Ετικέτα: πολιτισμός

ανατρεπτική τέχνη, arte ribelle

Ο πόλεμος που έρχεται: στη μνήμη του Alan D. Altieri

kleovisΣχολιάστε
Δημοσιεύτηκε στις  · in Segnalazioni, Speciali ·

του Sandro Moiso

Πριν από δύο χρόνια, στις 16 ιουνίου 2017, ο Alan D. Altieri άφηνε οριστικά την στιγμιαία στενή σχέση με το ανθρώπινο σώμα για να εισέλθει, πιθανότατα με ένα χαμόγελο στο πρόσωπα, σε άλλες και για μας ακόμα απαγορευμένες και άγνωστες διαστάσεις. Ο Sergio Altieri, αυτό το πραγματικό του όνομα, αποφοίτησε από τη μηχανολογία, υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους ιταλούς συγγραφείς του είδους (δράσης, θρίλερ, επιστημονικής φαντασίας, αστυνομικό και άλλα) των τελευταίων σαράντα χρόνων και σίγουρα ένας από τους πιο οραματιστές, ίσως ο πιο οραματιστής όλων. Ίσως και γι αυτό τον λόγο συνεργάστηκε συχνά με την »Carmilla», αφιερωμένη στην εξερεύνηση των διαφόρων μορφών της φανταστικής κριτικής απεικόνισης του υπάρχοντος που διευθύνεται από έναν άλλο μεγάλο οραματιστή της φανταστικής λογοτεχνίας, στον οποίο ήταν πάντα δεμένος με μια βαθιά φιλία.

Εκτός από αυτό ο Altieri ήταν μεταφραστής έργων όπως ο κύκλος των μυθιστορημάτων των «Χρονικών του πάγου και της φωτιάς» (Game of Thrones) του George R. Martin, των Raymond Chandler και Dashiell Hammett καθώς και του Howard P. Lovecraft και πολλών άλλοι αγγλοαμερικανών συγγραφέων επίσης.
Έχει δουλέψει για τον κινηματογράφο, και για σημαντικές ταινίες όπως το «The Year of the Dragon» του Michael Cimino και το «Blue Velvet» του David Lynch, τόσο ιταλικό όσο και αμερικανικό, και έχει πειραματιστεί με διάφορα κινηματογραφικά και τηλεοπτικά σενάρια. Επίσης υπήρξε διευθυντής σε διάφορες συλλογές λογοτεχνίας του «είδους» για περίπτερα.

Ένα αξιόλογο βιογραφικό για μια καριέρα που μπορούσε ήδη να λογαριάζει στη δημοσίευση 19 μυθιστορημάτων και πέντε ή έξι ανθολογιών διηγήσεων. Υποθέσεις που διαδραματίζονται από τον δέκατο έβδομο αιώνα μέχρι ένα κοντινό και απροσδιόριστο μέλλον στο οποίο, πάντως, κυριαρχούν στη σκηνή η απληστία, η βία, η επιθυμία για πολιτική, οικονομική και θρησκευτική κυριαρχία. Όλα τυλιγμένα σε ένα ζοφερό κλίμα στο οποίο, συχνά, ο ηρωισμός ή η θέληση του ατόμου, ακόμη και αν είναι σιδερένια, δεν αρκούν για να αποφευχθούν καταστροφές, σφαγές και ερημώσεις συγκρίσιμες μόνο με εκείνες για τις οποίες ακούμε πλέον την ηχώ καθημερινά.

Ναι, επειδή ο καταστροφικός οραματισμός, η άγρια και αναπόδραστη βία που ζωντανεύουν τις σελίδες του έχουν τα πόδια τους σταθερά φυτεμένα στην πραγματικότητα που μας περιβάλλει και που εδώ και αιώνες συνοδεύει τον ακόμη κυρίαρχο τρόπο παραγωγής. Η μαφιόζικη ιδιοποίηση, αυτοκρατορική ή ιδιωτική του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου είναι η κινητήρια δύναμη που ζωντανεύει την εξέλιξη των αφηγηθέντων γεγονότων και η κοινωνική και ηθική καταστροφή και ερήμωση είναι πάντα σοβαρά συσχετισμένη με την περιβαλλοντική. Ο Αλτιέρι δεν είχε ποτέ καμία αμφιβολία σχετικά με τούτα και γι’ αυτό το λόγο τα κείμενα του κινούνται περισσότερο από κυνισμό παρά από ατάραχη και αφόρητη καλοσύνη, ψεύτικη και της ισονομίας, μήτρας καθολικής που εξακολουθεί να παραμορφώνει σήμερα μεγάλο μέρος του πολιτισμού, της λογοτεχνίας, του σύγχρονου πολιτικού φαντασιακού.

Επιπλέον, ο τίτλος σπουδών στη μηχανολογία, ανέκαθεν του επέτρεπε να κινείται μεταξύ επιστήμης, τεχνολογίας και όπλων, παλαιότερων και σύγχρονων, με εξαιρετική ευκολία και ικανότητα, συμβάλλοντας έτσι στον ορισμό ενός αφηγηματικού στυλ που δεν θα δίσταζα να ορίσω ως salgarianesimo tecnologico, [ από τον Emilio Carlo Giuseppe Maria Salgàri] όπου οι άμεσες τεχνικές γνώσεις του επέτρεψαν πάντα να εμπλουτίσει με σχολαστικές λεπτομέρειες τους καλπασμούς του από τη μια πλευρά στην άλλη του γεωγραφικού χώρου και της ιστορικής εποχής.

Ακριβώς για όλους αυτούς τους λόγους, ίσως, να κυριαρχεί στη σκηνή των πιο σημαντικών μυθιστορημάτων και ιστοριών του είναι σχεδόν πάντα ο πόλεμος, είτε πρόκειται ανάμεσα σε κράτη, αυτοκρατορίες ή εγκληματικές συμμορίες που ενδιαφέρονται για τις παράνομες διακινήσεις μιας μεγαλούπολης (συχνά του Λος Άντζελες), πρώτων υλών, του πλανήτη ως σύνολο ή ακόμη και των πιθανών άλλων πόρων που υπάρχουν στον Κόσμο. Οι συντεταγμένες χωρο-χρόνου αλλάζουν, αλλά όχι τα κίνητρα και, κατά συνέπεια, οι ενέργειες και οι καταστροφές που απορρέουν από αυτές.

Από αυτή την άποψη η τριλογία του Μαγδεμβούργου, η οποία περιγράφει με ιστορική συνέπεια και βία που πιθανότατα δεν είχε ειπωθεί ποτέ σε ένα ιστορικό μυθιστόρημα τον Τριακονταετή Πόλεμο, ίσως αντιπροσωπεύει το οριστικό σημείο άφιξης του αφηγηματικού έργου του. Η περιγραφή αυτού που ήταν σίγουρα ο πραγματικός «πρώτος ευρωπαϊκός εμφύλιος πόλεμος», των κοινωνικών, ηθικών και ψυχολογικών καταστροφών του προσφέρεται όντως πολύ καλά για να απεικονίσει την ποιητική του κυνισμού και, ενίοτε, του μηδενισμού-νιχιλισμού του συγγραφέα. Δίδοντας ζωή σε εμπειρίες και περιπέτειες που αφήνουν πραγματικά τον αναγνώστη δίχως ανάσα.

Αλλά παρόλα αυτά, κατά την προσωπική μου άποψη, το αληθινό αριστούργημά του πρέπει να συνυπολογίζεται μεταξύ των πρώτων δοκιμασιών του μιλανέζου συγγραφέα: Το υπόγειο μάτι – L’occhio sotterraneo 1, ένα μυθιστόρημα που από καιρό δεν μπορείς να το βρεις και θα έπρεπε να αναδημοσιευτεί με επαρκή σχόλια και διεξοδική κριτική επισκόπηση.

Μυθιστόρημα της απόλυτης καταστροφής, L’occhio sotterraneo μιλάει για ένα κοντινό μέλλον (εκείνη την εποχή τοποθετούνταν κοντά  στο 2000, αλλά ελάχιστα άλλαξαν από τότε) και ανάμεσα σε ασταμάτητες επιδημίες, ανυπέρβλητες οικονομικές κρίσεις, μαγνητικές καταιγίδες που εξαπολύονταν στο εξωτερικό διάστημα, επιτυχίες ακροδεξιών καθεστώτων στη γερμανική καρδιά της Ευρώπης και μια καταστροφική σύγκρουση μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών (με τους σαουδάραβες και ισραηλινούς συμμάχους τους) και του Ιράν, η ανθρωπότητα ή ότι απομένει από αυτήν, κατευθύνεται προς την ανεπανόρθωτη δύση της.

Παρακάτω προτείνουμε-παρουσιάζουμε στους αναγνώστες τις κεντρικές σελίδες της στιγμής κατά την οποία η ιρανική ισλαμική Δημοκρατία, με τη χρήση αεροσκαφών kamikaze (θυμηθείτε πως το βιβλίο γράφτηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’80), γεύεται τη νίκη της επί του αμερικανικού στόλου στο στενό του Hormuz. Αν αυτό θα σας φέρει στο νου κάτι τρέχον μην εκπλαγείτε: η λογοτεχνία της πρόβλεψης ορίζεται έτσι ακριβώς γι αυτόν τον λόγο.Προβλέπει μόνο, δεν δημιουργεί τίποτα ή σχεδόν τίποτα.

Ο Bahramali Atai χαμογέλασε καθώς η επιτάχυνση της πτώσης έριχνε ένα κοκκινωπό πέπλο μπροστά στα μάτια του. Μια μη αναγνωρίσιμη φωνή είπε: «Ο Αλλάχ είναι μεγάλος …» Το αεροπλάνο του Bahramali Atai έπεσε μαζί με το Σφυρί του Αλλάχ: την είκοσι μεγατόνων βόμβα H που ήταν αγκιστρωμένη σε αυτό.

Πρώτα ήρθε η αστραπή.
Κανείς θόρυβος, χωρίς δόνηση. Μόνο φως. Δέκα χιλιάδες φορές πιο εκτυφλωτικό από το φως του Ήλιου, ένα εκατομμύριο φορές πιο εκτυφλωτικό από το φως του Sigma del Drago.Υπήρχαν πολλοί άνδρες στο κατάστρωμα των πολεμικών πλοίων, εκείνοι που κατά τη στιγμή της έκρηξης κοιτούσαν προς το σημείο του ουρανού στα μισά της διαδρομής μεταξύ του πυρηνικού αεροπλανοφόρου Harry Truman και του γιγαντιαίου δεξαμενόπλοιου Pacific Stream είχαν τους υγροποιημένους κερατοειδείς και τους αμφιβληστροειδείς απανθρακωμένους μέσα στα μάτια και ήταν το μοναδικό αποτέλεσμα της φωτεινής λάμψης.
Κανείς από εκείνους τους ανθρώπους δεν είχε χρόνο να συνειδητοποιήσει ότι είχε τυφλωθεί ολοκληρωτικά: Κανείς, ούτε αυτοί ούτε οι άλλοι, είχε το χρόνο να συνειδητοποιήσει οτιδήποτε. Ένας ήλιος από καθαρή ενέργεια άναψε. Διογκώθηκε σε λίγα χιλιοστά του δευτερολέπτου, εξαπλώθηκε σε σφαίρα, μια ενιαία μοναδική τερατώδης σφαίρα θερμότητας στους δέκα εκατομμύρια βαθμούς θερμοκρασίας, μια θερμοκρασία από αστρικούς πυρήνες.
Ότι είχε βρεθεί μέσα σε εκείνη τη σφαίρα έπαψε να υπάρχει, κυριολεκτικά. Η ατμόσφαιρα, το νερό, το ατσάλι, η άμμος, τα βράχια, τα σώματα, όλα αποσυντέθηκαν σε ένα τιτανικό ηφαίστειο από ακτίνες γάμμα, ηλεκτρόνια, νετρόνια και πρωτόνια που απομακρύνθηκαν από το σημείο μηδέν με ταχύτητα κοντά σε εκείνη του φωτός.
Το Pacific Stream και το Harry Truman εξαφανίστηκαν σχεδόν αμέσως, τα άλλα πλοία της ομάδας διαγράφηκαν στα τριάντα ένα εκατοστά του δευτερολέπτου μετά την έκρηξη. Η μπάλα φωτιάς της θερμοπυρηνικής βόμβας των είκοσι εκατομμυρίων τόνων TNT που μεταφέρονταν στο Hormuz από τον Bahramali Atai εξάτμισε τα νερά και κατάπιε το υποβρύχιο Sea Serpent. Συνέχισε την κούρσα του, απογύμνωσε το κάτω μέρος του στενού κάνοντας το να βράσει σε ένα βάλτο μάγματος και σκάβοντας εκείνον που αργότερα θα γινόταν ένας υποβρύχιος κρατήρας με διάμετρο οκτώ χιλιομέτρων και βάθος δύο. Η μπάλα φωτιάς μεγάλωσε και φάνηκε να καταπίνει ολόκληρο το σύμπαν.

Μετά την αστραπή ήταν η σειρά του ωστικού κύματος.
Φύσηξαν άνεμοι μιας έντασης που δεν υπήρξε ποτέ πριν στο πρόσωπο της γης.
Το ωστικό κύμα διέγραψε όλα τα νησιά του Ορμούζ: Qeshm, Larak, Hengan, Shantan. το ακρωτήριο του Mussandam. Όταν έφτασε στην ιρανική πόλη Bandar Abbas, πενήντα χιλιόμετρα από το σημείο μηδέν, η ταχύτητα του ήταν περίπου διακόσια πενήντα χιλιόμετρα την ώρα, με ένα κινηματικό φορτίο δέκα τόνων ανά τετραγωνικό μέτρο και μια θερμοκρασία οκτώ χιλιάδων βαθμών. Η Bandar Abbas μετατράπηκε σε μια φλεγόμενη έρημο μέσα σε έντεκα δευτερόλεπτα. Το ίδιο συνέβη σε κάθε οικισμό σε μιαν ακτίνα εκατόν είκοσι χιλιομέτρων από το σημείο μηδέν. Οι πόλεις των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων εξαφανίστηκαν η μία μετά την άλλη, σαν έντομα καταπλακωμένα από τα βήματα ενός δεινόσαυρου.

