Genova, riparte la battaglia dei lavoratori portuali contro le navi che trasportano armamentari bellici e rilancia per il 16 febbraio, data in cui dovrebbe attraccare in porto la nave Bahri Yanbu.
Γένοβα, η μάχη των λιμενεργατών εναντίον των πλοίων που μεταφέρουν πολεμικούς εξοπλισμούς ξεκινά και πάλι οι οποίοι δίνουν ραντεβού για τις 16 φεβρουαρίου, ημερομηνία κατά την οποία το πλοίο Bahri Yanbu θα πρέπει να δέσει στο λιμάνι
Queste navi trasportano armi nel Medio Oriente, nella Siria del Nord, in India e nello Yemen, nei territori in cui ci sono conflitti che provocano migliaia di vittime, la maggior parte delle quali civili. Queste armi vengono utilizzate contro le squadre di autodifesa del popolo Curdo YPG e YPJ da sempre impegnate su due fronti, da un lato il governo Turco che tenta una lenta invasione della Siria del Nord, dall’altro le milizie terroristiche dell’ISIS.
Η Γενοβέζικη Αυτόνομη Κολεκτίβα Λιμενεργατών αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια της – Il Collettivo Autonomo Lavoratori Portuali di Genova ha quindi deciso di prendere in mano la situazione e rilanciare il loro diritto al DISSENSO contro la guerra nel mondo, strumento sempre più spesso utilizzato dal CAPITALISMO e dall’IMPERIALISMO sempre più invasivo.
Lo stato italiano secondo retorica dovrebbe ripudiare la guerra, in realtà con la solita ipocrisia fa tutt’altro, per questo i lavoratori chiedono alle istituzioni, in questo caso il Ministro degli Esteri DI MAIO, di prendere posizione e schierarsi contro la guerra e a favore dei lavoratori portuali.
La nave in questione pare non essere riuscita ancora a fare scalo in nessun porto europeo per via di blocchi e manifestazioni di tutti i lavoratori portuali che sono stanchi di doversi rendere partecipi alle guerre sempre più sanguinarie e distruttive che ogni giorno portano migliaia e migliaia di persone a scappare dai propri paesi di origine o nel peggiore dei casi vedono bambini mutilati o uccisi da mine anti-uomo o bombardamenti.
La richiesta di partecipazione è aperta a tutti e tutte coloro che ripudiano la guerra, nei filmati che alleghiamo si fa presente come le varie sigle sindacali siano state avvisate di quello che accade e si richiede una presa di posizione anche da parte loro, è tempo di smettere di girare la testa e lottare contro chi porta morte, povertà e fame ai popoli in tutto il mondo.
FERMIAMO L’INGRESSO NEL PORTO DI GENOVA DELLA “BAHRI YANBU” .
https://www.ilfattoquotidiano.it/…/navi-cariche-di…/5699648/
Il 28 gennaio 2020, Donald ed il primo ministro Israeliano Benjamin Netanyahu hanno presentato il cosiddetto “Piano di pace per il Medioriente”. In
Pubblichiamo questo articolo di Nicola Casale e Raffaele Sciortino perchè troviamo importante aprire il dibattito e aggiornarlo intorno alla
Oggi un corteo di diverse centinaia di persone ha attraversato le strade antistanti alla stazione militare di Sigonella per pretendere la chiusura di
Condividiamo un messaggio di Leopoldo, compagno di Cremona che nelle ultime settimane è tornato in Rojava per combattere con le YPG.
di Emilio Quadrelli
La guerra è qualcosa che ci riguarda.
La guerra è la cifra del presente.
L’umanità è
anarxikoikavalas @anarxikoikav46
Ο Βαγγέλης Σταθόπουλος συνελήφθη στις 8 Νοεμβρίου 2019 από την Αντιτρομοκρατική υπηρεσία και κατηγορείται για ληστεία σε κατάστημα Play του ΟΠΑΠ στον Χολαργό, καθώς και συμμετοχή στην ένοπλη οργάνωση Επαναστατική Αυτοάμυνα. Ο ίδιος από την πρώτη στιγμή, ήδη μέσα από τα κρατητήρια της ΓΑΔΑ, γνωστοποίησε μέσω σημειώματος του που αναρτήθηκε στο Indymedia ότι αρνείται τις κατηγορίες, αποδίδοντας την δίωξή του στον ρεβανσισμό της Αντιτρομοκρατικής.
Για την ίδια υπόθεση κατηγορείται ο αναρχικός Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης, ο οποίος είναι τραυματισμένος και καταζητείται καθώς και ένας προσωπικός του φίλος ο οποίος είναι επίσης προφυλακισμένος. Τα σενάρια της Αντιτρομοκρατικής αποδομεί και ο ίδιος ο Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης μέσα από επιστολή που ανήρτησε στο Indymedia. Σύμφωνα με αυτήν συμμετείχε πράγματι στην ληστεία του καταστήματος Play στον Χολαργό με άγνωστο συνεργάτη, τον οποίον προφανώς δεν κατονομάζει και διευκρινίζει ότι σε κάθε περίπτωση όμως δεν πρόκειται για τον Βαγγέλη Σταθόπουλο. Παραδέχεται επίσης ότι ένα από τα όπλα που βρέθηκαν μετά από έρευνες της Αντιτρομοκρατικής, ήταν όντως το όπλο με το οποίο η οργάνωση Επαναστατική Αυτοάμυνα πραγματοποιούσε τις ενέργειες της, επισημαίνοντας όμως ότι η οργάνωση αυτή είναι ανενεργή εδώ και δυο χρόνια και πως ο ίδιος είχε αναλάβει το καθήκον της φύλαξής του για πολιτικούς και ηθικούς λόγους. Τονίζει επίσης ότι η ληστεία στα Play του ΟΠΑΠ δεν έχει οποιαδήποτε σύνδεση με ενέργειες της συγκεκριμένης οργάνωσης.
Από την στιγμή της σύλληψης του Βαγγέλη Σταθόπουλου μέχρι σήμερα, εκατοντάδες είναι τα δημοσιεύματα που αναπαράγουν, ως βεβαιότητες, τις κρίσεις, τις υποψίες και τις εμμονές της Αντιτρομοκρατικής. Ο Βαγγέλης Σταθόπουλος μέσω μιας εικοσάλεπτης διάρκειας συνέντευξης στην στήλη The Case του omniatv απαντάει σε όλα αυτά και αναφέρεται στην ασύμμετρη βία που του ασκήθηκε κατά την σύλληψή του, στις μεθοδεύσεις τις Αντιτρομοκρατικής, στην συμμετοχή του στο αναρχικό κίνημα και την συνεπακόλουθη στοχοποίησή του, στον εκδικητικό χαρακτήρα της δίωξης του, στον βαθμό της πραγματικής του συμμετοχής στα γεγονότα για τα οποία τον κατηγορούν και στην αλληλεγγύη που έδειξε σε έναν τραυματία. Αναφέρεται επίσης στις συνθήκες κράτησης στις φυλακές Λάρισας, την διακίνηση πρέζας και την λογοκρισία σε βιβλία που έχει επιβληθεί από την σωφρονιστική υπηρεσία.
