Ετικέτα: πόλεμος

ανατρεπτική τέχνη, arte ribelle

ΚΡΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΩΝ: Ο ΜΑΧΗΤΗΣ ΤΟΥ KARIM FRANCESCHI (BUR RIZZOLI)

kleovisΣχολιάστε

picsart_10-15-04-47-41Στις 15 απριλίου 2015 το Vanity Fair δημοσιεύει, στο numero 15, ένα reportage που είχε ιδιαίτερη απήχηση σε εθνικό επίπεδο: “Τώρα ξέρω τι θα πει αγάπη. Θυμάστε τον Marcello, τον ιταλό που πήγε να πολεμήσει τον Isis στο Kobane;  Γύρισε στο σπίτι του, αλλά δεν ξεχνά τους συντρόφους που διακινδύνευσαν τις ζωές τους γι αυτόν. Κι εμείς επιτέλους μπορούμε να διηγηθούμε, όλη την ιστορία του.”

 

Δεν είχα την παραμικρή ιδέα για το ποιος ήταν ο Karim, δηλαδή ο Heval Marcelo, τι είχε  ζήσει στην Συρία. Δεν είχα διαβάσει το άρθρο του Vanity, μα, μια ημέρα, στο βιβλιοπωλείο, βρίσκω ένα βιβλίο “ Il Combattente “ , »Ο Μαχητής», με αυτό τον υπότιτλο »Ιστορία του ιταλού που υπερασπίστηκε την Kobane από το Isis», “ Storia dell’italiano che ha difeso Kobane dall’Isis.” Αμέσως το αγόρασα. Είναι η ιστορία ενός νεαρού που από ακτιβιστής γίνεται επαναστάτης, καθώς και εχθρός τον οποίον φοβούνται οι πολιτοφυλακές του Χαλιφάτου και ο οποίος μέσα σε τρεις μήνες γίνεται σημείο αναφοράς για τους συντρόφους, επικίνδυνος ελεύθερος σκοπευτής.

Γιατί να διαβάσουμε ένα βιβλίο που μιλά για μια προσωπικότητα που από την Senigallia αποφασίζει να μεταβεί και να περάσει τρεις μήνες της νεανικής, σχεδόν τριαντάχρονης ζωής του, στην Συρία, στο καντόνι που απειλείται περισσότερο από τις δυνάμεις του Χαλιφάτου;

Η Ansa, στις 06.10.2016 ποστάρει αυτό το άρθρο στο web: “ 06.10.2016 – (ANSAmed) – BEIRUT, ΒΗΡΥΤΟΣ, 6 OΚΤ – Το Isis ανέλαβε την ευθύνη, διαμέσου του πρακτορείου του Aamaq, μιας επίθεσης αυτοκτονίας που έλαβε χώρα σήμερα στα βόρεια-δυτικά της Συρίας, κοντά στα σύνορα με την Τουρκία, στην οποίαν 20 αντάρτες που υποστηρίζονται από την Άγκυρα σκοτώθηκαν και 20 τραυματίστηκαν σύμφωνα με το εθνικό Παρατηρητήριο για τα ανθρώπινα δικαιώματα (Ondus).
Σύμφωνα με το Aamaq η επίθεση, στην τοποθεσία της Atmeh, πραγματοποιήθηκε από έναν kamikaze που οδηγούσε ένα αυτοκίνητο βόμβα. Άλλοι  32 αντάρτες είχαν σκοτωθεί σε μιαν επίθεση αυτοκτονίας στην ίδια περιοχή τον περασμένο αύγουστο.(ANSAmed).”

Η τρομοκρατία είναι μια πληγή που εξαπλώνεται σαν τη σκιά των συννέφων που σπρώχνονται από έναν ορμητικό άνεμο.

Αυτή η σκιά κατακλύζει ολόκληρο τον κόσμο, σχεδόν, και ο αγώνας ενάντια στην τρομοκρατία απαιτεί πάντα νέες δυνάμεις, νέες νοημοσύνες, νέα κεφάλαια, νέες ελπίδες. Και τα κοινωνικά κανάλια και δίκτυα ποστάρουν  video σχεδόν σπαρακτικά και πληροφορίες της τελευταίας ώρας του κατεστραμμένου πληθυσμού και ιατρών σε απελπιστικές συνθήκες που προσπαθούν ότι είναι δυνατόν προκειμένου να εξασφαλίσουν ένα ελάχιστο βοήθειας σε όσους καθημερινά τραυματίζονται, με βίαιο τρόπο, από τις ασταμάτητες επιθέσεις ελεύθερων σκοπευτών του Χαλιφάτου και του πυροβολικού τους.

Ο Karim, νεαρός ιταλός, φεύγει το 2014 από την Senigallia, όπου κατοικεί, προς τις περιοχές που έχει χτυπήσει ο πόλεμος, πόλεμος που αφορά όλους, όχι μόνο τους κούρδους στην πατρίδα τους.

Ο πατέρας του Karim, πρώην παρτιζάνος, όντως του θύμιζε: “ Η Ιταλία είναι η πατρίδα μας  […] Και το να αγαπάς την πατρίδα σημαίνει να πολεμάς τη στιγμή του κινδύνου.” “ Οι κούρδοι” γράφει ο  Karim, “ μιλούν σήμερα όπως ο μπαμπάς”.

Η πρώτη φορά που βρέθηκε στην Suruc με το σχέδιο Rojava calling περιγράφεται με αυτό τον τρόπο στο βιβλίο του: “ ένα καραβάνι με οργανωμένη ανθρωπιστική βοήθεια από το δίκτυο των ιταλικών κοινωνικών κέντρων, μεταξύ των οποίων και η Arvultura της Senigallia, συμμετέχει σε μια σκυταλοδρομία για να φέρει είδη διατροφής σε σύρους πρόσφυγες και να συνοδεύσει τους γιατρούς σε στρατόπεδα δίχως νερό ούτε ηλεκτρικό ρεύμα, όπου να διανείμουν φάρμακα, ρούχα και είδη πρώτης ανάγκης “.

Το ταξίδι διαρκεί μια εβδομάδα, μα ο Karim έχει πολλά πράγματα να δει με τα μάτια του, όπως να ζήσει στο πετσί του την προώθηση του Isis για την κατάκτηση της Kobane. Γιατί ξεκινά για τον πόλεμο και μάλιστα γίνεται και ελεύθερος σκοπευτής; Φανατισμός; Θέλει να γίνει πρωταγωνιστής; Είναι ασυνείδητος; Μια λέξη: Heval. Heval στα κουρδικά “ είναι αυτός που αγωνίζεται για να υπερασπιστεί την γη του”, κι ας παραμένει στα μετόπισθεν για να βοηθήσει. Κυριολεκτικά η λέξη σημαίνει  “σύντροφος” ή και ” φίλος”, μα heval είναι αυτός που θέτει τις ανάγκες σου μπροστά απ’ τις δικές του, που πάντα καλύπτει τις πλάτες σου. Ένα ουσιαστικό δημοκρατικό και ισότιμο: εάν είσαι άντρας είσαι heval, εάν γυναίκα είσαι hevala. Heval είναι αυτός που μοιράζεται το ίδιο το δικό σου πεπρωμένο, και αναγνωρίζεται σε εσένα. Heval είναι ένας καλός λόγος για να πολεμήσεις. Είμαι περήφανος που κάποιος με αποκαλεί με αυτό τον τρόπο”…Heval Marcelo.

picsart_10-15-04-49-11Συνεπώς το βιβλίο διατρέχει την εμπειρία του στην Kobane, μεταξύ των στρατευμάτων των Ypg. Τρεις μήνες στους οποίους ο Karim μαθαίνει την παραλλαγή, το καμουφλάζ, να παραλλάσσει τον εαυτό του, μαθαίνει να αποφασίζει την κατάλληλη στιγμή για να επιτεθεί ή να υποχωρήσει, μαθαίνει να στοχεύει και να σκοτώνει επίσης. Μέσα σε δυο εβδομάδες εκπαιδεύεται και στέλνεται στο μέτωπο. Εξαιρετικός αγωνιστής, παρατηρείται από απόσταση από εμπειρότερους συντρόφους και γνωστότερους στον αγώνα ενάντια στο Isis, μέχρι τη στιγμή που κατατάσσεται σαν ελεύθερος σκοπευτής. Τρεις μήνες στους οποίους μαθαίνει να μιλά κουρδικά, μαθαίνει την επιθυμία τους να επιζήσουν, να ζήσουν δημοκρατικά, να αγωνιστούν για την ελευθερία.

Η Ansa ανεβάζει στις 14.10.2016: Άσσαντ, Χαλέπι τραμπολίνο για την απελευθέρωση, ‘οι Ρώσοι καταλαβαίνουν πως οι ΗΠΑ θεωρούν την τρομοκρατία σαν μια κάρτα που κερδίζει’.

Ο Σύριος πρόεδρος Bashar Assad δήλωσε σε μια συνέντευξη στην εφημερίδα Komsomolskaya Pravda πως μια νίκη στο Χαλέπι  θα παρείχε στον στρατό του ένα “τραμπολίνο” για την απελευθέρωση του υπολοίπου την Χώρας από τους τρομοκράτες. Στην συνέντευξη, ο σύριος πρόεδρος πρόσθεσε πως το Χαλέπι, πράγματι, δεν είναι πλέον η βιομηχανική πρωτεύουσα της Συρίας αλλά η ανακατάληψη της πόλης θα ήταν ένας νικηφόρος πολιτικός και στρατηγικός στόχος. Οι κυβερνητικές συριακές δυνάμεις περικύκλωσαν την ανατολική πλευρά του Χαλεπίου, θέτοντας υπό κατάσταση πολιορκίας 250 χιλιάδες κατοίκους που έχουν πει πως χρησιμοποιούνται σαν ανθρώπινες ασπίδες από τους τρομοκράτες. Η πολιορκία προκάλεσε τις διαμαρτυρίες διαφόρων κρατών και ομάδων που κατηγορούν Σύριους και Ρώσους για εγκλήματα πολέμου, αναφερόμενοι σε άμεσες επιθέσεις σε ιατρικές εγκαταστάσεις και ανθρωπιστικές αποστολές. Οι ρώσοι – υποστήριξε ξανά ο Assad – αντιλαμβάνονται πως η τρομοκρατία αυξάνεται σταθερά απ’ όταν οι αμερικανοί, ήδη από τα χρόνια του πολέμου στο Αφγανιστάν στα πρώτα χρόνια  ’80 και μέχρι τις μέρες μας, είναι βέβαιοι πως η τρομοκρατία είναι η κερδοφόρα κάρτα που θα μπορούν πάντα να βάζουν στο τραπέζι, να κρατούν στην τσέπη και να την βγάζουν όταν υπάρχει ανάγκη, όταν την χρειάζονται”.

Το 2015, η Kobane ελευθερώνεται, με μια απελπισμένη επιχείρηση και το ισλαμικό κράτος υφίσταται μεγάλες απώλειες χάνοντας μια πόλη, ένα από τα τρία καντόνια που συνθέτουν τη Rojava, που σημαίνει “ τη βόρεια περιοχή της Συρίας, με κουρδική πλειοψηφία, που διακηρύχτηκε αυτόνομη και όπου προσπαθούν να οικοδομήσουν μια κοινωνία βασισμένη σε αρχές όπως η άμεση δημοκρατία, η ισότητα των φύλων, η ανεκτικότητα.”.

Όλες αρχές στις οποίες πάντοτε πίστευε και ο Karim Heval Marcelo. Εάν η Kobane είχε πέσει στα χέρια του Isis, ολόκληρος ο Βορράς της Συρίας θα είχε γίνει γη των πολιτοφυλακών του Daesh και κανένας πλέον δεν θα μπορούσε να σταματήσει την προώθηση τους. Επομένως η Kobane γίνεται κάτι περισσότερο από ένα σύμβολο. Τώρα είναι το Χαλέπι, αν και ο πόλεμος στην Kobane δεν τελειώνει. Πως κάποιος γίνεται  “foreign fighter” όντας νωρίτερα ένας ακτιβιστής;

Ο Karim λέει “ σερνόμενος καταγής” και είναι το πρώτο πράγμα που έκανε αφότου έφτασε στο πολιτιστικό κέντρο της Amara. Μέσα σε λιγότερο από σαράντα οκτώ ώρες από την άφιξη του βρίσκεται να είναι μέρος μιας φούχτας από άντρες και γυναίκες που θα καταταγούν και αμέσως θα οδηγηθούν στην πρώτη γραμμή μέσα στα ερείπια της Kobane. Η μόνη »φίλη» στην οποίαν μπορούσαν να υπολογίζουν, εκτός απ’ τους συντρόφους, μια χειροβομβίδα, σε περίπτωση που τους περικύκλωνε ή τους συνελάμβανε ο εχθρός. Ο Heval Marcelo βλέπει με τα μάτια του, πράγματι, τι συμβαίνει στα σώματα των εχθρών του Χαλιφάτου και σε μια νυχτερινή εισβολή ο κίνδυνος αποκαλύπτεται τόσο μεγάλος, που φτάνει στο σημείο να χουφτώσει την χειροβομβίδα και να κάνει σκέψεις για τη ζωή και το θάνατο του για λιγότερο από κάποια δευτερόλεπτα.

