Σε αυτή την πρωτοφανή κρίση, όχι τόσο στα εγγενή χαρακτηριστικά της, όσο στην εκθετική κλίμακα και διαδεδομένη λόγω της παγκοσμιοποίησης, δημιουργείται μια κατάσταση δυσχέρειας-δυσφορίας-δυσαρέσκειας μαζικής κλίμακας. Κάποιος χαρακτήρισε αυτήν την εμπειρία ως παρόμοια με αυτή ενός πολέμου, κάποιος άλλος τη σύγκρινε με μια γενική απεργία, αλλά η ουσία είναι μια αναστολή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και αναπαραγωγής «ως είθισται», «as usual».
Από την καραντίνα κλεισμένοι στα σπίτια μας (για εκείνους που είναι αρκετά τυχεροί ώστε να έχουν ένα σπίτι) ή την ώρα που πηγαίνουμε στους χώρους εργασίας που παραμένουν ανοικτοί, αναρωτιόμαστε αναπόφευκτα τι θα γίνει με το μέλλον μας, ποιος θα πληρώσει το κόστος αυτής της κρίσης, πόσο αφόρητο είναι ένα κοινωνικό σύστημα αυτού του είδους, πως θα είναι ο κόσμος όταν όλο αυτό θα έχει τελειώσει. Πρόκειται για ερωτήματα που σήμερα δεν αφορούν τα αγωνιστικά πλαίσια ή συγκεκριμένους αγώνες, τα κινήματα γνώμης, αλλά απορρέουν από την μαζική ανακάλυψη, ξαφνική αλλά προβλεπόμενη, όλων των ορίων, την απανθρωπιά και τον παραλογισμό της κοινωνίας που οργανώνεται σύμφωνα με τη νεοφιλελεύθερη υπαγόρευση.
Αυτή η μαζική εμπειρία δεν θα διαρκέσει για πάντα, αλλά θα αφήσει πίσω της πολλά σημαντικά ερωτήματα στα οποία η καπιταλιστική ιδεολογία σήμερα δεν μπορεί να δώσει πειστικές απαντήσεις.
Πολλά από αυτά που θα συμβούν εξαρτώνται από τις αντικειμενικές συνθήκες υπό τις οποίες θα αναπτυχθεί αυτή η κρίση στα διάφορα εδάφη – στις διάφορες περιοχές, σε μεγάλο βαθμό και από τις προηγούμενες συνθήκες, αλλά σε σημαντικό βαθμό σήμερα ανοίγει ένας δυνητικά τεράστιος πολιτικός χώρος αμφισβήτησης και η δράση των οργανωμένων υποκειμενικοτήτων, στην πραγματικότητα, θα μπορούσε να καθορίσει (τουλάχιστον εν μέρει) το αποτέλεσμα, την έκβαση αυτής της κρίσης.
Συγκεκριμένα, η εμπορευματοποίηση ολόκληρης της σφαίρας της κοινωνικής αναπαραγωγής εμφανίζεται και φωτίζεται μέσα στις συγκρούσεις που συμβαίνουν και τις αντικειμενικές αντιφάσεις που απογυμνώνονται από τον Covid19. Εμφανίζεται τόσο στην πιο τυπικά μαρξιστική μορφή του διαχωρισμού του εμπορεύματος μεταξύ της χρηστικής του αξίας και της αξίας της ανταλλαγής και, ως εκ τούτου, και σε αυτό που είναι χρήσιμο να παραχθεί για την κοινωνία και γι αυτό που αντιθέτως απλώς πηγαίνει να φουσκώσει το πλεόνασμα των αστών, τόσο στη σχέση μεταξύ του ανθρώπινου όντος με του εμπορεύματος, όσο και στην «συνολική εμπορευματοποίηση των κοινωνικών σχέσεων». Υπό αυτή την έννοια, η διαφορά ανάμεσα στη γενική υγεία της κοινωνίας και στην βιομηχανία της ιατρικοποίησης (συμπεριλαμβανομένης της εκκαθάρισης-της εκφόρτωσης του έργου περίθαλψης) εμφανίζεται με όλη της τη σκληρότητα και μιλά για εκείνο το καπιταλιστικό «σύνολο» στο οποίο ήμαστε πεταμένοι το οποίο είναι βασικά σε αντίθεση, σε σύγκρουση, σε ανταγωνισμό με την ίδια την ανθρώπινη ζωή. Και επομένως πολύ πέρα από τις ιδιωτικοποιήσεις, την αποκέντρωση, τη διαφθορά, πολύ πέρα από τη σύγκρουση μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού, σήμερα υπάρχει μια δυνατότητα, ίσως αδύναμη αλλά καινούρια τα τελευταία 40 χρόνια, μια χαραμάδα σε μια διαδρομή αγώνα κατά της εμπορευματοποίησης επάνω σε απρόβλεπτες κλίμακες. Είναι απαραίτητο να έχουμε υπόψη αυτό το σημείο, είτε αυτό ονομάζεται αποεμπορευματοποίηση, degrowth-αποανάπτυξη, ή με άλλον τρόπο. Να αγωνιστούμε μέσα και εναντίον του καπιταλιστικού μακρο-εργοστασίου με τις κοινωνικές σχέσεις του για να περιορίσουμε την εξουσία του και να αποκαταστήσουμε τη σημασία της αξίας χρήσης των αγαθών, της εργασίας, των υπηρεσιών, της ζωής ενάντια στην ανταλλακτική τους αξία.
