Στη μνήμη του Orso, από μια μαχόμενη των Ypj που βρίσκεται στη Συρία

Από την σελίδα facebook: https://www.facebook.com/nadia.nicolardi

Τη νύχτα της 17ης μαρτίου έκανα ένα κακό όνειρο, δεν θυμάμαι πολλά, μόνο ότι ήμασταν στη Συρία και μια από τις ανιψιές μου έκλαιγε απελπισμένα.
Όταν ξύπνησα στις 18 το πρωί έκλαψα κι εγώ χωρίς έναν πραγματικό λόγο.
Στα μισά της μέρας μου πέρασε.
Το βράδυ παρακολουθούσαμε τις ειδήσεις στην τηλεόραση και μου ήρθε στο μυαλό ο sehid Hiwa bosco και το ότι δεν μπόρεσα να πάω στην κηδεία του και εκείνο ακριβώς το βράδυ πήγα να ψάξω τις φωτογραφίες της τελετής.
Άνοιξα την πρώτη σελίδα που βρήκα και δεν υπήρχε μόνο το όνομα του Giovanni, δίπλα του υπήρχε και ένα άλλο όνομα: Lorenzo Orsetti.
Είδα την φωτογραφία του, κούνησα το κεφάλι, διάβασα το άρθρο, έγραψα το όνομά του στο google, διάβασα και διάβασα και διάβασα, όλοι με ρώτησαν τι συνέβη και εγώ δεν ήμουν σε θέση να απαντήσω.
Συνέχισα να διαβάζω, αν και ήδη είχα καταλάβει ότι ο Orso είχε πέσει.
Πολλά είναι τα πράγματα που μου πέρασαν από το μυαλό, όλα ταχύτατα, σαν ένα flash.
Μου ήρθε στο μυαλό ότι προσπαθήσαμε να συναντηθούμε πριν από λίγους μήνες και δεν το καταφέραμε, πως είχα διαβάσει ότι πήγαινε στη Baghuz και θυμήθηκα το τελευταίο μήνυμα που μου είχε γράψει πριν φύγει:
“υπάρχει μια δημοσιογράφος που μου πήρε συνέντευξη χθες, θέλει να κάνει μια συνέντευξη και στις γυναικείες μονάδες, σου περνώ την επαφή, προσπάθησε εάν μπορείς να μιλήσετε και για τους συντρόφους που διώκονται στην Ιταλία”
Είναι αλήθεια, ο Orso σκέφτονταν πάντα τους άλλους.
Ο Orso δεν είναι ο πρώτος σύντροφος που πέφτει και δυστυχώς δεν θα είναι ο τελευταίος.
Ξέρετε όταν κάποιος που γνωρίζεις πέφτει συμβαίνει κάτι πολύ περίεργο, αισθάνεσαι πόνο για όλους τους μάρτυρες, ακόμα κι αν δεν τους έχεις δει ποτέ, ακόμα κι αν δεν γνωρίζεις τα ονόματά τους, κάθε ζωή αποκτά μια ανεκτίμητη αξία, αυτή της ελευθερίας.
Λοιπόν ναι αυτό συμβαίνει, ο πόνος του μαρτυρίου χιλιάδων συντροφισσών και συντρόφων κάθε φορά είναι ένα βασανιστήριο και κανείς ποτέ δεν συνηθίζει σε αυτό, αλλά δεν μπορούμε να βυθιστούμε στο κλάμα επειδή γνωρίζουμε ότι εκείνες οι ζωές έχουν μια αξία πως οι ζωές αυτές δεν έφυγαν για το τίποτα, αλλά ότι ο καθένας από τους μάρτυρες μας, ognuno dei nostri sehid είναι ένα κομμάτι από κάτι μεγαλύτερο, κάτι που άλλοι πριν από αυτούς έχτισαν και του οποίου ο Lorenzo αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι.
Στις 21 γιορτάσαμε τη Newroz, υπήρχε μια τεράστια φωτιά και σκέφτηκα τον Orso, μετά τραγούδησα το Bella Ciao και ξανά μου ήρθε στο μυαλό ο Orso και Helin και Mazlum και Leyla Guven και Ocalan.
Κάθε μέρα εκείνος ο κόμπος στο λαιμό μου επιστρέφει, και πρέπει να συγκρατηθώ, παρά τον πόνο στον λαιμό δεν κλαίω, επιλέγω να μην κλάψω γιατί δεν θέλω να με πιάσει η απόγνωση γιατί ξέρω ότι κανένας Μάρτυρας-Sehid δεν θα ήθελε ποτέ να προκαλέσει πόνο σε άλλους ανθρώπους και εγώ θέλω να τον σεβαστώ.
