Εδώ και κάποιο χρονικό διάστημα, κάποιες και κάποιοι διατύπωσαν το ζήτημα της πολιτικής τους δράσης με αυτό τον τρόπο: «Τι κάνεις με την επαναστατική ιδέα όταν η κατάσταση δεν είναι τέτοια;» Η απάντηση που έδωσαν, πολύ σωστά, με δεδομένο το ρίζωμα στις γειτονιές, ήταν εκείνη της συμμετοχής στην οικοδόμηση της αυτονομίας. Σήμερα η υπόθεση δεν είναι ακριβώς η ίδια, ο αέρας φαίνεται να είναι λίγο πιο νευρικός. Επομένως ίσως είναι καιρός να αναδιατυπώσουμε το ερώτημα: «Πώς να ανοίξουμε εκ νέου την επαναστατική υπόθεση όταν η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική;»
Τις τελευταίες εβδομάδες πολλοί αγωνιστές και αγωνίστριες περιστρέφονταν γύρω από το ζήτημα μιας κινητοποίησης που τη νιώθουν ως εξωγενή, τα Gilets Jaunes. «Κάτι συμβαίνει, αλλά αυτό δεν προέρχεται από εμάς. Είμαστε υπέρ ή κατά;» Ένας βαθύς γρίφος. Γιατί υπάρχει ένα τέτοιο χάσμα μεταξύ των αγωνιστών και της σημερινής κατάστασης;
Στην αρχή έγινε λόγος για «τραχείς ανθρώπους που δεν θέλουν να πληρώσουν φόρο». Μετά άρχισαν να δικαιολογούν την απόρριψη με την αποδοκιμασία των ρατσιστικών, σεξιστικών, ομοφοβικών ενεργειών τους. Στη συνέχεια, η σχεδόν ενστικτώδης άρνηση μετατράπηκε σε δισταγμό. Διαπιστώθηκε ότι αυτά τα υποκείμενα και αυτά τα μεμονωμένα γεγονότα δεν μπορούσαν να θεωρηθούν αντιπροσωπευτικά του συνόλου του κινήματος των Gilets Jaunes, καθώς αυτό το κίνημα είναι κάτι πολύ ετερογενές.
Την εβδομάδα της 17ης, παρά τις άμεσες ενέργειες, τα σημαντικά οικονομικά μπλόκα και τις άγριες διαδηλώσεις, εξακολουθούσε να υπάρχει μια κάποια απροθυμία απέναντι στους Gilets Jaunes επειδή, αν και υπήρχε μια εξέγερση, εξίσου μέρος των στρατευμένων δεν τάσσονταν υπέρ της συμμετοχής στις διαδηλώσεις μαζί με «όλους αυτούς τους φασίστες». Ταυτόχρονα, ένα άλλο μέρος της στράτευσης έσπρωχνε αντιθέτως προς την αναγκαιότητα της αγωνιστικής παρουσίας μέσα σε αυτό το έδαφος ακριβώς για να μην το παραχωρήσει σε αυτούς. Σε κάθε περίπτωση, υπήρχε η ανάγκη να προβληματιστούμε. Για δύο εβδομάδες, σύνεση, ανάλυση, σχεδόν κανένα σχέδιο δράσης. Από την άλλη πλευρά, μια αναλλοίωτη συνέχεια των αγώνων, των συνηθισμένων. Σαν τα Κίτρινα Γιλέκα να μπλοκάρουν τους δρόμους … του Κεμπέκ.
Κάποιοι και κάποιες προτείνουν ότι, πέρα από την ταξική περιφρόνηση, ο βαθύς λόγος είναι ότι, όταν φθάνει η αποφασιστική στιγμή, οι στρατευμένοι απορρίπτουν την αλλαγή, γενική ή προσωπική κι αν είναι. Υπονοώντας ότι αυτή η απόρριψη είναι ουσιαστικά εγγενής στην αγωνιστική κατάσταση. Υπάρχει η συντηρητική απόκλιση της μαχητικότητας; Εάν υπάρχει μια μαχητική τάση να αποκρύπτει την πιθανότητα μιας ξαφνικής αλλαγής, είναι με το φόβο του απρόβλεπτου, του μη οικείου, του άγνωστου που εξηγεί τoν αποπροσανατολισμό με την εμφάνιση μιας νέας κατάστασης.
