στη χώρα του ποτέ…ή 19

Πρώτη Γραμμή

από την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια :

Prima Linea (PL) η Πρώτη Γραμμή [ΠΓ] ήταν μια ένοπλη οργάνωση της άκρας αριστεράς της Ιταλίας κομουνιστικής μήτρας. αρχικά εξωκοινοβουλευτική νόμιμη πολιτική ένωση, που εξήλθε από τον Συνεχή Αγώνα,  da Lotta Continua, στα στελέχη της σχεδόν αμέσως ωρίμασε η επιλογή της ένοπλης πάλης.

γεννήθηκε το φθινόπωρο του  1976 και επίσημα διαρθρώθηκε την επόμενη χρονιά, την άνοιξη, σαν τρομοκρατική οργάνωση, η Prima Linea θα είναι η δεύτερη στην Italia μόνο πίσω από της Ερυθρές Ταξιαρχίες, Brigate Rosse,  σε νούμερο προσώπων που χτυπήθηκαν  (39 από τους οποίους οι 16 σκοτώθηκαν), σε ένοπλες επιχειρήσεις (101 επιθέσεις για τις οποίες ανέλαβε την ευθύνη) και σε αριθμό μελών.

το όνομα εμπνεύστηκαν από τις ομάδες περιφρούρησης των κινημάτων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που, στα χρόνια του εβδομήντα, τοποθετούνταν στην κεφαλή των πορειών καταλαμβάνοντας, ακριβώς, την πρώτη γραμμή.

Ευρετήριο

 

• 1 ιστορία
  • 1.1 1974-1976: η προέλευση
  • 1.2 1976-1977: οι πρώτες δράσεις
  • 1.3 1978-1979: η ακμή της ένοπλης πάλης
  • 1.4 1980-1981: οι μετανιωμένοι και η παρακμή
  • 1.5 1982-1983: η διάλυση
  • 1.6 γεγονότα που επακολούθησαν
• 2 υπέρμαχοι της Πρώτης Γραμμής
• 3 ταινίες
• 4 σημειώσεις
• 5 βιβλιογραφία
• 6 συναφή στοιχεία
• 7 εξωτερικές διασυνδέσεις

§Ιστορία

§1974-1976: η προέλευση

οι ρίζες της οργάνωσης  Prima Linea αναζητούνται στην ιταλική ιστορική περίοδο που, στα δεύτερα μισά των χρόνων εβδομήντα, βλέπει μια μεγάλη ανάπτυξη του αποκαλούμενου ένοπλου κόμματος.

ανάμεσα στην άνοιξη και το φθινόπωρο του  1974, μέσα στις τάξεις του Συνεχή Αγώνα, Lotta continua, προκαλείται μια ρήξη με συνέπεια την διάσπαση από μέρους κάποιων αγωνιστών, που στο μεγαλύτερο μέρος τους ανήκουν στο ρεύμα και στην φράξια  alla corrente e alla frazione^[1], δηλαδή σε δυο από τις κυριότερες ομαδοποιήσεις που, αποτελούνταν κατά κύριο λόγο από στελέχη της ομάδας περιφρούρησης της ομάδας και ήταν ιδιαίτερα ριζωμένες Milano, Torino, Napoli  και στην Brianza, ασκούν κριτική στην υπερβολικά διανοουμενίστικη γραμμή της οργάνωσης υπέρ μιας επαναστατικής προοπτικής και πρωτοβουλίας περισσότερο παρεμβατικής. μια πρόσκληση που μεταφράζεται στην πρόταση συμμετοχής στην ένοπλη πάλη η οποία, όμως, αμέσως απορρίπτεται από την ηγετική ομάδα του ΣΑ, LC, γεγονός που επέφερε λοιπόν στην αναπόφευκτη ρήξη.^[2]

αφού λοιπόν βρίσκεται έξω από την Lotta continua, το 1975, η ομάδα ξεκινά να σφίγγει δεσμούς με άλλους αγωνιστές που προέρχονταν από τις γραμμές ενός άλλου σχηματισμού της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, την Εργατική Εξουσία,  sinistra extraparlamentare,Potere operaio, συνδεδεμένου με την εμπειρία του περιοδικού Senza Tregua, Δίχως Ανακωχή, που είχε ρίζες στο εργοστάσιο και στον χώρο του αποκαλούμενου μαχητικού αντιφασισμού, antifascismo militante.^[1]

το φθινόπωρο του 1976, μετά από δυο συναντήσεις που προώθησε η ηγετική ομάδα του περιοδικού και έλαβαν χώρα, αντιστοίχως, σε  Salò και Stresa, έχουμε εκ νέου διασπορά που θα φέρει σε πολυδιάσπαση εκείνης της εμπειρίας και στον σχηματισμό τριών νέων οργανώσεων : τις κομουνιστικές επαναστατικές Επιτροπές, τις μαχητικές κομουνιστικές Μονάδες και, ακριβώς, της Πρώτη Γραμμή –  i Comitati comunisti rivoluzionari, le Unità comuniste combattenti e, appunto, Prima Linea.^[2]

ιδρυτικός στόχος της  PL είναι εκείνος του να αντιπροσωπεύει την πρωτοπορία των προλεταριακών μαζών και του κινήματος του ’77, movimento del ‘77, παραμένοντας μέρος των ιδίων και δίχως να μετασχηματιστεί σε μια ελίτ μαχητών, élite di combattenti: ένας τρόπος, αυτός, καταδίκης του ιδεολογικού δογματισμού των ερυθρών Ταξιαρχιών,  delle Brigate Rosse, παρότι υποστήριζαν τις δράσεις τους και συμμετείχαν στις επιχειρήσεις ανταρτοπόλεμου ενάντια στο ιταλικό κράτος.^[3]

στρατιωτικά, οι απαρχές του σχηματισμού, χαρακτηρίζονται από μια οπτική εκτελεστική στο εσωτερικό των εργοστασίων, με δράσεις ένοπλες (raid των προλεταριακών περιπολιών) που συνίστανται στον τραυματισμό των επιστατών και εταιρικών διευθυντών,^[4] ένας τρόπος που σαν στόχο έχει »πάνω από την αρπαγή της εξουσίας, μια προοδευτική διάλυση της εξουσίας» – «più che una presa di potere, una progressiva dissoluzione del potere»^[3]

αρχικά αποτελούμενη κυρίως από εργάτες και φοιτητές, της πρώτης ομάδας της  PL στελέχη ήταν οι: Sergio Segio, Susanna Ronconi (ex BR), Roberto Rosso, Roberto Sandalo, Marco Donat Cattin, Enrico Baglioni, Sergio D’Elia, Enrico Galmozzi, Bruno La Ronga, Giulia Borelli, Silviera Russo, Diego Forastieri, Maurice Bignami, Michele Viscardi, Fabrizio Giai.^[3]

§1976-1977: οι πρώτες ενέργειες

« Prima Linea non è un nuovo nucleo combattente comunista, ma l’aggregazione di vari nuclei guerriglieri che finora hanno agito con sigle diverse »

(Volantino di rivendicazione del 30 novembre 1976[5])»η Πρώτη Γραμμή δεν είναι ένας νέος κομουνιστικός μαχητικός πυρήνας, αλλά η συνάθροιση διάφορων αντάρτικων πυρήνων που μέχρι στιγμής έδρασαν κάτω από διαφορετικές ονομασίες» από φυλλάδιο ανάληψης ευθύνης της 30ης νοεμβρίου 1976

το 1976 ήταν το έτος των πρώτων ένοπλων δράσεων της ομάδας. όπως έγραφαν όμως στο φυλλάδιο ανάληψης ευθύνης που διένειμαν με ευκαιρία την πρώτη στρατιωτική πράξη της ομάδας, δηλαδή την εισβολή στα γραφεία των Διευθυντών της Fiat , nella sede dei Dirigenti Fiat στο Torino, del 30 novembre 1976, στις 30 νοεμβρίου ’76, στην αρχή η ονομασία Πρώτη Γραμμή , Prima Linea (ονομασία που, στις προθέσεις του κινήματος, βασίζονταν στις ομάδες περιφρούρησης που χρησιμοποιούνταν στην διάρκεια των διαδηλώσεων στην πλατεία, που τοποθετούνταν στην κεφαλή, στην πρώτη γραμμή, ακριβώς, για την προστασία της πορείας , del corteo^[6]) δεν χρησιμοποιήθηκε αμέσως, λόγω της πίστης στις ιδρυτικές αρχές του κινήματος που αυτο-παρουσιάζεται σαν ένωση πολλών ονομασιών της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.

η πρώτη εκτέλεση που χαρακτηρίζει την ομάδα της  Prima Linea ήταν εκείνη του Enrico Pedenovi, περιφερειακού συμβούλου του φασιστικού κινήματος Movimento Sociale Italiano, που σκοτώθηκε στις 29 απριλίου  1976 στο Milano, με ευκαιρία την πρώτη επέτειο του θανάτου του νεοφασίστα αγωνιστή  Sergio Ramelli.^[7]

όπως ήδη είπαμε για την εκτέλεση δεν ανέλαβε την ευθύνη η ομάδα, που είχε αρχικά αποφασίσει να μην υπογράφει τις δράσεις της, κυρίως στην περίπτωση των εκτελέσεων. στο δικαστήριο, όμως, στο πλαίσιο της διαδικασίας ενάντια στην Prima Linea του 1984, la Corte d’assise di Milano , η μιλανέζικη Έδρα αναγνώρισε στους  Enrico Galmozzi, Bruno La Ronga και Giovanni Stefan (όλοι στελέχη της ΠΓ) τους φυσικούς εκτελεστές του θανάτου, αποφασίζοντας δυο καταδίκες σε ισόβια και μια σε 27 χρόνια κάθειρξης gli .^[8]

ένα τέταρτο μέλος της οργάνωσης, ο Piero del Giudice, δέχτηκε ποινή σε 28 χρόνια νια συνεργία ηθική στον φόνο, που σχεδιάστηκε σαν εκδίκηση, για τον θάνατο ενός νεαρού αγωνιστή της αριστεράς, του Gaetano Amoroso, που σκοτώθηκε στην διάρκεια επίθεσης, από μέρους νεοφασιστών, στις 27 απριλίου  1976. La Corte di cassazione , στο Εφετείο μετατράπηκε η απόφαση, εν μέρη, μειώνοντας σε 29 χρόνια τα ισόβια του  La Ronga και αθωώνοντας τον  Del Giudice.^[9]

το πρωινό της 12ης μαρτίου  1977, ένα commando της PL, σκοτώνει στο Torino  τον Giuseppe Ciotta, brigadiere di Pubblica Sicurezza, ταξίαρχο της αστυνομίας 29 χρόνων.  την ώρα που ήταν έτοιμος να πάρει το αυτοκίνητό του, για να πάει στην δουλειά του, τρία άτομα τον πλησίασαν και τον εκτέλεσαν με τρεις πυροβολισμούς. ^[10] και για αυτή την εκτέλεση, της οποίας την ευθύνη ανέλαβε εκείνη την περίοδο η οργάνωση ‘μαχητικές κομουνιστικές Ταξιαρχίες,  Brigate comuniste combattenti, αναγνωρίστηκε ένοχος στην συνέχεια ο Enrico Galmozzi.^[11]

αν και οι πρώτες επιχειρήσεις της ομάδας χρονολογούνται τον προηγούμενο χρόνο, η επίσημη πράξη γέννησης της καταχωρείται αργότερα, τον απρίλη του 1977, με το πρώτο συνέδριο της οργάνωσης στο San Michele a Torri, στα περίχωρα της Φλωρεντίας, Firenze, και με την σύσταση μιας εθνικής διοίκησης, comando nazionale στην οποίαν παίρνουν μέρος, δίπλα στην μιλανέζικη ομάδα, οι αντιπροσωπείες από το  Bergamo, Torino, Firenze και Napoli. εδώ καθορίζονται και οι δυο βασικές ιδρυτικές αρχές της νεογέννητης οργάνωσης : «l’univocità politico-militare del quadro d’organizzazione»^[1], δηλαδή η »πολιτική-στρατιωτική μοναδικότητα του στελέχους της οργάνωσης», οπότε και η σύμπτωση ανάμεσα στους πολιτικούς και στρατιωτικούς ρόλους και τις πρακτικές, και στην συνέχεια η  «bipolarità», η »διπολικότητα», δηλαδή η ύπαρξη δυο επιπέδων, ένα εσωτερικό στα μαζικά κινήματα, [οι Ομάδες και οι Περιπολίες],  (le Squadre o le Ronde) και κεντρικό που δρα τόσο σε τοπικό όσο και εθνικό επίπεδο, οργανικά και τα δυο για να »κλείσουν τo κενό που έχει ανοίξει ανάμεσα στην μαχητική οργάνωση και την προλεταριακή μαχητικότητα»,  «chiudere la forbice che si è aperta tra organizzazione combattente e combattimento proletario»^[2]

ένα οργανωτικό μοντέλο, εκείνο της Πρώτης Γραμμής, που προέβλεπε δίπλα σε μια δομή κεντρική (il Comando Nazionale), της Εθνική Διοίκηση, ολόκληρη μια σειρά μεμονωμένων πυρήνων με μια κάποια αυτονομία που εξασφάλιζαν την σύνδεση με το Κίνημα,  Movimento. ^[6] σε διαφοροποίηση από τις ερυθρές Ταξιαρχίες,  Brigate Rosse, στη συνέχεια, μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις ο μαχητής της  Prima Linea υιοθετούσε την παρανομία, διατηρώντας με αυτόν τον τρόπο την παρουσία του στους τόπους δουλειάς και στα κινήματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς,  sinistra extraparlamentare, με σκοπό να αποτρέψει την απομόνωση και να διατηρήσει την διαρκή του διασύνδεση με την βάση. την ίδια στιγμή, με τον ίδιο τρόπο, η ομάδα χρειάζονταν βάσεις και στρατιωτικές αποθήκες, φυλάσσοντας έγγραφα και όπλα στα ίδια τα σπίτια των μαχητών,  dei militanti.^[3]

το 1977 οι ενέργειες της ομάδας αρχίζουν να πολλαπλασιάζονται : πρόκειται κυρίως για δράσεις πρόκλησης ζημιών, για επιθέσεις, τραυματισμούς, ληστείες χρηματοδότησης. στις 19 μαίου μαχητές της ΠΓ βάζουν φωτιά στις αποθήκες της  Sit Siemens και της Magneti Marelli στο Milano.