Για να γίνει αυτό, θα χρειαστεί ίσως να ανακτήσουμε τη διχοτομία της σκέψης της Λούξεμπουργκ μεταξύ της μεταρρυθμιστικής και της επαναστατικής στιγμής, μεταξύ της καθημερινής εργασίας της οργάνωσης του αγώνα και του ορίζοντα μιας κοινωνίας ελεύθερης από το εμπόρευμα.
Σίγουρα, σε κάθε περίπτωση, αυτή είναι μια στιγμή που θα αφήσει εποχή-μια στιγμή που θα γράψει ιστορία, και όταν η ιστορία επιταχύνει με τέτοιο τρόπο, είναι πάντα ένας καλός κανόνας να προσπαθήσουμε να δώσουμε μια ώθηση, μια σπρωξιά.
https://www.infoaut.org/editoriale/non-vogliamo-piu-essere-una-merce
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΑΣ ΒΡΩΜΑΕΙ ΦΑΣΙΣΜΟ , ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ – ΝΤΑΒΑΔΕΣ , ΠΡΕΖΕΜΠΟΡΕΣ , ΚΑΤΑΧΡΑΣΤΕΣ, ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΕΣ, ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ, ΧΟΥΝΤΟΛΑΓΝΟΙ,ΕΙΣΤΕ ΟΙ ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ ΜΑΖΙ ΣΑΣ http://anarxikoikavalas.squat.gr
Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΝΕΤΑΙ, ΜΑΧΕΤΑΙ
17 χρόνια αγώνων δεν λήγουν σε 15 μέρες
Πριν από 17 χρόνια καταλάβαμε ένα ιστορικό κτίριο του κέντρου και μπήκαμε στο μάτι όλων εκείνων που δεν έχουν τίποτα να χάσουν από τη δυστυχία του κόσμου: των ντόπιων αφεντικών, των φασιστών, των μπάτσων, των τεχνοκρατών που πατάνε επί πτωμάτων για μια καριέρα και λίγη εξουσία. Τόσα χρόνια μετά, η Κατάληψη Ευαγγελισμού μοιάζει πιο ζωντανή από ποτέ. Εκατοντάδες άτομα επισκέπτονται τις δομές της και πλήθος ομάδων βρίσκει πολιτική στέγη στους χώρους της. Ακόμα και το ίδιο το κτίριο έχει πάρει μια σημαντική ανάσα μετά τις καλοκαιρινές εργασίες στις οποίες ενισχύσαμε τις κολώνες και αναδιαμορφώσαμε την πίσω αυλή. Εργασίες που κράτησαν πάνω από 2 μήνες, χρειάστηκαν δεκάδες χέρια και κόστισαν αρκετά χρήματα, τα οποία συγκεντρώθηκαν χάρη στην αλληλεγγύη των συντρόφων μας σε όλη την Ελλάδα.
Είμαστε οι καταληψίες του Ευαγγελισμού.
Έχουμε επιθυμίες που δεν χωράνε σε σούπερ μάρκετ και ταξικό μίσος που δεν χωράει σε ξεπουλημένα συνδικάτα. Παλεύουμε με την ανασφάλεια για το μέλλον μας και το μέλλον ενός κόσμου που δείχνει να έχει αποδεχτεί τον θάνατό του. Είμαστε μουδιασμένοι από την απάθεια των γύρω μας, ζορισμένοι από τα προβλήματα αλλά χαμογελαστοί και δυνατοί χάρη στην αλληλεγγύη και τη μαχητικότητα της κοινότητάς μας. Είμαστε νέοι, εργαζόμενοι, φοιτητές και μαθητές που αποφάσισαν να χτίσουν μια συλλογική ζωή. Μια ζωή κόντρα στο δόγμα «κοίτα την πάρτη σου». Μια ζωή κόντρα στο «εθνικό συμφέρον» και την «ανάπτυξη» που μας βάζει να δουλεύουμε για ψίχουλα, ισοπεδώνει τις παιδικές μας γειτονιές και καταστρέφει τα βουνά και τις ακτές μας.
Η κατάληψη άδειων κτιρίων δεν είναι μόνο δικαίωμα, είναι ζωτική ανάγκη.
Οι Καταλήψεις παραδίδουν τα κτίρια πίσω στην κοινωνία. Δεν αποτελούν ιδιοκτησία μας. Επιτίθενται στην έννοια της ιδιοκτησίας. Είναι η ελάχιστη διεκδίκηση των χώρων που μας έχουν κλέψει. Των σπιτιών που μας βάζουν να πληρώνουμε λες και είναι χρυσός, των δημόσιων χώρων που πρώτα καταστρέφουν με τραπεζοκαθίσματα και μετά γεμίζουν με κάμερες και μπάτσους, των δημοσίων εκτάσεων που ξεπουλάνε στις μαφίες των κατασκευών. Αυτοί λοιπόν που μας κλέβουν τη γη, το νερό, τον μόχθο και τον αέρα που αναπνέουμε, τώρα μας ζητάνε με θράσος να παραδώσουμε λιγοστά τετραγωνικά μέτρα που στεγάζουν τους αγώνες μας για ελευθερία.
Το τελεσίγραφα του κράτους δεν μας φοβίζουν, μας συσπειρώνουν.