Ο συριακός πόλεμος. Κυρώσεις στην Άγκυρα; Καλώς! Ωστόσο, το 70% των δανείων των τουρκικών εταιρειών είναι με ευρωπαϊκές τράπεζες και υπάρχουν χιλιάδες εταιρείες που έχουν μετεγκατασταθεί στην Τουρκία (συμπεριλαμβανομένης της Barilla και της Benetton). Ο ατλαντισμός βρίσκεται στη λεωφόρο της δύσης. Ο στόχος της Μόσχας: δεν θα υπάρξει ποτέ πλέον ένα άλλο Κοσσυφοπέδιο (1999), ούτε μια άλλη Λιβύη (2011), ούτε «χρωματιστές» επαναστάσεις, συμπεριλαμβανομένης της Βενεζουέλα
© Afp
Μέσα σε μια εβδομάδα ο κόσμος έχει αλλάξει: έφτασε ο Επικεφαλής, ο πραγματικός. Αυτός δεν είναι ένας πόλεμος όπως οποιοσδήποτε άλλος: ο κόσμος που προέκυψε από την κατάρρευση του Τείχους του Βερολίνου το 1989 έχει αλλάξει για άλλη μια φορά.
Μέσα σε λίγες μέρες έχουν καεί 30 χρόνια ιστορίας, ίσως ο Πούτιν τους έχει κερδίσει έχοντας γίνει ο αληθινός συν-διευθυντής της διεθνούς πολιτικής.
Ενώ οι ΗΠΑ εγκατέλειπαν την προστασία των κούρδων, το «πεζικό» τους εναντίον του Χαλιφάτου. Τα ρωσικά στρατεύματα γεμίζουν τώρα το κενό που άφησαν οι Ηνωμένες Πολιτείες και παρεμβάλλονται μεταξύ των δύο Raìs, Assad και Erdogan, και των κούρδων.
Ένας σχεδόν τέλειος συγχρονισμός ώστε να φαίνεται συμφωνημένος.
Η ΡΩΣΙΑ βλέπει μπροστά της έναν στόχο: να ορίσει ότι δεν θα γίνεται πλέον τίποτα ενάντια στα συμφέροντα της Μόσχας. Δεν θα υπάρξει πλέον ένα άλλο Κοσσυφοπέδιο (1999), δεν θα υπάρξει ούτε μια άλλη Λιβύη (2011) και ούτε «έγχρωμες» επαναστάσεις, συμπεριλαμβανομένης της Βενεζουέλας.
Όσον αφορά τη μελλοντική διεύρυνση του Νατο, ο ατλαντισμός, ορκισμένος εχθρός της Ρωσίας, μοιάζει να βρίσκεται στη λεωφόρο της δύσης.
Το πιο εμφανές είναι ότι η Τουρκία διέσπασε μια Συμμαχία που για 70 χρόνια φαίνονταν η πιο ισχυρή στον κόσμο. Ο Ερντογάν χλεύασε τις εκκλήσεις του Trump, της Ευρώπης και του γραμματέα Νατο Stoltenberg, που τώρα είναι ένας ζαλισμένος και αμήχανος ταξιδευτής.
Πρόκειται για ένα γεγονός που σημαδεύει μια ολόκληρη εποχή: οι αμερικανοί που είχαν τους κύριους συμμάχους τους στον αγώνα κατά του Isis στους κούρδους, τους εγκατέλειψαν για να μην συγκρουστούν με την Τουρκία, μέλος του Νατο από το 1953, που φιλοξενεί 24 βάσεις και πυραύλους με στόχο τη Μόσχα και την Τεχεράνη.
ΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ παράλογη. Σε αυτές τις συνθήκες, το ΝΑΤΟ δεν έχει πια κανένα νόημα, εκτός αν αλλάξει ριζικά. Πράγμα που δεν είναι εύκολο, δεν μπορούν να δώσουν μια κλωτσιά στην Τουρκία όπως με τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2020 στην Κωνσταντινούπολη, τη μόνη αληθινή κύρωση που ίσως εφαρμοστεί πραγματικά.
Η Τουρκία επέλεξε το δυτικό μέτωπο κατά τη δεκαετία του 1950, για να λειτουργήσει ως προγεφύρωμα στη Σοβιετική Ένωση, δηλαδή σε εκείνο τον κομμουνιστικό κόσμο που θεωρήθηκε ο πιο θανατηφόρος εχθρός. Και τώρα ο Ερντογάν, ο οποίος χρησιμοποιεί τους τζιχαντιστές ενάντια στους κούρδους αλλά και κατά της Δύσης και εκβιάζει την Ευρώπη με τους πρόσφυγες, έχει γίνει ο πιο επικίνδυνος αντίπαλος.
ΟΧΙ ΜΟΝΟ: Ο Putin, που μαζί με το Ιράν υποστηρίζει τον Άσαντ, είναι ο μόνος που μπορεί να συγκρατήσει τον Ερντογάν ή να διαπραγματευτεί μαζί του όχι ως ηττημένος αλλά ως σοβαρός πρωταγωνιστής σε σοβαρά πράγματα όπως το Idlib, η Rojava, το μέλλον της Συρίας, το αντιπυραυλικό σύστημα S-400, το πυρηνικό ζήτημα, το ρωσικό φυσικό αέριο του οποίου η Άγκυρα είναι ο μεγαλύτερος αγοραστής.
Σίγουρα, όπως έγραφε την προηγούμενη τρίτη scriveva martedì scorso στο manifesto ο Manlio Dinucci, είναι δύσκολο να παραδεχτούμε ότι έχει στραφεί εναντίον ενός συμμάχου στον οποίο το ΝΑΤΟ έχει επενδύσει 5 δισεκατομμύρια δολάρια και αντιπροσωπεύει μια πλούσια δυτική πολεμική αγορά.
