Ένας σύντροφος του κινήματος. Για την ημέρα που ο Lama εκδιώχτηκε από το πανεπιστήμιο, έχω μια πολύ άσχημη μνήμη. Μου έμεινε στο νου μια εικόνα: ένας σύντροφος του κινήματος που κατά τη διάρκεια του φύγει φύγει της ομάδας περιφρούρησης του Κ.Κ.Ι. είχε στα χέρια ένα σφυρί και άρχισε να κυνηγάει έναν από εκείνους στην ομάδα περιφρούρησης του P.C.I, στη συνέχεια σταμάτησε, γύρισε πίσω, άρχισε να κλαίει και αγκαλιάστηκε με τους συντρόφους. Ήταν μια στιγμή συλλογικής ψύχωσης. Ήταν η πρώτη φορά που υπήρξε μια τόσο σκληρή σύγκρουση, που δεν ήταν μόνο μια ιδεολογική σύγκρουση, αλλά μια βαριά σωματική αντιπαράθεση, σύγκρουση. Στην πραγματικότητα από το P.C.I. υπήρξε μια ρητή πρόκληση, μια προβοκάτσια. Δεν υπάρχει αμφιβολία επάνω στο γεγονός ότι ήθελε πάση θυσία να αποκαταστήσει την τάξη στο πανεπιστήμιο, έστω και μόνο για το γεγονός πως είχε έρθει εκεί με μια πολύ καλά δομημένη ομάδα περιφρούρησης έτοιμη τόσο ψυχολογικά όσο και σωματικά για να αντιμετωπίσει μια κατάσταση σύγκρουσης. Πιστεύω ότι όλοι οι σύντροφοι την έζησαν άσχημα εκείνη την ημέρα. Η ομάδα περιφρούρησης του P.C.I. είχε μια σαφή βούληση να συγκρουστεί, υπήρχαν μερικοί από αυτούς που αμέσως άρχισαν να προκαλούν έντονα. Πρακτικά βρεθήκαμε παρατεταγμένοι σε δύο μέτωπα.
Είχαν ήδη μπει με πολλές δυνάμεις νωρίς το πρωί και πήγαν στην αριστερή πλευρά όπου ήταν η σχολή της νομολογίας, ενώ οι σύντροφοι ήταν αντιμέτωποι, απέναντι τους, από την άλλη πλευρά. Όσο υπήρχαν αυτές οι διαιρεμένες παρατάξεις και μέχρι που ο Λάμα άρχισε να μιλάει τίποτα δεν συνέβη σοβαρό. Υπήρξε μια πολύ ισχυρή προφορική αντιπαράθεση από τους συντρόφους του κινήματος, ειδικά από τους ινδιάνους μητροπολιτάνους. Στη συνέχεια, υπήρξε μια πολύ βίαιη απάντηση από την ομάδα περιφρούρησης του ΚΚ, η οποία άρχισε να προχωρεί προς τα εμπρός κάνοντας προφανείς προκλήσεις, προβοκάροντας. Είμαι βέβαιος ότι υπήρξε κάποια περίπτωση ενός πατέρα και ενός γιου που στέκονταν από τη μία πλευρά ο ένας και ο άλλος από την άλλη, παρατεταγμένοι στα διαφορετικά μέτωπα.Αυτό που συνέβη μπορείς να το διαβάσεις επίσης και υπό την σκοπιά της σύγκρουση των γενεών, διαφορετικών πολιτισμών που έφτασαν στη σύγκρουση, και υπάρχει επίσης μια βαριά ανθρώπινη κατάσταση. Υπήρχαν αντιθέσεις που τότε ίσως είχες και στο σπίτι σου με τον πατέρα σου. Τελικά ήρθες στη φάση να αρπαχτείς στα χέρια με τον πατέρα σου, όμως ήταν δραματικό.
