το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και ο λαός στην εξουσία, η μεγάλη παραμύθα! Εθνική Ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, έξω από παντού! Τώρα θα μας σουτάρουν αυτοί! Μόνοι μας ούτε αυτό δεν μπορούμε να κάνουμε!
Βάλτε ευρωλιγούρηδες, αυτός ο απαράδεκτος  Ζουράρις πολύ εύστοχα τους έχει αποκαλέσει εκείνους που λιγουρεύονται μα δεν μπορούν, γιατί αν μπορούσαν δεν θα λιγουρεύονταν! Βάλτε λοιπόν στο πικάπ και ακούστε :
Το σαββατόβραδο στην Καισαριανή,του Λευτέρη του Παπαδόπουλου που κι αυτός κάποτε ήταν ευαίσθητος. Από τον Ξαρχάκο , Νυν και Αεί , πάντα Ξαρχάκος, τώρα με Γκάτσο, Μάνα μου Ελλάς ,αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους τους Ελληναράδες που ‘πεινάνε’ εξαιτίας του ότι δεν καταδέχονται να κάνουν τις βρωμοδουλιές που αφήνουμε στους πιο καταδεκτικούς ξένους οι οποίοι πεινάνε πραγματικά. Και φτωχολογιά, και άπονη ζωή, Τα τρένα που φύγαν. Και ‘να με θυμάσαι να μ’ αγαπάς. ‘

Άνθρωπος που μεγάλωσε ακούγοντας αυτούς τους θησαυρούς δεν μπορεί να συμπαραταχθεί με το κεφάλαιο και τον ρατσισμό όποιο κουστούμι κι αν φορέσουν! Θα είναι πάντα αντιφασίστας και κοινωνικός επαναστάτης. Αυτόνομος.
Θέλετε κι άλλα, βάλε dj μουσική στο πλατό :Καίγομαι καίγομαι, Άσπρη μέρα για πάντα, Γκάτσος for ever! και ύμνος εθνικός : ‘Βάλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι, κάποιος πονεμένος θα φανεί, άνοιξε στο φώς το παραθύρι, δέσε μια κορδέλα στα μαλλιά, βάλε το λουλούδι στο τραπέζι, να γεμίσει η κάμαρη ευωδιά. Βγάλε από την πόρτα το κλειδί. Το παιδί ξανάρχισε να παίζει, το κανάρι πάλι κελαηδεί’. Αυτά ήταν τ’ ακούσματα στο σπίτι καθώς μεγάλωνα, έτσι δημιουργήσαμε προσωπικότητα, δεν βγαίνεις Ματατζής έτσι, με αυτά φτιάχνεται άνθρωπος και όχι ανθρωποειδές, ανθρωπάριο. Αυτός είναι ο ψυχισμός μας.
‘Με τι καρδιά’, μα τι καρδιά μας χάρισες Νίκο Γκάτσο και Σταύρο Ξαρχάκο! Ευχαριστούμε.

Αν εσείς εννοείται πολιτισμό αυτό που έγινε στην περίπτωση του Μπίν Λάντεν στο Πακιστάν, απ’ όλες τις απόψεις και με όλες τις λεπτομέρειες που έγιναν γνωστές, σας τον επιστρέφουμε αυτόν τον πολιτισμό. Χίλιες φορές Δημήτρης Μητροπάνος, ‘για να σ’ εκδικηθώ’, με τη ‘Ρόζα’ του και ‘τα κόκκινα μπλούζ’ και ‘τα λαδάδικα’ που έχουν διαμορφώσει χαρακτήρες ακέραιους σαν κι αυτόν, ευαίσθητους στην ομορφιά και την ανδρεία.

Άκης Πάνου, ‘αδιόρθω αναρχί, επτά νομά σ’ ένα δωμά’, και οι αδερφοί Κατσιμίχα με τον Φάνη τους και ένα σωρό άλλα υπέροχα τραγούδια που συνόδεψαν τη ζωή μας.
Με διάλειμμα στη χούντα που μας έκανε να μισήσουμε την παραδοσιακή μας μουσική με εκείνα τα καραγκιοζιλίκια, όπου ‘μούμιες’ καραβανάδες σέρνανε τον χορό προσβάλλοντας αισθητική, ήθη και έθιμα του λαού που έχει γράψει ιστορία στον πολιτισμό.
Μωρά στη φωτιά, Τρύπες και Σπαθιά, Διάφανα Κρίνα και Υπόγεια Ρεύματα με Ενδελέχεια.
‘Μ’ αρέσει να μη λέω πολλά, μ’ αρέσει να κοιτάω ψηλά’ και Μιχάλης Δέλτα και Κωνσταντίνος Βήτα και νωρίτερα ο Άσιμος και η Γώγου σημάδεψαν μία γενιά.
‘Ακούω την αγάπη και δεν ακούω τις σκέψεις μου’ και οι ‘φωτιές στο λιμάνι’.

Και για χρόνια στην Αλμύρα με τα ηλεκτρονικά progressive πάρτι’ς με Έλληνες και ξένους Djs.
Και το φεστιβάλ στην Waterland στη Θεσσαλονίκη με Paul Oakenfold και Αντονυ Πάππας και πολλά άλλα ονόματα που αυτή τη στιγμή μου διαφεύγουν.
Και ποιος ξεχνάει τους Κλάςς και την Πάτι Σμίθ, και τον Φράνκ Ζάππα, και τον Νήλ Γιάνγκ με τα Τρελά του Άλογα, και τον Ίαν Άντερσον τον τεράστιο φλαουτίστα με τους Τζέθρο Τάλλ,και τον Έρικ Κλάπτον τον τεράστιο κιθαρίστα, και Έμερσον Λέικ Πάλμερ.
Και τις αντιχουντικές εκδηλώσεις- διαμαρτυρίες ενάντια στη χούντα σε όλον τον κόσμο εκεί που προβλήθηκε ο Σέρπικο με τον Πατσίνο στον παρθενικό του ρόλο και μουσική επένδυση από τον Θεοδωράκη. Το ίδιο συνέβη και στην προβολή της θαυμάσιας ‘Κατάστασης πολιορκίας’ , ταινίας που αναφέρεται σε απαγωγή αμερικάνου αξιωματούχου από τους Τουπαμάρος,με μουσική από τον Μίκη. Τις είδα και τις δύο στη Φλωρεντία.

http://vimeo.com/90865784

Εξαιρετικές μουσικές ταινίες εκείνων των περασμένων χρόνων που παραμένουν αθάνατες είδα τέσσερις, αξέχαστες. Πίνκ Φλόϊντ γυρισμένη μέσα στην αρχαία Πομπηία, Τommy αυτοβιογραφική των Χού. Τον ανεπανάληπτο ‘Τοίχο’ φυσικά, και τέλος μια επίσης αυτοβιογραφική των Ζέππελιν.

http://watch32.com/movies-online/tommy-3575

Ταινία σταθμός επίσης, αντισυμβατική με τα όλα της : ‘Ζαμπρίνσκι Πόϊντ’ του Αντονιόνι, ξανά με μουσική των Φλόϊντ, αθάνατη. Όπως επίσης και η ιστορία των αναρχικών αγωνιστών Νικόλα Σάκκο και Μπαρτολομέο Βαντζέτι. Να μη μιλήσω για το υπέροχο Easy Rider!

Και γυρίζουμε πάλι στη Μεσόγειο για να τραγουδήσουμε με την Δημητριάδη και τον ‘Μικρούλη’, όπως τον αποκαλεί ο Πρόδρομος χαϊδευτικά ,‘αν η μισή μου καρδιά γιατρέ βρίσκεται εδώ πέρα,η άλλη μισή στην Κίνα βρίσκεται,’ τότε που όλοι αγαπήσαμε την εξωτική χώρα αναπολώντας την τεράστια πορεία προς το Πεκίνο της στρατιάς του Μάο.
Ανακαλώ στο νου γεγονότα, τοποθεσίες, ονόματα σημαδιακά. Ποταμός Μεκόνγκ. Μπιέν Ντιέν Φού, 13 μαρτίου 1954, σαν σήμερα δηλαδή,

και ακόμη πλατεία Τιέν Άν Μέν, Αλγέρι με την κάσμπα και την περίφημη μάχη, αντάρτικο στα στενά της παλιάς πόλης,που αριστοτεχνικά σκηνοθέτησε ο Τζίλο Ποντεκόρβο. Φενταγίν, Χαμάς, Φατάχ,Φρουροί της Επανάστασης, Μοντονέρος.
Ανδρέας Μπάαντερ, Ουλρίκε Μάϊνχοφ, Χόλγκερ Μάϊνς, Μπόμπυ Σάντς, και τόσοι άλλοι ήρωες που γέμισαν τα δωμάτιά μας με τις μορφές τους και σμίλεψαν τον χαρακτήρα μας ανεξίτηλα. Και η Αξιόν Ντιρέκτ και η απαράμιλλη ΕΤΑ και ο ναύαρχος Καρέρο Μπλάνκο, φυσικός διάδοχος του Φράνκο, να ταξιδεύει στον αέρα της Μαδρίτης. Και Χρήστος Τσουτσουβής, και Χριστόφορος Μαρίνος, και Μιχάλης Πρέκας, και Κλέαρχος Σμυρναίος,και Θεόφιλος Μαυρόπουλος και οι αγωνιστές των Πυρήνων που με τη στάση τους χαστουκίζουν το σύστημα απ’ όπου και αν το κοιτάξεις. Κώστας Γουρνάς για πάντα.

http://www.exashare.com/0132kkzqvhti

η μάχη του Αλγερίου

1992 εξέγερση αδερφοί κατσιμίχα
‘με τα μαντήλια και τους λοστούς μελανιασμένες βραχνές φωνές ,στις κρύες ταράτσες ανάβουν οι φωτιές. Καίνε τα στρώματα, καίνε τις φυλακές. μάνα……
μέσα στον άδειο τον πανικό η πόλη κλειδωμένη ακούει κρυφά τον εαυτό της,
τον άλλο της εαυτό
τον ματωμένο, τον σκοτεινό,
τον άλλο της εαυτό’.

‘Χρόνια και χρόνια στον τροχό’, Νίκος Ξυλούρης αθάνατος, Γιάννης Μαρκόπουλος Ιθαγένεια, Θητεία, Ελεύθεροι πολιορκημένοι, και τόσα άλλα υπέροχα έργα αθάνατα, δούλεμα ψυχής με καλέμι και σφυρί και σφήνες. Και Μετανάστες,και Χαράλαμπος Γαργανουράκης, και Βασιλική Λαβίνα.

Η συναυλία,στη κατάμεστη Στέγη, του Θάνου με όλο το επιτελείο.
Και το ‘Κεντρικόν’ στη πλατεία με τα Αιγυπτιακά μνημεία και τον ‘Αστέρα’ της να την ομορφαίνει. Και τα ‘Ολύμπια’, και τη Ροδόπη’, και το ‘Αττικόν’, και τα ‘Τιτάνια’. Και τον ‘Βράχο’ στη Ραψάνη. Και τους αμμόλοφους στην παραλία, εκεί που σήμερα ασχημαίνει τα πάντα το διοικητήριο. Μέχρι το Φάληρο υπήρχαν αμμόλοφοι. Την Καλαμίτσα γεμάτη παραδοσιακές ταβερνούλες. Κάθε έννοια περί αισθητικής έχει πάει στο βρόντο με το σημερινό χάλι. ‘Από το πάρκο στη Μυροβόλο το μηχανάκι αστράφτει στον ήλιο’ μας τραγουδά ο Μπακιρτζής με τους Κολυμβητές του. Για να μη ξεχνιόμαστε !

και με την ευκαιρία, να χαιρετήσω τις αγαπημένες φιλενάδες Καρακάντζα, την Σοφία ιδιαίτερα, με αυτήν είχα τα περισσότερα πάρε δώσε, μιας και μοιραστήκαμε για μεγαλύτερο διάστημα μέρη κοινά.

Να χαιρετήσω επίσης τον αγαπημένο Αποστόλη, που με πήρε μια μέρα απ’ το χέρι και με πήγε στο αρχονταρίκι του παπά Φιλόθεου Φάρου στην Πλάκα, εκεί όπου ο κομουνισμός των ονείρων μας ήταν μια καθημερινή πραγματικότητα!

Στις εξεγέρσεις οι νεαροί τα σπάνε. Σπάζουν τις βιτρίνες, είναι η βιτρίνα του καπιταλισμού, είναι αυτά που δεν αρέσουν, το σπάσιμο της εμπορευματοποίησης, του 24ωρου της ζωής του μέσου ‘καταναλωτή’ ψηφοφόρου. Σπάνε συνήθως αλυσίδες και τράπεζες,και τώρα τελευταία ενεχυροδανειστήρια. Και μεγάλα αυτοκίνητα. Σπάσιμο της βιτρίνας, του άκρατου καταναλωτισμού. Άσε που για κάποιους είναι και το σπάσιμο του μικροαστισμού στις ‘καρδιές’ των πολιτών, της ‘σιωπηλής πλειοψηφίας’ των νοικοκυραίων, στυλ Αυτιά. Αυτοί που έχουν αγιοποιήσει την περιουσία, εξαρτημένοι μέχρι αηδίας από χρήμα-κέρδος.

Ο Κοσμάς ο Αιτωλός έλεγε, και αυτό επιμελώς το αποκρύπτουν οι καπηλευτές, πως έχουμε υποχρέωση να γκρεμίζουμε τις εκκλησίες και να φτιάχνουμε σχολεία. Και το τότε κατεστημένο τον κυνήγησε.
Ο Καζαντζάκης μέσα από τα βιβλία του ύμνησε την ταπεινότητα με τον ‘φτωχούλη του Θεού’ και ‘ζωγράφισε’ την ιστορία μας με τον ξεχωριστό του λόγο,που παρεπιπτόντως έσπαζε κόκαλα. Ας μην ήταν ο λαός που τον αγαπούσε και η Ευρώπη που τον τίμησε,θα σας έλεγα εγώ για το επίσημο κράτος.

Ζορμπάς, Αδερφοφάδες, Τελευταίος πειρασμός κα.
Ο Σολωμός τραγούδησε τον αγώνα για τη λευτεριά και ο Καβάφης μας έδειξε τον δρόμο. Ο Ρίτσος, ο Ελευθερίου και ο Καμπανέλλης τους αγώνες και τα πάθη του λαού, ο Ιωάννου τη διαφορετικότητα.

Κάποτε, συζητώντας με ένα σύντροφο παρατήρησα πως στην Ελλάδα δεν έχουμε σοβαρή παράδοση ανάπτυξης κινημάτων από τα κάτω. Απάντησε πως έχουμε όμως παράδοση στο ‘κλέφτικο’. Τους πρόδρομους των ανταρτών και του ΕΛΑΣ. Συμφώνησα. Να μιλάμε χωρίς προκαταλήψεις.

‘Βγήκε λοιπόν σεργιάνι το χαφιεδότσουρμο, αυτοί που αποτελούνε τον εθνικό κορμό’!
Δεν υπάρχουν πλέον ‘αριστερά’ και ‘δεξιά’ κόμματα, παρά μόνο κόμματα. Μία ξεχωριστή τάξη μέσα στις τάξεις, που ενδιαφέρεται για την συντήρησή της και μόνο,μέσα σ’ αυτό το σύστημα, που θέλει να υπάρχει για να υπάρχει, για τα προνόμια και μόνο που απολαμβάνει χάρη στην ανοχή μας. Είναι ο μοναδική αιτία ύπαρξής της. Διαχειρίζεται και ισορροπεί μέσα στις αντιθέσεις του. Λένε πως μας εκπροσωπούν για να διαχειρίζονται τα προβλήματά μας. Και ποιος ο λόγος εκπροσώπησης;
Και από κοντά τα συνδικάτα. Διαχειρίζονται στο όνομα άλλων συντεχνιακά προβλήματα, με ανθρώπους που σταματούν να εργάζονται για να εκπροσωπούν. Και βγάζουν χρήματα για να κάνουν τους ισορροπιστές. Όλοι αυτοί είναι άχρηστοι! ακροβατούν πάνω στους πιο απίθανους συμβιβασμούς.

Έχουμε χρόνια τώρα ένα στημένο παιχνίδι, στο γήπεδο ενός αδίστακτου αντίπαλου που με εμάς δεν έχει καμία σχέση,παίζουμε εκτός έδρας.
‘Άντε θύμα άντε ψώνιο, άντε σύμβολο αιώνιο, σαν ξυπνήσεις μονομιάς θάρθει ανάποδα ο ντουνιάς’.
‘ΚΑΙ ΆΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΜΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ ΌΠΩΣ ΤΗΝ ΘΕΛΕΙΣ,ΤΟΥΤΟ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ, ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ, ΜΗ ΤΗΝ ΕΞΕΥΤΕΛΙΖΕΙΣ !’ Κ.Κ.
ΔΕΝ ΦΈΡΝΟΥΝ ΤΑ ΛΕΦΤΆ ΤΗΝ ΧΑΡΆ ΑΛΛΆ Η ΠΡΟΣΦΟΡΆ.
Τους αρχαίους ήρωες τα κοινωφελή έργα τους έκαναν τέτοιους, η προσφορά !

Κατάργηση των κομμάτων λοιπόν! αυτού του αυτόνομου κομματιού πολιτών μέσα στην κοινωνία που ζει και απολαμβάνει τελείως ξεκομμένο από αυτήν. Να βάλουμε τέλος στην εθελοδουλία!
Με δεκάδες προνόμια, προσποιείται πως αφουγκράζεται, τάζει αλλά πάντα ανακαλεί και φυσικά διαπλέκεται με οικονομικά συμφέροντα που την βοηθούν να επανεκλεγεί. Πρέπει να δοθεί τέλος σε αυτό το σύστημα αντιπροσωπευτικής ολιγαρχίας.
Ίσως το τέλος των συγκρούσεων έρθει με το τέλος των τάξεων.
Δευτέρα, 2 Μαΐου 2011

 

συνεχίζεται

ΤΤ. χόρεψες πάνω στο φτερό του καρχαρία – 14

Είναι απαραίτητη η δημιουργία της καινούριας συλλογικότητας που θα ενώσει τα ανά την χώρα εγχειρήματα και τις δομές όλου του χώρου που κινείται στην επαναστατική λογική, και η πρόταση που κάνει ο blackblocknoname για την δημιουργία ενός Δικτύου των Αυτόνομων Μαχητικών Κοινοτήτων,όλων αυτών που φανταζόμαστε έναν άλλο κόσμο, που επιθυμούμε και βιώνουμε μια διαφορετική καθημερινότητα, που κτίζουμε διαφορετικές σχέσεις, που δίνουμε μικρές και μεγάλες μάχες ενάντια στην βαρβαρότητα που μας περιβάλει, που εμείς πρέπει να φτιάξουμε μιας και κανείς δεν θα το κάνει για μας, όπως χαρακτηριστικά λέει, με βρίσκει απολύτως σύμφωνο.

Είμαι με αυτούς όλους που θέλουν να κάνουν το πήδημα προς τα εμπρός, πέρα από τη μιζέρια της σύγχρονης πραγματικότητας. Με αυτούς που θέλουν ν’ αφήσουν το στίγμα τους στο σήμερα, για να είναι σημάδι και μήνυμα για τους επόμενους.

Η εξέλιξη, οι ‘ανέσεις’ εμπόδισαν μέχρι και σταμάτησαν την εσωτερική αναζήτηση.
Η ψυχή χωρίς τροφή μαραίνεται.Σήμερα τις απαντήσεις τις δίνει η TV και καμιά φορά οι επαίοντες. Μόνο που αυτοί είναι πολύ ‘ειδικοί’,μερικοί, τμηματικοί, γνωρίζουν κάτι συγκεκριμένο.
Δεν υπάρχει φιλοσοφία και αυτό είναι πισωγύρισμα.
Αυτός ο πολιτισμός πρέπει να καταστραφεί για να υπάρξει αναγέννηση! Όσο το γρηγορότερο τόσο καλύτερα γιατί παραείμαστε στάσιμοι.

Μόνο η επιστήμη τρέχει, κι αυτήν την έχουν καταντήσει εμπόρευμα.
Φτιάχνουμε και καταναλώνουμε εμπορεύματα, αυτό ήμαστε μόνο.
Ο πολιτισμός έχει σταματήσει στους αρχαίους λαούς. Από τότε όλα επαναλαμβάνονται.
Τα πάντα ρέουν..
Σήμερα όμως ο κόσμος φοβάται την ροή, είναι στάσιμος, αυτό είναι θάνατος.
Γι αυτό πρέπει να καταστραφεί το υπάρχον για να ξεπεταχτεί το νέον.
‘Πόλεμος πατήρ πάντων.’

Και όσο υπάρχουν καταπιεστές θα υπάρχει πόλεμος, πίσω και από οποιονδήποτε μανδύα και αν κρύβουν αυτόν τον πόλεμο. [Τέλος της ιστορίας – τέλος στην πάλη των ιδεολογιών, Φουκουγιάμα][ ή σύγκρουση πολιτισμών, Χάντινγκτον.] Όσο υπάρχει καταπίεση θα υπάρχει Αντίσταση, πάλη, ανυπακοή, επανάσταση.

Ας μιλήσουμε λίγο για υποκρισία. Έχω στο σπίτι ένα βιβλίο που αναφέρεται σε Σολωμό, Κάλβο, έπεσε καθαρισμός στη βιβλιοθήκη και οι τόμοι αραδιάστηκαν στο δωμάτιο. Θυμήθηκα λοιπόν τα περί του ‘Ύμνου στην ελευθερία που είναι ο ύμνος στην βία που έφερε την λευτεριά. Αναφέρεται στο πόσο αίμα χύθηκε για να μπορώ να γράφω αυτά τα κείμενα και εσείς να τα διαβάζετε. Ύμνος στην απελευθερωτική βία. Αναρωτιέμαι λοιπόν γιατί να επιτρέπεται η χρήση της βίας για να ελευθερώνονται οι άνθρωποι από κάποιους καταπιεστές και όχι από κάποιους άλλους;Έχουμε διαχωρισμό των καταπιεστών σε ‘καλούς’ και σε ‘κακούς’; Kαι ποιος αποφασίζει γι αυτό ;

Άσε που την απελευθέρωση από τους Τούρκους οι κοτσαμπάσηδες δεν την ήθελαν μιας και τους χαλούσε τη μάσα, άσχετα εάν αργότερα την χρησιμοποίησαν για να ανανεώσουν τα προνόμιά τους καθιστάμενοι νέοι φεουδάρχες! Οι τσιφλικάδες και η εκκλησία το ίδιο. Δεν είναι λοιπόν η επανάσταση μοναχά εθνικοαπελευθερωτική, και κοινωνική είναι! Ίσως η μοναδική στιγμή στην παγκόσμια ιστορία που ένα απελευθερωτικό κίνημα να συνδυάζει και τις δύο αυτές συνθήκες! Έτσι λέγουν τουλάχιστον αυτοί που έχουν μελετήσει διεξοδικά το θέμα, ερευνώντας πηγές από διάφορες πλευρές, όχι μονόπατα δηλαδή, καθεστωτικά.
Δυστυχώς κατέληξε σε μία από τα ίδια.

Για να γίνει επανάσταση χρειάζονται τόσο οι αντικειμενικές όσο και υποκειμενικές συνθήκες. Για να εξηγούμαι : να υπάρχει ένα κομμάτι της κοινωνίας ήδη έτοιμο για την καινούρια κατάσταση, να μπορεί και να θέλει να την στηρίξει, να είναι δηλαδή αναγκαία για την προκοπή τους κατάσταση.
Να υπάρχει συγχρόνως και η θέληση και η δυνατότητα να προχωρήσει η διαδικασία της απελευθέρωσης, η βούληση, η οργάνωση δηλαδή αυτού του κινήματος.
Πρέπει λοιπόν οι επαναστάτες να δουλεύουμε για την ανάπτυξη αμφότερων των προϋποθέσεων.

Ήμουν ανέκαθεν κοινωνικός, ας μου επιτραπεί η έκφραση, από ιδιοσυγκρασίας λοιπόν κοντύτερα στους ‘κοινωνιστές’. Αυτούς δηλαδή που μέσα στον κόσμο και τα κινήματα πάλευαν για αυτών την ‘ανάπτυξη’ την κοινωνικοπολιτική, και όχι τόσο κοντά στην οργάνωση.Δεν θα είναι ποτέ δυνατό να γίνει επανάσταση που να αλλάξει τα δεδομένα χωρίς να αναπτυχθούν όμως και οι δύο προϋποθέσεις. Πάντα μου άρεσε να βρίσκομαι μέσα στις καταστάσεις, βέβαια με τα χρόνια έχω κλειστεί πολύ και μου αρέσει η ησυχία της μοναξιάς, μου αρέσει όμως και η βαβούρα καμιά φορά.
Πάντως σίγουρα ανάμεσα σε αυτές τις δύο καταστάσεις- κατηγορίες θα πρέπει να υπάρχει σύγκλιση, ζεύξη. ΣΎΝΘΕΣΗ.

Ήμαστε χώρα σταυροδρόμι πολιτισμών και αυτό θα έπρεπε να εκμεταλλευτούμε, και γεωπολιτικά ακόμη.
Σημαίνει ότι ήμαστε κοσμοπολίτες και πολυπολιτισμικοί. Άσχετα εάν τώρα τελευταία κάποιοι στενόμυαλοι μιλούν για περιχαράκωση, μάλλον τα μυαλά τους πρέπει να έχουν φρακάρει.
Πατριωτισμός, για μένα, σημαίνει πολιτιστική κληρονομιά και η δική μας έχει συλλέξει από τα πάντα. Γιατί κι από εδώ μέσα έχουν περάσει για να μείνουν διάφοροι και εμείς έχουμε ταξιδέψει για να εγκατασταθούμε μόνιμα στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη!

Έχουν περάσει για να θρονιαστούν στο τέλος για τα καλά δεκάδες λαοί από αυτή την τόσο τυχερή ακριβώς γι αυτό το λόγο χώρα και την τόσο άτυχη συνάμα διότι δεν κατάφερε ίσως ποτέ, τα τελευταία χρόνια σίγουρα όχι, να εκμεταλλευτεί προς όφελός της αυτό το προνόμιο, που λείπει σε πολλούς. Και όταν μιλώ για οφέλη φυσικά και εννοώ κατάσταση προς όφελος του λαού της, που ας μη γελιόμαστε είναι με απλά λόγια ένα ‘μίγμα’ από όλους αυτούς που στην διάρκεια της ιστορίας ΕΝΩΘΗΚΑΝ για να δημιουργήσουν αυτό που ήμαστε σήμερα και απέχει παρασάγγας από αυτό που ήμασταν στα πολύ παλιά χρόνια. Κληρονομώ τον Αχιλλέα και τον Λεωνίδα, στο παράδειγμα όμως, γιατί μ’ αρέσει πως έζησαν, γιατί θα μου άρεσε να έχω κάτι από την δόξα και την ανδρεία τους. Το αίμα μου όμως με αυτών εδώ των μεγάλων, και όσων ήταν μαζί τους και κοντά τους για να μοιράζονται τις εμπειρίες και τα συναισθήματα ξέρω πως δεν γίνεται να έχει καμία σχέση.

Δεν γίνεται να αγαπούν τους ήρωες μου στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη, που είναι η μάνα όλων μας,και εγώ να κυνηγάω με μαχαίρια και λοστούς τα παιδιά τους που ήρθαν να βρουν εδώ άσπρη μέρα. Που νομίζουν πως θα βρουν άσπρη μέρα Είναι ντροπή και εξευτελισμός να ανοίγω κεφάλια και καρδιές όλων αυτών που εξυμνούν τους ήρωες μου.
Αντί λοιπόν να περιχαρακωνόμαστε και να δημιουργούμε ΦΡΑΚΤΕΣ στις καρδιές και τα μυαλά μας,ας ανοίξουμε τις καρδιές μας ΣΤΟΥΣ ΟΜΟΙΟΥΣ ΜΑΣ, ΑΣ ΑΝΟΊΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΉ ΚΑΙ ΤΑ ΦΤΕΡΆ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΤΆΞΟΥΜΕ ΜΑΚΡΙΆ ΑΠΌ ΤΗΝ ΜΙΣΑΛΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΥΦΛΟ ΜΙΣΟΣ.
Οι κτητικοί αγαπούν μονάχα την ’τσάντα’ με το χρήμα, δεν υπάρχει γι αυτούς πατρίδα.

Και ξέρω επίσης πως η ιστορία μπορεί να κάνει και κύκλους, πίσω όμως δεν γυρίζει, μόνο του βλάκα το μυαλό γυρίζει πίσω, είναι γνώρισμά του αυτό.Η παρελθοντολογία είναι επιστήμη μόνο για αυτούς που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα
Για να αποκρύψει ο Χάντινκτον πως οι άνθρωποι για τα δικαιώματά τους παλεύουν και την ελευθερία, για να σιγοντάρει και τον Φουκουγιάμα που ανακάλυψε τάχατις πως οι ταξικοί πόλεμοι απέθαναν,έριξε την βόμβα του λέγοντας πως οι σύγχρονες διαμάχες πλανητικά θα γίνονται για τους πολιτισμούς. Και ξαναχώρισαν τους ανθρώπους,και τους βάζουν να σκοτώνονται για χάρη του Αλλάχ ή της φυλής, ενώ αυτοί [οι πλούσιοι καπιταλιστές] κάνουν γιορτή και μοιράζουν τη λεία, τα ιμάτια.

Ο καπιταλισμός είναι πλέον τελειωμένος,τον κρατούν στη ζωή με τεχνικά μέσα. Δεν προσφέρει πια τίποτα στην ανάπτυξη του ανθρώπου, καταστρέφει εκατομμύρια ανθρώπους για να την βγάλουν στον αφρό οι λίγοι. Δεν προσφέρει στην κοινωνική ανάπτυξη παρά μόνο δεινά. Είναι οριστικά τελειωμένος, χρόνια σας το κραυγάζει ο Ραφαηλίδης.
Βέβαια οι κοινωνικές αλλαγές δεν γίνονται από την μία μέρα στην άλλη, θα πάρει χρόνια αυτή η κολόνια, θα κρατήσει καιρό αυτή η διαδικασία, ξαναλέω πως μπορεί και να μη προλάβουμε εμείς να δούμε το καινούριο, χρόνια τώρα το οσφριζόμαστε όμως!