ΟΜΩΣ ΤΕΧΝΙΚΑ το Nato δεν μας χρησιμεύει πλέον σε τίποτα από τότε που οι ΗΠΑ παραιτήθηκαν από τον ρόλο τους ως ηγέτη-οδηγού της Δύσης: με λίγα λόγια ο Trump όχι μόνο εγκατέλειψε τους κούρδους αλλά και την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή στα χέρια της Ρωσίας, το μόνο κράτος που σήμερα κάνει τους πολέμους νίκη και δεν εγκαταλείπει τους συμμάχους. Είναι αλήθεια μάλιστα ότι ο Πούτιν μετέβη στη Σαουδική Αραβία για να καθησυχάσει το Ριάντ απέναντι στο Ιράν, σύμμαχο της Μόσχας στη Συρία.
Τα μόνα θετικά νέα για τους Αμερικανούς, όπως αναφέρει η Wall Street Journal, είναι ότι πωλούν πυρηνικούς σταθμούς στους σαουδάραβες.
Το σημαντικό για τον Trump, κατά βάθος, είναι να τιμολογεί, να εκδίδει τιμολόγια.
Για τις Usa Ευρώπη και Μέση Ανατολή δεν είναι πλέον στρατηγικές: είναι αγορές στις οποίες μπορούν να πωληθούν όπλα και στρατιωτική υποδομή, συμπεριλαμβανομένων μισθοφόρων που σύντομα θα χρησιμοποιούμε κι εμείς αντί για στρατιωτάκια σοκολάτας.
ΟΙ ΠΙΟ ΧΑΖΟΙ είναι οι σαουδάραβες του δολοφόνου πρίγκιπα Mohammed bin Salman, στον οποίο ο Trump πούλησε όπλα για 100 δισεκατομμύρια δολάρια και που χτυπήθηκαν μέσα στο σπίτι τους από μια επίθεση που μείωσε τη παραγωγή πετρελαίου κατά το ήμισυ. Αλλά αυτά τα όπλα δεν χρησιμεύουν σε τίποτα διότι οι δειλοί σαουδικοί χάνουν στην Υεμένη ενάντια στους σιίτες Houthi που υποστηρίζονται από την Τεχεράνη. Και γι αυτό αγκαλιάζουν και τον Πούτιν.
ΜΑ ΕΙΧΑΤΕ πραγματικά πιστέψει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ακόμα πρόθυμες να πεθάνουν για τους κούρδους, τους άραβες ή τους ευρωπαίους; Μετά τις αποτυχίες του Αφγανιστάν και του Ιράκ, κανείς στην Ουάσιγκτον δεν θέλει να πεθάνει για την ασφάλειά μας.
Δεν σκέφτεται μόνο ο Τραμπ έτσι. Και ο Ομπάμα το 2011 αποσύρθηκε από το Ιράκ αφήνοντας τη χώρα στο χάος και στη συνέχεια στα χέρια του Χαλιφάτου.
Ο πόλεμος κατά του ισλαμικού κράτους στους αμερικανούς δεν κόστισε ούτε ένα θάνατο Ηπα: 11.000 κούρδοι σκοτώθηκαν αντιθέτως.
Εάν ο Ερντογάν μας εκβιάζει, ο Τραμπ μας κοροϊδεύει αιματηρά. Οι ευρωπαίοι τζιχαντιστές το σκάνε από τις κουρδικές φυλακές; Αν τους θέλετε πηγαίνετε να τους πιάσετε, λέει ο Trump. Πιο ξεκάθαρο από έτσι δεν υπάρχει.
Αλλά τα ασβεστωμένα μνήματα που κυβερνούν την Ευρώπη λένε τη μια ανοησία πίσω από την άλλη.
Για παράδειγμα διατάσσουν το εμπάργκο όπλων κατά της Τουρκίας. Κρίμα που είμαστε εμείς ακριβώς με τη Leonardo-Finmeccanica που κατασκευάζουμε τα όπλα στην Τουρκία: για παράδειγμα τα θαυμάσια ελικόπτερα Mangusta από την Agusta-Westland.
ΚΙ ΟΜΩΣήμασταν τόσο ευτυχισμένοι όταν εισπράτταμε από τους τούρκους: παραγγελίες και θέσεις εργασίας, τι θέλετε περισσότερο;
Κάποιοι θα ήθελαν να επιβάλουν κυρώσεις στην Άγκυρα. Λοιπόν το 70% των δανείων των τουρκικών εταιρειών είναι με ευρωπαϊκές τράπεζες και εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, εταιρειών έχουν μεταφερθεί στην Τουρκία: θα θέλατε να μποϊκοτάρετε τα ζυμαρικά Barilla ή την Benetton τώρα;
Στους ευρωπαίους ο Νέος Κόσμος, χωρίς αληθινό Νατο, χωρίς νόμο και χωρίς διαμεσολαβήσεις, αλλά γεμάτος αντιφάσεις-αντιθέσεις και με τον Πούτιν επί κεφαλής, έπεσε πάνω σαν ένα τρένο σε κούρσα. Και τώρα ο χρόνος έχει λήξει.
Graffiti in Bologna, Italy in solidarity with the resistance of #Rojava #riseup4rojava #Nehêle
Το τουρκικό κράτος εξαπέλυσε μια στρατιωτική επίθεση για να εισβάλει στη βόρεια και ανατολική Συρία στις 9 οκτωβρίου μαζί με τους συμμάχους της τζιχαντιστές μισθοφόρους.
Οι μαχητές των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων (SDF) δημιούργησαν μια ένδοξη ιστορική αντίσταση ενάντια στις προσπάθειες εισβολής που εμποδίζουν τον Τουρκικό στρατό.
Χιλιάδες τουρκικά στρατεύματα παραμένουν μπλοκαρισμένα στις προσπάθειές τους να προχωρήσουν στην περιοχή παρά την υποστήριξη πολλών καταδιωκτικών, τεθωρακισμένων, βαρέων όπλων και πυροβολικού.
Οι μαχητές των SDF συνεχίζουν να βάλουν έντονα χτυπήματα στις δυνάμεις κατοχής και αντιστέκονται στην όγδοη ημέρα της τουρκικής επίθεσης.
Οι δημοσιογράφοι του ANF Ersin Çaksu και Ruken Cemal καταγράφουν τη «Μάχη της Τιμής» στις τηλεοπτικές μηχανές τους ακολουθώντας τις εξελίξεις στην περιοχή.
Το ανώτερο στέλεχος του TEV-DEM Aldar Xelıl δήλωσε ότι έγινε χρήση όπλων που περιέχουν φωσφόρο και ναπάλμ στη Serêkaniyê κατά τη διάρκεια των επιθέσεων του τουρκικού στρατού.
