Σας προτείνουμε μια μακρά συνέντευξη που έγινε τον μάιο του 2015 με τον Jihad Abdul Mumit, μέλος της ένωσης Jerico Movement, που ιδρύθηκε το 1988 από πολιτικούς κρατούμενους στις Ηνωμένες Πολιτείες για να ζητήσουν την απελευθέρωση των συντρόφων που ήταν ακόμα φυλακισμένοι. Ο Jihad πέρασε 23 χρόνια στην φυλακή για την στράτευση του στο Black panther party και στην Black liberation army, ειδικότερα κατηγορήθηκε πως είχε διαπράξει δυο απαλλοτριώσεις τραπεζών για να χρηματοδοτήσει την οργάνωση.
Η κουβέντα με τον Jihad υπήρξε η ευκαιρία για να διηγηθεί την αγωνιστική του διαδρομή μα και να αντιμετωπίσουμε επίσης αρκετά προβλήματα μεγάλης επικαιρότητας. Ήταν μια συνέντευξη φορτισμένη συναισθηματικά και μας έκανε μεγάλη εντύπωση η ένταση ως προς το παρόν παρούσα σε αυτόν τον μεσήλικα αγωνιστή, το βάθος των αναλύσεων του, η επιθυμία να βρίσκεται ακόμη μέσα στο παιχνίδι, η καθαρότητα των προθέσεων ενωμένη με μιαν ικανότητα να βλέπει τις αντιφάσεις που μας κυκλώνουν μέσα σε όλο τον πλούτο τους.
Παρόλο που η συνέντευξη γράφτηκε πριν από περισσότερο του ενός χρόνου – βρισκόμασταν λίγες εβδομάδες από τον θάνατο του Freddie Gray και τις μέρες έκρηξης του κινήματος Black lives matters – πιστεύουμε πως έχει διατηρήσει όλη την δύναμη μιας σημαντικής οπτικής και μιας πολύτιμης μαρτυρίας.
Ας ξεκινήσουμε από την δραστηριότητα του Jerico movement. Πόσοι πολιτικοί κρατούμενοι υπάρχουν αυτή την στιγμή στις USA?
Είναι μια δύσκολη ερώτηση, εμείς αυτή την στιγμή εκπροσωπούμε γύρω στους 55 κρατουμένους, όμως ασχολούμαστε μόνο μόνο με τους φυλακισμένους που προέρχονται από εκείνη την συγκεκριμένη περίοδο, που είχαν μια συγκεκριμένη ιδεολογία και μια στρατηγική για να φέρουν μπροστά μια επαναστατική αλλαγή στην κοινωνία. Δεν μπορώ λοιπόν να απαντήσω διότι υπάρχουν πολλών ειδών πολιτικοί κρατούμενοι, σήμερα υπάρχουν πάρα πολλοί, ειδικότερα μετά την 11η σεπτεμβρίου, αν και πολλοί από αυτούς είναι απλώς θύματα. Θύματα της επιτήρησης της αστυνομίας, παγίδων, ερμηνευτικών πλαισίων, υπάρχουν άνθρωποι που φυλακίστηκαν διότι απλά έδωσαν χρήματα σε ενώσεις ή που δεν έκαναν απολύτως τίποτα. Υπάρχουν πιθανότατα εκατοντάδες πολιτικοί κρατούμενοι. Εμείς τους αναγνωρίζουμε όλους μα το Jerico οργανωτικά μπορεί να ασχοληθεί μόνο με ένα συγκεκριμένο μέρος αυτών.
Έζησες μια πολύ έντονη περίοδο αγώνων που απλά γίνεται προσπάθεια να αφαιρεθούν από την συλλογική μνήμη, λίγο σαν αυτό που συμβαίνει στην Ιταλία. Ποια είναι η σημασία αυτής της περιόδου για εσένα?
Το 1970, όταν ήμουν 16 χρόνων (σήμερα έχω 60 σχεδόν 61) ενώθηκα με το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων, mi sono unito al Black Panther Party. Η κατάσταση που βλέπουμε σήμερα στις ΗΠΑ, δηλαδή η αγριότητα της αστυνομίας, ο ρατσισμός, όλο αυτό πραγματικά υπάρχει από την εποχή των φυτειών της δουλείας, από αιώνες. Η ουσία παραμένει η ίδια. Υπήρξε κάτι σαν μεταρρύθμιση σίγουρα αλλά τα ίδια συμβαίνουν ακόμη και σήμερα, όπως είδαμε στο Ferguson, στο Los Angles, στην New York και τώρα στη Βαλτιμόρη.
