Δυο λόγια για τον εργατισμό τώρα.
Ναι, για κάποια χρόνια υπήρχε η κεντρικότητα της φιγούρας του εργάτη-μάζα για την επανάσταση.
Από την στιγμή όμως που το εργοστάσιο διαχέεται στην πόλη και υπεραξία παράγεται παντού, [σχολείο, πανεπιστήμιο, σπίτι, γυναίκες, άνεργοι] κεντρική φιγούρα αναδεικνύεται ο κοινωνικός εργάτης σαν επαναστατική εμπροσθοφυλακή.
Αυτός που μες το πλήθος έχει συναίσθηση της πραγματικότητας που τον καθιστά σύγχρονο είλωτα, αυτός είναι η επαναστατική φιγούρα.
Και θέλει να ελευθερωθεί ολοκληρωτικά, οικονομικά και αξιακά.
αρνείται λοιπόν την μισθωτή εργασία στο εργοστάσιο, σαμποτάρει την παραγωγή διαρκώς, και επανοικειοποιείται τον πλούτο που του κλέβουν με χίλιους δυο τρόπους, παράνομους ή ημιπαράνομους, οργανώνοντας την αντιβία του, με λιγότερη ή περισσότερη δύναμη και ένταση, εφευρίσκοντας τρόπους και μορφές απαλλοτρίωσης καθημερινής της υπεραξίας που του κλέβουν, στο εργοστάσιο, στο σπίτι, στο σχολείο και τις σχολές, στον πολιτισμό και στον ελεύθερό του χρόνο.
Τώρα για τους ρόλους και τις ιεραρχίες.
Αυτές καταργούνται κάθε μέρα μέσα στη ζωή και στον αγώνα, με τη συζήτηση στην κοινότητα, και από τις δύο πλευρές.
Διότι δεν έχουμε όλοι τις ίδιες δυνατότητες, τις ίδιες ικανότητες, πρέπει να ξεχυθούνε ολονών αυτές, να μη μπλοκάρουμε κανέναν και να δώσουμε ίσο βάρος σε όλους, δεν είναι όμως όλοι ίδιοι.
Όλοι οι καλοί χωρούν στο επαναστατικό προτσές, φτάνει να αγωνίζονται για την απελευθέρωση της εκμετάλλευσης και καταπίεσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο.
Στην κοινωνία και μέσα του!
Προσωπικά στην ζωή με έχουν στηρίξει πολλοί φιλικά ψυχολογικά, οικονομικά οι συγγενείς μου.
Δεξιοί και αριστεροί
Τα περισσότερα μπινελίκια τα άκουσα από αριστερούς, όπως και από ανθρώπους που με γνώριζαν χρόνια και θα έπρεπε αν μη τι άλλο να προσέξουν ότι δεν έχω πρόθεση όταν λανθάνω!
Δεν λανθάνω με σκοπό, για να κερδίσω.
Η ζήλια είναι ο χειρότερος σύμβουλος του ανθρώπου, μετά έρχεται η περιορισμένη διανοητική ικανότητα και αντίληψη.
Γι αυτό λοιπόν επανοηματοδότηση χρειάζεται της ζωής γενικότερα! Αυτονομία.
Πράξεις και όχι λόγια!
Στις κουβέντες όλοι ήμαστε άριστοι.
Πράξεις να δούμε πολλές!
Όχι συντηρητικούρες και μεγάλους σταυρούς.
Μεγάλη νίκη για τον καπιταλισμό στάθηκε αυτή στα νοήματα.
Ονόμασε ελευθερία τη δυνατότητα να καταναλώνουν οι άνθρωποι, έστω και με δανεικά, να κάνουν πως μοιάζουν στους πλούσιους [life style ] οι μέτριοι, με αντάλλαγμα να τον αφήνουν να κυβερνά και να κουμαντάρει.
Έσπασε τις συλλογικότητες με το μότο ‘ο θάνατός σου η ζωή μου’,
‘εμπρός εμείς και δε γαμείς’.
Έκανε τα συνδικάτα συντεχνίες, κλαδικές.
‘εμείς να είμαστε καλά’.
Το σπίτι μας να μη βουλιάξει κι ας πνιγούν όλοι οι υπόλοιποι.
Ατομικισμός λοιπόν, κίνδυνος θάνατος.
Όχι στην κτητικότητα,όπου και αν αυτή παρουσιάζεται!