Κάθε μέρα που μπορούσα πήγαινα στο διαδίκτυο, διάβασα άρθρα και άλλα άρθρα, είδα ότι τώρα στην Ιταλία μιλάν πολύ για τον Orso είδα ότι κάποιος πρότεινε ένα χρυσό μετάλλιο.
Ίσως το μεγαλύτερο δώρο που μπορείτε να δώσετε στη μνήμη του Orso είναι να σταματήσετε να διώκετε τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που έκαναν την ίδια επιλογή με αυτόν, γενικά προσθέτω να σταματήσει η καταδίωξη των ανθρώπων που αγωνίζονται διότι ο περιορισμός στην ελευθερία κίνησης είναι κάτι που δεν αξίζει σε κανέναν.
Τρομοκράτες όταν είναι ζωντανοί, ήρωες όταν είναι νεκροί!
Από την άλλη δεν ήταν τους ίδιους τους παρτιζάνους που τους ονόμαζαν ληστές και κακοποιούς;
Πιστεύω ότι υπάρχει αυτή η τρομερή διαδεδομένη τάση να αναγνωρίζουμε τα ιστορικά λάθη μόνο εκ των υστέρων και να τα αγνοούμε στο παρόν, ο ναζισμός, οι φασισμοί είναι προφανή παραδείγματα, οι γυναίκες που συλλαμβάνονται και βασανίζονται επειδή ήθελαν να ψηφίσουν και ο κατάλογος είναι μακρύς
Ας θυμηθούμε, ωστόσο, ότι τα «δικαιώματα» ή τα έτσι αποκαλούμενα που έχουμε σήμερα έχουν κατακτηθεί με την πάροδο του χρόνου ακριβώς από εκείνους τους ληστές, από εκείνες τις μάγισσες από εκείνες τις αιρετικές και τρομοκράτισσες.
Η ιστορία διδάσκει είναι αλήθεια, έτσι αν θέλετε να σεβαστείτε τη μνήμη του Orso το ελάχιστο, το ελάχιστο που μπορείτε να κάνετε είναι να αφαιρέσετε τις γελοίες κατηγορίες που αποδίδονται στους/στις συντρόφ- compagn*  και να σταματήσει η ποινικοποίηση των Κουρδικών κινημάτων, να σταματήσουν να ποινικοποιούν την αυτοδιάθεση των λαών, να σταματήσουν να ποινικοποιούν εκείνους που δεν θέλουν αυτή την Ιταλία και αυτή τη φασιστική Τουρκία!
Ένα άλλο σημαντικό πράγμα για μένα που θέλω να πω στην οικογένεια του Orso είναι ότι είμαστε όλλ tutt* παιδιά σας διότι ο Orso δεν ήταν μοναχά αδελφός μας αλλά ήταν σύντροφος μας.
Στο Κουρδιστάν αποκαλούμε Μητέρα όλες τις μητέρες, πολλές έχουν χάσει τους γιους και τις κόρες τους στη μάχη και τώρα ναι, για εμάς που ακολουθούμε τον ίδιο αγώνα αυτές είναι οι μητέρες και οι πατέρες μας και έτσι είστε κι εσείς.
Ένιωθα την ανάγκη να γράψω αυτές τις δύο γραμμές επειδή δεν υπάρχει μέρα που περνάει χωρίς αυτός να είναι μέσα στις σκέψεις μου, γιατί και τώρα έχω αυτό τον κόμπο στο λαιμό μου που με κάνει να μπλοκάρω το βλέμμα επάνω στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή και δεν καταφέρνω πλέον να γράφω, γιατί σκέφτομαι ξανά όλα τα πράγματα που δεν του είπα.
Επειδή σήμερα ο Lorenzo κίνησε κάτι, σε όλους, εκείνους που γνώριζαν ήδη την κουρδική αντίσταση και εκείνους που δεν είχαν ακούσει ποτέ να γίνεται λόγος γι αυτήν, όσους ήρθαν εδώ, όσους είναι τώρα και εκείνους που θα έρθουν, τους κούρδους μανάδες και πατέρες και της χερσονήσου, όλοι σήμερα γνωρίζουν ποιος είναι ο Orso και ξέρουν ότι στέκονταν στη σωστή πλευρά, εκείνη του αγώνα για την ελευθερία!
Στον lorenzo και όλους τους μάρτυρες
Στους συντρόφους και τις συντρόφισσες μέσα στις φυλακές
Στους Heval σε απεργία πείνας
Στον Reber Apo