Οι άνεμοι του κρουστικού κύματος έφτασαν στο Ντουμπάι και στο Ash Shariqah μία ώρα και είκοσι έξι λεπτά μετά την έκρηξη. Ήταν αδύναμοι άνεμοι, κάτι περισσότερο από ένα αεράκι. Μπόρεσαν μόνο να σηκώσουν την άμμο και να την ρίξουν επάνω στα χιλιάδες πτώματα που κείτονταν παντού.
Ήταν ένας τρομερός θάνατος ο δικός τους αλλά ευτυχώς γρήγορος, πολύ γρήγορος: όχι περισσότερο από πέντε με έξι δευτερόλεπτα. Κανείς δεν μπορεί να μείνει ζωντανός για περισσότερο από οκτώ δευτερόλεπτα εάν υποβληθεί σε βομβαρδισμό ακτίνων γ υψηλής ενέργειας σε δεκατρείς χιλιάδες roentgen. Κανείς δεν μπορεί να μείνει ζωντανός όταν το νευροβλαστικό σύστημα αποσυντίθεται, όταν οι κυψελοειδείς συνδέσεις διασπώνται, όταν η ίδια η μοριακή βιοχημεία του μεταβολισμού θρυμματίζεται.
Το σημείο μηδέν απείχε διακόσια πενήντα χιλιόμετρα από το Ντουμπάι, η έντονη άμεση ακτινοβολία που ακολούθησε την σφαίρα φωτιάς της έκρηξης Η είχε χρειαστεί μόλις λίγες εκατοντάδες του δευτερολέπτου για να καλύψει αυτή την απόσταση: Αν είχε σκάσει εξίσου μακριά αλλά στην έρημο, εάν είχαν ειδοποιηθεί εγκαίρως, κάποιοι στο Ντουμπάι θα είχαν επιζήσει, ίσως. Αλλά είχε ξεσπάσει στο Στενό του Ορμούζ, είχε παρασύρει στις καταστροφικές αλυσιδωτές αντιδράσεις της και όλες τις εκατοντάδες τόνους πλουτωνίου που σχημάτιζαν τους πυρηνικούς αντιδραστήρες και τις κεφαλές των όπλων του Harry Truman και του Sea Serpent. Στη δύναμη εξόντωσης της θερμοπυρηνικής έκρηξης είχε προστεθεί εκείνη της εξόντωσης από τις εκπομπές νετρονίου: η βόμβα του Bahramali Atai είχε επίσης γίνει σούπερ βόμβα νετρονίων. Όλες οι μορφές ζωής μέσα σε διακόσια χιλιόμετρα ακτίνα από το σημείο μηδέν είχαν καταστραφεί.
Το Ash Shariqah ήταν ένα νεκροταφείο. Τα πτώματα κείτονταν πάνω στην άμμο, στην άσφαλτο, σταυροειδώς στους σωλήνες. Κάπου στο διυλιστήριο υπήρξε μια έκρηξη, οι φλόγες υψώθηκαν τσιρίζοντας στον κεκορεσμένο αέρα από θανατηφόρα ραδιενέργεια. Η πυρκαγιά εξαπλώθηκε, κίτρινη, σφοδρή, βρυχώντας. Ασταμάτητη.

Το ατομικό μανιτάρι, η αποκαλυπτική κατασκευή τέφρας, θραυσμάτων και υδρατμών, είχε ανυψωθεί σε υψόμετρο περίπου τριάντα χιλιομέτρων πάνω από την κατακόρυφη πλευρά του στενού.
Πιο κάτω ο ωκεάνιος βυθός συνέχιζε να βράζει. Η έκρηξη είκοσι εκατομμυρίων τόνων δυναμίτη είχε προκαλέσει έναν τελλουριακό σεισμό στην όγδοη τάξη της σεισμικής κλίμακας Richter, ολόκληρο το ευαίσθητο σύνολο των εντάσεων, των συμπιέσεων και των υπόγειων ροών μεταξύ των μεγάλων ιρανικών και αραβικών τεκτονικών πλακών κατά μήκος του ρήγματος του Περσικού Κόλπου είχαν δεχθεί μια ισοδύναμη επίδραση με την ταυτόχρονη γέννηση μιας μισής δωδεκάδας ηφαιστείων.
Ο τελλουριακός σεισμός διέσχισε το μανδύα της γης, αναπήδησε ενάντια στη μάζα υψηλότατης πυκνότητας του πυρήνα και επέστρεψε στην επιφάνεια. Οι μύτες των σεισμογράφων σκιτσάρισαν εκτός σκάλας σε πολλά μέρη του κόσμου: από το Ryad, στη Σαουδική Αραβία μέχρι τη Σόφια, της Βουλγαρίας. από το Tibilisi στη Κανταχάρ, στο Αφγανιστάν. μέχρι τη Σιγκαπούρη, την ακραία αιχμή της Malacca, έξι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το σημείο μηδέν.
Οι σεισμογράφοι τα έπαιξαν, αλλά τα ραδιόφωνα και οι δορυφόροι της επικοινωνίας παντού σιωπούσαν. Κανείς, στο μέλλον, δεν θα μάθαινε ποτέ πόσες πόλεις στη Μέση Ανατολή είχαν καταστραφεί, ή πόσοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους λόγω των καταστροφικών σεισμών που τους επόμενους μήνες συγκλόνισαν ολόκληρη την υποηπειρωτική περιοχή του Ιράν. Σεισμοί που στη συνέχεια ανέβηκαν προς τα βόρεια και ανατολικά, προκαλώντας περαιτέρω καταστροφές στη νότια Ρωσία, από τη Λίμνη του Aral έως τη Μαύρη Θάλασσα. 2

(Θα ήθελα να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τον συνοδό μου, σύντροφο και αδελφικό μου φίλο Cesare Aimar, χωρίς την πολύτιμη βοήθεια του οποίου θα ήταν αδύνατο για μένα να εντοπίσω το κείμενο του Altieri και να παρουσιάσω εδώ τις σελίδες από αυτό που μόλις αναφέρθηκαν.)

Print Friendly, PDF & EmailStampa, crea PDF o invia per email
  1. A. D. Altieri, L’occhio sotterraneo, πρώτη έκδοση από Oglio, Milano 1983 – δεύτερη έκδοση TEA 1996  ↩
  2. A.D. Altieri, op. cit., pp. 286-290  ↩

Facebook220Twitter

TAGGED WITH →  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  • 
φιλοσοφία, filosofia

Ανάμεσα στα ερείπια του παλιού κόσμου και τα σκιρτήματα ενός νέου πολιτισμού – Tra le rovine del vecchio mondo e i vagiti di una nuova civiltà. (Δεύτερο μέρος)

kleovisΣχολιάστε

 

Sergio Ghirardi (μεταφραστής)

Συνέντευξη στον Raoul Vaneigem για We demain n° 26

1. Μισό αιώνα μετά τον μάιο του 68 κανένα σύνθημα της διαμαρτυρίας δεν έχει φτάσει στους αστραγάλους εκείνων που εμπνεύσατε Εσείς τότε. Οι ποιητές κοιτάζουν αλλού;

Η γραπτή ποίηση δεν είναι παρά ο αφρός της ζωντανής ποίησης. Κατεξοχήν ποιητική πράξη είναι σήμερα η αφύπνιση της ανθρώπινης συνείδησης μετά από πενήντα χρόνια υπνηλίας, καταναλωτικής και επικοινωνιακής αποκτήνωσης. Οι λέξεις «Το ξύπνημα των πυγολαμπίδων» που είναι γραμμένες στο κίτρινο γιλέκο ενός διαδηλωτή μου φαίνονται άλλο τόσο ελπιδοφόρες όσο η στροφή του 1968 «Θέλουμε να ζούμε και όχι να επιβιώνουμε». Πώς να εκφράσω καλύτερα την επιστροφή στη ζωή και την απόρριψη της καταστροφής της γης από πλευράς της μεγάλης αλεθομηχανής του κέρδους;

2. Θεωρείτε τις ZAD ως ζώνες αυτονομίας των οποίων η γένεση θα προέκυπτε από την καταστασιακή θεωρία και τους ακτιβιστές των ZAD ως νεοκαταστασιακούς; Σε αυτή την περίπτωση πως θα ορίζατε αυτό τον σιτουασιονισμό του 21ου αιώνα;

Δεν υπάρχουν νεοκαταστασιακοί. Ο καταστασιασμός είναι μια χυδαία ιδεολογία, χρήσιμη για να αλευρώνουν τους βλάκες που φτάνουν στο σημείο της γελειότητας να αποκαλούν φιλοσοφία την διανοητική μηδενικότητα με την οποία γεμίζει το στομάχι και μπουχτίζει η παρισινή υψηλή κοινωνία. Από την άλλη πλευρά, η σκέψη που έθρεψε τη ριζοσπαστική φύση του Μαΐου του 1968 εξακολουθεί να διανοίγει αργά ένα πέρασμα. Να θυμίσουμε ότι δεν επρόκειτο για τίποτα λιγότερο από την δημιουργία μιας αυτοδιαχειριζόμενης κοινωνίας στην οποία οι συνελεύσεις της άμεσης δημοκρατίας θα έβαζαν τέλος στο Κράτος, στο «κρύο τέρας» προστάτη των εκμεταλλευτών και των καταπιεστών των εκμεταλλευόμενων. Η συμμαχία του κομμουνιστικού κόμματος και της γαλλικής κυβέρνησης διέρρηξε τότε μια επαναστατική ώθηση, στην πραγματικότητα ήδη υποβαθμισμένη από μέσα από τον καριερισμό των μικρών αριστερών δεκανέων. Το ότι δεν υπάρχουν ηγέτες μεταξύ των Gilets jaunes-κίτρινων Γιλέκων και πως μόνο η επικύρωση των συνελεύσεων πιστοποιεί έναν εκπρόσωπο σηματοδοτεί μια σαφή πρόοδο σε σχέση με το κίνημα των καταλήψεων του 1968.

3. Λέτε ότι «από την ιστορία δεν λείπουν στιγμές κατά τις οποίες η ποίηση θριαμβεύει πάνω στη βαρβαρότητα». Ο θρίαμβος αυτός υπήρξε μερικές φορές το έργο ενός θεόσταλτου ανθρώπου, ενός ήρωα, όπως ο Γκάντι ή ο Μαντέλα. Μήπως ο προστατευτικός χαρακτήρας που αντιπροσωπεύει μια τέτοια προσωπικότητα, ένας τέτοιος χαρακτήρας, εμποδίζει την εξέλιξη προς μια αυτοδιαχειριζόμενη κοινωνία;

Ο θεόσταλτος άνθρωπος είναι το προϊόν ενός σεισμικού σοκ μεταξύ του οικονομικού συστήματος σε αναζήτηση μιας νέας μορφής και της υπαρξιακής δυσαρέσκειας ενός πληθυσμού απελπισμένου να έχει πρόσβαση σε μια καλύτερη μοίρα. Αν και ο Γκάντι και ο Μαντέλα ενσάρκωσαν την ελπίδα για κοινωνική βελτίωση, δεν είχαν καμία πιθανότητα να εξαλείψουν τη δυστυχία της χώρας τους επειδή ήταν το Κράτος, ο Λεβιάθαν των ιδιωτικών συμφερόντων, η δύναμη, η εξουσία που προστατεύει καταπιέζοντας-καταστέλοντας. Ήταν οι βοσκοί μιας βαρβαρότητας σε μετακίνηση. Είχαν διατηρήσει τουλάχιστον μια ανθρώπινη συνείδηση και έδειξαν μια μεταρρυθμιστική γενναιοδωρία της οποίας τα όρια δεν αγνοούσαν. Γνωρίζουμε ότι από τον Βοναπάρτη μέχρι τον Pol Pot, η αγριότητα και η ευτέλεια πάντα ευνοούσαν την πρόσβαση ενός υπέρτατου οδηγού στην κεφαλή μιας χώρας. Ωστόσο, σήμερα ποια θεία Πρόνοια θα μπορούσε να κάνει χρήση ενός αυτοσχέδιου μηχανισμoύ του οποίου η λειτουργία είναι να ακολουθεί το ρυθμό μιας παράλογης μηχανής, στερούμενης ανθρωπιάς;

4. Εσείς λέτε για την ποίηση ότι είναι «το αντίδοτο της πνευματικότητας», και επίσης ότι μπορεί να «εξαλείψει τη βλαπτικότητα του παρασιτικού καπιταλισμού». Μπορεί να διδαχθεί στο παιδί; Αποσπώντας το από το σχολείο; Με ποιες αλλαγές στις εκπαιδευτικές μεθόδους;

Θα ήταν αποκλειστικό δικαίωμα, προνόμιο του παιδιού να μας διδάξει την τέχνη του να είμαστε άνθρωποι αν η εκπαίδευση που του απευθύνουμε δεν του ξε-μάθαινε να ζει. Να το αφήνει ελεύθερο να ανακαλύψει την εμπειρία της ζωής από κοινού, τις συγκρούσεις που αυτή δημιουργεί και την πιθανή λύση τους, αυτό είναι το σχέδιο-έργο που εξαπλώνεται σήμερα με την επιθυμία να εξαλειφθεί η συγκεντρωτική διδασκαλία-εκπαίδευση, η κατήχηση στην δουλικότητα της ιθαγένειας, η εισαγωγή στις πρακτικές θήρευσης, ανταγωνισμού, διαγωνισμού, αντιπαράθεσης, η κατασκευή εκείνων των δούλων της αγοράς των οποίων οι τεχνοκράτες που έχουν την απαίτηση να μας κυβερνούν προβάλουν την θλιβερή γελοιοποίηση. Η δύναμη του ανατρεπτικού κινήματος του οποίου τα Gilets jaunes δεν είναι παρά ένα επιφαινόμενο, εξαρτάται κυρίως από τη βούληση για επιστροφή στη βάση και από την προσοχή να επιβιβαστεί λαμβάνοντας υπόψη τις τοπικές ανησυχίες – χωριό, γειτονιά, περιοχή – τα προβλήματα που το Κράτος δεν μπορεί και δεν θέλει να διαχειριστεί παρά προς όφελος των οικονομικών δυνάμεων. Ήρθε η ώρα να κάνουμε το σχολείο υπόθεση όλων, να το αποσπάσουμε από το Κράτος και την χωρίς συνείδηση επιστήμη του.

5. Έχετε γνώση της ύπαρξης στον κόσμο περιοχών όπου η ποίηση, η δημιουργικότητα, οι τέχνες έχουν περισσότερες πιθανότητες να ευδοκιμήσουν παρά αλλού;

Παντού όπου οι γυναίκες βρίσκονται στην καρδιά του αγώνα για την κυρίαρχη ζωή, παντού όπου η απόφασή τους διαλύει την πατριαρχική εξουσία και ξεπερνά την αντίθεση ανάμεσα στον ανδρισμό-virilismo και τον φεμινισμό που πολύ συχνά παρεμποδίζει και κρύβει μια κοινή φιλοδοξία να είμαστε απλά ανθρώπινοι. Συνεπώς η αλληλεγγύη χωρίς σύνορα καταργεί τον ρατσισμό, τον αντισημιτισμό (αυτό τον «σοσιαλισμό των ηλιθίων»), την ξενοφοβία, τον σεξισμό, την ομοφοβία. Παντού όπου η ιεραρχική δομή και η τεχνική του «αποδιοπομπαίου τράγου» που είναι απαραίτητη στην τέχνη της υποδούλωσης των ομοίων μας εξαλείφεται.