Αν δώσουμε αρχές και αξίες στα παιδιά μας όπως μας ζητούσε παλιότερα η συντρόφισσα, πέρα από τον πλουτισμό και το κέρδος τότε σίγουρα την επανάσταση θα την κάνουν μια μέρα.
Έτσι θα υπάρχει αντίβαρο.
Και αυτές οι αρχές και αξίες θα πρέπει να είναι και να τις κάνουμε να φαίνονται ελκυστικές! Με την πράξη μας!
Η φαντασία στην εξουσία, όχι η συντήρηση!
Τα θέλουμε όλα τώρα!
Εδώ και τώρα ζούμε την κοινωνικότητά μας,
στις κοινότητες μας
Αυτή είναι η αντιεξουσία μας
Για την κατάργηση της εξουσίας
Από τις κοινότητες. Για την αυτονομία.
Ακόμη δυο λογάκια για τον ρατσισμό, τον έρποντα φασισμό.
Θα σας θυμίσω στους παλιότερους πόσα λέγονταν για τον Νικόλα τον ίδιο, το μπαράκι του και τους θαμώνες. Θα σας θυμίσω πώς φέρθηκαν πολλοί στον Γιάννη και την Ελπίδα πριν το διάβημα.
Δεν θέλω να επεκταθώ, οι γνωρίζοντες καταλαβαίνουν, για τους υπόλοιπους έχουμε πει τόσα και τόσα, φτάνει να σας θυμίσω πόσο ξύλο έπεσε πανελλαδικά για να μπορούν πλέον τα πρώην αλβανάκια που αριστεύουν να σηκώνουν τη σημαία.
Θέλετε κι άλλα; Πως συμπεριφερθήκαμε τα πρώτα χρόνια στους ρωσοπόντιους μέχρι τελικά να τους αποδεχτούμε θυμάστε;
Όταν ήμασταν μικροί μας έλεγαν να μη κάνουμε παρέα με τα παιδιά από τις ‘κατώτερες’ τάξεις, έτσι αποκαλούσαν τους φτωχότερους! μετά με αυτά των κομμουνιστών, μετά με τους ίδιους τους κομμουνιστές,μιας και είχαν χωρίσει την χώρα στα δύο – οι εθνικόφρονες και τα μιάσματα! κάπως έτσι έκαναν οι αμερικάνοι με τους μαύρους, έτσι κάνουμε σήμερα με τους μετανάστες και τους ‘κουκουλοφόρους.’
Ποιος έχει όμως αντικοινωνική συμπεριφορά, ο εξουσιαστής ή ο αντιεξουσιαστής; Τεράστια η ευθύνη της αριστεράς,που δεν κάνει εμφανή την ευθύνη της εξουσίας στην αντικοινωνική της συμπεριφορά. Όμως είπαμε σάρκα από την σάρκα της είναι πλέον και αίμα από το αίμα της.
Ο αντιεξουσιαστής τουλάχιστον οικειοποιείται αυτό που του υφαρπάζουν,καταστρέφει και τη ‘βιτρίνα’ του συστήματος γιατί δεν θέλει να της μοιάξει!
Σας θυμίζω πως στα χρόνια μου όποιο κοριτσάκι γουστάριζε τον έρωτα το αποκαλούσαν πουτάνα! Αυτοί που, κατά τα άλλα, το κυνηγούσαν απεγνωσμένα για να αρπάξουν λίγη από την χάρη της.
ΕΔΏ ΠΟΥ ΦΤΆΣΑΜΕ ΔΕΝ ΈΓΙΝΕ ΜΕ ΠΑΡΘΕΝΟΓΈΝΝΗΣΗ
Θυμάστε οι παλιότεροι πως φέρονταν στον ‘Τάκα τάκα’ ‘ευαίσθητοι’ καβαλιώτες,που σκορπούσαν καταγής τα κέρματα για να σκύβει να τα μαζέψει και να ξεσπάσουν έτσι σε ουρανομήκη χάχανα. Θεωρώντας πως σπάζουν πλάκα! Ή τι κλωτσομπουνίδι έχει φάει ο Ψαρός επειδή έκανε το λάθος να είναι ‘διαφορετικός’;
Λαός που έχει μνήμη πάει μπροστά!
Σήμερα δεν γίνεται τίποτα χωρίς αντίτιμο, όλα κοστίζουν, δεν υπάρχει εξυπηρέτηση, για ότι γίνει πρέπει να υπάρξει κέρδος.
Σημαντικό το τραγούδι ‘οι μάγκες δεν υπάρχουν πια’, σημάδεψε την εποχή του. Στις αρχές του ‘80.
