Δίκη Processo Metropoli
Απόφαση ενάντια σε
1) PIPERNO FRANCESCO γεννημένο στο Catanzaro στις 5.1.1942
Φυγόδικο
2) PACE LANFRANCO γεννημένο στο Fagnano Alto στις 1.1.1947
Φυγόδικο, Και άλλους
Η δίκη “Metropoli” ξεκινά στις 26 ιουνίου 1986, προετοιμασμένη από μια διερεύνηση του δικαστού Amato μεγάλη 1018 σελίδες που παρουσιάστηκε στις 31 μαρτίου 1981. Η δίκη ασχολείται ουσιαστικά με τις σχέσεις ανάμεσα στη σχέση του περιοδικού “Metropoli” και κάποιων από τους συντάκτες του, ειδικότερα των Pace και Piperno, με την οργάνωση Brigate Rosse, υποθέτοντας συνεπώς πως μεταξύ του Potere Operaio-Εργατικής Εξουσίας του οποίου οι δυο υπήρξαν ηγετικά στελέχη, της Εργατικής Αυτονομίας-Autonomia Operaia και των Ερυθρών Ταξιαρχιών-BR υπήρξε μια στενή σύνδεση, μια προσπάθεια ένωσης μάλλον όλων των ένοπλων σχηματισμών.
Ο ρόλος που έπαιξαν οι Piperno και Pace στην διάρκεια της απαγωγής Moro, οι επαφές με τους σοσιαλιστές και με τον Morucci, η προσπάθεια να βρεθεί μια μεσολάβηση για την διαπραγμάτευση, ερμηνεύονταν, αν και ήταν γνωστές οι διαφορές ανάμεσα τους, σαν μια συμφωνία και μια προσπάθεια να ανατραπεί το Κράτος. Οι ‘αποδείξεις ’ βρίσκονταν στα άρθρα που γράφτηκαν στο περιοδικό και σε δημοσιεύματα συνδεδεμένα με αυτό.
Στις 9 φεβρουαρίου 1984 ο δικαστής Imposimato είχε ολοκληρώσει μια δεύτερη έρευνα για την “υπόθεση Metropoli”. Μέσα από καταθέσεις μετανιωμένων ο δικαστής ήταν πεπεισμένος πως μπορούσε να αποδείξει πως οι Piperno και Pace ήταν μεταξύ των υποκινητών της απαγωγής Moro, που είχαν δράσει για να υποχρεώσουν το Κράτος να υποκύψει στον εκβιασμό των BR, και πως είχαν την πρόθεση να ηγεμονεύσουν επί όλων των ένοπλων οργανώσεων.
Η δίκη εισέρχεται στην ακροαματική διαδικασία μόνο το φθινόπωρο του 1986, πρόεδρος ο Severino Santiapichi. Οι μάρτυρες, Morucci, Franceschini, Azzolini, Bonisoli, Faranda, οι μετανιωμένοι Savasta και Fioroni, ο δημοσιογράφος Bocca, ακούστηκαν μέχρι την άνοιξη του 1987. Κάποιοι συνέχισαν να εξηγούν την ιστορία των Ερυθρών Ταξιαρχιών και την σχέση που αυτές είχαν με τους “θεωρητικούς” του κινήματος, άλλοι μίλησαν για όσα γνώριζαν γύρω από τους Pace και Piperno και για τις προσπάθειες τους στην διάρκεια της απαγωγής.
Στις 21 ιουλίου 1987 η Έδρα εξέδωσε την απόφαση. Από την αρχική κατηγορία ποινικής ευθύνης για τον θάνατο της συνοδείας του Μόρο, φθάσαμε, με άσκηση κριτικής της διερεύνησης για ελλείψεις και υπερβολές, σε μια καταδίκη για ανατρεπτικές δραστηριότητες. Οι ‘συγκεκριμένες πράξεις’ δεν επιδείκνυαν μια διασύνδεση μεταξύ του σχεδίου “Metropoli” και των Brigate Rosse, των Ερυθρών Ταξιαρχιών.
02. Progetto “Metropoli” το Σχέδιο
Στην κατοικία του Piperno, στην via dei Coronari, n° 99 και στην έδρα του Συνεταιρισμού “Linea di Condotta”, εκδοτικού οίκου του περιοδικού “Metropoli”, και του “Pre-print” βρέθηκαν δυο φωτοαντίγραφα ενός “υπομνήματος για την συζήτηση επάνω στην εφημερίδα” με ημερομηνία 10 μαρτίου 1977, που περιείχε πολλές χειρόγραφες διορθώσεις.