Κάποιοι σύντροφοι πεθαίνουν, κάποιοι άλλοι τραυματίζονται, άλλοι υποχρεώνονται σε ασταμάτητες βάρδιες για να υπερασπιστούν την θέση που έχουν κατακτήσει. “Υπάρχει ένας, μετά, που έγινε ένας αληθινός, ένας πραγματικός θρύλος: ο Hardem, ένας ιρακινός εικοσιοκτώ χρονών  που έγινε γνωστός σε όλο τον κόσμο με το παρατσούκλι Musa the Sniper” υπογραμμίζει ο συγγραφέας.

Το βιβλίο διευρύνει τις πληροφορίες που φθάνουν από το μέτωπο ξεκινώντας από την οπτική ενός νεαρού που αυθόρμητα αποφασίζει να πολεμήσει για μια χώρα που δεν είναι η δική του, της οποίας θαυμάζει και εκτιμά τα ιδανικά. Καθιστά πλησιέστερο έναν πόλεμο για τον οποίον, αναφέρει πάντα ο συγγραφέας “ Στα λόγια ήμασταν όλοι καλοί να υποστηρίζουμε την κουρδική αντίσταση. Αλλά μιλώντας, συζητώντας, το Isis δεν σταματά. Το να γίνομαι foreign fighter “ σημαίνει να δίνω σώμα σε αυτή την εικόνα  (δημοκρατικών ιδανικών), να την καθιστώ αληθινή. Να κάνω συμπίπτει αυτό που κάμω με αυτό που είμαι». 

Αμέσως μόλις επιστρέφει ο Karim στην Ιταλία γνωρίζει έναν δημοσιογράφο ο οποίος δείχνει ενδιαφέρον στην ιστορία και την εμπειρία του “ και βγήκε προς τα έξω μια συνέντευξη στην εφημερίδα του” ( αναφέρει στο βιβλίο) και διάφορες τηλεοπτικές συνεντεύξεις επίσης.

Με τα έσοδα από το βιβλίο ο συγγραφέας συμμετέχει στην ανακατασκευή της Kobane. (www.helpkobane.com).

Ένα ποίημα παραμένει να αιωρείται στον αέρα, εκείνο ενός αγοριού που επιμένει στην απαγγελία του στα αραβικά στη διάρκεια μιας επιθεώρησης στα κατεστραμμένα σπίτια, το ηλιοβασίλεμα:

“ Παρουσιάστηκαν σαν εκπρόσωποι του Ισλάμ,

σφαγίασαν τον κόσμο στο όνομα της πίστης,

σκότωσαν παντού. Αυτή είναι η αλήθεια.

Διαχώρισαν τους ανθρώπους,

κι εμείς της Kobane εξεγερθήκαμε.

Εσύ που είσαι αδέρφι της Kobane, έλα για τα μάτια και το κεφάλι,

για να δεις και να καταλάβεις.

Τώρα όλοι γνωρίζουν πως η γη της Kobane δεν μπορεί να καταπατηθεί.

Χάρη στο λαό. “

Farhan, ο ποιητής, συγκρατεί με κόπο τα δάκρυα:

“Έτσι είναι φτιαγμένη, αυτή η μονάδα, τρέλα ζυμωμένη με κουράγιο. Στο μάτι είναι όλοι καλοί μαχητές ….τους παρατηρώ να κινούνται στο πορτοκαλί φως του ηλιοβασιλέματος…”

Barbara Berton

http://www.traiettorie.org/2016/10/16/recensione-libri-il-combattente-di-karim-franceschi-bur-rizzoli/
μα τι χαρακτήρας!, grandezza carattere !

Karim Franceschi, ο ιταλός παρτιζάνος της ταξιαρχίας αντί-Isis διηγείται την ιστορία του

kleovis1 σχόλιο

Karim Franceschi, il partigiano italiano della brigata anti-Is racconta la sua storia

Ο Karim Franceschi στη Kobane

Όνομα μάχης Marcello, είναι ο μοναδικός ιταλός που συμμετείχε στην απελευθέρωση της Kobane. Έφθασε στο μέτωπο σαν απλός στρατιώτης και σύντομα μετατράπηκε σε ικανό ελεύθερο σκοπευτή. Τώρα σε ένα βιβλίο εξηγεί τι τον έφερε στην Συρία

του ROBERTO SAVIANO

ο Karim Franceschi, γεννημένος το 1989 στη Senigallia από ιταλό πατέρα και μαροκινή μητέρα, τον ιανουάριο του 2015 αποφασίζει να προσεγγίσει την Kobane και να ενωθεί με τις κουρδικές πολιτοφυλακές που αντιστέκονται στην προώθηση των δυνάμεων του  ισλαμικού κράτους Is στην Συρία. Στο βιβλίο του Karim Franceschi , «Il combattente, ο μαχητής», ο νεαρός αγωνιστής διατρέχει την ιστορία του. 

Η ιστορία του Karim Franceschi είναι μια ιστορία που μοιάζει να φθάνει από πολύ μακριά. Ένας νεαρός που βλέπει έναν λαό να βιάζεται από μια δύναμη άγρια και σκοταδιστική και δεν θέλει να παραμείνει μοναχά ένας παρατηρητής. Δεν έχει κανένα στρατιωτικό προσόν, μα ξεκινά έτσι κι αλλιώς. Θέλει να πολεμήσει. Δεν ξέρει να πυροβολεί, δεν γνωρίζει κουρδικά, τα αγγλικά του είναι άχρηστα. Δεν έχει ιδέα του τι θα κάνει: μα θέλει να πάει. Να είστε νέοι και να βρίσκετε αηδιαστική την ακινησία, άνανδρο να συνεχίσετε να ζείτε άνετα τη ζωή σας ενώ δεν είναι πολύ μακριά αυτά που συμβαίνουν, πράγματα τρομακτικά, βαρβαρότητες: η μυρωδιά αυτής της ιστορίας είναι πανομοιότυπη με εκείνη που γεύεσαι σε δεκάδες βιβλία εθελοντών που διαλέγουν έναν σκοπό και έναν αγώνα και παν να πολεμήσουν. Αισθάνομαι το άρωμα του βιβλίου Omaggio alla Catalogna, Φόρο Τιμής στην Καταλονία, εκεί που ο Όργουελ αφηγείται το πως έφτασε στην Ισπανία το ’36 για να πολεμήσει με τους τροτσκιστές πολιτοφύλακες του ρεπουμπλικανικού μετώπου.

Μα πως και εμπιστεύτηκαν οι κούρδοι ένα αγόρι από την Senigallia; Η μάνα του μαροκινή και ο πατέρας του παρτιζάνος, μα δεν είναι αυτό που τους έπεισε. «Με εμπιστεύτηκαν γιατί δεν ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα σε εκείνα τα μέρη, ήξεραν πως ήμουν στρατευμένος στα κοινωνικά κέντρα». Ο Karim αντιλαμβάνεται πως η απάντηση με εκπλήσσει και μου κάνει ένα αστείο: «όταν μου έγραψες και έκανες παράπονα πως στις διαδηλώσεις στη Νάπολι υπήρχαν οι ίδιες παλιές φάτσες του ριζοσπαστισμού δεν είδες την δική μου που αντιθέτως ήταν καινούργια!»

με κάνει να γελάσω, έχει μια καθαρότητα σαν παιδάκι μα μια αποφασιστικότητα πολύ ώριμη. Δεν παίζει τον πόλεμο, είναι ένας συνειδητοποιημένος στρατιώτης για κάθε ένα πέρασμα αυτής της καινούργιας του ζωής: «Μπορούσα να πολεμήσω με τον Fsa (Free Syrian Army) μα διάλεξα τις Ypg, τις Unità di protezione del popolo, Μονάδες προστασίας του λαού. Διότι έχουν τις αξίες του ιταλικού Συντάγματος, έχουν τα ιδανικά της δικαιοσύνης στα οποία αναγνωρίζω τον εαυτό μου, πολεμώ για τους συντρόφους που υπερασπίζονται τη δημοκρατία, τον φεμινισμό, τον κοσμικό χαρακτήρα της κοινωνίας. Με το Ισλαμικό κράτος στις πόρτες της πόλης οργανώθηκαν όχι μόνο για να αμυνθούν μα επίσης για να χτίσουν μια διαφορετική κοινωνία». Τον ρωτώ: «Με τους κούρδους των Ypg είσαι λοιπόν σε πλήρη συμφωνία;». «Πρέπει να λες μοναχά  Ypg, μην τους αποκαλείς κούρδους», μου απαντά. «Δεν είναι εθνικιστές, δεν θέλουν ένα Κράτος κουρδικό, αγωνίζονται, αγωνιζόμαστε για έναν δημοκρατικό συνοσπονδισμό. Στοχεύουμε στις περιφερειακές αυτονομίες, στην άμεση λαϊκή δημοκρατία βασισμένη σε επιτροπές των χωριών, επιτροπές των γυναικών». Τέλος πάντων βρισκόμαστε μπροστά σε μια οργάνωση πιο κοντά στον ζαπατισμό παρά στο  Pkk (του οποίου οι Ypg είναι εντούτοις σύμμαχοι ).

Οι ερωτήσεις που βουίζουν στο κεφάλι οποιουδήποτε συναντά είναι δυο: «Γιατί το κάνεις;». Η απάντηση είναι αυτή ενός αγοριού του περασμένου αιώνα: «Όχι για χρήματα, είναι σαφές: έρχομαι και φεύγω από την χώρα με δικά μου έξοδα, δεν παίρνω μια. Όχι, το κάνω από ιδεολογία: οι σοσιαλιστικές ιδέες είναι οι ιδέες μου, εγώ είμαι κομουνιστής. Ο πατέρας μου έκανε την αντίσταση» (όντως ο πατέρας, όπως ο Karim διηγήθηκε σε μια συνέντευξη στον δημοσιογράφο Tonacci un’intervista a Fabio Tonacci su Repubblica, υπήρξε παρτιζάνος). Μα πως μπορεί ένας νεαρός ιταλός που είχε πυροβολήσει μοναχά στα video παιχνίδια, του οποίου η ζωή δεν είχε υποστεί τραύματα από βομβιστικές επιθέσεις, πολέμους, βεντέτες, να γίνει στρατιώτης σε μια πραγματικότητα τελείως διαφορετική από την δική του; Πως μπορεί να σκοτώσει; Τι νιώθει; Αυτή είναι μια άλλη ερώτηση την οποία ο Karim πάντοτε περιμένει. Έμαθε να απαντά με μια παραπομπή, με ένα απόσπασμα: «Όταν ένας ναζί καταλήγει στο σκόπευτρο μου ξέρω πως δεν θα σκοτώσει το παιδάκι που είδα στο γεφύρι σήμερα το πρωί».

Karim, ένας ιταλός ανάμεσα στους κούρδους : »Στη Kobane ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος, πολέμησα για τον κόσμο»

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ 
«Marcello…».
Ξυπνώ με ένα τράνταγμα. Και αυτόματα κοιτώ το ρολόι, όπως κάνω πάντα όταν ένας σύντροφος ειδοποιεί πως ήρθε η ώρα για τη δική μου βάρδια. Τρεις και πέντε λεπτά. Λείπουν εικοσιπέντε για την αλλαγή, και αυτό ήδη με ενοχλεί. Στρέφομαι απότομα προς τον Hawer με την πρόθεση να διαμαρτυρηθώ για το πρώιμο ξύπνημα, μα το χλωμό του σαν κουρέλι πρόσωπο με εμποδίζει. Με το δάχτυλο εμπρός στη μύτη μου κάνει σήμα να νεκρωθώ.
«Daesh…» ψιθυρίζει με ένα νήμα φωνής.

Αρπάζω το Kalashnikov και ξεκινώ να κοιτάζω μαζί του απ’ το παραθυράκι του ορύγματος. Έχει σταματήσει να χιονίζει, και ένα φεγγάρι όχι ακόμη γεμάτο κρυφοκοιτάζει ανάμεσα στα χαμηλά γκρίζα σύννεφα, φωτίζοντας το ασβεστωμένο τοπίο. Δεν βλέπω τίποτα. Όμως, στην υπόκωφη σιωπή της κοιλάδας, ακούμε ευκρινώς ένα θόρυβο που έρχεται πίσω από τον λόφο που καλύπτεται από το χιόνι. Ίσως η μηχανή κάποιου οχήματος, ή τέλος πάντων κάτι μηχανικό. Στο άλλο όρυγμα, κανείς δεν κουνιέται.

Τεντώνω ένα χέρι μου και μαζεύω ένα πετραδάκι. Το πετώ προς την οπή του Ali και του Delsoz, χάνοντας όμως το στόχο. Δοκιμάζω ξανά, και τώρα τους χτυπώ. Έτσι κι αυτοί αντιλαμβάνονται πως κάτι δεν πάει καλά. Ο Ali σηκώνει το πανί της παραλλαγής και σέρνεται προς τα μπρος, δίχως τουφέκι, μέχρις ένα σημείο απ’ όπου μπορεί να βλέπει τι υπάρχει πίσω από το λόφο.  Ξαπλωμένος στο χιόνι σταματάει ένα δευτερόλεπτο για να παρατηρήσει, μετά οπισθοχωρεί στη διπλάσια ταχύτητα, σερνόμενος σαν ένα φίδι και μετακινώντας με τα χέρια το χιόνι έτσι ώστε να καλύπτει τα ίχνη που αφήνει το σώμα του.