6. Λέτε ότι «δεν υπάρχει καρδιά στην οποία δεν κατοικεί μια δύναμη ζωής πρόθυμη να εδραιωθεί στιλβωμένη στο φως της δικής της ευαίσθητης νοημοσύνης». Δεν είναι αυτή η «ευαίσθητη νοημοσύνη» που διατρέχει όλα τα γραπτά σας η ζωντανή πηγή της φιλοσοφίας σας;

Είναι αυτή πρωτίστως πηγή ζωής. Κάθε μέρα που εξευγενίζω τη συνείδηση της θέλησής μου να ζήσω με απαλλάσσει από την υποστήριξη ενός ρόλου. Δεν είμαι ούτε φιλόσοφος, ούτε συγγραφέας, ούτε αγκιτάτορας, ούτε maître à penser. Το να πολεμώ τον παλιό κόσμο με βοηθά να προχωρώ το χειμώνα με τη δύναμη των ανοίξεων «, όπως λέει ο Charles de Ligne. Το ότι έχουμε εισέλθει σε μια κρίσιμη περίοδο κατά την οποία η παραμικρή ιδιαίτερη διαμαρτυρία εκφράζεται επάνω σε ένα σύνολο παγκόσμιων διεκδικήσεων με γοητεύει, πόσο πολύ με μαγνητίζει, σε αυτό το κίνημα εξέγερσης σε αναζήτηση μιας επανάστασης, ο αγώνας της καρδιάς ενάντια στο πνεύμα της ταμειακής μηχανής.

7. Εσείς είπατε ότι «ακόμη και η υποταγή παραιτήθηκε». Πιστεύετε αυτό για τα κίτρινα Γιλέκα- Gilets jaunes;

Πολλοί χειραφετικοί αγώνες έχουν φθαρεί από την αρχή με την ιδέα μιας αναπόφευκτης ήττας. Οι «no pasaran» και άλλες σαχλαμάρες του θριαμβευτισμού δεν έχουν κάνει τίποτα άλλο παρά να εξορκίσουν τον πανικό που είναι εγγενής σε μια στρατιωτική δράση. Η εθελοντική δουλεία χτίζει γύρω μας τους τοίχους των δακρύων που δικαιολογούν και τροφοδοτούν την παραίτησή μας. Σε αντίθεση με τα κινήματα διεκδικήσεων του παρελθόντος, το μεγάλο εξεγερτικό κύμα που ταρακουνά τη Γαλλία δεν νοιάζεται ούτε για νίκη ούτε για ήττα, αλλά επιμένει να επιδεικνύει την ακλόνητη πρόθεσή του, την θέληση του να ξεκινήσει ξανά και ξανά δίχως στάση. πώς το πάθος της ζωής αναγεννιέται ξανά και ξανά, δίχως στάση.

8. Για Εσάς, το κίνημα των Gilets jaunes δεν είναι άλλο παρά μια jacquerie που τροφοδοτεί το σύστημα ή σηματοδοτεί την εισβολή μιας ριζοσπαστικής διαμαρτυρίας;

Βεβαίως η κρατική και εμπορική δύναμη-εξουσία θα προτιμούσε να το αντιλαμβάνεται σαν ένα απομεινάρι jacquerie, ένα από εκείνα τα πληβειακά κινήματα που παραδοσιακά πνίγονται στο αίμα. Δυστυχώς γι αυτή η λαϊκή εξέγερση θυμίζει περισσότερο εκείνη της 14ης ιουλίου 1789, όταν μια χούφτα τρελαμένων που δεν είχαν διαβάσει ούτε Diderot ούτε d’Holbach, ούτε Rousseau ούτε Meslier προσέφεραν στον διαφωτισμό τη φλόγα μιας ελευθερίας που συνεχίζει να φωτίζει τον κόσμο, όταν η λέξη «ελευθερία» είναι αντιθέτως διεφθαρμένη. Έχουμε το δικαίωμα να μιλάμε για μια ποίηση φτιαγμένη από όλους όταν η ανθρώπινη συνείδηση διαλύει το ψέμα που ταυτοποιεί την ελευθερία με την ελευθερία του εμπορίου, την ελευθερία να εκμεταλλεύεσαι, να σκοτώνεις, να δηλητηριάζεις. Πώς θα μπορούσε η κυβέρνηση να μην καταδικαστεί σε μια αυξανόμενη αποστροφή; Πώς θα μπορούσε να καταλάβει ότι αυτό που άρχισε δεν είναι ένας αγώνας εναντίον του Κράτους αλλά ένας αγώνας για τη ζωή;

9. Λέτε ότι το »παλιό δυναμικό της ευπιστίας δεν έχει καμία δυσκολία να εκμεταλλευτεί τις επιστημονικές προβλέψεις που, από τον πυρηνικό κατακλυσμό μέχρι τον οικολογικό, περνώντας μέσα από το μακάβριο βαλς των πανδημιών, έχουν μια τεράστια επιτυχία». Θα προσθέτατε τους θεωρητικούς της καταστροφολογίας μεταξύ αυτών των «εμπόρων»;

Χαιρετώ τις σκοπιές που ξαγρυπνούν. Οι σειρήνες συναγερμού να αντιλαλούν σε κάθε τόπο προειδοποιώντας ενάντια στην υποβάθμιση του κλίματος, τη δηλητηρίαση των αγρών και των τροφίμων, τη βιομηχανική ρύπανση και τον κυνισμό μιας κυβέρνησης που προστατεύει τη Total, αλλά θεσπίζει φόρο επί των καυσίμων. Αυτό συμβάλλει στην αφύπνιση των συνειδήσεων αλλά αυτές οι εκδηλώσεις-διαδηλώσεις δεν θα αλλάξουν ένα κόμμα στην πολιτική των Κρατών, άρρηκτα υποτακτικών στις πολυεθνικές που κάνουν τον πλανήτη μια έρημο. Μέσα στο αυλάκι της ήττας των αγωνιστών αναπτύσσεται μια ιδεολογία της αναπόφευκτης καταστροφής, μια αίσθηση του μοιραίου. Η αγορά του φόβου είναι εκεί για να αναλάβει την ευθύνη της απελπισίας εκείνων που έχουν την εντύπωση ότι μάχονται μάταια. Μια σημαντική ενέργεια διαχέεται στον αγγελισμό των καλών προθέσεων, στην ανίσχυρη αγανάκτηση των διαδηλώσεων στις πλατείες και τους δρόμους. Δεν θα ήταν πιο χρήσιμο να επενδύσουμε αυτή την ενέργεια στον αγώνα που οδηγούν οι ZAD στις περιοχές τους ενάντια στην τοξικότητα, τις ρυπογόνες επιχειρήσεις, τη δηλητηρίαση της γης, του νερού και των τροφίμων; Είναι σε αυτό το τοπικό επίπεδο που βρίσκουν νόημα και αποτελεσματικότητα οι πραγματικές διεκδικήσεις υπέρ του κλίματος και του περιβάλλοντος.

10. Μας θυμίζετε ότι κάθε ανατρεπτική σκέψη φέρνει μαζί της μια νέα τυραννία. Εάν καταφέρναμε ταυτόχρονα να υπονομεύσουμε τον πλανητικό καπιταλισμό, την κοινωνία της κατανάλωσης, την κοινωνία του θεάματος και ακόμη και τη χρήση των χρημάτων, ποιας τυραννίας θα έπρεπε τότε να δυσπιστούμε;

Αναμφίβολα των αρπακτικών επιπτώσεων, εκείνου που έχει απομείνει από το ανεκπλήρωτο ζωώδες στον καθένα, από την νοσηρή γοητεία που ασκεί η εξουσία. Από τον καιρό της εμφάνισης των Πόλεων-Κρατών χρονολογούνται οι πόλεμοι, η επίλυση της διαμάχης μέσω της βίας, η πατριαρχία, η ιεραρχία που διαιρεί την κοινωνία σε άρχοντες και σκλάβους. Εκείνο που ένα κοσμικό-αιώνιο ψέμα αποδίδει στην ανθρώπινη φύση είναι στην πραγματικότητα η επίδραση μιας μετουσίωσης, μιας αλλοίωσης, μιας παραμόρφωσης που αγγίζει τον άνδρα και τη γυναίκα, τους καθιστά απάνθρωπους μέσα από ένα σύστημα εκμετάλλευσης, τους επιβάλλει έναν πλασματικό διαχωρισμό με μια ηγετική κεφαλή, επίδραση της πνευματικής εργασίας, και ένα σώμα που εξαναγκάζεται στην χειρωνακτική εργασία. Περισσότερο από την επανάληψη ηθικών ικεσιών, η καθιέρωση ενός τρόπου ζωής στη θέση αυτού του απόβαρου που μας μαστίζει για χιλιετίες [θα είναι η λύση].

11. Προτείνετε να «προχωρήσουμε προς μια μεταμόρφωση στην οποία ο άνθρωπος, απόλυτος καλλιτέχνης της δικής του ύπαρξης, θα γίνονταν ένα ανθρώπινο ον μέσα σε μια πειραματική διαδικασία ικανή να ανοίξει το πεδίο όλων των δυνατοτήτων». Δεν είναι ακριβώς αυτό το πεδίο όλων των δυνατοτήτων, που αυτή η ελευθερία διεγείρει; Δεν είναι ίσως ο φόβος το μεγαλύτερο εμπόδιο για την έλευση του Homo ecologicus-του οικολογικού Ανθρώπου;

Ο σχολιασμός του Scutenaire “Φτωχά πουλάκια που δεν τρώτε παρά μόνο με μεγάλο φόβο” εφαρμόζεται στην καθημερινή ύπαρξη εκατομμυρίων γυναικών και ανδρών που αντιμετωπίζονται από το σύστημα οικονομικής και κοινωνικής εκμετάλλευσης ως ένα μείγμα θηρίων υποζυγίων και αρπακτικών θηρίων. Μέχρις ότου η θέληση για ζωή δεν θα έχει καταργήσει τον αγώνα για επιβίωσηa (struggle for life) και σαρώσει των αρένες της ανταγωνιστικής μιζέριας, ο φόβος θα παραμείνει πανταχού παρόν. Μόνο εάν κυριαρχήσει (επί αυτού και της δίδυμης αδελφής του, της ενοχής ) η χαρά της ζωής που δεν χρειάζεται τίποτα άλλο παρά τόλμη και ξανά τόλμη για να διεκδικήσει την απόλυτη κυριαρχία της.

12. Ποιες συμβουλές ανάγνωσης θα δίνατε στις μελλοντικές γενιές;

Να μάθουν πρώτα απ ‘όλα να αποκρυπτογραφούν την ύπαρξή τους, εκείνη που τους επιβάλλεται από μια κοινωνία αρπακτικών και εκείνη που επιθυμούν με πάθος από τα βάθη της καρδιάς τους. Τους συμβουλεύω, παρεμπιπτόντως, να περιηγηθούν και να αναζητήσουν στοιχεία στο πιο ανθεκτικά απαγορευμένο και εξαφανισμένο από τα ράφια βιβλίο στην ιστορία, τον λόγο της εθελοντικής υποτέλειας-Il discorso della servitù volontaria που έγραψε ένας έφηβος δεκαεπτάχρονος, ο Etienne de la Boétie.

 

Tra le rovine del vecchio mondo e i vagiti di una nuova civiltà. (Seconda parte)

διεθνισμός, internazionalismo

Ο γερμανός αντάρτης HPG Panser μαρτύρησε σε μια αεροπορική τουρκική επίθεση

kleovisΣχολιάστε

27 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2019 | IN CONFLITTI GLOBALI. ΣΤΙΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ

«Θυμόμαστε τους διεθνείς μας μάρτυρες στο πρόσωπο του συντρόφου Bager Nujiyan: «Υποσχεθήκαμε να υποστηρίξουμε τις αξίες που δημιούργησαν οι μάρτυρες μας και να επιτύχουμε τη νίκη «, είπε το HPG.

Il guerrigliero tedesco HPG Panser martirizzato in un attacco aereo turco

Το HPG Press Center ανακοίνωσε ότι ο γερμανός αντάρτης Nujiyan Bager (Michael Panser) μαρτύρησε σε μια αεροπορική επίθεση στα τέλη του 2018. Το HPG δήλωσε: «Σε αεροπορική επίθεση του εισβολέα τουρκικού στρατού στις 14 δεκεμβρίου 2018 στις αμυντικές ζώνες της Medya , ο γερμανός σύντροφος μας Bager Nujiyan (Michael Panser) μαρτύρησε».

Οι πληροφορίες ταυτοποίησης του μάρτυρα αντάρτη έχουν ως εξής:

Όνομα πολέμου: Bager Nujiyan

Όνομα: Michael Panser

Τόπος γέννησης: Γερμανία

Όνομα μητέρας και πατέρα: Bettina – Hans Ulrich

Ημερομηνία και τόπος του μαρτυρίου: ζώνες άμυνας της 14 δεκεμβρίου 2018 / Medya

ΕΝΑΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΗΣ LEADER ΑΠΌ ΤΟΥΣ ΖΑΠΑΤΙΣΤΑΣ ΣΤΟ HPG

Το ανακοινωθέν συνεχίζει λέγοντας πως: «Ο σύντροφος Bager Nujiyan γεννήθηκε στη Γερμανία το 1988, και μεγάλωσε εκεί. Ο σύντροφος Bager μεγάλωσε μέσα σε μια σοσιαλιστική οικογενειακή παράδοση και πήγε να αναζητήσει την αλήθεια με την σοσιαλιστική συνείδησή του. Ο σύντροφος Bager γνώριζε πως μια σημαντική ζωή ήταν δυνατή μόνο μέσα από έναν δίκαιο αγώνα, και είχε ένα παρελθόν που επεκτάθηκε από τη Γερμανία στο Μεξικό, στην Κολομβία, στη Βενεζουέλα και στη Νικαράγουα. Ο σύντροφος Bager ήταν ένας διεθνιστής, που μάχονταν στο πλευρό του ζαπατίστικου ανταρτοπόλεμου και έγινε ένας πραγματικός ηγέτης για τον σοσιαλισμό. Κατά τη διάρκεια της φιλοσοφικής και ιδεολογικής του αναζήτησης, γνώρισε τον ηγέτη Apo και διάβασε την υπεράσπισή του. Προσχώρησε στο ΡΚΚ το 2017 για τον αγώνα για την ελευθερία από πλευράς του κουρδικού λαού και των λαών της Μέσης Ανατολής. Στις επιθέσεις του ISIS κατά του Κουρδιστάν, υπερασπίστηκε το Κουρδιστάν χωρίς δισταγμό. »

ΕΜΑΘΕ ΑΠΤΑΙΣΤΑ ΚΟΥΡΔΙΚΑ ΜΕΣΑ ΣΕ ΛΙΓΟ ΧΡΟΝΟ

Ο σύντροφος Bager βυθίστηκε στη φιλοσοφία του leader με μεγάλο ενθουσιασμό και γρήγορα προσαρμόστηκε στην ορεινή ζωή. Ο σύντροφος Bager εργάστηκε για να ενισχύσει τη διεθνιστική θεώρηση επί στερεών θεμελίων και προσπάθησε να βελτιωθεί σαν αντάρτης, στη γλώσσα, τον πολιτισμό και την τέχνη. Ήταν ένα παράδειγμα για όλους τους συντρόφους με την πειθαρχημένη, ταπεινή και αποφασιστική ζωή του, με υψηλή ηθική, και είχε γίνει ένα εξαιρετικός μαχητής με τα κουρδικά του που έμαθε να μιλά και να γράφει άπταιστα μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Ο σύντροφος Bager έχει τη θέση του στον Αγώνα για την Ελευθερία του Κουρδικού λαού όπως οι διεθνείς μάρτυρες μας Haki Karer, Kemal Pir, Andrea Wolf (Ronahi), Uta Schneiderbanger (Nudem), Jacob Riemer (Siyar), Sara Handelmann και πολλοί άλλοι. Έχει γίνει ένα καλό παράδειγμα αλληλεγγύης μεταξύ των λαών και έχει κερδίσει μια θέση για τον εαυτό του με την αξία που έχει προσθέσει στο κίνημα για την ελευθερία. Η αξιέπαινη οικογένεια Panser μπορεί να είναι πολύ υπερήφανη για τον σύντροφο Bager Nujiyan που έγινε ένα σύμβολο στον αγώνα για ελευθερία. Προσφέρουμε τα συλλυπητήριά μας στην αξιέπαινη οικογένεια Panser για αυτή την τεράστια απώλεια και θυμόμαστε τους διεθνείς μάρτυρες μας στο πρόσωπο του συντρόφου Bager Nujiyan. Υποσχόμαστε να στηρίξουμε τις αξίες που δημιούργησαν οι μάρτυρες μας και να επιτύχουμε τη νίκη ».

