Ενθυμούμενοι τον Orso, του Marco Ghelat ιταλού μαχόμενου των YPG

Ο Tekoser σου έσφιγγε το χέρι με βρώμικα, μαύρα και λασπωμένα νύχια, που βλαστάνουν ζωή.
Βύθιζε το φτυάρι στην άμμο, στραγγισμένο από ένα χιλιετή κλάμα, με ρουμπινί και χλωμές χρυσές αποχρώσεις.
Ποτέ δεν τον είδα να σταματάει, ακόμα κι όταν κάπνιζε ένα Arden. Το φάντασμα του Stachanov τώρα τον κυνηγά

με κομμένη την ανάσα, αγκαλιάζονται. Γελά και παίζει μπρίσκολα στην κόλαση με τους Ciompi. Μας θυμίζουν,

αυτούς της γης τους κολασμένους, καθώς η μνήμη φυλάει συνεχώς εμάς τους θνητούς, σαν ένας φρουρός

με χίλια κρυστάλλινα μάτια, δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να κλείσουμε τα βλέφαρα, ούτε μια στιγμή.

Ήμαστε δυνητικά, δίχως αποκλεισμούς, εκείνες οι σταγόνες που όλα κατακλύζουν, όπως πολύ σωστά μας προειδοποιεί.                                                                                                    Σταγόνες θυελλώδεις, γιατί ο άνεμος πάντα χορεύει και φυσάει. Μα ήμαστε και δροσιά εμείς

οι θνητοί, ξαπλωμένοι μουρμουρίζοντας επάνω στα φύλλα, πολύ συχνά ξεχνώντας τον ρόλο μας                                                                                                                                      περαστικών φιλοξενούμενων. Επάνω στο κόλλημα ο άνθρωπος αντίθετα έχτισε έναν θρόνο από αίμα. Ο Teko αντιθέτως,

τον έγραφε στα παλιά του τα παπούτσια τον θρόνο, κάθονταν με σκυμμένο το κεφάλι κοροϊδεύοντας αυλικούς και βασιλιά,

ξεγυμνώνοντας τους. Αυτός

που πέθανε ευχαριστημένος κι ερωτευμένος, όπως τραγουδούσε De André, μας προσκαλεί να μην κλαίμε, αλλά να φυλάξουμε

τα δάκρυα για την καταιγίδα.

Μας προσκαλεί να αγαπάμε βαθύτατα τον άλλον, να δωρίζουμε δίχως αναβολή, χωρίς να ζητούμε ανταπόδοση,

να ήμαστε εμείς οι ίδιοι εκείνο το δώρο που εμποτίζει τον κόσμο.

Τον βωμό

του ανώνυμου συσσωρευτή ατομικισμού                                                                                      που βλέπει στη ζωή μοναχά ανταγωνισμό και κυριαρχία, αυτός τον

περιφρονούσε.

Ο Tekoser δεν είναι ήρωας αλλά ο διαλεκτικός αντιήρωας της σύγχρονης εποχής. Αγαπημένε αδελφέ μου,

ο ανθός σου μόλις ξεπρόβαλε. Los que mueren por la vida, no pueden llamarse muertos.

