Ετικέτα: πόλεμος

σύγχρονα κινήματα, movimenti di oggi

η δημοκρατία σας βρωμάει φασισμό

kleovisΣχολιάστε
 Πριν από 11 ώρες

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΑΣ ΒΡΩΜΑΕΙ ΦΑΣΙΣΜΟ , ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ – ΝΤΑΒΑΔΕΣ , ΠΡΕΖΕΜΠΟΡΕΣ , ΚΑΤΑΧΡΑΣΤΕΣ, ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΕΣ, ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ, ΧΟΥΝΤΟΛΑΓΝΟΙ,ΕΙΣΤΕ ΟΙ ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ ΜΑΖΙ ΣΑΣ

σύγχρονα κινήματα, movimenti di oggi

Ηράκλειο: Ο Ευαγγελισμός δεν παραδίδεται, μάχεται

kleovisΣχολιάστε

17 χρόνια αγώνων δεν λήγουν σε 15 μέρες

Από InNero   0

Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΝΕΤΑΙ, ΜΑΧΕΤΑΙ

17 χρόνια αγώνων δεν λήγουν σε 15 μέρες

Πριν από 17 χρόνια καταλάβαμε ένα ιστορικό κτίριο του κέντρου και μπήκαμε στο μάτι όλων εκείνων που δεν έχουν τίποτα να χάσουν από τη δυστυχία του κόσμου: των ντόπιων αφεντικών, των φασιστών, των μπάτσων, των τεχνοκρατών που πατάνε επί πτωμάτων για μια καριέρα και λίγη εξουσία. Τόσα χρόνια μετά, η Κατάληψη Ευαγγελισμού μοιάζει πιο ζωντανή από ποτέ. Εκατοντάδες άτομα επισκέπτονται τις δομές της και πλήθος ομάδων βρίσκει πολιτική στέγη στους χώρους της. Ακόμα και το ίδιο το κτίριο έχει πάρει μια σημαντική ανάσα μετά τις καλοκαιρινές εργασίες στις οποίες ενισχύσαμε τις κολώνες και αναδιαμορφώσαμε την πίσω αυλή. Εργασίες που κράτησαν πάνω από 2 μήνες, χρειάστηκαν δεκάδες χέρια και κόστισαν αρκετά χρήματα, τα οποία συγκεντρώθηκαν χάρη στην αλληλεγγύη των συντρόφων μας σε όλη την Ελλάδα.

Είμαστε οι καταληψίες του Ευαγγελισμού.

Έχουμε επιθυμίες που δεν χωράνε σε σούπερ μάρκετ και ταξικό μίσος που δεν χωράει σε ξεπουλημένα συνδικάτα. Παλεύουμε με την ανασφάλεια για το μέλλον μας και το μέλλον ενός κόσμου που δείχνει να έχει αποδεχτεί τον θάνατό του. Είμαστε μουδιασμένοι από την απάθεια των γύρω μας, ζορισμένοι από τα προβλήματα αλλά χαμογελαστοί και δυνατοί χάρη στην αλληλεγγύη και τη μαχητικότητα της κοινότητάς μας. Είμαστε νέοι, εργαζόμενοι, φοιτητές και μαθητές που αποφάσισαν να χτίσουν μια συλλογική ζωή. Μια ζωή κόντρα στο δόγμα «κοίτα την πάρτη σου». Μια ζωή κόντρα στο «εθνικό συμφέρον» και την «ανάπτυξη» που μας βάζει να δουλεύουμε για ψίχουλα, ισοπεδώνει τις παιδικές μας γειτονιές και καταστρέφει τα βουνά και τις ακτές μας.

Η κατάληψη άδειων κτιρίων δεν είναι μόνο δικαίωμα, είναι ζωτική ανάγκη.

Οι Καταλήψεις παραδίδουν τα κτίρια πίσω στην κοινωνία. Δεν αποτελούν ιδιοκτησία μας. Επιτίθενται στην έννοια της ιδιοκτησίας. Είναι η ελάχιστη διεκδίκηση των χώρων που μας έχουν κλέψει. Των σπιτιών που μας βάζουν να πληρώνουμε λες και είναι χρυσός, των δημόσιων χώρων που πρώτα καταστρέφουν με τραπεζοκαθίσματα και μετά γεμίζουν με κάμερες και μπάτσους, των δημοσίων εκτάσεων που ξεπουλάνε στις μαφίες των κατασκευών. Αυτοί λοιπόν που μας κλέβουν τη γη, το νερό, τον μόχθο και τον αέρα που αναπνέουμε, τώρα μας ζητάνε με θράσος να παραδώσουμε λιγοστά τετραγωνικά μέτρα που στεγάζουν τους αγώνες μας για ελευθερία.

Το τελεσίγραφα του κράτους δεν μας φοβίζουν, μας συσπειρώνουν.

Αν οι φασίστες της ΝΔ και οι μαφιόζοι που τους χρηματοδοτούν θέλουν πόλεμο θα τον έχουν. Όχι όμως έτσι όπως τον έχουν σχεδιάσει. Δεν πέφτουμε στην παγίδα να κλειστούμε σε μία σύγκρουση αναρχικών και αστυνομίας. Έτσι κι αλλιώς, εμείς αποτελούμε έναν μόνο από τους στόχους, ίσως τον πιο θεαματικό. Το μέτωπο πρέπει να είναι τόσο μεγάλο όσο και οι καταπιεσμένοι. Το τελεσίγραφο Χρυσοχοΐδη είναι το σάλπισμα μιας νέας μάχης ενός ευρύτερου κοινωνικού-ταξικού πολέμου που εμπλέκει εκ των προτέρων πλατιά τμήματα της κοινωνίας. Από τα εργασιακά κάτεργα, τα πανεπιστήμια και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών μέχρι τις γειτονιές και τις τοπικές κοινωνίες, οφείλουμε όλοι και όλες να οργανωθούμε και να δημιουργήσουμε ένα ευρύ και πολύμορφο μέτωπο αγώνα. Ένα μέτωπο ανάλογο της αλαζονείας του κράτους και της οργής των καταπιεσμένων.

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ

Αναρχικοί/ες
Αντιεξουσιαστές/ριες
Ηρακλείου

via Κιτάπι – ομάδα βιβλίου/αρχείου από την κατάληψη Ευαγγελισμού

Ηράκλειο: Ο Ευαγγελισμός δεν παραδίδεται, μάχεται

μεγαλείο χαρακτήρα!, grandezza carattere !

Σκέψεις και μνήμες, η επιχείρηση Al Karama και η σπουδαιότητα του Heval Ciya εκείνες τις μέρες του πολέμου.

kleovisΣχολιάστε

Pensieri e ricordi, l’operazione Al Karama.