Ο ψυχολογικός αντίκτυπος ήταν πολύ έντονος, δεν ήταν μια απλή σύγκρουση διαφορετικών πολιτικών γραμμών, πίσω υπήρχαν πολύ μεγαλύτερα προβλήματα, όπως για παράδειγμα η φιγούρα του PCI, η οποία είναι η φιγούρα του πατέρα της ιδεολογίας που θα έπρεπε να σε καλύψει, το οποίο αντιθέτως σε προδίδει, Ήταν χρόνια πλέον που σε πρόδιδε, σε πρόδωσε με τον νόμο Reale, μετά σε πρόδωσε με παράλογα πολιτικά σχέδια, που ποτέ δεν θα μπορούσες μα ποτέ να μοιραστείς μαζί του, να συμφωνήσεις με αυτά: την κυβέρνηση των αποχών, τη φιλοσοφία της λιτότητας και των θυσιών, τον ιστορικό συμβιβασμό με μια λέξη, και μετά δεν είναι ότι αυτά τα πράγματα δεν είχαν πρακτικές συνέπειες. Ύστερα είναι ο Lama που φτάνει εκεί στο πανεπιστήμιο με το μεγάφωνο του, ή μάλλον με το μεγαμεγάφωνο, με το εκκωφαντικό του σύστημα ενισχυτών και αρχίζει να μιλάει με αυτό τον βομβαρδιστικό τρόπο, με μια τέτοια δύναμη ήχου, θορύβου που κανείς, ακόμα κι αν ήθελε, μπορούσε να ακούσει τι έλεγε. Το κίνημα μέσα σε εκείνους τους μήνες δεν είχε αναπτυχθεί επάνω σε ένα μονόδρομο μήνυμα, αλλά επάνω σε ένα δίκτυο εκατό διαφορετικών επικοινωνιών που ήταν οι εκατό διαφορετικές γλώσσες, που ήταν τα εκατό διαφορετικά μηνύματα που διασχίστηκαν μεταξύ τους, όπως για παράδειγμα τα γραπτά στα τείχη του πανεπιστημίου , που αυτοί του PCI έσβησαν με αλαζονεία.
Στο πανεπιστήμιο, κατά τη διάρκεια της κατάληψης, κανείς δεν ήθελε να επιβεβαιώσει τη θέλησή του στους άλλους, να επιβάλλει τις θέσεις του, διότι όλοι συζητούσαν μεταξύ τους, όχι μόνο στις συνελεύσεις, αλλά γράφοντας και στους τοίχους και σε αφίσες και κανείς δεν έλεγε πως η θέση του εδώ είναι ηγεμονική, αντιθέτως το πρώτο πράγμα που έκανε το κίνημα ήταν να επιβεβαιώσει με μεγάλη σαφήνεια και αποφασιστικότητα ότι κανείς δεν ήθελε κόμματα οδηγούς ή απόπειρες ηγεμονίας από οποιονδήποτε, είτε από άτομα είτε από ομάδες. Αντίθετα, ο Λάμα έρχεται εκεί και αυτό που κάνει είναι να πει: εγώ έρχομαι εδώ, παίρνω ένα μεγάλο μεγάφωνο σαν αυτό και κάνω την ομιλία μου που πρέπει να καλύψει, πρέπει να ακυρώσει όλες τις άλλες ομιλίες, γιατί αυτός δεν ήρθε εκεί για να συζητήσει με το κίνημα και να ανταλλάξει απόψεις, ήρθε εκεί για να επιβάλει τον εαυτό του, να επιβληθεί.
Εδώ αυτό ήταν άμεσα σαφές σε όλους τους συντρόφους του κινήματος, αυτό όλοι οι σύντροφοι το έζησαν αμέσως ως μια αυταρχική, παράνομη, αυταρχική, βίαιη πράξη, σύμφωνη με όλα όσα το P.C.I. είχε ήδη πει και έκανε μέχρι εκείνη τη στιγμή ενάντια στο κίνημα. Δεν ήθελαν απολύτως την αντιπαράθεση, δεν ήθελαν συζήτηση, στην πραγματικότητα δεν δέχτηκαν οι σύντροφοι του κινήματος να μπορέσουν να παρέμβουν μετά την ομιλία του Lama, ούτε καν δέχτηκαν αυτή την ελάχιστη προϋπόθεση. Ο Λάμα ήρθε εκεί λέγοντας: μιλάω μόνο εγώ,τέρμα. Ήθελαν, με εκείνο που έκαναν, να αναγκάσουν αυτούς που στέκονταν εκεί να ακολουθήσουν μια συμπεριφορά, μια κουλτούρα που δεν είχαν πλέον καμία λογική.