Θυμηθείτε τους στοίχους.
Ο μύθος περί ελληνικής παλικαριάς και μαγκιάς έσβησε σε μια στιγμή. Ήταν το τίμημα που πλήρωσε ο Έλληνας στις τράπεζες και τον σοσιαλ φασισμό του Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ.
Μήπως κατά λάθος έλεγε παλικάρια τους κλέφτες και όλους τους παράνομους με τελευταίο τρανταχτό παράδειγμα τους αδελφούς Παλαιοκώστα και παλιότερα τον Ρωχάμη [άλλη βέβαια αντίφαση που δείχνει πόσο διχασμένη προσωπικότητα είναι ο νεοέλληνας, αυτός ο τελευταίος βαρούσε τις γυναίκες, ψευτο παλικαράς].
Έχουμε πολλούς τέτοιους στη χώρα μας!
Ο έλληνας σήμερα είναι πολύ διχασμένη προσωπικότητα, πολύ διασπασμένη. Τρανό παράδειγμα η συμπεριφορά του στις τελευταίες εκλογές. Σχιζοφρενής με τα όλα του.
Τον νέο τον καταπιέζουμε, από φόβο, από τη στιγμή που γεννιέται. Μόλις λοιπόν αρχίσει και καταλαβαίνει πέντε πράγματα αντιδρά και με την ενηλικίωσή του ξεσπά, ψάχνει να βρει τα νοήματά του, τι του αρέσει και τι του ταιριάζει. Παίρνει τον δικό του δρόμο,ψάχνει τη δική του απελευθέρωση, κάνει την επανάσταση του.
Ο δρόμος θα είναι ανάλογος με τις αρχές που διαμόρφωσε όλα αυτά τα χρόνια και τα νοήματα που ανακάλυψε.
Αυτό έγινε και με εμάς. Φοβερή σημασία παίζουν οι συγκυρίες!
Ήμουν τυχερός να βρεθώ μέσα στην καρδιά των γεγονότων και των νοημάτων του παρατεταμένου Ιταλικού Μάη – ‘68,‘78, της αυτονομίας και του αντάρτικου στις πόλεις. Του κομμουνισμού στην πράξη.
Prospero Gallinari μια ιστορία του εννιακόσια 1
Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα, με τις συνθήκες του τώρα, με τις μορφές που παίρνει στην ιδιαιτερότητά του, στον ευρύτερο αναρχικό και αντί εξουσιαστικό χώρο σε διάφορες παραλλαγές.
Γι αυτό: μη πυροβολείτε τον πιανίστα. Όσοι δεν λαμβάνετε μέρος. Αν δεν μπορείτε να χειροκροτήσετε, τουλάχιστον μην εναντιώνεστε, η ιστορία γεννάει, και τι θα βγει εξαρτάται από την συμπεριφορά όλων μας.
Εγώ προσωπικά παρακολουθώ και συμμετέχω όσο μπορώ στις κινηματικές διαδικασίες. Παραπάνω δεν δύναμαι για τους λόγους που γνωρίζω εγώ και οι δικοί μου άνθρωποι. Δεν κριτικάρω αυτούς που δεν μπορώ και δεν θέλω να ακολουθήσω στις πρακτικές τους. Κι αυτοί το ίδιο πράγμα μ’ εμένα θέλουν στο κάτω- κάτω.
Οι άλλοι δεν το επιθυμούν, αυτούς πυροβολήστε!
Όπως μπορεί, γουστάρει και αντέχει ο καθένας.
Μένω έξω από το κομματικό σύστημα.
Δεν διαπλέκομαι, δεν ζητώ.
Και όσο μπορώ αντιστέκομαι στο χρηματοοικονομικό αλισβερίσι.
Απορρίπτω το αξιακό συναπάντημα.
Περιμένω και ελπίζω.
Δεν παραδίδομαι, απέχω ενεργά από όλο το πελατειακό καθεστώς.
Δείχνουμε τον πολιτισμό μας στον δρόμο όπου η συμπεριφορά είναι επιεικώς απαράδεκτη προς όποιον θεωρούμε υποδεέστερο, το δείχνουμε και στο γήπεδο, στην αμμουδιά που έχει καταντήσει τασάκι γι’ αποτσίγαρα,στο δάσος που έγινε ο μεγάλος σκουπιδοτενεκές μας.
