Συντάκτης: kleovis

αυτονομία, autonomia

Μετά τον Μάρξ απρίλης, 21 – χρονικό του Κινήματος ’77

kleovisΣχολιάστε

SIAMO PROVOCATORI / SIAMO TEPPISTI / LAMA E COSSIGA / I VERI COMUNISTI   ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ /  ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΛΗΤΕΣ /  LAMA ΚΑΙ COSSIGA / ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΛΗΘΙΝΟΙ ΚΟΜΟΥΝΙΣΤΕΣ                                                                                                           XXVII

Παρσκευή 18 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1977
Στη Roma το πρωί συγκρούσεις ανάμεσα σε στρατευμένους του PCI και της αυτονομίας. Η Πανεπιστημιούπολη είναι αποκλεισμένη και φρουρείται από την αστυνομία.
Η κυβέρνηση εγκρίνει ένα πακέτο σχεδίων νόμου για την δημόσια τάξη που θα παρουσιάσει στο κοινοβούλιο με ιδιαίτερη αναφορά στο κλείσιμο των «γιαφκών-κρησφύγετων» και στην αστυνομική κράτηση. “Ο Cossiga, που ερωτήθηκε από την τηλεεφημερίδα του προγράμματος του πρώτου κρατικού καναλιού TG1 κάνει μια πραγματική πολεμική δήλωση:
«Γνωρίζουμε αυτούς τους κυρίους και δεν θα επιτρέψουμε το πανεπιστήμιο να καταστεί μια γιάφκα ινδιάνων μητροπολιτάνων, φρικιών, hippyes…».
Φθάνει στη συνέχεια στο σημείο να υπαινιχθεί πως αυτόνομοι και φοιτητές γενικότερα είναι δειλοί, πως στην Ρώμη, όταν η αστυνομία έφθασε οπλισμένη με τα όλα της, αρνήθηκαν να πολεμήσουνsi sono rifi utati di combattere” (AA.VV., I non garantiti, Οι επισφαλείς, Roma, Savelli, 1977; σελ. 145). Στο Torino εισβολή της αστυνομίας σε ένα στέκι της εργατικής αυτονομίας, το circolo “Alice, Αλίκη”. Συλλαμβάνονται επτά αγωνιστές.

Σάβατο 19 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1977
Στην Roma πορεία 50.000 φοιτητών που άνοιγε με το πανό «Ενότητα των φοιτητών, των εργατών, των γυναικών και των ανέργων
ενάντια στην κυβέρνηση των αποχών». Το slogan που ακούστηκε περισσότερο: «Μας πέταξαν έξω απ’ το Πανεπιστήμιο, Ci hanno cacciato dall’Università / ce la riprendiamo con
tutta la città, θα το πάρουμε πίσω ξανά μαζί με ολόκληρη την πόλη». “Η πορεία κυλάει με τρόπο μαχητικό και γεμάτη ειρωνία, μπροστά στην εθνική έδρα στις Botteghe Oscure η ομάδα περιφρούρησης του Κκι με από πίσω της γραμμές αστυνομικών, υπερασπίζεται τα γραφεία, σαν εμείς να θέλαμε να κάνουμε «εφόδους στα σπίτια του λαού»; εμείς τους κραυγάζουμε
«Gui και Tanassi είναι αθώοι, εμείς είμαστε οι αληθινοί εγκληματίες», «Είμαστε όλοι αλήτες, αληθινοί κομουνιστές  είναι ο Lama και ο Cossiga».
Όταν περνάμε μπροστά από το Bises (κατάστημα ένδυσης) ομάδες συντρόφων σπάνε τις τζαμαρίες και μοιράζουν παλτό, μπλούζες, πουκάμισα μέχρι εσώρουχα και κάλτσες. Υπάρχει μεγάλη σύγχυση μεταξύ εκείνων που συρρέουν για να πάρουν τα πράγματα και αυτών που δεν συμφωνούν, γιατί δεν πρέπει να δώσουν οποιοδήποτε πρόσχημα, σήμερα πρέπει μόνο να δείξουμε σε αυτούς που λεν πως είμαστε λίγοι αλήτες, πως είμαστε δεκάδες χιλιάδες. Πάντως η συζήτηση ανάβει σε όλη την πορεία, πέρασαν πλέον οι καιροί κατά τους οποίους αυτούς που έλεγαν «Να επανοικειοποιηθούμε τον μισθό που μας κλέβουν, να απαλλοτριώσουμε τα καταναλωτικά αγαθά», τους έβαζαν ανάμεσα σε δυο σειρές «υδραυλικών», για να τους εμποδίσουν να επαληθεύσουν έμπρακτα αυτή τους την θεωρητικοποίηση” (Dario Paccino, Sceeemi. Il rifi uto di una generazione, Ηλίθιοι. Η απόρριψη μιας γενιάς, Roma, I Libri del NO, Τα βιβλία του ΟΧΙ, 1977; σελ.
65). Στο Milano πορεία των συλλογικοτήτων που έχουν καταλάβει το πανεπιστήμιο. Συγκρούσεις μεταξύ αγωνιστών της Autonomia Operaia και της ομάδας περιφρούρησης της Avanguardia Operaia: τέσσερις τραυματίες.

Δευτέρα 21 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1977
Roma: “Σε μια πολυπληθή συνέντευξη τύπου προβάλλεται το video-tape που είχε γυριστεί με ευκαιρίας την εκδίωξη του
Lama. L’atteggiamento «carrista» , η πολεμική συμπεριφορά της ομάδας περιφρούρησης του PCI τεκμηριώνεται έγκαιρα με ακρίβεια και ο τύπος πρέπει να την λάβει υπόψη του” (AA.VV., Movimento Settantasette. Storia di una lotta, Κίνημα Εβδομήντα επτά. Ιστορία ενός αγώνα, Torino, Rosenberg & Sellier, 1979; σελ. 124).
Επιστολή των Ινδιάνων Μητροπολιτάνων, Lettera degli Indiani Metropolitani στον υπουργό Εσωτερικών Francesco Cossiga:

“Karo ministro… Αγαπητέ υπουργέ … με μεγάλη ικανοποίηση μπορέσαμε να δούμε, από το μαγικό κουτί, το χλωμό σου πρόσωπο τευτονικής μήτρας, ακούσαμε τη διχαλωτή γλώσσα σου να σφυρίζει και την μεταλλική φωνή σου να φτύνει δηλητήριο κατά του λαού των ανθρώπων.
«Γνωρίζουμε, αυτούς τους κυρίους, και δεν θα επιτρέψουμε το Πανεπιστήμιο να καταντήσει ένα κρησφύγετο ινδιάνων μητροπολιτάνων, freaks,
hippies. Είμαστε αποφασισμένοι να χρησιμοποιήσουμε εκείνες που αυτοί ονομάζουν μορφές καταστολής κι εγώ ονομάζω μορφές της τάξης και της δημοκρατικής νομιμότητας». Με αυτά τα λόγια μας κήρυξες πόλεμο. Μείναμε με τα μάτια καρφωμένα στο μαγικό κουτί, δεν σε συμβουλεύσαμε να πάρεις δρόμο ούτε σου θυμίσαμε την ψυχοπολιτική σου κατάσταση (sceemoo! βλάκαα!).
Μέσα στην σιωπή μας αντιθέτως υπήρχε όλο το μίσος που ο λαός των ανθρώπων μπορεί να εκφράσει για την βρωμερή σου ράτσα, όλο το μίσος που εκατοντάδες χιλιάδες νέων από τα γκέτο της απάνθρωπης μητρόπολης ούρλιαξαν και θα ουρλιάξουν ενάντια σε μια τερατώδη κοινωνία που σήμερα θα ήθελε να μας αναγκάσει με την βία στην παραίτηση. Mα η λέξη παραίτηση υπάρχει μόνο στην γλώσσα σας, στις σάπιες κοινωνικές σας σχέσεις, στα σβησμένα σας βλέμματα που στερούνται ανθρωπιάς. Όχι, υπουργέ Kossiga,
εμείς δεν θα παραιτηθούμε ποτέ!!! Γιατί η επιθυμία μας  να ζήσουμε είναι πιο δυνατή από την δίψα σου για θάνατο, γιατί στα χρώματα του πολέμου μας και της γιορτής υπάρχει το κόκκινο του αίματος εκατοντάδων συντρόφων, νεαρών δολοφονημένων στις πλατείες από την δημοκρατική σου τάξη, δολοφονημένοι μέσα στην απόγνωση των γκέτο απ’ την ηρωίνη, δολοφονημένοι στα μπλόκα μόνο και μόνο γιατί οδηγούσαν μια μηχανή δίχως πινακίδα και δίχως δίπλωμα! Θα ήθελες να μας πετάξεις πίσω στις riserve που μας χτίσατε, στα γκέτο της περιθωριοποίησης και της απελπισίας… Mα πλέον αυτό δεν είναι δυνατό διότι ακριβώς από αυτά είναι που εξερράγει  η ανταρσία μας. Δεν είναι πλέον δυνατόν διότι ποτέ άλλοτε όπως αυτές τις ημέρες ο λαός των ανθρώπων ξαναβρήκε τον εαυτό του, την δύναμη του, την χαρά του να ζει συλλογικά, τον θυμό του και την δίψα του για κομουνισμό… Τα μπλε σακάκια σου ντυμένα σαν αρειανοί μας πέταξαν έξω απ’ το πανεπιστήμιο, διότι πίστεψαν πως με αυτό τον τρόπο συντρίβουν τ’ όνειρο μας, την επιθυμία μας να μεταμορφώσουμε τους εαυτούς μας και τον κόσμο… Mα με τα μυαλά σας από τσίγκο που είναι ικανά μονάχα να τακτοποιούν πείνα, καταστολή, βία, ειδικούς νόμους και θάνατο, δεν καταλάβατε πως δεν θα μπορέσετε ποτέ ξανά να μας καταστρέψετε, γιατί ο θυμός μας, η φαντασία μας ουρλιάζουν πιο δυνατά από τη δίψα σας για εκδίκηση.