στις 20 ιουνίου 1977 στο Milano, τραυματίζουν στα πόδια τον διευθυντή της  Sit-SiemensGiuseppe D’Ambrosio,^[12]   ενώ τρεις μέρες αργότερα, στις 23 ιουνίου, μια ομάδα φωτιάς χτυπά τον  Giancarlo Niccolai, ηγετικό στέλεχος της Χριστιανικής Δημοκρατίας,  Democrazia Cristiana της Pistoia. οι τρεις πυροβολισμοί που του έριξαν με το P38 τους, του προκάλεσαν ρήξη και στα δυο του μηριαία οστά.^[13]

το 1977 είναι επίσης η χρονιά των πρώτων συλλήψεων και των πρώτων πεσόντων στο κίνημα.^[14] στις 19 ιουλίου, στην Tradate (VA), στην διάρκεια ληστείας σε οπλοπωλείο σκοτώνεται, από τον ιδιοκτήτη, ο μαχητής  Romano Tognini (όνομα μάχης Valerio από τον οποίον θα πάρει τον τίτλο του μια μιλανέζικη ομάδα φωτιάς). τέσσερις ημέρες μετά (23 ιουλίου), με μια επίθεση ενάντια στο κατάστημα του οπλοποιού, η ομάδα θέλησε να εκδικηθεί στο όνομά της τον πεσόντα μαχητή.^[4]

παράλληλα με τις επιχειρήσεις του, το κίνημα αρχίζει να μεγαλώνει από την αριθμητική άποψη και, από τους περίπου εκατό αρχικούς μαχητές, με τα τέλη του χρόνου μπορεί να υπολογίζει στους δυο χιλιάδες οπλισμένους ανθρώπους.^[14]

§1978-1979: η ακμή του ένοπλου αγώνα

η διετία 1978–1979 αποδεικνύεται καίριας σημασίας για την οργάνωση, μια αναζωπύρωση της ένοπλης δράσης η οποία σε αυτά τα χρόνια φτάνει στο απόγειό της με τις πιο γνωστές επιχειρήσεις της ομάδας.

οι πρώτοι μήνες του 1978 είναι επίσης εκείνοι της συνένωσης , »για να ομογενοποιηθεί η γραμμή», «per omogeneizzare la linea» con le Formazioni comuniste combattenti di Corrado Alunni e di Marco Barbone, με τους κομουνιστικούς μαχητικούς Σχηματισμούς, και σε συνέχεια της οποίας δόθηκε ζωή στην ενοποιημένη εθνική Διοίκηση, Comando nazionale unificato. οι δυο ομάδες θα συνεχίσουν εν πάση περιπτώσει να δρουν ξεχωριστά, όμως με μια κοινή στρατηγική και αναλαμβάνοντας την ευθύνη από κοινού  (σαν FCC-PL) ολόκληρη μια σειρά από επιθέσεις ενάντια στις δυνάμεις της τάξης.^[14]

στις 20 ιανουαρίου 1978, στην διάρκεια μιας επιχείρησης που σαν σκοπό είχε την απόδραση κάποιων φυλακισμένων από την φυλακή Μουράτε της Φλωρεντίας,  carcere delle Murate di Firenze, η ομάδα των ανταρτών της ΠΓ έγινε αντιληπτή από ένα περιπολικό της αστυνομίας. ανταλλάχθηκαν πυροβολισμοί στην διάρκεια των οποίων σκοτώθηκε ο αστυνομικός  Fausto Dionisi, ενώ ο άλλος αστυνομικός, Dario Atzeni, που χτυπήθηκε από τέσσερις σφαίρες στην βουβωνική χώρα, θα σωθεί ύστερα από χειρουργική επέμβαση.^[15]

10 μαίου, στο Milano, ο διευθυντής της  Montedison, Francesco Giacomazzi, τραυματίζεται στα πόδια στη διάρκεια ενέδρας. αυτού του επεισοδίου θα ακολουθήσουν άλλα, πάντα μέσα στο  1978, που προορίζονταν να χτυπήσουν/τραυματίσουν πολιτικά σύμβολα όπως και των δυνάμεων της τάξης : στις 11 του επόμενου μαίου, πάντα στο Milano, τραυματίζεται ο γενικός διοικητής της  Chemical Bank, Mario Astarita; ο αστυνομικός της αντιτρομοκρατικής  Digos Roberto Demartini (Torino, 17 μαίου); ο ασφαλιστής  Salvatore Russo (Torino, 19 ιουλίου); ο γιατρός της μιλανέζικης φυλακής,  carcere di San Vittore, Mario Marchetti (Milano, 13 νοεμβρίου).^[16]

στις 11 οκτωβρίου του ίδιου έτους εκτελείται ο  Alfredo Paolella, καθηγητής πανεπιστημίου εγκληματικής ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο της Νάπολι,  all’Università di Napoli και τεχνικός παρατηρητής στην φυλακή του Pozzuoli. μια ομάδα αποτελούμενη από τρεις άνδρες και μια γυναίκα πυροβολεί για να σκοτώσει τον  Paolella ο οποίος, αφού τον βρήκαν εννέα χτυπήματα, όλα σε ζωτικά όργανα, πεθαίνει επί τόπου.^[15]

την 1η του δεκέμβρη του  1978^[17], σε μια ενέδρα, σε συνέχεια μιας συζήτησης που έλαβε χώρα σε ένα μπαρ του Μιλάνο, κοντά στην  Porta Romana, τρεις πολίτες (Domenico Bornazzini, Carlo Lombardi e Piero Magri) χτυπιούνται θανάσιμα από δυο μέλη της Prima Linea. στη διάρκεια της έρευνας που έλαβαν χώρα πριν από την δίκη, προέκυψε πως τα τρία θύματα χτυπήθηκαν λόγω μιας πολιτικής λογομαχίας με τους κατηγορούμενους, που τελικά καταδικάστηκαν.^[18]

Emilio Alessandrini, ο δικαστής που εκτελέστηκε από την  Prima Linea το 1979

το πρωινό της 19ης ιανουαρίου 1979 σκοτώνεται ο αστυνομικός  Giuseppe Lorusso στο Torino. κάτω από το σπίτι του τον περιμένει η ομάδα φωτιάς που αποτελείται από τους  Maurice Bignami, Bruno La Ronga, Fabrizio Giai και Silveria Russo, όλοι ευρισκόμενοι επάνω σε ένα κόκκινο  128 . δέκα σφαίρες βρίσκουν στο κεφάλι τον Lorusso, στο αριστερό μπράτσο, στον θώρακα, στην κοιλιά και ο αστυνομικός πεθαίνει επί τόπου.^[15]

ένα από τα σημεία καμπής στην ιστορία του γκρουπ ήταν η εκτέλεση του  Emilio Alessandrini, sostituto Procuratore della Repubblica di Milano, εισαγγελέα στο Μιλάνο, που κατηγορήθηκε από τους αντάρτες πως ήταν ρουφιάνος, «essere una spia” και τον σκότωσαν στο Milano στις 29 ιανουαρίου 1979^[2], μια ομάδα της  PL που αποτελούνταν από τους Sergio Segio και Marco Donat Cattin (οι οποίοι πυροβόλησαν τον δικαστικό ), υποστηριζόμενοι από τους  Michele Viscardi, Umberto Mazzola και Bruno Russo Palombi. οι δυο έριξαν πολλά χτυπήματα με πιστόλια και ο δικαστικός πεθαίνει αμέσως επί τόπου.^[19]   Alessandrini, που οδηγούσε αρκετές δικογραφίες και έρευνες γύρω από την »τρομοκρατία» (ανάμεσα στις οποίες και εκείνη για την  Prima Linea), δέχτηκε την επίθεση ενώ, στο τιμόνι του αυτοκινήτου του, ήταν σταματημένος σε ένα φανάρι της λεωφόρου  Umbria. για την επίθεση η ευθύνη ανελήφθη με τηλεφώνημα στην εφημερίδα  La Repubblica.

στις 28 φεβρουαρίου του 1979, στη διάρκεια ανταλλαγής πυρών στο bar dell’Angelo, που βρίσκεται στην  Piazza Stampalia, στο Torino, δυο μαχητές της Prima Linea σκοτώνονται από αστυνομικούς, που κάλεσε στο μπαρ ένας επιχειρηματίας. ο θάνατος των δυο ανταρτών,  dei due piellini, Matteo Caggegi και Barbara Azzaroni^[20], αντιστοίχως των  29 και 20 χρόνων, που αιφνιδίασαν οι δυο αστυνομικοί στο bar dell’Angelo που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από μια βάση της  Prima Linea, ξεκινά μια σειρά από αντίποινα άλλο τόσο αιματηρά ενάντια στις δυνάμεις της τάξης.^[2]

τα αντίποινα της ομάδας δεν αργούν και, στις 9 μαρτίου που ακολουθεί, ένα commando της Prima Linea αποτελούμενο από τους Bignami, La Ronga, Silveria Russo, Giai και Giancarlo Scotoni, πάντα στο Torino, επιτίθεται σε περιπολικό της αστυνομίας σε μιαν ενέδρα σε τοπική κάβα της  Via Millio. στην διάρκεια της ένοπλης μάχης, χάνει ατυχώς την ζωή του ένας νεαρός περαστικός,  Emanuele Iurilli.^[3] η εκδίκηση, La vendetta, για τα συμβάντα στο  bar dell’Angelo, ολοκληρώνεται στις 18 ιουλίου: ο Carmine Civitate, ιδιοκτήτης του καταστήματος και που θεωρούνταν υπεύθυνος της αναγνώρισης των δυο ανταρτών, σκοτώνεται από μια ομάδα φωτιάς που αποτελούνταν από τους  Bignami και Donat-Cattin οι οποίοι, μαζί με τους Giai, Viscardi και Roberto Sandalo που καλύπτουν από το εξωτερικό, μπαίνουν στο μπαρ και εκτελούν τον Civitate.^[21]στην  διάρκεια της δίκης θα προκύψει πως ο επιχειρηματίας είχε αποκτήσει το μπαρ μόνο μετά τον θάνατο των δυο ανταρτών οπότε δεν ήταν αυτός που είχε ειδοποιήσει την αστυνομία.^[15]

στις 13 ιουλίου, στη διάρκεια ληστείας στην  Cassa di Risparmio στο Druento (Torino), σκοτώνεται ο τροχονόμος  Bartolomeo Mana, που την φυλούσε άοπλος. η ομάδα φωτιάς που τον εκτέλεσε με χτύπημα στο κεφάλι από κοντινή απόσταση, αποτελούνταν από τους  Marco Donat-Cattin, Francesco Giuffrida, Vito Biancorosso και Roberto Sandalo (ο οποίος και πυροβόλησε με αποτέλεσμα τον θάνατο του ανδρός )^[22]

η ανύψωση του επιπέδου σύγκρουσης, και η απομάκρυνση από το εργατικό κίνημα, δημιουργεί εκ των πραγμάτων την πρώτη διάσπαση στο εσωτερικό του κινήματος. τον σεπτέμβρη του 1979, όντως, λαμβάνει χώρα μια συνάντηση της οργάνωσης στην Bordighera (Imperia)^[23] στην οποίαν εμφανίζεται μια αντίθεση ανάμεσα στις δυο ιστορικές ψυχές της ΠΓ: εκείνοι που ήθελαν να διατηρήσουν ένα ρίζωμα στα κινήματα και εκείνοι που αντιθέτως ήθελαν να ριζοσπαστικοποιήσουν την σύγκρουση και να προκαλέσουν μιαν επίθεση ακόμη πιο αποφασιστική στους θεσμούς. εξ αιτίας αυτών των αντιθέσεων, κάποια μέλη, άφησαν την οργάνωση, θεωρώντας πως οι πολιτικές συγκυρίες και οι κατασταλτικές δράσεις ανάγκαζαν εκ των πραγμάτων σε μια στρατηγική οπισθοχώρηση και σε μια στάση των στρατιωτικών επιχειρήσεων.^[2]

όμως οι ένοπλες δράσεις δεν φαίνεται να ελαττώνονται. στο μέτωπο των εργατικών αγώνων, στις 21 σεπτεμβρίου 1979, σκοτώνεται στο Torino ο διευθυντής Fiat Carlo Ghiglieno, υπεύθυνος του τμήματος στρατηγικού Σχεδιασμού: εκτελείται με 7 χτυπήματα από πιστόλι  38 special, από μια ομάδα 4 ατόμων που τον πλησιάζει την ώρα που ετοιμάζεται να επιβιβαστεί στο αυτοκίνητο, για να πάει στην εργασία του και τον χτυπά θανάσιμα.^[24]

τον νοέμβρη, ο αρραβώνας με τις Formazioni comuniste combattenti, έχει ήδη τελειώσει: αν και η λογική του ένοπλου αγώνα είναι όντως παρόμοια, οι διαφορές που έχουν να κάνουν με της σχέση με τις Brigate Rosse και γύρω από την διαχείριση της παρανομίας οδηγούν στον χωρισμό των δρόμων για τα δυο κινήματα.^[14]