Ενθυμούμενοι τον Orso, του Agit Berneri ιταλού μαχόμενου με τις YPG

Όταν εμφανίστηκε η είδηση ενός άλλου διεθνούς εθελοντή που σκοτώθηκε στην Ροζάβα η πρώτη μου αντίδραση ήταν σύγχυσης. Το άρθρο ανέφερε ότι επρόκειτο για έναν τοσκάνο και έδινε το όνομα του Lorenzo Orsetti. Το στομάχι μου σφίχτηκε σαν από τανάλια, αλλά μια φωνή μέσα μου επαναλάμβανε ότι ίσως ήταν κάποιος άλλος, όχι ο σύντροφος που είχα γνωρίσει μόνο ως Orso Dellatullo ή heval Tekoşer. Συνέχισα ξεροκέφαλα να πιστεύω ότι ήταν μια παράξενη σύμπτωση, ότι επρόκειτο για έναν ιταλό σύντροφο για τον οποίο για κάποιο λόγο δεν είχα ακούσει να μιλούν ποτέ. Μέχρι να δω την φωτογραφία του σακατεμένου του σώματος, που εκτίθονταν ξεδιάντροπα από τους τζιχαντιστές ως τρόπαιο. Μόνο τότε συνειδητοποίησα ότι μια άλλη ιστορία τελείωσε, ότι η στιγμή του πένθους και του θυμού είχε επιστρέψει, τώρα ακριβώς που το μυαλό είχε ήδη πετάξει στους εορτασμούς για το γεγονός πως πλησίαζε η στιγμή που η τελευταία λωρίδα γης θα αποσπώνταν από το ισλαμικό κράτος.

Εγώ και ο Orso δεν γνωριζόμασταν καλά. Κατά τη διάρκεια όλης της παραμονής μου στη Ροζάβα συναντηθήκαμε μόνο μια χούφτα φορές, όταν για κάποιο λόγο ή έναν άλλο περνούσε από τον τομέα όπου βρισκόμουν. Απ’ όταν μας γνώρισαν είχε γίνει πολύ ευχάριστο να ακούω τη φωνή του από μακριά. Μια επίσκεψη του Orso σήμαινε νέα έξω από τον δικό μας μικρό αυτάρκη κόσμο και κάπως κλειστοφοβικό, σήμαινε ότι μπορούσαμε να μιλάμε στα ιταλικά – στην τοσκάνικη διάλεκτο!                                                Όποιος έχει βρεθεί ακόμη και για λίγο μακριά από το σπίτι, μιλώντας σε άλλη γλώσσα, ξέρει τι ευχαρίστηση είναι να συναντάς κάποιον που έχει μεγαλώσει λίγα μόνο μίλια μακριά σου. Αυτός που σε άλλες περιπτώσεις θα ήταν ένας ξένος αμέσως γίνεται φίλος και άνθρωπος εμπιστοσύνης.                                                                                                              Και ενώ εμείς ήμασταν σχεδόν πάντα τσαντισμένοι, έτοιμοι να ξεχνάμε τη γενική εικόνα πνιγμένοι από τις μικρές διαμάχες που δηλητηριάζουν τη ζωή κάθε μικρής κοινότητας, εγώ τον έβλεπα πάντα σε καλή διάθεση, με το ηθικό υψηλό όπως λέμε, πάντα προσπαθώντας να σταλεί οπουδήποτε επρόκειτο να καταστεί χρήσιμος, πάντα έτοιμος να πολεμήσει. Και σίγουρα ο Orso ήταν αυτό, ένας μαχητής. Ενώ εγώ και πολλοί άλλοι διεθνείς, μετά από κάποιον μήνα στη Συρία, μοιάζαμε να έχουμε καταναλωθεί, δίχως υπομονή και μες τα παράπονα, ο Orso φαίνονταν να βγαίνει δυνατότερος μετά από περισσότερο ενός χρόνου δύσκολης ζωής και μετά από πολλές βάρδιες στο μέτωπο – συμπεριλαμβανομένης της αλεθομηχανής της Afrin – σαν να αντλούσε τη δύναμη του απευθείας από το νόημα εκείνου που έκτιζε.

Από πολιτική άποψη ο Orso μου φάνηκε ένας από εκείνους τους καθαρούς Αναρχικούς, όχι ιδεολογικούς αναρχικούς, που προσέγγισαν την πολιτική δυνατοί μιας αυθόρμητης αντιπάθειας για την εξουσία, σε πείσμα των μικρών και μεγάλων δεκανέων που καθιστούν τόσο άθλια τη ζωή ανδρών και γυναικών.

