Ετικέτα: φυλακές

σύγχρονα κινήματα, movimenti di oggi

Το πολιτικό σύστημα των Ζαπατίστας

kleovisΣχολιάστε

από ζαπα

31/07/2019 10:47 μμ.

Αναλύσεις

Εγχειρήματα Αυτοοργάνωσης Ιστορία – Θεωρία Μεξικό / Ζαπατίστας

Οι Ζαπατίστας στο Μεξικό έχουν μια δικιά τους μορφή δημοκρατίας βασισμένη στις τοπικές συνελεύσεις. Το πολιτικό σύστημα των Ζαπατίστας στο Μεξικό βασίζεται στην ευρεία συμμετοχή και πολιτικοποίηση των μελών κάθε κοινότητας. Η ανώτατη πολιτική και στρατιωτική διοίκηση των Ζαπατίστας γίνεται από την Μυστική Επαναστατική Αυτόχθονη Επιτροπή (Clandestine Revolutionary Indigenous Committee, CCRI). Αυτή η επιτροπή αποτελείται από έναν άνδρα και μια γυναίκα αντιπρόσωπο από κάθε από τις 11 εθνοτικές ομάδες που κατοικούν στις περιοχές των Ζαπατίστας, καθώς και από τις κοινότητες των μιγάδων (mestizos). Η επιτροπή αυτή διοικεί τον Ζαπατιστικό Στρατό Εθνικής Απελευθέρωσης (EZLN). Οι αποφάσεις της Μυστικής Επαναστατικής Αυτόχθονης Επιτροπής πριν ισχύσουν πρέπει να περάσουν από την έγκριση των τοπικών συνελεύσεων κάθε κοινότητας, και υπάρχουν πάνω από 1,100 τέτοιες συνελεύσεις σε όλη τη περιοχή των Ζαπατίστας. Η συμμετοχή στις συνελεύσεις είναι υποχρεωτική, με μόνη επιτρεπτή εξαίρεση όσους είναι άρρωστοι ή έχουν εργασιακές υποχρεώσεις. Καμία απόφαση δεν μπορεί να εφαρμοστεί αν δεν έχει πάρει έγκριση από τις συνελεύσεις. Οι συνελεύσεις αποτελούνται συνήθως από 50 μέχρι 200 άτομα. Κάθε συνέλευση έχει ένα άτομο που δρα ως συντονιστής, ο οποίος αναλαμβάνει να εξηγήσει τα θέματα που πρέπει να συζητηθούν και διοργανώνει τη συζήτηση. Οι συνελεύσεις βγάζουν αποφάσεις με τη μέθοδο της συναίνεσης (consensus), δηλαδή η συζήτηση συνεχίζεται μέχρι να υπάρξει η μέγιστη δυνατή συμφωνία απόψεων και κάποια στιγμή ο συντονιστής ρωτά αν πλέον η συνέλευση έφτασε σε μια συναινετική συμφωνία, κι αν κανείς δεν απαντήσει αρνητικά τότε η συνέλευση ανακοινώνει την απόφαση της στην ανώτερα ιεραρχικά συνέλευση. Από το 2003, η Μυστική Επαναστατική Αυτόχθονη Επιτροπή έχει παραδώσει πολλές αρμοδιότητες σε 38 δημοτικές συνελεύσεις καθώς και σε πέντε επαρχιακές συνελεύσεις. Τα μέλη των πέντε επαρχιακών συνελεύσεων αλλάζουν κάθε δυο εβδομάδες, κι έτσι όλοι οι κάτοικοι της περιοχής έχουν συχνή συμμετοχή στη πολιτική διαχείριση. Η Μυστική Επαναστατική Αυτόχθονη Επιτροπή διατηρεί τη διοίκηση του στρατού και τη πολιτική στρατηγική, ενώ οι πέντε επαρχιακές συνελεύσεις έχουν τον έλεγχο της οικονομίας και καθημερινής εσωτερικής οργάνωσης των κοινοτήτων των περίπου 300,000 ανθρώπων που ζουν στις περιοχές των Ζαπατίστας. Οι αντιπρόσωποι στις δημοτικές συνελεύσεις εκλέγονται στις τοπικές συνελεύσεις των κοινοτήτων με φανερή ψηφοφορία, όχι μυστική όπως στην αστική αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Οι αντιπρόσωποι στις δημοτικές συνελεύσεις περιοδικά υπηρετούν και στις επαρχιακές συνελεύσεις που αποτελούνται από 8 έως 16 άτομα. Οι αντιπρόσωποι υπηρετούν για ένα με τρία χρόνια, και αλλάζουν περιοδικά στις επαρχιακές συνελεύσεις κάθε εφτά με δέκα μέρες. Κανείς δεν πληρώνεται για την υπηρεσία του στις συνελεύσεις. Οι συνελεύσεις έχουν διάφορες επιτροπές που ασχολούνται με πιο συγκεκριμένα θέματα, όπως πχ υγεία, εκπαίδευση και παραγωγή. Οι συνελεύσεις ασχολούνται με τις γενικές αποφάσεις ενώ οι επιτροπές ασχολούνται με τις λεπτομέρειες. Οι επιτροπές έχουν εθελοντές από τις κοινότητες για να κάνουν τις εργασίες που απαιτούνται. Παρόλο την εχθρότητα του Μεξικανικού κράτους, οι Ζαπατίστας έχουν καταφέρει να κρατήσουν τα εδάφη τους στη περιοχή Τσιάπας του νότιου Μεξικό για πάνω από 20 χρόνια. Οι Ζαπατίστας δέχονται δωρέες από το εξωτερικό μέσω της οργάνωσης Enlace Civil. Αντί για δικαστήρια οι Ζαπατίστας έχουν τρεις επιτροπές τιμής και δικαιοσύνης που κάνουν έρευνες για εγκλήματα και βγάζουν αποφάσεις. Η πρόσβαση είναι απολύτως δωρεάν και πολλοί μη-Ζαπατίστας έχουν ανακαλύψει πως λειτουργούν καλύτερα από τα δικαστήρια του Μεξικανικού κράτους, πχ το συνδικάτο των οδηγών ταξί αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τις επιτροπές των Ζαπατίστας αντί για τα Μεξικανικά δικαστήρια για να επιλύσει διαφωνίες που το αφορούσαν. Οι Ζαπατίστας δεν έχουν φυλακές, ακόμα και τα πιο σοβαρά εγκλήματα ξεπληρώνονται με καταναγκαστική εργασία αντί για φυλάκιση, πχ μια ποινή μπορεί να είναι η καταναγκαστική φύτεψη χίλιων δέντρων, η συμμετοχή στο χτίσιμο ενός σχολείου, ή οι εργασίες για το άνοιγμα ενός δρόμου. Μόλις ο εγκληματίας ολοκληρώσει τη καταναγκαστική του εργασία συμμετέχει ξανά κανονικά στη κοινότητα. Οι Ζαπατίστας δεν διατηρούν ποινικά αρχεία. Αν κάποιος κάνει ένα πάρα πολύ σοβαρό έγκλημα τότε η μέγιστη τιμωρία είναι η εξορία. Οι επαρχιακές συνελεύσεις αναλαμβάνουν και το εμπόριο με τον έξω κόσμο, όπως πχ τις εισαγωγές προϊόντων που χρειάζονται οι Ζαπατίστας. Οι επαρχιακές συνελεύσεις έχουν δυο ειδικές επιτροπές, την Πληροφοριακή Επιτροπή που δεν εκλέγεται και αποτελείται από παλιούς Ζαπατίστας ηγέτες που ασχολούνται με τη χάραξη πολιτικής, και την εκλεγμένη Vigilance Commission που αναλαμβάνει τις επικοινωνίες μεταξύ συνελεύσεων και την ενημέρωση των κοινοτήτων για τις εργασίες της επαρχιακής συνέλευσης. Το 2013 οι Ζαπατίστας ίδρυσαν το Μικρό Σχολείο (La Escuelita), μια σχολή που διδάσκει την πολιτική και κοινωνική τους φιλοσοφία σε επισκέπτες που επιθυμούν να μάθουν για τον τρόπο οργάνωσης των Ζαπατίστας. Πάνω από 1,500 ακαδημαϊκοί, ακτιβιστές, και διεθνείς συμπαθούντες από όλο το κόσμο έχουν παρακολουθήσει μαθήματα στο Μικρό Σχολείο για τη πολιτική οργάνωση των Ζαπατίστας. Σύμφωνα με την Rebecca Manski, ακτιβίστρια του κινήματος Occupy Wall Street: «Μόλις έφτασα είδα οτι πολλές από τις βασικές ιδέες, επικοινωνιακή γλώσσα, θέματα, και τρόποι οργάνωσης του Occupy Wall Street ήταν ξεκάθαρα βασισμένα στη φιλοσοφία των Ζαπατίστας». Ο Sergio Tischler είναι ακαδημαϊκός κοινωνιολόγος και ιστορικός από τη Γουατεμάλα που παρακολούθησε μαθήματα για τη πολιτική οργάνωση των Ζαπατίστας στο Μικρό Σχολείο και λέει πως οι Ζαπατίστας έχουν πετύχει «καταπληκτικά οργανωτικά επιτεύγματα» και τα μαθήματα επικεντρώνονται στις αρχές αυτο-οργάνωσης. Η επανάσταση των Ζαπατίστας ξεκίνησε όταν ανακοινώθηκε η συμφωνία ελεύθερου εμπορίου της Βόρειας Αμερικής (North American Free Trade Agreement, NAFTA), μια συμφωνία που ακύρωσε τους εμπορικούς δασμούς μεταξύ Καναδά, Ηνωμένων Πολιτειών, Μεξικό, διευκολύνοντας έτσι τις Αμερικανικές πολυεθνικές να κυριαρχήσουν. Ο εκπρόσωπος των Ζαπατίστας Subcomandante Marcos είχε δηλώσει πως η συμφωνία αυτή ήταν ταφόπλακα για τους ντόπιους αγρότες καθώς τους εξανάγκαζε να ανταγωνιστούν με τις Αμερικανικές πολυεθνικές και τις φτηνές εισαγωγές από τις ΗΠΑ, και η συμφωνία επίσης εξανάγκασε την Μεξικανική κυβέρνηση να ακυρώσει το συνταγματικό δικαίωμα των ντόπιων αγροτών να χρησιμοποιούν τη κοινόχρηστη γη. Οι Ζαπατίστας επιτρέπουν διεθνείς συμπαθούντες να επισκεφτούν την περιοχή Oventic που βρίσκεται σε υψηλό υψόμετρο. Οι επισκέπτες μπορούν να παρακολουθήσουν συνεδριάσεις της τοπικής συνέλευσης, να αγοράσουν τοπικά προϊόντα, και να επισκεφτούν ένα τοπικό σχολείο όπου τα παιδιά μαθαίνουν Ισπανικά και την τοπική αυτόχθονη γλώσσα. Αν κάποιος επισκέπτης χρειαστεί ιατρική περίθαλψη, οι Ζαπατίστας έχουν πολύ καλά εξοπλισμένες κλινικές. Η ζωή στην ορεινή περιοχή Oventic μοιάζει πολύ όμορφη, αλλά λίγο παραδίπλα οι κάτοικοι στη περιοχή Magdalena de la Paz σπάνια τρώνε κάτι διαφορετικό από φασόλια και τορτίλες, καθώς η φτώχεια παραμένει μεγάλο πρόβλημα. Οι Ζαπατίστας δέχονται βοήθεια από διεθνείς συμπαθούντες. Το αλκοόλ και τα ναρκωτικά είναι απαγορευμένα από τους Ζαπατίστας, όπως και η σεξουαλική παρενόχληση των γυναικών. Η οικονομία των Ζαπατίστας ακόμα προσπαθεί να ανακάμψει από τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που κατέστρεψε τη τοπική παραγωγή καλαμποκιού λόγω των φτηνών εισαγωγών τις οποίες δεν μπορούσαν να ανταγωνιστούν οι ντόπιοι αγρότες. Οι Ζαπατίστας έχουν οργανώσει συναιτερισμούς και κολλεκτίβες που παράγουν αγροτικά προϊόντα, χειροποίητα προϊόντα, ρούχα, και μπότες. Έχουν φτιάξει μεταφορικές κουπερατίβες που αναλαμβάνουν τη μεταφορά των προϊόντων στις διάφορες κοινότητες, και τα τοπικά κοινοτιστικά μαγαζιά αναλαμβάνουν το τοπικό εμπόριο. Οι Ζαπατίστας έχουν οργανώσει ομάδες επαγγελματικής μόρφωσης των νέων όπου μαθαίνουν κομμωτική, σχεδιασμό ρούχων, επιδιόρθωση μηχανών και υπολογιστών, ψήσιμο ψωμιού, ηλεκτρολογικές εργασίες, οικοδομικές εργασίες, υδραυλικές εργασίες κλπ. Επίσης οι Ζαπατίστας έχουν αναπτύξει γεωργικές τεχνικές που δεν χρειάζονται εισαγώμενα βιομηχανικά χημικά, πετυχαίνοντας έτσι την αγροτική τους ανεξαρτησία. Αν και πολλοί στις κοινότητες των Ζαπατίστας θαυμάζουν τον Τσε Γκεβάρα, αναγνωρίζουν ότι το παλιό μοντέλο του Σοβιετικού σοσιαλισμού που βασίζεται στη κατάκτηση και χρήση της κρατικής εξουσίας είναι λάθος και δεν έδωσε ποτέ πραγματικό σοσιαλισμό, όπως σημειώνει ο καθηγητής Holloway στο βιβλίο Change The World Without Taking Power (Άλλαξε το Κόσμο Χωρίς να Πάρεις την Εξουσία). Οι Ζαπατίστας αν και έκαναν ένοπλη επανάσταση ποτέ δεν προσπάθησαν να ρίξουν τη Μεξικανική κυβέρνηση και να πάρουν τη κρατική εξουσία, αντιθέτως η στρατηγική τους ήταν απλά να διώξουν τις δυνάμεις της Μεξικανικής κυβέρνησης από τη περιοχή τους και να χτίσουν μια νέα κοινωνία από κάτω προς τα πάνω. Οι Ζαπατίστας έχουν ανακαλύψει πως το μυστικό για το χτίσιμο της πραγματικής δημοκρατίας είναι το να μάθεις να ακούς τους συνανθρώπους σου. Το να ακούς και να κατανοείς αυτά που λέει ο συνάνθρωπός σου είναι το βασικό στοιχείο για την επιτυχία των δημοκρατικών συνελεύσεων. Οι Ζαπατίστας έχουν εμπνεύσει πολλούς ανθρώπους σε όλο το κόσμο, σε μια εποχή που όλο και περισσότεροι άνθρωποι καταλαβαίνουν τα αδιέξοδα του καπιταλισμού και της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Το μεγάλο επίτευγμα των Ζαπατίστας είναι ότι απέδειξαν πως είναι δυνατόν να οργανωθεί μια πολύ πιο δημοκρατική κοινωνία χωρίς κράτος, χωρίς εκλογές, και χωρίς καπιταλισμό. Κατά τον Holloway οι Ζαπατίστας εμπνέουν «μια μεγάλη αλλαγή στο τι σημαίνει ριζοσπαστική Αριστερά». Ένα βασικό χαρακτηριστικό των Ζαπατίστας είναι ότι βασίζονται στην ιδέα του ελέγχου μιας συγκεκριμένης γεωγραφικής περιοχής την οποία προστατεύουν και αρνούνται οποιαδήποτε σχέση με το Μεξικανικό κράτος, ακόμα και τα κρατικά επιδόματα, επιδιώκοντας να παραμείνουν πλήρως ανεξάρτητοι και αυτόνομοι. Οι Ζαπατίστας απαγορεύουν στους κατοίκους της περιοχής τους να μεταναστεύσουν έξω προς αναζήτηση εργασίας, εκτός κι αν λάβουν άδεια από την επαρχιακή συνέλευση, η οποία σπανίως δίνει τέτοια άδεια. Έτσι η περιοχή των Ζαπατίστας διατηρεί την αυτόνομη οικονομία της αφού όσοι ζουν εκεί δεν έχουν το δικαίωμα να φύγουν κι έτσι αναγκαστικά μετέχουν στη τοπική παραγωγή και δεν εγκαταλείπουν τη γη τους για να πάνε να εργαστούν για καπιταλιστικές επιχειρήσεις στο Μεξικό ή άλλες χώρες. Στα σχολεία των Ζαπατίστας τα παιδιά μαθαίνουν να αγαπάνε τις τοπικές τους κοινότητες και απαγορεύεται η προώθηση της ιδέας της ζωής στη πόλη. Τα παιδιά επίσης μαθαίνουν την ιστορία των Ζαπατίστας. Το Κίνημα των Μη-Ιδιοκτητών Γης στη Βραζιλία (Landless Movement, Movimento Sem Terra, MST) είναι επίσης εμπνευσμένο από τους Ζαπατίστας και έχει ως κύριο χαρακτηριστικό του την αυτονομία και την άρνηση αντιπροσώπευσης από πολιτικά κόμματα καθώς έχει αναγνωριστεί πως τα κόμματα προκαλούν αποκινηματοποίηση του πληθυσμού λόγω της πελατειακής και πατερναλιστικής τους φυσιογνωμίας («ψήφισέ με και θα τα κανονίσω εγώ αντί για σένα»). Το κίνημα MST στη Βραζιλία όπως και οι Ζαπατίστας δίνει μεγάλη σημασία στην υποχρεωτική συμμετοχή των συμμετεχόντων στις συνελεύσεις. Ήδη το κίνημα MST στη Βραζιλία ελέγχει μια περιοχή που είναι μεγαλύτερη από την Ιταλία. Το κίνημα των MST στη Βραζιλία δέχεται φιλικές σχέσεις με το Εργατικό Κόμμα αλλά διατηρεί την αυτονομία του καθώς οι ακτιβιστές του MST απαγορεύεται να μετέχουν σε πολιτικά κόμματα, προωθώντας μια ιδεολογία ενάντια στο πατερναλισμό και τις πελατειακές σχέσεις. Στο κίνημα MST η συμμετοχή στα εκπαιδευτικά ιδεολογικά σεμινάρια που διοργανώνει είναι υποχρεωτική. Και στους Ζαπατίστας και στο κίνημα των MST υπάρχει διαρκής και έντονος ιδεολογικός έλεγχος που επιβάλλεται με κοινωνικό τρόπο έτσι ώστε να μην επιτρέπεται ρεφορμιστική αναθεώρηση που μπορεί να οδηγήσει σε ιδεολογικό αποπροσανατολισμό. Όλο και περισσότερα κινήματα σε όλο το κόσμο αρνούνται την διαμεσολάβηση από τα πολιτικά κόμματα. Η παγκόσμια άρνηση αντιπροσώπευσης από πολιτικά κόμματα γίνεται όλο και πιο συχνή και βρίσκει ανταπόκριση σε όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού. Όπως σημειώνουν ακαδημαϊκοί αναλυτές, τα κινήματα ενάντια στη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση σε όλο το κόσμο γενικά αρνούνται τις εκλογές, τα πολιτικά κόμματα, και τα παλιά εργατικά σωματεία, και δεν έχουν ως σκοπό να κατακτήσουν τη κρατική εξουσία. Σε πολλές περιοχές αυτά τα αυτόνομα κινήματα έχουν καταφέρει να χτίσουν νέους κοινωνικούς θεσμούς και κουλτούρα. Δυστυχώς οι περισσότεροι πολιτικοί επιστήμονες από τον ακαδημαϊκό χώρο συνεχίζουν να επικεντρώνουν τις έρευνες τους στις εκλογές, παρόλο που παγκοσμίως όλο και περισσότεροι άνθρωποι απέχουν από το δικαίωμα ψήφου. Τις λίγες φορές που οι μη-αντιφρονούντες πολιτικοί επιστήμονες μιλάνε για συμμετοχική δημοκρατία την κατανοούν ως απλά ένα συμβουλευτικό συμπλήρωμα του κράτους, ενώ την άμεση δημοκρατία συχνά την κατανοούν απλά ως δημοψηφίσματα που διοργανώνει το κράτος. Οι λίγοι αντιφρονούντες ακαδημαϊκοί που τολμάνε να ασχοληθούν με το πραγματικό νόημα της δημοκρατίας δεν βρίσκουν ευκαιρίες να μιλήσουν στα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης. Ο ακαδημαϊκός Robert Dahl έγραφε το 1970 οτι η συμμετοχική δημοκρατία είναι κάτι ουτοπικό και αδύνατον, κι όμως οι Ζαπατίστας από το 1996 μέχρι σήμερα απέδειξαν ότι η συμμετοχική δημοκρατία μπορεί να πραγματοποιηθεί. Φυσικά η πολιτική οργάνωση των Ζαπατίστας δεν είναι ακόμα τέλεια. Οι πολλές συνελεύσεις οδηγούν σε αργοπορία αποφάσεων. Σύμφωνα με ακαδημαϊκούς που μελέτησαν την οργάνωση των Ζαπατίστας, χρειάζονται μέχρι και έξι μήνες για να συμφωνήσουν οι 1,100 τοπικές συνελεύσεις σε μια κοινή απόφαση. Σίγουρα η διαδικασία θα μπορούσε να γίνει πιο γρήγορη με τη χρήση της τεχνολογίας, ή ίσως με υιοθέτηση κάποιων πρακτικών από το κίνημα των MST όπου εκεί στις συνελεύσεις υπάρχει ο κανόνας της σύντομης ολιγόλεπτης ομιλίας αντί για την δίχως όρια συζήτηση που γίνεται στους Ζαπατίστας. Επίσης ο στόχος των Ζαπατίστας για πλήρης συμμετοχή των γυναικών δεν έχει εκπληρωθεί καθώς οι εργασίες των γυναικών στα σπίτια οδηγούν σε μειωμένη συμμετοχή τους στις τοπικές συνελεύσεις όπου συνήθως μόνο το ένα τέταρτο των μελών είναι γυναίκες. Τέτοια προβλήματα όμως είναι αναμενόμενα όταν μια κοινωνία αλλάζει σε ένα εντελώς διαφορετικό πολιτικό σύστημα και σίγουρα θα επιλυθούν στη πορεία του χρόνου.