 

https://www.infoaut.org/conflitti-globali/il-guerrigliero-tedesco-hpg-panser-martirizzato-in-un-attacco-aereo-turco

θεωρία, teoria

Ο ελευθεριακός κοινοτισμός του Murray Bookchin. – Il municipalismo libertario di Murray Bookchin.

kleovisΣχολιάστε

Γραπτό απόσπασμα από το βιβλίο του Murray Bookchin «Η επόμενη επανάσταση» από τις λαϊκές συνελεύσεις στην άμεση δημοκρατία.

Για να κατανοήσουμε τα επαναστατικά χαρακτηριστικά του ελευθεριακού κοινοτισμού, τόσο από γενική άποψη όσο και μέσα σε ένα αντι-κρατικό σχέδιο, είναι χρήσιμο να τον εξετάσουμε από μια ιστορική προοπτική. Οι δήμοι, τα χωριά, οι πόλεις ή, γενικότερα, οι κοινότητες δεν είναι απλά «τόποι» όπου ένας ορισμένος αριθμός κατοίκων συνωστίζεται. Ιστορικά, κατά τη διάρκεια της ανθρώπινης ανάπτυξης προς τον πολιτισμό, ο δήμος ευνόησε τη διαδικασία αλλαγής με την οποία τα ανθρώπινα όντα άρχισαν να απελευθερώνονται από τις κοινωνικές σχέσεις που εξαρτώνται από τη βιολογία και βασίζονται σε πραγματικούς ή πλασματικούς δεσμούς αίματος (με την αρχέγονη εχθρότητα τους προς τους »ξένους»), σταδιακά αντικαθιστώντας τες με κοινωνικούς και ορθολογικούς θεσμούς που εξετάζουν-σχεδιάζουν δικαιώματα και υποχρεώσεις που θα πρέπει να αφορούν όλους τους κατοικούντες σε ένα συγκεκριμένο τόπο, ανεξάρτητα από την συγγένεια αίματος και τις βιολογικές πτυχές. Η πόλη, το χωριό, ο δήμος ή η κοινότητα αντιπροσώπευαν την εναλλακτική πολιτική λύση, βασισμένη στην κοινωνική δραστηριότητα, σε φυλετικές ομάδες αίματος, οι οποίες βασίζονταν στον μύθο μιας κοινής γενεαλογίας. Ο δήμος, αργά και εν μέρει, δημιούργησε τις απαραίτητες συνθήκες για μια ανθρώπινη συσχέτιση βασισμένη στην λογική σκέψη-ορθολογική επιχειρηματολογία, σε υλικά συμφέροντα και σε μια κοσμική κουλτούρα, συχνά σε σύγκρουση με τις προγονικές κουλτούρες και τους γονικούς-συγγενικούς δεσμούς. Το γεγονός πως τα άτομα μπορούν να συγκεντρωθούν στις τοπικές συνελεύσεις, να συζητήσουν και να μοιραστούν τις ιδέες τους δημιουργικά, χωρίς εχθρότητα ή καχυποψία παρά τις εθνοτικές, γλωσσικές και εθνικές διαφορές, είναι ένα μεγάλο ιστορικό επίτευγμα του πολιτισμού. Ένα αποτέλεσμα που είναι καρπός αιώνων ανθρώπινης και πολιτιστικής ανάπτυξης και που προϋποθέτει την κοπιώδη εγκατάλειψη του αρχέγονου ορισμού της καταγωγής και την αντικατάσταση της από νόημα, ανάπτυξη και γνώση πως μοιράζονται το ανήκειν στην ανθρώπινη φυλή.
Ως επί το πλείστον, αυτή η εξέλιξη εξανθρωπισμού υπήρξε προϊόν της δουλειάς στους δήμους-τις κοινότητες: τον ελεύθερο χώρο στον οποίο οι άνθρωποι θα έπρεπε να έχουν αρχίσει να εξετάζουν-να θεωρούν σωστά τους άλλους, χωρίς μολύνσεις δημιουργημένες από αρχαϊκές έννοιες βιολογικών δεσμών, υπαγωγές-σχέσεις φυλετικές και μυστικιστικές, παραδόσεις και ταυτότητες τοπικιστικού χαρακτήρα. Δεν ισχυρίζομαι ότι αυτή η εκπολιτιστική διαδικασία (ένας όρος που προέρχεται από τη λατινική λέξη για την πόλη και την ιθαγένεια) έχει καλυφθεί πλήρως [δεν την έχουμε διατρέξει πλήρως]. Το αντίθετο: χωρίς μια ορθολογική κοινωνία, ο δήμος μπορεί εύκολα να καταστεί μια μεγαπόπολη – στην οποία μια κοινότητα, όσο κοσμική/λαϊκή μπορεί να είναι, αντικαθίσταται από την ατομοποίηση- την διάσπαση σε άτομα, και από απάνθρωπες και ακατανόητες κοινωνικές ανισότητες – καθιστάμενη έτσι το πεδίο εφαρμογής της ανάπτυξης συγκρούσεων παράλογων όπως εκείνες που σχετίζονται με τάξεις, φυλές και θρησκείες.
Ωστόσο, από ιστορική όσο και πολιτική άποψη, η δημαρχία είναι η απαραίτητη προϋπόθεση – ακόμα και όταν δεν υλοποιείται πλήρως – για να επιτευχθεί ο στόχος του ανθρώπινου είδους να εξανθρωπιστεί, με ορθολογικό και συλλογιστικό τρόπο. Ένα τέλος εφικτό εξαλείφοντας τις διαιρέσεις που βασίζονται σε συνάφειες αίματος, ανόητες παραδόσεις, πατρογονικούς φόβους, καθώς και μια παράλογη και συχνά αδικαιολόγητη οπτική των κοινωνικών δικαιωμάτων και υποχρεώσεων.
Έτσι, η δημαρχία είναι ο δυνητικός χώρος για την πραγματοποίηση του μεγάλου στόχου του μετασχηματισμού των «επαρχιακών» ανθρωπίνων όντων σε καθολικά ανθρώπινα όντα, μια humanitas ελευθερωμένη από τις πιο σκοτεινές και άγριες ιδιότητες του πρωταρχικού κόσμου. Μια δημαρχία στην οποία όλοι οι άνδρες και οι γυναίκες μπορούν να είναι πολίτες ανεξάρτητα από την εθνοτική τους προέλευση και την ιδεολογική τους πεποίθηση, αποτελεί το έδαφος καλλιέργειας μιας ελευθεριακής κομμουνιστικής κοινωνίας. Μεταφορικά μιλώντας, δεν είναι μόνο μια επιθυμία των ορθολογικών ανδρών και γυναικών αλλά είναι, κυρίως, το μέλλον της ορθολογικής ανθρωπότητας, ο απαραίτητος τόπος για την πραγματοποίηση της πορείας της ανθρωπότητας προς την ελευθερία και την αυτοσυνειδησία.
Δεν έχω την φιλοδοξία να δηλώσω ότι μια συνομοσπονδία ελευθεριακών κοινοτήτων – μια κοινότητα κοινοτήτων – ήδη υπήρξε στο παρελθόν. Κι όμως »όσο κι αν αρνούμαι την ύπαρξη κάποιων »ιστορικών μοντέλων» και »παραδειγμάτων» για τους ελευθεριακούς δήμους, οι κριτικοί μου συνεχίζουν να προσπαθούν να με συσχετίσουν με τα κοινωνικά ελαττώματα της Αθήνας, των επαναστατικών πόλεων της Νέας Αγγλίας κ.ο.κ., σαν να ήταν αναπόσπαστο μέρος των ιδεών μου «. Δεν είμαι κυρίως εμπνευσμένος από οποιαδήποτε πόλη ή ομάδα πόλεων – είτε είναι η κλασσική Αθήνα, οι ελεύθερες πόλεις του μεσαιωνικού κόσμου, οι συνελεύσεις πόλης της αμερικανικής επανάστασης, οι ενότητες, τα διαμερίσματα της Μεγάλης γαλλικής Επανάστασης ή οι αναρχο-συνδικαλιστικές συλλογικότητες της ισπανικής Επανάστασης – δεν τα θεωρώ παραδείγματα πλήρους υλοποίησης και ακόμα λιγότερο, ως «μοντέλα» ή «παραδείγματα» του ελευθεριακού δημαρχιακού οράματος. Ωστόσο, σε όλες αυτές τις περιπτώσεις υπήρχαν σημαντικά χαρακτηριστικά, παρά τα πολλά, συχνά αναπόφευκτα, λάθη που έγιναν. Η αξία τους έγκειται στο γεγονός ότι από εκείνες τις εμπειρίες μπορούμε να μάθουμε τους τρόπους με τους οποίους έχουν ασκήσει τις δημοκρατικές επιλογές που έπραξαν. Μπορούμε να προτείνουμε εκ νέου τα καλύτερα από εκείνα τα θεσμικά όργανα, να μελετήσουμε τα λάθη τους και να αντλήσουμε έμπνευση από το γεγονός ότι υπήρξαν και δούλεψαν, με διαφορετικούς βαθμούς επιτυχίας, για γενιές αν όχι για αιώνες.
Αυτή τη στιγμή είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι όταν προτείνουμε την ελευθεριακή δημαρχία, δεν σχεδιάζουμε μόνο μια τακτική ή μια στρατηγική για την ανάπτυξη μιας νέας πολιτικής πραγματικότητας. Μάλλον, προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μια νέα πολιτική κουλτούρα που να μην περιορίζεται να έχει αναρχικούς-κομμουνιστικούς στόχους, αλλά να προβλέπει συγκεκριμένες προσπάθειες για να καταστούν εφικτοί αυτοί οι στόχοι. ενώ φανταζόμαστε πλήρως τις δυσκολίες που θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε και τις «επαναστατικές» συνέπειες στις οποίες θα μπορούσαν να μας οδηγήσουν στο μέλλον.
Πρέπει να σημειώσω ότι η «γειτονιά» δεν είναι απλά ο τόπος όπου οι άνθρωποι χτίζουν τα σπίτια τους, μεγαλώνουν τα παιδιά τους και αποκτούν τα περισσότερα από τα αγαθά τους. Από πολιτική άποψη, για να καταλαβαινόμαστε, μια συνοικία μπορεί να περιλαμβάνει τους ζωτικούς χώρους όπου οι άνθρωποι μπορούν να συναντηθούν για να συζητήσουν πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα. Πράγματι είναι ακριβώς η δυνατότητα ανοιχτής συζήτησης των θεμάτων που ενδιαφέρουν τους πολίτες, που πραγματικά ορίζει τη γειτονιά ως ένα σημαντικό πολιτικό και δυναμικό χώρο.
Δεν αναφέρομαι μόνο σε μια συνέλευση, όπου οι πολίτες συζητούν και προσπαθούν να λύσουν κάποια συγκεκριμένα προβλήματα. Εννοώ επίσης τη γειτονιά ως το κέντρο του δημαρχείου, όπου οι πολίτες μπορούν να συγκεντρωθούν ως μια μεγάλη ομάδα για να μοιραστούν τις απόψεις τους και να δώσουν δημόσια έκφραση στην πολιτική τους. Αυτή ήταν η λειτουργία της αθηναϊκής αγοράς και των πλατειών των πόλεων του Μεσαίωνα. Οι χώροι για την πολιτική ζωή μπορούν να είναι πολλαπλοί, αλλά είναι γενικά συγκεκριμένοι και καλά καθορισμένοι, σαφώς.
Αυτά τα πεδία συνύπαρξης, κυρίως πολιτικά, εμφανίστηκαν συχνά σε περιόδους αναταραχής, όταν ένας σημαντικός αριθμός ατόμων καταλάμβανε αυθόρμητα χώρους για συζήτηση, όπως στην ελληνική αγορά. Θυμάμαι αυτό το είδος χώρων κατά τη διάρκεια της νεότητας μου στη Νέα Υόρκη, στην πλατεία Union και το πάρκο Crotona, όπου εκατοντάδες και ίσως χιλιάδες άνδρες και γυναίκες συγκεντρώνονταν κάθε εβδομάδα για να συζητήσουν τα γεγονότα της ημέρας μεταξύ τους. Το Hyde Park στο Λονδίνο αποτελούσε ένα παρόμοιο μέρος, όπως το Palais-Royal στο Παρίσι, το οποίο ήταν ο τόπος της κύησης της Μεγάλης γαλλικής Επανάστασης και εκείνης του ιουλίου του 1830.
Κατά τις πρώτες μέρες της επανάστασης του 1848, στο Παρίσι, πολλές συνελεύσεις γειτονιάς (ίσως εκατοντάδες) οργανώθηκαν με τη μορφή συλλόγων και φόρουμ, αποτελώντας τη βάση για την αποκατάσταση των «επαναστατικών τμημάτων-ενοτήτων γειτονιάς» του 1793. Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, τα μέλη αυτών των club δεν ξεπερνούσαν τα 70.000 άτομα από έναν πληθυσμό περίπου 1 εκατομμυρίου κατοίκων. Ωστόσο, εάν αυτό το κίνημα είχε συντονιστεί από μια ενεργή και πολιτικά συνεπή επαναστατική οργάνωση, θα είχε μπορέσει να γίνει μια τεράστια δύναμη, ακόμη και νικηφόρα, κατά την διάρκεια των εβδομάδων της κρίσης που οδήγησαν στην εξέγερση του ιουνίου των παριζιάνων εργατών.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος αρχής, ώστε αυτοί οι χώροι και οι άνθρωποι που τους ζωντανεύουν να μην μπορούν να καταστούν λαϊκές συνελεύσεις. Όντως, όπως συνέβη σε μερικά διαμερίσματα κατά τη διάρκεια της Μεγάλης γαλλικής Επανάστασης, θα μπορούσαν να αποκτήσουν έναν ρόλο πρώτης γραμμής στη δημιουργία μιας επανάστασης και να την φέρουν, να την οδηγήσουν στη λογική της κατάληξη.