Στο ντοκουμέντο υποστηρίζονταν η αναγκαιότητα μιας εξέτασης πέρα από την αυτονομία όπως επίσης και “σχεδιασμού πέρα από την εξουσία”, για την επιστροφή στην συνέχεια στην εργατική εξουσία σαν προσδιορισμού μιας “μεγάλης τακτικής” του γενικότερου στρατηγικού σχεδιασμού “κομουνιστικής απελευθέρωσης, liberazione comunista”, προσθέτοντας πως “η εφημερίδα πρέπει να είναι μέσα στο κίνημα, και γι’ αυτό είναι απαραίτητο να πραγματοποιηθεί μια πολιτική συμφωνία μεταξύ του μεγαλύτερου δυνατού αριθμού οργανώσεων, σχηματισμών και ομάδων που συνθέτουν την εργατική αυτονομία”.
Διακρίνεται η αυτονομία σε “οργανωμένη” και “διάχυτη”, προσφέρεται ένας ακριβής ορισμός “της οργανωμένης αυτονομίας” εννοούμενης ως “σύνολο κομουνιστικών επαναστατικών τμημάτων που τοποθετούνται στο εσωτερικό κάποιων βασικών διακρίσεων που έχουν μια πολλαπλότητα μορφών, από την επίσημη σύνθετη οργάνωση σε ένα δίκτυο συντονισμένο και ενοποιημένο επιτροπών, στην μαχόμενη ομάδα ”.
“Κοινό στοιχείο είναι η συμφωνία των τμημάτων με τα στρατηγικά περιεχόμενα της αυτονομίας της τάξης σαν θεμέλιο της κομουνιστικής προοπτικής του επαναστατικού σχεδιασμού”
Στην χρηματοδότηση της εφημερίδας θα είχαν φροντίσει οι συνιστώσες που αντιπροσωπεύονταν στην σύνταξη.
Η πολιτική συμφωνία ανάμεσα στο μεγαλύτερο δυνατό νούμερο οργανισμών, τμημάτων και οργανωμένων ομάδων έπρεπε να “υλοποιηθεί “σε μια μορφή αποτελεσματικής συνεργασίας, (συνεπώς, όχι μόνο αλληλεγγύης και υποστήριξης) στο πεδίο της αρχικής χρηματοδότησης του σχεδίου και της δέσμευσης των συντρόφων” (στην συντακτική εργασία, και σε εκείνη “άνωθεν”, και “κάτωθεν ”, αυτής).
Η πρωτοβουλία υλοποιούνταν με την έξοδο του Περιοδικού Metropoli και του παραρτήματος του “Pre-print”.
Προσέφεραν το έργο τους σαν “συντάκτες”, οι Piperno, Pace, Scalzone, Zagato, Maesano, Virno, Castellano και De Feo.
Το περιεχόμενο και νόημα πολλών άρθρων (που εξυμνούσαν τον ένοπλο αγώνα, την χρήση της βίας για να κομματιαστεί το σύστημα και να “διευρυνθούν οι ρωγμές” που θα δημιουργούνταν “στην καρδιά του Κράτους”, καθιστούσε εύλογο να θεωρηθεί πως “η κύρια λειτουργία τόσο του “Metropoli” όσο και του “Pre-print” ήταν εκείνη της “διάδοσης” του αντιθεσμικού προγράμματος, να υποστηρίζει, συνδέει, συγκεντρώνει τις διάφορες ένοπλες ομάδες και μη, που αποτελούσαν και τροφοδοτούσαν στην Ιταλία την εξέγερση, την πολιτική βία σε όλα τα επίπεδα, την τρομοκρατία.
Φτάνει να σταθούμε σε δυο από τα σημαντικότερα γραπτά.
Εκείνο με τίτλο “Από την τρομοκρατία στον ανταρτοπόλεμο” του Franco Piperno, στο οποίο μεταξύ άλλων, διαβάζουμε:
“Η περίπτωση Moro σημάδεψε, όντως, από πολλές απόψεις, το υψηλότερο σημείο και, την ίδια στιγμή, τα όρια της τρομοκρατίας. Αυτή σήμερα είναι υποχρεωμένη να διαλέξει – ή σταθεροποιείται και, ίσως τελειοποιείται σαν διαχωρισμένη πρακτική λαϊκό-εκτελεστική, με μορφές, χρόνους και στόχους σχεδόν ιδιωτικούς, για παράδειγμα επιμένοντας στην έμμονη θεματική της απελευθέρωσης των φυλακισμένων. Σε αυτή την περίπτωση, όπως ήδη έχει συμβεί σε άλλες χώρες, το φαινόμενο της πολιτικής βίας θα φθάσει στο σημείο να τοποθετείται μέσα στην ποικίλη σοφιστική ηθικολογία της κοινωνικής δυσανεξίας του ύστερου καπιταλισμού – ένα από τα κοινωνικά κόστη που καθημερινά πληρώνει η κυριαρχία, ή ακόμη καλύτερα, επιβαρύνει με αυτό την κοινωνία για την επιβίωση της – ή αυτή διατρυπά με μορφές ανταρτοπόλεμου στην κυριολεξία – ακολουθώντας συνειδητά το ρίζωμα της μέσα στον νέο αυθορμητισμό. Αυτό, όμως, συνεπάγεται μια βαθιά αναδιάρθρωση της στρατιωτικής οργάνωσης, της οποίας η ικανότητα να διαρκεί και να εξαπλώνεται ανατίθεται στις “κοινωνικές συνενοχές” περισσότερο παρά στην αυτάρκεια της ίδιας της οργάνωσης.