Πληροφορίες από:

http://trabal.org/texts/democracy.pdf https://www.aljazeera.com/indepth/features/2014/01/are-mexico-zapatista-rebels-still-relevant-20141183731812643.html https://listverse.com/2016/02/10/10-alternatives-to-conventional-liberal-democracy/

 

https://athens.indymedia.org/post/1599371/

φυλακές, carcere

Κίνημα για την κατάργηση της φυλακής

kleovisΣχολιάστε
Αγαπώ σ’ εσένα – Amo in te
την περιπέτεια του πλοίου που πηγαίνει προς τον πόλο – l’avventura della nave che va verso il polo
αγαπώ σ’εσένα – amo in te
το θάρρος των παικτών των μεγάλων ανακαλύψεων – l’audacia dei giocatori delle grandi scoperte
αγαπώ σ’ εσένα τα μακρινά πράγματα – amo in te le cose lontane
αγαπώ σ’ εσένα το αδύνατο – amo in te l’impossibile
μπαίνω στα μάτια σου σαν σε ένα δάσος – entro nei tuoi occhi come in un bosco
γεμάτο ήλιο – pieno di sole
και ιδρωμένος πεινασμένος εξοργισμένος – e sudato affamato infuriato
έχω το πάθος του κυνηγού – ho la passione del cacciatore
για να δαγκώνω στη σάρκα σου – per mordere nella tua carne.
αγαπώ σ’ εσένα το αδύνατο – amo in te l’impossibile
αλλά όχι την απελπισία – ma non la disperazione
Nazim Hikmet 1943]

Μοιάζει απαράδεκτο αλλά δεν είναι απραγματοποίητο

Να επαναδρομολογήσουμε   ΕΝΑ ΚΙΝΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ

Ήρθε ο καιρός!