Murray Bookchin

Αντίγραφο επιμελημένο από AgireBablisoke

 

https://agirebablisoke.wordpress.com/2019/07/21/il-municipalismo-libertario-di-murray-bookchin/#more-854

φιλοσοφία, filosofia

Ανάμεσα στα ερείπια του παλιού κόσμου και τα σκιρτήματα ενός νέου πολιτισμού. (Πρώτο μέρος) – Tra le rovine del vecchio mondo e i vagiti di una nuova civiltà. (Prima parte)

kleovis1 σχόλιο

Ακολουθούν μερικές γραπτές συνεντεύξεις με τις οποίες ο Raoul Vaneigem απάντησε στις ερωτήσεις ενός γαλλικού τύπου σε μεγάλη σύγχυση και ελλειπή ως προς τα σημεία αναφοράς τόσο για να τα κατανοήσει όσο και για να τα ανακτήσει. Διάφοροι προβληματισμοί προκύπτουν χρήσιμοι για την αυθεντική συζήτηση – και όχι για εκείνη την θεαματική και πατερναλιστική που διοργανώνεται εδώ και μήνες από τη εξουσία – που βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη στη Γαλλία μέσα, επάνω και πέρα από τα Gilets jaunes-κίτρινα Γιλέκα.

Sergio Ghirardi (μεταφραστής)

Συνέντευξη στον Raoul Vaneigem για το Ballast

1) Γράψατε στις αρχές της δεκαετίας του 2000 πως οι λέξεις «κομμουνισμός», «σοσιαλισμός» και «αναρχισμός» δεν είναι πλέον τίποτα περισσότερο από «κενά και οριστικά ξεπερασμένα περιτυλίγματα». Ωστόσο αυτές οι τρεις λέξεις επέτρεψαν στα ανθρώπινα όντα να καταστήσουν δυνατή τη χειραφέτηση και το τέλος της εκμετάλλευσης. Πώς να τις αντικαταστήσουμε;

Μέχρι το 2000 ήταν ήδη από πολύ καιρό που η ιδεολογία, της οποίας ο Μαρξ είχε καταγγείλει τον ψευδή-αναληθή χαρακτήρα, είχε αδειάσει από την ουσία τους έννοιες που, αφού εξορίστηκαν από τη συνείδηση των προλετάριων και σφυρηλατήθηκαν από τη βούληση για χειραφέτηση, δεν ήταν παρά τα περιτυλίγματα που ανεμίζονταν από τους πρωταγωνιστές μιας συνδικαλιστικής και πολιτικής γραφειοκρατίας. Οι αγώνες εξουσίας είχαν αντικαταστήσει γρήγορα την υπεράσπιση του εργατικού κόσμου. Ξέρουμε πως ο αγώνας για το προλεταριάτο έχει καταλήξει σε μια δικτατορία στο όνομά του εναντίον του. Ο κομμουνισμός και ο σοσιαλισμός ήταν η απόδειξη. Ο αναρχισμός της ισπανικής επανάστασης δεν πήγε πίσω – σκέφτομαι τις φράξιες της CNT και της FAI συνενόχων της καταλανικής Generalità-Γενικότητας-Ασάφειας.

Κομμουνισμός, σοσιαλισμός, αναρχισμός ήταν έννοιες ήδη αρκετά κατεστραμμένες όταν ο καταναλωτισμός κατέστησε μηδενική μέχρι και την ιδεολογική τους περικάλυψη. Η πολιτική δραστηριότητα κατέστη πελατειακή σχέση, οι ιδέες έχουν γίνει άρθρα των οποίων τα φυλλάδια σούπερ μάρκετ τονώνουν την προωθητική πώληση. Οι τεχνικές διαφήμισης νίκησαν την πολιτική ορολογία ανακατεύοντας όπως γνωρίζουμε, δεξιά και αριστερά. Όταν βλέπουμε αφενός την γελοιότητα εκλογών να καπαρώνονται από μια ολοκληρωτική δημοκρατία που περνάει τους ανθρώπους για χαζούς και από την άλλη το Κίνημα των κίτρινων Γιλέκων- Gilets jaunes που χλευάζει τις ιδεολογικές ετικέτες, θρησκευτικές και πολιτικές και απορρίπτει ηγέτες και εκπροσώπους που δεν κατονομάστηκαν από την άμεση δημοκρατία των συνελεύσεων επιβεβαιώνοντας την αποφασιστικότητά του να προωθήσει έναν ανθρώπινο τρόπο, έχουμε λόγο να λέμε ότι για όλο αυτό το ιδεολογικό χάος που έχει προκαλέσει τόσο πολύ αίμα χυμένο, αποκομίζοντας το πολύ κοινωνικές κατακτήσεις που έχουν εξαφανιστεί πλέον, μηδενιστεί, τώρα πια δεν μας νοιάζει τίποτα!

2) Το τελευταίο σας βιβλίο αφορά τα gilets jaunes-κίτρινα γιλέκα. Αυτό το κίνημα φάνηκε σε εσάς σαν μια «χαρά» και μια «τεράστια παρηγοριά». Τι υποδηλώνει αυτός ο ενθουσιασμός;

Δεν εκφράζει τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από αυτό που αναφέρω επακριβώς στην Έκκληση προς τη ζωή – Appello alla vita [1]: ”Είναι από το Κίνημα των καταλήψεων του μάη 1968 που φαίνομαι στα μάτια και των φίλων μου σαν έναν ανίατο αισιόδοξο του οποίου οι στοχασμοί έχουν ζαλίσει το κεφάλι του. Κάντε μου τη χάρη να πιστέψετε πως δεν με νοιάζει καθόλου να έχω δίκιο όταν ένα κίνημα εξέγερσης (και όχι ακόμα επανάστασης, μακριά από εμένα) επιβεβαιώνει την εμπιστοσύνη που πάντα έδινα στη λέξη ελευθερία τόσο κακοποιημένη, διεφθαρμένη και ουσιαστικά σάπια. Γιατί η παθιασμένη μου προσκόλληση στην ελευθερία θα έπρεπε να φορτώνεται με σωστό και λάθος, με νίκες και ήττες, με ελπίδες και απογοητεύσεις όταν πρόκειται  ανά πάσα στιγμή να την σύρω μακριά από τις ελευθερίες του εμπορίου και της αρπαγής που την σκοτώνουν και να την επιστρέψω στη ζωή από την οποία τρέφεται;”

Ονειρεύομαι αυτή τη στιγμή από τότε που ήμουν έφηβος. Πάνω από 50 χρόνια πριν, ενέπνευσε, τη Συνθήκη της γνώσης για ζωή προς χρήση των νέων γενεών – il Trattato del saper vivere a uso delle giovani generazioni [2]. Δεν θα μου αφαιρέσετε την ευχαρίστηση να χαιρετίσω αυτά τα Gilets jaunes που πραγματικά δεν χρειάστηκαν να διαβάσουν τη Συνθήκη για να απεικονίσουν την ποιητική της εφαρμογή. Πώς μπορούμε να μην τα ευχαριστήσουμε στο όνομα της ανθρωπότητας που αποφάσισαν να απελευθερωθούν από κάθε βαρβαρότητα;

3)Εσείς αντιπαραθέτετε στην κοινοβουλευτική δημοκρατία την άμεση δημοκρατία βασισμένη σε οργανωμένες συνελεύσεις. Αυτό προφανώς μας κάνει να σκεφτόμαστε τον Murray Bookchin – αν και η Καταστασιακή Διεθνής- IS [3] τον περιέγραφε ως «ανόητο μπερδεψάκια-κονφουζιονιστή» το 1967! Ωστόσο τουλάχιστον δύο σημεία σας χωρίζουν: η αρχή και η έννοια της εξουσίας που εσείς απορρίπτετε ολοκληρωτικά. Ο Bookchin δήλωνε, αντιθέτως, ότι μόνο ο νόμος της πλειοψηφίας επιτρέπει την δημοκρατία και ότι η αναζήτηση της συναίνεσης οδηγεί σε έναν «ύπουλο αυταρχισμό» και σε «εξόφθαλμες χειριστικές καταστάσεις-μεθοδεύσεις». θεωρούσε επίσης ότι η προσπάθεια κατάργησης της εξουσίας είναι εξίσου «παράλογη» όπως το να θέλεις να τελειώνεις με την βαρύτητα: «Απλά πρέπει να της δώσουμε μια συγκεκριμένη θεσμική μορφή χειραφέτησης». Πώς εξηγείτε την άρνησή του;

Ήταν λάθος να υποτιμήσουμε τον Bookchin και τη σημασία της οικολογίας. Δεν υπήρξε το μοναδικό μου λάθος ούτε το μοναδικό της IS. Ωστόσο το σφάλμα αυτό έχει μια αιτία. Αυτή βρίσκεται στη σύγχυση (της οποίας η Συνθήκη δεν εξαιρείται) μεταξύ της πνευματικότητας και της συνειδητοποίησης του Εγώ και του κόσμου, μεταξύ της νοημοσύνης της κεφαλής και της ευαίσθητης νοημοσύνης του σώματος. Τα πρόσφατα γεγονότα συμβάλλουν στην αποσαφήνιση της έννοιας της πνευματικότητας.

Τα Gilets jaunes-κίτρινα Γιλέκα που φωνάζουν εν χορώ πεισματικά στο πρόσωπο του Κράτους «είμαστε εδώ, είμαστε εδώ» κάνουν τις πνευματικές ελίτ όλων των χρωμάτων να τρέμουν, εκείνες που, προοδευτικές ή συντηρητικές, αποδίδουν στους εαυτούς τους την αποστολή να σκέφτονται για τους άλλους. Δεν μας εκπλήσσει το γεγονός ότι οι ακόλουθοι του gauchismo-αριστερισμού και της κριτικής- κριτικής έχουν δεσμευτεί να τους χλευάζουν από την κορυφή της αυτάρκειας τους!

Ποια είναι τέλος πάντων αυτά τα ζωντόβολα που κτυπούν το πεζοδρόμιο; κουφιοκέφαλοι, δίχως σχέδια ούτε ιδέες. Γεια σας! Αυτοί οι εργάτες, αγρότες, μικροέμποροι, τεχνίτες, επιχειρηματίες, συνταξιούχοι, δάσκαλοι, άνεργοι, εργαζόμενοι εξουθενωμένοι από την αναζήτηση ενός μισθού, φτωχοί χωρίς στέγη, σπουδαστές χωρίς σχολείο, αυτοκινητιστές για φορολόγηση που τους βάζουν να πληρώνουν τα διόδια, δικηγόροι, επιστημονικοί ερευνητές. με λίγα λόγια, όλοι αυτοί και όλες εκείνες που είναι απλά αηδιασμένοι από την αδικία και την αλαζονεία των ζωντανών νεκρών που μας κυβερνούν. Άνδρες και γυναίκες κάθε ηλικίας έχουν σταματήσει απότομα να στριμώχνονται σε μια αγελαία μάζα, έχουν εγκαταλείψει τα βελάζοντα σμήνη της σιωπηλής πλειοψηφίας. Δεν είναι άνθρωποι δίχως σημασία, είναι άνθρωποι που τους κατάντησαν ένα τίποτα και το συνειδητοποιούν και έχουν ένα σχέδιο: να καθιερώσουν την υπεροχή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας καταστρέφοντας το σύστημα του κέρδους που καταστρέφει τη ζωή και τον πλανήτη.

Το έδαφος τους είναι η ζωντανή πραγματικότητα, αυτή ενός μισθού, μιας πενιχρής κοινωνικής προσφοράς, μιας ανεπαρκούς σύνταξης, μιας ολοένα και πιο επισφαλούς ύπαρξης στην οποία το μέρος της πραγματικής ζωής γίνεται σπάνιο. Μια τέτοια πραγματικότητα συγκρούεται με μια γυμναστική των αριθμών που ασκείται στις υψηλές σφαίρες. Εάν η λεπτότητα των υπολογισμών πρέπει να μας κάνει να χάσουμε το νόημα, το τελικό αποτέλεσμα είναι αντιθέτως μιας υποδειγματικής και ανησυχητικής απλότητας: αρκεστείτε με την ελεημοσύνη που παρέχεται από τις δημόσιες εξουσίες (που χρηματοδοτούνται από εσάς) και βιαστείτε να πεθάνετε σαν πολίτες που σέβονται τα στατιστικά στοιχεία που λαμβάνουν υπόψη τον υπερβολικό αριθμό γριών, γέρων και άλλων κρίκων που καθιστούν την αλυσίδα της κερδοφορίας εύθραυστη.

Αυτό το χάσμα μεταξύ της ζωής και της αφηρημένης εκπροσώπησης της μας επιτρέπει να κατανοήσουμε καλύτερα ποια είναι η πνευματικότητα σήμερα, η διανόηση. Αντί να αποτελεί στοιχείο εγγενές στη φύση του ανθρώπινου όντος αυτή είναι αποτέλεσμα της αλλοίωσης του, της μετουσίωσης του. Απορρέει από ένα ιστορικό φαινόμενο, το πέρασμα από μια κοινωνία βασισμένη σε μια οικονομία συλλογής σε ένα κυρίως αγροτικό σύστημα που ασκεί την εκμετάλλευση της φύσης και του ανθρώπου από τον άνθρωπο.

Η εμφάνιση των Πόλεων- Κρατών και η ανάπτυξη κοινωνιών δομημένων σε κυρίαρχες και κυριαρχούμενες τάξεις υπέβαλαν το σώμα στην ίδια διαίρεση. Ο ιεραρχικός χαρακτήρας του κοινωνικού σώματος, αποτελούμενος από άρχοντες και σκλάβους, διατηρείται, με την ακολουθία των αιώνων, με μια κατάτμηση που προσβάλλει το σώμα του άνδρα και της γυναίκας. Η κεφαλή – ο ηγέτης – καλείται να κυβερνά το υπόλοιπο σώμα. Το Πνεύμα, ουράνιο και χερσαίο, εξημερώνει, ελέγχει και καταστέλλει τις ζωτικές παρορμήσεις-ένστικτα έτσι όπως ο ιερέας και ο πρίγκιπας επιβάλλουν την εξουσία τους στον σκλάβο. Το κεφάλι αναλαμβάνει την πνευματική λειτουργία – προνόμιο των αρχόντων – που υπαγορεύει τους νόμους της στη χειρωνακτική λειτουργία, δραστηριότητα που προορίζεται για τους δούλους. Εξακολουθούμε να πληρώνουμε τους φόρους τιμής αυτής της χαμένης ενότητας, αυτής της ρήξης που παραδίδει το ατομικό και σαρκικό σώμα σε έναν πόλεμο ενδημικό στον εαυτό του.

Κανείς δεν διαφεύγει από αυτή την αλλοτρίωση. Από όταν η φύση, που έχει καταντήσει ένα εμπορικό αντικείμενο, έχει γίνει (όπως και η γυναίκα) ένα εχθρικό, τρομακτικό, περιφρονητικό στοιχείο, είμαστε όλοι θύματα αυτής της κατάρας που μπορεί να εξαλειφθεί μόνο από μία αποκαταστατική εξέλιξη της φύσης, από μιαν ανθρωπότητα σε συμβίωση με όλες τις μορφές ζωής. Μήνυμα για εκείνους και εκείνες που έχουν βαρεθεί από τις ανοησίες του οικολογισμού!