Sehid namirin – i martiri non moiono mai – οι μάρτυρες δεν πεθαίνουν ποτέ
Serkeftin

https://agirebablisoke.wordpress.com/2019/03/28/in-ricordo-di-orso-da-una-combattente-italiana-delle-ypj-che-si-trova-in-siria/

 

Κ. Γουρνάς: «Για το Δημήτρη Κουφοντίνα. Για το Δημήτρη μας…» – Συμμετοχή όλων μας στην αυριανή [σημερινή] πανελλαδική πορεία στο Βόλο

Είναι γνωστό ότι ανάμεσα στον Κώστα Γουρνά και στον Δημήτρη Κουφοντίνα έχει αναπτυχθεί φιλία από τότε που υπήρξαν πολιτικοί κρατούμενοι στην ειδική πτέρυγα του Κορυδαλλού.

Σχετικά γνωστό είναι επίσης ότι το μέλος του Επαναστατικού Αγώνα είδε το συμβούλιο πλημμελειοδικών Πειραιά να του απορρίπτει το αίτημα για άδεια απ’ τις φυλακές που δικαιούταν -βάσει τους δικούς τους νόμους- γιατί δεν υπέγραφε «δήλωση μετανοίας».
Δεν αποκήρυσσε δηλαδή τις πολιτικές του πεποιθήσεις.

«Από τη μεριά μου εξακολουθώ να είμαι σαφής. Δεν αποκηρύσσω τις πολιτικές μου πεποιθήσεις, δεν αποκηρύσσω την πολιτική μου ιστορία, τους αγώνες που έδωσα από τη μεριά των καταπιεσμένων για την ανατροπή αυτού του πανθομολογούμενα άδικου και βάρβαρου καθεστώτος. Με την αδιαμφισβήτητη ιστορική γνώση πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας ισότητας και δικαιοσύνης, παρά αυτός της κοινωνικής επανάστασης, συνεχίζω τον αγώνα μου για την κατάργηση του καθεστώτος εξαίρεσης που ορθώνεται απέναντι στους πολιτικούς κρατούμενους», είχε δηλώσει τότε ο Κώστας Γουρνάς.

Με αυτά τα δεδομένα αξίζει να αναδημοσιεύσουμε ένα βιωματικό κείμενο που έγραψε στην ιστοσελίδα του στο facobbok το μέλος του Επαναστατικού Αγώνα. Περιγράφει την επαφή που είχε με τον συγκρατούμενο του τότε Δ. Κουφοντίνα όταν  «ο Μήτσος μου, ο Μήτσος όλων μας» πήρε την πρώτη άδεια για να βγει απ’ την φυλακή.
Θεωρεί επίσης ο Κ. Γουρνάς απαραίτητη την συμμετοχή όλων μας στην αυριανή πανελλαδική πορεία στο Βόλο για να απαιτήσουμε να δοθεί άδεια στον Δ. Κουφοντίνα.

Είχα μία πραγματικά σπάνια στιγμή ευτυχίας στη ζωή μου κι αυτή ως κρατούμενος. Ήταν πρωί. Δε θυμάμαι τι μήνας. Έχουν γίνει τόσα πολλά τα τελευταία χρόνια που δυσκολεύομαι να ανακαλέσω τέτοια δευτερεύοντα πράγματα.

Του το χα πει πάντως. Αυτή τη φορά θα την πάρεις. Ο Μήτσος γέλαγε. Δεν ήθελε να φορτώνεται με ελπίδες.
Τον βρήκα στην κουζίνα. Στο πρόσωπό του έφεγγαν όλα τα εκείνα τα απέραντα βράδια προσμονής και κυρίως σεμνής καρτερίας.
Το κατάλαβα κατευθείαν. Δε χρειάστηκε να μου πει τίποτα. Κάτι πρόλαβε και ψέλλισε μόνο αλλά εγώ είχα αρχίσει να φωνάζω και να πανηγυρίζω σα παιδί προτού χαθεί στην αγκαλιά μου.
Ο Μήτσος μου, ο Μήτσος όλων μας…

Μόλις είχε γυρίσει από το συμβούλιο. Η πρώτη του άδεια ήταν γεγονός. Την είχε δεχθεί τόσο σεμνά όπως τα πάντα στη ζωή του.

Αύριο είναι η πανελλαδική πορεία στο Βόλο για τη μεθόδευση εναντίον του. Δυστυχώς δε μπορώ να βρίσκομαι λόγω περιοριστικών όρων, όμως η καρδιά μου και η φωνή μου θα είναι εκεί.

