Ετικέτα: ρατσισμός

εξορία, esilio

«Πολιτιστικοί σύλλογοι» και στρατόπεδο Ασημακοπούλου – του Κώστα Λαλένη

kleovisΣχολιάστε
EDITORIAL

POSTED ONΚΥΡΙΑΚΗ, 29 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2019 11:25

"Πολιτιστικοί σύλλογοι" και στρατόπεδο Ασημακοπούλου - του Κώστα Λαλένη

Η συγκέντρωση των «πολιτιστικών συλλόγων» ΄έξω απο το Στρατόπεδο Ασημακόπουλου, με σκοπό την διαμαρτυρία κατά της πιθανής έλευσης επιπλέον προσφύγων στο Στρατόπεδο, κατέληξε να συγκεντρώσει κάποιους απο τους γνωστούς ξενόφοβους, υπερεθνικιστές και πρώην και νυν «Μακεδονομάχους». Η όλη κίνηση όμως, και η καπήλευση του όρου «πολιτιστικός» για εκδηλώσεις μισαλλοδοξίας, δεν θα πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους.

Και βέβαια, το αγαπημένο επιχείρημα των «ανησυχούντων» ξενοφοβικών, σε όσους αντιπαραθέτουν στην μισαλλοδοξία τους την προσφυγική ιστορία των παπούδων μας, είναι ότι οι σημερινοί πρόσφυγες δεν έχουν κανένα κοινό στοιχείο με τους πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής. Ωστόσο, το να διαβάζει κανείς ιστορία απο αξιόπιστες και επιστημονικά τεκμηριωμένες πηγές, θα βοηθούσε πολύ στο να μην γίνεται επίκληση της ανόητης ρήσης κατά των προσφύγων ότι «οι Έλληνες πρόσφυγες γύριζαν στη μητέρα πατρίδα, ενώ οι σημερινοί….».

Πολλοί Έλληνες πρόσφυγες απο την Σμύρνη και την Μικρά Ασία κατέφυγαν σε πόλεις της Συρίας, όπου έγιναν δεκτοί με ιδιαίτερα θετικό τρόπο. Μετά τον Εμφύλιο, Έλληνες πρόσφυγες κατέφυγαν στην Γιουγκοσλαβία και στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Επι Χούντας, πολλοί Έλληνες ζήτησαν και πήραν πολιτικό άσυλο στην Ιταλία, Γαλλία κλπ. Και βέβαια δεν χρειάζεται να πω τίποτε για τους Έλληνες μετανάστες που σε μεγάλους αριθμούς έφυγαν σ όλη σχεδόν την Υφήλιο -και εντελώς λάθος κυκλοφορεί ο ισχυρισμός ότι όλοι τότε ήταν «νόμιμοι», ή φιλήσυχοι!! (Βλ. σχετικά την αναφορά του Υπουργείου Δικαιοσύνης των ΗΠΑ, το 1934, για την παραβατικότητα των εθνοτικών ομάδων των μεταναστών εκεί).

Και κάτι ακόμα για τους «φόβους» ότι εκατομμύρια πρόσφυγες θα κατακλύσουν την Ελλάδα…(!!) Σύμφωνα με στοιχεία της Ύπατης Αρμοστίας του ΟΗΕ, στην Ελλάδα υπάρχουν 63000 πρόσφυγες. Αυτό, σε σχέση με τα 2 εκατομμύρια προσφύγων που υπάρχουν στο Λίβανο, 4,5 στην Τουρκία κλπ, είναι αστείο ως έκφραση ανησυχίας ότι εδώ θα μας εξαφανίσουν!

Οι διάφοροι φοβικοί εκφράζουν «ανησυχίες» και ρίχνουν ανάθεμα, χωρίς όμως προτάσεις! Είτε βολικά, είτε απο άγνοια παραβλέπουν το ότι ο εξτρεμισμός χαρακτηρίζει ορισμένες ομάδες μόνο κι όχι το σύνολο πιστών κάθε θρησκείας. Και βολικά επίσης βαφτίζουν «μουσουλμάνους» όλους τους πρόσφυγες, χωρίς να ασχοληθούν βαθύτερα με τις διαφορετικές κοινωνικές και εθνοτικές κατηγορίες και θρησκευτικές ομάδες των προσφύγων.

Όσο για το είδος της «εθνικής ταυτότητας» που υπερασπίζονται οι ακραίοι ξενοφοβικοί, είναι το εσωστρεφές, ημιμαθές, μισαλλόδοξο και οπισθοδρομικό, που δεν έχει καμμιά σχέση, ούτε με τις διδαχές της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, αλλά ούτε και με τα σύγχρονα πρότυπα προοδευμένων κρατών.

Και κάτι για σκέψη: απο πότε άρχισε να έχει ένταση το προσφυγικό – μεταναστευτικό; Είχαμε την ίδια κατάσταση πριν τα μέσα του 90; Τι δημιούργησε την απότομη αύξηση σε αριθμούς και ρεύματα μετακινήσεων; Τί συνθήκες άλλαξαν στις χώρες προέλευσης και τί προξένησε τις αλλαγές;

Η συγκέντρωση των «σωματείων» έξω απο το Στρατόπεδο Ασημακόπουλου ήταν απαράδεκτη! Όσοι θέλουν -και δικαιολογημένα- να διαμαρτυρηθούν για την άνιση κατανομή προσφύγων στις ελληνικές περιφέρειες και δήμους, θα πρέπει να διαδηλώσουν έξω απο τις κρατικές υπηρεσίες που ο φορέας τους έχει αυτή την ευθύνη, κι όχι έξω απ τους χώρους στέγασης προσφύγων, ενθαρρύνοντας κάθε ακραίο ρατσιστικό στοιχείο, και δημιουργώντας χάσμα μίσους με τους πρόσφυγες, που τελικά είναι καταδικασμένοι να συνεχίσουν να ζουν μαζί μας!

Ετικέτες

https://www.kavala-portal.gr/monimes-stiles/apopseis/politistikoi-syllogoi-kai-stratopedo-asimakopoylou-tou-kosta-laleni

εξορία, esilio

Προς όσους αποκάλεσαν «ρεμάλια» τους διαμένοντες στου Ασημακοπούλου, μια λέξη: «Άουσβιτς»

kleovisΣχολιάστε

Ο…τηλεβόας – Προς όσους αποκάλεσαν «ρεμάλια» τους διαμένοντες στου Ασημακοπούλου, μια λέξη: «Άουσβιτς»9488e00b36a9f63aa172df5df3d54de9 M

Το ότι όλοι μας -και οι Έλληνες αλλά και οι πρόσφυγες, μετανάστες ή όπως αλλιώς θέλετε να τους αποκαλέσετε- έχουμε μπλέξει άσχημα με το μεταναστευτικό είναι κάτι παραπάνω από δεδομένο.

Το ότι τόσο οι Έλληνες όσο και οι ξένοι που εισρέουν εδώ και 3 χρόνια στην χώρα μας -φεύγοντας από χώρες ρημαγμένες είτε από τον πόλεμο είτε από την πείνα είτε από την εξαθλίωση, και έχοντας υποστεί απίστευτη εκμετάλλευση– με απώτερο στόχο να πάνε στην Ευρώπη  (μιας και μέχρι τώρα ελάχιστοι έχουν εκφράσει την επιθυμία να παραμείνουν στην Ελλάδα -ήδη όσοι προέρχονται από την Συρία επιχειρούν, έστω και με μεγάλες δυσκολίες, να γυρίσουν στην πατρίδα τους και να συνεισφέρουν στην ανοικοδόμησή της, παρά το γεγονός ότι ο πόλεμος απέχει πολύ από το να τελειώσει) έχουμε μετατραπεί σε «πιόνια» των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων είναι, επίσης, κάτι παραπάνω από δεδομένο.

Το ότι εδώ και 3 και πλέον χρόνια η Ελλάδα σηκώνει σχεδόν μόνη της το βάρος των μεταναστευτικών ροών, καθώς -πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων- η υπόλοιπη ΕΕ «σφυρίζει αδιάφορα» (αφήνοντας ατιμώρητες τις χώρες του Βίζενγκραντ που αρνούνται να φιλοξενήσουν έστω και έναν πρόσφυγα ή μετανάστη -με απλά λόγια, ζητάνε μόνο τα δικαιώματά τους χωρίς να έχουν καμία απολύτως υποχρέωση- και τον Ερντογάν να «αλωνίζει ελεύθερος» ωσάν τους σουλτάνους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) και το ότι έχει φτάσει «στα όριά της» είναι, επίσης, κάτι παραπάνω από δεδομένο.

Το ότι πλέον ζητείται επιτακτικά να συνεισφέρει και όλη η υπόλοιπη Ελλάδα στην αντιμετώπιση του μεταναστευτικού και στην ανακούφιση των περιοχών που έχουν σηκώσει το μεγαλύτερο βάρος του προβλήματος είναι, επίσης, κάτι παραπάνω από δεδομένο (Αλήθεια, εσείς εκεί στην Φθιώτιδα και στην Πελοπόννησο, ακόμα και στους άλλους 3 δήμους του νομού Καβάλας -δεν ξεχνάμε την όποια βοήθεια προσέφερε ο δήμος Παγγαίου το 2016 αλλά δεν ξεχνάμε ότι ήταν «μέχρι εκεί»- βάζετε στο μυαλό τους ότι οι Καβαλιώτες, οι κάτοικοι του δήμου Παιονίας -με την Νέα Καβάλα- και οι κάτοικοι στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου είναι και αυτοί Έλληνες πολίτες, και δεν είναι λιγότερο Έλληνες από εσάς;)

Αλλά από αυτά τα δεδομένα μέχρι τα όσα είδαμε στην χτεσινή, ακατανόητη -κατά την ταπεινή μας άποψη- συγκέντρωση διαμαρτυρίας που έλαβε χώρα έξω από το στρατόπεδο Ασημακοπούλου υπάρχει τεράστια απόσταση!

ΜΙΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΟΥ ΤΗΝ ΚΑΠΗΛΕΥΤΗΚΑΝ…

Μπορεί αυτοί που την διοργάνωσαν και την συντόνισαν (ο δημοτικός σύμβουλος Καβάλας Νίκος Ξανθόπουλος και ο Πολιτιστικός Σύλλογος Περιγιαλίου) να προσπάθησαν να έχουν τις καλύτερες προθέσεις και να εκφράσουν τις ανησυχίες που εκφράσαμε και εμείς νωρίτερα, ωστόσο ήταν από την αρχή γνωστό πως όλη αυτή την συγκέντρωση θα την καπηλεύονταν συμπολίτες που αναζητούν την παραμικρή ευκαιρία:

  • για να χύσουν το δικό τους «δηλητήριο» απέναντι σε ανθρώπους «που κλέβουν, σκοτώνουν και βιάζουν» (που ουδείς αντιλέγει ότι υπάρχει εγκληματικότητα, αλλά δεν είμαστε και εμείς «αγγελούδια»),
  • να μιλήσουν για (δήθεν) σχέδιο «λαθροεισβολής εποίκων», ισλαμοποίησης της χώρας μας και της Καβάλας (ανάλογα σχόλια είχαν ακουστεί και την δεκαετία του 90 με τους Αλβανούς, αλλά και με τους Ελληνοπόντιους που ήρθαν από την πρώην ΕΣΣΔ)
  • να προστατέψουν τις περιουσίες τους, τον «ελληνικό τρόπο ζωής» και το «μέλλον των παιδιών μας», και
  • να διαλαλήσουν το πόσο καλοί Χριστιανοί είναι!!!

Α! Και φυσικά να προστατέψουν το στρατόπεδο Ασημακοπούλου και τις προοπτικές ανάπτυξης της περιοχής μέσα από την αξιοποίησή του! Ασχέτως, φυσικά, αν ουδείς ενδιαφέρθηκε ποτέ του να μπει και να καθαρίσει το πρώην στρατόπεδο. Ασχέτως, φυσικά, από το ότι αυτή την στιγμή δεν υπάρχει ούτε μια πρόταση αξιοποίησής του! (διότι τις μεγαλοστομίες περί «Μητροπολιτικού Πάρκου» μόνο ως ατάκες σε επιθεώρηση του Μάρκου Σεφερλή μπορεί κανείς να τις εκλάβει)!

Και μπορεί όλα αυτά να μην τα εξέφρασαν μέσω συνθημάτων, ωστόσο επειδή εμείς κυκλοφορήσαμε μέσα στους παριστάμενους τα ακούσαμε μια χαρά. Δυνατά, καθαρά, και -κυρίως- με πλήρη συναίσθηση ότι αυτοί που τα έλεγαν τα πίστευαν!

Είναι χαρακτηριστικό (και εντελώς εμετικό και προσβλητικό) το γεγονός ότι, σε παρατήρησή μας πως «τα ίδια ακριβώς λέγανε οι Έλληνες πρόγονοί μας για τους Έλληνες που ήρθαν από την Μικρασία ως πρόσφυγες» (κάτι που δεν επιδέχεται καμία αμφισβήτηση, παρά την προσπάθεια κάποιων να το «κουκουλώσουν») λάβαμε την απάντηση πως «Καλά κάναμε! Στην χώρα μας είμαστε, ότι θέλαμε κάναμε!!!»

Είναι, επίσης, χαρακτηριστικός ο τίτλος «ρεμάλια» που επιφύλαξαν ορισμένοι από τους παριστάμενους για τους φιλοξενούμενους στον καταυλισμό του στρατοπέδου Ασημακοπούλου (το ακούσαμε με τα ίδια μας τα αυτιά)!

Είναι, επίσης, χαρακτηριστικές οι γνωστές σε όλους μας «κασέτες» του στυλ «Πήγαινε με τους Πακιστανούς!», «Πληρώνεσαι από τις ΜΚΟ» και «Αν τους θες πάρτους στα σπίτια σου» (τις ακούσαμε και αυτες -και μάλιστα τις απηύθυναν σε εμάς προσωπικά!)

Για να μην θυμηθούμε τα «ύστερα του κόσμου» που ακούσαμε και διαβάσαμε για την ιστορία με τον εμβολιασμό των 117 παιδιών που διαμένουν στου Ασημακοπούλου από το προσωπικό του νοσοκομείου Καβάλας. Εννοείται, φυσικά, πως ουδείς έβαλε στο μυαλό του ότι ο εμβολιασμός έγινε για να προστατευτούν πρωτίστως τα Ελληνόπουλα και -παράλληλα- τα προσφυγόπουλα, και εννοείται φυσικά πως ουδείς διάβασε την (αχρείαστη πάντως, εδώ που τα λέμε) ανακοίνωση της διοίκησης του νοσοκομείου Καβάλας -άλλωστε αυτοί τα ξέρουν όλα, γιατί να διαβάσουν;

Μια ανακοίνωση η οποία μιλούσε ξεκάθαρα για την χορήγηση του εμβολίου MMR -ενός εμβολίου υποχρεωτικού για όλους, το οποίο παρέχεται δωρεάν. Το μυαλό όλων πήγε αμέσως…στο εμβόλιο της μηνηγγίτιδας Β -ένα εμβόλιο που δεν είναι υποχρεωτικό (έχει ένα αρκετά σεβαστό κόστος)- με αποτέλεσμα να γίνουμε αποδέκτες μιας «θεωρίας συνομωσίας» (που φυσικά ουδείς έχει αποδείξει με χειροπιαστά επιχειρήματα) ότι τα προσφυγόπουλα εμβολιάζονται δωρεάν ενω τα Ελληνόπουλα τα πληρώνουν ακριβά!

Και για να μην θυμηθούμε και ορισμένα αισχρότατα σχόλια που διαβάζουμε σε περιπτώσεις που κάποιοι από τους πρόσφυγες-μετανάστες-λάθρο (όπως θέλετε πείτε τους) πνίγονται ή σκοτώνονται στους δρόμους ή σκοτώνονται ακόμα και μέσα σε κέντρα φιλοξενίας (όπως αυτό της Μόριας). Σχόλια του στυλ «Ένας από αυτούς λιγότερος. Όλα καλά;», «Κρίμα, χάσαμε έναν επενδυτή» κτλ. Ήδη αρχίσαμε, σιγά σιγά, να τα διαβάζουμε μετά και την νέα τραγωδία στις Οινούσσες…

Με απλά λόγια…ο πλήρης παραλογισμός!!!

Δεν είναι δυνατόν να μην το περίμεναν οι διοργανωτές πως έτσι θα εξελισσόταν η όλη κινητοποίηση. Υποτίθεται ότι μιλάμε για ενήλικες και μορφωμένους ανθρώπους, δεν είναι δυνατόν να μην το ήξεραν. Και όμως, το ανέχτηκαν -αν δεν είναι έτσι, ας βγουν να το πουν δημόσια!

ΕΥΤΥΧΩΣ ΗΤΑΝ ΛΙΓΟΙ. ΑΛΛΑ…

Το μόνο ευτυχές γεγονός της υπόθεσης ήταν ότι η συγκέντρωση διαμαρτυρίας δεν είχε την προσέλευση που πολλοί θα ήθελαν και εύχονταν -με συνέπεια να διαλαλούν, λίγη ώρα αργότερα, στα social media το πόσο «αηδιασμένοι» είναι από την αδιαφορία των συμπολιτών τους που δεν βλέπουν ότι «η Καβάλα έχει γίνει μια ισλαμική πόλη» (Ω ναι, το ακούσαμε και αυτό, ασχέτως αν η Καβάλα έχει πληθυσμό περίπου 56.000 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2011, και αν στο στρατόπεδο ζουν maximum 500 άτομα -μιλάμε για αντιστοιχία 1:112!!!)

Ωστόσο, το γεγονός ότι αναμένεται και συνέχεια σε αυτήν την κινητοποίηση δεν πρέπει να μας εφησυχάζει.

Όχι όμως λόγω των ανησυχιών και του σκεπτικού των διοργανωτών -άλλωστε τα είπαμε και πριν, δίνουμε απόλυτο δίκιο και συνηγορούμε με όσους εκφράζουν αυτές τις ανησυχίες- αλλά λόγω του ποιοι εμφανίζονται ως «συνοδοιπόροι» τους.

Πέραν του ότι ουδείς κατάλαβε πραγματικά ποιος ήταν ο σκοπός της και ο στόχος της (διότι το να λες στο ψήφισμα διαμαρτυρίας φράσεις όπως «Η Ιστορία, η διαδρομή και οι αγώνες των προγόνων μας, μας επιβάλλουν να φερθούμε με σεβασμό και κατανόηση στο ανθρώπινο δράμα όλων αυτών που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους για να βρουν ένα καλύτερο και σίγουρα πιο ασφαλές μέλλον.», «συμπαράσταση και παροχή βοήθειας στον συνάνθρωπο που έχει ανάγκη» και για «περιθωριοποίηση ταλαιπωρημένων ανθρώπων σε ένα πρώην στρατόπεδο»  και, από την άλλη, να οργανώνεις συγκέντρωση διαμαρτυρίας μπροστά από τον χώρο που διαμένουν είναι κομματάκι οξύμωρο),

πέραν του ότι ήδη βλέπουμε σοβαρούς τριγμούς στο (υποτίθεται) «αρραγές μέτωπο» των πολιτιστικών συλλόγων που υπέγραψαν το ψήφισμα διαμαρτυρίας (η ανακοίνωση του Συλλόγου Ποταμουδίων, στην οποία τονίζεται ότι ναι μεν εγκρίνεται το ψήφισμα αλλά δεν εγκρίνεται η συμμετοχή σε συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, είναι ενδεικτική των όσων αναφέρουμε),

τα όσα είδαμε και ακούσαμε στην διάρκεια της συγκέντρωσης, αλλά και διαβάζουμε εδώ και χρόνια στα social media, δείχνουν ότι ζούμε σε μια κοινωνία «πελαγωμένη», η οποία ψάχνει παντού ενόχους για την κρίση που την μαστίζει εδώ και κοντά μια δεκαετία -χωρίς, φυσικά, να κοιτάξει ποτέ την δική της «καμπούρα»!

Μια κοινωνία η οποία ώρες-ώρες μας δίνει την αίσθηση ότι δεν πήγε ποτέ της στο σχολείο -βαριά και σκληρή υπόθεση, αλλά με αυτά που βλέπουμε καθημερινά μόνο έτσι μπορούμε να σκεφτούμε- και δεν έχει καταλάβει (ή δεν θέλει να καταλάβει)πως, σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό, όλοι όσοι έχουν έρθει εδώ πέρα έχουν σεβαστεί και εκτιμήσει το γεγονός ότι, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, η Ελλάδα προσπαθεί με κάθε τρόπο να τους βοηθήσει.

