Του Jack Orlando
Ed Mead. Lumpen, autobiografia di una canaglia, Λούμπεν, αυτοβιογραφία ενός μούτρου Eκδόσεις Malamente; Urbino 2024; σελ. 513 18€
Κάτι μεταξύ Eddie Bunker και Weather Underground, η ζωή και τα λόγια του Ed Mead δικαιώνουν μια διπλά καταραμένη Αμερική. Την υποπρολετάρια και μαχητική, στρατευμένη.
Η μεγάλη σεζόν της αμερικανικής Νέας Αριστεράς καθόρισε σχεδόν τριάντα χρόνια πολιτικών, κοινωνικών και πολιτιστικών πειραματισμών πιθανώς ανεπανάληπτων και, ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο, αδύνατο να διαβαστούν κάτω από έναν φακό μιας όψεως, μιας μόνης ερμηνείας.
Καμία αντίθεση μεταξύ των προηγμένων σημείων μιας σκληρής επαναστατικής στράτευσης, μεταξύ του αντιιμπεριαλισμού και της μαύρης Εξουσίας, και μια γενική έκρηξη άλλων, κοινοτικών, λυσεργικών μορφών ζωής.
Μονοπάτια που διαπλέκονται και αλληλοκαλύπτονται μέχρι να γίνουν αξεδιάλυτα.
Μετά το βάναυσο κλείσιμο. Οι συνωμοσίες του FBI, η ηρωίνη, οι ζωές θαμμένες κάτω από χρόνια φυλάκισης, οι θάνατοι της αστυνομίας, οι μεταμέλειες και οι λιποταξίες, τα ρημαγμένα όνειρα εκείνων των κοινοτήτων που είχαν σκεφτεί για μια στιγμή να βγουν από τον κώνο της σκιάς και της μιζέριας στον οποίο προορίζονταν.
Επιβίωσαν ένα ακίνδυνο φαντασιακό χίπι φτιαγμένο με τρίπ, η παρηγορητική φόρμουλα σεξ-ναρκωτικά-ροκ εν ρολ και ένα καλό κομμάτι της φιλελεύθερης άρχουσας τάξης των ΗΠΑ, σχεδόν πάντα λευκό, εύπορο και μετριοπαθές μέρος αυτής της παρένθεσης.
Οι ιστορίες και τα όνειρα εκείνης της εποχής που διακόπηκαν άρχισαν να παίρνουν ξανά οξυγόνο και να επιστρέφουν σταδιακά καθώς η κρίση στη Δύση υπονόμευε την αμερικανική τάξη πραγμάτων.
Η χόβολη σιγοκαίει κάτω από τη στάχτη και περιοδικά μια ανάσα ανέμου αναζωπυρώνει τη φωτιά.
Αυτή του Mead είναι μια από τις ιστορίες που διακόπηκαν, ο οποίος τελικά καταφέρνει να αναδυθεί από την άβυσσο της φυλακής και την damnatio memoriae, την καταδίκη της μνήμης.
Μεγαλωμένος στα λευκά σκουπίδια-white trash, τη λευκή κατώτερη τάξη των οικογενειών που περιπλανιούνται στις Πολιτείες αναζητώντας υπερεπισφαλείς και κακοπληρωμένες εργασίες, ανάμεσα σε άθλια σπίτια, αλκοολισμό και ενδοοικογενειακή βία. είναι μόνο ένας από τους αμέτρητους καταραμένους που έχουν το μονοπάτι χαραγμένο από την αρχή: παραβατικότητα και φυλακή ή πείνα και κακουχίες.
Κατά τη διάρκεια μιας από τις πολυάριθμες παραμονές του στη φυλακή πολιτικοποιείται, μπαίνοντας ως κλέφτης και φεύγοντας ως αγωνιστής, σε μια προσπάθεια να υπερασπιστεί τον εαυτό του από το τιμωρητικό νομικό σύστημα.
Ένας πρώην κρατούμενος που επιστρέφει στην ελευθερία εν μέσω των διαμαρτυριών κατά του πολέμου στο Βιετνάμ και βρίσκει ένα νέο σπίτι και μια νέα υποκειμενικότητα μέσα στο κίνημα.