Τι στ’ αρχίδια συμβαίνει; Ο Hawer με κοιτάζει σαν χαμένος, άφωνος. Ο Ali δεν μας έδωσε καμία σημασία, πριν ξαναχωθεί στη τρύπα του. Φτάνει, έχω ανάγκη να ξέρω. Από εδώ μέχρι το σημείο που έφτασε ο Ali θα είναι τριάντα μέτρα, καμιά εξηνταριά βήματα το πολύ. Σηκώνω το δίχτυ και γλιστρώ έξω, περπατώντας σκυφτός μα δίχως να σέρνομαι, γιατί δεν θέλω να γίνω περισσότερο μούσκεμα απ’ ότι είμαι ήδη. Κρυμμένος πίσω από ένα βράχο, παρατηρώ. Σε όχι περισσότερο από εκατόν πενήντα μέτρα από τα μικρά μας ορύγματα, βλέπω μια εικοσαριά πολιτοφύλακες του Daesh, ένα τεθωρακισμένο T-72 και ένα Hummer, με αναμμένα τα φανάρια και ένα τεράστιο πολυβόλο τοποθετημένο επάνω του. Έχω ξαναδεί ένα ίδιο, μια φορά: Ο Giano τότε μου εξήγησε που ρίχνει σφαίρες σε θέση να κάνουν κομματάκια τις πέτρες και να διαπεράσουν τα σακιά με την άμμο. Η επιτροπή υποδοχής του χαλίφη al-Baghdadi έρχεται προς τα εμάς, κι όμως εγώ παραμένω ήρεμος, αδικαιολόγητα ήρεμος. Επιστρέφω αργά, δίδοντας μου τον χρόνο για να καλύψω τα ίχνη που άφησαν οι μπότες μου επάνω στο φρέσκο χιόνι. Μπαίνω στην τρύπα με ένα μισό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο, κοιτώ μες τα μάτια τον σύντροφο μου. Του το λέω στα κουρδικά ότι πρόκειται να πεθάνει, έτσι για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις.

Em sahiden, heval Hawer…
Στην γλώσσα του, em sahiden σημαίνει «είμαστε μάρτυρες». Εάν αυτοί αντιληφθούν την παρουσία μας δεν έχουμε διαφυγή. Δεν είναι καν ο αριθμός των πολιτοφυλάκων, είκοσι ή κάτι λιγότερο, που καθιστά παράλογη οποιαδήποτε υπόθεση ένοπλης σύγκρουσης. Είναι το tank που κλείνει το θέμα. Για να μη μιλήσουμε μετά για εκείνο το πολυβόλο το τοποθετημένο επάνω στο Hummer: θα έφτανε από μόνο του να μας βγάλει όλους εκτός μάχης. Ενώ προσπαθώ να εξηγήσω τι υπάρχει πίσω από την άλλη πλευρά του λόφου με χειρονομίες, με πιάνει μια υστερική επίθεση από γέλια. Γαμώτο, διάλεξα τη λάθος νύχτα για να αφήσω το Pkm στο στρατόπεδο. Ο Hawer με κοιτά με μια έκφραση ανάμεσα στο τρομοκρατημένο και στο παραιτημένο, αγωνίζεται να καταπιεί ακόμα και το σάλιο του. Για διαφυγή ούτε να το σκέφτεσαι, διότι για να το σκάσουμε θα έπρεπε να τρέξουμε για ένα μεγάλο κομμάτι σε ανοιχτό πεδίο, μπροστά τους, σε εκείνο το σημείο θα αρκούσε μια ριπή σαν χαλάζι από το πολυβόλο για να μας σκοτώσει και τους τέσσερις. Ας κάνουμε λοιπόν το μόνο πράγμα που παραμένει να κάνουμε: την απόπειρα της απελπισίας. Μαζεύουμε όσο το δυνατόν περισσότερο χιόνι και το σπέρνουμε πάνω από την παραλλαγή και στην τρύπα, για να την καμουφλάρουμε όσο  καλύτερα γίνεται. Χρησιμοποιούμε επίσης κάποιο βράχο, έτσι ώστε να την μπερδέψουμε ακόμη περισσότερο με το υπόλοιπο τοπίο. Έπειτα χωνόμαστε μέσα, δίχως να αφήσουμε καμία χαραμάδα. Βρισκόμαστε στο απόλυτο σκοτάδι, θαμμένοι ανάμεσα σε υγρούς σωρούς χιονιού και πέτρες. Είμαι ξαπλωμένος με την πλάτη δίπλα στο Kalashnikov μου και στον σύντροφο Hawer. Αμφότεροι γνωρίζουμε καλά τι πρέπει να κάνουμε, δεν χρειάζεται να το πούμε. Με το αριστερό χέρι τραβώ μια χειροβομβίδα από το τακτικό γιλέκο και την ακουμπώ στο στήθος μου, σφίγγοντας την με δύναμη. Περνάω το μεσαίο δάχτυλο του δεξιού μου χεριού στο μεταλλικό δαχτυλίδι που σταματάει την ενεργοποίηση της βόμβας, και εκεί σταματώ. Η τελευταία εικόνα που θα δει αυτός που θα σηκώσει εκείνο το πανί θα είναι τον Karim Franceschi να του δείχνει το μεσαίο δάχτυλο, μια στιγμή πριν εκραγεί.

Πλησιάζουν, το νιώθω. ο θόρυβος των ερπυστριών του τεθωρακισμένου έγινε δυνατότερος, και μάλιστα νομίζω πως αντιλαμβάνομαι την δόνηση στο έδαφος. Κατά βάθος το ήξερα πως κάπως έτσι θα τελείωνε, σε αυτή την απελπισμένη προσπάθεια. Το ήξερα. Η καρδιά κτυπά σφυριές μες το στήθος, φλόγες ξεκινούν από τις πλάτες μου κι απ’ τον λαιμό μου από την ένταση, μα δεν καταφέρνουν πραγματικά να με ζεστάνουν, και η αίσθηση είναι περισσότερο εκείνη πως είμαι παγιδευμένος σε μια κυψέλη ψύξης. Φοβάμαι, όσο δεν φοβήθηκα ποτέ στη ζωή μου. Πάντα φανταζόμουν το θάνατο μου μέσα από τα μάτια εκείνων που αγαπώ περισσότερο και ακόμη και τώρα, με το νου, επιστρέφω στο σπίτι στη Senigallia. Φαντάζομαι το πληγωμένο πρόσωπο της μάνας μου, που κλαίει απεγνωσμένη. Ο πόνος της είναι σαν μια λεπίδα που φυτεύεται αργά στην καρδιά μου. Η σκέψη τρέχει στην Leila, ενώ νιώθω το τέλος να πλησιάζει. Στα γεμάτα της χείλη, στα μάτια της από νεφρίτη, στην υπόσχεση της επιστροφής στην Ιταλία που δεν θα κρατήσω. Περνούν τα δευτερόλεπτα, δεν μπορώ να ξεφύγω από την θύμηση της γυναίκας που αγαπώ. Δεν θέλω να πεθάνω χωρίς να την έχω δει μια τελευταία φορά…

Να τοι, είναι πολύ κοντά. Στα τριάντα ή σαράντα μέτρα από εμάς, όχι περισσότερο. Ο θόρυβος της μηχανής diesel του tank υπερκαλύπτει τις φωνές των πολιτοφυλάκων. Κρατώ την αναπνοή και αντιλαμβάνομαι πως και ο Hawer κάνει το ίδιο. Ο αυχένας και η μασέλα με πονούν από το σφίξιμο. Έξω η φάλαγγα σταμάτησε, το τεθωρακισμένο πλέον δεν προχωρεί. Είμαστε τελειωμένοι. Είμαι σίγουρος: κάποιος μας ανακάλυψε και, έτσι όπως έχουν τα πράγματα,  μου φαίνεται πως είναι το μοναδικό μας πεπρωμένο. Είναι αναπόφευκτο, είναι ήδη μοναχά ένα ζήτημα δευτερολέπτων. Θα τραβήξω το δαχτυλίδι, ναι. Δεν θα αφήσω να με αιχμαλωτίσουν αυτοί οι στοιχειωμένοι, για να καταλήξω κομμένος σε κομμάτια και να μεταμορφωθώ σε ένα σωρό από άκρα με το κεφάλι μου στην κορυφή, όπως συνέβη με τους άτυχους συντρόφους που είδα στη Kobane.

Εάν είναι γραμμένο πως σήμερα το βράδυ πρέπει να πεθάνω, θα πεθάνω σαν παρτιζάνος, όπως θα είχε κάνει ο πατέρας μου Πρώτος: με περηφάνια, παίρνοντας μαζί μου κάποιον απ’ τους εχθρούς. Με τον αντίχειρα του αριστερού χεριού αγγίζω την τσέπη του μπουφάν, για να αγγίξω το φυλακτό μου. Σφίγγω τη βόμβα ακόμη δυνατότερα, και πιέζω λίγο περισσότερο το δαχτυλίδι, ο κύλινδρος μετακινείται μερικά χιλιοστά. Σφίγγω τα μάτια, μες την αγωνία. Έχω χάσει την αίσθηση του χρόνου. Μπαμπά, μαμά… δώστε μου το κουράγιο να το κάνω. Σας αγαπώ.

Δυο διαδοχικά μουγκρίσματα της μηχανής του T-72, ακολουθούμενα από το τρίξιμο μηχανικών γραναζιών που ξαναρχίζουν να γυρνούν, με κάνουν να γουρλώσω τα μάτια. Το θωρακισμένο κινείται, ελπίζω ακολουθούμενο από το Hummer και από την ομάδα των πολιτοφυλάκων. Μένω ακίνητος, επικεντρώνοντας όλη μου την ικανότητα αντίληψης στα αυτιά. Δεν σκέφτομαι με τίποτα να ρίξω μια ματιά έξω απ’ την παραλλαγή, δεν έχω καμία πρόθεση να προκαλέσω την τύχη. Ναι, φεύγουν! Όμως μετακινούνται με κατεύθυνση το στρατόπεδο μας και, εάν ο Ali δεν κατάφερε να δώσει τον συναγερμό μέσα από το ράδιο, ο Zardesh και οι άλλοι από το tabur διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο.

Ένα δευτερόλεπτο μετά το άλλο νιώθω την ελπίδα να ξαναγεννιέται μέσα μου, αν και δεν βρισκόμαστε ακόμη εκτός κινδύνου: μου φαίνεται πως η φάλαγγα σταμάτησε εκ νέου. Ένα στρατιωτικό καταδιωκτικό περνά από πάνω μας. Θα μπορούσε να είναι ένα νυχτερινό raid, μιας και οι πιλότοι των αεροπλάνων μπορούν να εκμεταλλεύονται θερμικούς αισθητήρες με τους οποίους χτυπούν και στο σκοτάδι, όταν από την ηγεσία τους έχουν το ok να πετούν και οι καιρικές συνθήκες δεν είναι εξ ολοκλήρου απαγορευτικές. Περνούν τα λεπτά, ο βρυχηθμός των jet έρχεται και φεύγει, τώρα μοιάζει πολύ κοντά τώρα πολύ μακρινός, χιλιόμετρα, μα δεν ακούγονται ούτε εκρήξεις ούτε πυροβολισμοί. Ελέγχω το ρολόι: τέσσερις ακριβώς. Δεν πέρασε ούτε μια ώρα, κι όμως μου φαίνεται πριν μια βδομάδα. Πρέπει να αποφασίσουμε τι να κάνουμε. Οι τζιχαντιστές είναι ακόμη κοντά, σίγουρα, κι αν βγούμε τώρα κινδυνεύουμε να γίνουμε αντιληπτοί. Ίσως να είναι στημένοι ακριβώς εδώ μπροστά, σε ένα χαράκωμα σαν το δικό μας, έτοιμοι να μας λιανίσουν με τα δικά τους Ak-47 μόλις βγάλουμε τη μύτη μας εκεί έξω. Δεν μας απομένει παρά να περιμένουμε λίγο ακόμη.

http://www.repubblica.it/cultura/2016/01/08/news/saviano_foreign_fighter_libro_tonacci-130812959/

 

σύγχρονη σκέψη, pensiero di oggi

Η ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ – LA RISPOSTA ADEGUATA

kleovisΣχολιάστε

3 σεπτεμβριου 2017

Δεν υπάρχει η κατάλληλη απάντηση για όλους.
Υπάρχει μια για τα αφεντικά και μια για το προλεταριάτο.
Τα αφεντικά προσπαθούν να δώσουν μια απάντηση κατάλληλη στην δική τους κρίση,
το προλεταριάτο την πληρώνει μέσα στην σιωπή.
Η ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ LA RISPOSTA ADEGUATA
να ερευνήσουμε σε βάθος τις μάζες στη αναζήτηση του χαμένου επαναστάτη

Συνθήματα και πορείες ποτέ δεν ήταν αρκετά.
Αυτή τη στιγμή, ακόμη λιγότερο.
Τουλάχιστον κάποτε τα συνθήματα και οι πορείες αρκούσαν, μιας και ήταν μαζικές,
μετατόπιζαν τμήματα της κοινής γνώμης.
Σήμερα πέφτουν στο κενό, φιμωμένες από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που είναι υποταγμένα στην εξουσία,
ή μειώνονται σε ημερολογιακά ραντεβού που συχνά αποφασίζονται από άλλους.

Παρελάσεις και συνθήματα δεν άλλαξαν ποτέ τον κόσμο.
Κάποτε, οργανωτικά εργαλεία πρόδρομοι στην χρήση της δύναμης, της βίας, εξυπηρετούσαν τα ταξικά κινήματα και τις κοινωνικές επαναστάσεις.
Σήμερα, μοιάζουν αυτοσκοπός, αποδεικνύονται έωλα και συχνά τελετουργικά, εν τούτοις αναποτελεσματικά.