Κινητήριος δύναμη της ιστορίας είναι ο αγώνας ανάμεσα στους καταπιεσμένους και τους καταπιεστές τους. Όπως και να προσπαθήσουν να διαιρέσουν τους από κάτω οι Κύριοί τους, ΌΠΩΣ ΚΑΙ ΑΝ ΟΝΟΜΆΣΟΥΝ ΤΟ ΠΑΡΑΜΎΘΙ ΤΟΥΣ, Η ΑΝΑΖΉΤΗΣΗ Της ΚΟΙΝΩΝΙΚΉΣ ΔΙΚΑΙΟΣΎΝΗΣ ΘΑ ΚΙΝΕΊ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΏΠΟΥΣ.Κανείς δεν μπορεί να σταματήσει την κίνηση της ιστορίας! Ότι και να ψευτο βγάλει απ’ το μυαλό του,όπως και να το ψευτο αποκαλέσει αυτός που ενδιαφέρεται να συντηρήσει το υπάρχον!

1992 συγνώμη για την άμυνα Μαρία Δημητριάδη. ΑΝΕΜΟΛΟΓΙΟ
»Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε, είμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματα,
και επιτέλους σκασμός οι ρήτορες πολύ μιλήσαμε, στο εξής θα παίζουμε σ’ αυτό το θίασο μόνο ως φαντάσματα.
Κάτω οι σημαίες στις λεωφόρους που παρελάσαμε, άλλαξαν λέει τ’ ανεμολόγια και οι ορίζοντες,
μας κάνουν χάρη που μας ανέχονται και που γελάσαμε
τώρα δημόσια θα έχουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες.
Βγήκαν δελτία και επισήμως ανακοινώθηκε, είμαστε λάθος μες στο κεφάλαιο του λάθος λήμματος
ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανα τονώθηκε, και οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος.
Δήλωσε η τσούλα η ιστορία ότι γεράσαμε, τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικα,
όνειρα ξένα ράκη αλλότρια ζητωκραυγάσαμε ,και τώρα εισπράττουμε απ’ την εξέδρα μας βροχή δεκάρικα.
ΞΈΣΚΙΣΕ Η ΠΌΡΝΗ Η ΙΣΤΟΡΊΑ ΑΡΧΑΊΑ ΟΡΆΜΑΤΑ, ΤΏΡΑ ΓΙΑ ΣΈΡΒΙΣ ΜΑΣ ΞΑΠΟΣΤΕΛΝΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΧΑΜΟΜΗΛΟ,
την παρθενιά της επανορθώσαμε σφιχτά με ράμματα,
την κουβαλήσαμε και μας κουβάλησε στον ανεμόμυλο».
ΘΑΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ ΚΩΣΤΑΣ ΤΡΙΠΟΛΙΤΗΣ.

εργατική αυτονομία  2 Guizzardi

Η πάλη των τάξεων κινεί την ιστορία, ο αγώνας ενάντια στην εκμετάλλευση, άλλο τόσο σημαντικός επίσης ο αγώνας για ελευθερία και αυτονομία. Αυτά αλληλοσυμπληρώνονται. Σίγουρα σημαντικό το γουργούρισμα της κοιλιάς, το ξαναείπαμε, και η ανάγκη για κοινωνική δικαιοσύνη και δικαιότερη κατανομή, διανομή του πλούτου – το κοινωνικό κράτος – αλλά ακόμη σπουδαιότερη η ανάγκη να στέκεσαι στα πόδια σου ανεξάρτητα από τις χίλιες δυο κοινωνικές συμβάσεις. Όχι να πρέπει να γίνεις κομματικός για να προχωρείς, ή να τα χεις καλά με τον παπά της ενορίας, ή το τάδε στέλεχος κλπ.
Ζούσε και βασίλευε η σύγχρονη φεουδαρχία στην Ιταλία του τότε, όπως και στην Ελλάδα του σήμερα και του χθες.

Και για να ξανάρθουμε στο σήμερα, τρεις είναι οι προτάσεις για τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει το κίνημα αυτή τη στιγμή.
Α. Ο πρώτος μιλά για την γενικευμένη απεργία, την πλήρη αποχή από τα πάντα, καταναλωτισμό, εργασία, γενικευμένη παύση πληρωμών, πλήρη αποχή από το καθημερινό γίγνεσθαι, όσο φυσικά αυτό είναι δυνατό για τον καθένα. Μιας και οτιδήποτε άλλο έχει επιχειρηθεί μέχρι σήμερα έχει υποστεί ήττα οπότε δεν ωφελεί σε τίποτα να ξανα διαβούμε τον ίδιο δρόμο. Ζητά 20 ώρες εργασία και εγγυημένο κοινωνικό μισθό [από τους Negri και Hardt, οι οποίοι στο βιβλίο τους για την ‘Αυτοκρατορία’ ζητούν αυτά τα πράγματα]. Θέλω επίσης να προσθέσω πως από τη δεκαετία του 70 ακόμη, πάγιο αίτημα της εργατικής αυτονομίας ήταν το 35ωρο.

Β. Στη δεύτερη πρόταση υπάρχει η παραδοχή της αποτυχίας στους τρόπους με τους οποίους επιχειρήθηκε η ανατροπή,υπάρχει επίσης η παραδοχή της μεγάλης παρακαταθήκης που άφησαν πίσω τους οι αγώνες που έγιναν, σε μια διαδρομή που ξεκινά στο τέλος της προηγούμενης χιλιετίας με αρχές αυτής που διανύουμε και ξεκίνησε με τις κινητοποιήσεις, διεθνώς, ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, πέρασε από την εξέγερση του 2008 για να φτάσει στα κινήματα των πλατειών και στο σήμερα, στους αγώνες ενάντια στην βιαιότατη επίθεση στον λαό για την αναπαραγωγή του κεφαλαίου.

Αυτή λοιπόν η παρακαταθήκη που άφησαν οι αγώνες είναι οι αντιδομές που έχουν δημιουργηθεί όλα αυτά τα χρόνια στα κοινωνικά στρώματα και που προκαλούν ρωγμές στον καπιταλιστικό ιστό, στο οικοδόμημα του συστήματος. Καταλήψεις, συνελεύσεις γειτονιάς, απελευθέρωση δημόσιου χώρου από την καταστολή και τους πρεζέμπορους, παράκαμψη μεσαζόντων,ανταλλακτική και χαριστική οικονομία κλπ, μαζί με όλη την κουβέντα που έχει ανοίξει εδώ και καιρό για την αποανάπτυξη.
Εκατοντάδες ρωγμές που όσο πληθαίνουν, και αυτό είναι το ζητούμενο, θα μειώνουν την αντίσταση της αντίδρασης μέχρι να την καταστήσουν εντελώς άχρηστη και αδύναμη. Δεν αρνούνται την κοινωνική αντιβία αυτοί οι σύντροφοι,σε συνάρτηση με τις προσπάθειες της αντεπανάστασης να καταστείλει αυτές τις μορφές αυτοοργάνωσης και αγώνα.

Γ. Τρίτος είναι ο δρόμος της οργάνωσης της ένοπλης αντιπαράθεσης.
Πιστεύω πως χρειάζεται σύνθεση αυτών των τριών εμπειριών… μιας και κανείς δεν περισσεύει, μιας και όλοι χρειάζονται, η ζωή έχει διδάξει την σύνθεση!
Όλοι αυτοί που πραγματεύονται αυτά τα μεγάλα και σοβαρά θέματα θέλουν και ονειρεύονται χοντρά -χοντρά την ίδια κατάληξη. Ας μην αφήσουμε το μονοπάτι να τους χωρίσει, όλοι οι καλοί χωράνε έχουμε ξαναπεί!

Στον χαρακτήρα και στην ιδιοσυγκρασία και στις καταβολές και στο πως φτάσαμε μέχρις εδώ μπορεί να διαφέρουμε, έχουμε όμως όλοι αυτοί οι ‘ωραίοι δικοί μας’ που λέει ο ποιητής στην παράσταση που συνδυάστηκε με το τέλος της 7ετίας των συνταγματαρχών, όλοι εμείς λοιπόν μοιραζόμαστε το ίδιο όραμα. Να το κάνουμε πραγματικότητα λοιπόν κι ας αφήσουμε τις μιζεριές περί ‘τέλους της ιστορίας’!.
Οι κοινωνικές συνθήκες και η προσωπική συνθήκη σπρώχνει τον καθένα να διαλέξει το μονοπάτι που του ταιριάζει περισσότερο, φτάνει να το περπατήσει!

Και βέβαια,άλλο το να ζεις στη μεγαλούπολη και άλλο στο χωριό.
Στο μικρό μέρος, πολλές φορές, οι αντιθέσεις αμβλύνονται. Στο κέντρο είναι πιο οξυμένες, εκεί ο αγώνας για την επιβίωση είναι πιο τραχύς και άγριος.
Οι κοινωνικές σχέσεις στην επαρχία είναι πιο στενές, δεν έχουν διαρραγεί τόσο όσο στο κέντρο.

‘Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ’ τον κόσμο, εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο’

Η αλήθεια πάντως είναι πως η κατά μέτωπο στρατιωτική αντιπαράθεση με το κράτος στη σύγχρονη δύση έχει αποδειχθεί καταστροφική για τους προλετάριους!

Όσον αφορά τον εσωτερισμό τώρα.
Όσον αφορά τον δρόμο για την εσωτερική ‘γνωριμία’, ύστερα από χρόνια βιωματικής εμπειρίας, έχω να πω αυτά :
Οι πατέρες και οι νηπτικοί λένε πως την τελείωση, την θέωση οι άνθρωποι την επιτυγχάνουν με δύο τρόπους.
Ή τους δίδεται απευθείας με τη χάρη του Θεού, απροσδόκητα, απροειδοποίητα επειδή για κάποιον λόγο επιλέχθηκαν.
Ή εξ αιτίας των αγώνων και των έργων τους, των προσπαθειών τους.
Ύψιστη και δυσκολότερη των αρετών η διάκρισης. [ Άντε να καταλάβεις λοιπόν και να είσαι σίγουρος πως αυτό που ‘βιώνεις’ δεν είναι από τον πονηρό, και είναι η χάρις του Θεού ]. Ή δεν είναι αυθυποβολή.
Από την άλλη τεράστια αρετή το ταπεινό πνεύμα.

Όσα περισσότερα προσπαθείς λοιπόν και κάνεις τόσο περισσότερο κινδυνεύεις να σε υπερβεί το εγώ. Να σε ξεπεράσει, σε μπουρδουκλώνει διαρκώς.
Διαλέγω λοιπόν την ταπεινότητα, αφήνομαι με εμπιστοσύνη στο αύριο, στην αρμονία του Σύμπαντος, αφήνομαι. Και περιμένω. Με εμπιστοσύνη .Έχω εμπιστοσύνη.

Ακολουθώ τον δρόμο του γέροντος Παϊσίου, που μου τον μετέφερε χρόνια πριν ο καλός μου φίλος, κι ας μη συναντιόμαστε ποτέ, ο Βασίλης ο Μαρουλάς. Είπε λοιπόν ο γέροντας σε παρευρισκόμενους πιστούς στο καλυβάκι του πως τίποτα μεγαλύτερο από το ‘γεννηθήτω το θέλημά σου’ , δίχως όμως γογγυσμούς και διαμαρτυρίες για τα συμβάντα της καθημερινότητας, ένα απλούστατο ‘ας γίνει όπως νομίζεις’ φτάνει και περισσεύει για να βιώσεις αυτό που σου μέλλει, δίχως όμως παράπονο για τον δρόμο που παρεμβάλλεται ανάμεσα σε εσένα και αυτό.

Το ίδιο και το αυτό βρίσκω στη διδαχή του Κρισναμούρτι που με γοητεύει. Το ξανασυναντώ επίσης και στη διδαχή του Σιντάρτα, από τον μεγάλο Γερμανό, τον Έσσε, το ξαναβρίσκω στον Όσσο.
Ο ίδιος δρόμος άλλοι πολιτισμοί. Δεν είναι τυχαίο.
Παρατήρηση, ησυχία, υπομονή, εμπιστοσύνη.
Ότι έχουμε μέσα δεν είναι δικό μας,είναι βάρος, δημιουργήθηκε με τα χρόνια και μας εμποδίζει να βλέπουμε, να βλέπουμε με αθωότητα, να αντιλαμβανόμαστε. Δεν λέγονται αυτά, βιώνονται. Έχει δημιουργηθεί με τα χρόνια και μας φυλακίζει. ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΩΡΡΕΥΜΕΝΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΟΔΗΓΟΥΝ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΑΥΤΕΣ, Ή ΜΑΣ ΑΠΟΤΡΕΠΟΥΝ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΚΕΙΝΕΣ ΔΙΑΛΕΓΟΥΝ.
Υπάρχει μόνο είμαι, είναι αυταπάτη να θέλεις να γίνεις κάπως αλλιώς, αγωνίζεσαι και σπας τα μούτρα σου. Κάνε ειρήνη με τον εαυτό σου, αποδέξου τον και αμέσως θα έλθει η γαλήνη. Κι αν έχεις ακόμη καλές προθέσεις θα νιώσεις και την χάρη. Δεν μπορώ εγώ να σου πω ότι είναι από τον Θεό, αφήνω τους καιροσκόπους και τους κερδοσκόπους να το κάνουν.

σούφι

Το να προσπαθείς να φτιάξεις έναν άλλο εαυτό δημιουργεί σύγκρουση, η δράση θα φέρει οπωσδήποτε αντίδραση και ούτω κάθε εξής και δεν θα γαληνέψεις ποτές.Και πως θα ακούσεις αν δεν είσαι γαλήνιος; Πως θα δεις.; Θα περάσει μπροστά σου αλλά εσύ θα είσαι αλλού!!!
Το ‘θα ήθελα να είμαι έτσι’ θα φέρει σύντομα και το αντίθετο του. Και θα πηγαίνει λέγοντας.
Αφέσου λοιπόν με εμπιστοσύνη.
Γίνε σαν το ποτάμι, δεν σταματάει ποτέ την κίνησή του και είναι παντού την ίδια στιγμή.
Πάντα το ίδιο, πάντα διαφορετικό,την ίδια στιγμή που κοιτάζεις είναι άλλο!

Κυλάει. Όπως ο Ηράκλειτος λέει. Βλέπεις τι όμορφα ξαναγυρίζουμε στα γράμματά μας, να πω στα χώματα μας αν σας αρέσει καλύτερα. Δεν ξέρω.
Βλέπετε τι όμορφους κύκλους που κάνει η ζωή και η εμπειρία, από εδώ εκεί. Και πιο πέρα. Και ύστερα στη μήτρα! Γιατί η Μάνα είναι μία, με άπειρα παιδιά, που όλο τριγυρνάνε σε χορό για να καταλήξουν στην αγκαλιά Της,αργά ή γρήγορα! Με ένα γλυκό φιλί!
Έχω εμπιστοσύνη λοιπόν και κυλάω.
Παρατηρώ.

Και για να μη χάνομαι στους λαβυρίνθους του μυαλού μου παρατηρώ την αναπνοή μου. Κάνω έτσι καλό και στην υγεία μου,στην κυκλοφορία του αίματος που κυλάει κι αυτό καλύτερα όταν δεν σφιγγόμαστε από τα βάρη της καθημερινότητας. Χαλαρώνουν οι μύες και το κορμί.
Και περιμένω, με εμπιστοσύνη.
Και προσπαθώ να τρώω με μέτρο.
Και δεν τρελαίνομαι όταν δεν τα καταφέρνω.
Και συγχωρώ τον εαυτό μου και τους άλλους, όταν μπορώ.
Και το να ‘ξεφύγεις’ ανθρώπινο είναι.
Το κουβαλάμε.

Κανείς δεν είναι τέλειος.
Ας μη φοβόμαστε το λάθος.
‘Άσε με να κάνω λάθος, μη παριστάνεις τον σοφό, δεν μ’ αρέσουν οι σοφίες. Δεν γουστάρω να σωθώ.’ Δεν ξέρω αν το μετανιώσω. Θα φανεί στην πορεία. Η πορεία είναι που έχει όλο το ζουμί λέει και ο ποιητής !
Η σοφία βρίσκεται παντού.
Να σαι ανοικτός, όσο μπορείς.
Μπορείς.
Αρκεί.

1994 λένα παπά αδελφοί κατσιμίχα το δωμάτιο
»μες το κλειστό δωμάτιο μπορείς να βρεις ότι δεν τόλμησες ποτέ να ονειρευτείς
και ότι μέσα σου βαθιά αγάπησες κι όμως ποτέ δεν είδες να βγαίνει αληθινό,
όλα είναι εκεί, εκεί υπάρχουν όλα
μες το κλειστό δωμάτιο, όλα και τίποτα
αγάλματα θεών λησμονημένων και της Ελένης το πουκάμισο, όλα είναι εκεί κι άλλα πολλά, που κάποτε φαντάστηκες.
Ο φόβος του Χριστού στον κήπο της Γεθσημανή, τα βήματα της θλίψης του, της αίγλης του το φως
το αίμα των θυσιασμένων και οι χαμένοι στόχοι τους, το ψύχος το δριμύ των χωρισμών.
Το διαμαντένιο αηδόνι του βασιλιά της Κίνας σινιάλα από φάρους που σβηστήκαν
και μαγικά τοτέμ από άγνωστες φυλές
κι εφηβικά κορμιά και καλοκαίρια γαλανά θάνατοι και φωτιές κι αόρατη ομορφιά.
Αν έχεις μάτια να τα δεις, αν έχεις χέρια να τ’ αγγίξεις
μπορείς να βρεις κλειδί να ξεκλειδώσεις τη σιωπή τους
αρκεί να πας, ολάνοιχτος, γυρεύοντάς τα».

Κι το να ψάχνεις τον εαυτό σου δεν σημαίνει πως θα παρατήσεις τον κοινωνικό αγώνα. Αυτή τη ζωή γνωρίζουμε κι αυτή θα παλέψουμε να κάνουμε καλύτερη.

Μια επισήμανση τώρα. Σε όλες τις εκδηλώσεις τους τα καθεστωτικά κόμματα και τα φασιστικά μορφώματα με τους οπαδούς τους ανεμίζουν σύμβολα, ελληνικές σημαίες.
Είναι όλοι τους υπεύθυνοι για το χάλι, τον κατακερματισμό της ελληνικής κοινωνίας αυτοί που πουλάνε πατριωτισμό στο παζάρι της ψήφου και της ζωής. Πρώτο λοιπόν μειονέκτημα όσον αφορά τον στρατηγικό σχεδιασμό στο τραπέζι της Γεωπολιτικής για κόμματα και ηγεσίες [ συνταξιούχος των μυστικών υπηρεσιών ο γραμματέας του φασιστικού κόμματος, σας μοιάζουν για αντισυστημικοί είπατε; ]

Κατακερματισμός λοιπόν!
Είναι επίσης υπεύθυνοι για την καταβαράθρωση της οικονομίας η οποία στηρίζεται, η ετοιμόρροπη, από γεννήσεως αυτού του μορφώματος που ονόμασαν ελληνικό κράτος μόνο από δανεικά, με ότι αυτό συνεπάγεται πάλι στα ‘παιχνίδια’ των Γεωπολιτικών σχεδιασμών και στρατηγικής. ΜΕ ΣΥΝΕΊΔΗΣΗ δηλαδή δεν φτιάξαμε ποτές μια αυτάρκη να ζήσει και να προκόψει με τους ανθρώπους της χώρα. Άλλο τεράστιο ντεζαβαντάζ λοιπόν !
Είναι επίσης αυτοί οι ίδιοι που δεκαετίες τώρα έμαθαν στον νεοέλληνα να ξοδεύει περισσότερα από όσα παράγει – Τρίτη τρικλοποδιά για τους μελετητές Γεωστρατηγικής – όταν λοιπόν καταφέρνει να παράξει,πάντα είναι λιγότερα από αυτά που καταναλώνει!

Όλοι αυτοί λοιπόν μιλούν για πατριωτισμό, και μιλούν για αυτόν επίσης εκείνοι που χρόνια ολόκληρα πίνουν νερό στο όνομά τους, και τους στηρίζουν,και μας βγάζουν το λάδι. Βρε μαγκούρα που σας χρειάζεται !
Όσοι έχουν κυβερνήσει από γεννησιμιού του αυτόν τον πολύπαθο τόπο, για να μη πω και γι αυτούς που τους στηρίξανε, είναι ένοχοι εσχάτης προδοσίας. Με όλο τον θίασο σκιών βεβαίως. Τα υπόλοιπα τα ακούω βερεσέ !!!

 

συνεχίζεται

ΠΠ. χόρεψες πάνω στο φτερό του καρχαρία – 11

Μπέλλου , πλατεία Βάθης

Για το κίνημα των πλατειών και πάλι. Ήταν η φυσική εξέλιξη της επίθεσης που δέχτηκε επί χρόνια το βιοτικό επίπεδο του Έλληνα, η καθίζηση στην ποιότητα ζωής του. Βγήκε από το σπίτι του για να εκφράσει την αγανάκτησή του για το σύστημα που από πελάτη τον καθιστά αποδιοπομπαίο τράγο. Λένε πως ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Τώρα ο μαγαζάτορας, κάτω από την πίεση της τρόικας αφήνει στην άκρη,όσο γίνεται φυσικά, την πελατειακή σχέση και σκέφτεται μονόπλευρα, δρα μονόπατα, σκίζει και πετά στα σκουπίδια το συμβόλαιο, προς το παρόν τουλάχιστον.

Κι ο πελάτης τον μουτζώνει ουρλιάζοντας. Τον προδότη, τον πουλημένο. Θέλει να ξαναγυρίσει πίσω,να βρει καινούρια αφεντικά, πιο έντιμα, πιο σταθερά στις συμφωνίες τους.
Η διαπλοκή έχει δύο πόλους, το ‘μαζί τα φάγαμε’ προϋποθέτει πολλούς συνδαιτημόνες. Που φυσικά τρώνε ανάλογα με την όρεξη και τις δυνάμεις. Δεν μπορούν όλοι το ίδιο, δεν γίνεται.
Έλα μου ντε όμως που υπάρχει κι ένα άλλο πρόβλημα, ένα άλλο κομμάτι,που χαλάει την πιάτσα. Γιατί σ’ αυτό το φαγοπότι δεν πήρε ποτέ μέρος. Είτε από συνείδηση, επειδή θεληματικά αρνήθηκε να γίνει πελάτης του μαγαζιού, είτε γιατί δεν μπορούσε, δεν χωρούσε στο τραπέζι, δεν είχε τα φόντα, δεν φορούσε το κατάλληλο κοστούμι, δεν διέθετε κοσμήματα που θαμπώνουν το μάτι. Δεν κατείχε γνωριμίες.

Ή δεν το χρειάζονταν στο κάτω- κάτω οι υπάλληλοι του μαγαζιού ή το αφεντικό. Για να τρώνε με πολλά κουτάλια κι όχι με ένα δύο. Για την Ελλάδα ρε γαμώτο, την πατρίδα μας την αληθινή, την απληστία.
Όλοι αυτοί,χοντρά χοντρά, βρέθηκαν στις πλατείες. Οι μεν περιορίστηκαν στις μούντζες και άρχισαν να ψάχνουν το νέο αφεντικό, ανάλογα κιόλας με τις ‘οπαδικές’ τους προτιμήσεις, πράσινοι, μπλε, γαλάζιοι, ροζ, μαύροι, ήταν όλοι εκεί. Κραδαίνοντας ελληνικές σημαίες, λες και το κέρδος έχει πατρίδα.
Οι άλλοι,πιο κάτω, προτίμησαν να συζητήσουν. Να καταλάβουν το γιατί, να βρουν το τι χρειάζεται να γίνει.
Και αυτοί χωρίστηκαν στα δύο, χοντρά χοντρά. Κάποιοι θέλανε να ξαναγίνουν πολίτες,κάποιοι να παραμείνουν υπήκοοι, κάτω από καλύτερες συνθήκες.

Οι μεν ν’ αποφασίζουν οι ίδιοι κάθε φορά για τα ζητήματά τους, για το πως θα τα διευθετήσουν, να εκτελούν οι ίδιοι τις αποφάσεις τους και όχι να  αναθέτουν σε ειδικούς,ξέρουν πως οι ειδικοί είναι ένας μύθος, μια μούφα, για να αναπαράγονται αιώνια ρόλοι εξουσίας και υποταγής. Να δικάζουν οι ίδιοι τις υποθέσεις τους, να νομοθετούν οι ίδιοι τις σχέσεις τους, να οργανώνουν οι ίδιοι την άμυνά τους έναντι των αντιτιθεμένων.
Οι άλλοι ήθελαν καινούριους διαχειριστές, αρκούνταν στα ίδια αφεντικά.

Υπέστησαν όλοι μαζί φοβερή καταστολή, ξύλο μέχρι αηδίας και τόνους χημικά στα σωθικά. Κι όσοι-όσο άντεξαν άντεξαν, ήρθε και ο Αύγουστος, καιρός για μπάνια του λαού. Όταν επέστρεψαν ήταν πλέον αργά να οργανώσουν ξανά το πράγμα, έλειπε πια η ορμή, ήλιος και θάλασσα χαλαρώνουν.
Άφησαν τεράστια παρακαταθήκη: κατάληψη δημόσιου χώρου που ανήκει στην κοινωνίακαι όχι στα κόμματα.
Συνέλευση, συζήτηση, αυτοοργάνωση, αυτοδιαχείριση των αναγκών και όλων των υποθέσεων.
Αλληλεγγύη.

Συζήτηση για την ισότητα των πάντων, για την ελευθερία, την κοινότητα και την κοινοκτημοσύνη.
Ίσως το κυριότερο απ’ όλα. Ρίζωσε η αυτόνομη συνέλευση σε κάθε γειτονιά, δημιουργήθηκε επίσης σε χώρους δουλειάς, μάθησης και εκπαίδευσης.

Δύο λόγια για τις συζητήσεις πάνω στη μεθοδολογία και τα μέσα του αγώνα. Έχουν ειπωθεί πολλά, για τη βία της εξουσίας και την αντιβία, για ειρηνιστές,βίαιους χούλιγκανς κλπ. Έχετε όλοι μια άποψη. Με δύο γραμμές μόνο θα σταθώ σε αυτό που κανένας, έτσι νομίζω τουλάχιστον, δεν πρόσεξε να αναφέρει.

Χωρίζω λοιπόν τους μετέχοντες στη συζήτηση σε πραγματιστές και μη. Πραγματιστές είναι αυτοί που ξέρουν ότι ενοχλούν και οργανώνουν την άμυνά τους η οποία κάποια στιγμή θα γίνει και επιθετική, υποχρεωτικά,εκ των πραγμάτων.
Και τους αιθεροβάμονες, τους μη πραγματιστές, που λεν για να λεν, διότι ίσως να γνωρίζουν βαθιά ή λιγότερο βαθιά μέσα τους πως αυτά που λεν δεν τα πιστεύουν και απλά έτσι τα λεν. Ή στοχεύουν κάπου αλλού, για το εγγύς ή το απώτερο μέλλον.
Αυτά!

θα πληρώσετε για όλα 4

Κάτι ακόμη, για τους συμβολισμούς, που δεν είναι μόνο συμβολισμοί.
Το κέντρο της πόλης, της σύγχρονης μητρόπολης, αλλά και της μικρότερης, συμβολίζει την εξουσία. Της ανήκει. Γι αυτό και συγκεντρώνει στο κέντρο όλα τα κτίρια που την απαρτίζουν.
Γι αυτό και οι σύγχρονοι προλετάριοι καταλαμβάνουν το κέντρο, όταν της επιτίθενται, αυτό συμβολίζει η κατάληψη της πλατείας.
Ο αγώνας όμως παντού και πάντα πρέπει και να αποκεντρώνεται. Διασπάς βέβαια τις δυνάμεις σου, διασπάται όμως έτσι και ο εχθρός.
Και τις περισσότερες φορές η νίκη είναι πιο κοντά σ’ αυτόν που έχει την πρωτοβουλία, το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού. Αυτός που πηγαίνει σε προκαθορισμένο ραντεβού, σε τοποθεσία που έχει διαλέξει ο αντίπαλος, γιατί γνωρίζει τις λεπτομέρειες όλες, λέω λοιπόν πως η νίκη είναι πολύ κοντύτερα σε αυτόν τον τελευταίο.
Τα γνώριζαν αυτά οι Ιταλοί σύντροφοι και επιτίθενται συχνά εκεί που διάλεγαν οι ίδιοι, με τον συμβολισμό που έδιναν στον χαρακτήρα της επίθεσης, διαλέγοντας οι ίδιοι τον στόχο, μακρά από το πλήθος του οποίου όμως την άμυνα την είχαν οργανώσει επίσης όσο καλύτερα γίνονταν.

Έτσι πρέπει να έγινε στις 12 Φλεβάρη φέτος στην Αθήνα του 12. Αυτά.

• Και μιας και ξαναπέταξε ο νους μου σε προηγούμενα χρόνια θα ήθελα να αναφερθώ στον Βασίλη τον Ζωίδη με την εξαιρετική του σύντροφο την Άννη που σαν πραγματικά αδέρφια μ’ αγκάλιασαν τον πολύ πρώτο καιρό τον δυσκολότερο της εδώ προσαρμογής μου, τότε μάλιστα που έτρεχα στην Κομοτηνή για την Rossa.
• Λέω όμως τι όμορφη που είναι τελικά η ζωή με τα απρόβλεπτα της, πόσες ομορφιές κρύβει η καθημερινότητά! θύμησες ξεπηδούν από παντού.
  Εκεί που περπατάς αμέριμνος στα όμορφα σοκάκια της Παναγίας, πίσω από τα ανακαινισμένα καπνομάγαζα πέφτεις πάνω σε φίλο και ξυπνάς 35 χρόνια πίσω, στο Περιγιάλι, στον τότε ‘Μιχάλη’, Μανώλης Τζίμας, Γιάννης Κωνσταντινίδης [Κόνυ] και Θοδωρής Βαλσαμίδης, όλοι καλοί φίλοι,τραγουδούν αντάρτικα, επαναστατικά και λαϊκά τραγούδια Κι εγώ με το φιλαράκι μου τον Παύλο τα δίνουμε όλα.
• Πέφτω λοιπόν πάνω στον Κόνυ και αναπολούμε τα παλιά ΕΚΕΊΝΑ ΧΡΌΝΙΑ ΠΟΥ ΟΙ ΆΝΘΡΩΠΟΙ ΉΤΑΝ ΠΙΌ ΚΟΝΤΆ, ΚΑΙ ΕΥΚΟΛΌΤΕΡΗ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ ΚΑΙ Η ΑΔΕΛΦΟΣΎΝΗ.
  Είναι λοιπόν αλήθεια πως οι παρέες γράφουν ιστορία.