Εξαφανίστηκαν, σε ένα πρόσφατο παρελθόν, εργατιστές αρκετά ηλίθιοι και στρεβλοί ώστε να δοξάζουν το καθεστώς του προλετάριου σαν να μην χαρακτηρίζονταν αυτό από το σημάδι μιας ανεπάρκειας από την οποία μόνο μια αταξική κοινωνία θα καθιστούσε δυνατή την χειραφέτηση τους.

Ποιους βλέπουμε σήμερα να γελοιοποιούνται με αυτή την πνευματική λειτουργία [την λειτουργία του διανοούμενου] που είναι ένας από τους κύριους λόγους για την υπαρξιακή μιζέρια δυστυχία και παρανόηση του εαυτού τους και του κόσμου; Τα λαγωνικά, τα κυνηγόσκυλα που έχουν στήσει ενέδρα για μια εξουσία που θέλουν να ασκήσουν, τους υποψήφιους για το ρόλο του ηγετίσκου, τους υποψήφιους για το ρόλο του γκουρού.

Όταν ένα κίνημα διεκδικεί μια ριζοσπαστική απόρριψη των ηγετών και των εκπροσώπων που δεν έχουν επιλεγεί από τα άτομα που συγκροτούν μια συνέλευση άμεσης δημοκρατίας, δεν ξέρει τι να κάνει με αυτούς τους διανοούμενους που είναι περήφανοι για τη διανοητικότητα τους. Δεν πέφτει στην παγίδα του αντι-πνευματισμού που διακηρύσσουν οι διανοούμενοι του λαϊκισμού φασιστικής στάμπας (το «όταν σκέφτομαι τη λέξη κουλτούρα, βγάζω το πιστόλι» δεν κάνει τίποτα άλλο από το να αποκρυπτογραφεί το διανοούμενο κόμμα του σκοταδισμού και της μαχητικής άγνοιας, τόσο πολύ αγαπημένα στον θρησκευτικό φονταμενταλισμό και τους νεοναζί στρατευμένους).

Δεν υπάρχει λόγος να καταγγείλουμε τους ηγέτες που μηχανεύονται στις συνελεύσεις αυτοδιαχείρισης, αλλά να εναρμονιστούμε με τον εξέχοντα ρόλο στην αλληλεγγύη, στο ανθρώπινο συναίσθημα, στην συνειδητοποίηση της δυνητικής μας δύναμης και της δημιουργικής μας φαντασίας. Φυσικά, η σκόπιμη υλοποίηση ενός μεγαλύτερου σχεδίου εξακολουθεί να είναι αβέβαιη και συγκεχυμένη αλλά τουλάχιστον είναι ήδη η έκφραση ενός υγιούς και ήρεμου θυμού που διατάζει: πλέον κανείς δεν θα μου δίνει εντολές, κανείς πλέον δεν θα γαβγίζει εναντίον μου!

Όσον αφορά το ζήτημα της πλειοψηφίας και της μειοψηφίας έχω εξηγηθεί πολλές φορές σχετικά με αυτό το θέμα. Κατά τη γνώμη μου, η ψηφοφορία σε μια αυτοδιαχειριζόμενη συνέλευση δεν μπορεί να περιοριστεί στην ποσότητα, στον μηχανικό. Ο νόμος των αριθμών δεν συμφωνεί με την ποιότητα της επιλογής. Γιατί θα έπρεπε μια μειοψηφία να γονατίσει μπροστά σε μια πλειοψηφία; Δεν σημαίνει ίσως ότι θα πέσουμε πίσω στον παλιό δυϊσμό της δύναμης και της αδυναμίας; Βήματα για καταστάσεις στις οποίες το επείγον ορίζει την αποφυγή ατελείωτων συζητήσεων και υπεκφυγών, αλλά ακόμη και εάν πρόκειται να αποφασίσουμε για μια ασήμαντη υπόθεση χωρίς σοβαρές συνέπειες, η διαβούλευση, η συνεννόηση, ο διάλογος, η συμφιλίωση, η εναρμόνιση των απόψεων, να το πούμε διαφορετικά η υπέρβαση των αντιθέτων, είναι σίγουρα προτιμότερη από τη σχέση εξουσίας που συνεπάγεται η δικτατορία των αριθμών. Ας προσπαθήσουμε να μην πρέπει να «δουλέψουμε επειγόντως».

Πολύ περισσότερο, ακόμη και αν υιοθετηθεί με μεγάλη πλειοψηφία, θεωρώ απαράδεκτη μια απάνθρωπη απόφαση – μια τιμωρία, μια θανατική ποινή, για παράδειγμα. Δεν είναι τα ανθρώπινα όντα που πρέπει να τεθούν σε θέση να μην βλάψουν, αλλά ένα σύστημα, οι μηχανές της εκμετάλλευσης και του κέρδους. Η ανθρώπινη αίσθηση-λογική ενός ατόμου θα έχει πάντα το πάνω χέρι επί της βαρβαρότητας πολλών.

4) Ο καθένας αναγνωρίζει τον εαυτό του, αυτοπροσδιορίζεται με μια επικράτεια ή μια γλώσσα, Εσείς γράψατε, απογδύνεται από τη ζωτικότητα και την ανθρωπιά του. Ωστόσο, να είσαι χωρίς ρίζες και δίχως μητρική γλώσσα, δεν είναι ίσως μόνο η μοίρα των ρομπότ;

Περίεργη εναλλακτική λύση να πρέπει να επιλέξεις ανάμεσα στο ανήκειν σε μια γεωγραφική οντότητα και τις περιπλανήσεις του εξορίστου. Από την πλευρά μου, η πατρίδα μου είναι η γη. Να ταυτοποιούμαι με το ανθρώπινο ον στα σκαριά – εκείνο που προσπαθώ να είμαι – με απαλλάσσει από το να χυθώ μέσα στον εθνικισμό, τον τοπικισμό, τον εθνοτικό κοινοτισμό, τον θρησκευτικό, τον ιδεολογικό, από το να υποκύπτω σε εκείνες τις αρχαϊκές και νοσηρές προκαταλήψεις που ο παραδοσιακός ρομποτισμός των συμπεριφορών διαιωνίζει. Εσείς επικαλείστε τον μαφιόζικο διεθνισμό της παγκοσμιοποίησης. Στοιχηματίζω σε μια διεθνή του ανθρώπινου είδους και έχω μπροστά στα μάτια μου την επιμονή μιας ειρηνικής εξέγερσης που να την συγκεκριμενοποιεί.

5) Καλείτε τον κόσμο να μην συνεργάζεται πλέον με το Κράτος γιατί δεν είναι παρά ο υπηρέτης «των τραπεζών και των πολυεθνικών εταιρειών». Για να το πω ξεκάθαρα: να μην πληρώνουν πλέον τους φόρους. Πολλοί εξακολουθούν να σκέπτονται, μέσα στο αντικαπιταλιστικό κίνημα, ότι αυτό που ο Bourdieu ονόμαζε «αριστερό χέρι» του κράτους – δημόσιες υπηρεσίες, για παράδειγμα – αξίζει ακόμη να σωθεί. Πρέπει λοιπόν να κόψουμε τα δύο χέρια δίχως πλέον να διστάζουμε;

Να διασώσουμε τις κοινωνικές κατακτήσεις; Έχουν ήδη χαθεί. Τα τρένα, τα σχολεία, τα νοσοκομεία, οι συντάξεις οδηγούνται στην κατεδάφιση από την Κρατική μπουλντόζα. Η εκκαθάριση συνεχίζεται, το ξεπούλημα. Το μηχάνημα κέρδους του οποίου το Κράτος δεν είναι παρά ένα ασήμαντο γρανάζι, δεν θα κάνει μπρος πίσω. Οι ιδεώδεις συνθήκες θα ήταν για το Κράτος να διατηρήσει ένα κλίμα εμφυλίου πολέμου με το οποίο να τρομάζει τα πνεύματα και να καταστήσει το χάος κερδοφόρο. Τα χέρια του κράτους χειρίζονται μόνο τα χρήματα, το γκλομπ και το ψέμα. Πώς να μην εμπιστευόμαστε περισσότερο τα χέρια που στα σταυροδρόμια, στα σπίτια του λαού, στις συνελεύσεις άμεσης δημοκρατίας, ενεργοποιούνται για να ανοικοδομήσουν το δημόσιο αγαθό;

6) Εσείς είστε υπέρ μιας «μηνιαίας συνεισφοράς» – αυτό που άλλοι ονομάζουν βασικό εισόδημα ή καθολικό εισόδημα. Χωρίς το Κράτος πώς θα θεσπιστεί αυτό;

Η αρχή να χορηγηθεί κάτι τις σε όλους και όλες για να μην βυθιστούν κάτω από το όριο της φτώχειας ξεκινούσε από μια καλή πρόθεση. Την εγκατέλειψα μπροστά στο προφανές. Ήταν ένας τρόπος για να εξαπατήσουμε τον εαυτό μας σχετικά με τη νοημοσύνη που ίσως δεν είχε ακόμη εγκαταλείψει εντελώς τα κεφάλια των κυβερνώντων. Ένας κάποιος Tobin είχε προτείνει να πραγματοποιήσει στην οικονομική φούσκα, που απειλούνταν με αποπληξία, μια εξυγιαντική ανάληψη περίπου 0,001 τοις εκατό που θα επέτρεπε την αποφυγή της οικονομικής κατάρρευσης και να επενδύσει το ποσό του φόρου για την προστασία των κοινωνικών κατακτήσεων. Η επιταχυνόμενη αποσύνθεση των εγκεφάλων των κρατικών ελίτ αποκλείει πλέον ένα μέτρο το οποίο εξάλλου ούτε τα τελευταία απομεινάρια του σοσιαλισμού δεν είχαν τολμήσει να υιοθετήσουν.

Το Κράτος τώρα δεν είναι παρά ένας Λεβιάθαν που κατάντησε να λειτουργεί μακάβρια σαν χωροφύλακας. Όλα ξεκινούν από τη βάση. Εκεί θα πάμε να μάθουμε να προστατεύουμε τους εαυτούς μας από τις επιπτώσεις της μεγάλης κρατικής Αγυρτίας και από τον σχεδιασμό να μας εμπλέξει στην κατάρρευση της. Αν βλέπετε τόσους πολλούς κοινωνιολόγους, πολιτικούς επιστήμονες και φιλοσοφικά μηδενικά να βγαίνουν από τα λαγούμια τους, δεν είναι μήπως επειδή το σκάφος βυθίζεται;

Όλα πρέπει να ξαναχτιστούν, αν θέλεις να τα επινοήσουμε από την αρχή: διδασκαλία, θεραπείες, επιστήμες, πολιτισμό, ενέργεια, permaculture-«permanent culture», μεταφορές. Η συζήτηση, ο διάλογος, οι προβληματισμοί βρίσκονται σε αυτό το έδαφος, όχι στις αιθέριες σφαίρες της οικονομικής, ιδεολογικής πνευματικής κερδοσκοπίας!

Δεν εναπόκειται σε εμάς να ανακαλύψουμε ένα νόμισμα ανταλλαγής και μια αλληλέγγυα τράπεζα που προετοιμάζοντας την εξαφάνιση των χρημάτων θα επέτρεπε σε όλους και σε όλες να έχουν ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο;

7) Εσείς προβάλλετε το ζαπατίστικο Τσιάπας και την Rojava του κομουναλισμού. Αυτές οι δυο εμπειρίες βασίζονται, εν μέρει, επάνω σε έναν στρατό: το EZLN και τις YPG / J. Με ποιον τρόπο η έκκληση σας να «εδραιώσετε εδάφη» απελευθερωμένα από την κεντρική εξουσία και την παγκόσμια αγορά τοποθετείται επάνω στο κρίσιμο ζήτημα της αυτοάμυνας, δεδομένου ότι το Κράτος θα καταλήξει, αργά ή γρήγορα, να στείλει τους χωροφύλακες ή το στρατό του;

Είναι αυτονόητο ότι κάθε κατάσταση παρουσιάζει μια ιδιαιτερότητα που απαιτεί κατάλληλη αντιμετώπιση, που να ανταποκρίνεται στις περιστάσεις. Η Notre Dame des Landes δεν είναι Ροζάβα. Ο ELZN δεν είναι ένα προϊόν εξαγωγής. Σε κάθε έδαφος που βρίσκεται στη διαδικασία της απελευθέρωσης αντιστοιχούν οι ιδιαίτερες μορφές αγώνα. Οι αποφάσεις ανήκουν σε εκείνες και εκείνους που βρίσκονται στο επίκεντρο.

Ωστόσο, είναι καλό να το επαναλάβουμε: ο τρόπος αντιμετώπισης των όντων και των πραγμάτων ποικίλλει ανάλογα με την προοπτική που υιοθετήθηκε. Ο προσανατολισμός που δίνεται στον αγώνα έχει σημαντική επίδραση στη φύση και τις συνέπειές του. Η συμπεριφορά ποικίλλει εντελώς εάν μαχόμαστε στρατιωτικά την βαρβαρότητα με τα όπλα ή αν της αντιτάσσουμε σαν τετελεσμένο γεγονός εκείνο το απεριόριστο δικαίωμα στη ζωή που μερικές φορές υποχωρεί-παλινδρομεί αλλά ποτέ δεν ηττάται και ξεκινά πάλι ασταμάτητα.

Η πρώτη επιλογή είναι αυτή του ανταρτοπόλεμου. Ο παραστρατιωτικός αριστερισμός έδειξε με τις ήττες του ότι κατεβαίνοντας στο έδαφος του εχθρού σήμαινε να υποκύπτουμε στη στρατηγική του και να υποκείμεθα στο νόμο του. Η νίκη των συγκρούσεων με την απαίτηση της χειραφέτησης έχει κάνει ακόμη χειρότερα. Η εξεγερσιακή εξουσία γύρισε τα όπλα της εναντίον εκείνων που της είχαν επιτρέψει να θριαμβεύσει.