Για παράδειγμα την κρίση, και τις κρίσεις, την πρόσφατη και εκείνες του παρελθόντος, παρά τις καλές προθέσεις να “μη θέλουμε να την πληρώσουμε”,
εμείς την πληρώνουμε, και με το παραπάνω.
Ολόκληρη την πληρώνουμε, και την πληρώνουμε ακριβά!

Τις μορφές, όπως τα εργαλεία των ταξικών αγώνων,
συμπεριλαμβανομένου του συμπλέγματος προπαγάνδας διέγερσης και δράσης,
δεν τα αποφασίζουμε εμείς, αλλά ο ιστορικός κύκλος μέσα στον οποίο έρχονται για να δοθούν.
Εμείς μπορούμε μοναχά να τα προσαρμόσουμε σε αυτόν σταματώντας να κοιτάζουμε τον καινούργιο κόσμο με παλιά γυαλιά, γέρικα, τερματίζοντας τις άχρηστες ιεροτελεστίες της φάσης εξέλιξης σε στάδια του σοσιαλ εκδημοκρατισμού, πειραματιζόμενοι στον  “πόλεμο του κινήματος” της ιμπεριαλιστικής δημοκρατίας.

Εάν η μεθοδολογία της έρευνας, αφαίρεσης και υλιστικής κριτικής παραμένει αμετάβλητη, δεν μπορεί να είναι το ίδιο για την εργαλειοθήκη για την συγκεκριμένη δράση στην συγκεκριμένη πραγματικότητα.
Πρέπει να την εξοπλίσουμε με εργαλεία που παρακάμπτουν την κοινωνία του απολύτου ελέγχου και που, αποφεύγοντας όσο το δυνατόν περισσότερες ζημιές, χτυπούν με δύναμη.
Λιγότερο ορατοί, λιγότερο μαζικοί, ίσως, μα πιο γρήγοροι,
λιγότερο αναπαραγώγιμοι και μη ανιχνεύσιμοι από την καθεστηκυία τάξη.

Για άλλη μια φορά, εάν η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού,
η επανάσταση είναι η τέχνη του αδύνατου, δηλαδή αυτού που δεν επιτρέπεται,
αυτού που δεν είναι εγγυημένο, αυτού που δεν είναι συμφωνημένο.

Γι αυτό το επαναστατικό κίνημα είναι ενάντιο στην πολιτική,
γιατί είναι ασυμβίβαστο, έρχεται σε αντίθεση με αυτήν και με την κοινωνία που αυτή συνεπάγεται, που αυτή προϋποθέτει και υπονοεί.

Ένα σύγχρονο επαναστατικό κίνημα,
αναδιαμορφώνοντας τα σχήματα τις μορφές και το χρονοδιάγραμμα των οργάνων και της ταξικής δράσης, παραμένοντας με πιστό τρόπο υλιστικά αμετάβλητο,
μπορεί να ανασηκώσει το βλέμμα και να παρουσιαστεί επαρκές στους καιρούς της επανάστασης .

πληρώνουμε ακριβά, πληρώνουμε τα πάντα!

Ενώ για τον καπιταλιστικό κύκλο αναγγέλλεται η ανάκαμψη (αν και αργή ή και διαφοροποιημένη γεωπολιτικά ) οι εκμεταλλευόμενοι, αφού πρώτα πλήρωσαν την κρίση, θα πληρώσουν τώρα και την υπέρβαση της.
Πέρα από συνθήματα ουτοπιστικά και επιθυμητά, η σκληρή πραγματικότητα των ταξικών σχέσεων επιβάλλεται.
Τα γεγονότα έχουν σκληρή την κεφαλή, και τα νούμερα, επιβεβαιώνουν!

Εξάλλου οι κρίσεις που έχουν πληρώσει αυτοί που τους έχουν εκμεταλλευτεί είναι ιστορία της τελευταίας πεντηκονταετίας  (μετά τον κύκλο των συνδικαλιστικών αγώνων των χρόνων ’60): ανάμεσα στο 1970 και στο 2014 το μερίδιο του εισοδήματος που πήγε στην εργασία έπεσε από το 53,6% στο 50, 8% (στοιχεία δ.ν.τ. –  f.m.i.).
Το στοιχείο αφορά το 60% των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών οικονομιών: ανάμεσα στο 1991 και το 2014 το μερίδιο του εισοδήματος που κατέληξε στην εργασία έπεσε σε 30 από τις 50 μεγαλύτερες παγκόσμιες οικονομίες και σε 7 στους 10 πιο σημαντικούς τομείς παραγωγής.
Στην Ιταλία, την ίδια περίοδο, το ποσοστό εισοδήματος που χάθηκε από την εργασία υπήρξε 0,2 σημεία ανά δεκαετία.
Ειδικότερα, η δεκαετία της μακράς κρίσης (2008-2017) έριξε το κατακεφαλή ιταλικό εισόδημα στα επίπεδα είκοσι ετών νωρίτερα, και θα χρειαστούν δέκα χρόνια για να ανακτηθεί ξανά η χαμένη οικονομική αξία.
Ουσιαστικά μπορούμε να πούμε πως τις περασμένες δεκαετίες οι εργαζόμενοι, πάνω απ’ όλα εκείνοι με τα λιγότερα προσόντα, έχουν χάσει μισθούς και εξουσία, βλέποντας επίσης να μειώνονται οι συμβατικές τους ικανότητες απέναντι στο κεφάλαιο.

μορφές χρόνοι και εργαλεία για ένα νέο επαναστατικό κίνημα

Οι μορφές οργάνωσης και αγώνα δεν επιλέγονται.
Αυτές καθορίζονται από τον ιστορικό-πολιτικό κύκλο που διασχίζουν .
Εξαρτάται από την επιλογή, την δέσμευση και την προσωπική στράτευση να τις καταστήσουμε κατάλληλες.

Η κατάλληλη απάντηση στην διάρκεια των ταξικών αγώνων είναι η συνειδητοποιημένη απάντηση του αληθινού γενικού κινήματος, της κατάστασης που βρίσκεται η ισορροπία δυνάμεων ανάμεσα στις τάξεις, εκείνη που αναλύει την οικονομική αποφασιστικότητα αλλά και τις πολιτικούς, ιδεολογικούς και ψυχολογικούς προβληματισμούς και στοχασμούς της.
Μόνο έχοντας μια γενική εικόνα και ένα ολοκληρωμένο όραμα μέσα στο οποίο να αναγκάσουμε την επαναστατική στρατηγική μπορούμε να ήμαστε αυτόνομοι θεωρητικά, πολιτικά και οργανωτικά, αντιθέτως, αν παραμείνουμε αιχμάλωτοι τοπικισμών και συγκρητισμών θα μας χρησιμοποιήσουν για συμφέροντα και πολιτικές μάχες που δεν θα είναι δικές μας παραμένοντας έτσι κι αλλιώς στο πουθενά.

Πάντα έτσι γίνονταν, έτσι γίνεται και τώρα.
Φτάνει να αναλύσουμε τον τρόπο με τον οποίον εκμεταλλεύονται και αξιοποιούν κυβερνητικά, εκλογικά, θρησκευτικά και εργασιακά επάνω στο δέρμα του μεταναστευτικού προλεταριάτου, επάνω στο οποίο όλοι κερδοσκοπούν και κερδίζουν χρήματα και ψήφους, ενώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο ανάμεσα στα ίδια τα ταξικά αδέλφια που συχνά δεν αναγνωρίζονται σαν τέτοια και αντιθέτως εισέρχονται σε ανταγωνισμό.
Ένα κοινωνικό κίνημα με βαθιές ρίζες που θα μπορούσε να επιστρατευτεί με την διεθνιστική έννοια και που αντιθέτως, στην καλύτερη περίπτωση, παράγει το συμφεροντολογικό έλεος του βατικανού ή κάποια μορφή  “μητροπολιτικού συνδικαλισμού”.
Αυτό συμβαίνει διότι συχνά παρεμβαίνουμε, τρανταχτά μάλιστα, επάνω στα αποτελέσματα και όχι επάνω στις αιτίες ενός φαινομένου ιστορικά καθορισμένου και αδιαπέρατου όπως είναι οι εσωτερικές και διηπειρωτικές μεταναστεύσεις, τρέχοντας πίσω από την καθολική εκκλησία στο πεδίο την υποδοχής και της ενσωμάτωσης αντί να εστιάσουμε σε εκείνο της μόλυνσης και του ταξικού αγώνα.

Η κατάλληλη απάντηση σήμερα είναι η ασυμβίβαστη, που δεν διασπείρει ψευδαισθήσεις σχετικά με ενδεχόμενες “κατακτήσεις” ή βαθμιαίες βελτιώσεις της ζωής, μα που προετοιμάζει και εξοπλίζει τον άνθρωπο, συσσωρεύοντας δυνάμεις, για την αποφασιστική μάχη.
Μα ποια είναι η κατάσταση της πραγματικότητας σήμερα , και ποιες είναι οι μορφές, οι χρόνοι και τα εργαλεία για μιαν απάντηση κατάλληλη του ταξικού κινήματος στην τελική επίθεση που δρομολόγησε η αστική τάξη σε αυτή την  “συνεχιζόμενη” post-crisi;
Αφού πλήρωσαν τον λογαριασμό της κρίσης οι εκμεταλλευόμενοι, ετοιμάζει τώρα η μπουρζουαζία τον λογαριασμό και της ανάκαμψης πάλι για τους ίδιους.
Πληρώνει το προλεταριάτο, και πληρώνει για όλους, πάντα, διότι οι ισορροπίες δυνάμεων είναι δυσμενείς γι αυτό, καρπός και αποτέλεσμα της μακράς εργατικής παθητικότητας κόρης της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης των τελευταίων δεκαετιών.
Μέσα σε αυτό το μακρύ κύκλο προλεταριακής αναισθησίας δικαιώματα ελευθερία και δύναμη συρρικνώθηκαν συστηματικά από την μπουρζουαζία, από τα κράτη και τις κυβερνήσεις της, παρέχοντας μας μια κατάσταση ατομικοποίησης των εργαζομένων που, αν δεν ήταν για εκείνη την ένεση αξιοπρέπειας θέρμης και αγώνων ωστόσο απομονωμένων και ασυντόνιστων των μεταναστών, θα φαίνονταν πως έχουν εξαφανιστεί.

Ουσιαστικά, ενώ τα αφεντικά και το προσωπικό αγωνίζονται για να περισώσουν το σύστημα τους και να το βγάλουν από την κρίση χρεώνοντας τις τιμές στους εκμεταλλευόμενους, αυτοί οι τελευταίοι δεν παράγουν κανένα πραγματικό μαζικό αμυντικό κίνημα , συχνά υποβιβάζοντας τους εαυτούς τους σε προσπάθειες αντίδρασης προσωπικού escamotage [καταφεύγουν σε προσωπικά τεχνάσματα] ή επίσης καταφεύγουν στον ατομικό αυτοτραυματισμό.
Βέβαια, προς την αντίθετη κατεύθυνση, ευτυχώς, επεισόδια έντονων οικονομικών αγώνων παράγονται επίσης από μετανάστες εργαζόμενους, παραμένοντας όμως σε πλαίσια αποκλειστικά συνδικαλιστικά που χαρακτηρίζονται από έντονο ποσοστό κατακερματισμού και χρονικότητας-προσωρινότητας.
Είναι μια δύσκολη πραγματικότητα, απελπιστική κάποιες φορές, που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ανταλλάσσοντας πυγολαμπίδες για φανάρια ή προτείνοντας ξανά καλές συνταγές για άλλες όμως ιστορικές στιγμές.
Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε επαναλαμβάνοντας κινηματίστικα ρεφρέν ελλείψη κινημάτων, ή να ελπίζουμε σε κάποιον πυροκροτητή με την ασφάλεια απενεργοποιημένη εγκαίρως.
Τελικά, δεν μπορούμε να δίνουμε παλιά γυαλιά για να παρέμβουμε σε καινούργιες πραγματικότητες.

Και η νέα πραγματικότητα δεν προβλέπει, σε σύντομο χρονικό διάστημα και ίσως μεσοπρόθεσμα, μαζικά κινήματα.
Οπότε, ίσως, αντί να ξεκινήσουμε να κινούμε τις μάζες, θα χρειάζονταν ένα εργαλείο συνειδητοποιημένο σε θέση να διερευνήσει σε βάθος μάζες σε μεγάλο βαθμό άμορφες αναζητώντας νέους αγωνιστές και στρατεύσιμους για το μέλλον, όταν εκατομμύρια ανθρώπων θα μπουν εκ νέου σε κίνηση.
Να, η ορθή, η κατάλληλη κίνηση, συνειδητή, ψυχρή και απαλλαγμένη από μύθους και τελετουργικά είναι αυτή: ένα ευρύτατο οργανωτικό όργανο με μεγάλη πολιτική ανάσα, με συνολικό στρατηγικό όραμα με τάση προς την ασυμβατότητα, ασυμβατότητα προς αυτό το σύστημα φυσικά, και μια τεχνική λεπτομέρεια επιχειρησιακή μειοψηφική, πρωτοπορίας, με στόχο την »οργανική» παρέμβαση ανάμεσα στις μάζες.
Μια συνειδητή σφήνα μέσα στο κοινωνικό σώμα, σχηματισμένη από τις υπάρχουσες εκατοντάδες γυναικών και ανδρών που δεν απέκλεισαν την επιλογή του επαναστατικού πεδίου, χώρου, πρώτου άτυπου αλλά αντικειμενικού πυρήνα της νέας ταξικής απάντησης.
Τα γεγονότα έχουν σκληρό κεφάλι, και με αυτά πρέπει να σχετιστούμε.
Είναι αυτοί οι καιροί που συσσωρεύουμε δυνάμεις, οι καιροί της πολιτικής ομοιογένειας τους, της επιλογής τους με την έννοια της προσκόλλησης στις αρχές του διεθνισμού, του αντιθεσμισμού, της αποχής.
Σε αυτούς που πιστεύουν πως πρόκειται για “επιταχύνσεις” απαντά η σοβαρή ταξική καθυστέρηση που έχουμε πληρώσει, μέχρι στιγμής, όσον αφορά την εκμετάλλευση και την καταστολή.
Θέλουμε να περιμένουμε πολέμους, θανάτους, αίμα και καταστροφές για να μιλήσουμε γι αυτά;

 

Pino ferroviere,  Pino σιδηροδρομικός

http://www.pane-rose.it/files/index.php?c3:o50411:e1

https://favacarpendiem.wordpress.com/2017/09/03/la-risposta-adeguata/

σκόρπιες σκέψεις...