Ήρθα πάλι αντιμέτωπος με τον ‘πολιτισμό’ μας σήμερα. Πήγα να κολυμπήσω κι έκανα μια βόλτα στην παραλία πριν βουτήξω. Πίτα στην πλαστικούρα η αμμουδιά! Γεμάτη σακούλες και ότι άλλη πλαστική βρωμιά μπορείτε να φανταστείτε. Οι ‘καθαροί’ συμπατριώτες μας παρατάνε τα σκουπίδια τους μέσα στα πλαστικά φεύγοντας για το σπίτι, πεταμένα στην άμμο διότι τους είναι ‘δύσκολο’ να τα μεταφέρουν στον πλησιέστερο κάδο που υπάρχει εκεί κοντά! Με τον πρώτο αέρα η βρωμιά βρίσκεται στο νερό, και από εκεί ο νοτιάς τα ξαναστέλνει πίσω. Βέβαια, και οι περίφημοι ψαράδες μας αμολάνε τα σκουπίδια τους στο μεγάλο δοχείο που λέγεται θάλασσα, που μας ταίζει κι από πάνω! Έτσι, οι ακτές είναι γεμάτες με κάθε λογής βρώμα, που δεν ανακυκλώνεται από τη σοφή φύση. Χημική βρώμα.
Ακούστε λοιπόν :
Οι πλαστικές σακούλες παρασκευάζονται από πολυαιθυλένιο, παράγωγο του πετρελαίου. Η παραγωγή τους προσθέτει στην μόλυνση της ατμόσφαιρας και στην κατανάλωση ενέργειας. Κάθε χρόνο παρασκευάζονται περί τα 5 τρισεκατομμύρια πλαστικές σακούλες. Η ‘ζωή’ τους στα σπίτια των καταναλωτών είναι ελάχιστη. Όταν πεταχτούν, η συνεχιζόμενη ‘παραμονή’ τους στον πλανήτη είναι ολέθρια!
Χρειάζονται χίλια χρόνια για να αποσυντεθεί μία πλαστική σακούλα. Καθώς αποσυντίθεται, τοξικές ουσίες εισρέουν στο χώμα και εισέρχονται αργότερα στη διατροφική μας αλυσίδα. Τα τρόφιμα δηλαδή που βάζουμε στις πλαστικές σακούλες αγοράζοντας τα από τα σούπερ μάρκετ περιέχουν ήδη τοξικές ουσίες από παλαιότερες σακούλες που έχουν αποσυντεθεί.
Ένα δισεκατομμύριο θαλασσοπούλια και άλλα θηλαστικά πεθαίνουν κάθε χρόνο επειδή συγχέουν τις πλαστικές σακούλες με τροφή, τις καταπίνουν και πνίγονται.
Θα ανοίξω εδώ μια παρένθεση για να πούμε και για του στραβού το δίκιο. Να πω λοιπόν για μια αίσθηση που μου δημιουργήθηκε σε ανύποπτο ακόμη χρόνο, τότε που η Ελλάδα, επίσημα τουλάχιστον, δεν αντιμετωπίζονταν σαν αποπαίδι, σαν ο αποδιοπομπαίος τράγος των ‘Ευρωπαίων’. Αυτοί λοιπόν μου φαίνονταν από τότες ακόμα χειρότεροι. Μας έβλεπαν στην αμμουδιά ανέμελους να απολαμβάνουμε, ναι, ακριβώς, να απολαμβάνουμε τα πέντε δέκα πράγματα που μας ευχαριστούν,και ζήλευαν,φαίνονταν,έκανε μπαμ, ακόμη και στις κουβέντες τους,το θυμάμαι χαρακτηριστικά, ήταν όλο γκρίνια για την δική τους τη βαριά και ξινή καθημερινότητα και για την ανεμελιά με την οποία οι έλληνες αντιμετώπιζαν την βιοτή τους. Και όλα αυτά πολύ πριν την κατάκτηση του ευρωμπάσκετ, πριν ξεκινήσει η επέλαση των δανεικών, έστω αν θέλετε πριν ακόμη αυτά κατευθυνθούν προς λαό πλευρά.
Είναι ρατσιστές από κούνια οι βορειοευρωπαίοι, για τους χι- ψι λόγους που μόνο αυτοί ξέρουν θεωρούν πως είναι ανώτεροι από τους νότιους. Και τώρα που έχουν και κάποιο δίκιο όσον αφορά τον τρόπο που διαχειρίστηκαν οι κρατούντες τα δανεικά, και τον τρόπο με τον οποίο εμείς ανεχτήκαμε να γίνεται αυτό,παίρνοντας πολλοί από εμάς μέρος στον ‘μυστικό δείπνο, βρήκαν ευκαιρία να ξεσαλώσουν.