Στο βιβλίο το Κράτος δεν είναι πλέον τίποτα, εξαρτάται από εμάς να είμαστε τα πάντα [4], αποτόλμησα τη φόρμουλα «ούτε πολεμιστές ούτε μάρτυρες». Αυτή δεν δίνει καμία απάντηση αλλά εγείρει απλά το ερώτημα: πώς να κάνουμε τη θέληση να ζήσουμε και την ανθρώπινη συνείδηση ένα όπλο που δεν σκοτώνει, ένα απόλυτο όπλο;

Δεν θα μπορούσε η ενέργεια που σπαταλούν οι casseurs αγωνιστές σε εμπρησμούς σκουπιδιών και στις σπασμένες τζαμαρίες να ήταν ίσως πιο ορθολογική στην υπεράσπιση των ZAD (χώρων προς υπεράσπιση) σε αγώνα ενάντια στην βλαβερή παραγωγή και την άχρηστη κερδοφορία; Παρόμοια ερώτηση ισχύει και για τους διαδηλωτές οι οποίοι μερικές φορές κουβαλούν δεξιά κι αριστερά την ψευδαίσθηση πως θα μπορέσουν να κερδίσουν την λήψη μέτρων υπέρ του κλίματος. Τι να περιμένουμε από Κράτη που είναι οι πλανόδιοι πωλητές της ρυπογόνου οικονομίας; Η μαζική παρουσία των διαδηλωτών θα ήταν πιο επιθυμητή εκεί όπου αυτή η οικονομία δηλητηριάζει μια περιοχή, μια επικράτεια. Η συνάντηση μιας τυφλής βίας με την ήρεμη αλλά αποφασισμένη θέληση δεν θα είχε ίσως κάποια ελπίδα να δημιουργήσει ένα είδος εξεγερσιακού πασιφισμού του οποίου η επιμονή θα μπορούσε να σπάσει σταδιακά το ζυγό του Κράτους των κερδών;

8) Έχετε επανειλημμένα υποδείξει ότι «η παράβαση είναι φόρος τιμής στην απαγόρευση». Ότι η καταστροφή (στα γαλλικά, la casse) δεν εξυπηρετεί την χειραφέτηση. χειρότερα, πως αυτή «αποκαθιστά» τη τάξη. Η ανταρσία των Gilets jaunes έχει μετατρέψει πολυάριθμους «μη βίαιους» σε συμπαθούντες των Black Bloc. μόνο η βία (στα γαλλικά, le casse), λένε ουσιαστικά, έκανε την εξουσία να αντιδράσει. μόνο η φωτιά πέτυχε να κάνει τον Macron να τρέμει. Είναι ψέμα;

Τι όμορφη νίκη να κάνεις ένα τεχνοκράτη που έχει τον εγκέφαλο μιας ταμειακής μηχανής να τρέμει! Το Κράτος δεν υποχώρησε σε τίποτα, δεν μπορεί, δεν το θέλει. Η μόνη του αντίδραση ήταν να υπερεκτιμήσει τη βία προσφεύγοντας στον σωματικό και επικοινωνιακό ξυλοδαρμό για να εκτρέψει την προσοχή από τους πραγματικούς casseurs-χούλιγκανς, εκείνους που καταστρέφουν το δημόσιο αγαθό. Όπως έχω ήδη πει, οι θρυμματισμένες βιτρίνες τόσο αγαπητές στους δημοσιογράφους, είναι η έκφραση μιας τυφλής οργής. Ο θυμός είναι δικαιολογημένος, η τύφλωση δεν είναι! Το βαλς των χιλίων χρόνων του λιθόστρωτου-pavé και των δακρυγόνων κάνει surplace. Τα όργανα της κυβέρνησης βρίσκουν εκεί το λογαριασμό τους.

Αυτό που είναι νικηφόρο είναι η ανάπτυξη της ανθρώπινης συνείδησης, η όλο και πιο σταθερή απόφαση, παρά την κόπωση και τις αμφιβολίες που λαμβάνονται υπόψη από το φόβο και την επικοινωνιακή μικροπρέπεια. Η δύναμη αυτής της αποφασιστικότητας δεν θα σταματήσει να αυξάνεται επειδή δεν ενδιαφέρεται ούτε για τη νίκη ούτε για την ήττα. Διότι χωρίς ηγέτες ούτε αντιπρόσωπους αυτή είναι εκεί, παρούσα, και αναλαμβάνει από μόνη της – για όλες και για όλους – την ελευθερία πρόσβασης σε μια αυθεντική ζωή.

Να είστε σίγουροι: η δημοκρατία βρίσκεται στην πλατεία, στους δρόμους, όχι στις κάλπες.

9) Το 2003, με το «Le Chevalier, la Dame, le Diable et la mort», Εσείς αφιερώσατε όμορφες σελίδες στο ζήτημα των ζώων που στη συνέχεια επιβλήθηκε σχεδόν καθημερινά στη δημόσια συζήτηση. Μιλήσατε πρόσφατα για έναν «νέο πολιτισμό» που πρέπει να δημιουργηθεί. θα είναι αυτός σε θέση να γυρίσει τη σελίδα στις καθημερινές σφαγές θηρίων οι οποίες εξακολουθούν να αυξάνονται στις κοινωνίες μας;

Οι κατεστραμμένοι βιότοποι, τα φυτοφάρμακα, οι σφαγές των μελισσών, των πουλιών, των εντόμων, η θαλάσσια πανίδα που πνίγεται από την έκχυση πλαστικών στη θάλασσα, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αναπαραγωγής των θηρίων, η δηλητηρίαση της γης, του αέρα, του νερού όπως πολλά εγκλήματα που η κερδοσκοπική οικονομία διαιωνίζεται με ατιμωρησία, με κάθε προκατασκευασμένη νομιμότητα. Στους αγανακτισμένους που φωνάζουν πως «η ανθρωπότητα πρέπει να σωθεί από την καταστροφή», τα πτώματα που μας κυβερνούν αντιπαραθέτουν το θέαμα απαράδεκτων και μη τηρούμενων υποσχέσεων. Θα επαναλάβουν κυνικά την αμετάκλητη φύση του διατάγματος τους: πρέπει να σώσουμε την οικονομία, την κερδοφορία, το χρήμα και να πληρώσουμε, για αυτό το ευγενικό ιδεώδες, το αντίτιμο της φτώχειας και του αίματος.

Ο κόσμος τους δεν είναι ο δικός μας: το ξέρουν και δεν τους νοιάζει. Είναι στο χέρι μας να αποφασίσουμε για τη ζωή και το περιβάλλον μας. Στο χέρι μας να κοροϊδέψουμε τις γραφειοκρατικές, νομικές, αστυνομικές υποχρεώσεις συμμόρφωσης τους σπάζοντας αυτή την απόπειρα στη βάση, όπου και αν βρισκόμαστε, εκεί όπου μας πνίγει. Όπως έλεγαν οι αβράκωτοι το 1789: «Μας βαρεθήκατε;» Δεν θα βαριέστε για πολύ ακόμη! »

Κινούμαστε προς έναν τρόπο ζωής που βασίζεται σε μια νέα συμμαχία με το φυσικό περιβάλλον. Είναι μέσα σε μια τέτοια προοπτική που η μοίρα των ζώων θα προσεγγιστεί, όχι με ένα φιλανθρωπικό ή συμπονετικό πνεύμα αλλά υπό τη γωνία μιας επανένταξης-αποκατάστασης: εκείνη της ζωτικότητας που μας συγκροτεί και εκμεταλλευόμαστε, βασανίζουμε, καταπιέζουμε με τον ίδιο τρόπο όπως κακομεταχειριζόμαστε, καταπιέζουμε, κακοποιούμε εκείνους τους κατώτερους αδελφούς μας που είναι και οι εσωτερικοί αδελφοί μας.

10) Στο τελευταίο σας γραπτό, ωστόσο, εσείς καλείτε να «αποκαταστήσουμε την υπεροχή του ανθρώπου». Πώς να υιοθετήσουμε τη μοναδικότητα του Homo Sapiens υπενθυμίζοντας του στην εποχή του ανθρωπόκαινου ότι θα πρέπει να γίνει μικρότερος καθώς αντιπροσωπεύει μόνο το 0,01% της βιομάζας;

Ήρθε η ώρα τα ya basta, βαρεθήκαμε, μας πρήξατε, φτάνει πια! να εφαρμοστούν σε εκείνο το δόγμα που κατασκευάζεται από ένα σύστημα εκμετάλλευσης το οποίο, κάνοντας το κομμάτι του στους κυρίους διέδιδε την πίστη στην ανοησία και την έμφυτη αδυναμία του ανθρώπου. Δεν σταματήσαμε ποτέ να χαμηλώνουμε αυτό τον φτωχοδιάβολο. Δεν πέρασε καιρός από τότε που ένας θάνατος των Θεών, αλέστηκε σύμφωνα με τη γεύση των ιδιοτροπιών τους. Τον φορτώσαμε με μια οντολογική κατάρα, μια φυσική δυσπλασία, μια παιδαριώδη μόνιμη κατάσταση που καθιστούσε αναγκαία την προστασία ενός κυρίου. Σήμερα τελειώνει σε ένα σκουπιδότοπο μέσα στον οποίο μειώνεται σε ένα αντικείμενο, σε μια τζίφρα, σε μια στατιστική, σε μια εμπορική αξία.

Όλα εκτός από το να του αναγνωρίσουμε μια δημιουργικότητα, έναν δυναμικό πλούτο, μια υποκειμενικότητα που φιλοδοξεί και εκφράζεται ελεύθερα. Συνεχίστε εσείς να κηρύττεται την αγωνία των απεριόριστων χώρων του γιανσενιστή Pascal, ενώ μια επανάσταση της καθημερινής ζωής ωφελεί τον άνθρωπο και τον ξεκινά σε μια αλληλεγγύη ικανή να τον απελευθερώσει από τον εγωιστικό υπολογισμό και από τον ατομικισμό στον οποίο τον κλείδωνε η αγελαία κοινωνία. Όταν άνδρες και γυναίκες βάζουν τα θεμέλια μιας ισότιμης και αδελφικής κοινωνίας, το κήρυγμα που αναμασιέται αδιάλειπτα από τους προπαγανδιστές της εθελοντικής δουλείας εξακολουθεί να βρίσκει εκπρόσωπους!

Οι μόνοι άπειροι χώροι που με διεγείρουν είναι εκείνοι που ανοίγει μπροστά μας η τεράστια έκταση μιας ζωής που έχουμε να ανακαλύψουμε και να δημιουργήσουμε. Φωνάζαμε χθες «Κάτω οι υποκινητές βασιλιάδων και βικάριων!» Είναι οι ίδιοι σήμερα, αναπροσαρμόστηκαν. Κάτω οι προαγωγοί της αγοράς.

 

[1] L’Appel à la vie Η Έκκληση στη ζωή είναι μια σύντομη σύνθεση που μόλις δημοσιεύτηκε στην Γαλλία σε συνέχεια του Για την αυτοδιαχείριση της καθημερινής ζωής – συνεισφορά στην επείγουσα ανάγκη απελευθερωμένων περιοχών από την εμπορική και κρατική επιχείριση Sull’autogestione della vita quotidiana – contributo all’emergenza di territori liberati dall’’impresa statale e mercantile, Derive Approdi, Roma 2019.

[2] R. Vaneigem, Trattato del saper vivere ad uso delle giovani generazioni – Πραγματεία-Συνθήκη της γνώσης για το πώς να ζήσουν προς χρήση των νέων γενεών, Castelvecchi, Roma 2006.

[3] Internazionale situazionista –  Καταστασιακή Διεθνής στην οποίαν ο Vaneigem συνεισέφερε σε μεγάλο βαθμό.

[4] R. Vaneigem, Lo Stato non è più niente, sta a noi essere tutto – Το Κράτος δεν είναι πλέον τίποτα, εξαρτάται από εμάς-είναι στο χέρι μας να είμαστε τα πάντα, Nautilus Torino 2010.

 

Tra le rovine del vecchio mondo e i vagiti di una nuova civiltà. (Prima parte)

θεωρία, teoria

Για την αυτοδιαχείριση της καθημερινής ζωής

kleovisΣχολιάστε
Sull’autogestione della vita quotidiana

 

«Το τελευταίο βιβλίο ενός «μεγάλου γέρου» της Καταστασιακής Διεθνούς»

Sull’autogestione della vita quotidiana

Συμβολή στην επείγουσα ανάγκη απελευθερωμένων εδαφών από την κρατική και εμπορική επιχείρηση

Ο Raoul Vaneigem είναι ο συγγραφέας της Συνθήκης του να ξέρεις να ζεις προς χρήση των νέων γενεών (1967), που γράφτηκε και δεν ήταν ξένη σε εκείνο το Κίνημα των καταλήψεων του μαΐου 1968 ανέπτυξε ότι πιο ριζοσπαστικό. Από τότε, τα περισσότερα από τα έργα του δεσμεύονται στο να υπερασπίζονται τη ζωή ενάντια στη νοσηρότητα και τη δικτατορία του κέρδους.
Οι προβληματισμοί του για την αυτοδιαχείριση της καθημερινότητας ρίχνουν τα θεμέλια ενός ανθρώπινου πολιτισμού που καλείται να αντικαταστήσει, να εκτοπίσει τον εμπορικό πολιτισμό που φτωχοποιεί εκατομμύρια άνδρες και γυναίκες καταστρέφοντας τους φυσικούς πόρους και τη ζωή.
Γραμμένο πριν από την εμφάνιση των «gilets jaunes»-»κίτρινων γιλέκων» στη Γαλλία, το βιβλίο βρίσκει την επιβεβαίωση των κύριων θέσεων του μέσα στη ριζική εξέλιξη-ανάπτυξη αυτού του Κινήματος.

 

ISBN: 978-88-6548-287-2
PAGINE: 140
ANNO: 2019
COLLANA: FuoriFuoco
TEMA: –
AUTORE-ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

RAOUL VANEIGEM

είναι συγγραφέας πολλών δοκίμων. Μεταξύ των τελευταίων δημοσιεύσεών του στην Ιταλία: Ανακοίνωση προς τους σπουδαστές – Avviso agli studenti (1996). Στους ζωντανούς για το θάνατο που τους διέπει και στην ευκαιρία να ξεμπερδέψουν με αυτόν – Ai viventi sulla morte che li governa e sull’opportunità di disfarsene (1998). Εμείς που επιθυμούμε δίχως τέλος – Noi che desideriamo senza fine (1999) Τρομοκρατία ή επανάσταση – Terrorismo o rivoluzione (2010), Το κράτος δεν είναι πλέον τίποτα, είναι στο χέρι μας να είμαστε τα πάντα – Lo Stato non è più niente, sta a noi essere tutto! (2010).

Raoul Vaneigem

Στην αυτοδιαχείριση της καθημερινής ζωής.
Συμβολή στην αναγκαιότητα απελευθερωμένων εδαφών από την κρατική και εμπορική επιχείρηση
pp. 140 – € 12.00

Nelle librerie dal 30 maggio στα βιβλιοπωλεία από τις 30 μαίου

Εμπνευσμένος από το αποδιοργανωτικό και ορμητικό γαλλικό κίνημα των κίτρινων Γιλέκων-Gilets jaunes, ο βέλγος συγγραφέας και δημοσιογράφος Raoul Vaneigem, ένας από τους «μεγάλους γέρους» της Καταστασιακής Διεθνούς – συγγραφέας, πριν από μισό αιώνα, της πολύ διάσημης Συνθήκης για να γνωρίζεις πώς να ζεις προς χρήση των νέων γενεών (το πιο κλεμμένο βιβλίο το ’68) – έγραψε αυτό το βιβλίο ριζοσπαστικής κριτικής στην κυνική, μαφιόζικη και επιχειρηματική λογική που έχει πλέον μολύνει τις ανθρώπινες σχέσεις σε όλο τον κόσμο με το χαρακτηριστικό του διεισδυτικό, διαυγές και παθιασμένο στυλ.