Εγώ πλησίασα το BPP διότι για μένα εκπροσωπούσε μια οργάνωση με μια σταθερή ιδεολογία, σφικτή, που έφερε μαζί της ένα όραμα της αλλαγής στις USA, προκαλώντας τον καπιταλισμό. Το BPP ήταν μια οργάνωση μαρξιστική-λενινιστική. Αν και επικεντρωνόμασταν κυρίως στον μαύρο κόσμο, το ζήτημα για εμάς ήταν να χτίσουμε μια νέα κοινωνία. Για παράδειγμα κάτι που κάναμε ήταν αυτό. Όταν κάποιος υποβάλλονταν σε σύλληψη, οι πάνθηρες προσέτρεχαν και εξασφάλιζαν αυτός ο άνθρωπος να μπορέσει να ωφεληθεί των δικαιωμάτων του, να μην κακοποιηθεί από την αστυνομία. Εκείνους τους καιρούς κουβαλούσαμε μαζί μας όπλα ανοικτά διότι ο νόμος των ηνωμένων πολιτειών το επέτρεπε διαφορετικά απ’ ότι συμβαίνει σήμερα. Ήταν σχετικά εύκολο να έχουμε τουφέκια και άλλα όπλα. Φαντάσου την σκηνή. Είναι εκεί έξω κάποιος που σπρώχνεται από την αστυνομία . Μια ομάδα ανθρώπων έρχεται και εξηγεί σε αυτόν τα δικαιώματά του. Και είναι οπλισμένοι. Η αστυνομία μισούσε αυτό το πράγμα. Καταλαβαίνετε τον ανταγωνισμό. Προσπαθούσαμε εμείς να εξηγήσουμε στην κοινότητα τα λεγόμενα «νόμιμα δικαιώματα» τους (νομικά δικαιώματα) – (legal rights), μέσα σε ένα καπιταλιστικό σύστημα. Αλλά και το δικαίωμά τους στην αυτοάμυνα.
Είχαμε, επίσης, προγράμματα επιβίωσης, για να δώσουμε μια ιδέα για το πως θα φαινόταν μια νέα κοινωνία όπου θα εργαζόμασταν συλλογικά όλοι μαζί. Είχαμε το πρόγραμμα πρωινού, την σίτιση των φτωχών, το πρόγραμμα ρουχισμού, είχαμε τα δικά μας προγράμματα του σχολείου, τα σχολεία μας για την Απελευθέρωση, ιατρικές κλινικές για να ασχοληθούμε με τα προβλήματα υγείας ότι οι φτωχοί άνθρωποι θα μπορούσαν να έχουν. Στη μνήμη μου ήταν απλά η οικοδόμηση ενός έθνους (nation bulding), οικοδομούσαμε μια νέα κοινωνία. Και κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας οργανώναμε τη προφύλαξη από την κρατική καταστολή και την αστυνομία. Υπήρχαν επίσης και άλλες οργανώσεις που το έκαναν. Πολλές από αυτές τις οργανώσεις ήταν πολιτιστικές-εθνικιστικές…
όπως το Έθνος του Ισλάμ…;
Το Έθνος του Ισλάμ ήταν μόνο για μαύρους ανθρώπους, για ένα μαύρο Έθνος. Δεν ήταν αυτή η θέση του ΚΜΠ. Και νομίζω πως το σωστό εκείνης της θέσης είναι ξεκάθαρο. Και σε εκείνους τους καιρούς, κατά τους οποίους ο ρατσισμός και οι διαχωρισμοί μέσα στην κοινωνία ήταν τόσο δυνατοί, μια εποχή κατά την οποίαν φαίνονταν πολύ καλά πως οι μαύροι άνθρωποι αποτελούσαν μια κοινωνία εκτός, κατά κάποιο τρόπο, μια ξέχωρη κοινωνία – με την κουλτούρα της, με τις δικές της εκφράσεις και τους ιδιωματισμούς, με τους δικούς της τρόπους συμπεριφοράς και όλες εκείνες τις εκδηλώσεις που συγκροτούν έναν πολιτισμό – πάντως καταφέρναμε να συνειδητοποιήσουμε πως η Αμερική γίνονταν μια χώρα όλο και πιο ολοκληρωμένη όπου οι άνθρωποι αναμειγνύονταν μεταξύ τους. Και θα ήταν πρακτικό και ιδεολογικό λάθος να σκέφτεσαι να χτίσεις μια χώρα νέα μέσα σε ένα πνεύμα διαχωρισμού κι αυτό είναι ακόμη σωστότερο σήμερα. Εγώ πιστεύω πολύ πως δεν μπορείς να διαχωρίζεις τον κόσμο, δεν είναι ρεαλιστικό, δεν γίνεται. Δεν θα συμβεί ποτέ. Το Κράτος είναι που σε διαχωρίζει, διότι είναι ένα ρατσιστικό Κράτος, ο στόχος τους είναι να σε βάλουν απέναντι στον διπλανό σου. Επί πλέον, το να σκέπτεσαι μια νέα κοινωνία χωρισμένη θα άνοιγε τον δρόμο στην πολιτική βία, το βλέπουμε σε πολλές χώρες να συμβαίνει. Κι έτσι, οι άνθρωποι δεν μάχονται πλέον εναντίον του Κράτους, μάχονται μεταξύ τους αντί να πολεμήσουν το Κράτος που τους κλέβει τους πόρους.
Πάντως για να επιστρέψουμε στην ερώτηση που μου έκανες, εκείνο που έκανε το BPP, και με τα όπλα, ήταν να οικοδομήσει μια νέα κοινωνία, να εκπαιδεύσει τους ανθρώπους, να τους κινητοποιήσει, να τους οργανώσει ακόμα και μέσα από μια στρατιωτική οργάνωση, διότι εκείνη την εποχή πιστεύαμε στην ένοπλη πάλη.