Η πλήρης αποτυχία του σωφρονιστικού συστήματος τονίζεται από πολλές πλευρές. Η φυλακή, όπως και κάθε άλλο σύστημα που στερεί την ελευθερία, δεν έχει επιτύχει κανέναν από τους στόχους που είχε υποσχεθεί στο μακρύ ταξίδι της για περίπου τριακόσια χρόνια: προκαλεί πάρα πολλά δεινά, δεν επανεκπαιδεύει, δεν επανεντάσσει, ούτε ο φόβος μιας τιμωρίας αποτρέπει να καταπατηθεί ο νόμος.

Οι δημιουργοί, οι θεωρητικοί και οι υπεύθυνοι του σωφρονιστικού συστήματος δήλωναν ότι η φυλακή θα είχε αντιμετωπίσει το έγκλημα και / ή θα είχε κρατήσει σε χαμηλά επίπεδα την υποτροπή.

Κανένα από αυτά δεν συνέβη. Πλήρης αποτυχία!

Είναι υποχρεωτικό στο σημείο αυτό να αναρωτηθούμε: γιατί η φυλακή εξακολουθεί να βρίσκεται στο επίκεντρο της κατασταλτικής πρακτικής, έστω και αν μετρά μόνο αποτυχίες; Γιατί εξακολουθεί να αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της διατήρησης αυτής της τάξης;

Η αποκάλυψη αυτής της φάρσας, η οποία διαρκεί πάρα πολύ καιρό, δεν μπορεί να διαχωριστεί από την επιθυμία να πορευτούμε με αποφασιστικότητα στην προοπτική να θέσουμε τέλος στο σύστημα επιβολής κυρώσεων που βασίζεται στη στέρηση ή τον περιορισμό της ελευθερίας, δηλαδή της φυλακής και όλων των παρόμοιων δομών και μηχανισμών.

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ !

Μερικοί άνθρωποι θα αμφισβητήσουν αυτόν τον στόχο σε μια εποχή κατά την οποίαν οι ultra-αντιδραστικοί τομείς της κοινωνίας βρίσκονται στην επίθεση. Δεν είναι μια ευνοϊκή στιγμή, θα πουν. Αντιθέτως ακριβώς για αυτούς τους λόγους πρέπει να επαναδρομολογήσουμε, ακριβώς σήμερα, μια σημαντική πρόταση που συγκεντρώνει τον ενθουσιασμό εκείνων που θέλουν να εμπλακούν σε μονοπάτια για τον κοινωνικό μετασχηματισμό, αλλά και εκείνων που δεν θέλουν να παραιτηθούν για να υποβληθούν στον σκοταδιστικό ζυγό.

Η καθεμιά και ο καθένας από εμάς θα έρθει να εξετάσει αυτό το θέμα της κατάργησης μέσα από ιδιαίτερες εμπειρίες, διαφορετικές διαδρομές ή συγκεκριμένες-ειδικότερες θεωρητικές και κοινωνιολογικές αναλύσεις.

Ποικιλομορφία των πρακτικών και των γνώσεων που πρέπει να παραμείνει και να ξεχωρίζει ως απόδειξη ότι, απ’ όπου κι αν τη δούμε, η φυλακή δεν έχει κανένα χρήσιμο σκοπό, είναι απλώς και μόνο αποκρουστική.

Οι διαφορετικές διαδρομές, μέσω των οποίων έχουμε καταλήξει να κατανοούμε την κατάργηση της φυλακής, είναι καλό να εκφραστούν για να επιτρέψουν την πρόσβαση σε διάφορους κοινωνικούς τομείς.

Η πρόταση αυτών των γραμμών είναι να συνδέσει και να συντονίσει όλες τις ήδη υπάρχουσες δραστηριότητες κριτικές προς τη φυλακή, για να ξεκινήσει το χτίσιμο ενός Κινήματος κατάργησης της φυλακής – Movimento abolizionista del carcere (M.Abo.C) και όλων των δομών που στερούν ή περιορίζουν την ελευθερία.

Οποιοσδήποτε ενδιαφέρεται για αυτό το κοινό ταξίδι για την κατάργηση είναι σημαντικό να καταστήσει σαφές, στους χρόνους και με τους τρόπους που θεωρεί κατάλληλους, τις δικές του εκτιμήσεις για τον λόγο που θεωρεί απαραίτητο να τεθεί τέλος στο σύστημα των φυλακών. Όλες αυτές τις απόψεις θα μπορέσουμε να τις βάλουμε σε ένα blog ή σε έναν ιστότοπο που ρητά θα δημιουργηθεί για το σκοπό αυτό, έτσι ώστε ο καθένας και η καθεμία να μπορεί να αναγνωριστεί σε μία ή περισσότερες εκφρασμένες αναλύσεις.

Κάθε συλλογικό όργανο (ακόμα και αν αποτελείται από ένα μόνο άτομο) θα συνεχίσει τη δραστηριότητα που τρέχει στα διάφορα επίπεδα αντιπαράθεσης στην καταπίεση-καταστολή και αλληλεγγύης με εκείνους που την υποφέρουν, μια δραστηριότητα που, πιθανώς, να τονωθεί με τη συμβολή των άλλων συλλογικοτήτων. Το blog ή ο κοινός ιστότοπος θα επιτρέψει να μοιραστoύμε όλες τις πληροφορίες που κατέχει κάθε άτομο, να γνωρίσουμε όσο καλύτερα γίνεται την πραγματικότητα της φυλακής και την κατασταλτική πραγματικότητα, να συντονίσουμε όλες τις διάφορες μάχες, να ενισχύσουμε την καθεμιά και να την εισαγάγουμε στην προοπτική της αμφισβήτησης του τιμωρητικού έργου και της ύπαρξης του ποινικού και κατασταλτικού συστήματος με την φυλακή στην κορυφή του! Κάθε κολεκτίβα ή ομάδα δεν θα πρέπει να αλλάξει την πρακτική επάνω στην οποία ασχολείται, μοναχά να προσθέσει σε κάθε παρέμβαση ή πρωτοβουλία την ένδειξη ότι λειτουργεί για την κατάργηση των φυλακών. Μέσα σε κάθε διαμάχη, μεγάλη ή μικρή, τοπική ή γενική, θα είμαστε σε θέση να ξεκινήσουμε και να διευκρινίσουμε ότι ο πραγματικός στόχος για τη μεταρρύθμιση της φυλακής είναι η κατάργησή της – il vero obiettivo per riformare la galera è la sua abolizione!

=*=*=*=

Αυτή η πρόταση απευθύνεται σε όλες και όλους. Εκείνες που ακολουθούν είναι οι εκτιμήσεις μου σχετικά με το γιατί πιστεύω ότι ήρθε η ώρα να καταργηθούν οι φυλακές. Δεν είναι απαραίτητο να συμφωνήσουμε με τις ακόλουθες γραμμές για να εργαστούμε μέσα στο Κίνημα κατάργησης. Όπως προαναφέρθηκε, προτείνουμε ένα διαφοροποιημένο και πλουραλιστικό κίνημα, το οποίο θέλει να καταργήσει τη φυλακή.

Για μένα είναι πρωταρχικής σημασίας να γνωρίζουμε και να επικρίνουμε αποφασιστικά την άποψη με την οποία οι πολιτισμοί και οι κοινωνίες, που διαδέχθηκαν η μια την άλλη με την πάροδο του χρόνου, έχουν παρατηρήσει τη φυλακή:

– μέχρι στιγμής ήταν γνωστός και αποδεκτός ως ξεχωριστός, απομονωμένος, μη-επικοινωνιακός χώρος με την κοινωνία όπου κλειδώνουμε τους ανθρώπους για να τους αποβάλουμε από την κοινωνική συνάντηση,

– ο φυλακισμένος θεωρήθηκε σαν ένας μηχανισμός που πρέπει να διορθωθεί,

– αυτή η οπτική αντιστάθμισε την πεποίθηση ότι η κοινωνία που κρίνει και αποβάλλει είναι ένας ενιαίος και συνεκτικός οργανισμός που πρέπει να διατηρείται καθαρός και να μην μολύνεται από άρρωστα ξένα σώματα.

Η φυλακή, όπως δηλώνουν όλοι όσοι την γνώρισαν ή την παρακολουθούν με προσοχή, δεν έχει διατηρήσει καμία πρόθεση εκείνων που υποσχέθηκε. Γιατί, λοιπόν εξακολουθεί να βρίσκεται όρθια έχοντας μια τεράστια σημασία; Και εξίσου τεράστιο κόστος; Προφανώς η φυλακή επιτελεί μια άλλη λειτουργία, που δεν λέγεται, που δεν καθίσταται σαφής: η φυλακή είναι ένα μαζικό ιδεολογικό ναρκωτικό για να καταπραΰνει τους πολλούς φόβους, την δυσαρέσκεια, την δυσφορία που ωριμάζουν από όσους ζουν αυτούς τους καιρούς:

-ο φόβος προέρχεται κυρίως από οικονομικούς-κοινωνικούς παράγοντες, όπως ο κίνδυνος να χάσει κανείς τη δουλειά του ή να μην βρίσκει δουλειά, να μην είναι σε θέση να εξοφλήσει χρέη και υποθήκες κ.λ.π.

-η δυσαρέσκεια-ο φθόνος-η αποστροφή και η δυσφορία δείχνουν ότι τα αποτελέσματα που αναμένονταν από το καθένα ή την καθεμία δεν έχουν επιτευχθεί, αλλά έχουν παραμείνει στην ανωνυμία,

-οι φόβοι, οι δυσαρέσκειες οι δυσφορίες οι πικρίες και η εχθρότητες εκτρέπονται από τη μονότονη χορωδία των θεσμών και των μέσων ενημέρωσης εναντίον ενός υποθετικού εχθρού. Είναι ένας εχθρός που αλλάζει εμφάνιση, φυσιογνωμία, από καιρό σε καιρό, για να προσαρμόζεται στις εντάσεις που προκαλούν οι φόβοι και οι εχθρότητες, η δυσαρέσκεια. Η υποτιθέμενη ύπαρξη του εχθρού φέρνει μαζί της την επιθυμία να τον εξοντώσει, να τον περικλείσει, να τον αποβάλει, να τον απομονώσει. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω της φυλακής!

Κάτω από τα αποτελέσματα-τις συνέπειες αυτού του ιδεολογικού φαρμάκου-ναρκωτικού, η φυλακή εκτιμάται ως αναπόφευκτη και μόνιμη συνιστώσα της κοινωνικής μας ζωής. Για ορισμένες πολιτικές δυνάμεις θα έπρεπε μάλιστα να επεκταθεί (στην Ιταλία οι παρουσίες στη φυλακή διπλασιάστηκαν το τελευταίο τέταρτο του αιώνα ενώ τα εγκλήματα μειώνονταν, ομοίως στην Ευρώπη, στις Ηπα αυξήθηκε επτά-7 φορές ο πληθυσμός των φυλακών). Άνδρες και γυναίκες έχουν συνηθίσει στην παρουσία της, είναι μέρος του τοπίου, μοιάζει «φυσιολογική», «φυσική». Είναι το σημείο άφιξης της μαζικής υποταγής που έχει εσωτερικεύσει την απώλεια της ικανότητας για κριτική και αυτόνομη σκέψη. Αποτυγχάνουμε να αμφισβητήσουμε την ύπαρξη της φυλακής, δηλαδή της εκμετάλλευσης, των πολέμων, των εξοπλισμών, των μαζικών σφαγών κλπ., που θεωρούνται γεγονότα που πρέπει να υπάρχουν, τα οποία αποτελούν μέρος αυτού του πολιτισμού. Η φυλακή είναι σε τέτοιο βαθμό μέρος του κόσμου μας που χρειάζεται μια μεγάλη φαντασία για να συλλάβουμε μια κοινωνική ζωή δίχως φυλακή.