Μάρτιος 2017, με το αντιφασιστικό Tabur συμμετέχουμε στην επιχείρηση προσέγγισης της πόλης Raqqa, έπρεπε να απελευθερώσουμε την κωμόπολη Al Karama, 20 χιλιόμετρα από την Raqqa. Δεν γνωρίζαμε τι μας περίμενε, 20.000 χιλιάδες άνθρωποι ζούσαν στην πόλη, το Ισλαμικό Κράτος ήταν σε υποχώρηση, οι σύντροφοι στο μέτωπο πριν από εμάς είχαν πολεμήσει μια εβδομάδα για να διασπάσουν τις πρώτες γραμμές και εκεί το Isis αποφάσισε να αποσυρθεί και μόνο λίγοι στρατιώτες παρέμειναν στη πόλη. Προωθηθήκαμε σε μια σχεδόν έρημη πόλη, χιλιόμετρα και χιλιόμετρα περπατώντας κάτω από τον ήλιο, φεύγαμε το πρωί μέχρι το ηλιοβασίλεμα, μετά παίρναμε το πρώτο σπίτι το ενισχύαμε για τη νύχτα και κάναμε τις βάρδιες. Ευτυχώς δεν υπήρχαν μάχες, στην πόλη βρίσκαμε μόνο πτώματα πολιτοφυλάκων και μερικοί βομβαρδισμοί χτυπούσαν κάποιες θέσεις στο Isis, έπεφταν λίγοι πυροβολισμοί στην πόλη αλλά οι νάρκες βρίσκονταν πάντα σε ενέδρα μαζί με κάποιο μικρό drone έτοιμο να ρίξει χειροβομβίδα, υπήρχαν λίγοι πολίτες και όταν βρίσκονταν στα κτίρια ο μεγάλος μου φόβος ήταν να μην χτυπήσω αμάχους, όντως δεν πυροβολούσα ποτέ τους ανθρώπους αλλά μόνο πλάγια στον τοίχο, έτσι, αν ήταν άμαχοι σήκωναν τα χέρια, αν ήταν πολιτοφύλακες απαντούσαν, και τότε εκεί ήσουν σίγουρος να πυροβολήσεις, αλλά πρώτα όχι. Το παραδέχομαι ήμουν πολύ κουρασμένος κάναμε δεκάδες χιλιόμετρα την ημέρα κάτω από τον ήλιο και τη νύχτα έκανε ψοφόκρυο, ένα θερμικό άλμα ακόμα και 20 βαθμών. Την πέμπτη μέρα γύρω στην μία το μεσημέρι βλέπουμε τους συντρόφους να τρέχουν προς ένα σπίτι, αρχίσαμε κι εμείς να τρέχουμε, μας στόχευαν, θυμάμαι ότι είχα πνευμονία και σε κάθε διάλειμμα έκανα ένα σπρέι βενζόλης, ανάμεσα στη σκόνη και την πνευμονία δεν μπορούσα πλέον να αναπνεύσω. Φτάνοντας στο σπίτι αυτό ανακαλύπτουμε πως ένας πολιτοφύλακας είχε τιναχτεί στον αέρα και κατά τη διάρκεια της ανταλλαγής πυροβολισμών ένας άλλος τραυματίστηκε στο πόδι.
Εκεί ο Heval Ciya, ο οποίος ήταν ιατρικός υπεύθυνος της μονάδας, ήταν ο μόνος και έχοντας την εμπειρία στα βουνά και καταστάσεων άγχους γνώριζε αρκετά για τις πρώτες βοήθειες. Χωρίς να το σκεφτεί καθόλου, έβγαλε το τουφέκι του και άρχισε να θεραπεύει τον πολιτοφύλακα, τον πλησίασα και του έδωσα νερό, παραδέχομαι ότι όταν βρεθήκαμε μπροστά του σκέφτηκα τους φίλους μου που σκοτώθηκαν από τους συντρόφους του, από τον στρατό του, είχα ισχυρό το θυμό μέσα μου, αλλά ταυτόχρονα βλέποντας τον να υποφέρει, σχεδόν λιπόθυμο ένιωσα άσχημα και ο πόνος που ένιωθε αυτός για τις 3 σφαίρες στο πόδι του ήταν σαν να τον ένιωθα εγώ. Ο Ciya περιποιήθηκε τις πληγές του άριστα, του έδωσε μορφίνη για να τον ηρεμήσει και να τον κάνει να υποφέρει από τους πόνους λιγότερο και εγώ του έδωσα σοκολάτα, πήγαινα σε επιχείρηση με ένα σακίδιο γεμάτο προμήθειες και αυτό ήταν χρήσιμο σε μια έρημη πόλη όπου η μόνη τροφή ήταν αυτή που βρίσκαμε, δηλαδή λίγα πράγματα ή τίποτα.
Ο Ciya εκείνες τις μέρες ήταν θεμελιώδης για μένα, μου μιλούσε στα ισπανικά και είχε μάθει σχεδόν τα ιταλικά και έτσι όταν δεν μπορούσα να μείνω μαζί με άλλους ιταλούς συντρόφους για τακτικούς/στρατιωτικούς λόγους ήμουν πάντα μαζί του. Στο Τάκο μας, μια μικρή μονάδα μέσα στο τάγμα, είμασταν πάντα μαζί. Ο Ciya μου δίδαξε πολύ, ήταν σχεδόν ένας πατέρας για μένα, ήμουν 26 χρονών αυτός 42. Ήταν ένας πυλώνας για μένα μαζί με τον Heval Cekdar, το να τον έχω χάσει είναι σαν να έχω χάσει κάτι από το σώμα μου, σαν να αισθάνομαι μισό άδειος.
Χάρη στον Ciya έμαθα να αθλούμαι καλά, να τρέχω, να γυμνάζομαι, να προπονούμαι, να γνωρίζω πώς να αναπνέω για να κουράζομαι λιγότερο και πάνω απ ‘όλα έμαθα να επιβιώνω στον πόλεμο, ήταν ένας καλός Ciya.
Ένας αληθινός σύντροφος.
Όπως πλέον υπάρχουν λίγοι.
Έμεινες εκεί πάνω στα Ιμαλάϊα, τουλάχιστον θα αναπαυτείς σε εκείνο τον τόπο για πάντα, στα βουνά σου, με την αγάπη σου την απέραντη για τα βουνά.

Paolo Pachino

 

https://agirebablisoke.wordpress.com/2019/11/05/pensieri-e-ricordi-loperazione-al-karama-e-limportanza-di-heval-ciya-in-quei-giorni-di-guerra/

σύγχρονη σκέψη, pensiero di oggi

Ξανά για τους ήρωες των καιρών μας – Ancora sugli eroi del nostro tempo

kleovisΣχολιάστε
Δημοσιεύτηκε στις  · in Interventi, Recensioni · στις Παρεμβάσεις Ανασκοπήσεις

του Sandro Moiso

Αφιέρωμα-φόρος τιμής στη Rojava. Το συριακό μέτωπο, η συνομοσπονδιακή επανάσταση και ο αγώνας κατά του τζιχαντισμού στην αφήγηση των διεθνών μαχητών YPG, RED STAR Press, Roma 2019, σελ. 212, 16 ευρώ

“Να ξέρεις να αναγνωρίζεις ποιος ή τι
στη μέση της κόλασης δεν είναι κόλαση
είναι να του δίνεις χώρο, δίνοντας του διάρκεια”

Πριν από λίγες εβδομάδες, με την ευκαιρία μιας βραδιάς αφιερωμένης στον Ivan Della Mea ένας από τους ομιλητές μιλώντας για τον κομμουνιστή τραγουδοποιό είπε ότι  τελευταίος από τους ήρωες ήταν ο Che Guevara.
Αυτά τα λόγια, που πρόφερε κάποιος που φαινόταν να κάνει δική του την κρίση του Ιβάν με έκαναν να καταλάβω, για άλλη μια φορά, το τεράστιο κενό που έχει ανοίξει μεταξύ της λεγόμενης αριστεράς, όχι μόνο θεσμικής, και της πραγματικότητας του σημερινού κόσμου.

Χωρίς να θέλω να αφαιρέσω τίποτα ούτε από τη φιγούρα του Che, πόσο μάλλον από εκείνη του Della Mea μου φαίνεται προφανές ότι παρόμοια έλλειψη παραγωγής μορφών που να μπορούν να τρέφουν το σύγχρονο ανταγωνιστικό φαντασιακό είναι εμβληματική, τουλάχιστον όσον αφορά την μικρή ιταλία με την οποία πρέπει να λογαριαζόμαστε καθημερινά, μιας βαθιάς κρίσης ενός πολιτικού τμήματος της κοινωνίας, όλο και πιο κλειδωμένου στις ήττες του και στα ξεπερασμένα μοντέλα του, του 20ου αιώνα.

Όμως είναι γνωστό o Bertolt Brecht, στο έργο του Vita di Galileo, η Ζωή του Γαλιλαίου, είπε: «Ευλογημένοι οι λαοί που δεν χρειάζονται ήρωες». Δυστυχώς, ή ευτυχώς εξαρτάται μόνο από τις οπτικές γωνίες, ο σύγχρονος κόσμος, πρωτίστως των νεαρών, εξακολουθεί να έχει μια ισχυρή ανάγκη για ήρωες, ή μοντέλα αναφοράς ικανά να ενθαρρύνουν ενέργειες, επιθυμίες, ελπίδες και οργή εκείνων που αντιλαμβάνονται, ακόμη και μόνο ασυνείδητα, ότι δεν έχουμε ακόμη βγει, τόσο ατομικά όσο κοινωνικά, από αυτό που ο Μαρξ όριζε τον δέκατο ένατο αιώνα ως  ‘προϊστορία της ανθρωπότητας’.

Η πρόσφατη επιτυχία της φιγούρας του Τζόκερ στις κοινωνικές εξεγέρσεις, ιδιαίτερα της Χιλής και του Λιβάνου, η οποία αντικατέστησε γρήγορα τη μάσκα του Anonymous που πάρθηκε από το κόμικ και από την ταινία V for Vendetta, μας μιλά όχι τόσο για μια κυριαρχία της αμερικανικής πολιτιστικής και κινηματογραφικής βιομηχανίας στην μαζική σύγχρονη κουλτούρα, αλλά μάλλον για την αναζήτηση ενός μοντέλου που να μην επαναλαμβάνει μόνο τις παλιές »μπαγιάτικες» συνταγές και μυθογραφίες μιας αριστεράς εικοστού αιώνα που όχι μόνο νικήθηκε, αλλά και αποφασιστικά παραπλάνησε-πρόδωσε στην ιστορική της διαδρομή (από τη Ρωσία στην Κίνα και από την Ευρώπη σε κάθε γωνιά του πλανήτη ) τις προσδοκίες των απόκληρων όλου του κόσμου. Ειδικά σε μια εποχή που, αντίθετα με τις υποσχέσεις του καπιταλισμού και επιβεβαιώνοντας τις προβλέψεις του Καρλ Μαρξ, η προλεταριοποίηση έχει διευρυνθεί με την αποδυνάμωση, την φτωχοποίηση εκείνων που κάποτε ορίζονταν ως μεσαίες τάξεις.

Να λοιπόν που το κείμενο που μόλις κυκλοφόρησε από την Red Star Press, του οποίου τα έσοδα με τη ρητή βούληση των δημιουργών θα συνεισφέρουν στη σύσταση του Πολιτιστικού Συλλόγου «Lorenzo Orsetti», μπορεί να αποτελέσει ένα αυθεντικό μανιφέστο για τον νέο σύγχρονο ήρωα, και μάλιστα για τους νέους σύγχρονους ήρωες. Ανώνυμοι ήρωες, γνωστοί κυρίως με το όνομα της μάχης, που κινούνται από διαφορετικά κίνητρα, που δεν ενώθηκαν από μια μοναδική πολιτική προτίμηση, πόσο μάλλον κομματική. Συχνά συνδεδεμένοι από το νεαρό της ηλικίας (αν και αυτό είναι ένα σταθερό χαρακτηριστικό των ηρώων όλων των εποχών) και, πάνω απ ‘όλα, επειδή ήταν σε θέση να αναγνωρίσουν αμέσως, με σχεδόν επιδερμικό τρόπο περισσότερο από βαθιά συνειδητοποιημένο, έναν σκοπό, έναν αγώνα στον οποίον να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους και για τον οποίο να αξίζει ο κίνδυνος φυλάκισης και ακόμη και ο θάνατος.