Το ανώτερο στέλεχος του κινήματος της δημοκρατικής κοινωνίας (TEV-DEM), Aldar Xelil, παρέσχε πληροφορίες στη Sterk TV για τα τελευταία νέα που προέρχονται από την Serêkaniyê.
Ο Aldar Xelîl επιβεβαίωσε ότι οι περιοχές όπου ζουν πολίτες βομβαρδίστηκαν τις τελευταίες 8 ημέρες στη Serêkaniyê και υπογράμμισε τον κίνδυνο σφαγής πολιτών.
Οι γιατροί έχουν νοσηλεύσει τους τραυματίες στις επιθέσεις, δηλώνει ο Aldar Xelil, προετοιμάζουν τις αναλυτικές αναφορές οι οποίες, όπως λέει, επιβεβαιώνουν τους ισχυρισμούς ότι η Τουρκία χρησιμοποιεί απαγορευμένα όπλα που περιέχουν φώσφορο και ναπάλμ.
Αυτός που πληρώνει το υψηλότερο αντίτιμο εξακολουθεί να είναι ο αστικός πληθυσμός των χωριών και των πόλεων.
Ο Aldar Xelil έκανε έκκληση στην κοινή γνώμη να βρίσκεται σε επιφυλακή και να διαμαρτυρηθεί
https://www.infoaut.org/conflitti-globali/un-eroica-resistenza-a-serekaniye
του Sandro Moiso
“Non abbiamo amici, solo le montagne-Δεν έχουμε φίλους, μόνο τα βουνά” (proverbio curdo-κουρδική παροιμία)
Τα τελευταία χρόνια έχουμε τελείως συνηθίσει με την χριστιανική ηθικολογία, με τον άνανδρο φτηνό και άχρηστο ειρηνισμό, τον λαϊκισμό και τον κυριαρχισμό-sovranismo[α] άθλιων πολιτικών, καθώς και την επιστροφή στη σκηνή των πιο θλιβερών εθνικιστικών ιδεολογιών και πολιτικών μετώπων του εικοστού αιώνα όπως και μια συμφεροντολογική αλληλεγγύη χρήσιμη μόνο στα παιχνίδια της πιο βρώμικης πολιτικής, έτσι ώστε να μη γνωρίζουμε πώς να αντιδράσουμε με τον σωστό διεθνισμό, επαναστατικό και ταξικό, στις τραγωδίες τα δράματα και τις εξεγέρσεις που ταράσσουν τον πλανήτη αυτές τις τελευταίες εβδομάδες.
Από την Rojava στο Ιράκ, από τον Ισημερινό στο Χονγκ Κονγκ, από τις γιγαντιαίες διαδηλώσεις νεολαίας για την προστασία του περιβάλλοντος, της κλιματικής δικαιοσύνης και των ειδών, ένα τεράστιο τελλουρικό κίνημα κλονίζει τις κοινωνίες, στην Ανατολή όπως στη Δύση ή στη Μέση Ανατολή.
Κάποτε τουλάχιστον θα είχαμε τραγουδήσει Ολόκληρος ο κόσμος εκρήγνυται … αλλά όχι σήμερα: ο καθένας τοποθετείται με έναν σκοπό και σε κάθε περίπτωση θα βρούμε εκείνους που τοποθετούνται στη βάση ενός από τα στοιχεία που αναφέρονται στην αρχή ή με ένα από τα δύο μέτωπα που αγωνίζονται επικαλούμενοι λόγους που προέρχονται από τη γκρίζα πολιτική των μετώπων που κληρονομήθηκε από τη δεκαετία του 1900.
Όλα αυτά δεν αποδυναμώνουν μόνο τα αγωνιζόμενα κινήματα ενάντια στο άδικο-άνισο παρόν, αλλά με αυτό τον τρόπο χάνεται κάθε διαυγής και αναγκαία ικανότητα να αναλύονται οι κινήσεις αυτού που θα πρέπει να είναι ο μόνος αντίπαλός μας (ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής) και εκείνα που θα έπρεπε να τεθούν σε κίνηση από ένα πραγματικά ανταγωνιστικό κίνημα.
Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, σε όλες τις μορφές τους, αρέσκονται να μιλάνε για θύματα, αδικίες, πόνο και τρόμο, με ένα τρόπο που δημιουργεί σύγχυση, όπως συνέβη στην πορεία της Ανάβασης της μνήμης στη Μπρέσια, όπου τοποθετήθηκαν δίπλα δίπλα θύματα και δήμιοι μιας βίας που φαίνεται να είναι περισσότερο μια εκδήλωση του απόλυτου Κακού παρά το προϊόν πραγματικών κοινωνικών αντιφάσεων και ταξικών μαχών. Έτσι, για να δώσoυμε ένα παράδειγμα, ο κομισάριος Calabresi μπορεί να τοποθετηθεί αμέσως μετά τον αναρχικό Serantini, ενώ του Giuseppe Pinelli δεν βρίσκεται κανένα ίχνος σε αυτή τη διαδρομή.
Έτσι, σε αυτές τις δραματικές ώρες, ενώ ο δεύτερος στρατός του ΝΑΤΟ, υποστηριζόμενος από τις φονταμενταλιστικές πολιτοφυλακές, άρχισε να συντρίβει την κουρδική αντίσταση στη Rojava, όλοι έσπευσαν να καταγγείλουν τη γενοκτονία (την οποία ο Ερντογάν προφανώς προγραμμάτιζε εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα) και να καταδικάσουν την τουρκική δράση, αλλά χωρίς ποτέ να αγγίξουν το θέμα της οργανωτικής, πολιτικής, οικονομικής, περιβαλλοντικής, ισότητας φύλου και στρατιωτικής εμπειρίας που οι κουρδικές δημοκρατικές δυνάμεις επιδιώκουν-προωθούν εδώ και χρόνια σε μια από τους πιο καυτές περιοχές (από στρατιωτική και γεωπολιτική άποψη ) του πλανήτη (qui).