Η συνάντηση με τον μαρξισμό και τις επαναστατικές θεωρίες που οδηγούν κάποιον στο να αναλογιστεί την κατάστασή του από μια νέα οπτική γωνία, όχι πλέον φυσικός νόμος του «σκύλος τρώγει σκύλο» αλλά υποκειμενική συνθήκη που καθορίζεται από το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. και μετά η αντιιμπεριαλιστική δράση στην Κοιλιά του Τέρατος, δίπλα στους βιετναμέζους, τους αφροαμερικανούς και τους αυτόχθονες
Εδώ είναι που φυτρώνει η Ταξιαρχία Τζορτζ Τζάκσον, la George Jackson Brigade, μια από τις αμέτρητες ένοπλες ομάδες που έφεραν τον πόλεμο στο σπίτι, στην Ουάσιγκτον, σε μια πλημμύρα βομβιστικών επιθέσεων, ληστειών και δολιοφθορών που πραγματοποιούνται σε καθημερινή βάση.
Μετά πάλι φυλακή, αλλά αυτή τη φορά ως πολιτικός κρατούμενος, Prisoner Of War, και οι αμέτρητες προσπάθειες να φέρει εξέγερση όπου κι αν πάει. Οι ομάδες και οι δράσεις για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των κρατουμένων, για να γίνουν ένα πολιτικά συνειδητοποιημένο σώμα, όχι μόνο της νόμιμης και ημιδουλευτικής καταπίεσης που λειτουργεί εντός των φυλακών, αλλά και των μηχανισμών κυριαρχίας που λειτουργούν στα σπλάχνα και το μυαλό των υποτελών.
Αυτή είναι η περίπτωση του Men Against Sexism, συλλογικού πειράματος που στοχεύει να δώσει ξανά δύναμη και αξιοπρέπεια στους queer κρατούμενους και στην κατάρριψη της διεστραμμένης δυναμικής της εκμετάλλευσης και σεξουαλικής βίας που δραστηριοποιείται μέσα στο σωφρονιστικό σύστημα, στο σώμα της φυλακής.
Είναι μια αστείρευτη προίκα των πολιτικών ζώων, αυτή του να βλέπεις πάντα και παντού τα νήματα που κινούν τους μηχανισμούς της πραγματικότητας, από τη δομή στο υποκείμενο, από την τάση στο απροσδόκητο, το απρόβλεπτο, και το αντίστροφο. και να μπορείς να τα αγγίζεις στη συνεχή προσπάθεια να σπάσεις τις άνισες ισορροπίες και να δώσεις νέα μορφή στη ζωή.
Και εκείνη του Mead είναι μια απόπειρα που δεν σταματάει ποτέ, ακόμα και μετά από χρόνια φυλακής και ημι ελευθερίας. Πάντα αναδιαμορφωμένη στην μεταβατική ανάγκη και πάντα με επίκεντρο την ανατροπή του παρόντος και την αλληλεγγύη με τους ελάχιστους, τους τελευταίους.
Και είναι σε αυτούς τους τελευταίους που απευθύνεται ευθέως στις τελευταίες του σελίδες: στους κρατούμενους, τους κακοποιούς, αυτούς που τα έχουν χάσει, με την ελπίδα ότι μπορούν να βρουν έναν δρόμο για τη συλλογική χειραφέτηση.
Θυμίζει λίγο τον δικό μας Andrea Bellini που ονειρευόταν να τελειώσει την ιστορία του μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα για να σώσει εκατό, χίλιους αγροίκους σαν αυτόν.
Επειδή, και αυτή είναι η πολύτιμη κληρονομιά του Mead, παρά τις θεωρίες, την οργάνωση και ό,τι άλλο θέλετε, είναι πάντα οι κακοποιοί που αναποδογυρίζουν την Ιστορία και σε ένα συγκεκριμένο σημείο, συναντούν μια σπίθα που τους μεταμορφώνει σε επαναστάτες.
Η υπνωτική και ασταμάτητη ενέργεια που απελευθερώνουν εξεγέρσεις και επαναστάσεις έχει πάντα βρώμικες ρίζες μα ζωντανές, με την πιο πλήρη έννοια του όρου.
Αέναη κίνηση-moto Perpetuo 