Φυσικά και υπάρχει και η πλευρά της εγκληματικότητας, ουδείς το αμφισβητεί. Φυσικά και υπάρχουν κλοπές, ληστείες, ξυλοδαρμοί, βιασμοί, ακόμα και φόνοι. Δεν χρειάζεται να πούμε ότι τα καταδικάζουμε -είναι κάτι παραπάνω από δεδομένο. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ανάμεσα σε τόσο κόσμο που έχει περάσει από τα εδάφη μας θα υπάρχουν και εγκληματικά στοιχεία -τα οποία πρέπει να αντιμετωπίζονται άμεσα και δραστικά και χωρίς «δεύτερες σκέψεις»!

Στην τελική -αυτό το λέμε ιδίως για τους Περιγιαλιώτες- βρεθείτε λίγο στην θέση ενός ανθρώπου που δεν έχει καν πατρίδα (για 1002 λόγους), δεν έχει παρόν και μέλλον, είναι κλεισμένος σε έναν χώρο χωρίς να μπορεί να φύγει από αυτόν και χωρίς να έχει την δυνατότητα να αλλάξει κάτι στην καθημερινότητά του, και να πρέπει να ζήσει και αυτός και τα παιδιά του! Τι περιμένετε, δηλαδή, από δαύτον; Τιμιότητα; Αν ήσασταν και εσείς στην δική του θέση…σας εύχομαι απλά να μην βρεθείτε! Διότι αν ήμουν και εγώ στην δική του θέση, δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσα!

ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ

Θα θέλαμε, επίσης, να τονίσουμε έτι περαιτέρω την φράση «όλοι όσοι έχουν έρθει εδώ πέρα έχουν σεβαστεί και εκτιμήσει το γεγονός ότι, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, η Ελλάδα προσπαθεί με κάθε τρόπο να τους βοηθήσει»

Την τονίζουμε και θα φέρουμε, ως παράδειγμα, την περίπτωση ενός μικρού παιδιού που γεννήθηκε στην Ελλάδα το 1993, από γονείς Νιγηριανούς (που ήρθαν λαθραία στην Ελλάδα, κάτι που ουδέποτε έχει αμφισβητηθεί).

Το παιδί αυτό δεν είχε και τα ευκολότερα παιδικά χρόνια -όπως, άλλωστε, και αρκετά Ελληνόπουλα (για να τα λέμε όλα)-. Όμως είχε την τύχη να βρει μπροστά του ανθρώπους που συμπαραστάθηκαν στον ίδιο (και στην οικογένειά του) και τον έκαναν να νιώσει πως υπάρχουν και «καλοί Έλληνες» που δεν τον βλέπουν ως «έναν ακόμα αράπη» αλλά ως «άνθρωπο»!

Όλο αυτό, σε συνδυασμό και με ένα εξαιρετικά σπάνιο ταλέντο που διέθετε στο μπάσκετ, αλλά και σε συνδυασμό με την πολύ σκληρή του δουλειά, τού έδωσαν την ώθηση να διεκδικήσει το όνειρό του στον κόσμο του NBA.

Και τώρα, που έχει καταφέρει να καθιερωθεί και να αποτελεί έναν από τους καλύτερους παίκτες του NBA, τον βλέπουμε να υμνεί και να προβάλλει σε κάθε ευκαιρία την Ελλάδα (χωρίς, βέβαια, να λησμονεί και τις Νιγηριανές του ρίζες).

Ο λόγος, φυσικά, για…τον Γιάννη Αντετοκούνμπο!

Το παράδειγμα του «Greek Freak» θα έπρεπε, υπό κανονικές συνθήκες, να έχει γίνει «μάθημα» σε όλους μας για το τι ανταπόδοση λαμβάνουμε όταν βοηθάμε συνανθρώπους μας -φυσικά υπάρχουν και περιπτώσεις ανθρώπων που «δαγκώνουν το χέρι αυτού που τον ευεργέτησε», αλλά είναι και αυτά μέσα στην ζωή (και τα έχουμε βιώσει ακόμα και από Έλληνες!)

(ΠΡΟΣΟΧΗ: Δεν θα κάνουμε μπασκετική συζήτηση, ούτε θα πούμε για το πώς προετοιμαστήκαμε ως εθνική ομάδα μπάσκετ για να τον αξιοποιήσαμε -θα ξεφύγουμε από τους στόχους του άρθρου…)

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ – ΚΑΙ ΜΙΑ ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ

Και για να το κλείνουμε το θέμα, διότι έχουμε πει αρκετά (αν και δεν ξέρουμε πόσοι από τους πραγματικούς αποδέκτες θα το διαβάσουν ολόκληρο το κείμενο -αλλά αυτό είναι δικό τους πρόβλημα):

Το ότι και εμείς και αυτοί έχουμε μπλέξει άσχημα, όντας πιόνια στα χέρια των ΜΚΟ και των κυβερνήσεων, δεν μας δικαιολογεί καθόλου από το να ξεχάσουμε πως είναι και αυτοί άνθρωποι όπως και εμείς, και το ότι δεν είμαστε περισσότερο άνθρωποι από δαύτους –ούτε, φυσικά, ότι και εκείνοι είναι περισσότερο άνθρωποι από εμάς!

Δεν είναι ούτε «ρεμάλια» (by the way, η λέξη «ρεμάλι» αρχικά σήμαινε -στα αραβικά- «μάντης από σχήματα στην άμμο» και μετέπειτα έλαβε την έννοια του αχρείου, του ανθρώπου που δεν δουλεύει κατ’επιλογή) ούτε «πίθηκοι» ούτε κάτι άλλο…

Σε όσους χρησιμοποιούν κατά κόρον αυτούς τους χαρακτηρισμούς, έχουμε να κάνουμε μια μικρή ταξιδιωτική πρόταση:

Άουσβιτς

Σας συστήνουμε θερμά να επισκεφτείτε το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς, στην νότια Πολωνία (το οποίο επισκεφτήκαμε στις αρχές Σεπτεμβρίου) για να δείτε τι μεταχείριση επιφύλαξαν οι «Άριοι» και «υπέρτεροι» Ναζί σε όσους έζησαν σε αυτό το κολαστήριο! Όσοι μαρτύρησαν εκεί πέρα χαρακτηρίζονταν συνεχώς ως «υπάνθρωποι», ως «παράσιτα» που «ζούσαν εις βάρος των παιδιών τους» και άλλους πολλούς «υπέροχους» χαρακτηρισμούς (ακριβώς όπως κάνετε και εσείς τώρα, με όρους όπως «ρεμάλια» και «πιθήκους»)

Μάλιστα, πάρα πολλοί που θανατώθηκαν στο Άουσβιτς από τους Γερμανούς Ναζί ήταν…Γερμανοί υπήκοοι (Εβραίοι, μεν, αλλά γεννημένοι και μεγαλωμένοι στην Γερμανία!!!) Εννοείται, φυσικά, ότι εξοντώθηκαν και άνθρωποι από άλλα έθνη (ακόμα και άνθρωποι που ΔΕΝ ήταν Εβραίοι – οι Πολωνοί είχαν «ειδική μεταχείριση»)!

Όποτε θέλετε μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μας για να σας δώσουμε περισσότερες λεπτομέρειες για το πώς θα πάτε στο Άουσβιτς -το κόστος δεν είναι μεγάλο! Πιστέψτε με, η εμπειρία θα σας μείνει «αξέχαστη»!

Και μπορεί οι φωτογραφίες να δίνουν ένα μόνο μέρος της όλης εικόνας του Άουσβιτς, ωστόσο αξίζει να τις δείτεπατώντας σε αυτό το link

Αυτά προς το παρόν, καλή συνέχεια σε όλες και όλους…

 

https://www.kavala-portal.gr/news/koinonia/oi-fotografies-tis-imeras-apergoi-petoysan-ti-polloi-pou-isan

σύγχρονη σκέψη, pensiero di oggi

Κοτέτσια στην παρανομία

kleovisΣχολιάστε

 

Του Μπάμπη Γαμβρέλη

 

 

Η δημοσιογραφική αθλιότητα σε όλο της το μεγαλείο! Στην ιστοσελίδα Νεάπολις δημοσιεύεται ρεπορτάζ με τίτλο: Όλη η αλήθεια για τις «25 μέρες» που η 14χρονη Μαριάννα ήταν εξαφανισμένη. Σε αυτό, ο (επιρρεπής σε κάτι τέτοια) αναγνώστης θα διαβάσει τα εξής: Τα τελευταία 24ωρα η τοπική κοινωνία θορυβημένη παρακολουθεί τον Πρόεδρο του Δικηγορικού Συλλόγου της Καβάλας κ. Γιώργο Γραμμένο με επανειλημμένες δηλώσεις του στα τοπικά ΜΜΕ να καλεί την Αστυνομία αλλά και το ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ να αποκαλύψουν τι πραγματικά συνέβη στην περίπτωση της 14χρονης Μαριάνας δηλώνοντας μάλιστα ότι θα καταφύγει στον Εισαγγελέα. Σύμφωνα με ασφαλείς πηγές η 14 χρονη Μαριάννα παρουσιάστηκε οικειοθελώς στην Αστυνομία και δεν στοιχειωθετείτε από τα αποδεικτικά στοιχεία το αδίκημα της απαγωγής (αυτοί ήταν και οι αρχικοί φόβοι). Ένα ακόμα στοιχείο που προκύπτει από την αστυνομική έρευνα είναι και το γεγονός ότι δεν διέμεινε στη δομή φιλοξενίας μεταναστών (παρά τη φημολογία περί του αντιθέτου) στα π. στρατόπεδα Ασημακοπούλου όπου οι αστυνομικές δυνάμεις πραγματοποίησαν 3 επισταμένους ελέγχους το διάστημα της εξαφάνισής της για την ανεύρεσή της χωρίς όμως να βρεθούν ίχνη της.

Εκτός από τον δημοσιογραφικό κανιβαλισμό που τον διακρίνει (μιλάμε για μία υπόθεση που αφορά σε ανήλικο) και πέρα από το γεγονός ότι καμία «αλήθεια» δεν προκύπτει από το ρεπορτάζ (που σιγά μην προέκυπτε), ο γνωστός εκδότης (και φίλα προσκείμενος στο ακροδεξιό συνονθύλευμα της πόλης) εμπλέκει στον «μύθο» του και τους πρόσφυγες του πρώην στρατοπέδου Ασημακοπούλου (τους οποίους μάλιστα χαρακτηρίζει «μετανάστες»), προσδίδοντας στο αφήγημά του… φυλετικές διαστάσεις. Και όλο αυτό, σε μια χρονική περίοδο που αρχίζουν να «κοχλάζουν» ξανά τα ρατσιστικά ορμέμφυτα των «φιλήσυχων νοικοκυραίων».