Είναι σημαντικό να είναι όλοι εκεί

Για το Δημήτρη Κουφοντίνα. Για το Δημήτρη μας…

https://tsak-giorgis.blogspot.com/2019/03/blog-post_732.html

24 μαρτίου 2019, Νεβρόζ προς τιμήν του Orso και Zulkuf Gezer

24 marzo 2019, Newroz in onore di Orso e Zulkuf Gezer

Και αυτό τον χρόνο, καθώς πλησιάζει η άνοιξη, ετοιμαζόμαστε να προϋπαντήσουμε μια νέα αρχή. Για τον κουρδικό λαό, η Newroz είναι συνώνυμη με την εξέγερση ενάντια στην αποικιοκρατική καταπίεση, αντιπροσωπεύει την αναγέννηση, τη ζωή. Γι ‘αυτόν τον λόγο αυτή τη γιορτή την αισθάνεται τόσο πολύ ο πληθυσμός. Ένας αδιάσπαστος δεσμός και ταυτόχρονα μια ευκαιρία για ελευθερία.
Με το έτος που μόλις τελείωσε, είδαμε ότι στη Ροζάβα (Συρία), στο Μπακούρ (Τουρκία), στο Μπασούρ (Ιράκ) και στη Rojhilat (Ιράν), πολλοί σύντροφοι θυσιάστηκαν ώστε να υπάρξει ζωή.

Αυτές τις μέρες, έχουμε χάσει έναν ιταλό διεθνιστή σύντροφο, τον Lorenzo Orsetti, ο οποίος πολέμησε μια μεγάλη μάχη ενάντια στον φασισμό του Daesh (Isis). Τις ίδιες ημέρες, ο σύντροφος Zulkuf Gezer έσβηνε στο Μπακούρ, στις τουρκικές φυλακές. Μετά από 12 χρόνια φυλάκισης και απεργία πείνας από την 1η μαρτίου για να διαμαρτυρηθεί ενάντια στην ολοκληρωτική κυβέρνηση του Ερντογάν, έπεσε ο heval Zulkuf διαμαρτυρόμενος. Καλούμε όλους τους λαούς να γιορτάσουν την αρχή αυτού του έτους με το ίδιο πνεύμα και την ίδια εξέγερση που χαρακτήρισε αυτούς τους δύο συντρόφους.
Newroz piroz be, Ευχές για μια καλή Newroz
Πόλεις στις οποίες θα εορταστεί η Newroz στην Italia:
– 20 Μαρτίου στη Bologna
– 21 Μαρτίου στη Parma
– 23 Μαρτίου στη Roma
– 23 Μαρτίου στο Oristano
– 24 Μαρτίου στο Milano
– 30 Μαρτίου στη Cosenza
Γραφείο Πληροφόρησης του Kurdistan στην Italia

ΚΥΡΙΑΚΗ 24 ΜΑΡΤΙΟΥ ΑΠΟ ΤΙΣ 13.30 MACAO, VIALE MOLISE 68

https://milanoinmovimento.com/internazionale/mediooriente/24-marzo-2019-newroz-in-onore-di-orso-e-zulkuf-gezer

Torino: Το πιο όμορφο δώρο

Συχνά με τα χρόνια έχει συμβεί να παίζουμε με τη φαντασία, προσπαθώντας να φανταστούμε πώς και πότε θα έρθει η εκκένωση του Asilo. Πόση αστυνομία θα είχε εισβάλει στη γειτονιά πόσο τα οδοφράγματα θα είχαν αντέξει, πόσο θα είχε αντισταθεί όποιος θα είχε κατορθώσει να φτάσει στην οροφή, εάν αυτό θα συνέπιπτε με μια κατασταλτική επιχείρηση, ποια θα ήταν η απάντηση έξω.
Σήμερα μετά από δύο εβδομάδες απόσταση, έχουν απαντηθεί πολλά ερωτήματα. Αλλά δεν μπορούμε ακόμη να το ξεπεράσουμε. Μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι μας απομάκρυναν, τον ένα μετά τον άλλο, πρώτα στις φυλακές Vallette σε απομόνωση και στη συνέχεια στο ειδικό τμήμα της φυλακής της Φερράρα. Χτυπημένοι από μια έρευνα που μας περιγράφει σαν μια εσωτερική και κρυμμένη αίρεση στην ευρύτερη ομάδα εκείνων που μέσα στα χρόνια οργανώθηκαν στο Asilo. Ένα διάταγμα που χυδαία επέλεξε και διαστρέβλωσε προσωπικές, πολιτικές και φιλικές στιγμές συνομιλίας, προκειμένου να επικυρώσει την θέση της ανακριτικής. Μια ανακατασκευή που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αντιληφθεί την ποικιλία των εντάσεων, των ιδεών και των εξεγερτικών παρορμήσεων που ξεκινώντας από τον τόπο αυτό εξαπολύθηκαν στον γύρω κόσμο.Μπορεί να είναι επειδή δεν έχουμε δει τεθωρακισμένα και μπάτσους να κλείνουν ολόκληρα κομμάτια της γειτονιάς για πάνω από μία εβδομάδα, απομακρύνοντας όποιον δεν ζούσε στην περιοχή ή δεν μπορούσε να το αποδείξει για να απομονώσουν τελείως την πλέον πρώην-γιάφκα των ανατρεπτικών. Μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι δεν ακούσαμε τους εργάτες μέρα και νύχτα στη δουλειά για να καταστήσουμε τη δομή απροσπέλαστη, αλλά πάνω απ ‘όλα μη χρησιμοποιήσιμη.Θα είναι ότι ουσιαστικά δεν μας νοιάζει. Οι τελευταίες μέρες, εδώ μέσα, δεν έχουν περάσει μέσα στη νοσταλγία των πολλών αναμνήσεων και στιγμών που ζήσαμε στο εσωτερικό, για αυτό που σήμαινε για τον καθένα μας, για τους αγώνες που εμφανίστηκαν εκεί και που το διέσχισαν όλα αυτά τα χρόνια, αλλά μέσα στη στεναχώρια επειδή δεν ήμασταν μαζί σας αυτές τις μέρες εκεί έξω: κατά μήκος του δρόμου από το κέντρο μέχρι την Aurora, στις συνελεύσεις γεμάτες συγκίνηση ενθουσιασμό και διέγερση, σε ένα μπαρ να παίρνουμε ανάσες από τα δακρυγόνα.

