H εμπειρία της επανάστασης. Η Eddi και ο Jacopo επέστρεψαν από τη Βόρεια Συρία
Η Eddi και ο Jacopo μόλις επέστρεψαν στο Torino αφού πέρασαν τους τελευταίους εννιά μήνες στο συριακό Κουρδιστάν. Τους ζητήσαμε να μας μιλήσουν γι αυτή την εμπειρία. Γιατί δυο νεαροί ιταλοί αποφάσισαν να παν στη Συρία; Ποια ήταν η επίπτωση με τον πόλεμο, ο αντίκτυπος; Τι σημαίνει συγκεκριμένα μια κοινωνική επανάσταση στα 2018; Πως μια ριζοσπαστική αλλαγή στον τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας επηρεάζει τους ανθρώπους; Μια συνέντευξη επεξεργασμένη από το Infoaut
O Jacopo στρατεύτηκε στις αστικές δομές της επανάστασης ενώ η Eddi στρατολογήθηκε στις ypj, τις μονάδες προστασίας των γυναικών. Αμφότεροι πήραν μέρος στην αντίσταση της Αφρίν ενάντια στην επίθεση του τουρκικού στρατού τον περασμένο φεβρουάριο.
Ε. Μόλις επέστρεψα από την βόρεια Συρία όπου πέρασα σχεδόν εννιά μήνες, έφτασα εκεί σαν πολίτης, στη συνέχεια εντάχτηκα στις ypj, τις μονάδες υπεράσπισης των γυναικών. Πήρα μέρος στην υπεράσπιση της ένοπλης επανάστασης στην Συρία του Βορά.
J. Εγώ πήγα εκεί, πήγαμε μαζί, πρώτα απ’ όλα, είχα ακούσει να μιλούν για μια επανάσταση στην Μέση Ανατολή, εκείνο που ξέρεις είναι ότι υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα, πολλά πράγματα που δεν φαίνονται παράξενα και σε εμάς, όπως η εξουσία του λαού με τις κοινότητες, οπότε πήγα να δω πως ήταν.
Ε. Τι είναι αυτό που βρίσκουμε εκεί, νομίζω πως είναι αρκετά εντυπωσιακό, γιατί αυτό που μας εντυπωσιάζει εδώ στην πατρίδα είναι οι εξωτερικές αλλαγές, είναι οι πληροφορίες που έχουμε για το πως μπορεί ν’ αλλάξει η οργάνωση της κοινωνίας. Όταν κάποιος φτάνει εκεί βλέπει ποια είναι τα αποτελέσματα των αλλαγών, η κυκλικότητα, πως μέσα στην κοινωνία γεννιέται μια νέα μορφή οργάνωσης, και πως αυτή η νέα μορφή οργάνωσης αλλάζει την ίδια την κοινωνία. Σαφώς η αυτονομία των γυναικών και για εμένα στάθηκε η πιο δυνατή επίδραση, κάθε μορφή απόφασης, δηλαδή οργάνωσης, στις κοινότητες, σε όλες τις επιτροπές την διαχειρίζονται με το σύστημα της συν-προεδρίας , υπάρχει πάντα ένας υπεύθυνος και μια υπεύθυνη. Οι γυναίκες επιπλέον οργανώνονται αυτόνομα, ξεκινώντας από την ιδιαιτερότητα των αναγκών τους.
J. Οι κοινότητες είναι το όργανο της εξουσίας στην επικράτεια, και ξεκινά από το περιβάλλον της καθημερινότητας. Υπάρχουν ομάδες εκατό οικογενειών, για παράδειγμα, που συναντώνται, συζητούν και αποφασίζουν σχετικά με αυτά που συμβαίνουν στην περιοχή τους, για παράδειγμα την άμυνα, την ασφάλεια. Υπάρχουν δυνάμεις που ονομάζονται δυνάμεις υπεράσπισης της κοινωνίας, που είναι αυτοοργανωμένες από τις κοινότητες, οι οποίες τριγυρνούν και εποπτεύουν, ελέγχουν, επιβλέπουν την περιοχή της κοινότητας, φυσικά είναι άνθρωποι από την γειτονιά, των εκατό οικογενειών που προστατεύουν, συνεπώς, γνωρίζουν πολύ καλά τους πάντες, οπότε δεν πρόκειται για μια ‘αστυνομική’ προστασία όπως την βλέπουμε στα δικά μας μέρη, δεν υπάρχει ο φόβος, η υποψία απέναντι σε αυτούς που τριγυρνούν και πρέπει να σε ‘προστατέψουν’ που υπάρχει σε εμάς, αλλά είναι η κοινότητα που δίνει στον εαυτό της αυτό το εργαλείο, που είναι επίσης συχνά μια μορφή προστασίας και προς τα έξω.