Προέρχονται από πολλές χώρες (Ιταλία, Γαλλία, Ιρλανδία, Καταλονία, Ηνωμένες Πολιτείες, Ρωσία, Αλβανία, Γερμανία, Χώρα των Βάσκων και Κεμπέκ, αλλά άλλες χώρες θα μπορούσαν να προστεθούν εάν οι συντάκτες που επιλέχθηκαν για την επιλογή του βιβλίου ήταν διαφορετικοί) και, αν και στο τρέχον βιβλίο οι μαρτυρίες είναι μόνο αρσενικές, ανήκουν αδιακρίτως στα δύο φύλα. Ελπίζουμε πράγματι σε μια μεταγενέστερη δημοσίευση των απομνημονευμάτων γυναικών που μάχονται για την ίδια υπόθεση, για τον ίδιο σκοπό.

Η υπόθεση-ο σκοπός-ο αγώνας, ο τίτλος το αποκαλύπτει, είναι στην περίπτωση αυτή η κουρδική ανεξαρτησία και της Rojava ειδικότερα και όλες οι μαρτυρίες προέρχονται από τις εμπειρίες που έγιναν είτε στο IFB (Διεθνές Τάγμα Ελευθερίας-International Freedom Battalion) είτε στις YPG (Yekιneyên Parastina Gel – Μονάδες Προστασίας του Λαού) στο πλευρό των κούρδων-σύριων μαχητών και μαχητριών.

Όπως αναφέρεται στις εισαγωγικές σελίδες από τους επιμελητές, θα ήταν εξαιρετικά απλοϊκό να διαβάσουμε τη συμμετοχή των διεθνιστών στις μάχες που διεξήγαγαν οι κούρδοι στη βόρεια Συρία σύμφωνα με μια οπτική αποκλειστικά αντι-ISIS. Αυτός είναι ένας λόγος που συχνά τίθεται στο προσκήνιο από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, έστω και αν στην πραγματικότητα ακόμη και όσοι ξεκίνησαν αρχικά να πολεμούν στο πλευρό μιας αντιφασιστικής υπόθεσης και εναντίον του πιο εξευτελιστικού ισλαμικού ριζοσπαστισμού βρέθηκαν πολύ σύντομα εμπλεκόμενοι στην υπεράσπιση ενός πολιτικού και κοινωνικού πειράματος, του δημοκρατικού συνομοσπονδισμού και της πολιτικής-στρατιωτικής οργάνωσης από κάτω, ακόμα πιο σημαντικής και ουσιαστικής από την πρώτη.

Είναι νεαροί αναρχικοί, κομμουνιστές ή άνδρες που στερούνταν πολιτικής ιδεολογίας στο ξεκίνημα, που μας μιλούν για τις εμπειρίες τους, στο μέτωπο ή όχι, μέσα από τις σελίδες του βιβλίου. Μερικοί από αυτούς έμειναν μόνο για λίγο, κάποιους μήνες στις YPG και στο IFB, για να αφιερωθούν στη συνέχεια στην προπαγάνδιση της υπόθεσης της Rojava μόλις επέστρεψαν στη χώρα καταγωγής τους. άλλοι έχουν μείνει περισσότερο καιρό στους δύο σχηματισμούς και ανυπομονούν να επιστρέψουν εκεί για να συνεχίσουν να δίνουν τη συμβολή τους στην πρώτη γραμμή.

Μερικές φορές εκφράζουν διαφορετικές απόψεις για διαφορετικές πτυχές της ζωής, της πειθαρχίας, των σχέσεων με άλλους άραβες, τουρκομάνους και κούρδους μαχητές, αλλά όλοι εκφράζουν μια ζωντάνια, αποφασιστικότητα, ένα θάρρος σχεδόν πάντα απαλλαγμένο από κάθε είδους ρητορική. Ορισμένοι επικεντρώνονται περισσότερο στις στρατιωτικές πτυχές, όπως για παράδειγμα ο ρωσο-πολωνός Ilyas, άλλοι στη ζωή και την πειθαρχία των taburs (διμοιριών) στις οποίες ανήκουν. Όλοι γνώρισαν μαχητές, άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι πέθαναν αργότερα κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων και συχνά, όπως ορισμένοι ιταλοί σύντροφοι-μαχητές και άλλης εθνότητας, χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν προβλήματα με τη δικαιοσύνη ή την επικοινωνία που χειραγωγείται των επίσημων μέσων μαζικής ενημέρωσης, μόλις επέστρεφαν στις χώρες καταγωγής.

Αλλά είναι όλη η βαρβαρότητα, το μοιραίο, η σκληρότητα και η βία του πολέμου που αντηχούν από τις σελίδες του Homage al Rojava. Η βία για την οποία οι άνανδροι ειρηνιστές, οι διανοούμενοι του σαλονιού και οι σύντροφοι της ταβέρνας δεν θέλουν να ακούσουν να γίνεται λόγος και που, μάλιστα, δεν μπορούν ούτε να φανταστούν, ακριβώς επειδή δεν καταφέρνουν να φανταστούν, και ούτε να καταλάβουν, την ταξική σύγκρουση όπως αυτή εκδηλώνετε στην κορύφωση της και καθίσταται στην ουσία της: εκείνη του ταξικού και εμφυλίου πολέμου.
Χωρίς ρομαντισμό και χωρίς ιδεολογικές και ηθικολογικές παρωπίδες

“Φτάνω στο χωριό ψόφιος, έχω μέρες να πλυθώ, και είμαι εντελώς καλυμμένος με αίματα. Δεν με νοιάζει, πέφτω πάνω σε ένα στρώμα καταγής και καταρρέω σε ένα βαθύ ύπνο. Το επόμενο πρωί ένας από τους πρεσβύτερους με συνοδεύει σε ένα άλλο σπίτι. Μου προσφέρουν χίλια τσιγάρα, χίλια çay (κουρδικό τσάι), και ένα πλούσιο πρωινό. Δέχομαι τα πάντα περισσότερο από πρόθυμα. Έπλυνα τα χέρια μου όσο καλύτερα μπορούσα, αλλά το νερό ήταν λίγο, και η μυρωδιά του αίματος διέτρεχε το φλιτζάνι του τσαγιού. Μου λένε να μείνω μια δυο μέρες για να ξεκουραστώ, αλλά δεν με νοιάζει, εκτός από μια μικρή αδιαθεσία δεν είμαι τραυματισμένος και μπορώ να συνεχίσω.
Επιμένουν, τους λέω ότι θέλω μόνο το όπλο μου και να τρέξω στην άλλη ομάδα επάνω στο λόφο. Αυτή τη φορά δέχονται, και μετά από ένα δίωρο και μερικές τηλεφωνικές κλήσεις ένας σύντροφος έρχεται να με πάρει: Ευχαριστώ για το πρωινό, αποχαιρετιόμαστε με μεγάλη θέρμη. Θα ανακαλύψω μόνο αργότερα ότι όλοι όσοι ήταν παρόντες σε εκείνο το δωμάτιο θα πεθάνουν την επόμενη μέρα.
Η πρώτη νύχτα στο νέο λόφο είναι η νύχτα των «cobra». Το ελικόπτερο πετά ακριβώς από πάνω μας, πυροβολώντας ριπές στην τύχη επάνω σε όλους τους θάμνους. Περιμένουμε να απομακρυνθεί για να ελιχθούμε να γυρίσουμε πίσω και υποχωρούμε σε άλλους θάμνους. Περνούμε τη νύχτα εκεί, χωρίς κουβέρτες, με τα αυτιά μας τεντωμένα στον ουρανό. Να νιώθουμε την επόμενη μέρα, κάτω από τον υπνόσακο, την θερμότητα που ρέει ξανά μέσα στα πόδια θα είναι μια από τις πιο όμορφες αισθήσεις που θυμάμαι.
Είμαστε σταματημένοι δύο μέρες, και δεν καταλαβαίνω γιατί. Η πτήση των drones και των πολεμικών αεροπλάνων γίνεται πιο έντονη. Βρέχει καταρρακτωδώς, είμαι μούσκεμα, και είναι την ώρα που αναρωτιέμαι πώς θα καταφέρω να αντιμετωπίσω την παγωνιά της νύχτας σε αυτές τις συνθήκες που με προειδοποιούν ότι κινούμαστε. Μια πιο φρέσκια ομάδα θα πάρει τη θέση μας και θα έχουμε λίγο χρόνο για να ξεκουραστούμε.
Ευχαριστώ τον ουρανό και συλλέγω τα πράγματα μου βιαστικά.
Στο χωριό αμέσως παρατηρώ ότι η ατμόσφαιρα έχει αλλάξει πολύ, δεν έχει απομείνει σχεδόν κανείς, και εκείνοι οι λίγοι που βρίσκονται εκεί είναι πολύ πιο προσεκτικοί. Τα πρόσωπα είναι τεταμένα, και υπάρχει ελάχιστη επιθυμία για αστεία.
Βλέπω τα ερείπια του κτιρίου όπου είχα πάρει πρωινό, many sheit λέει ένας σύντροφος.
Τα αεροπλάνα που είχαν ακουστεί εκείνη την ημέρα να περνούν είχαν χτυπήσει πολύ σκληρά. Οι περισσότεροι από τους μαχητές είχαν μετακινηθεί στους λόφους, άλλοι σε μερικές πιο ασφαλείς θέσεις.
Θα ήθελα να γράψω ένα διαφορετικό τέλος, να μοιάζει με ένα στο οποίο αρπάζαμε το χωριό από τον εχθρό δίχως προβλήματα, αλλά η πραγματικότητα δεν είναι μια καλή αφήγηση, και τελικά για αυτή την ιστορία δεν υπάρχει ακόμη ένα τέλος. στους λόφους της Αφρίν αντιστεκόμαστε, κερδίζουμε και χάνουμε, ζούμε και πεθαίνουμε, αλλά αν ο αγώνας δεν σβήνει σημαίνει ότι η ελπίδα εξακολουθεί να ζει” 1