στις 11 δεκεμβρίου, ένας πυρήνας της Πρώτης Γραμμής εισβάλλει στο εσωτερικό της Σχολής εκπαίδευσης επιχειρηματιών, Scuola di formazione aziendale^[25] καταλαμβάνοντάς την στρατιωτικά για 45 λεπτά: αφού συγκέντρωσαν φοιτητές και καθηγητές στο αμφιθέατρο της σχολής, οι αντάρτες διαβάζουν μια διακήρυξη στους παρόντες και, στην συνέχεια, σε ένα διπλανό δωμάτιο, στήνουν στον τοίχο πέντε καθηγητές και πέντε φοιτητές γαμποποιώντας τον καθένα με δυο χτυπήματα από το πιστόλι.^[3]

το 1979 κλείνει με τον θάνατο ενός ακτιβιστή της PL. Στις 14 δεκεμβρίου, στην Rivoli(Torino)^[4], η αστυνομία αιφνιδιάζει έναν πυρήνα της ΠΓ την ώρα που ετοιμάζει επίθεση στο εργοστάσιο μεταλλουργίας  Elgat. στην διάρκεια της μάχης, κατά την οποίαν τραυματίζονται ο ταξίαρχος Massimo Osnaghi και ο αστυνομικός Giovanni Serra, σκοτώνεται ο μαχητής  Roberto Pautasso, 21 χρόνων.^[26]

§1980-1981: οι μετανιωμένοι και η πτώση

μέσα στο 1980, η ομάδα εγκαινιάζει επίσημα την ρωμαϊκή της εμπειρία, απαραίτητη σε εκείνη την λογική εξάπλωσης γεωγραφικής, που υπαγορεύεται από ανάγκες επιμελητείας λόγω της εντατικοποίησης της κατασταλτικής δράσης, όπως επίσης και για την εξάπλωση του πολιτικού μηνύματος του κινήματος. το νέο έτος βλέπει να υπερισχύει, στην εσωτερική διαλεκτική της ομάδας, την ριζοσπαστική πλευρά της  PL και τις θέσεις που υποστηρίζουν την ριζοσπαστικοποίηση της σύγκρουσης η οποία, μέσα στον μήνα ιανουάριο, στο Συνέδριο του κινήματος στην Morbegno, θα κατοχυρωθεί στην συνέχεια ως κυρίαρχη κίνηση.^[2]από αυτό τον προβληματισμό στην συνέχεια θα ωριμάσει, σύντομα, η επιχείρηση ενάντια στον  Guido Galli, δικαστικό και καθηγητή Εκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνο Στατάλε, magistrato e docente di Criminologia all’Università Statale di Milano.^[4]

στις 5 φεβρουαρίου 1980 σκοτώνεται στην Monza, ο Paolo Poletti, υπεύθυνος παραγωγής στην  ICMESA του Seveso, την εταιρεία που ήταν υπεύθυνη για το τοξικό σύννεφο διοξίνης, που δημιουργήθηκε το καλοκαίρι του 1976,  nube tossica di diossina, nell’estate del 1976. ο Paoletti σκοτώνεται στις  8.15 το πρωί, την ώρα που πηγαίνει στην δουλειά του, με τρία χτυπήματα από πιστόλι που του ρίχνει ένας αντάρτης, ο οποίος στην συνέχεια απομακρύνεται με ένα  Fiat 128 μεταλλικού γκρι χρώματος μαζί με έναν ακόμη άνδρα και μια γυναίκα.^[15] η ανάληψη της ευθύνης για την εκτέλεση έγινε μετά από λίγο με ένα σύντομο τηλεφώνημα στο μιλανέζικο παράρτημα του πρακτορείουANSA:«καλημέρα δεσποινίς ήμαστε από την Πρώτη Γραμμή και αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τον θάνατο του  Paolo Paoletti, που έγινε σήμερα το πρωί στην Monza. θα ακολουθήσειανακοίνωση»^[27]

στις 19 μαρτίου 1980 στο Milano, εκτελείται ο δικαστικός και εγκληματολόγος  Guido Galli, από μια ομάδα φωτιάς της  Prima Linea μέρος της οποίας ήταν οι  Sergio Segio, Maurice Bignami, Michele Viscardi. χτυπημένος στην αρχή στην πλάτη, πέφτει στην γη, και οι αντάρτες τον αποτελειώνουν με δυο σφαίρες στον αυχένα. για εκτέλεση, που γίνεται στην αίθουσα  309 (που σήμερα είναι αφιερωμένη στην μνήμη του) dell’Università degli Studi di Milano, στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνο, λίγο μετά τις  17,εκείνη την ίδια ημέρα, αναλαμβάνεται η ευθύνη στην Ansa με μια ανακοίνωση υπογεγραμμένη Πρώτη Γραμμή – Πυρήνας Φωτιάς Βαλέριο Τονίνι, Prima Linea – Nucleo di fuoco Valerio Tognini.^[28]   

« ο Galli ανήκει στο ρεφορμιστικό και εγγυητικό τμήμα του δικαστικού σώματος, που ασχολείται σε πρώτο πρόσωπο στην μάχη για να χτιστεί από την αρχή το γραφείο εκπαίδευσης στο Μιλάνο σαν κέντρο αποτελεσματικής δικαστικής εργασίας, προσαρμοσμένο στις ανάγκες  αναδιάρθρωσης, νέου καταμερισμού εργασίας του δικαστικού σώματοςappartiene  »

(Volantino di rivendicazione omicidio Galli[29])  Φυλλάδιο ανάληψης ευθύνης της εκτέλεσης Γκάλλι

μέσα στο 1980, στην διάρκεια μαχών εξ αιτίας ληστειών για χρηματοδότηση και επιχειρήσεων αφοπλισμού από πλευράς μαχητών piellinni, σκοτώνονται οι καραμπινιέροι, i carabinieri Antonio Chionna (3 ιουνίου), Ippolito Cortellessa, Pietro Cuzzoli (11 αυγούστου) και Filippo Giuseppe (28 νοεμβρίου).^[15]

πάντα στο 1980, η οργάνωση διασχίζεται, εκτός από εσωτερικές διαφωνίες, και από τις πρώτες διασπάσεις και αποστασίες. όμως το 1980 είναι, κυρίως, η χρονιά των πρώτων εσωτερικών στην ομάδα μεταμελειών που σημειώνουν ένα σημείο δίχως επιστροφή προς το τέλος του κινήματος. θα είναι, όντως, κυρίως οι ομολογίες των διάφορων Sandalo (τον απρίλη), Donat-Cattin (τον μάη) και Viscardi (τον νοέμβρη) που συμβάλουν στο κύμα συλλήψεων οι οποίες, εκ των πραγμάτων, θα σημειώσουν την διάλυση και την εξάρθρωση του σχηματισμού.

γι αυτόν τον λόγο, το καλοκαίρι εκείνου του χρόνου, λαμβάνουν χώρα δυο Συνέδρια της οργάνωσης (στο Rimini και στην Senigallia) σαν αποτέλεσμα της εσωτερικής συζήτησης και του προβληματισμού για τα πιθανά αντισταθμιστικά μέτρα που έπρεπε να παρθούν και στην οποίαν, το θεμελιώδες πολιτικό ζήτημα, ήταν ο προβληματισμός για την δυνατότητα συνέχισης του ένοπλου αγώνα, υπό το φως της κατασταλτικής σκλήρυνσης και της αύξησης του φαινομένου της μετάνοιας,  del pentitismo.^[2]

μέσα σε αυτό το κλίμα υποψίας προς εν δυνάμει πληροφοριοδότες ή αισθήματα μετάνοιας αγωνιστών της οργάνωσης είναι που, στις 7 φεβρουαρίου 1980, η PL αποφασίζει να χτυπήσει ένα στέλεχός της, τον William Waccher, εμπλεκόμενο στην έρευνα για την εκτέλεση  Alessandrini που κατηγορείται σαν πληροφοριοδότης και πως έδωσε αποκαλύψεις στους ερευνητές.^[4]

στις 29 απριλίου, στην διάρκεια εφόδου των δυνάμεων της τάξης, συλλαμβάνεται ο  Roberto Sandalo,  από τα κορυφαία στελέχη της ηγετικής ομάδας ο οποίος, έναν μήνα μετά την σύλληψή του, ξεκινά μια διαδρομή συνεργασίας με τους ερευνητές, αποδεχόμενος ανάμεσα στα άλλα την συμμετοχή του στις εκτελέσεις  Ghiglieno, Civitate e Mana.^[30]οι ομολογίες του, μαζί με εκείνες του Michele Viscardi, επέτρεψαν στους αστυνομικούς να συλλάβουν, τον δεκέμβρη του  1980, 165 μέλη της PL (που στην πραγματικότητα σχεδόν εκμηδενίζεται) και να γνωρίσουν ονόματα και στελέχη της οργάνωσης όπως, για παράδειγμα, εκείνο του  Marco Donat Cattin, γιου του Carlo, ήδη εξέχοντος στελέχους της Χριστιανικής Δημοκρατίας,  Democrazia Cristiana και εκείνη την εποχή υπουργού Εργασίας και αναπληρωτή γραμματέα του κόμματος, ministro del Lavoro , e vicesegretario del suo partito.^[3]

όπως αποκαλύπτεται στα έγγραφα της κοινοβουλευτικής επιτροπής έρευνας (στην συνεδρίαση της 29ης μαίου 1980), που αφορούν στην μαρτυρία του  Carlo Donat Cattin, στις 24 απριλίου, λίγο πριν την σύλληψή του, ο Sandalo συναντήθηκε με τον πρωθυπουργό, Francesco Cossiga ο οποίος, ύστερα από αίτημα του συναδέλφου του στο κόμμα, είχε τεθεί στα ίχνη του φυγόδικου γιού του .^[31]οι ομολογίες του Sandalo διασταυρώθηκαν λοιπόν με εκείνες του  Patrizio Peci, διοικητή της φάλαγγας των ερυθρών Ταξιαρχιών του Τορίνο, capo colonna delle Brigate Rosse di Torino, ο οποίος είχε συλληφθεί προηγουμένως στις 19 φεβρουαρίου και ο οποίος, την δεύτερη ημέρα της ανακρίσεώς του (στις 2 απριλίου), επιβεβαίωσε πως είχε μάθει πως ο  Marco Donat Cattin είναι μαχητής της PL.^[31]

στις 5 μαίου 1980, εκδίδεται το ένταλμα σύλληψης για τον Marco Donat Cattin για »συμμετοχή και οργάνωσης ένοπλης ομάδας με το όνομα Πρώτη Γραμμή», per «partecipazione e organizzazione di banda armata denominata Prima Linea«.^[32] την ίδια ημέρα κατά την οποίαν η είδηση παρουσιάζεται από τις εφημερίδες, και πριν ακόμη συλληφθεί, ο  Donat Cattin καταφέρνει όμως να το σκάσει στην Γαλλία, in Francia. η φυγή του υπήρξε αντικείμενο σκληρής διαμάχης στον πολιτικό κόσμο που συμπεριέλαβε τον πατέρα του και τον τότε πρωθυπουργό Κοσίγγα, il padre e l’allora presidente del ConsiglioFrancesco Cossiga, ο οποίος κατηγορήθηκε πως πληροφόρησε προληπτικά τον Carlo Donat Cattin όσον αφορά τις έρευνες για τον γιο του και πως μάλιστα τον διευκόλυνε στην φυγή του στο εξωτερικό. riguardo alle indagini sul figlio e di averne addirittura agevolato la fuga all’estero. οι μετέπειτα έρευνες δεν έδειξαν καμία ευθύνη από πλευράς Cossiga.^[33]

στις 20 δεκεμβρίου 1980 ο  Marco Donat Cattin τελικά εντοπίζεται και συλλαμβάνεται στο Παρίσι,  a Parigi και στην συνέχεια εκδίδεται στην Ιταλία, τον φεβρουάριο του  1981. λίγες ημέρες νωρίτερα, στις 5 δεκεμβρίου, 95 μαχητές που παίρνουν μέρος στην Prima Linea διώκονται για ένοπλη ομάδα, χάρη στις αποκαλύψεις του μετανιωμένου  Roberto Sandalo: ανάμεσα στους κατηγορούμενους φιγουράρουν οι Roberto Rosso, Susanna Ronconi, Marco Donat Cattin e Maurizio Bignami.^[34]

το 1981 στο Barzio, στην επαρχεία του Κόμο, provincia di Como, λαμβάνει χώρα ένα νέο Συνέδριο,una nuova Conferenza της Οργάνωσης που αποφασίζει την διάλυση της Prima Linea και την γέννηση ενός νέου οργανωτικού πόλου, e la nascita del nuovo Polo Organizzato,^[2] ένα δίκτυο  προστασίας για τους μαχητές οι οποίοι αναζητούνται. στα δεύτερα μισά του ιδίου έτους, ενώ οι επιζήσαντες ατομικά συγκλίνουν στις ερυθρές Ταξιαρχίες,  nelle Brigate Rosse, τα πιο γνωστά στελέχη, που βρίσκονται ακόμα ελεύθερα, καταφέρνουν να ανασυνταχθούν σε δυο ομάδες: i Nuclei comunisti combattenti, κομουνιστικοί μαχητικοί Πυρήνες οδηγούμενοι από τον  Sergio Segio, και οι οργανωμένοι κομουνιστές για την προλεταριακή απελευθέρωση,  Comunisti organizzati per la liberazione proletaria, ένας σχηματισμός που είχε για σκοπό την απελευθέρωση των κρατουμένων για ένοπλη μπάντα και για πολιτικά αδικήματα γενικότερα, οδηγούμενοι από την  Giulia Borelli.^[3]

§1982-1983: η διάλυση

στις 3 ιανουαρίου 1982, ο Segio, και άλλοι μαχητές, καταφέρνουν ν’ ανοίξουν ένα πέρασμα στον περιμετρικό τοίχο της φυλακής στο Rovigo και να ελευθερώσουν την συντρόφισσά του, Susanna Ronconi, η οποία δραπετεύει μαζί με 3 άλλες φυλακισμένες της  Prima Linea. στην διάρκεια της έκρηξης, όμως, σκοτώνεται ένας περαστικός, ο Angelo Furlan.^[15]

στην διάρκεια της δίκης της Prima Linea στην Firenze, το 1983,  η απόφαση αυτοδιάλυσης ανακοινώνεται επίσημα. η απόφαση είχε επικυρωθεί σε Συνέδριο εσωτερικό της οργάνωσης που είχε γίνει στην φυλακή του  Torino της άνοιξη-καλοκαίρι 1983, και που στην συνέχεια επεξηγήθηκε σε ένα μακρύ μανιφέστο με τίτλο »Είναι πως έχετε έναν καταραμένο τοίχο στο κεφάλι σας», “Sarà che avete nella testa un maledetto muro” (noto anche come Il Muro), [γνωστό και ως ο Τοίχος], στο οποίο θεσπίζεται η παραίτηση στα όπλα.^[2]στο έγγραφο, με το οποίο οι μαχητές παίρνουν  αποστάσεις τόσο από την ταξιαρχίτικη ορθοδοξία όσο και από τα φαινόμενα διάστασης των πρώτων μετανιωμένων, αναδύεται η λήψη απόστασης από την ένοπλη πάλη και, ταυτοχρόνως, η συνέχιση της πολιτικής δέσμευσης διαμέσου άλλων εργαλείων, »συγκρουσιακής διαμεσολάβησης», di «mediazione conflittuale«.