Αν οι φασίστες της ΝΔ και οι μαφιόζοι που τους χρηματοδοτούν θέλουν πόλεμο θα τον έχουν. Όχι όμως έτσι όπως τον έχουν σχεδιάσει. Δεν πέφτουμε στην παγίδα να κλειστούμε σε μία σύγκρουση αναρχικών και αστυνομίας. Έτσι κι αλλιώς, εμείς αποτελούμε έναν μόνο από τους στόχους, ίσως τον πιο θεαματικό. Το μέτωπο πρέπει να είναι τόσο μεγάλο όσο και οι καταπιεσμένοι. Το τελεσίγραφο Χρυσοχοΐδη είναι το σάλπισμα μιας νέας μάχης ενός ευρύτερου κοινωνικού-ταξικού πολέμου που εμπλέκει εκ των προτέρων πλατιά τμήματα της κοινωνίας. Από τα εργασιακά κάτεργα, τα πανεπιστήμια και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών μέχρι τις γειτονιές και τις τοπικές κοινωνίες, οφείλουμε όλοι και όλες να οργανωθούμε και να δημιουργήσουμε ένα ευρύ και πολύμορφο μέτωπο αγώνα. Ένα μέτωπο ανάλογο της αλαζονείας του κράτους και της οργής των καταπιεσμένων.
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ
Αναρχικοί/ες
Αντιεξουσιαστές/ριες
Ηρακλείου
via Κιτάπι – ομάδα βιβλίου/αρχείου από την κατάληψη Ευαγγελισμού
Pensieri e ricordi, l’operazione Al Karama.
Μάρτιος 2017, με το αντιφασιστικό Tabur συμμετέχουμε στην επιχείρηση προσέγγισης της πόλης Raqqa, έπρεπε να απελευθερώσουμε την κωμόπολη Al Karama, 20 χιλιόμετρα από την Raqqa. Δεν γνωρίζαμε τι μας περίμενε, 20.000 χιλιάδες άνθρωποι ζούσαν στην πόλη, το Ισλαμικό Κράτος ήταν σε υποχώρηση, οι σύντροφοι στο μέτωπο πριν από εμάς είχαν πολεμήσει μια εβδομάδα για να διασπάσουν τις πρώτες γραμμές και εκεί το Isis αποφάσισε να αποσυρθεί και μόνο λίγοι στρατιώτες παρέμειναν στη πόλη. Προωθηθήκαμε σε μια σχεδόν έρημη πόλη, χιλιόμετρα και χιλιόμετρα περπατώντας κάτω από τον ήλιο, φεύγαμε το πρωί μέχρι το ηλιοβασίλεμα, μετά παίρναμε το πρώτο σπίτι το ενισχύαμε για τη νύχτα και κάναμε τις βάρδιες. Ευτυχώς δεν υπήρχαν μάχες, στην πόλη βρίσκαμε μόνο πτώματα πολιτοφυλάκων και μερικοί βομβαρδισμοί χτυπούσαν κάποιες θέσεις στο Isis, έπεφταν λίγοι πυροβολισμοί στην πόλη αλλά οι νάρκες βρίσκονταν πάντα σε ενέδρα μαζί με κάποιο μικρό drone έτοιμο να ρίξει χειροβομβίδα, υπήρχαν λίγοι πολίτες και όταν βρίσκονταν στα κτίρια ο μεγάλος μου φόβος ήταν να μην χτυπήσω αμάχους, όντως δεν πυροβολούσα ποτέ τους ανθρώπους αλλά μόνο πλάγια στον τοίχο, έτσι, αν ήταν άμαχοι σήκωναν τα χέρια, αν ήταν πολιτοφύλακες απαντούσαν, και τότε εκεί ήσουν σίγουρος να πυροβολήσεις, αλλά πρώτα όχι. Το παραδέχομαι ήμουν πολύ κουρασμένος κάναμε δεκάδες χιλιόμετρα την ημέρα κάτω από τον ήλιο και τη νύχτα έκανε ψοφόκρυο, ένα θερμικό άλμα ακόμα και 20 βαθμών. Την πέμπτη μέρα γύρω στην μία το μεσημέρι βλέπουμε τους συντρόφους να τρέχουν προς ένα σπίτι, αρχίσαμε κι εμείς να τρέχουμε, μας στόχευαν, θυμάμαι ότι είχα πνευμονία και σε κάθε διάλειμμα έκανα ένα σπρέι βενζόλης, ανάμεσα στη σκόνη και την πνευμονία δεν μπορούσα πλέον να αναπνεύσω. Φτάνοντας στο σπίτι αυτό ανακαλύπτουμε πως ένας πολιτοφύλακας είχε τιναχτεί στον αέρα και κατά τη διάρκεια της ανταλλαγής πυροβολισμών ένας άλλος τραυματίστηκε στο πόδι.
Εκεί ο Heval Ciya, ο οποίος ήταν ιατρικός υπεύθυνος της μονάδας, ήταν ο μόνος και έχοντας την εμπειρία στα βουνά και καταστάσεων άγχους γνώριζε αρκετά για τις πρώτες βοήθειες. Χωρίς να το σκεφτεί καθόλου, έβγαλε το τουφέκι του και άρχισε να θεραπεύει τον πολιτοφύλακα, τον πλησίασα και του έδωσα νερό, παραδέχομαι ότι όταν βρεθήκαμε μπροστά του σκέφτηκα τους φίλους μου που σκοτώθηκαν από τους συντρόφους του, από τον στρατό του, είχα ισχυρό το θυμό μέσα μου, αλλά ταυτόχρονα βλέποντας τον να υποφέρει, σχεδόν λιπόθυμο ένιωσα άσχημα και ο πόνος που ένιωθε αυτός για τις 3 σφαίρες στο πόδι του ήταν σαν να τον ένιωθα εγώ. Ο Ciya περιποιήθηκε τις πληγές του άριστα, του έδωσε μορφίνη για να τον ηρεμήσει και να τον κάνει να υποφέρει από τους πόνους λιγότερο και εγώ του έδωσα σοκολάτα, πήγαινα σε επιχείρηση με ένα σακίδιο γεμάτο προμήθειες και αυτό ήταν χρήσιμο σε μια έρημη πόλη όπου η μόνη τροφή ήταν αυτή που βρίσκαμε, δηλαδή λίγα πράγματα ή τίποτα.