Είναι ακριβώς μέσα στα λόγια του Tekosher, ίσως καταμετρημένα μεταξύ των τελευταίων γραμμών που έγραψε ο Lorenzo Orsetti, που κλείνουν το βιβλίο, που μπορούμε να βρούμε όλο το πνεύμα των μαρτυριών που περικλείονται σε αυτό. Μαρτυρίες που ανατρέχουν στη μνήμη άλλων ανώνυμων ηρώων άλλων ταξικών πολέμων, από την Ισπανία μέχρι την ιταλική Αντίσταση, συχνά προδομένων και σχεδόν πάντα ηττημένων στους απώτερους σκοπούς και στόχους τους, αλλά χρήσιμων να ανανεώσουν την ελπίδα σε έναν άλλο κόσμο και διαφορετικό από το σημερινό.
Εκείνο στον οποίο δεν θα υπάρχει πλέον ανάγκη ηρώων.

  1. Omaggio al Rojava, σελ. 209-210  ↩
TAGGED WITH →  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  • 
μεγαλείο χαρακτήρα!, grandezza carattere !

Το βουνό, η ζωή σου, σε πήρε μακριά. Γεια σου Heval Ciya. Μια ανάμνηση του Paolo Pachino.

kleovisΣχολιάστε

Τις τελευταίες εβδομάδες γράφω πολύ σχετικά με τους συντρόφους που έπεσαν: τελευταία αυτό συμβαίνει πολύ συχνά. Είναι ένα πράγμα που κάνω για να ξεδώσω την οργή μου, γιατί γράφοντας ξεσπώ τον πόνο μου, και θυμάμαι τους άξιους συντρόφους που έχουν αφήσει ένα αγεφύρωτο κενό μέσα σε όλους μας.
Σήμερα έμαθα ότι ένας αγαπητός σύντροφος και φίλος, ο Heval Ciya (Βουνό), έπεσε στα Ιμαλάια κατά τη διάρκεια μιας αποστολής. αυτή η είδηση ήρθε σαν ένας κεραυνός εν αιθρία.
Αυτός, όπως και εγώ, που γνώρισε τον Heval Ciya ξέρει πόσο πολύ αγαπούσε τα βουνά: ήταν η ζωή του, το πάθος του μαζί με την πολιτική, την επιθυμία να κάνει την επανάσταση. Ο Heval Ciya ήταν ένας σύντροφος βάσκος που πέρασε οκτώ μήνες στη Συρία για να υποστηρίξει και να υπερασπιστεί την επανάσταση της Rojava. Έφτασε στη Ροζάβα τον οκτώβριο του 2016 και μαζί με 5 άλλους συντρόφους ίδρυσε το αντιφασιστικό τάγμα. Ο Heval Ciya ήταν ένας σύντροφος από αυτούς που δεν βλέπεις συχνά, με μια πραγματικά μεγάλη καρδιά και μια τεράστια αγάπη για τη ζωή.
Θυμάμαι όταν βρισκόμασταν στο μέτωπο της Al Bab και τρέμαμε από το κρύο, ήταν ο πρώτος που έψαξε για κουβέρτες για όλους ώστε να μπορέσουμε να ζεσταθούμε. Ή όταν μας συνέλαβαν στο Ιράκ και έκανε να τον βάλουν στο κελί μαζί μου γιατί μιλούσε λίγο ιταλικά και πάνω απ ‘όλα καταλάβαινε αγγλικά.
Με τον Ciya μοιράστηκα όμορφες στιγμές, αλλά και πολύ θλιβερές, όπως ο βομβαρδισμός του Karackok. Εκείνες τις μέρες κοιμόμασταν στους λόφους του Karackok για να αποφύγουμε πιθανούς βομβαρδισμούς και πάντα ζητούσαμε να είμαστε μαζί. Ο Ciya καταλάβαινε τη δυσκολία μου στην κατανόηση της αγγλικής γλώσσας και, καθώς αυτός μιλούσε πολύ καλά τα κουρδικά, έμενε πάντα κοντά μου και ποτέ δεν με άφηνε μόνο. Αφού φύγαμε από την αντιφασιστική μονάδα στις αρχές απριλίου του 2017, για ένα μήνα ήμασταν πάντα μαζί, γελώντας, αστειευόμενοι για το γεγονός πως δεν μπορούσαμε να βγούμε από την Ροζάβα (στην Ροζάβα, για να διατηρηθεί ψηλά το ηθικό αστειευόμαστε για τα πάντα). Μείναμε ένα μήνα να περιμένουμε να μπορέσουμε να βγούμε από τη Ροζάβα και μετά από όλη αυτή τη μακρά αναμονή μας συνέλαβαν στη διάρκεια του ταξιδιού σε ένα σημείο ελέγχου στο βόρειο Ιράκ.

Αγαπητέ Heval Ciya, γνώριζες πολύ καλά ότι μιλούσα πολύ λίγα αγγλικά και σχεδόν δεν καταλάβαινα τα κουρδικά, οπότε ήσουν πάντα κοντά μου. Και στη φυλακή, έκανες ότι μπορούσες για να μείνεις μαζί μου στο κελί. στην πραγματικότητα σε εκείνο το κελί με 100 άτομα, έστω και μόνο για 3 μέρες, χωρίς εσένα, τα αγγλικά σου και λίγα κουρδικά, αλλά κυρίως χωρίς την εγγύτητά σου, δεν ξέρω τι θα είχα κάνει.
Στις πιο δύσκολες στιγμές ήσουν πάντα εκεί, εκείνες τις μέρες, ενώ περιμέναμε να βγούμε, πάντα μαγειρεύαμε μαζί για τους συντρόφους που εκπαιδεύονταν. στο μέτωπο όταν μας χώριζαν σε μικρές ομάδες ήσουν πάντα δίπλα μου, στο πλευρό μου, ακόμα και εκεί στο μέτωπο του Al Bab, πολύ κρύο, ήμασταν πάντα μαζί.
Τίποτα δεν μας χώρισε μέχρι τέλους.
Μετά την επιστροφή μας στην Ευρώπη κάτι συνέβαινε πάντα για να μας κρατήσει μακριά απ’ το να συναντηθούμε: δεν κατάφερα να έρθω στη Χώρα των Βάσκων για να περάσω λίγο χρόνο μαζί σου και ούτε εσύ μπόρεσες να έρθεις στην Ιταλία. Αλλά συχνά μιλούσαμε: πάντα μου έλεγες για τις μέρες που πέρασες στα βουνά διότι τα βουνά ήταν η ζωή σου. Όντως το σώμα σου δεν έχει ακόμη ανακτηθεί και θα παραμείνει εκεί, ανάμεσα σε εκείνα βουνά που αγαπούσες τόσο πολύ, όπου η ζωή σου έσπασε, μάλλον με ένα χαμόγελο, με το χαμόγελο εκείνο που χάριζες καθημερινά σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που στέκονταν δίπλα σου, και με εκείνη τη σημαία, εκείνη των Ypg που ήθελες να στήσεις στην κορυφή εκείνου του βουνού, ένα από τα υψηλότερα στον κόσμο.
Τη ζωή σου την έζησες ως αληθινός επαναστάτης: ως νεαρός άνδρας παράτησες την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία ζώντας ως ελεύθερος άνθρωπος στα βουνά της Χώρας των Βάσκων για 4 χρόνια. Αγωνιζόσουν για την αυτοδιάθεση του λαού σου, του βασκικού λαού και στην ηλικία των 41 ετών αποφάσισες να στηρίξεις την επανάσταση της Rojava. Αρχικά, το 2015, αμέσως μετά την απελευθέρωση της πόλης Kobanê, για 4 μήνες στρατεύτηκες μέσα την επιτροπή ανασυγκρότησης της Kobanê όπου εργάστηκε ως κτίστης οικοδόμος, μετά, τον οκτώβριο του 2016, επέστρεψε στην Ροζάβα για να συμμετάσχεις στο YPG μέχρι τον μάϊο του 2017 με την ίδρυση του διεθνούς αντιφασιστικού Tabur του YPG, στο οποίο ήσουν ένας από τους πυλώνες και διατηρούσες την ενότητα με τη σκληρή σου εκπαίδευση, αλλά στην οποία όλοι εμείς συμμετείχαμε με ευχαρίστηση και ευτυχία.
Μία από τις ιστορίες σου μπορεί να βρεθεί στο βιβλίο «Αφιέρωμα στη Ροζάβα-Omaggio al Rojava»: ένα από τα πολλά πράγματα που μας άφησες ως κληρονομιά για να κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη ενός γενναίου αναρχικού επαναστάτη όπως εσύ.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την περίοδο κατά την οποία πέθανε η Hevala Cem: γνώριζες πολύ καλά πώς ήμουν εκείνες τις μέρες που έμαθα για το θάνατό της και έγραψες μερικά πολύ όμορφα λόγια για να θυμόμαστε την συντρόφισσα Cem (Fiume).
Ήταν τιμή να μάχομαι, να αγωνίζομαι, να αστειεύομαι, να χαμογελάω και να κλαίω, να τρέχω, να τρώω, να πίνω και να έχω περάσει μερικές από τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου μαζί σου, γιατί χάρη σε σένα οι θλιβερές στιγμές υπήρξαν λιγότερο βαριές.
Τις τελευταίες εβδομάδες πολλοί σύντροφοι μας έχουν αφήσει, μερικοί έχουν πέσει στο μέτωπο άλλοι σε άλλες περιπτώσεις. Ο πόλεμος αφήνει σημάδια-πληγές που παραμένουν καλά αποτυπωμένες μέσα μας: αόρατες ουλές, αόρατα σημάδια, τα οποία δεν φαίνονται και τα οποία μερικές φορές δεν συνειδητοποιούμε καν ότι έχουμε.