Τι διαφορά βλέπεις στην κατάσταση του τότε από την σημερινή;
Παρατηρούμε τις ίδιες συνθήκες και καταστάσεις του τότε και σήμερα. Ανθρώπους στοχευμένους από την αστυνομία, που τους σκοτώνει η αστυνομία. Μα τώρα φαίνεται πως οι άνθρωποι είναι πολύ πιο μπερδεμένοι γύρω από αυτό που θα έπρεπε να κάνουν, σε σύγχυση, φαίνεται η ηγετική έλλειψη, έλλειψη leadership. Δεν υπάρχει καμιά πρωτοπορία που να ξέρει να διαβάζει την κατάσταση και να την ερμηνεύει, ιδεολογικά, και να οδηγήσει τους ανθρώπους σε μιαν επαναστατική κατεύθυνση. Σου μιλώ γι αυτό που βλέπουμε σήμερα. Και δεν το λέω σαν κριτική, κάνω μόνο μια διαπίστωση, όχι σαν να λέμε «θα έπρεπε να γίνει αυτό ή το άλλο», δεν είναι καλό να σκεφτόμαστε έτσι, κατ’ αυτό τον τρόπο, τα πράγματα είναι όπως είναι, μερικές φορές χρειάζεται μια ολόκληρη ζωή για να αντιληφθείς το μονοπάτι που πρέπει να ακολουθήσεις.Πάντως αυτό που βλέπω είναι πως ο κόσμος αντιδρά με το συναίσθημα της απογοήτευσης, με αηδία και οργή για την κατάσταση που ζει. Τα πολιτικά στελέχη σήμερα είναι τόσο ρεφορμιστικά που δεν καταφέρνουν ούτε καν να διατυπώσουν μια κατάλληλη κριτική της κυβέρνησης, μια κριτική που να δείχνει ότι θα πρέπει να αλλάξει πραγματικά η δομή της κοινωνίας. Νομίζω λοιπόν ότι τόσες πολλές από τις νεότερες αδελφές μας και από τα νεότερα αδέλφια μας είναι πολύ απογοητευμένοι, καθώς βλέπουν εξεγέρσεις να ξεκινούν όπως στη Βαλτιμόρη και την μαύρη ηγεσία να ασκεί κριτική στην εξέγερση λέγοντας πως καταστρέφετε την δική σας γειτονιά.
Στην πραγματικότητα αυτές οι εξεγέρσεις είναι πραγματικά συναρπαστικές διότι αν δεν ήταν αυτοί, όλοι αυτοί που κατέβηκαν στους δρόμους σπάζοντας τα πάντα δεν θα βρισκόμασταν τώρα εδώ καθισμένοι να με ρωτάς για όλα αυτά. Γιατί δεν θα ήξερες τίποτα ούτε για τον Freddy Gray, ούτε για τον Michael Brown. Όταν υπάρχει φασαρία, ο κόσμος λέει «Μπα, είδες τις γίνεται εκεί πέρα; Εκείνη η φωτιά δεν μ’ αρέσει καθόλου…», δίχως όλα αυτά θα σήκωναν από τον δρόμο ένα ακόμη πτώμα και θα ήταν μονάχα ένας ακόμη μαύρος δολοφονημένος. Μετά υπάρχουν αυτοί που δεν καταλαβαίνουν και λένε «Mα γιατί δεν πάνε να βάλουν φωτιά στις συνοικίες της μεσαίας τάξης; «. Λοιπόν πρώτα θα σου πω πως η γειτονιά που πυρπολείς δεν είναι η δικιά σου, μόνο σε εξουσιοδοτούν να ζεις εκεί, δεν κατέχεις απολύτως τίποτα εκεί. Ίσως κάποιος ναι και φωνάζει «ω Θεέ μου, το κτίριο μου!» όμως πραγματικά η κοινότητα εκεί μέσα δεν κατέχει τίποτα (δεν υπάρχει community ownership). Να σου πω και το άλλο, εάν προσπαθήσεις να περάσεις την γραμμή που σε οδηγεί σε μιαν άλλη γειτονιά στέλνουν εναντίον σου τον στρατό, στο εγγυώμαι, η κυβέρνηση πήρε το μάθημα από τις εξεγέρσεις των χρόνων ’60. Σίγουρα, θα μπορούσε να γίνει, μα σίγουρα θα πυροβολούσαν στο ύψος τους ανθρώπου. Πιστεύω πως αυτό ο κόσμος το γνωρίζει πολύ καλά.
Σε κάθε περίπτωση, πιστεύω πως αυτές οι εξεγέρσεις πρέπει να χρησιμοποιηθούν με έξυπνο τρόπο, για να βοηθήσουν το ξύπνημα του κόσμου, για να καταλάβουν οι άνθρωποι πως έχουν τα πράγματα και μήπως καταφέρουν να φτάσουν κοντά σε μια συνείδηση περισσότερο επαναστατική. Μια επαναστατική συνείδηση του σήμερα, που πιθανότατα δεν θα είναι σαν κι εκείνη των χρόνων ’60 ή ’70 αλλά απολύτως σύγχρονη.