Ο Ciya εκείνες τις μέρες ήταν θεμελιώδης για μένα, μου μιλούσε στα ισπανικά και είχε μάθει σχεδόν τα ιταλικά και έτσι όταν δεν μπορούσα να μείνω μαζί με άλλους ιταλούς συντρόφους για τακτικούς/στρατιωτικούς λόγους ήμουν πάντα μαζί του. Στο Τάκο μας, μια μικρή μονάδα μέσα στο τάγμα, είμασταν πάντα μαζί. Ο Ciya μου δίδαξε πολύ, ήταν σχεδόν ένας πατέρας για μένα, ήμουν 26 χρονών αυτός 42. Ήταν ένας πυλώνας για μένα μαζί με τον Heval Cekdar, το να τον έχω χάσει είναι σαν να έχω χάσει κάτι από το σώμα μου, σαν να αισθάνομαι μισό άδειος.
Χάρη στον Ciya έμαθα να αθλούμαι καλά, να τρέχω, να γυμνάζομαι, να προπονούμαι, να γνωρίζω πώς να αναπνέω για να κουράζομαι λιγότερο και πάνω απ ‘όλα έμαθα να επιβιώνω στον πόλεμο, ήταν ένας καλός Ciya.
Ένας αληθινός σύντροφος.
Όπως πλέον υπάρχουν λίγοι.
Έμεινες εκεί πάνω στα Ιμαλάϊα, τουλάχιστον θα αναπαυτείς σε εκείνο τον τόπο για πάντα, στα βουνά σου, με την αγάπη σου την απέραντη για τα βουνά.
Paolo Pachino
του Sandro Moiso
Αφιέρωμα-φόρος τιμής στη Rojava. Το συριακό μέτωπο, η συνομοσπονδιακή επανάσταση και ο αγώνας κατά του τζιχαντισμού στην αφήγηση των διεθνών μαχητών YPG, RED STAR Press, Roma 2019, σελ. 212, 16 ευρώ
“Να ξέρεις να αναγνωρίζεις ποιος ή τι
στη μέση της κόλασης δεν είναι κόλαση
είναι να του δίνεις χώρο, δίνοντας του διάρκεια”
Πριν από λίγες εβδομάδες, με την ευκαιρία μιας βραδιάς αφιερωμένης στον Ivan Della Mea ένας από τους ομιλητές μιλώντας για τον κομμουνιστή τραγουδοποιό είπε ότι τελευταίος από τους ήρωες ήταν ο Che Guevara.
Αυτά τα λόγια, που πρόφερε κάποιος που φαινόταν να κάνει δική του την κρίση του Ιβάν με έκαναν να καταλάβω, για άλλη μια φορά, το τεράστιο κενό που έχει ανοίξει μεταξύ της λεγόμενης αριστεράς, όχι μόνο θεσμικής, και της πραγματικότητας του σημερινού κόσμου.
Χωρίς να θέλω να αφαιρέσω τίποτα ούτε από τη φιγούρα του Che, πόσο μάλλον από εκείνη του Della Mea μου φαίνεται προφανές ότι παρόμοια έλλειψη παραγωγής μορφών που να μπορούν να τρέφουν το σύγχρονο ανταγωνιστικό φαντασιακό είναι εμβληματική, τουλάχιστον όσον αφορά την μικρή ιταλία με την οποία πρέπει να λογαριαζόμαστε καθημερινά, μιας βαθιάς κρίσης ενός πολιτικού τμήματος της κοινωνίας, όλο και πιο κλειδωμένου στις ήττες του και στα ξεπερασμένα μοντέλα του, του 20ου αιώνα.
Όμως είναι γνωστό o Bertolt Brecht, στο έργο του Vita di Galileo, η Ζωή του Γαλιλαίου, είπε: «Ευλογημένοι οι λαοί που δεν χρειάζονται ήρωες». Δυστυχώς, ή ευτυχώς εξαρτάται μόνο από τις οπτικές γωνίες, ο σύγχρονος κόσμος, πρωτίστως των νεαρών, εξακολουθεί να έχει μια ισχυρή ανάγκη για ήρωες, ή μοντέλα αναφοράς ικανά να ενθαρρύνουν ενέργειες, επιθυμίες, ελπίδες και οργή εκείνων που αντιλαμβάνονται, ακόμη και μόνο ασυνείδητα, ότι δεν έχουμε ακόμη βγει, τόσο ατομικά όσο κοινωνικά, από αυτό που ο Μαρξ όριζε τον δέκατο ένατο αιώνα ως ‘προϊστορία της ανθρωπότητας’.