CI HANNO CACCIATO DALL’UNIVERSITÀ / CE LA RIPRENDIAMO CON TUTTA LA CITTÀ

ΜΑΣ ΠΕΤΑΞΑΝ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ / ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΠΑΡΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΜΑΖΙ ΜΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΠΟΛΗ

COVIAMOCI COSI’ SENZA PUDORE        ΝΑ ΚΡΥΦΤΟΥΜΕ ΕΤΣΙ ΔΙΧΩΣ ΝΤΡΟΠΗ

https://aenaikinisi.files.wordpress.com/2017/04/dopo_marx_aprile.pdf

https://www.academia.edu/6711257/Dopo_Marx_aprile

σύγχρονη σκέψη, pensiero di oggi

Τι συμβαίνει στην Συρία; – Che succede in Siria?

kleovisΣχολιάστε

 

Τι συμβαίνει στην Siria?

di Redazione Radio Città Aperta

1563 visualizzazioni

Συνέντευξη στον Fulvio Scaglione. Τι συμβαίνει στην Συρία; Γιατί οι αμερικανοί καταρρίπτουν συριακά αεροπλάνα που μάχονται ενάντια στο Isis και άλλες πολιτοφυλακές? Γιατί, με αυτό τον τρόπο, προκαλούν τόσο την Ρωσία όσο και το Ιράν, που πραγματικά οδηγούν την μάχη ενάντια στους τζιχαντιστές του AL Baghdadi? Γιατί τα mainstream μέσα ενημέρωσης απαγγέλλουν τα πολεμικά  ανακοινωθέντα Nato δίχως άλλη επεξήγηση; Για να έχουμε μιαν άποψη υπεράνω πάσης υποψίας, Radio Città Aperta πήρε συνέντευξη από τον Fulvio Scaglione, editorialista, συντάκτη του περιοδικού l’Avvenire.

Στο τηλέφωνο μαζί μας ο Fulvio Scaglione, για έναν σχολιασμό του επάνω στην είδηση που κατασκηνώνει σε όλες τις πρώτες σελίδες και που μεταφέρει σε πρώτο επίπεδο την ένταση ανάμεσα στην Ρωσία και τις Ηνωμένες Πολιτείες σχετικά με αυτά που συμβαίνουν στην Συρία. Ακόμη και την προειδοποίηση που από την Μόσχα φθάνει στην Ουάσινγκτον πως “i vostri jet sono potenziali bersagli” »τα αεροπλάνα σας είναι δυνητικοί στόχοι»… Όλα γεννήθηκαν ύστερα από την κατάρριψη, από πλευράς ΗΠΑ ενός καταδιωκτικού της συριακής αεροπορίας του Assad… Scaglione, πως εξηγείται αυτή η νέα escalation της έντασης μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Ρωσίας σε μια στιγμή κατά την οποίαν, μεταξύ άλλων, στην επικράτεια γίνονται φαινομενικά πράγματα στο έδαφος;  Οι κουρδικές δυνάμεις των Sdf και συμμάχων, εισέρχονται στην Raqqa… Στην Μοσούλη γίνεται το ίδιο με τις ιρακινές δυνάμεις. Φαίνεται πως το ισλαμικό κράτος όντως βρίσκεται στα χαμηλότερα του, από στρατιωτικής άποψης, αυτών των τελευταίων χρόνων. Ποια είναι η ανάγνωση που μας δίνετε για αυτή την επανέναρξη της διένεξης μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Ρωσίας;

Φυσικά μπορούμε να πούμε πολλά πράγματα διότι η κατάσταση είναι πολυπλοκότατη. Ας ξεκινήσουμε λέγοντας πως από την άποψη του διεθνούς δικαίου, οι μοναδικές χώρες που θα είχαν, θεωρητικά, την νομιμοποίηση για να επιχειρήσουν στρατιωτικά στο συριακό έδαφος είναι εκείνες που προσκαλέστηκαν να το κάνουν από τη νόμιμη συριακή κυβέρνηση η οποία – μας αρέσει ή όχι, μας φαίνεται μια φρικτή δικτατορία ή κάτι λιγότερο – είναι έτσι κι αλλιώς εκείνη του Bashar al-Assad. Το ότι είναι μια κυβέρνηση που δεν μας αρέσει δεν θα πει τίποτα από την διεθνή σκοπιά, διότι από κυβερνήσεις ή καθεστώτα – σαν εκείνο ή και χειρότερα – υπάρχουν ατελείωτα, και δεν είναι πως οι αμερικανοί πηγαίνουν παντού να βομβαρδίσουν, σε κάθε επικράτεια, ή πηγαίνουν να υπερασπιστούν εκείνη ή την άλλη ομάδα αντιφρονούντων, αντιπολιτευόμενων. Τώρα, φυσικά, δεν είναι έτσι, εμείς το ξέρουμε πολύ καλά. Επιχείρησαν στρατιωτικά στην Συρία, στην Τουρκία, στο Ιράν, και σε άλλες χώρες μεταξύ των οποίων, ακριβώς, οι δυνάμεις της ισλαμικής τρομοκρατίας που είναι, ολοφάνερα γνωστό, υποστηριζόμενες, χρηματοδοτούμενες, οργανωμένες από τις πετρομοναρχίες του Περσικού Κόλπου. Η αμερικανική επιχείρηση, εκείνη στήριξης των κούρδων και η κούρσα για να καταλάβουν πολιτικά και στρατιωτικά έναν χώρο στο Ιράκ και την Συρία, τώρα έχει έναν στόχο αρκετά σαφή  – που είναι ο ίδιος με την παρεμβολή των πετρομοναρχιών του Περσικού Κόλπου – δηλαδή να προσπαθήσουν να διασπάσουν εκείνη την σιιτική αλυσίδα που πηγαίνει από το Ιράν στο Ιράκ στην Συρία στον Λίβανο. Αυτός είναι ο γενικός στρατηγικός στόχος και, προφανώς, η Ρωσία έχει τον ακριβώς αντίθετο στρατηγικό γενικό στόχο, εκείνον να ενισχύσει αυτή την σιιτική αλυσίδα, να την κάνει να επιζήσει, να την κάνει να παραμείνει όρθια, στα πόδια της.

Το πρόβλημα όλων αυτών είναι πως, όπως ήδη στην Ουκρανία, αυτοί οι διεκδικητές παίζουν με την φωτιά, διότι η ένταση συνεχίζει να αυξάνεται. Δεν αντιλαμβάνονται, φαινομενικά ή ίσως και να το αντιλαμβάνονται, πως μέσα στην αντιπαράθεση των αντιτιθέμενων συμφερόντων το επίπεδο της σύγκρουσης ανυψώνεται συνεχώς. Από αυτή την άποψη το πιο ανησυχητικό πράγμα, ακόμη περισσότερο από την κατάρριψη του συριακού καταδιωκτικού από πλευράς των αμερικανών, είναι η επέμβαση με τους πυραύλους από πλευράς του Ιράν, που είναι μια προειδοποίηση και στους ίδιους τους αμερικανούς.

Να θυμίσουμε πως ο πυραυλικός βομβαρδισμός από το Iran, με πυραύλους μέσου βεληνεκούς, χτύπησε μια πόλη που φαίνεται να είναι το σημείο συνάντησης τζιχαντιστών πολιτοφυλάκων του Daesh που προσπαθούν να ξεφύγουν από την Raqqa, αυτό τουλάχιστον διαβάσαμε. Συνεπώς ας πούμε πως πολλά, σχεδόν όλα, επικεντρώνονται και εξαντλούνται γύρω από αυτή την σύγκρουση μεταξύ της σιιτικής και σουνιτικής Μέσης Ανατολής οπότε το ισλαμικό κράτος όπως έχουμε πολλές φορές προσπαθήσει να εξηγήσουμε, είναι μια αντίδραση .. είναι μια συνέπεια αυτού του τύπου σύγκρουσης. Από την δική σας οπτική, θεωρείς πως βρίσκεται σε τροχιά εξάντλησης και η κρατική εμπειρία αυτού που αυτοαποκαλέστηκε ισλαμικό κράτος ή υπάρχει ακόμη μέλλον; Θα εξακολουθήσουν να πολεμούν στο έδαφος, τουλάχιστον για να εξαλείψουν την υπόθεση της ύπαρξης αυτού του κράτους που μεταφράζεται σε μεγάλη ταλαιπωρία και βάσανα για όλους τους πολίτες που έχουν υποστεί την κυριαρχία τους. Οι μαρτυρίες που προέρχονται από τις απελευθερωμένες περιοχές μιλούν για φρικτά πράγματα, για πραγματική δουλεία μεγάλου μέρους από τους πληθυσμούς σε αυτά τα δύο χρόνια μέσα σε αυτό το ισλαμικό κράτος.