Θυμάμαι ότι ο Λάμα σε ένα σημείο της ομιλίας του είπε κάτι σαν «οι εργάτες το ’43 έσωσαν τα εργοστάσια από τους γερμανούς και τώρα εσείς πρέπει να σώσετε τα πανεπιστήμια επειδή είναι τα εργοστάσιά σας». Είναι σαφές ότι αυτό που έλεγε δεν είχε καμία σχέση με αυτό που συνέβαινε. Έτσι σκέφτηκα, ο καθένας σκέφτηκε, όλοι μας: μα γιατί πρέπει να έρθεις εδώ και πρέπει να μας πεις αυτά τα πράγματα που με εμάς, που με αυτό το κίνημα δεν έχουν καμία σχέση; Επειδή η αλήθεια είναι ότι δεν καταλαβαίνεις πλέον τίποτα και έχεις την απαίτηση να μας θέσεις το τελεσίγραφο: ή είσαι μαζί μου είτε είσαι εναντίον μου. Εκείνο το πρωί είχα φτάσει στο πανεπιστήμιο πολύ νωρίς και υπήρχαν ήδη εκείνοι της ομάδας περιφρούρησης του P.C.I. και του συνδικάτου με τα κόκκινα καρτελάκια καρφωμένα στο πέτο στο σακάκι σβήνοντας τα γραπτά που είχαμε κάνει στα εξωτερικά τοιχώματα των σχολών. Υπήρχαν άντρες που φορούσαν φόρμες εργασίας με βούρτσες και κάδους λευκού χρώματος που κάλυπταν τα συνθήματα στους τοίχους.
Δούλευαν σε ομάδες, υπήρχε μια τρομακτική σιωπή.Αυτό που αμέσως αντιλήφθηκα ήταν ότι εκείνος που κάλυπτε το γράψιμο ήταν ένας που μου έσπαζε τα αρχίδια. Σχετικά με τον Λάμα, σχετικά με το ’77 θα μπορούσαν να συμβούν τα πάντα, εγώ σκεφτόμουν με κάποιον τρόπο, άλλοι με άλλους τρόπους, αλλά δεν ανεχόμουν κάποιον που μου έσπαζε τα αρχίδια, που ήταν αλαζονικός και έσβηνε τα συνθήματα, έστω κι αν με αυτά τα συνθήματα ίσως δεν συμφωνούσα. Το γεγονός είναι ότι σε αυτό το πράγμα, σε εκείνο που έκανε, αυτός δεν ήταν διαφορετικός από τον πρώτο αστυνομικό που σου τυχαίνει να συναντήσεις. Αυτό που έκανε, σβήνοντας αυτά που ήταν γραμμένα, ήταν μια πράξη απίστευτης βίας. Και μετά εκείνους εκεί τους ταυτοποιούσες αμέσως σαν ανθρώπους που με την κατάληψη δεν είχαν καμία σχέση, θα μπορούσαν να είναι ο πατέρας σου, ήταν ακριβώς ο πατέρας σου που έρχονταν εκεί για να φέρει πίσω την τάξη, ο μπαμπάς με τις κοιλιές. Υπήρχε μια επιγραφή που έλεγε: «Τα Lama βρίσκονται στο Θιβέτ» και ένας από αυτούς του P.C.I. φώναζε εκνευρισμένος: μα τι σημαίνει αυτό; μα τι εννοούν αυτοί, τι θέλουν να πουν; Τότε ένας σύντροφος του κινήματος που ήταν εκεί του είπε: σημαίνει τα πάντα και σημαίνει τίποτα, πήγαινε να ρωτήσεις αυτόν που το έγραψε αντί να το σβήνεις χωρίς να ξέρεις γιατί, μα εσύ γιατί σβήνεις; μα ποιος είσαι; Εκείνους των ομάδων περιφρούρησης του Κ.Κ.Ι. τους βλέπαμε ως ανθρώπους μεγάλους στην ηλικία, σαν χοντροκομμένους ανθρώπους, χειρωνάκτες, οικοδόμους, ανθρώπους που δεν είχαν τίποτα να κάνουν με εμάς, δεν είχαν τίποτα κοινό μαζί μας.