Αλλά ο πόλεμος, η επανάσταση, μου επέτρεψε να γνωρίσω όλους και όλες εσάς, συντρόφους και συντρόφισσες που δεν είστε πλέον στη ζωή. Στο μυαλό μου το χαμόγελό σας, η αγάπη σας, που μόνο ο αγώνας μπορεί να καταστήσει ζωντανή και ισχυρή, παραμένουν αποτυπωμένα.
Με αγάπη και συμπάθεια για σένα, αγαπητέ Heval Ciya.

Paolo Pachino εθελοντής Ypg

 

https://agirebablisoke.wordpress.com/2019/11/03/un-ricordo-di-paolo-pachino-la-montagna-la-tua-vita-ti-ha-portato-via-ciao-heval-ciya/

μεγαλείο χαρακτήρα!, grandezza carattere !

Η διήγηση ενός νεαρού γάλλου που μάχεται με τους κούρδους ενάντια στην Τουρκία

kleovisΣχολιάστε

31 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2019 | IN CONFLITTI GLOBALI. ΣΤΙΣ ΠΑΓΚΟΣΚΙΕΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ

Αφού συμμετείχε στην απελευθέρωση της Raqqa από την κατοχή του Ισλαμικού Κράτους, ο Arnaud πολέμησε τις τελευταίες εβδομάδες εναντίον της Τουρκίας στη βόρεια Συρία

Il racconto di un giovane francese che combatte con i curdi contro la Turchia

Όταν μας απαντά στο τηλέφωνο, ο Arnaud (το όνομα είναι φανταστικό) – ένας νεαρός γάλλος μαχητής που στρατεύτηκε μαζί με τους κούρδους στη Συρία – έχει στη πλάτη του δώδεκα μέρες έντονων μαχών ενάντια στην τουρκική επίθεση στη Rojava, το όνομα που αποδόθηκε στο συριακό Κουρδιστάν. Εξαπολύθηκε μετά την ξαφνική απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων από τα τουρκοσυριακά σύνορα στις αρχές οκτωβρίου, η επίθεση που αποφασίστηκε από τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ετοιμάζονταν επί μήνες και έχει ήδη αναγκάσει περίπου 300.00 αμάχους να εγκαταλείψουν τη συνοριακή περιοχή μέσα σε μία εβδομάδα.

Αποσπασμένος στη συνοριακή πόλη Serekaniye (αραβική Ras al-Ain Arab), ο Arnaud συμμετείχε στις μάχες προσπάθειας αντίστασης στις επιθέσεις του ισχυρού τουρκικού στρατού πλαισιωμένου από τις ισλαμιστικές ομάδες συμμάχους της Άγκυρας. Αφού ο Arnaud και οι σύντροφοί του στριμώχτηκαν από τον εχθρό στο τέλος της περασμένης εβδομάδας, έγινε διαπραγμάτευση κατάπαυσης του πυρός, επιτρέποντάς τους να εγκαταλείψουν την Serekaniye, ξεφεύγοντας από ένα σχεδόν βέβαιο θάνατο.

Αν ο Arnaud επέζησε το 2017 στην επίπονη ανακατάληψη της Raqqa από τα χέρια της οργάνωσης του Ισλαμικού Κράτους όπως και στη μάχη της Afrin που ξεκίνησε το 2018 (ένα καντόνι που κρατούσαν οι κούρδοι μέχρι την τουρκική επίθεση), αυτή τη φορά δεν πίστευε ότι θα μπορούσε να βγει ζωντανός. Από τη Συρία μας μιλά με μια ήρεμη και γαλήνια φωνή και μας διηγείται για τις τελευταίες αυτές ημέρες, ενώ η Ρωσία και η Τουρκία πρόκειται να καταλήξουν σε μια συμφωνία που θα μπορούσε να θέσει υπό αμφισβήτηση την ίδια την ύπαρξη της Ροζάβα.

VICE: Μετά την Raqqa και την Afrin άφησες την Rojava. Αλλά επέστρεψες τον μάρτη. Ένιωθες ότι επρόκειτο να συμβεί κάτι;

Arnaud:Φανταζόμουν ότι θα είχαμε έναν πόλεμο με την Τουρκία. Αλλά δεν πίστευα ότι θα έρθει φέτος. Δεν περίμενα να ξεκινήσουν το χειμώνα, σκεφτόμουν ότι θα περίμεναν μέχρι το επόμενο καλοκαίρι. Αλλά ήμουν λίγο υπερβολικά αισιόδοξος.

Η αναγγελία της αμερικανικής υποχώρησης σε ξάφνιασε;

Όχι, υπό την έννοια ότι ποτέ δεν πιστεύαμε ότι οι ιμπεριαλιστές θα συνεχίσουν να μας στηρίζουν μακροπρόθεσμα. Πάνω απ ‘όλα, μας ξάφνιασε ότι μας άφησαν εντελώς χωρίς καμία πιθανότητα να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας. Θα περιμέναμε ότι θα είχαν εμποδίσει την Τουρκία να έχει πρόσβαση στον συριακό εναέριο χώρο. Χωρίς τη βοήθεια των drones ή των βομβαρδιστικών, πιστεύω ότι θα μπορούσαμε να αντισταθούμε στην τουρκική εισβολή. Δεν ήταν έτσι. Το μόνο που έκαναν οι αμερικανοί ήταν να αρνούνται επισήμως να γνωστοποιήσουν τις θέσεις μας στην Τουρκία. Super … Θεωρήσαμε επίσης ότι θα μας είχαν κρατήσει λίγο περισσότερο ενήμερους για τους χρόνους της απόσυρσής τους, απλά για να μπορέσουμε να προετοιμαστούμε. Τελευταία έκπληξη, δεν πιστεύαμε ότι η τουρκική εισβολή θα είχε επεκταθεί τόσο πολύ. Σφάλαμε νομίζοντας ότι η Τουρκία θα είχε επικεντρωθεί στην επίθεση στις πόλεις. Δεν νομίζαμε ότι θα έπρεπε να αντιμετωπίσουμε ένα τόσο υποστηριζόμενο σχέδιο νεο-οθωμανικής επέκτασης.

Που βρισκόσουν όταν ξεκίνησε η τουρκική επίθεση;

Τη στιγμή που ξεκίνησε, είχαμε ήδη βρεθεί στη Serekaniye από αρκετές ημέρες, διατηρούμενοι σε κατάσταση αναμονής. Την πρώτη μέρα των μαχών βρισκόμουν στο κέντρο της πόλης και επρόκειτο να αγοράσω την πρώτη μοτοσικλέτα της ζωής μου, ένα ημι-cross για να μετακινούμαι στο τραχύ έδαφος που περιβάλλει την πόλη. Ήμουν ικανοποιημένος, κατάφερα και να διαπραγματευτώ την τιμή. Οι πωλητές πήραν τη μηχανή για να την γεμίσουν και εκείνη την στιγμή είδα καταδιωκτικά στον ουρανό να κάνουν ένα είδος έκλειψης μεταξύ των συνόρων και ημών. Συνειδητοποίησα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Επιπλέον, τα καταδιωκτικά άφηναν πίσω τους ένα μεγάλο άσπρο ίχνος, το οποίο γενικά δεν συμβαίνει. Με έναν άλλο διεθνή εθελοντή σύντροφο αναρωτηθήκαμε αν οι αμερικανοί μας προειδοποιούσαν με αυτό τον τρόπο για την εισβολή ή αν οι τούρκοι είχαν αρχίσει να κάνουν τις αναγνωρίσεις τους. Στη συνέχεια τα αεροσκάφη πέρασαν και πάλι για ένα δεύτερο γύρο. Σε εκείνο το σημείο δεν θα μπορούσε να είναι πραγματικά κάτι καλό – κυρίως διότι ακούγονταν όλμοι να πέφτουν επάνω σε στρατιωτικές βάσεις έξω από την πόλη. Στον τρίτο γύρο των αεροσκαφών, οι πωλητές επέστρεψαν με τη μηχανή μου έχοντας γεμίσει το ρεζερβουάρ. Με τον σύντροφό μου ανεβήκαμε πάνω και φύγαμε γρήγορα, ενώ οι όλμοι συνέχιζαν να πέφτουν γύρω από την πόλη.