Στα χρόνια ’60 και ’70 ένα από τα κεντρικά ζητήματα ήταν εκείνο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ισότητας. Τουλάχιστον σε τυπικό επίπεδο υπήρξαν πολλά βήματα μπροστά, σήμερα υπάρχει ένας μαύρος πρόεδρος, κλπ. όμως πραγματικά φαίνεται πως η φυλετική αντίφαση είναι αδύνατο να απορροφηθεί από τον καπιταλισμό των ηνωμένων πολιτειών και κάποιες φορές, όπως στην περίπτωση της βίας της αστυνομίας, εκδηλώνεται με προφανή τρόπο. Πως βλέπεις αυτή την εξέλιξη;
Καλή ερώτηση. Θα ξεκινήσω λέγοντας ένα πράγμα. Το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα ήταν η αντανάκλαση της δουλείας. Υπήρξαν γενιές σκλάβων και ήταν απολύτως φυσικό για τους ανθρώπους να αρχίσουν να σκέφτονται ότι αυτή ήταν η χώρα τους. Είναι φυσικό. Και δεν θα ήταν κάτι ιδεολογικά σωστό, ίσως θα ήταν σωστότερο να σκεφτούμε να οικοδομήσουμε την χώρα μας, να δούμε τους εαυτούς μας ενάντιους σε αυτήν που υπάρχει σήμερα, αλλά και πάλι ήταν μια φυσική σκέψη! Καλλιέργησε τη γη σου, η οικογένειά σας είναι εδώ, εσύ είσαι εδώ και λες επιτέλους: «Αυτή είναι η χώρα μου.» Καταλαβαίνω αυτό το πράγμα. Ο τρόπος της σκέψης του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα ήταν συνεπώς εκείνο σύμφωνα με το οποίο χρειάζονταν πραγματικά να εργαστεί στην κατεύθυνση του να γίνει αποδεκτό . Για να μεταρρυθμίσει τα πράγματα, «υπάρχει κάτι λάθος εδώ, ας προσπαθήσουμε να το διορθώσουμε – όχι να το εξαλείψουμε, όχι να το ανατρέψουμε – ας προσπαθήσουμε να το διορθώσουμε για να επωφεληθούμε επιτέλους για όλα αυτά που χτίσαμε δουλεύοντας τόσο σκληρά. Διότι βρισκόμαστε εδώ για 200 χρόνια». Εγώ πράγματι αυτό το καταλαβαίνω, καταλαβαίνω πολύ καλά το γιατί ένας άνθρωπος σκέφτεται κατ΄ αυτό τον τρόπο. Δεν συμφωνώ αλλά καταλαβαίνω. Αυτό το σκεπτικό και αυτό το πορευόμαστε όλοι μαζί στον δρόμο, χρειάστηκε μεγάλο κουράγιο. Χρειάζονταν επίσης μεγάλη πειθαρχία, για να στέκεσαι εκεί να τρως τόσο ξύλο την ώρα που η αστυνομία σε έδερνε σε μιαν περίοδο που υπήρχαν λιντσαρίσματα, δολοφονίες, απαγωγές και βασανιστήρια. Βρίσκονταν οι άνθρωποι μες τα ποτάμια, στον πάτο, κρεμασμένοι στα δέντρα ή καμένοι ζωντανοί. Αυτά όλα συνέβαιναν εκείνη την περίοδο. Και υπήρχε μια συνεχής προσπάθεια του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα, με αυτές τις πορείες που παρέμεναν σχετικά ειρηνικές, για την μεταρρύθμιση το αμερικανικό σύστημα, ούτως ώστε να μπορούν οι μαύροι να γίνονται αποδεκτοί και να απολαμβάνουν τα οφέλη αυτής της κοινωνίας.
Χάρη σε αυτή την συνεχή προσπάθεια φαντάζομαι πως ήταν μοναχά ζήτημα χρόνου μέχρι να έχουμε έναν μαύρο πρόεδρο. Διότι το σκεπτικό του μηχανισμού της εξουσίας είναι πρωταρχικά «αν δεν μπορείς να τους νικήσεις ενώσου με αυτούς». Ενώσου με αυτούς με την έννοια να τους επηρεάζεις. Και το σύστημα εξασφαλίζει πως ο καθένας που θα φθάσει σε κάποιες θέσεις εξουσίας θα σκέπτεται ακριβώς με τον τρόπο που το έκαναν οι προϋπάρχοντες. Έτσι θα είναι και αυτός μια μαριονέτα. Κι όλοι είναι ευχαριστημένοι. Λεν: «Εσείς έχετε έναν μαύρο πρόεδρο, εμείς δεν θα πρέπει πλέον να ανησυχούμε για μια πραγματική αλλαγή». Αντιλαμβάνομαι πως αυτό μπορεί να ακούγεται λιγάκι απλοποιημένο, πιθανότατα και απλοϊκό διότι είναι προφανές ότι υπάρχει μια αντίφαση σε όλα, ακόμα και σε αυτή τη στρατηγική της εξουσίας είναι δυνατόν να υπάρχουν κάποιοι ανταγωνισμοί. Για παράδειγμα, ένα πράγμα ίσως θετικό για ένα μαύρο πρόεδρο είναι ότι χτίζει υπερηφάνεια και αυτοεκτίμηση. Αλλά εξακολουθεί να παραμένει ένας πρόεδρος που εκπροσωπεί τα συμφέροντα της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Κάθε πρόεδρος έχει σίγουρα το δικό του τρόπο να πράττει μέσα σε αυτό το σχέδιο. Η δεξιά τον μισεί, αλλά σίγουρα δεν φοβάται τον Ομπάμα. Ναι ίσως μερικοί ακροδεξιοί ηλίθιοι νομίζουν ότι αλλάζουν τα πάντα, αλλά οι συντηρητικοί που έχουν τα πόδια τους στο έδαφος γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν αλλάζει απολύτως τίποτα. Και μόλις λίγους μήνες αργότερα θα είναι μια παλιά ιστορία. Δεν ανησυχούν γιατί νοιάζονται μόνο για τις αλλαγές στις οικονομικές σχέσεις, και αυτές δεν αλλάζουν και πολύ, ο Ομπάμα εξακολουθεί να αντιπροσωπεύει την δομή της εξουσίας της μεσαίας τάξης.