Θυμάμαι ότι πολλοί είχαν σκούρα αδιάβροχα και ομπρέλες, και με εντυπωσίασε το γεγονός ότι κανείς από εμάς δεν είχε ομπρέλες αν και ψιλοέβρεχε. Η ομπρέλα ήταν όπως η πίπα. Τους ένιωθες ξένους δεν μπορούσες να κάνεις τίποτα. Όταν ξέσπασαν οι συγκρούσεις είδα εκεί στη μέση σπασμένα κεφάλια. Αλλά ακόμα και πριν εκείνοι του PCI έλεγαν: «Αυτούς της πουτάνας γιούς, πρέπει να τους στείλουμε στη Σιβηρία». Έναν από αυτούς τον γνώριζα, τότε του είπα: μα ζούμε στα εκατό μέτρα, μα που θέλεις να με στείλεις; Η εξέδρα του Λάμα τοποθετήθηκε σε ένα φορτηγό σταθμευμένο στην πλατεία. Στην μπροστινή σειρά, μπροστά στην ομάδα περιφρούρησης του PCI, στέκονται οι ινδιάνοι μητροπολιτάνοι που ανέβασαν επάνω σε σκάλα μια παλέτα σαν καροτσάκι με μια μαριονέτα από πολυστυρένιο και ορισμένες καρτέλες με τη μορφή καρδιάς και επάνω γραμμένο: «Θέλουμε να μιλήσουμε» και «Lama ή μη Lama, Κανείς δεν τον Lama [δεν τον Αγαπά]». Έχουν ζωγραφισμένα πρόσωπα, τσεκούρια από καουτσούκ, σερπαντίνες, κομφετί, μπαλόνια και μερικά σακούλια με νερό που ρίχνουν σε αυτούς της ομάδας περιφρούρησης του P.C.I. εκτοξεύοντας ειρωνικά συνθήματα: «Θυ-σί-ες θυ-σί-ες» «Περισσότερη δουλειά, λιγότερο μισθό», »Περισσότερες παράγκες λιγότερα σπίτια», «Ο καπιταλισμός δεν έχει έθνος, διεθνισμός είναι η παραγωγή» , «Ήρθε η ώρα ήρθε η ώρα μιζέρια σε όσους δουλεύουν», «Εξουσία στα αφεντικά», «Σε παρακαλώ Λάμα μην φεύγεις, θέλουμε ακόμα πολλή αστυνομία». Κάποια στιγμή κάτω από το καροτσάκι των ινδιάνων μητροπολιτάνων εμφανίστηκε να υψώνεται ένα λευκό σύννεφο, ήταν ένας από την ομάδα περιφρούρησης του P.C.I. που είχε ενεργοποιήσει έναν πυροσβεστήρα, είδα το λευκό σύννεφο να ανεβαίνει πάνω από τα κεφάλια γύρω από το πάλκο που άρχισε να κυματίζει, μια συνεχής ταλάντευση, σύγχυση, μετά κόσμος που το έσκαγε απ’ όλες τις πλευρές.