Γιατί αν κάποιος έχασε το σπίτι του με την εκκένωση, έναν τόπο όπου να οργανωθεί και να ανταλλάξει απόψεις, τόσοι πολλοί αισθάνθηκαν στερημένοι ενός κομματιού ελευθερίας, που τους άρπαξαν με μια δύναμη και έναν τρόπο τέτοιους που σημάδεψαν ένα σημείο μη επιστροφής. Μια «σπίθα». Μια δήλωση πολέμου στην οποία όλοι νιώσαν την ανάγκη να αντιδράσουν και των οποίων οι ηχώ έχουν φτάσει πέρα από τα χιλιόμετρα, τα τείχη και τα κάγκελα που μας χωρίζουν.

Αυτό είναι το ωραιότερο δώρο που θα μπορούσατε να μας κάνετε: γνωρίζοντας ότι η εκκένωση του asilo και η απάντηση σε αυτή την έρευνα υπήρξαν μια ευκαιρία για να εκφράσει ο καθείς τη δική του στενοχώρια, την οργή του και την εξέγερση, την ανταρσία του πολύ πέρα από τους ατομικούς αγώνες και τις πρωτοβουλίες αυτών που χρόνια τώρα οργανώνονταν με συνέπεια εκεί μέσα.

Και μετά ποια η σημασία του αν όταν βγούμε δεν θα αναγνωρίσουμε το Asilo για αυτό που υπήρξε, αν στα μάτια εκείνων που θα είναι εκεί, θα ξαναβρούμε την ίδια αγάπη και τον ίδιο θυμό που σήμερα αποπνέουν στο Τορίνο.

Υπάρχει μια ελπίδα. Εκείνη η ελπίδα δεν είναι σε ένα κατεχόμενο asilo, αλλά στην καρδιά, στο μυαλό και τα χέρια αυτών που έχουν αποφασίσει.

“οι αιχμάλωτοι”

Antonio, Beppe, Lorenzo e Niccolò

Ferrara, 18 φεβρουαρίου 2019

[Macerie, 28 Φεβρουαρίου 2019.]

Στη μνήμη της αναρχικής συντρόφου Anna Campbell που έπεσε στην Afrin

 

η ελληνική μετάφραση μιας ανακοίνωσης από ορισμένους βρετανούς συντρόφους μετά το θάνατο της αναρχικής Anna Campbell, που σκοτώθηκε ενώ υπερασπίζονταν την Αφρίν:

“19 μαρτίου 2018

Σήμερα οι καρδιές μας είναι γεμάτες θλίψη, πριν από λίγες μέρες λάβαμε τα νέα για το θάνατο της φίλης και συντρόφου μας, Anna
Campbell.

Η Anna σκοτώθηκε από εκτόξευση πυραύλων στην Αφρίν ενώ μάχονταν με τις YPG.

Η Άννα ήταν μέλος της συλλογικότητας Empty Cages και δραστηριοποιήθηκε σε πολλά αντισωφρονιστικά σχέδια και εκστρατείες, όπως η Κοινοτική Δράση-Community Action και η Επέκταση των Φυλακών-Prison Expansion, η Smash IPP και στην ομάδα αναρχικού μαύρου σταυρού του Μπρίστολ-Bristol Anarchist Black Cross. Καθιστώντας τον αγώνα μια χαρά.

Ήταν μια αναρχική βαθιά αφοσιωμένη στον αγώνα για την απελευθέρωση. Ο κατάλογος των προσπαθειών της-των δεσμεύσεων της στους κοινωνικούς αγώνες είναι μακρύς, από το σαμποτάζ του κυνηγιού στις φοιτητικές καταλήψεις. Ήταν μια παθιασμένα και υπερήφανα ανορθόδοξη, queer.

