Τις τελευταίες εβδομάδες γράφω πολύ σχετικά με τους συντρόφους που έπεσαν: τελευταία αυτό συμβαίνει πολύ συχνά. Είναι ένα πράγμα που κάνω για να ξεδώσω την οργή μου, γιατί γράφοντας ξεσπώ τον πόνο μου, και θυμάμαι τους άξιους συντρόφους που έχουν αφήσει ένα αγεφύρωτο κενό μέσα σε όλους μας.
Σήμερα έμαθα ότι ένας αγαπητός σύντροφος και φίλος, ο Heval Ciya (Βουνό), έπεσε στα Ιμαλάια κατά τη διάρκεια μιας αποστολής. αυτή η είδηση ήρθε σαν ένας κεραυνός εν αιθρία.
Αυτός, όπως και εγώ, που γνώρισε τον Heval Ciya ξέρει πόσο πολύ αγαπούσε τα βουνά: ήταν η ζωή του, το πάθος του μαζί με την πολιτική, την επιθυμία να κάνει την επανάσταση. Ο Heval Ciya ήταν ένας σύντροφος βάσκος που πέρασε οκτώ μήνες στη Συρία για να υποστηρίξει και να υπερασπιστεί την επανάσταση της Rojava. Έφτασε στη Ροζάβα τον οκτώβριο του 2016 και μαζί με 5 άλλους συντρόφους ίδρυσε το αντιφασιστικό τάγμα. Ο Heval Ciya ήταν ένας σύντροφος από αυτούς που δεν βλέπεις συχνά, με μια πραγματικά μεγάλη καρδιά και μια τεράστια αγάπη για τη ζωή.
Θυμάμαι όταν βρισκόμασταν στο μέτωπο της Al Bab και τρέμαμε από το κρύο, ήταν ο πρώτος που έψαξε για κουβέρτες για όλους ώστε να μπορέσουμε να ζεσταθούμε. Ή όταν μας συνέλαβαν στο Ιράκ και έκανε να τον βάλουν στο κελί μαζί μου γιατί μιλούσε λίγο ιταλικά και πάνω απ ‘όλα καταλάβαινε αγγλικά.
Με τον Ciya μοιράστηκα όμορφες στιγμές, αλλά και πολύ θλιβερές, όπως ο βομβαρδισμός του Karackok. Εκείνες τις μέρες κοιμόμασταν στους λόφους του Karackok για να αποφύγουμε πιθανούς βομβαρδισμούς και πάντα ζητούσαμε να είμαστε μαζί. Ο Ciya καταλάβαινε τη δυσκολία μου στην κατανόηση της αγγλικής γλώσσας και, καθώς αυτός μιλούσε πολύ καλά τα κουρδικά, έμενε πάντα κοντά μου και ποτέ δεν με άφηνε μόνο. Αφού φύγαμε από την αντιφασιστική μονάδα στις αρχές απριλίου του 2017, για ένα μήνα ήμασταν πάντα μαζί, γελώντας, αστειευόμενοι για το γεγονός πως δεν μπορούσαμε να βγούμε από την Ροζάβα (στην Ροζάβα, για να διατηρηθεί ψηλά το ηθικό αστειευόμαστε για τα πάντα). Μείναμε ένα μήνα να περιμένουμε να μπορέσουμε να βγούμε από τη Ροζάβα και μετά από όλη αυτή τη μακρά αναμονή μας συνέλαβαν στη διάρκεια του ταξιδιού σε ένα σημείο ελέγχου στο βόρειο Ιράκ.
Αγαπητέ Heval Ciya, γνώριζες πολύ καλά ότι μιλούσα πολύ λίγα αγγλικά και σχεδόν δεν καταλάβαινα τα κουρδικά, οπότε ήσουν πάντα κοντά μου. Και στη φυλακή, έκανες ότι μπορούσες για να μείνεις μαζί μου στο κελί. στην πραγματικότητα σε εκείνο το κελί με 100 άτομα, έστω και μόνο για 3 μέρες, χωρίς εσένα, τα αγγλικά σου και λίγα κουρδικά, αλλά κυρίως χωρίς την εγγύτητά σου, δεν ξέρω τι θα είχα κάνει.
Στις πιο δύσκολες στιγμές ήσουν πάντα εκεί, εκείνες τις μέρες, ενώ περιμέναμε να βγούμε, πάντα μαγειρεύαμε μαζί για τους συντρόφους που εκπαιδεύονταν. στο μέτωπο όταν μας χώριζαν σε μικρές ομάδες ήσουν πάντα δίπλα μου, στο πλευρό μου, ακόμα και εκεί στο μέτωπο του Al Bab, πολύ κρύο, ήμασταν πάντα μαζί.