Και πριν προλάβω να τελειώσω με τα προηγούμενα, σκάνε μύτη οι 11 Πολιτιστικοί-Εξωραϊστικοί Σύλλογοι από τις συνοικίες της πόλης οι οποίοι υπογράφουν ψήφισμα με το οποίο δηλώνουν την αντίθεσή τους στη μετεγκατάσταση και άλλων προσφύγων στο στρατόπεδο Ασημακοπούλου. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή, γιατί έχει παραγίνει αυτή η ιστορία με τους συλλόγους.

Το κύριο και ουσιαστικό: δεν πρόκειται για συλλόγους που παράγουν πολιτισμό, την έννοια του οποίου έχουν ταυτίσει αποκλειστικά με την κακώς νοούμενη παράδοση και με τις εκδοχές της να καταλήγουν συνήθως σε απερίγραπτες γραφικότητες. Στην καλύτερη, διατηρούν ένα χορευτικό συγκρότημα και, κατά καιρούς, διοργανώνουν και από καμιά εκδρομή. Αφήνω κατά μέρος το εξωραϊστικό μέρος των δραστηριοτήτων τους, η ανυπαρξία του οποίου «δηλώνεται» καθημερινά μέσα από την εικόνα των γειτονιών τους.

Και αφού ΔΕΝ είναι αυτό που «περιγράφει» η «σφραγίδα» τους, τότε τι είναι; Κατά κανόνα, μικρές παρέες πολιτών με κοινά ενδιαφέροντα, ενίοτε και με προσωπικές (ή και επαγγελματικές) φιλοδοξίες που ακυρώνουν το στοιχείο της «κοινωνικής προσφοράς». Κοινώς, ομάδες «τοπικών παραγόντων» τρίτης και τέταρτης κατηγορίας.

Το δυστύχημα με όλους αυτούς τους συλλόγους είναι ότι «ζουν» με την ψευδαίσθηση της «παραγωγής πολιτισμού». Βοηθούσης και της δημοσιογραφικής μετριότητας, οι δράσεις τους απολαμβάνουν υπέρμετρη δημοσιότητα και άκριτη αποδοχή. Είναι δε, τέτοια η προβολή του «έργου» τους, που ένα πολύ μεγάλο της τοπικής κοινωνίας ταυτίζει τον πολιτισμό με τα βήματα ενός καλαματιανού και τα άλματα ενός τσάμικου. Οποία συμφορά!

Αυτά ως προς την «ταυτότητα». Γιατί (και ερχόμαστε στα επίδικα), το τελευταίο διάστημα οι σύλλογοι αυτού του «τύπου» άρχισαν να εκφράζουν και απόψεις επί της πολιτικής, κάτι που παλαιότερα απέφευγαν όπως ο διάολος το λιβάνι. Ήταν, βλέπετε, και εκείνη η υπερκομματικότητα που έπρεπε να διαφυλαχτεί ως κόρη οφθαλμού. Άσχετα αν αυτή (η κόρη) αλληθώριζε συνήθως προς τα… δεξιά.

Πολύ φυσιολογικά, το «κόλπο» με τη «στροφή» τους προς την πολιτική, να έχει για επίκεντρο τις εθνικό-πατριωτικές μας παραδόσεις, θεματοφύλακες των οποίων έχουν αυτοκλήτως χριστεί. Ως τέτοιοι μας «συστήθηκαν» στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία, ως τέτοιοι έρχονται και τώρα να πρωτοστατήσουν στον αγώνα για την «καθαρότητα» της πόλης. Αυτοί που μέχρι χθες όμνυαν στις προσφυγικές μας παραδόσεις και παρουσιάζονταν ως οι συνεχιστές του προσφυγικού πολιτισμού, αυτοί οι ίδιοι «κυκλοφορούν» σήμερα με τη «σημαία του φόβου» και ζητούν να κλείσουν οι πόρτες μίας προσφυγικής δομής.

Και κάπως έτσι, αποκαλύπτεται ο «πολιτισμός» που διακονούν…

 

Θέλω να σας ενημερώσω ότι το περίφημο κοντέινερ των Εξαρχείων που με τόση «επικοινωνιακή λάμψη» απομάκρυνε από την πλατεία Εξαρχείων ο Δήμος της Αθήνας και η αστυνομία του Χρυσοχοΐδη (μέχρι και λάιβ μετάδοση «προσέφερε» στους θεατές του ο ΣΚΑΪ) ήταν ένα ανοιχτό ανταλλακτήριο βιβλίων και είχε τοποθετηθεί από τους αντιεξουσιαστές σε έναν χώρο όπου αλώνιζαν οι έμποροι ναρκωτικών. Αυτά!

Όπως συγκλονισμένος μαθαίνω από την εφημερίδα STAR, άνθισε το ακάνθινο στεφάνι του Χριστού. Το μεταφέρω γι’ αυτούς που δεν πιστεύουν ότι και ο κρίνος… εκσπερματίζει!

Υ π έ ρ ο χ ο !!! 440 ζευγάρια γυναικείων παπουτσιών, όσα και οι δολοφονίες γυναικών από τους συζύγους τους πέρυσι στην Τουρκία. Εργο του Vahit Tuna.

Κοτέτσια στην παρανομία

Η πρώην βουλευτής κ. Αλεξάνδρα Τσανάκα (φωτογραφία) έκανε χθες μια ενδιαφέρουσα ανάρτηση, σχετική με την αποτυχημένη συγκέντρωση πολιτών (όχι συλλόγων) έξω από το «Ασημακοπούλου»: «Προς τους 11 πολιτιστικούς συλλόγους που καλούν σε παράσταση διαμαρτυρίας για να μην εγκατασταθούν πρόσφυγες ή μετανάστες στο στρατόπεδο Ασημακοπούλου να θυμίσω : 1. Πάντα μετακινούνταν οι λαοί για να έχουν ένα καλύτερο αύριο πχ οι κάθοδος των Δωριεών.  2. Δεν φταίνε οι πρόσφυγες αλλά οι κυβερνήσεις που είτε με πολέμους ή κλέβοντας τους πόρους για τα προς το ζειν ΑΝΑΓΚΑΖΟΥΝ τους ανθρώπους να μεταναστεύουν. 3. Φυσικά και πρέπει να υπάρχει σχέδιο για το που και πως θα εγκατασταθούν οι πρόσφυγες αλλά κυρίως πως θα αφομοιωθούν και θα ζήσουν με αξιοπρέπεια. Τέλος με τέτοιου τύπου εκδηλώσεις αναθαρρούν οι ξενόφοβοι και οι ρατσιστές. Εγώ πάντως δεν πρόκειται να πάω σε καμία από τις δύο εκδηλώσεις και παρακαλώ και όλους τους πολίτες της Καβάλας να κάνουν το ίδιο».

μικρά πρωινά από τον Νίκο Γενικόπουλο

εξορία, esilio

Καβάλα: Διαμαρτυρία μερίδας πολιτών για να κλείσει το προσφυγικό camp [φωτογραφίες, βίντεο]

kleovisΣχολιάστε

Μέλη συλλόγων, πολίτες και αυτοδιοικητικοί έδωσαν το «παρών» στην διαμαρτυρία έξω από το Ασημακοπούλου, απαιτώντας να αδειάσει το camp-Μικροεντάσεις και συμβολικό κλείσιμο του δρόμου-Διαμαρτυρία και στην KAVALAEXPO

Με κεντρικό σύνθημα να κλείσει το camp των προσφύγων-μεταναστών στο πρώην στρατόπεδο Ασημακοπούλου και να σταματήσει η δημιουργία γκέτο μέσα στην πόλη της Καβάλας, πραγματοποιήθηκε η διαμαρτυρία πολιτών και πολιτιστικών συλλόγων της πόλης το απόγευμα της Πέμπτης 26 Σεπτεμβρίου 2019.

Η διαμαρτυρία οργανώθηκε μετά από κάλεσμα 11 πολιτιστικών συλλόγων της Καβάλας αντιδρούν στην εγκατάσταση προσφύγων και μεταναστών στην περιοχή του Περιγιαλίου (διαβάστε εδώ το ρεπορτάζ) και σε αυτήν συμμετείχαν περίπου 150-200 άτομα.

 

Η συγκέντρωση έγινε μπροστά στην κύρια είσοδο του στρατοπέδου Ασημακοπούλου, ενώ δεν έλειψαν και οι εντάσεις κατά την διάρκεια της.

Αρχικά ένταση σημειώθηκε ανάμεσα σε κάποιους συγκεντρωμένους και την Αστυνομία η οποία περιφρουρούσε το Ασημακοπούλου, ενώ αργότερα άλλα άτομα επιτέθηκαν λεκτικά σε δύο ανήλικα κορίτσια μέσα από το camp που έτυχε εκείνη την ώρα να βγαίνουν από το στρατόπεδο, με την Αστυνομία να προλαβαίνει τα χειρότερα.

Ωστόσο οι συγκεντρωμένοι αναφέρουν ότι το γεγονός «μεγαλοποιήθηκε» χωρίς καν… να υπάρχει γεγονός, καθώς σημειώνουν ότι δύο γυναίκες βγήκαν από το camp και τους έβγαζαν φωτογραφίες και τότε μια εκ των συγκεντρωμένων τις είπε ευγενικά να σταματήσουν αυτό που κάνουν.

Οι συγκεντρωθέντες μάλιστα έκλεισαν συμβολικά τον δρόμο μπροστά από το Ασημακοπούλου για 10 λεπτά, ενώ η κυκλοφορία εκτρέπονταν από την τροχαία από άλλες οδούς.

Στην συγκέντρωση βρέθηκαν και ορισμένοι αυτοδιοικητικοί, όπως ο επικεφαλής της ΚΑΠ Βαγγέλης Παππάς, ο δημοτικός σύμβουλος και πρώην πρόεδρος της ΔΕΥΑΚ Νίκος Ξανθόπουλος και ο πρώην δημοτικός σύμβουλος και πρόεδρος του ΔΩΚ Θεόδωρος Τζατζάρης.