Πιστεύω ότι και οι δύο ισχυρισμοί είναι έγκυροι. Σίγουρα η στρατιωτική και πολιτική αντοχή του ισλαμικού Κράτους είναι σε κάμψη. Θα έλεγα στην τελική φάση, αλλά αυτή η τελική φάση δεν θα είναι σύντομη, θα είναι πολύ σκληρή, θα είναι δύσκολο να την αντιμετωπίσουμε. Μην περιμένετε ότι όλα θα λυθούν αύριο ή την επόμενη ημέρα. Θα πρέπει επίσης να πούμε ένα πράγμα, ότι το ισλαμικό κράτος έχει καλλιεργηθεί με κάποιο τρόπο. Το ισλαμικό κράτος είναι ένα εργαλείο που επινόησαν οι πετρομοναρχίες του Περσικού Κόλπου με τον ξεκάθαρο στόχο να διαγράψουν από τους γεωγραφικούς χάρτες την Συρία του Assad. Στόχος που ο καθένας μπορεί να κρίνει με τον τρόπο που θέλει, αλλά αυτός ήταν ο στόχος. Άλλο τόσο κι απολύτως ξεκάθαρο υπήρξε αυτά τα χρόνια – διότι είναι πλέον εδώ και τρία χρόνια που το ισλαμικό κράτος εγκαταστάθηκε στις ζώνες όπου τώρα διεξάγονται οι μάχες – πως το ισλαμικό κράτος διαφυλάχθηκε διότι δεν είναι δυνατόν μια συμμαχία διεθνής, όπως εκείνη που συγκεντρώθηκε από τον Barack Obama, 70 χωρών υπό την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών με την συμμετοχή του Ηνωμένου Βασιλείου, Γαλλίας, Σαουδικής Αραβίας, κλπ..κλπ. να μην έχει καταφέρει μέσα στα τρία χρόνια να εξοντώσει τις ισλαμικές πολιτοφυλακές του Isis, όταν έφτασαν ελάχιστοι μήνες για να εξαλείψουν την Γιουγκοσλαβία του Milosevic και ελάχιστες εβδομάδες για να σβήσουν το Iraq του Saddam Hussein. Είναι ξεκάθαρο πως μέχρι στιγμής έχει διεξαχθεί ένας πόλεμος παρωδία, εναντίον του ισλαμικού κράτους, που μπήκε σε κρίση όχι λόγω των περίφημων βομβαρδισμών, εξ αιτίας  των raid , των επιδρομών δηλαδή, κλπ. Το ισλαμικό κράτος ξεκίνησε να μπαίνει σε κρίση όταν η Τουρκία έφτασε σε πολιτική συμφωνία με την Τουρκία και έκλεισε τα σύνορα. Να μην ξεχνάμε πως από τα τουρκο-συριακά σύνορα πέρασαν σχεδόν εβδομήντα χιλιάδες foreign fighters-ξένοι μαχητές συν τις προμήθειες, τα όπλα, τα χρήματα, και αντιστρόφως το πετρέλαιο που το ισλαμικό κράτος  αντλούσε από το Iraq και πουλούσε παρανόμως στην Turchia, τα μηχανήματα από τα εργοστάσια του Χαλεπιού που το ισλαμικό κράτος, οι στασιαστές πάντως, αποσυναρμολογούσαν και μετέφεραν στην Τουρκία. Όταν εκείνο το σύνορο έκλεισε εξ αιτίας της πολιτικής συμφωνίας, το ισλαμικό κράτος άρχισε να εισέρχεται σε κρίση λόγω εμφανών ελλείψεων σε εφοδιασμό και ανταλλακτικά, και αυτή η κρίση τώρα έχει φθάσει στο αποκορύφωμα της. Μα σίγουρα το ισλαμικό κράτος δεν μπήκε σε κρίση επειδή του κάναμε ποιος ξέρει τι συγκεκριμένο είδος πολέμου.

Ο ρόλος της Ρωσίας,η παρέμβαση της Ρωσίας, πάντα για τα δικά της στρατηγικά συμφέροντα, όχι για ανθρωπιστικούς λόγους σε διεθνές επίπεδο, όμως διατάραξε αυτή την δομή, αυτό τον μηχανισμό. Εάν η συμφωνία μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας οδήγησε σε αυτή την μείωση της στήριξης στο ισλαμικό κράτος, πώς χωρούν σε αυτό το πλαίσιο οι κατηγορίες και αυτό το είδος διπλωματικής επίθεσης μαζί με εκείνη των μέσων μαζικής ενημέρωσης κατά του Κατάρ που πρόσφατα, έχει μπει εμπρός από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τις πετρομοναρχίες; Υπάρχει μεγάλη υποκρισία γιατί συνειδητοποιούμε πως δεν ήταν μόνο το Κατάρ που χρηματοδοτούσε τον τζιχαντισμό …

Ναι. Είναι σαν ένας σωρός από βόδια να κοροϊδεύουν μια σειρά από γαϊδουράκια αποκαλώντας τα κερατάδες, γιατί όλες αυτές οι χώρες έχουν υποστηρίξει ή υποστηρίζουν την τρομοκρατία. Το κάνει η Σαουδική Αραβία με τον Isis και την Αλ Κάιντα, με άλλες λιγότερο ή περισσότερο μετριοπαθείς ομάδες ανταρτών στη Συρία και μεταξύ άλλων το κάνει και άμεσα, γιατί οι στρατιωτικές ενέργειες της Σαουδικής Αραβίας στην Υεμένη, τουλάχιστον κατά το ήμισυ , ορίζονται ως τρομοκρατικές ενέργειες. Το Κατάρ στηρίζει την τρομοκρατία, επειδή το Κατάρ πάντοτε υποστήριζε τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, των οποίων οι διακλαδώσεις πραγματοποιούν τρομοκρατικές ενέργειες στη Συρία και την Αίγυπτο και το έκανε, ας πούμε, και το Ιράν, γιατί το Ιράν έχει πάντα υποστηρίξει την Χεζμπολάχ, η οποία θεωρείται τρομοκρατική οργάνωση, και έχει πρόσφατα αποκαταστήσει τις σχέσεις που είχε διακόψει με τη Χαμάς, η οποία είναι μια άλλη οργάνωση που ασκεί την τρομοκρατία. Έτσι, το θέμα της τρομοκρατίας είναι ένα θέμα εξ ολοκλήρου ρητορικό, γιατί όλες αυτές οι χώρες, με κάποιο τρόπο, είναι συνεργοί των τρομοκρατών ή έχουν υπάρξει. Το πραγματικό ζήτημα είναι πολιτικό ζήτημα και είναι αυτό ακριβώς που είπα στην αρχή αυτής της συνέντευξης, και αυτό έχει να κάνει με το ότι υπάρχει σαφώς ένα σουνιτική σχέδιο διάσπασης-αποδιοργάνωσης του σιιτικού κόσμου. Σιιτικού κόσμου που ήταν περιθωριοποιημένος εδώ και 13 αιώνες, παραμελημένος κόσμος, συχνά καταπιεσμένος και που μόνο στη σύγχρονη εποχή έχει βιώσει μιαν εκδίκησή του, επειδή στις αρχές της δεκαετίας του 70 σιίτες Αλεβίτες της οικογένειας Άσαντ κατέλαβαν την εξουσία στη Συρία, το ’79 υπήρξε η σιιτική επανάσταση Χομεϊνί στο Ιράν, στη συνέχεια, στο Λίβανο, υπήρξε η κατάκτηση της εξουσίας των Σιιτών, στη συνέχεια, στο Ιράκ, το 2003, το σουνιτικό καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν γκρεμίστηκε και πήραν την εξουσία οι σιίτες. Είναι όλη σύγχρονη η ανάκαμψη των σιιτών. Μπροστά σε αυτή την ανάκτηση της πρωτοβουλίας, οι σουνιτικές πετρομοναρχίες του Περσικού Κόλπου, κατά τη γνώμη μου, έχουν χάσει και τα κεφάλια τους, επειδή άρχισαν να αντιδρούν φέρνοντας τον πόλεμο και την καταστροφή παντού, στην Υεμένη, στην Συρία, κ.λπ. κ.λπ. και υψώνοντας μια ένταση που ίσως να είχε ανέβει κι από μόνη της, αλλά όχι σε αυτά τα επίπεδα …

Ας επιστρέψουμε στις ειδήσεις, στην επικαιρότητα. Υπάρχει ο Trump πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Ποια είναι η μεταβλητή σε αυτό το είδος σχήματος, σε αυτό το είδος της σύγκρουσης; Ή τουλάχιστον αυτή που φαίνεται να είναι μέχρι τώρα….

Εγώ πιστεύω πως η μεταβλητή δεν είναι τόσο ο Donald Trump αλλά τα προβλήματα του Donald Trump, διότι ο Donald Trump στην προεκλογική του εκστρατεία  είχε υπογραμμίσει μια πολιτική εξωτερική διαφορετική από εκείνη που οδηγεί αυτή τη στιγμή, αν και αυτή που προωθεί είναι αρκετά δύσκολο να αποδοθεί μέσα σε ένα σχήμα,  μοιάζει περισσότερο με μια σειρά από αυτοσχεδιασμούς … Λέω αυτό διότι έχω την εντύπωση πως η πίεση που ασκείται από τα περιβάλλοντα του Δημοκρατικού Κόμματος και από  μια μεγάλη συνιστώσα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος- την neocon φράξια – σπρώχνει τον Trump να διεξάγει δράσεις που δεν χρησιμεύουν τόσο για τη διαμόρφωση μιας στρατηγικής εξωτερικής πολιτικής, αλλά μάλλον για να αντιμετωπίσει τις πολιτικές επικρίσεις που κινούνται μες την πατρίδα του και να ανακτήσει συναίνεση. Αναφέρομαι, για παράδειγμα, στην βομβιστική επίθεση στο Αφγανιστάν με την υπερβόμβα ή στον βομβαρδισμό της συριακής βάσης ως αποτέλεσμα των ισχυρισμών για την υποτιθέμενη χημική επίθεση που διεξήχθει από το καθεστώς Άσαντ. Συνεπώς, ο κίνδυνος που σήμερα αποτελείται από τον Trump δεν είναι τόσο στις προθέσεις του, γιατί δεν νομίζω ότι είναι ο Τράμπ που διαμορφώνει την εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά στις δράσεις στις οποίες ο Trump μπορεί να ωθηθεί να αναλάβει ψάχνοντας, με κάποιο τρόπο, να ανακτήσει συναίνεση , να ανακτήσει την εσωτερική υποστήριξη λόγω των σκανδάλων που τον στοιχειώνουν.