Στον βορρά έχουν θεοποιήσει την έννοια της εργασίας. Επειδή λοιπόν δεν έχουν τι άλλο να κάνουν όλη μέρα,εργάζονται – πρέπει να το κάνουν και όλοι οι υπόλοιποι.
Ζηλεύουν και το κλίμα που παραείναι ‘θερμό’ για τα μέτρα τους, και μας οδηγεί σε σιέστες κλπ,συχνές τα καλοκαίρια που συνήθως μας επισκέπτονται, και σε όλες εκείνες τις μικρές απολαύσεις που είναι το αλάτι της ζωής.
Δεν θέλω να γενικεύω, νιώθω όμως πως για τους περισσότερους από δαύτους έτσι έχουν τα πράγματα.
Το ότι μια κοινωνία ελεύθερη θέλει να καταργήσει τους ρόλους και τις ηγεσίες δεν σημαίνει πως θέλει να πάψει να αναδεικνύει τα ταλέντα των ανθρώπων.
Απλά θα πάψει να τους διαχωρίζει, να τους αναδεικνύει ή καταδεικνύει αξιακά.
Να τους αμείβει διαφορετικά οικονομικά, ψυχολογικά, πολιτιστικά κλπ.
Υπάρχει και ανάποδη εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Εμείς θέλουμε να καταργήσουμε την εκμετάλλευση.
Υπάρχουν άνθρωποι που παθιάζονται στην ζωή με τα ταλέντα τους και τα προσφέρουν απλόχερα στο σύνολο.
Υπάρχουν και άνθρωποι που δεν παθιάζονται με τίποτα και παραμένουν μόνιμα στο περιθώριο. Αυτοί από μόνοι τους παραμερίζονται από την κοινότητα, από την διαλεκτική και την ζύμωση, την συζήτηση.
Στο όνομα της κυκλικότητας δεν θα παραμερίσεις το ταλέντο. Ο αξιότερος στον λόγο θα χρησιμοποιηθεί ανάλογα. Δεν θα τον ‘ξεχωρίσουμε’ όμως, θα σκουπίσει και θα μαγειρέψει επίσης.
Στο όνομα της κυκλικότητας δεν θα δημιουργήσουμε σύγχυση.
Δεν επιζητούμε την ισοπέδωση, την απρόσκοπη ανάδειξη επιζητούμε. Δεν θα ξεχωρίσουμε τους ανθρώπους, θα τους ενώσουμε.
‘εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ’ τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο’, γράφει ο ποιητής και τραγουδά ο καλλιτέχνης.
Από καταβολής κόσμου, από τότε που ο άνθρωπος ανακάλυψε την γραφή και έτσι μας άφησε τις εικόνες και τις σκέψεις του, είδα πως υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων. Αυτοί που τους ενδιαφέρει η εξουσία επί των άλλων, και αυτοί που νοιάζονται για αξίες και αρχές. Δεν έχει σημασία πως ονομάζονται. Ή θέλεις να αποτινάξεις τον ζυγό για να υποδουλώσεις εσύ τους υπόλοιπους, ή θέλεις να το κάνεις για να μην υπάρχουν πλέον ζυγοί ! Με γοήτευσαν λοιπόν οι δεύτεροι, δεν γνωρίζω να σου πω γιατί. Ίσως ν’ άφησε κάποιος αυτό τον σπόρο μέσα μου, ίσως να είναι αυτό το στάδιο μετενσάρκωσης στο οποίο βρίσκομαι ! Ποιος ξέρει ;
Με την ευκαιρία να πω πως με αυτό το πόνημα θέλω να συνεισφέρω κι εγώ στην κουβέντα για το μέλλον της κοινωνίας μας και για το πως θα φθάσουμε εκεί που ονειρευόμαστε και επιθυμούμε.
Ο δάσκαλος είναι δάσκαλος και δεν χρειάζεται να το παίξει αρχηγός.
Ο ηγέτης θα είναι πάντα ηγέτης, γιατί τέτοιους η ζωή δεν βγάζει κάθε μέρα.
Κανένας ηγέτης δεν το έπαιξε ποτέ αρχηγός. Και όταν υπήρξε τέτοιος αποκαθηλώθηκε από την ίδια την ιστορία, την πραγματική, όχι αυτή που γράφουν οι ψευτο νικητές στα κιτάπια τους και που χρησιμοποιούν οι ψευτο δάσκαλοι για να αποβλακώνουν τις μάζες.