«Εμένα ποιος μου εγγυάται ότι δε θα φέρουν 10.000 κόσμο;»

Στις δηλώσεις που έκανε στα τοπικά ΜΜΕ ο πρόεδρος του συλλόγου Περιγιαλίου κ. Κουμουσίδης είπε: «Κάνουμε αυτήν τη συγκέντρωση για να διαμαρτυρηθούμε για τους μετανάστες. Άλλο είναι να σας το λέω και άλλο είναι να το ζείτε, το τι περνάμε με τους μετανάστες. Έχουν ληστέψει, δεν έχουν αφήσει τους μπαξέδες, εγώ είχα μία ροδακινιά και μου την μαζέψανε. Αν δε το ζήσεις, δεν μπορείς να καταλάβεις, δεν μας καταλαβαίνουν. Όπως έχω πει επανειλημμένα, σήμερα το πρόβλημα είναι στο Περιγιάλι, αύριο στο Σούγελο, μεθαύριο στην Κηπούπολη. Εμένα ποιος μου εγγυάται ότι δε θα φέρουν 10.000 κόσμο, γιατί το στρατόπεδο παίρνει πάνω από 10.000 κόσμο! Ας έρθει ένας να μας το εγγυηθεί. Αύριο θα παραδώσουμε στον κ. Παναγιωτόπουλο το ψήφισμα στην έκθεση, οι 11 σύλλογοι μαζί».

Ο κ. Κουμουσίδης συνέχισε λέγοντας: «Δεν είμαστε ικανοποιημένοι από την προσέλευση, δε μπορεί η Καβάλα να έχει 80.000 κατοίκους και να είναι μόνο αυτοί, είναι απαράδεκτο! Οι σύλλογοι μάς στήριξαν στο ψήφισμα και όσοι θέλανε να έρθουν εδώ. Εμείς καλέσαμε όλη την Καβάλα να παραβρεθεί στην συγκέντρωση».

«Δε μπορεί να σταθεί μία τέτοια δομή τουλάχιστον μέσα στον ιστό της πόλης»

Από την πλευρά του ο επικεφαλής της δημοτικής παράταξης ΚΑΠ Βαγγέλης Παππάς δήλωσε: «Βρισκόμαστε στη διαμαρτυρία των κατοίκων της περιοχής για το θέμα της μόνιμης εγκατάστασης των προσφύγων, κάτι το οποίο έχει χαρακτηριστεί από όλο το Δημοτικό Συμβούλιο ως απαράδεκτο. Δεν μπορεί να σταθεί μία τέτοια δομή τουλάχιστον μέσα στον ιστό της πόλης. Σαν προσφυγούπολη, στον βαθμό που μας αναλογεί, είμαστε με ανοιχτές τις αγκάλες να δεχθούμε ένα μικρό αριθμό προσφύγων και να ενσωματωθούν, αν επιθυμούν, με την τοπική κοινωνία, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί γκετοποιημένα να οδηγήσεις σε αυτήν την κατάσταση πάνω από 1.000 άτομα».

Μερίδα πολιτών θα βρεθεί και στα εγκαίνια της KAVALAEXPO το απόγευμα της Παρασκευής 27 Σεπτεμβρίου 2019 στη Νέα Καρβάλη για να επιδώσει το ψήφισματο οποίο συντάχθηκε στον υπουργό Άμυνας Νίκο Παναγιωτόπουλο.

Δείτε βίντεο από τη διαμαρτυρία

 

Πρόγραμμα Αναπαραγωγής Βίντεο

00:00
01:04
σύγχρονη σκέψη, pensiero di oggi

Μια πραγματεία πολιτικής οικολογίας προς χρήση των νέων γενεών – Un trattato di ecologia politica ad uso delle giovani generazioni

kleovisΣχολιάστε
Δημοσιεύτηκε στις  · in Recensioni ·στις Κριτικές

του Sandro Moiso

Razmig Keucheyan, Η φύση είναι ένα πεδίο μάχης. Δοκίμιο πολιτικής οικολογίας, La natura è un campo di battaglia. Saggio di ecologia politica, Ombre corte, Verona 2019, pp. 168, 15,00 euro

Η εμπειρία της γενιάς μας: το γεγονός ότι ο καπιταλισμός δεν θα πεθάνει από φυσικό θάνατο (Walter Benjamin)

Από την παραπομπή του Benjamin που παρατέθηκε ανωτέρω το κείμενο του Razmig Keucheyan αποκαλύπτει την πρόθεσή του: να διερευνήσει τη στενή διασύνδεση μεταξύ της καπιταλιστικής ανάπτυξης, της χρήσης της Φύσης και της ιδεολογίας της και της δημιουργίας περιβαλλοντικών ανισοτήτων για να αποκαλύψει πώς όλα αυτά οφείλονται αυστηρά στην ταξική σύγκρουση που στηρίζει και καθορίζει κάθε οικονομική, πολιτική και κοινωνική επιλογή της κοινωνίας στην οποία ζούμε. Όχι μόνο στη Δύση, αλλά σε πλανητική κλίμακα.

Ο συγγραφέας, γεννημένος το 1975, είναι επί του παρόντος καθηγητής στο Κέντρο Émile Durkheim του Πανεπιστημίου του Μπορντό και μέλος του συντακτικού συμβουλίου του περιοδικού «Actuel Marx». Εκτός από αυτό αναγνωρίζεται ως ένας από τους πιο εξειδικευμένους γνώστες του έργου του Antonio Gramsci και έχει προσχωρήσει στο αντικαπιταλιστικό Nouveau Parti, έχει επίσης υπογράψει, το 2014, την έκκληση του Κινήματος για την VI Répubblica που ξεκίνησε από τον Jean-Luc Mélenchon και από το Parti de gauche.

Μια πολιτική και πολιτισμική »αριστερή» στράτευση και «gramsciana» που προκύπτει από κάθε σελίδα ενός κειμένου το οποίο, ακριβώς για τους λόγους αυτούς, είναι συγχρόνως διεγερτικό και αμφισβητήσιμο (λόγω μιας έκδηλης και ίσως υπερβολικής μεταρρυθμιστικής ελπίδας) για όλους εκείνους που αυτή τη στιγμή ασχολούνται με προβλήματα που σχετίζονται με την περιβαλλοντική, οικονομική και κλιματική κρίση και τις συνέπειες που μπορεί να έχουν αυτές επάνω στις κοινωνικές συγκρούσεις που έχουν ήδη ξεκινήσει όπως και τις μελλοντικές.

Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στη Γαλλία το 2014, το κείμενο βασικά περιστρέφεται γύρω από τρία θέματα που θεωρούνται θεμελιώδη από τον συντάκτη και τα οποία αποτελούν τα τρία μέρη που το απαρτίζουν: περιβαλλοντικός ρατσισμός, χρηματιστηριοποίηση της φύσης μέσω ασφαλιστικών πρακτικών έναντι κλιματικών κινδύνων και στρατιωτικοποίηση της οικολογίας. Όλα είναι στενά συνδεδεμένα μεταξύ τους.

Τρία θέματα μέσα από τα οποία ο συγγραφέας περιγράφει και οριοθετεί έναν διάλογο στο κέντρο του οποίου τίθεται συνεχώς το θέμα των κοινωνικών, οικονομικών και «φυλετικών» ανισοτήτων που αποτελούν το κεντρικό και σίγουρα το πλέον αντιφατικό-εχθρικό πρόβλημα της τρέχουσας κλιματικής κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης που, πέρα από τις περιβαλλοντικές και φυσικές της υποδηλώσεις, αποδεικνύεται πρωτίστως να είναι ξανά ένα ζήτημα ταξικό.

Αυτή η προσέγγιση επιτρέπει στον συγγραφέα να ξεπεράσει τις τυπικές οικολογικές θέσεις ενός κινήματος όπως οι Παρασκευές για το Μέλλον- Fridays For Future, οι οποίες, σύμφωνα με τις παραδοσιακές οικολογικές τάσεις, φαίνεται να θέλουν να ενώσουν όλη την ανθρωπότητα, χωρίς διακρίσεις τάξεων ή συμμετοχής-καταχώρισης στις φτωχότερες περιοχές του πλανήτη, σε μια κοινή μάχη για τη σωτηρία ενός οίκου που θεωρείται «κοινός», όπως και τις θέσεις εκείνης της αριστεράς, οι οποία, στο όνομα μιας όλο και λιγότερο αξιόπιστης προόδου και μιας ολοένα και πιο καταστροφικής εξέλιξης, απορρίπτουν τους περιβαλλοντικούς αγώνες θεωρώντας τους ένα απλό προϊόν της αστικής ιδεολογίας.

Εάν είναι πράγματι αλήθεια ότι, μέσα στην τρέχουσα κρίση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, ο πράσινος καπιταλισμός-green capitalism μπορεί να λειτουργήσει ως μέσο επανέναρξης της καινοτόμου και παραγωγικής δυναμικής χρήσιμης για την ανάκαμψη των διεργασιών συσσώρευσης όλο και πιο ασφυκτικών, είναι επίσης αλήθεια ότι ακριβώς αυτές οι πολιτικές, που ισχυρίζονται ότι προτείνουν ένα πιο βιώσιμο μοντέλο ανάπτυξης, θα τείνουν να επιτείνουν τις ταξικές διαφοροποιήσεις και να διαχωρίζουν όλο και περισσότερο τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας η οποία, εκ των πραγμάτων, θα τις υποφέρει-υποστεί από μια μειοψηφία που θα επωφεληθεί από αυτές αποκομίζοντας κέρδος.

Ως απόδειξη αυτού του γεγονότος αρκεί να αναλογιστούμε επί του γεγονότος ότι το ίδιο το γαλλικό κίνημα των κίτρινων γιλέκων-gilets jaunes προέκυψε ακριβώς ξεκινώντας από μια αύξηση του κόστους των καυσίμων που δικαιολογήθηκε από την κοινή ανάγκη χρηματοδότησης πρωτοβουλιών για την προστασία του περιβάλλοντος ή την ανανέωση των παραγωγικών μηχανισμών με πράσινο χαρακτήρα. Ένα από τα συνθήματα του κινήματος δήλωνε πράγματι ότι την περιβαλλοντική κρίση πρέπει πρώτοι απ’ όλους να την πληρώσουν εκείνοι, κυβερνήτες και επιχειρηματίες, που ήταν η αιτία αυτής της κρίσης.

Συνεπώς τοποθετούμε στο ακριβές πλαίσιο την τρέχουσα πλανητική κατάσταση έκτακτης ανάγκης από την ταξική οπτική (στην οποία πρέπει να προστεθούν στη συνέχεια, όπως κάνει ο συγγραφέας, η φυλετική και φύλου, μιας και είναι συχνά οι γυναίκες που αποτελούν τον πιο αδύναμο και πιο ευάλωτο κρίκο στην αλυσίδα εκείνων που υφίστανται-υποφέρουν περισσότερο από τις συνέπειες της) και ως εκ τούτου καθίσταται πολύ σημαντική η επανάληψη ενός κοινού αιτήματος για περιβαλλοντική δικαιοσύνη που να μη βασίζεται πάλι σε παγκόσμιες αρχές, πολύ συχνά γενικές και απατηλές, αλλά στην υπέρβαση μιας εξαιρετικά συγκεκριμένης δυσφορίας-αντιξοότητας και στις απαντήσεις που πρέπει να δοθούν σε ανάγκες και επιθυμίες που δεν ανήκουν με τον ίδιο τρόπο σε όλους τους τομείς του πληθυσμού, αλλά οι οποίες, πολύ συχνά επικεντρώνονται κυρίως στις περιοχές που κατοικούν οι φτωχότερες και περισσότερο μειονεκτούσες ομάδες.