Η ιδεολογία της φυλακής μας την παρουσιάζει ως ένα αφηρημένο μέρος όπου υποβάλλονται συγκεκριμένα άτομα, τα ανεπιθύμητα άτομα, απελευθερώνοντας τον υπόλοιπο πληθυσμό από το βάρος- την υποχρέωση να αναρωτηθεί το γιατί ορισμένων συμπεριφορών και απαλλάσσοντας τον από την ευθύνη να προβληματιστεί για τα πραγματικά προβλήματα που επηρεάζουν συγκεκριμένα κοινωνικά στρώματα. Το ίδιο για τους φόβους, τις μνησικακίες και τη δυσαρέσκεια που ωριμάζουν μέσα σε φτωχοποιημένες κοινότητες που τιμωρούνται από χείριστες οικονομικές επιλογές. Οι περισσότεροι κρατούμενοι προέρχονται από αυτά τα τμήματα της κοινωνίας. Η ιδεολογία που διαιωνίζει την ύπαρξη της φυλακής είναι ένα είδος πίστης που μας εξαπατά κάνοντας μας να πιστεύουμε πως μας ελαφρύνει από το καθήκον να αντιμετωπίζουμε με σοβαρότητα τα προβλήματα της κοινωνίας μας, να αγωνιζόμαστε να επιβάλουμε σημαντικές πολιτικές αλλαγές στις κυβερνήσεις, ουσιαστικές αλλαγές, ή να αλλάζουμε κυβερνήσεις και καθεστώτα.

Η φυλακή απέτυχε να εκπληρώσει την υπόσχεσή της να είναι μία από τις πολλές λύσεις που επινοήθηκαν για την καταπολέμηση του εγκλήματος. η φυλακή, αντιθέτως, έχει αποδειχθεί ότι είναι μέρος του προβλήματος που είναι ικανό να διευρύνει και να ενισχύσει την εγκληματικότητα. Πλέον το λένε από κάθε πλευρά, πάνω από όλα τα στοιχεία που καταγράφουν στο 70% το ποσοστό εκείνων που, βγαίνοντας από τη φυλακή, πορεύονται ξανά κατά μήκος του δρόμου που τους οδήγησε μέσα. όποιος μπαίνει νέος λόγω ελαφράς παράβασης, βγαίνει μέλος σε κάποια μπάντα. Ποσοστό που μειώνεται μόνο για εκείνους που δεν εκτελούν όλη την ποινή φυλάκισης αλλά το τελευταίο μέρος το διανύουν με έναν εναλλακτικό τρόπο, έξω από τη φυλακή.

Ακόμα και το χρονικό των επιθέσεων στην Ευρώπη, τα τελευταία χρόνια, από τα χέρια των λεγόμενων «τρομοκρατών» μας μιλά για ιστορίες πολύ νεαρών που φυλακίστηκαν για μικρές κλοπές ή για μικρή διακίνηση και στη συνέχεια «ριζοσπαστικοποιήθηκαν» στη φυλακή και βγήκαν με όλες το μίσος που απαιτείται για να εκδικηθούν με επιθέσεις. Είναι το χρονικό της τελευταίας επίθεσης του Στρασβούργου της 11ης δεκεμβρίου 2018. σε κανενός το μυαλό δεν ήρθε να αναρωτηθεί γιατί τον Chérif Chekatt, 29χρονο βομβιστή δράστη μικρών κλοπών και μικρής διακίνησης, τον χώσαν στη φυλακή; Λαμβάνοντας υπόψη ότι ακόμη και η κοινή λογική, εκτός από τους κανόνες σχετικά με την προδικαστική κράτηση, συμβούλευαν το αντίθετο;

Σε αυτό το σημείο, καθώς είναι τεράστια η παραγωγή αναλύσεων και της συλλογιστικής για να τελειώνουμε με την βαρβαρότητα της φυλάκισης, των νεανικών ινστιτούτων και των κέντρων κράτησης για μετανάστες, προσπαθώ να ανιχνεύσω κάποιες από τις πολλές και διαφορετικές αξιολογήσεις που οδήγησαν πολλούς και πολλές να αναλάβουν το καταργητικό μονοπάτι. Είναι εκτιμήσεις τις οποίες μοιράζομαι με τις οποίες συμφωνώ και προτρέπω οποιονδήποτε να θέσει επιχειρήματα που μπορούν να αντιτεθούν σε αυτές.

Αλλά πρώτα θα ήθελα να προτείνω εκείνη που είναι για μένα η πρωταρχική αξιολόγηση. Να τη: ποια στοιχεία θέλουμε να θέσουμε στη βάση μιας κοινωνίας όλη να χτίσουμε αποφασιστικά εναλλακτική σε αυτή που επικρατεί σήμερα; Εν ολίγοις, αν μαχόμαστε για να επαναστατήσουμε αυτό το οικονομικό, κοινωνικό, σχεσιακό και πολιτισμικό καθεστώς και να οικοδομήσουμε ένα άλλο που ταιριάζει καλύτερα στις ανάγκες των ανθρώπων, γύρω από ποια βασικά στοιχεία θα θέλαμε να το χτίσουμε; Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο θα ήθελα να πω ότι μία από αυτές τις αξίες δεν μπορεί παρά να είναι: να οικοδομήσουμε μια κοινωνία χωρίς φυλακές! Μια κοινωνία που να μην έχει ανάγκη της φυλακής για να διατηρήσει την κοινωνική της τάξη-ισορροπία! Με ότι αυτό συνεπάγεται, ήτοι δίχως καταστολή, δίχως δικαστές και τιμωρίες, δίχως αφεντικά, δίχως ατομική ιδιοκτησία άνισα εντοπισμένη, δίχως ποινικό κώδικα, κλπ.

Για μένα αυτή η πτυχή είναι σημαντική διότι παντού ακούγονται παράπονα για την έλλειψη δέσμευσης των νέων ανθρώπων για πολιτική δράση με στόχο τον κοινωνικό μετασχηματισμό. Αντί να διαμαρτυρόμαστε, γιατί δεν αναρωτιόμαστε πόσο μεγάλο είναι το πολιτιστικό κενό που εκφράζουμε προς τα μεγάλα κοινωνικά ζητήματα; Για ποιο λόγο πρέπει αυτά τα κορίτσια και τα αγόρια να είναι παθιασμένα; Ίσως για ένα ρετουσάρισμα, για μερικά φτιασίδια εδώ και εκεί που δεν αλλάζουν ουσιαστικά τα τρέχοντα χαρακτηριστικά; Αν είναι δυνατόν! Δεν μπορούμε να παραπλανούμε τους εαυτούς μας ότι μπορεί να διεγείρει, ξέρω εγώ, μια λιγότερο βάναυση εκμετάλλευση, μια ανεργία με λίγα ψίχουλα στην τσέπη, όταν η πραγματικότητα παρουσιάζει ένα μαύρο και τρομακτικό μέλλον το αποτέλεσμα του οποίου θα εξαρτηθεί από εξωτερικούς παράγοντες, σίγουρα όχι από την δική μας θέληση, ούτε από την ικανότητα μας! Κανένας και καμία δεν θα εμπλακεί στην οικοδόμηση μιας κοινωνίας που διατηρεί τη φυλακή, κι ας είναι λίγο καθαρότερη και ομορφότερη!

Όσον αφορά εμένα θέλω να είμαι σαφής. Το κίνημα που προτείνει την κατάργηση των φυλακών περιέχει μέσα του την πρόταση οικοδόμησης μιας κοινωνίας που δεν χρειάζεται φυλακές, συλλήψεις, καταδίκες, τιμωρίες, καταστολή, δικαστές, ατομική ιδιοκτησία και ιεραρχία. Μια κοινωνία στην οποία οι άνθρωποι δεν θα  χρησιμοποιούνται από εκείνους που επενδύουν κεφάλαια σε μια δραστηριότητα, που λαθεμένα ονομάζεται «εργασία», η οποία αντίθετα είναι μόνο μια ιδιοποίηση του «εργατικού δυναμικού» των άλλων για τη συσσώρευση κερδών, μια δραστηριότητα που παράγει αύξηση κεφαλαίου και πλούτου για τους καπιταλιστές και ένα πενιχρό μισθό, όχι πάντα επαρκή για την επιβίωση και με τον τρόμο της απώλειας, για τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων.

Η φυλακή και η τιμωρία, η κρίση και η καταδίκη, ο εξιλασμός και ο μηχανισμός της φυλακής είναι όλα πανάκεια για να αποφευχθεί η αντιμετώπιση και η μετατροπή των χαλασμένων και διεφθαρμένων κοινωνικών και οικονομικών σχέσεων στις οποίες είμαστε βυθισμένοι:

*αν μια κοινωνία εκδιώκει, περιθωριοποιεί και εκτοπίζει από το εσωτερικό της όσους παραβιάζουν έναν κανόνα, δεν είναι μια κοινωνία που αγκαλιάζει –  και έχει μέσα της τη βάση του ρατσισμού,

*αν μια κοινωνία χρειάζεται τη φυλακή, είναι μια άρρωστη κοινωνία,

*εάν μια κοινωνία δεν ξέρει πώς να ρυθμίζει τις σχέσεις και δεν αποδέχεται τις συγκρούσεις μεταξύ των ανθρώπων, αλλά πρέπει να καταφεύγει στον τρόμο της τιμωρίας και της φυλάκισης, είναι μια κοινωνία που δεν επιδιώκει την κοινωνική δικαιοσύνη,

*αν για να αντιμετωπίσει τα κοινωνικά ή πολιτικά προβλήματα, τον εθισμό στα ναρκωτικά, τη μετανάστευση, την αύξηση της σύγκρουσης, καταφεύγει στη φυλακή, η κοινωνία στρατιωτικοποιείται καταστρέφοντας εκείνο το λίγο δημοκρατίας που υπάρχει,

*εάν μια κοινωνία για να είναι σε θέση να κάνει τους ανθρώπους να σέβονται τους κανόνες ξέρει μόνο να περιθωριοποιεί και να απομονώνει, να δωρίζει πόνο και εξόντωση σε εκείνους που έχουν δυσκολία στην προσαρμογή, είναι μια κοινωνία που δεν έχει νομιμοποίηση,

*αν μπροστά στις παραβιάσεις των κανόνων, που μπορούν να προκαλέσουν δυστυχία σε άλλους ανθρώπους, η μόνη απάντηση που προτείνει η κοινωνία είναι εκείνη της επιβολής εξίσου πόνου και ταλαιπωρίας-δυστυχίας, αν όχι περισσότερης, είναι μια παραμορφωμένη κοινωνία, άρρωστη,

*εάν μια κοινωνία δεν είναι σε θέση να μειώσει τις παραβάσεις που προκαλούν ταλαιπωρία, αλλά μόνο να επιβάλλει άλλα βάσανα, είναι μια άγρια εκδικητική κοινωνία,

*αν μια κοινωνία δεν έχει την ικανότητα να αμφισβητήσει εκείνους τους κανόνες που παραβαίνουν πολλοί άνθρωποι, προσπαθώντας να τους αλλάξει, είναι μια βαλσαμωμένη κοινωνία,

*αν μια κοινωνία προσποιείται ότι θα πρέπει να είναι ο φυλακισμένος που έχει την υποχρέωση να «προσαρμοστεί» στους κανόνες της τιμωρίας και αποφεύγει να αναλάβει τα βάρη και τις ευθύνες να εφαρμόσει κυρώσεις που να προσαρμόζονται στους ανθρώπους, είναι μια κοινωνία που παραβιάζει την συνταγματική υπαγόρευση: “οι ποινές … πρέπει να έχουν την τάση προς την αναμόρφωση του καταδικασμένου” [Άρθρ. 27 του Συντάγματος].