E. …ένα κοινωνικό σώμα του οποίου η συνοχή δεν είναι εξωτερική, εξωγενής, με την έννοια πως υπάρχει η ανάληψη ευθύνης προς αυτόν που βρίσκεται κοντά, είναι κάτι που για εμάς που ερχόμαστε από μια δυτική μητρόπολη είναι καταπληκτικό, μας εκπλήσει.
J. Αυτό που βρήκα όταν έφτασα εκεί, που μου έκανε εντύπωση, δεν το περίμενα κατ’ αυτό τον τρόπο, ήταν το πόσο βαθιές είναι οι ρίζες που έχει αυτή η επανάσταση στην κοινωνία, κατάλαβες; είναι κάτι..πηγαίνεις στις οικογένειες, μιλάς με τους ανθρώπους, είναι πολύ συνειδητοποιημένοι για εκείνο που κάνουν, που χτίζουν, βρίσκεις ανθρώπους που δεν έχουν σπουδάσει που είναι επαναστάτες, παίρνουν μέρος στην επανάσταση, είναι άνθρωποι κανονικοί, σου κάνουν πολιτικές συζητήσεις με βάθος, με ματιά διεισδυτική, σου μιλούν για την κατάσταση τους, για την επανάσταση, για την παγκόσμια κατάσταση, κουβέντες ιδιαίτερα επιτυχημένες, που βρίσκουν στόχο, βλέπεις πως δεν υπάρχει ο φόβος για πράγματα από περασμένες εμπειρίες, λάθη παρελθόντων καταστάσεων, η αναβίωση μιας προπαγάνδας, ακέφαλος δογματισμός.
E. Εάν ανοιχθείς σε μια τέτοια εμπειρία, αν αρχίσεις να παίρνεις μέρος σε αυτό το σύστημα, εάν έρθεις σε επαφή με αυτή την κοινωνία, οπωσδήποτε θ’ αλλάξεις, η επιλογή να παραμείνω εκεί ήταν επειδή αυτή η αλλαγή ήταν βαθύτατη, για να πραγματοποιήσω και την δική μου μάχη, έπρεπε να μείνω εκεί να την πολεμήσω την μάχη μου, δεν μπορούσε να γίνει στις πλάτες κάποιου άλλου.
J. βρεθήκαμε σε μια μικρή συνέλευση, την ώρα που διεξάγονταν μια συζήτηση, όπου υπήρχαν μερικοί οι οποίοι, κατά κάποιον τρόπο έθεσαν υπό αμφισβήτηση αυτή τη σύνθετη φύση της επανάστασης – άραβες, κούρδοι, τουρκομάνοι – έλεγαν: εμείς οι κούρδοι αξίζουμε περισσότερο, ήμαστε καλύτεροι. Δεν μιλούσα ακόμη πολύ καλά την γλώσσα, καταλάβαινα πως η κουβέντα που γίνονταν ήταν αυτού του τύπου, όμως, ο υπεύθυνος εκεί μέσα, σε εκείνη την ζώνη της πόλης, άμεσα ξεκαθάρισε πως αυτά που λέγονταν δεν είχαν βάση, ξέκοψε αμέσως αυτές τις αντιρρήσεις γύρω από την πολιτιστική και γλωσσολογική διαφοροποίηση, έλεγε: »μα πως; γιατί πρέπει να αναγνωρίσουμε κάτι περισσότερο σε κάποιον μοναχά επειδή είναι κούρδος, την ώρα που πολλοί άραβες έχουν πέσει στα πεδία των μαχών μάρτυρες, για να υπερασπιστούν αυτή την γη όπου ζούμε όλοι μαζί, ενάντια στο Daesh. Πήγαινε, έλεγε, στο κοιμητήριο των μαρτύρων, και κοίταξε πόσοι άραβες είναι θαμμένοι δίπλα στους κούρδους, συνεπώς, αυτό είναι που μας ενώνει.