Καλώς, προς στιγμήν σας ευχαριστούμε. Σας ευχαριστούμε για τη διαθεσιμότητα και την επικαιρότητα των παρεμβάσεων σας.

Ήταν μεγάλη μου ευχαρίστηση, εγώ σας ευχαριστώ.

Και από την πλευρά  μας. Ευχαριστούμε και καλή εργασία.

21 ιουνίου 2017 – © Η αναπαραγωγή γίνεται κατόπιν ρητής συναίνεσης της σύνταξης του CONTROPIANO

Τελευταία μετατροπή: 22 ιουνίου 2017, ώρα 8:54STAMPA

Argomenti:

http://contropiano.org/news/internazionale-news/2017/06/21/che-succede-in-siria-093156

σύγχρονα κινήματα, movimenti di oggi

Ένας ιταλός μαχητής στην επιχείρηση της Raqqa

kleovisΣχολιάστε

15 ΙΟΥΝΙΟΥ 2017 | IN CONFLITTI GLOBALI. ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΣΥΡΡΑΞΕΙΣ

Stampa

1656

Ο Çekdar Egid, ένας τορινέζος εθελοντής που πολεμά στις γραμμές των YPG διηγήθηκε στο ANF για ποιον λόγο βρίσκεται στην Rojava και γιατί ενώθηκε στην μάχη για την επανάσταση ενάντια στην τυρρανία.

Ένας μαχόμενος ιταλός στην επιχείρηση της Ράκκα

Τώρα παίρνει μέρος στην επιχείρηση για να ελευθερωθεί η Raqqa από το ISIS.Ο Egid λέει πως ουσιαστικά είναι ένας αναρχικός και ένας squatter, μέρος ενός μικρού πολιτικού κινήματος, και πως υπήρξε ακτιβιστής στην Italia για 10-15 χρόνια.

Ο ιταλός μαχητής λέει πως ήρθε στο Kurdistan τέσσερις φορές από το 2014, στη διάρκεια της μάχης της Kobanê που παρακολούθησε από το σύνορο της περιοχής της Suruç στην Urfa, βόρειο Κουρδιστάν. Στην συνέχεια κατάφερε να φθάσει στην Kobanê για τρεις μήνες μετά την απελευθέρωση της.

“Ενώθηκα με τις YPG για την επανάσταση. Σαν αναρχικός, είμαι ενάντια στο κράτος.Αυτή η επανάσταση έχει τρία σημαντικά σημεία. Το  πρώτο είναι το πολιτικό, ο δημοκρατικός συνομοσπονδισμός. Το δεύτερο σημείο είναι η ριζοσπαστική οικολογία, στην οποίαν πιστεύω ολοκληρωτικά. Στην Ιταλία αγωνίζομαι και ενάντια στον καπιταλισμό, που θέλει να καταστρέψει το περιβάλλον για να βγάλει χρήματα – η συνήθης καπιταλιστική συμπεριφορά. Το τρίτο σημείο, απολύτως θεμελιώδες, είναι η ελευθερία και τα δικαιώματα των γυναικών και των κοριτσιών, που δεν βρίσκονται σε ένα καλό επίπεδο στον κόσμο, μα είναι σε προβληματική κατάσταση ιδιαίτερα εδώ στην Μέση Ανατολή.

Γι αυτό νομίζω πως – δεν είμαι μόνον εγώ που το λέω, αλλά και ο Abdullah Öcalan στα βιβλία του – πρώτα θα έρθουν τα δικαιώματα για τα κορίτσια και τις γυναίκες, πρώτα θα είναι αυτές ελεύθερες και στην συνέχεια η ανθρωπότητα γενικότερα θα μπορεί να απελευθερωθεί σε όλο τον κόσμο. Έτσι, βασικά, είμαι εδώ για την επανάσταση, γιατί αυτή η ιδιαίτερη επανάσταση, η συγκεκριμένη, δεν έρχεται από μιαν οπτική εθνικιστική. Διότι αυτή η επανάσταση δεν θέλει ένα »κουρδικό» κράτος, μα έναν συνομοσπονδισμό στον οποίον όλες οι διάφορες εθνοτικές ομάδες θα μπορούν να ζήσουν μαζί. Κούρδοι, άραβες, τσετσένοι, τουρκομάνοι, ezidi – δεν είναι ένα ζήτημα θρησκειών, όλοι μπορούν να έχουν την θρησκεία τους, αλλά δεν χρειάζεται να πολεμούν μεταξύ τους, και όλοι οι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν και να εργαστούν, ενδεχομένως σε ειρήνη. Mα δεν είμαι τελείως ιδεαλιστής, και δεν είμαι ειρηνιστής, κατά κάποια έννοια. Εάν μια φασιστική ομάδα, καπιταλιστική και κτηνώδης, όπως το DAESH, που οδηγείται από τον Abubakr Al Baghdadi, θέλει να καταστρέψει όλη την επικράτεια και να πολεμήσει τον κουρδικό λαό, είναι φυσικό αυτός ο τελευταίος να νιώσει την ανάγκη, να θελήσει να πάρει τα όπλα στα χέρια και να υπερασπιστεί την ζωή του. Εάν μια ομάδα ανθρώπων δεν έχει την δυνατότητα να αυτοπροστατευθεί, δεν είναι ελεύθερη. Θα καταντούσαν σκλάβοι. Συνεπώς να γιατί είμαι εδώ. Βρίσκομαι εδώ για περίπου 7 mesi. Και ενώθηκα με τις δυνάμεις των YPG, κάνοντας όλα όσα μπορώ να κάνω. Παίρνω μέρος σε λειτουργίες εφοδιαστικής επιμελητείας για την υποστήριξη των διαφόρων ομάδων σε διαφορετικά μέτωπα.”

Ένα άλλο σημείο που είναι για εμένα σημαντικό είναι πως η επανάσταση είναι θεμελιώδους σημασίας για τον κουρδικό λαό, διότι σε όλο  τον κόσμο όλοι οι λαοί έχουν το δικαίωμα να μιλούν τη γλώσσα τους, να ζουν με τον τρόπο που θέλουν. Αλλά εδώ στην Μέση Ανατολή ο κουρδικός λαός δεν έχει αυτό το δικαίωμα. Αυτοί δεν μπορούν να μιλούν τη γλώσσα τους, ούτε καν μπορούν να δίδουν κουρδικά ονόματα στα παιδιά  τους. Δεν μπορούν να μελετούν την γλώσσα τους, δεν μπορούν να εκφράζουν την κουρδική κουλτούρα. Όλοι οι λαοί έχουν το δικαίωμα να δρουν σύμφωνα με τον πολιτισμό και τις παραδόσεις τους, μα οι κούρδοι όχι. Ο κουρδικός λαός υπάρχει, μα δεν υπάρχει. Έτσι βρίσκονται σε αυτή την κατάσταση, και το Kurdistan χωρίστηκε μεταξύ 4 κρατών – όπως όλοι ξέρουν, αλλά αυτό είναι μόνο μια υπενθύμιση: Bakur στην Turchia, Başur στο Iraq, Rojava στην Siria και Rojhilat στο Iran. Και τα τέσσερα αυτά κράτη καταπιέζουν τον κουρδικό λαό διότι θα προτιμούσαν να μην υπάρχει. Και φυσικά αυτό μπορεί να οδηγήσει στην επανάσταση, στην αντίσταση, ή στην berxwedan όπως αποκαλείται εδώ.”

Ο Çekdar Egid εκπαιδεύτηκε στην ακαδημία του Karachok (Qereçox) δηλώνει πως το πιο σημαντικό πράγμα που βρήκε εκεί είναι το “hevalti” – hevalti σημαίνει το να είναι σύντροφοι – και λέει: “Όλοι προσπαθούν να βοηθήσουν τους άλλους. Εάν εγώ έχω κάποιο πρόβλημα ένας άλλος heval μου κάνει ερωτήσεις. Κάθε φορά, όλοι οι σύντροφοι συνεχίζουν να ερωτούν, “Πως είσαι? Όλα εντάξει? Έχει κάποιο πρόβλημα; Χρειάζεσαι κάτι;” – πάντοτε, πάντα, πάντοτε! Και δεν το λεν έτσι για να το λένε, αλλά πραγματικά. Είναι ένα όμορφο μέρος, είναι καλό, βρίσκω ένα σωρό ανθρώπους εδώ που έχουν καρδιά τεράστια και συμπεριφέρονται με όλους θαυμάσια. Τρώνε μαζί, ζουν μαζί και πολεμούν μαζί. Εάν δεν υπήρχε αυτό το είδος ενότητας, αυτός ο τρόπος να είναι σύντροφοι, δεν θα ήταν δυνατόν να αντιμετωπίσουν κανέναν εχθρό. Ούτε το DAESH, ούτε την Τουρκία ή οποιονδήποτε άλλον. Διότι πρώτα υπάρχει η ομάδα, και αφού υπάρχει μια καλή ομάδα μπορούν να μπουν στον πόλεμο και στις μάχες.”