Η ομάδα περιφρούρησης του P.C.I. ήρθε μπροστά χτυπώντας, ίπταντο πράγματα, άρχισαν να πετούν πέτρες, κομμάτια ξύλου. Προχώρησαν αυτοί του Κ.Κ.Ι. χτυπώντας μέχρι το τέλος του συντριβανιού, είδα τους πρώτους συντρόφους του κινήματος τους οποίους κουβαλούσαν από τα πόδια και τα χέρια, με σπασμένα κεφάλια, με ματωμένα πρόσωπα, ήταν συγκλονιστικό για όλους να βλέπουν τους συντρόφους τους σε εκείνη την κατάσταση, κι έτσι όταν η ομάδα περιφρούρησης του PCI έκανε πίσω προς το πάλκο υπήρξε η αντεπίθεση των συντρόφων του κινήματος, οι οποίοι είχαν οπλιστεί με ότι είχαν βρει εκεί μπροστά τους. Υπήρξε η αντεπίθεση, ήμασταν πραγματικά τρελαμένοι, υπήρχαν οι άνθρωποι μας με σπασμένα κεφάλια. Το φορτηγό στο οποίο βρισκόταν ο Λάμα αναποδογυρίστηκε, καταστράφηκε, εκείνη την στιγμή υπήρχε η αίσθηση ότι κάτι είχε σπάσει, θα μπορούσε να είναι το κεφάλι των ανθρώπων που ήξερες, εγώ είχα τη φιλενάδα μου στην F.G.C.I. και εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι έσπαζε και κάτι που αφορούσε τα συναισθήματα μου. Αυτό που συνέβαινε εκείνη την στιγμή ήταν ξεκάθαρο: το συνδικάτο και το P.C.I. έρχονταν επάνω μας όπως η αστυνομία, όπως οι φασίστες, εκείνη τη στιγμή ήταν ξεκάθαρο ότι υπήρχε μια ανεπανόρθωτη ρήξη μεταξύ μας και αυτών. Ήταν ξεκάθαρο πως από εκείνη την στιγμή εκείνοι του ΚΚΙ δεν θα είχαν πλέον το δικαίωμα λόγου μέσα στο κίνημα, είχαν αναζητήσει, θέλησαν τη σύγκρουση για να δικαιολογήσουν τη θεωρία σύμφωνα με την οποία δεν μπορούσε να υπάρξει διάλογος με το κίνημα.
Εκείνη την ημέρα γι αυτούς το να κερδίσουν ή να χάσουν ήταν το ίδιο πράγμα, δεν είχαν πλέον τίποτα να χάσουν γιατί τώρα το κατεχόμενο πανεπιστήμιο το είχαν ήδη χάσει,το πανεπιστήμιο ήταν τώρα ένα φρούριο του κινήματος που έπρεπε να κατακτήσουν με κάθε τρόπο, κάθε τρόπος για να «ελευθερωθεί» γι ‘αυτούς ήταν καλός: έπρεπε να σώσoυν το πρόσωπο τους σε σχέση με τους δημοκρατικούς θεσμούς, επιβεβαιώνοντας πως εμείς όχι μόνο δεν ήμασταν τα νόμιμα παιδιά τους, αλλά μάλιστα ήμασταν φασίστες. Έπρεπε να επαναλάβουν την ικανότητά τους να διαχειριστούν την κατάσταση και ότι αυτοί ήταν το κόμμα της εργατικής τάξης και των προλετάριων, οι μοναδικοί εγγυητές και διαμεσολαβητές, οι μόνοι επίσημοι εκπρόσωποι σε κάθε σύγκρουση. Η λογική τους ήταν: αν ξεσπάσει ένα χάος, θα το διαχειριστώ εγώ αλλιώς είναι σκατά.
Μια στρατευμένη της F.G.C.I. Εμείς της F.G.C.I. πριν από την ημέρα του Lama είχαμε μια συνάντηση στην οποία συζητήσαμε για τον τρόπο που εννοούσαμε αυτό το γεγονός. Ζούσαμε την κατάληψη του πανεπιστημίου και γενικότερα την ίδια την ύπαρξη του κινήματος ως μια μεγάλη πρόκληση, μια προβοκάτσια στην οποία έπρεπε να δώσουμε μια απάντηση. Εμείς στο πανεπιστήμιο δεν είχαμε ποτέ εύκολη ζωή γιατί συγκεντρώναμε πολύ λίγους ανθρώπους και επειδή υπήρχε πάντα μια μεγάλη συγκρουσιακή κατάσταση, με τους αγωνιστές των ομάδων σε μια πρώτη φάση και με τους ανθρώπους του κινήματος μετά. Αναμφισβήτητα θεωρούσαμε το κίνημα ως τον εχθρό. Μέσα στο P.C.I. ζούσαμε αυτή την ιστορία του κινήματος, το κόμμα μας έκανε να την ζούμε ως κάτι που αμφισβητούσε τη δημοκρατία, την ευθύνη, την σοβαρότητα των μαζών κλπ. Το κίνημα το καταλαβαίναμε εμείς ως μια συγκεχυμένη συνάθροιση νέων, στημένο λιγάκι πάνω στο κύμα εξτρεμιστικών τάσεων , εμποτισμένο με εξτρεμιστική και αντικομμουνιστική κουλτούρα, ένα κίνημα νεολαίας στο οποίο ξεχώριζε ο παραλογισμός.