Τώρα που ο Όρσο είναι νεκρός όλοι τρέχουμε να κάνουμε κάτι για τη μνήμη του, για το σημάδι που άφησε. Στον πόνο της απώλειας ενός φίλου προστίθεται η αγανάκτηση για όσους προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν το όνομά του για να προωθήσουν την άθλια ατζέντα τους. Αλλά αυτό για το οποίο πέθανε ο Orso είναι εκεί, για εκείνους που θέλουν να το δουν. Η φιλοδοξία για ένα πιο δίκαιο και πιο ανθρώπινο σύστημα. Η πραγματικότητα ενός λαού που παίρνει το πεπρωμένο στα χέρια του, φτιάχνει την δική του ιστορία, απελευθερώνοντας εκείνους που μέχρι χθες ήταν, ακόμη και κυριολεκτικά, στις αλυσίδες.

Η μάχη που ο Όρσο αγωνίστηκε δεν τελείωσε. Κάτω από κάθε άρθρο που δημοσιεύεται από τα τουρκικά ΜΜΕ για να δώσει τα νέα για το θάνατό του μαζεύονται άσεμνα εορταστικά σχόλια, φρικτά αστεία και κατάρες πλήθος. Στον ισλαμικό φασισμό και στον τουρκικό υπερεθνικισμό είναι πιο ενοχλητικός ένας νεκρός ιταλός απ’ όλους τους τζιχαντιστές που εξακολουθούν να αγωνίζονται στο όνομα ενός εφιάλτη κυριαρχίας και καταπίεσης.

Με ανακουφίζει να ξέρω ότι ο Όρσο ήταν ευτυχισμένος στη Ροζάβα. Όταν, εξαντλημένος και απογοητευμένος, του είπα ότι θα επέστρεφα στην Ιταλία σύντομα μου είπε ότι θα του ήταν πάρα πολύ βαρύ να επιστρέψει σε μια τόσο σκοτεινή, θυμωμένη χώρα. Πιστεύω ότι θα επέστρεφε μια μέρα κι αυτός, αλλά ήξερε ότι ήταν ακόμα χρήσιμος εκεί που βρίσκονταν.

Το χώμα να είναι ελαφρύ για σένα heval. Τώρα που έχεις φύγει εναπόκειται σε εμάς να πάρουμε τη σκυτάλη, για να φτάσουμε μέχρι την αξία του αντίτιμου που πλήρωσες.

[Agit Berneri]

Foto του Agit που τραβήχτηκαν στη Rojava το 2018

https://agirebablisoke.wordpress.com/2019/03/28/ricordando-orso-di-agit-berneri-combattente-italiano-dello-ypg/?wref=pil

Στη μνήμη του Orso, από τον Gabar Carlo ιταλό μαχητή των YPG

Στη μνήμη του Heval Tekoşer, Orso, Lorenzo.