Εάν το θέμα των προσφύγων το περασμένο καλοκαίρι, όταν η θεσμική αριστερά προετοίμαζε την ανάξια επιστροφή της στην κυβέρνηση, είδε γενναιόδωρες και άφθονες κινητοποιήσεις, η κινητοποίηση σε αλληλεγγύη με τους κούρδους της Ροζάβα και τις μονάδες μάχης και προστασίας τους αντιμετώπισε μεγαλύτερες δυσκολίες, έτσι ώστε οι διαδηλώσεις για την υποστήριξή τους, έστω και αν τις τελευταίες μέρες έχουν δει τους αριθμούς τους να διευρύνονται, δεν υπήρξαν ποτέ μέχρι σήμερα τόσο ενοποιημένες ή αρκετά ισχυρές ώστε να μπορούν να πιέσουν μια άθλια και φοβισμένη κυβέρνηση, ανίκανη να πάρει θέση ακριβώς λόγω των συμφερόντων των περισσότερων από 1.400 ιταλικών εταιρειών που δραστηριοποιούνται στην Τουρκία, με την οποία οι εμπορικές συναλλαγές κυμαίνονται περίπου στα 20 δισ. ευρώ ετησίως.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, μετά, οι αμφιβολίες πολλών «συντρόφων» ή εκείνων που υποτίθεται πως είναι τέτοιοι θα προέρχονταν από το γεγονός ότι οι κούρδοι της Ροζάβα αποδέχτηκαν, για να μπορέσουν να οπλιστούν, την αμερικανική βοήθεια στην περίοδο του αιματηρού αγώνα τους εναντίον του ISIS, με τον οποίο αντιπροσώπευσαν τη μοναδική πραγματική στρατιωτική νικηφόρα αντιπαράθεση στον επεκτατισμό του Daesh στη Μέση Ανατολή.
Άλλοι, πάλι, ανίκανοι να σκεφτούν στη Ρωσία του Πούτιν ως έναν από τους πολλούς παίκτες του ιμπεριαλισμού στην περιοχή, δεν καταφέρνουν να ξεχωρίσουν τον πολιτικό και διπλωματικό αλλά και στρατιωτικό ακτιβισμό του νέου τσάρου της Μόσχας από τις προσωπικές και αδικαιολόγητες νοσταλγικές φαντασιώσεις τους σχετικά με την ΕΣΣΔ σταλινικής μνήμης, συμβάλλοντας έτσι στην προβολή των ιδεωδών για μέτωπα στον σύγχρονο κόσμο που συνέβαλαν ήδη στην καταστροφή του ευρωπαϊκού προλεταριάτου και της αυτόνομης ταξικής του πρωτοβουλίας κατά την διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου.
Δυστυχώς, όμως, ακόμη και όσοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να υποστηρίξουν και να υπερασπιστούν την εμπειρία της Ροζάβα, ξεχνούν την Ιστορία και μπορούν να εξαπατούν τους εαυτούς τους πως μια αλλαγή συμμαχίας (το πέρασμα των κουρδικών πολιτοφυλακών στο πλευρό των στρατευμάτων του Assad, με την αόριστη υποστήριξη της Ρωσίας) ή μια ευρωπαϊκή διπλωματική παρέμβαση μπορούν να συμβάλουν στην επίλυση της στρατιωτικής κατάστασης στον αγωνιστικό χώρο. Όχι, αγαπητοί σύντροφοι, κι εσείς κάνετε λάθος. Ειδικά όταν υπερασπίζεστε την Rojava βάζοντας σε πρώτο πλάνο τη δράση της κατά του ISIS αντί της σημασίας του πολιτικού πειράματος της.
Ξεχνώντας την ιστορία, αγνοείτε μερικά πράγματα που δεν είναι καθόλου δευτερεύοντα.Το πρώτο δίδεται από το γεγονός ότι κανένας εκπρόσωπος του διεθνούς ιμπεριαλισμού, παρά τις σοβαρές πολιτικο-στρατιωτικές και οικονομικο-εδαφικές αντιφάσεις που τον στενεύουν, θα μπορούσε ποτέ να υπερασπιστεί με πίστη και επαρκή μέσα ένα κοινωνικό πείραμα που αποσκοπεί στην αντικατάσταση του και εκείνη του τρόπου παραγωγής του και των κοινωνικών σχέσεων δύναμης που τον στηρίζουν, που είναι η βάση του..
Όχι μόνο οι Ηνωμένες Πολιτείες »πρόδωσαν», αλλά και οι ευρωπαίοι, ακόμα και όταν προσποιούνται ότι καταδικάζουν τον κυρίαρχο της Άγκυρας. Του οποίου η στρατιωτική δύναμη, η γεωπολιτική θέση και, για άλλη μια φορά, οι εμπορικές συναλλαγές (80 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως μόνο με την Ευρώπη) είναι πιο σημαντικά για το Νατο και τη Δύση από οποιαδήποτε άλλη ανθρωπιστική και «δημοκρατική» θεώρηση.
Αντιθέτως στην πραγματικότητα, ίσως, κανείς δεν έχει προδώσει, ούτε καν ο Trump: απλά ο καθένας έχει ενεργήσει ή ενεργεί με βάση το δικό του συμφέρον προτεραιότητας. Στην κορυφή του οποίου σίγουρα δεν στέκεται το κουρδικό ζήτημα ή η σωτηρία της Ροζάβα. ενώ ο καθένας είναι πρόθυμος να στείλει τις κανονιοφόρους του για την άμυνα των πετρελαϊκών κοιτασμάτων, όπως συμβαίνει αυτή τη ώρα για τα κυπριακά κοιτάσματα (qui), δεν εμποδίζουν συλλογικά και αμέσως την πώληση όπλων στο καθεστώς της Άγκυρας.
Το δεύτερο ζήτημα είναι ακόμη απλούστερο, ακόμη και αν, μόλις ξεχαστεί η Ιστορία των κοινωνικών και στρατιωτικών συγκρούσεων, φαίνεται σήμερα πιο δύσκολο να κατανοηθεί. Η τραγωδία που πρόκειται να πραγματοποιηθεί στη Kobane, και στα άλλα μέρη όπου το πείραμα του κουρδικού δημοκρατικού συνομοσπονδισμού έχει εκδηλωθεί ως επί το πλείστον, έχει ήδη συμβεί άλλες φορές στην ιστορία των τελευταίων 148 ετών.
Πράγματι, μετά την ήττα των γαλλικών στρατευμάτων και του Ναπολέοντα ΙΙΙ στο Sedan το 1870, οι πρώσσοι διοικητές δεν είχαν καμία δυσκολία να αφήσουν ένα μέρος του γαλλικού στρατού να επανεξοπλιστεί για να καταστείλει στο αίμα το πείραμα της Παρισινής Κομμούνας, πρώτη μορφή πολιτικής αυτοδιαχείρισης, στρατιωτικής και οικονομικής του γαλλικού και ευρωπαϊκού προλεταριάτου. Ο τοίχος των ομόσπονδων στο νεκροταφείο του Père-Lachaise, όπου στις 28 μαΐου του 1871 εκτελέστηκαν 147 κομμουνάροι οι οποίοι επέζησαν μετά από την πτώση της πόλης στα χέρια των στρατευμάτων των Βερσαλιών, είναι ακόμη εκεί να μας το υπενθυμίζει, αν και πολλοί τρέχουν για να επισκεφθούν εκείνο το νεκροταφείο ως τουρίστες μόνο επειδή εκεί υπάρχει ο τάφος του Jim Morrison.