E. Αυτός που είναι διοικητής κινδυνεύει περισσότερο, όχι λιγότερο, δεν στέκεται πίσω επειδή διοικεί, όντας διοικητής δίνεις το παράδειγμα, διακινδυνεύεις περισσότερο, διότι κάθε θέση διοίκησης είναι υπευθυνότητα, δεν είναι κυριαρχία, οπότε δεν υπάρχει κανένα προνόμιο, δεν έχει κάποιο είδος εξουσίας απέναντι στους άλλους με την μορφή κυριαρχίας, σίγουρα είναι μια στρατιωτική δομή, χρειάζεται κάποιος να διοικεί, πάντα υπάρχει η διοικητική αλυσίδα, μα φυσικά είναι μια αλυσίδα υπευθυνότητας, όχι κυριαρχίας, είναι κάτι που το κάνουν όλοι μαζί, αλλά ενώ εγώ φροντίζω για την ένοπλη υπεράσπιση αυτής της κοινωνίας, εσύ πρέπει να την οικοδομήσεις, και το γεγονός πως αυτό αντανακλάται επάνω μου, σ’ εμένα με το καλάσνικοφ στα χέρια, με καθιστά μέρος αυτής [της διαδικασίας-της κοινωνίας].
J. Μερικές φορές νομίζεις το πως να κάνεις εκεί την επανάσταση είναι ευκολότερο απ’ ότι εδώ σε μας, είναι μια σκέψη που εύκολα έρχεται σε κάποιον. Υπάρχουν αντικειμενικές συνθήκες, το πως είναι φτιαγμένη η κοινωνία, οπότε αυτό μπορεί να έχει κάποιο νόημα, λες, η κοινωνία είναι διαφορετική, προσπαθείς να εξεγερθείς, να τα αλλάξεις όλα, από ένα σημείο και μετά είναι πολυπλοκότερο να θέσεις σε κίνηση τους ανθρώπους. Εκείνο επάνω στο οποίο πρέπει να στοχαστούμε, να προβληματιστούμε, είναι το γεγονός πως δεν είναι ευκολότερα εκεί τα πράγματα, και αυτό γιατί εκείνη η επανάσταση βασίζεται στο γεγονός ότι υπήρξαν δεκάδες χιλιάδες νεκροί.
E. Στην Αφρίν, και όχι μόνο στην Αφρίν, η κατάσταση υπήρξε συγκλονιστική, εντυπωσιακή, από την άποψη πως, μεταξύ των ανθρώπων άνετα μπορούσε να ξεσπάσει..[..], εδώ έγινε ακριβώς το αντίθετο, ή θα σωθούν όλοι ή δεν θα σωθεί κανένας, …[..], κάποια στιγμή δεν υπήρχε πλέον νερό, η Αφρίν ήταν περικυκλωμένη εδώ και χρόνια, κανείς δεν έφυγε, αντιθέτως, οργανώθηκαν για να αντισταθούν, την στιγμή που πραγματοποιήθηκε η επίθεση και ξέσπασε ο πόλεμος οι πολίτες αντί να φύγουν παρέμειναν στην πόλη τους, μάλιστα έφτασαν καινούργιοι πρόσφυγες, απ’ όλα τα μέρη της βόρειας Συρίας.