“Είσαι κουρασμένος Heval, Φίλε;”
“Όχι, ο εχθρός είναι κουρασμένος!”
Έφυγες παίρνοντας κατά γράμμα αυτό το motto, κυριολεκτικά, με το οποίο είχαμε τη συνήθεια να κοροϊδευόμαστε, να εξορκίζουμε την κούραση, τους φόβους και τους ανυπόφορους ρυθμούς και πιθανότατα το είχες κάνει έναν τρόπο να στέκεσαι στον κόσμο για να ζεις την καθημερινότητα σου.                                                                                      Επειδή κατά βάθος ήταν η ιστορία σου να λες αυτό, να βρίσκεις μέσα στα χτυπήματα, στον πόνο και στην κατάσταση εγκατάλειψης, στην οποία η κοινωνία μας έχει υποβιβάσει, έναν λόγο για να αντιδρούμε χωρίς να παραβλέπουμε ποτέ το γεγονός ότι τα βάσανα πρέπει πρώτα απ ‘όλα να μας διδάσκουν να μην βλάπτουμε τους άλλους και να μην γινόμαστε περισσότερο μαλάκες, εγωιστές και αδίστακτοι.                                                  Αυτή την καπιταλιστική κοινωνία που μισούσες με όλο σου το είναι και από τα προνόμια της οποίας αποφάσισες να ελευθερωθείς λόγω εκείνης της αίσθησης ενσυναίσθησης που βρίσκεται στη βάση του επαναστατικού συναισθήματος που σε οδήγησε να αισθανθείς τον πόνο των καταπιεσμένων στο πετσί σου.
Γιατί κατά βάθος ποια είναι η επανάσταση;                                                                             Ίσως όλοι να το έχουμε έχουμε ξεχάσει λίγο, ειδικά εκείνοι από εμάς που ισχυρίζονται ή πιστεύουν ότι είναι επαναστάτες.
Αν έπρεπε να μιλήσω για εσένα, θα ξεκινούσα ακριβώς από αυτό το θέμα, σήμερα.
Θα έλεγα ότι ο Heval Tekoşer ήταν ένας σύντροφος, ένας σύντροφος υπό την πιο στενή έννοια του όρου, πολύ συχνά πληθωρικός ή συνεργατικός σε αντίθεση με άτομα αμφισβητούμενης ανθρώπινης ποιότητας.                                                                                        Ήταν ένας σύντροφος γιατί πολλά από εκείνα τα πράγματα που κάνουν οι άλλοι επειδή τα διαβάζουν σε βιβλία, επειδή η γραμμή της συλλογικότητας ή της συνέλευσης είναι εκείνη εκεί και πρέπει να ακολουθηθεί, αυτός τα έκανε επειδή απλούστατα τα είχε μέσα του. Ένας σύντροφος επειδή συνήγαγε από το βαθύ συναίσθημα ανθρωπιάς του το ιδανικό για να ακολουθήσει και να ασκήσει με αυθορμητισμό και όχι σε σχέση με ένα απροσδιόριστο πρωτόκολλο.                                                                                                              Ο Orso είχε μια διαύγεια ανάλυσης που τον οδηγούσε να αμφισβητήσει οτιδήποτε, δεν εφάρμοζε κάτι από αυτά που διάβαζε με δογματικό και θαμπό τρόπο, βαρετά. Ήταν έτοιμος να αναλύσει εξονυχιστικά κάθε κατάσταση και το περιβάλλον- την συγκυρία, να μιλήσει για όχι δημοφιλή πράγματα στο μεγαλύτερο μέρος της παρέας με μεγάλη αποφασιστικότητα , να εκφράσει δυσάρεστες κριτικές όταν οι γύρω του επαναλάμβαναν το μαθηματάκι σαν παπαγάλοι.                                                                                                