Απόσπασμα από anfenglish.com

http://www.infoaut.org/conflitti-globali/un-combattente-italiano-nell-operazione-di-raqqa

διεθνισμός, internazionalismo

Συνέντευξη στον Emory Douglas: τέχνη, Black Panthers και ζαπατισμός

kleovisΣχολιάστε
Δημοσιεύτηκε στις 15 οκτωβρίου 2016 · in Interviste · στις Συνεντεύξεις

των Martino Sacchi και Alessandro Peregalli

zapantera-neraΣήμερα, 15 oκτωβρίου 2016, είναι η επέτειος των 50 χρόνων από την γέννηση, στο Oakland, California, του Κόμματος των Μαύρων Πανθήρων, del Partito delle Pantere Nere.

Τον Δεκέμβρη του 2013 είχαμε συναντήσει στο San Cristobal de las Casas, Chiapas, τον Emory Douglas, Υπουργό Πολιτισμού του Black Panther Party μέχρι την διάλυση του κινήματος. Όπως κι εμείς, ο Douglas ήταν ένας από τους πέντε χιλιάδες φοιτητές που θα είχαν πάρει μέρος στο ζαπατιστικό σχολείο, στην escuelita zapatista: στιγμή κατά την οποίαν οι ζαπατιστικές κοινότητες του νοτιοανατολικού Μεξικού άνοιξαν τα σπίτια τους για να φιλοξενήσουν ακτιβίστριες και ακτιβιστές απ’ όλο τον κόσμο και να παρουσιάσουν τις διαδρομές αυτονομίας που προωθούσαν μέσα στα πάνω από είκοσι χρόνια αγώνα. Λίγους μήνες αργότερα είχαμε την δυνατότητα να τον συναντήσουμε εκ νέου στο σπίτι του στην περιφέρεια του San Francisco, και του κάναμε αυτή την συνέντευξη, που υπήρξε κυρίως μια κουβεντούλα γύρω από την βιογραφία του σαν αγωνιστή, καλλιτέχνη, διεθνιστή. Σαν καλός σύντροφος, αφροαμερικανός, κληρονόμος μιας παράδοσης αγώνα που περισσότερο από ποτέ είχε αναπτυχθεί μέσα από γραμμές μετακινήσεων και φευγιού, μετατοπίσεις, εκτοπίσεις και εξόδους (από το μεσαίο πέρασμα του Ατλαντικού, dal middle passage atlantico στις εμπειρίες ενάντια στην δουλεία της ξενοφοβίας ), δεν μας εξέπληξε η φυσική ικανότητά του να συσχετίσει διαφορετικές αντιστάσεις και αγώνες σε διαφορετικά θέματα και συγκυρίες όπως του Όκλαντ στη δεκαετία του ’60 και του ’70, και τα βουνά και το αυτόχθονο δάσος του νοτιοανατολικού Μεξικού σήμερα. Από τις άμεσες περιγραφές ενός καλλιτέχνη του δρόμου όπως ο Emory Douglas, μπορούμε να εντοπίσουμε εκείνα τα επαναστατικά πολιτικά κυκλώματα που συνέδεσαν τους Μαύρους Πάνθηρες στην Κίνα του Μάο, τις σελίδες του Φανόν και τα απελευθερωτικά κινήματα στην Αγκόλα. Στην τέχνη του Douglas τέμνονται αυτές οι διεθνικές τροχιές, από την τέχνη της Πολιτιστικής Επανάστασης, στις αφίσες για τη Διάσκεψη Tricontinental της Κούβας το 1966, μέχρι το έργο «Zapantera Negra» που ξεκίνησε το 2012 για τη στήριξη του αγώνα στην Τσιάπας.

Mάϊος 2014, San Francisco: Είσαι πρώτα απ ‘όλα ένας καλλιτέχνης όσο και ένας πολιτικός ακτιβιστής. Κανένα από αυτά τα συστατικά μπορεί να θεωρηθεί ως χωριστό από τα άλλα. Ξεκινώντας από την προσωπική σου πορεία μέσα από τα κοινωνικά κινήματα της δεκαετίας του ’60 και του ’70, με τι τρόπο αυτές οι δύο όψεις της τέχνης και του πολιτικού ακτιβισμού διασταυρώθηκαν;

Αυτές οι δυο συνιστώσες συναντήθηκαν στην συμμετοχή μου στο Black Arts Movement, πριν από τους Μαύρους Πάνθηρες. Ήταν ένα ευρύτατο κίνημα στην Δυτική Ακτή, nella West Coast, στην Ανατολική Ακτή και λιγάκι στο Νότο, όπου συνάντησα τον Amiri Baraka (LeRoi Jones) κι άρχισα να κάνω τον υποβολέα για τα θεατρικά έργα του ενώ παρακολουθούσα το San Francisco Community College. Την ίδια περίοδο – ήταν ο ιανουάριος του 1967 – κάποιοι νεαροί ακτιβιστές οργάνωναν μια συνάντηση με ευκαιρία την άφιξη του Malcom X στην Bay Area: αυτοί ήξεραν πως ήμουν μέρος του Black Arts Movement και μου ζήτησαν να κάνω τα γραφικά για την πρωτοβουλία. Όταν στη συνέχεια βρέθηκα στην συνάντηση μου είπαν πως κάποιοι αδελφοί έφταναν για να οργανώσουν μια συνέλευση γύρω από την αυτοάμυνα και την ασφάλεια. Πήγα εκεί και βρέθηκα για πρώτη φορά με τον Bobby Seale; αυτό λοιπόν συνέβη πολύ πριν αυτός μου ζητήσει να ενωθώ στο Black Panther Party. Έβαλε στο χέρι μου ένα εισιτήριο λεωφορείου – δεν είχα αυτοκίνητο – και με προσκάλεσε σπίτι του όπου πολύς κόσμος ζούσε σε κοινότητα. Τέλος πάντων η γραφική εργασία για τον Malcom X υπήρξε η πρώτη μου πολιτική συμμετοχή σαν καλλιτέχνης. Τον Μάϊο πάντα του ’67 έκανα το πρώτο εξώφυλλο ενός tabloid, εργαζόμενος πολύ επάνω στα γραφικά για τα περιοδικά. Ήταν μια περίοδος  κατά την οποίαν η τέχνη άρχιζε να γίνεται αντιληπτή σαν μια αντανάκλαση της πολιτικής, μα ήταν επίσης και κάτι ξεχωριστό από το Black Panther Party. Πρακτικά σε εκείνη την δουλειά τοποθέτησα μια σειρά από τεχνικές που απέκτησα όταν βρισκόμουν στο City College βασισμένες στο εμπορικό στυλ που συνήθως χρησιμοποιείται για τους χαρτοφύλακες, εκείνους που χρησιμοποιείς όταν ψάχνεις δουλειά. Όταν μετά μπήκα στους Μαύρους Πάνθηρες ανέπτυξα ένα πιο ελεύθερο στυλ, εμπνευσμένο από τα Δέκα Σημεία του προγράμματος και απ’ την γραμμή μας, και οι Bobby Seale και Huey Newton μου άφησαν πλήρη αυτονομία. Ήταν εκεί που η τέχνη έγινε για εμένα μια αντανάκλαση αυτού που συνέβαινε στον κόσμο σε ένα επίπεδο τοπικό, εθνικό και διεθνές.

Ποιες καλλιτεχνικές και πολιτικές εμπειρίες έχουν συμβάλει στην ανάπτυξη αυτού του νέου στυλ για το οποίο μιλάς;

Μεγάλο μέρος από τις πολιτικές επιρροές προέρχονταν από την Κούβα. Οι OSPAAAL [Organization of Solidarity for People of Asia, Africa and Latin America], παρήγαγαν πάρα πολλά poster σε αλληλεγγύη με τους παγκόσμιους αγώνες. Μπορείτε να τα βρείτε online σήμερα, είναι χιλιάδες poster, και βρίσκονταν στη ρίζα μέρους της καλλιτεχνικής δουλειάς που έφτιαξα. Στην συνέχεια επηρεάστηκα πολύ από την τέχνη που έρχονταν από το Vietnam, από την κινεζική και ρωσική κάθε τόσο, έτσι όπως και από τις δουλειές που προήλθαν από το κίνημα ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ εδώ, στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ποιος ήταν ο ρόλος σου μέσα στο Black Panther Party; Πως συνδέονταν οι καλλιτεχνικές στρατηγικές με την μαχητική στράτευση στο κόμμα;

Αρχικά μου δόθηκε ο τίτλος του “revolutionary artist” κι εργαζόμουν κυρίως στην εφημερίδα. Χέρι χέρι που το κόμμα άρχισε να μεγαλώνει προικίστηκε με μια δομή για να συγκεντρώσει τα άτομα που ενώνονταν και ήθελαν να συνεισφέρουν. Έτσι σχηματίστηκαν τα υπουργεία κι εγώ έγινα Υπουργός πολιτισμού, με το καθήκον να συντονίζω όλες τις πρωτοβουλίες που έλκονταν γύρω από αυτό τον τομέα, από πανό και αφίσες, στις επαφές για την συγκέντρωση κεφαλαίων. ο Santana για παράδειγμα ήταν ο πρώτος που συμμετείχε, πολύ πριν γίνει γνωστός, μετά οι Jerry Garcia, The Greatful Dead, John Lee Hooker, άνθρωποι όλων των ειδών στη διάρκεια των χρόνων. Να, εκείνα ήταν μέρος των ευθυνών μας. Ήταν ουσιαστικά να διδάξουμε πράγματα ο ένας στον άλλον, να μοιραστούμε ικανότητες, να υποδεχθούμε νέα μέλη. Στο πλαίσιο αυτό, υπήρχαν και μαθήματα πολιτικών επιστημών, πολιτικής έρευνας όσο εξελισσόμασταν σε διάφορες συλλογικότητες και κολεκτίβες.