Η προώθηση των στρατευμάτων του Assad, από την άλλη πλευρά, θα είναι αργή. Ο Πούτιν δεν θέλει μια διαίρεση της Συρίας που να θέτει σε κίνδυνο την παρουσία των ρωσικών βάσεων στην περιοχή εκείνη και, ταυτόχρονα δεν θέλει να ερεθίσει το νέο του συμπέθερο Ερντογάν, τον οποίο βοήθησε να οπλιστεί με τα πιο σύγχρονα συστήματα άμυνας και επίθεσης που διατίθενται σήμερα από την ρωσική στρατιωτική τεχνολογία, την ώρα που ο συριακός στρατός κινείται προς το Κομπάνι, αλλά πότε θα φτάσει δεν μπορούμε να γνωρίζουμε με σιγουριά.
Λόγος για τον οποίο ισχύει ένα δεύτερο παράδειγμα εδώ.
Ο καθένας θυμάται την ένδοξη και απελπισμένη εξέγερση του γκέτο της Βαρσοβίας την άνοιξη του 1943 (19 απριλίου – 16 μαΐου). Το μόνο γκέτο που αντέδρασε-εξεγέρθηκε ενάντια στη γερμανική προσπάθεια να εκτοπισθούν όλοι οι κάτοικοί του, είδε περίπου πεντακόσιους πρόχειρα οπλισμένους νεαρούς (κυρίως με περίστροφα και κοκτέιλ molotov) να κρατούν για ένα μήνα σχεδόν, υπό τη διοίκηση του Marek Edelman (μέλος της Bund – Γενικής Ένωσης των Εργαζόμενων Εβραίων), απέναντι σε χιλιάδες γερμανούς στρατιώτες και μέλη των SS.
Ωστόσο είναι λιγότεροι εκείνοι που θυμούνται την εξέγερση του επόμενου έτους (1 αυγούστου – 2 οκτωβρίου 1944), όταν ολόκληρη η πόλη εξεγέρθηκε ενάντια στη ναζιστική κατοχή, ενώ τα σοβιετικά στρατεύματα βρίσκονταν ήδη στις πόρτες της ίδιας. Οι μάχες οδήγησαν σε μια πρώτη υποχώρηση των στρατευμάτων της Wermacht, αλλά στη συνέχεια επέστρεψαν σε ισχύ για να νικήσουν την πολωνική αντίσταση και να σφαγιάσουν δεκάδες χιλιάδες κατοίκων (συμπεριλαμβανομένων γυναικών και παιδιών, φυσικά) κάτω από τα ατάραχα μάτια των σοβιετικών διοικητών που έφεραν τα στρατεύματα στα ερείπια της πόλης μόνο τον ιανουάριο του 1945.
Ο Στάλιν και οι σοβιετικοί σίγουρα προτιμούσαν να γίνουν μάρτυρες της σφαγής και της καταστροφής της πόλης σύμβολο της πολωνικής αντίστασης από την ανατολική όχθη του Βιστούλα, αντί να βοηθήσουν έναν λαό που θεωρείται όχι μόνο εχθρικός αλλά και θαρραλέος, αντάρτης και σθεναρά επιθυμών την ανεξαρτησία.
Ακριβώς εκείνο τον λαό που τόσο τη Πρώτη διεθνής όσο και ο Μαρξ και οι γκαριμπαλντίνοι εθελοντές, κατά τη διάρκεια δύο ατυχών εκστρατεύσεων (εκείνη του Francesco Nullo, που πυροβολήθηκε από τσαρικούς στρατιώτες στην Krzykawka, στις 5 μαΐου 1863, και εκείνη του Stanislao Bechi, που έπεσε στην Włocławek στις 17 δεκεμβρίου 1863) προσπάθησαν να στηρίξουν κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του 1863 κατά της τσαρικής κυριαρχίας.
Σε εβδομήντα χρόνια το ένα από το άλλο, αυτά τα επεισόδια φαίνεται να προβλέπουν εκείνη που θα είναι η τύχη του συνομοσπονδιακού πειράματος της Rojava, ελλείψει μιας μεγαλύτερης διεθνούς αλληλεγγύης σε παγκόσμια κλίμακα, εκτός εάν οι ίδιοι οι κούρδοι επιλέξουν ένα δρόμο αποκήρυξης των ιδανικών τους.
Η τουρκική εισβολή στη βορειοανατολική Συρία έχει διαφορετικά κίνητρα και ακόμη πιο διαφορετικές είναι οι αντιφάσεις επί τόπου που θα κάνουν την Εγγύς Ανατολή τον τόπο όπου πιθανόν θα ξεσπάσει η επόμενη παγκόσμια διαμάχη-σύγκρουση, αλλά ώστε αυτή η τελευταία πιθανότητα ξεδιπλωθεί σε όλη τη φρικτή της αποφασιστικότητα και δύναμη είναι απαραίτητο να ηττηθεί, να υποταχθεί και να καταστραφεί η Ροζάβα. Πιθανότατα στην ασήμαντη φλυαρία της Ευρώπης (η οποία σε εκείνα τα βράχια θα καταλήξει να βυθιστεί όπως στο Μόναχο τον σεπτέμβριο του 1938), στον εκκωφαντικό θόρυβο των διπλωματικών ελιγμών των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας, στην γκρίνια αντιπολιτεύσεων που μετά την απώλεια του φάρου του διεθνισμού πολύ συχνά χάνονται στην πολιτική των μετώπων και στις ιδεολογικές διαμάχες που πλέον έχουν μουμιοποιηθεί, και, κυρίως, μεταξύ των κραυγών, των θρήνων, των παραπόνων και των βλασφημιών των τραυματιών και των ετοιμοθανάτων, των μαχητών και των αμάχων της Ροζάβα. Δηλαδή αυτής της νέας Κομμούνας στο κέντρο της κόλασης που έρχεται.