Είναι αυτονόητο ότι μια επιτυχία σε αυτό το επίπεδο θα είχε ως αποτέλεσμα ένα άλμα στην επιθετική ικανότητα του ένοπλου αγώνα”. “Δεν μπορούμε, πράγματι, να ξεχάσουμε πως “η απαλλοτρίωση του αγώνα” και της μαζικής πρωτοβουλίας παρεμβαίνει εκεί όπου το κίνημα συγκρούεται ενάντια σε εμπόδια που δεν καταφέρνει να μετακινήσει με δράσεις επαρκείς”, και, ανώφελα χορτασμένο του καλού του δικαιώματος, δεν εξοπλίζεται για να το επιβάλλει, έτσι ώστε η ένταση του καταναλώνεται σε έναν άδειο “καταναγκασμό επανάληψης”, που είναι μοναχά ο πρόλογος ανικανότητας και παθητικότητας.
Να λοιπόν το να παντρέψουμε την τρομερή ομορφιά εκείνης της 12ης μαρτίου 1977 στους δρόμους της Ρώμης με την γεωμετρική ισχύ που ξεδιπλώθηκε στην via Fani καθίσταται η στενή πύλη διαμέσου της οποίας μπορεί να μεγαλώσει ή να χαθεί η επαναστατική διαδικασία”.
Και εκείνο με τίτλο “Piazza Navona, ας ξεκινήσουμε να μιλάμε γι’ αυτήν” του Paolo Virno (n° 1 του “Metropoli”) στο οποίο μεταξύ άλλων ο συντάκτης, σημειώνοντας πως η επιχείρηση της Piazza Nicosia [κατάληψη των γραφείων του χριστιανοδημοκρατικού κόμματος] είχε αποτελέσει “ένα σημείο καμπής” “σχετικά με όλη την πολιτικο-στρατιωτική εμπειρία των B.R., συμπεριλαμβανομένης και της via Fani”, με την έννοια “του περάσματος, που επιδιώχθηκε συνειδητά, από ένα τρομοκρατικό επιχειρησιακό μοντέλο σε ένα μοντέλο ανταρτοπόλεμου” διατύπωνε επιφυλάξεις για την συνάφεια της βλαστάνουσας “μορφής-ανταρτοπόλεμου” σε σχέση με τους στόχους που έπρεπε να επιδιωχθούν.
” (…) αναφερόμενοι αυστηρότερα στις ποιότητες των εξεγερτικών συμπεριφορών της ζωντανής εργασίας, ενισχύοντας την επίδραση τους και διασφαλίζοντας τους “τις συμβατικές δυνάμεις”, η ένοπλη πρωτοβουλία προχωρά γραμμικά σε ένα έργο αποσταθεροποίησης του συστήματος των κομμάτων. Η ”αυτονομία του πολιτικού” είναι, να το πούμε έτσι, η πιο αληθινή της προϋπόθεση. Η χριστιανοδημοκρατία D.C. δεν χτυπήθηκε ωσάν διάρθρωση της σχέσης παραγωγής, από αυτήν ευρέως νομιμοποιημένη, μα σαν “πλεονασμός της Εξουσίας, σαν αστικό Κόμμα, σαν εκλογική Μηχανή”.
Σε αυτό το σημείο, παρατηρούσε ο συντάκτης, πως μεγαλύτερη πολιτική αποτελεσματικότητα είχε “η εκτέλεση του αφεντικού της casa Schittini”, παρά το ότι είχε απαιτήσει αυτή η επιχείρηση “μια οργανωτική ανάληψη υποχρεώσεων πολύ μικρότερη από εκείνην της Piazza Nicosia”.