όνειρο καλοκαιρινής ραστώνης

kleovisΣχολιάστε

Mekhissi-Benabbad was disqualifed for removing his shirt in the 3000m steeplechase at the 2014 European Championships

σήμερα το μεσημέρι ξάπλωσα να ξεκουραστώ κι αμέσως με πήρε ο ύπνος, φαίνεται λοιπόν πως αμέσως άρχισε να δουλεύει το μοτεράκι όπως εξάλλου κάνει πάντοτε, εν γνώσει μας φυσικά, διότι, μόλις ξύπνησα κι άρχισα σιγά σιγά να χαλαρώνω ξεκίνησε αμέσως να με σπρώχνει να τα βγάλω προς τα έξω, βέβαια εγώ προσπάθησα να καθυστερήσω όσο μπορούσα τον μέσα μου εαυτό γιατί είχα και άλλες δουλειές να κάνω, οπότε τώρα που τελείωσα  έβαλα μπρος – μιλάμε για μια συζήτηση που είχα μ’ ένα φίλο μου περί διαφόρων θεμάτων γενικότερα  – στον ύπνο μου πάντοτε – που θα προσπαθήσω να σας αναπτύξω εδώ πιο κάτω όσο συντομότερα μπορώ:

μιλούσαμε για έθνος και πατρίδα κι εγώ του έλεγα πως αυτές τις δυο τις έννοιες δεν τις έχω καθόλου σε υπόληψη, είναι δυο νοήματα κατασκευασμένα, δεν πρόκειται να κάτσω να το εξηγήσω το γιατί, υπάρχουν ειδικότεροι για να το κάνουν. Όταν γεννιούνται δυο παιδιά, αυτές οι έννοιες τους είναι άγνωστες, δεν υπάρχουν στο dna τους, όπως επίσης και η ράτσα, η θρησκεία κλπ. Αυτά τα πράγματα τα διδάσκουν στο σχολείο για να χωρίζουν τους ανθρώπους και να τους εκμεταλλεύονται. Τα σύνορα στήνονται στην διάρκεια της ζωής λόγω συμφερόντων, χαλούν και μετατρέπονται όποτε τα συμφέροντα αλλάζουν.

Θα φύγω και θα ξανάρθω στην κουβέντα δεν γίνεται αλλιώς. Χθες  στους αγώνες τους παγκόσμιους τους στίβου ο Αζερος Γκουλίεφ κέρδισε τρέχοντας για την Τουρκία το χρυσό στα διακόσια. Αυθόρμητα άρπαξε την σημαία του Αζερμπαϊτζάν κι άρχισε να τρέχει, από εκεί κατάγεται ο άνθρωπος. Του χώσαν αμέσως στα χέρια και μια της Τουρκίας για την οποίαν ξεπουλήθηκε πρόσφατα όπως κάποτε και κάποιος φουσκωτός που κέρδισε μετάλλια για την Ελλάδα σηκώνοντας βάρη. Όσο Άγγλος είναι ο Μο Φάρα άλλο τόσο Κουβανός είμαι κι εγώ όσο βέβαια Τούρκος είναι και ο Κουβανός Κοπέλλο. Και πάει λέγοντας, όσοι αγαπούν τον στίβο, παρακολουθούν και γνωρίζουν τα τεκταινόμενα, όπως εγώ!

Συνεχίζοντας: Τι κοινό βρε παιδιά μπορώ να έχω εγώ με τον Σάκη Ρουβά σε αξίες χρήμα και κουλτούρα; με τον Μαρινάκη; ή τον Άδωνι και τον Μητσοτάκη; τον Βενιζέλο; και την Βαρδινογιάννη την Τζούλια Αλεξανδράτου, για να υπηρετήσουμε μαζί κάποια πατρίδα; και ποια Δημοκρατία να υπερασπιστούμε; που δεν υπάρχει Δημοκρατία μα ούτε καν Φεουδαρχία θα έλεγα, τι μπορεί να ενώνει εμένα με τον όποιον άλλον θέλετε από αυτό το κομματικό σύστημα που υπερασπίζεται παθιασμένα και σθεναρά τον εαυτό του και την πατρίδα, την όποια πατρίδα την γράφει εκεί που ξέρει και ξέρετε κι εσείς! Αυτοί δεν έχουν έθνος και πατρίδα γιατί τα συμφέροντα τους είναι διάσπαρτα σε δεκαπέντε πατρίδες!

Δηλαδή φίλοι μου τι κοινό μπορούμε να έχουμε με αυτούς τους καρχαρίες με τις μετοχές σ’ αυτή τη χώρα, τις επιχειρήσεις σ’ εκείνη την πατρίδα, τα καράβια στην άλλη, τα συμφέροντα πολλές φορές αντικρουόμενα στους τέσσερις ανέμους, επενδύσεις σε φάουντς από εδώ κι από εκεί, τράπεζες οίκους αξιολογήσεις και όλες αυτές τις παπαριές κατασκευαστικές, όπλα, ενέργεια κλπ και όλα αυτά να διαπλέκονται μεταξύ τους με εθνικά κεφάλαια ατομικά κεφάλαια τραπεζικά και όλων των ειδών τα κεφάλαια και εδώ κεφάλαια και εκεί κεφάλαια και παντού κεφάλαια, »και να τα ξερολούκουμα και να τα παστέλια», και στο τέλος ούτε και οι ίδιοι δεν γνωρίζουν που στο κακό σταματούν και που αρχίζουν και που τελειώνουν τα συμφέροντα τους, και το μόνο που είναι σίγουρο είναι πως δεν έχουν ούτε έθνος ούτε θεό ούτε πατρίδα ούτε φυλή αυτοί οι άνθρωποι και αυτά τα συμφέροντα,

αν ήταν πατριώτες όπως λεν, ξέρετε τι θα έκαναν; θα ξεκινούσαν ένα πρόγραμμα παλλαϊκής εκπαίδευσης στα όπλα και στα γράμματα όλου του λαού πάνω απ’ τα δεκαέξι λέω εγώ, δεκαοκτώ πείτε εσείς, μέχρι τα εξήντα πέντε, σύμφωνα με τις αντοχές, ψυχικές και σωματικές, με γιατρούς καθηγητές και επιστήμονες, δυο φορές το χρόνο, κάθε χρόνο, γειτονιά προς γειτονιά, χωριό προς χωριό, σε όλες τις πόλεις, στην ύπαιθρο, στα νησιά, ενώνοντας τις γειτονιές με λαγούμια υπόγεια, ενώνοντας τα σπίτια με οπές- σε όλες τις πολυκατοικίες, να επικοινωνούν τα πάντα, να φέρουν οι πάντες τα όπλα στα σπίτια μετά την εκπαίδευση, να σου εγώ τολμά κανείς να επιτεθεί στην χώρα; πρόσεχε τι λέω; στην χώρα! άσε τις πατρίδες και τα έθνη, τα σύμβολα τα χρειάζεται αυτός που θέλει να πλύνει μυαλά, αυτός που το μυαλό του είναι καθαρό δεν χρειάζεται σύμβολα, ξέρει ν’ αγαπά, έχει καθαρή καρδιά!

Όταν κάποιος μονοπωλεί την ‘άμυνα’ γίνεται επικίνδυνος, γίνεται κάτι στεγανό, [βλέπε στρατός] και φτάνει κάποια στιγμή στο σημείο να εκβιάσει. Το ίδιο συμβαίνει με την ‘τάξη,’ [βλέπε αστυνομία]. Όταν έχεις συνεχώς σε εγρήγορση τον λαό δεν φοβάσαι τίποτα. Γιατί συμβαίνει ο λαός να λαμβάνει μέρος στην διακυβέρνηση καθημερινά, μιας και ο ιδιώτης καθίσταται πολίτης παύοντας να στέλνει αντιπροσώπους κάπου όπου τους χάνει από τα μάτια του, παύει πλέον να τους ελέγχει, αυτή είναι η έννοια της δημοκρατίας, ο λαός κυβερνά, δεν αναθέτει την κυβέρνηση σε αντιπροσώπους τους οποίους μάλιστα δεν δύναται να ανακαλέσει, αυτή είναι μια άσχημη μορφή φεουδαρχίας όπου ο αρχηγός του κόμματος με λίστα ορίζει του εκπροσώπους τους οποίους πλέον το μισό εκλογικό σώμα κάθε τέσσερα χρόνια στέλνει στο κοινοβούλιο για να επικυρώνουν τα θελήματα των ισχυρών του κόσμου στους οποίους υποκλίνονται τα εκάστοτε ντόπια τσιράκια. Που πατρίδα που έθνος που θρησκεία που ιδεολογία που σύμβολα κι όλα τα άλλα τα ωραία με τα οποία μπουκώνουν τα μυαλά όλων αυτών που θέλουν να γεμίσουν την ψυχή τους με αέρα κοπανιστό και νοήματα σαν αυτά που άρπαξε μες την χαρά του ο Γουλίεφ κι ο κάθε Γκουλίεφ της παγκόσμιας αγοράς προϊόντων προς πώληση ή ενοικίαση.

Βλέπουμε μαύρη μεταλιούχο ολανδέζα, μαύρη μεταλιούχο βελγίδα, μαύρη από την ελβετία, μαύρη ιταλίδα, μαύρη γερμανίδα, μαύρο νορβηγό, μαύρο σουηδό και μου μιλάτε για πατρίδες, για ποιανού το έθνος; σε ποιο έθνος πιστεύει η κουβανή ιταλίδα, η ελβετή από την αφρική ή ο γάλλος από την αλγερία, το μαρόκο ή την τυνησία ;

και τότε μπαίνει φουριόζος στην κουβέντα ο Ορέστης και παρατηρεί πως ξαφνικά χάθηκαν από την θάλασσα οι τσούχτρες έτσι όπως ξαφνικά μες τον Ιούλη εμφανίστηκαν, λες και κάποιο χέρι μαγικό έδωσε διαταγή, μια δύναμη μεγάλη την έδωσε αυτή την διαταγή πρόλαβε να τον διακόψει ο Παντελής

ναι, υπάρχει αυτή η τεράστια δύναμη, εγώ εσύ αυτοί και δείχνει γύρω του, εμείς όλοι, τα δέντρα τα ζώα τα ψάρια τα φυτά, όλοι μας, οι αέρηδες οι θάλασσες οι ποταμοί οι άνεμοι το σύμπαν όλο, η αρμονία του, της φύσης η αρμονία, του όλου, αυτή η ολότητα, το ένα το τεράστιο, αυτό το άπειρο μπροστά στο οποίο οι άνθρωποι υποκλίνονται και γέρνει μπροστά του την μηδαμινότητα της ύπαρξης του το ον και το ονόμασε θεό και το έντυσε με τα χρώματα του πολέμου και κάτω απ’ τον μανδύα του οποίου έκρυψε τον άκρατο εγωισμό του και στο όνομα του οποίου νομιμοποιεί τις κατακτήσεις του

ναι επιβεβαιώνει ο Ορέστης, αυτή τη μια και μοναδική που είπατε εσείς πως την ονόμασε και στο όνομα της έχει κάνει τα μεγαλύτερα εγκλήματα, πανάγαθος και παντοδύναμος και μαλώνουν πως ο δικός τους είναι ο καλύτερος, και όλοι σε αυτόν αποδίδουν τη νίκη τους, μα πως διαλέγει σε ποιον θα δώσει το χρυσό και το ασημένιο στον άλλον; μα είναι γαύρος σήμερα; πανάθα αύριο; σκουλίκι την επομένη; και τις έξυπνες βόμβες δεν μπορεί να τις εμποδίσει; μα πως γίνεται να επιτρέπει στον παπά του Μπλέρ ας πούμε να ευλογεί τις βόμβες που θα σκοτώσουν χιλιάδες; τότες ξεχνά να είναι πανάγαθος; κι ο Τράμπ; ο Κιμ; ή ο άλλος ο Μακρόν; κι ο Πούτιν παραπέρα. Αμ ο Κινέζος; ο Ιάπωνας; η Γερμανίδα; αυτονών τα όπλα δεν σκοτώνουν; παπάδες δεν τα ευλογούν; αυτονών οι πατρίδες και τα έθνη τι ρόλο παίζουν; οι θεοί τους και οι ράτσες τούτείναι πιο καλές από των μουσουλμάνων που τους αρμέγουν τα πετρέλαια χρόνια τώρα ή των Λατινοαμερικάνων και των άλλων αφρικάνων αιώνες τώρα; Κι έρχονται οι ξεριζωμένοι μαύροι τώρα στη Δανία ας πούμε, κι όταν τρέχουν και παίρνουν μετάλλια είναι καλοί, τραγουδούν και τον εθνικό ύμνο κι από πάνω, μες την ψυχή τους ρώτα εσύ τι συμβαίνει! Αν τους συναντήσουν στο τραμ τους ζητούν να σηκωθούν για να κάτσουν οι λευκοί. Και μετά εσύ μου λες πως η πατρίδα και το έθνος είναι για όλους, κι ο θεός επίσης. Όχι φίλε, όλες αυτές οι μπούρδες είναι μοναχά για τους δυνατούς, γι αυτούς που κατέχουν τα όπλα και το χρήμα, την δύναμη, γι αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις.