Ένα πράγμα είναι βέβαιο, υπάρχει μια έλλειψη τόσο διαθεσιμότητας όσο και γεύσης για τον αυθορμητισμό. Αυτό που πρέπει να αμφισβητηθεί είναι οι αγωνιστικές συνήθειες. Είναι αυτές που εμπόδισαν να ειδωθεί σε αυτή την αρχή πρωτοφανούς κινητοποίησης, όχι μόνο η νόμιμη οργή των Gilet Jaunes, αλλά και η δυνατότητα μιας λαϊκής εξέγερσης που ξεχειλίζει πέρα από τα περιθώρια και την ένταση ενός «κοινωνικού κινήματος».
Όλα αυτά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που δεν σταματάμε να επικρίνουμε όταν επιτίθενται στα κινήματα μας έχουν αποκτήσει ξαφνικά αξιοπιστία στα μάτια αυτών των ίδιων αγωνιστών; Αμέσως μόλις λάβει χώρα μια ρατσιστική ή ομοφοβική επίθεση, τα μέσα εκτοξεύονται εκεί πάνω. Ταυτόχρονα όμως, όταν μια παλιά υπο-νομαρχία καταλαμβάνεται στην St. Nazaire και μετονομάζεται σε «σπίτι του λαού» ή όταν κυνηγιούνται οι φασίστες στη Ρουέν ή όταν οργανωνόμαστε με τους συνδικαλιστές για να ενισχύσουμε τα οικονομικά μπλόκα … δεν υπάρχουν ειδήσεις.
Το Σάββατο 24 νοεμβρίου, αρκετοί αγωνιστές βρέθηκαν στα Ηλύσια Πεδία. Την επομένη αυτής της ημέρας εξέγερσης, βλέπουμε μια μεγαλύτερη αποδοχή των Gilets Jaunes. Οι εικόνες των Champs-Élysées, καθώς και κάποιες εκκλήσεις από σημαντικές κολεκτίβες, έδωσαν την ευκαιρία σε πολλούς να μην μπορούν πλέον να σταματήσουν στη δική τους ανάκρουση. Κάτι, ανάμεσα στον φετιχισμό της εξέγερσης και μια αυθεντική συνειδητοποίηση, οδήγησε να αντιληφθούν την δική τους μη συμμετοχή ως κάτι για το οποίο πρέπει να ντρέπονται.
Όταν οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες άρχισαν να ζεσταίνονται, έφτασε επί τέλους η ώρα να αναρωτηθούν «τι κάνουμε;» Συμμετοχή στην διαδήλωση … και μετά; Τι έλλειψη φαντασίας ενώ υπάρχει παντού εκεί γύρω μια γιορτή.
Αντί να θεωρείται ένας κίνδυνος – να αισθανόμαστε άχρηστοι και μειοψηφικοί – η συμμετοχή σήμερα θα μπορούσε σωστά να είναι η στιγμή που οι συνήθειες πιέζονται να διαλυθούν μέσα στον πειραματισμό, και αυτά θα ήταν a priori, καλά νέα.
Θα μπορούσε να μας τύχει να ακούσουμε ότι δύο, τρεις εβδομάδες «καθυστέρησης» είναι μάλλον ο χρόνος μιας δικαιολογημένης προσοχής-επιφυλακτικότητας. Θα απαντούσαμε πως, αν υπήρχε μια στιγμή κατά την οποίαν θα μπορούσε να ειπωθεί ότι επρόκειτο για ένα φασιστικό κίνημα, ήταν ακριβώς επειδή αυτοί δεν είχαν αυτή την καθυστέρηση, όπως φάνηκε από την παρέλαση της Bastione Sociale στη Λυών στις 17 νοεμβρίου.
Μπορούμε επίσης να απαντήσουμε πως για να δημιουργηθεί μια άποψη, το έδαφος παραμένει αναγκαίο. Εν πάση περιπτώσει δεν είναι η καθυστέρηση που είναι ανησυχητική, όσο οι λόγοι που την έκαναν αναπόφευκτη.
Αυτή η απουσία αντιδραστικότητας είναι η απόδειξη μιας στρατηγικής σκέψης που εμποδίζει τη δράση κατά την εκδήλωση μιας κατάστασης που δεν έχει πραγματοποιηθεί από τους ίδιους. Ή αλλιώς, της ανεπάρκειας του στρατηγικού προβληματισμού tout-court.