Σε αυτήν, είναι αλήθεια, είχε εισαχθεί ένα “κριτήριο μέτρου” της πολιτικής αποτελεσματικότητας της ένοπλης δράσης, “συνιστώσα μέτρησης που δόθηκε, στην συγκεκριμένη περίπτωση, από την ενδυνάμωση του κινήματος για κατάληψη σπιτιών” και, γενικότερα, από τα υλικά επιτεύγματα…οικονομικά, κανονιστικά, που κατακτήθηκαν από προλεταριακά στρώματα με την συνδρομή της αντάρτικης πρωτοβουλίας.
το “Metropoli”, συνεπώς, παρουσιάζονταν στον κόσμο της εξέγερσης, σαν μια ένοπλη οργάνωση σε εθνικό επίπεδο που είχε σαν ηγεσία τους Piperno, Scalzone, Pace.
Θα πει ο Marco Barbone (ακρόαση 14/X/80) πως το ενδιαφέρον που είχε προκληθεί σε αυτόν από ένα άρθρο που εμφανίστηκε στο περιοδικό “Pre-print” με υπογραφή του Oreste Scalzone επάνω στην “μαχόμενη μονοδιαστασιμότητα των οργανωμένων μικροτμημάτων”, όπου επισκιάζονταν η υπόθεση μιας “πιθανής οργάνωσης, στην οποίαν θα συζούσαν διάφορα επίπεδα, μεταξύ των οποίων το κοινωνικό των δημόσιων διασκορπισμένων αγώνων και εκείνο το παράνομο… με σκοπό την αποδόμηση του Κράτους”, τον είχε σπρώξει να έρθει σε επαφή, “μέσω ενός στρατευμένου του Pio, me κάποιον από το περιβάλλον του Metropoli”. Με αυτό τον τρόπο γνώρισε τον De Feo, από τον οποίον έμαθε στην πραγματικότητα πως το περιοδικό “Metropoli” ήταν η νόμιμη βιτρίνα της οργάνωσης, που χαρακτηρίζονταν, επίσης, από ένα παράνομο επίπεδο προσώπων που είχαν στόχο να πραγματοποιήσουν μια σειρά ένοπλων αναίμακτων δράσεων, όπως ληστείες για αυτοχρηματοδότηση ή πρωτοβουλίες (…) που κατατάσσονταν σε ένα σχέδιο απελευθέρωσης κρατουμένων που έπρεπε να προωθήσουν.
Του είχε, επίσης, αναφέρει ο De Feo για μια διακίνηση όπλων.
Εδώ και κάποιον χρόνο, τον δεκέμβρη του ’79, έλαβε χώρα μια συνάντηση σε ένα ευαγγελικό Κέντρο στο Milano, όπου πήραν μέρος, μετά από πρόσκληση του De Feo, o Barbone και ο Daniele Laus, εκπροσωπώντας την “Guerriglia Rossa”, »Κόκκινο Ανταρτοπόλεμο», παρόντες άλλα τέσσερα στελέχη – σύμφωνα με τα λεγόμενα τους – “του πυρήνα συντονισμού του Metropoli”. Σε αυτήν προτάθηκε στον Barbone και στην ομάδα του να διαπράξουν κάποιες ληστείες για να χρηματοδοτήσουν το περιοδικό και να αντιμετωπίσουν τις οικονομικές ανάγκες των κρατουμένων και, τελικά, να εισέλθουν στην οργάνωση τους.
ο Barbone και οι δικοί του άδραξαν την ευκαιρία για να θέσουν το ζήτημα της αναγκαιότητας να εμπλουτίσουν και να καλυτερεύσουν, τον εξοπλισμός τους και, για τον σκοπό αυτό, δεν είχαν διστάσει να ζητήσουν δανεικά (λαμβάνοντας τα) από “εκείνους του Metropoli” ένα αυτόματο AK 47 Kalashinskov, ένα πιστόλι διαμετρήματος 9 και ένα revolver διαμ. 38. Αυτά τα όπλα στην συνέχεια, από την “guerriglia rossa” χρησιμοποιήθηκαν για να τελέσουν ληστείες τραπέζης – (βλέπε καταθέσεις του Barbone, (ακρ., 15.X.80).
Συνέχιζε ο Barbone σχετικά με τις συζητήσεις που είχε με τον De Feo:
“Εγώ και ο Laus του λέγαμε πως μας φαίνονταν υπερβολική η τιμή που πληρώθηκε από το Metropoli για εκείνο το σχέδιο, αναφερόμενοι στις πολλές συλλήψεις που είχαν πραγματοποιηθεί στον χώρο της σύνταξης του περιοδικού, επειδή η Δικαστική Αρχή είχε εντοπίσει αυτήν σαν όργανο του ένοπλου Κόμματος”. “Εννοούσαμε τις συλλήψεις των Virno, Castellano, Scalzone, Maesano, Piperno και Pace”. “Η απάντηση του De Feo ήταν πως πράγματι το κόστος υπήρξε υψηλό μα πως εκείνη ήταν η ιστορική στιγμή που έπρεπε να προσπαθήσουν να πραγματοποιήσουν, εν τούτοις, το σχέδιο τους”.