Και δεν τέλειωσα ακόμη φίλε Μιχάλη, συνεχίζει ο Ορέστης, σε αυτό το όνειρο που δεν λέει να τελειώσει, και είναι τόσο δυνατό και έντονο, τόσο ζωντανό, που μέχρι και πουλιά βγαίνουν από μέσα του, κολοβούτια με φτερά, σαν τους καλύμνιους βουτηχτάδες,

σε αυτή τη χώρα που μας έλαχε να ζούμε η σχιζοφρένεια πάει σύννεφο,

αυτοί ξεριζωμένοι κι εμείς σχιζοφρενείς,

μιας και είχαμε τους αγώνες όλες αυτές τις ημέρες να παρακολουθούμε και ξέρω πόσο πολύ αγαπάς τον κλασσικό αθλητισμό, που το πας και το ακόλουθο: προσκυνάν οι έλληνες τον τριαδικό θεό που στήθηκε στα ερείπια του δωδεκάθεου: Παύλος επί Σαούλ και Υπατίας, λοιπόν, από την μία έχουμε τον Καμμένο και τους δεσποτάδες να διασχίζουν την χώρα παρακαλώντας την Παναγία και τους αγίους να κρατούν από μακριά τους τουρκαλάδες, και από την άλλη τους πιστούς να προσκυνούν ‘άγια’ κόκαλα ‘άγια’ ξύλα και ‘αγιασμένα’ κάστανα κι από την άλλη τους επισήμους να τρέχουν αμέσως να πάρουν μέρος στην μεγάλη παράσταση της αφής της φλόγας και να κάνουν:

ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΣΤΟΝ ΑΠΟΛΛΩΝΑ

Ιερά σιωπή!
Να ηχήσει όλος ο αιθέρας, η γη, η θάλασσα και οι πνοές των ανέμων.
Όρη και Τέμπη σιγήστε.
Ήχοι και φωνές πουλιών παύσατε.
Γιατί μέλλει να μας συντροφεύσει ο Φοίβος, ο Φωσφόρος Βασιλεύς.
Απόλλωνα, θεέ του ήλιου και της ιδέας του φωτός,
στείλε τις ακτίνες σου και άναψε την ιερή δάδα
για τη φιλοξενη πόλη της …(όνομα της διοργανώτριας πόλης).
Και συ, ω Δία, χάρισε ειρήνη σ’ όλους τους λαούς της Γης
και στεφάνωσε τους νικητές του Ιερού Αγώνα

αυτά τα λίγα φίλε μου Μιχάλη. Θεοί από εδώ άλλοι θεοί σκοτωμένοι μεταξύ τους από εκεί! το απόλυτο τσίρκο! Ναοί από εδώ, άλλοι ναοί από εκεί! Στον Απόλλωνα και τον Δία και την Αθηνά οι μεν στον Άι Νικόλα τον Άι Γιάννη κλπ οι δε, ταυτόχρονα το απόλυτο έλα να δεις

Και φτάσαμε μάλιστα στο σημείο να επιτρέπουμε κάποιοι γραφειοκράτες τσαρλατάνοι να μπορούν ν’ αποφασίζουν να στερήσουν το χρυσό μετάλλιο από την σέρβα Σπάνοβιτς που της έπεσε από την πλάτη το καρτελάκι με τον αριθμό της και άφησε ίχνος στην άμμο και αυτοί οι βλάκες δεν μέτρησαν το αποτύπωμα του κορμιού της και την άφησαν στην τέταρτη θέση. Αυτοί οι άνθρωποι Μιχάλη λαμβάνουν αποφάσεις που καθορίζουν το μέλλον πατρίδων κι εθνοτήτων και κρατών και οι πλειοψηφίες κάθονται και ξύνονται, με όλους αυτούς εμείς δεν έχουμε τίποτα κοινό, συμφωνώ μαζί σου φίλε μου, οι πατρίδες και τα έθνη και τα κράτη, τα κλειστά σύνορα φτιάχνονται για να κρατούν κλειδωμένα τα μυαλά και υποταγμένους τους ανθρώπους και εξοπλισμένα τα έθνη με πυρηνικά και έξυπνα όπλα και βομβαρδιστικά για να πλουτίζουν οι λίγοι ισχυροί που κρατούν στις κυβερνήσεις τα φιλαράκια τους που ψηφίζουν οι σιωπηλές πλειοψηφίες –  ο γείτονας σου κι ο γείτονας μου με λίγα λόγια – και βόμβες αυτοκτονίας και γιλέκα ζωσμένα εκρηκτικά και καμικάζι ευλογημένους από παπάδες και καρδινάλιους διαπλεγμένους και διαπλεκόμενους με τις εξουσίες και τα κεφάλαια και τους κεφαλαιοκράτες και τις αγορές και τα χρηματιστήρια και τις τράπεζες και τους τραπεζίτες!

έχουμε χριστιανούς που κάνουν τον σταυρό με το αριστερό το χέρι άλλους με το δεξί, άλλοι χρησιμοποιούν δυο δάχτυλα και άλλοι τρία, χριστιανοί πολεμούν χριστιανούς και ποιοι είναι οι κακοί; και χριστιανοί πολεμούν μουσουλμάνους και οι μουσουλμάνοι άλλους μουσουλμάνους και ποιοι είναι οι καλοί; και όλα αυτά στο όνομα της αγάπης και του υπέρτατου καλού και αγαθού!

και κάθε χρόνο στα σχολεία τα βιβλία γράφουν την ιστορία αλλιώς, κι αλλιώς την λεν οι δάσκαλοι του Βενιζέλου αλλιώς του Σαμαρά και την αλλάζει ο Τσίπρας κι ο Μητσοτάκης λέει πως θα την αλλάξει κι αυτός και εμείς ποιον πρέπει να πιστέψουμε; το θέατρο του παραλόγου,

κάθε φορά που αλλάζει μια κυβέρνηση προσθέτει τις δικές της πινελιές στην ιστορία ανάλογα με τις παραγγελιές, και θα έπρεπε κι εμείς να προσαρμοζόμαστε, δεν σφάξαν, βρε ουστ από εδώ, στριμωχτήκαμε στο λιμάνι, στο συνωστισμό επάνω και δεν αντέξαμε

οι νεκροί κάθε χρόνο προσμετρώνται διαφορετικά λες και οι τάφοι παίζονται στα χαρτιά και στο μπαρμπούτι και να σου πνίγονται οι μετανάστες στο Αιγαίο και καράβια με φασίστες βγαίνουν παγανιά, ρε συ οι πατρίδες και τα σύνορα αλλάζουν κάθε τόσο σαν τα στραγαλάκια κι εσύ μου μιλάς για έθνη και φυλές λες και είναι Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός οι συνοριοφύλακες, εδώ ολόκληρος Σαββίδης πρόεδρος των απανταχού Ποντίων δεν ξέρει να μιλάει ελληνικά, και ο γιος του φιλοξενούμενος στην χώρα μας εδώ και χρόνια, ολόκληρο παλικάρι μέχρι εκεί κάτω, εύχεται στον επόμενο γύρο των προκριματικών του τσάμπιονς λίγκ  η ΑΕΚ που κληρώθηκε να αντιμετωπίσει την ομάδα της Μόσχας να αποκλειστεί, όπως επίσης και ο Ολυμπιακός από την αντίστοιχη σερβική! λοιπόν, ποια πατρίδα να υπερασπιστώ εγώ και ποιο ελληνικό έθνος μαζί με του Σαββίδη τον γιο; σου λέω λοιπόν: βάλτο Ζαγόρι μου! να τελειώνουμε! εμείς μ’ αυτούς δεν μοιάζουμε καθόλου, δεν έχουμε τίποτα κοινό, αυτοί είναι το σύστημα, εμείς είμαστε και λίγο μέσα και πολύ απ’ έξω γιατί έτσι θέλουμε και αποφασίσαμε ελεύθερα εμείς – αυτό είναι τιμή και κατάρα μαζί – ας σταθούμε άξιοι λοιπόν – λίγο ακόμα να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα εν τω μεταξύ, και βλέπουμε,  και όποιος κατάλαβε!

Όσον δεν αφορά τον αθλητισμό, μια απ’ τα ίδια,

δυστυχώς χθες φίλοι μου προς μεγάλη μου θλίψη,  όχι πως δεν το είχα καταλάβει και παλιότερα, απλά χθες με τόση ωμότητα το ξεστόμισε αυτός ο πρόστυχος ο πρόεδρος της IAAF o Sebastian Coe, μίλησε λοιπόν με τόση χαρά για το προϊόν  το οποίο εκπροσωπεί στην συνέντευξη που έδωσε στον δημοσιογράφο της ΕΡΤ, ακούς φίλε μου, προϊόν ο αθλητισμός ο κλασσικός, εγώ εσύ το παιδί μου το παιδί σου κλπ, όλοι προϊόντα είμαστε αναλώσιμοι, και η χώρα μας, ονόμασε την όπως θέλεις, πες την πατρίδα πες την όπως θέλεις, για μένα πατριώτες είναι μόνο αυτοί που θα κάνουν αυτό που είπαμε παραπάνω, βέβαια στ’ αυτιά σου ακούγεται ανεφάρμοστο και ουτοπικό- σιγά μη δώσουν τα όπλα στο λαό και μην τον εξοπλίσουν κι εκπαιδεύσουν κλπ, βέβαια, φυσικά, οπότε κανείς δεν είναι πατριώτης, άστους λοιπόν να φωνάζουν κλπ, λόγια λόγια λόγια ψεύτικα προς ευρείαν κατανάλωσιν, πως το λέει και το τραγούδι: »φοβάμαι μην καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου το μαχαίρι» – αυτοί όλοι λοιπόν φίλοι μου μην και τα στρέψουμε επάνω τους τα όπλα φοβούνται και δεν το λεν, έτσι δεν είναι;

και τότε ξύπνησα…

αυτά όλα τα είδα στον ύπνο φίλοι μου, τα συμπεράσματα δικά σας, αφήστε που κατάφερα να πατήσω και μια μέλισσα, σφήκα ήταν χοντρή και κίτρινη λέει ο γιος μου , το κεντρί της καρφώθηκε στην πατούσα, και μέχρι να το βγάλω απ’ το πόδι παραλίγο να ξυπνήσω  μιας και πετάχτηκα μέχρις εκεί πάνω απ’ τον πόνο. Καλή συνέχεια στην ημέρα σας

σαν υστερόγραφο θα κλείσουμε με αυτούς τους απίθανους εθνικόφρονες »συν αμφότερους» υπερπατριώτες οι οποίοι μες την ανοργανωσιά και την ανικανότητα τους βάλθηκαν να φέρουν εις πέρας το άγιον έργο που ανέλαβαν, της ερήμωσης αυτών που δεν πρόλαβαν να καταστρέψουν οι προηγούμενοι, ήδη πρέπει να έχουν ξεκινήσει να ψάχνουν τον ναό στον οποίον θα προστρέξουν για να ζητήσουν βοήθεια για το έργο της αποκατάστασης των ζημιών από την φωτιά μιας και ο στρατηγός άνεμος ήταν αδύνατον να νικηθεί τόσον από τις επίγειες όσον και από τις εναέριες αλλά και από τις ασώματες δυνάμεις. Αμήν!

Εδώ κάτω δε βλέπετε το περίφημο κολοβούτι που πόζαρε και κάθισε να φωτογραφηθεί από την Βίκυ. Γεια σας οριστικά

 

WP_20170814_09_43_07_Pro

την φωτογραφία μου την έστειλε η Βίκυ

Bit between his teeth: France's Mahiedine Mekhissi-Benabbad.