Μια περιοχή στην οποία, για άλλη μια φορά, θα παιχτεί ένα κυνικό και αδίστακτο παιχνίδι στο δέρμα των πιο αδύναμων, όπου και οι πρόσφυγες θα γίνονται όλο και περισσότερο όπλα εκβιασμού απέναντι στους ευρωπαίους «συμμάχους» ή αυθεντικά μόλις μετακινηθούν στην Βόρειο-ανατολική Συρία και κληθούν να υπερασπιστούν την περιοχή που τους ανατέθηκε από το νέο Σαλαντίν, εναντίον των κούρδων. Και αυτή είναι μια απολύτως όχι νέα ιστορία αν σκεφτούμε ότι η Γαλλία αποίκησε την Αλγερία απελαύνοντας εκεί πολλούς από εκείνους που ξεσηκώθηκαν το 1848, το Ηνωμένο Βασίλειο την Αυστραλία απελαύνοντας υποπρολετάριους και επαναστάτες ιρλανδούς, μόνο για να κάνουμε δύο ιστορικές αναφορές στα γρήγορα.
Ενώ σε μια πολιτικά άνανδρη χώρα εδώ και πολύ καιρό, όπου βρίσκονται υπό έρευνα οι μαχητές που επιστρέφουν από τις κουρδικές πολιτοφυλακές, οι προδότες του Abdullah Öcalan 1, και οποιασδήποτε άλλης εναλλακτικής λύσης που δεν εξυπηρετεί πιστά τα συμφέροντα του εθνικού και του διεθνούς κεφαλαίου, υποκρίνονται ότι ξεσκίζουν τα ρούχα τους, ενώ απλά τα τσαλακώνουν λιγάκι, μονάχα.
[α] sovranismo: πολιτικό δόγμα που υποστηρίζει τη διατήρηση ή την εκ νέου απόκτηση της εθνικής κυριαρχίας από έναν λαό ή ένα Kράτος, σε αντίθεση με τις εκκλήσεις και τις πολιτικές των διεθνών και υπερεθνικών οργανισμών
Karetnik @Karetnik20 Πριν από 15 ώρες
Αφίσες αλληλεγγύης στην αντιστεκόμενη και επαναστατημένη Ροζάβα από την Ομοσπονδία των Επαναστατικών Συνδικαλιστικών Οργανώσεων της Βραζιλίας (FOB): 1η αφίσα: ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΗ ΡΟΖΑΒΑ ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΝ ΛΑΟ 2η αφίσα: ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
Αλληλεγγύη Ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις – Αντιπολεμικό κίνημα Κουρδικό Ζήτημα
Γιατί στηρίζουμε και θα συνεχίσουμε να στηρίζουμε τον απελευθερωτικό αγώνα στο Κουρδιστάν.
Η ιστορία της μέσης Ανατολής είναι αυτή των πολέμων, της τρομοκρατίας, κρατικής και θρησκευτικής, της σύγκρουσης υπερδυνάμεων και περιφερειακών ιμπεριαλισμών. Έτσι είναι εδώ και δεκαετίες κι έτσι συνεχίζει έως και σήμερα με επίκεντρο τον Συριακό εμφύλιο. Κι όμως κάτι έχει αλλάξει.
Μέσα στον ζόφο των δικτατοριών, της τζιχάντ, του Ισραήλ, των Αμερικάνων, των Ρώσων, της Τουρκίας του Ερντογάν ένας λαός και οι πολιτικοστρατιωτικές οργανώσεις που γεννήθηκαν στους κόλπους του, κάνει την διαφορά.
Για να το πούμε ξεκάθαρα: αν το Κουρδικό κίνημα σε Συρία και Τουρκία ήταν μια συνηθισμένη υπόθεση καταπιεσμένου λαού που ζητάει την άρση της εθνικής καταπίεσης και τη δημιουργία ενός δικού του κράτους, θα εκφράζαμε τη συμπάθειά μας. Η εθνική καταπίεση είναι μια βαριά μορφή καταπίεσης, δεν μπορούμε παρα να χαιρετίσουμε κάθε λαό που αγωνίζεται, αλλά μέχρι εκεί. Άλλο ένα κρατίδιο στην περιοχή, περισσότερο ή λιγότερο αστικοδημοκρατικό δεν σημαίνει και πολλά. Η μία καταπίεση θα διαδεχτεί την άλλη, τις χειρότερες σφαγές και στην μέση Ανατολή και παντού συνήθως τις κάνουν ομοεθνείς και ομόδοξοι, αν μη τι άλλο 8 χρόνια εμφυλίου στην Συρία το έχουν αποδείξει.
Στηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις το Κουρδικό κίνημα, τον αγώνα του PKK στην Τουρκία, τον αγώνα των μονάδων προστασίας του λαού και γυναικών (YPG/YPJ) στη Συρία. Κι αυτό γιατί επέλεξαν έναν άλλο δρόμο προς την απελευθέρωση από το να βάλουν μια ελίτ βολεμένων ομοεθνών τους να κάνει κουμάντο μέσω του κράτους, όπως συνήθως κάνουν οι εθνικοαπελευθερωτικοί πόλεμοι πίσω από τα μεγάλα λόγια.
Το να μιλάς για ισότητα και φεμινισμό είναι κοσμογονία στη Μέση Ανατολή. Το να εξασφαλίζεις τη θρησκευτική ελευθερία είναι κοσμογονία στη Μέση Ανατολή. Το να σταθείς απέναντι στο θρησκευτικό σκοτάδι χωρίς να εκπροσωπείς ένα άλλο θρησκευτικό σκοτάδι είναι κοσμογονία στη Μέση Ανατολή. Το να προσπαθείς να εντάξεις αλλοεθνείς και αλλόδοξους στο κίνημά σου είναι κοσμογονία στη Μέση Ανατολή. Το να είσαι μια καταπιεσμένη εθνότητα και αντί να ζητάς δικό σου κράτος να αγωνίζεσαι ένοπλα για αυτονομία μέσα από ένα πολυφυλετικό κοινοτικό σύστημα με αμεσοδημοκρατικά στοιχεία είναι κοσμογονία για όλο τον κόσμο.
Αυτά υπερασπιζόμαστε στον Κουρδικό αγώνα. Για αυτά επαναστάτες από όλο τον κόσμο πάνε και πολεμούν και πεθαίνουν στις ερήμους της Συρίας. Για αυτή την προοπτική που κατάφερε να ανθίσει στο πιο αφιλόξενο για αυτή μέρος του πλανήτη. Για αυτό τον λόγο, και με συνείδηση του συμβολικού μεγέθους της παρέμβασής μας επιλέξαμε αυτή την δράση.