Σχετικά με τις “διασπάσεις” της ρωμαϊκής φάλαγγας των B.R., με την έξοδο του Morucci και της Faranda, ο De Feo του είχε εκμυστηρευτεί πως από την πλευρά του “Metropoli” υπήρξε μια προσπάθεια μεσολάβησης μεταξύ των morucciani από την μια πλευρά και τις B.R. από την άλλη. Ένα στέλεχος του “Metropoli” είχε συναντηθεί σε ένα ρωμαϊκό bar με τους εκπροσώπους των ΕΤ και πως διαμέσου αυτού είχε γίνει προσπάθεια να επιστραφούν τα όπλα που ο Morucci είχε “εσφαλμένα” πάρει μαζί του.
Αυτός, έχοντας δείξει πως ταλαντεύεται, είχε απειληθεί από τον ταξιαρχίτη.
Από εκείνες τις συζητήσεις – συνέχιζε ο Barbone – “συμπεραίναμε πως η ομάδα του Metropoli, επωφελούμενη και εισερχόμενη μέσα σε διαδικασίες αποσύνθεσης ή ανασύνθεσης οργανωτικής που βρίσκονταν σε εξέλιξη τόσο στις B.R. όσο και στην Πρώτη Γραμμή P.L. είχε προσπαθήσει να θέσει τον εαυτό της σαν ηγεμονική ομάδα της μιας και της άλλης δομής, έστω και μόνο σε ιδεολογικό επίπεδο.
Μέχρι του σημείου που είχε καταστεί σαφές πως οι “Minervino, De Feo και οι άλλοι του “Metropoli” αποτελούσαν “μόνο το μιλανέζικο παράρτημα (και πιθανότατα δεν το εξαντλούσαν) ενός εκτενέστερου σχεδίου του οποίου οι ίδιοι… είχαν μιλήσει και που προχωρούσε, και είχε προωθηθεί, από πρόσωπα σημαντικά όπως, ακριβώς, οι συλληφθέντες συντάκτες στη ρωμαϊκή έρευνα”
ο De Feo – επισήμαινε επί πλέον ο Barbone στην κατάθεση που έδωσε στον Δημόσιο Κατήγορο της Padova στις 19.5.1981 “μιλούσε για το περιοδικό “Metropoli” σαν ένα πολιτικό εργαστήρι καθορισμού των νέων γραμμών του εξεγερτικού και ανατρεπτικού προγράμματος.
…Επάνω στην Autonomia και σαν σημείο αναφοράς μιας πλατιάς οργάνωσης που χτίζονταν, της οποίας η παράνομη δομή έπρεπε να είχε κυρίως καθήκοντα οργανωτικά υλικοτεχνικά σχετικά με την χρηματοδότηση. όμως, απορρίφθηκε από τον Barbone και τους δικούς του η πρόσκληση να εισέλθουν στην οργάνωση του Metropoli, μιας και αυτοί δεν αποκόμισαν μια θετική εντύπωση για τον De Feo κάτω από το προφίλ των ικανοτήτων πολιτικής διοίκησης και έχοντας αποκομίσει, επιπλέον, την εντύπωση πως τελικά το να καταταχθούν θα μπορούσε να έχει σαν σκοπό μοναχά την χρησιμοποίηση τους για την πραγματοποίηση ληστειών για την χρηματοδότηση της εφημερίδας.
Μα επιστρέφοντας στην διάσπαση που συνέβη σχετικά με τις Κομουνιστικές Επαναστατικές Επιτροπές Co.Co.Ri., θα εξηγήσει ο Costantini, στην ακροαματική διαδικασία της 27/X/80, τις αιτίες που την είχαν προκαλέσει. Στην διάρκεια της συζήτησης που διεξήχθη στους κόλπους αυτής της οργάνωσης στην συνέχεια της εκτέλεσης του αξιοτ. Moro, το φθινόπωρο του 1978, ήρθαν να διαφανούν διάφορες πολιτικές γραμμές.
ήδη το καλοκαίρι είχε αποφασιστεί σε επίπεδο Διοίκησης να “εξέλθουν” με ένα νέο περιοδικό, του οποίου το πρώτο νούμερο είχε ονομαστεί “Pre-print”.