Εκτός από αυτά υπήρχε η πολιτική καθημερινή δουλειά: να πουλάμε εφημερίδες, να συμμετέχουμε επαγρυπνώντας για την αστυνομία (copwatching) με τις ομάδες αυτοάμυνας στις γειτονιές, και πάει λέγοντας.

Υπό το φως μιας εμπειρίας όπως εκείνη της αυτονομίας Zapatista, στην οποίαν πλησίασες πρόσφατα, μπορείς να μας περιγράψεις τα κύρια χαρακτηριστικά της πολιτικής πρακτικής του Κόμματος των Μαύρων Πανθήρων;

Υπάρχουν σίγουρα δυνατές διαφορές σε επίπεδο πλαισίου, σε επίπεδο συγκυρίας. Oakland είναι μια πόλη στην οποίαν προσπαθούσαμε να αμυνθούμε και να οδηγήσουμε έναν αγώνα αυτοδιάθεσης. Στο δάσος είναι όλα διαφορετικά, ένα άλλο πράγμα, είναι ένα έδαφος, ένα διαφορετικό επίπεδο.

Σε ιδεολογικό επίπεδο το Black Panther Party εμπνέονταν από τον μαρξισμό και τον λενινισμό, αν και επεξεργαστήκαμε μια δική μας ιδεολογία, ψάχνοντας αυθεντικούς τρόπους σύνδεσης με τους παγκόσμιους αγώνες. Βέβαια διαβάζαμε τα πάντα, μας είχε ζητηθεί, και κάποιοι στο κόμμα ήταν μαρξιστές, μα άλλοι, όπως εγώ για παράδειγμα, δεν είχαμε απολύτως καμία ιδέα για οτιδήποτε όταν μπήκαμε. Οπότε δεν ήταν τόσο απαραίτητο να αντιμετωπίσουμε θέματα πνευματικά, διανοητικής φύσεως, αλλά να τα αποσυνθέσουμε, να τα διασπάσουμε σε μια κοινή γλώσσα. Αυτή ήταν η ιδιοφυία των Μαύρων Πανθήρων, ειδικότερα του Bobby Seale που ήταν ο πιο διανοούμενος, ένας μεγάλος επικοινωνιακός, ενώ ο Eldridge Cleaver ήταν περισσότερο επικεντρωμένος στην καθημερινή στράτευση, αν και ήταν και οι δυο πολύ σεβαστοί, ήταν ικανοί να επικοινωνούν και μέσα στο ίδιο το κόμμα. Πολλοί Πάνθηρες ήταν νεότατοι, εγώ μπήκα στα 21 μου χρόνια αλλά υπήρχαν στελέχη ανάμεσα στα 16 και τα 19 χρόνια. ο Bobby Seale ήταν 30 χρονών και θεωρούνταν μεγάλος, γέρος. Ο Fred Hampton ήταν 21 χρόνων, αλλά δραστηριοποιούνταν ήδη στους youngster πριν εισέλθει στις Pantere Nere. Σκοτώθηκε το 1969 όταν η καταστολή έγινε βαρύτερη κι όταν άλλοι δυο πάνθηρες, ο Bunchy Carter και ο John Huggins, δολοφονήθηκαν στο campus του πανεπιστημίου του Los Angeles. Λίγο μετά την δολοφονία του Fred Hampton υπήρξε μια ανταλλαγή πυροβολισμών επί πολλές ώρες μεταξύ της αστυνομίας και της ενότητας του Los Angeles του Black Panther Party. Άρχισαν να διεισδύουν πράκτορες προβοκάτορες στις Pantere Nere, πραγματικές παραστρατιωτικές επιθέσεις, όπως περίπου κάνουν σήμερα με τους ζαπατίστας. Το COINTELPRO [programma di controspionaggio, πρόγραμμα αντικατασκοπίας του FBI] διέδιδε και κυκλοφορούσε ψευδείς δηλώσεις για να θέσει τους μεν ενάντια στους άλλους, για να μαλώνουμε μεταξύ μας δηλαδή.

Όσον αφορά την πολιτική πρακτική, προωθούσαμε την αυτοοργάνωση ξεκινώντας από τις πρωταρχικές ανάγκες, όπως η ιατρική φροντίδα ή το breakfast program: δείχναμε τις αντιθέσεις σχετικά με όσα η κυβέρνηση δεν έκανε. Το πρώτο breakfast program έγινε στην εκκλησία του West Oakland και σύντομα το σχέδιο διαδόθηκε σε πολλές πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών: Πάνθηρες που σηκώνονταν στις 4 το πρωί για να ετοιμάσουν το πρωινό στα παιδάκια της συνοικίας πριν πάνε στο σχολείο. Γύρω από εμάς υπήρχε αλληλεγγύη για παράδειγμα από πλευράς πολλών καταστηματαρχών, αλλά και μεγάλος εκφοβισμός και διάφορες υποσχέσεις διευκολύνσεων σε όσους δεν συνεργάζονταν μαζί μας. Μια φορά, για παράδειγμα, η αστυνομία έστειλε ένα ψεύτικο γράμμα απειλητικό, που φαινομενικά υπογράφονταν από τον Huey Newton, σε έναν επιχειρηματία που χρηματοδοτούσε το σχέδιο.

Είσαι ανάμεσα στους πρωταγωνιστές αυτής της μακράς πολιτικής αφροαμερικανικής διαδρομής και πιο πρόσφατα πήρες μέρος στα δίκτυα αλληλεγγύης με το ζαπατιστικό μεξικάνικο κίνημα. Ποια πολιτική και βιογραφική σύνδεση υπάρχει ανάμεσα σε αυτές τις δυο  εμπειρίες;

Εμείς πάντοτε υπήρξαμε διεθνιστές. Είχαμε συντρόφους στο βόρειο Βιετνάμ. Είχαμε συντρόφους στην Βόρεια Κορέα, συντρόφους που βρήκαν άσυλο στην Αλγερία το 1969. Ήμασταν καλεσμένοι να μιλήσουμε σε ολόκληρο τον κόσμο σε υποστήριξη των κινημάτων αλληλεγγύης και αντίστασης ενάντια στους πολέμους. Ο Bobby Seale και οι άλλοι Πάνθηρες ταξίδευαν πολύ. Κι εδώ στις USA βρισκόμασταν σε επαφή με διάφορους αγώνες επάνω στην ράτσα: υπήρχαν οι Young Lords πορτορικάνοι, οι ασιάτες Red Guards, τα κινήματα τσικάνος. Ήμασταν σε επαφή με τους συνεχείς αγώνες στην Λατινική Αμερική, θυμηθείτε την Ολυμπιάδα της Πόλης του Μεξικού του 1968 όταν υπήρξε η σφαγή των φοιτητών στο Tlatelolco. Γι αυτό όταν ο Caleb Duarte, ένας νεαρός καλλιτέχνης που είχα συναντήσει πέντε ή έξι χρόνια νωρίτερα και είχε ανοίξει ένα καλλιτεχνικό κέντρο στο San Cristobal, στα Chiapas, μου ζήτησε να πάω στα νότια του Μεξικού σαν artist in residency, ανταποκρίθηκα, η ιδέα ήταν να δείξει πως οι αισθητικές στρατηγικές είχαν εμπνεύσει τις διαδρομές αυτοδιάθεσης αμφοτέρων των κινημάτων, ζαπατιστικού και αφροαμερικανικού. Έτσι γεννήθηκε ο σχεδιασμός του έργου Zapantera Negra, που δρα ακόμη και σήμερα. Ο Caleb γνώριζε διάφορους ζαπατίστας και είχε επαφές στα Caracoles και κατάφερε να οργανώσει την συνεισφορά μας στις κοινότητες υπό μορφήν murales, τοιχογραφιών και ζωγραφικής. Ήταν πολύ όμορφο, πολλοί νέοι από την περιοχή πήραν μέρος δραστικά, εγώ δυστυχώς δεν μιλώ ισπανικά αλλά μπορούσα να αισθανθώ τις δονήσεις και τον ενθουσιασμό. Στην αρχή πρόθεση μας ήταν να πάμε εκεί κάτω να συναντήσουμε ανθρώπους, και κατά  μια έννοια ήταν να κάνουμε κάτι του οποίου πάντοτε ήμουν κομμάτι, δηλαδή να μεταφέρουμε αλληλεγγύη. Το 2012 μου ζήτησαν να κάνω μια παρουσίαση του τόμου μου με τους Μαύρους Πάνθηρες, και ήταν παρούσες ομάδες αλληλέγγυες απ’ όλο τον κόσμο. Έμεινα εκεί ένα μήνα, ήταν τιμή μου να πάω εκεί να γνωρίσω εκείνη την πραγματικότητα με τα μάτια μου. Από την Bay Area πολύς κόσμος κατέβηκε στα Chiapas στην διάρκεια των χρόνων, μα εκείνη την περίοδο έξω από κάποιες επιτροπές αλληλεγγύης λίγοι άνθρωποι ακολουθούσαν αυτό που συνέβαινε στο Μεξικό. Και τέλος επέστρεψα αυτή την χρονιά [Δεκέμβρης 2013] για την ζαπατιστική Escuelita, το ζαπατιστικό Σχολείο όταν και συναντηθήκαμε.