Αντιμετωπίζοντας τα εντεινόμενα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα, οι άρχουσες τάξεις, που βρίσκονται είτε μέσα σε θεσμούς, είτε σε επιχειρήσεις ή στα οικονομικά, δεν επιδιώκουν να προϊδεάζουν πολιτικές και οικονομικές λύσεις που να λειτουργούν σύμφωνα με τις προσδοκίες των μαζών που τις εκμεταλλεύονται και τις καταπιέζουν, αλλά βάζουν στο παιχνίδι μόνο «στρατιωτικές» αποκρίσεις ελέγχου και καταστολής. Είναι μια άσκηση που ανήκει σε όλες τις διαφορετικές ψυχές των αρχουσών τάξεων, λαμπρό παράδειγμα είναι τα δύο πρόσφατα πακέτα ασφάλειας, το πρώτο του υπουργού εσωτερικών Minniti (2017), το δεύτερο του υπουργού εσωτερικών Salvini (2018 και 2019). Οι δύο ανήκουν σε «αντίθετες» παρατάξεις, μοιράζονται το κοινοβουλευτικό κοινό, αλλά η έννοια της «ασφάλειας» είναι πολύ παρόμοια, οικτρά η ίδια.

Απαιτείται ένας πρώτος προβληματισμός: το τόξο των αρχουσών τάξεων και όλων των θεσμικών οργάνων έχουν τις ίδιες προθέσεις: να σταματήσουν με κάθε τρόπο την επανάληψη της ταξικής σύγκρουσης, να αυξήσουν τον διαμελισμό, τη διασπορά και την αποδιοργάνωση του εργατικού δυναμικού και των νέων γενεών, για να μειώσουν την ικανότητα σύγκρουσης του και, κατά συνέπεια, το κόστος της εργατικής δύναμης.

Και να το αποτέλεσμα: μια ακόμη συμπίεση των κοινωνικών χώρων και της κοινωνικής λειτουργικότητας που οι κατώτερες τάξεις είχαν κατακτήσει για να αγωνιστούν, να μην λυγίσουν στην επίθεση των αφεντικών.

Έτσι καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, πακέτα ασφάλειας, προσπάθειες μηδενισμού των κατακτήσεων των προηγούμενων ετών, στρατιωτικοποίηση των πόλεων, μετασχηματισμός των συνηθισμένων και νόμιμων συμπεριφορών της ταξικής σύγκρουσης σε εγκλήματα του ποινικού κώδικα (οδικό μπλοκ, κατάληψη κτιρίων, πικετοφορία, κλπ] και ο ποινικός κώδικας επεκτείνεται. Ποινικός κώδικας σημαίνει φυλακή. Στην πραγματικότητα η φυλακή εξακολουθεί να καταπίνει όλο και περισσότερους προλετάριους παρότι τα εγκλήματα βρίσκονται σε μεγάλη πτώση.

Στις φυλακές πολλαπλασιάζονται ακριβώς τα δράματα της κράτησης: υπερπληθυσμός, ενίσχυση των αυτοκτονιών, αύξηση των θανάτων λόγω έλλειψης ιατρικής φροντίδας (το 2018, 67 οι πρώτες, 148 οι δεύτεροι), αλλά και η αύξηση των προσπαθειών αυτοκτονίας και αυτοτραυματισμού (πάνω από δέκα χιλιάδες), ισχυρή αύξηση των συμπλοκών μεταξύ φυλάκων και κρατουμένων οι οποίοι, σπάνια σήμερα, κατακτούν τη διάσταση του συλλογικού αγώνα.

Εδώ εμφανίζεται ένα πολύ σημαντικό σημείο επάνω στο οποίο να επικεντρώσουμε τις ενέργειες και την αποφασιστικότητα αυτών που θέλουν να συσχετιστούν εποικοδομητικά με εκείνους που βρίσκονται πίσω από τα κάγκελα. Μέγιστη προσπάθεια υποστήριξης και συμβολής στη δημιουργία οργανωμένων συλλογικών αγώνων εκεί όπου υπάρχει ατομική αντιπαράθεση μεταξύ φύλακα και κρατούμενου προσώπου.

Φτάνει με την φυλακή! Να την καταργήσουμε!

Πιστεύετε ότι είναι ένας μέγιστος στόχος; Πολύ προχωρημένος; Ότι θα πάρει πολύ καιρό, θα χρειαστεί πολύς χρόνος;

Ο χρόνος που θα χρειαστεί θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από την ικανότητα κινητοποίησης που θα μπορέσουν να εκφράσουν οι γυναίκες και οι άνδρες, αλλά τουλάχιστον θα είμαστε βέβαιοι ότι κάθε βήμα που θα αναληφθεί, έστω και μικρό, θα είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Αντιθέτως αν τυλιχθούμε στην αναζήτηση στρεβλών και απίθανων μεταρρυθμίσεων, οι οποίες σε καμία περίπτωση δεν θα μπορέσουν να λειτουργήσουν μέσα σε αυτό το περιβάλλον, θα περπατήσουμε επάνω σε έναν δρόμο που οδηγεί σε όλο και περισσότερη φυλακή.

Στις επόμενες αναρτήσεις θα αναφερθούμε στις καταργητικές συνεισφορές από τη δεκαετία του Εξήντα μέχρι σήμερα.

 

Movimento per l’abolizione del carcere

ένοπλη πάλη, lotta armata

ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ DOZIER – ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ N. 4

kleovisΣχολιάστε

BRIGATE ROSSE – PCC

Σύντροφοι, προλετάριοι,
η πρωτοβουλία των Ερυθρών Ταξιαρχιών, με την επίθεση στο υψηλότερο σημείο του ιμπεριαλιστικού συστήματος, το Νατο, έφερε την ταξική σύγκρουση σε ένα υψηλότερο επίπεδο, κατέστησε το παγκόσμιο σενάριο περισσότερο εμφανές, το πολιτικό έδαφος της μετωπικής σύγκρουσης του ταξικού πολέμου. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος ως κεντρική επιλογή πάνω στην οποία προσαρμόζονται οι γενικές και ειδικότερες επιλογές της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης που τις μεταφέρει με συνειδητό τρόπο και με επιστημονική αποφασιστικότητα, διαχωρίζουν ολοένα και περισσότερο τα συμφέροντα των μαζών από τα συμφέροντα της μπουρζουαζίας. Η επαναστατική πρόταση του εμφυλίου πολέμου για τον Κομμουνισμό, αναλαμβάνει όλο και περισσότερο πραγματικό βάρος ως συμφέρον των μαζών. Η καπιταλιστική κρίση δημιουργεί τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Μόνο ο αντιιμπεριαλιστικός εμφύλιος πόλεμος μπορεί να θάψει τον πόλεμο!!! Η επίθεση στο προλεταριάτο, στην ικανότητα του για οργάνωση, στο πολιτικό του Σχέδιο με όλα τα μέσα έχει γίνει το κεντρικό καθήκον της ιμπεριαλιστικής μπουρζουαζίας. Η κυβέρνηση φόρεσε την στρατιωτική στολή της, οι τέσσερις καταστάσεις έκτακτης ανάγκης έχουν συνοψιστεί σε μία κεντρική οδηγία: επίθεση στο προλεταριάτο με όλα τα μέσα. Το C.I.I.S. ως κέντρο διοίκησης ενσωματωμένο στις Ηπα ανέλαβε την πρωτοβουλία: στο κοινοβούλιο εκχωρούνται τα χειροκροτήματα, και οι κοινοβουλευτικές επερωτήσεις στους ηλίθιους. Γιατί η ιμπεριαλιστική αστική τάξη φοβάται τα περιεχόμενα του επαναστατικού Προγράμματος και των κοινωνικών αιτιών του ταξικού πολέμου; Γιατί προσπαθεί να συγκαλύψει την επαναστατική πρόταση με κάθε μέσο, χρησιμοποιώντας την επιστημονική χρήση των μέσων μαζικής ενημέρωσης; Ποτέ όπως σήμερα η ιμπεριαλιστική αστική τάξη δεν ήταν συνειδητοποιημένη πως ο μητροπολιτικός ανταρτοπόλεμος πλησιάζει σε μια αλλαγή των σχέσεων εξουσίας, σε μια αλλαγή στις ισορροπίες δυνάμεων-στους συσχετισμούς δύναμης: την κατάκτηση των μαζών στο έδαφος του ένοπλου αγώνα, στο πολιτικό πρόγραμμα της μετάβασης στον Κομμουνισμό. Και γνωρίζει πολύ καλά ότι αυτή είναι η αρχή του τέλους της. Η μπουρζουαζία γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν έχει να λογαριαστεί μονάχα με τις Κομμουνιστικές Μαχόμενες Οργανώσεις, αλλά με μια μαζική διαδικασία που όλο και περισσότερο αναλαμβάνει παγκόσμια χαρακτηριστικά, εκείνα του διάχυτου κοινωνικού εμφυλίου πολέμου. Ξέρει ότι πρέπει να λογαριαστεί με ένα Αντιιμπεριαλιστικό Μαχόμενο Μέτωπο που έχει ως κεντρικό σύνθημα του τον πόλεμο ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Ο ιμπεριαλισμός εμφανίζεται ολοένα και περισσότερο σαν ένας «ουρανοξύστης από πεπιεσμένο χαρτί» πληγωμένος μέσα του από μια άνευ προηγουμένου κρίση η οποία, εξαλείφοντας τα περιθώρια ελιγμών του, τον κάνει να χτυπιέται μόνος του. Καταφανής απόδειξη είναι το σχέδιο ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ως μονολιθικού μπλοκ υποταγμένου στα συμφέροντα των Ηπα, το οποίο δεν καταφέρνει να βρει ομόφωνη γνώμη ούτε ακόμη και σε ένα ζήτημα όπως το πολωνικό, σε μια προσπάθεια να αποκαταστήσει την πίστη στη Δύση σε επίπεδο μαζών, δηλαδή το νέο πατριωτισμό της σύγχρονης εποχής. Αλλά ακόμη και σε αυτό το πρόβλημα τόσο η Γερμανία όσο και η Γαλλία παρουσιάζουν σημαντικές διαφοροποιήσεις, κι ας εντάσσονται στο πλαίσιο της δυτικής συμμαχίας. Επιπλέον αναπτύχθηκε στην Ευρώπη ένα τεράστιο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα για την οικοδόμηση ενός νέου προλεταριακού Διεθνισμού, για να πολεμήσουν μαζί και ενωμένοι για να νικήσουν μαζί με όλους τους κομμουνιστές και με όλους τους λαούς που μάχονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Θεωρούμε απαραίτητο να αναλάβουμε ως κεντρικό άξονα της επαναστατικής εξέλιξης της αντιιμπεριαλιστικής πάλης το αντιιμπεριαλιστικό μαχόμενο Μέτωπο, αυτό αντιστοιχεί στη φάση της ωριμότητας της ταξικής διαμάχης στα επίπεδα συνείδησης που επιτυγχάνει όλο το προλεταριάτο. Το σημαντικότερο πολιτικό περιεχόμενο αυτής της φάσης αντιπαράθεσης είναι όλο αυτό που περιέχεται στην τεράστια αναζωπύρωση του διαλόγου, του αγώνα και της προλεταριακής μάχης και παίρνει ζωή από ένα στοιχείο στρατηγικής σημασίας: τη βούληση και την ώθηση για ενότητα του επαναστατικού κινήματος ενάντια στον ιμπεριαλισμό. 
Ενάντια στη βία του προλεταριακού σχεδίου, ενάντια στον πλούτο και τη ζωτικότητα των αγώνων, εφορμά με όλη τη βία του ο μηχανισμός της αντεπανάστασης αυτού του καθεστώτος που αγωνιά. Δίπλα στα αυτόματα των καραμπινιέρων-CC κινείται το σύνολο του συστήματος που σε επίπεδο προπαγάνδας, πληροφόρησης, χειρισμού συνειδήσεων, σχεδιάζει, διαχειρίζεται και νομιμοποιεί τα αντιπρολεταριακά σχέδια εκμηδένισης. Το ιμπεριαλιστικό σύστημα των πολυεθνικών θέλει να γκετοποιήσει και να στεγανοποιήσει τα κοινωνικά ζητήματα, τους αγώνες του μητροπολιτικού προλεταριάτου για να αποτρέψει την προλεταριακή και επαναστατική κοινωνική επικοινωνία.