Είχε συζητηθεί, σχετικά, εάν θα έπρεπε να αναπτυχθεί η κουβέντα γύρω από την συνηθισμένη δομή διαρθρωμένη σε δυο επίπεδα, ένα νόμιμο, το άλλο παράνομο, ή να “ενδυναμωθεί” ο τρέχον κεντρικός μηχανισμός. ο Scalzone είχε εντοπίσει την δυνατότητα να δοθεί περισσότερο εύρος σε παρεμβάσεις πολιτικού χαρακτήρα. Η υπόθεση “Metropoli” ήταν εμπνευσμένη με σκοπό να συμπεριλάβει ένα τόξο δυνάμεων, μέσα στις αριστερές, όσο το δυνατόν πλατύτερο, ξεκινώντας από “καταστάσεις κινημάτων αγώνα”, για να αποφευχθούν “αποδράσεις προς τα εμπρός (οργανώσεων όπως οι B.R. και P.L.) και να φθάσει σε ένα είδος “ομοσπονδίας, “συγκεκριμένης δράσης” εισηγμένης σε “ένα μοναδικό πολιτικό σχεδιασμό”
Έπρεπε να είναι η εφημερίδα “μέσα σε έναν χώρο πολιτικής συζήτησης” ηγεμονευμένη από τις CO.CO.RI. για να επηρεάζει, έχοντας συγχρόνως πολιτικές δραστηριότητες, έναν διάλογο πιο ολοκληρωμένο ένοπλης πάλης στην Ιταλία”.
Μα πλέον οι άλλες οργανώσεις είχαν σχεδιάσει την πολιτική τους γραμμή (τροφοδοτώντας μια σταθερή κατάσταση επιθετικότητας ενάντια στο Κράτος), επιδεικνύοντας την δική τους “δύναμη πυρός”, την “εκρηκτική δύναμη αφανισμού” των ένοπλων πρωτοβουλιών τους.
Το νούμερο μηδέν του “Pre-print” είχε, με αυτό τον τρόπο, δημοσιευτεί με το χρήμα που προέρχονταν από ληστείες oι οποίες πραγματοποιήθηκαν από τους ένοπλους μηχανισμούς των Co.Co.Ri., πριν φθάσουμε στην διάλυση τους. Της σύνταξης του εν τη γενέσει περιοδικού έπαιρναν μέρος αγωνιστές αυτής της δομής που είχαν πάρει μέρος σε ενέργειες χρηματοδότησης (Morelli, Farsi, Zagato). Προσδιόριζε ο Costantini πως εκείνο το πρώτο τεύχος της εφημερίδας είχε κοστίσει αρκετά εκατομμύρια επειδή, “παρά την ροή χρήματος που έφτανε στον Scalzone, αυτός είχε τρύπια χέρια” και έδιδε χρήματα σε όλους, “σε έναν για κάποιο φυλλάδιο”, “σε άλλον για μιαν αφίσα, σε άλλον “για κάτι άλλο… ”
Παρόλα αυτά αυτός συνέχιζε να τραβά το ενδιαφέρον των B.R. και P.L σε εκείνο το καινούργιο διάστημα, επάνω στο οποίο θα έπρεπε να ξαναρχίσει ο πολιτικός διάλογος σε διάφορα επίπεδα, νόμιμος και παράνομος.
Από εδώ η σημασία της απόκτησης όπλων που μπήκαν στην Ιταλία από τον Folini και ελήφθησαν από την οργάνωση το φθινόπωρο του 1978, αυτά θα χρησιμοποιούνταν για “να αποκτήσει αξιοπιστία” και να δοθεί σε αυτήν “μια μεγαλύτερη βαρύτητα” μέσα στο ανατρεπτικό ιταλικό πανόραμα.
Άλλη σημαντική συνεισφορά στην ανακατασκευή της υπόθεσης “Metropoli” έρχονταν από τον Balducchi Ernesto, leader του στρατιωτικού πυρήνα, αποφασισμένου να αναλάβει εκ νέου, μετά την διάλυση των Co.Co.Ri., “μια συζήτηση πολιτικής παρέμβασης σε επίπεδων κολεκτίβων στην επικράτεια.
Από την περίοδο ακόμη του συνεδρίου της Bologna το 1977, θα πει ο Balducchi στην ακροαματική διαδικασία, στις 24.2.87, σε συναντήσεις συντονισμού του χώρου της Αυτονομίας, τονίζονταν η αντίληψη “χτισίματος ενός ενωτικού οργάνου, που θα εξέφραζε την τάση ”την πιο ριζοσπαστική που το κίνημα ζούσε εκείνη την στιγμή, ένα όργανο τύπου που θα συγκέντρωνε τις περιπτώσεις των διαφόρων ομάδων, που σε αυτό θα μπορούσαν να απευθύνονται, να παραπέμπονται σε αυτό”.