Μίλησε μας για την εμπειρία σου στην escuelita…

Εγώ βρισκόμουν στο Caracol της Morelia. Ο votàn μου [φύλακας, προσωπικός οδηγός του καθενός μαθητού ή μαθήτριας της escuelita στην διάρκεια της παραμονής στις κοινότητες] ήταν ένας νεαρός zapatista δεκατριών ετών. Εγώ δεν μιλούσα ισπανικά κι αυτός δεν μιλούσε αγγλικά, αλλά μας είπαν πως θα τα καταφέρναμε. Φθάσαμε στο Caracol ύστερα από 7 ώρες στο πούλμαν κι όλοι οι ζαπατίστες ήταν εκεί για να μας υποδεχτούν. Η συλλογικότητα όπου βρισκόμασταν εμείς απείχε μισή ώρα δρόμου από το Caracol και ήταν μικτή, κάποιο ήταν ζαπατίστες και άλλοι όχι. Εμείς δουλεύαμε κάθε μέρα στα κοινά εδάφη. Ήταν κάτι απλό, με το χωμάτινο πάτωμα και το ντους έξω, στην πλευρά του κοντινού βουνού κι όπου μεγάλωνε τμήμα του σιταριού. Το νους σχηματίζονταν από ένα σωλήνα που αντλούσε νερό και πλενόσουν μες τη λάσπη, έξω [γελά], με ένα πλαστικό φύλλο τεντωμένο μεταξύ των δένδρων. Και όταν έπρεπε να πας στο μπάνιο έπρεπε να κάνεις τον γύρο του λόφου προσέχοντας να μην γλιστρήσεις στη λάσπη. Τρώγαμε κυρίως φασόλια και ρύζι κι εκείνο το ποτό από καλαμπόκι ζεσταμένο [αυτό που στο Μεξικό ονομάζουν pozole]. Βροχή τη νύχτα και ήλιος την μέρα, αυτοί βάδιζαν ήσυχα, εγώ θα έπεσα έξι φορές [γελάride] ή για να υπερπηδήσω ένα ποταμάκι έπρεπε να συγκεντρωθώ πάρα πολύ [γελά]. Oh… είναι ένας κόσμος διαφορετικός, φιλικός.

https://www.carmillaonline.com/2016/10/15/intervista-emory-douglas-arte-black-panthers-zapatismo/

ιστορία, storia

Συνέντευξη Video-Intervista στην Silvia Baraldini

kleovisΣχολιάστε

Αέναη κίνηση

Δημοσιεύτηκε στις  22 φεβρουαρίου 2017 · in Interviste · στις Συνεντεύξεις

του Raùl Zecca Castel

black-panther-children[video intervista alla fine del post] [η συνέντευξη βίντεο στο τέλος του ποστ] Το όνομα της Silvia Baraldini, στην Italia, είναι συνδεδεμένο με ιδιαίτερο τρόπο με την δικαστική υπόθεση της οποίας υπήρξε – αθέλητα – πρωταγωνίστρια και, κυρίως, ανακαλεί στη μνήμη την πολιτική κοινοβουλευτική σύγκρουση σχετικά με την έκδοση της από τις φυλακές των ηνωμένων πολιτειών, που έλαβε χώρα το 1999. Αλλά η διαδρομή της ζωής της και η επαναστατική εμπειρία που σημάδεψαν τα χρόνια της νεότητας της αντιπροσωπεύουν ακόμη και σήμερα μια πολύτιμη μαρτυρία ιστορική ακραία χρήσιμη για την αντίληψη μιας ολόκληρης εποχής και παραμένουν, απ’ όπου κι αν την εξετάσεις, ένα άφθαρτο παράδειγμα αυταπάρνησης. Γεννημένη στην Roma το 1947, η Silvia Baraldini σχηματίζεται-διαμορφώνεται στις USA, όπου ο πατέρας εργάζεται ως διπλωματικός στην ιταλική πρεσβεία. Εδώ πλησιάζει πολύ σύντομα στο μεγάλο νεανικό…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 563 επιπλέον λέξεις

ιστορία, storia

19 ιουνίου 1986: la «matanza de los penales» η σφαγή των φυλακισμένων

kleovisΣχολιάστε

19 JUNE 2017 | IN STORIA DI CLASSE. ΤΑΞΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Stampa

 

19 ιουνίου 1986: la «matanza de los penales»

Τη νύχτα ανάμεσα στις 18 και τις 19 ιουνίου οι μαχητές του Sendero Luminoso, Φωτεινού Μονοπατιού, περουβιανού κομουνιστικού κόμματος, που βρίσκονταν έγκλειστοι στις φυλακές του Lurigancho, καταλαμβάνουν την φυλακή. Τα αιτήματα των κρατουμένων είναι πολλά: η αναγνώριση του status αιχμαλώτων πολέμου, η βελτίωση της τροφής, η επιτάχυνση των δικών και οι οικογενειακές επισκέψεις, μα κυρίως η άρνηση νε μεταφερθούν στη νέα δομή-lager με την ονομασία Castro Castro, που χτίζονταν κοντά στην Lima, όπου υπήρχε ο κίνδυνος να τους δολοφονήσουν.

Η απάντηση της φασιστικής περουβιανής κυβέρνησης είναι σκληρότατη, δίδεται διαταγή να επέμβουν οι ειδικές δυνάμεις του στρατού και στις τρεις δομές της φυλακής και πρακτικά όλοι οι φυλακισμένοι που αιχμαλωτίστηκαν θα σφαγιαστούν στη συνέχεια.

Στο Lurigancho οι κρατούμενοι, που κατάφεραν να κυριεύσουν την φυλακή,ειδοποιούνται από τον διευθυντή πως έχουν 10 δευτερόλεπτα στη διάθεση τους για να παραδοθούν, σε αντίθετη περίπτωση θα υπάρξει η επέμβαση της  Guardia Repubblicana. Ύστερα από την παρέλευση των δέκα δευτερολέπτων ανατινάζεται η μεταλλική πόρτα κι ένας τοίχος και η πολιτειακή φρουρά εισέρχεται στην φυλακή. Οι φυλακισμένοι απαντούν στις εκρήξεις των χειροβομβίδων και στις ριπές των πολυβόλων εκτοξεύοντας μολότοφ. Στην διάρκεια της επίπονης αντίστασης των φυλακισμένων για πολλές ώρες πεθαίνουν μια τριανταριά κρατουμένων. Όταν οι άλλοι παραδίδονται και βγαίνουν από την φυλακή με τα χέρια στον αυχένα, ένα στέλεχος του στρατού πυροβολεί έναν έγκλειστο που είχε παραδοθεί: ακολουθούν πυροβολισμοί στον λαιμό και στον αυχένα. Και οι 126 φυλακισμένοι που πήραν μέρος στην εξέγερση, κι αυτοί όλοι που παραδόθηκαν, μεταφέρονται στην αυλή της φυλακής και τουφεκίζονται.

Στην El Fronton, αντιθέτως, οι αγωνιστές του μονοπατιού, οι senderisti καταφέρνουν να αιχμαλωτίσουν έξι σωφρονιστικούς φύλακες και να αρπάξουν τα όπλα τους: και η αντίσταση συνεχίζεται όλη την ημέρα. Το απόγευμα στις έξι ξεκινά η επιχείρηση των δυνάμεων του Ναυτικού, που βομβαρδίζει τα κτίρια της φυλακής. Οι κρατούμενοι, γνωρίζοντας πως η εξέγερση στο Lurigancho είχε πνιγεί στο αίμα και όλοι οι φυλακισμένοι είχαν σκοτωθεί, αρνούνται να παραδοθούν. Μετά από  αρκετές προσπάθειες διαλόγου που απέτυχαν, την επομένη ημέρα πραγματοποιείται μια νέα έφοδος, που αναγκάζει τους επιζήσαντες να παραδοθούν. Οι έγκλειστοι βγαίνουν ανακοινώνοντας την παράδοση, αλλά χωρίζονται σε ομάδες των πέντε, μεταφέρονται στην αυλή της φυλακής και τουφεκίζονται. Στην El Fronton πεθαίνουν 140 σύντροφοι.

Στην γυναικεία φυλακή της Santa Barbara οι διεκδικήσεις των κρατουμένων είναι οι ίδιες: η επιχείρηση οδηγείται από την αστυνομία. Στις δέκα η εισβολή λαμβάνει χώρα από τρία σημεία, την εξωτερική πόρτα, την ταράτσα και των κοιτώνα των φρουρών. Οι συντρόφισσες, οχυρωμένες σε ένα τμήμα της φυλακής, αμύνονται με λόγχες και βέλη που κατασκεύασαν πρόχειρα. Οι δυνάμεις της αστυνομίας εισέρχονται πυροβολώντας ριπές με τα πολυβόλα και σκοτώνουν δυο κρατούμενες που αναγκάζονται, ύστερα από δυο ώρες σκληρότατων συγκρούσεων, να παραδοθούν οριστικά.

http://www.infoaut.org/storia-di-classe/19-giugno-1986-la-matanza-de-los-penales

ιστορία, storia

Mara Cagol, το θάρρος που δεν πρέπει να ξεχαστεί, il coraggio da non dimenticare

kleovisΣχολιάστε

του Vincenzo Morvillo

2754 visualizzazioni

Μια σημαντική επέτειος, 42 χρόνια αργότερα. Είμαστε σε έναν άλλο κόσμο, σίγουρα. Αλλά φαίνεται χρήσιμο να θυμηθούμε εκείνο που σύμφωνα με την εξουσία θα έπρεπε να παραμείνει καταραμένο και αγνοημένο.