« η παρτίδα που παίζεται είναι η ικανοποιητική ανάκτηση μιας επαναστατικής διαδικασίας τελικά απηλλαγμένης από κάθε ολοκληρωτική υπόθεση που θα πτωχοποιεί τον τεράστιο πλούτο και την πολυπλοκότητα των ανταγωνιστικών πρακτικών. πρέπει να αντιληφθούμε την βαθιά επιθυμία ελευθερίας, των προσωπικών και συλλογικών ελευθεριών που διατρέχει το σώμα της κοινωνίας και, οπότε, να συνδεθούμε με εκείνα τα κινήματα που διεισδύουν, διασχίζουν, τέμνουν το θεσμικό πλαίσιο της κοινωνίας,  μεταφέροντας επίσης στο εσωτερικό του ριζοσπαστική κριτική, αλληλεπιδρώντας μαζί του για να επιβάλλοντας  εκ νέου τροποποιήσεις ή αποσπώντας νίκες. […] είναι η περίπτωση μεγάλων δημοφιλών επιλογών σε θέματα κοινωνικών ελευθεριών και ανθρωπίνων ανθρώπινων πεπρωμένων, διαζύγιο, εκτρώσεις, πυρηνικοί σταθμοί, κλπ. »

(από το ντοκουμέντο »ο Τοίχος», ιούνιος 1983 – Dal documento “Il Muro”, giugno 1983[35])

στην ιστορία της, η Prima Linea ήταν παρούσα κυρίως σε Calabria, Campania, Emilia-Romagna, Lazio, Lombardia, Piemonte, Puglia, Toscana και Veneto και, στην δραστηριότητά της, ενεπλάκησαν  923 άνθρωποι.^[2]

§γεγονότα που ακολούθησαν

στις 21 φεβρουαρίου 1987 (ακολουθώντας αυτό που είχαν ήδη κάνει οι Sergio D’Elia και Maurice Bignami) Federico Alfieri, Gianfranco Mattacchini, Adriano Roccazzella, Rosaria Roppoli, Paolo Zambianchi, Roberto Rosso, Liviana Tosi, Susanna Ronconi, Sergio Segio, Paolo Cornaglia, κρατούμενοι στην φυλακή του  Torino και καταδικασμένοι για αδικήματα σχετικά  με την ιδιότητα του μέλους τρομοκρατικής ομάδας, γράφονται στο ριζοσπαστικό κόμμα,  si iscrivono al partito radicale^[36] φέροντας εις γνώσιν τα ιδεολογικά κίνητρα με μια μακρά επεξηγηματική επιστολή γύρω από το θέμα :  Le regole del gioco e la democrazia., »οι κανόνες του παιχνιδιού και η δημοκρατία». το κείμενο διακηρύσσει την εγκατάλειψη λανθασμένων επιλογών τόσο στις μεθόδους που είχαν χρησιμοποιηθεί όσο και στις οπτικές που είχαν επιλεγεί για την ανάλυση της ιταλικής πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης εκείνου του καιρού.

« όταν, πριν λίγο χρόνο, επιλέξαμε και ζητήσαμε την εγγραφή στο ριζοσπαστικό Κόμμα, το κάναμε ζητώντας την δεύτερη ταυτότητα, παρά το ότι δεν κατέχαμε την πρώτη. με αυτό θέλαμε να υπογραμμίσουμε την σύνεση, τις αμφιβολίες, ίσως και την συστολή μας, με την οποίαν πλησιάζουμε στο δύσκολο πρόβλημα των κανόνων του παιχνιδιού, της δημοκρατίας. πρόβλημα δύσκολο όχι μόνο για εμάς που το πλησιάζουμε αυτή την στιγμή σαν νεοφώτιστοι, έχοντας ανατρέψει τις παρελθούσες οπτικές  […] εμείς δεν έχουμε να δώσουμε μεγάλους ορισμούς; έχουμε μόνο την ζωντανή ανάμνηση μιας εποχής που μόλις ολοκληρώθηκε, τελειώνοντας σαν τραγωδία  […] θέλουμε λοιπόν η πρώτη ταυτότητα να εκφράζει τις αμηχανίες μας και τις δυσκολίες μας στο να πλησιάσουμε τα μεγάλα θέματα τα οποία ο παρόν χρόνος θέτει; με την δεύτερη ταυτότητα, που κοιτάζει προς το μέλλον, διακινδυνεύουμε, παραθέτουμε την διάθεσή μας για συμμετοχή και για συνάντηση στα πολλά επίπεδα που η πραγματικότητα αυτής της χώρας όπως και η διακρατική προσφέρουν με την ριζοσπαστικότητα που διαπερνά τις καταστάσεις . »

(Notizie Radicali n· 62 del 18 marzo 1987[37]), Ριζοσπαστικά Νέα

την πρώτη μαίου 1987 η αντάρτικη οργάνωση επίσημα κηρύσσεται διαλυμένη παραδίδοντας τον εαυτό της στο Διακρατικό Ριζοσπαστικό Κόμμα,  consegnandosi nelle mani del Partito Radicale Transnazionale

ο Sergio Segio, ένας από τους  leader, αφού έχει εκτίσει ποινή 22 χρόνων, εργάζεται για την αποκατάσταση μειονεκτούντων της κοινωνίας συνεργαζόμενος σε αυτό με τον πατέρα, donLuigi Ciotti.^[38]  έχει δημοσιεύσει πολλά άρθρα γύρω από τις θεματικές της φυλακής και το 2005 βγήκε το βιβλίο του «Miccia Corta«, που μιλά για την ιστορία της  PL.

ο Marco Donat-Cattin, ελεύθερος από τον μάιο του 1987, πέθανε στις 18 ιουνίου  1988, στον αυτοκινητόδρομο  Serenissima, κοντά στα διόδια της Verona sud, αφού τον παρέσυρε αυτοκίνητο την ώρα που, έχοντας κατέβει από το δικό του, προειδοποιούσε τα αυτοκίνητα που διέρχονταν να κόψουν ταχύτητα για να αποφύγουν ένα ατύχημα στο οποίο και αυτός ο ίδιος είχε ελαφρά εμπλακεί.^[39]

στις 10 απριλίου 2008 ο Roberto Sandalo συνελήφθη από τους Καραμπινιέρους της  ROS και τους αστυνομικούς της  DIGOS του Milano μετά από παραγγελία σύλληψης που είχε σχέση με επιθέσεις στα τζαμιά και στα πολιτιστικά ισλαμικά κέντρα του Μιλάνο που συνέβησαν τους μήνες που προηγήθηκαν.^[40]

ο Sergio D’Elia, στις πολιτικές εκλογές του απριλίου 2006 εκλέχθηκε βουλευτής στην Camera dei deputati για την Rosa nel Pugno και στην συνέχεια ορίστηκε σαν γραμματέας στην Προεδρία της Κάμερας, ed è in seguito stato nominato segretario alla Presidenza della Camera. είναι Γραμματέας της ριζοσπαστικής ένωσης  Nessuno Tocchi Caino, [σε ελεύθερη μετάφραση Κανείς να μην αγγίξει τον Κάιν], που ιδρύθηκε το 1993, με στόχο να καταργηθεί η ποινή του θανάτου. είναι επίσης μη βίαιος ακτιβιστής , un attivista nonviolento ενάντια στα βασανιστήρια, contro la tortura , e in difesa dei diritti umani in Italia e nel mondo, υπερασπιζόμενος τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ιταλία και σε όλον τον κόσμο.

§Esponenti di Prima Linea, κάποιοι από τους μαχητές

• Roberto Rosso
• Sergio Segio
• Susanna Ronconi
• Marco Donat Cattin
• Roberto Sandalo
• Bruno La Ronga
• Enrico Galmozzi
• Sergio D’Elia
• Michele Viscardi
• Enrico Baglioni
• Nicola Solimano
• Alba Donata Magnani
• Maurice Bignami
• Raffaele Iannelli
• Francesco D’Ursi
• Marco Fagiano
• Giulia Borrelli
• Silveria Russo
• Fabrizio Giai
• Barbara Azzaroni
• Matteo Caggegi
• Diego Forastieri
• Lucio DiGiacomo
• Giancarlo Scotoni
• Adriano Roccazzella
• Barbara Graglia
• Giuliana Ciani
• Liviana Tosi
• Elvira Arcidiacono
• Ernesto Grasso
• Bruno Russo Palombi
• Marco Solimano
• Maria Teresa Conti
• Corrado Marcetti
• Fausto Amadei
• Federico Alfieri
• Nando Cesaroni
• Felice Maresca
• Paolo Cornaglia
• Salvatore Carpentieri
• Paolo Klun
• Daniele Bonato
• Paolo Zambianchi
• Pia Sacchi
• Fausto Bocedi
• Roberto Marrone
• Giovanni Stefan
• Roberto Vitelli
• Francesco Giuffrida
• Salvatore Palmieri
• Gianfranco Mattacchini
• Marco Scavino
• Riccardo Borgogno
• Romano Tognini
• Umberto Mazzola
• Valeria Cora
• Vito Biancorosso
• William Waccher
• Federico Misseri
• Maria Pia Cavallo
• Florinda Petrella
• Sebastiano Masala
• Lucia Battaglini
• Maurizio Costa
• Roberto Pautasso
• Massimo Domenichini
• Giuseppe Polo
• Piergiorgio Palmero
• Mario Ferrandi
• Sergio Gaudino
• Salvatore Umana
• Giuseppe Filidoro
• Paolo Ceriani Sebregondi
• Sonia Bendetti

§Filmografia, ταινία

• «La prima linea«, του Renato De Maria, film που βγήκε στις αίθουσες το 2009 και είναι ελεύθερα εμπνευσμένο από το βιβλίο »Κοντό Φυτίλι»του  Sergio Segio, «Miccia Corta»^[41], 

§Note, σημειώσεις

1. ^ ^a b c Agasso, 2013, p. 18
2. ^ ^{a b c d e f g h i j k} Prima linea: lo spontaneismo armato comunista su Arianna Editrice.
3. ^ ^{a b c d e f g h} Movimentismo e militarismo. Prima Linea anima armata del ‘68 su Gnosis.
4. ^ ^{a b c d e} Breve storia di Prima Linea su Settantasette.
5. ^ Relazione della Commissione Parlamentare sul Terrorismo in Archivio ‘900
6. ^ ^a b Agasso, 2013, p. 19
7. ^ Schede/1976/Enrico Pedenovi su Associazione Italiana Vittime del Terrorismo.
8. ^ Il delitto Pedenovi su Blog di Ugo Maria Tassinari.
9. ^ È stato vittima di pazzi criminali Dopo i delitti sciavano al Sestriere su Archivio ‘900.
10. ^ Schede/1977/Giuseppe Ciotta su Associazione Italiana Vittime del Terrorismo.
11. ^ L’ex terrorista su Facebook: nella mia vita solo danni su il Corriere della Sera.
12. ^ Caduti a Milano e in Lombardia per fatti di eversione e terrorismo tra il 1969 e il 1982 su Associazione Italiana Vittime del Terrorismo.
13. ^ Giancarlo Niccolai insignito della medaglia d’onore su il Tirreno.
14. ^ ^a b c d Agasso, 2013, p. 36
15. ^ ^{a b c d e f g} Cronologia di Prima Linea su Renatadurando.com.
16. ^ Galli, 2007, p. 139
17. ^ Omicidio di Domenico Bornazzini, Carlo Lombardi e Piero Magri, 1º dicembre 1978 su Rete degli archivi.
18. ^ Schede/1978/Domenico Bornazzini su Associazione Italiana Vittime del Terrorismo.
19. ^ Agasso, 2007, p. 130
20. ^ Galli, 2007, p. 145
21. ^ Galli, 2007, p. 150
22. ^ Ex terrorista confessa omicidio di un agente: reato prescritto in Il Corriere della Sera.
23. ^ Agasso, 2013, p. 37
24. ^ Cinquant’anni di bombe, terrorismo e violenza politica – 1979 su Aivit.
25. ^ di Torino
26. ^ Galli, 2007, p.158
27. ^ 1980: il terrorismo in Brianza su Associazione culturale Storia&Territorio.
28. ^ L’uccisione del giudice Guido Galli in il Fatto Quotidiano.
29. ^ Cronologia di Prima Linea in «Renatadurando.com»
30. ^ Biografia di Roberto Sandalo su il Corriere della Sera.
31. ^ ^a b L’affare Donat Cattin su Fondazione Italiani.
32. ^ AaVv, 1992, p. 906
33. ^ Cossiga, Donat-Cattin e la rivelazione sul figlio terrorista in Il Corriere della Sera.
34. ^ AaVv, 1992, p. 942
35. ^ La Storia di Sergio D’Elia in Nessuno tocchi Caino
36. ^ Notizie Radicali n· 62 del 18 marzo 1987 su Radio Radicale.
37. ^ Notizie Radicali del 18 marzo 1987 in Radio Radicale
38. ^ Sergio Segio. Militante politico su Archivio ‘900.[1]
39. ^ Fermatevi fermatevi è un’auto l’ha falciato in la Repubblica.[2]
40. ^ Attentati a moschee e centri islamici arrestato Sandalo (ex Prima Linea) in la Repubblica.[3]
41. ^ Scamarcio e Mezzogiorno armati attraversano le strade di Adria in Il Resto del Carlino.[4]

§Bibliografia, βιβλιογραφία

• Sergio Segio, Miccia corta. Una storia di Prima Linea, Derive Approdi, 2005.
• Sergio Segio, Una vita in Prima Linea, Rizzoli, 2006.
• Diego Novelli, Vite sospese: le generazioni del terrorismo, Baldini Castoldi Dalai Editore, 2007.
• Renzo Agasso, Aula 309. Storia del giudice Guido Galli ucciso da Prima Linea, Sironi Editore, 2013.
• Giorgio Galli, Piombo Rosso, Baldini Castoldi Dalai Editore, 2007.
• Giuliano Boraso, Mucchio selvaggio. Ascesa apoteosi caduta dell’organizzazione Prima Linea, Castelvecchi, 2006.
• AaVv, Venti anni di violenza politica in Italìa 1969-1988, Isodarco, 1992.