Η πρόσφατη επιτυχία της φιγούρας του Τζόκερ στις κοινωνικές εξεγέρσεις, ιδιαίτερα της Χιλής και του Λιβάνου, η οποία αντικατέστησε γρήγορα τη μάσκα του Anonymous που πάρθηκε από το κόμικ και από την ταινία V for Vendetta, μας μιλά όχι τόσο για μια κυριαρχία της αμερικανικής πολιτιστικής και κινηματογραφικής βιομηχανίας στην μαζική σύγχρονη κουλτούρα, αλλά μάλλον για την αναζήτηση ενός μοντέλου που να μην επαναλαμβάνει μόνο τις παλιές »μπαγιάτικες» συνταγές και μυθογραφίες μιας αριστεράς εικοστού αιώνα που όχι μόνο νικήθηκε, αλλά και αποφασιστικά παραπλάνησε-πρόδωσε στην ιστορική της διαδρομή (από τη Ρωσία στην Κίνα και από την Ευρώπη σε κάθε γωνιά του πλανήτη ) τις προσδοκίες των απόκληρων όλου του κόσμου. Ειδικά σε μια εποχή που, αντίθετα με τις υποσχέσεις του καπιταλισμού και επιβεβαιώνοντας τις προβλέψεις του Καρλ Μαρξ, η προλεταριοποίηση έχει διευρυνθεί με την αποδυνάμωση, την φτωχοποίηση εκείνων που κάποτε ορίζονταν ως μεσαίες τάξεις.
Να λοιπόν που το κείμενο που μόλις κυκλοφόρησε από την Red Star Press, του οποίου τα έσοδα με τη ρητή βούληση των δημιουργών θα συνεισφέρουν στη σύσταση του Πολιτιστικού Συλλόγου «Lorenzo Orsetti», μπορεί να αποτελέσει ένα αυθεντικό μανιφέστο για τον νέο σύγχρονο ήρωα, και μάλιστα για τους νέους σύγχρονους ήρωες. Ανώνυμοι ήρωες, γνωστοί κυρίως με το όνομα της μάχης, που κινούνται από διαφορετικά κίνητρα, που δεν ενώθηκαν από μια μοναδική πολιτική προτίμηση, πόσο μάλλον κομματική. Συχνά συνδεδεμένοι από το νεαρό της ηλικίας (αν και αυτό είναι ένα σταθερό χαρακτηριστικό των ηρώων όλων των εποχών) και, πάνω απ ‘όλα, επειδή ήταν σε θέση να αναγνωρίσουν αμέσως, με σχεδόν επιδερμικό τρόπο περισσότερο από βαθιά συνειδητοποιημένο, έναν σκοπό, έναν αγώνα στον οποίον να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους και για τον οποίο να αξίζει ο κίνδυνος φυλάκισης και ακόμη και ο θάνατος.
Προέρχονται από πολλές χώρες (Ιταλία, Γαλλία, Ιρλανδία, Καταλονία, Ηνωμένες Πολιτείες, Ρωσία, Αλβανία, Γερμανία, Χώρα των Βάσκων και Κεμπέκ, αλλά άλλες χώρες θα μπορούσαν να προστεθούν εάν οι συντάκτες που επιλέχθηκαν για την επιλογή του βιβλίου ήταν διαφορετικοί) και, αν και στο τρέχον βιβλίο οι μαρτυρίες είναι μόνο αρσενικές, ανήκουν αδιακρίτως στα δύο φύλα. Ελπίζουμε πράγματι σε μια μεταγενέστερη δημοσίευση των απομνημονευμάτων γυναικών που μάχονται για την ίδια υπόθεση, για τον ίδιο σκοπό.
Η υπόθεση-ο σκοπός-ο αγώνας, ο τίτλος το αποκαλύπτει, είναι στην περίπτωση αυτή η κουρδική ανεξαρτησία και της Rojava ειδικότερα και όλες οι μαρτυρίες προέρχονται από τις εμπειρίες που έγιναν είτε στο IFB (Διεθνές Τάγμα Ελευθερίας-International Freedom Battalion) είτε στις YPG (Yekιneyên Parastina Gel – Μονάδες Προστασίας του Λαού) στο πλευρό των κούρδων-σύριων μαχητών και μαχητριών.
Όπως αναφέρεται στις εισαγωγικές σελίδες από τους επιμελητές, θα ήταν εξαιρετικά απλοϊκό να διαβάσουμε τη συμμετοχή των διεθνιστών στις μάχες που διεξήγαγαν οι κούρδοι στη βόρεια Συρία σύμφωνα με μια οπτική αποκλειστικά αντι-ISIS. Αυτός είναι ένας λόγος που συχνά τίθεται στο προσκήνιο από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, έστω και αν στην πραγματικότητα ακόμη και όσοι ξεκίνησαν αρχικά να πολεμούν στο πλευρό μιας αντιφασιστικής υπόθεσης και εναντίον του πιο εξευτελιστικού ισλαμικού ριζοσπαστισμού βρέθηκαν πολύ σύντομα εμπλεκόμενοι στην υπεράσπιση ενός πολιτικού και κοινωνικού πειράματος, του δημοκρατικού συνομοσπονδισμού και της πολιτικής-στρατιωτικής οργάνωσης από κάτω, ακόμα πιο σημαντικής και ουσιαστικής από την πρώτη.
Είναι νεαροί αναρχικοί, κομμουνιστές ή άνδρες που στερούνταν πολιτικής ιδεολογίας στο ξεκίνημα, που μας μιλούν για τις εμπειρίες τους, στο μέτωπο ή όχι, μέσα από τις σελίδες του βιβλίου. Μερικοί από αυτούς έμειναν μόνο για λίγο, κάποιους μήνες στις YPG και στο IFB, για να αφιερωθούν στη συνέχεια στην προπαγάνδιση της υπόθεσης της Rojava μόλις επέστρεψαν στη χώρα καταγωγής τους. άλλοι έχουν μείνει περισσότερο καιρό στους δύο σχηματισμούς και ανυπομονούν να επιστρέψουν εκεί για να συνεχίσουν να δίνουν τη συμβολή τους στην πρώτη γραμμή.