Το να είναι κάποιος σήμερα παραβατικός σημαίνει το να είναι ελεύθερος, είναι θέμα αξιοπρέπειας και όχι ιδεολογίας.
Σήμερα η σύμβαση στηρίζεται στο απόλυτο ψέμα. Βγαίνεις λοιπόν από τη σύμβαση για να είσαι εν τάξει με τον εαυτό σου, να τα έχεις καλά μαζί του! να μην αυτο κοροϊδεύεσαι δηλαδή. Θεσμοθετεί και εκτελεί μια αισχρή μειοψηφία στο όνομα μιας πλειοψηφίας που αμελεί, παραδομένη ραγιαδικά! Η αξιοπρέπεια σε κάνει πρώτα απ’ όλα να εξεγείρεσαι και μετά το άδειο στομάχι!!!! η αντίθεσή σου, η αντίσταση στο ‘δημοκρατικό’ ψέμα. Έτσι απλά. Τα υπόλοιπα έχουν να κάνουν με το πως ονειρεύεσαι την διαφορά. Και εκεί πάνω συζητάς με τους υπόλοιπους γιατί σου αρέσει η ελευθερία και ο κοινοτισμός, έτσι απλά!. Δεν χρειάζεται τόσο πολύ να είσαι κάτι, όσο το να μην είσαι με τίποτα αυτό που κυκλοφορεί μεταμφιεσμένο τριγύρω σου !!
ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ Ή ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ! λοιπόν.
αγύριστο κεφάλι 2001 άλκης αλκαίος μίλτος πασχαλίδης
»Φυσάει ένας αέρας που σαρώνει ενθύμια παλιά και φυλακτά, οι ήρωες το σκαν απ’ την οθόνη ξυλάρμενοι τραβάνε στ’ ανοιχτά
που μας πηγαίνει αυτό το τρεχαντήρι, δεν ξέρω γέμισέ μου το ποτήρι.
Τα μάρμαρα στο φως αντιφεγγίζουν σε ποιό ταξίδι σ’ έχω ξαναδεί, τυφλά πουλιά το τζάμι μου ραμφίζουν το πλένει στα φανάρια ένα παιδί,
κι ένας τελάλης σ’ έρημη πλατεία τριάντα χρόνια ψάχνει την αιτία.
Στους δρόμους καβαλάρηδες καλπάζουν και κυνηγούν τ’ αδέσποτα σκυλιά, και οι νοικοκυραίοι που τρομάζουν, ξορκίζουν μ’ αγιασμό το σατανά.
Δεν είναι εδώ Βαλκάνια σου το ‘πα ,εδώ είναι παίξε γέλασε και σώπα.
Φυσάει ένας αέρας που σαρώνει, μα εγώ ειμ’ ένα τραγούδι αλλοτινό, στου δρόμου το λιοπύρι και το χιόνι αγύριστο κεφάλι θα γυρνώ
στα χέρια σου αφήνω το τιμόνι κι η πιο μεγάλη νύχτα ξημερώνει».
- Η κριτική στην κοινωνία είναι ολική και ενάντια σε ότι αυτή αντιπροσωπεύει σε αξίες. Επάνω σε ποιες από αυτές βασίζει εδώ και δεκαετίες το κεφάλαιο την εξουσία του επί της κοινωνίας ;
Πατρίς – θρησκεία – οικογένεια .
Μέσα στο φαντασιακό των ανθρώπων αυτές οι αξίες κατέχουν πρωτεύουσα σημασία. Εδώ πάνω στηρίζεται η καταπίεση, αφόρητη στον πυρήνα κάθε επαναστάτη, σε τεράστια κομμάτια της νεολαίας τότε και τώρα. Και η υποκρισία στο μεγαλείο της μιας και σχεδόν οι πάντες γνωρίζουν πόσο διεφθαρμένες είναι στον πυρήνα τους, συντηρητικές και παλαιολιθικές αυτές οι αποτυχημένες αξίες. Με όλα τα σύμβολα και τους θεσμούς τους!
Η φαντασία στην εξουσία σημαίνει την ολομέτωπη επίθεση σε αυτές τις αξίες.