Σε συστημικό επίπεδο, κατά τη γνώμη σου, ποιος είναι ο ρόλος της εμμονής των φυλετικών διαιρέσεων στη διατήρηση και διαιώνιση του αμερικανικού οικονομικού μοντέλου σήμερα;
Αυτό είναι το σημείο. Για μένα, εδώ έχουμε αγγίξει το κέντρο του επαναστατικού ζητήματος. Εάν δεν αλλάξει το οικονομικό σύστημα τα προβλήματα θα παραμείνουν. Και, δυστυχώς νομίζω ότι θα παραμείνουν για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Ίσως είμαι κυνικός και απαισιόδοξος, αλλά βλέπω τους αγώνες σε όλο τον κόσμο και τα επαναστατικά κινήματα, καθώς αναπτύσσονται, παρατηρώ τις αντιφάσεις τους και υπάρχει ένα πράγμα που με αγγίζει πολύ βαθιά: είναι το ζήτημα της ισότητας, ακόμη και στο εσωτερικό των ίδιων των προοδευτικών ή επαναστατικών δυνάμεων. Επιτρέψτε μου να είμαι άμεσος και σαφής σαν την ερώτησή σου. Λέω απλά η γνώμη μου.
Με τις μεταρρυθμιστικές πολιτικές που βλέπουμε σήμερα αυτά τα προβλήματα θα παραμείνουν ακριβώς εκεί όπου είναι επειδή το σύστημα δεν αλλάζει. Αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία ελέγχουν τα πλούτη του κόσμου – και δεν μιλώ μόνο για τις ΗΠΑ -, τα πράγματα δεν θα αλλάξουν μέχρι να απαλλαγούμε από αυτούς, να τους ανατρέψουμε, να τους εξολοθρεύσουμε από το πρόσωπο της γης και να στήσουμε μια κοινωνία εντελώς νέα. Διαφορετικά, αυτά τα προβλήματα θα παραμένουν πάντα τα ίδια. Διαφορετικά θα πηγαίνουμε μονάχα από εδώ κι από εκεί μεταξύ διαφορετικών καταστάσεων, μερικές φορές θα φαίνεται ότι τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα, αλλά τότε θα συνειδητοποιούμε ότι τα πράγματα παραμένουν ως έχουν. Και στην πραγματικότητα, μάλλον τα πράγματα θα παραμείνουν έτσι για μεγάλο χρονικό διάστημα. Θέλω να πω … ο επαναστατικός τρόπος …. αυτό που με αγγίζει βαθύτατα, θεωρώ τον εαυτό επαναστάτη, ένα σύντροφο που έχει αγωνιστεί και στρατευτεί σε πολλές οργανώσεις και είχα την ευκαιρία από την άποψη αυτή να δω, να κατανοήσω, να σκεφτώ και να γνωρίσω τόσο πολλούς ανθρώπους και νομίζω ότι μέσα μας έχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε. Έχουμε τόσα πολλά προβλήματα. Προβλήματα εξουσίας. Και φοβάμαι την ιδέα μιας επαναστατικής δύναμης που έρχεται στην εξουσία και γίνεται πιο καταπιεστική απ’ ότι ο Μπους ή ο Ομπάμα δεν θα μπορούσαν ποτέ να γίνουν. Υπάρχει ο κίνδυνος να οδηγήσει τους ανθρώπους προς μια πραγματικά κακή κατάσταση. Ενδεχομένως να αμφιταλαντεύομαι μέσα στις πεποιθήσεις μου. Για παράδειγμα, έχουμε αυτό το αστείο στον σύλλογό μας, Jerico. Λέμε ότι ενεργούμε με τον πιο ριζοσπαστικό τρόπο είναι δυνατόν εντός του ρεφορμισμού.Δηλαδή. … αυτό που σκέφτομαι είναι πως το πρόβλημα της επανάστασης θέτει επίσης το πρόβλημα της αντίδρασης. Λόγω της έλλειψης ωριμότητας με την οποία βρισκόμαστε αντιμέτωποι. Ξανασκέφτομαι όλα αυτά που συνέβησαν με τους Πάνθηρες. Στο πως πολεμήσαμε μεταξύ μας, στο πως αλληλοσκοτωθήκαμε! Εννοώ πως ο στόχος ήταν η κυβέρνηση και εμείς είχαμε το πρόγραμμά μας, και BANG! BANG! πυροβοληθήκαμε μεταξύ μας χωρίς καν να το σκεφτούμε. Αντιλαμβάνομαι πόσο κακό ήταν που σκοτωθήκαμε μεταξύ μας και το δικαιολογήσαμε στο όνομα της επανάστασης.
Ο επαναστατικός αγώνας πρέπει να είναι σχεδιασμένος έτσι ώστε να διατηρείς την ακεραιότητα των ιδεολογικών σου πεποιθήσεων, αλλά την ίδια στιγμή πρέπει να είναι ένας τρόπος για να προετοιμαστούμε, για να αναπτυχθούμε, να γίνουμε διαφορετικοί άνθρωποι ώστε να κάνουμε διαφορετικά πράγματα, έτσι που να έχουμε αρκετές γνώσεις για τον έλεγχο των πόρων σε περίπτωση που έρθουμε στην εξουσία, για να είμαστε αρκετά ώριμοι με πολύ σεβασμό, επαναλαμβάνω με πολύ ΣΕΒΑΣΜΌ ούτως ώστε να είμαστε σε θέση να ανεχθούμε και να συνεργαστούμε με άλλες επαναστατικές ομάδες και να μην σκοτωθούμε μεταξύ μας. Όταν κάνεις μιαν επανάσταση και δεν έχεις αφεντικά, θα πρέπει να καταλαβαίνεις πώς να παρέχεις πόσιμο νερό, ιατρική περίθαλψη, το ίδιο βιοτικό επίπεδο. Το να μην σκέφτεσαι αυτά τα πράγματα νομίζω ότι είναι ένα επικίνδυνο λάθος.