Είτε πρόκειται για χώρους ταφής τοξικών αποβλήτων κοντά σε υποβαθμισμένες αστικές περιοχές, είτε πρόκειται για τις διάφορες συνέπειες που μπορούν να έχουν δήθεν «φυσικές» καταστροφές (για παράδειγμα ο τυφώνας Katrina το 2005) σε διαφορετικούς τομείς πολιτών: χάσιμο του σπιτιού και των υπαρχόντων (για παράδειγμα από το αφρο-αμερικανικό στοιχείο της Νέας Ορλεάνης) και τεράστια κέρδη επάνω στην κερδοσκοπία του οικοδομικού κλάδου που συνδέεται με την ανακατασκευή για το άλλο (λευκό και πλούσιο).

Αλλά, όπως δείχνει πολύ καλά το κείμενο, και οι πόλεμοι φέρουν (τολμώ να πω από πάντα) τη συμβολή τους στην περιβαλλοντική καταστροφή, δίδοντας ζωή σε μεταναστευτικές κινήσεις, με διαφορετική ένταση ανάλογα με τη σύγκρουση και τις πληγείσες περιοχές, των οποίων σήμερα βλέπουμε τις συνέπειες στην τεράστια μάζα προσφύγων που προσπαθούν να ξεφύγουν από όλα αυτά. Και για τους οποίους δεν υπάρχει ακόμα το «κοινό σπίτι» για το οποίο μιλά η Greta Thunberg.

Πόλεμοι που, επιπλέον, αποθηκεύουν τις αξέχαστες αναμνήσεις τους επί μακρόν σε εδάφη και σώματα: από τον πορτοκαλί πράκτορα [αποφυλλωτικό που ψεκάστηκε ευρέως παντού και ονομάστηκε κατ’ αυτό τον τρόπο από τον αμερικανικό στρατό] στο Βιετνάμ, ο οποίος κατέστρεψε τη χώρα εκείνη για πολλά χρόνια ακόμη και μετά το τέλος του πολέμου και τα σώματα πολλών από εκείνους που πολέμησαν σε αυτόν, στο ένα μέτωπο ή στο άλλο. στο εμπλουτισμένο ουράνιο που με τη σειρά του μαστίζει τα περιβάλλοντα, και για άλλη μια φορά τα σώματα, σε όλους τους τομείς όπου το Νατο παρενέβη για τις ειρηνευτικές του αποστολές.

Η φύση, όπως λέει ο τίτλος του κειμένου, είναι πραγματικά ένα πεδίο μάχης, μάλλον είναι θέατρο ενός αυθεντικού ταξικού πολέμου, που δεν ομολογείται και εκ των πραγμάτων τον αρνούνται όλοι εκείνοι που τον ξεκίνησαν και τον οδηγούν στο όνομα του κέρδους και του ιδιωτικού συμφέροντος, και το βιβλίο του Keucheyan μας βοηθά να το κατανοήσουμε ακόμα καλύτερα. Ώστε να μπορέσουμε, τελικά, ακριβώς να επιτύχουμε να πεθάνει ο καπιταλισμός.

TAGGED WITH →  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  •  • 
φιλοσοφία, filosofia

Ανάμεσα στα ερείπια του παλιού κόσμου και τα σκιρτήματα ενός νέου πολιτισμού – Tra le rovine del vecchio mondo e i vagiti di una nuova civiltà. (Δεύτερο μέρος)

kleovisΣχολιάστε

 

Sergio Ghirardi (μεταφραστής)

Συνέντευξη στον Raoul Vaneigem για We demain n° 26

1. Μισό αιώνα μετά τον μάιο του 68 κανένα σύνθημα της διαμαρτυρίας δεν έχει φτάσει στους αστραγάλους εκείνων που εμπνεύσατε Εσείς τότε. Οι ποιητές κοιτάζουν αλλού;

Η γραπτή ποίηση δεν είναι παρά ο αφρός της ζωντανής ποίησης. Κατεξοχήν ποιητική πράξη είναι σήμερα η αφύπνιση της ανθρώπινης συνείδησης μετά από πενήντα χρόνια υπνηλίας, καταναλωτικής και επικοινωνιακής αποκτήνωσης. Οι λέξεις «Το ξύπνημα των πυγολαμπίδων» που είναι γραμμένες στο κίτρινο γιλέκο ενός διαδηλωτή μου φαίνονται άλλο τόσο ελπιδοφόρες όσο η στροφή του 1968 «Θέλουμε να ζούμε και όχι να επιβιώνουμε». Πώς να εκφράσω καλύτερα την επιστροφή στη ζωή και την απόρριψη της καταστροφής της γης από πλευράς της μεγάλης αλεθομηχανής του κέρδους;

2. Θεωρείτε τις ZAD ως ζώνες αυτονομίας των οποίων η γένεση θα προέκυπτε από την καταστασιακή θεωρία και τους ακτιβιστές των ZAD ως νεοκαταστασιακούς; Σε αυτή την περίπτωση πως θα ορίζατε αυτό τον σιτουασιονισμό του 21ου αιώνα;

Δεν υπάρχουν νεοκαταστασιακοί. Ο καταστασιασμός είναι μια χυδαία ιδεολογία, χρήσιμη για να αλευρώνουν τους βλάκες που φτάνουν στο σημείο της γελειότητας να αποκαλούν φιλοσοφία την διανοητική μηδενικότητα με την οποία γεμίζει το στομάχι και μπουχτίζει η παρισινή υψηλή κοινωνία. Από την άλλη πλευρά, η σκέψη που έθρεψε τη ριζοσπαστική φύση του Μαΐου του 1968 εξακολουθεί να διανοίγει αργά ένα πέρασμα. Να θυμίσουμε ότι δεν επρόκειτο για τίποτα λιγότερο από την δημιουργία μιας αυτοδιαχειριζόμενης κοινωνίας στην οποία οι συνελεύσεις της άμεσης δημοκρατίας θα έβαζαν τέλος στο Κράτος, στο «κρύο τέρας» προστάτη των εκμεταλλευτών και των καταπιεστών των εκμεταλλευόμενων. Η συμμαχία του κομμουνιστικού κόμματος και της γαλλικής κυβέρνησης διέρρηξε τότε μια επαναστατική ώθηση, στην πραγματικότητα ήδη υποβαθμισμένη από μέσα από τον καριερισμό των μικρών αριστερών δεκανέων. Το ότι δεν υπάρχουν ηγέτες μεταξύ των Gilets jaunes-κίτρινων Γιλέκων και πως μόνο η επικύρωση των συνελεύσεων πιστοποιεί έναν εκπρόσωπο σηματοδοτεί μια σαφή πρόοδο σε σχέση με το κίνημα των καταλήψεων του 1968.

3. Λέτε ότι «από την ιστορία δεν λείπουν στιγμές κατά τις οποίες η ποίηση θριαμβεύει πάνω στη βαρβαρότητα». Ο θρίαμβος αυτός υπήρξε μερικές φορές το έργο ενός θεόσταλτου ανθρώπου, ενός ήρωα, όπως ο Γκάντι ή ο Μαντέλα. Μήπως ο προστατευτικός χαρακτήρας που αντιπροσωπεύει μια τέτοια προσωπικότητα, ένας τέτοιος χαρακτήρας, εμποδίζει την εξέλιξη προς μια αυτοδιαχειριζόμενη κοινωνία;

Ο θεόσταλτος άνθρωπος είναι το προϊόν ενός σεισμικού σοκ μεταξύ του οικονομικού συστήματος σε αναζήτηση μιας νέας μορφής και της υπαρξιακής δυσαρέσκειας ενός πληθυσμού απελπισμένου να έχει πρόσβαση σε μια καλύτερη μοίρα. Αν και ο Γκάντι και ο Μαντέλα ενσάρκωσαν την ελπίδα για κοινωνική βελτίωση, δεν είχαν καμία πιθανότητα να εξαλείψουν τη δυστυχία της χώρας τους επειδή ήταν το Κράτος, ο Λεβιάθαν των ιδιωτικών συμφερόντων, η δύναμη, η εξουσία που προστατεύει καταπιέζοντας-καταστέλοντας. Ήταν οι βοσκοί μιας βαρβαρότητας σε μετακίνηση. Είχαν διατηρήσει τουλάχιστον μια ανθρώπινη συνείδηση και έδειξαν μια μεταρρυθμιστική γενναιοδωρία της οποίας τα όρια δεν αγνοούσαν. Γνωρίζουμε ότι από τον Βοναπάρτη μέχρι τον Pol Pot, η αγριότητα και η ευτέλεια πάντα ευνοούσαν την πρόσβαση ενός υπέρτατου οδηγού στην κεφαλή μιας χώρας. Ωστόσο, σήμερα ποια θεία Πρόνοια θα μπορούσε να κάνει χρήση ενός αυτοσχέδιου μηχανισμoύ του οποίου η λειτουργία είναι να ακολουθεί το ρυθμό μιας παράλογης μηχανής, στερούμενης ανθρωπιάς;

4. Εσείς λέτε για την ποίηση ότι είναι «το αντίδοτο της πνευματικότητας», και επίσης ότι μπορεί να «εξαλείψει τη βλαπτικότητα του παρασιτικού καπιταλισμού». Μπορεί να διδαχθεί στο παιδί; Αποσπώντας το από το σχολείο; Με ποιες αλλαγές στις εκπαιδευτικές μεθόδους;

Θα ήταν αποκλειστικό δικαίωμα, προνόμιο του παιδιού να μας διδάξει την τέχνη του να είμαστε άνθρωποι αν η εκπαίδευση που του απευθύνουμε δεν του ξε-μάθαινε να ζει. Να το αφήνει ελεύθερο να ανακαλύψει την εμπειρία της ζωής από κοινού, τις συγκρούσεις που αυτή δημιουργεί και την πιθανή λύση τους, αυτό είναι το σχέδιο-έργο που εξαπλώνεται σήμερα με την επιθυμία να εξαλειφθεί η συγκεντρωτική διδασκαλία-εκπαίδευση, η κατήχηση στην δουλικότητα της ιθαγένειας, η εισαγωγή στις πρακτικές θήρευσης, ανταγωνισμού, διαγωνισμού, αντιπαράθεσης, η κατασκευή εκείνων των δούλων της αγοράς των οποίων οι τεχνοκράτες που έχουν την απαίτηση να μας κυβερνούν προβάλουν την θλιβερή γελοιοποίηση. Η δύναμη του ανατρεπτικού κινήματος του οποίου τα Gilets jaunes δεν είναι παρά ένα επιφαινόμενο, εξαρτάται κυρίως από τη βούληση για επιστροφή στη βάση και από την προσοχή να επιβιβαστεί λαμβάνοντας υπόψη τις τοπικές ανησυχίες – χωριό, γειτονιά, περιοχή – τα προβλήματα που το Κράτος δεν μπορεί και δεν θέλει να διαχειριστεί παρά προς όφελος των οικονομικών δυνάμεων. Ήρθε η ώρα να κάνουμε το σχολείο υπόθεση όλων, να το αποσπάσουμε από το Κράτος και την χωρίς συνείδηση επιστήμη του.