Σε όσους έχουν απορρίψει και δυσφημίσει τoυς πρώτες κραδασμούς των Gilets Jaunse, είναι απαραίτητο να θέσουμε μια ερώτηση: πώς φαντάζονται την πυροδότηση μιας επαναστατικής κατάστασης; Ξεκινώντας από την αποφασιστική δράση μιας οργάνωσης; Εστιασμένη σε ένα ενιαίο ομογενές υποκείμενο; Ή, αν δεν φαντάζονται μια αλλαγή του ρυθμού, πώς νομίζουν ότι θα προχωρήσουν πραγματικά στην υπόθεση τους, στον αγώνα τους; Χάρη σε μια ερμητική χρονικότητα προς τους άλλους που την περιβάλουν;
Από την πλευρά μας, δεν έχουμε την πρόθεση να συζητήσουμε αν είμαστε μάρτυρες μιας επαναστατικής κατάστασης ή όχι. Ταυτόχρονα είναι πιθανό οι περισσότερες από τις εξεγέρσεις που έρχονται (και ένα μεγάλο μέρος από εκείνες του παρελθόντος) να είναι παρόμοιες με αυτές που συμβαίνουν εδώ και 3 εβδομάδες στη μητροπολιτική Γαλλία και στην Réunion. Πάνω απ ‘όλα, θεωρούμε ότι είναι επιθυμητό να δοθούν με αυτό τον τρόπο.
Χωρίς να είναι μια εξέγερση που ξεσπά από ένα πολιτικό κόμμα ή μια πολιτική οργάνωση, δίχως ένας οποιοσδήποτε ηγέτης, αντιπρόσωπος ή leader να καταφέρνει να γίνεται εκπρόσωπος της, κάθε προσπάθεια καταγγέλλεται από όλες τις πλευρές.
Εάν τα πρώτα μπλόκα ξεκίνησαν από την έκκληση ενός μικρού αριθμού ατόμων – μερικών όχι ιδιαίτερα αξιοσύστατων – και όσον αφορά συγκεκριμένο αίτημα – την ακύρωση ενός φόρου επί των καυσίμων – η υπέρβασή τους ήταν σχεδόν άμεση. Στη συνέχεια, η κινητοποίηση επεκτάθηκε σαν μια κηλίδα πετρελαίου και συγκεκριμενοποιήθηκε τοπικά, ταυτόχρονα, αλλά και σε εθνικό επίπεδο, με στιγμές σύγκλισης. Έτσι είδαμε να ανθίζει μια τεράστια ποικιλία από χειρονομίες ανυπακοής: δωρεάν διόδια, διαδηλώσεις δίχως άδεια, οικονομικά μπλόκα, και άμεσες ενέργειες: καταλήψεις υπο-νομαρχιών, επιθέσεις τρακτέρ σε κρατικούς χώρους, διάρρηξη κατοικιών βουλευτών, λεηλασίες μεγάλων διανομέων … ο κατάλογος είναι μεγάλος.
Στη θέση των πλατειών, τώρα είναι οι κόμβοι, οι κυκλικές συγκλίσεις των δρόμων [ροτόντες] που αποτελούν τη φυσική βάση της κινητοποίησης. Είναι το σημάδι μιας μετακίνησης της οργάνωσης προς την περιφέρεια. Επί του παρόντος, σε πολλά σημεία των μπλόκων, γύρω από τις φωτιές οι στοιβαγμένες παλέτες αρχίζουν σταδιακά να μετατρέπονται σε καταυλισμούς …
Μια εξέγερση, που απαιτεί, όπως πολλές προηγούμενες, αξιοπρέπεια. Ή καλύτερα, όταν ακούς να μιλούν γι αυτήν ή συζητάς με εκείνους τους άνδρες και τις γυναίκες που κρατούν τα μπλόκα ύστερα από περισσότερες από 10 ημέρες στο κρύο και στη βροχή, αντιλαμβάνεσαι ότι αυτή την αξιοπρέπεια, αρχίζουν να την βρίσκουν και πάλι μέσα στον αγώνα, στην σύγκρουση με αυτόν ο οποίος, προς το παρόν, χαρακτηρίζεται ως ο κύριος ένοχος, ο κύριος Macron.