Λίγο πιο κάτω νάσου ο Ιορδάνης ο Ανθόπουλος, ‘73, ‘74, Φλωρεντία,Δημοκρατικός Αγώνας, αντίσταση στη χούντα                                                                                                    από από την λαοκρατία καταλήξαμε πάλι στα ίδια.                                                                              Και τα νέα παιδιά ν’ ακούν με προσοχή. Τους λέμε να παρακολουθούν την καρδιά τους, ν’ ακούν τα μηνύματα, να διδάσκονται από την ιστορία. Τα συμπεράσματα θα είναι δικά τους, μόνοι τους θα διαχειριστούν το σήμερα, είναι δική τους δουλειά. Δική τους υπόθεση.

Με την ευκαιρία θέλω να χαιρετήσω ανθρώπους που δεν είναι άλλο μαζί μας, που συντρόφευσαν τη ζωή μας και έβαλαν και ένα χεράκι στο να γίνουμε αυτοί που ήμαστε. Τον Μάνο τον Ξυδούς, τη Μαρία Δημητριάδη, την Σωτηρία Μπέλλου, και τον Δημήτρη Μητροπάνο, όλους τους χάσαμε τώρα κοντά. Ξεχνώ πολλούς, ένα γεια χαρά σε όλους. ‘Χαιρετίσματα λοιπόν στην εξουσία,εγώ κρατάω την ουσία και ονειρεύομαι!’
Γεια χαρά και σε σένα μεγάλε Άλκη Αλκαίο που μας άφησες πολύ πρόσφατα κι εσύ.

‘Εγώ με τις ιδέες μου κι εσείς με τα λεφτά σας,’ όπως χαρακτηριστικά τραγουδούσε ένας άλλος μεγάλος μακαρίτης. Και αν για πολλούς είναι ζήτημα ιδεών, για τους περισσότερους από εμάς πλέον είναι ζήτημα επιβίωσης. Είναι ζήτημα αξιοπρέπειας. Για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ !!! Και την αυτονομία!
‘Κατούρα την Βουλή και σπάστους τα γραφεία, να πάει να γαμηθεί η γραφειοκρατία, και φόρεσε κουκούλα ωσάν σε πρίζουνε, σε κάθε αναμπουμπούλα μη σε γνωρίζουνε!’ τραγουδά εδώ και χρόνια ο φευγάτος φίλος μας. Φωνάζει έτσι στον κ Σαμαρά πως εάν είχε πάρει έστω και ένα μικρό μέρος από τα γονίδια της φημισμένης του πρόγονης θα είχε αυτοκτονήσει, όπως εκείνη μόλις μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα το μακρινό τότε. Γι αυτό να αφήσει στην ησυχία τους ‘κουκουλοφόρους’ που έχουν τη τσίπα που τόσο πολύ του λείπει και ίσως θα ήθελε να έχει κι εκείνος. Γιατί είναι πολύ εύκολο να πουλάς μαγκιά κρυμμένος πίσω από τις πλάτες ατέλειωτων πραιτόρων.

Θα του θυμίσω επίσης πως ένας άλλος μεγάλος φευγάτος τραγούδησε πως ‘οι μάγκες δεν υπάρχουν πια μιας και τους πάτησε το τραίνο’. Τζάμπα μάγκες είστε, βουτυρόπαιδα.
Παρομοιάζει τους σύγχρονους αγωνιστές με τους πληρωμένους χίτες, ταγματασφαλίτες και προδότες που κουκουλωμένοι από το φόβο και την ντροπή τους κατέδιδαν,οι τότες έλληνες ψευτοπατριώτες τους αληθινούς, τους αγωνιστές της ελευθερίας στους κατακτητές του τότες,που είναι και οι κατακτητές του σήμερα. Το χρήμα δεν είχε ποτέ πατρίδα κάπηλοι του πάντα, του τότε και του σήμερα. Θα είναι η ιστορία, θα είναι η ευτυχία που θα σας τσακίσει,όσους μπούληδες και αν επιστρατεύσετε για να μας απειλούν!!!
Γερμανούς και κάθε εθνικότητας φονιάδες γουστάρει η τσακαλοπαρέα σας από συστάσεως. Γιατί νομίζετε πως ξεχάσαμε πως ονομάσατε τα πρώτα κόμματα που δημιουργήσατε για να πατρονάρετε τον λαό αμέσως μετά την απελευθέρωση; Για όποιον λοιπόν ξεχνά λέμε πως ήταν το Γαλλικό, το Αγγλικό και το Ρώσικο, ανάλογα την προέλευση των χρημάτων, μιας και τότε οι πολυεθνικές και οι χωρίς όνομα εταιρίες δεν πρέπει να είχαν σχεδιαστεί ακόμη.

‘Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε, αυτό έχω μόνο να σας πω. Τα όνειρα των εραστών δεν σβήνουν’
Όμοια στα όμοια. Να θυμάται ο κάθε κύριος Σαμαράς και ο θίασος σκιών που διευθύνει πως η καταπίεση γεννά αγωνιστές, θα του πω επίσης πως ‘η αχλάδα έχει πίσω την ουρά’ και θα του θυμίσω επίσης το ανέκδοτο του ξεχωριστού γέροντος Παίσιου που έλεγε πως αν ρίξεις αλογόμυγα σ’ ένα τεράστιο λιβάδι με λουλούδια αυτή θα τρέξει να ξετρυπώσει τη μοναδική κουράδα που υπάρχει στη γειτονιά. Και πως η μέλισσα που τριγυρνά μες την ομήγυρη σκατών θα ανακαλύψει στο πι και φι το μοναδικό λουλούδι που κατάφερε ν’ ανθίσει μέσα σε αυτή την αηδία.

ΚΑΙ ΕΓΏ ΠΟΥ ΑΓΆΠΗΣΑ ΤΟΝ ΓΈΡΟΝΤΑ, ΑΓΑΠΏ ΑΚΌΜΑ ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΟ ΑΥΤΟΎΣ ΠΟΥ ΤΟΥ ΈΚΑΝΑΝ ΣΤΑ ΕΞΆΡΧΕΙΑ ΕΚΕΊΝΗ ΤΗΝ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΉ ΧΙΟΥΜΟΡΙΣΤΙΚΉ ΛΙΤΑΝΕΊΑ,ΠΟΥ ΘΑ ΈΚΑΝΕ ΚΑΙ ΑΥΤΌΝ ΤΟΝ ΊΔΙΟ ΝΑ ΞΕΣΠΆΣΕΙ ΣΕ ΓΈΛΙΑ.
Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσατε!. Στην ιστορία θα σας γράψουν όλους εσάς ξοφλημένους με μεγάλα γράμματα, κι ας κάνετε πως δεν το καταλαβαίνετε. Είστε σαν τον Τσαουσέσκου, τον Γκαντάφι, ακόμη και αυτόν τον Σαντάμ. Πιάνεστε στον ύπνο νομίζοντας πως είστε άτρωτοι.
Ίσως εμείς να μη προλάβουμε να το δούμε. Δεν μας νοιάζει όμως διότι το κίνητρο που μας κινεί δεν είναι το κέρδος ή η ανάγκη να κατέχουμε εξουσία οποιασδήποτε μορφής. Λέμε και κάνουμε αφιλοκερδώς. Με συνείδηση και αξιοπρέπεια., όπως διαρκώς επαναλαμβάνουμε. Γιατί θέλουμε να μοιάξουμε τον Αχιλλέα τον Λεωνίδα και όχι τον Εφιάλτη, τον Άρη και όχι τους γερμανοτσολιάδες. Που προτίμησαν τη δόξα από το συμφέρον, αν θέλεις την αγάπη και την αιώνια αναγνώριση από το πρόσκαιρο κέρδος, την εξουσία- τη ζωή την ίδια θυσίασαν για τα ιδανικά που στοιχειώνουν τον ύπνο τόσων και τόσων γενεών έκτοτε!

Ψιλά γράμματα για εσάς ίσως. Ήδη κύριοί μου ο ΓΑΠ είναι εξαφανισμένος, τον είδατε εσείς πουθeνά;
Αμ ο άλλος ο Κωστάκης. Τέτοια φυλάει η ιστορία στους τζάμπα μάγκες.
Όσων κι αν κλέβετε ζωές καταπιεσμένων, άλλους τόσους αγωνιστές θα γεννάτε, hasta la victoria siempre! μέχρι την τελική νίκη!
Βάλτε τον Βενιζέλο ή εκείνο τον κατουρημένο Κουβέλη μπροστά στον ανεπανάληπτο Χρόνη Μίσσιο, αυτόν τον ασύγκριτο άνθρωπο. Σαν φορτωμένες στο χιόνι ιτιές θα σκύψουν να προσκυνήσουν!
Ξέρω πως θα μου πείτε ότι ο πόλεμος σήμερα γίνεται από τα μετόπισθεν.

Ξέρω πως πιο σπουδαίος είναι ο ψυχολογικός, αυτός που γίνεται επί του μυαλού, εκμεταλλευόμενοι τον φόβο που ελέγχεται από τον εγκέφαλο, με τα μηνύματα που σκορπούν απ’ όλες τις πλευρές στους ανθρώπους σπέρνοντας τον τρόμο την αγωνία και την ανασφάλεια, κερδίζουν τον αγώνα πριν ακόμα αυτός διεξαχθεί.
Κι όταν, λόγω των απροόπτων που είναι ιστορικά τόσα πολλά, το πράγμα ξεφύγει και κατέβουμε στο πεδίο της μάχης, οι ηγέτες, οι αρχηγοί, οι στρατηγοί κλπ είναι καλά κρυμμένοι στα μετόπισθεν. Δεν ζούμε στις εποχές των ηρώων που αγωνίζονταν στην πρώτη γραμμή και πάντα στο δεξί άκρο όπου συνήθως η σύγκρουση γίνονταν σφοδρότερη.
Δεν υπάρχουν σήμερα Αλέξανδροι, που όταν το στράτευμα κοντοστεκόταν βαρεμένο, αυτός πηδούσε μόνος του τον τοίχο για να αναγκάσει τους υπόλοιπους να τον ακολουθήσουν στους δύσβατους βράχους στο Κανταχάρ, στο σημερινό Αφγανιστάν νομίζω, μπορεί και Πακιστάν.

Κι όμως, υπάρχουν!

• Τώρα, άλλη σελίδα. Αμ στους σύγχρονους ναζί, τι χουνέρι τους έκανε η Μέρκελ και η παρέα της, οι κοντινοί τους συγγενείς! Έχωσαν στην ποδοσφαιρική τους ομάδα δεν ξέρω εγώ πόσους υιούς μεταναστών,παικταράδες, μεγαλωμένους στην Γερμανία, τη σύγχρονη πολυπολιτισμική όπου το να χαιρετάς ναζιστικά απαγορεύεται[ σε εμάς σε λίγο θα είναι υποχρεωτικό!], τους έβαλαν λοιπόν μέσα στην ομάδα να μας πετάξουνε τα μάτια έξω, έκλεισαν τα μάτια στις δικές μας ανοιχτές σηκωμένες παλάμες και πήγαν για ύπνο. Οι αντίπαλοι προπονητές και ποδοσφαιριστές έδιναν τα χέρια και οι φίλαθλοι βρίζονταν στο διαδίκτυο για μέρες. Κατά τα άλλα μας παραμυθιάζουν πως το ποδόσφαιρο είναι απλά ένα παιχνίδι. Ρατσισμός, σεξισμός και ότι χειρότερο έχει να επιδείξει ένας λαός το δείχνει στις κερκίδες. Το καλύτερο πολλές φορές μέσα στο γήπεδο. Όπου άσπροι, μαύροι, κίτρινοι και μελαμψοί αποχωρούν αγκαλιασμένοι ανεξαρτήτως νικητή και νικημένου. Αυτό ναι, είναι πολιτισμός.

Πάει μου στριψε, όμως όχι, ξέρω πως είναι αλήθεια, ο άνθρωπος είναι ενέργεια, σκεφτείτε τι πολλά που μπορούν οι πολλοί εάν θελήσουν! ναι! Χρησιμοποιώντας την ενέργεια αυτή, σκεπτόμενοι όλοι μαζί, με ένταση, το ίδιο πράγμα, την ανάγκη τους, το ποτάμι το στρέφουν προς τα πίσω. Σίγουρα!

10 χρόνια προετοίμαζαν οι Ζαπατίστας την ’έφοδό’ τους στην Μεξικάνικη και την παγκόσμια κοινότητα στις ζούγκλες των Τσιάπας. 30 χρόνια έκαναν οι Σαντινίστας να ετοιμαστούν,να βρουν τη κατάλληλη στιγμή για να γράψουν τη δική τους ιστορία στη γη της Νικαράγουα. Να πάρουν με το λαό τους αυτό που του ανήκει!
Δουλεύοντας όπως ο τυφλοπόντικας, ανοίγοντας διαρκώς λαγούμια, για να υποσκάψουν τα θεμέλια του φαντασιακού στον κόσμο,της νομιμότητας της αναγκαιότητας του καπιταλισμού στα μυαλά στις νοοτροπίες και τις βεβαιότητες του λαού. Αυτό να γίνουμε, σύγχρονοι τυφλοπόντικες στα ριζά της κοινωνίας. Αυτό προσπαθήσαμε να κάνουμε με τους Ιταλούς συντρόφους και τότες.

• Ήδη η κουβέντα για μία ‘ιστορική αναδίπλωση’ είχε ξεκινήσει πριν τον Απρίλη του ’79, με τις μαζικές συλλήψεις.Φαίνονταν πως η κοινωνία είχε αρχίσει να μουδιάζει για τα καλά, να μη παρακολουθεί, να μη συμμετέχει στο πρόταγμα του αγώνα, έτσι όπως τον σχεδίαζε η εμπειρία της ανατρεπτικής διάθεσης και προοπτικής. Κουρασμένη από τις αλλεπάλληλες επιθέσεις η κοινωνία έδειχνε φανερά τα σημάδια απαγκίστρωσης.
  Χρειάζονταν να διαλογιστούμε από την αρχή, να αλλάξουμε σχηματισμό, να τον προσαρμόσουμε στις συνθήκες που φάνταζαν πλέον εχθρικές. Δεν προλάβαμε, έγινε εντός των τειχών, αργότερα και από μειονεκτική θέση και κατάσταση πλέον.
  Φαίνονταν το πράγμα, μύριζε. Θα είχε γίνει κάτω από άλλες προϋποθέσεις εάν είχαμε ταρακουνηθεί νωρίτερα, εάν είχαμε αναπροσαρμόσει λόγο και πρακτικές νωρίτερα, όταν υπήρχε ακόμη χρόνος, όταν είχαμε ακόμη χώρο, σε περιβάλλον πιο ευνοϊκό. Με τους χιλιάδες μαχητές ελεύθερους και όχι υπό κατάσταση ομηρίας.
  Όταν οι σύντροφοι αποφάσισαν ότι ‘ήταν καιρός τα όπλα να ξαναμπούν στα σεντούκια’ ήταν λίγο πολύ αργά. Παίζαμε εκτός έδρας πλέον, ξανά σε ξένο γήπεδο. Και με διαθέσεις ρεβανσισμού από τον αντίπαλο. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ξερονήσια εδώ, φυλακές υψίστης ασφαλείας εκεί.

Και εγώ έχω γλυτώσει από καθαρή τύχη. Ένα καλό αστέρι με φύλαξε, να έχει την ευχή μου παντοτινά. Κέρδισα κάποια χρόνια, έχασα σίγουρα κάτι άλλο, αυτό ακόμη δεν το έχω συνειδητοποιήσει οριστικά.

Θέλω επίσης να σκεφτώ ακόμη δυο πράγματα πάνω στη συνθηκολόγηση των παλιών μου συντρόφων, Στην κουβέντα που έγινε εκείνα τα χρόνια εγώ δεν πήρα μέρος μιας και ήμουν τόσο μακριά και δίαυλοι επικοινωνίας στην πράξη δεν υπήρχαν. Μου στοίχισε πολύ και το κατάλαβα πολύ αργότερα μιας και τότε προείχε να γιάνουν οι πληγές. Θέλω λοιπόν να πω μονάχα πως ίσως θα μπορούσε να είχε γίνει με διαφορετικό τρόπο και κάτω από άλλες συνθήκες. Ήταν τόσοι πολλοί οι σύντροφοι και οι μαχητές που κανέναν δεν τον συνέφερε να τους κρατά μέσα. Το να αντιληφθείς ότι το σχέδιο απέτυχε σήμαινε μια συλλογική ήττα που συνέβη έτσι κι αλλιώς. Η κοινωνική επανάσταση ενδιέφερε και αυτή είχε προς το παρόν απομακρυνθεί. Αυτό αντιλήφθηκαν και οπισθοχώρησαν, συνθηκολόγησαν. Αυτό το τελευταίο ίσως να μπορούσε να είχε αποφευχθεί. Επαναλαμβάνω, είναι πολύ εύκολο να μιλάς τόσα χρόνια μετά και μάλιστα για κάτι που στον καιρό του δεν μπόρεσες να λάβεις μέρος στη διαμόρφωσή του.

Μας ενοχλεί αφάνταστα η συζήτηση πάνω σε αυτά τα θέματα από ανθρώπους αγέννητους ακόμη εκείνα τα χρόνια, όσο και αν εκτιμούμε και θαυμάζουμε την περήφανη στάση τους. Και μιλώ στον πληθυντικό μιας και είμαι διακόσια στα εκατό σίγουρος πως η σκέψη μου συγκεντρώνει τις σκέψεις των παλιών μου φίλων και συντρόφων και συμμαχητών.
Ήταν όμως τόσο διαφορετικά τα πράγματα τότε, η πραγματικότητα. Η αντεπανάσταση είχε πετύχει, το αντάρτικο ήταν πολυδιασπασμένο, τεράστια πολεμική υπήρχε στο εσωτερικό του, το κίνημα εξαφανισμένο και ο νεοφιλελευθερισμός κάλπαζε ανενόχλητος, χωρίς το παραμικρό εμπόδιο.

ΤΙΜΟΥΜΕ ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΑΝ ΠΟΤΕ. ΊΣΩΣ ΝΑ Μας ΞΕΝΊΖΕΙ Η ΣΤΆΣΗ ΆΛΛΩΝ ΠΟΥ ΕΝΣΩΜΑΤΏΘΗΚΑΝ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΛΑ. Ο άνθρωπος για να επιβιώσει πολλές φορές παίρνει τις πιο απίστευτες αποφάσεις .
Και έρχομαι να ‘αποκαταστήσω’ την σε κάποια πράγματα ‘χαμένη τιμή’ της εργατικής αυτονομίας η οποία θεωρώ πως επλήγη από τη γενικότερη στάση που κράτησε εις εκ των θεωρητικών της, και δικός μου δάσκαλος σε πολλά, ο Αντόνιο Νέγκρι. Ο οποίος, πάνω στην πρεμούρα του να τη διαχωρίσει από τις ερυθρές Ταξιαρχίες, και μέχρις εδώ τα πάμε καλά, έφτασε στο σημείο να αρνηθεί εκείνο το μέρος της κληρονομιάς της που ενοχλούσε περισσότερο: την επιθετική, την αντάρτικη. Έτσι τουλάχιστον φάνηκε στα δικά μου μάτια η στάση του εκείνα τα χρόνια, από την 9η Απριλίου και μετά. Μπορεί να κάνω και λάθος, η εντύπωσή μου είναι αυτή και την καταθέτω.

Είναι αλήθεια πως μεγάλη υπαρξιακή κρίση δημιουργήθηκε μέσα μας, έχω αναφερθεί αρκετά, όταν αντιληφθήκαμε πόσο ξεκάθαρη ήταν η τεράστια στρατιωτική υπεροπλία του αντιπάλου.
Ενέδρες δολοφονικές που έστησε σε διάφορους συντρόφους, η μεγάλη καταστολή στους δρόμους, στο δημόσιο χώρο κλπ. Οδήγησε λοιπόν σε κρίση ταυτότητας με δεκάδες συντρόφους να την κάνουν στο εξωτερικό, πολλούς προς Γαλλία, άλλους προς Ινδία. Να ‘χαθούν’ για κάποιο διάστημα, μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα. Έτσι αποφασίσαμε κι εμείς το ταξίδι προς Κεντρική Αμερική.

Αυτή την αίσθηση παντοδυναμίας του αντιπάλου στα μέσα και την αποφασιστικότητα την βίωσα ξανά λίγο αργότερα, στην Ελλάδα όντας πλέον, διαβάζοντας σε προκήρυξη της 17 Νοέμβρη για τον τρόπο και την τεχνολογία που χρησιμοποίησαν οι αρχές στην Ιταλία, με την βοήθεια Νατοϊκών αξιωματούχων για να ανακαλύψουν το κρησφύγετο όπου οι Ταξιαρχίες έκρυβαν τον απαχθέντα στρατηγό  Ντόζιερ, και να τον ελευθερώσουν,ύστερα από ξαφνική επίθεση, [κάμερα σε βανάκι με ‘μάτι’ που διαπερνούσε τους τοίχους! Και έβλεπε στο εσωτερικό των κτισμάτων!!] Αυτά

η αλήθεια αποκαταστάθηκε με τα χρόνια, τον στρατηγό τον βρήκαν αφού βασάνισαν ένα ζευγάρι συντρόφων που δεν άντεξαν και οδήγησαν με την κατάθεση του ανδρός στην ανακάλυψη του κρησφύγετου όπου οι αντάρτες έκρυβαν τον βορειοαμερικανό!

Θέλω να σταματήσω εδώ. Μακάρι μια μέρα να καταφέρουμε να ξανασυναντηθούμε όλοι μαζί. Μέσα στην κοινωνία που κερδίζει το στοίχημα με το όνειρο ελευθερίας της ακόμη καλύτερα. Όμως ακόμη δύο λόγια θα προσθέσω. Φτιάχναμε έναν στρατό για να πάρουμε την εξουσία και να την παραδώσουμε στις κοινότητες που φτιάχνονταν ταυτόχρονα, δύο καταστάσεις που πήγαιναν χέρι χέρι. Μέρος και των δύο ήμασταν, το οπλισμένο χέρι της κοινότητας. Καθημερινά, στις επιτροπές και τις συνελεύσεις,παντού.

εξέγερση, rivolta

Άλλοι έφτιαχναν το μαχόμενο κόμμα. Εμείς ήμασταν κάτι διαφορετικό. Το ότι ο λαός δεν ακολούθησε οφείλεται σε πολλούς λόγους, και αυτό σύμφωνα με το τότε σκεπτικό και μέσα από την ιστορία και τις διαδικασίες που είχαν αναπτυχθεί έκανε τους συντρόφους τελικά να συνθηκολογήσουν. Ήταν φυσικό επακόλουθο νομίζω, απλά η ιστορία δείχνει πως θα μπορούσαν να περιμένουν ώστε να διαπραγματευτούν με καλύτερες συνθήκες.

• Μου αρέσει το πήγαινε έλα στον χρόνο όπως μου αρέσει γενικότερα το πήγαινε έλα.

Συνάντησα φίλο μου γιατρό στο Νοσοκομείο που πήγαμε για να βγάλουμε ράμματα του Προδρομάκου. Θα σας μεταφέρω όσα κατόρθωσα να συγκρατήσω από τον συγκλονιστικό του μονόλογο,στήθηκε κυριολεκτικά ένα απίστευτο μονόπρακτο, πως θα το μεταφέρω εγώ είναι ένα άλλο θέμα.
Μου λέει για το πως το σύστημα στον πόλεμο που έχει ανοίξει εναντίον της κοινωνίας επιτυγχάνει καθημερινά θανάτους με υπογραφές! Κάθε μέτρο που λαμβάνεται φέρνει κοντά στην εξαθλίωση καινούριες φουρνιές. ‘Έρχονται άνθρωποι Μιχάλη’, λέει , ‘καθημερινά,που τους γνωρίζουμε χρόνια, κατεστραμμένοι πλέον. Δεν έχουν τα 5 ευρώ για να εξεταστούν, ή τα 17 για τις ακτίνες. Άνθρωποι ανασφάλιστοι γιατί δεν δύνανται πλέον να πληρώσουν στα Ταμεία. Και κάνουμε ταχυδακτυλουργικά κόλπα για να μη τους διώξουμε. Ψάχνουμε για βιβλιάρια δεξιά κι αριστερά για να μπορέσουμε να τους καταχωρήσουμε. Βιβλιάρια νοσηλευτών, γιατρών, προσωπικού κλπ για να μη διώξουμε ανθρώπους που αγωνιούν, να τους εξετάσουμε, να τους γιατρέψουμε.

Μια τζίφρα, ένα μέτρο κι έχουμε αυτοκτονίες. Και για να τελέσει ο παπάς το μυστήριο μας παρακαλούν οι συγγενείς να γράψουμε πως πήγαν από ανακοπή, βλέπεις υπάρχει και το κουτσομπολιό στη γειτονιά μεταξύ των άλλων. Δίπλα στις επίσημες αυτοκτονίες έχουμε και δεκάδες τέτοιες.
Είναι αποδεδειγμένο, και κρύβεται επιμελώς από τους σύγχρονους τρομοκράτες των καναλιών και του τύπου, πως σε ποσοστό εικοσιπέντε με τριάντα στα εκατό ευθύνεται η άτυπη κατάθλιψη την οποία ο άνθρωπος δεν γνωρίζει με αποτέλεσμα να είναι ευάλωτος και να καταλήξει.

Κατάφεραν και τρομοκράτησαν τον κόσμο, έστρεψαν τον ένα εναντίον του άλλου, διέλυσαν την ταξική αλληλεγγύη, φταίνε αυτοί, όχι φταίνε οι άλλοι, η μία κατηγορία εναντίον της άλλης, οι πραγματικοί ένοχοι κρυμμένοι επιμελώς. Κάθε εργαζόμενος έχει υιοθετήσει έναν άνεργο εφ’ όρου ζωής. Κρατούν 5% του μισθού μας για τους ανέργους και τους μειώνουν το επίδομα, μειώνοντας και τα δικά μας έσοδα. Και αντί να τους ορμήξουμε ενωμένοι τρωγόμαστε μεταξύ μας.
Κι αν δεν καταφέρουμε να διατηρήσουμε τη δημόσια υγεία τα πράγματα θα γίνουν ακόμη χειρότερα. Επί τη εμφανίσει στο Νοσοκομείο θα πρέπει πρώτα να πέφτει το παραδάκι με υψηλότερο αντίτιμο, αλλιώς διώξιμο.’

‘Δεν υπάρχει πλέον άλλοθι Μιχάλη,’ συνεχίζει, ‘όλοι γνωρίζουμε καλά τι τρέχει. Δεν χρειάζεται να έχει διαβάσει κάποιος Μπακούνιν ή Κροπότκιν για να καταλάβει τι συμβαίνει, γιατί,και τι πρέπει να κάνει. Δρόμος είναι η συμμετοχή του καθένα στα κοινά και στον αγώνα, από το μετερίζι του. Να οργανωθούμε σε δομές,σε στέκια, σε επιτροπές αγώνα, παντού. Υπάρχουν, να τα βρούμε, να φτιάξουμε καινούρια. Όχι άλλο απάθεια, όχι στην απαισιοδοξία, όχι στη μιζέρια.
Ο κόσμος ξυπνά οργισμένος, ξεσπά όπου του κατέβει. Φτάνει πια,να στρέψουμε την οργή μας εκεί που χρειάζεται. Όχι στο φόβο, ναι στην ελπίδα! ναι στον αγώνα.’

‘Ρε συ Μιχάλη’ ολοκληρώνει, ‘κατάφερα να συνεννοηθώ με τον καρκίνο, δεν θα τα καταφέρω με τους ανθρώπους; Τον κάθισα και του είπα, βγες έξω να κουβεντιάσουμε, Σήκω, φύγε, έχω χρόνια ακόμη μπροστά μου, θέλω να ζήσω! Εδώ θα κάτσω. Σηκώθηκε κι έφυγε! Και θα με πεθάνουν οι άνθρωποι τώρα; Όχι, όχι, δεν το δέχομαι! Δεν υπάρχει περίπτωση!. Όχι, δεν έχουμε πια άλλοθι!’

Δεν χρειάζεται να προσθέσω τίποτα. Πριν πολλά χρόνια άκουγα τον Μανώλη τον Τζίμα στο ΝΟΚ ή στου Σαλαβάτη να τραγουδά με εκείνη την τόσο χαρακτηριστική και ζεστή φωνή του για ‘τον νοητό ήλιο της δικαιοσύνης’ και να του ζητά ‘να μη ξεχάσει τη χώρα μας’! Και λέω πως εμείς έχουμε ξεχάσει τη χώρα μας παραμελώντας τους εαυτούς μας. Γιατί όπως πολύ σωστά έλεγε λίγο πριν τη ναυμαχία στη Σαλαμίνα ο στρατηγός Μιλτιάδης, πατρίδα είναι οι άνθρωποι και όχι τα κάστρα, τα δέντρα και τα σπίτια,αλλά εμείς οι ίδιοι!

Να υπερασπιστούμε λοιπόν εμείς οι ίδιοι τους εαυτούς μας και τους γύρω μαζί. Σε αυτόν τον ανελέητο πόλεμο που το διεθνισμένο κεφάλαιο έχει εξαπολύσει ενάντια στους αδύνατους.

• Κατέβηκα να κολυμπήσω στην Άσπρη Άμμο με τον Πρόδρομο,κοιτάζοντας τους αμμόλοφους θυμήθηκα και του διηγήθηκα πως παλιότερα θάβονταν μέσα στην άμμο,για ώρα πολύ, άνθρωποι που έπασχαν φαντάζομαι από αρθριτικά και τέτοιες ασθένειες, για να ανακουφιστούν. Και ήταν ένα παράξενο,διασκεδαστικό θέαμα να βλέπεις μες τη ντάλα όλα εκείνα τα σκεπασμένα κεφαλάκια διάσπαρτα στα αμμοϋψώματα!