Μερικές φορές εκφράζουν διαφορετικές απόψεις για διαφορετικές πτυχές της ζωής, της πειθαρχίας, των σχέσεων με άλλους άραβες, τουρκομάνους και κούρδους μαχητές, αλλά όλοι εκφράζουν μια ζωντάνια, αποφασιστικότητα, ένα θάρρος σχεδόν πάντα απαλλαγμένο από κάθε είδους ρητορική. Ορισμένοι επικεντρώνονται περισσότερο στις στρατιωτικές πτυχές, όπως για παράδειγμα ο ρωσο-πολωνός Ilyas, άλλοι στη ζωή και την πειθαρχία των taburs (διμοιριών) στις οποίες ανήκουν. Όλοι γνώρισαν μαχητές, άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι πέθαναν αργότερα κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων και συχνά, όπως ορισμένοι ιταλοί σύντροφοι-μαχητές και άλλης εθνότητας, χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν προβλήματα με τη δικαιοσύνη ή την επικοινωνία που χειραγωγείται των επίσημων μέσων μαζικής ενημέρωσης, μόλις επέστρεφαν στις χώρες καταγωγής.
Αλλά είναι όλη η βαρβαρότητα, το μοιραίο, η σκληρότητα και η βία του πολέμου που αντηχούν από τις σελίδες του Homage al Rojava. Η βία για την οποία οι άνανδροι ειρηνιστές, οι διανοούμενοι του σαλονιού και οι σύντροφοι της ταβέρνας δεν θέλουν να ακούσουν να γίνεται λόγος και που, μάλιστα, δεν μπορούν ούτε να φανταστούν, ακριβώς επειδή δεν καταφέρνουν να φανταστούν, και ούτε να καταλάβουν, την ταξική σύγκρουση όπως αυτή εκδηλώνετε στην κορύφωση της και καθίσταται στην ουσία της: εκείνη του ταξικού και εμφυλίου πολέμου.
Χωρίς ρομαντισμό και χωρίς ιδεολογικές και ηθικολογικές παρωπίδες
“Φτάνω στο χωριό ψόφιος, έχω μέρες να πλυθώ, και είμαι εντελώς καλυμμένος με αίματα. Δεν με νοιάζει, πέφτω πάνω σε ένα στρώμα καταγής και καταρρέω σε ένα βαθύ ύπνο. Το επόμενο πρωί ένας από τους πρεσβύτερους με συνοδεύει σε ένα άλλο σπίτι. Μου προσφέρουν χίλια τσιγάρα, χίλια çay (κουρδικό τσάι), και ένα πλούσιο πρωινό. Δέχομαι τα πάντα περισσότερο από πρόθυμα. Έπλυνα τα χέρια μου όσο καλύτερα μπορούσα, αλλά το νερό ήταν λίγο, και η μυρωδιά του αίματος διέτρεχε το φλιτζάνι του τσαγιού. Μου λένε να μείνω μια δυο μέρες για να ξεκουραστώ, αλλά δεν με νοιάζει, εκτός από μια μικρή αδιαθεσία δεν είμαι τραυματισμένος και μπορώ να συνεχίσω.
Επιμένουν, τους λέω ότι θέλω μόνο το όπλο μου και να τρέξω στην άλλη ομάδα επάνω στο λόφο. Αυτή τη φορά δέχονται, και μετά από ένα δίωρο και μερικές τηλεφωνικές κλήσεις ένας σύντροφος έρχεται να με πάρει: Ευχαριστώ για το πρωινό, αποχαιρετιόμαστε με μεγάλη θέρμη. Θα ανακαλύψω μόνο αργότερα ότι όλοι όσοι ήταν παρόντες σε εκείνο το δωμάτιο θα πεθάνουν την επόμενη μέρα.
Η πρώτη νύχτα στο νέο λόφο είναι η νύχτα των «cobra». Το ελικόπτερο πετά ακριβώς από πάνω μας, πυροβολώντας ριπές στην τύχη επάνω σε όλους τους θάμνους. Περιμένουμε να απομακρυνθεί για να ελιχθούμε να γυρίσουμε πίσω και υποχωρούμε σε άλλους θάμνους. Περνούμε τη νύχτα εκεί, χωρίς κουβέρτες, με τα αυτιά μας τεντωμένα στον ουρανό. Να νιώθουμε την επόμενη μέρα, κάτω από τον υπνόσακο, την θερμότητα που ρέει ξανά μέσα στα πόδια θα είναι μια από τις πιο όμορφες αισθήσεις που θυμάμαι.
Είμαστε σταματημένοι δύο μέρες, και δεν καταλαβαίνω γιατί. Η πτήση των drones και των πολεμικών αεροπλάνων γίνεται πιο έντονη. Βρέχει καταρρακτωδώς, είμαι μούσκεμα, και είναι την ώρα που αναρωτιέμαι πώς θα καταφέρω να αντιμετωπίσω την παγωνιά της νύχτας σε αυτές τις συνθήκες που με προειδοποιούν ότι κινούμαστε. Μια πιο φρέσκια ομάδα θα πάρει τη θέση μας και θα έχουμε λίγο χρόνο για να ξεκουραστούμε.
Ευχαριστώ τον ουρανό και συλλέγω τα πράγματα μου βιαστικά.
Στο χωριό αμέσως παρατηρώ ότι η ατμόσφαιρα έχει αλλάξει πολύ, δεν έχει απομείνει σχεδόν κανείς, και εκείνοι οι λίγοι που βρίσκονται εκεί είναι πολύ πιο προσεκτικοί. Τα πρόσωπα είναι τεταμένα, και υπάρχει ελάχιστη επιθυμία για αστεία.