ο τσάμικος

συνεχίζεται

ΚΚ. στη χώρα του ποτέ…ή 10

από την Bologna, Σεπτέμβρης ’77

Να συνεχίσουμε όμως με τον άλλο ‘καμένο’ της υπόθεσης των εις βάρος μου καταθέσεων και της δικογραφίας, τον καημένο τον Μένιο
θα είχα σταματήσει, έχουν όμως ενδιαφέρον στη συνέχεια τα λόγια του διότι θα μιλήσει για πράγματα που δεν ακούσαμε μέχρι τώρα. Δικός σας :
‘Γεννήθηκα στην Μάσσα 36 χρόνια πριν, είμαι ναυαγοσώστης, έβγαλα το δημοτικό και μένω στην Σαρζάνα.’
‘Ανήκα στον ‘Συνεχή Αγώνα’. Μερικές φορές έλαβα μέρος σε διαδηλώσεις, σε καταλήψεις σπιτιών, σε ‘κόκκινες’ αγορές, γι αυτό το γεγονός δικάστηκα. Δεν ανακατεύτηκα ποτέ με το ένοπλο.
Είμαι δραστήριος δημοκράτης και μπορεί να το αποδείξει όλη η κωμόπολη μου, απ’ τον Δήμαρχο μέχρι τον τελευταίο πολίτη. Έχω συγκρουστεί με τους συντρόφους που χρησιμοποιούσαν την ένοπλη βία. Ακριβώς στην Μπολόνια [στο πανιταλικό συνέδριο της Αυτονομίας, τον σεπτέμβρη του ’77], συγκρούστηκα βίαια με εκείνους του συλλόγου Σάντα Κρότσε [σύντροφοι άλλου κομματιού της αυτονομίας της πόλης της Φλωρεντίας] πάνω στις κερκίδες του Παλάτσο ντέλλο Σπόρτ. Θα πω με την ευκαιρία πως στα μέρη μας δεν μπόρεσε να εισχωρήσει καμία ομάδα που ανήκε στο οπλισμένο κόμμα, αυτό οφείλεται στο φύλαγμα που έγινε από μένα και τους συντρόφους μου. Μέχρι την δολοφονία του Μόρο τους θεωρούσα συντρόφους που κάνανε λάθη αλλά μετά άλλαξα γνώμη και έγινε τελείως αρνητική.

Bologna 11 Marzo 77 Fatti Nostri

Συμμετείχα στην ομάδα περιφρούρησης του Σ.Α. της κωμόπολης μου.
Στην Πίζα το ’77 συγκρούστηκα με αυτούς της Santa Croce επ’ ευκαιρία του θανάτου του Σεραντίνι. Κάναμε ομάδα περιφρούρησης μαζί με άλλους μπροστά στα καταστήματα όπλων. Έκαναν απαλλοτριώσεις σε άλλα καταστήματα και μπήκαμε στην μέση. Τότε ήταν που έμαθα πως είχα κτυπήσει τον αδελφό του Φαίδωνα, σύντροφο και φίλο του Σπανού. Μεταξύ των χτυπημένων ήταν και ο Βρούτος’, [γνωστός στον χώρο της αυτονομίας της Φλωρεντίας, του συλλόγου Σάντα Κρότσε].’

• [Να πω με την ευκαιρία πως ο χώρος αυτός δεν είναι κάτι ενιαίο, μία οργάνωση. Κίνημα είναι. Οι κολεκτίβες συζητούν μεταξύ τους, έχουν διαφορές, συνεργάζονται, δεν έχουν όμως ενιαία γραμμή. Ρομάνοι, Τορινέζοι, Παντοβάνοι, Βενετσιάνοι, Μιλανέζοι, κλπ, Πόρτο Μαργκέρα, Μπολονιέζοι, οι γνωστότερες μαζώξεις. Μιλάμε για χιλιάδες αγωνιστές, η κάθε πόλη κατεβάζει στο δρόμο μεγάλες πορείες και διαδηλώσεις και οι σύντροφοι δραστηριοποιούνται σε όλους τους κοινωνικούς χώρους.
  Η γροθιά σηκωμένη σε σχήμα περιστρόφου!]

Συνεχίζει :
‘στην Μπολόνια έκανα πολλές επεμβάσεις ενάντια στις προτάσεις, που υποστήριζαν οι ‘Βόλσι’, [οι Ρωμαίοι σύντροφοι, πήραν το όνομα από τον δρόμο στον οποίο είχαν τα γραφεία τους] και άλλοι εξτρεμιστικοί σύλλογοι, επίθεση στη φυλακή ή άλλες φασαρίες. Υποστήριξα τη βίαιη απομάκρυνση των ταραχοποιών από τις διαδηλώσεις, και φράξιες του Συνεχή Αγώνα με κριτικάρανε ανοιχτά.’
Μιλάει για τους γνωστούς του στην Πίζα και πως έκανε παρέα με την κόρη του Λουτσιάνο ντέλλα Μέα, [ιστορική φιγούρα της εξωκοινοβουλευτικής επαναστατικής αριστεράς, αδελφός του επίσης γνωστού τραγουδοποιού Ιβάν], αναφέρει τα γεγονότα που με αφορούν και για τα οποία ήδη σας μίλησα. Μιλά για τα άτομα του κύκλου του Σπανού που γνώριζε. Αρνείται πως γνωρίζει τον βοσκό για τον οποίο μιλά ο φίλος του.

Τον ρωτούν για την αγορά δέκα αλεξίσφαιρων γιλέκων που έγινε από κάποιον Ρένο και απαντά πως τον γνωρίζει διότι διατηρούσε κάμπινγκ στην παραλία. Δεν μπορεί να καταλάβει γιατί ο τάδε του χρεώνει την αγορά των γιλέκων, πράγμα που αποκλείει απόλυτα.
Του γνωστοποιούν πως οι δηλώσεις του Ρένο είναι ακριβείς, τότε απαντά με το περίφημο: ‘ίσως κατηγορεί εμένα γιατί σ’ αυτό το σημείο με παίρνουν για τον χαζό του χωριού’. Και πως αναφέρθηκε το όνομά του για να καλυφθούν τα άτομα που πραγματικά αγόρασαν τα γιλέκα. ‘Προφανώς, οφείλοντας να διαλέξει ανάμεσα σ’ εμένα που το πολύ να του έδινα ένα γερό ξύλο και αυτού που θα μπορούσε να τον βγάλει απ’ την μέση, διάλεξε το μικρότερο κακό’.
‘Έλεγε πως έχει επαφές με μπος-νονό του υποκόσμου. Με αποκαλούσε τρομοκράτη αστειευόμενος γιατί ανήκα στον Σ.Α.’
‘Δέν έχω επαφές με τον υπόκοσμο. Γνωρίζω τους φίλους μου από καιρό και μπορώ να ορκιστώ ότι δεν έχουν σχέση με την τρομοκρατία και τον υπόκοσμο’.
‘Η περιφρούρηση για την οποία μίλησα συνίστατο στο ν’ αφιερωθούμε πολιτικά σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής, απ’ το πρόβλημα των ναρκωτικών μέχρι εκείνο της ελεύθερης ραδιοφωνίας’.

• Και ερχόμαστε στον Αντόνιο. Φιορεντίνος, 27 χρονών, παντρεμένος, με ένα παιδάκι.
  Απασχολεί την δικαιοσύνη το ’78, τον Νοέμβρη, μιλά για προσωπικά θέματα και αναφέρει πως ‘ο Πέτρος κι εγώ εδώ και καιρό, έχουμε την τάση να κάνουμε χρήση ναρκωτικών ουσιών’, γι αυτό και του έστειλα ένα δέμα που περιείχε μία δόση χασίς, όταν εβρίσκετο στην Σαρδηνία.’
  Τότε κάνει νύξη ‘στον μεγάλο αρχηγό’, σε γράμμα του στον Πέτρο, λέγοντας πως εννοεί τον πατέρα του.
  Τα σοβαρά ξεκινούν Γενάρη του ’80
  δηλώνει πως ανήκε στον ‘Συνεχή Αγώνα από το 1970 και βγήκε μετά από μια περίοδο φυλάκισης [δεν αναφέρει τον λόγο] δύο μηνών. Αποξενώθηκε απογοητευμένος από κάθε φόρμα πολιτικής δραστηριότητας και χρησιμοποίησε ηρωίνη.

Λαμβάνει μέρος στην κατάληψη του Μπόργκο λα Κρότσε, πίσω από την πλατεία Σάντα Κρότσε, γιατί εκείνο το διάστημα δεν είχε σπίτι. Λίγο νωρίτερα βέβαια έχει αναφερθεί στο γράμμα που έστειλε στον φίλο του τον Πέτρο, τότε που έκανε λόγο για ‘τον μεγάλο αρχηγό’. Λέει λοιπόν πως αναφέρεται στον πατέρα του ο οποίος έχει μάθει πως το διάστημα αυτό συζεί στο σπίτι με την γυναίκα του και ένα ακόμη άνδρα,σκέφτεται να χωρίσει, δεν ξέρει τι να κάνει, ίσως γι αυτό να διάλεξε να πάρει μέρος στην κατάληψη, μέχρι να καταλήξει στη λύση του αδιέξοδου στο οποίο έχει βρεθεί.
‘Η πρωτοβουλία ανήκε στον σύλλογο Σάντα Κρότσε. ‘

Αναφέρει τον γνωστό Βρούτο που είχε χτυπήσει ο Μένιος και κάποια άλλα ονόματα, άσχετα με την υπόθεσή μας. Πρέπει να είναι αρχές του ’77. Η σύλληψή του είχε γίνει τον Οκτώβρη του ’75.
‘Στην κατάληψη πήραν μέρος όλες οι εξωκοινοβουλευτικές συνιστώσες της Φλωρεντίας, η ‘Ενωση Ενοικιαστών’ με επικεφαλής τον τάδε, ο’ σύλλογος συσσίτιο’, θυμάται εμένα και ένα ακόμη παλικάρι που έχει συλληφθεί εκείνο το διάστημα,αυτόν που ο Σαβέριο ονομάζει ‘φαντασμένο’, τον Ρούλη. Επίσης ο ‘σύλλογος αρχιτεκτονική’ και ονοματίζει τον Νάκη σαν υπεύθυνο, με το κόκκινο αυτοκίνητο, παντρεμένο, με ένα παιδάκι. Θυμάται και άλλους, τον Σάσσο αλλά και μερικούς της άλλης συνιστώσας της αρχιτεκτονικής,συνδεδεμένους με τον Άγγελο και τον Όμηρο. Παίρνει επίσης μέρος και η ‘Προλεταριακή Δημοκρατία’ [ένωση εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεων που θα πάρει μέρος στις εθνικές εκλογές] όπως και το ‘Σοσιαλιστικό κόμμα των ενωμένων Προλετάριων’.

‘Κατά την διάρκεια της κατάληψης πήρε την πολιτική διεύθυνση η περιοχή της αυτονομίας και είχε σαν συνέπεια την απομάκρυνση της ‘Προλεταριακής Δημοκρατίας’ και της Ένωσης ενοικιαστών’.
‘Έτσι λοιπόν ο προσανατολισμός της οργανωμένης αυτονομίας επικράτησε, έχοντας σημείο αναφοράς στην πρακτική της παρανομίας των μαζών, δηλαδή καταλήψεις μέχρις εσχάτων, απαλλοτριώσεις και αυτομειώσεις. Η τελευταία περικλείει μία πλειονότητα από φόρμες, όχι περιορισμένη στα ενοίκια, αλλά εκτεταμένη, πχ στην τιμή του σινεμά, των ειδών διατροφής και παρόμοια’.