Επιπλέον η ψύχωση της δουλείας δημιούργησε τόση οργή που εγώ, πραγματικά είμαι ένα ειρηνικό άτομο, αλλά εάν έπαιρνα ανάποδες θα μου ήταν πιο εύκολο να σκοτώσω εσένα παρά τους μπάτσους, τους καταπιεστές! Γιατί θα ήσουν ένας πολύ ευκολότερος στόχος. Κουβαλάμε αιώνες ταλαιπωρίας μέσα μας και πόνο, αιώνες πόνου, ταλαιπωρία και απογοήτευση. Από τα έξω μπορεί να σου φαίνομαι ευγενικός, αλλά εσωτερικά είμαι τεντωμένος σαν ελατήριο. Και για το τι θα έβγαινε προς τα έξω, είμαι βέβαιος εκατό τοις εκατό.
Δηλαδή, αληθινά σου λέω αυτά τα πράγματα ως και ελευθερώνομαι, μου φεύγει λιγάκι ένα βάρος. Πραγματικά είναι πράγματα που με ενδιαφέρουν, νοιάζομαι γι αυτά, γιατί πιστεύω στην επαναστατική πάλη για την ριζική αλλαγή της κοινωνίας, οπότε εξετάζω το πως έχουν τα πράγματα σήμερα γύρω απ’ όλα αυτά που αγαπώ.
Υπάρχει βέβαια το γεγονός πως η κομμουνιστική υπόθεση σε σχέση με αυτό που ήταν πριν από σαράντα χρόνια είναι πάρα πολύ ασθενέστερη. Αλλά πρέπει να υπολογίσουμε το γεγονός ότι σήμερα δεν υπάρχει πολιτικός χώρος ούτε και για τον ρεφορμισμό, δεν υπάρχουν δυνατότητες για την αναδιανομή, για παράδειγμα, μέσα σε ένα σύστημα κοινωνικής πρόνοιας. Ίσως αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο στις Ηνωμένες Πολιτείες πραγματικά έχουν περάσει από ένα σύστημα κράτους πρόνοιας σε ένα σύστημα ποινικής κατάστασης. Τελικά είναι συνέπεια της απουσίας μιας επαναστατικής υπόθεσης, του γεγονότος πως αυτοί που βρίσκονται επάνω δεν είναι πλέον φοβισμένοι και αισθάνονται ότι τώρα μπορούν επίσης να αποφύγουν να παραχωρήσουν τα ψίχουλα. Τώρα υπάρχει μόνο καταστολή και έτσι η φυλακή γίνεται κάτι κεντρικό και όχι πλέον περιθωριακό στη διαχείριση της κοινωνίας. Τα στατιστικά στοιχεία σχετικά με τα ποσοστά των μαύρων που βρίσκονται στη φυλακή στις ΗΠΑ είναι απολύτως φοβερά. Και αν σκεφτούμε στις ΗΠΑ ως το πιο προχωρημένο σημείο του κόσμου στις τάσεις του καπιταλισμού βλέπουμε αυτή η ίδια τάση είναι επίσης που έρχεται στην Ευρώπη, ας σκεφτούμε μόνο τον αριθμό των μεταναστών στη φυλακή ή σε κέντρα κράτησης. Το ερώτημα μου είναι γύρω από το πως και το γιατί, η καταστολή έγινε ζήτημα τόσο κεντρικής και μεγάλης σημασίας για την διακυβέρνηση της φτώχειας, ειδικότερα των μαύρων;
Οι φυλακές είναι ένας τρόπος ελέγχου του μαύρου πληθυσμού, για την αποδιοργάνωση των μαύρων κοινοτήτων και των οικογενειών, για να αποδυναμωθεί η δύναμή τους, για να εκμεταλλεύονται τους ανθρώπους με χειρωνακτική εργασία και για να τους απογυμνώσουν απ’ τον πλούτο. Η φυλακή είναι μια μεγάλη βοήθεια για τις δομές της εξουσίας και για την υπεράσπιση του status quo. Και έχεις δίκιο, σήμερα υπάρχουν μεταξύ δύο και δυόμισι εκατομμύρια άνθρωποι οι οποίοι βρίσκονται στη φυλακή στις ΗΠΑ, μια χώρα που έχει 5% του παγκόσμιου πληθυσμού, αλλά το 25% του παγκόσμιου πληθυσμού των φυλακών. Και αυτός ο φυλακισμένος πληθυσμός αποτελείται από μεταξύ 46% και 49% μαύρων (όταν οι μαύροι αντιπροσωπεύουν μόνο μεταξύ 14% και 15% του πληθυσμού των ΗΠΑ). Η δυσαναλογία των μαύρων στη φυλακή είναι πραγματικά ενδεικτική της αδυναμίας του μαύρου έθνους ως τέτοιου. Είναι ζωτικής σημασίας για τους μηχανισμούς της εξουσίας να έχουν αυτές τις φυλακές και αυτά τα ιδρύματα για να αποσπούν εργασία και να καταστρέφουν την ενότητα των οικογενειών εντός της κοινότητας. Οι ΗΠΑ είναι ένα αστυνομικό κράτος.