Στην διάρκεια της συζήτησης το θέμα ήρθε σε έντονη αντιδιαστολή από όσους θεωρούσαν πως δεν ήταν απαραίτητη “μια δομή που θα συνέθετε” το νέο επίπεδο της σύγκρουσης, μα πως αρκούσε ένα ενωτικό “επίπεδο συνείδησης”. Μια εκδοτική πρωτοβουλία ενωτική υποψήφια ενός ευρύτερου χώρου συναίνεσης θα μπορούσε να χρηματοδοτηθεί από μόνη της. Το πολύ οι Co.Co.Ri. θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν ένα “δικό τους” εκδοτικό όργανο ανοιχτό ίσως σε εξωτερικές συνεργασίες, εάν το είχαν θεωρήσει χρήσιμο και παραγωγικό με τους στόχους τους.
Επιβεβαίωνε ο Balducchi την πραγματοποιηθείσα απόκτηση όπλων από πλευράς της οργάνωσης, που είχαν εισέλθει στην χώρα από τον Folini από Χώρες της Μέσης Ανατολής.
Είχε θεωρηθεί περισσότερο από κάθε άλλη φορά απαραίτητο να εξοπλιστούν με “βαρύ οπλισμό” για να “ανυψώσουν την δύναμη πυρός”. Είχε διατεθεί ένα σημαντικό ποσό (γύρω στα 60 εκατομμύρια) και από τον ίδιο τον Balducchi είχε διατυπωθεί επίσης ότι χρειάζονταν για την μεταφορά του stock των όπλων από το Otranto στο Fiumicino και από εκεί στο Milano, όπου είχαν παραμείνει φυλαγμένα στην κατοικία του Costantini.
Στην συνέχεια, μετά την διάσπαση που έλαβε χώρα στους κόλπους των CO.CO.RI., οι διάφορες ομάδες πήραν τα όπλα που τους αναλογούσαν, πηγαίνοντας να τα παραλάβουν απευθείας από την αποθήκη όπου φυλάσσονταν για δυο περίπου μήνες.
Προσέθετε ο Balducchi πως εάν χρήματα που προέρχονταν από ληστείες, είχαν ξοδευτεί από τον πυρήνα του για την απόκτηση όπλων, σίγουρα δεν είχαν ξοδευτεί για να χρηματοδοτήσουν ένα περιοδικό, αλλά αν μη τι άλλο για την απόκτηση φυλλαδίων, εντύπων, κλπ.
Εξάλλου, από την στιγμή της διάλυσης των Co.Co.Ri. αυτός και οι δικοί του ούτε καν γνώριζαν πως βρίσκονταν ήδη σε δραστηριότητα η σύνταξη του “Metropoli”.
Προς επιβεβαίωση του διπλού επιπέδου στο οποίο κινούνταν η οργάνωση των Co.Co.Ri. ήρθαν να βοηθήσουν οι δηλώσεις του Costa, ο οποίος των Co.Co.Ri. υπήρξε ένας από τους ιδρυτές (ακρ. 27/X/86).
Στο Milano η οργάνωση εκτελούσε “μια δημόσια πολιτική δραστηριότητα, συνδικαλιστικής αγκιτάτσιας, δημόσιας πολιτικής πρότασης” έστω κι αν ήταν εξτρεμιστικού τύπου, υποστηριζόμενη από μια δομή στρατιωτικού τύπου».
Ενεργούσε σαν “ομόλογη” η ρωμαϊκή ομάδα, έχοντας μια διαφορετική διαμόρφωση, που έφτασε στο σημείο της διάλυσης μέσα στο 1978 συμπίπτοντας με τα γεγονότα της via FANI, καταβάλλοντας με ακανόνιστο τρόπο την συνεργασία της με τρόπο “υποστηρικτικό στην μιλανέζικη ομάδα, (όπως, για παράδειγμα, στην περίπτωση της εισαγωγής των όπλων από τον Λίβανο).
Στην στρατιωτική ομάδα έπαιρναν μέρος οι Costantini, Balducchi, Palmero, Farsi, Gasser και άλλοι.
Η Διοίκηση, σχηματισμένη μεταξύ άλλων από τους Scalzone, Del Giudice, Morelli, είχε καθήκον “διαλόγου και πολιτικής κατεύθυνσης”. Ήταν “μια δομή συντεταγμένη”.