Που κατευθυνθήκατε;

Πήγαμε για να πάρουμε τα πράγματα μας στη μικρή βάση που είχαμε στο κέντρο της πόλης και στη συνέχεια βγήκαμε από την πόλη και πήγαμε σε καταφύγιο περιμένοντας οδηγίες. Μας είπαν ότι το καθήκον μας θα ήταν να διακόψουμε τις διαδρομές πρόσβασης μεταξύ της πόλης και των δυνάμεων του εχθρού για να αποτρέψουμε η πόλη να περικυκλωθεί από το νότο. Αλλά μέσα σε 48 ώρες η στρατηγική είχε αλλάξει, μας ζήτησαν να επιστρέψουμε στην πόλη επειδή υπήρχε ανάγκη καλών μαχητών. Χρειάζονταν ενισχύσεις επειδή ο εχθρός δεν είχε προσπαθήσει αρχικά να περικυκλώσει την πόλη από τη νότια πλευρά, αλλά απλώς περιορίστηκε να κινείται κατά μήκος των συνόρων για να επιτεθεί απευθείας στην πόλη.

Όταν άρχισε η μάχη πως αισθανόσουν;

Τις πρώτες δύο ημέρες των μαχών, όταν βρισκόμασταν έξω από την πόλη, ήμουν νευρικός. Οι όλμοι δεν έπεφταν πολύ μακριά από εμάς, όπως και οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί. Παρόλο που δεν ήμασταν εκτεθειμένοι σε άμεσες συγκρούσεις πεζικού, μας έρχονταν πληροφορίες για ομάδες εχθρών που κατάφεραν να διεισδύσουν και να πλησιάσουν κοντά μας. Ως αποτέλεσμα μείναμε τη νύχτα και ντυμένοι με πολιτικά ρούχα για να μπορούμε να πάμε στις κοντινές γειτονιές για να δούμε αν υπήρχε πράγματι διείσδυση ισλαμικών συμμοριών συμμάχων με την Τουρκία. Ήταν αρκετά εξαντλητικό να μην ξέρουμε τι μας περιμένει, να μην γνωρίζουμε ποιος ήταν φίλος και ποιος δεν ήταν. Επιπλέον ένα όχι μικρό μέρος του άμαχου πληθυσμού δεν συμπαθούσε απαραίτητα για εμάς και ήταν αρκετά ικανοποιημένο βλέποντας ότι η εισβολή ξεκίνησε. Ήξερα ότι είχαμε συντρόφους που μάχονταν ήδη μέσα στην πόλη, ένιωθα ένοχος επειδή δεν βρισκόμουν μαζί τους. Όταν είμαι έξω από τη δράση και όχι στην καρδιά της σύγκρουσης, νιώθω νευρικός.

Στη συνέχεια σας στείλανε στη πόλη…

Φτάσαμε στην πόλη με το πρώτο φως της αυγής και δύο ώρες αργότερα ήμασταν ήδη σε δράση. Αισθανόμουν απόλυτα ήρεμος και είπα ότι θα μείνω εκεί. Ξαφνικά όλα έγιναν πολύ έντονα. Την πρώτη μέρα ο εχθρός ήταν πολύ κοντά. Αλλά με την πρόοδο της εμπειρίας μου ως μαχητής στην Ροζάβα, έχω χάσει όλες τις μορφές άγχους κατά τη διάρκεια των μαχών. Νόμιζα ότι θα πεθάνω κατά τη διάρκεια αυτής της μάχης αλλά ήμουν ήρεμος. Ήρεμος όχι με μια έννοια παραίτησης ή αυτοκτονικού ενστίκτου. Αλλά γαλήνιος για το γεγονός πως δέχεσαι το αναπόφευκτο. Είχα αποδεχτεί την ιδέα να πεθάνω και σκεφτόμουν ότι ήταν ένας πολύ ευγενής τρόπος θανάτου – με μια συγκεκριμένη ποιότητα, αξία, όπως λένε. Δεν ήταν μια ιδέα που με τρόμαζε σε κάθε περίπτωση. Το γεγονός είναι ότι βγήκα από αυτό χωρίς ακόμη να έχω καταλάβει καλά καλά πώς επιβίωσα σε όλο εκείνο.

Όσον αφορά την ένταση η μάχη της Serekaniye είναι συγκρίσιμη με αυτό που είχες ζήσει μέχρι τότε;

Φαινόταν σαν ένας συνδυασμός μεταξύ Raqqa και Afrin, αλλά πολύ πιο έντονος. Πολέμησα για μια δωδεκάδα μέρες αναπαυόμενος μόνο για 24 ώρες. Ήταν ταυτόχρονα μια αστική σύγκρουση εκ του πλησίον όπως στην Raqqa και μια μάχη εξ αποστάσεως ενάντια σε τανκς και τεθωρακισμένα, όλο αυτό με εναέριους βομβαρδισμούς χειροβομβίδες και όλμους που έπεφταν επάνω μας όπως στην Afrin. Με τη διαφορά ότι οι αστικές μάχες ήταν ακόμα πιο κοντινές από ότι είχα δει στη Raqqa. Στη Serekaniye βρεθήκαμε σε ένα μέτρο απόσταση από τον εχθρό – δεν υπερβάλλω. Βρισκόμασταν στο ίδιο κτίριο μαζί τους, μόνο ένας τοίχος μας χώριζε. Μπορούσαμε να τους ακούμε να μιλούν, να αναπνέουν, να κατουρούν. Ήταν αρκετά ενοχλητικό-ανησυχητικό. Είχα βρει ένα μαχαίρι, το είχα επάνω μου και ήμουν διαρκώς σε ετοιμότητα.

Όταν τελικά βρεθήκατε τελείως περικυκλωμένοι μέσα σε λίγες μέρες μάθατε ότι είχε γίνει διαπραγμάτευση μιας κατάπαυσης του πυρός…

Οι σύντροφοι διοικητές μας είπαν ότι είχαν γίνει κάποιες συνομιλίες. Ελπίζαμε ότι κάποιος θα έρθει για να σώσει την κατάσταση ή τουλάχιστον να στηρίξει τη δράση μας. Αρχικά πιστεύαμε ότι θα κινηθούμε προς μια συμμαχία με το καθεστώς [της Συρίας]. Μια πολιτικά οδυνηρή συμμαχία, αλλά στρατιωτικά … γιατί όχι; Δεν μας ένοιαζε τίποτα. Ήμασταν σε μια τόσο εξοντωτική δυσκολία που ήμασταν έτοιμοι να δεχτούμε τα πάντα. Αργότερα, ακούσαμε να μιλούν γι αυτήν την κατάπαυση του πυρός και αναρωτηθήκαμε για ποιον λόγο: να μας επιτρέψουν να ξεκουραστούμε; ώστε να μπορέσουν να φτάσουν ενισχύσεις; Όχι, απλά να εγκαταλείψουμε την πόλη. Αυτό δεν το περιμέναμε.

Πώς συνέβη η εκκένωση της πόλης;

Οι διοικητές ήξεραν ότι ήμασταν αντίθετοι με την ιδέα αυτής της κατάπαυσης του πυρός που αποσκοπούσε στην έξοδο από την πόλη και ότι θα είχαμε προτιμήσει να πούμε: «Παραμένουμε». Για να αποφευχθεί αυτή η κάπως θυσιαστική πρωτοβουλία, οι διοικητές μας είπαν: «Ετοιμαστείτε, θα φύγετε για μια επιχείρηση. Πρόκειται για μια γενική επιχείρηση για να διώξουμε τον εχθρό έξω από την πόλη». Ξαφνικά, ήμασταν ενθουσιασμένοι από αυτή την ιδέα να πάρουμε πίσω την πόλη κτίριο προς κτίριο. Αλλά σύντομα όλα έγιναν ύποπτα επειδή μας είπαν να κατευθυνθούμε προς το παζάρι-il suk, μια φιλική περιοχή. Αναρωτηθήκαμε γιατί μας έστελναν εκεί. Δεν το συζητήσαμε πολύ διότι οι διοικητές μας είπαν να βιαστούμε και να υπακούμε. Φτάνοντας στον κεντρικό δρόμο της πόλης είδαμε δύο τεράστιες σειρές οχημάτων που μας περίμεναν. Μας είπαν να ανέβουμε. Ανεβήκαμε πάνω σε αυτά τα οχήματα πιστεύοντας ότι ήταν περίεργο. Να φύγουμε μηχανοκίνητα για να πραγματοποιήσουμε μια επιχείρηση ανακατάληψης της πόλης ήταν τρελό, θα μας είχαν εξολοθρεύσει. Δεν είχε κανένα νόημα, τότε συνειδητοποιήσαμε ότι υποχωρούσαμε και ότι αφήναμε την πόλη. Πράγματι, αυτό συνέβαινε.

Δίχως την κατάπαυση του πυρός, τι θα συνέβαινε σε σας;

Θα είχαμε πεθάνει. Είχαμε ακόμα αρκετά πυρομαχικά για να αντέξουμε μία ή δύο ημέρες το πολύ. Εάν δεν είχαμε στείλει ενισχύσεις πίσω από τις εχθρικές γραμμές για να τους επιτεθούμε, θα ήμασταν απόλυτα απομονωμένοι. Νομίζω ότι θα είχαμε πολεμήσει πολύ θαρραλέα μέχρι το θάνατο. Όλοι ήθελαν να μπούνε στη δράση, οπότε δεν ανησυχούσαμε.