Βλέπω τα ερείπια του κτιρίου όπου είχα πάρει πρωινό, many sheit λέει ένας σύντροφος.
Τα αεροπλάνα που είχαν ακουστεί εκείνη την ημέρα να περνούν είχαν χτυπήσει πολύ σκληρά. Οι περισσότεροι από τους μαχητές είχαν μετακινηθεί στους λόφους, άλλοι σε μερικές πιο ασφαλείς θέσεις.
Θα ήθελα να γράψω ένα διαφορετικό τέλος, να μοιάζει με ένα στο οποίο αρπάζαμε το χωριό από τον εχθρό δίχως προβλήματα, αλλά η πραγματικότητα δεν είναι μια καλή αφήγηση, και τελικά για αυτή την ιστορία δεν υπάρχει ακόμη ένα τέλος. στους λόφους της Αφρίν αντιστεκόμαστε, κερδίζουμε και χάνουμε, ζούμε και πεθαίνουμε, αλλά αν ο αγώνας δεν σβήνει σημαίνει ότι η ελπίδα εξακολουθεί να ζει” 1
Είναι ακριβώς μέσα στα λόγια του Tekosher, ίσως καταμετρημένα μεταξύ των τελευταίων γραμμών που έγραψε ο Lorenzo Orsetti, που κλείνουν το βιβλίο, που μπορούμε να βρούμε όλο το πνεύμα των μαρτυριών που περικλείονται σε αυτό. Μαρτυρίες που ανατρέχουν στη μνήμη άλλων ανώνυμων ηρώων άλλων ταξικών πολέμων, από την Ισπανία μέχρι την ιταλική Αντίσταση, συχνά προδομένων και σχεδόν πάντα ηττημένων στους απώτερους σκοπούς και στόχους τους, αλλά χρήσιμων να ανανεώσουν την ελπίδα σε έναν άλλο κόσμο και διαφορετικό από το σημερινό.
Εκείνο στον οποίο δεν θα υπάρχει πλέον ανάγκη ηρώων.
Τις τελευταίες εβδομάδες γράφω πολύ σχετικά με τους συντρόφους που έπεσαν: τελευταία αυτό συμβαίνει πολύ συχνά. Είναι ένα πράγμα που κάνω για να ξεδώσω την οργή μου, γιατί γράφοντας ξεσπώ τον πόνο μου, και θυμάμαι τους άξιους συντρόφους που έχουν αφήσει ένα αγεφύρωτο κενό μέσα σε όλους μας.
Σήμερα έμαθα ότι ένας αγαπητός σύντροφος και φίλος, ο Heval Ciya (Βουνό), έπεσε στα Ιμαλάια κατά τη διάρκεια μιας αποστολής. αυτή η είδηση ήρθε σαν ένας κεραυνός εν αιθρία.
Αυτός, όπως και εγώ, που γνώρισε τον Heval Ciya ξέρει πόσο πολύ αγαπούσε τα βουνά: ήταν η ζωή του, το πάθος του μαζί με την πολιτική, την επιθυμία να κάνει την επανάσταση. Ο Heval Ciya ήταν ένας σύντροφος βάσκος που πέρασε οκτώ μήνες στη Συρία για να υποστηρίξει και να υπερασπιστεί την επανάσταση της Rojava. Έφτασε στη Ροζάβα τον οκτώβριο του 2016 και μαζί με 5 άλλους συντρόφους ίδρυσε το αντιφασιστικό τάγμα. Ο Heval Ciya ήταν ένας σύντροφος από αυτούς που δεν βλέπεις συχνά, με μια πραγματικά μεγάλη καρδιά και μια τεράστια αγάπη για τη ζωή.
Θυμάμαι όταν βρισκόμασταν στο μέτωπο της Al Bab και τρέμαμε από το κρύο, ήταν ο πρώτος που έψαξε για κουβέρτες για όλους ώστε να μπορέσουμε να ζεσταθούμε. Ή όταν μας συνέλαβαν στο Ιράκ και έκανε να τον βάλουν στο κελί μαζί μου γιατί μιλούσε λίγο ιταλικά και πάνω απ ‘όλα καταλάβαινε αγγλικά.
Με τον Ciya μοιράστηκα όμορφες στιγμές, αλλά και πολύ θλιβερές, όπως ο βομβαρδισμός του Karackok. Εκείνες τις μέρες κοιμόμασταν στους λόφους του Karackok για να αποφύγουμε πιθανούς βομβαρδισμούς και πάντα ζητούσαμε να είμαστε μαζί. Ο Ciya καταλάβαινε τη δυσκολία μου στην κατανόηση της αγγλικής γλώσσας και, καθώς αυτός μιλούσε πολύ καλά τα κουρδικά, έμενε πάντα κοντά μου και ποτέ δεν με άφηνε μόνο. Αφού φύγαμε από την αντιφασιστική μονάδα στις αρχές απριλίου του 2017, για ένα μήνα ήμασταν πάντα μαζί, γελώντας, αστειευόμενοι για το γεγονός πως δεν μπορούσαμε να βγούμε από την Ροζάβα (στην Ροζάβα, για να διατηρηθεί ψηλά το ηθικό αστειευόμαστε για τα πάντα). Μείναμε ένα μήνα να περιμένουμε να μπορέσουμε να βγούμε από τη Ροζάβα και μετά από όλη αυτή τη μακρά αναμονή μας συνέλαβαν στη διάρκεια του ταξιδιού σε ένα σημείο ελέγχου στο βόρειο Ιράκ.