Πώς, λοιπόν, να μην ανησυχήσουμε από τις πολυάριθμες απεχθείς πράξεις (μια γυναίκα που της ξέσκισαν τη μαντήλα ή για τους μετανάστες που δέχτηκαν επίθεση στο Calais) και που δεν θα σταματήσουν απαραίτητα σε αυτό; Πώς να μην ενοχληθούμε από τα χειροκροτήματα μπροστά στην αστυνομία; Ή πάλι από τον αριθμό των γαλλικών σημαιών; Θα μπορούσαμε να αισθανόμαστε καλύτερα μόνο όταν η γαλλική σημαία συνοδεύεται από την σημαία της Αλγερίας, τη σημαία της Βρετάνης, την σημαία cabila, εκείνη της συριακής επανάστασης, του κινήματος Ζαπατίστας δίπλα σε εκείνες τις κόκκινες, τις μαύρες και LGBT. Επειδή πιστεύουμε ότι οι ταυτότητες δεν θα εξαφανιστούν εν μία νυκτί.
Μοιάζει μπανάλ να θυμίσουμε πως ναι, σε περιόδους εξέγερσης συμβαίνουν άσχημα πράγματα, ενοχλητικά. Αντανακλούν τον αέρα της εποχής, την έκφραση και την εξιλέωση θλιβερών ιδεών και παθών.
Η πτώση του Macron ή ακόμα και ενός καθεστώτος δεν είναι συνώνυμη με την πτώση του κράτους, του καπιταλισμού κάθε είδους καταπίεσης. Και ακόμη λιγότερο από την έλευση ενός δίκαιου και ισότιμου κόσμου. Αυτό που μπορεί να συμβεί δεν θα είναι ούτε δίκαιο ούτε εξισωτικό. Κανείς δεν πιστεύει πλέον στην «μεγάλη νύχτα», “grand soir” (ndt έννοια του τέλους του XIX – 19ου αιώνα που εκφράζει την ελπίδα μιας ξαφνικής και ριζικής ανατροπής της υπάρχουσας κοινωνικής τάξης). Από την άλλη πλευρά, θα είναι ένα σημαντικό στάδιο που θα εγγράφεται σε μια μακροπρόθεσμη επαναστατική διαδικασία.
Από εδώ και πέρα, από αυτή την έντονη στιγμή, κανένας δεν θα μπορεί να υιοθετήσει την ίδια συμπεριφορά με αυτήν που έχει όταν προσπαθεί να χτίσει κάτι υπομονετικά. Η ερώτηση, το ζήτημα μοιάζει να είναι: πως να πάρουμε μέρος σε αυτή την στιγμή εξέγερσης κατά την οποίαν επιθυμούμε και ελπίζουμε την αποπομπή του προέδρου συμβάλλοντας στην προώθηση αυτού που θέλουμε; Δίχως να ψάχνουμε να πάρουμε την εξουσία [πράγμα που σε κάθε περίπτωση δεν θα χειροκροτήσουμε], θέτοντας εμπόδια στις προσπάθειες των εχθρών μας.
Για να εξουδετερωθούν οι δραστηριότητες αυτών των τελευταίων, θα χρειαστεί μια μαζική δόση συλλογικής οξυδέρκειας για να παραμείνουμε μέσα στα πλαίσια. Αυτή δεν είναι μια αφηρημένη έννοια αλλά κάτι που θα παίξει σε όλα τα επίπεδα, σε εθνική κλίμακα όπως και περιφερειακή, στις συζητήσεις που μεταδίδονται στην τηλεόραση όπως και σε κάθε ροτόντα, σε κάθε κόμβο.
Για το σκοπό αυτό, θα πρέπει να προσπαθήσουμε να ενεργοποιήσουμε ό, τι προσπαθήσαμε να οικοδομήσουμε αυτά τα τελευταία χρόνια όσον αφορά δεσμούς, ιδέες ή εργαλεία.
Φιλίες, συμμαχίες, συναντήσεις … ήρθε η ώρα να δούμε ο ένας τον άλλον και να συζητήσουμε, όχι για ότι συμβαίνει, αλλά γι αυτά που μπορούμε να κάνουμε μαζί.
Εκτός από τους υλικούς πόρους, έχουμε αναπτύξει μέσα για την καταπολέμηση της κυριαρχίας, είτε πρόκειται για σεξιστική, ρατσιστική ή ταξική. Τίποτα δεν είναι δεδομένο, τίποτα δεν είναι ικανοποιητικό, όλα είναι απίστευτα μερικά, αλλά έχουμε κάτι να προσφέρουμε.