Πιστεύεις ότι η έναρξη της σύγκρουσης με την Τουρκία θα είναι αιτία να αρχίσει ξανά ένα νέο κύμα αφίξεων από διεθνείς εθελοντές όπως τον καιρό του Ισλαμικού Κράτους;

Νομίζω πως ναι. Υπάρχουν πολλοί σύντροφοι που μας έχουν πει ότι θα ήθελαν να επιστρέψουν. Γνωρίζουμε επίσης νέους ανθρώπους που θα ήθελαν να έρθουν εδώ. Η άφιξη νέων διεθνών εθελοντών διευκολύνεται από το γεγονός ότι οι Πεσμεργκά του ιρακινού Κουρδιστάν δεν υποστηρίζουν την τουρκική εισβολή και μας έχουν πλησιάσει, ενώ πριν οι σχέσεις ήταν πολύ τεταμένες. Τα σύνορα τον προηγούμενο καιρό ήταν πραγματικά δύσκολο για κάποιον να τα περάσει. Αλλά τώρα είναι πολύ πιο άνετη η διέλευση από τα σύνορα, είναι πραγματικά απλό αυτή την περίοδο. Είναι κάτι πολύ θετικό. Κάθε διεθνής εθελοντής μπορεί να φτάσει στη Συρία από το Ιράκ. Είναι πολύ καλό για εμάς. Ελπίζω να μην είναι πολύ αργά.

Πιστεύεις ότι η Rojava εξακολουθεί να έχει μέλλον;

Η συμφωνία που υπεγράφη την τρίτη το βράδυ μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας περιπλέκει πολύ τα πράγματα. Η συμφωνία αυτή καθιερώνει μια ζώνη πλάτους 32 χιλιομέτρων κατά μήκος των συνόρων κάνοντας να αποσυρθούν οι δυνάμεις αυτοάμυνας και καταλαμβάνοντας την με τουρκικούς και ρωσικούς στρατούς. Δεν θα παραμείνει μεγάλο μέρος του εδάφους της Rojava, το οποίο αποτελείται κυρίως από εδάφη κοντά στα σύνορα. Περιμένουμε τώρα την επίσημη απάντηση των συριακών δημοκρατικών Δυνάμεων (FDS) [που υπερασπίζονται τη Ροζάβα και μάχονται κατά της Τουρκίας]. Όλοι εδώ σκέφτονται ότι θα προχωρήσουμε προς τον πόλεμο, ενώ η κουρδική κοινότητα στην Ευρώπη πιστεύει αντίθετα ότι θα προχωρήσουμε με διπλωματικά μέσα. Εγώ δεν έχω ιδέα.

Εάν εξεταστεί η επιλογή της ένοπλης σύγκρουσης, θα ήσουν έτοιμος να πάρεις μέρος;

Με λιγότερο ενθουσιασμό, είναι πολύ απογοητευτικό να σκεφτόμαστε ότι θα πολεμήσουμε για κάτι που σίγουρα σύντομα δεν θα υπάρχει πλέον. Αλλά νομίζω ότι μπορούμε να πολεμήσουμε ακόμη και χωρίς να ελπίζουμε απαραίτητα για μια νίκη. Μπορούμε να πολεμήσουμε μόνο και μόνο επειδή η ηθική μας υποχρεώνει να το πράξουμε. Σε ηθικό επίπεδο δεν έχω άλλη επιλογή παρά να είμαι πρόθυμος να πάω. Στην πραγματικότητα, για να επιβιώσω θα ήταν προτιμότερο να φύγω από την Ροζάβα αμέσως, αλλά πολιτικά θα ήταν πραγματικά καταδικαστικό. Κάποιοι σύντροφοι έχουν φύγει τις τελευταίες ημέρες και τις τελευταίες εβδομάδες επειδή πιστεύουν ότι η κατάσταση είναι πολύ θερμή. Εάν εγκαταλείψουμε τους φίλους μας όταν μπορούμε να τους βοηθήσουμε, νομίζω ότι δεν έχει νόημα να αποκαλούμαστε διεθνιστές. Δεν μπορούμε μόνο να ερχόμαστε εδώ να καταναλώσουμε την επανάσταση και τις θετικές της πτυχές. Η προσέλευση στην Rojava δεν είναι μια επαναστατική δράση από μόνη της. Πρέπει επίσης να παράγουμε κάτι εδώ και να δώσουμε τη δική μας συμβολή. Είναι λίγο σαν αυτό που συμβαίνει σε μια διαδήλωση στο δρόμο, στην πλατεία. Σε μια διαδήλωση στην πλατεία υπάρχει κάποιος που έρχεται για να κάνει τις συγκρούσεις αλλά δεν κάνει τίποτα για να προετοιμαστεί για την περίσταση ούτε για να διαχειριστεί τις πιθανές συνέπειες. Απλώς καταναλώνει το γεγονός. Θεωρώ ότι είναι πραγματικά γελοίο, μου φαίνεται μια μηδενιστική προσέγγιση, πολύ οπορτουνιστική και πολύ εγωκεντρική. Από σεβασμό και αλληλεγγύη προς τους συντρόφους, αν και θα είχα να κάνω πολλές κριτικές στο κουρδικό κίνημα, νομίζω ότι πρέπει να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε μαζί τους.

Ακόμη και αν η επιστροφή σου συμβεί αργότερα, σκέφτεσαι ποτέ τις νομικές επιπλοκές που θα συνεπάγεται αυτό;

Σκεφτόμαστε γι ‘αυτό. Αλλά αυτή η σκέψη δεν μας κρατά πίσω, δεν μας φρενάρει. Είναι σίγουρα παράνομο να αγωνιζόμαστε εναντίον ενός στρατού του ΝΑΤΟ [του οποίου η Τουρκία είναι μέλος], αλλά η ηθική διάσταση για εμάς είναι πρωταρχική. Επιπλέον, είναι δύσκολο για ένα ευρωπαϊκό κράτος να αποδείξει ότι πολεμήσαμε εναντίον ενός στρατού του ΝΑΤΟ. Πρέπει να αποδείξουν ότι ήμασταν εκεί, ότι πολεμήσαμε εναντίον των τούρκων στρατιωτών και όχι εναντίον των συμμάχων τους ισλαμικών συμμοριών. Μέχρι να έχουν επίσημες αποδείξεις, θα είναι δύσκολο γι ‘αυτούς.

Αλλά υποθέτω ότι αυτού του είδους συνέντευξη περιπλέκει λίγο την κατάστασή σου…

Η κατάστασή μου επιδεινώνεται, αλλά πιστεύω ότι κάποιος πρέπει να μιλήσει για τα πράγματα που συμβαίνουν εδώ, αλλιώς κανείς δεν θα το κάνει.

 

https://www.infoaut.org/conflitti-globali/il-racconto-di-un-giovane-francese-che-combatte-con-i-curdi-contro-la-turchia

Da Vice Francia

 

https://agirebablisoke.wordpress.com/2019/10/31/intervista-ad-un-compagno-francese-impegnato-nella-difesa-del-nord-della-siria-contro-lattacco-turco/

 

 

μεγαλείο χαρακτήρα!, grandezza carattere !

Ένας ήρωας του καιρού μας – Un eroe del nostro tempo

kleovisΣχολιάστε

Δημοσιεύτηκε στις 30 Οκτωβρίου 2019

Abdullah Öcalan, Ειρήνη και πόλεμος στο Κουρδιστάν, σελ. 40. δημοκρατικός Συνομοσπονδισμός, σελ. 40. Να ελευθερώσουμε τη ζωή – Η επανάσταση των γυναικών, σελ. 56. Το δημοκρατικό έθνος, σελ. 64. Ανατυπώθηκε, αναθεωρήθηκε και διορθώθηκε από τις Εκδόσεις Tabor και UIKI Onlus. Κάθε pamphlet πωλείται στη τιμή των 2 ευρώ και μπορείτε να το ζητήσετε από τις εκδόσεις TABOR – http://www.edizionitabor.it – tabor@autistici.org ή από το Γραφείο Πληροφοριών Κουρδιστάν Ιταλία– Ufficio Informazioni Kurdistan Italia  – info.uikionlus@gmail.com

[Αύριο, 1η νοεμβρίου θα πραγματοποιηθεί στη Ρώμη μια εθνική διαδήλωση για την υπεράσπιση και την υποστήριξη του αγώνα και του πολιτικού πειράματος του δημοκρατικού συνομοσπονδισμού που οι γυναίκες και οι άντρες της Ροζάβα προωθούν εδώ και χρόνια, και ειδικότερα, αυτές τις μέρες σε μια προσπάθεια να αντιταχθούν στην τουρκική και διεθνή στρατιωτική και διπλωματική δράση με στόχο την εξόντωση αυτής της πολύ σημαντικής εμπειρίας αυτο-οργάνωσης, πρακτικής στράτευσης και ισότητας των φύλων.                                                                                                                                          Εντούτοις, μέσα στο πλαίσιο αυτό, θα ήταν απαραίτητο να αποφευχθεί ο κίνδυνος, σε επίπεδο μαζικής πληροφόρησης, να επισκιαστεί και να μπει σε δεύτερο πλάνο η φιγούρα του πολιτικού ηγέτη ο οποίος βρίσκεται στη βάση της αναθεώρησης μιας πολιτικής σκέψης και πρακτικής, εκείνης του PKK (Partîya Karkerén Kurdıstan – Κόμμα των Εργαζομένων του Κουρδιστάν) που, γεννημένο αρχικά με βάση τις θεωρίες του μαρξισμού-λενινισμού, έχει προοδευτικά απελευθερωθεί από τα εθνικιστικά σκουπίδια και του κομματικού συγκεντρωτισμού σταλινικής έμπνευσης που το χαρακτήριζαν προηγουμένως.

