Τι κοινό έχει ένα «πέτσινο πέναλτι», ο βίος ενός πατέρα της εκκλησίας, ένα ιστορικό άρθρο σε καθαρεύουσα και πολυτονικό, η κλειδαρότρυπα στα κρεβάτια επωνύμων και η πολιτική αρθρογραφία για τις κοινοβουλευτικές καμαρίγιες; Εχουν κοινό ιδιοκτήτη. Η Δημοκρατικός Τύπος Α.Ε. με frontman τον γνωστό εκδότη Φιλιππάκη και από πίσω ποιος ξέρει ποια ονόματα πολιτικοοικονομικών παραγόντων είναι ιδιοκτήτης ενός σετ εφημερίδων που πιάνουν τα βασικά πόστα της καθεστωτικής δημοσιογραφίας. Ποδόσφαιρο, παπαδαριό, ιστορικός τύπος, κιτρινίλα και πολιτικό νταλαβέρι. «Live Sport», «Δημοκρατία», «Espresso», «Εστία» και «Ορθόδοξη Αλήθεια». Δεν νομίζουμε να υπάρχει τόσο αφελής που να πιστεύει ότι τέτοιες μπίζνες είναι οικονομικές μπίζνες. Μια ματιά στις κυκλοφορίες μαζί με στοιχειώδη κατανόηση των κοστολογίων κάνει προφανές ότι τέτοια εγχειρήματα δεν είναι οικονομικά βιώσιμα. Κι όμως ζουν. Προφανώς απο αλλότριες πηγές εσόδων. Που προέρχονται απο το γνωστό σετ εκβιασμών, πληρωμένης πολιτική υποστήριξης σε υποψήφιους πολιτικούς ή κόμματα, γενικευμένο παραγοντισμό στον βούρκο της αστικής δημοκρατίας. Η παρέμβασή μας βέβαια δεν έχει στόχο να ασχοληθεί με τον κανόνα της αθλιότητας του οικονομικοπολιτικού συμπλέγματος του τύπου. Δεν είμαστε αυτοί που θα πουν ότι όλο αυτό το σκυλολόι θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο απο σκυλολόι. Ασχολούμαστε γιατί ανάμεσα στις καθημερινές τους βρωμιές νομίζουν ότι μπορούν να ακουμπήσουν και τον κόσμο του αγώνα. Αυτούς/ες που με πίστη, ανιδιοτέλεια και τεράστιο προσωπικό κόστος αγωνίζονται για θαφτεί στα ερείπια ο κόσμος των ελεεινών του καθεστώτος και να ανατείλει μια άλλη πραγματικότητα για τους πολλούς, για τα θύματα του καθεστώτος. Μετά τις αθλιότητες για τον αναρχικό Νίκο Ρωμανό της εφημερίδας «Δημοκρατία» ήρθε και η ώρα της «Espresso” να ασχοληθεί με τους αναρχικούς, τις καταλήψεις και την καταστολή που έχει εξαπολύσει το κράτος. Η γνωστή ακροδεξιά Νάντια Αλεξίου, μια δεύτερης διαλογής δημοσιογραφική περσόνα που κερνάει καφέδες στην ΓΑΔΑ, υπογράφει ένα άρθρο που στοχοποιεί αγωνιστές και ακόμα χειρότερα στοχοποιεί συγγενείς τους τους που τυχαίνει να είναι προβεβλημένα πρόσωπα στον χώρο της τέχνης. Δεν θα περιμέναμε κάτι άλλο απο μια εφημερίδα σαν την “Espresso” ούτε και απο μία δημοσιογράφο σαν την Αλεξίου. Εδώ τέτοια και χειρότερα άρθα γράφουν οι υποτίθεται «σοβαρές» φυλλάδες και οι υποτίθεται «σοβαροί» δημοσιογράφοι. Αυτή η διαπίστωση δεν αρκεί όμως για να το αγνοήσουμε.