Υπάρχει αυτός ο πολύ γνωστός σύντροφος, ο George Jackson, μέλος των BP ο οποίος σκοτώθηκε από τους φρουρούς στη φυλακή μετά από δέκα χρόνια φυλάκισης. Έχει γράψει αρκετά βιβλία, συμπεριλαμβανομένου του «γράμματα από τη φυλακή» και, στη συνέχεια, αυτό το θεμελιώδες βιβλίο «Με αίμα στα μάτια.» Σε αυτό το βιβλίο κάνει ανάλυση πολύ σωστή. Η ισχυρότερη μορφή φασισμού δεν είναι οι στρατιώτες στους δρόμους, αυτό είναι ένα πράγμα που το συνειδητοποιείς εύκολα, αλλά το γεγονός ότι κατάφεραν να κατηχήσουν τους ανθρώπους σε τέτοιο βαθμό που να γίνουν αυτοί η δική τους αστυνομία. Που κάνουν τον ρουφιάνο, που σε καταγγέλλουν, που θα κάνουν, χωρίς να το συνειδητοποιούν τη δουλειά του καταπιεστή. Όλα αυτά είναι μια μορφή πολύ ισχυρή και εξελιγμένη φασισμού. Το σύστημα των φυλακών κατά κάποιον τρόπο είναι το σύστημα των φυτειών:
οι φύλακες είναι μαύροι. Σε πολλές φυλακές, οι φρουροί, οι φύλακες
οι κοινωνικοί λειτουργοί είναι μαύροι. Είναι κάτι που πρακτικά μπορείς να το δεις παντού. Είναι όλοι μαύροι και κάνουν την βρώμικη δουλειά των μηχανισμών της εξουσίας. Δεν έχουν καμιά συνείδηση και πολιτικά είναι επικίνδυνοι, πραγματικά είναι κάτι πρωτοφανές. Πέρασα 23 χρόνια στην φυλακή διότι ανήκα στο Black Panther Party αλλά και του Black Liberation Army. Καταδικάστηκα για δυο απαλλοτριώσεις τραπεζών. Συνολικά μου έριξαν 43 χρόνια, μετά τα 23 βγήκα. Επέστρεψα στο σπίτι το 2000 με αναστολή. Τα τελευταία επτά χρόνια ποινής πραγματικά με φώτισαν γύρω από το πως δουλεύει το αμερικανικό δικαστικό και ποινικό σύστημα con. Πάντα ήξερα πως όταν θα έβγαινα αυτό θα γίνονταν με αναστολή (on parole). Έτσι ασχολήθηκα με μια δραστηριότητα βοήθειας προς οροθετικούς κρατούμενους τα τελευταία επτά χρόνια. Όταν επέστρεψα στο σπίτι είχα την ευκαιρία να βρω αυτή την δουλειά βοήθειας σε οροθετικά άτομα και με προσέλαβαν. Αργότερα, μου πρότειναν να πάω σε φυλακές. Και τους είπα, «Τι; Είστε τρελοί!» αλλά στο τέλος συμφώνησα. Και έτσι άρχισα να πηγαίνω ξανά στις φυλακές και είδα πολλές σχετικά με το έργο μου, να βεβαιώνομαι ότι οι οροθετικοί κρατούμενοι έχουν τα φάρμακα, ιατρική περίθαλψη, κ.λπ. Είναι όλοι μαύροι. Όλοι οι κρατούμενοι είναι μαύροι. Οι φύλακες είναι μαύροι. Οι βοηθοί είναι μαύροι. Και τότε είπα: έχουμε την φυτεία μας! Εκτός από το ότι δεν είμαστε ιδιοκτήτες του συστήματος. Εμείς κάνουμε τις πιο ταπεινωτικές δουλειές. Το επίπεδο της ευαισθητοποίησης μεταξύ των φρουρών είναι τόσο απολιτικό και υπέρ του συστήματος που θα πρέπει να τσιμπηθείς για να διαπιστώσεις πως δεν τα ονειρεύεσαι όλα.
Σύμφωνα με εμένα υπάρχει μια σύνδεση ανάμεσα στο σύστημα των φυτειών και σε ένα σύστημα ελέγχου τόσο προχωρημένο που να εξασφαλίζει πως εμείς αυτό-ελεγχόμαστε.
Δεν υπήρξε ποτέ ένα καλύτερο παράδειγμα του ποινικού συστήματος δικαιοσύνης που να βλέπει μαύρους και λατίνους φύλακες να ελέγχουν και να κτυπούν άλλους δούλους. Εμένα με κτύπησαν πολλές φορές στην φυλακή οι φρουροί, και τότε που χτυπήθηκα σκληρότερα, διηύθυνε το ξύλο ένας μαύρος υπολοχαγός. Πάντως για μένα το ποινικό σύστημα είναι πραγματικά η ακριβής αντανάκλαση αυτού του συστήματος ελέγχου των μαύρων κοινοτήτων.
Σε γενικές γραμμές, υπάρχει μια ψευδαίσθηση που σου επιτρέπει να εκφράσεις αντίθεση στις Ηνωμένες Πολιτείες και αυτή η ψευδαίσθηση βασίζεται στο γεγονός ότι η κυβέρνηση σου επιτρέπει και χορηγεί το δικαίωμα να διαδηλώσεις. Αλλά αυτή η άδεια είναι απαραίτητη, έτσι ώστε η δομή της εξουσίας να παραμένει ως έχει. Ο ακτιβιστής και κωμικός Dick Gregory έκανε αυτό το παράδειγμα: οι άνθρωποι που διαδηλώνουν είναι σαν μια βαλβίδα εκτόνωσης ενός βραστήρα. Το νερό βράζει και σας επιτρέπουν να διαδηλώσετε μόνο ως διέξοδο, σαν εκτόνωση, σαν μια βαλβίδα που συνεχίζει πάντα να σφυρίζει και επιτρέπει στο νερό να συνεχίζει να βράζει και να παραμείνει εκεί που είναι. Το σύστημα σου επιτρέπει να διαδηλώνεις ώστε να μπορεί να δείξει στον κόσμο ότι είμαστε σε μια δημοκρατία, ότι οι άνθρωποι μπορούν να το κάνουν, αλλά αν προκαλέσεις πολλά προβλήματα, μπορούν να σε εξολοθρεύσουν χειρουργικά, να σε σκοτώσουν ή να σε πετάξουν στη φυλακή.