Και αγναντεύοντας απ’ την αμμουδιά την Ηρακλίτσα απέναντι του λέω πως εκείνα τα χρόνια τα παλιά στο χωριό πήγαινες με καίκι, όπως και στη Θάσο. Και θυμήθηκα τον ‘Αλέξη’ αργότερα και τον ‘Παπαγεωργίου,’ την ‘Αρκούδα’ με τα ωραία της τα πάρτι, τις στρωματσάδες κάτω από τα πεύκα και τόσα άλλα που δεν υπάρχουν πλέον. ‘Τα πάντα ρεί’ λοιπόν!
Και μιας και βρέθηκα εκεί κοντά να σας πω πως κάποιους χειμώνες συνήθιζα με το μοτόρι και τον φίλο μου τον Θοδωρή τον Σαραϊδάρη να κατεβαίνουμε στα Σπαθιά, παίζαμε μπαλίτσα και ρακέτες τις ηλιόλουστες μέρες ρίχνοντας και καμιά γρήγορη βουτιά. Μιλάμε για το μακρινό ‘80, τα πρώτα, πρώτα χρόνια του στεκιού.

Εκείνο τον καιρό είναι που ο Διαμαντής ο Σιμήτας φτιάχνει κρέπες στη Βενιζέλου, δίπλα στο βιβλιοπωλείο των Μακρήδων, απέναντι από τον Άγιο Γιάννη. Και λίγο πιο πίσω ο ‘γάλλος’ μες το ‘happy sailor’, αργότερα έγινε ‘Οverdose’, δυνατό ροκάδικο.
Τότε που είχαμε φέρει τον Καραμπελιά της Ρήξης, για να κουβεντιάσουμε,σε ένα τριώροφο στη Δεξαμενή στο οποίο έμενε κάποιος από εμάς,τις προοπτικές του κινήματος, στην Ελλάδα,και τις προοπτικές της ρήξης.

Εκείνο το διάστημα έμαθα να οδηγώ εντούρο με τον Σάκη τον Αρβανίτη. Σκαρφαλώναμε κάθε μεσημέρι το μονοπάτι με τα πέτρινα γεφύρια που βγάζει από τον Άγιο Κωνσταντίνο στην Παλιά Καβάλα. Φτάναμε στα Τρία Καραγάτσια, γυρνούσαμε τις πίστες και επιστρέφαμε από το Φουντουκλή, καμιά φορά και από το χωματόδρομο που βγάζει στον Άγιο Τρύφωνα. Αυτά γίνονταν πριν το ‘85 με τις μεγάλες φωτιές που έκαψαν υπέροχα πευκοδάση εκεί πάνω. Έπρεπε βλέπετε να ανοιχτεί ο μεγάλος εθνικός δρόμος εκεί ακριβώς! Τυχαίο;
Και μιας και μιλάμε για φωτιά, είναι φοβερό το θέαμα που προσφέρει, καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμά της,αλλά τα μάτια δεν μπορείς να τα ξεκολλήσεις από πάνω της. Όλο το δάσος πάνω από την πόλη κρανίου τόπος, στο νησί το ίδιο θέαμα. Απίστευτο, αλλά μεγάλη στεναχώρια, κηδεία.

Έμενα εκείνες τις χρονιές της καταστροφής σε Θάσο και Καβάλα στο Εστέλλα, ήταν καλοκαίρι και τις δύο φορές. Θυμάμαι ένα ατέλειωτο καραβάνι αυτοκίνητα ξένων,όλη μέρα,να εγκαταλείπουν την περιοχή άρον άρον. Δούλευα και στο Απαραίτητο τα βράδια, δεν μπορούσαμε να ξεκολλήσουμε τα μάτια μας από τις πύρινες γλώσσες που ξεπηδούσαν μανιασμένες στα βουνά τις Θάσου, τρέχοντας, πηδώντας και σταματώντας,ανάλογα με τις διαθέσεις του αέρα που φυσούσε τρελά! Και εκεί που θαυμάζαμε εκεί ξεσπούσαμε σε λυγμούς! Σαν να μην υπήρχε παρέα μουσική κλπ,μόνο φωτιά!

Η ενέργεια που απελευθερώνει η μανία της στον αέρα που φλέγεται σε μαγνητίζει! Δεν μπορείς να ξεκολλήσεις τα μάτια από πάνω της. Ιδιαίτερα όταν δεν μπορείς να κάνεις κάτι για τον περιορισμό της.
Έγινε μεγάλο κακό στην τουριστική κίνηση της περιοχής τότε, ήρθε και ο πόλεμος στην Γιουγκοσλαβία και έκτοτε η μεριά αυτή εδώ ερήμωσε.
Αναγκάστηκα και εγώ να αφήσω τη θάλασσα μιας και η κίνηση μειώθηκε δραστικά.

Τεράστια συλλαλητήρια ενάντια στους Νατοϊκούς βομβαρδισμούς,υπήρχε μεγάλη οργή απέναντι στην αμερικάνικη παρέμβαση. Το ποιόν του καθεστώτος γνωστό. Τι να πεις και για εκείνες τις φιγούρες των μακελάρηδων ανεξαρτήτου χρώματος και θρησκείας, με πρώτο και ‘καλύτερο’ τον ανεκδιήγητο Αρκάν,που την πλήρωσε με το ίδιο νόμισμα που χρησιμοποίησε ενάντια στους αντιπάλους του.
Ο θάνατος στο Σεράγεβο πάει!

Και μια και μιλάμε για μουσική :
Magic de Spell Θοδωρής Βλαχάκης.
Βαδίζω με μάτια κλειστά τα βαστώ σφαλιστά κι ονειρεύομαι
Μη μ’ αγγίζεις μη με ξυπνάς,την αλήθεια σας πια δεν τη δέχομαι.
Δεν ανοίγω τα μάτια μου καν,διασχίζω τον κόσμο και φλέγομαι,αν μ’ αγαπάς μη μιλάς
άλλα ψέματα δεν τα ανέχομαι
ΦΩΝΑΞΕ, η ζωή μας χάνεται πάει
ΔΙΑΛΥΣΕ, τη σκόνη που σκεπάζει το φώς
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ , διακοπές στο Σαράγιεβο πάει
ΞΥΠΝΗΣΕ, στις ειδήσεις τα βλέπεις και τρως
Απόψε τα βλέπω διπλά,ήλιος λάμπει κι ας είναι μεσάνυχτα
δυο τσιγάρα πολύ δυνατά, κι εκτοξεύομαι μες το διάστημα!
μια οθόνη μου δείχνει μηδέν,εποχές που δεν γίνονται θαύματα
ένα στόμα φωνάζει πως δεν θα με πείσεις με χίλια τεχνάσματα.

Ένα αντίο και στον μεγάλο Τεό.

συνεχίζεται

η Αποστολή

εσύ εκεί, Μάνος Ξυδούς

Ω. στη χώρα του ποτέ…ή 6

Βρισκόμαστε στις 12 Ιανουαρίου:
Μιλάει για τον Νάκη που έλαβε το δίπλωμά του στην αρχιτεκτονική την ίδια μέρα με την διδακτορική εργασία του Μπίκο.
Από αυτόν λοιπόν έμαθε πως μαζί με τον Σάσσα θα νοίκιαζαν ένα ή δύο αυτοκίνητα για να παραλάβουν τα εκρηκτικά από μία σπηλιά και να τα φέρουν πίσω.
Γι αυτή λοιπόν την επιχείρησιν έγινε συγκέντρωση στο σπίτι μου, στην οδό Οστερία ντελ Γκουάντο, με παρόντες εμένα και αυτόν, τον Νάκη,τον Σάσσα και την Φιόνα. Δεν ακούστηκε τίποτα για τον Σπανό
‘αλλά εγώ εγνώριζα ότι αυτός ήταν σε γνώση της σπηλιάς, ότι αυτός την υπέδειξε!’
‘Επληροφορήθην κατόπιν ότι εις το σπήλαιον δεν ευρέθη τίποτε, ή τουλάχιστον τίποτε το σημαντικόν’.

‘Ως προς το γεγονός απ’ το οποίο συνήγαγα την πεποίθησιν ότι η Στέλλα, φίλη του Ίκαρου συμμετείχε σε ομάδα έμαθα από την Σάρα ότι ο Έκτορας,όταν έγινε η διανομή των προκηρύξεων σχετικών στον Βαλέριο Τονίνι μετέβη να τις παραλάβει από την καντίνα της κατοικίας της Στέλλας στην οδό Ντι Μέτζο, όπου φυλλάγονταν οι προκηρύξεις.’ Σε αυτό το σπίτι εκείνο το διάστημα ζούσε ο Μαυρόπουλος. Ο Ίκαρος συμμετείχε στην επιτροπή συσσιτίου. Μιάς και εγνώριζαν για τις προκηρύξεις θα ανήκαν σε ομάδα και οι δύο’.
‘Μοίρασαν μανιφέστα η Άννα και ο Έκτορας,με το αυτοκίνητά του’
‘Παραδόθηκαν πολλά και στον Ανδρέα, στην γέφυρα του Άρνου από την οποία φτάνει κάποιος στη γειτονιά του Σάντο Σπίριτο. Διένειμε και αυτός.’

‘Και ο Ρούλης ανήκε σε ομάδα μιάς και διένειμε προκηρύξεις που τις κολλούσε σε αυτοκίνητα ή τις έβαζε σε γραμματοκιβώτια,με υπογραφή των Προλεταριακών Ομάδων Μάχης, με περιεχόμενο το πρόβλημα της κατοικίας και τις κτηματικές εταιρείες που το είχαν δημιουργήσει, έντυπα 3ών η 4ων σελίδων’, σε μορφή επιστολής’.

Ονοματίζει κάποιους ακόμη λοιπόν και μιλά για ‘τις προκηρύξεις που ή επικολλώντο επ’ αυτοκινήτων ή ετίθεντο εντός γραμματοκιβωτίων και είχαν ευρείαν διάδοσιν,ιδίως εις τας λαϊκάς συνοικίας.’

Μιλάει και για άλλα κορίτσια που εντάχθηκαν σε ομάδες,
συγκεκριμένα για την Τιάρα που μπήκε στην ομάδα του μόλις αυτός βγήκε από την φυλακή [Οκτώβρης ’77]. Έφυγε πολύ γρήγορα λόγω ιδεολογικών διαφορών, όπως και η Τζίνα. Έρχονταν και οι δύο από το ‘συσσίτιο’. Μετέβησαν και οι δύο στην Πάντοβα για να ξαναγυρίσουν λίγο αργότερα στην Φλωρεντία.Από την Τιάρα πληροφορήθηκε πως ήταν πλέον κοντά στις ιδέες της η ‘πολιτική της αυτονομίας της Πάντοβας που ενεπνέετο περισσότερο από πνεύμα κινήματος, εννοώ δραστηριότητα κινήματος αυτή που συνίσταται σε συγκεντρώσεις, δραστηριότητες και εκδηλώσεις σε δημόσιο χώρο κλπ.
‘
Όλα τα πρόσωπα που αποτελούν την ομάδα μου τα είχα δει πριν την σύλληψίν μου,να αποτελούν την Προλεταριακήν Επιτροπήν του Συσσιτίου. Πλήν της Άννας.’
‘Στην ομάδα λοιπόν μετείχαμε εγώ, ο Μαυρόπουλος, η Ροσσάνα, η Άννα, ο Μπίκο, ο Λουκάς και ο Ανδρέας.’

Θα σου θυμίσω φίλε πως μετά την απελευθέρωσή του ‘τον πλησίασα και τον ενέταξα στην ομάδα μας απ’ την οποία αποχώρησε τον Μάη του ’78.’ Σε οκτώ μοναχά μηνάκια κατάφερε όλα αυτά για τα οποία μας έχει εντυπωσιάσει!! Να τον χαιρόμαστε!

Έχω αηδιάσει.

οι ερυθρές Ταξιαρχίες, le Brigate rosse 12 Mario Moretti

Όπως αηδιάζω και σήμερα κάθε φορά που κάνω το λάθος ν’ ανοίξω τηλεόραση ή να διαβάσω εφημερίδες. Είναι τόσο απίστευτα ρηχός ο διάλογος, τόσο επιφανειακά τα νέα. Το ίδιο και το ξανά κλινικά νεκρό σκηνικό,
αν εξαιρέσει κάποιος τα ξεσπάσματα των λαών.
Και το διαδίκτυο επίσης. Μία επανάληψη, άλλοτε καλύτερη, άλλοτε χειρότερη.
Κλείνομαι στον μικρόκοσμό μου,ρίχνοντας έτσι κι εγώ νεράκι στον μύλο του μηδενιστικού συστήματος που κάνει πάρτι,πατώντας επάνω στην απάθεια και την αδιαφορία. Πόσες και πόσες φορές μέχρι τα σήμερα δεν είπα : ‘Δεν βαριέσαι ρε Μιχάλη, ψάξου λιγάκι, μάθε τι παίζει λίγο παρά έξω, ενδιαφέρσου’ .
Πολλές !

κι έφαγα την πατάτα, και πάλι θα ξεχαστώ και θα την ξαναφάω. ΈΤΣΙ ΕΊΝΑΙ Η ΖΩΉ. κάποιοι είναι ‘κάπως’, κάποιοι άλλοι αλλιώς!
Για δυο τέτοιους, διαφορετικούς, θα σας μιλήσω, να κάνουμε λίγο διάλειμμα, να σε ξεκουράσω βρε αδερφέ.
Αντιλαμβάνομαι πως αυτές οι γραμμές με τις οποίες καταπιαστήκαμε είναι οι πιο ζόρικες μέχρι σήμερα,
αυτές που βγαίνουν απ’ το στόμα και το χέρι και την γλώσσα με μεγάλο κόπο.
Με βάρος και με άγχος.
Είναι το θέμα τέτοιο,
καταπιαστήκαμε με την σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου, τον ξεσκεπάζουμε τον άνθρωπο,
εμένα,εσένα αναγνώστη, τον φίλο και τον άγνωστο. Τον κολλητό και τον γείτονα, τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας.

Ήρωας – Θέλω να μιλάς

Διαβάζω λοιπόν για τις αποκαλυπτικές εκθέσεις του Κιθ Χέιρινγκ στο Παρίσι. Από την Ήρα Φελουκατζή :
»Έκθεση σοκ,με έργα που καταγγέλλουν την καταπίεση του σύγχρονου ανθρώπου από το πανίσχυρο κατεστημένο, απ’ την υπερεξουσία της πολιτικής και του χρήματος, είναι το αφιέρωμα στον διάσημο Αμερικανό καλλιτέχνη, που παρουσιάζεται σε δύο μεγάλους εκθεσιακούς χώρους της γαλλικής πρωτεύουσας. Το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης του Παρισιού φιλοξενεί μια γιγάντια έκθεση με 250 έργα ζωγραφικής, 30 γλυπτά, σχέδια, πολυάριθμα ντοκουμέντα ,φωτογραφίες, κολάζ, αντικείμενα, φίλμ, που δίνουν ένα πανόραμα της δημιουργίας του ‘πόπ στάρ’ καλλιτέχνη, ο οποίος πέθανε από AIDS σε ηλικία 32 χρόνων. Στο πρωτοποριακό Πολιτιστικό Κέντρο 104 -‘Centquatre’ παρουσιάζονται έργα με μνημειώδεις διαστάσεις, που έχουν εκτεθεί σε δημόσιους χώρους ή στο μετρό της Νέας Υόρκης. Ο τίτλος του αφιερώματος είναι ‘Keith Haring, η πολιτική γραμμή’.

Η έκθεση προβάλλει την πολιτική στράτευση του καλλιτέχνη, την οργή του για την υποδούλωση του ανθρώπου στις επιταγές του συστήματος, την εξέγερση του απέναντι σε κάθε μορφή βίας και καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο καλλιτέχνης αφιέρωσε όλο το έργο του στην καταγγελία των καταχρήσεων της σύγχρονης κοινωνίας, στη θερμοπυρηνική απειλή, την επικυριαρχία των μίντια, τον αναλφαβητισμό, τα ναρκωτικά, σε παντοειδείς παρεκτροπές που μεταβάλλουν το άτομο σε ‘σκλάβο’ ενός σαθρού συστήματος……..’

Από την άλλη θα μιλήσουμε για την ηθική της εξέγερσης, με τον Αλμπέρ Καμί και τον ‘Επαναστατημένο Άνθρωπο’.
‘Στο έργο του ο Καμί διατυπώνει το ‘Επαναστατώ, άρα υπάρχουμε’.Μόνο με την εξέγερση ο άνθρωπος μπορεί να αντιδράσει στο παράλογο και να δώσει ένα νόημα στην ύπαρξή του. Η εξέγερση βγάζει τα άτομα από την απομόνωσή τους, γεννάει επικοινωνία και αλληλεγγύη, συνδέει τους ανθρώπους στην πάλη για την υπεράσπιση της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της κοινής τους αξιοπρέπειας. Αλλά η εξέγερση μπορεί να παρεκκλίνει, οδηγώντας σε αποτελέσματα που την ακυρώνουν. Μπορεί να γίνει το άλλοθι για νέους τυράννους, να γεννήσει μια νέα σκλαβιά. Το κακό ξεκινάει από τη θεοποίηση της Ιστορίας, με την οποία οι κοσμικές ιδεολογίες αντικαθιστούν την παραδοσιακή θρησκεία.

Η έκδοση του ‘Επαναστατημένου ανθρώπου’,το 1951, πυροδότησε μιαν από τις πιο ζωηρές θεωρητικό-πολιτικές πολεμικές της μεταπολεμικής περιόδου. Η πρόκληση και το ‘σκάνδαλο’ έγκεινται στο γεγονός ότι ένας διανοούμενος της Αριστεράς, με αντιφασιστική δράση, όπως ο Καμί, σε μια εποχή που ο σταλινισμός βρίσκεται στο απόγειό του, καταγγέλλει χωρίς μισόλογα και χωρίς υποκρισίες τον αυταρχικό εκφυλισμό της ρωσικής επανάστασης και τα εγκλήματα του σοβιετικού κομμουνισμού. Κομμουνιστές, υπαρξιστές αλλά και σουρεαλιστές, δηλαδή σχεδόν όλοι όσοι κυριαρχούν στη γαλλική πνευματική σκηνή της εποχής, σπεύδουν να καταδικάσουν αυτό το βιβλίο, το οποίο αμφισβητεί ή επικρίνει τις διανοητικές πηγές της έμπνευσής τους, τις αρχές τους αλλά και τους τρόπους δράσης τους, μολονότι την ίδια στιγμή συνεχίζει να επικαλείται τις αξίες που και αυτοί θεωρούν θεμελιώδεις : την εξέγερση, την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Με το πέρασμα του χρόνου πολλοί μύθοι διαψεύστηκαν και πολλές ψευδαισθήσεις διαλύθηκαν. Όσοι ξαναδιαβάσουν σήμερα τον ‘Επαναστατημένο άνθρωπο’ διαπιστώνουν ότι, ο Καμί, που πλήρωσε το τίμημα της διαφωνίας με την απομόνωση και τον εξοστρακισμό, είχε τελικά δίκιο απέναντι στους επικριτές του.’
Μισέλ Φάις
ΕΦΗΜΕΡΊΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΏΝ, Σάββατο, 11-12 ΜΑΊΟΥ 2013.
Από εδώ ψαρέψαμε αυτά τα δύο κειμενάκια.

Μοναχά ένα σχόλιο.
Δεν το έχω διαβάσει το βιβλίο. Μου άρεσε σίγουρα ο τίτλος, μου άρεσε και το σχόλιο.
Έχω διαβάσει τον ‘Ξένο’ του και με τρέλανε.
Ξεκίνησα να διαβάζω, μέχρι που σταμάτησα στην μέση, γιατί με έπιασε η τρέλα και άρχισα να γράφω αυτά που βλέπετε μπροστά σας αυτή την στιγμή, την ‘Πτώση’ του. Θα την τελειώσω μόλις ολοκληρώσω την παρούσα ιστορία. Έτσι θα έχω αποκτήσει γνώμη καλύτερη για τον άνθρωπο, για τα γραπτά του εννοώ.
Ότι είναι τεράστιος δεν υπάρχει αμφιβολία.

It’s the end of the world, REM.

οι ερυθρές Ταξιαρχίες, Le Brigate rosse 13 Mario Moretti

Κι αφού ξεκουραστήκαμε λιγάκι, είμαστε μάλιστα ενθουσιασμένοι για την μεγαλειώδη εμφάνιση της τεράστιας μπασκετικής μας ομάδας, χθες βράδυ στο Λονδίνο, μπορούμε να συνεχίσουμε με τις αναμνήσεις μας,που διηγούνται για το χθες, το παρόν και το αύριο της εξέγερσης
του ανθρώπου,
και του πόσο πολύπλοκος είναι ο χαρακτήρας, ο ψυχισμός και η αισθητική του.

Ο Σαβέριο δεν σταματά να ‘δίνει’ κόσμο,
φρέσκια ζωντανή σάρκα στο βωμό της…….ανυποληψίας
εδώ είναι που αναφέρεται,με λεπτομέρειες στο μοναδικό επεισόδιο που αποδέχεται και ξέρει πως έχει συμμετάσχει, ‘εις τον εμπρησμό αυτοκινήτων Ιδιωτικών Αστυνομικών.’ Αναφέρει μάλιστα ‘πώς εκατασκευάζοντο οι εμπρηστικές βόμβες‘
‘σε ένα σπίτι, του Μπίκο, κατασκευάζοντο οι συσκευές. Οι χημικοί επιβραδυντές σε άλλο, στου Λουκά το σπίτι. Στο τρίτο,του Μαυρόπουλου, τις αποθηκεύαμε’ για να τις παραλάβουν τα κομάντα που θα τις χρησιμοποιήσουν. ‘Η εξήγησις αυτής της κατανομής εις την φάσιν παρασκευής της συσκευής είναι ότι επεδιώκαμε την μη τιμωρίαν δεδομένου ότι εάν συλλαμβανόμεθα με μόνο ένα τμήμα της συσκευής δεν θα εθεωρούμεθα υπεύθυνοι οιουδήποτε αδικήματος’

Λέει ποιοι φτιάξανε τις συσκευές, ποιοι τις μετέφεραν [εδώ χώνει εμένα και την Ρόσσα] και ποιοι τους επιβραδυντές
και μετά μιλά για την επίθεση που έχει 3 σκέλη με τρεις διαφορετικές ομάδες που δρουν με κάποια λεπτά απόσταση. Είμαι κι εγώ εδώ, όπως και η Ροσσάνα, κάτι σαν προστασία στην περίπτωση που κάποιος τους αντιλαμβάνονταν και θα πρέπει να μπω στην μέση για να τους απεγκλωβίσω.
‘Εις το πρώτον επεισόδιον προσωπικώς συμμετέσχομεν εγώ και η Άννα. Βάλαμε από μία συσκευή κάτω από τα αυτοκίνητα, κοντά στον κινηματογράφο Κάπιτολ.’

Έκανα μία αναγνωριστική βόλτα στην Πλατεία ντέλλα Σινιορία και στην πλατεία Σάν Φιρέντσε στην αρχή για να διαπιστώσω την ενδεχόμενη ύπαρξη περιπόλων. Μετά βγήκε ο Μπίκο ο οποίος πήγε σε μία διεύρηνση της οδού Φέντσι όπου σταθμεύουν τ’ αυτοκίνητα της Άργκο. Η συσκευή του βρέθηκε άθικτη μιας και δεν πήρε φωτιά. Μετά βγήκαμε εμείς, όλα πήγαν καλά. Στο τέλος βγήκαν οι Ροσσάνα Λουκάς και Μίκης. Αυτός ο τελευταίος τοποθετήθηκε κοντά σε ένα μπάρ που ήταν ανοιχτό για να εμποδίσει τους θαμώνες να εξέλθουν, εάν προέκυπτε θέμα, και να δώσει την δυνατότητα στους άλλους δύο να σπάσουν το τζάμι του οικήματος όπου ετοποθετούντο οι μηχανές των αστυνομικών, και να βάλουν φωτιά.’

Μιλά για την ανάληψη ευθύνης που έγινε πρώτα με τηλεφώνημα και κατόπιν με προκήρυξη, στην οποία μάλιστα απενοχοποιούμε κάποια παιδιά που έχουν εν τω μεταξύ συλληφθεί κατά λάθος
‘εγώ δεν γνωρίζω τίποτα διά τον πολύγραφο όστις εξ άλλου δεν αφορούσε μόνο την δική μας ομάδα αλλά χρησιμοποιείτο για τις επιχειρήσεις πλειόνων ομάδων.’

Αργότερα στον χρόνο, λίγο νωρίτερα για εμάς, στα κείμενα που προηγήθηκαν λοιπόν και έχεις ήδη διαβάσει, ξαφνικά, από το πουθενά, μαθαίνει πράγματα και θαύματα τα οποία ξερνά τον Απρίλη όπως προείδαμε,
και για να μη σας μπερδεύω, όλοι είναι ήδη φυλακισμένοι από καιρό, κάποιοι κοντά ένα χρόνο. Εγώ θεωρούμαι φυγόδικος πλέον. Τα θυμήθηκε; του τα θύμισαν; ποιοι;

Μιλά για την Σάρα που του είπε για κάποιο επεισόδιο στο οποίο συμμετείχε με τον Κώστα, στην οδό Τορναμπουόνι, τότε που έγραψε σε έναν τοίχο. Και το θυμάται εξ αιτίας μίας λεπτομέρειας, τότε που για να τους ανοίξουν και να μπουν στο κτίριο το ζήτησαν από το γιό κάποιου ενοίκου

και ξαναμιλά για το Κέντρο Τηλεπικοινωνιών της Αστυνομίας, τότε που τον προειδοποίησα ν’ αλλάξει δρόμο, και ν’ απομακρυνθεί από κάποια παιδιά ,τον Ανδρέα και την Νένα εάν τα συναντήσει στον δρόμο!
να μην ακολουθήσει την διαδρομή που διέρχεται πλησίον της οδού ντέλ Τιρατόϊο
και ότι τρόμαξε από το μπαμ! τον κρότο!
ήταν και ακατάλληλη η ώρα!
δεν είναι πια στις ομάδες αλλά σαν καλά παιδιά που είμαστε τον προειδοποιούμε!
μη πάθει και τίποτα, και μείνει από καρδιά, απ’ την τρομάρα του!

Στη συνέχεια θυμάται πως τον Ρικάρντο τον συνάντησε στην Πίζα 10 μέρες μετά το επεισόδιο στη Ντάτα Μάνατζμεντ, τότε που συναντήθηκε με την Σάρα.’Ούτος συνεδέετο αισθηματικώς με την Σάρα, και κατώκει εις την οικίαν της εις Πίζαν.’ Έμενε εις το Νεττούνο και είχε μια μοτοσυκλέττα.’
‘Τέλος,γνωρίζω ότι η διοίκησις απαρτίζετο από τα άτομα που σας ανέφερα διότι μου το είπε ο Λουκάς που συμμετείχε σε μία συγκέντρωσιν.’
Ξαναλέει για τα όπλα που αφαιρέθηκαν από ιδιωτικούς αστυνομικούς και πού εφυλάχθησαν όπως επίσης και από ποιά το έμαθε,

• έξω οι καμπάνες χτυπάνε πένθιμα και ταιριάζει απόλυτα το σκηνικό με την θλίψη που έχω στην καρδιά μου για την κατάντια του ανθρώπου.
  Θα πω με όλη μου την ειλικρίνεια πως δεν γνωρίζω την στάση που θα είχα κρατήσει εγώ στη θέση του, στην περίπτωσή του, μιας και τα πράγματα πήγαν αλλιώς. Ξέρω πως ο άνθρωπος είναι απίστευτο όν και πως οι αντιδράσεις του στα δύσκολα είναι απρόβλεπτες.
  Ξέρω όμως και για την στάση που κράτησε η Ροσσάνα και οι δεκάδες άλλοι σύντροφοι και φίλοι μου!

Le Brigate rosse 14 Mario Moretti

Και πριν υπογράψει, στις 12 του Γενάρη, πετάει και άλλο κουφό, πως γνωρίζει τα πρόσωπα που απαρτίζουν τη Διοίκηση των Ομάδων από τον Λουκά, που έπαιρνε μέρος, και του ανέφερε και όλους τους υπόλοιπους!
Η κρίση δική σας.
Έγραψε!

Η πρώτη-πρώτη κατάθεση, τελευταία στη σειρά μας, διεξήχθη την 4η του Γενάρη του ’80. Μας λέει πως :
Έχει γεννηθεί στο Μιλάνο πριν 22 χρόνια
μιλάει για την Πρώτη Γραμμή και τις Ομάδες Προλετάριων Μάχης, για το ποιες είναι αυτές οι ομάδες και από ποιους απαρτίζονται, για θέματα οργανωτικής και επιχειρησιακής φύσεως. Να λοιπόν γιατί κράτησα αυτή την κατάθεση για το τέλος
Λέει :

‘Πρώτη Γραμμή νοείται η κεντρική κατάτμησις εκ της κορυφής προς την βάσιν της οργανώσεως της οποίας η κυρία αποστολή είναι η κατεύθυνσις του αγώνος επί στρατηγικού πολιτικού και στρατιωτικού επιπέδου. Συνδέεται προς αυτήν την αποστολήν η αποστολή των Ομάδων Προλετάριων Μάχης αίτινες δέον να διαδίδουν εις όσον το δυνατόν μεγαλύτερην έκτασιν εδαφικήν το στρατηγικό πρόγραμμα της οργάνωσης.

Εκάστη ομάς αποτελείται εξ ενός αριθμού προσώπων που απαρτίζει τον οργανωτικόν πυρήνα. Δι εκάστην ομάδα υπάρχει ένα πρόσωπο που με ένα πρόσωπο από τις άλλες ομάδες απαρτίζει την διοίκησιν. Εις την Διοίκησιν συμμετέχει πάντα ένα πρόσωπο της κεντρικής ηγεσίας η οποία δημιουργείται στο πλαίσιο συγκεκριμένων πολιτικών καταστάσεων. Όλες οι κεντρικές διοικήσεις συνθέτουν επί εθνικού επιπέδου την οργάνωση Πρώτη Γραμμή.
Η οργάνωση επεξεργάζεται ένα πολιτικό πρόγραμμα εκστρατείας εναντίον συγκεκριμένων τομέων, πχ κτηματικών εταιρειών. Υπάρχει η δυνατότητα πλειόνων συνδυασμένων ενεργειών εναντίον πλειόνων στόχων, κατά την ιδίαν μέραν ή ώραν. Η Διοίκησις των Ομάδων καθορίζει τον χρόνον των ενεργειών. Η οργάνωσις εκφράζεται διά της κεντρικής ηγεσίας ήτις καθορίζει συγκεκριμένα το πολιτικό πρόγραμμα ως εκστρατείες. Η διοίκησις των ομάδων παρεμβαίνει στρατιωτικά όταν πρόκειται διά την επίθεσιν εναντίον στόχου ο οποίος απαιτεί ιδιαιτέραν επιμέλεια και μέσα τα οποία δεν ευρίσκονται εις την διάθεσιν της ομάδας.