και ξανά Mekhissi-Benabbad ο ατίθασος, τότε που τον απέκλεισαν, το ’14, γιατί έβγαλε την φανέλα, στο πανευρωπαϊκό, στην Ζυρίχη, την άλλη μέρα δηλώθηκε από τσατίλα στα 1500 και τα κέρδισε κι εκείνα! έτσι για να θυμόμαστε τα »κακά» παιδιά του στίβου

αυτονομία, autonomia

Μετά τον Μάρξ απρίλης, 21 – χρονικό του Κινήματος ’77

kleovisΣχολιάστε

ABBIAMO DISSOTTERRATO L’ASCIA DI GUERRA                                          XXVIII                       ΞΕΘΑΨΑΜΕ ΤΟ ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Θα επιστρέψουμε στο πανεπιστήμιο διότι θέλουμε να πάρουμε ολόκληρη την πόλη, διότι θέλουμε να μετατρέψουμε τις τοποθεσίες μας, τις συνοικίες γκέτο,  σε ανατρεπτικά κρησφύγετα που κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να κλείσει γιατί ένας λαός δεν μπορεί να τεθεί εκτός νόμου. Η περιθωριοποίηση στην οποίαν μας αναγκάσατε έγινε η επαναστατική μας δύναμη, είναι το κλειδί της εξέγερσης μας!!!
Υπουργέ Kossiga, αποδεχόμαστε την πολεμική σου δήλωση, θυμίζοντας σου πως το τσεκούρι μας το ξεθάψαμε ήδη εδώ και πολλά φεγγάρια. Γνώριζε πως θα καταβάλουμε όλες μας τις δυνάμεις , όλη τη φαντασία μας έως ότου η μάχη εναντίον σου και ενάντια στη κυβέρνηση που σε επιφόρτισε να μας καταστείλεις, να μετατραπεί στον πόλεμο για την ολοκληρωτική εξολόθρευση της βρώμιkης ράτσας σου. Όσο το χορτάρι θα μεγαλώνει στη γη, όσο ο ήλιος θα ζεσταίνει τα κορμιά μας, όσο το νερό θα μας βρέχει και ο άνεμος θα πνέει στα μαλλιά μας
ΔΕΝ ΘΑ ΘΑΨΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΤΟ ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ!!! NON SOTTERREREMO MAI PIU’ L’ASCIA DI GUERRA!!! Gli indiani metropolitani di Roma-nord” ,Οι ινδιάνοι μητροπολιτάνοι της βόρειας-Ρώμης (βρίσκεται στο
AA.VV., Οι ρίζες μιας εξέγερσης. Το φοιτητικό κίνημα στη Ρώμη…, Le radici di una rivolta. Il movimento studentesco a Roma…, Milano, Feltrinelli, μάϊος 1977; σελ. 103).

Milano: Μια συνέλευση στη Σχολή των Γραμμάτων καθίσταται μια δίκη ενάντια στην Avanguardia Operaia για τις συγκρούσεις της 19 του μήνα.
Η Avanguardia Operaia [Εργατική Πρωτοπορία] και το PdUP [Κόμμα Προλεταριακής Ενότητας] εκδιώχθηκαν απ’ το κίνημα

Τρίτη 22 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1977
Στη Roma προλεταριακή απαλλοτρίωση στο πολυκατάστημα Telestore της via
del Tritone με 19 άτομα να συλλαμβάνονται και να δικάζονται στο αυτόφωρο.
Μια γιορτή στη Valle Giulia. Στη Napoli διαδήλωση 30.000 ανθρώπων
“ενάντια στην κυβέρνηση των θυσιών και αυτών που την υποστηρίζουν δια της αποχής”. Πραγματοποιείται έφοδος στο φασιστικό στέκι Controcorrente. Απομονωμένες συγκρούσεις μεταξύ φασιστών και αγωνιστών της αριστεράς. Πολλοί οι τραυματίες, πολλοί οι πυροβολισμοί από πιστόλι ανάμεσα στο πλήθος.
Στο Torino πορεία 8.000 φοιτητών, των οποίων προηγούνταν οι εργάτες της Singer του Leinì σε αγώνα ενάντια στις απολύσεις.

Τετάρτη 23 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1977
Στην Bologna συνέλευση στην αίθουσα του πρώην Χρηματιστηρίου, dell’ex Borsa: 4.000 άτομα μεταξύ εργατών και φοιτητών. Σκληρές κριτικές των φοιτητών στο ΚΚΙ, al PCI, που αντικρούστηκαν από τους εργάτες. Στο Bari εναλλακτική φοιτητική διαδήλωση σε εκείνη του συνδικάτου. Στη Cosenza συνδικαλιστική διαδήλωση ενάντια στη μεταρρύθμιση
Malfatti. Η ομάδα περιφρούρησης του συνδικάτου προσπαθεί να εμποδίσει την είσοδο των φοιτητών στην πλατεία και δίνει το πρόσχημα στην αστυνομία να επέμβει. Τέσσερις συλλήψεις. Στο Udine: συμπλοκή ανάμεσα σε ομάδες φοιτητών και την ομάδα περιφρούρησης του PCI.

Παρασκευή 25 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1977
Στη Roma συνέλευση επάνω στη σεξουαλικότητα. “Είναι η πρώτη πρωτοβουλία αυτού του είδους και έχει τεράστια επιτυχία. Οι ινδιάνοι μητροπολιτάνοι, οι οποίοι την έχουν προωθήσει, παρουσιάζουν την διακήρυξη πολέμου τους στα γκρίζα παλτό, ένα είδος προγράμματος για να ξαναπάρουν στα χέρια τους την πόλη και την ζωή (η »πλατφόρμα, το πρόγραμμα», «piattaforma», θα διαβαστεί στην συνέχεια σαν παρέμβαση στην εθνική συνέλευση της 26 φεβρουαρίου)…” (AA.VV. V. I non garantiti, Οι ακάλυπτοι,
Roma, Savelli, ιούλιος 1977; σελ. 149):

“1. Δημόσια χρηματοδότηση των εναλλακτικών κέντρων αποτοξίνωσης από την ηρωίνη και όλων των αυτοδιαχειριζόμενων πολιτιστικών πρωτοβουλιών.
2. Πλήρης απελευθέρωση της μαριχουάνας, του χασισιού, του
LSD, στην χρήση, στην κατάχρηση, στην κυκλοφορία και στην καλλιέργεια.
3. Γενική μείωση των τιμών του κινηματογράφου, των θεάτρων και όλων των πολιτιστικών πρωτοβουλιών στις τιμές που θα οριστούν από το κίνημα. 4.
Επίταξη όλων των ανοίκιαστων κτιρίων και χρησιμοποίηση τους σαν κέντρα συνεύρεσης και κοινωνικοποίησης των νέων που θέλουν να ζήσουν διαφορετικά, με τρόπο εναλλακτικό από αυτόν της οικογένειας. Γι αυτό τον σκοπό στήνονται οι  “αντί-οικογενειακές περιπολίες, ronde anti-famiglia” των οποίων καθήκον θα είναι να απαγάγουν εκείνους τους ανήλικους που εξαρτώνται από αυταρχικούς γονείς. 5. Να αποδοθεί ένα τετραγωνικό χιλιόμετρο πρασίνου για κάθε κάτοικο. 6. Απελευθέρωση όλων των ζώων που βρίσκονται φυλακισμένα σε κλουβιά ή σε σπίτια. 7. Αναγνώριση σε όλα τα ζώα που βρίσκονται σε καθεστώς αιχμαλωσίας του δικαιώματος να επιστρέψουν στις χώρες καταγωγής τους.
8. Κατεδάφιση του Βωμού της Πατρίδας και αποκατάσταση-απόδοση της περιοχής στις αυθόρμητες μορφές βλάστησης και στα ζωντανά που θα επιστρέψουν να ζήσουν εκεί. Προτείνουμε μια λιμνούλα με κύκνους και πάπιες. 9. Εναλλακτική χρήση των αεροπλάνων Hercules C 110 που αποκτήθηκαν από την στρατιωτική αεροπορία από την εταιρεία Lockheed για δωρεάν μεταφορικές υπηρεσίες προς τους νέους για να μεταβούν στο
Machu Picchu, Μάτσου Πίτσου, με ευκαιρία την γιορτή του ήλιου” (βρίσκεται στο AA.VV., Radici di una rivolta, Ρίζες μιας εξέγερσης,
Milano, Feltrinelli, 1977; σελ. 146).

IL LAVORO BENEDICI / VIVA VIVA I SACRIFICI                                                             ΕΥΛΟΓΗΣΕ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ / ΖΗΤΩ ΖΗΤΩ ΟΙ ΘΥΣΙΕΣ

CHI SI ASTIENE AVVELENA ANCHE TE, DIGLI DI SMETTERE                                           ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΑΠΕΧΕΙ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΖΕΙ ΚΙ ΕΣΕΝΑ, ΠΕΣ ΤΟΥ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ

https://aenaikinisi.files.wordpress.com/2017/04/dopo_marx_aprile.pdf

https://www.academia.edu/6711257/Dopo_Marx_aprile

αυτονομία, autonomia

Μετά τον Μάρξ απρίλης, 21 – χρονικό του Κινήματος ’77

kleovisΣχολιάστε

SIAMO PROVOCATORI / SIAMO TEPPISTI / LAMA E COSSIGA / I VERI COMUNISTI   ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ /  ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΛΗΤΕΣ /  LAMA ΚΑΙ COSSIGA / ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΛΗΘΙΝΟΙ ΚΟΜΟΥΝΙΣΤΕΣ                                                                                                           XXVII

Παρσκευή 18 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1977
Στη Roma το πρωί συγκρούσεις ανάμεσα σε στρατευμένους του PCI και της αυτονομίας. Η Πανεπιστημιούπολη είναι αποκλεισμένη και φρουρείται από την αστυνομία.
Η κυβέρνηση εγκρίνει ένα πακέτο σχεδίων νόμου για την δημόσια τάξη που θα παρουσιάσει στο κοινοβούλιο με ιδιαίτερη αναφορά στο κλείσιμο των «γιαφκών-κρησφύγετων» και στην αστυνομική κράτηση. “Ο Cossiga, που ερωτήθηκε από την τηλεεφημερίδα του προγράμματος του πρώτου κρατικού καναλιού TG1 κάνει μια πραγματική πολεμική δήλωση:
«Γνωρίζουμε αυτούς τους κυρίους και δεν θα επιτρέψουμε το πανεπιστήμιο να καταστεί μια γιάφκα ινδιάνων μητροπολιτάνων, φρικιών, hippyes…».
Φθάνει στη συνέχεια στο σημείο να υπαινιχθεί πως αυτόνομοι και φοιτητές γενικότερα είναι δειλοί, πως στην Ρώμη, όταν η αστυνομία έφθασε οπλισμένη με τα όλα της, αρνήθηκαν να πολεμήσουνsi sono rifi utati di combattere” (AA.VV., I non garantiti, Οι επισφαλείς, Roma, Savelli, 1977; σελ. 145). Στο Torino εισβολή της αστυνομίας σε ένα στέκι της εργατικής αυτονομίας, το circolo “Alice, Αλίκη”. Συλλαμβάνονται επτά αγωνιστές.

Σάβατο 19 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1977
Στην Roma πορεία 50.000 φοιτητών που άνοιγε με το πανό «Ενότητα των φοιτητών, των εργατών, των γυναικών και των ανέργων
ενάντια στην κυβέρνηση των αποχών». Το slogan που ακούστηκε περισσότερο: «Μας πέταξαν έξω απ’ το Πανεπιστήμιο, Ci hanno cacciato dall’Università / ce la riprendiamo con
tutta la città, θα το πάρουμε πίσω ξανά μαζί με ολόκληρη την πόλη». “Η πορεία κυλάει με τρόπο μαχητικό και γεμάτη ειρωνία, μπροστά στην εθνική έδρα στις Botteghe Oscure η ομάδα περιφρούρησης του Κκι με από πίσω της γραμμές αστυνομικών, υπερασπίζεται τα γραφεία, σαν εμείς να θέλαμε να κάνουμε «εφόδους στα σπίτια του λαού»; εμείς τους κραυγάζουμε
«Gui και Tanassi είναι αθώοι, εμείς είμαστε οι αληθινοί εγκληματίες», «Είμαστε όλοι αλήτες, αληθινοί κομουνιστές  είναι ο Lama και ο Cossiga».
Όταν περνάμε μπροστά από το Bises (κατάστημα ένδυσης) ομάδες συντρόφων σπάνε τις τζαμαρίες και μοιράζουν παλτό, μπλούζες, πουκάμισα μέχρι εσώρουχα και κάλτσες. Υπάρχει μεγάλη σύγχυση μεταξύ εκείνων που συρρέουν για να πάρουν τα πράγματα και αυτών που δεν συμφωνούν, γιατί δεν πρέπει να δώσουν οποιοδήποτε πρόσχημα, σήμερα πρέπει μόνο να δείξουμε σε αυτούς που λεν πως είμαστε λίγοι αλήτες, πως είμαστε δεκάδες χιλιάδες. Πάντως η συζήτηση ανάβει σε όλη την πορεία, πέρασαν πλέον οι καιροί κατά τους οποίους αυτούς που έλεγαν «Να επανοικειοποιηθούμε τον μισθό που μας κλέβουν, να απαλλοτριώσουμε τα καταναλωτικά αγαθά», τους έβαζαν ανάμεσα σε δυο σειρές «υδραυλικών», για να τους εμποδίσουν να επαληθεύσουν έμπρακτα αυτή τους την θεωρητικοποίηση” (Dario Paccino, Sceeemi. Il rifi uto di una generazione, Ηλίθιοι. Η απόρριψη μιας γενιάς, Roma, I Libri del NO, Τα βιβλία του ΟΧΙ, 1977; σελ.
65). Στο Milano πορεία των συλλογικοτήτων που έχουν καταλάβει το πανεπιστήμιο. Συγκρούσεις μεταξύ αγωνιστών της Autonomia Operaia και της ομάδας περιφρούρησης της Avanguardia Operaia: τέσσερις τραυματίες.