5. Έχετε γνώση της ύπαρξης στον κόσμο περιοχών όπου η ποίηση, η δημιουργικότητα, οι τέχνες έχουν περισσότερες πιθανότητες να ευδοκιμήσουν παρά αλλού;

Παντού όπου οι γυναίκες βρίσκονται στην καρδιά του αγώνα για την κυρίαρχη ζωή, παντού όπου η απόφασή τους διαλύει την πατριαρχική εξουσία και ξεπερνά την αντίθεση ανάμεσα στον ανδρισμό-virilismo και τον φεμινισμό που πολύ συχνά παρεμποδίζει και κρύβει μια κοινή φιλοδοξία να είμαστε απλά ανθρώπινοι. Συνεπώς η αλληλεγγύη χωρίς σύνορα καταργεί τον ρατσισμό, τον αντισημιτισμό (αυτό τον «σοσιαλισμό των ηλιθίων»), την ξενοφοβία, τον σεξισμό, την ομοφοβία. Παντού όπου η ιεραρχική δομή και η τεχνική του «αποδιοπομπαίου τράγου» που είναι απαραίτητη στην τέχνη της υποδούλωσης των ομοίων μας εξαλείφεται.

6. Λέτε ότι «δεν υπάρχει καρδιά στην οποία δεν κατοικεί μια δύναμη ζωής πρόθυμη να εδραιωθεί στιλβωμένη στο φως της δικής της ευαίσθητης νοημοσύνης». Δεν είναι αυτή η «ευαίσθητη νοημοσύνη» που διατρέχει όλα τα γραπτά σας η ζωντανή πηγή της φιλοσοφίας σας;

Είναι αυτή πρωτίστως πηγή ζωής. Κάθε μέρα που εξευγενίζω τη συνείδηση της θέλησής μου να ζήσω με απαλλάσσει από την υποστήριξη ενός ρόλου. Δεν είμαι ούτε φιλόσοφος, ούτε συγγραφέας, ούτε αγκιτάτορας, ούτε maître à penser. Το να πολεμώ τον παλιό κόσμο με βοηθά να προχωρώ το χειμώνα με τη δύναμη των ανοίξεων «, όπως λέει ο Charles de Ligne. Το ότι έχουμε εισέλθει σε μια κρίσιμη περίοδο κατά την οποία η παραμικρή ιδιαίτερη διαμαρτυρία εκφράζεται επάνω σε ένα σύνολο παγκόσμιων διεκδικήσεων με γοητεύει, πόσο πολύ με μαγνητίζει, σε αυτό το κίνημα εξέγερσης σε αναζήτηση μιας επανάστασης, ο αγώνας της καρδιάς ενάντια στο πνεύμα της ταμειακής μηχανής.

7. Εσείς είπατε ότι «ακόμη και η υποταγή παραιτήθηκε». Πιστεύετε αυτό για τα κίτρινα Γιλέκα- Gilets jaunes;

Πολλοί χειραφετικοί αγώνες έχουν φθαρεί από την αρχή με την ιδέα μιας αναπόφευκτης ήττας. Οι «no pasaran» και άλλες σαχλαμάρες του θριαμβευτισμού δεν έχουν κάνει τίποτα άλλο παρά να εξορκίσουν τον πανικό που είναι εγγενής σε μια στρατιωτική δράση. Η εθελοντική δουλεία χτίζει γύρω μας τους τοίχους των δακρύων που δικαιολογούν και τροφοδοτούν την παραίτησή μας. Σε αντίθεση με τα κινήματα διεκδικήσεων του παρελθόντος, το μεγάλο εξεγερτικό κύμα που ταρακουνά τη Γαλλία δεν νοιάζεται ούτε για νίκη ούτε για ήττα, αλλά επιμένει να επιδεικνύει την ακλόνητη πρόθεσή του, την θέληση του να ξεκινήσει ξανά και ξανά δίχως στάση. πώς το πάθος της ζωής αναγεννιέται ξανά και ξανά, δίχως στάση.

8. Για Εσάς, το κίνημα των Gilets jaunes δεν είναι άλλο παρά μια jacquerie που τροφοδοτεί το σύστημα ή σηματοδοτεί την εισβολή μιας ριζοσπαστικής διαμαρτυρίας;

Βεβαίως η κρατική και εμπορική δύναμη-εξουσία θα προτιμούσε να το αντιλαμβάνεται σαν ένα απομεινάρι jacquerie, ένα από εκείνα τα πληβειακά κινήματα που παραδοσιακά πνίγονται στο αίμα. Δυστυχώς γι αυτή η λαϊκή εξέγερση θυμίζει περισσότερο εκείνη της 14ης ιουλίου 1789, όταν μια χούφτα τρελαμένων που δεν είχαν διαβάσει ούτε Diderot ούτε d’Holbach, ούτε Rousseau ούτε Meslier προσέφεραν στον διαφωτισμό τη φλόγα μιας ελευθερίας που συνεχίζει να φωτίζει τον κόσμο, όταν η λέξη «ελευθερία» είναι αντιθέτως διεφθαρμένη. Έχουμε το δικαίωμα να μιλάμε για μια ποίηση φτιαγμένη από όλους όταν η ανθρώπινη συνείδηση διαλύει το ψέμα που ταυτοποιεί την ελευθερία με την ελευθερία του εμπορίου, την ελευθερία να εκμεταλλεύεσαι, να σκοτώνεις, να δηλητηριάζεις. Πώς θα μπορούσε η κυβέρνηση να μην καταδικαστεί σε μια αυξανόμενη αποστροφή; Πώς θα μπορούσε να καταλάβει ότι αυτό που άρχισε δεν είναι ένας αγώνας εναντίον του Κράτους αλλά ένας αγώνας για τη ζωή;

9. Λέτε ότι το »παλιό δυναμικό της ευπιστίας δεν έχει καμία δυσκολία να εκμεταλλευτεί τις επιστημονικές προβλέψεις που, από τον πυρηνικό κατακλυσμό μέχρι τον οικολογικό, περνώντας μέσα από το μακάβριο βαλς των πανδημιών, έχουν μια τεράστια επιτυχία». Θα προσθέτατε τους θεωρητικούς της καταστροφολογίας μεταξύ αυτών των «εμπόρων»;

Χαιρετώ τις σκοπιές που ξαγρυπνούν. Οι σειρήνες συναγερμού να αντιλαλούν σε κάθε τόπο προειδοποιώντας ενάντια στην υποβάθμιση του κλίματος, τη δηλητηρίαση των αγρών και των τροφίμων, τη βιομηχανική ρύπανση και τον κυνισμό μιας κυβέρνησης που προστατεύει τη Total, αλλά θεσπίζει φόρο επί των καυσίμων. Αυτό συμβάλλει στην αφύπνιση των συνειδήσεων αλλά αυτές οι εκδηλώσεις-διαδηλώσεις δεν θα αλλάξουν ένα κόμμα στην πολιτική των Κρατών, άρρηκτα υποτακτικών στις πολυεθνικές που κάνουν τον πλανήτη μια έρημο. Μέσα στο αυλάκι της ήττας των αγωνιστών αναπτύσσεται μια ιδεολογία της αναπόφευκτης καταστροφής, μια αίσθηση του μοιραίου. Η αγορά του φόβου είναι εκεί για να αναλάβει την ευθύνη της απελπισίας εκείνων που έχουν την εντύπωση ότι μάχονται μάταια. Μια σημαντική ενέργεια διαχέεται στον αγγελισμό των καλών προθέσεων, στην ανίσχυρη αγανάκτηση των διαδηλώσεων στις πλατείες και τους δρόμους. Δεν θα ήταν πιο χρήσιμο να επενδύσουμε αυτή την ενέργεια στον αγώνα που οδηγούν οι ZAD στις περιοχές τους ενάντια στην τοξικότητα, τις ρυπογόνες επιχειρήσεις, τη δηλητηρίαση της γης, του νερού και των τροφίμων; Είναι σε αυτό το τοπικό επίπεδο που βρίσκουν νόημα και αποτελεσματικότητα οι πραγματικές διεκδικήσεις υπέρ του κλίματος και του περιβάλλοντος.

10. Μας θυμίζετε ότι κάθε ανατρεπτική σκέψη φέρνει μαζί της μια νέα τυραννία. Εάν καταφέρναμε ταυτόχρονα να υπονομεύσουμε τον πλανητικό καπιταλισμό, την κοινωνία της κατανάλωσης, την κοινωνία του θεάματος και ακόμη και τη χρήση των χρημάτων, ποιας τυραννίας θα έπρεπε τότε να δυσπιστούμε;

Αναμφίβολα των αρπακτικών επιπτώσεων, εκείνου που έχει απομείνει από το ανεκπλήρωτο ζωώδες στον καθένα, από την νοσηρή γοητεία που ασκεί η εξουσία. Από τον καιρό της εμφάνισης των Πόλεων-Κρατών χρονολογούνται οι πόλεμοι, η επίλυση της διαμάχης μέσω της βίας, η πατριαρχία, η ιεραρχία που διαιρεί την κοινωνία σε άρχοντες και σκλάβους. Εκείνο που ένα κοσμικό-αιώνιο ψέμα αποδίδει στην ανθρώπινη φύση είναι στην πραγματικότητα η επίδραση μιας μετουσίωσης, μιας αλλοίωσης, μιας παραμόρφωσης που αγγίζει τον άνδρα και τη γυναίκα, τους καθιστά απάνθρωπους μέσα από ένα σύστημα εκμετάλλευσης, τους επιβάλλει έναν πλασματικό διαχωρισμό με μια ηγετική κεφαλή, επίδραση της πνευματικής εργασίας, και ένα σώμα που εξαναγκάζεται στην χειρωνακτική εργασία. Περισσότερο από την επανάληψη ηθικών ικεσιών, η καθιέρωση ενός τρόπου ζωής στη θέση αυτού του απόβαρου που μας μαστίζει για χιλιετίες [θα είναι η λύση].