Όπως η Louise Michel, η αγαπημένη της ιστορική αναρχική, η κοινωνική επανάσταση ήταν η πιο βαθιά από τις επιθυμίες της, και αυτό ήταν που την έφερε στο Κουρδιστάν.

Η Anna πέθανε στην πρώτη γραμμή όπου ήθελε να είναι – υπερασπιζόμενη ένα επαναστατικό κίνημα. Θα λείψει τρομερά στους/στις φίλους/ες της και την οικογένειά της. Το θάρρος της μας εμπνέει να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για την απελευθέρωση, και την καταστροφή του κράτους και των φυλακών του.

“We revolutionaries aren’t just chasing a scarlet flag. What we pursue is an awakening of liberty, old or new. It is the ancient Communes of France, it is 1703; it is June 1848; it is 1871. Most especially it is the next revolution which is advancing under this dawn – Εμείς οι επαναστάτες δεν κυνηγούμε απλά μια πορφυρή σημαία. Αυτό που επιδιώκουμε είναι μια αφύπνιση της ελευθερίας, παλιάς ή νέας. Είναι οι αρχαίες Κοινότητες της Γαλλίας, είναι το 1703, είναι ο Ιούνιος 1848, είναι το 1871. Ειδικότερα πρόκειται για την επόμενη επανάσταση που προχωρά κάτω από αυτή την χαραυγή.”
– Louise Michel

Empty Cages Collective, UK.”
Πηγή: prisonabolition.org

 

https://agirebablisoke.wordpress.com/2019/03/16/in-ricordo-della-compagna-anarchica-anna-campbell-caduta-ad-afrin/

Παραβιάζοντας τα προληπτικά μέτρα, για να ζήσουμε το παρόν και να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε

Στις 12 Νοεμβρίου, μετά την επιστροφή μου από τη Συρία αποφάσισα να παραδοθώ, εκκρεμούσε επάνω μου ένα ένταλμα σύλληψης για παραβίαση των προληπτικών μέτρων από τον Μάρτιο. Μετά από λίγες μέρες απελευθερώθηκα από τη φυλακή και υποβλήθηκα σε κατ ‘οίκον περιορισμό, όπου βρίσκομαι τώρα.

Έφυγα στη Συρία τον Μάρτιο, αποφάσισα να παραβιάσω τα προληπτικά μέτρα που μου είχαν επιβληθεί στις αρχές φεβρουαρίου του 2018. Υπέγραφα καθημερινά στο στρατόπεδο των καραμπινιέρων του Grugliasco και δεν μπορούσα ούτε να ζήσω ούτε να περάσω από το Τορίνο, πόλη στην οποία εδώ και χρόνια μένω και αγωνίζομαι, στο πλευρό των καταπιεσμένων και ενάντια στους καταπιεστές. Αυτά τα μέτρα μου είχαν επιβληθεί όπως και σε 4 άλλους συντρόφους και ένας σύντροφος συνελήφθη στις 9 Φεβρουαρίου λόγω των συγκρούσεων μπροστά στη φυλακή delle Vallette τη νύχτα της 31ης Δεκεμβρίου του 2018, όπου ο συνηθισμένος χαιρετισμός στους κρατούμενους της φυλακής του Τορίνο υπήρξε λίγο περισσότερο θορυβώδης από το συνηθισμένο. Η δίκη του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου ολοκληρώθηκε πριν από κάτι περισσότερο από δύο μήνες, οι ποινές πολύ βαριές ήταν 3 και 8 μήνες για τον Marcello, 3 και 4 μήνες για τον Antonio, 2 έτη και 9 μήνες για τους Salvo, Quara και Giulio και 1 χρόνο και 4 μήνες για μένα.

Η δικαστής Minucci, πάντα έτοιμη να εκδώσει αποφάσεις εναντίον συντρόφων και συντροφισσών, την ίδια μέρα με το τέλος της δίκης μας πρώτου βαθμού, εκδίδει μια άλλη απόφαση που καταδικάζει σε δεκάδες χρόνια φυλάκισης συντρόφισσες και συντρόφους που αγωνίζονται εναντίον της γραμμής Tav στην Valsusa.