Ήτοις η διοίκησις των ομάδων είναι κατ’ ουσίαν μία άλλη ομάς, και θεωρείται υπερέχουσα εις τον υπηρεσιακόν τομέα διότι εις αυτήν συμμετέχουν πρόσωπα υψηλότερης προπαρασκευής τεχνικής πολιτικής και στρατιωτικής.
Η διοίκησις των ομάδων γεννάται χρονολογικώς προ της δημιουργίας των ομάδων αυτών : έκαστο μέλος της διοίκησης έχει ως αποστολή να δημιουργήσει ομάδα.
Η οργάνωσις αναπτύσσει περί εαυτήν τρείς κύκλους. Ένας αντιπροσωπεύει τις κεντρικές ηγεσίες
ένας τις διοικήσεις των ομάδων
ένας τις ομάδες.

Η κρίσιμος στιγμή της πολιτικής επεξεργασίας είτε υπό μορφήν εκστρατείας είτε υπό μορφήν στρατηγικού σχεδίου καθορίζεται από την κομμουνιστική μαχητική οργάνωση Πρώτη Γραμμή.
Αναφέρει τα πρόσωπα που απαρτίζουν τις ηγεσίες και τα πρόσωπα που απαρτίζουν τις ομάδες, μεταξύ των οποίων το δικό μου και της Ροσσάνα, 25 συνολικά πρόσωπα. Προσθέτει και την κοπελιά του,σύνολο 26. Μιλάει και για δυο Πιζάνους.
Εδώ μπερδεύεται, και αριθμεί σε 4 τις ομάδες της πόλης, μία της Πίζας και μια της Σαρζάνα. Σημειώνει μάλιστα πως γι αυτήν την τελευταία ενδιαφέρονται ο Γιώργος και ο Σπανός, [δύο πρόσωπα που αποδεικνύεται αδιαμφισβήτητα πως είναι ένα και το αυτό!].
Συνεχίζει λέγοντας για το τυπογραφικό κέντρο και κάνει και άλλη πατάτα. Μια το τοποθετεί στην Φλωρεντία και μια στο Πράτο. Θυμάται τα επικόλλητα επί των αυτοκινήτων τα οποία ‘ενεφάνιζαν με ηρωϊκό πνεύμα τον θάνατο του Ρομάνο Τονίνι, επονομαζόμενου Βαλέριο, που εδολοφονήθη στη Βαρέζε μετά από ληστεία‘.
Αναφέρει τους υπεύθυνους του τυπογραφείου και της διανομής.
Βάζει και άλλη κοπέλα στο κόλπο και γίνονται 27 συν οι δυό από την Πίζα.

Για την επίθεση στη Ντάτα Μάνατζμεντ θυμάται την εξής λεπτομέρεια : ‘την προηγούμενη της επίθεσης η Σάρα μου εζήτησε να μεταβώ για να αποσύρω ένα πακέτο από τον Σιδηροδρομικό Σταθμό της Φλωρεντίας χωρίς να μου εξηγήσει τι περιέχει το πακέτο. Έκανα ότι μου εζήτησαν και μόνο αργότερα έμαθα ότι το πακέτο περιείχε τα όπλα που εχρησιμοποιήθηκαν διά την επίθεσιν.’
Μιλάει για την επίθεση αυτοχρηματοδότησης στο πρακτορείο στοιχημάτων και λέει επί λέξη : ‘μεταβάλλω τις δηλώσεις που έκανα σε προηγούμενη δίωξή μου ,όταν εξετάσθην ως μάρτυς. Όντως προέβην σε ψευδή δήλωση. Εφεύρω ένα οποιοδήποτε όνομα για το άτομο με το οποίο συνέταξα τα σχέδια, το όνομα που ανέφερα είναι προϊόν φαντασίας. Αυτός που τα έκανε είναι άλλος’ και αναφέρει τον Σάσσα αντί του Ανδρέα. Αναγνωρίζει λοιπόν σε φώτο που του δείχνουν και άλλο σύντροφο.
‘δέν ξεύρω εάν ο Σάσσα ή άλλοι εκ των ομάδων έκαμαν ληστείας είς διαφόρους αίθουσας παιχνιδίων.’

Έγινε μια προσπάθεια απελευθέρωσης δύο συντρόφων από τη φυλακή της Φλωρεντίας. Δηλώνει πως δεν γνωρίζει τίποτα, ξέρει όμως πως για να την εκτελέσουν ήρθαν σύντροφοι εκτός πόλης. Πληροφορήθηκε όμως ότι ‘η συγκεκριμένη αποστολή είχε ανατεθεί σε ημιφορτηγό το οποίο μεταξύ άλλων ώφειλε να διασφαλίσει την ραδιοφωνικήν κάλυψιν της επιχείρησης. Ήτοι να διατηρήσει την επαφή με εκείνους οι οποίοι ετοιμάζοντο να αποδράσουν, να διατηρήσει την επαφή με τα μέλη της διοικήσεως που είχαν επιτεθεί εις την οικίαν του ανθυπασπιστού Γκαλάσο και τέλος να συλλαμβάνει τις τηλεφωνικές επικοινωνίες της αστυνομίας. Φυσικά αυτό το ημιφορτηγό στο τέλος της επιχείρησης θα παραλάμβανε τους αποδράσαντες και τα μέλη που είχαν δράσει στο εσωτερικό των φυλακών. Πληροφορήθηκε πως οι δύο σύντροφοι, ο Τόλης και ο Νότης είχαν συνδεθεί διά μέσου ραδιοφωνικής συσκευής με τον εξωτερικό χώρο.

Όλα αυτά τα έμαθε από το κορίτσι του, κι ας γνωρίζουν όλοι πως από την οργάνωση έχει αποχωρήσει. Επιτρέψτε μου λοιπόν να μην τον πιστεύω!
Αναφέροντας εδώ το κορίτσι έχουμε φτάσει στους τριάντα συνολικά συντρόφους που εμπλέκει, μάλιστα την ονοματίζει σαν την οργανώτρια σε μία επόμενη επίθεση, στο φυλάκιο Πόλφερ του Ριφρέντι, όπου ‘το πρόσωπο που συμμετείχε χρησιμοποίησε για να ξεφύγει τη βέσπα της Σάρας ,η οποία την είχε αφήσει εκεί κοντά και την οποία ο δράστης άφησε κοντά στον κινηματογράφο Μανζόνι, απ’ όπου η Σάρα παρέλαβε εκ νέου.’

Ξαναλέει για την επίθεση στο Κέντρο Τηλεπικοινωνιών κάνοντας τα ονόματά μας και αναφέρει πως γνωρίζει πως την επίθεση στο Δημοτικό Συμβούλιο αριθμός 10,στην Βίλλα Φαμπρικόττι την έκανε πάλι η ίδια η ομάδα μας αλλά πως δεν γνωρίζει ποια πρόσωπα συμμετείχαν, και πως έγιναν ανάλογες επιθέσεις ταυτόχρονα και στο Τορίνο.
Μετά μιλά για τον τραυματισμό του δικαστού Μπότσι και αναφέρει πως η πράξη προκάλεσε σύγκρουση, διαφωνία μεταξύ της οργάνωσης και των ομάδων και εξηγείται : ‘η οργάνωσις εθεώρει την Φλωρεντίαν ώς έδραν εις την οποίαν δεν συνέφερε ‘να ανέλθει το επίπεδο σύγκρουσης’, δηλαδή να γίνονται επιθέσεις κατά της σωματικής ακεραιότητας των προσώπων. Οι ομάδες δεν είχαν την κατάλληλον στρατιωτικήν ικανότητα. Η οργάνωσις επίστευεν ότι εις την πόλην έδει να επιχειρηθεί η άνοδος του ποιοτικού επιπέδου των ομάδων, η διεύρυνσίς των και ο πειραματισμός επί των επιχειρησιακών δυνατοτήτων κλπ.’
Μάλιστα για τον λόγο αυτό είχε αποκηρύξει νωρίτερα με προκήρυξη κάποια επίθεση σε στρατώνα των καραμπινιέρων και σε διαφημιστικό πρακτορείο που ανέλαβαν οι ‘Σχηματισμοί Κομμουνιστών Μαχητών, απομακρυνόμενη έτσι από αυτούς.
Μιας λοιπόν και δεν θεωρεί πιθανή τη θέληση να προέλθει διάσπαση μεταξύ οργάνωσης και ομάδων πιστεύει πως μία ομάδα μόνη της, αυτόνομα, αποφάσισε να δράσει και να τραυματίσει τον δικαστή! Και την κατονομάζει μάλιστα θεωρώντας τον αρχηγό της, τον Σάσσα, έτοιμο και ικανό να προχωρήσει σε τέτοιο εγχείρημα!
Έτσι, με τον τσαμπουκά! Δεν παίζεται ο άνθρωπος!
Εξηγεί πως ο συγκεκριμένος δικαστής υπέγραφε τις εξώσεις που πραγματοποιούντο εκείνο το διάστημα και είχε στοχοποιηθεί γι αυτόν τον λόγο. Μάλιστα εμπλέκει στην κουβέντα τον ρόλο μίας επιτροπής που ασχολείτο με το θέμα των εξώσεων, στο εσωτερικό της οποίας δρούσε η Τζίνα η οποία ανέπτυξε άμεση δράση δια τον πολιτικόν χρωματισμόν του επεισοδίου για να εμποδίσει να χαρακτηριστεί ως πράξις απλής βίας.
‘Τέλος, ως προς την επίθεσιν εις το εσωτερικόν του Δικαστηρίου και εις την απαγωγήν ενός Δικαστού ώς και προς την επίθεσιν με εκρηκτικάς ύλας τας παρατηρήσεις τας οποίας έκαμα σχετικώς προς τον ιδιαίτερον τρόπον δράσεως και προς το επίπεδον των συγκρούσεων αι οποίαι θα έδει να θεωρηθούν αναγκαίαι από τεχνικο-στρατιωτικής πλευράς θεωρώ ότι δύναμαι να είπω ότι η δράσις αυτή δέον να αποδοθεί εις την διοίκησιν των ομάδων όπου τα μέλη της δυνατόν να έλαβον άμεσον μέρος’

Θυμάται ότι τον Βαγγέλη τον είχαν συλλάβει διότι με ευκαιρία μίας διαδήλωσης κατά των αμβλώσεων που είχε οργανώσει το Κέντρο υπέρ της Ζωής αυτός προκάλεσε επεισόδια κατά την διάρκεια των οποίων τραυματίστηκε ένας αστυνομικός.
Πιο κάτω αναγνωρίζει και άλλον σύντροφο από φωτογραφίες πορείας που του δείχνουν και πληροφορεί την αστυνομίαν και για τα όπλα που χρησιμοποιήθηκαν σε συγκεκριμένη επίθεση στην οποία, όπως πάντα, ο ίδιος δεν πήρε μέρος,
αλλά το έμαθε επειδή είναι καλό παιδί!
Αναφέρει ξανά για την επίθεση στο κτηματικό γραφείο για την οποία ‘γνωρίζει’ με σιγουριά εμάς τους τέσσερις που πήραμε μέρος! Μάλιστα προσθέτει πως ‘όλα αυτά τα 4 πρόσωπα ανεμείχθησαν καίτοι γνωρίζω ότι η κυρίως δράσις εξεδηλώθη εκ μέρους τουλάχιστον του Μίκη και του Λουκά!
Επειδή το ξέρει, δεν του το είπε κάποιος άλλος όπως συνηθίζεται μέχρι στιγμής για άλλα περιστατικά. Αυτό το ξέρει!
Μιλάει γι αυτούς που επιτέθηκαν στη Διοίκηση της Αστυνομίας στην Πλατεία της Σινιορίας, που μπήκαν στην οργάνωση το ’77 και εξήλθον λίγους μήνες αργότερα για διαφωνίες ιδεολογικού χαρακτήρα.
Βάζει στο κόλπο δηλαδή δύο άτομα που γνωρίζουν πολλά, έχουν πάρει μέρος στην δράση, μάλιστα έχουν προσπαθήσει να δημιουργήσουν μία νέα ομάδα.
Λόγω του ότι ‘ήταν γνωστοί’ στην Ντονατέλλα, φίλη του Παύλου, όπως και τα παραπτώματά τους, σημαίνει πως και αυτοί οι δύο θα έπρεπε να γνωρίζουν τα πάντα. Μιας και γνωρίζουν λοιπόν, μέλη και αυτοί!

Είσαι φίλος – είσαι μέλος!

με λίγα λόγια :
η ακατάσχετη πολυλογία συνεχίζεται, από όλους, με όλους και για όλα!
όλοι ξέρουν τα πάντα!
τα συζητούν με όποιον καθίσει στο τραπέζι τους στην ταβέρνα, υπό τους ήχους της κιθάρας και του ταμπούρλου.
Μια ακατάσχετη μπουρδολογία, προς όλους και για όλα.
Μια ‘αναγνωριστική μηχανή’ που σπέρνει μοναχά θλίψη για το κατάντημα του ανθρώπου και αυτών που τον ακούν.

Όχι πως δεν βγάζουν κέρδος. Σου ξαναείπα όμως φίλε :
το να αποστηθίσεις το ιδεολογικό περίβλημα μιας οργάνωσης που συμπάθησες κάποια στιγμή,από τις τόσες προκηρύξεις που βρίσκεις δεξιά και αριστερά, δεν είναι δύσκολο, μιας μάλιστα πως δεν είναι και άγνωστα τα θέματα στα οποία αναφέρεσαι. Κουβεντιάζονται παντού, δημόσια. Και μη μου πείτε πως δεν κάνει μπαμ πως περί αποστηθίσεως επρόκειτο.
Έχετε ποτέ ακούσει κανέναν κινηματικό να μεταφέρει με τόσο ξύλινο τρόπο το προφίλ της οργάνωσης ;
Όσο για τα πρόσωπα, το ξαναείπαμε. Μέσα στους χώρους, όλοι γνωριζόμασταν. Το να ‘μυριστείς’ κάποια πράγματα ίσως και να είναι σχετικά ‘εύκολο’. Το να γνωρίζεις όμως κάποια πράγματα δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολο. Γι αυτό και οι αναρίθμητες κωλοτούμπες και τα ακροβατικά γυμνάσια!
Έτσι στήθηκε ολόκληρη η δικογραφία.

Συνεχίζοντας, βάζει κι έναν Χιλιανό στο κόλπο που ‘μιλά με το κορίτσι του, παράμερα, για πυρομαχικά‘, θα τα παραλάμβαναν από κάποιον ‘συνένοχο του οπλοποιό, ίσως από την Πίζα’.

Λίγο πριν κλείσει επανέρχεται στους Γιώργο και Σπανό. Δεν καταφέρνει να ξεμπερδέψει τον εαυτό του. Λοιπόν, τον Γιώργο τον γνωρίζουμε όλοι από καιρό, τον αποκαλούμε όλοι με το παρατσούκλι του,που είναι ‘σπανός’. Δεν έχει γένια, γι αυτό. Ο Σπανός εδώ, ο Σπανός εκεί.
Ο Σαβέριο δηλώνει ξανά και ξανά πως συναντιέται, ταυτόχρονα και με τους δύο! [υποδεικνύοντας δύο διαφορετικά πρόσωπα σε φωτογραφίες]. Άλλοτε λέει πως την ώρα που μιλάει με τον ένα ο άλλος δρα κάπου αλλού, χιλιόμετρα μακριά, ίσως και σε άλλη πόλη.
Σφαλιάρα δεν του άστραψε ποτέ κανένας.

Ολοκληρώνοντας, λέει το τεράστιο :
‘Εξήλθον από την φυλακήν τον Οκτώβριον του ’77, υπήρξα μέλος μιάς Ομάδας εδώ στην Φλωρεντίαν. Η ένταξίς μου κατέστη δυνατή λόγω της προηγούμενης πείρας μου εντός του κινήματος. [ η πείρα του , σύμφωνα με όλα όσα έχουμε δει,είναι η σύλληψή του σε μία διαδήλωση, με μια τσάντα μολότοφ, τότε που κατάφερε να γίνει αντιληπτός]. Ακούστε το παραλήρημά του :
‘ακριβώς διά τούτο [της πείρας του] έλαβον γνώσιν εκείνων τα οποία ανέφερα. Δέον προστεθεί ότι εγώ είχον φιλικάς σχέσεις με πολλά από τα πρόσωπα τα οποία ανέφερα και εις περίοδον προγενεστέραν ακόμη εκείνης η οποία ενδιαφέρει και ως εκ τούτου είχα ιδιαιτέραν ευκολίαν στο να γνωρίσω τα γεγονότα. Από τινων μηνών [ αν κάνετε τον λογαριασμό θα δείτε πως σύμφωνα με τον ίδιο έμεινε στην οργάνωση για επτά μήνες!] απεφάσισα να διακόψω τας σχέσεις μου διότι δεν ήμουν πλέον σύμφωνος με μίαν σχετικήν πολιτικήν τακτικήν. [ και έτσι, με μεγάλην ευκολίαν, τους ‘δίνω’ και ησυχάζω].

Αυτός είναι ο Σαβέριο.
Δεν έχω να προσθέσω τίποτα περισσότερο,
απολύτως τίποτα. Τα είπαμε αναλυτικά και διεξοδικά, όσο κι αν φάνηκε κουραστικό. Απλά θα σας θυμίσω πως όταν τον ανέκριναν και ενέπλεξε κοντά την μισή πόλη στις ‘ιστορίες’ του θα κατηγορείτο μονάχα για τον εμπρησμό ενός αυτοκινήτου, [συν την εμπλοκή του σε ένοπλη και ανατρεπτική ομάδα, κατηγορία που από μόνη της σίγουρα κοστίζει κάποια χρόνια ποινής].

Σου άφησα φίλε για το τέλος κάτι πολύ καλό, σπουδαίο, ίσως το σπουδαιότερο απ’ όλα.
Κι όμως δεν έδωσε κανένας σημασία. Τυχαίο;
Του ζήτησαν να δώσει τα ονόματα μάχης των συναγωνιστών του στην ομάδα. Δεν κατάφερε να πει ούτε μισό.
Δεν υπάρχει κατάσταση παρανομίας όπου οι μαχητές ν’ αποκαλούνται με τα ονόματά τους. Κίνδυνος-θάνατος που λέμε. Αυτοκαταστροφή.
Δεν μπόρεσε να δώσει ούτε ένα. Διότι δεν γνώριζε να δώσει.
Σίγουρα στους μπάτσους βόλεψαν οι καταθέσεις του,
εάν δεν τις κατηύθυναν οι ίδιοι,
Κανένας δεν γνωρίζει.
Έστω και γεμάτες ασυναρτησίες βόλεψαν.
Είμαι όμως βέβαιος ότι δεν τον πίστεψαν ποτέ πραγματικά. Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο.
Δεν μπορεί να είσαι μήνες σε ομάδα, να πηγαίνεις να κάψεις αυτοκίνητα και μηχανές αστυνομικών, και ν’ αποκαλείς τους συντρόφους σου, ή να φωνάζουνε εσένα με το βαπτιστικό σου όνομα !
Καταστροφή!

Ούτε ο ίδιος είχε, δεν μπόρεσε να αναφέρει κάποιο, ούτε καν ψεύτικο.
Τι σόι μαχητής είναι, που τον καλούν να μπει σε ομάδα ‘λόγω της αγωνιστικής του πείρας’,όπως ο ίδιος δηλώνει ;
Μάλιστα κυρία. Ούτε το δικό μου, που υποτίθεται πως τον στρατολόγησα ξέρει ν’ αποκαλύψει.
Θυμήθηκε αντιθέτως ν’ αναφέρει πως ‘με χρησιμοποίησαν’ στην ‘Εργατική Πρωτοπορία’, οργάνωση της επαναστατικής αριστεράς, πριν το ’77’.
‘Με χρησιμοποίησαν’! Λες και ήμουν εργαλείο, αντικείμενο.

Πριν το ’76-’77 στη σχολή μου δεν υπήρχε τίποτα.
Δραστηριοποιούμουν στην ‘αυτόνομη επιτροπή συσσιτίου’,απ’ όπου πέρασε κι αυτός για ένα φεγγάρι.
Συναναστρεφόμουν και τα παιδιά της ‘Πρωτοπορίας’, για πολλούς λόγους :
Μου άρεσαν πολλά από αυτά που έλεγαν, συμφωνούσα σε αρκετά [κινήματα αυτομείωσης ας πούμε].
Είχαν μια εξαιρετική ομάδα περιφρούρησης, αυτοί με έμαθαν να χρησιμοποιώ άριστα το στάλιν [σημαιούλα με κοντό κοντάρι], με τα οποία προπονούνταν σχεδόν κάθε μέρα, για να αποφεύγουν τα χτυπήματα των αστυνομικών και φασιστών. Τους οδηγούσε το φιλαράκι μου ο Αλέκος, από τον οποίο γνώρισα μια μέρα τον έρωτα της ζωής μου, και κάναμε πολύ παρέα για αρκετά μεγάλο διάστημα.
Θέλετε και άλλα ;

Βόλεψαν λοιπόν οι ψευτιές του. Στήριξαν ένα ολόκληρο κατηγορητήριο-κατασκεύασμα και καταδίκασαν δεκάδες αγωνιστές. Αυτές τις ασυναρτησίες που διαβάσατε νωρίτερα.
Οι δικαστές, απλά, είχαν εντολή.
Έτσι δεν γίνεται και σήμερα ;

Προ κατασκευασμένη απολογία.

 

Είναι οι τελευταίες μέρες του ‘12, όλα τα κείμενα έχουν παραδοθεί στον εκδότη όταν ο φίλος μου ο Δημήτρης ο Μεσσήνης από τη Δράμα μου ζητά και συναντιόμαστε πρωϊνό στην ‘Κατινάρα’ για καφέ. Εκεί λοιπόν μου παραδίδει ένα μικρό αλλά εξαιρετικό εισαγωγικό κείμενο για το βιβλίο μας που σας παραθέτω αμέσως, άνευ σχολίων :

‘Kαι λίγα λόγια για τον φίλο μου τον Μιχάλη, μια που καταπιάστηκε με τη συγγραφή αυτού του βιβλίου. Θα μπορούσαμε να γράψουμε ένα βιβλίο ακόμα με αυτά που ζήσαμε στην Φλωρεντία της Ιταλίας. Αλλά περιορίζομαι σε λίγα λόγια για την παρουσίαση του Μιχάλη.

Γνωριστήκαμε το 1976-77 στην Φλωρεντία. Φοιτητές τότε στο Πανεπιστήμιο και 20άρηδες περίπου, σε μια από τις πιο όμορφες πόλεις του σύγχρονου κόσμου, και ζώντας μια ταραχώδη περίοδο,με ταξικό χαρακτήρα, σε μια περίπου αναθεώρηση του ‘68 όπως λέγανε οι μεγαλύτεροι σύντροφοι που έζησαν στο εξεγερμένο Παρίσι αλλά και την Ιταλία. Κοινωνική κατάσταση που σημάδεψε τη σύγχρονη ιστορία των ταξικών και κοινωνικών κινημάτων όλης της Ευρώπης, που παρά την αγωνιστική κατάσταση όλων μας,και παρά τις κοινωνικές αλλαγές που ήρθαν, στο τέλος γευτήκαμε την πικρή γεύση της απογοήτευσης σε μεγάλο βαθμό.
Κοντά στα 60 μας πλέον περιμένουμε ένα ‘θαύμα’!

Αστειεύομαι.
Αυτή η φιλία κράτησε μέχρι σήμερα,περίπου 36 χρόνια μετά, γιατί είχε και ταξικό χαρακτήρα και συντροφικότητα.
Άτομο με υψηλό δείκτη κοινωνικής ευαισθησίας, έζησε με τον δικό του τρόπο τα γεγονότα, παρά τις συνέπειες, και μέσα μας ακόμα σιγοκαίει μια φωτιά, για κοινωνική δικαιοσύνη ισότητα και ελευθερία.
Κι αυτό γιατί η Ιταλία εκείνα τα χρόνια ήταν ένα μεγάλο σχολείο ταξικής και επαναστατικής συνείδησης. Για όλους. Για εργάτες, για αγρότες για φοιτητές για τους πάντες.
Σας αφήνω στην ανάγνωση του βιβλίου.
Δημήτρης.

Κι εγώ τον ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου.

 

Αυτά σε πρώτη φάση, θα υπάρξει και συνέχεια, αν όλα πάνε καλά….

Τ. στη χώρα του ποτέ ή ce n’ est qu’ un debut, continouons le combat 1

Αλήθειες και ψέμματα γύρω από ένα φανταστικό ταξίδι, γεμάτο εικόνες και περιπέτεια.

Ήρθαν και κτύπησαν την πόρτα μας ένα πρωινό, στο ξεκίνημα της άνοιξης του 1980. Βρισκόμαστε στην Καβάλα από τα τέλη του ’79, λίγο για να χαθούν τα ίχνη μας κάποιο διάστημα, λίγο για να δω τον πατέρα μου φυσικά.
Οι συλλήψεις των συντρόφων μας έχουν ξεκινήσει κάποιους μήνες νωρίτερα, μες την άνοιξη, κι έτσι κάναμε πρώτα το μεγάλο ταξίδι στην Κεντρική Αμερική. Δεν αντέξαμε περισσότερο από ένα δίμηνο και επιστρέψαμε στη Φλωρεντία το φθινόπωρο.
Η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη, αλλάζω το ένα σπίτι πίσω από το άλλο.

Μου συμπεριφέρονται άψογα νέοι άνθρωποι που με συναντούν για πρώτη φορά οι περισσότεροι, μόλις με γνωρίζουν ελάχιστα κάποιοι άλλοι. Ρωτούν λίγα και κάνουν πολλά περισσότερα.
Το κλίμα είναι γενικά βαρύ στην πόλη, σε όλη τη χώρα. Η παρέα που μου κάνουν, με τις ώρες κλεισμένο στο σπίτι μέσα, αρκεί.
Όχι ότι δεν βγαίνω, κυκλοφορώ όμως πολύ λιγότερο σε σχέση με παλιότερα και μόνο στις ερημιές, σε συνοικίες άγνωστες, παράμερα, εκεί που δεν έχει κίνηση. Σε μέρη απόμερα. Είμαι πολύ γνωστή φάτσα μέσα στο κίνημα, στους νεανικούς χώρους γενικότερα.

Μου έχει μείνει αξέχαστη η εμπειρία μιας νυχτιάς που βρέθηκα στο καφέ πάνω στην πλατεία του προάστιου της πόλης όπου βρίσκεται το τελευταίο μου καταφύγιο. Πήγα λοιπόν μια βολτούλα, ήθελα πολύ να βρεθώ ανάμεσα σε κόσμο και χώθηκα στο μπαράκι για να πιω ένα ποτήρι λευκό δροσερό κρασί. Υπήρχε μεγάλη κινητικότητα και μου έκανε εντύπωση, γι αυτό και το προτίμησα.
Και ξέρετε που οφείλονταν αυτή η φασαρία; η τηλεόραση μετέδιδε ένα διεθνές ποδοσφαιρικό παιχνίδι για το κύπελλο Ευρώπης, της πολύ δυνατής εκείνο τον καιρό ομάδας της Περούτζια του Πάολο Ρόσσι
που αγωνίζονταν ενάντια στον Άρη Θεσσαλονίκης!
Κόκκαλο ο Μιχάλης!
Με το άλλο φυσικά όνομα που χρησιμοποιεί και δεν χρειάζεται να το αναφέρω, το θυμάμαι ακόμη διότι είναι συνδεδεμένο με γεγονότα ανεπανάληπτα, που έγραψαν ιστορία λίγα χρόνια ενωρίτερα.

Έμεινα μέχρι το τέλος από περιέργεια,
γαύρος εγώ, δεν είχα ποτέ νταλγκά πως όταν παίζει ελληνική ομάδα με ξένη θα έπρεπε να την υποστηρίζω,
ειδικά τον βάζελο, πάντοτε αντίθετος. Άσε που είμαι χωμένος με τα μπούνια την ιταλική πραγματικότητα. Η Ελλάδα είναι πολύ ‘μακριά’ εκείνο το διάστημα της ζωής μου
πού να ‘ ξερα πως στην πραγματικότητα απέχει μόλις μιαν ανάσα!
Είναι όμως σημαδιακό.

Τον Άρη τον συμπάθησα στη συνέχεια γιατί τον υποστήριζαν τ’ ανίψια μου που ζουν στη Θεσσαλονίκη. Αυτό όμως γίνεται πολύ αργότερα, εκείνο τον καιρό ίσως είναι μωρούδι ο Κωνσταντίνος, ο οποίος γεννήθηκε όσο η αδελφή μου σπουδάζει ακόμη στη Φλωρεντία.
Εκείνο το διάστημα λοιπόν δεν έχω ακόμη αρειανούς στην οικογένεια και η ομάδα μου είναι εντελώς αδιάφορη, όπως βέβαια και η αντίπαλος. Είμαι πάντα με τους κόκκινους. Όταν όμως στο τέλος του αγώνα έφυγε νομίζω νικητής, σίγουρα όχι ηττημένος, ένιωσα χαρά μέσα μου για τα παιδιά.
Για την ιστορία να σας πω πως τον επαναληπτικό τον είδα στην Καβάλα, στο σπίτι του φίλου μου του Σωτήρη του Αλεξανδρίδη που είναι βάζελος αλλά έχει αδέλφια αρειανούς. Έχω πλέον επιστρέψει στην Ελλάδα.

Διακινδύνεψα το ταξίδι, είχα κάποιες επαφές με τους δικηγόρους των συντρόφων μου, και μέσω τρίτων, γνώριζα πως ένταλμα εναντίον μου δεν έχει εκδοθεί, ακόμη τουλάχιστον. Ξέρω όμως πως κουβέντα μαζί μου θέλουν οπωσδήποτε να κάνουν οι διωκτικές αρχές εάν πέσω επάνω τους, και το αποφεύγω.
Όλη μου η παρέα χρόνων είναι μέσα!
Περάσαμε λοιπόν τα σύνορα με την Ροσσάνα, δίχως προβλήματα ευτυχώς, δεν θυμάμαι εάν ταξιδέψαμε μαζί ή ξεχωριστά, και εγκατασταθήκαμε στο πατρικό μου.