‘Η θέση μου εκείνο τον καιρό συμπίπτει με αυτή του συλλόγου Σάντα Κρότσε που ήταν σε διαφορετική θέση εν συγκρίσει με εκείνη του Συσσιτίου και της Αρχιτεκτονικής, που ενεργούσαν συγχρόνως, αφού αυτοί οι δύο τελευταίοι υποστήριζαν την ανάγκη να φτάσουν στην ικανοποίηση των αναγκών διά μέσου της πρακτικής των απαλλοτριώσεων.
Μετά κατάλαβα και θα επιμείνω ότι αυτή η θέση των δύο συλλόγων ήταν σε λειτουργία με μία συζήτηση πιό γενική του οπλισμένου κόμματος.’

‘Βρέθηκαν προκηρύξεις με τις οποίες διεκδικείτο η απαλλοτρίωση στη Βόγκουε Shop, κατάστημα πολυτελείας, μονογραμμένες ‘Προλεταριακές Περιπολίες’, ενάντια στην ακρίβεια της ζωής. Δεν μας άρεσε που βρέθηκαν αυτές οι προκηρύξεις αφού μία ενδεχόμενη έρευνα της αστυνομίας θα κατονόμαζε ως υπεύθυνους όλους εμάς. Και σαν σύλλογος Σάντα Κρότσε διαφωνήσαμε και με το περιεχόμενο.
Συνέχισαν να μπαίνουν και άλλες πάντα με την υπογραφή των Περιπολιών και διεκδικείτο ως σπουδαία πράξη όχι μόνο η απαλλοτρίωση ρούχων αλλά και οι εισπράξεις, χρήματα που θα χρησίμευαν για την οργάνωση.

Σκεφτήκαμε πως ήταν πρόκληση της αστυνομίας, έγινε έρευνα, τίποτα.
Ξανάρθαν προκηρύξεις, αυτή τη φορά υπογεγραμμένες από την ‘Πρώτη Γραμμή’. Υπήρχε και ένα πολυβόλο σαν σύμβολο.
Ανάλογες προκηρύξεις βρέθηκαν και σε άλλη κατάληψη, ενός ξενοδοχείου, στην οδό Καλτσαϊουόλι, στην οποία προχώρησαν αυτοί που είχαν αποξενωθεί από τη δική μας, όπως και κάτω από τις στοές στην Πλατεία του Αγίου Μάρκου.
Αυτό το έγγραφο είχε θεωρητικό χαρακτήρα, διηγότανε τη γέννηση, τους σκοπούς της Οργάνωσης, θέτοντας επίσης την διάκριση της Ομάδας αυτής από αυτή των Ερυθρών Ταξιαρχιών,
πως ήταν η ένωση των διάφορων Ομάδων Φωτιάς που ενεργούσαν στο ιταλικό έδαφος.’

Αναφέρει πως εκείνοι του ‘συσσιτίου’ και της ‘αρχιτεκτονικής’ ετόνιζαν την αναγκαιότητα να υπάρχουν συνδέσεις ανάμεσα στους αυτόνομους συλλόγους και αναφέρονταν στην εφημερίδα ‘Χωρίς Ανακωχή’.
‘Ονομάζονταν ‘Κομμουνιστικές Επιτροπές‘ αυτοί οι σύλλογοι.’

Μιλά για την διαδήλωση του Μάρτη του ’77 στην Ρώμη, ‘για να αναδειχθεί ο εθνικός χαρακτήρας της κίνησης.’
Εκεί πήγαν δύο ξεχωριστές ομάδες. ‘Μία των ΄κομμουνιστικών επιτροπών’ για τις οποίες μίλησα και η άλλη του ‘συλλόγου Σάντα Κρότσε’. Εγώ είμαι σε αυτή την τελευταία ομάδα’,λέει.
‘Περνάμε από τα γραφεία των ‘Βόλσι’, όπου βρίσκονται καμιά εκατοστή άτομα, οι τριάντα οπλισμένοι για παν αμυντικό ενδεχόμενο.
Σε μας δόθηκαν μπαστούνια και μολότοφ’. Ονοματίζει μία κοπέλα που τους παρέλαβε από τον σταθμό.
‘Ξεκινά η πορεία χιλιάδων ατόμων.
Αρχίζουν οι συγκρούσεις με την αστυνομία.

Κάποιοι από τους διαδηλωτές -όχι Φλωρεντίνοι- πυροβολούν.
Χάος, δακρυγόνα και άλλα.’
‘Κοντά στο ποτάμι σπάζεται ένα κατάστημα αθλητικών με όπλα που φορτώνονται σε ένα αυτοκίνητο.’
‘Εμείς πανικοβληθήκαμε αλλά άλλοι προσεγγίζουν διαφορετικό οπλοπωλείο, υπήρχε αλυσίδα που τους εμπόδισε να πλησιάσουν. Πάρθηκαν τα όπλα που χρειάζονταν και τότε επέτρεψαν στους υπόλοιπους να πάρουν ότι ήθελαν.’ ‘Διαδόθηκε η φωνή ότι εκείνοι που είχαν ενεργήσει ανήκαν στις Ερυθρές Ταξιαρχίες. Κάποια από τα όπλα κατέληξαν στο ποτάμι. Το αμάξι το φορτωμένο απομακρύνθηκε πρίν φτάσει η Άμεση Δράση’.

‘Συνεχίζοντας πλησιάσαμε ένα Αστυνομικό Τμήμα και εκείνοι πυροβόλησαν, νόμισα πως χτυπήθηκα και έπεσα κάτω. Χτυπήθηκα στον αστράγαλο και το μπουφάν μου ήταν τρυπημένο από σφαίρα. Βρήκα διαμονή σε σπίτι προλεταριακής συνοικίας. Το άλλο πρωί γύρισα πίσω’.
‘Εκτίμησα αρνητικά τα γεγονότα σε πρώτη φάση μετά όμως από τις ειδήσεις που έφτασαν διά μέσω του Τύπου φάνηκε πως ο απολογισμός δεν ήταν καθόλου αρνητικός και πως ανάλογα γεγονότα είχαν διαπιστωθεί και σε Μπολόνια, Μιλάνο και το γεγονός παίρνει διάσταση μιάς αληθινής και πραγματικής Επανάστασης,
μιάς μέρας Επαναστατικής’.

‘Σε αυτή την καινούρια εκτίμηση μιάς τέτοιας εμπειρίας,επίσης κάτω από το σπρώξιμο και την πίεση των ‘επιτροπών’ τέθηκε στην ομάδα μας εκείνο του να κάνουμε μία εκλογή πολιτική και οργανωτική ανάλογη με το νέο αναληφθέν επίπεδο από την σύγκρουση της τάξης.’
Φτιάχνουν λοιπόν την ομάδα τους και ονοματίζει τα αγόρια και τα κορίτσια.Ο Φαίδων, ο Σπανός, ο Πέτρος, η Αμάντα κ.α.
‘Επρεπε να επιλέξουν μέσα στο μεγάλο χώρο της αυτονομίας σαν σημείο αναφοράς
-τις Ερυθρές Ταξιαρχίες για τις οποίες όμως δεν γνώριζαν τίποτα,
-το ρεύμα των ‘επιτροπών’- ‘χωρίς ανακωχή’
-και εκείνο της αυτονομίας της μάζας, δραστηριότητα που αναπτύσσεται με τρόπο οργανωμένο με μία επαλήθευση του προγράμματος και των δραστηριοτήτων διά μέσω τω συζητήσεων στις συνελεύσεις στο εσωτερικό της κίνησης.’

‘Διαλέγουν αυτό το τελευταίο,τρίτο ρεύμα και όλοι παρατηρούν πλέον πως η ομάδα αρχίζει να αποκτά τη δική της ταυτότητα.
Και εκεί που ο Βρούτος, για τον οποίο ξαναμιλήσαμε, ο γνωστός, που εκπροσωπεί τον Σύλλογο της Σάντα Κρότσε στραβώνει, ‘ο Μίκης Μαυρόπουλος είδε το πράγμα με καλό μάτι, και άρχισε ένα διάλογο με εμάς, υπογραμμίζοντας τη σπουδαιότητα του να οργανωθούμε σε μία ομάδα που να δρα σε επίπεδο περιοχής της Φλωρεντίας’.
Αναφέρει τρία, τέσσερα ακόμη ονόματα με τα οποία κρατούσε επαφές, γνωστά από τους προηγούμενους καταθέσαντες [ τη Φιόνα, τον Ντίνο, τον Σάσσα, τον Νάκη και τον Κώστα] και κλείνει, για να επανέλθει την επομένη :

ξαναμιλάει για την ομάδα του λέγοντας πως στην αρχή η δραστηριότητά της ήταν βασισμένη ουσιαστικά στην πολιτική συζήτηση. ‘Υπήρχαν επαφές με τον Μίκη, που κρατούσα ειδικότερα εγώ, αλλά δεν δινόταν μεγάλο βάρος στις προτάσεις αυτού.’
Αναφέρεται σε κάποιο επεισόδιο, όταν τους ζήτησαν αυτοί του συλλόγου Σάντα Κρότσε βοήθεια, διότι είχαν προβλήματα με αυτούς της αρχιτεκτονικής. ‘Για εξωτερική προστασία που έκαναν εντελώς άοπλοι.
Οι της Σάντα Κρότσε, πέντε με έξι άτομα ήταν μασκαρεμένοι και πιθανόν οπλισμένοι.

Αιτία η υπεξαίρεση από την σχολή της αρχιτεκτονικής πολύγραφου, φωτοτυπικών, γραφομηχανών που πήραν αυτοί της Σάντα Κρότσε κατά την διάρκεια κατάληψης της σχολής. Αυτούς τους οδηγούσε ο Ντίνος. Οι Σαντακροτσίτες υποστήριζαν ότι δεδομένου ότι αυτά τα πράγματα αποσύρθηκαν κατά τη διάρκεια κατάληψης ανήκαν στο κίνημα και δεν στηρίζονταν το γεγονός ότι ανήκαν σε συγκεκριμένο γκρούπ.
Τελικά δεν έγινε κατανοητό εάν η συνάντηση έγινε για να μοιρασθούν τα αντικείμενα ή να τοποθετηθούν κάπου για κοινή χρήση.
Αργότερα υπήρξαν και συλλήψεις γι αυτή την υπόθεση.’

Ξαναγυρίζοντας στην ομάδα τους, ‘υπήρξε κάποια περίοδος απραξίας που πήρε όλο το ’77, από το καλοκαίρι και μετά.’
‘Περνούσαμε τον καιρό μας να ονειρευόμαστε την ιδέα της επανάστασης και ‘καπνίζαμε’.
Πήγαν στην Μπολόνια, στην εθνική συνάντηση της αυτονομίας, καμιά 15αριά από αυτούς.
Μετά ξεκινούν οι πραγματικές επαφές μαζί μου :
‘Το γκρούπ μας είχε κατανοήσει ήδη, και μετά τις παρεμβάσεις που έγιναν στην Μπολόνια, τη διπολική όψη της ταξικής πάλης που συγκεκριμενοποιούνταν από τη μία πλευρά στην ύπαρξη οργανωμένων πρωτοπορειών και από την άλλη στην αντίληψη της μαζικής παρανομίας’.

Άρχισαν να συγκεντρώνονται μεταξύ τους, έκαναν και κάποιες πιό ανοιχτές συναντήσεις με αυτούς της Σάντα Κρότσε ή σε μερικές από αυτές με μερικούς πρώην μαχητές της Εργατικής Πρωτοπορείας.
Διαφορετικά ήταν και τα περιεχόμενα των συγκεντρώσεων.
Μεταξύ τους κουβέντιαζαν για τη δημιουργία τομέων όπως πχ το επιμελητειακό, αντιπληροφόρηση κλπ.
Με τους υπόλοιπους πάνω σε θέματα μαζικής παρανομίας όπως καταλήψεις, μειώσεις τιμών και παρόμοια.
‘Ο Μίκης μου έλεγε πως είμαστε πιά στο πρόγραμμά τους, και ότι συνεπώς δεν είχε νόημα να δρούμε αυτόνομα, και ότι ήταν σκόπιμο να κάνουμε δική μας την κληρονομιά της οργάνωσης και δηλαδή εκείνη των επιτροπών’.

‘Για να καταφέρουν να μας μπερδέψουν σε αυτή την ενωτική προοπτική ανατέθηκε στην ομάδα μας ένα καθήκον περιφρούρησης και υπεράσπισης στο εσωτερικό μιάς διαδήλωσης που γινόταν με μία πορεία,δίνοντάς μας και την δυνατότητα να καθορίσουμε με μια κάποια αυτονομία την επιλογή του δρομολογίου’.
‘Σ’ αυτή τη στιγμή οι επαφές μ’ εμένα κρατιόντουσαν από τον Μίκη αλλά εμφανίστηκε και ο Νάκης. Έλεγαν πως στη διάρκεια αυτής της διαδήλωσης θα πραγματοποιούνταν στόχοι, ότι θα υπήρχαν ομάδες που θα πραγματοποιούσαν τους στόχους στο εξωτερικό της πορείας και ότι θα υπήρχαν σύντροφοι που θα πραγματοποιούσαν μιά πιό μεγάλη προκάλυψη.

Καλά όλα αυτά αλλά διευκρινήσεις για τους στόχους δεν μας έδωσαν και αυτό προκάλεσε αμηχανίες. Έγινε η διαδήλωση κι αν θυμάμαι καλά ήταν εκείνη που κτυπήθηκαν το σπίτι του Γενικού Εισαγγελέα και το στρατόπεδο των Καραμπινιέρων και μάλλον ένα κτηματικό γραφείο που δέχτηκε επίθεση με μολότοφ.’
‘Δεν γνωρίζω τους υλικούς εκτελεστές.’