Τίποτα δεν μας χώρισε μέχρι τέλους.
Μετά την επιστροφή μας στην Ευρώπη κάτι συνέβαινε πάντα για να μας κρατήσει μακριά απ’ το να συναντηθούμε: δεν κατάφερα να έρθω στη Χώρα των Βάσκων για να περάσω λίγο χρόνο μαζί σου και ούτε εσύ μπόρεσες να έρθεις στην Ιταλία. Αλλά συχνά μιλούσαμε: πάντα μου έλεγες για τις μέρες που πέρασες στα βουνά διότι τα βουνά ήταν η ζωή σου. Όντως το σώμα σου δεν έχει ακόμη ανακτηθεί και θα παραμείνει εκεί, ανάμεσα σε εκείνα βουνά που αγαπούσες τόσο πολύ, όπου η ζωή σου έσπασε, μάλλον με ένα χαμόγελο, με το χαμόγελο εκείνο που χάριζες καθημερινά σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που στέκονταν δίπλα σου, και με εκείνη τη σημαία, εκείνη των Ypg που ήθελες να στήσεις στην κορυφή εκείνου του βουνού, ένα από τα υψηλότερα στον κόσμο.
Τη ζωή σου την έζησες ως αληθινός επαναστάτης: ως νεαρός άνδρας παράτησες την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία ζώντας ως ελεύθερος άνθρωπος στα βουνά της Χώρας των Βάσκων για 4 χρόνια. Αγωνιζόσουν για την αυτοδιάθεση του λαού σου, του βασκικού λαού και στην ηλικία των 41 ετών αποφάσισες να στηρίξεις την επανάσταση της Rojava. Αρχικά, το 2015, αμέσως μετά την απελευθέρωση της πόλης Kobanê, για 4 μήνες στρατεύτηκες μέσα την επιτροπή ανασυγκρότησης της Kobanê όπου εργάστηκε ως κτίστης οικοδόμος, μετά, τον οκτώβριο του 2016, επέστρεψε στην Ροζάβα για να συμμετάσχεις στο YPG μέχρι τον μάϊο του 2017 με την ίδρυση του διεθνούς αντιφασιστικού Tabur του YPG, στο οποίο ήσουν ένας από τους πυλώνες και διατηρούσες την ενότητα με τη σκληρή σου εκπαίδευση, αλλά στην οποία όλοι εμείς συμμετείχαμε με ευχαρίστηση και ευτυχία.
Μία από τις ιστορίες σου μπορεί να βρεθεί στο βιβλίο «Αφιέρωμα στη Ροζάβα-Omaggio al Rojava»: ένα από τα πολλά πράγματα που μας άφησες ως κληρονομιά για να κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη ενός γενναίου αναρχικού επαναστάτη όπως εσύ.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την περίοδο κατά την οποία πέθανε η Hevala Cem: γνώριζες πολύ καλά πώς ήμουν εκείνες τις μέρες που έμαθα για το θάνατό της και έγραψες μερικά πολύ όμορφα λόγια για να θυμόμαστε την συντρόφισσα Cem (Fiume).
Ήταν τιμή να μάχομαι, να αγωνίζομαι, να αστειεύομαι, να χαμογελάω και να κλαίω, να τρέχω, να τρώω, να πίνω και να έχω περάσει μερικές από τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου μαζί σου, γιατί χάρη σε σένα οι θλιβερές στιγμές υπήρξαν λιγότερο βαριές.
Τις τελευταίες εβδομάδες πολλοί σύντροφοι μας έχουν αφήσει, μερικοί έχουν πέσει στο μέτωπο άλλοι σε άλλες περιπτώσεις. Ο πόλεμος αφήνει σημάδια-πληγές που παραμένουν καλά αποτυπωμένες μέσα μας: αόρατες ουλές, αόρατα σημάδια, τα οποία δεν φαίνονται και τα οποία μερικές φορές δεν συνειδητοποιούμε καν ότι έχουμε.
Αλλά ο πόλεμος, η επανάσταση, μου επέτρεψε να γνωρίσω όλους και όλες εσάς, συντρόφους και συντρόφισσες που δεν είστε πλέον στη ζωή. Στο μυαλό μου το χαμόγελό σας, η αγάπη σας, που μόνο ο αγώνας μπορεί να καταστήσει ζωντανή και ισχυρή, παραμένουν αποτυπωμένα.
Με αγάπη και συμπάθεια για σένα, αγαπητέ Heval Ciya.
Paolo Pachino εθελοντής Ypg