Εδώ τα πράγματα είναι εξίσου δύσκολα, αλλά από άλλη σκοπιά. Μας αρέσει πολύ το φυσικό περιβάλλον, κάνουμε βόλτες ατελείωτες, στις αμμουδιές κυρίως που μας λείπουν στην Φλωρεντία, κι ας έχει ποτάμι.
Κάθε μεσημέρι βρισκόμαστε στον Μπάτη με διάφορα παιδιά, παίζουμε μπάλα, χαζολογάμε. Τα βράδια στου Σαλαβάτη, τα πρωϊνά στη Μυροβόλο του Σωτήρη. Οι νέοι μας αγκαλιάζουν με συμπάθεια, μιλάμε όλη μέρα για μουσική και αρκετά για πολιτική. Βλέπετε η Ιταλία εκείνα τα χρόνια βρίσκεται στο παγκόσμιο επίκεντρο. Λίγο το διάχυτο αντάρτικο στις πόλεις, λίγο το φαινόμενο του κινήματος της Αυτονομίας, λίγο η προσπάθεια του Μπερλιγκουέρ, ηγέτη του ΙΚΚ να πείσει την δεξιά να το συμπεριλάβει στα σχέδια εξουσίας δια μέσω του ‘Ιστορικού Συμβιβασμού’,
μόλις κάποιος συναντούσε την κοπέλα ήθελε να μάθει ‘από πρώτο χέρι’ τις ειδήσεις από την πατρίδα της.
Εμείς όμως είμαστε μαχητές!
Έχουμε φίλους κλεισμένους στα μπουντρούμια!

Prospero

Αυτά τα πράγματα δεν λέγονται όσο κι αν υποστηρίζεις στα λόγια, εμμέσως, τους αντάρτες. Κι ακόμη πιο ξεκάθαρα τους αυτόνομους.
Μας λείπει η δράση και η ένταση.
Εδώ τα πράγματα είναι πολύ λάιτ και παραδοσιακά.
Άφοβα μπορώ να πω : συντηρητικά. Στις σχέσεις, στη γλώσσα του σώματος, στα βλέμματα. Και στην πολιτική και κοινωνική συμπεριφορά.

Άσε που μας προσβάλλουν με τον τρόπο που την κοιτάζουν μερικοί.
Την πιάνει άγχος, ταχυπαλμίες, πηγαίνουμε στους γιατρούς.
Περνούν οι γιορτές και αποφασίζουμε να κάνουμε μια δοκιμή να επιστρέψουμε. Κι ότι γίνει. Είμαστε λίγο ανήσυχοι αλλά κι απ’ την άλλη αυτή η απραξία σκοτώνει. Δεν γνωρίζουμε εάν έχουν εκδοθεί εντάλματα, στους συντρόφους μας έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη, ευρήματα που να συνδέουν εμάς με τις καταστάσεις δεν υπάρχουν, έχει περάσει τόσος χρόνος και κανένας δεν μιλά.                                                                                 Η αλήθεια όμως είναι πως δεν γνωρίζουμε μέχρι που έχουν φτάσει οι διωκτικές αρχές στις έρευνές τους.                                                                                                                      Πρέπει να φροντίσουμε γι αυτούς.

Όπως προείπα, η αδελφή μου μένει Σαλονίκη. Μας κλείνει εισιτήρια με πρακτορείο ταξιδίων που στέλνει λεωφορεία στην Ιταλία. Τα γραφεία είναι στην πλατεία Ναυαρίνου. Σάββατο απόγευμα πηγαίνει να τα πάρει, το βρίσκει κλειστό και στην τζαμαρία κολλημένο ένα σημείωμα που προειδοποιεί τον Μιχάλη Μαυρόπουλο να μην ταξιδέψει προς Φλωρεντία διότι στα σύνορα θα τον συλλάβουν μαζί με την κοπέλα του! Ένα άγνωστο χέρι μας γράφει να καθίσουμε στ’ αυγά μας διότι πρόκειται να μας τσιμπήσουν έτσι και κάνουμε το λάθος να ταξιδέψουμε προς την επιστροφή!
Τόμπολα!
Μετά την πρώτη κρυάδα καταλαβαίνουμε πως η δίωξη ξεκίνησε και για μας και πως το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε, προς το παρόν τουλάχιστον, είναι να περιμένουμε. Μεγάλη η ανακούφιση του αγαπημένου μου πατέρα που εδώ και καιρό είναι μες την ανησυχία.

Η πόλη όμως μας ζορίζει, αποφασίζουμε να κατέβουμε προς Αθήνα. Μεγάλο μέρος, όλα εκεί συμβαίνουν, ότι καινούριο από εκεί ξεκινά, από εκεί θα περάσει, εκεί θα ακουστεί, εκεί θα γεννηθεί.
ΕΊΝΑΙ ΣΑΦΏΣ ΚΑΛΎΤΕΡΑ ΕΔΏ. ΤΡΙΓΥΡΝΆΜΕ ΣΤΑ ΑΜΦΙΘΈΑΤΡΑ, ΥΠΆΡΧΕΙ ΚΊΝΗΣΗ, ΖΥΜΏΣΕΙΣ. ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΤΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΊΟ ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΊΖΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΠΑΡΧΊΑ, ΈΧΕΙΣ ΧΊΛΙΑ ΠΡΆΓΜΑΤΑ ΝΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΉΣΕΙΣ ΕΔΏ ΠΈΡΑ.
Μεταφράζω συνέχεια στη Ροσσάνα.
Από αυτή την περίοδο θυμάμαι πως μια μέρα συναντηθήκαμε με τον φίλο μου τον Παύλο τον Φιλίδη, που τελειώνει στην πρωτεύουσα σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων, πιθανό μάλιστα να δουλεύει σε κάποιο ξενοδοχείο. Το βραδάκι το περνάμε στην Πλάκα, σε μπουάτ που τραγουδούν μαζί ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, αγαπημένος της νεολαίας εκείνο τον καιρό, ο Κηλαηδόνης, ο Νταλάρας που δεν έχει ακόμη καταντήσει αυτό που είναι σήμερα, και ο λαός τον αγαπά διότι τραγουδά τους πόνους και τους καημούς της εργατιάς. Μαζί τους και η Χαρούλα Αλεξίου.
Πάντα εκεί στην Πλάκα, ένα-δυο καλοκαίρια νωρίτερα, πάλι με την Ρόσσα έχουμε βρεθεί στο νότο, παρακολουθούμε μία φοβερή παράσταση που έδωσε στην Λήδρα με τα αντάρτικά του τραγούδια ο μεγάλος Πάνος Τζαβέλλας. Τραγούδησε ότι επαναστατικό κομμάτι μπορείς να φανταστείς. Αθάνατος. Μας έφυγε πριν λίγες μέρες. Ας του κάνουμε λοιπόν ένα μικρό μνημόσυνο :
ΞΥΠΝΉΣΤΕ 1975 Στίχοι και μουσική δικά του :
Φυσά στις στέγες του ντουνιά
με σηκωμένο τον γιακά
πικρός διαβάτης περπατά
κλαίει, γελά ,παραμιλά
Πως μας την φτιάξαν τη ζωή
μίση πολέμοι και καπνοί
βρωμίζει ο φασισμός τη γη σαν κότες σφάζονται οι λαοί
κι εμείς στον ύπνο τον βαθύ.
Φτιασιδωμένη η ψευτιά
γυρνά στους δρόμους και γελά
μπουτίκ, βολάν και ξιπασιά
προπό, λαχεία, διαφθορά
κι άλλοι με ιδρώτα το ψωμί
κι άλλοι πουλάν μισοτιμής
πατρίδα λευτεριά τιμή
αρκεί να πιάσουν την καλή
να γίνουν υπουργοί.
Ήμασταν ζωντανοί νεκροί
μας δίνανε μ’ ανταλλαγή
τη μπόμπα την ατομική
το Ισραήλ για να σωθεί
ακόμα ο στόλος ναυλοχεί
γεμάτη πόρνες η ακτή
κι αν φύγανε οι Γερμανοί
ήρθαν οι Αμερικανοί
καινούρια πάλι κατοχή.
Η CIA βαράει νταγερέ
χόρευε νάιλον υπουργέ
σαν καραγκιόζης στον μπερντέ
κι εσύ να κλαίς πικρέ λαέ
κι ο Βάρναλης μας το ‘χε πει
χωρίς καμιά περιστροφή
στης χούντας το αλισβερίσι
λεύτερο ήταν το χασίσι
ποτέ ο λαός να μην ξυπνήσει.
Γλυκοχαράζει στα βουνά
μοσχοβολούν τα γιασεμιά
τραγούδι αρχίζουν τα πουλιά
γελά η θάλασσα πλατιά
κι εμείς οικόπεδα και ΙΧ
κουτόχορτο με πληρωμή
και δίπλα φεύγει η ζωή.
Ξυπνήστε
Ξυπνήστε νέες, ξυπνήστε νιοί
βγέστε απ’ του τάφου τη σιωπή
δείτε του κόσμου τη ντροπή γίνετε χίλιοι κεραυνοί
και κάψτε μας ή σώστε μας
γλιτώστε μας, ή θάψτε μας

Είπατε τίποτα ;

Έχω ξαδέλφια αγαπημένα, έχουμε ζήσει μαζί παλιότερα, όταν είχε αρρωστήσει η μάνα μου κι ο πατέρας μου έπρεπε να προσέξει εκείνη.
Με φιλοξενούν,στο Βύρωνα, αράζουμε εκεί. Ψάχνουμε δουλειά σαν μεταφραστές ιταλικών.
Πεθαίνει ο Ξυλούρης, πένθος, μαυρίλα.
Και ξαφνικά, λίγο πιο πέρα, η 17 Νοέμβρη καθαρίζει τον Μάλλιο, αν θυμάμαι καλά. Βασανιστής της χούντας ήταν, καλά του έκαναν είπε η μισή τουλάχιστον Ελλάδα! Για μας όμως είναι καμπανάκι. Βρισκόμαστε μέσα σε πυρακτωμένη ζώνη.
Αποφασίζουμε και γυρίζουμε πίσω. Είμαστε εμφανώς μπερδεμένοι. Η Ροσσάνα πρέπει να πάρει άδεια παραμονής. Θα παντρευτούμε λοιπόν, όχι ότι μας ενοχλεί, αντίθετα. Αγαπιόμαστε, είμαστε χρόνια μαζί,
δεν μας αρέσουν οι σχέσεις ιδιοκτησίας, οι γάμοι, τα συμβόλαια,
δεν μας χαλάει όμως και ο συμβιβασμός, συμβιώνουμε τόσα χρόνια άριστα χάρη στο συνεχή διάλογο, την εμπιστοσύνη, την αμοιβαία ελευθερία και όχι την εξάρτηση ή την υποκρισία.

Σας τα λέω γρήγορα και επιγραμματικά, όπως τα θυμάμαι.
1η Μάη του ’13 σήμερα, ξεκινώ το γράψιμο, ψήνομαι στον πυρετό, έχω λοίμωξη του αναπνευστικού εδώ και κάποιες μέρες, ίσως, μάλλον πριν ακόμη ξεκινήσει η μεγάλη εβδομάδα. Ο γιατρός μου συνέστησε ξεκούραση, έτσι κι αλλιώς οι δυνάμεις μου είναι ελάχιστες, το μυαλό όμως δουλεύει.
Συνεχίζω λοιπόν, δεν μ’ αρέσουν τα γραπτά με φιοριτούρες,
απλά πράγματα, γεγονότα.
Σε λίγο θα έχουμε τα καρακόλια στο κατόπι μας. Κάνουμε αίτηση στην αστυνομία για να μας δώσει την άδεια να ξεκινήσουμε την διαδικασία γάμου, έτσι γίνεται όταν υπάρχει αλλοδαπός στην μέση. Δεν γινόταν διαφορετικά. Η σχέση μας είναι δοκιμασμένη, στον γάμο δεν πιστεύουμε, δεν θα σταθεί όμως εμπόδιο στη ζωή μας, είναι δευτερεύον ζήτημα μπροστά στη θέληση να είμαστε μαζί. Στην ανάγκη για ελευθερία.

Ζητούν οι Έλληνες πληροφορίες από τους Ιταλούς και από εκεί ξεκινούν όλα.
Αρχίζει η παρακολούθηση.
Είναι πολύ εμφανής, το παίρνουμε χαμπάρι από την πρώτη στιγμή, έχουμε διαρκώς κάποιον στο κατόπι μας, πρωί-βράδυ. Μπάτης, Σαλαβάτης, Μυροβόλος και οι μπάτσοι από πίσω.
Στη θάλασσα, ο Βασιλάκης μου μαθαίνει να σουτάρω τη μπάλα και με το αριστερό, που μέχρι τότε το χρησιμοποιώ μονάχα για να τρέχω.
Μου θυμίζει χρόνια αργότερα ο Θέμος ο Ανανιάδης που μια φορά μας έχει πάρει γυρίζοντας στην πόλη, πως έχει αναφερθεί κάποια στιγμή στον Μπετίνο Κράξι. Το πιάνει η Ροσσάνα και πετάει ένα ‘testa di porco’, γουρουνόφατσα.
Κάνουμε και μια εκδρομούλα στη Θεσσαλονίκη, γνωρίζουμε κάποια παιδιά που μας φιλοξενούν, φίλοι γνωστών μας από εδώ. Τα βράδια Δον Κιχώτης, τη μέρα βόλτες στην παραλία. Το σπίτι στις Σαράντα Εκκλησιές νομίζω, ψηλά πάντως, έξω από τα Κάστρα.
Πανέμορφη θέα.

Λατρεύω την Αθήνα, είναι όμορφη όμως και η Θεσσαλονίκη εκεί ψηλά. Τα αρχαία κομμάτια όλων των ελληνικών πόλεων είναι υπέροχα. Όπου δεν πέρασε σαν σίφουνας η λαίλαπα της αντιπαροχής και έχει κρατηθεί το παλιό, αυθεντικό, τοπικό στοιχείο, το παραδοσιακό, εκεί υπάρχει ομορφιά, είναι η πολιτιστική κληρονομιά μας!
Όμορφη η παραλία του Θερμαϊκού να την σουλατσάρεις.

Η παρακολούθηση εντείνεται. Θυμάμαι ένα απογευματάκι στην Μυροβόλο, τα λέμε με το φιλαράκι μου τον Θοδωρή τον Θεοδωρίδη που γνωριζόμαστε από μικροί, δουλεύει εκεί στου Σωτήρη. Κάνουμε να φύγουμε και βλέπουμε έναν μπάρμπα να μας παίρνει αμέσως από πίσω. Μέχρι τότε δεν έδινα και πολύ σημασία, εκείνη τη μέρα φαίνεται πως είχα κέφια και αποφασίσαμε να του κάνουμε καψόνι του σμπίρου. Διασχίζουμε όλο το κέντρο, περνάμε τον Αι Γιάννη και ανηφορίζουμε προς Αγίους Αναργύρους μέσα από τα στενά, δεξιά-αριστερά σαν φίδια. Αργά, νωχελικά στην αρχή και όλο δυναμώνουμε ταχύτητα!Φτάνοντας στο Σουηδικό ο φίλος μας έχει χαθεί, τα έφτυσε κανονικά.

Δεν είχαμε να πάμε κάπου, απλώς του την σπάσαμε. Η πόλη είναι μικρή, η βιοτή μας αψεγάδιαστη, κανένα τσιγάρο πίναμε μοναχά που και πού, που μας κερνούσαν φίλοι στα κλεφτά, και αυτό παιδιά υπέρ άνω υποψίας. Μόνο τότε προσέχαμε λιγάκι, δεν θέλαμε να μπλέξουμε άλλους στα καλά καθούμενα. Και χωρίς να υπάρχει λόγος.Βλέπετε, οι μπάτσοι κυνηγάνε πάντα μονάχα τους προλετάριους, συνήθως δηλαδή. Και τους ανατρεπτικούς. Τους ‘καθώς πρέπει’ τους χαϊδεύουν, τους έχουν στα όπα-όπα. Αν κάνουν και καμία εξαίρεση είναι στάχτη στα μάτια του κόσμου, άλλου παπά ευαγγέλιο.

οι ερυθρές Ταξιαρχίες, le Brigate rosse 4

http://vimeo.com/90865784

Τουπαμάρος

 

 

 

 

• από το ημερολόγιο του Τσε

να μετατρέψουμε την καθημερινή ζωή σε μια πυρκαγιά….

[…] αν μου το επιτρέπετε, θα σας ‘σπρώξω’ ένα μικρό στιχάκι [χειροκροτήματα]. μην ανησυχείτε, δεν πηγάζει από την δική μου έμπνευση, όπως λένε κάποιοι! είναι ένα ποίημα – απλώς μερικές στροφές ενός ποιήματος – κάποιου απελπισμένου άνδρα. είναι γραμμένο από έναν γέρο ποιητή που πλησιάζει στο τέλος της ζωής του, που είναι πάνω από 80 χρονών, που είδε την πολιτική υπόθεση για την οποία πάλεψε, την Ισπανική Δημοκρατία, να πέφτει πολλά χρόνια πριν και έκτοτε ζει στην εξορία, σήμερα στο Μεξικό. στο τελευταίο του βιβλίο, που κυκλοφόρησε πριν από μερικά χρόνια, υπάρχουν κάποιες ενδιαφέρουσες στροφές. λέει :

μα ο άνθρωπος είναι ένα μωρό φιλόπονο και ανόητο
που μετέτρεψε τη δουλειά σε ένα μεροδούλι μεροφάι
μετέτρεψε την μπαγκέτα του τυμπάνου σε μια αξίνα
και αντί να παίζει πάνω στη γη ένα τραγούδι χαράς,
βάλθηκε να σκάβει…

και ύστερα έλεγε, μέσες άκρες, επειδή δεν έχω και πολύ καλή μνήμη :

θέλω να πω ότι κανένας δεν μπόρεσε να σκάψει στον ρυθμό του ήλιου,
και κανένας ακόμα δεν έχει κόψει ένα στάχυ με αγάπη και χάρη.

έτσι ακριβώς είναι η συμπεριφορά των ηττημένων μέσα σε έναν άλλο κόσμο, έναν άλλο κόσμο που εμείς τον έχουμε πια αφήσει πίσω μας χάρη στη στάση μας απέναντι στην εργασία, χάρη στην επιθυμία μας να επιστρέψουμε στη φύση, να μετατρέψουμε την καθημερινή ζωή σε μια πυρκαγιά.

 

Κάντο Χενεράλ του Πάμπλο Νερούδα

όταν ο χρόνος θα έχει απαλύνει κάπως αυτά τα πολιτικά γεγονότα και, ταυτόχρονα – αναπόφευκτα -, θα έχει δώσει στον λαό τον οριστικό του θρίαμβο, θα αναδυθεί αυτό το βιβλίο του Νερούδα ως το μεγαλύτερο συμφωνικό ποίημα της Αμερικής.
είναι ποίηση που αποτελεί ένα ορόσημο και, πιθανόν, μια κορυφή. τα πάντα σ’ αυτή, ως και οι λιγοστοί [και κατώτεροι] προσωπικοί στίχοι του τέλους, αναδίδουν την υπέρβαση. ο ποιητής αποκρυσταλλώνει εκείνη τη στροφή που έκανε όταν εγκατέλειψε τον διάλογο με τον εαυτό του και κατέβηκε [ή ανέβηκε] να συνομιλήσει μ’ εμάς, τους κοινούς θνητούς, τις συνιστώσες του λαού.
είναι ο γενικός ύμνος της Αμερικής, που κάνει μια ανακεφαλαίωση των πάντων, από τους γεωγραφικούς γίγαντες ως τα άμοιρα ζωάκια του Μίστερ Μονοπώλιο […]

…ο ποιητής στρέφεται έξαλλος εναντίον των κυριότερων ενόχων, εναντίον των μονοπωλίων, και αφιερώνει σε έναν αμερικανό στρατιώτη το ποίημα του Να Ξυπνήσει ο Ξυλοκόπος :

στα δυτικά του ποταμού Κολοράδο
είναι ένα μέρος που αγαπώ.

και τον προειδοποιεί :

Αδυσώπητος θα ‘ναι για σας ο κόσμος.
Όχι μονάχα τα ξεκληρισμένα τα νησιά, μα
κι ο αγέρας που γνωρίζει πια τα λόγια
που του είναι αγαπητά.
Κι απ’ το επιστημονικό εργαστήριο, σκεπασμένο
με περικοκλάδες θα κινήσει το άτομο
αχαλίνωτο κατά τις δικές σας αλαζονικές πολιτείες.
και τελικά φωνάζει :

Εδώ τελειώνει:
και ξανά θα γεννηθεί τούτος ο λόγος,
σ’ έναν άλλο ίσως καιρό με δίχως βάσανα,
δίχως τα ρυπαρά τριχίδια που προσκολλήθηκαν
σα μαύρα αγριόχορτα στο τραγούδι μου,
και ξανά θα φλέγεται στα ύψη
η καυτή και έναστρη καρδιά μου.
Έτσι τελειώνει το βιβλίο αυτό, εδώ αφήνω
το Άσμα μου το Γενικό, που το ‘γραψα
μες στον καταδιωγμό, τραγουδώντας
κάτω απ’ τα παράνομα φτερά
της Πατρίδας μου.
Σήμερα 5 του Φλεβάρη, της Χρονιάς
του 1949, στη Χιλή, στο ‘Γοδομάρ
ντε Τσένα’, λίγους μήνες πριν γίνω
σαράντα πέντε χρονών.

Να ονειρεύεσαι σαν η μέρα πεθαίνει,
να ονειρεύεσαι, είναι φορές που το όνειρο βγαίνει,
πως είναι όλα τόσο μαύρα μη σκέφτεσαι,
να ονειρεύεσαι, να ονειρεύεσαι, να ονειρεύεσαι.
JOHNY MERGER,
από το ‘Dream’, σουξέ της δεκαετίας του 1940

το αναμενόμενο που σπανίως συμβαίνει….
από το ‘At Kenneth Burke’s Place’, 1946

από το βιβλίο του ΦΙΛΙΠ ΡΟΘ, ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΌ ΕΙΔΎΛΙΟ.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ
κι έναν τεράστιο χαιρετισμό
στον αξέχαστο Σάντε Νοταρνικόλα,
μας πρωτοδίδαξε το πνεύμα της ολοκληρωτικής απείθειας.
Σε ευχαριστούμε όπου κι αν ευρίσκεσαι!

Σάντε

Πρέπει να σκληρύνουμε, αλλά χωρίς ποτέ ν’ απαρνηθούμε την τρυφερότητα.

Ο αγώνας αυτός μας δίνει την ευκαιρία να γίνουμε επαναστάτες και ν’ ανεβούμε στην πιο ψηλή βαθμίδα του ανθρώπινου είδους, αλλά παράλληλα μας δίνει την ευκαιρία να γίνουμε και άνθρωποι. Όσοι δεν αισθάνονται άξιοι να κατακτήσουν αυτά τα δύο επίπεδα ας το πουν κι ας εγκαταλείψουν το αντάρτικο.

ΕΡΝΈΣΤΟ ΤΣΕ ΓΚΕΒΆΡΑ
[κάπου στη Βολιβία]

από το βιβλίο της Regine Deforges, ΑΒΆΝΑ ΑΓΆΠΗ ΜΟΥ

 

 

συνεχίζεται

ΒΒ. χόρεψες πάνω στο φτερό του καρχαρία – 4

Πόσες φορές θα επαναλάβουμε πως ο πλούτος που υπάρχει επαρκεί και περισσεύει για πολλές γενιές μετά από μας. ‘Φτάνει λοιπόν,’ φωνάζει ,‘σας τον χαρίζω τον πολιτισμό σας, δεν θα πάρω. Να τον χαίρεστε.’
Ο άνθρωπος ήρθε σε αυτόν εδώ τον θαυμαστό κόσμο για να ζήσει με άλλους, να κάνει παρέες, αρμονικά.
Βιάσαμε τη φύση, βιάζουμε τα παιδιά μας οι αχαίρευτοι, καταδικάζοντας τα σε ένα αβέβαιο αύριο. Παλεύουμε να αναρριχηθούμε σε μια μοναχική σκάλα αδιαφορώντας για τις συνέπειες.

Πανηγύριζαν πριν λίγες μέρες στη Καβάλα γιατί λέει παρέλυσε η πόλη τη μέρα της διαμαρτυρίας ενάντια στον λιθάνθρακα, επειδή κατέβηκαν στο δρόμο δέκα χιλιάδες άνθρωποι. Μα περισσότεροι από τους μισούς και βάλε ήταν οι μαθητές και οι φοιτητές. Που ήταν ο λαός; Αν αδιαφορεί ο λαός για τη ζωή του την ίδια χέσε μέσα.
Και μας υποχρεώνουν μετά να υποστούμε τις αποφάσεις και τις επιλογές τους. Από εδώ βγαίνουν οι ‘κοινοβουλευτικές’ πλειοψηφίες. Σας τις επιστρέφουμε.

Κάνει ένα διάλειμμα, πίνουμε λίγο νεράκι και συνεχίζει.

• Προσπάθησαν τότε στην Ιταλία να με απελάσουν γιατί ανακατευόμουν ‘εκεί που δεν με έσπερναν’, λες και το να ασχολείσαι με τα κοινά είναι έγκλημα, οι κινητοποιήσεις το απέτρεψαν.

Με συνέλαβε η αστυνομία στο σπίτι της κοπέλας μου ένα πρωινό για φθορές στη σχολή στο τέλος διαμαρτυρίας που είχε προηγηθεί και εμπόδιο στην ομαλή λειτουργία των μαθημάτων και των εξετάσεων. Βέβαια δεν υπολόγισαν πως την ώρα των επεισοδίων μαζί με άλλους φοιτητές έχοντας την συγκατάθεση καθηγητών και του κοσμήτορα της σχολής καλούμε τους φοιτητές να αποχωρήσουν από την σχολή και να παραβρεθούν στα δικαστήρια της πόλης συμπαραστεκόμενοι σε συντρόφους μας που δικάζονται για επεισόδια που έχουν δημιουργηθεί στο φοιτητικό εστιατόριο την προηγούμενη χρονιά. Δεν διακόψαμε τίποτα, απλά ενημερώσαμε, μοιράσαμε φυλλάδια και ζητήσαμε συμπαράσταση σε άλλο όροφο από αυτόν στον οποίο γίνονται τα επεισόδια. Όλοι αυτοί οι δάσκαλοι σύσσωμοι κατέθεσαν μάρτυρες υπεράσπισης. Γίνεται αντιληπτό πως η σύλληψη έγινε αυτεπάγγελτα, δίχως μαρτυρικές καταθέσεις, αναπάντεχα.

Έμεινα στις Murate δέκα μέρες, η δίκη έγινε πολύ γρήγορα, με απάλλαξαν. Ήρθαν να τσιμπήσουν εμένα διότι σε περίπτωση καταδίκης θα ήταν πολύ εύκολο να με εκδώσουν αμέσως, ατύχησαν. Χίλιοι σύντροφοι κοντά με σήκωσαν στην αγκαλιά τους και τραγούδησαν στην αίθουσα του δικαστηρίου ενθουσιασμένοι.
Μuro στα Ιταλικά σημαίνει τοίχος. Άγρια φυλακή, κτίσμα μεσαιωνικό, στην καρδιά της ιστορικής, λαϊκής και αριστερής συνοικίας του Άγιου Σταυρού, Santa croce. Ήταν φοβερά εκεί μέσα, πρώτη φορά εγκλεισμός. Μου συμπαραστάθηκαν αφάνταστα. Είχε ήδη κάποιους πολιτικούς κρατούμενους, αν θυμάμαι καλά πρέπει να ήταν σύντροφοι των Οπλισμένων Προλεταριακών Κυττάρων, NAP, που είχαν συλληφθεί καιρό πριν κατά τη διάρκεια ένοπλης ληστείας στην οποία έχασαν και ένα compagno όταν ανταλλάχτηκαν πυρά με την αστυνομία.

• Μου λέει πως τον είχαν όλη μέρα υπό την προστασία τους.

Στο κελί βρίσκονταν με ποινικούς. Υπήρχε γενικά ταξική αλληλεγγύη και οι άγραφοι κανόνες εναντίον βιαστών και ρουφιάνων. Μάλιστα την πρώτη μέρα κιόλας έπεσε πάνω στην τιμωρία ενός από αυτούς, αμέσως με την άφιξή του, πριν ακόμη προλάβει να εγκλιματιστεί. Τα νέα βλέπετε ταξιδεύουν γρηγορότερα. Τον στρίμωξαν σε μια από τις γέφυρες που ένωναν τον δεύτερο όροφο και τον έκαναν τόπι στο ξύλο καμιά εικοσαριά πριν καταφέρεις να πεις κύμινο. Έγιναν όλα τόσο γρήγορα που καλά-καλά ούτε ο ίδιος δεν κατάλαβε τι έγινε. Σωριάστηκε λιπόθυμος για να τον περιμαζέψουν οι δεσμοφύλακες.