Σύντροφοι, προλετάριοι,

η ιμπεριαλιστική αστική τάξη ενεργοποιεί όλα τα μέσα ενημέρωσης της για να υποστηρίξει και να νομιμοποιήσει την επίθεση που οδηγεί κατά των αγώνων, της ανάγκης του μητροπολιτικού προλεταριάτου και κατά της πολιτικής-στρατιωτικής πρωτοπορίας της. εάν η προσπάθεια είναι να καταστραφούν οι δίαυλοι επικοινωνίας μεταξύ των μαζών προσπαθώντας να αναπαραχθεί η ιδεολογία της άρχουσας τάξης μέσα στο προλεταριάτο. αν το πρόβλημα δεν είναι μόνο να χειριστεί την πληροφορία αλλά κυρίως εκείνο το ναζιστικό να εκβιάζει, ακόμη και παθητικά, ένα είδος προλεταριακής νομιμοποίησης στο αναπόφευκτο του ιμπεριαλιστικού πολέμου, καθήκον του συστήματος της ένοπλης προλεταριακής Εξουσίας είναι να φέρει στη ζωή το επίπεδο της καταστροφής που είναι δυνατό των καναλιών της καπιταλιστικής κοινωνικής επικοινωνίας, ως κυρίαρχο χαρακτηριστικό, μέσα στην συγκυρία, της διαχείρισης, της διείσδυσης μέσα στις μάζες του αντεπαναστατικού σχεδίου και της ανάγκης της ιμπεριαλιστικής μπουρζουαζίας να επιβάλει και να επεκτείνει την κυριαρχία της.
  Για το Προλεταριάτο και για το αναδυόμενο σύστημα της ένοπλης προλεταριακής Εξουσίας δεν είναι μόνο θέμα αποκάλυψης των σχεδίων της μπουρζουαζίας, δεν είναι πλέον απλώς θέμα αντιπληροφόρησης σχετικά με την ιμπεριαλιστική χειραγώγηση των ειδήσεων, αλλά αντιθέτως είναι ζήτημα αποδιοργάνωσης όλων των προϋποθέσεων και των εργαλείων επί των οποίων στηρίζεται η προετοιμασία του ιμπεριαλιστικού πολέμου, είναι ζήτημα οικοδόμησης της προλεταριακής και επαναστατικής κοινωνικής επικοινωνίας. Είναι προφανές ότι η προλεταριακή και επαναστατική προσοχή κατευθύνεται στα δικά της συμφέροντα και δημιουργεί ενότητα και αγώνες, για το λόγο αυτό τα καπιταλιστικά όργανα πληροφόρησης σιωπούν εδώ και μήνες σε αυτό που γνωρίζουν καλά: τα βασανιστήρια και τις σφαγές που υπέστησαν οι προλετάριοι κρατούμενοι στο kampo της Pianosa, και στο Nuoro πρόσφατα κατά τη διάρκεια των αγώνων, και ταυτόχρονα σχετικά με τους πειραματισμούς στο Cuneo της στρατηγικής της εξόντωσης των προλετάριων κρατουμένων και των κομμουνιστών, και για αυτά που συμβαίνουν στους προλετάριους και τους επαναστάτες όταν πέφτουν στα χέρια της αστυνομίας και των καραμπινιέρων: βασανισμένοι, απαχθέντες για μήνες κρατούμενοι κρυμμένοι σε μυστικούς τόπους.
  Τα προβλήματα, οι δυσκολίες, ακόμη και τα λάθη της επαναστατικής διαδικασίας είναι όλα εσωτερικά στο έδαφος της αντιπαράθεσης, της πολιτικής μάχης μεταξύ των επαναστατών. Δεν θα επιτρέψουμε στην μπουρζουαζία να χρησιμοποιήσει και να στρεβλώσει αυτά τα προβλήματα για να χτίσει τα «τέρατα που πρέπει να ριχθούν στην πρώτη σελίδα», να χτίσει ρωγμές και πλήγματα, να νομιμοποιήσει, χωρίς να έχει ούτε το θάρρος να διαχειριστεί ανοιχτά, τις αργεντίνικες πρακτικές των βασανιστηρίων,των απαγωγών και των σφαγών. Το απαξιωτικό χαμογελάκι για τις ζωές των μαχόμενων κομμουνιστών συλληφθέντων αγωνιστών, των δημοκρατικών δημοσιογράφων τόσο απροκάλυπτο στις συνεντεύξεις τύπου, θα ξέρει πώς να το σβήσει το επαναστατικό κίνημα με το μόνο μέσο που μπορούν πλέον να καταλάβουν τώρα: το μολύβι! Αντί να χαμογελούν με ηλίθιο τρόπο θα έπρεπε να χαμογελούν για τη μοίρα που έχει ήδη αγγίξει τον βασανιστή Simone, μεγάλο σε εμπειρία ενάντια στον ένοπλο και ψυχικό ανταρτοπόλεμο. Είναι σίγουρο ότι αυτός δεν θα χαμογελάσει ξανά!!!

Σύντροφοι,

αυτά τα τελευταία χρόνια σκληρών αγώνων, νικών αλλά και ηττών, έδειξαν ότι τη δύναμη της η αστική τάξη τη βρίσκει στις αβεβαιότητες, στα λάθη, στις διαιρέσεις του προλεταριακού μετώπου. Η ανανεωμένη επιθετική ικανότητα του επαναστατικού κινήματος, η ανανεωμένη βούληση για αντιπαράθεση και ενότητα βρίσκουν σήμερα τις συνθήκες υλοποίησης μέσα στην τεράστια ενότητα που διαμορφώνεται μεταξύ της κομμουνιστικής πρωτοπορίας και ολόκληρου του προλεταριακού κινήματος. Η μεταμόρφωση του ανταγωνιστικού προλεταριακού κινήματος και των αγώνων για τις πολιτικές και άμεσες ανάγκες που έχουν μέσα τους όλα τα περιεχόμενα της μετάβασης στον κομμουνισμό, σε επαναστατικό κίνημα για την καταστροφή αυτού του καθεστώτος και για την οικοδόμηση της κοινωνίας δίχως τάξεις, είναι η μόνη πραγματική δυνατότητα για την οικοδόμηση της ενότητας ολόκληρου του προλεταριάτου μέσα στο σύστημα της κόκκινης εξουσίας: το μαχόμενο κομμουνιστικό κόμμα και τους επαναστατικούς μαζικούς οργανισμούς.
 Για το λόγο αυτό, για τις ανάγκες που επιβάλλει η σύγκρουση, δεν είναι πλέον αρκετό να έχουμε ως στόχο την ενότητα επάνω στα μεμονωμένα σημεία του επαναστατικού προγράμματος. Μόνο με την εμβάθυνση της αντιπαράθεσης επάνω στην πολιτική ανάγκη που είναι σήμερα θεμελιώδους σημασίας για ολόκληρο το μητροπολιτικό προλεταριάτο, δηλαδή την οικοδόμηση ενός συστήματος εξουσίας, το μόνο που μπορεί να επιβάλει ένα επαναστατικό πρόγραμμα, το οποίο να δίνει τη δυνατότητα επίθεσης στο πολιτικό, οικονομικό, στρατιωτικό και ιδεολογικό σχέδιο της ιμπεριαλιστικής μπουρζουαζίας σε αυτή τη συγκυρία και την κατάκτηση των πολιτικών και υλικών αναγκών της τάξης, μέσα στη μόνη δυνατή στρατηγική: τον αντιιμπεριαλιστικό εμφύλιο πόλεμο.
 Αυτή σήμερα δεν είναι μια ουτοπία αλλά ζωντανή πραγματικότητα που ενεργεί μέσα στη συζήτηση και τους αγώνες όλου του μητροπολιτικού προλεταριάτου, δεν είναι ένα όμορφο όνειρο αλλά ένα επιστημονικά κατασκευασμένο σχέδιο που, στον αγώνα ενάντια στη βαρβαρότητα της ιμπεριαλιστικής τάξης, στα όρια που επιβάλλει ο νόμος του κέρδους, χτίζει το μέλλον μας. Η επίθεση των επαναστατικών δυνάμεων ενάντια στα νευραλγικά κέντρα του εχθρικού σχεδίου, από τη δίκη του Νατο με την σύλληψη του εχθρού yankee γουρουνιού Dozier, στην επίθεση στην ιμπεριαλιστική φυλακή με την απελευθέρωση των συντροφισσών από τη φυλακή του Rovigo, από τις ένοπλες επιθέσεις στις δομές που εκπροσωπούν την κυριαρχία της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης στην Ιταλία, στους εργοστασιακούς αγώνες, στα αστικά γκέτο, στις φυλακές, στην ενίσχυση των καναλιών και τα μέσων διαλόγου και επικοινωνίας των επαναστατικών αγώνων και γνώσεων: αυτά είναι σήμερα τα υλικά στοιχεία από τα οποία πρέπει να ξεκινήσουμε για την υλοποίηση της επαναστατικής ενότητας.
 Αυτό είναι το καθήκον των επαναστατών σε αυτή τη συγκυρία: αυστηρή συζήτηση και αντιπαράθεση και πολιτική μάχη για την ήττα μέσα στο επαναστατικό κίνημα των λανθασμένων γραμμών: τον φραξιονισμό, τον υποκειμενισμό, τον οικονομισμό … Αυτές οι τάσεις που έχουν ήδη προκαλέσει τόσο μεγάλη ζημιά στο επαναστατικό κίνημα σήμερα, σε αυτή την αποφασιστική φάση της σύγκρουσης, είναι ο ευκολότερος δρόμος για να φτάσουμε στην ήττα μας. Ο κεντρικός στόχος της πολιτικής μάχης είναι το χτίσιμο της σωστής γραμμής διότι σήμερα αυτό είναι που διακυβεύεται: η υποχώρηση ή η νίκη της επαναστατικής διαδικασίας. Τα άλματα προς τα εμπρός, οι τυπικές εκκλήσεις, η ομοφωνία στην πρόσοψη κρύβουν το πραγματικό πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε: την ενότητα στη σαφήνεια σχετικά με το επαναστατικό πολιτικό πρόγραμμα για αυτή τη φάση της σύγκρουσης.

Να χτίσουμε το αντιιμπεριαλιστικό μαχόμενο μέτωπο! Να πολεμήσουμε μαζί και ενωμένοι για να κερδίσουμε με όλους τους κομμουνιστές και όλους τους λαούς που αγωνίζονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό! Να χτίσουμε επαναστατικές μαζικές οργανώσεις! Να οικοδομήσουμε το μαχόμενο κομμουνιστικό κόμμα! Η ιμπεριαλιστική φυλακή είναι το κεντρικό εργαστήριο για την εξόντωση του ταξικού ανταγωνισμού.