J. H επίδραση που έχει ο πόλεμος στον καθένα είναι διαφορετική, ακόμη και πριν δει τον πόλεμο. Είναι διαφορετικό να ζεις από κοντά τον πόλεμο. Στην βόρεια Συρία τελικά τον πόλεμο τον νιώθεις, τον αντιλαμβάνεσαι αμέσως. Σίγουρα ο αντίκτυπος στην αρχή είναι διαφορετικός, είναι κάτι στο οποίο δεν ήμαστε συνηθισμένοι, πρέπει πάντα να λογαριάζεσαι με την κοινωνία, πρέπει να προστατεύσεις τον εαυτό σου, υπάρχουν για παράδειγμα τα παγιδευμένα αυτοκίνητα ή οι άνθρωποι βόμβες του Isis, τριγυρνάς, πηγαίνεις να φας σε οικογένειες, όλοι έχουν ένα παιδί που έπεσε μάρτυρας, βλέπεις τραυματίες, ανθρώπους δίχως πόδια, αρχίζεις λοιπόν σταδιακά να αντιλαμβάνεσαι τον πόλεμο αλλιώς, αν και…E. δεν έχεις μπροστά σου όλο το πανόραμα, είναι μια καταστροφή ο πόλεμος, κάτι ιδιαίτερο, η Συρία είναι μια πανέμορφη χώρα, αλλά πονάει όταν την διασχίζεις, γιατί κάποια στιγμή, ειδικότερα για εμάς που δεν ήμαστε συνηθισμένοι, το μάτι κουράζεται με αυτή την ερήμωση, την θλίψη, την απογοήτευση που αφήνουν τα ερείπια,
J. Είναι απαίσιο, φαντάσου ήταν εκεί ο Ερντογάν με τον ρώσο υπουργό Εξωτερικών που συναντιούνται σε κάποια διπλωματική συνάντηση, σε κάποιο πεντάστερο ξενοδοχείο με το διάλειμμα τους για καφέ που μοιάζει με το γεύμα της πρώτης Κοινωνίας, και μιλούν για τα γεωστρατηγικά τους συμφέροντα, που γι αυτούς είναι περισσότεροι ψήφοι στις εκλογές, χρήματα, πελατείες, επιχειρήσεις, αυτά τα πράγματα, και αποφασίζουν, στην πολυθρόνα, μπροστά στις τηλεκάμερες, να κάνουν τον πόλεμο. Και μετά, εσύ τον πόλεμο τον βλέπεις, είσαι εκεί, βόμβες που πέφτουν ανάμεσα σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, νιώθεις ανήμπορος, να είσαι κάτω από αυτή την διαστρωμάτωση, αυτή την φοβερή ιεραρχία, της κοινωνίας μας, και αυτό είναι ένα στοιχείο που με σημάδεψε, γιατί οι άνθρωποι που ζουν εκεί, αντιθέτως, για να υπερασπιστούν ένα ιδανικό επανάστασης και κοινωνίας διαφορετικής, συλλογικότητας και ανθρωπιάς διαφορετικής, είναι τόσο θαρραλέοι, γενναιόδωροι, είναι αυτοί που στη συνέχεια πεθαίνουν εξ αιτίας αποφάσεων ανθρώπων σαν κι εκείνους!
E. Και εγώ τι κάνω μπροστά σε όλο αυτό; Εκείνο που μπορώ να κάνω είναι να δώσω ότι έχω και δεν έχω, ώστε αυτή να μην είναι η τελευταία λέξη, εκείνη εκεί η έκφραση να μην είναι η τελευταία διεγερτική κραυγή αυτής της γης!
Εκτός από το να πολεμούμε ενάντια σε κάτι πρέπει πάντα να παλεύουμε για κάτι: ας το παραδεχτούμε, δεν θα είχα κατέβει να θέσω σε κίνδυνο τη ζωή μου μόνο και μόνο για την καταπολέμηση του ισλαμικού κράτους, το έκανα και για να φέρω κάτι καλύτερο. Οι YPG, οι YPJ, οι αντρικές μονάδες και οι γυναικείες μονάδες της πρώτης αντίστασης της Kobane το 2015, είναι ίσως ο κύριος λόγος για τον οποίο αποφάσισα να πολεμήσω. Ήταν και εξακολουθούν να είναι μια ελπίδα για ολόκληρο τον κόσμο. Όταν στις 17 του οκτωβρίου 2017 έπεσε η Raqqa, δεν υπήρξε ένας άνθρωπος στον κόσμο που δεν χάρηκε, που δεν ήταν περήφανος για το αίμα των νεκρών συντροφισσών και συντρόφων μου που έπεσαν για να την απελευθερώσουν και να ελευθερώσουν ως εκ τούτου ολόκληρο τον κόσμο. Το κουρδικό ζήτημα εμπλέκεται σε αυτό, οι κούρδοι είναι ο πρώτος καταπιεσμένος λαός, χωρίς εδαφικότητα, έδωσαν τα πάντα για μας. Θυμάμαι ότι η μάχη τους εναντίον του ISIS είναι μια μάχη για ολόκληρο τον κόσμο. Επί πλέον υπάρχει η επανάσταση για τις γυναίκες, μια επανάσταση που ο κουρδικός λαός στην Rojava οδηγεί με αποφασιστικότητα και δύναμη.