• ας αλλάξουμε όμως λιγάκι το ύφος:

Ο μονοδιάστατος άνθρωπος

Ο «μονοδιάστατος άνθρωπος» έχει χάσει την ατομικότητά του, την ελευθερία του και την ικανότητά του να διαφωνεί, και να σκέφτεται κριτικά

 

 

 

αυτή είναι η μάνα μου:

• και να σας πω δυο λόγια ακόμη, πως

ήμασταν χαρούμενοι γιατί ήμασταν μαζί, και η παρέα έγινε οργάνωση, και η οργάνωση μεγάλωσε και οπλίστηκε, ο οπλισμός υπήρξε αναγκαιότητα γιατί μας σκότωναν φασίστες κι αστυνομικοί ενωμένοι και καραμπινιέροι μαζί – και να τους αρπάξουμε την εξουσία μες απ’ τα  χέρια αναγκαιότητα επίσης – γιατί ασφυκτιούσαμε κάτω από την μπότα του συστήματος που είχαν στήσει μπουρζουάδες και ρεβιζιονιστές ενωμένοι, μάρτυρας ο μεγάλος Παζολίνι κι άλλοι πολλοί, και η εργατική τάξη στον δρόμο μας παράτησε, δεν μπορέσαμε κι εμείς να κάνουμε την μεγάλη μανούβρα την κατάλληλη στιγμή και να στρέψουμε το καράβι προς την αναστροφή πορείας στρατηγικής υποχώρησης όταν τα πράγματα είχαν αρχίσει να στραβώνουν και ο κόσμος έδειχνε την αποστροφή του προς τον μιλιταρισμό που είχαν διαλέξει οι οι πιο ‘εξτρεμιστές’ απ’ τους συντρόφους μας και τα πράγματα πήγαν κατά διαόλου με λίγα λόγια

συνεχίζεται

ΗΗ. στη χώρα του ποτέ…ή 9

 

Δεύτερος λοιπόν στη σειρά που κλατάρει είναι ο γνωστός μας πλέον Γιώργος ο ‘Σπανός’, 23 ετών, Φιορεντίνος.
Καλά ακούσατε. Τον έχουνε φωνάξει στις 9 Ιανουαρίου του ’80 και άρχισε να κελαηδάει χωρίς δεύτερη σκέψη ξεκαθαρίζοντας ευθύς εξ αρχής πως τον φωνάζουνε ‘σπανό’ από παιδί και πως όλοι τον γνωρίζουν με το παρατσούκλι του και τον αποκαλούν με αυτό.
Ξεκίνησε τον πολιτικό αγώνα μέσα από τον ‘Συνεχή Αγώνα’, μία από τις μεγαλύτερες οργανώσεις της Επαναστατικής Αριστεράς που διαλύθηκε το ’76, κι έτσι το ’77 τον βρήκε μαζί με κάποιους φίλους και συναγωνιστές από τον Σ.Α. να έχουν μία ομάδα. Τους κατονομάζει λέγοντας ιδιαίτερα για τον Αντόνιο,με τον οποίο θ’ ασχοληθούμε στη συνέχεια, πως ήταν ο υπεύθυνος της ομάδας περιφρούρησης του ΣΑ της Φλωρεντίας. Οι υπόλοιποι είναι ο Πέτρος, ο Λάκης, ο Φαίδων και ο Ανδρέας.

Τον πρώτο καιρό ασχολήθηκαν με την αντιπληροφόρηση, μάζευαν δηλαδή πληροφορίες γύρω από τους πολιτικούς αντιπάλους και σιγά-σιγά επεκτάθηκαν και στον χώρο της βιομηχανίας και των αφεντικών.
Μιλά για το πως ένας σύντροφός τους που είχε περάσει από την φυλακή, ο Πέτρος είχε γνωρίσει εκεί τον Ντίνο [αυτόν που ο Σαβέριο έχει κατονομάσει σαν ένα από τους αρχηγούς της ‘Πρώτης Γραμμής’,] ο οποίος και τους παραχώρησε ένα δωμάτιο στο σπίτι που έμενε, στην πλατεία Τζιορτζίνι, μετά την αποφυλάκισή του. Κατονομάζει κάποιους που συγκατοικούσαν στο διαμέρισμα και το περιγράφει, όπως περιέγραφε και ο Σαβέριο τα σπίτια από τα οποία διέρχονταν.
Λέει πως όταν ο Ντίνος έμαθε για το πάθος του στην σπηλαιολογία του ζήτησε να του υποδείξει κάποια σπηλιά όπου θα μπορούσαν να γίνουν ασκήσεις σκοποβολής, μάλιστα πρόσεξε πως ήταν οπλισμένος την ώρα που κουβέντιαζαν, μόλις έβγαλε το σακάκι του.

Του έδειξε μία σπηλιά με το όνομα ‘σπηλιά ντελλα τσιβέττα’, στο μάκρος του ποταμού Μπτούτι πάνω στο δρόμο για το Βαϊάνο. Θυμάται πως του είπε ότι εκείνη η σπηλιά ήταν υπό ενέργεια, με την έννοια ότι υπήρχαν τρεχούμενα νερά και ότι μπορεί να υπήρχαν ασταθείς μάζες, ως εκ τούτου ήταν επικίνδυνο να πυροβολείς μέσα σε αυτήν. Μαζί τους ήταν και ο Αντόνιο. Αυτά γίνονται Φεβρουάριο του ’78.
Τους ανέθεσε στη συνέχεια μία πολιτική δουλειά πιο αποφασιστική,διανομής προκηρύξεων σε ορισμένες συνοικίες, πχ Σάντα Κρότσε, που αναφέρονταν στα ζητήματα της ακρίβειας. Σε αυτή την δραστηριότητα πήραν μέρος όλα τα μέλη της ομάδας τους που ανέφερε νωρίτερα. Αυτός θυμάται πως μοίρασε στην περιοχή γύρω από τον κινηματογράφο Ουνιβερσάλε και στην περιοχή της οδού Πιζάνα. Τις προκηρύξεις έδινε στον Αντόνιο ο Ντίνος.

Στη συνέχεια ο Ντίνος τους ζητά περισσότερο ζήλο. Και αρχίζει από τον Αντόνιο η κουβέντα γύρω από τις ‘Προλεταριακές Ομάδες Μάχης’, λέγοντας πως θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μία τέτοια.
Τους δίνει λοιπόν ένα κείμενο που μιλά για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να οργανωθεί μία τέτοια ομάδα, κείμενο χωρισμένο σε πρακτικό και θεωρητικό χαρακτήρα, αφορούσε τους τρόπους μάχης με όπλα.
Κάτι που θυμάται ιδιαίτερα έχει σχέση με το πώς γίνεται να οδηγηθεί η κουβέντα σε μία συνέλευση σε θέματα προκαθορισμένα, όπως της ακρίβειας, του σπιτιού κλπ, που μπαίνανε στην στρατηγική των Ομάδων.
Γεννήθηκαν αμηχανίες και συζητήσεις στην ομάδα τους αφού διαβάστηκε το κείμενο.

Τους προτάθηκε, πάντα μέσω των επαφών του Αντόνιο από την μία πλευρά και του Ντίνο από την άλλη να επιτεθούν στην έδρα των Τροχονόμων. Το ένιωσαν σαν εξαναγκασμό αλλά αποφάσισαν να προχωρήσουν.
Έτσι κάνουν μια αυτοψία, αναφέρει ποιοι, σε έναν σταθμό.
‘Μια και ο Λάκης ήταν απ’ την μεριά της οδού Εουρόπα και είχε δει το απόσπασμα των τροχονόμων της Βιλλαμάνια η προσοχή μας συγκεντρώθηκε εκεί.’ ‘Ένα βράδυ, με το αυτοκίνητό μου και τους Αντόνιο, Λάκη και Πέτρο περάσαμε να δούμε την σκοπιά τους.Στο σπίτι του Αντόνιο ετοιμάσαμε δύο βάζα στα οποία τοποθετήθηκαν σκόνη και φιτίλι που μας είχαν απομείνει από την εποχή της διάλυσης του Συνεχή Αγώνα, μαζί με σιδερένια πιατάκια που ήταν ο εφοδιασμός της ομάδας περιφρούρησης και τα είχαμε φυτεμένα στο χώμα μιας έκτασης σε ένα δάσος πάνω από το Σεττινιάνο.’

‘Ένα βράδυ, εγώ και ο Ανδρέας πήγαμε να τοποθετήσουμε τα δύο βάζα, ένα μεταλλικό και ένα σιδερένιο,μπροστά στο απόσπασμα. Την διεκδίκηση έκανε η γυναίκα του Αντόνιο, με τηλεφώνημα. Αυτά γίνονται Μάρτη ή Απρίλη του ’78.’
Είχαν κάποια εκρηκτικά από την περίοδο της διάλυσης του ΣΑ κι έτσι ετοίμασαν δύο βάζα με σκόνη και βραδύκαυστο φυτίλι και το βράδυ,στις τόσες του μήνα, αυτός και ένας σύντροφός του που τον κατονομάζει τα τοποθετούν μπροστά στο απόσπασμα των Αστυνομικών.

οι ερυθρές Ταξιαρχίες, Le Brigate rosse 18 Moretti oggi parte 2

Δημοσιεύτηκε στις 11 Ιαν 2015

Ανέβηκε στις 12 Οκτ 2011
το δεύτερο μέρος της πρόσφατης συνέντευξης στον Mario Moretti από το γαλλικό DVD Brigades Rouges

 

Επακολούθησαν συζητήσεις γύρω από την σκοπιμότητα να δώσουν οργανωμένη φόρμα γύρω από την ομάδα τους κι εκεί ο σύντροφος που τον συνόδεψε στην απόπειρα λύγισε και λίγο αργότερα έφυγε για Ινδία, να παρακολουθήσει μία θρησκευτική αίρεση.
Τότε έρχονται σε επαφή μαζί μου, ‘προσωπικότητα γνωστή στη Φλωρεντία’.

Μετά το καλοκαίρι του ’78, θυμάται πως του ζήτησα να μου δείξει, εάν γνώριζε, ένα λατομείο για να βρούμε εκρηκτικά.
Πηγαίνουμε οι δυο μας στο σπίτι των δικών του σε ένα χωριουδάκι μακριά απ’ την Φλωρεντία, στην Φιουμαρέττα, και βρίσκουμε ένα βοσκό που τον ονομάζει σαν Πέτρο, ο οποίος γνωρίζει λατομεία. Εκεί βρισκόταν και ο Μένιος. Δεν έγιναν συζητήσεις με αυτούς και την άλλη μέρα με πήγε να δω το λατομείο, κοντά στο χωριό Κανεβάϊα, στην περιοχή της Μάσσα. Μετά γυρίσαμε στην Φλωρεντία.
Αργότερα ξανασυναντηθήκαμε στην πλατεία του Αγίου Μάρκου και λέει πως του ζήτησα να με φέρει σε επαφή με τον Μένιο, που ανήκε και αυτός παλαιότερα στον ΣΑ, πασίγνωστος στην περιοχή της Σαρζάνα [στην οποία έχει αναφερθεί και ο Σαβέριο λέγοντας πως εκεί πρέπει να δρουν δύο ‘Ομάδες Μάχης’. ] ‘Πολίχνη μικρών διαστάσεων όπου δεν υπάρχει ένας σαφής διαχωρισμός μεταξύ του υποκόσμου και των πολιτικών ομάδων’, σύμφωνα πάντα με τον Σπανό.
Ζήτησα λοιπόν να συναντηθώ με τον Μένιο για να με φέρει σε επαφή με κανάλι του υποκόσμου της περιοχής και να πάρουμε όπλα. Πράγματι λοιπόν,μας φέρνει σε επαφή, ‘άφησα στο σπίτι των δικών μου τον Μίκη, στην Φιουμαρέττα, βρήκα στην πλατεία της Σαρζάνα τον Μένιο και αυτός συναντήθηκε με τον Μίκη στην Φιουμαρέττα, σε ένα οίκημα, όχι των γονιών μου.’

Μάλιστα στον γυρισμό, που συζητήσαμε, του είπα πως ο Μένιος είχε δώσει θετική απάντηση. Τότε, λέει, του ανέφερα πως σύντροφοι είχαν πάει να κάνουν κλοπή στο λατομείο αλλά βρήκαν μόνο μαύρη σκόνη και εκπυρσοκροτητές και όχι τριτόλη.
‘Δεν μου είπε ο Μίκης με ποιόν πήγε να κάνει την κλοπή’.
‘Από συζητήσεις που μου έκανε στην συνέχεια ο Μένιος κατάλαβα ότι ο Μίκης κατάφερε να βρει εκείνο που ζητούσε, για τον εαυτό του ή για άλλους’!

‘Τέλος του ’78 βρισκόμαστε, αρχές του ’79 η ομάδα μας διαλύεται, έλειπε μια θέληση συγκατάθεσης στα προγράμματα του οπλισμένου αγώνα και γιατί ο Αντόνιο και ο Πέτρος ξανάρχισαν να χρησιμοποιούν ναρκωτικά – ηρωίνη. Επιπλέον εγώ γνώρισα μια κοπελιά και το ρίξαμε στα ταξίδια, απομακρύνθηκα τελείως από εκείνη την ομάδα’.

‘Ανήκοντας στις ομάδες γνώρισα και άλλα άτομα’, και κατονομάζει 4,5 παρόμοια με αυτά που ανέφερε ο Σαβέριο. Σάσσα, Κώστα, Ανδρέα, Ρούλη

‘Μάλιστα έναν από αυτούς, τον Σάσσο [που ήταν συγκάτοικός μου], τον έβλεπα συχνά με τον Μίκη, και από την εντύπωση που μου έκανε ο τρόπος κατά τον οποίο ήταν μαζί συμπέρανα ότι δεν επρόκειτο για μια οποιαδήποτε γνωριμία. Η γνώμη μου επιβεβαιώθηκε από τον Αντόνιο ο οποίος μου είπε πως έλαβε μέρος σε μια συνάντηση στην οποία δίνονταν κατευθύνσεις πάνω στην δραστηριότητα των ομάδων, στις οποίες ο Σάσσο συμμετείχε από κοινού με τον Ντίνο. Και για τους άλλους δύο είπε ο Αντόνιο πως είναι μέλη των ομάδων’
Αναφέρει για τον Ρούλη που του ζήτησε να τον φέρει ένα βράδυ σπίτι μου για ύπνο. Το γεγονός ότι ήρθε να κοιμηθεί στο σπίτι μου τον έκανε να υποθέσει ότι και αυτός ανήκει στις ομάδες.