Οι γιατροί του δρόμου στις διαδηλώσεις, τα αιτήματα να σταματήσουμε να πληρώνουμε το ενοίκιο, τα λαϊκά τραπέζια και εστιατόρια για να συναντιόμαστε και να ήμαστε σε θέση να τα βγάλουμε πέρα στο τέλος του μήνα.
Αλλά τι θέλουμε να κάνουμε με όλα αυτά; Θησαυρό για την προσωπική μας παρηγοριά, ελπίζοντας ότι κάποιος θα πέσει πάνω μας στρίβοντας τη γωνία; Αυτό θα σήμαινε την αναπαραγωγή των προνομίων μας, ακόμα χειρότερα, την επινόηση νέων.
Ή αντιθέτως θέλουμε να προσπαθήσουμε να τα επεκτείνουμε, να τα διαθέσουμε και πάνω απ ‘όλα θέλουμε να επιτρέψουμε την αλλοίωση τους μέσα στη συνάντηση με την ένταση, με τον άλλο σε πιο πολύπλοκα επίπεδα. Πρέπει να προτείνουμε μέσα σε αυτό το πλαίσιο και αυτή την συγκυρία απαντήσεις για την καταπολέμηση τόσο του δικού μας εγώ όσο και του εχθρού ταυτόχρονα.
Ό, τι κι αν είναι, περί ότι κι αν πρόκειται, είναι καλύτερα να βοηθήσουμε να μην πάει πίσω, να μην νικηθεί μια εξέγερση παρά να προφητεύουμε την ήττα της και στη συνέχεια να απολαμβάνουμε το γεγονός πως είχαμε δίκιο.
Για να διευκρινίσουμε, η πρότασή μας δεν είναι να ζητήσουμε από όλους να βάλουν ένα κίτρινο γιλέκο. Μπορούμε να το κάνουμε, φυσικά, αλλά η έκκληση είναι μάλλον να συμμετάσχουμε στην ένταση της κινητοποίησης ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Αυτό μπορεί να σημαίνει ανάλογα με την περίπτωση να πάμε να συναντήσουμε τους καταληψίες των αυτοκινητιστικών κόμβων, στις ροτόντες, όπως και αναστατώνοντας τους ίδιους τους δικούς μας αγώνες.
Το Σάββατο, 1 Δεκεμβρίου, το κίτρινο κύμα εισβάλει για τρίτη φορά στο Elysée. Το Παρίσι δέχεται εισβολή από χιλιάδες ανθρώπους που επικαλούνται την εξέγερση, την επανάσταση. Οι μετρήσεις αυτού του ρυθμού πρέπει να ληφθούν καλά. Δεν πρέπει να παίζουμε ενάντια στον χρόνο.
Το θέμα δεν είναι πλέον να συμμαχήσουμε με αυτό το «κίνημα». Δεν μπορεί κανείς να συμμαχεί με μια στιγμή. Ακόμη λιγότερο με μια εξέγερση. Μπορούμε να ενταχθούμε σε μια εξέγερση, να ενωθούμε μαζί της. Μπορούμε να βυθιστούμε σε μια εξέγερση.
Μετά από όλα αυτά, γι αυτούς που θέλουν ξανά να συζητήσουν αν είναι χρήσιμο, αν αξίζει τον κόπο να προσεγγίσουν αυτό που συμβαίνει και όχι να αναρωτιούνται τι μπορούν να κάνουν αυτοί, παρουσιάζουμε μια απλούστερη ερώτηση για να ενθαρρύνουμε τις συζητήσεις τους: «Η επανάσταση: υπέρ ή κατά;».
Εμείς έχουμε κάνει την επιλογή μας: προσθέτουμε τη δύναμή μας σε όλες εκείνες που θέλουν να σταματήσουν τη χώρα, να την ωθήσουν να προβληματιστεί και να αρχίσουμε να χτίζουμε αυτό που θέλουμε.
Να συμβάλλουμε στην πτώση του καθεστώτος και στην οργάνωση αυτού που έρχεται μετά.
(un contributore e una contributrice, ένας συνεισφέροντας και μια συνεισφέρουσα)
https://www.infoaut.org/segnalazioni/pro-o-contro-la-rivoluzione
PDF