Πώς είναι δυνατόν – αναρωτιέται ο Vaneigem – να έχουμε φτάσει σε τέτοιο επίπεδο πλανητικής υποβάθμισης-κατάπτωσης; Η απάντηση βρίσκεται στην ανάλυση που αναπτύσσει ξεκινώντας από τον ρόλο που ανέλαβε ο φετιχισμός του χρήματος, ο κερδοσκοπικός και χρηματιστικός καπιταλισμός, προκαλώντας μια απώλεια ευαίσθητης νοημοσύνης. Αυτό συνοδεύεται από μια μόνιμη κατάσταση διαδεδομένου πολέμου που γεννά ένα χάος στο οποίο ακολουθεί ο φόβος. Και το αίσθημα του φόβου, για να κατευναστεί, μεταφράζεται σε αίτημα προς τους διαχειριστές της εξουσίας πολιτικών που στοχεύουν όλο και περισσότερο στην ασφάλεια και τον έλεγχο εκείνων που θεωρούνται «διαφορετικοί».
Αλλά εναντίον αυτού του δυσοίωνου σεναρίου ο Vaneigem υποστηρίζει ότι μπορούμε και πρέπει να αντιδράσουμε κάνοντας έκκληση προς όλους εκείνους που δεν θέλουν να παραδοθούν μετατρέποντας με εξυπνάδα την αντίσταση σε ένα σχέδιο που να έχει ως θεμέλιο έναν τρόπο ζωής που βασίζεται στην αυτοδιαχείριση της καθημερινής ζωής.

Με μια καλλιεργημένη και εκλεπτυσμένη γραφή, υποβλητική και πλούσια σε μεταφορές, ο Raoul Vaneigem παρουσιάζεται για άλλη μια φορά στο ραντεβού με την ιστορία και συνεχίζει να είναι ο δράστης μιας ατομικής και κοινωνικής ευαισθησίας που ο κυρίαρχος κόσμος θα ήθελε να διαγράψει.

—-

Raoul Vaneigem è uno scrittore e giornalista belga il cui nome è indissolubilmente legato allo sviluppo dell’Internazionale Situazionista. Autore di moltissimi saggi, tra i suoi ultimi pubblicati in Italia: Avviso agli studenti (1996); Ai viventi sulla morte che li governa e sull’opportunità di disfarsene (1998); Noi che desideriamo senza fine (1999); Terrorismo o rivoluzione(2010); Lo Stato non è più niente, sta a noi essere tutto!(2010).
θεωρία, teoria

Να ελευθερώσουμε το είδος, να πραγματώσουμε τη ζωή

kleovisΣχολιάστε
Δημοσιεύτηκε στις  · in Recensioni · Ανασκόπηση

του Sandro Moiso

Raoul Vaneigem, Για την αυτοδιαχείριση της καθημερινής ζωής. Συμβολή στην επείγουσα ανάγκη απελευθερωμένων εδαφών από την κρατική και εμπορική επιχείρηση – Sull’autogestione della vita quotidiana. Contributo all’emergenza dei territori liberati dall’impresa statale e mercantile, DeriveApprodi, Roma 2019, σελ. 140, Euro 12,00

Αυτό που βρίσκεται σε εξέλιξη κάτω από τα μάτια μας δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια αλλαγή πολιτισμού

Ο Raoul Vaneigem, γεννημένος το 1934, τελευταίος και ίσως σημαντικότερος εκπρόσωπος (μετά τον Guy Debord, που απουσιάζει από τον κόσμο των ζωντανών από το 1994) της εμπειρίας της Internazionale Situazionista-Situationist International-Καταστασιακής Διεθνούς (από την οποία απομακρύνθηκε οικειοθελώς το 1970) δείχνει για άλλη μια φορά, στο κείμενο που μόλις δημοσίευσε το DeriveApprodi, πως δεν είναι μόνο η αναγραφική ηλικία που καθορίζει τη νεότητα και την επικαιρότητα μιας σκέψης, αλλά και πως η ριζοσπαστική κριτική εξακολουθεί να είναι ένα έγκυρο αξιόπιστο αναγκαίο και απαραίτητο εργαλείο για να κατανοηθούν οι τάσεις που εμπεριέχονται στα τρέχοντα πραγματικά κινήματα και για να καθοριστεί μια αυθεντική πορεία απελευθέρωσης του είδους από τα δεσμά και τους περιορισμούς που επιβάλλει ο κυρίαρχος τρόπος παραγωγής.

Αυτή η νεανικότητα και εγκυρότητα των σχημάτων-διατυπώσεων που περιέχονται στο έργο (άπειρη και δύσκολα να αναφερθεί σε μια βιβλιογραφία που θα έπρεπε να περιλαμβάνει και έναν τεράστιο αριθμό γραπτών που έμειναν ανώνυμα ή αποδίδονται σε συγγραφείς με ονόματα που επινοήθηκαν από τον ίδιο) του στρατευμένου, στοχαστή και μελετητή αναρχο-καταστασιακού (όμως δεν είμαι εξ ολοκλήρου βέβαιος ότι αυτός ο ορισμός θα άρεσε στον συγγραφέα) αποκαλύπτεται αμέσως από τη συνέχεια μεταξύ αυτού του τελευταίου γραπτού και εκείνου του Avis aux civilisés relativement à l’autogestion généralisée, που περιέχεται στον αριθμό 12 του 1969 της «Internationale Situationniste».

Έχουν περάσει ακριβώς πενήντα χρόνια και η επικαιρότητα των προβληματισμών του Vaneigem δεν είναι δεδομένη λόγω της βούλησης να υπερασπιστούμε και να επαναλαμβάνουμε ως μάντρα την προσφορά και τα σχήματα μιας εποχής που έχει περάσει εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα (όπως δυστυχώς εξακολουθεί να συμβαίνει πολύ συχνά για πολλά σχήματα που αναφέρονται ταλμουδικά από τις διάφορες μαρξιστικές και ελευθεριακές αιρέσεις, απομακρυσμένες από το παρόν και αγνοώντας το αδυσώπητο ξεδίπλωμα μιας Ιστορίας που πάντοτε αποδεικνύεται κάτι άλλο παρά γραμμικό), αλλά ακριβώς λόγω της χρησιμότητας τους ώστε να κατανοήσουμε και να αναλύσουμε τα μονοπάτια της απελευθέρωσης που βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη μέσα στην κοινωνία. Πάνω απ’ όλα εκείνα που ανάγονται λιγότερο στο παλαιότερο και ορθόδοξο φαντασιακό της αριστεράς και συνδικαλιστικό.

Από την άλλη πλευρά το γεγονός ότι αυτά τα κινήματα, που σχεδόν ποτέ δεν μνημονεύονται άμεσα αλλά συνοψίζονται προφανώς σε εκείνο από τα απελευθερωμένα εδάφη που περιλαμβάνεται στον τίτλο, είναι κατά κάποιον τρόπο η φυσική και ζωντανή αναπαράσταση της ζωντάνιας εκείνης της σκέψης που επιβεβαιώνει επίσης ότι υπήρξε η πρακτική δράση των ζωντανών που πηγαίνει προς την κατεύθυνση που υποδεικνύει εδώ και καιρό ο βέλγος αγωνιστής και θεωρητικός και αντιθέτως δεν οφείλεται με τίποτα σε κάποιο τέχνασμα του ίδιου για να αναπροσαρμοστεί ή να την αναπροσαρμόσει στις εποχές.

Θα αρκούσε η αφιέρωση που περιέχεται in esergo [1] για να συνοψίσουμε την κατευθυντήρια αρχή ολόκληρου του κειμένου και του συνόλου του έργου του Vaneigem: Σε όλους εκείνους που προτιμούν να αγωνίζονται για να ζήσουν παρά να μάχονται για να επιβιώσουν.
Ο αγώνας δεν μπορεί ποτέ να είναι για έναν μακρινό στόχο, για ένα στόχο που αναβάλλεται.
Ο αγώνας δεν μπορεί να αποτελεί στόχο από μόνος του. Ακόμη περισσότερο σε καθαρά πολιτικό-στρατιωτικό επίπεδο.

Αλλά μέσα στην αμεσότητα του αγώνα, ειδικά όταν αυτός θέτει στον εαυτό του το καθήκον να απελευθερώσει τάξεις και είδος από την υποταγή στην εργασία και την κοινωνική υπαγωγή-εξάρτηση στους στόχους της κρατικής και εμπορικής επιχείρησης, ήτοι του Κεφαλαίου, πρέπει πλέον να υλοποιηθούν οι κύριοι στόχοι του ίδιου : η ατομική και συλλογική ευτυχία και η απελευθέρωση του μεμονωμένου υποκειμένου και των συλλογικών υποκειμένων από τα ερείπια, τα απομεινάρια μιας πατριαρχικής, καταναλωτικής και καταπιεστικής κοινωνίας που τώρα προορίζεται να εξαφανιστεί, αλλά σαν τέλειο ζόμπι συνεχίζει να τροφοδοτείται με τα σώματα και τα μυαλά των θυμάτων της.

Τέλος μου φαίνεται χρήσιμο να παραθέσουμε, εδώ στη συνέχεια, ένα απόσπασμα από το κείμενο που συνοψίζει τέλεια τον προσανατολισμό που έχει μέχρι εδώ αναφερθεί.

Εγώ δεν αντιλαμβάνομαι άλλο κίνητρο για τον επαναστατικό αγώνα παρά τη καθιέρωση μιας καθολικής ευτυχίας.
Υπάρχει μια απόλαυση που είναι εγγενής στην αναζήτηση των ζωντανών. Αυτό που την κατατάσσει δικαιωματικά ως εξεγερτική απόλαυση είναι το γεγονός πως είναι δωρεά και απόλυτα ασυμβίβαστη με ένα σύστημα που βασίζεται στο κέρδος. Δεν θα σταματήσουμε ποτέ να το λέμε: η εμπορική οικονομία είναι ένα έγκλημα κατά της ζωής.
Η απόλαυση των όντων και των πραγμάτων ακυρώνει την οικειοποίηση τους. Η αναζήτηση των ζωντανών είναι η τέχνη να έχουν κατακτηθεί από τα δώρα της καρδιάς και της γης. Η εκτροπή- ανωμαλία που παρέδωσε τις έννοιες του Μαρξ στην ιδεολογία (την οποίαν εξάλλου, δεν εμπιστεύονταν), υπήρξε εκείνη πως δεν είδε την αιτία της αλλοτρίωσης μας στο έργο της εκμετάλλευσης της φύσης. πιο δραματικά ακόμη, πως ταυτοποίησε την εργασία με μια διαδικασία εξανθρωπισμού του άνδρα και της γυναίκας.

[…] Συμβαίνει το Κράτος να κάνει ελεημοσύνη μιας μεταρρύθμισης, να καταργεί έναν νόμο, δείχνει ότι είναι συμφιλιωτικό με τα επίμονα, τα πεισματάρικα κινήματα διαμαρτυρίας. Ωστόσο, οι φαινομενικά προς τα πίσω κινήσεις του είναι μόνο πονηράδες και δισταγμοί. Όταν διστάζει, το άγχος του είναι ένα προοίμιο για νέες προσβολές, για μια νέα επιθετικότητα που έρχεται. Αφήνει τον μιλιταρισμό να εκθειάζει τις δράσεις του για μια φαινομενική στρατιωτική νίκη διότι για το Κράτος κάθε πεδίο μάχης είναι ένα έδαφος κατάκτησης.
Ο αγωνιστής θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία για να διακρίνει μέσα του το σύνορο που χωρίζει το παιχνίδι για να ζήσει από εκείνο στο οποίο ο θάνατος οδηγεί το παιχνίδι του σκακιού. Δεν του προτείνω να χυθεί στην ενδοσκόπηση για να ξακαθαρίσει πώς η κίνηση της ζωής υπόκειται σε αιφνιδιαστικές μεταστροφές. Ευελπιστώ μόνο σε έναν προβληματισμό σχετικά με το θέμα: η στρατιωτικοποίηση δεν εγγράφεται ίσως σε μια προοπτική θανάτου;
Από τη στιγμή κατά την οποίαν η αλληλεγγύη ακυρώνει το πνεύμα της θυσίας, ο ριζοσπαστισμός γίνεται μέρα. Αυτή εκδηλώνεται στους στρατευμένους που αγωνίζονται κατά του αποκλεισμού των μεταναστών, κατά της εκδίωξης των καταληψιών μιας περιοχής που υπερασπίζονται (ZAD), κατά της καταστροφής των τοπίων, κατά της ρύπανσης του αέρα, του νερού, της γης, των τροφών. Ακόμη κι αν πολλές από αυτές τις δεσμεύσεις ανακτηθούν από τον αριστερισμό-gauchismo, από τον ριζοσπαστισμό των ελευθεριακών προθέσεων, από τον πολιτικό ανθρωπισμό και από την αγορά της φιλανθρωπίας, αυτές διατηρούν τη ζύμωση ενός ριζοσπαστισμού ικανού να διασπείρει τους σπόρους του πολύ πέρα από την αρχική χειρονομία και κίνητρο.
Κάθε συλλογικότητα κινούμενη από τη βούληση να κυριαρχήσει ο άνθρωπος πάνω στην οικονομία εγκαινιάζει μια γη όπου η βαρβαρότητα έχει απαγορευτεί, μια γη που λιπαίνει τη χαρά της ζωής.
Ακόμη και αν προορίζεται να εξασθενίσει, να ηρεμήσει, ο θυμός έχει από μόνος του κάτι να ξεπεράσει την εκπλήρωση ενός ξεσπάσματος, μιας εκτόνωσης, μιας δυσαρέσκειας που εκσπερμάτωσε πρόωρα. Η ύβρις αποπνέεται από μια κίνηση ζωής ανυπόμονη να συντρίψει τα εμπόδια. Κάτω από την ηλιθιότητα του πολίτη που πιστεύει σε ένα πιο δίκαιο και πιο συμπονετικό Κράτος ξεπροβάλει η μυστική επιθυμία να τελειώνουμε με όλες οι μορφές διακυβέρνησης-governance και εξουσίας.
Το Κράτος ενεργεί μέσω μιας πολιτικής του τετελεσμένου γεγονότος. Είναι ένα προνόμιο των αρχών που στέφθηκαν δημοκρατικά. Όταν ο αγωνιστής είναι κυρίως ένας ψηφοφόρος, δίνει την εγγύηση του σε εκείνο που μάχεται και συγκαταβαίνει να τον γρονθοκοπήσουν στη μύτη δύο φορές.

[…] Το να δημιουργήσουμε τρύπες στον ιστό της αράχνης στον οποίο μας παγιδεύει ο παρασιτικός καπιταλισμός, δεν αρκεί. Για να εξαλείψουμε την βλαπτικότητα του, δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά η ποίηση που φτιάχθηκε από όλους, η συνείδηση και το πάθος να διεργαστούμε μια κοινωνία στην οποία η ζωή ακυρώνει, μηδενίζει όλες τις μορφές καταπίεσης.1

R. Vaneigem, Sull’autogestione della vita quotidiana, pp. 50-53  ↩ Για την αυτοδιαχείριση της καθημερινής ζωής

TAGGED WITH →  •  •  •  •  •  •  •  • 

[1] in esergo: Επιγραφή, σύνθημα.

 

Liberare la specie, realizzare la vita