Αυτός, ο Costa, είχε στην διάθεση του το χρήμα, που έπρεπε να χρησιμοποιηθεί για την απόκτηση όπλων, να χρηματοδοτηθούν οι “στρατιωτικές” επιχειρήσεις, να αμειφθούν τα έμμισθα στελέχη του στρατιωτικού πυρήνα.
Θύμιζε πως, από την στιγμή που συνέβη η πράξη διάσπασης των Co.co.Ri παραδόθηκε στον Scalzone “σαν αποζημίωση” το ποσό των είκοσι εκατομμυρίων που προήλθε από ληστείες, που αυτός είχε ζητήσει για το περιοδικό.
Πάντως ανάμεσα στην ομάδα του Scalzone και εκείνη την αμιγώς στρατιωτική, είχε επέλθει μια σιωπηρή συμφωνία, οπότε αυτός δεν θα είχε προβάλει αντίθεση στην εισαγωγή των όπλων από τον Λίβανο, με την προϋπόθεση να μην του τοποθετούνταν εμπόδια για την έναρξη λειτουργίας του περιοδικού. Αυτός σκέφτονταν, μέσα από ένα εκδοτικό όργανο, να χτίσει, έναν νέο επαναστατικό κόμμα της αριστεράς”, το οποίο βασικά θα μπορούσε να έχει απορροφήσει όλα τα “οπλισμένα τμήματα” από τις ένοπλες ομάδες της τρομοκρατίας στα πιο εξτρεμιστικά νόμιμα τμήματα”.
Πάντως, με την πράξη της διάσπασης, εκτός από τα χρήματα που αναφέρθηκαν, η ομάδα του Scalzone πήρε μαζί της τρία αυτόματα τουφέκια, κάποια κοντά όπλα (περίστροφα, κλπ.), που ουσιαστικά αποσύρθηκαν από τους Farsi και Morelli.
Ένας άλλος μαχητής των Co.co.Ri, ο Gasser Alberto, μιλώντας για ληστείες και δράσεις αφοπλισμού που έπραξε με τους Palmero, Balducchi, και άλλα στελέχη που στην συνέχεια εισήλθαν στο “Metropoli”, στέκονταν λεπτομερώς στο θέμα της εισαγωγής των όπλων από την Μέση Ανατολή. Είχαν πάρει μέρος στην επιχείρηση οι Folini, Costa Maurizio, Balducchi Ernesto, Palmero Piergiorgio και άλλοι μιλανέζοι.
Τα όπλα είχαν φθάσει με την βάρκα του Folini στο Otranto και από εδώ είχαν μεταφερθεί με την ίδια βάρκα, οδικώς, στο Fiumicino.
Σε αυτό τον τόπο αποσύρθηκαν από τον ίδιο, από κάποιον “Giovanni”, και από τους Balducchi, Palmero, “Ilario ” (Andrea Morelli) στρατιωτικό αρχηγό του »σχεδίου Metropoli” και δυο μαχητών από τις ρωμαϊκές φάλαγγες και μεταφέρθηκαν μέσα σε μεγάλες τσάντες στον σταθμό Termini, απ’ όπου όλα στην συνέχεια έφυγαν για το Milano. Τρεις ήταν οι επιχειρήσεις μεταφοράς, μεταξύ Roma, Ostia και Milano, των όπλων, που περιλάμβαναν: 15 αυτόματα Kalasnikov, ένα τουφέκι ακριβείας MI, col. 33 ένα Fal εκτοξευτήρα χειροβομβίδων, γύρω στις 90 χειροβομβίδες τύπου ananas, γύρω στις εβδομήντα χειροβομβίδες λείες, εκτοξευτήρα χειροβομβίδων “energe”, ένα bazooka, δυο πιστόλια Browing διαμ. 9, μια σημαντική ποσότητα πολεμοφοδίων, δυναμίτη και πυροκροτητών.
Τα όπλα στην συνέχεια διαχωρίστηκαν ανάμεσα στα διαφορετικά τμήματα που σχηματίστηκαν από τις διασπάσεις της Οργάνωσης: ένα μέρος συμπτύχθηκε γύρω από τον Scalzone “Ilario”, “Aldo” και άλλους, δεσμευμένους στην πραγματοποίηση του περιοδικού “Metropoli”; ένα άλλο μέρος γύρω από τον Maurizio Costa, που στην συνέχεια εντάχθηκε στην Πρώτη Γραμμή P.L.
Μετά τις διασπάσεις ο Gasser είχε σχέσεις με τους “Aldo” “Ilario ” και Scalzone.
Συνεχίζεται
Αέναη κίνηση-moto Perpetuo 
Reblogged στις Αέναη κίνηση-moto Perpetuo.