Η στρατηγική της διαφοροποίησης είναι η φιλοσοφία που αποτυπώνει τις ιμπεριαλιστικές πολιτικές σε όλες τις περιοχές οικονομικής και κοινωνικής διαμόρφωσης. Η διαφοροποίηση ακόμη πριν και από χαρακτήρας της σωφρονιστικής πολιτικής, ορίζεται ως κεντρική πολιτική στρατηγική του ιμπεριαλισμού, και αυτό πέρα και ανεξάρτητα από τις συγκεκριμένες μορφές που μπορεί να καλύψει και οι οποίες διαφοροποιούνται ανάλογα με τη φάση και τη συγκυρία. Αυτές οι μορφές αν και εξαιρετικά ποικίλες διασταυρώνονται και διασχίζονται από μία και μόνη ουσία: την εξόντωση της διαδικασίας πολιτικής ανασυγκρότησης του μητροπολιτικού προλεταριάτου. Είναι ξεκινώντας από την συνειδητοποίηση της ανεκρίζωτης φύσης των ταξικών αντιφάσεων που κινείται ο ιμπεριαλισμός. Στρατηγικός του στόχος είναι η εξόντωση της ταξικής ταυτότητας, δηλαδή να αποτρέψει τα διαφορετικά στρώματα της τάξης που συνθέτουν το μητροπολιτικό προλεταριάτο και τους αγώνες που αναπτύσσονται από αυτά να ανασυνταχθούν μέσα σε μια ενιαία στρατηγική για την εξουσία. Η διαφοροποιημένη στρατηγική στη φυλακή παίρνει τη μορφή μίας διαδικασίας συνεχούς αναδιάρθρωσης, που αποσκοπεί όχι μόνο στη συγκράτηση και την καταστολή των αγώνων, αλλά ανταποκρίνεται σε δύο θεμελιώδεις ανάγκες του ιμπεριαλιστικού κράτους των πολυεθνικών: να χτυπήσει το επαναστατικό κίνημα και να προετοιμάσει σύμφωνα με μια συγκεκριμένη στρατηγική γραμμή τα μέσα για να κερδίσει τον αντιιμπεριαλιστικό εμφύλιο πόλεμο στη γέννηση του. Η ιμπεριαλιστική φυλακή, στο στρατηγικό σχεδιασμό της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης, πρέπει να ανταποκρίνεται σε πολλά καθήκοντα: την πειθάρχηση των μεγάλων προλεταριακών μαζών, την επιστημονική και επιλεκτική εξόντωση των κομμουνιστών πρωτοποριών, τη διάδοση μιας εικόνας τρόμου και παντοδυναμίας, τη μελέτη και συλλογή στοιχείων για τον ανταρτοπόλεμο, σαν σε ένα εργαστήριο που ανατέθηκε στους νέους «σούπερ εγκεφάλους» της αντεπανάστασης και της προλεταριακής εξόντωσης. Το όλο κύκλωμα διαφοροποίησης έχει θεωρητικοποιηθεί και οικοδομηθεί πάνω σε αυτά τα θέματα και το οποίο σήμερα η μπουρζουαζία ετοιμάζεται να επεκτείνει με τα νέα «υπερμυστικά» μέτρα: σαν το ότι θέλει να εξολοθρεύσει και να σφαγιάσει το φυλακισμένο προλεταριάτο θα μπορούσε να είναι μυστικό για κάποιον.
 Το σημερινό επίπεδο εφαρμογής αυτού του σχεδίου αποτελεί σημαντικό βήμα προς τα εμπρός στην κατεύθυνση της ομοιογενοποίησης των αντεπαναστατικών πρακτικών σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η προοπτική της επίλυσης των τρεχουσών αντιφάσεων μεταξύ των δύο μπλοκ, μέσω του ιμπεριαλιστικού πολέμου, υποχρεώνει κάθε μεμονωμένο κράτος να επιταχύνει τα στάδια της ειρήνευσης στο εσωτερικό μέτωπο, δηλαδή το υποχρεώνει να ακολουθήσει με κάθε μέσο την εξολόθρευση κάθε μορφής ανταγωνισμού που το μητροπολιτικό προλεταριάτο εκφράζει.

Να καταστρέψουμε το κύκλωμα της διαφοροποίησης! Να απελευθερώσουμε το φυλακισμένο προλεταριάτο! Πόλεμος στην διαφοροποιημένη στρατηγική και στην πειθάρχηση της εξόντωσης! Να κλείσουμε τα τμήματα μακρών ελέγχων με κάθε μέσο! Πόλεμος στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο! Πόλεμος στο Nato! Πόλεμος στην προληπτική αντεπανάσταση! Πόλεμος στην υλοποίηση του σχεδίου για την αποπομπή του εργατικού δυναμικού! Πόλεμος στη νέα οργάνωση της εργασίας! Πόλεμος στον επαναπροσδιορισμό – σιδηρά κυβέρνηση της αγοράς εργασίας !!! Πόλεμος στο σχέδιο διαφοροποιημένης συμπίεσης του κόστους της κοινωνικής αναπαραγωγής!!!

Για τον Κομουνισμό-Per il Comunismo.
Ερυθρές Ταξιαρχίες για το χτίσιμο του Μαχόμενου Κομουνιστικού Κόμματος-Brigate Rosse per la costruzione del P.C.C.

16/01/82

Αποτέλεσμα εικόνας για rapimento dozier

http://www.sebbenchesiamodonne.it/campagna-dozier-comunicato-n-4/

αυτονομία, autonomia

Ο ανταρτοπόλεμος του Portello και οι νύχτες φωτιάς στο Veneto, 1977

kleovisΣχολιάστε

BY  ON MEMORIA DI CLASSE ΤΑΞΙΚΗ ΜΝΗΜΗ

Memoria di Classe Ταξική Μνήμη
19 μαίου 1977 Padova

La guerriglia del Portello e le notti dei fuochi in Veneto

Τον φεβρουάριο του 1977 ξεκινούν οι «νύχτες φωτιάς» χαρακτηριστικές ενετικές ενέργειες που διεξάγονται από τις συλλογικότητες της αυτονομίας, ειδικότερα από τις Βενετικές Πολιτικές Κολεκτίβες για την Εργατική Εξουσία (που προήλθαν στο βένετο από την διάλυση του Potere Operaio μετά το συνέδριο της Rosolina). Ολόκληρες ζώνες έκλειναν από οδοφράγματα (έτσι ώστε ολόκληρη η περιοχή της πόλης ήταν αδιαπέραστη) και στο εσωτερικό πραγματοποιούνταν πολλές άμεσες δράσεις, σαμποτάζ ή αυτομειώσεις, επιθέσεις εναντίον φυλακών, φασιστικών γραφείων, στρατώνων, κτηματομεσιτικών γραφείων. Οι νύχτες φωτιάς λάμβαναν χώρα ταυτόχρονα μεταξύ Rovigo, Padova, Vicenza, Venezia, Mestre, όπου η ενετική αυτονομία ήταν ισχυρότερη.

Στις 19 mαΐου 1977, οι αυτόνομοι παντοβάνοι έκλεισαν ολόκληρη την περιοχή Portello με δύο ομόκεντρους κύκλους οδοφραγμάτων (που δημιουργήθηκαν με την πυρπόληση δύο λεωφορείων) και για μια ημέρα υπήρξαν συγκρούσεις με την αστυνομία (ανταρτοπόλεμος του Portello ή μάχη του Portello), αποτέλεσμα: 70 πυροβολισμοί (από τους συντρόφους), 200 εκτοξευμένες κοκτέιλ molotov, 15 πυρπολημένα αυτοκίνητα, δύο κτηματομεσιτικά γραφεία χτυπήθηκαν, ένα κατάστημα τροφίμων λεηλατήθηκε.

Η Fusinato-Marzolo, κατειλημμένη και τότε, λειτούργησε ως κόκκινη βάση του κινήματος.

 

La guerriglia del Portello e le notti dei fuochi in Veneto, 1977

βασανιστήρια, tortura

Ρουβίκωνας: Στο πλευρό του Δ. Κουφοντίνα και όσων σηκώνουν ανάστημα απέναντι στο κράτος. ΠΟΡΕΙΑ 14/5/2019, 19:00, Προπύλαια

kleovisΣχολιάστε

από Ρουβίκωνας

11/05/2019 11:30 μμ.

Ανακοινώσεις

Αλληλεγγύη

Ενας αγώνας είναι σε εξέλιξη. Αγώνας του οποίου η σημασία θα καθορίσει πολλά για την ισορροπία δύναμης ανάμεσα σε όλες τις κοινωνικές αντιστάσεις και το κράτος. Ο Δημήτρης Κουφοντίνας, ως ένας αγωνιστής που από το δικό του πολιτικό μετερίζι κατάφερε σκληρά και οδυνηρά πλήγματα σε μηχανισμούς της εξουσίας βρισκόμενος σήμερα απέναντι της σε μια άνιση αλλά ακόμα δυσκολότερη αναμέτρηση.

Ένα τυπικό υποτίθεται ζήτημα νομικών δικαιωμάτων, αυτό των αδειών κατά την κράτηση, έγινε κατ επιλογή του κράτους ένα μείζον πολιτικό θέμα. Αφού, μετά από προηγούμενη απεργία πείνας οι δικαστικές αρχές εφάρμοσαν τον νόμο, από την ίδια φαρέτρα που τον καταδίκασε σε πολλαπλές ισόβιες, δίνοντάς του έξι συνεχόμενες άδειες, ξαφνικά τις κόβουν. Οι ίδιοι άνθρωποι. Χωρίς να έχει προκύψει κάτι καινούριο. Κι όλα αυτά ενώ η πρεσβεία διαμαρτύρεται και πιέζει και από δίπλα της συγκεκριμένες πολιτικές κλίκες αβαντάρουν. Ενώ πολλαπλές εκλογές είναι σε λίγες εβδομάδες…

Δεν ξέρουμε τις ακριβείς διαδρομές που ακολούθησε η απόφαση για ξαφνικό κόψιμο των αδειών. Ξέρουμε όμως ότι είναι επιλογή του κράτους. Είναι επιλογή ρήξης. Ο σύντροφος Κουφοντίνας επέλεξε να σηκώσει το γάντι.

Αυτά που διακυβεύονται είναι περισσότερα από ανθρώπινα, κερδισμένα με αγώνες δικαιώματα, το γνωρίζουν καλά όλες οι πλευρές. Και δεν είναι καθόλου τυχαία η κινητοποίηση όλων των μηχανισμών κοινωνικού ελέγχου από την πλευρά της κορυφής. Βλέπουμε καθαρά το τρομολαγνικό σκηνικό που στήνεται. Την προσπάθεια να επιβληθεί η μετάνοια ως μόνη διέξοδος απέναντι στην εξόντωση, να δοθεί το μήνυμα της πυγμής των ελίτ, αλλά και να κοντύνει κάθε ανάστημα που σηκώνεται τώρα αλλά θα σηκωθεί και αύριο.

Τέτοιες επιλογές απαντιούνται μόνο με αγώνα που φτάνει στα όρια. Ο Δ. Κουφοντίνας σε ηλικία και με ζητήματα υγείας που κάνουν την απεργία πείνας απαγορευτική, επιλέγει να προχωρήσει σε αυτήν. Και θα φτάσει μέχρι τέλους. Το τίμημα είναι τεράστιο, το «κέρδος» των αδειών δείχνει μικρό. Όχι όμως και το ζήτημα των συμβολισμών και των μηνυμάτων που εκπέμπονται από κάθε πλευρά.

Να το πούμε απλά, σε κάθε άνθρωπο της κοινωνικής βάσης, όποια ιδεολογική άποψη κι αν έχει. Οι επιλογές αγωνιστών σαν τον Κουφοντίνα έκαναν τους ισχυρούς να νοιώσουν κι αυτοί μια φορά στην ζωή τους ανίσχυροι. Μια συνθήκη που εμείς στην βάση βιώνουμε καθημερινά. Και τώρα οι ισχυροί τον εκδικούνται. Είναι απλά τα πράγματα. Δύο είναι οι πιθανές πλευρές που μπορεί να διαλέξει κανείς σε αυτό το ζήτημα.