Το ταξίδι μου, προγραμματισμένο από μήνες, δεν ήθελα να το αναβάλω λόγω απλών προληπτικών μέτρων, ήθελα να επιστρέψω στη Συρία για τρίτη φορά και να ενωθώ στις Ypg. Για το λόγο αυτό, μετά από πολλούς γύρους, κατάφερα να φτάσω στη Συρία. Γνώριζα επίσης για τις συνέπειες που θα μπορούσε να έχει η επιλογή αυτή, πράγματι μετά από λίγες ημέρες, τα προληπτικά μέτρα επιδεινώθηκαν, και ένα ένταλμα σύλληψης εκδόθηκε από την εισαγγελία του Τορίνο. Ήταν 6 μήνες όμορφοι, ενδιαφέροντες και γεμάτοι χαρά, αλλά επίσης σκληροί και δύσκολοι. Γνωρίζουμε ότι η επανάσταση είναι όμορφη, αλλά να την προωθείς και κυρίως να την υπερασπίζεσαι είναι πολύ δύσκολο και το καταλαβαίνεις όταν την ασκείς, διότι σε έναν πατριαρχικό, σεξιστικό, αυταρχικό και ιεραρχικό κόσμο δεν είναι εύκολο να βγεις από αυτά τα σχήματα, να μεταμορφώσεις μια κοινωνία και πάνω απ’ όλα τον εαυτό σου. Είναι αλήθεια, η Δύση φαίνεται να καταρρέει, ένα χάος, μερικές φορές ζούμε καλύτερα στον πόλεμο, παρά στη μέση του αχαλίνωτου εγωισμού όπου όλα φαίνονται αδύνατα, αλλά και στη Συρία πριν από 8 χρόνια όλα ήταν αδύνατα.

Πιστεύω στην ελευθερία και στον καθημερινό αγώνα, γιατί την επανάσταση πρέπει πρώτα απ ‘όλα να την αισθανθούμε μέσα μας, νομίζω ότι δεν είναι ούτε εύκολο, αλλά προσωπικά δεν θέλω να μείνω και να παρακολουθώ ότι όλα πάνε στραβά και θέλω να αναζητήσω τα καλύτερα γύρω μου. Όπως κάνουν πολλοί σύντροφοι και συντρόφισσες εδώ και χρόνια στην Ιταλία, όπως και στην Ευρώπη, διεξάγουν αγώνες και αντιστάσεις, εναντίον αυτού του συστήματος που προσπαθεί να μας κυριαρχήσει.

Αυτό που είδα στη Συρία αυτούς τους μήνες, ήταν μια Δημοκρατική συνομοσπονδία, η οποία παρά την κόπωση του πολέμου, αγωνίζεται, αντιστέκεται και πάνω απ ‘όλα οργανώνεται. Αποφάσισα να επιστρέψω επειδή, μετά από σχεδόν δύο χρόνια στις Ypg, είδα το καλύτερο μιας επανάστασης και τις αντιφάσεις της, αλλά αυτό που είναι σημαντικό για μένα είναι ότι οι Ypg αγωνίζονται ενάντια σε αυτές τις αντιφάσεις. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αισθάνομαι σαν ένας YPG εφ’ όρου ζωής, δεν είναι ένας στρατός εισβολέας, αποικιοκρατικός ή μιλιταριστικός, αλλά είναι ένας στρατός απελευθέρωσης που τους λαούς τους υπερασπίζεται και πάνω απ ‘όλα βρίσκεται ανάμεσα στον λαό.Αυτό το τρίτο ταξίδι μου στη Συρία, με έκανε να καταλάβω πολλά άλλα πράγματα, τα οποία δεν είχα αντιληφθεί πριν, αν γύριζα πίσω θα το έκανα ξανά, θα ξαναέφευγα, δεν μετάνιωσα με τίποτα. Τώρα αντιμετωπίζω όλες τις συνέπειες που γνώριζα πριν φύγω. Το μόνο λυπηρό, πως δεν μπόρεσα να υπερασπιστώ την Αφρίν, αφού έφτασα μετά την εισβολή της, μόνο γι αυτό λυπάμαι, που δεν έφτασα νωρίτερα. Αγκαλιάζοντας τους συντρόφους μου, τους φίλους που επέστρεφαν από την Αφρίν ήταν όμορφο, το ότι δεν θα μπορέσω να δω ξανά άλλους φίλους, συντρόφους, όχι, δεν ήταν ωραίο, αλλά αυτοί μου έδωσαν τη δύναμη να συνεχίσω να αγωνίζομαι.