Αυτό τον έκανε έναν αξιόπιστο άνθρωπο, εμπιστοσύνης, έναν μαζί με τον οποίο δεν θα χρειαζόταν να κοιτάς πίσω από την πλάτη σου. Ήταν αναπόσπαστο μέρος αυτού του μεγάλου επαναστατικού σχεδίου που βρίσκεται σε εξέλιξη εδώ και χρόνια σε όλη τη βόρεια Συρία αλλά είχε την πνευματική ειλικρίνεια και τιμιότητα να την επικρίνει όταν χρειαζόταν και να εξηγεί πως κατά βάθος η επανάσταση δεν είναι η χώρα των παιχνιδιών, δεν είναι απλώς ένα σύνθημα, προπαγάνδα και αξιολύπητα συναισθήματα σε χαμηλές τιμές, αλλά και πάνω απ ‘όλα δράση, να λερώνεις τα χέρια σου, ένα βρώμικο στρατόπεδο που ζέχνει πτώματα, λίγο και φτωχικό φαί, τόσοι πολλοί νέοι και νέες που τους έκλεψαν όταν ήταν ακόμη ασυνείδητοι τώρα έτοιμοι να πεθάνουν για ένα σκοπό. Μιλούσε για αυτήν κάθε φορά που περιέγραφε το παρόν του μέσω των ρεπορτάζ από το μέτωπο, χωρίς τυφλή εξύμνηση των σωστών και χωρίς τζάμπα μίσος εναντίον του εχθρού. Απλά μια περιγραφή της πραγματικότητας γεμάτη από εκείνη τη δόση ειρωνείας που χαρακτήριζε τα λόγια του.
Αυτός είναι εκείνος που θα ονόμαζα Heval, όπως εκείνη τη φορά που βρισκόσουν στην Αφρίν και ήσουν ο μόνος που δεν μπορούσα να ακούσω και μετά από ημέρες σιγής στη μέση της νύχτας έλαβα ένα μήνυμα από εσένα με μια φωτογραφία του Super Mario και γραμμένο Biji Serok apo. Φράση που επαναλήφθηκε και σε άλλες περιπτώσεις όταν γνωρίζαμε πολύ καλά ότι είχαμε φερθεί αλαζονικά και κάποιος ίσως δεν θα μπορούσε να το χωνέψει.                                                                                                                                      Προσπαθώ για μέρες να βρω τα σωστά λόγια για να τιμήσω έναν Σύντροφο αλλά τα μόνα που έρχονται στο μυαλό μου είναι ένα σωρό επεισόδια που ζήσαμε, μισοσόβαρες κουβεντούλες και είναι μέσα σε εκείνες τις στιγμές που η αίσθηση της κενότητας παίρνει το πάνω χέρι και δεν καταφέρνω να τραβήξω έξω μια φράση γεμάτη νόημα.Επειδή έχω την αίσθηση ότι το να καταφέρω να το πράξω θα σήμαινε λιγάκι να σε αφήσω να φύγεις και, πίστεψε με, κανείς από εμάς δεν είναι ακόμα έτοιμος να το κάνει.
Θυμάμαι την πρώτη μέρα που σε συνάντησα, ετοίμαζες το τσάι ένα κρύο πρωινό του δεκέμβρη, θυμάμαι όταν δεν ήμουν καν σε θέση να περπατήσω και ήρθες να μου μιλήσεις το βράδυ για να με κάνεις να καταλάβω ότι δεν ήμουν μόνος και εκείνες τις νύχτες όταν τελείωνες τη βάρδια σου περνούσες από το δωμάτιο για να δεις αν κοιμόμουν.
Πάρα πολλές αναμνήσεις που με κάνουν να συνειδητοποιήσω πόσο απροετοίμαστοι ήμαστε για μια είδηση όπως αυτή, μπροστά στις φωτογραφίες του σώματος σου που έχουν δημοσιευθεί από εκείνους τους λίγους μπάσταρδους που αποφάσισαν να πολεμήσουν.
“Είσαι κουρασμένος Heval;”
Νομίζω ότι αυτή τη φορά θα σου απαντούσα «Είμαι κουρασμένος Heval», δεν έχω κοιμηθεί εδώ και δύο ημέρες επειδή δεν είναι σωστό που συνέβη τώρα όταν σχεδόν όλα έχουν τελειώσει. Επειδή δεν σκότωσαν έναν μαχητή, σκότωσαν τον καλύτερο από εμάς.
Οι μάρτυρες είναι αθάνατοι και γι ‘αυτό είναι που δεν μπορώ ακόμη να σε αποκαλώ Şehîd Tekoşer, αλλά εξακολουθώ να μιλάω για εσένα ως Heval Tekoşer.
Είμαι κουρασμένος Heval αλλά θα είμαστε σταγόνες μιας καταιγίδας, σου το υπόσχομαι.
Şehîd Namirin

https://agirebablisoke.wordpress.com/2019/03/28/in-ricordo-orso-di-gabar-carlo-combattente-italiano-dello-ypg/?wref=pil