Δεν είμαστε ούτε αφελείς, ούτε ψάχνουμε ένα διεθνή αγώνα να γατζώσουμε τυφλά τις ανατρεπτικές μας ελπίδες. Εδώ και δεκαετίες το αναρχικό/αντιεξουσιαστικό κίνημα έχει χτίσει διαύλους πολιτικής και αγωνιστικής κοινότητας με το ηρωικό Τουρκικό και Κουρδικό κίνημα. Εχουμε βρεθεί μαζί με αυτόν τον κόσμο σε αγώνες και κάποιοι από εμάς έχουν πολεμήσει στο πλευρό τους. Ξέρουμε καλά για τι μιλάμε.
Το κίνημα αυτό βρέθηκε στο επίκεντρο του πλέον βάρβαρου ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού. Βρέθηκε να έχει απέναντί του τους πάντες. Πολέμησε και νίκησε τις ορδές του ένοπλου παπαδαριού της Τζιχάντ, βρέθηκε απέναντι στην δικτατορική κυβέρνηση της Συρίας του Άσσαντ, στον Τουρκικό γενοκτονικό ιμπεριαλισμό. Βρέθηκε στην μέγγενη της Ρωσοαμερικανικής διένεξης. Υποχρεώθηκε σε τακτικές συμμαχίες. Γιατί ήταν ένα κίνημα που πραγματοποιούσε τον αγώνα του στο πεδίο κι όχι σε δοκιμαστικούς σωλήνες ιδεολογικής καθαρολογίας. Ασφαλώς και περίμεναν ότι οι ΗΠΑ στο τέλος θα τους πουλήσουν. Ασφαλώς και δεν έχει κανέναν νόημα να κακίσουμε μια υπερδύναμη γιατί δεν είχε «ηθικές αξίες» και εγκατέλειψε τους «συμμάχους της».
Και ασφαλώς οι Κούρδοι γνωρίζουν ότι και η νέα συμφωνία με τους Ρώσους (ο Ασσαντ πλέον και η κυβέρνησή του δεν είναι παρά μια ασήμαντη μαριονέτα) θα οδηγήσει σε νέα πουλήματα, σε νέα δεινά. Αλλά οι νεκροί δεν μπορούν να αλλάξουν τίποτα. Ο Κουρδικός λαός στην Συρία πρέπει να επιβιώσει για να μπορεί να συνεχίσει να ελπίζει. Αυτή είναι πάντα η ιστορία των κινημάτων που πραγματοποιούν μια επανάσταση σε σχέση με αυτά που απλά μιλάνε για μια επανάσταση.
Το παιχνίδι του Τουρκικού κράτους είναι τρομακτικό όσο και κοινότοπο στους εθνικούς ανταγωνισμούς. Ο στόχος του είναι να μεταφέρει μερικά εκατομμύρια δυστυχισμένους πρόσφυγες που ζουν στην Τουρκία στις κουρδικές περιοχές. Πληθυσμούς που αναγκαστικά ελέγχει και θα τους χρησιμοποιήσει σαν εργαλεία πληθυσμιακής αλλοίωσης, σαν μέσο για τον διωγμό των Κούρδων και την εθνική του επέκταση. Μην ακούτε τις δήθεν διαμαρτυρίες των κρατών σε Ευρώπη και Ελλάδα κατά του τούρκικου επεκτατισμού. Εκτός από συμβόλαια δισεκατομμυρίων ευρώ των Ευρωπαίων καπιταλιστών με την Τουρκία, στην πραγματικότητα οι καθεστωτικοί προσεύχονται για την νίκη του Τουρκικού στρατού. Μόνο με μια τέτοια νίκη η ρατσιστική και ξενοφοβική Ευρώπη και η Ελλάδα «θα γλιτώσει» από τις μάζες προσφύγων που έχουν γίνει το πλέον απάνθρωπο εργαλείο εξωτερική πολιτικής του Ερντογάν.
Την στιγμή αυτή το Κουρδικό κίνημα αναγκάστηκε να προσφύγει στη Ρωσια για να επιβιώσει. Κανείς δεν ξέρει τι κρύβεται πίσω από τα ιμπεριαλιστικά νταλαβέρια και ποιοι είναι οι πραγματικοί στόχοι του καθένα. Το βέβαιο είναι ότι ο Κουρδικός λαός στην Συρία θα δει ένα μέρος της γης που κατοικεί να εθνοκαθάρεται από τον Τουρκικό στρατό, βλέπει ήδη εκατοντάδες χιλιάδες Κούρδων να ξεριζώνονται και σύντομα θα δει την καταπίεση και την επιβολή από τον Ασσαντ και τους Ρώσους. στα δικαιώματα που ένοπλα κατέκτησε. Θα επιβιώσει αλλά νέα δεινά κατευθύνονται προς το μέρος του. Και σε αυτά τα δεινά, όπως και στα προηγούμενα, όπως και στα σημερινά, θα σταθούμε στο πλευρό του.
Αυτή την στιγμή ο εχθρός είναι το τουρκικό κράτος και ενάντια σε αυτόν στρεφόμαστε. Το ίδιο θα στραφούμε ενάντια και στους μελλοντικούς εχθρούς. Γιατί αυτό που διακυβεύεται δεν είναι μόνο η επιβίωση μιας εθνικής ομάδας. Είναι μια αχτίδα φωτός στο μέρος που κυριαρχεί το απόλυτο σκοτάδι. Είναι μια ελπίδα για όλο τον κόσμο. Η ελπίδα ότι μπορείς να κατανικήσεις τις εθνικοθρησκευτικές καταπιέσεις χωρίς να τις αναπαράγεις, η ελπίδα που δίνουν οι ελευθεριακές ιδέες, από τις οποίες το Κουρδικό κίνημα εμπνεύστηκε τη στρατηγική του, ότι μπορούν να λύσουν τα δολοφονικά αδιέξοδα που παράγουν οι ιδέες και οι πρακτικές της εξουσίας.
Ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε έμπρακτα αλληλέγγυοι. Ας το θυμούνται όλοι αυτό.
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ
ΝΙΚΗ ΣΤΑ ΟΠΛΑ ΤΩΝ ΚΟΥΡΔΩΝ/ΙΣΣΩΝ ΑΝΤΑΡΤΩΝ/ΙΣΣΩΝ
ΟΛΟΙ & ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΣΤΗ ΔΙΕΘΝΗ ΗΜΕΡΑ ΔΡΑΣΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΗΝ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΗ ΡΟΖΑΒΑ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 19/10/2019
Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης
αναρχική συλλογικότητα Ρουβίκωνας
Εικόνες:
Stampa, crea PDF o invia per email