O Abdullah Öcalan, ο οποίος κρατείται στη φυλακή Imrali για περισσότερα από είκοσι χρόνια πλέον, είχε ήδη αρχίσει μια πορεία θεωρητικού προβληματισμού-στοχασμού από τη δεκαετία του ’90 του περασμένου αιώνα που τον οδήγησε να προβλέψει την ιστορική παρακμή του συστήματος των Κρατών-έθνους που επιβλήθηκε στη Μέση Ανατολή από την αποικιακή κληρονομιά. Στην ανάλυσή του η κατάρρευση αυτού του συστήματος θα είχε προκαλέσει ένα σενάριο πολέμων και κρίσεων: ένα χάος γεμάτο με δυνατότητες απελευθέρωσης εάν οι δημοκρατικές και επαναστατικές δυνάμεις είχαν καταφέρει, ήταν σε θέση να κατέβουν στον αγωνιστικό χώρο για να δημιουργήσουν μια εναλλακτική λύση. Ακριβώς αυτό που συμβαίνει σήμερα στη Μέση Ανατολή. Ο πλούτος της σκέψης του Οτσαλάν, εκτός από τη σαφήνεια των προβλέψεων, έγκειται ακριβώς στο γεγονός ότι η σκέψη του δεν έχει ποτέ διαχωριστεί από τις πολιτικές και στρατιωτικές προσπάθειες να την εφαρμόσει, τόσο ώστε το κίνημα που αυτός ίδρυσε αποτέλεσε και αποτελεί το υπόβαθρο (θεωρητικό, οργανωτικό, στρατιωτικό) επάνω στο οποίο μπόρεσε να χτιστεί το επαναστατικό μονοπάτι που βρίσκεται σε εξέλιξη σήμερα στη Rojava.                                      Τα τέσσερα πρόσφατα αναδημοσιευμένα έντυπα, με την ευκαιρία της διεθνούς Διάσκεψης που πραγματοποιήθηκε στη Ρώμη στις 4, 5 και 6 οκτωβρίου του τρέχοντος έτους, θα επιτρέψουν σε όλους τους αναγνώστες όχι μόνο να ανακαλύψουν ή να ξαναβρούν, αλλά και να αναμετρηθούν με μια εξαιρετική πολιτική σκέψη και πρόταση που τονώνει και προορίζεται να επηρεάσει αποφασιστικά και τη σκέψη και τη δράση εκείνων που βρίσκονται σήμερα να δρουν κατά του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και του στρατιωτικού, εξορυκτικού και οικονομικού ιμπεριαλισμού σε κάθε άλλη γωνιά του κόσμου, συμπεριλαμβανομένης της Δύσης.

Ακόμη περισσότερο απ ‘ότι για την στρατευμένη πρακτική και τη θαρραλέα αντίσταση στην κράτηση που ο Abdullah Öcalan αντιπαρέθεσε σε ένα σύστημα που σκόπευε και σκοπεύει να τον καταστρέψει και να τον στείλει, μαζί με τον αγώνα του κουρδικού λαού, στη λήθη, ο μαχητής και ηγέτης του PKK κατέστη σύγχρονος ήρωας ακριβώς λόγω της βούλησης, της ικανότητας και του θάρρους να αμφισβητήσει εκείνες τις θεωρητικές υποθέσεις στις οποίες επάνω φαίνεται να επιθυμούν να αναπαυτούν πάρα πολλά κινήματα ακόμη και τώρα, καταδικάζοντας τον εαυτό τους, αυτά τα τελευταία, στην αδυναμία αλληλεπίδρασης με έναν προορατικό και νικηφόρο τρόπο με τις αντιφάσεις του παρόντος.                                                                                                                                                Παρακάτω δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από ένα από τα τέσσερα έντυπα, ακριβώς προς μαρτυρία της προληπτική καινοτομίας των στοχασμών του κούρδου αγωνιστή, να μη το ξεχάσουμε ποτέ, συλληφθέντα και φυλακισμένο χάρη και στην προδοσία της ιταλικής κυβέρνησης το 1999, της οποίας ηγείτο τότε ο Massimo D’Alema. S.M.]

Η απαγωγή μου υπήρξε σίγουρα ένα σκληρό πλήγμα για το ΡΚΚ, αλλά δεν ήταν η αιτία της ιδεολογικής και πολιτικής αλλαγής του. Το PKK είχε σχεδιαστεί ως ένα κόμμα με ιεραρχική δομή κρατικού τύπου, παρόμοια με εκείνη άλλων κομμάτων. Μια δομή που ήταν, ωστόσο, σε διαλεκτική αντίθεση με τις αρχές της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της ισότητας, μια αντίφαση αρχής για κάθε κόμμα, ανεξάρτητα από τη φιλοσοφία του. Παρόλο που το PKK είχε ένα όραμα προσανατολισμένο στην ελευθερία, δεν είχαμε σταθεί ικανοί να απελευθερώσουμε τη σκέψη μας από τις ιεραρχικές δομές-μηχανισμούς.

Μια άλλη από τις κύριες αντιθέσεις βρίσκονταν στην αναζήτηση, από πλευράς PKK, της θεσμικής πολιτικής εξουσίας, επάνω στην οποία το κόμμα είχε διαμορφωθεί και ευθυγραμμιστεί. Μια δομή στοχευμένη στη θεσμική εξουσία ήταν όμως σε διαμάχη με εκείνη του εκδημοκρατισμού της κοινωνίας την οποία το PKK δήλωνε ανοιχτά ότι επιδιώκει. Οι ακτιβιστές οποιουδήποτε κόμματος αυτού του είδους τείνουν να κατευθύνονται από τους ανωτέρους τους παρά από την κοινωνία, ή να σκαρφαλώνουν την ιεραρχία για να ανεβαίνουν θέση. Και τα τρία μεγάλα ιδεολογικά ρεύματα που βασίζονται σε μια αντίληψη χειραφέτησης της κοινωνίας βρέθηκαν αντιμέτωπα με αυτή την αντίφαση. Όταν ο υπαρκτός σοσιαλισμός και η κοινωνική δημοκρατία, όπως και τα εθνικά απελευθερωτικά κινήματα, επιδίωκαν να διατυπώνουν έννοιες της κοινωνίας που να πήγαιναν πέρα από τον καπιταλισμό, απέτυχαν να απελευθερωθούν από τους ιδεολογικούς δεσμούς του καπιταλιστικού συστήματος. Σύντομα έγιναν τα ίδια πυλώνες του καπιταλιστικού συστήματος, απλώς επειδή αναζητούσαν την θεσμική πολιτική εξουσία, αντί να εστιάζουν την προσοχή τους στον εκδημοκρατισμό της κοινωνίας.              Μια άλλη μεγάλη αντίφαση ήταν η αξία που δόθηκε στον πόλεμο μέσα στην ιδεολογική και πολιτική σκέψη του PKK. Πόλεμος που νοείται ως συνέχεια της πολιτικής, αν και με διαφορετικά μέσα, και ως στρατηγικό εργαλείο.                                                                              Αυτό ήταν ανοιχτά σε αντίθεση με την αντίληψη ημών των ιδίων ως ένα κίνημα που μάχεται για την απελευθέρωση της κοινωνίας, στη βάση της οποίας η χρήση ένοπλης δύναμης δικαιολογείται μόνο για σκοπούς αυτοάμυνας. Αυτό όλο ξεπερνά και ανοιχτά έρχεται σε αντίθεση με την κοινωνική προσέγγιση χειραφετικού τύπου που διακηρύσσει το PKK, δεδομένου ότι όλα τα καταπιεστικά καθεστώτα της ιστορίας είχαν ιδρυθεί-βασιστεί στον πόλεμο ή είχαν δομήσει τα θεσμικά τους όργανα σύμφωνα με μια πολεμική λογική. Το ΡΚΚ πίστευε ότι ο ένοπλος αγώνας ήταν αρκετός για να κατακτήσει εκείνα τα δικαιώματα που είχαν αρνηθεί στους κούρδους. Μια τέτοια ντετερμινιστική αντίληψη για τον πόλεμο δεν είναι ούτε σοσιαλιστική, ούτε δημοκρατική, αν και το PKK θεωρούσε τον εαυτό του δημοκρατικό κόμμα. Ένα πραγματικά σοσιαλιστικό κόμμα δεν εμπνέεται από κρατικού τύπου δομές ή ιεραρχίες, ούτε φιλοδοξεί στην θεσμική πολιτική εξουσία, η οποία βασίζεται στην προστασία των δικών της συμφερόντων και της δικής της εξουσίας μέσω της προσφυγής στον πόλεμο.                                                                                                                Η υποτιθέμενη ήττα του PKK, την οποία οι τουρκικές αρχές πίστευαν ότι είχαν επιτύχει με την εκτόπιση μου στην Τουρκία, έγινε μάλλον η ευκαιρία να επανεξετάσουμε κριτικά και ανοιχτά τους λόγους που είχαν εμποδίσει το απελευθερωτικό κίνημά μας να σημειώσει περαιτέρω προόδους. Η ιδεολογική και πολιτική ρήξη που έζησε το PKK μεταμόρφωσε την εικαζόμενη ήττα σε ένα σημείο διέλευσης προς νέους ορίζοντες.

1 A. Öcalan, Pace e guerra in Kurdistan, pp. 25-27

TAGGED WITH → Abdullah Öcalan • Confederalismo democratico • guerra • Kurdistan • lotta armata • Massimo D’Alema • PKK • Rojava • Turchia

 

Un eroe del nostro tempo