Στην τεράστια πλατεία με το όνομα της πανέμορφης αχανούς εκκλησίας του Αγίου Σταυρού, που για πολλά χρόνια απετέλεσε το στέκι μας, περάσαμε ατέλειωτα απογευματόβραδα παρέα με κρασάκι και κουβέντα, στα σκαλιά καθισμένοι της εκκλησίας. Συχνά καταφεύγαμε στη ζεστούλα της pizzeria, στην αριστερή πλευρά της πλατείας, το χειμώνα κυρίως όταν το κρύο γίνονταν τσουχτερό. Στην ανοιχτωσιά της δώσαμε πολλά ποδοσφαιρικά ντέρμπι τα καλοκαιρινά βράδια. Και μια μεγάλη κατάληψη για να κοιμίζουμε συντρόφους και να βρισκόμαστε γενικότερα, να στεγάζουμε τις εκδηλώσεις μας, και διάφορες ομάδες, πολιτιστικές και άλλες έλαβε χώρα σε έναν τεράστιο χώρο από χρόνια παρατημένο αλλά σε καλή κατάσταση στην πίσω πλευρά του κτιρίου στο ισόγειο του οποίου στεγάζονταν η πιτσερία. Borgo la Croce.Ένα δρομάκι πιο πίσω ο Άρνο, το όμορφο ποτάμι της πόλης με τις πανέμορφες γέφυρες. Πολύ κοντά η σπουδαιότερη και ωραιότερη, η Γριά Γέφυρα, Ponte Vecchio, που ένωνε το παλάτι των Μεδίκων με τα Κάστρα ψηλά στους λόφους, την Fortezza. Η οροφή και όλη η γέφυρα γενικά ήταν κτισμένη για να κρύβει από τα μάτια του λαού το πήγαινε έλα των ευγενών που στα δύσκολα έβρισκαν καταφύγιο από τα παλάτια στα οχυρωμένα υψώματα χωρίς να χρειάζεται να διασχίσουν τους δρόμους και ανοχύρωτα περάσματα. Η κτισμένη λοιπόν γέφυρα είναι πλέον γεμάτη μαγαζιά λαϊκής τέχνης αλλά κυρίως χρυσοχοεία, γεμάτα τουρίστες όλες τις εποχές του χρόνου, όπως και όλη η πόλη γενικότερα.

Εξασφαλίζονταν λοιπόν τα περασμένα χρόνια από αυτήν ακριβώς την πανέμορφη γέφυρα η διαφυγή των αρχόντων σε περίπτωση κινδύνου, μακριά από τα ξίφη ή τα πυροβόλα των ανεπιθύμητων και των εχθρών τους.
Το σπίτι που έζησα μου λέει τις τελευταίες περίοδες της Φλωρεντινής μου ζωής ήταν εκεί κοντά, πίσω ακριβώς από το κυβερνείο της πόλης, τα πάλαι ποτέ ανάκτορα των Μεδίκων, και την Βιβλιοθήκη Πινακοθήκη, Μουσείο της πόλης. Στην Οδό λοιπόν της ‘Ταβέρνας του Γαντιού’ όπως ονομάζεται ο δρόμος ‘Via Osteria del Guanto.’ Γάντι εννοούν το προφυλακτικό. Ήταν λοιπόν ο δρόμος με τα μπουρδέλα παλαιότερα, στα παλιά χρόνια.
Το μοιράστηκα με εξαιρετικούς συντρόφους, όλοι φυλακίστηκαν την περίοδο των διωγμών για πολλά χρόνια. Υπήρξε μια εξαιρετική σχέση ανάμεσά μας, αλληλοεκτίμησης, αφοσίωσης και αγάπης. Χαθήκαμε τελείως πλέον, και αυτό σίγουρα με θλίβει. Αναντικατάστατοι. Τους σκέφτομαι συχνά και πάντα με τον καλύτερο τρόπο.
Κάτι γίνεται πλέον με το facebook, να δείτε που θα ξαναβρεθούν τα ίχνη μας.

Το κίνημα ζούσε την καθημερινότητά του, αποφάσιζε συλλογικά διαδρομές και στόχους, σύμφωνα με τις ανάγκες, αυτόνομα. Δρούσε κοινωνικά. Οι οργανώσεις έπραξαν πιο πολιτικά θα λέγαμε, υπήρχε ιεραρχία και διαχωρισμός δραστηριοτήτων, και για λόγους ασφαλείας στεγανοποίηση, όχι όμως διαχωρισμός του πολιτικού από το στρατιωτικό. Οι οργανώσεις με λίγα λόγια ήταν κλειστές ομάδες, ο καταμερισμός ευθυνών και υποχρεώσεων ήταν συγκεκριμένος. Στις ομαδοποιήσεις του κινήματος τα πράγματα ήταν πιο ελεύθερα αν και εκεί υπήρχε μεγάλη προφύλαξη, πάντως πιο ευχάριστα. Αυτή η μεγαλύτερη ανεκτικότητα όμως ήταν και το ευάλωτο σημείο στη διάρκεια των χρόνων που χρειάστηκε η σκληρή και απόλυτη αμυντική στάση. Στα πέτρινα χρόνια της καταστολήςδεν άντεξαν όλοι. Δεν υπήρξε ποτέ η ανάλογη ψυχολογική προετοιμασία και υποδομή των συντρόφων, των συνελεύσεων, των ομάδων και των περιπόλων, σχετικά με τις συνθήκες που διαμορφώνονταν, συνθήκες παρανομίας για πολλούς και ημιπαρανομίας για τους περισσότερους από εμάς. Και αυτό, για να υποστηριχτούν ενέργειες και πράξεις που μόλις λίγο καιρό νωρίτερα θεωρούντο κοινά αποδεκτές από μεγάλα κομμάτια λαού, φαινόμενο κοινό, καθημερινότητα θα λέγαμε, μαζικά διαδεδομένες και λαϊκές.

Ονομάστηκε εκείνη η περίοδος ‘τα χρόνια του μολυβιού’, ‘gli anni del piombo’. Εγώ, μου λέει, θα τα ονόμαζα ‘τα χρόνια της αμφισβήτησης στην πράξη’, η ουτοπία έγινε πράξη για κάποιο διάστημα, και πιστεύω ακράδαντα, επιμένει, πως μια μέρα θα γίνει μόνιμη. Αν μη τι άλλο, είμαι ευτυχής που το προσπάθησα. Γι αυτούς που επηρέασαν ριζικά και αμετάκλητα την πραγματικότητα ήταν σίγουρα χρόνια μολυβιού. Ανέβασαν το επίπεδο μάχης τόσο όσο δεν αντέχονταν.
Φτάνει πια με την μίρλα, ξεσπά. Δεν θέλει να επεκταθεί άλλο, τα έχει όλα εξηγήσει με σαφήνεια. Οι σύντροφοι, η κοινωνία θα λέγαμε μάλλον, δεν άντεχε τόσο πολύ πόλεμο, έτσι απλά.
Η κοινωνία δεν το άντεξε, κατ’ επέκταση και οι σύντροφοι, που ήταν κομμάτι αυτής της κοινωνίας.
‘Υπήρξαν ‘κομμάτια’ ελευθερίας που προφανώς αρκούσαν για το παρόν. Σίγουρα ήταν ‘νησίδες ελευθερίας’, και προφανώς ήταν αρκετές. Οι συνθήκες επέτρεπαν αυτές τις νησίδες. Είναι βέβαια πολύ εύκολο να το λες τόσα χρόνια μετά, όμως πολλοί το υποστηρίζαμε ήδη από τότε. Δεν εισακουστήκαμε, μάταιο να το συζητάμε τώρα. Δεν χρειάζεται να κουβεντιάζουμε περισσότερο πάνω στο θέμα’, γρυλίζει. Κάνει μπαμ πως τον πονά πολύ η όλη κατάσταση.

Έπρεπε να χαμηλώσουν οι τόνοι ξαναλέει, υποχώρηση για όσο χρειαστεί, ανασύνταξη. Στην αναμέτρηση με ένα αντίπαλο άριστα εξοπλισμένο, και το κυριότερο, που είχε τον τρόπο και τα μέσα να δημιουργεί συναίνεση, έπρεπε να αναθεωρήσουμε τακτικές και στρατηγική, να αντιτάξουμε την εξυπνάδα και την πονηριά μας, τονίζει. Τελεία και παύλα.
Ηττήθηκαν στη μάχη, έχασαν τον αγώνα.
Εγκατάλειψη!
‘Δεν έχω ακούσει τίποτα για τότε, από τότε και από κανένα, και για κανένα μου λέει’.
Νιώθει δύσκολα, φαίνεται.

‘Πιστέψαμε’, παίρνει ξανά τ’ απάνω του, ‘πιστέψαμε πως θα καταφέρναμε ν’ αλλάξουμε τα πράγματα, τη ζωή στην Ιταλία. Ο εαυτός μας ήταν αρκετά αμόλυντος ακόμη, δεν ίσχυε σε κανένα μας αυτό που βλέπουμε σήμερα σε μεγάλα κομμάτια της νεολαίας και του λαού, η σχεδόν ολοκληρωτική αλλοτρίωση‘.

Ρενάτο Κούρτσιο!

Τώρα που καθαρογράφουμε αυτά τα γραπτά, και έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από όταν ξεκινήσαμε, είναι πια 2012, συμπληρώνει : Διάβασα κάπου ένα σύνθημα που έλεγε ‘η ευτυχία θα σας συντρίψει’. Ε λοιπόν, ακριβώς, έτσι αποτυπώνεται αυτό που εννοήσαμε’,
Σήμερα η δυσαρέσκεια είναι διάχυτη παντού, και το άγχος και η αγωνία , γιατί η ζωή είναι άδεια και κανείς δεν την ευχαριστιέται πραγματικά. Φυτοζωούμε, ας μη κρυβόμαστε. Τρέχουμε πίσω από την κατανάλωση, καταναλώνουμε, αυτό είναι όλο.
Τότε τρέχαμε πίσω από τα όνειρά μας. Και τα κάναμε πραγματικότητα.
Στα οδοφράγματα είσαι ελεύθερος, όχι στα καφέ !
Εκεί καταναλώνεις. Κι άμα έχεις 2 ευρώ !
Ο αρπαγμένος από την υπεραγορά καφές είναι λεύτερος. Όποια δικαιολογία και να βρείτε για να αντικρούσετε, λέει, δεν θα πείσετε κανέναν, ούτε το νήπιο που σας κοιτάζει με τα μάτια γουρλωμένα.
Δεν είναι κακό να δειλιάζεις καμιά φορά, αυτό δεν κάνω κι εγώ τόσα χρόνια πια; με κοιτάζει βαθιά στην ψυχή και με κάνει να ανατριχιάζω. Έκανα παιδιά, άραξα. Αρρώστησα, καταπονήθηκα, ταλαιπωρήθηκα. Δικαιολογίες μπορώ να σου απαριθμήσω και άλλες. Κατά βάθος όμως ξέρω πως δεν έχω πια τα κότσια, δεν βαστάω, το παραδέχομαι και ΤΟ ΒΟΥΛΩΝΩ. ΚΑΙ ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΈΧΟΥΝ .

Ξέρω πως πηγαίνοντας κόντρα στις συμβάσεις ήμουν ελεύθερος. Δεν μπορώ να πω ψέματα στον εαυτό μου, μου επαναλαμβάνει, θα γυρίσει να με χαστουκίσει. Όσο και πικρή να είναι η αλήθεια, αυτή είναι.
Η απληστία σκοτώνει, φωνάζει, όχι τα όνειρα των εραστών, όχι η απαλλοτρίωση αυτών που μας κλέβουν από τη μέρα που γεννιόμαστε, όχι η επίθεση στα καταφύγια τους, ούτε το να εμποδίσεις την πορεία της ερπύστριας που είναι έτοιμη να σε πλακώσει.
ΝΑ ΖΕΙΣ ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ
Κοίταξε μου λέει, και η κακή διάθεση εξαφανίζεται δια μαγείας, την ώρα που κάποιος τρέχει στο κλαμπάκι, κάποιος άλλος τρέχει ν’ αδειάσει το ρεζερβουάρ απ’ τη βενζίνη για να μαζέψει τη φωτιά, αν μ’ εννοείς. Είναι ζήτημα προτεραιοτήτων, και θα γίνεται πάντα, μην αμφιβάλεις. Αυτή την ώρα που εμείς οι δυο τα λέμε φιλικά κάπου εκεί έξω κάποιοι ετοιμάζουν τα ρολόγια!

Στη ριζοσπαστικοποίηση εκείνων των χρόνων έπαιξαν πολλοί παράγοντες ρόλο. Ερχόμασταν τρέχοντας από τον Μάη, πολεμάμε στην Κούβα νικηφόρα, Αλγερία και στο Βιετνάμ επίσης. ΑΝΤΆΡΤΙΚΑ ΠΑΝΤΟΎ, σε Νότια και Κεντρική Αμερική και Αφρική. Αντάρτικα επίσης σε Γερμανία, Ισπανία, Ιρλανδία, επανάσταση των λουλουδιασμένων τουφεκιών στην Πορτογαλία, Λίβανος, Παλαιστίνη, χαμός παντού. Κόκκινος άνεμος σαρώνει τα πάντα.
Δίπλα στο ‘όχι στη μισθωτή σκλαβιά’ αντηχεί το ‘δέκα, εκατό , χίλια Βιετνάμ’. Η φαντασία στην εξουσία γίνεται πράξη λοιπόν. Άμα φωνάζεις βγαίνεις και το πράττεις. Τα θα, και θα, είναι για τον Παπανδρέου, λίγα χρόνια αργότερα όπως πολύ ωραία το απέδωσε ο Χάρρυ Κλυνν

Αγαπημένα κείμενα οι ανταποκρίσεις από το εκτεταμένο αντάρτικο που κατέληξε σε ανοιχτή αντιπαράθεση των Βιετναμέζων μαχητών με τον θρυλικό στρατηγό Γκιαπ και τους Αμερικάνους, Κείμενα του Χο Τσι Μινχ, οι ανταποκρίσεις του Ρεζί Ντεμπρέ από τα αντάρτικα στη Λατινική Αμερική και οι αναμνήσεις του από την Κούβα και τον Γκεβάρα, του οποίου οι λόγοι στα Ηνωμένα Έθνη και τα ημερολόγια των συγκρούσεων των πολεμιστών του εξιτάρουν την φαντασία .
Κείμενα των Ουρουγουανών Τουπαμάρος, του βραζιλιάνου Κάρλος Μαριγκέλα, που έγραψε το πιο γνωστό εγχειρίδιο για το αντάρτικο πόλης, όπως και κείμενα των Χιλιανών συντρόφων του MIR, των Ισπανών της ΕΤΑ και των GRAPO, και των ιρλανδών του IRA.
‘Άλλο Τουπαμάρος και άλλο το μουνί της Μάρως΄, όπως πολύ εύστοχα ανέφερε ο αγαπημένος φίλος, ο Παύλος ο Φιλίδης πολλά χρόνια αργότερα λοιδορώντας ‘επαναστατικές’ κορώνες διάφορων τηλεοπτικών μαϊντανών.

Επιστρέφοντας λοιπόν στα αντάρτικα μου μιλάει για το πώς ο αγώνας μεταφέρονταν σιγά σιγά από τις ζούγκλες του άλλου κόσμου στις καρδιές των σύγχρονων μητροπόλεων που αποτελούσαν πλέον απελευθερωμένς ζώνες, τις ζούγκλες των ανταρτών της πόλης. Για τις θεωρίες που γράφτηκαν στο θέμα και πώς η μητρόπολη μεταβάλλεται σε απελευθερωμένη ζώνη για τους μαχητές, απάτητη.
Θα θυμάστε όλοι τον Διονύση να τραγουδά ‘Φο Μι Τσίν γιε γιε, αναπνέεις με καλάμι’, από το ‘φορτηγό’ του, ’ήλιος κόκκινος ζεστός’, και λίγο πιο κάτω την ωδή στον σύγχρονο Καραϊσκάκη, τον Ερνέστο Γκεβάρα. Κοσμούσαν αυτές οι μουσικές τις δισκοθήκες των νέων της εποχής, που αποθέωναν τον Σαββόπουλο στις παραστάσεις του εκείνα τα χρόνια.

http://video-morfwsh.blogspot.gr/#/page/1

 

• Πετάγεται πάνω, και αλλάζει για λίγο θέμα. Αναφέρει τώρα κάτι άλλο που τον είχε εντυπωσιάσει ευθύς μόλις πάτησε το πόδι του σε εκείνη την πανέμορφη πόλη. Την τεράστια διαφορά με την οποία αντιμετώπισαν οι κάτοικοί της την πολιτιστική τους κληρονομιά και ιστορία. Όποιος έχει περπατήσει μια Ιταλική πόλη έστω και για λίγο θα καταλάβει αμέσως τι εννοώ. Θα βρει το ιστορικό κέντρο της καθεμιάς από αυτές, και όλες τις τοποθεσίες, μέχρι και το μικρότερο χωριουδάκι, κυριολεκτικά άθικτα, δίχως να έχουν πειραχτεί. Δίχως παρεμβάσεις. Ότι νεότερο κτίστηκε έγινε με σεβασμό στον περιβάλλοντα χώρο, και πάντα γύρω από το κέντρο. Βλέπεις όλα όπως ήταν, αναπαλαιωμένα. Μέσα, φυσικά, τα κτίρια ξανακτισμένα εκεί που χρειάζεται, μοντέρνα. Φυσιολογικά. Παρουσιάζεται η εξέλιξη της ιστορίας, αντιλαμβάνεσαι τα χρόνια που περνούν, ότι μεσολάβησε. Όλη η ιστορία του τόπου αναπαραγμένη.
  Εδώ, με ελάχιστες εξαιρέσεις, καταστράφηκε η φυσική ροή, οι περίοδες. Με τον νόμο για την αντιπαροχή του ‘60 τέλειωσαν όλα, ισοπεδώθηκε η χώρα Έτσι που δεν είχε κάνει ο μεγάλος πόλεμος. Στο βωμό του εύκολου, πρόσκαιρου κέρδους που άφησε πίσω του ασχήμια. Η σύγχρονη ελληνική γύμνια από το παρελθόν της.

Έχουμε ονομάσει ‘εθνάρχη’ τον άνθρωπο που θα έπρεπε να καταδικάσουμε για έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Να είναι φυσικά ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει. Το σωστό όμως να λέγεται. Για να μη μιλήσουμε φυσικά για τις εκλογές ‘βίας και νοθείας’.
Εδώ κάποιοι άλλοι, και γελάμε όλοι μαζί, έδωσαν το Νόμπελ ειρήνης στον θεωρητικό των άμεσων επεμβάσεων από τους αμερικάνους εκεί που απειλούνται τα συμφέροντά τους, Χένρυ Κίσινγκερ, τον εγκληματία των ‘απείθαρχων’ λαών !
Δεν θα κουραστεί να φωνάζει πως κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν, και πως οι λαοί γράφουν την ιστορία που τους αρμόζει.
Τα παπαγαλάκια κατηγόρησαν το κόσμο για τα συνθήματα του στην πρώτη μεγαλειώδη μεταπολιτευτική πορεία για το Πολυτεχνείο. Τότε μεγάλα κομμάτια από το πλήθος φώναζαν πως ο λαός θα έπρεπε να ντρέπεται για την επιλογή του να ψηφίσει ξανά για πρωθυπουργό της χώρας τον Κ. Καραμανλή τον πρεσβύτερο.

Πόσα συγχωροχάρτια έχουν χαρίσει στον ‘αρχιερέα της διαπλοκής’ Κ. Μητσοτάκη, τον μεγαλύτερο κωλοτούμπα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, πολιτικό ντριμπλέρ εφάμιλλο του Δεληκάρη. Αυτός ήταν, προσθέτει, ο υπεύθυνος για την ‘αποστασία’ τα χρόνια που προετοιμάζονταν η έλευση της στρατιωτικής χούντας, ‘64 με ‘65, αν φυσικά θυμάται καλά, τότε μετά τα Ιουλιανά. Κλπ. Αυτοαναγορεύτηκε αθώος τώρα που οι αντίπαλοί του έφυγαν στον άλλο κόσμο και δεν μπορούν να τον αντικρούσουν. Μαθαίνω πάντως λέει πως τον αθωώνει πλήρως άλλο μεγάλο νούμερο, άλλος κασκαντέρ, ο Λεωνίδας Κύρκος.

http://video-morfwsh.blogspot.gr/search/label/%27%CE%A4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1%27-%CE%A6%CF%85%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CE%AE#/page/1

φυλακισμένος κόσμος

• Λίγες μέρες αργότερα που ξανασυναντιόμαστε περιγράφει την καθημερινότητά τους.
  Πολύ γεμάτη η μέρα, στο χώρο του ο καθένας τα πρωινά, ο φίλος μας στη σχολή, μαθήματα, σεμινάρια, συζητήσεις με τους συντρόφους, τις ομάδες, συντονισμός δράσεων, κουβέντες με τους συμφοιτητές και άλλα τέτοια.

Τα βράδια στα σπίτια ή στην πλατεία, πολύ μουσική, ροκ κυρίως αλλά και ιταλική λαϊκή μουσική, ξέρετε, ταραντέλες ας πούμε. Ξαφνικά έγινε η εισβολή της ρέγγε με τον ήρωα και άγιο των Τζαμαϊκανών τον Μπόμπ Μάρλεϊ. Και μιας και υπήρχαν πάντα πολλοί ξένοι φοιτητές από τις τέσσερις γωνιές του πλανήτη ακούγονταν και έθνικ μουσικές, προερχόμενες από τις πατρίδες των γνωστών τους. Μπαράκια και τέτοια δεν συνηθίζονταν, άσε που δεν υπήρχαν με τη μορφή που γνωρίζουμε σήμερα. Δύο ντίσκο όλες κι όλες είχε η πόλη, ζήτημα να πάτησε δύο φορές το πόδι του εκεί μέσα. Στα σπίτια λοιπόν και τις πλατείες, κυρίως Santa Croce και San Marco με τη σχολή Καλών Τεχνών, μπόλικο πράσινο και άλλες σχολές εκεί τριγύρω. Piazza Reppublica και Piazza Signoria με το Δημαρχείο ήταν πιο τουριστικές όπως και η Duomo με τον φανταστικό Καθεδρικό Ναό και το πανύψηλο καμπαναριό από την κορυφή του οποίου η θέα από εκεί πάνω στην πόλη είναι μαγευτική. Στα καφέ, όπου είναι ζήτημα να υπάρχει ένα τραπεζάκι, έτσι για μόστρα, μιας κι ο Ιταλός πίνει μονορούφι τον καφέ του, στα όρθια, για να ξαναγυρίσει αμέσως στις ασχολίες του, αφού έχει ανταλλάξει δυο κουβέντες. Τα ζαχαροπλαστεία βγάζουν τραπεζάκια έξω, γεμίζουν τουρίστες, εκεί βλέπεις καθισμένους ανθρώπους. Συνήθως είναι ακριβούτσικα, όπου βλέπεις τουρίστες είναι ακριβά, ο καφές όμως πολύ φθηνός. Είναι κούκλα η πόλη περιτριγυρισμένη από λόφους με υπέροχα κτίσματα, άφθονο πράσινο και το ποτάμι να την διασχίζει.

Και να μη ξεχάσω να σας πω για το Vivoli, πασίγνωστο σε όλο τον κόσμο με το ξακουστό παγωτό του, που ήταν και τόπος συνεύρεσης σε κάθε εποχή. Από το απόγευμα κυρίως και μετά ως αργά το βράδυ που έκλεινε, ήταν ασφυκτικά γεμάτο, από νέους κυρίως κάθε φυλής στους οποίους άρεσε, όταν επέστρεφαν στις πατρίδες τους να δημοσιεύουν άρθρα και φωτογραφίες στο Τύπο και μετά να τα στέλνουν στη διεύθυνση. Έτσι έβλεπες αποκόμματα εφημερίδων σε όλες τις γλώσσες που εγκωμίαζαν το μαγαζί, το παγωτό και την πόλη !

Βλέπαμε συνεχίζει πολύ κινηματογράφο, κυρίως τις ανεξάρτητες παραγωγές και πάντα δεύτερη ή τρίτη προβολή για φθηνότερα. Άσε που καμιά φορά νόμιζες πως είχαμε σύναξη, εάν η ταινία ήταν ιδιαίτερη, μέχρι και συνθήματα δονούσαν αυθόρμητα την αίθουσα στις κρίσιμες στιγμές.
Αγαπημένο στέκι ο κινηματογράφος ‘Ουνιβερσάλε’.
Δεν χρειάζονταν ραντεβού για να συναντήσεις τον φίλο και τον σύντροφο, οι διαδρομές ήταν συγκεκριμένες, δεν χρειάζονταν κινητά.

Μας άρεσαν τα υπέροχα σπαγγέτι γουέστερν με τις πολλές κοινωνικές και πολιτικές αναφορές, την απίθανη μουσική και την εξαιρετική σκηνοθεσία. Σέρτζιο Λεόνε, Ένιο Μορικόνε και ξερό ψωμί!

Να σας πω για τρεις ταινίες που χάραξαν βαθιά την ψυχή μας, αποδομώντας όλο το στήσιμο της αμερικανικής πολιτιστικής και ιστορικής βορειοαμερικανικής προπαγάνδας των Ηνωμένων Πολιτειών και το »Αμερικανικό όνειρο» :

‘το μικρό μεγάλο ανθρωπάκι’, εδώ αποδομείται ο πολιτισμός των λευκών, το σκοτάδι στο οποίο έχει περιπέσει, σε αντίθεση με τη φωτεινότητα της φιλοσοφίας ζωής των Ανθρώπων, των ινδιάνων της κουλτούρας που τόσο πολύ αγαπήσαμε!

»ο καουμπόι του μεσονυκτίου» και ‘ο πρωτάρης’,

και στις τρεις ο φανταστικός Ντάστιν Χόφμαν, νεαρότατος και γλυκύτατος.

»Ο άνθρωπος που τον έλεγαν άλογο», φοβερό φιλμ, η ινδιάνικη κουλτούρα ενάντια στην αποικιοκρατική και πολιτιστική επιβολή των λευκών κατακτητών!

Και κάτι που συνηθίζαμε πολύ, ειδικά τότε που η παρέα συνεχίζονταν μέχρι αργά τη νύχτα, να βγαίνουμε στην αναζήτηση του κοντινότερου στο σπίτι εργαστηρίου για ολόφρεσκα κρουασάν που μόλις έβγαιναν από τους φούρνους για να εφοδιαστεί νωρίς το πρωί η αγορά, μια και η παραγωγή ξεκινούσε με το καληνύχτα και έβρισκες τα πρώτα αχνιστά βουτήγματα γύρω στις τρεις το πρωί. Ήταν και αυτό ένα άτυπο ραντεβού για τη νεολαία.

Παίζανε και ναρκωτικά, ελαφριά και με μέτρο. Ο αγώνας σε χρειάζονταν γερό και νηφάλιο. Κυνηγήσαμε τα σκληρά που έπεσαν μαζεμένα ξαφνικά και κόντεψαν να διαλύσουν τα πάντα, όταν εκατοντάδες νεαροί σε κάθε πόλη έπεσαν με τα μούτρα, χιλιάδες. Είχε βλέπετε τρομάξει το κατεστημένο με τη δυναμική της επίθεσης που δέχονταν, έριξε στη πιάτσα ότι όπλο βρήκε στη φαρέτρα του. Στις πλατείες και στους χώρους μας η παρουσία εμπόρων και χρηστών κυνηγήθηκε.

Μου διέφυγε να σου πω πως για πολλά χρόνια κέντρο στις κινητοποιήσεις και τον αγώνα ήταν η Αρχιτεκτονική σχολή, με την μεγάλη πράσινη αυλή της όπου οι φοιτητές, και όχι μόνο, μιας και οι σχολές ήταν ανοιχτές σε όλους και κέντρα αγώνα, μάζευαν τον ήλιο καθισμένοι στο χορτάρι και σχεδίαζαν τις κινήσεις τους. Εκεί στο γρασίδι λιάζονταν,διάβαζαν και συζητούσαν με τις ώρες οι νεολαίοι σχεδιάζοντας το μέλλον, δημιουργώντας το παρόν. Και μόνο τις πολύ κρύες μέρες έβρισκαν καταφύγιο στις αίθουσες,  μιας και το κρύο ήταν τσουχτερό.

Τα μεσημέρια φαγητό στο φοιτητικό εστιατόριο, εστία αγώνα και αυτό, που βρίσκονταν λίγο πιο πέρα, επειδή όμως οι ουρές ήταν τεράστιες πολλές φορές προτιμούσαμε τα κρασάδικα, μικροί χώροι όπου έβρισκες ποικιλίες τυριών και αλλαντικών εξαιρετικά, με Τοσκάνικο κρασί και ψωμί, άντε και καμιά σαλάτα. Απλά, φτηνά και πολύ χορταστικά. Δίπλα στις σχολές και κοντά στα σπίτια μας. Γιατί πρέπει να σας πω πως όλη η καθημερινότητα βιώνονταν στο κέντρο της πόλης, όλα κινούνταν εκεί, όλα συμβαίνουν στο κέντρο.
Το ΚΚ έκανε και κάτι καλό, ήξερε και μπορούσε και οργάνωνε εξαιρετικές συναυλίες, κυρίως το καλοκαίρι, και σχεδόν πάντα την περίοδο του φεστιβάλ του, αρχές φθινοπώρου στο τεράστιο πάρκο delle Cascine, δίπλα στο ποτάμι, στην αριστερή πλευρά της πόλης όταν κοιτάζεις από την Φορτέτσα, Fortezza. Συναυλίες επίσης οργανώνονταν και στην πισίνα της πόλης, στην άλλη της πλευρά, στη συνοικία της οποίας το όνομα αυτή την στιγμή μου διαφεύγει, [campo di Marte λέγεται, θυμήθηκα]  και βρίσκονταν κοντά στο Coverciano, εκεί όπου είναι το γνωστό αθλητικό κέντρο της χώρας στο οποίο γυμνάζονται οι εθνικές της ομάδες. Φυσικά εξαιρετικά κοντσέρτα έγιναν και στις υπέροχες πλατείες του ιστορικού κέντρου. Στην περιοχή για την οποία μιλήσαμε νωρίτερα βρίσκονταν και το Communale, το Δημοτικό γήπεδο, έδρα της Φιορεντίνα, κτισμένο στους πρόποδες της συνοικίας Fiesole, με τα όμορφα κτίσματα στους λόφους.
Όλα τα ονόματα της διεθνούς τζαζ σκηνής όπως φυσικά και της Ιταλικής,  αντιστασιακά γκρουπ, κυρίως Λατινοαμερικάνικα πέρασαν εκείνα τα χρόνια από το Πάρκο.
Στο γήπεδο δεν πηγαίναμε συχνά, υπήρχε όμως ο αυτόνομος σύνδεσμος viola, βιολετί τα χρώματα της ομάδας, η θέση τους στο πέταλο ακριβώς κάτω από τους λόφους, curva Fiesole. Απαρτίζονταν κυρίως από μαθητές και φοιτητές, η ομάδα έπαιζε εκείνο το διάστημα θαυμάσιο ποδόσφαιρο. Με φυσικό της ηγέτη τον περίφημο Giancarlo Antonioni στις γραμμές της.