Αγαπητέ Heval Ciya, γνώριζες πολύ καλά ότι μιλούσα πολύ λίγα αγγλικά και σχεδόν δεν καταλάβαινα τα κουρδικά, οπότε ήσουν πάντα κοντά μου. Και στη φυλακή, έκανες ότι μπορούσες για να μείνεις μαζί μου στο κελί. στην πραγματικότητα σε εκείνο το κελί με 100 άτομα, έστω και μόνο για 3 μέρες, χωρίς εσένα, τα αγγλικά σου και λίγα κουρδικά, αλλά κυρίως χωρίς την εγγύτητά σου, δεν ξέρω τι θα είχα κάνει.
Στις πιο δύσκολες στιγμές ήσουν πάντα εκεί, εκείνες τις μέρες, ενώ περιμέναμε να βγούμε, πάντα μαγειρεύαμε μαζί για τους συντρόφους που εκπαιδεύονταν. στο μέτωπο όταν μας χώριζαν σε μικρές ομάδες ήσουν πάντα δίπλα μου, στο πλευρό μου, ακόμα και εκεί στο μέτωπο του Al Bab, πολύ κρύο, ήμασταν πάντα μαζί.
Τίποτα δεν μας χώρισε μέχρι τέλους.
Μετά την επιστροφή μας στην Ευρώπη κάτι συνέβαινε πάντα για να μας κρατήσει μακριά απ’ το να συναντηθούμε: δεν κατάφερα να έρθω στη Χώρα των Βάσκων για να περάσω λίγο χρόνο μαζί σου και ούτε εσύ μπόρεσες να έρθεις στην Ιταλία. Αλλά συχνά μιλούσαμε: πάντα μου έλεγες για τις μέρες που πέρασες στα βουνά διότι τα βουνά ήταν η ζωή σου. Όντως το σώμα σου δεν έχει ακόμη ανακτηθεί και θα παραμείνει εκεί, ανάμεσα σε εκείνα βουνά που αγαπούσες τόσο πολύ, όπου η ζωή σου έσπασε, μάλλον με ένα χαμόγελο, με το χαμόγελο εκείνο που χάριζες καθημερινά σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που στέκονταν δίπλα σου, και με εκείνη τη σημαία, εκείνη των Ypg που ήθελες να στήσεις στην κορυφή εκείνου του βουνού, ένα από τα υψηλότερα στον κόσμο.
Τη ζωή σου την έζησες ως αληθινός επαναστάτης: ως νεαρός άνδρας παράτησες την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία ζώντας ως ελεύθερος άνθρωπος στα βουνά της Χώρας των Βάσκων για 4 χρόνια. Αγωνιζόσουν για την αυτοδιάθεση του λαού σου, του βασκικού λαού και στην ηλικία των 41 ετών αποφάσισες να στηρίξεις την επανάσταση της Rojava. Αρχικά, το 2015, αμέσως μετά την απελευθέρωση της πόλης Kobanê, για 4 μήνες στρατεύτηκες μέσα την επιτροπή ανασυγκρότησης της Kobanê όπου εργάστηκε ως κτίστης οικοδόμος, μετά, τον οκτώβριο του 2016, επέστρεψε στην Ροζάβα για να συμμετάσχεις στο YPG μέχρι τον μάϊο του 2017 με την ίδρυση του διεθνούς αντιφασιστικού Tabur του YPG, στο οποίο ήσουν ένας από τους πυλώνες και διατηρούσες την ενότητα με τη σκληρή σου εκπαίδευση, αλλά στην οποία όλοι εμείς συμμετείχαμε με ευχαρίστηση και ευτυχία.
Μία από τις ιστορίες σου μπορεί να βρεθεί στο βιβλίο «Αφιέρωμα στη Ροζάβα-Omaggio al Rojava»: ένα από τα πολλά πράγματα που μας άφησες ως κληρονομιά για να κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη ενός γενναίου αναρχικού επαναστάτη όπως εσύ.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την περίοδο κατά την οποία πέθανε η Hevala Cem: γνώριζες πολύ καλά πώς ήμουν εκείνες τις μέρες που έμαθα για το θάνατό της και έγραψες μερικά πολύ όμορφα λόγια για να θυμόμαστε την συντρόφισσα Cem (Fiume).
Ήταν τιμή να μάχομαι, να αγωνίζομαι, να αστειεύομαι, να χαμογελάω και να κλαίω, να τρέχω, να τρώω, να πίνω και να έχω περάσει μερικές από τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου μαζί σου, γιατί χάρη σε σένα οι θλιβερές στιγμές υπήρξαν λιγότερο βαριές.
Τις τελευταίες εβδομάδες πολλοί σύντροφοι μας έχουν αφήσει, μερικοί έχουν πέσει στο μέτωπο άλλοι σε άλλες περιπτώσεις. Ο πόλεμος αφήνει σημάδια-πληγές που παραμένουν καλά αποτυπωμένες μέσα μας: αόρατες ουλές, αόρατα σημάδια, τα οποία δεν φαίνονται και τα οποία μερικές φορές δεν συνειδητοποιούμε καν ότι έχουμε.
Αλλά ο πόλεμος, η επανάσταση, μου επέτρεψε να γνωρίσω όλους και όλες εσάς, συντρόφους και συντρόφισσες που δεν είστε πλέον στη ζωή. Στο μυαλό μου το χαμόγελό σας, η αγάπη σας, που μόνο ο αγώνας μπορεί να καταστήσει ζωντανή και ισχυρή, παραμένουν αποτυπωμένα.
Με αγάπη και συμπάθεια για σένα, αγαπητέ Heval Ciya.
Paolo Pachino εθελοντής Ypg