Ο Ρουβίκωνας επέλεξε από την πρώτη στιγμή πλευρά. Στεκόμαστε στο πλευρό του απεργού πείνας Δ. Κουφοντίνα, ανυποχώρητα και αδιάλλακτα. Καλούμε όλες κι όλους να συνταχθούν σε αυτή την πλευρά.

Καλούμε στην πορεία αλληλεγγύης στις 14/5/2019, στις 19:00 από τα Προπύλαια

Απεργία πείνας Δημήτρης Κουφοντίνας

https://athens.indymedia.org/post/1597806/

post image

https://athens.indymedia.org/post/1597812/

ένοπλη πάλη, lotta armata

Γιατί παραδόθηκα — AIXMH

kleovisΓνωμικόΣχολιάστε

Με αφορμή τη γνωστοποίηση της απόφασης του δικαστηρίου του Βόλου ότι απορρίφθηκε το αίτημα για τη χορήγηση της 7ης κατά σειρά άδειας στο μέλος της 17Ν Δημήτρη Κουφοντίνα, αναδημοσιεύουμε την πρώτη συνέντευξη που έδωσε ο ίδιος μετά την παράδοσή του στις Αρχές

via Γιατί παραδόθηκα — AIXMH

σύγχρονα κινήματα, movimenti di oggi

Διαμαρτυρία στο Μετρό: Ενάντια στο βασανισμό του Δημήτρη Κουφοντίνα

kleovisΣχολιάστε
Δεκάδες μέλη της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στον πολιτικό κρατούμενο Δημήτρη Κουφοντίνα, πραγματοποίησαν σήμερα (Σάββατο, 4 του Μάη), στη 1 μετά το μεσημέρι, αγωνιστική παρέμβαση στο Μετρό στην πλατεία Συντάγματος, καταγγέλλοντας το βασανισμό στον οποίο υποβάλλει το αστικό κράτος και η κυβέρνησή του τον Δημήτρη Κουφοντίνα και απαιτώντας να του δοθεί η κανονική άδεια που δικαιούται (και έπαιρνε), η οποία κόπηκε ετσιθελικά και παράνομα, με συνέργεια της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και του δικαστικού μηχανισμού, εξαναγκάζοντας τον Δημήτρη Κουφοντίνα να αρχίσει μια ακόμα απεργία πείνας, θέτοντας σε μεγάλο κίνδυνο τη ζωή του (ο Δ. Κουφοντίνας είναι 61 ετών, ενώ ο οργανισμός του είναι ιδιαίτερα εξασθενημένος, μετά την πολυήμερη απεργία πείνας που έκανε πριν από ένα χρόνο, πάλι για το δικαίωμα της άδειας).

Οι διαδηλωτές κατέβηκαν στην κεντρική πλατφόρμα του σταθμού, άνοιξαν τις μπάρες για να περνούν ελεύθερα οι επιβάτες, άπλωσαν το πανό τους, φώναξαν συνθήματα, κόλλησαν αυτοκόλλητα και μοίρασαν την ανακοίνωση της Συνέλευσης στους επιβάτες.

«Αδεια τώρα στον απεργό πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα – Να καταργηθεί το εισαγγελικό βέτο – Πορεία Τρίτη 7/5, Προπύλαια, 7μμ», έγραφε το πανό.

«Η δημοκρατία σας είναι μια βιτρίνα, άδεια τώρα στον Μήτσο Κουφοντίνα», «Το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απ’ όλα τα κελιά», «Αυτόν που έπνιξε τον κόσμο στο ΣΑΜΙΝΑ δεν τον λέγανε Δημήτρη Κουφοντίνα», ήταν μερικά από τα συνθήματα που δόνησαν το χώρο του μετρό για τρία τέταρτα περίπου.

Οταν μοιράστηκαν όλες οι ανακοινώσεις που είχαν τυπωθεί, οι διαδηλωτές αποχώρησαν οργανωμένα, όπως είχαν προσέλθει.

Θυμίζουμε ότι την ερχόμενη Τρίτη (7 του Μάη), στις 7μμ, οργανώνεται πορεία αλληλεγγύης, η οποία θα ξεκινήσει από τα Προπύλαια.

Ακολουθεί ολόκληρη η ανακοίνωση της Συνέλευσης Αλληλεγγύης και φωτογραφίες από την παρέμβαση:

ΑΔΕΙΑ ΤΩΡΑ ΣΤΟΝ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ

Να καταργηθεί το εισαγγελικό βέτο

Με αντιμετωπίζετε ως πολιτικό αντίπαλο.
Γι’ αυτό κι εγώ ξαναπιάνω το κόκκινο νήμα των αγώνων.
Αρχίζω απεργία πείνας.
Δημήτρης Κουφοντίνας
Φυλακές Κασσαβέτειας
2.5.2019

Για ακόμα μια φορά ο πολιτικός κρατούμενος Δημήτρης Κουφοντίνας βρίσκεται στο επίκεντρο των κατασταλτικών μεθοδεύσεων της δικαστικής και πολιτικής εξουσίας. Για δεύτερη φορά, ο εισαγγελέας έθεσε βέτο στην απόφαση του Συμβουλίου Φυλακής για τη χορήγηση στον Δ. Κουφοντίνα της κανονικής άδειας που δικαιούται.

Ο εισαγγελέας Κωνσταντίνου, που έθεσε το νέο βέτο, ήταν από τους εισαγγελείς που είχαν εγκρίνει μία από τις προηγούμενες άδειες του Δ. Κουφοντίνα (έξι τον αριθμό). Τώρα «θυμήθηκε» τη φράση «να ξαναπιάσουμε το κόκκινο νήμα των αγώνων μέσα κι έξω από τη φυλακή», που είχε χρησιμοποιήσει ο πολιτικός κρατούμενος στη δήλωση γνωστοποίησης της προηγούμενης απεργίας πείνας (Μάιος – Ιούνιος 2018), με την οποία διεκδίκησε και κέρδισε την τρίτη κατά σειρά άδεια, όσο ακόμα βρισκόταν στις φυλακές Κορυδαλλού.

Κυνικά και απροκάλυπτα, η κρατική εξουσία έθεσε και πάλι στον Δ. Κουφοντίνα το δίλημμα: ή αποκηρύσσεις τις ιδέες σου και υπογράφεις δήλωση μετάνοιας ή σου κόβουμε τις άδειες που έπαιρνες. ‘Η υποτάσσεσαι στις αποφάσεις μας, που παραβιάζουν ακόμα και τον ισχύοντα νόμο, ή βάζεις σε κίνδυνο την ίδια τη ζωή σου.

Ο Δ. Κουφοντίνας δεν είχε άλλη επιλογή από το να χρησιμοποιήσει το έσχατο μέσο πάλης που έχει ένας κρατούμενος: την απεργία πείνας. Αυτή η επιλογή ήταν μονόδρομος για έναν αγωνιστή με τα δικά του χαρακτηριστικά.

Από τη μεριά της εξουσίας, όμως, ο εκβιασμός αυτός ισοδυναμεί με υποβολή του πολιτικού κρατούμενου Δ. Κουφοντίνα στο βασανιστήριο της πείνας. Ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψη την ηλικία του και την κλονισμένη από την προηγούμενη απεργία πείνας υγεία του.

Μετά τη χορήγηση της τρίτης άδειας και τη μεταφορά του Κουφοντίνα στις φυλακές Βόλου, ακολούθησε ένα κρεσέντο τρομοϋστερίας, μιντιακού κυνηγιού μαγισσών από τα διάφορα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια και πιέσεων και παρεμβάσεων τόσο του ντόπιου αστικού πολιτικού προσωπικού όσο και της αμερικάνικης πρεσβείας.

Επαναφέρθηκε η εκβιαστική απαίτηση της δικαστικής και πολιτικής εξουσίας προς τους πολιτικούς κρατούμενους να παραδώσουν δηλώσεις μετάνοιας και αποκήρυξης της πολιτικής τους ιστορίας, αλλά και ολόκληρης της επαναστατικής ιστορίας του τόπου, ώστε να ανταλλάξουν την προσωπική και πολιτική τους αξιοπρέπεια με την χορήγηση της άδειας. Επαναφέρθηκε η επιδίωξη του αστικού κράτους να ταπεινώνει τους πολιτικούς του αντιπάλους για να πείσει τους καταπιεσμένους πως κάθε αντίσταση απέναντι στους δυνάστες τους είναι μάταιη.

Η άρνηση χορήγησης άδειας δεν είναι μια προσωπική υπόθεση του Δ. Κουφοντίνα. Στο πρόσωπό του χτυπιέται ολόκληρο το κίνημα, χτυπιούνται όλοι οι καταπιεσμένοι και κολασμένοι, χτυπιέται ο ίδιος ο λαός. Χτυπιέται οποιοσδήποτε επιχειρεί να σπάσει το κρατικό μονοπώλιο της βίας και να αμφισβητήσει την απόλυτη κυριαρχία της αστικής εξουσίας. Χτυπιέται οποιαδήποτε απειθαρχία απέναντι σε ένα σύστημα που βασισμένο πάνω στην ταξική εκμετάλλευση γεννά τη βία, την αδικία, τον πόλεμο και το θάνατο.

Δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε και την απόλυτη συνενοχή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ απέναντι σ’ αυτήν την αυταρχική εκτροπή. Της κυβέρνησης των yes men, της «κυβερνώσας αριστεράς» που έχει προσκυνήσει όσο κανένας άλλος τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Δεν ξεχνάμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις αντίθετες εξαγγελίες, διατηρεί εδώ και τέσσερα χρόνια την αυταρχική διάταξη Δένδια που δίνει δικαίωμα βέτο στους εισαγγελείς για τις άδειες των κρατούμενων. Ταυτόχρονα, με τον καινούριο Ποινικό Κώδικα που βρίσκεται σε διαδικασία διαβούλευσης, ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρεί και αυστηροποιεί τον 187Α, τον «αντι»τρομοκρατικό νόμο με τον οποίο δικάζονται και καταδικάζονται αναρχικοί και κομμουνιστές αγωνιστές. Την ίδια στιγμή, ο υπουργός δικαιοσύνης Μιχάλης Καλογήρου δηλώνει ευθαρσώς ότι «ο νόμος είναι συγκεκριμένος και η χώρα έχει από το 2015 ένα συγκεκριμένο σχέδιο σωφρονιστικής πολιτικής, το οποίο είναι δημοκρατικό και φιλελεύθερο» και ότι «η δημοκρατία δεν εκδικείται». Η διατήρηση όμως της διάταξης Δένδια και οι απαιτήσεις δηλώσεων μετάνοιας από το Δ. Κουφοντίνα αποδεικνύουν ακριβώς το αντίθετο.

Η αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους είναι αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική τρομοκρατία. Στη συγκυρία που βρισκόμαστε, στις μεθοδεύσεις της δικαστικής και πολιτικής εξουσίας κατά του Δημήτρη Κουφοντίνα συμπυκνώνεται η ουσία της καταστολής που εξαπολύεται ενάντια σε ολόκληρο το κίνημα. Κόντρα στις μεθοδεύσεις αυτές, ενάντια στην «αντι»τρομοκρατική νομοθεσία και στη διάταξη περί εισαγγελικού βέτο για τις άδειες, οι δυνάμεις του ευρύτερου κοινωνικού και ταξικού κινήματος οφείλουν να σταθούν δίπλα στο Δημήτρη Κουφοντίνα που καλείται για μια ακόμη φορά να διεκδικήσει το αυτονόητο.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ και ΠΟΡΕΙΑ, ΤΡΙΤΗ 7/5, ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ, 7μμ

Συνέλευση αλληλεγγύης στον πολιτικό κρατούμενο Δημήτρη Κουφοντίνα

Σάββατο 04 Μαΐου 2019