Το μυαλό μας ήταν αλλού. Τα χρήματά μας προτιμούσαμε να τα κάνουμε εκδρομές, ρεφενέ τα έξοδα αυτοκίνητο τραίνο ή auto stop. Sleeping bags, κανένα σκοινάκι και δρόμο. Είναι πανέμορφη χώρα, δεν ξέρεις που να πρωτοπάς. Αμολιόμασταν στην ύπαιθρο και στα υπέροχα μεσαιωνικά χωριά της. Παραλιακά τα καλοκαίρια, στα εσώτερα τον χειμώνα. Δυσκολεύεσαι να διαλέξεις αυτό που θα επισκεφτείς κάθε φορά. Φυσικά και στις μεγάλες πόλεις πήγαμε, κυρίως όταν συνέβαιναν πράγματα και events ή όταν έτρεχαν τα γεγονότα. Πορείες τεράστιες.

»Στην εκπαίδευση είχαμε καταφέρει να επιβάλλουμε την κατάργηση της ατομικής εξέτασης και της ‘παπαγαλίας’, αμφισβητώντας την ‘αυθεντία’ του καθηγητικού προσωπικού», λέει. »Όλα γίνονταν με σεμινάρια. Διαλέγαμε από κοινού ένα θέμα που ενδιέφερε όλους, το εξετάζαμε στη διάρκεια της χρονιάς σε όλες του τις ‘αποχρώσεις’, εξονυχιστικά. Θέματα που αναφέρονταν στις σύγχρονες συνθήκες και περιστάσεις. Προετοιμάζαμε όλοι μαζί την εργασία και την παρουσιάζαμε στο τέλος της χρονιάς από κοινού, εξασφαλίζονταν ομαδική επιτυχία. Έτσι κατέρρευσε ο παραδοσιακός αρχαϊκός τρόπος διδασκαλίας και εξέτασης και βαθμολόγησης, όλα συλλογικά και με μεράκι». Και δεν θυμάται εάν μας έχει αναφέρει πως σπούδαζε Πολιτικές Επιστήμες στο πεδίο της Κοινωνιολογίας.

• Όταν γύρισε πίσω βρήκε μια κατάσταση ‘κάπως’. Καμία σχέση! Του θύμισε την στροφή του στοίχου στον Ύμνο ,‘άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει’.
  Για να λέμε βέβαια τα πράγματα με το όνομά τους, υπήρχε μία σχετική κινητικότητα, η οποία και οδήγησε λίγο διάστημα μετά στην ‘αλλαγή’ του Ανδρέα Παπανδρέου, αυτού του εξαιρετικού ρήτορα με την τεράστια ικανότητα επικοινωνίας με το πλήθος, που την χρησιμοποίησε σχεδόν τέλεια για να παραμυθιάσει την μάζα και να καταφέρει να εγκαταστήσει τον σοσιαλφασισμό στην ελληνική εκδοχή του. ‘Ο λαοπλάνος’.

Έπεσε με τα μούτρα στα σπορ για να ξεδίνει την ενέργειά του. Ασχολήθηκε και με το ερασιτεχνικό θέατρο, μιας και η πόλη με το Εργαστήρι της έχει παράδοση στον πολιτισμό.
Γράφτηκε στον Ορειβατικό και γύρισε τα βουνά της μισής Ελλάδας, με τον Αλέκο τον Τσιλογιώργη και τ’ άλλα παιδιά.
Έγινε εκπαιδευτής θαλάσσιων σπορ και μάθαινε σε Έλληνες και τουρίστες να γλιστράνε με τα πέδιλα στο νερό, τους τραβούσε δεμένους στο σκάφος με αλεξίπτωτο έλξης. Είχε περάσει από σεμινάριο της Γραμματείας Αθλητισμού για να έχει την άδεια.
Έμαθε να κατεβαίνει τα χιόνια με snow board και να σκίζει τα νερά με wind surfing και wave board. Μαθήτευσε στις σχολές του Σίμου του Ζαχόπουλου και του Σωκράτη του Καραίτη σε καράτε και kick boxing για κάποια χρόνια.
Πήδηξε από τον γερανό δεμένος με το ελαστικό σκοινί, και κολυμπούσε μικρός στον Ναυτικό όμιλο, του έδωσε και κατάλαβε στις ακτές της Καβάλας.

Έπαιξε τένις και επιτραπέζια αντισφαίριση, ποδόσφαιρο και βόλεϋ στην αμμουδιά, και δεν είναι σίγουρος μήπως ξέχασε κάτι άλλο που προσπάθησε για να διοχετεύσει την ενεργητικότητά του όλα αυτά τα χρόνια, πριν τον επισκεφτούν νέες ‘εμπειρίες’, ‘διαφορετικού τύπου’, δυσάρεστες.
Και θυμάται πως κατέβηκε αρκετές φορές τον Αγγίτη ράφτινγκ με τον Βασάκη οδηγό τον Άκη, και άλλους φίλους από Θεσσαλονίκη, όπως και τον Νέστο με οδηγό τον Αλτικουλάκη τον Μιχάλη.

Ασχολήθηκε για λίγο με τα κοινά στο πρώτο αυτόνομο στέκι μαζί με τους εναλλακτικούς οικολόγους, τον Μακρή και άλλα παιδιά, την Κατερίνα Γεροστεργίου, τον Γιώργο Πασχαλίδη, τον Θοδωρή τον Μπόδο. Τον Χρήστο Γεωργιάδη, τον Ιορδάνη τον Καλία, τον Θοδωρή τον Σαραϊδάρη. Πήρε ενεργό μέρος στην κατάληψη της Μεγάλης Λέσχης, τον πρώτο καιρό της θητείας του Λευτέρη του Αθανασιάδη.

‘Τότε με τα παιδιά του στεκιού οργανώσαμε’, μου λέει, ‘την πρώτη προσπάθεια ανακύκλωσης στην Καβάλα, με δικά μας τελείως έξοδα και χωρίς καμία υποστήριξη! Πόσο μπροστά ήμασταν, να φανταστείς πως ο Δήμος στην πόλη ξεκίνησε την πρώτη εκστρατεία τουλάχιστον είκοσι με εικοσιπέντε χρόνια αργότερα!’

• Στη ψυχή του υπήρχε πικρία για την μεγάλη οπισθοδρόμηση των κινημάτων στην Ευρώπη από το ‘80 και μετά, για το πισωγύρισμα της ιστορίας.

»Τα κανάλια, σαν παραμορφωτικοί καθρέπτες, παρουσιάζουν την πραγματικότητα των Ελλήνων μαϊντανών, για να χρησιμοποιήσει έκφραση αρεστή στον Μένιο Κουτσόγιωργα. Χαμογελάνε όλη μέρα και ασχολούνται με μια πραγματικότητα που αρέσει μόνο σε ρηχούς και σε αργόσχολους. Στα ατέλειωτα σήριαλ αντιμετωπίζεις όλη την ψυχοπλακωτική μετριότητα των φελλών, μικροαστών ή μεγαλοαστών, λες και ο κόσμος της εργασίας της έρευνας και της ανησυχίας δεν υφίσταται. Η πραγματικότητα γέρνει μονόπλευρα προς το απόλυτο κενό. Η Ελλάδα ζει στην τηλεόραση, μονίμως σε λειτουργία σε κάθε σπίτι. Αυτό που απουσιάζει είναι η πραγματικότητα. Αυτοί που συνωστίζονται καθημερινά στο γυαλί ζουν κυριολεκτικά αλλού».

• Έκανε όλες τις δουλειές σε μπαράκια, έκανε τον ραδιοφωνικό παραγωγό. Από την παραλία, τόσα χρόνια έχει τις καλύτερες αναμνήσεις, απέκτησε πολλές εμπειρίες. Ο Θόδωρος ο Γιαννακούδης τον δίδαξε ιστιοπλοία ανοικτής θαλάσσης.

Θυμάται πάντα τους παλιούς του συντρόφους με τον καλύτερο τρόπο. Γνώρισε εξαιρετικούς ανθρώπους και το θεωρεί τιμή του. Και δεν ξεχνά ούτε και τον dottor Fasano, τον αστυνομικό διευθυντή της Φλωρεντίας, αντίπαλό του, πανύψηλο, με το αρχοντικό παρουσιαστικό του.

• Ξανασυναντιόμαστε λίγες μέρες αργότερα, συνεχίζει, ’77, η χρονιά ορόσημο, μια χρονιά σαν μία στιγμή, δίχως σταματημό, ‘μία συνεχής ροή γεγονότων θα έλεγα’, μια διαρκής ένταση. Η Ιταλία βρίσκεται σε αναβρασμό, καταλήψεις στις σχολές, οδοφράγματα παντού, για μέρες πολλές τα αστικά κέντρα βρίσκονται υπό κατάληψη. Οι δυνάμεις καταστολής αδυνατούν να ελέγξουν την κατάσταση, πυροβολούν, σκοτώνουν στη Bologna, Francesco lo Russo πρέπει να έλεγαν το παλικάρι, οι φασίστες σκοτώνουν στη Ρώμη. Οι σύντροφοι οργανώνονται, υποκλέπτουν τις οδηγίες από τις συχνότητες της αστυνομίας στους ασυρμάτους, καθοδηγούνται από ερασιτεχνικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς που ανθίζουν εκείνη την περίοδο αντιμετωπίζοντας αποτελεσματικά τις αστυνομικές επιθέσεις, απαντώντας στα πυρά με πυρά. Κινήματα συμπαράστασης μεταφέρουν τρόφιμα στους καταληψίες. Τότε ήταν που κυκλοφόρησε στον τύπο εκείνη η υπέροχη φωτογραφία με τον νεαρό που παίζει πιάνο στη μέση των συγκρούσεων, ανάμεσα στους καπνούς και τα οδοφράγματα, γύρω χαμός, και στην ουρά του πιάνου ξεκουράζεται ακουμπισμένο το πιστόλι. Μαντήλι κόκκινο να κρύβει το πρόσωπο. Στις μάχες της Βοlogna. Τρεις μέρες έκανε η αστυνομία να ανακαταλάβει τους χώρους γύρω από το Πανεπιστήμιο της πόλης. Οι φοιτητές ήταν όλοι μια γροθιά, η αυτονομία στα καλύτερά της και το κατεστημένο άκρως θορυβημένο.

Σήμερα λέγεται πως η νεολαία πάσχει από κατάθλιψη. Λέξεις όπως άγχος, στα χρόνια της δικής του νεότητας ήταν άγνωστες. Υπήρχε όραμα και ξεσπούσαν επάνω στην καταπίεση. Αλληλεγγύη. Σήμερα επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας. Ένας εναντίον όλων, με κάθε μέσο, και αθέμιτο να’ ναι.

• Το καλοκαίρι του ‘78 επεδίωξαν σύντροφοι μαχητές της Πρώτης Γραμμής να ελευθερώσουν δύο συντρόφους τους που ήταν κλεισμένοι στα μπουντρούμια της Φλωρεντίας. Δυστυχώς έγιναν αντιληπτοί κατά το πολύ τελευταίο στάδιο της επιχείρησης, λίγα μόνο μέτρα πριν την ελευθερία. Στην υποχώρηση έπεσε χειροβομβίδα και ανταλλάχθηκαν πυροβολισμοί με αποτέλεσμα ένας αστυνομικός να καταλήξει νεκρός. Στη δικογραφία εναντίον όλων όσων δικάστηκαν για συμμετοχή στην οργάνωση και τις επιθέσεις της κατηγορήθηκα και εγώ, μαζί με τα άλλα και για συμμετοχή στη συγκεκριμένη απόπειρα απόδρασης κρατουμένων  της ομάδας, μου λέει.

Αναφέρεται στην υποκρισία με την οποία αντιμετωπίζεται το θέμα της βίας από τους συστημικούς και τα παπαγαλάκια, τον τύπο και τα μέσα . ‘Στον πόλεμο λεν πως υπάρχουν θύματα. Η επανάσταση είναι ταξικός πόλεμος. Οι αστυνομικοί είναι ταξικά όργανα. Τους χιλιάδες άμαχους που καθαρίζουν στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους τους ονομάζουν ‘παράπλευρες απώλειες’. Και αυτοί οι πόλεμοι ταξικοί είναι, για την κονόμα και τον έλεγχό της γίνονται. Ας θεωρήσουμε λοιπόν το θάνατο του αστυνομικού Dionisi παράπλευρη απώλεια, την οποία μάλιστα αυτός ο ίδιος επιδίωξε’.

για τον Fabrizio τον Valerio και δυστυχώς για πολλούς, πολλούς, άλλους, για όλους, χθες και σήμερα!

• ‘Την πρώτη μου κατάληψη δεν θα την ξεχάσω ποτέ σαν εμπειρία’, αλλάζει θέμα. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα, μοναδικό. Όλα έγιναν αυθόρμητα, δεν υπήρχαν οργανώσεις στη σχολή κατάσταση σχετικά παρθένα, είχαμε στήσει την αυτόνομη κολεκτίβα λίγο καιρό πριν. Πάρθηκε η απόφαση μέσα σε μια ενθουσιώδη γενική συνέλευση που για πρώτη φορά συσπείρωνε τόσο πολύ κόσμο στα χρονικά’. Επαναλαμβάνει πως η κατάσταση ήταν πολύ ‘ξεσηκωτική’ σε όλη τη χώρα, συνέπαιρνε τους νέους. Δεν υπήρχαν καθοδηγητές, πολύ σημαντικό εκείνη τη στιγμή, συνέβαινε αυτό που ο Καστοριάδης ονόμασε δημοκρατία, την αληθινή και άμεση. Γέμισαν τους τοίχους συνθήματα, δεν το κουνούσαν ρούπι από εκεί μέσα, τα έκαναν όλα μαζί, κουβέντα, φαγητό, ύπνο, έρωτα. Δίχως ντροπή, δίπλα- δίπλα, δεν υπήρχε κάτι για να ντρέπεσαι. Ανήθικος είναι ο διαχωρισμός. Μοιράζονταν τον έρωτα την παρέα τη φιλία τα αγαθά. Αυτός είναι ο πλούτος μας λέει, το μοίρασμα.

Έγιναν και κάποιες καταστροφές στην αρχή, όταν κάποιοι ένιωθαν ακόμη ‘ξένοι’ εκεί μέσα. Όταν ένιωσαν τον τόπο ολοκληρωτικά ‘δικό τους’ σταμάτησαν, τονίζει.
Οι καθηγητές φέρθηκαν σαν δάσκαλοι. Το θυμάται πολύ καλά πως συμπεριφέρθηκαν ανοιχτόμυαλα. Τους επέτρεπαν λοιπόν να πηγαινοέρχονται κάποιες φορές. Στα γραφεία τους. Συζήτησαν, άκουσαν, πρότειναν, υπήρχε κατανόηση, αποδέχτηκαν, θυμάται, τα πάντα, όσα ενδιέφεραν τους φοιτητές, τα σπουδαία Έχουμε ξαναπεί πως η αλήθεια είναι διάσπαρτη παντού. Είναι σαν το παζλ και ο καθένας κρατά ένα κομματάκι. Όταν ο διάλογος γίνεται και είναι καλοπροαίρετος τότε άκρη βρίσκεται. Μάτια και αυτιά ανοιχτά προς όλες τις κατευθύνσεις. Με όρθιες και καθαρές από προκαταλήψεις και συντηρητισμούς τις κεραίες. Και βρέθηκε η χρυσή τομή, και ήμασταν όλοι χαρούμενοι και ευχαριστημένοι καταλήγει.

• Η ζωή είναι γέννα. Νιώθεις πλήρης και ήρεμος και ευτυχισμένος όταν γεννάς το καινούριο. Κοιλοπονάς, ζορίζεσαι και η καινούρια ζωή σκάει μύτη και ηρεμείς και χαλαρώνεις. Έτσι είναι και οι αγώνες.
  Εσύ και οι άλλοι, από την ατομικότητα στο σύνολο.

‘Βία στη βία της εξουσίας’ είναι το σύνθημα που χρόνια τώρα δονεί τις εκδηλώσεις της νεολαίας. Και μιλάμε για νέους ανθρώπους διότι φαίνεται πως οι μεγαλύτεροι έχουν αράξει στα τόσα ευρώπουλα τους και αρνούνται να ρισκάρουν. Δεν είναι αυτοσκοπός η βία, ίσως να είναι η μοναδική απάντηση που καταλαβαίνουν αυτοί οι ανέραστοι οι οποίοι έχουν καταλάβει τις θέσεις κλειδιά και μας βομβαρδίζουν με ότι πιο ευτελές κατεβάζουν τα αρρωστημένα μυαλά τους.

Θα ήταν ποτέ δυνατόν Βγενόπουλοι να απειλούν να φιμώσουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους με τόση αναίδεια μόνο και μόνο για να μη ξεστομίζουν τα αυτονόητα. Εάν υπήρχαν οι ταξικοί τους τιμωροί ;
ΜΕ ΤΌΣΗ ΒΊΑ Μας ΈΧΟΥΝ ΠΕΡΙΚΥΚΛΏΣΕΙ, με ότι πιο βρώμικο και βρωμερό, κενά μυαλά με φουσκωμένες τσέπες και χοντρά στομάχια. Φαλακροί ή με κούρεμα αμερικάνου μαρίν και πανάκριβα κουστούμια μ’ αστραφτερές γραβάτες, χαρτογιακάδες μανατζαρέοι που ξεπουλάν την περιουσία που δεν τους ανήκει, που άλλοι έστησαν με κόπο χρόνια ολόκληρα, λαοί κουρασμένοι. Που ξεπουλάν για την προμήθεια και μόνο, παραδεχόμενοι ανοικτά πως είναι άχρηστοι να διοικήσουν με επιτυχία, και ξεπουλάν για να οικονομήσουν. Τόσο πολύ έχει απαξιωθεί η πολιτική σήμερα, αναστενάζει. Που θα έπρεπε να είναι λειτούργημα στην υπηρεσία των αδυνάτων [μέχρι να ‘καταργηθούν οι αδύνατοι’].
Τους οποίους καθιστούν κάθε χρόνο αδυνατότερους χωρίς ίχνος ντροπής. Ποια ντροπή όμως όταν δεν ντρέπονται αυτοί που υφίστανται αυτή την κοροϊδία .

Γι αυτό συμβαίνουν όλα αυτά, γι αυτό χρειάζεται η ένοπλη πρωτοπορία. Μόνο ο φόβος της τιμωρίας, εδώ που είναι τα πράγματα, της απάντησης με τα ίδια μέσα μπορεί να μπλοκάρει αυτούς που με τόση αναίδεια μας σπρώχνουν σιγά σιγά στον γκρεμό. Με αυτούς που μας κλέψανε το χαμόγελο, τη χαρά του να ζούμε ανέμελα. Πλούτος υπάρχει πολύς, μέσα ακόμη περισσότερα. Θέληση δεν υπάρχει, από εδώ και από εκεί. Από εκεί λόγω βαρέματος, λόγω βολέματος. Από εδώ κονόμα μεγάλη, από εκεί χαμηλό βλέμμα, προς τα κατώτερα. Από την άλλη ξεσάλωμα, από εδώ φόβος. Ο φόβος πρέπει να περάσει ξανά προς τα εκεί. Προς τους δυνατούς! Μάλλον, μόνο έτσι θα ξεμπλοκάρουν τα πράγματα.
Δεν θα είναι η γενιά μου που θα το κάνει, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Αυτή η γενιά, η προηγούμενη και η επόμενη είναι η μεγάλη υπεύθυνη της κατρακύλας που ακολούθησε τη γενιά του 114, τη χούντα και τη μεταπολίτευση. Αυτές είναι οι γενιές του βολέματος και του ξεπουλήματος. Στην ψυχή των νέων ελπίζουμε.

Λέει πως θέλει πολλά κότσια να είσαι ειρηνικός μέσα σου και μαχητής στην κοινωνία. Να προσπαθείς, όσο μπορείς, να ζεις σε αρμονία με τους νόμους της φύσης και του σύμπαντος, να συγχωρείς τον εαυτό σου και τους άλλους και συγχρόνως να είσαι δίκαιος κοινωνικά. Θέλει μεγάλη ισορροπία, καθαρό μυαλό, διαρκή παρατήρηση, να ζεις το σήμερα και να αγωνίζεσαι γι αυτό διαρκώς.

• Είπε κάποιος που αγαπώ πολύ, τονίζει, ‘δεν ελπίζω τίποτα, δεν πιστεύω τίποτα, είμαι λεύτερος.’ Μεγάλη κουβέντα, ναι! Δεν παλεύουμε γιατί ελπίζουμε πως μια μέρα…, παλεύουμε για τον αγώνα, γιατί μας αρέσει! Φοβάμαι όμως πως άνοιξε τον δρόμο στην απάθεια και την παραίτηση.  Πόσο ελεύθεροι μπορούμε να είμαστε, μπορούμε να γίνουμε όταν έχουν καθίσει στο σβέρκο μας απ’ όλες τις μπάντες; Και μας ρίχνουν σφαλιάρες με χίλια χέρια; Να είμαστε ελεύθεροι μέσα μας, ναι, αλλά να αγωνιζόμαστε και για την ελευθερία της κοινωνίας ταυτόχρονα, από την καταπίεση της κυριαρχίας!
  Θέλει τεράστιες δυνάμεις να κρατήσουμε τον εαυτό μας ανέπαφο, τον χαρακτήρα μας ανέγγιχτο, τις αξίες μας αναλλοίωτες. Άξιος μοναχικός αγώνας γι αυτούς που ζουν σε μοναστήρι. Εμείς όμως ζούμε σε κοινωνία. Και η ελευθερία μας καταπατιέται δέκα φορές το δευτερόλεπτο. Η ποιότητα ζωής μας. Μέχρι με ορυκτέλαιο μας τάισαν. Θέλουν ξύλο με δέκα βρεγμένα σανίδια ο καθένας. Βιάζουν τα παιδιά μας. Εμπορεύονται τα παιδιά μας καθημερινά. Με τον ‘πολιτισμό’ τους. Τους έχω βαρεθεί, τους έχω σιχαθεί. Αγωνίζομαι να μη τους μισήσω και όμως τους μισώ, αγωνίζομαι ν’ αποτινάξω τον ζυγό, όχι για να χτίσω καινούργιο, ομορφότερο, αλλά για να μην υπάρχουν ζυγοί μέσα μου και γύρω μας, αν ποτές αυτό γίνει εφικτό.

1975 ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ, ΘΑΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥΤΣΙΚΟΣ. ΜΑΡΙΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ
Τις κρύες γυναίκες που με χαϊδεύουν τους ψευτο φίλους που με κολακεύουν,
που από τους άλλους θεν παλικαριά και οι ίδιοι όλο λερώνουν τα βρακιά
σ’ αυτήν την πόλη που στα δυο έχει σκιστεί
τους έχω βαρεθεί
Και πέστε μου αξίζει μια πεντάρα
των γραφειοκρατών η φάρα
στήνει με ζήλο περισσό στο σβέρκο του λαού χορό
στης ιστορίας τον χοντρό τον κινητή, τους έχω βαρεθεί
Και τι θα χάναμε χωρίς αυτούς όλους τους ευρωπαίους τους προφεσόρους
που καλύτερα θα ξέρανε πολλά αν δεν γεμίζαν ολοένα την κοιλιά
υπαλληλίσκοι φοβιτσιάρηδες ,δούλοι παχιοί, τους έχω βαρεθεί
Κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος κέρδος ποτέ μα από παθήματα γεμάτος
που συνηθίζει στην κάθε βρωμιά αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά
κι επαναστάσεις στα όνειρά του αναζητεί , τον έχω βαρεθεί
Κι οι δάσκαλοι της νεολαίας νταντάδες κόβουν στα μέτρα τους ,τους μαθητάδες
κάθε σημαίας πλαισιώνουν τους ιστούς με ιδεώδεις υποτακτικούς
που είναι στο μυαλό νωθροί μα υπακοή έχουν περισσή, τους έχω βαρεθεί
Κι οι ποιητές με χέρι υγρό υμνούνε της πατρίδας τον χαμό
κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια
με τους σοφούς του κράτους τα χουνε πλακάκια, σαν χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί
τους έχω σιχαθεί
ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΚΟΥΡΤΟΒΙΚ WOLF BIERMAN.

 

17/8/09

«Ο Λύκος της Στέπας» του Herman Esse (γεν.1877 Καλβ, Βυρτεμβέργης – 1962 Ελβετία)

Το απόφθεγμά του: «Μπορεί κανείς να μεταδώσει τη γνώση αλλά όχι τη σοφία. Τη σοφία μπορεί κανείς να τη βρει, να τη ζήσει, να ενισχυθεί απ’ αυτή, να κάνει μ’ αυτή θαύματα, αλλά δεν μπορεί να την πει και να τη διδάξει.»

Ένα από τα αριστουργηματικά του έργα είναι «ο Λύκος της Στέπας», που ξαναδιαβάζοντάς το, ήταν σαν να το έπιανα στα χέρια μου για πρώτη φορά, γιατί όπως λεει και ο ίδιος η σοφία δεν διδάσκεται, όμως πιστεύω ότι μπορεί κανείς διαβάζοντας ή ακούγοντας τους σοφούς να πηγαίνει ένα βήμα παρά πέρα.

Τα νοήματα μέσα από τη μαγεία της μυθιστορίας υψηλά, αληθινά, λόγια ψυχής, λόγια πόνου μιας προσωπικότητας καταπιεσμένης, μοναχικής ανάμεσα σε σύνολο ατόμων που συμβιώνουν σε κοινωνία ακατανοησίας, μη ομαδοποιημένης, μη αδελφωμένης, που βασίζεται σε θεωρίες ατομοκρατίας και βαδίζει με ταχύτητα φωτός στο «τίποτα» και στη «δυστυχία.»

Ένας έξυπνος, πνευματικός άνθρωπος είναι ο ήρωας της ιστορίας, με το όνομα Χάρυ Χάλερ, όμως η καταγγελτική του στάση σ’ ένα σύστημα αστικό με βάση την αλαζονεία και τον διαχωρισμό ανθρώπων σε κατηγορίες όπως οι ονομαστοί- κάποιοι και ο συρφετός, τον κάνει ένα μοναχικό ον που παλεύει με δυνάμεις εσώτερες όπως το πνεύμα του καλού με το δαιμονικό της ύπαρξής του, όπου το τελευταίο είναι αυτό που τον οδηγεί στην εξιλέωση και δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο θάνατος όπως αυτός πιστεύει, και επιθυμεί να επέλθει από το δικό του χέρι με μια γερή ξυραφιά στο λαιμό του.

Ο παράφορος εαυτός μοναχικός, οργισμένος, αποκλεισμένος στο περιθώριο, το διαφορετικό σ’ ένα σύστημα ατομισμού, απάτης, όπου το ερώτημα είναι είμαστε άραγε ίδιοι; είμαστε διαφορετικοί; μπορούμε να ζούμε σ’ ένα ψεύτικο κόσμο; καλύτερα μόνοι; ή με ένα σωρό γλείφτες ολόγυρά μας; Όπως «ο λύκος της στέπας» που τρίζει δόντια και βγάζει φωτιές από τα μάτια έτοιμος να ξεσκίσει σάρκες για την ικανοποίηση της αχορταγιάς του, έτσι κι ο ήρωάς μας βασανίζεται από τον εσώτερό του «λύκο» που αδυνατεί να τιθασεύσει μέχρι που, η θεατρική μαγεία τον ξεκουνάει δείχνοντας ένα δρόμο γέλιου, χορού, μουσικής, φιλικής και ερωτικής συντροφιάς, και τον δικάζει για την μανία της καταστροφής έναντι της ζωής, για τη μανία του πόνου, έναντι της χαράς και τον καταδικάζει με τιμωρία την αιώνια ζωή.

Έτσι ο ήρωάς μας στο τέλος θέλει να τα δοκιμάσει όλα όπως σκοτωμούς, βάσανα, χαρές, πόνους, έρωτες, ζήλιες που μέσα από το αίμα της αρχέγονης μήτρας γεννήθηκαν και απαρτίζουν τη ζωή.

Μερικά απανθίσματα του βιβλίου:
(σελ.12) Στις πνευματικές υποθέσεις είχε εκείνη τη σχεδόν ψυχρή αντικειμενικότητα, εκείνη τη βέβαιη γνώση και το σίγουρο στοχασμό, όπως ακριβώς έχουν μόνο οι πραγματικά πνευματικοί άνθρωποι, όπου απουσιάζει κάθε φιλοδοξία, κάθε προσπάθεια για να προκαλέσουν το θαυμασμό ή να πείσουν τους άλλους ή να διεκδικήσουν με κάθε τρόπο την επιβολή της γνώμης τους.

(σελ.33).. αν αυτή η μουσική στα μπαρ, αυτές οι μαζικές ικανοποιήσεις μέσα στα πλήθη κι αυτός ο αμερικάνικος τρόπος ζωής είναι πράγματα δικαιωμένα, τότε εγώ έχω το άδικο, είμαι τρελός, πραγματικά ένας λύκος της στέπας, όπως συχνά ονόμαζα τον εαυτό μου. είμαι οπωσδήποτε ένα περιπλανώμενο θηρίο, μέσα σ’ έναν ξένο κι ακατανόητο κόσμο, που δεν μπορεί πια να βρει την πατρίδα του, την τροφή και τον αέρα του.

(σελ.118) … συχνά (τα θηρία) είναι τόσο φοβερά, αλά πολύ πιο σωστά από τους ανθρώπους… δεν θέλουν να σε κολακέψουν ούτε να σε εντυπωσιάσουν. Δεν παίζουν θέατρο. Είναι όπως είναι, σα φυτά και λουλούδια ή σαν αστέρια στον ουρανό.. πολλές φορές τα ζώα είναι λυπημένα κι όταν ένας άνθρωπος είναι λυπημένος, όχι γιατί έχει πονόδοντο ή γιατί έχει χάσει χρήματα, αλλά γιατί, για μια στιγμή αισθάνεται τα πάντα, ολόκληρη τη ζωή, τότε είναι λυπημένος και τότε μοιάζει με ένα ζώο. Είναι λυπημένος, αλλά η λύπη του είναι σωστή και ωραία.΄

(σελ. 194). Είστε ο Πάμπλο; ρώτησα. Δεν είμαι κανένας εξήγησε φιλικά. Εδώ δεν έχουμε κανένα όνομα, εδώ δεν έχουμε πρόσωπα…

Ένα απάνθισμα όλο το βιβλίο!

Ευγενία Μακαριάδη.

Συνεχίζεται