Λέει πως ‘ο μεγάλος αρχηγός’ είναι ο Ντίνος, αναφέρεται σε ένα γράμμα που αντάλλαξαν δύο μέλη της ομάδας τους το μικρό διάστημα της ύπαρξής της, στο οποίο μιλούσαν γι αυτόν, και συνεχίζει λέγοντας πως πρέπει να μίλησε και στους υπόλοιπους για το λατομείο που μου έδειξε. Και κλείνει με την αναφορά πως η ομάδα τους όπλα δεν είχε, είχε όμως ακούσει από τον Αντόνιο μια μέρα πως ο Μίκης ή ο Ντίνος θα τους έδειχναν το σύστημα λειτουργίας ενός πιστολιού. Και επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά πως ο Αντόνιο είναι ο μεταφορέας των πρωτοβουλιών του Ντίνου.
Μέχρι στιγμής.

Le Brigate rosse 19 Gallinari oggi parte 1, οι ερυθρές Ταξιαρχίες

Δημοσιεύτηκε στις 27 Ιαν 2015

Ανέβηκε στις 12 Οκτ 2011
πρόσφατη συνέντευξη στον Prospero Gallinari από το γαλλικό DVD Brigades Rouges

 

Τον ξαναφωνάζουν τον Μάρτιο και επικυρώνει ολοκληρωτικά την δήλωση που έγινε τον Γενάρη στον Εισαγγελέα
κάνει την εκπληκτική δήλωση : ‘ορίζω με ακρίβεια ότι αφού παρουσίασα τον Μένιο σ’ ένα μπαρ, δεν ασχολήθηκα ποτέ με την υπόθεση, και όσα είπα μου αναφέρθηκαν από τον Μίκη. Όμως, γνωρίζοντας τον Μένιο προσωπικά, από πολλά χρόνια, θα έτεινα να αποκλείσω την φιλαλήθεια των όσων μου διηγήθηκε ο Μίκης’.
Εδώ θα ανοίξω μία απαραίτητη πλέον παρένθεση, θα ανατρέξουμε στην κατάθεση του Μένιου που έχουμε στα χέρια μας, και αφού υπερπηδήξουμε θέματα για τα οποία θα μιλήσουμε αργότερα και παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον επειδή φωτογραφίζουν την περίοδο από μία άλλη σκοπιά, θα φτάσουμε στο σημείο που μας αφορά:

Όταν του Μένιου του γνωστοποιήθηκαν οι δηλώσεις του Σπανού, σελίδα 265 των ανακρίσεων, ότι ο ίδιος έμαθε από τον Μένιο ότι η συνάντηση είχε ‘θετικό αποτέλεσμα’ ενώ άλλο άτομο δήλωσε ότι έμαθε από τον Μίκη ότι βρέθηκαν όπλα απαντά: ‘ο Σπανός λέει ψέματα. Εγώ του είπα ότι δεν ήθελα ιστορίες με όπλα, και τον επέπληξα για το γεγονός που μου παρουσίασε εκείνον τον νέο.’
‘ Μου είπε πως δεν ήξερε τίποτα και πως ήταν πρωτοβουλία του ίδιου του νέου, που μου φαίνεται πως ήταν ξένος, μου το είπε ο Σπανός αργότερα. Δεν με είχε προειδοποιήσει πως θα μιλήσουμε για όπλα. Δεν ξαναείδα αυτόν τον νέο.Για την ακρίβεια, δεν ξέρω εάν μου μίλησε για όπλα, ή για εκρηκτικά ή και για τα δύο’ !
‘Είχα αυτή την σύντομη συζήτηση με τον νέο μπροστά στην Πιτσερία που είναι στην Σαρζάνα στην πλατεία Ματεόττι.’

Γαμώ την τρέλα μου, δηλαδή, τι συμβαίνει τέλος πάντων;

Οι ιστορίες του Μένιου έχουν μεγάλο ενδιαφέρον, απ’ όπου κι αν τις αντιμετωπίσεις. Θα φτάσουμε και στο κρίσιμο σημείο όπου παραδέχεται ‘ότι με παίρνουν για τον χαζό του χωριού’.
Χωριό φαινόμενο μιας και σύμφωνα με τον Σαβέριο έχει δύο ολόκληρες Ομάδες Μάχης!

Πρέπει πρώτα να ολοκληρώσουμε με τον Σπανό:
από φωτογραφίες αναγνωρίζει τον Μάρτη 14 άτομα και επαναλαμβάνει πως θεωρεί πως ο τάδε ήταν μαχητής απλά διότι έκανε παρέα μαζί μου.

Τον ξαναφωνάζουν τον Μάιο. Αρχίζει ξανά την κουβέντα γύρω από το ενδεχόμενο επίθεσης σε απόσπασμα της τροχαίας και κέντρο αυτοκινήτων της αστυνομίας. Λέει πως η διαταγή ήρθε από τον Ντίνο στον Αντόνιο που παρουσιάζει σαν τον καθοδηγητή τους.
‘Πήγαμε να εξετάσουμε το κέντρο αυτοκινήτων της Τροχαίας, εγώ με τον Αντόνιο και τον Φαίδωνα, θυμάμαι έτρεχε ένα ποταμάκι με ένα δρόμο δίπλα κατά τρόπο που η τοποθεσία να φαίνεται καλή για μία επίθεση’.

Μία μέρα λοιπόν που ήμουν στην Πλατεία του Αγίου Μάρκου με τον Αντόνιο και τον Μίκη μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και πάμε να εξετάσουμε ξανά το μέρος, κατέβηκαν ο Αντόνιο και ο Μίκης για να κάνουν αναγνώριση. Υπήρχε ένας ψηλός τοίχος και σκεφτήκαμε να πετάξουμε δυναμίτες από πάνω.’
‘Αν αποφασίζαμε να δράσουμε κατά του κέντρου αυτοκινήτων της αστυνομίας τους δυναμίτες θα μας τους έδινε ο Μίκης’. Ρωτώντας τον Αντόνιο γιατί επενέβη ο Μίκης λέει : ‘είχε δοθεί διαταγή για την οποία μίλησα και προφανώς ήθελαν να εξεταστεί η κατάσταση από ένα έμπειρο άτομο όπως ο Μίκης.’

‘Νομίζω πως τότε μας σταμάτησε η αστυνομία για εξακρίβωση στοιχείων, δηλαδή την φορά που πήγαμε με τον Μίκη’.
Τελικά επιλέχθηκε και έγινε η επίθεση από την ομάδα τους στο απόσπασμα των τροχονόμων, όπως έχει αναφέρει.
Τον ρωτούν τι άλλο γνωρίζει, ‘γνωστοποιώντας του ότι μία τέτοια δικαστική συμπεριφορά δεν μπορεί παρά να εξελιχθεί προς το συμφέρον του’, λέει για άλλους δύο που τους κατονομάζει, τον Φαίδωνα και τον Πέτρος ο οποίος αργότερα έφυγε στις Ινδίες και συμμετέχουν σ’ ένα επεισόδιο εις βάρος της έδρας της Χριστιανοδημοκρατίας πρώτα στην οδό Φαεντίνα και μετά στο Γκαλούτσο. Με βενζίνη που προκάλεσε φωτιά,χωρίς όμως πολλές ζημιές. Στην έδρα της Χ.Δ.. στο Γκαλούτσο την επίθεση πραγματοποίησαν ο Φαίδων και ο Ανδρέας.

Μιλάει για μια κλοπή, μάλλον ραδιοφώνου, που έκαναν άλλοι,μιας και ο ίδιος δεν μπορούσε να πάρει μέρος, μόλις είχε αποφυλακιστεί, Μάρτιο του ’78, και ήταν προσεκτικός.
Λέει και για μια άλλη κλοπή, αυτοκινήτου αυτή την φορά, ενός Γκόλφ, που θα έπρεπε να κάνει αλλά τον απέτρεψαν, ο πανταχού παρόν Ντίνος και η Φιόνα, ‘επειδή δεν ήταν καθαρός’, μόλις την προηγούμενη είχε αποφυλακιστεί, Μάρτιος του ’78, και δεν έπρεπε να μπλέξει σε φασαρίες.

Μετά περιγράφει το σπίτι της οδού ντέι Μπάρντι όπου έγινε μία συγκέντρωση διάφορων ατόμων που τα κατονομάζει,ο Σάσσα ο Νάκης, ο Κώστας.
Έπρεπε να συμμετάσχει μοναχά ο Αντόνιο αλλά επέτρεψαν τελικά τόσο σε αυτόν όσο και στον Φαίδωνα να πάρουν μέρος,μιας και από ώρα τριγυρνούσαν μαζί, παρέα, με το αυτοκίνητό του. Την πόρτα του διαμερίσματος άνοιξε η Ροσσάνα, ήμουν κι εγώ εκεί, και οι άλλοι, γνωστοί και από τις καταθέσεις του Σαβέριο.
Σκοπός της συγκέντρωσης η κουβέντα γύρω από την χρήση των όπλων και τα τεχνικά χαρακτηριστικά τους, από κάποιον που έφτασε τελευταίος, που δεν τον είχε δει ποτέ και δεν τον ξαναείδε αργότερα. Τον περιγράφει, του δείχνουν φωτογραφίες και τον αναγνωρίζει.Του δημιουργήθηκε η εντύπωση πως ερχόταν απ’ τον βορρά, Μιλάνο ή Τορίνο.Είναι ο Σαμάνος.

Μίλησε για όπλα, για τις διαφορές μοντέλων, για τεχνικές διάρρηξης αυτοκινήτων, έλυσε και συναρμολόγησε ένα πιστόλι που είχε μαζί του. Έγινε συζήτηση και μετά έφυγε. Είχε μιλήσει επίσης για τις διαφορές ανάμεσα στα αυτόματα όπλα και τα περίστροφο.’ Έβγαλε και ο Κώστας το όπλο του και μας το έδειξε’.
Εμπλέκει και ένα ακόμη άτομο στις ομάδες, [από αυτά που ανέφερε και ο Σαβέριο], τον Βαγγέλη, τον οποίο γνωρίζει απ’ όταν ήτανε παιδιά
λέει :

‘ήταν στις αρχές του ’79, που, όπως θα εξηγήσω, κατάλαβα ότι και αυτός είχε μπει σε μία ομάδα. Τύχαινε σ’ εμένα και τον Αντόνιο να συναντούμε για λόγους που αφορούσαν την οργάνωση τον Ντίνο και την Φιόνα που προσπαθούσαν να μας εμπλέξουν όλο και περισσότερο.Στις συναντήσεις στις οποίες πήρα μέρος ήταν παρών και ο Βαγγέλης. Δύο φορές στην πλατεία ντ’ Ατζέλιο και δύο σ’ ένα διαμέρισμα σ’ ένα δρόμο πίσω απ’ την πλατεία Ελευθερίας, στην οδό Πίππο Σπάνο.’
‘η συζήτηση που γίνονταν ήταν γενικού χαρακτήρα από την μία μεριά, ανάλυση δηλαδή της πολιτικής κατάστασης. Από την άλλη, για τα επίπεδα μάχης και για τη δυνατότητα επέμβασης στην κατάσταση του ένοπλου αγώνα ‘,

αναγνωρίζει τη Φιόνα στις φωτογραφίες, γνωστή και αυτή από τις καταθέσεις του Σαβέριο, μιλάει για τεχνικές κλοπής αυτοκινήτων που του έχουν δείξει η Φιόνα και ο Ντίνος και ολοκληρώνει.

Αυτός είναι και ο Γιώργος ο ‘Σπανός’.
Όπως και ο Σαβέριο, άτομα που πήραν μέρος στο κίνημα, θέλησαν να κάνουν ένα βήμα παραπάνω, και μόλις κατάλαβαν τη σοβαρότητα και την δυσκολία της υπόθεσης, μέσα σε λίγους μήνες δηλαδή, την έκαναν.
Μόλις διαπιστώσατε πως κι αυτός, το μόνο για το οποίο θα μπορούσε να κατηγορηθεί είναι ένας εμπρησμός. Συν τη συμμετοχή στην ανατρεπτική, ένοπλη ομάδα, που από μόνη της σημαίνει ‘καμπάνα’ κάποιων χρόνων στη στενή.
Κατέρρευσε κι αυτός και συνεργάστηκε. Δεν ‘εγκλημάτησε’ όπως ο προηγούμενος, δεν ‘εκτέλεσε’, δεν είναι ο τύπος του απατεώνα όπως ο Σαβέριο. Απέφυγε τα μεγάλα μυθεύματα, είπε τις λίγες φάσεις που γνώρισε, έπεσε και στην παγίδα που έστησε στον εαυτό του και στον φίλο του στην πραγματικότητα,εκεί με τα όπλα.

Τον ένα, ‘καμένο’, τον Σαβέριο,τον στέλνουνε παντού, του διηγούνται τα πάντα.
Τον άλλο, τον αποτρέπουν.
Δύο μέτρα, δύο σταθμά.
Είπαμε, δεν είναι όλοι ‘ίδιοι’.

«Hasta siempre Comandante»- Silvio Rodriguez (Con discursos del Che)

 

συνεχίζεται