Ο χώρος της κιτρινίλας, η δημοσιογραφία του σκανδάλου, της κλειδαρότρυπας, των εκβιασμών και της κοινωνικής παθογένειας δεν είναι κάτι αθώο, που απλά στοχεύει στα «κατώτερα ένστικτα» μιας μερίδας αναγνωστών. Απο πάντα ήταν συνδεδεμένος αυτός ο χώρος με την ακροδεξιά, με τον διάχυτο εκφασισμό. Απο πάντα εξυπηρετούσε τον νεοσυντηρητισμό, τον κοινωνικό κανιβαλισμό, τον ρατσισμό, τον σεξισμό, τις διακρίσεις. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο που η “Espresso” βρίσκεται στον όδιο όμιλο με την «Ορθόδοξη αλήθεια» ή την ιστορική εφημερίδα του ελληνικού συντηρητισμού την «Εστία». Υπάρχει σαφές ιδεολογικό περιεχόμενο πίσω από τα γραφικά πρωτοσέλιδα με τα ανθρώπινα κρέατα και τους σοκαριστικούς τίτλους κι αυτό το περιεχόμενο εκδηλώνεται αμασκάριστο κάθε φορά που οι ιδιοκτήτες επιλέγουν να ασχοληθούν με ζητήματα κοινωνικού αγώνα.
Οι επιχειρήσεις εκκένωσης στις καταλήψεις στο Κουκάκι εξελίχθηκαν σε φιάσκο για Χρυσοχοίδη και κυβέρνηση. Η βαθιά ενσωματωμένη στα σώματα ασφάλειας άκριτη βαρβαρότητα οδήγησε στα γεγονότα με την βία και το λυντσάρισμα του σκηνοθέτη Ινδαρέ και των γιών του, αλλά πάνω απο όλα η αποφασισμένη στάση των καταληψιών που δύο φορές στάθηκαν μαχητικά απέναντι στις πανίσχυρες δυνάμεις του κράτους έκοψαν την φόρα και την έπαρση της καταστολής. Η προπαγάνδα των ΜΜΕ ήρθε να ρεφάρει την ζημιά και η espresso να παίξει τον ρόλο της στο δικό της κίτρινο μετερίζι.
Ας μάθουν λοιπόν ότι τους παρατηρούμε πολύ προσεκτικά. Εμείς δεν είμαστε ούτε από αυτούς που θα πουν «δεν τρέχει τίποτα με τους γραφικούς της espresso», ούτε απο αυτούς που θα κάνουν μηνύσεις, ούτε απο αυτούς που θα πληρώσουν για να μην αποκαλυφθεί το όνομά τους σε κάποιο σκάνδαλο. Εμείς είμαστε απο αυτούς που όταν χρησιμοποιούν εναντίον μας τέτοιες βρωμιές εκνευριζόμαστε. Και πάμε να βρούμε αυτούς που μας εκνεύρισαν με τέτοιο τρόπο. Μπορούν με τις ευχές μας να αρχίσουν να κομπάζουν ότι καταπατάμε την δημοσιογραφική τους ελευθερία, ότι δεν τρομοκρατούνται κλπ. Μπορούν επίσης να σπέυσουν να δηλώσουν την αλληλεγγύη τους πολιτικοί, δημοσιογράφοι, ακόμα και η ΕΣΗΕΑ. Αφού παίξει όμως ο καθένας τον κοινότοπο ρόλο του καλά θα κάνει να συλλογιστεί ότι οι επιλογές του έχουν συνέπειες. Να συλλογιστεί ότι εμείς δεν τους βλέπουμε σαν τίποτα άλλο απο επαγγελματίες της λάσπης, απο πληρωμένες πένες, από περιφερειακούς αγκιτάτορες του φασισμού. Ας κάνουν ότι θέλουν με επιχειρηματίες, πολιτικούς και επώνυμους που είναι απρόσεχτοι στις λαδιές τους. Ας βγάλουν σε πλειστηριασμό την πολιτική τους υποστήριξη, ας τσακωθούν κι ας τα ξαναβρούν με την ΝΔ και τους Μαρινάκηδες. Δυο πράγματα να προσέξουν: να μην καταπατούν εργατικά δικαιώματα (που το έχουν ήδη κάνει) και να μην ασχολούνται με τον κόσμο του αγώνα. Δεν θα βγουν κερδισμένοι αν επιμείνουν να κάνουν αυτά τα πράγματα, και θα βρεθούν στην δύσκολη θέση να μας συναντούν συχνά με ασχημους για αυτούς όρους.
Ελπίζουμε να γίναμε κατανοητοί…
Αναρχική συλλογικότητα Ρουβίκωνας