Μέσα στο P.C.I. πιστεύαμε στη διάκριση ανάμεσα στην εργατική αυτονομία ως συγκεκριμένη συνιστώσα ομάδων λιγότερο ή περισσότερο οργανωμένων και του υπόλοιπου κινήματος. Αυτό είναι κάτι που καταλάβαμε αργότερα, και ήταν ένα σοβαρό λάθος επειδή αυτή η παρεξήγηση επέτρεψε να χαρίσουμε σχεδόν ολόκληρο το κίνημα στις συνιστώσες της αυτονομίας. Θυμάμαι την τεράστια διαδήλωση της 12ης μαρτίου που εμείς του κόμματος είδαμε από τα πεζοδρόμια: ήταν ένα εντυπωσιακό πράγμα, ήταν μια τεράστια πορεία, ήταν πραγματικά πάρα πολλοί. Οι διαδηλώσεις του κινήματος, ανεξάρτητα από εκείνο που λέγονταν στα γραφεία, με ενέπνεαν πολύ διότι έβλεπα όλους εκείνους τους νέους σαν εμένα, μόνο ιδεολογικά διαφορετικούς που πορεύονταν χιλιάδες και χιλιάδες φωνάζοντας όμορφα συνθήματα, πετυχημένα, γεμάτα ενέργεια, γεμάτα φόρτιση.
Όλα αυτά σoυ έκαναν μεγάλη εντύπωση. Στα γραφεία του κόμματος που σύχναζα μιλούσαμε για το κίνημα, αλλά δεν υπήρχαν πολλοί νέοι εκεί, οι περισσότεροι ήταν υπάλληλοι ή δάσκαλοι, μερικοί εργάτες, αλλά δεν ήταν νέοι, ήταν άνθρωποι με παιδιά, παντρεμένοι, με κανονική δουλειά , με μια κανονική ζωή.Στις συζητήσεις έπρεπε να φροντίσουμε για την υπεράσπιση μιας ιστορικής κληρονομιάς που το κίνημα εκείνη την εποχή επιτίθονταν εναντίον της, έτσι δεν μπορούσαμε παρά να ζούμε εκείνη τη σχέση με όρους σύγκρουσης, αυτοί ήταν ο εχθρός μας και υπήρχε μίσος, αλλά φυσικά και από τις δύο πλευρές. Υπήρχε μέσα στο κόμμα μια συνεχής επανάληψη της ανευθυνότητας του κινήματος.
Η θέση μας ήταν ότι η πολιτική γίνεται από εκείνους που έχουν την αίσθηση της ιστορίας, από εκείνους που έχουν μια κριτική αίσθηση, από εκείνους που έχουν την κληρονομιά των μαζών. Το κίνημα για μας δεν ήταν μέρος της αριστεράς, και δεν καταλάβαμε εκείνο που θα συνέβαινε στη συνέχεια. Δεν καταλάβαμε ότι εκείνο το κίνημα έθετε μερικά θεμελιώδη ερωτήματα, ενώ το θεωρούσαμε ως ένα φαινόμενο ανηλίκων τυπικό για εκείνους που προσεγγίζουν την πολιτική με έναν παράλογο και παθιασμένο τρόπο. Ωστόσο, είχαμε τη βεβαιότητα ότι οι μάζες ήταν μαζί μας, οι οργανωμένες μάζες που μιλούσαν για τη σύμβαση, που μιλούσαν για την εργασία, που είχαν ζήσει κάποιες δύσκολες στιγμές κατά τις οποίες είχαν υπερασπιστεί την δημοκρατία.