Ο θεός ευλογεί τα όπλα των εκάστοτε ελίτ που θα σκορπίσουν τον όλεθρο βομβαρδίζοντας λαούς για να τους κατακτήσουν με εθνικούς και υπερεθνικούς στρατούς δημιουργώντας κύματα μεταναστών που κατακλύζουν το κέντρο από την περιφέρεια που διαμελίζεται. Εκεί τους κυνηγούν ανελέητα αστυνομίες,σύμβολα και ρατσιστές για να συνεχίσουν το μακελειό. Και η οικογένεια είναι το κεντρικό εργαλείο που διαχέει στον χρόνο και μεταβιβάζει από γενιά σε γενιά την πίστη στην ‘καθαρότητα’ της φυλής, τον αποτροπιασμό στην διαφορετικότητα, την καταπίεση των φύλων, την πίστη σε ιερά και τα όσια στο όνομα των οποίων γίνονται τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Στο όνομα του κέρδους που στέκει περήφανο πίσω από όλα αυτά τα ‘ιερά και όσια’.
Παπάδες, στρατηγοί, αξιωματικοί και τίμιοι οικογενειάρχες φαντάροι και πολιτικοί βρίσκονται εκεί και χειροκροτούν στο βωμό της αγοράς.
Της μόνης πραγματικής αξίας.
Ο πιο αποτυχημένος και άλλο τόσο σταθερός σαν βράχος θεσμός στα χρόνια που η εξουσία εφηύρε ανά τους αιώνες είναι ο γάμος και η οικογένεια.
Εδώ μέσα διαιωνίζεται στους αιώνες η κυριαρχία των ελίτ στον λαό. Του θεού στον λαό, του αφέντη στο λαό Και ο νεο ραγιάς οικογενειάρχης προσκυνά για ένα πιάτο φαί και λίγη, πολύ λίγη σιγουριά.
ο τελευταίος των μοϊκανών
- Η επίθεση υπήρξε ολομέτωπη και γι αυτό έχει αποσιωπηθεί παντελώς. Ότι παρήγαγε εκείνο το τεράστιο αυτόνομο κίνημα πετάχτηκε στην πυρά. Και όχι φυσικά γιατί σήκωσε τα όπλα. Το είχαν κάνει λιγότερο από διακόσια χρόνια πριν ενάντια στην τότε εξουσία του βασιλιά οι αστοί. Πάλι νομιμοποιημένοι από την επίσημη εκκλησία. Απλά άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς., παραμέρισε τον προλετάριο,κράτησε την εξουσία,την χρησιμοποίησε για να νομιμοποιήσει την αφεντιά του και όλα μέλι γάλα.
Το περιεχόμενο τρέμουν, των νέων επαναστατημένων ! Γιατί ξεθεμελιώνει από την ρίζα εκεί που έχουν βασίσει την εξουσία τους, στα νοήματα!.
Αυτά τους κρατούν ακόμα εκεί. Έχουν υποδουλωμένο τον κόσμο στα νοήματα. Ο πόλεμος παίζεται στα νοήματα. Αυτός που κρατάει την κυριαρχία στα μεγάλα νοήματα είναι ο σύγχρονος εξουσιαστής.
Διέλυσαν την παραγωγή, την έστειλαν- ότι απέμεινε- στην περιφέρεια, εξαφάνισαν τον ταξικό τους αντίπαλο, τον εργάτη, τον έτρεμαν γαρ, τους είχε πει ο Μαρξ πως νομοτελειακά, αργά ή γρήγορα θα τους πάρει τα γκέμια. Διέλυσαν λοιπόν την παραγωγή και τον αποτέλειωσαν στο φαντασιακό του. Τον έκαναν σύμμαχο στο μυαλό και στην καρδιά, λακέ τους. Για λίγα αργύρια.
Και έφτιαξαν μια τεράστια μικροαστική τάξη που την πάνε και την φέρνουν δεξιά και αριστερά με μεγάλη ευκολία, σαν φτερό στον άνεμο, ανάλογα με τα κέφια τους. Γιατί οι μικροαστοί από ανέκαθεν φέρονται και άγονται, ανάλογα με την φορά του ανέμου.
Και την στρέφουν προς τους επαναστατημένους γιατί δεν ξέρει τι της γίνεται. Τρέμει τους από πάνω, φοβάται και τους από κάτω. Ναι, αλλά για να τα βάλει με τους από πάνω θέλει κότσια ενώ με το που τα βάζει με τους από κάτω βοηθάει και το σύστημα γιατί έτσι κάνει τη δουλειά του.
Μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Έγινε και τότε, γίνεται και τώρα. Τότε ήταν το ΚΚΙ ο Δούρειος Ίππος.
Σήμερα είναι οι ‘ψευτοκομμουνιστές’, οι Ανεξάρτητοι και τα χρυσαύγουλα. Επαναλαμβάνω : θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία! Να μη ξεχάσω και τους Δημ.ΑΡ ήττες.