Αλλά ως επί το πλείστον οι άνθρωποι μπορούν να εκτονωθούν, διότι αν δεν τους το επέτρεπαν, όπως συμβαίνει σε πολλές χώρες, όπου υπάρχει μια μορφή απόλυτης καταπίεσης, θα είναι σαν να βάζουμε ένα δάχτυλο στη βαλβίδα διαφυγής και σε αυτή την περίπτωση ξέρουμε τι συμβαίνει: BOOM! Θα υπάρξει μια μαζική έκρηξη που θα ήταν ο επαναστατικός αγώνας, ίσως ακόμη και μια επανάσταση! Και αν ήταν, όπως είπαμε και πριν, ώριμη, σοφή και αρκετά επιθετική για να επιφέρει θετικές αλλαγές τα πράγματα θα άλλαζαν. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες είναι μια υπερδύναμη, δεδομένου ότι έχει πόρους και μπορεί να σου προσφέρει τα υλικά αγαθά στη φτώχεια, οι άνθρωποι μπορούν να εκτονωθούν: «ας αρπάξουμε αυτά τα πράγματα, σκότωσαν τον Freddie Gray …!». Σου επιτρέπουν να το κάνεις αυτό, στέκονται και παρακολουθούν αλλά όταν υπερβάλλεις σε καταστέλλουν λιγάκι, αλλά στέκονται εκεί και κοιτούν την ώρα που καταστρέφεις κάποια αυτοκίνητα. Έτσι λειτουργεί. Το κάνουν επίτηδες και να έχουν την πολυτέλεια να το κάνουν επειδή είναι μια υπερδύναμη που έχει τους πόρους να σου προσφέρει σε σημείο που μέσα στη φτώχεια σου μπορείς να έχεις μια επίπεδη οθόνη στο σπίτι σου στο γκέτο, ένα smartphone κι ας είσαι άστεγος.
Με τα λόγια του Μάλκολμ Χ μπορείς να είσαι πολύ φτωχός, αλλά εξακολουθείς να έχεις τα υλικά πράγματα που κάνουν τη ζωή σου πιο εύκολη, μπορείς να παρακολουθήσεις μια ταινία, τρως ποπ κορν, ακόμα και μέσα στη φτώχεια σου διασκεδάζεις. Και έπειτα υπάρχει η ελπίδα να αποκτήσεις περισσότερα, που προκαλείται από τη διαφήμιση, με τα τυχερά παιχνίδια. Είναι σαν να έχεις μια φενάκη μπροστά σου, λες «ίσως μια μέρα θα είμαι εγώ αυτός.» Σου δίνουν αρκετά τόσο για να σε κάνουν να αισθανθείς ικανοποιημένος, κι ας είσαι φτωχός, έτσι ώστε όταν άλλοι Freddie Grey δολοφονούνται, κατεβαίνεις στους δρόμους, είσαι αναστατωμένος, αλλά βαθιά μες το κεφάλι σου – δεν θέλω να ακούγομαι κυνικός, και δεν θέλω να γενικεύσω – δεν θέλεις να χάσεις εκείνο που κατέχεις στο όνομα ενός άγνωστου μέλλοντος αγώνα για την επανάσταση. Τον Freddie Gray ούτε που τον γνώριζα καν … είναι σαν να καταλαβαίνεις πως έχεις πλέον βαρεθεί και ίσως έχεις εμπλακεί συναισθηματικά, αλλά αυτά τα συναισθήματα δεν είναι εκείνα που παράγουν μια πάλη με διάρκεια, που να υποστήριζεται και στην οποίαν θέλεις να αφοσιωθείς έντονα.
Θα πρέπει πάντα να αποτιμάται το γεγονός ότι το 99% των ανθρώπων που κατεβαίνει στον δρόμο έχει μια οπτική ρεφορμιστική όραμα γι αυτό που κάνει, ίσως ακόμη και για ριζικές μεταρρυθμίσεις, μέσω της βίας επίσης. Αλλά για μένα υπάρχει έτσι κι αλλιώς διαφορά ανάμεσα στο να αντιμετωπίζεις απλά την αστυνομία, και να το κάνεις με έναν επαναστατικό τρόπο. Αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης της αστυνομίας αυτών των νέων ανθρώπων είναι απλά το ανθρώπινο ον, που λέει «Δεν μπορείτε πλέον να μας σκοτώνετε, θα ενωθούμε για να σιγουρευτούμε πως δεν θα το κάνετε ξανά». Να τι είναι. Και αυτό είναι ένα δυνατό πράγμα! Αλλά είναι διαφορετικό από το να πεις «Δεν μπορείτε πλέον να το κάνετε, διότι πλέον θα ξεφορτωθούμε, θα απαλλαγούμε από αυτό το σύστημα και θα οικοδομήσουμε το δικό μας».
![image[2]](http://contropiano.org/img/2016/10/image2.jpg)