Εμείς της F.G.C.I. κάναμε σεμινάρια στα γραφεία για την εκπαίδευση των πολιτικών στελεχών, ένα μεγάλο μέρος της μελέτης ήταν επικεντρωμένη στα κλασικά κείμενα κατά του εξτρεμισμού. Αυτό συνέβαινε επειδή οι ηγέτες του κόμματος συνειδητοποίησαν την επιβολή, τη γοητεία που ο εξτρεμισμός, ο οποίος είχε εξαπλωθεί λίγο πολύ παντού και κυρίως στα σχολεία, ασκούσε στους νέους.Ανάμεσα σε εμάς και το κίνημα γεννήθηκε μια σχέση μίσους, βαθέως μίσους που προκλήθηκε από την ανάπτυξη και τη συσσώρευση παρεξηγήσεων που οφείλονταν σε διαφορετικές κουλτούρες, αλλά και σε διαφορετικές συμπεριφορές και μορφές ζωής διαφορετικές. Το πρωί του Lama στο πανεπιστήμιο θυμάμαι ότι εκείνοι του κινήματος μας πετούσαν νομίσματα, πέντε λιρέτες, αυτό το πράγμα με έκανε να αισθανθώ πολύ άσχημα, το θυμάμαι σαν κάτι πολύ κακό. Μας πετούσαν τις πέντε λίρες πάνω μας, ήταν ένα θανατηφόρο πράγμα για όσους το υπέφεραν, ήταν πολύ βαρύ πράγμα.
Φτάσαμε και τοποθετηθήκαμε κάτω από το καμιόνι εξοπλισμένο ως πάλκο. Υπήρχε ο τοίχος της ομάδας περιφρούρησης μας και εκείνοι του κινήματος που πίεζαν. Σε κάποιο σημείο τα πράγματα άρχιζαν να ξεφεύγουν πετούσαν πράγματα, έπεσε ξύλο, μπουνιές, μπαστούνια, αλλά εγώ αυτό που θυμάμαι περισσότερο είναι ότι με περιγελούσαν, με έφτυναν και μου πετούσαν τις πέντε λιρέτες. Είχα εκμηδενιστεί και συνειδητοποίησα το επίπεδο μίσους που είχε το κίνημα εναντίον μας. Δεν το έβαλα στα πόδια ενώ υπήρχαν οι συγκρούσεις, έφαγα ξύλο, μια πέτρα με χτύπησε εδώ στην πλάτη.Ήμουν έξαλλη με τους συντρόφους μας που το έσκαγαν επειδή σκέφτηκα ότι αφού αποφασίσαμε να πάμε στο πανεπιστήμιο θα έπρεπε να μείνουμε εκεί. Αφού ήταν μια στιγμή αγώνα τότε έπρεπε να αγωνιστούμε μέχρι το τέλος, να μην τρέξουμε μακριά. Αντιθέτως σε κάποιο σημείο υπήρξε ένα γενικευμένο φύγει φύγει. Μετά, στις επόμενες μέρες, μέσα στο κόμμα, τα βάλαμε με τους συντρόφους του πανεπιστημιακού κυττάρου που είχαν περιγράψει την κατάσταση στο πανεπιστήμιο με λάθος τρόπο. Είχαν έρθει στην ομοσπονδία για να πουν ότι στο πανεπιστήμιο δεν υπήρχε ένα κίνημα αλλά προκλητικές ομάδες, προβοκατόρων, μια κατάσταση που ήταν απολύτως ομαλοποιήσιμη και ότι αυτό ήταν απολύτως δυνατό. Επίσημα εμείς του ΚΚΙ πήγαμε στο πανεπιστήμιο για να αποφύγουμε το ανεπανόρθωτο, αυτό είπαμε μεταξύ μας και προς τα έξω, δηλαδή για να αποφύγουμε την παρέμβαση της αστυνομίας για την εκκένωση, και τις αναπόφευκτες συγκρούσεις που θα ακολουθούσαν. Δεν είχαμε καταλάβει ότι σε αυτήν την κατάσταση δεν είχαμε δεν λέω την ηγεμονία, αλλά ούτε καν ένα ψίχουλο κύρους, ότι δεν είχαμε ουσιαστικά την ελάχιστη νομιμοποίηση.