- Δεν έχω γνωρίσει μέχρι σήμερα άντρα που να μην έχει απατήσει,και οι λίγοι που δεν το έχουν τολμήσει το ονειρεύονται στον ύπνο και στον ξύπνιο. Την γυναίκα όμως που θα το κάνει την αποκαλούν πουτάνα!
Και την ρίχνουν στην πυρά! Οποία υποκρισία στο όνομα της ‘αγίας και ιερής οικογένειας’.
Οικογένεια χωρίς ατομική ιδιοκτησία δεν νοείται φίλοι μου. Να τη λοιπόν η λατρεία. Δεν νοείται κοινοκτημοσύνη και να κρατάς τον άντρα ή τη γυναίκα φυλακισμένους. Και μη μου πείτε για την αγάπη. Αυτή με την ιδιοκτησία και την κτητικότητα δεν έχει καμία σχέση. Αγαπάς απλά! Δεν κατέχεις. Τελεία και παύλα. Και άμα το παίζετε και χριστιανοί βάλτε να παίξει τον ‘Ύμνο στην Αγάπη’ ή διαβάστε τον, όλο και κάποια Διαθήκη θα βρίσκεται σπίτι σας. Διαβάστε προσεκτικά, με μυαλό και με καρδιά κυρίως αυτό το υπέροχο κείμενο που έγραψε ένας κατά τα άλλα μεγάλος μισογύνης,όπως φάνηκε σ’ εμένα, ο Απόστολος Παύλος.! Διαβάστε το και τα ξαναλέμε.
Ουαί σε σας γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές !! Από τα κεφάλια μέχρι πίσω την ουρά ! Και μας έχετε κάτσει στο σβέρκο και μας πιέζετε ! Και θέλετε κι άλλο! Βρε ουστ !
Και το έκτρωμα που ζείτε το αποκαλείτε ‘δημοκρατία’, να την βάλετε εκεί που γνωρίζετε, αν και από τις γυναίκες ακούω πως και αυτό έχετε ξεχάσει να το κάνετε!
- Αφού λοιπόν διέλυσε τους παραγωγούς ο καπιταλισμός και τους ενσωμάτωσε, ήλθε ‘το τέλος της ιστορίας’. Εκεί τέλειωσε όποια επαναστατική φαντασίωση στις ψυχές των καταπιεσμένων.
Η κοινωνία των παραγωγών είναι πλέον κοινωνία των καταναλωτών. Έτσι άρχισε η παραγωγή επιθυμιών και ‘αναγκών’ και από εκεί η παραγωγή των προϊόντων που θα κάλυπταν αυτές τις ανάγκες. Και η διαδικασία ενσωμάτωσης ολοκληρώθηκε.
Αυτή πρέπει να σπάσουμε και τις συμβάσεις πάνω στις οποίες στηρίζεται, αυτό το ‘ψευτο οικοδόμημα’ που μοιάζει ανίκητο χάρη στην απάθεια της κοινωνίας, χάρη στην δική μας απάθεια. Που πρέπει να βληθεί από όλες τις μπάντες. Αυτό είναι το καθήκον μας. Ένα ψευτο οικοδόμημα που φαίνεται πανίσχυρο αλλά στην πράξη στηρίζεται στην άμμο της λαϊκής ανοχής.
Eugenio Finardi Musica ribelle Parco Lambro 1976, αντάρτισσα μουσική
συνεχίζεται
kleovis
Το μυθιστόρημα αυτό δεν έχει σημεία στίξης. Θα παρακαλούσαμε τον αναγνώστη να αφεθεί στο χειμαρρώδες ύφος του και μετά τις πρώτες σελίδες, που αυτή η έλλειψη θα πάψει να τον ξενίζει, να απολαύσει έναν από τους σημαντικότερους σύγχρονους ιταλούς λογοτέχνες, διαπλέοντας ταυτόχρονα ένα ποτάμι, ένα ορμητικό ποτάμι: το ιταλικό κίνημα – από τις πηγές του στα 1968 μέχρι τις εκβολές του στις αρχές της δεκαετίας του 80. Αναμφίβολη κορύφωση το 77, εξαιτίας των ισχυρών ανέμων αυτονομίας που έπνεαν ενός πολύμορφου και πολυάριθμου κινήματος. Οι αόρατοι, οι ήρωες στο μυθιστόρημα του Μπαλεστρίνι, είναι αυτή η γενιά.