Είναι γνωστό, όταν αγωνιζόμαστε τοποθετούμαστε αυτόματα από το σύστημα και από εκείνους που το κυβερνούν, από την άλλη πλευρά δηλαδή εκείνη του λάθους. Έτσι, αν είμαι από την πλευρά του λάθους, λέω σε εκείνους που σκέφτονται έτσι, ήταν οι Ypg, που ελευθέρωσαν ένα τμήμα της Συρίας από το Ισλαμικό Κράτος, ήταν οι YPG που υπερασπίστηκαν την Αφρίν γενναία και που εξακολουθούν να αντιστέκονται σε εκείνα τα εδάφη που κατελήφθησαν από τον τουρκικό στρατό και τις τζιχαντιστικές συμμορίες, και επίσης είναι χάρη στις Ypg και στις πολιτικές δομές που η επανάσταση αυτή επιβιώνει, αντιστέκεται και αγωνίζεται. Σε ένα τόσο ευρύ πολεμικό σενάριο δεν είναι εύκολο, φαινόταν αδύνατο, αλλά τώρα εκεί είναι δυνατό, μάλιστα είναι η πραγματικότητα. Τώρα δεν μπορείς να κάνεις προβλέψεις ή να πεις εάν αυτή η επανάσταση θα επιζήσει ή για πόσο, διότι αυτή η επανάσταση δεν έχει κανένα σχήμα που επιβάλλεται από κάποιον και εκεί οι άνθρωποι πειραματίζονται καθημερινά. Τώρα είναι ο καιρός να πολεμήσουμε, να αντισταθούμε στις επιθέσεις του συστήματος.

Πρέπει να γνωρίζουμε τους κινδύνους που μπορεί να φέρει αυτό, στον πόλεμο μπορεί κάποιος να πεθάνει, να τραυματιστεί. Εδώ στην Ευρώπη, σε ένα διαφορετικό πλαίσιο και συγκυρία, μπορεί να χάσουμε την ελευθερία, να διωχτούμε από το νόμο, όλα αυτά μόνο επειδή έχουμε μπει στη λάθος γι αυτούς πλευρά. Αλλά θα αγωνιστώ, μαζί με τους συντρόφους μου και τις συντρόφισσες μου, όπως έκανα πάντα, μέχρις ότου αυτοί, οι ισχυροί, οι εκμεταλλευτές να θεωρηθούν αυτοί της άλλης πλευράς, εκείνης του λάθους. Ξέρουμε όταν αγωνιζόμαστε, δεν είμαστε αποδεκτοί από τους ισχυρούς και εκείνους που τους προστατεύουν.

Φθάνει να μην φοβόμαστε και να γνωρίζουμε αυτό που κάνουμε και πάνω απ ‘όλα πρέπει να το πιστεύουμε.

Αυτό έμαθα από τη Συνομοσπονδιακή Επανάσταση που εξακολουθεί να βρίσκεται σε εξέλιξη στη Βόρεια Συρία.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο επέστρεψα για να αντισταθώ και να αγωνιστώ ενάντια σε αυτό το αυταρχικό καπιταλιστικό σύστημα.

Αν όχι τώρα πότε; Μου αρέσει να ζω στο παρόν και κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να σταματήσει τον αγώνα και την επιθυμία για ελευθερία που προσπαθώ καθημερινά να προωθώ και να ασκώ μαζί με πολλές συντρόφισσες και συντρόφους, γι ‘αυτό παραβίασα τα μέτρα αυτά, χωρίς καμία τύψη ή λύπη.

Κάθε χειρονομία μου, κάθε αγώνα τον συνεχίζω πάντα μαζί με τους μάρτυρες στην καρδιά μου και σκεπτόμενος ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο, φτάνει να αγωνιζόμαστε, και με την πάλη μπορούμε επίσης να πέσουμε, γνωρίζοντας απλά πώς να σηκωνόμαστε με περισσότερη δύναμη και αποφασιστικότητα από πριν.

Η επανάσταση δεν πρέπει να είναι ένα όνειρο, η επανάσταση για μένα είναι η πραγματικότητα και πρώτα απ ‘όλα πρέπει να ξεκινά από εμάς τους ίδιους ακόμη και κάνοντας λάθη, να επικρίνουμε τους εαυτούς μας και πάνω απ’ όλα να μάθουμε την αυτοκριτική, μια πρακτική που είναι καθιερωμένη μεταξύ των συντρόφων που υπερασπίζονται και διαχέουν την επανάσταση στη Βόρεια Συρία, αλλά που δεν είναι καθόλου εύκολο να συνεχιστεί.

Η επανάσταση ναι είναι δύσκολη και κουραστική αλλά ταυτόχρονα γεμάτη χαρά και αγάπη.

Ο αγώνας είναι ζωή,

Η ζωή είναι αγάπη,

Η αγάπη είναι επανάσταση.

Θα ειδωθούμε στους δρόμους και τις πλατείες, τους ίδιους εκείνους δρόμους που εδώ και χρόνια έχω διασχίσει μαζί με τόσους πολλούς συντρόφους και συντρόφισσες και φίλους αγαπημένους μου.

Serkeftin.

Paolo Pachino, εθελοντής διεθνιστής του Ypg

https://agirebablisoke.wordpress.com/2019/01/02/violare-le-misure-cautelari-per-viversi-il-presente-e-continuare-a-lottare/