Δευτέρα 21 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1977
Roma: “Σε μια πολυπληθή συνέντευξη τύπου προβάλλεται το video-tape που είχε γυριστεί με ευκαιρίας την εκδίωξη του
Lama. L’atteggiamento «carrista» , η πολεμική συμπεριφορά της ομάδας περιφρούρησης του PCI τεκμηριώνεται έγκαιρα με ακρίβεια και ο τύπος πρέπει να την λάβει υπόψη του” (AA.VV., Movimento Settantasette. Storia di una lotta, Κίνημα Εβδομήντα επτά. Ιστορία ενός αγώνα, Torino, Rosenberg & Sellier, 1979; σελ. 124).
Επιστολή των Ινδιάνων Μητροπολιτάνων, Lettera degli Indiani Metropolitani στον υπουργό Εσωτερικών Francesco Cossiga:

“Karo ministro… Αγαπητέ υπουργέ … με μεγάλη ικανοποίηση μπορέσαμε να δούμε, από το μαγικό κουτί, το χλωμό σου πρόσωπο τευτονικής μήτρας, ακούσαμε τη διχαλωτή γλώσσα σου να σφυρίζει και την μεταλλική φωνή σου να φτύνει δηλητήριο κατά του λαού των ανθρώπων.
«Γνωρίζουμε, αυτούς τους κυρίους, και δεν θα επιτρέψουμε το Πανεπιστήμιο να καταντήσει ένα κρησφύγετο ινδιάνων μητροπολιτάνων, freaks,
hippies. Είμαστε αποφασισμένοι να χρησιμοποιήσουμε εκείνες που αυτοί ονομάζουν μορφές καταστολής κι εγώ ονομάζω μορφές της τάξης και της δημοκρατικής νομιμότητας». Με αυτά τα λόγια μας κήρυξες πόλεμο. Μείναμε με τα μάτια καρφωμένα στο μαγικό κουτί, δεν σε συμβουλεύσαμε να πάρεις δρόμο ούτε σου θυμίσαμε την ψυχοπολιτική σου κατάσταση (sceemoo! βλάκαα!).
Μέσα στην σιωπή μας αντιθέτως υπήρχε όλο το μίσος που ο λαός των ανθρώπων μπορεί να εκφράσει για την βρωμερή σου ράτσα, όλο το μίσος που εκατοντάδες χιλιάδες νέων από τα γκέτο της απάνθρωπης μητρόπολης ούρλιαξαν και θα ουρλιάξουν ενάντια σε μια τερατώδη κοινωνία που σήμερα θα ήθελε να μας αναγκάσει με την βία στην παραίτηση. Mα η λέξη παραίτηση υπάρχει μόνο στην γλώσσα σας, στις σάπιες κοινωνικές σας σχέσεις, στα σβησμένα σας βλέμματα που στερούνται ανθρωπιάς. Όχι, υπουργέ Kossiga,
εμείς δεν θα παραιτηθούμε ποτέ!!! Γιατί η επιθυμία μας  να ζήσουμε είναι πιο δυνατή από την δίψα σου για θάνατο, γιατί στα χρώματα του πολέμου μας και της γιορτής υπάρχει το κόκκινο του αίματος εκατοντάδων συντρόφων, νεαρών δολοφονημένων στις πλατείες από την δημοκρατική σου τάξη, δολοφονημένοι μέσα στην απόγνωση των γκέτο απ’ την ηρωίνη, δολοφονημένοι στα μπλόκα μόνο και μόνο γιατί οδηγούσαν μια μηχανή δίχως πινακίδα και δίχως δίπλωμα! Θα ήθελες να μας πετάξεις πίσω στις riserve που μας χτίσατε, στα γκέτο της περιθωριοποίησης και της απελπισίας… Mα πλέον αυτό δεν είναι δυνατό διότι ακριβώς από αυτά είναι που εξερράγει  η ανταρσία μας. Δεν είναι πλέον δυνατόν διότι ποτέ άλλοτε όπως αυτές τις ημέρες ο λαός των ανθρώπων ξαναβρήκε τον εαυτό του, την δύναμη του, την χαρά του να ζει συλλογικά, τον θυμό του και την δίψα του για κομουνισμό… Τα μπλε σακάκια σου ντυμένα σαν αρειανοί μας πέταξαν έξω απ’ το πανεπιστήμιο, διότι πίστεψαν πως με αυτό τον τρόπο συντρίβουν τ’ όνειρο μας, την επιθυμία μας να μεταμορφώσουμε τους εαυτούς μας και τον κόσμο… Mα με τα μυαλά σας από τσίγκο που είναι ικανά μονάχα να τακτοποιούν πείνα, καταστολή, βία, ειδικούς νόμους και θάνατο, δεν καταλάβατε πως δεν θα μπορέσετε ποτέ ξανά να μας καταστρέψετε, γιατί ο θυμός μας, η φαντασία μας ουρλιάζουν πιο δυνατά από τη δίψα σας για εκδίκηση.

CI HANNO CACCIATO DALL’UNIVERSITÀ / CE LA RIPRENDIAMO CON TUTTA LA CITTÀ

ΜΑΣ ΠΕΤΑΞΑΝ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ / ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΠΑΡΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΜΑΖΙ ΜΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΠΟΛΗ

COVIAMOCI COSI’ SENZA PUDORE        ΝΑ ΚΡΥΦΤΟΥΜΕ ΕΤΣΙ ΔΙΧΩΣ ΝΤΡΟΠΗ

https://aenaikinisi.files.wordpress.com/2017/04/dopo_marx_aprile.pdf

https://www.academia.edu/6711257/Dopo_Marx_aprile

σύγχρονα κινήματα, movimenti di oggi

Ένας ιταλός μαχητής στην επιχείρηση της Raqqa

kleovisΣχολιάστε

15 ΙΟΥΝΙΟΥ 2017 | IN CONFLITTI GLOBALI. ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΣΥΡΡΑΞΕΙΣ

Stampa

1656

Ο Çekdar Egid, ένας τορινέζος εθελοντής που πολεμά στις γραμμές των YPG διηγήθηκε στο ANF για ποιον λόγο βρίσκεται στην Rojava και γιατί ενώθηκε στην μάχη για την επανάσταση ενάντια στην τυρρανία.

Ένας μαχόμενος ιταλός στην επιχείρηση της Ράκκα

Τώρα παίρνει μέρος στην επιχείρηση για να ελευθερωθεί η Raqqa από το ISIS.Ο Egid λέει πως ουσιαστικά είναι ένας αναρχικός και ένας squatter, μέρος ενός μικρού πολιτικού κινήματος, και πως υπήρξε ακτιβιστής στην Italia για 10-15 χρόνια.

Ο ιταλός μαχητής λέει πως ήρθε στο Kurdistan τέσσερις φορές από το 2014, στη διάρκεια της μάχης της Kobanê που παρακολούθησε από το σύνορο της περιοχής της Suruç στην Urfa, βόρειο Κουρδιστάν. Στην συνέχεια κατάφερε να φθάσει στην Kobanê για τρεις μήνες μετά την απελευθέρωση της.

“Ενώθηκα με τις YPG για την επανάσταση. Σαν αναρχικός, είμαι ενάντια στο κράτος.Αυτή η επανάσταση έχει τρία σημαντικά σημεία. Το  πρώτο είναι το πολιτικό, ο δημοκρατικός συνομοσπονδισμός. Το δεύτερο σημείο είναι η ριζοσπαστική οικολογία, στην οποίαν πιστεύω ολοκληρωτικά. Στην Ιταλία αγωνίζομαι και ενάντια στον καπιταλισμό, που θέλει να καταστρέψει το περιβάλλον για να βγάλει χρήματα – η συνήθης καπιταλιστική συμπεριφορά. Το τρίτο σημείο, απολύτως θεμελιώδες, είναι η ελευθερία και τα δικαιώματα των γυναικών και των κοριτσιών, που δεν βρίσκονται σε ένα καλό επίπεδο στον κόσμο, μα είναι σε προβληματική κατάσταση ιδιαίτερα εδώ στην Μέση Ανατολή.

Γι αυτό νομίζω πως – δεν είμαι μόνον εγώ που το λέω, αλλά και ο Abdullah Öcalan στα βιβλία του – πρώτα θα έρθουν τα δικαιώματα για τα κορίτσια και τις γυναίκες, πρώτα θα είναι αυτές ελεύθερες και στην συνέχεια η ανθρωπότητα γενικότερα θα μπορεί να απελευθερωθεί σε όλο τον κόσμο. Έτσι, βασικά, είμαι εδώ για την επανάσταση, γιατί αυτή η ιδιαίτερη επανάσταση, η συγκεκριμένη, δεν έρχεται από μιαν οπτική εθνικιστική. Διότι αυτή η επανάσταση δεν θέλει ένα »κουρδικό» κράτος, μα έναν συνομοσπονδισμό στον οποίον όλες οι διάφορες εθνοτικές ομάδες θα μπορούν να ζήσουν μαζί. Κούρδοι, άραβες, τσετσένοι, τουρκομάνοι, ezidi – δεν είναι ένα ζήτημα θρησκειών, όλοι μπορούν να έχουν την θρησκεία τους, αλλά δεν χρειάζεται να πολεμούν μεταξύ τους, και όλοι οι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν και να εργαστούν, ενδεχομένως σε ειρήνη. Mα δεν είμαι τελείως ιδεαλιστής, και δεν είμαι ειρηνιστής, κατά κάποια έννοια. Εάν μια φασιστική ομάδα, καπιταλιστική και κτηνώδης, όπως το DAESH, που οδηγείται από τον Abubakr Al Baghdadi, θέλει να καταστρέψει όλη την επικράτεια και να πολεμήσει τον κουρδικό λαό, είναι φυσικό αυτός ο τελευταίος να νιώσει την ανάγκη, να θελήσει να πάρει τα όπλα στα χέρια και να υπερασπιστεί την ζωή του. Εάν μια ομάδα ανθρώπων δεν έχει την δυνατότητα να αυτοπροστατευθεί, δεν είναι ελεύθερη. Θα καταντούσαν σκλάβοι. Συνεπώς να γιατί είμαι εδώ. Βρίσκομαι εδώ για περίπου 7 mesi. Και ενώθηκα με τις δυνάμεις των YPG, κάνοντας όλα όσα μπορώ να κάνω. Παίρνω μέρος σε λειτουργίες εφοδιαστικής επιμελητείας για την υποστήριξη των διαφόρων ομάδων σε διαφορετικά μέτωπα.”

Ένα άλλο σημείο που είναι για εμένα σημαντικό είναι πως η επανάσταση είναι θεμελιώδους σημασίας για τον κουρδικό λαό, διότι σε όλο  τον κόσμο όλοι οι λαοί έχουν το δικαίωμα να μιλούν τη γλώσσα τους, να ζουν με τον τρόπο που θέλουν. Αλλά εδώ στην Μέση Ανατολή ο κουρδικός λαός δεν έχει αυτό το δικαίωμα. Αυτοί δεν μπορούν να μιλούν τη γλώσσα τους, ούτε καν μπορούν να δίδουν κουρδικά ονόματα στα παιδιά  τους. Δεν μπορούν να μελετούν την γλώσσα τους, δεν μπορούν να εκφράζουν την κουρδική κουλτούρα. Όλοι οι λαοί έχουν το δικαίωμα να δρουν σύμφωνα με τον πολιτισμό και τις παραδόσεις τους, μα οι κούρδοι όχι. Ο κουρδικός λαός υπάρχει, μα δεν υπάρχει. Έτσι βρίσκονται σε αυτή την κατάσταση, και το Kurdistan χωρίστηκε μεταξύ 4 κρατών – όπως όλοι ξέρουν, αλλά αυτό είναι μόνο μια υπενθύμιση: Bakur στην Turchia, Başur στο Iraq, Rojava στην Siria και Rojhilat στο Iran. Και τα τέσσερα αυτά κράτη καταπιέζουν τον κουρδικό λαό διότι θα προτιμούσαν να μην υπάρχει. Και φυσικά αυτό μπορεί να οδηγήσει στην επανάσταση, στην αντίσταση, ή στην berxwedan όπως αποκαλείται εδώ.”

Ο Çekdar Egid εκπαιδεύτηκε στην ακαδημία του Karachok (Qereçox) δηλώνει πως το πιο σημαντικό πράγμα που βρήκε εκεί είναι το “hevalti” – hevalti σημαίνει το να είναι σύντροφοι – και λέει: “Όλοι προσπαθούν να βοηθήσουν τους άλλους. Εάν εγώ έχω κάποιο πρόβλημα ένας άλλος heval μου κάνει ερωτήσεις. Κάθε φορά, όλοι οι σύντροφοι συνεχίζουν να ερωτούν, “Πως είσαι? Όλα εντάξει? Έχει κάποιο πρόβλημα; Χρειάζεσαι κάτι;” – πάντοτε, πάντα, πάντοτε! Και δεν το λεν έτσι για να το λένε, αλλά πραγματικά. Είναι ένα όμορφο μέρος, είναι καλό, βρίσκω ένα σωρό ανθρώπους εδώ που έχουν καρδιά τεράστια και συμπεριφέρονται με όλους θαυμάσια. Τρώνε μαζί, ζουν μαζί και πολεμούν μαζί. Εάν δεν υπήρχε αυτό το είδος ενότητας, αυτός ο τρόπος να είναι σύντροφοι, δεν θα ήταν δυνατόν να αντιμετωπίσουν κανέναν εχθρό. Ούτε το DAESH, ούτε την Τουρκία ή οποιονδήποτε άλλον. Διότι πρώτα υπάρχει η ομάδα, και αφού υπάρχει μια καλή ομάδα μπορούν να μπουν στον πόλεμο και στις μάχες.”

Απόσπασμα από anfenglish.com

http://www.infoaut.org/conflitti-globali/un-combattente-italiano-nell-operazione-di-raqqa