11. Προτείνετε να «προχωρήσουμε προς μια μεταμόρφωση στην οποία ο άνθρωπος, απόλυτος καλλιτέχνης της δικής του ύπαρξης, θα γίνονταν ένα ανθρώπινο ον μέσα σε μια πειραματική διαδικασία ικανή να ανοίξει το πεδίο όλων των δυνατοτήτων». Δεν είναι ακριβώς αυτό το πεδίο όλων των δυνατοτήτων, που αυτή η ελευθερία διεγείρει; Δεν είναι ίσως ο φόβος το μεγαλύτερο εμπόδιο για την έλευση του Homo ecologicus-του οικολογικού Ανθρώπου;

Ο σχολιασμός του Scutenaire “Φτωχά πουλάκια που δεν τρώτε παρά μόνο με μεγάλο φόβο” εφαρμόζεται στην καθημερινή ύπαρξη εκατομμυρίων γυναικών και ανδρών που αντιμετωπίζονται από το σύστημα οικονομικής και κοινωνικής εκμετάλλευσης ως ένα μείγμα θηρίων υποζυγίων και αρπακτικών θηρίων. Μέχρις ότου η θέληση για ζωή δεν θα έχει καταργήσει τον αγώνα για επιβίωσηa (struggle for life) και σαρώσει των αρένες της ανταγωνιστικής μιζέριας, ο φόβος θα παραμείνει πανταχού παρόν. Μόνο εάν κυριαρχήσει (επί αυτού και της δίδυμης αδελφής του, της ενοχής ) η χαρά της ζωής που δεν χρειάζεται τίποτα άλλο παρά τόλμη και ξανά τόλμη για να διεκδικήσει την απόλυτη κυριαρχία της.

12. Ποιες συμβουλές ανάγνωσης θα δίνατε στις μελλοντικές γενιές;

Να μάθουν πρώτα απ ‘όλα να αποκρυπτογραφούν την ύπαρξή τους, εκείνη που τους επιβάλλεται από μια κοινωνία αρπακτικών και εκείνη που επιθυμούν με πάθος από τα βάθη της καρδιάς τους. Τους συμβουλεύω, παρεμπιπτόντως, να περιηγηθούν και να αναζητήσουν στοιχεία στο πιο ανθεκτικά απαγορευμένο και εξαφανισμένο από τα ράφια βιβλίο στην ιστορία, τον λόγο της εθελοντικής υποτέλειας-Il discorso della servitù volontaria που έγραψε ένας έφηβος δεκαεπτάχρονος, ο Etienne de la Boétie.

 

Tra le rovine del vecchio mondo e i vagiti di una nuova civiltà. (Seconda parte)

σύγχρονα κινήματα, movimenti di oggi

Εισβολή Ρουβίκωνα στα γραφεία της Athens Voice, βίντεο

kleovisΣχολιάστε

Ρουβίκωνας: Το βίντεο από την επίθεση στα γραφεία της Athens Voice

από Ρουβίκωνας

04/07/2019 6:31 μμ.

Τοπικά Νέα
Όσο η χυδαιότητα σας θα αποτυπώνεται στις σελίδες των περιοδικών σας, θα μας βρίσκετε μπροστά σας. To ΒΙΝΤΕΟ απο την επίθεση

Εργατικοί Θάνατοι / «ατυχήματα» Πολιτική Βία/Αντι-βία

Πλέον υπάρχουν μόνο κίτρινες φυλλάδες, φόροι τιμής στην παραπληροφόρηση, που όχι απλά διαστρεβλώνουν γεγονότα, αλλά τα εκμεταλλεύονται με τόσο χυδαίο τρόπο που μας επιβεβαιώνουν ότι η δημοσιογραφική υπουλότητα είναι μία αδυσώπητη χίμαιρα που φυλάει στα σπλάχνα της τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Εναλλακτικά free press όπως η Athens Voice χτίζουν μια απολίτικη μάζα υπάκουων κανίβαλων. Μέσα από τέτοιες φυλλάδες η εξουσία διαχέει τη κουλτούρα της εμπορευματοποίησης των ριζοσπαστικών προτάσεων και των χειραφετικών πειραμάτων και επιτίθεται συστηματικά στη ταξική συνείδηση και στους κοινωνικούς αγώνες. Εκτός αυτού εξαπολύει τα παπαγαλάκια της να λοιδορούν το θάνατο μιας ταξικής μας αδελφής και όταν έρχεται η ώρα να απολογηθούν, με απλές αερολογίες προσπαθούν να καλύψουν το λάθος τους, με τρόπο όμως που όχι απλά δεν καλύπτει, αλλά επιβεβαιώνει τη ρατσιστική τους διάθεση. Για αυτό και εμείς επιλέξαμε να επισκεφθούμε την Athens Voice. Γιατί δε θα ανεχτούμε κανέναν να εκμεταλλεύεται και να κιβδηλώνει το θάνατο μιας γυναίκας με «κυνικά αστειάκια». Ούτε θα ανεχτούμε άλλο το πλασάρισμα των ριζοσπαστικών ιδεών ως πολιτιστικά και πολιτικά αγαθά προς κατανάλωση. Όσο η χυδαιότητα σας θα αποτυπώνεται στις σελίδες των περιοδικών σας, θα μας βρίσκετε μπροστά σας.
To ΒΙΝΤΕΟ απο την επίθεση

https://athens.indymedia.org/post/1598900/

 

«Ανάληψη Ευθύνης

Γενικό Κρατικό Νίκαιας. Ο διοικητής υπογράφει χαρτί, φιρμάνι κοινωνικού κανιβαλισμού, για την «εξυγίανση» του νοσοκομείου. Την ίδια ώρα νοσηλεύτριες, έρμαια του ίδιου κοινωνικού κανιβαλισμού ορμάνε να κατασπαράξουν τις «παράνομες». Αυτοί ήταν που «έσπρωξαν» από το μπαλκόνι την Γκαϊανέ…

Από κει και πέρα τα άπληστα τέρατα της δημοσιογραφίας προσπάθησαν να κατασπαράξουν οποιαδήποτε αξιοπρέπεια από το θάνατο της. «Αρμένισσα νοσοκόμα αυτοκτόνησε.» Και το κερασάκι στην τούρτα η Athens Voice. Οι δημοσιογράφοι της οποίας μπήκαν κατευθείαν στο ψητό μη μπορώντας να κρύψουν τη μισανθρωπιά τους. Σπίλωσαν το θάνατό της στην προσπάθειά τους να κάνουν ένα «αστειάκι», μη μπορώντας να κρύψουν το παραμορφωμένο πρόσωπο της καθεστωτικής δημοσιογραφίας.

Ο Τσόμσκυ είπε ότι «τα ΜΜΕ είναι εταιρείες, μεγάλες εταιρείες. Μερικές από τις μεγαλύτερες εταιρείες της χώρας. Οι ιδιοκτήτες και διευθυντές τους ανήκουν στην ίδια μικρή ελίτ των ιδιοκτητών και των διευθυντών που ελέγχουν την ιδιωτική οικονομία και το κράτος, κι έτσι έχουμε ένα πολύ περιορισμένο πλέγμα εταιρικών ΜΜΕ, κρατικών στελεχών και ιδιοκτητών. Μοιράζονται τις ίδιες αντιλήψεις, καταλαβαίνουν τα ίδια πράγματα κ.ο.κ.»

Σε ένα κόσμο λοιπόν, που οι αντιλήψεις πλάθονται από τα βρώμικα χέρια των αστών, των αφεντικών και των διευθυντάδων δεν υπάρχει χώρος για δημοσιογραφική δεοντολογία.

Με αυτά τα ύπουλα και πολλές φορές απάνθρωπα προπαγανδιστικά μέσα της, η εξουσία μας βομβαρδίζει με τον εθνικισμό της καπιταλιστικής ανάπτυξης και με τα πολιτιστικά σκουπίδια της .

Πλέον υπάρχουν μόνο κίτρινες φυλλάδες, φόροι τιμής στην παραπληροφόρηση, που όχι απλά διαστρεβλώνουν γεγονότα, αλλά τα εκμεταλλεύονται με τόσο χυδαίο τρόπο που μας επιβεβαιώνουν ότι η δημοσιογραφική υπουλότητα είναι μία αδυσώπητη χίμαιρα που φυλάει στα σπλάχνα της τον κοινωνικό κανιβαλισμό.

Εναλλακτικά free press όπως η Athens Voice χτίζουν μια απολίτικη μάζα υπάκουων κανίβαλων. Μέσα από τέτοιες φυλλάδες η εξουσία διαχέει τη κουλτούρα της εμπορευματοποίησης των ριζοσπαστικών προτάσεων και των χειραφετικών πειραμάτων και επιτίθεται συστηματικά στη ταξική συνείδηση και στους κοινωνικούς αγώνες. Εκτός αυτού εξαπολύει τα παπαγαλάκια της να λοιδορούν το θάνατο μιας ταξικής μας αδελφής και όταν έρχεται η ώρα να απολογηθούν, με απλές αερολογίες προσπαθούν να καλύψουν το λάθος τους, με τρόπο όμως που όχι απλά δεν καλύπτει, αλλά επιβεβαιώνει τη ρατσιστική τους διάθεση.

Για αυτό και εμείς επιλέξαμε να επισκεφθούμε την Athens Voice. Γιατί δε θα ανεχτούμε κανέναν να εκμεταλλεύεται και να κιβδηλώνει το θάνατο μιας γυναίκας με «κυνικά αστειάκια». Ούτε θα ανεχτούμε άλλο το πλασάρισμα των ριζοσπαστικών ιδεών ως πολιτιστικά και πολιτικά αγαθά προς κατανάλωση.

Όσο η χυδαιότητα σας θα αποτυπώνεται στις σελίδες των περιοδικών σας, θα μας βρίσκετε μπροστά σας.

Αναρχική συλλογικότητα Ρουβίκωνας».

 

https://athens.indymedia.org/post/1598894/