*****

Στις 5 Ιουνίου 1975, στο αγρόκτημα Spiotta στην επαρχία της Alessandria, δολοφονούνταν κατά τη διάρκεια ανταλλαγής πυροβολισμών με τους Καραμπινιέρους, η Margherita Cagol, η σύντροφος Mara, μια από τους ιδρυτές των Ερυθρών Ταξιαρχιών. Χρησιμοποιώ τον όρο δολοφονήθηκε σκόπιμα επειδή, από την αρχή, η εκδοχή των καραμπινιέρων είναι μια παραφωνία με τα αποτελέσματα της αυτοψίας, σύμφωνα με την οποία: «Η Margherita κάθεται με τα χέρια σηκωμένα μέχρι που πυροβολήθηκε με ένα μόνο χτύπημα από πιστόλι κάτω από το αριστερό χέρι: έναν πυροβολισμό για να σκοτώσει».

Για τo «δημοκρατικό» ιταλικό Κράτος και την ανόητη αστική ηθική που το τροφοδοτεί, ως εκ τούτου, η Μάρα υπήρξε και είναι μια τρομοκράτισσα που πρέπει να εξολοθρευτεί, μέχρι να διαγραφεί η μνήμη της. Για εμάς, αντίθετα, η Mara είναι και θα είναι πάντα μια σύντροφος, μια μαχητής, μια ευαίσθητη και καλλιεργημένη γυναίκα, που έπεσε για τα κομμουνιστικά ιδανικά της της Ελευθερίας, Ισότητας και Δικαιοσύνης. Έτσι πεισματικά θέλουμε να την θυμόμαστε. Πεισματικά θέλουμε να τιμήσουμε τη μνήμη του. Για παράδειγμα, ξαναδιαβάζοντας αυτά που έγραψε, λίγο μετά τη σύλληψη του Alberto Franceschini και του Renato Curcio, του σύντροφου της στη ζωή και τον αγώνα, στους γονείς της: «Τώρα είναι στο χέρι μου και αυτό των πολλών συντρόφων που θέλουν να πολεμήσουν αυτήν την αστική εξουσία, πλέον σάπια, και να συνεχίσουμε τον αγώνα. […]  […] Είναι σωστό και ιερό αυτό που κάνω, η ιστορία μου δίνει δίκιο όπως το έδωσε στην Αντίσταση το ’45. Αλλά θα πείτε, αυτά είναι τα μέσα για να χρησιμοποιήσω; Πιστέψτε με, δεν υπάρχουν άλλα. Αυτό το αστυνομικό Κράτος βασίζεται και στηρίζεται στη δύναμη των όπλων, και όποιος θέλει να το πολεμήσει πρέπει να τεθεί στο ίδιο επίπεδο. Αυτές τις μέρες σκότωσαν με μια σφαίρα ένα αγόρι, σαν να μην έτρεχε τίποτα: είχε κάνει το λάθος να θέλει ένα σπίτι για να ζήσει με την οικογένειά του. Αυτό συνέβη στη Ρώμη, όπου οι γειτονιές στις οποίες οι άνθρωποι ζουν σε τενεκεδόσπιτα, χτισμένα με χαρτόνι και παλιές σκουριασμένες λαμαρίνες, ουρλιάζουν, φαλτσάρουν σε αντίθεση με τις πολυτελείς κατοικίες της γειτονιάς του EUR. Για να μην αναφέρουμε την ανεργία και τις συνθήκες διαβίωσης των εργαζομένων μαζών, στα μεγάλα εργοστάσια της πόλης.  Αυτό είναι το αποτέλεσμα της «ανοικοδόμησης», των πολλών χρόνων δουλειάς από το ’45 έως σήμερα; Ναι, αυτό είναι: απόβλητα, κατανάλωση, παρασιτισμός, πολυτελής σπατάλη, από τη μία πλευρά, και αβεβαιότητες, εκμετάλλευση και εξαθλίωση από την άλλη, μιζέρια. […] Σήμερα, σε αυτή την περίοδο της οξείας κρίσης, χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ να αντισταθούμε έτσι ώστε ο φασισμός υπό τις νέες «δημοκρατικές» μορφές να μην πάρει ξανά το πάνω χέρι. Οι επαναστατικές επιλογές μου, ως εκ τούτου, παρά τη σύλληψη του Renato, παραμένουν αμετάβλητες. Margherita «. Λέξεις που, υπό το φως της σημερινής κρίσης, που είναι ακόμη πιο σοβαρή από εκείνη που έσφιξε σαν τανάλια τη χώρα μας εκείνα τα χρόνια, θα πρέπει να δώσουν τροφή και να προβληματίσουν με την αμείλικτη επικαιρότητα τους. Λέξεις που θα πρέπει να ταρακουνήσουν τις νέες καρδιές και να αφυπνίσουν ώριμες συνειδήσεις. Λόγια που συγκινούν, γιατί ειπώθηκαν από μια γυναίκα μόλις 29 χρόνων, η οποία, όπως και πολλοί από τους συνομηλίκους της, επέλεξε να βάλει σε κίνδυνο τη ζωή της, χάνοντας την μια ανοιξιάτικη μέρα, για χάρη της Ελευθερίας και της Δικαιοσύνης, όχι σίγουρα για προσωπική φιλοδοξία. Μια νεαρή γυναίκα που αποφάσισε να πάρει τα όπλα, όπως έλεγε τότε ο Τσε «για την απαντήσει στην διαμαρτυρία του λαού την γεμάτη οργή ενάντια στους καταπιεστές του, για να αγωνιστεί να πολεμήσει και να αλλάξει το κοινωνικό σύστημα που κρατά στην ταπείνωση και τη δυστυχία όλους τους άοπλους αδελφούς της.

«Φτωχή είναι μια νέα γενιά που δεν ερωτεύεται την Ευρυδίκη και δεν πηγαίνει να την βρει ακόμη και στην κόλαση», γράφει ο Έρρι Ντε Λούκα. Σε αυτή την περίπτωση η Ευριδίκη μεταφράζεται στο επαναστατικό όνειρο μιας πιο δίκαιης κοινωνίας, ελεύθερης, όπου οι κανόνες δεν είναι πλέον η δουλεία, η καταπίεση, η κατάχρηση του αφεντικού, το αδιανόητο της ανδρικής κυριαρχίας, που ασκείται συχνά με άνανδρο τρόπο και βία, η εμπορευματοποίηση του ανθρώπινου όντος, αλλά, στην πραγματικότητα, μια σχέση μεταξύ ίσων, μεταξύ γυναικών και ανδρών επιτέλους απελευθερωμένων από τις σχέσεις δύναμης και παραγωγής που συνδέονται με την αστική κοινωνία και είναι εγγενείς αυτής, κοινωνία εμφανώς ταξική. Η Μάρα Cagol-και σαν κι αυτήν, άλλοι εκείνης της γενιάς- την Ευρυδίκη της πήγε να την ψάξει, αμφισβητώντας την σκοτεινότητα του νέου φασισμού, με το φως στα μάτια της και την ποίηση των είκοσι χρόνων της στο στήθος. Ένα παράδειγμα θάρρους και αποφασιστικότητας που σήμερα δεν είναι εύκολο να δει κανείς.

Την ίδια ημέρα που σκοτώνονταν η Μάρα, ήταν ακριβώς ο Renato Curcio που συνέταξε το φυλλάδιο για το θάνατό της. Έγραφε, μεταξύ άλλων: «Έπεσε μαχόμενη η MARGHERITA CAGOL, »Μάρα», κομμουνίστρια ηγέτης και μέλος της εκτελεστικής επιτροπής των Ερυθρών Ταξιαρχιών. Η ζωή της και ο θάνατός της είναι ένα παράδειγμα που κανείς μαχητής της ελευθερίας δεν θα μπορέσει ποτέ να ξεχάσει […] δεν έχουμε την πολυτέλεια να ρίξουμε δάκρυα πάνω στους πεσόντες μας, αλλά πρέπει να αντλήσουμε διδάγματα από την πίστη, τη συνέπεια, το θάρρος και τον ηρωισμό τους! […] Όλοι οι ειλικρινείς επαναστάτες θα τιμήσουν τη μνήμη της «MARA» μελετώντας το πολιτικό μάθημα που ήξερε να δώσει με την επιλογή της, με το έργο της, με τη ζωή της. Ας απλωθούν χίλια χέρια για να συλλέξουν το τουφέκι της! […]» Εμείς, σήμερα, θέλουμε να τιμήσουμε τη μνήμη της Μάρα και, όπως οι σύντροφοί της του τότε, την χαιρετούμε λέγοντας: Μάρα ένα λουλούδι έχει ανθίσει, και αυτό το λουλούδι της ελευθερίας θα συνεχίσουμε να το καλλιεργούμε μέχρι τη νίκη!

 

5 ιουνίου 2017 – © Η αναπαραγωγή είναι δυνατή ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΡΗΤΗ ΣΥΓΚΑΤΑΘΕΣΗ της ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΉΣ ΟΜΑΔΑΣ του CONTROPIANO

Τελευταία μετατροπή: 5 ιουνίου 2017, ore 12:12STAMPA

Argomenti:

http://contropiano.org/documenti/2017/06/05/mara-cagol-il-coraggio-da-non-dimenticare-024446